Book,Page,LineNumber,Text
04,0158,001,"กิริยาที่เป็นกัตตุวาจก,  อัตตโนบท  เป็นเครื่องหมายให้รู้กิริยาที่เป็น    "
04,0158,002,"กัมมวาจกและภาววาจก  อันจะกล่าวข้างหน้า,  แต่จะนิยมลงเป็นแน่"
04,0158,003,ทีเดียวก็ไม่ได้.   บางคราวปรัสสบทเป็นกัมมวาจกและภาววาจกก็มี
04,0158,004,"เหมือนคำบาลีว่า  <B>""สทิโส  เม  น  วิชฺชติ.</B>  คนเช่นกับ  ด้วยเรา  "
04,0158,005,๑      ๒  ๓     ๔            ๑               ๒
04,0158,006,[อันใคร ๆ]  ย่อมหา  ไม่ได้. <B>น  จ  ลพฺภติ  รูเป.</B>   อนึ่ง   [อัน
04,0158,007,๔          ๓     ๑  ๒   ๓        ๔        ๒ 
04,0158,008,"ใคร ๆ]  ย่อมไม่   ได้  ในรูป""  เป็นต้น."
04,0158,009,๑         ๓      ๔
04,0158,010,บางคราว   อัตตโนบทเป็นกัตตุวาจกก็มี    เหมือนคำบาลีว่า
04,0158,011,"<B>""ปิยโต  ชายเต  โสโก</B>  ความโศก   ย่อมเกิด  แต่ของที่รัก.""  เป็นต้น."
04,0158,012,๑         ๒        ๓           ๓            ๒              ๑
04,0158,013,คำที่กล่าวข้างต้นนั้น   ประสงค์เอาแต่บทที่เป็นไปโดยมาก  ถ้า
04,0158,014,จำกำหนดให้ละเอียดแล้ว  ต้องอาศัยปัจจัยด้วย.
04,0158,015,วจนะ
04,0158,016,(๑๑๒)  วิภัตตินั้น  จัดเป็นวจนะ  ๒  คือ  เอกวจนะ  ๑  พหุวจนะ ๑.
04,0158,017,เหมือนวิภัตตินาม   ถ้าศัพท์นามที่เป็นประธานเป็นเอกวจนะ  ต้อง
04,0158,018,"ประกอบกิริยาศัพท์เป็นเอกวจนะตาม,  ถ้านามศัพท์เป็นพหุวจนะ  ก็"
04,0158,019,"ต้องประกอบกิริยาศัพท์เป็นพหุวจนะตาม,   ให้มีวจนะเป็นอันเดียวกัน"
04,0158,020,อย่างนี้ :-