text1,text2,same
"What's eating you, anyway? Don't you want no one to be nice to me
except yourself?

Yes, Ay do, Anna--only not
fallar on sea. But Ay like for you marry steady fallar got good yob on
land. You have little home in country all your own--

Oh, cut it out! 
Little home in the country! I wish you could have seen the little home
in the country where you had me in jail till I was sixteen! Some day you're going to get me so mad with that
talk, I'm going to turn loose on you and tell you--a lot of things
that'll open your eyes.

Ay don't vant--

I know you don't; but you keep on talking yust the same.

Ay don't talk no more den, Anna.

Then promise me you'll cut out saying nasty things about Mat
Burke every chance you get.

Vhy? You like dat fallar--very much,
Anna?

Yes, I certainly do! He's a regular man, no matter what faults
he's got. One of his fingers is worth all the hundreds of men I met out
there--inland.

Maybe you tank you love him, den?

What of it if I do?

Maybe--you tank you--marry
him?

No! If I'd met him four
years ago--or even two years ago--I'd have jumped at the chance, I tell
you that straight. And I would now--only he's such a simple guy--a big
kid--and I ain't got the heart to fool him.
But don't never say again he ain't good enough for me. It's me ain't
good enough for him.

Py yiminy, you go crazy, Ay tank!

Well, I been thinking I was myself the
last few days. Guess I'll take a walk down to the
end of the dock for a minute and see what's doing. I love to watch the
ships passing. Mat'll be along before long, I guess. Tell him where I
am, will you?

All right, Ay tal him.","Aye, it's the punishment o' God on him. Did ye ever hear of
a man who wasn't crazy do the things he does? Who but a man that's mad would take his woman--and as sweet a
woman as ever was--on a rotten whalin' ship to the Arctic seas to be
locked in by the ice for nigh on a year, and maybe lose her senses
forever--for it's sure she'll never be the same again.

She useter be awful nice to me before--she got--like she is.

Aye, she was good to all of us. 'Twould have been hell on
board without her; for he's a hard man--a hard, hard man--a driver if
there ever was one. I hope he's satisfied
now--drivin' her on till she's near lost her mind. And who could blame
her? 'Tis a God's wonder we're not a ship full of crazed people--with
the ice all the time, and the quiet so thick you're afraid to hear your
own voice.

She don't
never speak to me no more--jest looks at me 's if she didn't know me.

She don't know no one--but him. She talks to him--when she
does talk--right enough.

She does nothin' all day long now but sit and sew--and then she
cries to herself without makin' no noise. I've seen her.

Aye, I could hear her through the door a while back.

She's cryin' now.

God send his soul to hell
for the devil he is!

'Twould
be like hitting a worm. It is nigh on two bells, Mr. Steward, and this
truck not cleared yet.

Y-y-yes, sir.",True
"Δεν ξέρω πώς σας ακούγεται εσάς, αλλά όποτε ακούω πολιτικές αναλύσεις και αποφάσεις με όρους 1990, 2000, 2007, 2009, 2010, μπορώ να κάνω φόνο. Όταν ακούω για «την καυτή πατάτα του ανασχηματισμού», για «κίνηση που του βγήκε», για «καραμπόλα λόγω απομάκρυνσης», για «μοίρασμα θέσεων», για «κίνηση εντυπωσιασμού» κ.λπ. Κι άντε καλά, να δεχτώ ότι οι πολιτικοί -στη μεγάλη τους πλειοψηφία- εξακολουθούν να ζουν στον ευκατάστατο μικρόκοσμό τους. Οι δημοσιογράφοι που τα εκλαμβάνουν αυτά ως φυσιολογικά τερτίπια «στην πολιτική σκακιέρα», δεν έχουν καταλάβει σε τι κατάσταση βρισκόμαστε και τα αναπαράγουν λες και βρισκόμαστε σε μια χαλαρή κανονικότητα;
Έγινα έξαλλη ακούγοντας εχθές στον ΣΚΑΪ ότι «σημειώθηκε εμπλοκή λόγω του Δημήτρη Αβραμόπουλου» κι ότι «μεγάλη καραμπόλα από την αλλαγή υπουργείου στον Πάνο Παναγιωτόπουλο». Σοβαρά; Και ποιος νοιάζεται; Το τελευταίο πράγμα που απασχολεί αυτόν που πρέπει αύριο να πληρώσει τις υποχρεώσεις του από χρήματα που δεν έχει και να προγραμματίσει ένα στοιχειώδες αύριο επαγγελματικά (για μεθαύριο, δεν το συζητάμε καν) είναι το τι θα κάνει ο Πάνος Παναγιωτόπουλος.
Ετοιμαζόμουν να γράψω κομμάτι για το protagon κι ήθελα να βρίσω άσχημα. Να βρίσω όσους αδυνατούν, λόγω ευζωίας ή ίσως και μικρόνοιας, να αντιληφθούν ότι ΠΡΕΠΕΙ να σταθεροποιηθεί στοιχειωδώς η κατάσταση, ΠΡΕΠΕΙ να νιώσει ο αγωνιζόμενος για την επιβίωση πολίτης μια υποτυπώδη σιγουριά. ΠΡΕΠΕΙ, πώς διάολο να το πούμε για να το καταλάβουν;
Ήθελα να βγάλω την οργή για την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να δώσει ελάχιστα, έστω, δείγματα σοβαρότητας. Τα νεύρα μου για τη διατήρηση του Υπουργείου Μακεδονίας Θράκης, το οποίο στον ένα χρόνο απ` την επανασύστασή του έχει να επιδείξει την «πρώτη αυτούσια νομοθετική του πρωτοβουλία», η συνέχεια της οποίας αγνοείται.
Μετά είδα σχόλια στο facebook. Βαθιά ειρωνεία, αίσθηση κατοχής της απόλυτης αλήθειας, πνεύμα και ηθική. Και μου γύρισε το μυαλό. Είναι τόσο εύκολο να κοροϊδεύεις τον Άδωνη Γεωργιάδη για τα νεύρα του, τον Χρυσοχοΐδη που δε διάβασε το μνημόνιο, τον Παναγιωτόπουλο για την εμετική σκηνή με τον Βασίλη Λεβέντη, τον Κυριάκο επειδή τον λένε Μητσοτάκη, κ.λπ. Κλέβεις εκκλησία.
Μια παρατήρηση που έχω κάνει τελευταία είναι ότι οι πλέον ειρωνικοί, κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας και προσβλητικοί χρήστες στο facebook είναι είτε μόνιμοι κάτοικοι του εξωτερικού είτε δημόσιοι υπάλληλοι. Από αυτές τις δυο κατηγορίες, κυρίως, προέρχονται όσοι θα σπεύσουν να ισοπεδώσουν τα πάντα, να σε καταρρακώσουν, να κάνουν κουρέλι το οποιοδήποτε ηθικό σου έχει απομείνει, να σε πείσουν ότι είσαι εντελώς ηλίθιος που πιστεύεις ότι μπορεί να επιζήσεις. Δεν ξέρω πώς θα ήμουν εάν είχα περιουσία πίσω μου, αν έβγαζα χρήματα στο εξωτερικό, αν μια ζωή ο μήνας για μένα είχε εννιά επειδή σιτιζόμουν απ` το Δημόσιο κι ήμουν κοντά στη σύνταξη. Απ` όσο με ξέρω, πάντως, δεν πιστεύω ότι θα έξυνα τις πληγές των άλλων.

Με το μάτι μου να γυαλίζει από νεύρα, αποφάσισα για μια φορά να αντιδράσω κάνοντας κάτι που έχω εγκαταλείψει εδώ και πολλά χρόνια, πολύ προ κρίσης, σε όλα τα επίπεδα: αποφάσισα να ελπίσω. Ένιωσα ότι δεν υπάρχει άλλο καταφύγιο από την ελπίδα. Έτσι, έγραψα στο facebook - και το εννοώ μέχρι κεραίας: «Επειδή αγαπάω πάρα πολύ το τομάρι μου και θέλω το καλό μου, το μόνο που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή είναι να εύχομαι καλή επιτυχία στη νέα κυβέρνηση και να παρακαλάω μέρα-νύχτα να μη μας βουλιάξουν. Το ίδιο θα έκανα για οποιαδήποτε κυβέρνηση. Αποφάσισα για μια φορά να αφεθώ στο ανυπόφορο βασανιστήριο της ελπίδας.».

Φυσικά, άρχισαν οι ειρωνείες και τα δηκτικά σχόλια. Θύμωσα πάρα πολύ με φίλους μου που ήρθαν να με διαβεβαιώσουν ότι όλα θα πάνε στραβά κι ότι, φυσικά, είμαι αφελής να πιστεύω το αντίθετο. Καταλύτης, ήρθε φίλος που ζει στην Ισπανία, να γράψει το ολόσωστο: «Quale popolo tale governo». Τέτοιος λαός, τέτοια κυβέρνηση. Έτσι είναι.

Ναι, ρε φίλε, πώς να είναι καλύτερος ο υπουργός σου από σένα; Δες στον καθρέφτη τη συμπεριφορά σου και δώσε μόνος σου την απάντηση. Σε σένα απευθύνεται, στη γλώσσα σου μιλάει.
Κι άσε με εμένα να ελπίζω. Μια φορά αποφάσισα να το κάνω, άσε με να το ζήσω. Μήπως τι κατάλαβα τόσα χρόνια που έβλεπα εσένα να βρίζεις, να μηδενίζεις και να μιζεριάζεις;","Τρεις μόλις ώρες πριν την έναρξη της συναυλίας του Ludovico Einaudi και τα σύννεφα πάνω από το Ηρώδειο μοιάζουν θυμωμένα κι έτοιμα να ξεσπάσουν. Το ίδιο και οι διοργανωτές που από μέρες πριν κοιμούνται και ξυπνούν με την αγωνία των καιρικών συνθηκών, διαβάζοντας με προσοχή όλα τα δελτία μετεωρολογικής πρόγνωσης υπό το φόβο της ματαίωσης της συναυλίας. Τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί και το κοινό ανυπομονεί να χειροκροτήσει για δεύτερη φορά στην Αθήνα τον Ιταλό πιανίστα. Το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού χωρίς θεατές αλλά με τους δεκάδες συντελεστές να περπατούν πάνω-κάτω, μοιάζει με εργοτάξιο όπου δεν συγχωρείται κανένα λάθος, γι` αυτό και οι κινήσεις όλων αν και γρήγορες, είναι προσεκτικές, τρυφερές. Οι μουσικοί κάνουν την πρώτη και μοναδική πρόβα τους, συγκεντρωμένοι. Ανησυχούν μόνο όταν κοιτούν κλεφτά τον ουρανό και τις ακεφιές του. Και τότε εμφανίζεται στο Ηρώδειο ο Einaudi, με τζιν κι αθλητικά παπούτσια κι ένα γλυκό και καθησυχαστικό χαμόγελο. Κοιτά τα σύννεφα και μετά τους μουσικούς του, ανταλλάσσει μαζί τους αστεία, ξορκίζει κάθε φόβο τους και κάθεται στο πιάνο του. Πάνω στη σκηνή όλα λειτουργούν τώρα ρολόι, όλα συντονίζονται στην ηρεμία του. Ευγενής, άνετος και προσηνής όχι απλά δεν ενοχλείται από την παρουσία μας, αλλά όταν η Μαρία Μαράκη τον πλησιάζει για κοντινό καρέ, της χαμογελά εγκάρδια, περιμένει υπομονετικά να τον φωτογραφίσει και στη συνέχεια βγάζει τη φωτογραφική του μηχανή και τραβά εκείνος το πορτρέτο της. 
Την προσοχή μου τραβά ένα μπεζ πανέμορφο μπουζούκι ανάμεσα στα όργανα της ορχήστρας του. Το έχουν ζητήσει από τους διοργανωτές. Ένα λεπτό αργότερα, όσο ακούω τις πρώτες νότες του Eden Roc, του προσωπικού μου ύμνου χαράς και γλύκας, ο κιθαρίστας παίρνει στην αρχή λίγο αμήχανα το μπουζούκι στα χέρια του, μετά όμως του δίνει και καταλαβαίνει και η Ανατολή έρχεται πιο κοντά στη Δύση. Σαν να πετάς μπαχάρια στη συνταγή ενός φίνου γαλλικού πιάτου. Με την καινούργια «νοστιμιά», ξαφνιάζεται και διασκεδάζει πολύ η παρέα του Ludovico Einaudi. Το απολαμβάνουν κι αυτοί κι εμείς που τους παρατηρούμε. Εγώ δηλαδή γιατί η Μαρία Μαράκη όπως πάντα στα backstage θέματά μας, γίνεται ένα με τους πρωταγωνιστές του φακού της. Κι όμως υπάρχει μια στιγμή που την βλέπω να κατεβάζει την κάμερα. Την ίδια ακριβώς που κλείνω κι εγώ το μπλοκάκι μου. Πώς γίνεται να τραβάς φωτογραφίες και να κρατάς σημειώσεις όταν δεν ανέχεσαι ούτε την ανάσα σου ακούγοντας τον Ludovico Einaudi να προβάρει το Experience; Λάθος, καμία πρόβα αφού πρώτα ο ίδιος χάνεται σε κάθε νότα και γύρισμα αυτού του κομματιού, με τα μάτια κλειστά και τον κορμό του ελαφρώς γερμένο προς τα πίσω σαν να το παίζει στο πιάνο του για τελευταία φορά.
Οι πρώτες ψιχάλες πέφτουν στο Ηρώδειο, καταφτάνουν απειλητικά και οι δεύτερες, ακούμε τις βροντές και οι τεχνικοί πανικόβλητοι πια καλύπτουν τα μηχανήματα, οι μουσικοί τα όργανά τους κι ο Ludovico αφήνει με ένα χάδι το πιάνο του, σχεδόν απολαμβάνοντας το φθινοπωρινό ψιλόβροχο. 
Δυο ώρες μετά, στο θέατρο, λίγο πριν ανάψουν οι προβολείς κι αρχίσει η συναυλία, ο ουρανός έχει γαληνέψει. Μόνο κάτι λευκά σύννεφα αγκαλιάζουν το Ηρώδειο. Τα δικά του.",False
"Όλες οι σχέσεις περνάνε από το ξενοδοχείο κάποια στιγμή. Οι ερωτικές, οι επαγγελματικές, ακόμη και η σχέση του πολιτικού με τους ψηφοφόρους του. Ειδικά η τελευταία μπορεί να αποκτήσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναλόγως για ποιον πολιτικό μιλάμε. Εν προκειμένω, η εξίσωση Λοβέρδος-ξενοδοχείο είναι ικανή να σπρώξει το μυαλό σε υγρά ή ολισθηρά μονοπάτια και εμένα ως το κέντρο της Αθήνας. Και ακόμη πιο βαθιά. Σε μια υπόγεια αίθουσα με παχιά χαλιά που δίνουν την αίσθηση πως πατάς στο κορμί του υπουργού. Κι εγώ θέλω πραγματικά να πατήσω πάνω του. Συγκεκριμένα στο λαιμό του καθώς προσπαθώ επί δεκαλέπτου να στείλω μήνυμα. Καμία τύχη. Είμαστε στο υπόγειο και το κινητό δεν βρίσκει το σχοινί για να χτυπήσει το σήμα-καμπάνα. Κάποια στιγμή τα καταφέρνω ενώ την ίδια ώρα κάνει την εμφάνισή του ο Λοβέρδος. Χαιρετάει τους πάντες, ακόμη κι εμένα που δεν γνωριζόμαστε. Η χειραψία είναι αντάξια των μανικετόκουμπών του. Στιβαρή αλλά συνάμα με στυλ και χάρη.
Με την ίδια χάρη και χωρίς να το καταλάβουμε βρισκόμαστε στην κυρίως αίθουσα όπου όλοι παίρνουν τις θέσεις τους. Ή σχεδόν όλοι. Οι καρέκλες δεν επαρκούν μα κανείς δεν φαίνεται να ενοχλείται. Ο Λοβέρδος έχει ξεκινήσει την ομιλία του αφού πρώτα καλωσορίζει ""την παρέα της Β' Αθηνών"". Χαμογελούν όλοι. ""Ο χρόνος δεν λυπάται κανέναν"" συνεχίζει ο υπουργός και αντηχούν τα πρώτα γέλια. Ναι, πρόκειται όντως για παρέα που καλαμπουρίζει και πειράζονται μεταξύ τους. Το βλέμμα μου ταξιδεύει στον χώρο. Μέσος όρος ηλικίας τα 45 έτη. Η γενιά της Αλλαγής λοιπόν, άντε και οι κάπως νεότεροι, κρέμεται από τα χείλη του Λοβέρδου, τα οποία κινούνται για να πουν όσα ακούγονται στις ειδήσεις, απλώς με πιο ήπιο τόνο. Λογικό. Από την απέναντι πλευρά δεν έχει κάποιον της αντιπολίτευσης μα ανθρώπους που ""τους ενώνει το πάθος να αλλάξουν τη χώρα"". Σκανάρω πάλι τον χώρο και τα πρόσωπα. Δεν βλέπω κανένα πάθος. Ίσως λίγο στις κυρίες που τρεμοπαίζουν τις βλεφαρίδες τους όλο υποσχέσεις κοιτάζοντας τον υπουργό. Κατά βάση όμως, δεν υπάρχει πάθος. Αντιθέτως, συνειδητοποιώ γιατί επιλέχθηκε η υπόγεια αίθουσα. Εάν τα κινητά είχαν σήμα, η ομιλία του Λοβέρδου θα λειτουργούσε ως μουσικό χαλί κάτω από τις ειδοποιήσεις λήψης γραπτών μηνυμάτων.
Εγώ, όμως, επιμένω. Προσπαθώ να καταλάβω τι λέει. Και διαπιστώνω ότι τα ξέρω πριν τα πει. Γιατί τα έχει πει παντού. Στη Βουλή, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο. Θα τα λέει και στο μπάνιο του, όταν ξυρίζει το όμορφο πρόσωπό του και φαντάζεται τον εαυτό του πρωθυπουργό. Κοιτώντας δίπλα μου καταλαβαίνω ότι το ίδιο φαντάζονται και οι άνθρωποι που κατέβηκαν μαζί μου στο υπόγειο του ξενοδοχείου. Ο υπουργός τους, πρωθυπουργός. Γι' αυτό και στην κοπή της πίτας θα έχει περισσότερο κόσμο. Και θα είναι όλοι σύντροφοι και συντρόφισσες. Έτσι τους αποκαλεί κι αυτοί τον σταυρώνουν με τα μάτια. Εγώ πάλι θέλω να βγάλω τα δικά μου και να βουλώσω τα αυτιά μου. Νιώθω σχεδόν ριγμένη. Πόσοι από αυτούς παρακολουθούν το κοινοβουλευτικό του έργο μέσα από τις συνεδριάσεις της ολομέλειας όπως εγώ; Πιθανολογώ κανείς, εξαιρουμένου του επιτελείου του.
Δεν αργούν να εμφανιστούν οι πρώτοι ψίθυροι. Παρατηρώ έναν κύριο απέναντι να έχει καρφώσει το βλέμμα του στον πολυέλαιο. Είμαι σίγουρη πως βλέπει το πρόσωπο του υπουργού να ξεπροβάλλει μέσα από το φως όπως εμφανίζεται η μορφή του Ιησού σε φρυγανισμένο ψωμί. Ο Λοβέρδος κάνει αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά οι πολιτικοί: περιγράφει την κρίση σαν να πρόκειται για έκθεμα μουσείου. Αναφέρεται στην ανάπτυξη και το ΕΣΠΑ. Τον ακούω να λέει για τα 14 δις που περιμένουν κι έχω την εντύπωση πως θα μας ζητήσει να κοιτάξουμε κάτω από τις καρέκλες κι εκεί θα τα δούμε να κείτονται όπως τα σωσίβια στα καράβια. Και κάπου εκεί τελειώνει. Τελειώνω κι εγώ μαζί του. Λίγο πριν πάρει τον λόγο ένας ""σύντροφος"" και αρχίσει το group therapy, αποχωρώ. Με την πεποίθηση πλέον πως η σχέση του πολιτικού με τους ψηφοφόρους του είναι άκρως ερωτική. Συναντιούνται σε ξενοδοχεία, ανταλλάσσουν υποσχέσεις και φεύγουν όλοι ικανοποιημένοι.","Η οικονομική κρίση είναι ύπουλη. Τρυπώνει σαν κατσαρίδα στα πιο περίεργα μέρη. Το διαπίστωσα πρώτη φορά το Σάββατο, όταν επισκέφθηκα τον βιαστή της κόμμης μου για το προγραμματισμένο ρετουσάρισμα. Δυο τσουπωτές κυρίες που καθόντουσαν απέναντί μου είχαν πάθει ντελίριο συζητώντας για τις απεργίες και τις μειώσεις μισθών. ""Κι εδώ κρίση; Μα πού είναι οι νερόβραστες συζητήσεις περί γκομενικών και αστρολογικών θεμάτων;"" αναρωτήθηκα. Έμεινα να τις κοιτάω εντελώς απογοητευμένη. Στο διπλανό ράφι τα παραμελημένα περιοδικά μόδας έκαναν το ίδιο.
Και να 'μαι όμως τώρα εδώ, να κάνω μια παρόμοια συζήτηση όπως οι κυρίες. Μόνο που αντί για κομμωτήριο με πιστολάκια και λουτήρες, βρίσκομαι σ' ένα sex shop ανάμεσα σε δονητές όλων των μεγεθών και των χρωμάτων. Ο ιδιοκτήτης του είναι εξυπηρετικότατος. Ένας τύπος γύρω στα 40, βαρύς κι αγέλαστος, ο οποίος δεν κρατιέται και μου φανερώνει διάπλατα την κιτρινισμένη οδοντοστοιχία του όταν τον ρωτάω αν το ελεφάντινο μαραφέτι των 30 εκατοστών που έχω μπροστά μου μπορεί να θεωρηθεί τεκμήριο από την Εφορία. ""Μπορείς να το δηλώσεις σαν πλάστη, μιας και ανοίγεις άνετα φύλλο με αυτό, και να μην έχεις πρόβλημα"" μου απαντάει.
Κατευθύνομαι στην απέναντι πλευρά όπου πήρε το μάτι μου κάτι περίεργες συσκευασίες. Πρόκειται για φουσκωτές κούκλες. ""Α, είναι αδιάβροχες ξέρεις"" πετάγεται ο ιδιοκτήτης. ""Σωστή η επιχειρηματική σκέψη. Γιατί να κόψεις τις ορμές σου άμα σου έρθει να πηδήξεις ενώ πλημμυρίζει το σύμπαν;"" συμπληρώνω. ""Κι εγώ αυτό σκέφτηκα. Ε ρε και να ήμουν τώρα στην Αυστραλία... Χρυσές δουλειές θα έκανα"" προσθέτει.
Πιο δίπλα βρίσκονται όλα τα σύνεργα για ένα σωστό κι επαγγελματικό bondage και μπροστά από τον πάγκο του ταμείου μια προθήκη φιλοξενεί καμιά εικοσαριά διαφορετικά λιπαντικά. Την ανοίγει και μου εξηγεί την χρήση τους, ένα προς ένα. Μου προτείνει μάλιστα να αγοράσω κάποιο το οποίο φωσφορίζει στο σκοτάδι. ""Ορίστε, αν είχαν ένα τέτοιο οι πολιτικοί μας δεν θα θυμίζαμε το γνωστό ανέκδοτο ""Να οργανωθούμε παιδιά. Έχω φάει πέντε και δεν έχω ρίξει κανέναν"""", μου λέει.
Χαϊδεύοντας κάτι φτερά που κρέμονται, τον ρωτάω αν τον έχει αγγίξει η κρίση, αν και γνωρίζω εξαρχής την απάντηση. Επαληθεύομαι. Βάσει των πρόχειρων υπολογισμών του, η κίνηση έχει μειωθεί κατά 40%. Μα, όπως μου εξομολογείται, αυτό που τον ενοχλεί περισσότερο είναι όταν οι άνδρες έρχονται να αγοράσουν δονητές για τις γυναίκες τους. ""Αρνούμαι να τους πουλήσω γιατί είναι κομπλεξικοί. Αντί να πάρουν κάτι μεγάλο να ευχαριστήσουν το ταίρι τους, διαλέγουν ό,τι πιο μικρό και κακομούτσουνο υπάρχει στην αγορά. Εγώ άμα ήμουν γυναίκα θα τους το έφερνα στο κεφάλι"".
Με τη συζήτηση, καταλαβαίνω ότι ο τύπος γνωρίζει καλά τον χώρο. Βρίσκεται σ' αυτή τη δουλειά από το '85 σαν πωλητής χονδρικής και τα τελευταία 7 χρόνια έχει αυτό το sex shop. Εκπλήσσομαι, καθώς η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα προσέξει τόσο καιρό κι ας μένω στην περιοχή κοντά μια δεκαετία. Κι όχι άδικα. Το μαγαζί είναι αόρατο τα πρωινά. Λες και η βιτρίνα του φοράει ένα μαγικό μανδύα που αντανακλά το φως της ημέρας και το κάνει να εξαφανίζεται από τα μάτια των περαστικών. Είναι στην ουσία μια μακρόστενη τρύπα μα η τεράστια ασημένια του επιγραφή δεν σε αφήνει να κάνεις λάθος περί τίνος πρόκειται. Ούτε βέβαια και τα καλούδια πίσω από το τζάμι που σου κλείνουν το μάτι και σου ξυπνάνε περίεργα γούστα. Το παρατήρησα τυχαία ένα βράδυ καθώς περνούσα από τον συγκεκριμένο δρόμο. Ένα παράξενο φλούο ροζ χρώμα μέσα στην απόλυτη σκοτεινιά που έκανε την επιγραφή νέον ""OPEN 24"" του διπλανού καταστήματος να μοιάζει ετερόφωτη.
Κάνοντας να φύγω από τον kinky φάρο, τον ρωτάω αν έχει κάποια ιστοσελίδα. Μου λέει πως είχε κάποτε μα όχι πια, μιας και η κίνηση δεν ήταν η αναμενόμενη και τα έξοδα συντήρησης ήταν πολλά σε συνάρτηση με τα κέρδη που του επέφερε. ""Δεν το μετανιώνω που την έκλεισα. Έτσι κι αλλιώς, τα ερωτικά βοηθήματα είναι σαν τα οικονομικά μέτρα. Πρέπει να τα δεις από κοντά, να τα μελετήσεις, αλλιώς η εφαρμογή τους μπορεί να σε πονέσει"", μου δηλώνει.

	""Επιτέλους, μια μεγάλη αλήθεια για την οικονομική κρίση από έναν ειδήμονα και σε περιβάλλον που της ταιριάζει"", σκέφτομαι. Ανάμεσα σε δονητές και λιπαντικά.",True
"Το τέρας: Ξεπουλιούνται όλα στην τρόικα. Αγοράζουν τα πάντα για ένα κομμάτι ψωμί.
Το ρεπορτάζ:
Αντίθετα με τη φημολογία που οργιάζει, δεν υπάρχει μαζικό ενδιαφέρον επενδυτών.
Αυτό βγαίνει από κύκλους του ΤΑΙΠΕΔ, του κατ` εξοχήν αρμόδιου φορέα για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Όπως συζητείται, «αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι δεν έχουν ακόμη πειστεί οι επενδυτές ότι η Ελλάδα βρίσκεται εκτός οικονομικού κινδύνου. Ίσως περιμένουν να υπάρξει ένα διάστημα περαιτέρω σταθεροποίησης για να δείξουν ένα πιο μαζικό ενδιαφέρον».
Τι έχει πουληθεί τον τελευταίο καιρό, από δημόσιο και ιδιώτες
Την περασμένη Δευτέρα ολοκληρώθηκε η αγορά της S&Β (πρώην Βαρυτίνη) από την Delphi Luxembourg που ανήκει στην αμερικανική επενδυτική Rhone Capital.
Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε ότι το καναδικό συνταξιοδοτικό fund PSP Investments εξαγόρασε τη θυγατρική της εταιρείας Hochtief, Hochtief Airport GmbH, που διαχειρίζεται, μεταξύ άλλων, τα αεροδρόμια Αθήνας, Αμβούργου, Βουδαπέστης, Ντίσελντορφ, Σύδνεϋ, Τιράνων.
Στις αρχές Μαίου, το ΤΑΙΠΕΔ έκανε δεκτή την προσφορά του Emma Delta για την εξαγορά του 33% του ΟΠΑΠ στο ποσό των 652 εκατομμυρίων ευρώ. Στο σχήμα Emma Delta μετέχουν ο Τσέχος επιχειρηματίας Γίρι Σμετς και ο όμιλος Μελισσανίδη.
Πριν δυο μήνες, ολοκληρώθηκε η πώληση του ιδιωτικού νησιού Οξειά από το γιο του Εμίρη του Κατάρ. Η πώληση φαίνεται συμφέρουσα, εφόσον ο νέος ιδιοκτήτης πλήρωσε μόλις 4,9 εκατομμύρια ευρώ.
Τον Απρίλιο μάθαμε τα πάντα για το Ρώσο μεγιστάνα των λιπασμάτων, Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ και την κόρη του, καθώς απέκτησαν τον Σκορπιό, έναντι 100 εκατομμυρίων ευρώ που πλήρωσαν στην Αθηνά Ωνάση.
Όπου ακούς πολλούς επενδυτές
Για τον ΟΠΑΠ, αναμενόταν να διαφανεί μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αλλά εμφανίστηκαν τελικά μόλις δυο επενδυτικά σχήματα, το ένα εκ των οποίων είχε θέσει κάποιους ειδικούς όρους που απερρίφθησαν. Θεωρητικά, υπήρξε ενδιαφέρον και από Κινέζους, αλλά δεν έφτασαν στην τελική φάση.
Στην πρώτη αποκρατικοποίηση από το σημερινό δ.σ. του ΤΑΙΠΕΔ, που αφορούσε το Διεθνές Κέντρο Τύπου, όπου στεγάζεται το Golden Hall, εμφανίστηκε τελικά μία μόνο εταιρεία στο διεθνή διαγωνισμό, ενώ θεωρητικά υπήρξε ενδιαφέρον από αρκετές.
Στην περίπτωση της παραχώρησης της έκτασης στην Κασσιόπη της Κέρκυρας, ενώ αρχικά υπήρξαν 4-5 ενδιαφερόμενοι, τελικά ένα μόνο αμερικανικό εξειδικευμένο fund (NHC Capital) πήρε μέρος στο διαγωνισμό.
Αρκετό ενδιαφέρον για παραχώρηση παρουσιάζεται για μια σειρά ακινήτων στο εξωτερικό που ανήκουν στο Υπουργείο Εξωτερικών. Πρόκειται για ακίνητα που κάποτε αγοράστηκαν κι ουδέποτε αξιοποιήθηκαν. Οι ενδιαφερόμενοι προέρχονται από τις χώρες όπου βρίσκονται τα ακίνητα. Στη Σερβία, π.χ. παραχωρήθηκαν σε Σέρβους που τα «χτύπησαν», στην Κύπρο σε Κύπριους, στη Ρωσία σε Ρώσους, κλπ.
Για τα ακίνητα της Χαλκιδικής εκδηλώνεται ενδιαφέρον από Ρώσους κι αναμένεται σύντομα να οριστικοποιηθούν συμφωνίες για το Ξενία Παλιουρίου στην Κασσάνδρα και τον Άγιο Ιωάννη στη Σιθωνία. Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν περίπου 10 εταιρείες που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον.
Επίσης, υπάρχει ενδιαφέρον για 28 ακίνητα του δημοσίου που θα παραχωρηθούν με τη μέθοδο του leasing in, δηλαδή το δημόσιο θα διατηρήσει τις υπηρεσίες του στο ακίνητο πληρώνοντας ενοίκιο στους επενδυτές.
Για την ΤΡΕΝΟΣΕ, Κινέζοι και Γερμανοί δεν είναι αδιάφοροι, αλλά είναι νωρίς ακόμη. Ενδιαφέρον υπάρχει και για την ΕΥΑΘ από τη γαλλικών συμφερόντων Σουέζ και μια ισραηλινή εταιρεία. Στο Ισραήλ υπάρχει σχετική τεχνογνωσία, καθώς το νερό είναι σπάνιο στην περιοχή και η εταιρεία θεωρείται κορυφαία στον τομέα της διαχείρισης και της διασφάλισης της ποιότητας.
Πετρέλαια και αέριο
Η αξία μιας επένδυσης αλλά και το πού στρέφεται το επενδυτικό ενδιαφέρον καθορίζεται από τις παραμέτρους της αγοράς. Έτσι, εταιρείες με πρώτες ύλες όπως η S&B (πρώην Βαρυτίνης) κινούνται με χρηματιστηριακούς όρους. Στα ΕΛΠΕ ή στη ΛΑΡΚΟ παίζονται, φυσικά, πολύ μεγαλύτερα παιχνίδια, αλλά δεν είναι εύκολη η οποιαδήποτε αγοραπωλησία. Ας δούμε το παράδειγμα των ΕΛΠΕ: το δημόσιο κατέχει το 34% και το μάνατζμεντ. Ο Γιάννης Λάτσης το 41%. Αγοράζοντας 9% από το δημόσιο, θα μπορούσε να πάρει το μάνατζμεντ, ωστόσο φαίνεται ότι η κίνηση αυτή δεν τον ενδιαφέρει, όπως και η εν γένει παραμονή του στην Ελλάδα. Τα πετρέλαια δεν θεωρούνται καλή επένδυση στην Ελλάδα αυτή την εποχή: ενώ σε όλο τον κόσμο υπάρχει πίστωση 45 ημερών, λόγω έλλειψης εγγυήσεων στην Ελλάδα αγοράζεται με cash advance, άρα χάνονται τεράστια ποσά και μόνο από αυτό. 
Ποιος θα μπορούσε να ενδιαφέρεται για τα πετρέλαια στην Ελλάδα; Οι παραγωγοί πετρελαίου (Ρώσοι, Νορβηγοί, Άραβες) αλλά και Κορεάτες και Γιαπωνέζοι που δεν έχουν δικά τους πετρέλαια αλλά παίζουν swaps με τα ευρωπαϊκά πετρέλαια.
Για τη ΔΕΠΑ, αντίστοιχα, πρωτίστως ενδιαφέρονται όσοι αναζητούν outlet για το δικό τους αέριο, Ρώσοι και Αζέροι. Από το ΤΑΙΠΕΔ, πάντως, αναμένεται ότι στο άμεσο προσεχές διάστημα θα κλείσει το ζήτημα των ΔΕΠΑ/ΔΕΣΦΑ. Η επίσκεψη Σαμαρά στο Αζερμπαϊτζάν, έστω και για μια μέρα, θεωρείται πολύ σημαντική προς την κατεύθυνση αυτή. Όσο για την επίσκεψή του στο Πεκίνο, αναμένεται να φέρει επενδύσεις κυρίως σε υποδομές: λιμάνια, σιδηρόδρομους και αεροδρόμια.
Στο 40% της αξίας
Άνθρωποι των επιχειρήσεων εξηγούν ότι «οι περισσότεροι επενδυτές στην Ελλάδα ενδιαφέρονται για distressed assets, ας πούμε ""πιεσμένα"" περιουσιακά στοιχεία. Ωστόσο το ελληνικό δίκαιο προβλέπει χρονοβόρες διαδικασίες και δεν είναι εύκολο να ολοκληρωθούν οι αγοραπωλησίες. Έχουν εμφανιστεί δυο funds από τη Σαουδική Αραβία που αναζητούν ευκαιρίες στο χώρο των ξενοδοχείων. Δυο «καθαρές» περιπτώσεις (δηλαδή όπου η ιδιοκτησία έχει περάσει σε τράπεζα) που αναμένεται να έχουν αίσιο τέλος είναι το «Γερακίνα Μπιτς» στη Γερακινή της Χαλκιδικής και το Καψής στη Ρόδο. Για να καταλάβουμε, όμως, τι εννοούν ευκαιρία οι αγοραστές, να αναφέρουμε ότι με αξία γης πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ, το ""Γερακίνα beach"" βγήκε από την Εθνική Τράπεζα σε πλειστηριασμό στα 17 εκατομμύρια ευρώ. Οι επενδυτές θέλουν να αγοράσουν κάτι που είτε να έχει cash flow είτε να μπορεί να αποδώσει γρήγορα ώστε να το μεταπωλήσουν σε δυο τρία χρόνια. Λίγοι έχουν ορίζοντα 10ετίας».
Ενδιαφέρον, επίσης, παρουσιάζεται για μεταπώληση luxury items, όπως μεγάλα γιοτ.
Η εκτίμηση της αγοράς είναι ότι αντικείμενα αγοραπωλησίας ιδιωτών που «βγαίνουν» στην αγορά στο 40% της αξίας τους, έχουν πιθανότητες πώλησης,..
Και οι «τροικανοί»;
Αν εξαιρέσουμε τους Γάλλους που δείχνουν ενδιαφέρον για υποδομές όπως το νερό, τα αεροδρόμια, οι σιδηρόδρομοι και οι αυτοκινητόδρομοι, λοιποί Ευρωπαίοι δεν ακούγεται να πολιορκούν κράτος και ιδιώτες για να αγοράσουν κοψοχρονιά.
«Οι βορειοευρωπαίοι αναζητούν ευκαιρίες κυρίως στην food industry» λέει «η αγορά». «Εμφιαλωμένο νερό και small breweries, στη λογική ότι εφόσον υπάρχει καλό νερό υπάρχει και καλή μπίρα. Επίσης, αναζητούν τυροκομεία. Η Δωδώνη, η ""Ακρόπολη της Ηπείρου"" που πουλήθηκε σε πολυεθνική, μέσα σε τρεις μήνες αύξησε τις εξαγωγές της κατά 28%!».
Αύριο η συνέχεια: Ο ήλιος μας κι οι Γερμανοί.","Ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του, μπορεί να καυχιέται πως οι κοινωνικές δομές που εξασφαλίζει για τους πολίτες του, δεν κινδυνεύουν με λουκέτο. Ξέρω, θα μου αντιτάξετε πως το ελληνικό κράτος ποτέ δεν σεβόταν τον εαυτό του. Σύμφωνοι, όμως η ομολογία της πραγματικότητας δεν λύνει το πρόβλημα για το Άσυλο Ανιάτων, που περιθάλπει περισσότερους από 200 ανθρώπους που πάσχουν από παραπληγίες, τετραπληγίες, εγκεφαλοπάθειες, σκλήρυνση κατά πλάκας και παθήσεις του κεντρικού νευρικού συστήματος και ενδεδειγμένα το 80% των ασθενών είναι κατάκοιτοι και ακρατικοί.
Οι πληροφορίες και οι μομφές από την πρόεδρο των Εργαζομένων στο Άσυλο κάνουν λόγο για κακοδιαχείριση των οικονομικών από την τωρινή διευθύντρια του Ασύλου, προκειμένου να οδηγήσει εσκεμμένα το ίδρυμα σε σφράγιση και στη θέση του να δημιουργηθεί νοσοκομείο στα σχέδια του οποίου, πριν αναλάβει τη διεύθυνση του Ασύλου, ήταν η ίδια συμμέτοχος της κατασκευαστικής εταιρείας. Η ίδια αρνείται τις κατηγορίες υποστηρίζοντας πως ο ΕΟΠΥΥ έχει κλείσει τις στρόφιγγες του χρήματος προς το ίδρυμα και πως οι εισφορές στον φόρο ακίνητης περιουσίας και στο ΙΚΑ είναι αβάσταχτες.
Αυτά για την ιστορία. Και πάμε στο δια ταύτα. Αν ένα ίδρυμα 120 χρόνων ζωής, που έχει περιθάλψει χιλιάδες μέχρι σήμερα ασθενείς, που προφανώς δεν έχουν τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν με διαφορετικό τρόπο την ιδιαιτερότητά τους, οδηγείται στο λουκέτο, σημαίνει πως δύο τινά συμβαίνουν: ή δεν έχει γίνει καλή διαχείριση των οικονομικών από τη διοίκησή του ή ότι το κράτος κλέβει το ίδρυμα γονατίζοντάς το οικονομικά. Εδώ εξηγώ: σύμφωνα με την ανακοίνωση του Ασύλου δεν υπάρχει κρατική επιχορήγηση για τη λειτουργία του, ενώ συντηρείται και από τις εισφορές δωρητών. Χρήματα το Άσυλο κερδίζει από την εκμετάλλευση της ακίνητης περιουσίας του, που πράγματι είναι μεγάλης έκτασης, αλλά δεν ξέρουμε πώς και εάν την αξιοποιεί. Από την άλλη, αν κερδίζει χρήματα, αλλά το κράτος ζητεί τον φόρο ακίνητης περιουσίας σε βαθμό που το γονατίζει οικονομικά, συνειδητοποιούμε πως ένα κράτος-κλέφτης από τη μια καυχιέται για αυτό που δεν έχει το ίδιο δημιουργήσει, αλλά το «ξελασπώνει» ως κρατική οντότητα καθώς λαμβάνει τα εύσημα με χαρά, την ίδια στιγμή που το ίδιο το κράτος οδηγεί το άσυλο στην κρεμάλα.
Και για να το δούμε περισσότερο σφαιρικά και ουσιαστικά το θέμα: μια τέτοιου είδους δομή χρειάζεται καταρχάς την απαλλαγή του από τα χρέη που προκύπτουν από ένα Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, σε κάθε περίπτωση που το ίδιο το κράτος αδυνατεί να βρει καταφύγιο για τους περιθαλπόμενους, στην περίπτωση που το ίδρυμα οδηγηθεί σε λουκέτο με την ευθύνη του κράτους. Σε κάθε άλλη περίπτωση, οφείλει να διορίσει το ίδιο το κράτος το πρόσωπο που κάθε φορά θα το διοικεί ή τουλάχιστον να το ελέγχει σε τακτά χρονικά διαστήματα, ώστε να διαπιστώνει τη φερεγγυότητά του. Σε κάθε περίπτωση δηλαδή να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Αλλά εδώ μιλάμε για την περίπτωση του κράτος που σέβεται τον εαυτό του, άρα και τους πολίτες του. Για να σεβαστεί ένα κράτος τον εαυτό του, οφείλουν προηγουμένως οι κάθε λογής υπεύθυνοι να θέτουν τον εαυτό τους στη δεινή θέση εκείνων που δέχονται τις επιπτώσεις των αποφάσεών τους. Και εδώ επιβεβαιώνεται ότι αντί να προστατεύει το κράτος τους πολίτες, τους δείχνει τον γκρεμό. Αλλάζοντας, συχνά, τη σκηνοθετική επεξεργασία. Λες και ο ανθρώπινος πόνος, η μοναξιά, η ανασφάλεια και ο φόβος - εν προκειμένω των 200 ασθενών - είναι απλώς μέρος μιας εξαιρετικής παραγωγής του Ζυλ Ντασσέν ή του Κακογιάννη.",False
"Μετά την μεγάλη επιτυχία της παράστασης «Τα μεγάλα ψέματα του μικρού Ερμή», που ανεβαίνει φέτος για δεύτερη χρονιά, η ομάδα Κοπέρνικος διευρύνει τη συνεργασία της με τη Μουσική Βιβλιοθήκη στο Μέγαρο με την ολοκαίνουργια μουσικοθεατρική παράσταση «Απαγορεύεται η Μουσική!»
Όσο κι αν ο ανατρεπτικός της τίτλος προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο, η κεφάτη αυτή παράσταση έρχεται να μας αποδείξει ότι η μουσική είναι παντού!
Σε μια όμορφη και ήσυχη πολυκατοικία, ο κύριος Ευδαίμων, ένας στρυφνός και πειθαρχημένος κύριος, ζει μια απολύτως… αθόρυβη καθημερινότητα. Όλα ανατρέπονται όμως όταν στο διπλανό διαμέρισμα μετακομίζει ένας νεαρός μουσικός, μαέστρος μιας παιδικής χορωδίας και λάτρης κάθε είδους μουσικής! Ο κύριος Ευδαίμων, ενοχλούμενος από τις μελωδίες και τους πρόσχαρους ήχους του, καταστρώνει ένα παμπόνηρο σχέδιο για να τον διώξει μακριά, την  ίδια ώρα που ο νεαρός μαέστρος, προσπαθεί να κερδίσει τη φιλία του αποδεικνύοντάς του ότι η μουσική βρίσκεται παντού, ακόμα και μέσα στην καθόλα αποστειρωμένη και άηχη ζωή του!
Το κείμενο υπογράφουν οι συγγραφείς 'Aγγελος Αγγέλου και Έμη Σίνη, ιδρυτικά μέλη της ομάδας Κοπέρνικος, ήδη αναγνωρισμένοι στο χώρο του θεάτρου για παιδιά. Είναι βραβευμένοι με 1ο Κρατικό Βραβείο Συγγραφής Παιδικού Θεατρικού Έργου και δημιουργοί του επιτυχημένου cd για παιδιά «Ο κόσμος ανάποδα».
Μια παράσταση γεμάτη μουσική. Παράλληλα, με τα πρωτότυπα τραγούδια και τις ζωντανές ερμηνείες επί σκηνής, σε αρκετά σημεία της παράστασης τα ίδια τα παιδιά καλούνται να συμμετάσχουν ενεργά σε αυτό το μουσικό πανδαιμόνιο, αφού αναλαμβάνουν τον ρόλο της παιδικής  χορωδίας την οποία διευθύνει ο νεαρός μας ήρωας.
Μια παράσταση για τη φιλία, τη διαφορετικότητα, την ελευθερία και τον σεβασμό. Πώς μπορούν εντέλει πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι να ταιριάξουν μεταξύ τους και τι έχουν να πάρουν ο ένας από τον άλλον, όταν υπάρχει θέληση και καλή διάθεση για συνεργασία; Τι γίνεται, όταν οι ρόλοι αντιστρέφονται και γινόμαστε εμείς ο «διαφορετικός»; Μέσα από την ιστορία αποδεικνύεται τελικά πως η μουσική λειτουργεί σαν μια «γέφυρα» που ενώνει τους ανθρώπους, καταλύοντας κάθε είδους σύνορα.
Μία παράσταση με εκπαιδευτικά στοιχεία που διασκεδάζει. Πέρα από την έντονη μουσική παρουσία και τα εκπαιδευτικά χαρακτηριστικά, από την παράσταση δεν λείπει το χιούμορ, η δράση και οι έξυπνοι θεατρικοί διάλογοι, που χαρακτηρίζουν άλλωστε κάθε δουλειά της ομάδας Κοπέρνικος.","«Ντύσου κάτι εύκολο. Θα πάμε κάπου που θα`χει μόνο σκοτάδι. Θα βρέξει αστέρια και θέλω να τα δω μαζί σου.»
«Δεν θέλω να στο χαλάσω αλλά θα βρέξει νερό κι όχι αστέρια… δεν νομίζω πως θα είναι ορατό το φαινομενάκι…»
«Να είσαι έτοιμη στις 11»

Λάτρευε τις προστακτικές του γιατί δεν της άφηναν περιθώρια να ερμηνεύει και να παρερμηνεύει τα σημεία στίξης του. Σήκωσε τους ώμους της στο απότομο κλείσιμο του τηλεφώνου και συνέχισε να κάνει ό,τι και πριν. Γκριμάτσες στον καθρέφτη δηλαδή. Σαν τρελή θα ήθελε να του πει ότι την ώρα που χτύπησε το τηλέφωνο, φορούσε στο κεφάλι μια στέκα με λαγουδίσια αυτιά, τράβαγε προς τα κάτω το δεξί της βλέφαρο και με το αριστερό χέρι τέντωνε προς τα έξω το αυτί της, μαζεύοντας ταυτοχρόνως προς τα μέσα τα χείλη της σαν να μην έχει δόντια. Και γινόταν τόσο άσχημη που στο τσακ δεν έσπαζε ο καθρέφτης. Πέταξε τη στέκα από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα και σκέφτηκε ότι ακόμη κι έτσι να ήταν, εκείνος θα την ήθελε για το συγκλονιστικό μυαλό της! Της άρεσε πολύ να το πιστεύει. Το διεκδικούσε με κάθε τρόπο, έπειτα.

Άνοιξε το ραδιόφωνο και έπαιζε Νίνο. Το τραγούδι δυσάρεστο. Κάτι έλεγε για «απόλυτο μηδέν, βαρκούλες προς βύθιση» και άλλα τέτοια του χωρισμού. Ήταν απίστευτος ο τρόπος με τον οποίον προσαρμοζόταν στις συνθήκες των τραγουδιών. Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε και ήταν η κολλητή της. «Θα σε πάρω εγώ. Μόλις χώρισα αλλά σε ένα λεπτό και λίγα δεύτερα θα έχει τελειώσει αυτό…». Έκλεισε το τηλέφωνο, έζησε το τραγούδι στο ολόκληρο και πριν πάρει την κολλητή της πίσω, έκλεισε το ραδιόφωνο για να μη χρειαστεί να ξανακλείσει στην ανάγκη προσαρμογής σε μια άλλη «χ» συνθήκη… Θα`ταν αγένεια.

Το πιο εύκολο που σκέφτηκε να ντυθεί κατά την προστακτική του συνομιλητή της, ήταν το φρεσκοσιδερωμένο του πουκάμισο. Έτσι έκανε δίχως δεύτερες σκέψεις. Κι ούτε αξεσουάρ ούτε τίποτα. Μόνο τις γόβες της. Έτσι εύκολα θα συναντούσε τ` αστέρια εκείνη τη νύχτα. Στις έντεκα παρά, θέλοντας να κάνει τη διαφορά κατέβηκε κάτω και τον περίμενε. Κάθισε στο πεζούλι έξω απ` την πολυκατοικία. Όταν είδε τα φώτα του αυτοκινήτου του να πλησιάζουν, σταύρωσε τα πόδια της και άρχισε να κουνά αδιάφορα τη δεξιά της γάμπα. Με το αριστερό κλώτησε στην άκρη την πεταμένη απ' το μπαλκόνι στέκα ψιθυρίζοντας ""Φύγε, φύγε λαγουδάκι. Αύριο πάλι""...

Εκείνος κατέβασε το παράθυρο και της σφύριξε το ανδρικό θαυμαστικό. Μπήκε στο αυτοκίνητο και έκατσε πλάι του. Στη διαδρομή δεν του μιλούσε και όταν πήγαινε εκείνος να ανοίξει συζητήσεις, τον έκοβε γυρίζοντας το κεφάλι της απ` την άλλη. Έφτασαν στα σκοτάδια. Βγήκαν απ` το αυτοκίνητο κάθισαν στο καπό με το κεφάλι στραμμένο στον ουρανό. Κάθε λίγο κοιτάζονταν και γελούσαν που μόνο αστέρια δεν πέρναγαν από μπροστά τους. Η πρώτη σταγόνα της βροχής τους βρήκε στα δάχτυλά τους που ήταν μπλεγμένα. Οι δεύτερες και οι τρίτες στα μάτια, στη μύτη, στο στόμα. Ύστερα άρχισε να βρέχει δυνατά. Μπήκαν στο αυτοκίνητο για να γυρίσουν στο σπίτι. Λίγο πριν φτάσουν του ζήτησε να κατέβει για να περπατήσει στη βροχή. Εκείνος οδηγούσε δίπλα της αργά για να την προσέχει, βρίσκοντας τη βροχή των αστεριών να κυλάει σε σταγόνες στο πίσω σαρκώδες μέρος της κάθε μιας της κνήμης. Πόσο κρίμα που το έβλεπε μόνον εκείνος!",False
"Don't, Mat! For Gawd's sake! Get out of here! Leave me alone!
Get out of here!

I'll be going, surely! And I'll
be drinking sloos of whiskey will wash that black kiss of yours off my
lips; and I'll be getting dead rotten drunk so I'll not remember if
'twas iver born you was at all; and I'll be shipping away on some boat
will take me to the other end of the world where I'll never see your
face again!

No, you don't go. Ay tank maybe it's better Anna
marry you now.

Lave go of me, ye old ape! Marry
her, is it? I'd see her roasting in hell first! I'm shipping away out
of this, I'm telling you! And my curse
on you and the curse of Almighty God and all the Saints! You've
destroyed me this day and may you lie awake in the long nights,
tormented with thoughts of Mat Burke and the great wrong you've done
him!

Mat! 

Ay tank Ay go ashore, too.

Not after him! Let him go! Don't you dare--

Ay go for gat drink.

So I'm driving you to drink, too, eh? I
s'pose you want to get drunk so's you can forget--like him?

Yes, Ay vant! You tank Ay like hear dem
tangs. Ay tank you vasn't dat kind of gel,
Anna.

And I s'pose you want me to beat it, don't you? You
don't want me here disgracing you, I s'pose?

No, you stay here! Ain't your fault, Anna, Ay know dat. It's dat ole davil,
sea, do this to me! It's her dirty
tricks! It vas all right on barge with yust you and me. Den she bring
dat Irish fallar in fog, she make you like him, she make you fight with
me all time! If dat Irish fallar don't never come, you don't never tal
me dem tangs, Ay don't never know, and every tang's all right. Dirty ole davil!

Oh, what's the use? Go on ashore and get
drunk.

You vait here, Anna?

Maybe--and maybe not. Maybe I'll get drunk, too. Maybe
I'll--But what the hell do you care what I do? Go on and beat it.","Instead of doin' your rightful work ye've been below here
gossipin' old women's talk with that boy. Get out
o' this you! Clean up the chart room. Pick up that dish, Mr. Steward!

Yes, sir.

The next dish you break, Mr. Steward, you take a bath in the
Behring Sea at the end of a rope.

Yes, sir.

I warn't 'specially anxious the man at the wheel should catch what
I wanted to say to you, sir. That's why I asked you to come below.

Speak your say, Mr. Slocum.

I'm afeared there'll be
trouble with the hands by the look o' things. They'll likely turn ugly,
every blessed one o' them, if you don't put back. The two years they
signed up for is up to-day.

And d'you think you're tellin' me something new, Mr. Slocum?
I've felt it in the air this long time past. D'you think I've not seen
their ugly looks and the grudgin' way they worked?

Well, Annie?

David, I--

Wait!

Yes, sir.

D'you want anything, Annie?

I thought maybe--I'd go up on deck, David, to
get a breath of fresh air.

It's too cold, Annie. You'd best stay below. There's nothing to
look at on deck--but ice.

I know--ice, ice, ice! But there's nothing
to see down here but these walls.

You can play the organ, Annie.

I hate the organ. It puts me in mind of home.

I got it jest for you!

I know. Ah, water!
Clear water! As far as I can see! How good it looks after all these
months of ice!  Ah, now I must go up on deck and look at it, David!

Best not to-day, Annie. Best wait for a day when
the sun shines.

But the sun never shines in this terrible
place.

Best not to-day, Annie.

Very well, David.

Annie!

Yes, David.

Me and Mr. Slocum has business to talk about--ship's business.

Very well, David.

Best not have her on deck if they's goin' to be any trouble.

Yes, sir.

And trouble they's going to be. I feel it in my bones. Got your'n?

Yes, sir.

Not that we'll have to use 'em--not if I know their breed of
dog--jest to frighten 'em up a bit. I ain't never been
forced to use one yit; and trouble I've had by land and by sea s'long as
I kin remember, and will have till my dyin' day, I reckon.

Then you ain't goin'--to turn back?

Turn back! Mr. Slocum, did you ever hear o' me pointin' s'uth
for home with only a measly four hundred barrel of ile in the hold?",True
"‘ Rundskop ’ , het langspeeldebuut van regisseur Michaël R. Roskam , slaat en zalft . Roskam slaagt erin scènes van barokke vlezigheid en bevreemdend geweld in een ascetisch vorm van uitgepuurde beelden te gieten . Limburg door de bril van een groot estheet : geen appels maar hormonen . Veel aspecten van deze film hebben mij in aangename zin verrast . In de eerste plaats zijn er de meer dan behoorlijke prestaties van Matthias Schoenaerts – de hype van 100 kilo – en Jeroen Perceval . Beide heren spelen met een zelden geziene intensiteit en zetten zo op een bijzonder genuanceerde manier hun personages neer.Verder is er ook de beeldtaal die goed werkt in het kader van een door hormonen en natuur beheerst Limburg . De beelden veroordelen niet , ze zijn enkel een stille getuige die op een bijzonder sobere en uitgepuurde manier de handeling waarneemt en registreert . Er was slechts één onderdeel van de film dat in mijn ogen niet bijdroeg tot de kwaliteit van het totale beeld . Op verschillende momenten werd het komische duo van twee Waalse garagisten ten tonele gevoerd , als interludia tussen de episodes van wat waarlijk een tragedie genoemd kan worden . Zonder succes . Al bij al een film die naar de keel grijpt , waarin de lucht wat grijzer en het rood wat roder wordt .","Quota slaan de bal mis Hoewel vrouwen in leidinggevende functies onmisbaar zijn , is quota invoeren om dat te realiseren een slechte idee . Eerder dan positief discrimineren is het wenselijk om de heersende mentaliteit , die aan de basis ligt van het probleem , aan te pakken . Vrouwen in bestuursfuncties zijn onmisbaar . Toch is in de grote bedrijven van België niet meer dan 5,2 procent van het bestuur vrouwelijk . In Nederland is de situatie zelfs nog minder genuanceerd . Daar is de top van de administratie volledig mannelijk . Dat is opmerkelijk . McKinsey heeft namelijk een onderzoek gedaan naar de invloed van vrouwelijke bestuursleden in 89 grote Europese bedrijven . Die invloed bleek bijzonder positief . De bedrijven kregen een betere return on investment , een beter operationeel resultaat en zelfs hun aandelenkoers evolueerde positief . Vrouwen zijn dus nodig . Toch is quota opleggen om dat te bereiken een twijfelachtig idee . Ontkenning en discriminatie Voorstanders van zulke quota halen vaak het argument aan dat het de enige mogelijke oplossing is . Ze menen dat ze door een minimum aan vrouwelijke bestuursleden vast te leggen , ze de economie een positieve draai kunnen geven en de concurrentie tussen mannen en vrouwen eerlijker kunnen maken . Dat is een verdedigbaar standpunt . Toch gaan ze zo voorbij aan wat nu werkelijk de oorzaak is van de problematiek . Die problematiek heeft veel meer voeten in de aarde dan ze op het eerste gezicht doet vermoeden . Ze is namelijk gestoeld op een fundamentele , dicriminerende opvatting . Mannen moeten leiders zijn , vrouwen mogen dat niet . Het vastleggen van quota is dus een oplossing die de oorzaak van het probleem erkent , eerder dan die oorzaak openlijk af te keuren . Niet alleen het idee dat aan de basis ligt van quota loopt mank . Ook de gevolgen ervan zijn bediscussieerbaar . Voorstanders lijken te vergeten dat een minimum aan vrouwen een maximum aan mannen impliceert . Is dat dan geen discriminatie ? Als een mannelijke sollicitant meer geschikt blijkt dan een vrouwelijke , mag een bedrijf de man dan niet aannemen ? Vaardigheden moeten de hoofdrol spelen bij het toekennen van functies . Een vrouw kan die vaardigheden bezitten , maar een man ook . Quota zijn een vorm van positieve discriminatie , en zijn dus onmogelijk goed te keuren . Een alternatief dat werkt Toch is een neoconservatieve houding ook geen optie . Door quota af te keuren en geen alternatief aan te bieden , wordt de onrechtvaardige situatie alleen maar in stand gehouden . We moeten naar een eerlijkere verdeling van topfuncties over mannen en vrouwen . Daar zijn twee tactieken voor . Ten eerste is het wenselijk om toch quota in te voeren , zij het dan hele lage . Zo is een vrouwelijk aandeel in het bestuur , anders dan in de Nederlandse administratie , verzekerd , en hebben ook mannen nog meer dan voldoende kansen . Bedrijven kunnen zo het signaal geven dat ze wel degelijk openstaan voor vrouwelijke bestuursleden . Ten tweede is het belangrijk de heersende mentaliteit aan te pakken . Het promoten van meer vrouwelijk bestuur , eerder dan het opleggen van dat bestuur , zal de bevolking doen stilstaan bij de meerwaarde die vrouwen wel degelijk kunnen betekenen voor het bedrijfsleven . We kunnen stellen dat meer topvrouwen absoluut noodzakelijk zijn , maar dat strenge quota meer kwaad dan goed doen . Die maatregel is namelijk niet enkel discriminerend , ze ontkent ook nog eens de basis van het probleem . Veel belangrijker is het om die basis zelf aan te pakken . Vrouwen zijn niet minder geschikt voor topfuncties . De enige manier om de ongelijkheid op te lossen , is de mensen dat doen beseffen . Een bestuur kan enkel werken door vertrouwen in dat bestuur . Quota kunnen dat vertrouwen niet afdwingen , vrouwen die een kans krijgen wel . Geef ze die .",True
"Gelijkheid tussen man en vrouw is iets dat ons al eeuwen in de ban houdt . Vroeger had de man de dominante positie ten opzichte van de vrouw , maar dat beeld is dezer dagen aan het vervagen . De positie van de vrouw is er sinds de Tweede Wereldoorlog alleen maar op vooruitgegaan . Vrouwen laten zich steeds meer gelden en willen niet langer onderdoen voor mannen . Feministen , vrouwen die voor de rechten van de vrouw strijden , zijn niet langer extreem zeldzaam . Men zou verwachten dat het fenomeen van moderne , vooruitstrevende vrouwen die voor zichzelf opkomen zich ook voordoet op de werkvloer . Maar niets is minder waar . Het blijft een feit dat er nog steeds meer mannen dan vrouwen een hoge functie op de arbeidsmarkt hebben . Hoe kunnen we de ongelijkheid op arbeidsmarkt tussen mannen en vrouwen verklaren ? En kunnen we dit fenomeen verhelpen zodat er meer vrouwen aan de top komen ? We zullen het in dit essay bespreken . Het lijkt wel of vrouwen op de werkvloer voortdurend tegen een glazen plafond aanlopen . In het lijstje van wereldleiders , multimilionairs en grote bazen van bedrijven zijn er maar bitterweinig vrouwen te vinden . Eén verklaring hiervoor zou kunnen zijn dat mannen veel meer carrièregericht zijn dan vrouwen . Vrouwen zullen vaker denken aan de kinderen en het huishouden , en bijgevolg sneller hun carrière opzij zetten . Mannen daarentegen zien zichzelf als de kostwinner van het gezin . Zij stellen zichzelf verantwoordelijk zodat het gezin niets te kort komt . Dit beeld is voor heel veel mannen en vrouwen vanzelfsprekend . De gedachte is zo vastgeroest bij de mensen dat het moeilijk is om deze te doorbreken . Dat zou wel eens dé verklaring kunnen zijn waarom vrouwen niet vaak aan de top geraken . De afgelopen jaren is er wel al wat veranderd ( denk maar aan ' de nieuwe man ' ) , maar toch nog niet genoeg om de ongelijkheid tussen man en vrouw op de arbeidsmarkt aanzienlijk kleiner te maken . We kunnen pas meer vrouwen aan de top krijgen , als we die vastgeroeste gedachte van ' man als kostwinner , vrouw als huismoeder ' volledig kunnen loslaten . Als we kijken naar het verloop van de geschiedenis , merken we al een positieve vooruitgang voor de vrouw , maar we kunnen meer doen . Zo is positieve discriminatie van de vrouw al zeer bevorderend om het vrouwen iets makkelijker te maken in het doorbreken van dat vastgeroest rollenpatroon . Als bedrijven de vrouw iets meer kansen zou geven dan mannen , zouden vrouwen meer de kans krijgen zich te bewijzen . Het is namelijk een slecht tegenargument te zeggen dat mannen ' beter ' of ' slimmer ' zouden zijn dan vrouwen . Het is een feit dat mannen in sommige dingen meer uitblinken dan vrouwen en vice versa , maar dat is het punt niet . Het is interessant om meer vrouwen aan de macht te krijgen , zodat bedrijven of instellingen de zaken vanuit een ander perspectief kunnen bekijken . Een vrouw denkt soms aan dingen waar een man anders niet bij stil had gestaan , en daarom is het uitermate belangrijk dat er meer vrouwen een hoge functie kunnen bekleden . Toch mogen we ook niet te enthousiast worden . Het is niet omdat een vrouw enkel een ander perspectief in de zaak kan brengen , dat ze voorrang zou moeten krijgen op alle andere mannen die naar hetzelfde ambt dingen . Ook de kwaliteiten en capaciteiten van een werknemer zijn erg belangrijk , en die zullen uiteindelijk beslissen wie de job krijgt . Als de ene simpelweg beter is dan de andere , krijgt deze de baan of promotie . Het maakt dus niet uit of de werknemer een vrouw of een man is . Maar als beide sollicitanten even goed zijn , dan zou de vrouw voorrang moeten krijgen . Zo kunnen we meer gelijkheid bevorderen tussen man en vrouw op de werkvloer . We kunnen dus besluiten dat positieve discriminatie van de vrouw wel zou helpen , maar dat het toch niet alles zou beslissen . Hét essentiele breekpunt om meer vrouwen aan de macht te krijgen , is als we het eeuwenlang vastgeroest rollenpatroon kunnen doorbreken . De man moet zichzelf niet langer zien als dé kostwinnaar , noch moet de vrouw zichzelf zien als dé huismoeder die het huishouden doet en voor de kinderen zorgt . Als man en vrouw elkaar allebei meer als evenwaardige werkcollega's zien , komen er ongetwijfeld grote verschuivingen in de arbeidsmarkt . Hoe lang dit zal duren , hangt volledig van de mensen zelf af .","Hoewel de broodjes zeker niet voor iedereen gemaakt zijn en niet altijd even goedkoop , zijn ze vast en zeker hun geld waard . In plaats van een klein of groot broodje te bestellen , kun je hier gaan voor een uitgebreid aanbod waarbij je je heel broodje zelf kunt samenstellen . Dit gaat van welk soort brood je wilt , tot de speciale sausjes . Ook de ingrediënten zelf die gebruikt worden vind je doorgaans niet in een doorsnee-broodjeszaak . Dat is wat de Subway juist dat ietsje meer geeft , samen met de heerlijke chocolade koekjes die je daar kunt kopen zoals je ze nergens vindt .",True
"Dar demasiado
“Las raíces de la educación son amargas, pero los frutos son dulces”.
Aristóteles
Siempre que usamos la palabra  “demasiado” es porque algo negativo está sucediendo. Si comemos demasiado nos sentimos mal, si gastamos demasiado nos endeudamos, si amamos demasiado no estamos hablando de amor, sino de codependencia. Demasiado, como adjetivo, significa que excede lo necesario o lo conveniente. Como adverbio significa excesivamente, y ya sabemos que los excesos no son buenos.
Frecuentemente hablamos de los problemas que ocasionan las carencias: “Pobre fulano, es que pasó muchas necesidades de niño” o “es que lo abandonó su madre, le faltó amor”, y cosas por el estilo. Es cierto que las carencias y estrecheces tienen consecuencias, pero ¿y el exceso? Rara vez hablamos o reflexionamos sobre las consecuencias del exceso ¿Qué pasa cuando damos, amamos demasiado? Evidentemente no es algo positivo. Si no es positivo en una pareja, mucho menos a nuestros hijos.
Ellos necesitan que sus padres les pongan límites. Son éstos los que crean una zona segura en la cual podemos transitar. Y, aunque a primera vista no lo parezca, a todos nos gustan los límites porque crean certidumbre. Sí sabes que puedes salir, pero que tienes que regresar a las 9:00 de la noche, de lo contrario no podrás salir durante dos semanas; te queda claro cuál es la regla y la sanción por el incumplimiento de la misma. Ya sabrás si te arriesgas a irte de parranda o no. ¿Cuándo empezar? Los límites deben de ponerse prácticamente desde la cuna; sin embargo, no lo hacemos. Cada uno tiene sus razones, pero reconozcamos que la mayoría de las veces resulta más sencillo comprar el dulce y salir del problema que soportar el berrinche dentro del supermercado y las miradas de pistola de  todos los que nos rodean, fijas sobre nosotros. Educar no es fácil, ya lo dijo Aristóteles.
El hecho de no poner límites a nuestros hijos o no enseñarles a acatarlos tiene muchas repercusiones negativas. Va mucho más allá del berrinche que comentábamos afuera del mercado porque no les compramos un juguete. La ausencia de restricciones, la sobreprotección, el hecho de darles demasiado, son factores para criar hijos con Síndrome del Emperador (o hijos tiranos) y, en algunos casos, esta problemática llega a transformarse en unas historias dolorosas de violencia filio-parental.
Para los padres, aceptar que son víctimas de la violencia filio-parental no es fácil. Como con otros problemas con los hijos, les cuesta trabajo verlo; por lo mismo, lo justifican o lo niegan. Debido a esta negación, es difícil conocer la verdadera dimensión del problema. Si nos basamos en reportes, seguramente será menor a otros tipos de violencia, pero esto no quiere decir que la violencia filio-parental no exista, simplemente significa que los padres no quieren denunciar a sus hijos. Las razones de cada uno son diferentes. Quizá para algunos será por culpa o por sentirse responsables, ya que presentar una denuncia ante la autoridad supone aceptar que se equivocaron en la educación de sus hijos. Para otros será por el mismo miedo que le tienen a sus hijos. No importa, es un tema espinoso.
Martha Alicia Chávez, autora del libro Hijos tiranos o Débiles dependientes, a quien entrevisté, considera que el esfuerzo de los padres por facilitar todo a los hijos es contraproducente:“En mi experiencia profesional he visto que mientras más les dan, más les quieren facilitar la vida, y al darles la vida masticada, más ingratos se vuelven los hijos”.
Ciertamente podemos prevenir y evitar este problema. Se requiere firmeza y educar a los jóvenes desde que están en la cuna. Enseñarles los límites, cumplir los castigos, no sobre protegerlos. Por otro lado, no debemos confundir atención y cariño con la cesión a todos sus caprichos. Una buena educación no tiene que ver con el precio de la escuela que pagamos. Hay que enseñar a nuestros hijos que la felicidad y el cariño no dependen de las cosas materiales, ya que la felicidad, como dijo Mattieu Ricard, no está en el cumplimiento de nuestros deseos, sino en la calidad de nuestras relaciones humanas.
Hace unos meses, Josefina Vázquez Mota me invitó a colaborar en un proyecto sobre este tema. El proyecto, coordinado por la propia Josefina, culminó en el libro Cuando los hijos mandan y en él colaboraron Manuel Mondragón  y Kalb, Arnoldo Kraus, Julia Borbolla, Mariana Di Bella, Laura Peralta, Carlo Claricó y una servidora. El dos de diciembre, el libro se va a presentar a las 19:00 horas en la FIL de Guadalajara, salón 4 Planta Baja; si andan por ahí, me encantaría que pasen a saludar.","No te olvides de alimentar tu mente
Bien sabemos cuáles son los alimentos que nutren nuestro cuerpo, independientemente de que los consumamos o estén al alcance de nuestro bolsillo. La alimentación es importante —“somos lo que comemos”, dicen algunos—  y nos preocupa. Entendemos que es fundamental consumir frutas y verduras, carbohidratos y proteínas; además, sabemos cuáles son mejores que otros, los que tienen antioxidantes, omega 3 o vitaminas. Huimos de la comida chatarra como si del mismo diablo se tratara (o eso decimos, porque la realidad es que veo los restaurantes especializados en comida chatarra llenos todos los días). Nos preocupamos por los nutrientes y las calorías y nos esforzamos por comer saludable, además de que tenga un buen sabor. 
Por supuesto que cuidar de la nutrición está muy bien, pero también habría que preocuparnos por el “alimento” para nuestra mente. ¿Qué tanta atención ponemos a lo que vemos, leemos y escuchamos? ¿Nos nutre y aporta o es más bien pura comida chatarra? Es una elección personal. Al igual que cuidamos nuestro cuerpo podemos preparar “comida” de primera calidad para nuestra mente: leer un libro, asistir a un concierto, una conferencia o al teatro.
La semana pasada estuve en el Hay Festival en Xalapa. Éste es un festival de literatura que inició en Gales, Reino Unido, hace unos 25 años y desde hace cuatro reúne a grandes personajes en Xalapa, Veracruz. En esta ocasión, por ejemplo, pude reír con el humor de Salman Rushdie, entender la importancia de la oscuridad en una entrevista con Paul Bogart (les conté la semana pasada), también tuve una conversación con el autor brasileño Marçal Aquino, quien escribió Recibiría las peores noticias de tus lindos labios, sobre ese estado de “locura” que nos produce el amor. Escuché a la bloguera Yoani Sánchez hablar de 14ymedio.com, que tiene como propósito ofrecer a los cubanos una fuente de información confiable.
Asistí a la conversación de Eduardo Rabasa, editor de Sexto Piso, y con el autor y periodista español Xavi Ayén sobre su primera novela (muy buena, por cierto) La suma de los ceros. Confieso que me quedé con ganas de entrevistar a mucha gente, entre ellos a Nell Leyshon, Joumana Haddad y Álvaro Enrigue, (con el que pude platicar brevemente sobre su novela Muerte súbita, una de las que más me ha gustado en los últimos meses).
Álvaro Cueva nos dice siempre que “luchemos” por ver tal o cual programa en la tv; yo digo lo mismo de este festival: “luchen” por ir en octubre del año que entra. Mientras tanto, hay muchas actividades que nos pueden proporcionar un muy buen alimento para la mente. En Guanajuato tenemos al Festival Internacional Cervantino con unos invitados de lujo como son Japón y Nuevo León. En unos días comienza Tijuana Innovadora, una maravilla de evento que organiza don Pepe Galicot y un gran equipo, que reúne durante unos días a destacados personajes en esa vibrante e innovadora ciudad que es Tijuana. Si tienen oportunidad de asistir, no se la pierdan. Este fin de semana están en la Ciudad de México la Feria Internacional del Libro en el Zócalo y el Corona Capital.
Si quieren buscar un buen alimento para la mente: basta con revisar las opciones culturales en nuestra ciudad. Seguramente encontraremos algo interesante: eventos de poesía, danza, teatro, entre otras, a precios razonables. Por ejemplo, en el Museo Tamayo está la exposición de Yayoi Kusama, que ha sido vista por más de 2 millones de personas en otros países y vale la pena aguantar las filas para verla. Lo mismo digo de la exposición En esto ver aquello, Octavio Paz y el arte, que se presenta en el Palacio de Bellas Artes y reúne artistas de la talla de Picasso, Pollock, Leonora Carrington, la famosa pintura de sor Juana de Cabrera y una de mis piezas prehispánicas favoritas: El aviador que generosamente prestó a la exposición el Museo de Antropología de Xalapa. En el Museo Soumaya Plaza Carso está la exposición de Sofía Loren México Ayer, hoy y mañana. Busquen los horarios de las visitas guiadas; con suerte, les toca la de Raquel Gutiérrez (@raquetadetenis), quien es una maravilla.
Si  somos lo que comemos, el alimento que le damos a nuestra mente nos define como seres humanos. No estamos obligados a escuchar, ver y leer basura. Afortunadamente, existen miles de libros, exposiciones, conciertos que nos enseñan, cuestionan, sorprenden, enojan, maravillan y nos obligan a reflexionar. Al igual que nos reunimos para compartir los alimentos con quienes queremos, podemos compartir con ellos esta “comida para la mente” y recomendar lo bueno que hemos leído, visto o escuchado. Buen domingo.",True
"Oh, give me a nice little home,
     And plenty of suds in me tub,
 And I will be happy all day,
     With me rubby-dub, rubby-dub, dub.

     The queen on her golden throne,
     Will envy me here at me tub,
     For no one's as jolly as I,
     With me rubby-dub, rubby-dub, dub.

     Sure, what would I do at a dance?
     Or what would I do at a club?
     But here in me kitchen I'm queen
     With me rubby-dub, rubby-dub, dub.

     Oh, give me a nice little home,
     And plenty of suds in me tub,
     And I will be happy all day,
     With me rubby-dub, rubby-dub, dub!

 Maw, don't you think it's most time fer us to be going?

Time to be going, is it? Well, I should hope not. Sure,
half of the children are not dry yet, and the other half are not
dressed. Bridget Honora, darlin', look in the other room and see how
they're coming on.

I think we ought to be there early, so as we can get a good
seat on the front row. I don't want to miss nothing. 

 True for you, Matsy, and I don't want yeez to be
missing anything either. It ain't like as if yeez go to a fine
Christmas entertainment ivery night of yer lives.

 It's the first one any of us ever went to at all, at all. Do
yeez think they be after having moving pictures?

Of course not. Not in a Sunday School, Matsy. But
belike they'll have a fine, grand Christmas tree with singin' and
spaches and fine costumes and prisints for every one.  Bridget Honora!

 Yes, maw?

Come here.

Melissa and Micky Machree have been scrubbed until they
shine. They're sitting in the window drying in the sun. Mary Ann is
cleaning Peter Pan in the lard bucket, and Patsy is washing Teddy
Magee in the rain-barrel. Nora is curling Clarissa's hair with the
poker, and somebody's untied the goat.

 Untied the goat, is it? Matsy Mulligan, put on yer hat
at once and see what's become of Shamus O'Brien. He's a good goat, is
Shamus, but he's like the late Mr. Mulligan, he has a rovin'
disposition and a tremenjous appetite. Hurry now, Matsy.","Good morrow, pretty maids; for whom prepare ye These floral tributes extraordinary?

For Marco and Giuseppe Palmieri, The pink and flower of all the Gondolieri.

They're coming here, as we have heard but lately, To choose two brides from us who sit sedately.

Do all you maidens love them?

Passionately!

These gondoliers are to be envied greatly!

 But what of us, who one and all adore you?

Have pity on our passion, we implore you!

These gentlemen must make their choice before you;

In the meantime we tacitly ignore you.

When they have chosen two that leaves you plenty--
 Two dozen we, and ye are four-and-twenty.

Till then, enjoy your dolce far niente.

With pleasure, nobody contradicente!

 For the merriest fellows are we, tra la, That ply on the emerald sea, tra la; 

 			With loving and laughing,
                      And quipping and quaffing,
                 We're happy as happy can be, tra la--
                      With loving and laughing, etc.
                 With sorrow we've nothing to do, tra la,
                 And care is a thing to pooh-pooh, tra la;
                      And Jealousy yellow,
                      Unfortunate fellow,
                 We drown in the shimmering blue, tra la--
                      And Jealousy yellow, etc.

See, see, at last they come to make their choice-- Let us acclaim them with united voice.



 Hail, hail! gallant gondolieri, ben venuti!
       Accept our love, our homage, and our duty.
                      Ben' venuti! ben' venuti!

 			We're called gondolieri,
                      But that's a vagary,
                      It's quite honorary
                           The trade that we ply.
                      For gallantry noted
                      Since we were short-coated,
                      To beauty devoted,
                           Giuseppe\Are Marco and I;

                      When morning is breaking,
                      Our couches forsaking,
                      To greet their awaking
                           With carols we come.
                      At summer day's nooning,
                      When weary lagooning,
                      Our mandolins tuning,
                           We lazily thrum.

                      When vespers are ringing,
                      To hope ever clinging,
                      With songs of our singing
                           A vigil we keep,
                      When daylight is fading,
                      Enwrapt in night's shading,
                      With soft serenading
                           We sing them to sleep.

                      We're called gondolieri, etc.",False
"Ο εξτρεμισμός είναι εξωνυμικός όρος - άρα, προκαλεί αντιδράσεις από την ομάδα και τα άτομα που χαρακτηρίζονται ""εξτρεμιστικά"". To αντίστοιχο ενδώνυμο είναι, στις περισσότερες περιπτώσεις, ""ριζοσπαστικός"", που σημαίνει, αρχικά, εκείνον που φτάνει στη ρίζα των κοινωνικών προβλημάτων και, σε δεύτερο επίπεδο, εκείνον που προσπαθεί να τα λύσει με δραστικές μεθόδους. Υπό αυτή την έννοια, σπανίως συναντάμε πολιτικούς σχηματισμούς που να αυτοαποκαλούνται ""ακροδεξιό, εξτρεμιστικό κόμμα"" ή ""ακροαριστερό, εξτρεμιστικό κόμμα"": αντιθέτως, ο όρος ""ριζοσπαστικός"" απαντάται σε ποικίλα πολιτικά και κοινωνικά πεδία - ειδικά στην Ελλάδα προσδιορίζει παραδοσιακά κόμματα και δραστηριότητες όπως η ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις), ο ΣΥΡΙΖΑ (Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς) και η εφημερίδα του ΚΚΕ ""Ριζοσπάστης"". Αν ερευνήσουμε τα μικρά κόμματα που υπολειτουργούν στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, θα συναντήσουμε τον όρο σε διάφορες εκδοχές επαναστατικών ""μετώπων"" και μεταρρυθμιστικών συσπειρώσεων.
Η πολιτική ταυτότητα «ultra» είχε ανέκαθεν κοινωνική αίγλη: οι μετριοπαθείς, οι κεντρώοι, οι κεντριστές θεωρούνταν συμβιβασίες, άνθρωποι χωρίς έντονα συναισθήματα, χωρίς άσπονδους εχθρούς - ίσως δειλοί, ίσως ασπόνδυλοι, ίσως «ξεπουλημένοι». Ο λενινισμός τον οποίον υιοθέτησαν τα κομμουνιστικά κόμματα και οι ομάδες της άκρας αριστεράς στον 20ό αιώνα υπαγόρευε την κατασκευή ασυμβίβαστων ακτιβιστών: όποιος τολμούσε να προτείνει πολιτικούς συμβιβασμούς θεωρούνταν αποστάτης και προδότης τιμωρούνταν με αποπομπή και εξευτελισμό. Ο μπολσεβικισμός κατατρόπωσε τους εχθρούς του καταγγέλλοντας τις «δημοκρατικές» τάσεις οι οποίες απέκλιναν από τις «ριζοσπαστικές», δηλαδή από τον μαξιμαλισμό της σοσιαλιστικής επανάστασης. Το ανθρώπινο πρότυπο ήταν ηρωικό και φιλοπόλεμο με τάση για θανατολατρία, αιμοδιψία, κατεδάφιση του κοινωνικού οικοδομήματος. Κλασικό παράδειγμα αντίθεσης μεταξύ του μπολσεβικικού εξτρεμισμού και της σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης για την κοινωνική μεταρρύθμιση είναι η στάση του Κάουτσκυ, του Μπέμπελ και του Μπέρνσταϊν στα τέλη του 19ου αιώνα: αυτοί οι μεγάλοι σοσιαλδημοκράτες πίστευαν στην κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής αλλά επέμεναν στη νόμιμη πολιτική δράση, στην προσπάθεια βελτίωσης της ζωής των εργαζομένων και όχι στη βίαιη κοινωνική ανατροπή. Αντιθέτως, οι μπολσεβίκοι και άλλες εξτρεμιστικές ομάδες της εποχής εκείνης (αναρχικοί, αριστεροί τρομοκράτες, ναρόντνικοι) υιοθετούσαν πιο «ριζοσπαστικές» μεθόδους χωρίς αποδοχή του κοινοβουλευτικού πλαισίου. H ρήξη ανάμεσα στον εξτρεμισμό και τη σοσιαλδημοκρατία (η οποία κατέληξε στο πολιτικό mainstream"") εικονογραφείται σε ένα, κατά τη γνώμη μου, απαράδεκτα ειρωνικό και φτηνό λιβελογράφημα του Λένιν, με τίτλο «Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκυ»: το βιβλιαράκι αυτό, που κατηγορεί τον Κάουτσκυ ως πράκτορα του διεθνούς καπιταλισμού και της «κοινοβουλευτικής ηλιθιότητας», αποτελεί ένα από τα μανιφέστα του πολιτικού εξτρεμισμού στα τέλη του 19ου αιώνα.
Η άκρα αριστερά οργανώθηκε, όπως η άκρα δεξιά, με εκκλησιαστική δομή στη βάση θρησκευτικών αξιών και μύθων: ο διάβολος (καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός, «κεφάλαιο», ατομική ελευθερία), το επέκεινα (σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό σύστημα), η αμαρτία (παραβίαση της γραμμής του κόμματος), η εξομολόγηση (αυτοκριτική), η τιμωρία, η αυταπάρνηση και αυτοθυσία, η θυσία των άλλων για «καλό σκοπό», η υποταγή του ατόμου στο σύνολο και στην ιεραρχία, ο ασκητισμός, ο πουριτανισμός αποτελούν ακόμα στοιχεία της ιδεολογίας της. Πολλές από αυτές τις αξίες συνυφαίνονται με εκείνες της άκρας δεξιάς που συνιστά το αποτέλεσμα ριζοσπαστικοποίησης είτε της θρησκείας, είτε της παραδοσιακής λαϊκής δεξιάς, του κοινωνικού συντηρητισμού - είτε, σε πλείστες περιπτώσεις, των φυλετικών και εθνοτικών προκαταλήψεων.
Στην Ελλάδα, ο δημόσιος διάλογος σκοντάφτει σε μια σειρά από κληρονομημένες ιδέες με πρώτη απ` όλες την αγιοποίηση της αριστεράς. Εξαιτίας της προσφοράς της στους κοινωνικούς αγώνες στη διάρκεια του 19ου και του 20ού αιώνα, η αριστερά συγχωρείται ξανά και ξανά για τη γοργή και ολοκληρωτική εγκατάλειψη των αρχών της: ακόμα και μετά τη σοβιετική εμπειρία -δηλαδή την τερατώδη αποτυχία της αριστερής κοσμοθεωρίας- ο σταλινισμός θεωρείται παραμόρφωση ή παρέκκλιση, ενώ οι σταλινικές ομάδες, όπως το ΚΚΕ, συνεχίζουν να τον προπαγανδίζουν αντισταθμίζοντας τη «δυτική προπαγάνδα». Οι σταλινικοί, όπως οι φιλοναζί και οι φασίστες, αποδίδουν εγκλήματα οικουμενικής κλίμακας είτε στην προπαγανδιστική ψευδολογία, είτε στην «ιστορική αναγκαιότητα». Ωστόσο, η επιστήμη της ιστορίας και η λογική καταλήγουν στο απλό και αδιαφιλονίκητο συμπέρασμα: ο ναζισμός, ο φασισμός και ο σοσιαλφασισμός είναι τρεις εκδοχές ολοκληρωτικών συστημάτων με χαρακτηριστικά έξαλλου μιλιταρισμού, αυταρχισμού, εθνολαϊκισμού και ιδεολογικής τρομοκρατίας. Εξυπακούεται ότι τα τρομοκρατικά αυτά καθεστώτα δεν ισοφαρίζονται μεταξύ τους αλλά αποτελούν ξεχωριστά εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας.
Οι τρομοκρατικές ομάδες της άκρας δεξιάς παρουσιάζουν πλήθος ομοιοτήτων με τις τρομοκρατικές ομάδες της άκρας αριστεράς: κλασικά υποδείγματα μελέτης είναι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και ο Ιαπωνικός Κόκκινος Στρατός (λιγότερο γνωστός στην Ελλάδα αλλά δραστήριος μέχρι το 1988). Η επίσημη αριστερά, αν και βλέπει με συμπάθεια την αριστερή τρομοκρατία και τις πράξεις βίας για τον προαναφερθέντα «καλό σκοπό», αποδίδει τη σύσταση εγκληματικών ομάδων σαν τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και τον Ιαπωνικό Κόκκινο Στρατό στις αμερικανικές και εβραϊκές μυστικές υπηρεσίες. Η CIA και ο διεθνής σιωνισμός εμφανίζονται ως οι από μηχανής θεοί που προσφέρουν απαντήσεις σε σκοτεινά προβλήματα: ό,τι αμαυρώνει την εικόνα της αριστεράς φορτώνεται στα όργανα του ιμπεριαλισμού και της πλουτοκρατίας ώστε η αριστερά να αθωωθεί μαζί με τον «λαό». Ομοίως, στην καθημερινότητα, οποιαδήποτε πράξη βίας δεν μπορεί να ενταχθεί στον «καλό σκοπό» χαρακτηρίζεται προβοκάτσια και πάλι η αριστερά και ο «λαός» απαλλάσσονται.
Η άκρα αριστερά δεν αντέχει την ιδέα ότι μοιράζεται αξίες και μύθους με τη δεξιά. Κι όμως, το πολιτικό φάσμα είναι πιο περίπλοκο απ` όσο φαίνεται: για παράδειγμα, αν αναλύσουμε το αμερικανικό Ελευθεριακό Κόμμα -που θεωρείται, και είναι, «δεξιό»- θα συναντήσουμε μια σειρά από παραδοσιακές αντιεξουσιαστικές ιδέες και μεθόδους. Εξάλλου, οι συγγένειες των άκρων του πολιτικού φάσματος αναπτύσσονται σε όλα τα επίπεδα: ιδεολογικό (ρητορεία εναντίον του «Κατεστημένου», πατριωτισμός, λαϊκισμός, συνωμοσιολογία), οικονομικό (κρατισμός, απομονωτισμός), ηθικό/μεθοδολογικό (βολονταρισμός, μαξιμαλισμός) και συχνά -αλλά όχι πάντα- επεκτείνονται στο επίπεδο της καθημερινής συμπεριφοράς και της εκφοράς του λόγου. Γενικά μιλώντας, στην καθημερινότητα, οι άνθρωποι που πρόσκεινται στην άκρα αριστερά προσπαθούν να είναι «καλοί», ενώ εκείνοι που πρόσκεινται στην άκρα δεξιά αδιαφορούν για την απλή αξία της καλοσύνης κινούνται σε μια και μοναδική τροχιά, εκείνη του μίσους (φυλετικού, εθνοτικού, συχνότατα ταξικού).
Όπως είναι φυσικό, τα πολιτικά άκρα συναντώνται με αποτροπιασμό κι από τις δύο πλευρές: δεν αποδέχονται τους κοινούς τους τόπους - τον αυταρχισμό, τον φονταμενταλισμό (την επιστροφή στις ρίζες και πλήρης υπακοή στο δόγμα) και τον φανατισμό - ούτε τις ομοιότητες που σχετίζονται με την απροθυμία για συμβιβασμούς, με την απόλυτη ιδεολογική βεβαιότητα, τη μονολιθικότητα, την έλλειψη ανοχής σε διαφορές απόψεων στο εσωτερικό τους. Επίσης, όπως είναι επίσης φυσικό, υπογραμμίζουν τις υπαρκτές διαφορές τους, όπως, για παράδειγμα, τη στάση τους έναντι των γυναικών, των μεταναστών, των αλλοθρήσκων και των σκουρόχρωμων. (Όπως προαναφέρθηκε, ο ακροδεξιός ρατσισμός είναι φυλετικός και κατευθύνεται εξίσου εναντίον των ισχυρών και των ανίσχυρων, ενώ ο αριστερός ρατσισμός είναι πολιτισμικός και κατευθύνεται αποκλειστικά εναντίον των ισχυρών). Έτσι κι αλλιώς, ο φασισμός όλων των αποχρώσεων είναι ιδεολογία και καθεστώς του μικρού ανθρώπου, του κομφορμιστή, του λούμπεν προλετάριου, του εξοργισμένου μικροαστού που μεταμορφώνεται σε εκδικητή.
Η αέναη επιστροφή του φασισμού δεν οφείλεται στις δυσάρεστες οικονομικές συνθήκες: μια τέτοια ανάλυση θα αποενοχοποιούσε τους οπαδούς των άκρων. Η επιστροφή του φασισμού ευνοείται από αρνητικές οικονομικές συγκυρίες αλλά οφείλεται στην ιστορία, στην πολιτική κουλτούρα, στο γενικό ήθος που χαρακτηρίζει την κάθε κοινωνία. Επίσης, οφείλεται σε μια συλλογική ψυχολογία: στην αναζήτηση μιας ταυτότητας εκ μέρους ατόμων και ομάδων με καταστροφικές και αυτοκαταστροφικές τάσεις οι οποίες καταλήγουν σε αισθήματα μνησικακίας και σε απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Συχνά, οι άνθρωποι που ενστερνίζονται εξτρεμιστικές ιδεολογίες - όπως π.χ. τον μουσουλμανικό φονταμενταλισμό - προέρχονται από τα βάθη του πολιτισμού, από εμπειρίες αμάθειας, καταπίεσης, ανασφάλειας, απόρριψης, απώλειας και οργής. Παρόμοιο είναι το ψυχικό πορτρέτο του εξτρεμιστή όλων των ποικιλιών: σκοτεινή αντίληψη του περιβάλλοντος κόσμου («ο κόσμος είναι κακός και άσχημος»), περιφρόνηση όχι μόνον προς τους νόμους αλλά και προς ό,τι χαρακτηρίζεται common moral standards, τάση για αυτοδικία (συμπεριφορά «vigilante""), δαιμονολογία, πλάνη σχετικά με τη δημοτικότητα των ιδεών του. Τόσο η άκρα δεξιά, όσο και η άκρα αριστερά τείνουν να πιστεύουν ότι υπάρχει ευρεία συναίνεση σχετικά με τις απόψεις τους: η γνωστική αυτή πλάνη, που ονομάζεται και false-consensus effect, αυξάνει τεχνητά την αυτοεκτίμηση των εξτρεμιστικών ομάδων και δημιουργεί τη βάση για βίαιες πράξεις οι οποίες υποτίθεται πως το κοινό θα δικαιολογήσει ή θα επικροτήσει. Πρόκειται για μια ακόμα αντίφαση: οι εξτρεμιστές απολαμβάνουν το στάτους του ημι-έκνομου, του μειονοτικού που απεργάζεται ανατροπή, ξεσηκωμό, ανταρσία σε πείσμα του φιλήσυχου μικροαστού. Πλην όμως, αν ο μικροαστός είναι, όπως γράφει ο Ρολάν Μπαρτ, ο άνθρωπος που δεν μπορεί να φανταστεί τον Άλλον, το ίδιο ισχύει και για τον εξτρεμιστή: στη συνάντησή του με τον Άλλον, ο εξτρεμιστής τυφλώνεται και μεταμορφώνει τον Άλλον είτε σε αντίγραφο του εαυτού του, είτε σε θανάσιμο εχθρό του.","Το «Δύο γυναίκες χορεύουν» μια παράσταση που ο ίδιος ο συγγραφέας του έργου Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ζουρνέτ τη χαρακτήρισε ως «την καλύτερη εκδοχή που είδε ποτέ», ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Ιλίσια-Βολονάκης με πρωταγωνίστριες τη Χρυσούλα Διαβάτη και τη Θάλεια Ματίκα.
Το έργο αφορά τη ζωή δυο γυναικών. Η ηλικιωμένη είναι μία δύστροπη γυναίκα που ζει απομονωμένη από τον κόσμο σε ένα ρημαγμένο διαμέρισμα. Η νεαρή είναι μια κοπέλα που ζει με ένα ένοχο μυστικό, το οποίο την έχει στοιχειώσει αποκόπτοντάς την από την κοινωνική ζωή. Οι δυο τους αναγκάζονται να συνυπάρξουν, όταν η κόρη της ηλικιωμένης προσλαμβάνει τη νεαρή, για να καθαρίζει και να τακτοποιεί το σπίτι της μητέρας της. Οι γυναίκες αυτές αποφασίζουν να «χορέψουν», όχι στο ρυθμό που τους υπαγορεύει ο περίγυρος αλλά στο ρυθμό που επιλέγουν οι ίδιες, σ' ένα έργο-ύμνο για τη ζωή και την έννοια της αγάπης.
Οι γυναίκες του Ζουρνέτ μπορούν να σε κάνουν να γελάς, μπορεί να μην αντέχουν η μία την άλλη, μπορεί να ψάχνουν απεγνωσμένα για τα τούνελ που τις γυρνούν καρφί στην παιδική ηλικία, είναι όμως απ` αυτές τις γυναίκες που ξέρουν να χορεύουν ένα χορό λυτρωτικό, όπου το κωμικό με το τραγικό ενώνονται κι όπου τα κορίτσια, όσα χρόνια κι αν περάσουν, μένουν για πάντα νέα.
Ο Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ζουρνέτ γεννήθηκε το 1940 στη Βαρκελώνη και σήμερα θεωρείται ο «Πάπας» του καταλανικού θεάτρου και ένας από τους κορυφαίους της σύγχρονης θεατρικής ισπανικής γραφής. Το έργο «Δύο γυναίκες χορεύουν» το έγραψε... τυχαία όταν το βλέμμα του «συνέλαβε» μια ηλικιωμένη γυναίκα που παθιασμένα αγόραζε παιδικά κόμικς από ένα μαγαζί μεταχειρισμένων, θέαμα που τον έκανε να καρδιοχτυπήσει. Ως αποτέλεσμα γεννήθηκε μια κομεντί κομμένη και ραμμένη για ηθοποιούς που ξέρουν να ισορροπούν πάνω σε κλωστές, με το χιούμορ και τη συγκίνηση να εναλλάσσονται γοργά. Αυτό συνέβη το 2008 κι από τότε απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και διακρίσεις (π.χ. βραβείο Max καλύτερου έργου και παράστασης 2012), ενώ το συγκεκριμένο ανέβασμα αποτελεί την πρώτη επαγγελματική παράστασή του σε ελληνική σκηνή. Πέρυσι, ο συγγραφέας παρευρέθηκε στην πρεμιέρα της παράστασης και δήλωσε: «Το έργο -πέρα από τη χώρα του- έχει παιχτεί στην Αργεντινή, την Ιταλία και την Αγγλία, μα το ελληνικό ανέβασμα και οι ερμηνείες των δύο υπέροχων πρωταγωνιστριών ξεπέρασαν κάθε προσδοκία μου. Θα μπορούσα να τις χαζεύω πάνω στη σκηνή για πολλές ώρες. Τους συνιστώ να μάθουν επειγόντως ισπανικά, καθώς μου φαίνεται πως μπορούν να γίνουν οι νέες ""μούσες"" του Αλμοδοβάρ».",False
"Sullen night is laughing day--
                      All the year is merry May!

 And now our lives are going to begin in real earnest!
  What's a bachelor?  A mere nothing--he's a chrysalis.  He can't
  be said to live--he exists.

      What a delightful institution marriage is!  Why have
  we wasted all this time?  Why didn't we marry ten years ago?

 Because you couldn't find anybody nice enough.

 Because you were waiting for us.

I suppose that was the reason.  We were waiting for
you without knowing it. Hallo!

 Good morning.

If this gentleman is an undertaker it's a bad omen.

Ceremony of some sort going on?

He is an undertaker! No--a little unimportant family gathering.  Nothing in your line.

Somebody's birthday, I suppose?

Yes, mine!

And mine!

And mine!

And mine!

 Curious coincidence!  And how old may you all be?

It's a rude question--but about ten minutes.
 Remarkably fine children!  But surely you are jesting?

 In other words, we were married about ten minutes since.

Married!  You don't mean to say you are married?

 Oh yes, we are married.

 What, both of you?

All four of us.

Bless my heart, how extremely awkward!

You don't mind, I suppose?

You were not thinking of either of us for yourself, I
  presume?  Oh, Giuseppe, look at him--he was.  He's heart-broken!

 No, no, I wasn't!  I wasn't!

Now, my man we don't want anything in your line to-day, and if your curiosity's
 satisfied--you can go!

You mustn't call me your man.  It's a liberty.  I don't think you know who I am.

Not we, indeed!  We are jolly gondoliers, the sons of
  Baptisto Palmieri, who led the last revolution.  Republicans,
  heart and soul, we hold all men to be equal.  As we abhor
  oppression, we abhor kings: as we detest vain-glory, we detest
  rank: as we despise effeminacy, we despise wealth.  We are
  Venetian gondoliers--your equals in everything except our
  calling, and in that at once your masters and your servants.","It turns the night to day, it shines so bright
     I am afraid! It cannot be that any star,
     Only a star, can give so great a light.
     It frightens me.


     All things are strange tonight.
     The very sheep are restless in their fold,
     They watch the star and do not mind the cold.

     Again I heard a singing in the sky!


     You heard the tinkling bell of some stray sheep,
     The night grows late, come let us all to sleep.

   

  Yea, all ye lie down and take your rest,
     I'll keep the watch alone, this night is blest.


     Here, take the little sheep and keep it warm.

     Poor little new-born beast, I'll guard from harm.
     Again I marvel that you should be born
     On such a night, poor little lamb forlorn.


The Lord is my shepherd: I shall not want.

He maketh me to lie down in green pastures: he leadeth me beside the
still waters.

He restoreth my soul: he leadeth me in the paths of righteousness for
his name's sake.

Yea, though I walk through the valley of the shadow of death, I will
fear no evil: for thou art with me; thy rod and thy staff they comfort
me.

Thou preparest a table before me in the presence of mine enemies: thou
anointest my head with oil; my cup runneth over.

Surely goodness and mercy shall follow me all the days of my life: and
I will dwell in the house of the Lord for ever.


     Hark! There's music in the wind! And that strange light
     There in the east, it brightens all the night!
     I seem to hear again the whir of wings,
     Awake, awake! It is an angel sings!

     Glory to God in the highest!
         Fear not!
     For behold I bring you glad tidings
         Of great joy.
     For unto you is born this day
     In the city of David, a Saviour",False
"You say right tang, Anna, py golly! It ain't nobody's
fault! It's dat ole davil, sea!

Gee, won't you ever can that stuff?
You said a minute ago you'd fixed something up--about me.
What was it?

Ay'm shipping avay on sea again,
Anna.

You're--what?

Ay sign on steamer sail to-morrow. Ay gat my ole yob--bo'sun.
Ay tank dat's best tang for you. Ay only bring you bad luck, Ay
tank. Ay make your mo'der's life sorry. Ay don't vant make yours dat
way, but Ay do yust same. Dat ole davil, sea, she make me Yonah man
ain't no good for nobody. And Ay tank now it ain't no use fight with
sea. No man dat live going to beat her, py yingo!

So that's how you've fixed
me, is it?

Yes, Ay tank if dat ole davil gat me back she leave you alone
den.

But, for Gawd's sake, don't you see, you're doing the
same thing you've always done? Don't you see--? But what's the use of talking. You ain't right, that's
what. I'll never blame you for nothing no more. But how you could
figure out that was fixing me--!

Dat ain't all. Ay gat dem fallars in steam-ship office to pay
you all money coming to me every month vhile Ay'm avay.

Thanks. But I guess I won't be hard up for
no small change.

It ain't much, Ay know, but it's plenty for keep
you so you never gat go.

Shut up, will you? We'll talk about it later, see?

You like Ay go ashore look for
dat Irish fallar, Anna?

Not much! Think I want to drag him back?

Py golly, dat booze don't go
veil. Give me fever, Ay tank, Ay feel hot like hell.

What you got in your pocket, for Pete's sake--a
ton of lead? [She reaches down, takes the coat and pulls out a
revolver--looks from it to him in amazement.] A gun? What were you
doing with this?","It's a wonder you wouldn't stop this machine grinding
itself to bits, Mr. Murray.

 I was hoping the darn thing would bust. It keeps you from
talking to me. That's the real music.

 It's easy to see you've got Irish in you. Do you know what I think? I think you're a
natural born kidder. All newspaper reporters are like that, I've heard.

You wrong me terribly. And it isn't
charitable to remind me of my job. I hoped to forget all about it up
here.

I think it's great to be able to write. I
wish I could. You ought to be proud of it.

I'm not. You can't call it writing--not what I
did--small town stuff. But I wanted to ask
you something. Do you know when I'm to be moved away to the huts?

In a few days, I guess. Don't be impatient. What's the matter? Don't
you like us here at the Sanatorium?

Oh--you--yes!  I don't care for
the atmosphere, though. All those people in bed out there on the
porch seem so sick. It's depressing. I can't do anything for
them--and--it makes me feel so helpless.

 Well, it's the rules, you know. All the patients have to
come here first until Doctor Stanton finds out whether they're well
enough to be sent out to the huts and cottages. And remember you're a
patient just like the ones in bed out there--even if you are up and
about.

I know it. But I don't feel as I were--really sick like them.

None of them do, either.

 Yes, I suppose it's
that pipe dream that keeps us all going, eh?

Well, you ought to be thankful. You're very lucky, if you
knew it. Shall I tell you a secret? I've seen
your chart and _you've_ no cause to worry. Doctor Stanton joked about
it. He said you were too uninteresting--there was so little the matter
with you.",True
"Dar demasiado
“Las raíces de la educación son amargas, pero los frutos son dulces”.
Aristóteles
Siempre que usamos la palabra  “demasiado” es porque algo negativo está sucediendo. Si comemos demasiado nos sentimos mal, si gastamos demasiado nos endeudamos, si amamos demasiado no estamos hablando de amor, sino de codependencia. Demasiado, como adjetivo, significa que excede lo necesario o lo conveniente. Como adverbio significa excesivamente, y ya sabemos que los excesos no son buenos.
Frecuentemente hablamos de los problemas que ocasionan las carencias: “Pobre fulano, es que pasó muchas necesidades de niño” o “es que lo abandonó su madre, le faltó amor”, y cosas por el estilo. Es cierto que las carencias y estrecheces tienen consecuencias, pero ¿y el exceso? Rara vez hablamos o reflexionamos sobre las consecuencias del exceso ¿Qué pasa cuando damos, amamos demasiado? Evidentemente no es algo positivo. Si no es positivo en una pareja, mucho menos a nuestros hijos.
Ellos necesitan que sus padres les pongan límites. Son éstos los que crean una zona segura en la cual podemos transitar. Y, aunque a primera vista no lo parezca, a todos nos gustan los límites porque crean certidumbre. Sí sabes que puedes salir, pero que tienes que regresar a las 9:00 de la noche, de lo contrario no podrás salir durante dos semanas; te queda claro cuál es la regla y la sanción por el incumplimiento de la misma. Ya sabrás si te arriesgas a irte de parranda o no. ¿Cuándo empezar? Los límites deben de ponerse prácticamente desde la cuna; sin embargo, no lo hacemos. Cada uno tiene sus razones, pero reconozcamos que la mayoría de las veces resulta más sencillo comprar el dulce y salir del problema que soportar el berrinche dentro del supermercado y las miradas de pistola de  todos los que nos rodean, fijas sobre nosotros. Educar no es fácil, ya lo dijo Aristóteles.
El hecho de no poner límites a nuestros hijos o no enseñarles a acatarlos tiene muchas repercusiones negativas. Va mucho más allá del berrinche que comentábamos afuera del mercado porque no les compramos un juguete. La ausencia de restricciones, la sobreprotección, el hecho de darles demasiado, son factores para criar hijos con Síndrome del Emperador (o hijos tiranos) y, en algunos casos, esta problemática llega a transformarse en unas historias dolorosas de violencia filio-parental.
Para los padres, aceptar que son víctimas de la violencia filio-parental no es fácil. Como con otros problemas con los hijos, les cuesta trabajo verlo; por lo mismo, lo justifican o lo niegan. Debido a esta negación, es difícil conocer la verdadera dimensión del problema. Si nos basamos en reportes, seguramente será menor a otros tipos de violencia, pero esto no quiere decir que la violencia filio-parental no exista, simplemente significa que los padres no quieren denunciar a sus hijos. Las razones de cada uno son diferentes. Quizá para algunos será por culpa o por sentirse responsables, ya que presentar una denuncia ante la autoridad supone aceptar que se equivocaron en la educación de sus hijos. Para otros será por el mismo miedo que le tienen a sus hijos. No importa, es un tema espinoso.
Martha Alicia Chávez, autora del libro Hijos tiranos o Débiles dependientes, a quien entrevisté, considera que el esfuerzo de los padres por facilitar todo a los hijos es contraproducente:“En mi experiencia profesional he visto que mientras más les dan, más les quieren facilitar la vida, y al darles la vida masticada, más ingratos se vuelven los hijos”.
Ciertamente podemos prevenir y evitar este problema. Se requiere firmeza y educar a los jóvenes desde que están en la cuna. Enseñarles los límites, cumplir los castigos, no sobre protegerlos. Por otro lado, no debemos confundir atención y cariño con la cesión a todos sus caprichos. Una buena educación no tiene que ver con el precio de la escuela que pagamos. Hay que enseñar a nuestros hijos que la felicidad y el cariño no dependen de las cosas materiales, ya que la felicidad, como dijo Mattieu Ricard, no está en el cumplimiento de nuestros deseos, sino en la calidad de nuestras relaciones humanas.
Hace unos meses, Josefina Vázquez Mota me invitó a colaborar en un proyecto sobre este tema. El proyecto, coordinado por la propia Josefina, culminó en el libro Cuando los hijos mandan y en él colaboraron Manuel Mondragón  y Kalb, Arnoldo Kraus, Julia Borbolla, Mariana Di Bella, Laura Peralta, Carlo Claricó y una servidora. El dos de diciembre, el libro se va a presentar a las 19:00 horas en la FIL de Guadalajara, salón 4 Planta Baja; si andan por ahí, me encantaría que pasen a saludar.","Tres números y tres letras
Con cariño para Gonzalo Oliveros y toda la banda de RMX
La naturaleza suele hacer las cosas como le conviene sin que le preocupen, en lo más mínimo, los planes de los mortales. Es algo que no depende de nosotros y además hay que adaptarse. Lo que sí podemos elegir es nuestra actitud ante el Sol o la lluvia y esa elección afecta a los demás. FIESTA DE LA SALUD
Los eventos dependen del clima, desde luego, pero también —y quizá en mayor medida— de la actitud de los organizadores y asistentes. Para cuando lean estas líneas, el evento al que me quiero referir hoy habrá finalizado —lo más probable, que sin contratiempos— y tendremos una página más en historia del 212RMX, que este año llega a su novena emisión.   
Quizá algunos de ustedes no hayan escuchado hablar de este festival de música único en muchos aspectos. Permítanme ponerlos en antecedentes. Desde hace unos cinco años colaboro con Gonzalo Oliveros los viernes en el programa de radio Coup d’Etat o Golpe de Estado, que trasmite la estación RMX y se escucha en Guadalajara en el 100.3 FM. Generalmente ese día estamos Gonzalo, Pablo González, Jair Cardoso, Álvaro VR, Antonio Escobosa (Tiro) y yo, pero muchas veces llegan otros colaboradores como Joanna Pirod, Miriam Rascol, Lalo Vargas, Paul Moch, Miguel Solís, Peez y cada uno aporta algo especial al programa.
Así como me gusta escribir para MILENIO y Contenido, además de mi trabajo en UnoTV, me gusta la radio. RMX es producto del  esfuerzo de mucha gente y en particular de la entrega y conocimiento musical de Gonzalo y su muy talentoso equipo de colaboradores. (En éste grupo no me incluyo, porque mi sapiencia musical es limitada, pero he aprendido muchísimo con ellos). Hace casi nueve años, a 212 días de que había iniciado la estación, se realizó un concierto en un bar de Guadalajara con unos 100 o 150 asistentes. Ese fue el primer 212RMX. En esos años la idea ha ido evolucionando hasta ser el evento musical gratuito más importante de la Perla tapatía con cinco escenarios y más de 100 mil asistentes.
Cada vez que he tenido oportunidad de asistir ha sido para mí un aprendizaje. No solo de música, sino de la actitud de gente de la estación con la que tengo oportunidad de colaborar. Están chambeando a mil y de buenas; créanme que organizar un evento así es complicado, además de cansado. Se requieren meses de planeación, preparación, negociación y una buena dosis de paciencia para ajustarse a los cambios. Hay un millón de detalles que resolver: listas enormes de lo que requiere cada banda para su presentación, acreditaciones, transporte, alojamiento, además del cuidado de los espacios públicos, catering para bandas y voluntarios, requerimientos técnicos en los escenarios y un largo etcétera. 
Esas horas de trabajo y planeación, rinden fruto cada año en Avenida Chapultepec, en Guadalajara (y ahora también en Malecón Tajamar, Cancún). Es frecuente ver a padres con sus pequeñines en hombros, paseando, coreando sus rolas favoritas en uno de los cinco escenarios, tranquilos, contentos. Novios caminando de la mano, grupos de amigos sonriendo y familias completas; sí, abuelos, padres y nietos sonriendo y coreando música de alguna de las bandas.
Considero que lo que hace único al 212RMX y lo distingue de otros festivales es la intención con la que fue creado: que la gente “tome las calles” en el sentido de hacerlas propias, salir sin miedo, disfrutarlas. Tomarlas también en el sentido de adoptarlas: cuidarlas, no dejar basura en la banqueta, respetar las flores de las jardineras y, desde luego, a los demás asistentes. Es tan especial el ambiente que después de ocho años y aproximadamente medio millón de personas sumadas en esos eventos, salvo algunas jardineras (que posteriormente se repararon), el saldo es blanco.
Al igual que 212RMX es un reflejo de sus organizadores y asistentes, el país es reflejo de nuestras acciones y actitud. Cada uno de nosotros juega un papel determinante en el presente y futuro de México. El cómo nos comportamos, cómo tratamos a los vecinos, el respeto a las leyes, áreas públicas, señales de tránsito, etc. Si llegamos a un evento con una actitud prepotente le arruinaremos el evento a muchos. De la misma forma, si no tenemos una actitud cívica, haremos la vida difícil a muchos. ¿Se imaginan cómo cambiaría el tránsito de nuestra ciudad si todos respetáramos a rajatabla las normas? Por ello, para buscar un cambio en nuestro entorno, hay que empezar por uno mismo. No hay de otra.
212RMX son solo tres números, tres letras. Para mí son sinónimo de buena música y un cambio de actitud. Cambiar para respetar al otro, informarnos, leer, cuestionar. Gracias, Gonzalo, por este espacio y la oportunidad de formar parte de este equipo.",True
"Γιατί έφυγα από τη Δημοκρατική Αριστερά; Διαφώνησα σε αρκετές περιπτώσεις με αποφάσεις της ΔΑ, όπως παλαιότερα με την καταψήφιση του νομοσχεδίου για την Ανώτατη Εκπαίδευση και τελευταία με την απόφαση να μην δοθεί ψήφος ανοχής στην κυβέρνηση συνεργασίας. Ωστόσο, η απλή διαφωνία, ακόμη και επαναλαμβανόμενη, δεν είναι λόγος για να φύγει κανείς από ένα κόμμα όταν μάλιστα συμμετείχε και συνέβαλε στην ίδρυσή του. Δεν μπορεί ένα κόμμα, ειδικά αν λειτουργεί δημοκρατικά, να βρίσκεται διαρκώς σε συμφωνία με τις απόψεις κάποιων εκ των μελών του. Οπότε το πιο εύλογο θα ήταν να διατηρήσω τις διαφωνίες μου ως μειοψηφία και να προσπαθήσω να πείσω την πλειοψηφία των μελών για την ορθότητά τους. Γιατί όμως δεν το έκανα αυτό; Γιατί αποχώρησα; Για τρεις λόγους:
1. Διότι οι στιγμές είναι πολύ κρίσιμες για τη χώρα και τη ζωή όλων μας. Η ΔΑ δεν ιδρύθηκε για να επαγγελθεί τη σοσιαλιστική επανάσταση (υπάρχουν άλλα κόμματα γι` αυτό) αλλά για να συμβάλει στην ανασυγκρότηση της χώρας. Ιδρύθηκε για να υποστηρίξει, με την τόλμη και την ευθύνη που έλειπαν από τα άλλα κόμματα, τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν τη ζωή μας καλύτερη σήμερα και όχι σε ένα απώτατο και αόρατο μέλλον. Εντούτοις, όλο αυτό το κρίσιμο διάστημα, ενώ χρησιμοποιούσε τη ρητορική της μεταρρύθμισης και της υπευθυνότητας, αντιτάχθηκε σε κάθε σοβαρή μεταρρύθμιση, επαναλαμβάνοντας τα γνωστά στερεότυπα της μεταπολίτευσης και συμπλέοντας ακριβώς, αλλά πιο ήπια, με τις δυνάμεις που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Με την κατάρρευση επί θύραις, αντί να προσπαθεί να αναλάβει πρωτοβουλίες για να διασφαλιστεί η σωτηρία της χώρας και ο ευρωπαϊκός της προσανατολισμός, είχε το βλέμμα στραμμένο στις εκλογές και στα ποσοστά της. Γι` αυτό συνήθως σχολίαζε με στρογγυλεμένο λόγο τις εξελίξεις ώστε να μην αναλαμβάνει το κόστος συγκεκριμένων επιλογών. Η πολιτική δηλαδή του κόμματος αναιρούσε, κατά τη γνώμη μου, τον ίδιο τον λόγο της ίδρυσής του.
2. Διότι δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός. Οι επαγγελματίες πολιτικοί μένουν στο κόμμα τους σχεδόν ό,τι κι αν συμβεί επειδή καθένας τους αναλαμβάνει έναν ρόλο. Εγώ όμως συμμετείχα στη ΔΑ γιατί ήθελα να βοηθήσω να γίνουν στη χώρα συγκεκριμένες αλλαγές. Όταν αυτές οι αλλαγές, που είναι αυτή την περίοδο τόσο ζωτικής σημασίας, τίθενται στο περιθώριο εν ονόματι άλλων, όχι σοβαρών κατά τη γνώμη μου, σκοπιμοτήτων, παραβιάζεται το ιδρυτικό συμβόλαιο της πολιτικής μου συμμετοχής καθώς δεν τίθεται ζήτημα κάποιας άλλης συμφωνίας, π.χ., σε έναν απώτατο στόχο. Είμαστε μετά το `89.
3. Διότι, όπως εξηγώ στην επιστολή παραίτησής μου, η εσωτερική ζωή του κόμματος έχει προσλάβει χαρακτηριστικά που δεν επιτρέπουν την ανταλλαγή και τη σύνθεση των απόψεων. Δεν υπάρχουν οι όροι για να μπορέσει κανείς να συζητήσει και να πείσει. Η διαφωνία περιθωριοποιείται και συναντά ένα τείχος προειλημμένων αποφάσεων. 
Η ΔΑ συγκεντρώνει ανθρώπους ανιδιοτελείς που νοιάζονται για τον τόπο τους και την αριστερά. Φοβάμαι όμως πως οι προσδοκίες πολλών από αυτούς ματαιώνονται.

Προς τα μέλη της ΚΕ της Δημοκρατικής Αριστεράς και τα μέλη της οργάνωσης Παιδείας Αθήνας.
Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς διότι την κρίσιμη αυτή περίοδο για τη χώρα δεν μπορώ να συμπράττω και να υποστηρίζω μία πολιτική ακροβατικών ισορροπιών όπου ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός συνυπάρχει με την υπονόμευσή του και η μεταρρυθμιστική ρητορική με την άρνηση κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας.
Συνέβαλα με όλες μου τις δυνάμεις στην ίδρυση και τη συγκρότηση της Δημοκρατικής Αριστεράς γιατί, όπως και άλλοι πολίτες, είχαμε την ελπίδα ότι το κόμμα αυτό θα μιλούσε καθαρά στον ελληνικό λαό και θα είχε την τόλμη να μην κρύβεται αλλά να υπερασπίζεται με σθένος όχι το κομματικό αλλά το δημόσιο συμφέρον. Δυστυχώς οι προσδοκίες μου διαψεύστηκαν. 
Προτεραιότητα για τη Δημοκρατική Αριστερά, ακόμη και την ύστατη αυτή στιγμή, δεν αποτελεί η διάσωση της χώρας και η επί της ουσίας υποστήριξη των κοινωνικά ασθενέστερων αλλά η εικαζόμενη κομματική επιβίωση στις εκλογές. Ενώ το φάσμα της χρεοκοπίας προβάλλει απειλητικά στον ορίζοντα, με συντριπτικές συνέπειες για τη ζωή όλων, η ΔΑ θέτει ζήτημα άμεσων εκλογών, αίτημα καταφανώς επιζήμιο σήμερα και εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, ακολουθώντας την πεπατημένη της λεγόμενης αριστερής αντιπολίτευσης που ενδιαφέρεται μόνο να καταγράφει ποσοστά έστω και σε ένα σκηνικό ερειπίων. Στις προτάσεις που διατυπώνει κύρια μέριμνά της είναι να φαίνονται αριστερές με βάση τα αποτυχημένα στερεότυπα του παρελθόντος έστω κι αν δεν αντιμετωπίζουν τα προβλήματα και δεν βελτιώνουν τη ζωή των πιο αδύναμων πολιτών. Το προηγούμενο διάστημα υπερασπιστήκαμε, με λόγο στρογγυλεμένο και αμφίσημο, συντεχνίες εις βάρος ανέργων και χαμηλόμισθων ενώ αντισταθήκαμε σε αλλαγές που έθιγαν παγιωμένες προβληματικές καταστάσεις . Η ευθύνη στην πολιτική την οποία υποσχεθήκαμε ήταν, κατά κανόνα (εξαιρώ τη συνεπή αντίθεση του κόμματος στη βία), μία προσομοίωση υπευθυνότητας. Εν τέλει, δεν προσπαθήσαμε καν να ανανεώσουμε την πολιτική ζωή με πρωτοβουλίες και τολμηρές υπερβάσεις. Αντί να απευθυνθούμε στην κοινωνία που αγωνιά για μια δημοκρατική και αποτελεσματική διακυβέρνηση, εκχωρήσαμε την ευθύνη γι` αυτό σε κόμματα που θεωρούμε -και είναι- αφερέγγυα για να κάνουμε εμείς τους αμέτοχους σχολιαστές και να περιμαζεύουμε πρόσωπα που σηματοδοτούν την επιστροφή σε αδιέξοδες και καταστροφικές πρακτικές του παρελθόντος. 
Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι ο δημοκρατικός διάλογος εντός του κόμματος θα επέτρεπε την ανάπτυξη μιας διαφορετικής πολιτικής έστω ως μειοψηφικής. Ωστόσο, η εσωτερική ζωή έχει προσλάβει χαρακτηριστικά προεδρικού κόμματος που δεν ευνοούν τη γόνιμη ανταλλαγή ιδεών ενώ περιθωριοποιούν κάθε απόπειρα άλλης γνώμης. Οι συνεδριάσεις της ΚΕ είναι ασφυκτικά περιοριστικές ενώ η δική μου τουλάχιστον οργάνωση, μια οργάνωση με πάνω από 100 μέλη, έχει πρακτικά διαλυθεί με ευθύνη και ενέργειες της ηγεσίας ακριβώς επειδή σε αυτήν κυριαρχούσαν απόψεις που δεν ευθυγραμμίζονταν με αυτές της ΕΕ. Μετά δε την τελευταία ΚΕ, το κλίμα έχει γίνει πολύ βαρύ για οποιαδήποτε ουσιαστική συζήτηση.
Ήταν τιμή μου που μετείχα στην πρώτη και τη δεύτερη ΚΕ της Δημοκρατικής Αριστεράς και λυπάμαι βαθειά που οι εξελίξεις με οδηγούν στην αποχώρηση.  Εύχομαι, με ορισμένους τουλάχιστον, να βρεθούμε ξανά.","Πολλά έχουν γραφτεί για το δαγκωμένο logo της Apple. Ένα από τα σενάρια που κυκλοφορούν, υποστηρίζει πως πρόκειται για το μήλο που μασούλησε ο Αδάμ σαν δεκατιανό μιας και βαριόταν να μαγειρέψει η Εύα. Εάν τώρα σ' αυτό συνυπολογίσουμε ότι οι χρήστες των προϊόντων της Apple αντιμετωπίζουν την εταιρία σαν θρησκεία, τότε δεν είναι απορίας άξιο το γεγονός ότι η είδηση της πρώτης εφαρμογής εξομολόγησης για iPhone και iPad έκανε τον γύρο του κόσμου με ταχύτητα που θα ζήλευε και το φως. Το όνομα αυτής: Confession. Απλό κι απέριττο. Όπως ακριβώς αρμόζει σε καθετί που σχετίζεται με τα θεία.

Σαν άνθρωπος που έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία σε αυτά τα θέματα, το κατέβασα χωρίς δεύτερη σκέψη. Η τιμή του μόλις 1,59 ευρώ. Όσα θα έριχνα δηλαδή στο παγκάρι εάν πήγαινα για face to face εξομολόγηση. Μόνο που αυτό το έξοδο είναι one off και στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, ακόμα και το σεντ που μπορείς να εξοικονομήσεις είναι κέρδος. Το εικονίδιο της εφαρμογής θυμίζει τατουάζ. Έχει μια φτερωτή καρδιά κι από πάνω ένα σταυρό. Εντάξει, δεν θα μπορούσε να το χτυπήσει ο οποιοσδήποτε, αλλά πιστεύω πως θα ήταν στις πρώτες επιλογές ενός χριστιανού που καβαλάει μηχανή. Φαντάζομαι ότι ακόμα κι ο Μπουτάρης θα το αποτύπωνε στο στέρνο του σαν ένδειξη καλής θελήσεως και συμφιλίωσης με τον Άνθιμο.
Με τα δάχτυλά μου έτοιμα να μπαλαμουτιάσουν την οθόνη του iPhone μου, έβαλα να παίζει το Personal Jesus από τον Johnny Cash. Η μπάσα του φωνή δόνησε την πίστη μου μεμιάς, προσδίδοντας στο χώρο μια κατανυκτική ατμόσφαιρα. Πρώτο βήμα: Δημιουργία χρήστη. Όνομα, φύλο, ημερομηνία γέννησης. Το επόμενο πεδίο ήταν παγίδα: Λειτούργημα. Οι επιλογές ξεκάθαρες: Άγαμος, Παντρεμένος, Ιερέας, Θρήσκος. Αμφιταλαντεύτηκα μεταξύ της πρώτης και της τελευταίας, καταλήγοντας στο Άγαμος. Είμαι σχεδόν βεβαία ότι αν επέλεγα το Θρήσκος, η εφαρμογή θα ήταν πιο αυστηρή μαζί μου. Τελευταίο πεδίο: Κωδικός πρόσβασης. Εύκολο: 666.

Σειρά είχε η καταγραφή των αμαρτιών. Ευτυχώς, η εταιρία που σχεδίασε το Confession, φρόντισε να τις κατηγοριοποιήσει βάσει των 10 εντολών. Πατώντας σε κάθε εντολή, ένα νέο μενού εμφανίστηκε με πιθανές αμαρτίες κι ένα κουτάκι δίπλα από αυτές, σαν να πρόκειται για λίστα του σούπερ μάρκετ. Τικ, τικ, τικ. Τις διάλεξα όλες ξεχωρίζοντας αυτές που αναφέρονται στην αυτοϊκανοποίηση και στις πονηρές σκέψεις για την γυναίκα του γείτονα. Η εφαρμογή δίνει τη δυνατότητα να εισάγεις και δικές σου αμαρτίες που δεν συμπεριλαμβάνονται ήδη, οπότε πρόσθεσα πως φαντασιώνομαι το αφεντικό μου με μυτερά καλάμια μπηγμένα στο κορμί του κι εμένα να χύνω λιωμένο μολύβι στις πληγές του.

Επόμενο βήμα: Εξομολόγηση. Εις το όνομα του Πατρός, και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, προλόγισε ο iPriest. Με έβαλε να ξαναδιαλέξω τις αμαρτίες. Έτσι για σιγουριά, μην τυχόν και χρεωθώ κατά λάθος κρίματα που δεν έχω κάνει, γιατί ως γνωστόν μετά την απομάκρυνση εκ του πετραχηλίου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Next, εμφανίστηκε ένα κατεβατό σαν ομολογία μεταμέλειας. Το διάβασα φωναχτά από το πρωτότυπο στα αγγλικά κι άλλη μια στα ελληνικά σε ελεύθερη μετάφραση για να είμαι καλυμμένη. Πατώντας Finish, ένα απόσπασμα από το ευαγγέλιο του Ιωάννη σχετικό με την περίπτωσή μου ξεπετάχτηκε. Done.

Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα από αυτή μου την εμπειρία. Ίσως γι' αυτό και οι εκπρόσωποι του Βατικανού έσπευσαν να ξεκαθαρίσουν πως δεν μπορείς να εξομολογηθείς μέσω iPhone. Όπως και να έχει, έπρεπε να το περιμένω. Από ανθρώπους που κοινωνούν με σκέτο παξιμάδι, δεν πρέπει να έχεις μεγάλες προσδοκίες. Αντιθέτως πιστεύω πως αν παραδειγματιστεί η Ορθόδοξη Εκκλησία και αναπτύξει ανάλογη εφαρμογή, θα προσελκύσει όσο κόσμο δεν μπόρεσε ο Χριστόδουλος με τα ανέκδοτά του και το μνημειώδες ""ελάτε όπως είστε, σας πάω!"".

Βέβαια, στην Ορθοδοξία, η σχέση πιστού-εξομολογητή παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά και για αυτό υπάρχει λύση. Θα μπορούσε να βασιστεί στην εφαρμογή iPet, επιτρέποντας στον πιστό να δημιουργήσει τον ιερέα της αρεσκείας του, προσαρμόζοντας γένεια, μαλλιά και λοιπά χαρακτηριστικά. Μάλιστα, για να το πάμε κι ένα βήμα παραπέρα, θα μπορούσε ο καθένας να είχε τη δικιά του θαυματουργή εικόνα που δακρύζει καθώς μετανοεί, χρησιμοποιώντας την εφαρμογή iSteam.

Για καλό και για κακό, εγώ πάντως λέω να καπαρώσω από τώρα την πατέντα ενός εναλλακτικού twitter, όπου το μπλε πουλί θα βαφτεί λευκό για να παραπέμπει στο περιστέρι που έχει ταυτιστεί με το Άγιο Πνεύμα. Γιατί σε περίπτωση που το αποφασίσει η Εκκλησία μας να λανσάρει την εφαρμογή, η μέρα που οι γιαγιάδες θα κάνουν retweet το κυριακάτικο κήρυγμα δεν είναι μακριά.",False
"Oh, ho, me fine young lady. I suppose yeez want a
peek-a-boo dress all trimmed with mayonnaise ruffles down the bias, do
you? It's lucky for you I found that tidy in the wash, so it is. And
don't yeez eat too much or breathe hard or ye'll bust it, and then
where'll you be at?

Maw, Mary Ann's chewing her apron.

Mary Ann Mulligan, take that apron
out'n your mouth. I niver saw such a girl to be always chewing
something. It's first yer dress and then yer apron or your petticoat,
whatever happens to be your topmost garment. Clothes were not made to
chew.


Here they are, maw, all ready for the party.

Are ye sure they're all clean?

I am that. They've been scrubbed until me two arms ache. And
Micky's had a bath in the rain-barrel.

I have that, and I don't want another one, either.

All yeez sit down and let me look ye over.

Have ye finished the washing, maw?

For the prisint, yes. I have more important duties to
perform. Now, first and foremost, don't walk pigeon-toed. Bridget,
have ye got a clane handkerchief?

Yis, mum.

Well, don't forget to use it if the necessity arises,
and you'd better set next to Peter Pan so's he can use it, too. He's
been kinder nosey all day, and I shouldn't wonder if he wasn't coming
down with a cold in his head. How do you feel, Peter Pan?

Scwumptious.

Micky Machree Mulligan, and what are yeez looking
cross-eyed for? Do ye think it improves yer beauty?

I thought there was a speck of dirt on me nose.

Well, there's not, and hold yer head up straight.

Maw, ain't it most time to go?

 It lacks two hours yet of the time, and Matsy ain't
come back with the goat. Whatever's become of Shamus O'Brien I'd like
to know. Which of yeez seen him last?

I saw him this mornin'. He was eatin' a tin tomato can down in
the alley.

The poor thing! Now I suppose I'll have a sick goat on
me hands on top of all me other troubles--and tomorrow's Christmas
Day.","Of course I'm sure. It was awful big. The biggest fish I ever
saw. Even in Russia we do not have such big fish as whales. Paddy Mike
saw it, too.

Sure and I did. And me two eyes nearly fell out of me head
with lookin' at it, it was that wonderful. He shot a big stream of
water right up out of his head, he did, and then he dived down in the
ocean again, and we didn't see him any more at all, at all.

 There! Now if you get to see the great big
whale, that's almost as good as having old Saint Nicholas come, ain't
it?

Whales can't bring you no Christmas presents, can they,
Klinker?

Und whales you can see any time. I'd rather have Saint
Nicholas, wouldn't I, Schwillie Willie Winkum?

Who is this Saint Nicholas they are looking for, Hulda?

Why, don't you know who he is yet? He's the best
old man that ever was. Und he comes the night before Christmas und
visits all the little children in Holland.

Und in Germany, too.

 Und if they're good they get candy und oranges und toys und
things, don't they, Schwillie Willie Winkum?

Und if they're bad, they get a good big birch stick. But I
ain't been bad. I've been awfully good, isn't I, Klinker?

Sure. Und me also.

On Christmas Eve in Holland all the children
march around the streets, following one who carries a big silver star.
And the people who meet us give us money and gifts to help the poor.
Oh, Christmas time is just grand in Holland!

Und we set out our leedle wooden shoes und old Saint Nicholas
fills 'em with candy.",True
"El futuro que no tuvimos
Aquí atorados en el largo proceso de desencuentros, rupturas, deslealtades y corrupción que fue minando la esperanza de dignificar y consolidar el régimen democrático del país. Como lo escribe Mauricio Merino en su libro El futuro que no tuvimos, tendríamos que bautizar los últimos años como el periodo del desencanto. Un periodo específico, determinado, cognoscible, comprendido entre el 1 de noviembre de 2003 y el 1 de julio de 2012. Un ciclo fechable que empieza con la ruptura de los acuerdos electorales que dieron origen al IFE autónomo y que termina con el regreso del PRI a Los Pinos. Un ciclo de todo lo que hemos presenciado y padecido desde entonces.
Atrás quedaron los acuerdos sensatos y honestamente comprometidos con la construcción de un nuevo régimen democrático. Atrás quedó aquella “joya de la corona” que fue un IFE creíble, admirado, autónomo. Atrás quedaron los pactos que tenían como objetivo una repartición más justa y más ciudadana del poder. En su lugar han quedado las malas artes y los conflictos. La transición de un sistema de partido prácticamente único a uno en el cual los beneficiarios fueron otros partidos, con sus arcas repletas de dinero público. La polarización de la sociedad producto de los pleitos incesantes entre la clase política. La sensación de que la democracia no ha servido para resolver los problemas del país sino para exacerbarlos. El sentimiento de desamparo ante Tlatlaya e Iguala.
Y la angustia compartida ante la certidumbre de que la vida pública se ha corrompido –sin distinciones ni matices– entre partidos y gobernantes. La desilusión colectiva ante el abandono de las promesas de profesionalización de la gestión pública. Ante la prevalencia de la cercanía, la amistad y las lealtades políticas en el nombramiento de funcionarios públicos. Ante el franco rechazo de los gobiernos a la apertura de toda la información relevante que la creación del IFAI motivó. Ante la opacidad que persiste en la fiscalización del dinero público a nivel federal, estatal o municipal. Sigue la repartición del botín partidario sin consecuencias. Sin efectos. Sin sanciones. He allí la podredumbre del PRD en Guerrero para constatarlo. Los moches del PAN para evidenciarlo. La candidatura a una diputación federal de Arturo Montiel para subrayarlo.
La economía sigue sin crecer lo que debiera. La deuda de la desigualdad social sigue sin ser saldada como podría. Poco a poco vamos cobrando conciencia de que los errores de gestión del gobierno no se han corregido. Las autoridades siguen asignando recursos crecientes a programas politizados que, en lugar de igualar a la sociedad, la hacen más desigual y generan mayores incentivos para la informalidad. Las autoridades siguen gastando el dinero público a manos llenas en medio de fallas, equivocaciones y actos de corrupción tan escandalosos como el de Oceanografía, entre tantos. Todos estos problemas acumulados no han encontrado sanción ni solución. Los partidos se culpan unos a otros, se aprovechan electoralmente de los errores del contrario antes que corregir los suyos. No vemos soluciones de conjunto. No vemos la creación de un sistema completo para rendir cuentas o usar mejor el dinero público o responder a las necesidades de una ciudadanía crecientemente agraviada.
Pero más grave aún es que en este periodo del deterioro democrático la inseguridad se ha implantado como una rutina común. Muertos, heridos, torturados, desa­parecidos, fosas con cadáveres que no conocemos. La macabra puntualidad de la muerte en el Estado de México y en Michoacán y en Tamaulipas y en Guerrero. Mientras tanto, el Estado muestra tanto su poder de fuego como su impotencia frente al crimen que ayudó históricamente a cobijar. Muestra que la corrupción de sus ramas más indispensables –las policías, las Cortes, los Ministerios Públicos– se ha vuelto cosa de todos los días. Queda claro hoy que el desafío principal ya no es sólo salvar a la democracia, sino salvar al Estado; rescatar la capacidad de garantizar la seguridad mínima que México necesita para sobrevivir.
¿Y nosotros qué? ¿Cúal ha sido el papel de los ciudadanos frente a esta descomposición? Como argumenta Merino, ha habido reacciones sociales sin que logremos plantear una ruta alternativa eficaz a la trazada malamente por los partidos. No hemos logrado diseñar una agenda capaz de sacudir a la clase política. Hay una larga lista de heroísmos locales e individuales; de aquellos que han alzado la voz en distintos momentos frente a los abusos de Humberto Moreira y Ángel Aguirre y Eruviel Ávila. Ha habido marchas multitudinarias en distintas latitudes del país que expresan la indignación, el hartazgo, el miedo. Ha habido investigaciones valientes –como las de Mexicanos Primero, México Evalúa, el Instituo Mexicano Para la Competitividad y el CIDE– que generan métodos y conocimientos cada vez más finos para evaluar la disfuncionalidad de la democracia y el deterioro de las instituciones. Ha habido un amplio movimiento a favor de las víctimas y la dignidad y la paz. Ha habido un cúmulo de estudiantes que exigen más de lo que el gobierno les ofrece y no están dispuestos a conformarse. Pero nada ha sido suficiente.
La ruta del deterioro prosigue. Porque ninguno de los que poseen poder quieren abandoner el guión que les permite ejercerlo con impunidad. Porque los actores fundamentales siguen siendo los mismos. Porque el voto para el PRI fue un voto a favor del pasado, pues no es creíble pensar que la sociedad siga creyendo en el futuro que no tuvimos ni tendremos con el PRI en Los Pinos.
Y lo único que queda es seguir exigiendo, seguir la ruta de lo insuficiente para que se vuelva suficiente. Aprovechar las nuevas tecnologías de la información. Demandar libertad, conciencia, respeto. Declarar que estamos hartos de la violencia sin fin, de la falta de respeto a nuestra inteligencia por parte de instituciones como la PGR, de la manipulación mediatica, del control obstinado y corrupto de los partidos políticos, del cinismo de los que creen que pueden engañar a cualquiera, de la falta de horizontes creíbles, del predominio de explicaciones sobre Iguala que no van a ningún lado. Nos queda entonces pasar a la vida activa en todos los planos, en todos los espacios. Recuperar el espacio público que nos ha sido robado. Aprender a ser ciudadanos de veras. Defender la agenda democrática por encima de todo y de todos. Tiene razón Mauricio Merino: Ni un paso atrás. Ni un paso atrás en la construcción del futuro que queremos tener.","Dos años, dos meses
En los primeros 22 meses de este sexenio el presidente Peña Nieto logró imponer una agenda propia desde el primer día al anunciar el Pacto por México. Sostuvo la alianza legislativa con los partidos de oposición el tiempo necesario para pasar reformas constitucionales con las que sus predecesores sólo soñaron. Se enfrentó a poderes fácticos: metió a unos a la cárcel —como a Elba Esther Gordillo—, limitó a otros a través de cambios legislativos e ignoró las pataletas de muchos grandes empresarios que no querían ni oír hablar de aumentos de impuestos y exigían ser recibidos y mantener con los tomadores de decisiones una cercanía como de la que gozaron durante los gobiernos de Fox y Calderón. El Presidente y su equipo dieron muestras de concentración y decisión a la hora de perseguir su objetivo. Peña Nieto, disciplinado, evitó mostrarse en exceso o improvisar durante sus discursos para no incomodar a sus aliados, PRI y PAN, y entorpecer el trabajo de filigrana que hacía su equipo para completar las grandes reformas. Finalmente el 2 de agosto en la madrugada los diputados aprobaron las leyes secundarias en materia energética concluyendo el periodo de reformas y liberando al Presidente de esos frenos autoimpuestos. Se notó de inmediato. En pocos días se multiplicaron sus apariciones públicas y mediáticas. Peña Nieto estaba en triunfal campaña para promover las bondades de las reformas, recuperar la popularidad perdida y ayudar a su partido a posicionarse de cara a las elecciones del 2015. A principios de septiembre volvió a sorprender con el anuncio de la construcción del nuevo aeropuerto para la ciudad de México. Un proyecto que tampoco pudieron concretar sus antecesores y que parecía extraordinario por el trabajo previo realizado y el tamaño de su ambición. Todo parecía sonreírles. Pero les duró poco.
Hoy sabemos que este gobierno tuvo mucha suerte durante 22 meses. No sólo por la inusitada disposición que encontró en los líderes de la oposición para negociar y avanzar en una agenda de reformas, sino porque no le estalló antes una tragedia como la de Iguala. Para bien o para mal, las reformas existen por esa tregua del horror que no se explica sino por el azar. Porque las condiciones para que ocurriera: municipios sometidos o coludidos con el crimen, policías al servicio de las bandas y disputas entre grupos delincuenciales han estado ahí desde hace años y este gobierno no hizo nada significativo para cambiarlo. En el sexenio de Calderón se daban a intervalos regulares: Villas de Salvarcar, Casino Royal, San Fernando, los michoacanos asesinados en Guerrero. Es cierto que Iguala es singular, pero no por falta de antecedentes o por la colusión entre autoridades y delincuentes, sino por la capacidad y combatividad de los grupos afines a las víctimas, los maestros de la coordinadora local y nacional, y por su calidad de estudiantes.
Ya sin suerte, el Presidente lleva dos meses sin lograr dar la impresión de que sabe y puede resolver los problemas que se le presentan. Se trate de la inseguridad en general, de cómo reaccionar ante los excesos de grupos violentos que se infiltran en las marchas o de responder a graves acusaciones sobre conflicto de interés en la otorgación de contratos. No se ve a un gobierno que interpreta y dimensiona correctamente los eventos y es capaz de reaccionar con
oportunidad. Se le ve indeciso, rebasado, sorprendido. Finalmente la semana pasada presentó una agenda en materia de justicia, inseguridad y corrupción. Dicen quienes saben que algo bueno puede salir pero que llevará meses si no es que años.
Por lo pronto, en lo inmediato, es un gobierno tocado por la desconfianza. Un gobierno que se presentó a dar una batalla mayor contra poderes reales teniendo fisuras incomprensibles en su coraza.
En la política mexicana hemos visto muchas veces ciclos triunfales seguidos de dramáticas hecatombes, solían durar seis años, ahora sólo llevamos 24 meses. ¿Que nos deparan los 48 que faltan?",False
"Λέγαμε κάτι απροσδιόριστες φράσεις μικροί. Τις λέμε και μεγάλοι. Θεωρούσαμε ότι κυριολεκτούσαν, περιγράφοντας καταστάσεις, αν και δεν κατανοούσαμε πλήρως την έννοιά τους. Όπως για παράδειγμα, «Χεστήκαμε κι η βάρκα γέρνει», ανασηκώνοντας μάλιστα σχεδόν αντανακλαστικά τους ώμους μας, αδιάφορα. Άντε να καταλάβεις!
Παρακολουθώ τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Με γουρλωμένα μάτια. Το λες και σκηνή από θρίλερ. Να μας απειλεί. Παρακολουθώ την πορεία ενός κόμματος που με γκεμπελικές σχεδόν πρακτικές εκμαύλισε έναν ολόκληρο λαό. Τους έχρισε συνένοχους, συμπαίχτες σε ένα παιχνίδι χωρίς καθορισμένους όρους (και δράκους), αφήνοντας τους απλώς να «κερδίζουν», όπως ακριβώς ξεγελάμε τα παιδιά, για να τους δώσουμε στιγμιαία χαρά. Ένα κόμμα, που οι δημοκρατικές του αντιλήψεις δηλώθηκαν εξ αρχής με ιστορικές φράσεις, όπως «δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε» και «το ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις». Ένα κόμμα που κονταροχτυπήθηκε με τον Κοσκωτά, που δήλωσε ότι «παρέδιδε χρήματα σε κούτες για pampers». Ο ψεύτης! Που ξεπέταξε ό,τι υγιές στο εμπόριο. Που ξευτίλισε την επιχειρηματικότητα παραδίδοντάς την σε λαμόγια, δήθεν αυτοδημιούργητα, και συνδικαλιστές, δήθεν γνώστες των πάντων, που κόπτονταν για τη «δημοκρατία». Που βάφτισε «αντιστασιακούς» το σύμπαν. Που τάιζε ακόρεστα τα φθηνά ένστικτα. Που ο πρωθυπουργός έπαιξε τον παπατζή για την αγορά βίλας που κόντραρε στο πόθεν έσχες του και μηχανεύτηκε τον δανεισμό από υπουργούς και επιχειρηματίες, ένας μάλιστα εκ των δανειστών ανταμείφθηκε από το αντίπαλο κόμμα (να και τα αλισβερίσια) ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, για να ασελγήσουμε και σ΄αυτόν τον θεσμό. Που θα παρέδιδε την πρωθυπουργία, παρά μία ψήφο, στον Τσοχατζόπουλο κρίνοντας τον ως υπεράξιο.
Κόμμα, που εξομοίωσε μετοχές ελληνικής παράγκας με την Google. Που στόμωσε κάθε παράθυρο για οξυγόνο. Που έπαιξε ακόμα και με τη φιλανθρωπία. Που έφτυσε κατάμουτρα όσους εμπιστεύτηκαν «Ελλάδα», ήτοι ομολογιούχους. Που δημιούργησε ένα τέρας δημόσιο. Που δεν μέτρησε ποτέ πόσους απασχολούσε. Που έκτισε ορόφους ουρανοξυστών ταμείων και παραταμείων και καταπακτών ταμείων ώστε να μην μετρούνται ποτέ έσοδα και έξοδα. Που νομιμοποίησε την έννοια της μίζας και της προμήθειας. Που ευνούχισε κάθε ανθρώπινο αντανακλαστικό μετατρέποντας τους πολίτες σε γελοία, αιωνίως πεινασμένα ζόμπι. Σε όλες τις εποχές, «πεινάμε» δήλωναν (ακόμα και όταν έτρωγαν τον άμπακο). Που ξανα-έλαβε την εξουσία και στην τελευταία ακόμα παρτίδα με σύνθημα «λεφτά υπάρχουν». Που μας ανήγγειλε την χρεοκοπία μας με φόντο βαρκούλες ν΄αρμενίζουν καθορίζοντας και τον τρόπο αντίδρασης στη συνέχεια του έργου. Που κατέβαζε την Κατσέλη στο λιμάνι να διώξει την Cosco. Που ξανασκέφτεται τον διάδοχο του αείμνηστου, για να παίξει ρόλο, αφού δίδαξε πολιτική στο Harvard. Και που την ίδια στιγμή ο Βενιζέλος δηλώνει ότι τού έχει μαζεμένα μυστικά και ντοκουμέντα. Και μετά σιγή... Σιγή... Σιγή.
Παρακολουθώ τον Ευάγγελο Βενιζέλο, με γουρλωμένα μάτια να μας απειλεί. Αγιοποιώντας τον ρόλο του κόμματός του, ως και καλά στυλοβάτης, και όχι ως ελάχιστη προσφορά υπηρεσιών σε μια χώρα που διέλυσαν. Χωρίς αιδώ, χωρίς συναίσθηση ευθύνης. Πες το και συνυπευθυνότητας.
Παρακολουθώ τον Ευάγγελο Βενιζέλο και πρώτη φορά, κατανοώ απόλυτα, πιο απόλυτα δεν γίνεται, τη σημασία του «Χεστήκαμε κι η βάρκα γέρνει». «Χεστήκαμε» κι ας είναι και κακόηχο. Όταν το πεις, ανασηκώνοντας τους ώμους αδιάφορα, τουλάχιστον παίρνεις τη χαρά να βλέπεις τον βασανιστή να φοβάται περισσότερο από το θύμα. Ευτυχώς η βάρκα γέρνει. Μπορεί να 'ναι και ευλογία η επαφή με το υγρό στοιχείο. Σιγά μην πνιγούμε! Αφού δεν πνιγήκαμε ως εδώ...","Καλέ τι στριγκάκια είναι αυτά! Τι σoυτιέν! Τι body! Τι κόκκινα, τι σατέν, τι χνούδια και φτερά, τι φτερά και πούπουλα, τι τρύπες, τι καρφιά, τι καρδιές, τι στρας. Πώς το έλεγε εκείνο το σκυλοτράγουδο «Βρήκες το ευαίσθητο σημείο μου κι αυτό είναι μείον μου κι αυτό είναι μείον μου (δις για καλύτερη εμπέδωση)». Πηγαινοέρχομαι στον διάδρομο. Ψάχνω για μαστίγιο, νάχω κάτι πρόχειρο στα χέρια, με το μαύρο, μέσα στο καρφί body. Για στριγκάκι στα Jumbo.  
Εξοικειωθείτε γλυκά μου νυμφίδια και κατακαημένες ένκαβλες μάνες με τα εκατοντάποντα. Ίσως σας αξιώσει ο Θεός των παιχνιδιών να  κοσμήσετε την τηλεόραση ως μουγκό πλην γελαστό κορίτσι στο πλευρό διάσημου. Να σας ξεματιάζει η μάνα σας! Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Σας τα γράφω ανάλαφρα. Η αλήθεια είναι ότι πηγαίνουν και δεν πηγαίνουν τα δάκτυλα. Όχι, η αναστολή μου δεν έγκειται σ΄αυτό που ίσως φαντάζεστε. Παράτα τη σκέψη ότι φοβάμαι μη μας εκδικηθεί η εταιρεία στο διαφημιστικό της πρόγραμμα. Το θέμα μου έχει κολλήσει καιρό τώρα. Το παλεύω με το μυαλό. Να γράψω; Να μη γράψω; Πόσες είναι οι επιχειρήσεις που ανθούν σε τούτον τον καταραμένο εμπορικά τόπο; Μια απ΄ αυτές το Jumbo. Μα πώς τα καταφέρνει μέσα στο χάος και ανταπεξέρχεται; Κατάστημα παιχνιδιών αρχικά. Το θυμάμαι όταν πρωτοάνοιξε. Σ΄ένα υπόγειο τεράστιο στη Γλυφάδα και τα Χριστούγεννα έπιαναν σειρά 20 γυναίκες μόνο για να αμπαλάρουνε δώρα. Σε μονοπώλιο εξελίχθηκε. Τυχαίο τίποτα δεν είναι. Θέλει «δουλίτσα» να γίνεις κάποιος και ακόμα περισσότερο να παραμείνεις. Πόσοι το κατάφεραν; Είναι καιρός για γκρίνιες; Οι θέσεις εργασίας στα χρόνια μας είναι αιμοδοσία. Αυτό μου φρενάρει τα χέρια στο πληκτρολόγιο.
Και κάτι άλλο. Προσωπικό. Έχει να κάνει με μνήμες της εφηβικής μου ηλικίας. Τότε που το αίμα έβραζε και που αγαπιόμασταν σαν τα κουνέλια. Και που φιλιόμασταν με πάθος όπου βρισκόμασταν. Και λίγο μέσα μας άρεσε να σκανδαλίζουμε. Και πέρναγε μια κυρία με σφιχτό στόμα και σφιχτό ταγιέρ που πρόδιδε και έναν σφιχτό κορσέ… Πάντα μια τέτοια κυρία!...Με χίλια στρώματα αγαμίας στο μάτι που κουνούσε το κεφάλι κι έλεγε «σα δε ντρέπεστε να φιλιέστε!» και τόσκαγε βιαστικά. Λες και τρόμαζε μη και επιθυμήσει να τη ρουφήξουν αχόρταγα χείλη. Αυτό το σφιχτό ταγιέρ με τον κορσέ, αυτό το σφιχτό στόμα και τα μάτια που στενεύουν ξαφνικά και ζηλόφθονα, θέλω ν΄αποφύγω. Μη και ποτέ καταντήσω.
Μπήκα στο Jumbo ν΄αγοράσουμε Trash Pack. Τα ξέρετε; Θα τα μάθετε. Όπως μάθαμε τα Gormiti, εκείνα τα τέρατα της φύσης. Όπως μάθαμε τα Angry Birds. Ποτέ δεν θα καταλάβω τα συστατικά της επιτυχίας ενός παιχνιδιού! Αλλά με δέος μελετάω χρόνια ό,τι μπορεί τα παιχνίδια ν΄αντικατοπτρίζουν την εποχή τους όπως ακριβώς η τέχνη. Σκεφτείτε το…Σε κάποιο παλιότερο κείμενό μου το είχα αναλύσει….
Μπήκα που λέτε στα Jumbo και σ΄ένα διάδρομό του βρέθηκα αντιμέτωπη με τη χαρά του ματάκια. Ένα sex shop. Παραξενεύτηκα. Μεταξύ μας μελαγχόλησα. Όχι δεν έχει να κάνει με τα παιδιά. Ούτε με κινδύνους που απορρέουν. Έχουν ανοσία. Θα βρουν την άκρη. Θα βρουν την ισορροπία σαν σε μηχανή στις στροφές. Λίγο να γύρεις από δω, λίγο να γύρεις από κει. Μπορεί να κάψεις και πόδι στην εξάτμιση, να συρθείς, μπορεί και να χαθείς….Ζωή. Δεν ήρθαμε για να διασκεδάσουμε. Για τον αόρατο ενήλικα μελαγχόλησα. Που έγραψε την παραγγελία. Τον διάλογο κρυφάκουσα… Εντάξει παραδέχομαι, σκάρωσα «Σκέφτομαι μη βρούμε κανέναν μπελά. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και ο φυσικός χώρος όλων αυτών σε ένα κατάστημα παιχνιδιών», «Δουλίτσα να υπάρχει. Σιγά μη βρεθεί άνθρωπος σε τούτο το μπουρδέλο χώρα να διαμαρτυρηθεί. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω»… Μελαγχόλησα για ένα διεφθαρμένο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» που κατευθύνει διαχρονικά τα βήματά μας, ασθμαίνοντας δήθεν, από απαιτήσεις των (κάθε φορά) καιρών…Για ένα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» που το θυμάμαι τραυματικά ως σταχτοδοχείο που ακούμπαγαν τα πούρα τους, οι άρχοντες κάποτε της εποχής του Χρηματιστηρίου. Και τελικώς ντουμάνιασαν και οι ίδιοι. Και ακόμα μας καταδιώκει από άλλη πόρτα. Αυτή της οικονομικής κρίσης και ανεργίας.
Χρόνια κρίσης. Χρόνια ανακατατάξεων. Τόση διαδρομή για τις ψυχές μας. Για τις ψυχές τους. Ανταλλάξτε το βλέμμα μας με των παιδιών. Δείτε μας μέσα από τα μάτια τους. Μυρίστε μας από τις μύτες τους. Πώς βρωμάει η ανασφάλεια, ο θυμός, το αδιέξοδο. Πώς σκυλοβρωμάει η ξιπασιά όταν εξατμίζεται…  Μια αγκαλιά ρε πούστη μου…Ίσως τελικά όλοι….Ένα αρκουδάκι αναζητούμε. Μπορεί και νάναι το μόνο που δικαιούμαστε. Να μας σφίξει σε μια αγκαλιά. Ζεστή. Πολύ ζεστή. Ένα χνουδωτό αρκουδάκι από τα Jumbo.
Τελικά το κρυφό, φθηνό μάτι του ενήλικα με μαχαίρωσε στα Jumbo. Αυτός έχει πάθει τη ζημιά. Τα παιδιά δεν κινδυνεύουν. Και αν δεν έγραφα αυτό το κείμενο θα με μαχαίρωνε και το μάτι κάποιου που βλέπει αλλά κάνει ότι δε βλέπει. 
Υ.Γ Το κείμενο αφιερώνεται στον ανιψιό μου Αριστείδη, που είναι ερωτευμένος, με ένα πανέμορφο κορίτσι. Και γελάνε τα μάτια και των δυο και κολυμπάνε μέσα σε πέλαγα «για πάντα». Πρώτος έρωτας….Μη του το πείτε…Νομίζει ότι θάναι και ο τελευταίος. Προχθές είχε στο λαιμό του ένα τόσο δα μικρό σημαδάκι.",True
"Baile agarrado e ira de Dios
Me ha discutido algún que otro lector la veracidad de algo que afirmé aquí hace unas semanas, cuando comparaba a nuestros hispanos curas fanáticos de antaño, o de no hace tanto, con los imanes fanáticos de hoy. En concreto, mencionaba yo el todavía reciente deseo —hace sólo setenta años— de algunos obispos españoles de meter en la cárcel a quienes bailasen agarrados, porque eso era fuente de pecado y semilla de todo mal. Y en este punto debo admitir algo: cuando lo escribí me goteaba el colmillo, clup, clup, clup, porque conozco a mis clásicos y sabía que más de uno iba a entrar a por uvas. Así que, si les parece bien, hoy vamos con ello.
Tomemos, para el caso, un libro que tienen ustedes a su disposición en mi biblioteca: ¿Grave inmoralidad del baile agarrado?, se titula. Tiene 166 páginas y fue impreso en Bilbao en 1949, décimo Año Triunfal. Hace, por tanto, 65 tacos de almanaque. Con el nihil obstat de Fernando Lipuzcoa, censor, y el imprimatur de Pablo Gúrpide, vicario general de Pamplona. Y que lleva, a modo de epígrafe, una bonita cita del papa Pío Nono —“La ligereza de las señoras y señoritas ha traspasado los límites del pudor en lo que atañe a vestidos y bailes”— y otra del también papa Pío XII —“Trabajad contra la inmoralidad que agosta a la juventud”—. En cuanto al texto, un simple vistazo al índice resulta ya de lo más prometedor: Escándalo público del baile agarrado, Víctimas culpables, Insensibilidad femenina, Restauremos la conciencia del pueblo y algunos etcéteras más. Texto, por cierto, que abunda en conclusiones contundentes como ésta: “Baile agarrado, parejeo solitario, la corrupción en la aldea es más intensa que en la ciudad”, o como ésta: “La mujer, hasta ayer cáliz del hogar, padece un relajamiento alarmante de criterio y de modales”. Para concluir con estas dos perlas “Así saborean los pueblos corrompidos la lujuria provocando la ira de Dios” y “Los pueblos corrompidos son incapaces de comprender otro lenguaje que el del látigo”.
Pero no crean que el autor del libro —padre Jeremías de las Sagradas Espinas, firma el tío, con dos cojones— se queda en lo superficial. Al contrario, nuestro autor baja a la arena del argumento científico y afirma “Con frecuencia existen conmociones venéreas sin llegar a la plena saciedad de la naturaleza”, estima que “los jóvenes pierden el pudor en los tocamientos mutuos prolongados del baile agarrado, en los brazos, espalda, pecho y cintura”, considera que “los pechos en la mujer son las partes del cuerpo en las que recibe máximas conmociones carnales” o describe, lúcido, a “esas parejas de hombres y mujeres cosidas de pecho y vientre, con la conciencia hecha jirones, embriagándose de lujuria”, para rematar: “El baile agarrado debe ser totalmente eliminado de las costumbres del pueblo. Es precisa, a toda costa y cuanto antes, una reacción violenta y eficaz”. Todo eso, ojo, diez años después del término de esa otra reacción violenta y eficaz que el padre Jeremías de las Sagradas Espinas, supongo, también llamó Cruzada de Liberación.
Dirán ustedes que para qué remover viejos textos que ya no nos afectan. La respuesta es simple: no son tan viejos, y nos afectan. En primer lugar, para dejar claro que el Islam radical y su hipócrita consideración de la moralidad pública no nos caen tan lejos como creemos; y que un sacerdote con poder, un intermediario arrogante de cualquier Dios verdadero o no, imaginado o por imaginar, siempre será un peligro, use tonsura, turbante o micrófono de telediario. Por otra parte, lo admito, en todo esto hay también un asunto personal: cierta cuenta pendiente. Una cosa es la religión que, en privado y para su conciencia, practique cada cual. ¿Quién puede criticar en eso? Pero hablamos de otra cosa. Fulanos como el padre Jeremías de las Sagradas Espinas controlaron durante siglos a España desde púlpitos y los confesonarios, como los imanes controlan ahora lo suyo desde las mezquitas. El padre Jeremías, el censor, el vicario y el resto de la tropa dirigieron, o intentaron hacerlo, la vida de mi familia, de mi madre, de mi abuela, de mis antepasados, la mía propia, inmiscuyéndose en nuestra intimidad y libertad, cerrando puertas a la razón, a la cultura, a la verdadera educación. Ellos, y el agua bendita con que santificaron a quienes cebaban cárceles y paredones, nos tuvieron durante siglos en una mazmorra negra de la que todavía hoy pretenden, algunos, conservar la llave. Por eso es bueno recordar que, hace sólo 65 años, un hijo de puta con balcones a la calle exigía acabar con el baile agarrado “donde los jóvenes, unidos pecho con pecho, arden en la hoguera de la lujuria”. Y tener presente que, si lo tolerásemos, seguiría exigiéndolo. No les quepa duda.","La pizzera de Nápoles
He leído estos días Ieri, oggi e domani, la autobiografía de Sophia Loren: un libro bien escrito —ignoro quién habrá sido el negro, o anónimo autor material del asunto— que pasa revista a la vida y las películas de esta bellísima octogenaria napolitana que, durante medio siglo, encarnó en las pantallas el prototipo de la mujer italiana, con ese matiz espléndido que la generación de mi abuelo, y la de mi padre en su juventud, aún definían como una mujer de bandera. Y debo decir que la lectura de ese libro sereno y agradable me ha proporcionado momentos de intenso placer. De sonrisa cómplice y agradecida.
Tengo una antigua y entrañable deuda con Sophia Loren —La Venus latina, en buena definición de mi amigo Ignacio Camacho—, y a menudo esa deuda sale a relucir en casa Lucio, cuando Javier Marías y yo, durante alguna cena, mientras él despacha con parsimonia su habitual filete empanado, pasamos revista a las mujeres que marcaron nuestra infancia y nuestros primeros recuerdos cinematográficos. Y por encima de casi todas —Kim Novak, Grace Kelly, Lauren Bacall, Maureen O’Hara, Silvana Mangano, principalmente Ava Gardner— figura siempre Sophia Scicolone, de nombre artístico Lazzaro, primero, y Loren, al fin. Supongo que eso no resulta fácil de comprender para cinéfilos de reciente generación, más a tono con señoras plastificadas y pasteurizadas tipo angelina Jolie o Nicole Kidman; pero quien de niño o jovencito haya visto a Sophía Loren salir del mar con la blusa mojada en La sirena y el delfín o bajar de un autobús por la ventanilla en Matrimonio a la italiana, sabrá perfectamente a qué me refiero. El matiz de pisar fuerte y de poderío. La muy abrumadora diferencia.
Me ha gustado mucho que, en su autobiografía, Sophia Loren haya dedicado un largo párrafo a la película que, de la mano de Vittorio de Sica, supuso su lanzamiento como estrella del cine italiano. Se trata de El Oro de Nápoles, que siempre consideré una obra maestra, donde protagoniza el episodio de la bellísima donna Sofia la Pizzaiola —“Venite, venite a fa’ marenna! Donna Sofia ha preparato ‘e briosce!”—, que hace creer a su marido que ha perdido en la masa de la pizza el anillo que realmente olvidó en casa del amante. No es de extrañar que aquella interpretación espléndida, llena de humor, erotismo y picardía, cautivara a los espectadores y los dejase atornillados a aquella mujer durante medio centenar de películas más. Descubrí a la Pizzaiola mucho más tarde, junto con Peccato che sia una canaglia, que aquí se tradujo como La ladrona, su padre y el taxista —esa extraordinaria secuencia de Vittorio de Sica haciéndose amo de la comisaría y pidiendo café para todos—; y el niño y el jovencito boquiabiertos ante la pescadora griega de esponjas de La sirena y el delfín, la amante sin esperanza de La llave o la guerrillera española de Orgullo y Pasión comprendieron, de ese modo, que esa hembra espléndida de 1.74 m. de estatura sin tacones, que desbordaba la pantalla con sus ojos almendrados y su contundente anatomía, era también una actriz formidable, con un sentido del humor y unas cualidades interpretativas fuera de serie; que le fueron reconocidas, en la cima de su carrera, por el Oscar con que la Academia de Cine norteamericana premió su soberbia interpretación en La Ciociara, que en España, como ustedes saben, se tituló Dos mujeres.
Por todo eso, leyendo con sumo placer el libro de que les hablo, he recordado, y también me he recordado a través de sus páginas y las películas que en ellas se mencionan, incluida Pane, amore e…: aquel film delicioso donde el brigada de carabineros Antonio Carotenutto —otra vez un formidable Vittorio de Sica— baila el mambo con donna Sofia la Pescadera en una de las escenas más graciosas e inolvidables del cine de humor italiano. Y, puestos a recordar, he rememorado también mi mejor recuerdo personal relacionado con Sophia Loren: cuando en cierta ocasión, al ir a subir a mi habitación del hotel Vesuvio de Nápoles, ella apareció en el ascensor, vestida de rojo, bellísima a sus entonces setenta y cinco años, dejándome estupefacto y paralizado como un imbécil, obstaculizándole el paso, hasta que me sonrió, y entonces reaccioné al fin apartándome a un lado con una excusa; y entonces ella pasó por mi lado, muy cerca, para alejarse por el vestíbulo del hotel, espléndida, gloriosa, eterna como en sus películas. Y por un instante sentí deseos de aullar a la luna como un coyote. Como hacía Marcelo Mastroianni mientras Mara, la chica de la piazza Navona, se quitaba las medias en Ayer, hoy y mañana.",True
"Οι κούτες με τα πόθεν έσχες μάς ήρθαν λίγο πριν τις γιορτές, κάτι σαν δώρο Χριστουγέννων. Φέτος βγήκαν για πρώτη φορά και στο διαδίκτυο, αλλά είναι αλλιώς να παίρνεις τις δηλώσεις από το χάρτινο κουτί. Ένα μικρό μονόπρακτο, γραμμένο για τον κάθε πολιτικό ξεχωριστά. Αγγίζεις ευρώ, δολάρια, λίρες Αγγλίας, ομόλογα, μετοχές,  σπίτια, αγροκτήματα, αποθήκες, μετοχές, σκάφη. Βλέπεις την πρόοδο της εξουσίας αποτυπωμένη σε λίγες κόλλες Α4, με μικροσκοπικά γράμματα και μεγάλα νούμερα, τακτοποιημένα σε κουτάκια. 

Μεθυσμένη από ευτυχία που είχα την ευκαιρία να μελετήσω και πάλι τα περιουσιακά στοιχεία που διαθέτουν οι 300 και να διαπιστώσω την πρόοδό τους, κατέβασα μονοκοπανιά το τσίπουρο που μου πρόσφερε ο Βαγγέλης Αργύρης. Το 'χε φέρει από τα Γιάννενα ειδικά για την περίσταση. 

""Φέτος δεν ψάχνουμε αυτούς που έχουν αλλά αυτούς που δεν έχουν..."", μου λέει ο Πρόεδρος της Επιτροπής Ελέγχου των Οικονομικών των βουλευτών. Άλλωστε οι ορκωτοί λογιστές φρόντισαν να μας βάλουν ένα κουίζ για δυνατούς λύτες. Ψάξτε έντεκα βουλευτές που έχουν μειώσεις στις καταθέσεις τους ως και 400.000 ευρώ χωρίς να δικαιολογούν πού πήγαν τα λεφτά, μας είπαν.

Ονόματα όμως δεν μας αποκάλυψαν όσο κι αν επιμείναμε. Θα ολοκληρωθεί πρώτα ο έλεγχος και μετά αν διαπιστωθεί παρανομία θα δούμε...

Και είναι πολλά τα χαρτιά και τα λεφτά για να τους βρω. Ίσως κάποιοι πιο εργατικοί και υπομονετικοί από εμένα καταφέρουν να βγάλουν άκρη γιατί πολύ φοβάμαι ότι θα περιμένουμε πολύ να τα μάθουμε. Θα συστήσουν και κάνα δυο εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπής, θα ζητήσουν την συνδρομή των ελβετικών τραπεζών, θα έχει έρθει η άλλη κυβέρνηση και κάποια στιγμή θα ξεχαστεί κι αυτό σαν όλα τ' άλλα. Πάντως με αυτούς που έγιναν στα χαρτιά πιο φτωχοί, σχεδόν αμελήσαμε να ασχοληθούμε με τα εκατομμύρια που τριγυρνούν στις μεζονέτες της εξουσίας.
Δυο εκατομμύρια έχει στην τράπεζα ο υπουργός Οικονομικών Βαγγέλης Βενιζέλος με την σύζυγό του. Μισό εκατομμύριο έχει ο αν. Υπουργός Παντελής Οικονόμου. Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ευτύχης Δαμιανάκης πούλησε τα σπίτια της συζύγου του κι έβαλε στην άκρη 1,5 εκατομμύρια ευρώ. Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος έχει αποταμιεύσει 800.000 από τότε που έγινε βουλευτής. Σε ζεστό χρήμα τους ξεπερνά όλους ο βουλευτής της ΝΔ Γιώργος Βαγιωνάς που έχει κατατεθειμένα 2.175.530 δολάρια στην Πειραιώς και άλλα 1.462.840 ευρώ στην ίδια τράπεζα.

Εννέα βουλευτές αγόρασαν διαμερίσματα και οι 6 από αυτούς τα πήραν με δάνεια.

Πέντε βουλευτές έχτισαν σπίτια, ο Σαμαράς πήρε αγροτεμάχιο στην Πύλο, τρεις ευρωβουλευτές αγόρασαν διαμέρισμα στις Βρυξέλλες με δάνειο. Η σύζυγος του Γιάννη Ραγκούση πήρε το επίδομα τρίτεκνης οικογένειας αλλά ο υπουργός το επιστρέφει πάλι με δόσεις στο κράτος.

Ο Α. Λοβέρδος βρήκε την καλύτερη ευκαιρία. Αγόρασε σπίτι 98 τμ. εξ αδιαιρέτου με τη σύζυγο, στη Νέα Ερυθραία, στην απίστευτη τιμή των 17.642 ευρώ.

Διαβάζεις τους αριθμούς και λες πως η χώρα είναι σε καλά χέρια. Ξέρουν οι άνθρωποι να κάνουν το κουμάντο τους.

Μην κοιτάτε που ο Γιάννης Βούρος είναι φρέσκος. Έπεσε και σε δύσκολες μέρες. Μόλις 13,27 ευρώ είχε στην Εθνική στο ξεκίνημα της θητείας του το 2009! Έχει όμως μέλλον μπροστά του.

Αυτός ωστόσο που με στεναχώρησε είναι ο Πάγκαλος. Από τότε που είπε αυτό το ""μαζί τα φάγαμε"", πέσαν να τον φάνε και μειώθηκε δραματικά η απόδοσή του. Έπεσε μέσα σε μια χρονιά από τα 640.000 ευρώ που έβγαζε, στα 156.915 ευρώ κι έχει να πληρώσει και χαράτσι για 53 ακίνητα.

Ο Γιώργος Καρατζαφέρης όμως έχει ζήτηση. Χρυσάφι πληρώνουν εκτός συνόρων, για να τον  βλέπουν έστω και μαγνητοσκοπημένο. Ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ  διπλασίασε τα εισοδήματα του χωρίς να εξηγεί με ποιον τρόπο. Μόλις διαπίστωσε ότι ψάχνουμε την πηγή των εσόδων μας αποκάλυψε την αλήθεια, την οποία από σεμνότητα προφανώς δεν είχε αναγράψει στην δήλωση του. Τηλεοπτικό κανάλι της Κύπρου ( Extra) πλήρωσε 165.000 ευρώ για να εξασφαλίσει για μια μόνο χρονιά, τα δικαιώματα της ""πετυχημένης"" τηλεοπτικής του εκπομπής στο Τηλεάστυ.

Μετά από αυτό μην εκπλαγείτε αν του χρόνου ο Άδωνης έχει προσφορά από το CNN για την δική του.","Ήρθαν στην βουλή με τζιν και λευκά φανελάκια, χωρίς μετάξια και χρυσά  στολίδια. Αν και κέρδισαν με την αξία τους  αρκετό χρυσάφι σε μετάλλια, στην Σαγκάη οι μεγάλες και στην Μαδρίτη οι πιο μικρές. Καθώς βλέπω τα κορίτσια του πόλο να περνούν το κατώφλι της επιτροπής Πολιτισμού, σκέφτομαι πως μας σήκωσαν ψηλά στο βάθρο σε μια στιγμή που η πατρίδα πιάνει πάτο, αλλά όταν επέστρεψαν δεν τους περίμεναν με δάφνες. Αυτές εξαντλήθηκαν όταν η χώρα είχε λεφτά και τα σκόρπισε αλόγιστα στους προηγούμενους.  
«Τα οχτώ από τα δεκατρία κορίτσια  -που πάλεψαν με όλα τα κράτη της γης για να στέψουν την Ελλάδα νικήτρια - περιμένουν τον διορισμό τους από το 2005 και σήμερα είναι άνεργα, ανασφάλιστα, χωρίς την δυνατότητα κάποια από αυτά να πληρώσουν ακόμα και το νοίκι τους», εξομολογείτε η αρχηγός τους Κική Λιόση  που ανησυχεί μαζί με όλη την ομάδα για την συμπαίκτρια τους Αγγελική Γερόλυμου καθώς δεν της δίνουν άλλη άδεια από την δουλειά της και ίσως όπως λέει, αναγκαστεί να αποχωρίσει από τις προπονήσεις και την προετοιμασία για τους ολυμπιακούς αγώνες.
Η Αγγελική Γερόλυμου πήρε άδεια άνευ αποδοχών (είναι αποσπασμένη στην περιφέρεια Αττικής) για να ακολουθήσει τις υποχρεώσεις της Εθνικής ομάδα πόλο και να αγωνιστεί στην Σαγκάη. Επιστρέφοντας της ανακοίνωσαν ότι δεν μπορεί να απουσιάσει άλλο και για κανέναν λόγο. «Κι αν μου συμβεί κάτι; Αν αρρωστήσω;» αναρωτιέται και περιμένει κάποιος να ενδιαφερθεί.
Πολύ πιθανόν χωρίς την παρουσία της Αγγελικής στο γραφείο η περιφέρεια Αττικής δεν μπορεί να λειτουργήσει. Ο νόμος Ραγκούση είναι πολύ αυστηρός. Άλλωστε όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι σ' αυτή την χώρα εργάζονται κανονικά. Γιατί να γίνει εξαίρεση για μια παγκόσμια πρωταθλήτρια που έχει το θράσος να χάσει το μεροκάματο της για να φέρει ένα χρυσό μετάλλιο;
Θράσος είχε προφανώς και ο παγκόσμιος αργυρός πρωταθλητής κολύμβησης Σπύρος Γιαννιώτης, που  ζητούσε πισίνα να προπονηθεί πέντε μέρες πριν φύγει για την Κίνα. Άλλωστε  ένα παιδί από την επαρχία είναι, που πίστεψε στο όνειρο του. «Μεγάλωσα στην Κέρκυρα και αναγκάστηκα να έρθω στην Αθήνα για να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Θα προτιμούσα να μπορούσα να το κάνω χωρίς να φύγω από την νησί, όμως εκεί δεν υπήρχαν τα μέσα. Ευτυχώς οι γονείς  μου μπόρεσαν να με βοηθήσουν. Δεν έχουν όλα τα παιδιά την ίδια τύχη», είπε.
Ο Γιαννιώτης όπως και όλοι οι αθλητές που βρέθηκαν χθες στην Βουλή αναγνώρισαν πως το κακό με τα προνόμια  είχε παραγίνει  «αυτά μας έκαναν στο παρελθόν  να ντρεπόμαστε  που  ήμασταν αθλητές», είπε ο πρωταθλητής κολύμβησης καλώντας ωστόσο τους πολιτικούς να επανεξετάσουν ορισμένα από τα κριτήρια ώστε να μπορούν να σπουδάζουν ή να έχουν μια εργασία που θα τους εξασφαλίζει τα προς το ζην.

Τελευταίος ζητά τον λόγο ο προπονητής  Γιώργος Μορφέσης, με  ολυμπιακά, παγκόσμια και ευρωπαϊκά μετάλλια. Οι βουλευτές που είναι παρόντες  τον κοιτούν με θαυμασμό, τον αποκαλούν Ότο Ρεχάγκελ του πόλο.  Εκείνος κοκκινίζει ντρέπεται να πει αυτό που θέλει. Το κάνει τελικά με την παρότρυνση των αθλητών και του Προέδρου της Ομοσπονδίας. «Είμαι πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ. Αν τον Απρίλιο δεν καταφέρουμε να πάρουμε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς, τότε εγώ λογικά θα φύγω. Και τι θα είμαι τότε; Ένας 42χρονος  άνεργος, με μετάλλια»

Το αίτημα του  προπονητή της χρυσής ομάδας πόλο   είναι να  διοριστεί καθηγητής  φυσικής αγωγής σε ένα σχολείο. Αλλά προφανώς δεν είναι κατάλληλος  για αυτή την θέση, μπορεί να περιμένει το ΑΣΕΠ. Άλλωστε  η χώρα αυτή ότι είχε να δώσει το έδωσε...",True
"Lo que todo mexicano quisiera (no) saber sobre los bancos
Según un estudio reciente de la Comisión Federal de Competencia, la cobertura de cajeros automáticos es insuficiente y está dominada por los grandes bancos. Además el cargo por retirar efectivo en un cajero que no es del banco del usuario es muy caro: entre 20 y 30 pesos en promedio.
Hacer un pago móvil a una cuenta de un banco diferente a la cuenta del usuario es imposible.
Las redes de pagos móviles operan básicamente a través de la “telefónica preponderante”, o sea Telmex.
Los bancos podrían estar tomando decisiones a favor de sus accionistas y no necesariamente a favor del funcionamiento eficiente del sistema de información crediticia.
Los bancos pequeños enfrentan limitaciones de información para competir de manera efectiva en productos específicos para segmentos de la población.
Los usuarios no cuentan con un historial para obtener créditos porque el gobierno no provee información sobre pagos realizados a Infonavit o Fovisste.
Las medianas y pequeñas empresas enfrentan serias dificultades para tener acceso a financiamiento/capital de inversión.
Los fondos de inversión instrumentan políticas de diferenciación de precios que resultan discriminatorias y discrecionales.
No hay una base de datos sobre el historial de riesgo de clientes en busca de seguros, lo cual lleva a que las pólizas sean muy caras.
La Comisión Federal de Competencia sólo cuenta con tres días para emitir una resolución sobre una concentración mediante liquidación bancaria, lo cual lleva a que el organismo no pueda erradicar conductas anticompetitivas o barreras a la competencia.
Los bancos no compiten entre sí para ofrecer una mejor tasa de interés con el fin de atraer clientes.
Los tarjetahabientes encuentran dificultades para trasladar sus saldos deudores a un banco distinto que les ofrezca mejores condiciones: Sólo 5% de los clientes de tarjetas de crédito cambiaron de banco entre 2011 y 2012.
Los usuarios afrontan serias dificultades para elegir productos financieros –como crédito automotriz o seguro para el retiro– porque no tienen acceso fácil a la información para comparar.
Los acreditados están atados a términos de contratación desventajosos, con altas tasas de interés o altas tasas de comisiones o condiciones inflexibles de plazo o formas de pago.
Hay nula movilidad de clientes entre proveedores de cuenta de nómina, lo cual obstaculiza la competencia.
Es básicamente imposible trasladar una garantía hipotecaria de una institución a otra, lo cual inhibe el refinanciamiento del crédito.
Existen acciones anticompetitivas coordinadas entre los bancos; en otras palabras, están coludiéndose para abusar del consumidor.
Los usuarios pagan sobreprecios en el ramo de los seguros ligados a crédito, especialmente el automotriz y el hipotecario.
Las autoridades regulatorias del sistema financiero actúan con una gran discrecionalidad.
La cobertura de establecimientos que aceptan pagos con tarjeta es baja.
Los usuarios que reciben o envían remesas no cuentan con la información necesaria y por ello se enfrentan a comisiones adicionales a las pactadas inicialmente en el servicio.
En ciertos sectores la banca de desarrollo es ineficiente y genera riesgos para la competencia.
El Infonavit y el Fovissste establecen condiciones de crédito más onerosas que otros intermediarios financieros, por lo que sus ventajas no se ven reflejadas en menores costos para los consumidores.
Los intermediarios financieros ofrecen de manera insuficiente ciertos servicios financieros a algunos sectores de la población.
Hay un serio conflicto de interés en algunos consejos de administración de la banca de desarrollo, que tiene participantes con intereses dentro de los sectores que fomentan.
Quienes ofertan servicios de ahorro para el retiro compiten principalmente a través de la promoción de sus servicios (43% del gasto de las Afores se destina a esta actividad, mientras que sólo 4% va a la inversion). Los gastos de promoción elevan los costos de operación de las Afores, sin beneficios claros para los consumidores. Y por ello la mitad de los trabajadores que cambiaron de Afore en 2013 fueron a dar a otra institución que les ofrecía menor rendimiento neto.
Como la información sobre transacciones que involucran fideicomisos es considerada “secreto bancario”, la Comisión Federal de Competencia no puede determinar si hay prácticas anticompetitivas en ese sector.
El sistema financiero no está innovando y no está buscando atraer a los consumidores vía calidad, innovación y mejores precios. En esencia, nos tiene atrapados.
Como no hay competencia, sino más bien colusión y mala regulación, los bancos hacen básicamente lo que se les da la gana: abusan, manipulan, esconden, exprimen. Por eso las filiales de bancos extranjeros en México tienen mayores tasas de ganancia aquí que en otras partes del mundo donde operan.
Ante esta lamentable realidad, lo único que hace la Comisión Federal de Competencia es ofrecer 36 recomendaciones “no vinculantes”. Mientras tanto, allí está el servicio malo y caro que padecemos los usuarios. Y la pasividad o la complicidad del gobierno.","Inventando culpables
Un ejercicio contra la impunidad. Un argumento para que los intocables no sigan siendo intocables. Un llamado de atención a quienes tomaron el país como su propiedad. Su feudo. Su reino particular. Una denuncia contra Felipe Calderón, Genaro García Luna y Marisela Morales por lo que hicieron en el caso controvertido de Florence Cassez. Así es el libro de José Reveles, El affair Cassez / La indignante invención de culpables en México. En cuyas páginas describe ese caso paradigmático que evidenció la podredumbre de las instituciones que supuestamente imparten justicia en México pero acaban saboteándola.
He allí al gobierno de Calderón manipulando, politizando, criminalizando, prefabricando el caso Cassez para demostrar que actuaba con “firmeza” contra la delincuencia organizada. Creando una “justicia a la carta”, al gusto y conveniencia de Los Pinos y sus aliados. Llevando a que muchos mexicanos continúen considerando a Cassez culpable, liberada por razones ajenas a su condición de “secuestradora”. Y por ello es imprescindible desmenuzar las iniquidades de su detención, arraigo y consignación. Los procesos judiciales irregulares que acompañaron su caso. La condena excesiva sin evidencia. La siembra de rehenes y testigos. Irregularidades y arbitrariedades a las que se ven sometidos muchos más que el caso Cassez tan sólo sacó a la luz.
La forma en la cual numerosos mexicanos son torturados. La manera en la cual familias enteras son criminalizadas. Cómo se compran testigos. Cómo se alteran archivos, testimonios y peritajes. Cómo se siembran rehenes. Por qué hay tantos inocentes presos a los que se han negado los más elementales derechos de acceso a la justicia. Y la responsabilidad de sucesivos procuradores de la República –Rafael Macedo de la Concha, Daniel Cabeza de Vaca, Eduardo Medina Mora, Arturo Chávez Chávez y Marisela Morales– que encarcelaron con imputaciones apoyadas sólo en declaraciones de testigos protegidos o comprados. Responsables de manufacturar delitos con fines propagandísticos o personales.
Valiente el hecho de que José Reveles vaya a contracorriente de lo que la mayoría de la población cree sobre Florence Cassez. Valiente que cuestione la “verdad única” que los medios y la autoridad sembraron con la pregunta: ¿Pesan más las violaciones a los derechos de una secuestradora que el sufrimiento de sus víctimas? Valiente que ponga en tela de juicio dos premisas falsas y percepciones equívocas: Que ella sí era plagiaria y que las víctimas fueron violadas o lastimadas. Reveles expone –a pesar de lo que piensan muchos mexicanos de manera prejuiciosa– que la justicia se prostituyó por motivos políticos y de glorificación personal.
No hay que olvidar que Genaro García Luna promovió un montaje televisivo para engañar a la opinión pública y fingir un rescate “en vivo” de tres víctimas de secuestro. O que los supuestos plagiarios habían sido detenidos un día antes. O que Florence Cassez pasó –según Reveles– 53 horas sin asistencia consular. O que a lo largo de un proceso amañado no tuvo acceso efectivo a la justicia. Y que a pesar de la decisión de la Suprema Corte que la liberó, el juzgamiento de los funcionarios públicos responsables de esta gran impostura nunca ocurrió.
No hay que olvidar las preguntas sin respuesta: ¿Por qué las víctimas del secuestro jamás denunciaron que fueron utilizadas por la Policía Federal para una recreación televisiva? ¿Por qué no presentaron una queja por el abuso de su calidad de rehenes dobles, primero de la delincuencia y después de la autoridad? ¿Por qué insistieron en que fueron rescatadas el día del montaje y nadie les ha reclamado esa mentira, repetida hasta el cansancio? ¿Por qué cambiaron drásticamente sus declaraciones después de que la PGR las premió enviándolas a vivir a Estados Unidos? ¿Las víctimas se convirtieron en victimarios a modo?
Y en todo ese proceso irregular, plagado de interrogantes a las que nadie quiere responder, hay un tema fundamental. Si Genaro García Luna y Marisela Morales no son investigados y sancionados, el gobierno de Enrique Peña Nieto seguirá mandando el mismo mensaje de siempre. Que los mexicanos estamos a merced de policías corruptos, jueces parciales y magistrados politizados. Que el histórico fallo de la Suprema Corte –en el cual se liberó a una mujer a la cual le violaron todas sus garantías fundamentales– habrá servido de poco. Que nadie pagará en México por tanto abuso. Hasta el momento la Procuraduría General de la República no se ha pronunciado sobre si los delitos posiblemente cometidos por Genaro García Luna han prescrito o no. Prevalece el silencio, y con él la impunidad.
La impunidad que protege a Genaro García Luna. A Luis Cárdenas Palomino, entonces director de Investigación Policial. A Garza Palacios, director de Operaciones Especiales. A Jorge Rosas García, titular de la Unidad Especializada en Investigación y Secuestro. A Israel Zaragoza Rico, subdirector del área de secuestros de la AFI. A los AFI José Aburto Pazos, José Escalona Aldama, María Isabel Arzate, Germán Ovidio Zavaleta y Carlos Servín Castorena. Por obstaculizar la administración de la justicia, por abusar de la autoridad, por falsedad de declaraciones y por el ejercicio indebido del servicio público.
El caso de Florence Cassez debería funcionar como una alerta, un foco rojo, un llamado a la acción urgente. Porque reveló cómo no funciona la justicia en México, desde el momento en que la captura fue recreada como montaje a modo. Porque reveló que los intereses políticos y personales –en esta instancia de Genaro García Luna– pesaron más que el respeto a los derechos individuales. Y así el “debido proceso” se convirtió en el “indebido proceso”. La justicia convertida en farsa, lo que indigna a José Reveles y que debería indignar a cualquier mexicano. La capacidad que tiene el sistema judicial para aprehender a presuntos inocentes y transformarlos en indudables culpables. La capacidad que tiene el sistema penal para encarcelar a alguien porque al presidente en turno le conviene. La sensación surrealista que queda después de leer el libro y entender lo que ocurrió. El Estado mexicano inventó un culpable y, dado que no hubo sanción, sigue y seguirá haciéndolo.",True
"Guess we can't take liberties with our public, Mr Vane.  They
want pep.

But it'll break that girl's heart.  I--really--I can't----

Give her the part of the 'tweeny in ""Pop goes"".

 Mr Frust, I--I beg.  I've taken a lot of trouble with this
little play.  It's good.  It's that girl's chance--and I----

We-ell!  I certainly thought she was fine.  Now, you 'phone
up Miggs, and get right along with it.  I've only one rule, sir!
Give the Public what it wants; and what the Public wants is punch and
go.  They've got no use for Beauty, Allegory, all that high-brow
racket.  I know 'em as I know my hand.

 Mr Frost, the Public would take this, I'm sure they would; I'm
convinced of it.  You underrate them.

Now, see here, Mr Blewitt Vane, is this my theatre?  I tell
you, I can't afford luxuries.

But it--it moved you, sir; I saw it.  I was watching.

 Mr Vane, I judge I'm not the average
man.  Before ""Louisa Loses"" the Public'll want a stimulant.  ""Pop
goes the Weasel"" will suit us fine.  So--get right along with it.
I'll go get some lunch.

Damnation!

Sir?

""Punch and go!"" That superstition!

Mr Foreson!

 Sir?

This is scrapped. Tell 'em to set the first act of ""Louisa Loses,"" and put some pep into it.


Electrics!

Hallo!

Where's Charlie?

Gone to his dinner.

Anybody on the curtain?

Yes, Mr Foreson.

Put your curtain down.","Jim, you won't go fightin' in the sun, with the birds all callin'?

That depends on 'im.  I'm not lookin' for it.  Daisy, I
love you.  I love your hair.  I love your eyes.  I love you.

And I love you, Jim.  I don't want nothin' more than you
in all the world.

Amen to that, my dear.  Kiss me close!

                   ""I'll be right there to-night,
                    Where the fields are snowy white;
                    Banjos ringing, darkies singing,
                    All the world seems bright.""

It's him!


Don't get the wind up, Daisy.  I'm here!

Daisy!  Daisy!  Hallo, old pretty girl!

Hallo, Jack! I got things to tell you!

 What sort o' things, this lovely day?  Why, I got things
that'd take me years to tell.  Have you missed me, Daisy?

You been so long.

So I 'ave.  My Gawd!  It's a way they 'ave in the Army.  I
said when I got out of it I'd laugh.  Like as the sun itself I used
to think of you, Daisy, when the trumps was comin' over, and the wind
was up.  D'you remember that last night in the wood?  ""Come back and
marry me quick, Jack.""  Well, here I am--got me pass to heaven.  No
more fightin', no more drillin', no more sleepin' rough.  We can get
married now, Daisy.  We can live soft an' 'appy.  Give us a kiss, my
dear.

No.

Why not?

 That's why, soldier.

'Oo are you, Pompey?  The sun
don't shine in your inside, do it?  'Oo is he, Daisy?

 I'll fight you for her.

 Mate, you done your bit, an' I done mine.  It's
took us two ways, seemin'ly.

Jim!

I don't want 'is charity.  I only want what I can take.

Daisy, which of us will you 'ave?

Oh!  Him!


You see, mate!  Put your 'ands down.  There's nothin' for
it but a laugh.  You an' me know that.  Laugh, mate!

You blarsted----!

It's no use, mate.  I can't do it.  I said I'd laugh
to-day, and laugh I will.  I've come through that, an' all the stink
of it; I've come through sorrer.  Never again!  Cheerio, mate!  The
sun's a-shinin'!  He turns away.

Jack, don't think too 'ard of me!

No fear, my dear!  Enjoy your fancy!  So long!  Gawd bless you both!

'E's mad!

The sun has touched 'im, Jim!",True
"Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Διεθνής Κοινότητα Αισθητικής Πλαστικής Χειρουργικής για το 2010, η Ελλάδα έρχεται πρώτη σε πλαστικές επεμβάσεις στην Ευρώπη, αναλογικά με τον πληθυσμό της. Στην παγκόσμια κατάταξη η χώρα μας φιγουράρει δεύτερη μετά τη Νότια Κορέα.
Η έρευνα αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια του 2010 160.000 Ελληνίδες και Έλληνες υποβλήθηκαν σε αισθητικές επεμβάσεις. Οι ενέσεις μποτόξ και το ""γέμισμα"" με υαλορουνικό οξύ κράτησαν την πρώτη θέση στην προτίμηση των γυναικών και η επιμήκυνση πέους των αντρών.  
Οι πιο ""παραδοσιακές"" επεμβάσεις της αυξητικής στήθους και της λιποαναρρόφησης εξακολούθησαν να έχουν την τιμητική τους στη χώρα μας, αλλά αυτό που ίσως προκαλεί έκπληξη είναι ότι 592 άντρες επέλεξαν να απευθυνθούν στην πλαστική χειρουργική προκειμένου να αυξήσουν το μήκος του πέους τους.
Αθεράπευτα ανασφαλείς ή πρωτοπόροι; Θλιβερά εξαρτημένοι από την άποψη του περίγυρου και δέσμιοι της εικόνας τους ή απελευθερωμένοι από προκαταλήψεις για το τι θα πουν οι άλλοι;
Κατά τη γνώμη μου, έχουμε συνηθίζει να προσεγγίζουμε τη σωματική εμπειρία με τρόπο επιφανειακό. Αν και το σώμα -το γυναικείο ιδιαίτερα- βρίσκεται στο επίκεντρο των ΜΜΕ, της διαφήμισης και των εικαστικών τεχνών, αυτό που προβάλλεται συνήθως είναι η προσπάθειά μας να το διατηρήσουμε νέο, σεξουαλικά ελκυστικό, γυμνασμένο, καλοντυμένο.
Ο τρόπος με τον οποίο βιώνουμε την ερωτική επαφή, το γήρας, την ασθένεια, την αναπόφευκτη φθορά, παίρνει δεύτερη θέση ή αγνοείται ολοκληρωτικά, λες και δεν μας αφορά.
Η βαθύτερη αιτία είναι ο ρατσισμός της ηλικίας, εξαιτίας της οποίας άντρες και κυρίως γυναίκες μέσης και μεγάλης ηλικίας περιθωριοποιούνται ερωτικά, κοινωνικά, και επαγγελματικά, όταν τα σημάδια του χρόνου γίνονται ορατά πάνω τους. Εξού και η εμμονή με τη διατήρηση της νεότητας με κάθε μέσο.
Αν και οι γυναίκες εξακολουθούμε να παραμένουμε πιο ευάλωτες τις τελευταίες δεκαετίες, στο στόχαστρο της διαφήμισης και των εταιρειών καλλυντικών βρίσκονται και οι άνδρες, γεγονός που εξηγεί την αύξηση των διατροφικών διαταραχών και των πλαστικών επεμβάσεων σε εφήβους και νέους άνδρες σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και στην Ελλάδα.
Ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία που θεοποιεί το σώμα, παραμελώντας ταυτόχρονα την ουσία της σωματικής εμπειρίας. Η γυναικεία αξία εξισώνεται με την ομορφιά και η αντρική με την σεξουαλική δεινότητα και η προσπάθεια απόκτησης μιας εικόνας που θα μας καταξιώσει στα μάτια των άλλων, φτάνει συχνά στα όρια της υστερικής ενασχόλησης.
Όταν κάποιος, άσχετα από το φύλο, δεν καταφέρνει να αγαπήσει και να αποδεχτεί το σώμα του, δυσκολεύεται να πιστέψει ότι οποιοσδήποτε άλλος μπορεί να το βρει ελκυστικό και ποθητό. Οι σχέσεις των ζευγαριών αλλά και των φίλων γίνονται ανταγωνιστικές, η χαμηλή αυτοεκτίμηση και η κατάθλιψη οδηγούν σε επιλογές που δεν διορθώνουν την αιτία αλλά καλύπτουν περιστασιακά το σύμπτωμα.
Η αίθηση ότι είναι στο χέρι μας να καθυστερήσουμε τα σημάδια του χρόνου με δίαιτες, γυμναστική, καλλυντικά και πλαστικές επεμβάσεις, μπορεί να προσφέρει σε πολλούς μια προσωρινή ανακούφιση, αλλά δεν μεταβάλλει την ουσία του προβλήματος: της έντονης δυσαρέσκειας με το πώς δείχνουμε, ποιοι είμαστε και πού πηγαίνει η ζωή μας.
Ίσως αυτό που χρειαζόμαστε να μην είναι μια αλλαγή τμημάτων του σώματος που δεν μας ικανοποιούν, αλλά του τρόπου σκέψης μας. Αυτό όμως σε μια κοινωνία όπως η ελληνική που οι περισσότεροι αποφεύγουν τους ειδικούς της ψυχικής υγείας επειδή «μιλάνε στους φίλους τους», σε μια κοινωνία όπου οι σχέσεις σε όλα τα επίπεδα στηρίζονται στην υποκρισία, σε μια κοινωνία φυγόπονων που κυνηγούν τις γρήγορες λύσεις, είναι τελικά το πιο δύσκολο από όλα.","Όσοι αρθρογραφούν, αλλά και όσοι συχνά συμμετέχουν ως σχολιαστές σε διαδικτυακά πόρταλς, γνωρίζουν εκ πείρας ότι υπάρχουν ορισμένα θέματα που προκαλούν θύελλα αντιδράσεων υπό τη μορφή επιθετικών, προσβλητικών, ακόμα και ρατσιστικών σχολίων. Τα 'ευαίσθητα' θέματα, αυτά δηλαδή που μία ομάδα αναγνωστών αδυνατεί να συζητήσει πολιτισμένα και με ψυχραιμία, χωρίς να καταφύγει σε προσωπική επίθεση κατά του κειμενογράφου και των σχολιαστών που συμφωνούν με την οπτική του, είναι συνήθως: η εθνική ιστορία, ο ρατσισμός, η θρησκεία, το μεταναστευτικό, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, η σεξουαλικότητα, ο φεμινισμός.
Υπάρχουν επίσης ορισμένα θέματα που λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων έχουν παρουσιαστεί, τόσο από τα κόμματα, όσο και από τον τύπο, με τρόπο που διαστρέφει την πραγματικότητα ή παραλείπει μέρος της αλήθειας. Τα θέματα αυτά είναι δύσκολο να συζητηθούν στις σωστές τους διαστάσεις, ακόμα κι αν αναλυθούν και παρουσιαστούν από τους πιο εξειδικευμένους επιστήμονες ή ερευνητές. Ζητήματα που αφορούν το περιβάλλον, τη χρήση προς δημόσιο όφελος της δημόσιας περιουσίας, την ανάγκη εξυγίανσης του κράτους, ή στοιχειωδών μεταρρυθμίσεων στην δημόσια παιδεία, έχουν πλέον καταχωρηθεί στην κοινή συνείδηση με τρόπο που κάνει πολύ δύσκολη κάθε απόπειρα διαλόγου.
Υπάρχουν, τέλος, κάποιοι αρθρογράφοι που λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους (π.χ. νεαρή ηλικία, εθνική καταγωγή, φύλο) αντιμετωπίζονται με δυσπιστία, με αποτέλεσμα αρκετοί αναγνώστες να αμφισβητούν ευκολότερα τις προθέσεις ή τις γνώσεις τους επί των θεμάτων που παρουσιάζουν.
Το πρόβλημα δεν είναι η κριτική. Όταν η κριτική βασίζεται σε λογικά επιχειρήματα και παράθεση στοιχείων όχι μόνο δεν πρέπει να θεωρείται προσβλητική, όσο σκληρή κι αν είναι, αλλά πρέπει να εκλαμβάνεται ως δείγμα σεβασμού προς τον αρθρογράφο, αφού ο σχολιαστής φαίνεται να έχει πάρει σοβαρά την άποψη που εκφράζει το κείμενο και πιστεύει ότι αξίζει να εμπλακεί στην συζήτηση. Συχνά όμως το κείμενο χρησιμοποιείται από ορισμένους ως αφορμή για να σχολιάσουν όχι τις απόψεις του αρθρογράφου αλλά την προσωπικότητα του, όπως αυτοί την φαντάζονται.
Θα δώσω μερικά προσωπικά παραδείγματα: γράφω για το Gay Pride και ορισμένοι επιχειρούν να συνδέσουν τις απόψεις μου με τις σεξουαλικές προτιμήσεις μου, όπως τις φαντάζονται. Ασχολούμαι με ένα βιβλίο παραλογοτεχνίας 'σοφτ πορνό' και κάποιοι συμπεραίνουν ότι ο λόγος που δεν μου αρέσει η υποταγή της άβουλης ηρωίδας στον πανίσχυρο επιχειρηματία, είναι η απουσία S&M από την ερωτική μου ζωή. Αναλύω με όρους κοινωνικής ψυχολογίας, την συνάφεια της αύξησης των αυτοκτονιών στη χώρα μας και της λεπτομερειακής προβολής των μεθόδων αυτοχειρίας από τα ελληνικά ΜΜΕ, και τα σχόλια των αναγνωστών δεν έχουν σχέση με τα στοιχεία που παραθέτω, αλλά με το κόμμα που φαντάζονται ότι ψήφισα. 
Γιατί τόσοι σχολιαστές φαίνεται να αδυνατούν να συζητήσουν για το περιεχόμενο ενός άρθρου αλλά προτιμούν ν` ασχολούνται με την προσωπικότητα του αρθρογράφου; Η απάντηση νομίζω έχει να κάνει με το ότι στη χώρα μας πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως κανείς δεν εκφράζει μια πολιτική, κοινωνική ή επιστημονική άποψη, χωρίς να έχει κάποια κρυφή ατζέντα, κάποιο προσωπικό συμφέρον.
Η συνομωσιολογία αντικαθιστά τη λογική σκέψη, κι αντί να προσπαθούμε να εξετάσουμε κριτικά το τι λέει κάποιος, δεχόμαστε άκριτα και εκ των προτέρων, ότι το λέει για να μας πουλήσει κάτι - ένα κόμμα, κάποιο προϊόν, ένα προσωπικό ιδεολόγημα.
Ποιο είναι όμως το προφίλ των υβριστών του διαδικτύου;  Νομίζω ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να τους κατηγοριοποιήσουμε μόνο με βάση τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, το φύλο, ή την ηλικία, είναι μάταιη. Η εικόνα του ασχημούλη εργένη χωρίς φίλους και γκόμενα που όταν οι άλλοι διασκεδάζουν κλειδώνεται στο δωμάτιό του και βγάζει τ` απωθημένα του στο ίντερνετ, ή αυτή του ακαλλιέργητου 'Ελληναρά' που γράφει στα κεφαλαία, νομίζω είναι ιδιαίτερα περιορισμένη και στερεοτυπική.
Πριν από λίγα χρόνια με έκπληξη διαπίστωσα ότι κάποιος είχε δημιουργήσει μία σελίδα στο ίντερνετ με το ονοματεπώνυμό μου. Στην σελίδα είχε συγκεντρώσει όσες φωτογραφίες μου είχε μπορέσει να βρει στη σελίδα μου στο φέισμπουκ και έγραφε οτιδήποτε μπορεί κανείς να φανταστεί με την υπογραφή μου. Υιοθετώντας την 'περσόνα' μου απαντούσε ερωτήσεις σχολιαστών, εκφράζοντας ακραίες και παρωχημένες απόψεις, στον αντίποδα της σύγχρονης επιστημονικής έρευνας, με σκοπό προφανώς να με δυσφημίσει επαγγελματικά. Ύστερα από κάποια έρευνα και με τη βοήθεια συναδέλφων, ανακάλυψα ότι ο δημιουργός της πλαστής σελίδας ήταν ψυχίατρος και διδάκτορας σε πανεπιστημιακή σχολή! Μετά την υποχώρηση του πρώτου σοκ, συνειδητοποίησα ότι οποιοσδήποτε μπορεί να κρύβεται πίσω από τέτοιες επιθέσεις.
Ο χρήστης του ίντερνετ που ψευδώνυμα ή ανώνυμα προσβάλλει, απειλεί, ή απλά βρίζει, φαίνεται ότι έχει κάποια αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά: πιστεύει ότι όποιος εκφράζει απόψεις διαφορετικές από τις δικές του, το κάνει για να επικρίνει τον ίδιο προσωπικά για τις επιλογές και τις πεποιθήσεις του. Ταυτόχρονα θεωρεί ότι έτσι κι αλλιώς, στη χώρα μας κανείς δεν είναι αυτό που δηλώνει, κι ότι κανείς δεν εκφράζει οποιαδήποτε άποψη αν δεν υποκινείται από άμεσο προσωπικό συμφέρον. Τέλος, θεωρεί ότι ο ίδιος έχει το δικαίωμα να σταματήσει με απαξιωτικά κι επιθετικά σχόλια, ή ακόμα και ευθείες απειλές, όλους αυτούς που (νομίζει ότι) προσπαθούν να τον ξεγελάσουν, να τον χειριστούν, να του επιβάλλουν τα πιστεύω τους.
Ας μην παραβλέπουμε ωστόσο ότι το φαινόμενο αυτό παραμένει η εξαίρεση στην διαδικτυακή επικοινωνία - και πως, όσο ενοχλητικό κι αν είναι, αποτελεί το τίμημα που πληρώνει όποιος θέλει να μετέχει στον δημοκρατικό διάλογο.",True
"Don't bring Hannibal in till I know where she's put
Edward!

