Book,Page,LineNumber,Text
38,0007,001,คือว่า  วุตฺตปฺปการํ  อันมีประการแห่งคำอันอันข้าพเจ้ากล่าวแล้ว ทุรจฺจยํ
38,0007,002,ชื่อว่าอันอันบุคคลล่วงไปได้โดยยาก  (ตสฺสา  ตณฺหาย)  ทุกฺกรตาย  เพราะ
38,0007,003,ความที่แห่งตัณหานั้น  เป็นธรรมชาติอันอันบุคคลกระทำได้โดยยาก  อติกฺ-
38,0007,004,กมิตุํ  เพื่ออันก้าวล่วง  คือว่า  ปชหิตุํ  เพื่ออันละ  โสกา  อ.  ความ  
38,0007,005,เศร้าโศก  ท. วฏฺฏมูลกา  อันมีวัฏฏะเป็นรากเหง้า  ปปตนฺติ ย่อมตก
38,0007,006,ไป  ตมฺหา  ปุคฺคลา  จากบุคคลนั้น  คือว่า  อุทกพินฺทุ  อ.  หยาดแห่ง
38,0007,007,น้ำ  ปติตํ อันตกไปแล้ว  โปกฺขเร  บนใบบัว  คือว่า  ปทุมปตฺเต
38,0007,008,บนใบแห่งปทุม  น  ปติฏฺ€าติ ย่อมไม่ตั้งอยู่เฉพาะ  ยถา  นาม  ชื่อ
38,0007,009,ฉันใด  น  ปติฏฺ€หนฺติ  ย่อมไม่ตั้งอยู่เฉพาะ  เอวํ ฉันนั้น อิติ  ดังนี้
38,0007,010,(ปทสฺส)  แห่งบทว่า  ทุรจฺจยํ  อิติ  ดังนี้เป็นต้น ฯ
38,0007,011,(อตฺโถ)  อ. อรรถว่า  เตน  การเณน  เพราะเหตุนั้น  อหํ
38,0007,012,อ.  เรา  วทามิ  จะกล่าว  ตุมฺเห กะท่าน  ท.  (อิติ)  ดังนี้  (ปทานํ)
38,0007,013,แห่งบท  ท. ว่า  ตํ  โว  วทามิ  อิติ  ดังนี้ ฯ
38,0007,014,(อตฺโถ)  อ. อรรถว่า  ภทฺทํ  อ. ความเจริญ  โหตุ  จงมี
38,0007,015,ตุมฺหากํ  แก่ท่าน  ท. (อิติ)  ดังนี้  (ปททฺวยสฺส)  แห่งหมวดสองแห่ง
38,0007,016,บทว่า  ภทฺทํ โว  อิติ  ดังนี้ ฯ
38,0007,017,อตฺโถ  อ. อธิบายว่า  ตุมฺเห  อ. ท่าน  ท. มา  ปาปุณิตฺถ  อย่า
38,0007,018,ถึงแล้ว  วินาสํ   ซึ่งความพินาศ  อยํ  กปิโล  วิย  ราวกะ  อ. ภิกษุ
38,0007,019,ชื่อว่ากปิละนี้  อิติ  ดังนี้ ฯ
38,0007,020,(อตฺโถ)  อ. อรรถว่า  ตุมฺเห  อ. ท่าน  ท. ขนถ  จงขุด  มูลํ
38,0007,021,ซึ่งรากเหง้า  ฉทฺวาริกตณฺหาย  ของตัณหาอันเป็นไปในทวาร ๖ อิมิสฺสา