Book,Page,LineNumber,Text
05,0228,001,เหตุโชตกนิบาต    
05,0228,002,๓.  ถ้าความท่อนต้นกล่าวผลซึ่งชวนให้ถามถึงเหตุว่าเป็นอย่างนั้น
05,0228,003,"เพราะอะไร,   จึงกล่าวเหตุเสียในความท่อนหลังทีเดียว  ไม่ต้องให้"
05,0228,004,ถาม;  นิบาตซึ่งเป็นเครื่องหมายความข้อนี้ในท่อนหลัง  เรียกชื่อว่า
05,0228,005,การณโชตโก  หรือเรียกให้สั้นว่า  เหตุ.  ในอรรถนี้ใช้นิบาต  ๓  ศัพท์
05,0228,006,"เหมือนวากยารัมภ,  ตรงความไทยว่า  เหตุว่า,  เพราะว่า.  มีอุทาหรณ์"
05,0228,007,ดังนี้:   สพฺพวจนานํ  อตฺโถ   อกฺขเรเหว  สญฺายเต.  อกฺขรวิปตฺติยํ
05,0228,008,<B>หิ</B>  อตฺถสฺส  ทุนฺนยตา  โหติ.  (กัจจายนปกรณสันธิกัปปสูตรต้น)
05,0228,009,ความในท่อนต้น  น่าชวนให้ถามว่า  เหตุไฉน  ความแห่งคำพูดทั้งปวง
05,0228,010,อาจารย์ต้องกำหนดหมายด้วยอักษรอย่างเดียว  ในท่อนหลังจึง
05,0228,011,แสดงเสียทีเดียวว่า   เหตุว่าเมื่ออักษรวิบัติ   ความก็เป็นถ้อยคำที่
05,0228,012,นำต่อ ๆ  กันไปไม่ถูกต้อง;  เหตุนั้น  ความในท่อนต้นชื่อว่ากล่าว
05,0228,013,ผล  เพราะการที่ต้องหมายความแห่งคำพูดด้วยอักษรนั้น  คงอาศัย
05,0228,014,"เหตุอย่างหนึ่ง,   ความในท่อนหลังชื่อว่ากล่าวเหตุ  เพราะการที่แสดงว่า"
05,0228,015,"เมื่ออักษรวิบัติ  ความเสียเป็นเหตุให้คิดแก้ไขไม่ให้ความเสีย,  การ"
05,0228,016,คิดแก้นั้น  ก็คือจัดหมาย  ด้วยอักษรที่ไม่วิบัติ  ความใน ๒ ท่อนนั้น
05,0228,017,เป็นเหตุและผลเนื่องกันฉะนี้;  <B>หิ</B>  ในท่อนหลังนั้นเรียก  การณโชตโก
05,0228,018,หรือ  เหตุ  เพราะส่องความที่เป็นเหตุ.  อุทาหรณ์เป็นตัวอย่างดังนี้;
05,0228,019,"ภิชฺชติ  ปูติสนฺเทโห,   มรณนฺตํ  <B>หิ</B>  ชีวิตํ.  (ธมฺมปทฏฺ€กถา  ภาค  ๕"
05,0228,020,เรื่องที่  ๑๒๐)