Bad dog!  Bad dog!

Maud, do take him out!  Tie him up.  Here!  No--something stronger!  Poor darling
Edward! You are a bad dog!

Edward began it, Ella.  Bad dog!  Bad dog!

Tie him up outside.  Here, take my scarf.  Where is my
poor treasure?  Catch!  His ear's torn; I saw it.

Now! He smells horrible.  Bad dog--getting into ponds to fight!

Tie him up, Maud.  I must try in here.

Smell him, Bertie! You might have that pond drained, Squire!

All right!  I've bound him up!

May I come in?

Just a second!  I've got nothing on.

Oh!  There you are!

I was just going to wade in----

Hannibal would have killed him, if she hadn't rushed in!

Done him good, little beast!

Why didn't you go in, Tommy?

 Well, I would--only she----

I can't think how she got Edward out of Hannibal's awful
mouth!

 Bad dog!

 We must simply thank her tremendously!  I shall never
forget the way she ran in, with her skirts up to her waist!

All right!  Here's a bell!

 The bleeding's stopped.  Shall I send
him in to you?

 Oh, please!  Poor darling!

Look!  Hannibal's loose!  Maud--Tommy. You!

Yes, I know--you'd like to!  You SHALL bite
him when it's safe.  Oh!  my darling, you DO---- Have you tied him properly this time?

 With Bertie's braces.

Oh! but----

 It's all right; they're almost leather.





 By Jove!  No.  It was topping.

Her clothes must be ruined.  That pond--ugh!  Tommy, do have it drained.

 I don't remember her face in church.

 Ah!  Yes.  Who is she?  Pretty woman!

 I must get the Vet. to Edward.  Tommy,
do exert yourself!","I'm just going to start on a journey to the Wishing Land.
The toys there are awfully big. They'd be just the right size for
you. Would you like to go with me?

Is it very far?

Could we get back by bedtime?

Wouldn't it be awfully cold flying through the air?

Oh, no. We'd fly so fast you'd only have time to shiver
once and then we'd be right there.

Oh, yes; let's go.

 All right. Now all of you part your hair right in the
middle, so you won't be heavier on one side than on the other.
That's good. Now give me your hands and hold on tight and
we're off to the Wishing Land. Follow me, full of glee.

 Well, here we are in the Wishing Land. My kingdom and not
a soul to welcome me!

 Oh, what a beautiful, beautiful, beautiful place.

See 'ittie bitsy teeny weeny trumpets gwowing in twees.

And the dolls. The lovely, lovely dolls.

What, ho! Is there none to welcome me?
Oh, see the Teddy Bear.

And he's the biggest one I ever saw.

Nice pussy, nice, nice pussy! 

T Oh, naughty, naughty, naughty!

Hello, Teddy Bear. Where's your brother?

 Go out and find him for me. Have you been a very, very good Teddy Bear while I was away?

That's good. Now go out and find Jimmy Bear.

 Everything is growing fine. I think
the bicycle trees need a little more water. Well, children, what do
you think of the Wishing Land?

It's awfully pretty.

It's perfectly gorgeous.

Wunnerful, simply wunnerful.

Here's where I grow my toys. See, there is the trumpet
vine, and the candy tree and the dolly flowers. Whenever a little
child makes a wish for anything like that, all I have to do is to come
in here and pick a toy. See?",False
"Aw, now, maw, I can't go and hunt the goat. I'm all
dressed up for the entertainment. If I go after the goat, sure it's
all mussed up I'll be.

Yis, if I swat you one wid this wet cloth, it's worse
than mussed up you'll be. Hurry after the goat. Niver a step does any
Mulligan take from this house tonight until Shamus O'Brien is safe in
the kitchen, wid his horns tied to the wash boiler.

Sure, I dunno where to look fer him.

 Go over to Mrs. O'Toole's cabbage garden; like as not
ye'll find him there. Sure, Shamus has a fine appetite for cabbages.

Don't let 'em start afore I get back. I don't want to miss
nothin'.

Now, Bridget Honora, lave off hanging up the clothes
and go in and see if Melissa and Micky Machree are dry yet. And if
they are call me in and I'll attend to their costumes.

Maw, Mary Ann's having an awful time. She's growed so that her skirt and her waist has parted company, and what she'll be after
doing I don't know at all, at all.

Is there anything she can use as a sash?

No'm. Nora and Clarissa have used up all the sashes.

Look here, now, Bridget Honora, see what I've found in the wash. It's a
tidy to go on top of a dresser, but I'm thinking it's just the thing
to fill the gap between the skirt and the waist of Mary Ann.

Yes, maw.

Oh, maw, maw, come quick! Hurry, or he'll be drowned.

 What is it, Patsy? Spake quick.

It's Teddy Magee. I was givin' him a wash in the rain-barrel,
when all of a sudden, bad luck to him, he slipped through me fingers
and fell head-first down in the barrel. Oh, it's drownded
dead he'll be. Oh, oh!

 Oh, me baby, me baby!","A Christmas tree. A look at old Santa Claus. Some nice Christmas
presents, etc.

Stop, stop. I can't attend to so many wishes at once.

 Please, Mr. Wishing Man, couldn't you tell us
what we'd better wish for?

Have you ever had a great, big Christmas tree?

Oh, yes, lots of times.

Have you ever seen my old friend, Mr. Santa Claus?

 Oh, yes.

We see him every year at Christmas.

 How would like to go with me to Wishing Land.

 Oh, goody! That would be fine. Can you
take us there?

Of course I can. And that's just what we'll do. We'll all
of us go to the Wishing Land. First, I'll call little Dumpling.
Dumpling, little Dumpling, where are you?

Here I am, Mr. Wishing Man. I was playing with my little horse and wagon.

And how do you like being a great, big Dumpling?

Well, not very well. I'm always bumping my head on the doors
and things. And all my toys are so very little I'm always breaking them.

Where is your sister? Where is little Tootsy?

 Here, Mr. Wishing Man. I'm here. Me and my little dolly.

Well, little Tootsy, how do you like being a great, big Tootsy?

I don't like it very well. My clothes don't seem to fit, and I
know I look awfully funny.  Don't I? Everybody laughs
at me and it always makes me cry. 

And where is little Snookie Ookums?

Here I am, Mr. Wishing Man. Here's 'ittie Snookie Ookums.

 You look like a 'ittie baby elephant, Snookie Ookums.
Well, are you children satisfied with your wish?

Not very much. We wish we were little again.

I tried to ride my little horsie and I bweaked him
all to pieces.

And I can't get enough to eat. My little knife and fork and
spoon are too little, and when I eat I swallow dishes and all.

And all my clothes are too little for me, and I look so funny
that everybody laughs at me. And I don't like it at all.",True
"Sure, he has. Who do you think takes care of the reindeer,
and who waters the doll-tree and picks the dolls?

Picks the dolls? Do the dolls grow on trees?

Yes, indeed, right next door to the taffy cottage, down
Chocolate Lane. I take care of the marble bushes and the popgun trees.
You just ought to see our wonderful gardens.

Oh, I'd love to see them.

We've got a Teddy-bear garden, and a tool garden, and a

furniture garden, and a game garden, and a candy garden, though most
of the candy comes from mines.

The mines?

Sure. We dig out just the kind we want. We have caramel
mines, and vanilla mines and mines full of chocolate almonds, and
rivers of fig paste and strawberry ice cream soda. They flow right
through the picture-book garden.

Oh, it must be the most wonderful place in the whole world.

And I help take care of it. I have fourteen little
brothers, and we're all twins.

And have you a mother, too? Has Santa Claus a nice-a, fine-a
wife?

Of course he's got a wife. Haven't you ever
heard of my mother. Her name is Mary.

Mary? Mary what?

Why, Merry Mary Christmas, of course. I thought everyone
knew that.

 And does she go round the world with Santa Claus on the night
before Christmas?

Oh, no, she's too busy for that. She stays at home and
takes care of the gardens.

 But what are you doing here on the ship? I should think you'd
be with your father.

Ah, that is a secret. You mustn't tell anyone.

How can I tell anyone when I don't know myself.

Well, maybe I'll tell you.","Methought I heard a whir of wings on high.


     I see naught save the snow and starry sky.


     We've come a long and mighty step today,
     From o'er the frosty hills and far away.

     Look, father, dost thou see that shining star
     That seems to stand above the town so far?
     'Tis like a wondrous blossom on a stem,
     And see, it ever shines o'er Bethlehem!


     A brighter star, I'm sure I never saw--
     And perfect form, without a speck or flaw.


     A stranger star! It never shone before,
     It standeth still above that stable door.

     Look ye, I've found a little lamb new-born.

     Poor little beastie! Wrap him well and warm.

     An ill night to be born in, frost and snow,
     Naught but cold skies above, cold earth below.
     I marvel any little creature should be born
     On such a night.


     I found it all forlorn,
     Crying beside its mother in the storm.

     Hark, I thought I heard a sound of mighty wings!
     Listen! Is it the winter sky that sings?

     Nay, gran'ther, I heard naught. You're old and gray
     And weary with the miles you've walked today.


     At noon I met a man who tarried in the shade,
     He led a mule, and riding it a maid--
     A maiden with a face I'll ne'er forget,
     A wondrous face, I seem to see it yet
     Lit with an inward shining, as if God
     Had set a lighted lamp within her soul.
     Many have passed all day, but none like these,
     And no face have I ever seen like hers.


     Belike the man and maid were strangers here,
     And come to Bethlehem at the king's command.


     Methinks I met that very man and maid--
     A maiden with such wondrous dove-like eyes,
     I saw them near this place, all tired and worn,
     Trudging about the town, seeking an inn.


     And did they find one?


     Nay, not so!

     For every inn was crowded to its doors.
     Hard by Deborah's inn there is a little barn,
  All full of cattle, oxen, cooing doves--
     I showed it to them, and they went therein.


     Mother, that star! That wondrous, wondrous light,",True
"Tommy, do lend a hand!

All right, Ella; all right!  He doesn't mean what you
mean!

 Hold him, Tommy. He's sure to smell out Hannibal!


Jove!  Clever if he can smell anything but himself.  Phew!  She ought
to have the Victoria Cross for goin' in that pond.

So very sorry--had to have a bath, and change, of course!

We're so awfully grateful to you.  It was splendid.

 Quite.

Heroic!  I was just myself about to----

 Little beast will fight--must apologise--you were too quick for me----

 Poor dears!  They thought they were so safe in that nice pond!

Is he very badly torn?

 Rather nasty.  There ought to be a stitch or two put in his ear.

I thought so.  Tommy, do----

 All right.  Am I to let him go?

No.

 The fly's outside.  Bertie, run and tell Jarvis to drive in for the Vet.

 Run?  Well, Maud--I----

 The doctor would sew it up.  My maid can go round.

   
 Look!  Catch him!  Rector!

 Bertie!  Catch him!

Take this strop--he can't break that.  And would these be any
good to you?


 Splendid, isn't she?  I do admire her.

 She's all there.

Most kind.

    Eh?

 Yes.

 Ah!

 Poor darling!

  Ella, the Rector wants to get up!

 Perhaps--just for a moment----

Oh!  

   
  So she's married!

Why?

 Braces.

Oh!  Yes.  We ought to ask them to dinner, Tommy.

Ah!  Yes.  Wonder who they are?

 Really very good of her to lend her husband's--I was--
er--quite----

That'll do, Bertie.

Caught the doctor just starting, So lucky!

 Oh!  Thank goodness!

 How do, Lady Ella?  How do, Squire?--how do, Rector? How de do?  This the beastie?  I see.  Quite!  Who'll hold him
for me?

 Oh!  I!

 D'you know, I think I'd better.  It's so dreadful when it's
your own, isn't it?  Shall we go in here, doctor?  Come along, pretty
boy!

    

I dreaded it.  She is splendid!","It's gatting pooty late in
night, Anna. Must be near five bells.

Five bells? What time is that?

Half past ten.

Funny I don't know nothing about sea talk--but those cousins was
always talking crops and that stuff. Gee, wasn't I sick of it--and of
them!

You don't like live on farm, Anna?

I've told you a hundred times I hated it. I'd rather
have one drop of ocean than all the farms in the world! Honest! And you
wouldn't like a farm, neither. Here's where you belong. But not on a coal barge. You belong on a
real ship, sailing all over the world.

Ay've done dat many year, Anna, when Ay vas damn fool.

Oh, rats! Was
the men in our family always sailors--as far back as you know about?

Yes. Damn fools! All men in our village on coast,
Sveden, go to sea. Ain't nutting else for dem to do. My fa'der die on
board ship in Indian Ocean. He's buried at sea. Ay don't never know him
only little bit. Den my tree bro'der, older'n me, dey go on ships. Den
Ay go, too. Den my mo'der she's left all 'lone. She die pooty quick
after dat--all 'lone. Ve vas all avay on voyage when she die. Two my bro'der dey gat lost on fishing boat same like
your bro'ders vas drowned. My oder bro'der, he save money, give up sea,
den he die home in bed. He's only one dat ole davil don't kill.
But me, Ay bet you Ay die ashore in bed, too!

Were all of 'em yust plain sailors?

CHEIS--Able body seaman, most of dem. Dey vas
all smart seaman, too--A one. Ay vas bo'sun.

Bo'sun?

Dat's kind of officer.

Gee, that was fine. What does he do?

Hard vork all time. It's rotten, Ay tal you,
for go to sea. 
Dey're all fool fallar, dem fallar in our family. Dey all vork rotten
yob on sea for nutting, don't care nutting but yust gat big pay day in
pocket, gat drunk, gat robbed, ship avay again on oder voyage. Dey
don't come home, Dey don't do anytang like good man do. And dat ole
davil, sea, sooner, later she svallow dem up.

But say--listen--did all the women of the family marry
sailors?",False
"Baile agarrado e ira de Dios
Me ha discutido algún que otro lector la veracidad de algo que afirmé aquí hace unas semanas, cuando comparaba a nuestros hispanos curas fanáticos de antaño, o de no hace tanto, con los imanes fanáticos de hoy. En concreto, mencionaba yo el todavía reciente deseo —hace sólo setenta años— de algunos obispos españoles de meter en la cárcel a quienes bailasen agarrados, porque eso era fuente de pecado y semilla de todo mal. Y en este punto debo admitir algo: cuando lo escribí me goteaba el colmillo, clup, clup, clup, porque conozco a mis clásicos y sabía que más de uno iba a entrar a por uvas. Así que, si les parece bien, hoy vamos con ello.
Tomemos, para el caso, un libro que tienen ustedes a su disposición en mi biblioteca: ¿Grave inmoralidad del baile agarrado?, se titula. Tiene 166 páginas y fue impreso en Bilbao en 1949, décimo Año Triunfal. Hace, por tanto, 65 tacos de almanaque. Con el nihil obstat de Fernando Lipuzcoa, censor, y el imprimatur de Pablo Gúrpide, vicario general de Pamplona. Y que lleva, a modo de epígrafe, una bonita cita del papa Pío Nono —“La ligereza de las señoras y señoritas ha traspasado los límites del pudor en lo que atañe a vestidos y bailes”— y otra del también papa Pío XII —“Trabajad contra la inmoralidad que agosta a la juventud”—. En cuanto al texto, un simple vistazo al índice resulta ya de lo más prometedor: Escándalo público del baile agarrado, Víctimas culpables, Insensibilidad femenina, Restauremos la conciencia del pueblo y algunos etcéteras más. Texto, por cierto, que abunda en conclusiones contundentes como ésta: “Baile agarrado, parejeo solitario, la corrupción en la aldea es más intensa que en la ciudad”, o como ésta: “La mujer, hasta ayer cáliz del hogar, padece un relajamiento alarmante de criterio y de modales”. Para concluir con estas dos perlas “Así saborean los pueblos corrompidos la lujuria provocando la ira de Dios” y “Los pueblos corrompidos son incapaces de comprender otro lenguaje que el del látigo”.
Pero no crean que el autor del libro —padre Jeremías de las Sagradas Espinas, firma el tío, con dos cojones— se queda en lo superficial. Al contrario, nuestro autor baja a la arena del argumento científico y afirma “Con frecuencia existen conmociones venéreas sin llegar a la plena saciedad de la naturaleza”, estima que “los jóvenes pierden el pudor en los tocamientos mutuos prolongados del baile agarrado, en los brazos, espalda, pecho y cintura”, considera que “los pechos en la mujer son las partes del cuerpo en las que recibe máximas conmociones carnales” o describe, lúcido, a “esas parejas de hombres y mujeres cosidas de pecho y vientre, con la conciencia hecha jirones, embriagándose de lujuria”, para rematar: “El baile agarrado debe ser totalmente eliminado de las costumbres del pueblo. Es precisa, a toda costa y cuanto antes, una reacción violenta y eficaz”. Todo eso, ojo, diez años después del término de esa otra reacción violenta y eficaz que el padre Jeremías de las Sagradas Espinas, supongo, también llamó Cruzada de Liberación.
Dirán ustedes que para qué remover viejos textos que ya no nos afectan. La respuesta es simple: no son tan viejos, y nos afectan. En primer lugar, para dejar claro que el Islam radical y su hipócrita consideración de la moralidad pública no nos caen tan lejos como creemos; y que un sacerdote con poder, un intermediario arrogante de cualquier Dios verdadero o no, imaginado o por imaginar, siempre será un peligro, use tonsura, turbante o micrófono de telediario. Por otra parte, lo admito, en todo esto hay también un asunto personal: cierta cuenta pendiente. Una cosa es la religión que, en privado y para su conciencia, practique cada cual. ¿Quién puede criticar en eso? Pero hablamos de otra cosa. Fulanos como el padre Jeremías de las Sagradas Espinas controlaron durante siglos a España desde púlpitos y los confesonarios, como los imanes controlan ahora lo suyo desde las mezquitas. El padre Jeremías, el censor, el vicario y el resto de la tropa dirigieron, o intentaron hacerlo, la vida de mi familia, de mi madre, de mi abuela, de mis antepasados, la mía propia, inmiscuyéndose en nuestra intimidad y libertad, cerrando puertas a la razón, a la cultura, a la verdadera educación. Ellos, y el agua bendita con que santificaron a quienes cebaban cárceles y paredones, nos tuvieron durante siglos en una mazmorra negra de la que todavía hoy pretenden, algunos, conservar la llave. Por eso es bueno recordar que, hace sólo 65 años, un hijo de puta con balcones a la calle exigía acabar con el baile agarrado “donde los jóvenes, unidos pecho con pecho, arden en la hoguera de la lujuria”. Y tener presente que, si lo tolerásemos, seguiría exigiéndolo. No les quepa duda.","La pizzera de Nápoles
He leído estos días Ieri, oggi e domani, la autobiografía de Sophia Loren: un libro bien escrito —ignoro quién habrá sido el negro, o anónimo autor material del asunto— que pasa revista a la vida y las películas de esta bellísima octogenaria napolitana que, durante medio siglo, encarnó en las pantallas el prototipo de la mujer italiana, con ese matiz espléndido que la generación de mi abuelo, y la de mi padre en su juventud, aún definían como una mujer de bandera. Y debo decir que la lectura de ese libro sereno y agradable me ha proporcionado momentos de intenso placer. De sonrisa cómplice y agradecida.
Tengo una antigua y entrañable deuda con Sophia Loren —La Venus latina, en buena definición de mi amigo Ignacio Camacho—, y a menudo esa deuda sale a relucir en casa Lucio, cuando Javier Marías y yo, durante alguna cena, mientras él despacha con parsimonia su habitual filete empanado, pasamos revista a las mujeres que marcaron nuestra infancia y nuestros primeros recuerdos cinematográficos. Y por encima de casi todas —Kim Novak, Grace Kelly, Lauren Bacall, Maureen O’Hara, Silvana Mangano, principalmente Ava Gardner— figura siempre Sophia Scicolone, de nombre artístico Lazzaro, primero, y Loren, al fin. Supongo que eso no resulta fácil de comprender para cinéfilos de reciente generación, más a tono con señoras plastificadas y pasteurizadas tipo angelina Jolie o Nicole Kidman; pero quien de niño o jovencito haya visto a Sophía Loren salir del mar con la blusa mojada en La sirena y el delfín o bajar de un autobús por la ventanilla en Matrimonio a la italiana, sabrá perfectamente a qué me refiero. El matiz de pisar fuerte y de poderío. La muy abrumadora diferencia.
Me ha gustado mucho que, en su autobiografía, Sophia Loren haya dedicado un largo párrafo a la película que, de la mano de Vittorio de Sica, supuso su lanzamiento como estrella del cine italiano. Se trata de El Oro de Nápoles, que siempre consideré una obra maestra, donde protagoniza el episodio de la bellísima donna Sofia la Pizzaiola —“Venite, venite a fa’ marenna! Donna Sofia ha preparato ‘e briosce!”—, que hace creer a su marido que ha perdido en la masa de la pizza el anillo que realmente olvidó en casa del amante. No es de extrañar que aquella interpretación espléndida, llena de humor, erotismo y picardía, cautivara a los espectadores y los dejase atornillados a aquella mujer durante medio centenar de películas más. Descubrí a la Pizzaiola mucho más tarde, junto con Peccato che sia una canaglia, que aquí se tradujo como La ladrona, su padre y el taxista —esa extraordinaria secuencia de Vittorio de Sica haciéndose amo de la comisaría y pidiendo café para todos—; y el niño y el jovencito boquiabiertos ante la pescadora griega de esponjas de La sirena y el delfín, la amante sin esperanza de La llave o la guerrillera española de Orgullo y Pasión comprendieron, de ese modo, que esa hembra espléndida de 1.74 m. de estatura sin tacones, que desbordaba la pantalla con sus ojos almendrados y su contundente anatomía, era también una actriz formidable, con un sentido del humor y unas cualidades interpretativas fuera de serie; que le fueron reconocidas, en la cima de su carrera, por el Oscar con que la Academia de Cine norteamericana premió su soberbia interpretación en La Ciociara, que en España, como ustedes saben, se tituló Dos mujeres.
Por todo eso, leyendo con sumo placer el libro de que les hablo, he recordado, y también me he recordado a través de sus páginas y las películas que en ellas se mencionan, incluida Pane, amore e…: aquel film delicioso donde el brigada de carabineros Antonio Carotenutto —otra vez un formidable Vittorio de Sica— baila el mambo con donna Sofia la Pescadera en una de las escenas más graciosas e inolvidables del cine de humor italiano. Y, puestos a recordar, he rememorado también mi mejor recuerdo personal relacionado con Sophia Loren: cuando en cierta ocasión, al ir a subir a mi habitación del hotel Vesuvio de Nápoles, ella apareció en el ascensor, vestida de rojo, bellísima a sus entonces setenta y cinco años, dejándome estupefacto y paralizado como un imbécil, obstaculizándole el paso, hasta que me sonrió, y entonces reaccioné al fin apartándome a un lado con una excusa; y entonces ella pasó por mi lado, muy cerca, para alejarse por el vestíbulo del hotel, espléndida, gloriosa, eterna como en sus películas. Y por un instante sentí deseos de aullar a la luna como un coyote. Como hacía Marcelo Mastroianni mientras Mara, la chica de la piazza Navona, se quitaba las medias en Ayer, hoy y mañana.",True
"Een hardwerkende single arbeider moet moeite doen om op het einde van de maand zijn kosten te kunnen betalen . Het onderhouden van een gezin lijkt enkel nog weggelegd voor hoogopgeleide tweeverdieners . Zeker in tijden van crisis is het voor veel mensen moeilijk om rond te komen . Deze harde realiteit staat loodrecht tegenover de astrologisch hoge geldbedragen die uitgereikt worden in de hedendaagse voetbalwereld . Professioneel voetballer willen worden omdat het je passie is ? Ik weet het niet ... Lionel Messi verdient 200 000 euro per week . Om 90 minuten op een veld te staan en tegen een bal te trappen . Dat is een maandloon van bijna één miljoen euro . Het salaris dat spelers in de hoogste afdelingen van West-Europa krijgen , is zonder meer angstaanjagend hoog . De lonen die normale mensen verdienen staan hiermee in schril contrast . De arbeid die deze ' gewone ' mensen uitvoeren is namelijk niet minder zwaar , eenvoudiger of van minder groot belang . Op het hoogste niveau gaat er heel veel geld gemoeid met de voetbalsport . Topclubs zoals Real Madrid , Barcelona , Manchester City of Chelsea hebben elks tussen de 20 en 30 spelers op de loonlijst staan die meer dan vijf miljoen euro per jaar verdienen . Dat is een bedrag dat een normaal werkende mens nog niet kan verdienen in zijn hele leven . Zelfs in de Belgische competitie verdienen sommige profvoetballers meer dan één miljoen euro per jaar . Het geld is hoofdzakelijk afkomstig van inkomstkaartjes , clubsponsors en tv-gelden . Het grootste deel van deze inkomsten , voornamelijk in de hoogste klassen , zijn de tv-gelden . Naast de hogere afdelingen , is er ook nog het provinciaal voetbal . Dit zijn ploegen uit een dorp of gemeente , die competitie spelen tegen de ploeg uit een ander dorp of gemeente . Een amateurvoetballer die aardig overweg kan met een bal , maar nooit de opleiding van een professionele voetbalclub heeft gehad , kan hier vanaf zijn achtien jaar al redelijk snel in de eerste ploeg geraken . Ook bij deze kleine lokale voetbalploegen valt er geld te verdienen . Bedragen van 200 euro per gewonnen wedstrijd zijn hier voor veel spelers niet vreemd . In deze ploegen spelen gegarandeerd spelers die een passie hebben voor de sport . Ookal zijn de extra centjes natuurlijk goed meegenomen . Als je goed kan voetballen , valt er dus veel geld te verdienen .","De Whopper van Burger King is sinds 1957 de absolute koning onder de burgers . Met zijn goudgeel gebruinde broodje , kraakverse salade en tomaat en een stuk vlees om ‘ U ’ tegen te zeggen , heeft hij alles in huis om ieder van jullie te doen watertanden . De Whopper , dat is altijd een feestje in jouw mond .",True
"H «Κακιά Μάγισσα» Κλαίρη Πολλάτου ετοιμάζεται να κάνει πρόβα. Το νεαρό κορίτσι με τα μαλλιά της σφιχτά δεμένα σε κότσο, τεντώνει τα μακριά της πόδια καθώς συνομιλεί με τις άλλες χορεύτριες. «Δουλεύουμε ομαδικά και συνεργαζόμαστε, δεν υπάρχει ανταγωνισμός, μόνο στηρίζουμε η μια την άλλη» λέει περιτριγυρισμένη από τη Χιονάτη, τις Χιονονιφάδες, τα Ελάφια, τα Νανάκια. Οι «Χιονάτες» Μυρτώ Χαριτάκη και Αφροδίτη Βασιλακοπούλου συμφωνούν με την Κλαίρη. «Μαθαίνουμε τόσα η μια από την άλλη και αυτό μας βελτιώνει και μας δίνει αυτοπεποίθηση. Έχουμε γίνει όλοι πολύ καλοί φίλοι».
Τα κορίτσια, μέλη της νεανικής ομάδας κλασικού Athens Children`s Ballet (ACB) βρίσκονται εδώ για να προετοιμαστούν για την παρουσίαση του κλασικού μπαλέτου σε 2 πράξεις «Η Χιονάτη και οι 7 νάνοι», σε χορογραφία της καταξιωμένης Αγγλίδας χορογράφου Olivia Pickford. Για την παράσταση αυτή επιλέχτηκαν 75 χορευτές, αγόρια και κορίτσια, ηλικίας 9 έως 21 ετών, από 300 υποψηφίους που έδωσαν το «παρών» στη διαδικασία των ακροάσεων.
Σύμφωνα με τη Χριστίνα Ρόκα, δημιουργό και καλλιτεχνική διευθύντρια του ACB, απόφοιτο της Βασιλικής Ακαδημίας Χορού του Λονδίνου, καθηγήτρια κλασικού και μοντέρνου χορού με πολυάριθμες συνεργασίες με χορογράφους του εξωτερικού, «Σκοπός του ACB είναι να δώσει ευκαιρίες σε ταλαντούχες χορεύτριες και χορευτές ηλικίας 9 μέχρι 21 χρονών να συνεργαστούν με καταξιωμένους χορογράφους που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό για τη δημιουργία ενός μπαλέτου σε 2 πράξεις και να χορέψουν σ` ένα ευρύ κοινό πέρα από αυτό των σχολών τους. Το ACB ήταν ένα όνειρο που είχα θέλοντας να δώσω περισσότερες ευκαιρίες εκπαίδευσης στους νέους και νέες που αγαπούν το κλασικό μπαλέτο».
Mπορεί όμως ο χορός να βγάλει έστω συναισθηματικά κάποιον από την κρίση; «Πολύ συχνά βλέπουμε στην Ιστορία ότι σε περίοδο κρίσης κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής οι τέχνες άνθιζαν... έτσι και με το ACB νομίζω ότι δίνει μία νότα αισιοδοξίας στους νέους και νέες και όχι μόνο!» απαντά η Χριστίνα Ρόκα λίγο πριν ξεκινήσουν πρόβα τα Νανάκια.
Η Στεφανία Τερζοπούλου, είναι ένα Νανάκι. «Eίναι μια πολύ όμορφη εμπειρία και θέλει πολύ σκληρή δουλειά» θα πει λίγο πριν ξεκινήσει την πρόβα της. Η Χριστίνα διορθώνει τα μικρά κορίτσια ενθαρρύνοντας τα παράλληλα για το αποτέλεσμα. Η σχέση δασκάλας και χορευτών είναι πολύ σημαντική για την παράσταση. Οι χορευτές προέρχονται όλοι από διαφορετικές σχολές, γεγονός που κάνει τη συνεργασία πιο απαιτητική. «Η μεγαλύτερη πρόκληση ειδικά όταν διδάσκεις σε νέους που προέρχονται από διαφορετικές σχολές είναι να κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους έτσι ώστε να δημιουργήσεις μία σχέση αλληλοσεβασμού και εκτίμησης. Όταν χτίσεις αυτή τη σχέση μετά θα μπορέσεις σαν δασκάλα να μεταφέρεις τις γνώσεις σου και να υπάρχει ανταπόκριση από τον μαθητευόμενο έτσι ώστε να υπάρξει πρόοδος» συμπληρώνει η Χριστίνα.
Οι χορευτές της παράστασης έχουν έρθει από πολλές γωνιές της Ελλάδας. Από το Ηράκλειο της Κρήτης, από τη Θεσσαλία, από το Αγρίνιο, από τη Θεσσαλονίκη. «Φεύγουμε από το Ηράκλειο με τη μητέρα μου το Σάββατο το βράδυ με το καράβι, για να είμαι εδώ για την πρόβα τις Κυριακές», λέει η Ιωάννα Αμανάκη η οποία υποδύεται τους ρόλους Maid και Ελάφι. «Αν και τα έξοδα είναι πολλά, αξίζει πραγματικά η θυσία για μια τέτοια εμπειρία» λέει η μητέρα της Μαρία Μαρκοδημητράκη. «Ειδικά αυτή την δύσκολη περίοδο που τα παιδιά αναρωτιούνται για το μέλλον τους, είναι σημαντικό να αισθάνονται ότι πραγματοποιούν τα όνειρά τους».
Οι περισσότεροι χορευτές που βρίσκονται εδώ ονειρεύονται μια λαμπερή καριέρα. Ωστόσο, σύμφωνα με τη Χριστίνα Ρόκα, αυτή δεν είναι μια απλή υπόθεση.
«Όσον αφορά το κλασικό μπαλέτο στην Ελλάδα νομίζω ότι όλα γυρνάνε πάλι στο θέμα της εκπαίδευσης που κατά τη γνώμη μου είναι και η βασική αιτία που βρισκόμαστε εδώ που είμαστε σήμερα. Ή πετυχαίνεις στην Εθνική Λυρική Σκηνή ή τίποτα τουλάχιστον όσον αφορά την καριέρα μιας χορεύτριας στο κλασικό μπαλέτο. Κλασικό μπαλέτο… που, δυστυχώς, είναι λίγο στενάχωρο… θέλω να ελπίζω ότι κάποια στιγμή αυτό θ` αλλάξει. Συστήματα όπως το ιταλικό, γαλλικό, ρώσικο και μεταγενέστερα το αγγλικό ξεκινούν από τον 16ο αιώνα, οπότε έχουν πολύ γερά θεμέλια.».
*Η παράσταση «Η Χιονάτη και οι επτά Νάνοι» θα λάβει χώρα το Σάββατο 30 Νοεμβρίου και την Κυριακή 1η Δεκεμβρίου στις 16:00 και 19:30 στο Θέατρο του ACS, Αγίας Παρασκευής 129, Χαλάνδρι. 
*Το Athens Children's Ballet (ACB) είναι η πρώτη, μη κερδοσκοπική εκπαιδευτική ομάδα κλασικού χορού στην Ελλάδα που δημιουργήθηκε για να υποστηρίξει και να αναδείξει το ταλέντο νεαρών χορευτριών και χορευτών της χώρας μας. Συγχρόνως, τους δίνει την ευκαιρία να διεκδικήσουν δύο υποτροφίες για φοίτηση σε κορυφαία Dance Summer schools της Αγγλίας, όπως το Royal Ballet School, Elmhurst School of Dance, Bird College and Royal Academy of Dance.
Επίτιμη πρόεδρος του ACB είναι η Lynn Wallis, καλλιτεχνική διευθύντρια της Βασιλικής Ακαδημίας Χορού του Λονδίνου. Τη σκηνογραφία της παράστασης επιμελείται η Ξένια Βήτου.","«Με τις ανασφάλειές σου θα ασχοληθούμε μια άλλη φορά, τώρα δεν έχω χρόνο». Ξαναδιάβασε το μήνυμά του, τώρα πια ένιωθε μόνο λύπη, έκλεισε το κινητό, φόρεσε το γαλάζιο φουστάνι της (είναι νεραϊδένιο και της αρέσει), έβαλε τις αγαπημένες της ασπρόμαυρες γόβες με εκείνον τον υπέροχο φιόγκο, κράτησε το ασσορτί πουγκί και πήγε. Στο φουαγιέ δυο κυρίες (100 παρά κάτι) την συνεχάρησαν για το ντύσιμο, χαμογέλασε θλιμμένα, μπήκε στην αίθουσα, κάθισε, το πρόγραμμα ήταν χάλια (μέχρι και τον Άλμπρεχτ ξαναβάφτισαν Άλφρεντ), δίπλα της ένας 50ρης -μόνος του και αυτός ο δόλιος- μύωπας με κοκάλινα γυαλιά και λινό καταζαρωμένο κοστούμι, τι το ήθελε, και κείνα τα παπούτσια, ακόμη πιο τραγικά, εκρού μυτερό με ίδιου χρώματος κάλτσες. Διαγωνίως αριστερά, ωστόσο, μετά από ένα τσούρμο χαρωπές μικρούλες μπαλαρίνες, η αποζημίωση: με κοστούμι στο χρώμα της άμμου, σκουλαρίκια χρυσά, μπεζ μαλλιά, σταρένια επιδερμίδα και μια κοτσίδα αυστηρή μέχρι τους ώμους, η απόλυτη συμμετρία του στυλ και της φινέτσας, η ωραιότερη γυναικεία παρουσία της αίθουσας. Μόνη και αυτή, όλο και πληθαίνουν οι μοναχικοί θεατές, σκέφτηκε την ώρα που χαμήλωσαν τα φώτα και η εισαγωγή του Άνταμ ξεκινούσε. Το ίδιο μοναχικός και ο χορός της Ζιζέλ της αιθέριας πορσελάνινης Somova, σαν το χορό της γυναικείας ψυχής και πολλές φορές και των ερώτων της.

	Ναι, η πρώτη πράξη της φάνηκε όπως πάντα βαρετή, αλλά έτσι βαρετή δεν είναι και η αρχή των ρομαντικών ερώτων; Οι γυναίκες της (ή του) αθώες, ανέμελες, ευπαθείς και ανεπιτήδευτες ενσαρκώνουν την αρχή της νεότητας και μιας ατελείωτης κοριτσίστικης χαράς που δημιουργεί έρωτες πλανεμένους για ξένους, πηγαινοέρχονται μέσα σε μια ρομαντική νεφέλη, χορεύουν μακριά από την πραγματικότητα, παθιάζονται με άνδρες που φαίνονται όμορφοι και διαφορετικοί μες τη γυναικεία φαντασία -θα μπορούσαν να είναι αληθινοί, αλλά δεν είναι γιατί οι αληθινοί έρωτες δεν είναι ρομαντικοί, είναι σκληροί και βίαιοι.

	Οι μικρές μπαλαρινούλες από δίπλα της κοιτούσαν με ανοικτά στόματα τα υπέροχα pas de deux του μπαλέτου, αχ ας τους πουν όσο είναι ακόμη νωρίς οι μαμάδες τους ότι οι αληθινοί έρωτες δεν είναι ανάλαφροι. Γρήγορα ο ρομαντισμός πνίγεται στην πραγματικότητα, σαν την τελευταία εικόνα της πρώτης πράξης τούτου του μπαλέτου, όταν η Ζιζέλ ανακαλύπτει βίαια την πλάνη της -ο αγαπημένος της της είπε ψέματα- και καθώς μένει μόνη, όλο και πιο απαρηγόρητη και κατασπαρασσομένη χορεύει προς την τρέλα και αυτή αμείλικτα αποτυπώνεται στα μάτια, στο πρόσωπο, στα χέρια, στα δάχτυλα, στην ίδια την καρδιά της, που πάλεται και ταλαντώνεται μαζί με τα σηκώματα και τα ανοίγματα και τα διπλά και τριπλά πηδήματα και στέκεται μετέωρη σε εκείνες τις απίθανες arabesques, και έτσι βίαια η γυναικεία ψυχή παύει να είναι αθώα.

	Αλλά ο απόηχος του ρομαντισμού της νεανικής γυναικείας ψυχής ξαναβγαίνει μες τη νύχτα της δεύτερης πράξης, υφαίνεται σε ένα μακρύ ατελείωτο πέπλο -που είναι ταυτόχρονα νυφικό το στολίδι και σάβανο- και καθώς χορεύει ανάμεσα στις φυλλωσιές, το βραδινό φως και την ομίχλη, κατεβαίνει όλο και πιο βαθιά στον Άδη, τον υποδέχονται παλιές αγαπημένες ντυμένες σε ολόλευκες tutus ως το γόνατο που πέθαναν προδομένες πριν το γάμο, είναι οι ίδιες γυναίκες που στην πρώτη πράξη ήταν γλυκές και απαλές, μα τώρα στέκουν σκληρές και αμείλικτες απέναντι στους άνδρες, γυρεύουν εκδίκηση, έχουν χάσει την εμπιστοσύνη. Οι γυναίκες της δεύτερης πράξης μιλούν για το πόσο δύσκολο είναι να εμπιστευτείς ξανά τον άλλον και τις συνέπειες αυτής της έλλειψης πίστης. Οι άνδρες παραδίνονται στη λευκότητά τους, τις ικετεύουν, αλλά αυτές δεν μπορούν να πιστέψουν σε αυτούς και τους έρωτες. Είναι λες και ζουν σε διαφορετικούς κόσμους, αιχμάλωτος ο καθένας της δικής του αγωνίας, ανίκανος να την υπερβεί.

	Στην τελευταία εικόνα του οριστικού αποχαιρετισμού και του θανάτου ο άνδρας και η γυναίκα δεν ενώνονται. Και καθώς ο εντελώς βοηθητικός και ευνουχισμένος Άλμπρεχτ ραίνει τη Ζιζέλ με κρινάκια, αυτή γίνεται όλα τα κρίνα της γης, αυτός χαμένος στη σκέψη του φοβάται για τη ζωή του, τόσο μικρός και τόσο λίγος για άλλη μια φορά μπροστά της, οι γυναίκες θα ορίσουν το πεπρωμένο του, αλλά η Ζιζέλ μεταφυσική και ακόμη πιο αιθέρια, ξεχωρίζει ακόμη μια φορά ανάμεσα στις άλλες γυναικείες ψυχές, γιατί έχει κερδίσει μια σπάνια αρετή, είναι γενναιόδωρη και έτσι σώζει τον άνδρα, του χαρίζει τη ζωή και λίγο πριν την αυγή γεμίζει από μόνη της τη σκηνή και τις γυναικείες καρδιές της πλατείας.

	Κατέβηκε τις σκάλες γρήγορα. Οι πτυχώσεις του φουστανιού της άγγιξαν τα σκαλοπάτια, προσπέρασε διακριτικά κάποιους γνωστούς, βγήκε στη νύχτα του δρόμου. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά, πιο δυνατά δεν γινόταν αλλά δεν την ένοιαζε, άνοιξε το κινητό, σχημάτισε τον αριθμό, δεν τον άφησε να τελειώσει τη φράση του, «μου αρέσεις τρελά και το ίδιο τρελά με πνίγουν οι ανασφάλειές μου. Δεν θέλω έναν ρομαντικό έρωτα, ούτε υπηρέτες. Θέλω μόνο να είσαι γενναιόδωρος και να με σώσεις. Αν σου αρέσω σώσε με τώρα κιόλας από τη μοναξιά και τις ανασφάλειες μου, που είναι πολλές και βαραίνουν μονάχα εμένα. Θες;»
	 
	Βγήκε στη λεωφόρο, βρήκε γρήγορα ταξί, θα τον περίμενε στο αεροδρόμιο όσο ώρες χρειάζονταν μέχρι να έρθει η πτήση του, φθάνει μόνο που ερχόταν.
	
	-Δυναμώνετε τη μουσική παρακαλώ; παίζει ένα τραγούδι που μου αρέσει, είπε και έμεινε να χαζεύει τα φώτα της νύχτας.",False
"For I hold that on the seas The expression, ""if you please"",
A particularly gentlemanly tone implants.

And so do his sisters, and his cousins, and his aunts!

And so do his sisters, and his cousins, and his aunts!

Ah! Sir Joseph's true gentleman; courteous and considerate to the
very humblest.

True, Boatswain, but we are not the very humblest. Sir Joseph has explained our true position to us. As he says, a British seaman is
any man's equal excepting his, and if Sir Joseph says that, is it not our
duty to believe him?

Well spoke! well spoke!

You're on a wrong tack, and so is he. He means well, but he don't
  know. When people have to obey other people's orders, equality's
  out of the question.

Horrible! horrible!

Dick Deadeye, if you go for to infuriate this here ship's
  company too far, I won't answer for being able to hold 'em in. I'm
  shocked! that's what I am--shocked!
 Messmates, my mind's made up. I'll speak to the  captain's
  daughter, and tell her, like an honest man, of the honest love I have for
  her.

Aye, aye!

Is not my love as good as another's? Is not my heart as true as
  another's? Have I not hands and eyes and ears and limbs like
  another?

Aye, Aye!

True, I lack birth--

You've a berth on board this very ship.

Well said--I had forgotten that. Messmates--what do yousay? Do
you approve my determination?

We do.

I don t.

What is to be done with this here hopeless chap? Let us
sing him the song that Sir Joseph has kindly composed for us. Perhaps it will
bring this here miserable creetur to a proper state of mind.

               A British tar is a soaring soul,
                  As free as a mountain bird,
               His energetic fist should be ready to resist
                  A dictatorial word.
               His nose should pant and his lip should curl,
               His cheeks should flame and his brow should furl,
               His bosom should heave and his heart should glow,
               And his fist be ever ready for a knock-down blow.","That's your concern. Don't lie about your poverty.
You've a steady well-paid job, and plenty of money to throw away on
drunken sprees, I'll bet. The weekly fee at the Hill Farm is only seven
dollars. You can easily afford that--the price of a few rounds of
drinks.

Seven dollars! And I'll have to pay a woman to come in--and
the four of the children eatin' their heads off! Glory be to God, I'll
not have a penny saved for me old age--and then it's the poor-house!

Don't talk nonsense!

Ah, doctor, it's the truth I'm tellin' you!

Well, perhaps I can get the Society to pay half for your
daughter--if you're really as hard up as you pretend. They're willing
to do that where it seems necessary.

 Ah, Doctor, thank you.

Then it's all settled?

I'll do my best
for Eileen, if it's needful--and you'll not be tellin' them people
about it at all, Doctor?

Not unless you force me to.

And they'll pay the half, surely?

I'll see what I can do--for your daughter's sake, not yours,
understand!

God bless you, Doctor! It's the whole of it
they ought to be payin', I'm thinkin', and them with bags of money.
'Tis them builds the hospitals and why should they be wantin' the poor
like me to support them?

Bah! I'll telephone to Doctor
Stanton to-morrow morning. Then I'll know something definite when I
come to see your daughter in the afternoon.

You'll be comin' again tomorrow? Leave it to the likes of you to be drainin' a man dry.

There's someone knocking.",False
"Το τέρας: «Λαβράκι» βγάζει το ΣΔΟΕ ελέγχοντας παλιές υποθέσεις.
Το ρεπορτάζ: Μόλις 1% των παλαιών, τεραστίων διαστάσεων, οφειλών εισπράττονται από το κράτος. Μόλις 1%!
Η αφορμή για το θέμα αυτό σήμερα δόθηκε κατόπιν ενός δημοσιεύματος του Γιώργου Φλωρίδη σχετικά με τον τραγέλαφο που ακολούθησε τον έλεγχο του ΣΔΟΕ σε μια κρατική εταιρία, την «ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ Α.Ε.». Σε αυτόν τον έλεγχο αποκαλύφθηκε ότι η εταιρία του δημοσίου δεν κατέβαλε κατά τα έτη 2001, 2002 και 2003 το ποσό των 23,5 εκατομμυρίων ευρώ για ΦΠΑ που όφειλε αλλά ΔΕΝ εισέπραξε επειδή οι αρμόδιοι υπουργοί ΔΕΝ αποφάσισαν την επιβολή διοδίων. Στη συνέχεια, η «ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ Α.Ε.» προσέφυγε στα δικαστήρια αιτούμενη την ακύρωση του καταλογισμού αλλά και του προστίμου, δηλαδή ποσού που έφτανε, συνολικά, στα 47 εκατομμύρια ευρώ. Προκειμένου να προσφύγει, όμως, έπρεπε να προκαταβάλει το μισό του ποσού, δηλαδή 23,5 εκατομμύρια, ποσό που της χορήγησε το Υπουργείο Οικονομικών από επιστροφές ΦΠΑ.
Η «ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ Α.Ε.» δικαιώθηκε και ζήτησε να της επιστραφεί το ποσό που κατέβαλε στο δικαστήριο προκειμένου να γίνει η προσφυγή. Για να επιστραφεί, όμως, πρέπει να προσκομίσει ισόποση εγγυητική επιστολή, καταθέτοντας πρώτα στην τράπεζα το ποσό των 23,5 εκατομμυρίων, που δεν δύναται επειδή δεν το διαθέτει, αλλά μπορεί να το πράξει με αύξηση μετοχικού κεφαλαίου από χρήματα που θα διαθέσει το Υπουργείο Οικονομικών στο οποίο -να θυμίσουμε- υπάγεται το ΣΔΟΕ.
Το πιο συγκλονιστικό όλων είναι ότι για όσο διαρκεί αυτή η απερίγραπτη ιστορία, το υπουργείο Οικονομικών θα εμφανίζει στα στοιχεία του ότι έχει λαμβάνειν από την ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟ Α.Ε. 47 εκ. ευρώ.
Κάπως έτσι εμφανίζονται ασύλληπτου ύψους οφειλές στο δημόσιο από αρχαίες υποθέσεις, όπου οι οφειλέτες μπορεί να έχουν πεθάνει, φυλακιστεί, εξαφανιστεί ή εξαφανίσει όλα τα ίχνη του πλούτου.
«Μόλις το 1% των παλαιών οφειλών, εισπράττεται», λέει ο γενικός γραμματέας εσόδων Χάρης Θεοχάρης, ο οποίος πιστεύει ότι δεν έχει νόημα ο έλεγχος σε παλιές υποθέσεις. «Η φοροδιαφυγή γίνεται μπροστά σου κι εσύ ασχολείσαι με κάποιον που πέθανε ή δεν θα πληρώσει ποτέ. Με κάποιον που έχει εξαφανίσει τα περιουσιακά του στοιχεία. Μην ξεχνάμε ότι ο μεγαλύτερος οφειλέτης, ο λογιστής Κασιμάτης από τη Θεσσαλονίκη, βρίσκεται στη φυλακή και δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να εισπραχθούν αυτά που φαίνεται ότι οφείλονται στο δημόσιο».
Ο κ. Θεοχάρης είναι εναντίον της τακτικής να ελέγχονται υποθέσεις πολύ περασμένων ετών. «Η λογική πρέπει να είναι να ελέγχεται τι συμβαίνει στην προηγούμενη χρονιά. Σύμφωνα με τον νόμο, ο έλεγχος έπρεπε να γίνεται από την πρώτη ανέλεγκτη χρήση, δηλαδή αν κάποιος είχε ελεγχθεί το 2003, ο έλεγχος να αρχίσει απ` το 2004 και να φτάσουμε στο σήμερα. Και τα πρόστιμα, επίσης, είναι υπέρογκα, με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι υπάρχουν τεράστιες οφειλές στο δημόσιο, που όμως είναι σχεδόν αδύνατο να εισπραχθούν. Μην ξεχνάτε ότι οι περισσότεροι μεγάλοι οφειλέτες προσφεύγουν στα δικαστήρια, με αποτέλεσμα να χάνεται πάρα πολύς χρόνος. Πολλές υποθέσεις τελεσιδικούν μετά από 10 χρόνια.».
Ακόμη και οι παρατάσεις στο χρόνο παραγραφής, κατά τον κ. Θεοχάρη, λειτουργούν εναντίον των εισπράξεων. «Τώρα θα παραγραφούν οι ανέλεγκτες υποθέσεις του 2000. 13 χρόνια πριν… Η απόσταση από το αδίκημα είναι μεγάλη. Σκεφτείτε ότι τώρα ήρθε ο ΦΑΠ μετά από 3 χρόνια μαζεμένος και δημιουργήθηκαν τόσα προβλήματα, πώς να πληρωθούν πρόστιμα μετά από 15 χρόνια;»
Κάπως έτσι, τα λαβράκια του ΣΔΟΕ ξεφουσκώνουν αμέσως, οι υπηρεσίες εμφανίζονται ανίκανες και τα ταμεία άδεια. 
Το θεσμικό πλαίσιο, για τον κ. Θεοχάρη, είναι αυτό που μπορεί να φέρει τη μεγάλη αλλαγή στον τομέα των εισπράξεων. «Δεν είναι τυχαίο ότι με την πρόσφατη αλλαγή στον τρόπο είσπραξης του ΦΠΑ σε περίπτωση μη εμπρόθεσμης καταβολής καταφέραμε να κλείσουμε την τρύπα. Πλέον, εάν πιαστείς να μην τον έχεις πληρώσει, πρέπει να καταβάλεις το ποσό εφάπαξ. Έως τώρα, εάν πλήρωνες εμπρόθεσμα είχες δικαίωμα για 3 δόσεις κι αν πλήρωνες εκπρόθεσμα για 6 δόσεις! Οι ελεγκτικές υπηρεσίες πρέπει να επικεντρώσουν στη φοροδιαφυγή του σήμερα και τους ελέγχους για το ΦΠΑ. Μόνο αυτό μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Οι αναλύσεις κινδύνου που έχουν γίνει για τις παλιές υποθέσεις δείχνουν ότι η είσπραξη είναι σχεδόν αδύνατη.».
Κλείνουμε με το θέμα της «ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ Α.Ε» και τη σημείωση του Γιώργου Φλωρίδη ότι αν συνεχιστούν με την ίδια λογική οι έλεγχοι στην εταιρία για τα έτη 2004-2009, δηλαδή για άλλα 6 χρόνια που δεν είχαν μπει διόδια, αναμένεται να βεβαιωθούν άλλα 100 εκατομμύρια ευρώ","Κάποτε καμαρώναμε μια νέα και μοντέρνα γενιά διαφημιστών για τις δημιουργίες της. Διαφημίσεις εμπνευσμένες, ευχάριστες, με ωραίες ιστορίες, άκρως αυτοσαρκαστικές, αναδείκνυαν τις ιδιαιτερότητες του λαού μας με έναν τρόπο που δεν ενοχλούσε αλλά και δεν ένιωθες να τις κολακεύει. Από το γλέντι καβάλα στον ελέφαντα με υπόκρουση την απόκοσμη φωνή της Yma Sumac, στον «Put the kot down slowly» αστυνομικό, απ` τον καμάκια με τα ψιψιψίνια και τα κοκοψόψα στον Έλληνα Κροίσο με νησί με 9 γράμματα, μέχρι το «Στη μάνα σου το 'πες;» και τον ξεχασμένο Σάββα στην Πορτογαλία του Euro 2004, απολαμβάναμε ταλέντο κι ευρηματικότητα.
Με την έναρξη της κρίσης, έπεσε μια αμηχανία. Τι να πεις και τι να πουλήσεις; Long weekend και χαρά στο Λονδίνο; Θα σε πάρουν με τις πέτρες. Glamour στην Αθήνα; Να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Ευτυχισμένη οικογένεια να κάνει ποδήλατο στην εξοχή; Ναι, καλά, αλλά σε μια άλλη χώρα.
Δε βαριέσαι, όμως, καλύτερα να υπάρχει η διαφήμιση στην αγορά, παρά να μην υπάρχει. Εννοείται! Πολλές από τις διαφημίσεις των τελευταίων ετών, όμως, προκαλούν θλίψη κι εκνευρισμό.
Για εκείνη με τον Τζάμπα και τη μάνα του της Media Markt γράφηκαν πολλά κι επιτυχημένα κείμενα. Για τις διαφημίσεις του Jumbo προσπαθούσα σκληρά να μην έχω άποψη κι είναι ένας από τους λόγους που σταμάτησα ουσιαστικά να ακούω ελληνικό ραδιόφωνο, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Με θλίβουν βαθιά όλα αυτά τα σκηνικά με τον καημένο τον πατέρα που μονίμως δεν έχει λεφτά για ν` αγοράσει σχολικά, χριστουγεννιάτικα, πασχαλιάτικα, μαγιώ, ομπρέλες και σαγιονάρες και ξαφνικά βρίσκεται μπροστά του το προσιτό Jumbo. Ουσιαστικά, παρουσιάζουν τη φτώχεια σαν αναξιοπρέπεια και είναι σαν να παίζει το Jumbo με τη φτώχεια προκειμένου να πουλήσει.
«Άποψή σου» και «περί ορέξεως», θα μου πεις, κ.λπ. Ουδεμία αντίρρηση. Είδα, όμως, την πρόσφατη με τη νονά Κατερίνα Στανίση να έρχεται στα βαφτιστήρια με τα πασχαλιάτικα δώρα, τον κουμπάρο με το φανελάκι, την κουμπάρα με το μαλλί μαύρο στη ρίζα και ξασμένο στις άκρες. Με υπόκρουση του άσματος «Χωρίς Jumbo δεν μπορώ να ζήσω ούτε ώρα» και τον κουμπάρο να κοιτάζει λιγούρικα τη νονά, η παρέα διασκεδάζει ενώ η διαφήμιση τελειώνει μ` ένα πολύ άσχημο, πραγματικά, πλάνο, όπου το σουβλισμένο αρνί και το κοκορέτσι δεσπόζουν μπροστά από τις σακούλες του καταστήματος και τα γράμματα μας εύχονται «Άντε και καλό μας Πάσχα!».
Δεν με πείραξε τόσο το σκυλάδικο, στο κάτω-κάτω το συγκεκριμένο κατάστημα έχει παράδοση στη χρήση ανάλογων μελωδιών στις διαφημίσεις του. Ούτε και η τουαλέτα της νονάς. Λίγο περισσότερο το φανελάκι του κουμπάρου και το μαλλί της κουμπάρας, ακραίες λεπτομέρειες στο σύνολο που περιγράφει μια «τυπική ελληνική οικογένεια», όπως ισχυρίζονται οι υποστηρικτές της διαφήμισης.
Περισσότερο απ` όλα, ειλικρινά, με πείραξε το αρνί. Η εικόνα του σουβλισμένου αρνιού, εικόνα που δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί στην τηλεόραση σε τόσο κοντινό πλάνο, πόσο μάλλον σε διαφήμιση. Τέσσερα δευτερόλεπτα με το αρνί σουβλισμένο, με το μάτι του να νομίζεις ότι σε κοιτάει, με την ψημένη πέτσα του σε πρώτο πλάνο - και γίνεσαι χορτοφάγος προτού καν το συνειδητοποιήσεις.
Είναι αυτή η «τυπική ελληνική οικογένεια»; Ίσως, αν εξαιρέσεις ότι δεν έχουν όλα τα παιδιά νονές με κόκκινες τουαλέτες που τραγουδούν.
Οι διαφημίσεις του Jumbo είθισται να κριτικάρονται και να δέχονται μεγάλη πολεμική. Ακάθεκτη, η επιχείρηση προχωρά στο ίδιο και πιο ακραίο μοτίβο. Εννοείται, βέβαια, ότι πετυχαίνουν το στόχο τους, δεν το συζητάμε. Όπως μου είπε κι ένας φίλος «Τα Jumbo τα παρομοιάζω με μια γυναίκα που συνειδητοποιεί ότι όσο πιο ""πρόστυχα"" σου φέρεται, τόσο εσύ τρελαίνεσαι και την κυνηγός!».
Ο κόσμος ψωνίζει από τα Jumbo. Τυχαίο; Δεν νομίζω… Αλλά, τι λέω! Κι αυτό σλόγκαν από επιτυχημένη διαφήμιση είναι και, μάλιστα, διόλου τυχαίο που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει το αγαπημένο σλόγκαν των πιο συνηθισμένων θεωριών συνωμοσίας.",True
"Για τη σεζόν 2014 - 2015, ο Γιάννης Μπέζος επέλεξε ένα από τα σημαντικότερα έργα της νεοελληνικής θεατρικής δραματουργίας, σύμβολο της μεταιχμιακής κοινωνικοπολιτικής ζωής της Ελλάδας του Εμφυλίου, του οποίου το χιούμορ και οι αιχμές δεν έχασαν το σφυγμό τους με το πέρασμα του χρόνου. Στις 10 Οκτωβρίου, ο Γιάννης Μπέζος, με έναν σπουδαίο θίασο, καταφθάνει στο θέατρο Βρετάνια, ως Λάμπρος Δεκαβάλλας, με σπαθί μα και παντόφλες.
Ο απόστρατος στρατηγός Δεκαβάλλας, που ζει φτωχικά αλλά τίμια, με τη γυναίκα του και την κόρη του, δέχεται την επίσκεψη του εξαδέλφου του, ο οποίος τον πληροφορεί ότι η πατρίδα για να τον τιμήσει αποφάσισε να αναγείρει τον ανδριάντα του, στην πλατεία μπροστά από το σπίτι του. Ο καλοκάγαθος «ήρωας» δεν θα αργήσει να συνειδητοποιήσει πως η αιτία αυτής της κίνησης, δεν είναι παρά μια κομπίνα, για να τσεπώσουν οι «επιτήδειοι» κάποια εκατομμύρια από τον δημόσιο κορβανά. «Το ενδιαφέρον όμως είναι αλλού», θα πει ο Γιάννης Μπέζος. «Στη βαθιά πίστη σε κάτι που ονομάζεται καθήκον. Ίσως η λέξη τρομάξει μερικούς. Μακάρι. Να μπει στη ζυγαριά με την κομπίνα και την ανηθικότητα. Τότε το αριστουργηματικό αυτό έργο θα τα έχει καταφέρει».
Ο Αλέκος Σακελλάριος και ο Χρήστος Γιαννακόπουλος, οι θεατρικοί συγγραφείς του «Ήρωα με τις παντόφλες», υπήρξαν «μάστορες» στη δημιουργία τύπων και χαρακτήρων, που η διαχρονικότητά τους, αποδεικνύεται σήμερα, τόσο με την κοινωνικοπολιτική σάτιρα που ασκούν όσο και με τη ψυχαγωγική δυναμική που φέρουν. Δίκαια χαρακτηρίστηκαν από τον Μάριο Πλωρίτη ως «Διόσκουροι με τις ωραίες συλλήψεις». Μεταξύ σκηνής και οθόνης, Σακελλάριος και Γιαννακόπουλος στήνουν το 1947, κατά την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου, μια κωμωδία ηθών και υποκριτικών αξιώσεων, με πηγαίο χιούμορ, γοργό διάλογο και καλοστημένη δράση. «Αν κάθε θεατρικό έργο που προκαλεί γέλιο λέγεται κωμωδία, τότε είναι κωμωδία», θα πει ο Σακελλάριος το 1980 για τον «Ήρωα». «Αλλά ο κύριος στόχος της κωμωδίας αυτής, όπως θα διαπιστώσετε, δεν είναι το γέλιο. Το γέλιο στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι παρά το καυτό σίδερο που, με κάποιον τρόπο, αποστειρώνει τις πληγές της σύγχρονης κοινωνίας. Πικρή είναι, σε τελευταία ανάλυση, η κωμωδία που θα δείτε. Πικρή γιατί -όπως ακριβώς συμβαίνει πάντα στη ζωή- οι πατριδοκάπηλοι, οι καταφερτζήδες, οι κομπιναδόροι, οι αριβίστες, κάνουνε τις βρώμικες ""δουλίτσες"" τους, σε βάρος των εύπιστων, των απλών και των ηθικών ανθρώπων, χωρίς να τους αρπάζει η τσιμπίδα της δικαιοσύνης».
Στην τελευταία και κορυφαία συνάντηση του Σακελλάριου με τον Βασίλη Λογοθετίδη, στην κινηματογραφική εκδοχή του «Ήρωα» το 1958, ο Λογοθετίδης μπαίνει στο «σώμα» του έντιμου, αξιοπρεπή και εύπιστου στρατηγού Δεκαβάλλα, που ζει εν μέσω απατεώνων και καμαρώνει ως τιμώμενο πρόσωπο της «ευγνωμονούσας πατρίδας», αποδίδοντας έναν από τους πλέον συγκινητικούς ρόλους της καριέρας του.","Το τηλεφώνημα μου ήρθε λίγο απότομο. Να πάω σε κάποιο στούντιο -όχι μουσικής- για να μιλήσουμε για δουλειά. Βασικά, μου ζητήθηκε να έχω κάποιον άλλον ρόλο εκεί μέσα και όχι της κοπέλας που παρέχει σεξουαλικές υπηρεσίες. Αλλά αυτής που «προάγει» την κοπέλα.
Το πρώτο σοκ δεν ήταν ευπρόσδεκτο. Η αυτόματη σκέψη, «Αννούλα, ξόφλησες και από αυτό». Άλλη μια «σταθερά» πάει στον Καιάδα.
Έλα που η περιέργεια και η πρόκληση είναι η... τρίτη φύση μου. Ντύθηκα, έγινα όσο πιο όμορφη γινόταν, έβαλα στο σακ βουαγιάζ ρούχα που ποτέ δεν χρησιμοποίησα στο παρελθόν σε τέτοιον χώρο. Συνήθως κουβαλούσα μικροσκοπικά εσώρουχα, ψηλά πέδιλα, πολλά προφυλακτικά και πανάκριβα baby-doll.
Τώρα έβαλα μια μακριά -σχεδόν λευκή- ρόμπα, ολομέταξη, δεν λέω, πάλι τακούνια, πιο ελαφρύ το μακιγιάζ μου και με τα φτερά μου λίγο πεσμένα. Οι κύκλοι κλείνουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοί που ανοίγουν είναι πιο ευχάριστοι ή ευπρόσδεκτοι.
Χτύπησα το κουδούνι και μου άνοιξε ο υπεύθυνος. Παράταιρο σκηνικό. Αλλιώς τα είχα αφήσει.
Η ατμόσφαιρα σχεδόν ίδια. Έντονα χρώματα στους τοίχους, κουρτίνες χρυσοποίκιλτες, το μωβ κυριαρχούσε στον φωτισμό. Παλιό μυστικό. Κρύβει ατέλειες στο δέρμα και το «λειαίνει» με έναν μοναδικό τρόπο.
Ένα μικρό γραφείο παλαιού τύπου δέσποζε στον χώρο με ένα λάπτοπ επάνω του και ένα πορτατίφ στολισμένο με πολύχρωμα κρύσταλλα. Το λάπτοπ, μου έκανε τη διαφορά. Εξέλιξη, λοιπόν, σκέφτηκα. Προφανώς για το πελατολόγιο.
Από την άλλη όμως το όλο σκηνικό με παρέπεμπε σε άλλες εποχές. Δυο-τρεις άντρες καθισμένοι στους καναπέδες και δίπλα τους ή ακόμη και πάνω τους σχεδόν, κορίτσια πολύ μικρής ηλικίας με το γνωστό προσποιητό ηδυπαθές βλέμμα του τύπου, «μπορεί να με πληρώνεις αλλά σε γουστάρω κιόλας».
Αλλοδαπές, φυσικά. Η μια έστρωνε τάχα μου τη ζαρτιέρα, η άλλη την μπούκλα στο μαλλί. Άκουγα κάτι φωνές από κάποιο άλλο δωμάτιο, αλλά δεν ήθελα να ρωτήσω. Με πήρε παραμέσα ο άντρας που μου άνοιξε την πόρτα και μου εξήγησε τι θέλει από μένα. Απλά, να κάνω την πατρόνα. Με μια φυσικότητα που ήθελα να τον σκαμπιλίσω. Μα, πείθω εγώ για «μαντάμ»;
Δύσκολη μετάβαση. Δεν μπορείς να τη φανταστείς. Ζήλεψα. Τι, άραγε; Συνέχεια το σκεφτόμουν. Γιατί ζήλεψα ή, μάλλον, τι ζήλεψα; Δεν είναι μια σκυτάλη που στην παραδίνουν έτσι απλά. Το σύστημα το ίδιο σε παραγκωνίζει. Ή η αξιοπρέπεια που κουβαλάς έτσι ώστε να ξέρεις πότε πρέπει να αποσυρθείς και να μην παρα-συρθείς.
Μου έδωσαν οδηγίες τι να κάνω, λες και δεν ήξερα. Πήγα σε κάποιο δωμάτιο και άλλαξα ρούχα. Λίγο πιο… δικά μου. Να ακουμπούν καλύτερα στο πετσί μου. Η αναφώνηση απ' τον εν λόγω κύριο ήταν: «ουάααου».
Χάρηκα. Πέτυχα, λοιπόν, το πρώτο τεστ. Αμ δε.
«Πήγαινε βάλε άλλα ρούχα» με πρόσταξε. Δεν με ήθελε «ουάααου».
Επιβάλλεται να είμαι πιο «σεμνή». Δεν γίνεται να κλέβει την παράσταση η πατρόνα απ' τις πουτάνες, επουδενί. Σκύλιασα.
Τις έβλεπα να μπαινοβγαίνουν στο δωμάτιο, ειδικά μια που ήταν και το πουλέν του μαγαζιού και έφερνα στο νου μου, τα δικά μου ατέλειωτα βράδια ανώφελης επιβεβαίωσης. Σε έναν χώρο που και σε μια κατσίκα να της φορέσεις ένα στρινγκ, κάποιος θα τη γαμήσει.
Μάλιστα, είχα και μπράβο δίπλα μου. Αυτή κι αν είναι εξέλιξη. Αλλά εγώ επέμενα σπασμωδικά στο κεφάλι μου πως δεν ήθελα να είμαι σ' εκείνο το γραφείο. Προτιμούσα τον καναπέ. Είναι τόσο νωρίς για απόσυρση και μάλιστα χωρίς χρηματοδότηση.
Μας την έπεσε και η αστυνομία, αλλά καθ` όλα νόμιμη, η υπεροψία μου έφτασε στο ταβάνι.
Έβαλα και τον τελευταίο πελάτη στο δωμάτιο, αφού πληρώθηκα και, μέσα στην πλήρη ησυχία, ακούγεται μια δυνατή φωνή: ""CUT"". Από τον ίδιο άντρα, τον συν-σκηνοθέτη της ταινίας.
Υ.Γ.: Δεν θα μπορούσα αλλιώς να παρουσιάσω την εμπειρία μου, ως ηθοποιός σε μια ταινία. Δεν είμαι ηθοποιός και η γραφή είναι ο μόνος τρόπος που ξέρω. Προσθέστε και το ότι δεν μπορώ να προδώσω στοιχεία για την ταινία, η οποία αναφέρεται στο trafiking.",False
"Starbucks . Een zoveelste overgevlogen fenomeen uit het land van hamburgers en donuts . Menig tienermeisje neemt een foto samen met zo 'n veel te grote , witte kartonnen mok . Dat is dan zogenaamd erg hip . De slimme marketeers hebben dat natuurlijk slim gezien ; de tienermeisjes zijn namelijk met velen . Daardoor weet Starbucks ook dat ze hoge prijzen mogen vragen . Die worden blijkbaar maar al te graag betaald . Ook ouderen vallen voor dit koffiehuis . Ze zijn nieuwsgierig en willen ook wel eens weten waarom er altijd zulke ellenlange rijen staan aan te schuiven aan de kassa . Erg lekker vind ik Starbucks-koffie overigens niet . Geef mij dan maar een authentieke barista die met passie zijn kleine meesterwerkjes maakt . Zulke onpersoonlijke ketens die al te hard hun best doen om authenticiteit uit te stralen , vind ik maar niets . Een enkele troost na een bezoekje kan het goede gevoel zijn wanneer je leest op welke vreemde manier ze je naam op die kartonnen mok geschreven hebben . Dat is het leukste . Een meisje genaamd Erin verandert in enkele stiftbewegingen tot een Aaron . Maar hebben we daar werkelijk vijf euro voor over ? Ik niet . Gelukkig zijn er de tienermeisjes die het bestaan van deze zaken kunnen blijven garanderen .","Dit wil niet zeggen dat er geen kunstrichtingen mogen bestaan en dat alleen maar de positieve wetenschappen gepromoot moeten worden , maar wel dat jongeren op 18-jarige leeftijd moeten beseffen dat er met sommige diploma's gewoon niet veel jobs te vinden zijn . Ze moeten een weloverwogen keuze maken tussen enerzijds dingen die ze graag doen en anderzijds dingen waarmee ze toekomstperspectieven hebben . Wat ook nefaste gevolgen heeft voor onze economie , zijn de vele misbruiken van werkloosheidsuitkeringen . Mensen blijven te lang wachten om opnieuw werk te zoeken . Deze misbruiken bedreigen de sociale zekerheid . Deze reden speelt een grote rol in de oppositie tegen welvaartsvaste uitkeringen . Politici willen tegengaan dat Vlamingen die zelfs geen intentie hebben om op zoek te gaan naar een job , zouden profiteren van de uitkeringen . Er zijn verschillende maatregelen die getroffen kunnen worden . Eerst en vooral moet de overheid er vooral voor zorgen dat de werkloosheid beperkt wordt in de tijd , niet de uitkeringen . Voor eeuwig uitkeringen ontvangen , is te lang . Dit ligt natuurlijk anders voor mensen die arbeidsongeschikt zijn . Voor hen moet de maatschappij wel een blijvende uitkering blijven voorzien . Een gelimiteerde duur kan ook een extra motivatie geven om op zoek te gaan naar een nieuwe job . Ten tweede moet de overheid werklozen ook beter begeleiden om werk te vinden . Een eeuwigdurende werkloosheidsuitkering kan echter niet . Niets bijdragen aan de samenleving , maar toch geld blijven ontvangen , dat kunnen we als samenleving niet toestaan . De werkloze moet actief op zoek gaan naar een job . Een werkloze die een passende job weigert , moet kunnen worden geschorst en hierdoor zijn werkloosheidsuitkering verliezen . Dit zou moeten worden ingesteld om profiteren tegen te gaan . De mogelijkheid tot schorsing zou ervoor zorgen dat werklozen niet op hun lauweren kunnen blijven rusten . Ook zal de beperkte duur van werkloosheidsuitkeringen ervoor zorgen dat de overheid over meer geld zal beschikken . Vorig jaar kwam het totaal aantal werklozen dat een uitkering ontving op 651 059 . Dit zorgt voor een torenhoge som die naar dit deel van onze sociale zekerheid gaat . Als we dit cijfer kunnen reduceren , kan het geld dat overblijft gebruikt worden om te investeren in bijvoorbeeld nieuwe werkgelegenheden . De huidige situatie hoeft enkel maar doorbroken te worden . Als conclusie kunnen we stellen dat de werkloosheidsuitkeringen beperkt moeten worden . Dit geeft motivatie om nieuw werk te zoeken , en maakt meer geld vrij voor de overheid om jobs te creëeren . Ook zou er een betere poging moeten gedaan worden door de overheid om werklozen beter begeleiden en ook jongeren bewuster te maken van hun studiekeuze . ' Werken maakt gelukkig ' , laat ons dat geluk iedereen gunnen .",True
"Oh, philosophers may sing, etc.

                                   Yes, it really is a very pleasant existence.  They're
  all so singularly kind and considerate.  You don't find them
  wanting to do this, or wanting to do that, or saying ""It's my
  turn now.""  No, they let us have all the fun to ourselves, and
  never seem to grudge it.

It makes one feel quite selfish.  It almost seems like
  taking advantage of their good nature.

How nice they were about the double rations.

Most considerate.  Ah! there's only one thing wanting to make us thoroughly comfortable.

And that is?

 The dear little wives we left behind us three months  ago.

Yes, it is dull without female society.  We can do
  without everything else, but we can't do without that.

And if we have that in perfection, we have everything.
  There is only one recipe for perfect happiness.

                       

                 Take a pair of sparkling eyes,
                      Hidden, ever and anon,
                           In a merciful eclipse--
                 Do not heed their mild surprise--
                      Having passed the Rubicon,
                           Take a pair of rosy lips;
                 Take a figure trimly planned--
                      Such as admiration whets--
                           (Be particular in this);
                 Take a tender little hand,
                      Fringed with dainty fingerettes,
                           Press it--in parenthesis;--
                 Ah! Take all these, you lucky man--
                 Take and keep them, if you can!

                 Take a pretty little cot--
                      Quite a miniature affair--
                           Hung about with trellised vine,
                 Furnish it upon the spot
                      With the treasures rich and rare
                           I've endeavoured to define.
                 Live to love and love to live--
                      You will ripen at your ease,
                           Growing on the sunny side--
      You're a dainty man to please
                           If you are not satisfied.
                 Ah! Take my counsel, happy man;
                 Act upon it, if you can!

            Here we are, at the risk of our lives,
            From ever so far, and we've brought your wives--
            And to that end we've crossed the main,
            And don't intend to return again!","I am the last person to insult a British sailor, Sir Joseph.

You are the last person who did, Captain Corcoran. Desire
that splendid seaman to step forward.

                          
No, no, the other splendid seaman.

Ralph Rackstraw, three paces to the front--march!

If what?

I beg your pardon--I don't think I understand you.

If you please.

Oh, yes, of course. If you please.

You're a remarkably fine fellow.

 Yes, your honour.

And a first-rate seaman, I'll be bound.

There's not a smarter topman in the Navy, your honour, though I
 say it who shouldn't.

Not at all. Proper self-respect, nothing more. Can you
dance a hornpipe?

No, your honour.

That's a pity: all sailors should dance hornpipes. I will
  teach you one this evening, after dinner. Now tell me--don't be
  afraid-- how does your captain treat you, eh?

A better captain don't walk the deck, your honour.

Aye; Aye!

 Good. I like to hear you speak well of your commanding
  officer; I daresay he don't deserve it, but still it does you
  credit. Can you sing?

I can hum a little, your honour.

Then hum this at your leisure. It is a song that I have composed for the use of the Royal Navy. 
It is designed to encourage independence of thought and action in the
 lower branches of the service, and to teach the principle that a  British sailor
  is any man's equal, excepting mine. Now, Captain Corcoran, a word with
  you in your cabin, on a tender and sentimental subject.

Aye, aye,

    Sir Joseph Boatswain, in commemoration of this joyous
  occasion, see that extra grog is served out to the ship's company
  at seven bells.

Beg pardon. If what, your honour?

If what? I don't think I understand you.

If you please, your honour.

What!

The gentleman is quite right. If you please.

 If you please!",True
"Tres números y tres letras
Con cariño para Gonzalo Oliveros y toda la banda de RMX
La naturaleza suele hacer las cosas como le conviene sin que le preocupen, en lo más mínimo, los planes de los mortales. Es algo que no depende de nosotros y además hay que adaptarse. Lo que sí podemos elegir es nuestra actitud ante el Sol o la lluvia y esa elección afecta a los demás. FIESTA DE LA SALUD
Los eventos dependen del clima, desde luego, pero también —y quizá en mayor medida— de la actitud de los organizadores y asistentes. Para cuando lean estas líneas, el evento al que me quiero referir hoy habrá finalizado —lo más probable, que sin contratiempos— y tendremos una página más en historia del 212RMX, que este año llega a su novena emisión.   
Quizá algunos de ustedes no hayan escuchado hablar de este festival de música único en muchos aspectos. Permítanme ponerlos en antecedentes. Desde hace unos cinco años colaboro con Gonzalo Oliveros los viernes en el programa de radio Coup d’Etat o Golpe de Estado, que trasmite la estación RMX y se escucha en Guadalajara en el 100.3 FM. Generalmente ese día estamos Gonzalo, Pablo González, Jair Cardoso, Álvaro VR, Antonio Escobosa (Tiro) y yo, pero muchas veces llegan otros colaboradores como Joanna Pirod, Miriam Rascol, Lalo Vargas, Paul Moch, Miguel Solís, Peez y cada uno aporta algo especial al programa.
Así como me gusta escribir para MILENIO y Contenido, además de mi trabajo en UnoTV, me gusta la radio. RMX es producto del  esfuerzo de mucha gente y en particular de la entrega y conocimiento musical de Gonzalo y su muy talentoso equipo de colaboradores. (En éste grupo no me incluyo, porque mi sapiencia musical es limitada, pero he aprendido muchísimo con ellos). Hace casi nueve años, a 212 días de que había iniciado la estación, se realizó un concierto en un bar de Guadalajara con unos 100 o 150 asistentes. Ese fue el primer 212RMX. En esos años la idea ha ido evolucionando hasta ser el evento musical gratuito más importante de la Perla tapatía con cinco escenarios y más de 100 mil asistentes.
Cada vez que he tenido oportunidad de asistir ha sido para mí un aprendizaje. No solo de música, sino de la actitud de gente de la estación con la que tengo oportunidad de colaborar. Están chambeando a mil y de buenas; créanme que organizar un evento así es complicado, además de cansado. Se requieren meses de planeación, preparación, negociación y una buena dosis de paciencia para ajustarse a los cambios. Hay un millón de detalles que resolver: listas enormes de lo que requiere cada banda para su presentación, acreditaciones, transporte, alojamiento, además del cuidado de los espacios públicos, catering para bandas y voluntarios, requerimientos técnicos en los escenarios y un largo etcétera. 
Esas horas de trabajo y planeación, rinden fruto cada año en Avenida Chapultepec, en Guadalajara (y ahora también en Malecón Tajamar, Cancún). Es frecuente ver a padres con sus pequeñines en hombros, paseando, coreando sus rolas favoritas en uno de los cinco escenarios, tranquilos, contentos. Novios caminando de la mano, grupos de amigos sonriendo y familias completas; sí, abuelos, padres y nietos sonriendo y coreando música de alguna de las bandas.
Considero que lo que hace único al 212RMX y lo distingue de otros festivales es la intención con la que fue creado: que la gente “tome las calles” en el sentido de hacerlas propias, salir sin miedo, disfrutarlas. Tomarlas también en el sentido de adoptarlas: cuidarlas, no dejar basura en la banqueta, respetar las flores de las jardineras y, desde luego, a los demás asistentes. Es tan especial el ambiente que después de ocho años y aproximadamente medio millón de personas sumadas en esos eventos, salvo algunas jardineras (que posteriormente se repararon), el saldo es blanco.
Al igual que 212RMX es un reflejo de sus organizadores y asistentes, el país es reflejo de nuestras acciones y actitud. Cada uno de nosotros juega un papel determinante en el presente y futuro de México. El cómo nos comportamos, cómo tratamos a los vecinos, el respeto a las leyes, áreas públicas, señales de tránsito, etc. Si llegamos a un evento con una actitud prepotente le arruinaremos el evento a muchos. De la misma forma, si no tenemos una actitud cívica, haremos la vida difícil a muchos. ¿Se imaginan cómo cambiaría el tránsito de nuestra ciudad si todos respetáramos a rajatabla las normas? Por ello, para buscar un cambio en nuestro entorno, hay que empezar por uno mismo. No hay de otra.
212RMX son solo tres números, tres letras. Para mí son sinónimo de buena música y un cambio de actitud. Cambiar para respetar al otro, informarnos, leer, cuestionar. Gracias, Gonzalo, por este espacio y la oportunidad de formar parte de este equipo.","No te olvides de alimentar tu mente
Bien sabemos cuáles son los alimentos que nutren nuestro cuerpo, independientemente de que los consumamos o estén al alcance de nuestro bolsillo. La alimentación es importante —“somos lo que comemos”, dicen algunos—  y nos preocupa. Entendemos que es fundamental consumir frutas y verduras, carbohidratos y proteínas; además, sabemos cuáles son mejores que otros, los que tienen antioxidantes, omega 3 o vitaminas. Huimos de la comida chatarra como si del mismo diablo se tratara (o eso decimos, porque la realidad es que veo los restaurantes especializados en comida chatarra llenos todos los días). Nos preocupamos por los nutrientes y las calorías y nos esforzamos por comer saludable, además de que tenga un buen sabor. 
Por supuesto que cuidar de la nutrición está muy bien, pero también habría que preocuparnos por el “alimento” para nuestra mente. ¿Qué tanta atención ponemos a lo que vemos, leemos y escuchamos? ¿Nos nutre y aporta o es más bien pura comida chatarra? Es una elección personal. Al igual que cuidamos nuestro cuerpo podemos preparar “comida” de primera calidad para nuestra mente: leer un libro, asistir a un concierto, una conferencia o al teatro.
La semana pasada estuve en el Hay Festival en Xalapa. Éste es un festival de literatura que inició en Gales, Reino Unido, hace unos 25 años y desde hace cuatro reúne a grandes personajes en Xalapa, Veracruz. En esta ocasión, por ejemplo, pude reír con el humor de Salman Rushdie, entender la importancia de la oscuridad en una entrevista con Paul Bogart (les conté la semana pasada), también tuve una conversación con el autor brasileño Marçal Aquino, quien escribió Recibiría las peores noticias de tus lindos labios, sobre ese estado de “locura” que nos produce el amor. Escuché a la bloguera Yoani Sánchez hablar de 14ymedio.com, que tiene como propósito ofrecer a los cubanos una fuente de información confiable.
Asistí a la conversación de Eduardo Rabasa, editor de Sexto Piso, y con el autor y periodista español Xavi Ayén sobre su primera novela (muy buena, por cierto) La suma de los ceros. Confieso que me quedé con ganas de entrevistar a mucha gente, entre ellos a Nell Leyshon, Joumana Haddad y Álvaro Enrigue, (con el que pude platicar brevemente sobre su novela Muerte súbita, una de las que más me ha gustado en los últimos meses).
Álvaro Cueva nos dice siempre que “luchemos” por ver tal o cual programa en la tv; yo digo lo mismo de este festival: “luchen” por ir en octubre del año que entra. Mientras tanto, hay muchas actividades que nos pueden proporcionar un muy buen alimento para la mente. En Guanajuato tenemos al Festival Internacional Cervantino con unos invitados de lujo como son Japón y Nuevo León. En unos días comienza Tijuana Innovadora, una maravilla de evento que organiza don Pepe Galicot y un gran equipo, que reúne durante unos días a destacados personajes en esa vibrante e innovadora ciudad que es Tijuana. Si tienen oportunidad de asistir, no se la pierdan. Este fin de semana están en la Ciudad de México la Feria Internacional del Libro en el Zócalo y el Corona Capital.
Si quieren buscar un buen alimento para la mente: basta con revisar las opciones culturales en nuestra ciudad. Seguramente encontraremos algo interesante: eventos de poesía, danza, teatro, entre otras, a precios razonables. Por ejemplo, en el Museo Tamayo está la exposición de Yayoi Kusama, que ha sido vista por más de 2 millones de personas en otros países y vale la pena aguantar las filas para verla. Lo mismo digo de la exposición En esto ver aquello, Octavio Paz y el arte, que se presenta en el Palacio de Bellas Artes y reúne artistas de la talla de Picasso, Pollock, Leonora Carrington, la famosa pintura de sor Juana de Cabrera y una de mis piezas prehispánicas favoritas: El aviador que generosamente prestó a la exposición el Museo de Antropología de Xalapa. En el Museo Soumaya Plaza Carso está la exposición de Sofía Loren México Ayer, hoy y mañana. Busquen los horarios de las visitas guiadas; con suerte, les toca la de Raquel Gutiérrez (@raquetadetenis), quien es una maravilla.
Si  somos lo que comemos, el alimento que le damos a nuestra mente nos define como seres humanos. No estamos obligados a escuchar, ver y leer basura. Afortunadamente, existen miles de libros, exposiciones, conciertos que nos enseñan, cuestionan, sorprenden, enojan, maravillan y nos obligan a reflexionar. Al igual que nos reunimos para compartir los alimentos con quienes queremos, podemos compartir con ellos esta “comida para la mente” y recomendar lo bueno que hemos leído, visto o escuchado. Buen domingo.",True
"Ακούω μια φράση κι αναρωτιέμαι αν ακούω καλά: «Θεωρούμε ότι αυτή η οργάνωση, (Χρυσή Αυγή) που η δράση της βρίσκεται έξω από τα όρια της νομιμότητας, δεν είναι μια τυχαία οργάνωση, αλλά είναι το μακρύ χέρι του συστήματος…»
Απόσπασμα από το λόγο του Τσίπρα. Κάτι μου θυμίζει… α, ναι, το είδα προχτές γραμμένο σε κάποιο άρθρο. «Η Χρυσή Αυγή είναι συστημική».

Δεν πρόκειται για ρητορικό σχήμα εν τη ρύμη του λόγου, αλλά για μια ιδέα που κυκλοφορεί και γράφεται, για ένα κλισέ περίπου αυτονόητο.

Τι πάει να πει αυτό; Ποιανού συστήματος είναι μακρύ χέρι η ΧΑ;

Υποθέτω ότι εννοούν το καπιταλιστικό σύστημα. Τι άλλο; Να εννοεί κάποιο άλλο σύστημα; Κάποιο μυστικό σύστημα που λειτουργεί εντός του φανερού συστήματος; Κάποιο σύστημα που δεν το αντιλαμβανόμαστε εμείς οι κοινοί θνητοί, το οποίο κρύβεται ύπουλα στους θεσμούς και τους νόμους κι όταν τα βρίσκει σκούρα βγάζει το μακρύ του χέρι για να σκεπάσει τη γύμνια του;

Θα ήθελα να καταλάβω περισσότερα. Αν το δημοκρατικό πολίτευμα είναι το σύστημα, τότε δεν μπορεί αυτό το ίδιο να έχει μακρύ χέρι μια ναζιστική οργάνωση. Ο ναζισμός ήταν απόλυτος εχθρός της δημοκρατίας, όπως ξέρουμε. Ή μήπως δεν το ξέρουμε; Το πρώτο πράγμα που κατάστρεψε στη Γερμανία ήταν η Βουλή. Στο όνομα της δημοκρατίας τον πολέμησαν και τον νίκησαν το ναζισμό και το φασισμό οι Άγγλοι κι οι υπόλοιποι ευρωπαίοι, με τους Έλληνες μαζί. Ο ναζισμός μισεί τη δημοκρατία, η δημοκρατία είναι εξ ορισμού αντίθετη με τον ναζισμό.

Αλλά μπορεί ο Τσίπρας και οι διάφοροι αρθρογράφοι που μεταχειρίζονται το κλισέ αυτό, να μην εννοούν τη δημοκρατία όταν μιλάνε για σύστημα, να εννοούν απλώς τον καπιταλισμό. Οι ναζί συνεργάζονταν με το κεφάλαιο, απόδειξη η βιομηχανία των όπλων. Όμως οι ναζί είχαν στόχο την επιστροφή στη δουλοκτητική κοινωνία, κι είχαν αρχίσει να εφαρμόζουν το όραμα τους σε κατακτημένες χώρες όπως η Πολωνία και η Ουκρανία. Χρησιμοποιούσαν δούλους, είχαν ξαναδημιουργήσει από την τέφρα του, από τη σκόνη του, από τη νοσταλγία τους, το δουλοκτητικό σύστημα της αρχαιότητας, με βάση τη ρατσιστική ιδεολογία. Το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την αστική δημοκρατία, όσο διεφθαρμένη κι αν είναι, όσο ατελής κι αν είναι, όσο ταξική, άνιση, άδικη και υποκριτική κι αν είναι.

Ο ρατσισμός, ο οποίος κάποτε ήταν επίσημη ιδεολογία σε συντάγματα και καθεστώτα, ο οποίος στηριζόταν σε επιστημονικές εργασίες που απασχολούσαν επί αιώνες στρατιές σοφών, έχει εξοβελιστεί από τους νόμους και τα συντάγματα. Οι εκδηλώσεις του απαγορεύονται και σε πολλές νομοθεσίες τιμωρούνται. Μπορεί να είναι υποκριτικό αυτό, γιατί μέσα τους οι άνθρωποι παραμένουν αρκετά ρατσιστές, αλλά είναι μια διεθνής κατάσταση που δεν επιβλήθηκε εύκολα κι αυτόματα. Επί χιλιετίες οι άνθρωποι πολεμούσαν για τις φυλές τους, κι έγινε μεγάλος αγώνας για να ξεπεραστεί αυτή η φάση της ανθρωπότητας. Η Ευρώπη πέρασε έναν φριχτό πόλεμο για να πάρει απόφαση να δηλώσει επίσημα, με τα κράτη, τις κυβερνήσεις της, τις ενώσεις της, τις συνθήκες της, ότι δεν δέχεται το ρατσισμό πουθενά. Ακόμα κι αν δεν τα έχει καταφέρει να τον ξεπεράσει εντελώς, αγωνίζεται πάντως. Η ύπαρξη του ΟΗΕ, κάθε προσπάθεια για συνεννόηση, ειρήνη, συνεργασία, βασίζεται σ` αυτή την αρχή. Δεν έχει επιβληθεί παντού, πάρα πολλοί άνθρωποι δεν την αναγνωρίζουν μέσα τους, το σύστημα όμως, θες να το πεις καπιταλισμό, θες να το πεις αστικό και ταξικό, όπως και να το πεις, το Σύστημα δεν έχει καμία σχέση με την δηλωμένη, γραμμένη, επισημότατη ναζιστική άποψη περί ανώτερης φυλής, με το στόχο για δουλοκτητικές κοινωνίες που θα στηρίζουν τις στρατιωτικού τύπου ζωές των ανώτερων.

Το Σύστημα αυτό στο οποίο ζούμε είναι προϊόν πολέμων και επαναστάσεων, διεργασιών προόδου με μεγάλο κόστος, αποφάσεων με μεγάλο βάρος. Κάποτε το σύστημα είχε ευγενείς και δουλοπαροίκους, είχε τάξεις ανώτερες και κατώτερες, είχε ανισότητες θεσμοθετημένες. Χύθηκε πολύ αίμα, δούλεψαν πολλοί φιλόσοφοι για να αλλάξουν και να είναι βασισμένοι στην ισότητα οι θεσμοί του. Δεν τους έκανε δώρο κανένας θεούλης γραμμένους σε πλάκες. Και κάθε στιγμή υπάρχει δουλειά για φιλοσόφους, νομικούς, δημοσιογράφους και πολιτικούς που θέλουν να εντοπίζουν ανισότητες και να προσπαθούν να πετύχουν μεγαλύτερη ισότητα.

Εν ολίγοις, δεν γίνεται να λέτε τέτοια πράγματα, κύριε Τσίπρα και κύριοι όλοι εσείς αρθρογράφοι που τα λέτε σαν αυτονόητα και θεωρώντας τα μεγάλη εξυπνάδα. Το παρόν σύστημα και ο ναζισμός είναι παλιοί εχθροί. Κι όταν μιλάτε για νομιμότητα και τα όρια της, τι εννοείτε δηλαδή; Αυτή η ίδια νομιμότητα δεν είναι το σύστημα; Οι αντιφάσεις, οι σοφιστείες και τα λογικά άλματα είναι το μακρύ χέρι του Καραγκιόζη -πολιτικού που ψαρεύει στα θολά νερά.","Μια μέρα μόνο μείναμε στο Λονδίνο και τριγυρίσαμε στους δρόμους. Νόμιζα ότι το έχω μάθει, είχα μείνει 3 βδομάδες την τελευταία φορά, αλλά πέρασαν 5 χρόνια και το είχα ξεχάσει, έτσι ασχολήθηκα κυρίως με το να βεβαιωθώ ότι κάποια βασικά του σημεία βρίσκονται στη θέση τους. Τα πολύ βασικά, όπως οι δρόμοι με τα μαγαζιά, όπου γινόταν χαμός. Μποτιλιαρισμένα τα αυτοκίνητα, κόσμος στα πεζοδρόμια και σημαίες όλων των κρατών του πλανήτη να ανεμίζουν και να βρέχονται εναλλάξ δημιουργώντας πανηγυρική ατμόσφαιρα και πανηγυρικό άγχος.
Πώς θα τη βγάλουμε στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, αναρωτιούνται οι Λονδρέζοι. Στα γραφεία, που δεν κλείνουν τον Αύγουστο, προτείνονται διάφορες ιδέες: να πιάνουν δουλειά στις 6.30 το πρωί και να τελειώνουν νωρίτερα για να αποφεύγουν τις ώρες αιχμής, ας πούμε. Οι εργαζόμενοι στην πόλη δεν είναι καθόλου ενθουσιασμένοι, σε αντίθεση με τα κτίρια που φωτίζονται και στολίζονται και δηλώνουν την περηφάνια τους για τη συμμετοχή στους Αγώνες.
Η δική μας πικρή ελληνική εμπειρία, ο ωραίος εκείνος ενθουσιασμός και η απογοήτευση που τον ακολούθησε, δίνει στους έλληνες λονδρέζους το προνόμιο μιας ειρωνικής αποστασιοποίησης. Μου δείχνουν γελώντας ένα σωρό έργα που ακόμα δεν έχουν τελειώσει. Η πόλη είναι γεμάτη εργοτάξια και γερανούς. Για να μη λένε για μας μόνο, ότι τα κάνουμε τελευταία στιγμή. Όλοι το ίδιο παθαίνουν, η διοργάνωση είναι όλο και πιο δυσβάσταχτη, έχει κάτι το τερατώδες. Από την ασφάλεια, που καταβροχθίζει εκατομμύρια, μέχρι την τελετή έναρξης που καταβροχθίζει άλλα εκατομμύρια, οι αριθμοί τρομάζουν. Μα δεν δημιουργούνται θέσεις εργασίας, ρωτώ τους απελπισμένους άγγλους φίλους μου. Κουνάνε το κεφάλι φρικαρισμένοι. Όλος ο κόσμος θα ήθελε να παρατήσει την πόλη εκείνες τις μέρες, με βεβαιώνουν, αλλά δεν μπορεί.
Θυμάμαι εμάς το 2004, τη δική μου οικογένεια που αντί να παρατήσει την Αθήνα έμεινε εδώ με ενθουσιασμό, αγόρασε εισιτήρια διαρκείας και δεν άφησε άθλημα για άθλημα. Όλοι εκτός από μένα, που εντάξει, δεν έχω συνηθίσει τον αθλητισμό. Τι ευτυχισμένοι που ήταν όλοι τους στις φωτογραφίες στο στάδιο, και πόσο ήξεραν καλύτερα από μένα τα χρόνια που ακολούθησαν πόσο άξιζαν όλα αυτά τα ολυμπιακά ακίνητα που εγκαταλείφθηκαν στη φθορά ή στα σπεκουλαρίσματα. Τέλος πάντων.
Γιατί θέλουν με τόση μανία οι πόλεις να αναλαμβάνουν Ολυμπιακούς; Τι ανάγκη έχουν πόλεις τόσο μεγάλες και πλούσιες όπως το Λονδίνο και το Παρίσι, να επενδύουν χρήματα σε μια υπόθεση πολύ αμφίβολης κερδοφορίας; Σάμπως χρειάζονται διαφήμιση τα μέρη αυτά; Δεν είναι πασίγνωστα, δεν είναι πρότυπα και αντικείμενα πόθου παγκοσμίως; Είναι ένα μυστήριο στο βάθος, εκτός από τη θολή αυτή ιδέα της παγκοσμιότητας που έχουν οι Ολυμπιακοί, αυτή την αίσθηση ότι υπάρχει αυτό το πράγμα που ονομάζουμε ανθρωπότητα και μπορεί να βρει τρόπους συνύπαρξης, να θεσμοποιήσει κάπως τον ανταγωνισμό, να τον ελέγχει, να τον απολαμβάνει. Μια προσπάθεια σισύφεια, μια αυταπάτη, αλλά πώς να της αντισταθείς;
Το βραδάκι στην τόσο ανακουφιστική βόλτα δίπλα στον Τάμεση, σε αυτό το μονοπάτι που φτιάχτηκε πριν μερικά χρόνια για να χαίρονται οι κάτοικοι την πόλη τους, συναντάμε πιάνα που έχουν τοποθετηθεί σε διάφορα δημόσια μέρη για να παίζει όποιος θέλει. Όλα έχουν κόσμο γύρω τους, παρέες που παίζουν κι ακούνε μουσική. Είναι το πιο όμορφο πράγμα που είδα στο προολυμπιακό Λονδίνο. Τριγυρίζαμε παρέα με έναν πιανίστα, αλλά δεν πετύχαμε ούτε ένα άδειο πιάνο να παίξει λίγο για μας.",True
"El pasado omnipresente
¿Qué pasaría si hechos similares a los del 2 de octubre de 1968 ocurrieran en el 2014? ¿Qué ocurriría si el Ejército disparara contra civiles desarmados? ¿Cómo responderían el sistema judicial y el Ejército y sus instituciones? ¿Presenciaríamos a un presidente que reconoce culpas o permite a los militares de alto rango evadirlas? ¿Presenciaríamos a una Suprema Corte que se erige en defensora de los derechos humanos y las garantías individuales o que los ignora? ¿Presenciaríamos a unas televisoras que reportan cabalmente lo ocurrido o aplauden al presidente por actuar con la mano firme mientras celebran que “fue un día soleado”? ¿Los partidos se aprestarían a denunciar a los responsables o intentarían “blindarlos”, como lo hizo el PRI con Cuauhtémoc Gutiérrez? ¿La impunidad inaugurada hace 46 años sería combatida por todos los niveles de gobierno, o más bien los involucrados intentarían protegerse entre sí? ¿El pasado seguiría siendo presente?
En su admirable libro Living in Truth, Vaclav Havel escribe: “En los nuevos tiempos debemos descender hasta el fondo de nuestra miseria para entender la verdad, tal como uno debe descender al final del pozo para ver las estrellas”. Pero en México, en torno al tema de la verdad, estamos atorados a la mitad del camino: el país no desciende hasta el fondo del pozo, pero tampoco sale de él. En México la transparencia tarda en venir y seguimos esperando, como en el caso de Tlatlaya. En México el fin de la impunidad todavía no es un principio apoyado desde el poder, como en tantos casos de priistas prominentes. Ante la guerra sucia del pasado prevalecen las incógnitas del presente. Ante los abusos de ayer persisten los abusos de hoy. Al lado de las familias deshechas de 1968 están paradas las familias de la matanza de San Fernando, entre tantas más. Pasa el tiempo y el esclarecimiento se convierte en una demanda de ciudadanos ignorados, en una colección de hojas marchitas, en una amnesia obligada.
Una amnesia peligrosa, porque, como dice la frase célebre de George Santayana, “aquellos que se olvidan del pasado están condenados a repetirlo”. En México hubo y hay muertos y heridos producto de la violencia desde el Estado. En México hubo y hay perseguidos y desaparecidos. Allí están sus rostros desfigurados, sus narices rotas, sus ojos amoratados, sus familiares desesperados.
En casos de tortura hay víctimas que caminan cojeando. En casos de desapariciones hay familiares en busca de información. En casos de asesinatos políticos hay testigos que han tenido que callar. En casos de corrupción hay todavía cuentas por rendir. Todas las víctimas –las viudas de Acteal, los parientes de perredistas asesinados y campesinos acribillados, todos los que tienen algún muerto o herido, todos los que han contemplado un acto de corrupción– merecen saber que las cosas han cambiado. Me­recen saber que los torturadores y represores y desfalcadores forman parte del pasado. Merecen ser tratados como ciudadanos con derecho a obtener información sobre un Estado que los ha maltratado. La verdad misma entraña una forma de justicia; entraña la reparación de un mundo moral en el que las mentiras son mentiras, las verdades son verdades, y el Estado no es impune.
Pero la impunidad persiste a 46 años del ’68 porque nunca ha sido verdaderamente combatida. Porque nunca se dieron las consignaciones de los responsables de la matanza del 10 de junio de 1971. Porque nunca hubo asignación de responsabilidades a Luis Echeverría y a Mario Moya Palencia y a Pedro Ojeda Paullada y al Ejército Mexicano. Porque nunca hubo un rompimiento claro con el pasado. Porque el presente lo emula. Con la tortura que no termina; con una CNDH que actúa tardía y torpemente en el caso de Tlatlaya; con un sistema judicial que sigue encarcelando a inocentes mientras fabrica culpables; en México, el país donde siempre hay corruptos señalados pero nunca corruptos encarcelados. Y donde todo esto es normal.
Los errores, los escándalos y las fallas no son indicio de catástrofe sino de continuidad. El coyotaje practicado por las televisoras, o la pederastia protegida por un gobernador, o la fortuna ilícita acumulada por un amigo del presidente, o el conflicto de interés de un miembro del gabinete cumpliendo la tarea de supervisar la reforma energética que beneficia a su negocio familiar, no son motivo de castigo sino de chisme. No son síntoma de un cáncer a punto de metástasis, sino de una urticaria con la cual el país se ha acostumbrado a convivir. La permanencia en el poder público de quienes violan sus reglas más elementales desde 1968 es lo acostumbrado, tolerado, aceptado. Hay demasiados intereses en juego, demasiados negocios qué cuidar, demasiados personajes qué proteger.
Así se vive la política en México. Así la padecen sus habitantes, víctimas involuntarias de una clase política que, como sentencia el Financial Times, “sigue sirviéndose a sí misma”. Lo que Graham Greene llamaría the heart of the matter, “el corazón del asunto”: un sistema político y un andamiaje institucional construido sobre los cimientos de la impunidad garantizada, la complicidad extendida, la protección asegurada, la ciudadanía ignorada desde 1968. Un sistema que sobrevive gracias a la inexistencia de mecanismos imprescindibles de rendición de cuentas, como la reelección. Dado que nunca hubo un deslinde con las peores prácticas del pasado, sobreviven en el presente. Dado que nunca hubo un estado de derecho real, ahora resulta imposible apelar a él. Dado que nunca se diseñaron instrumentos para darle peso a la sociedad, ahora no acarrea grandes costos ignorar sus demandas o atenderlas teatralmente.
Por ello el verdadero reto para el gobierno y la sociedad es entender el significado de un verdadero “Nunca más”. Y eso entrañaría combatir la cultura de la impunidad en los lugares donde nació y creció: en Los Pinos y en el Ejército y en el SNTE y en el sindicato petrolero y en la gubernatura de Puebla, entras tantos sitios más.
Por ello –a 46 años del 2 de octubre de 1968– se vuelve imperativo reclamar la necesidad de la indignación moral. Reclamar con razón que no se preserva el orden potenciando la impunidad, no se construye una sociedad democrática permitiendo la falta de rendición de cuentas de sus élites, no se trascienden los crímenes del pasado y del presente olvidándolos.
Por ello, a 46 años del ’68, no son tiempos de olvidar y archivar. Siguen siendo tiempos de esclarecer y sancionar. No son tiempos de perdón y olvido. Siguen siendo tiempos de justicia y exigencia. No son tiempos de celebrar lo mucho que México ha cambiado. Siguen siendo tiempos de reconocer cuánto le falta por hacerlo. Siguen siendo tiempos de exigir que quienes gobiernan tengan un mínimo de decencia. Porque, como ha escrito Gilberto Rincón Gallardo sobre quienes murieron aquella tarde del 2 de octubre de 1968: “Podían haberlos detenido. Podían haberlos consignado. Podían haberlos juzgado”. Y ese sigue siendo el reto ante quienes participaron y siguen participando en actos de violencia y corrupción y encubrimiento estatal. Denunciarlos, detenerlos, juzgarlos, castigarlos. Hoy y siempre, para que el pasado no siga siendo omnipresente.","Especialistas del desprecio
La semana pasada un amigo me pregunto mientras hablábamos: ¿Te has dado cuenta que hay gente que se aferra a exigirle a su pareja cosas que no puede cumplir? Me quedé mirándolo sin saber qué contestar. Él continuó: “Ante las exigencias imposibles, el otro manda todas las señales posibles de que está incapacitado para cumplir ya sea porque no quiere, no puede, o bien, tiene una circunstancia “x” que se lo impide. Y a pesar de ello, se lo siguen exigiendo. ¿Por qué lo hacen si saben que no se los pueden dar?”
Mi amigo Ramón tiene razón. Hay quienes pasan su vida en el absurdo, pidiendo lo imposible a quienes aman, sabiendo que no lo pueden cumplir. Después de todo, si alguien los conoce bien, eres tú. Sabes cuáles son sus fortalezas y debilidades; sabes qué es lo que pueden hacer y lo que está más allá de sus capacidades. Entonces, ¿por qué pedir algo imposible? Ojo: No estamos hablando de cambios posibles. La gente puede cambiar. Conocemos a personas que han dejado sus adicciones, otrora flojonazos que corren maratones y reconocidos mujeriegos que se convierten en un ejemplo de fidelidad. Aquí no se trata de cambiar, sino de pedir imposibles.
Estos “exigentes” tampoco buscan que su pareja saque lo mejor de sí mismo para que alcance una meta. Por el contrario, plantean una meta inalcanzable.“Es que no ves a tus hijos, jamás estás en casa, ellos te necesitan…” le reclamaba una mujer a su esposo. Evidentemente no los veía. Trabajaba de sol a sol en una empresa a la que le tomaba llegar casi dos horas. Tenía que salir muy temprano y no podía llevar a sus hijos a la escuela, ni llegar a comer. Para cuando volvía a casa los pequeños estaban dormidos o listos para irse a la cama. Trató de buscar un trabajo que estuviera más cerca. No lo obtuvo. Desde luego que quería pasar más tiempo por su familia, pero en ese momento le era imposible; era eso o no tener trabajo. A pesar de saberlo, su mujer seguía todos los días con la cantaleta. Parecería que el hacerlo sentir mal, la hace sentir bien.
El tema económico que de por sí es una gran fuente de problemas entre las parejas, es campo fértil para que broten éstas exigencias imposibles. Seguramente conocen a alguien que se queja de los “pocos” ingresos de su pareja, (a pesar de que trabaja 12 o 14 horas al día) y lejos de apoyar, exigen y gastan de más. Estos inconformes, pasan horas quejándose amargamente de que no pueden vivir al nivel que estaban acostumbradas o que sus hijos, —quienes desde luego merecen lo mejor—, no tengan las oportunidades que ellos consideran que debiesen tener.  Además de echárselo en cara a su pareja, lo comentan frente a amigos o familiares. “No vivo en la colonia que vivía antes”, “esta casa está bien, pero no esa lo que estoy acostumbrada”, “ah… como me gustaría que mi hijo pudiera tener eso”, “ya olvidé lo que es tener ropa nueva” y frases por el estilo que recalcan que su pareja no es el proveedor que esperaban.
Para mi amigo, lo verdaderamente patético es que el objetivo de esas exigencias es que sean incumplidas. Sí, tal cual. Existe un deseo de corroborar la incompetencia de su media naranja. Hacerlo sentir menos, que no está a la altura, que o le puede cumplir. Algo así como recalcarle: “¡Ah! ¿Ves que no puedes?”
¿Por qué hacer esto? La clave está en el desprecio… De acuerdo con Ramón, hay mucha gente que son “merodeadores de ricos” (o wannabes) cuya única manera de sentirse medianamente importantes, que pertenecen a ese mundo ficticio es haciendo menos a los demás. Es la única manera. Es gente especializada en el desprecio. Este desprecio a su pareja, paradójicamente los hace sentir bien.
Paradójicamente, mientras más humillan a su pareja, la hacen sentir menos, hablan mal de ella, y son las eternas víctimas de esos “rufianes”; ellos son los que quedan mal. No olvidemos que finalmente fueron ellos, y solo ellos, quienes eligieron a esa persona que las “defrauda” siempre. Ellos eligieron abrirles su corazón y compartir con éstos supuestos defraudadores su existencia. Por ende, lo que en realidad están diciendo (aunque son incapaces de darse cuanta), es que no merecen algo mejor que esa persona a la que desprecian; ya que si ellos así lo quisieran, podrían estar solos o con otra persona.
El estar con alguien al que no valoramos o despreciamos es una clara radiografía de nuestros problemas. El despreciar a cualquier persona, sean familiares, empleados, jefes, amigos, conocidos, desconocidos, a quien sea, es una señal inequívoca de que tu autoestima está tan baja que tienes que encontrar fallas en el otro para sentirte bien. Alguien con una sana autoestima no trataría así a nadie y menos a alguien que ama. Sin duda el desprecio es como un espejo que simplemente refleja la baja opinión que tienes de ti mismo.",False
"Dar demasiado
“Las raíces de la educación son amargas, pero los frutos son dulces”.
Aristóteles
Siempre que usamos la palabra  “demasiado” es porque algo negativo está sucediendo. Si comemos demasiado nos sentimos mal, si gastamos demasiado nos endeudamos, si amamos demasiado no estamos hablando de amor, sino de codependencia. Demasiado, como adjetivo, significa que excede lo necesario o lo conveniente. Como adverbio significa excesivamente, y ya sabemos que los excesos no son buenos.
Frecuentemente hablamos de los problemas que ocasionan las carencias: “Pobre fulano, es que pasó muchas necesidades de niño” o “es que lo abandonó su madre, le faltó amor”, y cosas por el estilo. Es cierto que las carencias y estrecheces tienen consecuencias, pero ¿y el exceso? Rara vez hablamos o reflexionamos sobre las consecuencias del exceso ¿Qué pasa cuando damos, amamos demasiado? Evidentemente no es algo positivo. Si no es positivo en una pareja, mucho menos a nuestros hijos.
Ellos necesitan que sus padres les pongan límites. Son éstos los que crean una zona segura en la cual podemos transitar. Y, aunque a primera vista no lo parezca, a todos nos gustan los límites porque crean certidumbre. Sí sabes que puedes salir, pero que tienes que regresar a las 9:00 de la noche, de lo contrario no podrás salir durante dos semanas; te queda claro cuál es la regla y la sanción por el incumplimiento de la misma. Ya sabrás si te arriesgas a irte de parranda o no. ¿Cuándo empezar? Los límites deben de ponerse prácticamente desde la cuna; sin embargo, no lo hacemos. Cada uno tiene sus razones, pero reconozcamos que la mayoría de las veces resulta más sencillo comprar el dulce y salir del problema que soportar el berrinche dentro del supermercado y las miradas de pistola de  todos los que nos rodean, fijas sobre nosotros. Educar no es fácil, ya lo dijo Aristóteles.
El hecho de no poner límites a nuestros hijos o no enseñarles a acatarlos tiene muchas repercusiones negativas. Va mucho más allá del berrinche que comentábamos afuera del mercado porque no les compramos un juguete. La ausencia de restricciones, la sobreprotección, el hecho de darles demasiado, son factores para criar hijos con Síndrome del Emperador (o hijos tiranos) y, en algunos casos, esta problemática llega a transformarse en unas historias dolorosas de violencia filio-parental.
Para los padres, aceptar que son víctimas de la violencia filio-parental no es fácil. Como con otros problemas con los hijos, les cuesta trabajo verlo; por lo mismo, lo justifican o lo niegan. Debido a esta negación, es difícil conocer la verdadera dimensión del problema. Si nos basamos en reportes, seguramente será menor a otros tipos de violencia, pero esto no quiere decir que la violencia filio-parental no exista, simplemente significa que los padres no quieren denunciar a sus hijos. Las razones de cada uno son diferentes. Quizá para algunos será por culpa o por sentirse responsables, ya que presentar una denuncia ante la autoridad supone aceptar que se equivocaron en la educación de sus hijos. Para otros será por el mismo miedo que le tienen a sus hijos. No importa, es un tema espinoso.
Martha Alicia Chávez, autora del libro Hijos tiranos o Débiles dependientes, a quien entrevisté, considera que el esfuerzo de los padres por facilitar todo a los hijos es contraproducente:“En mi experiencia profesional he visto que mientras más les dan, más les quieren facilitar la vida, y al darles la vida masticada, más ingratos se vuelven los hijos”.
Ciertamente podemos prevenir y evitar este problema. Se requiere firmeza y educar a los jóvenes desde que están en la cuna. Enseñarles los límites, cumplir los castigos, no sobre protegerlos. Por otro lado, no debemos confundir atención y cariño con la cesión a todos sus caprichos. Una buena educación no tiene que ver con el precio de la escuela que pagamos. Hay que enseñar a nuestros hijos que la felicidad y el cariño no dependen de las cosas materiales, ya que la felicidad, como dijo Mattieu Ricard, no está en el cumplimiento de nuestros deseos, sino en la calidad de nuestras relaciones humanas.
Hace unos meses, Josefina Vázquez Mota me invitó a colaborar en un proyecto sobre este tema. El proyecto, coordinado por la propia Josefina, culminó en el libro Cuando los hijos mandan y en él colaboraron Manuel Mondragón  y Kalb, Arnoldo Kraus, Julia Borbolla, Mariana Di Bella, Laura Peralta, Carlo Claricó y una servidora. El dos de diciembre, el libro se va a presentar a las 19:00 horas en la FIL de Guadalajara, salón 4 Planta Baja; si andan por ahí, me encantaría que pasen a saludar.","El pasado omnipresente
¿Qué pasaría si hechos similares a los del 2 de octubre de 1968 ocurrieran en el 2014? ¿Qué ocurriría si el Ejército disparara contra civiles desarmados? ¿Cómo responderían el sistema judicial y el Ejército y sus instituciones? ¿Presenciaríamos a un presidente que reconoce culpas o permite a los militares de alto rango evadirlas? ¿Presenciaríamos a una Suprema Corte que se erige en defensora de los derechos humanos y las garantías individuales o que los ignora? ¿Presenciaríamos a unas televisoras que reportan cabalmente lo ocurrido o aplauden al presidente por actuar con la mano firme mientras celebran que “fue un día soleado”? ¿Los partidos se aprestarían a denunciar a los responsables o intentarían “blindarlos”, como lo hizo el PRI con Cuauhtémoc Gutiérrez? ¿La impunidad inaugurada hace 46 años sería combatida por todos los niveles de gobierno, o más bien los involucrados intentarían protegerse entre sí? ¿El pasado seguiría siendo presente?
En su admirable libro Living in Truth, Vaclav Havel escribe: “En los nuevos tiempos debemos descender hasta el fondo de nuestra miseria para entender la verdad, tal como uno debe descender al final del pozo para ver las estrellas”. Pero en México, en torno al tema de la verdad, estamos atorados a la mitad del camino: el país no desciende hasta el fondo del pozo, pero tampoco sale de él. En México la transparencia tarda en venir y seguimos esperando, como en el caso de Tlatlaya. En México el fin de la impunidad todavía no es un principio apoyado desde el poder, como en tantos casos de priistas prominentes. Ante la guerra sucia del pasado prevalecen las incógnitas del presente. Ante los abusos de ayer persisten los abusos de hoy. Al lado de las familias deshechas de 1968 están paradas las familias de la matanza de San Fernando, entre tantas más. Pasa el tiempo y el esclarecimiento se convierte en una demanda de ciudadanos ignorados, en una colección de hojas marchitas, en una amnesia obligada.
Una amnesia peligrosa, porque, como dice la frase célebre de George Santayana, “aquellos que se olvidan del pasado están condenados a repetirlo”. En México hubo y hay muertos y heridos producto de la violencia desde el Estado. En México hubo y hay perseguidos y desaparecidos. Allí están sus rostros desfigurados, sus narices rotas, sus ojos amoratados, sus familiares desesperados.
En casos de tortura hay víctimas que caminan cojeando. En casos de desapariciones hay familiares en busca de información. En casos de asesinatos políticos hay testigos que han tenido que callar. En casos de corrupción hay todavía cuentas por rendir. Todas las víctimas –las viudas de Acteal, los parientes de perredistas asesinados y campesinos acribillados, todos los que tienen algún muerto o herido, todos los que han contemplado un acto de corrupción– merecen saber que las cosas han cambiado. Me­recen saber que los torturadores y represores y desfalcadores forman parte del pasado. Merecen ser tratados como ciudadanos con derecho a obtener información sobre un Estado que los ha maltratado. La verdad misma entraña una forma de justicia; entraña la reparación de un mundo moral en el que las mentiras son mentiras, las verdades son verdades, y el Estado no es impune.
Pero la impunidad persiste a 46 años del ’68 porque nunca ha sido verdaderamente combatida. Porque nunca se dieron las consignaciones de los responsables de la matanza del 10 de junio de 1971. Porque nunca hubo asignación de responsabilidades a Luis Echeverría y a Mario Moya Palencia y a Pedro Ojeda Paullada y al Ejército Mexicano. Porque nunca hubo un rompimiento claro con el pasado. Porque el presente lo emula. Con la tortura que no termina; con una CNDH que actúa tardía y torpemente en el caso de Tlatlaya; con un sistema judicial que sigue encarcelando a inocentes mientras fabrica culpables; en México, el país donde siempre hay corruptos señalados pero nunca corruptos encarcelados. Y donde todo esto es normal.
Los errores, los escándalos y las fallas no son indicio de catástrofe sino de continuidad. El coyotaje practicado por las televisoras, o la pederastia protegida por un gobernador, o la fortuna ilícita acumulada por un amigo del presidente, o el conflicto de interés de un miembro del gabinete cumpliendo la tarea de supervisar la reforma energética que beneficia a su negocio familiar, no son motivo de castigo sino de chisme. No son síntoma de un cáncer a punto de metástasis, sino de una urticaria con la cual el país se ha acostumbrado a convivir. La permanencia en el poder público de quienes violan sus reglas más elementales desde 1968 es lo acostumbrado, tolerado, aceptado. Hay demasiados intereses en juego, demasiados negocios qué cuidar, demasiados personajes qué proteger.
Así se vive la política en México. Así la padecen sus habitantes, víctimas involuntarias de una clase política que, como sentencia el Financial Times, “sigue sirviéndose a sí misma”. Lo que Graham Greene llamaría the heart of the matter, “el corazón del asunto”: un sistema político y un andamiaje institucional construido sobre los cimientos de la impunidad garantizada, la complicidad extendida, la protección asegurada, la ciudadanía ignorada desde 1968. Un sistema que sobrevive gracias a la inexistencia de mecanismos imprescindibles de rendición de cuentas, como la reelección. Dado que nunca hubo un deslinde con las peores prácticas del pasado, sobreviven en el presente. Dado que nunca hubo un estado de derecho real, ahora resulta imposible apelar a él. Dado que nunca se diseñaron instrumentos para darle peso a la sociedad, ahora no acarrea grandes costos ignorar sus demandas o atenderlas teatralmente.
Por ello el verdadero reto para el gobierno y la sociedad es entender el significado de un verdadero “Nunca más”. Y eso entrañaría combatir la cultura de la impunidad en los lugares donde nació y creció: en Los Pinos y en el Ejército y en el SNTE y en el sindicato petrolero y en la gubernatura de Puebla, entras tantos sitios más.
Por ello –a 46 años del 2 de octubre de 1968– se vuelve imperativo reclamar la necesidad de la indignación moral. Reclamar con razón que no se preserva el orden potenciando la impunidad, no se construye una sociedad democrática permitiendo la falta de rendición de cuentas de sus élites, no se trascienden los crímenes del pasado y del presente olvidándolos.
Por ello, a 46 años del ’68, no son tiempos de olvidar y archivar. Siguen siendo tiempos de esclarecer y sancionar. No son tiempos de perdón y olvido. Siguen siendo tiempos de justicia y exigencia. No son tiempos de celebrar lo mucho que México ha cambiado. Siguen siendo tiempos de reconocer cuánto le falta por hacerlo. Siguen siendo tiempos de exigir que quienes gobiernan tengan un mínimo de decencia. Porque, como ha escrito Gilberto Rincón Gallardo sobre quienes murieron aquella tarde del 2 de octubre de 1968: “Podían haberlos detenido. Podían haberlos consignado. Podían haberlos juzgado”. Y ese sigue siendo el reto ante quienes participaron y siguen participando en actos de violencia y corrupción y encubrimiento estatal. Denunciarlos, detenerlos, juzgarlos, castigarlos. Hoy y siempre, para que el pasado no siga siendo omnipresente.",False
"¿La cuarta será la vencida?
Desde 2011, cada año México ha sido convulsionado por un importante estallido social a favor de la transformación de su corrompido sistema político. Hoy, en el cuarto año de protestas, empiezan a brotar las semillas de la concientización, la solidaridad y la organización sembradas por cada uno de los movimientos anteriores. Renacen simultáneamente las luchas de 2011 que cuestionaron la “guerra” en contra del narcotráfico, el levantamiento estudiantil de 2012 que repudió a Enrique Peña Nieto, y las movilizaciones de 2013 en contra de las “reformas estructurales” del Pacto por México. Esta poderosa síntesis dialéctica de diversos actores, causas y estrategias es lo que explica la increíble fuerza del actual movimiento global que reclama justicia para los jóvenes estudiantes de Ayotzinapa.
Nadie sabe hasta dónde llegará este proceso de efervescencia social. Pero lo que ya queda absolutamente claro es que la sociedad mexicana no es de ninguna manera apática o inconsciente. Han fracasado olímpicamente tanto la clase política como los principales consorcios mediáticos en su misión de moldear al pueblo mexicano a imagen y semejanza de la cultura individualista y consumista del norte. México sigue siendo tan latinoamericano como siempre y su pueblo luchará hasta el final para lograr una democracia verdadera, donde las autoridades rindan cuentas al pueblo humilde en lugar de a la oligarquía nacional, los intereses financieros internacionales y los mandatos de Washington.
En este momento no existe ninguna urgencia para “organizar” burocrática o programáticamente la multitud de expresiones de solidaridad que han surgido espontáneamente desde Oaxaca hasta París y desde Chicago hasta Santiago. Si bien el establecimiento de fuertes lazos de coordinación constituye sin duda una misión importante a mediano plazo, intentar ahora centralizar o estructurar formalmente estas expresiones solamente generaría embudos procesales y debates estériles. Lo verdaderamente urgente es que cada quien redoble la cantidad y la calidad de sus intervenciones sociales con el objetivo de terminar de hacer añicos lo más pronto posible el guión de la “normalidad” democrática que nos han querido vender desde el año 2000.
Cada una de las contribuciones individuales, colectivas, pequeñas o grandes, son estratégicas y sumamente importantes: las banderas blancas en el estadio de futbol de Holanda, las expresiones de repudio a los partidos políticos en Chilpancingo y Morelia, las caravanas de solidaridad hacia Iguala y Ayotzinapa, las marchas, plantones y ofrendas en plazas públicas, la edición de videos, artículos y reportajes sobre las implicaciones de la masacre, los discursos y muestras de solidaridad en conciertos y en la entrega de premios, las caravanas de concientización de los padres de Ayotzinapa a otros estados del país, la elaboración de imágenes, consignas y canciones que articulan la rabia popular, las conversaciones con los vecinos y los compañeros del trabajo y de la escuela. Habría que sacar todo el jugo posible del actual momento “revolucionario” con el fin de difundir, expandir y articular la conciencia social.
Este próximo 20 de noviembre, el 104 aniversario del inicio de la Revolución Mexicana, será sin duda un día clave para que todos expresemos nuestro absoluto repudio al narcogobierno que tiene postrada a la nación. La supuesta “transición democrática” ha resultado ser un enorme fraude. Hoy en México no manda el pueblo, sino el dinero y las redes informales del poder más sádico y corrupto. Si el 20 de noviembre todos y cada uno de los ciudadanos de México, más los millones de mexicanos residentes en el extranjero, hacemos algo para expresar nuestra indignación, aunque sea con acciones sencillas y estrictamente simbólicas, temblarían los cimientos del sistema. Constituye una enorme oportunidad para levantar la voz de manera coordinada como miembros de una gran patria que no merece ser asesinada, saqueada y desangrada todos los días.
En general, es difícil imaginar que el movimiento cumbre de 2014 termine igual de irresuelto que los anteriores, como el Movimiento por la Paz (2011), #YoSoy132 (2012) y las protestas en contra de las reformas energética y educativa (2013). Los estudiantes y los padres de familia de Ayot­zinapa tienen perfectamente claro que lograr justicia para sus compañeros e hijos caídos no depende de una conferencia de prensa de Murillo Karam o del resultado de un estudio de la Universidad de Innsbruck. Son personas que tienen una gran formación cultural y educativa, así como conciencia social, y saben que la única forma de realmente “evitar que ocurra otro Ayotzinapa” es resolver de raíz el problema de impunidad y corrupción estructurales.
Nuestros gobernantes, en cambio, todos los días hacen gala de su gran ignorancia, indiferencia e incultura. El viaje a China, la “Casa Blanca” y el avión de Enrique Peña Nieto, el maquillista de Angélica Rivera, los provocadores en Palacio Nacional, las declaraciones golpistas del general Cienfuegos, y los comentarios incendiarios de los jóvenes priistas Ana Alidey Durán y Luis Adrián Ramírez, todos revelan una podredumbre moral y ética que ha corroído al sistema político hasta la médula.
Jen Psaki, vocera del Departamento de Estado de EU, ha pedido a la sociedad mexicana “mantener la calma” frente a la tragedia de Ayotzinapa. Pero habría que recordar a la funcionaria que la “calma” fue rota ya hace muchos años por su país al imponer una absurda y criminal “guerra” militarizada, en contra del pueblo mexicano, que ha generado más de 100 mil muertos y 22 mil desaparecidos desde 2007. Más bien, lo que se requiere es trabajar sin descanso para seguir interrumpiendo la calma y la tranquilidad de los poderosos con el objetivo de un día lograr un momento de paz para el pueblo humilde y trabajador, así como un verdadero descanso para los familiares y amigos de las víctimas del sadismo institucionalizado.","La maldita corrupción
Medusa, ser mitológico, hermosa doncella hasta que fue violada por Poseidón. Esto hizo que se transformara su bello cabello en serpientes y su fin fuera convertir a todo aquel que la mirase en piedra. Medusa muere cuando Perseo le corta la cabeza y de su cuello brota Pegaso, el caballo alado. Breve versión de esta parte de la mitología griega como introducción a un tema que está presente en nuestra sociedad, una enfermedad que nos agobia, serpientes que con su veneno minan el tejido social, un rostro horripilante que nos petrifica: la corrupción.
De acuerdo con el Índice de Percepción de la Corrupción 2014 elaborado por Transparencia Internacional, México se sitúa en el lugar 103 de 175 países evaluados, con una calificación de 35/100, muy por debajo de los países desarrollados y también muy por debajo de otros países latinoamericanos como Chile y Uruguay; el peor de entre todos los que integran la OCDE. Vivimos en un país plagado de actos corruptos, cuyo resultado es un menor nivel de desarrollo económico y son una causa de la desigualdad en la distribución del ingreso.
Corrupción a todos los niveles, desde la adjudicación de contratos de obra pública, proveeduría de los gobiernos, poder contar con el servicio de limpia, conectarse a las redes de electricidad y agua, pasando por todos los trámites gubernamentales en los tres órdenes de gobierno, poder acceder a servicios médicos y educativos, recibir el correo, políticos y partidos políticos, gobernantes, policías, ministerios públicos y jueces corruptos, etcétera, un muy largo etcétera. Los mexicanos, como agentes económicos individuales, seamos personas o empresas, estamos oprimidos por un sistema de extracción de rentas con un alto costo social.
En todo acto de corrupción hay quien pierde y quien gana. Pierde el que tiene que pagar por recibir un servicio público o realizar un trámite; su nivel de bienestar se reduce porque esos recursos tienen un uso alternativo; principalmente, podían haber sido destinados a la adquisición de bienes de consumo familiar o a inversión. Ganan los funcionarios corruptos que se apropian de una renta ejerciendo ilegalmente su poder público para obtener un beneficio personal.
Lo que unos pierden lo ganan los otros; sin embargo, no es un juego de suma cero, sino uno de suma negativa. La corrupción le cuesta al país, en la forma de mayores costos de transacción, una menor inversión, obras y servicios públicos de más baja calidad, menor crecimiento económico y menor desarrollo y bienestar de los mexicanos.
La ausencia de rendición de cuentas por parte de funcionarios públicos, junto con una ciudadanía que está prácticamente indefensa ante los actos que impunemente cometen los funcionarios corruptos, se convierten en un cáncer que va destruyendo a la sociedad, en una enfermedad que inhibe el progreso económico. Contralorías y oficinas de auditorías federales y estatales van y vienen y la corrupción simple y sencillamente no se reduce y, peor aún, en muchas ocasiones aumenta.
La solución obviamente no es fácil, pero sin duda uno de los aspectos centrales en la batalla en contra de la corrupción es la transparencia y la rendición de cuentas en un entorno de democracia efectiva y abierta al escrutinio público, incluido obviamente el ejercicio del gasto público. Y esto es lo que no se tiene, a pesar de algunos pasos que se han dado en esta dirección, como es el caso del Instituto Federal de Acceso a la Información Pública.
La pregunta es ¿quién será nuestro Perseo, el que aniquile a Medusa y permita que Pegaso vuele? ¿La Comisión Nacional Anticorrupción? Lo dudo.",False
"Baile agarrado e ira de Dios
Me ha discutido algún que otro lector la veracidad de algo que afirmé aquí hace unas semanas, cuando comparaba a nuestros hispanos curas fanáticos de antaño, o de no hace tanto, con los imanes fanáticos de hoy. En concreto, mencionaba yo el todavía reciente deseo —hace sólo setenta años— de algunos obispos españoles de meter en la cárcel a quienes bailasen agarrados, porque eso era fuente de pecado y semilla de todo mal. Y en este punto debo admitir algo: cuando lo escribí me goteaba el colmillo, clup, clup, clup, porque conozco a mis clásicos y sabía que más de uno iba a entrar a por uvas. Así que, si les parece bien, hoy vamos con ello.
Tomemos, para el caso, un libro que tienen ustedes a su disposición en mi biblioteca: ¿Grave inmoralidad del baile agarrado?, se titula. Tiene 166 páginas y fue impreso en Bilbao en 1949, décimo Año Triunfal. Hace, por tanto, 65 tacos de almanaque. Con el nihil obstat de Fernando Lipuzcoa, censor, y el imprimatur de Pablo Gúrpide, vicario general de Pamplona. Y que lleva, a modo de epígrafe, una bonita cita del papa Pío Nono —“La ligereza de las señoras y señoritas ha traspasado los límites del pudor en lo que atañe a vestidos y bailes”— y otra del también papa Pío XII —“Trabajad contra la inmoralidad que agosta a la juventud”—. En cuanto al texto, un simple vistazo al índice resulta ya de lo más prometedor: Escándalo público del baile agarrado, Víctimas culpables, Insensibilidad femenina, Restauremos la conciencia del pueblo y algunos etcéteras más. Texto, por cierto, que abunda en conclusiones contundentes como ésta: “Baile agarrado, parejeo solitario, la corrupción en la aldea es más intensa que en la ciudad”, o como ésta: “La mujer, hasta ayer cáliz del hogar, padece un relajamiento alarmante de criterio y de modales”. Para concluir con estas dos perlas “Así saborean los pueblos corrompidos la lujuria provocando la ira de Dios” y “Los pueblos corrompidos son incapaces de comprender otro lenguaje que el del látigo”.
Pero no crean que el autor del libro —padre Jeremías de las Sagradas Espinas, firma el tío, con dos cojones— se queda en lo superficial. Al contrario, nuestro autor baja a la arena del argumento científico y afirma “Con frecuencia existen conmociones venéreas sin llegar a la plena saciedad de la naturaleza”, estima que “los jóvenes pierden el pudor en los tocamientos mutuos prolongados del baile agarrado, en los brazos, espalda, pecho y cintura”, considera que “los pechos en la mujer son las partes del cuerpo en las que recibe máximas conmociones carnales” o describe, lúcido, a “esas parejas de hombres y mujeres cosidas de pecho y vientre, con la conciencia hecha jirones, embriagándose de lujuria”, para rematar: “El baile agarrado debe ser totalmente eliminado de las costumbres del pueblo. Es precisa, a toda costa y cuanto antes, una reacción violenta y eficaz”. Todo eso, ojo, diez años después del término de esa otra reacción violenta y eficaz que el padre Jeremías de las Sagradas Espinas, supongo, también llamó Cruzada de Liberación.
Dirán ustedes que para qué remover viejos textos que ya no nos afectan. La respuesta es simple: no son tan viejos, y nos afectan. En primer lugar, para dejar claro que el Islam radical y su hipócrita consideración de la moralidad pública no nos caen tan lejos como creemos; y que un sacerdote con poder, un intermediario arrogante de cualquier Dios verdadero o no, imaginado o por imaginar, siempre será un peligro, use tonsura, turbante o micrófono de telediario. Por otra parte, lo admito, en todo esto hay también un asunto personal: cierta cuenta pendiente. Una cosa es la religión que, en privado y para su conciencia, practique cada cual. ¿Quién puede criticar en eso? Pero hablamos de otra cosa. Fulanos como el padre Jeremías de las Sagradas Espinas controlaron durante siglos a España desde púlpitos y los confesonarios, como los imanes controlan ahora lo suyo desde las mezquitas. El padre Jeremías, el censor, el vicario y el resto de la tropa dirigieron, o intentaron hacerlo, la vida de mi familia, de mi madre, de mi abuela, de mis antepasados, la mía propia, inmiscuyéndose en nuestra intimidad y libertad, cerrando puertas a la razón, a la cultura, a la verdadera educación. Ellos, y el agua bendita con que santificaron a quienes cebaban cárceles y paredones, nos tuvieron durante siglos en una mazmorra negra de la que todavía hoy pretenden, algunos, conservar la llave. Por eso es bueno recordar que, hace sólo 65 años, un hijo de puta con balcones a la calle exigía acabar con el baile agarrado “donde los jóvenes, unidos pecho con pecho, arden en la hoguera de la lujuria”. Y tener presente que, si lo tolerásemos, seguiría exigiéndolo. No les quepa duda.","La pizzera de Nápoles
He leído estos días Ieri, oggi e domani, la autobiografía de Sophia Loren: un libro bien escrito —ignoro quién habrá sido el negro, o anónimo autor material del asunto— que pasa revista a la vida y las películas de esta bellísima octogenaria napolitana que, durante medio siglo, encarnó en las pantallas el prototipo de la mujer italiana, con ese matiz espléndido que la generación de mi abuelo, y la de mi padre en su juventud, aún definían como una mujer de bandera. Y debo decir que la lectura de ese libro sereno y agradable me ha proporcionado momentos de intenso placer. De sonrisa cómplice y agradecida.
Tengo una antigua y entrañable deuda con Sophia Loren —La Venus latina, en buena definición de mi amigo Ignacio Camacho—, y a menudo esa deuda sale a relucir en casa Lucio, cuando Javier Marías y yo, durante alguna cena, mientras él despacha con parsimonia su habitual filete empanado, pasamos revista a las mujeres que marcaron nuestra infancia y nuestros primeros recuerdos cinematográficos. Y por encima de casi todas —Kim Novak, Grace Kelly, Lauren Bacall, Maureen O’Hara, Silvana Mangano, principalmente Ava Gardner— figura siempre Sophia Scicolone, de nombre artístico Lazzaro, primero, y Loren, al fin. Supongo que eso no resulta fácil de comprender para cinéfilos de reciente generación, más a tono con señoras plastificadas y pasteurizadas tipo angelina Jolie o Nicole Kidman; pero quien de niño o jovencito haya visto a Sophía Loren salir del mar con la blusa mojada en La sirena y el delfín o bajar de un autobús por la ventanilla en Matrimonio a la italiana, sabrá perfectamente a qué me refiero. El matiz de pisar fuerte y de poderío. La muy abrumadora diferencia.
Me ha gustado mucho que, en su autobiografía, Sophia Loren haya dedicado un largo párrafo a la película que, de la mano de Vittorio de Sica, supuso su lanzamiento como estrella del cine italiano. Se trata de El Oro de Nápoles, que siempre consideré una obra maestra, donde protagoniza el episodio de la bellísima donna Sofia la Pizzaiola —“Venite, venite a fa’ marenna! Donna Sofia ha preparato ‘e briosce!”—, que hace creer a su marido que ha perdido en la masa de la pizza el anillo que realmente olvidó en casa del amante. No es de extrañar que aquella interpretación espléndida, llena de humor, erotismo y picardía, cautivara a los espectadores y los dejase atornillados a aquella mujer durante medio centenar de películas más. Descubrí a la Pizzaiola mucho más tarde, junto con Peccato che sia una canaglia, que aquí se tradujo como La ladrona, su padre y el taxista —esa extraordinaria secuencia de Vittorio de Sica haciéndose amo de la comisaría y pidiendo café para todos—; y el niño y el jovencito boquiabiertos ante la pescadora griega de esponjas de La sirena y el delfín, la amante sin esperanza de La llave o la guerrillera española de Orgullo y Pasión comprendieron, de ese modo, que esa hembra espléndida de 1.74 m. de estatura sin tacones, que desbordaba la pantalla con sus ojos almendrados y su contundente anatomía, era también una actriz formidable, con un sentido del humor y unas cualidades interpretativas fuera de serie; que le fueron reconocidas, en la cima de su carrera, por el Oscar con que la Academia de Cine norteamericana premió su soberbia interpretación en La Ciociara, que en España, como ustedes saben, se tituló Dos mujeres.
Por todo eso, leyendo con sumo placer el libro de que les hablo, he recordado, y también me he recordado a través de sus páginas y las películas que en ellas se mencionan, incluida Pane, amore e…: aquel film delicioso donde el brigada de carabineros Antonio Carotenutto —otra vez un formidable Vittorio de Sica— baila el mambo con donna Sofia la Pescadera en una de las escenas más graciosas e inolvidables del cine de humor italiano. Y, puestos a recordar, he rememorado también mi mejor recuerdo personal relacionado con Sophia Loren: cuando en cierta ocasión, al ir a subir a mi habitación del hotel Vesuvio de Nápoles, ella apareció en el ascensor, vestida de rojo, bellísima a sus entonces setenta y cinco años, dejándome estupefacto y paralizado como un imbécil, obstaculizándole el paso, hasta que me sonrió, y entonces reaccioné al fin apartándome a un lado con una excusa; y entonces ella pasó por mi lado, muy cerca, para alejarse por el vestíbulo del hotel, espléndida, gloriosa, eterna como en sus películas. Y por un instante sentí deseos de aullar a la luna como un coyote. Como hacía Marcelo Mastroianni mientras Mara, la chica de la piazza Navona, se quitaba las medias en Ayer, hoy y mañana.",True
"It's gatting pooty late in
night, Anna. Must be near five bells.

Five bells? What time is that?

Half past ten.

Funny I don't know nothing about sea talk--but those cousins was
always talking crops and that stuff. Gee, wasn't I sick of it--and of
them!

You don't like live on farm, Anna?

I've told you a hundred times I hated it. I'd rather
have one drop of ocean than all the farms in the world! Honest! And you
wouldn't like a farm, neither. Here's where you belong. But not on a coal barge. You belong on a
real ship, sailing all over the world.

Ay've done dat many year, Anna, when Ay vas damn fool.

Oh, rats! Was
the men in our family always sailors--as far back as you know about?

Yes. Damn fools! All men in our village on coast,
Sveden, go to sea. Ain't nutting else for dem to do. My fa'der die on
board ship in Indian Ocean. He's buried at sea. Ay don't never know him
only little bit. Den my tree bro'der, older'n me, dey go on ships. Den
Ay go, too. Den my mo'der she's left all 'lone. She die pooty quick
after dat--all 'lone. Ve vas all avay on voyage when she die. Two my bro'der dey gat lost on fishing boat same like
your bro'ders vas drowned. My oder bro'der, he save money, give up sea,
den he die home in bed. He's only one dat ole davil don't kill.
But me, Ay bet you Ay die ashore in bed, too!

Were all of 'em yust plain sailors?

CHEIS--Able body seaman, most of dem. Dey vas
all smart seaman, too--A one. Ay vas bo'sun.

Bo'sun?

Dat's kind of officer.

Gee, that was fine. What does he do?

Hard vork all time. It's rotten, Ay tal you,
for go to sea. 
Dey're all fool fallar, dem fallar in our family. Dey all vork rotten
yob on sea for nutting, don't care nutting but yust gat big pay day in
pocket, gat drunk, gat robbed, ship avay again on oder voyage. Dey
don't come home, Dey don't do anytang like good man do. And dat ole
davil, sea, sooner, later she svallow dem up.

But say--listen--did all the women of the family marry
sailors?","Oh, 'tis you, is
it? What're ye shiverin' 'bout? Stay by the stove where ye belong and
ye'll find no need of chatterin'.

It's c-c-cold. Who d'ye think it were--the Old Man?
None o' your
lip, young un, or I'll learn ye. Where was it ye've
been all o' the time--the fo'c's'tle?

Yes.

Let the Old Man see ye up for'ard monkeyshinin' with the
hands and ye'll get a hidin' ye'll not forget in a hurry.

Aw, he don't see nothin'. He jest walks up and down like he didn't notice nobody--and
stares at the ice to the no'the'ard.

He's
always starin' at the ice.  Ice, ice, ice! Damn him and damn the ice! Holdin' us in for
nigh on a year--nothin' to see but ice--stuck in it like a fly in
molasses!

Ssshh! He'll hear ye.

Aye, damn, and damn the Arctic seas, and damn
this rotten whalin' ship of his, and damn me for a fool to ever ship on
it! He's a hard
man--as hard a man as ever sailed the seas.

Aye.

The two years we all signed up for are done this day! Two
years o' this dog's life, and no luck in the fishin', and the hands half
starved with the food runnin' low, rotten as it is; and not a sign of
him turnin' back for home! Home! I begin to doubt if ever
I'll set foot on land again. What is it he thinks he's
goin' to do? Keep us all up here after our time is worked out till the
last man of us is starved to death or frozen? We've grub enough hardly
to last out the voyage back if we started now. What are the men goin' to
do 'bout it? Did ye hear any talk in the fo'c's'tle?

They said if he don't put
back south for home to-day they're goin' to mutiny.

Mutiny? Aye, 'tis the only thing
they can do; and serve him right after the manner he's treated them--'s
if they weren't no better nor dogs.

BEN. The ice is all broke up to s'uth'ard. They's clear water s'far 's
you can see. He ain't got no excuse for not turnin' back for home, the
men says.

He won't look nowheres but no'the'ard where
they's only the ice to see. He don't want to see no clear water. All he
thinks on is gettin' the ile--'s if it was our fault he ain't had good
luck with the whales. I think the man's mighty
nigh losin' his senses.

D'you really think he's crazy?",True
"Duitsland en Frankrijk regeren Europa , waar blijft de rest ? De recente verziekingen in Frankrijk hebben geleid tot een nieuwe president voor het land ; Hollande . Hierdoor is er een einde gekomen aan de zittijd van president Sarkozy . Dat deze uitslag gevolgen zal hebben voor Frankrijk is duidelijk , maar Frankrijk speelt ook een grote rol in de Europese Unie . Voornamelijk de samenwerking tussen Duitsland en Frankrijk is momenteel erg bepalend voor de rest van Europa . Deze twee landen hebben de regie volledig in handen , waar blijft de rest ? Toen de crisis dreigde grote financiële gevolgen te hebben voor de toekomst van Europa zijn de toenmalige president van Frankrijk , Sarkozy , en de Bondskanselier van Duitsland , Angela Merkel , om de tafel gaan zitten om naar oplossingen te zoeken . De afspraken die toen zijn gemaakt zijn bepalend geweest voor het verdere verloop van de crisis in Europa . De andere Europese landen hadden weinig meer in te brengen en door samen te werken hebben Duitsland en Frankrijk de instemming van de andere influenciele landen enigzins afgedwongen . Dat deze samenwerking de beide landen geen windeieren heeft gelegd is duidelijk ; Duitsland en Frankrijk hebben namelijk een relatief laag percentage werklozen en de economie lijkt daar zelfs al aan te sterken . Dit bevoorderd de toch al sterke positie van de beide landen , want wie geld heeft , heeft inspraak . Ondertussen heerst er in de rest van Europa redelijk wat onrust . Landen worstelen met de afgesproken begrotingsvoorschriften en de meningen zijn verdeelt over waar er bezuinigd moet worden . Dit heeft geleid tot interne verdeeltheid in de normaal redelijk stabiele Europese landen . In België leidde de verdeeltheid er zelfs toe dat de partijen niet tot een regeerakkoord konden komen , waardoor het land een record periode zonder regering heeft gezeten . Alle aandacht is op dat moment uitgegaan naar het zoeken van oplossen voor het land zelf , waardoor de positie binnen Europa op dat moment geen prioriteit was voor België . Ook in Nederland heeft de verdeeltheid duidelijk gevolgen ; het is al voor de vierde maal op rij dat een kabinet de normale regeringsperiode niet kan volbrengen wegens meningsverschillen tussen de regeringspartijen . Doordat er toch een begrotingsplan ingedient moest worden in Brussel met daarin de vasteglegde bezuinigingenm was ook dit land niet in staat te focussen op hun positie binnen Europa . In het zuiden van Europa gaat het er zo mogelijk nog slechter aan toe ; de werklozencijfers zijn hoger dan ooit te voren , veel banken staan aan de rand van hun faillissement en de overheden in die landen zijn bijna niet meer in staat een helpende hand te bieden . Met Griekenland is het bijvoorbeeld op dit moment zelfs zo erg gesteld dat het op het punt staat falliet te gaan en ook hier heerst er een grote verdeeltheid over een plan van aanpak . Regelmatig komen er geruchten naar buiten dat Griekenland er zelfs over nadenkt om de Erupzone voorgoed te verlaten . Wat de gevolgen hiervoor zullen zijn voor de rest van de Europese landen is niet bekend en houden daardoor de gemoederen erg bezig . Momenteel zijn de overige Europse landen gewoonweg niet in staat hun aandacht te schenken aan het verwerven van een leidinggevende rol binnen Europa . De zuiderlijke landen kampen met dusdanige financiele problemen dat ze hulp nodig hebben en de verdeeltheid onder de regeringspartijen van de landen die normaal wel een influenciële rol zouden kunnen bieden leidt ertoe het op orde krijgen van zaken binnen eigen land een groeter prioriteit krijgt . Ondertussen wordt de positie van Duitland en Frankrijk alleen maar sterker , waardoor de achterstand moeizaam in te halen zou zijn , mochten de andere Europese landen hun zaken eindelijk op rij een hebben .","Een inktzwarte pagina uit de Franse geschiedenis vormt het uitgangspunt voor Haar Naam Was Sarah , naar het boek Elle S ’ Appelait Sarah van Tatiana de Rosnay . Vanaf de eerste letter verdoofd de Française De Rosnay mij met haar verhaal , gebaseerd op waargebeurde feiten , over de Joodse Sarah ten tijde van de Tweede Wereldoorlog.In een voormalig wielerstadion in Parijs worden vele duizenden Joden vastgehouden nadat ze door de Duitse bezitter uit hun huizen zijn geplukt . Sarah wordt ook naar het wielerstadion overgebracht . Maar nog voor de Franse politie binnenvalt , verstopt zij haar broertje in een kast , en zegt hem dat ze hem zo vlug mogelijk zal komen halen . Wat volgt is afschuwelijke zoektocht met een nog afschuwelijker einde . Dan wordt ook pas duidelijk dat niet de nazi ’ s , maar de eigen regering zat achter de deportatie . Dit vormt direct het tweede deel . De Rosnay vertelt hierbij de verhaallijnen door elkaar heen . Hierin slaagt zij bijzonder goed , omdat de afwisseling goed gedoseerd wordt en hoofdzakelijk bedoeld is om naar adem te kunnen happen . De ontberingen van Sarah en haar familie liegen er niet om . Toch moet elke geïnteresseerde in de Tweede Wereldoorlog en de naslaap ervan dit boek in de kast hebben liggen .",False
"El bienio de Peña
La lucha por la justicia para los estudiantes desaparecidos de la Escuela Normal Rural de Ayotzinapa se ha convertido rápidamente en una batalla histórica por el presente y el futuro de la nación. De un lado se encuentran las fuerzas de la muerte, la represión, la corrupción y la ignorancia. Del otro lado se levanta el espíritu libertario de un pueblo mexicano lleno de creatividad, dignidad y esperanza.
El contraste entre el insultante y mal actuado video donde Angélica Rivera presume sus millonarias propiedades y cualquier entrevista con Omar García, u otros integrantes de la gran familia de Ayotzinapa, evidencia el insostenible abismo cultural que existe entre la indolente clase gobernante y el pueblo trabajador. Ni Enrique Peña Nieto ni los integrantes de su gabinete podrían sobrevivir un debate público de frente, sin teleprompter, con cualquiera de los estudiantes o padres de familia de Ayotzinapa. Serían avasallados en cuestión de minutos por la enorme claridad, convicción e inteligencia de las voces rebeldes de Guerrero.
Nos malgobierna un grupo de personas incultas, sin educación, ética o conocimiento histórico, cuyo único interés es acumular dinero y poder. Pero su ignorancia los condena a repetir la historia y mantenerse aferrados a un inmovilismo conservador que finalmente causará su contundente derrota. Los vientos de la historia corren con prisa y el enorme ingenio del pueblo mexicano sabrá llenar sus velas con la energía del actual proceso de transformación global.
La quema el pasado 20 de noviembre de la efigie de Peña Nieto, considerado por muchos como el Judas de la nación, anunció al mundo entero el final del sexenio, ahora convertido en bienio, de quien hoy todavía ocupa Los Pinos. Cada momento en que el esposo de la millonaria actriz de Televisa se aferra a la silla, se desgrana y se vacía el poder presidencial. ""No es el cargo el que hace al hombre, sino el hombre el que hace al cargo"", reza el sabio dicho mexicano. Así que cuando ""el hombre"" resulta ser un simple monigote de papel, el cargo también se esfuma por definición.
La separación formal de un presidente de su cargo es mucho más sencilla de lo que sugieren la mayoría de los análisis legaloides sobre el tema. De ninguna manera hace falta que el Presidente presente formalmente su ""renuncia"" al Congreso de la Unión de acuerdo con el artículo 86 constitucional. Lo único que tendría que ocurrir es que el ocupante de Los Pinos simplemente no se presente a trabajar y que así se produzca la ""falta absoluta"" mencionada en el artículo 84 de la Carta Magna. En otras palabras, no hace falta que Peña renuncie sino que solamente se vaya a otra parte.
Pero independientemente de si Peña Nieto se separa o no de su cargo, lo que es seguro es que cada día en que se mantiene en su puesto menos mexicanos le harán caso. Nos encontramos hoy en medio de un enorme movimiento global de desobediencia civil en favor de la justicia y el cambio de régimen en México. La Acción Global por Ayotzinapa del pasado 20 de noviembre no solamente concentró más de 150 mil personas en el Zócalo capitalino sino que simultáneamente movilizó decenas de miles de otras personas a lo largo y ancho del país y del planeta, desde los municipios más pobres de Guerrero y Chiapas hasta Tokio, Toronto y La Paz.
Lo que hoy atestiguamos es una enorme batalla civilizatoria en respuesta al desfondamiento del poder presidencial como centro articulador de la legitimidad pública en México. Por un lado, las fuerzas armadas y los aparatos de ""seguridad"" han recurrido a las viejas prácticas de represión y de miedo. La acción coordinada entre provocadores y policías, y entre Peña Nieto y Miguel Ángel Mancera, para desalojar el Zócalo capitalino con lujo de violencia el pasado 20 de noviembre fue en esencia la misma que los operativos del 2 de octubre de 1968 y el 10 de junio de 1971.
Por otro lado, los viejos lobos de la izquierda partidista han hecho un llamado para formar un nuevo congreso constituyente. Y los puristas de la ""sociedad civil"" buscan salvadores ""ciudadanos"" para rectificar el camino durante una presidencia interina.
Pero en lugar de reciclar viejas fórmulas con el fin de salvar la ""estabilidad"" de un régimen totalmente caduco, habría que inspirarnos directamente en la gran Revolución Mexicana de 1910 para que el país una vez más ponga el ejemplo al mundo en el terreno de la transformación social. Visualicemos una nueva nación en que los cargos públicos se ocupan por sorteo, las riquezas nacionales se reparten de manera igualitaria, la seguridad pública está a cargo de los mismos pueblos y la corrupción es una vaga memoria de oscuros tiempos pasados.
Tal como afirmó Omar García este sábado pasado desde la tribuna legítima del estrado del concierto de Calle Trece: “No queremos cambios de gabinete, queremos cambios profundos (…) y tenemos que llegar hasta las últimas consecuencias” (Véase: http://ow.ly/EKXtp). Sigamos todos su ejemplo de dignidad e inteligencia.","El último romano
Cada mañana desde hace diez o doce años, poco antes de las nueve, un hombre solitario se detiene ante la barandilla al pie del obelisco egipcio, frente al palacio de Montecitorio, en Roma, a cincuenta pasos de la entrada principal del edificio que alberga el Parlamento italiano. Es un individuo de pelo gris que ya escasea un poco, al que he visto envejecer, pues con frecuencia paso por ahí a esa hora cuando me encuentro en esta ciudad, camino del bar donde desayuno en la plaza del Panteón. Da lo mismo que sea invierno o verano, que haga sol o que llueva: apenas hay día en que no aparezca. Siempre va razonablemente vestido, con aspecto de empleado, o de funcionario. Más bien informal. Y lleva siempre una pequeña mochila, o una cartera colgada del hombro. En eso ha ido cambiando, porque ahora lo veo más con la cartera. El procedimiento es rutinario, idéntico cada día. Se detiene ante la barandilla, frente a la fachada del palacio -supongo que camino del trabajo-, saca un papel doblado que despliega con parsimonia, y con una voz sonora y educada utiliza el papel como guión o referencia de citas para el discurso que viene a continuación, diez o doce minutos de oratoria impecable, bien hilada. Un breve discurso diario, allí solo, bajo el obelisco, ante la fachada muda del Parlamento. 
A veces me detengo a cierta distancia, por no molestarlo, y escucho atento. El discurso no suele ser gran cosa, y a menudo repite conceptos. No insulta, no es agresivo. Por lo general se trata de una especie de reprensión moral en la que menciona artículos de la Constitución o critica, casi siempre de modo general, situaciones concretas de la política italiana. Cosas del tipo «Todo gobernante debe asegurar el derecho al trabajo de los ciudadanos», o «La corrupción política no es sino el reflejo de la corrupción moral de una sociedad enferma y a menudo cómplice». De vez en cuando desliza asuntos personales, injusticias de las que es o ha sido objeto, aunque sin alejarse nunca del interés común, del enfoque amplio. Siempre es educado, coherente y sensato. No parece el suyo discurso de un loco, ni expresión patológica desaforada de una obsesión. Parece sólo un ciudadano que lleva diez o doce años dolido por lo que ocurre ante sus ojos, y que cada mañana acude ante el lugar que considera eje principal de esos males, a denunciarlo en voz alta, con palabras mesuradas y sensatas. 
Lo que cada día convierte la escena en conmovedora es que ese hombre está solo. El lugar, frente a Montecitorio, es escenario habitual de protestas ciudadanas, y a menudo hay carteles reivindicativos; o algo más tarde, a la hora de entrada de los diputados, se reúnen cámaras de televisión y ruidosos grupos de manifestantes que abuchean o vocean consignas. Sin embargo, a la hora en que nuestro hombre se presenta no hay nadie. Sólo un par de carabinieri que pasean aburridos por la plaza desierta y algún turista que se asoma, curioso, por la ventana de un hotel próximo. Y es allí, en aquella soledad, ante la puerta vacía del Parlamento, donde se alza esa voz serena y desafiante, pronunciando palabras que suenan clásicas y hermosas: reprensiones morales, llamados a la conciencia, sentencias que todo ciudadano honrado, todo político decente, deberían tener por su evangelio. Y después, cada vez, acabado el discurso, nuestro hombre dobla despacio el papel, lo guarda en la cartera y se va dignamente, en silencio. Mesurado como un ciudadano de la antigua Roma. 
Cada vez, viéndolo marcharse con tan admirable continente, no puedo evitar pensar en los otros: sus ilustres antecesores. Pensar en los Gracos, en Cicerón pronunciando ante el Senado su inmortal «Quousque tandem abutere, Catilina, patienta nostra». En Bruto, Casio y los que ensangrentaron la túnica de César. En los hombres flacos de sueño inquieto de los que hablaba Shakespeare, cuyos ojos abiertos los hacen incómodos para los tiranos y los canallas. En los hombres justos de aquella Roma republicana, embellecida por la Historia, pero cuyos ejemplos formales tanto influyeron en el mundo, en los derechos y libertades de los hombres que supieron regirse a sí mismos. En la conciencia moral, superior hasta en las actitudes -y quizá superior, precisamente, a causa de ellas-, que tanto sigue necesitando esta Europa miserable y analfabeta, este compadreo de golfos oportunistas que nos desgobierna y del que también somos responsables, pues de entre nosotros mismos, de nuestra desidia e incultura, han nacido. En el consuelo casi analgésico de escuchar cada mañana, todavía, la voz serena de un último romano.",False
"De Belgische overheid is één van de meest vooruitstrevende en tolerante overheden tegenover holebi's . Onze wetgeving omtrent het homohuwelijk is erg laks tegenover andere Europese landen en zelfs op wereldvlak zijn we een voorbeeld . Toch heeft niet de hele Belgische bevolking het zo begrepen op andersgeaarden . Dat bleek maar weer eens uit de reportage van het éénprogramma Panorama . Homohaat is in onze huidige samenleving nog steeds een veelvoorkomend probleem . Waarom deze onverdraagzaamheid tegenover holebi's in een land waar zelfs de premier homoseksueel is ? Waarom kan de maatschappij nog steeds niet omgaan met ' anders zijn ' ? En is het niet de plicht van de overheid om aan deze onverdraagzaamheid iets te doen ? Panorama zorgde enkele weken geleden voor een schokgolf in vele huiskamers . In de reportage kreeg de kijker te zien hoe zwaar holebi's het vaak te verduren krijgen op straat . Hand in hand lopen is uit den boze , doen homo's dit wel , dan is het vaak met gevaar voor eigen leven . Deze mensen krijgen niet enkel te maken met psychisch geweld in de vorm van pijnlijke en ongepaste opmerkingen , maar ook het zogenaamde ' gaybashing ' is een opkomend gevaar . Onverdraagzame bendes slaan met z 'n allen homoseksuelen in elkaar , gewoon omdat ze anders zijn . Vooral in grote steden is dit een probleem . De voorbije weken zijn er talloze incidenten gemeld in Brussel waarbij mannen op grond van hun geaardheid in elkaar werden getimmerd , met zware verwondingen tot gevolg . Het probleem lijkt te escaleren en daarom is er nu een app uitgevonden die beschikbaar is voor smartphones . Met deze app kunnen holebi's onveilige plaatsen aanduiden op een virtuele kaart en anderen waarschuwen voor onverdraagzame plekken . Het slachtoffer kan aangeven of het om verbaal of fysiek geweld gaat en zo kunnen andere holebi's deze plekken vermijden . Dit initiatief mag dan erg vindingrijk zijn , maar het zou eigenlijk overbodig moeten zijn . Het is erg bedroevend dat er in deze moderne tijd nog steeds mensen zijn die niet kunnen gaan en staan waar ze willen uit vrees voor hun eigen veiligheid . De groeiende homohaat heeft vele oorzaken . Uiteraard is er de religieuze factor . Zowel het Christendom als de Islam veroordelen homofilie . De voormalige paus Benedictus deed al meermaals tenenkrullende uitspraken waarin hij duidelijk stelde dat het homohuwelijk fout en onnatuurlijk is .","Reeds bij binnenkomst in het zogenaamde Quick ' restaurant ' voel je dat je hier niet echt welkom bent . Ook al bevind je je in een fastfoodketen , toch verwacht je enige vriendelijkheid . De schreeuwerige kleuren op de muren zijn speciaal uitgekozen om de klanten zo snel mogelijk weer buiten te werken . Van gezelligheid is dus geen sprake . Ook de bediende achter de kassa lijkt er alles aan te doen om je een ongemakkelijk gevoel te geven . Het eten zelf is duur voor wat je krijgt . Voor hetzelfde bedrag kan je dus beter een gezonder alternatief kiezen in een prettigere omgeving .",True
"Ik ben een enorme fan van de Foo Fighters . Ze combineren rauwe rock met een zachtere poprock feel . Hun bekendheid is mede te danken aan de frontman , Dave Grohl , een van energie bruisend figuur . Dit stelt tijdens live-optredens zeker niet teleur . Hij stelt zich op als een vaderfiguur van het publiek , maar daarnaast als een onvoorspelbaar rock-figuur die grappen en grollen uithaalt . Naast de alom bekende liedjes als ' The Pretender ' , ' My Hero ' en ' Wheels ' hebben ze nog een hele reeks ander liedjes . Deze liedjes gaan van de rauwe rock waarover ik al eerder sprak tot blues en zachte achtergrondmuziek . In elk lied is in ieder geval hetzelfde patroon zichtbaar . Een plotse intro , stevige opbouw , meezing-refrein , herhaling en een duidelijke tekst . Neem dit in combinatie met het rock-figuur van de frontman en de drummer en de hechte band die rond de groep hangt , en een favoriete band is er voor ieders smaak .","In de aanloop van de jaren ' 60 veranderde dit beeld drastisch . De opkomst van televisie zorgde voor nieuwe ontspanningsmogelijkheden , waarlangs een vrije houding en gedraging gestimuleerd werd . De wederopbouw van de economie zorgde voor hogere lonen , meer welvaart en een hogere levensstandaard . Individualisme , vrijheid en zelfontplooïng waren voor de ' babyboom'-generatie van het hoogste belang . De opkomst van controversiële muziek , reizen , ' sex , drugs ' n ' rock-and-roll ' . Een losgelaten generatie , waar ouderlijk gezag ondermijnd moest zien te worden . Die mensen vormen nu de 40 tot 50 jarigen van onze gemeenschap . De onwetenheid in verband met schadelijke gevolgen van drank , drugs en roken kwamen pas aan het licht in de jaren ' 80 . Op enkelen heeft dit indruk gemaakt , maar cijfers tonen aan dat weinig veertigers en vijftigers hier enig belang aan hechten . Zwangere vrouwen die roken of drinken vinden zij ( 60% ) geen probleem . Zwaarlijvigheid bij kinderen beschouwen zij ( 54% ) niet als een verantwoordelijkheid van de ouders . Hoe komt het dan dat jongeren in verband met al deze normen een strenger standpunt innemen , ondanks hun vaak losbandige imago ? Enerzijds valt op dat jongeren meer belang hechten aan natuur , gezondheid en opvoeding , zaken die bejaarden evengoed hoog in het vaandel dragen . Opvallend hier is dat net deze feiten terug te leiden zijn naar sociale media , en media in het algemeen . Tv-programma's en films tonen gespierde , gezonde mensen : gezondheid staat centraal . Vaak komt ook het moraliserende doel in de media naar boven : wees goed voor elkaar , voor je kinderen en voor je ouders . Dit staat in contrast met de media vanaf de jaren ' 60 : rebeleer , kom op voor je rechten en vecht je vrij . Anderszijds spenderen ze weinig aandacht aan integratie van allochtonen en beschouwen ze overmatig alcoholgebruik als normaal . Dit door een hedendaagse onverschilligheid waardoor politieke kwesties als ' saai ' en ' vervelend ' bestempeld worden , en vertier en plezier in de vrije tijd centraal komen te staan . Sociale media duwt jongeren in een richting , om ' erbij te horen ' . Wie niet strookt met de voorwaarden , krijgt een imago van ' seut ' en ' oninteressant ' aangemeten . Kortom , er valt jongeren weinig te verwijten . Een positieve kijk op natuur en gezondheid moet alleen maar gestimuleerd worden . De negatieve effecten van sociale media en media in het algemeen , en de gevolgen daarvan , zijn de verantwoordelijkheid van ontwikkelaars en ouders . Een objectieve kijk op deze zaken is noodzakelijk , en kan niet vanuit een eigen persoonlijkheid voortkomen . Maar vooral een snibbige opmerking van een verbitterde bejaarde heeft hier weinig bijdrage .",True
"Dar demasiado
“Las raíces de la educación son amargas, pero los frutos son dulces”.
Aristóteles
Siempre que usamos la palabra  “demasiado” es porque algo negativo está sucediendo. Si comemos demasiado nos sentimos mal, si gastamos demasiado nos endeudamos, si amamos demasiado no estamos hablando de amor, sino de codependencia. Demasiado, como adjetivo, significa que excede lo necesario o lo conveniente. Como adverbio significa excesivamente, y ya sabemos que los excesos no son buenos.
Frecuentemente hablamos de los problemas que ocasionan las carencias: “Pobre fulano, es que pasó muchas necesidades de niño” o “es que lo abandonó su madre, le faltó amor”, y cosas por el estilo. Es cierto que las carencias y estrecheces tienen consecuencias, pero ¿y el exceso? Rara vez hablamos o reflexionamos sobre las consecuencias del exceso ¿Qué pasa cuando damos, amamos demasiado? Evidentemente no es algo positivo. Si no es positivo en una pareja, mucho menos a nuestros hijos.
Ellos necesitan que sus padres les pongan límites. Son éstos los que crean una zona segura en la cual podemos transitar. Y, aunque a primera vista no lo parezca, a todos nos gustan los límites porque crean certidumbre. Sí sabes que puedes salir, pero que tienes que regresar a las 9:00 de la noche, de lo contrario no podrás salir durante dos semanas; te queda claro cuál es la regla y la sanción por el incumplimiento de la misma. Ya sabrás si te arriesgas a irte de parranda o no. ¿Cuándo empezar? Los límites deben de ponerse prácticamente desde la cuna; sin embargo, no lo hacemos. Cada uno tiene sus razones, pero reconozcamos que la mayoría de las veces resulta más sencillo comprar el dulce y salir del problema que soportar el berrinche dentro del supermercado y las miradas de pistola de  todos los que nos rodean, fijas sobre nosotros. Educar no es fácil, ya lo dijo Aristóteles.
El hecho de no poner límites a nuestros hijos o no enseñarles a acatarlos tiene muchas repercusiones negativas. Va mucho más allá del berrinche que comentábamos afuera del mercado porque no les compramos un juguete. La ausencia de restricciones, la sobreprotección, el hecho de darles demasiado, son factores para criar hijos con Síndrome del Emperador (o hijos tiranos) y, en algunos casos, esta problemática llega a transformarse en unas historias dolorosas de violencia filio-parental.
Para los padres, aceptar que son víctimas de la violencia filio-parental no es fácil. Como con otros problemas con los hijos, les cuesta trabajo verlo; por lo mismo, lo justifican o lo niegan. Debido a esta negación, es difícil conocer la verdadera dimensión del problema. Si nos basamos en reportes, seguramente será menor a otros tipos de violencia, pero esto no quiere decir que la violencia filio-parental no exista, simplemente significa que los padres no quieren denunciar a sus hijos. Las razones de cada uno son diferentes. Quizá para algunos será por culpa o por sentirse responsables, ya que presentar una denuncia ante la autoridad supone aceptar que se equivocaron en la educación de sus hijos. Para otros será por el mismo miedo que le tienen a sus hijos. No importa, es un tema espinoso.
Martha Alicia Chávez, autora del libro Hijos tiranos o Débiles dependientes, a quien entrevisté, considera que el esfuerzo de los padres por facilitar todo a los hijos es contraproducente:“En mi experiencia profesional he visto que mientras más les dan, más les quieren facilitar la vida, y al darles la vida masticada, más ingratos se vuelven los hijos”.
Ciertamente podemos prevenir y evitar este problema. Se requiere firmeza y educar a los jóvenes desde que están en la cuna. Enseñarles los límites, cumplir los castigos, no sobre protegerlos. Por otro lado, no debemos confundir atención y cariño con la cesión a todos sus caprichos. Una buena educación no tiene que ver con el precio de la escuela que pagamos. Hay que enseñar a nuestros hijos que la felicidad y el cariño no dependen de las cosas materiales, ya que la felicidad, como dijo Mattieu Ricard, no está en el cumplimiento de nuestros deseos, sino en la calidad de nuestras relaciones humanas.
Hace unos meses, Josefina Vázquez Mota me invitó a colaborar en un proyecto sobre este tema. El proyecto, coordinado por la propia Josefina, culminó en el libro Cuando los hijos mandan y en él colaboraron Manuel Mondragón  y Kalb, Arnoldo Kraus, Julia Borbolla, Mariana Di Bella, Laura Peralta, Carlo Claricó y una servidora. El dos de diciembre, el libro se va a presentar a las 19:00 horas en la FIL de Guadalajara, salón 4 Planta Baja; si andan por ahí, me encantaría que pasen a saludar.","Tres números y tres letras
Con cariño para Gonzalo Oliveros y toda la banda de RMX
La naturaleza suele hacer las cosas como le conviene sin que le preocupen, en lo más mínimo, los planes de los mortales. Es algo que no depende de nosotros y además hay que adaptarse. Lo que sí podemos elegir es nuestra actitud ante el Sol o la lluvia y esa elección afecta a los demás. FIESTA DE LA SALUD
Los eventos dependen del clima, desde luego, pero también —y quizá en mayor medida— de la actitud de los organizadores y asistentes. Para cuando lean estas líneas, el evento al que me quiero referir hoy habrá finalizado —lo más probable, que sin contratiempos— y tendremos una página más en historia del 212RMX, que este año llega a su novena emisión.   
Quizá algunos de ustedes no hayan escuchado hablar de este festival de música único en muchos aspectos. Permítanme ponerlos en antecedentes. Desde hace unos cinco años colaboro con Gonzalo Oliveros los viernes en el programa de radio Coup d’Etat o Golpe de Estado, que trasmite la estación RMX y se escucha en Guadalajara en el 100.3 FM. Generalmente ese día estamos Gonzalo, Pablo González, Jair Cardoso, Álvaro VR, Antonio Escobosa (Tiro) y yo, pero muchas veces llegan otros colaboradores como Joanna Pirod, Miriam Rascol, Lalo Vargas, Paul Moch, Miguel Solís, Peez y cada uno aporta algo especial al programa.
Así como me gusta escribir para MILENIO y Contenido, además de mi trabajo en UnoTV, me gusta la radio. RMX es producto del  esfuerzo de mucha gente y en particular de la entrega y conocimiento musical de Gonzalo y su muy talentoso equipo de colaboradores. (En éste grupo no me incluyo, porque mi sapiencia musical es limitada, pero he aprendido muchísimo con ellos). Hace casi nueve años, a 212 días de que había iniciado la estación, se realizó un concierto en un bar de Guadalajara con unos 100 o 150 asistentes. Ese fue el primer 212RMX. En esos años la idea ha ido evolucionando hasta ser el evento musical gratuito más importante de la Perla tapatía con cinco escenarios y más de 100 mil asistentes.
Cada vez que he tenido oportunidad de asistir ha sido para mí un aprendizaje. No solo de música, sino de la actitud de gente de la estación con la que tengo oportunidad de colaborar. Están chambeando a mil y de buenas; créanme que organizar un evento así es complicado, además de cansado. Se requieren meses de planeación, preparación, negociación y una buena dosis de paciencia para ajustarse a los cambios. Hay un millón de detalles que resolver: listas enormes de lo que requiere cada banda para su presentación, acreditaciones, transporte, alojamiento, además del cuidado de los espacios públicos, catering para bandas y voluntarios, requerimientos técnicos en los escenarios y un largo etcétera. 
Esas horas de trabajo y planeación, rinden fruto cada año en Avenida Chapultepec, en Guadalajara (y ahora también en Malecón Tajamar, Cancún). Es frecuente ver a padres con sus pequeñines en hombros, paseando, coreando sus rolas favoritas en uno de los cinco escenarios, tranquilos, contentos. Novios caminando de la mano, grupos de amigos sonriendo y familias completas; sí, abuelos, padres y nietos sonriendo y coreando música de alguna de las bandas.
Considero que lo que hace único al 212RMX y lo distingue de otros festivales es la intención con la que fue creado: que la gente “tome las calles” en el sentido de hacerlas propias, salir sin miedo, disfrutarlas. Tomarlas también en el sentido de adoptarlas: cuidarlas, no dejar basura en la banqueta, respetar las flores de las jardineras y, desde luego, a los demás asistentes. Es tan especial el ambiente que después de ocho años y aproximadamente medio millón de personas sumadas en esos eventos, salvo algunas jardineras (que posteriormente se repararon), el saldo es blanco.
Al igual que 212RMX es un reflejo de sus organizadores y asistentes, el país es reflejo de nuestras acciones y actitud. Cada uno de nosotros juega un papel determinante en el presente y futuro de México. El cómo nos comportamos, cómo tratamos a los vecinos, el respeto a las leyes, áreas públicas, señales de tránsito, etc. Si llegamos a un evento con una actitud prepotente le arruinaremos el evento a muchos. De la misma forma, si no tenemos una actitud cívica, haremos la vida difícil a muchos. ¿Se imaginan cómo cambiaría el tránsito de nuestra ciudad si todos respetáramos a rajatabla las normas? Por ello, para buscar un cambio en nuestro entorno, hay que empezar por uno mismo. No hay de otra.
212RMX son solo tres números, tres letras. Para mí son sinónimo de buena música y un cambio de actitud. Cambiar para respetar al otro, informarnos, leer, cuestionar. Gracias, Gonzalo, por este espacio y la oportunidad de formar parte de este equipo.",True
"Yes, yes, Jarvis--quite--quite right!

Yes, sir.  I've--I've got a 'abit that way at my time o'
life.

 How long have they been here, Jarvis?

 Well---er--a matter of three weeks, m'm.


  Of course, in my profession I can't afford to take
notice of whether there's the trifle of a ring between 'em, as the
sayin' is.  'Tisn't 'ardly my business like.


Er--thank you, Jarvis; you needn't wait.

 No, m'lady.  Your service, sir--service, m'm.


 Three weeks?  I say--er--
wasn't there a book?

Three weeks----I certainly haven't seen them in church.

 A trifle of a ring!

 Oh, bother!  I'm sure she's all right. And if she isn't, I don't care.  She's been much too splendid.

Must think of the village.  Didn't quite like the doctor's way of puttin' us off.

The poor darling owes his life to her.

H'm!  Dash it!  Yes!  Can't forget the way she ran into
that stinkin' pond.

Had she a wedding-ring on?

Well, I'm not going to be ungrateful.

It'd be dashed awkward--mustn't take a false step, Ella.

 And I've got his braces! 

Bertie!

That's all right, Rector--we're goin' to be perfectly
polite, and--and--thank her, and all that.

We can see she's a good sort.  What does it matter?

My dear Ella!  ""What does it matter!""  We've got to know.

 We do want light.

 I'll ring the bell. 

What did you ring for, Tommy?

  God knows!

 Somebody'll come.

 Rector--you--you've got to----

 Yes, Bertie.

 Dear me!  But--er--what--er----How?

The whole thing's damn delicate.

 
 Er--er----your master is not in?

No.  'E's gone up to London.

 Er----Mr Challenger, I think?

Yes.

Yes!  Er----quite so

D'you want--Mrs Challenger?

Ah! Not precisely----

Go on.

 I asked because there was a--a--Mr. Challenger I used to know in the 'nineties, and I thought--you
wouldn't happen to know how long they've been married?  My friend
marr----

Three weeks.

Quite so--quite so!  I shall hope it will turn out to
be----Er--thank you--Ha!

  Our dog has been fighting with the Rector's, and Mrs
Challenger rescued him;  she's bathing his ear.  We're waiting to
thank her.  You needn't----

 No.","I say; what's the matter?  You were crying when I spoke
to you.

Oh!  nothing.  The beautiful evening-that's all.

Cheer up!

Cheer up!  You are not lonelee, like me.

I say, how did you how did you get into this?  Isn't it an awfully hopeless sort of
life?

Yees, it ees.  You haf been wounded?

Just out of hospital to-day.

The horrible war--all the misery is because of the war.  When
will it end?

 I say, what nationality are you?

Rooshian.

 Really!  I never met a Russian girl. I say, is it as bad as they make out?

 Not when I haf anyone as ni-ice as you; I never haf had, though. You stopped because I was
sad, others stop because I am gay.  I am not fond of men at all.
When you know--you are not fond of them.

Well, you hardly know them at their best, do you?  You
should see them in the trenches.  By George!  They're simply
splendid--officers and men, every blessed soul.  There's never been
anything like it--just one long bit of jolly fine self-sacrifice;
it's perfectly amazing.

 I expect you are not the last at that.  You see in them what you haf in yourself, I think.

  Oh, not a bit; you're quite out!  I assure you when we
made the attack where I got wounded there wasn't a single man in my
regiment who wasn't an absolute hero.  The way they went in--never
thinking of themselves--it was simply ripping.

It is the same too, perhaps, with--the enemy.

Oh, yes!  I know that.

Ah!  You are not a mean man.  How I hate mean men!

Oh! they're not mean really--they simply don't understand.

Oh!  You are a babee--a good babee aren't you?

   
But I li-ke you for it.  It is so good to find a ni-ice man.

About being lonely?  Haven't you any Russian friends?

Rooshian?  No. The town is so beeg. Were you at the concert before you spoke to me?

Yes.

I too.  I lofe music.

I suppose all Russians do.

I go there always when I haf the money.

What!  Are you as badly on the rocks as that?",True
"Τελικά, η κάλπη για τον δήμο της Αθήνας, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ αφορά τον δήμο και την τοπική αυτοδιοίκηση, ή είναι ο κυλιόμενος διάδρομος προς την «ανατροπή της κυβέρνησης»; Την Κυριακή ψηφίζουμε για δήμαρχο και περιφερειάρχη, ή μετέχουμε απλά σε ένα «δημοψήφισμα» καταδίκης της κυβέρνησης; Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τον κόσμο να ψηφίσει για τη βελτίωση της ζωής του στην πόλη και την περιφέρεια, ή τον καλεί να συνεισφέρει στον κομματικό του στόχο;
Οι απαντήσεις στα ερωτήματα βρίσκονται στο δρομολόγιο Αθήνα-Πάτρα-Αθήνα, ας ξεκινήσουμε όμως με ένα βήμα προς τα πίσω -τότε που η ανανεωτική Αριστερά ακολουθούσε την «πολιτική των συμμαχιών», αναζητώντας σε κάθε μαζικό χώρο φίλιες δυνάμεις, προγραμματικές συγκλίσεις και ανένταχτες προσωπικότητες, προσπαθώντας να συνενώσει δυνάμεις δημιουργικές και να οικοδομήσει ένα προωθητικό πλαίσιο. Εύλογα επεδίωκε να διευρύνει το ακροατήριό της, ταυτόχρονα όμως εστίαζε στο θέμα της εκλογικής αναμέτρησης -την τοπική αυτοδιοίκηση λ.χ.- και ανάλογα με τη συγκυρία είτε διατηρούσε την κομματική της ταμπέλα, είτε συμμετείχε σε μια ευρύτερη παράταξη. 
Αυτά κάποτε. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε τούτες τις αυτοδιοικητικές εκλογές συγκρότησε αμιγή και στενά κομματικά ψηφοδέλτια, όπως ακριβώς κάνει στα μεταπολιτευτικά χρόνια και το ΚΚΕ. Οι επικεφαλής των ψηφοδελτίων του έχουν κερδίσει τα ένσημά τους στην κομματική δουλειά και ως εκ τούτου λειτουργούν ως ιμάντες του πολιτικού μηνύματος του ΣΥΡΙΖΑ. Από την Αθήνα λοιπόν, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης ζήτησε από τους Αθηναίους να στηρίξουν τη «μεγάλη ανατροπή. Μια ανατροπή με τεράστιο αντίκτυπο. Με τεράστια πολιτική και κοινωνική σημασία. Που δεν θα συζητηθεί μόνο στην πόλη και την Ελλάδα. Αλλά ο αντίκτυπός της θα ακουστεί σε ολόκληρη την Ευρώπη».
Το μήνυμα διαχύθηκε, και από την Πάτρα ο Αλέξης Τσίπρας συνόψισε πως είναι «δημοψήφισμα οι εκλογές της Κυριακής», προχωρώντας ένα βήμα παρακάτω σημείωσε:  «και το δίλημμα αυτό, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα και θέλησε ο λαός, έχει σε όλες τις εκδοχές του μια κοινή απάντηση: Τον ΣΥΡΙΖΑ. Με τα μνημόνια ή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Με τη Μέρκελ ή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Με την εταιρία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Με το παλιό και φθαρμένο ή με τον ΣΥΡΙΖΑ». 
Με τη σφραγίδα λοιπόν του ΣΥΡΙΖΑ ανά χείρας, ο ηγέτης του κόμματος υπονόησε ότι δεν είναι η αυτοδιοίκηση το θέμα των αυτοδιοικητικών εκλογών - είναι η εφαρμογή του προστάγματος «όλα τα σφυριά χτυπάν στο ίδιο αμόνι», με άλλα λόγια το διακύβευμα είναι η ανατροπή της κυβέρνησης. Της κυβέρνησης «του Μνημονίου, της Μέρκελ, του παλαιού και φθαρμένου»…
Αυτά τα διαφωτιστικά είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην Πάτρα, όπου μίλησε σε συγκέντρωση υποστήριξης του υποψηφίου του ΚΚΕ για τον δήμο της πόλης. Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ όμως μιλούσε στην Πάτρα για να ακούει η Αθήνα - από τον πομπό της Πάτρας έστειλε ένα σαφέστατο μήνυμα για το ανταποδοτικό χρέος των ψηφοφόρων του κ. Σοφιανού και του κ. Παφίλη στην Αθήνα.
Στη συνέχεια, ήρθε κι ο αντίλαλος απ΄ την Αθήνα, απ΄ όπου ο κ. Σακελλαρίδης υπενθύμισε τα πολιτικά διαπιστευτήριά του: «η Αθήνα δεν θα παραδοθεί στο Μνημόνιο» τόνισε και περιέγραψε στη συνέχεια μια ειδυλλιακή καρτ ποστάλ της Αθήνας - με πράσινο, αθλητικές εγκαταστάσεις, με αναπλάσεις, με παιδικές χαρές, ιατρεία και καλλιτεχνική δημιουργία…
Η τοπική αυτοδιοίκηση ασφαλώς έχει πολιτικό περιεχόμενο, που απαιτεί σχέδιο, συγκρούσεις (με συμφέροντα και νοοτροπίες), στάθμιση των προτεραιοτήτων, οικονομικούς πόρους, συμμετοχή. Οι εκλογές επίσης έχουν κατ΄ αντανάκλαση ένα πολιτικό μήνυμα. Σε τούτη την περίσταση όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ ανάγει σε κύριο θέμα το πολιτικό ερώτημα «υπό την αιγίδα» των δημοτικών εκλογών. Για την ακρίβεια παραμερίζει τα προβλήματα της τοπικής αυτοδιοίκησης και ανάγει την επίλυσή τους με υπέρβαση στην επίτευξη του κομματικού του στόχου. Και τελικά, για τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν νόημα οι επιμέρους εκλογές ή πρόκειται απλά για «προσυγκεντρώσεις» στην πορεία προς την εθνική κάλπη; Η τοπική αυτοδιοίκηση ή οι ευρωεκλογές έχουν αντίκρυσμα, ή είναι ασκήσεις ετοιμότητας προς την εξουσία; Οι Αθηναίοι τέλος την Κυριακή ψηφίζουμε για δήμαρχο, ή δίνουμε απλά τον οβολό μας στον ΣΥΡΙΖΑ;","Χθες, στο εστιατόριο «Αλάτσι», ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου (ΘΟΚ) και ο νέος του Καλλιτεχνικός Διευθυντής, ο 43χρονος Γιώργος Παπαγεωργίου, συνάντησαν εκπροσώπους του ελληνικού Τύπου για να τους παρουσιάσουν την καλοκαιρινή παραγωγή τους για το φετινό Φεστιβάλ Επιδαύρου. Ο ΘΟΚ επανέρχεται φέτος στο αρχαίο αργολικό θέατρο, μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας, με την αναβίωση της κωμωδίας του Μενάνδρου «Σαμία», που πρωτοπαίχτηκε στην Επίδαυρο το 1993 σε μετάφραση Γιάννη Βαρβέρη, σκηνοθεσία Εύη Γαβριηλίδη, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Μοσχίονα και τη Στέλα Φυρογένη στο ρόλο της Σαμίας. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης επιστρέφει στο ρόλο του Μοσχίονα, που είχε υποδυθεί το 1993, στο ξεκίνημά της καριέρας του, έχοντας μόλις αποφοιτήσει από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Η «Σαμία» είναι ένα από τα τέσσερα σωζόμενα έργα του αρχαίου συγγραφέα της Νέας Κωμωδίας, Μενάνδρου. Μέσα από μια σειρά παρεξηγήσεων, το έργο πραγματεύεται τα μπερδέματα που δημιουργεί ανάμεσα σε δύο οικογένειες ένα εξώγαμο παιδί. Η παράσταση του Εύη Γαβριηλίδη είναι τοποθετημένη στην Αθήνα των αρχών του 20ού αιώνα και με αυτήν ο ΘΟΚ εγκαινίασε στις 28 Οκτωβρίου 2012, το νέο ιδιόκτητό του θέατρο, σαράντα και κάτι χρόνια μετά την πρώτη παράστασή του το 1971. Το υπερσύγχρονο κτίριο της Κρατικής Σκηνής της Κύπρου βρίσκεται στην καρδιά της Λευκωσίας και συμπεριλαμβάνει δύο θεατρικές σκηνές 500 και 150 θέσεων, αίθουσες δοκιμών, τα γραφεία της Διοίκησης, εργαστήρια, διαμερίσματα φιλοξενίας για συνεργάτες, καφεστιατόριο. Βέβαια, όπως είπε ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του θεάτρου κ. Παπαγεωργίου, «δεν σκοπεύουμε να περιοριστούμε στις δύο σκηνές του θεάτρου αλλά θα βγούμε να παίξουμε και στο πεζοδρόμιο αλλά και θα ανεβάσουμε και τους θεατές πάνω στη σκηνή, θα τοποθετήσουμε τις θέσεις τους δίπλα στο δρώμενο». Τον ρωτάω πόσο κόστισε το νέο κτίριο και μου απαντά «25-27 εκατομμύρια ευρώ -ακόμα δεν έχει γίνει ο απολογισμός για το τελικό ποσό- με τα χρήματα να έχουν προέλθει εξολοκλήρου από την Κυπριακή Δημοκρατία. Ευτυχώς, το έργο πρόλαβε και ολοκληρώθηκε πριν τα πρόσφατα συμβάντα της οικονομικής κατάρρευσης της Κύπρου».
Παρ' όλο που η συστηματική συμμετοχή του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου στο Φεστιβάλ Επιδαύρου ήταν και παραμένει πάγια θέση του ΘΟΚ και της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι δραματικές συνθήκες που διανύει η Κύπρος -μαζί με την Ελλάδα- τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα τη φετινή χρονιά, έθεσαν σοβαρές επιφυλάξεις για τη φετινή συμμετοχή στο Φεστιβάλ. Όμως η δεδηλωμένη πολιτική, οικονομική και ηθική στήριξη της συντεταγμένης πολιτείας και, συνακόλουθα, οι επιτυχημένες προσπάθειες του ΘΟΚ να μειώσει το κόστος μετάβασής του στο Φεστιβάλ με την προσέλκυση χορηγών (ΟΠΑΠ, Aegean Airlines), οδήγησαν στη λήψη της οριστικής απόφασης για συμμετοχή στο φετινό Φεστιβάλ στις 19 και 20 Ιουλίου 2013. Ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΘΟΚ, ο ακαδημαϊκός Γιάννης Ιωάννου δήλωσε: «Ερχόμαστε στην Επίδαυρο σε μια περίοδο που δεν είναι η πιο εύκολη ή αισιόδοξη για την Κύπρο. Τα περάσατε, τα περνάτε και τα ξέρετε. Σε μια νύχτα, αποφασίστηκε να καταστραφεί η οικονομία της Κύπρου. Έγινε μια νέα επιδρομή στο νησί αλλά αυτή τη φορά χωρίς στρατεύματα. Μια επιδρομή με προσχήματα αλλά και στηριζόμενη στην πραγματικότητα. Γιατί και εμείς παρείχαμε τα όπλα για να γίνει αυτό το γιουρούσι μέσα σε μία νύχτα. Με αυτές τις δεδομένες οικονομικές συνθήκες, λοιπόν, αρχικά είχαμε αποφασίσει να μην ανέβουμε στην Επίδαυρο. Όμως, στη συνέχεια επικράτησε μια ομόθυμη βούληση να παραστούμε στα φετινά Επιδαύρεια, το μέγιστο πολιτιστικό γεγονός του Ελληνισμού. Προς αυτή την κατεύθυνση, βοήθησε η εξεύρεση χορηγών αλλά και η συγκινητική προσφορά των ξενοδόχων του Λυγουριού να μας φιλοξενήσουν με έκπτωση ως και 80% στα καταλύματά τους ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να παραστούμε στο Φεστιβάλ Επιδαύρου». Σε αυτό το σημείο, ο κ. Παπαγεωργίου συμπληρώνει: «Ας μην ξεχνάμε ότι η «Σαμία» είναι ένα έργο που ξεχειλίζει από ζωή. Κι εμείς αυτό το μήνυμα θέλουμε να δώσουμε με τη συμβολική παρουσία μας στην Επίδαυρο στις 20 Ιουλίου, ανήμερα της επετείου της εισβολής του Αττίλα στο νησί μας: ο κυπριακός λαός ξεχειλίζει από ζωή».",False
"Εθνικό Θέατρο ή «Χατζακιστάν»; Τα έργα και οι ημέρες του Σωτήρη Χατζάκη, καλλιτεχνικού διευθυντή της πρώτης κρατικής σκηνής, μιλούν από μόνα τους. Δεν έχει σημασία αν κάποιος διαφωνεί με το ...καλλιτεχνικό όραμά του, ή αντιμετώπισε επιφυλακτικά το υπερ-φιλόδοξο πρόγραμμα που εξήγγειλε πριν κάποιους μήνες με 21 παραγωγές!
Σημασία έχουν τα γεγονότα. Στον (ούτε) ένα χρόνο από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του, δεν προλαβαίνουμε να μετράμε ρήξεις, αποχωρήσεις, παραιτήσεις, επιστολές διαμαρτυρίας, δυσάρεστες εκπλήξεις σε συνεργάτες, μέχρι την τελευταία απόφαση να καλέσει όλους τους Έλληνες να ...σχεδιάσουν νέο λογότυπο για το Εθνικό!
Το χρονολόγιο, από την αλλαγή στη διοίκηση του Εθνικού θεάτρου μέχρι σήμερα, έχει ως εξής:
Παραιτείται από Πρόεδρος του Δ.Σ. ο Σταύρος Ξαρχάκος, διαφωνώντας με το ρεπερτόριο. Σε μια έντονη συνεδρίαση, ο συνθέτης διαμαρτυρήθηκε ότι η ανανέωση και ο εκπαιδευτικός ρόλος του Εθνικού δεν ταιριάζει με τις επιλογές Λαζόπουλου και Φιλιππίδη. Ο κ. Χατζάκης επέμεινε ότι η επιλογή του ρεπερτορίου είναι αποκλειστικά ευθύνη του καλλιτεχνικού διευθυντή και οι δρόμοι τους χώρισαν.
Παραιτείται, λόγω παρεμβάσεων στη δουλειά της, από την παιδική παράσταση του Μόγλη, η σκηνογράφος και ενδυματολόγος Έλλη Παπαγεωργακοπούλου.
Με επιστολή του, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μαυρίκιος καταγγέλει αθέτηση της συμφωνίας για πρόσληψη των ηθοποιών, συνεχείς αναβολές και αχαρακτήριστη συμπεριφορά από τον κ. Χατζάκη, για την «Κόλαση» του Δάντη, την οποία ο σκηνοθέτης μετέφραζε για 4 μήνες! Αποχωρεί και ο κ. Μαυρίκιος, μιλώντας για «κόλαση του Εθνικού».
Κατηγορηματική διάψευση από τον σκηνοθέτη Στάθη Λιβαθινό ότι θα σκηνοθετήσει στο Εθνικό, είδηση που πληροφορήθηκε με έκπληξη, από συνέντευξη του Σωτήρη Χατζάκη και χωρίς να έχει γίνει καμία συζήτηση, πόσο μάλλον συμφωνία, όπως τονίζει ο σκηνοθέτης!
Απομακρύνεται ο σκηνοθέτης της Πρόβας Νυφικού, Βασίλης Βαφέας και αντικαθίσταται από τον ίδιο τον Σ. Χατζάκη. Ακούστηκε ότι «η συνεργασία του κ. Βαφέα με τους ηθοποιούς ήταν προβληματική» και ο καλλιτεχνικός διευθυντής τον οδήγησε προς την έξοδο, διανέμοντας στους δημοσιογράφους επιστολή -που υπέγραφαν οι περισσότεροι ηθοποιοί- για «έλειψη χημείας» στις πρόβες. Ο ίδιος ο κ. Βαφέας ξεκίνησε με μια επιστολή διαμαρτυρίας, έλαβε εξώδικο από τον κ. Χατζάκη, για λογαριασμό του Εθνικού και ανταπάντησε με εξώδικη επιστολή προσωπικά προς τον κ. Χατζάκη, θεωρώντας ότι δικαστικά το Εθνικό μπορεί να το εκπροσωπεί μόνο ο Πρόεδρός του, θέση που μετά την παραίτηση Ξαρχάκου, μένει κενή. Ο Βασίλης Βαφέας μιλάει για «αδιανόητες και πρωτοφανείς για καλλιτεχνικό διευθυντή κρατικού θεάτρου, παρεμβάσεις» στη δουλειά του.
Πρόσφατα, ο σκηνοθέτης του «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε», που παίζεται στην κεντρική σκηνή, Δημήτρης Καραντζάς, ενημέρωσε μέσω facebook ότι η παράσταση κατεβαίνει εκτάκτως, πριν την ώρα της. Απάντηση στα «γιατί;» δεν είχε, αφού πληροφορήθηκε τα νέα από τους διαδρόμους του Εθνικού. Ο σκηνοθέτης καταγγέλλει ότι η συμπεριφορά αυτή θυμίζει «αλήστου μνήμης εποχές» και ο θίασος (Ξένια Καλογεροπούλου, Μηνάς Χατζησσάβας κ.α) στέλνει επιστολή διαμαρτυρίας στον καλλιτεχνικό διευθυντή. Μετά από 10 μέρες σιωπής, ο κ. Χατζάκης καλεί όλους τους συνετελεστές για να τους επιπλήξει που τον κατηγόρησαν για φασιστική συμπεριφορά και να υποστηρίξει ότι οι φήμες για κατέβασμα της παράστασης «ήταν ένα διαφημιστικό τρικ», για να τονωθεί το ενδιαφέρον για την παράσταση (που σημειωτέον πήγαινε καλά και εμπορικά και καλλιτεχνικά) και που άγνωστο γιατί κρατήθηκε μυστικό από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, που όφειλε να ενημερώσει πρώτους. Ο θόρυβος στο μόνο που βοήθησε, στην προκειμένη περίπτωση, είναι ότι η παράσταση θα συνεχίσει και θα ολοκληρώσει κανονικά τον κύκλο της.
Το πιο φρέσκο νέο, είναι ο «ανοιχτός διαγωνισμός, προς όλους τους Έλληνες»(!), με έπαθλο 1.500 ευρώ, για να σχεδιάσουν το δικό τους λογότυπο για το Εθνικό. Η νέα κίνηση Χατζάκη προκάλεσε από οργή μέχρι θυμηδία... Όχι μόνο γιατί πετάει στα σκουπίδια το πολυβραβευμένο λογότυπο του δημιουργικού γραφείου της ΜNP, αλλά και γιατί αποκλείει τους επαγγελματίες από τον διαγωνισμό και απευθύνεται στον ...λαό. Όπως στον λαό του αρέσει να απευθύνονται και οι παραστάσεις, εννοώντας την επιστροφή σ' ένα παλιό, ξεχασμένο πια θέατρο.
Τα γεγονότα, αποδεικνύουν ότι ο κ. Χατζάκης θεωρεί το Εθνικό σπίτι του -με την κακή ένοια. Και δεν του φτάνει αυτό, θέλει και οικόσημο!","Τα είχε βαρεθεί όλα. Και όλους. Και ειδικά την βλαμένη την γυναίκα του, που δεν του φτάνουν όλες οι άλλες μαλακίες που πρέπει να κάνει σε αυτή τη ζωή, έχει να τρέχει και στον Χόντο να της πάρει καλλυντικά - να ξοδέψει λεφτά, δηλαδή, για πράγματα τα οποία δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα έτσι κι αλλιώς. Δεν έχει βρεθεί ακόμα η κρέμα που θα κάνει την Πόπη να δείχνει ευτυχισμένη ή έστω στοιχειωδώς ικανοποιημένη απο την ζωή της - οπότε να δυό ανικανοποίητοι μαλάκες, κυρίες και κύριοι. Που μεγαλώνουν και δυό παιδιά.

