Book,Page,LineNumber,Text
35,0032,001,ตสฺสา  โคธาย  ของเหี้ยนั้น  วิสฺสชฺเชสุํ  ปล่อยแล้ว  ( วจเนน )
35,0032,002,ด้วยคำว่า  ตฺวํ  อ. เจ้า  คจฺฉาหิ  จงไป  สุเขน  ตามสบายเถิด
35,0032,003,อิติ  ดังนี้ ฯ  เต  ทารกา  อ.  เด็ก  ท. เหล่านั้น  น  ปจฺจึสุ  อันไฟ
35,0032,004,ไม่ไหม้แล้ว  นิรเย  ในนรก  ตาว  ก่อน  โคธาย  ( อตฺตนา )    
35,0032,005,อมาริตตฺตา  เพราะความที่แห่งเหี้ยเป็นสัตว์อันตนไม่ให้ตายแล้ว ฯ
35,0032,006,ปน  แต่ว่า  เต  สตฺต  ชนา  อ.  ชน  ท.  ๗   เหล่านั้น  หุตฺวา  เป็น
35,0032,007,เอกโต  โดยความเป็นอันเดียวกัน  ฉินฺนภตฺตา  เป็นผู้มีภัตรอันขาด
35,0032,008,แล้ว  ทิวสานิ  สิ้นวัน ท.  สตฺต ๗  สตฺต ๗  อตฺตภาเวสุ  ใน
35,0032,009,อันภาพ  ท.  จุทฺทสสุ  ๑๔  อเหสุํ  ได้เป็นแล้ว ฯ   ภิกฺขเว  ดูก่อน
35,0032,010,ภิกษุ  ท.  ตํ  กมฺมํ  อ. กรรมนั้น  ตุมฺเหหิ  อันเธอ ท.  โคปาลเกหิ
35,0032,011,เป็นผู้เลี้ยงซึ่งโค  สตฺตหิ  ๗  หุตฺวา  เป็น  กตํ  กระทำแล้ว  ตทา
35,0032,012,ในกาลนั้น  อิติ  ดังนี้ ฯ  สตฺถา  อ.  พระศาสดา  พฺยากาสิ  ทรง
35,0032,013,กระทำแจ้งแล้ว  ปฺหํ  ซึ่งปัญหา  เตหิ  ภิกฺขูหิ  ปุฏฺ€ปุฏฺ€ํ  อัน
35,0032,014,อันภิกษุ  ท.  เหล่านั้น  ทูลถามแล้วและทูลถามแล้ว  เอวํ  ด้วยประการ
35,0032,015,ฉะนี้ ฯ