text1,text2,same
"Vorige week , op 19 februari 2014 , besloot ik na een middagje shoppen mezelf te belonen met een heerlijke cheeseburger van Mc Donalds . De eurodeals speelden ook in mijn voordeel , gelukkig want ik had die dag veel geld opgedaan . De bediening ging vlot , ondanks de enorme drukte op een doorsnee woensdagnamiddag . Ik nam plaats voor het raam , met uitzicht op de Groenplaats . Mijn innerlijke vreugde werd abrupt verstoord bij het nemen van mijn tweede hap . Vreselijk , ik haalde een lang zwart haar uit mijn mond ! Dit had ik nog nooit meegemaakt . Ik ging terug naar de kassa en vertelde de dame wat me was overkomen . Onmiddellijk bood zij haar excuses aan en ze bezorgde me een nieuwe cheeseburger . Hiermee leek het verhaal beëindigd , maar dat bleek helemaal niet zo te zijn . Tijdens mijn rit naar huis werd ik draaierig en het leek alsof mijn maag alle hoeken van mijn buik opzocht . Mijn woensdag eindigde ziek in bed . Ik ben er zeker van dat er iets mis was met die cheeseburger en besloot dan ook nooit meer te eten bij Mc Donalds .","VROUW BREEKT NIET DOOR GLAZEN PLAFOND Recent onderzoek van de KU Leuven toont aan dat vrouwen het nog steeds moeilijk hebben om hogerop te geraken in het bedrijfsleven . In België zetelt slechts 5,8 procent van de vrouwen in raden van bestuur van de grootste bedrijven . Opnieuw een bevestiging van het bestaan van het zogenaamde ' glazen plafond ' . De resultaten zijn op zijn minst bevredigend en veroorzaken heel wat ophef bij bewegingen die opkomen voor de rechten van de vrouwen . De geschiedenis bevestigd de gedachte dat vrouwen het altijd moeilijker hebben gehad . Ze werden vaak bestempeld als het ' zwakke ' geslacht . Deze gedachte leeft de dag van vandaag nog steeds verder , dat bevestigt de KU Leuven met de resultaten van zijn onderzoek naar het aantal vrouwen die topfuncties bekleden in bedrijven en de moeilijkheden die zij daarbij ondervinden . Op Europees vlak zijn vrouwen in de minderheid wat betreft het bekleden van managementfuncties . België scoort hierop zelfs bijzonder slecht . In ons land zetelen slechts 5,8% vrouwen in raden van bestuur van de grootste bedrijven , een schrijnend laag percentage . Ook in Nederland zijn de cijfers verontrustend , daar bestaat de top van de administratie voor 100% uit mannen . In landen zoals Noorwegen , Zweden en Finland daarentegen is er een sterkere vertegenwoordiging met respectievelijk 28% , 25% en 25% . De eeuwenoude opvatting dat mannen ambitieuzer zijn en meer gedreven zijn door hun werk zit diep ingebakken in de hoofden van de burgers . Noodzakelijke eigenschappen van een goede ondernemer of een topmanager worden als vanzelfsprekend toegeschreven aan mannen . Maar de onderzoeksresultaten van de KU Leuven tonen aan dat vrouwen over even goede kwaliteiten en eigenschappen beschikken . Hoe komt het dan dat vrouwen er toch minder in slagen om een hoge functie te krijgen ? In het dingen naar een topfunctie in een bedrijf krijgen vrouwen steeds te maken met het zogenaamde ' glazen plafond ' . Telkens wanneer zij hogerop willen , krijgen zij op een bepaald moment altijd met dit probleem te maken . Een ongewenst fenomeen dat zich door de jaren heen heeft voltrokken . Het is bijna onmogelijk om het te doorbreken , en wie daar toch in slaagt is eerder de uitzondering dan de regel . Het plafond vertoont reeds barsten , maar is nog steeds niet doorbroken . De oorzaak hiervan ligt in de bedrijfswereld zelf . De traditionele opvatting van hoe een bedrijfsleider er moet uitzien zit ingebakken in iedere onderneming . Een idee waarvan moeilijk afstand kan genomen worden . Het topmanagement van verschillende bedrijven bestaat vandaag dan ook vaak uit mannen , ' mannen op leeftijd ' om precies te zijn . Bij hen zit deze opvatting helemaal vastgeroest , iets waaraan zij geen wijzigingen willen aanbrengen . De enige oplossing voor dit probleem , is het invoeren van quota . Deze zijn enerzijds noodzakelijk om gelijkheid te creëren tussen mannen en vrouwen en anderzijds zijn ze ook van economisch belang . In Noorwegen is deze maatregels reeds van toepassing , sinds 2006 is het land verplicht om 40% vrouwen te hebben in beursgenoteerde bedrijven . Ook in België is er vraag naar quota . Uit een grootschalige peiling bij de bevolking is gebleken dat 64% van de Belgische economische topvrouwen positief staat tegenover het invoeren van quota . Tegenstanders beweren daarentegen dat het Skandinaviëmodel niet zomaar toepasbaar is in België , omwille van de cultuurverschillen . Dit argument is echter weinig onderbouwd en dus verwaarloosbaar . Een evenwichtige verhouding tussen mannen en vrouwen in een organisatie heeft een positief effect . Uit een onderzoek van McKinsey , waarin hij 89 grote Europese bedrijven met veel vrouwelijke directieleden vergeleek met sectorgenoten , blijkt dat meer vrouwen in een onderneming een betere return on investment oplevert , een beter operationeel resultaat boekt en dat de aandelenkoers ook positiever evolueert . Hiermee formuleert hij tal van redenen om de invoering van quota goed te keuren en op die manier vrouwen te helpen in het bereiken van topfuncties . Elk land , zowel op Europees als op internationaal niveau moet loskomen van de vastgeroeste gedachte dat mannen het beter doen dan vrouwen in het bedrijfsleven . Verschillende onderzoeksresultaten leveren het bewijs die deze stelling tegenspreekt . De barsten in het ' glazen plafond ' moeten verder gebroken worden . Vrouwen moeten blijven strijden voor gelijke rechten . Ze moeten evenveel mogelijkheden krijgen als mannen om door te groeien in een onderneming en hun droomen achterna te streven .",True
"Langer werken draagt niet bij tot een welvarende maatschappij Vandaag de dag zoekt de overheid steeds meer naar oplossingen om de economie evenwichtig te laten draaien . Er is een serieus begrotingstekort dat opgevuld moet worden . De vraag stelt zich dan ook of het niet beter is om mensen langer te laten werken . Hier tegenover staat dat meer en meer mensen psychische problemen hebben of krijgen . De druk op onze schouders is vaak zwaar en de maatschappij stelt steeds hogere eisen . Er onstaat een volksdebat en de vraag rijst als volgt : is langer werken wel goed voor de geestelijke gezondheid ? Vergrijzing is een hap in het budget De opkomende vergrijzing in België vormt een probleem voor de overheidsschuld . Er zijn veel uitgaven inzake sociale gezondheidszorg , pensioenuitkeringen , enzovoort . Al deze uitgaven wegen niet op tegen de inkomsten aangezien er een kleiner deel van de bevolking zorgt voor de inkomsten en een groter deel van de bevolking voor de uitgaven . Om het verloop tusssen inkomsten en uitgaven evenredig te houden gaan ministers op zoek naar oplossingen . Daaruit volgt meteen het idee om de bevolking langer te laten werken . Maar is dit idee wel sociaal verantwoord ? Tarten we dan niet het lot van de menselijke draagkracht ? Burn-out , depressie , psychische stoornissen , . . . Belgen kampen meer dan ooit met psychische problemen . Er wordt vastgesteld dat ongeveer 700000 mensen in ons land een psychisch probleem hebben en maar liefst één op vier belgen krijgt er gedurende zijn leven mee te maken . Bovendien is het zelfmoordcijfer aanzienlijk hoog . Dit zijn angstvallige cijfers die ons aanzetten tot nadenken . Wat zijn de oorzaken van deze problemen ? Hoe kunnen we de bron van oorzaken aanpakken ? Eén van de redenen waardoor mensen het mentaal moeilijk krijgen is hun job . De lat ligt waar dan ook hoog . Bedrijven en organisaties leggen einddoelen op en mensen kunnen hier niet van afwijken . Elke dag opnieuw moet je er zijn en je taak vervullen . Mensen hebben een dagelijkse druk om te moeten presteren . Als werknemers de druk niet meer aankunnen krijgen ze een burn-out en zijn ze vaak enkele weken of maanden ziek . Onze prestatiemaatschappij vergt veel energie van werknemers waardoor ze het takenpakket soms niet meer kunnen invullen . Is het dan echt wel een goed initiatief om personen langer te laten werken ? Ruimte om te ademen Het is goed om mensen ruimte te geven zodat ze optimaal kunnen presteren , en dit op lange termijn . Baaldagen zouden hier een oplossing op kunnen bieden . Werknemers af en toe rust gunnen om te bekomen van stressvolle werkdagen . Hierbij sluit aan dat langer werken uit den boze is omdat het tal van nadelen heeft . Langer werken zorgt allereerst voor een mentale dip . Niemand wil horen dat hij&slash;zij nog enkele jaren langer moet werken omdat de overheid dit bepaalt . Langer werken is langer presteren en dit kan nefast zijn voor het algemeen psychisch welzijn van de bevolking . Werknemers moeten langer wachten op hun welverdiende rust en zullen het niet meer kunnen volhouden . Vervolgens is er de fysieke draagkracht van mensen die niet oneindig is . Sommige jobs zijn fysisch zwaar om op oudere leeftijd uit te voeren . Er zijn te veel negatieve vaststellingen om de bevolking langer te laten werken . Het economische aspect van het werken staat te hard op de voorgrond . Daarentegen staat het sociale en gezondheidsaspect te hard op de achtergrond . Hieruit volgt dat mensen veel moeten verduren en vaak niet meer kunnen meedraaien in het systeem . Kortom , mensen moeten menselijker benaderd worden om hun welzijn te garanderen . Trouwens , wie verkiest er nu niet een lachend gezicht boven een klagende brombeer op de werkvloer ?","De Iphone 5s is een geslaagd product van Apple . Er zijn tal van waardevolle veranderingen aangebracht tegenover de vorige editie , de Iphone 5 . De smartphone bezit over een trendy , vernieuwd ontwerp . Het design is zeer stijlvol , bovendien is er een verrassende kleur bijgekomen . Verder zijn er vele technische aanpassingen , de Iphone maakt gebruik van een Touch ID , wat de beveiliging scherp versterkt . Aangezien Iphones vaak gestolen worden is de Touch ID een groot voordeel . Ook de camera werd volledig geüpdatet , de kwaliteit is aanzienlijk beter dan de Iphone 5 . Andere technologieën zorgen er uiteindelijk voor dat de smartphone energiezuiniger is en super snel mobiel internet bevat . De prijs-kwaliteit verhouding is zeker juist voor dit product .",True
"Het is niet enkel algemeen geweten , het is ook bewezen : er bevinden zich anno 2013 nog steeds ( te ) weinig vrouwen op de arbeidsmarkt in België . Het is vanzelfsprekend dat er niet van elk geslacht evenveel werknemers zijn , maar het verschil is toch erg groot . Vrouwen proberen steeds opnieuw dit taboe te doorbreken , maar het verschijnsel blijft . Komt het door de positie van de man ? Het ' jaaginstinct ' uit de oertijden dat terug naar boven komt ? Of kunnen we het eerder op de vrouw zelf steken ? Doen ze te weinig hun best , of gedragen ze zich te onderdanig aan de man ? We kunnen alvast stellen dat beide geslachten zich bewust zijn van het verschil . Mannen vinden het goed zoals het is , wat kan hen het uiteindelijk schelen dat ze met meer zijn ? Vrouwen daarentegen beschouwen het nog steeds als oorzaak van de dominante rol van de mannen . Ze proberen hun positie op gelijke hoogte te krijgen als hun nevengeslacht , maar dit lijkt hen maar niet , of toch weinig , te lukken . Onderdanigheid en dominantie spelen zeker een belangrijke rol in deze kwestie . Maar ook de wil om te presteren is van belang . Vrouwen onderling vinden het belangrijk om op te vallen door hun prestaties , mannen minder . Totdat we de verschillen tussen de geslachten bekijken en de kloof zo hard opvalt . Vrouwen willen graag bewijzen dat ze niet perse minder zijn dan de man , waarop ze beter gaan presteren en zo toch nog een plaatsje naast de man kunnen bemachtigen . Aan de graad van geschooldheid kan het ook moeilijk liggen . Het is algemeen geweten dat mannen goed zijn met hun handen , technische dingen . Vrouwen daarentegen gebruiken hun hoofd , denken veel na bij wat ze doen . Dit heeft tot gevolg dat het ene beroep meer vrouwen dan mannen telt , of andersom . Zo zijn er bijvoorbeeld meer vrouwelijke kleuterleidsters en meer mannelijke loodgieters . De ' probleemgebieden ' bevinden zich vooral bij de publieke beroepen . Hiermee wordt bedoeld dat het beroepen zijn die veel aandacht krijgen of belangijk zijn , zoals politici of mensen uit het onderwijs . In de politiek is het verschil enorm opvallend , net omdat er zoveel over gesproken wordt . Het spijtige is dat het verschil tussen geslachten in beroepen , zoals politicus , een slechte invloed kan hebben . Mensen in de politiek komen vaak in de media , waardoor het extra opvalt hoeveel meer mannen erin voorkomen . Jongeren , of mensen in het algemeen , kunnen dit als normaal gaan beschouwen waardoor men de man gaat linken met dominantie . Dit kan nefaste gevolgen hebben in het beeld dat kinderen ten opzichte van vrouwen en mannen . Er zijn al tal van oplossingen aangereikt , toch blijft het moeilijk iets concreet op zulke situaties toe te passen . Zo kunnen we vrouwen als achterban gebruiken , als belangrijke schakel naast de man . Als deze man dan wegens omstandigheden wegvalt , kan de vrouw zich promoveren . Ook quota opleggen is een eventuele oplossing . Zo kunnen we per beroep , of per aantal mannen , het aantal vrouwen bepalen . Dit hoeft niet het gelijke aantal te zijn , maar toch genoeg zodat vrouwen toch al de kans krijgen . We kunnen besluiten dat het al heel wat is dat beide geslachten zich bewust zijn van het veschil en dat vrouwen de moeite doen zich door dit ' glazen plafond ' heen te werken . Vrouwen zullen dus moeten blijven proberen hun positie gelijkwaardig te stellen aan die van de man , terwijl er gezocht wordt naar een concrete oplossing . Zolang we echter kunnen doen wat we graag doen , zonder enige vorm van discriminatie , hebben we natuurlijk niet te klagen .","Post voor Mevrouw Bromley is een erg interessant boek over het leven tijdens de oorlog . Het geeft een prachtig beeld van de emoties die de hoordpersonages beleven gedurende de eerste wereldoorlog . Ik vond het boek in het begin een beetje langdradig , maar dat werd ruimschoots goedgemaakt met het einde van het boek . Het is een absolute aanrader . Hoewel het een dik boek lijkt , leest het erg vlot . Ik was meteen klaar om een ander boek van Stefan Brijs ter hand te nemen .",False
"Veel Amerikaanse komedies lopen over van clichés , flauwe anekdotes en zijn de naam komedie niet waardig . Crazy , Stupid , Love is een welkome verfrissing . De film gaat over Cal Weaver , een kleurloze goedzak wiens vrouw van hem wil scheiden , omdat ze volgens haar uit elkaar gegroeid zijn . Cal verdrinkt eenzaam zijn verdriet in een trendy bar waar hij de imposante Jacob ontmoet . Deze Don Juan besluit hem onder zijn hoede te nemen en Cal ontpopt zich al snel tot een ' babe magnet ' . Het succes van deze film zit hem in de juiste balans tussen humor en romantiek . De dialogen zijn gevat en alle overbodigheden lijken overboord gegooid te zijn . Daarnaast is de cast geloofwaardig . De rol van ongekende charmeur lijkt Gosling op het lijf geschreven en de zelfs doorgaans wat melige Carell zet een sterke rol weg . Niet op de laatste plaats toont de film ons herkenbare , onhandige situaties die uit het leven gegrepen zijn , waardoor we ons sterk identificeren met de personages op het witte doek en de makers ons continu geboeid weten te houden . Een must see voor alle filmliefhebbers !","Een prachtige film met geweldige special effects . Het is een hele mooie epische strijd geworden , wat de reeks uiteraard ook heeft verdient . Heb de film twee keer in de bioscoop gezien , vond hem de tweede keer nog beter . Ik liep met een dubbel gevoel de zaal uit omdat dit helaas het einde van de HP reeks betekent .",False
"Birdy is één van mijn favoriete zangeressen op dit moment . Ze is nog erg jong maar toch heeft ze al 2 cd ’ s gemaakt waarin ze laat zien dat ze echt talent heeft . Haar tweede album heeft ze zelf geschreven . Ze heeft een frêle , magische stem . Elk nummer zingt ze met gevoel , dat vind ik het mooiste aan haar muziek . Haar muziek kan ik het best beschrijven als engelachtig . Elk nummer vind ik prachtig en ze hebben allen mooie , pakkende liedteksten . Als je haar muziek beluistert , kan je makkelijk stilletjes gaan wegdromen . Hoe vaker je ernaar luistert , hoe mooier de nummers worden . Haar albums vervelen zeker niet , er zijn veel afwisselende songs . Ik zou er kunnen naar blijven luisteren . Zelf hou ik ook erg veel van muziek , meezingen met haar muziek is dus geen probleem . Ik ben een grote fan van haar en ik zou iedereen aanraden om naar haar wondermooie muziek te luisteren .","Geluk maak je zelf ? Een studie heeft uitgewezen dat amper 46% van de Vlamingen gelukkig zou zijn . Dat is een flinke daling ten opzichte van vorig jaar , toen 54% nog gelukkig was . Hoe valt dit fenomeen te verklaren ? En vooral : hoe word je als Vlaming dan wel gelukkig ? Het is belangrijk te weten dat geluk niet ligt aan het hebben van een job , aan het goede weer of het krijgen sociale steun . Neen , geluk maak je in de eerste plaats zelf . Toch doen Belgen het goed op de Internationale Geluksindex . Met een achtste plaats behaalt ons land een hogere plaats dan de Amerikanen . Meer dan 80% van de Denen en Zweden verkondigt gelukkig te zijn . Ze pronken hiermee op de eerste plaats . Hoe komt het dat deze Scandinavische landen hoger scoren dan Belgïe ? Hoe noorderlijker , hoe gelukkiger ? Dat zou je van zelf geen denken , wanneer je naar de resultaten kijkt . Ook het mooie weer zou dus geen rol spelen . Jammer voor wie hun toekomst al zagen te spenderen in een warm oord om er het geluk te zoeken . Geluk is dus niet direct afhankelijk van het goede klimaat . Hoe word je dan wel een gelukkige Vlaming ? Welvaart , vrijheid , individualisme en een job hebben , zijn enkele factoren van geluk . Deze elementen zullen zeker meebouwen aan je geluk , maar er zijn nog veel belangrijke aspecten . Zo is steun van familie , vrienden en collega's heel erg waardevol voor de bijdrage aan geluk . Dat kan niet verwonderlijk zijn . Mensen hebben immers nood aan liefde en affectie , dat is algemeen bekend . Goede relaties met anderen zijn heel belangrijk . Je moet je dan ook alleen maar laten omringen door mensen die jouw leven waardevoller kunnen maken . Desalniettemin maak je je geluk zelf . En het is waar , gelukkig zijn is niet gemakkelijk in deze tijden van groeiende onzekerheid en economische crisis . Toch moeten mensen positiever in het leven proberen te staan , pessimistisch denken en zwart-witredeneringen vermijden en focussen op de goede aspecten van het leven . Zelfdodig en depressiviteit kunnen gevolgen van zwartkijkerij . Vlaanderen heeft een van de hoogste zelfmoordcijfers in Europa . Dat moet verder vermeden worden . Als je alles langs de optimistische kant bekijkt , word je van zelf gelukkiger . Een gezonde levenshouding is minstens even belangrijk . Een gezonde geest kan immers enkel in een gezond lichaam zitten . Daarom is een goede voeding en een evenwichtig slaapritme essentieel . Roken en overmatig alcohol drinken is uiteraard te vermijden . Muziek kan eveneens een aspect van geluk zijn . Volgens onderzoekers maakt muziek mensen blij . Zet dus eens vaker een leuker deuntje op en geniet meer van de kleinere dingen in het leven . Ook moeten mensen doen wat ze graag willen . Een job waar je voldoening uit haalt , een studierichting waarin je jezelf kan uitleven , een beroep passievol uitoefenen enzovoort . Het is belangrijk niet te wachten tot alles van zelf in de juiste plooi terechtkomt . Mensen moeten hun leven meer zelf in hun handen nemen en hen niet laten leiden door iemand of hen laten verplichten tot iets . We moeten een voobeeld nemen aan de Denen . Het is bekend dat Denemarken een land is waar iedereen elkaar vertrouwt . Dat moeten wij ook doen . Durven open staan voor anderen en niet te argwanend zijn , is de boodschap . Op die manier kunnen we niet alleen een bijdrage leveren aan ons eigen geluk , maar tegelijkertijd aan een betere wereld meewerken . Samen moeten we de heersende dystopie bestrijden en daarom moeten we het beste uit onszelf halen om dit alles te kunnen verwezenlijken . Samenvattend , is het belangrijk een positief intrinsiek waardevol leven te leiden : een leven waarin vrijheid , vertrouwen en relaties met anderen de voornaamste factoren zijn . Wanneer je deze elementen in een goed evenwicht weet te brengen , heb je al een groot deel van je eigen geluk bepaald .",True
"Gezonder leven , dus beter leven ? Als je in de supermarkt rondloopt kan je er niet naast kijken : op iedere verpakking staat er waarom een bepaald product gezond is . Ook in de reclames op televisie wordt duidelijk uitgelegd welke vitamine er in een bepaald product zit , en waarom het goed voor je is . Gezond , en daarmee samenhangend de belofte op een beter leven , verkoopt goed in deze tijd . Maar verbetert je leven echt zoveel als je op je gezondheid let ? De tol van rijkdom Het is een feit dat we in een tijd leven waar veel mensen kampen met overgewicht door ongezond te leven . Ook een ziekte als diabetes , vaak veroorzaakt door erg suikerrijk te eten , komt steeds vaker voor . Dat komt omdat wij in een erg welvarend land leven . We hebben geld genoeg om iedere dag voldoende te eten , en we zijn ook veel minder afhankelijk van weersomstandigheden . Als er bijvoorbeeld vroeger een oogst mislukte , dan was dat een ramp voor veel mensen . Nu wordt de groente waarvan de oogst in België mislukt is , gewoon geïmporteerd uit een ander land . De meeste producten zijn dus altijd en zoveel we maar willen beschikbaar . Maar de keerzijde van de medaille is dat we meer moeten letten op onze gezondheid . Het is belangrijk dat je weet wat ongezond is , en waar je misschien niet te veel van moet eten . Het is immers bewezen dat je je beter voelt als je gezonder eet , en wie wil zich nu niet goed in zijn vel voelen ? ' Gezond ' zijn of genieten ? Toch wordt er vaak overdreven . Onderzoekers gaan steeds verder , en spreken elkaar dikwijls tegen . Ook wordt er in veel reclames gezegd dat iets goed voor je is , terwijl je het niet echt nodig hebt . Zonder dat product ben je zeker zo gezond . Zo ontstaat er verwarring : wat mag ik eten en wat niet ? Je moet op zoveel verschillende dingen letten : hoeveel suikers erin zitten , welke vetten , hoeveel calorieën . . . En dat kan leiden tot een nog ongezondere levenstijl omdat je door te weinig eten snel honger krijgt , en snel naar ongezonde dingen zal grijpen . Je weet dat fastfood ongezond is , maar het is heel lekker en geeft je meteen een voldaan gevoel . Als we de experten mogen geloven is alles tegenwoordig ook ongezond , zelfs een ouderwetse boterham met kaas . Maar het is eerder slecht voor je gezondheid als je je daar te strict aan houdt . We mogen niet vergeten dat calorieën niet alleen dikmakers zijn , maar dat we ze ook nodig hebben . Daarbij halen de meeste mensen een zekere voldoening uit eten . Van eten word je gelukkig . Daarom moet je wel letten op je gezondheid , maar zeker niet overdrijven , zodat het plezier van een goede maaltijd niet verdwijnt . Aangenaam ouder worden Gezonder leven is dus in zekere zin beter leven . Maar is dat wel zo 'n goede zaak ? We leven langer en bereiken hogere leeftijden , maar de levenskwaliteit is niet altijd even goed . Nu al zijn er problemen met de vergrijzing . Is er wel genoeg geld voor de pensioenen ? Kunnen we wel voor zoveel ouderen zorgen ? Daarnaast takelen oudere mensen vanaf een bepaalde leeftijd snel af . Ze krijgen allerlei kwaaltjes , zijn niet meer goed te been . . . Veel ouderen vereenzamen ook : steeds meer mensen die ze kennen overlijden en de kinderen hebben het druk . Is dat nog wel zo 'n leuk leven ? Misschien moeten we het leven niet meer rekken dan nodig , als we niet kunnen garanderen dat het aangenaam blijft . Kortom , het is een kwestie van niet te overdrijven . We mogen niet overdrijven met vettig of suikerrijk eten , maar ook niet met extreem gezonde voeding . Wat er gezegd wordt over gezond eten mag gerust met een korreltje zout genomen worden . Ook zal er een oplossing gevonden moeten worden voor de voortschrijdende vergrijzing . Het belangrijkste is echter dat je je goed in je vel voelt en plezier hebt aan eten . Want wat is er nu beter dan het vooruitzicht van een lekkere maaltijd ?","Toen ik deze film van de videotheek leende dacht ik dat het weer één van de zovelen ging worden . Ik was moe , en had zin in een hersenloze film . Het nadeel met zo ’ n films is dat die vaak saai worden na een tijd . Dat was helemaal niet bij deze film . Ik vond Ryan Gosling echt goed ( dat heb ik altijd gevonden ) en de verhaallijn tussen hem en Emma Stone heel mooi . Het verhaal van Steve Carell en Julianne Moore was ook wel goed , maar had er niet bij gemoeten .",True
"De Franse fastfoodketen Quick brengt een gamma van burgers en slaatjes op de markt die de concurrentie moeten aangaan met de producten van onder andere Mc Donalds en Burger King . Jammer genoeg halen de burgers niet het gewilde niveau . Al te vaak eet ik er een iets kleinere burger , een imitatieproduct die het succesingrediënt mist of een slaatje met een minder smaakvolle dressing dan bij Mc Donalds . Bovendien vind ik de prijs-kwaliteitsverhouding bij Quick niet evenwaardig . Het assortiment is ook kleiner . Zo is het aanbod sausjes gering en biedt de kaart minder diversiteit . Quick stelt ook teleur op vlak van inrichting en aankleding van de filialen . Als ik een trendy Mc Donalds binnenwandel heb ik niet de indruk dat ik een fastfoodrestaurant zit waar ik maar best zo snel mogelijk alles naar binnenwerk om er dan liefst nog sneller buiten te zijn . Bij Quick krijg ik wel een reftergevoel . Ik vind er geen met leder beklede stoelen terug , noch merk ik er een gevoel van huiselijkheid . De keuze is dus snel gemaakt als je weet dat je voor dezelfde prijs een grotere , smaakvollere burger kan krijgen in een aangenamer kader , bij een andere fastfoodketen .","moet zo 'n uitkering welvaartsvast zijn , maar allerminst beperkt in tijd . De socialisten treden dat standpunt bij aangezien SP.A wil dat de werkloosheidsuitkering welvaartsvast wordt en niet beperkt in tijd . Het is dus de werkloosheid , en niet de uitkering , die moet beperkt worden in tijd . De polarisatie tussen de verschillende politieke partijen is frappant en dus rijst de vraag wie water bij de wijn zal doen als links en rechts samen zouden regeren . Op federaal niveau is de situatie nog veel complexer . Nooit eerder was het land sterker politiek verdeeld . Zo centrumrechts als de Vlaming op 25 mei stemde , zo links stemde de Waal met het rode stempotlood . Het spreekt voor zich dat een consensus vormen geen sinecure zal zijn . Toch zal de regering in de wetstraat 16 een oplossing moeten vinden , want als Vlamingen en Walen verschillende uitkeringen krijgen , voelt minstens één landshelft zich benadeeld . België kent momenteel een tewerkstellingsgraad van 67,2 procent van de 20 - tot 64-jarigen . De Europese doelstelling ligt een stuk hoger en dus is een daling van dat percentage niet meteen een optie . Het beperken van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd zou tot een nefaste evolutie van de tewerkstellingsgraad kunnen leiden . Anderzijds stimuleert de eeuwigdurende uitkering de minder gemotiveerde medeburger wellicht om minder actief op zoek te gaan naar werk . Het aanpakken van andere thema's kan helpen . Wanneer de regering er bijvoorbeeld eerst en vooral voor kiest om de minimumlonen op te trekken , dan motiveert dat meteen de werklozen om actiever werk te zoeken . Hoe groter de kloof is tussen een volwaardige werkloosheidsuitkering en een minimumloon , hoe meer het loont om te gaan werken . Het kan geen trouwens toeval zijn dat 74 procent van de bevolking akkoord gaat met de stelling dat “ misbruiken de sociale zekerheid bedreigen ” . Een deel van die misbruiken volgt ongetwijfeld uit het feit dat er mits een volwaardige werkloosheidsuitkering en wat schnabbels door zwartwerk , bijna evenveel of zelfs meer kan worden verdiend dan door het opnemen van een voltijdse job tegen een minimumloon . Zwartwerk is uiteraard verboden , maar u weet even goed als ik dat het een nog lang niet uitgestorven gewoonte is in onze samenleving . Sommigen lijken daardoor hun best te doen om werkloos te blijven . Een oplossing is nodig en dus kan het optrekken van het minimumloon in combinatie met een werkloosheidsuitkering die beperkt is in de tijd straks werkelijkheid worden . Al zal een goede uitwerking van dit dossier de nodige tijd in beslag nemen , want ook jeugdwerklozen mogen bijvoorbeeld niet uit het oog verloren worden . Werken stimuleren en belonen is dus de boodschap .",True
"De laatste jaren is het voor de gemiddelde mens steeds makkelijker geworden om kostenloos informatie te vinden over allerlei actuele onderwerpen . De grootste nieuwe bron hiervan is uiteraard het internet , waarvan zeker de sociale media recent meer en meer in beeld komen . Maar niet alleen de sociale media zijn hiervoor verantwoordelijk : er zijn ook meer en meer algemene informatiesites en internetfora , en zelfs de meeste kranten hebben een eigen website waarop iedereen op elk moment informatie kan vinden over actuele gebeurtenissen . Met al deze nieuwe mogelijkheden vraagt men zich al snel af : waarom zou ik nog betalen voor een krant , wanneer ik deze informatie gewoon gratis kan vinden ? Een eerste punt waarop een gemiddelde krant verschilt met de meeste andere nieuwsbronnen is de kwaliteitsgarantie . Het gaat hier ten eerste al puur om de vorm en taal van de tekst : vlot , correct en met een duidelijke structuur . De krant probeert om de informatie toegankelijk te houden door woordgebruik en structuur eenvoudig te houden en niet te ver te gaan in specifiek jargon of wetenschappelijk taalgebruik . Ook de indeling en plaatsing van tekst en eventuele afbeeldingen of statistieken staan in functie van een vlotte leesbaarheid . Dit alles zorgt er voor dat de informatie van een krant over het algemeen eenvoudiger te lezen is dan andere bronnen.
