Book,Page,LineNumber,Text
20,0026,001,"ถึงคนเก็บส่วยนั้นว่า  ""ผู้นี้เป็นลูกชั่วชาติของเรา,  ฆ่ามันเสียแล้ว "
20,0026,002,"จงโยนลงไปในหลุมคูถ.  เมื่อทำการอย่างนี้เสร็จแล้ว,   ฉันจักรู้สิ่งที่"
20,0026,003,"จะตอบแทนแก่ท่านลุงในภายหลัง""   ดังนี้แล้ว   จึงกล่าวว่า  ""พ่อ"
20,0026,004,"โฆสกะ  คนเก็บส่วยของฉัน  มีอยู่ที่บ้านส่วย  ๑๐๐  บ้าน,   เจ้าจงนำ"
20,0026,005,"เอาจดหมายฉบับนี้ไปให้เขา""  ดังนี้  จึงเอาจดหมายผูกไว้ที่ชายผ้า"
20,0026,006,ของเขา.
20,0026,007,"ก็นายโฆสกะนั้น ไม่รู้จักอักษรสมัย,  เพราะตั้งแต่เขาเป็นเด็ก"
20,0026,008,"เศรษฐีก็ครุ่นคิดฆ่าเขาเสมอ  (แต่)   ไม่อาจฆ่าได้,  จักให้เขาศึกษา"
20,0026,009,อักษรสมัยได้อย่างไร ?   นายโฆสกะนั้น  ผูกจดหมายฆ่าตัวเองไว้ที่
20,0026,010,"ชายผ้า  ด้วยประการฉะนี้  เมื่อจะออกเดิน  จึงพูดว่า  ""คุณพ่อ"
20,0026,011,"ผมไม่มีเสบียงทาง."""
20,0026,012,เศรษฐี.   เจ้าไม่ต้องมีกิจ  (ห่วง)   ด้วยเสบียงทาง.   ในบ้าน
20,0026,013,ชื่อโน้น   ในระหว่างทาง   เศรษฐีผู้เป็นสหายของข้ามีอยู่ เจ้าจงไป
20,0026,014,กินอาหารเช้าที่เรือนของเขาแล้ว  จึงเดินต่อไป.
20,0026,015,"นายโฆสกะนั้น  รับว่า  ""จ้ะ""   ไหว้บิดาแล้ว  ออกเดินไป"
20,0026,016,ถึงบ้านนั้น  ถามถึงเรือนเศรษฐี   เดินไปพบภรรยาของเศรษฐี.  เมื่อ
20,0026,017,"นางกล่าวว่า   ""เจ้ามาจากไหน ?""   จึงตอบว่า  ""มาจากในเมือง."""
20,0026,018,ภรรยาของเศรษฐี.   เจ้าเป็นลูกของใคร ?
20,0026,019,โฆสกะ.  คุณแม่  ผมเป็นลูกของเศรษฐี  ผู้เป็นสหายของท่าน.
20,0026,020,ภรรยาของเศรษฐี.   เจ้าชื่อโฆสกะหรือ ?
20,0026,021,โฆสกะ.  ขอรับ   คุณแม่.