Book,Page,LineNumber,Text
13,0035,001,บทสัพพนาม
13,0035,002,๕.  บทสัพพนามที่ใช้ในอรรถพิเศษ  คือ :-
13,0035,003,กิริยาปรามาส   
13,0035,004,<B>บทว่า ยํ ซึ่งเป็นวิเสสนะในพากย์  โดยปกติวางไว้หน้าพากย์
13,0035,005,ทำพากย์นั้นทั้งพากย์ให้มีความสัมพันธ์ เป็นประธานโดยเป็นโยคของ
13,0035,006,ต ศัพท์ในอีกพากย์หนึ่ง  เรียกว่า กิริยาปรามสนํ บ้าง  กิริยาปรามโส
13,0035,007,บ้าง กิริยาปรามาโส บ้าง อุ :-
13,0035,008,"อิธ   โข ตํ  ภิกฺขเว  โสเภก, ยํ ตุมฺเห  เอวํ  สฺวากฺขาเต"
13,0035,009,ธมฺมวินเย  ปพฺพชิตา  สมานา  ขมา  ข ภวเยฺยาถ  โสรตา จ.
13,0035,010,บทว่า ยสฺมา  ซึ่งมีลักษณะเช่นนั้น ท่านเรียกว่า กิริยา-
13,0035,011,ปรามสนํ  บทว่า ยโต  ท่านก็เรียกบ้าง  แต่มีห่าง ๆ.
13,0035,012,อธิบาย :</B> [ ๑]  ยํ  กิริยาปรามาสนี้สังเกตได้ง่าย เพราะเรียง
13,0035,013,ไว้หน้าพากย์  และไม่เป็นวิเสสนะของนามบทให้บทหนึ่ง  แต่เป็นวิเสสนะ
13,0035,014,ของพากย์ทั้งหมด  จับตั้งแต่ต้นจนกิริยาในพากย์ทีเดียว  จึงเรียกว่า
13,0035,015,กิริยาปรามาส  ด้วยอรรถว่าลูบคลำหรือจับต้องถึงกิริยา. กิริยาปรามาสนี้
13,0035,016,คล้ายกิริยาวิเสสนะ  แต่ต่างกัน:  กิริยาวิเสสนะ  เป็นวิเสสะของเฉพาะ
13,0035,017,"กิริยา  เช่น สุขํ  เสติ. สุขํ  แต่งเฉพาะกิริยาว่านอนเป็นสุข, ส่วน"
13,0035,018,"กิริยาปรามาส เป็นวิเสสนะของพากย์ทั้งพากย์  ไม่เฉพาะบทกิริยา, แต่"
13,0035,019,พากย์ทั้งปวง  ย่อมมีกิริยาในพากย์  จึงตั้งชื่อยกกิริยา  (ในพากย์ ) เป็น
13,0035,020,ที่ตั้งว่า กิริยาปรามาส  และทำพากย์นั้นทั้งพากย์ให้มีความสัมพันธ์ เป็น