De kwaliteitsgarantie beperkt zich echter niet alleen tot de tekst zelf : ook de juistheid van de artikels wordt streng gecontroleerd . Alle informatie die in een krant verschijnt wordt behandeld volgens de - geschreven en ongeschreven - regels van de journalistiek : bronnen worden geraadpleegd en gecontroleerd , er wordt eventueel contact opgenomen met collega's of externe experts , of er wordt vergeleken met andere kranten of nieuwsbronnen . De meeste informatie komt dan ook van vaste , vertrouwde bronnen zoals correspondenten en nieuwsagentschappen . Hierdoor komt het relatief weinig voor dat de informatie van een krant niet correct is . Een tweede verschil met veel gratis nieuwsbronnen is de objectiviteit van de informatie . Hoewel veel kranten meer neigen naar het eigen doelpubliek , is de algemene richtlijn van een krant om de informatie zo neutraal en ongenuanceerd over te brengen : de krant geeft de informatie , de lezer zorgt zelf voor de interpretatie . Ook dit is een deel van de regels van de journalistiek . Veel gratis nieuwsbronnen zijn daarentegen vaak eerder subjectief of bevooroordeeld over bepaalde onderwerpen . Zo zijn artikels op websites vaak eerder een opinie van een enkeling of een bepaalde groepering met een zekere houding tegenover het onderwerp . Ook veel gratis tijdschriften zijn vaak beïnvloed door sponsoring van bedrijven of organisaties . Een laatste verschil tussen kranten en veel andere nieuwsbronnen is de diversiteit van de aangeboden informatie . Waar veel nieuwsbronnen zich richten op specifieke onderwerpen of interesses , geven kranten een uitgebreid aanbod aan informatie , zoals binnenlands nieuws , buitenlands nieuws , sport , cultuur , financiële informatie , etc. Dit is ook deel van de objectiviteit en neutraliteit van de krant en zorgt ervoor dat de lezer informatie krijgt uit veel verschillende aspecten van het dagelijks leven . Exclusief gebruik van gratis nieuwsbronnen kan daarentegen al snel leiden tot een zekere tunnelvisie voor nieuwe informatie : de lezer krijgt alleen nog maar informatie over gekozen onderwerpen en onwikkeld zo blinde vlekken voor onderwerpen die hem of haar minder interesseren . Deze combinatie van enerzijds kwaliteit en anderzijds diversiteit zorgt er voor dat een krant de voorkeur zou moeten hebben op de verschillende beschikbare gratis nieuwsbronnen , hoe eenvoudig of aantrekkelijk deze ook mogen zijn . Daarnaast is er zelfs de mogelijkheid om de kwaliteit van de krant via andere media te ontvangen , zoals de abbonementsdiensten die veel kranten online aanbieden en de opkomende applicaties voor tablet of smartphone van de meeste kranten . Er is dus geen enkele reden om geen gebruik te maken van de moeite die een krant doet om informatie bij de lezer te krijgen .","Na Problemski Hotel en Godverdomse Dagen op een Godverdomse Bol te hebben gelezen , ben ik begonnen aan De Helaasheid der Dingen . Het verhaal is pakkend - je leest er vlot doorheen - maar het beste vond ik het cynisme waarmee het boek ( zoals zijn andere titels ) doorweekt was . Zeker aan te raden als je een paar uur te doden hebt .",True
"Anderlecht won vorige week de landstitel in het voetbal en de ploeg ging dit maar al te graag vieren in Carré , de bekende discotheek in Aartselaar . Een simpele pint was duidelijk niet genoeg voor de profspelers . Ze dronken liever een fles champagne van 100.000 euro . Is dit een welverdiende prijs voor het wekelijks uitoefenen van hun passie of draait het voetbal alleen nog maar om geld ? Wanneer de spelers de dag nadien ontwaakten , stond het internet al vol met foto's van de feestelijke maar dure avond . Overal werd commentaar gegeven op de zeer exclusieve champagne , die normaal alleen wordt gedronken in Carré als ze bezoek krijgen van enkele bekende supersterren . Maar voor Anderlecht was het betalen van dit bedrag duidelijk maar een kleine moeite . Het is al langer bekend dat er in het voetbalwereldje met grote geldbedragen wordt gespeeld . De lonen van de spelers lopen vaak op tot indrukwekkende cijfers waarover de gewone mens alleen maar kan dromen . Bij het maken van een doelpunt of bij het winnen van een titel krijgen de voetballers ook nog eens een extraatje . Dat bijkomende bedrag is vaak wel enkele cijfers lang . Niet enkel op het hoogste niveau verdienen de spelers veel geld . Ook in de lagere reeksen , in het provinciaal en regionaal voetbal , is er een hoop poen te verdienen . Dit in tegenstelling tot andere sporten waarbij het enkel mogelijk is om rijk te worden wanneer je bij de top hoort . Zelfs bij het volleybal is het niet altijd gemakkelijk om te kunnen leven van het loon dat je krijgt als topsporter . Veel volleyballers die spelen op het hoogste niveau oefenen nog steeds een job uit en ze zijn dus geen voltijdse profspelers . In het voetbalwereldje zal je dit niet snel tegenkomen in de nationale competitie . De spelers moeten er natuurlijk wel hard voor werken : uren trainen per dag , op buitenlandse stage gaan , persconferenties bezoeken , wedstrijden spelen en interviews geven . Het werk dat de profvoetballers moeten doen mag dus zeker niet onderschat worden . Toch is het takenpakket van een hooggeplaatste manager niet minder vermoeiend en stressvol . Hij moet ook vaak uren aan een stuk blijven presteren zonder pauze , dit aan een veel lager loon dan de professionele spelers . Maar het is allemaal begonnen met een passie , een groot verlangen om profvoetballer te worden . Elke jonge speler droomt over een carrière in het nationaal of internationaal voetbal . De grote namen in deze sport zijn ook klein moeten beginnen bij een plaatselijke club . Toen was er zeker nog geen sprake over de grote bedragen die ze nu verdienen . Nooit hadden ze kunnen denken dat ze het zo ver zouden schoppen maar voor sommige spelers werd hun droom de werkelijkheid . De passie voor het voetbal kan na enkele jaren wel veranderen in een grote droom om zoveel mogelijk geld te verdienen op een zo kort mogelijke tijd . Het is niet meer belangrijk om een goede teamgeest te hebben of om je goed in je vel te voelen in de club . Het is belangrijk om poen te scheppen . Sommige spelers zullen alles doen om snel rijk te worden . Ze zullen al hun waarden opzij zetten voor die enkele duizenden euro's meer . Het is erg jammer dat er van die passie die er in het begin was , nog weinig overblijft wanneer de voetballers steeds bekender worden . Het is wel duidelijk dat geld belangrijk is bij het voetbal op hoog niveau . De spelers verwachten meer en meer van een club . Ze zijn niet meer tevreden met een gemiddeld loon , laat staan met een simpele pint . Passie kan zeker en vast nog aanwezig zijn bij het profvoetbal maar die zal vaak minder zijn dan de passie die ze hadden als kleine jongen . Nu is het belangrijk om zo veel mogelijk poen te scheppen en daarvoor moet alles wijken . Als je als kind de droom hebt om later steenrijk te worden , dan kan je dus maar beter leren voetballen .","Dit jaar heb ik een paar keer een broodje gekocht bij Panos . Je zou denken dat deze keten zo populair is geworden door zijn goede service en lekker eten , maar ik vind dit ver van correct . Ik moest eerst heel lang wachten voor het mijn beurt was om een broodje te bestellen . Wanneer ik dan uiteindelijk mijn bestelling door gaf , een broodje zonder ei , kreeg ik een broodje met ei . Maar dat had ik natuurlijk pas een kwartier later gezien , toen ik mijn broodje wou opeten .",True
"Werkloosheidsuitkeringen moeten beperkt worden in de tijd Iets meer dan een week geleden vonden er verkiezingen plaats in ons land op Vlaams , federaal en Europees niveau . Op Vlaams niveau voerden de verschillende politieke partijen de laatste weken meerdere debatten in verband met werkloosheidsuitkeringen . Zo hebben de vijf grootste politieke strekkingen van Vlaanderen hierover ook andere standpunten . Hoe kan de werkloosheidsproblematiek verbeteren en wat is , zowel voor de regering als voor het aantal werklozen , de beste maatregel hiervoor ? Moeten de werkloosheidsuitkeringen beperkt worden in de tijd ? Volgens SP.A niet . Zij vinden dat de werkloosheid zelf beperkt moet worden in de tijd en niet de uitkeringen . Zo zijn er in Belgie 651.059 werklozen die een uitkering ontvingen van de RVA . Dat is ongeveer acht procent van de werkende bevolking . Dat getal ligt veel te hoog en SP.A vindt dat er eerst gewerkt moet worden aan het dalen van dat cijfer in plaats van aan de uitkeringen . Ook Groen ! deelt de mening van SP.A en zegt dat de vergoedingen voor werklozen niet beperkt mogen worden . Wel opperen ze voor een beleid waarin de uitkering gestopt wordt als de persoon in kwestie een baan weigert aan te nemen . Aan de andere kant bevinden zich dan de nationalistische , liberale en christen-democratische partijen . Als eerste is er de N-VA , die op dit moment de grootste partij van België is , die pleit voor een inkorting van de duur van een uitkering . De politieke partij van onder meer Bart De Wever vindt dat de personen die zonder werk zitten zulke uitkering moeten verdienen . Zo moet er een verband zijn tussen werken en krijgen . Als een gezonde man of vrouw niets bijdraagt tot de samenleving en geen moeite doet om werk te vinden , zal deze persoon ook niets ontvangen als het van de N-VA afhangt . Dat wil niet zeggen dat ze helemaal niet zal omkijken naar de werklozen . Integendeel , ze vindt dat werklozen in de toekomst beter begeleid moeten worden in de zoektocht naar een baan , in de hoop dat ze op die manier ook sneller aan een job zullen geraken . Maar net zoals de socialistische partij SP.A en de groene partij Groen ! , stelt de N-VA voor om de uitkeringen te schrappen vanaf het moment dat een werkloze een jobaanbieding niet aanvaardt .","Het verhaal gaat over een jongeman die in het leger wil en soldaat wil worden . Hij is te klein , tenger en maakt eigenlijk geen kans.Maar hij is heel onzelfzuchtig en helpt andere soldaten . De commandant ziet dit en neemt hem mee om proef te staan om supersoldaat te worden . hij wordt geinjecteerd met een stof en wordt De Supersoldaat die Amerika nodig heeft.Vanaf dat moment is de jongeman groot , breed en onverslaanbaar . Het begin van Captain America . Ik ben zelf een hele grote fan van de Marvel films en deze film is zowat het begin van alles . Deze films zijn niet chronologisch gemaakt en zijn dus ook verschillend van de strips . Toen Captain America , The first Avenger uitkwam was ik dus zeer blij.De actie in de film is zeer goed verdeeld , geen continu bloed vergieten , maar ook humor is erin verwerkt . Er blijft ook wat realiteit in aanwezig , zodat niet alles "" "" fantasie en superhelden "" "" is . Deze film is wel wat voorspelbaar maar dat is met alle Marvelfilms .",False
"Broodjeszaak Panos is voor velen dé place to be voor een snelle koffiekoek 's ochtends , een belegd broodje voor 's middags en na school of werk nog gauw een worstenbroodje . Ik heb echter een ietwat andere mening over deze broodjeszaak . Panos verkoopt immers eenheidsworst . Zelden ligt er iets nieuws en verrassends in de winkel . Al jaren worden exact dezelfde broodjes verkocht . De broodjeszaak levert daarnaast producten af van een middelmatige kwaliteit . De broodjes , koffiekoeken en andere voedingswaren die verkocht worden smaken niet slecht , maar in een particuliere broodjeszaak is de smaak vaak veel beter en zijn de broodjes verser . Ook de service bij Panos is niet steeds even schitterend . Dit heeft wellicht te maken met het feit dat de zaak behoort tot een keten en een zeer ruim en steeds verschillend publiek aantrekt . In een particuliere broodjeszaak nemen de eigenaars vaak de moeite om een praatje te maken met de ( vaste ) klanten , maar bij Panos moet alles snel gaan . Zo snel zelfs dat je niet altijd even vriendelijk bekeken wordt wanneer je het gekochte broodje niet meteen van de toonbank graait . Panos kan dus de favoriete broodjeszaak zijn van velen , maar ik wandel liever een blokje om zodat ik mijn middagmaal bij een particuliere broodjeszaak kan halen .","Wat is er leuker dan een vrije ochtend gezellig doorbrengen met de krant op je schoot en een kopje koffie binnen handbereik ? Is dit niet de ultieme combinatie van ontspanning en informatieverwerving ? Blijkbaar vinden veel mensen van niet . Toch sluiten we ons niet volledig af voor alle actuele informatie . Alleen informeren we ons niet via een saaie papieren krant , maar via radio , televisie en vooral via het internet . Is hier dan iets mis mee ? Het voornaamste is toch dat we op de hoogte zijn van wat zich in de wereld afspeelt ? In de eerste plaats is de informatie die we verwerven over de actualiteit inderdaad het belangrijkste . Toch moeten we daarnaast ook aandacht besteden aan het medium dat ons deze informatie bezorgt . Een krant heeft op dit vlak zeker enkele voordelen ten opzichte van de andere informatieve media . Ten eerste biedt zo 'n krant meteen alle informatie van de dag gebundeld aan . De lezer krijgt haar in handen , neemt haar door , leest de artikels die hem interessant lijken en slaat degene over die hem minder interesseren . Online informatie opzoeken daarentegen , betekent telkens opnieuw op zoek gaan naar een interessant artikel over een bepaald onderwerp . Het is veel praktischer om een papieren krant door te nemen die meteen alle nieuwsfeiten netjes verzamelt . Je kunt natuurlijk ook gewoon een nieuwssite openen en hier de krantenkoppen doornemen . Helaas is de kwaliteit van de artikels op zulke sites niet altijd optimaal . Hierin ligt een tweede voordeel van de papieren krant . De journalisten en redacteurs die ervoor werken , zijn erg bekwaam . Vooral de artikels in kwaliteitskranten zijn vaak van een betrekkelijk hogere kwaliteit dan degene die het internet aanbiedt . Daarnaast zijn artikels op internet meestal korter en diepen ze het onderwerp niet zo uit . Dit is in een krant wel het geval . Deze publiceert vaak erg uitgewerkte artikels van meerdere pagina's lang . Op die manier kaderen de journalisten de onderwerpen beter en hebben ze ook oog voor de achtergrond van de nieuwsfeiten . Dit draagt zeker bij tot een bredere vorming van het leespubliek . Vervolgens biedt een krant niet enkel de droge feiten aan . Veel kranten zijn doorspekt met opiniestukken en breedvoerige dossiers . Ook plaatselijk nieuws komt vaak aan bod . Zo is de lezer niet alleen op de hoogte van de binnen - en buitenlandse actualiteit , hij weet ook erg precies wat zich in zijn eigen leefwereld afspeelt . Daarnaast is er plaats voor het weerbericht , overlijdensberichten en kruiswoordpuzzels . Dit alles vormt een mooi totaalpakket . Ten slotte heeft ook het gebruiksgemak een belangrijk aandeel in de keuze voor een krant boven een nieuwssite op het internet . Ze is makkelijk overal mee naartoe te nemen . Tijdens een lange trein - of busrit is er geen internet ter beschikking om snel de actualiteit door te nemen . Het is dan erg handig om even de krant boven te halen en enkele artikels te lezen tijdens de rit . Dit voordeel is relatief , aangezien veel mensen tegenwoordig beschikken over een smartphone of tablet . Deze toestellen bieden draadloos internet aan , overal en altijd . Goed , online de krant lezen op de bus kan dus wel . Toch blijft het veel handiger om een artikel te lezen op een grote pagina in plaats van op een klein schermpje met letters die amper leesbaar zijn . Op heel wat punten blijft de krant dus - veeleer dan het internet - het nieuwsmedium bij uitstek . Zowel op kwaliteit als op inhoud en gebruiksvriendelijkheid scoort de papieren versie beter dan haar elektronische variant . Hoog tijd dat de krant opnieuw hip wordt . Wanneer iedereen eens afstapte van het internet als hét medium voor alle mogelijke informatie , zouden de koopcijfers van de kranten weer spectaculair toenemen . En geef toe , het voelt ook gewoon veel fijner om een grote bladzijde om te slaan dan om met de zoveelste muisklik een volgend artikel te openen .",True
"Dat Matthias Schoenaerts geen doetje is , is sedert lange tijd geweten . Dat hij , bovendien , over een aardige hoeveelheid acteertalent beschikt , wordt slechts door enkelen betwist . En toch . Door zijn passage in Erik Van Looy's ' Loft ' werd hij in de schijnwerpers gezet als een neurotisch coke-verslaafd typetje , en sindsdien heb ik het moeilijk om dat beeld uit mijn hoofd te bannen . Heel erg nieuwsgierig begon ik dan ook aan ' Rundskop ' , Michaël Roskam's eerste echte worp die uitgroeide tot Belgische trots . ‘ Beste film van het jaar ’ , werd me beloofd . Uiteraard is ‘ Rundskop ’ meer dan Schoenaerts alleen . De filmische elementen zaten allemaal mooi op hun plek om de sterke verhaallijn kracht bij te zetten en ook de uitwerking mocht er zijn . Roskam heeft het duidelijk in zijn vingers ; de dialogen op zich vormen al een klein kunstwerkje . Dat Limburg ook nog eens een plaats krijgt in de Vlaamse cinema , kan ik enkel toejuichen . Al bij al een mooie prent , met Matthias Schoenaerts als absolute meerwaarde - het moet gezegd .","[ . . . ] [ I]t is the American influence which predominates . Because of the continued presence of thousands of American army and civilian personnel plus the many American tourists every year , and because of the popularity of American films , song hits , and plays and literature in translation . ” ( p. 286 ) Het Duits ondervindt nogal weinig invloed van het Engels , afgezien van enkele overgenomen neologismen , expressies en constructies ( parafrase Krauss , 1958 , p. 285 ) . Het Duits is dus niet heel onderhevig aan het Engels , zoals ook blijkt uit een proefproject ( door drie Harvard Business School professoren ) waarbij een in Duitsland gevestigde technologiemultinational het Engels als officiële taal aannam . Deze overschakeling bleek erg contraproductief . In plaats van de verhoopte efficiëntie en samenwerking tussen de Engels - en Duitstaligen , kwam er een extra spanning in de teams door een gebrek aan zelfvertrouwen om te praten in de vreemde taal bij de Duitstaligen enerzijds , en een gevoel van uitsluiting bij de Engelstaligen anderzijds ( parafrase Durnell Cramton , Hinds , Neeley ; 2009 , pp . 1-32 ) . 2.2.2 . IJslands En dat is niet het enige voorbeeld waarbij er liever voor de moedertaal gekozen wordt . In How Many Languages Do We Need ? The Economics of Linguistic Diversity ( Ginsburgh & Weber , 2011 ) wordt er nog een ander voorbeeld besproken , dit keer van het IJslands . Het boek haalt de IJslandse strijd aan voor het behoud van hun taal , en hun jarenlange gelobby om uiteindelijk dan toch een overwinning op het Engels te behalen : IJslands werd op de lijst van taalmogelijkheden toegevoegd , bij Microsoft Windows 2004 ( parafrase , 2011 ) . 2.2.3 . Nederlands Onder meer omdat Engelse televisieprogramma ’ s en films in België en Nederland niet gedubd worden , ondervindt het Nederlands heel wat beïnvloeding van het Engels . Maar ook voor het Nederlands gaan er stemmen op tegen het Engels . Jaap Bakker ( 1987 ) publiceerde in Onze Taal een opiniestuk waarin hij opsomt om welke redenen je zoal kunt kiezen voor het gebruik van Engelse woorden . Hij noemt er tien : 1 . Afwezigheid van een Nederlands equivalent . 2 . Behoefte aan afwisseling 3 . Behoefte aan een eufemisme 4 . Behoefte aan kortheid 5 . Behoefte aan syntactische souplesse 6 . Behoefte aan precisie 7 . Behoefte aan betekenisverruiming 8 . Verlevendiging van de taal door gebruikmaking van beeldspraak 9 . Versterking van de betekenis door gebruikmaking van klankeigenschappen 10 . Vergroting van de zeggingskracht door gebruikmaking van connotaties ( p. 73 ) Hij voegt hieraan nog het volgende toe : “ [ . . .",True
"Tablets , smartphones , het internet ... We hebben anno 2013 nogal wat media voor handen . Ook kranten maken hier gretig gebruik van , want het regent nieuwsapplicaties en ook online kranten zijn altijd en overal te raadplegen . Papieren kranten lijken ontertussen al prehistorisch te zijn en betalen voor nieuws doet ook niemand meer . Welke veranderingen brengt deze modernisering voor de krantenindustrie teweeg ? Wie heeft er de dag van vandaag geen ? Een iPhone , tablet of ander mediagadget zijn niet meer uit het straatbeeld weg te denken . Iedereen voelt zich geroepen om met deze hype mee te doen en ook de krantenindustrie surft mee op die mediagolf . Het is dan ook zeer handig om om het even waar , om het even wanneer een digitale versie van De Standaard , Het Laatste Nieuws of De Gazet van Antwerpen te kunnen raadplegen . Je kan zelf kiezen welke katern je download om zo bijvoorbeeld enkel de sport of het regionale nieuws op je toestel te bekijken . Ook het formaat is de dag van vandaag een stuk compacter . Waar je vroeger een grote papieren krant in je handen had , daar heb je nu een op maat gemaakt toestel waar je vingervlug doorheen de hele krant kan ' bladeren ' . Papieren kranten verdwijnen langzaam aan uit het straatbeeld en worden vervangen door tablets en smartphones . Daar speelt de krantenindustrie dan ook op in . Zo hebben De Gazet van Antwerpen en De Standaard een applicatie ontwikkeld waarbij je op je toestel dagelijks de krant kan lezen . Een nadeel , het is wel betalend . Natuurlijk proberen kranten ook hier nog zo veel mogelijk munt uit de slaan , en dat doen ze heel doordacht . De eerste editie van bijvoorbeeld De Standaard is gratis , maar wie de dag erop een tweede editie wil lezen , moet betalen . Of deze verkoperstruc werkt blijf natuurlijk nog maar de vraag , want wie dacht de krant gratis te kunnen raadplegen , komt bedrogen uit . De meeste smartphones en tablets zijn vandaag uitgerust met 3G . Dit betekent dat je eender waar op het internet kan , en dus geen Wifi-verbinding meer nodig hebt .",Van de makers van ' Knocked-up ' en ' The 40-year old virgin ' is er nu romantische komedie geschreven door Kirsten Wiig en Annie Mumolo . Bridesmaids ( 2011 ) is een typische Amerikaanse chickflick . Het gaat over de competitie tussen de getuige ( Annie ) en het bruidsmeisje ( Helen ) waar ze beide vechten voor de aandacht van de bruid ( Lilian ) . Annie besluit haar rol als getuige serieus te nemen en plant een wilde trip . Al snel blijken het allemaal snobistische bruidsmeisjes zijn . Deze film is teleurstellend . De hoge verwachtingen worden ook niet ingelost . Bovendien ontbreekt zowel de komedie als het romantische gedeelte volledig . Deze film hoort niet thuis in het rijtje van ' klassiekers ' .,False
"Het werkloosheidssysteem staat wankel De kranten berichten dagelijks over de vele faillissementen in ons land . Het aantal werklozen loopt hoog op , maar het aanbod van werk stijgt niet mee . Mensen zijn genoodzaakt een beroep te doen op een langdurige overheidssteun . Kan de regering die grote kost wel blijven dragen ? Bedrijven moeten zogenaamd ' herstructureren ' . Eigenlijk bedoelen ze hiermee dat er ontslagen zullen vallen . 8% van de beroepsbevolking is werkloos en maar liefst 20% van de jongeren zit zonder job . De nieuswberichten liegen er niet om . Na jarenlange dienst , belanden werknemers weer op de arbeidsmarkt . Vele solliciaties volgen zonder resultaat . Maar ook jongeren die pas afgestudeerd zijn , vinden moeilijk werk . Furstrerend als je veel te bieden hebt en gemotiveerd bent om aan de slag te gaan . Net in die tijden van crisis wil de overheid de werkloosheidsuitkering beperken in tijd . Veel onbegrip bij wie zonder werk zit . Kan je iemand zomaar zijn uitkering wegnemen na enkele jaren ? Of zijn daar misschien wel grondige redenen voor ? Werkloosheidsuitkering onder de loep
Een werkloosheidsuitkering is een basisrecht en een vorm van solidariteit . Het moet werklozen helpen te voorzien in de basisbehoeften . Een job zoeken kost daarenboven tijd en dat moet werklozen ook gegund worden . Maar wat als een werkloosheidsuitkering niet langer tijdelijk is ? België heeft zware klappen gekregen van de economische crisis en ons land is volop bezig aan herstel . Naast het hoge werkloosheidscijfer blijven mensen steeds langer werkloos . Er staat bovendien geen limiet op een werkloosheidsuitkering waardoor het een grote kost vormt voor de overheid . De overheid moet besparen en wil dit probleem aanpakken . Zo kwam er onlangs een nieuw voorstel dat de werkloosheidsuitkering wil beperken in tijd . Na een aantal jaren valt dus de overheidssteun weg ongeacht of je een nieuwe job hebt gevonden of niet . Misbruik
De overheid heeft goede reden om de werkloosheidsuitkering te beperken . Financieel wordt het simpelweg ondraaglijk . Daarnaast maken vele werklozen misbruik van het werkloosheidssysteem door bijvoorbeeld geen moeite te doen om werk te zoeken . Eigenlijk leven zij jaren op kosten van de staat . Kosten die de regering beter had kunnen besparen of had kunnen investeren in nuttigere zaken . De regering wil misbruikers eruit halen door na enkele jaren de uitkering stop te zetten . Het moet hen wakker schudden zodat ze voortaan wel naar werk zoeken . Maar vergeet de overheid niet dat er ook mensen zijn die wel actief een nieuwe baan zoeken ? De nieuwe maatregel scheert alle werklozen over dezelfde kam . Op die manier dreigen er mensen in armoede te raken omdat ze geen financiële steun meer krijgen . Als de nieuwe maatregel er komt , moet ze worden uitgebreid . Via een grondige individuele begeleiding moeten werklozen geholpen worden in de zoektocht naar een job . Bovendien moeten de begeleiders de situatie per individu voldoende opvolgen zodat misbruikers gevat kunnen worden . Na langdurig misbruik kan de overheid dan de uitkering intrekken . Maar als iemand zijn uiterste best doet om aan werk te raken , is het onmenselijk die persoon een uitkering te ontzeggen . Zonder die finaciële steun zouden meer mensen onder de armoedegrens raken en dat kan absoluut niet de bedoeling zijn . Niemand wil dat , naast het werkloosheidscijfer , nu ook het armoedepercentage zou verhogen . Beperken in tijd of niet?
Dat er iets schort aan het werkloosheidssysteem is nu wel zeker . Welke maatregel de overheid zal invoeren , staat nog niet vast . De hevige discussies en het grote ongeloof bij werklozen , tonen dat niet iedereen het eens is . De werkloosheidsuitkering beperken in tijd is goed voor misbruikers , maar werklozen die actief zoeken naar werk mogen daar niet voor boeten .","Woody Allen mag dan wel een oude rot zijn in het vak , versleten is de regisseur nog lang niet . Hij slaagt er opnieuw in de toeschouwer te bevangen met de wondermooie film ' Midnight in Paris ' . De film doet je verdwalen in de charmante Parijse straatjes maar bevindt zich vooral op de uiterst dunne lijn tussen werkelijkheid en fictie . De sympathieke goedzak Gil is samen met zijn verloofde en diens ouders op reis in Parijs . Gil is verdwaald in zichzelf en zit op een dood spoor wat betreft de roman die hij tracht te schrijven . Ronddolend om middernacht in Parijse wijkjes , komt hij terecht in de jaren twintig . Net de periode waarover hij schrijft en waarvoor hij een intense nostalgie koestert . De kijker wordt meegesleept in een tijd die exuberant en gracieus aandoet . Voor de een is deze relaas misschien uitermate fictie maar mij lijkt dat er meer in het spel is . Het gaat in de eerste plaats om een herkenbare zucht van de terugkeer naar een vervlogen periode die hier schijnbaar onbereikbaar is . Laat je overweldigen door deze fijnzinnig geslepen diamant , afgewerkt met een vleugje magie .",True
"Als het kriebelt moet je sporten . Dat is in elk geval de aanstekelijke leuze van enkele enthousiaste gymleraars en fervente sportievelingen . Wanneer we vandaag de dag echter een kleine analyse maken van het sportlandschap , is het opmerkelijk dat bepaalde atleten een extra drijfveer hebben gevonden . Niet alleen de passie voor hun hobby en het verlangen naar lichaamsbeweging zet hen aan tot sporten . Met hun talent hebben ze ook een makkelijke toegang gevonden tot uitzonderlijk veel geld . Dat deze bedragen een motivatie kunnen vormen voor sporters om de nodige prestaties te leveren is niet uitsluitend een nadeel . Die hoogstaande prestaties en fantastische overwinningen zijn wat wij als sportliefhebbers maar al te graag op ons tv-scherm zien verschijnen . Voor een spannende voetbalwedstrijd tussen twee Duitse clubs of een nagelbijtende slotklim op de Mont Ventoux zijn we zelfs bereid onze zomerse picknick eventjes uit te stellen . Dat deze sporters na hun prestaties terugkeren naar hun villa in Monaco en hun prijzengeld op een Zwitserse bankrekening storten , daar zijn we wel jaloers op maar we gunnen het hen . Zij zijn tenslotte gezegend met een talent en proberen , net als jij en ik , iets te maken van hun leven in onze kapitalistische maatschappij . Het belang van geld in deze moderne commerciële wereld is echter niet te onderschatten . Aanzien en eer is voornamelijk afhankelijk van kapitaal en goederen . Dat voetballers zoals Christiano Ronaldo het veld op lopen met een tas van Chanel is dan ook te verwachten . Zij bevinden zich in die laag van de maatschappij waar uiterlijk vertoon hoog aangeschreven staat . Gelukkig is geld meestal niet de grootste motivatie voor topsporters . Atleten moeten de wil en het enthousiasme bezitten om de wedstrijden tot een goed einde te brengen , maar bovenal ook passie voor de sport . Die inzet en aanstekelijke gedrevenheid is bijvoorbeeld terug te vinden bij Lionel Messi . Wanneer je hem ziet voetballen zou je haast denken dat hij niet geeft om het prijzengeld . Messi weet dat hij een voorbeeld is voor vele jongeren die hopen ooit sterspeler te worden of deel te nemen aan de Champions League . Kleine voetballertjes die Messi op hun televisiescherm zien spelen en dromen van de wereldbeker in 2020 . Die fans zijn uitermate belangrijk voor de topsport . Uiteindelijk vormen zij de kracht en de magie van voetbal en topsport in het algemeen . Het zijn de fans die de topsporters ophemelen en een heldenstatus toekennen . Voetballers mogen dan wel miljoenen op hun bankrekening hebben staan , wanneer ze voetballen zijn het de supporters die op de eerste plaats komen . Een fan van Messi zal meer interesse tonen in het voetwerk van zijn held dan in zijn Lamborigini of Mercedes .","De iPhone 5 kost je 599 euro . Dat is 270 euro meer dan dat je voor de iPhone 4 betaalde . Nu vraag je je vast af wat de iPhone 5 zo fantastisch maakt dat je er 270 euro meer voor zou neertellen dan voor het vorige model . Nou , niets dus . Behalve dan die lastige 8 mm lengte er onderaan bij . Waarschijnlijk denkt u nu dat die extra 8 mm niet zoveel uitmaakt , ofwel soms ? De meeste applicaties zijn namelijk niet afgesteld op deze nieuwe lengte , waardoor de applicatiesymbolen niet meer goed georganiseerd raken op uw thuisscherm.Het was al vreselijk moeilijk om een bericht te typen op de iPhone 4 . Omdat het toetsenbord zo smal was , was de kans heel groot dat je op het verkeerde knopje drukte . Hebben ze daar iets uit geleerd ? Duidelijk niet , want de iPhone 5 is nog smaller . De iPhone 5 is ook dunner , waardoor ze sneller zou breken . Er zijn zelfs als meldingen van mensen die hun iPhone gebroken toekregen.En op die smartphones maakt Apple dus 500% winst .",False
"Na decenia van hoogbloei , zijn het nu bijzonder sombere dagen voor de kranten . De laatste tijd vinden immers steeds minder mensen hun weg naar de krantenwinkel . Want de dag van vandaag zorgt ook het internet voor heel wat informatiebronnen . Even de laptop openklappen en je weet ook wat er in de wereld gaande is , denken vele mensen . Maar is dit werkelijk zo ? En is het inderdaad overbodig om nog voor onze informatie te betalen ? Het internet biedt ons oneidig veel mogelijkheden om gratis iets te weten te komen over actuele gebeurtenissen . De ene mogelijkheid is al wat beter dan de andere . De slimste onder ons surfen even naar de sites van de kranten zelf . In één oogopslag zie je de belangrijkste nieuwsfeiten van de dag op je computerscherm verschijnen . Niemand die zal ontkennen dat de nieuwssites handige informatiebronnen zijn . Het is echter nog maar de vraag of deze informatie nog maar in de buurt komt van de informatie die we aangeboden krijgen in de echte kranten . De artikels op deze nieuwssites zijn immers heel beknopt . Daarnaast wordt ook niet elke artikel uit de krant op de site geplaatst . Kranten proberen zich op deze manier min of meer in te dekken . Door niet alle en maar beknope informatie vrij te geven , proberen ze de lezer als nog aan te zetten tot het kopen van een krant . Helaas lijkt het dat de mensen het meer dan voldoende vinden eens op het web te surfen om extra informatie te verkrijgen . Hiervoor wordt zelfs op twitter of andere social media rondgekeken . Een andere bron van informatie zijn blogs . Omwille van de opkomst van het internet , zijn er steeds meer mensen die zich graag gaan gedragen als ware journalisten . Een artikel plaatsen kost immers niet veel tijd en kan door iedereen worden gelezen . De artikels op deze nieuwsblogs zijn dan ook alles behalve kwalitatief . Sommige onder de blogjournalisten lijken namelijk te vergeten dat een artikel objectief hoeft te zijn . Als lezer weet je ook niet wat de schrijver van deze blogberichten wil bereiken .","Belabberde broodjes bij sandwichketen SubwayOnlangs probeerde ik voor de eerste keer een broodje bij de keten Subway . Het zou meteen ook de laatste keer worden.Mijn eerste probleem ondervond ik reeds bij de keuze van de ingrediënten . Ja , ze kunnen prat gaan op een uitgebreide keuze , maar men zou tenminste de moeite kunnen nemen de keuzemogelijkheden overzichtelijk weer te geven . Toen ik eindelijk wist welke kleur brood ik moest nemen en welke lengte ik voor mijn broodje zou kiezen , kreeg ik een meer dan belabberd uitziend broodje voorgeschoteld . Dit bovendien voor een veel te hoge prijs ! De bediening was allesbehalve aangenaam , het was duidelijk dat het snel vooruit moest gaan en men was al bij de volgende klant aanbeland nog voor je zelf goed en wel afgerekend had . De zitruimte was helemaal niet gezellig , de tafels te klein en daarenboven waren er nog restjes te vinden van vorige klanten . Voor wie gezellig een lekker broodje wil eten , raad ik de Subway absoluut niet aan . Volgende keer haal ik wel weer een simpel en smakelijk broodje bij de Panos !",True
"In zijn overdreven populaire werk ‘ De Helaasheid der dingen ’ beschrijft Dimitri Verhulst een heel boek lang de vieze en slechte omstandigheden waarin hij is opgegroeid . Het hele boek gaat alleen maar over stank , viezigheid en drankproblemen . Hoewel de titel bedrieglijk doet vermoeden dat het wel de moeite waard is om te lezen , zit er geen kunst verscholen in Verhulst ’ beschrijving van een huis vol stront ,","Burger King is een wereldwijd gekende hamburgerkeet , opgericht in Amerika . Het assortiment bestaat uit hamburgers in verschillende soorten en maten en de daarbij horende frieten . Sterk vergelijkbaar met die andere beruchte fastfoodketen , McDonald ’ s. Vorig jaar ben ik op citytrip naar New York geweest . Omdat je er zoveel verschillende fastfoodketens voorbij loopt kan je dit moeilijk negeren en is de verleiding groot om een echte Amerikaanse hamburger te eten . Daarom ben ik de gekende Burger King binnengestapt om een lunch te bestellen . Nog maar bij het binnen wandelen had ik al mijn twijfels over de hygiëne . Mijn schoenen waren kleverig als gevolg van de opgedroogde frisdrank op de grond . Wanneer het mijn beurt was om mijn bestelling door te geven schrok ik van de bediening . Geen vriendelijke blik , geen dank en zelfs geen ‘ alsjeblieft ’ . Het eten zelf kon me absoluut niet smaken wanneer ik aan een tafel moest zitten die nog plakkerig en vuil was . Over de hygiëne van de toiletten kan u zelf wel al een idee vormen . Het is uiteraard geweten dat fastfood niet gezond is maar door de slechte hygiëne maakt deze keten het enkel nog erger . Sinds die ene keer heb ik geen Burger King meer bezocht .",False
"Dingen leren of jezelf vormen : wat zou de beste weg zijn naar onderwijs voor de toekomst ? Op een dag besloot ik om mezelf gitaar te leren spelen . Aangezien ik al dwarsfluit had gevolgd in de muziekschool dacht ik dat dit mij wel zou lukken . Maar wat bleek ? Na twee maanden had ik het al opgegeven . In de eerste naoorlogse jaren liepen kinderen gemiddeld tot 12 jaar school . Daarna gingen de meisjes hun moeders helpen en de jongens hun vaders . Alles wat ze daarvoor moesten kunnen , werd hen aangeleerd op school : aardappelen jassen , poetsen , deuren timmeren , ... De jongelui van toen zijn nu bejaard . Vaak is een van beide partners al overleden . De mannen die hun vrouw hebben verloren , zijn amper in staat om voor zichzelf te koken . Ze kunnen dit niet omdat ze het nooit hebben geleerd . Het onderwijs van vandaag is niet enkel gericht op kennis verwerven via anderen . We moeten ook onszelf vormen . De meeste computervaardigheden hebben we op eigen houtje geleerd . Huishoudkunde behoort niet meer tot het lessenpakket van elke leerling . Als wij bejaard zullen zijn , zullen we in staat zijn om voor onszelf te zorgen . Een man zal kunnen koken en een vrouw zal een spijker in de muur kunnen slaan . De leermethodes zijn in positieve zin geëvolueerd . We worden opgeleid tot zelfstandige burgers die hun mannetje kunnen staan in de steeds veranderende wereld . Wij kunnen een eigen mening vormen terwijl de oudste generaties in streotiepe beelden blijven denken . Het grootste gevaar dat nu boven onze hoofden hangt , is dat we te ver willen gaan in die zelfstandigheid . Sommige dingen kan je jezelf gewoon niet aanleren . Onlangs werd er voorgesteld om een deel van de leerstof aan te leren door middel van een computerprogramma . Je zou oefeningen moeten maken die automatisch verbeterd worden . De onderdelen die je niet voldoende beheerst , zal je nogmaals moeten bekijken . Maar is dit wel een goede methode ? Soms is de uitleg van een levend wezen veel duidelijker dan een tekst op een computer . Als je iets niet begrijpt , kan een leerkracht het op een andere manier zeggen . De tekst op je beeldscherm blijft daarentegen steeds dezelfde . Dit is geen betoog tegen de huidige technologie . We moeten er enkel voor zorgen dat niet alle onderwijzers vervangen worden door machines . Als iedereen zelf een instrument wil leren bespelen , zullen er over enkele jaren geen muzikanten meer zijn . Velen zouden het opgeven omdat het niet snel genoeg vooruit gaat . Maar dat is niet zo erg in vergelijking met een arts die zelf geleerd heeft iemand te opereren . Zou u zich gerust voelen als dat uw dokter zou zijn ? Sommige dingen blijven beter zoals ze zijn . Je kan jezelf niet alleen vormen ook al zou je dat graag willen . Als we mens willen blijven , hebben we nood aan menselijk contact .","De Iphone is de trend onder de jongeren van tegenwoordig . Je kan er gewoon niet meer langs kijken . Iedereen heeft een Iphone . Zo niet , dan val je uit de boot . Maar de Iphone is de grote tegenhanger van de bekende smartphone samsung galaxy s3 . Als je deze 2 smartphones vergelijkt op het internet , komt Samsung is duidelijk beter uit . Ik vind als je een Iphone koopt , dat je gewoon de menigte volgt omdat iedereen een Iphone heeft . Doordat Apple een zo opkomend bedrijf is , slaat de klok tegenwoordig alleen maar om Apple . Ik heb persoonlijk niets van Apple en heb de Samsung galaxy S3 en ben er heel tevreden mee . Ik doe niet mee met de Iphone hype aangezien iedereen die gsm toch al heeft . Ik ben ook niet pro Apple , ik heb ook niets van Apple in mijn bezittingen . Ik ben denk ik ook een van de weinige mensen die niets van Apple heeft . Ik blijf nog altijd trouw aan microsoft , samsung , ... en doe niet mee met de hype ! Ik zeg niet dat Apple geen goede producten levert . De Iphones doen hun werk goed , vele vrienden van me hebben ook een Iphone en willen ook geen andere gsm meer dan Iphone . Ze zijn van de stelling , eens een Iphone wil je niets meer anders meer . Bij de keuze van mijn gsm , heb ik direct voor Samsung gekozen aangezien ik het merk al trouw ben sinds mijn eerste gsm . En zal niet overstappen naar de Iphone .",False
