Book,Page,LineNumber,Text
23,0037,001,เรื่องมัฏฐกุณฑลี  
23,0037,002,๗.  ๒๖/๕  ตั้งแต่  เทวปุตฺโตปิ  อตฺตโน  สมฺปตฺตึ  โอโลเกตฺวา
23,0037,003,เป็นต้นไป.
23,0037,004,เทวปุตฺโตปิ  แม้ อ. เทพบุตร  โอโลเกตฺวา  แลดูแล้ว  สมฺปตฺตึ
23,0037,005,ซึ่งสมบัติ  อตฺตโน  ของตน  (จินฺเตตฺวา)  คิดแล้วว่า  (อยํ  สมฺปตฺติ)
23,0037,006,อ.  สมบัตินี้  (มยา)  อันเรา  ลทฺธา  ได้แล้ว  เกน  กมฺเมน  ด้วย
23,0037,007,กรรมอะไร  อิติ  ดังนี้  อุปธาเรนฺโต  ใคร่ครวญอยู่  ตฺวา  รู้แล้วว่า
23,0037,008,(อยํ  สมฺปตฺติ)  อ. สมบัตินี้  (มยา)  อันเรา  (ลทฺธา)  ได้แล้ว
23,0037,009,มโนปสาเทน  ด้วยการยังใจให้เลื่อมใส  สตฺถริ  ในพระศาสดา  อิติ
23,0037,010,ดังนี้  (จินฺเตตฺวา)  คิดแล้วว่า  อยํ  พฺราหฺมโณ  อ. พราหมณ์นี้
23,0037,011,อกาเรตฺวา  ไม่ยังหมอให้กระทำแล้ว  เภสชฺชํ  ซึ่งเภสัช  มม
23,0037,012,อผาสุกกาเล  ในกาลแห่งเราเป็นผู้ไม่สบาย  คนฺตฺวา  ไปแล้ว  อาฬาหนํ
23,0037,013,สู่ป่าช้า  โรทติ  ร้องให้อยู่  อิทานิ  ในกาลนี้  (มยา)  กาตุํ อ.  อัน
23,0037,014,อันเรากระทำ  เอตํ  พฺราหฺมณํ  ซึ่งพราหมณ์นั่น  วิปฺปการปฺปตฺตํ
23,0037,015,ให้เป็นผู้ถึงแล้วซึ่งประการอันแปลก  วฏฺฏติ  ย่อมควร  อิติ  ดังนี้
23,0037,016,อาคนฺตฺวา  มาแล้ว  มฏฺ€กุณฺฑลิวณฺเณน  ด้วยวรรณะเพียงดังว่าวรรณะ
23,0037,017,แห่งมาณพชื่อว่ามัฏฐกุณฑลี  พาหา  ปคฺคยฺห  โรทนฺโต  อฏฺ€าสิ
23,0037,018,ได้ยืนประคองซึ่งแขน  ท.  แล้วร้องให้อยู่แล้ว  อวิทูเร  ในที่ไม่ไกล
23,0037,019,อาฬาหนสฺส  แห่งป่าช้า ฯ