Η μαλακισμένη η Φρίντζου τον στραβοκοιτάζει που φεύγει πριν τις έξι αλλά χέστηκε. Τόσα χρόνια τώρα που έφευγε στις επτά τι κατάλαβε; Την προαγωγή την πήρε ο Δεινόσαυρος κι αυτός έμεινε με τα χίλια διακόσια καθαρά και καμία ελπίδα για το άμεσο μέλλον, το οποίο δεν πάει πουθενά. Τα παιδιά στοιχίζουν τα μαλλιοκέφαλά τους κι ο κόσμος δεν ξοδεύει πια λεφτά για καλλωπισμούς δοντιών αλλά αυτό βεβαίως δεν εμποδίζει την Πόπη να περνάει όλη μέρα στο ιατρείο της και να του φορτώνει όλες τις εξωτερικές αγγαρείες. Επειδή αυτός δουλεύει στο γαμημένο το Κέντρο, το οποίο κάποτε ήταν πλεονέκτημα και τώρα είναι η μαύρη κατάρα. Έξι το απόγευμα, παραμονές Γιορτών και στη Μητροπόλεως φοβάσαι να κυκλοφορήσεις απο τη νέκρα. Όλα σκοτεινά, κλειστά και θλιβερά - όπως περίπου και η διάθεσή του.

Στην Ερμού τα πράγματα είναι πιό φωτεινά αλλά καμία σχέση με τα παλιά, καλά χρόνια, όταν ο δρόμος ήταν πνιγμένος στα αξιοθέατα και πάθαινες αυχενικό για να τα δεις όλα. Και δεν είναι μόνο λιγότερες οι γυναίκες της Ερμού, είναι και που ντύνονται ασορτί με την Κρίση, γκρίζα, σκοτεινά και απαισιόδοξα, χωρίς χρώματα και στολίδια - ή τουλάχιστον έτσι του φαίνεται στην κατάστασή του. Μέχρι που μπαίνει στον Χόντο και βρίσκεται στο άλλο άκρο. Όλες βαμμένες, χτενισμένες και εξωραϊσμένες - εκτός κι αν την άκουσε με τα 3.552 αρώματα στην ατμόσφαιρα και τα βλέπει όλα ωραία.

Η δεσποινίς Ξανθειά σκάει πλατύ χαμόγελο και τσακίζεται να τον εξυπηρετήσει. Οι πωλήτριες των καλλυντικάδικων έχουν μιά λογική αδυναμία στους άντρες πελάτες, πόσο μάλλον όταν είναι ψηλοί, μελαχροινοί, λίγο πριν τα σαράντα και φοράνε κοστούμι και γραβάτα. Ο συγκεκριμένος φοράει και βέρα, βέβαια, αλλά αυτό δεν πτοεί καμία. Τα κορίτσια του ταμείου τον κοιτάζουν με λαχτάρα όταν συνειδητοποιούν ότι μόλις ξόδεψε 230 ευρώ για τα καλλυντικά της γυναίκας του και προς στιγμήν του`ρχεται να τους αποκαλύψει την αλήθεια, ότι η γυναίκα του δεν πληρώνει μόνο τα καλλυντικά της αλλά και τους περισσότερους λογαριασμούς του σπιτιού διότι ο δικός του μισθός ίσα που καλύπτει τα  γαμημένα τα δάνεια. Διότι η κυρία Πόπη ήθελε δικό της σπίτι στο Ψυχικό και τότε ζούσαν σε έναν κόσμο που το χιλιάρικο το μήνα στο δάνειο δεν ήταν «και κανένα απαγορευτικό ποσόν». Τώρα, βέβαια, τα δικά του λεφτά πάνε όλα στην Τράπεζα, ενώ η Πόπη έχει την άνεση να ξοδεύει για καλλυντικά και άλλες παπαριές. Απο τα «δικά της».

Βγαίνει στον δρόμο αλλά τώρα δεν πρόκειται να ανέβει την Ερμού, διότι θέλει να πλακώσει στο ξύλο όλες τις γυναίκες που ξοδεύουν λεφτά. Στρίβει στη Νίκης και μετά απο μερικά δευτερόλεπτα συνειδητοποιεί ότι οι λιγοστοί περαστικοί σχεδόν τρέχουν για να φύγουν μακριά απο μια ομάδα μαυροντυμένων που βρίσκεται λίγα μέτρα μπροστά του - κι έχει βάλει στη μέση κάποιον σκούρο. Το μόνο που σκέφτεται είναι ότι αυτούς μπορεί να τους δείρει χωρίς πρόβλημα και ορμάει προς το μέρος τους ουρλιάζοντας «τι κάνετε στον άνθρωπο, παλιομαλάκες!», κραδαίνοντας την σακούλα με τα καλλυντικά λες κι είναι ο Τσακ Νόρις.

Το επόμενο που θυμάται είναι ότι πρέπει να σηκωθεί απο τη μέση του δρόμου που είναι πεσμένος και να κάνει κάτι με τη μύτη του, που μάλλον έχει ξεκολλήσει και κείται κάπου τριγύρω. Οι κάφροι με τον σκούρο έχουν εξαφανιστεί, όπως επίσης και κάθε ίχνος ζωής στο τετράγωνο. Η σακούλα με τα καλλυντικά, αντιθέτως, παραμένει στο χέρι του. Καταφέρνει να σηκωθεί και διαπιστώνει ότι και η μύτη του είναι τελικά στη θέση της αλλά τρέχει αίμα πολύ και παντού και χρειάζεται πρώτες βοήθειες - ευτυχώς, κάπου στο βάθος διακρίνεται ο πράσινος σταυρός ενός φαρμακείου. Είναι δυό-τρία τετράγωνα δρόμος και τα κάνει με σημαντικό κόπο. Κι όταν φτάνει στην πόρτα την βρίσκει κλειστή. Υπάρχει ένα κουδούνι, όμως, το οποίο και βαράει. Και μετά από λίγο η φαρμακοποιός έρχεται στην πόρτα, γουρλώνει τα (όμορφα) μάτια της, διστάζει για λίγο κι ύστερα του ανοίγει - αλλά όχι διάπλατα.

«Νομίζω ότι μου έσπασαν τη μύτη...»
«Οι χρυσαυγίτες;»
«Κατά πάσα πιθανότητα...»

Τον πιάνει απο το χέρι και τον τραβάει μέσα. Κοιτάζει μια γρήγορη έξω, κλείνει την πόρτα και κατεβάζει και τα προστατευτικά σίδερα. Κι αν είναι καμιά ψυχοπαθής φαρμακοποιός και τον κλείδωσε για να του την πέσει με την σύριγγα; Να, τώρα τον πάει και μέσα, για να μην φαίνονται απο τον δρόμο. Ας του την πέσει κι ο,τι να`ναι, εδώ που τα λέμε. Η οπίσθια θέα της είναι άκρως ενδιαφέρουσα, ακόμα και με την άσπρη ρομπίτσα απο πάνω. Απο κάτω φοράει φούστα με τακούνια και απο μπροστά είναι ακόμα καλύτερη. Του αρέσουν τα μάτια της και τα χείλη της και το ντεκολτέ της ρόμπας και το γεγονός ότι του ρίχνει λίγα χρονάκια σίγουρα - και φοράει και βέρα. Πιό πολύ του αρέσει ο τρόπος που τον κοιτάζει, όμως. Σαν να γουστάρει αυτό που βλέπει.

Το πίσω δωμάτιο έχει ένα τραπέζι-γραφείο, δύο καρέκλες κι έναν πάγκο ιατρικής εξέτασης, στον οποίο του λέει να καθίσει ενώ φοράει ένα ζευγάρι γάντια μιάς χρήσεως κι έρχεται μπροστά του. Πιάνει την πονεμένη μύτη του πολύ απαλά και τον διαβεβαιώνει ότι δεν έχει σπάσει, να μην ανησυχεί.

«Θα την καθαρίσουμε κι είναι εντάξει. Βγάλε και το σακάκι και τη γραβάτα να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε και γι` αυτά...»

Τα βγάζει ευχαρίστως αν και είναι σίγουρος ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.

«Πώς έγινε;»

Επίσης και η φωνή της του αρέσει. Βαθειά, ηρεμιστική, χωρίς ενοχλητικά πρίμα.

«Έδερναν έναν μαύρο και χώθηκα, ο μαλάκας...»

«Φτηνά τη γλύτωσες. Κυκλοφορούν κάτι γερά παιδιά εδώ γύρω. Όχι ότι εσύ δεν φαίνεσαι γερός...»

Έρχεται με τα μπαμπάκια και τα οξυζενέ της και στήνεται σε απόσταση αναπνοής απο τη μύτη του, η οποία έχει αρχίσει να ξεχνάει ότι πονάει. Κι όσο την πασπατεύει, τόσο αρχίζουν να ζωντανεύουν άλλα σημεία του σώματός του. Τα μάτια του είναι στην ευθεία του λαιμού της κι αν τα χαμηλώσει λίγο έχει πανοραμική θέα στο πλουσιότατο ντεκολτέ. Αν του βάλει θερμόμετρο θα δείξει 150 βαθμούς, είναι σίγουρος.

«Να ανοίξουμε λίγο το πουκάμισο να μην γίνει τελείως χάλια;»

Να ανοίξουμε ο,τι θέλει η κυρία, σκέφτεται και πάει να ξεκουμπωθεί αλλά η κυρία τον σταματάει.

«Αυτό θα το κάνω εγώ. Εσύ θα ξεκουμπώσεις εμένα μόλις τελειώσω με τη μύτη σου...»",False
"It's a wonder you wouldn't stop this machine grinding
itself to bits, Mr. Murray.

 I was hoping the darn thing would bust. It keeps you from
talking to me. That's the real music.

 It's easy to see you've got Irish in you. Do you know what I think? I think you're a
natural born kidder. All newspaper reporters are like that, I've heard.

You wrong me terribly. And it isn't
charitable to remind me of my job. I hoped to forget all about it up
here.

I think it's great to be able to write. I
wish I could. You ought to be proud of it.

I'm not. You can't call it writing--not what I
did--small town stuff. But I wanted to ask
you something. Do you know when I'm to be moved away to the huts?

In a few days, I guess. Don't be impatient. What's the matter? Don't
you like us here at the Sanatorium?

Oh--you--yes!  I don't care for
the atmosphere, though. All those people in bed out there on the
porch seem so sick. It's depressing. I can't do anything for
them--and--it makes me feel so helpless.

 Well, it's the rules, you know. All the patients have to
come here first until Doctor Stanton finds out whether they're well
enough to be sent out to the huts and cottages. And remember you're a
patient just like the ones in bed out there--even if you are up and
about.

I know it. But I don't feel as I were--really sick like them.

None of them do, either.

 Yes, I suppose it's
that pipe dream that keeps us all going, eh?

Well, you ought to be thankful. You're very lucky, if you
knew it. Shall I tell you a secret? I've seen
your chart and _you've_ no cause to worry. Doctor Stanton joked about
it. He said you were too uninteresting--there was so little the matter
with you.","Well, I haf just one shilling now!

I say, what's your name?

May.  Well, I call myself that.  It is no good asking yours.

 You're a distrustful little soul; aren't you?

I haf reason to be, don't you think?

Yes.  I suppose you're bound to think us all brutes.

Well, I haf a lot of reasons to be
afraid all my time.  I am dreadfully nervous now; I am not trusding
anybody.  I suppose you haf been killing lots of Germans?

We never know, unless it happens to be hand to hand; I
haven't come in for that yet.

But you would be very glad if you had killed some.

Oh, glad?  I don't think so.  We're all in the same boat,
so far as that's concerned.  We're not glad to kill each other--not
most of us.  We do our job--that's all.

Oh!  It is frightful.  I expect I haf my brothers killed.

Don't you get any news ever?

News?  No indeed, no news of anybody in my country.  I might
not haf a country; all that I ever knew is gone; fader, moder,
sisters, broders, all;  never any more I shall see them, I suppose,
now.  The war it breaks and breaks, it breaks hearts.  [She gives a
little snarl]  Do you know what I was thinking when you came up to
me?  I was thinking of my native town, and the river in the
moonlight.  If I could see it again I would be glad.  Were you ever
homeseeck?

Yes, I have been--in the trenches.  But one's ashamed
with all the others.

Ah!  Yees!  Yees!  You are all comrades there.  What is it
like for me here, do you think, where everybody hates and despises
me, and would catch me and put me in prison, perhaps.  [Her breast
heaves.]

Sorry--sorry.",False
"Ο κ. Φίλιππος Πετσάλνικος από Πρόεδρος της Βουλής -σχεδόν αδιάφορος χωρίς απαραίτητα την κακή έννοια- κατάφερε μέσα σε λίγες ώρες να γίνει αντιπαθής ως η «προέκταση» του απερχόμενου πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου. Ξαφνικά ακούγονται γι` αυτόν χαρακτηρισμοί όπως «λίγος», ενώ του χρεώνεται και το 1/3 της φαεινής ιδέας περί δημοψηφίσματος. Από το κουδουνάκι της λήξης χρόνου ή της επαναφοράς στην τάξη ως την ηγεσία του τόπου σε τέτοιες ώρες, υπάρχει μια απόκλιση και δεν το λέω για να υποστηρίξω πως είναι λίγος αλλά για να διαπιστώσω πόσο πρέπει να άλλαξε η ζωή του τις τελευταίες ώρες.  Άλλωστε το είπαν και συνάδελφοί μου πως όταν τον ρώτησαν αν ισχύει η υποψηφιότητά του, εκείνος απάντησε: «Εγώ είμαι πρόεδρος της Βουλής, παιδιά», με ύφος «Θου κύριε». Δεν ξέρω αν ισχύει, παραδέχομαι ωστόσο, πως σε πολλές περιπτώσεις η ποιότητα της δουλειάς ημών των δημοσιογράφων, δικαιολογεί πολλά από τα  κακά λογάκια εις βάρος μας και δεν αναφέρομαι τόσο στους ρεπόρτερς που ξημεροβραδιάζονται πέριξ του Συντάγματος, όσο στους δημοσιογράφους-σχολιαστές.

Την αλήθεια για το τι στο καλό γίνεται, δεν πρόκειται να τη μάθουμε, όπως δεν πρόκειται να μάθουμε καμία αλήθεια που να σχετίζεται με την πολιτική, όσο υπάρχουν εξαρτήσεις. Μίλησε ή δεν μίλησε ο κ. Λουκάς Παπαδήμος με τον πρωθυπουργό; Έβαλε ή δεν έβαλε φρένο στην υποψηφιότητα Παπαδήμου ο κ. Βενιζέλος; Πήρε ή δεν πήρε το αεροπλάνο για Αθήνα ο Παπαδήμος για χάρη μας ή για δικές του δουλειές; Έφυγε το μεσημέρι της Τετάρτης απηυδισμένος (το άκουσα σε εκπομπή σοβαρού ραδιοφωνικού σταθμού) ή έτσι κι αλλιώς θα γύριζε στις υποχρεώσεις του; Εικάζω πως όσο περισσότερο έχει παρακολουθήσει κανείς την παραφιλολογία που προκύπτει από την πολιτική επικαιρότητα των τελευταίων μηνών, τόσο πιο εύκολα μπορεί να βρει τις σωστές απαντήσεις χωρίς να έχει παρακολουθήσει και πολύ τα τελευταία 24ωρα. Από ένα σημείο και μετά είναι όλα απελπιστικά προβλέψιμα. Οι δημοσιογράφοι για παράδειγμα ωρύονταν πως κάποια μεγάλη καταστροφή συνέβη στο προεδρικό, όταν είδαν τον «φουρτουνιασμένο» Γιώργο Καρατζαφέρη να εξέρχεται. Η αλήθεια τελικά ήταν πως δεν τον άφησαν να μπει μέσα -ή ανάμεσα- στους τρεις (Παπούλια- Παπανδρέου- Σαμαρά) και τα πήρε… Το στόλισε και ο ίδιος με μια δήλωση εμπρηστική, εντός της οποίας δεν υπήρξε λέξη για το γεγονός ότι δεν τον άφησαν να συμμετάσχει στη συζήτηση και το θεματάκι «κάτι ακόμη δεν πάει καλά» στήθηκε. Λες και αν ήταν κάτι ουσιαστικό θα άφηναν να διαρρεύσει από show του Καρατζαφέρη. Δεν φτάσαμε ακόμη εκεί ευτυχώς.

Σοβαρότης μηδέν ακόμη και τώρα. Μικροκομματικά συμφέροντα, πολιτικά κόστη, εξαρτήσεις. Η Ευρώπη περιμένει (;), ο κόσμος μας παρατηρεί σαν να είμαστε ντοκιμαντέρ και οι ιθύνοντες δεν λένε να καταλάβουν πως πρέπει να κάνουν στην άκρη να περάσουν οι επόμενοι που δεν είναι ανάγκη να είναι πολιτικοί.  Άκουσα κάποιον να λέει πως είναι θλιβερό το γεγονός ότι έψαχναν ονόματα και δεν έβρισκαν κόσμο, δεν έβρισκαν τα κατάλληλα ονόματα. Πώς να τα βρουν; Τόσα χρόνια φρόντιζαν καλά ώστε να «θάβουν» ανθρώπους με ικανότητες. Όποιος αντιλαμβανόταν ότι μπορεί να κάνει ένα βήμα παραπάνω και είχε τη δυνατότητα, αναζητούσε την τύχη του έξω από`δω. Για να έχεις σοβαρό λόγο στο μέλλον της χώρας, έπρεπε να είσαι «της οικογενείας», μέρος συντεχνίας, τζάκι… και  τα τζάκια ως γνωστόν χρειάζονται κούτσουρα.","Περπατούσα την Κυριακή το βράδυ στο κέντρο της Αθήνας και ήταν σαν να βρισκόμουν σε χωριό 30 κατοίκων. Μόνο τα μεγάλα κτίρια και οι δρόμοι με τις τρεις λωρίδες θύμιζαν μεγάλη πόλη του αναπτυγμένου κόσμου. Ερημιά, εγκατάλειψη, μια πόλη φάντασμα σαν αυτές στα κόμικς του Λούκι Λουκ. Και λέω, «τι έγινε, ρε παιδιά; Πως την πατήσαμε κι αφήσαμε την πόλη μας -και τη ζωή μας- στα χέρια άχρηστων ανθρώπων;». Λοιπόν, πρέπει να αντισταθούμε, φίλτατοι. Ο καθένας από το δικό του μετερίζι και με το δικό του τρόπο. Με τα πενιχρά μας μέσα αλλά με τη γενναιόδωρη ψυχή μας. Ναι, υπάρχουν δύο Ελλάδες αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Αυτή των κηφήνων, των λαμόγιων, των άξεστων, των σαθρών, των «κούφιων ανθρώπων», όπως έγραφε και ο Τ.Σ. Ελλιοτ στο ομώνυμο ποίημά του. Υπάρχει, όμως, και η άλλη Ελλάδα των εργατικών, των δημιουργικών, των καλλιεργημένων, των ευγενών, των φιλότιμων και γενναιόδωρων ανθρώπων. Και αυτή την Ελλάδα θέλω να βλέπω. Σε πείσμα όλων, που έλεγε και η Λούξεμπουργκ, αυτή η Ελλάδα όχι μόνο αντιστέκεται αλλά και παράγει έργο κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες.

Αυτήν την Ελλάδα, θα συναντήσετε σε τρεις θεατρικές παραστάσεις σε περιοχές του λεγόμενου υποβαθμισμένου Κέντρου:

- Να πάτε, λοιπόν, να δείτε τον «Κόκκινο Βράχο» του Γρ. Ξενόπουλου σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη στο Εθνικό Θέατρο γιατί η συνολική σύλληψη και πρόταση αυτής της παράστασης συνοψίζει όλη αυτή τη γενική θεωρία περί του ρόλου της τέχνης σε μια κοινωνία. Γιατί εκεί που οι περισσότεροι «καλλιτέχνες» μπουρδολογούν ασύστολα για τη σημασία της τέχνης τους, έρχεται η Πατεράκη και κάνει πράξη την ανάγκη της εποχής για αληθινή τρυφερότητα και συγκίνηση κάνοντας «εξαφανίσιους» στη μιζέρια γύρω και μέσα μας. Δε σας λέω άλλα παρά μόνο ότι θα ευφρανθεί η καρδιά σας με το μπελκάντο της «Γλυκιάς μου Ρεζεντά» και του «Είναι η αγάπη χίμαιρα που κυβερνά τα νιάτα». Ναι, είναι ρετρό η παράσταση αλλά με ένα τρόπο τόσο καταλυτικά σύγχρονο που λειτουργεί σα βάλσαμο στην ταραγμένη μας ψυχή.

- Να πάτε, επίσης, να δείτε το «Alarme» σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου στο θέατρο Αττις, στο Μεταξουργείο. Εκεί, ανάμεσα στα πολυφυλετικά καφέ των μεταναστών, ο μοναδικός διεθνής έλληνας σκηνοθέτης, με πάνω από 1200 παραστάσεις στο εξωτερικό και τη μέθοδό του να διδάσκεται από την Κίνα και τη Ρωσία ως την Αμερική και τη Γερμανία, χτυπάει κυριολεκτικό συναγερμό στην αθηναϊκή θεατρική πραγματικότητα απαντώντας στο βασικό -αλλά όχι τελικά και τόσο αυτονόητο- ερώτημα περί του ρόλου της τέχνης σε μια αγωνιώδη μεταβατική κοινωνική και πολιτική περίοδο. Η παράστασή του, που βασίζεται στις επιστολές που αντάλλαξαν η βασίλισσα Ελισάβετ Α` και η Μαρία Στιούαρτ, είναι μια άρτια καλλιτεχνική πρόταση που αποκαλύπτει την κενότητα, την αγριότητα και τη φαυλότητα της εξουσίας, που εκμηδενίζει και κονιορτοποιεί μέσα στα γρανάζια της τοξικής ματαιότητάς της, ομοίως αυτούς που την ασκούν και αυτούς που την υφίστανται.

- Τέλος, να πάτε και στον «Αμερικάνικο Βούβαλο» του Ντέιβιντ Μάμετ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου στο Πορεία, σε μια κάθετο της 3ης Σεπτεμβρίου. Ανάμεσα σε φασαρίες ομάδων μεταναστών και ακροδεξιών και λίγα τετράγωνα πιο κάτω από το ground zero της Τοσίτσα με τους ζωντανούς-νεκρούς ηρωινομανείς να παραπαίουν, ο Τάρλοου κάνει θέατρο υψηλής ποιότητας με την αρωγή τριών εξαιρετικών ηθοποιών, του Αλέξανδρου Μυλωνά, του Γιώργου Γάλλου και του νεαρού Παναγιώτη Καλαντζή. Το δε εμβληματικό τάλιρο του τίτλου (ένας βούβαλος απεικονίζεται σε ένα αμερικανικό νόμισμα των 5 σεντς), «που παραπέμπει σε ένα ηρωικό όσο και μυθικό far - west, σε μια ουτοπία κατ` ουσίαν, θα μπορούσε να είναι εν έτει 2011 το ευρώ, που μετατράπηκε από έμβλημα των Ευρωπαίων, σε πιθανή ταφόπλακα των ονείρων τους», δηλώνει ο σκηνοθέτης και ιθύνων νους της παράστασης.",False
"I don't care what he looks like. What kind is he?

Well, yuh can bet your life, kid, he's as good an
old guy as ever walked on two feet. That goes!

I'm glad to hear it. Then you think's he'll stake me
to that rest cure I'm after?

Surest thing you know. But
where'd yuh get the idea he was a janitor?

He wrote me he was himself.

Well, he was lyin'. He ain't. He's captain of a barge--five men
under him.

A barge? What kind of a barge?

Coal, mostly.

A coal barge! If that ain't a swell job to
find your long lost Old Man working at! Gee, I knew something'd be
bound to turn out wrong--always does with me. That puts my idea of his
giving me a rest on the bum.

What d'yuh mean?

I s'pose he lives on the boat, don't he?

Sure. What about it? Can't you live on it, too?

Me? On a dirty coal barge! What d'you think I am?

What d'yuh know about barges, huh? Bet yuh ain't
never seen one. That's what comes of his bringing yuh up inland--away
from the old devil sea--where yuh'd be safe--Gawd! 

His bringing me up! Is that what he tells people! I
like his nerve! He let them cousins of my Old Woman's keep me on their
farm and work me to death like a dog.

Well, he's got queer notions on some things. I've heard him say
a farm was the best place for a kid.

Sure. That's what he'd always answer back--and a lot of crazy
stuff about staying away from the sea--stuff I couldn't make head or
tail to. I thought he must be nutty.

He is on that one point. So yuh didn't fall for
life on the farm, huh?

I should say not! The old man of the family, his wife, and four
sons--I had to slave for all of 'em. I was only a poor relation, and
they treated me worse than they dare treat a hired girl.  It was one of the sons--the
youngest--started me--when I was sixteen. After that, I hated 'em so
I'd killed 'em all if I'd stayed. So I run away--to St. Paul.","And say, ""How clever!""
                           At whatsoever
                      She condescends to say!

	          Oh, 'tis a glorious thing, I ween,
                 To be a regular Royal Queen!
                 No half-and-half affair, I mean,
                 But a right-down regular Royal Queen!


       Now, pray, what is the cause of this remarkable hilarity?
            This sudden ebullition of unmitigated jollity?
       Has anybody blessed you with a sample of his charity?
            Or have you been adopted by a gentleman of quality?

	  Replying, we sing
                      As one individual,
                 As I find I'm a king,
                      To my kingdom I bid you all.
                 I'm aware you object
                      To pavilions and palaces,
                 But you'll find I respect
                      Your Republican fallacies.

	        As they know we object
                      To pavilions and palaces,
                 How can they respect
                      Our Republican fallacies?

                       

	          For every one who feels inclined,
                 Some post we undertake to find
                 Congenial with his frame of mind--
                      And all shall equal be.

	          The Chancellor in his peruke--
                 The Earl, the Marquis, and the Dook,
                 The Groom, the Butler, and the Cook--
                      They all shall equal be.

	          The Aristocrat who banks with Coutts--
                 The Aristocrat who hunts and shoots--
                 The Aristocrat who cleans our boots--
                      They all shall equal be!

	          The Noble Lord who rules the State--
                 The Noble Lord who cleans the plate--

	           The Noble Lord who scrubs the grate--
                      They all shall equal be!

	          The Lord High Bishop orthodox--
                 The Lord High Coachman on the box--

	          The Lord High Vagabond in the stocks--
                      They all shall equal be!
			For every one, etc.

                           Sing high, sing low,
                           Wherever they go,
                                They all shall equal be!

  CHORUS.                           Wherever they go,
                                They all shall equal be!

                 The Earl, the Marquis, and the Dook,
                 The Groom, the Butler, and the Cook,
                 The Aristocrat who banks with Coutts,
                 The Aristocrat who cleans the boots,
                 The Noble Lord who rules the State,
                 The Noble Lord who scrubs the grate,
                 The Lord High Bishop orthodox,
                 The Lord High Vagabond in the stocks--",False
"Το τέρας: «Το Υπουργείο Υγείας συμμαζεύει τις δαπάνες του. Μαχαίρι μπαίνει στην ανεξέλεγκτη σπατάλη».

Το ρεπορτάζ: 
Τη διατύπωση για το θέμα στο σημερινό «τέρας» την εμπνευστήκαμε από το δελτίο Τύπου που εξέδωσε το υπουργείο Υγείας μετά το πέρας της επίσκεψης «του αντιπροσώπου (sic) των δανειστών» και αναφέρει την παρακάτω δήλωση του υπουργού Υγείας, Ανδρέα Λυκουρέντζου. 

Ας δούμε, λοιπόν, τον ορθό δρόμο στον οποίο συνεχίζει ο υπουργός με αποφασιστικότητα, μέσω του παραδείγματος του Νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» της Θεσσαλονίκης.

Το νοσοκομείο κατασκευάστηκε από δωρεά του Ιδρύματος Παπαγεωργίου. Η σύμβαση του Ιδρύματος με το ελληνικό δημόσιο υπογράφηκε το 1991, η ανέγερση άρχισε το 1993, ολοκληρώθηκε και παραδόθηκε το 1997. Το 1999 πρωτολειτούργησε και το 2000 εντάχθηκε στο πρόγραμμα εφημεριών της πόλης. Διαθέτει για πέντε τμήματά του Σύστημα Διαχείρισης Ποιότητας ISO και είναι κερδοφόρο.

Ωστόσο, στις αρχές του μήνα οι εργαζόμενοι προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας επειδή δεν είχαν πληρωθεί για τον Φεβρουάριο. Πώς γίνεται ένα κερδοφόρο νοσοκομείο να μην πληρώνει τους εργαζομένους; Ως εξής: η μισθοδοσία είναι συμβατική υποχρέωση του κράτους, με βάση τη σύμβαση δωρεάς του 1991. Ωστόσο, από το 2004, το κράτος καταβάλλει το 55% περίπου της υποχρέωσής του, με αποτέλεσμα το νοσοκομείο να καθυστερήσει πληρωμές προμηθευτών για να πληρώνει τους εργαζόμενους. Τα ασφαλιστικά ταμεία οφείλουν 185.000.000 ευρώ στο νοσοκομείο. Τελικά, η επίσχεση εργασίας λύθηκε με την καταβολή της μισθοδοσίας από το Δημόσιο.

Το διοικητικό συμβούλιο του Νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» είναι 7μελές: τα 3 μέλη διορίζονται από το υπουργείο, τα 3 από το Ίδρυμα και το 1 απ` το ΑΠΘ. Αυτά εκλέγουν τον πρόεδρο. Ο νυν πρόεδρος, Βασίλης Παπάς, δε μασάει τα λόγια του: «Είναι μια στάση της πολιτείας που οδηγεί στην απαξίωση του Νοσοκομείου. Πρόσφατα δόθηκαν στα νοσοκομεία 400.000.000 ευρώ και σ` εμάς ούτε ένα ευρώ. Μας αντιμετωπίζουν εχθρικά. Οι ιδιωτικές κλινικές δεν θέλουν ένα καλό δημόσιο νοσοκομείο, ενώ ακόμη και άλλα νοσοκομεία δεν μας βλέπουν με καλό μάτι. Στο ""Παπαγεωργίου"" δεν υπάρχει ο έλεγχος που υπάρχει αλλού και ο πρόεδρος δεν διορίζεται από το δημόσιο, με ότι αυτό σημαίνει».

Και τι σημαίνει αυτό, αλήθεια; Ότι, συχνά, οι τιμές που επιτυγχάνονται στους διαγωνισμούς για προμήθειες στο «Παπαγεωργίου» είναι καλύτερες από αυτές που δίνει το Παρατηρητήριο Τιμών της Επιτροπής Προμηθειών του Υπουργείου. Ωστόσο, η προμήθεια φτηνών υλικών δεν είναι πάντα δυνατή. Τα φίλτρα αιμοκάθαρσης για τους νεφροπαθείς είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα. «Το υπουργείο έκανε συμφωνία με τις προμηθεύτριες εταιρείες να πωλούν τα φίλτρα αιμοκάθαρσης στα 30 ευρώ. Έλα, όμως, που η Κύπρος τα προμηθεύεται από την ίδια γερμανική εταιρεία, στα 10 ευρώ. Απευθυνθήκαμε στη γερμανική εταιρεία, ωστόσο μας δήλωσε ότι δεν μπορεί να μας πουλήσει απευθείας, παρά μόνο μέσω του Έλληνα αντιπροσώπου, ο οποίος τα δίνει τα 30 ευρώ». Δηλαδή, για τις 35.000 αιμοκαθάρσεις που γίνονται κάθε χρόνο, το «Παπαγεωργίου» πετάει, παρά τη θέλησή του, 700.000 ευρώ.

Οι Γερμανοί παραπέμπουν στο υπουργείο, ισχυριζόμενοι ότι «εκείνο καθορίζει τις τιμές». Ο κ. Παππάς απευθύνθηκε στον υπουργό, Ανδρέα Λυκουρέντζο, και τον συνάντησε πριν από πέντε μήνες. «Έτσι είναι τα πράγματα;», είπε έκπληκτος ο υπουργός. «Άντε, να δεχτώ ότι τότε δεν ήξερε. Τους τελευταίους πέντε μήνες, όμως, ξέρει πολύ καλά», λέει ο κ. Παππάς.
Κατόπιν όσων ξέρει, ο Ανδρέας Λυκουρέντζος έχει το σθένος να δηλώνει: «Είμαστε στον ορθό δρόμο και συνεχίζουμε με αποφασιστικότητα»… 
Οι ανεξέλεγκτες δαπάνες στο χώρο της Υγείας, που για χρόνια αποκρύπτονταν από την Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν γράφονταν στον προϋπολογισμό, αποτελούν μεγάλο μέρος του χρέους. Για όποιον έχει διάθεση για μελέτη, στο blog έγινε μια συλλογή από αναρτήσεις του blogger Ermippos όπου παρουσιάζονται αναλυτικά και με στοιχεία οι διαχρονικές ευθύνες των υπουργών Υγείας και οι άνισες μάχες όποιου δοκιμάσει να σπάσει το απόστημα και να τα βάλει με τα συμφέροντα που κωδικοποιούνται ως «τα τρωκτικά της υγείας».","Η γιαγιά μου έπασχε από νεφρική ανεπάρκεια. Ζούσαν με τον παππού στο Κάψια, ένα χωριό έξω από την Τρίπολη. Ήρθαν στο σπίτι μας στις αρχές του ΄80 για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Κάθε δεύτερη μέρα η γιαγιά πηγαινοερχόταν στο νοσοκομείο για να κάνει αιμοκάθαρση. Ήταν πραγματικά οδυνηρό. Ήταν χλωμή, ταλαιπωρημένη από την διαδικασία. «Πότε θα γίνει καλά η γιαγιά;», ρωτούσα τη μητέρα μου. «Ποτέ» μου απαντούσε.

Σκεφτόμουν στην εφηβεία μου πόσο σκληρό είναι να μπαίνει μια ένεση στο ένα σου χέρι για να τραβήξει το αίμα και στη συνέχεια να το διοχετεύεται καθαρισμένο στο άλλο. Αν θυμάμαι καλά το μαρτύριο ήταν δίωρο. Είχα και αδυναμία στη γιαγιά μου, με πείραζε που ταλαιπωριόταν, δεν φανταζόμουν ότι θα πέθαινε από αυτό.
Η μητέρα μου είχε και έναν αδελφό που δεν γνώρισα. Έφυγε για την Αμερική το 67. Είχε επίσης πρόβλημα με τα νεφρά του, είχε κάνει αφαίρεση και των δύο και ζούσε με ένα μηχάνημα που καθημερινά έκανε στο σπίτι του τη ίδια διαδικασία, αν είχα καταλάβει σωστά. «Ταξίδεψε» μετά από τη γιαγιά αφού είχε ζήσει 22 χρόνια χωρίς νεφρούς στην απόπειρά του να κάνει μια αποτυχημένη μεταμόσχευση.

Σήμανε καμπανάκι στη Ρόδο ότι η νεφρολογική κλινική ενδέχεται να αναστείλει τη λειτουργία της, αν δεν αντικατασταθεί ο νεφρολόγος που δήλωσε παραίτηση. Συγκεκριμένα, το τμήμα της κλινικής που περιθάλπει τους περιτοναϊκούς, θα μεταφερθεί στο παθολογικό για όσο χρειαστεί, όπου θα παράσχει υπηρεσίες παθολόγος με γνώσεις. …Δηλαδή, οι περιτοναϊκοί που φτάνουν τους 20, δε φτάνει που έχουν την ασθένειά τους, την ταλαιπωρία τους και ό,τι αυτή συνεπάγεται σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο, θα νοιώθουν και τη διαρκή ανασφάλεια του κράτους-φάντασμα. Ξέρετε, οι ασθενείς δεν είναι όλοι κάτοικοι Ρόδου, κάποιοι έρχονται από τη Σύμη, από την Κάρπαθο για να κάνουν τις εξετάσεις τους. Δε θέλω να φανταστώ πώς θα νοιώσουν όταν ενημερωθούν ότι ενδέχεται να πηγαίνουν για τις μηνιαίες τους εξετάσεις στην Κρήτη ή στην Αθήνα. Οι συγκεκριμένοι εφαρμόζουν τη διαδικασία στο σπίτι τους, αλλά συχνά παθαίνουν μολύνσεις και πρέπει να νοσηλευτούν. Το θέμα είναι, πού;

Πόσο άγριο είναι να νοιώθεις ξεχασμένος στη χώρα που ζεις, να νοιώθεις ότι , αν δεν έχεις κάνει ΤΗΝ καβάτζα για τέτοιες ώρες, θα πας σαν το σκυλί στ` αμπέλι. Θα ξεχαστείς όπως τόσοι και τόσοι στα ελληνικά νοσοκομεία, που χάθηκαν από αμέλεια, ανεπάρκεια, ατυχία, βλακεία, αναισθησία.

Δεν είναι το μόνο πρόβλημα που απασχολεί το Νοσοκομείο Ρόδου. Τα θέματά του είναι πολλά. Και δεν μπορούμε σε αυτή τη χώρα να μιλάμε για τίποτα άλλο παρά μόνο για την υγεία. Ας δουν λοιπόν οι μεγάλοι φωστήρες και οι οδηγοί μας πρώτα από όλα τα άλλα, πώς θα διασφαλίσουν αξιοπρεπή νοσοκομειακή περίθαλψη με σεβασμό στον πολίτη και πρωτίστως στον ασθενή και μετά ας πάνε και στα επιμέρους θέματα. Το θέμα μας δεν είναι αν μπορεί ή όχι να διαμαρτυρηθεί ο ασθενής, ο νεκρός ή οι συγγενείς του, αλλά εάν τελικά μπορούμε να μιλάμε για ζωντανή ανθρωπιά και ζωντανό σεβασμό. Έξω από επιφανειακές υποσχέσεις, ανούσιες αμπελοφιλοσοφίες και ηλίθιους κομματισμούς. Και εδώ, καλέ μου κ Λοβέρδε - που επισκεφθήκατε το νησί προ μηνών ως υπουργός Εργασίας - επιβάλλεται να επιδείξετε την ευαισθησία σας εμπράκτως και ως υπουργός Υγείας ( αν επιμένετε ακόμα να γράφετε την υγεία με Υ κεφαλαίο), ασχέτως αν το ζήτημα του νεφρολόγου - δεν είναι ο μόνος που λείπει, λείπει και ψυχίατρος, λείπουν και νοσηλευτές - ανήκει στο υπουργείο σας ή στην Β΄ΔΥΠΕ. Μπορεί να είναι ζόρικα τα οικονομικά προβλήματα, αλλά ακόμα πιο ζόρικες είναι οι αρρώστιες.",False
"Khaled Hosseini heeft zijn debuut als schrijver zeker niet gemist . ' De vliegeraar ' was een wereldwijd succes . Miljoenen boeken zijn er verkocht . Deze veelbelovende , Afghaanse schrijver had de aandacht getrokken bij de wellustige leesfanaten . Ze hadden dan ook zeer hoge verwachtingen bij de publicatie van zijn tweede boek . We mogen wel zeggen dat er enige druk rustte op de schouders van Hosseini . Naar mijn mening heeft ' Duizend schitterende zonnen ' absoluut niet moeten onderdoen . We krijgen het verhaal van Mariam en Laila , twee Afghaanse vrouwen , te lezen . Beide vrouwen komen in de klauwen terecht van de rijke Racheed die hen met niet al te veel eerbied behandelt . Het verhaal speelt zich af tegen de achtergrond van een gruwelijke oorlog in Afghanistan . Als je het mij vraagt , is Hosseini er opnieuw in geslaagd om een roman met zeer veel gevoel neer te pennen . Zoals hij een schrijnend verhaal toch ontroerend en puur weet te maken , hebben nog niet veel schrijvers hem nagedaan . Dagenlang blijft het nog nazinderen in je hoofd . Zijn nieuw boek ' En uit de bergen kwam de echo ' heb ik onlangs aangeschaft en staat vol ongeduld te wachten om gelezen te worden . Ik kijk al uit naar de dag dat ik er in kan beginnen .","Iedereen kent Coldplay wel . Wat wil zeggen dat deze groep ontzettend populair is . Dat komt omdat de muziek die Coldplay maakt niet kan toegeschreven worden aan één bepaald genre van muziekfans . Hun liedjes spreken telkens enorm aan en zijn echte meezingers , wat ook weer voor samenhorigheidsgevoel zorgt , zeker op festivals .",False
"Capitanes valientes, o no
La noche del 14 de abril de 1912, 99 años y nueve meses antes de que el Costa Concordia se abriese el casco en un escollo de la isla toscana del Giglio, el Titanic se hundió en el Atlántico Norte llevándose a 1.503 personas. El abandono del barco fue desastroso. El capitán Edward Smith, que pese a 34 años de experiencia profesional se comportó más como torpe gerente de un hotel de lujo que como marino, tardó 25 minutos en lanzar el primer SOS. Además, retrasó la orden de abandonar el barco, disimulando esta de modo que la mayor parte de los pasajeros no advirtió el peligro hasta que fue demasiado tarde. Después, la falta de botes salvavidas, el mar bajo cero y los 25 minutos perdidos en la llegada del primer barco que acudió en su auxilio, remataron la tragedia.
Cuatro semanas más tarde, en un artículo memorable publicado en The English Rewiew, Joseph Conrad confrontaba el final del Titanic con el hundimiento, reciente en aquellas fechas, del Douro: un barco más pequeño pero con proporción similar de pasajeros. El Titanic se había hundido despacio, entre el desconcierto y la incompetencia de capitán y tripulantes, mientras que en el Douro, que se fue a pique en pocos minutos, la dotación completa de capitán a mayordomo, menos el oficial al mando de los botes salvavidas y dos marineros para gobernar cada uno, se hundió con el barco, sin rechistar, después de poner a salvo a todo el pasaje. Pero es que el Douro, concluía Conrad, era un barco de verdad, tripulado por marinos profesionales y bien mandados que no perdieron la humanidad ni la sangre fría. No un monstruoso hotel flotante lanzado a 21 nudos de velocidad por un mar con icebergs, atendido por seis centenares de pobres diablos entre mozos, doncellas, músicos, animadores, cocineros y camareros.
Escrito hace un siglo, el comentario conradiano podría aplicarse casi de modo literal al desastre del Costa Concordia. Pese al tiempo y los avances técnicos que median entre uno y otro barco, muchas son las lecciones no aprendidas, las arrogancias culpables y las incompetencias evidentes para cualquier marino, aunque no siempre para los armadores e ingenieros navales: desmesura en los grandes cruceros, escasa preparación de tripulaciones, fe ciega y suicida en la tecnología, o competencia profesional de los capitanes y oficiales al mando. En este último aspecto, ciertos detalles en el comportamiento del capitán del Costa Concordia, Francesco Schettino, quizá merezcan considerarse.
Todo capitán de barco tiene dos deberes inexcusables: gobernar su nave con seguridad y destreza y, en caso de incidente o naufragio, procurar el salvamento de pasaje, tripulación, carga y, a ser posible, del barco mismo. Esa es la razón de que, en otros tiempos, un capitán pundonoroso se hundiese a veces con el barco, pues su presencia a bordo era garantía de que todo se había procurado hasta el último instante. Y así, a un capitán capaz de gobernar bien un barco y asegurar en caso de incidente o tragedia la mayor parte posible de vidas y bienes, se le considera, hoy como ayer, un marino competente.
En la varada del Costa Concordia, en mi opinión, el concepto de incompetencia se ha manejado con cierta ligereza. No creo que el capitán Schettino fuese un incompetente. Treinta años de experiencia y una óptima calificación profesional lo llevaron al puente del crucero. Hacía una ruta conocida, y la maniobra de acercarse a tierra es común en esa clase de viajes. Además, una vez producida la vía de agua casi en la aleta de babor -lo que significaría que ya estaban metiendo a estribor para evitar el peligro-, la maniobra de largar anclas a fin de que, con las máquinas anegadas y fuera de servicio, el barco bornease 180º con su último impulso para acercar el costado a tierra y no hundirse en aguas profundas, parece impecablemente marinera y propia de buenos reflejos. El exceso de confianza, una mirada superficial a los instrumentos, pulsar dos veces una tecla en lugar de hacerlo tres, pudieron bastar, a 16 nudos y en tan poca sonda, con una mole de 17 pisos y 114.500 toneladas, para que del error al desastre transcurriesen pocos segundos. Ningún marino veterano puede afirmar que jamás cometió un error de navegación o maniobra; aunque este no tuviera consecuencias, o estas no sean las mismas en aguas libres de peligros que en un paso estrecho, en la noche, la niebla o el mal tiempo, con una piedra o una restinga cerca; o, como en el caso del Costa Concordia, a solo un cable de la costa.
En los casos mencionados, incluso aplicando al capitán de una nave todo el rigor legal que merezca su error, es posible comprender la tragedia del marino. Simpatizar con él pese a su desgracia. Pero lo que sitúa a cualquier capitán lejos de cualquier simpatía posible es su incompetencia o cobardía a la hora de afrontar las consecuencias del error o la mala suerte. Una desgracia puede ser azar, pero no encararla con dignidad es vileza. Si un capitán está para algo, es sobre todo para cuando las cosas van mal a bordo. Ahí un marino es, o no es. Y Francesco Schettino demostró que no lo era. Escapar a su deber y su conciencia fue una cobardía inexcusable, que en tiempos menos políticamente correctos, frente a un tribunal naval de los de antes, lo habría llevado a la soga de una horca.
Tengo una impresión personal sobre eso. Con el auge de las comunicaciones fáciles vía Internet y telefonía móvil, la responsabilidad de un marino se diluye en aspectos ajenos al mar y sus problemas inmediatos. El oficial del Costa Concordia que fue a comprobar cuánta agua entraba en la sala de máquinas informó repetidas veces al puente, y no obtuvo respuesta porque el capitán estaba ocupado con el teléfono. De hecho, buena parte de los 45 minutos transcurridos entre el momento de la varada (21.58), las mentiras a la autoridad marítima de Livorno (22.10) y la confesión final de que había una vía de agua (22.43), así como el cuarto de hora siguiente, hasta que sonaron las siete pitadas cortas y una larga para abandonar el buque (22.58), Schettino los pasó hablando por teléfono con el director marítimo de Costa Crociere. Dicho de otra forma: en vez de ocuparse del salvamento de pasajeros y tripulantes, el capitán del Costa Concordia estuvo con el móvil pegado a la oreja, pidiendo instrucciones a su empresa.
Mi conclusión es que el capitán Schettino no ejercía el mando de su barco aquella noche. Cuando llamó a su armador dejó de ser un capitán y se convirtió en un pobre hombre que pedía instrucciones. Y es que las modernas comunicaciones hacen ya imposible la iniciativa de quienes están sobre el terreno, incluso en cuestiones de urgencia. Ni siquiera un militar que tenga en el punto de mira a un talibán que le dispara, o a un pirata somalí con rehenes, se atreverá a apretar el gatillo hasta que no reciba el visto bueno de un ministro de Defensa que está en un despacho a miles de kilómetros. El capitán Schettino era patéticamente consciente aquella noche de que el tiempo de los marinos que tomaban decisiones y asumían la responsabilidad se extinguió hace mucho, y de que las cosas no dependían de él sino de innumerables cautelas empresariales: cuidado con no alarmar al pasaje, ojo con la reacción de las aseguradoras, con el departamento de relaciones públicas, con el director o el consejero ilocalizables esa noche. Mientras tanto, seguía entrando agua, y lo que en hombres de otro temple habría sido un ""váyanse al diablo, voy a ocuparme de mi barco"", en el caso del capitán sumiso, propio de estos tiempos hipercomunicados y protocolarizados, no fue sino indecisión y vileza. Además de porque era un cobarde, Schettino abandonó su barco porque ya no era suyo. Porque, en realidad, no lo había sido nunca.
Sé que puede hacerse una objeción comparativa a esta hipótesis, y que precisamente es de índole histórica: el capitán del Titanic también se comportó con extrema incompetencia en el abandono de la nave, y su pasividad tuvo relación directa con la muerte de millar y medio de pasajeros; sin embargo, Edward Smith no tenía teléfono móvil. En 1912 solo había telegrafía de punto-raya en los barcos. Eso permitiría suponer que, en ese caso, las decisiones erróneas sí fueron suyas. Quizá lo fueran, desde luego; nada es simple en el mar ni en la tierra. Pero no por falta de comunicación directa con sus armadores de la White Star. La noche del iceberg y la tragedia, a bordo del Titanic viajaba el presidente de la compañía naviera. Que estuvo en el puente y sobrevivió ocupando un lugar libre en los botes.","La maldita corrupción
Medusa, ser mitológico, hermosa doncella hasta que fue violada por Poseidón. Esto hizo que se transformara su bello cabello en serpientes y su fin fuera convertir a todo aquel que la mirase en piedra. Medusa muere cuando Perseo le corta la cabeza y de su cuello brota Pegaso, el caballo alado. Breve versión de esta parte de la mitología griega como introducción a un tema que está presente en nuestra sociedad, una enfermedad que nos agobia, serpientes que con su veneno minan el tejido social, un rostro horripilante que nos petrifica: la corrupción.
De acuerdo con el Índice de Percepción de la Corrupción 2014 elaborado por Transparencia Internacional, México se sitúa en el lugar 103 de 175 países evaluados, con una calificación de 35/100, muy por debajo de los países desarrollados y también muy por debajo de otros países latinoamericanos como Chile y Uruguay; el peor de entre todos los que integran la OCDE. Vivimos en un país plagado de actos corruptos, cuyo resultado es un menor nivel de desarrollo económico y son una causa de la desigualdad en la distribución del ingreso.
Corrupción a todos los niveles, desde la adjudicación de contratos de obra pública, proveeduría de los gobiernos, poder contar con el servicio de limpia, conectarse a las redes de electricidad y agua, pasando por todos los trámites gubernamentales en los tres órdenes de gobierno, poder acceder a servicios médicos y educativos, recibir el correo, políticos y partidos políticos, gobernantes, policías, ministerios públicos y jueces corruptos, etcétera, un muy largo etcétera. Los mexicanos, como agentes económicos individuales, seamos personas o empresas, estamos oprimidos por un sistema de extracción de rentas con un alto costo social.
En todo acto de corrupción hay quien pierde y quien gana. Pierde el que tiene que pagar por recibir un servicio público o realizar un trámite; su nivel de bienestar se reduce porque esos recursos tienen un uso alternativo; principalmente, podían haber sido destinados a la adquisición de bienes de consumo familiar o a inversión. Ganan los funcionarios corruptos que se apropian de una renta ejerciendo ilegalmente su poder público para obtener un beneficio personal.
Lo que unos pierden lo ganan los otros; sin embargo, no es un juego de suma cero, sino uno de suma negativa. La corrupción le cuesta al país, en la forma de mayores costos de transacción, una menor inversión, obras y servicios públicos de más baja calidad, menor crecimiento económico y menor desarrollo y bienestar de los mexicanos.
La ausencia de rendición de cuentas por parte de funcionarios públicos, junto con una ciudadanía que está prácticamente indefensa ante los actos que impunemente cometen los funcionarios corruptos, se convierten en un cáncer que va destruyendo a la sociedad, en una enfermedad que inhibe el progreso económico. Contralorías y oficinas de auditorías federales y estatales van y vienen y la corrupción simple y sencillamente no se reduce y, peor aún, en muchas ocasiones aumenta.
La solución obviamente no es fácil, pero sin duda uno de los aspectos centrales en la batalla en contra de la corrupción es la transparencia y la rendición de cuentas en un entorno de democracia efectiva y abierta al escrutinio público, incluido obviamente el ejercicio del gasto público. Y esto es lo que no se tiene, a pesar de algunos pasos que se han dado en esta dirección, como es el caso del Instituto Federal de Acceso a la Información Pública.
La pregunta es ¿quién será nuestro Perseo, el que aniquile a Medusa y permita que Pegaso vuele? ¿La Comisión Nacional Anticorrupción? Lo dudo.",False
"LMFAO zet Ziggo Dome op zijn kop Afgelopen weekend in een volgepakte Ziggo Dome , was het eindelijk zover . LMFAO deed Nederland aan voor hun ‘ Sorry for party rocking ’ tour . De entertainers uit de Verenigde Staten hadden wat goed te maken nadat zij eerder , door oververmoeidheid , hun bezoek aan Nederland noodgedwongen moesten uitstellen . Konden de twee rappers , Redfoo en Skyblu , voldoen aan de hooggespannen verwachtingen van het publiek ? Het recept is eenvoudig . Je zet twee herboren rasentertainers voor een publiek van jong en oud . Vul dit aan met aanstekelijke beats , catchy refreinen , indrukwekkende lichtshows en het beloofd een spektakelstuk te worden . Voeg hier nog bij de nieuwste dansrage onder het jongerenpubliek , het door LMFAO geïntroduceerde shuffling , en je wordt gegarandeerd aangestoken door de energie die losgelaten wordt door het hitduo . Het feest barstte rond negen uur in alle hevigheid los , waarbij alle hits van het duo voorbijkwamen . Van ‘ Sexy and I know it ’ , ‘ Champagne Showers ’ en ‘ Sorry for Party Rocking ' tot ‘ Let the bass kick ' en natuurlijk hun grootste hit ' Party Rock Anthem ' . De rappers hadden zichtbaar zin in een feestje en hadden een complete show voorbereid met daarin ook ruimte voor een primeur , namelijk nieuw materiaal van hun komende album . Dit laatste werd duidelijk geapprecieerd door het Amsterdamse publiek . Het duo wist het publiek van begin tot eind te boeien met hun spektakelstuk en de show smaakte naar meer . Met hun nieuwe album onderweg lijkt het dan ook zeker dat we voorlopig nog niet van LMFAO af zijn .","Twintig mei 2013 . De nacht begint zich aan te dienen en Arjen Robben , speler van de Duitse voetbalclub Bayern München , ligt op de middenstip van het Wembleystadion . Uitgeput maar met een grote grijns op zijn gezicht . Hij heeft zojuist de winnende treffer gemaakt tegen aartsvijand Dortmund , en heeft zo zijn club de beker van de Champions League bezorgd . Niet veel later staat de buitenspeler voor de camera van de NOS en vertelt hij hoe hij als kleine jongen van dit ultieme moment gedroomd heeft . De tv-kijker wordt betoverd door Arjens blijdschap . Plots moet de Groninger het interview afkappen van zijn zaakwaarnemer . De twee fluisteren met elkaar . "" Iets met een bliksemtransfer naar Barcelona "" , kan de presentator van de NOS nog net opvangen . Voetbal is door de jaren heen big business geworden ; zowel in Europa als in de rest van de wereld . De topspelers van tegenwoordig verdienen miljoenen en hebben fans over de hele wereld . In sommige praatprogramma's wordt deze ontwikkeling behoorlijk bekritiseerd . En terecht . Wie valt het kwalijk te nemen dat clubliefde niet meer bestaat ? De profvoetballers kunnen vergeleken worden met de gladiatoren van het Romeinse Rijk ; de slaaf die het schopte tot gladiator was in zijn tijd de sportheld die werd ingezet om het volk te vermaken . Dagelijks vonden er gevechten plaats in de volgepakte arena's . Toch was deze steun relatief . Wanneer een vechter de strijd verloor van een tegenstander , lag het lot van de zwaargewonde strijder in de handen van het publiek . Een simpele duimbeweging leidde vaak tot de dood van deze ooit aanbeden held . Voetballers krijgen een niet veel betere behandeling . Supporters en sponsoren plaatsen de voetballers op een voetstuk , omdat zij genieten van zijn succes . Wanneer de atleet niet genoeg succes boekt is er weinig medelijden en laat de samenleving hem vallen ; een voetballer kan in moeilijke tijden nooit rekenen op de onvoorwaardelijke steun van zijn supporters en sponsoren . Deze onzekerheid heeft de voetballers tot individualisten gemaakt die niet geïnteresseerd zijn in het collectivisme . Toch kan niet alle schuld op de supporters en de sponsoren afgeschoven worden . De clubs hebben ook een belangrijk aandeel hierin . Een Nederlandse topclub van nu is bijvoorbeeld niet langer te vergelijken met de vereniging die het twintig jaar geleden was . Een topclub als Feijenoord wordt bedrijfsmatig gevoerd waarbij steeds meer de nadruk op de financiën wordt gelegd . De Rotterdamse club ziet haar spelers vooral als interessante handelswaar om uit de financiële problemen te geraken ; een situatie die de club zelf gecreëerd heeft . Op aandringen van de verkopende partij worden talenten op steeds jongere leeftijd verkocht aan buitenlandse clubs . De spelers worden als een product gezien dat niet op een stabiele basis bij een club hoeven te rekenen . Het lijdend voorwerp is natuurlijk ook niet van onbesproken gedrag . Talenten voetballen al snel een heel vermogen bijelkaar en kunnen blijkbaar moeilijk omgaan met de privileges die ze aangeboden krijgen . Diego Michiels , oud-speler van FC Twente , stond ooit te boek als één van de grootste talenten van Nederland en hij ging volgens kenners een mooie toekomst tegemoet . Momenteel zit hij echter in een Indonesische gevangenis vanwege een mishandeling in een nachtclub . Hij is het prototype van een voetballer die door zijn succes steeds meer buiten de samenleving is gaan leven . Elke transferperiode wisselen honderden spelers van club waarna de critici en andere groepen uit de samenleving zich al gauw beginnen te roeren . De spelers worden verweten alleen maar aan het geld te denken en hun club daarom in de steek laten . Tot op zekere hoogte zijn deze beweringen gegrond ; spelers zijn individualisten die alleen aan hun zelf denken . De supporters en de clubs zijn echter veroorzakers van deze ontwikkeling . Een voetballer kan geen trouw beloven aan een club en zijn supporters wanneer dit omgekeerd ook niet gebeurd . Ondertussen is Arjen Robben door de Spaanse media al gespot in het stadion van Barcelona . Gevraagd naar zijn bezoek , gaf hij een ontwijkend antwoord : "" Mijn zoontje wilde graag hiernaartoe . Zijn droom is uitgekomen . """,True
"Vrouwen aan de top : quota vs . cultuur Denk je eens een advocatenkantoor in , of denk aan de raad van bestuur van een groot internationaal bedrijf . Wat zie je voor je ? Waarschijnlijk veel mannen in pakken . In de praktijk zie je immers weinig vrouwen aan de top . Hoewel er al jaren meer meisjes dan jongens aan de universiteiten studeren , is maar 5,8% van de raden van bestuur in België vrouw . Daarom wordt er nu voor quota gepleit , waardoor bedrijven verplicht een bepaald percentage vrouwen moeten aannemen . Maar los je dit probleem wel met regelgeving op ? Of zijn er misschien andere maatregelen nodig ? België is niet het enige land waar vrouwen achterblijven als het om hun carrière gaat . In Nederland bestaat de gehele top van de administratie uit mannen . In vergelijking met de Scandinavische landen is dat een slecht resultaat . Noorwegen staat bovenaan , met 28% vrouwen in raden van bestuur . Maar ook de Zweden en de Finnen doen het goed met 25% vrouwen aan de top . Toch zijn ook deze resultaten niet geweldig wanneer je je bedenkt dat de helft van de bevolking vrouw is . Maar waarom zouden we eigenlijk meer vrouwen aan de top willen ? Is er , naast de factor emancipatie , ook nog een economisch gewin ? Uit onderzoek blijkt dat bedrijven zeker baat hebben bij meer vrouwen op hoge posities . Bedrijven met veel vrouwelijke directieleden scoren beter dan sectorgenoten , ze hebben een betere return on investment en halen betere operationele resultaten . Bovendien evolueert de aandelenkoers van deze bedrijven ook positiever . Het is dus duidelijk dat België en Nederland meer vrouwen op de werkvloer kunnen gebruiken . Maar hoe doe je dat ? Quota zouden organisaties verplichten een bepaald percentage vrouwen aan te nemen . En misschien is dat ook wel het enige wat helpt . Vrouwen klagen al jaren over het zogenaamde glazen plafond . Het zou moeilijk zijn om als vrouw in het old boys network komen . Een quotum zou vrouwen de kans geven zichzelf te bewijzen . Een kans die ze nu niet altijd krijgen . Alleen de ongelijke lonen bewijzen al dat de kennis en kunde van vrouwen minder serieus wordt genomen dan die van mannen . Maar een quotum is geen garantie voor eerlijke kansen . Het gebrek aan vrouwen aan de top is namelijk een cultureel fenomeen . Meisjes worden van jongs af aan opgevoed met poppen en wandelwagens . In onze cultuur worden meisjes dus direct zorgende eigenschappen toegeschreven . Het is dan ook geen wonder dat vrouwen er later in hun leven voor kiezen om thuis te blijven voor de kinderen . Een vrouw die er wel voor kiest om fulltime te werken , zal vaak gevraagd worden of ze geen schuldgevoel heeft richting haar kinderen . Een vraag die mannen nooit wordt gesteld . Ook de attitude van mannen richting vrouwen is problematisch . Je zou kunnen stellen dat veel mannen de capaciteiten van vrouwen onderschatten . Dat is nog zacht uitgedrukt . In het ergste geval wordt een vrouw als een lustobject in plaats van een volwaardige gesprekspartner gezien . Positieve discriminatie , in de vorm van een quotum , lost die scheve verhoudingen niet op . In Noorwegen bestaat er al wel zo 'n quotum . De overheid verplicht beursgenoteerde bedrijven om minsten 40% vrouwen in dienst te hebben . Toch resulteert dit quotum in ' slechts ' 28% vrouwen in de raden van bestuur . Dit bewijst dat alleen quota het probleem niet oplossen , daar is een cultuurverandering voor nodig . België en Nederland scoren dus erg slecht als het gaat om vrouwen aan de top . Dat is een gemiste kans , gezien de positieve invloed van vrouwen op de werkvloer . Hoewel een quotum vrouwen misschien wel aan het werk krijgt , zal het weinig helpen voor het opbouwen van een echte carrière . Tenslotte zou een organisatie een vrouw in dienst moeten nemen vanwege haar opleiding , vaardigheden en ambitie . Niet alleen om aan een wettelijke grens te voldoen . Willen we een echte verandering bewerkstelligen , dan moeten we onze cultuur rondom vrouwen aanpassen . Weg met die jaren ' 50 mentaliteit , we leven in de 21e eeuw .","Ik heb de telefoon ongeveer drie weken geleden gekocht , en ben er tot nu toe erg blij mee . Eerst leek de telefoon me niet zo handig , omdat het zo 'n groot toestel is . Maar dat blijkt heel erg mee te vallen , de telefoon ligt goed in de hand . Verder vind ik het vooral fijn dat hij zo snel is , je hoeft nooit lang te wachten op een applicatie die moet openen . Ik vind het touchscreen ook goed reageren , bijvoorbeeld typen werkt echt fijn . Al met al ben ik blij dat ik deze telefoon gekozen heb .",True
"Μη θεωρήσεις, ούτε μια στιγμή ότι αφαιρώ έστω και ένα γραμμάριο από την τεράστια ευθύνη των Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλου, Παπανδρέου. Και ούτε βέβαια από ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα που έσπερνε διαχρονικά, σε εύφορα ψηφοθηρικά χωράφια, την ανευθυνότητα, την ατιμωρησία, την αλληλεγγύη στην παρανομία, την προστασία της καμόρα, την ανομία και πάνω απ΄όλα την πεποίθηση ότι οι πολιτικοί μας μπορούν να ενεργούν ως άκριτοι Θεοί. Μη διανοηθείς να με ψέξεις ότι κρίνω με ίχνος επιείκειας τα γεγονότα. Αλλά εξίσου δεν επιτρέπω, ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό, να καταχωρηθώ ως ασυνείδητη. Σε παρακαλώ συνειδησιακά δες το κείμενο μου στην συνέχεια του. Περπάτα μαζί μου στην αρχή της ιστορίας… Στον πυρήνα. Στο κουκούτσι της.
O 40χρονος Herve Falciani, τεχνικός υπολογιστών, εργάστηκε σε μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες της Ελβετίας την HSBC, στην Γενεύη για 6 χρόνια. Επί δύο ολόκληρα χρόνια, υπέκλεπτε συστηματικά και σε καθημερινή βάση, ονόματα καταθετών από τα αρχεία της Τράπεζας, τα οποία μετέφερε στο προσωπικό του laptop. Σύμφωνα με δημοσιεύματα προσπάθησε να πουλήσει τα εν λόγω στοιχεία. Ο ίδιος το αρνείται. Συνελήφθη τον Ιούλιο του 2012 στην Βαρκελώνη και η ισπανική κυβέρνηση εξετάζει το αίτημα έκδοσής του στην Ελβετία. Ο Falciani κατέχει γαλλική και ιταλική υπηκοότητα. Σε έρευνα στο σπίτι του στην Γαλλία, βρέθηκε η περίφημη λίστα, την οποία η Ελβετία ζήτησε να επιστραφεί χωρίς να ελεγχθεί αλλά ο Γάλλος εισαγγελέας την μελέτησε, βρήκε φοροφυγάδες και την παρέδωσε στο γαλλικό Υπουργείο Οικονομικών με επιχείρημα «υπήρχαν στοιχεία εγκλήματος. Αν έβρισκα ένα πτώμα, θα έκανα πως δεν το είδα;».
Ο Herve Falciani λοιπόν…Ένας 40χρονος πατέρας ενός παιδιού που θα του διδάξει… Τι άραγε; Ποιες ηθικές αξίες ακριβώς;  Έξυπνο τρικ σχεδόν ανακουφιστικό, καθησυχαστικό το επιχείρημα του Εισαγγελέα, άλλο τόσο έξυπνα και τα επιχειρήματα των κρατών που κάνουν χρήση της λίστας, σε μια μορφή σκυταλοδρομίας και μαζεύουν χρήματα στους κουμπαράδες τους. Μια χαρά δικαιολογίες και άλλες τόσες επικαλύψεις βρώμας… Αλλά επιτρέψτε μου μια περίεργη αρχή. Δική μου προσωπική….Όλα μπορεί να τα ξεγελάσει ο άνθρωπος εκτός από την συνείδησή του. Η Ευρώπη μας. Αυτή που μερικοί από μας ονειρεύτηκαν. Μια συνάντηση πολιτισμού, ιδεών, ηθικών αξιών, ελευθερίας, δημοκρατίας. Η δική «μας» Ευρώπη «νομιμοποιεί» κάποιον ενδεχομένως εκβιαστή και απατεώνα. Έναν αφερέγγυο. Μεταλαμπαδεύει στην ανθρωπότητα, το σύγχρονο πολιτιστικό της στίγμα, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ο Herve Falciani ήρωας. Κανακέψτε τον, το ένα κράτος μετά το άλλο. Χρήσιμος! Ίσως αύριο εξελιχθεί ο γιός μας, η κόρη μας, τα παιδιά μας….Δοξάστε έναν Herve Falciani!
Μη σας μπερδεύει αγαπητοί, ο όρος «το χρήμα των πλουσίων». Μη πατήσετε στην μπανανόφλουδα της χαιρεκακίας και της μιζεροψυχίας απέναντι σε λίστες πλουσίων…Αύριο οφείλετε να υποδεχτείτε και έναν Herve Falciani που θα εργάζεται σε ένα νοσοκομείο καρκινοπαθών (στο τελευταίο στάδιο της αρρώστιας τους για καλύτερα) και θα μπορεί να μοιράζει τα ονόματα της λίστας σε γραφεία τελετών και αυτά να προσφέρουν τιμές προσφορών σε τεθλιμμένους συγγενείς…Όταν οι κοινωνίες διατυμπανίζουν το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», τόσο ηχηρά και ξεδιάντροπα, το λιγότερο που μπορεί να συμβεί είναι να χειριστούν αυτές τις λίστες ανάξιοι όπως τα δικά μας πολιτικά παλικάρια…
Αναγνώστες, σχολιαστές… Επιτρέψτε μου μια πολύ προσωπική προτροπή και κρίνετε με όπως θέλετε. Κοίτα παιδί μου να μη γίνεις ποτέ αναξιόπιστος απέναντι στους πελάτες και στην Εταιρεία που θα εργάζεσαι… Κι ας σου χτυπήσει το πλάτη μια κάποια Λαγκάρντ. Κι ας σου κλείνουν το μάτι με κατανόηση ένα σωρό κράτη. Πρόσεξε παιδί μου!","Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Διεθνής Κοινότητα Αισθητικής Πλαστικής Χειρουργικής για το 2010, η Ελλάδα έρχεται πρώτη σε πλαστικές επεμβάσεις στην Ευρώπη, αναλογικά με τον πληθυσμό της. Στην παγκόσμια κατάταξη η χώρα μας φιγουράρει δεύτερη μετά τη Νότια Κορέα.
Η έρευνα αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια του 2010 160.000 Ελληνίδες και Έλληνες υποβλήθηκαν σε αισθητικές επεμβάσεις. Οι ενέσεις μποτόξ και το ""γέμισμα"" με υαλορουνικό οξύ κράτησαν την πρώτη θέση στην προτίμηση των γυναικών και η επιμήκυνση πέους των αντρών.  
Οι πιο ""παραδοσιακές"" επεμβάσεις της αυξητικής στήθους και της λιποαναρρόφησης εξακολούθησαν να έχουν την τιμητική τους στη χώρα μας, αλλά αυτό που ίσως προκαλεί έκπληξη είναι ότι 592 άντρες επέλεξαν να απευθυνθούν στην πλαστική χειρουργική προκειμένου να αυξήσουν το μήκος του πέους τους.
Αθεράπευτα ανασφαλείς ή πρωτοπόροι; Θλιβερά εξαρτημένοι από την άποψη του περίγυρου και δέσμιοι της εικόνας τους ή απελευθερωμένοι από προκαταλήψεις για το τι θα πουν οι άλλοι;
Κατά τη γνώμη μου, έχουμε συνηθίζει να προσεγγίζουμε τη σωματική εμπειρία με τρόπο επιφανειακό. Αν και το σώμα -το γυναικείο ιδιαίτερα- βρίσκεται στο επίκεντρο των ΜΜΕ, της διαφήμισης και των εικαστικών τεχνών, αυτό που προβάλλεται συνήθως είναι η προσπάθειά μας να το διατηρήσουμε νέο, σεξουαλικά ελκυστικό, γυμνασμένο, καλοντυμένο.
Ο τρόπος με τον οποίο βιώνουμε την ερωτική επαφή, το γήρας, την ασθένεια, την αναπόφευκτη φθορά, παίρνει δεύτερη θέση ή αγνοείται ολοκληρωτικά, λες και δεν μας αφορά.
Η βαθύτερη αιτία είναι ο ρατσισμός της ηλικίας, εξαιτίας της οποίας άντρες και κυρίως γυναίκες μέσης και μεγάλης ηλικίας περιθωριοποιούνται ερωτικά, κοινωνικά, και επαγγελματικά, όταν τα σημάδια του χρόνου γίνονται ορατά πάνω τους. Εξού και η εμμονή με τη διατήρηση της νεότητας με κάθε μέσο.
Αν και οι γυναίκες εξακολουθούμε να παραμένουμε πιο ευάλωτες τις τελευταίες δεκαετίες, στο στόχαστρο της διαφήμισης και των εταιρειών καλλυντικών βρίσκονται και οι άνδρες, γεγονός που εξηγεί την αύξηση των διατροφικών διαταραχών και των πλαστικών επεμβάσεων σε εφήβους και νέους άνδρες σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και στην Ελλάδα.
Ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία που θεοποιεί το σώμα, παραμελώντας ταυτόχρονα την ουσία της σωματικής εμπειρίας. Η γυναικεία αξία εξισώνεται με την ομορφιά και η αντρική με την σεξουαλική δεινότητα και η προσπάθεια απόκτησης μιας εικόνας που θα μας καταξιώσει στα μάτια των άλλων, φτάνει συχνά στα όρια της υστερικής ενασχόλησης.
Όταν κάποιος, άσχετα από το φύλο, δεν καταφέρνει να αγαπήσει και να αποδεχτεί το σώμα του, δυσκολεύεται να πιστέψει ότι οποιοσδήποτε άλλος μπορεί να το βρει ελκυστικό και ποθητό. Οι σχέσεις των ζευγαριών αλλά και των φίλων γίνονται ανταγωνιστικές, η χαμηλή αυτοεκτίμηση και η κατάθλιψη οδηγούν σε επιλογές που δεν διορθώνουν την αιτία αλλά καλύπτουν περιστασιακά το σύμπτωμα.
Η αίθηση ότι είναι στο χέρι μας να καθυστερήσουμε τα σημάδια του χρόνου με δίαιτες, γυμναστική, καλλυντικά και πλαστικές επεμβάσεις, μπορεί να προσφέρει σε πολλούς μια προσωρινή ανακούφιση, αλλά δεν μεταβάλλει την ουσία του προβλήματος: της έντονης δυσαρέσκειας με το πώς δείχνουμε, ποιοι είμαστε και πού πηγαίνει η ζωή μας.
Ίσως αυτό που χρειαζόμαστε να μην είναι μια αλλαγή τμημάτων του σώματος που δεν μας ικανοποιούν, αλλά του τρόπου σκέψης μας. Αυτό όμως σε μια κοινωνία όπως η ελληνική που οι περισσότεροι αποφεύγουν τους ειδικούς της ψυχικής υγείας επειδή «μιλάνε στους φίλους τους», σε μια κοινωνία όπου οι σχέσεις σε όλα τα επίπεδα στηρίζονται στην υποκρισία, σε μια κοινωνία φυγόπονων που κυνηγούν τις γρήγορες λύσεις, είναι τελικά το πιο δύσκολο από όλα.",False
"It's a wonder you wouldn't stop this machine grinding
itself to bits, Mr. Murray.

 I was hoping the darn thing would bust. It keeps you from
talking to me. That's the real music.

 It's easy to see you've got Irish in you. Do you know what I think? I think you're a
natural born kidder. All newspaper reporters are like that, I've heard.

You wrong me terribly. And it isn't
charitable to remind me of my job. I hoped to forget all about it up
here.

I think it's great to be able to write. I
wish I could. You ought to be proud of it.

I'm not. You can't call it writing--not what I
did--small town stuff. But I wanted to ask
you something. Do you know when I'm to be moved away to the huts?

In a few days, I guess. Don't be impatient. What's the matter? Don't
you like us here at the Sanatorium?

Oh--you--yes!  I don't care for
the atmosphere, though. All those people in bed out there on the
porch seem so sick. It's depressing. I can't do anything for
them--and--it makes me feel so helpless.

 Well, it's the rules, you know. All the patients have to
come here first until Doctor Stanton finds out whether they're well
enough to be sent out to the huts and cottages. And remember you're a
patient just like the ones in bed out there--even if you are up and
about.

I know it. But I don't feel as I were--really sick like them.

None of them do, either.

 Yes, I suppose it's
that pipe dream that keeps us all going, eh?

Well, you ought to be thankful. You're very lucky, if you
knew it. Shall I tell you a secret? I've seen
your chart and _you've_ no cause to worry. Doctor Stanton joked about
it. He said you were too uninteresting--there was so little the matter
with you.","Attacking across open ground: four machine bullets got me
at one go off.

Weren't you veree frightened when they ordered you to attack?

It was great.  We did laugh that morning.  They got me
much too soon, though--a swindle.

You laughed?

Yes.  And what do you think was the first thing I was
conscious of next morning?  My old Colonel bending over me and giving
me a squeeze of lemon.  If you knew my Colonel you'd still believe in
things.  There is something, you know, behind all this evil.  After
all, you can only die once, and, if it's for your country--all the
better!

No; I believe in nothing, not even in my country.  My heart is
dead.

Yes; you think so, but it isn't, you know, or you
wouldn't have 'been crying when I met you.

If it were not dead, do you think I could live my life-walking
the streets every night, pretending to like strange men; never
hearing a kind word; never talking, for fear I will be known for a
German?  Soon I shall take to drinking; then I shall be ""Kaput"" veree
quick.  You see, I am practical; I see things clear.  To-night I am a
little emotional; the moon is funny, you know.  But I live for myself
only, now.  I don't care for anything or anybody.

All the same; just now you were pitying your folk at
home, and prisoners and that.

Yees; because they suffer.  Those who suffer are like me--I
pity myself, that's all; I am different from your English women.  I
see what I am doing; I do not let my mind become a turnip just
because I am no longer moral.

 Nor your heart either, for all you say.

Ni-ice boy, you are veree obstinate.  But all that about love
is 'umbog.  We love ourselves, noting more.

No; we don't only love ourselves;
there is more.  I can't explain, but there's something great; there's
kindness--and--and-----

Take them--I will not haf your English money--take them.

 Defeat!  Der Vaterland!  Defeat!....  One shillin'!",False
"Don't bring Hannibal in till I know where she's put
Edward!

Bad dog!  Bad dog!

Maud, do take him out!  Tie him up.  Here!  No--something stronger!  Poor darling
Edward! You are a bad dog!

Edward began it, Ella.  Bad dog!  Bad dog!

Tie him up outside.  Here, take my scarf.  Where is my
poor treasure?  Catch!  His ear's torn; I saw it.

Now! He smells horrible.  Bad dog--getting into ponds to fight!

Tie him up, Maud.  I must try in here.

Smell him, Bertie! You might have that pond drained, Squire!

All right!  I've bound him up!

May I come in?

Just a second!  I've got nothing on.

Oh!  There you are!

I was just going to wade in----

Hannibal would have killed him, if she hadn't rushed in!

Done him good, little beast!

Why didn't you go in, Tommy?

 Well, I would--only she----

I can't think how she got Edward out of Hannibal's awful
mouth!

 Bad dog!

 We must simply thank her tremendously!  I shall never
forget the way she ran in, with her skirts up to her waist!

All right!  Here's a bell!

 The bleeding's stopped.  Shall I send
him in to you?

 Oh, please!  Poor darling!

Look!  Hannibal's loose!  Maud--Tommy. You!

Yes, I know--you'd like to!  You SHALL bite
him when it's safe.  Oh!  my darling, you DO---- Have you tied him properly this time?

 With Bertie's braces.

Oh! but----

 It's all right; they're almost leather.





 By Jove!  No.  It was topping.

Her clothes must be ruined.  That pond--ugh!  Tommy, do have it drained.

 I don't remember her face in church.

 Ah!  Yes.  Who is she?  Pretty woman!

 I must get the Vet. to Edward.  Tommy,
do exert yourself!","Nora Eudora, darlin', have ye got a sofy pillow handy. I
think if I had a couple of sofy pillows I could set down and enjoy me
tay.

Yis, mum. Here's two of 'em. 


Come on, all of yeez, or we'll be late for the show. And I
don't want to miss nothin'.

 I think yeez are all ready now. Let me see if there's anyone missing.

     There's Patsy and Matsy and Teddy Magee,
     Nora Eudora and Micky Machree,
     Bridget Honora and sweet Mary Ann,
     Melissa, Clarissa and wee Peter Pan.

We are all here, maw.

Now, yer all ready. Throw out yer heads. Forward, march!

Good-bye, maw.

Good-bye, and the Lord love yeez all. Have a good time. Good-bye. 

Ten of 'em. I don't see how ye ever manage to make both
ends meet, Mollie Mulligan, with ten big, healthy children--to say
nothing of the goat, Shamus O'Brien.

Good-bye. Have a good time. Mary Ann, don't let yer sash bust in two!


Ye have a fine family, Mrs. Mulligan. Ye have a fine
bunch of boys, and ye have a bunch of girls, and ye have a fine bunch
of babies; but ye have an awful goat.

Shamus O'Brien is the pest of me heart, Kathleen O'Toole; so he is; but he's all that's left of me late husband's
property. Michael Mulligan thought the world of that goat, he did.

 I'm a peaceful woman, Mollie Mulligan, and a calm,
neighborly woman; but I don't like goats.

 I don't blame ye at all, at all, Kathleen. But poor
Shamus O'Brien was probably only nosing around fer a bit of Christmas
Eve dinner. I'll kape him tied in the future.

Sure and it is Christmas Eve, isn't it?

Indade it is, and for the sake of the holy eve, I think
ye'd best be after forgiving the poor goat and not harbor any ill
feeling agin him on Christmas Day.",False
"Werklozen moeten werken voor werkloosheidsuitkeringen 
""Misbruiken bedreigen de sociale zekerheid "" . Dit is een stelling waarmee 74 procent van de Belgen akkoord gaan . België is een land die een uitgebreid sociaal opvangnetwerk heeft met werkloosheidsuitkeringen voor mensen die geen job hebben . Toch komt het voor dat burgers misbruik maken van dit systeem . Wat als dit misbruik blijft stijgen ? En hoe kan dit probleem aangepakt worden ? België is een solidaire maatschappij . Het is een land met een goed onderbouwd sociaal opvangnet zoals onder andere de werkloosheidsuitkering . Dit help mensen die geen job , en dus ook geen inkomen , hebben door ze een uitkering te geven . Het is de bedoeling dat deze werklozen actief op zoek gaan naar een job . Werkloosheidsuitkeringen horen tijdelijk te zijn en geen vast inkomen tot bijvoorbeeld aan het pensioen . Dit levert veel voordelen op , maar er kan ook misbruik van gemaakt worden . Als het aantal werkers en krijgers ( mensen met een uitkeringen ) uit evenwicht is , kan de maatschappij dit niet meer aan . Dit is negatief voor de welvaart en zo wordt ook de sociale zekerheid bedreigd . Als er te veel mensen een uitkering krijgen en te weinig mensen werken , dan kan in extreme omstandigheden de sociale zekerheid wegvallen . Een eeuwigdurende werkloosheidsuitkering zonder er iets voor terug te doen is niet de bedoeling . Dit zijn bijvoorbeeld burgers die op latere leeftijd zonder werk vallen en ' wachten op hun pensioen ' en dus niet van plan zijn om nog te gaan werken . Zij leven tot hun pensioen van de uitkeringen zonder actief op zoek te gaan naar werk . Er zijn ook personen die helemaal geen intenties hebben om werk te zoeken en te werken . Tussen burgers onderling bestaan enkele gekende trukken om onder het profiel van de werkloosheidsuitkeringen te blijven vallen zonder veel moeite te doen . Af en toe eens gaan solliciteren is misschien wel nodig of een keer enkele dagen werken en dan terug een hele tijd onder de werkloosheidsuitkering van de overheid vallen . Dit is misbruik maken van de werkloosheidsuitkeringen . Een oplossing is het bepreken van de uitkeringen in de tijd . Dit kan positieve gevolgen hebben omdat het voor een bepaalde druk zorgt bij werklozen . Dit maakt duidelijk dat de uitkeringen slechts een tijdelijke steun zijn . Een goede begeleiding voor werklozen is ook belangrijk . Dit kan zowel op korte als lange termijn positieve effecten hebben . De mogelijkheid om een werkloze te schorsen als deze een passende job weigert zorgt ook voor minder misbruik . Werkloosheidsuitkeringen moeten verdiend worden . Mensen krijgen hulp , maar hier staat tegenover dat ze duidelijk bereid moeten zijn om naar een job te zoeken en na verloop van tijd ook terug aan het werk zijn . De uitkeringen zijn slecht een tijdelijk hulpmiddelen . Een solidaire maatschappij betekent elkaar bijstaan maar niet profiteren , met andere woorden : niets krijgen , zonder er iets voor terug te doen .","Toen Billy Joe Armstrong en de andere bandleden van Green Day het podium van Rock Werchter 2013 kwamen opgestormd werd het publiek helemaal wild . De festivalgangers waren zichtbaar klaar voor een van de grootste punkrockbands in de geschiedenis . Green Day onderscheidde zich al zeer snel van de andere artiesten op Rock Werchter door een optreden te geven van maar liefst twee en een half uur . Achteraf werd de reden daarvoor snel duidelijk.Helaas was de originaliteit ver zoek bij Green Day . De inmiddels 41-jarige groepsleden gaven nog steeds exact hetzelfde concert als drie jaar geleden . Het was niet enkel precies dezelfde line-up van nummers als vorige jaren , ook het roze konijn , de “ he ’ s ” en “ ho ’ s ” die gedurende het hele concert bleven klinken op gans de weide en enkele covers zoals “ Shout ” van The Isley Brothers ontbraken niet . Na drie kwartier kon ik geen “ he ’ s ” en “ ho ’ s ” meer horen.Hoewel je niet kan ontkennen dat de bandleden van Green Day zeer professionele en getalenteerde muzikanten zijn met wereldwijd succes , was het tot mijn grote spijt een geroutineerd optreden waarin het entertainment van het publiek belangrijker was dan de kwaliteit van hun muziek . Ze doen dit al jaren met dezelfde trucjes : wc-papier gooien in het publiek , T-shirts weggeven door ze af te schieten in het publiek , een gitaar weggeven aan een fan , “ plots ” een camera stelen van een cameraman die dit “ absoluut niet verwacht ” om de aandacht op het publiek te vestigen door hen te filmen , de Belgische vlag rond de schouders draperen , …Billy Joe Armstrong heeft zich ongetwijfeld goed herpakt na zijn opname in Rehab nog geen jaar geleden , maar ik denk niet dat het zo moeilijk was om terug op het podium te staan en een show te spelen die hij al jaren exact hetzelfde speelt . Van een unieke ervaring kunnen we dus spijtig genoeg niet spreken .",True
"Om meer vrouwen aan de top van het bedrijfsleven te krijgen , zijn er quota nodig De tijd waarin een vrouw thuis aan de haard bleef terwijl de man ging werken is gelukkig voorbij . De moderne vrouw is geëmancipeerd en maakt steeds vaker carière . Toch zijn in het bedrijfsleven mannen en vrouwen nog niet altijd gelijk . Vrouwen verdienen gemiddeld minder en de top van het bedrijfsleven is helaas nog steeds een mannenwereld . Zijn quota een noodzakelijke oplossing om meer vrouwen in hogere posities te krijgen of is dit ook een vorm van discriminatie ? In Nederland is de top van de administratie volledig mannelijk en in België zijn slechts 5,8% vrouwen aanwezig in raden van bestuur van grote bedrijven . Dat is een zeer laag cijfer in vergelijking met de Skandinavische landen . In Zweden en Finland zijn er 25% vrouwen in de raden van bestuur aanwezig en Noorwegen doet het zelfs nog beter met 28% . We kunnen dus nog veel leren van het Skandinavië model . Sinds 2006 is het in Noorwegen verplicht in beursgenoteerde bedrijven 40% vrouwen te hebben . Ligt het aan de quota dat Skandinavische landen het zo goed doen ? In België is 64% van de economische topvrouwen alleszins ook voorstander van het opleggen van quota . Het is de de enige manier om meer vrouwen in de bedrijfswereld te krijgen , zodat ze eindelijk de competitie kunnen aangaan met de mannen . Wanneer er een verplicht aantal vrouwen in het bedrijfsbestuur aanwezig moet zijn hebben vrouwen veel sneller een kans om hogerop te geraken en te bewijzen wat ze kunnen . Als een vrouw nooit gekozen zou worden voor een hoge leiderspositie , hoe kan ze dan ooit bewijzen dat ze even capabel is als een man ? Tegenstanders opperen echter dat quota ook een vorm van discriminatie zijn . Wanneer er een belangrijke post vrijkomt in een bedrijf zou deze ingevuld moeten worden door de persoon met het meeste talent of ervaring . De persoon die het meest geschikt is voor de job zou deze ook moeten krijgen ongeacht het feit dat het een man of een vrouw is . Quota zouden er voor kunnen zorgen dat een persoon enkel wordt aangenomen vanwege haar geslacht en dat is negatief voor het bedrijf . Vrouwen worden als kandidaad voor een leidinggevende functie echter vaak onschat . Is een mannelijke kandidaad wel altijd het meest geschikt voor een hoge positie ? McKinsey deed een onderzoek waarbij 89 grote Europese bedrijven met veel vrouwelijke directieleden vergeleken werden met gelijkaardige bedrijven met minder vrouwen in het bestuur . Meer vrouwen zorgen voor een betere return on investment , beter operationeel resultaat en de aandelenkoers evolueerde positiever . De aanwezigheid van vrouwen in het bestuur heeft dus juist een positief effect voor het berdijf . Mijn conclusie is dat het invoeren van quota een positief effect kan hebben voor een bedrijf . Door het invoeren van een minimumaantal op het aannemen van vrouwelijke werknemers krijgen vrouwen veel sneller de kans om zich te bewijzen en wordt de top van een bedrijf geen exclusieve mannenwereld meer . Uiteraard moet er niet enkel rekening gehouden worden met het geslacht van een werknemer , de meest geschikte kandidaad moet altijd aangenomen kunnen worden . Er zijn echter nog steeds te veel vooroordelen die er voor zorgen dat een man automatisch als beste kandidaad wordt beschouwd . Daar kunnen quota verrandering in brengen .","Panos is de ideale plaats om nog snel even iets te smullen te halen voor je op de trein stapt . Althans , dat denken vele mensen . Op elk moment van de dag zie je een lange rij ongeduldige mensen aanschuiven bij deze broodjeszaak.Ik deel duidelijk niet de mening van de meerderheid van de bevolking . Alleen al denken aan de broodjes van Panos doet een onaangenaam gevoel in mijn maag naar boven komen . Ten eerste zijn de broodjes al lang op voorhand gemaakt . Ze zijn niet alleen erg klef , ze zijn ook al bepoteld door alle voorbijgangers . Bij Panos is het namelijk zo dat je je eigen broodje uit de toonbank kan nemen en dus eerst uitgebreid aan alle broodjes kan voelen om te kijken welke je zal verorberen.Vervolgens begeef je je naar de kassa waar een ongeïnteresseerde –en bovendien meestal onvriendelijke - medewerker je een veel te hoge prijs aanrekent . Zeg nu zelf : vier euro voor een taai broodje met twee blaadjes salade , een mini-tomaatje , een kleine snee hesp en mayonaise die meer naast het broodje hangt dan er in ? Nee bedankt , ik spendeer die vier euro liever aan iets waar ik mijn hongerige maag wel een plezier mee doe .",False
"Birdy is een jonge zangeres die het voor elkaar krijgt om - origineel - goede nummers te doen verbleken . Het valt al snel op dat alle door haar gezongen nummers op elkaar lijken en op precies dezelfde manier gebracht worden , met steeds herhalend pianogeluiden op de achtergrond . Ze heeft een goede smaak qua nummers , dat wel , maar ik luister toch liever het origineel .","Sommigen bekronen Coldplay tot de beste rockband van de jaren 2000 , anderen vergeten liever het bestaan van deze band . Mij mag je tot deze laatste groep rekenen . Hoewel ik een fan ben van de eerste drie albums van deze Britse band , zal je mij niet veel goeds horen zeggen over de laatste drie . Ooit stond deze band garant voor eerlijke , wondermooie en rustige popmuziek . Nu zijn Chris Martin en co van muzikale koers veranderd en varen ze de richting uit van de commerciële popmuziek . Hun single ‘ A Sky Full of Stars ’ illustreert deze verandering het beste . Dit nummer domineerde deze zomer op veel festivals , zoals op Tomorrowland waar tienduizenden feestgangers uit hun dak gingen bij het horen van de eerste noten van ‘ A Sky Full of Stars ’ . De samenwerking met de Zweedse producer Avicii is zeker te horen aan de stevige beats in dit nummer . In de beginjaren van Coldplay had niemand zich kunnen voorstellen dat ze een dergelijke single zouden maken . Het nummer past gewoonweg niet bij de band en hiermee dreigen ze hun geloofwaardigheid en authenticiteit te verliezen . Hopelijk wijst Chris Martin zijn bandleden in de juiste richting bij de opnames van het volgende album .",False
"Dogs take to her.  That's a sure sign.

Little things--one can always tell.

 Something very attractive about her--what!  Fine build
of woman.

I shall get hold of her for parish work.

 Ah!  Excellent--excellent!  Do!

 Wonder if her husband shoots?  She seems
quite-er--quite----

 Quite!  Altogether charming; one of the nicest faces I ever saw.


Oh!  Doctor--have you? is it----?

Right as rain!  She held him like an angel--he just licked her, and never made a sound.

Poor darling!  Can I----

    

Better leave 'em a minute.  She's moppin' 'im off. Wonderful clever hands!

 I say--who is she?

 Who?  Well--there you have me!  All I know is
she's a first-rate nurse--been helpin' me with a case in Ditch Lane.
Nice woman, too--thorough good sort!  Quite an acquisition here.
H'm!  Excuse me hurryin' off--very
late.  Good-bye, Rector.  Good-bye, Lady Ella.  Good-bye!



 H'm!  I suppose we ought to be a bit careful.

 
 Beg pardon, sir.  Is the little dog all right?

Yes.

Seein' you've missed your train, m'm, shall I wait, and take you 'ome again?

 No.

Cert'nly, m'm.  

 Oh, Jarvis--what's the name of the people here?

Challenger's the name I've driven 'em in, my lady.

Challenger?  Sounds like a hound.  What's he like?

  Wears a soft 'at, sir.

 H'm!  Ah!

Very nice gentleman, very nice lady.  'Elped me with my old
mare when she 'ad the 'ighsteria last week--couldn't 'a' been kinder
if they'd 'a' been angels from 'eaven.  Wonderful fond o' dumb
animals, the two of 'em.  I don't pay no attention to gossip, meself.

Gossip?  What gossip?

 Did I make use of the word, m'm?  You'll excuse
me, I'm sure.  There's always talk where there's newcomers.  I takes
people as I finds 'em.","Oh, lookee at the tin soldiers. They're awful big. Can I have
one, Mr. Wishing Man?

I don't think they're quite ripe yet.

Me want a twumpet. Want a nice, big twumpet to blow.

There you are, my little man.

I want one, too. A nice loud one.

And there's one for you, Tootsy.

Believe I'll take a drum.

There you are. Right off the tree.

Now we'll have a parade. 

Here, here, wait a minute. You're making enough noise to
wake the dead. Hold on, there. Quiet, quiet!

Oh, dear! Just as we were having such a lovely time.

 Oh, whee! See the funny box. What is in it, Mr. Wishing Man?

You'd better let it alone. That's Ka-zin-ski, and Ka-zin-ski doesn't like babies.

 But I wish to see him.

Is it a wish?

Yes, sir; it's a wish.

Then pull the string.

 Oh, whee! Take him away! I'm fwightened, I am. Vill he come
after me?

No, no. Get up, 'ittie Snookie Ookums, he won't hurt you.

Say, Mr. Wishing Man?

What is it, my little boy?

Can we have anything we wish for here in the Wishing Land?

Of course you can. That's what the Wishing Land is for.

Then I wish I was a little boy again. I'm too big to enjoy myself.

 And I wish I was a little girl again. Everybody laughs at me, 'cause I'm so big.

 And I wish I was a 'ittie, teeny, weeny baby again. Being so
big fwightens me so.

 Oh, ho! So you all want to be little again?

Yes, sir, if you please.

Why, I'm so big that I can't get all of me into bed. I'll have
to let my feet hang outside.",False
"For I hold that on the seas The expression, ""if you please"",
A particularly gentlemanly tone implants.

And so do his sisters, and his cousins, and his aunts!

And so do his sisters, and his cousins, and his aunts!

Ah! Sir Joseph's true gentleman; courteous and considerate to the
very humblest.

True, Boatswain, but we are not the very humblest. Sir Joseph has explained our true position to us. As he says, a British seaman is
any man's equal excepting his, and if Sir Joseph says that, is it not our
duty to believe him?

Well spoke! well spoke!

You're on a wrong tack, and so is he. He means well, but he don't
  know. When people have to obey other people's orders, equality's
  out of the question.

Horrible! horrible!

Dick Deadeye, if you go for to infuriate this here ship's
  company too far, I won't answer for being able to hold 'em in. I'm
  shocked! that's what I am--shocked!
 Messmates, my mind's made up. I'll speak to the  captain's
  daughter, and tell her, like an honest man, of the honest love I have for
  her.

Aye, aye!

Is not my love as good as another's? Is not my heart as true as
  another's? Have I not hands and eyes and ears and limbs like
  another?

Aye, Aye!

True, I lack birth--

You've a berth on board this very ship.

Well said--I had forgotten that. Messmates--what do yousay? Do
you approve my determination?

We do.

I don t.

What is to be done with this here hopeless chap? Let us
sing him the song that Sir Joseph has kindly composed for us. Perhaps it will
bring this here miserable creetur to a proper state of mind.

               A British tar is a soaring soul,
                  As free as a mountain bird,
               His energetic fist should be ready to resist
                  A dictatorial word.
               His nose should pant and his lip should curl,
               His cheeks should flame and his brow should furl,
               His bosom should heave and his heart should glow,
               And his fist be ever ready for a knock-down blow.","Dogs take to her.  That's a sure sign.

Little things--one can always tell.

 Something very attractive about her--what!  Fine build
of woman.

I shall get hold of her for parish work.

 Ah!  Excellent--excellent!  Do!

 Wonder if her husband shoots?  She seems
quite-er--quite----

 Quite!  Altogether charming; one of the nicest faces I ever saw.


Oh!  Doctor--have you? is it----?

Right as rain!  She held him like an angel--he just licked her, and never made a sound.

Poor darling!  Can I----

    

Better leave 'em a minute.  She's moppin' 'im off. Wonderful clever hands!

 I say--who is she?

 Who?  Well--there you have me!  All I know is
she's a first-rate nurse--been helpin' me with a case in Ditch Lane.
Nice woman, too--thorough good sort!  Quite an acquisition here.
H'm!  Excuse me hurryin' off--very
late.  Good-bye, Rector.  Good-bye, Lady Ella.  Good-bye!



 H'm!  I suppose we ought to be a bit careful.

 
 Beg pardon, sir.  Is the little dog all right?

Yes.

Seein' you've missed your train, m'm, shall I wait, and take you 'ome again?

 No.

Cert'nly, m'm.  

 Oh, Jarvis--what's the name of the people here?

Challenger's the name I've driven 'em in, my lady.

Challenger?  Sounds like a hound.  What's he like?

  Wears a soft 'at, sir.

 H'm!  Ah!

Very nice gentleman, very nice lady.  'Elped me with my old
mare when she 'ad the 'ighsteria last week--couldn't 'a' been kinder
if they'd 'a' been angels from 'eaven.  Wonderful fond o' dumb
animals, the two of 'em.  I don't pay no attention to gossip, meself.

Gossip?  What gossip?

 Did I make use of the word, m'm?  You'll excuse
me, I'm sure.  There's always talk where there's newcomers.  I takes
people as I finds 'em.",False
"El bienio de Peña
La lucha por la justicia para los estudiantes desaparecidos de la Escuela Normal Rural de Ayotzinapa se ha convertido rápidamente en una batalla histórica por el presente y el futuro de la nación. De un lado se encuentran las fuerzas de la muerte, la represión, la corrupción y la ignorancia. Del otro lado se levanta el espíritu libertario de un pueblo mexicano lleno de creatividad, dignidad y esperanza.
El contraste entre el insultante y mal actuado video donde Angélica Rivera presume sus millonarias propiedades y cualquier entrevista con Omar García, u otros integrantes de la gran familia de Ayotzinapa, evidencia el insostenible abismo cultural que existe entre la indolente clase gobernante y el pueblo trabajador. Ni Enrique Peña Nieto ni los integrantes de su gabinete podrían sobrevivir un debate público de frente, sin teleprompter, con cualquiera de los estudiantes o padres de familia de Ayotzinapa. Serían avasallados en cuestión de minutos por la enorme claridad, convicción e inteligencia de las voces rebeldes de Guerrero.
Nos malgobierna un grupo de personas incultas, sin educación, ética o conocimiento histórico, cuyo único interés es acumular dinero y poder. Pero su ignorancia los condena a repetir la historia y mantenerse aferrados a un inmovilismo conservador que finalmente causará su contundente derrota. Los vientos de la historia corren con prisa y el enorme ingenio del pueblo mexicano sabrá llenar sus velas con la energía del actual proceso de transformación global.
La quema el pasado 20 de noviembre de la efigie de Peña Nieto, considerado por muchos como el Judas de la nación, anunció al mundo entero el final del sexenio, ahora convertido en bienio, de quien hoy todavía ocupa Los Pinos. Cada momento en que el esposo de la millonaria actriz de Televisa se aferra a la silla, se desgrana y se vacía el poder presidencial. ""No es el cargo el que hace al hombre, sino el hombre el que hace al cargo"", reza el sabio dicho mexicano. Así que cuando ""el hombre"" resulta ser un simple monigote de papel, el cargo también se esfuma por definición.
La separación formal de un presidente de su cargo es mucho más sencilla de lo que sugieren la mayoría de los análisis legaloides sobre el tema. De ninguna manera hace falta que el Presidente presente formalmente su ""renuncia"" al Congreso de la Unión de acuerdo con el artículo 86 constitucional. Lo único que tendría que ocurrir es que el ocupante de Los Pinos simplemente no se presente a trabajar y que así se produzca la ""falta absoluta"" mencionada en el artículo 84 de la Carta Magna. En otras palabras, no hace falta que Peña renuncie sino que solamente se vaya a otra parte.
Pero independientemente de si Peña Nieto se separa o no de su cargo, lo que es seguro es que cada día en que se mantiene en su puesto menos mexicanos le harán caso. Nos encontramos hoy en medio de un enorme movimiento global de desobediencia civil en favor de la justicia y el cambio de régimen en México. La Acción Global por Ayotzinapa del pasado 20 de noviembre no solamente concentró más de 150 mil personas en el Zócalo capitalino sino que simultáneamente movilizó decenas de miles de otras personas a lo largo y ancho del país y del planeta, desde los municipios más pobres de Guerrero y Chiapas hasta Tokio, Toronto y La Paz.
Lo que hoy atestiguamos es una enorme batalla civilizatoria en respuesta al desfondamiento del poder presidencial como centro articulador de la legitimidad pública en México. Por un lado, las fuerzas armadas y los aparatos de ""seguridad"" han recurrido a las viejas prácticas de represión y de miedo. La acción coordinada entre provocadores y policías, y entre Peña Nieto y Miguel Ángel Mancera, para desalojar el Zócalo capitalino con lujo de violencia el pasado 20 de noviembre fue en esencia la misma que los operativos del 2 de octubre de 1968 y el 10 de junio de 1971.
Por otro lado, los viejos lobos de la izquierda partidista han hecho un llamado para formar un nuevo congreso constituyente. Y los puristas de la ""sociedad civil"" buscan salvadores ""ciudadanos"" para rectificar el camino durante una presidencia interina.
Pero en lugar de reciclar viejas fórmulas con el fin de salvar la ""estabilidad"" de un régimen totalmente caduco, habría que inspirarnos directamente en la gran Revolución Mexicana de 1910 para que el país una vez más ponga el ejemplo al mundo en el terreno de la transformación social. Visualicemos una nueva nación en que los cargos públicos se ocupan por sorteo, las riquezas nacionales se reparten de manera igualitaria, la seguridad pública está a cargo de los mismos pueblos y la corrupción es una vaga memoria de oscuros tiempos pasados.
Tal como afirmó Omar García este sábado pasado desde la tribuna legítima del estrado del concierto de Calle Trece: “No queremos cambios de gabinete, queremos cambios profundos (…) y tenemos que llegar hasta las últimas consecuencias” (Véase: http://ow.ly/EKXtp). Sigamos todos su ejemplo de dignidad e inteligencia.","¿La cuarta será la vencida?
Desde 2011, cada año México ha sido convulsionado por un importante estallido social a favor de la transformación de su corrompido sistema político. Hoy, en el cuarto año de protestas, empiezan a brotar las semillas de la concientización, la solidaridad y la organización sembradas por cada uno de los movimientos anteriores. Renacen simultáneamente las luchas de 2011 que cuestionaron la “guerra” en contra del narcotráfico, el levantamiento estudiantil de 2012 que repudió a Enrique Peña Nieto, y las movilizaciones de 2013 en contra de las “reformas estructurales” del Pacto por México. Esta poderosa síntesis dialéctica de diversos actores, causas y estrategias es lo que explica la increíble fuerza del actual movimiento global que reclama justicia para los jóvenes estudiantes de Ayotzinapa.
Nadie sabe hasta dónde llegará este proceso de efervescencia social. Pero lo que ya queda absolutamente claro es que la sociedad mexicana no es de ninguna manera apática o inconsciente. Han fracasado olímpicamente tanto la clase política como los principales consorcios mediáticos en su misión de moldear al pueblo mexicano a imagen y semejanza de la cultura individualista y consumista del norte. México sigue siendo tan latinoamericano como siempre y su pueblo luchará hasta el final para lograr una democracia verdadera, donde las autoridades rindan cuentas al pueblo humilde en lugar de a la oligarquía nacional, los intereses financieros internacionales y los mandatos de Washington.
En este momento no existe ninguna urgencia para “organizar” burocrática o programáticamente la multitud de expresiones de solidaridad que han surgido espontáneamente desde Oaxaca hasta París y desde Chicago hasta Santiago. Si bien el establecimiento de fuertes lazos de coordinación constituye sin duda una misión importante a mediano plazo, intentar ahora centralizar o estructurar formalmente estas expresiones solamente generaría embudos procesales y debates estériles. Lo verdaderamente urgente es que cada quien redoble la cantidad y la calidad de sus intervenciones sociales con el objetivo de terminar de hacer añicos lo más pronto posible el guión de la “normalidad” democrática que nos han querido vender desde el año 2000.
Cada una de las contribuciones individuales, colectivas, pequeñas o grandes, son estratégicas y sumamente importantes: las banderas blancas en el estadio de futbol de Holanda, las expresiones de repudio a los partidos políticos en Chilpancingo y Morelia, las caravanas de solidaridad hacia Iguala y Ayotzinapa, las marchas, plantones y ofrendas en plazas públicas, la edición de videos, artículos y reportajes sobre las implicaciones de la masacre, los discursos y muestras de solidaridad en conciertos y en la entrega de premios, las caravanas de concientización de los padres de Ayotzinapa a otros estados del país, la elaboración de imágenes, consignas y canciones que articulan la rabia popular, las conversaciones con los vecinos y los compañeros del trabajo y de la escuela. Habría que sacar todo el jugo posible del actual momento “revolucionario” con el fin de difundir, expandir y articular la conciencia social.
Este próximo 20 de noviembre, el 104 aniversario del inicio de la Revolución Mexicana, será sin duda un día clave para que todos expresemos nuestro absoluto repudio al narcogobierno que tiene postrada a la nación. La supuesta “transición democrática” ha resultado ser un enorme fraude. Hoy en México no manda el pueblo, sino el dinero y las redes informales del poder más sádico y corrupto. Si el 20 de noviembre todos y cada uno de los ciudadanos de México, más los millones de mexicanos residentes en el extranjero, hacemos algo para expresar nuestra indignación, aunque sea con acciones sencillas y estrictamente simbólicas, temblarían los cimientos del sistema. Constituye una enorme oportunidad para levantar la voz de manera coordinada como miembros de una gran patria que no merece ser asesinada, saqueada y desangrada todos los días.
En general, es difícil imaginar que el movimiento cumbre de 2014 termine igual de irresuelto que los anteriores, como el Movimiento por la Paz (2011), #YoSoy132 (2012) y las protestas en contra de las reformas energética y educativa (2013). Los estudiantes y los padres de familia de Ayot­zinapa tienen perfectamente claro que lograr justicia para sus compañeros e hijos caídos no depende de una conferencia de prensa de Murillo Karam o del resultado de un estudio de la Universidad de Innsbruck. Son personas que tienen una gran formación cultural y educativa, así como conciencia social, y saben que la única forma de realmente “evitar que ocurra otro Ayotzinapa” es resolver de raíz el problema de impunidad y corrupción estructurales.
Nuestros gobernantes, en cambio, todos los días hacen gala de su gran ignorancia, indiferencia e incultura. El viaje a China, la “Casa Blanca” y el avión de Enrique Peña Nieto, el maquillista de Angélica Rivera, los provocadores en Palacio Nacional, las declaraciones golpistas del general Cienfuegos, y los comentarios incendiarios de los jóvenes priistas Ana Alidey Durán y Luis Adrián Ramírez, todos revelan una podredumbre moral y ética que ha corroído al sistema político hasta la médula.
Jen Psaki, vocera del Departamento de Estado de EU, ha pedido a la sociedad mexicana “mantener la calma” frente a la tragedia de Ayotzinapa. Pero habría que recordar a la funcionaria que la “calma” fue rota ya hace muchos años por su país al imponer una absurda y criminal “guerra” militarizada, en contra del pueblo mexicano, que ha generado más de 100 mil muertos y 22 mil desaparecidos desde 2007. Más bien, lo que se requiere es trabajar sin descanso para seguir interrumpiendo la calma y la tranquilidad de los poderosos con el objetivo de un día lograr un momento de paz para el pueblo humilde y trabajador, así como un verdadero descanso para los familiares y amigos de las víctimas del sadismo institucionalizado.",True
"Πριν 3 μέρες άρχισε ο θόρυβος στα social media και δεν λέει να κοπάσει. Μια δυο, έλεγες «δεν μπορεί, μούφα είναι, θα περάσει». Αμ δεν περνάει, κι η φήμη του «Οι Έλληνες Ευρωβουλευτές του Ποταμιού, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν ΟΧΙ στην Ευρωβουλή για τις γερμανικές αποζημιώσεις» ήρθε για να μείνει.
Ας ξεκαθαρίσουμε το θέμα, λοιπόν, πριν αρχίσουν τα aller retour ταξίδια οι διαμαρτυρόμενοι και δούμε να στήνουν κρεμάλες στην Grand Place, για τους «προσκυνημένους των Βρυξελλών».
Έχουμε και λέμε:
Πριν λίγες μέρες γινόταν η ατζέντα για τις δημόσιες ακροάσεις για το 2015 στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Οι προτάσεις κατατέθηκαν γραπτά και την απόφαση λαμβάνουν όχι η Ολομέλεια ή οι Επιτροπές (όπου ψηφίζουν οι Ευρωβουλευτές) αλλά οι συντονιστές των Ευρωπαϊκών Ομάδων, βάσει του άρθρου 205 του Κανονισμού Λειτουργίας του Ε.Κ.
Οι συντονιστές των πολιτικών ομάδων αποφάσισαν την απόρριψη για δημόσια ακρόαση στο Ευρωκοινοβούλιο του αιτήματος της Ελλάδας για Γερμανικές αποζημιώσεις, που διατυπώθηκε από τον Ευρωβουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Νότη Μαριά.
Γιατί το απέρριψαν οι συντονιστές; Καταρχάς, επειδή το θέμα δεν υπήρχε στην ημερήσια διάταξη. Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο: πρόκειται περί ενός θέματος που δεν γνωρίζουν καλά όλοι - από τους υπόλοιπους 27 λαούς που απαρτίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και στέλνουν εκπροσώπους στο Ευρωκοινοβούλιο. Κάποιοι δεν θεωρούν το θέμα άξιο δημόσιας συζήτησης. Άλλοι, πάλι, δεν θέλουν να εκνευρίσουν μέλη της Ομάδας τους, ή το θεωρούν διμερές θέμα (Ελλάδας-Γερμανίας).
«Άρα λοιπόν, άμα είσαι μικρός είσαι ανύπαρκτος στο Κοινοβούλιο» είναι το συμπέρασμα; Όχι, βέβαια. Γι' αυτό το λόγο λειτουργούν ομάδες, συμμαχίες, γίνονται ζυμώσεις, αναζητούνται συνεργασίες. Ο κ. Μαριάς, χωρίς να ρωτήσει κανέναν, χωρίς να το συζητήσει με άλλους Έλληνες Ευρωβουλευτές, χωρίς να προσπαθήσει καν να ενημερώσει, έφερε το θέμα προς συζήτηση, με το αποτέλεσμα που γνωρίζουμε.
Στη συνέχεια ο κ. Μαριάς ζήτησε να τεθεί σε ψηφοφορία η πρότασή του στην Ολομέλεια της Επιτροπής Αναφορών, να υπάρξει ονομαστική ψηφοφορία και να φανεί δημόσια η θέση κάθε Πολιτικής Ομάδας και κάθε Ευρωβουλευτή. Η διαδικασία, όμως, αυτή, δεν προβλέπεται, ενώ η θέση κάθε Ομάδας δεν είναι κρυφή. Η πρόεδρος της Επιτροπής Αναφορών απέρριψε το αίτημά του, όχι επειδή δεν της άρεσε ή για λόγους παγκόσμιας συνωμοσίας, αλλά για τεχνικούς λόγους.
Μετά από συνεχείς αντεγκλήσεις του Νότη Μαριά με την Πρόεδρο και μέλη της Επιτροπής Αναφορών (κρίμα που δεν ήμασταν εκεί να δούμε το θέαμα, την πρόεδρο να τον ικετεύει να σταματήσει επειδή επέμενε για θέμα που δεν υπήρχε στην ημερήσια διάταξη), η Πρόεδρος του πρότεινε να επαναφέρει το ζήτημα ως πρόταση στους συντονιστές για τις ακροάσεις του β` εξαμήνου του 2015. Μαζί με τις άλλες προτάσεις, θα συζητηθεί αργότερα. Έτσι, στα πρακτικά αυτό που γράφεται είναι: «Other proposals for hearings were presented by the groups and it was agreed that these will require a more detailed consideration. The coordinators therefore decided to postpone the decision with regards to hearings for the second half of 2015 for further consideration»
Και δυο λόγια για την ουσία, τώρα:
Αν πράγματι ο κ. Μαριάς ήθελε την προώθηση του θέματος, θα είχε ενημερώσει τους Έλληνες ευρωβουλευτές για να λάβει τη στήριξή τους. Αυτό κάνουν οι ευρωβουλευτές σε εθνικά θέματα, συμπλέουν ανεξαρτήτως Πολιτικής Ομάδας. Δεν υπάρχει το κλίμα ανταγωνισμού της ελληνικής βουλής. Πρόσφατο παράδειγμα, οι ενέργειες Γραμματικάκη για την επίσκεψη μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αμφίπολη. Συνεπώς, η στάση Μαριά δείχνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ισχυρίζεται. Δεν τον αφορά η προώθηση του θέματος, αλλά η αυτοπροβολή του.
Οι συντονιστές εκπροσωπούν 28 χώρες. Συνεπώς, δεν μπορούν τα ελληνικά αιτήματα να περνούν πάντα. Αυτό δεν σημαίνει ότι μια ολόκληρη Εθνική Αντιπροσωπεία ή μια Πολιτική Ομάδα είναι απαραιτήτως εναντίον ενός αιτήματος, αλλά ότι μεταξύ 28 χωρών -και άρα, εν δυνάμει 28 προτάσεων- δεν περνάει πάντα η δική σου. Επίσης, ο κύριος Μαριάς δεν μπορεί να γνωρίζει εάν οι Έλληνες Ευρωβουλευτές στήριξαν το αίτημα μέσα στην ομάδα τους, αλλά στη συνέχεια η πολιτική ομάδα στην οποία ανήκουν να θεώρησε προτεραιότητα κάποιο άλλο. Να τον ενημερώσουμε, πάντως, ότι συνήθως έχουν προτεραιότητα τα θέματα για τα οποία έχουν κατατεθεί πολλές αναφορές, από διαφορετικά κράτη-μέλη.
Για το θέμα μας, όμως, ζήτημα αν έχει κατατεθεί μια αναφορά. Άρα, ας αναζητηθούν συμμαχίες και μετά τα ξαναλέμε για «προδότες» και «προσκυνημένους».","Είναι δυνατόν ένα μωρό μόλις μερικών μηνών, να αντιλαμβάνεται τη διαφορά μεταξύ καλού και κακού; Υπάρχει περίπτωση να διαθέταμε όταν βρισκόμασταν ακόμη στην κούνια μας κάποιου είδους ηθική πυξίδα και μια έμφυτη αίσθηση δικαιοσύνης;
Ο Φρόιντ θα έλεγε όχι, και δεν θα ήταν ο μόνος. Η ηθική είναι κάτι που για πολλούς, ειδήμονες και μη, καλλιεργείται. Άλλοι πάλι διαφωνούν με την ύπαρξή της εξολοκλήρου, όπως ο Τόμας Χομπς που θεωρεί τον άνθρωπο ον εγωιστικό που προτάσσει την επιβίωση του πάνω απ' όλα. Πώς είναι δυνατόν ένα μωρό να μπορεί να κάνει τον διαχωρισμό μεταξύ καλού και κακού, όταν εμείς δεν μπορούμε καν να συμφωνήσουμε μεταξύ μας για το τι είναι ηθικά σωστό και τι λάθος;
Ο Πολ Μπλουμ, όμως, επιχειρεί να μας διαψεύσει και να αποδείξει ότι «ο Τόμας Τζέφερσον είχε δίκιο όταν έγραφε ότι η αίσθηση της ηθικής αποτελεί μέρος του σώματός μας όπως τα χέρια και τα πόδια μας». Μέσα από την έρευνά του ο 50χρονος καθηγητής ψυχολογίας στο Yale, σκόνταψε πάνω σ΄ ένα ιδιαίτερο φαινόμενο. Μωρά, ηλικίας μεταξύ τριών μηνών και ενός χρόνου, δείχνουν να διαθέτουν «μια κάποια κατανόηση της ηθικής και κάποιες θεμελιώδεις ηθικές παρορμήσεις», όπως είπε στο αμερικανικό περιοδικό Mother Jones.
Και πώς το συμπέρανε αυτό θα αναρωτηθείτε και δικαιολογημένα. Τα μωρά στα οποία αναφέρεται δεν μπορούν να μας αναλύσουν τι κρύβεται πίσω από τις πράξεις τους. Τα περισσότερα δεν μπορούν καν να μιλήσουν. Μπορούν όμως να δείξουν τις προτιμήσεις τους με τρόπους λίγο πιο... παραστατικούς. Τα μωρά στα πειράματα του Μπλουμ και των συνεργατών του παρακολούθησαν σύντομα μονόπρακτα -με διαφορετικά σενάρια το καθένα- με πρωταγωνιστές ζώα-μαριονέτες και σχήματα, κάποια «άτακτα» και κάποια «καλά-συνεργάσιμα». Π.χ.: ένας σκύλος παίζει με ένα μπαλάκι,που κάποια στιγμή του φεύγει. Αν το μπαλάκι πάει προς την γκρι γάτα, εκείνη θα του το επιστρέψει. Αν το πιάσει η πορτοκαλί γάτα, θα το πάρει και θα φύγει. Τέλος παράστασης. Τώρα τα μωρά καλούνται να επιλέξουν γάτες. Σχεδόν όλα διαλέγουν τη γκρίζα. Τα πιο μικρά (τριών μηνών) υποδεικνύουν την προτίμησή τους με το βλέμμα, ενώ τα μεγαλύτερα μωρά συνήθως παίρνουν στα χέρια τους τη γάτα της επιλογής του.
Τα σενάρια αλλάζουν, όπως και οι μεταβλητές που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την αντίληψη ενός παιδιού, όμως τα αποτέλεσματα παραμένουν σταθερά, σύμφωνα με τον Μπλουμ. Ακόμη και όταν τα πειράματα εξερευνούν την προδιάθεση των μωρών να επιβραβεύουν ή να τιμωρούν τους δύο χαρακτήρες, τα περισσότερα μωρά αναφανδόν επιβραβεύουν τον καλό και παίρνουν την καραμέλα από τον άτακτο χαρακτήρα.
Ο Μπλουμ μέσα από την έρευνα του και το βιβλίο του «Just Babies: The origins of good and evil», δεν προσπαθεί να αποδείξει ότι είμαστε από τη φύση μας ηθικά όντα, ούτε να υποβιβάσει τη σημασία που παίζει το περιβάλλον στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και των αρχών που μας συνοδεύουν. Ένα μωρό δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι η σκλαβιά είναι κακό πράγμα. «Είναι όμως ηθικά πλάσματα, εξοπλισμένα με συμπόνια και τη δυνατότητα να κρίνουν τις πράξεις των άλλων». Μπορεί όμως αυτά τα ηθικά αντανακλαστικά των μωρών να μη σημαίνουν τίποτα. «Μπορεί», όπως παραδέχεται ο Μπλουμ «να είναι σαν τα αναπαραγωγικά όργανα, που εμφανίζονται νωρίς στην εξελικτική φάση αλλά δεν τα χρησιμοποιούμε παρά πολύ αργότερα». Το πώς αντιλαμβανόμαστε βέβαια την ηθική ως ενήλικες είναι μια άλλη, πολύ μεγάλη ιστορία...",False
"Επανέρχομαι, με πραγματικό πόνο ψυχής, στην ουσιαστικά ανύπαρκτη ελληνική διαφημιστική καμπάνια για τον τουρισμό. Πέρασε και η ψυχρολουσία του Πάσχα, και όπως θα ξέρετε ήδη, τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Το καλοκαίρι προβλέπεται εξαιρετικά δύσκολο για όλους εκείνους που περιμένουν να ζήσουν ένα ολόκληρο χρόνο από τη σεζόν. Στο BBC άκουσα ότι οι κρατήσεις στα ελληνικά νησιά είναι ιδιαίτερα μειωμένες, ενώ αντίθετα τα παράλια της Τουρκίας εμφανίζουν σημαντική άνοδο. Είναι, βεβαίως, πολύ φτηνότερα, το φαγητό είναι εξαιρετικό, και οι άνθρωποι σκοτώνονται να εξυπηρετήσουν τους επισκέπτες. Εμείς, αντίθετα, συχνά το παίζουμε ακατάδεχτοι και βαριεστημένοι, λες κι ο κόσμος μάς χρωστάει, και θα έρθει στα νησιά μας έτσι κι αλλιώς.

Και καθώς ακούγονται τα μύρια όσα από τα δελτία ειδήσεων όλου του κόσμου για τη δεινή οικονομική μας κατάσταση, δεν είναι λίγοι εκείνοι που μπορεί και να ήθελαν να έρθουν για διακοπές, αλλά θεωρούν ότι τίποτε δε θα λειτουργεί, άρα μας προσπερνάνε. Έπρεπε, λοιπόν -λέω εγώ, με το μικρό μου το μυαλό- να είχαμε ήδη ξεκινήσει μια έξυπνη διαφημιστική καμπάνια για να δείξουμε (άλλη μια φορά) τα μοναδικά ελληνικά νησιά, αλλά και τα υπέροχα βουνά μας.

Παλιότερα είχα γράψει ότι μου άρεσε το διαφημιστικό βίντεο για την Κωνσταντινούπολη, όμως τώρα θαμπώθηκα, κυριολεκτικά, από την εξαιρετικά εύστοχη και απίθανα επίκαιρη καμπάνια της Ισπανίας, που τρέχει σε όλα τα διεθνή κανάλια. Το σλόγκαν «I need Spain» (χρειάζομαι την Ισπανία) παρουσιάζεται με διάφορες ομάδες ανθρώπων, με την ίδια πάντα φιλοσοφία, αλλά με ελαφρά διαφορετικούς τρόπους πχ. μια οικογένεια Ευρωπαίων με παιδιά εμφανίζεται σε αεροδρόμιο, ενώ μια αισθαντική, κάπως κουρασμένη γυναικεία φωνή λέει: 'Οσο λιγότερα πάρεις μαζί σου τόσο περισσότερο χώρο αφήνεις για νέες εμπειρίες...δεν έχω ανάγκη από μπέιμπι σίττερ (τα παιδιά πλατσουρίζουν σε μια υπέροχη ακρογιαλιά)... δεν θέλω ταχύτητα, θέλω φαγητό ... δεν θέλω να δω το μενού (χέρι σηκώνει πιάτο με λαχταριστά θαλασσινά από το μπουφέ)... δεν θέλω να πατάω στη γη (η οικογένεια αρμενίζει με κότερο) κλπ... ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ την Ισπανία!
Σε μια άλλη εκδοχή, ζευγάρι με νεαρούς Ασιάτες περιπλανιέται σε πόλεις και στην εξοχή, και η φωνή ακούγεται να λέει: Συχνά χρειάζεσαι να πας μακριά για να βρεις τον εαυτό σου... δεν χρειάζομαι να μου πούνε τι να κάνω... δεν χρειάζεται να μου το πακετάρουν (η κοπελιά αγοράζει παπούτσια και τα φοράει)... δεν χρειάζομαι GPS (το ζευγάρι συνεννοείται με νοήματα με οινοπαραγωγό μέσα σε υπέροχο αμπελώνα)... δεν χρειάζεται να κοιμηθώ για να ονειρευτώ (μοναδικό πλάνο με την ατέλειωτη εκκλησία του Gaudi)... θέλω να είναι η ζωή μου ένα ταξίδι (το ζευγάρι στην κορφή καταπληκτικού βουνού). ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ την Ισπανία!
Δείτε το και σε μια παραλλαγή με νέους διαφόρων εθνικοτήτων.

Τα πλάνα βασικά δεν είναι πολύ διαφορετικά από κείνα με τα χαζοχαρούμενα μανεκέν που κορόιδευα στο προηγούμενο σημείωμά μου, γράφοντας για την παλιά καμπάνια του ΕΟΤ με το τελείως ανούσιο σλόγκαν «Ελλάδα 5000 ετών!» Αλλά οι Ισπανοί έβαλαν κάτω το μυαλό τους -προφανώς ΠΟΛΥ ταλαντούχους διαφημιστές-- σκέφτηκαν, και μοντάρισαν το υλικό έχοντας μια πραγματικά εύστοχη ιδέα. Βρήκαν, κατά τη γνώμη μου, αυτό που θα κάνει το σημερινό κουρασμένο και αγχωμένο άνθρωπο να σταματήσει, και έστω και για μια στιγμή να ονειρευτεί.
Άραγε, γιατί δε μπορέσαμε εμείς να κάνουμε κάτι ανάλογο;","Πάει καιρός που σταματήσαμε να βλέπουμε ελληνική τηλεόραση. Κι όταν λέω σταματήσαμε, εννοώ ΔΕΝ βλέπουμε καθόλου, ούτε ειδήσεις το πρωί για δέκα λεπτά, όπως συνηθίζαμε. Έχουμε κυριολεκτικά βαρεθεί και απηυδήσει με τη μουρμούρα, την έλλειψη φαντασίας, και την τόσο φανερή προχειρότητα. Κι αν καμιά φορά διαβάσουμε στις ηλεκτρονικές εκδόσεις ελληνικών ή ξένων εφημερίδων πως κάτι σημαντικό συμβαίνει -πχ. οι συλλήψεις τρομοκρατών, πρόσφατα- και αναγκαστούμε να δούμε ειδήσεις, ανοίγουμε το Mega. Είναι το κανάλι που λιγότερο προσβάλλει την αισθητική και τη νοημοσύνη μας. Όμως, μετά την άμεση επικαιρότητα που μας έκανε να γυρίσουμε το κουμπί, ακλουθούν οικονομικά και πολιτικά ρεπορτάζ που μοιάζει να τα έχουμε ξανακούσει περισσότερο από μια φορές κι ας έχουμε να δούμε ειδήσεις τουλάχιστον έξι μήνες.

Δεν είναι, βέβαια μόνο οι ειδήσεις. Ο άντρας μου ο Κώστας επισκέφτηκε μια θεία του σε ξενοδοχείο ηλικιωμένων εκτός Αθηνών και έπαθε σοκ καθώς βρέθηκε αναγκαστικά μπροστά σε μια ανοιγμένη τηλεόραση που πρόβαλε κάποιο πρωινάδικο. Ήρθε πίσω και μου διηγιόταν για κάτι περίεργα και ανόητα πρόσωπα, αλλόκοτα ντυμένα, χτενισμένα και βαμμένα, που συζητούσαν με κάτι άθλια ελληνικά, για ώρες, και χωρίς ειρμό, για άλλα εξίσου ασήμαντα και άγνωστα πρόσωπα, ανάλογης παρουσίας και ποιότητας, που εμφανίζονταν στα παράθυρα από κλιπ των δικών τους εκπομπών, κάτι σαν Monty Pythons για εξωγήινους, ας πούμε.

Διαβάζοντας την τόσο εύστοχη τηλεοπτική χαβούζα του Λακόπουλου, αναρωτιέμαι κι εγώ μαζί του γιατί κανένα από τα κανάλια, ούτε και αυτό το ακριβοπληρωμένο μας Nova, δε σκέφτηκαν να ξανα-βάλουν κάποιο παλιό χριστουγεννιάτικο σήριαλ ή ταινία, σαν το τόσο επίκαιρο It's a Wonderful Life (Υπέροχη Ζωή)  του Frank Capra, με το James Stewart. Το κλασικό Χριστουγεννιάτικη μελό του 1946 πραγματεύεται την φανταστική περιπέτεια ενός επιχειρηματία με τρομερά προβλήματα, οικονομικά και άλλα, που εύχεται να μην είχε γεννηθεί ποτέ. Ένας καλός άγγελος αναλαμβάνει να του δείξει πόσο σημαντικό ρόλο έχει διαδραματίσει για την οικογένεια και τους γύρω του, παρουσιάζοντάς του πόσο χειρότερος θα ήταν ο κόσμος του χωρίς αυτόν.

Η ταινία, cult στην Αμερική, παρουσιάζεται τουλάχιστον μια φορά από κάθε κανάλι αυτό τον καιρό, μια και είναι ιδανικό αντίδοτο στη μαυρίλα των καιρών. Δε νομίζω κανένα άλλο έργο να έχει καταφέρει καλύτερα να δώσει έστω και πρόσκαιρα, μια χαραμάδα αισιοδοξίας ακόμα και σε κείνους που βρίσκονται σε μεγάλες μαυρίλες. Άλλωστε, αυτό το απλούστατο δεν περιμένουμε από την τηλεόραση; Κι αν δεν μπορούν να παρουσιάσουν κάτι έστω και απλά παραδεκτό και επίκαιρο, ας μας ξανα-προβάλουν την Αλίκη στο Ναυτικό, το Μάγκες και Κούκλες, τα Χτυποκάρδια στο Θρανίο, την Κάλπικη Λίρα, το Κυριακάτικο Ξύπνημα, και τις άλλες ελληνικές ταινίες του `60-`70. Θα ήταν μια απόλυτα αξιοπρεπής και σίγουρα ευπρόσδεκτη λύση. Το κανάλι που θα έδειχνε παραμονή Πρωτοχρονιάς μαραθώνιο με ταινίες της Βουγιουκλάκη ή του Κωσταντάρα, πάω στοίχημα πως θα είχε τη μεγαλύτερη θεαματικότητα.

Εμείς, πάντως, έχουμε σωθεί με τις σειρές του BBC που παραγγέλνουμε εδώ: www.amazon.co.uk το παλιό, εν μέρει μαυρόασπρο Upstairs Downstairs, το ρίμεικ του Forsyte Saga, και το έξοχο τελευταίο Dοwnton Abbey  του οποίου είδαμε μόνο την πρώτη ενότητα και ευτυχώς συνεχίζεται και δε βλέπουμε την ώρα να βγει η συνέχεια σε DVD. Αυτά τα αγγλικά έργα εποχής, με τη συναρπαστική πλοκή και τους έξοχους ηθοποιούς, είναι η καλύτερη διασκέδαση για απομονωμένους στη μέση του τίποτε, σαν εμάς. Εσείς, που είσαστε στην πόλη, βγείτε τσάρκα και μαζευτείτε στα σπίτια φίλων, πηγαίνετε σινεμά και θέατρο και προπαντός σφραγίστε την τηλεόραση, προτού σας έρθει να κόψετε τις φλέβες σας...",True
"De vliegeraar is een boek dat je niet zomaar weglegt . De schrijver speelt het spel van een lach en traan zo sterk dat het dagen blijft nazinderen . Het geeft je een blik achter de schermen in een land waar we veel van denken en weinig van weten . Sterk , ontroerend en ontnuchterend . Een voorsmaakje voor zijn volgende boek in het rijtje : Duizend schitterende zonnen .","Het is erg onrustig in de krantensector . Allerlei argumenten worden heen-en-weer geslingerd . Daar is de discussie rond het bestaan van de papieren krant de oorzaak van . "" Het kan zoveel praktischer "" , klinkt het al snel . Ze vragen zich dan ook af waarom wij nog voor onze informatie betalen . Dit tot grote wanhoop van menig lezers , want vele Belgen houden wel van een krant in de ochtend . Liefst hoort daar nog een verse kop koffie en een pistolet bij . Deze toekomst is vandaag jammer genoeg niet meer zeker . Deskundigen stellen niet alleen de vraag omtrent het nut van de krant , maar geven ook een tal van redenen mee . Waarom zouden wij nog voor informatie betalen , wanneer we slechts met één enkele muisklik verwijdert zijn van onbeperkte informatie ? Wanneer we verder ook het kostenplaatje en de ecologische voetafdruk bekijken , merken we snel waarom ze pleiten voor een geautomatiseerde krant . De kosten van een krant zoals ze hem in de krantenwinkel verkopen , ligt opmerkelijk hoger dan die op het internet . Het gebruik van papier helpt trouwens ook niet erg mee op weg naar het verkleinen van de ecologische voetafdruk . Het ' zappen ' tussen nieuwsberichten zou trouwens nog nooit zo gemakkelijk zijn en verscheidene technici zijn dan ook druk in de weer om aan ieder zijn criteria te voldoen . Het lijkt wel dat we enkel het startschot ontbreekt om deze plannen tot uitvoering te brengen . Toch verkiezen we de papieren versie boven de geautomatiseerde . Daarom stuiten ze steeds op dezelfde vraag : Wat heeft een krant dat de computer niet heeft ? Heel wat verschillende aspecten leiden tot het waarderen van de papieren krant . Wanneer we eens om ons heen kijken , merken we al snel dat we gebukt gaan onder de technische apparatuur . Niet veel is nodig om alles in het honderd te doen lopen . "" De klans is erg klein dat dit zal gebeuren "" , is een vaak voorkomende geruststelling om ons toch op te zadelen met allerlei gadgets en hebbedingetjes . Deze klaarblijkelijk kleine kans weegt echter niet op tegen de minieme kans van de gedrukte informatie . Denk maar eens aan de rampscenario's : In een onbewaakt moment - en die zijn er 's ochtends wel eens vaker - gooit u de koffie uit over uw laptop . Het gevolg is dat het snel afgelopen is met het nieuws te lezen . Heeft u daarentegen al eens een krant zien crashen ? Tussen alle computers , laptops , Ipads , Ipods en gsm's kunnen we dus erg genieten van de zekerheid die de krant ons biedt . Wanneer we op zolder trouwens uitzonderlijk nog een doos vol oude kranten vinden , zijn we vaak euforisch . De intussen vergeelde pagina's trekken meteen onze aandacht en de nostalgie komt boven . Het herkennen en herlezen van deze oude krantenknipsels maken gemakkelijk onze dag weer goed . Het is een gave die niet elke gadget heeft . Ook het ruiken van de typische inktgeur , de lichtjes zwarte handen wanneer je over de letters wrijft , de koffieringen op de bladen en de koppen die je toeschreeuwen . Meer heb je niet nodig om 's ochtends te ontwaken en te beginnen aan een uitputtende dag . Toch zijn er heel wat mensen die daar het genot niet van in zien . Om die mensen nogmaals te overtuigen van het nut van een krant is niet enkel de sfeer die een krant met zich meebrengt erg aangenaam . Ook de jobs die hiermee gepaard gaan , zijn niet op één hand te tellen . Van het schrijven van artikels , het bewerken van de lay-out tot het controleren van typfouten . Het geeft de mensen allemaal een zekerheid die niet te evenaren is . Daarbij mogen we de talloze verkopers niet vergeten . Alles samen kunnen we hier dus grijpen naar een klein stukje ambacht die we niet graag verloren zien gaan . Zeker de oudere generatie komt bij een krant op het internet op hun honger zitten . Vaak zijn deze mensen niet mee in het proces en geven we ze zo een reden te meer om niet meer uit bed te komen . De sfeer , de jobs en de kennis van mensen strekken dusver niet tot aan het internet . We moeten kunnen rekenen op de kracht van het volk en de tegemoetkoming van de technici . Hopelijk vinden zij snel dit antwoord en laten ze de krant voor wat het is .",True
"We leven in een moderne tijd . Er zijn nog maar weinig mensen die niet over een computer , laptop , tablet en&slash;of smartphone beschikken . Met een enkele druk op de knop staan we in contact met de hele wereld dankzij het internet . Dit is zelfs gratis beschikbaar waar we maar willen . Enkel de abonnementskosten moeten we maandelijks betalen , maar dat bedrag weegt niet op tegen de rijke bron aan informatie die we hiervoor in de plaats krijgen . Door een enkel woord in het zoekvenster van Google te typen krijgen we meteen 100 000'en resultaten die in verband staan met onze zoekopdracht . Dit is zelfs het geval wanneer we naar iets op zoek gaan dat nog maar enkele minuten geleden gebeurd is . Het nieuws staat immers niet stil . We ( re)tweeten en facebooken er op los en delen onze mening maar al te graag met iedereen die het lezen wil . Nu rijst de vraag waarom we nog zouden betalen voor een krant , wanneer we alles zo goed als kostenloos ter beschikking hebben . Zou het niet mogelijk zijn om kranten gratis uit te geven ? Elke dag werken er tientallen mensen aan het maken van een krant . Ze moeten informatie verzamelen , foto's trekken die bij het artikel passen , een krantenkop bedenken die de aandacht van de lezer trekt en dan ook nog zorgen dat het geheel er verzorgd uitziet . Om dit alles mogelijk te maken , is er nood aan het juiste gereedschap en de modernste machines . De journalisten hebben liefst een diploma , ze worden bij elke nieuwigheid bijgeschoold en krijgen een constante feedback op hun werk . Dit alles neemt een hoop tijd en vooral veel geld in beslag . Hoe kan een degelijke krant als De Morgen , De Standaard , of De Tijd haar werknemers betalen als de uitgevers de kranten gratis voor iedereen ter beschikking stellen ? Niemand wilt zo veel tijd en moeite steken in het maken van artikels van een bepaalde kwaliteit wanneer ze er geen loon voor krijgen dat in verhouding staat met de eraan verrichte arbeid . Ook zij hebben rekeningen te betalen . Wanneer de overheid meer subsidies zou kunnen geven aan bepaalde ondernemingen , zou het gratis uitgeven van een krant eventueel wel mogelijk zijn . Helaas verkeren we al jaren in een toestand van economische instabiliteit en is er gewoon geen geld voor zulke zaken in overschot . Omdat iedereen op verschillende manieren aan gratis informatie kan geraken , is het volgens hen geldverspilling . Ze kunnen het daarom beter aan andere zaken uitgeven , die al dan niet belangrijker zijn dan ons op de hoogte te brengen van wat er in de rest van de wereld gebeurt . Mensen die een krant willen , betalen er maar al te graag voor . Het is niet zomaar wat papier , het maakt deel uit van hun dagelijkse routine . Vele mensen staan 's ochtends op , wetende dat de krant in hun brievenbus ligt te wachten om gelezen te worden . Bij het ontbijt kan ze zo de trouwe lezers op de hoogte brengen van datgene waar ze zich voor interesseren . Politiek , economie of entertainment : alles staat op zo 'n manier geordend dat alles gemakkelijk terug te vinden is en dit tegen een niet al te hoge prijs . Er wordt namelijk alles aan gedaan om die zo laag mogelijk te houden . Wie een abonnement koopt , krijgt er vaak een splinternieuwe tablet of fiets bovenop . Ook geven ze vaak kortingsbonnen voor evenementen , boeken of leuke hebbedingen weg . Dit maakt de verleiding om een krant te kopen uiteraard groter . We kunnen dus besluiten dat het niet mogelijk is om kranten gratis uit te delen , of toch zeker nu nog niet . Dit vinden de meesten niet zo erg , want het kost niet zo overdreven veel . Wanneer er mensen zijn die het toch weggegooid geld vinden of hun geld liever aan iets anders uitgeven , kunnen op allerlei andere manieren aan dezelfde informatie komen . Het internet is uitgevonden met een reden en het zou jammer zijn als we daar geen gebruik meer van zouden maken . Natuurlijk is deze gratis informatie altijd met een korrel zout te nemen . Je kan namelijk eender wat het wereld wijde web insturen . Er is niemand die alles wat via de computer te vinden is , gaat controlleren . Wie op zoek is naar feiten en het niet erg vindt er wat voor te betalen , kiest dus toch beter voor een echte krant .","Slecht verhaal , matige acteerprestaties : daar is eigenlijk alles mee gezegd . Wanneer ik de korte inhoud van de film las , vond ik de combinatie Owen Wilson&slash;Rachel McAdams al heel vreemd , maar toen ik de film gezien had wist ik pas echt hoe slecht de casting geweest was . Er was geen klik tussen beiden en dat is toch wel een belangrijke factor als je geliefden moet spelen . Ook zat het verhaal echt slecht in elkaar . Een man die om middernacht terug in de tijd gaat , is al ver gezocht , maar als hij dan zelfs nog verder terug in de tijd kan gaan , was de geloofwaardigheid volledig weg . Het script werd gebracht als een waargebeurd verhaal , terwijl het eerder een sprookje is en het dus ook echt zo gespeeld moest worden . Het enige wat positief was aan de film , zijn de kostuums . Elke tijd werd heel geloofwaardig door make-up en kledij . ' Midnight in Paris ' is hopelijk zonder vervolg .",True
"Μη θεωρήσεις, ούτε μια στιγμή ότι αφαιρώ έστω και ένα γραμμάριο από την τεράστια ευθύνη των Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλου, Παπανδρέου. Και ούτε βέβαια από ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα που έσπερνε διαχρονικά, σε εύφορα ψηφοθηρικά χωράφια, την ανευθυνότητα, την ατιμωρησία, την αλληλεγγύη στην παρανομία, την προστασία της καμόρα, την ανομία και πάνω απ΄όλα την πεποίθηση ότι οι πολιτικοί μας μπορούν να ενεργούν ως άκριτοι Θεοί. Μη διανοηθείς να με ψέξεις ότι κρίνω με ίχνος επιείκειας τα γεγονότα. Αλλά εξίσου δεν επιτρέπω, ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό, να καταχωρηθώ ως ασυνείδητη. Σε παρακαλώ συνειδησιακά δες το κείμενο μου στην συνέχεια του. Περπάτα μαζί μου στην αρχή της ιστορίας… Στον πυρήνα. Στο κουκούτσι της.
O 40χρονος Herve Falciani, τεχνικός υπολογιστών, εργάστηκε σε μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες της Ελβετίας την HSBC, στην Γενεύη για 6 χρόνια. Επί δύο ολόκληρα χρόνια, υπέκλεπτε συστηματικά και σε καθημερινή βάση, ονόματα καταθετών από τα αρχεία της Τράπεζας, τα οποία μετέφερε στο προσωπικό του laptop. Σύμφωνα με δημοσιεύματα προσπάθησε να πουλήσει τα εν λόγω στοιχεία. Ο ίδιος το αρνείται. Συνελήφθη τον Ιούλιο του 2012 στην Βαρκελώνη και η ισπανική κυβέρνηση εξετάζει το αίτημα έκδοσής του στην Ελβετία. Ο Falciani κατέχει γαλλική και ιταλική υπηκοότητα. Σε έρευνα στο σπίτι του στην Γαλλία, βρέθηκε η περίφημη λίστα, την οποία η Ελβετία ζήτησε να επιστραφεί χωρίς να ελεγχθεί αλλά ο Γάλλος εισαγγελέας την μελέτησε, βρήκε φοροφυγάδες και την παρέδωσε στο γαλλικό Υπουργείο Οικονομικών με επιχείρημα «υπήρχαν στοιχεία εγκλήματος. Αν έβρισκα ένα πτώμα, θα έκανα πως δεν το είδα;».
Ο Herve Falciani λοιπόν…Ένας 40χρονος πατέρας ενός παιδιού που θα του διδάξει… Τι άραγε; Ποιες ηθικές αξίες ακριβώς;  Έξυπνο τρικ σχεδόν ανακουφιστικό, καθησυχαστικό το επιχείρημα του Εισαγγελέα, άλλο τόσο έξυπνα και τα επιχειρήματα των κρατών που κάνουν χρήση της λίστας, σε μια μορφή σκυταλοδρομίας και μαζεύουν χρήματα στους κουμπαράδες τους. Μια χαρά δικαιολογίες και άλλες τόσες επικαλύψεις βρώμας… Αλλά επιτρέψτε μου μια περίεργη αρχή. Δική μου προσωπική….Όλα μπορεί να τα ξεγελάσει ο άνθρωπος εκτός από την συνείδησή του. Η Ευρώπη μας. Αυτή που μερικοί από μας ονειρεύτηκαν. Μια συνάντηση πολιτισμού, ιδεών, ηθικών αξιών, ελευθερίας, δημοκρατίας. Η δική «μας» Ευρώπη «νομιμοποιεί» κάποιον ενδεχομένως εκβιαστή και απατεώνα. Έναν αφερέγγυο. Μεταλαμπαδεύει στην ανθρωπότητα, το σύγχρονο πολιτιστικό της στίγμα, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ο Herve Falciani ήρωας. Κανακέψτε τον, το ένα κράτος μετά το άλλο. Χρήσιμος! Ίσως αύριο εξελιχθεί ο γιός μας, η κόρη μας, τα παιδιά μας….Δοξάστε έναν Herve Falciani!
Μη σας μπερδεύει αγαπητοί, ο όρος «το χρήμα των πλουσίων». Μη πατήσετε στην μπανανόφλουδα της χαιρεκακίας και της μιζεροψυχίας απέναντι σε λίστες πλουσίων…Αύριο οφείλετε να υποδεχτείτε και έναν Herve Falciani που θα εργάζεται σε ένα νοσοκομείο καρκινοπαθών (στο τελευταίο στάδιο της αρρώστιας τους για καλύτερα) και θα μπορεί να μοιράζει τα ονόματα της λίστας σε γραφεία τελετών και αυτά να προσφέρουν τιμές προσφορών σε τεθλιμμένους συγγενείς…Όταν οι κοινωνίες διατυμπανίζουν το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», τόσο ηχηρά και ξεδιάντροπα, το λιγότερο που μπορεί να συμβεί είναι να χειριστούν αυτές τις λίστες ανάξιοι όπως τα δικά μας πολιτικά παλικάρια…
Αναγνώστες, σχολιαστές… Επιτρέψτε μου μια πολύ προσωπική προτροπή και κρίνετε με όπως θέλετε. Κοίτα παιδί μου να μη γίνεις ποτέ αναξιόπιστος απέναντι στους πελάτες και στην Εταιρεία που θα εργάζεσαι… Κι ας σου χτυπήσει το πλάτη μια κάποια Λαγκάρντ. Κι ας σου κλείνουν το μάτι με κατανόηση ένα σωρό κράτη. Πρόσεξε παιδί μου!","Καλέ τι στριγκάκια είναι αυτά! Τι σoυτιέν! Τι body! Τι κόκκινα, τι σατέν, τι χνούδια και φτερά, τι φτερά και πούπουλα, τι τρύπες, τι καρφιά, τι καρδιές, τι στρας. Πώς το έλεγε εκείνο το σκυλοτράγουδο «Βρήκες το ευαίσθητο σημείο μου κι αυτό είναι μείον μου κι αυτό είναι μείον μου (δις για καλύτερη εμπέδωση)». Πηγαινοέρχομαι στον διάδρομο. Ψάχνω για μαστίγιο, νάχω κάτι πρόχειρο στα χέρια, με το μαύρο, μέσα στο καρφί body. Για στριγκάκι στα Jumbo.  
Εξοικειωθείτε γλυκά μου νυμφίδια και κατακαημένες ένκαβλες μάνες με τα εκατοντάποντα. Ίσως σας αξιώσει ο Θεός των παιχνιδιών να  κοσμήσετε την τηλεόραση ως μουγκό πλην γελαστό κορίτσι στο πλευρό διάσημου. Να σας ξεματιάζει η μάνα σας! Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Σας τα γράφω ανάλαφρα. Η αλήθεια είναι ότι πηγαίνουν και δεν πηγαίνουν τα δάκτυλα. Όχι, η αναστολή μου δεν έγκειται σ΄αυτό που ίσως φαντάζεστε. Παράτα τη σκέψη ότι φοβάμαι μη μας εκδικηθεί η εταιρεία στο διαφημιστικό της πρόγραμμα. Το θέμα μου έχει κολλήσει καιρό τώρα. Το παλεύω με το μυαλό. Να γράψω; Να μη γράψω; Πόσες είναι οι επιχειρήσεις που ανθούν σε τούτον τον καταραμένο εμπορικά τόπο; Μια απ΄ αυτές το Jumbo. Μα πώς τα καταφέρνει μέσα στο χάος και ανταπεξέρχεται; Κατάστημα παιχνιδιών αρχικά. Το θυμάμαι όταν πρωτοάνοιξε. Σ΄ένα υπόγειο τεράστιο στη Γλυφάδα και τα Χριστούγεννα έπιαναν σειρά 20 γυναίκες μόνο για να αμπαλάρουνε δώρα. Σε μονοπώλιο εξελίχθηκε. Τυχαίο τίποτα δεν είναι. Θέλει «δουλίτσα» να γίνεις κάποιος και ακόμα περισσότερο να παραμείνεις. Πόσοι το κατάφεραν; Είναι καιρός για γκρίνιες; Οι θέσεις εργασίας στα χρόνια μας είναι αιμοδοσία. Αυτό μου φρενάρει τα χέρια στο πληκτρολόγιο.
Και κάτι άλλο. Προσωπικό. Έχει να κάνει με μνήμες της εφηβικής μου ηλικίας. Τότε που το αίμα έβραζε και που αγαπιόμασταν σαν τα κουνέλια. Και που φιλιόμασταν με πάθος όπου βρισκόμασταν. Και λίγο μέσα μας άρεσε να σκανδαλίζουμε. Και πέρναγε μια κυρία με σφιχτό στόμα και σφιχτό ταγιέρ που πρόδιδε και έναν σφιχτό κορσέ… Πάντα μια τέτοια κυρία!...Με χίλια στρώματα αγαμίας στο μάτι που κουνούσε το κεφάλι κι έλεγε «σα δε ντρέπεστε να φιλιέστε!» και τόσκαγε βιαστικά. Λες και τρόμαζε μη και επιθυμήσει να τη ρουφήξουν αχόρταγα χείλη. Αυτό το σφιχτό ταγιέρ με τον κορσέ, αυτό το σφιχτό στόμα και τα μάτια που στενεύουν ξαφνικά και ζηλόφθονα, θέλω ν΄αποφύγω. Μη και ποτέ καταντήσω.
Μπήκα στο Jumbo ν΄αγοράσουμε Trash Pack. Τα ξέρετε; Θα τα μάθετε. Όπως μάθαμε τα Gormiti, εκείνα τα τέρατα της φύσης. Όπως μάθαμε τα Angry Birds. Ποτέ δεν θα καταλάβω τα συστατικά της επιτυχίας ενός παιχνιδιού! Αλλά με δέος μελετάω χρόνια ό,τι μπορεί τα παιχνίδια ν΄αντικατοπτρίζουν την εποχή τους όπως ακριβώς η τέχνη. Σκεφτείτε το…Σε κάποιο παλιότερο κείμενό μου το είχα αναλύσει….
Μπήκα που λέτε στα Jumbo και σ΄ένα διάδρομό του βρέθηκα αντιμέτωπη με τη χαρά του ματάκια. Ένα sex shop. Παραξενεύτηκα. Μεταξύ μας μελαγχόλησα. Όχι δεν έχει να κάνει με τα παιδιά. Ούτε με κινδύνους που απορρέουν. Έχουν ανοσία. Θα βρουν την άκρη. Θα βρουν την ισορροπία σαν σε μηχανή στις στροφές. Λίγο να γύρεις από δω, λίγο να γύρεις από κει. Μπορεί να κάψεις και πόδι στην εξάτμιση, να συρθείς, μπορεί και να χαθείς….Ζωή. Δεν ήρθαμε για να διασκεδάσουμε. Για τον αόρατο ενήλικα μελαγχόλησα. Που έγραψε την παραγγελία. Τον διάλογο κρυφάκουσα… Εντάξει παραδέχομαι, σκάρωσα «Σκέφτομαι μη βρούμε κανέναν μπελά. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και ο φυσικός χώρος όλων αυτών σε ένα κατάστημα παιχνιδιών», «Δουλίτσα να υπάρχει. Σιγά μη βρεθεί άνθρωπος σε τούτο το μπουρδέλο χώρα να διαμαρτυρηθεί. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω»… Μελαγχόλησα για ένα διεφθαρμένο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» που κατευθύνει διαχρονικά τα βήματά μας, ασθμαίνοντας δήθεν, από απαιτήσεις των (κάθε φορά) καιρών…Για ένα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» που το θυμάμαι τραυματικά ως σταχτοδοχείο που ακούμπαγαν τα πούρα τους, οι άρχοντες κάποτε της εποχής του Χρηματιστηρίου. Και τελικώς ντουμάνιασαν και οι ίδιοι. Και ακόμα μας καταδιώκει από άλλη πόρτα. Αυτή της οικονομικής κρίσης και ανεργίας.
Χρόνια κρίσης. Χρόνια ανακατατάξεων. Τόση διαδρομή για τις ψυχές μας. Για τις ψυχές τους. Ανταλλάξτε το βλέμμα μας με των παιδιών. Δείτε μας μέσα από τα μάτια τους. Μυρίστε μας από τις μύτες τους. Πώς βρωμάει η ανασφάλεια, ο θυμός, το αδιέξοδο. Πώς σκυλοβρωμάει η ξιπασιά όταν εξατμίζεται…  Μια αγκαλιά ρε πούστη μου…Ίσως τελικά όλοι….Ένα αρκουδάκι αναζητούμε. Μπορεί και νάναι το μόνο που δικαιούμαστε. Να μας σφίξει σε μια αγκαλιά. Ζεστή. Πολύ ζεστή. Ένα χνουδωτό αρκουδάκι από τα Jumbo.
Τελικά το κρυφό, φθηνό μάτι του ενήλικα με μαχαίρωσε στα Jumbo. Αυτός έχει πάθει τη ζημιά. Τα παιδιά δεν κινδυνεύουν. Και αν δεν έγραφα αυτό το κείμενο θα με μαχαίρωνε και το μάτι κάποιου που βλέπει αλλά κάνει ότι δε βλέπει. 
Υ.Γ Το κείμενο αφιερώνεται στον ανιψιό μου Αριστείδη, που είναι ερωτευμένος, με ένα πανέμορφο κορίτσι. Και γελάνε τα μάτια και των δυο και κολυμπάνε μέσα σε πέλαγα «για πάντα». Πρώτος έρωτας….Μη του το πείτε…Νομίζει ότι θάναι και ο τελευταίος. Προχθές είχε στο λαιμό του ένα τόσο δα μικρό σημαδάκι.",True
"Ο πρωθυπουργός έδωσε εντολή να απαγορευτεί η τηλεοπτική κάλυψη των παραλαβών - παραδόσεων στα υπουργεία. «Για να μην γίνει σόου σε καιρούς ανέχειας», προφασίστηκαν οι συνεργάτες του. Με τέτοιο μεταμεσονύχτιο θέαμα που μας πρόσφεραν, θα ήταν όντως υπερβολή να δούμε το… δάκρυ της Μπατζελή στα βραδινά δελτία. Άλλωστε αποχωρώντας από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, η Κατερίνα φρόντισε να φορά γυαλιά ηλίου.

Ωστόσο υπάρχει ντοκουμέντο με τα χαμόγελα της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου που απέτυχε να επιλύσει τα εντός των νοσοκομείων και αναβαθμίστηκε για να φροντίσει τα εκτός της χώρας. Είναι το βίντεο που ανέβασε στο Twitter ο διάδοχος του Γιώργου Παπανδρέου, Δημήτρης Δρούτσας από την πρώτη ηγετική συνάντηση στο υπουργείο εξωτερικών. Αξίζει να σταθούμε σε δύο λεπτομέρειες.

Α) Η λήψη είναι ερασιτεχνική. Συνεπώς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κάποιος ότι χρειάστηκε να πληρώσει επαγγελματία καμεραμάν. Β) Ο ίδιος και οι υφυπουργοί του ήπιαν μόνο νερό.
Σημείωση: Η μόνη σπατάλη που έγινε, ήταν ότι προσφέρθηκαν δύο μπουκαλάκια νερό σε κάθε μέλος του υπουργείου. Ένα εμφιαλωμένο Λουτρακίου κι ένα μεταλλικό νερό.

Δεν έγινε ακριβώς γνωστό τι πρόσφερε ο Γιάννης Μαγκριώτης στον Σπύρο Βούγια, όταν τον υποδέχτηκε στο υπουργείο Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων. Κι αυτό δεν είναι το μοναδικό πράγμα που αγνοούμε. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους ο πρωθυπουργός κράτησε τελικά τον «ανυπάκουο» υφυπουργό στην θέση του, διαψεύδοντας όλες τις προβλέψεις Α) Γιατί παρότι αρνήθηκε να κατέβει υποψήφιος στην περιφέρεια, κάνει πολύ καλά την δουλειά του; Β) Για να τον εκδικηθεί, βάζοντας σε διπλανό γραφείο τον «άσπονδο» φίλο του και συνυποψήφιο του στην Α Θεσσαλονίκης; Β) Για να ενισχύσει τον ανταγωνισμό; Γ) Ή από κεκτημένη ταχύτητα;

Αντίθετα έγινε γνωστή η ακριβής ώρα που προσγειώθηκε το αεροπλάνο, με το οποίο ήρθε στην χώρα από το Λονδίνο η Λούκα Κατσέλη την κρίσιμη νύχτα που την αναζητούσαμε όλοι μας, μαζί με τον πρωθυπουργό προκειμένου να ανακοινωθεί ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης. Η νέα υπουργός Εργασίας, μας αποκάλυψε ότι πάτησε το πόδι της σε ελληνικό έδαφος ακριβώς στις 10.30 το βράδυ. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι γιατί διέρρευσε ότι η Λούκα έφταιγε για την καθυστέρηση: Α) Την έπαιρναν σε λάθος τηλέφωνο; Β) Δεν άνοιξε εγκαίρως το κινητό της; Γ) Δεν απαντούσε γιατί δεν αναγνώριζε την κλήση; Δ) Για να μην διαψευστεί ο Πεταλωτής που έλεγε ότι ο ανασχηματισμός δεν θα γίνει την Δευτέρα;
 
Αλήθεια γιατί στο υπουργείο Παιδείας χρειάζονται μια υπουργός και τρείς υφυπουργοί; Α) Γιατί η Άννα Διαμαντοπούλου δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνη της; Β) Οι ανάγκες είναι αυξημένες λόγω έναρξης της σχολικής περιόδου; Γ) Επειδή οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν επαρκούν, και διορισμοί δεν μπορεί να γίνουν, θα βάλουν ένα χεράκι οι υφυπουργοί για να καλύψουν τις ανάγκες; Δ) Κανένας από τους παραπάνω λόγους.

Στο μέλλον θα φανεί αν η κυβέρνηση με την συμμετοχή Νταλάρα θα σταθεί επάξια των προσδοκιών του πρωθυπουργού. Προς το παρόν η Άννα Νταλάρα κατάφερε να πάρει «πόντους» κατά την διάρκεια της ορκωμοσίας και να ξεχωρίσει μέσα στο πλήθος των υπουργών και των υφυπουργών. Φόρεσε δωδεκάποντες πλατφόρμες και υποκλίθηκε μπροστά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό και τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο του οποίου ασπάστηκε με ευλάβεια το χέρι!","Tο κοινό μας με τον πρωθυπουργό είναι ότι και οι δυο συμμετείχαμε για πρώτη φορά σε αγώνα δρόμου του Mαραθώνιου της Aθήνας. Tερματίσαμε ταυτόχρονα. Mε την διαφορά ότι εκείνος έτρεξε 10.000 μέτρα και εγώ 5.000. Aυτή δεν ήταν η μόνη διαφορά μας. O Γιώργος Παπανδρέου εξοικειωμένος με τους αγώνες αντοχής καθώς προπονείται καθημερινά, είχε υποδειγματική αθλητική συμπεριφορά. Eίχε κάνει την κατάλληλη προετοιμασία για να λάβει όχι μόνο την ικανοποίηση του τερματισμού αλλά και καλή επίδοση.

Φορούσε κολλητή ελαστική μπλούζα και βερμούδα (για να ελαχιστοποιήσει την αντίσταση του αέρα), γυαλιά αθλητικά, είχε περάσει το λευκό chip στο κορδόνι του πορτοκαλί αθλητικού παπουτσιού, ώστε να καταγραφεί ο χρόνος επίδοσης και να είναι νόμιμη η συμμετοχή του και σε όλη την διάρκεια της διαδρομής είχε στα αυτιά του τα πορτοκαλί ακουστικά του mp3 player για να έχει ρυθμό. Πριν από την πιστολιά του αφέτη που έδωσε το σύνθημα της εκκίνησης, έκανε τις απαραίτητες ασκήσεις προθέρμανσης και μετά τον τερματισμό τις ασκήσεις χαλάρωσης. «Tο χάρηκα έστω κι αν ήταν λίγα τα χιλιόμετρα» μου είπε. Eίμαι σίγουρη πως ο ίδιος ήθελε να είχε συμμετάσχει στην διαδρομή του κλασικού Mαραθωνίου αλλά τον απέτρεψαν οι συνεργάτες του με πρόφαση... λόγους ασφαλείας ή φόρτου εργασίας.

Kρίμα! θα μπορούσε τότε συμβολικά να φωνάξει στους Έλληνες τερματίζοντας: «Nενικήκαμεν», μιμούμενος τον αγγελιοφόρο οπλίτη, που 2500 χρόνια πριν που έφερε το μήνυμα νίκης στους Aθηναίους. O χρόνος που έκανε ο Γιώργος για να διανύσει 10 χιλιόμετρα, ήταν 1.03.28. Not Bad αν υπολογίσετε ότι στο δρόμο χαιρέταγε που και που και το πλήθος. Eίχε προηγηθεί με καλύτερο χρόνο ο υπουργός εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας, ο οποίος μαζί με την σύζυγό του όπως μου είπαν, τρέχουν συστηματικά στους αγώνες δρόμου του Mαραθωνίου. Δεν μέτρησα τις επιδόσεις της υπουργού Περιβάλλοντος Tίνας Mπιρμπίλη. Πρόσεξα όμως ότι φορούσε μπλε σορτς και λαχανί μπλουζάκι.

Πέρα από τις ενδυματολογικές παρατηρήσεις φρόντισα να απολαύσω την συμμετοχή μου στο αγώνισμα έστω κι αν μπήκα στο στάδιο με τους τελευταίους. Kυρίως φρόντισα να τερματίσω. Tι σημασία έχει πόσο χρόνο χρειάστηκα; Eίναι πιο σπουδαίο όταν ανακαλύπτεις την περιπλάνηση. Kαι γητεία μέσα στην περιπλάνηση. «Που κάνει τον χρόνο να χάνει τις αντικειμενικές του διαστάσεις και να γίνεται όπως το φως που περνά μέσα από τις φυλλωσιές, αποκτώντας αντανακλάσεις του απείρου».

Σταθήκαμε στο σημείο εκκίνησης με την Kατερίνα Mπακογιάννη και τον εννιάχρονο γιο της Γιώργο. O μικρός μας άφησε πίσω και τις δύο. H Kατερίνα ως μαμά έτρεξε να φτάσει το παιδί της αλλά δεν τα κατάφερε. Συναντήθηκαν στο στάδιο 40`,39`` αργότερα. O Γιώργος είχε τερματίσει στα 35,39"". H πειθαρχία και η συγκέντρωση στον στόχο του, εξασφάλισαν και μια καλή επίδοση στον Σταύρο Θεοδωράκη, (περιμένω να δω τα επίσημα αποτελέσματα γιατί υπάρχει διάσταση απόψεων), δεσμεύτηκε ωστόσο την επόμενη χρονιά να λάβει μέρος στο αγώνισμα του κλασικού Mαραθωνίου. O Γιάνης Bαρουφάκης χρειάστηκε περίπου 35' για να πατήσει την γραμμή τερματισμού. Eίχε όμως το πλεονέκτημα της εμπειρίας. Στα 18 του διένυσε τα 42.195 μέτρα του Mαραθωνίου. Θα το επαναλάμβανε μόνο όπως λέει κάτω από ειδικές καιρικές συνθήκες (με θερμοκρασία κάτω από το μηδέν).
 
Xιλιάδες αθλητές από όλον τον κόσμο και πολίτες συμμετείχαν στην γιορτή του Mαραθωνίου. Aκόμα και βρέφη στα καροτσάκια που έσερναν οι μαμάδες ή οι μπαμπάδες, αγωνίστηκαν. Ποιοί ήταν οι νικητές;Δεν έμαθα. Γιατί δεν έχει και μεγάλη σημασία. Γιατί δεν με ενδιαφέρει. Γιατί το πιο σημαντικό εντέλει, στους Mαραθώνιους ...της ζωής είναι: O δρομέας να μην λυγίσει αγωνιζόμενος!",True
"Baile agarrado e ira de Dios
Me ha discutido algún que otro lector la veracidad de algo que afirmé aquí hace unas semanas, cuando comparaba a nuestros hispanos curas fanáticos de antaño, o de no hace tanto, con los imanes fanáticos de hoy. En concreto, mencionaba yo el todavía reciente deseo —hace sólo setenta años— de algunos obispos españoles de meter en la cárcel a quienes bailasen agarrados, porque eso era fuente de pecado y semilla de todo mal. Y en este punto debo admitir algo: cuando lo escribí me goteaba el colmillo, clup, clup, clup, porque conozco a mis clásicos y sabía que más de uno iba a entrar a por uvas. Así que, si les parece bien, hoy vamos con ello.
Tomemos, para el caso, un libro que tienen ustedes a su disposición en mi biblioteca: ¿Grave inmoralidad del baile agarrado?, se titula. Tiene 166 páginas y fue impreso en Bilbao en 1949, décimo Año Triunfal. Hace, por tanto, 65 tacos de almanaque. Con el nihil obstat de Fernando Lipuzcoa, censor, y el imprimatur de Pablo Gúrpide, vicario general de Pamplona. Y que lleva, a modo de epígrafe, una bonita cita del papa Pío Nono —“La ligereza de las señoras y señoritas ha traspasado los límites del pudor en lo que atañe a vestidos y bailes”— y otra del también papa Pío XII —“Trabajad contra la inmoralidad que agosta a la juventud”—. En cuanto al texto, un simple vistazo al índice resulta ya de lo más prometedor: Escándalo público del baile agarrado, Víctimas culpables, Insensibilidad femenina, Restauremos la conciencia del pueblo y algunos etcéteras más. Texto, por cierto, que abunda en conclusiones contundentes como ésta: “Baile agarrado, parejeo solitario, la corrupción en la aldea es más intensa que en la ciudad”, o como ésta: “La mujer, hasta ayer cáliz del hogar, padece un relajamiento alarmante de criterio y de modales”. Para concluir con estas dos perlas “Así saborean los pueblos corrompidos la lujuria provocando la ira de Dios” y “Los pueblos corrompidos son incapaces de comprender otro lenguaje que el del látigo”.
Pero no crean que el autor del libro —padre Jeremías de las Sagradas Espinas, firma el tío, con dos cojones— se queda en lo superficial. Al contrario, nuestro autor baja a la arena del argumento científico y afirma “Con frecuencia existen conmociones venéreas sin llegar a la plena saciedad de la naturaleza”, estima que “los jóvenes pierden el pudor en los tocamientos mutuos prolongados del baile agarrado, en los brazos, espalda, pecho y cintura”, considera que “los pechos en la mujer son las partes del cuerpo en las que recibe máximas conmociones carnales” o describe, lúcido, a “esas parejas de hombres y mujeres cosidas de pecho y vientre, con la conciencia hecha jirones, embriagándose de lujuria”, para rematar: “El baile agarrado debe ser totalmente eliminado de las costumbres del pueblo. Es precisa, a toda costa y cuanto antes, una reacción violenta y eficaz”. Todo eso, ojo, diez años después del término de esa otra reacción violenta y eficaz que el padre Jeremías de las Sagradas Espinas, supongo, también llamó Cruzada de Liberación.
Dirán ustedes que para qué remover viejos textos que ya no nos afectan. La respuesta es simple: no son tan viejos, y nos afectan. En primer lugar, para dejar claro que el Islam radical y su hipócrita consideración de la moralidad pública no nos caen tan lejos como creemos; y que un sacerdote con poder, un intermediario arrogante de cualquier Dios verdadero o no, imaginado o por imaginar, siempre será un peligro, use tonsura, turbante o micrófono de telediario. Por otra parte, lo admito, en todo esto hay también un asunto personal: cierta cuenta pendiente. Una cosa es la religión que, en privado y para su conciencia, practique cada cual. ¿Quién puede criticar en eso? Pero hablamos de otra cosa. Fulanos como el padre Jeremías de las Sagradas Espinas controlaron durante siglos a España desde púlpitos y los confesonarios, como los imanes controlan ahora lo suyo desde las mezquitas. El padre Jeremías, el censor, el vicario y el resto de la tropa dirigieron, o intentaron hacerlo, la vida de mi familia, de mi madre, de mi abuela, de mis antepasados, la mía propia, inmiscuyéndose en nuestra intimidad y libertad, cerrando puertas a la razón, a la cultura, a la verdadera educación. Ellos, y el agua bendita con que santificaron a quienes cebaban cárceles y paredones, nos tuvieron durante siglos en una mazmorra negra de la que todavía hoy pretenden, algunos, conservar la llave. Por eso es bueno recordar que, hace sólo 65 años, un hijo de puta con balcones a la calle exigía acabar con el baile agarrado “donde los jóvenes, unidos pecho con pecho, arden en la hoguera de la lujuria”. Y tener presente que, si lo tolerásemos, seguiría exigiéndolo. No les quepa duda.","'Narcopolítica', un estudio de caso
Ayotzinapa marca un antes y un después, cierto, en términos de justicia y contra la impunidad. Pero deberá serlo para el sistema político, que arrastra décadas de colusión con el crimen organizado sin que hasta ahora, salvo casos aislados, haya freno a la impunidad. Guerrero representa la oportunidad para convertirlo en el paradigma del Estado de derecho, y para el presidente Enrique Peña Nieto, si quiere rescatar algo positivo del crimen colectivo en Iguala que marcó su gobierno. Lo podrido de las cosas en Guerrero, por su penetración criminal y silencio, lo ejemplifica el secuestro del diputado local priista Olaguer Hernández Flores, que hace un excelente estudio de caso de la narcopolítica.
El secuestro sucedió en Chilpancingo, alrededor de las 11 de la noche del 3 de mayo. Hernández Olaguer se encontraba en el centro de apuestas Casino Emotion en la plaza Galerías, cuando un grupo de personas entró y lo sacó con violencia. Tres días después, fue liberado y se trasladó a la ciudad de México. El caso no se cerró. Según el informe público de la Procuraduría de Guerrero, las investigaciones llevaron el 16 de mayo a la detención de Carlos Alberto Vázquez Marín, quien declaró pertenecer a la banda criminal Los Rojos. A partir de sus dichos, se tejió la estructura de la banda en Chilpancingo, y sus relaciones políticas.
Vázquez Marín era el chofer de la célula, y durante los interrogatorios señaló a tres personas por sus apodos. Con sus descripciones se elaboraron retratos hablados, que junto con las imágenes de las cámaras de seguridad del Casino Emotion, y las huellas dactilares que dejaron en la casa de juegos y en el vehículo que decomisaron a Vázquez Marín, se pudo identificar a Pedro González Barragán, Conrado Marroquín Gutiérrez y Sócrates Ríos Alonso, detenidos el 3 de junio.
González Barragán declaró que tres meses antes del secuestro, conoció a un miembro de Los Rojos, a quien identificó como Higashi, quien sabía que “era el brazo derecho” de Leonor Nava Romero, apodado El Tigre, líder de esa banda y socio del capo Héctor Beltrán Leyva. Nava Romero, capturado en mayo pasado por fuerzas federales, es ante quien llevaban a los alcaldes de Tierra Caliente para pactar protección y pagos mensuales. Las autoridades federales señalan a El Tigre como probable responsable del asesinato de ocho militares en diciembre de 2008 en Chilpancingo, que también es atribuido al ERPI. Los Rojos y el ERPI operan conjuntamente en Tierra Caliente.
Higashi, identificado por las autoridades de Guerrero como Jorge Higashi Chávez, apodado El Japonés, le ordenó el secuestro a González Barragán, quien testificó que era para aclarar “un mal entendido”. En sus declaraciones, Vázquez Marín precisó que “lo habían levantado por órdenes de… Higashi… ya que tenía que aclarar un mal entendido con el diputado, ya que estaba traicionando… a Los Rojos y estaba jalando con la contra”. La “contra” son Guerreros Unidos, la banda criminal que participó y eliminó a los normalistas de Ayotzinapa.
Oficialmente, la liberación de Hernández Flores obedeció al pago de un rescate. En ninguna parte de la investigación se hace referencia a una petición de rescate. El diputado local tampoco ha hablado de este asunto, cuando menos en público. Barragán, quien recibía órdenes de los jefes de Los Rojos para secuestrar y mantenerlos en casas de seguridad –en una de ellas, en la parte alta de la sierra de Xaltianguis, lo retuvieron–, dijo que fue liberado en una gasolinera de Chilpancingo después de “aclarar el mal entendido”. Este se refería a que no habría traición a la banda criminal a la que respondía, y que era falso que hubiera cambiado de bando.
¿Qué hacía el diputado Hernández Flores para las bandas criminales? En el expediente sobre su secuestro, no está señalado. El diputado local tampoco ha sido llamado a declarar en Guerrero, ni la PGR atrajo el caso. Ni siquiera ha respondido a las detalladas imputaciones sobre los motivos de su secuestro. Hernández Flores no es alguien alejado del escándalo criminal. Llegó a la diputación local en medio de imputaciones de haber estado ligado al cártel de los Beltrán Leyva desde que fue alcalde de Tlacotepec, por intermediación, según medios guerrerenses, de Jesús Nava Romero, apodado El Rojo, que fue jefe de esa plaza hasta que cayó abatido en diciembre de 2009, en el operativo de la Marina donde murió el jefe del cártel, Arturo Beltrán Leyva.
Hernández Flores nunca respondió esas imputaciones, que por el nivel de precisión, al menos tendría que haber sido llamado a declarar por las autoridades federales, por ser un tema del ámbito federal. No lo hicieron y caminó frente a los ojos de todos, como abanderado del PRI, a una diputación local. La historia de Hernández Flores es una de omisión que puede ser también de impunidad. Pero sobre todo es de descuido y negligencia por parte de las autoridades, o de un cerrar de ojos conveniente para no tocar a nadie de la clase política, salvo que sea un acto de flagrancia como la de José Luis Abarca, exalcalde de Iguala.
Sin embargo, si como plantea el presidente hay que hacer todo para evitar un Ayotzinapa más, la protección de políticos a criminales es lo que hay que combatir en la fuente de la impunidad. Guerrero es la oportunidad para iniciar la cruzada.",False
"Just tell me what your wishes are,
       For I'm the Wishing Man.
     I have wishbones on my fingers,
       I have myst'ry in my eyes,
     My clothes are trimmed with horseshoes,
       And they're stained with magic dyes.
     My pocket's full of rabbits' feet,
       And clover leaves and charms,
     For luck I've got a big black cat
       All tattooed on my arms,
     I'm a friend of all the children,
       And I'll help you if I can,
     So tell me what your wishes are--
       For I'm the Wishing Man.

     I come from a distant country
       Away up near the pole,
     But the things that I am telling you,
       You mustn't tell a soul.
     I know every witch and goblin,
       And if you would believe!
     I have fortunes in my pocket-book,
       And wonders up my sleeve.
     When any little boy or girl
       Says, ""Wishing Man, appear!""
     I jump right up from underneath,
       And here I am, my dear!
     I'm a friend of all the children,
       And I'll help you if I can,
     So tell me what your wishes are--
        For I'm the Wishing Man.

And can you really grant us anything we wish for?

I can, if it's a good wish--and if you all agree on the
same thing.

Anything in the wide, wide world?

Well, pretty nearly anything. Would you like some new toys?

Oh, no, thank you. This is Christmas, you know, and we got ever so many toys.

Ever so many toys.

I don't see what you called me for. You seem to have
everything you want.

Oh, no, we haven't. We've made a wish, and we're all agreed on it.

 Are you sure it's a good wish?

Oh, yes, it's an awful good wish. You see, we want to be
great big children so we can stay up late at night and go to Aunt
Clara's dinner parties. That's our wish. We want to be the biggest
children there are anywhere.","Ay know it! Ay know dat
vas so!

Anna! Is it
making game of me you'd be? 'Tis a quare time to joke with me, and
don't be doing it, for the love of God.

D'you think I'd kid you now?
No, I'm not joking, Mat. I mean what I said.

Ye don't! Ye can't! 'Tis mad you are. I'm telling you!

No I'm not.

But what's come over you so sudden? You was
saying you loved me--

I'll say that as often as you want me to. It's true.

Then why--what, in the divil's name--Oh, God
help me, I can't make head or tail to it at all!

Because it's the best way out I can figure, Mat. I been thinking it over and thinking it over day and night
all week. Don't think it ain't hard on me, too, Mat.

For the love of God, tell me then, what is it that's preventing
you wedding me when the two of us has love? Is it giving heed to the like of
that old fool ye are, and him hating me and filling your ears full of
bloody lies against me?

Yes, Anna believe me, not you! She know her
old fa'der don't lie like you.

You sit down, d'you hear? Where
do you come in butting in and making things worse? You're like a devil,
you are! Good Lord, and I was beginning to like you,
beginning to forget all I've got held up against you!

You ain't got nutting for hold against me,
Anna.

Ain't I yust! Well, lemme tell you--[Say, Mat, I'm s'prised at you. You didn't think
anything he'd said--

Sure, what else would it be?

Think I've ever paid any attention to all his crazy bull? Gee,
you must take me for a five-year-old kid.

I don't know
how to take you, with your saying this one minute and that the next.

Well, he has nothing to do with it.

Then what is it has? Tell me, and don't keep me waiting and
sweating blood.",False
"We kennen allemaal de punkband Green Day , na zoveel jaren muziek maken hebben ze geen introductie meer nodig . Over Green Day valt niets dan lof te uiten , steeds weer brachten Billy Joe Armstrong en co weer goede nummers uit en blijven ze immens populair . Dit jaar komen ze weer voor de zoveelste keer naar België , op Rock Werchter . Alle fans verwachten zich aan niets minder dan een spektakel en die verwachting zal zeker ingelost worden . Dat de band zich terug meer is gaan focussen op het punkgenre , hun roots , werd positief onthaald . Dit jaar zal Rock Werchter een groter feest zijn dan anders .","Dat er homo's zijn in onze samenleving is ondertussen wel algemeen bekend . Iedereen kent toch wel een knappe , stijlvolle kerel die homo bleek te zijn . Dit betekent echter niet dat het daarom ook aanvaard is . Zelfs in deze tijden van tolerantie en vrijheid worden homo's vaak scheef bekeken , of zelfs aangevallen . Vanwaar komt die haat toch en wat kunnen we er aan doen ? Het is algemeen bekend dat mensen bang zijn voor wat ze niet begrijpen . Dit kan je als een eerste reden aanhalen om homohaat te verklaren . Sommige mensen begrijpen simpelweg niet dat sommigen een voorkeur hebben voor hetzelfde geslacht . Deze personen laten hun natuurlijk verdedigingsmechanisme dan de vrije loop en zullen proberen de ' bedreiging ' uit te schakelen , desnoods met geweld . Het feit dat bepaalde mensen zo reageren toont aan dat we als soort niet allemaal even ontwikkeld zijn , sommigen beschikken niet over de mogelijkheid tot tolerantie en sluiten zich af voor wat niet in hun kraam past . Maar homohaat kan ook subieler dan alleen geweld . In Frankrijk is het homohuwelijk nog steeds bij wet verboden . Je kan je dan afvragen wat er gebeurt is met de waarden : vrijheid , gelijkheid en broederschap . Blijkbaar gelden die waarden alleen voor hetero's , aangezien homo's niet de vrijheid hebben om te kiezen of ze al dan niet willen huwen . Er zijn dan ook al verschillende rellen geweest omtrent dit wettelijk verbod . Als zelfs de overheid je in je rechten wil beperken omwille van je seksualiteit , tot wie kan je je dan nog richten ? Het antwoord op die vraag is meteen een mogelijke oplossing voor het probleem met homohaat . Om homohaat de wereld uit te krijgen moeten we solidair zijn . We moeten duidelijk maken dat zowel homo's als hetero's van mening zijn dat die belachelijke fobie volstrekt onnodig is . Homo's zijn mensen zoals u en ik en verdienen daarom dezelfde rechten als ieder ander . Zij hebben net zo veel recht op geluk en het is een schande dat zelfs in een democratisch , Europees land als Frankrijk zulke vrijheden nog niet wettelijk zijn vastgelegd . Alleen door samen op straat te komen en te protesteren zal onze stem luid genoeg klinken om een verandering teweeg te brengen . Als de overheid zich achter onze mening schaart zullen de haters op hun tellen moeten letten . Maar zelfs al staat de overheid achter je , dan nog ben je nooit helemaal zeker . In België , waar het homohuwelijk wel toegestaan is , zijn vandaag de dag nog steeds acties van homohaat . Deze worden streng bestraft als men de daders kan vatten , maar vaak blijven ze ongestraft . Dit toont aan dat wetten alleen niet genoeg zijn , we moeten de hele bevolking sensibiliseren . Het zou misschien geen slecht idee zijn om kinderen al van jonge leeftijd met homofilie in contact te laten komen . Het is niet de bedoeling om ze aan te zetten tot homofilie , maar om ze er kennis mee te laten maken , zodat ze dat van kindsbeen af al aanvaarden als een normale levensstijl , net als die van hetero's . Op die manier kunnen we de komende generaties misschien wat verdraagzamer maken en zo zorgen voor een betere wereld waar ook de homo's zich kunnen thuisvoelen . We kunnen besluiten dat er nog steeds veel haat is jegens homo's , hetzij omwille van angst , hetzij omwille van een gebrek aan begrip . De uiting ervan komt in verschillende gradaties voor . Er zijn tal van voorbeelden van geweldpleging , wettelijke vrijheidsbeperking en soms zelfs moord . Wat we moeten doen als moderne samenleving is samen opkomen voor homorechten en een einde maken aan de intolerantie . Wetsvoorstellen en sensibilisering zijn daarbij de kernwoorden . En er zal natuurlijk altijd een druiloor zijn die je met een bijbel om de oren slaat . Wel , die kan beweren wat hij wil , maar Jezus die jarenlang rondtrok met twaalf mannen ? Dat klinkt ook niet erg hetero .",True
"El último romano
Cada mañana desde hace diez o doce años, poco antes de las nueve, un hombre solitario se detiene ante la barandilla al pie del obelisco egipcio, frente al palacio de Montecitorio, en Roma, a cincuenta pasos de la entrada principal del edificio que alberga el Parlamento italiano. Es un individuo de pelo gris que ya escasea un poco, al que he visto envejecer, pues con frecuencia paso por ahí a esa hora cuando me encuentro en esta ciudad, camino del bar donde desayuno en la plaza del Panteón. Da lo mismo que sea invierno o verano, que haga sol o que llueva: apenas hay día en que no aparezca. Siempre va razonablemente vestido, con aspecto de empleado, o de funcionario. Más bien informal. Y lleva siempre una pequeña mochila, o una cartera colgada del hombro. En eso ha ido cambiando, porque ahora lo veo más con la cartera. El procedimiento es rutinario, idéntico cada día. Se detiene ante la barandilla, frente a la fachada del palacio -supongo que camino del trabajo-, saca un papel doblado que despliega con parsimonia, y con una voz sonora y educada utiliza el papel como guión o referencia de citas para el discurso que viene a continuación, diez o doce minutos de oratoria impecable, bien hilada. Un breve discurso diario, allí solo, bajo el obelisco, ante la fachada muda del Parlamento. 
A veces me detengo a cierta distancia, por no molestarlo, y escucho atento. El discurso no suele ser gran cosa, y a menudo repite conceptos. No insulta, no es agresivo. Por lo general se trata de una especie de reprensión moral en la que menciona artículos de la Constitución o critica, casi siempre de modo general, situaciones concretas de la política italiana. Cosas del tipo «Todo gobernante debe asegurar el derecho al trabajo de los ciudadanos», o «La corrupción política no es sino el reflejo de la corrupción moral de una sociedad enferma y a menudo cómplice». De vez en cuando desliza asuntos personales, injusticias de las que es o ha sido objeto, aunque sin alejarse nunca del interés común, del enfoque amplio. Siempre es educado, coherente y sensato. No parece el suyo discurso de un loco, ni expresión patológica desaforada de una obsesión. Parece sólo un ciudadano que lleva diez o doce años dolido por lo que ocurre ante sus ojos, y que cada mañana acude ante el lugar que considera eje principal de esos males, a denunciarlo en voz alta, con palabras mesuradas y sensatas. 
Lo que cada día convierte la escena en conmovedora es que ese hombre está solo. El lugar, frente a Montecitorio, es escenario habitual de protestas ciudadanas, y a menudo hay carteles reivindicativos; o algo más tarde, a la hora de entrada de los diputados, se reúnen cámaras de televisión y ruidosos grupos de manifestantes que abuchean o vocean consignas. Sin embargo, a la hora en que nuestro hombre se presenta no hay nadie. Sólo un par de carabinieri que pasean aburridos por la plaza desierta y algún turista que se asoma, curioso, por la ventana de un hotel próximo. Y es allí, en aquella soledad, ante la puerta vacía del Parlamento, donde se alza esa voz serena y desafiante, pronunciando palabras que suenan clásicas y hermosas: reprensiones morales, llamados a la conciencia, sentencias que todo ciudadano honrado, todo político decente, deberían tener por su evangelio. Y después, cada vez, acabado el discurso, nuestro hombre dobla despacio el papel, lo guarda en la cartera y se va dignamente, en silencio. Mesurado como un ciudadano de la antigua Roma. 
Cada vez, viéndolo marcharse con tan admirable continente, no puedo evitar pensar en los otros: sus ilustres antecesores. Pensar en los Gracos, en Cicerón pronunciando ante el Senado su inmortal «Quousque tandem abutere, Catilina, patienta nostra». En Bruto, Casio y los que ensangrentaron la túnica de César. En los hombres flacos de sueño inquieto de los que hablaba Shakespeare, cuyos ojos abiertos los hacen incómodos para los tiranos y los canallas. En los hombres justos de aquella Roma republicana, embellecida por la Historia, pero cuyos ejemplos formales tanto influyeron en el mundo, en los derechos y libertades de los hombres que supieron regirse a sí mismos. En la conciencia moral, superior hasta en las actitudes -y quizá superior, precisamente, a causa de ellas-, que tanto sigue necesitando esta Europa miserable y analfabeta, este compadreo de golfos oportunistas que nos desgobierna y del que también somos responsables, pues de entre nosotros mismos, de nuestra desidia e incultura, han nacido. En el consuelo casi analgésico de escuchar cada mañana, todavía, la voz serena de un último romano.","La pizzera de Nápoles
He leído estos días Ieri, oggi e domani, la autobiografía de Sophia Loren: un libro bien escrito —ignoro quién habrá sido el negro, o anónimo autor material del asunto— que pasa revista a la vida y las películas de esta bellísima octogenaria napolitana que, durante medio siglo, encarnó en las pantallas el prototipo de la mujer italiana, con ese matiz espléndido que la generación de mi abuelo, y la de mi padre en su juventud, aún definían como una mujer de bandera. Y debo decir que la lectura de ese libro sereno y agradable me ha proporcionado momentos de intenso placer. De sonrisa cómplice y agradecida.
Tengo una antigua y entrañable deuda con Sophia Loren —La Venus latina, en buena definición de mi amigo Ignacio Camacho—, y a menudo esa deuda sale a relucir en casa Lucio, cuando Javier Marías y yo, durante alguna cena, mientras él despacha con parsimonia su habitual filete empanado, pasamos revista a las mujeres que marcaron nuestra infancia y nuestros primeros recuerdos cinematográficos. Y por encima de casi todas —Kim Novak, Grace Kelly, Lauren Bacall, Maureen O’Hara, Silvana Mangano, principalmente Ava Gardner— figura siempre Sophia Scicolone, de nombre artístico Lazzaro, primero, y Loren, al fin. Supongo que eso no resulta fácil de comprender para cinéfilos de reciente generación, más a tono con señoras plastificadas y pasteurizadas tipo angelina Jolie o Nicole Kidman; pero quien de niño o jovencito haya visto a Sophía Loren salir del mar con la blusa mojada en La sirena y el delfín o bajar de un autobús por la ventanilla en Matrimonio a la italiana, sabrá perfectamente a qué me refiero. El matiz de pisar fuerte y de poderío. La muy abrumadora diferencia.
Me ha gustado mucho que, en su autobiografía, Sophia Loren haya dedicado un largo párrafo a la película que, de la mano de Vittorio de Sica, supuso su lanzamiento como estrella del cine italiano. Se trata de El Oro de Nápoles, que siempre consideré una obra maestra, donde protagoniza el episodio de la bellísima donna Sofia la Pizzaiola —“Venite, venite a fa’ marenna! Donna Sofia ha preparato ‘e briosce!”—, que hace creer a su marido que ha perdido en la masa de la pizza el anillo que realmente olvidó en casa del amante. No es de extrañar que aquella interpretación espléndida, llena de humor, erotismo y picardía, cautivara a los espectadores y los dejase atornillados a aquella mujer durante medio centenar de películas más. Descubrí a la Pizzaiola mucho más tarde, junto con Peccato che sia una canaglia, que aquí se tradujo como La ladrona, su padre y el taxista —esa extraordinaria secuencia de Vittorio de Sica haciéndose amo de la comisaría y pidiendo café para todos—; y el niño y el jovencito boquiabiertos ante la pescadora griega de esponjas de La sirena y el delfín, la amante sin esperanza de La llave o la guerrillera española de Orgullo y Pasión comprendieron, de ese modo, que esa hembra espléndida de 1.74 m. de estatura sin tacones, que desbordaba la pantalla con sus ojos almendrados y su contundente anatomía, era también una actriz formidable, con un sentido del humor y unas cualidades interpretativas fuera de serie; que le fueron reconocidas, en la cima de su carrera, por el Oscar con que la Academia de Cine norteamericana premió su soberbia interpretación en La Ciociara, que en España, como ustedes saben, se tituló Dos mujeres.
Por todo eso, leyendo con sumo placer el libro de que les hablo, he recordado, y también me he recordado a través de sus páginas y las películas que en ellas se mencionan, incluida Pane, amore e…: aquel film delicioso donde el brigada de carabineros Antonio Carotenutto —otra vez un formidable Vittorio de Sica— baila el mambo con donna Sofia la Pescadera en una de las escenas más graciosas e inolvidables del cine de humor italiano. Y, puestos a recordar, he rememorado también mi mejor recuerdo personal relacionado con Sophia Loren: cuando en cierta ocasión, al ir a subir a mi habitación del hotel Vesuvio de Nápoles, ella apareció en el ascensor, vestida de rojo, bellísima a sus entonces setenta y cinco años, dejándome estupefacto y paralizado como un imbécil, obstaculizándole el paso, hasta que me sonrió, y entonces reaccioné al fin apartándome a un lado con una excusa; y entonces ella pasó por mi lado, muy cerca, para alejarse por el vestíbulo del hotel, espléndida, gloriosa, eterna como en sus películas. Y por un instante sentí deseos de aullar a la luna como un coyote. Como hacía Marcelo Mastroianni mientras Mara, la chica de la piazza Navona, se quitaba las medias en Ayer, hoy y mañana.",True
"Έμελλε να το δούμε κι αυτό στα χρόνια των αποκαλύψεων. Αν το καλοσκεφτείς ότι στήσαμε από το 81 και δώθε έπρεπε να το ξεστήσουμε σε 2 χρόνια. Να γνωριστούμε, να συστηθούμε από την αρχή. Τάξη, τάξη… Όπως στα σχολεία που κάθονται οι γονείς στις κερκίδες και εμφανίζονται τα παιδιά τάξη, τάξη. Νάτο το δικό μας! Λένε και σκουντάει ο ένας τον άλλον. Ε! Είδαμε την σκηνή αντίστροφα. Τα παιδιά στις κερκίδες, η κοινωνία σε τάξη, τάξη. Να! Να η δική μας!
Είδαμε, πολιτικούς αγύρτες, ξιπασμένους, σιχαμένους, φθηνούς. Μαφιόζικες συμμορίες με ασυλία. Μαφιόζικες; Η μαφία ωχριά μπροστά τους. Δημοσίους υπαλλήλους ανέντιμους, καλοπληρωμένους, μπιλιονέρ! Με επιδόματα κουφά, με υπερωρίες χωρίς υπερωρίες και με την απόλυση άγνωστη λέξη. Είδαμε επιχειρηματίες χωρίς επιχειρηματικότητα. Μιζαδόρους της δεκάρας. Λιγούρια της έπαρσης που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να τους επευφημούν πάνω σε σβέρκους «Πρόεδρε» μιας ομάδας. Είδαμε την φιλανθρωπία να εξευτελίζεται. Να επικαλύπτει απατεωνιές αίσχιστου είδους. Είδαμε καθηγητές μονόφθαλμους να υπερασπίζονται οφίτσια. Είδαμε δικαστές να κλείνουν μάτια και να θεωρούν τον Ψωμιάδη αγιόπαιδο. Είδαμε την εκκλησία ως μάνατζερ ολκής. Να σπάνε το μυαλό τους για καταθέσεις και επενδύσεις. Είδαμε διανοούμενους να λαχανιάζουν για μια θέση, ανθρώπους των γραμμάτων να καταπίνουν γλώσσες. Είδαμε δημοσιογράφους να κάνουν γαργάρες ερωτήσεις, να νταραβερίζονται, να φλερτάρουν με την εξουσία, να πλουτίζουν ανενδοίαστα, κρατικοδίαιτους. Είδαμε γιατρούς να βάζουν φακελάκι στην τσέπη, να λαδώνονται, να γεμίζουν ελβετικούς λογαριασμούς με προμήθειες από φαρμακευτικές εταιρείες. Είδαμε ανθρώπους να δηλώνονται ανάπηροι, τυφλοί… Υγιείς να δηλώνουν άρρωστοι χωρίς να τους φοβίζει Θεός. Όποιος Θεός!
Είδαμε, φτύσαμε, βρίσαμε, μουντζώσαμε, πολεμήσαμε, σηκώσαμε τα χέρια, παραδοθήκαμε, αμπαρωθήκαμε μέσα σε οικογενειακά σχήματα. Στα δικά του φρούρια ο καθένας. Καταγράφοντας τους δικούς του ισολογισμούς. Ανατρέφοντας παιδιά «ούφο» στα μάτια των πολλών. Που διάβασαν, ανέλυσαν ποιητές, ταξίδεψαν, περπάτησαν μουσεία, συγκινήθηκαν, μελέτησαν ιστορία, αξιώθηκαν συναισθήματα, περίμεναν μ΄αγωνία την τύχη του βιογραφικού τους, πάλεψαν, μάτωσαν, δεν κιότεψαν στην τρικλοποδιά, ανασηκώθηκαν, όρμησαν, βούρκωσαν, υψώθηκαν, πάτωσαν. Αγώνας μάγκες μου! Μεγάλος αγώνας! Ωστόσο παράλληλα όλα τα είδαμε. Έμενε κι αυτό. Ήταν το πιο ευαίσθητο θέμα, το πιο επίπονο. Από πού να το πιάσεις; «Τα ανήλικα-ενήλικα ελληνάκια». Μοσχαναθρεμμένα. Τα βαριεστημένα αν και ξεκούραστα. Με εξουσίες δακτυλίδια. Αμόρφωτα αν και με περίφημα πτυχία, τηλεκατευθυνόμενα από γονείς και «γονείς» να κάνουν ότι φαντάζονταν ότι μπορούν να κάνουν. Μ΄ένα σπρώξιμο… ΟΟΟΟπππππ! «Γιατί όχι εσύ;», «Δηλαδή πιο έξυπνος είναι ο άλλος από σένα;» Λίγο να πασαλείψουν μια άποψη, λίγο να ξεφουρνίσουν μια ιδέα. Φτου σου αγόρι μου! Αυτά που τα ξεματιάζουν στην άνοδο που τους στρώνουν. Αδούλευτα, ανώριμα, ανεπάγγελτα, ανέτοιμα κι ωστόσο τα λογαριάζουν από την γέννηση ως έτοιμα. Που δεν έχουν ματώσει για τίποτα. Ανεπαρκέστατα να διαχειριστούν έστω και μια μέρα εξουσίας. Που χτυπάνε τα πόδια κάτω πεισματάρικα σε κάθε αντιξοότητα και με περίσσια επιπολαιότητα θεωρούν τα πάντα πανεύκολα. Τραβάνε ένα γράμμα για παράδειγμα στους δανειστές και θεωρούν ότι την σκαπούλαραν. Ακυρώνουν συμφωνίες για την πλάκα. Κι όταν δεν βγαίνει το «χαρτζιλίκι» απλώς ζητάνε. Από εύκολη πηγή! Από τους καταθέτες για παράδειγμα. Λες και μαζί τα δουλέψαμε! Ανήλικα αν και ενήλικα. Πώς να μιλήσεις γι΄αυτά; Είναι ευαίσθητο το θέμα. Ήταν! Καλύτερα που μας το ξέβρασε κι αυτό η ζωή. Μας «έδειξε» κι αυτή την παθογένεια… Τα παιδάκια που επιλέγουμε ως ικανά να κυβερνήσουν.
ΥΓ.1 Το κείμενο είναι αφιερωμένο με απόλυτο σεβασμό στους νέους ανθρώπους, στους διαβάτες της απέναντι λωρίδας που έμαθαν να παλεύουν με τα κύματα χωρίς μπρατσάκια. Που πριν κουμαντάρουν τις τύχες των άλλων έχουν κουμαντάρει τη δική τους. Είναι πολλοί! Πάρα πολλοί! Και κάτι μου λέει ότι θα βγάλουν άκρη. Και μεις μαζί τους…
ΥΓ.2 Το όνομα Αλέξης είναι τυχαίο. Μπορείτε να βάλετε όποιο άλλο θέλετε... Γιώργος, Κώστας...","Είναι γνωστό πως η Apple ανοίγει νέους δρόμους στην τεχνολογία με τα προϊόντα της. Τελευταία μάθαμε πως μπορεί να εξαφανίσει πολύ περισσότερους. Το πρόβλημα που προέκυψε με τους χάρτες στο νέο iOS6 μπορεί να σε ταξιδέψει παρά τη θέλησή σου, ή και χωρίς να το καταλάβεις. Πάρκα εμφανίζονται ως αεροδρόμια, πόλεις αλλάζουν ήπειρο και μουσεία επιπλέουν σε ποτάμια. Η έντονη κριτική που δέχθηκε η εταιρία, οδήγησε τον Tim Cook να δημοσιεύσει γράμμα στο οποίο απολογείται και μάλιστα προτείνει προσωρινά την χρήση ανταγωνιστικών υπηρεσίων. Σε έναν ιδανικό κόσμο, τα παράπονα θα είχαν δύο αποδέκτες: την Apple και την Google, καθώς οι δύο πλευρές δεν κατάφεραν να έρθουν σε συμφωνία για τους όρους αδειοδότησης της υπηρεσίας πλοήγησης με φωνητικές οδηγίες κι έτσι φτάσαμε σε αυτό το σημείο.
Παρόλα αυτά, το πρόβλημα με τους χάρτες δεν φαίνεται να λειτούργησε αποτρεπτικά για τους καταναλωτές. Περισσότερες από 100 εκατομμύρια συσκευές χρησιμοποιούν πλέον το νέο iOS6 που κυκλοφόρησε στις 19 Σεπτεμβρίου, ενώ οι παραγγελίες του iphone5 ξεπέρασαν τα 2 εκατομμύρια μέσα σε 24 ώρες. Τα νούμερα είναι εντυπωσιακά και κάπου μέσα σε αυτά, βρίσκεται και η Ελλάδα. Και σίγουρα αρκετά email παραπόνων σχετικά με το νέο λογισμικό είχαν ελληνικό όνομα για υπογραφή. Ακούγεται προκλητικό να ασχολείται κανείς με τέτοια θέματα σε μια χώρα το χρέος της οποίας μπορεί να αποπληρωθεί εάν πωληθεί η Apple και να μας μείνουν και ρέστα; Ίσως, αλλά κακώς. Τα συμπεράσματα δεν βγαίνουν μόνο στις αποχρώσεις του iphone, άσπρο και μαύρο. Υπάρχει και μια τρίτη, η οποία έχει κάθε δικαίωμα να προβληματίζεται και να παραπονιέται. Αναφέρομαι στους ανθρώπους με προβλήματα όρασης.
Το ζήτημα εμφανίστηκε αμέσως μετά την αναβάθμιση σε iOS6. Και επειδή είναι καλό να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το συγκεκριμένο ακούει στο Αλέξανδρος. Πρόκειται για την αυτοματοποιημένη ελληνική φωνή που χρησιμοποιείται στο Voice Over του iphone και η οποία στο νέο λογισμικό δεν είναι καθαρή και κατανοητή. Οι λέξεις κόβονται στην μέση ενώ η προφορά και ο τονισμός είναι ανακριβείς με αποτέλεσμα να καθίσταται αδύνατη η ανάγνωση και υπαγόρευση κειμένων. Με άλλα λόγια, το iphone, που εκτός των άλλων αποτελεί βασικό εργαλείο ανάγνωσης βιβλίων και εφημερίδων για αυτήν την μερίδα Ελλήνων καταναλωτών, αχρηστεύεται.
Το πρόβλημα εντοπίστηκε από τον κύριο Σπύρο Σκορδίλη, ο οποίος είναι μέλος στην λίστα αλληλογραφίας Orasis. Μαζί με άλλα μέλη, την αμέσως επόμενη μέρα της κυκλοφορίας του iOS6, επικοινώνησαν με την Αpple γνωστοποιώντας και περιγράφοντας την κατάσταση. Η ανταπόκριση της εταιρίας ήταν άμεση αλλά όχι αποτελεσματική. Αφού ευχαρίστησαν για το feedback κι ενημέρωσαν πως το θέμα προωθήθηκε στο αρμόδιο τμήμα, δεν έδωσαν σαφή απάντηση για το πότε θα υπάρξει κάποια αναβάθμιση που θα διορθώσει το πρόβλημα. Βέβαια, είναι λογικό. Η ελληνική αγορά είναι τόσο μικρή όσο το κεφάλι μιας καρφίτσας. Ακόμη μικρότερο είναι το ποσοστό των Ελλήνων καταναλωτών με προβλήματα όρασης. Πιθανώς εάν συνέβαινε κάτι ανάλογο στην αμερικανική αγορά, ο Tim Cook να δημοσίευε ένα ακόμη απολογητικό γράμμα και η λύση να βρισκόταν πιο γρήγορα. Αλλά ας αφήσουμε τέτοιου είδους σενάρια. Μας φτάνουν αυτά για τα 600 δισ. των ομογενών.
Ο κύριος Σκορδίλης επανήλθε με δεύτερο email προτείνοντάς τους εναλλακτική, για την οποία μάλιστα, όπως έγραψε, είναι διατεθειμένοι να την κατεβάσουν ως εφαρμογή επί πληρωμή. Εφόσον η εταιρία δεν δεχόταν να επαναφέρει την προηγούμενη λειτουργική έκδοση του Αλέξανδρου που υπήρχε στο iOS5, μία γυναίκα μόνο θα μπορούσε να δώσει την λύση: η Μελίνα. Η Μελίνα είναι κι αυτή μια αυτοματοποιημένη ελληνική φωνή που χρησιμοποιείται στο Voice Over στο Mountain Lion, ένα από τα λειτουργικά συστήματα για Mac, η οποία δεν έχει εμφανίσει προβλήματα. Και αυτή τη φορά όμως, η απάντηση της Apple ήταν η ίδια. Το θέμα προωθήθηκε στο αρμόδιο τμήμα προς εξέταση.
Ο Steve Jobs είχε δηλώσει κάποτε σε ένα περιοδικό πως δεν μπορείς να ρωτάς τους πελάτες τι θέλουν και μετά να προσπαθείς να τους το δώσεις. Μέχρι να το έχεις έτοιμο, θα θέλουν κάτι καινούργιο. Τι γίνεται όμως όταν οι πελάτες σού λένε από μόνοι τους τι θέλουν κι εσύ δεν το δίνεις; Επιμένεις. Εάν θέλετε κι εσείς να βοηθήσετε, μπορείτε να στείλετε email στην Apple ζητώντας να επιλυθεί το πρόβλημα, πατώντας εδώ.",False
"Αν ψάξεις τους δίσκους των νεανικών μου χρόνων, που κρατάω ως κόρη οφθαλμού, μάλλον δεν θα βρεις δικό του. Ωστόσο τον εκτιμώ. Για την έντιμη διαδρομή, γιατί η ζωή του έχει αντιστοιχία, ειρμό, σειρά, συνέχεια. Και κυρίως γιατί γερνάει όμορφα. Ισορροπημένα. Πριν δύο νομίζω χρόνια είχα πάει στο Παλλάς να παρακολουθήσω μια συναυλία, βόλτα στην καριέρα του και στα χρόνια του. Ήταν εξαιρετική. Σεβόταν το κοινό σε κάθε λεπτομέρεια. Ήταν μια ολοκληρωμένη παράσταση.
Πριν από μερικές μέρες τον είδα σε μια τηλεοπτική συνέντευξη και αναφερόταν σε μια παιδική συναυλία-παραμύθι του Σεργκέι Προκόφιεφ, που θα παρουσίαζε στο Ακροπόλ με τίτλο «Ο Πέτρος και ο λύκος». Έσπευσα να πάρω τον Κωστάκη και το φιλαράκο του Κωνσταντίνο να τους γνωρίσω έναν πολύ αξιοσέβαστο καλλιτέχνη. Το να συνοδεύσεις παιδιά από το ένα άκρο της Αθήνας (που μένουμε εμείς) στο άλλο, είναι κόπος που μόνο οι γονείς καταλαβαίνουν. Διάθεση να`χεις ν' απαντάς στα «Πότε φτάνουμε; Πόση ώρα ακόμα θα κάνουμε; Μαμά αργούμε;» Παρ' όλα αυτά το αποτόλμησα. Αν και ταλαιπωρημένη αρκετές φορές από τον τρόπο που αντιμετωπίζει ο κόσμος του θεάματος τα παιδιά στην χώρα μας. Έχω φάει κάτι φέσια! Προχθές έφαγα και ένα ακόμα.
Το πρώτο μέρος της παράστασης περιλάμβανε μουσική από πολυπρόσωπη ορχήστρα και τον Διονύση Σαββόπουλο να διηγείται ένα παραμύθι. Ήχος κακός, η άρθρωση του ακόμα χειρότερη, το παραμύθι τίποτα το ιδιαίτερο. Μάλλον τόσο μα τόσο κοινότοπο. Όταν ο μαγευτικός Ευγένιος Τριβιζάς έχει εισαγάγει τόσες διαφορετικές ματιές στο μύθο του λύκου, τι να λέμε ξανά και ξανά; Ο Νιόνιος των εφηβικών μας χρόνων. Παππούς πια! Δεν έχει αντιληφθεί τίποτα από τα εγγόνια του; Αν η ιδέα ήταν να γνωρίσει ο Σαββόπουλος στα μικρά παιδιά τα όργανα και τους ήχους τους, παραλληλίζοντάς τους με ζώα, τότε έπρεπε να είχε σκεφτεί έναν τρόπο ώστε όλα τα παιδιά, απ΄όπου κι αν κάθονται να μπορούν να βλέπουν το αντίστοιχο όργανο. Η ορχήστρα μετριότατη και σαφώς πρόχειρα προετοιμασμένη. Ας πούμε όμως για παρηγοριά ότι στο πρώτο μέρος τα παιδιά δεν είναι κουρασμένα, διατηρούν έντονη περιέργεια οπότε και κυλάει το θέαμα όπως τέλος πάντων κυλάει.
Για το δεύτερο μέρος όμως δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα άλλοθι. Η σκηνογραφία έχει κάτι ονειρικό μεν αλλά τα προβλήματα της άρθρωσης είναι ακόμα πιο μεγάλα, με ένα πυκνό κείμενο ακαταλαβίστικο τις περισσότερες φορές, που μου θύμισε ξεπατικοτούρα ή σαν κακότεχνο «σκονάκι», από την παράσταση που είχα παρακολουθήσει στο Παλλάς πριν δυο χρόνια. Κάτι από ολίγον. Ολίγον να κολακεύσουμε τα παιδιά, ολίγον να θυμίσουμε στους γονείς, ολίγον από διήγηση και αναμνήσεις κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε.
Έφυγα με μια μεγάλη απορία. Αντιλαμβάνεται ο Διονύσης Σαββόπουλος πόσο ιερό πράγμα είναι ένας γονιός που συνοδεύει το παιδί του σε έναν χώρο θεάματος; Γιατί δεν νιώθουμε ευθύνη, ιδίως στις μέρες μας, για το παιδικό κοινό; Μ΄αρέσει ν΄ ακούω τον Διονύση Σαββόπουλο να μιλάει για την πολιτική. Μ΄αρέσουν οι αναλύσεις του. Μήπως πρέπει να εμπεδώσει ότι ""πολιτική"" είναι να κάνεις και τη δουλειά σου σωστά;
Αξιότιμε κ. Σαββόπουλε αντίθετα με ότι νομίζετε η ιστορία δεν είχε happy end. Φοβάμαι ότι η κρίση αναπαραγάγει όλο και πιο πολλούς πεινασμένους λύκους. Kι ας λογαριάζαμε πολλούς απ΄αυτούς χορτάτους.","Παρακολούθησα πρόσφατα στο θέατρο Από Μηχανής, τον μονόλογο «Την Τρίτη στο Σούπερ μάρκετ» του σύγχρονου Γάλλου συγγραφέα Εμανουέλ Νταρνέ --ένα έργο που πρώτη φορά ανεβαίνει στην Ελλάδα-- με θέμα την σχέση ενός τραβεστί με τον υπερήλικα πατέρα του. Η παράσταση έγινε αφορμή για κάποιες γενικότερες σκέψεις για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται και προβάλλονται θέματα σεξουαλικότητας στη χώρα μας.