"Zelfs mensen die dit jaar een winterslaap hielden hebben er over gehoord . Zo alomtegenwoordig in het nieuws , op de radio en zelfs in de trein . Zoveel over gehoord en zoveel over gelezen dat ik er zoveel van had verwacht.Heeft deze film dan zoveel bombarie , fanfare en show nodig om zichzelf te verkopen ? Blijkbaar wel , de ‘ Broken Circle Breakdown ’ was een grote ontgoocheling ! Wat een diepgaand emotioneel verhaal had kunnen zijn was een vluchtig reisje doorheen de gebeurtenissen . En er gebeurde veel , op het scherm , maar niets binnen in mij . Geen sfeer die overrompelend op je neerdaalde . Wel een fantastische cast . Helaas geen acteerprestaties die je mond deden opvallen en je al de rest deden vergeten , maar alleen nog meer teleurstelling brachten . De hele film was niet meer dan een voorbij waaiend zuchtje . Slaap dus maar rustig door , de lente is nog niet in het land .",De fastfoodketen McDonalds kan me alles behalve bekoren . Eerst en vooral al het feit dat ze de meest ongezonde etenswaren aan de man proberen brengen als volwaardige en ' gezonde ' maaltijden . Daarnaast irriteert het me ook mateloos dat de medewerkers van zulke fastfoodrestauranten vaak niet eens een woord Engels kunnen spreken en dat terwijl ze in een zeer Amerikaans getinte omgeving werken .,False
"' Mc Donalds , I'm loving it ' ? Ik alvast niet ! Eerst en vooral is de bediening aan de kassa allesbehalve vriendelijk en persoonlijk . De manier waarop je door de kassabediende behandeld wordt , lijkt al even gestandaardiseerd als de productie van hun hamburgers en frieten . Het moet allemaal heel snel gaan dus tijd om even over je maaltijdkeuze na te denken , is er niet . Na bestelling zet de chaos en drukte zich voort naar de keuken waar zo snel mogelijk alle ingrediënten tussen de hamburger worden gegooid en verpakt weer naar de kassa doorgegeven worden . Je kan je dus al verwachten aan een scheve hamburger met sla en tomaten naast het vlees , in plaats van er op . De frieten daarentegen lieten ze dan weer veel te lang bakken , waardoor ze bijna dezelfde kleur hadden als de ongekuiste tafels in de eetzaal . Mij zullen ze na deze ervaring alvast nooit meer terug zien in een Mc Donalds !",Ik heb deze film op een zondagmiddag gezien en het was pure ontspanning . Ik hou van dit genre van films . Wat me ook over de streep heeft getrokken om deze film te bekijken was Ryan Gosling . Ik heb al veel van zijn films gezien en ik ben nog nooit teleurgesteld geweest . Zijn knappe looks helpen daar ook wel een beetje bij . Er zat veel humor in de film maar ook een beetje drama . Volgens mij kunnen veel mensen zich in deze film herkennen . Het is een echte aanrader !,False
"Actieve gelukzoekers zijn witte raven De media overspoelen ons ermee . In onze omgeving is het de gewoonste zaak van de wereld geworden : burn-outs , depressies , ... Vroeger hoorde je deze woorden bijna niet . Vandaag kunnen we het ons perfect voorstellen : een collega krijgt een jaartje vrijaf vanwege een burn-out . De druk op het werk en thuis was te groot . Hij werd ongelukkig , doodongelukkig . Maar we moeten ons leven niet zo maar laten overheersen door onzekerheid , druk en ontevredenheid . We hebben een keuze . We kunnen ons lot zelf in handen nemen en er iets aan doen . Opnieuw actief geluk zoeken , dat is de opgave . Maar in hoeverre bepalen we ons geluk zelf ? Wat is geluk ? Geluk is relatief . Het is een begrip dat van persoon tot persoon anders wordt ingevuld . Voor sommigen is geluk een goede gezondheid hebben , voor anderen betekent het genoeg geld hebben om alles te kopen wat ze begeren . Hieronder wordt geluk begrepen als een amalgaam van verschillende factoren zoals werkzekerheid , vriendschap , gezondheid en de mogelijkheid om te leven en te handelen in vrijheid . Waar de wortels zitten Waar iemand vandaan komt , is de eerste stap naar geluk of ongeluk . Laten we twee tegenpolen bekijken . Langs de ene kant heb je een arm milieu met weinig ontwikkelingskansen . Wanneer je daar het levenslicht ziet , start je onderaan de ladder . Als kind kan je dan de logica gaan ontwikkelen dat het normaal is voor mensen zoals jij om in de miserie te leven . Je bent geboren in het ongeluk en je zal er mee moeten leren leven . Maar dat is een foute redenering . Allicht zal een minderbedeelde het veel moeilijker hebben om het geluk te vinden dan iemand die bovenaan de sociale ladder start . Want de wortels van je afkomst zijn transcedent : ze schemeren door in je persoonlijkheid , in je visies . Er zullen altijd momenten zijn waarop je weer herinnerd wordt aan waar en met wat je gestart bent . Ondanks de moeilijke weg die je aflegd , is het de moeite om op zoek te gaan naar geluk . Aan de andere kant heb je een welgesteld milieu . Wanneer je hier opgroeit , krijg je de kans op een goede start . Je beschikt over de nodige middelen om je te ontwikkelen en je krijgt genoeg financiële steun . Maar dat wil niet zeggen dat je het geluk bereikt . Je hebt van thuis uit een aantal zekerheden meegekregen die kunnen helpen bij het vinden van geluk . Het is dan jouw taak om verstandig met die zekerheden om te gaan . Je hebt ze , maar je kan ze zo weer kwijtgeraken . Dus ongeacht de afkomst moet je werken voor je geluk . Het belang van het hier en nu Niet alleen de afkomst is bepalend , ook de huidige omgeving en de leefomstandigheden . Daarmee worden onder andere de vriendenkring , het gezin , de woonplaats en de werkomstandigheden bedoeld . Zo kunnen we stellen dat mensen met een job gelukkiger zijn dan werklozen . Dat is simpel te verklaren .","Wat als je van het leven houdt , maar je lichaam je belet om ten volle van dit leven te genieten ? Is het een vloek of een zegen het recht te hebben om over je eigen lot te beslissen ? Genoeg stof tot nadenken in "" "" Tot Altijd "" "" , een film van Nic Balthazar . Het verhaal is gebaseerd op waargebeurde feiten en gaat over Mario , een MS-patiënt die vocht voor de huidige euthanasiewetgeving . Doordat de verschillende personages oprecht en gedetailleerd worden voorgesteld , is het haast onmogelijk om je niet in te leven in het verhaal . De film begint met veel energie , plezier en uitbundigheid . Dit staat in groot contrast met het verdere verloop van het verhaal . Niet dat er niet meer wordt gelachen naar het einde toe , maar de zorgeloosheid is verdwenen . Als je denkt dat de film enkel rond Mario is opgebouwd , heb je het mis . Er komen verschillende standpunten aan bod die je dieper doen nadenken over euthanasie en de ethische kwestie die er achter schuilt . Tot slot hoef je , ondanks het delicate onderwerp , geen angst te hebben dat de film te zwaar wordt . Balthazar is er in geslaagd het verhaal op een luchtige en verteerbare manier te vertellen .",False
"Om meer vrouwen aan de top van het bedrijfsleven te krijgen , zijn er quota nodig Wat zouden we zijn zonder vrouwen ? Niet veel als we even eerlijk zijn . Ondanks het belang van een vrouw in het dagelijkse leven is er nog steeds sprake van een glazen plafond dat ervoor zorgt dat er een bijna onbereikbare plek voor vrouwen bestaat , daar bovenaan de top . Om dit te veranderen is er sprake van quota ; een minimum aan vrouwen in topposities in een bedrijf of er zwaait wat . Bedrijven worden vaak al decennia lang bestuurd door mannen en vrouwen zitten vaak nog achter een bureau secretaresse te wezen voor deze mannelijke directieleden . Dit is iets wat in de 21ste eeuw niet meer zou mogen . Mannen en vrouwen moeten gelijk behandeld worden als het op carrière-kansen aankomt . In België is 5.8% van de topmensen in grote bedrijven een vrouw . In Scandinavische landen zoals Zweden en Finland ligt dit aantal hoger . Daar is ongeveer 25% van de leden van de raad van bestuur een vrouw . En in Noorwegen is dit maar liefst 28% . België verbleekt dus naast deze noordelijke landen . Sinds 2006 is het in Noorwegen ook verplicht om in beursgenoteerde bedrijven minimum 40% vrouwen tewerk te stellen . Dit soort quota wilt men ook toepassen in België . Maar liefst 64% van de Belgische economische topvrouwen is hier voor . Maar de andere 36% dan weer niet . Misschien omdat positieve discriminatie een gevolg is van het opleggen van deze quota . Juist omdat we ze moeten opleggen , zetten we de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen weer in de kijker . Ook volgt er op een maatregel zoals dit veel publiciteit , die niet altijd even positief is . Maar hoe kan het dat iets zoals dit nog steeds aan de gang is in onze ' moderne ' maatschappij . En natuurlijk zullen de grote bedrijven hier niet positief op reageren . Niemand heeft graag dat ze iets moeten doen wat ze eigenlijk niet willen .","Na het kijken van deze film heeft iedereen , jong en oud , zin om naar Parijs te gaan en gewoon te wandelen langs de wegen die Hugo bewandelt heeft in deze prachtige film . Het verhaal gaat over een jongen die helemaal alleen in een station in Parijs woont en daar voor de klokken zorgt . Ik zeg alleen maar de jongen werd gezelschap gehouden door aan automaton – een robot avant la lettre – die hem nagelaten was door zijn overleden vader en die hij probeert te herstellen.Verder in het verhaal wordt er meer en meer duidelijk waarover het verhaal eigenlijk gaat en in wat voor situatie Hugo eigenlijk zit . Het blijkt om meer te gaan dan gewoon een jongen en zijn “ robot "" "" . Het ontstaan van de film als kunst wordt in deze film op een charmante manier verteld . Het verhaal wordt aangrijpend maar ook hartverwarmend weergegeven door Martin Scorsese en verdiend een plekje in het dvd-rek van iedere familie . Deze film is perfect om een ruwe winteravond te veranderen in gezellige quality time met het gezin ; thuis voor het televisietoestel met een warme kop chocolademelk of in de bioscoop met een grote zak popcorn . Een must see movie voor jong en oud .",True
"Herinnert u zich nog de heisa rond het hoofddoekenverbod in een Antwerpse middelbare school ? Toen besloot de directrice de consequente gedachtegang te hanteren dat als het schoolregelement voorschrijft dat hoofddeksels in klaslokalen niet toegelaten mogen worden , waarom zouden leerkrachten hoofddoeken van moslima's dan wel dulden ? We zijn inderdaad allen unieke individuën , maar een school hoort geen onderscheid te maken tussen leerlingen - laat staan hen een voorkeursbehandeling te geven . Iedereen moet een gelijke behandeling genieten . UIt Islamitische hoek klonk prompt luid protest . Verschillende Islamitische ouders weigerden zelfs hun dochters nog naar die goddeloze school te sturen . Na vele debatten hieromtrent is er sindsdien heel wat tijd verstreken , maar de gemoederen lijken nog niet bedaard . Nu rijst dan ook de vraag of het verbieden van alle levensbeschouwelijke tekens zoals hoofdduiken of kruisjes ook moet nageleefd worden ? Moeten ambtenaren of in feite alle mensen die een openbare functie bekleden - of zelfs maar alle mensen die buiten hun individuele woonplaats treden , hun geloofsovertuigingen verbergen ? Hoe zit het dan met idealen zoals vrijheid en zelf-ontplooiing ? Is dit dan de keerzijde van het streven naar de gelijkheid van burgers , namelijk dat de samenleving uitgroeit tot een staat waarin niemand nog mag zijn wie hij wil zijn ? Het is een gruwelijke gedachte en we kunnen alleen maar hopen dat dit niet de situatie is waar we naar toestevenen . Om terug te keren op dat controversiële debat omtrent de hoofddoeken : er moet gezegd dat het dragen ervan wel degelijk een onderdrukking van de islamitische vrouw met zich meebrengt . Mannelijke moslims verplichten hen de doeken te dragen , want zij dulden geen onzedelijke vrouwen en al zeker geen tegenspraak . Vele moslims zullen het woord onderdrukking niet in de mond leggen . Het is namelijk zo door God voorgeschreven in de Koran . Over godsdienstige uitspraken als deze zou niet mogen geoordeeld worden of ze nu juist of fout zijn - zoals een moreel oordeel ook niet mogelijk is . Toch hebben moslims hier de foute conclusies getrokken : in de Koran staat immers dat vrouwen zich zedelijk moeten kleden , maar van een verplichting van hoofddoeken wordt niet gesproken . Als je moslima's zelf zou vragen of zij zich onderdrukt voelen , zullen de moslima's die al beter bekend zijn met westerse denkpatronen dit bevestigen . De overige moslima's - vooral zij uit vorige generaties - zijn misschien nog te naïef om de onderdrukking te zien ( zij hebben natuurlijk nooit anders geweten ) en zullen er bijgevolg niet om klagen - buiten eens een uiting van ongemak tijdens de hete zomer . Dat door het verbieden van hoofddoeken in instellingen als een school of een administratie een einde aan de onderdrukking van moslima's met zich teweeg zou kunnen brengen , kan alleen maar positief genoemd worden .","Snel een broodje eten bij Panos ? Nee , bedankt.Toen ik voor een "" "" snelle "" "" hap naar Panos ging , in het station van Mechelen , moest ik 20 minuten wachten voor het mijn beurt was . Tijdens deze 20 minuten wachttijd kon ik zien hoe vijf mensen de reeds klaargemaakte broodjes aanraakte uit de open toog , om zo het beste broodje te kiezen . Mijn honger verdween spontaan bij het aanzicht van deze broodjes , dus koos ik voor een vers gemaakt broodje . De onvriendelijke bediende vertelde me dat ze geen verse broodjes maken en dat ik een broodje moest kiezen uit de open toog . Ik bekeek de menu opnieuw en koos voor een broodje mozzarella dat in de oven moest opgewarmd worden . De bediende nam het broodje met blote vuile handen vast en stak het in de oven . Na 4,5 euro betaald te hebben kon ik eindelijk "" "" genieten "" "" van mijn duur warm broodje mozzarella . Het broodje was taai , de portie mozzarella was zeer bescheiden en de toevoeging van kruiden was de bediende vergeten . Kortom , het is een onhygiënische zaak dat niet zorgzaam is voor zijn klanten of voor de kwaliteit .",False
"De ecologische voetafdruk van België : we kunnen er ( n)iets aan doen . De ecologische voetafdruk , een cijfer dat de houdbaarheidsdatum van onze aarde zou moeten verzekeren , vertelt ons vandaag dat de aarde onze levenstijl niet langer meer kan hanteren . Het cijfer vertelt de bevolking hoeveel de aarde kan verdragen van de mens . In andere woorden , hoeveel afval en vernietigende we stoffen onze aarde laten verwerken zodat wij kunnen leven zoals we willen . Maar de aarde kan niet ongelimiteerd blijven verwerken . Er is een bepaalde grens die de mens niet mag overschrijden of de aarde kan ons tempo van groeien en overproduceren niet meer bijhouden . De situatie vandaag is triestig . Westerse , rijke landen zitten massaal over de grens ten koste van armere landen . België zit al aan zes keer de hoeveelheid van zijn ecologische voetafdruk . Met onze manier van consumeren zou de mens eigenlijk drie aardbollen nodig hebben om alles te verwerken wat wij weggooien . De aarde zal de levenstijl van het Westen niet veel langer aankunnen omdat we ieder jaar opnieuw deze grens overschrijden . Maar we vragen teveel van de bevolking als we hem vertellen dat hij zijn levenstijl moeten veranderen om zo de houdbaarheidsdatum van onze aarde nog een beetje op te schuiven in de goede richting . Allereerst , op het niveau van het alledaagse huishouden , zou de mens elke dag opnieuw moeten nadenken over de gevolgen van zijn acties en actief moeten werken om minder schadelijk zijn voor het milieu . Iemand die in het Westen woont , zal niet snel zijn luiheid en luxe van vandaag willen opgeven voor iets wat maar een mogelijke dreiging is in de toekomst . Denk maar aan alle soorten supermarkten , mensen houden ervan om de keuze te hebben uit acht verschillende soorten chocoladekoeken en tien verschillende soorten toiletpapier . Onze manier van consumeren moedigt de industrie alleen maar aan om dingen te produceren van alleen de beste kwaliteit die voor de helft niet worden geconsumeerd . Wat gebeurt er dan met alles dat geproduceerd wordt maar niet voldoet aan de hoge eisen van de consument ? Ook thuis zou de mens een beetje beter kunnen nadenken over zijn acties . In de winter een exta trui aandoen in plaats van de verwaring opzetten op 24°C . Nochtans zouden al deze kleine beetjes zijn een stap in de goede richting om onze afvalstoffen te verminderen . Je hebt een kleine minderheid die hier elke dag mee bezig is , maar dit is niet voldoende . Iedereen zou hier rekening mee moeten houden en wie weet ondervind je dan nog voordelen in je nieuwe manier van leven . Zo zal je maar al te blij zijn om te zien hoeveel geld je terugkrijgt op het einde van de winter omdat je de verwarming nooit hoger hebt gezet dan 20°C . De eetstijl , het electriciteitverbuik , de consumptie in zijn geheel , de mens zou zich volledig moeten aanpassen .",The Artist was de eerste zwart-wit film die ik ooit heb gezien . Er is mij later ook verteld dat het niet vergelijkbaar was met de originele zwart-wit films maar deze vond ik in ieder geval geweldig . Er was een geweldige combinatie van humor en drama en toffe personages . Je werd vanaf het begin meegezogen in het verhaal en was dan ook telkens benieuwd naar de volgende actie . Ik heb enorm genoten van de film .,True
"Jasmine van den Bogaerde , beter bekend als Birdy , is één van de vele kindsterren die we dezer dagen op de radio te horen krijgen . In 2011 bracht ze haar eerste internationale hit uit : "" "" Skinny Love "" "" , een cover van de Amerikaanse band Bon Iver . Haar emotionele kijk op het nummer , gecombineerd met haar fragiele stem , scheerde duidelijk meteen hoge toppen bij het grote publiek . Dit allemaal tot grote verbazing van de Belgisch&slash;Nederlands&slash;Britse zangeres zelf . En eerlijk gezegd ook een beetje van mezelf...Zelf ben ik nooit een grote fan geweest van Birdy's breekbaarheid , waarmee ze lied na lied uitpakt . "" "" People Help The People "" "" , haar tweede ( gecoverde ) wereldhit , werd namelijk op dezelfde breekbare manier gebracht als haar eerste lied . Hierdoor komt het nummer , en nu ook de zangeres , nogal saai over . Maar goed , het kan andere mensen duidelijk wel bekoren.Birdy ’ s volgende album bestaat volledig uit originele nummers . Een grote stap vooruit , zo blijkt : haar eerste hit van dit album geeft me een geheel ander gevoel . Een nieuwe Birdy blijkt geboren ! Hopelijk laat de zangeres haar “ oude ik ” zo lang mogelijk onder het stof liggen . Want , laat ik eerlijk zijn , dit nieuwe album smaakt ( eindelijk ) naar meer .","De zoektocht naar geluk Wanneer je aan voorbijgangers zou vragen wat ' geluk ' voor hen betekent , zal je bijna nooit hetzelfde antwoord krijgen . Het is dan ook moeilijk om een exacte definitie te geven van dit woord , net omdat iedereen er zijn eigen invulling aan geeft . Toch bestaan er in het Nederlands verschillende vaste gezegdes over dit woord , die we zeer vaak gebruiken . Denk maar aan de uitdrukkingen ' geld maakt niet gelukkig ' , ' geluk zit in kleine dingen ' of ' geluk maak je zelf ' . Buiten een mooie moraal , schuilt er ook een grote waarheid achter deze stellingen . Maar hoe zit geluk nu eigenlijk in elkaar ? En vooral : hoe kunnen we het bereiken ? Laten we van start gaan met enkele cijfergegevens . Uit onderzoek bij 2694 Vlamingen blijkt dat slechts 46% van alle inwoners gelukkig is . Dat is een daling van 8% tegenover vorig jaar , waar nog 54% van de mensen een positief toekomstbeeld hadden . Oorzaken van deze daling zijn onder andere de groeiende onzekerheid in Vlaanderen , de economische crisis van de laatste jaren , de vermindering van de sociale steun , enzovoort . Deze cijfers liggen momenteel ( in vergelijking met andere landen ) nog niet slecht , maar toch moeten we ons zorgen maken . Mochten deze cijfers dezelfde trend blijven volgen , zouden we binnen enkele jaren in een land leven waar geluk een schaars middel is . Dat willen we uiteraard niet laten gebeuren . Toch moeten we nog niet te snel aan de alarmbel trekken . België staat namelijk wel op de 8e plaats op de geluksindex , een index gemeten over 100.000 mensen uit 90 verschillende landen . Een zeer mooi resultaat , maar we moeten oppassen dat we niet zakken in deze ranking . Maar hoe kunnen we hiervoor zorgen ? Laten we de verschillende stellingen uit de 1e paragraaf bespreken , te beginnen met de uitdrukking ' geld maakt niet gelukkig ' . Volgens velen onder ons is geld een machtig middel waar we alles mee kunnen kopen , zelfs geluk . Uiteraard koop je het niet rechtstreeks in de winkel , dat zou alles gemakkelijker maken , maar eerder indirect . Met geld koop je alles wat je hartje maar begeert . Alles hebben wat we maar willen , dat moet toch een belangrijk punt zijn in de zoektocht naar geluk ? Neen ! Deze definitie impliceert dat een groot kapitaal een equivalent is van geluk . Dit wil ook zeggen dat minder bedeelde mensen nooit gelukkig zouden kunnen zijn , en dat is op zijn minst onwaar .",True
"Met ‘ Sprakeloos ’ , de roman die opgedragen is aan zijn moeder , won Tom Lanoye zijn derde Gouden Uil-publieksprijs . Het boek is een werk dat nauw aansluit bij zijn vorige autobiografische werken ‘ Een Slagerszoon met een brilletje ’ ( 1985 ) en ‘ Kartonnen dozen ’ ( 1991 ) en wordt omschreven als meesterlijk en een van de beste romans die Lanoye ooit schreef.Het verhaal gaat over de moeder van Lanoye , Josée Verbeken , die na een beroerte haar spraakvermogen stilaan verliest en steeds harder aftakelt . Het boek is opgedeeld in twee delen : een deel over zijn jeugd en een deel over haar ziekte . Lanoye excuseert zich op voorhand ( tegenover zijn moeder ? ) dat hij het schrijven van het boek steeds uitstelde , omdat hij vindt dat , wanneer iets is opgeschreven , het pas echt voorbij is . Ik vind het een buitengewoon goed boek , waaruit blijkt dat Lanoye zijn moeder sterk bewonderde en haar dankbaar is voor alles wat ze hem heeft bijgebracht . Een tragikomische ode aan een moeder , zo kan je het boek kort samenvatten . Een aanrader , dat zeker , al is het maar omdat het zo herkenbaar is voor alle Vlaamse gezinnen uit de jaren 60 .",De Amerikaanse zangeres Rihanna heeft zich in slechts enkele jaren tijd ontpopt van een gewoon meisje tot een wereldster . Nochtans kan ze zich met haar liedjes noch met haar stem onderscheiden van alle andere R&B-zangeressen . Ook lijkt ze na enkele hits te hebben gescoord dezelfde succesformule in al haar nieuwe nummers te herhalen : een soortgelijk melodietje en een zelfde nasale manier van zingen . Niets nieuws onder de zon dus .,False
"Enkele jaren geleden begon men met de verfilming van de wereldberoemde Harry Potter-reeks van J.K. Rowling , en nu is ze alweer afgelopen . In het adembenemende laatste deel van deze reeks slaagt men er opnieuw in de aandacht van het publiek van begin tot einde vast te houden . Ik zat in ieder geval al op het puntje van mijn stoel . De actiescènes volgen elkaar in moordend tempo op , en natuurlijk is er af en toe tijd voor een komisch interval of een romantisch momentje . Met spijt in het hart verliet ik de bioscoopzaal . Ik neem mijn hoed af voor iedereen die aan deze film heeft meegewerkt . Het zal nog wel even duren voor er weer zo 'n meesterwerk in de zalen verschijnt .","Jongeren hebben een pak strengere sociale normen dan veel dertigers , veertigers en vijftigers . Beperkt vrijheid ons of maken beperkingen ons vrij ? Jongeren zijn de toekomst . Zij erven met andere woorden de wereld van hun ouders . Die wereld is de laatste jaren enorm veranderd . "" De maatschappij "" bestaat niet meer uit de eigen stad of het eigen land . De mensen zijn nu veel meer met elkaar verbonden . Dat zorgt voor nieuwe normen en waarden , zoals een strengere visie in verband met racisme en discriminatie , en daardoor voor meer vrijheid . Maar tegelijkertijd zorgt het ook voor meer verantwoordelijkheid . In die zin kan er gezegd worden dat vrijheid zonder twijfel beperkend werkt . De maatschappij is wel degelijk anders dan zeg maar veertig à vijftig jaar geleden . Dat komt omdat er meer contact is met andere culturen , door onder andere immigratie en sociale media . Hierdoor moeten mensen uit verschillende culturen met elkaar leren omgaan . Verandering zorgt dus aan de ene kant voor meer vrijheid , door de mogelijkheid om te kunnen horen wat nieuwe ideeën uit andere culturen zijn , maar het brengt aan de andere kant ook verwarring en verantwoordelijkheid met zich mee . Men wordt geconfronteerd met mensen die anders denken , en is verplicht zich aan te passen aan deze nieuwe wereld . De mens is niet meer vrij om zich enkel met zijn eigen zaken te bemoeien , hij wordt gedwongen op dagelijkse basis met zijn medemens te leren omgaan . Een nieuwe maatschappij zorgt voor meer vrijheid , maar het laat de optie weg om thuis te zitten en alleen aan zichzelf te denken . Jongeren vormen het middelpunt van deze nieuwe maatschappij . Dat komt omdat zij er vanaf hun geboorte mee te maken hebben en erin opgroeien . Later zullen zij er ook voor moeten zorgen . De zwaarste druk ligt dan op hun schouders , want jongeren worden al van kinds af aan verplicht aan de toekomst te denken ( ook door de opwarming van de aarde en dergelijke ) . Jongeren zijn dus verplicht om te leven volgens de nieuwe waarden en normen . Zo kan in het "" Onderzoek van Pocketmarketing "" worden gezien dat zij racisme als een groter probleem beschouwen dan oudere generaties . Dat is ook nodig in een multiculturele wereld . Maar het neemt niet weg dat jongeren verplicht worden de nieuwe vrijheid op een zo nuttig mogelijke wijze toe te passen . Vrijheid beperkt dus zeker . Aan de ene kant maakt nieuwe kennis van de wereld en meer contact met anderen je vrij . Aan de andere kant kunnen de jongeren zich niet meer afsluiten , ze worden in deze nieuwe wereld geduwd en moeten zich maar aanpassen . Ze kunnen geen oogkleppen opzetten . Niet alleen dat , de jongeren moeten ook aan de oudere generaties bewijzen dat ze over genoeg verantwoordelijkheidsgevoel beschikken om in deze nieuwe samenleving te overleven , wat voor extra druk zorgt . Maar de jongeren kunnen dat aan . Niet dat ze een andere keuze hebben . Uiteraard brengt deze nieuwe samenleving ook positieve zaken met zich mee . Ten eerste zorgt contact met anderen voor meer solidariteit en een meer open instelling ten opzichte van andere culturen . Een tweede pluspunt is dat kennis gelijk staat aan macht . Hoe meer je over je medemens kan leren , hoe sneller je je aan anderen kan aanpassen en hen kan begrijpen . Die kennis maakt dat je ook gemakkelijker het eigen land kunt verlaten om zo je blik op de wereld nog meer te kunnen vergroten . Ten derde kan er op politiek en zakelijk vlak veel vlotter onderhandeld worden als mensen elkaar begrijpen . Meer verantwoordelijkheid is dus niet altijd een minpunt . Aan vrijheid hangt onvermijdelijk verantwoordelijkheid vast . Dat kan beperkend zijn , maar meer dan dat is het net wat de maatschappij van de toekomst nodig heeft . De jongeren zijn klaar om die verantwoordelijkheid op zich te nemen . Want zij zien in dat een beperkte vrijheid ontelbare nieuwe mogelijkheden en toekomstperspectieven met zich meebrengt . En dat is zeker geen slecht vooruitzicht .",True
"Starbucks , is dat niet die enge plek waar hipsters bijeenklitten om van hun chai latte te nippen en ostentatief op hun Macbook te werken ? Foei , wat een gemene vooroordelen van mij . In de hoop van deze cynische gedachtegang verlost te worden , stap ik met een bang hart deze mythische plek aan het Centraal Station binnen en bestel een simpele koffie ( het enige dat niet meer dan drie euro kost ) . Een eerste hartschokje krijg ik al wanneer de medewerkers me mijn naam vragen ; hun enthousiasme getuigt van een overmatige caffeïneconsumptie die voor niemand gezond kan zijn . Gek genoeg bespeur ik weinig tot geen hipsters tussen het cliënteel ( zijn waarschijnlijk allemaal naar Coffeelabs geëmigreerd ) . Wel is de zaak gevuld met bakvissen die terugkomen van een dagje winkelen en pendelaars die hun trein gemist hebben . En de smaak van het goedje dan ? In één woord : meh . Veel verschil met de filterkoffie die ik thuis zelf maak merk ik niet en de portie ( 0,3 liter ! ) is veel te groot . Twintig meter verder staat een heel fijn automaat waar je voor één derde van de prijs dezelfde kwaliteit kunt ervaren . Snelle bediening en keuze genoeg . Alleen staat dat bekertje niet zo mooi op uw Instagram-profiel .","Review : ' Panos ' , een basisbroodjePanos is een keten van broodjeszaken in België . In haast iedere stad vind je een Panos . Naast belegde broodjes vind je er ook broden , gebak , enz.Toen er in mijn geboortestad een Panos de deuren opende , was ik een vaste klant . Maar na enkele jaren koos ik meer voor de traditionele broodjeszaken . Nu vind ik het concept nogal weinig vernieuwend . Je vindt er telkens dezelfde broodjes zoals ‘ Club ’ , ‘ Chicken BBQ ’ , Hollandia enz. Ik ontdek graag nieuwe smaken en combinaties . Daarom verkies ik lokale broodjeszaken . Bovendien vind je er meestal een ruimer en gevarieerder aanbod aan broodjes . Zo kies ik al snel voor ‘ een broodje van het huis ’ . Daarnaast heb ik het gevoel dat de kwaliteit de afgelopen jaren gedaald is . Prijs-kwaliteit vind ik heel belangrijk . Af en toe worden de broodjes al ’ s morgens klaargemaakt en hoef je ze enkel maar te nemen . Uiteraard zijn de broodjes dan minder vers.Kortom , de Panos is een bekende broodjeszaak waar je een snelle hap kan eten . Indien je op zoek bent naar net dat ietsje meer , raad ik je aan om een traditionele broodjeszaak binnen te stappen .",False
"Marvel staat bekend voor zijn superheldenfilms die gebaseerd zijn op strips . De verfilmingen van deze strips waren altijd uitstekend , behalve in het geval van Captain America : the first Avenger . Deze film was in een woord een teleurstelling.Ik was met hoge verwachtingen naar deze nieuwe film gegaan . Hij begon goed , maar het werd snel duidelijk dat ze het verhaal niet gevolgd hadden en veel verzonnen hadden . In superheldenfilms verwacht men goede actiescènes met geweldige speciale effecten . Helaas waren bij deze film deze effecten inferieur en onrealistisch en werd de film na enig tijd langdradig met enkele vermakende delen er tussen in.De keuze voor de acteur van Captain America was wel goed . , Chris Evans past perfect in de rol van All-American hero . Helaas waren de computer gegenereerde effecten voor zijn personage zo overdreven dat ze niet langer geloofwaardig waren . Dit was zeker zeer zichtbaar in het begin toen hij mager en zwak moest zijn , en de overdreven visuele effecten zeer duidelijk waren . Dit is de enige Marvel film die ik tot nu toe niet zou kopen of een tweede maal bekijken . Dit is in het algemeen geen slechte prestatie , aangezien Marvel al acht films geproduceerd heeft Ik ga binnenkort weer met hoge verwachtingen naar de tweede Captain America film en hoop dat deze beter wordt .","Waarom sommige mensen gelukkig zijn en anderen niet . Drie jaar geleden verliet een moeder haar drie dochters en man , met wie zij al vijfentwintig jaar getrouwd was . Haar reden hiervoor was dat zij niet meer gelukkig was en dat zij haar leven als moeder en vrouw niet meer aankon . Noch de vader , noch de kinderen hadden dit zien aankomen , er was geen enkel aanwijzing geweest dat zij ongelukkig was . Nadat zij vertrokken was keek zij nooit meer terug . Niemand in de familie begreep hoe het mogelijk was dat zij niet gelukkig was , zij had nochtans alles om dat wel te zijn . De mentaliteit van de vader was : je beslist er zelf over als je gelukkig bent of niet . Ieder dag hoor je mensen klagen over hun leven . Ze geloven steeds dat ze er meer reden om hebben dan anderen en dat hun problemen ook veel erger zijn . Ze denken niet dat anderen het nog erger kunnen hebben als zij . Maar dat is niet zo , iedereen kan ongelukkig zijn , maar dat zijn ze niet altijd . Sommigen kiezen er bewust voor om al hun problemen naast zich te leggen en toch gelukkig door het leven te gaan . In Vlaanderen is dit jaar 56 % van de bevolking ongelukkig . In vergelijking met vorig jaar is dit 12 % hoger . Dit is een hoge cijfer , zeker als je weet dat België op de achtste plaats staat op de Internationale Geluksindex . Dit betekent dat ons land de juiste omstandigheden biedt om gelukkig te zijn . Maar waarom zijn er hier dan vele mensen dat niet ? Er zijn vele factoren die daar een rol in kunnen spelen . De economische crisis is er hier een van omdat in onze sammenleving alles rond het geld draait . Maar hoe komt het dat toch ongeveer de helft van de bevolking gelukkig is ? Het komt erop neer dat ze een andere ingesteldheid hebben . Na onderzoek blijkt dat gelukkige mensen sommige kenmerken niet hebben die ongelukkige mensen wel hebben . Deze zijn : negativisme , het focussen op geld , jalouzie en niet tevreden zijn met je eigen leven . Pas nadat deze gevoelens verdwenen zijn kun je gelukkig zijn . De eerste kenmerk is negativisme . Dit slaat op hoe mensen reageren op problemen in hun leven . Negatieve mensen denken vaak "" waarom moest dit nu weer bij mij gebeuren ? "" . Ze zullen er ook vaak over klagen tegen anderen , en hebben vaak veel zelfmedelijden . Bijgevolg zullen ze ook niet voor een oplossing zoeken , omdat ze toch niet denken dat dit probleem ooit zal weggaan . Ze zullen in dezelfde problematische situatie blijven zitten . Hierdoor worden ze natuurlijk nog ongelukkiger . In tegenstelling tot negatieve mensen , zullen positieve mensen zich bij dit probleem neerleggen , en het aanvaarden . Hierna beginnen ze naar een oplossing te zoeken . Ze zijn gemotiveerd om alles zo snel mogelijk terug goed te krijgen . Ze zien als het ware , het licht aan de einde van de tunnel . Dus , hoe positiever je bent , hoe sneller de obstacles overwonnen zullen zijn .",True
"Werkloosheidsuitkeringen , voor iedereen weggelegd ? In België zijn er 4 524 000 mensen aan het werk , dat wil zeggen dat er , ruwgeschat , 
6 500 000 mensen niet over een job beschikken . Trekken we van dat getal de kinderen en ouderen af , schiet er nog steeds een groot aantal werklozen over . Ook deze mensen hebben recht op een menswaardig bestaan , maar hoe verkrijgen ze dat zonder inkomsten ? En heeft iedereen wel even veel recht op die inkomsten ? Heel wat mensen die geen loon hebben , kunnen genieten van een werkloosheidsuitkering . Een werkloosheidsuitkering is een tegemoetkoming in geld voor mensen die geen job vinden , net ontslagen zijn of personen die door een ongeval of ziekte niet meer aan werk geraken . De hoogte en de looptijd van de uitkering varieert bijvoorbeeld naarmate de persoon in kwestie al , kort of lang , gewerkt heeft . Nu is de vraag of iedereen even veel recht heeft op zo een werkloosheidsuitkering . De meningen daarover zijn enorm verdeeld . Werklozen die hard op zoek zijn naar een job , maar niet op de arbeidsmarkt in trek zijn omwille van te weinig ervaring , te hoge leeftijd of te weinig kwalificaties , kunnen op heel wat sympathie rekenen bij de werkende bevolking . Werklozen die absoluut geen moeite doen om aan een baan te geraken , vaak omwille van dat ze meer krijgen via de uitkering dan dat ze zouden verdienen door effectief een job uit te oefenen , daar is de samenleving heel wat minder mee begaan . Deze groep mensen heeft dan ook volgens de algemene opinie geen recht op een uitkering . Bij misbruik , door bijvoorbeeld die mensen die helemaal geen uitkering nodig hebben , gaat de sociale zekerheid de personen met werkelijke behoeftes na verloop van tijd niet meer kunnen voorzien . Sociale zekerheid is nochtans in België een belangrijk systeem waar mensen op kunnen terugvallen . Iedereen kan er ooit mee te maken krijgen en iedereen hoopt er op te kunnen steunen als het een keer nodig is . Om dat probleem van een ' profiterende ' bevolking op te lossen , zou de overheid een selectie moeten kunnen maken tussen de personen die echt nood hebben aan een uitkering en het publiek dat gewoon van het systeem geniet . Buiten het selecteren van het juiste publiek , zijn er nog andere mogelijkheden die misbruik van het sociale zekerheidssysteem tegen kunnen gaan . Wanneer de werkloosheidsuitkering is toegekend , kan aan die uitkering een termijn verbonden zijn . Met die termijn gaan dan voorwaarden samen .","Harry Potter and the Deatly Hallows heb ik in de bioscoop gezien , net als alle andere Harry Potter-films . Hoewel ze allemaal tegenvielen kon ik het toch niet laten om ze te bekijken . Je moet ze namelijk vergelijken met de boeken . Ik snap niet waarom deze films zo 'n succes zijn . Maar ik denk dat dit enkel het geval is omdat ze op zeer succesvolle boeken gebaseerd zijn . Ik snap niet dat J.K. Rowling niet elke keer met haar handen in haar haar zit wanneer ze de films bekijkt .",False
"Ik vond dit een hele leuke film . Vooral omdat Ryan Gosling en Emma Stone er in meespelen . Ik heb heel erg veel gelachen , niet gehuild . Het was ook erg verassend op het einde hoe Hannah ( Emma Stone ) de dochter bleek van Cal ( Steve Carrel ) . Kortom , een erg aangename romantische film .","Je wordt meegesleurd in de gedachtewereld van Fransje Hermans , een adolescent die na een ongeval zijn spraakvermogen verliest en de rest van zijn leven in een rolstoel zal zitten . Zijn leven lijkt uitzichtloos tot hij de stoere Joe Speedboot leert kennen die zijn leven op een positieve maar radicale manier verandert . Hij leert opnieuw leven met een passie en een doel , hij verliest zijn onschuld en wordt verliefd . Een puur verhaal over een unieke vriendschap tussen twee jongens . Het contrast tussen de dromerige , naïeve gedachten van Fransje en de harde realiteit ontroert je , zonder dat het sentiment er te dik wordt opgelegd . Maar het boek doet je ook lachen door het sarcasme waarin wordt verteld of door de absurde gebeurtenissen . Dit boek lees je uit met een krop in je keel en een glimlach . Er heerst een mysterieus sfeertje door de poëtische schrijfstijl van de auteur . Elke zin is de moeite waard . Wie ' Joe Speedboot ' leest , zal dit bijzondere boek niet snel vergeten .",False
"ENERGIE BESPAREN Al op jonge leeftijd verwacht onze omgeving veel van ons . We moeten uitblinken in sport , mooie cijfers halen op school en ons altijd voorbeeldig gedragen . Wanneer we later het werkveld betreden , hebben we dus al heel wat jaren achter de rug waarin prestaties en fatsoen centraal stonden . De verwachtingen die de maatschappij vandaag van ons heeft , worden niet het minst belangrijk geacht in ons volwassen leven , meer bepaald op de werkvloer . De onophoudelijke druk van buitenaf kan ons op een gegeven moment te veel worden , waardoor we mentaal ontsporen . Vandaag willen zowel mannen als vrouwen carrière maken . Ze hechten dus veel belang aan hun prestaties op het werk , maar ook aan hun gezin en vrije tijd . Een fulltime baan hiermee combineren is echter niet meer zo evident als vroeger . Het feit dat we in de toekomst langer zullen moeten werken , baart velen dan ook zorgen . Kunnen we nog wel genieten van vakanties als de volgende deadline alweer nadert ? En zien we onze kinderen nog wel opgroeien als we ons binnenkort op een nanny zullen moeten beroepen ? Het wordt tijd dat we onszelf wat meer aandacht geven , en dit vooral op vlak van gezondheid . Zowel op fysiek als mentaal vlak gaan we er de laatste jaren immers op achteruit . We gebruiken relatief meer kalmeringsmiddelen om de werkstress tegen te gaan , maar dit kan niet vermijden dat er uiteindelijk toch een nood is aan professionele hulp . Zo is het aantal gedwongen opnamen met 42% gestegen tussen 1999 en 2008 , en heeft Vlaanderen het hoogste aantal heropnames in de psychiatrische ziekenhuizen . Dat de situatie aan het escaleren is , mag dus wel duidelijk zijn . Degenen die uiteindelijk niet te raden gaan bij een medisch specialist , kunnen mentaal nog dieper wegzakken . Ze denken met de nodige ' rust ' of medicatie snel weer aan het werk te kunnen , maar in feite hebben ze dan net een lagere productiviteit op de werkvloer . De druk om te blijven presteren blijft ondertussen stijgen door het hoge arbeidstekort . Er is vandaag immers een toenemend aantal uitkeringen voor werkonbekwaamheid door psychisch onwelzijn . Zo 'n 700.000 Belgen hebben nu een psychisch probleem . Dat dit alles soms tot wanhoopsdaden kan leiden , is dus niet zo verwonderlijk . Het aantal zelfdodingen in Vlaanderen ligt ondertussen 1,5 keer hoger dan het Europese gemiddelde . Dat is opmerkelijk , want België is een welvarend land met een hoge tewerkstelling en voldoende mogelijkheden voor ieder individu . De oorzaak van dit probleem lijkt dus moeilijk te achterhalen , maar is snel gevonden als we kijken naar de druk die op ons gelegd wordt om het telkens weer beter de doen . Het is dan ook belangrijk om snel een oplossing hiervoor te bedenken . Mensen horen zich immers gelukkig te voelen door een evenwicht dat ze vinden tussen prestaties op het werk en tijd voor zichzelf . Het kan toch niet de bedoeling zijn van de maatschappij om ons na jaren van labeur pas te laten genieten van het leven als de mooiste jaren al voorbij zijn ? Uiteindelijk zijn we allemaal maar mensen van vlees en bloed die nood hebben aan een fysieke , maar ook zeker een mentale gezondheid . Wanneer deze op de proef wordt gesteld door onder andere stress , kunnen we dan ook psychisch ziek worden . De toenemende werkdruk en het verlangen om beter te presteren , dagen ons mentaal uit om onze grenzen op te zoeken . Indien we allemaal wat meer die mentale energie zouden besparen door op een evenwichtigere manier te leven , zouden zowel problemen op het werkvlak als in onze comfort zone opgelost raken .","Stefan Brijs is best een goede schrijver . Drie van zijn boeken vond ik zelfs ontzettend goed . Maar met ‘ Post voor mevrouw Bromley ’ zit hij er naast . Het boek dat gaat over het ( thuis ) front in de eerste wereldoorlog , gaat over zoveel verschillende thema ’ s dat het uiteindelijk nergens meer over gaat .",False
