Book,Page,LineNumber,Text
33,0028,001,"โรงฉันอยู่;  ส่วนบุคคลนี้ไม่ทำอะไร ๆ  เป็นผู้บ่ายหน้าตรงไปยังบ้าน,"
33,0028,002,"เขาแม้ถูกภิกษุทั้งหลาย  บอกว่า ""จงดูบุคคลนี้ "" แล้วจ้องดูอยู่  ทำ "
33,0028,003,เป็นเหมือนไม่แลดู  เหมือนส่งใจไปในที่อื่น  เหมือนหลับอยู่  ดุจกลัด
33,0028,004,"ลุกดุม  ทำที่เป็นดุจจัดจีวร  พูดว่า  ""การงานของเราชื่อโน้นมีอยู่"""
33,0028,005,ลุกจากอาสนะเข้าไปบ้าน  เข้าไปสู่เรือนหลังใดหลังหนึ่ง บรรดา
33,0028,006,"เรือนที่กำหนดไว้แล้วแต่เช้า, เมื่อหมู่มนุษย์ในเรือน  แม้แง้มประตู<SUP>๑</SUP>แล้ว"
33,0028,007,"นั่งกรอ  (ด้าย) อยู่ริมประตู,  เอามือข้างหนึ่ง  ผลักประตูแล้วเข้าไป"
33,0028,008,ภายใน.  ลำดับ<SUP>๒</SUP>นั้นมนุษย์เหล่านั้นเห็นบุคคลนั้นแล้ว  แม้ไม่ปรารถนา
33,0028,009,"ก็นิมนต์ให้นั่งบนอาสนะแล้ว  ถวายของมียาคูเป็นต้นที่มีอยู่,  เขาบริโภค"
33,0028,010,"ตามต้องการแล้ว  ถือเอาของส่วนที่เหลือด้วยบาตรหลีกไป,  บุคคลนี้"
33,0028,011,"ชื่อว่าผู้กล้าเพียงดังกา,  อันบุคคลผู้หาหิริมิได้เห็นปานนี้  เป็นอยู่ง่าย."
33,0028,012,บทว่า <B>ธํสินา</B>  ความว่า  ชื่อว่าผู้มีปกติกำจัด  เพราะเมื่อ
33,0028,013,"คนทั้งหลาย  กล่าวคำเป็นต้นว่า  ""พระเถระชื่อโน้น  เป็นผู้มีความ"
33,0028,014,"ปรารถนาน้อย,""  กำจัดคุณของคนเหล่าอื่นเสีย  ด้วยคำเป็นต้นว่า"
33,0028,015,"""ก็แม้พวกเราไม่เป็นผู้มีความปรารถนาน้อยดอกหรือ ?""  ก็มนุษย์"
33,0028,016,"ทั้งหลายฟังคำของคนเห็นปานนั้นแล้ว  เมื่อสำคัญว่า  ""แม้ผู้นี้ก็เป็นผู้"
33,0028,017,"ประกอบด้วยคุณ  มีความเป็นปรารถนาน้อยเป็นต้น""  ย่อมสำคัญ"
33,0028,018,ของที่ตนควรให้.  แต่ว่าจำเดิมแต่นั้นไป  เขาเมื่อไม่อาจเพื่อจะยังจิต
33,0028,019,ของบุรุษผู้รู้ทั้งหลายให้ยินดี  ย่อมเสื่อมจากลาภแม้นั้น. บุคคลผู้มีปกติ
33,0028,020,กำจัดอย่างนี้  ย่อมยังลาภทั้งของตนทั้งของผู้อื่นให้ฉิบหายแท้.
33,0028,021,
33,0028,022,๑. โถกํ  กวาฏํ ปิธาย  ปิดบานประตูหน่อยหนึ่ง. ๒. ของสนามหลวง  พ.ศ.  ๒๔๗๖.