Book,Page,LineNumber,Text
41,0047,001,ลงที่เกาะไม้หมากเม่า ใกล้เกาะไม้กากะทิง อาศัยต้นหมากเม่าใหญ่
41,0047,002,แล้วสร้างบรรณศาลาอยู่ที่เกาะนั้น. ท่านมิได้ไปในที่ไหนเลย เพราะเป็น
41,0047,003,ผู้มักน้อย ในฤดูต้นไม้นั้นมีผล ก็ฉันผล ในฤดูมีแต่ใบ ก็ฉันในที่นึ่ง
41,0047,004,"ด้วยน้ำ, อาสน์ของท้าวสักกเทวราช ได้ร้อนเพราะเดชศีลของท่าน."
41,0047,005,ท้าวสักกะ ทรงทราบเหตุนั้นแล้ว ทรงแปลงเพศเป็นพราหมณ์ ได้
41,0047,006,เสด็จไปยืนทำเป็นเหมือนขออยู่ในที่นั้น. พระดาบสนึ่งในหมากเม่า
41,0047,007,ปลงลง (จากเตา) แล้วนั่งอยู่ที่ประตูบรรณศาลา ด้วยตั้งใจว่า
41,0047,008,"""จะฉันใบหมากเม่าที่เย็นแล้ว"" เห็นพราหมณ์นั้นก็โสมนัส ใส่ใบ"
41,0047,009,หมากเม่าลงในภาชนะภิกษาของพราหมณ์นั้น ไม่เหลือไว้สำหรับ
41,0047,010,ตนเลย ไม่นึ่งใหม่ ยังอัตภาพให้เป็นไปด้วยสุขอันเกิดแต่ปีติเท่า
41,0047,011,นั้น. แม้ท้าวสักกะทรงรับในหมากเม่านั้นแล้ว เสด็จไปหน่อยหนึ่ง
41,0047,012,ก็หายไป. ท้าวสักกะเสด็จไปโดยอุบายนั้นนั่นแล สิ้น ๓ วัน. แม้
41,0047,013,พระดาบสก็ได้ให้อาหารทั้งหมดแก่ท้าวเธอ สิ้นทั้ง ๓ วัน ตนเองได้
41,0047,014,อดอาหารแล้ว. ต่อมาในวันที่ ๓ ท้าวสักกะทรงเสื่อมใสได้ประทาน
41,0047,015,พรแก่ท่าน. ท่านเมื่อจะรับพร จึงกล่าวคาถานี้ ในอกิตติชาดก
41,0047,016,ในเตรสนิบาต* ว่า
41,0047,017,"[๔๐] ""ขอข้าพเจ้า อย่าพึงได้เห็น อย่าพึง"
41,0047,018,ได้ยินคนพาล และอย่างพึงอยู่ร่วมกับคนพาล
41,0047,019,อย่าพึงทำ และอย่าพึงพอใจการสนทนาปราศรัย
41,0047,020,"กับคนพาล."""
41,0047,021,
41,0047,022,* ขุ. ชา. ๒๗/๑๕๔. ตทฏฺกถา. ๖/๑๙๕.