"Normaal gezien ben ik niet erg happig op zwaarwichtige , dramatische lectuur . Niettemin is de Vliegeraar tot op heden mijn favoriete boek . Hosseini wist op een aangrijpende wijze de heersende oorlog te vertalen naar een specifieke gezinssituatie en hoe ingrijpend hun levens eensklaps veranderden . Ik heb vaak mijn wenkbrauwen gefronst uit ongeloof , rimpels gekregen op mijn voorhoofd van frustratie en meer dan eens een kreet van ontzetting geslaakt bij het doorbladeren van dit briljant boek .","McDonalds is een voedselketen die iedere student bekend in de oren klinkt . Wanneer je even geen zin hebt om zelf te koken , biedt McDonalds een ruim assortiment fastfood aan . Fastfood is gemaksvoedsel , maar is niet gezond en vers . Studenten geloven dat ze een volwaardige maaltijd binnen hebben , dit gevoel echter is onwaar . Fastfood is vet voedsel en bevat weinig vitaminen . Wanneer je volgende keer deze keten passeert , denk dan twee keer voor je je laat verleiden door vettige hamburger .",False
"Rudimental is een groep die gevormd wordt door Piers Agget , Kesi Dryden , Amir Izadkhah en Leon Rolle en brengt elektronische muziek in het genre van drum - ‘ n-bass , oldschool jungle en soul . De band werd in België bekend door de single ‘ Feel the Love ’ in samenwerking met John Newman . De voorbije maanden stond de groep op meerdere podia in Vlaanderen zoals Rock Werchter , Pukkelpop , Club 69 , Ancienne Belgique en trad ze zopas nog op in Vorst Nationaal.In april 2013 bracht ze hun debuutalbum ‘ Home ’ uit dat meteen succesvol bleek en waarvoor ook ik als een blok viel . Volgens mij heeft de aantrekkingskracht van de groep twee redenen . Enerzijds zit de beat goed in elkaar – waarbij er niet alleen gebruik gemaakt wordt van elektronische muziekinstrumenten maar ook bijvoorbeeld van verschillende blazers . Anderzijds werken ze samen met artiesten uit de hedendaagse popmuziek zoals John Newman , Ella Eyre , Foxes en Emeli Sandé . Naar mijn mening is dit momenteel een van de beste groepen die telkens heel verschillende songs brengt maar tegelijk ook haar eigen sound opbouwt .","Om meer vrouwen aan de top van het bedrijfsleven te krijgen , zijn er quota nodig Vandaag bestaat het bestuurslandschap in Belgische bedrijven veelal uit mannelijke kaderleden . Er zijn nochtans redenen genoeg om meer vrouwelijke directieleden aan te stellen in het bedrijfsleven , zo blijkt uit onderzoek van McKinsey . Meer vrouwen in de rangen resulteert namelijk in een hogere return on investment en een beter operationeel resultaat . Die factoren hebben een positieve invloed op de evolutie van de aandelenkoers . Hoewel het duidelijk is dat er voordelen aan verbonden zijn , staan ondernemingen meestal niet te springen om meer vrouwelijke medewerkers in te zetten in het algemeen bestuur . Overgaan tot het instellen van quota lijkt een noodzakelijke maatregel . In de lage landen ligt het aantal vrouwelijke bestuursleden in het algemeen heel laag . Zo tonen cijfers aan dat slechts 5,8% vrouwen zetelen in de raden van bestuur van de grootste bedrijven in België . De situatie in Nederland is zo mogelijk nog slechter ; de top van administratie is daar 100 procent mannelijk . Landen als Noorwegen , Zweden en Finland bewijzen dat het ook anders kan . Zo is ongeveer een vierde van de directieleden vrouwelijk in Scandinavische organisaties . De vraag rijst of het noodzakelijk is dat meer vrouwen deel uitmaken van het algemeen bestuur . Hoewel onderzoek aangeeft dat er zeker voordelen aan verbonden zijn , verandert er bitter weinig . Veel bedrijven zijn er namelijk van overtuigd dat het bestuur van een onderneming een mannenaangelegenheid is . Mannen en vrouwen verschillen natuurlijk heel erg , waardoor ook hun professionele aanpak anders is . Mannelijke werknemers zijn veelal nuchter , afstandelijk , strikt en meer economisch ingesteld . Vrouwen daarentegen zijn eerder emotioneel , empatisch en sociaal ingesteld . Hierdoor zien vrouwelijke medewerkers zaken soms vanuit een andere hoek of vinden ze argumenten die mannelijke collega's niet zagen . Beide standpunten kunnen waardevol zijn en ondernemingen zouden daar ook rekening met moeten houden . Maar mannen zien dit meestal niet in en geloven niet in de sterkte van vrouwelijke directieleden . Hierdoor vallen veel vrouwen uit de boot bij promoties . Dit is discriminatie op de werkvloer . De huidige attitudes tegenover vrouwen omturnen is geen gemakkelijke opdracht . Daarom gaan verschillende overheden over tot het invoeren van quota zodat bedrijven verplicht worden om meer vrouwelijke directieleden aan te stellen . Ondernemingen kunnen ervoor kiezen om vrouwen uit de eigen rangen te promoveren , of meer vrouwelijke werknemers aan te werven . Het opleggen van quota zou een oplossing kunnen zijn om meer vrouwen te krijgen in de raden van bestuur . Uit onderzoek blijkt alvast dat 64% van de Belgische economische topvrouwen voorstander is voor het invoeren van quota . Sinds 2006 zijn beursgenoteerde bedrijven in Noorwegen verplicht om 40% vrouwelijke werknemers te hebben . Die maatregel heeft ertoe geleid dat er vandaag 28% vrouwen zetelen in de raden van bestuur . Het opleggen van quota is dus een effectieve methode . Voorstanders van quota tonen aan dat het de enige manier is om meer vrouwen aan de top te krijgen . Daarenboven stellen ze dat het een economische noodzaak is aangezien het de competitiviteit verhoogt . Tegenstanders spreken van positieve discriminatie die zou kunnen leiden tot negatieve publiciteit . Ze erkennen dat het Scandinaviëmodel kan werken , maar betwijfelen of het in België toepasbaar is . De Scandinavische cultuur is namelijk heel verschillend van de Belgische . Meer vrouwen in de raden van bestuur van bedrijven heeft veel voordelen . Aangezien bedrijven dit meestal niet spontaan doen , zijn er meerdere maatregelen nodig om dit in België te bewerkstelligen . Enerzijds kunnen overheden er voor kiezen om quota in te stellen die ondernemingen verplichten meer vrouwelijke kaderleden aan te stellen . Anderszijds moet de overheid trachten om de huidige ingesteldheid tegenover vrouwen te veranderen . Wanneer bedrijven gedwongen worden om meer vrouwelijke werknemers aan te nemen terwijl ze niet overtuigd zijn van de voordelen ervan , kan dit namelijk problemen veroorzaken . Idealiter moeten dus beide methodes nagestreefd worden .",True
Twee weken geleden ben ik samen met een vriendin op citytrip geweest naar Barcelona . Drie dagen lang genoten we elke avond van het typische Spaanse eten om uiteindelijk de vierde en laatste dag in de McDonalds aan het einde van de Rambla te belanden . Toen we door de vrouw aan de kassa werden geholpen wist ik niet wat ik meemaakte . De vrouw glimlachte en probeerde in haar beste gebrekkige Engels ons zo goed mogelijk te woord te staan . Dit was de eerste keer dat ik in een McDonalds zo vriendelijk werd geholpen . In tegenstelling tot de fastfoodketens in België werken de medewerkers in deze McDonalds met een positieve attitude en een vriendelijke uitstraling . Nadat we klaar waren met eten kwam een andere medewerkster vragen of ze ons afval mee mocht nemen om het weg te gooien . Bij deze McDonalds staat klantgerichtheid duidelijk centraal . Bovendien was alles heel schoon omdat de medewerkster telkens de tafels schoonmaakte voor de volgende eters . Deze McDonalds is één van de meest klantvriendelijke ketens waar ik ooit ben geweest . Hier kunnen de medewerkers in de ketens in België nog wat van leren !,"Ikzelf ben niet in het bezit van een smartphone en ben ik ook geen voorstander van dit product . Op welke plaats je in de wereld ook staat , je bent permanent verbonden met internet . Het wereldwijde web coördineert je leven , zij zijn op de hoogte van je doen en laten . Je privacy wordt sterk verstoord .",False
"DE MENTALITEITSWIJZIGING VAN DE GESCHIEDENIS Tot een halve eeuw geleden hadden vrouwen in West-Europa geen stemrecht en waren de meesten van hen huismoeder . We zijn ondertussen vijf decenia later en de positie van de vrouw is drastisch veranderd . Elke volwassen burger kan gaan stemmen . Vrouwen die thuis blijven , zijn een zeldzame soort aan het worden . Dit is te danken aan de vrouwenrechtenorganisaties . Die zijn niet weg te denken uit de moderne maatschappij . Ze streven naar gelijkheid tussen man en vrouw . Zo is er vandaag een voorstel om quota in de voeren om meer vrouwen aan de top van het bedrijfsleven te krijgen . De bedrijfswereld blijft een dominante mannenwereld waar vrouwen maar moeilijk kunnen binnendringen . Quota lijken de ideale middelen om het glazen plafond te doorbreken . Maar er is meer nodig dan enkele regeltjes en becijferingen . De enige manier om mannen en vrouwen gelijk te stellen , is een mentaliteitswijziging . Ruw geschetst werd de vrouw eeuwenlang aanzien als ' het mindere wezen ' . Mannen domineerden de wereld , het land en het leven binnenshuis . Vrouwen moesten voor de kinderen en het eten zorgen , en zich niet bemoeien met ' mannenzaken ' . Vrouwenrechtenorganisaties of groeperingen hebben altijd bestaan , maar nooit hebben ze echt drastische veranderingen kunnen doorvoeren . Tot in het midden van de 20ste eeuw . Hun belangrijkste slag : stemrecht voor vrouwen . Vrouwen kregen een stem en mochten deze uiten . Letterlijk , maar ook figuurlijk . Het werd stilaan normaler dat ook vrouwen voor de kost gingen werken . In het begin voerden ze de ' typische vrouwenjobs ' uit : telefoniste , typiste , lopendebandwerk , . . . . Vrouwen gingen ook stilaan leidende functies invullen . Maar tot op vandaag blijft de ongelijkheid in die functies zichtbaar . Een vrouw aan het hoofd van een bedrijf is eerder uitzondering dan regel . De quota lijken dan ook een logische stap voor de gelijke rechten tussen man en vrouw . Ze zorgen voor gelijkheid binnen een bedrijf . Toch dragen ze ook een belangrijk negatief aspect met zich mee . Het gaat hier dan over de zogenaamde positieve discriminatie als gevolg van de quota . Zo moete de helft van de topfuncties uitgeoefend worden door vrouwen . Maar op die manier gaat de functie ingevuld worden op basis van geslacht , en niet op basis van competentie . De vrouw die de job krijgt , heeft misschien helemaal geen verstand van haar nieuwe functie , terwijl de mannelijke solicitant dezelfde functie al in een ander bedrijf had uitgevoerd . De quota zijn te drastisch en ongenuanceerd , en zullen kwantiteit boven kwaliteit stellen , beweren sommigen . Maar grote , drastische veranderingen brengen altijd negatieve stemmen met zich mee . Het gelijkstellen van mannen en vrouwen is zo een grote verandering . Misschien wel dé grootste verandering in de geschiedenis . Een verandering die de waarden , die in de maatschappij golden gedurende eeuwen , omvergooit . Het is normaal dat er negatieve stemmen te horen zijn bij diegenen die zich goed voelen in het huidige systeem . En het is daarom ook niet meer dan normaal dat het doel nog niet bereikt is , aangezien niet iedereen dit doel steunt . Door quota in te voeren en rechten te eisen , zetten de vrouwen al grote stap richting gelijkheid . Maar met quota alleen zal dit doel niet bereikt worden . Het zijn slechts schakeltjes in een groter geheel . Al die ' kleine ' ingrepen , zullen uiteindelijk zorgen voor de belangrijkste verandering : de mentaliteitswijziging rond de beeldvorming over vrouwen . Dit beeld heeft zich over meer dan tweeduizend jaar gevormd , en wordt vandaag in vraag gesteld . Zowel mannen als vrouwen hebben tijd nodig om aan dit nieuwe idee te wennen en hun normen en waarden bij te stellen . Wanneer dat gebeurd is , zullen de vrouwen hun grootste slag in de geschiedenis thuis halen .","Oorspronkelijk maakte Rihanna leuke muziek , zo met die R&B-stijl , dat vond ik wel goed . Maar nu , met haar zagerige stem en overdreven outfits vind ik er niets meer aan . Die mainstream poppy vibe is zo afgezaagd en voorspelbaar . . . Nee , ik had haar liever toen ze nog met sneakers en jeans rondliep in plaats van in leren legging met stiletto's !",False
"Anno 2013 constateren we dat er op de arbeidsmarkt nog steeds geen volledige gelijkheid bestaat tussen mannen en vrouwen . Werkgevers gaan ervan uit dat mannen competitief , stressbestendig en resultaatgericht zijn en dat vrouwen die eigenschappen niet hebben . Daarom kiezen veel ondernemingen voor een man om een topfunctie in te vullen . Vrouwen zien om die reden vaak een promotie aan hun neus voorbij gaan . Elke werkende vrouw kan verder ook beamen dat ze op het einde van de maand een lager loon krijgt , hoewel ze toch hetzelfde werk verricht dan haar mannelijke collega . Wordt het geen tijd dat we een einde maken aan deze discriminatie ? We leven niet meer in de middeleeuwen Vroeger hadden mannen duidelijk een hogere status dan vrouwen . De man voorzag namelijk in het levensonderhoud van zijn vrouw en kind . Hij ging werken en zorgde zo voor geld en eten , de vrouw bleef daarentegen thuis en paste op haar kinderen . Mensen van een oudere generatie geloven nu nog steeds dat dat de norm is . Zij gaan ervan uit dat de vrouw minder hard werkt en daarom naast haar eigen werk ook nog moet zorgen voor het huishouden , voor haar man en voor hun kinderen . Toch zijn mannen en vrouwen evenwaardig en hoeven we helemaal geen onderscheid te maken . Verder is er geen enkele reden om aan te nemen dat mannen harder werken dan vrouwen . Een andere misvatting is dat vrouwen alleen maar werken om geld te verdienen . Uiteraard is dat ook een belangrijke drijfveer in onze dure consumptiemaatschappij , maar het is zeker niet de enige reden . Het zijn namelijk niet alleen mannen die carrière willen maken . Vrouwen studeren en werken er zeker even hard voor en willen dus ook die welverdiende promotie krijgen . Uiteraard hebben niet alle vrouwen die uitdaging nodig , maar ook zeker niet alle mannen . We leven dus niet meer in de middeleeuwen en het wordt tijd dat we dat beeld achter ons laten . Quota als enige oplossing ? Ondertussen zijn enkele regeringsleiders zich toch bewust van de problematiek . Er liggen enkele voorstellen op tafel die vrouwen alsnog de kans bieden om carrière te maken . Een van die voorstellen handelt over quota . Bedrijven krijgen dan een minimum opgelegd van het aantal vrouwen dat in een topfunctie moet belanden . Vrouwen hebben nu dus meer promotiemogelijkheden , maar voornamelijk omdat het een verplichting is . Het is bijgevolg perfect mogelijk dat veel werkgevers nog steeds niet geloven in de capaciteiten van hun vrouwelijke werknemers . Ondanks de maatregel kunnen ze dus nog steeds weigeren om in te zien dat ook vrouwen succesvol zijn . Quota zijn dus zeker al een stap in de goede richting , maar er is ook behoefte aan bijkomstige maatregelen . Ten eerste moet de overheid ervoor zorgen dat vrouwen hetzelfde loon krijgen als hun mannelijke collega's . Enerzijds vormt dat een extra motivatie voor vrouwen om toch door te zetten , anderzijds is het een sein voor werkgevers dat vrouwen wel degelijk evenveel waard zijn dan mannen . Vervolgens moet er ook meer aandacht zijn voor succesverhalen van vrouwen . Zo kan onze maatschappij ontdekken dat het niet alleen de mannen zijn die goed werk verrichten . Verder dient de overheid uiteraard het goede voorbeeld te geven en moet ze in de eerste plaats zelf genoeg vrouwen een topfunctie aanbieden . Werk aan de winkel ! Laten we dus de vele clichés maar opbergen . Het wordt hoog tijd dat we in onze moderne samenleving eindelijk eens gaan begrijpen dat vrouwen ook competitief , stressbestendig en resultaatgericht zijn . De huidige discriminatie is absoluut niet gegrond en bedrijven hebben nood aan goede stimulansen om ook vrouwen in een topfunctie tewerk te stellen . De regeringsleiders mogen dus doorgaan met de huidige maatregelen , maar moeten goed onthouden dat er nog heel wat werk aan de winkel is . Er zullen zeker bijkomstige maatregelen nodig zijn om iedere werkgever te overtuigen en om een toekomstige gelijkheid tussen mannen en vrouwen te garanderen .","Ik ben sinds mijn 16 jaar enorme fan van de Harry Potter boeken maar de films heb ik altijd aan de zwakke kant gevonden . In de boeken krijg je veel meer informatie en de spanning wordt heel goed opgebouwd . Dit miste ik in grote mate bij de films . Essentiële delen werden weggelaten en vele scènes zagen er voor mij te ' fake ' uit . Zo ook bij de laatste film . Het eerste deel vond ik relatief goed maar het tweede deel liet te wensen over . Bijna de helft van de film ging over het grote gevecht tussen Harry Potter en zijn vrienden en Voldemort en zijn Dooddoeners . In het boek is deze scène bijna huiveringwekkend , maar in de film is er nauwelijks sprake van enige spanningsopbouw . In mijn ogen eindigt het gevecht in de film ook heel abrupt , er wordt amper nog gesproken en dan is de film plots gedaan ... Geef mij dus maar de boeken . De films kunnen me absoluut niet bekoren .",False
"De werkloosheidsuitkering : wanneer profiteurs in je systeem sluipen ' Het zijn dramatische tijden om naar werk te zoeken ' is geen ongekende uitspraak wanneer we het hebben over de werkgelegenheid . Onze economie heeft een serieuze deuk gekregen en dit voelen we in onze portemonnee . Toch was er net voor de verkiezingen controverse ontstaan over dit onderwerp . Bart De Wever beweerde dat wie actief naar werk zoekt ook effectief werk zal vinden . Sommige werklozen leven al jaren van een sociale uitkering en dit moet veranderen volgens de partijvoorzitter van de N-VA . De hamvraag is hier wanneer een laatste strohalm overgaat in profiteren en hoe lang dit kan blijven duren . Daarbij rijst dan ook de vraag waarom er nog zoveel vacatures leegstaan . Werkloosheid is de laatste jaren een zeer actief thema , maar kende toch een piek net voor de verkiezingen . Momenteel is het mogelijk om een doorlopende werkloosheidsuitkering te krijgen zolang er actief gesoliciteerd wordt . Dit betekent minstens twee vacatures per week . Voor niet al teveel werk kunnen werklozen gebruik maken van een mager loontje om de pedalen terug te vinden . Wanneer het werk zoeken langer aansleept , durven we deze werkzoekenden wel eens onder een andere categorie te plaatsen . 74 procent van de Vlamingen gelooft dat "" misbruiken de sociale zekerheid bedreigen "" . Alle politieke partijen zoeken naar een oplossing . N-VA vindt dat er een verband tussen werken en krijgen moet zijn en dat werklozen ook hun steentje moeten bijdragen aan de maatschappij om iets te ontvangen . De partij gelooft dat een betere begleiding de oplossing zou kunnen zijn voor de weg naar een job . Ook andere partijen volgen in mindere of meerdere mate dit pad . Net zoals N-VA , vinden ook CD&V , Open VLD en SP.A dat er een limiet op de uitkeringen moet staan . Toch moeten we ook rekening houden met diegenen die effectief geen werk vinden . Het is een kwestie van een evenwicht vinden om zoveel mogelijk mensen te helpen en de profiteurs eruit te werken . Universiteitsstudenten , bijvoorbeeld , hebben het niet gemakkelijk wanneer ze voor het eerst op de arbeidsmarkt terecht komen . Ze hebben net een hoge studie afgerond en bezitten de kennis en het enthousiasme om te starten . In onze maatschappij hebben we een overvloed aan goedgeschoolde werkkrachten die een zeer specifieke opleiding gevolgd hebben . Daarbij vereisen openstaande vacatures al enige ervaring van de sollicitant . Dit tot grote frustraties van werkzoekenden die net afgestudeerd zijn . Zij willen ook een kans . Wanneer het zoeken langer duurt , kunnen we uiteraard stellen dat ' beginnelingen ' niet te kieskeurig moeten zijn . Langs de andere kant is het moeilijk te geloven dat iemand met een academisch masterdiploma enkel een job als verkoopster , schoonmaakster of administratief bediende kan invullen . Omdat we als maatschappij meer gefocust zijn op denkarbeid dan op handenarbeid zal daar sneller het schoentje wringen . Hierdoor speelt de arbeidsbekwaamheid ook een belangrijke rol en zal een metser vaak sneller werk vinden dan een ingenieur . Studenten zijn natuurlijk maar één categorie binnen de maatschappij . Uiteraard hebben andere generaties ook last van dit fenomeen . Tegenover een actieve werkzoekende kan natuurlijk ook een profiteur staan . Het is moeilijk om met de vinger te wijzen naar personen die misbruik maken van ons sociaal systeem . Het enige wat we kunnen doen om deze mensen eruit te filteren is een limiet op de uitkering zetten . Dit kan samen in combinatie met een omscholing of een extra opleiding . Tijdens de periode waarin iemand werkloos is , kan deze persoon ook een functie binnen de maatschappij innemen en vrijwilligerswerk verrichten . Slechts 4 procent van de Vlamingen verlangt naar meer solidariteit in de maatschappij . Dit is bitterweinig . Dit cijfer duidt op hoe laag het solidariteitsgevoel in Vlaanderen momenteel is . Door allemaal actief mee te werken kunnen we dit gevoel vergroten . Ten slotte wil dit zeggen dat de wetten moeten veranderen om ze aan te passen aan onze huidige maatschappij . Hoewel het systeem ooit gewerkt zal hebben , laat het nu toch enkele stevige sporen na . Een hervorming is dus de boodschap . Werklozen moeten kunnen terugvallen op een uitkering om een kans te krijgen te reïntegreren in de arbeidsmarkt . De kunst is echter om de profiteurs eruit te filteren .","België telt momenteel 3 plaatsen waar men een koffie of gebakje van de Amerikaanse keten Starbucks kan nuttigen . Ellendig lange wachttijden , een poging tot persoonlijk contact ( een beker met je naam verkeerd gespeld ) en een immens hoge rekening . Je betaalt in België al snel 5 euro voor een simpele koffie . Deze klanten , vaak verblind door de populariteit , vergeten vaak dat er veel gezelligere , betere en goedkopere alternatieven zijn . Naambekendheid is niet alles . De prijs-kwaliteit verhouding is vaak uit balans . Starbucks biedt naast koffie ook chocolademelk aan . Deze smaakt echter niet naar de heerlijke chocolade die we in België kennen . De chocolademelk van Starbucks is maar een flauw afkooksel van wat je zelf kan toveren met wat Callebaut-chocolade en slagroom.Een mooie tip voor de doorwinterde koffie - en chocoladeliefhebber . Wanneer je in Antwerpen bent en eigenlijk een bezoekje aan de Starbucks wilt brengen , kijk dan nog een beetje verder rond . Antwerpen kent ongelooflijk veel gezellige koffiehuisjes waar je heerlijke en originele koffies , chocolademelk en gebakjes kan vinden .",True
"Het succes dat Absynthe Minded oogstte met de hit ' Envoi ' was een verrassende mix van een hommage aan de Steven Spielberg van de literatuur voorzien van een catchy deuntje . Het nummer werd grijsgedraaid op zowat alle radiostations en zorgde ervoor dat de Gentse jongens na hun passage in de Humo's Rock Rally wat meer naambekendheid kregen . Maar de echte kunst is om daarna niet weg te kwijnen in pogingen om een topper zoals ' Envoi ' te overklassen en dat hebben ze bij Absynthe Minded begrepen . Moodswing Baby ' en ' Papillon ' volgen dezelfde melancholische lijn , maar zijn wel autonome songs die geen vervolg zijn van ' Envoi ' . Met hun recente single ' End of the line ' slagen ze een nieuw pad in . Ze verdiepen zich in songs met een donker , mysterieus kantje zonder daarbij al te zwaarwichtig te worden . Het is een feit dat ze niet vaak meer op de radio te horen zijn , maar in geen geval hebben zij de allure een vergeten rockgroepje te zijn . Integendeel , de groep is volwassen geworden en daar gedragen de songs zich ook naar . De mannen van Absynthe Minded hebben de kunst duidelijk onder de knie .","Na de tientallen strips die ik in mijn jeugd gelezen had over Captain America , keek ik enorm uit naar de film . Van zodra hij uit kwam in de bioscoop , ben ik hem gaan kijken . Tot mijn grote spijt trok het echt op niets . De story line kwam niet overeen met de strips die ik gelezen had en de special effects waren ook teleurstellend . Mijn conclusie is dat je de film best niet ziet in de bioscoop maar wacht tot je hem van iemand kan lenen .",False
"Het sociale zekerheidsplan van N-VA : asociaal of solidair ? In België zijn er werklozen die na hun studies een wachtuitkering krijgen , daarna overstappen op een werkloosheidsuitkering en vervolgens een pensioen krijgen zonder ook maar één dag in hun leven gewerkt te hebben . "" Weet u hoeveel mensen er zo zijn in ons land ? Twee , "" wierp Paul Magnette tegen tijdens het nationaal verkiezingsdebat , waarop Bart De Wever antwoordde dat dit er dan twee te veel zijn . Hoewel N-VA zich met deze opinie niet bepaald populair maakte bij met name de socialisten , kwamen ze op 25 mei toch maar mooi als de grote winnaar uit de verkiezingen . Hopelijk wordt er geen klassieke tripartite gevormd die de N-VA - alweer - buitenspel zet , want het wordt dringend tijd dat de sociale zekerheid in ons Belgenlandje eens een grondige make-over krijgt . De sociale zekerheid in België staat symbool voor solidariteit , althans dat is wat de socialisten zichzelf 's avonds wijsmaken als ze weer eens wakker liggen van dat gat in de begroting , dat nu toch eens eindelijk gedicht zou moeten worden . Is onze sociale zekerheid wel echt zo solidair ? N-VA is hierover verrassend duidelijk . Neen , die solidariteit is slechts een illusie , waar het roodgekleurde deel van het politieke veld graag in gelooft . Solidariteit betekent immers dat iedereen die iets heeft bijgedragen aan de pot goud onderaan de denkbeeldige regenboog , ook van de voordelen ervan mag genieten . Het lijkt wel karma . Maar ook mensen die nog nooit iets in de pot hebben gelegd , hebben nu recht op een deeltje ervan . Dát is pas asociaal , haalde De Wever uit naar de socialisten . Hard werkende mensen laten betalen zodat anderen dit niet hoeven te doen , het is allesbehalve eerlijk . België is het enige land ter wereld waar mensen onbeperkte werkloosheidsuitkering kunnen krijgen . Waarom anders zijn dan de rest van de wereld ? Hoe je het ook draait of keert : in hoeveel bochten de overheid zich ook wringt , er is een gat in de begroting en dat moet dicht . Ondertussen moeten ze ook nog eens geld voor de meer dan 650 000 werklozen in ons land door ramen en deuren gooien , wat dat gat er niet bepaald kleiner op maakt . Tijd voor verandering dus . Maar hoe ? De enige - en de meest voor de hand liggende - oplossing is de werkloosheidsuitkeringen in tijd beperken .","Katniss Everdeen is nog maar zestien wanneer ze de plaats van haar zusje Primrose inneemt als tribuut voor de Hongerspelen . Dit is een genadeloos toernooi dat het Capitool heeft bedacht als straf voor een opstand vierenzeventig jaar eerder , waarbij in alle districten ieder jaar één jongen en één meisje worden uitgeloot om in de arena een gevecht te voeren tot de dood , want er komt slechts één tribuut levend uit de arena… Als je denkt dat Suzanne Collins met ‘ De Hongerspelen ’ een origineel verhaal heeft geschreven , zit je goed mis . Ze combineerde verschillende inspiratiebronnen zoals de mythe van de minotaurus , de alom bekende realityshows die al jarenlang de beeldbuis teisteren , menselijke beschaving als een laagje vernis zoals in het lugubere ‘ Lord of the Flies ' en hulde deze in een post-apocalyptisch jasje met tussen de regels door wat maatschappijkritiek van het zevende knoopsgat . De opstandige rebel die Katniss zou moeten zijn , komt oppervlakkig over en haar rol als tienermeisje dat niet kan kiezen tussen twee jongens doet pijnlijk hard denken aan het al even misselijkmakend zoete Twilight . De roman leest vlot , maar dit is slechts te wijten aan de makkelijke woordenschat en het gebrek aan ademnemend mooie verwoordingen .",True
"Vrouwenrechtenorganisaties streven al jaren naar de gelijkheid van mannen en vrouwen op de arbeidsmarkt . Ze hebben ervoor gezorgd dat er inderdaad meer aandacht is voor deze problematiek en ze hebben dus zeker vooruitgang geboekt , maar het probleem is er nog steeds . Nu rijst natuurlijk de vraag hoe we dit probleem dan moeten oplossen . Zijn zogenaamde "" genderquota "" een oplossing ? Of moeten er meer fundamentele veranderingen plaatshebben ? Om een oplossing te kunnen vinden , moeten we natuurlijk eerst weten hoe de ongelijkheid op professioneel vlak zich manifesteert en wat de oorzaak ervan is . Het feit dat vrouwenrechtenorganisaties streven naar gelijkheid van mannen en vrouwen op de arbeidsmarkt impliceert dat er momenteel nog sprake is van ongelijkheid . Deze ongelijkheid manifesteert zich onder andere op het vlak van lonen ; mannen die een bepaalde functie vervullen binnen een bedrijf , verdienen zelfs in onze moderne maatschappij nog altijd meer geld dan vrouwen met dezelfde functie . Bovendien zijn mannen meestal diegenen die hoge posities aangeboden krijgen binnen een bedrijf , omdat men nog steeds veronderstelt dat vrouwen hun gezin belangrijker vinden dan hun werk . Dit is in onze huidige westerse samenleving natuurlijk niet het geval , want vrouwen zijn vaak ook hoogopgeleid en daardoor willen ze soms zelfs carrière maken voordat ze een gezin hebben . Vrouwen zijn dus veel ambitieuzer geworden . Ze nemen geen genoegen meer met een leven als huismoeder . Bovendien is er tegenwoordig sprake van zogenaamde huisvaders , die thuis blijven om voor de kinderen te zorgen . Hieruit blijkt dat niet alleen vrouwen de zorg voor hun gezin op zich nemen , maar dat mannen dit ook doen . Het houdt dus geen steek dat vrouwen minder kansen krijgen op de werkvloer omwille van dit vooroordeel . Deze ongelijkheid tussen mannen en vrouwenop professioneel vlak , vinden we ook op grotere schaal terug . Als we bijvoorbeeld kijken naar de grote Europese leiders , merken we op dat opvallend weinig vrouwen leidingevende functies vervullen binnen de EU . De Duitse bondskanselier Angela Merkel is waarschijnlijk een van de weinige vrouwelijke Europese leidersfiguren die bij het grote publiek bekend is . Ook op wereldniveau is het aantal vrouwelijke leiders klein . Er moet natuurlijk een oorzaak zijn die aan de basis ligt van deze problematiek . Het feit dat het moeilijk lijkt te zijn om meer vrouwen aan de top te krijgen , duidt op een fundamenteel probleem . Eeuwen geleden werd er al op gehamerd dat het de taak van de vrouw was om voor de kinderen te zorgen , waardoor een verdere opleiding voor haar zinloos leek te zijn . Vrouwen kregen dus ook niet de kans om zich verder te ontwikkelen . In onze huidige westerse samenleving krijgen de meeste vrouwen deze kans wel , maar het probleem is dat de eeuwenoude opvatting dat vrouwen in de eerste plaats een gezin willen , blijft voortbestaan . Om gelijkheid tussen mannen en vrouwen te verkrijgen , moeten we dus proberen om deze opvatting achter ons te laten . Nu rijst de vraag hoe we dit in de praktijk kunnen brengen . Sommige mensen stellen voor zogenaamde "" genderquota "" in te voeren , maar dit lost het probleem niet echt op . Door bedrijven en dergelijke te dwingen om een bepaald aantal vrouwen bijvoorbeeld ook hoge posten te geven , zorgen we er namelijk niet voor dat mensen hun denkpatroon veranderen . "" Genderquota "" kunnen dus een oplossing zijn op korte termijn , maar op lange termijn moeten er toch fundamentele sociale veranderingen komen . Mensen moeten leren dat de moderne vrouw waarschijnlijk naast haar gezinsleven ook een interessante carrière wil . Het gedachtenpatroon van de mensen veranderen , zal natuurlijk niet vanzelf gaan . Daarom moet men aandacht blijven besteden aan het feit dat er nog steeds ongelijkheid is tussen mannen en vrouwen , zodat de mensen zich er bewust van worden . Dit is vanzelfsprekend een langdurig proces . We kunnen dus stellen dat er geen sluitende oplossing bestaat voor het probleem , omdat het moeilijk is om een eeuwenoude opvatting de wereld uit te helpen . Toch kan het probleem op lange termijn opgelost worden , niet door quota op te leggen , maar door actief de aandacht op de problematiek proberen te vestigen , zodat uiteindelijk het gedachtenpatroon van de mensen verandert . Hoewel dit hele proces veel tijd in beslag zal nemen , zal het resultaat ervan een eerlijkere maatschappij zijn .","De Britse zangeres Adele , die haar vijfentwintigste verjaardag viert in mei , heeft ondanks haar jonge leeftijd al een indrukwekkend palmares . Naast enkele Grammy's , Brit Awards en meer dan 10 miljoen verkochte exemplaren van haar tweede album "" "" 21 "" "" , heeft ze recentelijk ook een Academy Award ontvangen voor het nummer "" "" Skyfall "" "" , de titelsong van de gelijknamige James Bond-film . Adele was al van kindsbeen af gefascineerd door muziek en heeft dan ook school gelopen aan de prestigieuze BRIT School for Performing Arts & Technology . Enkele van haar grootste muzikale idolen zijn Etta James en Ella Fitzgerald . De intensiteit waarmee deze zangeressen hun nummers brachten , is ook duidelijk hoorbaar op Adele's albums . Zelfs de rustige nummers op Adele's albums "" "" 19 "" "" en "" "" 21 "" "" blijven hierdoor boeiend en de uptempo nummers worden er nog krachtiger door . Een ander element dat heeft bijgedragen tot Adele's succes is ongetwijfeld de eerlijkheid die terug te vinden is in de teksten van haar liedjes en in haar muziek in het algemeen . Zo heeft ze haar inspiratie voor het album "" "" 21 "" "" geput uit liefdesverdriet . Bovendien heeft ze weinig tierlantijntjes nodig om fantastische muziek te maken , in tegenstelling tot vele andere muzikale sensaties van het moment . Hopelijk volgen er nog meer muzikanten haar voorbeeld en kan de eerlijke , goede muziek de wereld heroveren .",True
"Onderwerp : de ecologische voetafdruk van België : we kunnen er ( n)iets aan doen We leven op te grote voet Vijftig miljoen hectare , dat is hoeveel land alle Belgen samen nodig hebben om in hun levensstijl te voorzien . Het probleem : België heeft maar een grootte van ruwweg tweeëndertig miljoen hectare . Een nieuw onderzoek bevestigt dat onze ecologische voetafdruk veel te groot is . We staan bovenaan de lijst in vergelijking met de rest van Europa . Een belangrijke oorzaak hiervan is het verkeer . België heeft een enorm uitgebreid verkeersnetwerk en elke ochtend en avond staan al die wegen vol puffende auto's die hun CO2 de lucht insturen . We nemen veel te vaak de auto . Er zijn bijvoorbeeld ouders die elke dag hun kind met de auto afzetten op school , terwijl ze nog geen kilometer verder wonen . Voor korte afstanden kan je nog gemakkelijk de fiets nemen of te voet gaan . Een beetje gevaarlijk met al die auto's op de baan , maar doenlijk . Maar voor de langere pendel zijn de alternatieven niet zo aantrekkelijk . Je kan wel met het openbaar vervoer gaan , maar reken dan maar op vele vertragingen en volgepropte bussen en treinen . Niet aangenaam en niet handig . Een tweede oorzaak ligt bij de hoge vleesconsumptie . In België ligt die veel hoger dan het Europese gemiddelde . De vleesindustrie is de tweede meest vervuilende industrie , nog meer vervuilend dan al het verkeer samen . Minder vlees eten heeft dus een enorme verkleining van onze voetafdruk tot gevolg . Ter vergelijking : als elke Belg één dag per week geen vlees zou eten , heeft dat dezelfde impact als een miljoen auto's die een jaar lang niet zouden rijden . Bovendien halen we in België halen we nog altijd veel te veel energie uit fossiele brandstoffen en slechts een marginaal aandeel uit groene energie . Als je dan bedenkt hoeveel energie een gemiddeld huishouden verbruikt , is het duidelijk dat hier nog veel ruimte voor verbetering is . Om te beginnen door de woningen beter te isoleren en meer groene energie te gebruiken . Ten tweede door een zuinigere houding bij de mensen zelf . Ten slotte produceren we met z 'n allen tonnen en tonnen afval . In België is de wegwerpcultuur nog altijd prominent aanwezig . Veel spullen belanden op de vuilnishoop omdat ze niet meer in de mode zijn , of er een nieuwer modelletje op de markt is . Al dat afval weegt als een blok op het milieu . Gelukkig is er nog hoop . Elke Belg kan vanaf vandaag al veel kleine aanpassingen maken die zijn ecologische voetafdruk enorm kan verkleinen . Neem de fiets voor kleine afstanden . Eet één dag per week geen vlees maar kies voor locale groenten . Laat geen elektrische toestellen onnodig aanstaan . Kies voor duurzaam in plaats van wegwerp . Al deze kleine acties kunnen al zeker tien miljoen hectare afdoen aan onze collectieve voetafdruk . Ook de staat kan meehelpen de voetafdruk te verkleinen . Bijvoorbeeld door te investeren in groene energie en fossiele brandstoffen te weren . Ze moet bovendien realistische subsidies geven voor goede isolatie en zonnepanelen , zodat iedereen die kan kopen . Ze kan ook meer investeren in een betere organisatie van openbaar vervoer . Dit kost natuurlijk veel geld , en in tijden van crisis is het niet evident een nieuwe investering te doen . Maar de milieuproblematiek is zo belangrijk dat we er geld voor moeten vrijmaken . Een groot deel kan ze al financieren via een hogere ecotaks . Bovendien maakt die taks onecologisch gedrag onaantrekkelijk , waardoor men vaker voor de milieuvriendelijke alternatieven zal kiezen . Zo maken die organisaties meer winst en kunnen ze zelf de nodige aanpassingen doorvoeren . We hebben nog een lange weg te gaan . Maar met deze kleine aanpassingen die iedere Belg gemakkelijk in zijn leven kan doorvoeren , lukt het ons wel . Samen kunnen we de Belgische voet een maatje kleiner maken .","De film ' Rise of the Planet of the Apes ' is vanaf nu verkrijgbaar op dvd . Dat er veel liefhebbers zijn voor science fiction films is ons ondertussen opgevallen . Met films als Star Wars en Avatar hebben ze de smaak goed te pakken . Ik ben absoluut geen fan van dit soort films en al helemaal niet van een familie apen die de wereld probeert te veroveren . Je zou kunnen denken dat ik geen fantasie heb , maar dat is volkomen fout . Ik zit vol fantasie maar kan gewoon geen plezier beleven in het kijken naar beelden waar apen de hoofdrol in spelen . Los daarvan is het gewoon niet realistisch . Ik kijk graag naar films die gebaseerd zijn op waar gebeurde feiten .",False
"Haar naam was Sarah is een erg aangrijpend verhaal . Direct vanaf het begin word je in het verhaal van Sarah opgezogen . Door de manier van schrijven lijkt het alsof je erbij bent . Daardoor voel je jezelf persoonlijk betrokken bij het verhaal . Het boek bevat twee verhaallijnen , waardoor het afwisselend blijft . Deze twee verhaallijnen lopen naar elkaar toe en uiteindelijk komen deze tezamen . Qua onderwerp is het een vrij heftig verhaal , maar het leest heel gemakkelijk weg . Als je eenmaal begonnen bent met lezen wil je hem het liefst in één keer uitlezen .","Iedereen , van Afrika tot in Amerika , heeft al wel eens gehoord van ‘ coca cola ’ . Zij die coca cola niet kennen , zijn in één woord : wereldvreemd . Het klinkt misschien bizar , maar coca cola produceert niet enkel cola . Ook Fanta , Nalu en Chaudfontaine behoren tot de eigendom van deze keten . Zelfs de capri-sunnetjes , die onwetende ouders dagelijks aan hun kinderen meegeven , vormen geen uitzondering op de regel.Coca cola houdt zich niet enkel bezig met haar omzet . Neen , ook gezondheid vinden ze zeer belangrijk . Daarom dat ze nog altijd zoveel suiker , cafeïne en andere brol in hun producten verwerken . Maar dat is geen probleem ( voor mensen met een zeer goed vergrootglas ) aangezien alle ingrediënten op de verpakking vermeld staan . Ook aan milieu hecht coca cola veel belang . Ze willen hun activiteiten zelfs afvalvrij maken en meer verpakkingen recycleren dan dat ze gebruiken . Toveren noem ik dat . Buiten grondig toezien op de gezondheid van haar consumenten en toveren , vindt coca cola wereldvrede zeer belangrijk . Daarom steunen ze de staat Israël in het voorzien van hun wapens . Maar let op : ook in de Palestijnse gebieden verkopen ze hun goederen zodat deze mensen zouden betalen voor de dood van hun eigen volk . Iedere mens met een geweten zou het nooit in zijn hoofd krijgen om met zo ’ n keten samen te werken… nietwaar McDonald ’ s ? !",False
