Book,Page,LineNumber,Text
22,0004,001,"ทั้งหลาย    มิใช่แต่ในบัดนี้เท่านั้น,   ถึงในกาลก่อน  สารีบุตรเป็นผู้"
22,0004,002,"กตัญญูกตเวทีเหมือนกัน ""    ดังนี้แล้ว  เพื่อจะประกาศความนั้น  จึงตรัส"
22,0004,003,อลีนจิตตชาดก<SUP>๑</SUP>  ในทุกนิบาตนี้  ให้พิสดารว่า :-
22,0004,004,"<B>"" เสนาหมู่ใหญ่อาศัยเจ้าอลีนจิตตกุมาร     ร่าเริง"
22,0004,005,ทั่วกันแล้ว     ได้ให้ช้างจับพระเจ้าโกศลทั้งเป็น
22,0004,006,"ผู้ไม่พอพระทัยด้วยราชสมบัติ,  ภิกษุผู้ถึงพร้อมด้วย"
22,0004,007,นิสัยอย่างนี้     เป็นผู้มีความเพียรอันปรารภแล้ว
22,0004,008,"เจริญกุศลธรรมอยู่,  เพื่อบรรลุธรรมเป็นแดนเกษม"
22,0004,009,จากโยคะ    พึงบรรลุธรรมเป็นที่สิ้นไปแห่งสังโยชน์
22,0004,010,"ทั้งปวงโดยลำดับ. ""</B>"
22,0004,011,ได้ยินว่า   ช้างตัวหนึ่งเที่ยวไปตัวเดียว   รู้อุปการะที่พวกช่างไม้
22,0004,012,ทำแล้วแก่ตน   โดยภาวะคือทำเท้าให้หายโรค   แล้วให้ลูกช้างตัวขาว
22,0004,013,ปลอด  ในครั้งนั้น  ได้เป็นพระสารีบุตรเถระแล้ว.
22,0004,014,[ ภิกษุควรเป็นผู้ว่าง่ายอย่างพระราธเถระ ] 
22,0004,015,พระศาสดาครั้นตรัสชาดกปรารภพระเถระอย่างนั้นแล้ว    ทรง
22,0004,016,"ปรารภพระราธเถระ  ตรัสว่า  "" ภิกษุทั้งหลาย   ธรรมดาภิกษุควรเป็น"
22,0004,017,"ผู้ว่าง่ายเหมือนราธะ,  แม้อาจารย์ชี้โทษกล่าวสอนอยู่   ก็ไม่ควรโกรธ,"
22,0004,018,"อนึ่ง  ควรเห็นบุคคลผู้ให้โอวาท เหมือนบุคคลผู้บอกขุมทรัพย์ให้ฉะนั้น """
22,0004,019,ดังนี้แล้ว   เมื่อจะทรงสืบอนุสนธิแสดงธรรม   ได้ตรัสพระคาถานี้ว่า :-
22,0004,020,
22,0004,021,๑.  ขุ.  ชา.  ๒๗/๕๒.  ตทฏฺ€กถา.  ๓/๒๓.