Book,Page,LineNumber,Text
34,0030,001,ในกาลจบพระคาถา   พระนางดำรงอยู่ในโสดาปัตติผล. 
34,0030,002,"ลำดับนั้น  พระศาสดา  ตรัสกะพระนางว่า   ""เขมา  สัตว์"
34,0030,003,เหล่านี้  เยิ้มอยู่ด้วยราคะ<SUP>๑</SUP>   ร้อนอยู่ด้วยโทสะ<SUP>๒</SUP>   งงงวยอยู่ด้วยโมหะ
34,0030,004,จึงไม่อาจเพื่อก้าวล่วงกระแสตัณหาของตนไปได้  ต้องข้องอยู่ในกระแส
34,0030,005,"ตัณหานั้นนั่นเอง""  ดังนี้แล้ว  เมื่อจะทรงแสดงธรรม  จึงตรัสพระ"
34,0030,006,คาถานี้ว่า:-
34,0030,007,"<B>""สัตว์ผู้กำหนัดแล้วด้วยราคะ   ย่อมตกไปสู่กระแส"
34,0030,008,ตัณหา    เหมือนแมลงมุม   ตกไปยังใยที่ตัว
34,0030,009,ทำไว้เองฉะนั้น.   ธีรชนทั้งหลาย  ตัดกระแส
34,0030,010,ตัณหาแม้นั้นแล้ว  เป็นผู้หมดห่วงใย  ละเว้นทุกข์
34,0030,011,"ทั้งปวงไป.""</B>"
34,0030,012,[แก้อรรถ]
34,0030,013,บรรดาบทเหล่านั้น  สองบทว่า  <B>มกฺกฏโกว   ชาลํ</B>  ความว่า
34,0030,014,เหมือนอย่างว่า  แมลงมุม  ทำข่ายคือใยแล้ว  ก็นอนอยู่ในศูนย์ไส้
34,0030,015,ในที่ท่ามกลาง  แล้วก็รีบวิ่งไปฆ่าตั๊กแตน  หรือตัวแมลง  ที่ตกไปใน
34,0030,016,ริมสายใย  สูบกินรสของมันแล้ว  ก็กลับมานอนอยู่ในที่นั้นอย่างเดิม
34,0030,017,ฉันใด;  สัตว์ทั้งหลายเหล่าใด  ผู้กำหนัดแล้วด้วยราคะ  โกรธแล้ว
34,0030,018,"ด้วยโทสะ   หลงแล้วด้วยโมหะ,  สัตว์เหล่านั้น  ย่อมตกไปสู่กระแสตัณหา"
34,0030,019,ที่ตัวทำไว้เอง  คือ  เขาไม่อาจเพื่อก้าวล่วงกระแสตัณหานั้นไปได้  ฉันนั้น
34,0030,020,เหมือนกัน;  กระแสตัณหา  บุคคลล่วงได้ยากอย่างนี้.
34,0030,021,
34,0030,022,๑.  ผู้อันราคะย้อมแล้ว   ๒.  อันโทสะประทุษร้ายแล้ว.