Book,Page,LineNumber,Text
20,0005,001,ในสมัยนั้น  นกหัสดีลิงค์  บินมาโดยอากาศ  เห็นพระราชเทวี 
20,0005,002,"จึงชลอปีกบินโผลง  โดยหมายว่า  ""ชิ้นเนื้อ.""   พระราชาทรงตกพระทัย"
20,0005,003,ด้วยเสียงโผลงของนกนั้น   จึงเสด็จลุกเข้ายังภายในพระราชนิเวศน์.
20,0005,004,พระราชเทวีไม่อาจไปโดยเร็วได้   เพราะทรงครรภ์แก่  และเพราะเป็น
20,0005,005,ผู้มีชาติแห่งคนขลาด.  ครั้งนั้น   นกนั้นจึงโผลง  ยังพระนางนั้นให้นั่ง
20,0005,006,อยู่ที่กรงเล็บ   บินไปสู่อากาศแล้ว.  เขาว่า   พวกนกเหล่านั้น   ทรง
20,0005,007,กำลังเท่าช้าง ๕  เชือก;   เพราะฉะนั้น  จึงนำเหยื่อไปทางอากาศ  จับ
20,0005,008,ณ   ที่อันพอใจแล้ว  ย่อมเคี้ยวมังสะกิน.   แม้พระนางนั้น  อันนกนั้น
20,0005,009,"นำไปอยู่  ทรงหวาดต่อมรณภัย  จึงทรงดำริว่า ""ถ้าว่าเราจักร้อง,"
20,0005,010,ธรรมดาเสียงคน  เป็นที่หวาดเสียวของสัตว์จำพวกดิรัจฉาน มันฟัง
20,0005,011,"เสียงนั้นแล้ว  ก็จักทิ้งเราเสีย,  เมื่อเป็นเช่นนั้น  เราก็จักถึงความสิ้นชีพ"
20,0005,012,"พร้อมกับเด็กในครรภ์;   แต่มันจับในที่ใดแล้วเริ่มจะกินเรา,  ในที่นั้น"
20,0005,013,เราจักร้องขึ้น   แล้วไล่ให้มันหนีไป.  พระนางยับยั้งไว้ได้  ก็เพราะ
20,0005,014,ความที่พระองค์เป็นบัณฑิต.  ก็ในกาลนั้น  ที่หิมวันตประเทศ  มีต้นไทร
20,0005,015,ใหญ่ต้นหนึ่ง  เจริญขึ้นเล็กน้อยแล้วก็ตั้งอยู่   โดยอกาการดังมณฑป.
20,0005,016,นกนั้น   นำเหยื่อมีเนื้อเป็นต้นไปแล้ว  ย่อมเคี้ยวกินที่ต้นไทรนั้น ;
20,0005,017,เพราะฉะนั้น  นกหัสดีลิงค์ตัวนั้น  นำพระราชเทวีแม้นั้น  ไปที่ต้นไทร
20,0005,018,นั้นแล  วางไว้ในระหว่างค่าคบไม้  แลดูทางอันตนบินมาแล้ว.  นัยว่า
20,0005,019,การแลดูทางบินมาแล้ว  เป็นธรรมดาของนกเหล่านั้น.  ในขณะนั้น
20,0005,020,"พระราชเทวี  ทรงดำริว่า  ""บัดนี้  ควรไล่นกนี้ให้หนีไป""  จึง"
20,0005,021,ทรงยกพระหัตถ์ทั้ง  ๒  ขึ้น  ทั้งปรบมือ  ทั้งร้อง  ให้นกนั้นหนีไปแล้ว