Book,Page,LineNumber,Text
33,0047,001,ปุณณะ  เหลืออยู่ในสำนักของเศรษฐีนั้น. รวมเป็นคน  ๕ คนเท่านั้น 
33,0047,002,คือ  เศรษฐี  ภรรยาของเศรษฐี  บุตรของเศรษฐี  บุตรสะใภ้ของเศรษฐี
33,0047,003,กับนายปุณณะนั้น  (ที่ยังคงเหลืออยู่).
33,0047,004,ชนเหล่านั้น  แม้เมื่อข้าวเปลือกที่ฝังไว้ในหลุมในแผ่นดินหมด
33,0047,005,สิ้นแล้ว.  พังดินที่ฉาบไว้ที่ฝาแล้ว  แช่น้ำ  ยังอัตภาพให้เป็นไปด้วย
33,0047,006,ข้างเปลือกที่ได้แล้วจากฝานั้น.
33,0047,007,ครั้งนี้  ภรรยาของเศรษฐีนั้น  เมื่อความหิวครอบงำอยู่  เมื่อ
33,0047,008,ดินสิ้นไปอยู่  พังดินที่เหลืออยู่ในส่วนแห่งฝาทั้งหลายลงแล้ว  แช่น้ำ
33,0047,009,ได้ข้าวเปลือกประมาณกึ่งอาฬหก<SUP>๑</SUP>  ตำแล้ว  ถือเอาข้าวสารประมาณ
33,0047,010,"ทะนานหนึ่ง  ใส่ไว้ในหม้อในหนึ่ง  เพราะความกลัวแต่โจรว่า  ""ในเวลา"
33,0047,011,"เกิดฉาตกภัย  พวกโจรมีมาก""  ปิดแล้วฝังตั้งไว้ในแผ่นดิน. ลำดับนั้น"
33,0047,012,"เศรษฐีมาจากที่บำรุงแห่งพระราชาแล้ว  กล่าวกะนางว่า  ""นางผู้"
33,0047,013,"เจริญ  ฉันหิว,  อะไร ๆ  มีไหม ?""  นางนั้น  ไม่ได้กล่าวถึงสิ่งที่มี"
33,0047,014,"อยู่ว่า  ""ไม่มี""  กล่าวว่า  ""นาย  ข้าวสารมีอยู่ทะนานหนึ่ง."""
33,0047,015,เศรษฐี. ข้าวสารทะนานหนึ่งนั้น  อยู่ที่ไหน ?
33,0047,016,ภรรยา.  ฉันฝังตั้งไว้  เพราะกลัวแต่โจร.
33,0047,017,เศรษฐี.  ถ้ากระนั้น  หล่อนจงขุดมันขึ้นมาแล้ว  หุงต้มอะไร ๆ
33,0047,018,เถิด.
33,0047,019,ภรรยา.  ถ้าเราจักต้มข้าวต้ม.  ก็จักเพียงพอกัน  ๒ มื้อ;  ถ้าเรา
33,0047,020,
33,0047,021,๑.  อาฬหกหนึ่งคือ  ๕  ทะนาน  กึ่งอาฬหก=  ๒  ทะนาน.