Book,Page,LineNumber,Text
41,0029,001,พระชนมชีพ  ทรงบำเพ็ญทางสวรรค์เต็มที่แล้ว.  ส่วนนกปุปผกะ  อยู่
41,0029,002,ในป่า  ไป  (ตาม)  ยถากรรมแล้ว. 
41,0029,003,เรื่องนกแขกเต้าในอรรถกถาแห่งสัตติคุมพชาดก<SUP>๑</SUP>  ในวีสตินิบาต  จบ
41,0029,004,[เรื่องช้างมหิฬามุข]
41,0029,005,[๒๕]  ในครั้งดึกดำบรรพ์  ยังมีช้างมงคลชื่อมหิฬามุข  ของ
41,0029,006,พระเจ้าพรหมทัต  ในกรุงพาราณสี  มีศีล  สมบูรณ์ด้วยมารยาท;
41,0029,007,ไม่เบียดเบียนใคร ๆ.
41,0029,008,ครั้นในวันหนึ่ง  ในตอนกลางคือ  พวกโจรมานั่งปรึกษากันใน
41,0029,009,"ที่ใกล้โรงช้างของพระราชว่า  ""ต้องทำลายอุโมงค์อย่างนี้,  ต้อง"
41,0029,010,"ทำการตัดช่องอย่างนี้,  ทำลายอุโมงค์และทำการตัดช่องแล้วลักของ  จึง"
41,0029,011,"จะควร,  เมื่อจะลัก  ต้องฆ่าและตี  (เจ้าของ)  แล้วจึงลัก,  เมื่อได้"
41,0029,012,"อย่างนี้  จึงจะไม่มีใครสามารถจะต่อสู้,<SUP>๒</SUP>  และขึ้นชื่อว่าโจร  ไม่ต้อง"
41,0029,013,"มีสีลาจารวัตร,  ต้องเป็นคนกระด้าง  หยาบคาย  ร้ายกาจ.""  โจร"
41,0029,014,เหล่านั้นปรึกษากันอย่างนี้  นัดแนะกันและกันแล้วก็ไป.  พวกโจรมา
41,0029,015,ปรึกษากันในที่นั้นโดยอุบายนี้แล  ตั้งหลายวัน.
41,0029,016,"ช้างได้ยินถ้อยคำของโจรเหล่านั้น  สำคัญว่า  ""พวกนี้สอน"
41,0029,017,"ให้เราสำเหนียก""  จึงคิดว่า  ""คราวนี้  เราควรจะเป็นสัตว์กระด้าง"
41,0029,018,"หยาบคาย  ร้ายกาจ""  ได้เป็นเหมือนอย่างนั้น.  ช้างนั้น  เอางวงจับ"
41,0029,019,คนเลี้ยงช้างที่มาถึงแล้ว ๆ แต่เช้าตรู่  ฟาดลง ณ ภาคพื้นให้ตายแล้ว.
41,0029,020,
41,0029,021,"๑.  ขุ.  ชา.  ๒๗/๔๓๕, ตทฏ€กถา  ๗/๗๗."
41,0029,022,๒.  อุฏ€าตุํ.