"Als fervent koffiedrinker heb ik zowat elke koffiebar in het Antwerpse al uitgetest . Zo ook Starbucks : een koffiebar die met zekerheid gesteld een hype genoemd kan worden . Tot over 10 jaar kende niemand dit koffiehuis , vandaag kan je geen stad meer doorkruisen zonder de bekende wit-groene beker in je hand . Het succes van deze hype blijft voor mij nog steeds een vraagteken.Het hoofdingrediënt is alom bekend en de smaakcombinaties niet innovatief . Om nog maar te zwijgen over de prijs-kwaliteit verhouding . In een koffiehuis waar geen ruimte voorzien is voor al haar klanten , waar het rumoerig is en waar de beloofde internettoegang meestal niet werkt , betaal je voor een vanilla latte al snel €4,00 . Als je bedenkt dat er honderden andere koffiehuizen zijn waar het wel gezellig zitten is , waar er een rustige sfeer heerst en waar je bovendien als klant en niet als nummer behandeld wordt , dan is mijn keuze snel gemaakt . Je betaalt er minder en wordt met de glimlach bediend.Een kleine kop hemels geluk , dat is voor mij de betekenis van koffie . En die betekenis is naar mijn mening niet te vinden in een witte , veel te duur betaalde beker .","Inferno is , na een iets minder boek in Browns oeuvre , terug een van topniveau . Alle aspecten van een ' echte ' Dan Brown zijn ten volle aanwezig : mysterie , spanning , historische correcte achtergrond etc. Wat me vooral intrigeert in Inferno is hoe lang hij je op het verkeerde been kan zetten . Bepaalde hoofdstukken zijn dusdanig geschreven dat ze eigenlijk over een ander personage gaan dan je eigenlijk dacht , maar dat heb je pas door nadat je het boek uitgelezen hebt . Ook de historische achtergrond laat je denken dat alles waar is , maar uiteraard zitten er fictie elementen in Inferno . Die zijn echter zo goed in het verhaal geweven dat je ze mee als non-fictie beschouwd . Een smakelijke combinatie !",False
Panos . Ik ben fan . De koffie is goedkoop en de worstenbroodjes zijn onweerstaanbaar . Met slechts wenig geld kan je kiezen uit veel verschillende snacks . Van pizza tot koffiekoeken tot salades en broodjes . Ook de snelle bediening vind ik super . Panos is het perfecte concept voor een echte knabbelaar zoals ik .,"Het grote verschil hiermee was dat deze balk , hoewel hij ook stoorde , zich tenminste buiten het eigenlijke beeld bevond . De Vlaamse variant hiervan is niet alleen storender , hij lijkt mij ook niet zo veel nut te hebben . Aankondigingen voor programma's kun je beter in het gewone reclameblok uitzenden - wat overigens ook gebeurt - waar je meer ruimte en tijd hebt . En als het enkel over datum en tijd gaat : een beetje actieve kijker kan dit soort zaken ook gewoon opzoeken . Nog een recent fenomeen , hoewel het technisch gezien geen reclame is , doet zich voor na de reclameblokken in een film . Normaalgezien stopt de reclame , en begint de film terug waar hij onderbroken was . Nu spoelt men die film een paar minuten terug na elk reclameblok . Voor wie de film van in het begin gevolgd heeft , is deze herhaling nutteloos en hinderlijk ; de reclame duurt toch niet zo lang dat je al stukken vergeten zou kunnen zijn ? Ook mensen die toevallig halfweg in de film zouden inhaken , zijn hiermee niet echt geholpen ; die paar minuten maken dan ook het verschil niet meer . Het grootste probleem met dit soort ' maatregelen ' is dat ze geen enkel nut schijnen te hebben : niet voor de kijker , maar ook niet voor de zender , die toch geacht wordt hier voordeel uit te halen . Vaak hoor je ook mensen klagen over de hoeveelheid reclame die je op één avond te verteren krijgt . Mensen van mijn leeftijd hebben het nooit echt anders geweten , maar vroeger lag de frequentie blijkbaar veel lager . Zo werd er bijvoorbeeld geen reclame gegeven tijdens een film of programma , maar enkel tussen de verschillende uitzendingen door . Ook waren de openbare zenders vroeger blijkbaar volledig gevrijwaard van reclame , iets wat vandaag de dag ook niet meer gezegd kan worden . Onder het kopje "" Boodschap van Algemeen Nut "" komt er ook op de openbare zenders heel wat ( sluik)reclame voorbij . Op een manier kun je zeggen dat dit geen kwaad kan ; extra inkomsten door reclame kan de kwaliteit van de programma's alleen maar ten goede komen . Het probleem is dat die zenders zich dan ook niet zouden mogen profileren als volledig reclamevrij . Uiteraard zijn er mensen die zeggen dat dit zowieso niet kan , omdat de openbare zenders betaald worden met belastingsgeld . Ook daar is iets voor te zeggen , maar dan zou er ook effectief iemand voor moeten zorgen dat alle reclame geweerd wordt , wat op dit moment ook niet gebeurt . De discussies over reclame op televisie zijn vaak heftig . Er worden vaak allerlei argumenten aangedragen , van het beïnvloeden van kinderen tot geheime boodschappen die ons kunnen brainwashen toe . De oorzaak van deze discussie is dat reclame vaak hinderlijk is , en mensen willen nu eenmaal zo veel mogelijk irritatie uit hun leven weren . De verantwoordelijkheid die de zenders hebben , is om het ongemak te beperken tot aanvaardbare hoeveelheden . Het zou mooi zijn als er ook een kwaliteitscontrole voor reclame zou bestaan , maar dat is waarschijnlijk teveel gevraagd ; smaken verschillen nu eenmaal . Het enige verwijt dat men de zenders kan maken is dat men de televisiekijker tegenwoordig steeds meer gaat betuttelen , een evolutie die wat mij betreft onmiddelijk gestopt mag worden . De doorsnee kijker kan namelijk best voor zichzelf denken . Zolang men die brainwash-boodschappen tegenhoudt , natuurlijk .",False
"The Artist was terecht de grote favoriet bij de Academy Awards : niet omdat het op zich een geniale film is , maar omdat het een geslaagde hommage is aan de stille film . Hoewel het geheel dezelfde elegantie heeft als de speelfilms van het begin van de twintigste eeuw , zorgt het knappe camerawerk ervoor dat The Artist niet gedateerd aanvoelt . De lichtvoetige humor komt het best tot uiting wanneer regisseur Michel Hazanavicius de beperkingen van het medium belicht , wat leidt tot de waanzin van het hoofdpersonage George Valentin . Een happy end krijgt de toeschouwer gelukkig alsnog wanneer Valentin en zijn tegenspeelster Peppy door middel van een energiek dansnummer het toekomstige succes weerspiegelen van musicals zoals die van Fred Astaire en Ginger Rogers .","Het ongezonde schoonheidsideaal Bij de eerste zomerse dagen begint iedereen weer volop te lijnen en te sporten zodat zij zo aantrekkelijk mogelijk in een minuscuul lapje stof op het strand kunnen liggen . Al sinds het bestaan van de mens is een gezond uiterlijk belangrijk . Wat dat echter inhoudt , is door de eeuwen heen grondig veranderd . Tegenwoordig is een bruin kleurtje essentieel , terwijl vroeger een wit velletje de voorkeur droeg omdat dat aantoonde dat men rijk was en daarom niet hoefde te werken op het land . Bovendien moet je nu slank en lichtjes gespierd zijn , wat blijk geeft aan een gezond dieet en actieve levenshouding . Het schoonheidsideaal dat een toonbeeld van gezondheid zou moeten zijn , is echter niet zo gezond omdat het te extreem is . Een gezond leven bestaat uit twee pijlers : de juiste voeding en voldoende beweging . Gezonde voeding is in de eerste plaats gevarieerd : groenten en fruit staan bovenaan het lijstje , maar elk voedingsmiddel heeft zijn nut zolang men het in de juiste hoeveelheden eet . Het is logisch dat de dagelijkse portie groenten groter is dan dat je aan snacks mag eten . Bewegen is eveneens essentieel voor een goede gezondheid . Gelukkig is een halfuurtje per dag al genoeg , iets wat je gemakkelijk lukt als je niet voor al je verplaatsingen de auto neemt . Vooral voor kinderen is het belangrijk om aan deze pijlers te voldoen , maar ook volwassenen hebben er baat bij omdat ze zo beter in hun vel zitten en minder snel ziek worden . Voor wie geen zin heeft om meer groenten en fruit te eten , hebben de farmaceutische bedrijven de oplossing in de vorm van vitaminepillen . Het lijkt paradoxaal om medicijnen te nemen wanneer men niet ziek is , maar deze voedingssupplementen gaan vlot over de toonbank omdat mensen geloven dat hun gezondheid altijd nog beter kan . De maatschappij houdt hen namelijk een vooruitgangsoptimisme voor dat zich allang niet meer beperkt tot de technologische ontwikkeling . Helaas heeft dit optimisme ook als gevolg dat een grote groep van de bevolking voortdurend zit te diëten , met name voor de zomer en de feestdagen . Uit onderzoek blijkt dat wie lijnt vaak evenveel eet als anderen , maar zich wel schuldig voelt om wat hij in zijn mond steekt . Zelfs als de feestkleren uiteindelijk wat losser zitten , kan de persoon zich jammer genoeg alleen bekommeren om hoe vet de vulling van de kerstkalkoen is . Sommige mensen gaan zelfs zo ver dat zij weigeren iets anders te eten dan bepaalde groenten en fruit en bovendien sporten zij zich elke dag te pletter . Het is een vorm van anorexia waarbij de persoon een gezonde levensstijl tot het uiterste toepast . Doordat hij ' ongezonde ' vetten en suikers van het menu schrapt , krijgt hij niet alle nodige voedingsstoffen binnen . Gecombineerd met het overmatig sporten pleegt de patiënt roofbouw op zijn lichaam waardoor hij ziek wordt . Zo blijkt dat te gezond ook niet goed is . Het schoonheidsideaal dat modellen met een kindermaatje verheerlijkt , werkt zulke eetstoornissen in de hand . Door de overtuiging dat slank zijn gelijkstaat met gezond zijn , krijg je omgekeerd het denkpatroon dat dik zijn in verband brengt met ongezond zijn . Nochtans zijn er verschillende redenen waarom sommige mensen gezet zijn . Zo veroorzaakt een wisselende hormoonhuishouding bij de ene tiener acne , bij de andere overgewicht , maar dat maakt die laatste niet ongezonder dan die met zijn puistjes . Terwijl dik vroeger nog stond voor gezellig , komt alleen de kerstman daar nog mee weg . Overgewicht associeert men tegenwoordig met fastfood , met andere woorden : men legt de link met mensen die geen tijd maken om rustig te koken en bij hun gezin te zijn . Zoals de rubensiaanse dames door hun bleke teint en ronde vormen toonden dat zij niet hoefden werken , zo is er nog steeds niets veranderd , want vrije tijd blijkt nog steeds het hoogste goed . Zoals dat met alles in het leven gaat , is gezond zijn iets dat je het best met mate doet . Gezonder dan gezond , dat bestaat niet , dus heeft het ook geen zin om ernaar te streven met pilletjes en diëten . Zeker met de toenemende vergrijzing dankzij de degelijke gezondheidszorg is het aftakelingsproces onvermijdbaar , dus daarom kan je maar beter gelukkig zijn dat je gezond bent . Een cliché , maar daarom niet minder waar .",True
"Voetbal is internationaal een zeer geliefde sport . Het is een echte volkssport , waarbij mensen volledig kunnen opgaan in het spel . Dat is zeer duidelijk te merken bij de belangrijke wedstrijden waar het gezang , geschreeuw , getoeter en gefluit van de toeschouwers meermaals weergalmt in de stadions . Dat alleen al maakt het de moeite waard om profvoetballer te worden . De overweldigende sfeer en de hevige supporters in de gevulde stadions bezorgen de spelers ongetwijfeld verschillende kippenvelmomenten in hun leven . Toch verdienen deze topvoetballers naast veel liefde van hun supporters ook nog eens exorbitante bedragen , waarvan je achterover valt bij het lezer van de nullen waar maar geen einde aan lijkt te komen . Nu kunnen we ons de vraag stellen of deze gigantische bedragen eigenlijk wel rechtvaardig zijn ? Waarom zouden voetballers miljoenen verdienen , terwijl topsporters die gespecialiseerd zijn in een andere sport een normaal loon verdienen ? Komt bovendien de liefde zelf voor het voetbal hierdoor niet in het gedrang ? Het is algemeen geweten dat in de voetbalwereld enorme bedragen de ronde doen , niet alleen in de verschillende voetbalclubs , maar ook de spelers zelf verdienen een aardige duit . Wat zij hiervoor moeten doen is zoveel mogelijk wedstrijden winnen en op die manier zo hoog mogelijk op de ranking komen te staan . Eigenlijk is dit net hetzelfde als wat andere topsporters doen . Toch is er een duidelijk onderscheid tussen enerzijds topvoetballers zoals Ronaldinio die miljoenen per jaar verdienen en anderzijds hoogspringers zoals Tia Hellebaut wiens loon niet hoger is dan een gewone ambtenaar . Toch leiden zij grotendeels hetzelfde leven . Zo hebben ze op jonge leeftijd enorme obstakels moeten trotseren om aan de top te geraken . Ze zijn in aanraking gekomen met een verlammende druk om te presteren , die ook de nodige stress met zich meebracht . Ongetwijfeld zijn ze daarbij in aanraking gekomen met zware blessures die een bedreiging vormden voor hun verdere carrière . Het leven van een topsporter ziet er met andere woorden grotendeels hetzelfde uit , namelijk doen waar ze goed in zijn , hun sport . Het grote verschil waardoor de ene meer verdient dan de andere , is dat de ene toevallig uitblinkt in een populaire sport die voor de nodige spektakel zorgt en waar de mensen een algemene voorliefde voor koesteren , terwijl de andere een minder opwindende sport beoefent , maar waar wel andere aspecten zeer intrigerend zijn . Zo is er de uiterste concentratie en precisie die hoogspringers moeten bezitten om over een bepaalde hoogte te springen . Dit zorgt ook voor de nodige spanning en inleving bij de toeschouwers . Bovendien is er de ludieke , maar toch elegante aanloop alvorens te springen . Desondanks mag het niet baten en is de ene sport geliefder en bekender dan de andere en dit heeft natuurlijk ook de nodige invloed op het loon van de beoefenaars . Topvoetballlers bezitten ongetwijfeld een pure passie voor hun sport , anders zouden ze zo 'n strak , gedisciplineerd leven niet uithouden en hadden ze in hun leven wel andere keuzes gemaakt , waarbij ze meer zekerheid hadden gehad naar de toekomst toe . Er zijn er immer niet veel die de top bereiken . Desondanks kunnen we onmogelijk spreken van rechtvaardigheid wat betreft hun loon . Zulke bedragen zijn gewoonweg niet te verantwoorden , zeker niet als andere topsporters maar een habbekrats verdien in vergelijking met het inkomen van een professionele voetballer ! We kunnen dus eigenlijk besluiten dat een voetballer zowel de passie bezit die een andere sportman ook heeft , maar daarbij verdient hij ook nog eens gigantische bedragen . Een topvoetballer heeft met andere woorden zowel de passie als de poen !","Na een vier uur durende wandeling langsheen de Amsterdamse grachtengordels , waarbij we enkel filialen van Febo gepasseerd waren , hadden we echt wel trek in een stevige snack van het internationaal gerenommeerd kiprestaurant KFC . Het statige gebouw , centraal gelegen op de Damrak , trok spontaan onze aandacht op weg richting Centraal Station.Uiteraard verwachtten we ons niet aan de kwaliteit van een sterrenrestaurant , maar bij het betreden van de zaak waren we toch enigszins aangenaam verrast . Het was er namelijk netter en beter georganiseerd dan we ons hadden kunnen voorstellen voor een dergelijke keten . Rustig was het er echter niet . Integendeel , het zat er overvol . Na gedurende een tiental minuten aangeschoven te hebben , besloten we om samen de zogenaamde populaire ‘ Hot Wings Bucket ’ te delen . Het kassapersoneel was behulpzaam en bekwaam en ook de prijzen waren zeer aanvaardbaar in vergelijking met de hoeveelheid die je verkrijgt . Op de tweede verdieping vonden we een proper tafeltje met een indrukwekkend uitzicht op het bedrijvige Beursplein . De voedzame , krokante kip met haar smaakvolle , geheime kruidenmix , kon ons hier zeker bekoren . De frieten daarentegen waren slap en niet naar onze Belgische normen . De extra twee bijgerechten , de koolsalade en het maïskolfje , vormden de ultieme en frisse afwisseling . Kortom , de ideale plek voor de snelle hap .",False
"Werkloosheidsuitkeringen moeten beperkt worden in tijd De verkiezingsuitslag van vorige week drukte wel heel erg zijn stempel op de visie van het sociaal beleid in België . Ongeveer vierenzeventig procent van de bevolking is akkoord met de stelling dat misbruiken de sociale zekerheid in België zullen bedreigen . Klopt het , dat de benutting van de sociale zekerheid een facelift kan gebruiken ? Overdrijft de Belgische regering niet ? Als we kijken naar de werkloosheidscijfers en de aanpak hiervan , blijkt dat er wel degelijk iets moet gebeuren . We kunnen niet op dezelfde manier gebruik maken van het sociaal beleid zoals we dat deden twintig jaar geleden . Wat is het plan van de regering om dit op te lossen ? Volgens de politieke partij NVA zou je geen recht mogen verwerven op een eindeloze werkloosheidsuitkering , zonder hier ooit iets voor gedaan te hebben . Ethisch gezien is dit standpunt correct en fair tegenover de beroepsbevolking . Reeds verschillende partijen zijn akkoord dat de uitkeringen in de toekomst exponentieel zullen dalen . Enerzijds willen sommige partijen dit doen door de werkloosheidsuitkeringen te beperken in tijd . Dit effect merk je onder meer bij NVA en Open VLD . Anderzijds kan de werkloosheidsvergoeding an sich beperkt worden , waar CD&V voor staat . Tenslotte spreekt SP A zich uit over het weigeren van een aanbieding . Volgens hen zou je dan geschorst worden . Dit is wel erg veralgemenend . NVA speelt hier gedetailleerder op in door de werkloosheidsuitkeringen af te nemen van de personen die een ' passende ' job weigeren . Al deze maatregelen kunnen best een positieve en reddende verandering teweeg brengen , maar wat met de jongeren ? Studenten die pas afgestudeerd zijn , vinden het zeer moeilijk om een degelijke job te vinden . Uit cijfers blijkt dat België met een jeugdwerkloosheidsgraad van net geen twintig procent zit . Dit aantal stijgt meer en meer doordat de regering Di Rupo ijverde voor een langere arbeidsduur . Schuiven we het daarmee niet allemaal op de lange baan ? Hoe vaak krijgen jonge sollicitanten wel niet te horen "" Sorry je hebt te weinig ervaring "" ? Mijn vraag is : "" hoe raken jongeren dan aan een leuke baan ? "" Veel gestelde vragen waar we geen pasklaar antwoord op hebben . Momenteel kiezen werkgevers de makkelijke weg door ervaren werknemers te kiezen . Dikwijls eindigt dit met een ' verouderd ' bedrijf waar geen frisse wind door waait . Uiteindelijk weten we allemaal dat dit resulteert in burn-outs en werkoverlast bij de ervaren werknemers . Werkgevers zou beter ondersteund en begeleid moeten worden zodat jongeren meer kansen krijgen en hun diplomawaarde niet hoeft te dalen . Een tweede probleem dat kan opduiken voor jongeren is de afschaffing van de wachttijduitktering . Dit impliceert dat jongeren financieel in een zeer zwakke positie terecht komen . De graad van solidariteit is hier ver te zoeken . De regering behandelt de ' toekomst ' van dit land niet optimaal en zuigt de oudere beroepsbevolking uit . De werksfeer zal er alleen grimmiger door worden . Niets is blijvend , behalve verandering . De maatschappij verandert en heeft dus andere en gerichte noden . De werkloosheidsuitkeringen dienen dringend beperkt te worden in tijd en geld . Daar kunnen we niet om heen . De regering kan echter niet ' deur-aan deur'-gewijs controleren of jij al dan niet te lang ' profiteert ' van de sociale zekerheid . Ze kan er enerzijds wel voor zorgen dat de gemiddelde beroepsbevolking strenger wordt gecontroleerd . Anderzijds hebben we er baat bij om de zwakke groepen ( 50-plussers en jongeren ) beter te begeleiden . Er moet een betere en snellere uitstroom van oudere werknemers op gang komen , zodat jongeren sneller aan de slag kunnen . Alleen op deze manier kunnen we met een gerust gemoed kijken naar de toekomst en zal iedereen zich meer gewaardeerd voelen .","Mrs. Carter neemt verrassende wending met release van haar nieuwste ' visual ' albumAlles wat Beyoncé aanraakt verandert in goud . Dit statement wordt vaak aan haar opgedragen en ik moet toegeven dat mijn ongezouten mening er net zo over denkt . De geruchten over een nieuw album deden op het internet al hun ronde maar de uiteindelijke manier van uitgave had niemand verwacht . Beyoncé's aankondiging kwam gewoon via Instagram en even later kon je het volledige zelf getitelde , visuele album kopen via iTunes . Naar eigen zeggen was de zangeres de klassieke manier van uitgave zo beu en via deze weg wilde ze een directe connectie maken met haar fans . Daarnaast verraste ' Queen B ' iedereen door previews van dertig seconden te posten via Youtube . Ik vind het een geweldige manier want zo krijg je toch een idee van het album en wordt gratis downloaden in bepaalde mate beperkt . Het bewijs dat deze strategie werkt merk je aan de verkoopcijfers van de eerste week na release , meer dan 800.000 exemplaren werden verkocht ! Welke artiest na Michael Jackson doet haar dat na ?",True
"Quick , de hamburgertent die ontstaan is na Mc Donalds en identiek dezelfde burgers verkoopt . De slogan luidt ' Quick , je gaat voor zijn smaak ' , maar de smaak van een hamburger , waarvan ik het percentage vlees in de burger niet wil weten uit angst dat het zo laag zal zijn , is niet bepaald de smaak waar ik voor ga . Nu hebben ze ook slaatjes in de aanbieding voor diegene dat toch gezond wil doen in een hamburger tent . De halve liter vinaigrette en de optie mayonaise zullen we dan maar eventjes over het hoofd zien zeker . Heb je na het lange aanschuiven , waar het succes vandaan komt weet ik ook niet , eindelijk je eten dan kan je gaan zitten aan de mooie rode tafeltjes . Zo mooi en proper dat ze na het eten aan je armen blijven kleven van de vettigheid en de saus die er nog aaplakt . Maar laten we toegeven , we zondigen hier allemaal wel eens aan en de gedachte erna is altijd hetzelfde ' heb ik daarvoor zoveel moeten betalen ! '","Kocht je enige tijd geleden ook de iPhone 5s ? Dan ben je een perfect voorbeeld van de welbekende ‘ Apple Sheep ’ . In deze review leg ik even uit waarom.Bij Apple gaat het namelijk vooral om het gevoel dat je krijgt als je je splinternieuwe iPhone hebt gekocht . Je hebt net urenlang in de rij staan wachten om dé beste smartphone van het moment te bemachtigen . Nu heb je hem eindelijk en dat tovert een glimlach op je gezicht , maar wat heb je nu eigenlijk in de wacht gesleept ? Het antwoord hierop is allesbehalve ver gezocht . Je bent het slachtoffer van de westerse consumentencultuur . Giganten zoals Apple spelen hier meesterlijk op in , namelijk door het aanbieden van veel te dure designerproducten . De iPhone 5s is in vergelijking met zijn voorgangers zeker een stuk gesofisticeerder , maar toetsen we dit product aan andere koplopers , stellen we een heel andere tendens vast . Zo je bij Apple betaalt voor het design en de naamsbekendheid , zo betaal je bij een concurrent voor efficiëntie en innovatie.Ben je van plan een nieuwe smartphone aan te schaffen ? Denk dan twee keer na en vergelijk jou keuze zeker met andere technologische hoogstandjes van dat moment .",False
"Beyonce zette het Sportpaleis op steltenOp 15 mei 2013 zakte ik af naar het Antwerpse Sportpaleis voor ‘ The Mrs. Carter Show World Tour ’ , de vijfde tournee van de Amerikaanse R&B-zangeres Beyonce . Net als haar vorige optredens stond ook haar laatste show garant voor een spetterende avond . Beyonce kreeg het publiek volledig mee vanaf het moment dat haar band de eerste noot inzette . Moeiteloos zong ze een twintigtal nummers waarbij haar enthousiasme steeds groter werd naarmate de show vorderde . Ik stond bovendien versteld van het muzikaal talent van de vrouwelijke bandleden en backing vocals die de zangeres vergezelden . De verschillende videoboodschappen lasten korte intermezzo ’ s in tijdens de show . Beyonce gaf het publiek zo de kans om even op adem te komen en te genieten van de mooie beelden . Deze show behoort zonder twijfel tot de beste optredens die vorig jaar doorgingen in het Sportpaleis . Opnieuw heeft Beyonce bewezen dat ze een geboren entertainer is met ongelooflijk goede zangcapaciteiten . Bedankt Queen B !","Toen Sonny John Moore op 7 juni 2010 zijn debuut maakte met zijn ep , ' My name is Skrillex ' , hadden we nooit kunnen denken dat hij tot een fenomeen zou uitgroeien . De artist , beter bekend onder de naam Skrillex , heeft nu al zeven platen uitgebracht met daarop dé spraakmakende muziek van de electro&slash;house music . Muziek die wel in de smaak valt , zo blijkt . Hij werd al beloond voor zijn werk met maar liefst zes grammy awards ( zes!).En laten we eerlijk zijn , als echte dubstepfanaten kunnen we dit enkel toejuichen . We zullen dus zeker niet de enigen zijn die laaiend enthousiast uitkijken naar de release van zijn nieuwe ep die naar verluid deze zomer zou uitkomen . Hoge verwachting voor zijn nieuwe ep vallen ons ten prooi als we terugblikken op zijn reeds indrukwekkende muziekcarrière . Nummers als ' Bangarang ' en ' Summit ' ( met Ellie Goulding ) zijn in de Amerikaanse samenleving reeds begrippen geworden . Kortom , spanning alom voor Skrillex's nieuwe ep die deze zomer zou uitkomen . Naar alle waarschijnlijkheid weer een mastodont van een monument in de huidige music charts .",False
"' Eén mama en één papa , dat is hoe het hoort ! ' Een Frans meisje van in de twintig zwaait naar de camera met een poster waarop deze leus staat te lezen . De lieve glimlach die ze daarbij op haar gezicht heeft , geeft het hele plaatje een nog zuurdere bijsmaak . Ze is een van de vele tienduizenden Fransen die in Parijs protesteren tegen het besluit van president Hollande om het homohuwelijk in Frankrijk te legaliseren . Hier in Noord-Europa kijkt het publiek met verbazing toe . Wie wist dat Frankrijk zo ver achterliep ? Homohaat is toch iets wat het liberale Westen al jaren geleden van zich had afgeschud ? Blijkbaar niet . Het nieuwe gezicht van homohaat Het lijkt moeilijk te rijmen : dat lieve jonge gezicht met die hatelijke tekst op de poster . Toch was het meisje dat op de nieuwsbeelden te zien was lang niet de enige van haar leeftijdgenoten die vol furie stond te schreeuwen op dat plein in Parijs . In Nederland en België denken we toch al gauw dat homohaat iets is van de oudere generaties en dat het daarom nu toch langzamerhand wel aan het uitsterven is . Daarom zijn deze beelden voor ons zo vervreemdend : waar komt deze haat nu nog vandaan ? Die vraag is moeilijk te beantwoorden . Misschien zouden de protesterende Fransen zelf zeggen dat zij homo's niet haten , maar dat zij het huwelijk en ouderschap toch liever gereserveerd zien voor heterostellen . Als reden dragen ze dan aan dat het ongezond en onnatuurlijk is voor kinderen om op te groeien bij twee ouders van hetzelfde geslacht . Toch is al meerdere keren en door verschillende onderzoeken aangetoond dat dit simpelweg niet waar is . Kinderen die opgroeien in zulke alternatieve gezinssituaties presteren even goed en zijn even gelukkig als kinderen in traditionele gezinnen . De reden dat sommige mensen toch nog altijd tegen het homohuwelijk zijn , heeft dan ook niets te maken met feiten of gegronde bezwaren . Het zijn hun persoonlijke aversie en onwetendheid , die maken dat zij denken dat er iets inherent ziek of gevaarlijk is aan homoseksualiteit . En onwetendheid is de wortel van de haat . Want wie vindt dat anderen geen gelijke rechten hebben , die stelt zichzelf boven de ander . En wanneer je jezelf eenmaal boven de ander geplaatst hebt dan is het opeens heel makkelijk om die neer te halen en te kwetsen . Zonder dan nog stil te hoeven staan bij de consequenties . Verantwoordelijkheid van de overheid Het protest van de Fransen is een vorm van haat die tot nu toe weinig consequenties heeft voor de maatschappij . President Hollande weet dat hij het grootste deel van de Franse bevolking wél achter zich heeft staan . Daarom heeft hij ook gewoon zijn handtekening gezet onder de wet , die ervoor gaat zorgen dat alle Franse staatsburgers gelijke rechten hebben . En dat werd tijd voor een natie die is gestoeld op de waarden van vrijheid , gelijkheid en broederschap . De gevolgen van haat zijn duidelijker te merken op individueel niveau . Ook bij ons in West-Europa horen we nog te vaak de berichten over geweld tegen homo's . Mannen en vrouwen die worden uitgescholden en in de ergste gevallen in elkaar worden geslagen en in het ziekenhuis belanden . Kan de overheid iets doen om deze haat te bestrijden ? Het lijkt onbegonnen werk . Zwaardere straffen opleggen aan mensen die zijn veroordeeld voor dergelijke gewelddelicten heeft weinig effect . Om echt iets te bereiken , moet niet het gevolg maar de oorzaak van de haat worden aangepakt . Daar zouden de overheden mee moeten beginnen : het bestrijden van de onwetendheid . Bijvoorbeeld door lessen over homoseksualiteit en over discriminatie van homoseksuelen te verplichten op scholen in het basis en secundair onderwijs . Kinderen die jong leren dat ze anderen moeten respecteren zullen opgroeien tot volwassenen die hun medemensen in hun waarde laten . Helaas homohaat is nog steeds van deze tijd , maar daar kunnen we iets aan veranderen . Laten we de volgende generaties een andere les leren . Niet : ' Kinderen hebben recht op één mama en één papa ' Maar : ' Iedereen heeft recht op een familie ! '","Wat Skrillex voor muziek door wil laten gaan is niet meer dan een samenraapsel van afgezaagde , van het internet geplukte samples . Die hij door zijn Macbook programma's aan elkaar laat plakken . En wanneer hij dan op ' play ' heeft gedrukt volgt er een hoop lawaai dat alleen van je vraagt dat je hersenloos gaat staan springen . Daarin verschilt zijn nieuwste EP “ Leaving ” niet van zijn vorige uitgave “ Bangarang ” . Er is geen verhaal , geen originaliteit , geen kunst : geen muziek . Als deze ' muziek ' onze generatie werkelijk zou definiëren zou ik vrezen voor de toekomst . Gelukkig weet ik beter . Er wordt nog heel mooie echte muziek gemaakt . Waarin het artistieke talent van de makers niet ontbreekt . Het ontdekken van deze muziek vergt iets meer van je dan het aanzetten van je tv of Top 40 . Maar de parels die je dan vindt zijn het iets dieper duiken zeker waard .",True
"' Het Boek Alfa ' , een literair hoogtepunt uit de Vlaamse literatuur is afkomstig van de hand van ‘ René Ceuppens ’ , beter bekend onder zijn pseudoniem Ivo Michiels . Baanbrekend als Ivo wilde wezen , ondernam hij , naar het voorbeeld van buitenlandse literaire helden , een queeste tot het introduceren van een experimentele benadering van de Vlaamse literatuur . Deze onderneming resulteerde in een verhalenreeks genaamd ‘ de Alfacyclus ’ . In ‘ Het Boek Alfa ’ , het eerste boek uit de reeks , stuitte ik – tot mijn oprechte teleurstelling – op dezelfde knagende irritatie die ik bij mezelf moet vaststellen bij het lezen van het werk van die andere experimentele helden uit de kunst der letteren . Een gestaag groeiende afkeer van hermetisch gewichtigdoenerij en een koketteren met pseudo-intellectuele vaagheid . Dit alles neemt echter niet weg dat Michiels een begenadigt speler is van het taalspel en dat de woorden , zinnen en de daarbij opgeroepen taalbeelden een weergaloze demonstratie vormen van een schrijver die zijn vak verstaat . De vraag is echter voor wie dit boek relevant kan zijn , afgezien van Michiels zelf en een hele hoop pseudo-intellectuele dikdoeners .","Geluk zit in je hoofd We worden steeds ongelukkiger . Uit een onderzoek waaraan 2694 Vlamingen deelnamen , blijkt dat op dit moment maar 46 procent van de Vlaamse bevolking gelukkig is . Vorig jaar was dat nog 54 procent . De oorzaak van die daling is onder meer de gestaag groeiende onzekerheid door de economische crisis . Het lijkt erop dat ons geluksgevoel een speelbal is van de omstandigheden , maar dat hoeft niet zo te zijn . De omstandigheden van een samenleving zijn uiteraard voor een groot deel bepalend voor het geluksgevoel . Door de economische crisis hebben veel mensen geen job . Een actief leven leiden is erg belangrijk voor het geluksgevoel en ook de omgeving speelt een rol . Wie gesteund wordt door familie , vrienden en&slash;of collega's heeft een grotere kans om zich gelukkig te voelen . Een werkloze die er helemaal alleen voor staat zal wellicht niet onmiddelijk in een fuifstemming door het leven gaan . Daarnaast is een samenleving gelukkiger als ze vrijer en meer individualistisch is en als ze noordelijker gelegen is . Dat verklaart dat de Denen en de Zwitsers bovenaan staan op de Internationale Geluksindex . Ons land staat op de 8e plaats . Dat is niet slecht , maar de meerderheid van de Vlamingen voelt zich niet gelukkig . Aan het klimaat ligt het in ieder geval niet . Mooi weer blijkt geen invloed te hebben op geluksgevoel . Wel belangrijk is de mate van sociale controle in de samenleving . Wanneer mensen ervaren dat ze vaak beoordeeld worden , dan bellemert dat in zekere mate hun vrijheidsgevoel . Het idee in de ogen van de omgeving tekort te schieten kan erg nefast zijn . De hoge zelfmoordcijfers in China en Japen , landen waarin reputatie en eer kernbegrippen zijn van het dagelijkse bestaan , zijn daar een goed voorbeeld van . Toch kunnen we ons geluk in eigen handen nemen en dat kan op individuele basis . Het geheime ingrediënt heet attitude . Over sommige dingen heb je nu eenmaal geen of weinig controle . Een economische crisis brengt bijvoorbeeld een aantal minder gunstige omstandigheden met zich mee : het aantal beschikbare jobs ligt veel lager , mensen zijn onzekerder en nemen minder risico's , etc. Waar je wel controle over hebt is je houding tegenover de situatie . Of om het met Baz Luhrmans woorden te zeggen : "" Worrying is about as effective as trying to solve an algebraproblem by chewing bubblegum . "" Die attitudeverschuiving maakt het mogelijk om stappen voorwaarts te zetten . Door je te focussen op wat je wel kan veranderen , begin je jezelf minder te zien als ondergeschikt aan de omstandigheden en steeds meer als een actieve kracht . Onderzoek toont ook aan dat actief blijven essentieel is voor het geluksgevoel . Het verband tussen ' levensgeluk ' en ' actief zijn ' ligt zelfs drie keer zo hoog als het verband tussen geluk en geld . Je geluk maak je dus zelf . Door je aandacht te verleggen naar zaken waar je effectief controle over hebt en door , waar mogelijk , actief je eigen leven in te richten , kan je in grote mate je geluksgevoel bepalen .",True
"De Arctic Monkeys zijn op een aantal jaren tijd uitgegroeid tot een absolute wereldband . Ook dit jaar viel de muziekgroep veelvuldig in de prijzen op de Brit Awards 2014 , meer dan verdiend overigens . Ze kregen zowel het beeldje van Beste Band en Beste Album , en de concurrentie was niet van de minste . Ze kregen ook de eer om de awardshow af te trappen met een lied van hun nieuwste album ' AM ' namelijk ' R U Mine ' . De muziekstijl van de 4 kan omschreven worden als snelle , agressieve post punk in hun beginjaren en tegenwoordig als meer psychedelische en alternatieve rock . Dat het aanslaat bij het grote publiek mag geen twijfel over bestaan . Met hun nieuwste album staan er voor de band veel optredens gepland in 2014 . Ik ben er zeker van dat ze hun naam van internationale topband alle eer aan gaan doen .","Tinker , Tailor , Soldier , Spy doet het gelijknamige boek van Jonh le Carré geen eer aan . Het mysterie dat in de boeken heerst geeft net die extra touch aan het verhaal . De regisseur is er niet in geslaagd dit ook op het scherm over te laten komen . In plaats van mysterieus , is de film gewoonweg onduidelijk .",False
"Als ik u vraag stel of u aan een man of vrouw denkt wanneer ik de woorden "" CEO , bevelhebbende , eindeverantwoordelijke "" uitspreek dan kan ik bijna met zekerheid zeggen dat u zal denken aan een man . Als we kijken naar de top van de arbeidsmarkt dan zal u niet al te veel vrouwen zien hoewel dat de vrouw al lang dezelfde rechten heeft als de man . Moeten we er ons dan bij neerleggen dat de top van de arbeidsmarkt nu eenmaal een mannenwereldje is ? Dat denk ik niet . Al jarenlang proberen sommige politieke partijen vrouwen aan de top te krijgen . Maar hoe dan ? En zijn quota's wel de beste oplossing ? Een van de eerste dingen dat men gedaan heeft , is proberen de vrouw zich evenwaardig te laten voelen aan de man . Dit is natuurlijk een procces van jaren geweest . Ze hebben vrouwen proberen wakker te schudden en proberen duidelijk te maken dat vrouw zijn niet betekend huisvrouw zijn . Dit heeft natuurlijk een massale revolutie veroorzaakt : de emancipatie van de vrouw . Dit heeft als gevolg gehad dat vrouwen durfden voor zichzelf uit te komen en ook deden wat ze wilden , maar nog belangerijker : ze werkten waar ze wilden . Dankzij deze revolutie zagen we steeds meer vrouwen op de arbeidsmarkt , maar de top van die markt werd nog steeds gedomineerd door mannen . Na de emancipatie van de vrouw hebben ze quota's ingevoerd . Dit houdt in dat een opgelegd procent van alle werknemers in een bedrijf vrouwelijk moet zijn . De overheid verplicht bedrijven om vrouwen aan te nemen . Deze quota's hebben uiteraard het positieve gevolg dat vrouwen een kans hebben om op te klimmen in een bedrijf . Ook wanneer er een vrouw vanwege een quota aangenomen word om een topfuntie uit te oefenen dan zal het beeld van een vrouw die een topfunctie uitoefent , werken als een motivator en zullen meer en meer vrouwen streven naar zulke topfuncties . De discriminatie van vrouwen stopt dan ook : bedrijven kunnen vrouwen niet meer uitsluiten . Het klinkt alsof de oplossing gevonden is : quota's . Maar opgelegde quota's houden nu ook eenmaal gevaren in : je wordt verplicht een bepaald persoon aan te nemen . Dit houdt in dat wanneer er in een bedrijf een topfunctie vrijkomt en u hebt de ideale man voor die job gevonden , dat u die persoon niet kan aannemen juist omdat het een man is . De job moet naar een vrouw gaan die misschien , uiteraard objectief bekeken , de job minder goed doet . Uit twee sollicitanten moet u dus de vrouw kiezen vanwege de quota's . De bedrijfswereld is een wereld van concurrentie . Een bedrijf moet draaien en dat kan niet zonder goede werknemers . Dus het is gevaarlijk om bedrijven te verplichten om een bepaald soort werknemer aan te nemen . Ondanks die gevaren zijn quota's wél de oplossing tot het verkrijgen van vrouwen in topfuncties . De echte bedoeling van een quota is om de bedrijfswereld aan te passen aan vrouwen . Een vrouw kon voor de Quota's niet opklimmen omdat de bedrijfswereld letterlijk een mannenwereld was . De quota's hebben niet enkel ervoor gezorgd dat vrouwen toegang kregen tot bepaalde functies maar ook dat de hele bedrijfswereld zich heeft moeten aanpassen . Een quota draait niet om de verplichting om vrouwen aan te nemen want dan kan men nog steeds juist voldoen aan dat opgelegde procent en voor de rest mannen aannemen , maar het draait om de aanpassingen die het met zich meeneemt . Die enkele vrouwen op een werkvloer veranderen de visie van zowel de collega's als de werkgevers op vrouwen . De vrouwen die door een quota in bedrijven geraakt zijn , openen de deuren voor al die andere vrouwen die werk zoeken . De quota's zijn iets tijdelijks : wanneer de bedrijfswereld voldoende geëvolueerd is , zullen er geen quota's meer nodig zijn aangezien de vrouw zich heeft kunnen bewijzen . Ik kan dus met zekerheid zeggen dat binnen enkele jaren er genoeg vrouwen topfuncties zullen vervullen . Maar het kost tijd voor de bedrijfswereld om zich aan te passen . Juist zoals het tijd nodig had om nog maar enkel te wennen aan vrouwen die zich bevinden op een werkvloer . Quota's zijn uiteindelijk de oplossing gebleken , niet omdat ze bedrijven verplichten om vrouwen aan te nemen , maar omdat ze bedrijven verplichten zich aan te passen aan de vrouwen die ze een job moeten geven . Hoe meer vrouwen op de werkvloer , hoe meer er kunnen en willen opklimmen . Het enigste wat wij nu nog kunnen doen , is wachten .","Er is al het ware een fastfood oorlog aan de gang tussen verschillende grote ketens . Maar kan een keten als Quick tippen aan de grotere ketens zoals McDonalds en BurgerKing ? Laten we beginnen met het eten , tenslotte dit is waar het eigenlijk om draait . De kwaliteit van het eten is uiterst middelmatig . Uw hamburger zal u meer doen denken aan een stukje karton dat u at als een baby dan aan die lekker hamburger die u gisteren op een familiefeest gegeten hebt . Elke ander soort vlees zal u een soortgelijke smaak geven . De frieten die u geserveerd krijgt , zijn wederom niet de zelfgemaakte frieten die u geserveerd krijgt in chique restaurants . Wanneer u een drankje gaat halen , zal u merken dat de Cola die u besteld heeft , stevig verdund is met water . Al deze bovenstaande klachten over het eten kunnen absoluut vergeven worden aangezien dit een fastfood keten is en geen sterrenrestaurant . Wat betreft de bediening kan er weinig gezegd worden aangezien deze enkel achter de balie staat waar u uw eten bestelt . Het personeel doet zijn uiterste best om aan een zeer grote snelheid te werken waardoor u niet langer dan vijf minuten moet wachten , hoe lang de rij voor u ook is . Ook het kuispersoneel moet gecomplimenteerd worden , de grond of toiletbril als spiegel gebruiken vormt absoluut géén probleem bij Quick . Maar kan Quick nu tippen aan de grotere ketens ? Het antwoord is simpel : neen . Quick is een waardig tegenstander maar verliest op het vlak van de prijs voor uw eten . Wie zal eten in een fastfood restaurant wil twee dingen : snelheid en een nog een gevulde portefeuille . Quick kan alleen maar snelheid leveren . Terwijl de andere fastfoodketens veel goedkoper hun eten verkopen , hinkt Quick achterop met duurdere prijzen voor quasi hetzelfde eten . Besluit ? Quick levert wat andere ook leveren aan een goedkopere prijs , dodelijk als fastfood keten .",True
