Book,Page,LineNumber,Text
20,0021,001,"""เราได้ลูกชายแล้ว""   จึงนำเด็กนั้นไปสู่เรือน.  นางกาลีไปแล้ว  อัน "
20,0021,002,"เศรษฐีถาม  จึงบอกความเป็นไปนั้น  อันเศรษฐีบอกว่า  ""เจ้าจงไป"
20,0021,003,"ให้ทรัพย์  (เขา)  ๑   พันแล้ว  จงนำเด็กนั้นกลับมาอีก""   ดังนี้แล้ว  ได้"
20,0021,004,กระทำตามนั้นแล้ว.
20,0021,005,[นางกาลีนำโฆสกไปทิ้งที่ป่าช้าผีดิบ]
20,0021,006,"ครั้งนั้น  เศรษฐี   กล่าวกะนางกาลีนั้นว่า  ""บัดนี้   เจ้าจงนำ"
20,0021,007,"มันไปยังป่าช้าผีดิบ   แล้วเอานอนไว้ในระหว่างพุ่มไม้,  มันจักถูกสัตว์"
20,0021,008,"มีสุนัขป่าเป็นต้นกัด   หรือถูกอมนุษย์ประหารตายในที่นั้น,  เจ้ารู้ว่า"
20,0021,009,"มันตายแล้วหรือไม่ตายเทียว  จึงกลับมา.""   นางกาลีนั้น  นำเด็กนั้น"
20,0021,010,ไป  ให้นอนอยู่ที่ป่าช้าผีดิบแล้ว  ได้ยืนอยู่  ณ  ที่ควรแห่งหนึ่ง.  สุนัข
20,0021,011,บ้าง  กาบ้าง  อมนุษย์บ้าง  ไม่อาจเข้าใกล้เด็กนั้นได้.  มีคำถาม
20,0021,012,"สอดเข้ามาว่า  ""ก็มารดาบิดาและบรรดาพี่น้องเป็นต้น  ใคร ๆ  ชื่อว่า"
20,0021,013,"ผู้รักษาของเด็กนั้น  ไม่มีมิใช่หรือ ?  ใครรักษาตัวเด็กนั้นไว้ ?""  แก้ว่า"
20,0021,014,"""กรรมสักว่าความเห่าเท่านั้น   ซึ่งเด็กให้เป็นไปแล้ว  ด้วยความรักใคร่"
20,0021,015,"ในพระปัจเจกพุทธเจ้า  ในเวลาเป็นสุนัข  รักษาเด็กไว้.""   ครั้งนั้น"
20,0021,016,นายอชบาลผู้หนึ่ง   ต้อนแม่แพะตั้งหลายแสนตัวไปหากิน   เดินไป
20,0021,017,ข้างป่าช้า.   แม่แพะตัวหนึ่งเคี้ยวกินใบไม้เป็นต้น   เข้าไปสู่พุ่มไม้
20,0021,018,เห็นทารกแล้ว   จึงคุกเข่าให้นมแก่ทารก.   แม้นายอชบาล  จะทำเสียง
20,0021,019,"ว่า  ""เห,   เห""   ก็หาออกไปไม่.  เขาคิดว่า  จักเอาไม้ตีมันไล่ออก"""
20,0021,020,จึงเข้าไปสู่พุ่มไม้  เห็นแม่แพะคุกเข่าให้ทารกน้อยกินนมอยู่  จึงหวน
20,0021,021,กลับได้รับความรักในทารกเสมือนบุตร  จึงพาเอาทารกนั้นไป   ด้วย