Book,Page,LineNumber,Text
12,0013,001,กิริยากิตก์ที่ใช้คุมพากย์ตอนหนึ่ง ๆ ก็นับเป็นพากย์หนึ่ง  ๆ อุ.  <B>กตํ
12,0013,002,เม กุสฺลํ;  อกตํ  เม ปาปํ.</B> [ สุมนเทวี.  ๑/๑๕๐ ] กุศลอันเราทำ
12,0013,003,แล้ว  บาปอันเรามิได้แล้ว. แม้ตอนกิริยาพิเศษที่ใช้คุมพากย์
12,0013,004,เช่น  <B>สกฺกา</B> ก็เช่นเดียวกัน.   
12,0013,005,[ ๓ ]  พากย์  แบ่งเป็น  ๕ ตามวาจกทั้ง ๕ คือพากย์กัตตุวาจก
12,0013,006,พากย์กัมมาวาจก พากย์ภาววาจก พากย์เหตุกัตตุวาจก พากย์เหตุ-
12,0013,007,ไว้เป็นที่ตั้ง  แล้วหาบทแต่งและขยายประธานตามนัยที่กล่าวแล้ว  เช่น
12,0013,008,นี้ก็จะทราบได้ว่า ตอนใดเป็นพากยางค์อะไร  และบทที่เข้ากับบทแต่ง
12,0013,009,และขยายประธาน  ในพากยางค์ใด ก็นับเข้าในพากยางค์นั้นทั้งหมด.
12,0013,010,ส่วนพากยางค์อนาทรและลักขณะ จัดเป็นพากยางค์หนึ่ง  ๆ ต่างหาก
12,0013,011,จะยกพากย์ยาว ๆ ในธัมมปทัฏฐกถา  มาตัดเป็นตัวอย่างสัก  ๓ พากย์
12,0013,012,คือ :-
12,0013,013,<B>อหึสกา เยติ  อิมํ ธมฺมเทสนํ  สตฺถา  สาเกตํ  นิสฺสาย
12,0013,014,อญฺชวเน  วิหรนฺโต  ภิกฺขูหิ ปุฏฺ€ปญฺหํ  อารพฺภ  กเถสิ.</B>
12,0013,015,[ภิกขูหิปุฏฺ€ปญฺห. ๖/๑๘๐ ] พระศาสดา  เมื่อทรงอาศัยเมืองสาเกต
12,0013,016,ประทับอยู่ในอัญชวัน  ทรงปรารภปัญหาที่พวกภิกษุทูลถาม  จึงตรัส
12,0013,017,พระธรรมเทศนานี้ว่า <B>อหึสกา เย</B> เป็นอาทิ.