"Naast een prachtig design , zijn de toestellen van Apple ook bekend voor hun grote gebruiksvriendelijkheid . Nieuwe gebruikers van de iPhone 5,5C of 5S hebben de kneepjes van het toestel heel snel en intuïtief onder de knie . De iPhone is zoveel meer dan een mobiele telefoon , het is mijn mini zakcomputer waarmee ik niet alleen mijn mails en sociale media kan bijhouden , maar ook mijn agenda op elk moment van de dag kan updaten , muziek kan beluisteren en mooie momenten kan vastleggen met de kwaliteitsvolle camera . O ja , ik kan er ook mee bellen en sms ’ en . Daarnaast heb je nog een uitgebreide keuze aan allerlei Applications in de App Store . Ook al zijn er heel veel verschillende soorten smartphones , toch blijft de iPhone mijn grote favoriet . Ik hou van gadgets en heb de voorbije jaren heel wat gsm ’ s versleten , maar een ding weet ik zeker : mijn iPhone laat ik nooit meer gaan .","DE BESLISSING DIE HET VERSCHIL KAN MAKEN VOOR DE WERKLOZEN De verkiezingen zijn net voorbij , maar op dit moment is er nog niets bereikt . Wat er zal gebeuren , weet niemand . N-VA staat voor verandering en aangezien deze partij de meerderheid van de stemmen behaalde , is het overgrote deel van de bevolking het erover eens dat er iets moet veranderen . In de aanloop naar de verkiezingen haalden de verschillende politieke partijen hun belangrijkste programmapunten aan . Ook de werkloosheidsproblematiek kwam ter sprake . Moeten werkloosheidsuitkeringen beperkt worden in de tijd of is er een andere oplossing voor handen ? Uit onderzoek is gebleken dat 8 % van de Belgische beroepsbevolking werkloos is en dat de jeugdwerkloosheidsgraad net geen 20 % bedraagt . Deze cijfers lijken misschien niet zo hoog als verwacht , maar toch is België ver verwijderd van de Europese werkgelegenheidsdoelstelling om tegen 2020 75 % van de bevolking aan een job te helpen . België heeft met 67,7 % dus nog heel wat werk voor de boeg . In 2013 kregen maar liefst 651.059 werklozen een uitkering van de Rijksdienst voor Arbeidsuitkering . Deze gegevens tonen aan dat de situatie wel degelijk problematisch is . Uit cijfermateriaal is verder gebleken dat de Vlamingen zich hier ook van bewust zijn . Op de stelling dat "" misbruiken de sociale zekerheid bedreigen "" , ging maar liefst 74 % hiermee akkoord . De meningen over de aanpak zijn verdeeld , maar elke politieke strekking neemt wel een duidelijk standpunt in . Groen ! en S.PA . ontkennen de werkloosheidspolitiek niet , maar volgens hen is het geen goed idee om de werkloosheidsuitkeringen te beperken . Zij delen de mening om de uitkeringen aan te passen aan het algemene welvaartspeil . Deze partijen gaan er dus van uit dat deze twee factoren elkaar beïnvloeden . Waar ze niet genoeg aandacht aan besteed hebben , zijn de administratieve kosten die zulke welvaartsvaste uitkeringen met zich meebrengen . Er is dan nood aan voortdurend geüpdatet en correct cijfermateriaal . Bovendien is het welvaartspeil niet helemaal accuraat te voorspellen , waardoor de aanpassingen te laat vaak te laat zouden gebeuren . Open VLD , CD&V en N-VA willen de werkloosheidsuitkeringen wel beperken in de tijd . De blauwe partij voegt hieraan toe dat de uitkeringen de eerste maanden van de werkloosheid wel omhoog moeten . Verder zijn N-VA en Open VLD allebei voorstanders van overheidssteun voor de werklozen . Eenmaal deze in een vicieuze cirkel terecht komen , is het heel moeilijk om er weer uit te geraken . Het grootste probleem hierbij is het tekort aan motivatie . Een interim-kantoor gaat niet zo snel werk geven aan iemand die al jaren zonder werk zit . Wie keer op keer afgewezen wordt , verliest dan ook heel snel de moed om verder te zoeken . Het resultaat is dat ze de zoektocht helemaal gaan opgegeven . Een betere begeleiding zou dit probleem voor een groot stuk kunnen oplossen . Eens de cirkel doorbroken is , kan de werkloosheid afnemen . Dit verreist natuurlijk ook een andere aanpak van de interim-kantoren . Discriminatie op eender welke manier , is niet toegestaan . Zolang een kandidaat de gepaste motivatie vertoond en de verwachte capaciteiten heeft , verdient hij of zij een kans . N-VA vindt bovendien dat wie een job weigert , zijn werkloosheidsuitkering moet verliezen . Voor langdurige werklozen is dit een goede oplossing . Als ze een passende werkaanbieding weigeren na een lange zoektocht , is de kans groot dat ze toch niet zo gemotiveerd zijn als ze beweren . Vlaams Belang neemt zoals verwacht een heel sterk rechts standpunt in vindt dat er een betere disciplinering van werklozen nodig is op basis van een streng sanctiebeleid . Of dit een positief effect zal hebben op de motivatie van de werkzoekenden valt sterk te betwijfelen . Uiteraard is de problematiek rond werkloosheid slechts een van de vele programmapunten van de politieke partijen . Dit neemt echter niet weg dat het een heel belangrijk aspect is . Veel zal afhangen van de samengestelde regering , maar de meerderheid is alvast voorstander van werkloosheidsuitkeringen die beperkt zijn in de tijd . Met gepaste begeleiding vanuit de overheid en een aangepaste arbeidsrecrutering van de interim-bureaus kunnen alvast heel wat de problemen rond werkloosheid opgelost worden .",True
"Ik hou van Starbucks . Dat doe ik al sinds ik nog op de middelbare school zat , al had mijn liefde destijds vast meer te maken met dat ik de keten kende van hippe series op televisie dan wat anders . Starbucks had de reputatie ' cool ' te zijn , en door er koffie te kopen voelde ik me dat ook . Vaak kwam ik er immers niet , want ik woon buiten de stad . Sinds ik aan de UA studeer , heb ik vaker de kans om er langs te gaan , want de winkel ligt op wandeladstand van de stadscampus . Er komt geen openbaar vervoer bij aan de pas . Daarmee heeft Starbucks voor mij een streepje voor op andere koffiehuizen die ik ken , want als ik bijvoorbeeld iets wil gaan drinken bij Caffènation , moet ik eerst de tram nemen . Wat ik ook heel fijn vind aan Starbucks , is de goede bediening . Het personeel is altijd vriendelijk en werkt snel . Dikwijls staat er een lange rij als ik de winkel binnen stap , maar vijf minuten later kan ik weer vertrekken , mét koffie . Dat is handig wanneer ik maar een korte pauze heb . Na een half uur ben ik weer terug en klaar voor mijn volgende les . Als ik meer tijd heb , kies ik ervoor om mijn koffie bij Starbucks op te drinken . In de winkel staan naast normale stoelen en tafeltjes ook lederen zetels en een lange tafel . Rond die laatste passen makkelijk vijf of meer mensen , zodat je er bijvoorbeeld kan werken aan een groepsproject . Naast de sfeervolle inrichting speelt er ook goede muziek , wat voor mij ook een rol speelt bij het bepalen van waar ik al dan niet mijn pauzes wil spenderen . Starbucks is zo 'n plek waar ik dat zeker wel wil , en ik raad iedereen aan om hun koffie ( en knusse zetels ) een keer te proberen .","Altijd en overal verbonden met het internet : de oplossing voor ons drukke leven De nutteloze informatie op sites als Twitter en Facebook hoopt zich snel op . Weet jij bijvoorbeeld al wat je vrienden of kennissen vanavond gaan eten ? Misschien kan je er wel inspiratie uit opdoen als je straks zelf naar de supermarkt gaat om boodschappen te doen . Tegenwoordig vindt dit al lang niet meer exclusief plaats op de computer : ook mobiele telefoons vibreren of piepen om de paar minuten om de aandacht van de gebruiker op de allerlaatste tweets te richten . Volgens sommigen is het om gek van te worden , maar er is wel degelijk een plethora aan hulpmiddelen beschikbaar om de informatie te filteren en overzichtelijk te maken . Maar bedenk wel : al ben je nu vrijwel constant verbonden door middel van het internet , dit is tekstuele communicatie . Met andere woorden , je hoeft niet onmiddelijk antwoord te geven , maar je kan wachten tot je de tijd hebt . Het is niet voor niets dat de meeste jongeren de voorkeur geven aan SMS , email , Twitter , e.d. over een belletje naar iemands ( mobiele ) telefoon . Net als je lekker aan het werk bent , verstoord een rinkelende telefoon je uit je concentratie voor een vraag die geen haast had . Dat is toch veel erger dan een email ? Er beginnen zelfs bedrijven op te springen waar de bureaus van de werknemers geen telefoon hebben , maar waar alle vragen via een non-obtrusive applicatie door werknemers aan elkaar kunnen worden gesteld . De gedachte hierachter is dat het op zijn minst een minuut of tien duurt voordat je echt goed aan het werk bent . Telefoongerinkel gevolgd door een niet spoedeisende vraag interrumpeert de concentratie onnodig en verspild kostbare tijd . Maar de mobiele telefoon , die juist ook zo mooi de toegang tot SMS en het internet tot onze beschikking brengt , is tegelijkertijd een modernere , zelfs nog storender versie van de familiaire bureautelefoon . Sommigen gebruiken zo opvallend mogelijke ringtones en uit onderzoek blijkt dat eenzijdige gesprekken mensen meer ergeren dan een gesprek tussen meerdere personenen dat onwillekeurig wordt opgevangen . Daarom is het voor de algemene productiviteit en ergernisniveaus juist van het grootste belang dat de verregaande integratie van email e.d. voortgezet wordt . Het is tijd om een einde te maken aan de onderbrekingscultuur die door de vaste en mobiele telefoon in de afgelopen decennia tot ongekende hoogten is gestegen . Men moet weer leren dat het over het algemeen geen kwaad kan om niet binnen een paar minuten antwoord te krijgen op een vraag . Natuurlijk zijn er zaken die wel stante pede een reactie vereisen , dus de mogelijkheid om daadwerkelijk te bellen moet wel degelijk in mobiele telefoons aanwezig blijven .",False
"Je hebt een afspraak met Sam Vandewalle , de CEO van een groot marketingbureau waarmee je in de nabije toekomst een belangrijke marketingcampagne wil opzetten . Na het aanmelden aan de balie word je door de secretaresse begeleid naar de vergaderzaal . Je verwacht een grote , verzorgde en imposante heer te ontmoeten , maar tot je verbazing schudt mevrouw Vandewalle je de hand . Een vrouw met een topfunctie ? Dat had je niet verwacht . Waarom is er anno 2013 nog zo een groot verschil tussen mannen en vrouwen op de arbeidsmarkt ? En vooral , hoe kunnen we deze discriminatie oplossen ? Een duidend voorbeeld is de politiek . Sinds enkele jaren is het wettelijk verplicht dat elke partij voor een bepaald percentage vertegenwoordigd wordt door vrouwelijke politica . Dit systeem is gebasseerd op een quotum waarbij bijvoorbeeld , in een partij met acht zetels er drie verplicht door een vrouw moeten ingenomen zijn . Dus als het in de politiek kan , waarom zou het dan niet in de volledige arbeidsmarkt kunnen ? Het probleem vormt zich bij de praktische uitvoering . In de politiek zijn deze quota niet zo moeilijk te controleren . Het gaat namelijk om een beperkt aantal mensen , die bovendien voortdurend in de media komen . De arbeidsmarkt is volledig het tegenovergestelde . Vervolgens kan ook de opdeling overheidsinstellingen en private sector gemaakt worden . Ambtenaren kunnen in principe relatief eenvoudig aan quota worden onderworpen . De quota gaan immers uit van de overheid , waardoor ze alle touwtjes in handen heeft om de quota de respecteren al vanaf de wervingsprocedure . Ook de controle , die dan in principe overbodig zou zijn , kan hier vrij vlot verlopen . De private sector is een ander paar mouwen . Aangezien ondernemingen geen boodschap hebben aan de verhouding tussen mannen en vrouwen op de werkvloer , zal dat ook geen criteria zijn bij de wervingsprocedure . Pas wanneer er controles worden gevoerd en eventuele overtredingen van het quotum worden beboet , zulen ondernemingen er rekening mee houden . Een ander struikelblok is de kostprijs . Om efficiënt te sanctioneren zou de overheid elke onderneming met werknemers moeten controleren . Dit zou echter een fortuin aan werkuren en verplaatsingskosten betekenen . Een andere manier is controleren aan de hand van de sociale balans en gegevens van tewerkstellingsbureaus .","Het eten van fastfoodketen McDonalds is een snelle , makkelijke en niet altijd onsmakelijke hap . Het is echter niet voedzaam en ook de prijzen liggen veel te hoog . De setting is vaak niet erg aangenaam en de tafels vertonen meestal nog sporen van eerdere bezoekers . Bovendien moet je ondanks de hoge prijzen van het eten en drinken voor een wc-bezoek betalen .",False
"Langer blijven werken maakt ziek Ongeveer 700.000 Belgen kampen nu met psychische problemen en dat cijfer blijft maar stijgen . Toch vindt de Belgische regering het nodig om de pensioensleeftijd te blijven optrekken . Er moet duidelijk iets veranderen , want het verhoogde aantal werkjaren schaadt de geestelijke gezondheid van veel Belgen . Terwijl de volgende plannen al klaar staan om mensen langer te laten werken , schreeuwt de zachte sector om een slimmere aanpak omtrent deze kwestie . Langer werken zorgt voor meer stress . Die stress ligt vaak aan de basis van psychische problemen . Veel mensen die lang aan het werk zijn , zitten dan ook vroeg of laat opgescheept met een psychische stoornis zoals schizofrenie en depressies . Niet enkel stress is een boosdoener , ook de uitzichtloosheid kan een geestelijke gezondheidsstoornis veroorzaken . Het besef weinig afwisseling voor de komende 45 jaar te hebben , is niet bepaald een motivator . Nochtans is afwisseling nodig om gelukkig te blijven voor veel mensen . De eindeloze herhaling leidt in een aantal gevallen tot depressies en in extreme gevallen zelfs tot zelfdoding . De regering is hier evenwel blind voor . De geestelijke gezondheid van de Belg blijft achteruit gaan . Samen met de toenemende werktijd , stijgt het aantal gedwongen opnamen . Tussen in 2008 waren dar er 42 procent meer dan in 1999 . Ook is de achteruitgang van de geestelijke gezondheid te merken in het aantal zelfdodingen . Momenteel heeft Belgie één van de hoogste zelfmoordcijfers in Europa . Niet toevallig ligt de leeftijd waarop men met pensioen kan gaan bijzonder hoog in vergelijking met Europa . Verandering zal er waarschijnlijk niet snel komen . Het zijn vooral de liberale partijen die een verplichting om langer te blijven werken opleggen . Zij staren zich blind op de economische problemen en beweren dat een verhoging van het aantal werkjaren noodzakelijk is om de economie op peil te houden . Mensen leven langer , dus werken ze langer . De vergrijzing is duur , en dus moet er langer gewerkt worden om de vele gepensioneerden te onderhouden . Het probleem hier is dat dat de levensverwachting wel stijgt maar niet de levenskwaliteit . Als mensen zwaar werk moeten uitvoeren , zijn hun ruggen even snel belast als vijftig jaar geleden . Iemand die zijn werk saai vindt , kan daar nu niet beter mee om dan vroeger . Integendeel , de duur van onze aandacht wordt in de huidige samenleving steeds korter . Dat strookt niet met het idee dat we langer hetzelfde werk zouden moeten uitvoeren . Ook de economische problemen worden niet noodzakelijk opgelost door een verhoging van het aantal werkjaren . De toenemende psychische problemen bij mensen zorgt voor meer afwezigheid op het werk . Van alle uitkeringen voor werkombekwaamheid gaat 25 procent naar mensen die last hebben van psychish onwelzijn . Deze uitkeringen kosten de overheid veel geld . Mensen met psychische stoornissen zorgen voor een lagere productiviteit op het werk en durven al eens ziekteverzuim te plegen . Verandering is duidelijk nodig . Het verhoogde aantal werkjaren brengt meer stress en uitzichtloosheid met zich mee . Dat zijn twee boosdoeners die aan de basis liggen van het toenemend aantal psychische stoornissen , zoals depressies en schizofrenie . De vergrijzing zou er voor zorgen dat mensen langer moeten werken , maar langer leven houdt niet in dat mensen langer hun job kunnen uitvoeren . Ook levert de hoge pensioensleeftijd niet veel op . De kosten die de samenleving heeft aan psychische stoornissen kan zeer hoog oplopen .","Ik was blij verrast toen de Starbucksketen zijn entree maakte in Nederland en België . Toch een tegenvaller , de koffie smaakt anders dan in Amerika . Ook hebben ze niet het gehele assortiment ( vooral de cinnamon cake is een gemis ) . En dan de exclusiviteit . In Nederland zit de Starbucks alleen in Amsterdam , Schiphol en in Utrecht op het station . Waar het dan zo druk is dat je minstens 15 minuten in de rij moet staan . Het allerergste zijn nog wel de prijzen . Waar je in Amerika 1.60 betaald voor een gewone koffie is dat hier al snel 3 a 4 euro .",False
"Geluk maak je zelf , dus stop met dat geklaag . Het aantal zelfdodingen ligt in Vlaanderen beangstigend hoog , het is namenlijk 1,5 keer zo groot als het Europese gemiddelde . 90 procent van de mensen die overgaan tot zelfdoding leden aan een psychische stoornis . Er moet dringend aan de alarmbel getrokken worden als we dit cijfer niet nog meer willen zien stijgen . Het tegendeel zou echter geloofwaardiger zijn : in Vlaanderen , waar de welvaart zo vooruitstrevend is , zouden juist meer mensen positief in het leven moeten staan . We kunnen er dus vanuit gaan dat er ergens toch iets mis loopt in het leven van de Vlaming . Mensen voelen zich hoe langer hoe minder gelukkig . Vorig jaar was 54 procent van de Vlaamse bevolking gelukkig , dit jaar is er een daling naar 46 procent . Voor dit piekend cijfermateriaal kunnen verschillende redenen gezocht worden . Door de geschiedenis van mens heen zijn er heel wat veranderingen gebeurd in de manier waarop de mens leeft . Sinds de uitvinding van allerlei elektronische snufjes is de mens een groot deel van zijn sociale kwaliteiten verloren . Gezellige avonden op restaurant , waarop koppels en gezinnen na een drukke werkweek kunnen bijpraten , zijn nog maar zelden te vinden . Elke persoon aan tafel heeft nu zijn eigen tête-à-tête , maar dan wel een met de persoonlijke ' smartphone ' of ' tablet ' . Deze gadgets wekken de schijn op van het sociaal zijn , iedereen is voortdurend in contact met alles en iedereen dat in de buitenwereld gebeurd . Maar deze schijn is een illusie waar de mens bedrogen zal uitkomen . Al het contact met de buitenwereld wordt juist verbroken en men gaat een leven creëren dat enkel gericht is op de individuele persoon . Men kijkt niet meer op naar wat er achter het display gebeurd waardoor de band met je naasten verslechtert en je vereenzaamt . Wetende dat de steun van familie en vrienden een van de grootste factoren is die mee het geluk bepaald kunnen we zeggen dat deze hebbedingetjes eerder negatieve dan positieve gevolgen hebben . Natuurlijk is dit niet de enige reden waarom er steeds meer mensen gebruik moeten maken van psychofarmaca . Zo kan ook de economische crisis leiden tot depressie . Mensen worden ontslagen en vinden niet makkelijk opnieuw een andere werkgelegenheid . Ze moeten zich aanpassen aan nieuwe levensomtandigheden maar zonder een goede begeleiding slagen ze hier niet altijd in . Desondanks het sterke sociaal vangnet in België , slagen mensen er niet altijd in hun hoofd boven water te houden en zo komen ze in wantoestanden terecht . Meestal werkt dit in een neerwaardse spiraal . Eenmaal men de moed heeft opgegeven en zo in een depressie terecht komt , is het moeilijk hier nog uit te geraken . Er ontstaan een soort angstgevoel in de maatschappij , mensen zien vrienden of buren met deze problemen te maken krijgen , er ontstaat een onzekere toestand . Dit heeft dan weer een rechtstreeks effect op de toekomst . Kinderen beslissen immers niet waar ze geboren worden . Eenmaal men in het kuipje van armoede zit , komt men er heel moeilijk nog uit . Mensen met armoede zullen zich meer en meer richting de rand van de samenleving begeven.Voor kinderen die daar geboren worden is het niet eenvoudig om een klare kijk op te wereld te ontwikkelen omdat ze dit niet mee krijgen van hun ouders . Ouders in armoede hebben namelijk niet de tijd en energie om veel met hun kinderen bezig te zijn en hen een ruime kennis aan te bieden . Zo wordt het voor het kind eerder een strijd om te overleven dan om uit deze neerwaartse spiraal te vluchten . Geluk vinden is daarentegen niet onmogelijk . Geluk maak je zelf door eigen waarden op te stellen die je gelukkig maken . Geluk betekent niet voor iedereen hetzelfde . Het is een cliché , maar wel de waarheid dat geluk kan schuilen in de kleinste dingen . Het is aan iedereen om deze dingen zelf te ontdekken . Wat wel kan gezegd worden is dat je ' geluk ' hebt , als je geboren wordt in een stabiel gezin , die de mogelijkheid heeft om je verschillende levenswegen aan te bieden . Maar dan nog zal je je eigen geluk moeten maken en al deze mogelijkheden ten volle benutten . Geluk krijg je dus niet ' echt ' in de schoot geworpen , ook al zijn de omstandigheden je gunstig . Er zit met andere woorden niets anders op dan je leven met beide handen en een positieve ingesteldheid aan te pakken . Want geluk maak je zelf , dus stop met dat geklaag .","Duizend schitterende zonnen is een prachtboek dat je vanaf de eerste pagina niet meer loslaat . Tranen , woede , geluk,… achter elk woord en elke zin schuilt het beeld van een wereld die je van de ene emotie naar de andere sleurt . De personages zijn zo mooi beschreven dat het lijkt alsof je ze persoonlijk kent . De schoonheid van het verhaal wordt mede gecreëerd door het feit dat het gebaseerd is op de harde realiteit van zo vele vrouwen in Afghanistan . Elke vuistslag , elke vernedering die deze vrouwen moeten meemaken , voelde ik uit het boek tot leven komen . Het leek een vuistslag aan mezelf gegeven door de onmacht van het niets kunnen doen aan deze gruwel . De gruwel die voor hen niet verdwijnt bij het ondergaan van duizend schitterende zonnen . Khaled Hosseini schreef een meesterlijk en inspirerend boek . Een verhaal dat niemand onberoerd laat en voor eeuwig zal blijven bestaan in elk onrecht van elke vrouw over heel de wereld .",True
"Ik moet zeggen , dat ik na de zaal van ' The Adventures of Tintin ' te hebben verlaten , ontgoocheld was.De film was geregisseerd door Steven Spielberg , en de man heeft zeker zijn best gedaan . Maar de personages en de authentieke sfeer die ik van de strips of de voorgaande films had miste ik . Zeker , de typische karaktertrekken van de personage waren daar , er was af en toe humor en véél actie . Maar het voelde tevens een beetje onnatuurlijk aan . Er wrikte iets . Er ontbrak iets essentieel in de film , waar ik niet direct mijn vinger op kan leggen.Ook met het verhaal had ik problemen , het eindigt niet zoals het zou moeten . Het was een té open einde , de deur is op eenkier gezet voor eventuele vervolgen.Toen de lichten van de zaal aangingen had ik niet het gevoel meegevoerd te zijn geweest naar de Wereld van Kuifje en consorten.En dus liep ik met een onverzadigd gevoel de zaal uit , de parking op . En het is om dat gevoel dat de ' Tintin ' van Spielberg , alleszins toch van mij een negatieve beoordeling krijgt .","Geluk maak je zelf ! Toch ? Het zal niet de eerste keer zijn dat iemand je zegt dat jij , en jij alleen verantwoordelijk bent voor je geluk . Maar is dat ook echt zo ? Vorig jaar zei 54% van de Vlamingen zich gelukkig te voelen . Dit jaar was dat nog maar 46% . Daarmee staat België nog steeds op een hoge achtste plaats in de Internationale geluksindex . Maar wat is dat nu , geluk ? Wat zijn de factoren die je geluk bepalen ? Maken we ons geluk echt zelf of zijn we speelballen van Vrouwe Fortuna ? Met de economische crisis , en de toenemende onzekerheid die daarmee gepaart ging , zou je eerder aan het laatste denken . De crisis betekende voor veel mensen het einde van hun job . En mensen mét werk zijn gelukkiger dan mensen zonder . Er bestaat dus een verband tussen geld en geluk . Maar geld is niet de enige factor . Een ' actieve levensstijl ' wordt drie keer zo hoog gewaardeerd als geld . En inderdaad , mensen die regelmatig sporten of uitgaan geven aan gelukkiger te zijn dan ' passieve ' mensen . Zij bezoeken vaker familie in de weekends , proberen eens iets nieuw uit of plannen een spontaan uitstapje . Ook het regime waarin we leven en de plaats waar we wonen spelen een rol in ons geluksgevoel . Hoe vrijer , individualistischer en noordelijker gelegen we ons bevinden , hoe gelukkiger we zijn . Onderzoek heeft aangetoont dat Europeanen zich gelukkiger voelen dan Amerikanen , waarbij de Zwitsers en Denen zich tot de gelukigste mensen ter wereld mogen rekenen . Dat verklaart misschien het belang van de welvaart van het land waarin je leeft . Hoe welvarenden een land , hoe gelukkiger we onszelf prijzen . Ook datis een factor in het bepalen van ons geluk . Mooi weer aan de andere kant heeft dan weer niets te maken met hoe gelukkig we ons voelen , in tegenstelling tot wat velen denken . Maar dat individualisme heeft ook een keerzijde . In een tijd waar we zo goed als alles delen met honderden mensen worden we gemakkelijk misleid . Een voorbeeld van zo 'n sociale misleiding is Facebook . Vandaag de dag worden we overstelpt door posts van vrienden over wat ze vandaag gedaan hebben . Die posts zijn nagenoeg allemaal positief en geven een vertekent beeld van de werkelijkheid . Al het negatieve wordt weggefiltert . Zo lijkt iedereen alleen maar toffe dingen te doen . En jij ? Jij zit met een hoop suffe of negatieve ervaringen die je liever niet deelt met de wereld . En dus blijft je Facebook-pagina leeg , en geef je jezelf de indruk niet mee te zijn met de rest . Hoe meer sociale controle er is , hoe ongelukkiger we ons voelen . Voorzichtigheid is dus geboden ! Een laatste , en misschien wel de grootste factor in ons geluk zijn onze vrienden , collega's en familie . De mensen waar je elke dagen mee werkt , waar je naar thuiskomt en die je liefhebt . Oké , familie is familie en kan je in eerste instantie niet kiezen . Maar al je vrienden en je levenspartner , waar je misschien zelf ooit een familie mee wil beginnen , allemaal wel . Stuk voor stuk kies je ze uit en dragen ze bij tot je geluk . Het enige wat je moet doen is je ogen openen en zien dat je vrienden hebt die er voor je zijn . Aan sommige dingen kan weinig worden gedaan , en zijn we inderdaad speelballen in de handen van Vrouwe Fortuna . Waar je bent geboren en hoe welvarend je land is kan je nu eenmaal niet zelf kiezen . En die invloed van die factoren mag zeker ook niet onderschat worden ! Zij vormen een basis waarop de rest van je geluk zal worden gebouwd . Maar geluk is zeker niet alleen die basis ! Geluk is ook maakbaar . Je familie kan je niet kiezen , maar je vrienden stuk voor stuk wel . En ook je levenspartner die je gelukkig maakt . Ook wat je in je vrije tijd doet is geheel aan jou om te bepalen . Wat doe je in de weekends ? Wat doe je in de week ? Dus zet die computer eens uit en negeer de laatse facebook-updates . Neem eens een dagje vrij en ga op stap met vrienden . Of schrijf je in in een sportclub en leer nieuwe mensen kennen . Geluk schuilt in vele kleine hoekjes van onze grote wereld .",True
"En wij leefden nog lang en gelukkig Door de versobering van de vezorgingsstaat , de toename van de werkloosheid en de onzekerheid over de dag van morgen , zijn we teruggegaan naar de basis : de economische crisis heeft ons van een roze wolk gehaald . En dat was hard nodig . Wij voelen ons hierdoor beproeft . Sterker dan ooit klimmen we uit de bodemloze put van de crisis . We leven nog steeds . Het lijkt erop dat we op empirische wijze ondervonden hebben hoe we in deze tijd ons geluk kunnen vinden . En als wij het kunnen , dan kan iedereen het . ' Geluk maak je zelf ' , wordt er dan gezegd . Ik dacht het niet . Geluk ? Om te bepalen of we geluk kunnen maken , is een beperkte omschrijving van het begrip onvermijdelijk . Ik zeg beperkt , omdat geluk zelf moeilijk te kaderen valt . Filosofen hebben zich over dit vraagstuk gebogen . In grote lijnen wordt geluk gedefinieerd met andere ongrijpbare termen , zoals vrijheid . Vrijheid zou dan een voorwaarde zijn om te kunnen doen wat je wil . Als je bijvoorbeeld morgen een partij wil oprichten die voor de belangen van het gedrukte boek opkomt , dan is er niemand die je daarin kan tegenhouden . Je mag dat doen , als je daar gelukkig van wordt . Vrijheid is dus een belangrijke voorwaarde om gelukkig te zijn of te worden . Het is niet verwonderlijk dat deze waarde terugkomt als één van de belangrijkste aandrijvers van geluk , zo bleek uit onderzoek . Meten is weten We leven in een wereld waar alles gemeten moet worden . Dus ook geluk . De internationale geluksindex meet de mate van het geluk van inwoners uit 90 landen . Europa behaalt prachtige scores . De grote tendens is hoe noordelijker , vrijer en individualistischer het land , hoe hoger de geluksindex zal zijn . En de cijfers liegen er niet om . De Denen delen een eerste plaats met de Zwitsers .","Eeuwig zonde . David Yates stond al sinds de vijfde Harry Potter film bekend om het erdoorheen jagen van een goed verhaal , waarbij alle originele elementen die bijdragen tot een goed verhaal , gemarginaliseerd worden . Dit was ook het geval bij Harry Potter and the Deathly Hallows - Part 2 . Je zal van mij geen enkel kwaad woord horen zeggen over de acteurs , die hun rollen met verve spelen , maar meer over het schrappen van stukken in het originele verhaal . Bijvoorbeeld het duel tussen McGonagall en Snape werd ingekort tot een luttele dertig seconden , terwijl daar in het boek bijna een hoofdstuk aan werd gewijd ( ' The Sacking of Severus Snape ' ) . Los van het verhaal werd ik ook niet van m 'n stoel geblazen door de ( 3D ) graphics . Het enige wat een beetje fatsoenlijk overkwam , waren de ontsnapping op de draak in Gringotts Bank en het moment dat Voldemort in miljarden schilfertjes door de bioscoopzaal vloog . Meer niet . David Yates en zijn trawanten hebben wel één ding bewezen : ze zijn ongelooflijk kunstig in het vernielen van een prachtig verhaal . Dat is ook een talent . De vraag is alleen of mensen daar geld voor willen neerleggen . Een gemiste kans . Jammer .",True
"Homohaat is de laatste tijd heel erg actueel . We kunnen wel bijna wekelijks nieuwe verhalen lezen of horen over gaybashing , het fenomeen waarbij mensen met een andere geaardheid afgetuigd worden , omdat ze voor deze andere geaardheid uitkomen . De meeste mensen zeggen dan : ' Dat zou in deze tijd toch niet meer mogen ? ' of ' Wie doet er nu zoiets , in de twintigste had dit kunnen gebeuren , maar nu toch niet meer ! ' Hoewel iedereen denkt dat de mensheid progressiever is gaan denken , merk je maar al te vaak dat dat een leugen is . En dat geldt voor iedereen , voor jong en voor oud . Homohaat zou niet meer mogen bestaan , sterker nog , het had nooit mogen bestaan . Holebi's kunnen er niets aandoen dat ze op mensen vallen die van hetzelfde geslacht zijn als zij . Het is geen keuze die je maakt , je bent zo of je bent zo niet . Net zoals er mensen zijn die enkel kleurlingen vallen of eerder op het aziatische type , zijn er vrouwen die op vrouwen vallen en mannen die zich aangetrokken voelen tot mannen . Het feit dat er nog steeds met een scheef oog wordt gekeken naar homo's of lesbiennes , is een schandvlek voor Europa . We leven in een vrije samenleving met vrijheid van meningsuiting en toch wordt niet iedereen zomaar aanvaard . Woorden als pluralisme en ruimdenkendheid worden regelmatig in de mond genomen door mensen en niet het minst door overheden maar het zijn net die overheden die homohaat , of beter gesteld , het niet aanvaarden van holebi-koppels in de samenleving , in de hand werken . In vele landen is het bij wet verboden om te trouwen of om kinderen te adopteren wanneer je homofiel of lesbisch bent . Dat vraagt toch gewoon om uitsluiting van de maatschappij ? Probeer je eens in te beelden dat jij niet zou mogen trouwen met de persoon die je doodgraag ziet . Of dat jullie niet samen een kind zouden mogen opvoeden ? Het is toch niet omdat je partner van hetzelfde geslacht is als jou dat je een slechte ouder zou zijn ? Je zal je onbegrepen en uitgesloten voelen . Neem nu bijvoorbeeld wat er gebeurd is in Frankrijk ; het homohuwelijk is eindelijk goedgekeurd maar dit had zeer veel voeten in de aarde . Tienduizenden mensen kwamen op straat om te protesteren tegen de goedkeuring . Waarom ? Waarom hebben holebi's niet even veel het recht om hun liefde te bezegelen met een officiële ceremonie ? Is hun liefde anders ? Neen .","Dit is een van de meest intense , hartverscheurendste films die ik ooit gezien heb . De film is een aaneenschakeling van flashbacks en flashforwards , en bijna onmiddellijk voel je een zeker onbehagen : dit loopt niet goed af.Een gesprek tussen een dokter en de twee hoofdpersonages bevestigt het : hun kind zal sterven . Vader Didier is ongelovig , maar aan zijn terminale dochtertje vertelt hij verhaaltjes over de hemel en eeuwig geluk.Beide ouders rouwen elk op hun manier . Didier stort zich in het sciëntifisme , Elise zoekt antwoord in het spirituele . Hij begint het te aanvaarden , zij veroordeelt hem daarvoor en klampt zich juist vast . In hun rouw gaan ze beide straal de andere richting uit , en hun relatie lijkt niet te redden.In de marges van dit drama zingen de twee samen in een bluegrassband , met een rauwe , kwetsbare sound.Elise blijkt een verloren zaak : ze weet geen weg met haar verlies . Ze breek met Didier en hernoemt zichzelf Alabama . Na een laatste , zwaar emotioneel optreden met de band , stort ze in en slikt een overdosis pillen . Didier vindt haar , maar te laat : ze is niet meer levensvatbaar . Didier besluit de kunstmatige ademhaling te laten stopzetten .",False
"Werkloosheidsuitkeringen : verlagen of afschaffen Werkloosheid is een bekend fenomeen in België , dat zo snel mogelijk een oplossing nodig heeft . Verschillende politieke partijen hebben hun standpunten hierover meegedeeld , met daarbij hun oplossingen . Maar zit hier een juiste tussen ? Is sleutelen aan de uitkeringen de juiste manier om werkloosheid tegen te gaan of moeten we het anders aanpakken ? De cijfers liegen er niet om . Acht procent van de beroepsbevolking is werkloos en de jeugdwerkloosheidsgraad bedraagt net geen twintig procent . Dit zijn hoge cijfers waaraan dringend iets moet gebeuren . Er bestaan verschillende manieren om mensen aan het werk te krijgen , maar er zijn natuurlijk werklozen die blijven leven van hun uitkering . En die mensen moeten gestraft worden , omdat ze niet actief deelnemen aan de normale gang van zaken in de huidige maatschappij . De werkloosheidsgraad moet dalen en dit kan gebeuren door veranderingen aan te brengen in de werkloosheidsuitkeringen . De aanpassing kan gebeuren op vlak van het bedragen van de uitkeringen of op vlak van de duur van de werkloosheid . Hier kan de overheid een grote rol in spelen . Ze kan bijvoorbeeld de uitkering verminderen voor mensen die langdurig werkloos zijn . Als hun uitkering steeds minder wordt , zijn ze misschien meer gemotiveerd om werk te zoeken , al blijven er natuurlijk uitzonderingen bestaan . De overheid kan ook zo ver gaan dat ze zelfs de uitkering volledig weigert als werklozen niet actief op zoek gaan naar een job . Dit kan een maatregel zijn om profiteurs uit het systeem te halen . Niet alleen de overheid kan maatregelen treffen , ook politieke partijen hebben de macht om hier iets aan te doen . Bij hen zien we een verdeling tussen oplossingen in verband met de tijdsduur , oplossingen in verband met het bedrag en nog een partij die extremistische maatregelen eist . Zowel Groen ! als SP.A bieden een oplossing aan op vlak van de hoogte van de uitkeringen . Ze eisen voor elke werkloze een welvaartsvaste uitkering , hetzelfde bedrag voor iedereen dus . Volgens Groen ! is een uitkeringsbeperking geen goed idee omdat het geen invloed zou hebben op de werkloosheidsgraad . Bij SP.A zijn ze tegen een beperking in tijdsduur en tegen een beperking van de uitkeringen . Ze vinden wel dat werklozen die werk weigeren , geschorst mogen worden , omdat ze geen moeite doen om actief deel te nemen aan het arbeidsleven . CD&V daarentegen wil dat de werkloosheidsuitkeringen sneller afnemen , maar wel onder begeleiding van de overheid . Mensen moeten ook niet aan hun lot worden overgelaten . N-VA is tegen een eeuwigdurende werkloosheidsuitkering . Werklozen moeten laten zien dat ze wel degelijk op zoek zijn naar een job ; dat ze bereid zijn om te werken voor hun geld , zoals de meeste mensen doen . Wie zijn steentje niet bijdraagt , krijgt daar ook geen beloning voor . Zo zijn er bijvoorbeeld werklozen die een passende job krijgen toegewezen , maar die die toch weigeren . Zulke mensen hebben volgens N-VA geen recht meer op een uitkering omdat ze elke vorm van arbeid weigeren . Voor hen is het belangrijk om werklozen goed te begeleiden zodat ze sneller aan werk geraken . Dan hebben we ook nog Vlaams Belang , die het allemaal nogal extreem ziet . De enige manier om werkloosheid tegen te gaan is een kordaat getrapt sanctiebeleid en een betere disciplinering van werklozen . Doen werklozen geen moeite , dan hoeft de overheid hen ook niet te financieren . Als we alle punten even samenvatten , zien we dat het vooral belangrijk is om mensen de nodige stimulans te geven om werk te zoeken . Maak het werk aantrekkelijk en mensen zullen meer geneigd zijn een job te zoeken . Maar wanneer je werklozen hun hele leven een uitkering geeft , zullen ze geen moeite doen om te gaan werken omdat ze toch geld krijgen zonder dat ze er iets voor hoeven te doen . Profiteurs moeten uit het systeem verbannen worden om zo de sociale zekerheid te redden . Die bestaat namelijk om mensen in sociale nood , waaronder echte werklozen , te helpen en niet om mensen die arbeidslui zijn te voorzien van hun behoeften . Zowel politieke partijen als de overheid moeten zo snel mogelijk met oplossingen naar buiten komen . Het is van groot belang dat de beroepsbevolking aan werk geraakt en blijft . Er moet extra aandacht uitgaan naar de jeugdwerklozen omdat die de draaiende motor zijn van onze economie . Werklozen aan het werk krijgen is de boodschap , niet door te snoeien in de uitkeringen , maar door mensen te stimuleren om zelf aan de slag te gaan .","Kentucky Fried Chicken ( kortweg KFC ) is een Amerikaanse keten van fastfoodrestaurants die haar oorsprong vindt in de Amerikaanse staat Kentucky . In onze buurlanden is KFC een vaste waarde in het fastfoodlandschap , in België is er nog geen restaurant te vinden . Zou deze fastfoodproducent , die alleen maar kipgerelateerde producten zoals kippenburgers , - vleugels en –bouten aanbiedt , een welkome afwisseling zijn op de Belgische markt ? Hieronder geef ik mijn mening.Om uit te testen of deze keten wel degelijk klanten over de vloer zou krijgen heb ik in het Duitse Keulen een KFC-filiaal bezocht . Als je binnenkomt , krijg je al dadelijk een Amerikaans gevoel dat andere ketens zoals McDonalds en Quick niet oproepen . Je kan er je eten “ degusteren ” op zitjes en bankjes à la film Grease ( wanneer Sandy en Danny een milkshake drinken ) en er zijn verschillende TV ’ s die constant reclame en muziekclips tonen . Ook de producten zijn een welkome afwisseling . De frietjes hebben een echte aardappelsmaak en ook de vleugels en boutjes zijn lekker , alleen wel een beetje pikant . De bediening is duidelijk wel gestresseerd , maar laten we eerlijk zijn , dat is bij McDonalds en Quick net hetzelfde.Voor mij is het duidelijk : goodbye McDonalds e.d. en welcome KFC !",False
