Book,Page,LineNumber,Text
41,0028,001,สองบทว่า สมฺผูสํ ปรํ ได้แก่ ผู้อื่น คือ อันเตวาสิกผู้แตะ
41,0028,002,ต้องอาจารย์อยู่.
41,0028,003,บทว่า อลิตฺตํ ความว่า อาจารย์นั้น ย่อมเปื้อนอันเตวาสิก
41,0028,004,นั้น ผู้อันบาปธรรมมิได้เปื้อน (มาแต่เดิม) ดุจลูกศรอันร้าย คือ
41,0028,005,อันกำซาบด้วยยาพิษ พลอยติดแล่งศรอันมิได้เปื้อน (มาแต่เดิม)
41,0028,006,ฉะนั้น. จริงอยู่ ผู้คบคนพาล ถึงไม่ทำกรรมชั่ว ก็ย่อมได้รับติฉัน
41,0028,007,"นินทาว่า ""ผู้คบคนพาล,"" เพราะฉะนั้น นกแขกเต้า จึงกล่าวว่า"
41,0028,008,"""เอวํ พาลุปเสวนา."" (ส่วน) ผู้คบปราชญ์ แม้ไม่สามารถจะเป็น"
41,0028,009,"บัณฑิตได้ ก็ยังได้เกียรติคุณว่า ""ผู้คบเพื่อนดีงาม,"" เพราะฉะนั้น"
41,0028,010,"นกนั้น จึงกล่าวว่า ""เอวํ ธีรุปเสวนา."""
41,0028,011,บทว่า ปตฺตปุฏสฺเสว คือว่า ดุจใบไม้สำหรับห่อคันธชาติมี
41,0028,012,กฤษณาเป็นต้นนั่นแล.
41,0028,013,บทว่า สมฺปากํคือ ทราบว่าตนอบรมแล้ว ด้วยอำนาจคลุกคลี
41,0028,014,กับเพื่อนดีงาม.
41,0028,015,บทว่า สนฺโต ความว่า พวกสัมมาทิฏฐิ ย่อมยังพวกสัตว์
41,0028,016,อาศัยตน ให้ถึงสวรรค์อย่างเดียว.
41,0028,017,พระราชา ทรงเสื่อมใสในธรรมกถาของนกนั้น ทางไหว้ฤษี
41,0028,018,"ทั้งหลายผู้มาถึงแล้ว ตรัสว่า ""ท่านผู้เจริญ เมื่อท่านทั้งหลายจะ"
41,0028,019,"อนุเคราะห์ข้าพเจ้า ก็จงอยู่ในพระนครของข้าพเจ้าเถิด"" ดังนี้แล้ว"
41,0028,020,เสด็จไปยังพระนคร พระราชทานอภัยแก่นกแขกเต้าทั้งหลาย โปรด
41,0028,021,ให้คณะฤษีผู้มาในพระนครนั้นอยู่ในพระอุทยาน ทรงบำรุงจนตลอด