Book,Page,LineNumber,Text
23,0024,001,<B>หนฺท  เอาเถิด  อหํ  อ. เรา  หตจกฺขุ  เป็นผู้มีตา  
23,0024,002,อันโรคขจัดแล้ว  อาคโต  เป็นผู้มาแล้ว กนฺตารทฺธานํ
23,0024,003,สู่ทางไกลยืดยาวอันกันดาร  อสฺมิ  ย่อมเป็น  อหํ
23,0024,004,อ.  เรา  สยมาโน  นอนอยู่  น  คจฺฉามิ  จะไม่ไป
23,0024,005,(หิ)  เพราะว่า  สหายตา  อ.  คุณเครื่องความเป็น
23,0024,006,แห่งสหาย  นตฺถิ  ย่อมไม่มี  พาเล  ในเพราะ
23,0024,007,ชนพาล   หนฺท  เอาเถิด  อหํ  อ. เรา  หตจกฺขุ
23,0024,008,เป็นผู้มีตาอันโรคขจัดแล้ว  อาคโต  เป็นผู้มาแล้ว
23,0024,009,กนฺตารทฺธานํ  สู่ทางไกลยืดยาวอันกันดาร  อสฺมิ
23,0024,010,ย่อมเป็น อหํ อ.  เรา  มริสฺสามิ  จักตาย  โน
23,0024,011,คมิสฺสามิ   จักไม่ไป  (หิ)  เพราะว่า  สหายตา
23,0024,012,อ.  คุณเครื่องความเป็นแห่งสหาย  นตฺถิ  ย่อมไม่มี
23,0024,013,พาเล  ในเพราะชนพาล  อิติ  ดังนี้ ฯ</B>
23,0024,014,อิตโร ปาติโต  อ.  นายปาลิตะนอกนี้  สุตฺวา  ฟังแล้ว  ตํ
23,0024,015,วจนํ  ซึ่งคำนั้น  สํเวคชาโต  ผู้มีความสังเวชอันเกิดแล้ว  (จินฺเตตฺวา)
23,0024,016,คิดแล้วว่า  กมฺมํ  อ. กรรม  ภาริยํ  วต  อันหนักหนอ  สาหสิกํ  อัน
23,0024,017,เป็นไปโดยด่วน  อนนุจฺฉวิกํ  อันไม่สมควร  เม  อันเรา  กตํ  กระทำ
23,0024,018,แล้ว  อิติ  ดังนี้  ปคฺคยฺห  ประคองแล้ว  พาหา  ซึ่งแขน  ท.  กนทนฺโต
23,0024,019,คร่ำครวญอยู่  ปกฺขนฺทิตฺวา  แล่นไปแล้ว  วนสณฺฑํ  สู่ชัฏแห่งป่า
23,0024,020,ปกฺกนฺโต  ว  เป็นผู้หลีกไปแล้วเทียว  ตถา  เหมือนอย่างนั้น  อโหสิ
23,0024,021,ได้เป็นแล้ว ฯ