Book,Page,LineNumber,Text
37,0031,001,ปรารถนาอันน้อยเป็นต้น  ( โหติ )  ย่อมเป็น  อิติ  ดังนี้  มฺนฺติ
37,0031,002,ย่อมสำคัญ  ทาตพฺพํ  วตฺถุํ  ซึ่งวัตถุอันตนพึงให้  ปน  แต่ว่า  โส
37,0031,003,ปุคฺคโล  อ. บุคคลนั้น  อสกฺโกนฺโต  เมื่อไม่อาจ วิฺุปุริสานํ  จิตฺตํ  
37,0031,004,อาราเธตุํ  เพื่ออันยังจิต  ของบุรุษผู้รู้แจ้งโดยปกติ ท. ให้ยินดี  ปริหายติ
37,0031,005,ย่อมเสื่อมรอบ  ลาภา  จากลาภ  ตมฺหาปิ  แม้นั้น  ปฏฺ€าย  จำเดิม
37,0031,006,ตโต กาลโต  แต่กาลนั้น  ปุคฺคโล  อ.  บุคคล  ธํสี  ผู้มีปกติกำจัด
37,0031,007,เอวํ  อย่างนี้  ลาภํ  ยังลาภ อตฺตโนปิ  ของตนบ้าง  ปรสฺสอปิ
37,0031,008,ปุคฺคลสฺส  ของบุคคลอื่นบ้าง  นาเสติเอว  ย่อมให้ฉิบหายนั่นเทียว  ( อิติ )
37,0031,009,ดังนี้ ฯ
37,0031,010,( อตฺโถ )  อ.  อรรถว่า  ปกฺขนฺทจารินา  ผู้มีปกติประพฤติซึ่งการ
37,0031,011,แล่นไป  คือว่า ทสฺเสนฺเตน  ผู้แสดงอยู่  กิจฺจานิ  ซึ่งกิจ  ท.  ปเรสํ
37,0031,012,ชนานํ ของชน  ท.  เหล่าอื่น   ( กตฺวา ) กระทำ กิจฺจานิ  วิย  ให้เป็น
37,0031,013,เพียงดังว่ากิจ อตฺตโน ของตน  อิติ  ดังนี้  ( ปทสิส )  แห่งบทว่า
37,0031,014,ปกฺขนฺทินา  อิติ  ดังนี้ ฯ
37,0031,015,( อตฺโถ )  อธิบายว่า  ภิกฺขูสุ  ครั้นเมื่อภิกษุ  ท.  กตฺวา กระทำ
37,0031,016,แล้ว  วตฺตํ  ซึ่งวัตร  เจติยงฺคณาทีสุ  €าเนสุ  ในที่ ท.  มีลานแห่งพระ
37,0031,017,เจดีย์เป็นต้น  ปาโต  ว  แต่เช้าเทียว  นิสีทิตฺวา  นั่งแล้ว  โถกํ  หน่อย
37,0031,018,หนึ่ง  กมฺมฏฺ€านมนสิกาเรน  ด้วยการกระทำไว้ใจซึ่งกรรมฐาน  อุฏฺ€าย
37,0031,019,ลุกขึ้นแล้ว  ปวิสนฺเตสุ  เข้าไปอยู่ คามํ  สู่บ้าน  ปิณฺฑาย  เพื่อบิณฑบาต
37,0031,020,( โส  ปุคฺคโล )  อ.  บุคคลนั้น โธวิตฺวา  ล้างแล้ว  มุขํ  ซึ่งหน้า
37,0031,021,มณฺเฑตฺวา ประดับแล้ว  อตฺตภาวํ  ซึ่งอัตภาพ  ปณฺฑุกาสาวปารุปน-