Book,Page,LineNumber,Text
20,0038,001,"ในกาลครั้งนั้น  เศรษฐี  กล่าวกะภริยาว่า  ""นางผู้เจริญ  ผู้มา"
20,0038,002,"โดยทำนองนี้  ย่อมไม่ถูกใจแม้ของแม่ผู้บังเกิดเกล้า,   ทราบว่า  สหาย "
20,0038,003,ของเราสละทรัพย์วันและพัน  ให้ทานแก่คนเดินทาง  คนกำพร้าเป็นต้น
20,0038,004,เราส่งลูกสาวไปในที่นั้น  ให้นำอาหารมา  บำรุงสรีระในที่นี้แล  สักวัน
20,0038,005,"สองวันแล้ว   จึงจักเยือนสหาย.""   นางรับว่า  ""ดีแล้ว  นาย.""   เขาพา"
20,0038,006,กันพักอยู่ที่ศาลานั่นแล.   ในวันรุ่งขึ้น  เมื่อเขาบอกเวลาแล้ว   เมื่อคน
20,0038,007,"กำพร้าและคนเดินทางเป็นต้น  กำลังไปเพื่อต้องการอาหาร,   มารดา"
20,0038,008,"และบิดาจึงส่งลูกสาวไปด้วยคำว่า  ""แม่  จงไปนำอาหารมาเพื่อพวก"
20,0038,009,"เรา.""   ธิดาของตระกูลที่มีโภคะมาก  ไม่ละอายเทียว   เพราะความที่"
20,0038,010,ตนมีความละอายอันความวิบัติตัดขาดแล้ว  ถือถาดไปเพื่อต้องการ
20,0038,011,"อาหารกับคนกำพร้า  อันมิตตกุฎุมพี  ถามว่า  ""ท่านจักรับกี่ส่วน ?"
20,0038,012,"แม่""   ก็บอกว่า  ""๓  ส่วน.""  ทีนั้น  มิตตกุฎมพี  จึงให้ภัตตาหาร  ๓"
20,0038,013,ส่วนแก่นาง.  เมื่อนางนำภัตรมาแล้ว  ทั้ง  ๓  ก็นั่งเพื่อบริโภคร่วมกัน.
20,0038,014,"ครั้งนั้น  มารดาและลูกสาว   จึงกล่าวกะเศรษฐีว่า  ""นาย  อันความ"
20,0038,015,"วิบัติ  ย่อมเกิดขึ้นแม้แก่ตระกูลใหญ่,   อย่านึกถึงพวกฉัน  จงบริโภค"
20,0038,016,"เถิด,   อย่าคิดเลย.""   อ้อนวอนด้วยประการต่าง ๆ  ยังเศรษฐีนั้น ให้"
20,0038,017,บริโภคแล้ว  ด้วยประการอย่างนี้.
20,0038,018,"เศรษฐีนั้น  บริโภคแล้ว ไม่สามารถจะให้อาหารย่อยได้,  เมื่อ"
20,0038,019,"อรุณขึ้นไปอยู่,   ก็ได้ทำกาละแล้ว.   มารดาและลูกสาว   คร่ำครวญ"
20,0038,020,ร่ำให้ด้วยประการต่าง ๆ.  ในวันรุ่งขึ้น   เด็กหญิง  (กุมาริกา)  เดิน
20,0038,021,ร้องไห้ไปเพื่อต้องการอาหาร   อันมิตตกุฎุมพีนั้น  เห็นเขาแล้วจึงถาม