Μια πρώτη απλή διαπίστωση ήταν ότι το κοινό ήταν στην πλειοψηφία του νεανικό κι αυτό δεν είναι παράδοξο αν σκεφτούμε ότι ζητήματα σεξουαλικής ταυτότητας απασχολούν κυρίως τους νέους που η ταυτότητά τους δεν έχει οριστικά διαμορφωθεί και βρίσκεται, αντίθετα, σε διαρκή εξέλιξη. 

Η δεύτερη διαπίστωση ήρθε λίγες μόλις μέρες αργότερα, στην έκθεση φωτογραφίας του Ρόμπερτ Μέιπλθορπ που πέθανε το 1989, και θεωρείται παγκοσμίως σημαντική μορφή της αμερικανικής avant-guard. Παρατήρησα ότι από την έκθεση των 100 φωτογραφιών που φιλοξενείται τους τελευταίους μήνες στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, απουσιάζουν αρκετές γνωστές φωτογραφίες του Μέιπλθορπ που επικεντρώνουν στο θέμα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και οι οποίες όταν πρωτοδημοσιεύθηκαν --αρκετές δεκαετίες πριν-- χαρακτηρίστηκαν τολμηρές και προκλητικές. 

Η απόφαση να μην περιληφθούν οι συγκεκριμένες φωτογραφίες μού έκανε εντύπωση και αναρωτήθηκα για την σημασία της. Οι υπεύθυνοι της έκθεσης μάς θεωρούν άραγε τόσο ανώριμο κοινό, ώστε απέφυγαν να τις εντάξουν στην έκθεση πιστεύοντας ότι θα μας σοκάρουν; Είμαστε πραγματικά ανέτοιμοι ως λαός να δεχτούμε απλές αλήθειες που αφορούν την ανθρώπινη σεξουαλικότητα; 

Λίγες μέρες αργότερα παρακολούθησα τυχαία στην τηλεόραση την εκπομπή Fab 5 (ΑΝΤ 1) διαπιστώνοντας ακόμα μία φορά ότι στη χώρα μας εξακολουθούμε ή να μην μιλάμε για ζητήματα σεξουαλικότητας, ή όταν το κάνουμε να τα παρουσιάζουμε με τρόπο κωμικό θεωρώντας ότι έτσι γίνονται πιο ανώδυνα και αποδεκτά από το ευρύ κοινό. Σε αυτή την εκπομπή οι πέντε πρωταγωνιστές (γνωστοί από παρόμοιου ύφους εκπομπές και κουτσομπολίστικα περιοδικά) καλούνται σε κάθε επεισόδιο να προσφέρουν τις γνώσεις τους στη μόδα, την κομμωτική, την ανθρώπινη συμπεριφορά, την διακόσμηση εσωτερικών χώρων και τη μαγειρική ώστε να μεταμορφώσουν κάποιον άνδρα συμμετέχοντα, επεμβαίνοντας κυρίως στην εμφάνιση και την συμπεριφορά του.  

Είχα παρακολουθήσει την αντίστοιχη εκπομπή ""A Gay Eye for the Straight Guy"", στη Βρετανία πριν από χρόνια: η ομάδα των πρωταγωνιστών αποτελείτο από πέντε νεαρούς άνδρες που είχαν σχέση με τον χώρο της μόδας και των οποίων κοινό χαρακτηριστικό ήταν ο --ρητά δηλωμένος από τους ίδιους, όπως φαίνεται και από τον τίτλο της εκπομπής-- γκέι σεξουαλικός προσανατολισμός. Σε αντίθεση με τους πέντε πρωταγωνιστές της ελληνικής σειράς, οι Βρετανοί έμοιαζαν με ποπ γκρουπ, τέτοια ήταν η ομοιομορφία στην εμφάνιση και την συμπεριφορά τους. Το πικάντικο χιούμορ και ο προκλητικός, συχνά προσβλητικός τρόπος που αντιμετώπιζαν τους υποψήφιους προς μεταμόρφωση έδινε ένα συγκεκριμένο στυλ στην εκπομπή, που πολλοί έβρισκαν απωθητικό, κάποιοι άλλοι διασκεδαστικό.   Το κόνσεπτ της σειράς είναι σίγουρα αμφιλεγόμενο για αρκετούς λόγους, με   κυριότερον ότι δημιουργεί στερεότυπα τόσο για τους γκέι ειδικούς, όσο και για τους ετεροφυλόφιλους συμμετέχοντες, οι οποίοι παρουσιάζονται χωρίς γούστο, με ροπή στην τσαπατσουλιά, αδιάφοροι για τους κανόνες υγιεινής, παντελώς ατάλαντοι στην μαγειρική, τη διακόσμηση, και τη μόδα, άχαροι, αντικοινωνικοί, αργόστροφοι και βαρετοί. Στους γκέι πρωταγωνιστές της σειράς, αντίθετα, το καλό γούστο, το χιούμορ, η κοινωνικότητα, οι γνώσεις για το ευ ζην, προβάλλονται με τρόπο που υπονοεί ότι είναι γνωρίσματα αλληλένδετα με την σεξουαλική τους ταυτότητα.  

Η προβολή τέτοιων στερεοτύπων ήταν κάτι που ενόχλησε το Βρετανικό κοινό, και ήταν ένας από τους λόγους που η εκπομπή ""A Gay Eye for the Straight Guy"" δεν γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία. Ως πιο συνειδητοποιημένο από το ελληνικό, το βρετανικό κοινό εύκολα εντοπίζει τα στερεότυπα, αφού έχει την ευκαιρία να εκτίθεται τακτικά σε συζητήσεις, έργα τέχνης, παραστάσεις, βιβλία, εκδηλώσεις που προσεγγίζουν τα θέματα σεξουαλικής ταυτότητας με τρόπο ώριμο, σύγχρονο και πολυφωνικό.  Δυστυχώς κάτι αντίστοιχο δεν συμβαίνει στη χώρα μας. Το χιούμορ της εκπομπής Fab 5 --το οποίο είναι στην καλύτερη περίπτωση 'πικάντικο', με τους πρωταγωνιστές να διακωμωδούν εαυτούς κι ο ένας τον άλλο διανθίζοντας την γλώσσα τους με καλιαρντά, υιοθετώντας κάποιες στιγμές τον ρόλο του 'κλόουν', και συνδέοντας στο υποσυνείδητο των νεαρών τηλεθεατών την γκέι σεξουαλικότητα με μία ανάλαφρη, γκλάμορους καθημερινότητα κι έναν κωμικό τρόπο συμπεριφοράς-- δεν αποτελεί την εξαίρεση αλλά τον κανόνα.  

Ένα άλλο παράδειγμα αυτής της κατάστασης, νομίζω εύκολα αναγνωρίσιμο, είναι οι λαϊκοί διασκεδαστές που από τις σκηνές του εμπορικού θεάτρου, ή από τα τηλεοπτικά πλατώ, συνεχίζοντας την παράδοση των ελληνικών ταινιών του '70 και των βιντεοταινιών του '80, επιμένουν να προσδίδουν ακραία κωμικά χαρακτηριστικά σε ομοφυλόφιλους χαρακτήρες μετατρέποντάς τους σε καρικατούρες με σκοπό να διασκεδάσουν ένα κοινό που έχει γαλουχηθεί να εκτονώνει την άγνοια, τον φόβο, ή τον κοινωνικό ρατσισμό μέσω του γέλιου.  Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι κακό, η κατακριτέο ένας ομοφυλόφιλος να κάνει χιούμορ, ή να συμπεριφέρεται με οποιονδήποτε τρόπο επιθυμεί, ούτε πιστεύω ότι υπάρχει ένας πολιτικά ορθός τρόπος συμπεριφοράς, ένα savoir vivre για γκέι ή για ετεροφυλόφιλους άνδρες! Όταν ένας άνθρωπος εκφράζει απλώς τον εαυτό του και δεν παίρνει μέρος στη δημιουργία ενός στερεότυπου που αφορά την σεξουαλική ταυτότητα, το φύλο, την φυλή, την καταγωγή, το επάγγελμα μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων, για να φέρω μερικά μόνο παραδείγματα, τότε εννοείται ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμά του να συμπεριφέρεται στην καθημερινότητά του ακριβώς όπως επιθυμεί.  
Στην περίπτωση όμως όπου ηθελημένα συμμετέχει σε πλαστές κατασκευές κοινωνικών στερεότυπων που θέλουν όλους τους ανθρώπους που ανήκουν σε μία ομάδα να συμπεριφέρονται με έναν και μόνο τρόπο --π.χ. όλους τους  γκέι άνδρες να προβάλλονται ως αστείρευτη πηγή γέλιου και 'καλού' γούστου, υποτιμώντας ουσιαστικά τη γκέι σεξουαλικότητα--, το πράγμα αλλάζει.  

Εν έτει 2012 πιστεύω ότι είναι καιρός να σταματήσουν να προβάλλονται από την τηλεόραση και το εμπορικό θέατρο οι γκέι άνδρες σαν καρικατούρες που κανείς δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά. Όσο για τις λεσβίες, παραμένουν σταθερά ""αόρατες"".",False
"Dar demasiado
“Las raíces de la educación son amargas, pero los frutos son dulces”.
Aristóteles
Siempre que usamos la palabra  “demasiado” es porque algo negativo está sucediendo. Si comemos demasiado nos sentimos mal, si gastamos demasiado nos endeudamos, si amamos demasiado no estamos hablando de amor, sino de codependencia. Demasiado, como adjetivo, significa que excede lo necesario o lo conveniente. Como adverbio significa excesivamente, y ya sabemos que los excesos no son buenos.
Frecuentemente hablamos de los problemas que ocasionan las carencias: “Pobre fulano, es que pasó muchas necesidades de niño” o “es que lo abandonó su madre, le faltó amor”, y cosas por el estilo. Es cierto que las carencias y estrecheces tienen consecuencias, pero ¿y el exceso? Rara vez hablamos o reflexionamos sobre las consecuencias del exceso ¿Qué pasa cuando damos, amamos demasiado? Evidentemente no es algo positivo. Si no es positivo en una pareja, mucho menos a nuestros hijos.
Ellos necesitan que sus padres les pongan límites. Son éstos los que crean una zona segura en la cual podemos transitar. Y, aunque a primera vista no lo parezca, a todos nos gustan los límites porque crean certidumbre. Sí sabes que puedes salir, pero que tienes que regresar a las 9:00 de la noche, de lo contrario no podrás salir durante dos semanas; te queda claro cuál es la regla y la sanción por el incumplimiento de la misma. Ya sabrás si te arriesgas a irte de parranda o no. ¿Cuándo empezar? Los límites deben de ponerse prácticamente desde la cuna; sin embargo, no lo hacemos. Cada uno tiene sus razones, pero reconozcamos que la mayoría de las veces resulta más sencillo comprar el dulce y salir del problema que soportar el berrinche dentro del supermercado y las miradas de pistola de  todos los que nos rodean, fijas sobre nosotros. Educar no es fácil, ya lo dijo Aristóteles.
El hecho de no poner límites a nuestros hijos o no enseñarles a acatarlos tiene muchas repercusiones negativas. Va mucho más allá del berrinche que comentábamos afuera del mercado porque no les compramos un juguete. La ausencia de restricciones, la sobreprotección, el hecho de darles demasiado, son factores para criar hijos con Síndrome del Emperador (o hijos tiranos) y, en algunos casos, esta problemática llega a transformarse en unas historias dolorosas de violencia filio-parental.
Para los padres, aceptar que son víctimas de la violencia filio-parental no es fácil. Como con otros problemas con los hijos, les cuesta trabajo verlo; por lo mismo, lo justifican o lo niegan. Debido a esta negación, es difícil conocer la verdadera dimensión del problema. Si nos basamos en reportes, seguramente será menor a otros tipos de violencia, pero esto no quiere decir que la violencia filio-parental no exista, simplemente significa que los padres no quieren denunciar a sus hijos. Las razones de cada uno son diferentes. Quizá para algunos será por culpa o por sentirse responsables, ya que presentar una denuncia ante la autoridad supone aceptar que se equivocaron en la educación de sus hijos. Para otros será por el mismo miedo que le tienen a sus hijos. No importa, es un tema espinoso.
Martha Alicia Chávez, autora del libro Hijos tiranos o Débiles dependientes, a quien entrevisté, considera que el esfuerzo de los padres por facilitar todo a los hijos es contraproducente:“En mi experiencia profesional he visto que mientras más les dan, más les quieren facilitar la vida, y al darles la vida masticada, más ingratos se vuelven los hijos”.
Ciertamente podemos prevenir y evitar este problema. Se requiere firmeza y educar a los jóvenes desde que están en la cuna. Enseñarles los límites, cumplir los castigos, no sobre protegerlos. Por otro lado, no debemos confundir atención y cariño con la cesión a todos sus caprichos. Una buena educación no tiene que ver con el precio de la escuela que pagamos. Hay que enseñar a nuestros hijos que la felicidad y el cariño no dependen de las cosas materiales, ya que la felicidad, como dijo Mattieu Ricard, no está en el cumplimiento de nuestros deseos, sino en la calidad de nuestras relaciones humanas.
Hace unos meses, Josefina Vázquez Mota me invitó a colaborar en un proyecto sobre este tema. El proyecto, coordinado por la propia Josefina, culminó en el libro Cuando los hijos mandan y en él colaboraron Manuel Mondragón  y Kalb, Arnoldo Kraus, Julia Borbolla, Mariana Di Bella, Laura Peralta, Carlo Claricó y una servidora. El dos de diciembre, el libro se va a presentar a las 19:00 horas en la FIL de Guadalajara, salón 4 Planta Baja; si andan por ahí, me encantaría que pasen a saludar.","Abusos contra prevención
Cuando en diciembre de 1991 el entonces gobernador de Chiapas, Patrocino González Garrido, inauguró la Zona Galáctica en las afueras de Tuxtla Gutiérrez, no imaginó el giro que tomaría su política de regulación del comercio sexual. La Zona Galáctica desarrolló un modelo de respaldo a las trabajadoras sexuales, con chequeo médico y la entrega de cien condones cada 15 días. Hoy en Chiapas, como en otras entidades, los condones son utilizados para fincar responsabilidades, pues en lugar de verlos como prueba de una eficaz prevención de infecciones de transmisión sexual se los toma como un “indicio de trata”.
Esto es lo que acaba de ocurrir en Tapachula, donde Médicos de Mundo Francia y la Brigada Callejera de Apoyo a la Mujer “Elisa Martínez” dieron un taller sobre Prevención de Infecciones de Transmisión Sexual a personal de tres bares: El Dragón Chino, Selene y El Rosedal. Luego de que terminó el curso, se efectuó un operativo policiaco “contra la trata de personas” donde, al encontrar condones, fueron detenidos varias migrantes hondureñas y meseras y encargados mexicanos de los tres bares. Los Médicos del Mundo Francia, organización que tiene más de cinco años haciendo una labor de solidaridad impresionante en la zona del Soconusco, fueron testigos consternados.
La doctora Patricia Uribe Zúñiga, directora general del Centro Nacional para la Prevención y Control del VIH/Sida, ha tenido que enviar el Oficio DG/SNAT/93/13 a los procuradores de justicia de todos los estados solicitándoles que la presencia de insumos de prevención del VIH e ITS (como el condón) no sea utilizada como evidencia de delito y que, al contrario, se contribuya a un mayor uso de los mismos.
En Tapachula, los operativos policiacos que se realizan con la excusa de la trata son cada vez más frecuentes y agresivos, al grado de que parecen proceder de una deliberada política de “limpieza social”, alimentada por el puritanismo y la ignorancia. Así, en lugar de cambiar las condiciones sociales que producen pobreza y alientan a las personas a buscar su sobrevivencia en el comercio sexual, se detiene con el “operativo anti-trata” a quienes evidentemente están ahí por cuestiones económicas.
Es un hecho la gravísima situación de los migrantes centroamericanos que cruzan por la frontera sur. Las mujeres que migran usan anticonceptivos como una estrategia de prevención de embarazos para cuando intercambien sexo por diversos apoyos durante su viaje, o incluso ante la probabilidad de ser violadas, y muchas recurren al trabajo sexual para resolver las dificultades que enfrentan. Pero una novedad en este deplorable panorama radica en un notable cambio de actitud de distintos funcionarios públicos que, con sensibilidad y compromiso, están procurando un trato humanitario y respetuoso con las mujeres, tanto migrantes como nacionales, que vale la pena reconocer.
Las licenciadas Alma Rosa Altamirano Sánchez y Claudia Gutiérrez Romero, del Instituto Nacional de Migración (INM), están dando ejemplo de un cambio de política de esta dependencia, ayudando a que varias bailarinas, meseras y cocineras regularicen su situación migratoria. Desde la Comisión Estatal de Derechos Humanos de Chiapas, la licenciada María Cruz Cruz intenta cumplir cabalmente con su encomienda, y además ha logrado que se registre a las criaturas nacidas en México de mujeres migrantes en situación irregular.
Por otro lado, además de los Médicos del Mundo Francia, otros galenos han mostrado el lado verdaderamente ético de su profesión: los doctores Víctor Manuel Guzmán Solís, del Centro de Salud de Puerto Madero; Raúl Hernández Gutiérrez, director del Centro Ambulatorio de Prevención y Atención en Sida, y José Fernando Cortés López, responsable de la revisión directa de las mujeres que trabajan en bares y cantinas. También la licenciada Hilda Nelly Gómez Ventura, titular del programa de VIH/Sida de la Secretaría de Salud de Chiapas, ha mostrado su compromiso con la prevención y facilita el trabajo de Médicos del Mundo Francia y de la Brigada Callejera. Finalmente el titular de la Fiscalía Especializada en Delitos Cometidos en contra de Migrantes, el licenciado Alejandro Vila Chávez, ha evidenciado su disposición a escuchar las quejas sobre los operativos policiacos.
Hay una brecha indudable entre quienes, desde las instancias federales y estatales, como el INM, la Secretaría de Salud y la Comisión Estatal de Derechos Humanos, tratan de atenuar la difícil y dolorosa situación de las migrantes, y la forma arbitraria y errada en que las autoridades judiciales y policiacas operan. No basta la buena voluntad de todos estos funcionarios públicos, ya que las llamadas “fuerzas del orden” están poniendo desorden al confundir el trabajo sexual con la trata de personas.
Es necesario el establecimiento de una mesa de trabajo sobre política sexual y salud pública entre la Procuraduría de Justicia y las demás autoridades estatales y federales, a la que también se invite a las organizaciones de la cooperación internacional (Médicos del Mundo) y nacional (Brigada Callejera). De esa manera podrán cerrar la brecha entre sus buenas intenciones y sus más que deficientes acciones policiacas.",False
"Eén van de hipste plekken om een koffie te gaan drinken is zonder twijfel Starbucks . Het is het ' All American ' imago dat het hem doet . Met een ' tall latte to go ' wanen we ons haast in de drukke straten van New York . We tellen graag een slordige 5 euro neer voor een kop Starbucks koffie , maar betalen we werkelijk voor de kwaliteitsvolle koffie of eerder voor de naam ? Op een middag besluit ik om een koffie te gaan drinken in de Starbucks aan het Centraal station van Antwerpen . Ik schuif aan in de lange wachtrij om te bestellen en bedenk dat ik ook iets te eten ga nemen . ik wil een caramel macchiato en een bagel bestellen , maar wanneer ik de prijs te horen krijg verander ik van gedachte . Dan maar alleen die caramel macchiato . Ik haal wel een broodje in de Panos een beetje verderop . Met mijn koffie in de hand zoek ik een plaatsje in de overvolle zaak en prop me tussen een koppeltje verliefde tieners en een oud dametje . Wanneer ik mijn eerste slok van mijn koffie neem kom ik ook nog eens tot de vaststelling dat hij lauw is . En zeg nu zelf , wie drinkt er graag lauwe koffie ? Wie ' cool ' wil zijn is in Starbucks op zijn plaats , maar de prijs&slash;kwaliteitverhouding is er toch niet optimaal .","Voetbal is vandaag de dag zonder twijfel de populairste sport in België en vele andere landen . Op grote wedstrijden komen duizenden supporters af , voetballers worden behandeld als superstrerren en er worden miljoenen euro's geïnvesteerd in de voetbalwereld . Het voetballersleven is haast te mooi om waar te zijn . Dit alles doet vragen rijzen bij velen . Doen voetballers het nu werkelijk uit liefde voor de sport of eerder voor het geld ? Voetbal is een niet weg te denken element uit onze samenleving . Het wordt haast met de paplepel ingegoten . Over elke baby die in de buik eens een trap geeft wordt gezegd : "" Het wordt vast en zeker een voetballer "" . Zo is het ook een stereotiep dat jongens van kleins af aan worden ingeschreven bij de voetbalclub terwijl meisjes op balletles worden gestuurd . Het is een kinderdroom van vele jongens om later profvoetballer te worden , net zoals het een droom is van vele vaders om hun zoon het te zien maken in de voetbalwereld . Hetgeen ertoe bijdraagt aan de populariteit van de sport is de sterrenstatus die aan voetballers wordt toegekend . In het seizoen of tijdens grote competities krijg je op televisie bijna niets anders te zien , de sportbijlage in kranten bevat voornamelijk voetbalnieuws , om nog maar te zwijgen over de merchandising rond voetbal . Hoe het nu komt dat voetbal zo populair is , blijft onduidelijk . Misschien komt het doordat voetbal vrij makkelijk is om te volgen en te begrijpen en dus toegankelijk is voor velen . Ook is het een competitief spel en omdat de mens van nature een soort vechtlust in zich heeft , spreekt het hem net daardoor aan . Omdat voetbal zo populair is wordt het natuurlijk gezien als iets waar nog meer winst uit te halen valt . Op deze manier wordt voetbal een heuse commerce . Rond een ploeg wordt een volledig bedrijf opgebouwd . Spelers worden verkocht en gekocht aan immense bedragen , hun lonen worden steeds hoger . Verder worden voetballers ook regelmatig ingezet voor het promoten van bepaalde producten of merken , hetgeen bijdraagt aan de sterrenstatus van de voetballer . Het is jammer en misschien zelfs onrealistisch dat er zoveel geld kruipt in iets wat tenslotte maar entertainment is terwijl er aan de andere kant van de wereld mensen omkomen van de honger . We mogen natuurlijk niet vergeten dat er ook een minder leuke kant is aan profvoetballer zijn . Als je hobby je beroep wordt dan zit het er in dat je op een dag in de ' sleur ' terechtkomt . Net als de meeste mensen doen voetballers hun job niet elke dag even graag . Zij kunnen eveneens soms een mindere dag hebben waarin ze zich niet in topvorm voelen . Regen en wind zijn meestal geen reden om een wedstrijd niet te laten doorgaan . Ook blessures steken regelmatig de kop op . Hoewel voetballers op dit vlak niet veel te klagen hebben omdat er genoeg geld is voor medische opvolging waardoor haast elke speler zijn persoonlijke kinesist heeft . Ten slotte is er ook nog het feit dat spelers bij een transfer telkens moeten verhuizen , waardoor het moeilijk wordt om vrienden en familie regelmatig te zien . Voor-en nadelen zijn natuurlijk bij elk beroep te vinden en als je je job echt niet leuk vindt heb je natuurlijk altijd de keus om iets anders te gaan doen . Kortom : we hebben gezien dat een wereld zonder voetbal ondenkbaar is . Voetballers zijn de hedendaagse helden voor heel wat mensen . Het beroep van profvoetballer is heel aanlokkelijk , want zeg nu zelf : wie droomt er af en toe niet van een beetje roem ? Natuurlijk zijn er ook nadelen maar als je kijkt naar het maandelijks nettoloon van een profvoetballer nemen we die er maar al te graag bij . Om nu te zeggen dat voetballers hun sport beoefenen enkel voor het geld is wel heel zwart-wit gezien . Vanzelfsprekend doen ze hun sport echt wel graag , anders is dit zware leven niet vol te houden , maar geld maakt alles toch een beetje makkelijker . Natuurlijk kunnen we niets veranderen aan de populariteit van voetbal , maar het zou wel leuk zijn als het geld in de wereld een beetje eerlijker verdeeld wordt .",True
"Μη θεωρήσεις, ούτε μια στιγμή ότι αφαιρώ έστω και ένα γραμμάριο από την τεράστια ευθύνη των Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλου, Παπανδρέου. Και ούτε βέβαια από ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα που έσπερνε διαχρονικά, σε εύφορα ψηφοθηρικά χωράφια, την ανευθυνότητα, την ατιμωρησία, την αλληλεγγύη στην παρανομία, την προστασία της καμόρα, την ανομία και πάνω απ΄όλα την πεποίθηση ότι οι πολιτικοί μας μπορούν να ενεργούν ως άκριτοι Θεοί. Μη διανοηθείς να με ψέξεις ότι κρίνω με ίχνος επιείκειας τα γεγονότα. Αλλά εξίσου δεν επιτρέπω, ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό, να καταχωρηθώ ως ασυνείδητη. Σε παρακαλώ συνειδησιακά δες το κείμενο μου στην συνέχεια του. Περπάτα μαζί μου στην αρχή της ιστορίας… Στον πυρήνα. Στο κουκούτσι της.
O 40χρονος Herve Falciani, τεχνικός υπολογιστών, εργάστηκε σε μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες της Ελβετίας την HSBC, στην Γενεύη για 6 χρόνια. Επί δύο ολόκληρα χρόνια, υπέκλεπτε συστηματικά και σε καθημερινή βάση, ονόματα καταθετών από τα αρχεία της Τράπεζας, τα οποία μετέφερε στο προσωπικό του laptop. Σύμφωνα με δημοσιεύματα προσπάθησε να πουλήσει τα εν λόγω στοιχεία. Ο ίδιος το αρνείται. Συνελήφθη τον Ιούλιο του 2012 στην Βαρκελώνη και η ισπανική κυβέρνηση εξετάζει το αίτημα έκδοσής του στην Ελβετία. Ο Falciani κατέχει γαλλική και ιταλική υπηκοότητα. Σε έρευνα στο σπίτι του στην Γαλλία, βρέθηκε η περίφημη λίστα, την οποία η Ελβετία ζήτησε να επιστραφεί χωρίς να ελεγχθεί αλλά ο Γάλλος εισαγγελέας την μελέτησε, βρήκε φοροφυγάδες και την παρέδωσε στο γαλλικό Υπουργείο Οικονομικών με επιχείρημα «υπήρχαν στοιχεία εγκλήματος. Αν έβρισκα ένα πτώμα, θα έκανα πως δεν το είδα;».
Ο Herve Falciani λοιπόν…Ένας 40χρονος πατέρας ενός παιδιού που θα του διδάξει… Τι άραγε; Ποιες ηθικές αξίες ακριβώς;  Έξυπνο τρικ σχεδόν ανακουφιστικό, καθησυχαστικό το επιχείρημα του Εισαγγελέα, άλλο τόσο έξυπνα και τα επιχειρήματα των κρατών που κάνουν χρήση της λίστας, σε μια μορφή σκυταλοδρομίας και μαζεύουν χρήματα στους κουμπαράδες τους. Μια χαρά δικαιολογίες και άλλες τόσες επικαλύψεις βρώμας… Αλλά επιτρέψτε μου μια περίεργη αρχή. Δική μου προσωπική….Όλα μπορεί να τα ξεγελάσει ο άνθρωπος εκτός από την συνείδησή του. Η Ευρώπη μας. Αυτή που μερικοί από μας ονειρεύτηκαν. Μια συνάντηση πολιτισμού, ιδεών, ηθικών αξιών, ελευθερίας, δημοκρατίας. Η δική «μας» Ευρώπη «νομιμοποιεί» κάποιον ενδεχομένως εκβιαστή και απατεώνα. Έναν αφερέγγυο. Μεταλαμπαδεύει στην ανθρωπότητα, το σύγχρονο πολιτιστικό της στίγμα, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ο Herve Falciani ήρωας. Κανακέψτε τον, το ένα κράτος μετά το άλλο. Χρήσιμος! Ίσως αύριο εξελιχθεί ο γιός μας, η κόρη μας, τα παιδιά μας….Δοξάστε έναν Herve Falciani!
Μη σας μπερδεύει αγαπητοί, ο όρος «το χρήμα των πλουσίων». Μη πατήσετε στην μπανανόφλουδα της χαιρεκακίας και της μιζεροψυχίας απέναντι σε λίστες πλουσίων…Αύριο οφείλετε να υποδεχτείτε και έναν Herve Falciani που θα εργάζεται σε ένα νοσοκομείο καρκινοπαθών (στο τελευταίο στάδιο της αρρώστιας τους για καλύτερα) και θα μπορεί να μοιράζει τα ονόματα της λίστας σε γραφεία τελετών και αυτά να προσφέρουν τιμές προσφορών σε τεθλιμμένους συγγενείς…Όταν οι κοινωνίες διατυμπανίζουν το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», τόσο ηχηρά και ξεδιάντροπα, το λιγότερο που μπορεί να συμβεί είναι να χειριστούν αυτές τις λίστες ανάξιοι όπως τα δικά μας πολιτικά παλικάρια…
Αναγνώστες, σχολιαστές… Επιτρέψτε μου μια πολύ προσωπική προτροπή και κρίνετε με όπως θέλετε. Κοίτα παιδί μου να μη γίνεις ποτέ αναξιόπιστος απέναντι στους πελάτες και στην Εταιρεία που θα εργάζεσαι… Κι ας σου χτυπήσει το πλάτη μια κάποια Λαγκάρντ. Κι ας σου κλείνουν το μάτι με κατανόηση ένα σωρό κράτη. Πρόσεξε παιδί μου!","Όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα έμενα σε ένα δώμα 20 τετραγωνικών. Ένα κρεβάτι, ένα τραπεζάκι, δύο καρέκλες, μια μικρή κουζίνα, δύο παράθυρα. Όλα φτιαγμένα από το ίδιο ξύλο, κίτρινο και γυαλιστερό σαν φρέσκο βούτυρο. Στενάχωρο αλλά και ζεστό, σαν το «δωμάτιο» του Βαν Γκογκ στο σπίτι της οδού Αρλ. Όλα αυτά σε ένα διώροφο, κάπου στην Αθήνα…
Η σπιτονοικοκυρά μου, μια παλιά Αθηναία της καλής κοινωνίας, έμενε ακριβώς από κάτω. Είχε χάσει τον άντρα της λίγα χρόνια πριν κι ο μοναχογιός της ζούσε μόνιμα στο εξωτερικό. Την πρώτη φορά που με είδε να ανεβαίνω τις σκάλες ταράχτηκε. Ταράχτηκα κι εγώ.
Οι γραμμές του μακιγιάζ της κόντραραν τις γραμμές του προσώπου της, χείλη άτσαλα βαμμένα, ρούχα πλούσια, ξιπόλητη, με νύχια γαμψά βαμμένα κόκκινα και δυο σειρές θαμπά μαργαριτάρια γύρω από τον λαιμό της. Ένα άσχημο σκυλί την ακολουθούσε και 5-6 κοκαλιάρες γάτες μπαινόβγαιναν στα πόδια της. Το βλέμμα της είχε μια έπαρση. Σαν να είχε ζήσει κάποτε αλλιώς.
«Συγγνώμη κυρία μου, ποια είστε; Εδώ είναι το σπίτι μου! Θέλετε κάτι;», ρώτησε με καχυποψία.
Της εξήγησα λοιπόν ποια είμαι, κι αφού πείσθηκε -εύκολα μπορώ να πω, προσφέρθηκε να βάλει κι αυτή ένα χεράκι να μεταφέρουμε τα πράγματα πιο γρήγορα στο δώμα της ταράτσας. Έδειξε μάλιστα να με συμπαθεί και ήταν ιδιαιτέρως χαρούμενη που γνώρισα τον γιο της. Η όψη της άλλαξε με μιας και το πρόσωπό της φωτίστηκε μόλις άκουσε το όνομά του.
Σε εκείνη την πρώτη μας συνάντηση μου έδωσε μάλιστα και μια συμβουλή: «Τις φίλες σου κοπέλα μου. Να προσέχεις τις φίλες σου. Θα σου πάρουν τον άντρα»
Κούνησα συγκαταβατικά το κεφάλι, αναρωτήθηκε μήπως ξέρει κάτι που δεν ξέρω και συνέχισα την μετακόμιση. «How do you do?», με ρώτησε ξαφνικά και με ενημέρωσε ότι αν θέλω μπορούμε να συνεννοούμαστε και στα εγγλέζικα μιας και τα μιλάει περίφημα.
Την επόμενη μέρα, κατεβαίνοντας αυτή τη φορά τη σκάλα, η πόρτα του σπιτιού της άνοιξε και πάλι. Ο διάδρομος μύριζε μαραμένα λουλούδια και κάτουρο. Περιτριγυρισμένη από τρεις γάτες και κρατώντας μια γυναικεία πίπα, ρώτησε με το ίδιο σνομπ ύφος: «Συγγνώμη κυρία μου, ποια είστε; Εδώ είναι το σπίτι μου! Μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι;». Χάρηκε πραγματικά όταν της εξήγησα πως από δω και πέρα θα μένουμε μαζί. «Πότε θα έρθεις για καφέ;», με ρώτησε. «Σίγουρα θα έρθεις;», επέμενε σαν να ήξερε ότι της λέω ψέματα. Και πριν συνεχίσω να κατεβαίνω την σκάλα…
«Τις φίλες σου. Να προσέχεις τις φίλες σου κοπέλα μου. Θα σου πάρουν τον άντρα!»
8 το πρωί, 3 το μεσημέρι, 5 το ξημέρωμα, όποτε κι αν ανεβοκατέβαινα τις σκάλες η πόρτα άνοιγε και ο ίδιο διάλογος επαναλαμβάνονταν.
- Ποια είστε κυρία μου; Εδώ είναι το σπίτι μου.
- Μένω στο δώμα από πάνω.
- Αλήθεια; Πότε θα έρθεις για καφέ; Είμαι μόνη μου. Έλα κι εσύ να μείνεις μόνη σου όλη μέρα, να δούμε μπορείς;
-Θα έρθω. Θα έρθω.
- Δε θα έρθεις… Έτσι μου το λες.
- Θα έρθω.
- Τις φίλες σου κοπέλα μου. Να προσέχεις τις φίλες σου. Θα σου πάρουν τον άντρα. How do you do? Τα μιλάω τα Εγγλέζικα εγώ.
Πολλές φορές οργάνωνα επιμελώς την έξοδό μου προσπαθώντας απεγνωσμένα να αποφύγω να ζήσω άλλη μια μέρα της μαρμότας. Σχεδίαζα να τρέξω στις σκάλες και να μη γυρίσω ακόμα κι αν με φωνάξει ή να κατέβω εξαιρετικά σιγά. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν τα κατάφερα. Ούτε να γίνω τόσο σκληρή μπόρεσα, ούτε να περάσω απαρατήρητη.
Κάποιες φορές εμφανίζονταν με μια γαλάζια αρχαιοελληνική φούστα  και στήθη γυμνά. Λευκά μαργαριτάρια κρέμονταν και πάλι ανάμεσα στα στήθη της. Συνεχίζαμε να μιλάμε κανονικά σαν να μην συνέβαινε τίποτα παράξενο.
«Τις φίλες σου κοπέλα μου. Να προσέχεις τις φίλες σου. Θα σου πάρουν τον άντρα».
Ο άντρας της κυρίας Ευτυχίας ήταν μαραγκός από τους λίγους. Τεχνίτης. Αυτός είχε επιμεληθεί το δώμα! Άγιος άνθρωπος, έλεγαν όσοι τον είχαν γνωρίσει. «Όλη μέρα στο εργαστήρι του στο ισόγειο. Τρόχιζε τα ξύλα, τα μόνταρε, στερέωνε τους αρμούς… Και την κυρία Ευτυχία δεν την άφηνε από τα μάτια του!»
«Τις φίλες σου κοπέλα μου. Να προσέχεις τις φίλες σου. Θα σου πάρουν τον άντρα».
Ποιος να ήταν άραγε ο άντρας που της ράγισε την καρδιά; Πόσα χρόνια πριν; Τι σημασία έχει; Μια γυναίκα μπορεί να συγχωρέσει τα πάντα, εκτός απ` το να μην την θέλουν. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. 
Το πρωί της Κυριακής άνοιξε την πόρτα στεναχωρημένη. Αφού συστηθήκαμε μου είπε πως τραβάει η όρεξή της ένα φλιτζάνι ελληνικό καφέ και το δοχείο είναι άδειο. Πρώτη φορά μου ζητούσε κάτι, έτρεξα λοιπόν στο ψιλικατζίδικο και επέστρεψα με τον καφέ στο χέρι. «Σας παρακαλώ κυρία μου. Για ποια με περάσατε; Δεν είμαι ζητιάνα. Γεμάτο είναι το δοχείο με καφέ. Άκου να μου φέρει καφέ…»
Στις καλοκαιρινές διακοπές ο γιος της τσάπισε ολόκληρη την αυλή. Η Ευτυχία είχε θάψει κάπου τα κοσμήματα. Ψάχνω να βρω τι συμβαίνει. Διαβάζω πως στην Ελλάδα  οι ασθενείς με νόσο Αλτσχάιμερ έχουν φτάσει τους 160.000. Σε όλον τον κόσμο αγγίζουν τα 35 εκατομμύρια και αναμένεται να τριπλασιαστούν μέχρι το 2050.
Θυμάμαι την μέρα που έφευγα. Το δωμάτιο είχε αδειάσει κι εγώ δεν της παραδεχόμουν ότι φεύγω. «Πώς όχι; Αφού φεύγεις το ξέρω. Και τώρα εγώ τι θα κάνω;» Παράξενο αλλά ένιωθα κι εγώ ασφάλεια που την είχα, που ήξερα ότι δε θα κοιμηθεί αν δεν γυρίσω σπίτι. 
Κι αν αυτή δεν θυμάται την πρόσκληση για καφέ, εγώ δεν ξεχνάω ότι ποτέ δεν πήγα.",False
"Dar demasiado
“Las raíces de la educación son amargas, pero los frutos son dulces”.
Aristóteles
Siempre que usamos la palabra  “demasiado” es porque algo negativo está sucediendo. Si comemos demasiado nos sentimos mal, si gastamos demasiado nos endeudamos, si amamos demasiado no estamos hablando de amor, sino de codependencia. Demasiado, como adjetivo, significa que excede lo necesario o lo conveniente. Como adverbio significa excesivamente, y ya sabemos que los excesos no son buenos.
Frecuentemente hablamos de los problemas que ocasionan las carencias: “Pobre fulano, es que pasó muchas necesidades de niño” o “es que lo abandonó su madre, le faltó amor”, y cosas por el estilo. Es cierto que las carencias y estrecheces tienen consecuencias, pero ¿y el exceso? Rara vez hablamos o reflexionamos sobre las consecuencias del exceso ¿Qué pasa cuando damos, amamos demasiado? Evidentemente no es algo positivo. Si no es positivo en una pareja, mucho menos a nuestros hijos.
Ellos necesitan que sus padres les pongan límites. Son éstos los que crean una zona segura en la cual podemos transitar. Y, aunque a primera vista no lo parezca, a todos nos gustan los límites porque crean certidumbre. Sí sabes que puedes salir, pero que tienes que regresar a las 9:00 de la noche, de lo contrario no podrás salir durante dos semanas; te queda claro cuál es la regla y la sanción por el incumplimiento de la misma. Ya sabrás si te arriesgas a irte de parranda o no. ¿Cuándo empezar? Los límites deben de ponerse prácticamente desde la cuna; sin embargo, no lo hacemos. Cada uno tiene sus razones, pero reconozcamos que la mayoría de las veces resulta más sencillo comprar el dulce y salir del problema que soportar el berrinche dentro del supermercado y las miradas de pistola de  todos los que nos rodean, fijas sobre nosotros. Educar no es fácil, ya lo dijo Aristóteles.
El hecho de no poner límites a nuestros hijos o no enseñarles a acatarlos tiene muchas repercusiones negativas. Va mucho más allá del berrinche que comentábamos afuera del mercado porque no les compramos un juguete. La ausencia de restricciones, la sobreprotección, el hecho de darles demasiado, son factores para criar hijos con Síndrome del Emperador (o hijos tiranos) y, en algunos casos, esta problemática llega a transformarse en unas historias dolorosas de violencia filio-parental.
Para los padres, aceptar que son víctimas de la violencia filio-parental no es fácil. Como con otros problemas con los hijos, les cuesta trabajo verlo; por lo mismo, lo justifican o lo niegan. Debido a esta negación, es difícil conocer la verdadera dimensión del problema. Si nos basamos en reportes, seguramente será menor a otros tipos de violencia, pero esto no quiere decir que la violencia filio-parental no exista, simplemente significa que los padres no quieren denunciar a sus hijos. Las razones de cada uno son diferentes. Quizá para algunos será por culpa o por sentirse responsables, ya que presentar una denuncia ante la autoridad supone aceptar que se equivocaron en la educación de sus hijos. Para otros será por el mismo miedo que le tienen a sus hijos. No importa, es un tema espinoso.
Martha Alicia Chávez, autora del libro Hijos tiranos o Débiles dependientes, a quien entrevisté, considera que el esfuerzo de los padres por facilitar todo a los hijos es contraproducente:“En mi experiencia profesional he visto que mientras más les dan, más les quieren facilitar la vida, y al darles la vida masticada, más ingratos se vuelven los hijos”.
Ciertamente podemos prevenir y evitar este problema. Se requiere firmeza y educar a los jóvenes desde que están en la cuna. Enseñarles los límites, cumplir los castigos, no sobre protegerlos. Por otro lado, no debemos confundir atención y cariño con la cesión a todos sus caprichos. Una buena educación no tiene que ver con el precio de la escuela que pagamos. Hay que enseñar a nuestros hijos que la felicidad y el cariño no dependen de las cosas materiales, ya que la felicidad, como dijo Mattieu Ricard, no está en el cumplimiento de nuestros deseos, sino en la calidad de nuestras relaciones humanas.
Hace unos meses, Josefina Vázquez Mota me invitó a colaborar en un proyecto sobre este tema. El proyecto, coordinado por la propia Josefina, culminó en el libro Cuando los hijos mandan y en él colaboraron Manuel Mondragón  y Kalb, Arnoldo Kraus, Julia Borbolla, Mariana Di Bella, Laura Peralta, Carlo Claricó y una servidora. El dos de diciembre, el libro se va a presentar a las 19:00 horas en la FIL de Guadalajara, salón 4 Planta Baja; si andan por ahí, me encantaría que pasen a saludar.","El futuro que no tuvimos
Aquí atorados en el largo proceso de desencuentros, rupturas, deslealtades y corrupción que fue minando la esperanza de dignificar y consolidar el régimen democrático del país. Como lo escribe Mauricio Merino en su libro El futuro que no tuvimos, tendríamos que bautizar los últimos años como el periodo del desencanto. Un periodo específico, determinado, cognoscible, comprendido entre el 1 de noviembre de 2003 y el 1 de julio de 2012. Un ciclo fechable que empieza con la ruptura de los acuerdos electorales que dieron origen al IFE autónomo y que termina con el regreso del PRI a Los Pinos. Un ciclo de todo lo que hemos presenciado y padecido desde entonces.
Atrás quedaron los acuerdos sensatos y honestamente comprometidos con la construcción de un nuevo régimen democrático. Atrás quedó aquella “joya de la corona” que fue un IFE creíble, admirado, autónomo. Atrás quedaron los pactos que tenían como objetivo una repartición más justa y más ciudadana del poder. En su lugar han quedado las malas artes y los conflictos. La transición de un sistema de partido prácticamente único a uno en el cual los beneficiarios fueron otros partidos, con sus arcas repletas de dinero público. La polarización de la sociedad producto de los pleitos incesantes entre la clase política. La sensación de que la democracia no ha servido para resolver los problemas del país sino para exacerbarlos. El sentimiento de desamparo ante Tlatlaya e Iguala.
Y la angustia compartida ante la certidumbre de que la vida pública se ha corrompido –sin distinciones ni matices– entre partidos y gobernantes. La desilusión colectiva ante el abandono de las promesas de profesionalización de la gestión pública. Ante la prevalencia de la cercanía, la amistad y las lealtades políticas en el nombramiento de funcionarios públicos. Ante el franco rechazo de los gobiernos a la apertura de toda la información relevante que la creación del IFAI motivó. Ante la opacidad que persiste en la fiscalización del dinero público a nivel federal, estatal o municipal. Sigue la repartición del botín partidario sin consecuencias. Sin efectos. Sin sanciones. He allí la podredumbre del PRD en Guerrero para constatarlo. Los moches del PAN para evidenciarlo. La candidatura a una diputación federal de Arturo Montiel para subrayarlo.
La economía sigue sin crecer lo que debiera. La deuda de la desigualdad social sigue sin ser saldada como podría. Poco a poco vamos cobrando conciencia de que los errores de gestión del gobierno no se han corregido. Las autoridades siguen asignando recursos crecientes a programas politizados que, en lugar de igualar a la sociedad, la hacen más desigual y generan mayores incentivos para la informalidad. Las autoridades siguen gastando el dinero público a manos llenas en medio de fallas, equivocaciones y actos de corrupción tan escandalosos como el de Oceanografía, entre tantos. Todos estos problemas acumulados no han encontrado sanción ni solución. Los partidos se culpan unos a otros, se aprovechan electoralmente de los errores del contrario antes que corregir los suyos. No vemos soluciones de conjunto. No vemos la creación de un sistema completo para rendir cuentas o usar mejor el dinero público o responder a las necesidades de una ciudadanía crecientemente agraviada.
Pero más grave aún es que en este periodo del deterioro democrático la inseguridad se ha implantado como una rutina común. Muertos, heridos, torturados, desa­parecidos, fosas con cadáveres que no conocemos. La macabra puntualidad de la muerte en el Estado de México y en Michoacán y en Tamaulipas y en Guerrero. Mientras tanto, el Estado muestra tanto su poder de fuego como su impotencia frente al crimen que ayudó históricamente a cobijar. Muestra que la corrupción de sus ramas más indispensables –las policías, las Cortes, los Ministerios Públicos– se ha vuelto cosa de todos los días. Queda claro hoy que el desafío principal ya no es sólo salvar a la democracia, sino salvar al Estado; rescatar la capacidad de garantizar la seguridad mínima que México necesita para sobrevivir.
¿Y nosotros qué? ¿Cúal ha sido el papel de los ciudadanos frente a esta descomposición? Como argumenta Merino, ha habido reacciones sociales sin que logremos plantear una ruta alternativa eficaz a la trazada malamente por los partidos. No hemos logrado diseñar una agenda capaz de sacudir a la clase política. Hay una larga lista de heroísmos locales e individuales; de aquellos que han alzado la voz en distintos momentos frente a los abusos de Humberto Moreira y Ángel Aguirre y Eruviel Ávila. Ha habido marchas multitudinarias en distintas latitudes del país que expresan la indignación, el hartazgo, el miedo. Ha habido investigaciones valientes –como las de Mexicanos Primero, México Evalúa, el Instituo Mexicano Para la Competitividad y el CIDE– que generan métodos y conocimientos cada vez más finos para evaluar la disfuncionalidad de la democracia y el deterioro de las instituciones. Ha habido un amplio movimiento a favor de las víctimas y la dignidad y la paz. Ha habido un cúmulo de estudiantes que exigen más de lo que el gobierno les ofrece y no están dispuestos a conformarse. Pero nada ha sido suficiente.
La ruta del deterioro prosigue. Porque ninguno de los que poseen poder quieren abandoner el guión que les permite ejercerlo con impunidad. Porque los actores fundamentales siguen siendo los mismos. Porque el voto para el PRI fue un voto a favor del pasado, pues no es creíble pensar que la sociedad siga creyendo en el futuro que no tuvimos ni tendremos con el PRI en Los Pinos.
Y lo único que queda es seguir exigiendo, seguir la ruta de lo insuficiente para que se vuelva suficiente. Aprovechar las nuevas tecnologías de la información. Demandar libertad, conciencia, respeto. Declarar que estamos hartos de la violencia sin fin, de la falta de respeto a nuestra inteligencia por parte de instituciones como la PGR, de la manipulación mediatica, del control obstinado y corrupto de los partidos políticos, del cinismo de los que creen que pueden engañar a cualquiera, de la falta de horizontes creíbles, del predominio de explicaciones sobre Iguala que no van a ningún lado. Nos queda entonces pasar a la vida activa en todos los planos, en todos los espacios. Recuperar el espacio público que nos ha sido robado. Aprender a ser ciudadanos de veras. Defender la agenda democrática por encima de todo y de todos. Tiene razón Mauricio Merino: Ni un paso atrás. Ni un paso atrás en la construcción del futuro que queremos tener.",False
"God's curse on you!

Listen, Mat! You hadn't come, and I'd gave up hope. But--in the
station--I couldn't go. I'd bought my ticket and everything. But I
got to thinking about you--and I couldn't take the train--I couldn't!
So I come back here--to wait some more. Oh, Mat, don't you see I've
changed? Can't you forgive what's dead and gone--and forget it?

Forget, is it? I'll
not forget 'til my dying day, I'm telling you, and me tormented with
thoughts. Oh, I'm wishing I had wan of them fornenst me
this minute and I'd beat him with my fists 'till he'd be a bloody
corpse! I'm wishing the whole lot of them will roast in hell 'til the
Judgment Day--and yourself along with them, for you're as bad as they
are.

Mat! Well, you've had your say. Now you better beat it.

And
what'll you be doing?

What difference does it make to you?

I'm asking you!

My bag's packed and I got my ticket. I'll go
to New York to-morrow.

You mean--you'll be doing the same again?

Yes.

You'll not! Don't torment me with that talk! 'Tis
a she-divil you are sent to drive me mad entirely!

Oh, for Gawd's sake, Mat, leave me alone!
Go away! Don't you see I'm licked? Why d'you want to keep on kicking me?

And don't you deserve the worst I'd say, God
forgive you?

All right. Maybe I do. But don't rub it in. Why ain't you done
what you said you was going to? Why ain't you got that ship was going
to take you to the other side of the earth where you'd never see me
again?

I have.

What--then you're going--honest?

I signed on to-day at noon, drunk as I was--and she's sailing
to-morrow.","Make haste, my son, the hour is waxing late,
     The night is cold, methinks our sheep await.


     Nay gran'ther, I would liefer tarry here.
     The town is gay, the inns are full of cheer.


     But there our duty lies, the wind grows cold!
     Come, let's away and put the sheep in fold.


     Nay, Simeon, wait! What means this crowd of men
     And women here in peaceful Bethlehem?


     Herod the King hath issued a decree
     That each and all his subjects taxèd be;
     And every one who in this town saw light
     Must here return and register tonight.
     From all Judea, aye, from th' distant land,
     Each Bethlehemite must come at his command.


     The town is full of people, great and small,
     Each inn is crowded to its very wall.


     But come, we're wasting time, 'tis very late.
     Make haste, my son, I know the flocks await!


     Thou speakest true, though I would rather stay,
     Our duty calls, so to the hills, away!

     My inn is crowded to the doors. The heat
     Is stifling, but out here the air is sweet.



     The bright stars twinkle with mysterious light,
     Methinks there's something strange about the night.

 Some strange, unearthly voice seems calling me,
     Methinks this night portends great things to be.

     Hail, hostess of the inn, my cousin here
     Hath lodgings at your inn. We'd seek its cheer.

     Enter within. My guests tonight are gay
     And fain would turn this winter's night to day.

     Oh, mother, hark! There's music in the inn!


     'Tis not for us--their noise and merry din.


     Our little town is crowded, joyous, gay.


     So many travelers came this way today.


     The night is chill and cold, I much do fear
     The little sheep will shiver by the mere.


     Too cold it is for thee, I fear, in truth,
     Return and get thy cloak, my little Ruth.
     We'll wait for thee upon the little hill.




(_He wraps his cloak around her and seats her on the bench or stool in",False
"Έχω γεμίσει μια λεκάνη με νερό και μέσα της πλέουν χάρτινα καραβάκια. Σύντομα το χαρτί θα ποτίσει κι αυτά θα αρχίσουν να διαλύονται. Όχι δεν μπορώ να περιμένω. Μπήγω τον δείκτη κατακόρυφα και τα φτάνω στον πάτο. Ναυάγιο. Όπως ακριβώς συνέβη και με την Διακομματική που συνεδρίασε για τα debate. Εξεπλάγη κανείς με την έκβαση των διαπραγματεύσεων; Το θεωρώ απίθανο. Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά που οι πολιτικοί αρχηγοί συμπεριφέρονται σαν μαθητές της Γ' Λυκείου οι οποίοι δεν μπορούν να συμφωνήσουν ποιος προορισμός είναι καλύτερος για πενταήμερη. Δεδομένης της διάρκειας αυτής της προεκλογικής περιόδου, η αντίδρασή τους είναι αναμενόμενη. Η σύγχυση οδηγεί σε απανωτά επικοινωνιακά φάουλ. Μόνο που δεν υπάρχει διαιτητής για να τα σφυρίξει. Μικρή σημασία έχει. Στον αγώνα των εντυπώσεων τα συνθήματα αντί να ακούγονται από την κερκίδα, τα φωνάζει ο πάγκος.
Βουτάω τα χέρια στο νερό και βγάζω έξω τα βρεγμένα καραβάκια. Τα στεγνώνω και τα αλέθω ώστε να γίνουν ένας ωραίος χαρτοπολτός. Κι όπως παρατηρώ τις λεπίδες να σκίζουν το χαρτί, σκέφτομαι πως η ασυνεννοησία που διακρίνει τα κόμματα έχει εξαπλωθεί σαν γρίπη και στους πολίτες. Και είναι κρίμα γιατί αυτές οι εκλογές θα μπορούσαν να είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να συμφωνήσουμε στα βασικά. Πάρτε για παράδειγμα τις λίστες Επικρατείας και συγκεκριμένα την επιλογή του Πύρρου Δήμα. Ένα από τα επιχειρήματα που ακούστηκε αρκετά ήταν πως ""Δεν είναι πολιτικός"". Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Τόσο ώστε να ανατρέξω στο site της Βουλής και να συγκεντρώσω στοιχεία για την επαγγελματική ιδιότητα των βουλευτών της ΙΓ' περιόδου. Ας δούμε λοιπόν ποιος μπορεί να είναι ή να θεωρείται πολιτικός.
Δεν ξέρω τι εντύπωση σας δημιουργήθηκε βλέποντας την λίστα. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε αντί της επαγγελματικής ιδιότητας, να επικεντρωθώ στις σπουδές των βουλευτών. Ποιο είναι πιο σημαντικό; Απάντηση δεν έχω. Όπως επίσης δεν έχω δύο επιπλέον ώρες για να το κάνω. Όσο περίπου δηλαδή μου πήρε για να συγκεντρώσω τα ανωτέρω στοιχεία. Μπορείτε εάν ενδιαφέρεστε, να ρίξετε μια ματιά μόνοι σας εδώ. Αξίζει όμως να σημειωθεί πως στο top 3 βρίσκονται οικονομολόγοι, γιατροί και δικηγόροι. Είναι αστείο, σχεδόν ξεκαρδιστικό, εάν αναλογιστείτε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η οικονομία, η υγεία και η δικαιοσύνη σε αυτή την χώρα. Από την άλλη, έτσι επιβεβαιώνεται πως τα μεγαλύτερα κακουργήματα κατ' επάγγελμα τελούνται.
Αλλά ας γυρίσουμε πίσω στο αρχικό ερώτημα. Συμφωνούμε πως αυτές οι επαγγελματικές ομάδες κάνουν για πολιτικοί; Κι αν όχι, ποια λείπει; Ένας κτηνοτρόφος, ένας αρχαιολόγος, ένας τεχνικός δικτύων; Εν τέλει, είναι το επάγγελμα το βασικό κριτήριο με το οποίο θα πρέπει κανείς να αξιολογεί τις ικανότητες εκείνου που πολιτεύεται; Κάποιος ίσως υποστηρίξει πως οι αγνές προθέσεις και η διάθεση για προσφορά μπορούν να γίνουν τα χέρια που θα αφήσουν δάφνες στους ώμους του πολιτικού. Εγώ πάλι πιστεύω πως είναι ένας συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Είναι σαν το κουτσό που πηδάς από κουτάκι σε κουτάκι. Δεν φτάνει να ισορροπείς στο ένα πόδι. Πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος και να διαλέξεις την πορεία που θα ακολουθήσεις αν θες να φτάσεις από το 1 στο 10 όρθιος.","Τα τελευταία 3 χρόνια ο ξάδελφός μου που ζει και εργάζεται στην Ισπανία σχεδόν με παρακαλάει να τον επισκεφθώ, αλλά τον αντιμετωπίζω σαν δίαιτα. Από Δευτέρα. Πριν ένα μήνα περίπου όμως μου ανακοίνωσε πως φεύγει για μόνιμα στην Ελβετία και τώρα ήταν η τελευταία μου ευκαιρία να δω την Μαδρίτη από κοντά. Κάπως έτσι το πήρα τελικά απόφαση και μπήκα στο αεροπλάνο. Στην ερώτησή του ""πού θες να πάμε"", η απάντησή μου ήρθε με ερωτηματικό. ""Τι αγώνα έχει σήμερα;"". Παρόλο που απεχθάνομαι την Real, μου ήταν αδιανόητο να βρίσκομαι Μαδρίτη και να μην πάω να δω έναν αγώνα στο Santiago Bernabeu. Είναι σαν να έρχεσαι Ελλάδα κα να μην πας στην Ακρόπολη. Και τα δύο ανοιχτά, ευάερια, ευήλια.
Πατώντας το πόδι μου σε μαδριλένικο έδαφος, πήραμε κατευθείαν το μετρό για το στάδιο να κόψουμε εισιτήρια. Μαζί, μου κόπηκε κι η ανάσα. Ένα εισιτήριο για το τελευταίο διάζωμα τέλος Θεού-αρχή ουρανού, κόστιζε πενήντα ευρώ κι αυτό για αγώνα με την Rayo Vallecano. Έχοντας πετάξει 3,5 ώρες και με το σακ βουαγιάζ να μου κόβει τον ώμο από το βάρος, έκανα το πορτοφόλι μου πέτρα και τα έδωσα. Παράλληλα κι εντελώς αυθόρμητα, άρχισα να φαντασιώνομαι εναλλακτικούς τρόπους εφαρμογής του στέμματος της βασίλισσας στον Μουρίνιο.
Το απόγευμα με βρήκε έξω από το στάδιο μονάχη καθότι το μοναδικό τόπι που ενθουσιάζει τον ξάδελφο είναι του πειρατή στο ""Η Αλίκη στο Ναυτικό"". Έκανα μια αναγνωριστική βόλτα αν και δύσκολο μιας και ο χώρος ήταν κατάμεστος από ανθρώπους όλων των ηλικιών. Ανδροπαρέες με κανά δυο γυναίκες μαζί για ξεκάρφωμα, αστυνομικοί πάνω στα άλογα, οικογένειες με τα παιδιά τους, τα οποία οι περισσότεροι είχαν ντύσει με την εμφάνιση του Ronaldo. Τα λυπήθηκα σε σημείο που εάν γνώριζα ισπανικά θα καλούσα αμέσως την πρόνοια ή έστω κάποια κοινωνική λειτουργό.
Στην είσοδο του γηπέδου, υπεβλήθη στον εξευτελιστικό έλεγχο να μου κοιτάξουν απλώς το εισιτήριο. Κοντοστάθηκα για λίγο, κοίταξα τον υπεύθυνο γεμάτη απορία μιας κι είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά για μπαλαμούτιασμα από το ασφυκτικά γεμάτο μετρό νωρίτερα αλλά τίποτα. Κανένα σημείο αντίδρασης από μεριάς του οπότε προχώρησα ήσυχα προς τη θέση μου.
Με το σφύριγμα του διαιτητή και πριν προλάβουν να συμπληρωθούν 20 δευτερόλεπτα, ο Casillas έκανε μια απόκρουση λες και έπαιζε βόλεϋ και ο Michu άνοιξε το σκορ. Oι οπαδοί των μελισσών που βρίσκονταν στο πέταλο στα αριστερά μου ξεσάλωσαν. Μαζί κι εγώ. Η κοπέλα δίπλα μου κοκάλωσε κι ο κύριος που καθόταν δεξιά μου κόντεψε να πνιγεί με τα κυάλια του. Μόλις αντιλήφθηκα την επικινδυνότητα της κατάστασης, συνηθισμένη από τα ελληνικά γήπεδα, μαζεύτηκα μονομιάς μα αυτοί δεν μου έριξαν ούτε μια λοξή ματιά. Ο αγώνας συνεχίστηκε σχεδόν αδιάφορα. Η Real έμοιαζε υπνωτισμένη και το ίδιο φαντάζομαι είχε πάθει κι ο εκφωνητής αφού δεν ακούστηκε ούτε όταν ο Μουρίνιο έκανε αλλαγή τον Ozil.
Στο γκολ της ισοφάρισης από τον Ronaldo, οι διπλανοί μου πήραν το αίμα τους πίσω και το δικό μου ανέβηκε στο κεφάλι. Ξεκίνησα τα γαλλικά με αναφορές στην ανατομία της γυναίκας που έφερε στον κόσμο τον Μουρίνιο. Μετά ήρθε και το γκολ από τον Higuain. Tότε συνειδητοποίησα πως η κοπέλα στα αριστερά μου έτρωγε πασατέμπο και κάθε τσίκι-τσίκι προκαλούσε επικίνδυνες δονήσεις στα μηνίγγια μου. Στο ημίχρονο, ένιωσα λες και είχα πάει σε πικνικ. Όπου και αν κοίταζα, έβλεπα αλουμινόχαρτα να ξεδιπλώνονται και να φανερώνουν σάντουιτς. Στην επανάληψη, ο διαιτητής πήρε πάνω του την απόφαση και μέτρησε το δεύτερο γκολ του Michu αφού η μπάλα είχε περάσει την γραμμή του τέρματος, ενώ λίγο αργότερα έδειξε δεύτερη κίτρινη κάρτα στον Di Maria και αποβλήθηκε. Τότε ήταν που ήρθα τόσο κοντά στο Θεό όσο δεν κατάφερε το κατηχητικό. Προσευχήθηκα να μην μπει παραπάνω από μία κερκίδα στο γήπεδο για να τον κυνηγήσει. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο, μιας και οι άνδρες της ιδιωτικής ασφάλειας με τα φλούο γιλέκα είχαν πάρει θέση περιμετρικά του γηπέδου γονατίζοντας λες και χτύπαγαν παλαμάκια σε ζεϊμπέκικο. Τελικά δεν έγινε τίποτα. Η πολιτισμένη ατμόσφαιρα σε σημείο αρρωστημένου savoir vivre επικράτησε μέχρι το τέλος του παιχνιδιού. Ένα παιχνίδι, που ασχέτως πόσες σαδομαζοχιστικές επιθυμίες μού ξύπνησε, είχε ωραίο ποδόσφαιρο και πολλά γκολ (6-2).
Και τώρα που τα γράφω όλα αυτά, ξημερώνει Κυριακή. Μια Κυριακή που εκτός από υπουργικό συμβούλιο και εφεδρεία, έχει και τον αγώνα Ολυμπιακού-ΠΑΟΚ και πραγματικά αναρωτιέμαι βλέποντάς τον τι θα μου λείπει περισσότερο από τον αγώνα Real-Rayo Vallecano. Το καλό ποδόσφαιρο ή η πολιτισμένη ατμόσφαιρα;",True
"La pizzera de Nápoles
He leído estos días Ieri, oggi e domani, la autobiografía de Sophia Loren: un libro bien escrito —ignoro quién habrá sido el negro, o anónimo autor material del asunto— que pasa revista a la vida y las películas de esta bellísima octogenaria napolitana que, durante medio siglo, encarnó en las pantallas el prototipo de la mujer italiana, con ese matiz espléndido que la generación de mi abuelo, y la de mi padre en su juventud, aún definían como una mujer de bandera. Y debo decir que la lectura de ese libro sereno y agradable me ha proporcionado momentos de intenso placer. De sonrisa cómplice y agradecida.
Tengo una antigua y entrañable deuda con Sophia Loren —La Venus latina, en buena definición de mi amigo Ignacio Camacho—, y a menudo esa deuda sale a relucir en casa Lucio, cuando Javier Marías y yo, durante alguna cena, mientras él despacha con parsimonia su habitual filete empanado, pasamos revista a las mujeres que marcaron nuestra infancia y nuestros primeros recuerdos cinematográficos. Y por encima de casi todas —Kim Novak, Grace Kelly, Lauren Bacall, Maureen O’Hara, Silvana Mangano, principalmente Ava Gardner— figura siempre Sophia Scicolone, de nombre artístico Lazzaro, primero, y Loren, al fin. Supongo que eso no resulta fácil de comprender para cinéfilos de reciente generación, más a tono con señoras plastificadas y pasteurizadas tipo angelina Jolie o Nicole Kidman; pero quien de niño o jovencito haya visto a Sophía Loren salir del mar con la blusa mojada en La sirena y el delfín o bajar de un autobús por la ventanilla en Matrimonio a la italiana, sabrá perfectamente a qué me refiero. El matiz de pisar fuerte y de poderío. La muy abrumadora diferencia.
Me ha gustado mucho que, en su autobiografía, Sophia Loren haya dedicado un largo párrafo a la película que, de la mano de Vittorio de Sica, supuso su lanzamiento como estrella del cine italiano. Se trata de El Oro de Nápoles, que siempre consideré una obra maestra, donde protagoniza el episodio de la bellísima donna Sofia la Pizzaiola —“Venite, venite a fa’ marenna! Donna Sofia ha preparato ‘e briosce!”—, que hace creer a su marido que ha perdido en la masa de la pizza el anillo que realmente olvidó en casa del amante. No es de extrañar que aquella interpretación espléndida, llena de humor, erotismo y picardía, cautivara a los espectadores y los dejase atornillados a aquella mujer durante medio centenar de películas más. Descubrí a la Pizzaiola mucho más tarde, junto con Peccato che sia una canaglia, que aquí se tradujo como La ladrona, su padre y el taxista —esa extraordinaria secuencia de Vittorio de Sica haciéndose amo de la comisaría y pidiendo café para todos—; y el niño y el jovencito boquiabiertos ante la pescadora griega de esponjas de La sirena y el delfín, la amante sin esperanza de La llave o la guerrillera española de Orgullo y Pasión comprendieron, de ese modo, que esa hembra espléndida de 1.74 m. de estatura sin tacones, que desbordaba la pantalla con sus ojos almendrados y su contundente anatomía, era también una actriz formidable, con un sentido del humor y unas cualidades interpretativas fuera de serie; que le fueron reconocidas, en la cima de su carrera, por el Oscar con que la Academia de Cine norteamericana premió su soberbia interpretación en La Ciociara, que en España, como ustedes saben, se tituló Dos mujeres.
Por todo eso, leyendo con sumo placer el libro de que les hablo, he recordado, y también me he recordado a través de sus páginas y las películas que en ellas se mencionan, incluida Pane, amore e…: aquel film delicioso donde el brigada de carabineros Antonio Carotenutto —otra vez un formidable Vittorio de Sica— baila el mambo con donna Sofia la Pescadera en una de las escenas más graciosas e inolvidables del cine de humor italiano. Y, puestos a recordar, he rememorado también mi mejor recuerdo personal relacionado con Sophia Loren: cuando en cierta ocasión, al ir a subir a mi habitación del hotel Vesuvio de Nápoles, ella apareció en el ascensor, vestida de rojo, bellísima a sus entonces setenta y cinco años, dejándome estupefacto y paralizado como un imbécil, obstaculizándole el paso, hasta que me sonrió, y entonces reaccioné al fin apartándome a un lado con una excusa; y entonces ella pasó por mi lado, muy cerca, para alejarse por el vestíbulo del hotel, espléndida, gloriosa, eterna como en sus películas. Y por un instante sentí deseos de aullar a la luna como un coyote. Como hacía Marcelo Mastroianni mientras Mara, la chica de la piazza Navona, se quitaba las medias en Ayer, hoy y mañana.","Telenovela estacionada
La entusiasta participación de los principales líderes y gobernantes del PRD en la clausura de la primera parte de la telenovela de Enrique Peña Nieto demuestra una vez más que este partido ha renunciado a cualquier intención de fungir como contrapeso ante la consolidación autoritaria. Flanqueado por Silvano Aureoles y Miguel Barbosa como sus guardaespaldas, y con los automóviles de lujo de la oligarquía nacional acomodados por Miguel Ángel Mancera en la plancha del Zócalo capitalino, el nuevo emperador pudo pronunciar su vacuo discurso sin interrupción o protesta alguna.
Los poderosos están de plácemes con la aparente victoria de su “revolución cultural”, al estilo de Mao Zedong, que prohíbe, margina y reprime cualquier expresión de descontento social o cuestionamiento al poder. En su discurso con motivo de la presentación de su Segundo Informe de Gobierno, el personaje que se ostenta como el presidente de la República en nuestra propia versión torcida de House of Cards indicó que precisamente el eje vertebral de la segunda parte de su programa estelar será lograr “un cambio de actitud, de mentalidad, un cambio cultural”.
El consejero presidente del Instituto Nacional Electoral (INE), Lorenzo Córdova, ya había adelantado hace semanas uno de los ejes centrales del proyecto ideológico de Los Pinos. El vocero del régimen en materia electoral aclaró que el principal problema con la democracia mexicana no sería el deficiente funcionamiento de las autoridades electorales, sino la falta de “confianza” de la población en estas instituciones disfuncionales, así como la resistencia de los actores políticos a asumir y “aceptar su derrota”.
El mensaje es meridianamente claro. Al régimen no le bastan las “victorias” legislativas del primer tercio del sexenio actual. Para ellos no es suficiente tapar los ojos, encintar la boca y amarrar las manos de sus adversarios. También habría que arrodillar y humillar a los críticos obligándolos a asumir su “derrota” jurando lealtad eterna al nuevo rey. Se busca pasar de la “vieja” cultura de la crítica ciudadana y el cuestionamiento al poder a una “nueva” cultura de obediencia civil y de abyección frente a los poderosos.
‘‘Valoro que dos representantes de la izquierda mexicana conduzcan los trabajos de ambas cámaras en el Congreso de la Unión. Su presencia en este acto republicano reafirma la vocación democrática, nuestra condición de madurez y de civilidad política, y de normalidad democrática’’, señaló con absoluto cinismo e hipocresía el Frank Underwood mexicano la semana pasada en Palacio Nacional.
Es importante recordar que la autoalabanza televisada que organizó Peña Nieto no cuenta con ningún respaldo legal ni tiene carácter republicano alguno. La única obligación del presidente de la República es entregar el informe por escrito al Congreso de la Unión. Si el ocupante de Los Pinos realmente tuviera “vocación democrática”, hubiera acudido personalmente al Congreso para escuchar los posicionamientos de los partidos de la oposición y dialogar con sus adversarios. Peña Nieto también tendría que aceptar el reto ciudadano reiterado desde hace meses de afrontar un debate en vivo y sin teleprompter con la sociedad sobre las “reformas estructurales”, y responder favorablemente a la petición generalizada de someter la reforma energética a una consulta popular.
Pero para el régimen la mejor forma en que un político puede demostrar su “madurez” y su gran “civilidad” es negociando bonos, cargos y componendas atrás de puertas cerradas. Mientras, en público los dirigentes de la oposición “moderna” cierran la boca y aplauden de pie al gran líder. Aquello es precisamente el modus operandi tanto de los sistemas burocrático-autoritarios del viejo bloque soviético como del sistema clepto-privatizado enarbolado hoy por Washington.
El comportamiento de Aureoles, Barbosa, Mancera, Graco Ramírez y Arturo Núñez tampoco tiene nada que ver con la “izquierda”, sino todo lo contrario. Su subordinación al poder del dinero y la represión implica el desplazamiento de cualquier compromiso ético con la sociedad por un “pragmatismo” absolutamente corrupto y traidor.
La conversión de la Plaza de la Constitución en un gran estacionamiento de autos de lujo blindados constituye la viva imagen de la “utopía” neoliberal de quienes hoy nos malgobiernan. Solamente faltaría agregar algunas bailadoras haciendo table dance agarradas del asta-bandera para completar la “revolución cultural” priista con los elementos centrales de la “victoria cultural” panista.
El camino actual nos lleva a un país totalmente estacionado, un país donde todos los espacios, las instituciones y los intereses públicos estarán ocupados por los intereses más retrógrados y excluyentes. Urge encender el motor y echar a andar al México profundo conocido internacionalmente por su gran dignidad, entereza y conciencia.",False
"O Γιώργος Παπανδρέου είχε επενδύσει στο πρόσωπο του Hλία Mόσιαλου πριν ακόμα πάρει τα ηνία της πρωθυπουργίας. Ήταν το δυνατό του ""χαρτί"" για τον πολύπαθο τομέα της υγείας, που έφερε από το Λονδίνο, με μεγάλη εμπειρία στον χώρο, τελικά όμως, αφού τον άφησε το πρώτο διάστημα στον..."" πάγκο'"" να εγκλιματιστεί στην ελληνική πραγματικότητα, του ανέθεσε έναν τομέα που προφανώς χρειαζόταν περισσότερο την εξυγίανση.
Καθηγητής της πολιτικής της υγείας και Διευθυντής του Κέντρου Οικονομικών της Υγείας στο London School of Economics, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έχει έναν τρόπο να λέει τα πράγματα με το όνομα τους που μοιάζει κυνικός. Ίσως γιατί δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός κι αυτό πολλές φορές προκαλεί αμηχανία και στους συναδέλφους του και στους δημοσιογράφους που συνομιλούν μαζί του.
Mε αυτόν τον τρόπο μίλησε και χθες στα μέλη του KTE της Bουλής, όπου τους παρουσίασε τις προτάσεις του για την δημόσια τηλεόραση.
Eίπε λοιπόν ο υπουργός αυτό που λέει o αγανακτισμένος λαός στα καφενεία και όχι μόνο.
""Η ΕΡΤ είναι κτήμα όλου του ελληνικού λαού. Ο λαός πληρώνει ειδικό φόρο. Χρειάζεται πρόγραμμα ποιοτικό και ανταγωνιστικό που να απευθύνεται σε όλους τους πολίτες. Να υπάρχει απόλυτη διαφάνεια και όσον αφορά τη χρήση των χρημάτων του ελληνικού λαού και την ανάθεση προγραμμάτων και την αξιολόγηση του προσωπικού. Δεν μπορεί μια χώρα σαν την Ελλάδα να έχει 6 κρατικά κανάλια και 19 περιφερειακούς σταθμούς, 20 σταθμούς αναμετάδοσης, 3 σταθμούς στη Θεσσαλονίκη και 5 σταθμούς εθνικής εμβέλειας"", 
Kαι αυτές οι δηλώσεις προκάλεσαν την έκρηξη των βουλευτών του κόμματος του, που δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοιες εξομολογήσεις.
Πρώτος αντέδρασε ο Aπόστολος Kακλαμάνης ο οποίος ως παλιός υπενθύμισε στον... νέο που είναι βουλευτής Επικρατείας: ""Mη ξεχνάς ότι απευθύνεσαι σε εκλεγμένους βουλευτές"".
O πρώην Πρόεδρος της Bουλής του έκανε και δυο ακόμα παρατηρήσεις: α) Γιατί έδωσες συνέντευξη για τις αλλαγές που σκοπεύει να κάνει στην EPT πριν μιλήσεις με τους βουλευτές και β) Γιατί μίλησες πρώτα σε ιδιωτικό κανάλι, ""σε είδα δυο φορές στον ΣΚΑΪ και όχι στην EPT, την μόνη άμυνα στην αυθαιρεσία των ιδιωτικών MME"".

Aκολούθησε ο Tηλέμαχος Xυτήρης, που είχε μέχρι πρότινος την EPT υπό την εποπτεία του και από τα λεγόμενα του διαπιστώνει κανείς εύκολα ότι το πήρε προσωπικά.
""Με το θέμα της ΕΡΤ προσβάλλατε εμένα και τον κ. Γερουλάνο. Είπατε για κομματικοποίηση από ποιόν; Από τον προηγούμενο υπουργό; Από την προηγούμενη διοίκηση της ΕΡΤ; Κακώς κλείνει η ΕΤ1 σε περίοδο κρίσης. Eίχαμε έτοιμες για υπογραφές τις συμβάσεις με το Μέγαρο Μουσικής, θέατρα και μουσικές σκηνές για να καλυφθεί το πολιτιστικό πρόγραμμα. Μιλάς για τους εργαζόμενους αλλά πώς θα τους αξιολογήσεις όταν πολλοί απ αυτούς ήταν μέχρι και οκτώ χρόνια στο ""ψυγείο""; Το ξέρεις ότι έχουν υποστεί δυο περικοπές με το ""κούρεμα"" των δημοσίων υπαλλήλων και μετά με το ""κουρέμα"" στις ΔΕΚΟ, χωρίς μάλιστα να είναι ΔΕΚΟ; Λες για τα οδοιπορικά αλλά η ΕΡΤ έχει υποχρέωση από το Σύνταγμα να τρέχει παντού και να μεταδίδει αυτά που δεν μεταδίδουν οι άλλοι, π.χ το πρωτάθλημα πόλο των γυναικών. Ποιος ζήτησε το κλείσιμο της ΕΡΤ; Ο κ. Προβόπουλος και η κ. Μπακογιάννη και πέρασε το δικό τους. Καμία τρόικα δεν το είχε ζητήσει"".
Tην σκυτάλη πήρε τότε η Mιλένα Aποστολάκη.
""Είμαστε δυο χρόνια κυβέρνηση και πρέπει να πάψουμε να λέμε τι σκάνδαλα βρήκαμε και να ασκήσουμε πολιτικές. Να μας πεις τι θα κάνεις; Καταγγέλεις με όσα μας λες τον Γερουλάνο;""
O Hλίας Mόσιαλος δεν έχασε την ψυχραιμία του, ούτε το χαμόγελο του -ιδιότυπο χαρακτηριστικό του εκπροσώπου- που δύσκολα ξεχωρίζεις αν είναι σαρκαστικό ή δείγμα ότι παραμένει cool και αποφασισμένος να μην ενδώσει σε πιέσεις που καθιστούσαν εγκλωβισμένους τους προκατόχους του. 
""Δεν πυροβολώ κανέναν. Υπάρχει συνέχεια στην κυβερνητική πολιτική. Αλλά αφού όλοι παραδεχόμαστε πως έχουμε φτάσει στο και 5 πρέπει να προχωρήσουμε. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να δείξουμε αποφασιστικότητα και στη λήψη και την εφαρμογή των αποφάσεων. Το πολύ το κυρ ελέησον το βαριέται και ο παπάς"".
Kαι μια συμβουλή από τον κύριο Mόσιαλο προς τους κυβερνώντες την χώρα τούτη:
"" Η διακυβέρνηση της χώρας σημαίνει ότι παίρνω δύσκολες αποφάσεις με βάση το δημόσιο και όχι το ατομικό συμφέρον"" !!!","Είναι γνωστό πως η Apple ανοίγει νέους δρόμους στην τεχνολογία με τα προϊόντα της. Τελευταία μάθαμε πως μπορεί να εξαφανίσει πολύ περισσότερους. Το πρόβλημα που προέκυψε με τους χάρτες στο νέο iOS6 μπορεί να σε ταξιδέψει παρά τη θέλησή σου, ή και χωρίς να το καταλάβεις. Πάρκα εμφανίζονται ως αεροδρόμια, πόλεις αλλάζουν ήπειρο και μουσεία επιπλέουν σε ποτάμια. Η έντονη κριτική που δέχθηκε η εταιρία, οδήγησε τον Tim Cook να δημοσιεύσει γράμμα στο οποίο απολογείται και μάλιστα προτείνει προσωρινά την χρήση ανταγωνιστικών υπηρεσίων. Σε έναν ιδανικό κόσμο, τα παράπονα θα είχαν δύο αποδέκτες: την Apple και την Google, καθώς οι δύο πλευρές δεν κατάφεραν να έρθουν σε συμφωνία για τους όρους αδειοδότησης της υπηρεσίας πλοήγησης με φωνητικές οδηγίες κι έτσι φτάσαμε σε αυτό το σημείο.
Παρόλα αυτά, το πρόβλημα με τους χάρτες δεν φαίνεται να λειτούργησε αποτρεπτικά για τους καταναλωτές. Περισσότερες από 100 εκατομμύρια συσκευές χρησιμοποιούν πλέον το νέο iOS6 που κυκλοφόρησε στις 19 Σεπτεμβρίου, ενώ οι παραγγελίες του iphone5 ξεπέρασαν τα 2 εκατομμύρια μέσα σε 24 ώρες. Τα νούμερα είναι εντυπωσιακά και κάπου μέσα σε αυτά, βρίσκεται και η Ελλάδα. Και σίγουρα αρκετά email παραπόνων σχετικά με το νέο λογισμικό είχαν ελληνικό όνομα για υπογραφή. Ακούγεται προκλητικό να ασχολείται κανείς με τέτοια θέματα σε μια χώρα το χρέος της οποίας μπορεί να αποπληρωθεί εάν πωληθεί η Apple και να μας μείνουν και ρέστα; Ίσως, αλλά κακώς. Τα συμπεράσματα δεν βγαίνουν μόνο στις αποχρώσεις του iphone, άσπρο και μαύρο. Υπάρχει και μια τρίτη, η οποία έχει κάθε δικαίωμα να προβληματίζεται και να παραπονιέται. Αναφέρομαι στους ανθρώπους με προβλήματα όρασης.
Το ζήτημα εμφανίστηκε αμέσως μετά την αναβάθμιση σε iOS6. Και επειδή είναι καλό να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το συγκεκριμένο ακούει στο Αλέξανδρος. Πρόκειται για την αυτοματοποιημένη ελληνική φωνή που χρησιμοποιείται στο Voice Over του iphone και η οποία στο νέο λογισμικό δεν είναι καθαρή και κατανοητή. Οι λέξεις κόβονται στην μέση ενώ η προφορά και ο τονισμός είναι ανακριβείς με αποτέλεσμα να καθίσταται αδύνατη η ανάγνωση και υπαγόρευση κειμένων. Με άλλα λόγια, το iphone, που εκτός των άλλων αποτελεί βασικό εργαλείο ανάγνωσης βιβλίων και εφημερίδων για αυτήν την μερίδα Ελλήνων καταναλωτών, αχρηστεύεται.
Το πρόβλημα εντοπίστηκε από τον κύριο Σπύρο Σκορδίλη, ο οποίος είναι μέλος στην λίστα αλληλογραφίας Orasis. Μαζί με άλλα μέλη, την αμέσως επόμενη μέρα της κυκλοφορίας του iOS6, επικοινώνησαν με την Αpple γνωστοποιώντας και περιγράφοντας την κατάσταση. Η ανταπόκριση της εταιρίας ήταν άμεση αλλά όχι αποτελεσματική. Αφού ευχαρίστησαν για το feedback κι ενημέρωσαν πως το θέμα προωθήθηκε στο αρμόδιο τμήμα, δεν έδωσαν σαφή απάντηση για το πότε θα υπάρξει κάποια αναβάθμιση που θα διορθώσει το πρόβλημα. Βέβαια, είναι λογικό. Η ελληνική αγορά είναι τόσο μικρή όσο το κεφάλι μιας καρφίτσας. Ακόμη μικρότερο είναι το ποσοστό των Ελλήνων καταναλωτών με προβλήματα όρασης. Πιθανώς εάν συνέβαινε κάτι ανάλογο στην αμερικανική αγορά, ο Tim Cook να δημοσίευε ένα ακόμη απολογητικό γράμμα και η λύση να βρισκόταν πιο γρήγορα. Αλλά ας αφήσουμε τέτοιου είδους σενάρια. Μας φτάνουν αυτά για τα 600 δισ. των ομογενών.
Ο κύριος Σκορδίλης επανήλθε με δεύτερο email προτείνοντάς τους εναλλακτική, για την οποία μάλιστα, όπως έγραψε, είναι διατεθειμένοι να την κατεβάσουν ως εφαρμογή επί πληρωμή. Εφόσον η εταιρία δεν δεχόταν να επαναφέρει την προηγούμενη λειτουργική έκδοση του Αλέξανδρου που υπήρχε στο iOS5, μία γυναίκα μόνο θα μπορούσε να δώσει την λύση: η Μελίνα. Η Μελίνα είναι κι αυτή μια αυτοματοποιημένη ελληνική φωνή που χρησιμοποιείται στο Voice Over στο Mountain Lion, ένα από τα λειτουργικά συστήματα για Mac, η οποία δεν έχει εμφανίσει προβλήματα. Και αυτή τη φορά όμως, η απάντηση της Apple ήταν η ίδια. Το θέμα προωθήθηκε στο αρμόδιο τμήμα προς εξέταση.
Ο Steve Jobs είχε δηλώσει κάποτε σε ένα περιοδικό πως δεν μπορείς να ρωτάς τους πελάτες τι θέλουν και μετά να προσπαθείς να τους το δώσεις. Μέχρι να το έχεις έτοιμο, θα θέλουν κάτι καινούργιο. Τι γίνεται όμως όταν οι πελάτες σού λένε από μόνοι τους τι θέλουν κι εσύ δεν το δίνεις; Επιμένεις. Εάν θέλετε κι εσείς να βοηθήσετε, μπορείτε να στείλετε email στην Apple ζητώντας να επιλυθεί το πρόβλημα, πατώντας εδώ.",False
"Hurrah, hurrah, for Santa Claus so dear,
           Sure, it was a happy night,
           The best one in the year.
       And we'll be marching on Christmas.

     Nora got a picture-book, Melissa got a rake,
     Every Mulligan on deck got oranges and cake,
     Got a bag of candy, too--and got the stomachache,
       But we'll be marching on Christmas.

       Hurrah, hurrah, the Mulligans are here,
       Hurrah, hurrah, for Santa Claus so dear,
           Sure, it was a happy night,
           The best one in the year.
       And we'll be marching on Christmas.

And did ye have a good time at the entertainment?

Indade and we did that. It was as good as a circus parade and
a picture show together. They treated us just lovely.

Did they now? And you wasn't invited at all, at all.

They gave us a seat way up in front, and Micky Machree acted
like a pig, he did. Sure, he grabbed two oranges.

Why, Micky, it's ashamed of ye I am.

I grabbed one to bring home to you, maw. I wanted you to have
some of the Christmas present, too.

That's just like your father, Micky.

And did ye have a good time, wee Peter Pan?

 Scwumptious, just scwumptious.

And me sash niver busted in two at all. And I was one of the
most stylish young ladies present, so I was.

And they had a great, big Christmas tree. Clean up to the
ceiling. With lights and toys and candy and little stars and bright
fairies and angels and everything.

And ould Santy Claus was there with a long white beard and a
big pack of presents to everyone.

And I pulled Santa Claus' whiskers and they nearly fell off.
He must be getting pretty old, 'cause his whiskers is coming loose.

 And Santy Claus called out all the names and everybody got up
when their names was called and he gave 'em a present.

And they never called our names at all, at all.","Whoa, there, Jimmie! Oh, Grandpa, I do love my pony. It's the best of all my presents.

Well, it's time you put him in his stall.

I'm going to call my pony after Mr. ----.
'Cause he looks just like him.

And what are you going to call your pony, Snookums?

Going to call him Elizabeth, after you, Grandma.

That's my baby!

Grandma, we'd better get our hats and coats. It's nearly time for the car to be after us.

Come, Grandpa. It's nearly eight o'clock.

But I don't like to leave the children.

And we don't like to have you leave us, either. My, this has
been the grandest Christmas day I've ever seen.

Come, Grandma. 

Come, children. I'm glad you've had such a happy Christmas. You got everything you wanted, didn't you?

Yes, everything. My, I wish Christmas would come every day.

Tell us the story about old Saint Nick, Grandpa.

Do you want to hear that old chestnut again?

Oh, yes, yes!

Oh, that was just lovely.

I just wish I could see him. Just once!

And so do I. I'm going to catch him some Christmas Eve.

Me, too!
Here, Grandpa, put on your coat and hat, or we'll be late for the dinner.

I'd rather stay here and talk to the children.

But Aunt Clara is expecting us.

And the auto is at the door.

Dumpling, are you sure you got everything you wanted for Christmas?

I can't think of anything else.

If you didn't, and if all three of you children can agree on
anything else, it shall be yours if money can buy it.

Money can buy everything, can't it, Grandpa?

No, my dear, not quite everything.

 But suppose we wish for something that money can't buy?

I'd try to get it for you some other way.",True
"Vrouwen aan de top Men schrikt er hier nog steeds van : vrouwen in de raad van bestuur . Maar in Skandinavië lijkt het te werken en boeken de bedrijven winsten . Quota voor vrouwen , is het een vorm van discriminatie of is men beter af met een vrouw aan de top ? Quota stellen om vrouwen aan de top van bedrijven te krijgen , in België is het een controversieel thema . Maar in verschillende Skandinavische landen worden de quota al toegepast en lijken de bedrijven , met meer vrouwelijke kaderleden , ook hogere winsten te halen . Er zijn verschillende kampen voor de quota en tegen de quota . Dergelijke quota botsen hier - in het conservatieve , patriarchale België - nog altijd op veel weerstand . Een van de meest voorkomende tegenargumenten is dat het een vorm van discriminatie zou zijn . Vrouwen zouden niet meer omwille van hun capaciteiten worden aangenomen , maar omwille van hun geslacht . Bijgevolg zouden meer capabele mannen hun carrière ontlopen . De quota zouden de economie niet ten goede komen , omdat de bedrijven geleid zouden worden door vrouwen die slechts aangenomen zijn omwille van hun geslacht in plaats van hun kunnen , althans volgens de reactionaire tegenstanders . Bovendien zal een geschikte vrouw ook als kaderlid aangenomen kunnen worden , indien zij daar de capaciteiten voor bezit . Sinds 2006 zijn beursgenoteerde bedrijven in Noorwegen verplicht om 40 procent vrouwen aan te nemen . Dat heeft als gevolg gehad dat in de Noorse bedrijven 28 procent van de kaderleden vrouwen zijn , in Finland en Zweden ligt dat percentage op 25 procent . In België ligt dat percentage op slecht 5,8 procent . De quota hebben dus wel degelijk effect . In de huidige , patriarchische bedrijfscultuur lijkt het de enigste oplossing te zijn om vrouwen in de bedrijfswereld op te nemen en te emanciperen . We zien namelijk dat de huidige bedrijfscultuur nog steeds een grote voorkeur voor mannen heeft , ondanks de vele emancipatorische vooruitgangen die de feministen in de afgelopen decennia hebben kunnen boeken . Er is dus nog wel werk om vrouwen in de huidige maatschappij te emanciperen , dit wil zeggen dat de egalitaire , feministische ideologie nog steeds relevant is . McKinsley onderzocht 89 grote Europese bedrijven met veel vrouwelijke directieleden . Hij concludeerde uit zijn onderzoeksresultaten dat bedrijven met meer vrouwelijke bestuursleden een betere return on investment en een beter operationeel resultaat behalen . In zijn onderzoek zag McKinsley ook dat de aandelenkoers van de vrouwvriendelijkere bedrijven positiever evolueerde ten opzichte van de eerder mannelijke bedrijven . Naast het argument van de emancipatie van de vrouw , valt ook een economisch argument hier op zijn plaats . Een conclusie trekken is hier niet moeilijk . Op zowel economisch vlak , als emancipatorisch vlak zien we dat de quota een positieve invloed hebben : de bedrijven halen hogere winsten en de kloof tussen man en vrouw , in het bedrijfsleven , wordt aanzienlijk kleiner .","Vervuld van hoge verwachtingen , goede hoop en positief beïnvloede media-boodschappen zag ik enkele weken geleden de film , Broken Circle Breakdown . Voor ik deze film had gezien , had ik weinig tot geen idee van wat de film zou inhouden , ondanks de gigantische media-hype . Tot mijn spijt hield de film weinig vernieuwends in . Hetgeen ons werd voorgeschoteld was een grote hoop clichématige verhaallijnen , personages en plotwendingen . Bovendien zat het verhaal , de karakteropbouw , e.d. vol tegenstellingen . Deze karakterontwikkeling wordt spijtig genoeg niet uitgebouwd als een ontwikkeling , maar is er plots , het mannelijke hoofdpersonage keert zich niet stilletjes aan tegen het Amerika dat hij ooit bewonderde , maar is plots ( bijna uit het niets ) gefrustreerd door de Amerikaanse politiek en ook het vrouwelijke hoofdpersonage wordt plots afgebeeld als gelovig . Hier is geen sprake van karakterontwikkeling , slechts van een plotse ommekeer in het karakter van de personages.Al bij al , kan ik wel inzien dat het merendeel van de mensen deze film zullen zien als de emotionele film die ze is ( het ontroerende verhaal van ouders die hun kindje aan kanker verliezen ) , maar de film raakte bij mij geen gevoelige snaar , hiervoor stonden de slechte opbouw en clichématigheden me te hard in de weg .",True
"Την εποχή πριν από το Ιντερνετ πολλοί συνάδελφοι στο πολιτικό ρεπορτάζ, ανάμεσα τους και εγώ, κρατούσαμε κάθε χρόνο τα ένθετα βιβλιαράκια των εφημερίδων με τα πόθεν έσχες των βουλευτών, όπως τα δημοσιοποιούσε η βουλή, με τη φιλοδοξία να τα συγκρίνουμε τις επόμενες χρονιές και να δούμε πώς μεταβλήθηκαν τα περιουσιακά τους στοιχεία. Τα χρόνια περνούσαν, τα βιβλιαράκια από χαρτί εφημερίδας κιτρίνιζαν, κάποιες φορές εντοπίζαμε μία ίσως λίγο «ύποπτη» νέα αγορά σπιτιού ή απότομη άνοδο στις καταθέσεις, αλλά - μέχρις εκεί.

Τα βιβλιαράκια ποτέ δεν χρησίμεψαν πραγματικά και η σύγκριση αποδεικνυόταν ανέφικτη. Τι συνέβαινε; Σχεδόν από χρονιά σε χρονιά η Βουλή παρουσίαζε τα πόθεν έσχες με διαφορετικό σύστημα (άλλοι κωδικοί, «σύμπτυξη στοιχείων» από ένα σημείο και μετά δημοσιοποιήθηκε και η περιουσία των συζύγων) με αποτέλεσμα, παρά τις επίπονες διασταυρώσεις,  τα δεδομένα να μην σχετίζονται απολύτως. Πολύ απλά, δεν μπορούσαμε να συγκρίνουμε πορτοκάλια με μήλα. Έπειτα, πώς θα μπορούσε μία εφημερίδα να αναλάβει την ευθύνη και να κατηγορήσει ανοικτά κάποιον πολιτικό για μαύρο χρηματισμό; Και εάν είχε κληρονομήσει από τον παππού του την τελευταία χρονιά; Ή, εάν η γυναίκα του επρόκειτο πράγματι για εξαιρετικά επιτυχημένη επαγγελματία και είχαν όντως αυξηθεί εντυπωσιακά τα εισοδήματα της; (Τα παραδείγματα δεν είναι τυχαία.) Το έσχες το βλέπαμε μπροστά στα μάτια μας. Δεν είμαστε όμως ποτέ σε θέση να διαπιστώσουμε το πόθεν.

Σήμερα γελάω με την αφέλεια μας. Λες και εάν ένας πολιτικός είχε όντως καταθέσεις με 170 εκατομμύρια ευρώ - όπως ακούγεται - θα τις δήλωνε στο πόθεν έσχες. Ή θα αγόραζε υπερπολυτελές σπίτι στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου στο όνομα του και όχι σε μία ξένη εταιρεία. Όλα αυτά τα χρόνια χρειαζόταν δυναμική και άμεση παρέμβαση του ΣΔΟΕ (όπως αρχίζει και γίνεται τώρα και ελπίζω να φέρει αποτελέσματα) και εμείς νομίζαμε ότι το πρόβλημα θα το λύσει ο Νίκος Χατζηνικολάου.

Αδυνατώ λοιπόν να καταλάβω ποιος και κυρίως πώς θα ελέγξει τα πόθεν έσχες από το 1974 και μετά όλων των πολιτικών και των οικογενειών τους, όπως προτείνει ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνης Σαμαράς. Ιδίως, εάν λάβει κανείς υπόψη ότι στο  μακρινό 1974 δεν υπήρχαν σε ευρεία χρήση ηλεκτρονικοί υπολογιστές - καλά καλά δεν υπήρχε ΑΦΜ. Η αξιότερη ανεξάρτητη επιτροπή με τις καλύτερες προθέσεις, που προτείνει και το ΠΑΣΟΚ, θα πελαγώσει μπροστά στον όγκο και κυρίως στην έλλειψη δεδομένων για αρκετά χρόνια. Πολύ φοβάμαι ότι πρόκειται απλώς για μικροπολιτικές κινήσεις εντυπωσιασμού που δεν έχουν στόχο να λύσουν πραγματικά το πρόβλημα του παράνομου πλουτισμού, ούτε να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι.

Προσωπικά δεν θα είχα καμία αντίρρηση να καταργηθεί τελείως όλη αυτή η ευτελισμένη διαδικασία των «κατά δήλωση» πόθεν έσχες και να αντικατασταθεί από ουσιαστικό έλεγχο της εφορίας.  Έξω τα κιτρινισμένα βιβλιαράκια και μέσα η μηχανοργάνωση. Οι κανόνες της λογιστικής, γνωστοί εδώ και εκατοντάδες χρόνια, δίνουν την λύση.  Εάν όλα τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτικών (πάγια, σπίτι, αυτοκίνητο, εισόδημα) βρίσκονται καταγεγραμμένα σε ηλεκτρονική βάση δεδομένων και αποτελούν αυτό που σε κάθε επιχείρηση θα ονομάζαμε «ταμείο», οποιαδήποτε μεταβολή από χρονιά σε χρονιά που θα εμφάνιζε το ταμείο να είναι μείον θα σήμαινε αυτομάτως συναγερμό και ανάγκη για έλεγχο. Πώς αγοράζεις κύριε ή κυρία βουλευτή ένα σπίτι 400.000 ευρώ όταν στο ταμείο σου διαθέτεις μόνο 100.000 ευρώ; Αν αυτό συνέβαινε σε οποιαδήποτε επιχείρηση, η επιχείρηση θα έκλεινε.

Ένα τέτοιο λογιστικό σύστημα πλήρους ελέγχου επεξεργάζεται αυτή την εποχή  η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων για να ελέγχονται τα πόθεν έσχες αυτών που είναι υπόχρεοι στον Άρειο Πάγο (δημόσιοι υπάλληλοι, δημοσιογράφοι και άλλες κατηγορίες), και θα δοθεί και στην Αρχή για το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος.

Θα πρότεινα μάλιστα, παρόλο που είναι της μόδας να τα βάζεις μόνο με πολιτικούς, το λογιστικό σύστημα πλήρους ελέγχου να επεκτεινόταν και σε όλους εμάς και εννοώ τους απλούς πολίτες στο σύνολό τους. Στην Ελλάδα 8.340.000 είμαστε οι φορολογούμενοι και 5.400.000 δηλώνουν εισοδήματα κάτω από το αφορολόγητο όριο. Και όμως κάποιοι από αυτούς, αγοράζουν σπίτια, διαθέτουν πολυτελή αυτοκίνητα  και ίσως και σκάφη αναψυχής σε ξένες εταιρείες χωρίς να υπάρχει δυνατότητα αντικειμενικής διαπίστωσης της φοροδιαφυγής.

Όλοι λοιπόν, πολιτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, δημοσιογράφοι, ιδιώτες ελεύθεροι επαγγελματίες, ιδιωτικοί υπάλληλοι, επιχειρηματίες να υποβάλλουν κοινού τύπου φορολογική δήλωση και με λογιστικό σύστημα πλήρους ελέγχου. Τέτοια φορολογική δήλωση, που να μην είναι αναγκαίο το ξεχωριστό πόθεν έσχες.

Το ξέρετε ότι όλοι οι πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών, από τον πιο φτωχοδιάβολο μέχρι τον πλουσιότερο επιχειρηματία και τον ισχυρότερο πολιτικό, οπουδήποτε και εάν μένουν σε όλη την υδρόγειο, υποβάλλουν στις φορολογικές αρχές των ΗΠΑ ετήσια φορολογική δήλωση, που μπορεί να διασταυρωθεί ηλεκτρονικά και να συγκριθεί, επίσης ηλεκτρονικά, με όλες τις παλιότερες δηλώσεις; Ότι, ανεξάρτητα, του σε ποια χώρα του εξωτερικού και από πότε κατοικεί και δραστηριοποιείται ο αμερικανός πολίτης - ακόμη και εάν γεννήθηκε στην Αφρική και δεν πάτησε ποτέ στις ΗΠΑ -  πρέπει να δηλώνει όλα τα εισοδήματά του, ακόμη και εάν έχει κάνει, λόγω π.χ. διπλής υπηκοότητας, φορολογική δήλωση στην χώρα παραμονής του; Η φορολογική αρχή των ΗΠΑ θεωρεί ως πεδίο φορολογικού ελέγχου των αμερικανών πολιτών όλη την υδρόγειο. Ελέγχει εάν και πόσο φορολογήθηκαν οι τυχόν «κάτοικοι εξωτερικού» στις χώρες παραμονής τους και, εφαρμόζοντας τις διακρατικές συμβάσεις περί αποφυγής διπλής φορολογίας, επιβάλλει, εάν χρειάζεται την διαφορά του φόρου υπέρ του αμερικανικού δημοσίου.    

Αλλά αυτά είναι για «αμερικανάκια».","Δεν είχα δει ποτέ άνθρωπο να πεθαίνει. Όταν σταμάτησα να ακούω την αναπνοή του έσκυψα από πάνω του και τον φίλησα αλλά πάλι δεν ήμουν σίγουρη. Έτσι παύει να υπάρχει ένας άνθρωπος που γνωρίζεις μία ολόκληρη ζωή; Τόσο ήρεμο είναι το πέρασμα; Μια ελάχιστη απουσία ανάσας;

Ο πατέρας μου πέθανε στις 23 Δεκεμβρίου από μεταστατικό καρκίνο στον πνεύμονα. Πέθανε στο σπίτι, με αξιοπρέπεια, περιστοιχισμένος από τα αγαπημένα του πρόσωπα. Δεν πονούσε άλλο. Τα τελευταία εικοσιτετράωρα της ζωής του ήταν ήρεμος. Θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τη Μονάδα Ανακούφισης Πόνου και Παρηγορητικής Αγωγής στο Ίδρυμα Τζένη Καρέζη.

Είχε προηγηθεί μία κόλαση. Δύο μήνες στην ενδιάμεση ζώνη: εκεί που ενώνονται ως συγκοινωνούντα μη λειτουργικά δοχεία το ιδιωτικό και το δημόσιο σύστημα υγείας της Ελλάδας. Δεν ήθελα να υποστεί θεραπεία για καρκίνο σε τελευταίο στάδιο. Ήθελα να του δοθεί η ευκαιρία να πεθάνει με αξιοπρέπεια. Αυτό το αυτονόητο αποδείχθηκε και το πιο δύσκολο.

Με φώναξε όταν οι γιατροί είχαν πλέον σηκώσει τα χέρια ψηλά και μου ζήτησε να αναλάβω «το θέμα της υγείας του» γιατί εκείνος «είχε κουραστεί». Τίποτα άλλο δεν μπορούσε να γίνει στην περίπτωσή του. Το καλύτερο θα ήταν να ζήσει όσον καιρό του απέμενε με «ποιότητα» και χωρίς να απολέσει τον αυτοσεβασμό του από αυτή την ισοπεδωτική αρρώστια.

Το συζητήσαμε. Με παρακάλεσε δύο πράγματα: να μην πονέσει και να μην ταλαιπωρηθεί άσκοπα στα νοσοκομεία. Το πρώτο δεν το κατάφερα και το φέρω βαρέως. Για αυτό μεταφέρω σήμερα την προσωπική μου εμπειρία μέσα από το protagon.gr: Υπάρχει ένα ίδρυμα που λέγεται Τζένη Καρέζη (www.jkf.gr) και έχει ως αποστολή την ανακούφιση πόνου, την παρηγορητική αγωγή και τη συμπτωματική φροντίδα ασθενών που πάσχουν από καρκίνο σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Αρεταίειο Νοσοκομείο.

Το δεύτερο όμως το έβαλα πείσμα. Θα τον κρατούσαμε κοντά μας μέχρι τέλους. Δεν θα τον εγκατέλειπα μόνο και αβοήθητο. Δεν θα εμπιστευόμουν την διαχείριση του θανάτου του σε μία στρατιά από κακοπληρωμένες νοσοκόμες. Που θα του μιλούσαν στον ενικό. Σε ιδιωτικό ή σε δημόσιο νοσοκομείο. Τα τελευταία χρόνια είχε ξοδέψει όλη του την περιουσία μιας ζωής πλούσιας εμπορικής δραστηριότητας σε μεγάλο ιδιωτικό θεραπευτήριο. Τον είχα παρακολουθήσει να αμύνεται με χαρακτηριστική ευγένεια απέναντι στη μείωση της προσωπικότητας του κάθε φορά που το ιατρικό επάγγελμα του συμπεριφερόταν με βιαστική συγκατάβαση. (Αλήθεια, γιατί ο κόσμος θεωρεί ότι μπορεί να υιοθετήσει αυτόματα τον ενικό με κάποιον, μόνο και μόνο επειδή αυτός αρρώστησε; Ή απλώς επειδή γέρασε;)

Πριν από πενήντα χρόνια οι περισσότεροι άνθρωποι πέθαιναν στο σπίτι. Στο κρεβάτι τους. Η εμπειρία του θανάτου μεταδιδόταν από γενιά σε γενιά μέσα από τους στενούς διαύλους των δεσμών της οικογένειας. Τώρα οι περισσότεροι -όσοι πάσχουν από κάποια βαριά ασθένεια - πεθαίνουν σε νοσηλευτικά ιδρύματα. Σε άβολα αφιλόξενα κρεβάτια. Συχνά μόνοι. Ο θάνατος δεν δίνει ραντεβού ώρες επισκεπτηρίου.

Στον ιατρικό κόσμο (εκτός Ελλάδας) παρατηρείται τώρα μία αντίστροφη πορεία. Όταν οι γιατροί κρίνουν ότι δεν απομένει άλλη θεραπευτική ενέργεια ή ελπίδα, οι άρρωστοι κατευθύνονται να προτιμήσουν την κατ` οίκον νοσηλεία με ιατρική παρακολούθηση ή την διαμονή σε «hospices» που εξειδικεύονται στην ανακούφιση των συμπτωμάτων. Μία Ελληνοαμερικανίδα φίλη μού διηγήθηκε πρόσφατα πώς η νύφη της πέρασε τις τελευταίες ημέρες της ζωής της στο σπίτι με τον άνδρα της και τα τρία της παιδιά όταν έγινε φανερό ότι ο καρκίνος την είχε νικήσει. Το τοπικό νοσοκομείο την είχε εξοπλίσει με μορφίνη σε ενδοφλέβια μορφή που με το πάτημα ενός κουμπιού την ανακούφιζε από τον πόνο.

Το δικό μου μεγάλο πρόβλημα ήταν πώς θα έβρισκα τα φάρμακα που χρειαζόμουν για να μην υποφέρει ο πατέρας μου χωρίς να χρειαστεί να νοσηλευτεί και να αλλάξει τις αγαπημένες του συνήθειες. Δεν έχανε ποτέ τις ειδήσεις των οκτώ και του άρεσαν τα «ματσάκια» στη NOVA. Είχε χάσει την όρεξη του αλλά σίγουρα δεν θα του άρεσε το φαγητό του νοσοκομείου περισσότερο.

Για ένα διάστημα το σύστημα που επινόησα λειτούργησε. Απευθύνθηκα σε γιατρό ιδιωτικής κλινικής ο οποίος τον εξέταζε κατ` οίκον και, σε συνεννόηση με τον επικεφαλής του ογκολογικού τμήματος, με προμήθευαν με τις δίγραμμες συνταγές της Νομαρχίας για τα τσιρότα μορφίνης. Άλλη μία επίσκεψη στο ΙΚΑ για να εγκρίνει τα χαρτάκια ο ελεγκτής ιατρός και όλα καλά.

Αλλά… Ο συγκεκριμένος γιατρός με εγκατέλειψε στην πιο κρίσιμη στιγμή. Λιποψύχησε μόλις άρχισε η φρίκη. Στο σημείο που ο πόνος δύσκολα αντεχόταν η μόνη λύση που είχε να προτείνει ήταν η μεταφορά του ασθενούς στην ιδιωτική κλινική. «Τα φάρμακα φαίνεται ότι δεν πιάνουν πια,» μου είπε. «Ίσως ο αναισθησιολόγος μας μπορέσει να βοηθήσει αλλά πάλι δεν σας το εγγυώμαι. Ο καρκίνος μοιάζει να έχει εξαπλωθεί.»

Ήμουν πλέον μόνη με το πρόβλημα. Εγώ και οι τύψεις μου που τα έβαλα με το σύστημα και δεν τον ασφάλισα από την αρχή πίσω από τους τέσσερις τοίχους ενός νοσοκομείου. Μέσα στον πανικό μου απευθύνθηκα σε όλους. Μερικές από τις απαντήσεις που έλαβα: «Δεν υπάρχει ραντεβού ούτε για δείγμα», «Μην μας τον φέρετε γατί θα τον ταλαιπωρήσετε άδικα τον άνθρωπο στην κατάσταση που είναι,» «Δεν μπορώ να σας εγγυηθώ ότι δεν θα μείνει στο ράντζο», «Εμείς εδώ είμαστε πολύ φειδωλοί με τα φάρμακα, αφού μπορείτε και προμηθεύεστε μόνοι σας τσιρότα από το φαρμακείο, συνεχίστε». «Μα αφού ακόμη τρώει και κατεβαίνει η τροφή, τι πρόβλημα υπάρχει;» Το «καλύτερο» το άκουσα σε άπταιστα αγγλικά στο Ογκολογικό Νοσοκομείο των Αγίων Αναργύρων που υποτίθεται ότι προσφέρει κατ` οίκον νοσηλεία. Αφού η εν λόγω υπηρεσία ποτέ δεν απάντησε στο τηλέφωνο, ούτε στο μήνυμα που άφησα απελπισμένη και κλαίγοντας επί τόπου στη ρεσεψιόν ένα κρύο βροχερό πρωί με όλα τα στοιχεία μου, κατόρθωσα κάποτε να μιλήσω με την κοινωνική υπηρεσία: «Σας καταλαβαίνουμε αλλά έχουμε μείνει three and the cuckoos` band. Τι θέλετε να κάνουμε;»

Το Ίδρυμα Τζένη Καρέζη μου το συνέστησε τελικά ένας φίλος από την Αγγλία, ο Αλέξανδρος Φωστηρόπουλος, πανεπιστημιακός ιερέας στο University of London και από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Μέριμνα (www.merimna.org.gr) για την φροντίδα παιδιών και οικογενειών στην αρρώστια και τον θάνατο. Όταν τους πήρα τηλέφωνο είχα σχεδόν καταρρεύσει από την αγωνία για τον πόνο του δικού μου ανθρώπου και για τον μονόδρομο να μεταφερθεί σε νοσηλευτήριο μέχρι να πεθάνει. Να νοσηλευτεί απλώς για να πεθάνει. Σε διαρκή διασωλήνωση πόνου.

Ευχαριστώ τους γιατρούς στη Μονάδα Ανακούφισης Πόνου του Ιδρύματος Τζένη Καρέζη για τη μορφίνη σε υγρή μορφή. Τους ευχαριστώ γιατί μίλησαν στον πληθυντικό στον Ηλία Μπακογιάννη την ημέρα που τον εξέτασαν: ένα ανθρώπινο απομεινάρι 50 κιλών αλλά μέσα του ο ίδιος άνθρωπος που όλη του τη ζωή απεχθανόταν την οικειότητα του ενικού. Τους ευχαριστώ γιατί έδειξαν πραγματικό ενδιαφέρον για εκείνον ως ασθενή. Ευχαριστώ ιδιαίτερα την τηλεφωνήτρια γιατί ήταν ευγενική. Την ευχαριστώ γιατί απαντούσε στο τηλέφωνο πριν από τον έκτο χτύπο.

Είχα την σπάνια τύχη να βλέπω τον πατέρα μου να φεύγει, λίγο - λίγο, κάθε μέρα, στον καναπέ του σπιτιού του. Να είμαι δίπλα του, να μιλάμε, να ξέρω ποιες ήταν οι τελευταίες του επιθυμίες και τι σκεφτόταν για τον θάνατο, όταν κατάλαβε -όπως όλοι οι μελλοθάνατοι- ότι αυτή θα ήταν η τελευταία του ευκαιρία να μου μιλήσει. Όλα σχεδόν φυσιολογικά.

Υ.Γ. Δεν μπορώ να μην γράψω και για την τραγελαφική σκηνή που διαδραματίστηκε έξω από το Κέντρο Ανακούφισης Πόνου στην Οδό Κορινθίας 27 στους Αμπελοκήπους όταν οι τραυματιοφορείς του ΕΚΑΒ αρνήθηκαν να ανεβάσουν τον ασθενή μέχρι τον όροφο που ήταν οι γιατροί με την δικαιολογία ότι «δεν είναι στα καθήκοντα τους» και ότι τους … «πονάει η μέση τους». Τελικά προσφέρθηκε να σπρώξει την αναπηρική καρέκλα η αδερφή μου και το πρόβλημα διευθετήθηκε. Ο πατέρας μου φυσικά επέστρεψε σπίτι με ιδιωτικό ασθενοφόρο.",True
"Michelle Claerhoudt Gezonder leven , dus beter leven ? Een gezond leven , streven de meeste mensen daar niet naar ? Een leven zonder snoep en stress , een leven met sport dat hebben we voor ogen . We zouden beter en langer leven door zo 'n gezonde gewoontes . De vraag is echter of dat echt het geval is . Staat een gezonder leven gelijk aan een beter of misschien een langer leven leven ? Ten eerste , is een gezonder leven een beter leven ? Het programma Volt stelde zich een paar weken geleden deze vraag . Het programma besloot een jonge vrouw de opdracht te geven om een week lang te leven zonder suiker . De opdracht bleek echter niet zo simpel te zijn als de vrouw had verwacht en een paar uur na het begin van de uitdaging ontstonden er reeds een aantal problemen . Het eerste probleem kwam aan het licht toen de vrouw aan het winkelen was in de supermarkt . Het samenstellen van een menu zonder suikers bleek immers een zware opdracht te zijn . Meer dan de helft van de producten die de vrouw in normale omstandigheden zou kopen bevatten suikers en moesten dus uit de menu verdwijnen . Het tweede probleem waren de afkickverschijnselen die de vrouw na een of twee dagen begon te vertonen . Een duizelig gevoel en hoofdpijn waren slechts een paar van de symptonen waar ze de komende week mee zou moeten leven . Toen het einde van de week in zicht was verdwenen de symptonen echter . Zouden de zware inspanningen misschien toch lonen ? Ja , dat deden ze . De jonge vrouw vertelde dat ze zich nog nooit zo alert had gevoeld . Nu we weten dat het loont is de vraag echter of zo 'n manier van leven haalbaar is , maar dat antwoord hangt van persoon tot persoon af . Hoeveel bent u bereid te doen voor een leven zonder suiker ? Ten tweede , is een leven met sport en zonder snoep een garantie voor een langer leven ? Een documentaire die Canvas een paar maanden geleden toonde bewees dat het antwoord op deze vraag nee is . Een deel van de documentaire vertelde het verhaal van twee broers met totaal verschillende levenswijzen . De ene broer beoefende meerdere sporten en besteedde aandacht aan het koken van gezonde maaltijden . De andere broer leefde op een omgekeerde manier . Sporten , groenten en fruit stonden niet in zijn woordenboek . Hij kreeg op een bepaald moment een sombere diagnose . Een hartziekte veranderde het leven van de man op een fundamentele manier . De kans is groot dat u nu denkt : wat verwachtte die man dan met zo 'n slechte levensstijl . Maar het was niet de levenswijze van de man die de oorzaak van de ziekte vormde , maar de genen . Toen de ander broer besloot zich te laten testen op de ziekte kreeg hij immers een diagnose die zijn broer een paar weken eerder ook had gekregen . Het besluit is dus dat leven op gezondere manier niet garandeert dat u langer leeft . Een gezonder leven staat dus niet per se voor een beter of langer leven . De tweede reportage toont aan dat een groot deel wordt bepaald door de genen , daarom kon de levenswijze van de broers de diagnose niet veranderen . De eerste reportage toont echter dat wat mensen eten toch een invloed heeft op hoe zij zich voelen . De conclusie is dat leven op een gezonde manier helpt , maar er zijn zaken die we niet kunnen veranderen . Leef dus met mate . Eet bijvoorbeeld geen hopen chocolade , maar af en toe een kleine reep Côté d'Or mag . Wat is trouwens een leven zonder chocolade ? Michelle Claerhoudt",""" "" "" Rundskop "" "" viel me zwaar . Eerst en vooral vond ik het spijtig dat de acteurs niet altijd even verstaanbaar waren door het dialect dat gesproken werd . Hoewel de ondertiteling ons op de hoogte hield van wat er gezegd werd , stoorde het me mateloos . Vervolgens behandelde de film een ontzettend schrijnend thema , waardoor ik nadien even moest bekomen . Mensen die door een gruwelijke gebeurtenis misvormd worden voor het leven , vind ik allesbehalve aangenaam om te aanzien . Als de film nu nog goed zou eindigen , dan zou ik het al veel meer weten te appreciëren . Naar mijn mening is het leven immers al zwartgallig genoeg en is een "" "" happy end "" "" een eigenschap voor een goede film . """,False
"Ooit komen we er allemaal mee in contact : een ambtenaar in functie . Of het nu bij de Post is of bij de burgerlijke stand , vermijden kunnen we het niet . En we verwachten bovendien altijd de meest gepaste behandeling , want vaak hebben we hen nodig voor relatief belangrijke zaken . Er bestaat natuurlijk geen discriminatie als het gaat over wie de functie van ambtenaar mag bekleden , vrijwel iedereen kan zich aanbieden en de job uitvoeren . Maar juist het feit dat iedereen achter het loket mag staan , brengt een moeilijkheid met zich mee : veel mensen verwachten van een ambtenaar dat die neutraal gekleed is , maar ambtenaren zijn niet altijd zo neutraal . Een statement is natuurlijk snel gemaakt : je hoeft slechts een kettinkje te dragen waar een kruisje aan hangt en je bent overduidelijk een aanhanger van het christelijke geloof . Maar ook hoofddoeken of regenboog-t-shirts vormen voor sommigen een probleem . Zou een ambtenaar nu eigenlijk neutraal gekleed moeten zijn , ja of nee ? Om zich een mening te vormen over het dragen van levensbeschouwelijke tekens door ambtenaren , is het belangrijk om de zaak langs twee kanten te bekijken . De ene kant is dan die van de buitenstaander , degene die voor het loket staat . Die is zelf vaak beïnvloed en mag ook grotendeels vrij laten zien welke voorkeuren hij of zij heeft , hetzij over religie , hetzij over seksualiteit , hetzij over iets anders . Dat verandert de kijk van het individu op de uiterlijke verschijning van een ambtenaar . Een vrouw met een hoofddoek vindt het bijvoorbeeld niet meer dan normaal dat ze bediend wordt door een andere vrouw met een hoofddoek , en zou daar ook helemaal geen graten in vinden . Iemand die tegen het homohuwelijk is , daarentegen , die in contact komt met een ambtenaar die duidelijke tekenen vertoont van zijn of haar seksuele voorkeur voor hetzelfde geslacht , zal daar hoogstwaarschijnlijk wel moeilijkheden mee hebben . Twee mensen met tegengestelde instellingen kunnen snel tot onenigheden komen . De andere kant van de zaak is dat wat door de ogen van de ambtenaar zelf wordt gezien . Soms heeft een persoon niet zozeer een keuze over zijn uiterlijke vertoningen . Een islamitische vrouw , bijvoorbeeld , wordt soms verplicht door haar familie om een hoofddoek te dragen . Wanneer er dan een verbod wordt gelegd op het dragen van een hoofddoek op een ambtenarenfunctie , wordt zo 'n vrouw eigenlijk het recht ontnomen om als ambtenaar te werken .","Onlangs ging ik – na een heel lange tijd – nog eens een hamburger halen bij McDonalds in Antwerpen . Ik had honger , had niet veel tijd en ook niet veel geld op zak . Een eurodeal leek mij dus de geschikte oplossing om mijn honger voorlopig te stillen . Achteraf had ik enorm veel spijt van mijn keuze . Slechts één van de vier kassa ’ s waren geopend , dus de rij en de wachttijden werden steeds langer . Eens ik aan de beurt was , werd ik door de bediende enkel bekeken met een blik die boekdelen sprak . Geen positieve boekdelen . Ik plaatste dan maar mijn bestelling en kreeg een reeds voorverpakte , lauwe hamburger in mijn handen geduwd . Ik betaalde en liep snel naar buiten , want de geur binnen was trouwens ook niet te harden . Ik opende het papiertje van mijn hamburger . Het hing vol met smurrie dat normaalgezien tussen de hamburger moest zitten . Er bleef dus weinig van over . Ik at hem op en bleef eigenlijk op mijn honger zitten .",False
"Gisteren was er opnieuw een protest tegen homofilie in de grootstad Parijs . Dit is één van de vele protesten die de laatste jaren plaatsvonden in Europa . Duizende mensen die hun haatgevoelens uiten tegenover duizende ' andere ' mensen . ' Andere ' mensen ? Neen , holebi's zijn ook gewoon mensen zoals u en ik . Deze protesten tegen homofilie vormen een schandvlek voor Europa . Het zouden je buren , de leeraar van je kinderen of de bediende achter de kassa in de supermarkt eens moeten zijn . Oh wat een schande ! Homohaat is onterecht . Deze mensen volbrengen hun taken even goed of even slecht als hetero's . Ze doen niemand kwaad door te kussen , verliefd en gelukkig te zijn net zoals hetero's dat doen . Deze mensen willen ook gewoon genieten zoals u en ik , maar dan niet met een partner van het andere geslacht . Mensen met een vreemde kledingstijl , vrouwen die een hoofddoek dragen , mensen met een andere huiskleur , die een andere haarkleur hebben of klein en dik zijn . Er bestaan zoveel verschillen tussen mensen waar weinig of geen probleem van gemaakt wordt . Kunnen we het ' anders ' zijn dan ook niet gewoon als een verschil in voorkeur beschouwen ? Homo's zijn bovendien vaak erg lieve mensen , wat vele hetero's kunnen bevestigen . Maar de betogers zien homofielen niet als vriendelijke mensen . Ze zien ze als ' onnatuurlijk ' . God heeft de mens zo niet geschapen . Een man hoort van een vrouw te houden en omgekeerd . Het zijn dan ook een groot deel christenen die tot de groep van betogers gerekend kunnen worden . Ook in de geloofsovertuiging van moslims en joden passen homo's niet . De liefde voor je vrouw mag je al amper tonen , laat staan je gevoelens voor een andere man . Zei God trouwens niet dat alle mensen gelijk zijn ? Al deze protesten bewijzen dat er nog veel schort aan de mensenrechten . Dat Europa deze protesten gewoon al toelaat is op zich al een schande . Misschien moeten wij eens beginnen twijfelen aan wie er aan de top staat . Geven zij wel het goede voorbeeld ? Moeten er geen ruimdenkende mensen de wereld besturen ? Deze conservatievelingen volgen hun eigen mening en denken niet wat het beste is voor de massa en de mens als individu . Het merendeel van de mensen in de gevangenissen bestaat niet uit homo's . Zouden ze dan toch minder gevaarlijk zijn als je denkt ? Maar iedere dag worden er wel talloze gevallen van agressie tegen homofielen gemeld . Op straat arm in arm lopen mag plots niet meer . Kan je het je voorstellen dat hetero's daar ook voor in elkaar geslagen zouden worden ? Altijd op je hoede moeten zijn is frustrerend . Dat ze hun blijdschap moeten wegsteken voor enkele bekrompen mensen vind ik verschrikkelijk . Kijk er dan toch gewoon niet naar . Dat het homohuwelijk nog steeds veel commotie oplevert en het nog niet overal in de wereld is toegestaan is discriminerend . Twee mannen willen ook hun liefde aan elkaar bewijzen net zoals ieder ander koppel . Dat ze dit niet mogen is een beperking op hun vrijheid . Twee mannen die samen gelukkig leven en voor de wet getrouwd zijn , heeft geen effect op ander zijn leven . Het feit dat homo's hun liefde voor elkaar geheim moeten houden is een schande . Dat ze bij het uiten van hun gevoelens voor elkaar in elkaar worden geslagen , is dat ook . Dat er anno 2013 nog steeds zoveel homohaat is , is echt betreurenswaardig . Of ze ooit rust zullen kennen en de homohaters het ooit zullen laten rusten is en blijft een raadsel . Laat deze mensen toch gewoon gelukkig zijn . Ze verplichten ons toch niet ook homo te worden ? Je mag lekker jezelf blijven hoor .","Captain America is alweer een superheldfilm van middelmatige kwaliteit . Voor de meeste Belgen is Captain America een onbekende held , die deel uitmaakt van de Marvel-groep The Avengers . Maar wanneer men de film bekijkt lijkt het meer om propaganda te gaan dan rond een ware superheld van het kaliber van Batman of Spiderman te draaien . Captain America is een flauw afkooksel van andere superherofilms en daar zal het ook bij blijven . De hoofdpersonages zijn niet niet geloofwaardig neergezet , de plotlijn is flauw en de film ontbreekt een zekere je ne sais quoi dat bijvoorbeeld een The Dark Knight aan overvloed bezit . Een teleurstelling voor menig superheldliefhebber .",False
"Απόψε που έχει πανσέληνο, βάζω εγώ τη μουσική. Απόψε που σβήνει το καλοκαίρι κι ανάβει αυτό το γεμάτο «μπλε» φεγγάρι, βάλτε εσείς τον τόπο, την παρέα, τη μοναξιά σας, τις εικόνες, τις μυρωδιές, τις γεύσεις, τις σκέψεις, τις αναμνήσεις, τα όνειρα, τα γέλια, τα δάκρυα. Βάζω εγώ τη λίστα με τη μουσική που θα τα συνοδεύσει. Βάλτε εσείς το τέλος και την αρχή. Βάζω εγώ ό, τι νεότερο παίζει στην ηλεκτρονική μουσική. Ό, τι με συγκινούσε όλο το καλοκαίρι που απόψε εκπνέει.

Πάμε στην αρχή του όμως αφού τον Ιούνιο κυκλοφόρησε το πέμπτο άλμπουμ με τίτλο «Out of my way» του V-Sag (Βασίλης Σαγώνας), του Λαρισαίου παραγωγού τον οποίο όπως λέει ο διευθυντής της δισκογραφικής του «τον προσκυνούν στο εξωτερικό». Η συνεργασία του με τον soul τραγουδιστή και τραγουδοποιό, Anduze  από το Λος Άντζελες τον πήγε σε νέα ενδιαφέροντα μονοπάτια. Κεραυνοβόλα ήρθε η επιθυμία για το Wake Up And Kiss Me.  

Κεραυνοβόλα έσκασε και στον Cayetano τον κοσμογυρισμένο Γιώργο Μπρατάνη δηλαδή, η ιδέα να πειράξει το δικό του «Fairy Tales», να του φορέσει τα καλοκαιρινά του, ένα πρωί στα Χανιά όπου βρισκόταν, όταν ανοίγοντας το παράθυρό του, αντίκρισε την πλατεία που βλέπετε στο link του Summer Tales . Ευτυχώς ο Cayetano έχει φροντίσει και για το φθινόπωρο και τον χειμώνα που έρχεται καθώς στις 7 Σεπτεμβρίου κυκλοφορεί ο νέος του δίσκος με τίτλο «Once Sometime». 

Από τους κεραυνούς, στους τυφώνες. Και συγκεκριμένα στο Hurricane των MS MR, ενός διδύμου από τη Νέα Υόρκη που ήρθε με την ορμή τυφώνα στο τέλος της άνοιξης σηκώνοντας κύματα ενθουσιασμού σε μουσικοκριτικούς, blog, social media αλλά κυρίως στους απανταχού λάτρεις της electro-pop.

Από το παγωμένο Όσλο έρχεται το φλογερό Touching me  του 24χρονου Finnebassen του οποίου οι deep house παραγωγές θυμίζουν στο πάθος τους παλιές καλές εποχές της dance σκηνής.

Το μουσικό αδερφάκι του Βρετανού Burial είναι ο Ρώσος Volor Flex. Πόσα δεν έχουν γραφτεί τους τελευταίους μήνες για το αν και πόσο ο Ρώσος αντιγράφει τον Λονδρέζο και πόσες συγκρίσεις για το ποιος είναι ο καλύτερος δεν έχουν γίνει. Νικήτρια η dubstep σκηνή. Κι εμείς φυσικά. Αξίζει πάντως τον κόπο να τον ανακαλύψετε μέσω των δύο πρόσφατων άλμπουμ του. Το You in me είναι μια σκέτη σκανδαλιά. 

Ανάσα και βουτιά στο βυθό του Bonobo. Στις αρχές του χρόνου κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με remix του -παραπάνω από πετυχημένου δημιουργικά και εμπορικά- «Black Sands» του 2010. Το βαθύ, σκοτεινό κι αισθησιακό remix του Banks στο The keeper  έχει τη δύναμη μιας δίνης από την οποία δεν επιθυμείς να σωθείς.

Αν ωστόσο σωθείς, τρέξε να βρεις καταφύγιο. Σαν βάλσαμο που γιατρεύει και παρηγορεί ακούγεται το πρόσφατο beat culture remix στο Shelter των Βρετανών The XX που ξεχώρισαν αμέσως λόγω του χαρακτηριστικού τους ηχοχρώματος. Στις 10 Σεπτεμβρίου μας έρχεται η δεύτερη πολυαναμενόμενη δισκογραφική τους δουλειά με τίτλο «Coexist».

Mario Basanov, ο πλέον ανερχόμενος και περιζήτητος παραγωγός ηλεκτρονικής μουσικής αυτή τη στιγμή. Δικαίως. Κρατά ως έδρα τη χώρα του τη Λιθουανία και οργώνει όλον τον κόσμο με τη μουσική του και τα dj σετ του. Λίγα πια τα Lonely nights  για εκείνον.

Όταν ένα mash up πετύχει, είναι να «κλαις». Ο  Έλληνας πολύπειρος dj και μετρ του είδους, Zac F μιξάρει  το «Again» των Archive με το μουσικό θέμα της ταινίας «Παρίσι, Τέξας» του Βέντερς.  A Free man in Paris But not in Texas . Αλλού.

Εδώ, αυτή η λίστα ολοκληρώνεται τρυφερά, με ένα χάδι. Με το Feeling My Heart Remix του G.Pal (Γιώργος Παλλήκαρης) στο Black Dog του Papercut (Βασίλης Νάκης). Ρίξτε μια τελευταία ματιά ψηλά, στον ουρανό. There is hole in the sky, it`s like the hole in my heart…

Καλή μας ακρόαση.","Σιγά που χρειαζόταν ολόκληρη έρευνα για να μάθουμε πως οι άνδρες κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ αφοσιώνονται στο ποδόσφαιρο κι αυτό σημαίνει πως μπορεί να αμελήσουνς το σεξ. Αφού ωστόσο έχουμε πλέον και τεκμήρια ας τα παραθέσουμε. Στην έρευνα που διεξήχθη πριν το Μουντιάλ για λογαριασμό γνωστής εταιρίας προφυλακτικών, και στην οποία συμμετείχαν 2000 άνδρες, τα συμπεράσματα είχαν ως εξής:
- Το 40% των ερωτηθέντων θα αρνηθούν τη σεξουαλική επαφή στο άλλο τους μισό για να δουν αγώνα ποδοσφαίρου
- Ακόμη κι αν οι άνδρες ερωτοτροπήσουν, το 42% αυτών ομολογούν ότι θα κάνουν όσο πιο γρήγορα μπορούν για να προλάβουν να παρακολουθήσουν τον αγώνα.
- Το 27% εκείνων που θα κάνουν σεξ, κατά τη διάρκειά του, θα σκέφτονται το παιχνίδι και τις φάσεις που χάνουν.
- Το 37% των ανδρών θα κάνουν σεξ με την προϋπόθεση να παραμείνει ανοιχτή η τηλεόραση για να βλέπουν το ματς.
Λίγες μέρες πριν να πέσει αυλαία του παγκόσμιου κυπέλλου ποδοσφαίρου, δεν ξέρω αν επαληθεύτηκαν τα παραπάνω. Ξέρω όμως ότι εδώ και λίγες εβδομάδες οι φίλοι και οι συνάδελφοί μου είναι πολύ χαρούμενοι που ασχολούνται με το πιο αγαπημένο τους παιχνίδι από τότε που ήταν μπόμπιρες, το ποδόσφαιρο. Τους παρατηρώ όσο παρακολουθούν τους αγώνες. Ή όσο σχολιάζουν τις φάσεις μετά. Άλλοτε κάνοντας βαθυστόχαστες αναλύσεις άλλοτε ρίχνοντάς το στην καζούρα. Είναι χάρμα να τους βλέπεις και να τους ακούς. Μιλάμε για ενθουσιασμό αυθόρμητο, ανόθευτο και ακατέργαστο. Κι οι πιο εσωστρεφείς και εγκρατείς εκφράζονται, φωνάζουν δυνατά και χοροπηδάνε σαν τα κατσίκια όταν βάζει γκολ η ομάδα που υποστηρίζουν. Ακόμη κι αν δεν με ενδιέφερε το ποδόσφαιρο, θα συμμεριζόμουν το δικαίωμά τους σε αυτή την ευτυχία. Είναι όμορφο πράγμα να τους βλέπεις τόσο ζωηρούς. Θαρρείς πως γίνονται πιο γοητευτικοί.
Γνωρίζω βέβαια πως πολλές γυναίκες έχουν στραβώσει από το πλήθος των σεξιστικών σχολίων και διαφημίσεων αυτής της μουντιαλικής περιόδου. Η αλήθεια είναι πως η καφρίλα τερμάτισε και η κακογουστιά βγήκε παγανιά. Άλλες πάλι ξινίζουν όταν βλέπουν στα πλάνα και τις φωτογραφίες κορίτσια στη Βραζιλία να χορεύουν και να πανηγυρίζουν. Ναι, για εκείνα τα κορίτσια με τα γυαλιστερά κι ανασηκωμένα οπίσθια λέω που στη θέα τους χαμογελούν φιλάρεσκα τα αγόρια όλου του κόσμου. Δεκτό κι αυτό το τσίμπημα ζήλιας. Δεκτό και το παράπονό σου να νιώθεις παραμελημένη λόγω της ποδοσφαιρικής μονομανίας του συντρόφου σου. Κι ας το έχεις παίξει κι εσύ ουκ ολίγες φορές μοντέρνα Λυσιστράτη κάνοντας τη δύσκολη και μάλιστα για πολύ πιο ασήμαντους λόγους από την ειρήνη. Ή το Μουντιάλ. Μεταξύ μας τώρα, αν κατηγορείς την μπάλα για τα προβλήματα στη σχέση σου, πλανάσαι πλάνη οικτρά. Ο σύντροφός σου, όπως κι εσύ, θα αποφύγει το σεξ εφόσον δεν είχατε ούτως ή άλλως καλή ερωτική ζωή κι όχι λόγω του Μουντιάλ.
Η γκρίνια κι η απαξίωση δεν έφερε ποτέ αποτέλεσμα σε κανένα παιχνίδι. Ούτε στο ερωτικό ούτε στο ποδοσφαιρικό. Αντίθετα, η κατανόηση και η προσπάθεια μέχρι το τελευταίο λεπτό είναι το πιο αποτελεσματικό σύστημα στο διαχρονικό ντέρμπι των σχέσεων. Άσε που υπάρχουν και τα παραδείγματα ζευγαριών που το κοινό τους ενδιαφέρον για το Μουντιάλ έφερε μεταμεσονύχτιες παρατάσεις στο κρεβάτι τους. Ειδικά μάλιστα όταν υποστήριζαν αντίπαλες ομάδες με τις κόντρες τους να λειτουργούν ως μαγικά ερωτικά φίλτρα. Δεν λέω σώνει και ντε να μάθεις ποδόσφαιρό. Δεν χρειάζεται. Να δεχτείς χωρίς μούτρα λέω πως για λίγες μέρες το ταίρι σου θα έχει ήρωες μόνο τον Ροντρίγκες για την γκολάρα του, τον τραυματισμένο Νεϊμάρ, τον Νάβας, τον Οτσόα και τον Νόιερ για τις αποκρούσεις τους, τον Φαν Χάαλ για τα «μαστορέματά» του άντε και τον Γκέκα για να πικραίνεται.
Μέχρι τον τελικό την Κυριακή ο καλός σου θα δηλώνει ταγμένος σε μια άλλη Θεά. Από Δευτέρα, όμως, αυτή η θέση αδειάζει, σε περίπτωση που σε ενδιαφέρει να σκοράρεις στο 90`. Και να κάνετε αγκαλιά τον γύρο του θριάμβου.",True
"Έχω γεμίσει μια λεκάνη με νερό και μέσα της πλέουν χάρτινα καραβάκια. Σύντομα το χαρτί θα ποτίσει κι αυτά θα αρχίσουν να διαλύονται. Όχι δεν μπορώ να περιμένω. Μπήγω τον δείκτη κατακόρυφα και τα φτάνω στον πάτο. Ναυάγιο. Όπως ακριβώς συνέβη και με την Διακομματική που συνεδρίασε για τα debate. Εξεπλάγη κανείς με την έκβαση των διαπραγματεύσεων; Το θεωρώ απίθανο. Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά που οι πολιτικοί αρχηγοί συμπεριφέρονται σαν μαθητές της Γ' Λυκείου οι οποίοι δεν μπορούν να συμφωνήσουν ποιος προορισμός είναι καλύτερος για πενταήμερη. Δεδομένης της διάρκειας αυτής της προεκλογικής περιόδου, η αντίδρασή τους είναι αναμενόμενη. Η σύγχυση οδηγεί σε απανωτά επικοινωνιακά φάουλ. Μόνο που δεν υπάρχει διαιτητής για να τα σφυρίξει. Μικρή σημασία έχει. Στον αγώνα των εντυπώσεων τα συνθήματα αντί να ακούγονται από την κερκίδα, τα φωνάζει ο πάγκος.
Βουτάω τα χέρια στο νερό και βγάζω έξω τα βρεγμένα καραβάκια. Τα στεγνώνω και τα αλέθω ώστε να γίνουν ένας ωραίος χαρτοπολτός. Κι όπως παρατηρώ τις λεπίδες να σκίζουν το χαρτί, σκέφτομαι πως η ασυνεννοησία που διακρίνει τα κόμματα έχει εξαπλωθεί σαν γρίπη και στους πολίτες. Και είναι κρίμα γιατί αυτές οι εκλογές θα μπορούσαν να είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να συμφωνήσουμε στα βασικά. Πάρτε για παράδειγμα τις λίστες Επικρατείας και συγκεκριμένα την επιλογή του Πύρρου Δήμα. Ένα από τα επιχειρήματα που ακούστηκε αρκετά ήταν πως ""Δεν είναι πολιτικός"". Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Τόσο ώστε να ανατρέξω στο site της Βουλής και να συγκεντρώσω στοιχεία για την επαγγελματική ιδιότητα των βουλευτών της ΙΓ' περιόδου. Ας δούμε λοιπόν ποιος μπορεί να είναι ή να θεωρείται πολιτικός.
Δεν ξέρω τι εντύπωση σας δημιουργήθηκε βλέποντας την λίστα. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε αντί της επαγγελματικής ιδιότητας, να επικεντρωθώ στις σπουδές των βουλευτών. Ποιο είναι πιο σημαντικό; Απάντηση δεν έχω. Όπως επίσης δεν έχω δύο επιπλέον ώρες για να το κάνω. Όσο περίπου δηλαδή μου πήρε για να συγκεντρώσω τα ανωτέρω στοιχεία. Μπορείτε εάν ενδιαφέρεστε, να ρίξετε μια ματιά μόνοι σας εδώ. Αξίζει όμως να σημειωθεί πως στο top 3 βρίσκονται οικονομολόγοι, γιατροί και δικηγόροι. Είναι αστείο, σχεδόν ξεκαρδιστικό, εάν αναλογιστείτε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η οικονομία, η υγεία και η δικαιοσύνη σε αυτή την χώρα. Από την άλλη, έτσι επιβεβαιώνεται πως τα μεγαλύτερα κακουργήματα κατ' επάγγελμα τελούνται.
Αλλά ας γυρίσουμε πίσω στο αρχικό ερώτημα. Συμφωνούμε πως αυτές οι επαγγελματικές ομάδες κάνουν για πολιτικοί; Κι αν όχι, ποια λείπει; Ένας κτηνοτρόφος, ένας αρχαιολόγος, ένας τεχνικός δικτύων; Εν τέλει, είναι το επάγγελμα το βασικό κριτήριο με το οποίο θα πρέπει κανείς να αξιολογεί τις ικανότητες εκείνου που πολιτεύεται; Κάποιος ίσως υποστηρίξει πως οι αγνές προθέσεις και η διάθεση για προσφορά μπορούν να γίνουν τα χέρια που θα αφήσουν δάφνες στους ώμους του πολιτικού. Εγώ πάλι πιστεύω πως είναι ένας συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Είναι σαν το κουτσό που πηδάς από κουτάκι σε κουτάκι. Δεν φτάνει να ισορροπείς στο ένα πόδι. Πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος και να διαλέξεις την πορεία που θα ακολουθήσεις αν θες να φτάσεις από το 1 στο 10 όρθιος.","Είναι γνωστό πως η Apple ανοίγει νέους δρόμους στην τεχνολογία με τα προϊόντα της. Τελευταία μάθαμε πως μπορεί να εξαφανίσει πολύ περισσότερους. Το πρόβλημα που προέκυψε με τους χάρτες στο νέο iOS6 μπορεί να σε ταξιδέψει παρά τη θέλησή σου, ή και χωρίς να το καταλάβεις. Πάρκα εμφανίζονται ως αεροδρόμια, πόλεις αλλάζουν ήπειρο και μουσεία επιπλέουν σε ποτάμια. Η έντονη κριτική που δέχθηκε η εταιρία, οδήγησε τον Tim Cook να δημοσιεύσει γράμμα στο οποίο απολογείται και μάλιστα προτείνει προσωρινά την χρήση ανταγωνιστικών υπηρεσίων. Σε έναν ιδανικό κόσμο, τα παράπονα θα είχαν δύο αποδέκτες: την Apple και την Google, καθώς οι δύο πλευρές δεν κατάφεραν να έρθουν σε συμφωνία για τους όρους αδειοδότησης της υπηρεσίας πλοήγησης με φωνητικές οδηγίες κι έτσι φτάσαμε σε αυτό το σημείο.
Παρόλα αυτά, το πρόβλημα με τους χάρτες δεν φαίνεται να λειτούργησε αποτρεπτικά για τους καταναλωτές. Περισσότερες από 100 εκατομμύρια συσκευές χρησιμοποιούν πλέον το νέο iOS6 που κυκλοφόρησε στις 19 Σεπτεμβρίου, ενώ οι παραγγελίες του iphone5 ξεπέρασαν τα 2 εκατομμύρια μέσα σε 24 ώρες. Τα νούμερα είναι εντυπωσιακά και κάπου μέσα σε αυτά, βρίσκεται και η Ελλάδα. Και σίγουρα αρκετά email παραπόνων σχετικά με το νέο λογισμικό είχαν ελληνικό όνομα για υπογραφή. Ακούγεται προκλητικό να ασχολείται κανείς με τέτοια θέματα σε μια χώρα το χρέος της οποίας μπορεί να αποπληρωθεί εάν πωληθεί η Apple και να μας μείνουν και ρέστα; Ίσως, αλλά κακώς. Τα συμπεράσματα δεν βγαίνουν μόνο στις αποχρώσεις του iphone, άσπρο και μαύρο. Υπάρχει και μια τρίτη, η οποία έχει κάθε δικαίωμα να προβληματίζεται και να παραπονιέται. Αναφέρομαι στους ανθρώπους με προβλήματα όρασης.
Το ζήτημα εμφανίστηκε αμέσως μετά την αναβάθμιση σε iOS6. Και επειδή είναι καλό να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το συγκεκριμένο ακούει στο Αλέξανδρος. Πρόκειται για την αυτοματοποιημένη ελληνική φωνή που χρησιμοποιείται στο Voice Over του iphone και η οποία στο νέο λογισμικό δεν είναι καθαρή και κατανοητή. Οι λέξεις κόβονται στην μέση ενώ η προφορά και ο τονισμός είναι ανακριβείς με αποτέλεσμα να καθίσταται αδύνατη η ανάγνωση και υπαγόρευση κειμένων. Με άλλα λόγια, το iphone, που εκτός των άλλων αποτελεί βασικό εργαλείο ανάγνωσης βιβλίων και εφημερίδων για αυτήν την μερίδα Ελλήνων καταναλωτών, αχρηστεύεται.
Το πρόβλημα εντοπίστηκε από τον κύριο Σπύρο Σκορδίλη, ο οποίος είναι μέλος στην λίστα αλληλογραφίας Orasis. Μαζί με άλλα μέλη, την αμέσως επόμενη μέρα της κυκλοφορίας του iOS6, επικοινώνησαν με την Αpple γνωστοποιώντας και περιγράφοντας την κατάσταση. Η ανταπόκριση της εταιρίας ήταν άμεση αλλά όχι αποτελεσματική. Αφού ευχαρίστησαν για το feedback κι ενημέρωσαν πως το θέμα προωθήθηκε στο αρμόδιο τμήμα, δεν έδωσαν σαφή απάντηση για το πότε θα υπάρξει κάποια αναβάθμιση που θα διορθώσει το πρόβλημα. Βέβαια, είναι λογικό. Η ελληνική αγορά είναι τόσο μικρή όσο το κεφάλι μιας καρφίτσας. Ακόμη μικρότερο είναι το ποσοστό των Ελλήνων καταναλωτών με προβλήματα όρασης. Πιθανώς εάν συνέβαινε κάτι ανάλογο στην αμερικανική αγορά, ο Tim Cook να δημοσίευε ένα ακόμη απολογητικό γράμμα και η λύση να βρισκόταν πιο γρήγορα. Αλλά ας αφήσουμε τέτοιου είδους σενάρια. Μας φτάνουν αυτά για τα 600 δισ. των ομογενών.
Ο κύριος Σκορδίλης επανήλθε με δεύτερο email προτείνοντάς τους εναλλακτική, για την οποία μάλιστα, όπως έγραψε, είναι διατεθειμένοι να την κατεβάσουν ως εφαρμογή επί πληρωμή. Εφόσον η εταιρία δεν δεχόταν να επαναφέρει την προηγούμενη λειτουργική έκδοση του Αλέξανδρου που υπήρχε στο iOS5, μία γυναίκα μόνο θα μπορούσε να δώσει την λύση: η Μελίνα. Η Μελίνα είναι κι αυτή μια αυτοματοποιημένη ελληνική φωνή που χρησιμοποιείται στο Voice Over στο Mountain Lion, ένα από τα λειτουργικά συστήματα για Mac, η οποία δεν έχει εμφανίσει προβλήματα. Και αυτή τη φορά όμως, η απάντηση της Apple ήταν η ίδια. Το θέμα προωθήθηκε στο αρμόδιο τμήμα προς εξέταση.
Ο Steve Jobs είχε δηλώσει κάποτε σε ένα περιοδικό πως δεν μπορείς να ρωτάς τους πελάτες τι θέλουν και μετά να προσπαθείς να τους το δώσεις. Μέχρι να το έχεις έτοιμο, θα θέλουν κάτι καινούργιο. Τι γίνεται όμως όταν οι πελάτες σού λένε από μόνοι τους τι θέλουν κι εσύ δεν το δίνεις; Επιμένεις. Εάν θέλετε κι εσείς να βοηθήσετε, μπορείτε να στείλετε email στην Apple ζητώντας να επιλυθεί το πρόβλημα, πατώντας εδώ.",True
"El futuro que no tuvimos
Aquí atorados en el largo proceso de desencuentros, rupturas, deslealtades y corrupción que fue minando la esperanza de dignificar y consolidar el régimen democrático del país. Como lo escribe Mauricio Merino en su libro El futuro que no tuvimos, tendríamos que bautizar los últimos años como el periodo del desencanto. Un periodo específico, determinado, cognoscible, comprendido entre el 1 de noviembre de 2003 y el 1 de julio de 2012. Un ciclo fechable que empieza con la ruptura de los acuerdos electorales que dieron origen al IFE autónomo y que termina con el regreso del PRI a Los Pinos. Un ciclo de todo lo que hemos presenciado y padecido desde entonces.
Atrás quedaron los acuerdos sensatos y honestamente comprometidos con la construcción de un nuevo régimen democrático. Atrás quedó aquella “joya de la corona” que fue un IFE creíble, admirado, autónomo. Atrás quedaron los pactos que tenían como objetivo una repartición más justa y más ciudadana del poder. En su lugar han quedado las malas artes y los conflictos. La transición de un sistema de partido prácticamente único a uno en el cual los beneficiarios fueron otros partidos, con sus arcas repletas de dinero público. La polarización de la sociedad producto de los pleitos incesantes entre la clase política. La sensación de que la democracia no ha servido para resolver los problemas del país sino para exacerbarlos. El sentimiento de desamparo ante Tlatlaya e Iguala.
Y la angustia compartida ante la certidumbre de que la vida pública se ha corrompido –sin distinciones ni matices– entre partidos y gobernantes. La desilusión colectiva ante el abandono de las promesas de profesionalización de la gestión pública. Ante la prevalencia de la cercanía, la amistad y las lealtades políticas en el nombramiento de funcionarios públicos. Ante el franco rechazo de los gobiernos a la apertura de toda la información relevante que la creación del IFAI motivó. Ante la opacidad que persiste en la fiscalización del dinero público a nivel federal, estatal o municipal. Sigue la repartición del botín partidario sin consecuencias. Sin efectos. Sin sanciones. He allí la podredumbre del PRD en Guerrero para constatarlo. Los moches del PAN para evidenciarlo. La candidatura a una diputación federal de Arturo Montiel para subrayarlo.
La economía sigue sin crecer lo que debiera. La deuda de la desigualdad social sigue sin ser saldada como podría. Poco a poco vamos cobrando conciencia de que los errores de gestión del gobierno no se han corregido. Las autoridades siguen asignando recursos crecientes a programas politizados que, en lugar de igualar a la sociedad, la hacen más desigual y generan mayores incentivos para la informalidad. Las autoridades siguen gastando el dinero público a manos llenas en medio de fallas, equivocaciones y actos de corrupción tan escandalosos como el de Oceanografía, entre tantos. Todos estos problemas acumulados no han encontrado sanción ni solución. Los partidos se culpan unos a otros, se aprovechan electoralmente de los errores del contrario antes que corregir los suyos. No vemos soluciones de conjunto. No vemos la creación de un sistema completo para rendir cuentas o usar mejor el dinero público o responder a las necesidades de una ciudadanía crecientemente agraviada.
Pero más grave aún es que en este periodo del deterioro democrático la inseguridad se ha implantado como una rutina común. Muertos, heridos, torturados, desa­parecidos, fosas con cadáveres que no conocemos. La macabra puntualidad de la muerte en el Estado de México y en Michoacán y en Tamaulipas y en Guerrero. Mientras tanto, el Estado muestra tanto su poder de fuego como su impotencia frente al crimen que ayudó históricamente a cobijar. Muestra que la corrupción de sus ramas más indispensables –las policías, las Cortes, los Ministerios Públicos– se ha vuelto cosa de todos los días. Queda claro hoy que el desafío principal ya no es sólo salvar a la democracia, sino salvar al Estado; rescatar la capacidad de garantizar la seguridad mínima que México necesita para sobrevivir.
¿Y nosotros qué? ¿Cúal ha sido el papel de los ciudadanos frente a esta descomposición? Como argumenta Merino, ha habido reacciones sociales sin que logremos plantear una ruta alternativa eficaz a la trazada malamente por los partidos. No hemos logrado diseñar una agenda capaz de sacudir a la clase política. Hay una larga lista de heroísmos locales e individuales; de aquellos que han alzado la voz en distintos momentos frente a los abusos de Humberto Moreira y Ángel Aguirre y Eruviel Ávila. Ha habido marchas multitudinarias en distintas latitudes del país que expresan la indignación, el hartazgo, el miedo. Ha habido investigaciones valientes –como las de Mexicanos Primero, México Evalúa, el Instituo Mexicano Para la Competitividad y el CIDE– que generan métodos y conocimientos cada vez más finos para evaluar la disfuncionalidad de la democracia y el deterioro de las instituciones. Ha habido un amplio movimiento a favor de las víctimas y la dignidad y la paz. Ha habido un cúmulo de estudiantes que exigen más de lo que el gobierno les ofrece y no están dispuestos a conformarse. Pero nada ha sido suficiente.
La ruta del deterioro prosigue. Porque ninguno de los que poseen poder quieren abandoner el guión que les permite ejercerlo con impunidad. Porque los actores fundamentales siguen siendo los mismos. Porque el voto para el PRI fue un voto a favor del pasado, pues no es creíble pensar que la sociedad siga creyendo en el futuro que no tuvimos ni tendremos con el PRI en Los Pinos.
Y lo único que queda es seguir exigiendo, seguir la ruta de lo insuficiente para que se vuelva suficiente. Aprovechar las nuevas tecnologías de la información. Demandar libertad, conciencia, respeto. Declarar que estamos hartos de la violencia sin fin, de la falta de respeto a nuestra inteligencia por parte de instituciones como la PGR, de la manipulación mediatica, del control obstinado y corrupto de los partidos políticos, del cinismo de los que creen que pueden engañar a cualquiera, de la falta de horizontes creíbles, del predominio de explicaciones sobre Iguala que no van a ningún lado. Nos queda entonces pasar a la vida activa en todos los planos, en todos los espacios. Recuperar el espacio público que nos ha sido robado. Aprender a ser ciudadanos de veras. Defender la agenda democrática por encima de todo y de todos. Tiene razón Mauricio Merino: Ni un paso atrás. Ni un paso atrás en la construcción del futuro que queremos tener.","Noelia, historia de una promesa cumplida
“Papá, quiero ver tortugas mañana”. Le dijo una noche Noelia a su padre. Como en otras ocasiones, habían salido a dar un paseo en la playa, el cual fue interrumpido por una tortuga marina que salió del mar a desovar. Ante la atenta mirada de Noelia y su padre, una tortuga salió del mar y lentamente caminó hasta llegar a un sitio en la playa. Noelia y su padre no lo sabían, pero era la misma playa en la que años antes había nacido. Con sus aletas hizo un hoyo en la arena y se acomodó sobre él para depositar sus huevos. Cuando terminó, lo cubrió con arena y regresó al mar. Con sumo cuidado, Noé marcó el lugar haciendo un círculo de piedras para poder regresar cuando finalizara la incubación. Noelia, con menos de cuatro años, quedó impresionada por la experiencia. Menudita, de pelo rubio y una carita de ángel, ignoraba el efecto que sus palabras tendrían en la vida de su familia y los habitantes de la comunidad. Noelia volvió a repetir: “Papá, quiero ver tortugas mañana” y su padre se comprometió a hacerlo.
Noé sabía poco de tortugas, pero quería cumplir la promesa a su hija, por lo que se puso a estudiar. Aprendió que la tortuga que había visto en la playa de Los Barriles, en Baja California Sur, era golfina, una de las siete especies de tortugas que anidan o se alimentan en México y una de las ocho que existen en el mundo. A pesar de que nacen miles de tortugas cada año, están en peligro de extinción. Solo una de cada mil llegará a la edad adulta.
Después de 40 días, Noelia y su padre volvieron al sitio hasta que sucedió el milagro: la arena comenzó a moverse y apareció la primera. Poco a poco salieron las demás y juntas emprendieron lentamente su camino hacia el mar. En esos momento enfrentan su primer peligro, ser devoradas por aves o cangrejos. Los científicos creen que esta caminata les permite guardar en su memoria los químicos del lugar, para poder ubicarlo y volver a él años después. Una vez en el mar, les perdemos la pista. Los científicos los llaman “años perdidos”. No las veremos otra vez hasta que alcancen la edad reproductiva y regresen a desovar en la misma playa en la que nacieron. Un misterio y un milagro.
Después de estudiar sobre las tortugas, Noé inició con el trámite de los permisos para poder formar un grupo tortuguero. Fue rechazado, pero decidido a cumplir su promesa, buscó asesoría hasta que finalmente la autoridad le consiguió el permiso y Noé empezó a patrullar 17 kilómetros de playa cada madrugada.
Un día le pidió a su hermano Omar que lo acompañara en su patrullaje y le ayudara a llevar los huevos a un corral protegido. La magia del trabajo hechizó a Omar, quien empezó a patrullar todas las noches durante la temporada. Lejos de recibir un centavo por estas tareas, Omar y Noé Ariza gastan sus propios recursos en gasolina, mantenimiento del corral y refacciones para las cuatrimotos, entre otras cosas.
 Generalmente Omar patrulla por las noches y Noé por las madrugadas. A veces tienen que cavar hasta 14 nidos en el corral. Omar encuentra cansado el hacer los nidos para guardar los huevos pero vale la pena por la satisfacción de ver a las tortugas nacer. Al igual que muchos otros habitantes de Baja California Sur, Omar y Noé se vieron afectados: el corral desapareció con el huracán Odile. El sitio donde se encontraba estaba cubierto de escombros, los nidos destruidos.
¿Por qué cuidar a las tortugas? Como dice la pequeña Dian, hija de la bióloga y maestra en ciencias Graciela Tiburcio, que con tan solo 10 años sabe más que muchos sobre tortugas, y participó en la Reunión de la Niñez por la Conservación de Tortugas Marinas, primero que nada porque “son una especie fabulosa” que además juegan un papel importante en la regulación de ecosistemas. Son uno de los pocos depredadores de las medusas. Si se extinguiesen, las medusas se multiplicarían sin control haciendo, si no imposible, sí bastante peligroso nadar en el mar, lo que alejaría a muchos turistas. Para ayudar a sobrevivir a las tortugas necesitamos gente como Noé, que las cuida, y como Graciela, que desde hace dos décadas estudia afanosamente el comportamiento de estos reptiles y ha hecho un importante trabajo de concientización a las comunidades en varios países.
Con el apoyo de la Alianza WWF-Telcel, Omar y Noé pudieron reconstruir y legalizar su corral; Graciela pudo poner un transmisor satelital a una tortuga golfina hembra adulta a la que nombró Noelia, para conocer sus hábitos alimenticios y migratorios. Los datos que arroje el transmisor serán invaluables para ella y otros científicos. Puedes conocer más de las tortugas, y el trabajo de Graciela y otros científicos  enwww.lanaturalezanosllama.com y si quieres apoyar a Omar y Noé, puedes escribir a omararaiza1@hotmail.comnoearaizapiol@yahoo.com.mx",False
"De Starbucks-missie : "" "" Het inspireren en voeden van de ziel - één persoon , één kop en één gemeenschap tegelijk . "" "" Het klinkt allemaal prachtig en de winkels zijn stuk voor stuk plaatjes , helaas kan dit niet gezegd worden over de interne werking van het hippe koffiemerk . In mijn ondervinding is hun klantvriendelijkheid ondermaats . Ik ben er al meerdere keren binnengestapt - klaar om mijn mening te herzien - maar elke keer zijn de werknemers teleurstellend . Ik geef toe dat ik hier voorbij zou kunnen kijken als de koffie verslavend lekker was . Dit is dan ook niet het geval , aangezien de producten vaak lauw zijn en niet veel beter dan die in "" "" gewone "" "" koffiehuizen . Ik heb de Starbucks-ervaring nog niet positief meegemaakt en mijn geduld raakt stilaan op om het nog te blijven proberen .","In een woord : teleurstelling . Thor is een film die me jammer genoeg niet al te goed bevallen is . Het verhaal zit niet snor en de personages zijn eveneens niet realistisch geschetst in mijn ogen . De film gaat grotendeels over de evolutie van het karakter van Thor , wat naar mijn mening veel gracieuzer en realistischer had mogen gebeuren . De brute transformatie van de held van een arrogante , egocentrische lastpost naar een liefdevol en wijs man oogt dan ook vrij amateuristisch . Zoals gezegd stoort de uitwerking van de personages me in deze film mateloos , maar ook de plot weet me helaas niet te bekoren . Het is niet veelzeggend en ik vraag me eerlijk gezegd af waarom de makers van de film ons zolang moesten vervelen met een aaneenschakeling van nietszeggende scenes . Maar ja , ik zal als kleine toegeving van mijn kant dat eindeloos langdradige verhaal toeschrijven aan het feit dat het als introductie dient voor ' The Avengers ' , met de nadruk op introductie . Want veel meer dan dat kon het zeker niet geweest zijn .",False
"El bienio de Peña
La lucha por la justicia para los estudiantes desaparecidos de la Escuela Normal Rural de Ayotzinapa se ha convertido rápidamente en una batalla histórica por el presente y el futuro de la nación. De un lado se encuentran las fuerzas de la muerte, la represión, la corrupción y la ignorancia. Del otro lado se levanta el espíritu libertario de un pueblo mexicano lleno de creatividad, dignidad y esperanza.
El contraste entre el insultante y mal actuado video donde Angélica Rivera presume sus millonarias propiedades y cualquier entrevista con Omar García, u otros integrantes de la gran familia de Ayotzinapa, evidencia el insostenible abismo cultural que existe entre la indolente clase gobernante y el pueblo trabajador. Ni Enrique Peña Nieto ni los integrantes de su gabinete podrían sobrevivir un debate público de frente, sin teleprompter, con cualquiera de los estudiantes o padres de familia de Ayotzinapa. Serían avasallados en cuestión de minutos por la enorme claridad, convicción e inteligencia de las voces rebeldes de Guerrero.
Nos malgobierna un grupo de personas incultas, sin educación, ética o conocimiento histórico, cuyo único interés es acumular dinero y poder. Pero su ignorancia los condena a repetir la historia y mantenerse aferrados a un inmovilismo conservador que finalmente causará su contundente derrota. Los vientos de la historia corren con prisa y el enorme ingenio del pueblo mexicano sabrá llenar sus velas con la energía del actual proceso de transformación global.
La quema el pasado 20 de noviembre de la efigie de Peña Nieto, considerado por muchos como el Judas de la nación, anunció al mundo entero el final del sexenio, ahora convertido en bienio, de quien hoy todavía ocupa Los Pinos. Cada momento en que el esposo de la millonaria actriz de Televisa se aferra a la silla, se desgrana y se vacía el poder presidencial. ""No es el cargo el que hace al hombre, sino el hombre el que hace al cargo"", reza el sabio dicho mexicano. Así que cuando ""el hombre"" resulta ser un simple monigote de papel, el cargo también se esfuma por definición.
La separación formal de un presidente de su cargo es mucho más sencilla de lo que sugieren la mayoría de los análisis legaloides sobre el tema. De ninguna manera hace falta que el Presidente presente formalmente su ""renuncia"" al Congreso de la Unión de acuerdo con el artículo 86 constitucional. Lo único que tendría que ocurrir es que el ocupante de Los Pinos simplemente no se presente a trabajar y que así se produzca la ""falta absoluta"" mencionada en el artículo 84 de la Carta Magna. En otras palabras, no hace falta que Peña renuncie sino que solamente se vaya a otra parte.
Pero independientemente de si Peña Nieto se separa o no de su cargo, lo que es seguro es que cada día en que se mantiene en su puesto menos mexicanos le harán caso. Nos encontramos hoy en medio de un enorme movimiento global de desobediencia civil en favor de la justicia y el cambio de régimen en México. La Acción Global por Ayotzinapa del pasado 20 de noviembre no solamente concentró más de 150 mil personas en el Zócalo capitalino sino que simultáneamente movilizó decenas de miles de otras personas a lo largo y ancho del país y del planeta, desde los municipios más pobres de Guerrero y Chiapas hasta Tokio, Toronto y La Paz.
Lo que hoy atestiguamos es una enorme batalla civilizatoria en respuesta al desfondamiento del poder presidencial como centro articulador de la legitimidad pública en México. Por un lado, las fuerzas armadas y los aparatos de ""seguridad"" han recurrido a las viejas prácticas de represión y de miedo. La acción coordinada entre provocadores y policías, y entre Peña Nieto y Miguel Ángel Mancera, para desalojar el Zócalo capitalino con lujo de violencia el pasado 20 de noviembre fue en esencia la misma que los operativos del 2 de octubre de 1968 y el 10 de junio de 1971.
Por otro lado, los viejos lobos de la izquierda partidista han hecho un llamado para formar un nuevo congreso constituyente. Y los puristas de la ""sociedad civil"" buscan salvadores ""ciudadanos"" para rectificar el camino durante una presidencia interina.
Pero en lugar de reciclar viejas fórmulas con el fin de salvar la ""estabilidad"" de un régimen totalmente caduco, habría que inspirarnos directamente en la gran Revolución Mexicana de 1910 para que el país una vez más ponga el ejemplo al mundo en el terreno de la transformación social. Visualicemos una nueva nación en que los cargos públicos se ocupan por sorteo, las riquezas nacionales se reparten de manera igualitaria, la seguridad pública está a cargo de los mismos pueblos y la corrupción es una vaga memoria de oscuros tiempos pasados.
Tal como afirmó Omar García este sábado pasado desde la tribuna legítima del estrado del concierto de Calle Trece: “No queremos cambios de gabinete, queremos cambios profundos (…) y tenemos que llegar hasta las últimas consecuencias” (Véase: http://ow.ly/EKXtp). Sigamos todos su ejemplo de dignidad e inteligencia.","Presidente Peña: busque a Piketty
A dos años de iniciado su gobierno yo no soy de los que creen o exigen que deba usted renunciar. Pero sí creo que el país está en riesgo. En otras palabras, que México corre un peligro mayor que usted mismo. Y eso sí que le compete, porque ocupa el más alto cargo de la nación.
Por eso le sugiero y le pido que hable con él. Se trata del cerebro económico más brillante de inicios del milenio. Su libro El capital en el siglo XXI está conmocionando al planeta. Sus editores estiman que en 2015 llegará a tres millones de ejemplares. Algo insólito para un ensayo. Pero más aún, dos premios Nobel como Solow y Krugman aseguran que la economía tendrá que ser vista con otros ojos a partir de esta obra del francés Thomas Piketty. ¿Qué tal, eh? Son 600 páginas fascinantes producto de 20 años de estudios, gráficas y estadísticas comparativas globales. Lo que le ha valido a su autor ser convocado por el FMI y la Casa Blanca de Obama para que explique sus tesis.
Lo que básicamente plantea es el asunto crucial de la distribución del ingreso y su derivación más infame que es una brutal y creciente desigualdad entre los seres humanos. Establece verdades incontrovertibles: el agravamiento de la desigualdad es un resultado inevitable del capitalismo de libre mercado; el capitalismo provoca un dominio de los empresarios sobre los trabajadores; cada vez más empleados trabajan para ser pobres, para sobrevivir apenas; en cambio, la tendencia de los ricos es hacerse aún más ricos porque a ello los empuja inexorablemente el mercado y esa ley inquebrantable arrastra a las sociedades a la oligarquía; por ello, el capitalismo es incompatible con la democracia y la justicia social; también genera desigualdades extremas que socavan los valores y despiertan el descontento social. En contraste, Piketty nos recuerda que la acción política puede frenar las peligrosas desigualdades del presente como antes lo ha hecho. Propone, por ejemplo, aumentos de impuestos hasta de 80% a los grandes patrimonios para redistribuir el ingreso mediante el incremento del gasto público y la actividad productiva. Sobre México, dice que lo que más nos falta es transparencia. Supongo que se refiere a que mientras Hacienda nos retuerce el pescuezo a profesionistas, pequeñas y medianas empresas, hace devoluciones fiscales por miles de millones a los consorcios gigantes. En otras circunstancias, el anuncio de antier de haber aumentado 9% su recaudación sería plausible; pero en el actual escenario, parece una burla imperdonable y un suicidio intelectual de su gobierno; que no ha sabido superar la crisis social generada por Iguala-Ayotzinapa, pero que es eficientísimo cobrándonos impuestos. Por ello también es indispensable que aclare fehacientemente el affaire Casa Blanca-Higa-Tren. Para que no lo ubiquen entre los pocos privilegiados y desactivar el grito callejero: “¡Peña, tú no eres pueblo!”
¿Y pues qué cree Presidente?, que monsieur Piketty estará aquí en la capital este viernes en una conferencia magistral en nuestra UNAM. Por eso se me ocurre que tal vez usted pudiera invitarlo a un café y platicar con él un par de horas de ser posible. Y de preferencia, solitos los dos. Sin los que le dicen que la peor crisis de su gobierno está por concluir y que todavía es posible apostarle al olvido.",False
"Εχθές το μεσημέρι γευμάτισα με την καθηγήτρια μου, πρώην υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλέν Ολμπράιτ. Ναι το ξέρω πολλοί θα ανατριχιάσετε στο άκουσμα του ονόματος της. Αφού και η ίδια με ρώτησε αν την αντιπαθούν ακόμη οι Έλληνες, εξιστορώντας μάλιστα πως την πολέμησαν οι Ελληνοαμερικανοί όταν ήταν σύμβουλος του Μάικλ Δουκάκη, και πώς ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος αναφώνησε όταν την πρώτο συνάντησε, «ναι ξέρω ποια είναι η Ολμπράιτ, αυτή που έκανε την άρση του εμπάργκο κατά των Κατεχόμενων στην Κύπρο». Θυμήθηκε επίσης πως την κράζανε οι Έλληνες για το Κόσοβο.

Καθίσαμε σε ένα μακρύ ξύλινο τραπέζι, έξω από το γραφείο της, εκείνη μασουλούσε ένα σπιτικό σάντουιτς με τόνο, εγώ ρουφούσα έναν σκέτο καφέ. «Λιτότητα;» με ρώτησε γελώντας, προσθέτοντας αμέσως πόσο λυπάται για τον ελληνικό λαό που βρέθηκε σε αυτή τη θέση. Στην τρίτη μπουκιά το όνομα του Γιώργου Παπανδρέου έπεσε στο τραπέζι.

Τι πιστεύει λοιπόν η Μαντλέν Ολμπράιτ για τον Γιώργο Παπανδρέου με τον οποίο έχει συνεργαστεί ουκ ολίγες φορές. Θεωρεί ότι είναι ένας άνθρωπος με πάθος, αεικίνητος, και τίμιος. Πολύ εργατικός, με αφοσίωση, μορφωμένος και με αέρα. Επίσης το γεγονός ότι είναι μισός Αμερικανός τον βοηθάει όχι μόνο στη διπλωματία αλλά και στο γεγονός ότι μιλάει άπταιστα αγγλικά (να προσθέσουμε και Σουηδικά) κάτι που δεν θα έλεγε κανείς για τους λοιπούς Έλληνες Υπουργούς Εξωτερικών με τους οποίους συνεργάστηκε. Οι πολιτικές κινήσεις του είναι έξυπνες, από τη εποχή που ήταν Υπουργός Εξωτερικών ήταν έξοχος τόσο στις πολυμερείς σχέσεις όσο και στις διμερείς; βλέπε Τουρκία και τις προσπάθειες για διμερείς συμφωνίες στο εμπόριο και σε λοιπές οικονομικές δραστηριότητες, παρόλο που αυτή τη στιγμή η Τουρκία κάνει τα πάντα για να επηρεάσει Αλβανία, Λιβύη και Αίγυπτο επάνω στο θέμα της συμφωνίας για την υφαλοκρηπίδα. Καλό μου Καστελόριζο...

Επίσης είναι ευγενής, κοινωνικός, προοδευτικός και πάνω από όλα καλός άνθρωπος. Αλλά δυστυχώς ο άνθρωπος αυτός, ο καλός αυτός άνθρωπος, κληρονόμησε τα αίσχη αυτά, και το όνομα του θα ταυτιστεί με το ΔΝΤ και την πτώση της ΕΕ. Ωστόσο πρόκειται για έναν εξαίρετο άνθρωπο.

Προσπάθησα να εξηγήσω στην σοφή και έμπειρη καθηγήτρια μου ότι ακόμη και αν ο Γιώργος Παπανδρέου ως Υπουργός Εξωτερικών υπήρξε ένας ατσαλάκωτος πολιτικός, αν δεν γνώριζε τι συνέβαινε κάτω από τη μύτη του τότε μάλλον δεν κάνει για πρωθυπουργός. Αν πάλι γνώριζε και έκανε τα στραβά μάτια, τότε είναι και αυτός μέτοχος. Αλλά μάταια. Εκείνη επέμενε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος και καλός πολιτικός. Βέβαια η σεβαστή πρώην Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ πιστεύει ότι και ο Χασίμ Θάτσι, το πρώην «φίδι» του ΟΥΤΣΕΚΑ, και νυν πρωθυπουργός του Κοσόβου είναι επίσης ένας καλός άνθρωπος. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Αν το σκεφτεί κανείς λίγο περισσότερο ίσως ο καλός μας πρωθυπουργός μας να είναι πράγματι άτυχος. Διότι δεν κληρονόμησε μόνο μια διαλυμένη χώρα, αλλά και ένα καταραμένο όνομα. Από ατυχία σε ατυχία δηλαδή. Κρίμα τόση καλοσύνη. «Καλός», ίσον ικανός, ενάρετος, φυσιολογικός, χρηστός, αγαθός, άρτιος, γνήσιος. Η ετυμηγορία του καλού. Απλά εμείς πλέον στην Ελλάδα, έχουμε χάσει την μπάλα, δεν ξέρουμε τι είναι καλό ή κακό. Είναι κακό να βγαίνουμε στους δρόμους και να σπάμε μαγαζιά, να κλέβουμε το κράτος, να λαδώνουμε, να λαδωνόμαστε;

Προβληματιζόμαστε, γιατί αν ήταν κακό να κλέβουμε το κράτος, δεν θα ήταν οι «καλοί» μας πολιτικοί στην φυλακή; «Καλός», σημαίνει και αγαθός. Ίσως να εννοούσε και αυτό η Ολμπράιτ. Αλλά και πάλι ένας «αγαθός» άνθρωπος δεν θα σώσει αυτή τη χώρα, αυτό είναι βέβαιο. Ας είναι λοιπόν έστω «ικανοποιητικός» ο πρωθυπουργός μας, και ας υπάρχει έστω και λίγη αλήθεια στα λόγια της Ολμπράιτ, η οποία έχει δει στη ζωή της λαμόγια και λαμόγια. Και ανάθεμα αν δεν ξέρει η Μαντλέν Ολμπράιτ να αναγνωρίσει ένα αληθινό λαμόγιο.","Τους Thievery Corporation τους βρίσκω πάντα ένα βήμα μπροστά μου. Στη δεκαπενταετία που ακολουθώ πίσω τους, νιώθω πως πρωτίστως αυτό με γοητεύει σε αυτούς. Ανοίγουν τον δρόμο για μια νέα αναζήτηση. Αυτοί οι παραμυθάδες της μουσικής μαντεύουν σωστά το επόμενο στάδιο. Προλειαίνουν το έδαφος για την επόμενη περιπλάνηση. Από τα τέλη της δεκαετίας του `90 που ξεφυτρώνουν, οι πειραματισμοί τους τραβούν σαν μαγνήτης την προσοχή των ακροατών σε όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων και τη δική μου που αχόρταγα αναζητά νέα ερεθίσματα. Dub, reggae, latin, bossa nova, trip-hop, acid jazz και παραδοσιακά ανατολίτικα όργανα, όλα τα χωρά η κουλτούρα τους. Ξεσκονίζουν ξεχασμένους ήχους, τους γυαλίζουν με electronica και κάνουν μικρά θαύματα. Μέχρι το μεγάλο θαύμα του «The Richest Man in Babylon», το 2002. Από τότε μέχρι το «The Cosmic Game» του 2005 και τη συλλογή με τις διασκευές ένα χρόνο μετά, ο Rob Garza κι ο Eric Hilton δουλεύουν με μαστοριά τους δίσκους και τα live τους προκειμένου να ραφινάρουν κάθε λεπτομέρεια των αρχικών τους πειραματισμών. Και τα καταφέρνουν. Μόνο που αυτό δεν τους φτάνει πια καθώς οι καιροί αλλάζουν κι εκείνοι το διαισθάνονται.
Κι έτσι έρχεται ο δίσκος «Radio Retaliation» το 2008 να συνεχίσει αυτό που άρχισαν το «Warning Shots» και το «Revolution Solution». Παίρνουν πολιτική θέση ανοιχτά, ανοίγουν τον κύκλο της αμφισβήτησης, της κριτικής, της αφύπνισης και της αντίδρασης. Επιτίθενται στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μέσω του «Vampires» και με κάθε ευκαιρία. Λίγες μέρες μόνο μετά την υπογραφή του Μνημονίου, τον Μάιο του 2010, οι Thievery Corporation μουδιάζουν, φορτίζουν και συγκινούν με τα συνθήματά τους κατά του Ταμείου, τους Έλληνες φίλους τους που κρέμονται σαν τα τσαμπιά στο θέατρο Βράχων. Είναι η περίοδος του θυμού και της οργής. Ό,τι μέχρι τότε έμοιαζε αυτονόητο ή θέσφατο, αποδομείται. Κι ακολουθεί η εποχή της παραίτησης και της ανασφάλειας, η πιο στριμωγμένη κι απαισιόδοξη που θυμάται ποτέ. Και το «Culture of Fear» από το 2011 και πέρα δένεται με τις στιγμές, τις σκέψεις, τις εικόνες και την καταχνιά της.
Όμως αυτοί οι τύποι από την Ουάσιγκτον έχουν στα χέρια τους το βάλσαμο, τη ζεστασιά του «Saudade» που κυκλοφόρησε επίσημα την Πρωταπριλιά του 2014. Είναι ένα άλμπουμ εύθραυστο, ρομαντικό, μελαγχολικό, κεντημένο νότα-νότα και στίχο-στίχο στην αισθησιακή bossa nova. Δεν ξεχνούν τις πολιτικές τους θέσεις, τις βάζουν όμως για λίγο στην άκρη και γράφουν έναν δίσκο με ερωτικά τραγούδια. Σαν να συμφιλιώνονται τώρα με τη συναισθηματική τους πλευρά, της δίνουν χώρο να εκφραστεί, να ξεφύγει από τη σκιά της άλλης, της σκληρής, της άθραυστης, της δυνατής. Σαν να νικά επιτέλους ο Δαβίδ. Κι αυτή η νίκη επιτρέπει και σε μένα να μπορώ χωρίς τύψεις, να μαλακώσω, να ονειροπολήσω, να συγκινηθώ και να κλάψω. Γιατί οι Thievery Corporation είναι εκεί να μου πουν πως «δεν πειράζει, σε ομορφαίνει όταν κλαις». Και να φτάσει η γλύκα μέχρι το βάθος της ψυχής μου. Στο μεδούλι.


Οι Thievery Corporation επιστρέφουν στις 17 Ιουνίου στην Αθήνα, στην Πλατεία Νερού και μια μέρα μετά στη Θεσσαλονίκη, στη Βαβυλωνία του Μύλου. Τις συναυλίες θα «ανοίξουν» οι Ιmam Baildi, οι Penny & The Swingin' Cats και ο Boogie Belgique.",False
"Μεταφέρω μέρος των διαλόγων από τη χθεσινή, τελευταία συνεδρίαση της προανακριτικής επιτροπής της Βουλής για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, όπως την κατέγραψε tovima.gr.

Προσωπικά, αδιαφορώ πλήρως εάν ο κ. Μαρκογιαννάκης σουβλίζεται εδώ και έξι μήνες από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου (όπως είχε πει νωρίτερα στην επιτροπή) ή κι απ` τον διάολο τον ίδιο. Είναι εκεί για να κάνει μια δουλειά κι υποχρέωσή του είναι να την τελειώσει.
Εξίσου αδιάφορο μου είναι το πώς νιώθει η κυρία Κωνσταντοπούλου από τις προσβλητικές κουβέντες του κ. Μαρκογιαννάκη. Κι εκείνη είναι στην επιτροπή για να κάνει τη δουλειά. Ας τα έβρισκαν μεταξύ τους.
Έτσι κι αλλιώς, κανείς τους δεν μου πληρώνει το ενοίκιο κι έχω πολύ σοβαρότερα προβλήματα για να λύσω.

Το τραγικό της ιστορίας είναι ότι κανείς τους δεν έκανε τόσο καιρό το παραμικρό για να μπει ένα τέλος στην ελεεινή εικόνα που «προσέφεραν» στο πανελλήνιο. Τέντωνε ο ένας, τραβούσε κι ο άλλος. Όσο πιο πολύ τέντωνε ο ένας, τόσο τραβούσε ο άλλος. Ποσώς μ` ενδιαφέρει ποιος το ξεκίνησε και ποιος το συνέχισε και ποιος ρίχνει λάδι στη φωτιά.

Κι όχι μόνο εμένα, φυσικά, αλλά τα εκατομμύρια των πολιτών που, σε κατάσταση απόγνωσης, βλέπουμε ότι οι εκπρόσωποι του λαού δε χάνουν την παραμικρή αφορμή να πρωταγωνιστήσουν στο φεστιβάλ γελοιότητας που στήθηκε στην παρούσα Βουλή. Είναι τόσο αυθόρμητοι; Τόσο εύθικτοι; Τόσο ασυγκράτητοι; Κακώς. Ας μην ήταν εκεί που είναι. Αν δεν μπορούν να δείξουν ψυχραιμία, δεν κάνουν για τη δουλειά. Δεν πήγαν στη Βουλή για «να προσφέρουν», όπως λέει το κλισέ, ούτε για να δείξουν το πνεύμα τους. Πήγαν για μια συγκεκριμένη δουλειά. Εάν, όντας υπάλληλοι, έλεγαν σε συνάδερφό τους δημοσίως «είσαι σαβούρα» ή «είσαι ξεφτιλισμένος», το αφεντικό θα τους είχε πετάξει και τους δυο έξω απ` το μαγαζί.
Τι τα θες, όμως, «το αφεντικό» -ο λαός, δηλαδή- ίσως και να θέλγεται από τέτοιες εικόνες. Να προτιμά οι «υπάλληλοί του» -οι βουλευτές- να λένε και καμιά χριστοπαναγία, να είναι μάγκες, να είναι «γνήσιοι», να τα λένε χύμα, να μην είναι μαλθακοί και comme il faut. Έτσι κι αλλιώς, ο καθωσπρεπισμός στη χώρα γνωρίζει μεγάλη πολεμική από όλες τις πλευρές.

Θα ήθελα, μόνο, να ξέρω ένα πράγμα: ο κ. Μαρκογιαννάκης και η κυρία Κωνσταντοπούλου δεν ντρέπονται; Δεν περνά απ` το μυαλό τους πόσο υποβαθμίζουν το έργο τους; (Για τα πρόσωπά τους, δεν το συζητώ, αποκλείεται να τους περνά απ΄το μυαλό πόσο γελοιοποιούνται αυτοβούλως και κατ` εξακολούθησιν. Ίσως και καθ` έξιν, πια).

Το δίδυμο αυτό της γελοιότητας είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της σταθερής υποβάθμισης του Κοινοβουλίου. Το βραβείο πρωτοτυπίας και ειλικρίνειας, πάντως, στο εν λόγω σπορ, απονέμεται στον Βασίλη Καπερνάρο, βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων ο οποίος, προχθές, διεμήνυσε στον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα ότι έχει «μια φυσική αστρική αποστροφή» προς το πρόσωπό του. Τι εννοούσε με το «αστρική» ο πολιτικός ανήρ, είναι αδιευκρίνιστο, πράγμα που καθιστά τη δήλωσή του ακόμη πιο ειλικρινή.

Χάρηκα, όμως, πολύ, την απάντηση του Γιάννη Στουρνάρα. «Πραγματικά μου προκαλεί εντύπωση η δήλωση πολιτικού ανδρός ότι έχει φυσική και αστρική αποστροφή προς τα μένα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι θα χάσω τον ύπνο μου γι' αυτό απόψε, κ. Καπερνάρε, τι άλλο μπορώ να πω;». Ίσως επειδή ο Γιάννης Στουρνάρας δεν είναι μέλος του Κοινοβουλίου, οπότε δεν έχει και λόγο να πάρει μέρος στο Φεστιβάλ Αστρικής Γελοιότητας.

