Book,Page,LineNumber,Text
39,0023,001,สฺวาหํ อพฺพุฬฺหสลฺโลสฺมิ ข้าพเจ้านั้น เป็นผู้มีลูกศร ( อันท่าน )
39,0023,002,สีตภูโตสฺมิ นพฺพุโต ถอนแล้ว เป็นผู้เย็น ดับ ( ทุกข์
39,0023,003,( โศก ) ได้แล้ว
39,0023,004,น โสจามิ น โรทามิ พ่อมาณพ ! ข้าพเจ้าได้ฟังคำของ
39,0023,005,ตว สุตฺวาน มาณว. ท่านแล้ว จะไม่เศร้าโศก จะไม่
39,0023,006,ร้องไห้.
39,0023,007,อทินนปุพพกพราหมณ์ พรรณนาสรรเสริญยกย่องแล้ว ประสงค์จะ
39,0023,008,ทราบว่า มาณพนั้นคือใคร จึงกล่าวถามเป็นคาถาว่า :-
39,0023,009,[ ๑๗ ] เทวตา นุสิ คนฺธพฺโพ ท่านเป็นเทพดา หรือคนธรรพ์
39,0023,010,อาทู สกฺโก ปุรินฺทโท หรือท้าวปุรินททสักกเทวราช
39,0023,011,โก วา ตฺวํ กสฺส วา ปุตฺโต ท่านเป็นใคร หรือเป็นบุตรของใคร
39,0023,012,กถํ ชาเนมุ ตํ มยํ. ทำอย่างไร ข้าพเจ้าจึงจะรู้จัก
39,0023,013,ท่านได้.
39,0023,014,เทพบุตรนั้นจึงกล่าวว่า :-
39,0023,015,[ ๑๘ ] ยฺจ กนฺทสิ ยฺจ โรทสิ ท่านเผาบุตรตนใดในป่าช้าเองแล้ว
39,0023,016,ปุตฺตํ อาฬาหเน สยํ ฆหิตฺวา ย่อมคร่ำครวญถึงบุตรคนใด และ
39,0023,017,ร้องไห้ถึงบุตรคนใด
39,0023,018,สฺวาหํ กุสลํ กริตฺวาน กมฺมํ บุตรคนนั้นคือข้าพเจ้า ได้กระทำ
39,0023,019,ติทสานํ สหพฺยตํ ปตฺโต . กุศลกรรมไว้แล้ว ถึงความเป็น
39,0023,020,เพื่อนของเหล่าไตรทศเทพ.
39,0023,021,
39,0023,022,๑๗. ธมฺ. ๑/๑๒๗ ๑๘. ธมฺ. ๑/๑๒๙