Book,Page,LineNumber,Text
41,0024,001,"กับปลาเน่า,  ผู้เสพคนพาลนั้น  ก็เช่นกับใบไม้ห่อปลาเน่า  ถึงความ "
41,0024,002,เป็นผู้อันวิญญูชนทั้งหลายควรทิ้งและเกลียดชัง.  (ฝ่าย)  บัณฑิต  เป็น
41,0024,003,เช่นกับของหอมมีกฤษณาและมาลาเป็นต้น  ถึงความเป็นผู้ควร
41,0024,004,กับใบไม้ที่พันของหอมมีกฤษณาและมาลาเป็นต้น  ถึงความเป็นผู้ควร
41,0024,005,สรรเสริญและฟูใจของวิญญูชนทั้งหลาย.  
41,0024,006,"ก็ผู้ใดคบคนใด,  ผู้นั้นก็มีคนนั้นเป็นคติเทียว.  แต่เพื่อจะแสดง"
41,0024,007,ความข้อนี้  จึงควรกล่าวเรื่องลูกนกแขกเต้าเป็นต้นไว้  (ดังต่อไปนี้) :-
41,0024,008,[เรื่องลูกนกแขกเต้า]
41,0024,009,[๒๑]  ดังได้สดับมา  ในอดีตกาล  มีลูกนกแขกเต้า  ๒  ตัวพี่น้อง
41,0024,010,ในป่างิ้วใกล้สานุบรรพต.<SUP>๑</SUP>  และในด้านเหนือลมแห่งภูเขา  มีบ้านที่อยู่
41,0024,011,"อาศัยของโจร  ๕๐๐,  ในด้านใต้ลม  มีอาศรมที่อยู่อาศัยของฤษี  ๕๐๐."
41,0024,012,ในเวลาที่ขนปีกลูกนกแขกเต้ายังไม่ออก  เกิดลมหัวด้วน<SUP>๒</SUP>ขึ้นแล้ว.  ลูก
41,0024,013,นกทั้ง ๒ นั้น  ถูกลมนั้นพัดไปตกตัวละแห่ง.  ใน ๒ ตัวนั้น  ตัวหนึ่ง
41,0024,014,ตกในระหว่างอาวุธ  ในบ้างโจร  เพราะเหตุที่ตกในที่นั้น  พวกโจร
41,0024,015,จึงขนานนามว่า  สัตติคุมพะ<B>๓</B>  เจริญขึ้นในระหว่างโจรเหล่านั้น.
41,0024,016,ตัวหนึ่งตกในระหว่างดอกไม้  ที่หาดทรายใกล้อาศรม  เพราะเหตุที่
41,0024,017,"ตกในที่นั้น  พวกฤษีจึงขนานนามว่า  ""ปุปผกะ""<SUP>๔</SUP>  เจริญขึ้นในระหว่าง"
41,0024,018,ฤษีเหล่านั้น.
41,0024,019,
41,0024,020,๑.  สานุ  ในอภิธานัปปทีปิกา  ข้อ  ๖๐๗  แปลว่า  ภูเขามีพื้นเสมอ.  สูจิ   หน้า  ๘๗๖.
41,0024,021,๒.  วาตมณฺฑลิกา.  ๓.  พ่มหอก.  ๔.  ดอกไม้.