Τρέμω στη σκέψη του τι θα γινόταν εάν αυτά τα λόγια εκστομίζονταν σε κάποιο μέλος του Θιάσου της Γελοιότητας.","Σε ενοχλεί ο λόγος κι η δημόσια παρουσία μιας γυναίκας; Α, είναι πολύ εύκολο να το αντιμετωπίσεις! Κάνεις ένα σχόλιο για την εμφάνισή της -είτε τη βγάζεις άσχημη κι απωθητική είτε την αποκαλείς «τούμπανο» αλλά καλύτερα να μην ανοίγει το στόμα της παρά μόνο για σεξουαλικές πράξεις- ή, ακόμα καλύτερα, τη λες αγάμητη.
Τι πιο απλό;
Μάλιστα, οι γυναίκες έχουν γίνει χειρότερες από τους άντρες στην κατάχρηση των πιο χυδαίων λέξεων και εκφράσεων, προκειμένου να δείξουν την απέχθειά τους απέναντι σε μια άλλη γυναίκα.
Αλλά δεν είναι μόνο ο δημόσιος λόγος, τα social media, τα blog, τα site και τα σχόλια από κάθε πιθανό και απίθανο κουασιμόδο που νομίζει ότι είναι ένα μίγμα Αλαίν Ντελόν στα νιάτα του και Σον Κόνερι κι από κάθε τυχαία που πιστεύει ότι μοιάζει στη Ζιζέλ. Είναι και στις ιδιωτικές συζητήσεις, στην καθημερινότητα, όταν ακούς με περισσή ευκολία κάθε πικραμένο και κάθε νευρωτική να αποφαίνεται για μια γυναίκα ότι «της χρειάζεται ένας άντρας για να ""ξελαμπικάρει""».
Αλλά έχει κι άλλο. Έχει και τους ειδικούς. Πρόσφατα, φίλη μου γύρω στα 50, χωρισμένη με μεγάλο παιδί, μορφωμένη και πολύ ευκατάστατη άκουσε από τον ψυχίατρό της τη μαγική φράση «Πρέπει να βρείτε έναν άντρα». «Σώπα ρε!», της είπα. «Ελπίζω να σου έδωσε τηλέφωνα από φίλους του για να διαλέξεις ή να σου είπε πού να πας και να τον βρεις.» Κι άλλες φορές έχω ακούσει για ψυχιάτρους ή ψυχολόγους που δίνουν τη συμβουλή «Να βρείτε έναν άντρα». Μια άλλη φίλη μου, μάλιστα, ρώτησε την ψυχολόγο της πού να συχνάζει προκειμένου να βρει έναν άντρα συμβατό με τα προσόντα της κι εκείνη της ανέφερε ένα δυο μπαρ - εστιατόρια όπου θα μπορούσε, πιθανώς, να γνωρίσει κάποιον.
Απ` τη μια γελάω, απ` την άλλη θυμώνω με αυτή την ανεύθυνη προσέγγιση του «αν δε βγαίνεις, πώς θα γνωρίσεις άντρες;» Δηλαδή να ντύνεσαι, να στολίζεσαι και να πηγαίνεις να κάθεσαι με μια δυο φίλες σου σε μπαρ κοιτάζοντας γύρω ντεμέκ αδιάφορα, μπας και εντοπίσεις κάποιον που θα σε προσέξει και θα είναι Εκείνος. Και, ταυτόχρονα, να ξέρεις ότι όλες οι γύρω γυναικοπαρέες έχουν τον ίδιο σκοπό.
Όχι, δεν υπάρχει τίποτα πιο pathetic και υποτιμητικό που να μπορώ να φανταστώ.
Υπάρχει και η «προχώ» αντίληψη του «βρες έναν πιτσιρικά να τη βρίσκεις μαζί του». Ή έναν παντρεμένο.
Κι αν απορρίπτεις τις παραπάνω «λύσεις» -νυχτερινό καμάκι, πιτσιρικά ή παντρεμένο- και περιμένεις να γνωρίσεις κάποιον που να σου κάνει κλικ και να θέλεις να φτάσεις στο κρεβάτι μαζί του, θεωρείσαι περίεργη, γεροντοκόρη κι αγάμητη. Τόσο απλά, τόσο αβασάνιστα, τόσο εύκολα.
Δεν μπορώ να προσδιορίσω πότε ακριβώς η σεξουαλική ζωή μιας γυναίκας θεωρήθηκε κάτι τόσο φτηνιάρικο και ποταπό ώστε να ικανοποιείται με ευκαιριακές γνωριμίες και αναλώσιμους άντρες. Ή πότε ακριβώς η αισθηματική ζωή της υποτιμήθηκε τόσο πολύ, ώστε να κυριαρχεί η αντίληψη ότι αρκεί να βρεθεί ένας οποιοσδήποτε άντρας και το σεξ έρχεται αυτόματα, χωρίς περιττές λεπτομέρειες όπως η οικειότητα, η εμπιστοσύνη, ο έρωτας ή η αγάπη.
Θα ήθελα πολύ, πάντως, να είχα στοιχεία περί της σεξουαλικής ζωής όσων βγάζουν συμπεράσματα ως προς την «αγαμία» και την «κακογαμία» των άλλων. Ιδίως των γυναικών που κρίνουν άλλες γυναίκες.
Εννοείται ότι αφορμή για το άρθρο αυτή υπήρξαν σχόλια για βουλευτίνες που πρωταγωνίστησαν αυτές τις ημέρες.",True
"Ένα από τα σπουδαιότερα δημιουργήματα του δυτικού πολιτισμού, ο αριστουργηματικός Ντον Τζοβάννι του Μότσαρτ, παρουσιάζεται στο Ηρώδειο από την Εθνική Λυρική Σκηνή στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, στις 11, 13, 14, 15 Ιουνίου 2014. Την Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής θα διευθύνει ο διακεκριμένος αρχιμουσικός της ΕΛΣ Λουκάς Καρυτινός, τη σκηνοθεσία υπογράφει ο σπουδαίος Έλληνας σκηνοθέτης Γιάννης Χουβαρδάς, στην πρώτη του συνεργασία με τη Λυρική, ενώ το καστ πλαισιώνουν διαπρεπείς Έλληνες και ξένοι μονωδοί.
Στον Ντον Τζοβάννι -ένα από τα ορόσημα του οπερατικού ρεπερτορίου- ο Μότσαρτ αποδίδει με τη μουσική του όλες τις όψεις της πορείας του ανθρώπου που τα βάζει με τον Θεό και παίρνει την τύχη του στα χέρια του. Στο  εμβληματικό αυτό έργο, που μουσικά υψώνει την αυλαία του Ρομαντισμού με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο, τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται, αφού η αμφισημία διαπερνά το ποιητικό κείμενο αλλά και τη μουσική.
Η υπόθεση αφορά τις ερωτικές περιπέτειες του ακόλαστου Ισπανού ευγενούς Ντον Τζοβάννι. Σε μία από αυτές, αποπειράται να βιάσει τη Ντόννα Άννα. Προσπαθώντας να διαφύγει, σκοτώνει τον πατέρα της, ο οποίος επιστρέφει από τον κόσμο των νεκρών προκειμένου να πάρει εκδίκηση. Καθώς ο Ντον Τζοβάννι δεν μετανοεί για όσα έχει πράξει, οδηγείται στην Κόλαση. Η όπερα ολοκληρώνεται με το αυτονόητο για την εποχή, ηθικό δίδαγμα.
Στον Ντον Τζοβάννι ο Μότσαρτ φέρνει σε διάλογο στοιχεία της (διεθνούς) ιταλικής σοβαρής όπερας και της κωμικής όπερας, η οποία απηχεί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε έθνους. Η έντονα δραματική μουσική που συνοδεύει την εμφάνιση του υπερκόσμιου στοιχείου και οι εκτενείς άριες των ευγενών έρχονται σε άμεσο διάλογο με τον ανάλαφρο, καθημερινό ήχο των κωμικών χαρακτήρων. Μέσα από την αντιπαράθεση και τη σύνθεση ενισχύεται το ξεχωριστό ύφος καθενός από τους δύο κόσμους, ενώ η σύνθεσή τους είναι καινοφανής στην ιστορία της όπερας.
Ο μέχρι πρότινος Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Γιάννης Χουβαρδάς, στην πρώτη του σκηνοθεσία όπερας στην Ελλάδα και στην πρώτη του συνεργασία με την ΕΛΣ, αναζητά τα ψυχολογικά κίνητρα του ήρωα, ο οποίος «κακοποιεί τους πάντες και τα πάντα, αλλά πρωτίστως τον εαυτό του, ψάχνοντας τη βαθιά επαφή με κάτι, που προφανώς έχει στερηθεί από την παιδική του ηλικία» σύμφωνα με το σκηνοθέτη. Η δράση τοποθετείται σε μια άδεια, παγωμένη, νυχτερινή πλατεία κάπου στην κεντρική Ευρώπη, όπου περιφέρονται «υπάρξεις ντυμένες με μια ακατέργαστη τραχύτητα, για να προστατεύονται από την παγωνιά και την ωμότητα του τοπίου και των άλλων ανθρώπων» όπως εξηγεί ο Γιάννης Χουβαρδάς, ο οποίος έχει σκηνοθετήσει παραγωγές όπερας με μεγάλη επιτυχία σε Ευρωπαϊκά Λυρικά θέατρα όπως η Όπερα του Γκαίτεμποργκ, και η Βασιλική Όπερα της Κοπεγχάγης. Σε ένα πρωτοποριακό για την εποχή του έργο όπως ο Ντον Τζοβάννι, η διεισδυτική ματιά του Γιάννη Χουβαρδά αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στον ανοιχτό χώρο του ρωμαϊκού ωδείου.
Τα σκηνικά υπογράφει η διακεκριμένη σκηνογράφος-αρχιτέκτων Εύα Μανιδάκη, τα κοστούμια η ενδυματολόγος Ιωάννα Τσάμη και τους φωτισμούς ο Λευτέρης Παυλόπουλος.
Την ευθύνη της μουσικής διεύθυνσης της παραγωγής έχει ο βραβευμένος μαέστρος και μόνιμος αρχιμουσικός της ΕΛΣ Λουκάς Καρυτινός. Ο Αγαθάγγελος Γεωργακάτος έχει την ευθύνη της διεύθυνσης της Χορωδίας της ΕΛΣ.","Είναι μια πραγματικότητα. Για άλλους «σκληρή» και για κάποιους άλλους... χαλαρότερη.
Θ' αρχίσω πάλι με ερωτήσεις, που -πιθανότατα- δεν θα μπορέσω να απαντήσω. Αισθάνομαι ότι πρέπει να καταγραφούν κάποια πράγματα, ως διαπίστωση περισσότερο και καθόλου με κριτική ματιά.
Κάτι άλλαξε στη σεξουαλική ζωή των αντρών. Δεν θα επιρρίψω πουθενά ευθύνες - και με τι δικαίωμα, άλλωστε; Αρχίζει και παίρνει τη μορφή καταιγίδας, όμως, το θέμα. Κάτι η θέση μου η «δημόσια» να το πω; -τη βαριέμαι αυτή τη λέξη- κάτι που έχει να κάνει με την αλήθεια χωρίς να χρυσώνει χάπι, λίγο στις ΚΟΥΚΛΕΣ, «αρπάζω» πράγματα και δυσκολεύομαι λίγο να τα καταπιώ. Τουλάχιστον στην αρχή. Είμαι αυτή που λέω πως τα στερεότυπα και οι καταβολές, δύσκολα θα ανοίξουν τα κουτάκια που έχεις ασφαλίσει στον εγκέφαλό σου.
Η λεωφόρος Συγγρού και οι πιάτσες γενικώς, είναι νεκρές πλέον. Αιτία, το ίντερνετ. Αγγελίες πάσης φύσεως που για τη δική μου αισθητική εκχυδαΐζουν το σεξ - αλλά ποιον νοιάζει η δική μου αισθητική, στην τελική; Όποιος έχει επισκεφθεί αυτές τις σελίδες -και είναι τρομερός ο αριθμός επισκεψιμότητας- καταλαβαίνει, ελπίζω, τι λέω.
Αφιέρωσα πολύ σκέψη αν πρέπει να γράψω αυτό που διαβάζετε τώρα. Κατέληξα να μπω στον πειρασμό, απλά σαν καταγραφή ίσως, που είναι και το πιθανότερο, σαν ένα σημείο αναφοράς προς την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.
Σε δύσκολες εποχές τύπου ΕΝΦΙΑ, διάφορων χαρατσιών, ΔΕΗ, κ.λπ., φοράω με περισσή επιμέλεια το κουστούμι -αυτό που μου ταιριάζει καλά και το κατέχω- και στήνομαι πάνω από ένα κινητό περιμένοντας τον… άρτον τον επιούσιον. Με πάντα στην πίσω πλευρά του μυαλού μου, εικόνες φορεμένες απ' το πρόσφατο παρελθόν.
Η αγγελία λέει καθαρά. Εξ αλλαγής φύλου. Ξέρω-ξέρω. Μη δόκιμη λέξη πλέον, εγώ τα λέω τόσο καιρό. Δεν αλλάζει το φύλο. Δεν είναι εσώρουχο. Αλλά άντε σε ένα πορνοσάιτ να γράψεις «Έχω κάνει επαναπροσδιορισμό φύλου». Ντομάτες στη οθόνη και καμιά ροχάλα. Άντε να καταλάβει το καυλωμένο σερνικό, τι του λέει η ημίγυμνη με το ηδυπαθές βλέμμα και το μισάνοιχτο στόμα σαν ροφός.
Παρόλη την καθαρότατη εξήγηση, η ερώτηση από πολλά αντρικά στόματα είναι «πόσο τον έχεις;». Στην αρχή θύμωνα, σοκαριζόμουν. Μα δεν διαβάζουν; ΟΧΙ. Μένουν στην εικόνα οι περισσότεροι.
Αργότερα το πήρα πιο ελαφρά. 23άρι απαντώ, αλλά είμαι κλεισμένη για έναν μήνα. Εκεί να δεις παρακάλι. Μόνο που δεν κλαίνε επειδή χάνουν το κελεπούρι. Το έκανα θέμα με κάνα-δυο «συναδέλφους» και κάποιες δηλώσεις με απογοήτευσαν.
«Αν είχα τη δυνατότητα, τώρα δεν θα έκανα επέμβαση. Αφού σχεδόν όλοι πηδιούνται». Ακόμη πιο σοκαριστικό. Να πεινάω, να είμαι στον δρόμο, ποτέ δεν θα σκεφτόμουν έτσι.
Η προσφορά λοιπόν είναι η αιτία που «χάλασε» η πιάτσα; Τα διάφορα κροσάκια (αγοράκια χωρίς καμιά παρέμβαση στο σώμα, παρά μόνο ρούχα, μακιγιάζ, και περούκα), που βγαίνουν σαν μανιτάρια, σχεδόν τσάμπα, γιατί απλά το γουστάρουν;
Μήπως η ζήτηση; Κάπου στη μέση είναι η αλήθεια, συνήθως.
Το όμορφο του πράγματος, παραμένει η ειλικρίνεια στη σχέση με τον πελάτη. Ειδικά σε χώρο που τον θεωρεί ασφαλή. Το τι τερτίπια μπορεί να αναζητήσει ένα παιδί 20 χρόνων, Απόλλωνας, που βαρέθηκε, λέει, τα τετριμμένα - πότε πρόλαβε; είναι καθαρά δικό του θέμα και σε δεύτερη μοίρα δικό μου, αν μπορώ να αντεπεξέλθω στη νέα τάξη πραγμάτων στο σεξ. Έχω ένα μεγάλο προνόμιο.
Προσαρμόζομαι σαν χαμαιλέοντας. Αλλά δεν τον έχω, όσο κι αν στενοχωρώ κάποιους",False
"Yes--we'll wait--certainly, we're all right.

I'll be havin' a nip now we're alone, and that cacklin'
hen gone. I'm feelin' sick in the pit of the stomach. 

For God's sake, don't! Put that bottle away! Don't you see that fellow in the chair there?

Ah, I'm not mindin' a man at all. Sure
I'll bet it's himself would be likin' a taste of the same. 

Stop it, you---- Don't you know he's probably a patient and
they don't allow them----

 A sick one, and him readin' a book like a dead
man without a civil word out of him! It's queer they'd be allowin' the
sick ones to read books, when I'll bet it's the same lazy readin' in
the house brought the half of them down with the consumption itself.
 I'm thinking this whole shebang is a big,
thievin' fake--and I've always thought so.

Put that bottle away, damn it! And don't shout.
You're not in a public-house.

I'll put it back when I'm ready, not
before, and no lip from you!

You're drunk now. It's disgusting.

 Drunk, am I? Is it the like of a young jackass like
you that's still wet behind the ears to be tellin' me I'm drunk?

 For heaven's sake, Mr. Carmody, remember where we are and don't raise any rumpus. What'll
Eileen say? Do you want to make trouble for her at the start?

It's a grand hotel this is, I'm thinkin', for the rich to be takin' their ease, and
not a hospital for the poor, but the poor has to pay for it.

Sssh!

Don't be shshin' at me? I'm tellin' you the truth. I'd make
Eileen come back out of this to-night if that divil of a doctor didn't
have me by the throat.

 I wonder how soon she'll be
back? The carriage is waiting for us. We'll have to hurry to make that
last train back. If we miss it--it means two hours on the damn tram.","Oh, 'tis you, is
it? What're ye shiverin' 'bout? Stay by the stove where ye belong and
ye'll find no need of chatterin'.

It's c-c-cold. Who d'ye think it were--the Old Man?
None o' your
lip, young un, or I'll learn ye. Where was it ye've
been all o' the time--the fo'c's'tle?

Yes.

Let the Old Man see ye up for'ard monkeyshinin' with the
hands and ye'll get a hidin' ye'll not forget in a hurry.

Aw, he don't see nothin'. He jest walks up and down like he didn't notice nobody--and
stares at the ice to the no'the'ard.

He's
always starin' at the ice.  Ice, ice, ice! Damn him and damn the ice! Holdin' us in for
nigh on a year--nothin' to see but ice--stuck in it like a fly in
molasses!

Ssshh! He'll hear ye.

Aye, damn, and damn the Arctic seas, and damn
this rotten whalin' ship of his, and damn me for a fool to ever ship on
it! He's a hard
man--as hard a man as ever sailed the seas.

Aye.

The two years we all signed up for are done this day! Two
years o' this dog's life, and no luck in the fishin', and the hands half
starved with the food runnin' low, rotten as it is; and not a sign of
him turnin' back for home! Home! I begin to doubt if ever
I'll set foot on land again. What is it he thinks he's
goin' to do? Keep us all up here after our time is worked out till the
last man of us is starved to death or frozen? We've grub enough hardly
to last out the voyage back if we started now. What are the men goin' to
do 'bout it? Did ye hear any talk in the fo'c's'tle?

They said if he don't put
back south for home to-day they're goin' to mutiny.

Mutiny? Aye, 'tis the only thing
they can do; and serve him right after the manner he's treated them--'s
if they weren't no better nor dogs.

BEN. The ice is all broke up to s'uth'ard. They's clear water s'far 's
you can see. He ain't got no excuse for not turnin' back for home, the
men says.

He won't look nowheres but no'the'ard where
they's only the ice to see. He don't want to see no clear water. All he
thinks on is gettin' the ile--'s if it was our fault he ain't had good
luck with the whales. I think the man's mighty
nigh losin' his senses.

D'you really think he's crazy?",True
"El pasado omnipresente
¿Qué pasaría si hechos similares a los del 2 de octubre de 1968 ocurrieran en el 2014? ¿Qué ocurriría si el Ejército disparara contra civiles desarmados? ¿Cómo responderían el sistema judicial y el Ejército y sus instituciones? ¿Presenciaríamos a un presidente que reconoce culpas o permite a los militares de alto rango evadirlas? ¿Presenciaríamos a una Suprema Corte que se erige en defensora de los derechos humanos y las garantías individuales o que los ignora? ¿Presenciaríamos a unas televisoras que reportan cabalmente lo ocurrido o aplauden al presidente por actuar con la mano firme mientras celebran que “fue un día soleado”? ¿Los partidos se aprestarían a denunciar a los responsables o intentarían “blindarlos”, como lo hizo el PRI con Cuauhtémoc Gutiérrez? ¿La impunidad inaugurada hace 46 años sería combatida por todos los niveles de gobierno, o más bien los involucrados intentarían protegerse entre sí? ¿El pasado seguiría siendo presente?
En su admirable libro Living in Truth, Vaclav Havel escribe: “En los nuevos tiempos debemos descender hasta el fondo de nuestra miseria para entender la verdad, tal como uno debe descender al final del pozo para ver las estrellas”. Pero en México, en torno al tema de la verdad, estamos atorados a la mitad del camino: el país no desciende hasta el fondo del pozo, pero tampoco sale de él. En México la transparencia tarda en venir y seguimos esperando, como en el caso de Tlatlaya. En México el fin de la impunidad todavía no es un principio apoyado desde el poder, como en tantos casos de priistas prominentes. Ante la guerra sucia del pasado prevalecen las incógnitas del presente. Ante los abusos de ayer persisten los abusos de hoy. Al lado de las familias deshechas de 1968 están paradas las familias de la matanza de San Fernando, entre tantas más. Pasa el tiempo y el esclarecimiento se convierte en una demanda de ciudadanos ignorados, en una colección de hojas marchitas, en una amnesia obligada.
Una amnesia peligrosa, porque, como dice la frase célebre de George Santayana, “aquellos que se olvidan del pasado están condenados a repetirlo”. En México hubo y hay muertos y heridos producto de la violencia desde el Estado. En México hubo y hay perseguidos y desaparecidos. Allí están sus rostros desfigurados, sus narices rotas, sus ojos amoratados, sus familiares desesperados.
En casos de tortura hay víctimas que caminan cojeando. En casos de desapariciones hay familiares en busca de información. En casos de asesinatos políticos hay testigos que han tenido que callar. En casos de corrupción hay todavía cuentas por rendir. Todas las víctimas –las viudas de Acteal, los parientes de perredistas asesinados y campesinos acribillados, todos los que tienen algún muerto o herido, todos los que han contemplado un acto de corrupción– merecen saber que las cosas han cambiado. Me­recen saber que los torturadores y represores y desfalcadores forman parte del pasado. Merecen ser tratados como ciudadanos con derecho a obtener información sobre un Estado que los ha maltratado. La verdad misma entraña una forma de justicia; entraña la reparación de un mundo moral en el que las mentiras son mentiras, las verdades son verdades, y el Estado no es impune.
Pero la impunidad persiste a 46 años del ’68 porque nunca ha sido verdaderamente combatida. Porque nunca se dieron las consignaciones de los responsables de la matanza del 10 de junio de 1971. Porque nunca hubo asignación de responsabilidades a Luis Echeverría y a Mario Moya Palencia y a Pedro Ojeda Paullada y al Ejército Mexicano. Porque nunca hubo un rompimiento claro con el pasado. Porque el presente lo emula. Con la tortura que no termina; con una CNDH que actúa tardía y torpemente en el caso de Tlatlaya; con un sistema judicial que sigue encarcelando a inocentes mientras fabrica culpables; en México, el país donde siempre hay corruptos señalados pero nunca corruptos encarcelados. Y donde todo esto es normal.
Los errores, los escándalos y las fallas no son indicio de catástrofe sino de continuidad. El coyotaje practicado por las televisoras, o la pederastia protegida por un gobernador, o la fortuna ilícita acumulada por un amigo del presidente, o el conflicto de interés de un miembro del gabinete cumpliendo la tarea de supervisar la reforma energética que beneficia a su negocio familiar, no son motivo de castigo sino de chisme. No son síntoma de un cáncer a punto de metástasis, sino de una urticaria con la cual el país se ha acostumbrado a convivir. La permanencia en el poder público de quienes violan sus reglas más elementales desde 1968 es lo acostumbrado, tolerado, aceptado. Hay demasiados intereses en juego, demasiados negocios qué cuidar, demasiados personajes qué proteger.
Así se vive la política en México. Así la padecen sus habitantes, víctimas involuntarias de una clase política que, como sentencia el Financial Times, “sigue sirviéndose a sí misma”. Lo que Graham Greene llamaría the heart of the matter, “el corazón del asunto”: un sistema político y un andamiaje institucional construido sobre los cimientos de la impunidad garantizada, la complicidad extendida, la protección asegurada, la ciudadanía ignorada desde 1968. Un sistema que sobrevive gracias a la inexistencia de mecanismos imprescindibles de rendición de cuentas, como la reelección. Dado que nunca hubo un deslinde con las peores prácticas del pasado, sobreviven en el presente. Dado que nunca hubo un estado de derecho real, ahora resulta imposible apelar a él. Dado que nunca se diseñaron instrumentos para darle peso a la sociedad, ahora no acarrea grandes costos ignorar sus demandas o atenderlas teatralmente.
Por ello el verdadero reto para el gobierno y la sociedad es entender el significado de un verdadero “Nunca más”. Y eso entrañaría combatir la cultura de la impunidad en los lugares donde nació y creció: en Los Pinos y en el Ejército y en el SNTE y en el sindicato petrolero y en la gubernatura de Puebla, entras tantos sitios más.
Por ello –a 46 años del 2 de octubre de 1968– se vuelve imperativo reclamar la necesidad de la indignación moral. Reclamar con razón que no se preserva el orden potenciando la impunidad, no se construye una sociedad democrática permitiendo la falta de rendición de cuentas de sus élites, no se trascienden los crímenes del pasado y del presente olvidándolos.
Por ello, a 46 años del ’68, no son tiempos de olvidar y archivar. Siguen siendo tiempos de esclarecer y sancionar. No son tiempos de perdón y olvido. Siguen siendo tiempos de justicia y exigencia. No son tiempos de celebrar lo mucho que México ha cambiado. Siguen siendo tiempos de reconocer cuánto le falta por hacerlo. Siguen siendo tiempos de exigir que quienes gobiernan tengan un mínimo de decencia. Porque, como ha escrito Gilberto Rincón Gallardo sobre quienes murieron aquella tarde del 2 de octubre de 1968: “Podían haberlos detenido. Podían haberlos consignado. Podían haberlos juzgado”. Y ese sigue siendo el reto ante quienes participaron y siguen participando en actos de violencia y corrupción y encubrimiento estatal. Denunciarlos, detenerlos, juzgarlos, castigarlos. Hoy y siempre, para que el pasado no siga siendo omnipresente.","Lo que todo mexicano quisiera (no) saber sobre los bancos
Según un estudio reciente de la Comisión Federal de Competencia, la cobertura de cajeros automáticos es insuficiente y está dominada por los grandes bancos. Además el cargo por retirar efectivo en un cajero que no es del banco del usuario es muy caro: entre 20 y 30 pesos en promedio.
Hacer un pago móvil a una cuenta de un banco diferente a la cuenta del usuario es imposible.
Las redes de pagos móviles operan básicamente a través de la “telefónica preponderante”, o sea Telmex.
Los bancos podrían estar tomando decisiones a favor de sus accionistas y no necesariamente a favor del funcionamiento eficiente del sistema de información crediticia.
Los bancos pequeños enfrentan limitaciones de información para competir de manera efectiva en productos específicos para segmentos de la población.
Los usuarios no cuentan con un historial para obtener créditos porque el gobierno no provee información sobre pagos realizados a Infonavit o Fovisste.
Las medianas y pequeñas empresas enfrentan serias dificultades para tener acceso a financiamiento/capital de inversión.
Los fondos de inversión instrumentan políticas de diferenciación de precios que resultan discriminatorias y discrecionales.
No hay una base de datos sobre el historial de riesgo de clientes en busca de seguros, lo cual lleva a que las pólizas sean muy caras.
La Comisión Federal de Competencia sólo cuenta con tres días para emitir una resolución sobre una concentración mediante liquidación bancaria, lo cual lleva a que el organismo no pueda erradicar conductas anticompetitivas o barreras a la competencia.
Los bancos no compiten entre sí para ofrecer una mejor tasa de interés con el fin de atraer clientes.
Los tarjetahabientes encuentran dificultades para trasladar sus saldos deudores a un banco distinto que les ofrezca mejores condiciones: Sólo 5% de los clientes de tarjetas de crédito cambiaron de banco entre 2011 y 2012.
Los usuarios afrontan serias dificultades para elegir productos financieros –como crédito automotriz o seguro para el retiro– porque no tienen acceso fácil a la información para comparar.
Los acreditados están atados a términos de contratación desventajosos, con altas tasas de interés o altas tasas de comisiones o condiciones inflexibles de plazo o formas de pago.
Hay nula movilidad de clientes entre proveedores de cuenta de nómina, lo cual obstaculiza la competencia.
Es básicamente imposible trasladar una garantía hipotecaria de una institución a otra, lo cual inhibe el refinanciamiento del crédito.
Existen acciones anticompetitivas coordinadas entre los bancos; en otras palabras, están coludiéndose para abusar del consumidor.
Los usuarios pagan sobreprecios en el ramo de los seguros ligados a crédito, especialmente el automotriz y el hipotecario.
Las autoridades regulatorias del sistema financiero actúan con una gran discrecionalidad.
La cobertura de establecimientos que aceptan pagos con tarjeta es baja.
Los usuarios que reciben o envían remesas no cuentan con la información necesaria y por ello se enfrentan a comisiones adicionales a las pactadas inicialmente en el servicio.
En ciertos sectores la banca de desarrollo es ineficiente y genera riesgos para la competencia.
El Infonavit y el Fovissste establecen condiciones de crédito más onerosas que otros intermediarios financieros, por lo que sus ventajas no se ven reflejadas en menores costos para los consumidores.
Los intermediarios financieros ofrecen de manera insuficiente ciertos servicios financieros a algunos sectores de la población.
Hay un serio conflicto de interés en algunos consejos de administración de la banca de desarrollo, que tiene participantes con intereses dentro de los sectores que fomentan.
Quienes ofertan servicios de ahorro para el retiro compiten principalmente a través de la promoción de sus servicios (43% del gasto de las Afores se destina a esta actividad, mientras que sólo 4% va a la inversion). Los gastos de promoción elevan los costos de operación de las Afores, sin beneficios claros para los consumidores. Y por ello la mitad de los trabajadores que cambiaron de Afore en 2013 fueron a dar a otra institución que les ofrecía menor rendimiento neto.
Como la información sobre transacciones que involucran fideicomisos es considerada “secreto bancario”, la Comisión Federal de Competencia no puede determinar si hay prácticas anticompetitivas en ese sector.
El sistema financiero no está innovando y no está buscando atraer a los consumidores vía calidad, innovación y mejores precios. En esencia, nos tiene atrapados.
Como no hay competencia, sino más bien colusión y mala regulación, los bancos hacen básicamente lo que se les da la gana: abusan, manipulan, esconden, exprimen. Por eso las filiales de bancos extranjeros en México tienen mayores tasas de ganancia aquí que en otras partes del mundo donde operan.
Ante esta lamentable realidad, lo único que hace la Comisión Federal de Competencia es ofrecer 36 recomendaciones “no vinculantes”. Mientras tanto, allí está el servicio malo y caro que padecemos los usuarios. Y la pasividad o la complicidad del gobierno.",True
"And say, ""How clever!""
                           At whatsoever
                      She condescends to say!

	          Oh, 'tis a glorious thing, I ween,
                 To be a regular Royal Queen!
                 No half-and-half affair, I mean,
                 But a right-down regular Royal Queen!


       Now, pray, what is the cause of this remarkable hilarity?
            This sudden ebullition of unmitigated jollity?
       Has anybody blessed you with a sample of his charity?
            Or have you been adopted by a gentleman of quality?

	  Replying, we sing
                      As one individual,
                 As I find I'm a king,
                      To my kingdom I bid you all.
                 I'm aware you object
                      To pavilions and palaces,
                 But you'll find I respect
                      Your Republican fallacies.

	        As they know we object
                      To pavilions and palaces,
                 How can they respect
                      Our Republican fallacies?

                       

	          For every one who feels inclined,
                 Some post we undertake to find
                 Congenial with his frame of mind--
                      And all shall equal be.

	          The Chancellor in his peruke--
                 The Earl, the Marquis, and the Dook,
                 The Groom, the Butler, and the Cook--
                      They all shall equal be.

	          The Aristocrat who banks with Coutts--
                 The Aristocrat who hunts and shoots--
                 The Aristocrat who cleans our boots--
                      They all shall equal be!

	          The Noble Lord who rules the State--
                 The Noble Lord who cleans the plate--

	           The Noble Lord who scrubs the grate--
                      They all shall equal be!

	          The Lord High Bishop orthodox--
                 The Lord High Coachman on the box--

	          The Lord High Vagabond in the stocks--
                      They all shall equal be!
			For every one, etc.

                           Sing high, sing low,
                           Wherever they go,
                                They all shall equal be!

  CHORUS.                           Wherever they go,
                                They all shall equal be!

                 The Earl, the Marquis, and the Dook,
                 The Groom, the Butler, and the Cook,
                 The Aristocrat who banks with Coutts,
                 The Aristocrat who cleans the boots,
                 The Noble Lord who rules the State,
                 The Noble Lord who scrubs the grate,
                 The Lord High Bishop orthodox,
                 The Lord High Vagabond in the stocks--","Now let the loyal lieges gather round--
            The Prince's foster-mother has been found!
            She will declare, to silver clarion's sound,
            The rightful King--let him forthwith be crowned!

       She will declare, etc.

 
    Speak, woman, speak--

       We're all attention!

   The news we seek-

         This moment mention.

    To us they bring--

        His foster-mother.

      Is he the King?

          Or this my brother?

    Speak, woman, speak, etc.

                          

            The Royal Prince was by the King entrusted
            To my fond care, ere I grew old and crusted;
            When traitors came to steal his son reputed,
            My own small boy I deftly substituted!
            The villains fell into the trap completely--
            I hid the Prince away--still sleeping sweetly:
            I called him ""son"" with pardonable slyness--
            His name, Luiz!  Behold his Royal Highness!

 Luiz!

Casilda! 

Get out, sir! 

 A hit, sir?

Take that, sir!

It's tit, sir,

For tat, sir!


        When two doughty heroes thunder,
        All the world is lost in wonder;
              When such men their temper lose,
              Awful are the words they use!

Tall snobs, small snobs, rich snobs and needy ones!

Whom are you alluding to?

Where are you intruding to?

 Fat snobs, thin snobs, swell snobs and seedy ones!

I rather think you err.
        To whom do you refer?

To you, sir!

To me, sir?

 I do, sir!

We'll see, sir!

 I jeer, sir! Grimace, sir!

Look here, sir-- A face, sir!


        When two heroes, once pacific,
        Quarrel, the effect's terrific!
              What a horrible grimace!
              What a paralysing face!

Big bombs, small bombs, etc.

He has insulted me, and, in a breath, This day we fight a duel to the death!

You mean, of course, by duel A Statutory Duel.

Why, what's that?",True
"Samen met een vriend zochten we naar een leuke romantische film . In top-10 lijsten vonden we meermaals “ Midnight in Paris ” . We besloten uiteindelijk om deze te bekijken . Ondanks de vele positieve recensies , heeft de film ons zwaar teleurgesteld . Na amper 20 minuten , hebben we gekozen om naar een andere film te kijken . De gesprekken waren zo saai en de film vonden we eerder ouderwets voor 2011 . Voor zij die op zoek zijn naar een leuke romantische komedie en die net zoals ons houden van typische hedendaagse Amerikaanse films , is het absoluut geen aanrader !","Coldplay maakt muziek die recht naar het hart gaat . Ik heb al hun cd's gekocht , en ik heb er absoluut geen spijt van ! Liedjes zoals ' Fix You ' bezorgen mij echt kippenvel , die climax is zo mooi ! Ook live zijn ze geweldig , je moet ze zeker eens live gezien hebben ! Beste optreden uit mijn leven .",False
"Oh, 'tis you, is
it? What're ye shiverin' 'bout? Stay by the stove where ye belong and
ye'll find no need of chatterin'.

It's c-c-cold. Who d'ye think it were--the Old Man?
None o' your
lip, young un, or I'll learn ye. Where was it ye've
been all o' the time--the fo'c's'tle?

Yes.

Let the Old Man see ye up for'ard monkeyshinin' with the
hands and ye'll get a hidin' ye'll not forget in a hurry.

Aw, he don't see nothin'. He jest walks up and down like he didn't notice nobody--and
stares at the ice to the no'the'ard.

He's
always starin' at the ice.  Ice, ice, ice! Damn him and damn the ice! Holdin' us in for
nigh on a year--nothin' to see but ice--stuck in it like a fly in
molasses!

Ssshh! He'll hear ye.

Aye, damn, and damn the Arctic seas, and damn
this rotten whalin' ship of his, and damn me for a fool to ever ship on
it! He's a hard
man--as hard a man as ever sailed the seas.

Aye.

The two years we all signed up for are done this day! Two
years o' this dog's life, and no luck in the fishin', and the hands half
starved with the food runnin' low, rotten as it is; and not a sign of
him turnin' back for home! Home! I begin to doubt if ever
I'll set foot on land again. What is it he thinks he's
goin' to do? Keep us all up here after our time is worked out till the
last man of us is starved to death or frozen? We've grub enough hardly
to last out the voyage back if we started now. What are the men goin' to
do 'bout it? Did ye hear any talk in the fo'c's'tle?

They said if he don't put
back south for home to-day they're goin' to mutiny.

Mutiny? Aye, 'tis the only thing
they can do; and serve him right after the manner he's treated them--'s
if they weren't no better nor dogs.

BEN. The ice is all broke up to s'uth'ard. They's clear water s'far 's
you can see. He ain't got no excuse for not turnin' back for home, the
men says.

He won't look nowheres but no'the'ard where
they's only the ice to see. He don't want to see no clear water. All he
thinks on is gettin' the ile--'s if it was our fault he ain't had good
luck with the whales. I think the man's mighty
nigh losin' his senses.

D'you really think he's crazy?","Oh, for heaven's sake, are you off on that
again? Where's the harm in his taking me around? D'you want me to sit
all day and night in this cabin with you--and knit? Ain't I got a right
to have as good a time as I can?

It ain't right kind of fun--not with that fallar, no.

I been back on board every night by eleven, ain't I? 
Say, look here, what d'you mean by what you yust said?

Nutting but what Ay say, Anna.

You said ""ain't right"" and you said it funny. Say, listen here,
you ain't trying to insinuate that there's something wrong between us,
are you?

No, Anna! No, Ay svear to God, Ay never tank dat!


Well, don't you never think it neither if you want me ever to speak to
you again. If I ever dreamt you thought that, I'd get
the hell out of this barge so quick you couldn't see me for dust.

Ay wouldn't never dream-- You vas gatting learn to svear. Dat ain't nice for
young gel, you tank?

Excuse me. You ain't used to
such language, I know. That's what your taking me to sea
has done for me.

No, it ain't me. It's dat damn sailor fallar
learn you bad tangs.

He ain't a sailor. He's a stoker.

Dat vas million times vorse, Ay tal you! Dem fallars
dat vork below shoveling coal vas de dirtiest, rough gang of no-good
fallars in vorld!

I'd hate to hear you say that to Mat.

Oh, Ay tal him same tang. You don't gat it in head Ay'm scared
of him yust 'cause he vas stronger'n Ay vas. You don't
gat for fight with fists with dem fallars. Dere's oder vay for fix him.

What d'you mean?

Nutting.

You'd better not. I wouldn't start no trouble with him if I was
you. He might forget some time that you was old and my father--and then
you'd be out of luck.

Vell, yust let him! Ay'm ole bird
maybe, but Ay bet Ay show him trick or two.

Aw come on, be good. What's eating you, anyway? Don't you want no one to be nice to me
except yourself?",True
"Don't bring Hannibal in till I know where she's put
Edward!

Bad dog!  Bad dog!

Maud, do take him out!  Tie him up.  Here!  No--something stronger!  Poor darling
Edward! You are a bad dog!

Edward began it, Ella.  Bad dog!  Bad dog!

Tie him up outside.  Here, take my scarf.  Where is my
poor treasure?  Catch!  His ear's torn; I saw it.

Now! He smells horrible.  Bad dog--getting into ponds to fight!

Tie him up, Maud.  I must try in here.

Smell him, Bertie! You might have that pond drained, Squire!

All right!  I've bound him up!

May I come in?

Just a second!  I've got nothing on.

Oh!  There you are!

I was just going to wade in----

Hannibal would have killed him, if she hadn't rushed in!

Done him good, little beast!

Why didn't you go in, Tommy?

 Well, I would--only she----

I can't think how she got Edward out of Hannibal's awful
mouth!

 Bad dog!

 We must simply thank her tremendously!  I shall never
forget the way she ran in, with her skirts up to her waist!

All right!  Here's a bell!

 The bleeding's stopped.  Shall I send
him in to you?

 Oh, please!  Poor darling!

Look!  Hannibal's loose!  Maud--Tommy. You!

Yes, I know--you'd like to!  You SHALL bite
him when it's safe.  Oh!  my darling, you DO---- Have you tied him properly this time?

 With Bertie's braces.

Oh! but----

 It's all right; they're almost leather.





 By Jove!  No.  It was topping.

Her clothes must be ruined.  That pond--ugh!  Tommy, do have it drained.

 I don't remember her face in church.

 Ah!  Yes.  Who is she?  Pretty woman!

 I must get the Vet. to Edward.  Tommy,
do exert yourself!","We do!

There!

Well, Dick, we wouldn't go for to hurt any fellow creature's
  feelings, but you can't expect a chap with such a name as Dick
  Deadeye to be a popular character--now can you?

No.

It's asking too much, ain't it?

It is. From such a face and form as mine the noblest sentiments
  sound like the black utterances of a depraved imagination It is
  human
  nature--I am resigned.


        But, tell me--who's the youth whose faltering feet
            With difficulty bear him on his course?

That is the smartest lad in all the fleet--Ralph Rackstraw!

Ha! That name! Remorse! remorse!
 				The Nightingale
                        Sighed for the moon's bright ray
                          And told his tale
                        In his own melodious way!
                        He sang ""Ah, well-a-day!""

                      He sang ""Ah, well-a-day!""
                          The lowly vale
                        For the mountain vainly sighed,
                          To his humble wail
                        The echoing hills replied.
                          They sang ""Ah, well-a-day!""

                       They sang ""Ah, well-a-day!""

  I know the value of a kindly chorus,
       But choruses yield little consolation
         When we have pain and sorrow too before us!
         I love--and love, alas, above my station!

 He loves--and loves a lass above his station!

Yes, yes, the lass is much above his station!

                                             

                        A maiden fair to see,
                        The pearl of minstrelsy,
                          A bud of blushing beauty;
                        For whom proud nobles sigh,
                        And with each other vie
                          To do her menial's duty.
                      To do her menial's duty.

                        A suitor, lowly born,
                        With hopeless passion torn,
                          And poor beyond denying,
                        Has dared for her to pine
                        At whose exalted shrine
                          A world of wealth is sighing.
                    	 A world of wealth is sighing.

                        Unlearned he in aught
                        Save that which love has taught
                          (For love had been his tutor);
                        Oh, pity, pity me--
                        Our captain's daughter she,
                          And I that lowly suitor!
  	                  And he that lowly suitor!

    Ah, my poor lad, you've climbed too high: our worthy
  captain's child won't have nothin' to say to a poor chap like you. Will
  she, lads?

    No, no.",False
"Na een jaar vol wachten is het dan eindelijk zo ver : Apple heeft de nieuwe generatie Iphones geïntroduceerd , waarmee de Iphone 5C op het oog een bijzondere opvolger is voor de Iphone 5.In veel opzichten lijkt de 5C op zijn jongere broertje . Zo hebben beide toestellen dezelfde processor , dezelfde camera en ook het beeldscherm lijkt identiek te zijn . Daarentegen biedt de komst van de 5C ook een aantal voordelen met zich mee . Door gebruik te maken van een plastic omhulsul ligt de telefoon beter in de hand en schijnt de accu schijnt het iets langer vol te houden . Daarnaast is de 5C te verkrijgen in een vijftal kleuren en ligt de aanschafprijs een kleine honderd Euro lager . Tegenover concurrerende modellen van andere fabrikanten komt de 5C sterk uit de bus . Het valt op dat Apple wederom in staat is geweest om met deze variant van de Iphone een uniek product op de markt te brengen , dit keer in een ander jasje dan dat we van Apple gewend zijn . Kortom , voor degene die op zoek is naar de kwaliteit van Apple , maar daarvoor niet te veel wilt betalen , biedt de komst van de Iphone 5C een kleurrijke oplossing .","Over ‘ Marina ’ was naar mijn mening nogal veel te doen in de media , dus ik wou de film zeker zien in de cinema . Laat dat niet de enige reden zijn waarom ik ernaar toe trok , want het levensverhaal van Rocco Granata leek mij wel interessant . Ik ken een paar nummers van deze man , maar verder dan dat ging het niet . Als de hoofdrol dan nog eens vertolkt wordt door Matteo Simoni , een van de beste mannelijke ( en oké , knapste ) acteurs van Vlaanderen , dan ben ik zeker van de partij ! Simoni ging zelfs enkele maanden naar Granata ’ s thuisland om het Italiaans onder de knie te krijgen . Als toeschouwer kan ik dan ook zeggen : de afwezigen hadden ongelijk . Qua inhoud toont de film precies wat je moet weten over het leven van deze Italiaanse muziekduizendpoot , al zijn sommige passages verzonnen . Zo is de mooie ' ragazza del Welvaart ' , een tikkeltje stout en engelachtig , vertolkt door Eveline Bosmans , een fictief personage . Afgezien van het feit dat fictie en non-fictie dus door elkaar wordt gehaald , lukt het bijzonder goed om je in te leven in de personages en keer je nagenoeg met een brede glimlach op de mond huiswaarts , wetende dat alle dromen kunnen uitkomen .",False
"Quota en betere work-life balance voor meer economische topvrouwen Nog geen 100 jaar geleden heerste de mentaliteit dat vrouwen bij de haard hoorden . De man zorgde ervoor dat er brood op de plank kwam . Anno 2014 is het wel aanvaardbaar voor vrouwen om buiten huis te gaan werken . Tegenwoordig zijn fulltime thuisblijfmoeders eerder in de minderheid en tweeverdienersgezinnen de norm . Hoewel er op de huidige arbeidsmarkt veel vrouwen participeren , zijn er maar weinig die in topfuncties zetelen . Dat komt door het ' glazen plafond ' . Deze onzichtbare barrière bemoeilijkt het voor vrouwen om door te groeien naar de top . Maar hoe is het mogelijk om het glazen plafond te doorbreken ? ( 8) Quota lijken de oplossing voor het glazen plafond te vormen . Dat werd aangetoond in Noorwegen waar het sinds 2006 verplicht is voor beursgenoteerde bedrijven om 40% vrouwelijke werknemers te hebben . In dat land bestaan de raden van bestuur voor 28% uit vrouwen . Ook de andere Scandinavische landen doen het goed : in Zweden en Finland zit 25% in de bestuursraad . Dit is een enorme hoeveelheid in vergelijking met België , waar vrouwen nog voor geen 6% deel uit maken van de bestuursraden . Vooral Nederland scoort slecht op dit vlak : 100% van de topmensen zijn mannelijk . ( 15 ) Maar de quota zijn niet de enige reden waarom vrouwen succesvoller zijn in de Scandinavische landen . Er heerst namelijk ook een andere mentaliteit dan in België . In die landen wordt meer belang gehecht aan een goede work-life balance . Dat betekent dat vrouwen ( en mannen ) meer opportuniteiten krijgen om naast hun carrière een gezinsleven uit te bouwen . Zo is het in Noord-Europa mogelijk om tot 11 maanden zwangerschapsverlof op te nemen , er zijn goedkopere crèches en glijdende uren vormen de norm . Hieruit volgt dat vrouwen niet gedwongen zijn deeltijds of volledig te stoppen met werken om voor de kinderen te zorgen . En dit zorgt er dan ook voor dat het voor Scandinavische vrouwen makkelijker is om een carrière uit te bouwen en door te groeien naar de top . ( 24 ) Ondanks de culturele verschillen , vormen de quota ook een belangrijke eerste stap om het pad voor Belgische vrouwen naar de top te effenen . Er zijn veel argumenten die spreken in het voordeel van de quota . Zo is het belangrijkste argument dat bedrijven met veel vrouwelijke directieleden betere resultaten behalen . Dit bleek uit het onderzoek van McKinsey die 89 grote Europese bedrijven met veel topvrouwen vergeleek met andere uit de sector . Meer vrouwen in de directie betekende een hogere Return On Investment , een beter operationeel resultaat en een positievere evolutie van de aandelenkoers . Dus het positieve gevolg van meer vrouwen in de raden van bestuur is een competitievere bedrijf . ( 32 ) De meerderheid van de Belgische economische topvrouwen vinden de quota alvast een goed idee . Omdat ze zelf de lijdensweg naar de top aan levende lijve hebben ondervonden , zijn ze voorstander van deze maatregel die het glazen plafond doorbreekt . ( 35 ) Toch is niet iedereen overtuigd . Zo is er veel negatieve berichtgeving rond deze vorm van ' positieve discriminatie ' . De quota zouden er namelijk voor zorgen dat er een minder competente vrouw wordt uitgekozen voor een promotie in de plaats de betere mannelijke kandidaat . Want het quotum moet nu eenmaal behaald worden . ( 39 ) In de nasleep van de economische crisis van 2008 , klinkt meer return on investment als muziek in de oren . Opdat dit economische voordeel gerealiseerd kan worden , moeten er quota ingevoerd worden om er voor te zorgen dat meer vrouwen in de bestuursraden zetelen . Bovenop deze quota is het ook belangrijk dat er in België meer aandacht komt voor een betere work-life balance . Om deze balans te bewerkstelligen moeten er maatregelen getroffen worden . Door de quota en de verbeterde carrièrekansen , zullen vrouwen makkelijker door het glazen plafond kunnen heen breken . ( 46 )","Bij het lezen van ' Voor ik ga slapen ' door S.J. Watson , zat ik met een nogal dubieuze mening over het boek . Het verhaal op zich , het plot vond ik zeer spannend en aangrijpend . Dit stond dan weer in tegenstelling met het vertelstandpunt waarvoor de auteur had gekozen . Dit deed het boeiende thema voor mij enigszins teniet.Wanneer je kiest voor een dagboek als leidraad in je roman , kan dit heel interessant worden . Alleen was dit in ' Voor ik ga slapen ' voor mij niet het geval . De gesprekken waarover het dagboek zogezegd vertelde vond ik veel te nauwkeurig en uitgebreid om nog geloofwaardig over te komen . Dat vind ik wel spijtig . Wanneer de auteur had geopteerd om dit dagboek te combineren met iets meer gesprekken in het hier en nu , had het verhaal op zich , voor mij , veel geloofwaardiger overgekomen . Het krachtige verhaal had hierdoor meer op de voorgrond kunnen treden . Nu werd deze eerder door de gekozen schrijfwijze naar achteren getrokken . Al bij al vind ik het een roman met ontzettend veel potentie dat nog enigszins verbeterd kan worden door hier en daar te sleutelen aan het vertelstandpunt .",False
"Dar demasiado
“Las raíces de la educación son amargas, pero los frutos son dulces”.
Aristóteles
Siempre que usamos la palabra  “demasiado” es porque algo negativo está sucediendo. Si comemos demasiado nos sentimos mal, si gastamos demasiado nos endeudamos, si amamos demasiado no estamos hablando de amor, sino de codependencia. Demasiado, como adjetivo, significa que excede lo necesario o lo conveniente. Como adverbio significa excesivamente, y ya sabemos que los excesos no son buenos.
Frecuentemente hablamos de los problemas que ocasionan las carencias: “Pobre fulano, es que pasó muchas necesidades de niño” o “es que lo abandonó su madre, le faltó amor”, y cosas por el estilo. Es cierto que las carencias y estrecheces tienen consecuencias, pero ¿y el exceso? Rara vez hablamos o reflexionamos sobre las consecuencias del exceso ¿Qué pasa cuando damos, amamos demasiado? Evidentemente no es algo positivo. Si no es positivo en una pareja, mucho menos a nuestros hijos.
Ellos necesitan que sus padres les pongan límites. Son éstos los que crean una zona segura en la cual podemos transitar. Y, aunque a primera vista no lo parezca, a todos nos gustan los límites porque crean certidumbre. Sí sabes que puedes salir, pero que tienes que regresar a las 9:00 de la noche, de lo contrario no podrás salir durante dos semanas; te queda claro cuál es la regla y la sanción por el incumplimiento de la misma. Ya sabrás si te arriesgas a irte de parranda o no. ¿Cuándo empezar? Los límites deben de ponerse prácticamente desde la cuna; sin embargo, no lo hacemos. Cada uno tiene sus razones, pero reconozcamos que la mayoría de las veces resulta más sencillo comprar el dulce y salir del problema que soportar el berrinche dentro del supermercado y las miradas de pistola de  todos los que nos rodean, fijas sobre nosotros. Educar no es fácil, ya lo dijo Aristóteles.
El hecho de no poner límites a nuestros hijos o no enseñarles a acatarlos tiene muchas repercusiones negativas. Va mucho más allá del berrinche que comentábamos afuera del mercado porque no les compramos un juguete. La ausencia de restricciones, la sobreprotección, el hecho de darles demasiado, son factores para criar hijos con Síndrome del Emperador (o hijos tiranos) y, en algunos casos, esta problemática llega a transformarse en unas historias dolorosas de violencia filio-parental.
Para los padres, aceptar que son víctimas de la violencia filio-parental no es fácil. Como con otros problemas con los hijos, les cuesta trabajo verlo; por lo mismo, lo justifican o lo niegan. Debido a esta negación, es difícil conocer la verdadera dimensión del problema. Si nos basamos en reportes, seguramente será menor a otros tipos de violencia, pero esto no quiere decir que la violencia filio-parental no exista, simplemente significa que los padres no quieren denunciar a sus hijos. Las razones de cada uno son diferentes. Quizá para algunos será por culpa o por sentirse responsables, ya que presentar una denuncia ante la autoridad supone aceptar que se equivocaron en la educación de sus hijos. Para otros será por el mismo miedo que le tienen a sus hijos. No importa, es un tema espinoso.
Martha Alicia Chávez, autora del libro Hijos tiranos o Débiles dependientes, a quien entrevisté, considera que el esfuerzo de los padres por facilitar todo a los hijos es contraproducente:“En mi experiencia profesional he visto que mientras más les dan, más les quieren facilitar la vida, y al darles la vida masticada, más ingratos se vuelven los hijos”.
Ciertamente podemos prevenir y evitar este problema. Se requiere firmeza y educar a los jóvenes desde que están en la cuna. Enseñarles los límites, cumplir los castigos, no sobre protegerlos. Por otro lado, no debemos confundir atención y cariño con la cesión a todos sus caprichos. Una buena educación no tiene que ver con el precio de la escuela que pagamos. Hay que enseñar a nuestros hijos que la felicidad y el cariño no dependen de las cosas materiales, ya que la felicidad, como dijo Mattieu Ricard, no está en el cumplimiento de nuestros deseos, sino en la calidad de nuestras relaciones humanas.
Hace unos meses, Josefina Vázquez Mota me invitó a colaborar en un proyecto sobre este tema. El proyecto, coordinado por la propia Josefina, culminó en el libro Cuando los hijos mandan y en él colaboraron Manuel Mondragón  y Kalb, Arnoldo Kraus, Julia Borbolla, Mariana Di Bella, Laura Peralta, Carlo Claricó y una servidora. El dos de diciembre, el libro se va a presentar a las 19:00 horas en la FIL de Guadalajara, salón 4 Planta Baja; si andan por ahí, me encantaría que pasen a saludar.","Rollos negros de una Casa Blanca
Allí está. Con sus cientos de metros de construcción. Con su valor de 7 millones de dólares. Con su estilo “neo-Miami Vice” y una iluminación que cambia de color según el estado de ánimo de sus habitantes. Con un título de propiedad a nombre de una empresa beneficiada económicamente por el ahora presidente desde que era gobernador del Estado de México. La Casa Blanca de los Peña Nieto-Rivera en Las Lomas. Un símbolo de la arrogancia del poder que se siente impune. Un síntoma de la visión compartida del gobierno como un lugar al que se llega para repartirse el botín. Un ejemplo claro de conflicto de interés, de corrupción, de todo aquello que el “nuevo PRI” prometió combatir pero tan sólo exacerba. Torpemente. Mañosamente. Tramposamente. Tratándonos como idiotas.
Tratando de hacernos creer que Angélica Rivera era una actriz de telenovelas tan fantástica que logró acumular una fortuna lo suficientemente grande como para comprar –por sí sola– una casa valuada en 86 millones de pesos. Tratando de convencernos de la supuesta normalidad de un crédito contratado con una empresa inmobiliaria, en lugar de con un banco, como ocurre en los casos de ciudadanos comunes y corrientes. Tratando de negar la dimensión de la corrupción revelada diciéndonos que Rivera y Peña Nieto se casaron por separación de bienes, cuando evidentemente no se casaron por separación de intereses. Tratando de eludir el escándalo desatado, diciéndonos que la casa la compró ella, cuando el magnífico reportaje del equipo de Carmen Aristegui devela el involucramiento cuestionable en esa transacción de la empresa Higa, aquella que ganó más de 8 mil millones de pesos vía contratos celebrados con Enrique Peña Nieto cuando era gobernador. Una “Casa Blanca” que revela la cara negra de la economía política mexicana.
Una cara que el vocero del gobierno, Eduardo Sánchez, trata de tapar en una entrevista desastrosa con Carlos Loret de Mola, en la que abre aún más la caja de Pandora, de la cual sale todo lo maloliente, todo lo cuestionable, todo lo que Presidencia no puede explicar. El contrato de compraventa con una inmobiliaria que sólo ha construido una casa, la “Casa Blanca”. La posesión –a nombre de Juan José Hinojosa, dueño del Grupo Higa– de los terrenos colindantes con la casa previa de Angélica Rivera, regalada por Televisa. El torpe intento de minimizar el conflicto de interés mediante el argumento de que la transacción había ocurrido un año antes del arribo de Peña Nieto a Los Pinos. O el timorato esfuerzo de minimizar un claro caso de corrupción diciendo que Angélica Rivera ya había enseñado la casa a la revista Hola! desde mayo del 2013.
Como si eso justificara los síntomas de esa república mafiosa –como la bautizara Héctor Aguilar Camín– en la que una televisora “transfiere” una casa valuada en 27 millones 651 mil 744 pesos a una de sus actrices, 17 días después de que se casa con el presidente de la República. De ese capitalismo de cuates, amigos y cómplices que lleva a la cancelación abrupta de la licitación ganada para la construcción del tren México-Querétaro, porque involucraba al Grupo Higa y Presidencia sabía que Carmen Aristegui iba a airear el tema de la Casa Blanca, y sus irregularidades. La extraña coincidencia de que Televisa le regalara una casa a Angélica Rivera, colindante con los terrenos comprados por una inmobiliaria que los adquiere ese mismo día y después se los “vende” en condiciones poco claras. La consolidación de un “patrimonio personal” por parte de la hoy primera dama que se niega a hacer público vía sus declaraciones de impuestos. La inexistencia de un contrato de compraventa que despeje la suspicacia, porque probablemente no existe o lo están elaborando en Los Pinos mientras usted lee esta columna. La pregunta de cómo va a pagar Angélica Rivera lo que debe de la casa si ya no trabaja y no lo ha hecho desde hace años. La pregunta de por qué se cancela intempestivamente un concurso que involucraba al Grupo Higa, cuando el secretario de Comunicaciones y Transportes –tan sólo el día anterior– había defendido ese concurso como un ejemplo de probidad y transparencia.
Las interrogantes sobre el caso que llevan a los medios internacionales –el New York Times, el Wall Street Journal, el Financial Times, Los Angeles Times, la BBC y Univisión– a declarar que “una nube se cierne sobre la casa de la primera dama”. O: “Un reportaje dice que un empresario le dio una mansión al líder de México”. O: “En México una casa presidencial atrae escrutinio”. O: “También como Obama, Enrique Peña Nieto tiene una Casa Blanca”. O: “Ligan casa de Peña Nieto a licitación del tren”. Notas que en su conjunto existen por la gravedad del tema que tocan. La seriedad con la cual debería tratarse y escudriñarse y aclararse. Porque si en Estados Unidos un medio prestigiado revelara que Michelle Obama es “dueña” de una casa valuada en 7 millones de dólares, pero que está a nombre de la empresa Halliburton, sería motivo suficiente para exigir la renuncia de su esposo Barack. De hecho, los republicanos lo exigirían.
Porque ese hecho revelaría que el presidente está dispuesto a aceptar favores y prebendas a cambio de contratos y licitaciones amañados. Que el conflicto de interés ni siquiera es conflicto. Que el viejo intercambio patrón-cliente sigue vivo en el nuevo PRI. Y que quien gobierna desde Los Pinos lo hace siguiendo las peticiones de grupos empresariales del Estado de México a los que impulsa y cobija, mientras le regalan casas de 7 millones de dólares. Mientras le “donan” los terrenos y las obras de arte y las joyas y las otras propiedades enlistadas en su declaración patrimonial, cuya procedencia jamás ha sido explicada. Mientras le ofrecen a su esposa “préstamos” de millones de dólares, porque efectivamente Peña Nieto no es, como lo admitió en su campaña presidencial, “la señora de la casa”. Tan sólo es el líder de un país al que dice mover, cuando lo evidenciado revela que el movimiento más claro de su presidencia será el suyo –al final del sexenio– a una casa de 7 millones de dólares.
Y ahora de gira en China dice que se siente “afligido”. ¿Afligido porque a él y a su pareja los descubrieron con los dedos en la puerta? ¿Afligido porque a él y a Angélica Rivera los agarraron con las manos en la masa? ¿Afligido porque la forma de hacer política del Grupo Atlacomulco –“un político pobre es un pobre político”– se hizo pública otra vez? ¿O afligido porque su Casa Blanca subraya el viejo dicho de Frank Herbert: el poder atrae a los corrompibles?” Y el poder absoluto atrae a los absolutamente corrompibles. Como a Enrique Peña Nieto y a la extraordinariamente trabajadora, exitosa y ahorradora mujer con quien tuvo la fortuna de casarse.",False
"Een minister . Een bankdirecteur . Een hoogleraar . Wat ziet u , een man of een vrouw ? In West-Europa kloppen we ons graag op de borst als het op de gelijke rechten van de bevolking aankomt . Maar de grote feministischegolven ten spijt , man en vrouw zijn nog altijd niet gelijkwaardig . Zeker op de arbeidsmartk niet . Het maakt hier niet uit van welk geslacht je bent , welk geloof je aanhangt of waar je geboren bent . Onze samenleving is tollerant en ruimdekend . En ja , in vergelijking met de prehistorie zijn we ver gekomen , ook de vrouw heeft ondertussen haar rechten vergaard . Deze vooruitgang betekent echter niet dat we ons doel hebben bereikt . Hoewel er meer kansen en mogelijkheden zijn voor vrouwen op de arbeidsmarkt , zijn de verhoudingen nog altijd sheef . Als we kijken naar Denemarken en Zweden , lijken we hier hopeloos achter te lopen . Natuurlijk zijn er beroepstakken waar de vrouwen juist in de meerdheid zijn , zoals verpleegkunde en kinderopvang , maar over het algemeen domineert de man het werkveld . Met name in de wereld van de topfuncties is het ' a man's world ' . Wanneer we ons willen profileren als gemancipeerde samenleving moet dit ook doorgetrokken worden naar alle delen van die samenleving . Dus ook in de topfuncties . Deze zouden juist het goede voorbeeld kunnen geven . Een hogere functie staat immers gelijk aan meer macht en aanzien . Wat moet er gebeuren om meer vrouwen aan de top te krijgen ? In eerste instantie moet er gekeken worden of er wel genoeg vrouwen op de arbeidsmartk zijn om de concurentie met de mannen aan te gaan . Doch zou er hier het probleem niet moeten zitten . De afgelopen jaren is meer dan de helft van de universitaire studenten van het vouwelijke geslacht . Evenals in het werkveld zijn er vakgebieden waar de vrouwen overheersen of juist wegblijven . Een makkelijk voorbeeld zijn de exactewetenschappen . De Europese Unie was dit tekort aan meisjes bij deze bètastudies niet ontgaan en besloot om actie te ondernemen . Het gevolg hiervan was een blitsende reclamecampagne . Hierin waren meisjes te zien die witte labaratoriumjassen over hun vrolijke bloemetjesjurk droegen . Beelden van die lachende meisjes werden afgewisseld met shots van lipsticks , reageerbuisjes en nagellak . En daar ging het mis . Geen van de meisjes in de reclamespot doet iets wat ook maar een beetje met scheikunde of natuurkunde te maken heeft . Ze zijn bezig met hun uiterlijk .","Het laatste deel van de reeks Harry Potter films is een teleurstelling van begin tot einde . Ten eerste verschilt de verfilming te veel van het geschreven verhaal . Dit is wel vaker het geval bij verfilmde boeken maar deze film spant voor mij de kroon . Bovendien blijft het boek boeiend en is het een echte pageturner , dit in tegenstelling tot de film die heel langdradig is . Ten tweede zijn de special effects slecht uitgevoerd en is het overduidelijk zichtbaar dat ze nep zijn . Dit was voor mij persoonlijk het meest storende aan de uitwerking van de film en heeft als resultaat dat het een heel ongeloofwaardig verhaal is . Ten derde dragen de acteerprestaties van de acteurs ook bij tot deze ongeloofwaardigheid . Deze zijn naar mijn mening ondermaats , vooral die van de hoofdrolspelers . Ik kan dus besluiten met het feit dat mijn verwachtingen voor deze film hooggespannen waren ( afgaande op de vorige films en de boeken ) maar deze verwachtingen werden helaas niet ingelost .",False
"In short, if you'd kindle
                 The spark of a swindle,
                      Lure simpletons into your clutches--
                           Yes; into your clutches.
                 Or hoodwink a debtor,
                 You cannot do better

              Than trot out a Duke or a Duchess--

                 A Duke or a Duchess!

 Ah!  Their Majesties.  Your Majesty!  

    The Duke of Plaza-Toro, I believe?

   The same. Allow me to present--

 The young lady one of us married?

       CAS.  Gentlemen, I am the most obedient servant of one of
  you.  Oh, Luiz!

   I am now about to address myself to the gentleman
  whom my daughter married; the other may allow his attention to
  wander if he likes, for what I am about to say does not concern
  him.  Sir, you will find in this young lady a combination of
  excellences which you would search for in vain in any young lady
  who had not the good fortune to be my daughter.  There is some
  little doubt as to which of you is the gentleman I am addressing,
  and which is the gentleman who is allowing his attention to
  wander; but when that doubt is solved, I shall say , ""Take her, and may she make
  you happier than her mother has made me.""

     Sir!

    If possible.  And now there is a little matter to
  which I think I am entitled to take exception.  I come here in
  state with Her Grace the Duchess and Her Majesty my daughter, and
  what do I find?  Do I find, for instance, a guard of honour to
  receive me?  No!

    No.

    The town illuminated?  No!

    No.

     
  Refreshment provided?  No!

   No.

    A Royal salute fired?  No!
   
  No.

 Triumphal arches erected?  No!

No.

The bells set ringing?

 No.

 Yes--one--the Visitors', and I rang it myself.  It is
  not enough!  It is not enough!

Upon my honour, I'm very sorry; but you see, I was
  brought up in a gondola, and my ideas of politeness are confined
  to taking off my cap to my passengers when they tip me.

That's all very well in its way, but it is not enough.","And O my darling, O my pet,
                 Whatever else you may forget,
                 In yonder isle beyond the sea,
                 Do not forget you've married me!

	       Oh my darling, O my pet, etc.


                 Then away we go to an island fair
                      That lies in a Southern sea:
                 We know not where, and we don't much care,
                      Wherever that isle may be.

			One, two, three,
                                Haul!
                           One, two, three,
                                Haul!
                           One, two, three,
                                Haul!
                           With a will!

	      When the breezes are a-blowing
            The ship will be going,
                 When they don't we shall all stand still!
            Then away we go to an island fair,
            We know not where, and we don't much care,
                 Wherever that isle may be.

            

                      Away we go
                           To a balmy isle,
                      Where the roses blow
                           All the winter while.


                      Then away we go to an island fair
                           That lies in a Southern sea:
                      Then away we go to an island fair,
                           Then away, then away, then away!

            Of happiness the very pith
                           In Barataria you may see:
            A monarchy that's tempered with
                           Republican Equality.
            This form of government we find
            The beau ideal of its kind--
            A despotism strict combined
 		With absolute equality!

Two kings, of undue pride bereft,
                           Who act in perfect unity,
            Whom you can order right and left
                           With absolute impunity.
            Who put their subjects at their ease
            By doing all they can to please!
            And thus, to earn their bread-and-cheese,
                           Seize every opportunity.

Of happiness the very pith, etc.

Gentlemen, we are much obliged to you for your
  expressions of satisfaction and good feeling--I say, we are much
  obliged to you for your expressions of satisfaction and good
  feeling.

  We heard you.

We are delighted, at any time, to fall in with sentiments so charmingly expressed.

That's all right.

At the same time there is just one little grievance that we should like to ventilate.

 What?",True
"Dankzij het internet zijn we een grote bron aan informatie rijker . Alles wat je wil weten kan je gemakkelijk vinden dankzij de zoekmachines . Helaas zijn er een aantal andere bronnen van nieuwsgeving die hier onder lijden , voornamelijk de kranten . De informatie die je in een papieren krant vindt , kan je ook in de digitale versie terugvinden . Dus waarom zouden we dan nog elke dag een krant kopen voor een euro of er zelfs een ( jaar)abonnement voor nemen ? Elke dag een euro lijkt niets maar als je alles optelt , kom je toch aan een aardig groot bedrag . Bovendien zijn er een aantal gratis kranten die je bijna overal kan krijgen , ' De Zondag ' vind je elke zondag bij je plaatselijke bakker en voor de forenzen onder ons is er de ' Metro ' , gratis te verkrijgen in elk Belgisch station . Een groot nadeel van de kranten voor een euro ( en een beetje ) is dat ze bomvol informatie staan waar jij als lezer waarschijnlijk zo goed als niets aan hebt . Niet iedereen wilt weten welke Belgische voetbalploeg de match van gisteren heeft gewonnen . Je hebt wel kranten die min of meer zijn aangepast aan een bepaald onderwerp . Stel jezelf dan ook eens even de vraag : ben ik echt bereid een euro ( en een beetje ) te geven aan een krant waar ik één dag beperkte informatie uit kan halen ? Terwijl het in deze dagen van het internet toch zo gemakkelijk is om aan alle gewenste informtie ( min of meer gratis ) te komen . En dat allemaal , bij wijze van spreken , met één druk op de knop . Als je bijvoorbeeld erg bent geïnteresseerd in literaire nieuwigheden kan je via de zoekknop dat onderwerp intypen en je krijgt alle artikels over dat bepaald onderwerp . Al het nieuws dat je koud laat , kan je aan je voorbij laten gaan . Verder hebben ook de meeste mensen in deze samenleving alle faciliteiten die ze nodig hebben om aan hun dagelijkse portie informatie en leedvermaak te komen . De meesten hebben een computer ter beschikking op hun werk waar ze tijdens de pauze wel even kunnen zoeken naar het nieuws van de dag . Je spaart geldt uit door het niet kopen van een krant en je hoeft zelfs niet je eigen internet te gebruiken . Ook op de sociale netwerken worden vaak links geplaatst naar artikels uit kranten die je vrienden interessant vinden , en meestal deel je toch een aantal interesses met je vrienden . Dan kan je nog wel zeggen dat een krant klasse uitstraalt . Maar op de trein zie je voornamelijk medereizigers knoeien met de onhandige grootte van de papieren variant .","Thor is voor mij het ideale voorbeeld van de zoveelste bombastische film die de lange lijst blockbusters aanvult . Chris Hemsworth is weliswaar zeer goed gecast als wereldvreemde brutale godheid die naar de aarde wordt verbannen door zijn vader . Het was me snel duidelijk dat deze soap acteur zich als een vis in het water voelde als zelfingenomen en arrogant personage . De andere , zeer bekende acteurs ( onder meer Anthony Hopkins en Nathalie Portman ) valt weinig te verwijten , maar veel meer kan er ook niet over gezegd worden . Hoewel het verhaal amper gelijkenissen vertoont met de Noorse mythe , was dit niet het grootste minpunt van de film . De veel te snelle overgangen en duizelingwekkende 3D-scènes gaven de toeschouwer amper de tijd gaven om bij te blijven met het tempo van deze actiefilm . Alles bij elkaar genomen is deze film perfect voor een avondje hersenloos vermaak , enkel de hallucinante effecten weerhielden me mij om enigszins van Thor te kunnen genieten .",False
"Dar demasiado
“Las raíces de la educación son amargas, pero los frutos son dulces”.
Aristóteles
Siempre que usamos la palabra  “demasiado” es porque algo negativo está sucediendo. Si comemos demasiado nos sentimos mal, si gastamos demasiado nos endeudamos, si amamos demasiado no estamos hablando de amor, sino de codependencia. Demasiado, como adjetivo, significa que excede lo necesario o lo conveniente. Como adverbio significa excesivamente, y ya sabemos que los excesos no son buenos.
Frecuentemente hablamos de los problemas que ocasionan las carencias: “Pobre fulano, es que pasó muchas necesidades de niño” o “es que lo abandonó su madre, le faltó amor”, y cosas por el estilo. Es cierto que las carencias y estrecheces tienen consecuencias, pero ¿y el exceso? Rara vez hablamos o reflexionamos sobre las consecuencias del exceso ¿Qué pasa cuando damos, amamos demasiado? Evidentemente no es algo positivo. Si no es positivo en una pareja, mucho menos a nuestros hijos.
Ellos necesitan que sus padres les pongan límites. Son éstos los que crean una zona segura en la cual podemos transitar. Y, aunque a primera vista no lo parezca, a todos nos gustan los límites porque crean certidumbre. Sí sabes que puedes salir, pero que tienes que regresar a las 9:00 de la noche, de lo contrario no podrás salir durante dos semanas; te queda claro cuál es la regla y la sanción por el incumplimiento de la misma. Ya sabrás si te arriesgas a irte de parranda o no. ¿Cuándo empezar? Los límites deben de ponerse prácticamente desde la cuna; sin embargo, no lo hacemos. Cada uno tiene sus razones, pero reconozcamos que la mayoría de las veces resulta más sencillo comprar el dulce y salir del problema que soportar el berrinche dentro del supermercado y las miradas de pistola de  todos los que nos rodean, fijas sobre nosotros. Educar no es fácil, ya lo dijo Aristóteles.
El hecho de no poner límites a nuestros hijos o no enseñarles a acatarlos tiene muchas repercusiones negativas. Va mucho más allá del berrinche que comentábamos afuera del mercado porque no les compramos un juguete. La ausencia de restricciones, la sobreprotección, el hecho de darles demasiado, son factores para criar hijos con Síndrome del Emperador (o hijos tiranos) y, en algunos casos, esta problemática llega a transformarse en unas historias dolorosas de violencia filio-parental.
Para los padres, aceptar que son víctimas de la violencia filio-parental no es fácil. Como con otros problemas con los hijos, les cuesta trabajo verlo; por lo mismo, lo justifican o lo niegan. Debido a esta negación, es difícil conocer la verdadera dimensión del problema. Si nos basamos en reportes, seguramente será menor a otros tipos de violencia, pero esto no quiere decir que la violencia filio-parental no exista, simplemente significa que los padres no quieren denunciar a sus hijos. Las razones de cada uno son diferentes. Quizá para algunos será por culpa o por sentirse responsables, ya que presentar una denuncia ante la autoridad supone aceptar que se equivocaron en la educación de sus hijos. Para otros será por el mismo miedo que le tienen a sus hijos. No importa, es un tema espinoso.
Martha Alicia Chávez, autora del libro Hijos tiranos o Débiles dependientes, a quien entrevisté, considera que el esfuerzo de los padres por facilitar todo a los hijos es contraproducente:“En mi experiencia profesional he visto que mientras más les dan, más les quieren facilitar la vida, y al darles la vida masticada, más ingratos se vuelven los hijos”.
Ciertamente podemos prevenir y evitar este problema. Se requiere firmeza y educar a los jóvenes desde que están en la cuna. Enseñarles los límites, cumplir los castigos, no sobre protegerlos. Por otro lado, no debemos confundir atención y cariño con la cesión a todos sus caprichos. Una buena educación no tiene que ver con el precio de la escuela que pagamos. Hay que enseñar a nuestros hijos que la felicidad y el cariño no dependen de las cosas materiales, ya que la felicidad, como dijo Mattieu Ricard, no está en el cumplimiento de nuestros deseos, sino en la calidad de nuestras relaciones humanas.
Hace unos meses, Josefina Vázquez Mota me invitó a colaborar en un proyecto sobre este tema. El proyecto, coordinado por la propia Josefina, culminó en el libro Cuando los hijos mandan y en él colaboraron Manuel Mondragón  y Kalb, Arnoldo Kraus, Julia Borbolla, Mariana Di Bella, Laura Peralta, Carlo Claricó y una servidora. El dos de diciembre, el libro se va a presentar a las 19:00 horas en la FIL de Guadalajara, salón 4 Planta Baja; si andan por ahí, me encantaría que pasen a saludar.","Ayotzinapa y el capitalismo “gore”
Hace unos años Sayak Valencia publicó su libro Capitalismo gore (Barcelona, Melusina, 2010), donde reflexiona sobre la “violencia sobregirada y la crueldad ultra especializada” que “se implantan como formas de vida cotidiana en ciertas localizaciones geopolíticas a fin de obtener ganancias económicas”. Ella califica de gore, término del género cinematográfico de violencia extrema, el derramamiento de sangre “explícito e injustificado” del crimen organizado, con su altísimo porcentaje de “vísceras y desmembramientos”, y señala que esta brutal violencia es “una herramienta de necroempoderamiento”.
Según esta autora, la sangrienta dinámica del neoliberalismo toma los “cuerpos concebidos como productos de intercambio que alteran y rompen las lógicas del proceso de producción del capital, ya que subvierten los términos de éste al sacar de juego la fase de producción de la mercancía, sustituyéndola por una mercancía encarnada literalmente por el cuerpo y la vida humanos, a través de técnicas de violencia extrema, como el secuestro o el asesinato por encargo”. Los decapitados, los torturados y los desollados, que ejemplifican “una mutilación y desacralización del cuerpo humano”, son el reflejo más elocuente del modelo neoliberal. Como bien señala Jorge Alemán, un psicoanalista argentino, actualmente el neoliberalismo disputa el campo del sentido, la representación y la producción biopolítica de subjetividad.
Al ominoso proceso en que estamos inmersos generalmente se lo interpreta como la consecuencia del vínculo corrupto entre delincuencia organizada y política (gobierno y partido político). Sayak Valencia introduce un elemento fundante de nuestra cultura –el mandato cultural de la masculinidad– y le da un giro al retomar al endriago (personaje mítico en Amadís de Gaula), “monstruo que conjuga hombre, hidra y dragón”, que “habita tierras infernales y produce gran temor entre sus enemigos”. Ella usa el término de endriago para “conceptualizar a los hombres que utilizan la violencia como medio de supervivencia, mecanismo de autoafirmación y herramienta de trabajo”.
De acuerdo con la autora, nuestros endriagos no sólo matan y torturan por dinero, sino que también buscan dignidad y autoafirmación a través de una lógica kamikaze y sacrificial. Estos nuevos sujetos “ultraviolentos y demoledores” (sicarios, secuestradores, coyotes y polleros, pero también policías y soldados) “fortalecen las jerarquías de ser y de valor que dividen al mundo, por un lado, entre blancos y sujetos de color en el norte, y entre distintos tipos de mestizos y poblaciones excluidas de proyectos nacionales en el sur”.
O sea, son hombres que hacen frente a su situación de marginalidad por medio del mercado negro (tráfico de cuerpos, drogas, armas) y el imperio de la violencia: hombres pobres y marginales que vienen de grupos étnicos discriminados y clases sociales subordinadas, y que contribuyen a sostener el poder de la masculinidad hegemónica: la de los gobernantes y empresarios. El mandato de la masculinidad que han internalizado los hace incapaces de cuestionar –y rebelarse– ante un sistema donde están estrechamente entretejidos el poder, la economía y una virilidad depredadora. Un mandato que crea, como bien explica Valencia, una de las subjetividades más “feroces e irreparables” del capitalismo neoliberal.
Matar se ha convertido en el negocio más rentable para estos endriagos, impulsados por el deseo de consumo y la necesidad de hacerse de un capital. Valencia dice que en el capitalismo gore, la destrucción del cuerpo se convierte en una mercancía valorada y califica la comercialización política del asesinato como necroempoderamiento. El necroempoderamiento neoliberal, con su brutal enriquecimiento económico, también “invisibiliza el hecho de que estos procesos inciden sobre los cuerpos de aquellos que forman parte del devenir minoritario”. Sí, también son principalmente hombres (y algunas mujeres) pobres en los que, de una forma u otra, toda esta violencia gore recae.
No es posible resumir en estas páginas la impactante reflexión de Sayak Valencia, que integra en su análisis las polarizaciones económicas, el bombardeo informativo/publicitario hiperconsumista y los imperativos de la masculinidad. Ella señala que el escenario donde circulan libremente la droga, la violencia y el capital, mientras las personas –migrantes sobre todo– son traficadas y asesinadas, no es el que imaginábamos para el inicio del nuevo milenio, pero es el que tenemos y es nuestra responsabilidad reflexionar en él.
En la dirección de explicarnos por qué “la historia contemporánea ya no se escribe desde los sobrevivientes, sino desde el número de muertos”, la reflexión crítica de Valencia introduce el elemento del papel de la masculinidad marginal y gore de los endriagos actuales como una referencia indispensable para comprender mejor lo ocurrido en Ayotzinapa. Con un humor negro premonitorio, la solapa del libro de Valencia registra que, hace años, en un periódico mexicano apareció una viñeta en la que se veía al diablo muy preocupado por la situación de violencia en el país, y le decía a un colega: “Durante décadas temíamos que se colombianizara México, lo que ahora tememos es que se mexicanice el infierno”. Acertó el diablo.",False
"Noelia, historia de una promesa cumplida
“Papá, quiero ver tortugas mañana”. Le dijo una noche Noelia a su padre. Como en otras ocasiones, habían salido a dar un paseo en la playa, el cual fue interrumpido por una tortuga marina que salió del mar a desovar. Ante la atenta mirada de Noelia y su padre, una tortuga salió del mar y lentamente caminó hasta llegar a un sitio en la playa. Noelia y su padre no lo sabían, pero era la misma playa en la que años antes había nacido. Con sus aletas hizo un hoyo en la arena y se acomodó sobre él para depositar sus huevos. Cuando terminó, lo cubrió con arena y regresó al mar. Con sumo cuidado, Noé marcó el lugar haciendo un círculo de piedras para poder regresar cuando finalizara la incubación. Noelia, con menos de cuatro años, quedó impresionada por la experiencia. Menudita, de pelo rubio y una carita de ángel, ignoraba el efecto que sus palabras tendrían en la vida de su familia y los habitantes de la comunidad. Noelia volvió a repetir: “Papá, quiero ver tortugas mañana” y su padre se comprometió a hacerlo.
Noé sabía poco de tortugas, pero quería cumplir la promesa a su hija, por lo que se puso a estudiar. Aprendió que la tortuga que había visto en la playa de Los Barriles, en Baja California Sur, era golfina, una de las siete especies de tortugas que anidan o se alimentan en México y una de las ocho que existen en el mundo. A pesar de que nacen miles de tortugas cada año, están en peligro de extinción. Solo una de cada mil llegará a la edad adulta.
Después de 40 días, Noelia y su padre volvieron al sitio hasta que sucedió el milagro: la arena comenzó a moverse y apareció la primera. Poco a poco salieron las demás y juntas emprendieron lentamente su camino hacia el mar. En esos momento enfrentan su primer peligro, ser devoradas por aves o cangrejos. Los científicos creen que esta caminata les permite guardar en su memoria los químicos del lugar, para poder ubicarlo y volver a él años después. Una vez en el mar, les perdemos la pista. Los científicos los llaman “años perdidos”. No las veremos otra vez hasta que alcancen la edad reproductiva y regresen a desovar en la misma playa en la que nacieron. Un misterio y un milagro.
Después de estudiar sobre las tortugas, Noé inició con el trámite de los permisos para poder formar un grupo tortuguero. Fue rechazado, pero decidido a cumplir su promesa, buscó asesoría hasta que finalmente la autoridad le consiguió el permiso y Noé empezó a patrullar 17 kilómetros de playa cada madrugada.
Un día le pidió a su hermano Omar que lo acompañara en su patrullaje y le ayudara a llevar los huevos a un corral protegido. La magia del trabajo hechizó a Omar, quien empezó a patrullar todas las noches durante la temporada. Lejos de recibir un centavo por estas tareas, Omar y Noé Ariza gastan sus propios recursos en gasolina, mantenimiento del corral y refacciones para las cuatrimotos, entre otras cosas.
 Generalmente Omar patrulla por las noches y Noé por las madrugadas. A veces tienen que cavar hasta 14 nidos en el corral. Omar encuentra cansado el hacer los nidos para guardar los huevos pero vale la pena por la satisfacción de ver a las tortugas nacer. Al igual que muchos otros habitantes de Baja California Sur, Omar y Noé se vieron afectados: el corral desapareció con el huracán Odile. El sitio donde se encontraba estaba cubierto de escombros, los nidos destruidos.
¿Por qué cuidar a las tortugas? Como dice la pequeña Dian, hija de la bióloga y maestra en ciencias Graciela Tiburcio, que con tan solo 10 años sabe más que muchos sobre tortugas, y participó en la Reunión de la Niñez por la Conservación de Tortugas Marinas, primero que nada porque “son una especie fabulosa” que además juegan un papel importante en la regulación de ecosistemas. Son uno de los pocos depredadores de las medusas. Si se extinguiesen, las medusas se multiplicarían sin control haciendo, si no imposible, sí bastante peligroso nadar en el mar, lo que alejaría a muchos turistas. Para ayudar a sobrevivir a las tortugas necesitamos gente como Noé, que las cuida, y como Graciela, que desde hace dos décadas estudia afanosamente el comportamiento de estos reptiles y ha hecho un importante trabajo de concientización a las comunidades en varios países.
Con el apoyo de la Alianza WWF-Telcel, Omar y Noé pudieron reconstruir y legalizar su corral; Graciela pudo poner un transmisor satelital a una tortuga golfina hembra adulta a la que nombró Noelia, para conocer sus hábitos alimenticios y migratorios. Los datos que arroje el transmisor serán invaluables para ella y otros científicos. Puedes conocer más de las tortugas, y el trabajo de Graciela y otros científicos  enwww.lanaturalezanosllama.com y si quieres apoyar a Omar y Noé, puedes escribir a omararaiza1@hotmail.comnoearaizapiol@yahoo.com.mx","Una década o Khety tenía razón
En la Tjel, ciudad del antiguo Egipto, durante el Reino Medio, un hombre llamado Dwa-Khety describe a su hijo Pepy las bondades de elegir la profesión de escribano, exagerando lo negativo de otras profesiones, en lo que se conoce como instrucción o Sátira de los oficios. Aquí unos fragmentos:
“...He visto golpes y más golpes: es en las escrituras donde debes poner tu corazón.
He observado que se pueden evitar las fatigas: ¡Mira, no hay nada mejor que escribir!
Es como una barca sobre el agua.
(...) Haré que ames los libros más que a tu propia madre, haré que sus bellezas penetren en ti.
Es el mayor de todos los oficios, no hay otro igual sobre la tierra.
(...) ¡Mira! No existe un oficio sin un jefe, excepto el de escriba, porque es él el jefe. Si sabes escribir, te irá mejor que en cualquiera de los oficios que te he presentado.”
Puedo imaginar a Khety hablando con pasión a su hijo del oficio de escribano, tratando de que el joven, quien quizá preferiría ser herrero o escultor, comprendiera la belleza de poner una letra detrás de otra —jeroglíficos en su caso— para contar algo. 4 mil 500 años después me siento cercana a ese hombre que vivió en el Delta del Nilo. Si tuviera hoy que aconsejar a Pepy, a mi hijo o a quien me preguntara, le diría que Dwa-Khety no exagera: no hay nada mejor que escribir y si alguien cree que ahí está su corazón, debe seguir sin dudar ese camino.
Recuerdo las palabras de Khety hoy, porque hace una década empecé a escribir “Neteando con Fernanda” en este diario y ha sido una experiencia profundamente enriquecedora en mi vida. Además de cumplir una década escribiendo para MILENIO, cumplo un lustro de escribir para Contenido y trabajar en UnoTV.
El 31 de octubre de 2004 MILENIO publicó mi primera columna titulada “El Houdinazo”, que hablaba de los hombres que no tienen valor para terminar una relación y prefieren escapar, cual el ilusionista Houdini. Los astros se alinearon y desde entonces he escrito todos los domingos interrumpidamente. No hay palabras para expresar mi gratitud para Román Revueltas, quien envió mi columna a MILENIO; a Horacio Salazar, quien la recibió y se solidarizó con mis ideas y, desde luego, a Carlos Marín y Francisco González por la oportunidad. También a Néstor, Rafael, Ángela y Gabriel, quienes han editado mis palabras en ésta década. Como he comentado en otras ocasiones, esta columna me cayó del cielo. Había escrito el artículo para una revista y la editora ni lo miró. Se lo comenté a Román, y él lo mandó a MILENIO. Horacio lo editó y días después lo publicó. No me enteré de que me habían publicado hasta un día después. De un rechazo surgió una de las oportunidades más importantes en mi vida.
Hace tiempo Román Revueltas comentó que cuando tiene un día difícil encoge los hombros y piensa: “No importa. Soy director de una orquesta”. Desde ese feliz 31 de octubre, hace 10 años, a mí me sucede algo similar. Cuando algo no funciona y no sé ni para donde voy, tal como Khety lo describió a su hijo, pienso en este espacio como una barca sobre el agua, un refugio. Encojo los hombros y repito para mis adentros: “No importa, tengo mi columna”.
Plasmar nuestros pensamientos en un papel es maravilloso, pero para mí la verdadera magia está en compartirlos. Finalmente esa es la razón por la que publicamos en blogs, libros o columnas, y no dejamos nuestras ideas en nuestro diario o en un folder escondido en la computadora. Por eso estoy tan agradecida por tener este espacio. Adoro tener posibilidad de compartir mis reflexiones y enriquecerme con los comentarios de quienes me leen. Durante estos 10 años sus opiniones y críticas han sido de gran valor para mí. Gracias.
Esta columna me ha abierto las puertas para otras oportunidades como escribir para la revista Contenido, mi trabajo en UnoTV, compartir los micrófonos con la gente maravillosa de RMX, dos libros publicados y otro que verá la luz pronto. Además de trabajar con gente excepcional, he tenido la fortuna de escuchar y entrevistar para este espacio a escritores, periodistas, directores, maestros espirituales, científicos, médicos, gente extraordinaria como el beisbolista Hank Aaron, un ejemplo de humildad y sencillez.
Quizá a Khety le faltó hablar de ese terror de estar frente a una hoja en blanco sin que las musas respondan aunque les grites con desesperación, mientras se acerca la hora de entregar la columna. Este oficio, como bien dicen los que saben, es 90 por ciento sudor y 10 por ciento inspiración. Cuando finalmente logras plasmar lo que quieres decir en un papel, hay que leer y corregir una y otra vez. No importa. Vale la pena. Dwa-Khety tiene razón: no hay nada mejor que este oficio. Gracias, de verdad, por leerme y por permitirme contar con estos espacios.",True
"Μισές δουλειές έκανα προχθές με το άρθρο «Λαμόγια - Βόλος και φιλότιμο». Έτσι είναι, άμα οι πληροφορίες πέφτουν σα χαλάζι, αδυνατείς να τις επεξεργαστείς όλες, να τις βάλεις σε μια τάξη, να καταλήξεις σε ένα συμπέρασμα.
Μόλις, λοιπόν, διάβασα κάτι πολύ ενδιαφέρον και θυμήθηκα ότι ξέχασα να γράψω κάτι πολύ βασικό προχθές: ότι, κύριοι, ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΑΝΤΡΕΣ. Είστε γυναικούλες, ανάξιοι, κότες, ανθρωπάκια της πλάκας.
Το θυμήθηκα μόλις, διαβάζοντας την επίκληση του νομοθέτη Παύλου Χαϊκάλη στην ανακάλυψη του ΣΔΟΕ περί 55.000 ευρώ που ο ηθοποιός (τι ευφημισμός, Θε μου, μ` αυτή τη λέξη!) παρέλειψε να δηλώσει πριν λίγα χρόνια στην Εφορία: «η εμπλοκή του ονόματός μου έχει καθαρά πολιτική σκοπιμότητα».
Ώπα, μεγάλε Χαϊκάλη, είσαι τόσο σπουδαίος που θέλουν να σε εξοντώσουν τα συμφέροντα; Αλλά δε φταις 100%, γιατί δεν εφηύρες εσύ αυτή την πατέντα της πολιτικής εξόντωσης. Πριν από σένα, μας τα είπαν κι άλλοι. Πολλοί. Πιο πρόσφατα παραδείγματα, ο γίγας Μάκης Γιακουμάτος κι ο ανυπέρβλητος Αλέξης Μητρόπουλος. Όλοι τους, θύματα πολιτικών διώξεων και σκοπιμοτήτων. Ευθύνη για τις πράξεις ή τις παραλείψεις του σε θέματα φοροδιαφυγής ή φοροαποφυγής, δεν έχει κανείς!
(Στον αντιστασιακό δικηγόρο Βασίλη Καπερνάρο δεν αναφέρομαι σκοπίμως, καθώς δε διαθέτω επαρκή πληροφόρηση για τα 5.500.000 ευρώ που βρέθηκαν από το ΣΔΟΕ σε λογαριασμούς του. Ωστόσο, κι η δική του αντίδραση ήταν «με διώκουν πολιτικά επειδή δε συμμορφώνομαι»)
Καλά, θέλω να ξέρω ειλικρινά, δεν ντρέπεστε καθόλου; Τι σόι άντρες είστε εσείς; Αντί να αναλάβετε την ευθύνη των πράξεών σας, να παραδεχτείτε το σφάλμα σας, βγαίνετε και λέτε ότι σας πολεμούν οι εχθροί σας; Πόσο σημαντικοί, δηλαδή, νιώθετε, ώστε να επικαλείστε συνωμοσίες που έχουν στόχο το ασύλληπτης σημαντικότητας πρόσωπό σας; Τον Ζήγρα τον έφαγαν οι Ελβετοί τραπεζίτες που τον μάγεψαν σα Σειρήνες, τον Φιλιππίδη τον έριξαν βορά στον βωμό του καραμανλισμού, τον Μπέο τον πολεμούν κάποιοι δήθεν και τους ΧαϊκαλοΓιακουματοΜητρόπουλους οι πολιτικοί τους αντίπαλοι; Οι ίδιοι είστε άδολα κι αθώα πλάσματα, απονήρευτα και ανιδιοτελή, με αψεγάδιαστη προσφορά στην κοινωνία κι οι κακοί μετέρχονται κάθε μέσου προκειμένου να σας εξοντώσουν; Πού τα πουλάτε αυτά;
Ψάχνω έναν, έναν μόνο, άντρα με παντελόνια στον δημόσιο βίο. Να βγει και να πει «Ναι, έκανα λάθος. Ναι, είμαι ένοχος. Συγνώμη. Μπορούσα και το έκανα. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, μπορούσα και το έκανα, δεν ήμουν ο μόνος. Θέλω, όμως, να είμαι ο τελευταίος. Δε θα το ξανακάνω και θέλω κανείς να μην το ξανακάνει. Θέλω το καλό μου, θέλω το καλό του τόπου μου».
Εσείς που κλαίγεστε ότι σας πολεμούν, να το ξέρετε ότι δεν είστε άντρες. Κι είναι δραματικό το ότι εσείς που δεν έχετε τα κότσια να βγείτε να παραδεχτείτε την ευθύνη σας, έχετε ή διεκδικείτε την ευθύνη της δικιάς μου ζωής στα χέρια σας.
Μη βγείτε τώρα εσείς, αγαπητοί αναγνώστες, να μου μιλήσετε για «το δικαίωμα του κατηγορουμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό του κ.λπ.». Νομική σπούδασα. Εδώ μιλάμε για δημόσιο βίο, για ανθρώπους που μας καλούν να τους εμπιστευτούμε. Εάν εσάς μπορεί να σας τουμπάρει το επιχείρημα περί τεκμηρίου της αθωότητας (αν και, στις περισσότερες των περιπτώσεων, οι ίδιοι οι «πολιτικά διωκόμενοι» παραδέχονται το αδίκημα, μόνο που δεν το αντιμετωπίζουν ως τέτοιο παρά ως φυσιολογική συμπεριφορά), εμένα μου φέρνει ίλιγγο το θέαμα αντρών που κλαψουρίζουν σα γυναικούλες.
Να σας πω, μόνο, τι έγινε στη Γαλλία, με τον πρώην υπουργό Προϋπολογισμού, Jerome Cahuzac, στο όνομα του οποίου βρέθηκε τραπεζικός λογαριασμός στο εξωτερικό, την ύπαρξη του οποίου ο ίδιος αρνούνταν επί 4 μήνες πέρσι. Παραιτήθηκε στις 19 Μαρτίου ενώ, ακόμη, δήλωνε άγνοια, στις 2 Απριλίου παραδέχτηκε στο blog του ότι η κατηγορία ήταν ισχυρή, έγραψε «Ζητώ συγνώμη…», στις 9 Απριλίου διαγράφηκε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα και, πριν λίγες ημέρες, δέχτηκε από τον Ιατρικό Σύλλογο επιβολή ποινής προσωρινής απαγόρευσης άσκησης του επαγγέλματός του. Η αιτιολόγηση της απόφασης από την πρόεδρο του Πειθαρχικού Συμβουλίου, αξίζει της προσοχής μας: «Τιμωρήθηκε επειδή είπε ψέματα ενώπιον της Εθνοσυνέλευσης. Για εμάς, αυτό είναι ανήθικο και θεωρούμε ότι απαξίωσε το επάγγελμα του χειρουργού». Κι επειδή μιλάμε για κάποιους γιατρούς και δικηγόρους, καλό είναι να βλέπουμε πόσο σοβαρά θεωρούν κάποια ζητήματα οι αντίστοιχοι επιστημονικοί σύλλογοι.
Για τους Γάλλους-και όχι μόνο, αυτό συμβαίνει και σε άλλους λαούς-, το να πει κάποιος ψέματα ενώπιον του Εθνικού Κοινοβουλίου κοιτώντας τους στα μάτια, είναι ασυγχώρητο. Γι' αυτό και ο κ. Cahuzac δεν μπορεί να πάρει σβάρνα τα μέσα και να κλαίγεται σα γυναικούλα. Αλλά, θα μου πεις, τι ξέρουν οι κουτόφραγκοι από δημοκρατία και διώξεις των υπερασπιστών της","Στο «Μύθο του Σίσυφου» ο Αλμπέρ Καμύ γράφει: «Υπάρχουν πολλά αίτια σε μια αυτοκτονία και γενικά τα πιο φανερά δεν είναι τα κυριότερα. Σπάνια αυτοκτονεί κανείς (η υπόθεση εν τούτοις δεν αποκλείεται) από αντίδραση. Εκείνο που οδηγεί στην αυτοκτονία πάντα σχεδόν είναι ανεξέλεγκτο. Συχνά οι εφημερίδες αναφέρουν για ""βαθιές μελαγχολίες"" ή ""για ανίατη ασθένεια"". Αυτές οι εξηγήσεις γίνονται δεκτές. Θα έπρεπε όμως να ξέρουμε μήπως την ίδια μέρα ένας φίλος του απελπισμένου του μίλησε μ` έναν τόνο αδιάφορο. Αυτός ο φίλος είναι ο υπαίτιος. Γιατί αυτό φτάνει για να ξεσπάσουν οι θλίψεις και η κούραση που είναι ακόμα μετέωρες».

Αυτό γυρνούσε συνέχεια στο μυαλό μου όσο έβλεπα την παράσταση «Sunset Limited» με τον Γιάννη Βούρο και τον Αλέκο Συσσοβίτη. Πρόκειται για το θεατρικό του Κόρμακ Μακάρθι, σε σκηνοθεσία Άσπας Καλλιάνη, μετάφραση Αντώνη Πέρη, μουσική Γιώργου Μελησσινού, σκηνικά Αντώνη Δαγκλίδη, φωτισμούς Κατερίνας Μαραγκουδάκη. Το έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα ενώ έχει γυριστεί σε ταινία για το συνδρομητικό κανάλι HBO, με τον Τόμι Λι Τζόουνς και τον Σάμουελ Τζάκσον να παίζουν τους δυο ρόλους.

Ο Γιάννης Βούρος, καθηγητής, πέφτει στις γραμμές του τρένου Sunset Limited θέλοντας να βάλει τέλος στη ζωή του. Δεν του αρέσουν οι άνθρωποι, λέει, όλα είναι μάταια και ποταπά, δεν βρίσκει νόημα σε τίποτα. Άθεος, σώζεται από έναν Λατίνο μετανάστη, τον Αλέκο Συσσοβίτη, πρώην κατάδικο, που έχει τεθεί αυτοβούλως στην υπηρεσία του Θεού. Όλο το έργο διαδραματίζεται στο άθλιο σπίτι του μετανάστη και περιστρέφεται γύρω από τα πιο συνηθισμένα φιλοσοφικά ερωτήματα: αξίζει τον κόπο να ζεις; Μήπως γενναιότητα είναι να πεθάνεις; Υπάρχει καλό; Έχει η ζωή κάποιο νόημα; Μπας και υπάρχει Θεός; Πώς εναλλάσσονται το φως και το σκοτάδι;

Ο μετανάστης κάνει τα πάντα για να απασχολήσει τον καθηγητή και να του αποσπάσει την προσοχή από την πόρτα του άθλιου σπιτιού και την αναζήτηση των κλειδιών με την οποία είναι «ασφαλισμένη», γιατί φοβάται ότι αν αυτός ο δεύτερος την ανοίξει και φύγει θα προσπαθήσει ξανά να αυτοκτονήσει. Ο καθηγητής δεν παραιτείται, αλλά «τσιμπάει» στα τεχνάσματα του μετανάστη. Δεν έχει κανέναν άλλον να τον ακούσει, να του πει μια κουβέντα, να προσπαθήσει να τον μεταπείσει, να τον κρατήσει με το καλό ή με το άγριο, να ενδιαφερθεί για την τύχη του.

Το έργο είναι πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο αν και, φυσικά, όχι εύκολο ή ευχάριστο. Ούτε, όμως, και τόσο δυσάρεστο όσο θα περίμενε κάποιος κρίνοντας από το θέμα. Έχει και αρκετά αστείες στιγμές, με τον Αλέκο Συσσοβίτη να κρατά πολύ καλά ισορροπία με την πέρα για πέρα μονότονη και καταθλιπτική συμπεριφορά του Γιάννη Βούρου, όπως ο ρόλος απαιτεί. Η μεγάλη ευκινησία του και ο εξαιρετικός έλεγχος του σώματός του μετατρέπουν την κίνησή του στο μεγάλο του ατού. Κινείται διαρκώς, χοροπηδάει, κάνει το πουλί στο ένα πόδι, ξαπλώνει σε μια τέλεια ευθεία ενώ στηρίζει μόνο τους ώμους, το κεφάλι και τα πόδια του σαν να είναι ακροβάτης. Ο Βούρος, από την άλλη, δεν σηκώνει το κεφάλι του, μιλά αργόσυρτα, κινείται χωρίς καμιά όρεξη, δεν έχει ίχνος ζωντάνιας, τονίζοντας την αντίθεση.
Έφυγα από το θέατρο και σκεφτόμουν πώς μπορεί να είναι η ζωή κάποιου όταν στη ζωή του δεν υπάρχει ούτε καν αυτός ο φίλος του απελπισμένου να του μιλήσει, έστω και μ` έναν τόνο αδιάφορο, που λέει ο Καμύ.

Θέατρο Αυλαία, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310 237700. Παραστάσεις ως τις 28 Απριλίου. Εισιτήριο: 15 και 12 ευρώ (για φοιτητές ανέργους)",True
"Σε αρκετά μπορντέλα, ειδικά της περιφέρειας, στον ιδιαίτερο χώρο των κοριτσιών, κάπου κρυμμένη υπάρχει μια εικόνα της Αγίας Μαγδαληνής. Προστάτιδα της κάθε πόρνης. Οξύμωρο στη γελοιότητά του. Τα τελευταία χρόνια είναι πολύ επίκαιρη η παρομοίωση της χώρας με ένα μπουρδέλο από πολλά στόματα. Οφείλω να ξεκαθαρίσω, ούσα τόσα χρόνια στα κόκκινα φώτα, πως ουδεμία σχέση έχει η καθαρότητα αυτού του χώρου με την πολιτική ζωή του τόπου αυτού.
Να τα πάρουμε ένα-ένα;
Πώς λειτουργεί ένα μπουρδέλο; Υπάρχει κάποιο αφεντικό που προσφέρει χώρο, εργασία, αποδοχές, ένα αξιοπρεπές πλέον περιβάλλον, με τη μόνη υποχρέωση η εκάστοτε κοπέλα να παρέχει υπηρεσίες, ως οφείλει απ' τη στιγμή που πληρώνεται. Ξεκάθαρα πράγματα. Συμφωνίες ενηλίκων.
Οι πατρόνες που ανά καιρούς διαχειρίστηκαν το μπουρδέλο, όπως πολλοί αποκαλούν την Ελλάδα, δεν έχουν καμμία σχέση με αυτές που γνώρισα και υπάρχουν στον χώρο. Οι δικές σας πατρόνες τάζουν και δεν πράττουν. Παίρνουν και δεν δίνουν. Ξεπουλούν ένα μαγαζί που ήδη είναι χαλασμένο.
Οι «πόρνες» σε αυτόν τον ιδιότυπο οίκο ανοχής είναι οι πολίτες αυτής της χώρας. Απασχολούνται σε διάφορες υπηρεσίες, ως εργάτες, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, αλλά η συμφωνία χαλάει όταν το αφεντικό δεν τηρεί τις υποσχέσεις του. Μάλιστα πολλές φορές, τον τελευταίο καιρό ασύστολα, αλλάζουν και τις ορολογίες των συμβολαίων εν μια νυκτί. Άσχημη συνδιαλλαγή. Στο μπορντέλο το υπαρκτό, υπάρχει συναίνεση. Εδώ όμως υπάρχει απλά διαταγή και υποταγή.
Υπάρχει ακόμη ένα πρόσωπο, αναγκαίο και απαραίτητο. Η τσατσά, κοινώς. Αυτές οι γυναίκες -πολλές φορές και gay άντρες- έχουν έναν άχαρο και άσχημο ρόλο, αλλά όχι χωρίς ωφέλη φυσικά. Ξεβρωμίζουν τα κρεβάτια ας πούμε, μετά απο κάθε πελάτη. Μαζεύουν στο τέλος κάθε βάρδιας τα καλαθάκια με τα «σκοτωμένα μωράκια», όπως έλεγα δήθεν χαριτωμένα στο κάθε γεμάτο προφυλακτικό που πετιόταν με τόση ευκολία. Πλασάρουν την κοπέλα με κάθε λογής τερτίπια και ποιηματάκια, αρκεί να πέσει το θήραμα. Παίρνουν τα χρήματα από τον πελάτη και άνετα, μα πολύ άνετα, μπορούν να κλέψουν κατά συρροήν τις κοπέλες χωρίς να το καταλάβουν. Και κάποιες το κάνουν. Βλέπετε καμία διαφορά στις τσατσάδες της εκάστοτε κυβερνήσεως και του κάθε «αφεντικού»; Ειναι η «βρώμικη» δουλειά. Και τι σύμπτωση.Τα κέρδη βγαίνουν με ποσοστά.
Κάποια στιγμή έσκασε το ανατολικό μπλόκ και τα σάπισε όλα. Η πορνεία άλλαξε μορφή και υπόσταση.Το trafficking υποχρέωνε τις πόρνες -και συνεχίζει να το κάνει- σ' έναν αθέμιτο ανταγωνισμό, με μόνο κερδισμένο τον νταβατζή. Συνήθως ξένης προέλευσης. Υποχρέωναν με λάγνο και εκβιαστικό τρόπο τα κορίτσια να υποκύπτουν σε κάθε παράλογη και άνευ λογικής σεξουαλική όρεξη των πελατών. Μπορεί οι πελάτες να αιασθάνονταν ότι πήραν την εκδίκησή τους από τις «ξινές» Ελληνίδες, αλλά πήραν και πόσες αρρώστιες στο σπίτι τους. Άρα μόνο ο νταβατζής γέλασε τελευταίος με γεμάτες τις τσέπες.
Οι νταβατζήδες αυτού του οίκου αν(τ)οχής είναι πάλι αλλότριοι, έχουν καπελώσει κανονικά και με κάθε άγραφο νόμο τα αφεντικά του «σπιτιού» και μάλιστα με υπερφίαλο εγωισμό. Είναι trafficking αξιοπρέπειας και σεβασμού αυτό που διακινεί η κυβέρνηση ή όχι; Εχει σαπίσει λοιπόν το σύστημα διακίνησης των υπηρεσιών και  των θεσμών. Είναι το μόνο κοινό σημείο πλέον που υπάρχει με τα γνήσια μπουρδέλα. Κι αυτό δεν είναι υπέρ κανενός.
Στο επίμαχο βίντεο με τον Μπαλτάκο και τον Κασιδιάρη, είδα πολλές εικόνες στον τοίχο, αλλά όχι τη συγκεκριμένη. O Μπαλτάκος όφειλε να έχει τη Μαγδαληνή κορώνα στο κεφάλι του. Άλλωστε Χρυσή Αυγή και θρησκεία πάνε χεράκι χεράκι. Άντε και κάποιο μαγνητόφωνο στη μέση.
Α ναι. Τα καινούρια μπουρδέλα έχουν, επίσης, κάμερες στην υποδοχή...","Είναι γνωστό πως η Apple ανοίγει νέους δρόμους στην τεχνολογία με τα προϊόντα της. Τελευταία μάθαμε πως μπορεί να εξαφανίσει πολύ περισσότερους. Το πρόβλημα που προέκυψε με τους χάρτες στο νέο iOS6 μπορεί να σε ταξιδέψει παρά τη θέλησή σου, ή και χωρίς να το καταλάβεις. Πάρκα εμφανίζονται ως αεροδρόμια, πόλεις αλλάζουν ήπειρο και μουσεία επιπλέουν σε ποτάμια. Η έντονη κριτική που δέχθηκε η εταιρία, οδήγησε τον Tim Cook να δημοσιεύσει γράμμα στο οποίο απολογείται και μάλιστα προτείνει προσωρινά την χρήση ανταγωνιστικών υπηρεσίων. Σε έναν ιδανικό κόσμο, τα παράπονα θα είχαν δύο αποδέκτες: την Apple και την Google, καθώς οι δύο πλευρές δεν κατάφεραν να έρθουν σε συμφωνία για τους όρους αδειοδότησης της υπηρεσίας πλοήγησης με φωνητικές οδηγίες κι έτσι φτάσαμε σε αυτό το σημείο.
Παρόλα αυτά, το πρόβλημα με τους χάρτες δεν φαίνεται να λειτούργησε αποτρεπτικά για τους καταναλωτές. Περισσότερες από 100 εκατομμύρια συσκευές χρησιμοποιούν πλέον το νέο iOS6 που κυκλοφόρησε στις 19 Σεπτεμβρίου, ενώ οι παραγγελίες του iphone5 ξεπέρασαν τα 2 εκατομμύρια μέσα σε 24 ώρες. Τα νούμερα είναι εντυπωσιακά και κάπου μέσα σε αυτά, βρίσκεται και η Ελλάδα. Και σίγουρα αρκετά email παραπόνων σχετικά με το νέο λογισμικό είχαν ελληνικό όνομα για υπογραφή. Ακούγεται προκλητικό να ασχολείται κανείς με τέτοια θέματα σε μια χώρα το χρέος της οποίας μπορεί να αποπληρωθεί εάν πωληθεί η Apple και να μας μείνουν και ρέστα; Ίσως, αλλά κακώς. Τα συμπεράσματα δεν βγαίνουν μόνο στις αποχρώσεις του iphone, άσπρο και μαύρο. Υπάρχει και μια τρίτη, η οποία έχει κάθε δικαίωμα να προβληματίζεται και να παραπονιέται. Αναφέρομαι στους ανθρώπους με προβλήματα όρασης.
Το ζήτημα εμφανίστηκε αμέσως μετά την αναβάθμιση σε iOS6. Και επειδή είναι καλό να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το συγκεκριμένο ακούει στο Αλέξανδρος. Πρόκειται για την αυτοματοποιημένη ελληνική φωνή που χρησιμοποιείται στο Voice Over του iphone και η οποία στο νέο λογισμικό δεν είναι καθαρή και κατανοητή. Οι λέξεις κόβονται στην μέση ενώ η προφορά και ο τονισμός είναι ανακριβείς με αποτέλεσμα να καθίσταται αδύνατη η ανάγνωση και υπαγόρευση κειμένων. Με άλλα λόγια, το iphone, που εκτός των άλλων αποτελεί βασικό εργαλείο ανάγνωσης βιβλίων και εφημερίδων για αυτήν την μερίδα Ελλήνων καταναλωτών, αχρηστεύεται.
Το πρόβλημα εντοπίστηκε από τον κύριο Σπύρο Σκορδίλη, ο οποίος είναι μέλος στην λίστα αλληλογραφίας Orasis. Μαζί με άλλα μέλη, την αμέσως επόμενη μέρα της κυκλοφορίας του iOS6, επικοινώνησαν με την Αpple γνωστοποιώντας και περιγράφοντας την κατάσταση. Η ανταπόκριση της εταιρίας ήταν άμεση αλλά όχι αποτελεσματική. Αφού ευχαρίστησαν για το feedback κι ενημέρωσαν πως το θέμα προωθήθηκε στο αρμόδιο τμήμα, δεν έδωσαν σαφή απάντηση για το πότε θα υπάρξει κάποια αναβάθμιση που θα διορθώσει το πρόβλημα. Βέβαια, είναι λογικό. Η ελληνική αγορά είναι τόσο μικρή όσο το κεφάλι μιας καρφίτσας. Ακόμη μικρότερο είναι το ποσοστό των Ελλήνων καταναλωτών με προβλήματα όρασης. Πιθανώς εάν συνέβαινε κάτι ανάλογο στην αμερικανική αγορά, ο Tim Cook να δημοσίευε ένα ακόμη απολογητικό γράμμα και η λύση να βρισκόταν πιο γρήγορα. Αλλά ας αφήσουμε τέτοιου είδους σενάρια. Μας φτάνουν αυτά για τα 600 δισ. των ομογενών.
Ο κύριος Σκορδίλης επανήλθε με δεύτερο email προτείνοντάς τους εναλλακτική, για την οποία μάλιστα, όπως έγραψε, είναι διατεθειμένοι να την κατεβάσουν ως εφαρμογή επί πληρωμή. Εφόσον η εταιρία δεν δεχόταν να επαναφέρει την προηγούμενη λειτουργική έκδοση του Αλέξανδρου που υπήρχε στο iOS5, μία γυναίκα μόνο θα μπορούσε να δώσει την λύση: η Μελίνα. Η Μελίνα είναι κι αυτή μια αυτοματοποιημένη ελληνική φωνή που χρησιμοποιείται στο Voice Over στο Mountain Lion, ένα από τα λειτουργικά συστήματα για Mac, η οποία δεν έχει εμφανίσει προβλήματα. Και αυτή τη φορά όμως, η απάντηση της Apple ήταν η ίδια. Το θέμα προωθήθηκε στο αρμόδιο τμήμα προς εξέταση.
Ο Steve Jobs είχε δηλώσει κάποτε σε ένα περιοδικό πως δεν μπορείς να ρωτάς τους πελάτες τι θέλουν και μετά να προσπαθείς να τους το δώσεις. Μέχρι να το έχεις έτοιμο, θα θέλουν κάτι καινούργιο. Τι γίνεται όμως όταν οι πελάτες σού λένε από μόνοι τους τι θέλουν κι εσύ δεν το δίνεις; Επιμένεις. Εάν θέλετε κι εσείς να βοηθήσετε, μπορείτε να στείλετε email στην Apple ζητώντας να επιλυθεί το πρόβλημα, πατώντας εδώ.",False
"Baile agarrado e ira de Dios
Me ha discutido algún que otro lector la veracidad de algo que afirmé aquí hace unas semanas, cuando comparaba a nuestros hispanos curas fanáticos de antaño, o de no hace tanto, con los imanes fanáticos de hoy. En concreto, mencionaba yo el todavía reciente deseo —hace sólo setenta años— de algunos obispos españoles de meter en la cárcel a quienes bailasen agarrados, porque eso era fuente de pecado y semilla de todo mal. Y en este punto debo admitir algo: cuando lo escribí me goteaba el colmillo, clup, clup, clup, porque conozco a mis clásicos y sabía que más de uno iba a entrar a por uvas. Así que, si les parece bien, hoy vamos con ello.
Tomemos, para el caso, un libro que tienen ustedes a su disposición en mi biblioteca: ¿Grave inmoralidad del baile agarrado?, se titula. Tiene 166 páginas y fue impreso en Bilbao en 1949, décimo Año Triunfal. Hace, por tanto, 65 tacos de almanaque. Con el nihil obstat de Fernando Lipuzcoa, censor, y el imprimatur de Pablo Gúrpide, vicario general de Pamplona. Y que lleva, a modo de epígrafe, una bonita cita del papa Pío Nono —“La ligereza de las señoras y señoritas ha traspasado los límites del pudor en lo que atañe a vestidos y bailes”— y otra del también papa Pío XII —“Trabajad contra la inmoralidad que agosta a la juventud”—. En cuanto al texto, un simple vistazo al índice resulta ya de lo más prometedor: Escándalo público del baile agarrado, Víctimas culpables, Insensibilidad femenina, Restauremos la conciencia del pueblo y algunos etcéteras más. Texto, por cierto, que abunda en conclusiones contundentes como ésta: “Baile agarrado, parejeo solitario, la corrupción en la aldea es más intensa que en la ciudad”, o como ésta: “La mujer, hasta ayer cáliz del hogar, padece un relajamiento alarmante de criterio y de modales”. Para concluir con estas dos perlas “Así saborean los pueblos corrompidos la lujuria provocando la ira de Dios” y “Los pueblos corrompidos son incapaces de comprender otro lenguaje que el del látigo”.
Pero no crean que el autor del libro —padre Jeremías de las Sagradas Espinas, firma el tío, con dos cojones— se queda en lo superficial. Al contrario, nuestro autor baja a la arena del argumento científico y afirma “Con frecuencia existen conmociones venéreas sin llegar a la plena saciedad de la naturaleza”, estima que “los jóvenes pierden el pudor en los tocamientos mutuos prolongados del baile agarrado, en los brazos, espalda, pecho y cintura”, considera que “los pechos en la mujer son las partes del cuerpo en las que recibe máximas conmociones carnales” o describe, lúcido, a “esas parejas de hombres y mujeres cosidas de pecho y vientre, con la conciencia hecha jirones, embriagándose de lujuria”, para rematar: “El baile agarrado debe ser totalmente eliminado de las costumbres del pueblo. Es precisa, a toda costa y cuanto antes, una reacción violenta y eficaz”. Todo eso, ojo, diez años después del término de esa otra reacción violenta y eficaz que el padre Jeremías de las Sagradas Espinas, supongo, también llamó Cruzada de Liberación.
Dirán ustedes que para qué remover viejos textos que ya no nos afectan. La respuesta es simple: no son tan viejos, y nos afectan. En primer lugar, para dejar claro que el Islam radical y su hipócrita consideración de la moralidad pública no nos caen tan lejos como creemos; y que un sacerdote con poder, un intermediario arrogante de cualquier Dios verdadero o no, imaginado o por imaginar, siempre será un peligro, use tonsura, turbante o micrófono de telediario. Por otra parte, lo admito, en todo esto hay también un asunto personal: cierta cuenta pendiente. Una cosa es la religión que, en privado y para su conciencia, practique cada cual. ¿Quién puede criticar en eso? Pero hablamos de otra cosa. Fulanos como el padre Jeremías de las Sagradas Espinas controlaron durante siglos a España desde púlpitos y los confesonarios, como los imanes controlan ahora lo suyo desde las mezquitas. El padre Jeremías, el censor, el vicario y el resto de la tropa dirigieron, o intentaron hacerlo, la vida de mi familia, de mi madre, de mi abuela, de mis antepasados, la mía propia, inmiscuyéndose en nuestra intimidad y libertad, cerrando puertas a la razón, a la cultura, a la verdadera educación. Ellos, y el agua bendita con que santificaron a quienes cebaban cárceles y paredones, nos tuvieron durante siglos en una mazmorra negra de la que todavía hoy pretenden, algunos, conservar la llave. Por eso es bueno recordar que, hace sólo 65 años, un hijo de puta con balcones a la calle exigía acabar con el baile agarrado “donde los jóvenes, unidos pecho con pecho, arden en la hoguera de la lujuria”. Y tener presente que, si lo tolerásemos, seguiría exigiéndolo. No les quepa duda.","La pizzera de Nápoles
He leído estos días Ieri, oggi e domani, la autobiografía de Sophia Loren: un libro bien escrito —ignoro quién habrá sido el negro, o anónimo autor material del asunto— que pasa revista a la vida y las películas de esta bellísima octogenaria napolitana que, durante medio siglo, encarnó en las pantallas el prototipo de la mujer italiana, con ese matiz espléndido que la generación de mi abuelo, y la de mi padre en su juventud, aún definían como una mujer de bandera. Y debo decir que la lectura de ese libro sereno y agradable me ha proporcionado momentos de intenso placer. De sonrisa cómplice y agradecida.
Tengo una antigua y entrañable deuda con Sophia Loren —La Venus latina, en buena definición de mi amigo Ignacio Camacho—, y a menudo esa deuda sale a relucir en casa Lucio, cuando Javier Marías y yo, durante alguna cena, mientras él despacha con parsimonia su habitual filete empanado, pasamos revista a las mujeres que marcaron nuestra infancia y nuestros primeros recuerdos cinematográficos. Y por encima de casi todas —Kim Novak, Grace Kelly, Lauren Bacall, Maureen O’Hara, Silvana Mangano, principalmente Ava Gardner— figura siempre Sophia Scicolone, de nombre artístico Lazzaro, primero, y Loren, al fin. Supongo que eso no resulta fácil de comprender para cinéfilos de reciente generación, más a tono con señoras plastificadas y pasteurizadas tipo angelina Jolie o Nicole Kidman; pero quien de niño o jovencito haya visto a Sophía Loren salir del mar con la blusa mojada en La sirena y el delfín o bajar de un autobús por la ventanilla en Matrimonio a la italiana, sabrá perfectamente a qué me refiero. El matiz de pisar fuerte y de poderío. La muy abrumadora diferencia.
Me ha gustado mucho que, en su autobiografía, Sophia Loren haya dedicado un largo párrafo a la película que, de la mano de Vittorio de Sica, supuso su lanzamiento como estrella del cine italiano. Se trata de El Oro de Nápoles, que siempre consideré una obra maestra, donde protagoniza el episodio de la bellísima donna Sofia la Pizzaiola —“Venite, venite a fa’ marenna! Donna Sofia ha preparato ‘e briosce!”—, que hace creer a su marido que ha perdido en la masa de la pizza el anillo que realmente olvidó en casa del amante. No es de extrañar que aquella interpretación espléndida, llena de humor, erotismo y picardía, cautivara a los espectadores y los dejase atornillados a aquella mujer durante medio centenar de películas más. Descubrí a la Pizzaiola mucho más tarde, junto con Peccato che sia una canaglia, que aquí se tradujo como La ladrona, su padre y el taxista —esa extraordinaria secuencia de Vittorio de Sica haciéndose amo de la comisaría y pidiendo café para todos—; y el niño y el jovencito boquiabiertos ante la pescadora griega de esponjas de La sirena y el delfín, la amante sin esperanza de La llave o la guerrillera española de Orgullo y Pasión comprendieron, de ese modo, que esa hembra espléndida de 1.74 m. de estatura sin tacones, que desbordaba la pantalla con sus ojos almendrados y su contundente anatomía, era también una actriz formidable, con un sentido del humor y unas cualidades interpretativas fuera de serie; que le fueron reconocidas, en la cima de su carrera, por el Oscar con que la Academia de Cine norteamericana premió su soberbia interpretación en La Ciociara, que en España, como ustedes saben, se tituló Dos mujeres.
Por todo eso, leyendo con sumo placer el libro de que les hablo, he recordado, y también me he recordado a través de sus páginas y las películas que en ellas se mencionan, incluida Pane, amore e…: aquel film delicioso donde el brigada de carabineros Antonio Carotenutto —otra vez un formidable Vittorio de Sica— baila el mambo con donna Sofia la Pescadera en una de las escenas más graciosas e inolvidables del cine de humor italiano. Y, puestos a recordar, he rememorado también mi mejor recuerdo personal relacionado con Sophia Loren: cuando en cierta ocasión, al ir a subir a mi habitación del hotel Vesuvio de Nápoles, ella apareció en el ascensor, vestida de rojo, bellísima a sus entonces setenta y cinco años, dejándome estupefacto y paralizado como un imbécil, obstaculizándole el paso, hasta que me sonrió, y entonces reaccioné al fin apartándome a un lado con una excusa; y entonces ella pasó por mi lado, muy cerca, para alejarse por el vestíbulo del hotel, espléndida, gloriosa, eterna como en sus películas. Y por un instante sentí deseos de aullar a la luna como un coyote. Como hacía Marcelo Mastroianni mientras Mara, la chica de la piazza Navona, se quitaba las medias en Ayer, hoy y mañana.",True
"Όταν ο Γιώργος Κοσκωτάς είχε απωλέσει το θρόνο του μεγαλοεκδότη και ήταν σιδεροδέσμιος στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης με προοπτική πολύχρονης φυλάκισης, θυμήθηκε ότι του είχε διαφύγει να καταγγείλει ένα μεγάλο πολιτικό σκάνδαλο: τον χρηματισμό με κρυμμένα μετρητά μέσα σε κούτες από pampers του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. «Θα τους τηγανίσω», ήταν η έκφραση που χρησιμοποίησε πριν αρχίσει τη συνέντευξη στις περιώνυμες κασέτες της εποχής.

Όμως το θεάρεστο έργο της καταγγελίας της διαφθοράς της πολιτικής εξουσίας είναι δουλειά του Τύπου και των εκδοτών. Ο Γιώργος Κοσκωτάς θυμήθηκε να ασκήσει το λειτούργημα του με την επόμενη ιδιότητα του. Αυτή του φυλακισμένου. Αλλά αυτό ήταν τότε, όπως αποδείχθηκε, πρόβλημα του κ. Κοσκωτά.

Ο κ. Πέτρος Δούκας μέχρι τις 4 Οκτωβρίου του 2009 ήταν μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου και πρώην υφυπουργός οικονομικών. Στον τελευταίο χρόνο της διακυβέρνησης της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή, πιεσμένη από τον Τύπο και από το ΠΑΣΟΚ, σύρθηκε να αποδεχθεί τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το Βατοπέδι. Στα πλαίσια των εργασιών αυτής της εξεταστικής επιτροπής κλήθηκαν δεκάδες μάρτυρες, μεταξύ των οποίων και ο κ. Δούκας, να καταθέσουν όλα όσα γνώριζαν για την υπόθεση σύμφωνα με τον όρκο που έδωσαν. Στις εκλογές του φθινοπώρου 2010 ο κ. Δούκας δεν περιλήφθηκε ως υποψήφιος στις λίστες της Νέας Δημοκρατίας και δεν εξελέγη. Το ΠΑΣΟΚ, μόλις κέρδισε τις εκλογές, εξήγγειλε νέα εξεταστική για το Βατοπέδι.

Προχθές ο κ. Δούκας αποφάσισε να «τηγανίσει» το πρώην Μέγαρο Μαξίμου με το οποίο δεν διατηρούσε, κατά δήλωση του, «εκλεκτικές σχέσεις». Στη δεύτερη εξεταστική επιτροπή του 2010 κατέθεσε ότι στην υπόθεση του Βατοπεδίου δέχθηκε παρέμβαση από τον κ. Γιάννη Αγγέλου, διευθυντή του γραφείου του τέως πρωθυπουργού. Θυμήθηκε δηλαδή να ασκήσει το λειτούργημα του βουλευτή που ελέγχει την εξουσία με την επόμενη ιδιότητα του. Αυτή του πολιτευτή. Αλλά αυτό είναι πρόβλημα του κ. Δούκα.
 
Η καταγγελία του κ. Δούκα ότι δέχθηκε τηλεφώνημα από τον κ. Αγγέλου ήδη από τον Ιούνιο του 2004 για να εξετάσει κατά προτεραιότητα την υπόθεση γύρω από το Βατοπέδι ακουμπά τον ίδιο τον κ. Κώστα Καραμανλή. Επίσης ο κ. Αγγέλου δεν καλύπτεται από την βουλευτική ασυλία. Αλλά αυτό είναι πλέον πρόβλημα του κ. Αγγέλου.
 
Προκύπτουν όμως και γενικότερα ενδιαφέροντα ερωτήματα για τα δύο μεγάλα κόμματα. Το όνομα του κ. Αγγέλου, όπως και αυτό του κ. Γιώργου Παπακωνσταντίνου, τότε εκπροσώπου Τύπου του ΠΑΣΟΚ (για την υπόθεση του επίμαχου dvd εκβιασμού του επιχειρηματία κ. Αθανασίου Πάπιστα) είχε αναφερθεί από τους μάρτυρες στην υπόθεση Βατοπεδίου κατά την διάρκεια της πρώτης εξεταστικής επιτροπής αλλά κανείς από τους δύο δεν κλήθηκε τότε να καταθέσει. Επρόκειτο μήπως περί πολιτικής «τράμπας»; Και μάλιστα προεκλογικά, ούτως ώστε να μην πληγούν πρόσωπα τόσο κοντά στους αρχηγούς των δύο μεγάλων κομμάτων; (Στην δεύτερη εξεταστική, θα καταθέσουν και οι δύο.)
 
Η καταγγελία του κ. Δούκα, συνέπεσε χρονικά και με την απόφαση της κυβέρνησης Παπανδρέου να συγκροτήσει εξεταστική επιτροπή για την οικονομία και την αποστολή στον εισαγγελέα όλων των υποθέσεων κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος από την προηγούμενη κυβέρνηση. Η εμπειρία της πρώτης εξεταστικής για το Βατοπέδι αλλά και όλων των εξεταστικών επιτροπών που υπόσχονται να «φθάσουν το μαχαίρι στο κόκαλο» είναι απογοητευτική. Είναι γνωστό ότι καμία εξεταστική επιτροπή της βουλής δεν κατέληξε ποτέ σε κοινό πόρισμα. Ποτέ δεν τιμώρηθηκε κανένα πολιτικό πρόσωπο μέσα από αυτή τη διαδικασία.
 
Το γενικευμένο αίτημα (στα όρια της οργής) για τιμωρία των ενόχων δεν πρέπει να συγχέεται με «ποινικοποίηση» της πολιτικής μας ζωής αλλά ούτε και με συλλογική δίψα για εκδίκηση που θα μπορούσε να εκτονωθεί με ασκήσεις κομματικής ετοιμότητας και μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Ας δοθεί καλύτερα πολιτική προτεραιότητα στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής ή στην είσπραξη του ΦΠΑ.","Είναι δυνατόν ένα μωρό μόλις μερικών μηνών, να αντιλαμβάνεται τη διαφορά μεταξύ καλού και κακού; Υπάρχει περίπτωση να διαθέταμε όταν βρισκόμασταν ακόμη στην κούνια μας κάποιου είδους ηθική πυξίδα και μια έμφυτη αίσθηση δικαιοσύνης;
Ο Φρόιντ θα έλεγε όχι, και δεν θα ήταν ο μόνος. Η ηθική είναι κάτι που για πολλούς, ειδήμονες και μη, καλλιεργείται. Άλλοι πάλι διαφωνούν με την ύπαρξή της εξολοκλήρου, όπως ο Τόμας Χομπς που θεωρεί τον άνθρωπο ον εγωιστικό που προτάσσει την επιβίωση του πάνω απ' όλα. Πώς είναι δυνατόν ένα μωρό να μπορεί να κάνει τον διαχωρισμό μεταξύ καλού και κακού, όταν εμείς δεν μπορούμε καν να συμφωνήσουμε μεταξύ μας για το τι είναι ηθικά σωστό και τι λάθος;
Ο Πολ Μπλουμ, όμως, επιχειρεί να μας διαψεύσει και να αποδείξει ότι «ο Τόμας Τζέφερσον είχε δίκιο όταν έγραφε ότι η αίσθηση της ηθικής αποτελεί μέρος του σώματός μας όπως τα χέρια και τα πόδια μας». Μέσα από την έρευνά του ο 50χρονος καθηγητής ψυχολογίας στο Yale, σκόνταψε πάνω σ΄ ένα ιδιαίτερο φαινόμενο. Μωρά, ηλικίας μεταξύ τριών μηνών και ενός χρόνου, δείχνουν να διαθέτουν «μια κάποια κατανόηση της ηθικής και κάποιες θεμελιώδεις ηθικές παρορμήσεις», όπως είπε στο αμερικανικό περιοδικό Mother Jones.
Και πώς το συμπέρανε αυτό θα αναρωτηθείτε και δικαιολογημένα. Τα μωρά στα οποία αναφέρεται δεν μπορούν να μας αναλύσουν τι κρύβεται πίσω από τις πράξεις τους. Τα περισσότερα δεν μπορούν καν να μιλήσουν. Μπορούν όμως να δείξουν τις προτιμήσεις τους με τρόπους λίγο πιο... παραστατικούς. Τα μωρά στα πειράματα του Μπλουμ και των συνεργατών του παρακολούθησαν σύντομα μονόπρακτα -με διαφορετικά σενάρια το καθένα- με πρωταγωνιστές ζώα-μαριονέτες και σχήματα, κάποια «άτακτα» και κάποια «καλά-συνεργάσιμα». Π.χ.: ένας σκύλος παίζει με ένα μπαλάκι,που κάποια στιγμή του φεύγει. Αν το μπαλάκι πάει προς την γκρι γάτα, εκείνη θα του το επιστρέψει. Αν το πιάσει η πορτοκαλί γάτα, θα το πάρει και θα φύγει. Τέλος παράστασης. Τώρα τα μωρά καλούνται να επιλέξουν γάτες. Σχεδόν όλα διαλέγουν τη γκρίζα. Τα πιο μικρά (τριών μηνών) υποδεικνύουν την προτίμησή τους με το βλέμμα, ενώ τα μεγαλύτερα μωρά συνήθως παίρνουν στα χέρια τους τη γάτα της επιλογής του.
Τα σενάρια αλλάζουν, όπως και οι μεταβλητές που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την αντίληψη ενός παιδιού, όμως τα αποτέλεσματα παραμένουν σταθερά, σύμφωνα με τον Μπλουμ. Ακόμη και όταν τα πειράματα εξερευνούν την προδιάθεση των μωρών να επιβραβεύουν ή να τιμωρούν τους δύο χαρακτήρες, τα περισσότερα μωρά αναφανδόν επιβραβεύουν τον καλό και παίρνουν την καραμέλα από τον άτακτο χαρακτήρα.
Ο Μπλουμ μέσα από την έρευνα του και το βιβλίο του «Just Babies: The origins of good and evil», δεν προσπαθεί να αποδείξει ότι είμαστε από τη φύση μας ηθικά όντα, ούτε να υποβιβάσει τη σημασία που παίζει το περιβάλλον στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και των αρχών που μας συνοδεύουν. Ένα μωρό δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι η σκλαβιά είναι κακό πράγμα. «Είναι όμως ηθικά πλάσματα, εξοπλισμένα με συμπόνια και τη δυνατότητα να κρίνουν τις πράξεις των άλλων». Μπορεί όμως αυτά τα ηθικά αντανακλαστικά των μωρών να μη σημαίνουν τίποτα. «Μπορεί», όπως παραδέχεται ο Μπλουμ «να είναι σαν τα αναπαραγωγικά όργανα, που εμφανίζονται νωρίς στην εξελικτική φάση αλλά δεν τα χρησιμοποιούμε παρά πολύ αργότερα». Το πώς αντιλαμβανόμαστε βέβαια την ηθική ως ενήλικες είναι μια άλλη, πολύ μεγάλη ιστορία...",False
"Το «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης», στην οδό Πειραιώς, κάργα Ταύρος, εκπέμπει μια συγκινητική ομοιότητα με τον εμπνευστή και δημιουργό του. Υψώνεται σαν υπέρκομψο άνθος στα μαύρα σπλάχνα της πόλης, κάπου μετά τα τερατώδη εκπτωτικά κέντρα και τα τσιμεντένια φέρετρα των «Παλατιών Αθήνας» και των ρωμαϊκών Αρένων των ζόμπι της νεκρής πίστας. 
Το Ιδρυμα είναι πανέμορφο, αστραφτερό, και ακριβά φτιαγμένο, με τα καλύτερα υλικά (άψυχα και έμψυχα). Αλλα ταυτοχρόνως είναι ανθρώπινο, τρυφερούλι, φιλικό προς τον επισκέπτη: Δεν μοιάζει η αύρα του με άλλα «Μέγαρα» και σνομπ Ιδρύματα της πόλης. Εργο προσφέρουν σπουδαίο και αυτά, εγώ όμως τα φοβάμαι λίγο όταν μπαίνω, κομπλάρω, τα έχουν φτιάξει κάπως ψυχρά, κάπως, πώς να το πώ, Βορειο-Ευρωπαϊκά.
«Ηταν του Κακογιάννη ιδιοκτησία το οικόπεδο, αυτό ήταν το όραμά του», μου εξηγούν τα πλάσματα-μαλάματα στο ταμείο, που τους ζαλίζω στις άσχετες ερωτήσεις, ενώ ταυτοχρόνως εξυπηρετούν τον κόσμο που κατευθύνεται στις φωτογραφικές εκθέσεις, στους χώρους πρόβας, ή στο συγκλονιστικό μπαράκι του τρίτου ορόφου, που, γαμώ την αδικία μου, να το δουν στην Tribeca του κόσμου όλου οι προχώ και να σκίσουν τα διπλώματά τους.
Ο Κακογιάννης δεν μάσαγε από προχώ: Είχε εφεύρει τη λέξη. Ένα είδος μόνος του. Όλα τα έκανε, όλα τα είδε: Επαιξε καρπαζιές με την Κάθριν Χέπμπουρν, και τη Βανέσσα Ρέντγκρέϊβ. Αφησε τη Μελίνα χάραμα στον δρόμο να περπατάει με βήμα προορισμού, καυτευθείαν πάνω στην κοφτερή λάμα του θανάτου μας. Γέννησε μόνος του ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια πολιτισμού της σύγχρονης Ελλάδας- και όχι μόνο της Ελλάδας. Όταν τον συναντούσες όμως από κοντά, είχες μια παράξενη αίσθηση, πως δεν μπορεί να ήταν αυτός, πως είχε στείλει κάποιον άλλον στη θέση του: Δεν μπορεί να ήταν αυτός ο ζωντανός θρύλος, ο Κακογιάννης της «Στέλλας» και των Τρωάδων», ο Κακογιάννης του Χόλυγουντ, ο Πυγμαλίων της Μερκούρη και της Παππά, ο δάσκαλος, ο πρωτοπόρος Ελληνας, ο μέγας μαέστρος. Ενας γλυκύτατος θείος,  παρουσιαζόταν στη θέση του: Ενας κοτσονάτος τύπος, με χορτάτο, γελαστό βλέμμα, ευγενής, τρυφερός βαθειά, και απλός τόσο πολύ, που τελικά, κατάφερνε το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επεδίωκε: να κατακομπλάρει το συνομιλητή του.
Όταν μπήκα στο Ίδρυμά του, μου ήρθε να βάλω τα κλάματα- του έμοιαζε τόσο πολύ, μας λείπει τόσο πολύ. Ήταν πραγματικά το «παιδί του». Ανέβηκα στο μπαράκι του τρίτου, που στις εννιά έκλεινε τις γιάλινες πόρτες της ταράτσας και μεταμορφωνόταν σε θεατρική σκηνή. Εκεί παρακολούθησα την τελευταία για φέτος παράσταση «Ευρέ Εργά»: Πρόκειται για το πρώτο θεατρικό έργο της Μανίνας Ζουμπουλάκη, με την Εμμανουέλα Αλεξίου και τη Γαλήνη Τσεβά στους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους.  
Υπόθεση;
Δυό σαρανταβάλε γκαρσόνες με πλούσιο παρελθόν, πάμπτωχο παρόν και αόρατο μέλλον, που λένε τα δικά τους, αναζητώντας εργασία στην σημερινή Αθήνα. Τακιμιάζουν, μιλώντας για λεφτά, για παιδιά, για έρωτες, για σφαλιάρες της ζωής, γιας μουσική, μοναξιά, και κυρίως, για πίπες. Για πολλές πίπες. Κανονικά πράγματα, όπως τα λέμε σπίτια μας, δηλαδή. Σε πρώτο επίπεδο θα μπορούσα να μην πάω καν στο θέατρο, τα ίδια πράγματα λέμε και με τις φιλενάδες μου στα μπαλκόνια. Σε πρώτο όμως επίπεδο, γιατί το «Ευρέ-Εργά» σκάβει πολύ πιο κάτω... Μέχρι… μέχρι όσο αντέχει ο άνθρωπος να αντέξει, ξέρω κι εγώ τι και πόσα;
Μικρό παράδειγμα. Η αριστοτεχνική παντομίμα της Γαλήνης που κάθεται, τακτοποιεί στην ποδιά της τη σακκούλα με τον καπνό και τα χαρτάκια, στρίβει ένα τσιγάρο, το ανάβει και το καπνίζει ηδονικά (όλα αυτά χωρίς καπνό, χωρίς αναπτήρα, και χωρίς τσιγάρο, γιατί το έχει κόψει λόγω αφραγκίας), αυτή η παντομίμα λοιπόν μου «είπε» όσα δεν μπόρεσαν να μου πούν εκατομμύρια λέξεις, ειδήσεις, άρθρα, αναλύσεις και προσωπικά γράμματα που με κρατούσαν σε επαφή με την Ελλάδα, ενάμιση χρόνο τώρα που έλειπα. 
Το έργο μας είχε αρχικό τίτλο «Πίπες», μου εξηγεί η συγγραφέας. Αλλά το θεωρήσαμε μεγάλη τιμή που μας παραχώρησε στέγη το «Ίδρυμα Κακογιάννης», κομπλάραμε κι εμείς και βρήκαμε άλλο τίτλο, το «Ευρέ-Εργά».
Πλήρωσα δέκα ευρώ για το εισιτήριο. Και πέντε για το ποτό μου. (όσο και μια πίπα, δηλαδή, αλλά να μην προδώσω το έργο, αφού θα πάει και για χειμώνα). Είδα μόνο πρόσωπα γελαστά, ευγενικούς εργαζόμενους, δημιουργία, συνέπεια, ταλέντο, πάθος, επαγγελματισμό δέκα στα δέκα, κι ελπίδα για το αύριο, στο κέντρο μιας πόλης που καταρρέει- που μάλλον έχει καταρρεύσει δηλαδή, τι να λέμε. Είδα τους ανθρώπους τους ταγμένους που κρατάνε τα μπόσικα στην κατρακύλα: Εχουν όνομα κι επώνυμο, είναι εκεί, γράφουν έργα, σερβίρουν στα μπαράκια, κόβουν εισητήρια, ρυθμίζουν κονσόλες, είναι εδώ, είναι εκεί, είναι παραδίπλα, είναι αλλού, θα τους ψάξω, ρε γαμώτο, θα τους βρώ όλους, χρειάζομαι οξυγόνο, πως αλλιώς; Πως αλλιώς;
Μπαίνοντας στο αμάξι και απολαμβάνοντας, περασμένα μεσάνυχτα και ελαφρώς πιωμένη, μια μεγαλοπρεπέστατη παράνομη αναστροφή με τις μπάντες στην Πειραιώς (σάλτα και γαμήσου, Πέρθ), σκεφτόμουν πάλι το Ιδρυμα. Και τον Μιχάλη Κακογιάννη.   
Πιστεύω- έτσι, αυθαίρετα, και από το λίγο που τον αξιώθηκα- ότι αν ζούσε σήμερα, το πιθανότερο είναι ότι θα είχε επιτρέψει -επιβάλλει ίσως;- στο καλλιτεχνικό επιτελείο, να διατηρήσει τον αρχικό τίτλο του έργου.
«Πίπες».
Ό,τι πιο ταιριαστό.
Με τις υγείες μας, και καλώς σας βρήκα, πατριώτες.","«Ντύσου κάτι εύκολο. Θα πάμε κάπου που θα`χει μόνο σκοτάδι. Θα βρέξει αστέρια και θέλω να τα δω μαζί σου.»
«Δεν θέλω να στο χαλάσω αλλά θα βρέξει νερό κι όχι αστέρια… δεν νομίζω πως θα είναι ορατό το φαινομενάκι…»
«Να είσαι έτοιμη στις 11»

Λάτρευε τις προστακτικές του γιατί δεν της άφηναν περιθώρια να ερμηνεύει και να παρερμηνεύει τα σημεία στίξης του. Σήκωσε τους ώμους της στο απότομο κλείσιμο του τηλεφώνου και συνέχισε να κάνει ό,τι και πριν. Γκριμάτσες στον καθρέφτη δηλαδή. Σαν τρελή θα ήθελε να του πει ότι την ώρα που χτύπησε το τηλέφωνο, φορούσε στο κεφάλι μια στέκα με λαγουδίσια αυτιά, τράβαγε προς τα κάτω το δεξί της βλέφαρο και με το αριστερό χέρι τέντωνε προς τα έξω το αυτί της, μαζεύοντας ταυτοχρόνως προς τα μέσα τα χείλη της σαν να μην έχει δόντια. Και γινόταν τόσο άσχημη που στο τσακ δεν έσπαζε ο καθρέφτης. Πέταξε τη στέκα από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα και σκέφτηκε ότι ακόμη κι έτσι να ήταν, εκείνος θα την ήθελε για το συγκλονιστικό μυαλό της! Της άρεσε πολύ να το πιστεύει. Το διεκδικούσε με κάθε τρόπο, έπειτα.

Άνοιξε το ραδιόφωνο και έπαιζε Νίνο. Το τραγούδι δυσάρεστο. Κάτι έλεγε για «απόλυτο μηδέν, βαρκούλες προς βύθιση» και άλλα τέτοια του χωρισμού. Ήταν απίστευτος ο τρόπος με τον οποίον προσαρμοζόταν στις συνθήκες των τραγουδιών. Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε και ήταν η κολλητή της. «Θα σε πάρω εγώ. Μόλις χώρισα αλλά σε ένα λεπτό και λίγα δεύτερα θα έχει τελειώσει αυτό…». Έκλεισε το τηλέφωνο, έζησε το τραγούδι στο ολόκληρο και πριν πάρει την κολλητή της πίσω, έκλεισε το ραδιόφωνο για να μη χρειαστεί να ξανακλείσει στην ανάγκη προσαρμογής σε μια άλλη «χ» συνθήκη… Θα`ταν αγένεια.

Το πιο εύκολο που σκέφτηκε να ντυθεί κατά την προστακτική του συνομιλητή της, ήταν το φρεσκοσιδερωμένο του πουκάμισο. Έτσι έκανε δίχως δεύτερες σκέψεις. Κι ούτε αξεσουάρ ούτε τίποτα. Μόνο τις γόβες της. Έτσι εύκολα θα συναντούσε τ` αστέρια εκείνη τη νύχτα. Στις έντεκα παρά, θέλοντας να κάνει τη διαφορά κατέβηκε κάτω και τον περίμενε. Κάθισε στο πεζούλι έξω απ` την πολυκατοικία. Όταν είδε τα φώτα του αυτοκινήτου του να πλησιάζουν, σταύρωσε τα πόδια της και άρχισε να κουνά αδιάφορα τη δεξιά της γάμπα. Με το αριστερό κλώτησε στην άκρη την πεταμένη απ' το μπαλκόνι στέκα ψιθυρίζοντας ""Φύγε, φύγε λαγουδάκι. Αύριο πάλι""...

Εκείνος κατέβασε το παράθυρο και της σφύριξε το ανδρικό θαυμαστικό. Μπήκε στο αυτοκίνητο και έκατσε πλάι του. Στη διαδρομή δεν του μιλούσε και όταν πήγαινε εκείνος να ανοίξει συζητήσεις, τον έκοβε γυρίζοντας το κεφάλι της απ` την άλλη. Έφτασαν στα σκοτάδια. Βγήκαν απ` το αυτοκίνητο κάθισαν στο καπό με το κεφάλι στραμμένο στον ουρανό. Κάθε λίγο κοιτάζονταν και γελούσαν που μόνο αστέρια δεν πέρναγαν από μπροστά τους. Η πρώτη σταγόνα της βροχής τους βρήκε στα δάχτυλά τους που ήταν μπλεγμένα. Οι δεύτερες και οι τρίτες στα μάτια, στη μύτη, στο στόμα. Ύστερα άρχισε να βρέχει δυνατά. Μπήκαν στο αυτοκίνητο για να γυρίσουν στο σπίτι. Λίγο πριν φτάσουν του ζήτησε να κατέβει για να περπατήσει στη βροχή. Εκείνος οδηγούσε δίπλα της αργά για να την προσέχει, βρίσκοντας τη βροχή των αστεριών να κυλάει σε σταγόνες στο πίσω σαρκώδες μέρος της κάθε μιας της κνήμης. Πόσο κρίμα που το έβλεπε μόνον εκείνος!",False
"Τα φιλαράκια μου, πες το η παρέα μου, είναι ωραία. Και η δική σας το ίδιο. Στην Ελλάδα φύονται ωραίες παρέες. Τόχουμε. Τα τελευταία χρόνια, όποτε συναντιόμαστε μιλάμε κυρίως πολιτικά. Γκαζωμένοι ξεκινάμε. Απογοητευμένοι προχωράμε. Απαισιόδοξοι κοιτάμε προς το μέλλον. Δεν προερχόμαστε από ίδιους πολιτικούς χώρους ωστόσο ξαφνικά προκύψαμε άπαντες πολιτικά άστεγοι. Στο τι πήγε στραβά έχουμε κοινή γλώσσα, στις λύσεις το ίδιο, στην πρακτικότητα απόλυτη συμφωνία. Ένα «κοινός νους ρε γαμώτο» βγαίνει μονότονα από το στόμα μας. Στο τέλος πάντα κλείνουμε κουνώντας το κεφάλι «Μα δεν βρίσκεται ένας!». Ούτε μας περνάει από το μυαλό να είμαστε ένας από το «ένας». Αυτή είναι ακόμα μια αλλαγή στον Έλληνα του χθες, με τον Έλληνα του σήμερα. Από την προθυμία του «κάνε με εμένα Πρωθυπουργό και να δεις για πότε….» στην απροθυμία να ανακατευτεί στον πολιτικό στίβο. Μπορεί να είναι και ωριμότητα. Η πολιτική δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση τελικά. Μπορεί και νάναι συνειδητοποίηση πολλών. Κυρίως πολλών που πονάνε. Όπως για παράδειγμα ότι αυτόν τον καιρό αναζητούμε σάκους του μποξ και όχι πολιτικά όντα. Το ότι η ράτσα μας δεν κυβερνιέται εύκολα. Μπορεί το ότι δεν εκτιμάμε τους πολιτικούς να είναι το ευκολάκι των λόγων μας. Τον λαό τον εκτιμάμε; Και ποια στοιχεία τον χαρακτηρίζουν πια; Μήπως μας περιγράφουμε εκ μνήμης ή εκ μανιέρας; Μήπως το «μαζί θα κυβερνήσουμε» γέννησε μεγαλύτερο ποσοστό «έξυπνων» απ΄ότι μπορούμε να απορροφήσουμε; Μήπως οι βολεμένοι ντενεκέδες διεκδικούν μέχρι θανάτου (όλων μας) τα κεκτημένα τους και αδυνατούμε να τους ξεπαστρέψουμε; Μήπως έπεσαν τόσες δόσεις δοσοληψίας, τόσο αλισβερίσι αναξιοπρέπειας, τόση διαφθορά και αμετροέπεια που μπαστάρδεψε κάθε υγιές στοιχείο και πρέπει να χτιστούμε από την αρχή; Ποιος να έχει την τόλμη να τα βγάλει πέρα με ένα τέρας που γεννάει κεφάλια σε κάθε αποκεφαλισμό;
Σήμερα ο Σταύρος Θεοδωράκης μας μίλησε για τα πολιτικά σχέδιά του. Τον παρακολουθούσα στο κέντρο της αίθουσας. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Μερικά χρόνια πριν τον θυμάμαι να μας μιλάει για το εγχείρημα του protagon. Κοιτώντας προς τα πίσω το έργο μοιάζει με «κόμμα» πριν το κόμμα. Πώς να παντρέψεις, να συντονίσεις, να κατευθύνεις, να κρατάς μέτρα και σταθμά, να απομονώνεις, να φιλιώνεις, να βλέπεις ατέλειες σαν νάσαι απ΄έξω ενώ είσαι μέσα, να ακούς προσεκτικά αλλά να παίρνεις επάνω σου την τελική απόφαση….Τόσοι άνθρωποι! Εύκολο το ΄χετε; Ένα δημοσιογραφικό εγχείρημα πετυχημένο. Με ό,τι καταπιάστηκε τα κατάφερε. Πρακτικός, διαισθητικός, εργατικός, οργανωτικός, διατήρησε την αξιοπρέπειά του και κέρδισε την εκτίμηση…Δεν έχει μόνο προσόντα. Τα ελαττώματα του τα λέω στο αφτί όταν πρέπει. Γράφω αυτό το κείμενο λίγες ώρες μετά την ανακοίνωσή του, γιατί καθώς τον έβλεπα τραμπαλίζονταν μέσα μου ένα ενθουσιώδες «μπράβο» αλλά και ένα συμπονετικό «κρίμα». Το «κρίμα» που λες για τους ανθρώπους που αγαπάς αν και τους καμαρώνεις. Γιατί, πιο πολύ από το να καμαρώνεις, μετράει το «τους πονάς» αν όντως τους αγαπάς. Έχει ζόρια η πολιτική μας σκηνή. Πονηρεμένος δηλώνει. Θα δείξει. Σε τούτη την παρέα θα λείψει. Κι αν πρέπει κάπου, να δικαιώσουμε την πορεία μας στο πλευρό του, είναι να τον κρίνουμε από δω και πέρα ως πολιτικό και όχι ως φιλαράκι. Θα παιδευτώ. Νομίζω θα τα καταφέρω. Θα του χρωστάω ωστόσο ότι δήλωσε «παρών» στο πρόσταγμα «μωρέ δεν βρίσκεται ένας!». Θέλει τόλμη, απάνθρωπο τιθάσευμα της αίσθησης κινδύνου. Τι αρένα Δία μου!","Καλέ τι στριγκάκια είναι αυτά! Τι σoυτιέν! Τι body! Τι κόκκινα, τι σατέν, τι χνούδια και φτερά, τι φτερά και πούπουλα, τι τρύπες, τι καρφιά, τι καρδιές, τι στρας. Πώς το έλεγε εκείνο το σκυλοτράγουδο «Βρήκες το ευαίσθητο σημείο μου κι αυτό είναι μείον μου κι αυτό είναι μείον μου (δις για καλύτερη εμπέδωση)». Πηγαινοέρχομαι στον διάδρομο. Ψάχνω για μαστίγιο, νάχω κάτι πρόχειρο στα χέρια, με το μαύρο, μέσα στο καρφί body. Για στριγκάκι στα Jumbo.  
Εξοικειωθείτε γλυκά μου νυμφίδια και κατακαημένες ένκαβλες μάνες με τα εκατοντάποντα. Ίσως σας αξιώσει ο Θεός των παιχνιδιών να  κοσμήσετε την τηλεόραση ως μουγκό πλην γελαστό κορίτσι στο πλευρό διάσημου. Να σας ξεματιάζει η μάνα σας! Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Σας τα γράφω ανάλαφρα. Η αλήθεια είναι ότι πηγαίνουν και δεν πηγαίνουν τα δάκτυλα. Όχι, η αναστολή μου δεν έγκειται σ΄αυτό που ίσως φαντάζεστε. Παράτα τη σκέψη ότι φοβάμαι μη μας εκδικηθεί η εταιρεία στο διαφημιστικό της πρόγραμμα. Το θέμα μου έχει κολλήσει καιρό τώρα. Το παλεύω με το μυαλό. Να γράψω; Να μη γράψω; Πόσες είναι οι επιχειρήσεις που ανθούν σε τούτον τον καταραμένο εμπορικά τόπο; Μια απ΄ αυτές το Jumbo. Μα πώς τα καταφέρνει μέσα στο χάος και ανταπεξέρχεται; Κατάστημα παιχνιδιών αρχικά. Το θυμάμαι όταν πρωτοάνοιξε. Σ΄ένα υπόγειο τεράστιο στη Γλυφάδα και τα Χριστούγεννα έπιαναν σειρά 20 γυναίκες μόνο για να αμπαλάρουνε δώρα. Σε μονοπώλιο εξελίχθηκε. Τυχαίο τίποτα δεν είναι. Θέλει «δουλίτσα» να γίνεις κάποιος και ακόμα περισσότερο να παραμείνεις. Πόσοι το κατάφεραν; Είναι καιρός για γκρίνιες; Οι θέσεις εργασίας στα χρόνια μας είναι αιμοδοσία. Αυτό μου φρενάρει τα χέρια στο πληκτρολόγιο.
Και κάτι άλλο. Προσωπικό. Έχει να κάνει με μνήμες της εφηβικής μου ηλικίας. Τότε που το αίμα έβραζε και που αγαπιόμασταν σαν τα κουνέλια. Και που φιλιόμασταν με πάθος όπου βρισκόμασταν. Και λίγο μέσα μας άρεσε να σκανδαλίζουμε. Και πέρναγε μια κυρία με σφιχτό στόμα και σφιχτό ταγιέρ που πρόδιδε και έναν σφιχτό κορσέ… Πάντα μια τέτοια κυρία!...Με χίλια στρώματα αγαμίας στο μάτι που κουνούσε το κεφάλι κι έλεγε «σα δε ντρέπεστε να φιλιέστε!» και τόσκαγε βιαστικά. Λες και τρόμαζε μη και επιθυμήσει να τη ρουφήξουν αχόρταγα χείλη. Αυτό το σφιχτό ταγιέρ με τον κορσέ, αυτό το σφιχτό στόμα και τα μάτια που στενεύουν ξαφνικά και ζηλόφθονα, θέλω ν΄αποφύγω. Μη και ποτέ καταντήσω.
Μπήκα στο Jumbo ν΄αγοράσουμε Trash Pack. Τα ξέρετε; Θα τα μάθετε. Όπως μάθαμε τα Gormiti, εκείνα τα τέρατα της φύσης. Όπως μάθαμε τα Angry Birds. Ποτέ δεν θα καταλάβω τα συστατικά της επιτυχίας ενός παιχνιδιού! Αλλά με δέος μελετάω χρόνια ό,τι μπορεί τα παιχνίδια ν΄αντικατοπτρίζουν την εποχή τους όπως ακριβώς η τέχνη. Σκεφτείτε το…Σε κάποιο παλιότερο κείμενό μου το είχα αναλύσει….
Μπήκα που λέτε στα Jumbo και σ΄ένα διάδρομό του βρέθηκα αντιμέτωπη με τη χαρά του ματάκια. Ένα sex shop. Παραξενεύτηκα. Μεταξύ μας μελαγχόλησα. Όχι δεν έχει να κάνει με τα παιδιά. Ούτε με κινδύνους που απορρέουν. Έχουν ανοσία. Θα βρουν την άκρη. Θα βρουν την ισορροπία σαν σε μηχανή στις στροφές. Λίγο να γύρεις από δω, λίγο να γύρεις από κει. Μπορεί να κάψεις και πόδι στην εξάτμιση, να συρθείς, μπορεί και να χαθείς….Ζωή. Δεν ήρθαμε για να διασκεδάσουμε. Για τον αόρατο ενήλικα μελαγχόλησα. Που έγραψε την παραγγελία. Τον διάλογο κρυφάκουσα… Εντάξει παραδέχομαι, σκάρωσα «Σκέφτομαι μη βρούμε κανέναν μπελά. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και ο φυσικός χώρος όλων αυτών σε ένα κατάστημα παιχνιδιών», «Δουλίτσα να υπάρχει. Σιγά μη βρεθεί άνθρωπος σε τούτο το μπουρδέλο χώρα να διαμαρτυρηθεί. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω»… Μελαγχόλησα για ένα διεφθαρμένο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» που κατευθύνει διαχρονικά τα βήματά μας, ασθμαίνοντας δήθεν, από απαιτήσεις των (κάθε φορά) καιρών…Για ένα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» που το θυμάμαι τραυματικά ως σταχτοδοχείο που ακούμπαγαν τα πούρα τους, οι άρχοντες κάποτε της εποχής του Χρηματιστηρίου. Και τελικώς ντουμάνιασαν και οι ίδιοι. Και ακόμα μας καταδιώκει από άλλη πόρτα. Αυτή της οικονομικής κρίσης και ανεργίας.
Χρόνια κρίσης. Χρόνια ανακατατάξεων. Τόση διαδρομή για τις ψυχές μας. Για τις ψυχές τους. Ανταλλάξτε το βλέμμα μας με των παιδιών. Δείτε μας μέσα από τα μάτια τους. Μυρίστε μας από τις μύτες τους. Πώς βρωμάει η ανασφάλεια, ο θυμός, το αδιέξοδο. Πώς σκυλοβρωμάει η ξιπασιά όταν εξατμίζεται…  Μια αγκαλιά ρε πούστη μου…Ίσως τελικά όλοι….Ένα αρκουδάκι αναζητούμε. Μπορεί και νάναι το μόνο που δικαιούμαστε. Να μας σφίξει σε μια αγκαλιά. Ζεστή. Πολύ ζεστή. Ένα χνουδωτό αρκουδάκι από τα Jumbo.
Τελικά το κρυφό, φθηνό μάτι του ενήλικα με μαχαίρωσε στα Jumbo. Αυτός έχει πάθει τη ζημιά. Τα παιδιά δεν κινδυνεύουν. Και αν δεν έγραφα αυτό το κείμενο θα με μαχαίρωνε και το μάτι κάποιου που βλέπει αλλά κάνει ότι δε βλέπει. 
Υ.Γ Το κείμενο αφιερώνεται στον ανιψιό μου Αριστείδη, που είναι ερωτευμένος, με ένα πανέμορφο κορίτσι. Και γελάνε τα μάτια και των δυο και κολυμπάνε μέσα σε πέλαγα «για πάντα». Πρώτος έρωτας….Μη του το πείτε…Νομίζει ότι θάναι και ο τελευταίος. Προχθές είχε στο λαιμό του ένα τόσο δα μικρό σημαδάκι.",True
"Αγαπητέ Τάσο Τέλλογλου

Προχθές διάβασα ένα κείμενό σου «Φιλόξενη χώρα για επενδυτές». Ξεχωρίζω τους ανθρώπους σ' αυτούς που καταλαβαίνουν, σε αυτούς που δεν καταλαβαίνουν και σ΄αυτούς που δεν θέλουν να καταλάβουν. Σε κατατάσσω στην πρώτη κατηγορία. Εσκεμμένα δεν γράφω «συναδέλφους». Με τρομάζει η λέξη καθώς χρόνια μεταφραζόταν λάθος. Άλλωστε είμαι χρονογράφος. Ωραίο ακούγεται ως παράκαμψη και διαφύλαξη. Πάμε στο θέμα μας. Διάβασα το κείμενό σου και με τρώει η γλώσσα μου να σου δώσω πληροφορίες. Χθες στο εργοστάσιο της ΔΩΔΩΝΗ κατέβηκε ένα τεράστιο πανό που έφραζε την θέα του (ωραίο ακούγεται στην κυριολεξία του) κοντά έναν χρόνο. «ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ». Περιέργως το πανό δεν το είχαν κρεμάσει οι υπάλληλοι και εργάτες που συνέχιζαν να εργάζονται κανονικότατα. Το είχε κρεμάσει μια ομάδα κτηνοτρόφων (30 κτηνοτρόφοι από 3.500). Μια μικρή ομάδα. Όλο αυτό που άκουγες τόσον καιρό, όλον τον σαματά και τις μεγαλοστομίες «Διαφυλάσσουμε την Ακρόπολη»…. Ήταν μια τόση δα ομάδα! Σκέψου τι δύναμη είχε μια τόση δα ομάδα στην πατρίδα μας! Αγαπητέ Τάσο θα σου πω μερικά περιστατικά. Στο αφτί. Μη τ΄ακούσουν άλλοι υποψήφιοι επενδυτές και κόψουν πέρα… Εσύ καταλαβαίνεις. Θα σου γράψω σκηνές σαν αυτές που κυνηγάω χρόνια με τα γραπτά μου, με τα χρονογραφήματά μου. Λογάριαζέ με ραβδοσκόπο στιγμών, σκηνών. Πάμε!
- Οι μέτοχοι της SI, μιας εκ των ενδιαφερόμενων για την αγορά της Εταιρείας ΔΩΔΩΝΗ (που τελικώς κέρδισαν και τον διαγωνισμό), θεώρησαν υποχρέωσή τους από την πρώτη στιγμή της συμμετοχής τους στον διεθνή διαγωνισμό, να μιλήσουν με τους συνεταιριστές. Καθορίζουν συνάντηση στην οποία και προσέρχονται άπαντες. Τους ζητούν να μάθουν τις ανησυχίες και τα αιτήματά τους. Οι συνεταιριστές που είναι και μέτοχοι μειοψηφίας δηλώνουν ότι θέλουν η Εταιρεία να παραμείνει στην Ήπειρο, να διατηρηθεί η ζώνη γάλακτος, να, να, να, να και όλα αυτά τα θεωρούν απαράβατους όρους. Οι υποψήφιοι επενδυτές ακούνε με προσοχή και τέλος ζητούνε στους συνεταιριστές να υπογράψουν αρχικά Έγγραφο Εμπιστευτικότητας (έτσι συμβαίνει στον πολιτισμένο κόσμο). Το υπογράφουν φαρδιά πλατιά. Ακολούθως οι υποψήφιοι επενδυτές ετοιμάζουν γραπτώς τις δεσμεύσεις τους που συμφωνούν απόλυτα με τα αιτήματα των Συνεταιριστών…Πιο απόλυτα δε γίνεται…Οι υποψήφιοι επενδυτές έχουν υπογράψει ήδη το Συμφωνητικό όταν το στέλνουν και περιμένουν την υπογραφή των Συνεταιριστών την οποία και θεωρούν βέβαιη. Ποτέ δεν ήρθε! Ούτε ποτέ  επικοινώνησαν έκτοτε με την SI!
- Στον Διεθνή διαγωνισμό πέραν ελληνικών εταιρειών, έλαβαν μέρος ξένοι κολοσσοί της γαλακτοβιομηχανίας. LACTALIS, ARLA, FRIESLAND (Noυνου), CHOBANI. Καμία απ΄αυτές δεν κατήγγειλε τον διαγωνισμό. Δεν ξέρουν…Τάσο μου!
-Δικαστήρια Ιωαννίνων. Πρόεδρος Πρωτοδικών που εκδικάζει αίτηση των Συνεταιριστών για παροχή προσωρινής διαταγής που θα αναστείλει τη διαδικασία μεταβίβασης των μετοχών απευθυνόμενη προς τον Πρόεδρο Συνεταιριστών τον ρωτά «Γιατί συμμετείχατε και μάλιστα σε όλα τα στάδια σε έναν διαγωνισμό που καταγγέλλετε τώρα ως άκυρο. Γιατί συμμετείχατε σε έναν άκυρο διαγωνισμό;», «Εμείς κυρία Πρόεδρε τα είχαμε κανονισμένα. Με την Τράπεζα και τους πολιτικούς. Για να τον πάρουμε εμείς τον διαγωνισμό», «Δηλαδή θέλετε να πείτε ότι λάβατε μέρος σε έναν στημένο διαγωνισμό από εσάς;», «Ναι». Ο δικηγόρος τους παθαίνει εγκεφαλικό. Η Πρόεδρος λέει «Ξέρετε αυτά που λέτε... επισείουν… ». Φωνή κτηνοτρόφου που αναλαμβάνει την κατάσταση «Είμαστε αγράμματοι άνθρωποι»... Αγράμματοί άνθρωποι, Τάσο μου.
- Διαβάζω σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας με ημερομηνία Σεπτεμβρίου «Για την πώληση της Εταιρείας οι συνεταιριστές ζήτησαν την παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Καρ. Παπούλια λόγω καταγωγής του και ενδιαφέροντος του. Την επιλογή θεωρούν διαβλητή και έχει παρέμβει ευθέως ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος ο οποίος συνομίλησε με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ.Γ. Προβόπουλο. Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει δήλωση για ακύρωση της αγοροπωλησίας όταν θα αναλάβει την διακυβέρνηση καθώς και το ΚΚΕ αλλά τις αντιρρήσεις του εκφράζει για την επιλογή της SI και ο περιφερειάρχης Ηπείρου της ΝΔ και επίδοξος ηγέτης των βλαχόφωνων κ. Αλ.Καχριμάνης». Σε αυτά πρόσθεσε και τους βουλευτές της περιοχής όλων των κομμάτων και ιδιαίτερα τον κ.Κασσή πρώην ΠΑΣΟΚ με τεράστιο μένος. Τάσο μου σκέψου από πόσα κομματικά casting πρέπει να περάσει μια επένδυση και ένας διεθνής διαγωνισμός! Να σου πω και το καλύτερο ότι ο Δήμαρχος Ιωαννίνων κ. Φ. Φίλιος αρνήθηκε εθιμοτυπική επίσκεψη των νέων ιδιοκτητών.  
- Η Εταιρεία SI πλειοψηφικός μέτοχος-ιδιοκτήτης πλέον της ΔΩΔΩΝΗ έδωσε 20.800.000 ευρώ μετρητά για την εταιρεία. Χρήματα ξένα-νέα κεφάλαια. Βρίσκονται ήδη στο ταμείο του εκκαθαριστή της ΑΤΕ. Συγχρόνως ανέλαβε τα χρέη της Εταιρείας ύψους 50.000.000 ευρώ. Και έχει τις δυνατότητες να εξάγει άμεσα το ευπαθές στοκ της εταιρείας. Οι συνεταιριστές που φώναζαν για το «εξευτελιστικό» τίμημα περιέργως κατέθεσαν προσφορά μαζί με την εταιρεία ΒΙΚΟΣ με χρήματα τα οποία θα έβρισκαν καθ' οδόν από διάφορες πηγές (δάνεια) ύψους 21.800.000.
- Ο νέος Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της ΔΩΔΩΝΗ είναι Ιρλανδός και έχει ένα αξιοζήλευτο βιογραφικό. Ο Michael O` Neill. Τι αξιοζήλευτο….Αξιοσέβαστο. Αρκεί να στον συστήσω στην δύση μιας μακροχρόνιας και δοξασμένης καριέρας και ως Πρόεδρο της Εταιρείας Coca Cola στην Τουρκία και σε 10 κράτη της Μέσης Ανατολής στην οποία πλέον παραμένει μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Δημοσίευμα δημοσιογράφου-παράγοντα στον τοπικό τύπο Ιωαννίνων «Γιατί απέκρυψε ότι εργάστηκε στην Τουρκία; Τι κρύβεται από πίσω;». Έρμη πατρίδα Τάσο μου! Τι γράφουν οι δημοσιογράφοι! Με τι εγκληματική ευκολία παπαρολογούν…
Πάντα ψάχναμε το «τι κρύβεται» και χάσαμε όλα τα «τι φαίνεται μπροστά στα μάτια μας».
- Μετά την καταβολή των χρημάτων εξαγοράς οι νέοι πλέον μέτοχοι επισκέπτονται το εργοστάσιο της ΔΩΔΩΝΗ. Μιλάνε στους υπαλλήλους οι οποίοι και χειροκροτούν. Παράλληλα εκτυλίσσονται τα εξής. Τρακτέρ των κτηνοτρόφων (12) κατευθύνονται προς την κεντρική πύλη. Όπως έδειξαν και οι τηλεοράσεις σπάνε με τα χέρια τους τις πόρτες και ορμάνε φωνάζοντας «Θα σας γαμήσ …… Η ΔΩΔΩΝΗ είναι δική μας»…Πολύ αερογαμία, Τάσο μου! Το «δική μου» σε πόσους κατοχυρώνεται, ρε Τάσο, σε τούτον τον τόπο; Ο εκπρόσωπος των νέων ιδιοκτητών καταθέτει μήνυση εναντίον των πρωτεργατών και ηθικών αυτουργών. Ακόμα και τα πιο «πετυχημένα» πάρτυ κάποτε σχολάνε….
- Ο νέος Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της  Εταιρείας λίγες μέρες πριν αναλάβει καθήκοντα περπατάει σε ένα πανέμορφο χωριό της περιοχής με μερικούς έλληνες φίλους να τον συνοδεύουν. Συναντάνε έναν άνθρωπο και πιάνουν κουβέντα μαζί του. Τους λέει «Είμαι υπάλληλος στην ΔΩΔΩΝΗ», «Και πώς και δεν είσαι στη δουλειά σου σήμερα;» τον ρωτάει αποκρύπτοντας την ιδιότητα του Προέδρου «Μ΄έβαλαν σε μια θέση που δεν ήθελα με τίποτα. Και γω πήγα στον γιατρό κι είπα δεν ξέρω τι θα κανς αλλά θα με βγάλς άρρωστο. Και μ΄του τακτοποίησ. Όχι που θα σκάσω!».
- Ο κύριος μέτοχος της S.I και επενδυτής Τάσο μου, ρώσικης καταγωγής, πέραν της επένδυσης, σε μετρητά χρήματα (δεν θα πάψω να το τονίζω) έχει αγοράσει σπίτι χρόνια τώρα στην χώρα μας. Ωστόσο δεν μπορεί σύμφωνα με την νομοθεσία ν΄αγοράσει αυτοκίνητο γιατί δεν έχει ένσημα. Μηχανεύεται τρόπους όπως το να το γράψει στο όνομα του κηπουρού του αλβανικής καταγωγής (έχει ένσημα). Και να σου πω και το καλύτερο…Ο Ρώσος επενδυτής πρέπει να ανανεώνει τα χαρτιά παραμονής του κάθε χρόνο. Συνήθως όταν φτάνει η ανανέωση σχεδόν επέρχεται χρονικά (λόγω καθυστερήσεων) και- η λήξη της άδειας…Πτου κι από την αρχή! Αχ Τάσο! Εσύ καταλαβαίνεις….
Η ΔΩΔΩΝΗ Τάσο μου είναι η πρώτη αποκρατικοποίηση. Κάποτε έβαζαν στήθη οι εργάτες…Μπορεί να ήρθε η ώρα να βάλουν μαζί τους στήθος και οι επενδυτές… Ακόμα και τα πιο πετυχημένα πάρτυ κάποτε σχολάνε… Φαντάσου τη φέτα να ταξιδεύει σε πέρατα και οικουμένες… Φαντάσου νέους κτηνοτρόφους. Μορφωμένα παιδιά ν΄ασχολούνται με τη γη μιας πανέμορφης πατρίδας! Μπορεί να ήρθε η ώρα….Λες, βρε Τάσο;

ΥΓ: Μερικοί μπορεί να συνδέσουν το κέιμενό μου με την επαγγελματική ενασχόληση του συντρόφου μου ως επενδυτικός σύμβουλος της ξένης εταιρείας. Θεώρησα δημοσιογραφική τύχη να έχω πληροφόριση από την αρχή μέχρι το τέλος του εγχειρήματος από πρώτο χέρι. Μακάρι να φανεί χρήσιμη σε όσους ασχολούνται με αποκρατικοποιήσεις. Τέλος κλείνοντας ένας 8μηνος κύκλος αντιλαμβάνομαι ότι ξενίζει να βάζεις το χέρι σου στο στόμα του λύκου τη χρονική στιγμή που μπορείς να κάνεις την πάπια. Αλλά εγώ έτσι έκρινα σωστό και χρήσιμο.","Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας που δόθηκαν στη δημοσιότητα τον προηγούμενο μήνα, το ποσοστό παιδικής παχυσαρκίας στην Ελλάδα είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη. Τα στοιχεία της έρευνας αφορούν το ποσοστό παχυσαρκίας και το ποσοστό σωματικού βάρους πάνω από το φυσιολογικό, παιδιών 6-9 ετών, σε 16 ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων και η δική μας.
Μία από τις δράσεις που ανέλαβε η Ελληνική Εταιρεία Παχυσαρκίας, προκειμένου να αντιμετωπίσει τη μάστιγα της παιδικής παχυσαρκίας, είναι η καθιέρωση «Εβδομάδας Παχυσαρκίας» (21-26 Οκτώβρη) με σκοπό την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση του κοινού. Μία εβδομάδα ωστόσο δεν είναι αρκετή.
Μπορεί να χαμογελάμε με τις εξελίξεις που αφορούν την υπόθεση του προγράμματος των «νέων διατροφικών» της Michelle Obama και τα σχόλια των Αμερικανών μαθητών στο twitter, αλλά στην Ελλάδα η κατάσταση είναι απλά θλιβερή.
Η απουσία παρεμβάσεων πρόνοιας στη χώρα μας αποτελεί γνώρισμα που χρονικά ανάγεται πολύ πριν την οικονομική κρίση. Η διατροφική, οδοντιατρική, ψυχιατρική πρόνοια κατά την παιδική και εφηβική ηλικία, δυστυχώς παραμένουν σχεδόν ανενεργές, όχι μόνο λόγω περιορισμένων πόρων αλλά και εξαιτίας της γνωστής ελληνικής ασυνέχειας των κομματικά διορισμένων αρμοδίων, που διαρκώς δημιουργεί εμπόδια και ασυνεννοησία ανάμεσα στους δημόσιους φορείς.
Οι αρμόδιοι φορείς ας μην αγνοούν την σχέση οικονομικής κατάστασης και διατροφικών επιλογών του πληθυσμού, κάτι που επιβεβαιώνεται και από τα στοιχεία της έρευνας που καταδεικνύουν ότι η παιδική παχυσαρκία παρουσιάζει αυξημένη συχνότητα σε χαμηλά οικογενειακά εισοδήματα - αλλά δεν πρέπει επίσης να υποβαθμίζουν τον ρόλο της πρόληψης και της συστηματικής πληροφόρησης του κοινού για την οποία μεριμνούν όλα τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη.
Καλό είναι οι γονείς, εκτός από την αναζήτηση υποστήριξης από γιατρούς, διατροφολόγους και ψυχολόγους, να σκεφτούν σοβαρά πώς μπορούν και οι ίδιοι να βοηθήσουν τα παιδιά τους, μεταβάλλοντας τον δικό τους τρόπο ζωής.
Η εργασία μου στη Βρετανία με οικογένειες εφήβων που έπασχαν από διατροφικές διαταραχές με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο επώδυνο και πολυδιάστατο είναι το θέμα. Το πρώτο που εξετάζει η ψυχολογία όταν αντιμετωπίζει το πρόβλημα της παιδικής παχυσαρκίας είναι οι διατροφικές συνήθειες των γονιών. Αν το παιδί μεγαλώνει αντιγράφοντας τις λάθος συνήθειες των γονιών -οι οποίοι μπορεί να είναι ή να μην είναι παχύσαρκοι, ανάλογα με τον σωματότυπό τους- είναι απαραίτητο το πρόβλημα να αντιμετωπιστεί ως πρόβλημα ολόκληρης της οικογένειας. Όσοι χρησιμοποιούν ορισμένα είδη τροφής, όπως τα γλυκά σαν «δόλωμα» ώστε να παρακινήσουν το παιδί να κάνει ή να μην κάνει κάτι, ή ως «παυσίπονο» όταν το παιδί είναι στεναχωρημένο, συμβάλλουν στη δημιουργία όχι μόνο παχύσαρκων παιδιών, αλλά και ενηλίκων, αφού μπορεί να αναπαράγουμε τη λάθος αντίληψη για το φαγητό που αποκτήσαμε ως παιδιά και στην υπόλοιπη ζωή μας.
Με την καθοδήγηση των ειδικών, οι γονείς είναι καλό να θέτουν και να τηρούν συγκεκριμένους διατροφικούς κανόνες δίνοντας οι ίδιοι το καλό παράδειγμα, ακόμα κι αν δεν είναι υπέρβαροι. Είναι σημαντικό να παροτρύνουν το παιδί να ασχολείται με τα σπορ και τη γυμναστική βοηθώντας το να επιλέξει κάτι που ταιριάζει στον σωματότυπο και στην ιδιοσυγκρασία του. Είναι εξίσου σημαντικό να μην απαξιώνουν το παιδί, να αποφεύγουν συγκρίσεις με φίλους και συμμαθητές, να μην του δημιουργούν ενοχές για τα περιττά κιλά του.
Ήρθε η στιγμή να κατανοήσουμε ότι η παιδική παχυσαρκία αποτελεί απειλή για την ατομική και τη δημόσια υγεία. Πρόκειται για νόσο που σχετίζεται άμεσα με σωματικές και ψυχικές διαταραχές, οι οποίες εμφανίζονται στην παιδική ηλικία και συνήθως διατηρούνται και στην ενήλικη ζωή. Η οργανωμένη επιστημονική αντιμετώπιση από την πλευρά της πολιτείας είναι πλέον απαραίτητη.",False
"El bienio de Peña
La lucha por la justicia para los estudiantes desaparecidos de la Escuela Normal Rural de Ayotzinapa se ha convertido rápidamente en una batalla histórica por el presente y el futuro de la nación. De un lado se encuentran las fuerzas de la muerte, la represión, la corrupción y la ignorancia. Del otro lado se levanta el espíritu libertario de un pueblo mexicano lleno de creatividad, dignidad y esperanza.
El contraste entre el insultante y mal actuado video donde Angélica Rivera presume sus millonarias propiedades y cualquier entrevista con Omar García, u otros integrantes de la gran familia de Ayotzinapa, evidencia el insostenible abismo cultural que existe entre la indolente clase gobernante y el pueblo trabajador. Ni Enrique Peña Nieto ni los integrantes de su gabinete podrían sobrevivir un debate público de frente, sin teleprompter, con cualquiera de los estudiantes o padres de familia de Ayotzinapa. Serían avasallados en cuestión de minutos por la enorme claridad, convicción e inteligencia de las voces rebeldes de Guerrero.
Nos malgobierna un grupo de personas incultas, sin educación, ética o conocimiento histórico, cuyo único interés es acumular dinero y poder. Pero su ignorancia los condena a repetir la historia y mantenerse aferrados a un inmovilismo conservador que finalmente causará su contundente derrota. Los vientos de la historia corren con prisa y el enorme ingenio del pueblo mexicano sabrá llenar sus velas con la energía del actual proceso de transformación global.
La quema el pasado 20 de noviembre de la efigie de Peña Nieto, considerado por muchos como el Judas de la nación, anunció al mundo entero el final del sexenio, ahora convertido en bienio, de quien hoy todavía ocupa Los Pinos. Cada momento en que el esposo de la millonaria actriz de Televisa se aferra a la silla, se desgrana y se vacía el poder presidencial. ""No es el cargo el que hace al hombre, sino el hombre el que hace al cargo"", reza el sabio dicho mexicano. Así que cuando ""el hombre"" resulta ser un simple monigote de papel, el cargo también se esfuma por definición.
La separación formal de un presidente de su cargo es mucho más sencilla de lo que sugieren la mayoría de los análisis legaloides sobre el tema. De ninguna manera hace falta que el Presidente presente formalmente su ""renuncia"" al Congreso de la Unión de acuerdo con el artículo 86 constitucional. Lo único que tendría que ocurrir es que el ocupante de Los Pinos simplemente no se presente a trabajar y que así se produzca la ""falta absoluta"" mencionada en el artículo 84 de la Carta Magna. En otras palabras, no hace falta que Peña renuncie sino que solamente se vaya a otra parte.
Pero independientemente de si Peña Nieto se separa o no de su cargo, lo que es seguro es que cada día en que se mantiene en su puesto menos mexicanos le harán caso. Nos encontramos hoy en medio de un enorme movimiento global de desobediencia civil en favor de la justicia y el cambio de régimen en México. La Acción Global por Ayotzinapa del pasado 20 de noviembre no solamente concentró más de 150 mil personas en el Zócalo capitalino sino que simultáneamente movilizó decenas de miles de otras personas a lo largo y ancho del país y del planeta, desde los municipios más pobres de Guerrero y Chiapas hasta Tokio, Toronto y La Paz.
Lo que hoy atestiguamos es una enorme batalla civilizatoria en respuesta al desfondamiento del poder presidencial como centro articulador de la legitimidad pública en México. Por un lado, las fuerzas armadas y los aparatos de ""seguridad"" han recurrido a las viejas prácticas de represión y de miedo. La acción coordinada entre provocadores y policías, y entre Peña Nieto y Miguel Ángel Mancera, para desalojar el Zócalo capitalino con lujo de violencia el pasado 20 de noviembre fue en esencia la misma que los operativos del 2 de octubre de 1968 y el 10 de junio de 1971.
Por otro lado, los viejos lobos de la izquierda partidista han hecho un llamado para formar un nuevo congreso constituyente. Y los puristas de la ""sociedad civil"" buscan salvadores ""ciudadanos"" para rectificar el camino durante una presidencia interina.
Pero en lugar de reciclar viejas fórmulas con el fin de salvar la ""estabilidad"" de un régimen totalmente caduco, habría que inspirarnos directamente en la gran Revolución Mexicana de 1910 para que el país una vez más ponga el ejemplo al mundo en el terreno de la transformación social. Visualicemos una nueva nación en que los cargos públicos se ocupan por sorteo, las riquezas nacionales se reparten de manera igualitaria, la seguridad pública está a cargo de los mismos pueblos y la corrupción es una vaga memoria de oscuros tiempos pasados.
Tal como afirmó Omar García este sábado pasado desde la tribuna legítima del estrado del concierto de Calle Trece: “No queremos cambios de gabinete, queremos cambios profundos (…) y tenemos que llegar hasta las últimas consecuencias” (Véase: http://ow.ly/EKXtp). Sigamos todos su ejemplo de dignidad e inteligencia.","La pizzera de Nápoles
He leído estos días Ieri, oggi e domani, la autobiografía de Sophia Loren: un libro bien escrito —ignoro quién habrá sido el negro, o anónimo autor material del asunto— que pasa revista a la vida y las películas de esta bellísima octogenaria napolitana que, durante medio siglo, encarnó en las pantallas el prototipo de la mujer italiana, con ese matiz espléndido que la generación de mi abuelo, y la de mi padre en su juventud, aún definían como una mujer de bandera. Y debo decir que la lectura de ese libro sereno y agradable me ha proporcionado momentos de intenso placer. De sonrisa cómplice y agradecida.
Tengo una antigua y entrañable deuda con Sophia Loren —La Venus latina, en buena definición de mi amigo Ignacio Camacho—, y a menudo esa deuda sale a relucir en casa Lucio, cuando Javier Marías y yo, durante alguna cena, mientras él despacha con parsimonia su habitual filete empanado, pasamos revista a las mujeres que marcaron nuestra infancia y nuestros primeros recuerdos cinematográficos. Y por encima de casi todas —Kim Novak, Grace Kelly, Lauren Bacall, Maureen O’Hara, Silvana Mangano, principalmente Ava Gardner— figura siempre Sophia Scicolone, de nombre artístico Lazzaro, primero, y Loren, al fin. Supongo que eso no resulta fácil de comprender para cinéfilos de reciente generación, más a tono con señoras plastificadas y pasteurizadas tipo angelina Jolie o Nicole Kidman; pero quien de niño o jovencito haya visto a Sophía Loren salir del mar con la blusa mojada en La sirena y el delfín o bajar de un autobús por la ventanilla en Matrimonio a la italiana, sabrá perfectamente a qué me refiero. El matiz de pisar fuerte y de poderío. La muy abrumadora diferencia.
Me ha gustado mucho que, en su autobiografía, Sophia Loren haya dedicado un largo párrafo a la película que, de la mano de Vittorio de Sica, supuso su lanzamiento como estrella del cine italiano. Se trata de El Oro de Nápoles, que siempre consideré una obra maestra, donde protagoniza el episodio de la bellísima donna Sofia la Pizzaiola —“Venite, venite a fa’ marenna! Donna Sofia ha preparato ‘e briosce!”—, que hace creer a su marido que ha perdido en la masa de la pizza el anillo que realmente olvidó en casa del amante. No es de extrañar que aquella interpretación espléndida, llena de humor, erotismo y picardía, cautivara a los espectadores y los dejase atornillados a aquella mujer durante medio centenar de películas más. Descubrí a la Pizzaiola mucho más tarde, junto con Peccato che sia una canaglia, que aquí se tradujo como La ladrona, su padre y el taxista —esa extraordinaria secuencia de Vittorio de Sica haciéndose amo de la comisaría y pidiendo café para todos—; y el niño y el jovencito boquiabiertos ante la pescadora griega de esponjas de La sirena y el delfín, la amante sin esperanza de La llave o la guerrillera española de Orgullo y Pasión comprendieron, de ese modo, que esa hembra espléndida de 1.74 m. de estatura sin tacones, que desbordaba la pantalla con sus ojos almendrados y su contundente anatomía, era también una actriz formidable, con un sentido del humor y unas cualidades interpretativas fuera de serie; que le fueron reconocidas, en la cima de su carrera, por el Oscar con que la Academia de Cine norteamericana premió su soberbia interpretación en La Ciociara, que en España, como ustedes saben, se tituló Dos mujeres.
Por todo eso, leyendo con sumo placer el libro de que les hablo, he recordado, y también me he recordado a través de sus páginas y las películas que en ellas se mencionan, incluida Pane, amore e…: aquel film delicioso donde el brigada de carabineros Antonio Carotenutto —otra vez un formidable Vittorio de Sica— baila el mambo con donna Sofia la Pescadera en una de las escenas más graciosas e inolvidables del cine de humor italiano. Y, puestos a recordar, he rememorado también mi mejor recuerdo personal relacionado con Sophia Loren: cuando en cierta ocasión, al ir a subir a mi habitación del hotel Vesuvio de Nápoles, ella apareció en el ascensor, vestida de rojo, bellísima a sus entonces setenta y cinco años, dejándome estupefacto y paralizado como un imbécil, obstaculizándole el paso, hasta que me sonrió, y entonces reaccioné al fin apartándome a un lado con una excusa; y entonces ella pasó por mi lado, muy cerca, para alejarse por el vestíbulo del hotel, espléndida, gloriosa, eterna como en sus películas. Y por un instante sentí deseos de aullar a la luna como un coyote. Como hacía Marcelo Mastroianni mientras Mara, la chica de la piazza Navona, se quitaba las medias en Ayer, hoy y mañana.",False
"Με αφορμή την νέα επικύρωση της καταδίκης του, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης είναι και πάλι στην επικαιρότητα. Βλέποντας και τις δικαστικές περιπέτειες του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης, Βασίλη Παπαγεωργόπουλου και την υπόθεση Τσοχατζόπουλου, επανέρχεται το γνωστό και χιλιοειπωμένο κλισέ: ""κοίτα τι πολιτικούς ψηφίζει η Θεσσαλονίκη και βγάλε συμπέρασμα για το χαμηλό επίπεδο των Θεσσαλονικέων"".
Ε, λοιπόν, βαρέθηκα να σας ακούω. Οι πολιτικοί της Θεσσαλονίκης δεν διαφέρουν και πολύ από αυτούς της υπόλοιπης χώρας. Εκτός εάν πιστεύετε ότι τα καραγκοζιλίκια στη Βουλή, η αποκάλυψη σκανδάλων ή οι παρατυπίες που διαπιστώνονται σε διάφορους φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι πιο ήπιες περιπτώσεις από ""τις δικές μας"". Η Ελλάδα είναι γεμάτη χαμηλότατου επιπέδου πολιτικούς, άπληστους και αχόρταγους ανθρώπους και πολίτες που τους ψηφίζουν.
Η Θεσσαλονίκη, όμως, πουλάει. Έχει ένα παρελθόν που ευνοεί τη σύνδεση με παρακράτος, ακρότητες, δολοφονίες κι ανομίες. Άρα, τι πιο βολικό απ' το να τα ρίχνουμε στους Θεσσαλονικείς και να γελάμε μαζί τους; Αυτό, εξάλλου, μας κάνει να νιώθουμε και λίγο ανώτεροι. ""Κοίτα τι καραγκιόζηδες έβγαλε η Θεσσαλονίκη"". ΟΚ, πατριώτη, μόνο κοίτα και λίγο τα δικά σου.
Ο Ψωμιάδης θα παρέμενε ένας γραφικός φωνακλάς της περιοχής εάν δεν δεν υπήρχε το ενδιαφέρον για τις ακρότητές του από τα αθηναϊκα μέσα. Και, φυσικά, αν δεν υπήρχε η ηδονοβλεψία του κοινού ανά το πανελλήνιον. Διότι, εμείς στη Θεσσαλονίκη, τον ξέραμε τον Ψωμιάδη. Δεν τον έπαιρνε να πάει να κάνει αηδίες στην ΕΡΤ3 και στο TV100, να χαραμίσει σαχλαμάρες στις τοπικές εφημερίδες. Άσε δε που λίγοι θα το μάθαιναν. Ποιος δίνει σημασία στα τοπικά μέσα, νομίζετε; Τον Ψωμιάδη τον έκαναν μάγκα οι Αθηναίοι. Τον κάνατε μάγκα εσείς που τον βλέπατε σε όλη την Ελλάδα και γελούσατε μαζί του. Αν δε σας άρεσε, δε θα τον έβγαζαν τα κανάλια. Κι αν δεν τον έβγαζαν τα κανάλια, δε θα αποκτούσε διαρκώς περισσότερο θράσος.
Όσο για το ""μα καλά, ποιος ψήφιζε Ψωμιάδη;"", να σας λύσω την απορία. Πολίτες όλων των κομματικών αποχρώσεων τον ψήφιζαν. Είχε πέραση από την ακροδεξιά μέχρι το ΚΚΕ. Για παραέξω, δεν παίρνω όρκο. Ξέρω και αρκετούς μορφωμένους που τον ψήφιζαν. Γιατί τον ψήφιζαν όλοι αυτοί; Για πολλούς λόγους. Κάποιοι επειδή ταυτίζονταν μαζί του, με το λαϊκό παιδί που διαφημίζει την αμορφωσιά και την άνοδό του ""με τις δυνάμεις του κι όχι με ξένες πλάτες"". Κάποιοι άλλοι, για να τη σπάσουν στους πιο κυριλέ πολιτικούς. Και πάρα πολλοί, επειδή τους έκανε τις δουλειές τους.
Και μη νομίζετε ότι τον ψήφιζαν μόνο οι Θεσσαλονικείς. Το βράδυ των εκλογών για αρχηγό στη Νέα Δημοκρατία παίρναμε τα αποτελέσματα στην εφημερίδα όπου δούλευα. Τα ποσοστά του δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητα στην νότια Ελλάδα, τα νησιά ή την Ήπειρο, ενώ στη βόρεια Ελλάδα σάρωσε σε πολλές περιοχές. 26% πήρε στις Σέρρες, 21 στο Κιλκίς, Φλώρινα - Κοζάνη - Καστοριά πάνω από 20, στην Πέλλα 25, στην Καβάλα 26 και στη Δράμα κάπου 30.
Αλλά ας το ανοίξω λιγάκι το ζήτημα, ας βάλω κι άλλους πολιτικούς στο θέμα κι ας σας πω τι κάναμε εμείς οι Θεσσαλονικείς. Αντιδράσαμε μόλις νιώσαμε ότι οι πολιτικοί μας το παρατραβάνε. Δυσανασχετούσαμε, νιώθαμε ενοχές. Παρά το γεγονός ότι ο σοφός λαός εκείνους είχε εκλέξει και όχι άλλους. Απαιτούσαμε με κάθε τρόπο την αντικατάστασή τους. Στις περιπτώσεις Παπαγεωργόπουλου και Τσοχατζόπουλου, τη λύση έδωσε η λαϊκή ψήφος. Στην περίπτωση Ψωμιάδη, ο ίδιος ο Πανίκας, με τις πράξεις του. Αλλά κι εδώ, υπάρχει κάτι που επιβάλλεται να τονίσω.
Στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν δυο τρεις εξαιρετικοί δημοσιογράφοι. Άνθρωποι που ψάχνουν, ερευνούν, στέκονται απέναντι σε συμφέροντα -απ' όπου κι αν αυτά προέρχονται. Οι αποκαλύψεις για το δήμο και την νομαρχία Θεσσαλονίκης ήρθαν από αυτούς. Το ίδιο και για την υπόθεση Βατοπεδίου. Εάν ξέρατε πόσες και τι ύψους αγωγές συνοδεύουν τις αποκαλύψεις τους για λαμόγια, μπράβους,  τοκογλύφους, παρατρεχάμενους, σκάνδαλα και δημόσιο χρήμα, θα τρομάζατε. Ναι, είναι προς τιμήν τους το ότι τους τρέχουν στα δικαστήρια πασίγνωστοι απατεώνες. Δεν είναι, όμως, και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου.
Ο ντόρος, όμως, γίνεται όταν μπουν στη μέση τα αθηναϊκά μίντια. Κι ας ελπίσουμε στο εξής να είναι πιο προσεκτικά με τους Ψωμιάδηδες που δημιουργούν. Αν και, τα όσα βλέπουμε, μόνο προς το αντίθετο συνηγορούν.","Εις τα λαϊκά μπουζουξίδικα, στα οποία μαθήτευσα ένα τεμάχιον της ζωής μου (όταν βέβαια υπήρχαν ακόμα ορίτζιναλ σκυλάδικα) οι τραγουδιστές, θέλοντας να δώσουν παραπάνω έμφαση στα λόγια τους, υπογραμμίζοντας έννοιες, έκαναν μερικές χαρακτηριστικές κινήσεις. Για παράδειγμα, όταν οι στίχοι του τραγουδιού έλεγαν ότι κάτι θέλει να της πει (της κάποιας), εκείνοι έβαζαν τον δείκτη τους στο στόμα και φανέρωναν συνθηματικά ένα μάγκικο «σου πω εσένα» ή όταν έλεγαν κάτι για την καρδιά που πονούσε, έδειχναν απαραιτήτως την καρδιά τους, μη και μπερδέψει η αγαπημένη τους το όργανο.
Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό μου όταν διάβασα τον τίτλο της έκθεσης του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης «Εικονογραφώντας τον Καβάφη». Εικονογραφείται ο Καβάφης;
Προχθές επισκέφτηκα την έκθεση. Η είσοδος από συγκινητική έως καθηλωτική. Εκείνες οι φράσεις «Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες», εκείνη η γραφή, η δική του γραφή, εκείνες οι λέξεις όπως σκαρφάλωναν στους τοίχους του μεγάρου σαν κισσός αναρριχόμενος και οι σελίδες που αιωρούνταν από το ταβάνι και πάνω σε μια ντάνα με χαρτιά-ποιήματα, τα γυαλιά του ποιητή (κι ας μην είναι τα αυθεντικά). Τα χαρακτηριστικά γυαλιά του. Θες να τα χαϊδέψεις, να τα φιλήσεις. Ένας φόρος με χίλιους φόρους σε έναν πιο μεγάλο από μεγάλο! Εξαιρετική η ιδέα του στησίματος του Στέλιου Κόη. Μετά περιδιαβαίνεις τις αίθουσες. Η μαγεία νερώνεται στην απλούστευσή της. Στιγμές, στιγμές σου βγαίνει και σαρκαστικό γέλιο. Ποιον πας να εικονογραφήσεις; Τι νόημα έχει ένας χάλκινος καλυκωτός κρατήρας, με βάση και δισκοειδές πώμα του 340 περίπου π.Χ., για να εικονογραφήσεις τι; Διάβασε, άκου τις λέξεις του Αλεξανδρινού από το ποίημα Τεχνουργός Κρατήρων: «κ΄έθεσα εν τω μέσω έναν ωραίον νέον, γυμνόν, ερωτικόν... Ικέτευσα ω μνήμη, να σ΄εύρω βοηθόν αρίστην, για να κάμω του νέου που αγαπούσα το πρόσωπον ως ήταν. Μεγάλη η δυσκολία απέβη επειδή….». Πώς θα εικονογραφήσεις αγαπητέ εκείνο το τραγικό Ω; Εκείνο το Ω μνήμης-μαχαίρι τι εικόνα έχει; Πού πας έρμε να το στριμώξεις; Σε ποιόν καλυκωτό κρατήρα του 340 π.Χ. πας να το παραχώσεις; Και το άλλο, το τόσο σαδιστικά σύγχρονο ποίημα, «Ο Βασιλεύς Δημήτριος» με την κατάληξη «Επήγε κ΄έβγαλε τα χρυσά φορέματά του και τα ποδήματα του πέταξε τα ολοπόρφυρα... Κάνοντας όμοια σαν ηθοποιός που όταν η παράστασις τελειώσει, αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται». Πες μου τώρα εσύ, τι προσθέτει δίπλα στο ποίημα ένα Αργυρό τετράδραχμο Δημητρίου Πολιορκητή Μακεδονίας (290-289 π.Χ.); Διαβάζω μια κριτικό «Με τον τρόπο αυτό οσμώνεται με τα αρχαία έργα»... Ο Καβάφης μου οσμώνεται με τα κατάβαθα της ψυχής, με ιδρώτα, με οσμές, με όλα. Με ό,τι θέλω εγώ, εσύ, ο άλλος, εκείνος, ετούτος... Άσε με να τον «οσμώσω» όπως τον νιώθω. Αυτή είναι η μεγαλοφυΐα του στα χρόνια!
Νομίζεις ότι θύμωσα; Μαζί σου παίζω τη θυμωμένη. Για να σε βάλω στο τριπάκι του θυμού. Τέτοιου θυμού. Η έκθεση, ιδέα-συντονισμός του Καθηγητή Ν. Σταμπολίδη, μου έδωσε έναυσμα για έναν ωραίο θυμό. Τον είχα επιθυμήσει. Ό,τι γαργαλάει τη σκέψη με τέχνη μ΄αρέσει. Λάτρεψα αυτόν τον θυμό στα χρόνια των θυμών που ζούμε. Των άλλων. Μακάρι κι άλλους σαν της επίσκεψής μου στην έκθεση. Ο Καβάφης, έτσι κι αλλιώς, μας συνόδευσε κι όταν φύγαμε. Όλοι με τα ποιήματά του στα χέρια. Αυτά μας ξενύχτησαν το βράδυ. Κι άλλα τόσα και τόσα βράδια. Και να σου πω και κάτι ακόμα; Δυο δρόμους παρακάτω, στο ΕΜΣΤ, υπάρχει μια έκθεση με τίτλο «Διαδράσεις». Έκθεση με φωτογραφίες και βίντεο από το φωτογραφικό εργαστήρι 18ΑΝΩ του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής. Σ' εκείνον τον βιντεοσκοπημένο τοίχο, σε εκείνες τις ακτινογραφίες-φωτογραφίες, σε εκείνα τα μάτια, σκαναρισμένα μάτια-κατάματα, και στις φωτογραφίες των δικών τους «περιβάλλον»... εκεί βρήκα τον Καβάφη «μου». Ίσως γιατί δεν τον επικαλέστηκαν οι καλλιτέχνες αλλά τον είχαν.",False
"El bienio de Peña
La lucha por la justicia para los estudiantes desaparecidos de la Escuela Normal Rural de Ayotzinapa se ha convertido rápidamente en una batalla histórica por el presente y el futuro de la nación. De un lado se encuentran las fuerzas de la muerte, la represión, la corrupción y la ignorancia. Del otro lado se levanta el espíritu libertario de un pueblo mexicano lleno de creatividad, dignidad y esperanza.
El contraste entre el insultante y mal actuado video donde Angélica Rivera presume sus millonarias propiedades y cualquier entrevista con Omar García, u otros integrantes de la gran familia de Ayotzinapa, evidencia el insostenible abismo cultural que existe entre la indolente clase gobernante y el pueblo trabajador. Ni Enrique Peña Nieto ni los integrantes de su gabinete podrían sobrevivir un debate público de frente, sin teleprompter, con cualquiera de los estudiantes o padres de familia de Ayotzinapa. Serían avasallados en cuestión de minutos por la enorme claridad, convicción e inteligencia de las voces rebeldes de Guerrero.
Nos malgobierna un grupo de personas incultas, sin educación, ética o conocimiento histórico, cuyo único interés es acumular dinero y poder. Pero su ignorancia los condena a repetir la historia y mantenerse aferrados a un inmovilismo conservador que finalmente causará su contundente derrota. Los vientos de la historia corren con prisa y el enorme ingenio del pueblo mexicano sabrá llenar sus velas con la energía del actual proceso de transformación global.
La quema el pasado 20 de noviembre de la efigie de Peña Nieto, considerado por muchos como el Judas de la nación, anunció al mundo entero el final del sexenio, ahora convertido en bienio, de quien hoy todavía ocupa Los Pinos. Cada momento en que el esposo de la millonaria actriz de Televisa se aferra a la silla, se desgrana y se vacía el poder presidencial. ""No es el cargo el que hace al hombre, sino el hombre el que hace al cargo"", reza el sabio dicho mexicano. Así que cuando ""el hombre"" resulta ser un simple monigote de papel, el cargo también se esfuma por definición.
La separación formal de un presidente de su cargo es mucho más sencilla de lo que sugieren la mayoría de los análisis legaloides sobre el tema. De ninguna manera hace falta que el Presidente presente formalmente su ""renuncia"" al Congreso de la Unión de acuerdo con el artículo 86 constitucional. Lo único que tendría que ocurrir es que el ocupante de Los Pinos simplemente no se presente a trabajar y que así se produzca la ""falta absoluta"" mencionada en el artículo 84 de la Carta Magna. En otras palabras, no hace falta que Peña renuncie sino que solamente se vaya a otra parte.
Pero independientemente de si Peña Nieto se separa o no de su cargo, lo que es seguro es que cada día en que se mantiene en su puesto menos mexicanos le harán caso. Nos encontramos hoy en medio de un enorme movimiento global de desobediencia civil en favor de la justicia y el cambio de régimen en México. La Acción Global por Ayotzinapa del pasado 20 de noviembre no solamente concentró más de 150 mil personas en el Zócalo capitalino sino que simultáneamente movilizó decenas de miles de otras personas a lo largo y ancho del país y del planeta, desde los municipios más pobres de Guerrero y Chiapas hasta Tokio, Toronto y La Paz.
Lo que hoy atestiguamos es una enorme batalla civilizatoria en respuesta al desfondamiento del poder presidencial como centro articulador de la legitimidad pública en México. Por un lado, las fuerzas armadas y los aparatos de ""seguridad"" han recurrido a las viejas prácticas de represión y de miedo. La acción coordinada entre provocadores y policías, y entre Peña Nieto y Miguel Ángel Mancera, para desalojar el Zócalo capitalino con lujo de violencia el pasado 20 de noviembre fue en esencia la misma que los operativos del 2 de octubre de 1968 y el 10 de junio de 1971.
Por otro lado, los viejos lobos de la izquierda partidista han hecho un llamado para formar un nuevo congreso constituyente. Y los puristas de la ""sociedad civil"" buscan salvadores ""ciudadanos"" para rectificar el camino durante una presidencia interina.
Pero en lugar de reciclar viejas fórmulas con el fin de salvar la ""estabilidad"" de un régimen totalmente caduco, habría que inspirarnos directamente en la gran Revolución Mexicana de 1910 para que el país una vez más ponga el ejemplo al mundo en el terreno de la transformación social. Visualicemos una nueva nación en que los cargos públicos se ocupan por sorteo, las riquezas nacionales se reparten de manera igualitaria, la seguridad pública está a cargo de los mismos pueblos y la corrupción es una vaga memoria de oscuros tiempos pasados.
Tal como afirmó Omar García este sábado pasado desde la tribuna legítima del estrado del concierto de Calle Trece: “No queremos cambios de gabinete, queremos cambios profundos (…) y tenemos que llegar hasta las últimas consecuencias” (Véase: http://ow.ly/EKXtp). Sigamos todos su ejemplo de dignidad e inteligencia.","México: última llamada
De acuerdo o no con mi artículo anterior, me reclaman que no propongo nada. Perdón, pero es lo que he hecho durante años a riesgo del hartazgo de quienes me leen, ven y escuchan.
Primero, una verdadera Reforma del Estado que comprenda, para empezar, un Congreso Constituyente que discuta y redacte una nueva Constitución acorde a los tiempos: vigorosa, moderna y futurista y guardar en un museo la multiparchada y supra violada que tenemos ahora. Una Reforma del Estado amplia y profunda que adecue y actualice las relaciones entre los poderes Ejecutivo, Legislativo y Judicial y revitalice las establecidas entre el poder Ejecutivo y los gobiernos de todos y cada uno de los estados; que acabe con aberraciones como un Distrito Federal con ciudadanos de segunda; que acote las facultades imperiales del Presidente y propenda un régimen más parlamentarista y de cogobierno; que legisle sobre una segunda vuelta; que proponga una democracia más ágil o menos elenfantiásica y mucho más austera que la voraz y corrupta que tenemos hoy; con cientos de millones provenientes de nuestros bolsillos para partidos políticos que, de cualquier manera no tienen llenadero y venden sus candidaturas al mejor postor; una corrupción que incluye por supuesto al crimen organizado, como ocurrió con los Abarca en Iguala con las consecuencias que han puesto al país en la frontera del caos.
En paralelo, a México le urge más que nunca un nuevo modelo económico que cambie la tendencia suicida de una pobreza siempre creciente. Acabar de una vez por todas con este modelo neoliberal que, podrán decir misa sus defensores, pero produce cada año más pobres. Y que día a día propende a una concentración brutal de la riqueza que ha derivado en una fragilidad social extrema. En la que son inútiles las llamadas grandes reformas estructurales, cuando un solo hecho como Iguala-Ayotzinapa puede quebrar el espejismo en instantes.
Las preguntas serían: ¿Para qué queremos una reforma político-electoral si no nos hemos atrevido a una Reforma del Estado? ¿Para qué nos sirve una reforma financiera si nos falta valor para implementar un modelo económico que deje de ver a los pobres con lástima y se decida a generar riqueza a partir de esa pobreza? ¿Atrevernos, como hicieron los nuevos gigantes del sudeste asiático —sobre todo Corea del Sur y Singapur— a desobedecer las dictaduras del Fondo Monetario Internacional y el Banco Mundial y desarrollar un modelo mexicano eficiente y conectado globalmente, aprovechando nuestra privilegiada ubicación estratégica en el planeta?
Como dijo Miguel Ángel Granados Chapa en aquel discurso memorable cuando recibió la medalla Belisario Domínguez en el Senado: hay que reconstruir la casa. Y sí, yo creo que tenemos una casa que aún no se nos ha caído porque esta cimentada en nuestra historia, nuestras plumas, nuestros próceres y nuestros artistas. Pero ya no bastan las resanadas o las manitas de pintura. No nos engañemos. Esta casa común que es México requiere una reconstrucción a fondo. No podemos dejar pasar la lección histórica de los tiempos que estamos viviendo y que nos exigen cambios radicales, urgentes y a fondo. Esta puede ser la última llamada.",False
"El bienio de Peña
La lucha por la justicia para los estudiantes desaparecidos de la Escuela Normal Rural de Ayotzinapa se ha convertido rápidamente en una batalla histórica por el presente y el futuro de la nación. De un lado se encuentran las fuerzas de la muerte, la represión, la corrupción y la ignorancia. Del otro lado se levanta el espíritu libertario de un pueblo mexicano lleno de creatividad, dignidad y esperanza.
El contraste entre el insultante y mal actuado video donde Angélica Rivera presume sus millonarias propiedades y cualquier entrevista con Omar García, u otros integrantes de la gran familia de Ayotzinapa, evidencia el insostenible abismo cultural que existe entre la indolente clase gobernante y el pueblo trabajador. Ni Enrique Peña Nieto ni los integrantes de su gabinete podrían sobrevivir un debate público de frente, sin teleprompter, con cualquiera de los estudiantes o padres de familia de Ayotzinapa. Serían avasallados en cuestión de minutos por la enorme claridad, convicción e inteligencia de las voces rebeldes de Guerrero.
Nos malgobierna un grupo de personas incultas, sin educación, ética o conocimiento histórico, cuyo único interés es acumular dinero y poder. Pero su ignorancia los condena a repetir la historia y mantenerse aferrados a un inmovilismo conservador que finalmente causará su contundente derrota. Los vientos de la historia corren con prisa y el enorme ingenio del pueblo mexicano sabrá llenar sus velas con la energía del actual proceso de transformación global.
La quema el pasado 20 de noviembre de la efigie de Peña Nieto, considerado por muchos como el Judas de la nación, anunció al mundo entero el final del sexenio, ahora convertido en bienio, de quien hoy todavía ocupa Los Pinos. Cada momento en que el esposo de la millonaria actriz de Televisa se aferra a la silla, se desgrana y se vacía el poder presidencial. ""No es el cargo el que hace al hombre, sino el hombre el que hace al cargo"", reza el sabio dicho mexicano. Así que cuando ""el hombre"" resulta ser un simple monigote de papel, el cargo también se esfuma por definición.
La separación formal de un presidente de su cargo es mucho más sencilla de lo que sugieren la mayoría de los análisis legaloides sobre el tema. De ninguna manera hace falta que el Presidente presente formalmente su ""renuncia"" al Congreso de la Unión de acuerdo con el artículo 86 constitucional. Lo único que tendría que ocurrir es que el ocupante de Los Pinos simplemente no se presente a trabajar y que así se produzca la ""falta absoluta"" mencionada en el artículo 84 de la Carta Magna. En otras palabras, no hace falta que Peña renuncie sino que solamente se vaya a otra parte.
Pero independientemente de si Peña Nieto se separa o no de su cargo, lo que es seguro es que cada día en que se mantiene en su puesto menos mexicanos le harán caso. Nos encontramos hoy en medio de un enorme movimiento global de desobediencia civil en favor de la justicia y el cambio de régimen en México. La Acción Global por Ayotzinapa del pasado 20 de noviembre no solamente concentró más de 150 mil personas en el Zócalo capitalino sino que simultáneamente movilizó decenas de miles de otras personas a lo largo y ancho del país y del planeta, desde los municipios más pobres de Guerrero y Chiapas hasta Tokio, Toronto y La Paz.
Lo que hoy atestiguamos es una enorme batalla civilizatoria en respuesta al desfondamiento del poder presidencial como centro articulador de la legitimidad pública en México. Por un lado, las fuerzas armadas y los aparatos de ""seguridad"" han recurrido a las viejas prácticas de represión y de miedo. La acción coordinada entre provocadores y policías, y entre Peña Nieto y Miguel Ángel Mancera, para desalojar el Zócalo capitalino con lujo de violencia el pasado 20 de noviembre fue en esencia la misma que los operativos del 2 de octubre de 1968 y el 10 de junio de 1971.
Por otro lado, los viejos lobos de la izquierda partidista han hecho un llamado para formar un nuevo congreso constituyente. Y los puristas de la ""sociedad civil"" buscan salvadores ""ciudadanos"" para rectificar el camino durante una presidencia interina.
Pero en lugar de reciclar viejas fórmulas con el fin de salvar la ""estabilidad"" de un régimen totalmente caduco, habría que inspirarnos directamente en la gran Revolución Mexicana de 1910 para que el país una vez más ponga el ejemplo al mundo en el terreno de la transformación social. Visualicemos una nueva nación en que los cargos públicos se ocupan por sorteo, las riquezas nacionales se reparten de manera igualitaria, la seguridad pública está a cargo de los mismos pueblos y la corrupción es una vaga memoria de oscuros tiempos pasados.
Tal como afirmó Omar García este sábado pasado desde la tribuna legítima del estrado del concierto de Calle Trece: “No queremos cambios de gabinete, queremos cambios profundos (…) y tenemos que llegar hasta las últimas consecuencias” (Véase: http://ow.ly/EKXtp). Sigamos todos su ejemplo de dignidad e inteligencia.","Guerrero y el renacimiento de la patria
In memoriam Pablo Sandoval Ramírez, gran luchador y político guerrerense hoy más imprescindible que nunca.
Sería difícil encontrar un sitio más apropiado que Iguala de la Independencia, Guerrero, para iniciar el urgente proceso de reconstrucción nacional. Fue ahí donde se concretó la Independencia de México con la firma del Plan de Iguala y la elaboración de la Bandera Nacional el 24 de febrero de 1821. En aquella fecha histórica lograron unirse las diversas fuerzas nacionalistas que después rápidamente derrotarían a la Corona de España. Hoy hace falta repetir aquella hazaña para, con medios pacíficos pero contundentes, derrotar una vez más al despotismo que reina en el país.
Los desesperados esfuerzos del gobierno federal para apagar el fuego de la resistencia ciudadana en Guerrero han resultado contraproducentes. El gobernador interino, Rogelio Ortega, perdió toda credibilidad desde el primer momento de su mandato al comportarse como un servil empleado de Enrique Peña Nieto. En lugar de tomar acciones concretas para encontrar a los estudiantes desaparecidos y resolver la crisis de gobernabilidad en el estado, Ortega acudió a Palacio Nacional para rendir pleitesías y comprometerse a “entregar buenas cuentas” al Virrey contemporáneo.
La reunión de Peña Nieto con los padres de familia y los estudiantes de la Escuela Normal Rural Isidro Burgos de Ayotzinapa fue igualmente un fracaso. “Tal parece que se están burlando de nosotros”, señaló con mucha razón el padre de familia Epifanio Álvarez. “Que no se le olvide al gobierno federal que de Guerrero han salido grandes personajes importantes. Le pedimos a la población mantener la ira hasta que nos entreguen a los 43 normalistas”, sentenció otro valiente padre de familia, Felipe de la Cruz. Cada vez son menos creíbles los vacíos compromisos de parte del ocupante de Los Pinos para “llegar al fondo” de la masacre.
El intento de criminalizar a los normalistas, y los ridículos esfuerzos por responsabilizar a Andrés Manuel López Obrador también evidencian la enorme vulnerabilidad del régimen. Arrinconado por la movilización social y atrapado en su laberinto de impunidades, el dinosaurio da coletazos sin racionalidad alguna, como un perro herido y resentido. Quienes conocen el verdadero contexto para la selección de Abarca en Iguala han revelado que no fue López Obrador, sino Jesús Zambrano, quien lo impuso como candidato. Asimismo, no hay que olvidar que el municipio de Cocula, donde aparecieron los nuevos restos humanos, es gobernado por el Partido Revolucionario Institucional (PRI).
Pero la filtración más importante no son las fotografías del líder de Morena, sino las acusaciones con respecto al posible financiamiento del narcotráfico a las campañas políticas de José Luis Abarca y Ángel Aguirre. Esta información tiene la clara intención de encapsular la problemática en el ámbito local, pero es muy probable que al régimen le salga el tiro por la culata.
Los jefes de los cárteles de las drogas son sin duda criminales violentos e inhumanos, pero sería un error imaginar que también son tontos. Tanto el narcotráfico como el crimen organizado están tipificados como delitos federales. Si financiaron campañas políticas a niveles municipal y estatal, tendrían que haber participado también en las elecciones federales, y en particular en las presidenciales, donde se selecciona quién estaría a cargo de las fuerzas de seguridad responsables de perseguir precisamente los delitos que más interesan a los narcotraficantes.
El IFE –ahora INE–, convenientemente, jamás ha llegado al fondo de la vasta red de triangulaciones que permitieron financiar el exorbitante gasto ejercido por Peña Nieto para arribar a Los Pinos. Sin embargo, la Comisión Monex de la Cámara de Diputados ha estimado que el actual presidente rebasó por 12 veces el tope de gastos de campaña al erogar aproximadamente 4 mil 500 millones de pesos. ¿De dónde salieron todos esos recursos para las tarjetas Monex y Soriana, para los “incentivos” a los medios de comunicación y las casas encuestadoras, así como para el masivo operativo de compra y coacción del voto el día de la elección?
En general, será imposible para el gobierno federal evitar ser llamado a cuentas por la masacre. Guerrero ha sido ocupado por los militares desde hace décadas. Y durante el mandato de Ángel Aguirre se consolidó el control federal sobre la seguridad pública en el estado por medio del “Grupo Coordinación Guerrero”, con la protagónica y consistente participación de la Policía Federal y la Secretaría de la Defensa Nacional. Sería ingenuo imaginar que la pasividad criminal del 27 Batallón de Infantería –ubicado en Iguala– durante la masacre, así como la falta de resultados en la búsqueda de los normalistas, se deben solamente a la probada ineptidud de las instituciones federales.
El estado de Guerrero siempre se ha colocado a la vanguardia de las transformaciones políticas y sociales de México. Su nombre mismo constituye un homenaje al gran revolucionario Vicente Guerrero, originario de Tixtla –donde se encuentra Ayotzinapa– y uno de los líderes más visionarios y comprometidos con el pueblo durante la guerra de Independencia. Sin la tenacidad del general Guerrero, la artera ejecución de José María Morelos en 1815 muy probablemente hubiera puesto fin a los sueños de tener un país libre y soberano.
Recordemos que fue en Acapulco donde Morelos dio a conocer sus Sentimientos de la Nación y llamó a crear el Congreso de Chilpancingo para fundar la nueva patria desde la capital del estado. Más recientemente, desde la época de Lucio Cabañas y Genaro Vázquez hasta nuestros días, Guerrero ha albergado un activismo social indudablemente central para la democratización del país.
El sistema autoritario ya casi toca fondo, y Guerrero se coloca como el sitio ideal para iniciar la ardua labor de reconstrucción de la patria. Los valientes estudiantes de la Universidad Autónoma Metropolitana (UAM) ya han puesto el ejemplo al ir más allá de las importantes huelgas estudiantiles para también organizar caravanas de apoyo y de solidaridad desde la Ciudad de México hasta Iguala. Otras universidades y agrupaciones sociales de todo el país harían bien en realizar acciones similares para ir convirtiendo a Iguala, y a la normal de Ayotzinapa en Tixtla, en centros para la articulación de una gran red de poder popular capaz de, finalmente, transformar a la nación y “mover a México” hacia una democracia verdadera.",True
"Lo que todo mexicano quisiera (no) saber sobre los bancos
Según un estudio reciente de la Comisión Federal de Competencia, la cobertura de cajeros automáticos es insuficiente y está dominada por los grandes bancos. Además el cargo por retirar efectivo en un cajero que no es del banco del usuario es muy caro: entre 20 y 30 pesos en promedio.
Hacer un pago móvil a una cuenta de un banco diferente a la cuenta del usuario es imposible.
Las redes de pagos móviles operan básicamente a través de la “telefónica preponderante”, o sea Telmex.
Los bancos podrían estar tomando decisiones a favor de sus accionistas y no necesariamente a favor del funcionamiento eficiente del sistema de información crediticia.
Los bancos pequeños enfrentan limitaciones de información para competir de manera efectiva en productos específicos para segmentos de la población.
Los usuarios no cuentan con un historial para obtener créditos porque el gobierno no provee información sobre pagos realizados a Infonavit o Fovisste.
Las medianas y pequeñas empresas enfrentan serias dificultades para tener acceso a financiamiento/capital de inversión.
Los fondos de inversión instrumentan políticas de diferenciación de precios que resultan discriminatorias y discrecionales.
No hay una base de datos sobre el historial de riesgo de clientes en busca de seguros, lo cual lleva a que las pólizas sean muy caras.
La Comisión Federal de Competencia sólo cuenta con tres días para emitir una resolución sobre una concentración mediante liquidación bancaria, lo cual lleva a que el organismo no pueda erradicar conductas anticompetitivas o barreras a la competencia.
Los bancos no compiten entre sí para ofrecer una mejor tasa de interés con el fin de atraer clientes.
Los tarjetahabientes encuentran dificultades para trasladar sus saldos deudores a un banco distinto que les ofrezca mejores condiciones: Sólo 5% de los clientes de tarjetas de crédito cambiaron de banco entre 2011 y 2012.
Los usuarios afrontan serias dificultades para elegir productos financieros –como crédito automotriz o seguro para el retiro– porque no tienen acceso fácil a la información para comparar.
Los acreditados están atados a términos de contratación desventajosos, con altas tasas de interés o altas tasas de comisiones o condiciones inflexibles de plazo o formas de pago.
Hay nula movilidad de clientes entre proveedores de cuenta de nómina, lo cual obstaculiza la competencia.
Es básicamente imposible trasladar una garantía hipotecaria de una institución a otra, lo cual inhibe el refinanciamiento del crédito.
Existen acciones anticompetitivas coordinadas entre los bancos; en otras palabras, están coludiéndose para abusar del consumidor.
Los usuarios pagan sobreprecios en el ramo de los seguros ligados a crédito, especialmente el automotriz y el hipotecario.
Las autoridades regulatorias del sistema financiero actúan con una gran discrecionalidad.
La cobertura de establecimientos que aceptan pagos con tarjeta es baja.
Los usuarios que reciben o envían remesas no cuentan con la información necesaria y por ello se enfrentan a comisiones adicionales a las pactadas inicialmente en el servicio.
En ciertos sectores la banca de desarrollo es ineficiente y genera riesgos para la competencia.
El Infonavit y el Fovissste establecen condiciones de crédito más onerosas que otros intermediarios financieros, por lo que sus ventajas no se ven reflejadas en menores costos para los consumidores.
Los intermediarios financieros ofrecen de manera insuficiente ciertos servicios financieros a algunos sectores de la población.
Hay un serio conflicto de interés en algunos consejos de administración de la banca de desarrollo, que tiene participantes con intereses dentro de los sectores que fomentan.
Quienes ofertan servicios de ahorro para el retiro compiten principalmente a través de la promoción de sus servicios (43% del gasto de las Afores se destina a esta actividad, mientras que sólo 4% va a la inversion). Los gastos de promoción elevan los costos de operación de las Afores, sin beneficios claros para los consumidores. Y por ello la mitad de los trabajadores que cambiaron de Afore en 2013 fueron a dar a otra institución que les ofrecía menor rendimiento neto.
Como la información sobre transacciones que involucran fideicomisos es considerada “secreto bancario”, la Comisión Federal de Competencia no puede determinar si hay prácticas anticompetitivas en ese sector.
El sistema financiero no está innovando y no está buscando atraer a los consumidores vía calidad, innovación y mejores precios. En esencia, nos tiene atrapados.
Como no hay competencia, sino más bien colusión y mala regulación, los bancos hacen básicamente lo que se les da la gana: abusan, manipulan, esconden, exprimen. Por eso las filiales de bancos extranjeros en México tienen mayores tasas de ganancia aquí que en otras partes del mundo donde operan.
Ante esta lamentable realidad, lo único que hace la Comisión Federal de Competencia es ofrecer 36 recomendaciones “no vinculantes”. Mientras tanto, allí está el servicio malo y caro que padecemos los usuarios. Y la pasividad o la complicidad del gobierno.","El futuro que no tuvimos
Aquí atorados en el largo proceso de desencuentros, rupturas, deslealtades y corrupción que fue minando la esperanza de dignificar y consolidar el régimen democrático del país. Como lo escribe Mauricio Merino en su libro El futuro que no tuvimos, tendríamos que bautizar los últimos años como el periodo del desencanto. Un periodo específico, determinado, cognoscible, comprendido entre el 1 de noviembre de 2003 y el 1 de julio de 2012. Un ciclo fechable que empieza con la ruptura de los acuerdos electorales que dieron origen al IFE autónomo y que termina con el regreso del PRI a Los Pinos. Un ciclo de todo lo que hemos presenciado y padecido desde entonces.
Atrás quedaron los acuerdos sensatos y honestamente comprometidos con la construcción de un nuevo régimen democrático. Atrás quedó aquella “joya de la corona” que fue un IFE creíble, admirado, autónomo. Atrás quedaron los pactos que tenían como objetivo una repartición más justa y más ciudadana del poder. En su lugar han quedado las malas artes y los conflictos. La transición de un sistema de partido prácticamente único a uno en el cual los beneficiarios fueron otros partidos, con sus arcas repletas de dinero público. La polarización de la sociedad producto de los pleitos incesantes entre la clase política. La sensación de que la democracia no ha servido para resolver los problemas del país sino para exacerbarlos. El sentimiento de desamparo ante Tlatlaya e Iguala.
Y la angustia compartida ante la certidumbre de que la vida pública se ha corrompido –sin distinciones ni matices– entre partidos y gobernantes. La desilusión colectiva ante el abandono de las promesas de profesionalización de la gestión pública. Ante la prevalencia de la cercanía, la amistad y las lealtades políticas en el nombramiento de funcionarios públicos. Ante el franco rechazo de los gobiernos a la apertura de toda la información relevante que la creación del IFAI motivó. Ante la opacidad que persiste en la fiscalización del dinero público a nivel federal, estatal o municipal. Sigue la repartición del botín partidario sin consecuencias. Sin efectos. Sin sanciones. He allí la podredumbre del PRD en Guerrero para constatarlo. Los moches del PAN para evidenciarlo. La candidatura a una diputación federal de Arturo Montiel para subrayarlo.
La economía sigue sin crecer lo que debiera. La deuda de la desigualdad social sigue sin ser saldada como podría. Poco a poco vamos cobrando conciencia de que los errores de gestión del gobierno no se han corregido. Las autoridades siguen asignando recursos crecientes a programas politizados que, en lugar de igualar a la sociedad, la hacen más desigual y generan mayores incentivos para la informalidad. Las autoridades siguen gastando el dinero público a manos llenas en medio de fallas, equivocaciones y actos de corrupción tan escandalosos como el de Oceanografía, entre tantos. Todos estos problemas acumulados no han encontrado sanción ni solución. Los partidos se culpan unos a otros, se aprovechan electoralmente de los errores del contrario antes que corregir los suyos. No vemos soluciones de conjunto. No vemos la creación de un sistema completo para rendir cuentas o usar mejor el dinero público o responder a las necesidades de una ciudadanía crecientemente agraviada.
Pero más grave aún es que en este periodo del deterioro democrático la inseguridad se ha implantado como una rutina común. Muertos, heridos, torturados, desa­parecidos, fosas con cadáveres que no conocemos. La macabra puntualidad de la muerte en el Estado de México y en Michoacán y en Tamaulipas y en Guerrero. Mientras tanto, el Estado muestra tanto su poder de fuego como su impotencia frente al crimen que ayudó históricamente a cobijar. Muestra que la corrupción de sus ramas más indispensables –las policías, las Cortes, los Ministerios Públicos– se ha vuelto cosa de todos los días. Queda claro hoy que el desafío principal ya no es sólo salvar a la democracia, sino salvar al Estado; rescatar la capacidad de garantizar la seguridad mínima que México necesita para sobrevivir.
¿Y nosotros qué? ¿Cúal ha sido el papel de los ciudadanos frente a esta descomposición? Como argumenta Merino, ha habido reacciones sociales sin que logremos plantear una ruta alternativa eficaz a la trazada malamente por los partidos. No hemos logrado diseñar una agenda capaz de sacudir a la clase política. Hay una larga lista de heroísmos locales e individuales; de aquellos que han alzado la voz en distintos momentos frente a los abusos de Humberto Moreira y Ángel Aguirre y Eruviel Ávila. Ha habido marchas multitudinarias en distintas latitudes del país que expresan la indignación, el hartazgo, el miedo. Ha habido investigaciones valientes –como las de Mexicanos Primero, México Evalúa, el Instituo Mexicano Para la Competitividad y el CIDE– que generan métodos y conocimientos cada vez más finos para evaluar la disfuncionalidad de la democracia y el deterioro de las instituciones. Ha habido un amplio movimiento a favor de las víctimas y la dignidad y la paz. Ha habido un cúmulo de estudiantes que exigen más de lo que el gobierno les ofrece y no están dispuestos a conformarse. Pero nada ha sido suficiente.
La ruta del deterioro prosigue. Porque ninguno de los que poseen poder quieren abandoner el guión que les permite ejercerlo con impunidad. Porque los actores fundamentales siguen siendo los mismos. Porque el voto para el PRI fue un voto a favor del pasado, pues no es creíble pensar que la sociedad siga creyendo en el futuro que no tuvimos ni tendremos con el PRI en Los Pinos.
Y lo único que queda es seguir exigiendo, seguir la ruta de lo insuficiente para que se vuelva suficiente. Aprovechar las nuevas tecnologías de la información. Demandar libertad, conciencia, respeto. Declarar que estamos hartos de la violencia sin fin, de la falta de respeto a nuestra inteligencia por parte de instituciones como la PGR, de la manipulación mediatica, del control obstinado y corrupto de los partidos políticos, del cinismo de los que creen que pueden engañar a cualquiera, de la falta de horizontes creíbles, del predominio de explicaciones sobre Iguala que no van a ningún lado. Nos queda entonces pasar a la vida activa en todos los planos, en todos los espacios. Recuperar el espacio público que nos ha sido robado. Aprender a ser ciudadanos de veras. Defender la agenda democrática por encima de todo y de todos. Tiene razón Mauricio Merino: Ni un paso atrás. Ni un paso atrás en la construcción del futuro que queremos tener.",True
"Την εποχή πριν από το Ιντερνετ πολλοί συνάδελφοι στο πολιτικό ρεπορτάζ, ανάμεσα τους και εγώ, κρατούσαμε κάθε χρόνο τα ένθετα βιβλιαράκια των εφημερίδων με τα πόθεν έσχες των βουλευτών, όπως τα δημοσιοποιούσε η βουλή, με τη φιλοδοξία να τα συγκρίνουμε τις επόμενες χρονιές και να δούμε πώς μεταβλήθηκαν τα περιουσιακά τους στοιχεία. Τα χρόνια περνούσαν, τα βιβλιαράκια από χαρτί εφημερίδας κιτρίνιζαν, κάποιες φορές εντοπίζαμε μία ίσως λίγο «ύποπτη» νέα αγορά σπιτιού ή απότομη άνοδο στις καταθέσεις, αλλά - μέχρις εκεί.

