Book,Page,LineNumber,Text
46,0020,001,ให้พระราชาพระราชทานอภัยทานแก่มหาชนแล้ว    ไปยังสถานของตน 
46,0020,002,ตามเดิม   ได้เป็นผู้มีฌานไม่เสื่อม  เข้าถึงพรหมโลกแล้ว.
46,0020,003,เรื่องโลมสกัสสปดาบส   จบ.
46,0020,004,นี้ความย่อเพียงเท่านี้.     ส่วนความพิสดาร   ข้าพเจ้าได้กล่าวไว้
46,0020,005,แล้วในอนาคาริยวินัยในหนหลังแล.
46,0020,006,กถาว่าด้วยอินทรียสังวร   จบ.
46,0020,007,[๔๘๓]   ในคำว่า   <B>โกสชฺชสฺส  วา  ตปนโต   วิริยํ</B>   นี้   มีวินิจฉัย
46,0020,008,ดังต่อไปนี้ :-
46,0020,009,"ความเกียจคร้าน   บัณฑิตพึงทราบด้วยเหตุ   ๘   ประการ,   ความ"
46,0020,010,เพียรก็เหมือนกัน.    ด้วยเหตุนี้   ในตติยวรรค   แห่งทุติยปัณณาสก์  ใน
46,0020,011,"อัฏฐกนิบาต   อังคุตตรนิกาย<SUP>๑</SUP>    พระผู้มีพระภาคจึงตรัสไว้ว่า  ""ภิกษุ"
46,0020,012,ทั้งหลาย   เหตุแห่งผู้เกียจคร้านเหล่านี้มี   ๘   อย่าง.  ๘   อย่างเป็นไฉน  ?
46,0020,013,ภิกษุทั้งหลาย   การงานเป็นกิจอันภิกษุในธรรมวินัยนี้พึงกระทำมีอยู่.
46,0020,014,"เธอคิดอย่างนี้ว่า  ""การงานแล  จักเป็นกิจอันเราพึงกระทำ,  แต่ว่าเมื่อ"
46,0020,015,"เราทำการงานอยู่แล   กายจักเหน็ดเหนื่อย,  อย่ากระนั้นเลย  เราจะนอน"
46,0020,016,"( ดีกว่า. )""  เธอก็นอน   ไม่ปรารภความเพียรเพื่อถึงคุณที่ตนยังไม่ถึง   เพื่อ"
46,0020,017,บรรลุคุณที่ตนยังไม่บรรลุ    เพื่อทำให้แจ้งซึ่งคุณที่ตนยังไม่ได้ทำให้แจ้ง.
46,0020,018,ภิกษุทั้งหลาย   นี้เหตุของผู้เกียจคร้านข้อที่  ๑.   ภิกษุทั้งหลาย   ก็ข้ออื่น
46,0020,019,อันจะพึงกล่าวยังมีอีก   การงานเป็นกิจอันภิกษุทำแล้ว.  เธอคิดอย่างนี้ว่า
46,0020,020,"""เราแล  ได้ทำงานแล้ว,  แต่เมื่อเราทำงานอยู่แล   กายเหน็ดเหนื่อยแล้ว,"
46,0020,021,
46,0020,022,๑.  องฺ   อฏฺ€ก.    ๒๓/๓๔๓