Book,Page,LineNumber,Text
34,0010,001,ตกรดอยู่บ่อย ๆ  ย่อมงอกงามในป่าฉะนั้น. 
34,0010,002,บทว่า  <B>ทุรจฺจยํ</B>  เป็นต้น  ความว่า  ก็บุคคลใด  ย่อมข่ม  คือ
34,0010,003,ย่อมครอบงำตัณหานั่น  คือมีประการที่ข้าพเจ้ากล่าวแล้ว  ชื่อว่ายากที่
34,0010,004,"ใครจะล่วงได้  เพราะเป็นของยากจะก้าวล่วงคือละได้,  ความโศก"
34,0010,005,ทั้งหลายมีวัฏฏะเป็นมูล  ย่อมตกไปจากบุคคลนั้น;  คือไม่ตั้งอยู่ได้
34,0010,006,เหมือนหยาดน้ำตกไปบนใบบัว  คือบนใบดอกปทุม  ไม่ติดอยู่ได้ฉะนั้น.
34,0010,007,หลายบทว่า  <B>ตํ  โว  วทามิ</B>  คือ เพราะเหตุนั้น  เราขอกล่าวกะ
34,0010,008,ท่านทั้งหลาย.
34,0010,009,"สองบทว่า  <B>ภทฺทํ  โว</B>  ความว่า  ความเจริญจงมีแก่ท่านทั้งหลาย,"
34,0010,010,อธิบายว่า  ท่านทั้งหลาย   อย่าได้ถึงความพินาศ  ดุจกปิลภิกษุรูปนี้.
34,0010,011,บทว่า  <B>มูลํ</B>  เป็นต้น  ความว่า  ท่านทั้งหลายจงขุดรากแห่งตัณหา
34,0010,012,อันเป็นไปในทวาร  ๖  นี้  ด้วยญาณอันสัมปยุตด้วยพระอรหัตตมรรค.
34,0010,013,"ถามว่า  ""ขุดรากแห่งตัณหานั้น  เหมือนอะไร  ?   แก้ว่า  ""เหมือนผู้ต้อง"
34,0010,014,"การแฝก   ขุดหญ้าคมบางฉะนั้น.""   อธิบายว่าบุรุษผู้ต้องการแฝก"
34,0010,015,ย่อมขุดหญ้าคมบางด้วยจอบใหญ่ฉันใด;   ท่านทั้งหลาย  จงขุดรากแห่ง
34,0010,016,ตัณหานั้นเสีย  ฉันนั้น.
34,0010,017,สองบาทคาถา<SUP>๑</SUP>ว่า   <B>มา  โว  นฬํว  โสโตว  มาโร  ภญฺชิ  ปุนปฺปุนํ</B>
34,0010,018,ความว่า  กิเลสมาร  มรณมาร  และเทวบุตรมาร   จงอย่าระราน
34,0010,019,ท่านทั้งหลายบ่อย ๆ  เหมือนกระแสน้ำพัดมาโดยกำลังแรง   ระรานไม้อ้อ
34,0010,020,ซึ่งเกิดอยู่ริมกระแสน้ำ  ฉะนั้น.
34,0010,021,
34,0010,022,๑.  กึ่งพระคาถาสุดท้าย.