Book,Page,LineNumber,Text
39,0025,001,สฺวาหํ มุทิตมโน ปสนฺนจิตฺโต ข้าพเจ้านั้น ก็มีใจเบิกบาน มี จิต
39,0025,002,เลื่อมใสแล้ว
39,0025,003,อฺชลึ อกรึ ตถาคตสฺส ได้ทำอัญชลีแด่พระตถาคตเจ้าแล้ว
39,0025,004,ตาหํ กุสลํ กริตฺวาน กมฺมํ ข้าพเจ้าได้ทำกรรมที่เป็นกุศลอย่าง
39,0025,005,นั้นแล้ว
39,0025,006,ติทสานํ สหพฺยตํ ปตฺโต. จึงถึงความเป็นเพื่อนของเหล่าไตร
39,0025,007,ทศเทพ.
39,0025,008,อทินนปุพพกพราหมณ์ ได้สดับคำเทพบุตรกล่าวว่า เมื่อตนนอน
39,0025,009,เจ็บไข้ได้ทุกข์ ไม่มีความผาสุก นอนแซ่วอยู่ที่เรือนของตน ซึ่งมีอาการ
39,0025,010,ปางตาย ได้เห็นพระรัศมีของสมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าฉายเยี่ยมเข้ามา
39,0025,011,รู้สึกได้ว่า สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จมาโปรด ก็แลในขณะนั้น
39,0025,012,มาณพผู้ซึ่งตายไปเกิดเป็นเทพบุตรนั้น นอนผินหน้าเข้าข้างในเรือน
39,0025,013,สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า เขาไม่เห็นพระองค์ จึงได้ฉาย
39,0025,014,พระรัศมีให้สว่างไปวาบหนึ่ง มาณพคิดว่า นี่แสงสว่างอะไร จึงค่อย
39,0025,015,พลิกกลับมา เหลือบเห็นสมเด็จพระบรมศาสดาเข้าแล้ว ชักให้เสียใจไปว่า
39,0025,016,พุโธ่เอ๋ย ! เราอาศัยบิดาเป็นคนอันธพาล จึงไม่ได้เข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า
39,0025,017,เห็นปาอย่างนี้ แล้วทำความขวนขวายด้วยกาย หรือถวายทาน หรือฟัง
39,0025,018,ธรรม เดี๋ยวนี้แม้แต่มือทั้ง ๒ ข้างของเราก็ยกไม่ค่อยไหวแล้ว กิจที่ควร
39,0025,019,ทำอย่างอื่นไม่มี ดังนี้แล้ว จึงได้ทำใจเท่านั้นให้เลื่อมใสในองค์สมเด็จ
39,0025,020,พระบรมศาสดา ด้วยเดชะแห่งกุศลเพียงเท่านี้ เขาได้ไปเกิดในเทวโลก
39,0025,021,เหตุนั้น กรรมที่เป็นบุญ ใคร ๆ จึงไม่อาจจะกำหนดนับเอาตามชอบใจ
39,0025,022,ได้ว่า มีประมาณเท่านั้นร้อย เท่านั้นพัน หรือเท่านั้นแสน บุคคลอย่าพึง