"Quick , een Belgische fastfoodketen die moet concurreren met de grootste Amerikaanse ketens zoals McDonalds en Kentucky Fried Chicken . Je zou denken dat dit moeilijk is en waarschijnlijk is dat ook zo . Daarom vraag ik me af , waarom het personeel steeds tegen zijn zin lijkt te werken . Laatst zag ik een bediende per ongeluk een portie frieten , die recht uit de frietketel kwam , over een klein meisje heen gooien . Het meisje weende tranen met tuiten , maar de Quick-medewerkster verroerde geen vin . Klantvriendelijkheid nul dus .","Het milieu ; het gat in de ozonlaag ; het uitsterven van beschermde diersoorten ; het zijn maar enkele van de grootschalige wereldproblemen waar de media ons met om de oren slaat . De vraag is echter of wij , eenvoudige , werkende mensen , een verschil kunnen maken . Ecologen denken van wel , daarom vonden ze enkele jaren geleden een begrip uit om ons te imponeren : : de ecologische voetafdruk . Wat betekent deze imposante term eigenlijk ? Kort gezegd is de ecologische voetafdruk een ' maateenheid ' om uit te drukken hoe zwaar iemand het milieu belast . Om deze voetafdruk te berekenen , houden ecologen rekening met het waterverbruik , de eetgewoonten en het gebruikte vervoer van de proefpersoon . Het resultaat van zo 'n test wordt dan weer uitgedrukt in hectaren of voetbalvelden . Maakt het een wereld van verschil als je weet hoeveel voetbalvelden je verbruikt ? Waarschijnlijk niet . Wellicht ga je wel eens even verzitten op je stoel en denk je na over wat je het milieu allemaal aandoet , maar hoe groot is de kans dat je niet bij de pakken blijft zitten en meteen je gewoonten gaat aanpassen ? Niet groot dus . Wat moet jij nu veranderen ? Jij hebt het gat in de ozonlaag toch niet veroorzaakt , dat hebben die grote massabedrijven met hun stinkende zwarte rookpluimen gedaan . Je bent zeker niet de enige die zo denkt . Dat is het jammere van de zaak . Iedereen weet dat hij of zij het milieu op zijn of haar manier belast , maar er zijn er niet zoveel mensen die echt actie ondernemen . Waarom zou je ook ? Stel dat jij de uitzondering op de regel zou vormen en je wel zou geven om het milieu , dan zou je misschien uitgemaakt worden als hippie of zouden je omstaanders denken dat je weer zo 'n eenzaat bent die denkt dat hij in zijn eentje de wereld kan veranderen . Zou dat dan zo erg zijn ? Zou je niet enkele klappen kunnen opvangen voor een hoger doel ? Als je er echt naar streeft om ecologischer te leven , kan je misschien wel anderen overtuigen om samen te strijden voor een betere wereld . Allicht ben je nog niet omgeturnd of wil je dat gewoonweg niet . Je krijgt weer mooi klinkende idealen naar je hoofd geslingerd , terwijl je waarschijnlijk nog steeds met de vraag zit welke grote ingrepen je nu juist op je gelukzalige leventje zou moeten plegen . Wel , die ' ingrepen ' moeten helemaal niet groot zijn . Je moet niet plots vegetariër worden of je auto verkopen . Je kan bijvoorbeeld om te beginnen eens een kortere douche nemen of de wagen voor een keer in de garage laten en fietsen naar je werk . Er zijn zoveel mogelijkheden ; gaande van het kopen van etenswaren uit eigen land tot het spoelen van je toilet met regenwater . Al voer je maar één aanpassing uit , je bent al op weg naar een schonere toekomst . Je wil toch later - net zoals de rest van de bewoners van deze aardbol - kunnen spelen met je kinderen en kleinkinderen in een mooie , groene wereld ? Je wilt hen toch een toekomst gunnen ? Bouw nu aan de wereld van morgen en verminder je ecologische voetafdruk vandaag . Je nageslacht zal je dankbaar zijn . Echter , niet alleen zij zouden dat moeten zijn , iedereen zou je - bij wijze van spreken - een kus op het voorhoofd moeten komen geven . Je betekent wel degelijk veel voor het milieu . Door je gewoonten simpelweg een klein beetje aan te passen , kan je op jouw manier de aarde een beetje vooruit helpen . Misschien maak jij wel het verschil en zorg jij ervoor dat heel je straat , je buurt of zelfs heel je land gaat inzien hoe zeer de natuur door ons lijdt . Alle beetjes helpen en als we samen minder en minder voetbalvelden gaan gebruiken , dan kunnen we onze aarde met een blij hart delen met onze kinderen en kleinkinderen . Alle dagen een draadje , dat is een hemdsmouw in een jaar .",True
"Afgelopen zomer was het dan eindelijk zover : ' Harry Potter and the Deadly Hallows - part 2 ' draaide in de bios . Ook al had ik het boek gelezen en was ik op de hoogte van de afloop , elke minuut van de film was ik geboeid . De avond voordat ik naar het tweede deel ben gaan kijken , heb ik het eerste deel van ' The Deathly Hallows ' nog een keer bekeken . De spanning voor deel 2 werd zo nog groter . Het was een magisch , uiterst spannend en zeer emotionele film en hij vormt een mooie afsluiter voor een zeer succesvolle reeks films .","De film „Midnight in Paris “ van Woody Allen is de droom van elke romanticus…Zoals andere films van Woody Allen ( „Blue Jasmin “ of „Match point “ ) is “ Midnight in Paris ” bijzonder en talentvol geregisseerd . Deze film heeft iets dat je nooit zal vergeten , iets dat je altijd bij zal blijven , een hoogtepunt . Hij heeft iets heuglijks….Het is lang geleden dat ik deze film gezien heb , maar ik herinner me nog de plot : het hoofdpersonage ( acteur : Ouwen Willson ) is op vakantie met zijn vriendin in Parijs.'s Nachts wordt het moderne Parijs van de protagonist het Parijs van de jaren twintig waar hij Matisse , Gauguin , Hemingway en andere bekende kunstenaars en schrijvers ontmoet . Alles gebeurt in een lichte , elegante en geheimzinnige sfeer , waar de droomwereld van de regisseur zich vermengt met de eigen fantasie van de kijker . Je wandelt als het ware zelf door de Parijse straatjes en voor je weet , verzin je vragen aan Fitzgerald en Picasso.Om de film echt te begrijpen , is het uiteraard het beste om het zelf te gaan bekijken .",False
"Harry Potter and the Deathly Hallows part 2 is een uitstekende afsluiter voor de reeks . Het verhaal komt razend snel opgang en blijft op ene hoog tempo door lopen me hier en daar een korte adempauze . Hert begin lijkt erg gehaast , maar als je part 1 en 2 als één lange film bekijkt , voelt het minder gehaast aan . Toch worden we heel snel van gebeurtenis naar gebeurtenis gesleurd . Ze hadden er beter aan gedaan om de film een beetje langer te maken en hier en daar wat meer scenes uit te werken . De beste scene is zonder twijfel degene waarin we eindelijk te weten komen aan wiens kant Snape nu eindelijk staat . De fenomenale acteer prestaties van Alan Rickman maakte bij mij heel wat gevoelens los en een traantje weg pinken bij deze scene , waar is als een grote Harry Potter fan al jaren naar uitkeek , was onvermijdelijk . Alan Rickman had hier op zijn minst een Oscar nominatie voor moeten krijgen . In het algemeen is Harry Potter and the Deathly Hallows een zeer goede film . Goed geplaatste humor maakt deze emotioneel zware film een beetje lichter . De prachtige soundtrack , de acteerprestaties van de fenomenale Britse cast , de fantastische decors en special effects maken deze film echt tot een pareltje . Misschien geen Oscar materiaal , maar Harry Potter was een enorm belangrijke bijdrage aan de Britse film .",De Helaasheid Der Dingen van Dimitri Verhulst is een boek dat vlot leest en tegelijkertijd de nodige dosis humor bevat . De personages worden gedetailleerd weergegeven . En hoewel het gaat om figuren uit een achterstallige milieu wiens leven alles behalve rooskleurig is worden ze zo voorgesteld dat het verhaal en hun leven niet steeds negatief is . Daarbovenop is het boek gewoon erg goed geschreven . Het laat veel aan de verbeelding over en leest verassend vlot . Met andere woorden een zeer goed boek .,False
"Is kiezen altijd verliezen ? Kijk eens hoe snel het gaat : vele van ons zaten op dit eigenste moment een jaar geleden nog te zwoegen op de laatste dialoogjes voor Frans of op het jaarwerk dat bijna ingeleverd moest worden , om dan aan de laatste examenreeks van het middelbaar te beginnen . En nu zitten we al aan het einde van het eerste jaar op de universiteit . ' Wat gaat het allemaal toch snel ' , zou de oma zeggen . En hebben we onszelf nu net ook op een dergelijke uitspraak betrapt ? De middelbare school lijkt al zo ver weg te liggen , en toch hebben we er de voorbije zes jaar onze tijd doorgebracht . En wat blijkt nu ? We zijn nog niet eens goed en wel vertrokken , of de minister van onderwijs en zijn achterban willen het systeem meteen helemaal omgooien . Hebben we het dan zo slecht gedaan ? Aangezien de meesten van ons nu toch aan het verder studeren zijn , zal dat niet echt het geval zijn . Waar zit dan wel het probleem ? Het probleem zit bij de verschillende keuzes die we moeten maken tijdens die zes jaar , keuzes die bepalen wat we gaan studeren en daarmee ook hoe ons leven er misschien zal uitzien . Belangrijke keuzes dus , waar goed over nagedacht moet worden . En daar zit nu net de moeilijkheid . Want kan je dergelijke belangrijke beslissingen best laten wachten tot leerlingen oud genoeg zijn om te bepalen wat belangrijk is , of kom je er al best zo vroeg mogelijk mee af ? Aan de ene kant is ( te ) vroeg laten kiezen geen goed plan . Een juiste studie kiezen is niet altijd even eenvoudig , en wat ervaring is dan mooi meegenomen . Maar als je net het 1ste middelbaar binnenstapt , beperkt die ervaring zich vaak nog tot spelletjes op de speelplaats , en wat rekenen en lezen in de les . Ook laten kinderen zich op deze leeftijd nog te vaak leiden door de keuze van hun vriendjes of hetgeen ze te zien krijgen op televisie en van de ouders . Valt die keuze later dan enorm hard tegen , is het vaak al te laat om er nog iets aan te veranderen . Dit zijn dan de kinderen die geen interesse meer gaan vertonen in de lessen , schoolmoe worden en vroegtijdig het middelbaar verlaten . En dat kan niet de bedoeling zijn . Aan de andere kant is het ook niet bevorderlijk wanneer studies te lang heel algemeen worden gehouden , en de specifieke studiekeuze dus zo lang mogelijk wordt uitgesteld . Want een heel algemeen lesaanbod betekent dat iedere leerling dezelfde vakken te verwerken krijgt . Bollebozen in de wiskunde moeten zo nog lang worstelen met taalvakken en leesopdrachten , en talenknobbels lijken maar niet verlost te worden van vraagstukken , bewijzen , enz. Ook hier krijgen we dan weer te maken met schoolmoeheid en de bekende gevolgen .","Coldplay heeft doorheen de jaren een truckje ontwikkeld waarmee ze alreeds een tijdje stadia doen vollopen , facebookstatussen van semiromantische tienerzielen vullen en de doorsnee MNM-luisteraar doen meeneuriën in de wagen . Slecht kan je hun muziek niet noemen , daarvoor zit er net iets teveel geld , vakmanschap en , jawel , muziek achter deze groep . Ik ben echter van mening dat ze om hun plaats in de geschiedenisboeken te verdienen nog een lang parcours af te leggen hebben , een parcours dat door enkele hedendaagse groepen wel al is afgelegd . Ik sluit me dus niet aan bij de muziekpessimisten , die van mening zijn dat tegenwoordig geen goede muziek meer wordt gemaakt , ze luisteren gewoon teveel naar Coldplay .",False
"Nu er wegens de financiële crisis steeds meer directies in opspraak komen , valt het extra op hoe weinig vrouwelijke leden die directies uiteindelijk tellen . Het glazen plafond lijkt dikker dan ooit en nu rijst de vraag hoe dat kan worden doorbroken , liefst zonder hakbijlen . Het probleem begint al aan de basis . Vroeger was het verboden voor een getrouwde vrouw om nog langer te werken ; ze moest vanaf dat moment voor de kinderen zorgen , het huishouden doen en ervoor zorgen dat het eten klaar was wanneer manlief thuis kwam van zijn werk . Ook latere generaties vrouwen bleven thuis om het huishouden te doen . Veel meisjes hebben op die manier hun moeders nooit op de arbeidsmarkt gezien en qua voorbeeld kan dit tellen : ze worden al op jonge leeftijd geleerd dat ze niet hoeven te gaan werken omdat hun man later toch voor hen zal kunnen zorgen . Voor jongens geldt het omgekeerde : zij moeten gaan werken , want zij moeten later met succes hun gezin kunnen onderhouden . Rolpatronen zijn dus beslissend en het is bekend hoe moeilijk het is om die te veranderen . Als vrouwen dan toch aan een carrière beginnen , dan moeten ze vaak afrekenen met discriminatie , die soms zelfs overloopt in seksuele intimidatie . In een welvarend en westers denkend land als België zijn nog steeds bedrijven die vinden dat ze mannen voor hetzelfde werk meer moeten betalen dan vrouwen . Ook worden vrouwen die zich ergens in vastbijten al heel snel als bitch bestempeld , terwijl mannen eerder de titel "" ambitieus "" of "" gedreven "" krijgen . Een goed voorbeeld hiervan is Linda de Win die bestookt werd met haatberichten toen ze meedeed aan de televisiequiz De slimste men een paar jaar geleden . Ambitie wordt bij vrouwen dus klaarblijkelijk helemaal niet geappreciëerd en dat is nu net wat nodig is voor een carrière . Soms blijft het bij gemene opmerkingen , maar er zijn genoeg gevallen bekend waarin mannen verder durven gaan dan dat . Sommige waren zelfs werkzaam bij de voormalige BRT , wat toch een overheidsinstelling was . Je moet als vrouw dus al stevig in je pumps staan om in zo 'n mannenwereld mee te draaien . Een momenteel veel geopperde oplossing is het opleggen van quota's aan bedrijven . Zo wilt de overheid proberen om toch ook een minimum aan vrouwen in topfuncties te krijgen . Aan de ene kant is dit een goed idee , want zo zijn er natuurlijk voorbeelden om het rollenpatroon mee te doorbreken , maar aan de andere kant vinden veel vrouwen die quota's kwetsend . Ze willen dankzij hun eigen talent en verdienste een plaatsje aan de top krijgen en niet omdat ze vrouwen zijn . De vrouwen die dat kunnen zeggen zijn niet talrijk , maar ze bestaan wel en openen de deur voor andere vrouwen ; Vrt-baas Ingrid Lieten , Angela Merkel en Hillary Clinton zijn bekende namen , maar ook Coca Cola Belgium heeft een vrouwelijke CEO en de linkerhand van de burgemeester van Antwerpen , Bart de Wever , is een vrouw . Een effectieve oplossing is een oplossing die een mentaliteitswijziging op gang brengt en komaf maakt met de rollenpatroonproblematiek . In feite zijn we daarbij al goed op weg . De invoering van het vaderschapsverlof bijvoorbeeld , was al een beslissende stap vooruit . Het vaderschapsverlof doet mensen beseffen dat ook vaders betrokken mogen zijn bij de opvoeding van de kinderen en bij uitbreiding het huishouden . We kunnen in licht van dit idee een voorbeeld nemen aan de Scandinavische papa's . Die staan ondertussen al bekend om hun huishoudelijk werk . Ook mini-jobs zouden een goede oplossing zijn , want zo gaan vrouwen toch werken en geven ze dus een goed signaal naar hun kinderen . Uiteindelijk is het dus vooral een kwestie van rolpatronen die vrouwen tegenhoudt om carrière uit te bouwen . Moeders moeten hun dochters laten zien dat je als vrouw evengoed kan gaan werken en mini-jobs zouden hen daarbij kunnen helpen . Mannen daarentegen moeten juist minder ambitieus worden , door bijvoorbeeld op vaderschapsverlof te gaan en vooral te stoppen met discriminerend gedrag en zulke opmerkingen . Geen hakbijlen nodig dus , voor dat glazen plafond .","Suzanne Collins haalde met dit machtig goede boek haar eerste grote succes binnen , en terecht ! Ze weet mij en duizenden andere lezers telkens weer helemaal mee te trekken in de dystopische wereld van Katniss en co . Zo spannend , intrigerend en ontroerend als het was , kon ik ook niet anders dan het in één ruk uit te lezen . Het verhaal is prachtig gedetailleerd zonder ook maar een moment saai te worden . De sterke banden tussen de verschillende personages , gaande van haat en vijandschap tot vriendschap en genegenheid , zijn zo mooi uitgeschreven dat ze bij het lezen gewoon bijna voelbaar zijn!Kortom , dit boek is een regelrechte aanrader voor iedereen die zichzelf graag helemaal verliest in een goed boek .",False
"Stress , ook een begrip bij kinderen ! Ouders proberen hun kinderen de beste opvoeding te geven , gezond te voeden , te liefkozen , ... maar is dit genoeg om een kind een zorgenloos leven te geven ? Kinderen komen in een maatschappij terecht die berust is op economische vooruitgang , snelheid en concurrentie . Een groot gevolg van deze principes is stress . Al vanaf de kindertijd krijgen kinderen hiermee te maken . Het is één van de grootste oorzaken voor afwezigheid , gedemotiveerde kinderen , depressies en slechte resultaten . Stress op de lagere school Uit onderzoek is vastgesteld dat zestig procent van de kinderen al vanaf het lager onderwijs te maken krijgen met stress . Daarnaast is de overgang van kleuteronderwijs naar lagere school te groot . Kinderen moeten te snel en te veel presteren , wat voor stress zorgt . Wanneer ze op de lagere school aankomen , krijgen ze nauwelijks de tijd om zich aan te passen aan hun omgeving en nieuwe levensstijl . Ze worden overrompeld met huiswerk , testen,leerstof , ... Tijd voor spel en ontspanning is er niet meer . Dit heeft invloed op zowel het kind zijn gemoedstoestand , zijn leergedrag als op zijn motivatie . Kinderen zitten heel de dag in de klas en zouden's avonds moeten kunnen doen wat zij leuk vinden . Dit blijkt niet het geval . Een schooldag ziet er als volgt uit : opstaan , vertrekken naar school , thuiskomen , huiswerk maken , eten en dan is er vaak nog een half uurtje over om vrij te spenderen voor het bedtijd is , wat te weinig is . Je merkt op dat het leven van een kind even vluchtig is als dat van een volwassene . Ze hebben te weinig tijd voor zichzelf . Elke dag huiswerk is te veel . Ze zouden dit moeten beperken tot twee maal in de week . Zo is er een vorm van discipline aanwezig , maar niet overdreven . Daarnaast is er het principe van concurrentie en prestatie . Vanaf dag één wordt dit gereflecteerd op de leerlingen . Een leerling in het eerste leerjaar leert lezen , schrijven , rekenen ... Hun kennis en vooruitgang wordt wekelijks ondervraagt en gequoteerd met een cijfer .","Ik vind Gers Pardoel een uiters interessante muzikant . Hij gaat de Amerikaanse rap naar het Nederlands vertalen . Hij gaat met zijn R&B invloed de Nederlandse taal een nieuw jasje geven . De Nederlandse taal wordt bij wijze van spreken opnieuw "" "" hip "" "" . Hij laat zien dat ook in het Nederlands er fijne teksten en goede nummers geschreven kunnen worden .",True
"McDonalds is een fastfoodketen die wereldwijd bekend is en waarvan je toch mag verwachten dat er enigszins kwalitatief ' goed ' fastfood eten wordt geserveerd . Helaas is dit niet het geval . Het is niet erg lekker om voorgebakken , opgewarmd vlees te eten op droge broodjes die al een tijdje hebben gelegen . Soms is bijvoorbeeld een Big Mac al koud , omdat het al een half uur eerder was opgewarmd maar nog niet verkocht . Daarnaast is de service ook niet om over naar huis te schrijven . Mijn ervaring is dat er een verschil is tussen McDonalds in Nederland en in België . In Nederland zijn de medewerkers achter de kassa zo snel met vragen en ongeduldig zijn dat je nauwelijks tijd krijgt om fatsoenlijk een keuze te maken uit het aanbod . Ik heb gezien dat met name oudere mensen het hier moeilijk mee hebben . Die snappen vaak op het eerste gezicht niet hoe het systeem werkt bij McDonalds . In België daarentegen is de service vaak tergend langzaam en sta je een eeuwigheid te wachten op de meest simpele gerechten en zelfs dan zijn de burgers soms nog lauw in plaats van warm . Al met al vind ik McDonalds niet de beste fastfoodketen die er bestaat .","De Iphone 4S is de laatste Iphone die Apple gelanceerd heeft . Doordat de grootste fans van Apple dachten dat de Iphone 5 gelanceerd zou worden op dat tijdstip , ontstond er veel commotie . De Iphone 4S heeft een uitermate strak design en samengesteld uit kwalitatief materiaal . Deze gsm wordt verondersteld het vlaggenschip der mobiele telefoons te zijn . Naast de beperkte levensduur van de batterij zijn mijn hoge verwachtingen volledig ingelost . Deze gsm beschikt nu ook over Siri , een ingebouwde persoonlijke assistent , die je kan helpen met het opstellen van berichten , invullen van agenda's en veel meer . Kortom , de Iphone 4s is een must have .",False
"Afgelopen vrijdag was ik gaan eten in Quick . Normaal gezien ga ik , als ik zin heb in junkfood , naar McDonald's . Het was de eerste en meteen ook de laatste keer . Het menu dat ik genomen had was een van de slechtste dingen dat ik ooit gegeten heb . Mijn burger was nog half rauw en had geen smaak . De sla en tomaten die op mijn burger lagen leken precies van de week ervoor te zijn . De frietjes die bij in het menu zaten waren zo goed als koud en veel te zout , hoewel ik gezegd had dat extra zout niet nodig was . Om nog maar over de service en klantvriendelijkheid te zwijgen . De persoon die me bediende deed zijn werk niet graag en dat liet hij de klanten merken .","Ieder onder ons herrinert zich nog wel de grote discussie rond hét onderwerp dat enkele jaren geleden centraal in de Vlaamse&slash;Begische media stond : het verbod op levensbeschouwelijke tekens in openbare functies . Deze kwestie is bekoeld en de storm is gaan liggen . Ze lijkt soms zelfs van de kaart geveegd te zijn maar dat is niet zo . Af en toe komt er nog eens een klein puntje in het nieuws over dat verbod naar voren . Nog steeds zijn er mensen die vechten voor hun recht voor het beleven van hun geloof zoals zij dat wensen . En terecht . Waarom is het een probleem dat een moslima haar hoofddoek op heeft tijdens het werk ? Of een christen een kruisje draagt ? Wat doet het uitdrukken van het geloof af aan de kwaliteiten van de persoon achter het geloof ( &slash;of achter het lokket ) ? We leven nog steeds in een land waar er zoiets bestaat als het recht van vrije geloofsovertuiging : iedereen is vrij in het kiezen en beleven van een geloof . Zo staat het vermeld in de grondwet . Hij&slash;zij is vrij om te kiezen welk en op welke manier ze het geloof beleven . Het verbod op het dragen van religieuze en levensbeschouwelijke tekens in openbare plaatsen doet dit recht teniet . Als een christen zich enkel een goede christen voelt en gelukkiger is met een kruisje rond zijn nek , wie is de overheid dan om dit te verbieden ? De overheid moet zorgen voor zijn burgers . Ze moet ruimte en kansen bieden dat ieder indidvidu zich kan ontplooiien hoe hij&slash;zij dat wil . Het is trouwens niet aan de Belgische overheid om zo 'n verbod op te leggen . Vrijheid van geloofsovertuiging staat niet enkel gewaarborgd in de grondwet maar ook in het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens . Puur onbegrip vanuit mijn richting dat het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in dit verbod geen tegenstrijdigheid ziet met het artikel in hun verdrag . Er zijn al genoeg zaken geweest over andere wetten die voor minder geschrapt zijn dan zo 'n serieuze overtreding en tegenstrijdigheid als waar hier sprake van is . Vervolgens kunnen we ook zeggen dat dit discriminerend is . Waarom kan iemand dat een ander beroep heeft wel een kruisje of hoofddoek dragen en iemand dat voor de overheid werkt niet ? Het is net absurd dat iemand die een functie heeft als ambtenaar geen tekens van geloof of denkwijze mogen dragen .",True
"Zowel het meerendeel aan dranken als aan vaste substanties die te verkrijgen zijn bij McDonalds geven al snel een bevredigend gevoel . Je honger wordt al snel gestild . Wanneer je gehaast bent of zin hebt in een snelle hap tussendoor , is McDonalds the place to be . Ook voorafgaand aan een nachtje uit , kunnen de calorieën die de burgers bevatten je wat extra uithoudingsvermogen bezorgen .","Gezonder leven , dus beter leven ? "" Waarom mijn kind het genot ontnemen wanneer het trek heeft in zoetigheid ? "" Dat zou de houding kunnen zijn van vele ouders waardoor de aanwezigheid van obesitas in de westerse wereld almaar toeneemt . Maar het hoeft niet de enige verklaring te zijn . Ook de westerse maatschappij kan hierin een rol spelen door de soms chaotische levensttijl die ze van ons vraagt . Bovendien is onze voeding verbazingwekkend vaak doordrongen van suikers en verzadigde vetten en blijft er voor sport slechts weinig ruimte . Maar kunnen sport en zuiver voedsel ons gelukkiger maken en leiden tot een ' beter ' leven ? Een poos geleden nam een familie de proef op de som . De gezinshoofden besloten alle etenswaar waarin suikers aanwezig zijn , een maand te bannen uit hun huis . Ook de kinderen namen deel aan deze uitdaging . Voor en na het experiment werden alle leden van het gezin aan een uitgebreid medisch onderzoek onderworpen . De medische resultaten bleken er alvast niet om te liegen want verschillende belangrijke stoffen in het bloed zaten dichter bij hun streefwaarde . Het antwoord van de familie was dat ze zich beter en energieker voelde , al misten de kinderen wel af en toe de zoetigheden . Wil dit dan zeggen dat we pas gezond en beter kunnen leven wanneer we geen suikers en verzadigde vetten meer innemen ? Neen . Maar dit sluit echter niet uit dat voeding en het al of niet beoefenen van een sport , bepalende factoren kunnen zijn in de geestelijke toestand waarin iemand zich bevindt . Zo zorgt de werkzame stof aanwezig in koffie , cafeïne , er bijvoorbeeld voor dat je een energieker gevoel krijgt . Door onderzoekers is reeds vaker aangetoond dat gezond leven erin bestaat een evenwicht te creëren . Het is belangrijk om gevarieerd te eten en twee à drie maal per week een uur te sporten . Het is dan ook een goede zaak wanneer scholen evenwichtige maaltijden trachten aan te reiken en bovendien sensibiliserend optreden naar ouders en kinderen toe . Zo wordt steeds vaker aan de ouders gevraagd om een stuk fruit als snack mee te geven . Om er een gezond voedingspatroon op na te houden , is het belangrijk om in aanraking te komen met gevarieerd voedsel . Immers , wie niet bekend met iets is , zal minder snel geneigd zijn hiernaar te vragen . Zal een gezondere levensstijl nu ook een invloed uitoefenen op beslissingen die we nemen en keuzes die we maken in andere domeinen van het leven ? Hier is nog weinig voor te zeggen , al is het wel zo dat wie positief gezind door het leven gaat , tegen meer tegenslag is opgewassen . Gevarieerde voeding en sport zorgen voor de aanmaak van bepaalde stoffen in het lichaam , zoals de adrenaline die zorgt voor een opgewekt gevoel . Wanneer je beter in je vel zit , zal je meer achter je beslissingen staan en daarom , althans in de eigen gewaarwording , ' beter ' leven . Het is echter geen evidentie om in deze voortvarende maatschappij , als pendelaar , beoefenaar van een topmanagementfunctie of avondschool attenterende volwassene tijd vrij te maken voor sport en bovendien een gezonde maaltijd te genieten . En dit laatste al zeker niet wanneer de voedingswaarde van diepvries - of kant-en-klaarmaaltijden te wensen overlaat . Bedrijven moeten worden aangemoedigd om sportfaciliteiten aan haar medewerkers aan te bieden en voedingsproducten dienen strenger te worden gecontroleerd . Al bij al is het dus veilig om te stellen dat gezond leven belangrijk is . Het oefent een onmiskenbaar positief effect uit op het welzijn van mensen , al moet hierbij vermeld worden dat het geen exhaustieve voorwaarde is voor geluk . Er dient echter wel een kader geschept te worden waarbinnen dit gezond leven mogelijk wordt gemaakt . Hieraan dienen alle betrokken actoren bij te dragen . Scholen , werkgevers maar ook ouders dienen zich bewust te zijn van het belang van voeding en sport en het is dan ook de taak van de overheid om een daadkrachtig sensibiliserend beleid te voeren .",True
"Samen uit eten met het gezin kan al eens voor de nodige stress zorgen . Iedereen wil zijn of haar lievelingskostje kunnen eten en dat voor een schappelijke prijs . Restaurantketen ‘ Lunch Garden ’ beweert dit te kunnen aanbieden.Eenmaal aangekomen schuif je netjes aan in de rij en kan je op zoek gaan naar jouw maaltijd . De keuze in warme maaltijden is redelijk beperkt . De klassiekers zoals vol-au-vent en stoofvlees worden geopperd . Niet al te slecht zo lijkt , maar als je dan een blik werpt op het ‘ groenten buffet ’ moet je toch even slikken . Het lijkt wel een slagveld . Alle groenten liggen door elkaar , en zitten niet meer in de potjes waarin ze horen te zitten . En als dat toch het geval is , ogen ze uitgedroogd . Niet echt smakelijk . Als je daarna dan toch hebt afgerekend en een plaatsje hebt gevonden in het overvolle , luidruchtige restaurant , merk je dat je avondeten al is afgekoeld . Het restaurant verlaten doe je dus met een zware maag en hoofdpijn van het vele lawaai in het restaurant . Geen aanrader dus voor diegenen die van een rustig dinertje houden , maar wel voor mensen die gelijk wat zullen eten , zolang ze de avond maar niet achter het fornuis moeten doorbrengen .","Geluk kan je manipuleren Acht procent ongelukkiger dan vorig jaar . Zo luidt de conclusie van een onderzoek naar het geluk van Vlamingen . In 2013 waren nog 54% Vlamingen gelukkig , nu slechts 46% . Deze daling is veroorzaakt door de economische crisis en een groeiende onzekerheid die heerst onder de Vlamingen . Geld en werkzekerheid spelen blijkbaar een rol in het bepalen van geluk . Wat nog meespeelt zijn factoren waarop je geen vat hebt zoals bijvoorbeeld familie en collega's . Geluk bepaal je dus niet volledig zelf , maar je kan het wel beïnvloeden . De eerste factor is die belangrijk is om gelukkig te zijn is familie . Dat je je familie niet kan kiezen , zullen al wel meerdere mensen vervloekt hebben . Niet onterecht , want familie speelt wel degelijk een rol in het bepalen van geluk . Uit onderzoek is gebleken dat geluk in sterke mate bepaald wordt door steun van familie . Een mens moet voelen dat hij kan rekenen op zijn achterban . Deze factor heb je niet in de hand , niet elke familie is erg hecht . Om dit te compenseren kan je goede vrienden zoeken en collega's waarop je kan terugvallen . Ook hun steun is belangrijk in het bepalen van geluk . Omring je dus met de juiste mensen als geluk hoog op je verlanglijstje staat . Verder moet wie hoog wil schooren op de ' Geluksschaal ' naar het Noorden verhuizen . Hoe noordelijker gelegen , hoe gelukkiger , stellen onderzoekers . Denen en Zwitsers prijken namelijk bovenaan de lijst van de Internationale Geluksindex . Verhuizen is misschien nogal drastisch , want ook België deed het niet slecht met een achtste plaats . Het feit dat wij hoog scoren heeft te maken met onze noordelijke ligging en dat onze samenleving gefundeerd is op vrijheid . Landen boven de evenaar zijn tevens individualistischer ingesteld en individualisme zorgt ervoor dat een mens zich geen nummertje voelt , maar een persoon . Ook dat helpt bij het bepalen van geluk . We hoeven ons geluk dus niet in het Zuiden gaan zoeken . Het mooie weer daar zou trouwens toch geen invloed hebben op geluk , blijkt uit onderzoek . Verder blijkt dat er een duidelijk verband bestaat tussen actief zijn en levensgeluk . Een mens moet actief zijn om zich gelukkig te voelen . Dit actief-zijn houdt in dat je je dagen zinvol kan vullen en je iets kan betekenen voor anderen . Het verband activiteit-geluk is zelfs belangrijker dan de relatie geld-geluk . We halen dus meer voldoening uit ons nuttig en daardoor gewaardeerd voelen , dan een vette spaarrekening . Dit betekent echter niet dat geld niet belangrijk is . Geld zorgt ervoor dat je basisbehoeften kan voldoen . Deze zijn noodzakelijk voor een menswaardig en gelukkig bestaan . Je moet de kaas op je brood verdienen en zorgen voor een dak boven je hoofd . Daarvoor gaat een mens werken . Arbeid zorgt voor een inkomen en daarbij ook voor geluk , zo blijkt . Werklozen zijn namelijk ongelukkiger dan mensen met een job . Deze ' gelukheidsfactor ' hangt samen met het actief-zijn . Wie uit werken gaat , weet dat - wanneer hij zijn job goed uitvoerd - hij iets betekent voor de maatschappij . We kunnen concluderen dat je een heleboel elementen in je leven niet zomaar kan veranderen . Dat de economie een dipje heeft , daar kan jij niets aan doen . Dat je tante een feeks is , ligt ook niet aan jou . Deze factoren kunnen jouw geluk allemaal negatief beïnvloeden . Maar door actief in het leven te staan , te werken en door je te omringen met positieve mensen die je steuenen , kom je al heel ver . Misschien zelfs zo ver dat je op een dag de enquête invult van de Internationale Geluksindex en dat je volmondigt ' ja ' antwoord op de vraag : ' Bent u gelukkig ? '",True
"Iedereen kent wel een liedje van Birdy , het piepjonge meisje met de fenomenale stem . Ze werd bekend met haar grootste hit tot nu toe ' skinny love ' . Dit is een cover van Bon Iver , maar veel mensen lijken dit te vergeten omdat Birdy het lied veel fragieler en emotioneler voorstelt . Als zij het zingt , lijkt de boodschap beter over te komen . Grote verwachtingen dus voor de stem die naarmate ze ouder en volwassener wordt , alleen nog maar beter kan worden .","Van zodra zij een woord ‘ cool ’ vinden , nemen ze dit heel gemakkelijk over en gebruiken ze het in gesprekken onder elkaar en op sociale media en chatgesprekken . Sommige van deze woorden zullen in woordenboeken terechtkomen en uiteindelijk ook door andere generaties gebruikt worden en niet alleen meer door jongeren . 3 . Wanneer komt een woord in een woordenboek terecht ? Om opgenomen te worden in een woordenboek van de standaardtaal moeten woorden ingeburgerd zijn en een relevante en duurzame betekenis hebben . Gelegenheidswoorden en woorden die naar een uniek individu verwijzen , zullen vaak links blijven liggen ( Moerdijk 2006 , p.100 ) . Het woord ‘ travoltariseren ’ zal je dus hoogstwaarschijnlijk nooit in een woordenboek tegenkomen . De Grote Van Dale heeft als criterium om een woord op te nemen in een woordenboek dat “ [ …]een nieuw woord minstens drie jaar in verschillende bronnen verspreid over het hele Nederlandse taalgebied moet zijn aangetroffen[… ] ” ( Moerdijk 2006 , p. 105 ) . Een illustratie hiervan is de fotofoon . Dit woord heeft er in 2001 een nieuwe betekenis bijgekregen , namelijk die van een mobiele telefoon met een fotocamera . Net zoals ‘ fotomobieltje ’ , sloeg het woord fotofoon niet aan bij het grote publiek ( Sanders 2002 , pp . 7-8) . Tegenwoordig is het helemaal niet speciaal meer wanneer er een camera in een mobiele telefoon zit en wordt dit dan ook niet meer vernoemd . Het woord kwam wel terecht in enkele overzichtslijstjes met neologismen , maar heeft zich nooit in een echt woordenboek kunnen vestigen . Waarom het woord niet opgenomen werd door het grote publiek , is moeilijk te achterhalen . Mogelijk heeft het iets te maken met de voorkeur voor het woord ‘ gsm ’ en het feit dat er geen nood was aan een nieuwe benaming enkel en alleen omdat die gsm nu ook een cameraoptie had . 4 . Conclusie Waarom wij sommige woorden wel of niet opnemen in ons dagelijks taalgebruik en in woordenboeken , hangt af van verschillende factoren . Er moet ten eerste nood zijn aan het nieuwe woord en er moeten ook verschillende gelegenheden zijn waarop het woord gebruikt kan worden . Dit is niet het geval met gelegenheidswoorden , die slechts in een heel specifieke context gebruikt kunnen worden . Vervolgens is het ook belangrijk dat het woord aanslaat bij de grote massa . Het kan bijvoorbeeld een populariserend woord zijn , een woord dat een bepaalde interesse oproept of iets van humoristische aard . Taal evolueert , en daarom zullen we altijd met nieuwe woorden op de proppen komen . Net zoals een kind in de brabbelperiode zijn eigen woordjes maakt , zal ook een volwassene altijd achter nieuwe woorden zoeken om zich te kunnen uitdrukken . Maar taal evolueert ook in de andere richting , er zullen ook altijd woorden verdwijnen .",True
"De Helaasheid Der Dingen van Dimitri Verhulst is een onwaarschijnlijk waar portret van de jonge jaren van de schrijver . Met hier en daar een poëtische of romantische invulling weeft Verhulst een levensverhaal van bestaande herinneringen en een verteltechnisch opgesmukt verleden . Verhulst vertelt op een bijzonder mooie manier het verhaal van zijn marginale kinderjaren en daarin deinst hij geen stap terug voor de reactie van zijn familieleden waar hij zonder schroom over schrijft . Met de schrijfstijl van een meesterverteller , iets wat je hem niet zou meegeven gezien zijn achtergrond , legt hij een prachtige puzzel neer met een beeltenis van het pittoreske dorpje Reetveerdegem ; waar slechts één zekerheid heerst , de familie Verhulst zal altijd de beste drinkers voortbrengen . Het verhaal van Verhulst zou schrijnend kunnen zijn , maar hij beschrijft niet afwijzend of afkeurend , hij schrijft alsof het de normaalste manier van leven is . De Manier die hij van kleinsaf heeft meegekregen . Ik vond het werkelijk een waar genot om dit boek te lezen en ik werd spontaan meegesleurd in zijn verteldraaikolk . De Helaasheid Der Dingen vertelt een marginaal verhaal met een allure van wereldliteratuur .",Rihanna maakt voor heel populaire muziek zonder echt een eigen stijl te hebben . Ze kopieeërt vaak van andere artiesten in plaats van haar eigen ding te doen . Ook zit er niet echt veel betekenis in haar liedjes . Het enige wat van belang lijkt te zijn bij haar muziek is dat je er op kan dansen en los gaan .,False
"Een tijdje geleden op een doordeweekse zondagmiddag besloot ik eens een feel-good film te kijken , zo 'n lekkere no-brainer . Eentje waarbij je lekker op de bank kunt gaan liggen en een zak M&M's mee eten . Zo gezegd , zo gedaan ! Ik koos voor de film Crazy , Stupid , Love . Hoewel Ryan Gosling in mijn ogen niet veel fout kon doen ( the Notebook , Drive ! yay ! ) vertolkte hij jammergenoeg in deze film een heel plat personage als vrouwenversierder . Ook de personages van medespelers Steve Carell en Emma Stone zijn weinig geloofwaardig . En waarom speelt Steve Carell altijd hetzelfde typetje ? De plot is simpel : Steve Carell ligt in scheiding en komt dan toevallig womanizer Ryan tegen , die hem wel eens het een en ander zal leren over vrouwen ! Een en ander wordt dan natuurlijk uitgewerkt , Carell date met een andere vrouw , een babysitter die verliefd wordt , allemaal voorspelbare en seksistische cliches . Ook valt Gosling natuurlijk uiteindelijk voor een zeer puriteins meisje . Het hele gebeuren is nog ongrappig ook ! Nouja , ik kreeg wat ik besteld had : een no-brain film . . Leermoment : als ik nog eens 118 minuten over heb op een zondag , kan ik beter gaan studeren !","De Arctic Monkeys en ik hebben er een lange , eenzijdige liefdesrelatie opzitten van intussen al zeker vijf jaar . Ik hoefde maar een nummer te horen en was al meteen verkocht . Je kan je dan natuurlijk wel voorstellen hoe blij ik was toen ik vernam dat ze zouden optreden op Rock Werchter , waar ik toevallig net combi-tickets voor had aangeschaft . Wel , wat voor een teleurstelling was dat ! Na uren in spanning te hebben gewacht , werd mijn honger naar goede muziek allesbehalve gestild door een bende ontzielde muzikanten die duidelijk een aantal glaasjes teveel hadden gedronken . De ene hit na de andere werd gespeeld , zonder meer . Alex Turner , de zanger van de befaamde indie band , leek doodsbenauwd van de meest geringe vorm van interactie met het publiek . En laat nu net dat hetgeen zijn waar ik het meeste waarde aan hecht . Interactie met het publiek is wat het ene concert van het andere onderscheidt , maar dat is een begrip waar de Arctic Monkeys duidelijk niet vertrouwd mee zijn.Het is heel erg jammer en enorm frustrerend wanneer een band er in slaagt om de meest prachtige songs te schrijven maar het simpelweg niet over kan brengen live .",False