Τα βιβλιαράκια ποτέ δεν χρησίμεψαν πραγματικά και η σύγκριση αποδεικνυόταν ανέφικτη. Τι συνέβαινε; Σχεδόν από χρονιά σε χρονιά η Βουλή παρουσίαζε τα πόθεν έσχες με διαφορετικό σύστημα (άλλοι κωδικοί, «σύμπτυξη στοιχείων» από ένα σημείο και μετά δημοσιοποιήθηκε και η περιουσία των συζύγων) με αποτέλεσμα, παρά τις επίπονες διασταυρώσεις,  τα δεδομένα να μην σχετίζονται απολύτως. Πολύ απλά, δεν μπορούσαμε να συγκρίνουμε πορτοκάλια με μήλα. Έπειτα, πώς θα μπορούσε μία εφημερίδα να αναλάβει την ευθύνη και να κατηγορήσει ανοικτά κάποιον πολιτικό για μαύρο χρηματισμό; Και εάν είχε κληρονομήσει από τον παππού του την τελευταία χρονιά; Ή, εάν η γυναίκα του επρόκειτο πράγματι για εξαιρετικά επιτυχημένη επαγγελματία και είχαν όντως αυξηθεί εντυπωσιακά τα εισοδήματα της; (Τα παραδείγματα δεν είναι τυχαία.) Το έσχες το βλέπαμε μπροστά στα μάτια μας. Δεν είμαστε όμως ποτέ σε θέση να διαπιστώσουμε το πόθεν.

Σήμερα γελάω με την αφέλεια μας. Λες και εάν ένας πολιτικός είχε όντως καταθέσεις με 170 εκατομμύρια ευρώ - όπως ακούγεται - θα τις δήλωνε στο πόθεν έσχες. Ή θα αγόραζε υπερπολυτελές σπίτι στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου στο όνομα του και όχι σε μία ξένη εταιρεία. Όλα αυτά τα χρόνια χρειαζόταν δυναμική και άμεση παρέμβαση του ΣΔΟΕ (όπως αρχίζει και γίνεται τώρα και ελπίζω να φέρει αποτελέσματα) και εμείς νομίζαμε ότι το πρόβλημα θα το λύσει ο Νίκος Χατζηνικολάου.

Αδυνατώ λοιπόν να καταλάβω ποιος και κυρίως πώς θα ελέγξει τα πόθεν έσχες από το 1974 και μετά όλων των πολιτικών και των οικογενειών τους, όπως προτείνει ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνης Σαμαράς. Ιδίως, εάν λάβει κανείς υπόψη ότι στο  μακρινό 1974 δεν υπήρχαν σε ευρεία χρήση ηλεκτρονικοί υπολογιστές - καλά καλά δεν υπήρχε ΑΦΜ. Η αξιότερη ανεξάρτητη επιτροπή με τις καλύτερες προθέσεις, που προτείνει και το ΠΑΣΟΚ, θα πελαγώσει μπροστά στον όγκο και κυρίως στην έλλειψη δεδομένων για αρκετά χρόνια. Πολύ φοβάμαι ότι πρόκειται απλώς για μικροπολιτικές κινήσεις εντυπωσιασμού που δεν έχουν στόχο να λύσουν πραγματικά το πρόβλημα του παράνομου πλουτισμού, ούτε να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι.

Προσωπικά δεν θα είχα καμία αντίρρηση να καταργηθεί τελείως όλη αυτή η ευτελισμένη διαδικασία των «κατά δήλωση» πόθεν έσχες και να αντικατασταθεί από ουσιαστικό έλεγχο της εφορίας.  Έξω τα κιτρινισμένα βιβλιαράκια και μέσα η μηχανοργάνωση. Οι κανόνες της λογιστικής, γνωστοί εδώ και εκατοντάδες χρόνια, δίνουν την λύση.  Εάν όλα τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτικών (πάγια, σπίτι, αυτοκίνητο, εισόδημα) βρίσκονται καταγεγραμμένα σε ηλεκτρονική βάση δεδομένων και αποτελούν αυτό που σε κάθε επιχείρηση θα ονομάζαμε «ταμείο», οποιαδήποτε μεταβολή από χρονιά σε χρονιά που θα εμφάνιζε το ταμείο να είναι μείον θα σήμαινε αυτομάτως συναγερμό και ανάγκη για έλεγχο. Πώς αγοράζεις κύριε ή κυρία βουλευτή ένα σπίτι 400.000 ευρώ όταν στο ταμείο σου διαθέτεις μόνο 100.000 ευρώ; Αν αυτό συνέβαινε σε οποιαδήποτε επιχείρηση, η επιχείρηση θα έκλεινε.

Ένα τέτοιο λογιστικό σύστημα πλήρους ελέγχου επεξεργάζεται αυτή την εποχή  η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων για να ελέγχονται τα πόθεν έσχες αυτών που είναι υπόχρεοι στον Άρειο Πάγο (δημόσιοι υπάλληλοι, δημοσιογράφοι και άλλες κατηγορίες), και θα δοθεί και στην Αρχή για το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος.

Θα πρότεινα μάλιστα, παρόλο που είναι της μόδας να τα βάζεις μόνο με πολιτικούς, το λογιστικό σύστημα πλήρους ελέγχου να επεκτεινόταν και σε όλους εμάς και εννοώ τους απλούς πολίτες στο σύνολό τους. Στην Ελλάδα 8.340.000 είμαστε οι φορολογούμενοι και 5.400.000 δηλώνουν εισοδήματα κάτω από το αφορολόγητο όριο. Και όμως κάποιοι από αυτούς, αγοράζουν σπίτια, διαθέτουν πολυτελή αυτοκίνητα  και ίσως και σκάφη αναψυχής σε ξένες εταιρείες χωρίς να υπάρχει δυνατότητα αντικειμενικής διαπίστωσης της φοροδιαφυγής.

Όλοι λοιπόν, πολιτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, δημοσιογράφοι, ιδιώτες ελεύθεροι επαγγελματίες, ιδιωτικοί υπάλληλοι, επιχειρηματίες να υποβάλλουν κοινού τύπου φορολογική δήλωση και με λογιστικό σύστημα πλήρους ελέγχου. Τέτοια φορολογική δήλωση, που να μην είναι αναγκαίο το ξεχωριστό πόθεν έσχες.

Το ξέρετε ότι όλοι οι πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών, από τον πιο φτωχοδιάβολο μέχρι τον πλουσιότερο επιχειρηματία και τον ισχυρότερο πολιτικό, οπουδήποτε και εάν μένουν σε όλη την υδρόγειο, υποβάλλουν στις φορολογικές αρχές των ΗΠΑ ετήσια φορολογική δήλωση, που μπορεί να διασταυρωθεί ηλεκτρονικά και να συγκριθεί, επίσης ηλεκτρονικά, με όλες τις παλιότερες δηλώσεις; Ότι, ανεξάρτητα, του σε ποια χώρα του εξωτερικού και από πότε κατοικεί και δραστηριοποιείται ο αμερικανός πολίτης - ακόμη και εάν γεννήθηκε στην Αφρική και δεν πάτησε ποτέ στις ΗΠΑ -  πρέπει να δηλώνει όλα τα εισοδήματά του, ακόμη και εάν έχει κάνει, λόγω π.χ. διπλής υπηκοότητας, φορολογική δήλωση στην χώρα παραμονής του; Η φορολογική αρχή των ΗΠΑ θεωρεί ως πεδίο φορολογικού ελέγχου των αμερικανών πολιτών όλη την υδρόγειο. Ελέγχει εάν και πόσο φορολογήθηκαν οι τυχόν «κάτοικοι εξωτερικού» στις χώρες παραμονής τους και, εφαρμόζοντας τις διακρατικές συμβάσεις περί αποφυγής διπλής φορολογίας, επιβάλλει, εάν χρειάζεται την διαφορά του φόρου υπέρ του αμερικανικού δημοσίου.    

Αλλά αυτά είναι για «αμερικανάκια».","Την Πέμπτη (22 Απριλίου) θα διεξαχθεί το δεύτερο debate στα χρονικά της πολιτικής ζωής της Βρετανίας με θέμα την εξωτερική πολιτική. Είναι πολύ πιθανό ανάμεσα στο κοινό να παρευρίσκονται και συγγενείς Άγγλων στρατιωτών που σκοτώθηκαν στο Αφγανιστάν. Σε αυτή την περίπτωση ο πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν σίγουρα θα έρθει σε δύσκολη θέση. «Live», μπροστά σε εκατομμύρια ψηφοφόρους. Το κοινό επιλέγεται προσεκτικά από εταιρεία δημοσκοπήσεων για να είναι αντιπροσωπευτικό ως προς το εκλογικό σώμα. Αλλά δίνεται η δυνατότητα στο ιδιωτικό κανάλι που μεταδίδει το debate να επιλέξει και αυτό μεμονωμένους καλεσμένους. Με αυστηρά δημοσιογραφικά κριτήρια.
 
Γιατί εμμένω σε αυτή την διαδικασία; Θα σας διηγηθώ μία ιστορία που συνέβη πριν από μια δεκαετία. Η Ελλάδα ήταν ήδη στην ΟΝΕ περίπου έναν χρόνο και ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης επρόκειτο να εμφανιστεί τηλεοπτικά σε ένα μεγάλο κανάλι. Η εφημερίδα στην οποία εργαζόμουν μου ζήτησε να καλύψω το «παρασκήνιο» της συνέντευξης και να περιγράψω «όσα δεν θα έβλεπαν οι κάμερες». Πήγα. Με το μπλοκάκι μου. Κατέγραψα τα πάντα. Το όνομα της μακιγιέζ (ο κ. Σημίτης ήθελε πάντα να τον βάφει η ίδια μακιγιέζ από την ΕΡΤ -δεν εμπιστευόταν καμία άλλη για να κρύβει τις ελιές που έχει στο πρόσωπο), τη συνομιλία του Γιώργου Πανταγιά με την διοίκηση του καναλιού, την αλλαγή της γωνίας της κάμερας την τελευταία στιγμή πριν πέσει το σήμα εγγραφής, τις οδηγίες του σκηνοθέτη, ως και το χρώμα στα πλακάκια του διαδρόμου.

Οι συνάδελφοι ήταν άψογοι. Διαβασμένοι. Με στοιχεία. Καλό ρεπορτάζ. Επαγγελματίες. Σκληροί. Οι καλύτεροι του χώρου. Δεν νομίζω ότι ο Alastair Stewart του ITV που συντόνισε το πρώτο βρετανικό debate την προηγούμενη Πέμπτη θα έκανε καλύτερη δουλειά.

Αλλά άψογος ήταν και ο κ. Σημίτης. Σε μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του. Απάντησε νηφάλια σε όλα. Δεν αμφιταλαντεύτηκε πουθενά. Έπαιζε τους κανόνες του παιχνιδιού στα δάχτυλα. Δεν υπέπεσε σε κανένα σφάλμα. Ούτε καν σε κάποιο από τα γνωστά σαρδάμ του. Μέχρι που ήρθε η έκπληξη. Η συγεκριμένη εκπομπή παρουσίαζε μία καινοτομία: φιλοξενούσε κοινό και δόθηκε στο κοινό η δυνατότητα να θέσει τα δικά του ερωτήματα. Θυμάμαι ακόμη τη φυσιογνωμία του καλοντυμένου κυρίου που σηκώθηκε όρθιος, απευθύνθηκε στον πρωθυπουργό της χώρας και τον ρώτησε με απόλυτη ευφράδεια, ευγένεια και ηρεμία: «Γιατί κ. Σημίτη, δεχθήκατε τη συγκεκριμένη ισοτιμία δραχμής - ευρώ και μετά επιτρέψατε να στρογγυλέψουν όλα προς τα πάνω και η ζωή μας ακρίβηνε τόσο πολύ;» Ο κ. Σημίτης κόμπιασε. Απάντησε κάτι, λίγο εκτός θέματος, για την οικονομία γενικά. Για μία φευγαλέα στιγμή, που κράτησε όμως ένα δύο ατέλειωτα δευτερόλεπτα τηλεοπτικού χρονου, έδειξε να εκνευρίζεται.

Το ίδιο βράδυ παρακολούθησα την μαγνητοσκοπημένη εκπομπή στην τηλεόραση από το σπίτι μου. Το κομμάτι με τη συμμετοχή του κοινού είχε απαλειφθεί. Υποθέτω ότι ήταν απόφαση της διοίκησης και όχι των συναδέλφων δημοσιογράφων. Το πείραμα με το κοινό σκόνταψε σε μία στιγμή αμηχανίας του πρωθυπουργού.

Γι αυτό ζήλεψα το πρώτο debate στην Αγγλία. Γιατί, παρά τις διαπραγματεύσεις για τα 15 κεφάλαια και τους 76 κανόνες για τους όρους διεξαγωγής της συζήτησης, το αποτέλεσμα δεν προσέβαλε την δημοσιογραφία. Αναμένω με αγωνία και ενδιαφέρον να παρακολουθήσω τους τρεις βρετανούς πολιτικούς αρχηγούς σήμερα να απευθύνονται ο ένας στον άλλο με το μικρό του όνομα, να αναστενάζουν, να θυμώνουν, να ιδρώνουν, να βάζουν το χέρι στην τσέπη και να χαμογελούν μπροστά στην κάμερα σε ένα ενδιαφέρον πολιτικό πινγκ πονγκ που κρύβει και κάποιες - μικρές έστω -εκπλήξεις επί της ουσίας των απαντήσεων. Καμία σχέση δηλαδή με αυτά τα στημένα ασώματα πλάνα που βλέπουμε στα ελληνικά debates κάθε τέσσερα χρόνια. Όταν ακόμη και χαρισματικοί κατά τα άλλα αρχηγοί κομμάτων μοιάζουν να εκφωνούν δελτία τύπου μπροστά στο ρολόϊ-χρονόμετρο απαντώντας ό,τι θέλουν αρκεί να έχει κάποια υποψία συνάφειας με την ερώτηση του δημοσιογράφου.
 
Για την ιστορία, καμία εφημερίδα δεν έγραψε ποτέ για το κοινό που κάποτε ρώτησε κάτι τον κ. Σημίτη αλλά που ποτέ δεν προβλήθηκε από την ελληνική τηλεόραση. Καμία στήλη media. Ο δικός μου αρχισυντάκτης μού έδωσε άλλο θέμα για εκείνη την Κυριακή. Οι δε τρεις συνάδελφοι εξακολουθούν να είναι από τους καλύτερους του χώρου, έχουν προσφέρει πολλά στην ελληνική δημοσιογραφία, έχουν επιτελέσει έργο, έχουν ξεσκεπάσει πρόσωπα και πράγματα, και είμαι σίγουρη πως έχουν να διηγηθούν πολλές περισσότερες ιστορίες από εμένα εξαιτίας και των θέσεων ευθύνης τις οποίες υπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο και με συνέπεια σε αυτή την χώρα. Μήπως αυτό εννοούσε ο κ. Σημίτης όταν έλεγε «Αυτή είναι η Ελλάδα»; Μία Ελλάδα στην οποία η πολιτική εξουσία υπαγορεύει, όταν και εφ΄ όσον της επιτρέπεται, τους δικούς της όρους της στην λεγόμενη τέταρτη εξουσία;

Πρόταση: Να τεθεί από τώρα ο προβληματισμός και το πλαίσιο για την διεξαγωγή των debates. Τώρα ποιοι θα συζητήσουν θεσμικά, και με ποιούς, είναι άλλης τάξης ζήτημα.",True
"Oι λέξεις, πόσο σημαντικές είναι; Ο λόγος, είναι ίσως ότι μας έχει απομείνει. Ποιός συνομιλεί αυτές τις μέρες. Εγώ και ο Αλέξης. Εγώ και ο κύριος Τσίπρας. Συγχώρα με Αλέξη, αλλά δεν μπορώ να σου μιλήσω στον πληθυντικό. Εσύ και εγώ ανήκουμε στην ίδια γενιά. Γεννηθήκαμε την ίδια χρονιά, την περιόδο που ξεκινούσε η «μεταπολίτευση» και η ένδοξη εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου που μας έφερε ως εδώ. Ήμασταν τότε 7 ετών και μαζεύαμε άμμο στα κουβαδάκια σε μια ακτή, σε μια άλλη Ελλάδα. Όταν ο Αντώνης Σαμαράς ίδρυε την «Πολιτική Άνοιξη» είχαμε μόλις κλείσει τα 18 μας χρόνια. Τότε είχε μόλις φουντώσει το Μακεδονικό, θυμάμαι συμμετείχα και εγώ σε μια πορεία, έχω καταγωγή από τη Βέροια βλέπεις. Έπειτα οι πορείες της ζωής μας χωρίσανε. Εσύ ήσουν στρατιώτης, φοιτητής, εξεγερμένος άνθρωπος, εγώ ήθελα να αποδράσω, έφυγα από την Ελλάδα, πήγα στην Αμερική, έζησα τον καπιταλισμό στο έπακρό του, αλλά και το Αμερικανικό Όνειρο, διεκδίκησα τις δικές μου ευκαιρίες, μελέτησα και τον Μαρξ και τον Κέινς, σπούδασα και δούλεψα σε ξένες χώρες, μη θέλοντας να ζήσω μια ζωή εγκλωβισμένη σε μια εγκαταλελειμμένη επαρχία, αλλά παράλληλα μη θέλοντας να ζήσω σε μια Αθήνα, μια πόλη τόσο δύσκολη, τόσο αφιλόξενη. Επέστρεφα κατά διαστήματα και πάντα απογοητευόμουν όλο και περισσότερο, και ξαναέφευγα.
Μερικά χρόνια μετά ζήσαμε παρέα τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την απατηλή τους λάμψη. Ίσως τότε να είχαμε πολλά όνειρα. Για ειρήνη στον κόσμο, για δικαιοσύνη, για ισότητα, για ίσες ευκαιρίες, για ειλικρίνεια, για αλήθεια. Εγώ γυρνούσα τον κόσμο καταγράφοντας με μια κάμερα τους αγώνες των ανθρώπων, και εσύ έδινες τον δικό σου αγώνα. Έναν αγώνα που ίσως σε έφερε και στο όριο, θυμάμαι παλαιότερα οι λόγοι σου θύμιζαν μανιφέστα ακραίων οργανώσεων. Εγώ πήρα τον φιλελεύθερο δρόμο και εσύ τον αριστερό. Και όμως οι αξίες μας ήταν οι ίδιες. Και παραμένουν. Θέλουμε ένα καλύτερο αύριο, θέλουμε δικαιοσύνη, αλήθεια, θέλουμε να απαλλαχθούμε από όλα αυτά τα στοιχεία που έφεραν τον τόπο έως εδώ.
Σε βλέπω σήμερα να αρνείσαι να συμμετάσχεις σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με όλους εκείνους που έχουν ρημάξει τον τόπο, και σκέφτομαι ότι από την μία, είμαστε στο χείλος του γκρεμού, βρείτε τα ρε παιδιά, και από την άλλη πόσους συμβιβασμούς θα πρέπει να κάνεις μέσα σου για να σταθείς δίπλα στον Σαμαρά, και στον Βενιζέλο;
Και τώρα τί μένει; Σε βλέπω στα 38 σου χρόνια, πραγματικά πολλά υποσχόμενο. Ακόμη και μέσα στις ακρότητες που εξαπολύουν μέλη της παράταξής σου, θέλω να πιστεύω ότι είσαι λογικός και καταλαβαίνεις τι μπορεί να εφαρμοστεί πραγματικά και τι όχι σήμερα. Και φαντάζομαι ξέρεις πολύ καλά ότι τα ταμεία του κράτους αδειάζουν και ότι αν αύριο ο κόσμος πεινάει και αγγίξει τα όρια της εξαθλίωσης, θα είσαι ο πρώτος που θα λιντσάρουν αν είσαι αυτός που κυβερνάει.
Και δεν λέω, τρέμω. Τρέμω στην ιδέα μιας εξόδου από το ευρώ, τρέμω στην ιδέα ότι θα αναγκαστώ να ξαναφύγω από τη χώρα. Τρέμω να δω ανθρώπους σε ουρές και συσσίτια, σε μια Ελλάδα απομονωμένη. Αλλά τρέμω και στην ιδέα ενός μέλλοντος στατικού, με τους ίδιους ανθρώπους, με τα ίδια δεδομένα, με τα ίδια ιδανικά, με τους Έλληνες να έχουν χάσει κάθε ελπίδα, να μην έχουν καμία ηθική αναστολή, να ψηφίζουν την ακροδεξιά. Ειλικρινά, Αλέξη, ελπίζω να είσαι όσο καλός πιστεύεις ότι είσαι, να είσαι όσο ελπιδοφόρος σε περιγράφουν τα ξένα μέσα. Και όποιο κι αν είναι το μέλλον μας, να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων και να τα καταφέρεις να μας οδηγήσεις σε έναν άλλο δρόμο. Εύχομαι να επιλέξεις τους συνεργάτες σου με σύνεση και σοφία, και να μην ενδώσεις στους εύκολους πειρασμούς και στα στερεότυπα μιας κοιμώμενης, επί χρόνια, αριστεράς που ξυπνάει και γίνεται τέρας. Μπορείς να μας δείξεις έναν ευρωπαϊκό δρόμο με καλύτερες συνθήκες; Mπορεις να συνομιλήσεις με πυγμή μαζί τους και να διεκδικήσεις; Αν όντως μπορείς, εγώ είμαι μαζί σου. Η ερώτηση είναι μια, είσαι έτοιμος να κυβερνήσεις;","Πόσες ώρες άραγε παρακολούθησα την αναμετάδοση του παιχνιδιού «Χρυσή Αυγή» στην τηλεόραση; Τώρα έπαψε ο πρώτος γύρος και πάμε για τον δεύτερο. Οι θριαμβευτές του πρώτου γύρου πανηγυρίζουν ακόμη.
Είδα τόσα ρεπορτάζ, τόσα όπλα, τόσα κέντρα εκπαίδευσης, και τίποτε δεν είδα. Άκουσα τόσες εντυπωσιακές αναλύσεις επί του θέματος και πάλι δεν κατάλαβα τι έχει πραγματικά συμβεί στην ελληνική κοινωνία.
Πριν από λίγες μέρες σε μια αίθουσα στο Γαλλικό Ινστιτούτο, στο πλαίσιο προβολών του CineDoc, ένα ντοκιμαντέρ με πήγε πίσω στον χρόνο, λίγο πριν η Χρυσή Αυγή εκλεγεί στη Βουλή, πριν η ηγεσία της Χρυσής Αυγής δώσει εντολή σιωπής στα μέλη της. Η ταινία, η οποία αποτελεί ένα παρθενικό ταξίδι, ένα ταξίδι παρατήρησης στον τόπο όπου γεννήθηκε το νέο και αποδεκτό πρόσωπο της Χρυσής Αυγής ίσως δίνει την απάντηση που αναζητούν όλοι. Γιατί ο πυρήνας της Χρυσής Αυγής δεν θα σπάσει ακόμη και αν όλα τα επίσημα μέλη της Χρυσής Αυγής φυλακιστούν.
Η ταινία αποτελεί τη διπλωματική εργασία του φοιτητή Κωνσταντίνου Γεωργούση στην Εθνική Σχολή Κινηματογράφου της Μεγάλης Βρετανίας. Η κάμερα του σκηνοθέτη καταγράφει τον εφιάλτη του νεοναζισμού σε μια κρίσιμη χρονική στιγμή. Το 37λεπτο ντοκιμαντέρ παρουσιάζει την περσινή προεκλογική εκστρατεία της Χρυσής Αυγής στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα ακολουθώντας τον υποψήφιο της Χρυσής Αυγής Αλ. Πλωμαρίτη ο οποίος ανάμεσα σε άλλα μιλά για φούρνους για τους μετανάστες. Η άνεση με την οποία οι κάτοικοι της περιοχής εκφράζουν τα συναισθήματα τους για τους μετανάστες είναι συγκλονιστική. «Τι άλλο, ρε Γιώργο, θα πάρεις από τους Αριστερούς;» ακούγεται ο κ. Πλωμαρίτης να ρωτά. «Τα δόντια για κομπολόγια», σπεύδει να προσθέσει κάποιος άλλος...
Οι Αφρικανοί είναι πίθηκοι και μαϊμούδες, οι Ινδοί χρησιμοποιούνται για μια ομαδική φωτογραφία για να αποδείξει η Χρυσή Αυγή ότι δεν είναι ρατσιστική ομάδα, ενώ οι κυρίες της περιοχής καταριούνται το κράτος που τις έχει αφήσει στο έλεος της εγκληματικότητας. Οι ξένοι δεν έχουν θέση εδώ. Ούτε στα εκλογικά κέντρα τα οποία φυλάσσονται προκειμένου να μην ψηφίσει κανένας αλλοδαπός.
Η πιο συγκλονιστική ίσως στιγμή του ντοκιμαντέρ είναι όταν ένας κάτοικος του Αγίου Παντελεήμονα και Χρυσαυγίτης απαγορεύει στο παιδί του να φέρνει ξένα παιδιά στο σπίτι. Εκείνο θέλοντας να παίξει γυρίζει στα παιδιά που βρίσκονται γύρω του και τους ρωτάει έναν-έναν αν είναι Ελληνόπουλα. Η σύντομη ανάκριση φτάνει στον Νίνο. «Ο Νίνο είναι Έλληνας» λέει στον πατέρα του. «Όχι, είναι Αλβανός» απαντάει εκείνος. Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι η μητέρα του μικρού ανακριτή είναι ξένη και όχι Ελληνίδα.
Παρ` όλη την πολιτική σημασία της ταινίας, ο σκηνοθέτης μας καλεί να δούμε το ντοκιμαντέρ ως μια καλλιτεχνική δημιουργία. Η μεταφορά που χρησιμοποιεί για να εξισώσει τους «Εκκαθαριστές» Χρυσαυγίτες με τα οχήματα καθαρισμού του Δήμου είναι ίσως η πιο επιτυχημένη δημιουργική νότα της ταινίας. «Ό,τι δεν καθαρίζει το κράτος, αναλαμβάνουν τελικά να καθαρίζουν άλλοι» σχολιάζει ένας θεατής. 
Παρ' όλο που η ταινία δυσκολεύτηκε πολύ να βρει μια οθόνη στη χώρα μας, απέσπασε το ειδικό βραβείο της επιτροπής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σεράγεβου. Το βραβείο συνοδεύεται από 2.500 ευρώ που προσφέρει το βαλκανικό Al Jazeera. 
Το ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα έχει προβληθεί μέχρι στιγμής στο Γαλλικό Ινστιτούτο ανοίγοντας την αυλαία του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ CineDoc, και στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της Αθήνας. «Οι Εκκαθαριστές» έχουν επίσης προβληθεί στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ (IDFA), στη Βρετανία και σε ειδική ημερίδα στο μουσείο των Ες Ες στο Βερολίνο. Ένα οκτάλεπτο απόσπασμα του ντοκιμαντέρ προβλήθηκε στο Channel 4, κόβοντας τις ανάσες με την απλότητα με την οποία παρατηρεί τη Χρυσή Αυγή χωρίς καμία παρέμβαση και σχόλια. Τα σχόλια άλλωστε σε μια περίπτωση σαν τη Χρυσή Αυγή μάλλον περιττεύουν.",True
"After that we generally
       Go and dress our private valet--
       (It's a rather nervous duty--he's a touchy little man)--
       Write some letters literary
       For our private secretary--
       He is shaky in his spelling, so we help him if we can.
       Then, in view of cravings inner,
       We go down and order dinner;
       Then we polish the Regalia and the Coronation Plate--
       Spend an hour in titivating
       All our Gentlemen-in-Waiting;
       Or we run on little errands for the Ministers of State.

       Oh, philosophers may sing
       Of the troubles of a King;
       Yet the duties are delightful, and the privileges great;
       But the privilege and pleasure
       That we treasure beyond measure
       Is to run on little errands for the Ministers of State.

 Oh, philosophers may sing, etc.

  After luncheon 
       If we've nothing in particular to do,
  We may make a Proclamation,
  Or receive a deputation--
       Then we possibly create a Peer or two.
  Then we help a fellow-creature on his path
  With the Garter or the Thistle or the Bath,
  Or we dress and toddle off in semi-state
  To a festival, a function, or a fete.
       Then we go and stand as sentry
       At the Palace (private entry),
       Marching hither, marching thither, up and down and to and
  fro,
       While the warrior on duty
       Goes in search of beer and beauty
       (And it generally happens that he hasn't far to go).
       He relieves us, if he's able,
       Just in time to lay the table,
       Then we dine and serve the coffee, and at half-past twelve
  or one,
       With a pleasure that's emphatic,
  We retire to our attic
       With the gratifying feeling that our duty has been done!

       Oh, philosophers may sing
       Of the troubles of a King,
       But of pleasures there are many and of worries there are
  none;
       And the culminating pleasure
       That we treasure beyond measure
       Is the gratifying feeling that our duty has been done!","I agree.
                 Paw of cat the chestnut snatches;
                 Worn-out garments show new patches;
                 Only count the chick that hatches;
                 Men are grown-up catchy-catchies.

                    Yes, I know,
                         That is so.
         Though to catch my drift he's striving,
                   I'll dissemble--I'll dissemble;
                 When he sees at what I'm driving,
                   Let him tremble--let him tremble!

                             
                 Though a mystic tone { I } borrow,
                                       you
                 You will } learn the truth with sorrow,
                 I shall
                 Here to-day and gone to-morrow;
                    Yes, I know--
              That is so!
                       

     Incomprehensible as her utterances are, I nevertheless
  feel that they are dictated by a sincere regard for me. But to what new
  misery is she referring? Time alone can tell!

                            

  Captain Corcoran, I am much disappointed with your
  daughter. In fact, I don't think she will do.

    She won't do, Sir Joseph!

     I'm afraid not. The fact is, that although I have
  urged my suit with as much eloquence as is consistent with an official
  utterance, I have done so hitherto without success. How do you account for
  this?

    Really, Sir Joseph, I hardly know. Josephine is of course
  sensible of your condescension.

     She naturally would be.

     But perhaps your exalted rank dazzles her.

     You think it does?

    I can hardly say; but she is a modest girl, and her
  social position is far below your own. It may be that she feels she is
  not worthy of you.

     That is really a very sensible suggestion, and
  displays more knowledge of human nature than I had given you credit for.

    See, she comes. If your lordship would kindly reason with
  her and assure her officially that it is a standing rule at the Admiralty
  that love levels all ranks, her respect for an official utterance
  might induce",True
"Wat er is er allemaal in de wereld en in Nederland gaande ? Om op deze vraag antwoord te krijgen , hoef ik geen krant te kopen . Nee , tegenwoordig zijn er veel meer mogelijkheden om snel en eenvoudig op de hoogte gebracht te worden van het nieuws van de dag . Zo zijn er websites en applicaties die de gebruiker waar ook ter wereld kunnen raadplegen . Alle berichten die in de kranten staan , zijn ook online beschikbaar en worden vaak zelfs gratis aangeboden . Waarom zou je dan nog een krant kopen ? Vroeger was bijna elk huishouden abonnee van één of meerdere kranten . Dit was , naast de radio en later de tv , de enige bron van informatie . Tegenwoordig wordt de krant nog steeds gezien als een betrouwbaar medium , maar ook als een vorm van vermaak . Voor velen is het zelfs een ochtendritueel om bij het ontbijt de krant te lezen . Zowel lager - als hogeropgeleiden kunnen aan hun trekken komen . Zo zijn de Volkskrant en de Telegraaf erg populair onder de mensen die een lage opleiding hebben genoten en worden het NRC Handelsblad en het Algemeen Dagblad voornamelijk door hoger opgeleiden gelezen . Dit onderscheid is onder andere zichtbaar door het woordgebruik , de schrijfstijl en de onderwerpen die aan bod komen . De krant is dus toegankelijk en leesbaar voor alle standen van de Nederlandse bevolking . Maar tijden zijn veranderd . Door de technologische vooruitgang zijn er allerlei nieuwe media ontwikkeld , waardoor de mogelijkheden voor informatieverspreiding zijn uitgebreid . Zo heeft bijna iedereen de beschikking over internet . Niet alleen mensen in Nederland , maar over de hele wereld . Vroeger duurde het dagen voordat de media in Nederland op de hoogte waren van nieuws uit verre landen . Echter sinds de komst van het internet gaat de informatieverspreiding zo snel , dat je waar ook ter wereld op de hoogte kunt zijn van alles wat er is gebeurd . Door deze nieuwe mogelijkheden zijn de wensen van voornamelijk jonge doelgroepen veranderd . Waarom zou je nog een krant kopen als je het nieuws gratis online kunt raadplegen ? Vele bedrijven spelen hier dan ook op in .","Gisteren ben ik met 4 personen bij de Pizza Hut gaan eten , maar dat is niet zo goed bevallen . De bediening leek ons te ontwijken , waardoor we onze bestelling pas na een half uur konden maken . Daarna duurde het ook erg lang voordat de pizza's opgediend werden . Het was niet druk in het restaurant , dus je zou verwachten dat je dan snel geholpen kunt worden . Maar niets was minder waar . Om half 10 vond het personeel het wel tijd worden om alvast wat te gaan schoonmaken . Zo werd een deel van het restaurant geveegd en geschrobd , terwijl wij nog aan het eten waren . Deze ' hint ' maakte ons duidelijk dat we het restaurant zo snel mogelijk moesten verlaten . Kortom het personeel van de Pizza Hut was niet klantvriendelijk en wij zullen dan ook niet snel terugkeren .",True
"Το Fog Song των Plastic Flowers είναι το τραγούδι που αυτές τις μέρες έχω στο repeat. Έχει αυτό το ρομαντικό αλλά και επικό μαζί, που πολύ μου αρέσει στη μουσική. Και στους ανθρώπους. Κι ο Γιώργος κι ο Άγγελος, δηλαδή οι Plastic Flowers, κάπως έτσι πρέπει να είναι, ρομαντικοί και επικοί, γι` αυτό και δεν φοβούνται να σπάσουν τα μούτρα τους για πράγματα μοιραία όπως η μουσική: «Υπήρχαν φορές που σκεφτήκαμε να τα παρατήσουμε κυρίως ο Γιώργος. Όμως η σύνθεση και η μπάντα είναι ιός, αν τον κολλήσεις, κόλλησες… τα εμπόδια δεν σε σταματάνε. Προχωράς και στα τυφλά αν χρειαστεί.».
Γνωρίστηκαν στο Λύκειο και λίγο αργότερα, το 2011, έφτιαξαν τους Plastic Flowers: «Τα υπέρ του να κάνεις μουσική μαζί με κάποιον άλλο είναι ότι υπάρχει μία καλλιτεχνική σύγκρουση της οποίας το αποτέλεσμα είναι απρόβλεπτο και, σε μεγάλο βαθμό, ιδιαίτερο. Για να λειτουργήσει όμως σωστά χρειάζεται να αντιλαμβάνεσαι τα όρια του άλλου. Οι τριβές θα είναι πάντα κομμάτι του παιχνιδιού. Το να συνεργάζεσαι και να λειτουργείς με κοινούς στόχους είναι μοναδικό. Μας απελευθερώνει.».
Μέσα σε 2 χρόνια κυκλοφόρησαν 4 EP, έκαναν συναυλίες στο εξωτερικό και τράβηξαν την προσοχή ξένων ΜΜΕ όπως ο Guardian, το BBC, το VICE, η Vogue, το DIY mag κ.α. Πρόσφατα βρέθηκαν στο ρόστερ της αμερικάνικης δισκογραφικής εταιρείας Crash Symbols με την οποία κυκλοφορούν στις 18 Νοεμβρίου το «Evergreen», το πρώτο τους LP άλμπουμ: «Κυνηγήσαμε πολύ τις συνεργασίες με διεθνή label κυρίως από Αμερική και μας βγήκε. Για το Evergreen συνεργαστήκαμε με τον Ed Askew, (σημ.: 73χρονος ζωγράφος, τραγουδιστής και συνθέτης folk μουσικής, θρύλος της αμερικανικής κουλτούρας) που έτυχε να τον γνωρίσουμε τον περασμένο Μάρτιο, κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ SXSW στο Austin.».
Τα τελευταία χρόνια ζούνε μεταξύ Θεσσαλονίκης και Βρυξελλών-όταν δεν ζούνε παντού αλλού στον κόσμο. Η ελληνική πραγματικότητα δεν είναι το καλύτερό τους (μα, γιατί;) ενώ ενοχλούνται όταν ακούνε πως «κάτι ξεκίνησε να γίνεται» στην ελληνική μουσική: «Δέκα χρόνια το ίδιο πράγμα ακούμε αλλά στην πράξη δεν γίνεται τίποτα απολύτως. Αντί να σοβαρευτούμε όλοι όσοι απαρτίζουμε την ελληνική σκηνή, τρωγόμαστε. Το μεγαλύτερο εμπόδιο για έναν νέο μουσικό στην Ελλάδα, αλλά και γενικώς για τον κάθε νέο, είναι οι επιρροές. Είναι σημαντικό να αποκτάει κανείς σοβαρά ερεθίσματα από νεαρή ηλικία, κάτι που στη χώρα μας λόγω έλλειψης παιδείας δεν γίνεται.». Η οικονομική ανασφάλεια τους αγχώνει: «Έξω τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα όμως μη φανταστείτε παράδεισο» αλλά δεν τους σταματά, άλλωστε οι σπουδές τους (Γερμανική φιλολογία ο Γιώργος, Διοίκηση επιχειρήσεων ο Άγγελος) είναι το backup τους.
Στις αρχές του 2014 θα κάνουν περιοδείες σε Αμερική και Ευρώπη. Και μετά όλο και κάποιος φίλος θα τους πείσει να έρθουν και από την Ελλάδα.
«Θα θέλαμε κάποια στιγμή να ξεφύγουμε όλοι μαζί από την παρακμή και την υποκουλτούρα. Φυσικά προαπαιτείται η κατάλληλη παιδεία -που, όπως είπαμε, λείπει απ' την Ελλάδα- για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι π.χ. τα σκυλάδικα δεν είναι ""τέχνη"" ούτε η μουσική είναι εύκολη ""μπίζνα"", γρήγορη διασκέδαση και άγιος ο θεός. Δεν είναι αυτή η αντιπροσωπευτική εικόνα μιας χώρας του δυτικού κόσμου, αλλά καταφέραμε όλοι μας να τη φτάσουμε σε αυτά τα επίπεδα.».
Μπορείτε να ακούσετε τις μουσικές των Plastic Flowers, αλλά και να μάθετε περισσότερα για τη δουλειά τους εδώ και εδώ.","Όσο ζεσταίνουν οι μέρες, οι βόλτες μου με το ποδήλατο γίνονται συντροφιά με το φεγγάρι. Συχνή διαδρομή, στους γονείς μου, Ακαδημία Πλάτωνος. Λίγο πιο πάνω, προς Κολωνό.
Γνώριμα στέκια. Κάποια βράδια σταματώ σε καμιά ξεχασμένη, μισογκρεμισμένη μονοκατοικία και γυρίζω τη μανιβέλα των αναμνήσεων, να νιώσω τη δροσιά των παιδικών μου χρόνων.
Ένα απόβραδο στάθηκα στο τότε μας σπίτι. Τίποτα δεν φαινόταν απ' την τσακισμένη μαντεμένια εξώπορτα. Ούτε λίγο από την τσιμεντένια αυλή με τους πολύχρωμους τενεκέδες από λάδι ή φέτα, που τους έβαφε η μαμά μου κόκκινους και τους γέμιζε με κάθε λογής λουλούδι. Ατέλειωτοι βασιλικοί. Τάχα μου για τα κουνούπια, μας έλεγε, αλλά τους λάτρευε. Όλο τυχαία τους χάιδευε.
Λίγο πιο πάνω μια άλλη μονοκατοικία που δεν υπάρχει πια. Πολυκατοικία με πυλωτή, την αντικατέστησε η αντιπαροχή. Δεν μπόρεσα εύκολα να φέρω κάτι στη μνήμη. Μόνο τη μυρωδιά του νυχτολούλουδου. Πατούσες ξυπόλυτες, αίμα, ιδρώτας, καρδιοχτύπι, ανάκατα. Πήγα πάλι στο δικό μας. Μου ήταν πιο εύκολο. Προσπάθησα να δω μέσα από τα σάπια πατζούρια κάτι που να θυμίζει εκείνη τη νύχτα. Τίποτα. Μόνο ξερά φυτά, σκουπίδια και μια υποψία ώχρας στον τοίχο. Ναι, αυτό ήταν το δωμάτιο των γονιών μου. Μα εκείνο το βράδυ το απέφευγα με νύχια και με δόντια.
Κάθισα απέναντι, είχε νυχτώσει για τα καλά. Έκλεισα τα μάτια μου, άνοιξα τα ρουθούνια, μύρισα ότι είχα στον νου μου, τίναξα πίσω το κεφάλι λες και περίμενα το φιλί στον λαιμό. Δεν θέλω πολύ. Η νοσταλγία έρχεται συνήθως στις στιγμές της απραξίας ή της απώλειας. Είμαι κοντά και στα δυο, τώρα τελευταία. Άρχισε να έρχεται η μυρωδιά. Είχε διάδρομο εκείνη η αυλή και ήταν μικρότερη απ' τη δική μας. Βασιλικοί πολλοί και εδώ, μα το νυχτολούλουδο κυριαρχούσε σε όλες τις αισθήσεις.
Μπήκα δειλά στην ξύλινη πόρτα του δωματίου, που ήταν επί τούτου ανοιχτή. Με περίμενε. Τσιγάρο μού μύρισε και μια άλλη μυρωδιά έντονη, όχι άσχημη. Το εργένικο δωμάτιο. Μετά από κάποιες επισκέψεις κατάλαβα πως έτσι μύριζαν τα αντρίκεια δωμάτια. Ήταν αρκετά μεγαλύτερός μου.
Έπαιζε δυνατά λαϊκή μουσική. Η Καζαντζίδης ή Αγγελόπουλος. Αρνείται πεισματικά η μνήμη να μου δώσει απάντηση. Μπήκα ντροπαλά, σχεδόν χαμηλά το κεφάλι, μα τα μάτια καρφί στα δικά του. Του ζήτησα να το χαμηλώσει. Άλλαξε κασέτα και το χαμήλωσε. Erotica έβαλε. Ποιος το θυμάται, άραγε, αυτό το άλμπουμ; Μου έκανε νόημα με την παλάμη πάνω στο στρώμα να καθίσω δίπλα του. Κάθισα απέναντι. Ακόμη το έχω αυτό το «κουσούρι». Όταν γνωρίζω κάποιον, θέλω να τον έχω απέναντι. Να τον κοιτώ. Ίσως να τον ελέγχω ασυνείδητα. Γυάλιζε το παιδικό μου δέρμα από τον ιδρώτα και την προσμονή. Τον ήξερα καιρό. Μήνες με έπαιζε με τυχαία αγγίγματα στη γειτονιά, όλο πάνω μου έπεφτε και κάθε φορά που τελείωνα το σχολείο ήξερα πως θα είναι στην πλατεία. Για να με καρφώσει. Χωρίς να πει κουβέντα. Κανά χαμόγελο, όταν κοκκίνιζα από έρωτα.
Μα τώρα ήταν καλοκαίρι, έσταζε ο ιδρώτας, τα μάτια του έκαιγαν, το ένιωθα. Φοβόμουν. Λίγο ντρεπόμουν, ότι δεν πρέπει, ότι είναι αμαρτία αλλά ποιος υπολογίζει την αμαρτία όταν ο έρωτας αγκαλιάζει δυο κορμιά ιδρωμένα με 35 βαθμούς, κατακαλόκαιρο; Ποιος τη λογαριάζει την αμαρτία μπροστά στην ομορφιά του πόνου, μπροστά στον δρόμο μιας ολόκληρης ζωής; Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες. Χάθηκα. Πήγα σε άλλους κόσμους και όταν γύρισα ήμουν αποκαμωμένο, μπρούμυτα να βαριανασαίνω, να πονάω και να χαμογελάω. Τρυφερός. Σαν να έσπασε το κουκούλι και ξεπετάχτηκε η πιο όμορφη πεταλούδα αισθανόμουν. Το έβλεπα και στα μάτια του. Χάζευε, θαύμαζε το σμίξιμο, το μοιραίο, το τέλος της αμφιβολίας...
Έφυγα γρήγορα, άργησα. έτσουζα, χωρίς παντόφλες, σαν να πετούσα ξυπόλυτο και το νυχτολούλουδο να γίνεται όπιο. Όλοι είχαν κοιμηθεί. Στην αυλή πάντα καλοκαίρι. Πήγα στην τουαλέτα. Μέσα στο αίμα, εσώρουχο και σορτσάκι. Πήγα πιο πάνω και τα πέταξα στο παρκάκι.
Γύρισα, ξάπλωσα κι έριξα το σεντόνι σ` όλο το μικρό κορμάκι. Σαν κάτι να άλλαξε στο σώμα. Αποκοιμήθηκα μ` ένα χαζό χαμόγελο που σίγουρα η κυρά Βάσω πήρε γραμμή στο μισοσκόταδο.
Πιάστηκε ο σβέρκος μου και επανήλθα. Είναι μια δροσερή νύχτα απόψε του Ιούνη που γράφω αυτά τα λόγια, μα εκείνη την κάψα δεν την ξεχνώ ποτέ. Έστω σαν αίσθηση. Δεν υπάρχει νυχτολούλουδο που να 'χω μυρίσει σε όποιο μέρος κι αν βρέθηκα και να μη θυμήθηκα εκείνο το βράδυ μέσα στον καπνό, την καύλα την ανείπωτη και τη γνωριμία με τον νέο μου εαυτό...",False
"Aw, goin' to school didn't do me no good. The teachers was all
down on me. I couldn't learn nothin' there.

Nor any other place, I'm thinkin', you're that
thick, Whisht! It's
the doctor comin' down from Eileen. What'll he say, I wonder? Aw, Doctor, and how's Eileen now? Have you got her
cured of the weakness?

 Here are two prescriptions
that'll have to be filled immediately.

You take them, Billy, and run round to the drug
store. 

 Give me the money, then.

How much will they come to, Doctor?

About a dollar, I guess.

A dollar! Sure it's expensive medicines
you're givin' her for a bit of a cold. Bring back the change--if
there is any. And none of your tricks, for I'll stop at the drug store
myself to-morrow and ask the man how much it was.

Aw, what do you think I am? 

Take a chair, Doctor, and tell me what's wrong
with Eileen.

Your daughter is very
seriously ill.

Aw, Doctor, didn't I know you'd be sayin' that,
anyway!

Your daughter has tuberculosis
of the lungs.

Too-ber-c'losis?

Consumption, if that makes it plainer to you.

Consumption? Eileen? What lie is it you're tellin' me?

Look here, Carmody! I'm not here to stand for your
insults!

Don't be angry, now, at what I said. Sure
I'm out of my wits entirely. Eileen to have the consumption! Ah,
Doctor, sure you must be mistaken!

There's no chance for a mistake, I'm sorry to say. Her right
lung is badly affected.

It's a bad cold only, maybe.

 Don't talk nonsense. She will have to go to a sanatorium at
once. She ought to have been sent to one months ago. The girl's been
keeping up on her nerve when she should have been in bed, and it's
given the disease a chance to develop. It's a wonder to me you
didn't see the condition she was in and force her to take care of
herself. Why, the girl's nothing but skin and bone!","No--of course I ain't. Well, I'll tell
you. I'm a governess, see? I take care of kids for people and learn
them things.

A governess, is it? You must be smart, surely.

But let's not talk about me. Tell me about the wreck, like you
promised me you would.

'Twas this way, Miss. Two weeks out we ran into
the divil's own storm, and she sprang wan hell of a leak up for'ard.
The skipper was hoping to make Boston before another blow would finish
her, but ten days back we met up with another storm the like of the
first, only worse. Four days we was in it with green seas raking over
her from bow to stern. That was a terrible time, God help us.
And if 'twasn't for me and my great strength, I'm telling
you--and it's God's truth--there'd been mutiny itself in the stokehole.
'Twas me held them to it, with a kick to wan and a clout to another,
and they not caring a damn for the engineers any more, but fearing a
clout of my right arm more than they'd fear the sea itself. 

You
did some hard work, didn't you?

I did that! I'm a divil for sticking it out when
them that's weak give up. But much good it did anyone! 'Twas a mad,
fightin' scramble in the last seconds with each man for himself. I
disremember how it come about, but there was the four of us in wan boat
and when we was raised high on a great wave I took a look about and
divil a sight there was of ship or men on top of the sea.

Then all the others was drowned?

BURKE--They was, surely.

What a terrible end!

A terrible end for the like of them swabs does
live on land, maybe. But for the like of us does be roaming the seas, a
good end, I'm telling you--quick and clane.

Yes, clean. That's yust the word for--all
of it--the way it makes me feel.

The sea, you mean? I'm thinking you have a bit
of it in your blood, too. Your Old Man wasn't only a barge rat--begging
your pardon--all his life, by the cut of him.

No, he was bo'sun on sailing ships for years. And all the men on
both sides of the family have gone to sea as far back as he remembers,
he says. All the women have married sailors, too.

Did they, now? They had spirit in
them. It's only on the sea you'd find rale men with guts is fit to wed
with fine, high-tempered girls the like of
yourself.",True
"Dar demasiado
“Las raíces de la educación son amargas, pero los frutos son dulces”.
Aristóteles
Siempre que usamos la palabra  “demasiado” es porque algo negativo está sucediendo. Si comemos demasiado nos sentimos mal, si gastamos demasiado nos endeudamos, si amamos demasiado no estamos hablando de amor, sino de codependencia. Demasiado, como adjetivo, significa que excede lo necesario o lo conveniente. Como adverbio significa excesivamente, y ya sabemos que los excesos no son buenos.
Frecuentemente hablamos de los problemas que ocasionan las carencias: “Pobre fulano, es que pasó muchas necesidades de niño” o “es que lo abandonó su madre, le faltó amor”, y cosas por el estilo. Es cierto que las carencias y estrecheces tienen consecuencias, pero ¿y el exceso? Rara vez hablamos o reflexionamos sobre las consecuencias del exceso ¿Qué pasa cuando damos, amamos demasiado? Evidentemente no es algo positivo. Si no es positivo en una pareja, mucho menos a nuestros hijos.
Ellos necesitan que sus padres les pongan límites. Son éstos los que crean una zona segura en la cual podemos transitar. Y, aunque a primera vista no lo parezca, a todos nos gustan los límites porque crean certidumbre. Sí sabes que puedes salir, pero que tienes que regresar a las 9:00 de la noche, de lo contrario no podrás salir durante dos semanas; te queda claro cuál es la regla y la sanción por el incumplimiento de la misma. Ya sabrás si te arriesgas a irte de parranda o no. ¿Cuándo empezar? Los límites deben de ponerse prácticamente desde la cuna; sin embargo, no lo hacemos. Cada uno tiene sus razones, pero reconozcamos que la mayoría de las veces resulta más sencillo comprar el dulce y salir del problema que soportar el berrinche dentro del supermercado y las miradas de pistola de  todos los que nos rodean, fijas sobre nosotros. Educar no es fácil, ya lo dijo Aristóteles.
El hecho de no poner límites a nuestros hijos o no enseñarles a acatarlos tiene muchas repercusiones negativas. Va mucho más allá del berrinche que comentábamos afuera del mercado porque no les compramos un juguete. La ausencia de restricciones, la sobreprotección, el hecho de darles demasiado, son factores para criar hijos con Síndrome del Emperador (o hijos tiranos) y, en algunos casos, esta problemática llega a transformarse en unas historias dolorosas de violencia filio-parental.
Para los padres, aceptar que son víctimas de la violencia filio-parental no es fácil. Como con otros problemas con los hijos, les cuesta trabajo verlo; por lo mismo, lo justifican o lo niegan. Debido a esta negación, es difícil conocer la verdadera dimensión del problema. Si nos basamos en reportes, seguramente será menor a otros tipos de violencia, pero esto no quiere decir que la violencia filio-parental no exista, simplemente significa que los padres no quieren denunciar a sus hijos. Las razones de cada uno son diferentes. Quizá para algunos será por culpa o por sentirse responsables, ya que presentar una denuncia ante la autoridad supone aceptar que se equivocaron en la educación de sus hijos. Para otros será por el mismo miedo que le tienen a sus hijos. No importa, es un tema espinoso.
Martha Alicia Chávez, autora del libro Hijos tiranos o Débiles dependientes, a quien entrevisté, considera que el esfuerzo de los padres por facilitar todo a los hijos es contraproducente:“En mi experiencia profesional he visto que mientras más les dan, más les quieren facilitar la vida, y al darles la vida masticada, más ingratos se vuelven los hijos”.
Ciertamente podemos prevenir y evitar este problema. Se requiere firmeza y educar a los jóvenes desde que están en la cuna. Enseñarles los límites, cumplir los castigos, no sobre protegerlos. Por otro lado, no debemos confundir atención y cariño con la cesión a todos sus caprichos. Una buena educación no tiene que ver con el precio de la escuela que pagamos. Hay que enseñar a nuestros hijos que la felicidad y el cariño no dependen de las cosas materiales, ya que la felicidad, como dijo Mattieu Ricard, no está en el cumplimiento de nuestros deseos, sino en la calidad de nuestras relaciones humanas.
Hace unos meses, Josefina Vázquez Mota me invitó a colaborar en un proyecto sobre este tema. El proyecto, coordinado por la propia Josefina, culminó en el libro Cuando los hijos mandan y en él colaboraron Manuel Mondragón  y Kalb, Arnoldo Kraus, Julia Borbolla, Mariana Di Bella, Laura Peralta, Carlo Claricó y una servidora. El dos de diciembre, el libro se va a presentar a las 19:00 horas en la FIL de Guadalajara, salón 4 Planta Baja; si andan por ahí, me encantaría que pasen a saludar.","El infomercial del Informe
Como un largo comercial de televisión. Como un engarzado de spots publicitarios. Como una lista de supermercado pero de logros. Así fue el Segundo Informe de Enrique Peña Nieto en Palacio Nacional. Presentado a la antigüita ante un público conminado a aplaudir pero sin espacio o tiempo para retar. Orquestado para rendir tributo a las metas del presidente pero sin formato o forma de cuestionar cómo llegará a ellas. Una retahíla de reformas aprobadas, hospitales construidos, inversiones realizadas, obras anunciadas. Todo ello consistente con la narrativa gubernamental del México que se mueve.
Sin embargo, las preguntas siguen allí: ¿El país se mueve en la dirección correcta? ¿Se mueve para todos o para los ganadores de siempre? ¿Las reformas se instrumentarán con la eficacia prometida o serán saboteadas a la hora de su instrumentación? ¿El Estado revigorizado y reformista podrá –ahora sí– enfrentar a los poderes fácticos o acabará claudicando ante ellos con leyes secundarias mal hechas? Preguntas que el discurso presidencial quiso eludir al centrarse en la obtención del consenso, la pluralidad política detrás del Pacto por México, el fin de la parálisis legislativa, los cambios necesarios que ahora ocurren bajo el PRI. El movimiento en sí que posterga las interrogantes sobre su destino y sus beneficiarios.
Y habrá quienes argumenten que “estamos mejor” con las 11 reformas. Que –como lo dijo Peña Nieto– basta con “querer a México”. Que basta con un “cambio de mentalidad”. Que basta con un “cambio cultural”. Y que todo ello está ocurriendo y ha llegado el momento de celebrar, de aplaudir, de agradecer que el presidente salve al país. Pero antes de caer en el triunfalismo desbordado habrá que evaluar dónde estamos y a dónde vamos. Sobre las reformas peñanietistas vale la pena citar a Mao Zedong cuando se le preguntó sobre el impacto de la Revolución Francesa y respondió: “Es demasiado pronto para saber”. Y lo mismo ocurre con 11 iniciativas de resultados aún inciertos.
Una reforma fiscal que aumenta la recaudación pero desacelera la economía y no reescribe de fondo nuestro pésimo pacto fiscal. Una reforma en telecomunicaciones que da trato preferencial a Televisa con el objetivo de fortalecer a la empresa para que pueda enfrentarse a Carlos Slim en una especie de “competencia administrada” entre dos monstruos. Una reforma educativa que el propio secretario de Educación descalifica al negar los lazos entre desempeño magisterial y compensación salarial. Una reforma regulatoria que da autonomía a la Comisión de Competencia y al Instituto Federal de Telecomunicaciones pero luego les quita atribuciones. Una reforma energética con enormes lagunas regulatorias y oportunidades para el rentismo y la corrupción. Reformas quizás bien intencionadas pero mal diseñadas, que podrían acabar saboteadas –o con resultados contraproducentes– a la hora de su instrumentación.
Como ha ocurrido una y otra vez. Como ocurrió con la “modernización” salinista, que terminó fortaleciendo el capitalismo de cuates que explica nuestra perenne mediocridad económica. Como ocurrirá de nuevo si el Estado regulador no sustituye al Estado extractor. Como ocurrirá otra vez si seguimos aprobando y aplaudiendo reformas sin atender la precariedad o inexistencia del estado de derecho. Reformas que se realizan en contextos de aquello que Enrique Peña Nieto no mencionó. La corrupción institucionalizada. La impunidad solapada. La opacidad protegida. La discrecionalidad perpetuada. Los privilegios salvaguardados. Un país donde se corroe la función pública. Donde el despilfarro y la politización del gasto público son la norma y no la excepción. Donde la transparencia sigue siendo una exigencia incumplida y no una realidad reconocida. Donde los homicidios caen, pero de cifras tan altas que –al ritmo que vamos– el sexenio terminará con 100 mil muertos.
Ante esos problemas estructurales, de poco sirve un montaje apoteósico para el Informe. O el anuncio de gravámenes especiales para las bebidas azucaradas. O la limitación de la venta de productos chatarra. O la celebración de deportistas mexicanos que ganaron medallas. O el listado de tantas afirmaciones cuestionables sobre la productividad de Procampo, la “honestidad” con la que se invierte el gasto público, los 2 millones de acciones en favor de la vivienda, la “transparencia presupuestaria”, las licitaciones “transparentes”.
Lo que la realidad cotidiana –plasmada en los medios independientes que aún sobreviven– contradice. Lo que la ciudadanía ve pero ante lo cual el presidente parece cerrar los ojos. El aumento en la tortura. Los feminicidios. La práctica perdurable de la omertá política que protege a personajes como Cuauhtémoc Gutiérrez de la Torre. La Comisión Nacional Anticorrupción languideciendo en la congeladora legislativa. La caída de seis lugares en el Índice Global de Competitividad. Las encuestas que revelan preocupación, desazón, desaprobación. Los bolsillos vacíos porque las reformas no acaban de cuajar la confianza o incentivar el crecimiento económico.
Y revelador que, como lo resaltó el politólogo José Merino, el presidente sólo usó la palabra “ciudadanos” una vez a lo largo del Informe. Los verdaderos destinatarios de las reformas, olvidados. Los verdaderos beneficiarios de sus promesas, marginados. Demostrando con ello que el sistema de evaluación del gobierno está mal. La métrica del desempeño de Enrique Peña Nieto está mal. El aplauso a las reformas no debe ocurrir en el momento de su aprobación, sino cuando mejoren la vida de millones de mexicanos.
Cuando la recaudación producto de la reforma fiscal se refleje en bienes públicos; en mejores hospitales, mejores escuelas, mejores carreteras. Cuando la reforma en telecomunicaciones produzca una oferta televisiva verdaderamente plural, con contenidos de clase mundial, y la población obtenga la velocidad de internet que paga, y se le dé una bonificación cuando el servicio falle, y su cuenta telefónica disminuya. Cuando la reforma energética implique precios más baratos y el fin de la expoliación a los consumidores en las gasolineras, y un gobierno que use los recursos adicionales obtenidos por la explotación del petróleo para asegurar la movilidad social de los mexicanos y no sólo la permanencia de privilegios para sus amigos, nacionales o extranjeros. Sólo entonces el presidente podrá afirmar que ha movido a México. Si eso no ocurre, el “cambio con rumbo” del que Enrique Peña Nieto presumió será poco más que un largo infomercial.",False
"Αγαπητέ Τάσο Τέλλογλου

Προχθές διάβασα ένα κείμενό σου «Φιλόξενη χώρα για επενδυτές». Ξεχωρίζω τους ανθρώπους σ' αυτούς που καταλαβαίνουν, σε αυτούς που δεν καταλαβαίνουν και σ΄αυτούς που δεν θέλουν να καταλάβουν. Σε κατατάσσω στην πρώτη κατηγορία. Εσκεμμένα δεν γράφω «συναδέλφους». Με τρομάζει η λέξη καθώς χρόνια μεταφραζόταν λάθος. Άλλωστε είμαι χρονογράφος. Ωραίο ακούγεται ως παράκαμψη και διαφύλαξη. Πάμε στο θέμα μας. Διάβασα το κείμενό σου και με τρώει η γλώσσα μου να σου δώσω πληροφορίες. Χθες στο εργοστάσιο της ΔΩΔΩΝΗ κατέβηκε ένα τεράστιο πανό που έφραζε την θέα του (ωραίο ακούγεται στην κυριολεξία του) κοντά έναν χρόνο. «ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ». Περιέργως το πανό δεν το είχαν κρεμάσει οι υπάλληλοι και εργάτες που συνέχιζαν να εργάζονται κανονικότατα. Το είχε κρεμάσει μια ομάδα κτηνοτρόφων (30 κτηνοτρόφοι από 3.500). Μια μικρή ομάδα. Όλο αυτό που άκουγες τόσον καιρό, όλον τον σαματά και τις μεγαλοστομίες «Διαφυλάσσουμε την Ακρόπολη»…. Ήταν μια τόση δα ομάδα! Σκέψου τι δύναμη είχε μια τόση δα ομάδα στην πατρίδα μας! Αγαπητέ Τάσο θα σου πω μερικά περιστατικά. Στο αφτί. Μη τ΄ακούσουν άλλοι υποψήφιοι επενδυτές και κόψουν πέρα… Εσύ καταλαβαίνεις. Θα σου γράψω σκηνές σαν αυτές που κυνηγάω χρόνια με τα γραπτά μου, με τα χρονογραφήματά μου. Λογάριαζέ με ραβδοσκόπο στιγμών, σκηνών. Πάμε!
- Οι μέτοχοι της SI, μιας εκ των ενδιαφερόμενων για την αγορά της Εταιρείας ΔΩΔΩΝΗ (που τελικώς κέρδισαν και τον διαγωνισμό), θεώρησαν υποχρέωσή τους από την πρώτη στιγμή της συμμετοχής τους στον διεθνή διαγωνισμό, να μιλήσουν με τους συνεταιριστές. Καθορίζουν συνάντηση στην οποία και προσέρχονται άπαντες. Τους ζητούν να μάθουν τις ανησυχίες και τα αιτήματά τους. Οι συνεταιριστές που είναι και μέτοχοι μειοψηφίας δηλώνουν ότι θέλουν η Εταιρεία να παραμείνει στην Ήπειρο, να διατηρηθεί η ζώνη γάλακτος, να, να, να, να και όλα αυτά τα θεωρούν απαράβατους όρους. Οι υποψήφιοι επενδυτές ακούνε με προσοχή και τέλος ζητούνε στους συνεταιριστές να υπογράψουν αρχικά Έγγραφο Εμπιστευτικότητας (έτσι συμβαίνει στον πολιτισμένο κόσμο). Το υπογράφουν φαρδιά πλατιά. Ακολούθως οι υποψήφιοι επενδυτές ετοιμάζουν γραπτώς τις δεσμεύσεις τους που συμφωνούν απόλυτα με τα αιτήματα των Συνεταιριστών…Πιο απόλυτα δε γίνεται…Οι υποψήφιοι επενδυτές έχουν υπογράψει ήδη το Συμφωνητικό όταν το στέλνουν και περιμένουν την υπογραφή των Συνεταιριστών την οποία και θεωρούν βέβαιη. Ποτέ δεν ήρθε! Ούτε ποτέ  επικοινώνησαν έκτοτε με την SI!
- Στον Διεθνή διαγωνισμό πέραν ελληνικών εταιρειών, έλαβαν μέρος ξένοι κολοσσοί της γαλακτοβιομηχανίας. LACTALIS, ARLA, FRIESLAND (Noυνου), CHOBANI. Καμία απ΄αυτές δεν κατήγγειλε τον διαγωνισμό. Δεν ξέρουν…Τάσο μου!
-Δικαστήρια Ιωαννίνων. Πρόεδρος Πρωτοδικών που εκδικάζει αίτηση των Συνεταιριστών για παροχή προσωρινής διαταγής που θα αναστείλει τη διαδικασία μεταβίβασης των μετοχών απευθυνόμενη προς τον Πρόεδρο Συνεταιριστών τον ρωτά «Γιατί συμμετείχατε και μάλιστα σε όλα τα στάδια σε έναν διαγωνισμό που καταγγέλλετε τώρα ως άκυρο. Γιατί συμμετείχατε σε έναν άκυρο διαγωνισμό;», «Εμείς κυρία Πρόεδρε τα είχαμε κανονισμένα. Με την Τράπεζα και τους πολιτικούς. Για να τον πάρουμε εμείς τον διαγωνισμό», «Δηλαδή θέλετε να πείτε ότι λάβατε μέρος σε έναν στημένο διαγωνισμό από εσάς;», «Ναι». Ο δικηγόρος τους παθαίνει εγκεφαλικό. Η Πρόεδρος λέει «Ξέρετε αυτά που λέτε... επισείουν… ». Φωνή κτηνοτρόφου που αναλαμβάνει την κατάσταση «Είμαστε αγράμματοι άνθρωποι»... Αγράμματοί άνθρωποι, Τάσο μου.
- Διαβάζω σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας με ημερομηνία Σεπτεμβρίου «Για την πώληση της Εταιρείας οι συνεταιριστές ζήτησαν την παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Καρ. Παπούλια λόγω καταγωγής του και ενδιαφέροντος του. Την επιλογή θεωρούν διαβλητή και έχει παρέμβει ευθέως ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος ο οποίος συνομίλησε με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ.Γ. Προβόπουλο. Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει δήλωση για ακύρωση της αγοροπωλησίας όταν θα αναλάβει την διακυβέρνηση καθώς και το ΚΚΕ αλλά τις αντιρρήσεις του εκφράζει για την επιλογή της SI και ο περιφερειάρχης Ηπείρου της ΝΔ και επίδοξος ηγέτης των βλαχόφωνων κ. Αλ.Καχριμάνης». Σε αυτά πρόσθεσε και τους βουλευτές της περιοχής όλων των κομμάτων και ιδιαίτερα τον κ.Κασσή πρώην ΠΑΣΟΚ με τεράστιο μένος. Τάσο μου σκέψου από πόσα κομματικά casting πρέπει να περάσει μια επένδυση και ένας διεθνής διαγωνισμός! Να σου πω και το καλύτερο ότι ο Δήμαρχος Ιωαννίνων κ. Φ. Φίλιος αρνήθηκε εθιμοτυπική επίσκεψη των νέων ιδιοκτητών.  
- Η Εταιρεία SI πλειοψηφικός μέτοχος-ιδιοκτήτης πλέον της ΔΩΔΩΝΗ έδωσε 20.800.000 ευρώ μετρητά για την εταιρεία. Χρήματα ξένα-νέα κεφάλαια. Βρίσκονται ήδη στο ταμείο του εκκαθαριστή της ΑΤΕ. Συγχρόνως ανέλαβε τα χρέη της Εταιρείας ύψους 50.000.000 ευρώ. Και έχει τις δυνατότητες να εξάγει άμεσα το ευπαθές στοκ της εταιρείας. Οι συνεταιριστές που φώναζαν για το «εξευτελιστικό» τίμημα περιέργως κατέθεσαν προσφορά μαζί με την εταιρεία ΒΙΚΟΣ με χρήματα τα οποία θα έβρισκαν καθ' οδόν από διάφορες πηγές (δάνεια) ύψους 21.800.000.
- Ο νέος Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της ΔΩΔΩΝΗ είναι Ιρλανδός και έχει ένα αξιοζήλευτο βιογραφικό. Ο Michael O` Neill. Τι αξιοζήλευτο….Αξιοσέβαστο. Αρκεί να στον συστήσω στην δύση μιας μακροχρόνιας και δοξασμένης καριέρας και ως Πρόεδρο της Εταιρείας Coca Cola στην Τουρκία και σε 10 κράτη της Μέσης Ανατολής στην οποία πλέον παραμένει μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Δημοσίευμα δημοσιογράφου-παράγοντα στον τοπικό τύπο Ιωαννίνων «Γιατί απέκρυψε ότι εργάστηκε στην Τουρκία; Τι κρύβεται από πίσω;». Έρμη πατρίδα Τάσο μου! Τι γράφουν οι δημοσιογράφοι! Με τι εγκληματική ευκολία παπαρολογούν…
Πάντα ψάχναμε το «τι κρύβεται» και χάσαμε όλα τα «τι φαίνεται μπροστά στα μάτια μας».
- Μετά την καταβολή των χρημάτων εξαγοράς οι νέοι πλέον μέτοχοι επισκέπτονται το εργοστάσιο της ΔΩΔΩΝΗ. Μιλάνε στους υπαλλήλους οι οποίοι και χειροκροτούν. Παράλληλα εκτυλίσσονται τα εξής. Τρακτέρ των κτηνοτρόφων (12) κατευθύνονται προς την κεντρική πύλη. Όπως έδειξαν και οι τηλεοράσεις σπάνε με τα χέρια τους τις πόρτες και ορμάνε φωνάζοντας «Θα σας γαμήσ …… Η ΔΩΔΩΝΗ είναι δική μας»…Πολύ αερογαμία, Τάσο μου! Το «δική μου» σε πόσους κατοχυρώνεται, ρε Τάσο, σε τούτον τον τόπο; Ο εκπρόσωπος των νέων ιδιοκτητών καταθέτει μήνυση εναντίον των πρωτεργατών και ηθικών αυτουργών. Ακόμα και τα πιο «πετυχημένα» πάρτυ κάποτε σχολάνε….
- Ο νέος Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της  Εταιρείας λίγες μέρες πριν αναλάβει καθήκοντα περπατάει σε ένα πανέμορφο χωριό της περιοχής με μερικούς έλληνες φίλους να τον συνοδεύουν. Συναντάνε έναν άνθρωπο και πιάνουν κουβέντα μαζί του. Τους λέει «Είμαι υπάλληλος στην ΔΩΔΩΝΗ», «Και πώς και δεν είσαι στη δουλειά σου σήμερα;» τον ρωτάει αποκρύπτοντας την ιδιότητα του Προέδρου «Μ΄έβαλαν σε μια θέση που δεν ήθελα με τίποτα. Και γω πήγα στον γιατρό κι είπα δεν ξέρω τι θα κανς αλλά θα με βγάλς άρρωστο. Και μ΄του τακτοποίησ. Όχι που θα σκάσω!».
- Ο κύριος μέτοχος της S.I και επενδυτής Τάσο μου, ρώσικης καταγωγής, πέραν της επένδυσης, σε μετρητά χρήματα (δεν θα πάψω να το τονίζω) έχει αγοράσει σπίτι χρόνια τώρα στην χώρα μας. Ωστόσο δεν μπορεί σύμφωνα με την νομοθεσία ν΄αγοράσει αυτοκίνητο γιατί δεν έχει ένσημα. Μηχανεύεται τρόπους όπως το να το γράψει στο όνομα του κηπουρού του αλβανικής καταγωγής (έχει ένσημα). Και να σου πω και το καλύτερο…Ο Ρώσος επενδυτής πρέπει να ανανεώνει τα χαρτιά παραμονής του κάθε χρόνο. Συνήθως όταν φτάνει η ανανέωση σχεδόν επέρχεται χρονικά (λόγω καθυστερήσεων) και- η λήξη της άδειας…Πτου κι από την αρχή! Αχ Τάσο! Εσύ καταλαβαίνεις….
Η ΔΩΔΩΝΗ Τάσο μου είναι η πρώτη αποκρατικοποίηση. Κάποτε έβαζαν στήθη οι εργάτες…Μπορεί να ήρθε η ώρα να βάλουν μαζί τους στήθος και οι επενδυτές… Ακόμα και τα πιο πετυχημένα πάρτυ κάποτε σχολάνε… Φαντάσου τη φέτα να ταξιδεύει σε πέρατα και οικουμένες… Φαντάσου νέους κτηνοτρόφους. Μορφωμένα παιδιά ν΄ασχολούνται με τη γη μιας πανέμορφης πατρίδας! Μπορεί να ήρθε η ώρα….Λες, βρε Τάσο;

ΥΓ: Μερικοί μπορεί να συνδέσουν το κέιμενό μου με την επαγγελματική ενασχόληση του συντρόφου μου ως επενδυτικός σύμβουλος της ξένης εταιρείας. Θεώρησα δημοσιογραφική τύχη να έχω πληροφόριση από την αρχή μέχρι το τέλος του εγχειρήματος από πρώτο χέρι. Μακάρι να φανεί χρήσιμη σε όσους ασχολούνται με αποκρατικοποιήσεις. Τέλος κλείνοντας ένας 8μηνος κύκλος αντιλαμβάνομαι ότι ξενίζει να βάζεις το χέρι σου στο στόμα του λύκου τη χρονική στιγμή που μπορείς να κάνεις την πάπια. Αλλά εγώ έτσι έκρινα σωστό και χρήσιμο.","Τούτην την εποχή τη σιχαίνομαι. Τη λατρεύω. Έτσι όπως μπαίνει η ζωή σαν ανάμεσα από γρίλια… Φέτες, φέτες το φως σε σκουντάει. «Σήκω». Σου ξεσκίζει τα μέτρα που εμπεριέχει ο χειμώνας. Σε αφηνιάζει. Τίποτα δεν είναι «αρκούντως» αρκετό. Αν είσαι δυστυχισμένος είσαι απόλυτα δυστυχισμένος, αν είσαι ερωτευμένος είσαι τρελά ερωτευμένος, αν είσαι χωρισμένος είσαι κομμάτια χωρισμένος, αν είσαι ευτυχισμένος δεν είσαι αρκετά ευτυχισμένος, αν είσαι μελαγχολικός είσαι βαθιά μελαγχολικός… Σε στενεύει ο κόσμος. Σου γαμεί τα μέτρα. Πώς να το πω; Μοιάζει με τη φράση της Μερκούρη σ΄ένα έργο, «Κάνε με ό,τι θες αλλά να είναι πολύ!».
Πήγα με τον φιλαράκο μου για καφέ. Μα πόσο καιρό είχαμε να τα πούμε; Πόσο καιρό είχαμε βάλει κάτω το κεφάλι και τρέχαμε… «Ισορροπίες» λέει πάντα με έμφαση ο φιλαράκος μου «Κρατάω τις ισορροπίες» περηφανεύεται. Μεγάλη μούφα οι ισορροπίες, επιμένω εγώ και σφαζόμαστε. Προσπαθώντας να κρατήσεις τις ισορροπίες σου με τους άλλους χάνεις τη δική σου. Ξεφορμάρεσαι. Λίγο να γύρεις από δω, λίγο από κει… Χεσμένες τις έχω τις ισορροπίες. Τούτην την εποχή που το φως μπαίνει ανάμεσα από τις γρίλιες και μου φωνάζει «σήκω»! Πόσες μέρες της ζωής μας χαραμίσαμε σε «ισορροπίες».
Έπινα καφεδάκι με το φιλαράκι μου. Κι είχε ένα ηλιοβασίλεμα σαγηνευτικό! Και μια θάλασσα να την κολυμπήσεις και να μη σε φτάνει. Να σε στενεύουν οι διαστάσεις της. Και πέρασε μπροστά μας ένα ζευγάρι… Μα πόσο ύψος πλατφόρμας περπατούσε η αθεόφοβη! Του έριχνε του έρημου δυο κεφάλια. Και κείνος δεν ήξερε πού να την πιάσει, πού ν΄ακουμπήσει το χέρι του. Και κείνη καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι. Και κείνος την καμάρωνε κι είχε ανοίξει όλα τα φτερά του σαν παγώνι. Πανέμορφα ανισόρροποι. Και πιο κει ένα άλλο ζευγάρι. Φρέσκο! Πάω στοίχημα. Ολόφρεσκο. Να σπαρταράνε τα μάτια, τα χείλη. Να πεταρίζει βλεφαρίδες. Να γελάνε! Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από ερωτευμένους που γελάνε! Και πιο κει δυο κατσούφηδες… Όχι, όχι. Διώχνω τα μάτια. Δεν γουστάρω κατσούφηδες στα πλάνα μου. Τέτοιες μέρες που η ζωή περνάει φέτες φέτες και σε σκουντάει «σήκω»! Κι έρχεται ένας σερβιτόρας και σου λέει «τι θα πάρετε». Ένα πλάσμα με καλοσυνάτα μάτια, κορμί μαγικό και συγκλονιστικό χαμόγελο. Τι του απαντάς; Πώς το ισορροπείς; Τον πειράζω. Πετάει αυτόματα το μπαλάκι πίσω. Πινγκ πονγκ λεκτικά. Τα λατρεύω. Τα μυαλά σε ετοιμότητα. Και γελάμε με το φιλαράκι μου. Κι ενώ ξεκινήσαμε από «νερό σοδούχο με μια φέτα λεμόνι και παγάκια»… Δεν γαμιέται! «Μπάλα παγωτό σοκολάτα και αμυγδαλάκια και πικρή σοκολάτα από πάνω και σαντυγί να πάει στον διάολο». Τούτη την εποχή που ξεφτιλίζονται τα μέτρα. Και πήρε να νυχτώνει και γύρισα σπίτι. Και τον βρήκα να κάθεται. Η γνώριμη πλάτη ασφαλείας στη ζωή μου. Και του είπα πόσο πολύ τον αγαπώ. Και έβαλα πολλά πολύ, πολύ, πολύ, πολύ… Αλλά όσα και να έβαζα δεν έφταναν! Και κείνος γέλασε και μετά μου είπε «σσσσσουτ» για ν΄ακούσουμε τις προγραμματικές του Σαμαρά και του Τσίπρα. Και πνίγηκα! Ναι όπως σας το λέω πνίγηκα. Πώς να ψηφίσω ανθρωπάκια που δεν θα καλούσα ποτέ για να πιούμε ένα καφέ όπως με τον φιλαράκο μου. Πώς να εμπιστευτώ την τύχη μου σ΄ανθρωπάκια που δεν θα τα καλούσα ποτέ στο σπίτι μου… Να πω στους φίλους μου «θέλω να σας γνωρίσω ενδιαφέροντες ανθρώπους»… Και θέλησα ν΄αναπνεύσω. Πολύ! Να βγω έξω. Και κείνος είπε «μα μόλις γύρισες».

Και βγήκα στο μπαλκόνι. Και φαντάστηκα το νησί μου. Τα κεράκια στα μαγαζιά στο λιμάνι. Τον Σταύρο τον υδραυλικό με τα καλά του να πίνει ρακάκι με μεζέ και την Γεωργία δίπλα του να τον πειράζει, φαντάστηκα τον τρελό του χωριού να περπατάει ανισόρροπα και να μιλάει περίεργα, τις βαρκούλες ν΄αναδεύονται, την Παναγιά μ΄όλα της τα φώτα αναμμένα, τον Παπαντώνη να βγάζει τα παπούτσια από το χωράφι και να κουνάει τα δάκτυλα του ποδιού ανακουφισμένα, φαντάστηκα τα θυμάρια, τις ρίγανες, τις ντομάτες στους πάγκους της λαικής… Ντομάτες, ντοματένιες! Τι κάνουμε εμείς εδώ; Πόσο ζωή χαραμίζουμε; Σε κάθε σπίτι το φως μιας τηλεόρασης. Ανιαρά ανθρωπάκια που δεν θα κερνούσα ποτέ ένα ρακάκι με μεζέ θ΄αναλάβουν σε λίγο την τύχη μου στα χέρια τους. Μπαίνω ξανά μέσα. Βλέπει ακόμα ειδήσεις. Πατάω το κουμπί του κομπιούτερ. Χαζεύω τα νέα των «φίλων» μου στο facebook. Ο Σιδερής δείχνει μια φωτογραφία από κάποιο ταξίδι του. Ο Δημήτρης φιλοσοφεί και γράφει χαχαχαχαχα άρα γελάει. Ένα τραγούδι φρέσκο διαλαλεί ο Σταμάτης Χατζηευσταθίου «Μια λάμψη». Το ακούω και με βάζει στην πρίζα. Με βουρλίζει. Σήκω να χορέψουμε. Και δεν μου φτάνει ο χώρος. Θάθελα να μπορούσαμε να χορέψουμε σαν φιγούρες του Σαγκάλ. Να χορέψουμε πάνω από θάλασσες και σκεπές σπιτιών… Να ταξιδεύουμε πάνω από κόσμους… Και να μην μας φτάνουν οι κόσμοι… Τούτην την εποχή τη σιχαίνομαι. Τη λατρεύω. Έτσι όπως τρυπώνει ζωή μέσα από γρίλιες. Φέτες, φέτες. Και φωνάζει και σκουντάει «σήκω». Πόση ζωή χαραμίζουμε! Σήκω!
Υ.Γ Στις 6 και 7 Ιουνίου στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ ο Σταμάτης Χατζηευσταθίου θα σας ταξιδέψει στις μελωδίες και στους στίχους του και η Αργυρώ Καπαρού θα τραγουδήσει υπέροχα… Στο «Μια λάμψη» μπορούμε να χορέψουμε;",True
"I can't, Annie.

Why can't you?

A woman couldn't rightly understand my reason.

Because it's a stubborn reason. Oh, I heard you
talking with the second mate. You're afraid the other captains will
sneer at you because you didn't come back with a full ship. You want to
live up to your silly reputation even if you do have to beat and starve
men and drive me mad to do it.

It ain't that, Annie. Them skippers
would never dare sneer to my face. It ain't so much what any one'd
say--but--you
see--I've always done it--since my first voyage as skipper. I always
come back--with a full ship--and--it don't seem right not to--somehow. I
been always first whalin' skipper out o' Homeport, and--don't you see my
meanin', Annie? Annie!
Best turn in, Annie, there's a
good woman. You ain't well.

David! Won't you please turn back?

I can't, Annie--not yet awhile. You don't see my
meanin'. I got to git the ile.

It'd be different if you needed the money, but you don't.
You've got more than plenty.

It ain't the money I'm thinkin' of. D'you think
I'm as mean as that?

No--I don't know--I can't understand. Oh, I want to be home in the old house once more, and see
my own kitchen again, and hear a woman's voice talking to me and be able
to talk to her. Two years! It seems so long ago--as if I'd been dead and
could never go back.

Best go to bed, Annie. You ain't well.

I used to be lonely when you
were away. I used to think Homeport was a stupid, monotonous place. Then
I used to go down on the beach, especially when it was windy and the
breakers were rolling in, and I'd dream of the fine, free life you must
be leading. I used to love
the sea then. But
now--I don't ever want to see the sea again.

'Tis no fit place for a woman, that's
sure. I was a fool to bring ye.

How long would it take us to reach
home--if we started now?

'Bout two months, I reckon, Annie, with fair luck.

That would be August, the latter part of August, wouldn't it? It was on
the twenty-fifth of August we were married, David, wasn't it?

Don't you remember?

My memory
is leaving me--up here in the ice. It was so long ago. It's June now. The lilacs will be all in bloom in
the front yard--and the climbing roses on the trellis to the side of the
house--they're budding--

Go in and rest, Annie. You're all worn out cryin'
over what can't be helped.

You love me, don't you, David?

Love you? Why d'you
ask me such a question, Annie?

But you do, don't you, David? Tell
me!

I'm your husband, Annie, and you're my wife. Could there be
aught but love between us after all these years?

Then you do love
me. Say it!

I do, Annie.

I sometimes think if we could only have had a
child--And I've always been a good
wife to you, haven't I, David?

No man has ever had a
better, Annie.

And I've never asked for much from you, have I, David? Have
I?

You know you could have all I got the power to give ye, Annie.

Then do this, this once, for my sake, for God's
sake--take me home! It's killing me, this life--the brutality and cold
and horror of it. I'm going mad. I can feel the threat in the air. I
can't bear the silence threatening me--day after gray day and every day
the same. I can't bear it. I'll go mad, I know I will. Take
me home, David, if you love me as you say. I'm afraid. For the love of
God, take me home!","Mush!  Indade and I will ask your pardon a thousand
times--and on my knees, if ye like. I didn't mean a word of what I said
or did. But divil a woman in all the
ports of the world has iver made a great fool of me that way before!

I see. You mean you're a lady-killer and
they all fall for you.

Leave off your fooling! 'Tis that is
after getting my back up at you. 'Tis no lie I'm telling
you about the women. Though it's a great jackass I am to be
mistaking you, even in anger, for the like of them cows on the
waterfront is the only women I've met up with since I was growed to a
man. I'm a hard, rough man and I'm not fit, I'm thinking, to be kissing the
shoe-soles of a fine, dacent girl the like of yourself. 'Tis only the
ignorance of your kind made me see you wrong. So you'll forgive me, for
the love of God, and let us be friends from this out. 
I'm thinking I'd rather be friends with you than have my wish for
anything else in the world. 

Sure.

God bless you! 

Ouch!

Your pardon, Miss. 'Tis a
clumsy ape I am. It's
great power I have in my hand and arm, and I do be forgetting it at
times.

Gee, you're some strong, all right.

It's no lie, and why shouldn't I be, with me
shoveling a million tons of coal in the stokeholes of ships since I was
a lad only. Let you sit down,
now, Miss, and I'll be telling you a bit of myself, and you'll be
telling me a bit of yourself, and in an hour we'll be as old friends as
if we was born in the same house. Sit
down now, if you plaze.

Well--But we won't talk
about me, see? You tell me about yourself and about the wreck.

I'll tell you, surely. But can I be asking you one
question. Miss, has my head in a puzzle?

Well--I dunno--what is it?

What is it you do when you're not taking a trip with the Old
Man? For I'm thinking a fine girl the like of you ain't living always
on this tub.",True
"Marina , met in de hoofdrol Matteo Simoni , is een ware parel . Eentje om trots op de zijn dat de acteurs van eigen bodem komen.Na zoveel ophef en aandacht in de media over deze film , kan je haast niet achterblijven en moet je dit met je eigen ogen aanschouwen . Achteraf één van de betere keuzes die ik ooit gemaakt heb.Matteo Simoni is de perfecte vertolking van ' Rocco ' . Hij lijkt voor de rol geknipt te zijn . Alsof het hem in de schoot geworpen is . Hij acteert met zoveel eigenheid , alsof het hem allemaal gemakkelijk afgaat . Althans , dat doet hij ons geloven . Het aanleren van het Italiaans was voor hem geen makkelijke opgave en toch laat de film je vermoeden dat hij dit al jaren spreekt . Niets op aan te merken . Naast Matteo , levert ook Evelien Bosmans een prachtig stukje acteerwerk af . Haar rol als onschuldig tienermeisje , vertolkt ze buitengewoon . De dialogen tussen deze twee personages zijn intens en toch ook dat tikkeltje afstandelijk . Alsof het allemaal in je eigen leven kan gebeuren en zo geloofwaardig lijkt . De acteurs zijn perfect ingespeeld op elkaar je merkt haast niet dat je een film aan het bekijken bent . Hierbij komt dan nog eens kijken dat ook de situatie waarin Rocco zich bevindt , niet alledaags is en toch lijkt alsof je er zo in kan stappen . Een film die je doet verlangen naar meer en je gelukkig maakt dat je weer geen negen euro heb verkwist aan het kopen van een cinematicket .","Racine CarréeZijn echte naam is Paul van Haver en hij heeft in 2013 een nieuw album uitgebracht , genaamd “ Racine Carrée ” . Als sommige critici in 2009 al dachten dat Stromae na zijn monsterhit “ Alors on danse ” zou uitgezongen zijn , bewezen de 13 gloednieuwe nummers hun ongelijk . Het album werd internationaal een groot succes , en de eerste single “ Formidable ” werd dan ook volmondig met zijn titel beoordeeld . De schijn van eendagsvlieg was Stromae voorgoed kwijt . Mijn eerste indruk van dit nieuwe album luidde : aanstekelijke , maar nogal oppervlakkige dansmuziek . Algauw kreeg ik echter de smaak te pakken . Onder de vrolijkheid en de dansbaarheid van de nummers zat immers ook een diepzinniger kantje . Deze ontdekking beviel mij ten zeerste . Zo is “ Papaoutai ” een nummer dat gaat over de afwezigheid van een vader , een onderwerp waarin Stromae zich ongetwijfeld kan inleven.Verder is er , naast de eigenheid van zijn stem , het spektakel . Zo laat Stromae in een uitvoering van “ Tous les mêmes ” het publiek niet alleen van zijn stem en mimiek genieten , maar heeft hij zelfs zijn gezicht in een mannelijke en vrouwelijke helft verdeeld , om puur entertainment en visualisering van het lied te verzekeren , een talent dat Stromae tot een ware artiest maakt .",False
"In ' de avonturen van Kuifje ' voerde Hergé zijn lezers mee op golven van fantasie binnen een uiterst realistisch kader . De film ontkoppelt zich nog iets meer van dat realisme en brengt een mysterieuzere sfeer tot leven , waar de spanning niettemin tastbaar wordt . De film heeft net zoals de strips een tijdloos karakter en overbrugt elke generatiekloof .","De film vol verwachtingen , het einde van een memorabele reeks . Harry Potter and The Deathly Hallows part 2 . De lat werd hoog gelegd maar kan hij deze lat bereiken en erover geraken ? Spijtig genoeg niet . Het ziet er naar uit dat regisseur David Yates net iets te veel hooi op zijn vork heeft genomen . Nochtans zag het er van te voren zeer veelbelovend uit . Om het laatste boek van de befaamde fantasiereeks van J.K. Rowling over de sympathieke tovenaarsleerling af te sluiten hadden beide delen ( Harry Potter and the Deathly Hallows part 1 en 2 ) een budget van 250 miljoen dollar , vele professionals die achter de schermen werkten en een absolute topcast . Normaal is dit een recept voor absoluut succes . Wat is er dan misgegaan ? Laten we eerst eens kijken naar de verdeling tussen beide films . Part 1 gaat over een tijdsspanne van ongeveer 9 maanden . Dit betekent dat het tempo hoog ligt en dat er veel variatie is in de film . Niet alles bevindt zich op dezelfde plaats . In part 2 behandelen ze ongeveer 24 uur . Hierin heb je een inbraak in de tovenaarsbank , een gevecht en een epiloog . Het gebrek aan variatie zorgt ervoor dat meer dan de helft van de film besteed wordt aan dat ene gevecht . Is het dat waard ? Mij leek het in ieder geval na een tijdje afgezaagd . Dan heb je ook enkele technische details die de loop van de film aardig in de war kunnen schoppen op bepaalde momenten . Zeven film lang krijgt Harry te horen dat hij de ogen van zijn moeder heeft . Diegenen die aandacht schenken aan Harry's moeder in de flashback komen vrij snel tot de conclusie dat Lily donkerbruine ogen heeft . Naast haar staat Harry ... met blauwe ogen . Oeps ? Ook blijkt dat , als Harry met de geesten van zijn ouders en hun vrienden spreekt , dat zijn ex-leerkracht opeens een zoon heeft . Hoe weet hij dat , waar wordt dat vermeld ? Wel ... als je de deleted scenes bekijkt ... één keer ! Je moet dus duidelijk de boeken hebben gelezen mocht je daar kunnen volgen . En blijkbaar sterf je niet als je een dooddoener bent , neen in het geval van Bellatrix van Detta en Voldemort val je dan uiteen in duizend stukjes . Al de doden voorheen wiens lichamen nog wel intact zijn worden voor de handigheid even vergeten . Het zijn die details die voor mij de film naar beneden halen . Ik moet geboeid kunnen worden en alles moet logisch zijn . In het geval van deze film is dat helaas niet het geval . Iets positiefs aan Harry Potter and The Deathly Hallows part 2 ? Alan Rickmans acteerwerk is buitengewoon goed . Zelden heb ik zo hard meegevoeld met een personage . Hij alleen al is het waard om de film te gaan zien .",False
"Werkloosheidsuitkeringen beperken of niet ? Het standpunt van de NVA over werkloosheidsuitskeringen is duidelijk . Zij vinden dat deze uitkeringen niet kunnen blijven duren . Er moet volgens hen een verband bestaan tussen werken en krijgen . Werklozen moeten met andere woorden moeite doen om bij te dragen aan de maatschappij door een gepaste job te vinden waarmee ze geld verdienen . Zo niet , ontvangt men ook niks . In de week van de verkiezingen bevestigde Bart de Wever , partijvoorzitter van NVA , deze stelling met het volgende citaat : "" Iedereen met een goed cv zou werk moeten kunnen vinden . "" Dit zorgde voor heel wat oproer bij de socialisten . De socialistische partij , SP.A , vindt namelijk dat de werkloosheid beperkt moet worden en niet de werkloosheidsuitkeringen . Zo te zien is het een moeilijke kwestie die veel discussies uitlokt . Plaatsen we daarom een aantal punten over dit onderwerp naast elkaar zodat we min of meer kunnen antwoorden op de vraag of de overheid werkloosuitkeringen zou moeten beperken of niet . Eeuwigdurende werkloosheidsuitkeringen is onmogelijk volgens de NVA en daarom moeten deze uitkeringen volgens hen beperkt worden . Als dit niet gebeurt , komt er alleen maar meer en meer frustratie langs de kant van de werkende mens . Het zijn zij die ervoor moeten zorgen dat de werklozen elke maand een flinke som geld op hun rekening gestort krijgen . Hierdoor krijgen de werkenden het gevoel dat alleen zij bijdragen aan de samenleving en aan de groeiende welvaart . Natuurlijk hebben sommige mensen in de maatschappij deze werkloosheidsuitkering nodig om rond te kunnen komen . Oudere mensen of mensen met een handicap zijn vaak fysisch of mentaal niet in staat om te werken . Zij kunnen dan terugvallen op de sociale zekerheid in dit land die hen maandelijks een werkloosheidsuitkering bezorgt . De werkenden zijn dan ook bereid om hiervoor hun steentje bij te dragen . Helaas wordt er ook veel misbruik gemaakt van die sociale zekerheid . Het is toch een contradictio in terminis als we weten dat 8 procent van de beroepsbevolking werkloos is maar tegelijkertijd er een tekort is aan werknemers . 8 procent van de bevolking geniet dus maandelijks van een werkloosheidsuitkering omdat ze geen job kunnen ( ? ) vinden . Dit duidelijke voorbeeld toont ook aan waar 74 procent van de bevolking het mee eens is : "" misbruiken bedreigen de sociale zekerheid "" die dient om mensen in nood te helpen , niet de mensen die geen job kunnen vinden . Groen ! en SP.A zijn , in tegenstelling tot de NVA en Open VLD , van mening dat beperking een slecht idee is . Uitkeringen moeten volgens hen welvaartsvast worden . Hiermee is het probleem van misbruik van de sociale zekerheid zeker en vast niet opgelost . Wie krijgt zulk een uitkering en wie niet ? Aan welke voorwaarden moet iemand voldoen opdat hij&slash;zij recht heeft op een uitkering ? Deze vragen zijn zeer moeilijk te beantwoorden omdat de overheid niet kan controleren wie wel en wie niet zijn best doet om echt werk te vinden . Daarom is het beter om de werkloosheidsuitkeringen te beperken en niet welvaartsvast te leggen , zoals Groen ! en SP.A voorstellen . Een laatste argument om de werkloosheidsuitkeringen te beperken , is dat de werklozen er zelf ook beter van zullen worden . Als de overheid beslist om de uitkeringen te beperken , zijn de werklozen genoodzaakt om te gaan werken . Ze moeten voortaan het geld dat ze gewoon waren te ontvangen , nu gaan verdienen . Tijdens het zoekproces naar een job zullen de werkzoekenden volgens Open VLD en NVA er niet alleen voorstaan . Ze zullen worden begeleid door de overheid die hen stap voor stap helpt om een gepaste job te vinden . Eens ze dan een geschikte job gevonden hebben , zullen de werklozen weer een doel voor ogen hebben ( geld verdienen , promotie maken ... ) , zullen ze hun capaciteiten kunnen ontwikkelen en zullen ze nieuwe mensen leren kennen . Allemaal positieve aspecten die belangrijk zijn in het leven . Dat de werkloosheidsuitkeringen een moeilijke kwestie is die veel discussies opwekt , is zeker . We kunnen concluderen dat de politieke partijen het er niet over eens zijn of de uitkeringen nu wel of niet beperkt moeten worden . Groen ! en SP.A vinden van niet . Zij stellen welvaarstvaste uitkeringen voor die niet worden beperkt . NVA en Open VLD daarentegen willen dat de overheid de werkloosheidsuitkeringen wel beperkt . Alleen zo vermindert de frustratie langs de kant van de werkenden , wordt de sociale zekerheid minder bedreigd en start er een positiever leven voor de werkloze die voortaan ook bijdraagt aan de groeiende welvaartstaat .","Voordat ik de film ' Drive ' ging kijken , werd mij al verteld dat dit de beste misdaadfilm van 2011 zou worden . Met grote verwachtingen ging ik de film in . Vrij dramatisch verhaal over een ' goede jongen ' die de foute dingen doet , doordat hij met de foute mensen omgaat . Deze jongen wordt uiteindelijk verliefd op een onbereikbare vrouw en zijn missie is haar te beschermen . Op zich heeft de regie veel energie gestoken in de sfeer en de muziek van de film , deze elementen dragen zeker bij aan de gehele beleving van het verhaal . Toch viel de film voor mij ietwat tegen . Dit komt voornamelijk door de grote verwachtingen die ik van tevoren had . Het is een goede film , met een spannend verhaal en heftige actiescènes , maar zeker niet de beste misdaadfilm van 2011 . Daarvoor is de film te voorspelbaar .",False
"Een Smartphone is al enkele jaren niet meer weg te denken uit onze maatschappij . Ikzelf stond er eerst nogal kritisch tegenover en ik was van het principe : "" "" Ach , ik heb dat niet nodig . "" "" Tot op een avond mijn broer mij zijn nieuwe Smartphone , een iPhone 4S , toonde . De volgende dag , na een grondige inspectie van dit toestel , ben ik naar de winkel gestapt en heb ik een iPhone 4S aangekocht . Het is één van de beste uitvindingen ooit en je kan er effectief alles mee doen . Het aankopen van een iPhone 4S heeft mijn leven in de positieve zin verandert en zeker ook vergemakkelijkt . Als ik de weg kwijt ben , raadpleeg ik de ingestelde GPS . Mijn mails lees ik altijd onmiddellijk dankzij de continue verbinding met het Internet . Als ik mijn buitenlandse vrienden mis , dan bel ik ze gewoon gratis op via een gespecialiseerde applicatie . Nu mijn iPhone stuk is , heb ik een oude , nutteloze Nokia in mijn bezit . Ik kan geen foto's trekken , geen video's maken én ik beschik niet meer over interessante en nuttige applicaties . Kortom , het leven is terug heel wat primitiever geworden en soms voel ik mezelf compleet verloren in deze hoogtechnologische maatschappij .","Gers Pardoels muziek mag dan heel eenvoudig zijn en bijna oppervlakkig , op één of andere manier weet hij me altijd te raken . Zijn teksten zijn ludiek , speels en vooral ook grappig . Als ik in de auto zit of op café , één van zijn liedjes weet me altijd wel op te beuren . Het leuke is ook dat hij zichzelf niet al te serieus neemt . Ik heb het niet altijd voor dat hautaine gedrag van de meeste muzikanten . Daar komt dan nog eens bij dat hij beroemd is geworden zonder dat het zijn bedoeling was . Als dat geen spontaniteit is , dan weet ik het ook niet meer .",False
"Το τέρας: Ξεπουλιούνται όλα στην τρόικα. Αγοράζουν τα πάντα για ένα κομμάτι ψωμί.
Το ρεπορτάζ:
Αντίθετα με τη φημολογία που οργιάζει, δεν υπάρχει μαζικό ενδιαφέρον επενδυτών.
Αυτό βγαίνει από κύκλους του ΤΑΙΠΕΔ, του κατ` εξοχήν αρμόδιου φορέα για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Όπως συζητείται, «αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι δεν έχουν ακόμη πειστεί οι επενδυτές ότι η Ελλάδα βρίσκεται εκτός οικονομικού κινδύνου. Ίσως περιμένουν να υπάρξει ένα διάστημα περαιτέρω σταθεροποίησης για να δείξουν ένα πιο μαζικό ενδιαφέρον».
Τι έχει πουληθεί τον τελευταίο καιρό, από δημόσιο και ιδιώτες
Την περασμένη Δευτέρα ολοκληρώθηκε η αγορά της S&Β (πρώην Βαρυτίνη) από την Delphi Luxembourg που ανήκει στην αμερικανική επενδυτική Rhone Capital.
Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε ότι το καναδικό συνταξιοδοτικό fund PSP Investments εξαγόρασε τη θυγατρική της εταιρείας Hochtief, Hochtief Airport GmbH, που διαχειρίζεται, μεταξύ άλλων, τα αεροδρόμια Αθήνας, Αμβούργου, Βουδαπέστης, Ντίσελντορφ, Σύδνεϋ, Τιράνων.
Στις αρχές Μαίου, το ΤΑΙΠΕΔ έκανε δεκτή την προσφορά του Emma Delta για την εξαγορά του 33% του ΟΠΑΠ στο ποσό των 652 εκατομμυρίων ευρώ. Στο σχήμα Emma Delta μετέχουν ο Τσέχος επιχειρηματίας Γίρι Σμετς και ο όμιλος Μελισσανίδη.
Πριν δυο μήνες, ολοκληρώθηκε η πώληση του ιδιωτικού νησιού Οξειά από το γιο του Εμίρη του Κατάρ. Η πώληση φαίνεται συμφέρουσα, εφόσον ο νέος ιδιοκτήτης πλήρωσε μόλις 4,9 εκατομμύρια ευρώ.
Τον Απρίλιο μάθαμε τα πάντα για το Ρώσο μεγιστάνα των λιπασμάτων, Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ και την κόρη του, καθώς απέκτησαν τον Σκορπιό, έναντι 100 εκατομμυρίων ευρώ που πλήρωσαν στην Αθηνά Ωνάση.
Όπου ακούς πολλούς επενδυτές
Για τον ΟΠΑΠ, αναμενόταν να διαφανεί μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αλλά εμφανίστηκαν τελικά μόλις δυο επενδυτικά σχήματα, το ένα εκ των οποίων είχε θέσει κάποιους ειδικούς όρους που απερρίφθησαν. Θεωρητικά, υπήρξε ενδιαφέρον και από Κινέζους, αλλά δεν έφτασαν στην τελική φάση.
Στην πρώτη αποκρατικοποίηση από το σημερινό δ.σ. του ΤΑΙΠΕΔ, που αφορούσε το Διεθνές Κέντρο Τύπου, όπου στεγάζεται το Golden Hall, εμφανίστηκε τελικά μία μόνο εταιρεία στο διεθνή διαγωνισμό, ενώ θεωρητικά υπήρξε ενδιαφέρον από αρκετές.
Στην περίπτωση της παραχώρησης της έκτασης στην Κασσιόπη της Κέρκυρας, ενώ αρχικά υπήρξαν 4-5 ενδιαφερόμενοι, τελικά ένα μόνο αμερικανικό εξειδικευμένο fund (NHC Capital) πήρε μέρος στο διαγωνισμό.
Αρκετό ενδιαφέρον για παραχώρηση παρουσιάζεται για μια σειρά ακινήτων στο εξωτερικό που ανήκουν στο Υπουργείο Εξωτερικών. Πρόκειται για ακίνητα που κάποτε αγοράστηκαν κι ουδέποτε αξιοποιήθηκαν. Οι ενδιαφερόμενοι προέρχονται από τις χώρες όπου βρίσκονται τα ακίνητα. Στη Σερβία, π.χ. παραχωρήθηκαν σε Σέρβους που τα «χτύπησαν», στην Κύπρο σε Κύπριους, στη Ρωσία σε Ρώσους, κλπ.
Για τα ακίνητα της Χαλκιδικής εκδηλώνεται ενδιαφέρον από Ρώσους κι αναμένεται σύντομα να οριστικοποιηθούν συμφωνίες για το Ξενία Παλιουρίου στην Κασσάνδρα και τον Άγιο Ιωάννη στη Σιθωνία. Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν περίπου 10 εταιρείες που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον.
Επίσης, υπάρχει ενδιαφέρον για 28 ακίνητα του δημοσίου που θα παραχωρηθούν με τη μέθοδο του leasing in, δηλαδή το δημόσιο θα διατηρήσει τις υπηρεσίες του στο ακίνητο πληρώνοντας ενοίκιο στους επενδυτές.
Για την ΤΡΕΝΟΣΕ, Κινέζοι και Γερμανοί δεν είναι αδιάφοροι, αλλά είναι νωρίς ακόμη. Ενδιαφέρον υπάρχει και για την ΕΥΑΘ από τη γαλλικών συμφερόντων Σουέζ και μια ισραηλινή εταιρεία. Στο Ισραήλ υπάρχει σχετική τεχνογνωσία, καθώς το νερό είναι σπάνιο στην περιοχή και η εταιρεία θεωρείται κορυφαία στον τομέα της διαχείρισης και της διασφάλισης της ποιότητας.
Πετρέλαια και αέριο
Η αξία μιας επένδυσης αλλά και το πού στρέφεται το επενδυτικό ενδιαφέρον καθορίζεται από τις παραμέτρους της αγοράς. Έτσι, εταιρείες με πρώτες ύλες όπως η S&B (πρώην Βαρυτίνης) κινούνται με χρηματιστηριακούς όρους. Στα ΕΛΠΕ ή στη ΛΑΡΚΟ παίζονται, φυσικά, πολύ μεγαλύτερα παιχνίδια, αλλά δεν είναι εύκολη η οποιαδήποτε αγοραπωλησία. Ας δούμε το παράδειγμα των ΕΛΠΕ: το δημόσιο κατέχει το 34% και το μάνατζμεντ. Ο Γιάννης Λάτσης το 41%. Αγοράζοντας 9% από το δημόσιο, θα μπορούσε να πάρει το μάνατζμεντ, ωστόσο φαίνεται ότι η κίνηση αυτή δεν τον ενδιαφέρει, όπως και η εν γένει παραμονή του στην Ελλάδα. Τα πετρέλαια δεν θεωρούνται καλή επένδυση στην Ελλάδα αυτή την εποχή: ενώ σε όλο τον κόσμο υπάρχει πίστωση 45 ημερών, λόγω έλλειψης εγγυήσεων στην Ελλάδα αγοράζεται με cash advance, άρα χάνονται τεράστια ποσά και μόνο από αυτό. 
Ποιος θα μπορούσε να ενδιαφέρεται για τα πετρέλαια στην Ελλάδα; Οι παραγωγοί πετρελαίου (Ρώσοι, Νορβηγοί, Άραβες) αλλά και Κορεάτες και Γιαπωνέζοι που δεν έχουν δικά τους πετρέλαια αλλά παίζουν swaps με τα ευρωπαϊκά πετρέλαια.
Για τη ΔΕΠΑ, αντίστοιχα, πρωτίστως ενδιαφέρονται όσοι αναζητούν outlet για το δικό τους αέριο, Ρώσοι και Αζέροι. Από το ΤΑΙΠΕΔ, πάντως, αναμένεται ότι στο άμεσο προσεχές διάστημα θα κλείσει το ζήτημα των ΔΕΠΑ/ΔΕΣΦΑ. Η επίσκεψη Σαμαρά στο Αζερμπαϊτζάν, έστω και για μια μέρα, θεωρείται πολύ σημαντική προς την κατεύθυνση αυτή. Όσο για την επίσκεψή του στο Πεκίνο, αναμένεται να φέρει επενδύσεις κυρίως σε υποδομές: λιμάνια, σιδηρόδρομους και αεροδρόμια.
Στο 40% της αξίας
Άνθρωποι των επιχειρήσεων εξηγούν ότι «οι περισσότεροι επενδυτές στην Ελλάδα ενδιαφέρονται για distressed assets, ας πούμε ""πιεσμένα"" περιουσιακά στοιχεία. Ωστόσο το ελληνικό δίκαιο προβλέπει χρονοβόρες διαδικασίες και δεν είναι εύκολο να ολοκληρωθούν οι αγοραπωλησίες. Έχουν εμφανιστεί δυο funds από τη Σαουδική Αραβία που αναζητούν ευκαιρίες στο χώρο των ξενοδοχείων. Δυο «καθαρές» περιπτώσεις (δηλαδή όπου η ιδιοκτησία έχει περάσει σε τράπεζα) που αναμένεται να έχουν αίσιο τέλος είναι το «Γερακίνα Μπιτς» στη Γερακινή της Χαλκιδικής και το Καψής στη Ρόδο. Για να καταλάβουμε, όμως, τι εννοούν ευκαιρία οι αγοραστές, να αναφέρουμε ότι με αξία γης πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ, το ""Γερακίνα beach"" βγήκε από την Εθνική Τράπεζα σε πλειστηριασμό στα 17 εκατομμύρια ευρώ. Οι επενδυτές θέλουν να αγοράσουν κάτι που είτε να έχει cash flow είτε να μπορεί να αποδώσει γρήγορα ώστε να το μεταπωλήσουν σε δυο τρία χρόνια. Λίγοι έχουν ορίζοντα 10ετίας».
Ενδιαφέρον, επίσης, παρουσιάζεται για μεταπώληση luxury items, όπως μεγάλα γιοτ.
Η εκτίμηση της αγοράς είναι ότι αντικείμενα αγοραπωλησίας ιδιωτών που «βγαίνουν» στην αγορά στο 40% της αξίας τους, έχουν πιθανότητες πώλησης,..
Και οι «τροικανοί»;
Αν εξαιρέσουμε τους Γάλλους που δείχνουν ενδιαφέρον για υποδομές όπως το νερό, τα αεροδρόμια, οι σιδηρόδρομοι και οι αυτοκινητόδρομοι, λοιποί Ευρωπαίοι δεν ακούγεται να πολιορκούν κράτος και ιδιώτες για να αγοράσουν κοψοχρονιά.
«Οι βορειοευρωπαίοι αναζητούν ευκαιρίες κυρίως στην food industry» λέει «η αγορά». «Εμφιαλωμένο νερό και small breweries, στη λογική ότι εφόσον υπάρχει καλό νερό υπάρχει και καλή μπίρα. Επίσης, αναζητούν τυροκομεία. Η Δωδώνη, η ""Ακρόπολη της Ηπείρου"" που πουλήθηκε σε πολυεθνική, μέσα σε τρεις μήνες αύξησε τις εξαγωγές της κατά 28%!».
Αύριο η συνέχεια: Ο ήλιος μας κι οι Γερμανοί.","Σε ενοχλεί ο λόγος κι η δημόσια παρουσία μιας γυναίκας; Α, είναι πολύ εύκολο να το αντιμετωπίσεις! Κάνεις ένα σχόλιο για την εμφάνισή της -είτε τη βγάζεις άσχημη κι απωθητική είτε την αποκαλείς «τούμπανο» αλλά καλύτερα να μην ανοίγει το στόμα της παρά μόνο για σεξουαλικές πράξεις- ή, ακόμα καλύτερα, τη λες αγάμητη.
Τι πιο απλό;
Μάλιστα, οι γυναίκες έχουν γίνει χειρότερες από τους άντρες στην κατάχρηση των πιο χυδαίων λέξεων και εκφράσεων, προκειμένου να δείξουν την απέχθειά τους απέναντι σε μια άλλη γυναίκα.
Αλλά δεν είναι μόνο ο δημόσιος λόγος, τα social media, τα blog, τα site και τα σχόλια από κάθε πιθανό και απίθανο κουασιμόδο που νομίζει ότι είναι ένα μίγμα Αλαίν Ντελόν στα νιάτα του και Σον Κόνερι κι από κάθε τυχαία που πιστεύει ότι μοιάζει στη Ζιζέλ. Είναι και στις ιδιωτικές συζητήσεις, στην καθημερινότητα, όταν ακούς με περισσή ευκολία κάθε πικραμένο και κάθε νευρωτική να αποφαίνεται για μια γυναίκα ότι «της χρειάζεται ένας άντρας για να ""ξελαμπικάρει""».
Αλλά έχει κι άλλο. Έχει και τους ειδικούς. Πρόσφατα, φίλη μου γύρω στα 50, χωρισμένη με μεγάλο παιδί, μορφωμένη και πολύ ευκατάστατη άκουσε από τον ψυχίατρό της τη μαγική φράση «Πρέπει να βρείτε έναν άντρα». «Σώπα ρε!», της είπα. «Ελπίζω να σου έδωσε τηλέφωνα από φίλους του για να διαλέξεις ή να σου είπε πού να πας και να τον βρεις.» Κι άλλες φορές έχω ακούσει για ψυχιάτρους ή ψυχολόγους που δίνουν τη συμβουλή «Να βρείτε έναν άντρα». Μια άλλη φίλη μου, μάλιστα, ρώτησε την ψυχολόγο της πού να συχνάζει προκειμένου να βρει έναν άντρα συμβατό με τα προσόντα της κι εκείνη της ανέφερε ένα δυο μπαρ - εστιατόρια όπου θα μπορούσε, πιθανώς, να γνωρίσει κάποιον.
Απ` τη μια γελάω, απ` την άλλη θυμώνω με αυτή την ανεύθυνη προσέγγιση του «αν δε βγαίνεις, πώς θα γνωρίσεις άντρες;» Δηλαδή να ντύνεσαι, να στολίζεσαι και να πηγαίνεις να κάθεσαι με μια δυο φίλες σου σε μπαρ κοιτάζοντας γύρω ντεμέκ αδιάφορα, μπας και εντοπίσεις κάποιον που θα σε προσέξει και θα είναι Εκείνος. Και, ταυτόχρονα, να ξέρεις ότι όλες οι γύρω γυναικοπαρέες έχουν τον ίδιο σκοπό.
Όχι, δεν υπάρχει τίποτα πιο pathetic και υποτιμητικό που να μπορώ να φανταστώ.
Υπάρχει και η «προχώ» αντίληψη του «βρες έναν πιτσιρικά να τη βρίσκεις μαζί του». Ή έναν παντρεμένο.
Κι αν απορρίπτεις τις παραπάνω «λύσεις» -νυχτερινό καμάκι, πιτσιρικά ή παντρεμένο- και περιμένεις να γνωρίσεις κάποιον που να σου κάνει κλικ και να θέλεις να φτάσεις στο κρεβάτι μαζί του, θεωρείσαι περίεργη, γεροντοκόρη κι αγάμητη. Τόσο απλά, τόσο αβασάνιστα, τόσο εύκολα.
Δεν μπορώ να προσδιορίσω πότε ακριβώς η σεξουαλική ζωή μιας γυναίκας θεωρήθηκε κάτι τόσο φτηνιάρικο και ποταπό ώστε να ικανοποιείται με ευκαιριακές γνωριμίες και αναλώσιμους άντρες. Ή πότε ακριβώς η αισθηματική ζωή της υποτιμήθηκε τόσο πολύ, ώστε να κυριαρχεί η αντίληψη ότι αρκεί να βρεθεί ένας οποιοσδήποτε άντρας και το σεξ έρχεται αυτόματα, χωρίς περιττές λεπτομέρειες όπως η οικειότητα, η εμπιστοσύνη, ο έρωτας ή η αγάπη.
Θα ήθελα πολύ, πάντως, να είχα στοιχεία περί της σεξουαλικής ζωής όσων βγάζουν συμπεράσματα ως προς την «αγαμία» και την «κακογαμία» των άλλων. Ιδίως των γυναικών που κρίνουν άλλες γυναίκες.
Εννοείται ότι αφορμή για το άρθρο αυτή υπήρξαν σχόλια για βουλευτίνες που πρωταγωνίστησαν αυτές τις ημέρες.",True
"Met zijn nieuwe film "" "" The Broken Circle Breakdown "" "" heeft Felix Van Groeningen zichzelf overtroffen . Na "" "" De helaasheid der dingen "" "" ging menig Vlaming ervan uit dat hij hoogstwaarschijnlijk zijn hoogtepunt had bereikt , maar hij heeft het tegendeel bewezen en dit pareltje afgeleverd . Voor zijn nieuwe werk strikte hij Veerle Baetens en Johan Heldenbergh voor de hoofdrollen . Zij kropen in de huid van het koppel Elise en Didier . Hij speelt in een bluegrass bandje , een subgenre van country&slash;blues , zij heeft een tatoeagewinkel . Hun relatie stopt niet bij "" "" het verliefde stelletje uithangen "" "" , want Elise krijgt ook een coup de foudre voor de muziek die Didier brengt en wordt zangeres van zijn band . De film gaat echter verder dan een doorsnee liefdesverhaal . Het toont hoe passioneel het koppel is , maar tevens hoe zij elk omgaan met de gebeurtenissen die ze in hun leven te verduren krijgen . De zwangerschap waar Maybelle uit voorkomt bijvoorbeeld . Plots zijn ze met drie en moeten ze met een mens meer rekening houden dan slechts met elkaar . Als Maybelle ziek wordt , gaan ze er ook elk op hun eigen manier mee om . Elise gelooft in een God , zij gelooft dat er voor hen gezorgd wordt en put daaruit moed . Didier haalt echter kracht uit zijn muziek en staat voor het rationelere . Tijdens crisismomenten wordt prachtig weergegeven hoe het koppel elkaar steunt en vervloekt . Maar door al het ongeluk heen blijven ze toch dicht bij elkaar . Tot Maybelle sterft . Elise stort in , voelt zich in de steek gelaten door haar geloof , onbegrepen , eenzaam . Ze vertolkt de evolutie van haar rol nagenoeg perfect . Tot slot geeft Elise zich – zoals een goede tragedie het betaamt – over aan de dood en blijft Didier alleen in zijn wanhoop achter . Met dit opmerkelijk slecht einde toont de film ons dat het niet altijd goed afloopt . Realiteit ten top .","Werkloosheidsuitkeringen moeten beperkt worden in de tijd In 2008 sloop ook in dit land de crisis binnen met een deuk in de economie tot gevolg . De staatsschuld bleef stijgen en verschillende keren dreigde België de rang B te krijgen van financiele ratingbureaus . Meteen werd gevreesd dat de sociale zekerheid het niet meer lang zou kunnen uithouden en dat de staat niet meer voor zijn burgers zou kunnen zorgen . Vandaag is de staatsschuld nog steeds hoog en velen wijzen met een beschuldigende vinger naar zij die profiteren van de verozorgingsstaat en van de werkloosheidsuitkeringen . Helpt snoeien in dat gebied om onze economie te doen heropbloeien ? Vooreerst is het belangrijk te stellen dat er tal van andere factoren zijn waar we bij moeten besparen om dit land er terug bovenop te krijgen . Minder overheidsprojecten zoals bijvoorbeeld een recreatieterrein of een nieuwe cinema zouden al helpen . De regering moet prioriteiten hebben en eerder "" overbodige "" opdrachten uitstellen . Zo kan er geld gestoken worden in zaken waar het meer nodig is , bijvoorbeeld in schoolgebouwen . We kunnen ook meer geld sparen . Vraagtekens plaatsen kan ook bij de uitvloei van geld naar andere landen waar de crisis nog meer woedt , zoals bijvoorbeeld Griekenland . Wij zitten zelf in het rood , wat baat het een bedelaar om een landloper geld te beloven ? Hij wordt er alleen zelf slechter van en in het beste geval is zijn geweten gesust . Dergelijke geldstromen moeten we beperken . Maar we kunnen er jammer genoeg niet omheen dat ook de sociale zekerheid een groot deel van het overheidsbudget opslokt . De werkloosheid in België is niet klein , en al zeker niet als we gaan kijken naar het Brusselse en het Waalse gewest . Wanneer mensen hier niet meteen werk vinden , krijgen ze bij ons een som geld om van te leven . Dat is natuurlijk noodzakelijk in het begin , zeker als je als werknemer eerst een loon had om van te leven dat dan plots wegvalt : hoe blijf je jezelf verzorgen ? Dan is er de staatskas die je bijstand verleent . Evenwel duurt dat hier te lang . Bij ons kan je afstuderen en meteen een uitkering ontvangen als student . Daar is niets op tegen , maar het wordt wel problematisch wanneer blijkt dat mensen hier vanaf hun diploma-uitreiking tot hun pensioen kunnen blijven doppen . Dat is alleen mogelijk in België . Dat fenomeen is overigens niet onbekend . Ruim 70% van de bevolking vindt dat misbruik van de sociale zekerheid het systeem ondermijnt . De burgers vinden dan ook dat er iets aan gedaan moet worden . Mensen die in staat zijn om te werken moeten werken .",True
"Η φωτογραφία δείχνει στην ορκωμοσία της Βουλής τον Τσίπρα να σκύβει πάνω από το βασιλικό που τινάζει μπροστά του ο παπάς στον αγιασμό. Άλλαξαν τα πράγματα για το ΣΥΡΙΖΑ, παρατηρεί πονηρά η λεζάντα. Δεν είναι πια το μικρό κόμμα που ήταν και ζητούσε να καταργηθεί ο θρησκευτικός όρκος, τώρα συμμετέχει στη θρησκευτική ορκωμοσία και υποκλίνεται ελαφρά στο μουσκεμένο βασιλικό.
Εντάξει και τι έγινε; Θα του είπαν οι σύμβουλοί του ότι πρέπει να τα στρογγυλέψει όλα πλέον. Να στρογγυλέψει τα λόγια, να στρογγυλέψει και τις κινήσεις. Μια απλή κλίση της κεφαλής ποτέ δεν έβλαψε κανέναν και δείχνει σεβασμό στην Ορθοδοξία που παραμένει η επίσημη θρησκεία του κράτους και την ακολουθούν οι περισσότεροι Έλληνες.
Τώρα που μεγάλωσε απότομα αυτό το κόμμα μπορεί όλα να τα ξανασκεφτεί. Θα βρει σίγουρα στους κόλπους τους νεορθόδοξους να συνδυάσουν με ευλάβεια και φιλοσοφία τις αρχές του με το σφιχτό εναγκαλισμό της ελληνικής εκκλησίας και του ελληνικού κράτους. Γιατί να συγκρούεται τώρα για το χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος; Έχει άλλες προτεραιότητες.
Άραγε απογοητεύεται κάποιος από τους ψηφοφόρους του μπροστά στο θέαμα αυτό; Δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, διαφωνώ σε πάρα πολλά με το Συνασπισμό και τις άλλες συνιστώσες του, αλλά νόμιζα ότι οι πεποιθήσεις του απέναντι στο χωρισμό εκκλησίας και κράτους ήταν θεμελιώδεις. Νόμιζα ότι ο τσαμπουκάς που ως στυλ προβάλλει δεν θα ήταν μόνο προς τους πολιτικούς αντιπάλους του και τους ευρωπαίους ηγέτες, αλλά θα περιέβαλε και αυτή τη θεμελιώδη άποψη. Αυτοί που ψήφισαν συμφωνούν με την άποψη πως έχει τώρα άλλες προτεραιότητες;
Πολλοί παρομοιάζουν τον Τσίπρα με τον Αντρέα Παπανδρέου, και ομολογώ ότι τον θυμήθηκα μπροστά στη φωτογραφία αυτή. Ο Αντρέας, άνθρωπος που είχε ζήσει στη Σουηδία και τις ΗΠΑ, είχε κάποιες εκσυγχρονιστικές απόψεις τις οποίες επέβαλε γρήγορα στην πρώτη οκταετία. Καθιέρωσε τον πολιτικό γάμο, η ιδέα στην αρχή ήταν πως θα ήταν ο μόνος υποχρεωτικός και έγκυρος, όπως γίνεται σε όλον τον κόσμο. Αλλά η ελληνική εκκλησία αντέδρασε, εκείνος ο ήρεμος Σεραφείμ που είχαμε τότε ήξερε να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εκκλησίας έτσι όπως ποτέ κανένας πολιτικός δεν υπερασπίστηκε τα συμφέροντα του κράτους, και ο πολιτικός γάμος έμεινε απλή επιλογή δίπλα στον εξίσου έγκυρο θρησκευτικό. Οι σύμβουλοι του Παπανδρέου θα του είπαν γενικά να βάλει νερό στο κρασί του και να αφήσει τους Έλληνες στον συντηρητικό και καθυστερημένο κόσμο τους, στη θεοκρατία τους και στο, περίφημο τώρα πια, 'δίκαιο του αίματος' για την ιθαγένεια. Ήταν μια μοναδική ευκαιρία για να αλλάξουν διάφορα τέτοια τότε, ο Παπανδρέου είχε μεγάλη επιρροή, ακουγόταν, αλλά δεν τον άφησαν να μπει στον κόπο.
Αργότερα διάφοροι υπουργοί έσπευδαν να κουβαλήσουν τα δοκάρια της Παναγίας Σουμελά, ο δε Αντρέας κατέληξε στην ευλαβή αγκάλη της Δήμητρας συμφιλιωμένος με την ελληνική πραγματικότητα όσο δεν έπαιρνε άλλο.
Σήμερα, δεκάδες διεθνή κανάλια και εφημερίδες ζητάνε συνέντευξη από τον Τσίπρα, μερικοί τον βλέπουν σαν ένα νέο μικρολένιν του Νότου που ετοιμάζεται να εξάγει επανάσταση, και λίγοι ξέρουν τι εννοούμε στην Ελλάδα χαρισματικό ηγέτη: αυτόν που καβαλάει το κύμα και συμβιβάζεται με ό,τι αρέσει στο λαό, όχι αυτόν που παίρνει ρίσκα απέναντι του και τον οδηγεί μπροστά, πιέζοντάς τον εν ανάγκη. Κι αυτοί εκεί έξω ίσως δεν καταλάβουν ποτέ. Εμείς εδώ μέσα πικροκατάπιαμε κιόλας το ίδιο θολό πικρό ποτήρι.","Είναι δυνατόν ένα μωρό μόλις μερικών μηνών, να αντιλαμβάνεται τη διαφορά μεταξύ καλού και κακού; Υπάρχει περίπτωση να διαθέταμε όταν βρισκόμασταν ακόμη στην κούνια μας κάποιου είδους ηθική πυξίδα και μια έμφυτη αίσθηση δικαιοσύνης;
Ο Φρόιντ θα έλεγε όχι, και δεν θα ήταν ο μόνος. Η ηθική είναι κάτι που για πολλούς, ειδήμονες και μη, καλλιεργείται. Άλλοι πάλι διαφωνούν με την ύπαρξή της εξολοκλήρου, όπως ο Τόμας Χομπς που θεωρεί τον άνθρωπο ον εγωιστικό που προτάσσει την επιβίωση του πάνω απ' όλα. Πώς είναι δυνατόν ένα μωρό να μπορεί να κάνει τον διαχωρισμό μεταξύ καλού και κακού, όταν εμείς δεν μπορούμε καν να συμφωνήσουμε μεταξύ μας για το τι είναι ηθικά σωστό και τι λάθος;
Ο Πολ Μπλουμ, όμως, επιχειρεί να μας διαψεύσει και να αποδείξει ότι «ο Τόμας Τζέφερσον είχε δίκιο όταν έγραφε ότι η αίσθηση της ηθικής αποτελεί μέρος του σώματός μας όπως τα χέρια και τα πόδια μας». Μέσα από την έρευνά του ο 50χρονος καθηγητής ψυχολογίας στο Yale, σκόνταψε πάνω σ΄ ένα ιδιαίτερο φαινόμενο. Μωρά, ηλικίας μεταξύ τριών μηνών και ενός χρόνου, δείχνουν να διαθέτουν «μια κάποια κατανόηση της ηθικής και κάποιες θεμελιώδεις ηθικές παρορμήσεις», όπως είπε στο αμερικανικό περιοδικό Mother Jones.
Και πώς το συμπέρανε αυτό θα αναρωτηθείτε και δικαιολογημένα. Τα μωρά στα οποία αναφέρεται δεν μπορούν να μας αναλύσουν τι κρύβεται πίσω από τις πράξεις τους. Τα περισσότερα δεν μπορούν καν να μιλήσουν. Μπορούν όμως να δείξουν τις προτιμήσεις τους με τρόπους λίγο πιο... παραστατικούς. Τα μωρά στα πειράματα του Μπλουμ και των συνεργατών του παρακολούθησαν σύντομα μονόπρακτα -με διαφορετικά σενάρια το καθένα- με πρωταγωνιστές ζώα-μαριονέτες και σχήματα, κάποια «άτακτα» και κάποια «καλά-συνεργάσιμα». Π.χ.: ένας σκύλος παίζει με ένα μπαλάκι,που κάποια στιγμή του φεύγει. Αν το μπαλάκι πάει προς την γκρι γάτα, εκείνη θα του το επιστρέψει. Αν το πιάσει η πορτοκαλί γάτα, θα το πάρει και θα φύγει. Τέλος παράστασης. Τώρα τα μωρά καλούνται να επιλέξουν γάτες. Σχεδόν όλα διαλέγουν τη γκρίζα. Τα πιο μικρά (τριών μηνών) υποδεικνύουν την προτίμησή τους με το βλέμμα, ενώ τα μεγαλύτερα μωρά συνήθως παίρνουν στα χέρια τους τη γάτα της επιλογής του.
Τα σενάρια αλλάζουν, όπως και οι μεταβλητές που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την αντίληψη ενός παιδιού, όμως τα αποτέλεσματα παραμένουν σταθερά, σύμφωνα με τον Μπλουμ. Ακόμη και όταν τα πειράματα εξερευνούν την προδιάθεση των μωρών να επιβραβεύουν ή να τιμωρούν τους δύο χαρακτήρες, τα περισσότερα μωρά αναφανδόν επιβραβεύουν τον καλό και παίρνουν την καραμέλα από τον άτακτο χαρακτήρα.
Ο Μπλουμ μέσα από την έρευνα του και το βιβλίο του «Just Babies: The origins of good and evil», δεν προσπαθεί να αποδείξει ότι είμαστε από τη φύση μας ηθικά όντα, ούτε να υποβιβάσει τη σημασία που παίζει το περιβάλλον στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και των αρχών που μας συνοδεύουν. Ένα μωρό δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι η σκλαβιά είναι κακό πράγμα. «Είναι όμως ηθικά πλάσματα, εξοπλισμένα με συμπόνια και τη δυνατότητα να κρίνουν τις πράξεις των άλλων». Μπορεί όμως αυτά τα ηθικά αντανακλαστικά των μωρών να μη σημαίνουν τίποτα. «Μπορεί», όπως παραδέχεται ο Μπλουμ «να είναι σαν τα αναπαραγωγικά όργανα, που εμφανίζονται νωρίς στην εξελικτική φάση αλλά δεν τα χρησιμοποιούμε παρά πολύ αργότερα». Το πώς αντιλαμβανόμαστε βέβαια την ηθική ως ενήλικες είναι μια άλλη, πολύ μεγάλη ιστορία...",False
"Gezond leven : het middel om langer te leven ? In tijdschriften zoal Goed Gevoel en Goedele lees je vaak dat je beter moet eten , meer moet sporten , dieëten etc. Maar is dit allemaal wel zoveel beter voor je gezondheid ? Helpt dit om langer te leven en niet ziek te worden ? Veel mensen denken dat als je gezond wil leven , je zeker een vegetariër moet worden . Groenten en fruit eten beschouwen ze als gezond en associëren ze met vegetariër zijn . Maar gezond leven heeft niet alleen te maken met wat je eet maar ook met hoeveel je beweegt en in welke omgeving je woont . Als je bijvoorbeeld in een stad woont ga je veel meer slechte uitlaatgassen inademen dan iemand die op het platteland leeft . Onder het begrip ' gezond leven ' verstaan velen : veel op dieët gaan . Er zijn tijdschriften genoeg die zeggen dat als je afslankt je je veel beter gaat voelen in je lichaam . Elke week hebben ze weer iets anders uitgevonden van het komkommerdieet naar een worteldieet . Je kunt nog geen boekenwinkel binnenstappen of je vindt een boek over hoe je je leven kan verbeteren door een bepaald aantal kilo af te vallen . Maar deze soort dieëten en tips zijn eerder ongezond dan gezond want als je bijvoorbeeld een hele week constant komkommers zit te eten dan kijg je toch niet voldoende vitaminen binnen die in fruit , vis en vlees zit ? En zeg nu zelf : heb jij zin om de hele week alleen maar komkommers te eten ? Sporten belandt ook onder het begrip gezond leven . Wie veel sport die heeft zogezegd een betere gezondheid . Mensen bewegen zich tegenwoordig veel minder dan vroeger . Ze zitten vaak heel de dag voor de computer . Ook kinderen bewegen minder . Ze zitten tijdens de lessen en als ze thuiskomen gaan ze een spelletje op de computer spelen of zitten ze voor de tv Ketnet te zien . Ze gaan niet na school op straat spelen met de buurjongen of meisje . Dit leidt ertoe dat er veel te zwaarlijvige kinderen zijn . In Amerika is het nog veel erger . De kinderen eten daar op school warm eten en uit onderzoek is gebleken dat die erg ongezond eten serveren . Nochtans hebben ze een bepaald plan dat ze moeten volgen dat ervoor zorgt dat de kinderen voldoende groenten en fruit krijgen . Maar als ze pizza beschouwen als brood en frietjes als groenten dan is het geen wonder dat er zoveel zwaarlijvige kinderen zijn . Echte groenten krijgen de kinderen bijna niet en als ze groenten krijgen wordt dat zonder dressing of saus geserveerd . Wat erg droog is en zelfs voor ons erg onsmakelijk . Het resultaat : de kinderen kappen de groenten gewoon weg . Een paar keer sporten of bewegen tijdens de week is daarvoor één van de oplossingen om zwaarlijvigheid tegen te gaan . Gelukkig bestaat er door de nieuwe technologie iets zoals een Wii waar je thuis kunt sporten . Dit middel is ideaal voor kinderen . Ze spelen een spelletje en tegelijkertijd bewegen ze . Veel caloriën verbranden doe je wel niet omdat het toch meer bedoeld is als een spel . Om echt te sporten ga je beter naar een fitness . Ook de fiets nemen in plaats van de bus of de auto helpt om je aantal uurtjes sport te halen in de week . De ' gezondste ' mens kan een perfect leven hebben maar toch nog ziek worden . Al doe je misschien alles om gezond te eten en leven , ziek worden kan je altijd . Het kan zelfs zijn dat je eerder ziek wordt omdat je bepaalde voedstof niet eet . Een ziekte kan ook erfelijk zijn en dan ben je niets met je gezondheidskuur . En als je een te grote hoeveelheid van een bepaalde vitamine in je lichaam krijgt , kun je ook ziek worden . Van gezond leven krijg je niet automatisch een beter leven . Op elk moment kun je ziek vallen . Elke dag sporten en voldoende fruit en groenten eten zorgt er misschien wel voor dat je ' gezonder ' leeft maar dat is nog geen garantie voor een langer leven . Een keer een pakje frietjes eten of een hamburger kan geen kwaad zolang je dat niet elke dag doet .","Het boek Haar Naam Was Sarah van Tatiana De Rosnay is een goed geschreven boek dat handelt over de Tweede Wereldoorlog . Het boek start op het moment dat Franse politiemannen binnenvallen bij haar thuis en ze haar broertje in de kast opsluit omdat ze denkt dat hij daar veilig is . Sarah kan echter niet op tijd teug naar huis terugkeren want ze wordt naar een concentratiekamp gebracht . Ze ontsnapt uit dit concentratiekamp omdat ze denkt dat haar broertje nog leeft en ze hem uit de kast moet laten . Als ze uiteindelijk terug naar haar oud huis gaat , vindt ze echter het lijkje van haar broer . Toen ik het boek voor de eerste keer las was het echt pakkend en bleef ik er nog lang bij stilstaan zeker één zin die werd gebruikt : Blijf het gedenken . Vergeet het nooit . Daarom zou ik het boek echt aanraden omdat eens dat je het leest je het boek niet meer kunt neerleggen . Het sleept je mee in het verhaal van Sarah en haar tocht om haar broertje terug te vinden .",True
"El bienio de Peña
La lucha por la justicia para los estudiantes desaparecidos de la Escuela Normal Rural de Ayotzinapa se ha convertido rápidamente en una batalla histórica por el presente y el futuro de la nación. De un lado se encuentran las fuerzas de la muerte, la represión, la corrupción y la ignorancia. Del otro lado se levanta el espíritu libertario de un pueblo mexicano lleno de creatividad, dignidad y esperanza.
El contraste entre el insultante y mal actuado video donde Angélica Rivera presume sus millonarias propiedades y cualquier entrevista con Omar García, u otros integrantes de la gran familia de Ayotzinapa, evidencia el insostenible abismo cultural que existe entre la indolente clase gobernante y el pueblo trabajador. Ni Enrique Peña Nieto ni los integrantes de su gabinete podrían sobrevivir un debate público de frente, sin teleprompter, con cualquiera de los estudiantes o padres de familia de Ayotzinapa. Serían avasallados en cuestión de minutos por la enorme claridad, convicción e inteligencia de las voces rebeldes de Guerrero.
Nos malgobierna un grupo de personas incultas, sin educación, ética o conocimiento histórico, cuyo único interés es acumular dinero y poder. Pero su ignorancia los condena a repetir la historia y mantenerse aferrados a un inmovilismo conservador que finalmente causará su contundente derrota. Los vientos de la historia corren con prisa y el enorme ingenio del pueblo mexicano sabrá llenar sus velas con la energía del actual proceso de transformación global.
La quema el pasado 20 de noviembre de la efigie de Peña Nieto, considerado por muchos como el Judas de la nación, anunció al mundo entero el final del sexenio, ahora convertido en bienio, de quien hoy todavía ocupa Los Pinos. Cada momento en que el esposo de la millonaria actriz de Televisa se aferra a la silla, se desgrana y se vacía el poder presidencial. ""No es el cargo el que hace al hombre, sino el hombre el que hace al cargo"", reza el sabio dicho mexicano. Así que cuando ""el hombre"" resulta ser un simple monigote de papel, el cargo también se esfuma por definición.
La separación formal de un presidente de su cargo es mucho más sencilla de lo que sugieren la mayoría de los análisis legaloides sobre el tema. De ninguna manera hace falta que el Presidente presente formalmente su ""renuncia"" al Congreso de la Unión de acuerdo con el artículo 86 constitucional. Lo único que tendría que ocurrir es que el ocupante de Los Pinos simplemente no se presente a trabajar y que así se produzca la ""falta absoluta"" mencionada en el artículo 84 de la Carta Magna. En otras palabras, no hace falta que Peña renuncie sino que solamente se vaya a otra parte.
Pero independientemente de si Peña Nieto se separa o no de su cargo, lo que es seguro es que cada día en que se mantiene en su puesto menos mexicanos le harán caso. Nos encontramos hoy en medio de un enorme movimiento global de desobediencia civil en favor de la justicia y el cambio de régimen en México. La Acción Global por Ayotzinapa del pasado 20 de noviembre no solamente concentró más de 150 mil personas en el Zócalo capitalino sino que simultáneamente movilizó decenas de miles de otras personas a lo largo y ancho del país y del planeta, desde los municipios más pobres de Guerrero y Chiapas hasta Tokio, Toronto y La Paz.
Lo que hoy atestiguamos es una enorme batalla civilizatoria en respuesta al desfondamiento del poder presidencial como centro articulador de la legitimidad pública en México. Por un lado, las fuerzas armadas y los aparatos de ""seguridad"" han recurrido a las viejas prácticas de represión y de miedo. La acción coordinada entre provocadores y policías, y entre Peña Nieto y Miguel Ángel Mancera, para desalojar el Zócalo capitalino con lujo de violencia el pasado 20 de noviembre fue en esencia la misma que los operativos del 2 de octubre de 1968 y el 10 de junio de 1971.
Por otro lado, los viejos lobos de la izquierda partidista han hecho un llamado para formar un nuevo congreso constituyente. Y los puristas de la ""sociedad civil"" buscan salvadores ""ciudadanos"" para rectificar el camino durante una presidencia interina.
Pero en lugar de reciclar viejas fórmulas con el fin de salvar la ""estabilidad"" de un régimen totalmente caduco, habría que inspirarnos directamente en la gran Revolución Mexicana de 1910 para que el país una vez más ponga el ejemplo al mundo en el terreno de la transformación social. Visualicemos una nueva nación en que los cargos públicos se ocupan por sorteo, las riquezas nacionales se reparten de manera igualitaria, la seguridad pública está a cargo de los mismos pueblos y la corrupción es una vaga memoria de oscuros tiempos pasados.
Tal como afirmó Omar García este sábado pasado desde la tribuna legítima del estrado del concierto de Calle Trece: “No queremos cambios de gabinete, queremos cambios profundos (…) y tenemos que llegar hasta las últimas consecuencias” (Véase: http://ow.ly/EKXtp). Sigamos todos su ejemplo de dignidad e inteligencia.","Sobre idiotas, velos e imanes
Vaya por Dios. Compruebo que hay algunos idiotas —a ellos iba dedicado aquel artículo— a los que no gustó que dijera, hace cuatro semanas, que lo del Islam radical es la tercera guerra mundial: una guerra que a los europeos no nos resulta ajena, aunque parezca que pilla lejos, y que estamos perdiendo precisamente por idiotas; por los complejos que impiden considerar el problema y oponerle cuanto legítima y democráticamente sirve para oponerse en esta clase de cosas.
La principal idiotez es creer que hablaba de una guerra de cristianos contra musulmanes. Porque se trata también de proteger al Islam normal, moderado, pacífico. De ayudar a quienes están lejos del fanatismo sincero de un yihadista majara o del fanatismo fingido de un oportunista. Porque, como todas las religiones extremas trajinadas por curas, sacerdotes, hechiceros, imanes o lo que se tercie, el Islam se nutre del chantaje social. De un complicado sistema de vigilancia, miedo, delaciones y acoso a cuantos se aparten de la ortodoxia. En ese sentido, no hay diferencia entre el obispo español que hace setenta años proponía meter en la cárcel a las mujeres y hombres que bailasen agarrados, y el imán radical que, desde su mezquita, exige las penas sociales o físicas correspondientes para quien transgreda la ley musulmana. Para quien no viva como un creyente.
Por eso es importante no transigir en ciertos detalles, que tienen apariencia banal pero que son importantes. La forma en que el Islam radical impone su ley es la coacción: qué dirán de uno en la calle, el barrio, la mezquita donde el cura señala y ordena mano dura para la mujer, recato en las hijas, desprecio hacia el homosexual, etcétera. Detalles menores unos, más graves otros, que constituyen el conjunto de comportamientos por los que un ciudadano será aprobado por la comunidad que ese cura controla. En busca de beneplácito social, la mayor parte de los ciudadanos transigen, se pliegan, aceptan someterse a actitudes y ritos en los que no creen, pero que permiten sobrevivir en un entorno que de otro modo sería hostil. Y así, en torno a las mezquitas proliferan las barbas, los velos, las hipócritas pasas —ese morado en la frente, de golpear fuerte el suelo al rezar—, como en la España de la Inquisición proliferaban las costumbres pías, el rezo del rosario en público, la delación del hereje y las comuniones semanales o diarias.
El más siniestro símbolo de ese Islam opresor es el velo de la mujer, el hiyab, por no hablar ya del niqab que cubre el rostro, o el burka que cubre el cuerpo. Por lo que significa de desprecio y coacción social: si una mujer no acepta los códigos, ella y toda su familia quedan marcados por el oprobio. No son buenos musulmanes. Y ese contagio perverso y oportunista —fanatismos sinceros aparte, que siempre los hay— extiende como una mancha de aceite el uso del velo y de lo que haga falta, con el resultado de que, en Europa, barrios enteros de población musulmana donde eran normales la cara maquillada y los vaqueros se ven ahora llenos de hiyabs, niqabs y hasta burkas; mientras el Estado, en vez de arbitrar medidas inteligentes para proteger a esa población musulmana del fanatismo y la coacción, lo que hace es ser cómplice, condenándola a la sumisión sin alternativa. Tolerando usos que denigran la condición femenina y ofenden la razón, como el disparate de que una mujer pueda entrar con el rostro oculto en hospitales, escuelas y edificios oficiales —en Francia, Holanda e Italia ya está prohibido—, que un hospital acceda a que sea una mujer doctor y no un hombre quien atienda a una musulmana, o que un imán radical aconseje maltratos a las mujeres o predique la yihad sin que en el acto sea puesto en un avión y devuelto a su país de origen. Por lo menos.
Y así van las cosas. Demasiada transigencia social, demasiados paños calientes, demasiados complejos, demasiado miedo a que te llamen xenófobo. Con lo fácil que sería decir desde el principio: sea bien venido porque lo necesitamos a usted y a su familia, con su trabajo y su fuerza demográfica. Todos somos futuro juntos. Pero escuche: aquí pasamos siglos luchando por la dignidad del ser humano, pagándolo muy caro. Y eso significa que usted juega según nuestras reglas, vive de modo compatible con nuestros usos, o se atiene a las consecuencias. Y las consecuencias son la ley en todo su rigor o la sala de embarque del aeropuerto. En ese sentido, no estaría de más recordar lo que aquel gobernador británico en la India dijo a quienes querían seguir quemando viudas en la pira del marido difunto: “Háganlo, puesto que son sus costumbres. Yo levantaré un patíbulo junto a cada pira, y en él ahorcaré a quienes quemen a esas mujeres. Así ustedes conservarán sus costumbres y nosotros las nuestras”.",False
"Harry Potter and the Deathly Hallows part 2 was een film waar ik lang enorm heb naar uitgekeken , maar langs de andere kant ook wel tegen op zag , omdat ik niet wou dat het Harry Potter fenomeen zou eindigen . Het resultaat stelde niet teleur . De film zat vol actie , volgde goed het boek voor zover dat mogelijk is , en wist me op verschillende momenten heel erg te ontroeren .","De boot van de punkrock is me in mijn jongere jaren duidelijk voorbij gegaan . Daarmee wil ik het genre niet de grond in boren , want zoals zo vaak is er altijd wel een liedje uit een bepaald genre dat je aanspreekt , maar in het geval van Green Day heb ik dat helemaal niet en hoewel ik hen persoonlijk niet ken zijn ze voor mij eerder een bunch of American Idiots .",False
"El pasado omnipresente
¿Qué pasaría si hechos similares a los del 2 de octubre de 1968 ocurrieran en el 2014? ¿Qué ocurriría si el Ejército disparara contra civiles desarmados? ¿Cómo responderían el sistema judicial y el Ejército y sus instituciones? ¿Presenciaríamos a un presidente que reconoce culpas o permite a los militares de alto rango evadirlas? ¿Presenciaríamos a una Suprema Corte que se erige en defensora de los derechos humanos y las garantías individuales o que los ignora? ¿Presenciaríamos a unas televisoras que reportan cabalmente lo ocurrido o aplauden al presidente por actuar con la mano firme mientras celebran que “fue un día soleado”? ¿Los partidos se aprestarían a denunciar a los responsables o intentarían “blindarlos”, como lo hizo el PRI con Cuauhtémoc Gutiérrez? ¿La impunidad inaugurada hace 46 años sería combatida por todos los niveles de gobierno, o más bien los involucrados intentarían protegerse entre sí? ¿El pasado seguiría siendo presente?
En su admirable libro Living in Truth, Vaclav Havel escribe: “En los nuevos tiempos debemos descender hasta el fondo de nuestra miseria para entender la verdad, tal como uno debe descender al final del pozo para ver las estrellas”. Pero en México, en torno al tema de la verdad, estamos atorados a la mitad del camino: el país no desciende hasta el fondo del pozo, pero tampoco sale de él. En México la transparencia tarda en venir y seguimos esperando, como en el caso de Tlatlaya. En México el fin de la impunidad todavía no es un principio apoyado desde el poder, como en tantos casos de priistas prominentes. Ante la guerra sucia del pasado prevalecen las incógnitas del presente. Ante los abusos de ayer persisten los abusos de hoy. Al lado de las familias deshechas de 1968 están paradas las familias de la matanza de San Fernando, entre tantas más. Pasa el tiempo y el esclarecimiento se convierte en una demanda de ciudadanos ignorados, en una colección de hojas marchitas, en una amnesia obligada.
Una amnesia peligrosa, porque, como dice la frase célebre de George Santayana, “aquellos que se olvidan del pasado están condenados a repetirlo”. En México hubo y hay muertos y heridos producto de la violencia desde el Estado. En México hubo y hay perseguidos y desaparecidos. Allí están sus rostros desfigurados, sus narices rotas, sus ojos amoratados, sus familiares desesperados.
En casos de tortura hay víctimas que caminan cojeando. En casos de desapariciones hay familiares en busca de información. En casos de asesinatos políticos hay testigos que han tenido que callar. En casos de corrupción hay todavía cuentas por rendir. Todas las víctimas –las viudas de Acteal, los parientes de perredistas asesinados y campesinos acribillados, todos los que tienen algún muerto o herido, todos los que han contemplado un acto de corrupción– merecen saber que las cosas han cambiado. Me­recen saber que los torturadores y represores y desfalcadores forman parte del pasado. Merecen ser tratados como ciudadanos con derecho a obtener información sobre un Estado que los ha maltratado. La verdad misma entraña una forma de justicia; entraña la reparación de un mundo moral en el que las mentiras son mentiras, las verdades son verdades, y el Estado no es impune.
Pero la impunidad persiste a 46 años del ’68 porque nunca ha sido verdaderamente combatida. Porque nunca se dieron las consignaciones de los responsables de la matanza del 10 de junio de 1971. Porque nunca hubo asignación de responsabilidades a Luis Echeverría y a Mario Moya Palencia y a Pedro Ojeda Paullada y al Ejército Mexicano. Porque nunca hubo un rompimiento claro con el pasado. Porque el presente lo emula. Con la tortura que no termina; con una CNDH que actúa tardía y torpemente en el caso de Tlatlaya; con un sistema judicial que sigue encarcelando a inocentes mientras fabrica culpables; en México, el país donde siempre hay corruptos señalados pero nunca corruptos encarcelados. Y donde todo esto es normal.
Los errores, los escándalos y las fallas no son indicio de catástrofe sino de continuidad. El coyotaje practicado por las televisoras, o la pederastia protegida por un gobernador, o la fortuna ilícita acumulada por un amigo del presidente, o el conflicto de interés de un miembro del gabinete cumpliendo la tarea de supervisar la reforma energética que beneficia a su negocio familiar, no son motivo de castigo sino de chisme. No son síntoma de un cáncer a punto de metástasis, sino de una urticaria con la cual el país se ha acostumbrado a convivir. La permanencia en el poder público de quienes violan sus reglas más elementales desde 1968 es lo acostumbrado, tolerado, aceptado. Hay demasiados intereses en juego, demasiados negocios qué cuidar, demasiados personajes qué proteger.
Así se vive la política en México. Así la padecen sus habitantes, víctimas involuntarias de una clase política que, como sentencia el Financial Times, “sigue sirviéndose a sí misma”. Lo que Graham Greene llamaría the heart of the matter, “el corazón del asunto”: un sistema político y un andamiaje institucional construido sobre los cimientos de la impunidad garantizada, la complicidad extendida, la protección asegurada, la ciudadanía ignorada desde 1968. Un sistema que sobrevive gracias a la inexistencia de mecanismos imprescindibles de rendición de cuentas, como la reelección. Dado que nunca hubo un deslinde con las peores prácticas del pasado, sobreviven en el presente. Dado que nunca hubo un estado de derecho real, ahora resulta imposible apelar a él. Dado que nunca se diseñaron instrumentos para darle peso a la sociedad, ahora no acarrea grandes costos ignorar sus demandas o atenderlas teatralmente.
Por ello el verdadero reto para el gobierno y la sociedad es entender el significado de un verdadero “Nunca más”. Y eso entrañaría combatir la cultura de la impunidad en los lugares donde nació y creció: en Los Pinos y en el Ejército y en el SNTE y en el sindicato petrolero y en la gubernatura de Puebla, entras tantos sitios más.
Por ello –a 46 años del 2 de octubre de 1968– se vuelve imperativo reclamar la necesidad de la indignación moral. Reclamar con razón que no se preserva el orden potenciando la impunidad, no se construye una sociedad democrática permitiendo la falta de rendición de cuentas de sus élites, no se trascienden los crímenes del pasado y del presente olvidándolos.
Por ello, a 46 años del ’68, no son tiempos de olvidar y archivar. Siguen siendo tiempos de esclarecer y sancionar. No son tiempos de perdón y olvido. Siguen siendo tiempos de justicia y exigencia. No son tiempos de celebrar lo mucho que México ha cambiado. Siguen siendo tiempos de reconocer cuánto le falta por hacerlo. Siguen siendo tiempos de exigir que quienes gobiernan tengan un mínimo de decencia. Porque, como ha escrito Gilberto Rincón Gallardo sobre quienes murieron aquella tarde del 2 de octubre de 1968: “Podían haberlos detenido. Podían haberlos consignado. Podían haberlos juzgado”. Y ese sigue siendo el reto ante quienes participaron y siguen participando en actos de violencia y corrupción y encubrimiento estatal. Denunciarlos, detenerlos, juzgarlos, castigarlos. Hoy y siempre, para que el pasado no siga siendo omnipresente.","Sin la foto
Mi amigo Pedro adora viajar.  Hace tiempo le pedí ver las fotografías de sus viajes y me respondió que no solía tomar fotos. Pensé que no había oído bien. Pero no. Mi audición funcionaba sin problemas. Pedro prefiere estar presente para recordar el momento, siente que estar detrás del obturador le quita la atención y, por ende, le “roba” el momento. Él, que ha viajado por todos los continentes, no tiene fotografías de esos lugares remotos. Los recuerdos viven en su mente y su corazón. Sus viajes son para su crecimiento personal, no pretende apantallar a nadie. No organiza sesiones en su casa para ver fotografías y tampoco las sube a redes sociales. La experiencia es suya y la comparte solo con quien y cuando quiere. Confieso que durante mucho tiempo no lo entendí. Empiezo a ver la sabiduría en ello…
El lunes 3 noviembre fui a cubrir la visita de sus altezas reales (SAR), Carlos, príncipe de Gales, y su esposa, la duquesa de Cornwall, en el Distrito Federal. Primero en Palacio Nacional, donde el presidente Enrique Peña Nieto y su esposa, Angélica Rivera, les dieron la bienvenida a nuestro país. Después ambos monarcas anunciaron el Año Dual Reino Unido-México 2015 (una muy buena noticia, un intercambio positivo para ambas naciones) y posteriormente visitaron el museo Antiguo Colegio de San Ildefonso. En eventos de esta naturaleza hay ciertos protocolos que hay que respetar como la puntualidad y debido registro. En esta ocasión, entre otras cosas, nos pidieron que no nos tomáramos selfies con SAR. 
En San Ildefonso, después de visitar la exposición del artista británico Michael Landy, el príncipe Carlos conversó con estudiantes mexicanos de la Universidad de South Hampton.  Luego visitó la sala donde se presenta el proyecto del nuevo aeropuerto de la Ciudad de México y conversó con el arquitecto Fernando Romero. En ese pequeño trayecto, el príncipe saludaba a los asistentes del evento que se formaban a su paso. Cuando se encontraba frente a mí, sonrió y me saludó como si me conociera. No podía creer que el príncipe estuviera hablando conmigo. Quedé inmóvil, sin saber qué decir. Con ganas de mirar a mis espaldas para comprobar que no saludaba a alguien más. Extendí la mano derecha y sonreí. Pensé que se iría, pero no, para mi sorpresa, el príncipe de Gales me preguntó si no me había visto antes en el día. Le respondí que efectivamente me había visto ya que estaba cubriendo su visita. No sabía muy bien qué hacer, así que le mostré mi gafete y le dije el medio para el que trabajaba. Me preguntó un par de cosas más (confieso que una de ellas no la entendí) y se despidió diciéndome: “Muy bien. He hablado con muchos miembros de la prensa el día de hoy”. “Gracias alteza”, dije sin saber muy bien si era la manera correcta de responder. El príncipe siguió su camino hacia el salón.
En cuanto el príncipe avanzó dos pasos, empecé a preguntar a quienes estaban conmigo: “¿Alguno de ustedes tomó una foto o video del momento? Nadie. Ironías de la vida. Estaba rodeada de reporteros y fotógrafos pero ninguno había tomado fotos de ese momento. Miré a mi alrededor nuevamente con la esperanza de ver a un fotógrafo o camarógrafo de la embajada. Nada, no tenía evidencia del saludo del príncipe de Gales y la plática de 90 segundos. Un momento que probablemente no vuelva a repetirse. Uno de mis compañeros dijo: “Qué mala pata”. Le di la razón. “Sí caray, qué mala pata”. Me lamenté por un rato por no tener la foto hasta que caí en cuenta del absurdo: en vez de estar contenta por el acontecimiento, estaba triste porque no tenía una foto del evento. Como si el que hubiera sucedido no fuera suficiente.
En estos tiempos en que las redes sociales son tan importantes, vivir algo no basta, hay que documentarlo y compartirlo. Si no tienes una foto o video para Twitter, Instagram, Facebook, es como si no existiera. No sé todavía si este afán de subirlo todo a las redes es porque queremos presumirlo o porque tenemos una adicción a la retroalimentación que nos dan las redes. Lo que sé es que en cuando tomamos una foto muy buena solemos decir: “Está increíble. Es pal feis”.
Sí, desde luego que me hubiera gustado tener una fotografía del saludo del príncipe de Gales, pero como en muchos otros momentos de los que no tengo evidencia, lo importante es que sucedieron. En esto, como en tantas otras cosas, parecería que estamos fuera de foco, dándole importancia a la anécdota y perdiendo de vista lo fundamental. Quizá hay que emular a Pedro y dejar por un rato la cámara y la necesidad de postearlo todo de lado, para que el obturador no nos robe el momento y se quede en nuestra mente y corazón. Buen domingo a todos.",False
"Χθες, στο εστιατόριο «Αλάτσι», ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου (ΘΟΚ) και ο νέος του Καλλιτεχνικός Διευθυντής, ο 43χρονος Γιώργος Παπαγεωργίου, συνάντησαν εκπροσώπους του ελληνικού Τύπου για να τους παρουσιάσουν την καλοκαιρινή παραγωγή τους για το φετινό Φεστιβάλ Επιδαύρου. Ο ΘΟΚ επανέρχεται φέτος στο αρχαίο αργολικό θέατρο, μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας, με την αναβίωση της κωμωδίας του Μενάνδρου «Σαμία», που πρωτοπαίχτηκε στην Επίδαυρο το 1993 σε μετάφραση Γιάννη Βαρβέρη, σκηνοθεσία Εύη Γαβριηλίδη, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Μοσχίονα και τη Στέλα Φυρογένη στο ρόλο της Σαμίας. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης επιστρέφει στο ρόλο του Μοσχίονα, που είχε υποδυθεί το 1993, στο ξεκίνημά της καριέρας του, έχοντας μόλις αποφοιτήσει από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Η «Σαμία» είναι ένα από τα τέσσερα σωζόμενα έργα του αρχαίου συγγραφέα της Νέας Κωμωδίας, Μενάνδρου. Μέσα από μια σειρά παρεξηγήσεων, το έργο πραγματεύεται τα μπερδέματα που δημιουργεί ανάμεσα σε δύο οικογένειες ένα εξώγαμο παιδί. Η παράσταση του Εύη Γαβριηλίδη είναι τοποθετημένη στην Αθήνα των αρχών του 20ού αιώνα και με αυτήν ο ΘΟΚ εγκαινίασε στις 28 Οκτωβρίου 2012, το νέο ιδιόκτητό του θέατρο, σαράντα και κάτι χρόνια μετά την πρώτη παράστασή του το 1971. Το υπερσύγχρονο κτίριο της Κρατικής Σκηνής της Κύπρου βρίσκεται στην καρδιά της Λευκωσίας και συμπεριλαμβάνει δύο θεατρικές σκηνές 500 και 150 θέσεων, αίθουσες δοκιμών, τα γραφεία της Διοίκησης, εργαστήρια, διαμερίσματα φιλοξενίας για συνεργάτες, καφεστιατόριο. Βέβαια, όπως είπε ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του θεάτρου κ. Παπαγεωργίου, «δεν σκοπεύουμε να περιοριστούμε στις δύο σκηνές του θεάτρου αλλά θα βγούμε να παίξουμε και στο πεζοδρόμιο αλλά και θα ανεβάσουμε και τους θεατές πάνω στη σκηνή, θα τοποθετήσουμε τις θέσεις τους δίπλα στο δρώμενο». Τον ρωτάω πόσο κόστισε το νέο κτίριο και μου απαντά «25-27 εκατομμύρια ευρώ -ακόμα δεν έχει γίνει ο απολογισμός για το τελικό ποσό- με τα χρήματα να έχουν προέλθει εξολοκλήρου από την Κυπριακή Δημοκρατία. Ευτυχώς, το έργο πρόλαβε και ολοκληρώθηκε πριν τα πρόσφατα συμβάντα της οικονομικής κατάρρευσης της Κύπρου».
Παρ' όλο που η συστηματική συμμετοχή του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου στο Φεστιβάλ Επιδαύρου ήταν και παραμένει πάγια θέση του ΘΟΚ και της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι δραματικές συνθήκες που διανύει η Κύπρος -μαζί με την Ελλάδα- τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα τη φετινή χρονιά, έθεσαν σοβαρές επιφυλάξεις για τη φετινή συμμετοχή στο Φεστιβάλ. Όμως η δεδηλωμένη πολιτική, οικονομική και ηθική στήριξη της συντεταγμένης πολιτείας και, συνακόλουθα, οι επιτυχημένες προσπάθειες του ΘΟΚ να μειώσει το κόστος μετάβασής του στο Φεστιβάλ με την προσέλκυση χορηγών (ΟΠΑΠ, Aegean Airlines), οδήγησαν στη λήψη της οριστικής απόφασης για συμμετοχή στο φετινό Φεστιβάλ στις 19 και 20 Ιουλίου 2013. Ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΘΟΚ, ο ακαδημαϊκός Γιάννης Ιωάννου δήλωσε: «Ερχόμαστε στην Επίδαυρο σε μια περίοδο που δεν είναι η πιο εύκολη ή αισιόδοξη για την Κύπρο. Τα περάσατε, τα περνάτε και τα ξέρετε. Σε μια νύχτα, αποφασίστηκε να καταστραφεί η οικονομία της Κύπρου. Έγινε μια νέα επιδρομή στο νησί αλλά αυτή τη φορά χωρίς στρατεύματα. Μια επιδρομή με προσχήματα αλλά και στηριζόμενη στην πραγματικότητα. Γιατί και εμείς παρείχαμε τα όπλα για να γίνει αυτό το γιουρούσι μέσα σε μία νύχτα. Με αυτές τις δεδομένες οικονομικές συνθήκες, λοιπόν, αρχικά είχαμε αποφασίσει να μην ανέβουμε στην Επίδαυρο. Όμως, στη συνέχεια επικράτησε μια ομόθυμη βούληση να παραστούμε στα φετινά Επιδαύρεια, το μέγιστο πολιτιστικό γεγονός του Ελληνισμού. Προς αυτή την κατεύθυνση, βοήθησε η εξεύρεση χορηγών αλλά και η συγκινητική προσφορά των ξενοδόχων του Λυγουριού να μας φιλοξενήσουν με έκπτωση ως και 80% στα καταλύματά τους ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να παραστούμε στο Φεστιβάλ Επιδαύρου». Σε αυτό το σημείο, ο κ. Παπαγεωργίου συμπληρώνει: «Ας μην ξεχνάμε ότι η «Σαμία» είναι ένα έργο που ξεχειλίζει από ζωή. Κι εμείς αυτό το μήνυμα θέλουμε να δώσουμε με τη συμβολική παρουσία μας στην Επίδαυρο στις 20 Ιουλίου, ανήμερα της επετείου της εισβολής του Αττίλα στο νησί μας: ο κυπριακός λαός ξεχειλίζει από ζωή».","Στις μέρες μας δεν είναι κυρίως οι γυναίκες αλλά οι νεαροί άντρες που επισκέπτονται τους ειδικούς της ψυχικής υγείας προκειμένου να ξεπεράσουν τα τραύματα που βίωσαν κατά τη διάρκεια κάποιας ερωτικής σχέσης. Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται παράδοξο, αλλά δεν είναι.
Η εξήγηση γι αυτό που συμβαίνει είναι μάλλον απλή. Έφηβοι και νεαροί άντρες από 15 έως 30 ετών που έχουν ανατραφεί από γονείς που απορρίπτουν τα φαλλοκρατικά πρότυπα των προηγούμενων γενεών, έχουν μάθει να πλησιάζουν τις γυναίκες με σεβασμό και να επιδιώκουν τις σταθερές ερωτικές σχέσεις. Δεν θέλουν σε καμία περίπτωση οι νεαρές φίλες τους να τους ταυτίζουν με το παρωχημένο πρότυπο του «lad» που ενδιαφέρεται μόνο για το γρήγορο σεξ και δεν έχει την ικανότητα να συνδεθεί συναισθηματικά με μια γυναίκα και να της μείνει πιστός, αν το επιλέξει. Είναι άντρες που δεν ντρέπονται να προβάλλουν την ευαισθησία τους και δεν μετράνε την ερωτική τους αξία με τα σώματα που περνούν από το κρεβάτι τους, αλλά με την ικανοποίηση που μπορούν να προσφέρουν στη γυναίκα με την οποία είναι ερωτευμένοι. Μια νέα γενιά ετεροφυλόφιλων αντρών χωρίς συμπλέγματα και φαλλοκρατικές αντιλήψεις.
Η συμπεριφορά του lad, που έχει τις ρίζες της στην εργατική τάξη της Βρετανίας αλλά γρήγορα υιοθετήθηκε από την μεσαία τάξη των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών, τείνει να ξεπεραστεί. Lads αποκαλούμε τους νεαρούς -φοιτητές ή εργαζόμενους - που διασκεδάζουν στα κέντρα των πόλεων καταναλώνοντας μεγάλες ποσότητες αλκοόλ, συχνάζοντας σε μπαρ και κλαμπ με σκοπό το φλερτ που ελπίζουν ότι θα οδηγήσει σε ένα ακόμη one night stand.
Το ενδιαφέρον είναι ότι τις καταναλωτικές και ερωτικές συνήθειες των νέων αντρών, όπου κυριαρχούν το περιστασιακό σεξ, το αλκοόλ και τα «ελαφρά» ναρκωτικά, έχουν υιοθετήσει την τελευταία δεκαετία και αρκετές συνομήλικές τους ή και μεγαλύτερες γυναίκες, με αγοραστική δύναμη που δεν είχαν οι μητέρες τους, γεγονός που τις οπλίζει με αυτοπεποίθηση, αλλά και επιθετικότητα καθώς και την επιθυμία να αναπαράγουν στο έπακρο το αντρικό μοντέλο που τόσο έχει επικριθεί από τις φεμινίστριες.
Ο νέος τύπος γυναίκας, η «ladette», καταναλώνει ρούχα, αξεσουάρ, αλκοόλ, δοκιμάζει διαρκώς διαφορετικά μέρη διασκέδασης, κι αντιμετωπίζει τους ερωτικούς συντρόφους της με έναν τρόπο υποτιμητικό που ενέχει έντονα στοιχεία μισανδρισμού. Οι άντρες συγκρίνονται για αυτά που μπορούν να επιδείξουν: οι ερωτικές δεξιότητές τους, η σωματική τους διάπλαση, οι ενδυματολογικές επιλογές, η οικονομική άνεση, το πόσα λεφτά ξοδεύουν για αυτές, το χιούμορ και η ικανότητά τους να διασκεδάσουν μια γυναίκα, σχολιάζονται και αποτιμώνται χωρίς ενδοιασμούς, αντιμετωπίζονται δηλαδή όπως οποιοδήποτε προϊόν προς χρήση. Συχνά οι ladettes αγοράζουν περιοδικά με πορνογραφικό υλικό, νοικιάζουν πορνοταινίες και συχνάζουν σε μαγαζιά αντρικού στριπτίζ.
Στην προσπάθειά τους να απολαύσουν το σεξ με διαφορετικούς παρτενέρ, κατοχυρώνοντας ταυτόχρονα τη συναισθηματική αυτονομία τους, δεν διστάζουν να φερθούν στους άντρες με σκληρότητα, χλευασμό ή αδιαφορία, συμπεριφορές που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε καθαρά φαλλοκρατικές. Φαίνεται ότι οι ρόλοι έχουν ως ένα βαθμό αντιστραφεί.
Πρόκειται για μια παροδική μόδα που θα καταλαγιάσει όταν οι γυναίκες «χορτάσουν» τις καινούργιες ελευθερίες που τις διαφημίζει η πανίσχυρη βιομηχανία του πορνό που πάντα αναζητά νέους πελάτες; Μήπως έχει να κάνει με την κυριαρχία της βιομηχανίας της ροζ κουλτούρας που στοχεύει κυρίως στις γυναίκες κι έχει κατακλύσει την αγορά με προϊόντα όπως το ""Sex & the City"" και οι «Πενήντα αποχρώσεις του Γκρι»; Ή μήπως η νέα τάση ήρθε για να μείνει, μεταβάλλοντας οριστικά τη γυναικεία ερωτική συμπεριφορά με συνέπειες για τις σχέσεις των φύλων που ακόμα δεν μπορούμε να υπολογίσουμε;",False
"Ήταν πριν πέντε χρόνια που γνωρίσαμε τη Δέσποινα- Σοφία Στάμος, Ελληνοαμερικανίδα χορεύτρια και χορογράφο που ζει στη Νέα Υόρκη και είχε έρθει να στήσει μια παράσταση στη χώρα καταγωγής της. Αναζητούσε χορευτές απ' όλο τον κόσμο, για την ακρίβεια ανθρώπους που θα ήθελαν να χορέψουν, όχι επαγγελματίες απαραίτητα.
Προσφέραμε από τότε μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες στην Αγορά της Κυψέλης, κι αυτό το είχε μάθει, εκεί λοιπόν σκέφτηκε να ρωτήσει αν κάποιος ενδιαφερόταν να χορέψει μαζί της. Μιλήσαμε στους μαθητές και τις μαθήτριές μας, εξήγησε κι η ίδια τι ήθελε, πολλοί θα ήθελαν να δοκιμάσουν, όλοι ντρέπονταν. Παροτρύναμε τους μαθητές να ξεπεράσουν τη συστολή τους, τελικά, μετά από αρκετές προσπάθειες πήγαν αρκετοί στην ομάδα της Δέσποινας- Σοφίας και είδαμε στην Αγορά, λίγους μήνες μετά, μια πολύ ωραία παράσταση με θέμα το πέρασμα από τη χώρα τους στη δική μας. Την ίδια την ιστορία τους δηλαδή, εκφρασμένη από κινήσεις που έμαθαν να κάνουν, ή ανακάλυψαν και εμπιστεύτηκαν μόνοι τους. Ήταν μεγάλη πρόοδος για τα παιδιά αυτά που φοβούνταν ν' ανοίξουν το στόμα τους να μιλήσουν, και βέβαια η σωστότερη προσέγγιση, αφού με τη γλώσσα του σώματος εκφράζονταν πολύ καλύτερα, έχοντας την ευκαιρία να αποταθούν στην ταλαντούχα χορογράφο που ήξερε να καταλαβαίνει και να αναδεικνύει.
Κι ύστερα πολλοί απ' αυτούς συνέχισαν την προσπάθεια να μάθουν χορό και χορευτική έκφραση με διάφορους τρόπους, και μερικοί τα κατάφεραν εξαιρετικά. Και να, που την Τρίτη το βράδυ μπορέσαμε να δούμε δύο απ' αυτούς στην παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών A quiet voice, σε σκηνοθεσία της αλβανίδας χορογράφου Ερμίρα Γκόρο, που είχε θέμα πάλι, κατά κάποιο τρόπο, αυτό το πέρασμα. Αυτή τη σκληρή ιστορία που ζουν προσπαθώντας να φτάσουν, να ζήσουν και να δουλέψουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη οι πρόφυγες και οι μετανάστες, και που τη ζούμε εμείς πεισματικά από την άλλη μπάντα, ως αμυνόμενοι σε εισβολείς.
H παράσταση ήταν εξαιρετική, κι ήταν όπως έλεγε ο τίτλος της: Μια ήσυχη φωνή. Χωρίς κραυγές, χωρίς ούτε μια στιγμή ευκολίας ή κοινοτοπίας, τα σώματα των ανθρώπων είπαν όλη την ιστορία τους κι όχι μόνο τη δική τους, χωρίς τη χρήση ούτε μιας κατανοητής λέξης. Ίσως υπήρχαν μαγικά ξόρκια που επένδυαν τη μουσική του Κυπουργού, άλλο μαγικό έργο, θα έπαιρνα όρκο ότι ήταν κάποια βαλκανικά ή αφρικανικά φολκλόρ μπερδεμένα με την αφέλεια τολμηρού παιδιού. Κι όλ' αυτά χωρίς καν ξεκάθαρες αναφορές σε εικόνες μετανάστευσης. Το θέμα είναι τόσο δραματικό που καλλιτεχνικά στήνει παγίδες εύκολης συγκίνησης, κι όμως στην παράσταση αυτή ήταν σα να το αντιμετώπιζες πρώτη φορά, να ανακάλυπτες πρώτη φορά αυτό που ζεις δίπλα του μια ζωή και το αγνοείς.
Δεν ξέρω πού να κατατάξω το έργο, στο μοντέρνο χορό, σε κάτι άλλο; Ίσως οι θεατές που γέμισαν την αίθουσα και τις δυο βραδιές και χειροκρότησαν θερμά για πολλή ώρα, όλοι αυτοί οι νέοι που, αρέσει δεν αρέσει, ήδη διαμορφώνουν την πολυεθνική πρωτεύουσα, να ξέρουν περισσότερα.
Εμένα με πλημμύριζε συγκίνηση, να βλέπω ανάμεσα στους χορευτές τους παλιούς μαθητές μου, να αναπτύσσουν στη μεγάλη σκηνή το ταλέντο της παρουσίας τους, να καμαρώνω τις κινήσεις τους, την έμφυτη και την επίκτητη αρμονία τους, να αναλογίζομαι την πορεία που κατάφεραν να διανύσουν, τόσο διαφορετική από άλλων συντρόφων τους που ακόμα δεν βρίσκουν μέσα έκφρασης, και τόσο ίδια με όλων βέβαια αφού ακόμα δουλεύουν στις πιο βαριές κι ανθυγιεινές δουλειές. Ανήκουν πια στο δυναμικό της (αθηναϊκής; ελληνικής; ευρωπαϊκής; παγκόσμιας;) τέχνης, κι αυτό χάρις στην Ελληνοαμερικανίδα Δέσποινα -Σοφία που τους είχε αναζητήσει πριν πέντε χρόνια, και χάρις στο Σχολείο της Αγοράς όπου μπόρεσε να έρθει να τους συναντήσει. (Και χάρις σ' εμάς τις δασκάλες που πιέζαμε να δοκιμάσουν. Να τα λέμε κι αυτά!)
Κάπου διάβασα ότι το Φεστιβάλ Αθηνών επειδή φέτος προσπαθεί να κάνει οικονομία, στρέφεται περισσότερο προς τις ντόπιες δυνάμεις. Κι έτσι ανακαλύπτουμε πράγματα που μπορεί να χάνουμε ενώ βρίσκονται δίπλα μας, και ζουν ανάμεσά μας, αλλά δεν βρίσκουν τρόπο να μας προσεγγίσουν. Ένα τέτοιο ρόλο αν καταφέρει να παίξει το Φεστιβάλ Αθηνών, με τόλμη και φαντασία, χαλάλι όλα τα διεθνή αστέρια που μπορούμε να τα βλέπουμε και στις οθόνες.","Η μεταλλιζέ κορνίζα με το ξεβαμμένο ηλιοβασίλεμα κρεμόταν στραβά στον τοίχο. Λίγο πριν σκοτεινιάσει για καλά, φάνηκε φωτισμένη η πόλη και παραδίπλα της ένας ξερός φοίνικας με επικίνδυνη κλίση, έτοιμος να πλακώσει παράθυρα και στέγη. Δεν είχε ρωτήσει σχεδόν τίποτε, ούτε και εκείνη άλλωστε καμιά φορά όταν δυο άνθρωποι δεν είναι σίγουροι αν πρέπει να ανοίξουν στα αλήθεια παρτίδες, βολεύονται με μερικά ποτά και τσιγάρα, για να πάρει καθένας το δρόμο του ύστερα, όσο είναι ακόμη καιρός.

