Book,Page,LineNumber,Text
45,0013,001,ไม่ปรารถนาจะไปภิกษุเจ้าของถิ่นพึงส่งพวกภิกษุที่เหลือไปแล้ว จึงพาเธอ 
45,0013,002,ไปเที่ยวบิณฑบาต.  พึงให้อามิสที่ตนได้มาแก่เธอ.  อามิสปฏิสันถาร  ชื่อว่า
45,0013,003,อันภิกษุทำแล้วโดยเอกเทศ  ด้วยประการดังนี้.  ถามว่า  ก็ภิกษุผู้ปฏิสันถาร
45,0013,004,พึงให้อามิสที่ตนได้มาแก่ใคร ?  แก้ว่า   พึงให้แก่ภิกษุอาคันตุกะก่อน.
45,0013,005,ถ้าภิกษุไข้หรือภิกษุผู้ไม่มีพรรษามีอยู่   พึงให้แม้แก่ภิกษุเหล่านั้น.  พึงให้
45,0013,006,แก่อาจารย์และอุปัชฌายะ.   พึงให้แก่คนผู้ถือสิ่งของ.  สำหรับภิกษุผู้
45,0013,007,บำเพ็ญสาราณียธรรมพึงให้แก่ภิกษุอาคันตุกะผู้มาแล้ว ๆ  ตั้ง  ๑๐๐   ครั้ง
45,0013,008,ตั้ง   ๑๐๐๐   ครั้ง   ตั้งแต่  เถรอาสน์ลงมา.  อนึ่ง  อันภิกษุผู้ปฏิสันถารพึง
45,0013,009,ให้แก่ภิกษุนั้น ๆ  ผู้ยังมิได้.  ภิกษุผู้ปฏิสันถารออกไปนอกบ้าน   พบคน
45,0013,010,แก่   คนอนาถา  หรือภิกษุ   พึงให้แม้แก่คนเหล่านั้น.
45,0013,011,ในข้อนั้น  มีเรื่องดังต่อไปนี้  ( เป็นอุทาหรณ์ ) :-
45,0013,012,[ ตัวอย่างผู้ทำอามิสปฏิสันถาร ]
45,0013,013,[๒๗๓]   ดังได้สดับมา    เมื่อบ้านภุตตสาลคามถูกพวกโจรปล้น
45,0013,014,พระเถรีขีณาสพรูปหนึ่ง   ออกจากนิโรธสมาบัติในขณะนั้นเอง   ใช้นาง
45,0013,015,ภิกษุณีสาวให้ถือห่อสิ่งของเดินทางไปพร้อมกับมหาชน    ในเวลาเที่ยง
45,0013,016,ถึงประตูบ้านนังกุลนคร   จึงนั่งพักอยู่ที่โคนไม้.
45,0013,017,ในสมัยนั้น   พระมหานาคเถระ  ผู้อยู่ที่กาฬวัลลีมณฑป   เที่ยว
45,0013,018,บิณฑบาตในบ้านนังกุลนครแล้ว  ออกมาพบพระเถรี   จึงเอื้อถามด้วย
45,0013,019,"ภัตตาหาร.   พระเถรีนั้น  กล่าวว่า  "" บาตรของดิฉันไม่มี.""  พระเถระ"
45,0013,020,"กล่าวว่า  "" นิมนต์ฉันด้วยบาตรนี้แหละ ""  ดังนี้แล้ว  ก็ได้ถวายพร้อม"
45,0013,021,ทั้งบาตร.