Σηκώθηκε πρώτος, έβαλε τα παπούτσια του, «άργησα» είπε, «καληνύχτα», άνοιξε την πόρτα, βιαζόταν να φύγει, μακριά. Σκασμένος, του ήρθε να κλάψει, αλλά από εγωισμό κατάπιε το κλάμα, έβαλε τα γέλια, άνετα γέλια, τραγανιστά, «έχω σπάνια κέφια, τέτοια κέφια δεν τα ξανάχα σε όλη τη ζωή μου, κοίτα να δεις που μετράω ακόμη», είπε στον εαυτό του μπαίνοντας στο αμάξι.

Ήταν σίγουρος πια. Θα την πήγαινε στο αγαπημένο τους εστιατόριο, εκείνο με τις τεράστιες μωβ ροτόντες, τις κατακόκκινες καραβίδες και την πιο ψιλοκομμένη σαλάτα από καβουρόψιχα στην πόλη. Θα κάθονταν στο τελευταίο τραπέζι δίπλα στο κύμα και αφού θα τελείωναν το κρασί τους, Σάββατο, λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα, θα την κοιτούσε ίσια στα μάτια -καστανά μάτια που πιάνουν όλο το πρόσωπο- θα της φιλούσε με ευγνωμοσύνη μέτωπο, μαλλιά, μάτια, μάγουλα και δάχτυλα και θα της έκανε την πρόταση. Και ας μην πίστευε στις έννοιες. Έπρεπε και αυτό κάποτε να γίνει.

Κορνίζες με φωταγωγημένα ηλιοβασιλέματα: σε νησί, σε δυο καρέκλες σκηνοθέτη στο μπαλκόνι, ανάμεσα στα δέντρα, δίπλα σε λίμνη, πάνω σε κότερο, κάτω από έναν φάρο, στην άκρη της θάλασσας, πόσα άραγε ηλιοβασιλέματα είχαν δει μαζί;
Έκλεισε τα μάτια, δοκίμασε το μάγουλό του στο τζάμι, πάγωσε από το κρύο, πίσω από τα κλειστά του βλέφαρα μονάχα το ηλιοβασίλεμα εκείνου του απαίσιου στραβού κάδρου και δίπλα του ο γερτός φοίνικας σα μια επικίνδυνη συντροφιά. Θα μπορούσε να είχε κάνει έρωτα με εκείνη τη γυναίκα στο δωμάτιο, τελικά, μόνο τα παπούτσια του μπόρεσε να βγάλει.

Παγωμένα μάγουλα, παγωμένα χέρια, τέτοια κέφια δεν τα ξαναπέρασα σε όλη μου τη ζωή, μετράς ακόμη αγόρι μου, επανέλαβε από μέσα του δυνατά, έτοιμος να βάλει τα κλάματα.

Εδώ και δέκα χρόνια ο γαμπρός του φτιάχνει από δικά του αμπέλια ένα ροζέ φρουτώδες κρασί, το βάζει σε κάτι γυάλινες φιάλες, το ταπώνει καλά και σε κάθε γιορτή ανοίγει και από μια. Κοίταξε την ώρα. Στο σαλόνι τους τέτοια ώρα άνθρωποι θα τρωγοπίνουν ήδη, φίλοι που φλυαρούν εύθυμα και παίζουν χαρτιά, όπου να ` ναι θα ανοίξουν την φιάλη και πώμα και αφρός θα ανατιναχθούν με δύναμη και θα λερώσουν το χαλί. Γάμος με τριακοσιους καλεσμένους, πατάρι, αναμμένους πολυελαίους, λουλούδια και κόκκινο χαλί. Ή μήπως γάμος σε αμμουδιά, ξυπόλυτοι πάνω στο κύμα και τα μαλλιά της να ανεμίζουν. Τι να θέλει αυτή πραγματικά; Τι της αξίζει; Βαθιά, χάλια μέσα του, με τα χέρια στα αυτιά μήπως και πάψει να τον ακούει, άναψε τσιγάρο.  

Μεταλλιζέ κορνίζα ενός μοναχικού ηλιοβασιλέματος. Τα μοναχικά ηλιοβασιλέματα στέλνουν τη σιωπή τους πολύ μακριά σε ένα ταξίδι περισυλλογής πολύ κοντά στην θλίψη και αυτός δεν είχε πια τις δυνάμεις να πιάσει πάλι να σκοτώνεται με τις βαρειές της σκέψεις.  
«Αυτή την εβδομάδα είμαι πολύ καλά, γιατί πήρα αποφάσεις, αυτή την εβδομάδα είμαι πια καταπληκτικά καλά». Τέλος οι αέρηδες που δεν κατεβαίνουν στα πνευμόνια, τέλος οι έγνοιες που πιέζουν το μυαλό, τέλος οι κατασκευές και οι ταλαντώσεις.
Θα το έκανε σωστά, της άξιζε να γίνονταν όλα σωστά. «Θα αγοράσω ένα καλό πουκάμισο». Ψαχούλεψε στην τσέπη του μπουφάν του, βρήκε και το κουτί.  

Σάββατο, λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα. Θα αργούσε λίγο, επίτηδες για να την εκνευρίσει. Πρώτα θα έκανε το γύρο του μαγαζιού, θα εντόπιζε την έξοδο κινδύνου για παν ενδεχόμενο και ύστερα επιστροφή στην γιορτινή ροτόντα. Θα την κοιτούσε από μακριά. Έτσι όπως φορά τα καλά της και κουνάει το κεφάλι, τα καστανά μαλλιά της λάμπουν στο φως του ήλιου που γέρνει, χαμογελάει ακόμη τόσο γλυκά.
Θα του έγνεφε από μακριά.

Η αλήθεια λέγεται με λίγα λόγια: το καλό μου πουκάμισο από καιρό ένα πατσαβούρι, σε βαρέθηκα, όπως βαρέθηκα και εμένα, θα της έλεγε, τόσο απλά και εκείνη που τόσο καιρό δεν μιλούσε γιατί δεν της πήγαινε να το διαλύσει, θα έφτιαχνε τη βαλίτσα, θα έπαιρνε τη μεταφορική, όλα θα έμπαιναν σε κούτες και μετά μπρος μια μηχανή αυτοκινήτου και όλα καλά.

Ή θα έβαζε τα κλάματα. Και δεν άντεχε να την βλέπει να κλαίει. Βλέπεις, ήταν σπαρακτική όταν έκλαιγε από μέσα της, και όλο αυτό θάμπωνε το τζάμι του και τον έκανε να μην αντέχει πια.
Αποφάσισε γρήγορα. Μπήκε σπίτι, ξεντύθηκε, τα ρούχα κουβάρι. Οι καλεσμένοι είχαν φύγει από ώρα. Ευτυχώς, πάντα βαριόταν τις μαζώξεις. Δικοί της φίλοι ήταν όλοι αυτοί, άλλωστε.

Θα το έλεγε όσο γινόταν πιο απλά.
Τα δυο μάγουλά της μες τις παλάμες του, μούσκεμα από ιδρώτα.

«Θα με παντρευτείς;» θα την ρωτούσε. Και εκείνη, δακρυσμένη, θα έγερνε το κεφάλι της στον ώμο του και με το ένα χέρι μέσα και το άλλο έξω από το ξεβαμμένο στο πλύσιμο μπλουζάκι του, αφοσιωμένα και τρυφερά θα του χάιδευε το στέρνο απαλά, γνέφοντάς του ένα ακόμη ναι.",False
"Enkele jaren geleden schoten ze als wortelen uit de grond , maar nu lijkt de storm gekeerd te zijn . Gelukkig is deze heisa rond de Amerikaanse koffieketen stilaan verdwenen . Starbucks begon in België met één enkele zaak op de luchthaven . Deze stap is erg begrijpelijk , want veel internationale reizigers willen graag iets kunnen nuttigen uit eigen land op de plaatselijke luchthaven . Een veel te dure koffieketen zoals Starbucks was daar dus zeker op zijn plaats . Daarna durfde de keten de grootste steden van Vlaanderen te veroveren . Ik betwijfel of dit laatste een slimme zet was . Het unieke karakter van Starbucks ging helemaal verloren . Iedereen kreeg de Amerikaanse koffiebonen , die overigens echt niet lekker zijn , naar het hoofd gesmeten . De meeste vonden dit best oké en proefden gretig van de speciale koffies die hun heel portemonnee leeg roofden . De jaren erna werden , door beginnend succes , steeds meer zaken geopend en steeds nieuwe smaken ingevoerd . Het gevolg van deze zaken was het nog duurder worden van de prijzen en het nog bitterder smaken van de al zeer slechte koffie . Na enkele jaren kan ik tot mijn genoegen melden dat de storm rond Starbucks gekeerd is en dat de koffieketen rustiger wordt , maar of dit ook een verdwijning betekent , durf ik spijtig genoeg niet te dromen . Het logische gevolg zal een nog duurdere koffie worden met nog minder kwaliteit .","Vrouwen staan hun mannetje De eeuwenoude strijd rond de rechten van de vrouw kent nog geen einde . Onderwerpen zoals stemrecht voor vrouwen en dames die liever niet voor de haard blijven zitten zijn al beklonken . Gezinnen met tweeverdieners hebben hun plaats gevonden binnen de samenleving . Toch lijkt dat niet voldoende , want er is reeds een nieuwe discussie ontstaan die te maken heeft met de mogendheden van hen binnen de arbeidsmarkt . De huidige vraag luidt ; moeten er meer vrouwen aan de top van het bedrijfsleven staan ? Op dit moment scoren Belgische vrouwen aan de top een povere 5,8 procent . Dat percentage is aanzienlijk lager dan dat van landen zoals Noorwegen met 28 procent en Zweden en Finland met 25 procent . De Scandinavische landen winnen deze topic . Dat wordt nogmaals duidelijk in de ' Collide Models ' van Hofstede . Daaruit blijkt dat België een eerder uitgesproken masculiniteit heeft in zijn samenleving . Noord-Europa kent een omgekeerde visie hierover . Scandinavische landen behoren tot de gelukkigste ter wereld , er is minder werkloosheid en zijn niet zo hard als andere Europese landen getroffen door de crisis . Hun aanpak werkt en een van de factoren die meespeelt waarom zij zo 'n welvarende landen zijn , is de femenistische aanpak . Wat houdt België dan nog tegen om meer vrouwen naar de top te loodsen door een minimum quota in te voeren ? De vraag is dan wel of dit wenselijk is ? 36 procent wil geen minimum quota . Een van de belanrijkste redenen blijkt dat het niet mag lijken alsof ze er nood aan hebben . De vrouw die weer uitkomt als het zwakke geslacht . Het wordt ervaren als een soort van positieve discriminatie die niet iedereen met open armen ontvangt . Daarnaast is er natuurlijk nog de groep die liever niet gaat werken en bij het gezin blijft . Dit percentage heeft geen baat bij een verhoging van het aantal aan de top . Er kan ook betwist worden of een invoering van een minimum percentage haalbaar is op elk niveau van de samenleving . Bepaalde sectoren zoals de bouwsector zijn minder gericht op vrouwelijke activiteiten . Daarom kan er niet overal eenzelfde quota ingevoerd worden . De focus ligt meer op de tertiaire en quartaire sectoren . De primaire en secundaire zijn moeilijker onder handen te nemen . Dit geeft stof tot nadenken of een quota gewenst is . Daarentegen blijkt uit eenzelfde ênquete dat 64 procent van de Belgische topvrouwen vóór een quota zijn . Hiervoor zijn een aantal belangrijke redenen op te noemen die niet enkel positief zijn voor het vrouwelijke geslacht zelf , maar ook voor het bedrijfsleven en de economie in het algemeen . Uit cijfers die vergeleken zijn door McKinsey blijkt dat er een positief verband bestaat tussen het aantal vrouwen in een bedrijf en de return on investment . Als er meer vrouwen in dienst genomen worden , stijgt de return on investment . Zij zorgen daardoor voor een verbetering van de economische activiteit . Elke verbetering in crisistijden is positief . Toch ondernemen bedrijven weinig actie . Het is dus nodig om een quota in te stellen met federale goedkeuring , zodat het een verplichting voor bedrijven wordt . Naast de economische zijde is er ook nog een operationele verbetering op te merken . Een gemengde werkvloer met mannen en vrouwen zorgt niet alleen voor een betere werksfeer , maar ook voor een beter resultaat van de bedrijfactiviteit . Ze zijn verschillend en hebben een andere manier van denken en ondernemen . Mannen zijn assertiever en hebben een voorkeur voor kwantitatief resultaat . Vrouwen daarentegen zijn emotioneler en achten kwaliteit belangrijker dan kwantiteit . Deze combinatie zorgt voor een operationele verbetering van het productieproces . Een verbetering waar zowel vrouwen als bedrijven baat bij hebben . Tijdens de huidige strijd werd er al verschillende keren bewezen dat vrouwen aan de top een verbetering zijn voor bedrijven zowel op economisch als operationeel vlak . Een quota instellen met federale goedkeuring moet gebeuren . Dit is de enige oplossing als bedrijven niet willen zien dat dit een verbetering met zich meebrengt . Daarnaast is dit ook wenselijk voor bijna twee derde van de Belgische vrouwen aan de top . Het is nu aan de overheid . Zij moeten een quota instellen . Deze zal automatisch leiden tot een verhoging van het percentage vrouwen in raden van bestuur van bedrijven . Wat op zijn beurt zal overlopen in een verbetering van de cijfers en van de kwaliteit binnen bedrijven . Laat de grote topmanagers het voorbeeld tonen . De mannen moeten hun trots even opzij zetten en vrouwen laten bewijzen hun mannetje te kunnen staan aan de top .",True
"El futuro que no tuvimos
Aquí atorados en el largo proceso de desencuentros, rupturas, deslealtades y corrupción que fue minando la esperanza de dignificar y consolidar el régimen democrático del país. Como lo escribe Mauricio Merino en su libro El futuro que no tuvimos, tendríamos que bautizar los últimos años como el periodo del desencanto. Un periodo específico, determinado, cognoscible, comprendido entre el 1 de noviembre de 2003 y el 1 de julio de 2012. Un ciclo fechable que empieza con la ruptura de los acuerdos electorales que dieron origen al IFE autónomo y que termina con el regreso del PRI a Los Pinos. Un ciclo de todo lo que hemos presenciado y padecido desde entonces.
Atrás quedaron los acuerdos sensatos y honestamente comprometidos con la construcción de un nuevo régimen democrático. Atrás quedó aquella “joya de la corona” que fue un IFE creíble, admirado, autónomo. Atrás quedaron los pactos que tenían como objetivo una repartición más justa y más ciudadana del poder. En su lugar han quedado las malas artes y los conflictos. La transición de un sistema de partido prácticamente único a uno en el cual los beneficiarios fueron otros partidos, con sus arcas repletas de dinero público. La polarización de la sociedad producto de los pleitos incesantes entre la clase política. La sensación de que la democracia no ha servido para resolver los problemas del país sino para exacerbarlos. El sentimiento de desamparo ante Tlatlaya e Iguala.
Y la angustia compartida ante la certidumbre de que la vida pública se ha corrompido –sin distinciones ni matices– entre partidos y gobernantes. La desilusión colectiva ante el abandono de las promesas de profesionalización de la gestión pública. Ante la prevalencia de la cercanía, la amistad y las lealtades políticas en el nombramiento de funcionarios públicos. Ante el franco rechazo de los gobiernos a la apertura de toda la información relevante que la creación del IFAI motivó. Ante la opacidad que persiste en la fiscalización del dinero público a nivel federal, estatal o municipal. Sigue la repartición del botín partidario sin consecuencias. Sin efectos. Sin sanciones. He allí la podredumbre del PRD en Guerrero para constatarlo. Los moches del PAN para evidenciarlo. La candidatura a una diputación federal de Arturo Montiel para subrayarlo.
La economía sigue sin crecer lo que debiera. La deuda de la desigualdad social sigue sin ser saldada como podría. Poco a poco vamos cobrando conciencia de que los errores de gestión del gobierno no se han corregido. Las autoridades siguen asignando recursos crecientes a programas politizados que, en lugar de igualar a la sociedad, la hacen más desigual y generan mayores incentivos para la informalidad. Las autoridades siguen gastando el dinero público a manos llenas en medio de fallas, equivocaciones y actos de corrupción tan escandalosos como el de Oceanografía, entre tantos. Todos estos problemas acumulados no han encontrado sanción ni solución. Los partidos se culpan unos a otros, se aprovechan electoralmente de los errores del contrario antes que corregir los suyos. No vemos soluciones de conjunto. No vemos la creación de un sistema completo para rendir cuentas o usar mejor el dinero público o responder a las necesidades de una ciudadanía crecientemente agraviada.
Pero más grave aún es que en este periodo del deterioro democrático la inseguridad se ha implantado como una rutina común. Muertos, heridos, torturados, desa­parecidos, fosas con cadáveres que no conocemos. La macabra puntualidad de la muerte en el Estado de México y en Michoacán y en Tamaulipas y en Guerrero. Mientras tanto, el Estado muestra tanto su poder de fuego como su impotencia frente al crimen que ayudó históricamente a cobijar. Muestra que la corrupción de sus ramas más indispensables –las policías, las Cortes, los Ministerios Públicos– se ha vuelto cosa de todos los días. Queda claro hoy que el desafío principal ya no es sólo salvar a la democracia, sino salvar al Estado; rescatar la capacidad de garantizar la seguridad mínima que México necesita para sobrevivir.
¿Y nosotros qué? ¿Cúal ha sido el papel de los ciudadanos frente a esta descomposición? Como argumenta Merino, ha habido reacciones sociales sin que logremos plantear una ruta alternativa eficaz a la trazada malamente por los partidos. No hemos logrado diseñar una agenda capaz de sacudir a la clase política. Hay una larga lista de heroísmos locales e individuales; de aquellos que han alzado la voz en distintos momentos frente a los abusos de Humberto Moreira y Ángel Aguirre y Eruviel Ávila. Ha habido marchas multitudinarias en distintas latitudes del país que expresan la indignación, el hartazgo, el miedo. Ha habido investigaciones valientes –como las de Mexicanos Primero, México Evalúa, el Instituo Mexicano Para la Competitividad y el CIDE– que generan métodos y conocimientos cada vez más finos para evaluar la disfuncionalidad de la democracia y el deterioro de las instituciones. Ha habido un amplio movimiento a favor de las víctimas y la dignidad y la paz. Ha habido un cúmulo de estudiantes que exigen más de lo que el gobierno les ofrece y no están dispuestos a conformarse. Pero nada ha sido suficiente.
La ruta del deterioro prosigue. Porque ninguno de los que poseen poder quieren abandoner el guión que les permite ejercerlo con impunidad. Porque los actores fundamentales siguen siendo los mismos. Porque el voto para el PRI fue un voto a favor del pasado, pues no es creíble pensar que la sociedad siga creyendo en el futuro que no tuvimos ni tendremos con el PRI en Los Pinos.
Y lo único que queda es seguir exigiendo, seguir la ruta de lo insuficiente para que se vuelva suficiente. Aprovechar las nuevas tecnologías de la información. Demandar libertad, conciencia, respeto. Declarar que estamos hartos de la violencia sin fin, de la falta de respeto a nuestra inteligencia por parte de instituciones como la PGR, de la manipulación mediatica, del control obstinado y corrupto de los partidos políticos, del cinismo de los que creen que pueden engañar a cualquiera, de la falta de horizontes creíbles, del predominio de explicaciones sobre Iguala que no van a ningún lado. Nos queda entonces pasar a la vida activa en todos los planos, en todos los espacios. Recuperar el espacio público que nos ha sido robado. Aprender a ser ciudadanos de veras. Defender la agenda democrática por encima de todo y de todos. Tiene razón Mauricio Merino: Ni un paso atrás. Ni un paso atrás en la construcción del futuro que queremos tener.","Lo que todo mexicano quisiera (no) saber sobre los bancos
Según un estudio reciente de la Comisión Federal de Competencia, la cobertura de cajeros automáticos es insuficiente y está dominada por los grandes bancos. Además el cargo por retirar efectivo en un cajero que no es del banco del usuario es muy caro: entre 20 y 30 pesos en promedio.
Hacer un pago móvil a una cuenta de un banco diferente a la cuenta del usuario es imposible.
Las redes de pagos móviles operan básicamente a través de la “telefónica preponderante”, o sea Telmex.
Los bancos podrían estar tomando decisiones a favor de sus accionistas y no necesariamente a favor del funcionamiento eficiente del sistema de información crediticia.
Los bancos pequeños enfrentan limitaciones de información para competir de manera efectiva en productos específicos para segmentos de la población.
Los usuarios no cuentan con un historial para obtener créditos porque el gobierno no provee información sobre pagos realizados a Infonavit o Fovisste.
Las medianas y pequeñas empresas enfrentan serias dificultades para tener acceso a financiamiento/capital de inversión.
Los fondos de inversión instrumentan políticas de diferenciación de precios que resultan discriminatorias y discrecionales.
No hay una base de datos sobre el historial de riesgo de clientes en busca de seguros, lo cual lleva a que las pólizas sean muy caras.
La Comisión Federal de Competencia sólo cuenta con tres días para emitir una resolución sobre una concentración mediante liquidación bancaria, lo cual lleva a que el organismo no pueda erradicar conductas anticompetitivas o barreras a la competencia.
Los bancos no compiten entre sí para ofrecer una mejor tasa de interés con el fin de atraer clientes.
Los tarjetahabientes encuentran dificultades para trasladar sus saldos deudores a un banco distinto que les ofrezca mejores condiciones: Sólo 5% de los clientes de tarjetas de crédito cambiaron de banco entre 2011 y 2012.
Los usuarios afrontan serias dificultades para elegir productos financieros –como crédito automotriz o seguro para el retiro– porque no tienen acceso fácil a la información para comparar.
Los acreditados están atados a términos de contratación desventajosos, con altas tasas de interés o altas tasas de comisiones o condiciones inflexibles de plazo o formas de pago.
Hay nula movilidad de clientes entre proveedores de cuenta de nómina, lo cual obstaculiza la competencia.
Es básicamente imposible trasladar una garantía hipotecaria de una institución a otra, lo cual inhibe el refinanciamiento del crédito.
Existen acciones anticompetitivas coordinadas entre los bancos; en otras palabras, están coludiéndose para abusar del consumidor.
Los usuarios pagan sobreprecios en el ramo de los seguros ligados a crédito, especialmente el automotriz y el hipotecario.
Las autoridades regulatorias del sistema financiero actúan con una gran discrecionalidad.
La cobertura de establecimientos que aceptan pagos con tarjeta es baja.
Los usuarios que reciben o envían remesas no cuentan con la información necesaria y por ello se enfrentan a comisiones adicionales a las pactadas inicialmente en el servicio.
En ciertos sectores la banca de desarrollo es ineficiente y genera riesgos para la competencia.
El Infonavit y el Fovissste establecen condiciones de crédito más onerosas que otros intermediarios financieros, por lo que sus ventajas no se ven reflejadas en menores costos para los consumidores.
Los intermediarios financieros ofrecen de manera insuficiente ciertos servicios financieros a algunos sectores de la población.
Hay un serio conflicto de interés en algunos consejos de administración de la banca de desarrollo, que tiene participantes con intereses dentro de los sectores que fomentan.
Quienes ofertan servicios de ahorro para el retiro compiten principalmente a través de la promoción de sus servicios (43% del gasto de las Afores se destina a esta actividad, mientras que sólo 4% va a la inversion). Los gastos de promoción elevan los costos de operación de las Afores, sin beneficios claros para los consumidores. Y por ello la mitad de los trabajadores que cambiaron de Afore en 2013 fueron a dar a otra institución que les ofrecía menor rendimiento neto.
Como la información sobre transacciones que involucran fideicomisos es considerada “secreto bancario”, la Comisión Federal de Competencia no puede determinar si hay prácticas anticompetitivas en ese sector.
El sistema financiero no está innovando y no está buscando atraer a los consumidores vía calidad, innovación y mejores precios. En esencia, nos tiene atrapados.
Como no hay competencia, sino más bien colusión y mala regulación, los bancos hacen básicamente lo que se les da la gana: abusan, manipulan, esconden, exprimen. Por eso las filiales de bancos extranjeros en México tienen mayores tasas de ganancia aquí que en otras partes del mundo donde operan.
Ante esta lamentable realidad, lo único que hace la Comisión Federal de Competencia es ofrecer 36 recomendaciones “no vinculantes”. Mientras tanto, allí está el servicio malo y caro que padecemos los usuarios. Y la pasividad o la complicidad del gobierno.",True
"Iedere voetballiefhebber kent het gevoel als zijn favoriete team een overwinning heeft behaald . Overal zie je mensen juichen , sommigen barsten zelfs in tranen uit . De supporters zijn in extase en zingen uit volle borst de clubliederen mee . Maar voor de supporters is dit niet hetzelfde als voor de spelers . Zij spelen hun match en ontvangen na afloop een dikke cheque van een paar miljoenen . That's it ! Daarom stellen zeer veel mensen zich ook de vraag of profspelers nog wel echt passioneel met voetbal bezig zijn of dat ze niet enkel uitzijn op het geld . Maar wie kan hier een goed antwoord op geven ? Het hedendaagse voetbal wordt gekleurd door ploegen die gefinancieerd worden door sjeiks , oliemagnaten , miljardairs , enz. Tegenwoordig spreken journalisten , nieuwlezers en dergelijken enkel nog maar over bedragen met meer dan 6 cijfers . Het gaat er blijkbaar niet enkel meer om of spelers wel écht goed zijn . Nee , status , uitstraling en het nodige showgehalte spelen ook een zeer belangrijke rol . Of ze het volgende voetbalseizoen nu renderen of niet , dat maakt allemaal niet uit . Ze moeten er gewoon staan ! Er zijn tegenwoordig nog maar weinig spelers waarvan je kan zeggen dat ze een ploeg naar een hoger niveau brengen . Enkele spelers die dit wel doen zijn Lionel Messi , Christiano Ronaldo , Robert Lewandowski , Thomas Müller , Zlatan Ibrahimovic , . . . Zij verdienen het om zulk jaarsalaris te krijgen en om elk jaar aan de haal te gaan met enkele miljoenen . Maar sommige spelers verdienen dit ook niet en worden door voetbalcritici bestempeld als ' overgewaardeerd ' . Ze worden met hoge verwachtingen naar de club gehaald maar uiteindelijk spelen ze een belabberd seizoen en worden ze uitgemaakt door de supporters . Omdat de speler een fantastisch seizoen gespeeld heeft bij zijn vorige club , wil dit niet meteen zeggen dat hij bij zijn nieuwe club ook zal schitteren . En dat is het grote probleem van het voetbal van tegenwoordig . Grote clubs willen enkel nog maar grote namen in hun team hebben , maar dit kan nadelig zijn voor het spel van de andere spelers en het resultaat dat men na het seizoen wenst te behalen . Sommige managers gaan er maar blindelings vanuit dat een grote naam ook meteen leidt tot grote successen . Maar niets is minder waar ! Daarom zijn er velen die zich afvragen waarom sommige spelers zulke gigantische bedragen krijgen én waarom de FIFA , de internationale voetbalvereniging , dit toelaat . Je kan een sponsor of een club natuurlijk niet gaan verbieden om een bepaald bedrag aan een speler toe te kennen , maar er zijn ongetwijfeld enkele manieren en stimuli om dit te beperken . Je krijgt vandaag de dag al snel de indruk dat het allemaal om het geld draait .","Als liefhebber van pizza , stap ik enthousiast Pizza Hut binnen . Ik sluit mij aan bij de wachtende rij hongerigen . Na 15 minuten nader ik het bordje dat me dadelijk zal helpen en nog 5 minuten later leidt een serveerster me naar mijn tafel , naast de deur . Leuk , die verkoeling van buiten waardoor ik de neiging heb om mijn jas aan te houden . Om dan nog maar te zwijgen over de sigarettengeur . Uiteindelijk komt iemand mijn bestelling opnemen . Ik kies voor de klassieke Margherita . Helaas blijkt de pizza het lange wachten niet waard te zijn . De pizza is koud en zie je amper op mijn bord liggen . Ik bestelde nochtans een grote pizza . Ergens hoop ik dat de smaak het goed zal maken , maar ook die valt tegen . De kaas is erg taai en bovendien te zout . Het vet druipt van de pizza . Gelukkig is er drank à volonté waardoor ik vlug deze afschuwelijke smaak kan wegspoelen . Ook de prijs valt tegen , 11 euro voor deze Margherita is veel te veel . Volgende keer maak ik terug mijn eigen pizza .",False
"Το τέρας: Η Κύπρος ήταν ο μεγαλύτερος φορολογικός παράδεισος της Ευρώπης. Τώρα παίρνουν σειρά και οι υπόλοιποι.
Το ρεπορτάζ: 
Όποιος (από εμάς, τους κοινούς θνητούς) είναι σίγουρος ότι έχει μια ξεκάθαρη εικόνα για το τι ακριβώς συζητάμε αυτές τις μέρες επάνω στο θέμα του σημερινού τέρατος, μάλλον πλανάται. Το ζήτημα είναι τόσο περίπλοκο, με τόσες υποπεριπτώσεις και ξεχωριστές λεπτομέρειες, που είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποτυπώσει την υπάρχουσα κατάσταση και να αποκρυπτογραφήσει κάποιος τις προθέσεις της Ε.Ε. αυτή τη στιγμή.
Η Κύπρος ήταν, σίγουρα, ένας φορολογικός παράδεισος. Με χαμηλή και ενιαία φορολογία και τραπεζικό σύστημα που δεχόταν κεφάλαια χωρίς να ελέγχει την προέλευσή τους, έδινε τεράστια περιθώρια στην ελεύθερη και συμφέρουσα δραστηριοποίηση νομικών και φυσικών προσώπων.
Από την άλλη, όμως, υπάρχουν πολλές άλλες χώρες που προτιμώνται, για διαφορετικούς λόγους, η κάθε μία και, μάλιστα, από διαφορετικά target group. Οι Γάλλοι πλούσιοι, για παράδειγμα, προτιμούν τη Μεγάλη Βρετανία όπου επιβάλλεται στους μη μόνιμους κατοίκους φόρος για τα εισοδήματα μόνο που αποκτώνται ή μεταφέρονται στη Βρετανία. Κάποιοι συμπατριώτες τους, πολύ πλούσιοι, προτιμούν την Ελβετία, όπου υπάρχει το τραπεζικό απόρρητο και δεν φορολογούνται με βάση τα εισοδήματα και την περιουσία τους, αλλά βάσει των δαπανών που πραγματοποιούν στην Ελβετία και, πάντως, δεν πρέπει να είναι καθόλου χαμηλές. Δεν παραβλέπουν και τις φορολογικές διευκολύνσεις που παρέχει το Βέλγιο, ενώ όσοι Γάλλοι μπορούν να παρακάμψουν το εμπόδιο της υπηκοότητας και να αποκτήσουν κάποια άλλη εγκαθίστανται στο βαρετό, κατά τα άλλα, Μονακό, όπου δεν πληρώνουν καθόλου φόρο.
Το Λουξεμβούργο είναι παράδεισος για να ανοίξει κάποιος επιχείρηση. Καθόλου τυχαίο ότι πρόσφατα ελληνικές επιχειρήσεις μετέφεραν εκεί την έδρα τους. Το σημαντικό είναι ότι η χώρα κάνει τα πάντα προκειμένου να διευκολύνει τους επενδυτές, διατηρώντας άλλη φορολογία στην πρωτεύουσα και άλλη στο υπόλοιπο Δουκάτο. Δεν φορολογούνται τα μερίσματα και τα κέρδη φορολογούνται με ποσοστό 23-28%. Υπάρχει εύκολη πρόσβαση σε τραπεζικό δανεισμό με χαμηλά επιτόκια χορηγήσεων, ενώ τα επιτόκια καταθέσεων είναι μηδενικά. Εάν ο πελάτης δεν αγγίξει τα χρήματά του για ένα χρόνο, έχει από την τράπεζα ένα πριμ της τάξεως 0,8-1%.
Οι μεγάλοι πελάτες, για τους Βούργους, χρήζουν ειδικής και προνομιακής μεταχείρισης, παρόλο που η προέλευση του χρήματος -όπως λέγεται- ελέγχεται. Ωστόσο, και αυτοί μπορεί να πέσουν θύματα πάμπλουτων επενδυτών, όπως ο Ινδός «βασιλιάς του χάλυβα», Λακσμί Μιτάλ. Ο Ινδός αγόρασε το 2006 την Arcelor, μεγαλύτερη βιομηχανία χάλυβα στον κόσμο, με την υπόσχεση να διατηρήσει τις θέσεις εργασίας σε Γαλλία και Βέλγιο και στη συνέχεια άρχισε να συρρικνώνει δραστηριότητες και να κλείνει μονάδες, με αποτέλεσμα να κηρυχθεί persona non grata για τη Γαλλία.
Το μικρό Δουκάτο του Λουξεμβούργου, με ΑΕΠ 25 δισ. ευρώ, θεωρείται ένα από τα ασφαλέστερα μέρη του κόσμου για τους επενδυτές. Γι' αυτό και στα 150 τραπεζικά του ιδρύματα «κάθονται» περίπου 600 δισ. ευρώ από offshore funds. Θεωρείται παράδεισος για τα funds καθώς είναι εύκολο, μέσα από ένα δαιδαλώδες κι ακατανόητο (για εμάς τους κοινούς θνητούς) σύστημα offshore εταιρειών, να χαθούν και να αλλάξουν πορεία τα ίχνη του αρχικού κεφαλαίου.
Εκτός από το Λουξεμβούργο, όπου ο τραπεζικός του τομέας είναι χοντρικά 24 φορές το μέγεθος της οικονομίας του, διογκωμένο τραπεζικό τομέα έχουν η Ιρλανδία (οκτώ φορές) και η μικρή Μάλτα (7,8 φορές).
Μάλτα, ο φρουτάκιας
Ποια, όμως, είναι η ιδιαιτερότητα της Μάλτας που την καθιστά ελκυστική; Κυρίως η ευκολία με την οποία δίνονται οι άδειες του διαδικτυακού τζόγου. Η Μάλτα είναι «ο φρουτάκιας» της Ευρώπης. Δίνοντας άδειες για gaming casino, οι επιχειρηματίες μπορούν να ικανοποιήσουν τα γούστα των τζογαδόρων του κόσμου όλου.
Υπερτροφικός είναι ο τραπεζικός τομέας και στη Μεγάλη Βρετανία ενώ ακούγονται πολλά για το μέγεθος αυτού στην Ολλανδία αλλά και τη Σουηδία. Επίσης, φορολογικοί παράδεισοι στην Ευρώπη υπάρχουν στο Τζέρσεϊ, το νησί ανάμεσα στη Γαλλία και τη Βρετανία που ανήκει μεν στην (άλλοτε βρετανική) Κοινοπολιτεία των Εθνών αλλά όχι στην Ε.Ε., στο Λιχτενστάιν, στο Γιβραλτάρ, την Ανδόρα και σε πολλά ακόμη σημεία.
Σλοβενία
Εδώ πρόκειται για μια άλλη περίπτωση. Η όμορφη Σλοβενία, που αναπτύχθηκε μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τη γειτνίασή της με την «Ευρώπη», έχει έναν τραπεζικό τομέα ίσο με το ΑΕΠ της αλλά με ζημιές στις τράπεζές της τα περασμένα χρόνια και μεγάλες επισφάλειες. Το 2012 οι ζημιές ανήλθαν στα 606 εκατομμύρια ευρώ, 67 περισσότερα από το 2011. Οι επισφάλειες και οι ζημιές προέρχονται από δάνεια της τελευταίας δεκαετίας, χάρισμα σε πρόσωπα και κόμματα, καθώς το σύστημά τους επιτρέπει τέτοιου είδους ευνοϊκές συμπεριφορές. Οι περισσότερες τράπεζες είναι κρατικές και η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά στην απόφαση της Βουλής να ανακεφαλαιοποιήσει και να ιδιωτικοποιήσει, στη συνέχεια, τις τράπεζες αλλά και στην προειδοποίηση του ΔΝΤ και της Ε.Ε. να πάρει μέτρα, για να μη χρειαστεί να προσφύγει στον μηχανισμό στήριξης.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά. Είναι και η γειτονική Κροατία που αναμένεται να περάσει την πόρτα της Ε.Ε., την 1η Ιουλίου. Υπάρχουν δυο σοβαρότατα ζητήματα για τα οποία έγραψε αναλυτικά η Χριστίνα Πουλίδου στα «Βρυξελλάκια» στις 8 Μαρτίου και αξίζει να δώσουμε μεγάλη προσοχή στο πολύ καλό άρθρο της.
Τα πλυντήρια Γερμανία και Ελλάδα
Πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας έκθεση του ΟΟΣΑ που αναφέρεται στους φορολογικούς παραδείσους. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα, κατά την έκθεση, είναι η ευκολία με την οποία κάποιες τεράστιες επιχειρήσεις πληρώνουν φόρο 5% και κάποιες μικρές 30%.
Μια άλλη έκθεση που ανακοινώθηκε πρόσφατα, επίσης, αυτή του Basel Institute of Governance, που έδωσε σοβαρά επιχειρήματα στους υπερασπιστές του «Όχι» της Κύπρου, καθώς, στη βαθμολογία για το ξέπλυμα βρώμικους χρήματος στον κόσμο, το Λουξεμβούργο είναι 49ο, η Γερμανία τοποθετείται στη θέση 68 και η Κύπρος στη θέση 114. Αποσιωπάται το ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην κορυφή της Ευρώπης και κοντά στην κορυφή του κόσμου, στη θέση 29.
Η αλήθεια είναι ότι η Γερμανία είχε δεχτεί προειδοποιήσεις ήδη από τις αρχές του 2011, από την Ε.Ε. και τον ΟΟΣΑ, καθώς δεν συμμορφωνόταν πλήρως με τους νόμους της Ε.Ε. αναφορικά με το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος και την αντιμετώπιση του φαινομένου.
Όσο για τη μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε για την έρευνα, ενώ παρουσιάζονται εναλλακτικοί στατιστικοί τρόποι για την απόδοση βαρύτητας στις μεταβλητές που αναλύουν, οι υπεύθυνοι του Ινστιτούτου παραδέχονται ότι χρησιμοποίησαν ένα σύστημα αξιολόγησης στο οποίο κάποιοι ειδικοί αποφασίζουν για τη βαρύτητα των τιμών κάθε μεταβλητής. Παραδέχονται, επίσης, ότι οι χρησιμοποιούμενες μεταβλητές είναι άνισες ως προς την ποιότητα, το εύρος και τη σχετικότητα. Θεωρούν ότι κύριο εστιακό πεδίο είναι το νομικό πλαίσιο ενάντια στις δραστηριότητες ξεπλύματος παρανόμου χρήματος και χρηματοδότησης τρομοκρατικών ενεργειών (AML/CTF). Θεωρώντας, σε κάθε περίπτωση, ότι οι δείκτες πρέπει να επικεντρώνονται σε αυτό το θέμα δίνουν μια σχετική βαρύτητα 65%, ρίσκο διαφθοράς 10%, χρηματοοικονομικά στάνταρ και διαφάνεια 15%, πολιτικό και νομικό ρίσκο 5% και δημόσια διαφάνεια 5%. Και παραδέχονται ότι ενέχει υποκειμενικότητα. Θεωρούν ότι αυτά είναι τα θέματα που τους αφορούν και ότι δείκτες σχετικοί με παιδεία, οικονομική αποδοτικότητα, δημοσιονομική, εμπορική, ή περιβαλλοντική πολιτική, δεν τους αφορούν.
Όπως και οι ίδιοι αναφέρουν, οι τελικές τιμές δίνουν μια σύνοψη ενός φοβερά πολύπλοκου θέματος, δεν μπορούν να ιδωθούν ως αδιαμφισβήτητα στοιχεία ή μαθηματική μέτρηση δραστηριοτήτων παράνομου ξεπλύματος ή χρηματοδότησης τρομοκρατών. Η μεγαλύτερη έμφαση δίνεται σε εσωτερικές ετήσιες αναφορές, που όμως δεν γίνονται για όλους ετησίως, οπότε μπορεί κάποιες χώρες να έχουν αλλάξει νομικό πλαίσιο και αυτό να μη λαμβάνεται υπόψη.
Συμπέρασμα;
Αυτό που μου είπε ο επίκουρος καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο ΑΠΘ, Βασίλης Πολυμένης: «Αυτή τη στιγμή γίνεται juristicion shopping, δηλαδή όποιος αναζητά μια υπηρεσία βρίσκει το μέρος όπου αυτή παρέχεται με τον πιο εύκολο και συμφέροντα τρόπο (βλέπε Μάλτα και gaming). Αυτό είναι ένα γενικότερο πρόβλημα για την Ευρώπη, στο βαθμό που θέλει να ενοποιήσει την οικονομία της και να μειώσει φαινόμενα σαν αυτό της Κύπρου. Είναι απαραίτητο να ενοποιήσει τις διαδικασίες ελέγχου και αδειοδότησης, καθώς και την εποπτεία. Στην Ευρώπη που προχωρά με ταχείς ρυθμούς στην ενοποίηση, τέτοια φαινόμενα πρέπει να εκλείψουν…».
Για τις ανάγκες αυτού του ρεπορτάζ χρειάστηκε να επικοινωνήσω με δεκάδες ανθρώπους: πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους, οικονομολόγους, δικηγόρους, εργαζόμενους στην Ε.Ε. Οι εταιρείες που παρέχουν επενδυτικές συμβουλές δεν μπόρεσαν να με εξυπηρετήσουν, λόγω φόρτου εργασίας τους. Διάβασα δεκάδες δημοσιεύματα, για πολλά από τα οποία χρειάστηκα διευκρινίσεις επί διευκρινίσεων. Αυτά, για όποιον νομίζει ότι η Ευρώπη είναι κάτι απλό στην κατανόηση και την αντιμετώπιση.","Το τέρας: Το είπε το Reuters, άρα ισχύει.
Το ρεπορτάζ.
Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Απ` το Reuters ως το CNN κι απ` τους Times μέχρι τη Wikipedia, όλο και κάποιος διάσημος έχει εμφανιστεί να πεθαίνει πριν την ώρα του και να βρίσκεται να διαβάζει την ίδια τη νεκρολογία του.
Αφορμή για το σημερινό τέρας είναι, φυσικά, η πλέον πρόσφατη γκάφα με τον θάνατο του σκηνοθέτη και ηθοποιού Λευτέρη Βογιατζή, «είδηση» που πρωτοδημοσιεύτηκε τη Μεγάλη Τρίτη στο site της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ». Από κεκτημένη, προφανώς, ταχύτητα, και πριν η είδηση διασταυρωθεί, εμφανίστηκε και αλλού: από οικονομικά και ειδησεογραφικά site που θεωρούνται αξιόπιστα, μέχρι site-«σκούπα» που δημοσιεύουν ό,τι να 'ναι και blog που δεν έχουν καμιά απολύτως πρωτογενή είδηση, αλλά αρκούνται σε ηχηρούς τίτλους. Η εφημερίδα κατέβασε γρήγορα την είδηση από τον ιστότοπό της, ωστόσο εάν γκουγκλάρετε «πέθανε ο Λευτέρης Βογιατζής» θα βρείτε δεκάδες αναφορές - με λεπτομέρειες, κιόλας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιο μέσο «πεθαίνει» κάποιον πριν την ώρα του. Ο αείμνηστος Ιάκωβος Καμπανέλλης «πέθανε» δυο φορές: μια στις 5 Φεβρουαρίου 2011, ξανά από την ίδια γκάφα, και μια (στην πραγματικότητα) στις 29 Μαρτίου 2011. Και πάλι, αν γκουγκλάρετε «πέθανε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης», θα βρείτε και την πρώτη αναφορά.
Απ` τις πιο πρόσφατες και «βαριές» περιπτώσεις είναι η είδηση που έβγαλε το Reuters στις 19 Απριλίου σχετικά με τον θάνατο του Τζορτζ Σόρος. Δημοσιεύτηκε η έτοιμη νεκρολογία του, προφανώς από χοντρό λάθος, καθώς τόσο στην ημερομηνία θανάτου, όσο και στην ηλικία, έγραφε «ΧΧΧ». Πρόσφατα, με το θάνατο της Μάργκαρετ Θάτσερ, σε κανάλια της Ταϊβάν μεταδόθηκε η είδηση για το θάνατο της Βασίλισσας της Αγγλίας ενώ αντί για φωτογραφία της εκλιπούσας πρόβαλαν φωτογραφία της Μέριλ Στριπ που την υποδύθηκε στον κινηματογράφο. Μύλος!
Ωραία η ζωή μετά το θάνατο!
Από πού, όμως, ξεκινούν αυτές οι «ειδήσεις»; Μια ματιά στη διεθνή σκηνή της fake νεκρολογίας, μας δείχνει ότι αβασάνιστα ένα μέσο, που διαθέτει το τεκμήριο της αξιοπιστίας, μπορεί να την πατήσει κάλλιστα είτε από φάρσα είτε από μια φήμη ή μια παρεξήγηση και να εμφανιστεί να «πεθαίνει» κάποιον πριν την ώρα του. Πολλές φορές αυτό μπορεί να οφείλεται σε απειρία του συντάκτη ή σε βιασύνη για την πρωτιά της είδησης.
Πέρσι τέτοια εποχή, η ηλεκτρονική σελίδα του CNN «πέθανε» τον τραγουδιστή Τζέιμς Μπλαντ από καρδιά. Μάλιστα, φιλοξένησε δηλώσεις του αδερφού του, καθώς και σχολιαστή του καναλιού ο οποίος «είχε μιλήσει» με τον μάνατζερ του τραγουδιστή. Ο ίδιος ο Μπλαντ το είδε με χιούμορ κι έγραψε στο facebook: «Δεν είμαι σίγουρος πόσο ισχύουν οι φήμες ή όχι, αλλά αν ισχύουν μπορώ να σας ενημερώσω πως η ζωή μετά θάνατον μοιάζει εκπληκτικά στο Λονδίνο». (""Not sure if this rumour is true or not, but if so, I can report that the afterlife looks remarkably like London."") Το CNN παραδέχτηκε ότι βρήκε την είδηση «κάπου στο ίντερνετ» και τη δημοσίευσε χωρίς διασταύρωση.
Ένα βίντεο του BBC, που ανέβηκε στο YouTube τον Σεπτέμβριο του 2010, ήθελε τη Μαντόνα πεθαμένη και δεν δόθηκαν ποτέ εξηγήσεις για την ανάρτησή του. Αλλά κι ένας ραδιοφωνικός παραγωγός ανακοίνωσε, τον Σεπτέμβριο του 2001, μάλιστα μια μέρα μετά την 11η Σεπτεμβρίου, το θάνατο της Γουίτνι Χιούστον από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Η τραγουδίστρια πέθανε στις 11 Φεβρουαρίου του 2012.
Rock and Roll can never die
Ο Άλις Κούπερ, στις αρχές του δεκαετίας του `70, βρέθηκε να έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια, καθώς το περιοδικό Melody Maker δημοσίευσε ένα σατιρικό άρθρο που έκανε κριτική σε μια συναυλία του, σαν να επρόκειτο για νεκρολογία. Για να καθησυχάσει τους φαν του, δήλωσε: «Είμαι ζωντανός και μεθυσμένος ως συνήθως!» (""I `m alive and drunk as usual""). 
Ο Κερτ Κομπέιν ανακοινώθηκε από το CNN ως νεκρός ενώ βρισκόταν σε κώμα το Μάρτιο του 1994. Ο θάνατος τον βρήκε λίγες μέρες αργότερα, τον Απρίλιο. Ο Ίαν Ντιούρι, πάλι, μάλλον από μια φήμη που άκουσε από έναν ακροατή ο Μπομπ Γκέλντοφ κι ανακοίνωσε στο ραδιοφωνικό σταθμό Xfm, βρέθηκε να «έχει πεθάνει» το 1998. Στην πραγματικότητα, ο Mr Sex and Drugs and Rock and Roll πέθανε τον Μάρτιο του 2000.
Τι να πει και ο Νιλ Γιανγκ, όμως, όταν στις 25 Αυγούστου 2012 είδε στην ιστοσελίδα NBC News ότι «Ο αστροναύτης Νιλ Γιανγκ, ο πρώτος άνθρωπος που περπάτησε στο φεγγάρι, πέθανε στα 82 του». Το δίκτυο έκανε 7 λεπτά μέχρι να διορθώσει το σφάλμα που προφανώς προκλήθηκε από τη μίξη των ονομάτων των αστροναυτών Νιλ Άρμστρονγκ (που είχε πεθάνει) και Τζον Γιανγκ (που ζει ακόμη).
Η ανακοίνωση από έναν ακροατή στον ραδιοφωνικό dj ενός σταθμού του Ντιτρόιτ ότι ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ πέθανε, οδήγησε κι έναν νεοϋορκέζο dj στην ίδια ανακοίνωση λίγες μέρες αργότερα (και στην απόλυσή του). Σαν αποτέλεσμα, κυκλοφόρησαν τότε φήμες ότι ο Μακ Κάρτνεϊ αντικαταστάθηκε, στη συνέχεια, από έναν σωσία του στους Μπιτλς!
Κανείς σαν τον Μαρκ Τουέιν
Κατά καιρούς, από παρεξηγήσεις, έχουν εμφανιστεί από εγκυρότατα μέσα ως νεκροί οι Άρθουρ Κλαρκ, Σον Κόνερι, Ράσελ Κρόου, Βασίλισσα της Αγγλίας, Ζα Ζα Γκαμπόρ, Έρνεστ Χεμινγουέι, Πάπας Ιωάννης Παύλος ο ΙΙ (τρεις φορές), Νέλσον Μαντέλα, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, Άλφρεντ Νόμπελ, Βίρνα Λίζι, Μπέρτραντ Ράσελ, Χάρολντ Πίντερ.
Το απαράμιλλο και παροιμιώδες χιούμορ του Μαρκ Τουέιν, πάντως, φάνηκε στην περίπτωση της ψευδούς είδησης του θανάτου του που, μάλιστα, εμφανίστηκε δυο φορές. Την πρώτη, το 1897, ένας δημοσιογράφος μπέρδεψε τον συγγραφέα με τον ξάδερφό του και «τον πέθανε» στη New York Journal, στις 2 Ιουνίου. Τότε, ο Τουέιν αντέδρασε με τη φράση «Η είδηση του θανάτου μου ήταν υπερβολική» (""The report of my death was an exaggeration"").
Τη δεύτερη, ο αθεόφοβος, είδε στους New York Times να δημοσιεύεται η είδηση ότι μάλλον ο Τουέιν είχε χαθεί στη θάλασσα, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με σκάφος. Στην πραγματικότητα, το σκάφος είχε χάσει επαφή λόγω ομίχλης, ενώ ο συγγραφέας είχε αποβιβαστεί. Κάθισε, λοιπόν, κι έγραψε ένα απολαυστικό κείμενο σχετικά με το γεγονός. Ο τίτλος από μόνος του προδιαθέτει και θα έχανε τη σπιρτάδα του σε ελληνική του μετάφραση: «And If the Report That He's Lost At See is So, He'll Let the Public Know».",True
"'Bout your size.  Oh! Jim, go along!

No fear!  What's a blighter like that to old Fritz's
shells?  We didn't shift when they was comin'.  If you'll go, I'll
go; not else.

 Jim, do you love me true?

I ain't ashamed--I ain't ashamed.  If 'e could see me 'eart.

Daisy!  If I'd known you out there, I never could 'a stuck
it.  They'd 'a got me for a deserter.  That's how I love you!

Jim, don't lift your hand to 'im!  Promise!

That's according.

Promise!

If 'e keeps quiet, I won't.  But I'm not accountable--not
always, I tell you straight--not since I've been through that.

Nor p'raps he isn't.

Like as not.  It takes the lynch pins out, I tell you.

 God 'elp us!

Ah!  We said that a bit too often.  What we want
we take, now; there's no one else to give it us, and there's no
fear'll stop us; we seen the bottom of things.

P'raps he'll say that too.

Then it'll be 'im or me.

I'm frightened:

No, Daisy, no!  The river's handy.  One more or less.  'E shan't 'arm you; nor me neither. 

Oh, no!  Give it to me, Jim!


No fear!  Shan't 'ave no need
for it like as not.  All right, little Daisy; you can't be expected
to see things like what we do.  What's life, anyway?  I've seen a
thousand lives taken in five minutes.  I've seen dead men on the
wires like flies on a flypaper.  I've been as good as dead meself a
hundred times.  I've killed a dozen men.  It's nothin'.  He's safe,
if 'e don't get my blood up.  If he does, nobody's safe; not 'im, nor
anybody else; not even you.  I'm speakin' sober.","So long, boss.

Oh--don't forget to give him his letter.

I won't. 

What yuh tryin' to do, Dutchy--keep me standin'
out there all day? 

Ay'm sorry, Marthy. Ay talk to Yohnny. Ay
forgat. What you goin' take for drink?

Gimme a scoop of lager an' ale.

Ay go bring him back.  Lager and ale for
Marthy, Larry. Vhiskey for me. 

Right you are.  Here's a letter for you--from St. Paul,
Minnesota--and a lady's writin'. 

Oh, den it come from my daughter, Anna.
She live dere.  Ay
don't gat letter from Anna--must be a year.

That's a fine fairy tale to be tellin'--your
daughter! Sure I'll bet it's some bum.

No. Dis come from Anna.  By golly, Ay tank Ay'm too drunk for read dis
letter from Anna. Ay tank Ay sat down for a minute. You bring drinks in
back room, Larry. 

Where's my lager an' ale, yuh big stiff?

Larry bring him. 

Good news?

What's that yuh got--a letter, fur Gawd's sake?
Py yiminy! Yust tank, Anna say she's comin' here right
avay! She gat sick on yob in St. Paul, she say. It's short letter,
don't tal me much more'n dat.  Py golly, dat's good news all
at one time for ole fallar! [ You know, Marthy, Ay've tole you Ay don't see my Anna
since she vas little gel in Sveden five year ole.

How old'll she be now?

She must be--lat me see--she must be twenty year ole, py Yo!

You've not seen her in fifteen years?

No. Ven she vas little
gel, Ay vas bo'sun on vindjammer. Ay never gat home only few time dem
year. Ay'm fool sailor fallar. My voman--Anna's mother--she gat tired
vait all time Sveden for me ven Ay don't never come. She come dis
country, bring Anna, dey go out Minnesota, live with her cousins on
farm. Den ven her mo'der die ven Ay vas on voyage, Ay tank it's better
dem cousins keep Anna. Ay tank it's better Anna live on farm, den she
don't know dat ole davil, sea, she don't know fader like me.

This girl, now, 'll be marryin' a
sailor herself, likely. It's in the blood.

No, py God! She don't do dat!

Hey, look out, yuh
nut! Wanta spill my suds for me?

Oho, what's up with you? Ain't you a sailor yourself
now, and always been?

Dat's yust vhy Ay say it. Sailor
vas all right fallar, but not for marry gel. No. Ay know dat. Anna's
mo'der, she know it, too.

When is your
daughter comin'? Soon?

Py yiminy, Ay forgat.  She say she come right avay, dat's all.

LARRY--She'll maybe be comin' here to look for you, I s'pose. 

CHRIS--Ay gat speak with Larry. Ay be right back.  Ay
bring you oder drink.

Sure. That's me. 

CHRIS--[To LARRY in an alarmed whisper.] Py yingo, Ay gat gat Marthy shore off barge before Anna come! Anna raise hell if she find dat out.
Marthy raise hell, too, for go, py golly!",False
"Dar demasiado
“Las raíces de la educación son amargas, pero los frutos son dulces”.
Aristóteles
Siempre que usamos la palabra  “demasiado” es porque algo negativo está sucediendo. Si comemos demasiado nos sentimos mal, si gastamos demasiado nos endeudamos, si amamos demasiado no estamos hablando de amor, sino de codependencia. Demasiado, como adjetivo, significa que excede lo necesario o lo conveniente. Como adverbio significa excesivamente, y ya sabemos que los excesos no son buenos.
Frecuentemente hablamos de los problemas que ocasionan las carencias: “Pobre fulano, es que pasó muchas necesidades de niño” o “es que lo abandonó su madre, le faltó amor”, y cosas por el estilo. Es cierto que las carencias y estrecheces tienen consecuencias, pero ¿y el exceso? Rara vez hablamos o reflexionamos sobre las consecuencias del exceso ¿Qué pasa cuando damos, amamos demasiado? Evidentemente no es algo positivo. Si no es positivo en una pareja, mucho menos a nuestros hijos.
Ellos necesitan que sus padres les pongan límites. Son éstos los que crean una zona segura en la cual podemos transitar. Y, aunque a primera vista no lo parezca, a todos nos gustan los límites porque crean certidumbre. Sí sabes que puedes salir, pero que tienes que regresar a las 9:00 de la noche, de lo contrario no podrás salir durante dos semanas; te queda claro cuál es la regla y la sanción por el incumplimiento de la misma. Ya sabrás si te arriesgas a irte de parranda o no. ¿Cuándo empezar? Los límites deben de ponerse prácticamente desde la cuna; sin embargo, no lo hacemos. Cada uno tiene sus razones, pero reconozcamos que la mayoría de las veces resulta más sencillo comprar el dulce y salir del problema que soportar el berrinche dentro del supermercado y las miradas de pistola de  todos los que nos rodean, fijas sobre nosotros. Educar no es fácil, ya lo dijo Aristóteles.
El hecho de no poner límites a nuestros hijos o no enseñarles a acatarlos tiene muchas repercusiones negativas. Va mucho más allá del berrinche que comentábamos afuera del mercado porque no les compramos un juguete. La ausencia de restricciones, la sobreprotección, el hecho de darles demasiado, son factores para criar hijos con Síndrome del Emperador (o hijos tiranos) y, en algunos casos, esta problemática llega a transformarse en unas historias dolorosas de violencia filio-parental.
Para los padres, aceptar que son víctimas de la violencia filio-parental no es fácil. Como con otros problemas con los hijos, les cuesta trabajo verlo; por lo mismo, lo justifican o lo niegan. Debido a esta negación, es difícil conocer la verdadera dimensión del problema. Si nos basamos en reportes, seguramente será menor a otros tipos de violencia, pero esto no quiere decir que la violencia filio-parental no exista, simplemente significa que los padres no quieren denunciar a sus hijos. Las razones de cada uno son diferentes. Quizá para algunos será por culpa o por sentirse responsables, ya que presentar una denuncia ante la autoridad supone aceptar que se equivocaron en la educación de sus hijos. Para otros será por el mismo miedo que le tienen a sus hijos. No importa, es un tema espinoso.
Martha Alicia Chávez, autora del libro Hijos tiranos o Débiles dependientes, a quien entrevisté, considera que el esfuerzo de los padres por facilitar todo a los hijos es contraproducente:“En mi experiencia profesional he visto que mientras más les dan, más les quieren facilitar la vida, y al darles la vida masticada, más ingratos se vuelven los hijos”.
Ciertamente podemos prevenir y evitar este problema. Se requiere firmeza y educar a los jóvenes desde que están en la cuna. Enseñarles los límites, cumplir los castigos, no sobre protegerlos. Por otro lado, no debemos confundir atención y cariño con la cesión a todos sus caprichos. Una buena educación no tiene que ver con el precio de la escuela que pagamos. Hay que enseñar a nuestros hijos que la felicidad y el cariño no dependen de las cosas materiales, ya que la felicidad, como dijo Mattieu Ricard, no está en el cumplimiento de nuestros deseos, sino en la calidad de nuestras relaciones humanas.
Hace unos meses, Josefina Vázquez Mota me invitó a colaborar en un proyecto sobre este tema. El proyecto, coordinado por la propia Josefina, culminó en el libro Cuando los hijos mandan y en él colaboraron Manuel Mondragón  y Kalb, Arnoldo Kraus, Julia Borbolla, Mariana Di Bella, Laura Peralta, Carlo Claricó y una servidora. El dos de diciembre, el libro se va a presentar a las 19:00 horas en la FIL de Guadalajara, salón 4 Planta Baja; si andan por ahí, me encantaría que pasen a saludar.","Especialistas del desprecio
La semana pasada un amigo me pregunto mientras hablábamos: ¿Te has dado cuenta que hay gente que se aferra a exigirle a su pareja cosas que no puede cumplir? Me quedé mirándolo sin saber qué contestar. Él continuó: “Ante las exigencias imposibles, el otro manda todas las señales posibles de que está incapacitado para cumplir ya sea porque no quiere, no puede, o bien, tiene una circunstancia “x” que se lo impide. Y a pesar de ello, se lo siguen exigiendo. ¿Por qué lo hacen si saben que no se los pueden dar?”
Mi amigo Ramón tiene razón. Hay quienes pasan su vida en el absurdo, pidiendo lo imposible a quienes aman, sabiendo que no lo pueden cumplir. Después de todo, si alguien los conoce bien, eres tú. Sabes cuáles son sus fortalezas y debilidades; sabes qué es lo que pueden hacer y lo que está más allá de sus capacidades. Entonces, ¿por qué pedir algo imposible? Ojo: No estamos hablando de cambios posibles. La gente puede cambiar. Conocemos a personas que han dejado sus adicciones, otrora flojonazos que corren maratones y reconocidos mujeriegos que se convierten en un ejemplo de fidelidad. Aquí no se trata de cambiar, sino de pedir imposibles.
Estos “exigentes” tampoco buscan que su pareja saque lo mejor de sí mismo para que alcance una meta. Por el contrario, plantean una meta inalcanzable.“Es que no ves a tus hijos, jamás estás en casa, ellos te necesitan…” le reclamaba una mujer a su esposo. Evidentemente no los veía. Trabajaba de sol a sol en una empresa a la que le tomaba llegar casi dos horas. Tenía que salir muy temprano y no podía llevar a sus hijos a la escuela, ni llegar a comer. Para cuando volvía a casa los pequeños estaban dormidos o listos para irse a la cama. Trató de buscar un trabajo que estuviera más cerca. No lo obtuvo. Desde luego que quería pasar más tiempo por su familia, pero en ese momento le era imposible; era eso o no tener trabajo. A pesar de saberlo, su mujer seguía todos los días con la cantaleta. Parecería que el hacerlo sentir mal, la hace sentir bien.
El tema económico que de por sí es una gran fuente de problemas entre las parejas, es campo fértil para que broten éstas exigencias imposibles. Seguramente conocen a alguien que se queja de los “pocos” ingresos de su pareja, (a pesar de que trabaja 12 o 14 horas al día) y lejos de apoyar, exigen y gastan de más. Estos inconformes, pasan horas quejándose amargamente de que no pueden vivir al nivel que estaban acostumbradas o que sus hijos, —quienes desde luego merecen lo mejor—, no tengan las oportunidades que ellos consideran que debiesen tener.  Además de echárselo en cara a su pareja, lo comentan frente a amigos o familiares. “No vivo en la colonia que vivía antes”, “esta casa está bien, pero no esa lo que estoy acostumbrada”, “ah… como me gustaría que mi hijo pudiera tener eso”, “ya olvidé lo que es tener ropa nueva” y frases por el estilo que recalcan que su pareja no es el proveedor que esperaban.
Para mi amigo, lo verdaderamente patético es que el objetivo de esas exigencias es que sean incumplidas. Sí, tal cual. Existe un deseo de corroborar la incompetencia de su media naranja. Hacerlo sentir menos, que no está a la altura, que o le puede cumplir. Algo así como recalcarle: “¡Ah! ¿Ves que no puedes?”
¿Por qué hacer esto? La clave está en el desprecio… De acuerdo con Ramón, hay mucha gente que son “merodeadores de ricos” (o wannabes) cuya única manera de sentirse medianamente importantes, que pertenecen a ese mundo ficticio es haciendo menos a los demás. Es la única manera. Es gente especializada en el desprecio. Este desprecio a su pareja, paradójicamente los hace sentir bien.
Paradójicamente, mientras más humillan a su pareja, la hacen sentir menos, hablan mal de ella, y son las eternas víctimas de esos “rufianes”; ellos son los que quedan mal. No olvidemos que finalmente fueron ellos, y solo ellos, quienes eligieron a esa persona que las “defrauda” siempre. Ellos eligieron abrirles su corazón y compartir con éstos supuestos defraudadores su existencia. Por ende, lo que en realidad están diciendo (aunque son incapaces de darse cuanta), es que no merecen algo mejor que esa persona a la que desprecian; ya que si ellos así lo quisieran, podrían estar solos o con otra persona.
El estar con alguien al que no valoramos o despreciamos es una clara radiografía de nuestros problemas. El despreciar a cualquier persona, sean familiares, empleados, jefes, amigos, conocidos, desconocidos, a quien sea, es una señal inequívoca de que tu autoestima está tan baja que tienes que encontrar fallas en el otro para sentirte bien. Alguien con una sana autoestima no trataría así a nadie y menos a alguien que ama. Sin duda el desprecio es como un espejo que simplemente refleja la baja opinión que tienes de ti mismo.",True
"El futuro que no tuvimos
Aquí atorados en el largo proceso de desencuentros, rupturas, deslealtades y corrupción que fue minando la esperanza de dignificar y consolidar el régimen democrático del país. Como lo escribe Mauricio Merino en su libro El futuro que no tuvimos, tendríamos que bautizar los últimos años como el periodo del desencanto. Un periodo específico, determinado, cognoscible, comprendido entre el 1 de noviembre de 2003 y el 1 de julio de 2012. Un ciclo fechable que empieza con la ruptura de los acuerdos electorales que dieron origen al IFE autónomo y que termina con el regreso del PRI a Los Pinos. Un ciclo de todo lo que hemos presenciado y padecido desde entonces.
Atrás quedaron los acuerdos sensatos y honestamente comprometidos con la construcción de un nuevo régimen democrático. Atrás quedó aquella “joya de la corona” que fue un IFE creíble, admirado, autónomo. Atrás quedaron los pactos que tenían como objetivo una repartición más justa y más ciudadana del poder. En su lugar han quedado las malas artes y los conflictos. La transición de un sistema de partido prácticamente único a uno en el cual los beneficiarios fueron otros partidos, con sus arcas repletas de dinero público. La polarización de la sociedad producto de los pleitos incesantes entre la clase política. La sensación de que la democracia no ha servido para resolver los problemas del país sino para exacerbarlos. El sentimiento de desamparo ante Tlatlaya e Iguala.
Y la angustia compartida ante la certidumbre de que la vida pública se ha corrompido –sin distinciones ni matices– entre partidos y gobernantes. La desilusión colectiva ante el abandono de las promesas de profesionalización de la gestión pública. Ante la prevalencia de la cercanía, la amistad y las lealtades políticas en el nombramiento de funcionarios públicos. Ante el franco rechazo de los gobiernos a la apertura de toda la información relevante que la creación del IFAI motivó. Ante la opacidad que persiste en la fiscalización del dinero público a nivel federal, estatal o municipal. Sigue la repartición del botín partidario sin consecuencias. Sin efectos. Sin sanciones. He allí la podredumbre del PRD en Guerrero para constatarlo. Los moches del PAN para evidenciarlo. La candidatura a una diputación federal de Arturo Montiel para subrayarlo.
La economía sigue sin crecer lo que debiera. La deuda de la desigualdad social sigue sin ser saldada como podría. Poco a poco vamos cobrando conciencia de que los errores de gestión del gobierno no se han corregido. Las autoridades siguen asignando recursos crecientes a programas politizados que, en lugar de igualar a la sociedad, la hacen más desigual y generan mayores incentivos para la informalidad. Las autoridades siguen gastando el dinero público a manos llenas en medio de fallas, equivocaciones y actos de corrupción tan escandalosos como el de Oceanografía, entre tantos. Todos estos problemas acumulados no han encontrado sanción ni solución. Los partidos se culpan unos a otros, se aprovechan electoralmente de los errores del contrario antes que corregir los suyos. No vemos soluciones de conjunto. No vemos la creación de un sistema completo para rendir cuentas o usar mejor el dinero público o responder a las necesidades de una ciudadanía crecientemente agraviada.
Pero más grave aún es que en este periodo del deterioro democrático la inseguridad se ha implantado como una rutina común. Muertos, heridos, torturados, desa­parecidos, fosas con cadáveres que no conocemos. La macabra puntualidad de la muerte en el Estado de México y en Michoacán y en Tamaulipas y en Guerrero. Mientras tanto, el Estado muestra tanto su poder de fuego como su impotencia frente al crimen que ayudó históricamente a cobijar. Muestra que la corrupción de sus ramas más indispensables –las policías, las Cortes, los Ministerios Públicos– se ha vuelto cosa de todos los días. Queda claro hoy que el desafío principal ya no es sólo salvar a la democracia, sino salvar al Estado; rescatar la capacidad de garantizar la seguridad mínima que México necesita para sobrevivir.
¿Y nosotros qué? ¿Cúal ha sido el papel de los ciudadanos frente a esta descomposición? Como argumenta Merino, ha habido reacciones sociales sin que logremos plantear una ruta alternativa eficaz a la trazada malamente por los partidos. No hemos logrado diseñar una agenda capaz de sacudir a la clase política. Hay una larga lista de heroísmos locales e individuales; de aquellos que han alzado la voz en distintos momentos frente a los abusos de Humberto Moreira y Ángel Aguirre y Eruviel Ávila. Ha habido marchas multitudinarias en distintas latitudes del país que expresan la indignación, el hartazgo, el miedo. Ha habido investigaciones valientes –como las de Mexicanos Primero, México Evalúa, el Instituo Mexicano Para la Competitividad y el CIDE– que generan métodos y conocimientos cada vez más finos para evaluar la disfuncionalidad de la democracia y el deterioro de las instituciones. Ha habido un amplio movimiento a favor de las víctimas y la dignidad y la paz. Ha habido un cúmulo de estudiantes que exigen más de lo que el gobierno les ofrece y no están dispuestos a conformarse. Pero nada ha sido suficiente.
La ruta del deterioro prosigue. Porque ninguno de los que poseen poder quieren abandoner el guión que les permite ejercerlo con impunidad. Porque los actores fundamentales siguen siendo los mismos. Porque el voto para el PRI fue un voto a favor del pasado, pues no es creíble pensar que la sociedad siga creyendo en el futuro que no tuvimos ni tendremos con el PRI en Los Pinos.
Y lo único que queda es seguir exigiendo, seguir la ruta de lo insuficiente para que se vuelva suficiente. Aprovechar las nuevas tecnologías de la información. Demandar libertad, conciencia, respeto. Declarar que estamos hartos de la violencia sin fin, de la falta de respeto a nuestra inteligencia por parte de instituciones como la PGR, de la manipulación mediatica, del control obstinado y corrupto de los partidos políticos, del cinismo de los que creen que pueden engañar a cualquiera, de la falta de horizontes creíbles, del predominio de explicaciones sobre Iguala que no van a ningún lado. Nos queda entonces pasar a la vida activa en todos los planos, en todos los espacios. Recuperar el espacio público que nos ha sido robado. Aprender a ser ciudadanos de veras. Defender la agenda democrática por encima de todo y de todos. Tiene razón Mauricio Merino: Ni un paso atrás. Ni un paso atrás en la construcción del futuro que queremos tener.","El pasado omnipresente
¿Qué pasaría si hechos similares a los del 2 de octubre de 1968 ocurrieran en el 2014? ¿Qué ocurriría si el Ejército disparara contra civiles desarmados? ¿Cómo responderían el sistema judicial y el Ejército y sus instituciones? ¿Presenciaríamos a un presidente que reconoce culpas o permite a los militares de alto rango evadirlas? ¿Presenciaríamos a una Suprema Corte que se erige en defensora de los derechos humanos y las garantías individuales o que los ignora? ¿Presenciaríamos a unas televisoras que reportan cabalmente lo ocurrido o aplauden al presidente por actuar con la mano firme mientras celebran que “fue un día soleado”? ¿Los partidos se aprestarían a denunciar a los responsables o intentarían “blindarlos”, como lo hizo el PRI con Cuauhtémoc Gutiérrez? ¿La impunidad inaugurada hace 46 años sería combatida por todos los niveles de gobierno, o más bien los involucrados intentarían protegerse entre sí? ¿El pasado seguiría siendo presente?
En su admirable libro Living in Truth, Vaclav Havel escribe: “En los nuevos tiempos debemos descender hasta el fondo de nuestra miseria para entender la verdad, tal como uno debe descender al final del pozo para ver las estrellas”. Pero en México, en torno al tema de la verdad, estamos atorados a la mitad del camino: el país no desciende hasta el fondo del pozo, pero tampoco sale de él. En México la transparencia tarda en venir y seguimos esperando, como en el caso de Tlatlaya. En México el fin de la impunidad todavía no es un principio apoyado desde el poder, como en tantos casos de priistas prominentes. Ante la guerra sucia del pasado prevalecen las incógnitas del presente. Ante los abusos de ayer persisten los abusos de hoy. Al lado de las familias deshechas de 1968 están paradas las familias de la matanza de San Fernando, entre tantas más. Pasa el tiempo y el esclarecimiento se convierte en una demanda de ciudadanos ignorados, en una colección de hojas marchitas, en una amnesia obligada.
Una amnesia peligrosa, porque, como dice la frase célebre de George Santayana, “aquellos que se olvidan del pasado están condenados a repetirlo”. En México hubo y hay muertos y heridos producto de la violencia desde el Estado. En México hubo y hay perseguidos y desaparecidos. Allí están sus rostros desfigurados, sus narices rotas, sus ojos amoratados, sus familiares desesperados.
En casos de tortura hay víctimas que caminan cojeando. En casos de desapariciones hay familiares en busca de información. En casos de asesinatos políticos hay testigos que han tenido que callar. En casos de corrupción hay todavía cuentas por rendir. Todas las víctimas –las viudas de Acteal, los parientes de perredistas asesinados y campesinos acribillados, todos los que tienen algún muerto o herido, todos los que han contemplado un acto de corrupción– merecen saber que las cosas han cambiado. Me­recen saber que los torturadores y represores y desfalcadores forman parte del pasado. Merecen ser tratados como ciudadanos con derecho a obtener información sobre un Estado que los ha maltratado. La verdad misma entraña una forma de justicia; entraña la reparación de un mundo moral en el que las mentiras son mentiras, las verdades son verdades, y el Estado no es impune.
Pero la impunidad persiste a 46 años del ’68 porque nunca ha sido verdaderamente combatida. Porque nunca se dieron las consignaciones de los responsables de la matanza del 10 de junio de 1971. Porque nunca hubo asignación de responsabilidades a Luis Echeverría y a Mario Moya Palencia y a Pedro Ojeda Paullada y al Ejército Mexicano. Porque nunca hubo un rompimiento claro con el pasado. Porque el presente lo emula. Con la tortura que no termina; con una CNDH que actúa tardía y torpemente en el caso de Tlatlaya; con un sistema judicial que sigue encarcelando a inocentes mientras fabrica culpables; en México, el país donde siempre hay corruptos señalados pero nunca corruptos encarcelados. Y donde todo esto es normal.
Los errores, los escándalos y las fallas no son indicio de catástrofe sino de continuidad. El coyotaje practicado por las televisoras, o la pederastia protegida por un gobernador, o la fortuna ilícita acumulada por un amigo del presidente, o el conflicto de interés de un miembro del gabinete cumpliendo la tarea de supervisar la reforma energética que beneficia a su negocio familiar, no son motivo de castigo sino de chisme. No son síntoma de un cáncer a punto de metástasis, sino de una urticaria con la cual el país se ha acostumbrado a convivir. La permanencia en el poder público de quienes violan sus reglas más elementales desde 1968 es lo acostumbrado, tolerado, aceptado. Hay demasiados intereses en juego, demasiados negocios qué cuidar, demasiados personajes qué proteger.
Así se vive la política en México. Así la padecen sus habitantes, víctimas involuntarias de una clase política que, como sentencia el Financial Times, “sigue sirviéndose a sí misma”. Lo que Graham Greene llamaría the heart of the matter, “el corazón del asunto”: un sistema político y un andamiaje institucional construido sobre los cimientos de la impunidad garantizada, la complicidad extendida, la protección asegurada, la ciudadanía ignorada desde 1968. Un sistema que sobrevive gracias a la inexistencia de mecanismos imprescindibles de rendición de cuentas, como la reelección. Dado que nunca hubo un deslinde con las peores prácticas del pasado, sobreviven en el presente. Dado que nunca hubo un estado de derecho real, ahora resulta imposible apelar a él. Dado que nunca se diseñaron instrumentos para darle peso a la sociedad, ahora no acarrea grandes costos ignorar sus demandas o atenderlas teatralmente.
Por ello el verdadero reto para el gobierno y la sociedad es entender el significado de un verdadero “Nunca más”. Y eso entrañaría combatir la cultura de la impunidad en los lugares donde nació y creció: en Los Pinos y en el Ejército y en el SNTE y en el sindicato petrolero y en la gubernatura de Puebla, entras tantos sitios más.
Por ello –a 46 años del 2 de octubre de 1968– se vuelve imperativo reclamar la necesidad de la indignación moral. Reclamar con razón que no se preserva el orden potenciando la impunidad, no se construye una sociedad democrática permitiendo la falta de rendición de cuentas de sus élites, no se trascienden los crímenes del pasado y del presente olvidándolos.
Por ello, a 46 años del ’68, no son tiempos de olvidar y archivar. Siguen siendo tiempos de esclarecer y sancionar. No son tiempos de perdón y olvido. Siguen siendo tiempos de justicia y exigencia. No son tiempos de celebrar lo mucho que México ha cambiado. Siguen siendo tiempos de reconocer cuánto le falta por hacerlo. Siguen siendo tiempos de exigir que quienes gobiernan tengan un mínimo de decencia. Porque, como ha escrito Gilberto Rincón Gallardo sobre quienes murieron aquella tarde del 2 de octubre de 1968: “Podían haberlos detenido. Podían haberlos consignado. Podían haberlos juzgado”. Y ese sigue siendo el reto ante quienes participaron y siguen participando en actos de violencia y corrupción y encubrimiento estatal. Denunciarlos, detenerlos, juzgarlos, castigarlos. Hoy y siempre, para que el pasado no siga siendo omnipresente.",True
"Oh, he's coming, he's
coming. I'm going to get to see Santa Claus! Is it not wonderful? I'm
going to see him. Let me look.  Oh, it's getting
bigger and _bigger_ and BIGGER!

Hurray! daddy's coming! daddy's coming!

Now I can hear the bells. Oh, it's coming closer and _closer_
and CLOSER. Look out, it's going to hit the boat! 

He flew right by us.

Maybe he didn't see the boat. Oh, now he isn't coming at all.

Yes, he is. He's landed right over there. Here he comes; here he comes!

Here we are, Santa Claus. This is the place. Come in. Merry Christmas, Santa Claus, merry Christmas!


 Hello, there--where are you? It's so dark I can't see a single thing.

 Hello, daddy; merry Christmas.

 Hello yourself. Merry Christmas to you, too. Are you all ready for me?

Yes, it's all ready. The magical tree is just waiting for
your touch to turn into a real Christmas tree.

 Oh, we're going to have a real Christmas tree.

Hello, who's this young person?

This is Anita.

And why isn't she sound asleep like the rest of the
children?

She's such a good little girl that I told her she could
stay up with me and wait until you came.

Oh, ho; so you've made a hit with my boy, Jack
Frost, have you? Well, if that's the case, I guess you can stay.

But all of the children would like to see you, Santa Claus.
See, they've prepared the candle and the wreath of holly and the star
of Bethlehem all for you. There's Sergius and Tomasso and Hulda and
Meeny and Hans and Yakob and Neelda and Ah Goo and Sano San and Mieze
and the leetla Dutch twins, Klinker and Schwillie Willie Winkum.
They've all been awfully good children. And Biddy Mary and Paddy Mike
they brought the candle. They're good, too.","My, I wisht I was a great, great, great big girl.

There, that's a wish that money can't buy.

Grandpa said he'd get us anything we wished for.

What do you wish, Snookums?

Wish Grandpaw would come home.

I know a real good wish. I wish it were Christmas every day.
Don't you, Dumpling?

 No, I don't. We'd have to have a present and a tree and a
turkey and plum pudding every day of our lives. We'd get awfully tired
of it after a while. Just think, we'd have to give away about a
million presents every year.

I'll tell you what I really do wish.

What?

I wish we could do just like grown up folks do. I wish I was
the biggest little girl in all the world.

And I wish so, too. I wish we were just awfully, awfully,
awfully big--and then we could go to Aunt Clara's dinner party, and
everywhere.

Me wish me was great big Snookums.

But money couldn't buy that wish, Dumpling.

No, that's right. But Grandpa said if he couldn't buy our
wish he'd get it some other way.

How could he get it?

He said he'd tell the Wishing Man.

 My, I wonder if there really is such a person!

I don't know. But I'd like to see him if there is.

I'll make a rhyme.

     Good Mr. Wishing Man, how do you do?
     If there is such a person, we'd like to see you!



     If you come from afar, if you come from near,
     Good Mr. Wishing Man, appear, appear!
 Well?

 Well? Well!

 Well?

 Well, I'm here.

Who's here?

Why, I am here. You said you would like to see me and
so I have come. I'm here.

 Are you the Wishing Man?

That's my name. 

     I'm the friend of all the children,
       And I'll help you if I can,",True
"El futuro que no tuvimos
Aquí atorados en el largo proceso de desencuentros, rupturas, deslealtades y corrupción que fue minando la esperanza de dignificar y consolidar el régimen democrático del país. Como lo escribe Mauricio Merino en su libro El futuro que no tuvimos, tendríamos que bautizar los últimos años como el periodo del desencanto. Un periodo específico, determinado, cognoscible, comprendido entre el 1 de noviembre de 2003 y el 1 de julio de 2012. Un ciclo fechable que empieza con la ruptura de los acuerdos electorales que dieron origen al IFE autónomo y que termina con el regreso del PRI a Los Pinos. Un ciclo de todo lo que hemos presenciado y padecido desde entonces.
Atrás quedaron los acuerdos sensatos y honestamente comprometidos con la construcción de un nuevo régimen democrático. Atrás quedó aquella “joya de la corona” que fue un IFE creíble, admirado, autónomo. Atrás quedaron los pactos que tenían como objetivo una repartición más justa y más ciudadana del poder. En su lugar han quedado las malas artes y los conflictos. La transición de un sistema de partido prácticamente único a uno en el cual los beneficiarios fueron otros partidos, con sus arcas repletas de dinero público. La polarización de la sociedad producto de los pleitos incesantes entre la clase política. La sensación de que la democracia no ha servido para resolver los problemas del país sino para exacerbarlos. El sentimiento de desamparo ante Tlatlaya e Iguala.
Y la angustia compartida ante la certidumbre de que la vida pública se ha corrompido –sin distinciones ni matices– entre partidos y gobernantes. La desilusión colectiva ante el abandono de las promesas de profesionalización de la gestión pública. Ante la prevalencia de la cercanía, la amistad y las lealtades políticas en el nombramiento de funcionarios públicos. Ante el franco rechazo de los gobiernos a la apertura de toda la información relevante que la creación del IFAI motivó. Ante la opacidad que persiste en la fiscalización del dinero público a nivel federal, estatal o municipal. Sigue la repartición del botín partidario sin consecuencias. Sin efectos. Sin sanciones. He allí la podredumbre del PRD en Guerrero para constatarlo. Los moches del PAN para evidenciarlo. La candidatura a una diputación federal de Arturo Montiel para subrayarlo.
La economía sigue sin crecer lo que debiera. La deuda de la desigualdad social sigue sin ser saldada como podría. Poco a poco vamos cobrando conciencia de que los errores de gestión del gobierno no se han corregido. Las autoridades siguen asignando recursos crecientes a programas politizados que, en lugar de igualar a la sociedad, la hacen más desigual y generan mayores incentivos para la informalidad. Las autoridades siguen gastando el dinero público a manos llenas en medio de fallas, equivocaciones y actos de corrupción tan escandalosos como el de Oceanografía, entre tantos. Todos estos problemas acumulados no han encontrado sanción ni solución. Los partidos se culpan unos a otros, se aprovechan electoralmente de los errores del contrario antes que corregir los suyos. No vemos soluciones de conjunto. No vemos la creación de un sistema completo para rendir cuentas o usar mejor el dinero público o responder a las necesidades de una ciudadanía crecientemente agraviada.
Pero más grave aún es que en este periodo del deterioro democrático la inseguridad se ha implantado como una rutina común. Muertos, heridos, torturados, desa­parecidos, fosas con cadáveres que no conocemos. La macabra puntualidad de la muerte en el Estado de México y en Michoacán y en Tamaulipas y en Guerrero. Mientras tanto, el Estado muestra tanto su poder de fuego como su impotencia frente al crimen que ayudó históricamente a cobijar. Muestra que la corrupción de sus ramas más indispensables –las policías, las Cortes, los Ministerios Públicos– se ha vuelto cosa de todos los días. Queda claro hoy que el desafío principal ya no es sólo salvar a la democracia, sino salvar al Estado; rescatar la capacidad de garantizar la seguridad mínima que México necesita para sobrevivir.
¿Y nosotros qué? ¿Cúal ha sido el papel de los ciudadanos frente a esta descomposición? Como argumenta Merino, ha habido reacciones sociales sin que logremos plantear una ruta alternativa eficaz a la trazada malamente por los partidos. No hemos logrado diseñar una agenda capaz de sacudir a la clase política. Hay una larga lista de heroísmos locales e individuales; de aquellos que han alzado la voz en distintos momentos frente a los abusos de Humberto Moreira y Ángel Aguirre y Eruviel Ávila. Ha habido marchas multitudinarias en distintas latitudes del país que expresan la indignación, el hartazgo, el miedo. Ha habido investigaciones valientes –como las de Mexicanos Primero, México Evalúa, el Instituo Mexicano Para la Competitividad y el CIDE– que generan métodos y conocimientos cada vez más finos para evaluar la disfuncionalidad de la democracia y el deterioro de las instituciones. Ha habido un amplio movimiento a favor de las víctimas y la dignidad y la paz. Ha habido un cúmulo de estudiantes que exigen más de lo que el gobierno les ofrece y no están dispuestos a conformarse. Pero nada ha sido suficiente.
La ruta del deterioro prosigue. Porque ninguno de los que poseen poder quieren abandoner el guión que les permite ejercerlo con impunidad. Porque los actores fundamentales siguen siendo los mismos. Porque el voto para el PRI fue un voto a favor del pasado, pues no es creíble pensar que la sociedad siga creyendo en el futuro que no tuvimos ni tendremos con el PRI en Los Pinos.
Y lo único que queda es seguir exigiendo, seguir la ruta de lo insuficiente para que se vuelva suficiente. Aprovechar las nuevas tecnologías de la información. Demandar libertad, conciencia, respeto. Declarar que estamos hartos de la violencia sin fin, de la falta de respeto a nuestra inteligencia por parte de instituciones como la PGR, de la manipulación mediatica, del control obstinado y corrupto de los partidos políticos, del cinismo de los que creen que pueden engañar a cualquiera, de la falta de horizontes creíbles, del predominio de explicaciones sobre Iguala que no van a ningún lado. Nos queda entonces pasar a la vida activa en todos los planos, en todos los espacios. Recuperar el espacio público que nos ha sido robado. Aprender a ser ciudadanos de veras. Defender la agenda democrática por encima de todo y de todos. Tiene razón Mauricio Merino: Ni un paso atrás. Ni un paso atrás en la construcción del futuro que queremos tener.","Lo que todo mexicano quisiera (no) saber sobre los bancos
Según un estudio reciente de la Comisión Federal de Competencia, la cobertura de cajeros automáticos es insuficiente y está dominada por los grandes bancos. Además el cargo por retirar efectivo en un cajero que no es del banco del usuario es muy caro: entre 20 y 30 pesos en promedio.
Hacer un pago móvil a una cuenta de un banco diferente a la cuenta del usuario es imposible.
Las redes de pagos móviles operan básicamente a través de la “telefónica preponderante”, o sea Telmex.
Los bancos podrían estar tomando decisiones a favor de sus accionistas y no necesariamente a favor del funcionamiento eficiente del sistema de información crediticia.
Los bancos pequeños enfrentan limitaciones de información para competir de manera efectiva en productos específicos para segmentos de la población.
Los usuarios no cuentan con un historial para obtener créditos porque el gobierno no provee información sobre pagos realizados a Infonavit o Fovisste.
Las medianas y pequeñas empresas enfrentan serias dificultades para tener acceso a financiamiento/capital de inversión.
Los fondos de inversión instrumentan políticas de diferenciación de precios que resultan discriminatorias y discrecionales.
No hay una base de datos sobre el historial de riesgo de clientes en busca de seguros, lo cual lleva a que las pólizas sean muy caras.
La Comisión Federal de Competencia sólo cuenta con tres días para emitir una resolución sobre una concentración mediante liquidación bancaria, lo cual lleva a que el organismo no pueda erradicar conductas anticompetitivas o barreras a la competencia.
Los bancos no compiten entre sí para ofrecer una mejor tasa de interés con el fin de atraer clientes.
Los tarjetahabientes encuentran dificultades para trasladar sus saldos deudores a un banco distinto que les ofrezca mejores condiciones: Sólo 5% de los clientes de tarjetas de crédito cambiaron de banco entre 2011 y 2012.
Los usuarios afrontan serias dificultades para elegir productos financieros –como crédito automotriz o seguro para el retiro– porque no tienen acceso fácil a la información para comparar.
Los acreditados están atados a términos de contratación desventajosos, con altas tasas de interés o altas tasas de comisiones o condiciones inflexibles de plazo o formas de pago.
Hay nula movilidad de clientes entre proveedores de cuenta de nómina, lo cual obstaculiza la competencia.
Es básicamente imposible trasladar una garantía hipotecaria de una institución a otra, lo cual inhibe el refinanciamiento del crédito.
Existen acciones anticompetitivas coordinadas entre los bancos; en otras palabras, están coludiéndose para abusar del consumidor.
Los usuarios pagan sobreprecios en el ramo de los seguros ligados a crédito, especialmente el automotriz y el hipotecario.
Las autoridades regulatorias del sistema financiero actúan con una gran discrecionalidad.
La cobertura de establecimientos que aceptan pagos con tarjeta es baja.
Los usuarios que reciben o envían remesas no cuentan con la información necesaria y por ello se enfrentan a comisiones adicionales a las pactadas inicialmente en el servicio.
En ciertos sectores la banca de desarrollo es ineficiente y genera riesgos para la competencia.
El Infonavit y el Fovissste establecen condiciones de crédito más onerosas que otros intermediarios financieros, por lo que sus ventajas no se ven reflejadas en menores costos para los consumidores.
Los intermediarios financieros ofrecen de manera insuficiente ciertos servicios financieros a algunos sectores de la población.
Hay un serio conflicto de interés en algunos consejos de administración de la banca de desarrollo, que tiene participantes con intereses dentro de los sectores que fomentan.
Quienes ofertan servicios de ahorro para el retiro compiten principalmente a través de la promoción de sus servicios (43% del gasto de las Afores se destina a esta actividad, mientras que sólo 4% va a la inversion). Los gastos de promoción elevan los costos de operación de las Afores, sin beneficios claros para los consumidores. Y por ello la mitad de los trabajadores que cambiaron de Afore en 2013 fueron a dar a otra institución que les ofrecía menor rendimiento neto.
Como la información sobre transacciones que involucran fideicomisos es considerada “secreto bancario”, la Comisión Federal de Competencia no puede determinar si hay prácticas anticompetitivas en ese sector.
El sistema financiero no está innovando y no está buscando atraer a los consumidores vía calidad, innovación y mejores precios. En esencia, nos tiene atrapados.
Como no hay competencia, sino más bien colusión y mala regulación, los bancos hacen básicamente lo que se les da la gana: abusan, manipulan, esconden, exprimen. Por eso las filiales de bancos extranjeros en México tienen mayores tasas de ganancia aquí que en otras partes del mundo donde operan.
Ante esta lamentable realidad, lo único que hace la Comisión Federal de Competencia es ofrecer 36 recomendaciones “no vinculantes”. Mientras tanto, allí está el servicio malo y caro que padecemos los usuarios. Y la pasividad o la complicidad del gobierno.",True
"El pasado omnipresente
¿Qué pasaría si hechos similares a los del 2 de octubre de 1968 ocurrieran en el 2014? ¿Qué ocurriría si el Ejército disparara contra civiles desarmados? ¿Cómo responderían el sistema judicial y el Ejército y sus instituciones? ¿Presenciaríamos a un presidente que reconoce culpas o permite a los militares de alto rango evadirlas? ¿Presenciaríamos a una Suprema Corte que se erige en defensora de los derechos humanos y las garantías individuales o que los ignora? ¿Presenciaríamos a unas televisoras que reportan cabalmente lo ocurrido o aplauden al presidente por actuar con la mano firme mientras celebran que “fue un día soleado”? ¿Los partidos se aprestarían a denunciar a los responsables o intentarían “blindarlos”, como lo hizo el PRI con Cuauhtémoc Gutiérrez? ¿La impunidad inaugurada hace 46 años sería combatida por todos los niveles de gobierno, o más bien los involucrados intentarían protegerse entre sí? ¿El pasado seguiría siendo presente?
En su admirable libro Living in Truth, Vaclav Havel escribe: “En los nuevos tiempos debemos descender hasta el fondo de nuestra miseria para entender la verdad, tal como uno debe descender al final del pozo para ver las estrellas”. Pero en México, en torno al tema de la verdad, estamos atorados a la mitad del camino: el país no desciende hasta el fondo del pozo, pero tampoco sale de él. En México la transparencia tarda en venir y seguimos esperando, como en el caso de Tlatlaya. En México el fin de la impunidad todavía no es un principio apoyado desde el poder, como en tantos casos de priistas prominentes. Ante la guerra sucia del pasado prevalecen las incógnitas del presente. Ante los abusos de ayer persisten los abusos de hoy. Al lado de las familias deshechas de 1968 están paradas las familias de la matanza de San Fernando, entre tantas más. Pasa el tiempo y el esclarecimiento se convierte en una demanda de ciudadanos ignorados, en una colección de hojas marchitas, en una amnesia obligada.
Una amnesia peligrosa, porque, como dice la frase célebre de George Santayana, “aquellos que se olvidan del pasado están condenados a repetirlo”. En México hubo y hay muertos y heridos producto de la violencia desde el Estado. En México hubo y hay perseguidos y desaparecidos. Allí están sus rostros desfigurados, sus narices rotas, sus ojos amoratados, sus familiares desesperados.
En casos de tortura hay víctimas que caminan cojeando. En casos de desapariciones hay familiares en busca de información. En casos de asesinatos políticos hay testigos que han tenido que callar. En casos de corrupción hay todavía cuentas por rendir. Todas las víctimas –las viudas de Acteal, los parientes de perredistas asesinados y campesinos acribillados, todos los que tienen algún muerto o herido, todos los que han contemplado un acto de corrupción– merecen saber que las cosas han cambiado. Me­recen saber que los torturadores y represores y desfalcadores forman parte del pasado. Merecen ser tratados como ciudadanos con derecho a obtener información sobre un Estado que los ha maltratado. La verdad misma entraña una forma de justicia; entraña la reparación de un mundo moral en el que las mentiras son mentiras, las verdades son verdades, y el Estado no es impune.
Pero la impunidad persiste a 46 años del ’68 porque nunca ha sido verdaderamente combatida. Porque nunca se dieron las consignaciones de los responsables de la matanza del 10 de junio de 1971. Porque nunca hubo asignación de responsabilidades a Luis Echeverría y a Mario Moya Palencia y a Pedro Ojeda Paullada y al Ejército Mexicano. Porque nunca hubo un rompimiento claro con el pasado. Porque el presente lo emula. Con la tortura que no termina; con una CNDH que actúa tardía y torpemente en el caso de Tlatlaya; con un sistema judicial que sigue encarcelando a inocentes mientras fabrica culpables; en México, el país donde siempre hay corruptos señalados pero nunca corruptos encarcelados. Y donde todo esto es normal.
Los errores, los escándalos y las fallas no son indicio de catástrofe sino de continuidad. El coyotaje practicado por las televisoras, o la pederastia protegida por un gobernador, o la fortuna ilícita acumulada por un amigo del presidente, o el conflicto de interés de un miembro del gabinete cumpliendo la tarea de supervisar la reforma energética que beneficia a su negocio familiar, no son motivo de castigo sino de chisme. No son síntoma de un cáncer a punto de metástasis, sino de una urticaria con la cual el país se ha acostumbrado a convivir. La permanencia en el poder público de quienes violan sus reglas más elementales desde 1968 es lo acostumbrado, tolerado, aceptado. Hay demasiados intereses en juego, demasiados negocios qué cuidar, demasiados personajes qué proteger.
Así se vive la política en México. Así la padecen sus habitantes, víctimas involuntarias de una clase política que, como sentencia el Financial Times, “sigue sirviéndose a sí misma”. Lo que Graham Greene llamaría the heart of the matter, “el corazón del asunto”: un sistema político y un andamiaje institucional construido sobre los cimientos de la impunidad garantizada, la complicidad extendida, la protección asegurada, la ciudadanía ignorada desde 1968. Un sistema que sobrevive gracias a la inexistencia de mecanismos imprescindibles de rendición de cuentas, como la reelección. Dado que nunca hubo un deslinde con las peores prácticas del pasado, sobreviven en el presente. Dado que nunca hubo un estado de derecho real, ahora resulta imposible apelar a él. Dado que nunca se diseñaron instrumentos para darle peso a la sociedad, ahora no acarrea grandes costos ignorar sus demandas o atenderlas teatralmente.
Por ello el verdadero reto para el gobierno y la sociedad es entender el significado de un verdadero “Nunca más”. Y eso entrañaría combatir la cultura de la impunidad en los lugares donde nació y creció: en Los Pinos y en el Ejército y en el SNTE y en el sindicato petrolero y en la gubernatura de Puebla, entras tantos sitios más.
Por ello –a 46 años del 2 de octubre de 1968– se vuelve imperativo reclamar la necesidad de la indignación moral. Reclamar con razón que no se preserva el orden potenciando la impunidad, no se construye una sociedad democrática permitiendo la falta de rendición de cuentas de sus élites, no se trascienden los crímenes del pasado y del presente olvidándolos.
Por ello, a 46 años del ’68, no son tiempos de olvidar y archivar. Siguen siendo tiempos de esclarecer y sancionar. No son tiempos de perdón y olvido. Siguen siendo tiempos de justicia y exigencia. No son tiempos de celebrar lo mucho que México ha cambiado. Siguen siendo tiempos de reconocer cuánto le falta por hacerlo. Siguen siendo tiempos de exigir que quienes gobiernan tengan un mínimo de decencia. Porque, como ha escrito Gilberto Rincón Gallardo sobre quienes murieron aquella tarde del 2 de octubre de 1968: “Podían haberlos detenido. Podían haberlos consignado. Podían haberlos juzgado”. Y ese sigue siendo el reto ante quienes participaron y siguen participando en actos de violencia y corrupción y encubrimiento estatal. Denunciarlos, detenerlos, juzgarlos, castigarlos. Hoy y siempre, para que el pasado no siga siendo omnipresente.","El infomercial del Informe
Como un largo comercial de televisión. Como un engarzado de spots publicitarios. Como una lista de supermercado pero de logros. Así fue el Segundo Informe de Enrique Peña Nieto en Palacio Nacional. Presentado a la antigüita ante un público conminado a aplaudir pero sin espacio o tiempo para retar. Orquestado para rendir tributo a las metas del presidente pero sin formato o forma de cuestionar cómo llegará a ellas. Una retahíla de reformas aprobadas, hospitales construidos, inversiones realizadas, obras anunciadas. Todo ello consistente con la narrativa gubernamental del México que se mueve.
Sin embargo, las preguntas siguen allí: ¿El país se mueve en la dirección correcta? ¿Se mueve para todos o para los ganadores de siempre? ¿Las reformas se instrumentarán con la eficacia prometida o serán saboteadas a la hora de su instrumentación? ¿El Estado revigorizado y reformista podrá –ahora sí– enfrentar a los poderes fácticos o acabará claudicando ante ellos con leyes secundarias mal hechas? Preguntas que el discurso presidencial quiso eludir al centrarse en la obtención del consenso, la pluralidad política detrás del Pacto por México, el fin de la parálisis legislativa, los cambios necesarios que ahora ocurren bajo el PRI. El movimiento en sí que posterga las interrogantes sobre su destino y sus beneficiarios.
Y habrá quienes argumenten que “estamos mejor” con las 11 reformas. Que –como lo dijo Peña Nieto– basta con “querer a México”. Que basta con un “cambio de mentalidad”. Que basta con un “cambio cultural”. Y que todo ello está ocurriendo y ha llegado el momento de celebrar, de aplaudir, de agradecer que el presidente salve al país. Pero antes de caer en el triunfalismo desbordado habrá que evaluar dónde estamos y a dónde vamos. Sobre las reformas peñanietistas vale la pena citar a Mao Zedong cuando se le preguntó sobre el impacto de la Revolución Francesa y respondió: “Es demasiado pronto para saber”. Y lo mismo ocurre con 11 iniciativas de resultados aún inciertos.
Una reforma fiscal que aumenta la recaudación pero desacelera la economía y no reescribe de fondo nuestro pésimo pacto fiscal. Una reforma en telecomunicaciones que da trato preferencial a Televisa con el objetivo de fortalecer a la empresa para que pueda enfrentarse a Carlos Slim en una especie de “competencia administrada” entre dos monstruos. Una reforma educativa que el propio secretario de Educación descalifica al negar los lazos entre desempeño magisterial y compensación salarial. Una reforma regulatoria que da autonomía a la Comisión de Competencia y al Instituto Federal de Telecomunicaciones pero luego les quita atribuciones. Una reforma energética con enormes lagunas regulatorias y oportunidades para el rentismo y la corrupción. Reformas quizás bien intencionadas pero mal diseñadas, que podrían acabar saboteadas –o con resultados contraproducentes– a la hora de su instrumentación.
Como ha ocurrido una y otra vez. Como ocurrió con la “modernización” salinista, que terminó fortaleciendo el capitalismo de cuates que explica nuestra perenne mediocridad económica. Como ocurrirá de nuevo si el Estado regulador no sustituye al Estado extractor. Como ocurrirá otra vez si seguimos aprobando y aplaudiendo reformas sin atender la precariedad o inexistencia del estado de derecho. Reformas que se realizan en contextos de aquello que Enrique Peña Nieto no mencionó. La corrupción institucionalizada. La impunidad solapada. La opacidad protegida. La discrecionalidad perpetuada. Los privilegios salvaguardados. Un país donde se corroe la función pública. Donde el despilfarro y la politización del gasto público son la norma y no la excepción. Donde la transparencia sigue siendo una exigencia incumplida y no una realidad reconocida. Donde los homicidios caen, pero de cifras tan altas que –al ritmo que vamos– el sexenio terminará con 100 mil muertos.
Ante esos problemas estructurales, de poco sirve un montaje apoteósico para el Informe. O el anuncio de gravámenes especiales para las bebidas azucaradas. O la limitación de la venta de productos chatarra. O la celebración de deportistas mexicanos que ganaron medallas. O el listado de tantas afirmaciones cuestionables sobre la productividad de Procampo, la “honestidad” con la que se invierte el gasto público, los 2 millones de acciones en favor de la vivienda, la “transparencia presupuestaria”, las licitaciones “transparentes”.
Lo que la realidad cotidiana –plasmada en los medios independientes que aún sobreviven– contradice. Lo que la ciudadanía ve pero ante lo cual el presidente parece cerrar los ojos. El aumento en la tortura. Los feminicidios. La práctica perdurable de la omertá política que protege a personajes como Cuauhtémoc Gutiérrez de la Torre. La Comisión Nacional Anticorrupción languideciendo en la congeladora legislativa. La caída de seis lugares en el Índice Global de Competitividad. Las encuestas que revelan preocupación, desazón, desaprobación. Los bolsillos vacíos porque las reformas no acaban de cuajar la confianza o incentivar el crecimiento económico.
Y revelador que, como lo resaltó el politólogo José Merino, el presidente sólo usó la palabra “ciudadanos” una vez a lo largo del Informe. Los verdaderos destinatarios de las reformas, olvidados. Los verdaderos beneficiarios de sus promesas, marginados. Demostrando con ello que el sistema de evaluación del gobierno está mal. La métrica del desempeño de Enrique Peña Nieto está mal. El aplauso a las reformas no debe ocurrir en el momento de su aprobación, sino cuando mejoren la vida de millones de mexicanos.
Cuando la recaudación producto de la reforma fiscal se refleje en bienes públicos; en mejores hospitales, mejores escuelas, mejores carreteras. Cuando la reforma en telecomunicaciones produzca una oferta televisiva verdaderamente plural, con contenidos de clase mundial, y la población obtenga la velocidad de internet que paga, y se le dé una bonificación cuando el servicio falle, y su cuenta telefónica disminuya. Cuando la reforma energética implique precios más baratos y el fin de la expoliación a los consumidores en las gasolineras, y un gobierno que use los recursos adicionales obtenidos por la explotación del petróleo para asegurar la movilidad social de los mexicanos y no sólo la permanencia de privilegios para sus amigos, nacionales o extranjeros. Sólo entonces el presidente podrá afirmar que ha movido a México. Si eso no ocurre, el “cambio con rumbo” del que Enrique Peña Nieto presumió será poco más que un largo infomercial.",True
"El pasado omnipresente
¿Qué pasaría si hechos similares a los del 2 de octubre de 1968 ocurrieran en el 2014? ¿Qué ocurriría si el Ejército disparara contra civiles desarmados? ¿Cómo responderían el sistema judicial y el Ejército y sus instituciones? ¿Presenciaríamos a un presidente que reconoce culpas o permite a los militares de alto rango evadirlas? ¿Presenciaríamos a una Suprema Corte que se erige en defensora de los derechos humanos y las garantías individuales o que los ignora? ¿Presenciaríamos a unas televisoras que reportan cabalmente lo ocurrido o aplauden al presidente por actuar con la mano firme mientras celebran que “fue un día soleado”? ¿Los partidos se aprestarían a denunciar a los responsables o intentarían “blindarlos”, como lo hizo el PRI con Cuauhtémoc Gutiérrez? ¿La impunidad inaugurada hace 46 años sería combatida por todos los niveles de gobierno, o más bien los involucrados intentarían protegerse entre sí? ¿El pasado seguiría siendo presente?
En su admirable libro Living in Truth, Vaclav Havel escribe: “En los nuevos tiempos debemos descender hasta el fondo de nuestra miseria para entender la verdad, tal como uno debe descender al final del pozo para ver las estrellas”. Pero en México, en torno al tema de la verdad, estamos atorados a la mitad del camino: el país no desciende hasta el fondo del pozo, pero tampoco sale de él. En México la transparencia tarda en venir y seguimos esperando, como en el caso de Tlatlaya. En México el fin de la impunidad todavía no es un principio apoyado desde el poder, como en tantos casos de priistas prominentes. Ante la guerra sucia del pasado prevalecen las incógnitas del presente. Ante los abusos de ayer persisten los abusos de hoy. Al lado de las familias deshechas de 1968 están paradas las familias de la matanza de San Fernando, entre tantas más. Pasa el tiempo y el esclarecimiento se convierte en una demanda de ciudadanos ignorados, en una colección de hojas marchitas, en una amnesia obligada.
Una amnesia peligrosa, porque, como dice la frase célebre de George Santayana, “aquellos que se olvidan del pasado están condenados a repetirlo”. En México hubo y hay muertos y heridos producto de la violencia desde el Estado. En México hubo y hay perseguidos y desaparecidos. Allí están sus rostros desfigurados, sus narices rotas, sus ojos amoratados, sus familiares desesperados.
En casos de tortura hay víctimas que caminan cojeando. En casos de desapariciones hay familiares en busca de información. En casos de asesinatos políticos hay testigos que han tenido que callar. En casos de corrupción hay todavía cuentas por rendir. Todas las víctimas –las viudas de Acteal, los parientes de perredistas asesinados y campesinos acribillados, todos los que tienen algún muerto o herido, todos los que han contemplado un acto de corrupción– merecen saber que las cosas han cambiado. Me­recen saber que los torturadores y represores y desfalcadores forman parte del pasado. Merecen ser tratados como ciudadanos con derecho a obtener información sobre un Estado que los ha maltratado. La verdad misma entraña una forma de justicia; entraña la reparación de un mundo moral en el que las mentiras son mentiras, las verdades son verdades, y el Estado no es impune.
Pero la impunidad persiste a 46 años del ’68 porque nunca ha sido verdaderamente combatida. Porque nunca se dieron las consignaciones de los responsables de la matanza del 10 de junio de 1971. Porque nunca hubo asignación de responsabilidades a Luis Echeverría y a Mario Moya Palencia y a Pedro Ojeda Paullada y al Ejército Mexicano. Porque nunca hubo un rompimiento claro con el pasado. Porque el presente lo emula. Con la tortura que no termina; con una CNDH que actúa tardía y torpemente en el caso de Tlatlaya; con un sistema judicial que sigue encarcelando a inocentes mientras fabrica culpables; en México, el país donde siempre hay corruptos señalados pero nunca corruptos encarcelados. Y donde todo esto es normal.
Los errores, los escándalos y las fallas no son indicio de catástrofe sino de continuidad. El coyotaje practicado por las televisoras, o la pederastia protegida por un gobernador, o la fortuna ilícita acumulada por un amigo del presidente, o el conflicto de interés de un miembro del gabinete cumpliendo la tarea de supervisar la reforma energética que beneficia a su negocio familiar, no son motivo de castigo sino de chisme. No son síntoma de un cáncer a punto de metástasis, sino de una urticaria con la cual el país se ha acostumbrado a convivir. La permanencia en el poder público de quienes violan sus reglas más elementales desde 1968 es lo acostumbrado, tolerado, aceptado. Hay demasiados intereses en juego, demasiados negocios qué cuidar, demasiados personajes qué proteger.
Así se vive la política en México. Así la padecen sus habitantes, víctimas involuntarias de una clase política que, como sentencia el Financial Times, “sigue sirviéndose a sí misma”. Lo que Graham Greene llamaría the heart of the matter, “el corazón del asunto”: un sistema político y un andamiaje institucional construido sobre los cimientos de la impunidad garantizada, la complicidad extendida, la protección asegurada, la ciudadanía ignorada desde 1968. Un sistema que sobrevive gracias a la inexistencia de mecanismos imprescindibles de rendición de cuentas, como la reelección. Dado que nunca hubo un deslinde con las peores prácticas del pasado, sobreviven en el presente. Dado que nunca hubo un estado de derecho real, ahora resulta imposible apelar a él. Dado que nunca se diseñaron instrumentos para darle peso a la sociedad, ahora no acarrea grandes costos ignorar sus demandas o atenderlas teatralmente.
Por ello el verdadero reto para el gobierno y la sociedad es entender el significado de un verdadero “Nunca más”. Y eso entrañaría combatir la cultura de la impunidad en los lugares donde nació y creció: en Los Pinos y en el Ejército y en el SNTE y en el sindicato petrolero y en la gubernatura de Puebla, entras tantos sitios más.
Por ello –a 46 años del 2 de octubre de 1968– se vuelve imperativo reclamar la necesidad de la indignación moral. Reclamar con razón que no se preserva el orden potenciando la impunidad, no se construye una sociedad democrática permitiendo la falta de rendición de cuentas de sus élites, no se trascienden los crímenes del pasado y del presente olvidándolos.
Por ello, a 46 años del ’68, no son tiempos de olvidar y archivar. Siguen siendo tiempos de esclarecer y sancionar. No son tiempos de perdón y olvido. Siguen siendo tiempos de justicia y exigencia. No son tiempos de celebrar lo mucho que México ha cambiado. Siguen siendo tiempos de reconocer cuánto le falta por hacerlo. Siguen siendo tiempos de exigir que quienes gobiernan tengan un mínimo de decencia. Porque, como ha escrito Gilberto Rincón Gallardo sobre quienes murieron aquella tarde del 2 de octubre de 1968: “Podían haberlos detenido. Podían haberlos consignado. Podían haberlos juzgado”. Y ese sigue siendo el reto ante quienes participaron y siguen participando en actos de violencia y corrupción y encubrimiento estatal. Denunciarlos, detenerlos, juzgarlos, castigarlos. Hoy y siempre, para que el pasado no siga siendo omnipresente.","Ayotzinapa y el capitalismo “gore”
Hace unos años Sayak Valencia publicó su libro Capitalismo gore (Barcelona, Melusina, 2010), donde reflexiona sobre la “violencia sobregirada y la crueldad ultra especializada” que “se implantan como formas de vida cotidiana en ciertas localizaciones geopolíticas a fin de obtener ganancias económicas”. Ella califica de gore, término del género cinematográfico de violencia extrema, el derramamiento de sangre “explícito e injustificado” del crimen organizado, con su altísimo porcentaje de “vísceras y desmembramientos”, y señala que esta brutal violencia es “una herramienta de necroempoderamiento”.
Según esta autora, la sangrienta dinámica del neoliberalismo toma los “cuerpos concebidos como productos de intercambio que alteran y rompen las lógicas del proceso de producción del capital, ya que subvierten los términos de éste al sacar de juego la fase de producción de la mercancía, sustituyéndola por una mercancía encarnada literalmente por el cuerpo y la vida humanos, a través de técnicas de violencia extrema, como el secuestro o el asesinato por encargo”. Los decapitados, los torturados y los desollados, que ejemplifican “una mutilación y desacralización del cuerpo humano”, son el reflejo más elocuente del modelo neoliberal. Como bien señala Jorge Alemán, un psicoanalista argentino, actualmente el neoliberalismo disputa el campo del sentido, la representación y la producción biopolítica de subjetividad.
Al ominoso proceso en que estamos inmersos generalmente se lo interpreta como la consecuencia del vínculo corrupto entre delincuencia organizada y política (gobierno y partido político). Sayak Valencia introduce un elemento fundante de nuestra cultura –el mandato cultural de la masculinidad– y le da un giro al retomar al endriago (personaje mítico en Amadís de Gaula), “monstruo que conjuga hombre, hidra y dragón”, que “habita tierras infernales y produce gran temor entre sus enemigos”. Ella usa el término de endriago para “conceptualizar a los hombres que utilizan la violencia como medio de supervivencia, mecanismo de autoafirmación y herramienta de trabajo”.
De acuerdo con la autora, nuestros endriagos no sólo matan y torturan por dinero, sino que también buscan dignidad y autoafirmación a través de una lógica kamikaze y sacrificial. Estos nuevos sujetos “ultraviolentos y demoledores” (sicarios, secuestradores, coyotes y polleros, pero también policías y soldados) “fortalecen las jerarquías de ser y de valor que dividen al mundo, por un lado, entre blancos y sujetos de color en el norte, y entre distintos tipos de mestizos y poblaciones excluidas de proyectos nacionales en el sur”.
O sea, son hombres que hacen frente a su situación de marginalidad por medio del mercado negro (tráfico de cuerpos, drogas, armas) y el imperio de la violencia: hombres pobres y marginales que vienen de grupos étnicos discriminados y clases sociales subordinadas, y que contribuyen a sostener el poder de la masculinidad hegemónica: la de los gobernantes y empresarios. El mandato de la masculinidad que han internalizado los hace incapaces de cuestionar –y rebelarse– ante un sistema donde están estrechamente entretejidos el poder, la economía y una virilidad depredadora. Un mandato que crea, como bien explica Valencia, una de las subjetividades más “feroces e irreparables” del capitalismo neoliberal.
Matar se ha convertido en el negocio más rentable para estos endriagos, impulsados por el deseo de consumo y la necesidad de hacerse de un capital. Valencia dice que en el capitalismo gore, la destrucción del cuerpo se convierte en una mercancía valorada y califica la comercialización política del asesinato como necroempoderamiento. El necroempoderamiento neoliberal, con su brutal enriquecimiento económico, también “invisibiliza el hecho de que estos procesos inciden sobre los cuerpos de aquellos que forman parte del devenir minoritario”. Sí, también son principalmente hombres (y algunas mujeres) pobres en los que, de una forma u otra, toda esta violencia gore recae.
No es posible resumir en estas páginas la impactante reflexión de Sayak Valencia, que integra en su análisis las polarizaciones económicas, el bombardeo informativo/publicitario hiperconsumista y los imperativos de la masculinidad. Ella señala que el escenario donde circulan libremente la droga, la violencia y el capital, mientras las personas –migrantes sobre todo– son traficadas y asesinadas, no es el que imaginábamos para el inicio del nuevo milenio, pero es el que tenemos y es nuestra responsabilidad reflexionar en él.
En la dirección de explicarnos por qué “la historia contemporánea ya no se escribe desde los sobrevivientes, sino desde el número de muertos”, la reflexión crítica de Valencia introduce el elemento del papel de la masculinidad marginal y gore de los endriagos actuales como una referencia indispensable para comprender mejor lo ocurrido en Ayotzinapa. Con un humor negro premonitorio, la solapa del libro de Valencia registra que, hace años, en un periódico mexicano apareció una viñeta en la que se veía al diablo muy preocupado por la situación de violencia en el país, y le decía a un colega: “Durante décadas temíamos que se colombianizara México, lo que ahora tememos es que se mexicanice el infierno”. Acertó el diablo.",False
"Ανεβοκατέβηκε αμέτρητες φορές σκαλοπάτια, πέτρινα μονοπάτια, στενά στη χώρα και γεφύρια στους αγρούς, απ' τους λόφους με τους μύλους και τους περιστερώνες ως τις ακρογιαλιές, για τα σωστά λουλούδια: γιασεμιά για το στήθος της Όρσας, κάλλες μαζί με γλυσίνες για τον επιτάφιο, φύλλα μουσμουλιάς, παλιά ροζ τριαντάφυλλα μπομπόνες, κορδελίνες και αραχνάκι για τους γάμους των κοριτσιών και αγριολούλουδα, σπάρτα και ανεμώνες για τα βάζα της Μίνας. Και ύστερα έκατσε και σχεδίασε πάνω στο πανί τα τέσσερα ναυάγια της Κατερίνας -μικρής χήρας, που έχασε τον καραβομάγειρα άνδρα της σχεδόν παιδί ακόμη- το πρώτο για τον Θρασύβουλο, το τελευταίο της Μικράς Αγγλίας. Ξανάπιασε και τους ήρωες του βιβλίου της και έγραψε απ' την αρχή, σα να μην τους ήξερε, τη ναυτική τους ιστορία.
Μια οικογένεια προσφέρεται σαν ανοικτή θυσία στην οθόνη. Σχέσεις εξουσίας, ιεραρχίας και υποχρεωτικής υποταγής ξεδιπλώνονται σ' ένα κλειστό κοινωνικό περιβάλλον προκαθορισμένων επιταγών και πολλαπλών απαγορεύσεων, ώσπου οι άνθρωποί της ξεπερνούν τα όρια της ερήμην ζωής τους, επειδή δεν αντέχουν πια. Στο γυναικονήσι τα κορίτσια φορούν γρήγορα την απόγνωση, γερνούν χωρίς χαρά και ασφυκτιούν βουβά κάτω από υπολογισμούς, λογαριασμούς σπιτιών και προικιών και θαλασσινά γράμματα από απόσταση, δίχως υπόλοιπο για τα συναισθήματα. Οι πιστές πηνελόπες πρέπει να είναι ταγμένες ολόκληρη ζωή στην υπηρεσία τολμηρών θαλασσόλυκων, που γυρνούν κοντά τους μόνο για λίγο και ξαναφεύγουν γρήγορα, χαμένοι για πάντα στον κυματισμό των νερών και την ξενιτιά της δικής τους μοναξιάς. Μέσα στο δέος της απέραντης θάλασσας παραμονεύει φοβερό το απέραντο σοκ, ο αφάνταστος σπαραγμός των ναυτικών την κρίσιμη ελάχιστη ώρα πως δεν θα γυρίσουν ποτέ πια σπίτι, ακριβώς πριν τους καταπιεί ο ωκεανός και χαθούν για πάντα. Ο Σπύρος πρέπει να αισθάνθηκε αυτόν τον φόβο, αν και επιλογή του υπήρξε η μη επιστροφή.

Συγκεντρώνοντας τα βασικά αιτήματα της δικής της ύπαρξης, η Ιωάννα Καρυστιάνη μιλά σωστά για την ανάγκη των ανθρώπων για σεβασμό, αγάπη και ευγνωμοσύνη. Την ίδια αυτή ανθρώπινη ανάγκη απέδωσε ο Παντελής Βούλγαρης με τον πιο όμορφο και δυνατό τρόπο, μέσα από ένα τοπίο, που από μόνο του αναβλύζει ατόφια δύναμη και εμπερικλείει μνήμες, βήματα, ανάσες και αγωνίες, ένα τοπίο που αποκαλύπτεται και ξανακρύβεται και πάλι υπό τους συνοδευτικούς ήχους της μουσικής της Κατερίνας Πολέμη, που απαλύνουν την αγριάδα του. Με τα πλάνα και τις σκηνές του ο Βούλγαρης καταφέρνει μια περιπλάνηση στα πιο βαθιά και αληθινά, πανίσχυρα ανθρώπινα συναισθήματα, αναδύοντας τους παλμούς της κάθε καρδιάς, την αγωνία, την απόγνωση ως την πίεση στις ιδρωμένες παλάμες και τους κρυφούς καημούς, φτιάχνοντας μια ταινία σα μικρό ιαπωνικό αριστούργημα αισθήσεων και αλλεπάλληλων γεύσεων.

Κατά τη γνώμη μου, η ταινία αυτή, όπως ακριβώς παίχτηκε και υποστηρίχθηκε από τους ηθοποιούς της - με εξέχουσες γυναικείες μορφές την Αννέζα Παπαδοπούλου, Πηνελόπη Τσιλίκα και Σοφία Κόκκαλη, για την πνιγμένη απόγνωση που έγινε πια πέτρα, την εσωτερικότητα της θλίψης και τη δύναμη της αντοχής, καθώς και τη δυναμική παιδικότητα καθεμιάς ηρωίδας αντίστοιχα- αποτελεί έναν σπουδαίο ύμνο στην παράφορη αγάπη για όλα αυτά που σημαίνει η θάλασσα, στον μυστηριώδη βυθό της γυναικείας ψυχής, τη δύναμη πλήθους ανθρώπινων αρετών με κορυφαίες την υπομονή, την πίστη και την αγάπη -αδερφική και ερωτική-, έναν αληθινό χαιρετισμό σε ζώντες και νεκρούς, ανθρώπους καθημερινούς γεμάτους πλούσια συναισθήματα. Ο Αιμίλιος (Χρήστος Καλαβρούζος) γυρνά σχεδόν όλο το νησί με το παλιό του ποδήλατο, μιλά λίγο και αποδεικνύει με εξαίσια φυσικότητα την κορύφωση της ανθρώπινης απόγνωσης όταν πια δεν έχει τίποτε να προσμένει.

Η ταινία είναι χάδι -το πιο τρυφερό και αγαπησιάρικο- ενός σκηνοθέτη στα γραφτά της γυναίκας του, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς, λες και χαϊδεύει τα μαλλιά της.","
	Σα δυο μπάλες παγωτό μουστάρδας σε κυπελάκι που το  ξεχάσανε στο τραπεζι ενός ηλικιωμένου ζαχαροπλαστείου, με πραγματική κρέμα, σπιτική καραμέλα, άρωμα λιωμένου μελιού και τραγανιστά καβουρντισμένα αμύγδαλα: αυτή είναι η γεύση της κας Τούλας και αν εσύ τώρα κουνάς το κεφάλι σου θεωρώντας με για χιλιοστή φορά γραφική, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να την γευτείς ο ίδιος, και ύστερα σίγουρα θα με πιστέψεις.
	
	«Με έχουν κλέψει τρεις φορές -την τρίτη μάλιστα χρειάστηκε να μείνω τρεις ολόκληρες ημέρες στον Ευαγγελισμό- αλλά δεν μπορώ να μην τα κρεμάω στο λαιμό μου». Αυτό θα σου πει η κα Τούλα μόλις γνωριστείτε και κάτσεις συντροφιά της. Και ύστερα θα σου δείξει όλο νάζι και περηφάνεια μια σειρά μικρά μαργαριτάρια, τα μισά από τα οποία βεβαίως θα κρύβονται στις πιέτες του πλισέ λαιμού της, αλλά μη πεις περασμένα μεγαλεία, το ξέρει και η ίδια άλλωστε πως αυτά πέρασαν οριστικά, και όμως προτιμά το κόκκινο κραγιονάκι από τα κλάματα.
	
	«Το δήλωσα ρητά στα παιδιά μου; αν είναι να κυκλοφορώ χωρίς κολιέ, δεν ξαναβγαίνω από το σπίτι».
	
	Είμαι σίγουρη πως στην αρχή θα πεις πως τούτη η γριά το 'χασε τελείως, όμως, παρόλα αυτά μη σηκωθείς αμέσως και φύγεις.
	«Το συνολάκι που φοράω το έχω ράψει, ξέρετε, το ύφασμα αυτό μου το είχε φέρει ο σύζυγός μου από την Αγγλία. Είναι πανσέδες το μοτίβο του, γαλάζιοι πανσέδες, τα λουλούδια που αγαπάω και ο σύζυγός μου που μου είχε τρελή αδυναμία, μου το έφερε για να με ευχαριστήσει. Εσείς έχετε αγαπημένα λουλούδια;».
	
	Χέστηκα για τους πανσέδες σου θα πεις σίγουρα από μέσα σου, αλλά βρες ένα λουλούδι, τόσα υπάρχουν άλλωστε και  πες της «φρέζες, εμένα μου αρέσουν οι φρέζες». Την βλέπεις; Χαμογελάει ήδη. Και ύστερα άκου τη λιγάκι ακόμη, δεν θα σου πάρει πάνω από ένα τέταρτο να την ακούσεις, τι νόημα έχει ένα τέταρτο λιγότερο στη μέρα σου;
	
	«Από παιδί αγαπούσα τα σαλιγκάρια. Θα κοιμηθώ λιγάκι μαμά μου, ξαφνικά είμαι ένα πολύ κουρασμένο παιδάκι, έλεγα, γεμάτη πειστικότητα και το έσκαγα η πονηρούλα για να βρω εκείνα τα σαλιγκάρια με τα μάτια-κεραίες, που περπατούν σαν φακίρηδες στα χωράφια.
	Έχετε δει ποτέ σαλιγκάρια κύριε;

	Και ύστερα κρατούσα μισάνοικτη την πόρτα του δωματίου μου τα φθινοπωρινά βράδια και έβρεχα το μάρμαρο για να δροσίζονται τα μικρά αυτά αδύναμα ζωάκια και να νιώθουν προστατευμένα. Θυμάμαι μια φορά ο σύζυγός μου είχε φέρει μια σακούλα σαλιγκάρια (ένας συνάδελφός του, του τα κέρασε από το χωριό του) και καθώς άνοιξα τη σακούλα αυτά πετάχτηκαν με μιας παντού και μετά άρχισα να κυνηγάω τα μικρά πλασματάκια στα ντουλάπια και τα πατώματα της κουζίνας μας.
	
	2 Οκτωβρίου, η ημέρα που έχασα τον άνδρα μου, στα 40 του, σε τροχαίο στην εθνική. Πάνε 63 χρόνια από τότε. Ήμουν μόνο 31. Ναι, ναι κάνετε την πρόσθεση, 94 στα 95. Και σκορπιός. Τον πλάκωσε που λέτε ένα λεωφορείο. Το τελευταίο συναίσθημα του άνδρα μου ήταν ο τρόμος. Χήρα με δυο παιδιά, ο μικρός μας μόλις στα 12, δεν ήρθε ούτε στην κηδεία του μπαμπά του, κλείστηκε στο σπίτι και είπε τώρα πια θα προχωρήσω χωρίς μπαμπά.
	
	Παντρευτήκαμε από έρωτα. Τρελό και ωραίο. Δούλευε οδηγός στα τρένα ο σύζυγός μου και το σπίτι μας στην εξοχή ήταν ακριβώς δίπλα στις γραμμές. Ήξερα απέξω και ανακατωτά όλα τα δρομολόγια. Μια ώρα πριν περάσει το τρένο του, έτρεχα στον καθρέφτη, έφτιαχνα μια ωραία γαλλική πλεξίδα καθόμουν στο κρεβάτι με τα χεριά πλεγμένα και μετρούσα ανάποδα τα λεπτά. Δεν περνούσαν με τίποτε τα σκασμένα.
	Έχετε νιώσει ανυπομονησία κύριε για μια γυναίκα;
	
	Να χτυπάει η καρδιά σας σαν ρολόι. Αυτό. Και καθώς σφύριζε το τρένο από μακριά η αναπνοή μου κοβόταν, τα πόδια μου μούδιαζαν, έτρεχα στο παράθυρο, τραβούσα την κουρτίνα και αυτός -όμορφος και γελαστός- έβγαζε το μισό του σώμα από τη μηχανή, κρεμόταν στον αέρα, μόνο και μόνο για να με κοιτάξει και καθώς εγώ κουνούσα το χέρι μου σαν τρελή, μου φώναζε Τούλα μου! Μπορείς μετά να μην αγαπάς το όνομά σου; Και ας βγαίνει από το Παναγιώτα.
	
	Έζησα πολύ όμορφα με τον άντρα μου. Πηγαίναμε για χορό, στο δάσος του Λυκαβηττού, και ύστερα για καφέ σε ένα μικρό μαγαζάκι με ψάθινες καρέκλες κάτω από τον Άγιο Ισίδωρο, παίρναμε το λεωφορείο μέχρι τη Δροσιά για πεϊνιρλί, βόλτα χέρι-χέρι στα δρομάκια του λόφου του Αρδηττού και τα καλοκαίρια ξημεροβραδιαζόμασταν στις ξύλινες εξέδρες του Νέου Φαλήρου.
	Και είχε κάτι μπράτσα. Αχ! που γυάλιζαν στον ήλιο και καθώς με σήκωναν και με έκαναν 100 στροφές, εγώ έλεγα ότι θα πεθάνω από ευτυχία.
	Μη με ρωτήσετε αν μου λείπει ο συζυγός μου. Σας προλαβαίνω εγώ. Δεν είναι σωστή η λέξη έλλειψη. Γιατί εγώ τον χόρτασα όσα χρόνια ζούσε. Και χόρτασα μαζί και την ευτυχία.
	Μόνο που τον νοσταλγώ. Ιδίως το καλοκαίρι. Που όλα πια έχουν γίνει τόσο ήσυχα.
	
	Και, αν και κοκκινίζω λιγάκι, εκείνο που νοσταλγώ περισσότερο είναι το σεξ. Όχι γενικά το σεξ, αλλά μονάχα το δικό του.
	Γιατί πρέπει να σας πως πως ο συζυγός μου έκανε εξαιρετικό σεξ, ανεπανάληπτο. Και τι και αν έχουν περάσει 63 χρόνια, ακόμη  θυμάμαι το σεξ του με κάθε λεπτομέρεια. Η τελευταία μας νύχτα πριν χαθεί, έχω ακόμη τα μπράτσα του στο νου μου, έχω ακόμη όλες τις λέξεις και όλες τις μυρωδιές του στην καρδιά μου. Και δεν πάνε πουθενά και ας λιώνει ο χρόνος και το σώμα μου μαζί.
	 
	Δεν είμαι ερημική κύριε, ούτε μόνη, όπως ενδεχομένως θα σκέφτεστε τώρα.
	Και για να σας προλάβω ξανά, εγώ, δεν θέλησα να ξαναπαντρευτώ. Δική μου ήταν η απόφαση. 63 ολόκληρα χρόνια έχω να κάνω σεξ. Και δεν μου λείπει, μονάχα το νοσταλγώ. Γιατί, να, πώς γίνεται να πας παρακάτω, όταν αισθάνεσαι ότι είσαι ήδη στην κορυφή της ευτυχίας; Χαμογελάτε κύριε, ίσως με βρίσκετε λιγάκι συντηρητική, μπορείτε να το αποδώσετε στις γενιές που μας χωρίζουν, αλλά πώς να σας εξηγήσω ότι αν εγώ παλλιδρομούσα αυτή τη στιγμή όλα πάλι θα σταματούσαν εδώ που τα άφησε πεθαίνοντας ο σύζυγός μου;
	
	Είμαι χορτασμένη και ήσυχη κύριε. Για το μόνο που στεναχωριέμαι καμιά φορά καθώς περνάει ο χρόνος, είναι που δεν είμαι πια ζεν και έχω αποκτήσει και λίγακι ass και έτσι έκοψα και την θάλασσα. Γιατί είναι άσχημο το θέαμα γριές με ass και μαγιό. Δεν βρίσκετε;»
	Γελάς ε; Φαντάζομαι τα μάτια σου, έχουν ήδη διασταλεί και συ γελάς δυνατά και με τρυφερότητα, ακόμη και αν δεν πιστεύεις στη νοσταλγία.
	
	Αλλά παραδέξου το, ακόμη και αν το παίζεις στριμμένος, παραδέξου το, πως υπάρχουν κάτι στιγμές που νιώθεις γαμώτο την ανάγκη να μπορούσες να κατασκευάσεις έστω και ένα μόνο λόγο νοσταλγίας, να μπορούσες να βρεις ένα λόγο για να σου χαρίσει μία γλυκιά απαλλαγή από το ρεαλισμό, μια τρυφερή και λεπτή τόση δα στιγμούλα που θα σε κάνει να πεις «μες τη ζωή εσύ και γω, μονάχα και για πάντα εσύ και γω». Λες και η γη γέμισε ξαφνικά κήπους και χιλιάδες γαλάζιοι πανσέδες σα μοτίβο υφάσματος πνίγουν όλα τα άχρωμα και  τα λειψά της καρδιάς σου.
	
	Γιατί πώς να το κάνουμε, υπάρχει λόγος σοβαρός να μην είσαι πάντα τόσο χλιαρός.",True
"De discussie rond het mogen dragen van levensbeschouwelijke tekens op officieële instanties is al enorm lang aan de gang . Soms gaat de wind even liggen , om niet veel later weer op te laaien . Soms door een moslima die met hoofddoek lesgeeft , soms door een controversiële uitspraak van een Vlaams Belanger en soms door een arme stakker die tegen beter weten in met een regenboog-t-shirt naar zijn werk gaat . De vonk was er en de vlammen spoedig weer hoog op . Maar geen zorgen , ik blus die brand wel even . Dat gaat heel makkelijk , gewoon omwille van het feit dat er geen brand is . Ten eerste zijn de regenboog-t-shirtkwestie en de discussie rond levensbeschouwelijke tekens twee verschillende zaken , ten tweede moeten we niet de religieuze tekens bestrijden , maar waar ze symbool voor staan . Daar ligt namelijk de oorsprong van ons ongenoegen . Hoewel de t-shirtkwestie de zoveelste knuppel in het hoenderhok was moeten we ze toch even noemen voor wat ze in feite écht was : een pietluttigheid . Wat er ook over gezegd wordt , een t-shirt met een regenboog is géén uiting van één of andere radicale overtuiging en het is géén bedreiging tegenover om het even wie . Wanneer we helder nadenken zien we in hoe belachelijk de hele situatie was . Waarom maakten we zo 'n drukte om een t-shirt waarop geen naakt , geen geweld , geen scheldwoorden stonden , maar een lieftallige regenboog ? Let wel : dit betekent niet dat de loketbediende in zijn recht was . Want de vraag die in het hoofd van elke rationele persoon blijft spoken is : wat doet een loketbediende in godsnaam met een regenboog-t-shirt op zijn werk ? Hoort een loketbediende dan niet , net als een leerkracht of bibliothecaris , iemand te zijn die over het algemeen net gekleed gaat en in wiens kledij niet echt plaats is voor regenboog-of eenhoornthema's ? Hier en daar riep iemand dat hij er zijn seksuele geaardheid mee wou tonen . Ik weet niet of de man nu daadwerkelijk homoseksueel was of niet , maar een vaststaand punt blijft dat het je op je werk bent om je job te doen , niet om je geaardheid aan anderen te tonen . Het is een gevoelige kwestie en dus zal ik om wraakacties van de holebigemeenschap te voorkomen er maar aan toevoegen dat je je geaardheid uiteraard mág tonen . Men hoort zich simpelweg te houden aan wat over het algemeen als normaal en acceptabel beschouwd wordt en het dragen van regenboog-t-tshirts in loketten behoort daar niet toe . Helaas pindakaas . Uiteindelijk draait het daar allemaal om : die stomme , oeroude regels van de etiquette . Ruim gesproken dan : alles wat ' normaal ' en ' acceptabel ' geacht wordt . Dit is uiteraard subjectief , maar toch is er een algemeen beeld van wat aan deze criteria voldoet en het wordt overal nageleefd . Zo ontstaat er een structuur in de gedragingen van mensen . Het is iets waarop men zich kan richten en zeker en vast een noodzakelijk kwaad . Inderdaad , een ' kwaad ' , want hoewel iedereen zich in een zekere mate op de etiquette baseert , willen we onszelf toch ook kunnen uitdrukken . En wanneer sommigen daarbij in een richting leunen die anderen liever mijden ontstaan er natuurlijk problemen .","Ik leerde het fenomeen Starbucks tijdens een schoolreis naar Londen kennen . Je kon geen straat inlopen of ze verschenen links en rechts , de ' STARBUCKS COFEE'-logo's . Het groenzwart was zo dominant dat het onmogelijk te negeren was . En het onvermijdelijke is dan ook gebeurd : tijdens een van onze pauzes struinden we er eentje binnen . Korte samenvatting van mijn eerste Starbucks-ervaring : verbijsterend lange wachtrij , onvriendelijke bediening , enkel keuze uit koffie , thee en chocolademelk , foute bestellingen , enorm hoge prijzen , te weinig plaats om te zitten en constant diezelfde duffe geur die de stoffige zetel op opa's zolder heeft . Het heeft wellicht veel te maken met mijn negatieve eerste indruk , maar het woord ' Starbucks ' doet mij eerder fronsen dan glimlachen .",True
"Je komt op de arbeidsmarkt en je gaat op zoek naar werk . Een sollicitatiegesprek is verplicht voor je ergens kan beginnen . De deur zwaait open , en je mogelijke nieuwe baas staat voor de deur . Een baas van het mannelijke of het vrouwelijke geslacht , is dit iets wat uitmaakt ? Hoe is het gekomen dat ook vrouwen deze functie kunnen verkrijgen ? Is elke cultuur het ermee eens dat er een vrouwelijke baas voor de deur kan staan ? Mannen hebben een reputatie dat ze hoog moeten houden . Stoer zijn , tegen een stootje kunnen , niet van hun laten afbijten,...het hoort allemaal in het totaalpakket . Zowel thuis als op het werk moet dit het geval zijn . Thuis is dit makkelijk . Het is voor mannen niet meer dan logisch dat zij thuis ' de broek dragen ' . Op het werk kan dat niet altijd het geval zijn . Soms kan je het als man wel eens meemaken dat je baas een vrouw is . Voor mannen is dit geen bepaalde droom . Een vrouw naar wie je moet luisteren , doet geen enkele man graag . Sommigen zijn er dan ook echt tegen dat een vrouwelijke baas bestaat . Voor mannen geldt maar één regel : Je baas moet mannelijk zijn . Dit hoort zo , dit is de bedoeling , het is al jaren zo . Voor hen mag het niet veranderen . Mannen hebben een stereotiepe kijk op vrouwen . Zij horen thuis achter het fornuis . Met vrouwen werken is geen probleem , maar als je vrouwelijke collega plotseling je baas wordt , is dit een steek voor het imago van de man . Al eeuwenlang was het dezelfde gewoonte . Heel , heel lang geleden gingen mannen jagen , en zorgden de vrouwen voor het huishouden , het eten en de kinderen . Na verloop van tijd begonnen mannen te werken om wat geld te verdienen . Nog steeds bleven de vrouwen thuis voor het huishouden en de kinderen . De laatste jaren is helaas alles veel duurder geworden . Huizen , auto's , rekeningen , ... Door vele economische omstandigheden zijn de prijzen gestegen.Als de man alleen gaat werken voor zijn gezin is dit helaas niet meer genoeg om rond te komen . Daarom bestaan er vaak tweeverdieners .","Linkin Park , een groep zoals geen ander volgens mij . Ik ben er reeds jaren fan van , mijn vurige wens was dan ook om ze eindelijk eens ' live ' te zien spelen . Vorig jaar op rock Werchter was het zo ver , ik kon ze eindelijk een keertje in levende lijve bezig zien . Ze waren simpelweg fantastisch , er was ergens een stille hoop dat ze niet enkel hun nieuwe nummers zouden spelen en gelukkig is het geen ijle hoop gebleken . Ze begonnen met hun klassiekers zoals ' Crawling in my skin ' , ' Papercut ' , ' In the end ' , de toon was uiteraard gezet . Soms brachten ze ook eens een nieuw pareltje tevoorschijn , wat de meute slechts luider deed joelen . Linkin Park is één van mijn favoriete groepen omdat ze steeds meegaan met hun tijd , ze evolueren . Linkin Park is een groep voor alle leeftijden , ik heb me steeds verbonden gevoeld met hen omdat ze steeds precies de woorden konden leggen op hetgeen ik voelde . Het is dan ook een groep die me nauw aan het hart ligt aangezien ze me door een tijd van puberale worstelingen heeft gevoerd en uiteraard geholpen . Linkin Park is een muziekband waarover ik geen slecht woord kan zeggen .",False
"His eyes should flash with an inborn fire,
                  His brow with scorn be wrung;
               He never should bow down to a domineering frown,
                  Or the tang of a tyrant tongue.
               His foot should stamp and his throat should growl,
               His hair should twirl and his face should scowl;

  His eyes should flash and his breast protrude,
               And this should be his customary attitude--

His foot should stamp, etc.


 It is useless--Sir Joseph's attentions nauseate me. I know
  that he is a truly great and good man, for he told me so himself, but to
  me he seems tedious, fretful, and dictatorial. Yet his must be a mind
  of no common order, or he would not dare to teach my dear father to
  dance a hornpipe on the cabin table. Ralph Rackstraw!
 

 Aye, lady--no other than poor Ralph Rackstraw!

 How my heart beats! And why poor, Ralph?

I am poor in the essence of happiness, lady--rich only
in never- ending unrest. In me there meet a combination of antithetical elements
  which are at eternal war with one another. Driven hither by
  objective influences--thither by subjective emotions--wafted one moment
  into blazing day, by mocking hope--plunged the next into the Cimmerian
  darkness of tangible despair, I am but a living ganglion of
  irreconcilable antagonisms. I hope I make myself clear, lady?

Perfectly. His simple eloquence goes to my heart.
  Oh, if I dared--but no, the thought is madness! Dismiss these
  foolish fancies, they torture you but needlessly. Come, make one effort.

I will--one. Josephine!

Sir!

Aye, even though Jove's armoury were launched at the
  head of the audacious mortal whose lips, unhallowed by relationship, dared to
  breathe that precious word, yet would I breathe it once, and then
  perchance be silent evermore. Josephine, in one brief breath I will
  concentrate the hopes, the doubts, the anxious fears of six weary months.
  Josephine, I am a British sailor, and I love you!

Sir, this audacity! Oh, my heart, my beating heart!
This unwarrantable presumption on the part of a common
  sailor! Common! oh, the irony of the word! 
  Oh, sir, you forget the disparity in our ranks.","In short, if you'd kindle
                 The spark of a swindle,
                      Lure simpletons into your clutches--
                           Yes; into your clutches.
                 Or hoodwink a debtor,
                 You cannot do better

              Than trot out a Duke or a Duchess--

                 A Duke or a Duchess!

 Ah!  Their Majesties.  Your Majesty!  

    The Duke of Plaza-Toro, I believe?

   The same. Allow me to present--

 The young lady one of us married?

       CAS.  Gentlemen, I am the most obedient servant of one of
  you.  Oh, Luiz!

   I am now about to address myself to the gentleman
  whom my daughter married; the other may allow his attention to
  wander if he likes, for what I am about to say does not concern
  him.  Sir, you will find in this young lady a combination of
  excellences which you would search for in vain in any young lady
  who had not the good fortune to be my daughter.  There is some
  little doubt as to which of you is the gentleman I am addressing,
  and which is the gentleman who is allowing his attention to
  wander; but when that doubt is solved, I shall say , ""Take her, and may she make
  you happier than her mother has made me.""

     Sir!

    If possible.  And now there is a little matter to
  which I think I am entitled to take exception.  I come here in
  state with Her Grace the Duchess and Her Majesty my daughter, and
  what do I find?  Do I find, for instance, a guard of honour to
  receive me?  No!

    No.

    The town illuminated?  No!

    No.

     
  Refreshment provided?  No!

   No.

    A Royal salute fired?  No!
   
  No.

 Triumphal arches erected?  No!

No.

The bells set ringing?

 No.

 Yes--one--the Visitors', and I rang it myself.  It is
  not enough!  It is not enough!

Upon my honour, I'm very sorry; but you see, I was
  brought up in a gondola, and my ideas of politeness are confined
  to taking off my cap to my passengers when they tip me.

That's all very well in its way, but it is not enough.",True
"For I hold that on the seas The expression, ""if you please"",
A particularly gentlemanly tone implants.

And so do his sisters, and his cousins, and his aunts!

And so do his sisters, and his cousins, and his aunts!

Ah! Sir Joseph's true gentleman; courteous and considerate to the
very humblest.

True, Boatswain, but we are not the very humblest. Sir Joseph has explained our true position to us. As he says, a British seaman is
any man's equal excepting his, and if Sir Joseph says that, is it not our
duty to believe him?

Well spoke! well spoke!

You're on a wrong tack, and so is he. He means well, but he don't
  know. When people have to obey other people's orders, equality's
  out of the question.

Horrible! horrible!

Dick Deadeye, if you go for to infuriate this here ship's
  company too far, I won't answer for being able to hold 'em in. I'm
  shocked! that's what I am--shocked!
 Messmates, my mind's made up. I'll speak to the  captain's
  daughter, and tell her, like an honest man, of the honest love I have for
  her.

Aye, aye!

Is not my love as good as another's? Is not my heart as true as
  another's? Have I not hands and eyes and ears and limbs like
  another?

Aye, Aye!

True, I lack birth--

You've a berth on board this very ship.

Well said--I had forgotten that. Messmates--what do yousay? Do
you approve my determination?

We do.

I don t.

What is to be done with this here hopeless chap? Let us
sing him the song that Sir Joseph has kindly composed for us. Perhaps it will
bring this here miserable creetur to a proper state of mind.

               A British tar is a soaring soul,
                  As free as a mountain bird,
               His energetic fist should be ready to resist
                  A dictatorial word.
               His nose should pant and his lip should curl,
               His cheeks should flame and his brow should furl,
               His bosom should heave and his heart should glow,
               And his fist be ever ready for a knock-down blow.","Sullen night is laughing day--
                      All the year is merry May!

 And now our lives are going to begin in real earnest!
  What's a bachelor?  A mere nothing--he's a chrysalis.  He can't
  be said to live--he exists.

      What a delightful institution marriage is!  Why have
  we wasted all this time?  Why didn't we marry ten years ago?

 Because you couldn't find anybody nice enough.

 Because you were waiting for us.

I suppose that was the reason.  We were waiting for
you without knowing it. Hallo!

 Good morning.

If this gentleman is an undertaker it's a bad omen.

Ceremony of some sort going on?

He is an undertaker! No--a little unimportant family gathering.  Nothing in your line.

Somebody's birthday, I suppose?

Yes, mine!

And mine!

And mine!

And mine!

 Curious coincidence!  And how old may you all be?

It's a rude question--but about ten minutes.
 Remarkably fine children!  But surely you are jesting?

 In other words, we were married about ten minutes since.

Married!  You don't mean to say you are married?

 Oh yes, we are married.

 What, both of you?

All four of us.

Bless my heart, how extremely awkward!

You don't mind, I suppose?

You were not thinking of either of us for yourself, I
  presume?  Oh, Giuseppe, look at him--he was.  He's heart-broken!

 No, no, I wasn't!  I wasn't!

Now, my man we don't want anything in your line to-day, and if your curiosity's
 satisfied--you can go!

You mustn't call me your man.  It's a liberty.  I don't think you know who I am.

Not we, indeed!  We are jolly gondoliers, the sons of
  Baptisto Palmieri, who led the last revolution.  Republicans,
  heart and soul, we hold all men to be equal.  As we abhor
  oppression, we abhor kings: as we detest vain-glory, we detest
  rank: as we despise effeminacy, we despise wealth.  We are
  Venetian gondoliers--your equals in everything except our
  calling, and in that at once your masters and your servants.",True
"El bienio de Peña
La lucha por la justicia para los estudiantes desaparecidos de la Escuela Normal Rural de Ayotzinapa se ha convertido rápidamente en una batalla histórica por el presente y el futuro de la nación. De un lado se encuentran las fuerzas de la muerte, la represión, la corrupción y la ignorancia. Del otro lado se levanta el espíritu libertario de un pueblo mexicano lleno de creatividad, dignidad y esperanza.
El contraste entre el insultante y mal actuado video donde Angélica Rivera presume sus millonarias propiedades y cualquier entrevista con Omar García, u otros integrantes de la gran familia de Ayotzinapa, evidencia el insostenible abismo cultural que existe entre la indolente clase gobernante y el pueblo trabajador. Ni Enrique Peña Nieto ni los integrantes de su gabinete podrían sobrevivir un debate público de frente, sin teleprompter, con cualquiera de los estudiantes o padres de familia de Ayotzinapa. Serían avasallados en cuestión de minutos por la enorme claridad, convicción e inteligencia de las voces rebeldes de Guerrero.
Nos malgobierna un grupo de personas incultas, sin educación, ética o conocimiento histórico, cuyo único interés es acumular dinero y poder. Pero su ignorancia los condena a repetir la historia y mantenerse aferrados a un inmovilismo conservador que finalmente causará su contundente derrota. Los vientos de la historia corren con prisa y el enorme ingenio del pueblo mexicano sabrá llenar sus velas con la energía del actual proceso de transformación global.
La quema el pasado 20 de noviembre de la efigie de Peña Nieto, considerado por muchos como el Judas de la nación, anunció al mundo entero el final del sexenio, ahora convertido en bienio, de quien hoy todavía ocupa Los Pinos. Cada momento en que el esposo de la millonaria actriz de Televisa se aferra a la silla, se desgrana y se vacía el poder presidencial. ""No es el cargo el que hace al hombre, sino el hombre el que hace al cargo"", reza el sabio dicho mexicano. Así que cuando ""el hombre"" resulta ser un simple monigote de papel, el cargo también se esfuma por definición.
La separación formal de un presidente de su cargo es mucho más sencilla de lo que sugieren la mayoría de los análisis legaloides sobre el tema. De ninguna manera hace falta que el Presidente presente formalmente su ""renuncia"" al Congreso de la Unión de acuerdo con el artículo 86 constitucional. Lo único que tendría que ocurrir es que el ocupante de Los Pinos simplemente no se presente a trabajar y que así se produzca la ""falta absoluta"" mencionada en el artículo 84 de la Carta Magna. En otras palabras, no hace falta que Peña renuncie sino que solamente se vaya a otra parte.
Pero independientemente de si Peña Nieto se separa o no de su cargo, lo que es seguro es que cada día en que se mantiene en su puesto menos mexicanos le harán caso. Nos encontramos hoy en medio de un enorme movimiento global de desobediencia civil en favor de la justicia y el cambio de régimen en México. La Acción Global por Ayotzinapa del pasado 20 de noviembre no solamente concentró más de 150 mil personas en el Zócalo capitalino sino que simultáneamente movilizó decenas de miles de otras personas a lo largo y ancho del país y del planeta, desde los municipios más pobres de Guerrero y Chiapas hasta Tokio, Toronto y La Paz.
Lo que hoy atestiguamos es una enorme batalla civilizatoria en respuesta al desfondamiento del poder presidencial como centro articulador de la legitimidad pública en México. Por un lado, las fuerzas armadas y los aparatos de ""seguridad"" han recurrido a las viejas prácticas de represión y de miedo. La acción coordinada entre provocadores y policías, y entre Peña Nieto y Miguel Ángel Mancera, para desalojar el Zócalo capitalino con lujo de violencia el pasado 20 de noviembre fue en esencia la misma que los operativos del 2 de octubre de 1968 y el 10 de junio de 1971.
Por otro lado, los viejos lobos de la izquierda partidista han hecho un llamado para formar un nuevo congreso constituyente. Y los puristas de la ""sociedad civil"" buscan salvadores ""ciudadanos"" para rectificar el camino durante una presidencia interina.
Pero en lugar de reciclar viejas fórmulas con el fin de salvar la ""estabilidad"" de un régimen totalmente caduco, habría que inspirarnos directamente en la gran Revolución Mexicana de 1910 para que el país una vez más ponga el ejemplo al mundo en el terreno de la transformación social. Visualicemos una nueva nación en que los cargos públicos se ocupan por sorteo, las riquezas nacionales se reparten de manera igualitaria, la seguridad pública está a cargo de los mismos pueblos y la corrupción es una vaga memoria de oscuros tiempos pasados.
Tal como afirmó Omar García este sábado pasado desde la tribuna legítima del estrado del concierto de Calle Trece: “No queremos cambios de gabinete, queremos cambios profundos (…) y tenemos que llegar hasta las últimas consecuencias” (Véase: http://ow.ly/EKXtp). Sigamos todos su ejemplo de dignidad e inteligencia.","México bronco
Inician simultáneamente un nuevo proceso electoral y un nuevo ciclo de protesta social. El segundo, sin duda, genera más esperanza que el primero. Todos sabemos que las próximas elecciones del 5 de julio de 2015, para 500 diputados federales, nueve gobernadores, 661 diputados locales y mil 15 ayuntamientos en 17 entidades federativas, no cambiarán absolutamente nada en el país. La compra masiva de votos y los ríos de dinero de procedencia desconocida que fluirán a los operadores de las campañas y a los medios de comunicación asegurarán que los mismos intereses de siempre continúen gobernando. En contraste, el creciente movimiento popular a raíz de la masacre de Iguala tiene el potencial de transformar radicalmente a la nación.
Omar García, uno de los valientes normalistas de Ayotzinapa sobrevivientes de la masacre, lo ha dicho con todas sus letras: “Esto que vivimos, con lo doloroso que es, es una oportunidad única de escalar la presión, de lograr una movilización generalizada que trascienda Ayotzinapa, que trascienda Guerrero, que pueda poner fin de una vez por todas a la situación intolerable de violencia e impunidad que está viviendo México desde hace años. Ojalá no la dejemos escapar”. Comparte también las palabras de los padres de familia de los ayotzis desaparecidos: “Nosotros, por nuestros hijos, estamos dispuestos a dar la vida. Y ustedes, ¿hasta dónde están dispuestos a llegar?” (Texto completo de la entrevista con Blanche Petrich disponible aquí: http://ow.ly/CQbGQ).
La gran visión política y enorme valentía de los estudiantes de Ayotzinapa y sus familiares es precisamente lo que requiere hoy el país. En un contexto social en donde predominan el egoísmo, el “agandalle” y la corrupción, se levanta una generosa voz de dignidad rebelde desde las montañas de Guerrero. Estos grandes líderes sociales están dispuestos a sacrificar todo, incluso la vida misma, con tal de conquistar la justicia y la paz para el país entero. Los “chilangos”, normalmente enajenados con nuestra apurada vida cotidiana, tenemos mucho que aprender de su ejemplo. Y todo México tendría que apoyar públicamente a estos jóvenes líderes, así como replicar su lucha en las comunidades, trabajos y escuelas.
Nunca faltan las voces de siempre que insisten en que los movimientos sociales no deberían “desvirtuarse” al incorporar asuntos supuestamente “ajenos” a sus causas iniciales. Por ejemplo, Leonardo Curzio ha acusado a un servidor de “usar” a los estudiantes del Politécnico para fines políticos (Véase: http://ow.ly/CQhyU) por haber sugerido, en estas mismas páginas, que la batalla por refundar el Instituto Politécnico Nacional es simultáneamente una lucha por democratizar el país (Véase: http://ow.ly/CQjF8). Y en su cobertura de la masacre de Iguala, los principales medios de comunicación electrónicos han hecho esfuerzos sobrehumanos para presentarla como un asunto estrictamente local donde no habría complicidad alguna ni del gobierno federal ni de Washington.
Estas perspectivas subestiman enormemente la conciencia crítica y la capacidad de movilización del pueblo mexicano. Tantos años codeándose con políticos corruptos y oligarcas apátridas han hecho a muchos periodistas pensar que todo México es igual de cínico y egoísta que las élites que dominan el país.
Pero los acontecimientos de la semana pasada han desmentido de manera contundente esta apuesta por la desmovilización social. En el nuevo mundo de redes sociales y comunicación digital es más fácil que nunca articular luchas y acciones. El paro solidario con Ayotzinapa de docenas de escuelas y facultades de la UNAM, UAM, ENAH, UACM y otras universidades es una excelente señal. Y la ampliación del movimiento en Guerrero para incluir a los maestros de la CETEG y a docenas de ayuntamientos a lo largo y ancho del estado implica una sana expansión de la indignación social. Asimismo, mientras la PGR sigue sin dar resultados sobre la desaparición de los 43 normalistas, los policías comunitarios avanzan con paso firme al encontrar cada día más fosas utilizadas por el narcogobierno para esconder sus fechorías sangrientas.
Los movimientos sociales exitosos son aquellos que saben dictar la agenda de discusión, negociación y presión. Los estudiantes del Politécnico, por ejemplo, han dado una gran lección en la materia al resistir los intentos de manipulación por parte del gobierno federal o de los medios de comunicación. Los estudiantes mandan y las autoridades obedecen. Así se construyen las luchas sociales victoriosas, desde abajo y con gran astucia política.
El antiguo debate entre la “vía electoral” y la “vía armada” ya quedó sin materia. Ambas vías fracasaron terriblemente en su intento por transformar el país. Las importantes luchas emprendidas en ambos frentes desde 1968 nos han dejado en una situación igual de ignominiosa que hace 46 años.
Surge entonces la imperiosa necesidad de articular una nueva vía de aguerrida militancia social que pueda derrocar al neoliberalismo despótico con la fuerza de la razón y la presencia multitudinaria de la ciudadanía en las calles. No es cuestión, desde luego, de apostarle a una “sociedad civil” deslavada, bien portada y controlada por el financiamiento de corporaciones extranjeras, sino al México bronco que siempre ha estado presente en los momentos más cruciales de la historia nacional.
Tampoco se trata de abandonar la democracia electoral o la autodefensa popular. El abstencionismo y el “voto en blanco” solamente ayudan al régimen a acumular más votos. Y en muchas comunidades del país, notablemente en Michoacán y Guerrero, las armas son estrictamente necesarias para defenderse de los narcotraficantes en un contexto de total ausencia del estado de derecho.
Pero ni el voto ni las armas pueden ser hoy el centro articulador hacia el futuro. Urge ensayar nuevas formas de lucha y de organización.",True
"Things are seldom what they seem,
                 Skim milk masquerades as cream;
                 Highlows pass as patent leathers;
                 Jackdaws strut in peacock's feathers.

    		 Very true,
                     So they do.
    	         Black sheep dwell in every fold;
                 All that glitters is not gold;
                 Storks turn out to be but logs;
                   Bulls are but inflated frogs.

    		  So they be, Frequentlee.

             Drops the wind and stops the mill;
                 Turbot is ambitious brill;
                 Gild the farthing if you will,
                 Yet it is a farthing still.

   			 Yes, I know.
                     That is so.
                 Though to catch your drift I'm striving,
                   It is shady--it is shady;
                 I don't see at what you're driving,
                   Mystic lady--mystic lady.
    		     Stern conviction's o'er me stealing,
                 That the mystic lady's dealing
                 In oracular revealing.

  	 Stern conviction's o'er him stealing,
                 That the mystic lady's dealing
                 In oracular revealing.
                         Yes, I know--
                         That is so!


   	       Though I'm anything but clever,
                 I could talk like that for ever:
                 Once a cat was killed by care;
                 Only brave deserve the fair.
                         Very true,
                         So they do.

            Wink is often good as nod;
                 Spoils the child who spares the rod;
                 Thirsty lambs run foxy dangers;
                 Dogs are found in many mangers.

    	                Frequentlee,","Oh, philosophers may sing, etc.

                                   Yes, it really is a very pleasant existence.  They're
  all so singularly kind and considerate.  You don't find them
  wanting to do this, or wanting to do that, or saying ""It's my
  turn now.""  No, they let us have all the fun to ourselves, and
  never seem to grudge it.

It makes one feel quite selfish.  It almost seems like
  taking advantage of their good nature.

How nice they were about the double rations.

Most considerate.  Ah! there's only one thing wanting to make us thoroughly comfortable.

And that is?

 The dear little wives we left behind us three months  ago.

Yes, it is dull without female society.  We can do
  without everything else, but we can't do without that.

And if we have that in perfection, we have everything.
  There is only one recipe for perfect happiness.

                       

                 Take a pair of sparkling eyes,
                      Hidden, ever and anon,
                           In a merciful eclipse--
                 Do not heed their mild surprise--
                      Having passed the Rubicon,
                           Take a pair of rosy lips;
                 Take a figure trimly planned--
                      Such as admiration whets--
                           (Be particular in this);
                 Take a tender little hand,
                      Fringed with dainty fingerettes,
                           Press it--in parenthesis;--
                 Ah! Take all these, you lucky man--
                 Take and keep them, if you can!

                 Take a pretty little cot--
                      Quite a miniature affair--
                           Hung about with trellised vine,
                 Furnish it upon the spot
                      With the treasures rich and rare
                           I've endeavoured to define.
                 Live to love and love to live--
                      You will ripen at your ease,
                           Growing on the sunny side--
      You're a dainty man to please
                           If you are not satisfied.
                 Ah! Take my counsel, happy man;
                 Act upon it, if you can!

            Here we are, at the risk of our lives,
            From ever so far, and we've brought your wives--
            And to that end we've crossed the main,
            And don't intend to return again!",True
"Don't be standin' there like a hawk,
Harpooner. Speak up!

We want--the men, sir--they wants to send a
depitation aft to have a word with you.

Tell 'em to go to--Tell 'em to come. I'll see 'em.

Aye, aye, sir.

Here it comes, the trouble you spoke of,
Mr. Slocum, and we'll make short shift of it. It's better to crush such
things at the start than let them make headway.

Shall I wake up the First and Fourth, sir? We might
need their help.

No, let them sleep. I'm well able to handle this alone, Mr.
Slocum.

Well? Who's to speak fur ye?

I be.

So you be. Then speak your say
and be quick about it.

The time we signed up for is done to-day.

You're tellin' me nothin' I don't know.

You ain't p'intin' fur home yit, far s'we kin see.

No, and I ain't agoin' to till this ship is full of ile.

You can't go no further no'the with the ice before ye.

The ice is breaking up.
The grub we're gittin' now is rotten.

It's good enough fur ye. Better men than ye are have eaten
worse.

We ain't agoin' to work no more less
you puts back for home.

You ain't, ain't you?

No; and the law courts'll say we was right.

To hell with your law courts! We're at sea now and I'm the law
on this ship! And every mother's son
of you what don't obey orders goes in irons.

Then we're agoin' to mutiny and take the old
hooker home ourselves. Ain't we, boys?

Hold still! You's found out it ain't safe to mutiny on this ship, ain't
you? And now git for'ard where ye belong, and--[drag him with you. And remember, the first man of
ye I see shirkin' I'll shoot dead as sure as there's a sea under us, and
you can tell the rest the same. Git for'ard now! Quick! [Best get up on
deck, Mr. Slocum, and see to it they don't try none of their skulkin'
tricks. We'll have to keep an eye peeled from now on. I know 'em.

Yes, sir.

There, there, Annie. Don't be feared. It's all past and gone.

Oh, I can't bear it! I can't
bear it any longer!

Can't bear what, Annie?

All this horrible brutality, and these
brutes of men, and this terrible ship, and this prison cell of a room,
and the ice all around, and the silence.","God blast it!

No, your kind never realises things till the crash
comes--usually when it's too late. She kept on doing her work, I
suppose--taking care of her brothers and sisters, washing, cooking,
sweeping, looking after your comfort--worn out--when she should have
been in bed--and---- But what's the use of talking? The damage is done. We've got to set to work
to repair it at once. I'll write to-night to Dr. Stanton of the Hill
Farm Sanatorium and find out if he has a vacancy. And if luck is with
us we can send her there at once. The sooner the better.

Is it sendin' Eileen away
to a hospital you'd be? Then you'll not! You'll get that
notion out of your head damn quick. It's all nonsense you're stuffin'
me with, and lies, makin' things out to be the worst in the world. I'll
not believe a word of Eileen having the consumption at all. It's
doctors' notions to be always lookin' for a sickness that'd kill you.
She'll not move a step out of here, and I say so, and I'm her father!

 You refuse to let your daughter go to a sanatorium?

I do.

Then I'll have to report her case to the
Society for the Prevention of Tuberculosis of this county, and tell
them of your refusal to help her.

Report all you like, and be damned to you!

A majority of the
most influential men of this city are behind the Society. Do you know
that? We'll find a way to move you, Carmody, if you try to
be stubborn.

Ara, Doctor,you don't see the way of it at all. If Eileen goes to the hospital,
who's to be takin' care of the others, and mindin' the house when I'm
off to work?

You can easily hire some woman.

Hire? D'you think I'm a millionaire itself?

That's where the shoe pinches, eh? I'm not going to waste any more words on you, Carmody, but I'm
damn well going to see this thing through! You might as well give in
first as last.

But where's the money comin' from?",True
"Tijdsbeperking van de werkloosheidsuitkering , noodzakelijk of niet ? Wat vindt u van de stelling dat "" misbruiken de sociale zekerheid bedreigen "" ? Als u hiermee akkoord gaat , bent u zeker en vast niet alleen . Maar liefst 74 procent van de Vlamingen vindt dat deze uitspraak klopt . Daar is op zich niks mis mee , maar wanneer we hen vragen wat ze vinden van de solidariteit in de maatschappij , wil slechts vier procent van de ondervraagden hiervan een toename . Het is duidelijk dat er frustraties zijn rond werkloosheid , maar is die frustratie wel gegrond ? Op 25 mei trokken we met zijn allen naar de stembus . In de aanloop naar de verkiezingen werd het duidelijk dat elke partij een standpunt innam ten opzichte van de werkloosheid en de bijhorende uitkeringen . Er was een duidelijke rode draad doorheen alle politieke programma's : er moet iets gebeuren aan de bedragen en de periode van de werkloosheidsuitkeringen . Zowel Groen ! als SP.A is van mening dat een welvaartsvaste uitkering de beste oplossing is . Het beperken van het bedrag is geen goed idee , wel het inkorten in de tijd . Volgens Vlaams Belang moet er een sanctiebeleid in werking treden om de werkonwilligheid tegen te gaan . Ze stellen steevast een betere disciplinering voor werkonwilligheid zodat de werkloosheidsgraad daalt . Voor CD&V en N-VA is het zeker dat werklozen een betere begeleiding nodig hebben in hun zoektocht naar werk . Daarom wil CD&V dat de uitkeringen sneller afnemen en dat er een beter opleidingsbeleid komt . N-VA daarentegen vindt dat wie niets gaf aan de maatschappij , ook niets ontvangt . Het uitgangspunt van deze partij is dan ook dat wanneer de werkloze een passende job weigert , hij zijn steun verliest . In tegenstelling tot de afname die CD&V voorstelt , pleit Open VLD voor een stijging van de uitkeringen . Althans voor de eerste maanden , want ook zij zijn voor een beperking in de tijd . In België zijn maar liefst meer dan vierenhalf miljoen inwoners aan het werk . Dit is echter slechts 67 procent van de actieve bevolking . Onder actieve bevolking verstaan we de personen tussen twintig en 64 jaar oud , de actieve leeftijd dus . Dit houdt in dat 33 procent niet aan het werk is . Hier zijn enkele mogelijke oorzaken voor : jongeren studeren langer , mannen of vrouwen blijven thuis voor de kinderen , mensen gaan vervroegd op pensioen of personen zijn arbeidsongeschikt . De groep van werklozen die overblijft kunnen we nog eens verdelen .","De film Drive was een teleurstelling . Ik had gehoopt dat het een spannende actiefilm ging zijn met daarnaast ook een boeiend verhaal , maar helaas . Er zat inderdaad spanning in , maar het verhaal was niet voldoende uitgewerkt . Alles kwam heel traag op gang en naar mijn mening hadden ze toch best wat meer tijd gestoken in het schrijven van de teksten van de acteurs . Daarbovenop vond ik dat de acteurs absoluut niet goed acteerden . Voornamelijk Ryan Gosling was een tegenvaller . Ik heb hem al in andere films aan het werk gezien en daar speelde hij zijn rol veel beter . Ik ben echt teleurgesteld in deze film , zeker omdat ik er vooraf heel veel van had verwacht .",False
"In mijn vriendenkring sta ik bekend als feministe . Ik vind dat absoluut niet iets om mij voor te schamen , integendeel . Voor mij is iedereen gelijk en ik ben niet bang om die mening in niet mis te verstane woorden te delen met de rest van de wereld . Dat er na een halve eeuw vrouwenemancipatie in Nederland nog altijd heel veel ongelijkheid op de werkvloer is , stuit mij dan ook enorm tegen de borst . Vrouwen verdienen in dezelfde functie 15% minder dan hun mannelijke collega's en 80% van de werkende vrouwen werkt parttime , voornamelijk ten behoeve van het gezin , tegenover slechts 20% van de mannen . Toch is door verschillende onderzoeken aangetoond dat gemengde besturen beter presteren dan besturen waarin voornamelijk mannen of vrouwen zitten . Dát er meer vrouwen aan de top moeten komen , staat buiten kijf . De vraag is alleen : hoe gaan we daar voor zorgen ? De eerste vraag die ongetwijfeld opkomt , is : zijn die vrouwen er wel ? Zijn er wel voldoende topvrouwen om bijvoorbeeld 40% van alle besturen uit vrouwen te laten bestaan , zoals soms wordt voorgesteld . Het antwoord is eenduidig en simpel : ja . Al jarenlang studeren aan VWO-scholen , hogescholen en universiteiten meer meisjes af dan jongens . Het is daarom extra vreemd dat deze beweging zich niet doorzet op de arbeidsmarkt . Om dat nu wel voor elkaar te krijgen is in de eerste plaats een verandering in ons denken nodig . Wij schijnen om de een of andere reden te denken dat enkel mensen die fulltime werken een topbaan verdienen . Waarom ? Het aantal uren dat iemand wil werken , zegt absoluut niets over de bekwaamheid van de persoon in kwestie . Er is geen steekhoudend argument te bedenken op grond waarvan men kan stellen dat een parttime werkende minder goed presteert dan een werknemer die fulltime op kantoor is . Juist wanneer twee ouders hun kind zonder blikken of blozen vijf of zes dagen per week naar de crèche brengen , is er vermoedelijk iets mis met hun verantwoordelijkheidsgevoel . In Scandinavië , waar ze qua vrouwenemancipatie op de werkvloer ver voorliggen op de rest van Europa , kunnen mannen en vrouwen die deeltijds werken al jarenlang volop meedraaien aan de top van de arbeidsmarkt . Dat systeem werkt uitstekend en het percentage vrouwen in hoge functies is bij onze noorderburen aanzienlijk hoger dan bij ons .","Vorige week ben ik voor het eerst in mijn leven bij de Starbucks geweest . Ik was daar nog nooit geweest , omdat ik nooit koffie drink en de Starbucks me dus niet de meest geschikte keten voor mij leek . Ik werd echter door een aantal vriendinnen op sleeptouw genomen en er werd besloten dat we zouden pauzeren bij de Starbucks . Ik heb toen een Frappuccino besteld , omdat dat volgens mijn vriendin het minst naar koffie smaakte , en het was echt heerlijk ! Misschien dat ik via deze weg nog wel eens koffie ga leren drinken ! De Starbucks is duur , maar staat zeker wel garant voor hoge kwaliteit , een echte aanrader dus , of je nu wel of niet van koffie houdt !",True
"El bienio de Peña
La lucha por la justicia para los estudiantes desaparecidos de la Escuela Normal Rural de Ayotzinapa se ha convertido rápidamente en una batalla histórica por el presente y el futuro de la nación. De un lado se encuentran las fuerzas de la muerte, la represión, la corrupción y la ignorancia. Del otro lado se levanta el espíritu libertario de un pueblo mexicano lleno de creatividad, dignidad y esperanza.
El contraste entre el insultante y mal actuado video donde Angélica Rivera presume sus millonarias propiedades y cualquier entrevista con Omar García, u otros integrantes de la gran familia de Ayotzinapa, evidencia el insostenible abismo cultural que existe entre la indolente clase gobernante y el pueblo trabajador. Ni Enrique Peña Nieto ni los integrantes de su gabinete podrían sobrevivir un debate público de frente, sin teleprompter, con cualquiera de los estudiantes o padres de familia de Ayotzinapa. Serían avasallados en cuestión de minutos por la enorme claridad, convicción e inteligencia de las voces rebeldes de Guerrero.
Nos malgobierna un grupo de personas incultas, sin educación, ética o conocimiento histórico, cuyo único interés es acumular dinero y poder. Pero su ignorancia los condena a repetir la historia y mantenerse aferrados a un inmovilismo conservador que finalmente causará su contundente derrota. Los vientos de la historia corren con prisa y el enorme ingenio del pueblo mexicano sabrá llenar sus velas con la energía del actual proceso de transformación global.
La quema el pasado 20 de noviembre de la efigie de Peña Nieto, considerado por muchos como el Judas de la nación, anunció al mundo entero el final del sexenio, ahora convertido en bienio, de quien hoy todavía ocupa Los Pinos. Cada momento en que el esposo de la millonaria actriz de Televisa se aferra a la silla, se desgrana y se vacía el poder presidencial. ""No es el cargo el que hace al hombre, sino el hombre el que hace al cargo"", reza el sabio dicho mexicano. Así que cuando ""el hombre"" resulta ser un simple monigote de papel, el cargo también se esfuma por definición.
La separación formal de un presidente de su cargo es mucho más sencilla de lo que sugieren la mayoría de los análisis legaloides sobre el tema. De ninguna manera hace falta que el Presidente presente formalmente su ""renuncia"" al Congreso de la Unión de acuerdo con el artículo 86 constitucional. Lo único que tendría que ocurrir es que el ocupante de Los Pinos simplemente no se presente a trabajar y que así se produzca la ""falta absoluta"" mencionada en el artículo 84 de la Carta Magna. En otras palabras, no hace falta que Peña renuncie sino que solamente se vaya a otra parte.
Pero independientemente de si Peña Nieto se separa o no de su cargo, lo que es seguro es que cada día en que se mantiene en su puesto menos mexicanos le harán caso. Nos encontramos hoy en medio de un enorme movimiento global de desobediencia civil en favor de la justicia y el cambio de régimen en México. La Acción Global por Ayotzinapa del pasado 20 de noviembre no solamente concentró más de 150 mil personas en el Zócalo capitalino sino que simultáneamente movilizó decenas de miles de otras personas a lo largo y ancho del país y del planeta, desde los municipios más pobres de Guerrero y Chiapas hasta Tokio, Toronto y La Paz.
Lo que hoy atestiguamos es una enorme batalla civilizatoria en respuesta al desfondamiento del poder presidencial como centro articulador de la legitimidad pública en México. Por un lado, las fuerzas armadas y los aparatos de ""seguridad"" han recurrido a las viejas prácticas de represión y de miedo. La acción coordinada entre provocadores y policías, y entre Peña Nieto y Miguel Ángel Mancera, para desalojar el Zócalo capitalino con lujo de violencia el pasado 20 de noviembre fue en esencia la misma que los operativos del 2 de octubre de 1968 y el 10 de junio de 1971.
Por otro lado, los viejos lobos de la izquierda partidista han hecho un llamado para formar un nuevo congreso constituyente. Y los puristas de la ""sociedad civil"" buscan salvadores ""ciudadanos"" para rectificar el camino durante una presidencia interina.
Pero en lugar de reciclar viejas fórmulas con el fin de salvar la ""estabilidad"" de un régimen totalmente caduco, habría que inspirarnos directamente en la gran Revolución Mexicana de 1910 para que el país una vez más ponga el ejemplo al mundo en el terreno de la transformación social. Visualicemos una nueva nación en que los cargos públicos se ocupan por sorteo, las riquezas nacionales se reparten de manera igualitaria, la seguridad pública está a cargo de los mismos pueblos y la corrupción es una vaga memoria de oscuros tiempos pasados.
Tal como afirmó Omar García este sábado pasado desde la tribuna legítima del estrado del concierto de Calle Trece: “No queremos cambios de gabinete, queremos cambios profundos (…) y tenemos que llegar hasta las últimas consecuencias” (Véase: http://ow.ly/EKXtp). Sigamos todos su ejemplo de dignidad e inteligencia.","Libros a bordo
Hace exactamente veinte años que navego con una biblioteca a bordo. Porque una biblioteca personal, como saben ustedes, no es un lugar donde se colocan libros, sino un territorio en el que uno vive rodeado de inmediatez y de posibilidades. Hay libros que están ahí, sin leerse todavía, aguardando pacientes su momento, y otros que ya leíste y a cuyas páginas conocidas retornas en busca de memoria, de utilidad, incluso de consuelo. A medida que envejeces, el número de esa segunda clase de libros, los viejos amigos y conocidos, aumenta respecto a los que aguardan turno; aunque siempre existe la melancólica certeza de que, por mucho que vivas, nunca acabarás de leerlos todos; que la vida tiene límites, que siempre habrá libros de los que te acompañan que apenas abrirás nunca, y que un día, tanto ellos como los ya leídos caerán en manos de otros lectores: amueblarán otras vidas. Parece algo triste, pero en realidad no lo es. Porque tales son las reglas. En cierto modo, más que una vida de lecturas, una biblioteca es un proyecto de vida que nunca llegará a culminarse del todo. Eso es lo triste, y lo fascinante.
Un velero no siempre deja tiempo para la lectura. A menudo estás atento a la maniobra, al estado de la mar, a la recha en el horizonte, al tráfico de los malditos mercantes que te vienen encima. Pero siempre hay ratos de calma: días tranquilos con marejadilla y quince nudos de viento, con todo el trapo arriba, o fondeos apacibles en lugares sin algas, donde cuarenta metros de cadena permiten dormir algo más tranquilo. Ahí es donde los libros se vuelven compañía perfecta, al sol o a la sombra en verano, abajo en la camareta en invierno, a veces de noche, a la luz de una lámpara, mientras arriba, en la bañera, alguien te releva cuatro horas en la guardia y oyes el vago rumor del canal 16 en la radio.
Durante mucho tiempo, a bordo sólo llevé libros sobre el mar. Es una vieja costumbre. Quizá porque he leído demasiados de ellos, hace un par de años empecé a admitir polizones terrícolas en la biblioteca marinera, donde antes estaban proscritos. Aun así, éstos siguen siendo pocos, y por lo general se relacionan con la novela que estoy escribiendo en cada momento. Lo seguro es que vuelvo una y otra vez a los de siempre, los marinos, releyéndolos a menudo. Hace poco dediqué una temporada a calzarme por enésima vez todas las novelas de Joseph Conrad que tienen el mar y a los marinos por protagonistas, empezando por La línea de sombra y acabando por el ejemplar de El espejo de mar traducido por Javier Marías que siempre llevo a bordo. En realidad, la biblioteca del barco se reparte en tres zonas. Bajo la mesa de la camareta llevo los derroteros y los libros de señales, faros y mareas, y en las estanterías sobre la entrada al motor van los libros técnicos e históricos, incluidos los dos derroteros de Tofiño —es asombroso cómo aún son útiles para un velero, dos siglos y medio después— y también, lleno de subrayados y notas, el sobado e imprescindible Navegación con mal tiempo, de Adlard Coles. Con ellos, entre otros, el Diccionario marítimo de O’Scanlan, dos obras de Fernández de Navarrete en las que me sumerjo gozoso de vez en cuando (Historia de la Náutica y los cinco magníficos volúmenes de Viajes y descubrimientos de los españoles) y varios clásicos lomos amarillos de Editorial Juventud, entre ellos mis dos favoritos, que también lo fueron de mi padre: Corsarios alemanes en la Primera Guerra Mundial y Corsarios alemanes en la Segunda Guerra Mundial.
Los libros que más se renuevan a bordo son los de la tercera zona, correspondiente a novelas y otros libros de ficción que ocupan estantes y armarios en la camareta. Por ahí han pasado, y regresan de vez en cuando, los 20 volúmenes de la serie Capitán de mar y guerra, de Patrick O’Brian, así como los de Alexander Kent y C. S. Forester —los de la serie Ramage de Dudley Pope, sólo disfrutables por anglosajones cretinos aficionados al tópico, los arrojé hace años por la borda—. También, por supuesto, con amarre fijo en un estante, Moby Dick, de Melville, y la trilogía de Nordhoff y Hall sobre la Bounty. A eso hay que añadir la soberbia novela El cazador de barcos, de Justin Scott, La Cacería, del gran Alejandro Paternain, El enigma de las arenas, de R.E. Childers —una de las más hermosas novelas sobre mar y espionaje que leí nunca—, y la obra maestra sobre la batalla del Atlántico: Mar Cruel, de Nicholas Monsarrat. Cuya magnífica película, aunque sólo puede encontrarse en inglés, regalo a mis amigos cada vez que me la tropiezo.
Libros y mar, en resumen. Memoria, aventura, navegación. Y la tierra, bien lejos. Les aseguro que no puedo imaginar combinación más feliz. Situación más perfecta.",False
"Η πολιτική μ` αρέσει, οι πολιτικοί καθόλου εκτός αν έχουν τη μαγκιά να λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Ποιοι το κάνουν αυτό είναι «άλλο καπέλο», που έλεγε και ο μπαμπάς μου… Θέλοντας και μη τους παρακολουθώ και τι παρατηρώ;
 
Δεδομένης της συμμετοχής για το ψηφοδέλτιο της κάθε παράταξης 68 τουλάχιστον γυναικών, οι υποψήφιοι για τον ένα δήμο Ρόδου -δεν είναι και πολλοί- έχουν υποδεχτεί στις παρατάξεις τους τον κάθε άσχετο. Άτομα που τους μιλάς και δεν καταλαβαίνουν τι τους λες. Άτομα που ουδεμία σχέση με την πολιτική έχουν και δεν αναφέρομαι, όπως φαντάζεστε στο αναιδές φαγοπότι. Δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά, δεν έχουν καν το σκεπτικό της προσφοράς και της αυτοθυσίας. Κατεβαίνουν με τη σημαία της αλλαγής νοοτροπίας και το μόνο που τους νοιάζει είναι να «ψηθούν» ομοιόμορφα στον ήλιο, να επισκεφθούν τα καταστήματα Roberto Cavalli - έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχουν αυθεντικά στη Ρόδο, αλλά πληρώνουν 800 ευρώ για μια μπλούζα- μαϊμού made in Turkey. Αυτά για τις γυναίκες. Το ίδιο συμβαίνει και με τους άνδρες.
 
Αναρωτιέμαι ποια είναι τα κριτήρια του κάθε υποψηφίου. Εισάγεται κάποιος στο ψηφοδέλτιο για να γεμίσει τη σελίδα ή αξιολογείται ο πρότερος έντιμος βίος ή η καλή του πρόθεση; Μήπως οι ίδιοι οι αρχηγοί των παρατάξεων κολακεύονται από τα γλειφτρόνια και δέχονται τους αυλικούς τους; Μήπως είναι τα χρήματα που καταβάλλει ο κάθε συνυποψήφιος για να συμμετάσχει σε ένα ψηφοδέλτιο; Και αν τελικά κάποιος έχει χρήματα για πέταμα - 9 στις 10 φορές πεταμένα είναι - γιατί αν θέλει να φανεί (διότι οι πολιτικοί ή πολιτικάντηδες το έχουν και αυτό το ψώνιο του φαίνεσθαι και της αυτοπροβολής), γιατί, λοιπόν, δεν επιλέγει να τα δώσει εκεί που θα πιάσουν τόπο; Σ` ένα πιο δημιουργικό δρόμο. Ας πούμε της ελεημοσύνης. Ξέρετε πόσα άτομα πεινούν στη Ρόδο; Μπορεί να μιλάμε για τον πλουσιότερο δήμο της χώρας ή έναν από αυτούς, αλλά υπάρχουν και επαίτες και άστεγοι. Και άρρωστοι. Αυτό το διήμερο, λχ η Ένωση Αστυνομικών Δωδεκανήσου έκανε εθελοντική αιμοδοσία για τον 6χρόνο Γιάννη που πάσχει από μεσογειακή αναιμία.

Μόλις χθες σε άμεσα δικό μου πρόσωπο ζητήθηκε απλώς να ενημερωθεί κάποιος στρατιώτης για την αναβολή της στρατιωτικής του θητείας, επειδή είναι ο μοναδικός που δουλεύει στο σπίτι, ο μικρός αδελφός πηγαίνει στην Γ` Λυκείου και ο πατέρας έχει «αφανιστεί» από τα έξοδα γιατί πάσχει 13 χρόνια από καρκίνο, που έχει κάνει μετάσταση. «Θα ήθελα να μην πάει τώρα στο στρατό, δεν ξέρω πόσο θα ζήσω ακόμα και υπάρχουν πάρα πολλά έξοδα, τι μπορώ να κάνω;» ρωτούσε αξιοπρεπέστατα ο πατέρας. «Το συζητήσατε με τη Στρατολογία;», ήταν η αντερώτηση. «Ναι, αλλά ο υπεύθυνος αξιωματικός μου είπε ότι δεν γίνεται κάτι. Του εξέθεσα την οικογενειακή μας κατάσταση, αλλά νομίζω ότι δεν με άκουγε…».

Γνωρίζετε, κυρίες και κύριοι, που αποφασίσατε να «κατεβείτε» ως υποψήφιοι ψηφοδελτίου στις εκλογές εν Καλλικράτη, πόσοι άνθρωποι από την τοπική κοινωνία που θέλετε να μας πείσετε ότι σέβεστε, αγαπάτε και διακαώς βοηθάτε, έχουν σοβαρά θέματα; Προτού, λοιπόν άσχετοι και «σχετικοί» μάθετε να κουνάτε τα χέρια στα μπαλκόνια και να κάνετε μαθήματα επικοινωνίας, μάθετε τι συμβαίνει στον τόπο σας. Ξυπνήστε από το λήθαργο της προβολής και του νεοπλουτισμού και άντε δώστε τους κάνα φράγκο για να ορθοποδήσουν, προτού τα πετάξετε στον προεκλογικό σας αγώνα. Τότε ίσως και οι «άλλοι» που παρακολουθούν τις δράσεις σας με καχυποψία, να σας δώσουν και την ψήφο τους… Διαφορετικά, τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα","Στροφή στην γωνία βιαστική και μπουμ! Πέφτεις πάνω σε μια γλάστρα. Μια γλάστρα στο πεζοδρόμιο. Αστεία εικόνα η παραλίγο χαμένη ισορροπία σου, παραπατάς και τσουπ στέκεσαι στα τακούνια σου για να τραβήξεις τα μαλλιά σου πίσω με τα γυαλιά και να χαζέψεις το φυτό. Δηλαδή, τι να χαζέψεις; Να το ξαναμυρίσεις. Σου έσπασε την μύτη η δυνατή μυρωδιά της γαρδένιας. Ανόητη η σκέψη σου, αλλά την λες φωναχτά: «Καλά, ποιος βλάκας άλλαξε θέση στην γαρδένια; Θα ξεραθεί!».
Κοιτάς από δω, κοιτάς από κει μπας και σου σφυρίξει κανείς κλέφτικα ότι έκανε την παλαβωμάρα. Λες και είναι το πιο φυσιολογικό να βρίσκεται μια γλάστρα με γαρδένια στην γωνιά του πεζοδρομίου. «Κάποιο λάκκο έχει η φάβα» σκέπτεσαι και ξανακοιτάς μπας και βρεις την πέτρα του σκανδάλου.
Κάνεις να φύγεις, αλλά διαπιστώνεις πως σε καθηλώνει η γαρδένια στο ίδιο τετραγωνικό. Σαν να είσαι βιδωμένη. Πάντα η μυρωδιά της ήταν ναρκωτική για σένα, σχεδόν νιρβάνα. Σε κατηύθυνε. Κάθεσαι στο πεζοδρόμιο. Ανάβεις τσιγάρο, φοράς τα γυαλιά και περιμένεις. Τι ακριβώς δεν ξέρεις. Πάντως κάτι περιμένεις. Ή σε περιμένει. Κλείνεσαι στον εαυτό σου και θυμάσαι με πόσους ανθρώπους έχεις μοιραστεί αυτήν την μυρωδιά. Σε πιάνο μπαρ 'για το καλωσόρισες', σε αυτόκίνητο 'για να συνοδεύει κάτι μυρωδάτο το άρωμά σου', σε γραφείο 'για να ξεκινήσει όμορφα η μέρα σου πλάι στον καφέ'. Πού πήγαν αυτά τα χρόνια, αναρωτιέσαι. Πότε ο καφές συνοδεύεται μόνος του, από πότε έχεις να βρεις γαρδένια στο αυτοκίνητο του συνοδού; Είσαι καλά με σένα, απολύτως αυτόνομη, αλλά κάτι μοιάζει να λείπει. Πας παρακάτω; Τολμάς να πας την σκέψη σου παρακάτω; Πας ... και σε βρίσκεις να χαμηλώνεις για να πιάσεις ουρανό. Χαμηλώνεις το βλέμμα για να κρατήσεις τον κόμπο στον λαιμό που σου κάνει επίθεση. Πού είναι πια οι γαρδένιες σου; Εκείνες που κρατούσες αναμνηστικές μετά από κάθε όμορφη βραδιά; Τις πέταξες, θυμάσαι; Όταν ένοιωσες πως μπορούσες να ζήσεις και χωρίς αυτές, ή μάλλον χωρίς την νοσταλγική τους σκέψη, τις πέταξες. Σε μια σακούλα σούπερ-μάρκετ. Ήθελες να ξεφορτωθείς. Σκέψεις, συναισθήματα, πίκρες, γέλια, μυστικά. Την ζωή σου. Μαζί με τις γαρδένιες σου, έσκισες φωτογραφίες, γράμματα. Όλα σε μια σακούλα σούπερ-μάρκετ. Στιγμές στο νάϋλον, στο πλαστικό. Πω πω... τι χάλι... τα θέλεις όλα πίσω, αλλά...
Σηκώνεσαι αποφαστικά. Παίρνεις αγκαλιά την γλάστρα με την γαρδένια, κοιτάς επίμονα και ερευνητικά γύρω σου και τινάζεις τα μαλλιά. Αναζητάς κάποιον για να του πεις ότι παίρνεις την γλάστρα κοντά σου. Κανείς πουθενά. Ούτε αδέσποτο. Το συνηθίζεις να μιλάς μόνη σου. Ή να λες τις σκέψεις σου φωναχτά: «Δεν ξέρω από πού ξεφύτρωσες, αλλά τώρα έρχεσαι μαζί μου. Θα σου λέω κάθε μέρα 'καλημέρα' και συ θα μου δίνεις την μυρωδιά σου. Θα σου δίνω σκιά, νερό και μια ασπιρίνη. Εσύ μόνο θα μυρίζεις. Και θα μου αφήνεις και την πόρτα σου ανοιχτή κάπου-κάπου για να περπατώ στον παρελθόν μου, ναι;» της λες.
«Σύμφωνοι» ακούς από πίσω. Αααα... ο Παύλος! Ο πρώτος σου έρωτας. «Σε βλέπω κάθε μέρα που περνάς από δω. Μένω στον ημιόροφο αυτής της πολυκατοικίας. Και ήθελα πολύ να σε προσκαλέσω στον γάμο μου. Βρήκα λάθος τρόπο;» σε ρωτά. Χαμογελάς και τον αγκαλιάζεις σφιχτά. «Βρήκες τον πιο απρόβλεπτο», απαντάς. «Είναι επειδή δεν ξέχασα τότε που χωρίσαμε, τι μου είχες πει: «Αφήνω πόρτα ανοιχτή, για να μην ψάχνεις το κλειδί...», απαντά.
Χαμογελάς. Παίρνεις πάλι αγκαλιά την γαρδένια σου και χώνεις εκεί μέσα το πρόσωπο. Τόσα χρόνια πίσω. Είναι τόσο όμορφο να νοιώθεις τον άλλο κατάσαρκο στην ψυχή σου!",True
"Εμείς που 10 χρόνια τώρα αποφασίσαμε να αφήσουμε την Αθήνα και να εγκατασταθούμε σε ένα μικρό νησί, βεβαιώνουμε εκείνους που το σκέφτονται, πως ΔΕΝ συγκρίνεται σε ποιότητα η ζωή μας εδώ, με κείνη της πόλης κι ας λείπουν τα σινεμά, τα μπαρ και τα θέατρα...  Συνεχίζοντας το κομμάτι-πρόταση που ξεκίνησε ο Γιώργος Μαυρωτάς θα είχα να παρατηρήσω κατ` αρχήν πως αυτοί που θα αποφασίσουν να φύγουν από την Αθήνα, πρέπει να σκεφτούν να κάνουν κάτι παραγωγικό, κάτι που να έχει σχέση με τον τόπο όπου θα εγκατασταθούν.  Είδα κοπέλες να έρχονται στο νησί και να ανοίγουν μπουτίκ (!) με ρούχα και παπούτσια. Δεν είναι λύση αυτό, μια και ακόμα και οι κάτοικοι των πιο απομακρυσμένων περιοχών, όταν θέλουν να κάνουν ψώνια -εκτός των απαραίτητων που βρίσκει κανείς στα σουπερμάρκετ- θα πάνε στην πόλη, ή θα παραγγείλουν από κατάλογους και το ιντερνετ που κάνουν θραύση, από ότι κατάλαβα βλέποντας τα πακέτα στο ταχυδρομείο.
Ακόμα κι αν δεν έχει κάποιος ποτέ ασχοληθεί με αγροτικά και κτηνοτροφικά, έχει όμως κτήματα στην επαρχία, και κέφι να δουλέψει, οι γνώσεις και κάθε λογής ειδικές πληροφορίες προσφέρονται απλόχερα από τους ντόπιους «γέροντες» , ενώ είναι απλούστατο να μάθουν τα πάντα για τις πιο τελευταίες μεθόδους  χάρη στο ιντερνέτ και στα εκτεταμένα δίκτυα αλληλοβοήθειας και επικοινωνίας Ελλήνων και ξένων νέων αγροτών.  Χιλιάδες είναι οι Βρετανοί και Αμερικανοί που επιστρέφουν με κέφι στην αγροτική ζωή, όχι επειδή έμειναν άνεργοι, αλλά επειδή βαρέθηκαν την αγωνία και το κυνηγητό των μεγαλουπόλεων και επιθυμούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε περιβάλλον φυσιολογικό, καθαρό και ήρεμο.  Επαναλαμβάνω, όμως, πώς είναι απαραίτητο να έχουν όρεξη και να είναι έτοιμοι να δουλέψουν σκληρά εκείνοι που διαλέγουν την αγροτική ζωή.
Στα νησιά κυρίως,  η παραγωγή ντόπιου γιαουρτιού, φρέσκων τυριών, εποχιακών λαχανικών, λαδιού και κάθε λογής φαγώσιμων θα καταναλωθεί επιτόπου, μια και όλα αυτά τα είδη «εισάγονται» από την Αθήνα.  Και αν η ποιότητα των προϊόντων που θα παράγει το περιβόλι είναι σημαντική, οι εν δυνάμει καταναλωτές, Έλληνες και ξένοι τουρίστες που ποτέ δε λείπουν, ίσως βοηθήσουν και σε εξαγωγές, στις γκουρμέ αγορές.  Δε λέω ότι οι νέοι αγρότες θα γίνουν πλούσιοι εν μία νυκτί κι αν τέτοιες είναι οι φιλοδοξίες τους, ας κάτσουν να περιμένουν πότε θα ξαναπροσλάβει κόσμο η ΔΕΗ και ο ΟΤΕ, και πότε θα πέσουν οι επόμενες μίζες και οι παχυλές επιδοτήσεις από τον ουρανό -δεν προβλέπεται να γίνει σύντομα, φοβάμαι!  
Οι μικρές οικογενειακές πανσιόν είναι μια άλλη περίπτωση, πάλι, βέβαια, για ανθρώπους που έχουν κέφι να δουλέψουν σκληρά.  Δε μιλάω εδώ για τα διάφορα rooms που περισσεύουν παντού, αλλά για προσεγμένη, υψηλών προδιαγραφών πανσιόν -αυτό που λέγεται και boutique hotel. Πρόκειται για μικρά, πολύ φροντισμένα ξενοδοχειάκια -καινούργια ή παλιά, ανακαινισμένα ανάλογα- που θα προσφέρουν άνετη και καλαίσθητη διαμονή και εκλεκτό ντόπιο φαγητό, ίσως σε συνδυασμό με προϊόντα του περιβολιού, αλλά και εκδρομές ή άλλες δραστηριότητες.  Η Ιταλία και η νότια Γαλλία είναι γεμάτες τέτοια καταλύματα, ενώ σε μας λείπουν σχεδόν τελείως, εκτός από λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, όπως ο ξενώνας Αμανίτα, στην Τσαγκαράδα.  Τέτοιες μικρές επιχειρήσεις που προσφέρουν ολοκληρωμένη φιλοξενία και περιηγήσεις μπορούν να αποδώσουν αν δουλεύουν σε αυτές σκληρά και μεθοδικά τουλάχιστον δύο άτομα της οικογένειας. Όμως, εκτός από εισόδημα, δίνουν και μεγάλη ικανοποίηση αν γίνουν σωστά, μια και η επαφή με πελάτες που περνάνε καλά, είναι ιδιαίτερα τονωτική, όπως έχουμε διαπιστώσει κι εμείς με τους «μαθητές» μας, στα προγράμματα διακοπές με μαγειρική που οργανώνουμε.
Τέλος (για την ώρα, μια και θα επανέλθω με περισσότερα παραδείγματα) σε μικρά μέρη σαν το νησί μας, σας λέω από την πείρα μου πως υπάρχει ανάγκη και για διάφορα ελεύθερα επαγγέλματα όπως:
Γραφίστες που σχεδιάζουν ιστοσελίδες και αν έχουν καλό εκτυπωτή θα μπορούσαν να τυπώνουν κάρτες μαγαζιών, μενού εστιατορίων, ετικέτες για μαρμελάδες και τουρσιά, προσπέκτους μαγαζιών κλπ. Επιπλέον, το χειμώνα θα μπορούσαν να διδάσκουν παιδιά αλλά και μεγαλύτερους πώς να χρησιμοποιήσουν τον υπολογιστή για τη δουλειά τους, όποια και αν είναι, αλλά και για μελέτη, διασκέδαση κλπ.
Γυμναστές, δάσκαλοι χορού και μουσικής για παιδιά και ενήλικες, οι οποίοι θα δούλευαν με ντόπιους το χειμώνα, ενώ το καλοκαίρι θα μπορούσαν να οργανώνουν σεμινάρια για τους επισκέπτες.
Κεραμίστες, και γενικά καλλιτέχνες και χειροτέχνες που θα δημιουργούν αντικείμενα χρηστικά ή διακοσμητικά, υφαντά, κεντήματα και μεταξοτυπίες,  είδη σχετικά με τον τόπο, μια και υπάρχουν εν δυνάμει πελάτες οι Έλληνες και ξένοι επισκέπτες, οι οποίοι σήμερα αγοράζουν είδη εισαγόμενα από την Άπω Ανατολή...","Τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων είναι όλα τοποθετημένα στην Κρήτη. Λίγο πιο κάτω απ` το σπίτι μας ζούσε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ο κύριος Μύρος και η κυρία Πελαγία. Για κάποιο λόγο -χωρίς κανείς να μου το έχει επιβάλλει- όποτε περνούσα έξω απ` το σπίτι τους, φρέναρα απότομα το ποδήλατο, έπαυα τα χαχανητά, χαμήλωνα το κεφάλι. Προσπαθούσα δηλαδή να περάσω απαρατήρητη. Και όταν απομακρυνόμουν, τόσο που να νομίζω ότι χάθηκα απ` τα μάτια τους, ξαναγινόμουν παιδί. Ίσως γιατί και οι ίδιοι ήθελαν να περνούν το ίδιο απαρατήρητοι. Στη βεράντα τους ήταν πάντα οι δυο τους μόνοι και χωρίς να μιλούν μεταξύ τους. «Καλημέρα σας… Καλησπέρα σας…Γεια σας», δεν τους είπα ποτέ. Ένα απόγευμα η μητέρα μου ανακάλυψε αυτή μου τη συμπεριφορά. Το ίδιο βράδυ με πήρε στο δωμάτιο με τον αργαλειό και μου είπε: «Γιατί δε χαιρετάς την κυρία Πελαγία και τον κύριο Μύρο;», «Δεν ξέρω!», της απάντησα, «Δεν είναι σωστό. Εσύ τους χαιρετάς όλους. Είναι καλοί άνθρωποι.» μου είπε καθησυχαστικά.
 
Τη νύχτα δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. Στην πραγματικότητα κάτι μυστήριο είχε πιάσει το αυτί μου, σε μια προσπάθεια να κρυφακούσω μια συζήτηση της μητέρας μου με τη γιαγιά μου. Σηκώθηκα και πήγα στο κρεβάτι της: «Και τότε γιατί ο γιος τους προσπάθησε να τη σκοτώσει και τον πήγανε στη Λέρο;» της ψιθύρισα διεκδικώντας να σηκώσει το σεντόνι για να μπω κι εγώ από κάτω. Μου εξήγησε όσο πιο ανώδυνα γινόταν… Τα λίγα που είπαμε εκείνη τη δύσκολη νύχτα, σήμερα μεταφράζονται ως εξής: Ο ψυχικά άρρωστος μεγάλος τους γιος ήταν ένας απ` τους 4000 που πετάχτηκαν κυριολεκτικά στην «Αποικία Ψυχοπαθών Λέρου» από το 1958 που ιδρύθηκε ως το 1981 που έπαψαν οι μεταφορές ασθενών, ύστερα από απόφαση του Υπουργείου Υγείας. Ήταν μια από εκείνες τις επικίνδυνες περιπτώσεις, για τις οποίες δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο από αυτό το κολαστήριο.

Στεγασμένο στους ιταλικούς στρατώνες του β` παγκοσμίου πολέμου, το «ψυχιατρείο - μπουντρούμι», συνέχισε να περιθάλπει με το ίδιο «σύστημα» τους εναπομείναντες νοσηλευόμενους. Σκεφτείτε ότι η πλειοψηφία του «επιστημονικού» προσωπικού, ήταν ντόπιοι φύλακες! Ο διεθνής διασυρμός ήρθε το 1989 όταν ο John Merritt έγραψε για την εφημερίδα Observer, άρθρο με τίτλο «Το ένοχο μυστικό της Ευρώπης: Οι γυμνοί και καταδικασμένοι της Λέρου». Την ίδια χρονιά επιχειρείται στην Ελλάδα η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση. Η πρώτη προσπάθεια στο κρατικό θεραπευτήριο Λέρου, αφορά το κακόφημο 16ο περίπτερο των γυμνών. Εκείνο που στεγάζει τα πιο βαριά περιστατικά, κάτω από απάνθρωπες, άθλιες, συνθήκες διαβίωσης. Το 16ο περίπτερο έγινε για να συγκαλύψει τα «κακώς κείμενα». Ήταν το χαλί κάτω απ` το οποίο σπρώχθηκαν τα ψίχουλα, ήταν αυτό που μπροστά του τα άλλα περίπτερα όπως το 11ο ή το 7ο περίπτερο των παιδιών, έμοιαζαν όαση. Το 1990 η χρηματοδότηση του προγράμματος της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης διακόπτεται για να συνεχιστεί λίγα χρόνια αργότερα από την ΕΕ.

Σήμερα το 16ο περίπτερο των γυμνών δεν υπάρχει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στα κρατικά ψυχιατρικά θεραπευτήρια, νοσοκομεία ή όπως αυτά λέγονται… δεν υπάρχουν δερμάτινες χειροπέδες ενσωματωμένες στα κρεβάτια των ασθενών. Η Σπιναλόγκα ήταν μια ιστορία με καλό τέλος. Έκλεισε. Έμεινε στην ιστορία… Η λέπρα βρήκε τις αντιβιώσεις της. Δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο για της ψυχής τα ανίατα.",False
"Als je zin hebt om eens een avond weg te dromen in een fictief verhaal , dan is de film Thor een goede keuze . Thor is een film die gebaseerd is op een stripverhaal van Marvel . De film is redelijk recent , namelijk van 2011 . Persoonlijk vind ik Thor één van de betere films van de laatste jaren . De inhoud van het verhaal is heel sterk en de spanning wordt goed opgebouwd . Je kan je ook meteen inleven in het hoofdpersonage . Zo voel je bijvoorbeeld zelf de haatgevoelens die Thor koestert tegenover zijn broer Loki . Thor is een film bedoeld als inleiding op de film The Avengers . Deze is in 2012 uitgekomen , ook daar speelt Thor een grote rol , net zoals zijn slechte broer Loki .","De MacDonals is een Amerikaanse keten van fastfoodeten . Je kan er heel wat fastfood verkrijgen en de service verloopt heel snel . Het eten is wel heel ongezond . Hamburgers , mayonnaise , gefrituurd voedsel,ijsjes ... Dit kan niet goed zijn voor de gezondheid . Kinderen gaan heel graag naar MacDonals omdat er voor hen altijd speciale acties gelden : bij een speciaal menu krijgen ze allerlei speeltjes en voor sommige families is dit een goedkope en snelle oplossing . De kindjes zijn blij en ouders zijn geen grote hap kwijt uit hun budget . MacDonals probeert wel wat gezonder over te komen door slaatjes of light drankjes aan te bieden , maar naast een Giant en een large pak frieten komt dit niet echt over .",False
"El bienio de Peña
La lucha por la justicia para los estudiantes desaparecidos de la Escuela Normal Rural de Ayotzinapa se ha convertido rápidamente en una batalla histórica por el presente y el futuro de la nación. De un lado se encuentran las fuerzas de la muerte, la represión, la corrupción y la ignorancia. Del otro lado se levanta el espíritu libertario de un pueblo mexicano lleno de creatividad, dignidad y esperanza.
El contraste entre el insultante y mal actuado video donde Angélica Rivera presume sus millonarias propiedades y cualquier entrevista con Omar García, u otros integrantes de la gran familia de Ayotzinapa, evidencia el insostenible abismo cultural que existe entre la indolente clase gobernante y el pueblo trabajador. Ni Enrique Peña Nieto ni los integrantes de su gabinete podrían sobrevivir un debate público de frente, sin teleprompter, con cualquiera de los estudiantes o padres de familia de Ayotzinapa. Serían avasallados en cuestión de minutos por la enorme claridad, convicción e inteligencia de las voces rebeldes de Guerrero.
Nos malgobierna un grupo de personas incultas, sin educación, ética o conocimiento histórico, cuyo único interés es acumular dinero y poder. Pero su ignorancia los condena a repetir la historia y mantenerse aferrados a un inmovilismo conservador que finalmente causará su contundente derrota. Los vientos de la historia corren con prisa y el enorme ingenio del pueblo mexicano sabrá llenar sus velas con la energía del actual proceso de transformación global.
La quema el pasado 20 de noviembre de la efigie de Peña Nieto, considerado por muchos como el Judas de la nación, anunció al mundo entero el final del sexenio, ahora convertido en bienio, de quien hoy todavía ocupa Los Pinos. Cada momento en que el esposo de la millonaria actriz de Televisa se aferra a la silla, se desgrana y se vacía el poder presidencial. ""No es el cargo el que hace al hombre, sino el hombre el que hace al cargo"", reza el sabio dicho mexicano. Así que cuando ""el hombre"" resulta ser un simple monigote de papel, el cargo también se esfuma por definición.
La separación formal de un presidente de su cargo es mucho más sencilla de lo que sugieren la mayoría de los análisis legaloides sobre el tema. De ninguna manera hace falta que el Presidente presente formalmente su ""renuncia"" al Congreso de la Unión de acuerdo con el artículo 86 constitucional. Lo único que tendría que ocurrir es que el ocupante de Los Pinos simplemente no se presente a trabajar y que así se produzca la ""falta absoluta"" mencionada en el artículo 84 de la Carta Magna. En otras palabras, no hace falta que Peña renuncie sino que solamente se vaya a otra parte.
Pero independientemente de si Peña Nieto se separa o no de su cargo, lo que es seguro es que cada día en que se mantiene en su puesto menos mexicanos le harán caso. Nos encontramos hoy en medio de un enorme movimiento global de desobediencia civil en favor de la justicia y el cambio de régimen en México. La Acción Global por Ayotzinapa del pasado 20 de noviembre no solamente concentró más de 150 mil personas en el Zócalo capitalino sino que simultáneamente movilizó decenas de miles de otras personas a lo largo y ancho del país y del planeta, desde los municipios más pobres de Guerrero y Chiapas hasta Tokio, Toronto y La Paz.
Lo que hoy atestiguamos es una enorme batalla civilizatoria en respuesta al desfondamiento del poder presidencial como centro articulador de la legitimidad pública en México. Por un lado, las fuerzas armadas y los aparatos de ""seguridad"" han recurrido a las viejas prácticas de represión y de miedo. La acción coordinada entre provocadores y policías, y entre Peña Nieto y Miguel Ángel Mancera, para desalojar el Zócalo capitalino con lujo de violencia el pasado 20 de noviembre fue en esencia la misma que los operativos del 2 de octubre de 1968 y el 10 de junio de 1971.
Por otro lado, los viejos lobos de la izquierda partidista han hecho un llamado para formar un nuevo congreso constituyente. Y los puristas de la ""sociedad civil"" buscan salvadores ""ciudadanos"" para rectificar el camino durante una presidencia interina.
Pero en lugar de reciclar viejas fórmulas con el fin de salvar la ""estabilidad"" de un régimen totalmente caduco, habría que inspirarnos directamente en la gran Revolución Mexicana de 1910 para que el país una vez más ponga el ejemplo al mundo en el terreno de la transformación social. Visualicemos una nueva nación en que los cargos públicos se ocupan por sorteo, las riquezas nacionales se reparten de manera igualitaria, la seguridad pública está a cargo de los mismos pueblos y la corrupción es una vaga memoria de oscuros tiempos pasados.
Tal como afirmó Omar García este sábado pasado desde la tribuna legítima del estrado del concierto de Calle Trece: “No queremos cambios de gabinete, queremos cambios profundos (…) y tenemos que llegar hasta las últimas consecuencias” (Véase: http://ow.ly/EKXtp). Sigamos todos su ejemplo de dignidad e inteligencia.","Las consecuencias de la negación
En el prefacio de Los hundidos y los salvados, Primo Levi –citando a Simon Wiesenthal– recuerda las advertencias que los soldados de las SS dirigían a los prisioneros: “De cualquier manera que termine esta guerra, la guerra contra ustedes la habremos ganado; ninguno de ustedes quedará para contarlo, pero incluso si alguno (…) lograra escapar, el mundo no lo creería (…) la gente dirá que los hechos que cuentan son demasiado monstruosos para ser creídos (…)”.
La advertencia, que podía ser dicha por los asesinos que desde hace más de ocho años no dejan de comportarse en nuestro país como las SS, tiene muchas y espantosas aristas. Primero, contaba con el respaldo de los hornos crematorios, donde las huellas del paso de un ser humano por la tierra quedaban borradas. Nuestros criminales, que no están tecnificados, usan diésel, llantas o ácido. No hay manera de constatar la existencia de la víctima; luego entonces, no hay manera de demostrar el horror –allí está la PGR entrampada con Ayotzinapa.
Segundo, esa misma advertencia aflora en los sueños nocturnos de muchas víctimas. Al igual que lo narra Levi, he escuchado a varias de ellas recordar un sueño recurrente –yo también lo padezco– que, con variaciones de formas y detalles, tiene un leitmotiv: estar en un lugar donde narramos nuestros sufrimientos y no somos escuchados, como si estuviéramos atrapados en una espantosa soledad.
Tercero, esa advertencia y esos sueños son reales. Al igual que una buena parte de la gente en la Alemania nazi sabía lo que sucedía y volvió el rostro hacia otra parte, en México también hemos hecho lo mismo. Durante los primeros cuatro años del gobierno de Calderón vimos cabezas cercenadas y cuerpos desmembrados; escuchamos narraciones de desaparecidos que fueron desintegrados en ácido, vimos fosas clandestinas con migrantes asesinados brutalmente, y no hicimos nada. Muy pocos lo denunciamos. La mayoría no lo creyó, o si lo creyó, el horror estaba lejos. Esas cosas le sucedían a otros: a los criminales y a la gente que andaba en malos pasos, un asunto lejano e increíble como una de esas películas de terror o policiacas con las que nos atosigan cada día las televisoras.
Fue la masacre de siete muchachos, el 28 de marzo de 2011 en Morelos, la que por un momento sacudió las conciencias. Durante dos años visibilizamos lo que pocos creían. Las víctimas, criminalizadas, no escuchadas, sometidas a la soledad, dieron su testimonio en los templetes, en los periódicos, en los noticiarios. Parecía que, por fin, nos escuchaban y nos creían. Parecía que, por fin, encontraríamos, en diálogos y pactos, la ruta de la justicia y de la paz. No fue así, por desgracia. Muy pocos, fuera de algunas víctimas y de algunos hombres y mujeres valientes, son capaces de soportar mantenerse de cara al horror para no perder el rumbo, no volver el rostro a otra parte y enfrentar lo increíble.
Así, con la llegada de la elecciones de 2012, la incredulidad volvió a instalarse en el país. La discusión sobre el fraude electoral y las reformas estructurales, y la perversa política de los nuevos gobiernos de borrar la realidad, instalaron en la gran mayoría un silencio que derivó en las masacres de Tlatlaya y de Ayotzinapa. Durante dos años muchos decidieron olvidar, quisieron creer que el horror había dejado de suceder o disminuía a grandes pasos, que Michoacán era sólo un asunto local, un remanente de lo increíble, que había que negar la existencia de cosas que no debían existir, y, sin embargo, las masacres, las increíbles atrocidades, seguían sucediendo, bajo el silencio de muchos y la vileza de los gobiernos y de los partidos, en pequeñas dosis por todo el territorio. Durante dos años ese silencio y esa vileza se convirtieron nuevamente en hábitos sin los cuales no se habría llegado a Ayotzinapa y México sería distinto.
Hoy ese horror inocultable –esa punta del iceberg bajo la cual hay un inmenso bloque de hielo que día con día crece con la complicidad del Estado y que está hecho de desapariciones, asesinatos, secuestros, extorsiones, corrupciones, rostros desollados, cuerpos violados, desmembrados y consumidos bajo el humo del diésel o del ácido– nos ha vuelto a despertar, a sacudir la desmemoria y a movilizarnos de nuevo.
¿Seremos capaces esta vez de no bajar la guardia, de no olvidar, de no dejarnos entrampar por las elecciones y sus falsas ilusiones, de no hacer de Ayotzinapa y Tlatlaya casos aislados como quiere la vileza del gobierno? ¿Seremos capaces de asumir que tenemos que transformar de raíz el Estado, construir la democracia en su sentido real: el gobierno de la gente y no de las partidocracias, y crear formas de gobernarnos distintas? ¿Seremos capaces de no sucumbir a la violencia y mantenernos en la inventiva de la no-violencia y de la resistencia civil?
Si no lo hacemos y volvemos a aceptar la advertencia de los nazis –que es la misma del gobierno y de los criminales: no les crean a la víctimas–, si olvidamos a los padres de los normalistas como olvidamos a las víctimas que en 2011 y 2012 visibilizamos, y a los que desaparecieron o asesinaron en los últimos dos años, habremos convalidado el crimen y aceptado que México se convierta en un gran rastro humano y en un campo de concentración al aire libre.
Además opino que hay que respetar los Acuerdos de San Andrés, detener la guerra, liberar a José Manuel Mireles, a sus autodefensas, a Nestora Salgado, a Mario Luna y a todos los presos políticos, hacer justicia a las víctimas de la violencia, juzgar a gobernadores y funcionarios criminales, y boicotear las elecciones.",False
"God blast it!

No, your kind never realises things till the crash
comes--usually when it's too late. She kept on doing her work, I
suppose--taking care of her brothers and sisters, washing, cooking,
sweeping, looking after your comfort--worn out--when she should have
been in bed--and---- But what's the use of talking? The damage is done. We've got to set to work
to repair it at once. I'll write to-night to Dr. Stanton of the Hill
Farm Sanatorium and find out if he has a vacancy. And if luck is with
us we can send her there at once. The sooner the better.

Is it sendin' Eileen away
to a hospital you'd be? Then you'll not! You'll get that
notion out of your head damn quick. It's all nonsense you're stuffin'
me with, and lies, makin' things out to be the worst in the world. I'll
not believe a word of Eileen having the consumption at all. It's
doctors' notions to be always lookin' for a sickness that'd kill you.
She'll not move a step out of here, and I say so, and I'm her father!

 You refuse to let your daughter go to a sanatorium?

I do.

Then I'll have to report her case to the
Society for the Prevention of Tuberculosis of this county, and tell
them of your refusal to help her.

Report all you like, and be damned to you!

A majority of the
most influential men of this city are behind the Society. Do you know
that? We'll find a way to move you, Carmody, if you try to
be stubborn.

Ara, Doctor,you don't see the way of it at all. If Eileen goes to the hospital,
who's to be takin' care of the others, and mindin' the house when I'm
off to work?

You can easily hire some woman.

Hire? D'you think I'm a millionaire itself?

That's where the shoe pinches, eh? I'm not going to waste any more words on you, Carmody, but I'm
damn well going to see this thing through! You might as well give in
first as last.

But where's the money comin' from?","Not for mine. I'm full up. And you-- Had
anythin' to eat lately?

Not since this morning on the train.

Then yuh better go easy on it, hadn't yuh?

Guess you're right. I got to meet
someone, too. But my nerves is on edge after that rotten trip.

Yuh said yuh was just outa the hospital?

Two weeks ago.  The joint
I was in out in St. Paul got raided. That was the start. The judge give
all us girls thirty days. The others didn't seem to mind being in the
cooler much. Some of 'em was used to it. But me, I couldn't stand it.
It got my goat right--couldn't eat or sleep or nothing. I never could
stand being caged up nowheres. I got good and sick and they had to send
me to the hospital. It was nice there. I was sorry to leave it, honest!

Did yuh say yuh got to meet someone
here?

Yes. Oh, not what you mean. It's my Old Man I got to meet.
Honest! It's funny, too. I ain't seen him since I was a kid--don't even
know what he looks like--yust had a letter every now and then. This was
always the only address he give me to write him back. He's yanitor of
some building here now--used to be a sailor.

Janitor!

Sure. And I was thinking maybe, seeing he ain't never done a
thing for me in my life, he might be willing to stake me to a room and
eats till I get rested up. Gee, I sure need that rest! I'm
knocked out. But I ain't expecting much from him.
Give you a kick when you're down, that's what all men do. Men, I hate 'em--all of 'em! And I don't expect he'll turn
out no better than the rest. Say, do you
hang out around this dump much?

Oh, off and on.

Then maybe you know him--my Old Man--or at least seen him?

It ain't old Chris, is it?

Old Chris?

Chris Christopherson, his full name is.

Yes, that's him! Anna Christopherson--that's my real
name--only out there I called myself Anna Christie. So you know him, eh?

Seen him about for years.

Say, what's he like, tell me, honest?

Oh, he's short and--",True
"Ήταν πριν πέντε χρόνια που γνωρίσαμε τη Δέσποινα- Σοφία Στάμος, Ελληνοαμερικανίδα χορεύτρια και χορογράφο που ζει στη Νέα Υόρκη και είχε έρθει να στήσει μια παράσταση στη χώρα καταγωγής της. Αναζητούσε χορευτές απ' όλο τον κόσμο, για την ακρίβεια ανθρώπους που θα ήθελαν να χορέψουν, όχι επαγγελματίες απαραίτητα.
Προσφέραμε από τότε μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες στην Αγορά της Κυψέλης, κι αυτό το είχε μάθει, εκεί λοιπόν σκέφτηκε να ρωτήσει αν κάποιος ενδιαφερόταν να χορέψει μαζί της. Μιλήσαμε στους μαθητές και τις μαθήτριές μας, εξήγησε κι η ίδια τι ήθελε, πολλοί θα ήθελαν να δοκιμάσουν, όλοι ντρέπονταν. Παροτρύναμε τους μαθητές να ξεπεράσουν τη συστολή τους, τελικά, μετά από αρκετές προσπάθειες πήγαν αρκετοί στην ομάδα της Δέσποινας- Σοφίας και είδαμε στην Αγορά, λίγους μήνες μετά, μια πολύ ωραία παράσταση με θέμα το πέρασμα από τη χώρα τους στη δική μας. Την ίδια την ιστορία τους δηλαδή, εκφρασμένη από κινήσεις που έμαθαν να κάνουν, ή ανακάλυψαν και εμπιστεύτηκαν μόνοι τους. Ήταν μεγάλη πρόοδος για τα παιδιά αυτά που φοβούνταν ν' ανοίξουν το στόμα τους να μιλήσουν, και βέβαια η σωστότερη προσέγγιση, αφού με τη γλώσσα του σώματος εκφράζονταν πολύ καλύτερα, έχοντας την ευκαιρία να αποταθούν στην ταλαντούχα χορογράφο που ήξερε να καταλαβαίνει και να αναδεικνύει.
Κι ύστερα πολλοί απ' αυτούς συνέχισαν την προσπάθεια να μάθουν χορό και χορευτική έκφραση με διάφορους τρόπους, και μερικοί τα κατάφεραν εξαιρετικά. Και να, που την Τρίτη το βράδυ μπορέσαμε να δούμε δύο απ' αυτούς στην παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών A quiet voice, σε σκηνοθεσία της αλβανίδας χορογράφου Ερμίρα Γκόρο, που είχε θέμα πάλι, κατά κάποιο τρόπο, αυτό το πέρασμα. Αυτή τη σκληρή ιστορία που ζουν προσπαθώντας να φτάσουν, να ζήσουν και να δουλέψουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη οι πρόφυγες και οι μετανάστες, και που τη ζούμε εμείς πεισματικά από την άλλη μπάντα, ως αμυνόμενοι σε εισβολείς.
H παράσταση ήταν εξαιρετική, κι ήταν όπως έλεγε ο τίτλος της: Μια ήσυχη φωνή. Χωρίς κραυγές, χωρίς ούτε μια στιγμή ευκολίας ή κοινοτοπίας, τα σώματα των ανθρώπων είπαν όλη την ιστορία τους κι όχι μόνο τη δική τους, χωρίς τη χρήση ούτε μιας κατανοητής λέξης. Ίσως υπήρχαν μαγικά ξόρκια που επένδυαν τη μουσική του Κυπουργού, άλλο μαγικό έργο, θα έπαιρνα όρκο ότι ήταν κάποια βαλκανικά ή αφρικανικά φολκλόρ μπερδεμένα με την αφέλεια τολμηρού παιδιού. Κι όλ' αυτά χωρίς καν ξεκάθαρες αναφορές σε εικόνες μετανάστευσης. Το θέμα είναι τόσο δραματικό που καλλιτεχνικά στήνει παγίδες εύκολης συγκίνησης, κι όμως στην παράσταση αυτή ήταν σα να το αντιμετώπιζες πρώτη φορά, να ανακάλυπτες πρώτη φορά αυτό που ζεις δίπλα του μια ζωή και το αγνοείς.
Δεν ξέρω πού να κατατάξω το έργο, στο μοντέρνο χορό, σε κάτι άλλο; Ίσως οι θεατές που γέμισαν την αίθουσα και τις δυο βραδιές και χειροκρότησαν θερμά για πολλή ώρα, όλοι αυτοί οι νέοι που, αρέσει δεν αρέσει, ήδη διαμορφώνουν την πολυεθνική πρωτεύουσα, να ξέρουν περισσότερα.
Εμένα με πλημμύριζε συγκίνηση, να βλέπω ανάμεσα στους χορευτές τους παλιούς μαθητές μου, να αναπτύσσουν στη μεγάλη σκηνή το ταλέντο της παρουσίας τους, να καμαρώνω τις κινήσεις τους, την έμφυτη και την επίκτητη αρμονία τους, να αναλογίζομαι την πορεία που κατάφεραν να διανύσουν, τόσο διαφορετική από άλλων συντρόφων τους που ακόμα δεν βρίσκουν μέσα έκφρασης, και τόσο ίδια με όλων βέβαια αφού ακόμα δουλεύουν στις πιο βαριές κι ανθυγιεινές δουλειές. Ανήκουν πια στο δυναμικό της (αθηναϊκής; ελληνικής; ευρωπαϊκής; παγκόσμιας;) τέχνης, κι αυτό χάρις στην Ελληνοαμερικανίδα Δέσποινα -Σοφία που τους είχε αναζητήσει πριν πέντε χρόνια, και χάρις στο Σχολείο της Αγοράς όπου μπόρεσε να έρθει να τους συναντήσει. (Και χάρις σ' εμάς τις δασκάλες που πιέζαμε να δοκιμάσουν. Να τα λέμε κι αυτά!)
Κάπου διάβασα ότι το Φεστιβάλ Αθηνών επειδή φέτος προσπαθεί να κάνει οικονομία, στρέφεται περισσότερο προς τις ντόπιες δυνάμεις. Κι έτσι ανακαλύπτουμε πράγματα που μπορεί να χάνουμε ενώ βρίσκονται δίπλα μας, και ζουν ανάμεσά μας, αλλά δεν βρίσκουν τρόπο να μας προσεγγίσουν. Ένα τέτοιο ρόλο αν καταφέρει να παίξει το Φεστιβάλ Αθηνών, με τόλμη και φαντασία, χαλάλι όλα τα διεθνή αστέρια που μπορούμε να τα βλέπουμε και στις οθόνες.","Στροφή στην γωνία βιαστική και μπουμ! Πέφτεις πάνω σε μια γλάστρα. Μια γλάστρα στο πεζοδρόμιο. Αστεία εικόνα η παραλίγο χαμένη ισορροπία σου, παραπατάς και τσουπ στέκεσαι στα τακούνια σου για να τραβήξεις τα μαλλιά σου πίσω με τα γυαλιά και να χαζέψεις το φυτό. Δηλαδή, τι να χαζέψεις; Να το ξαναμυρίσεις. Σου έσπασε την μύτη η δυνατή μυρωδιά της γαρδένιας. Ανόητη η σκέψη σου, αλλά την λες φωναχτά: «Καλά, ποιος βλάκας άλλαξε θέση στην γαρδένια; Θα ξεραθεί!».
Κοιτάς από δω, κοιτάς από κει μπας και σου σφυρίξει κανείς κλέφτικα ότι έκανε την παλαβωμάρα. Λες και είναι το πιο φυσιολογικό να βρίσκεται μια γλάστρα με γαρδένια στην γωνιά του πεζοδρομίου. «Κάποιο λάκκο έχει η φάβα» σκέπτεσαι και ξανακοιτάς μπας και βρεις την πέτρα του σκανδάλου.
Κάνεις να φύγεις, αλλά διαπιστώνεις πως σε καθηλώνει η γαρδένια στο ίδιο τετραγωνικό. Σαν να είσαι βιδωμένη. Πάντα η μυρωδιά της ήταν ναρκωτική για σένα, σχεδόν νιρβάνα. Σε κατηύθυνε. Κάθεσαι στο πεζοδρόμιο. Ανάβεις τσιγάρο, φοράς τα γυαλιά και περιμένεις. Τι ακριβώς δεν ξέρεις. Πάντως κάτι περιμένεις. Ή σε περιμένει. Κλείνεσαι στον εαυτό σου και θυμάσαι με πόσους ανθρώπους έχεις μοιραστεί αυτήν την μυρωδιά. Σε πιάνο μπαρ 'για το καλωσόρισες', σε αυτόκίνητο 'για να συνοδεύει κάτι μυρωδάτο το άρωμά σου', σε γραφείο 'για να ξεκινήσει όμορφα η μέρα σου πλάι στον καφέ'. Πού πήγαν αυτά τα χρόνια, αναρωτιέσαι. Πότε ο καφές συνοδεύεται μόνος του, από πότε έχεις να βρεις γαρδένια στο αυτοκίνητο του συνοδού; Είσαι καλά με σένα, απολύτως αυτόνομη, αλλά κάτι μοιάζει να λείπει. Πας παρακάτω; Τολμάς να πας την σκέψη σου παρακάτω; Πας ... και σε βρίσκεις να χαμηλώνεις για να πιάσεις ουρανό. Χαμηλώνεις το βλέμμα για να κρατήσεις τον κόμπο στον λαιμό που σου κάνει επίθεση. Πού είναι πια οι γαρδένιες σου; Εκείνες που κρατούσες αναμνηστικές μετά από κάθε όμορφη βραδιά; Τις πέταξες, θυμάσαι; Όταν ένοιωσες πως μπορούσες να ζήσεις και χωρίς αυτές, ή μάλλον χωρίς την νοσταλγική τους σκέψη, τις πέταξες. Σε μια σακούλα σούπερ-μάρκετ. Ήθελες να ξεφορτωθείς. Σκέψεις, συναισθήματα, πίκρες, γέλια, μυστικά. Την ζωή σου. Μαζί με τις γαρδένιες σου, έσκισες φωτογραφίες, γράμματα. Όλα σε μια σακούλα σούπερ-μάρκετ. Στιγμές στο νάϋλον, στο πλαστικό. Πω πω... τι χάλι... τα θέλεις όλα πίσω, αλλά...
Σηκώνεσαι αποφαστικά. Παίρνεις αγκαλιά την γλάστρα με την γαρδένια, κοιτάς επίμονα και ερευνητικά γύρω σου και τινάζεις τα μαλλιά. Αναζητάς κάποιον για να του πεις ότι παίρνεις την γλάστρα κοντά σου. Κανείς πουθενά. Ούτε αδέσποτο. Το συνηθίζεις να μιλάς μόνη σου. Ή να λες τις σκέψεις σου φωναχτά: «Δεν ξέρω από πού ξεφύτρωσες, αλλά τώρα έρχεσαι μαζί μου. Θα σου λέω κάθε μέρα 'καλημέρα' και συ θα μου δίνεις την μυρωδιά σου. Θα σου δίνω σκιά, νερό και μια ασπιρίνη. Εσύ μόνο θα μυρίζεις. Και θα μου αφήνεις και την πόρτα σου ανοιχτή κάπου-κάπου για να περπατώ στον παρελθόν μου, ναι;» της λες.
«Σύμφωνοι» ακούς από πίσω. Αααα... ο Παύλος! Ο πρώτος σου έρωτας. «Σε βλέπω κάθε μέρα που περνάς από δω. Μένω στον ημιόροφο αυτής της πολυκατοικίας. Και ήθελα πολύ να σε προσκαλέσω στον γάμο μου. Βρήκα λάθος τρόπο;» σε ρωτά. Χαμογελάς και τον αγκαλιάζεις σφιχτά. «Βρήκες τον πιο απρόβλεπτο», απαντάς. «Είναι επειδή δεν ξέχασα τότε που χωρίσαμε, τι μου είχες πει: «Αφήνω πόρτα ανοιχτή, για να μην ψάχνεις το κλειδί...», απαντά.
Χαμογελάς. Παίρνεις πάλι αγκαλιά την γαρδένια σου και χώνεις εκεί μέσα το πρόσωπο. Τόσα χρόνια πίσω. Είναι τόσο όμορφο να νοιώθεις τον άλλο κατάσαρκο στην ψυχή σου!",False
"And now to choose our brides!

  As all are young and fair, And amiable besides,

 We really do not care A preference to declare.

 A bias to disclose Would be indelicate--

 And therefore we propose To let impartial Fate Select for us a mate!

 Viva!

A bias to disclose Would be indelicate--

 But how do they propose To let impartial Fate Select for them a mate?

These handkerchiefs upon our eyes be good enough to bind,

And take good care that both of us are absolutely blind;

Then turn us round--and we, with all convenient despatch, Will undertake to
 marry any two of you we catch!

Viva! They undertake to marry any two of us\them they catch!

  Are you peeping? Can you see me?

Dark I'm keeping, Dark and dreamy!


 If you're blinded Truly, say so

 All right-minded Players play so!


Conduct shady! They are cheating! Surely they deserve a beating!
    
 This too much is; Maidens mocking-- Conduct such is Truly shocking!
       
You can spy, sir! Shut your eye, sir! You may use it by and by, sir!
You can see, sir! Don't tell me, sir!
That will do--now let it be, sir!

My papa he keeps three horses,
Black, and white, and dapple grey, sir;
Turn three times, then take your courses,
Catch whichever girl you may, sir!

 My papa, etc.

I've at length achieved a capture! This is Tessa! Rapture, rapture!

 Rapture, rapture!

To me Gianetta fate has granted! Just the very girl I wanted!

 Just the very girl he wanted!

If you'd rather change--

 My goodness! This indeed is simple rudeness.

I've no preference whatever--

Listen to him!  Well, I never!

		Thank you, gallant gondolieri!
                      In a set and formal measure
                 It is scarcely necessary
                      To express our pleasure.
                      Each of us to prove a treasure,
                 Conjugal and monetary,
                      Gladly will devote our leisure,
                 Gay and gallant gondolieri.
                      Tra, la, la, la, la, la, etc.","Ay know it! Ay know dat
vas so!

Anna! Is it
making game of me you'd be? 'Tis a quare time to joke with me, and
don't be doing it, for the love of God.

D'you think I'd kid you now?
No, I'm not joking, Mat. I mean what I said.

Ye don't! Ye can't! 'Tis mad you are. I'm telling you!

No I'm not.

But what's come over you so sudden? You was
saying you loved me--

I'll say that as often as you want me to. It's true.

Then why--what, in the divil's name--Oh, God
help me, I can't make head or tail to it at all!

Because it's the best way out I can figure, Mat. I been thinking it over and thinking it over day and night
all week. Don't think it ain't hard on me, too, Mat.

For the love of God, tell me then, what is it that's preventing
you wedding me when the two of us has love? Is it giving heed to the like of
that old fool ye are, and him hating me and filling your ears full of
bloody lies against me?

Yes, Anna believe me, not you! She know her
old fa'der don't lie like you.

You sit down, d'you hear? Where
do you come in butting in and making things worse? You're like a devil,
you are! Good Lord, and I was beginning to like you,
beginning to forget all I've got held up against you!

You ain't got nutting for hold against me,
Anna.

Ain't I yust! Well, lemme tell you--[Say, Mat, I'm s'prised at you. You didn't think
anything he'd said--

Sure, what else would it be?

Think I've ever paid any attention to all his crazy bull? Gee,
you must take me for a five-year-old kid.

I don't know
how to take you, with your saying this one minute and that the next.

Well, he has nothing to do with it.

Then what is it has? Tell me, and don't keep me waiting and
sweating blood.",False
"Κανονικά, το επίδικο μετά από εκλογές είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης.
Σήμερα στην Ελλάδα τα κόμματα που μπορούν αριθμητικά να σχηματίσουν κυβέρνηση, δηλαδή η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δεν το κάνουν απαιτώντας να συμφωνήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ στην πλατφόρμα που αποδέχθηκαν και οι τρεις μαζί. Ο Σύριζα όμως δεν συμφωνεί με την πλατφόρμα αυτή και δείχνει προς εκλογές για να ισχυροποιήσει τη θέση του. Είναι δικαίωμά του. Δεν έχει το κοινοβουλευτικό μέγεθος για να κυβερνήσει όπως υποσχέθηκε ούτε μπορεί να βρει συμμάχους.
Οπότε; Αναρωτιέμαι γιατί δεν κάνουν κυβέρνηση ο άλλοι τρεις που είπαν πως συμφωνούν στην πρόταση Κουβέλη. Προφανώς διότι φοβούνται και οι τρεις το πολιτικό κόστος της διακυβέρνησης και την ενίσχυση των δυνάμεων του λαϊκισμού και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ. Φοβούνται ότι θα ασκείται στη συμμαχική κυβέρνηση ισχυρή πίεση απ` όλους όσοι δεν θα συμμετάσχουν. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: πρώτον, ότι τα τρία κόμματα αντιμετωπίζουν τη διακυβέρνηση ως αγχόνη, σαν να πηγαίνουν στο εκτελεστικό απόσπασμα, και δεύτερον, ότι δεν πιστεύουν πως μπορεί να πείσουν οποιονδήποτε και να μεταστρέψουν κάποια στιγμή την κοινή γνώμη. Θεωρούν δηλαδή πως η διακυβέρνηση αυτή τη στιγμή θα οδηγήσει μόνο σε δική τους φθορά και πως ό,τι και να κάνουν ο κόσμος θα συρρέει στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ. Τρομοκρατημένοι μπροστά στο κόστος ανάληψης της εξουσίας επιχειρούν να το επιμερίσουν.
Τι φαίνεται από τα παραπάνω; Ότι για άλλη μια φορά, μο-νό-το-να, ακόμη κι αυτή την ύστατη ώρα, τα κόμματα σκέφτονται πρώτα (ή ίσως μόνο) το δικό τους κομματικό συμφέρον και ελάχιστα νοιάζονται για το δημόσιο. Γι` αυτό διστάζουν να αναλάβουν αυτή τη στιγμή την ευθύνη της διακυβέρνησης και δεν λένε τα πράγματα με το όνομά τους, πού πραγματικά συμφωνούν, πού διαφωνούν, τι θέλουν ακριβώς να πράξουν, και κρύβονται πίσω από ανεπαίσθητες λεκτικές παραλλαγές φοβούμενοι μήπως και ξεχωρίσει κάποιος και επωμιστεί το αναλογούν κόστος. Απαγκίστρωση ο ένας, επαναδιαπραγμάτευση ο άλλος, παράταση, κλπ. Όχι τι έχει ανάγκη η χώρα σήμερα αλλά τι πρέπει να πουν για να προφυλάξουν το δικό τους συμφέρον.
Τα τρία κόμματα που συμφωνούν στην πλατφόρμα Κουβέλη και μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση, θέτουν ως προϋπόθεση τη συμμετοχή σε αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ όχι γιατί πιστεύουν ότι η διακυβέρνηση της χώρας θα γίνει έτσι πιο αποτελεσματική. Ξέρουν πολύ καλά ότι οι ανερμάτιστες θέσεις του δεν συμβιβάζονται με τις δικές τους και δεν είναι συμβατές με την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση για να εξουδετερώσουν την αντιπολίτευσή του την οποία εκτιμούν ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν διαφορετικά. Αναρωτιέμαι, δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στις προτάσεις τους για τη διακυβέρνηση της χώρας και την έξοδό της από την κρίση; Δεν θέλουν να εκθέσουν αυτές τις προτάσεις, να εξηγήσουν τα διακυβεύματα και να πείσουν τον ελληνικό λαό; Δεν μπορούν να αντικρούσουν τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν βλέπουν ότι πρέπει να σταματήσουν τα τερτίπια της μεταπολίτευσης και να μιλήσουν καθαρά στους πολίτες; Να τους πουν καθαρά ότι δεν μπορεί να βγάζει κάποιος το φίδι από την τρύπα και να κάνει ο άλλος τζάμπα αντιπολίτευση; Να αντιπαρατεθούν καθαρά με τις θέσεις της άλλης πλευράς; Ας αναλάβουν την ευθύνη που τους ανέθεσε ο ελληνικός λαός κι ας εργαστούν για να αφήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο περιθώριο όπου τον οδηγεί η ανευθυνότητα και η ασυναρτησία της πολιτικής του.
Όμως διστάζουν, φοβούνται και δεν μπορούν να αναμετρηθούν με το μέγεθος του προβλήματος.","Υπάρχει ένα κείμενο που αν το αναρτήσεις στη σελίδα σου στο Facebook αυτομάτως το Facebook, αυτός ο Κολοσσός του διαδικτύου, ο απόλυτος αυτοκράτορας των social media, με τις στρατιές νομικών συμβούλων που σκανάρουν στα συμβόλαια ακόμα και την τσάκιση στις σελίδες, θα σταματήσει, έτσι απλά, να χρησιμοποιεί τις προσωπικές σου πληροφορίες. Α, κι αν κάνεις share και like αυτό το άρθρο, θα σου στείλει και μερικές χιλιάδες δολάρια αποζημίωση για τη μανούρα.
Κι εσύ το πίστεψες!
Μα, πόσο μυαλό χρειάζεται να έχει κάποιος για να υποψιαστεί ότι η απόπειρα απαγωγής ενός μικρού παιδιού σε μεγάλο εμπορικό κέντρο -ιστορία που για χρόνια σερνόταν από inbox σε inbox, ναι, ναι με εκείνο το παιδάκι που το βρίσκανε κουρεμένο στο πάρκινγκ- είναι μεγαλοπρεπές hoax, δηλαδή αστικός μύθος, δηλαδή  μούφα, για να μιλάμε και στη γλώσσα μας (γιατί δεν ξέρω αν το είδατε εκείνο το ποστ, ξένα συμφέροντα συνωμοτούν εις βάρος της ελληνικής γλώσσας). 
Όπως κι εκείνο το μέιλ που έγραφε ότι αν το προωθήσεις σε 10 φίλους σου η τάδε εταιρεία θα σου δώσει κάμποσες χιλιάδες δολάρια αμοιβή. Κι εκείνο το τρομοκρατικό για τους αλλοδαπούς (φυσικά) που κυκλοφορούν με ένα κόκκινο αυτοκίνητο και κλέβουν παιδάκια από τις παιδικές χαρές. Οι οποίοι 2-3 χρόνια που «κυκλοφορούν» πρέπει να έχουν κλέψει εκατοντάδες παιδιά αλλά κανένας γονιός δεν έχει κάνει ούτε μία καταγγελία. Αλλά και όλα αυτά με τις επιστολές διασήμων που καταθέτουν την ψυχούλα τους: από «το συγκλονιστικό αντίο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες» και το ρομαντικό γράμμα του Μπραντ Πιτ έως το «ποιητικό κείμενο» της Μέριλ Στριπ «με ένα ανείπωτα συγκινητικό μάθημα ζωής».
Εννοείται πως και τα παλιά τα χρόνια, κυκλοφορούσαν ένα σωρό αναληθείς μπούρδες (τα share και τα forward τα έκαναν οι ταξιτζήδες και οι Εβγατζούδες), τότε όμως είχες το άλλοθι ότι η διασταύρωση της πληροφορίας ήταν πιο αργή και μπελαλίδικη οπότε αν δεν πίστευες τη φήμη απλώς αδιαφορούσες, ενώ αν την πίστευες περνούσε κάμποσος καιρός ωσότου κάποιος θα σου έτριβε στη μούρη την αλήθεια, την οποία φυσικά και δεν θα πίστευες.
Τώρα, ποιο είναι το άλλοθι;
Μήπως η μαζική αποδοχή και μετάδοση της πληροφορίας; Να σας θυμίσω μόνο ότι μαζική αποδοχή είχαν κάποτε και απόψεις που έλεγαν ότι η γη είναι επίπεδη, ότι οι γυναίκες που ξέρουν να κολυμπούν είναι μάγισσες, ότι ο Χίτλερ είναι ένας ακίνδυνος κοντός με γελοίο μουστάκι…
Είναι εντυπωσιακό πως σε μια εποχή με πανεύκολη πρόσβαση στις πληροφορίες υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που καταπίνουν τεράστιες, απερίγραπτες αρλούμπες. ΑΑΑβασάνιστα. Χωρίς κανένα απολύτως τσεκάρισμα, ένα γρήγορο γκουγκλάρισμα βρε παιδί μου (άμα σας λέω, τη χάνουμε τη γλώσσα μας…). Με πλέον πρόσφατη αυτήν την περιβόητη προστασία των προσωπικών μας πληροφοριών στο Facebook. Εντυπωσιάστηκα από το πόσοι πολλοί το έχαψαν, αλλά και από το ποιοι το έχαψαν. 
Θα μου πείτε «σιγά μωρέ, τι ασχολείσαι, σιγά τις ειδήσεις που ανακυκλώνονται... Πολύ σημασία δίνεις σε μπούρδες…». Μα το πρόβλημα δεν αφορά τη σημασία της δήθεν είδησης, αλλά την έλλειψη κρίσης του αναγνώστη. Αυτήν την ύπουλη χειραγώγηση. Δεν είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι μπορεί κάποιος τόσο εύκολα να διασπείρει και να πείσει τον κόσμο για την οποιαδήποτε βλακεία; Σε βαθμό τέτοιο ώστε ο κόσμος να αμφισβητεί την αληθινή εκδοχή όταν αυτή επιτέλους βγαίνει στην επιφάνεια. Και ποιες είναι οι πηγές όλων αυτών των hoax; Γιατί αθώα αστειάκια δεν τα λες. Είναι κοινωνικά πειράματα; Είναι προπαγάνδες ομάδων; Είναι μικρές πνευματικές μολύνσεις από παγκόσμια κέντρα ελέγχου συνειδήσεων; Ή μήπως κι όλες αυτές οι εξηγήσεις είναι hoax;
Για την ιστορία να σας πω ότι το μεγαλύτερο hoax όλων των hoax θεωρείται αυτό που για περισσότερο από 15 χρόνια ακολουθούσε τον σχεδιαστή Τόμμυ Χίλφιγκερ.
Σύμφωνα με τις φήμες, που πρωτοκυκλοφόρησαν στα τέλη του 90`, ο Χίλφιγκερ είχε κάνει τερατώδεις ρατσιστικές δηλώσεις για τους Εβραίους και τους Αφροαμερικανούς, στην τηλεοπτική εκπομπή της Όπρα Γουίνφρεϊ.
Στα μέσα του 2000 η φήμη ξανακυκλοφόρησε, αυτήν τη φορά στο παντοδύναμο ίντερνετ και έγινε παγκόσμια. Να σημειώσω ότι  οι αναφορές στην τηλεοπτική αυτή εμφάνιση του Χίλφιγκερ δεν συνοδευόντουσαν από το αντίστοιχο βίντεο. Παρά την ύποπτη αυτή έλλειψη οπτικοακουστικού υλικού, εκατομμύρια πίστευαν την «είδηση», τη διέδιδαν και ζητούσαν από τον κόσμο να μποϋκοτάρει τα προϊόντα του Χίλφιγκερ. Ακολούθησαν απειλές κατά της ζωής του. Και τότε η Όπρα Γουίνφρεϊ τον κάλεσε στην εκπομπή της να μιλήσουν γι' αυτές τις ρατσιστικές δηλώσεις που είχε κάνει, πάντα σύμφωνα με τη φήμη, παλιότερα στην εκπομπή της.
Τον κάλεσε στην εκπομπή της για πρώτη φορά. Κι εκείνος πήγε, για πρώτη φόρα στη ζωή του. Γιατί βλέπετε ο Χίλφιγκερ δεν είχε πάει ποτέ έως τότε σε εκπομπή της Όπρα, ποτέ δεν της είχε δώσει τηλεοπτική συνέντευξη και ποτέ δεν της είχε κάνει την περιβόητη δήλωση. Κι αυτό το οπτικοακουστικό υλικό από την πρώτη τους πραγματική συνάντηση υπάρχει παντού σε αντίθεση με το άλλο που απλώς δεν υπήρξε ποτέ.
Τα μάγια του hoax εκείνου μπορεί να λύθηκαν με τον πιο μεγαλοπρεπή τρόπο παρόλα αυτά ακόμα και τώρα έχω ακούσει από ανθρώπους, και μάλιστα δημοσιογράφους, να χαρακτηρίζουν τον Χίλφιγκερ ρατσιστή και να αναφέρονται οργισμένα σε εκείνες τις δηλώσεις. Όταν τους εξηγώ την παρεξήγηση, με κοιτάνε καχύποπτα και με γουρλωμένα μάτια. Κι ενώ δεν είχαν νιώσει την ανάγκη να αμφισβητήσουν την είδηση, αμφισβητούν εντόνως τη διάψευσή της.
Κι αυτό ίσως να εξηγεί το γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν τα hoax.
Γιατί θέλουν να τα πιστέψουν.",False
"El futuro que no tuvimos
Aquí atorados en el largo proceso de desencuentros, rupturas, deslealtades y corrupción que fue minando la esperanza de dignificar y consolidar el régimen democrático del país. Como lo escribe Mauricio Merino en su libro El futuro que no tuvimos, tendríamos que bautizar los últimos años como el periodo del desencanto. Un periodo específico, determinado, cognoscible, comprendido entre el 1 de noviembre de 2003 y el 1 de julio de 2012. Un ciclo fechable que empieza con la ruptura de los acuerdos electorales que dieron origen al IFE autónomo y que termina con el regreso del PRI a Los Pinos. Un ciclo de todo lo que hemos presenciado y padecido desde entonces.
Atrás quedaron los acuerdos sensatos y honestamente comprometidos con la construcción de un nuevo régimen democrático. Atrás quedó aquella “joya de la corona” que fue un IFE creíble, admirado, autónomo. Atrás quedaron los pactos que tenían como objetivo una repartición más justa y más ciudadana del poder. En su lugar han quedado las malas artes y los conflictos. La transición de un sistema de partido prácticamente único a uno en el cual los beneficiarios fueron otros partidos, con sus arcas repletas de dinero público. La polarización de la sociedad producto de los pleitos incesantes entre la clase política. La sensación de que la democracia no ha servido para resolver los problemas del país sino para exacerbarlos. El sentimiento de desamparo ante Tlatlaya e Iguala.
Y la angustia compartida ante la certidumbre de que la vida pública se ha corrompido –sin distinciones ni matices– entre partidos y gobernantes. La desilusión colectiva ante el abandono de las promesas de profesionalización de la gestión pública. Ante la prevalencia de la cercanía, la amistad y las lealtades políticas en el nombramiento de funcionarios públicos. Ante el franco rechazo de los gobiernos a la apertura de toda la información relevante que la creación del IFAI motivó. Ante la opacidad que persiste en la fiscalización del dinero público a nivel federal, estatal o municipal. Sigue la repartición del botín partidario sin consecuencias. Sin efectos. Sin sanciones. He allí la podredumbre del PRD en Guerrero para constatarlo. Los moches del PAN para evidenciarlo. La candidatura a una diputación federal de Arturo Montiel para subrayarlo.
La economía sigue sin crecer lo que debiera. La deuda de la desigualdad social sigue sin ser saldada como podría. Poco a poco vamos cobrando conciencia de que los errores de gestión del gobierno no se han corregido. Las autoridades siguen asignando recursos crecientes a programas politizados que, en lugar de igualar a la sociedad, la hacen más desigual y generan mayores incentivos para la informalidad. Las autoridades siguen gastando el dinero público a manos llenas en medio de fallas, equivocaciones y actos de corrupción tan escandalosos como el de Oceanografía, entre tantos. Todos estos problemas acumulados no han encontrado sanción ni solución. Los partidos se culpan unos a otros, se aprovechan electoralmente de los errores del contrario antes que corregir los suyos. No vemos soluciones de conjunto. No vemos la creación de un sistema completo para rendir cuentas o usar mejor el dinero público o responder a las necesidades de una ciudadanía crecientemente agraviada.
Pero más grave aún es que en este periodo del deterioro democrático la inseguridad se ha implantado como una rutina común. Muertos, heridos, torturados, desa­parecidos, fosas con cadáveres que no conocemos. La macabra puntualidad de la muerte en el Estado de México y en Michoacán y en Tamaulipas y en Guerrero. Mientras tanto, el Estado muestra tanto su poder de fuego como su impotencia frente al crimen que ayudó históricamente a cobijar. Muestra que la corrupción de sus ramas más indispensables –las policías, las Cortes, los Ministerios Públicos– se ha vuelto cosa de todos los días. Queda claro hoy que el desafío principal ya no es sólo salvar a la democracia, sino salvar al Estado; rescatar la capacidad de garantizar la seguridad mínima que México necesita para sobrevivir.
¿Y nosotros qué? ¿Cúal ha sido el papel de los ciudadanos frente a esta descomposición? Como argumenta Merino, ha habido reacciones sociales sin que logremos plantear una ruta alternativa eficaz a la trazada malamente por los partidos. No hemos logrado diseñar una agenda capaz de sacudir a la clase política. Hay una larga lista de heroísmos locales e individuales; de aquellos que han alzado la voz en distintos momentos frente a los abusos de Humberto Moreira y Ángel Aguirre y Eruviel Ávila. Ha habido marchas multitudinarias en distintas latitudes del país que expresan la indignación, el hartazgo, el miedo. Ha habido investigaciones valientes –como las de Mexicanos Primero, México Evalúa, el Instituo Mexicano Para la Competitividad y el CIDE– que generan métodos y conocimientos cada vez más finos para evaluar la disfuncionalidad de la democracia y el deterioro de las instituciones. Ha habido un amplio movimiento a favor de las víctimas y la dignidad y la paz. Ha habido un cúmulo de estudiantes que exigen más de lo que el gobierno les ofrece y no están dispuestos a conformarse. Pero nada ha sido suficiente.
La ruta del deterioro prosigue. Porque ninguno de los que poseen poder quieren abandoner el guión que les permite ejercerlo con impunidad. Porque los actores fundamentales siguen siendo los mismos. Porque el voto para el PRI fue un voto a favor del pasado, pues no es creíble pensar que la sociedad siga creyendo en el futuro que no tuvimos ni tendremos con el PRI en Los Pinos.
Y lo único que queda es seguir exigiendo, seguir la ruta de lo insuficiente para que se vuelva suficiente. Aprovechar las nuevas tecnologías de la información. Demandar libertad, conciencia, respeto. Declarar que estamos hartos de la violencia sin fin, de la falta de respeto a nuestra inteligencia por parte de instituciones como la PGR, de la manipulación mediatica, del control obstinado y corrupto de los partidos políticos, del cinismo de los que creen que pueden engañar a cualquiera, de la falta de horizontes creíbles, del predominio de explicaciones sobre Iguala que no van a ningún lado. Nos queda entonces pasar a la vida activa en todos los planos, en todos los espacios. Recuperar el espacio público que nos ha sido robado. Aprender a ser ciudadanos de veras. Defender la agenda democrática por encima de todo y de todos. Tiene razón Mauricio Merino: Ni un paso atrás. Ni un paso atrás en la construcción del futuro que queremos tener.","Lo que todo mexicano quisiera (no) saber sobre los bancos
Según un estudio reciente de la Comisión Federal de Competencia, la cobertura de cajeros automáticos es insuficiente y está dominada por los grandes bancos. Además el cargo por retirar efectivo en un cajero que no es del banco del usuario es muy caro: entre 20 y 30 pesos en promedio.
Hacer un pago móvil a una cuenta de un banco diferente a la cuenta del usuario es imposible.
Las redes de pagos móviles operan básicamente a través de la “telefónica preponderante”, o sea Telmex.
Los bancos podrían estar tomando decisiones a favor de sus accionistas y no necesariamente a favor del funcionamiento eficiente del sistema de información crediticia.
Los bancos pequeños enfrentan limitaciones de información para competir de manera efectiva en productos específicos para segmentos de la población.
Los usuarios no cuentan con un historial para obtener créditos porque el gobierno no provee información sobre pagos realizados a Infonavit o Fovisste.
Las medianas y pequeñas empresas enfrentan serias dificultades para tener acceso a financiamiento/capital de inversión.
Los fondos de inversión instrumentan políticas de diferenciación de precios que resultan discriminatorias y discrecionales.
No hay una base de datos sobre el historial de riesgo de clientes en busca de seguros, lo cual lleva a que las pólizas sean muy caras.
La Comisión Federal de Competencia sólo cuenta con tres días para emitir una resolución sobre una concentración mediante liquidación bancaria, lo cual lleva a que el organismo no pueda erradicar conductas anticompetitivas o barreras a la competencia.
Los bancos no compiten entre sí para ofrecer una mejor tasa de interés con el fin de atraer clientes.
Los tarjetahabientes encuentran dificultades para trasladar sus saldos deudores a un banco distinto que les ofrezca mejores condiciones: Sólo 5% de los clientes de tarjetas de crédito cambiaron de banco entre 2011 y 2012.
Los usuarios afrontan serias dificultades para elegir productos financieros –como crédito automotriz o seguro para el retiro– porque no tienen acceso fácil a la información para comparar.
Los acreditados están atados a términos de contratación desventajosos, con altas tasas de interés o altas tasas de comisiones o condiciones inflexibles de plazo o formas de pago.
Hay nula movilidad de clientes entre proveedores de cuenta de nómina, lo cual obstaculiza la competencia.
Es básicamente imposible trasladar una garantía hipotecaria de una institución a otra, lo cual inhibe el refinanciamiento del crédito.
Existen acciones anticompetitivas coordinadas entre los bancos; en otras palabras, están coludiéndose para abusar del consumidor.
Los usuarios pagan sobreprecios en el ramo de los seguros ligados a crédito, especialmente el automotriz y el hipotecario.
Las autoridades regulatorias del sistema financiero actúan con una gran discrecionalidad.
La cobertura de establecimientos que aceptan pagos con tarjeta es baja.
Los usuarios que reciben o envían remesas no cuentan con la información necesaria y por ello se enfrentan a comisiones adicionales a las pactadas inicialmente en el servicio.
En ciertos sectores la banca de desarrollo es ineficiente y genera riesgos para la competencia.
El Infonavit y el Fovissste establecen condiciones de crédito más onerosas que otros intermediarios financieros, por lo que sus ventajas no se ven reflejadas en menores costos para los consumidores.
Los intermediarios financieros ofrecen de manera insuficiente ciertos servicios financieros a algunos sectores de la población.
Hay un serio conflicto de interés en algunos consejos de administración de la banca de desarrollo, que tiene participantes con intereses dentro de los sectores que fomentan.
Quienes ofertan servicios de ahorro para el retiro compiten principalmente a través de la promoción de sus servicios (43% del gasto de las Afores se destina a esta actividad, mientras que sólo 4% va a la inversion). Los gastos de promoción elevan los costos de operación de las Afores, sin beneficios claros para los consumidores. Y por ello la mitad de los trabajadores que cambiaron de Afore en 2013 fueron a dar a otra institución que les ofrecía menor rendimiento neto.
Como la información sobre transacciones que involucran fideicomisos es considerada “secreto bancario”, la Comisión Federal de Competencia no puede determinar si hay prácticas anticompetitivas en ese sector.
El sistema financiero no está innovando y no está buscando atraer a los consumidores vía calidad, innovación y mejores precios. En esencia, nos tiene atrapados.
Como no hay competencia, sino más bien colusión y mala regulación, los bancos hacen básicamente lo que se les da la gana: abusan, manipulan, esconden, exprimen. Por eso las filiales de bancos extranjeros en México tienen mayores tasas de ganancia aquí que en otras partes del mundo donde operan.
Ante esta lamentable realidad, lo único que hace la Comisión Federal de Competencia es ofrecer 36 recomendaciones “no vinculantes”. Mientras tanto, allí está el servicio malo y caro que padecemos los usuarios. Y la pasividad o la complicidad del gobierno.",True
"Τα νέα με πέτυχαν, ενώ διάλεγα ντομάτες, στην λαϊκή αγορά. «Καλέ, ξύλο σου λέω!» άκουσα την κυρία με τις μελιτζάνες στην σακούλα να λέει στην άλλη, με τα λεμόνια στην δική της σακούλα. Αποσπασματικά δε, έπιασα κάτι «Η Λιάνα βρε! Η Κανέλλη. Κι ένας της Χρυσής Αυγής…Μωρέ πώς τον λένε;». «Δεν το πιστεύω!» επαναλάμβαναν ενώ γούρλωναν τα μάτια και στο καπάκι βάλανε τα γέλια. «Το είδες με τα μάτια σου;», «Καλέ μόλις με πήρε ο Γιώργος στο κινητό και μου τα έλεγε». Αυτόματα το νέο μεταδόθηκε μ΄έναν περίεργο τρόπο και μπήκαν στον διάλογο όλοι οι πάγκοι κι άρχισαν τα Αριστοφανικά του dna μας... Πού είσαι Λαζόπουλε να κλέψεις ατάκες!
Μέχρι που εντοπίσαμε αυτόπτη μάρτυρα που συστήθηκε ως «Εγώ το είδα με τα μάτια μου στην εκπομπή του Παπαδάκη» και όλοι σαν σε τερέν τένις γυρίσαμε να τον ακούσουμε. «Σας μιλάω για μπουκέτα!» το μετέδωσε και αυτομάτως κουνήσαμε όλοι τα κεφάλια μας ως άλογα σε στάβλο «Τι άλλο θα δούμε!» είπε μια κυρία που κρατούσε ένα βαρύ καρπούζι, «Χρυσή αυγή θέλαμε» συμπλήρωσε. «Σιγά μη κωλώσει η Κανέλλη» αποφάνθηκε κάποιος από έναν πάγκο όλο αγγούρια. Δώστου γέλια ο κόσμος.

Μέχρι που ένας το έθεσε ως εξής «Μα δεν αφήνει άνθρωπο να μιλήσει». «Γλωσσοκοπάνα» ενίσχυσε ένας άλλος. «Γυναίκες!» το ξεχείλωσε τρίτος. «Ντροπή σας. Δεν λέτε που έχουμε κι αυτή να τους τρίζει τα δόντια!» είπε μια ηλικιωμένη, ως διαιτητής. Δεν πέρασαν ελάχιστα λεπτά και άρχισε να χτυπάει το κινητό μου. Και τι δεν άκουσα. Οι άνθρωποι δεν εκφράζονται με «Καταδικάζουμε» όπως οι ανακοινώσεις των κομμάτων…Έχει αποχρώσεις απίστευτες η ψυχοσύνθεση του Έλληνα. Παντόν ολόκληρο ο θυμός του, η σιχασιά του. Αυτό όμως που διέκρινα,  έστω και σε τσιγκούνικη δοσολογία, ως αλατάκι ας πούμε σε φαγητό αρρώστου, είναι ότι η πλειοψηφία το καταδιασκέδαζε, αποτυπώνοντας ακόμα μια φορά την ξεχειλωμένη μας ανοχή, την ευρυχωρία μας στην βία, τις αντοχές μας στο παράταιρο, την προσαρμοστικότητά μας στο μπάχαλο, την συγκατοίκησή μας με το χάος . 
Γύρισα στο σπίτι. Είδα το περιστατικό πλέον με τα μάτια μου. Θα ήθελα να ήμουν πολιτικός…Να πω με στόμφο «Καταδικάζουμε», να γράψω μια εξοργιστικά αγριεμένη ανακοίνωση, να την απαγγείλω με ανάλογο ύφος αποτροπιασμού. Θα ήθελα. Θα διευκόλυνε σίγουρα την κλονισμένη ψυχική μου υγεία. Αλλά δεν είμαι πολιτικός και έχω εκ γενετής μια ανωμαλία…Να διαβάζω πίσω από τα γράμματα, να μελετάω τις σιωπές όσο τις ομιλίες, να ζουμάρω στην εικόνα αλλά παράλληλα να μελετάω εξίσου τα παράπλευρα πλάνα της…Ανωμαλία χοντρή. Να, όπως στο περιστατικό χθες.

Είδα όσα είδατε εσείς. «Έμεινα » όσο μείνατε και σεις. Σφίχτηκε το στομάχι μου όσο το δικό σας. Τρόμαξα όσο εσείς, θύμωσα όσο εσείς, μειδίασα μια σταλιά όσο και σεις…Παραδεχτείτε το. Ψιθύρισα γρήγορα και ενοχικά σχεδόν τα δικά μου συνειδησιακά «καταδικάζω» αλλά πέρα απ΄αυτό κοντοστάθηκα…Τι κοντοστάθηκα; Κόλλησα κανονικά. Στην παρουσία του Προκόπη Παυλόπουλου στο συμβάν. Στην παρουσία-απουσία του. Στο βλέμμα της παλιάς καραβάνας, της επαρχιακής μας πολιτικής  σκηνής, που φυλάει τα νώτα της, ισοζυγίζεται, βλέπει και δεν βλέπει, παρίσταται αλλά απέχει και προφανώς ακολούθως καταδικάζει, περίλυπος και αενάως ανήσυχος. Προκόπης Παυλόπουλος, εκπρόσωπος της Ν.Δ στο πλάνο…Τι μου λέτε; Εκπρόσωπος ολόκληρου πολιτικού συστήματος. Όλων των κομμάτων. Χρόνια και χρόνια τώρα!... Α ξέχασα κάτι σημαντικό. Καταδικάζω το περιστατικό.","Καλέ τι στριγκάκια είναι αυτά! Τι σoυτιέν! Τι body! Τι κόκκινα, τι σατέν, τι χνούδια και φτερά, τι φτερά και πούπουλα, τι τρύπες, τι καρφιά, τι καρδιές, τι στρας. Πώς το έλεγε εκείνο το σκυλοτράγουδο «Βρήκες το ευαίσθητο σημείο μου κι αυτό είναι μείον μου κι αυτό είναι μείον μου (δις για καλύτερη εμπέδωση)». Πηγαινοέρχομαι στον διάδρομο. Ψάχνω για μαστίγιο, νάχω κάτι πρόχειρο στα χέρια, με το μαύρο, μέσα στο καρφί body. Για στριγκάκι στα Jumbo.  
Εξοικειωθείτε γλυκά μου νυμφίδια και κατακαημένες ένκαβλες μάνες με τα εκατοντάποντα. Ίσως σας αξιώσει ο Θεός των παιχνιδιών να  κοσμήσετε την τηλεόραση ως μουγκό πλην γελαστό κορίτσι στο πλευρό διάσημου. Να σας ξεματιάζει η μάνα σας! Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Σας τα γράφω ανάλαφρα. Η αλήθεια είναι ότι πηγαίνουν και δεν πηγαίνουν τα δάκτυλα. Όχι, η αναστολή μου δεν έγκειται σ΄αυτό που ίσως φαντάζεστε. Παράτα τη σκέψη ότι φοβάμαι μη μας εκδικηθεί η εταιρεία στο διαφημιστικό της πρόγραμμα. Το θέμα μου έχει κολλήσει καιρό τώρα. Το παλεύω με το μυαλό. Να γράψω; Να μη γράψω; Πόσες είναι οι επιχειρήσεις που ανθούν σε τούτον τον καταραμένο εμπορικά τόπο; Μια απ΄ αυτές το Jumbo. Μα πώς τα καταφέρνει μέσα στο χάος και ανταπεξέρχεται; Κατάστημα παιχνιδιών αρχικά. Το θυμάμαι όταν πρωτοάνοιξε. Σ΄ένα υπόγειο τεράστιο στη Γλυφάδα και τα Χριστούγεννα έπιαναν σειρά 20 γυναίκες μόνο για να αμπαλάρουνε δώρα. Σε μονοπώλιο εξελίχθηκε. Τυχαίο τίποτα δεν είναι. Θέλει «δουλίτσα» να γίνεις κάποιος και ακόμα περισσότερο να παραμείνεις. Πόσοι το κατάφεραν; Είναι καιρός για γκρίνιες; Οι θέσεις εργασίας στα χρόνια μας είναι αιμοδοσία. Αυτό μου φρενάρει τα χέρια στο πληκτρολόγιο.
Και κάτι άλλο. Προσωπικό. Έχει να κάνει με μνήμες της εφηβικής μου ηλικίας. Τότε που το αίμα έβραζε και που αγαπιόμασταν σαν τα κουνέλια. Και που φιλιόμασταν με πάθος όπου βρισκόμασταν. Και λίγο μέσα μας άρεσε να σκανδαλίζουμε. Και πέρναγε μια κυρία με σφιχτό στόμα και σφιχτό ταγιέρ που πρόδιδε και έναν σφιχτό κορσέ… Πάντα μια τέτοια κυρία!...Με χίλια στρώματα αγαμίας στο μάτι που κουνούσε το κεφάλι κι έλεγε «σα δε ντρέπεστε να φιλιέστε!» και τόσκαγε βιαστικά. Λες και τρόμαζε μη και επιθυμήσει να τη ρουφήξουν αχόρταγα χείλη. Αυτό το σφιχτό ταγιέρ με τον κορσέ, αυτό το σφιχτό στόμα και τα μάτια που στενεύουν ξαφνικά και ζηλόφθονα, θέλω ν΄αποφύγω. Μη και ποτέ καταντήσω.
Μπήκα στο Jumbo ν΄αγοράσουμε Trash Pack. Τα ξέρετε; Θα τα μάθετε. Όπως μάθαμε τα Gormiti, εκείνα τα τέρατα της φύσης. Όπως μάθαμε τα Angry Birds. Ποτέ δεν θα καταλάβω τα συστατικά της επιτυχίας ενός παιχνιδιού! Αλλά με δέος μελετάω χρόνια ό,τι μπορεί τα παιχνίδια ν΄αντικατοπτρίζουν την εποχή τους όπως ακριβώς η τέχνη. Σκεφτείτε το…Σε κάποιο παλιότερο κείμενό μου το είχα αναλύσει….
Μπήκα που λέτε στα Jumbo και σ΄ένα διάδρομό του βρέθηκα αντιμέτωπη με τη χαρά του ματάκια. Ένα sex shop. Παραξενεύτηκα. Μεταξύ μας μελαγχόλησα. Όχι δεν έχει να κάνει με τα παιδιά. Ούτε με κινδύνους που απορρέουν. Έχουν ανοσία. Θα βρουν την άκρη. Θα βρουν την ισορροπία σαν σε μηχανή στις στροφές. Λίγο να γύρεις από δω, λίγο να γύρεις από κει. Μπορεί να κάψεις και πόδι στην εξάτμιση, να συρθείς, μπορεί και να χαθείς….Ζωή. Δεν ήρθαμε για να διασκεδάσουμε. Για τον αόρατο ενήλικα μελαγχόλησα. Που έγραψε την παραγγελία. Τον διάλογο κρυφάκουσα… Εντάξει παραδέχομαι, σκάρωσα «Σκέφτομαι μη βρούμε κανέναν μπελά. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και ο φυσικός χώρος όλων αυτών σε ένα κατάστημα παιχνιδιών», «Δουλίτσα να υπάρχει. Σιγά μη βρεθεί άνθρωπος σε τούτο το μπουρδέλο χώρα να διαμαρτυρηθεί. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω»… Μελαγχόλησα για ένα διεφθαρμένο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» που κατευθύνει διαχρονικά τα βήματά μας, ασθμαίνοντας δήθεν, από απαιτήσεις των (κάθε φορά) καιρών…Για ένα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» που το θυμάμαι τραυματικά ως σταχτοδοχείο που ακούμπαγαν τα πούρα τους, οι άρχοντες κάποτε της εποχής του Χρηματιστηρίου. Και τελικώς ντουμάνιασαν και οι ίδιοι. Και ακόμα μας καταδιώκει από άλλη πόρτα. Αυτή της οικονομικής κρίσης και ανεργίας.
Χρόνια κρίσης. Χρόνια ανακατατάξεων. Τόση διαδρομή για τις ψυχές μας. Για τις ψυχές τους. Ανταλλάξτε το βλέμμα μας με των παιδιών. Δείτε μας μέσα από τα μάτια τους. Μυρίστε μας από τις μύτες τους. Πώς βρωμάει η ανασφάλεια, ο θυμός, το αδιέξοδο. Πώς σκυλοβρωμάει η ξιπασιά όταν εξατμίζεται…  Μια αγκαλιά ρε πούστη μου…Ίσως τελικά όλοι….Ένα αρκουδάκι αναζητούμε. Μπορεί και νάναι το μόνο που δικαιούμαστε. Να μας σφίξει σε μια αγκαλιά. Ζεστή. Πολύ ζεστή. Ένα χνουδωτό αρκουδάκι από τα Jumbo.
Τελικά το κρυφό, φθηνό μάτι του ενήλικα με μαχαίρωσε στα Jumbo. Αυτός έχει πάθει τη ζημιά. Τα παιδιά δεν κινδυνεύουν. Και αν δεν έγραφα αυτό το κείμενο θα με μαχαίρωνε και το μάτι κάποιου που βλέπει αλλά κάνει ότι δε βλέπει. 
Υ.Γ Το κείμενο αφιερώνεται στον ανιψιό μου Αριστείδη, που είναι ερωτευμένος, με ένα πανέμορφο κορίτσι. Και γελάνε τα μάτια και των δυο και κολυμπάνε μέσα σε πέλαγα «για πάντα». Πρώτος έρωτας….Μη του το πείτε…Νομίζει ότι θάναι και ο τελευταίος. Προχθές είχε στο λαιμό του ένα τόσο δα μικρό σημαδάκι.",True
"El bienio de Peña
La lucha por la justicia para los estudiantes desaparecidos de la Escuela Normal Rural de Ayotzinapa se ha convertido rápidamente en una batalla histórica por el presente y el futuro de la nación. De un lado se encuentran las fuerzas de la muerte, la represión, la corrupción y la ignorancia. Del otro lado se levanta el espíritu libertario de un pueblo mexicano lleno de creatividad, dignidad y esperanza.
El contraste entre el insultante y mal actuado video donde Angélica Rivera presume sus millonarias propiedades y cualquier entrevista con Omar García, u otros integrantes de la gran familia de Ayotzinapa, evidencia el insostenible abismo cultural que existe entre la indolente clase gobernante y el pueblo trabajador. Ni Enrique Peña Nieto ni los integrantes de su gabinete podrían sobrevivir un debate público de frente, sin teleprompter, con cualquiera de los estudiantes o padres de familia de Ayotzinapa. Serían avasallados en cuestión de minutos por la enorme claridad, convicción e inteligencia de las voces rebeldes de Guerrero.
Nos malgobierna un grupo de personas incultas, sin educación, ética o conocimiento histórico, cuyo único interés es acumular dinero y poder. Pero su ignorancia los condena a repetir la historia y mantenerse aferrados a un inmovilismo conservador que finalmente causará su contundente derrota. Los vientos de la historia corren con prisa y el enorme ingenio del pueblo mexicano sabrá llenar sus velas con la energía del actual proceso de transformación global.
La quema el pasado 20 de noviembre de la efigie de Peña Nieto, considerado por muchos como el Judas de la nación, anunció al mundo entero el final del sexenio, ahora convertido en bienio, de quien hoy todavía ocupa Los Pinos. Cada momento en que el esposo de la millonaria actriz de Televisa se aferra a la silla, se desgrana y se vacía el poder presidencial. ""No es el cargo el que hace al hombre, sino el hombre el que hace al cargo"", reza el sabio dicho mexicano. Así que cuando ""el hombre"" resulta ser un simple monigote de papel, el cargo también se esfuma por definición.
La separación formal de un presidente de su cargo es mucho más sencilla de lo que sugieren la mayoría de los análisis legaloides sobre el tema. De ninguna manera hace falta que el Presidente presente formalmente su ""renuncia"" al Congreso de la Unión de acuerdo con el artículo 86 constitucional. Lo único que tendría que ocurrir es que el ocupante de Los Pinos simplemente no se presente a trabajar y que así se produzca la ""falta absoluta"" mencionada en el artículo 84 de la Carta Magna. En otras palabras, no hace falta que Peña renuncie sino que solamente se vaya a otra parte.
Pero independientemente de si Peña Nieto se separa o no de su cargo, lo que es seguro es que cada día en que se mantiene en su puesto menos mexicanos le harán caso. Nos encontramos hoy en medio de un enorme movimiento global de desobediencia civil en favor de la justicia y el cambio de régimen en México. La Acción Global por Ayotzinapa del pasado 20 de noviembre no solamente concentró más de 150 mil personas en el Zócalo capitalino sino que simultáneamente movilizó decenas de miles de otras personas a lo largo y ancho del país y del planeta, desde los municipios más pobres de Guerrero y Chiapas hasta Tokio, Toronto y La Paz.
Lo que hoy atestiguamos es una enorme batalla civilizatoria en respuesta al desfondamiento del poder presidencial como centro articulador de la legitimidad pública en México. Por un lado, las fuerzas armadas y los aparatos de ""seguridad"" han recurrido a las viejas prácticas de represión y de miedo. La acción coordinada entre provocadores y policías, y entre Peña Nieto y Miguel Ángel Mancera, para desalojar el Zócalo capitalino con lujo de violencia el pasado 20 de noviembre fue en esencia la misma que los operativos del 2 de octubre de 1968 y el 10 de junio de 1971.
Por otro lado, los viejos lobos de la izquierda partidista han hecho un llamado para formar un nuevo congreso constituyente. Y los puristas de la ""sociedad civil"" buscan salvadores ""ciudadanos"" para rectificar el camino durante una presidencia interina.
Pero en lugar de reciclar viejas fórmulas con el fin de salvar la ""estabilidad"" de un régimen totalmente caduco, habría que inspirarnos directamente en la gran Revolución Mexicana de 1910 para que el país una vez más ponga el ejemplo al mundo en el terreno de la transformación social. Visualicemos una nueva nación en que los cargos públicos se ocupan por sorteo, las riquezas nacionales se reparten de manera igualitaria, la seguridad pública está a cargo de los mismos pueblos y la corrupción es una vaga memoria de oscuros tiempos pasados.
Tal como afirmó Omar García este sábado pasado desde la tribuna legítima del estrado del concierto de Calle Trece: “No queremos cambios de gabinete, queremos cambios profundos (…) y tenemos que llegar hasta las últimas consecuencias” (Véase: http://ow.ly/EKXtp). Sigamos todos su ejemplo de dignidad e inteligencia.","¿La cuarta será la vencida?
Desde 2011, cada año México ha sido convulsionado por un importante estallido social a favor de la transformación de su corrompido sistema político. Hoy, en el cuarto año de protestas, empiezan a brotar las semillas de la concientización, la solidaridad y la organización sembradas por cada uno de los movimientos anteriores. Renacen simultáneamente las luchas de 2011 que cuestionaron la “guerra” en contra del narcotráfico, el levantamiento estudiantil de 2012 que repudió a Enrique Peña Nieto, y las movilizaciones de 2013 en contra de las “reformas estructurales” del Pacto por México. Esta poderosa síntesis dialéctica de diversos actores, causas y estrategias es lo que explica la increíble fuerza del actual movimiento global que reclama justicia para los jóvenes estudiantes de Ayotzinapa.
Nadie sabe hasta dónde llegará este proceso de efervescencia social. Pero lo que ya queda absolutamente claro es que la sociedad mexicana no es de ninguna manera apática o inconsciente. Han fracasado olímpicamente tanto la clase política como los principales consorcios mediáticos en su misión de moldear al pueblo mexicano a imagen y semejanza de la cultura individualista y consumista del norte. México sigue siendo tan latinoamericano como siempre y su pueblo luchará hasta el final para lograr una democracia verdadera, donde las autoridades rindan cuentas al pueblo humilde en lugar de a la oligarquía nacional, los intereses financieros internacionales y los mandatos de Washington.
En este momento no existe ninguna urgencia para “organizar” burocrática o programáticamente la multitud de expresiones de solidaridad que han surgido espontáneamente desde Oaxaca hasta París y desde Chicago hasta Santiago. Si bien el establecimiento de fuertes lazos de coordinación constituye sin duda una misión importante a mediano plazo, intentar ahora centralizar o estructurar formalmente estas expresiones solamente generaría embudos procesales y debates estériles. Lo verdaderamente urgente es que cada quien redoble la cantidad y la calidad de sus intervenciones sociales con el objetivo de terminar de hacer añicos lo más pronto posible el guión de la “normalidad” democrática que nos han querido vender desde el año 2000.
Cada una de las contribuciones individuales, colectivas, pequeñas o grandes, son estratégicas y sumamente importantes: las banderas blancas en el estadio de futbol de Holanda, las expresiones de repudio a los partidos políticos en Chilpancingo y Morelia, las caravanas de solidaridad hacia Iguala y Ayotzinapa, las marchas, plantones y ofrendas en plazas públicas, la edición de videos, artículos y reportajes sobre las implicaciones de la masacre, los discursos y muestras de solidaridad en conciertos y en la entrega de premios, las caravanas de concientización de los padres de Ayotzinapa a otros estados del país, la elaboración de imágenes, consignas y canciones que articulan la rabia popular, las conversaciones con los vecinos y los compañeros del trabajo y de la escuela. Habría que sacar todo el jugo posible del actual momento “revolucionario” con el fin de difundir, expandir y articular la conciencia social.
Este próximo 20 de noviembre, el 104 aniversario del inicio de la Revolución Mexicana, será sin duda un día clave para que todos expresemos nuestro absoluto repudio al narcogobierno que tiene postrada a la nación. La supuesta “transición democrática” ha resultado ser un enorme fraude. Hoy en México no manda el pueblo, sino el dinero y las redes informales del poder más sádico y corrupto. Si el 20 de noviembre todos y cada uno de los ciudadanos de México, más los millones de mexicanos residentes en el extranjero, hacemos algo para expresar nuestra indignación, aunque sea con acciones sencillas y estrictamente simbólicas, temblarían los cimientos del sistema. Constituye una enorme oportunidad para levantar la voz de manera coordinada como miembros de una gran patria que no merece ser asesinada, saqueada y desangrada todos los días.
En general, es difícil imaginar que el movimiento cumbre de 2014 termine igual de irresuelto que los anteriores, como el Movimiento por la Paz (2011), #YoSoy132 (2012) y las protestas en contra de las reformas energética y educativa (2013). Los estudiantes y los padres de familia de Ayot­zinapa tienen perfectamente claro que lograr justicia para sus compañeros e hijos caídos no depende de una conferencia de prensa de Murillo Karam o del resultado de un estudio de la Universidad de Innsbruck. Son personas que tienen una gran formación cultural y educativa, así como conciencia social, y saben que la única forma de realmente “evitar que ocurra otro Ayotzinapa” es resolver de raíz el problema de impunidad y corrupción estructurales.
Nuestros gobernantes, en cambio, todos los días hacen gala de su gran ignorancia, indiferencia e incultura. El viaje a China, la “Casa Blanca” y el avión de Enrique Peña Nieto, el maquillista de Angélica Rivera, los provocadores en Palacio Nacional, las declaraciones golpistas del general Cienfuegos, y los comentarios incendiarios de los jóvenes priistas Ana Alidey Durán y Luis Adrián Ramírez, todos revelan una podredumbre moral y ética que ha corroído al sistema político hasta la médula.
Jen Psaki, vocera del Departamento de Estado de EU, ha pedido a la sociedad mexicana “mantener la calma” frente a la tragedia de Ayotzinapa. Pero habría que recordar a la funcionaria que la “calma” fue rota ya hace muchos años por su país al imponer una absurda y criminal “guerra” militarizada, en contra del pueblo mexicano, que ha generado más de 100 mil muertos y 22 mil desaparecidos desde 2007. Más bien, lo que se requiere es trabajar sin descanso para seguir interrumpiendo la calma y la tranquilidad de los poderosos con el objetivo de un día lograr un momento de paz para el pueblo humilde y trabajador, así como un verdadero descanso para los familiares y amigos de las víctimas del sadismo institucionalizado.",True
"Not for mine. I'm full up. And you-- Had
anythin' to eat lately?

Not since this morning on the train.

Then yuh better go easy on it, hadn't yuh?

Guess you're right. I got to meet
someone, too. But my nerves is on edge after that rotten trip.

Yuh said yuh was just outa the hospital?

Two weeks ago.  The joint
I was in out in St. Paul got raided. That was the start. The judge give
all us girls thirty days. The others didn't seem to mind being in the
cooler much. Some of 'em was used to it. But me, I couldn't stand it.
It got my goat right--couldn't eat or sleep or nothing. I never could
stand being caged up nowheres. I got good and sick and they had to send
me to the hospital. It was nice there. I was sorry to leave it, honest!

Did yuh say yuh got to meet someone
here?

Yes. Oh, not what you mean. It's my Old Man I got to meet.
Honest! It's funny, too. I ain't seen him since I was a kid--don't even
know what he looks like--yust had a letter every now and then. This was
always the only address he give me to write him back. He's yanitor of
some building here now--used to be a sailor.

Janitor!

Sure. And I was thinking maybe, seeing he ain't never done a
thing for me in my life, he might be willing to stake me to a room and
eats till I get rested up. Gee, I sure need that rest! I'm
knocked out. But I ain't expecting much from him.
Give you a kick when you're down, that's what all men do. Men, I hate 'em--all of 'em! And I don't expect he'll turn
out no better than the rest. Say, do you
hang out around this dump much?

Oh, off and on.

Then maybe you know him--my Old Man--or at least seen him?

It ain't old Chris, is it?

Old Chris?

Chris Christopherson, his full name is.

Yes, that's him! Anna Christopherson--that's my real
name--only out there I called myself Anna Christie. So you know him, eh?

Seen him about for years.

Say, what's he like, tell me, honest?

Oh, he's short and--","Come and see Jumbo, Samson symbolical!
     Come and see Slivers, Clown really comical!
     Come and see Zip, the foremost of freaks!
     Come and see Palestine's Sinister Sheiks!
     Eager Equestriennes, each unexcelled,
     Most mammoth menagerie ever beheld,
     The Giant, the Fat Girl, the Lion-faced Man,
     Aerial Artists from far-off Japan,
     Audacious Acrobats shot from a gun,
     Don't miss the greatest show under the sun!

The senor is looking for a wife. Oh, you
needn't laugh! It's true. Some of you near-sighted ladies should have
brought magnifying glasses, for Senor Macaroni Spaghetti is the
smallest speck of humanity that ever lived in captivity. He stands on
a silver dollar and puts his hand in a thimble.  The senor will now entertain you
in his entertaining way.



 And now, ladies and gentlemen, I'll call your attention to the
seven little Sunbonnet babies. Behold them, them famous Mulligan
twins.

Nora! Bridget! Mary Ann! What do ye mane! You'll kill yourselves entirely.  If you stand on your head like that, all your
brains will rush down into your fate.

That's the way they did in the show.


Well, well, well, wonders will never cease. Sure, I
niver spint such a fine Christmas Eve in all me life before.
Sure, I think we've had a fine Christmas celebration,
don't you? And before ye go let this sink down deep in your hearts and
minds--it doesn't take money and fine clothes and costly gifts to make
a fine Christmas at all, at all. All it takes is loving hearts and
loving hands, and merry faces of happy boys and girls. We didn't have
any money--but you see what a lovely time we've had--and it's all
because the spirit of Christmas was in our hearts--and the spirit of
Christmas means love, and love is the greatest thing in all the world.
Merry Christmas to all of yeez, and may ye never regret the time you
spent Christmas Eve with the ten little Mulligans.",False
"Attacking across open ground: four machine bullets got me
at one go off.

Weren't you veree frightened when they ordered you to attack?

It was great.  We did laugh that morning.  They got me
much too soon, though--a swindle.

You laughed?

Yes.  And what do you think was the first thing I was
conscious of next morning?  My old Colonel bending over me and giving
me a squeeze of lemon.  If you knew my Colonel you'd still believe in
things.  There is something, you know, behind all this evil.  After
all, you can only die once, and, if it's for your country--all the
better!

No; I believe in nothing, not even in my country.  My heart is
dead.

Yes; you think so, but it isn't, you know, or you
wouldn't have 'been crying when I met you.

If it were not dead, do you think I could live my life-walking
the streets every night, pretending to like strange men; never
hearing a kind word; never talking, for fear I will be known for a
German?  Soon I shall take to drinking; then I shall be ""Kaput"" veree
quick.  You see, I am practical; I see things clear.  To-night I am a
little emotional; the moon is funny, you know.  But I live for myself
only, now.  I don't care for anything or anybody.

All the same; just now you were pitying your folk at
home, and prisoners and that.

Yees; because they suffer.  Those who suffer are like me--I
pity myself, that's all; I am different from your English women.  I
see what I am doing; I do not let my mind become a turnip just
because I am no longer moral.

 Nor your heart either, for all you say.

Ni-ice boy, you are veree obstinate.  But all that about love
is 'umbog.  We love ourselves, noting more.

No; we don't only love ourselves;
there is more.  I can't explain, but there's something great; there's
kindness--and--and-----

Take them--I will not haf your English money--take them.

 Defeat!  Der Vaterland!  Defeat!....  One shillin'!","Sullen night is laughing day--
                      All the year is merry May!

 And now our lives are going to begin in real earnest!
  What's a bachelor?  A mere nothing--he's a chrysalis.  He can't
  be said to live--he exists.

      What a delightful institution marriage is!  Why have
  we wasted all this time?  Why didn't we marry ten years ago?

 Because you couldn't find anybody nice enough.

 Because you were waiting for us.

I suppose that was the reason.  We were waiting for
you without knowing it. Hallo!

 Good morning.

If this gentleman is an undertaker it's a bad omen.

Ceremony of some sort going on?

He is an undertaker! No--a little unimportant family gathering.  Nothing in your line.

Somebody's birthday, I suppose?

Yes, mine!

And mine!

And mine!

And mine!

 Curious coincidence!  And how old may you all be?

It's a rude question--but about ten minutes.
 Remarkably fine children!  But surely you are jesting?

 In other words, we were married about ten minutes since.

Married!  You don't mean to say you are married?

 Oh yes, we are married.

 What, both of you?

All four of us.

Bless my heart, how extremely awkward!

You don't mind, I suppose?

You were not thinking of either of us for yourself, I
  presume?  Oh, Giuseppe, look at him--he was.  He's heart-broken!

 No, no, I wasn't!  I wasn't!

Now, my man we don't want anything in your line to-day, and if your curiosity's
 satisfied--you can go!

You mustn't call me your man.  It's a liberty.  I don't think you know who I am.

Not we, indeed!  We are jolly gondoliers, the sons of
  Baptisto Palmieri, who led the last revolution.  Republicans,
  heart and soul, we hold all men to be equal.  As we abhor
  oppression, we abhor kings: as we detest vain-glory, we detest
  rank: as we despise effeminacy, we despise wealth.  We are
  Venetian gondoliers--your equals in everything except our
  calling, and in that at once your masters and your servants.",False
"Oh, come on, quick, Dumpling, before he changes his mind.

It's a very foolish wish, but maybe they'll be satisfied if I make them the biggest children on earth.
I'll see what I can do.

 I'm standing up on the table now.



     Hickety, kickety, setting sun,
       
     Thunder, lightning, flash of a gun!
     Let him grow bigger, it won't be much fun;
     Hickety, kickety, number one!

Now it's my turn. I'm on the table.



     Witchery, twitchery, kangaroo,
     Thunder and lightning, Kalamazoo!
     Lengthen her, strengthen her, rip, bazoo,
     Make her a giantess, number two!

 Now, Mr. Wishing Man, I'm on the table.

That's the Baby Snookums. Very well, little Snookie
Ookums! I'll change you into the biggest baby on earth.

     Rumpety, thumpety, Kankakee,
     Lengthen him out to six foot three!
     The biggest baby we ever did see,
     Rumpety, thumpety, number three!


Goodness, gracious! Is it a tornado or an earthquake?
Oh! And who are you? Murder!
Thieves! Robbers! Where's me children? Where's little Dumpling and
Tootsy and Baby Snookums?

Where are your children?

They join hands and dance around at 

There they are. There are little Dumpling and Tootsy and Baby Snookums.

 Hello, little boys and girls, how do you do this fine
winter night? I know what each of you has been thinking. You've been
wishing that _you_ could meet the Wishing Man and that he would make
your wishes come true. Now, haven't you? Well, I've made that wish
come true. You wished to meet me, and here I am. I've been watching
you all the year in Sunday School. I know how you have worked over
your lessons, how you have helped your teachers and how punctual you
have been. To be sure, I know some of you haven't helped your teachers
as much as you could have done, but I'll forget all that at Christmas
time. Now tell me what you wish for most.","I'll do my best, Doctor. (_As if he couldn't
yet believe his ears--shuddering!_) Good heavens! She never said a word
about--being so ill. She's had a cold. But, Doctor--do you think this
sanatorium will----?

Most certainly. She has every
chance. The Hill Farm has a really surprising record of arrested
cases--as good as any place in the country. Of course, she'll never be
able to live as carelessly as before, even after the most favourable
results. She'll have to take care of herself. I'm
telling you all this as being the one most intimately concerned. I
don't count Carmody. You are the one who will have to assume
responsibility for her welfare when she returns to everyday life.

Yes--certainly. Where is this sanatorium, Doctor--very far away?

Half an hour by train to the town. The sanatorium is two miles
out on the hills--a nice drive. You'll be able to see her whenever
you've a day off. It's a pleasant trip.

You said--Eileen ought to be sent away--for the sake of those
around her----?

That's obvious. T.B. is extremely contagious, you must know
that. Yet I'll bet she's been fondling and kissing those brothers and
sisters of hers regardless. And look at this house sealed tight against the fresh air! Not a window
open an inch! That's what we're up against in the fight
with T.B.--a total ignorance of the commonest methods of prevention----

Then the kids might have gotten it--by kissing Eileen?

It stands to reason that's a common means of communication.

Yes. I suppose it must be. But that's
terrible, isn't it? I'll promise you, Doctor, I'll tell Carmody straight what's
what. He'll pay attention to me or I'll know the reason why.

Good boy! You've probably saved me a disagreeable squabble. I won't wait for
Carmody. The sight of him makes me lose my temper. Tell him I'll be
back to-morrow with definite information about the sanatorium.

All right, Doctor.",False
"Capitanes valientes, o no
La noche del 14 de abril de 1912, 99 años y nueve meses antes de que el Costa Concordia se abriese el casco en un escollo de la isla toscana del Giglio, el Titanic se hundió en el Atlántico Norte llevándose a 1.503 personas. El abandono del barco fue desastroso. El capitán Edward Smith, que pese a 34 años de experiencia profesional se comportó más como torpe gerente de un hotel de lujo que como marino, tardó 25 minutos en lanzar el primer SOS. Además, retrasó la orden de abandonar el barco, disimulando esta de modo que la mayor parte de los pasajeros no advirtió el peligro hasta que fue demasiado tarde. Después, la falta de botes salvavidas, el mar bajo cero y los 25 minutos perdidos en la llegada del primer barco que acudió en su auxilio, remataron la tragedia.
Cuatro semanas más tarde, en un artículo memorable publicado en The English Rewiew, Joseph Conrad confrontaba el final del Titanic con el hundimiento, reciente en aquellas fechas, del Douro: un barco más pequeño pero con proporción similar de pasajeros. El Titanic se había hundido despacio, entre el desconcierto y la incompetencia de capitán y tripulantes, mientras que en el Douro, que se fue a pique en pocos minutos, la dotación completa de capitán a mayordomo, menos el oficial al mando de los botes salvavidas y dos marineros para gobernar cada uno, se hundió con el barco, sin rechistar, después de poner a salvo a todo el pasaje. Pero es que el Douro, concluía Conrad, era un barco de verdad, tripulado por marinos profesionales y bien mandados que no perdieron la humanidad ni la sangre fría. No un monstruoso hotel flotante lanzado a 21 nudos de velocidad por un mar con icebergs, atendido por seis centenares de pobres diablos entre mozos, doncellas, músicos, animadores, cocineros y camareros.
Escrito hace un siglo, el comentario conradiano podría aplicarse casi de modo literal al desastre del Costa Concordia. Pese al tiempo y los avances técnicos que median entre uno y otro barco, muchas son las lecciones no aprendidas, las arrogancias culpables y las incompetencias evidentes para cualquier marino, aunque no siempre para los armadores e ingenieros navales: desmesura en los grandes cruceros, escasa preparación de tripulaciones, fe ciega y suicida en la tecnología, o competencia profesional de los capitanes y oficiales al mando. En este último aspecto, ciertos detalles en el comportamiento del capitán del Costa Concordia, Francesco Schettino, quizá merezcan considerarse.
Todo capitán de barco tiene dos deberes inexcusables: gobernar su nave con seguridad y destreza y, en caso de incidente o naufragio, procurar el salvamento de pasaje, tripulación, carga y, a ser posible, del barco mismo. Esa es la razón de que, en otros tiempos, un capitán pundonoroso se hundiese a veces con el barco, pues su presencia a bordo era garantía de que todo se había procurado hasta el último instante. Y así, a un capitán capaz de gobernar bien un barco y asegurar en caso de incidente o tragedia la mayor parte posible de vidas y bienes, se le considera, hoy como ayer, un marino competente.
En la varada del Costa Concordia, en mi opinión, el concepto de incompetencia se ha manejado con cierta ligereza. No creo que el capitán Schettino fuese un incompetente. Treinta años de experiencia y una óptima calificación profesional lo llevaron al puente del crucero. Hacía una ruta conocida, y la maniobra de acercarse a tierra es común en esa clase de viajes. Además, una vez producida la vía de agua casi en la aleta de babor -lo que significaría que ya estaban metiendo a estribor para evitar el peligro-, la maniobra de largar anclas a fin de que, con las máquinas anegadas y fuera de servicio, el barco bornease 180º con su último impulso para acercar el costado a tierra y no hundirse en aguas profundas, parece impecablemente marinera y propia de buenos reflejos. El exceso de confianza, una mirada superficial a los instrumentos, pulsar dos veces una tecla en lugar de hacerlo tres, pudieron bastar, a 16 nudos y en tan poca sonda, con una mole de 17 pisos y 114.500 toneladas, para que del error al desastre transcurriesen pocos segundos. Ningún marino veterano puede afirmar que jamás cometió un error de navegación o maniobra; aunque este no tuviera consecuencias, o estas no sean las mismas en aguas libres de peligros que en un paso estrecho, en la noche, la niebla o el mal tiempo, con una piedra o una restinga cerca; o, como en el caso del Costa Concordia, a solo un cable de la costa.
En los casos mencionados, incluso aplicando al capitán de una nave todo el rigor legal que merezca su error, es posible comprender la tragedia del marino. Simpatizar con él pese a su desgracia. Pero lo que sitúa a cualquier capitán lejos de cualquier simpatía posible es su incompetencia o cobardía a la hora de afrontar las consecuencias del error o la mala suerte. Una desgracia puede ser azar, pero no encararla con dignidad es vileza. Si un capitán está para algo, es sobre todo para cuando las cosas van mal a bordo. Ahí un marino es, o no es. Y Francesco Schettino demostró que no lo era. Escapar a su deber y su conciencia fue una cobardía inexcusable, que en tiempos menos políticamente correctos, frente a un tribunal naval de los de antes, lo habría llevado a la soga de una horca.
Tengo una impresión personal sobre eso. Con el auge de las comunicaciones fáciles vía Internet y telefonía móvil, la responsabilidad de un marino se diluye en aspectos ajenos al mar y sus problemas inmediatos. El oficial del Costa Concordia que fue a comprobar cuánta agua entraba en la sala de máquinas informó repetidas veces al puente, y no obtuvo respuesta porque el capitán estaba ocupado con el teléfono. De hecho, buena parte de los 45 minutos transcurridos entre el momento de la varada (21.58), las mentiras a la autoridad marítima de Livorno (22.10) y la confesión final de que había una vía de agua (22.43), así como el cuarto de hora siguiente, hasta que sonaron las siete pitadas cortas y una larga para abandonar el buque (22.58), Schettino los pasó hablando por teléfono con el director marítimo de Costa Crociere. Dicho de otra forma: en vez de ocuparse del salvamento de pasajeros y tripulantes, el capitán del Costa Concordia estuvo con el móvil pegado a la oreja, pidiendo instrucciones a su empresa.
Mi conclusión es que el capitán Schettino no ejercía el mando de su barco aquella noche. Cuando llamó a su armador dejó de ser un capitán y se convirtió en un pobre hombre que pedía instrucciones. Y es que las modernas comunicaciones hacen ya imposible la iniciativa de quienes están sobre el terreno, incluso en cuestiones de urgencia. Ni siquiera un militar que tenga en el punto de mira a un talibán que le dispara, o a un pirata somalí con rehenes, se atreverá a apretar el gatillo hasta que no reciba el visto bueno de un ministro de Defensa que está en un despacho a miles de kilómetros. El capitán Schettino era patéticamente consciente aquella noche de que el tiempo de los marinos que tomaban decisiones y asumían la responsabilidad se extinguió hace mucho, y de que las cosas no dependían de él sino de innumerables cautelas empresariales: cuidado con no alarmar al pasaje, ojo con la reacción de las aseguradoras, con el departamento de relaciones públicas, con el director o el consejero ilocalizables esa noche. Mientras tanto, seguía entrando agua, y lo que en hombres de otro temple habría sido un ""váyanse al diablo, voy a ocuparme de mi barco"", en el caso del capitán sumiso, propio de estos tiempos hipercomunicados y protocolarizados, no fue sino indecisión y vileza. Además de porque era un cobarde, Schettino abandonó su barco porque ya no era suyo. Porque, en realidad, no lo había sido nunca.
Sé que puede hacerse una objeción comparativa a esta hipótesis, y que precisamente es de índole histórica: el capitán del Titanic también se comportó con extrema incompetencia en el abandono de la nave, y su pasividad tuvo relación directa con la muerte de millar y medio de pasajeros; sin embargo, Edward Smith no tenía teléfono móvil. En 1912 solo había telegrafía de punto-raya en los barcos. Eso permitiría suponer que, en ese caso, las decisiones erróneas sí fueron suyas. Quizá lo fueran, desde luego; nada es simple en el mar ni en la tierra. Pero no por falta de comunicación directa con sus armadores de la White Star. La noche del iceberg y la tragedia, a bordo del Titanic viajaba el presidente de la compañía naviera. Que estuvo en el puente y sobrevivió ocupando un lugar libre en los botes.","Efectos electorales
Le tocó al gobierno de Enrique Peña Nieto la crisis de credibilidad gubernamental que en realidad se viene gestando desde hace varios años. Acontecimientos similares a los de Iguala se habían registrado varias veces durante el gobierno de Felipe Calderón, que suscitaron protestas y movilizaciones limitadas, como la de los familiares de víctimas encabezados por Javier Sicilia, que emprendieron varias caravanas de protesta. Pero ninguno con la extensión e intensidad del actual. Iguala (y en menor medida, Tlatlaya) fue detonador de este descontento acumulado, que no sólo tiene que ver con las condiciones de inseguridad, sino también con la corrupción generalizada del Estado. Aparentemente, la crisis de credibilidad actual no sólo se enfoca al gobierno nacional, sino a toda la clase política en general, pues toda ella se ha mostrado vinculada y complaciente con el crimen organizado, empezando por el PRD, protagonista de esta tragedia (y recordemos cómo introdujo clandestinamente al diputado Godoy al Congreso para garantizarle su fuero legislativo, cuando era acusado de vínculos con el crimen que resultaron ciertos). El PAN está enlodado con los asuntos de los casinos y de los jugosos moches. Ninguno se salva (aunque Morena asegura que viene de otro planeta).
No se sabe bien a bien qué ocurrirá con la ola de protestas y movilizaciones. Lo que se pide será imposible de resolver por el gobierno; el retorno con vida de los normalistas. ¿Seguirán las movilizaciones pese a ello, o lo harán pero con propuestas concretas para el combate a fondo de la inseguridad y la corrupción? El plan planteado por Peña Nieto tiene aspectos interesantes, pero la suspicacia general de la sociedad lo ponen en veremos. El combate a la corrupción debe demostrarse más allá del apoyo a la iniciativa para un nuevo sistema nacional anticorrupción, donde además la autonomía de las instituciones encargadas queda en entredicho, por la partidización que hemos visto de los órganos constitucionalmente autónomos.
La pregunta que ronda en el aire es cómo la actual crisis afectará los resultados electorales de 2015, al menos a nivel federal. Antes de la crisis, parecía que al PRI le iría bastante bien, que sufriría un golpe menor y mantendría el grueso de sus curules en la Cámara de Diputados, y algunos incluso sostenían que podría incrementar su presencia, ante el desplome y descrédito de los partidos opositores. Eso, pese a que tradicionalmente las elecciones intermedias representan una factura al partido gobernante. Y es que además en esos comicios prevalece la abstención, lo que favorece el voto duro, siendo el del PRI el más nutrido y extenso. Pero ahora no se sabe cuál será la repercusión de la crisis actual sobre el PRI. Pero la oposición no sale librada de esta crisis, además de presentarse mucho más dividida que el disciplinado PRI (que eso le ayudará al tricolor a amortiguar el golpe). No se diga en el PRD que sufre la mayor crisis de su historia de 25 años, primero con la fractura de Morena y ahora con la salida, simbólicamente significativa, de su fundador. Sin duda la izquierda, que tradicionalmente sufre una caída fuerte en comicios intermedios, resentirá un mayor descalabro ahora (pues los votos que Morena le quite en diversos distritos ni siquiera darán el triunfo a ese partido, sino favorecerá a otros). El PAN pareciera poder elevar su posición, así sea porque en 2012 sufrió un auténtico desastre que ahora podría subsanar parcialmente. Pero tampoco tiene las credenciales para presentarse como la mejor opción.
Queda entonces la incógnita de si la actual indignación ciudadana encontrará en el voto nulo una forma de canalizar su protesta, con mayor razón que en 2009, pues si bien no tiene efectos jurídicos, sí los tiene políticos. Genera una merma grave de legitimidad en el sistema de partidos que se verían presionados a conceder nuevas y mejores medidas de control ciudadano sobre la clase política. O quizá haya mayor abstención que lo normal, aunque ésta no tiene los mismos efectos políticos que el voto nulo, pues es silenciosa y amorfa.",False
"Simpelweg gelukkig zijn . Wat maakt een mens gelukkig ? En wat is gelukkig zijn eigenlijk ? Op deze vragen zal in elk land ongetwijfeld een ander antwoord gegeven worden . Terwijl vorig jaar nog 54% van de Vlamingen gelukkig beweerde te zijn , is dit nu maar 46% . Een vreselijk laag cijfer gezien de sociale voorzieningen , levensstandaard en luxe die Vlamingen gewoon zijn . Dan rijst de vraag welke factoren er echt aan de basis van een gelukkig leven liggen . Met betrekking tot het concept ' geluk ' zijn er verschillende denkpistes te bewandelen . Geluk werd tot nu toe vaak in verband gebracht met het klimaat . Korte , winterse dagen zouden een deprimerend effect hebben op mensen . Veel zonlicht daarentegen , zou zowel volwassenen als kinderen blij maken op langere termijn . Uit recent onderzoek blijkt echter dat het weer toch geen invloed heeft op iemands gemoedstoestand . Hoe noordelijker de landen gelegen zijn , hoe gelukkiger de inwoners . Nochtans is het in Noorwegen veel kouder en donkerder als in België . Toch moet er opgelet worden met deze gevolgtrekking . Het klimaat is namelijk niet het enige waarin noordelijke landen zich onderscheiden . Het sociale zekerheidssysteem is daar helemaal anders dan in de meeste andere samenlevingen . Denen en Zwitsers betalen de hoogste belastingen , maar krijgen een aantal bijzondere faciliteiten in ruil : De meeste werkgevers hebben een kinderdagverblijf op het bedrijf . Op deze manier kunnen jonge ouders tijdens de middagpauze tijd doorbrengen met hun baby of peuter . Ook de sociale zekerheid is van uitzonderlijk goede kwaliteit en is toegankelijk voor iedereen . Zwitsers kunnen terugvallen op een goed georganiseerde overheid die bescherming en veiligheid biedt , en dat gevoel kan een factor zijn die bijdraagt tot geluk . Als sociale zekerheid inderdaad een rol speelt , verklaart dit meteen waarom Amerikanen minder gelukkig zijn dan Europeanen . In de Verenigde Staten is iedereen op zichzelf toegewezen en bestaan er minder vormen van overheidssteun . Dit is historisch te verklaren door de Amerikaanse drang naar zelfverwezenlijking en autonomie die al vanaf de kolonisatieperiode speelt . ' The American Dream ' is een voorbijgestreefde en irrealistische ideologie die vandaag niet meer werkt . De armoedegrens ligt hoog en veel mensen leven in angst om ziek te worden of de rekeningen niet meer te kunnen betalen . Obama-care is een stap in de goede richting maar blijft voorlopig meer een poging dan een realisatie . Vervolgens zou er een positieve correlatie zijn tussen de activiteitsgraad van mensen en hun geluk . Hoewel er recentelijk veel aandacht gaat naar de risico's van een burn-out , blijken de ambitieuze carrieremensen toch het gelukkigst te zijn . Kunnen bijdragen aan de realisatie van de eindtermen van je bedrijf geeft een goed gevoel . De voldoening achteraf compenseert de stress en hoge werkdruk . Na de groep van carrieremensen volgen degenen met een geroutineerde en weinig spannende job , en als laatste komen de werklozen aan bod . Werklozen leven constant in onzekerheid over de toekomst en hun activiteitsgraad is zeer laag . Actief zijn zou drie keer meer bijdragen tot geluk dan geld . Dit moet wel binnen de westerse context geplaatst worden . De financiële onzekerheid van werklozen zal hen niet gelukkiger maken . Ze hebben wel een leefloon om op terug te vallen waardoor ze toch hun basisbehoeften kunnen vervullen . Vanaf het punt dat het gebrek aan geld de gezondheid of huisvesting van een gezin in gevaar brengt , speelt geld wel een grote rol . Geld maakt niet gelukkig , maar zonder geld is het moeilijk om gelukkig te zijn . Bovendien hebben voorgaande invalshoeken enkel betekenis voor rijkere landen . Bewoners van derdewereldgebieden zoals Zuid-Afrika hebben heel wat meer redenen om ongelukkig te zijn . Zij proberen ondanks hun situatie toch het beste van het leven te maken . De westerse samenleving kampt vaak met luxeproblemen . Hoewel meer sociale controle zogezegd zorgt voor minder gelukkige bewoners , werkt het Amerikaanse ' laissez-faire ' systeem ook niet . Mensen hechten blijkbaar veel belang aan hun vrijheden en rechten als individu , maar verwachten toch een minimum aan steun van bovenaf . Geluk is op zijn minst gezegd een moeilijk te definiëren concept . Carriere maken in een noorderlijke land met individuele autonomie en goede sociale zekerheid lijkt ideaal . En de zon hoeft bovendien niet altijd te schijnen .","Ik heb The Broken Circle Breakdown nu al twee keer gezien . Een eerste keer in de cinema en daarna nog eens thuis nadat we hem uitgeleend hadden in de bibliotheek . Net als de eerste keer heb ik vanaf een bepaald moment onophoudelijk gehuild . Het verhaal vertelt over een koppel met een dochtertje dat met kanker gediagnoseerd wordt en hoe het dan allemaal bergaf gaat met alles . De relatie tussen de ouders brokkelt steeds verder af met een tragische afloop . Redenen genoeg om geraakt te worden . Nochtans werd ik niet enkel geraakt doordat het verhaal zo intriest is maar doordat de filmmakers het subliem brachten . De beelden zijn heel mooi net als de muziek . Ze spelen ook met flash-backs en flash-forwards wat het verhaal levendig en boeiend maakt.De muziek is heel erg mooi verwerkt in de film . Ze speelt een prominente rol in de relatie van de ouders . Ze beginnen samen een bluegrass-band en leven een rock - ' n-roll-leven . Het vormt ook een beetje een rode draad doorheen het verhaal , net als tattoo's . De vrouw is een tattoo-artieste en dit komt ook heel de film terug . Al deze dingen maken een heel mooi ontroerend geheel . Het is een echte aanrader .",False
"Dar demasiado
“Las raíces de la educación son amargas, pero los frutos son dulces”.
Aristóteles
Siempre que usamos la palabra  “demasiado” es porque algo negativo está sucediendo. Si comemos demasiado nos sentimos mal, si gastamos demasiado nos endeudamos, si amamos demasiado no estamos hablando de amor, sino de codependencia. Demasiado, como adjetivo, significa que excede lo necesario o lo conveniente. Como adverbio significa excesivamente, y ya sabemos que los excesos no son buenos.
Frecuentemente hablamos de los problemas que ocasionan las carencias: “Pobre fulano, es que pasó muchas necesidades de niño” o “es que lo abandonó su madre, le faltó amor”, y cosas por el estilo. Es cierto que las carencias y estrecheces tienen consecuencias, pero ¿y el exceso? Rara vez hablamos o reflexionamos sobre las consecuencias del exceso ¿Qué pasa cuando damos, amamos demasiado? Evidentemente no es algo positivo. Si no es positivo en una pareja, mucho menos a nuestros hijos.
Ellos necesitan que sus padres les pongan límites. Son éstos los que crean una zona segura en la cual podemos transitar. Y, aunque a primera vista no lo parezca, a todos nos gustan los límites porque crean certidumbre. Sí sabes que puedes salir, pero que tienes que regresar a las 9:00 de la noche, de lo contrario no podrás salir durante dos semanas; te queda claro cuál es la regla y la sanción por el incumplimiento de la misma. Ya sabrás si te arriesgas a irte de parranda o no. ¿Cuándo empezar? Los límites deben de ponerse prácticamente desde la cuna; sin embargo, no lo hacemos. Cada uno tiene sus razones, pero reconozcamos que la mayoría de las veces resulta más sencillo comprar el dulce y salir del problema que soportar el berrinche dentro del supermercado y las miradas de pistola de  todos los que nos rodean, fijas sobre nosotros. Educar no es fácil, ya lo dijo Aristóteles.
El hecho de no poner límites a nuestros hijos o no enseñarles a acatarlos tiene muchas repercusiones negativas. Va mucho más allá del berrinche que comentábamos afuera del mercado porque no les compramos un juguete. La ausencia de restricciones, la sobreprotección, el hecho de darles demasiado, son factores para criar hijos con Síndrome del Emperador (o hijos tiranos) y, en algunos casos, esta problemática llega a transformarse en unas historias dolorosas de violencia filio-parental.
Para los padres, aceptar que son víctimas de la violencia filio-parental no es fácil. Como con otros problemas con los hijos, les cuesta trabajo verlo; por lo mismo, lo justifican o lo niegan. Debido a esta negación, es difícil conocer la verdadera dimensión del problema. Si nos basamos en reportes, seguramente será menor a otros tipos de violencia, pero esto no quiere decir que la violencia filio-parental no exista, simplemente significa que los padres no quieren denunciar a sus hijos. Las razones de cada uno son diferentes. Quizá para algunos será por culpa o por sentirse responsables, ya que presentar una denuncia ante la autoridad supone aceptar que se equivocaron en la educación de sus hijos. Para otros será por el mismo miedo que le tienen a sus hijos. No importa, es un tema espinoso.
Martha Alicia Chávez, autora del libro Hijos tiranos o Débiles dependientes, a quien entrevisté, considera que el esfuerzo de los padres por facilitar todo a los hijos es contraproducente:“En mi experiencia profesional he visto que mientras más les dan, más les quieren facilitar la vida, y al darles la vida masticada, más ingratos se vuelven los hijos”.
Ciertamente podemos prevenir y evitar este problema. Se requiere firmeza y educar a los jóvenes desde que están en la cuna. Enseñarles los límites, cumplir los castigos, no sobre protegerlos. Por otro lado, no debemos confundir atención y cariño con la cesión a todos sus caprichos. Una buena educación no tiene que ver con el precio de la escuela que pagamos. Hay que enseñar a nuestros hijos que la felicidad y el cariño no dependen de las cosas materiales, ya que la felicidad, como dijo Mattieu Ricard, no está en el cumplimiento de nuestros deseos, sino en la calidad de nuestras relaciones humanas.
Hace unos meses, Josefina Vázquez Mota me invitó a colaborar en un proyecto sobre este tema. El proyecto, coordinado por la propia Josefina, culminó en el libro Cuando los hijos mandan y en él colaboraron Manuel Mondragón  y Kalb, Arnoldo Kraus, Julia Borbolla, Mariana Di Bella, Laura Peralta, Carlo Claricó y una servidora. El dos de diciembre, el libro se va a presentar a las 19:00 horas en la FIL de Guadalajara, salón 4 Planta Baja; si andan por ahí, me encantaría que pasen a saludar.","Inventando culpables
Un ejercicio contra la impunidad. Un argumento para que los intocables no sigan siendo intocables. Un llamado de atención a quienes tomaron el país como su propiedad. Su feudo. Su reino particular. Una denuncia contra Felipe Calderón, Genaro García Luna y Marisela Morales por lo que hicieron en el caso controvertido de Florence Cassez. Así es el libro de José Reveles, El affair Cassez / La indignante invención de culpables en México. En cuyas páginas describe ese caso paradigmático que evidenció la podredumbre de las instituciones que supuestamente imparten justicia en México pero acaban saboteándola.
He allí al gobierno de Calderón manipulando, politizando, criminalizando, prefabricando el caso Cassez para demostrar que actuaba con “firmeza” contra la delincuencia organizada. Creando una “justicia a la carta”, al gusto y conveniencia de Los Pinos y sus aliados. Llevando a que muchos mexicanos continúen considerando a Cassez culpable, liberada por razones ajenas a su condición de “secuestradora”. Y por ello es imprescindible desmenuzar las iniquidades de su detención, arraigo y consignación. Los procesos judiciales irregulares que acompañaron su caso. La condena excesiva sin evidencia. La siembra de rehenes y testigos. Irregularidades y arbitrariedades a las que se ven sometidos muchos más que el caso Cassez tan sólo sacó a la luz.
La forma en la cual numerosos mexicanos son torturados. La manera en la cual familias enteras son criminalizadas. Cómo se compran testigos. Cómo se alteran archivos, testimonios y peritajes. Cómo se siembran rehenes. Por qué hay tantos inocentes presos a los que se han negado los más elementales derechos de acceso a la justicia. Y la responsabilidad de sucesivos procuradores de la República –Rafael Macedo de la Concha, Daniel Cabeza de Vaca, Eduardo Medina Mora, Arturo Chávez Chávez y Marisela Morales– que encarcelaron con imputaciones apoyadas sólo en declaraciones de testigos protegidos o comprados. Responsables de manufacturar delitos con fines propagandísticos o personales.
Valiente el hecho de que José Reveles vaya a contracorriente de lo que la mayoría de la población cree sobre Florence Cassez. Valiente que cuestione la “verdad única” que los medios y la autoridad sembraron con la pregunta: ¿Pesan más las violaciones a los derechos de una secuestradora que el sufrimiento de sus víctimas? Valiente que ponga en tela de juicio dos premisas falsas y percepciones equívocas: Que ella sí era plagiaria y que las víctimas fueron violadas o lastimadas. Reveles expone –a pesar de lo que piensan muchos mexicanos de manera prejuiciosa– que la justicia se prostituyó por motivos políticos y de glorificación personal.
No hay que olvidar que Genaro García Luna promovió un montaje televisivo para engañar a la opinión pública y fingir un rescate “en vivo” de tres víctimas de secuestro. O que los supuestos plagiarios habían sido detenidos un día antes. O que Florence Cassez pasó –según Reveles– 53 horas sin asistencia consular. O que a lo largo de un proceso amañado no tuvo acceso efectivo a la justicia. Y que a pesar de la decisión de la Suprema Corte que la liberó, el juzgamiento de los funcionarios públicos responsables de esta gran impostura nunca ocurrió.
No hay que olvidar las preguntas sin respuesta: ¿Por qué las víctimas del secuestro jamás denunciaron que fueron utilizadas por la Policía Federal para una recreación televisiva? ¿Por qué no presentaron una queja por el abuso de su calidad de rehenes dobles, primero de la delincuencia y después de la autoridad? ¿Por qué insistieron en que fueron rescatadas el día del montaje y nadie les ha reclamado esa mentira, repetida hasta el cansancio? ¿Por qué cambiaron drásticamente sus declaraciones después de que la PGR las premió enviándolas a vivir a Estados Unidos? ¿Las víctimas se convirtieron en victimarios a modo?
Y en todo ese proceso irregular, plagado de interrogantes a las que nadie quiere responder, hay un tema fundamental. Si Genaro García Luna y Marisela Morales no son investigados y sancionados, el gobierno de Enrique Peña Nieto seguirá mandando el mismo mensaje de siempre. Que los mexicanos estamos a merced de policías corruptos, jueces parciales y magistrados politizados. Que el histórico fallo de la Suprema Corte –en el cual se liberó a una mujer a la cual le violaron todas sus garantías fundamentales– habrá servido de poco. Que nadie pagará en México por tanto abuso. Hasta el momento la Procuraduría General de la República no se ha pronunciado sobre si los delitos posiblemente cometidos por Genaro García Luna han prescrito o no. Prevalece el silencio, y con él la impunidad.
La impunidad que protege a Genaro García Luna. A Luis Cárdenas Palomino, entonces director de Investigación Policial. A Garza Palacios, director de Operaciones Especiales. A Jorge Rosas García, titular de la Unidad Especializada en Investigación y Secuestro. A Israel Zaragoza Rico, subdirector del área de secuestros de la AFI. A los AFI José Aburto Pazos, José Escalona Aldama, María Isabel Arzate, Germán Ovidio Zavaleta y Carlos Servín Castorena. Por obstaculizar la administración de la justicia, por abusar de la autoridad, por falsedad de declaraciones y por el ejercicio indebido del servicio público.
El caso de Florence Cassez debería funcionar como una alerta, un foco rojo, un llamado a la acción urgente. Porque reveló cómo no funciona la justicia en México, desde el momento en que la captura fue recreada como montaje a modo. Porque reveló que los intereses políticos y personales –en esta instancia de Genaro García Luna– pesaron más que el respeto a los derechos individuales. Y así el “debido proceso” se convirtió en el “indebido proceso”. La justicia convertida en farsa, lo que indigna a José Reveles y que debería indignar a cualquier mexicano. La capacidad que tiene el sistema judicial para aprehender a presuntos inocentes y transformarlos en indudables culpables. La capacidad que tiene el sistema penal para encarcelar a alguien porque al presidente en turno le conviene. La sensación surrealista que queda después de leer el libro y entender lo que ocurrió. El Estado mexicano inventó un culpable y, dado que no hubo sanción, sigue y seguirá haciéndolo.",False
"Een meter is geen meter . Een minister wil het onderwijs hervormen en alles staat op stelten , klachten stromen binnen en verontwaardigde leraren doen hun beklag . Maar een hervorming is niet noodzakelijk slecht . En zelfs indien deze hervorming geen noodzaak is kan het zeker geen kwaad om eens goed na te denken over het onderwijs . Wat er goed is aan het Vlaams onderwijs , wat er slecht aan is , maar ook wat er dan precies hervormd zou moeten worden en - de belangrijkste vraag - waarom deze hervorming precies nodig zou zijn . De hervorming van het middelbaar onderwijs is niet iets waar zonder nadenken aan begonnen mag worden . Eerst en vooral is het belangrijk te onderscheiden op welk gebied er precies hervormd moet worden . Aan de ene kant is een strenge bijscholing van leerkrachten aan het secundair onderwijs nodig , aangezien slechts een klein deel van de vast benoemde leerkrachten nog steeds voor de volledige honderd procent bekwaam is . Aan de andere kant moet het leerproces grondig bestudeerd worden . Een overschakeling naar projectonderwijs of ervaringsgericht onderwijs zou mooie resultaten kunnen boeken op gebied van slaagkansen . Het Amerikaanse model kan ook toegepast worden , maar dit model neemt dan weer meer risico's met zich mee . Volgens het Amerikaanse model zou een leerling aan de hand van zijn of haar interessegebied in freshman year al kunnen beslissen welke vakken interessant lijken en dus de moeite zijn om te volgen , maar dit kan dan in hun senior year weer ernstige gevolgen hebben , want wiens interessegebied verruimd is heeft dan vier jaar eerder potentieel aanlokkelijke studierichtingen uitgeschakeld . Dit is dus tot dusver het enige model dat niet de voorkeur geniet . Leerkrachten die Engels geven maar zelf in deze taal niet uit hun woorden raken , of wiskunde-leraren die er drie keer langer over doen dan hun leerlingen om een vraagstuk over kansberekening op te lossen , veroorzaken een verlaagde inzet van scholieren . Want welke zestienjarige vindt het nuttig te studeren wat de leraar zelf niet kan ? Dit is een van de hoofdredenen waarom een hervorming op dit gebied zeker op zijn plaats zou zijn . Maar dit criterium is ook toepasbaar op het andere vermeldde hervormingsgebied . Wanneer een - al dan niet bekwame - leerkracht vooraan in de klas gewoon een verhaaltje vertelt en er dan van uit gaat dat de leerlingen dit helemaal onthouden .","McDonalds kost ten eerste al veel geld en is bovendien ongezond . Deze keten weet zich vooral te richten op kinderen door fancy kleuren , speeltuinen in gekke vormen , speelgoedjes en leuke verpakkingen . Er zijn gezinnen die dagelijks naar deze fastfoodketen trekken , wat naar mijn mening behoorlijk ongezond is . Verder berokkent deze keten het milieu veel schade toe door een hoge vleesproductie , transport en de vele wegwerpverpakkingen .",False
"Dar demasiado
“Las raíces de la educación son amargas, pero los frutos son dulces”.
Aristóteles
Siempre que usamos la palabra  “demasiado” es porque algo negativo está sucediendo. Si comemos demasiado nos sentimos mal, si gastamos demasiado nos endeudamos, si amamos demasiado no estamos hablando de amor, sino de codependencia. Demasiado, como adjetivo, significa que excede lo necesario o lo conveniente. Como adverbio significa excesivamente, y ya sabemos que los excesos no son buenos.
Frecuentemente hablamos de los problemas que ocasionan las carencias: “Pobre fulano, es que pasó muchas necesidades de niño” o “es que lo abandonó su madre, le faltó amor”, y cosas por el estilo. Es cierto que las carencias y estrecheces tienen consecuencias, pero ¿y el exceso? Rara vez hablamos o reflexionamos sobre las consecuencias del exceso ¿Qué pasa cuando damos, amamos demasiado? Evidentemente no es algo positivo. Si no es positivo en una pareja, mucho menos a nuestros hijos.
Ellos necesitan que sus padres les pongan límites. Son éstos los que crean una zona segura en la cual podemos transitar. Y, aunque a primera vista no lo parezca, a todos nos gustan los límites porque crean certidumbre. Sí sabes que puedes salir, pero que tienes que regresar a las 9:00 de la noche, de lo contrario no podrás salir durante dos semanas; te queda claro cuál es la regla y la sanción por el incumplimiento de la misma. Ya sabrás si te arriesgas a irte de parranda o no. ¿Cuándo empezar? Los límites deben de ponerse prácticamente desde la cuna; sin embargo, no lo hacemos. Cada uno tiene sus razones, pero reconozcamos que la mayoría de las veces resulta más sencillo comprar el dulce y salir del problema que soportar el berrinche dentro del supermercado y las miradas de pistola de  todos los que nos rodean, fijas sobre nosotros. Educar no es fácil, ya lo dijo Aristóteles.
El hecho de no poner límites a nuestros hijos o no enseñarles a acatarlos tiene muchas repercusiones negativas. Va mucho más allá del berrinche que comentábamos afuera del mercado porque no les compramos un juguete. La ausencia de restricciones, la sobreprotección, el hecho de darles demasiado, son factores para criar hijos con Síndrome del Emperador (o hijos tiranos) y, en algunos casos, esta problemática llega a transformarse en unas historias dolorosas de violencia filio-parental.
Para los padres, aceptar que son víctimas de la violencia filio-parental no es fácil. Como con otros problemas con los hijos, les cuesta trabajo verlo; por lo mismo, lo justifican o lo niegan. Debido a esta negación, es difícil conocer la verdadera dimensión del problema. Si nos basamos en reportes, seguramente será menor a otros tipos de violencia, pero esto no quiere decir que la violencia filio-parental no exista, simplemente significa que los padres no quieren denunciar a sus hijos. Las razones de cada uno son diferentes. Quizá para algunos será por culpa o por sentirse responsables, ya que presentar una denuncia ante la autoridad supone aceptar que se equivocaron en la educación de sus hijos. Para otros será por el mismo miedo que le tienen a sus hijos. No importa, es un tema espinoso.
Martha Alicia Chávez, autora del libro Hijos tiranos o Débiles dependientes, a quien entrevisté, considera que el esfuerzo de los padres por facilitar todo a los hijos es contraproducente:“En mi experiencia profesional he visto que mientras más les dan, más les quieren facilitar la vida, y al darles la vida masticada, más ingratos se vuelven los hijos”.
Ciertamente podemos prevenir y evitar este problema. Se requiere firmeza y educar a los jóvenes desde que están en la cuna. Enseñarles los límites, cumplir los castigos, no sobre protegerlos. Por otro lado, no debemos confundir atención y cariño con la cesión a todos sus caprichos. Una buena educación no tiene que ver con el precio de la escuela que pagamos. Hay que enseñar a nuestros hijos que la felicidad y el cariño no dependen de las cosas materiales, ya que la felicidad, como dijo Mattieu Ricard, no está en el cumplimiento de nuestros deseos, sino en la calidad de nuestras relaciones humanas.
Hace unos meses, Josefina Vázquez Mota me invitó a colaborar en un proyecto sobre este tema. El proyecto, coordinado por la propia Josefina, culminó en el libro Cuando los hijos mandan y en él colaboraron Manuel Mondragón  y Kalb, Arnoldo Kraus, Julia Borbolla, Mariana Di Bella, Laura Peralta, Carlo Claricó y una servidora. El dos de diciembre, el libro se va a presentar a las 19:00 horas en la FIL de Guadalajara, salón 4 Planta Baja; si andan por ahí, me encantaría que pasen a saludar.","Lo que todo mexicano quisiera (no) saber sobre los bancos
Según un estudio reciente de la Comisión Federal de Competencia, la cobertura de cajeros automáticos es insuficiente y está dominada por los grandes bancos. Además el cargo por retirar efectivo en un cajero que no es del banco del usuario es muy caro: entre 20 y 30 pesos en promedio.
Hacer un pago móvil a una cuenta de un banco diferente a la cuenta del usuario es imposible.
Las redes de pagos móviles operan básicamente a través de la “telefónica preponderante”, o sea Telmex.
Los bancos podrían estar tomando decisiones a favor de sus accionistas y no necesariamente a favor del funcionamiento eficiente del sistema de información crediticia.
Los bancos pequeños enfrentan limitaciones de información para competir de manera efectiva en productos específicos para segmentos de la población.
Los usuarios no cuentan con un historial para obtener créditos porque el gobierno no provee información sobre pagos realizados a Infonavit o Fovisste.
Las medianas y pequeñas empresas enfrentan serias dificultades para tener acceso a financiamiento/capital de inversión.
Los fondos de inversión instrumentan políticas de diferenciación de precios que resultan discriminatorias y discrecionales.
No hay una base de datos sobre el historial de riesgo de clientes en busca de seguros, lo cual lleva a que las pólizas sean muy caras.
La Comisión Federal de Competencia sólo cuenta con tres días para emitir una resolución sobre una concentración mediante liquidación bancaria, lo cual lleva a que el organismo no pueda erradicar conductas anticompetitivas o barreras a la competencia.
Los bancos no compiten entre sí para ofrecer una mejor tasa de interés con el fin de atraer clientes.
Los tarjetahabientes encuentran dificultades para trasladar sus saldos deudores a un banco distinto que les ofrezca mejores condiciones: Sólo 5% de los clientes de tarjetas de crédito cambiaron de banco entre 2011 y 2012.
Los usuarios afrontan serias dificultades para elegir productos financieros –como crédito automotriz o seguro para el retiro– porque no tienen acceso fácil a la información para comparar.
Los acreditados están atados a términos de contratación desventajosos, con altas tasas de interés o altas tasas de comisiones o condiciones inflexibles de plazo o formas de pago.
Hay nula movilidad de clientes entre proveedores de cuenta de nómina, lo cual obstaculiza la competencia.
Es básicamente imposible trasladar una garantía hipotecaria de una institución a otra, lo cual inhibe el refinanciamiento del crédito.
Existen acciones anticompetitivas coordinadas entre los bancos; en otras palabras, están coludiéndose para abusar del consumidor.
Los usuarios pagan sobreprecios en el ramo de los seguros ligados a crédito, especialmente el automotriz y el hipotecario.
Las autoridades regulatorias del sistema financiero actúan con una gran discrecionalidad.
La cobertura de establecimientos que aceptan pagos con tarjeta es baja.
Los usuarios que reciben o envían remesas no cuentan con la información necesaria y por ello se enfrentan a comisiones adicionales a las pactadas inicialmente en el servicio.
En ciertos sectores la banca de desarrollo es ineficiente y genera riesgos para la competencia.
El Infonavit y el Fovissste establecen condiciones de crédito más onerosas que otros intermediarios financieros, por lo que sus ventajas no se ven reflejadas en menores costos para los consumidores.
Los intermediarios financieros ofrecen de manera insuficiente ciertos servicios financieros a algunos sectores de la población.
Hay un serio conflicto de interés en algunos consejos de administración de la banca de desarrollo, que tiene participantes con intereses dentro de los sectores que fomentan.
Quienes ofertan servicios de ahorro para el retiro compiten principalmente a través de la promoción de sus servicios (43% del gasto de las Afores se destina a esta actividad, mientras que sólo 4% va a la inversion). Los gastos de promoción elevan los costos de operación de las Afores, sin beneficios claros para los consumidores. Y por ello la mitad de los trabajadores que cambiaron de Afore en 2013 fueron a dar a otra institución que les ofrecía menor rendimiento neto.
Como la información sobre transacciones que involucran fideicomisos es considerada “secreto bancario”, la Comisión Federal de Competencia no puede determinar si hay prácticas anticompetitivas en ese sector.
El sistema financiero no está innovando y no está buscando atraer a los consumidores vía calidad, innovación y mejores precios. En esencia, nos tiene atrapados.
Como no hay competencia, sino más bien colusión y mala regulación, los bancos hacen básicamente lo que se les da la gana: abusan, manipulan, esconden, exprimen. Por eso las filiales de bancos extranjeros en México tienen mayores tasas de ganancia aquí que en otras partes del mundo donde operan.
Ante esta lamentable realidad, lo único que hace la Comisión Federal de Competencia es ofrecer 36 recomendaciones “no vinculantes”. Mientras tanto, allí está el servicio malo y caro que padecemos los usuarios. Y la pasividad o la complicidad del gobierno.",False
"Γιατί έφυγα από τη Δημοκρατική Αριστερά; Διαφώνησα σε αρκετές περιπτώσεις με αποφάσεις της ΔΑ, όπως παλαιότερα με την καταψήφιση του νομοσχεδίου για την Ανώτατη Εκπαίδευση και τελευταία με την απόφαση να μην δοθεί ψήφος ανοχής στην κυβέρνηση συνεργασίας. Ωστόσο, η απλή διαφωνία, ακόμη και επαναλαμβανόμενη, δεν είναι λόγος για να φύγει κανείς από ένα κόμμα όταν μάλιστα συμμετείχε και συνέβαλε στην ίδρυσή του. Δεν μπορεί ένα κόμμα, ειδικά αν λειτουργεί δημοκρατικά, να βρίσκεται διαρκώς σε συμφωνία με τις απόψεις κάποιων εκ των μελών του. Οπότε το πιο εύλογο θα ήταν να διατηρήσω τις διαφωνίες μου ως μειοψηφία και να προσπαθήσω να πείσω την πλειοψηφία των μελών για την ορθότητά τους. Γιατί όμως δεν το έκανα αυτό; Γιατί αποχώρησα; Για τρεις λόγους:
1. Διότι οι στιγμές είναι πολύ κρίσιμες για τη χώρα και τη ζωή όλων μας. Η ΔΑ δεν ιδρύθηκε για να επαγγελθεί τη σοσιαλιστική επανάσταση (υπάρχουν άλλα κόμματα γι` αυτό) αλλά για να συμβάλει στην ανασυγκρότηση της χώρας. Ιδρύθηκε για να υποστηρίξει, με την τόλμη και την ευθύνη που έλειπαν από τα άλλα κόμματα, τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν τη ζωή μας καλύτερη σήμερα και όχι σε ένα απώτατο και αόρατο μέλλον. Εντούτοις, όλο αυτό το κρίσιμο διάστημα, ενώ χρησιμοποιούσε τη ρητορική της μεταρρύθμισης και της υπευθυνότητας, αντιτάχθηκε σε κάθε σοβαρή μεταρρύθμιση, επαναλαμβάνοντας τα γνωστά στερεότυπα της μεταπολίτευσης και συμπλέοντας ακριβώς, αλλά πιο ήπια, με τις δυνάμεις που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Με την κατάρρευση επί θύραις, αντί να προσπαθεί να αναλάβει πρωτοβουλίες για να διασφαλιστεί η σωτηρία της χώρας και ο ευρωπαϊκός της προσανατολισμός, είχε το βλέμμα στραμμένο στις εκλογές και στα ποσοστά της. Γι` αυτό συνήθως σχολίαζε με στρογγυλεμένο λόγο τις εξελίξεις ώστε να μην αναλαμβάνει το κόστος συγκεκριμένων επιλογών. Η πολιτική δηλαδή του κόμματος αναιρούσε, κατά τη γνώμη μου, τον ίδιο τον λόγο της ίδρυσής του.
2. Διότι δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός. Οι επαγγελματίες πολιτικοί μένουν στο κόμμα τους σχεδόν ό,τι κι αν συμβεί επειδή καθένας τους αναλαμβάνει έναν ρόλο. Εγώ όμως συμμετείχα στη ΔΑ γιατί ήθελα να βοηθήσω να γίνουν στη χώρα συγκεκριμένες αλλαγές. Όταν αυτές οι αλλαγές, που είναι αυτή την περίοδο τόσο ζωτικής σημασίας, τίθενται στο περιθώριο εν ονόματι άλλων, όχι σοβαρών κατά τη γνώμη μου, σκοπιμοτήτων, παραβιάζεται το ιδρυτικό συμβόλαιο της πολιτικής μου συμμετοχής καθώς δεν τίθεται ζήτημα κάποιας άλλης συμφωνίας, π.χ., σε έναν απώτατο στόχο. Είμαστε μετά το `89.
3. Διότι, όπως εξηγώ στην επιστολή παραίτησής μου, η εσωτερική ζωή του κόμματος έχει προσλάβει χαρακτηριστικά που δεν επιτρέπουν την ανταλλαγή και τη σύνθεση των απόψεων. Δεν υπάρχουν οι όροι για να μπορέσει κανείς να συζητήσει και να πείσει. Η διαφωνία περιθωριοποιείται και συναντά ένα τείχος προειλημμένων αποφάσεων. 
Η ΔΑ συγκεντρώνει ανθρώπους ανιδιοτελείς που νοιάζονται για τον τόπο τους και την αριστερά. Φοβάμαι όμως πως οι προσδοκίες πολλών από αυτούς ματαιώνονται.

Προς τα μέλη της ΚΕ της Δημοκρατικής Αριστεράς και τα μέλη της οργάνωσης Παιδείας Αθήνας.
Παραιτούμαι από μέλος της ΚΕ και αποχωρώ από το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς διότι την κρίσιμη αυτή περίοδο για τη χώρα δεν μπορώ να συμπράττω και να υποστηρίζω μία πολιτική ακροβατικών ισορροπιών όπου ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός συνυπάρχει με την υπονόμευσή του και η μεταρρυθμιστική ρητορική με την άρνηση κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας.
Συνέβαλα με όλες μου τις δυνάμεις στην ίδρυση και τη συγκρότηση της Δημοκρατικής Αριστεράς γιατί, όπως και άλλοι πολίτες, είχαμε την ελπίδα ότι το κόμμα αυτό θα μιλούσε καθαρά στον ελληνικό λαό και θα είχε την τόλμη να μην κρύβεται αλλά να υπερασπίζεται με σθένος όχι το κομματικό αλλά το δημόσιο συμφέρον. Δυστυχώς οι προσδοκίες μου διαψεύστηκαν. 
Προτεραιότητα για τη Δημοκρατική Αριστερά, ακόμη και την ύστατη αυτή στιγμή, δεν αποτελεί η διάσωση της χώρας και η επί της ουσίας υποστήριξη των κοινωνικά ασθενέστερων αλλά η εικαζόμενη κομματική επιβίωση στις εκλογές. Ενώ το φάσμα της χρεοκοπίας προβάλλει απειλητικά στον ορίζοντα, με συντριπτικές συνέπειες για τη ζωή όλων, η ΔΑ θέτει ζήτημα άμεσων εκλογών, αίτημα καταφανώς επιζήμιο σήμερα και εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, ακολουθώντας την πεπατημένη της λεγόμενης αριστερής αντιπολίτευσης που ενδιαφέρεται μόνο να καταγράφει ποσοστά έστω και σε ένα σκηνικό ερειπίων. Στις προτάσεις που διατυπώνει κύρια μέριμνά της είναι να φαίνονται αριστερές με βάση τα αποτυχημένα στερεότυπα του παρελθόντος έστω κι αν δεν αντιμετωπίζουν τα προβλήματα και δεν βελτιώνουν τη ζωή των πιο αδύναμων πολιτών. Το προηγούμενο διάστημα υπερασπιστήκαμε, με λόγο στρογγυλεμένο και αμφίσημο, συντεχνίες εις βάρος ανέργων και χαμηλόμισθων ενώ αντισταθήκαμε σε αλλαγές που έθιγαν παγιωμένες προβληματικές καταστάσεις . Η ευθύνη στην πολιτική την οποία υποσχεθήκαμε ήταν, κατά κανόνα (εξαιρώ τη συνεπή αντίθεση του κόμματος στη βία), μία προσομοίωση υπευθυνότητας. Εν τέλει, δεν προσπαθήσαμε καν να ανανεώσουμε την πολιτική ζωή με πρωτοβουλίες και τολμηρές υπερβάσεις. Αντί να απευθυνθούμε στην κοινωνία που αγωνιά για μια δημοκρατική και αποτελεσματική διακυβέρνηση, εκχωρήσαμε την ευθύνη γι` αυτό σε κόμματα που θεωρούμε -και είναι- αφερέγγυα για να κάνουμε εμείς τους αμέτοχους σχολιαστές και να περιμαζεύουμε πρόσωπα που σηματοδοτούν την επιστροφή σε αδιέξοδες και καταστροφικές πρακτικές του παρελθόντος. 
Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι ο δημοκρατικός διάλογος εντός του κόμματος θα επέτρεπε την ανάπτυξη μιας διαφορετικής πολιτικής έστω ως μειοψηφικής. Ωστόσο, η εσωτερική ζωή έχει προσλάβει χαρακτηριστικά προεδρικού κόμματος που δεν ευνοούν τη γόνιμη ανταλλαγή ιδεών ενώ περιθωριοποιούν κάθε απόπειρα άλλης γνώμης. Οι συνεδριάσεις της ΚΕ είναι ασφυκτικά περιοριστικές ενώ η δική μου τουλάχιστον οργάνωση, μια οργάνωση με πάνω από 100 μέλη, έχει πρακτικά διαλυθεί με ευθύνη και ενέργειες της ηγεσίας ακριβώς επειδή σε αυτήν κυριαρχούσαν απόψεις που δεν ευθυγραμμίζονταν με αυτές της ΕΕ. Μετά δε την τελευταία ΚΕ, το κλίμα έχει γίνει πολύ βαρύ για οποιαδήποτε ουσιαστική συζήτηση.
Ήταν τιμή μου που μετείχα στην πρώτη και τη δεύτερη ΚΕ της Δημοκρατικής Αριστεράς και λυπάμαι βαθειά που οι εξελίξεις με οδηγούν στην αποχώρηση.  Εύχομαι, με ορισμένους τουλάχιστον, να βρεθούμε ξανά.","Την περασμένη βδομάδα είδα δύο εκ διαμέτρου διαφορετικές παραστάσεις, τόσο σε επίπεδο αισθητικής, όσο και budget: τους Καρβελικούς «Δαίμονες» στο Παλλάς (με κόστος παραγωγής 1,5 εκατομμύρια ευρώ περίπου και 57.000 θεατές σε 41 παραστάσεις μέχρι στιγμής) και το «Julius» στον χώρο Προσωρινός (με κόστος παραγωγής όχι πάνω από 100-200 ευρώ και χωρητικότητα 30-40 θέσεις).
Όχι, ευχαριστώ, δε θα Δαιμονιστώ
Καθώς περνούσα το πολυτελές κατώφλι του Παλλάς και άφηνα πίσω μου, στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου, τους άστεγους και τους junkies, ειλικρινά διερωτόμουν τι ακριβώς έκανα εκείνη τη στιγμή. Προφανώς τη δουλειά μου, καθώς έπρεπε να καταγράψω το απόλυτο εμπορικό χιτ της σεζόν, αλλά με τον δέοντα σκεπτικισμό καθώς δεν με αφορά η αισθητική του διδύμου Καρβέλα-Βίσση, δεν συνομιλώ με την καλλιτεχνική τους γλώσσα, θλίβομαι με τη σημειολογία του προφίλ τους. Για ποιους λόγους, όμως, συνωστίστηκε τόσος κόσμος στις θέσεις του Παλλάς; Και τι αγόρασε με τόσο ακριβό εισιτήριο, που φτάνει τα 50 ευρώ;
Απ` ό,τι φαίνεται, ο κόσμος, κάποιος κόσμος, έχει ανάγκη από μεγάλα, πλούσια θεάματα. (Ακόμα και όταν γύρω του η πόλη αποσυντίθεται). Αυτός ο κόσμος θέλει να διασκεδάσει πάση θυσία και έχει τα χρήματα για να πληρώσει τα γούστα του. (Εν προκειμένω, εδώ θα του κοστίσει λιγότερο για να δει το είδωλό του -Άννα- σε σχέση με μια βραδιά στα μπουζούκια). Βέβαια, οφείλω να πω πως η παραγωγή είναι εντυπωσιακή -σε επίπεδο West End τα σκηνικά (Μανόλης Παντελιδάκης), οι φωτισμοί (Ελευθερία Ντεκώ), τα κοστούμια (Ντένη Βαχλιώτη) και τα ειδικά εφέ (Μιχάλης Σαμιώτης και www.thetwinsfx.com)- ενώ, παράλληλα, ο Γιάννης Κακλέας βρίσκεται στο gothic rock στοιχείο του. Αλλά. Οι στίχοι του Σταύρου Σιδερά είναι εφηβικοί, η μουσική του Νίκου Καρβέλα κάνει σουξέ και οι ερμηνείες (Άννα Βίσση, Εβελίνα Παπούλια, Παναγιώτης Πετράκης) σε επίπεδο πρωτοετών φοιτητών κακής δραματικής σχολής. Αντιθέτως, διακρίνονται ερμηνευτικά ο δίμετρος -κυριολεκτικά!- τενόρος Νικόλαος Καραγκιαούρης στον ρόλο του Ιεροεξεταστή, η υψίφωνος Μαρία Γράμψα και ο βαρύτονος Νίκος Ζιάζιαρης, σε μικρότερους ρόλους.
Αγλαΐα Παππά: μια ηθοποιός που πρέπει να δείτε
Σε άλλη ατμόσφαιρα, στο ισόγειο μιας παλιάς αστικής πολυκατοικίας στο Κολωνάκι, έχει στηθεί ένας «Προσωρινός» θεατρικός χώρος, τον οποίο εγκαινίασε πέρυσι η Όλια Λαζαρίδου με το αυτοβιογραφικό «Κορίτσι μπαταρία-recharged» και ακολούθησε μετά η Λυδία Κονιόρδου με το «Ο ουρανός κατακόκκινος / Σ` εσάς που με ακούτε» για να πάρει τη σκυτάλη τώρα η Αγλαΐα Παππά με το «Julius» του Κωνσταντίνου Χατζή, σε σκηνοθεσία του ιδίου. Παρέθεσα τα παραπάνω ονόματα ερμηνευτριών για να δείξω ότι ο συγκεκριμένος χώρος έχει ήδη ένα ιδιαίτερο καλλιτεχνικό στίγμα. Και όντως, η Αγλαΐα Παππά είναι συγκλονιστική στην ερμηνευτική της απόδοση. Η ηθοποιός, την οποία πολύς κόσμος έχει απολαύσει τις τρεις τελευταίες σεζόν σε μια αξιοθαύμαστη ερμηνεία ως Μαρία Στιούαρτ στο «Alarme» του Θεόδωρου Τερζόπουλου, πραγματικά καθηλώνει το κοινό της άμα τη εμφανίσει. Μένεις με ανοιχτό το στόμα να παρακολουθείς μια σπουδαία ηθοποιό, η οποία επιβεβαιώνει την κλάση της ακόμα και αρθρώνοντας τις λέξεις ενός ήσσονος σημασίας κειμένου, το οποίο στηρίζεται σε μια ωραία ιδέα-ιστορική αυθαιρεσία (τι θα συνέβαινε αν η Μάγδα Γκέμπελς δεν είχε αυτοκτονήσει και είχε κρατήσει στη ζωή το τελευταίο της παιδί;), την οποία, όμως, δεν μπόρεσε να στηρίξει δραματουργικά. Δίπλα της στέκεται επάξια ο νεαρός Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος.",False
"Serve ye right, ye old divil--havin' a woman
at your age!

You tal me lie for tal
Marthy, Larry, so's she gat off barge quick.

She knows your daughter's comin'. Tell her to get the hell out
of it.

No. Ay don't like make her feel bad.

You're an old mush! Keep your girl away from the barge, then.
She'll likely want to stay ashore anyway.  What does she
work at, your Anna?

She stay on dem cousins' farm 'till two year ago. Dan she gat
yob nurse gel in St. Paul.  But Ay
don't vant for her gat yob now. Ay vant for her stay with me.

On a coal barge! She'll not like that, I'm
thinkin'.

Don't I get that bucket o' suds,
Dutchy?

Yes, Ay come, Marthy.

Now
you're in for it! You'd better tell her straight to get out!

Py golly. 
Marthy--

Wha's that?  I'm wise to what's in back of
your nut, Dutchy. Yuh want to git rid o' me, huh?--now she's comin'.
Gimme the bum's rush ashore, huh? Lemme tell yuh, Dutchy, there ain't a
square-head workin' on a boat man enough to git away with that. Don't
start nothin' yuh can't finish!

Ay don't start nutting, Marthy.

Ho-ho! Yuh're a scream, Square-head--an honest-ter-Gawd
knockout! Ho-ho! 

Ay don't see nutting for laugh at.

Take a slant in the mirror and yuh'll see. Ho-ho!  A square-head tryin' to kid
Marthy Owen at this late day!--after me campin' with barge men the last
twenty years. I'm wise to the game, up, down, and sideways. I ain't
been born and dragged up on the water front for nothin'. Think I'd make
trouble, huh? Not me! I'll pack up me duds an' beat it. I'm quittin'
yuh, get me? I'm tellin' yuh I'm sick of stickin' with yuh, and I'm
leavin' yuh flat, see? There's plenty of other guys on other barges
waitin' for me. Always was, I always found. So cheer up, Dutchy! I'll be offen the barge before
she comes. You'll be rid o' me for good--and me o' you--good riddance
for both of us. Ho-ho!","Things are seldom what they seem,
                 Skim milk masquerades as cream;
                 Highlows pass as patent leathers;
                 Jackdaws strut in peacock's feathers.

    		 Very true,
                     So they do.
    	         Black sheep dwell in every fold;
                 All that glitters is not gold;
                 Storks turn out to be but logs;
                   Bulls are but inflated frogs.

    		  So they be, Frequentlee.

             Drops the wind and stops the mill;
                 Turbot is ambitious brill;
                 Gild the farthing if you will,
                 Yet it is a farthing still.

   			 Yes, I know.
                     That is so.
                 Though to catch your drift I'm striving,
                   It is shady--it is shady;
                 I don't see at what you're driving,
                   Mystic lady--mystic lady.
    		     Stern conviction's o'er me stealing,
                 That the mystic lady's dealing
                 In oracular revealing.

  	 Stern conviction's o'er him stealing,
                 That the mystic lady's dealing
                 In oracular revealing.
                         Yes, I know--
                         That is so!


   	       Though I'm anything but clever,
                 I could talk like that for ever:
                 Once a cat was killed by care;
                 Only brave deserve the fair.
                         Very true,
                         So they do.

            Wink is often good as nod;
                 Spoils the child who spares the rod;
                 Thirsty lambs run foxy dangers;
                 Dogs are found in many mangers.

    	                Frequentlee,",False
"El último romano
Cada mañana desde hace diez o doce años, poco antes de las nueve, un hombre solitario se detiene ante la barandilla al pie del obelisco egipcio, frente al palacio de Montecitorio, en Roma, a cincuenta pasos de la entrada principal del edificio que alberga el Parlamento italiano. Es un individuo de pelo gris que ya escasea un poco, al que he visto envejecer, pues con frecuencia paso por ahí a esa hora cuando me encuentro en esta ciudad, camino del bar donde desayuno en la plaza del Panteón. Da lo mismo que sea invierno o verano, que haga sol o que llueva: apenas hay día en que no aparezca. Siempre va razonablemente vestido, con aspecto de empleado, o de funcionario. Más bien informal. Y lleva siempre una pequeña mochila, o una cartera colgada del hombro. En eso ha ido cambiando, porque ahora lo veo más con la cartera. El procedimiento es rutinario, idéntico cada día. Se detiene ante la barandilla, frente a la fachada del palacio -supongo que camino del trabajo-, saca un papel doblado que despliega con parsimonia, y con una voz sonora y educada utiliza el papel como guión o referencia de citas para el discurso que viene a continuación, diez o doce minutos de oratoria impecable, bien hilada. Un breve discurso diario, allí solo, bajo el obelisco, ante la fachada muda del Parlamento. 
A veces me detengo a cierta distancia, por no molestarlo, y escucho atento. El discurso no suele ser gran cosa, y a menudo repite conceptos. No insulta, no es agresivo. Por lo general se trata de una especie de reprensión moral en la que menciona artículos de la Constitución o critica, casi siempre de modo general, situaciones concretas de la política italiana. Cosas del tipo «Todo gobernante debe asegurar el derecho al trabajo de los ciudadanos», o «La corrupción política no es sino el reflejo de la corrupción moral de una sociedad enferma y a menudo cómplice». De vez en cuando desliza asuntos personales, injusticias de las que es o ha sido objeto, aunque sin alejarse nunca del interés común, del enfoque amplio. Siempre es educado, coherente y sensato. No parece el suyo discurso de un loco, ni expresión patológica desaforada de una obsesión. Parece sólo un ciudadano que lleva diez o doce años dolido por lo que ocurre ante sus ojos, y que cada mañana acude ante el lugar que considera eje principal de esos males, a denunciarlo en voz alta, con palabras mesuradas y sensatas. 
Lo que cada día convierte la escena en conmovedora es que ese hombre está solo. El lugar, frente a Montecitorio, es escenario habitual de protestas ciudadanas, y a menudo hay carteles reivindicativos; o algo más tarde, a la hora de entrada de los diputados, se reúnen cámaras de televisión y ruidosos grupos de manifestantes que abuchean o vocean consignas. Sin embargo, a la hora en que nuestro hombre se presenta no hay nadie. Sólo un par de carabinieri que pasean aburridos por la plaza desierta y algún turista que se asoma, curioso, por la ventana de un hotel próximo. Y es allí, en aquella soledad, ante la puerta vacía del Parlamento, donde se alza esa voz serena y desafiante, pronunciando palabras que suenan clásicas y hermosas: reprensiones morales, llamados a la conciencia, sentencias que todo ciudadano honrado, todo político decente, deberían tener por su evangelio. Y después, cada vez, acabado el discurso, nuestro hombre dobla despacio el papel, lo guarda en la cartera y se va dignamente, en silencio. Mesurado como un ciudadano de la antigua Roma. 
Cada vez, viéndolo marcharse con tan admirable continente, no puedo evitar pensar en los otros: sus ilustres antecesores. Pensar en los Gracos, en Cicerón pronunciando ante el Senado su inmortal «Quousque tandem abutere, Catilina, patienta nostra». En Bruto, Casio y los que ensangrentaron la túnica de César. En los hombres flacos de sueño inquieto de los que hablaba Shakespeare, cuyos ojos abiertos los hacen incómodos para los tiranos y los canallas. En los hombres justos de aquella Roma republicana, embellecida por la Historia, pero cuyos ejemplos formales tanto influyeron en el mundo, en los derechos y libertades de los hombres que supieron regirse a sí mismos. En la conciencia moral, superior hasta en las actitudes -y quizá superior, precisamente, a causa de ellas-, que tanto sigue necesitando esta Europa miserable y analfabeta, este compadreo de golfos oportunistas que nos desgobierna y del que también somos responsables, pues de entre nosotros mismos, de nuestra desidia e incultura, han nacido. En el consuelo casi analgésico de escuchar cada mañana, todavía, la voz serena de un último romano.","La pizzera de Nápoles
He leído estos días Ieri, oggi e domani, la autobiografía de Sophia Loren: un libro bien escrito —ignoro quién habrá sido el negro, o anónimo autor material del asunto— que pasa revista a la vida y las películas de esta bellísima octogenaria napolitana que, durante medio siglo, encarnó en las pantallas el prototipo de la mujer italiana, con ese matiz espléndido que la generación de mi abuelo, y la de mi padre en su juventud, aún definían como una mujer de bandera. Y debo decir que la lectura de ese libro sereno y agradable me ha proporcionado momentos de intenso placer. De sonrisa cómplice y agradecida.
Tengo una antigua y entrañable deuda con Sophia Loren —La Venus latina, en buena definición de mi amigo Ignacio Camacho—, y a menudo esa deuda sale a relucir en casa Lucio, cuando Javier Marías y yo, durante alguna cena, mientras él despacha con parsimonia su habitual filete empanado, pasamos revista a las mujeres que marcaron nuestra infancia y nuestros primeros recuerdos cinematográficos. Y por encima de casi todas —Kim Novak, Grace Kelly, Lauren Bacall, Maureen O’Hara, Silvana Mangano, principalmente Ava Gardner— figura siempre Sophia Scicolone, de nombre artístico Lazzaro, primero, y Loren, al fin. Supongo que eso no resulta fácil de comprender para cinéfilos de reciente generación, más a tono con señoras plastificadas y pasteurizadas tipo angelina Jolie o Nicole Kidman; pero quien de niño o jovencito haya visto a Sophía Loren salir del mar con la blusa mojada en La sirena y el delfín o bajar de un autobús por la ventanilla en Matrimonio a la italiana, sabrá perfectamente a qué me refiero. El matiz de pisar fuerte y de poderío. La muy abrumadora diferencia.
Me ha gustado mucho que, en su autobiografía, Sophia Loren haya dedicado un largo párrafo a la película que, de la mano de Vittorio de Sica, supuso su lanzamiento como estrella del cine italiano. Se trata de El Oro de Nápoles, que siempre consideré una obra maestra, donde protagoniza el episodio de la bellísima donna Sofia la Pizzaiola —“Venite, venite a fa’ marenna! Donna Sofia ha preparato ‘e briosce!”—, que hace creer a su marido que ha perdido en la masa de la pizza el anillo que realmente olvidó en casa del amante. No es de extrañar que aquella interpretación espléndida, llena de humor, erotismo y picardía, cautivara a los espectadores y los dejase atornillados a aquella mujer durante medio centenar de películas más. Descubrí a la Pizzaiola mucho más tarde, junto con Peccato che sia una canaglia, que aquí se tradujo como La ladrona, su padre y el taxista —esa extraordinaria secuencia de Vittorio de Sica haciéndose amo de la comisaría y pidiendo café para todos—; y el niño y el jovencito boquiabiertos ante la pescadora griega de esponjas de La sirena y el delfín, la amante sin esperanza de La llave o la guerrillera española de Orgullo y Pasión comprendieron, de ese modo, que esa hembra espléndida de 1.74 m. de estatura sin tacones, que desbordaba la pantalla con sus ojos almendrados y su contundente anatomía, era también una actriz formidable, con un sentido del humor y unas cualidades interpretativas fuera de serie; que le fueron reconocidas, en la cima de su carrera, por el Oscar con que la Academia de Cine norteamericana premió su soberbia interpretación en La Ciociara, que en España, como ustedes saben, se tituló Dos mujeres.
Por todo eso, leyendo con sumo placer el libro de que les hablo, he recordado, y también me he recordado a través de sus páginas y las películas que en ellas se mencionan, incluida Pane, amore e…: aquel film delicioso donde el brigada de carabineros Antonio Carotenutto —otra vez un formidable Vittorio de Sica— baila el mambo con donna Sofia la Pescadera en una de las escenas más graciosas e inolvidables del cine de humor italiano. Y, puestos a recordar, he rememorado también mi mejor recuerdo personal relacionado con Sophia Loren: cuando en cierta ocasión, al ir a subir a mi habitación del hotel Vesuvio de Nápoles, ella apareció en el ascensor, vestida de rojo, bellísima a sus entonces setenta y cinco años, dejándome estupefacto y paralizado como un imbécil, obstaculizándole el paso, hasta que me sonrió, y entonces reaccioné al fin apartándome a un lado con una excusa; y entonces ella pasó por mi lado, muy cerca, para alejarse por el vestíbulo del hotel, espléndida, gloriosa, eterna como en sus películas. Y por un instante sentí deseos de aullar a la luna como un coyote. Como hacía Marcelo Mastroianni mientras Mara, la chica de la piazza Navona, se quitaba las medias en Ayer, hoy y mañana.",True
"Ik snap niet dat Skrillex überhaupt in de lijst van muzikanten staat , want hij is alles behalve dat . Dubstep is totaal geen muziek . Het is lawaai . Muziek is iets wat normaal als kunst wordt gezien door het geheel van melodie en tekst . Geen willekeurige scherpe geluiden uit een computer - er wordt niet eens meer een instrument gebruikt ! - die klinken als een epilepsie-aanval . Ik zou evengoed hetzelfde effect kunnen krijgen met een blender . Het wordt onterecht gehyped met al die ' dubstepfeestjes ' waar de tieners van tegenwoordig naar toe gaan want ze zijn o zo cool . Ironisch is dat ze dansen op iets waar geen ritme inzit waardoor ze uiteindelijk in mijn ogen gewoon een stelletje spasten lijken . Het zal waarschijnlijk niet lang meer duren voordat deze belachelijke rage voorbij is .","Het allerlaatste deel van de Harry Potter serie , mag naar mijn menig ook het beste genoemd worden . De verfilming van het laatste deel doet het boek volgens mij alle eer aan . Ik was erg benieuwd toen ik de film voor het eerst ging bekijken omdat ik een memorabele filmervaring verwachtte , maar niet zeker was of al mijn verwachtingen ingelost zouden worden . Na het eerste verfilmde deel vermoedde ik wel al dat er niet veel fout kon gaan bij de verfilming van het tweede , maar je kan nooit zomaar ergens van op aan gaan . Ik kan gelukkig met grote vreugde zeggen dat ik niet teleurgesteld werd ! De mooie beelden , ontroerende momenten en de bloedstollende actiescènes brachten het boek werkelijk tot leven . De schrijvers van het script en de regisseur hebben een pareltje gecreëerd . Ze hebben de verhaallijn van het boek zorgvuldig gevolgd en hebben de beelden en personages die al geringe tijd in mijn geheugen ronddwaalden tot leven gebracht . Daardoor was de film voor mij geen allegaartje en zeker geen doffe herhaling van het boek dat ik al meerdere keren had gelezen . Het was eerder een spectaculaire filmervaring die me van begin tot einde kon boeien . Deze laatste verfilming was voor mij de mooiste , spannendste en meest pakkende van allemaal . Het was een knallende afsluiter van een prachtig verhaal dat vertelde over de meest wondere wereld ooit beschreven in boeken .",False
"No, no, captains' daughters don't marry foremast hands.

 Shame! shame!

Dick Deadeye, them sentiments o' yourn are a disgrace to our
 common natur'.

But it's a strange anomaly, that the daughter of a man who hails
  from the quarter-deck may not love another who lays out on the
  fore-yard arm. For a man is but a man, whether he hoists his flag at the
  main-truck or his slacks on the main-deck.

Ah, it's a queer world!

Dick Deadeye, I have no desire to press hardly on you, but such
  a revolutionary sentiment is enough to make an honest sailor
  shudder.

My lads, our gallant captain has come on deck; let us
  greet him as so brave an officer and so gallant a seaman deserves.


  	          My gallant crew, good morning.
           Sir, good morning!

            I hope you're all quite well.

        Quite well; and you, sir?

           I am in reasonable health, and happy To meet you all once more.

     You do us proud, sir!

                             

                I am the Captain of the Pinafore;
                  And a right good captain, tool
                             You're very, very good,
                             And be it understood,
                           I command a right good crew,

                	 We're very, very good,
                             And be it understood,
                           He commands a right good crew.

   	                  Though related to a peer,
                           I can hand, reef, and steer,
                             And ship a selvagee;
                           I am never known to quail
                           At the furry of a gale,
                             And I'm never, never sick at sea!

                            What, never?

                             No, never!

                            What, never?

                             Hardly ever!

    	              He's hardly ever sick at seal
                      Then give three cheers, and one cheer more,
                      For the hardy Captain of the Pinafore!

                      I do my best to satisfy you all--

                    And with you we're quite content.

                     You're exceedingly polite,
			And I think it only right
                           To return the compliment.

    	                     We're exceedingly polite,
                             And he thinks it's only right
                           To return the compliment.

    	                    Bad language or abuse,
                             I never, never use,
                           Whatever the emergency;
                             Though ""Bother it"" I may
                             Occasionally say,
                           I never use a big, big D--

                           What, never?

                               No, never!

                           What, never?

                                Hardly ever!

   	             Hardly ever swears a big, big D--
                      Then give three cheers, and one cheer more,
                      For the well-bred Captain of the Pinafore!","Vell--Ay don't vant for Anna
gat married. Listen, you fallar. Ay'm a ole man. Ay don't see Anna for
fifteen year. She vas all Ay gat in vorld. And now ven she come on
first trip--you tank Ay vant her leave me 'lone again?

Let you not be thinking I have no heart at all for
the way you'd be feeling.

Den
you do right tang, eh? You ship avay again, leave Anna alone.
Big fallar like you dat's on sea, he don't need vife. He
gat new gel in every port, you know dat.

God stiffen you! I'll not be giving you the lie on that. But divil
take you, there's a time comes to every man, on sea or land, that isn't
a born fool, when he's sick of the lot of them cows, and wearing his
heart out to meet up with a fine dacent girl, and have a home to call
his own and be rearing up children in it. 'Tis small use you're asking
me to leave Anna. She's the wan woman of the world for me, and I can't
live without her now, I'm thinking.

You forgat all about her in one veek out of port, Ay bet you!

You don't know the like I am. Death itself wouldn't make me
forget her. So let you not be making talk to me about leaving her. I'll
not, and be damned to you! It won't be so bad for you as you'd make out
at all. She'll be living here in the States, and her married to me. And
you'd be seeing her often so--a sight more often than ever you saw her
the fifteen years she was growing up in the West. It's quare you'd be
the one to be making great trouble about her leaving you when you never
laid eyes on her once in all them years.

Ay taught it vas better Anna stay avay, grow up
inland where she don't ever know ole davil, sea.

Is it blaming the sea for your troubles ye are
again, God help you? Well, Anna knows it now. 'Twas in her blood,
anyway.

And Ay don't vant she ever know no-good fallar on sea--

She knows one now.

Dat's yust it!
Dat's yust what you are--no-good, sailor fallar! You tank Ay lat her
life be made sorry by you like her mo'der's vas by me! No, Ay svear!
She don't marry you if Ay gat kill you first!

Ho-ho! Glory be to God, it's bold talk you have for a
stumpy runt of a man!

Vell--you see!",False
"Tientallen jaren geleden werd er niet vaak gesproken over homofilie . Seksuele voorkeur voor hetzelfde geslacht werd streng bestraft . Dat is deze tijd sterk veranderd . Homofilie is geëvolueerd naar een aanvaardbare keuze van seksuele voorkeur , maar toch zijn er nog steeds personen die hier niet mee kunnen omgaan . Hoe kunnen wij ervoor zorgen dat holebi's zich dan wel thuis voelen ? Vrijheid De vrijheid om te zijn wie je wil zijn , wil niet iedereen dat ? In onze huidige samenleving is er sprake van vrije meningsuiting en het maken van individuele keuzes , wat ook het kiezen van je seksuele voorkeur inhoudt . Ieder heeft het recht om zelf te beslissen wat het geslacht is van zijn of haar levenspartner , zonder bestraffing als gevolg . Holebi's kunnen hand in hand op het straat wandelen zonder dat zij hiervoor veroordeeld worden . Ze kunnen samen op restaurant of café gaan en genieten van elkaars gezelschap . Homohuwelijken zijn ondertussen goedgekeurd , wat voor veel holebi's een toekomst vol vreugde betekende . Het geluk dat ontstaat door vrije keuze van relaties staat centraler dan het conservatieve idee van man en vrouw tesamen . Het vrij nastreven van eigen geluk zorgt ervoor dat elk individu zich uniek en aanvaard voelt . Vandalisme en geweld Ondanks de hedendaagse vrije keuzes , zullen er steeds homohaters zijn die er niet mee omkunnen dat homofielen ongestraft door het leven kunnen gaan . Zij hebben hun eigen oordeel en uiten dit vaak op een foute manier . Vandaar dat er vandaag de dag sprake is van vandalisme en persoonlijke aanvallen op holebi's . Dit hebben haters ge-uit door het vernielen van tuinen en voorgevels van woonplaatsen van homofielen , maar ook door agressieve uitingen van geweld . Zowel verbaal als non-verbaal zijn er al geregeld homofielen in het openbaar vernederd . Op straat , op school , op de werkvloer ... werden homofielen uitgescholden of fysiek aangepakt , soms zelfs zo drastisch dat er reeds een aantal slachtoffers vielen en de politie meerdere malen moest ingrijpen . Het gaat meestal om jongerenbendes die niet omkunnen met homofielen die hun liefde voor elkaar uiten in het openbaar . Zij gaan hier dan op een immorele wijze mee om waardoor er agressie en geweld ontstaat . De maatschappij zorgt telkens voor een terechte bestraffing van de fysieke handelingen van de haters zodat de holebi's zich toch welkom kunnen voelen in de samenleving . Acceptatie in de maatschappij Europa draagt haar steentje bij om homofielen thuis te doen voelen . België staat op nummer twee van vriendelijkheid naar holebi's en transseksuelen toe , Groot-Brittannië op nummer één . In België zijn er tal van evenementen die ervoor zorgen dat holebi's een plaats in de maatschappij hebben . Zo was er op 18 mei 2013 de Belgian Gay Pride te Brussel . Dit evenement lokte zo 'n 80000 feestgangers , 10000 meer dan afgelopen jaar , die door de straten van Brussel paradeerden in volle glorie . Het was de achttiende verjaardag van het evenement en de viering van het tienjarig ontstaan van de wetten voor homohuwelijken . Na achttien jaar is er een duidelijke evolutie op te merken in zowel het uiten als holebi als acceptatie en respect van de omringde burgers . Holebi's durven op straat te komen zonder schaamte wat hen een warm gevoel van aanvaarding geeft.
Niet enkel grote evenementen , maar ook locale bars en discotheken zijn meer open ten opzichte van holebi's . Er worden verschillende feestjes georganiseerd in clubs zoals Het Hessenhuis of Red & Blue te Antwerpen waar de nachtelijke sfeer enkel bedoeld is voor holebi's . Ook in bepaalde café's zijn er avonden voorzien om personen van hetzelfde geslacht te ontmoeten . Zo is er voor elk wat wils en kan iedere persoon zichzelf ontdekken . De keuze van seksuele voorkeur is sterk geëvolueerd . Elk individu is vrij om te kiezen met wie zij of hij door het leven wil gaan . Er zijn homohaters die hier niet mee akkoord gaan en protesteren op hun eigen manier , wat meestal een stapje te ver gaat , waardoor de politie zal ingrijpen . Holebi's hebben even veel recht op een warm welkom in onze maatschappij dan hetero's . Tal van evenementen zorgen ervoor dat zij zich thuis voelen in deze wereld . Ze moeten respect krijgen van anderen zoals elk individu dit verdient .","De Amerikaanse internationale keten Starbucks is sinds een aantal jaar ook bekend in Antwerpen . De koffiehuizen hebben een groot succes bereikt ondanks de prijsklasse hoger ligt dan bij hun concurrenten . Ook wordt er een trendy imago naar voren geplaatst terwijl koffie een ongezond product is met toch wel enkele negatieve eigenschappen . Starbucks geeft verder grote porties , waardoor er een hoge dosis van cafeïne wordt opgenomen . Samen met het caloriegehalte is zelfs één tas koffie bij deze populaire keten slecht voor de gezondheid .",True
"Oh, philosophers may sing, etc.

                                   Yes, it really is a very pleasant existence.  They're
  all so singularly kind and considerate.  You don't find them
  wanting to do this, or wanting to do that, or saying ""It's my
  turn now.""  No, they let us have all the fun to ourselves, and
  never seem to grudge it.

It makes one feel quite selfish.  It almost seems like
  taking advantage of their good nature.

How nice they were about the double rations.

Most considerate.  Ah! there's only one thing wanting to make us thoroughly comfortable.

And that is?

 The dear little wives we left behind us three months  ago.

Yes, it is dull without female society.  We can do
  without everything else, but we can't do without that.

And if we have that in perfection, we have everything.
  There is only one recipe for perfect happiness.

                       

                 Take a pair of sparkling eyes,
                      Hidden, ever and anon,
                           In a merciful eclipse--
                 Do not heed their mild surprise--
                      Having passed the Rubicon,
                           Take a pair of rosy lips;
                 Take a figure trimly planned--
                      Such as admiration whets--
                           (Be particular in this);
                 Take a tender little hand,
                      Fringed with dainty fingerettes,
                           Press it--in parenthesis;--
                 Ah! Take all these, you lucky man--
                 Take and keep them, if you can!

                 Take a pretty little cot--
                      Quite a miniature affair--
                           Hung about with trellised vine,
                 Furnish it upon the spot
                      With the treasures rich and rare
                           I've endeavoured to define.
                 Live to love and love to live--
                      You will ripen at your ease,
                           Growing on the sunny side--
      You're a dainty man to please
                           If you are not satisfied.
                 Ah! Take my counsel, happy man;
                 Act upon it, if you can!

            Here we are, at the risk of our lives,
            From ever so far, and we've brought your wives--
            And to that end we've crossed the main,
            And don't intend to return again!","Sure, he has. Who do you think takes care of the reindeer,
and who waters the doll-tree and picks the dolls?

Picks the dolls? Do the dolls grow on trees?

Yes, indeed, right next door to the taffy cottage, down
Chocolate Lane. I take care of the marble bushes and the popgun trees.
You just ought to see our wonderful gardens.

Oh, I'd love to see them.

We've got a Teddy-bear garden, and a tool garden, and a

furniture garden, and a game garden, and a candy garden, though most
of the candy comes from mines.

The mines?

Sure. We dig out just the kind we want. We have caramel
mines, and vanilla mines and mines full of chocolate almonds, and
rivers of fig paste and strawberry ice cream soda. They flow right
through the picture-book garden.

Oh, it must be the most wonderful place in the whole world.

And I help take care of it. I have fourteen little
brothers, and we're all twins.

And have you a mother, too? Has Santa Claus a nice-a, fine-a
wife?

Of course he's got a wife. Haven't you ever
heard of my mother. Her name is Mary.

Mary? Mary what?

Why, Merry Mary Christmas, of course. I thought everyone
knew that.

 And does she go round the world with Santa Claus on the night
before Christmas?

Oh, no, she's too busy for that. She stays at home and
takes care of the gardens.

 But what are you doing here on the ship? I should think you'd
be with your father.

Ah, that is a secret. You mustn't tell anyone.

How can I tell anyone when I don't know myself.

Well, maybe I'll tell you.",False
"Υπέροχη τζαζ μουσική. Αυτή των Iskra. Τους ξέρετε; Ή, τους θυμάστε; Ξεκίνησαν τη δεκαετία του `80 παίζοντας τζαζ μουσική. Εξαιρετική τζαζ μουσική. Εξαιρετικοί μουσικοί! Οι γνωστοί σήμερα David Lynch, Γιώργος Φακανάς, Τάκης Φαραζής και Νίκος Τουλιάτος, που έδωσαν το διαφορετικό τότε, επανασυντονίστηκαν τώρα για να δώσουν λίγες συναυλίες μετά 24 χρόνια από την εμφάνισή τους στο ελληνικό κοινό.
Τους παρακολουθούσα προχθές στο Badminton. Mα, πόσο ωραίοι είναι; Και πόσο προσηλωμένα τους παρακολουθεί ο κόσμος; Πού ήταν αυτός ο κόσμος τότε; Στο '84 που πρωτοξεκίνησαν; Μικρή αναδρομή στο παρελθόν… Πού πήγα, πού στάθηκα… Συγγρού, παραλιακή. Και στο «Διογένης». Μερσέντες. Την εποχή του Πανταζή και της Άντζελας, του «μπες μες στο καμπριολέ» και του «είμαι στα χάι μου». Την εποχή που «έπεφτε πόρτα», αν δεν σε γούσταρε ο φουσκωτός στην είσοδο, που περίμεναν στην ουρά τα σαββατόβραδα εκατοντάδες νοματαίοι για να μπουν στο παραλιακό κέντρο. Την εποχή της νηπιακής ξετσιπωσιάς του επαρχιώτη -Αθηναίου και μη- και της κατρακύλας της πολιτικής ζωής. Του μακαρίτη υπουργού που έκοβε βόλτες σε όλα τα σκυλάδικα της χώρας και της άλλης Ελλάδας που επικοινωνούσε την αξιόλογη δουλειά της στο εξωτερικό. Εκεί έβρισκε και ακροατές και οπαδούς. Εδώ «έτρωγε πόρτα». Ήταν την ίδια εποχή που έτερος πολιτικός ανήρ φωτογραφιζόταν με τα σουτιέν και τις κυλόττες στο κεφάλι. Ανερυθρίαστα. Μα ήταν ένας από τους «κράτος εν κράτει».
Ελλάδα - παραλήρημα. Ωχριά ο Χατζιδάκις. Τι να μας πει και ο Μάνος! Όταν μιλούσε τον έστηναν απέναντι κι ας λένε τώρα πως ήταν σπουδαίος. Στη δεκαετία του `80 ήταν, για τους πολλούς, παρωχημένος. Δεν κουνούσε καμιά προκλητικά κώλο και στήθος με τη μουσική του Μάνου. Κι ας σε ξεγύμνωνε ο ίδιος όταν σου μιλούσε. Πάντα με το γάντι, πάντα με μια λεπτή ειρωνεία που διακρίνει τους οξύνοες. Τσίτσιδος έμενες όταν μιλούσε ο Μάνος. Όταν τοποθετείτο στα πράγματα. Ποιος τον άκουγε… Έτσι και τους Iskra, ποιος θα τους παρατηρούσε τότε; Το κοινό του Λευτέρη ή της Άντζελας; Ποιος να κτίσει πολιτισμό, ποιος να προάγει τη Μουσική; Εκείνος ο υπουργός που τηλεφωνούσε στον οδηγό του στις 12 τη νύχτα για να του ζητήσει να τον πάει στης Θεσσαλονίκης τα σκυλάδικα τα χαράματα; Ήταν το ίδιο πρόσωπο που έλεγε επίσης ανερυθρίαστα: Ποτά και γυναίκες για μένα και τους οδηγούς μου!». Και να τα βρακιά στο κεφάλι, να οι στηθόδεσμοι καπέλο. Πού να φτουρίσουν οι Iskra. Η σπίθα και η φωτιά άναβε αλλού. Στα γαβγάδικα της παραλιακής και της Σαλονίκης. Και να ο κόσμος να ακουμπά τα χρήματα με τα τσουβάλια στις γκόμενες. Και να τα τσιφτετέλια στις πίστες και στα μπαρ. Και να τα λουλούδια. Δίσκοι, εκατοντάδες. Κάθε βράδυ, όλη την εβδομάδα. Εξαργύρωναν τον μόχθο της αγροτιάς και της φτωχολογιάς, το κόμπλεξ του Έλληνα που παρακολουθώντας ό,τι ξέκωλο φούσκωνε σαν το παγόνι από την ικανοποίηση.
Τελικά, προχθές στο Badminton οι Iskra είχαν καλό κοινό. Μάλλον η πλειοψηφία που παρακολουθούσε στον Κήπο του θεάτρου ήταν άνω των 45. Οι «ψαγμένοι», όπως μ` αρέσει να τους λέω. Αναθάρρησα. Είναι σπουδαίο να συναντάς την άλλη Ελλάδα. Σαν αυτή που είδαμε στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Το κρίμα είναι να ξεθυμάνει τόσο γρήγορα. Από τον Παπαϊωάννου στο σκυλάδικο και τη γαρδένια, σε λίγες μέρες. Ούτε μια ανάσα δεν πήραμε. Από την απόλυτη περηφάνια στην απόλυτη κατρακύλα. Και όλα σε έναν παρανομαστή: η Ελλάδα-ακροβάτης στο τσίρκο. Αυτό που δημιούργησε μόνη της. Αλλά ακόμα σε αυτόν τον τόπο δεν μάθαμε ούτε τον καθρέφτη μας να κοιτάμε, ούτε και να τον σπάμε.
Υ.Γ.: περιμένω διακαώς την έκτακτη εκπομπή των «Πρωταγωνιστών» της ερχόμενης Δευτέρας. Δύο δικοί μου αγαπημένοι σε μία εκπομπή. Τίποτα καλύτερο για το τέλος της σεζόν.","Στον αστερισμό της φιλίας προέκυψε και αυτή η εκδοχή: friends with benefits, δηλαδή φίλοι με εξυπηρετήσεις. Ερωτικές εξυπηρετήσεις. Έχω το φιλαράκι μου, τα λέμε, πίνουμε το καφεδάκι μας παρέα, του λέω τους προβληματισμούς μου και τα παράπονά μου για τους άνδρες ή τις γυναίκες της ζωής μου - τελευταίως έχει γίνει μόδα η ομοσεξουαλικότητα να σημαιοφορείται με βήμα ταχύ -  και αν δεν μου κάτσει γκόμενος για να ικανοποιήσει το αρχέγονο ένστικτο τραβάμε και ένα πήδημα παρέα για να καλύψουμε την έλλειψη. Χωρίς ενοχές, χωρίς σκέψεις, χωρίς ενδοιασμούς. Είναι τόσο φυσιολογικό όσο και το να πιω νερό από το ποτήρι του φίλου μου.
Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν πίστεψα ότι υπάρχει σχέση αμιγώς φιλική ανάμεσα σε ένα άνδρα και μια γυναίκα.. Υπάρχει λανθάνων ερωτισμός και καλώς κάνει και υπάρχει. Σε όλες τις σχέσεις υπάρχει ερωτισμός ευτυχώς και αλλοίμονο αν χαθεί. Πάνε περίπατο η έλξη, η μαγεία, η ματιά και η μυρωδιά του φλερτ στον αέρα. Σωστά, δεν μπορούν τα πάντα να ομολογηθούν τέτοια συναισθήματα, γιατί αλλάζει η ποιότητα των σχέσεων,  πράγμα επικίνδυνο για την διατήρησή τους. 
Το σεξ με τον φίλο μου, γιατί σεξ είναι όχι έρωτας, μπορεί να επαναφέρει τις σχέσεις σε ισορροπία; Δεν αλλάζει κάτι στην καθημερινότητα, στην επικοινωνία, στο βλέμμα; Γίνεται διαγραφή του σκηνικού και πάμε παρακάτω; Αυτή πάντως η συμπεριφορά, περισσότερο αφορά  στους προχωρημένους κάθε εποχής. Οι φίλοι που εκτελούν και εξυπηρετήσεις ερωτικού χαρακτήρα, βολεύουν, γιατί καταρχάς είσαι ο εαυτός σου. Δεν έχεις να τους κρύψεις κάτι, είναι σαν να βλέπεις στον καθρέφτη τον εαυτό σου όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα ήθελες είναι. Οι σχέσεις φίλων με οφέλη είναι ειλικρινείς και μη παρεξηγήσιμες. Είτε έχει στύση, είτε όχι ο άνδρας δεν πτοείται ψυχολογικά, διότι η φίλη του δεν είναι άγνωστη, είναι δικός του άνθρωπος. Μιλάμε για καλές φιλίες δηλαδή. Από την άλλη μπορεί η καλή σχέση να έχει και σεξουαλικό χαρακτήρα; Μήπως τελικά μπαίνει στην λογική της αλλαξοκωλιάς; Σε πηδώ, με πηδάς, γιατί δεν μου βρίσκεται κάτι άλλο; Μήπως οι σχέσεις των friends with benefits δεν μπορούν να είναι υγιείς, ειλικρινείς, καθαρές και εστιάζουν στο περίπου, στον ωχαδελφισμό, στο  σκοτεινό, βολικό και φυγόπονο; Μήπως  οι friends with benefits δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν τελικά υγιείς ερωτικές σχέσεις;  Η πολλή προοδευτικότητα είναι ο μανδύας της ανασφάλειας, του φόβου να μπω και να δώσω στη σχέση, να πονέσω και να νοιώσω; Ή μήπως η εξερεύνηση του κορμιού του άλλου δεν έχει να κάνει με τις ερωτικές αλλαξοκωλιές, αλλά με την φύση και το ένστικτο του ανθρώπου;
Για μένα οι friends with benefits είναι η κρούστα του τρίγωνου πανοράματος, που έχει και έντονη την μυρωδιά της βανίλιας από την κρέμα Μια σχέση που ακροβατεί, ορίζεται στα δύο άκρα. Δεν την κρίνω, δε με αφορά να κρίνω, δεν είναι η δουλειά μου αυτή. Μέσα σε μια εποχή που τα πάντα αλλάζουν ταχύτατα και οι σχέσεις αδυνατούν να δουλέψουν πάνω στον άξονα της ειλικρίνειας - γιατί οι σχέσεις μας με την αλήθεια ανέκαθεν ήταν κάκιστες - η σχέση με τον φίλο μου που κάλλιστα δύναται να γίνει και ερωτικός μου παρτενέρ, όπου και όταν τον έχω ανάγκη, μου φαίνεται να ακροβατεί στη σύνθετη λέξη υγειονοσηρότητα.. Γνωρίζω 'τι καπνό φουμάρει', δεν περιμένω εκπλήξεις, δεν περιμένουμε δεσμεύσεις εκατέρωθεν. Μόνο που μου τη δίνει να μην δίνω όποτε θέλω ό,τι θέλω, γιατί ο friend μου with benefits δεν έχει μαζί μου τη ζεστασιά της σχέσης που γουστάρω να έχω μαζί του: τον πόθο, το πάθος, το διαρκές μοίρασμα, το βλέμμα της ζήλιας και του θαυμασμού, το πρωινό ξύπνημα που θα μας βρει χώρια και θα αναζητήσω τη φωνή του, μετά τον πρωινό μου καφέ. Το απρόσωπο είναι που δεν το μπορώ. Και γι`αυτό πληρώνω το τίμημα, για να  ζήσω μια κανονική σχέση, με τα πάνω και τα κάτω της.
	
	Υγ: Αυτό για τους αλλού.",True
"La pizzera de Nápoles
He leído estos días Ieri, oggi e domani, la autobiografía de Sophia Loren: un libro bien escrito —ignoro quién habrá sido el negro, o anónimo autor material del asunto— que pasa revista a la vida y las películas de esta bellísima octogenaria napolitana que, durante medio siglo, encarnó en las pantallas el prototipo de la mujer italiana, con ese matiz espléndido que la generación de mi abuelo, y la de mi padre en su juventud, aún definían como una mujer de bandera. Y debo decir que la lectura de ese libro sereno y agradable me ha proporcionado momentos de intenso placer. De sonrisa cómplice y agradecida.
Tengo una antigua y entrañable deuda con Sophia Loren —La Venus latina, en buena definición de mi amigo Ignacio Camacho—, y a menudo esa deuda sale a relucir en casa Lucio, cuando Javier Marías y yo, durante alguna cena, mientras él despacha con parsimonia su habitual filete empanado, pasamos revista a las mujeres que marcaron nuestra infancia y nuestros primeros recuerdos cinematográficos. Y por encima de casi todas —Kim Novak, Grace Kelly, Lauren Bacall, Maureen O’Hara, Silvana Mangano, principalmente Ava Gardner— figura siempre Sophia Scicolone, de nombre artístico Lazzaro, primero, y Loren, al fin. Supongo que eso no resulta fácil de comprender para cinéfilos de reciente generación, más a tono con señoras plastificadas y pasteurizadas tipo angelina Jolie o Nicole Kidman; pero quien de niño o jovencito haya visto a Sophía Loren salir del mar con la blusa mojada en La sirena y el delfín o bajar de un autobús por la ventanilla en Matrimonio a la italiana, sabrá perfectamente a qué me refiero. El matiz de pisar fuerte y de poderío. La muy abrumadora diferencia.
Me ha gustado mucho que, en su autobiografía, Sophia Loren haya dedicado un largo párrafo a la película que, de la mano de Vittorio de Sica, supuso su lanzamiento como estrella del cine italiano. Se trata de El Oro de Nápoles, que siempre consideré una obra maestra, donde protagoniza el episodio de la bellísima donna Sofia la Pizzaiola —“Venite, venite a fa’ marenna! Donna Sofia ha preparato ‘e briosce!”—, que hace creer a su marido que ha perdido en la masa de la pizza el anillo que realmente olvidó en casa del amante. No es de extrañar que aquella interpretación espléndida, llena de humor, erotismo y picardía, cautivara a los espectadores y los dejase atornillados a aquella mujer durante medio centenar de películas más. Descubrí a la Pizzaiola mucho más tarde, junto con Peccato che sia una canaglia, que aquí se tradujo como La ladrona, su padre y el taxista —esa extraordinaria secuencia de Vittorio de Sica haciéndose amo de la comisaría y pidiendo café para todos—; y el niño y el jovencito boquiabiertos ante la pescadora griega de esponjas de La sirena y el delfín, la amante sin esperanza de La llave o la guerrillera española de Orgullo y Pasión comprendieron, de ese modo, que esa hembra espléndida de 1.74 m. de estatura sin tacones, que desbordaba la pantalla con sus ojos almendrados y su contundente anatomía, era también una actriz formidable, con un sentido del humor y unas cualidades interpretativas fuera de serie; que le fueron reconocidas, en la cima de su carrera, por el Oscar con que la Academia de Cine norteamericana premió su soberbia interpretación en La Ciociara, que en España, como ustedes saben, se tituló Dos mujeres.
Por todo eso, leyendo con sumo placer el libro de que les hablo, he recordado, y también me he recordado a través de sus páginas y las películas que en ellas se mencionan, incluida Pane, amore e…: aquel film delicioso donde el brigada de carabineros Antonio Carotenutto —otra vez un formidable Vittorio de Sica— baila el mambo con donna Sofia la Pescadera en una de las escenas más graciosas e inolvidables del cine de humor italiano. Y, puestos a recordar, he rememorado también mi mejor recuerdo personal relacionado con Sophia Loren: cuando en cierta ocasión, al ir a subir a mi habitación del hotel Vesuvio de Nápoles, ella apareció en el ascensor, vestida de rojo, bellísima a sus entonces setenta y cinco años, dejándome estupefacto y paralizado como un imbécil, obstaculizándole el paso, hasta que me sonrió, y entonces reaccioné al fin apartándome a un lado con una excusa; y entonces ella pasó por mi lado, muy cerca, para alejarse por el vestíbulo del hotel, espléndida, gloriosa, eterna como en sus películas. Y por un instante sentí deseos de aullar a la luna como un coyote. Como hacía Marcelo Mastroianni mientras Mara, la chica de la piazza Navona, se quitaba las medias en Ayer, hoy y mañana.","Barack Peña
La clase política de Estados Unidos se niega a aceptar la realidad de la estrepitosa caída de su predominio económico, poder político e influencia ideológica en el mundo. Recurre una vez más a la fuerza de las armas como un acto desesperado por afianzar su control sobre los recursos y los pueblos del planeta. Las nuevas agresiones en Irak, Siria, Palestina y Ucrania fomentadas o dirigidas por Barack Obama, otrora Premio Nobel de la Paz, también le han permitido construir su propio pacto con la oposición, al estilo del “Pacto por México” de Enrique Peña Nieto, para unir a la clase política frente a las cada vez más contundentes críticas a su gestión, tanto desde la izquierda como de la derecha.
La tasa de aprobación ciudadana para Obama se encuentra en el nivel más bajo que ha tenido durante los casi seis años que ha ocupado la Casa Blanca. Hoy todas las encuestas coinciden en que más de 50% de la población desaprueba su labor, mientras solamente 40% lo apoya (véase: http://ow.ly/BDg2V). Asimismo, la gran mayoría de quienes desaprueban expresan un sentimiento fuerte al respecto (strongly disapprove), mientras solamente la mitad de quienes aprueban están tan convencidos (véase: http://ow.ly/BDgjJ).
La movilización social del pueblo afroamericano en Ferguson, la traición a los latinoamericanos en materia migratoria y la consolidación del poder militar del Estado Islámico (EI) en el Medio Oriente desnudan el fracaso del gobierno de Obama tanto en materia de política interior como en el exterior. Obama es entonces el perfecto “amigo” y símil de Peña Nieto. Ambos presidentes trabajan para intereses ajenos y, por lo tanto, son repudiados por sus pueblos.
La revuelta de Ferguson, Missouri, responde al hecho de que los afroamericanos se encuentran en una situación aún más precaria que cuando Obama ganó su primera elección presidencial en 2008. La brecha entre los “blancos” y los “negros” en términos de ingresos, patrimonio, rendimiento educativo y desempleo se ha ensanchado de manera pronunciada. Igualmente, el racismo estructural del sistema de “justicia” estadunidense llena las cárceles del país con cada vez más afroamericanos. Este es el contexto para la brutalidad policiaca que ha abierto las heridas y despertado la conciencia de la comunidad afroamericana. Obama no solamente ha dado la espalda a los latinos que lo apoyaron con tanta convicción, sino también a su propia comunidad.
Los contundentes éxitos militares del EI en una zona supuestamente “pacificada” por el ejército estadunidense evidencia el absoluto fracaso de más de dos décadas de bombardeos e intervención militar desde el inicio de la Guerra del Golfo en 1990. Así como la consolidación del poder del narco en Michoacán revela la derrota de la “guerra contra las drogas” iniciada por Felipe Calderón y continuada por Peña Nieto por órdenes de Washington, la situación en Irak demuestra la enorme fragilidad y debilidad de las estrategias militares dirigidas desde la Casa Blanca en todo el mundo.
Existe una sorprendente continuidad entre el gobierno de Obama y el de George W. Bush Jr. (2000-2008), comparable a la falta de cambio o “transición” durante los 12 años de gobiernos panistas en México. Del mismo modo en que el PAN terminó por devolver el poder al viejo PRI, lo más probable es que Obama también entregue la Casa Blanca de regreso al Partido Republicano cuando termine su segundo cuatrienio en 2016 o, en su caso, a Hilary Clinton, quien representa exactamente los mismos intereses.
El discurso de Barack Obama del pasado 17 de septiembre en la Base Militar MacDill, en Florida, fue revelador con respecto a su verdadera orientación política. “Entre la guerra y la recesión económica (…) estos han sido 14 años llenos de retos. Quiero que sepan, mientras los acompaño hoy, que hoy estoy tan seguro, como lo he estado siempre, de que este siglo, justo como el siglo anterior, será dirigido por América (sic) (…) Es y será un siglo americano (sic)”.
No se asomó ni por error la palabra “cambio” o “esperanza” en el discurso del presidente que supuestamente introduciría transformaciones importantes en el sistema político de Estados Unidos. Obama ahora se quita la máscara al presentarse como el defensor de la más absoluta continuidad conservadora, tanto con los ocho años anteriores a los suyos en que Bush Jr. ocupó la Casa Blanca (“han sido 14 años”), como con el siglo pasado de “liderazgo” estadunidense en el mundo, incluyendo constantes intervenciones militares, económicas y políticas a lo largo y ancho de América Latina.
La “democracia” estadunidense se encuentra tan dolida y traicionada como la mexicana. Quienes luchan por un mejor país deben enfrentar la realidad de que lo que ocurre en México es parte de un fenómeno global de vaciamiento del sentido de las instituciones “liberales” en todo el planeta. No se trata desde luego de abandonar el frente nacional, sino de constantemente vincularlo con las luchas paralelas que están teniendo lugar en el mundo. Por ejemplo, el empuje hacia la independencia de Escocia, la resistencia del pueblo palestino y los esfuerzos del nuevo partido ciudadano “Podemos” en España, todos indican que se acercan nuevos tiempos. También sería muy importante estrechar los lazos con los gobiernos de izquierda en Sudamérica.
La izquierda mexicana ha cometido el error de descuidar el frente internacional durante los últimos lustros. La revitalización de este ámbito de acción sería particularmente importante en este momento, dado el dinamismo actual en tal esfera. Una mejor vinculación con movimientos y luchas en otras latitudes podría fortalecer de manera importante el proceso de reconstrucción de la izquierda nacional y nacionalista.",False
"Sir, you are sad! The silent eloquence
                 Of yonder tear that trembles on your eyelash
                 Proclaims a sorrow far more deep than common;
                 Confide in me--fear not--I am a mother!

    	        Yes, Little Buttercup, I'm sad and sorry--
                 My daughter, Josephine, the fairest flower
                 That ever blossomed on ancestral timber,
                 Is sought in marriage by Sir Joseph Porter,
                 Our Admiralty's First Lord, but for some reason
                 She does not seem to tackle kindly to it.

    		 Ah, poor Sir Joseph! Ah, I know too well
                 The anguish of a heart that loves but vainly!
                 But see, here comes your most attractive daughter.
                 I go--Farewell!
 
 A plump and pleasing person!
 

            Sorry her lot who loves too well,
               Heavy the heart that hopes but vainly,
            Sad are the sighs that own the spell,
               Uttered by eyes that speak too plainly;
                 Heavy the sorrow that bows the head
                 When love is alive and hope is dead!

            Sad is the hour when sets the sun--
 	Dark is the night to earth's poor daughters,
            When to the ark the wearied one
               Flies from the empty waste of waters!
                 Heavy the sorrow that bows the head
                 When love is alive and hope is dead!



 My child, I grieve to see that you are a prey to
  melancholy. You should look your best to-day, for Sir Joseph Porter, K.C.B., will
  be here this afternoon to claim your promised hand.

Ah, father, your words cut me to the quick. I can esteem--
  reverence--venerate Sir Joseph, for he is a great and good man;
  but oh, I cannot love him! My heart is already given.

It is then as I feared. (Aloud.) Given? And to whom? Not
to some gilded lordling?

No, father--the object of my love is no lordling. Oh, pity
  me, for he is but a humble sailor on board your own ship!","But speed thy steps, the cold will work thee ill.


     I'll fly, dear mother, like an arrow home.



     We must not tarry. Come, my Thomas, come!

     Here is a place, now I must rest awhile!
     For many a league, for many a weary mile,
     We've trudged along since break of day began.


     'Tis true, and I'm an old and ancient man,
     My joints are stiff, my bones are waxing old--
     And the long night is bitter, bitter cold.
     Here take my cloak and keep thee warm within,
     And wait thee here while I search out an inn.


     For hours I've trudged the street in fruitless quest,
     Here is an inn, mayhap at last we'll rest.



     Husband, I'm faint; I can no farther go.
     Methinks I'll rest me here upon this loe.



     Have courage, Mary, here's the hostess here.



     We'd lodge with thee tonight.

     Alas, I fear
     My inn is crowded to the very wall,
     Soldiers and scribes, the rich, the great, the small!


     Is there room for us? My wife is ill.


     My heart is sad and it is not my will
     To send you hence, but naught is left to do.
     Perhaps some other inn will shelter you.


     Alas, the other inns are all the same!


     Never was seen the like in Bethlehem.



     My guests are merry, hear their jovial din!


     I pity you, there's no room at the inn.



     Our last hope gone! Now, what shall we do?
     My strength is leaving!


     Would I could succor you.
     I'll wrap thee warm. Now rest thee here a while.
     We've traveled far, full many a weary mile.


 Maiden, I fain would stop thee in thy flight--
     Can'st tell where we could lodge this winter night?

     That inn is crowded. There's one upon the hill.


     I've tried them all, my wife is very ill.


     That little stable there upon the loe,



     'Tis snug and warm. 'Twill shield thee from the snow.


     God's blessing on thy little head, sweet child!
     Come, Joseph, for the wind now waxes wild.",False