"Lana Del Rey Het popprinsesje dat na een hevige storm van kritiek aankondigde nooit nog een album uit te brengen . Nieuws , heet van de naald in de roddelpers . Lana del rey wordt geprezen om haar popgevoelige liedjes die terug doen denken aan de zwoele filmmuziek van de jaren ’ 50 en ’ 60 . Het imago dat ze opbouwt moet een zelfverklaarde badgirl versie van Nancy Sinatra voorstellen . Lana verklaarde onlangs dat alles wat ze kwijt wou , in haar liedjes zit en ze nooit nog nieuwe muziek zou uitbrengen . Niet alleen komt er een deluxe editie van haar ‘ Born to die uit , Lana is zelfs van zins een nieuwe ep met de ronkende naam ‘ Paradise ’ op de wereld los te laten . Nooit nog een album , dus is het tijd om ep ’ s af te vuren moet ze gedacht hebben . Ondanks dat ze een goede zangeres is met een brede stemwijte , wordt haar vaak verweten niet zonder studio-effecten te kunnen . Ze staat er bekend om zo nu en dan al eens een barslecht concert te geven . De videoclips die ze maakt richten volgens vrouwenbeegingen het meeste schade aan . In haar homemade videos schetst de begeerlijke Lana al te vaak het beeld van een vrouw als lustobject . Omdat de muziek die ze maakt vooral jonge meisjes aanspreekt , groeien deze op met het idee dat schoonheid het belangerijkste is en ze er altijd mooi en sexy moeten uitzien . Het product lana del Rey geeft jongeren een eenzijdig beeld van het leven dat zoveel meer is .","Langer blijven werken is nefast voor de geestelijke gezondheid . iedereen ligt er wakker van : de aanslepende debatten over het optrekken van de pensioensleeftijd naar vijvenzestig jaar vlotten maar niet ! Dat dit thema niet onopgemerkt voorbij gaat , is meer dan logisch , elke werknemer of werkgever wordt er vroeger of later wel mee geconfronteerd . in theorie lijkt het simpel : iedere belg vijf jaar langer laten werken om de vergrijzing - dat doemscenario met de babyboomers in de hoofdrol - tegen te gaan . Maar ruim de helft van arbeidleverend België kampt nu al met stress . Volgens sommigen een is het een ingebeelde ziekte terwijl anderen het beschouwen als een symptoom van een onregelmatig levensritme . Typisch een kwaal voor mensen die geen onderscheid tussen werk - en thuissituaties kunnen maken . Maar welke impact zal die vijf jaar langer werken hebben op de doorsnee belg ? Over vijf à tien jaar is het voor vele vijftigers zover , na tientallen jaren te hebben gewerkt , kunnen ze eindelijk rustig van hun welverdiende pensioen genieten . Maar hun zorgenloos leventje gaat gepaard met heel wat kopzorgen voor de werkgevers die maar liefst vijftien procent van het aantal werknemers zullen zien vertrekken in een relatief korte periode . Dat er iets moet gebeuren om het groot aantal arbeidsplaatsen die vacant zullen zijn tegen 2020 in te vullen vangen daarover is iedereen het eens , alleen komt het voorstel om de pensioengerechtigde leeftijd met vijf jaar te verhogen als een kaaklsag in het gezicht van iedereen die net aan de slag is gegaan of dat binnenkort van plan was te doen . Velschillende werknemersorganisaties met de socialistische arbeidersvereniging ACW op kop steigerden al toen politici twee jaar geleden aan het brugpensioen wilden raken , met dit voorstel is het hek helemaal van de dam . Het debat wakkerde ook opnieuw de dringende eis op om een gelijkschakeling van arbeiders en bedienden te realiseren . Het al jarenlang aanslepende gekibbel of arbeiders die bijvoorbeeld in de bouwsector werkzaam zijn en vaak rugklachten krijgen naar mate ze ouder worden omwille van de belastende fysieke arbeid nu meer recht hebben op vervroegd pensioen dan een kantoorbediende die slechts denkwerk verricht ? Blijkbaar hield er niemand rekening met het feit dat de werkdruk en tijdsnood die in alle beroepen het laatste deccenium drastisch zijn gestegen niet enkel het lichaam maar ook de geest kunnen aantasten en daardoor de gezondheid én prestaties van mensen . De arbeidsmarkt is tegenwoordig een troeble plas en veel vis wordt er niet gevangen . jongeren zoeken koortsachtig naar hun droomjob . Uit deze ontvredenheid en aanhoudende zoektocht naar een evenwichtig leven onstond het fenomeen jobhoppers : mensen die op korte termijn verschillende jobs uitoefenen om de verveling tegen te gaan of om te bepalen welk beroep het meest geschikt is voor hen . mensen die vaak van werk veranderen ondervinden onmiddelijk de voor - en nadelen . Ze leven een gevarieerder leven , maar door de bohémienattitude zijn ze geneigd minder diepgang aan hun werk te geven , althans in lange termijnprojecten omdat ze zich er juist goed bewust van zijn dat wat opbouwen eerder vruchteloos is .",True
"Smartphones of ‘ slimme telefoons ’ veroveren de wereld . Dankzij de recente ontwikkelingen in de app-wereld zijn smartphones populairder dan ooit tevoren . Vooral de jongeren van vandaag kunnen ( bijna ) niet meer zonder . Voor hen is het een onmisbaar accessoire geworden.In 2009 kwam de Blackberry Curve uit en elke puber wou er één . Ook ikzelf bezweek voor het handige en leuke toestel . Het design was modern en de prijs paste nog net binnen mijn budget.Desondanks de grote concurrentie , geniet Blackberry nog altijd een sterke positie op de markt van smartphones . Door het gebruiksgemak van de toestellen , het typische design en de trouw van haar klanten blijven ze deze positie behouden.Blackberry heeft een aantal toestellen in haar assortiment die aan de duurdere kant zijn , maar de Curve 8520 kreeg een budgetvriendelijke prijs . Een slimme zet als je het mij vraagt . Zo stijgt niet alleen de verkoop van dit toestel , maar kan men ook een breder publiek aanspreken.Indien je op zoek bent naar een gebruiks - en budgetvriendelijke smartphone dan is een Blackberry Curve 8520 jouw perfecte match .","Ook je vriendengroep speelt een belangrijke rol . Iemand met veel vrienden kan even gelukkig zijn dan iemand met één of twee vrienden , maar ook dit verschilt van persoon tot persoon . Wanneer een persoon geen vriendschap ervaart , kan dit aanleiding geven tot ongelukkig zijn of zelfs depressie . Vervolgens is ook de werkomgeving van belang . Iemand die elke dag met plezier naar zijn of haar werk gaat , is blijer dan een ongemotiveerde werknemer . Daarom is de sfeer op je werk en de aanvaarding door je collega's heel belangrijk . Een aangename werksfeer maakt gelukkig . Factoren kunnen ook van economische aard zijn . In tijden van crisis zijn mensen meer op hun hoede en woelt er een groot gevoel van onzekerheid . Hierdoor ontstaat er een gevoel van angst dat gepaard gaat met een hoge mate van ongelukkig zijn . Werkgelegenheid is een volgende factor die gevolgen heeft voor het gelukkig zijn van iemand . Het is namelijk zo dat iemand met een job zich beter in zijn vel voelt dan een werkloze . Ook hier speelt het gevoel van onzekerheid . Vragen zoals "" Kan ik mijn huur wel betalen deze maand ? "" en "" Wat als ik ziek word ? Kan ik de kosten dan wel aan ? "" spoken continu door het hoofd van een werkloze , waardoor het geluk wordt aangetast . Factoren van klimatologische aard daarentegen , zoals mooi of slecht weer , blijken dan weer geen invloed te hebben . Maar wat met geld ? Maakt het écht gelukkig ? Geld is een middel dat iedereen nodig heeft om te overleven en dit middel is dan ook onmisbaar in deze samenleving . De hoeveelheid geld kan een rol spelen voor de mate van gelukkig zijn . De ene persoon hecht meer waarde aan liefde en vriendschap , terwijl voor de andere geld op de eerste plaats staat . Iemand met veel geld kan goederen kopen waarvan hij blij wordt , terwijl iemand met weinig geld niet altijd in staat is om dit te doen . Dit maakt een arme niet meteen minder gelukkig dan een rijke . Alles hangt af van de waarde die je hecht aan geld . Heath Ledger bijvoorbeeld . Hij was een rijke acteur die alles kon kopen wat hij wou . Maar was hij gelukkig ? Hij stierf net zoals Amy Winehouse en Peaches Geldof aan een overdosis ten gevolge van een depressie . De mate van geluk is dus het gevolg van verschillende factoren en wordt door iedereen op een andere manier ervaren . Wat er aan de basis ligt van dit gevoel is duidelijk , maar je maakt het nog altijd zelf .",True
"De band Red Hot Chili Peppers geldt als een van de meest toonaangevende rockbands van de laatste twintig jaar . Hoewel de eerste plaat al in 1984 uitkwam , duurde het tot 1991 voor de groep een wereldhit scoort met het nummer Under The Bridge . Even daarvoor had de band een grote klap te verwerken gekregen : gitarist Hillel Slovak overleed aan een overdosis heroïne . John Frusciante , op dat moment nog een fan van de band , wordt de nieuwe gitarist en heeft grote invloed op de weg die de band vanaf dat moment inslaat . Zijn eigenzinnige kijk op het schrijven van muziek en zijn onnavolgbare gevoel voor melodie en timing maken hem dan al tot een van de beste gitaristen ter wereld . Frusciante keert , na een periode van afwezigheid waarin hij zelf ook verslaafd raakt aan heroïne en de band het geflopte One Hot Minute uitbrengt , in 1998 terug en de groep begint met schrijven aan het album ‘ Californication ’ . Waar eerder Frusciante ’ s instrumentale virtuositeit kenmerkend was , kiest hij hier voor een eenvoudige , kernachtige speelstijl en drukt op die manier zijn stempel op het geluid . Deze plaat heeft veel muzikanten geïnspireerd , van jong tot oud , en van beginner tot gevorderde , en Frusciante ’ s aandeel in de popmuziekgeschiedenis is dan ook niet te onderschatten . Nu hij voor de tweede keer de groep heeft verlaten lijkt deze opnieuw op een dood spoor te zitten , terwijl Frusciante keer op keer fantastische soloplaten blijft afleveren .","The Artist is een van de slechtste films van de afgelopen jaren . Enkel omdat tegenwoordig retro terug ' in ' is won deze film dan ook al zijn Oscars . De film is oubollig en saai . Het kan dan wel een vette knipoog zijn naar de jaren 20 en 30 toen de stomme film opkwam , nu is dit genre hopeloos verouderd . We maken nu toch ook geen gsm's meer van in de jaren 90 of we rijden nu toch ook niet meer met fietsen uit de jaren 60 ? De stomme film-periode is voorbij en moet voorbij blijven . Het acteerwerk is ook bedroevend maar dat kan ook niet anders verwacht worden wanneer men een dergelijke film maakt . Spijtig dat ze hier Oscars aan geven .",False
"Er wordt gezegd dat homohaat iets van alle tijden is , maar niets is minder waar . Homoseksualiteit werd in verschillende culturen algemeen aanvaard , voor dat het christendom in vele Europese landen als staatsgeloof werd ingesteld . In het Oude Griekenland en het Romeinse Rijk was het aanvaardt dat mannen of vrouwen een relatie kregen met iemand van hetzelfde geslacht . Hoewel het werd verwacht van de samenleving en de families , dat deze mensen uiteindelijk zouden trouwen met iemand van het ander geslacht , om zo nakomelingen te kunnen produceren . Ze werden echter niet bestraft als ze een andere relatie kregen met iemand van het hetzelfde of van het andere geslacht . Dankzij de invoer van het Christendom als staatsgeloof in vele Europese landen , is de negatieve mentaliteit ten opzichte van homoseksualiteit ontstaan . Aangezien het geloof seksuele contacten alleen goedkeurde als het alleen werd uitgevoerd met het oog op zichzelf voort te planten . Daarom werd homoseksualiteit ook verboden , omdat twee mannen of twee vrouwen geen kinderen konden voortbrengen . Men zag het als een ziekte of een verschrikkelijke aandoening , kortom iets onnatuurlijks . Deze negatieve mentaliteit werd dan overgenomen door de gelovige bevolking en door de overheden en is nog altijd voelbaar in deze eeuw . In vele West-Europese landen is het homohuwelijk al ingesteld . In Frankrijk is het onlangs in het wetboek ingevoerd dat homoseksuelen mogen trouwen . Dit leidde tot grote protestacties van veel conservatieven . Waarom protesteerden ze tegen het homohuwelijk ? Het antwoord op deze vraag is simpel . Conservatieven zijn bang voor verandering en sommigen houden zich vast aan hun geloof en zijn uitspraken . Zij vinden homoseksualiteit onnatuurlijk , maar deze uitspraak klopt . Homoseksualiteit is niet onnatuurlijk of een ziekte of een aandoening . Het zijn enkel twee mensen die van hetzelfde geslacht zijn , die van elkaar houden . De argumentatie die de conservatieven en een deel van de gelovigen gebruiken tegen het homohuwelijk en homoseksualiteit zijn helemaal niet goed ondersteund . Zij vinden het onnatuurlijk , een ziekte of een aandoening . Dit is niet waar , omdat heteroseksualiteit , homoseksualiteit en zelfs biseksualiteit al vanaf de geboorte ingesteld zijn . Van sommige kinderen kan men al een jonge leeftijd zien welke voorkeur ze hebben . Er moet niet gezegd worden dat de overheden gefaald hebben , maar ze zijn wel voor een klein deel verantwoordelijk voor het ontstaan van de negatieve mentaliteit rond homoseksualiteit . Ze moet niet iedereen opsluiten die homo's haten , maar ze moet wel bij geweld tegen homoseksuelen de daders beter en strenger vervolgen . De overheid van een land moet een voorbeeld stellen voor de rest van de bevolking . Hier in België zou het gerechtelijk systeem verbeterd moeten worden . Op dit moment is het het systeem zeer traag en kunnen procedures jaren duren . Ook moet er iets gedaan worden aan de overbevolking in onze gevangenissen . Ook zou de opleiding van kinderen en jongeren aangepast moeten worden . Nu wordt er pas in het middelbaar aandacht gevestigd op homosekuele relaties . Dit zou veel vroeger moeten gebeuren , vanaf de lagere school . Natuurlijk moeten kinderen niet direct geconfronteerd worden met dit onderwerp , maar geleidelijk aan . Kleine verbeteringen of veranderingen geven al een groot verschil . Zo kunnen opgaven in de lesboeken veranderd worden van Jan en Sofie naar Jan en Mark . Of er kunnen verhaaltjes verteld worden waarin een jongen op een jongen verliefd wordt of een meisje op een meisje . Men moet vanaf het begin aandacht op dit onderwerp vestigen en omdat scholen veel kinderen en jongeren bereiken is dit de beste manier . Natuurlijk hebben niet enkel de scholen maar ook de ouders een invloed op kinderen . in het algemeen mogen de overheden en Europa tevreden zijn om hun beleid voor de homoseksuelen . Het moet in gedachte gehouden worden dat de deelnemers van protestacties voor klein deel van de bevolking staan . Niet iedere conservatief of gelovige is tegen het homohuwelijk . Zolang dat de parlementsleden en de overheid bereid zijn om open te staan voor alles .","Een paar weken geleden heb ik deze film gezien . Vol goede moed en met veel vertrouwen stapte ik Metropolis binnen . Het bleek echter een totale teleurstelling te zijn . Het begin was nog vrij goed , maar tegen het einde werd het steeds slechter . Het leek wel alsof hun inspiratie volledig uitgeput was . Het was eigenlijk zo slecht , dat ik spontaan begon te lachen . Een varkentje dat rondreed en iedereen zwanger maakte . Een allesbehalve cliché slot dat wel , maar een hoogstaand einde was het zeker niet .",False
"Duitsland en Frankrijk regeren Europa . De geschiedenis laat een vrijwel constant conflict zien tussen Duitsland en Frankrijk . Maar tegenwoordig zie je de beste samenwerking ooit tussen deze twee landen . Er is geen Europese top of je krijgt president Sarkozy en bondskanselier Merkel samen te zien tijdens een persconferentie . Ze lijken dan de beste vrienden die een gezamenlijke boodschap komen brengen . Een boodschap die door alle landen van Europa gesteund wordt , maar ze lijkt wel van deze twee staatshoofden te komen . Niet voor niets hebben Sarkozy en Merkel samen de bijnaam Merkozy in de pers gekregen . De indruk is zeker ontstaan dat zij met z 'n tweeën Europa in hun macht hebben . Maar Europa is meer dan alleen deze twee grote landen . Maar is Frankrijk wel even machtig als Duitsland ? Het lijkt er toch eerder op dat het voornamelijk Merkel is die de touwtjes in handen heeft . Duitsland is nu eenmaal een enorm rijk land . Het heeft vele financiële reserves omdat het zijn economie goed onder controle heeft . De Duitse begroting is jaar na jaar in evenwicht . Onder andere hierdoor heeft de financiële markt groot vertrouwen in Duitsland . Frankrijk heeft er alle belang bij om goed met Duitsland samen te werken , het is één van de grootste Europese landen . De eerste afspraak die de nieuwe president Hollande maakte , was met Merkel . Dit laat zien hoe belangrijk deze goede verstandhouding is . Ook hier laat de geschiedenis zien dat het rijkste land de meeste macht heeft . Dit geldt echter niet alleen voor landen , dit is een algemeen principe dat het resultaat is van een kapitalistische maatschappij . Geen enkel domein kan nog ontsnappen aan de macht van geld . Ook bijvoorbeeld de cultuur kan niet meer bestaan zonder een financiële impuls . In de politiek is het niet anders . Het land met het meeste geld heeft het voor het zeggen , bepaalt de regels . Dat laatste zie je het duidelijkst wanneer er problemen zijn . Europa verkeert momenteel in een financiële crisis . Griekenland is zo goed als failliet en kan niet langer meer bij de Europese Unie blijven zonder hulpfondsen van de andere landen . De rest van Europa wil Griekenland wel steunen . Maar hier komt dan het principe van ' de rijkste heeft het meeste macht ' kijken : het land dat het meeste geld in dat hulpfonds stort , kan de regels bepalen . De andere landen moeten dan mee volgen . Het wordt toch wel heel wrang als de stem van een land maar voor een bepaald percentage meetelt , afhankelijk van hoeveel geld er gestort is in dat noodfonds . Daarom is het dan ook normaal dat andere landen stilaan beginnen te protesteren tegen het machtige Europa .","De vliegeraar van Khaled Hosseini is een mooi verhaal . Het is heel aangrijpend geschreven , ik heb ervan genoten . Verschillende emoties komen aan bod , maar er zit ook zeker spanning in . Je wil blijven lezen tot je weet hoe het afloopt met beide jongens . Het boek geeft ook een goed beeld van het leven in Afghanistan . Ik wil zeker andere boeken van deze schrijver lezen .",True
""" Patrick Decuyper verkoopt Zulte-Waregem aan Antwerpen . "" Dat was het bericht dat de voorbije week in meerdere kranten te lezen was . Het nieuws sloeg in als een bom . Veel mensen vinden het een schande dat iemand zijn club zomaar kan verkopen aan een stad of aan enkele investeerders . De supporters van SV Zulte Waregem reageerden verbolgen op de acties van de voorzitter . Patrick Decuyper heeft geprobeerd nog veel recht te trekken door middel van interviews op radio en tv , maar het lijkt dat hij alle vertrouwen is kwijtgeraakt . Veel getuigt hier weer van de oude kerktorenmentaliteit die in ons land nog steeds heerst . Vroeger was deze mentaliteit goed om successen te behalen , maar veel is veranderd sinds toen . Want is het wel zo slecht dat clubs verhuizen of fusioneren ? Er zijn vele argumenten te bedenken die op de dag van vandaag het voordeel van een fusie aantonen . Een eerste argument is financieel van aard . Als we kijken naar de evolutie van het hedendaagse voetbal valt er een zaak op , alles draait meer en meer om geld . Zo zien we bijvoorbeeld dat het WK van 2018 in het Qatar en Dubai georganiseerd worden . De meeste mensen daar zijn amper geïnteresseerd in voetbal maar toch moet het WK daar georganiseerd worden . Reden ? Geld , de Sjeik had zin om eens topvoetbal te kijken en besloot om er wat "" spaarcentjes "" in te investeren . Deze trend is ook duidelijk merkbaar in het clubvoetbal . Zo hebben we David Beckham die nog even mocht zorgen voor wat extra reclame-inkomsten voor PSG alvorens met pensioen te gaan . De gevolgen hiervan zijn ook duidelijk merkbaar bij ons . Door onze kerktorenmentaliteit hinken we steeds verder achterop in het voetbal . De supporters van Zulte Waregem zullen blij zijn dat er geen sprake meer is van een fusie of verkoop maar door deze blokkeringen hebben we geen kans om ooit terug hogerop te komen in het hedendaags voetbal . Een tweede argument heeft te maken met de grootte van ons land . De provincie West-Vlaanderen bijvoorbeeld , een kleine provincie vergelijkbaar met het Groothertogdom Luxemburg . Als we kijken naar het aantal West-Vlaamse voetbalclubs die actief zijn in onze eerste klasse komen we op een opzienbarend aantal van vijf voetbalclubs ! We kunnen niet verwachten dat deze allemaal uitgroeien tot toppers aangezien ze hun supporters allemaal moeten putten uit het kleine bevolkingsaantal dat West-Vlaanderen telt . Oplossing ? Een fusie tussen deze vijf clubs . Zo zal er een grote club ontstaan die alle kansen heeft om te groeien . Dit zal natuurlijk niet van een leien dakje lopen maar het is de enige oplossing als we vooruit willen met ons voetbal . Als we toch kleinschalig blijven denken , betekent dit de ondergang van het clubvoetbal in België . Er is komt ook een sociaal aspect kijken bij fusies . Mensen reageren emotioneel als er aan hun club geraakt wordt . Vaak komen ze in blok protesteren tegen de gang van zaken zoals dit het geval was bij de ondergang van Beerschot AC . Hieruit blijkt dat mensen die supporteren voor een bepaalde voetbalclub een speciale vriendschapsband opbouwen . Stel dat er een grote West-Vlaamse club ontstaat die bestaat uit een fusie van meerdere kleine clubs , dan zal er ook een grotere band ontstaan tussen de West-Vlamingen onderling . Fusies zullen op termijn het gemeenschapsgevoel versterken . België is een speciaal land . We hebben met Brussel de hoofdstad van de Europese Unie , het grootste symbool van eenmaking dat je je kan inbeelden . Maar als het aankomt op een fusie van twee voetbalclubs is dit een groot probleem . Er zal een mentaliteitswijziging nodig zijn om het hedendaagse denken over voetbal te kunnen toepassen . Mensen moeten beseffen dat alles in deze tijd nog veel meer dan vroeger enkel om geld draait . De clubs , supporters en beleidsvoerders die zich het best aanpassen aan deze moderne denkwijze zullen het makkelijkst de top bereiken . Patrick Decuyper is hierin te vlug geweest en het zal nog lang duren eer nog iemand het eens zal aandurven vernieuwing te brengen in ons denken over voetbal . Misschien binnen een jaar of vijf nog eens proberen Patrick ?","Toen ik hoorde dat Steven Spielberg een film over Kuifje ging maken , was ik meteen enthousiast . Ik ben namelijk al lang fan van de reporter . Spielberg had dus grote verwachtingen gecreëerd , maar die kon hij grotendeels waarmaken . Hij heeft onze nostalgie niet verkracht , en heeft er een filmpareltje van kunnen maken . Het is dus jammer dat de film geen enkele Oscar heeft kunnen winnen .",False
"Deze morgen in de krant stond er weer een artikel over protesten tegen het homohuwelijk in Frankrijk . In Frankrijk is het homohuwelijk iets meer dan week geleden goedgekeurd door president Holande als vervulling van zijn belofte . Hoe kan het dat er nog altijd zoveel protest komt op het toelaten van homohuwelijk ? Wij leven in een wereld waar alles wat de medemens niet schaadt , kan en mag , maar toch zal homohaat blijven duren . Binnen de Europese Unie heeft ieder lid het recht te denken en te geloven wat hij of zij wilt . Een Europeaan mag afkeur geven waar hij afkeur vindt , hij mag geloven in een god of geloven in niks , dat bepaalt ieder voor zich . Volgens sommigen is het de schuld van de lakse overheden dat er zoveel haat is tegen minderheden , bijvoorbeeld tegen holebi's . Een protest tegen het homohuwelijk is immers discriminatie en daar zou een verbod op moeten komen . Maar het gaat niet enkel om protesten tegen het homohuwelijk . Je leest wel eens artikels over een persoon die ' s nachts op zoek gaat naar homo's om ze eens goed vast te pakken . Dan heb ik het natuurlijk niet over ze een knuffel geven , maar ervoor zorgen dat ze in het ziekenhuis belanden . Niet enkel in Europa komen er gevallen van aggressie tegen homo's voor . In landen als Amerika , Australië , Zuid-Afrika , noem maar op , duiken er verhalen over op . Homohaat komt overal voor . Het is dus niet enkel een schandvlek voor Europa , maar voor de hele wereld . De Europese overheden kunnen hier niks aan doen . Mensen die geweldadig zijn tegenover holebi's worden , net als bij alle andere gevallen van geweld , gearresteerd . Wat kunnen ze meer ? Het zou toch oneerlijk zijn als het rechtvaardigingssysteem anders zou zijn voor geweld tegen homo's dan geweld tegen hetero's , dan is er aan de andere kant weer sprake van discriminatie . Een groter probleem zou zijn als de EU een verbod zou stellen op het afkeuren van homoseksualiteit . Dat beperkt de vrije mening . Homohaat zou natuurlijk niet moeten kunnen , er is gewoon geen reden voor . Zoals het belachelijk is om mensen met blauwe ogen te haten puur om die reden . Kunnen zij er wat aan doen dat de genetica hun lot zo heeft bepaald . Zij kunnen natuurlijk gaan faken , gekleurde contactlenzen insteken om die haters zo gerust te stellen , maar dan heb je weer een ander groep mensen die niet tegen gekleurde contactlenzen kunnen . Dan zijn we weer bij af . Men kan nooit iedereen tevrede stellen , soms is het nodig om gewoon jezelf te zijn en de rest zijn gang te laten gaan . Persoonlijk vind ik dat de Europese Unie aan hervorming toe is . Ofwel moeten ze toegeven dat ze niet christelijk zijn en de paus ook meteen laten vallen , ofwel moeten ze ermee leren leven dat er nu eenmaal christelijke waarden zijn waar men , als christen , zich aan moet houden . Volgens de Bijbel is homoseksualieit inderdaad een zonde , maar er staat ook dat iedereen volgens het grootste gebod moet leven nl. zijn naaste liefhebben als zichzelf . Zo zien we dat niet enkel homoseksualiteit volgens de Bijbel een zonde is , maar ook homohaat . Dus al die christelijke tegenstanders van het homohuwelijk moeten eerst de balk uit hun eigen ogen halen eer ze over anderen gaan oordelen , over oordelen staan meer bijbelverzen dan over homoseksualiteit . Maar aangezien iedereen het recht heeft zelf te kiezen tot welke religeuze groep hij of zij wilt behoren , heeft het weinig nut om nog te zeggen dat een land , of sterker nog een unie van landen , christelijk is . Een verbod tegen het homohuwelijk zou niks oplossen , maar een verbod tegen protest tegen het homohuwelijk nog minder . Een oplossing zal er pas zijn als iedereen leert om in liefde met zijn medemens te leven . Het grootste probleem is dat er niet zo iets als ' iedereen ' bestaat . Als iedereen hetzelfde was , zouden er geen gevallen van misverstanden zijn , geen geweld , geen moord , geen diefstal , omdat iedereen toch al hetzelfde denkt en doet . Enerzijds een perfecte samenleving , anderzijds een saai leven . Homohaat zal dus blijven bestaan zolang dat mensen hun eigen gedachten controleren , net als jodenhaat , seksisme , . . . . De Europese overheden kunnen bijzonder weinig doen om voor een oplossing te zorgen voor homohaat . Homohaat was er altijd en het zal er altijd zijn .","Coldplay is een hedendaagse indie rock groep dat al redelijk wat aanhangers heeft verworven , maar als je mij zou vragen ‘ waarom ? ’ zou ik daar eerlijk gezegd niet op kunnen antwoorden . Hun liedjes hebben allemaal dezelfde slaapverwekkende toon en dit vinden mensen dan leuk ? Nou , ja , misschien als slaapliedje voor je hyperactieve kinderen , maar mij kan het absoluut niet charmeren .",True
"De wekker rinkelt vaak veel te vroeg en uit je warme bed stappen om aan een zware werkdag te beginnen is niet altijd even aangenaam . Het kan dus immens deugd toen om 's morgens rustig wakker te worden met een tasje koffie en de krant . Of met een tasje koffie en je laptop ? Wie zich wil verdiepen in de laatste nieuwtjes , de voetbaluitslagen of het dodental van één of andere natuurramp hoeft immers maar een nieuwssite te openen op zijn computerscherm om bergen informatie te vinden . Is het nog wel nuttig dat er papier verspild wordt voor het drukken van kranten ? We leven immers in een wereld waar alles wat we willen weten slechts een muisklik van ons verwijderd is . Het maakt niet uit of het gaat over een brandje in het plaatselijke dorpscafé of over de ontploffing van kernreactoren in Japan . Nieuws van overal ter wereld staat onmiddellijk online en wordt constant geüpdatet . Vol spanning afwachten wat er de volgende dag op de voorpagina van de krant zal staan is niet meer nodig . We kunnen het allemaal gratis en voor niets raadplegen via het internet . We hoeven zelfs niet eens meer de moeite te doen om het huis uit te gaan en naar de krantenwinkel te lopen . Handig , niet ? Feiten worden bijna elke minuut bijgewerkt door een team redacteurs , dat aangesteld is om ervoor te zorgen dat we zonder problemen op de hoogte kunnen blijven van alles wat er op onze aardbol gebeurt . We krijgen het nieuws verser van de pers dan ooit tevoren . Niet alleen geschreven teksten en enkele foto's brengen het nieuws tot bij ons . Heel veel nieuwssites voorzien bijna alle online artikels van de nodige filmpjes . Beelden die de censuur van het journaal op tv niet doorstaan , verschijnen rechtstreeks op ons computerscherm . Het gaat dan bijvoorbeeld om filmpjes die gemaakt zijn door ooggetuigen van een grote ramp of bloederig beeldmateriaal van een dodelijke schietpartij . We worden zomaar ondergedompeld in drama's die zich soms afspelen aan de andere kant van de wereld . We zitten op de eerste rij . Bovendien kunnen we , na het lezen van een artikel of het bekijken van zo 'n filmpje , dadelijk onze eigen ongezouten mening geven en de discussie aangaan met andere surfers . Het internet vormt daarbij een handig medium en zet mensen bijgevolg sneller aan tot nadenken en tot reageren . Een reactie plaatsen op een artikel of een recensie is leuk en spannend . Velen krijgen het gevoel een mening te mogen hebben en vrij te zijn die mening met anderen te delen . De krant lezen via het internet is ontzettend handig , maar is jammer genoeg niet voor alle lagen van de bevolking weggelegd . Nog steeds zijn er vele gezinnen die zich geen desktop , laptop of tablet kunnen veroorloven . Voor die mensen is er gelukkig nog de krantenwinkel ! Seniorencursussen ' computeren ' komen misschien meer en meer in trek , toch zijn vele bejaarden niet op de hoogte van de mogelijkheid om het nieuws via het internet gratis te ontdekken . De oudjes , de 60+'ers die niet opgegroeid zijn in een wereld van technologie , lezen meestal liever de papieren versie van de krant . Zij hebben een vaak abonnement en krijgen hun favoriete krant nog elke dag in de brievenbus . Een echte , ouderwetse krant heeft natuurlijk ook zijn voordelen . Wanneer we snuffelen in een papieren krant , is de kans veel groter dat we stoten op interessante interviews , opiniestukken of nieuwtjes uit eigen streek , dan wanneer we zomaar wat surfen op een nieuwssite . Ook een sudoku oplossen of een kruiswoordraadsel invullen is nergens zo leuk als rechtstreeks in de krant . De nieuwtjes die we bijna live mee kunnen volgen via het internet en die constant bijgewerkt worden , geven ons het gevoel altijd op de hoogte te kunnen blijven van het reilen en zeilen in de de wereld . We worden zo immers rechtstreeks betrokken bij het laatste nieuws . Toch is er zonder twijfel nog steeds een grote groep mensen die wél elke dag met veel plezier naar de krantenwinkel holt en betaalt voor de gedrukte informatie . De toekomst zal uitwijzen of het papieren nieuws verdwijnt en de technologie van het internet de bovenhand neemt . Voorlopig blijft ze zeer charmant , de échte krant .","Klasse , power , Beyoncé . Concerten die al na 10 minuten uitverkocht zijn , wereldhits die elke tiener luidkeels meezingt en een persoonlijkheid die niemand onberoerd laat . Ik heb het natuurlijk over dé superster bij uitstek , miss Beyoncé Knowles . 31 jaar is ze en amper 1m68 , maar haar power en haar stemgeluid vullen de grootste stadia zonder enige moeite . Opzwepende hiphop , machtige musicalnummers en emotionele ballades , ze kan het allemaal . Ieder concert is een knallende show , ze heeft veel contact met haar publiek en geeft telkens opnieuw het allerbeste van zichzelf . De meest indrukwekkende dancemoves worden gecombineerd met een zangprestatie van een immens hoog niveau . Zelfs gekleed in een juttenzak is deze klassemadam sexy en mooi . Wat mij betreft zijn ‘ Beyoncé ’ en ‘ beste performer van de wereld ’ al enkele jaren synoniemen van elkaar .",True
"Vrouwen aan de macht Om meer vrouwen de kans te geven op een topfunctie , moet de overheid dringend een quota opleggen aan bedrijven . Dat schrijft Eveline Van Laere . De emancipatie van de vrouw is al lang een feit . Toch duiken er nog heel wat genderverschillen op , vooral op zakelijk vlak . Jaarlijks stomen universiteiten en hogescholen studenten klaar voor hun grote stap op de arbeidsmarkt . Zowel mannen als vrouwen willen met een hoog diploma kans maken op een topfunctie . De realiteit is eerder teleurstellend : enkel mannen bereiken de top . Voor de meeste vrouwen werkt dat demotiverend . De overheid moet dringend een quota opleggen om ook dames de kans te geven op een topfunctie . Kunnen we binnenkort een eind maken aan de stereotypering ? In onze maatschappij blijft het typische rolmodel bestaan . De mannen moeten werken en geld verdienen terwijl de vrouwen het huishouden doen . Verder zorgen de vrouwen voor de kinderen en doen ze boodschappen . Heren hebben eerder nood aan een machtsgevoel en hebben graag de leiding over hun vrouwelijke collega's . Bedrijven preferen een mannelijke top omdat ze ervan overtuigd zijn dat die het hoogste rendement oplevert . Volgens hen zorgen vrouwelijke leiders enkel voor negatieve publiciteit . Toch moeten vrouwen ook de kans krijgen op een topfunctie . Daarom moeten bedrijven afstappen van het stereotype beeld van een leider . De prestaties moeten centraal staan , niet het geslacht . Op die manier blijft er competitiviteit tussen de personeelsleden en heeft iedereen een even grote kans op promotie . Uit onderzoek blijft zelfs dat bedrijven alleen maar baad hebben bij een vrouwelijke top . Zo kunnen firma's op een betere return on investement rekenen en is er een hogere omzet . Zelfs de aandelenkoers kan een boost krijgen . Bovendien beschikken vrouwen ook over de nodige capaciteiten om een succesvol leider te zijn . Het vrouwelijke geslacht is empatischer ingesteld waardoor ze nog beter in team kunnen werken . Ze voelen zich meer betrokken bij een gesprek en hebben een groter inlevingsvermogen . Mannen daarentegen zijn gefocust op de feitelijkheden . Een manager heeft inderdaad een nuchtere kijk nodig , maar een beetje empathie is zeker wenselijk . Hoe scoort België in vergelijking in met de wereld?
Ons land loopt achterop wat het aantal topvrouwen betreft . Slechts 5,6 procent zetelt momenteel in de bestuursraden van de grootste bedrijven . Noorwegen en Zweden daarentegen scoren veel hoger . Daar bekleedt zelfs 25 tot 28 procent van de vrouwen een hoge functie . Zo heeft de Noorse overheid beurgenoteerde bedrijven verplicht om mimimum 40 procent dames aan te werven . Toch doen we het nog altijd beter als ons buurland Nederland . Dat land heeft een 100 procent mannelijke administratie . De overheid moet een quota opleggen aan de grote bedrijven om de genderverschillen te verminderen . Op die manier worden bedrijven verplicht om vrouwen ook een kans te geven . Vooral beursgenoteerde moeten het goede voorbeeld geven . Vervolgens zullen andere bedrijven in hun voetsporen treden . De personeelsdienst moet bij de selectie dan vooral rekening houden met de verschillende competenties van een persoon . Het geslacht is op dat moment niet van belang . De overheid kan een gesubsidieerde opleiding aanbieden aan kandidaat-managers opdat zowel mannen als vrouwen klaar zijn voor een topfunctie . Het is uiteraard een utopie om te stellen dat we binnenkort een volledig vrouwelijke top zullen hebben . Maar een quota van 20 procent lijkt me zeker een aanvaardbaar streefdoel . Op die manier kan het stereotype beeld van een leider doorbroken worden . De onderlinge competitiveit houdt de werknemers gemotiveerd en dat heeft alleen maar positieve effecten op het bedrijfsleven . In de 21e eeuw is geen plaats meer voor genderdiscriminatie . Dus geef vrouwen de kans om hun capaciteiten te tonen .","Met LMFAO is de populaire muziekindustrie naar een dieptepunt gezonken . Hoewel de beats middelmatig zijn en de melodie me al helemaal niet aanspreekt , scoren ze met die songs toch elke keer wereldhits . Maar het ergste moet nog komen . Tekst en boodschap doet er bij deze groep niets meer toe . Nu kan men zeggen dat in het popgenre deze factoren in het algemeen op een laag pitje staan maar deze groep buit deze situatie wel zeer hard uit .",False
"Ik heb mijn Blackberry Curve 8520 nu reeds drie jaar . Hij werkte vrij goed de eerste maanden dat ik hem gebruikte . Hoe meer geheugen ik van de telefoon innam , hoe trager de telefoon reageerde . Daarbij komt dat hij af en toe zonder enige reden vanzelf opnieuw opstartte . Bij Blackberry zijn zo goed als alle applicaties betalend , wat bij Android en iOs niet het geval is . Als je werkt met een gewone herlaadkaart , heeft de Blackberry Curve ook vrijwel niks speciaals te bieden . Doordat de telefoon niet over een touchscreen beschikt , is het ook vrij onhandig om op internet te surfen . Een laatste negatief punt dat ik wil aanhalen is het feit dat er voor het merk Blackberry weinig tot geen accessoires in de winkels verkrijgbaar zijn . Er zijn geen leuke hoesjes en ook schermbeschermers zijn zeer moeilijk te vinden . Ik ben alvast vastberaden om een nieuwe smartphone aan te kopen en het zal er een zijn met het besturingssysteem van Android of iOs .","De volwassenen van tegenwoordig Vaak wordt de uitdrukking ' de jeugd van tegenwoordig ' gebruikt . Oudere generaties aanzien de jongeren van vandaag als een verloren groep waarvan de meerderheid op het foute pad is . Tieners zouden geen waarden meer kennen voor familie , natuur , samenleving , zichzelf , . . . maar niks is minder waar . Een van de grootste vooroordelen als het over tieners of twintigers gaat , is dat ze geen zorg dragen voor de natuur . Dat doen ze namelijk wel . Ze vinden het bovendien onaanvaardbaar om dat niet te doen . Ouderen hebben hier minder problemen mee . De sigarettenpeuken van de opaatjes vliegen al snel op de grond in plaats van in de vuilbak . Een andere verkeerde gedachte over jongeren is dat ze een goede opvoeding niet belangrijk zouden vinden . Dit klopt niet , ze vinden het daarentegen zelfs volledig ongepast dat zwangere vrouwen roken , dat ouders hun onhandelbare kinderen niet in toom kunnen houden of dat ze niks doen aan hun steeds dikker wordende zoon of dochter . Zij die veelal nog niks afweten van opvoeding , hebben hierover een uitgesproken mening : ouders zijn verantwoordelijk voor hun kroost . Dat wil zeggen dat dikke kinderen ook dik zijn door de schuld van hun moeder of vader . Hetzelfde geldt voor zieke baby's waarbij de mama en&slash;of papa rookt of vaak alcohol consumeert . Maar enige tijd geleden betekende een vol lichaam ook een gezond lichaam en het maatschappelijke idee dat iedereen slank moet zijn , bestond toen nog niet . Daarbij komt dat de meerderheid van de bevolking vroeger rookte , terwijl dit nu steeds meer een taboe wordt . Het is vanzelfsprekend dat hier grote meningsverschillen zijn tussen twintigers en vijftigers . Lang niet alle gedachtes over de jongere generatie zijn pure vooroordelen . Het sluit als een bus wanneer iemand zegt dat de meeste personen onder de vijventwintig racisme absoluut niet oké vinden . In de groep van de dertigers , veertigers en vooral vijftigers is racisme herkenbaar . Sommige grootouders hebben het er moeilijk mee dat hun kleinkinderen een multiculturele vriendenkring hebben . De ouderwetse gedachte dat mensen met een andere huidskleur minderwaardig zijn , zit er dus nog steeds in . Ouderen maken zich ook vaker zorgen om individuen die zich niet kunnen aanpassen aan de samenleving . Jongeren hebben hier helemaal geen problemen mee . Dit kan gelinkt worden aan de visie op racisme . De jongsten van de samenleving scoren natuurlijk ook niet overal beter . Zo zijn ze vaker in een kennelijke staat terwijl een volwassen persoon zelden tot nooit ladderzat over straat zal lopen . Eens iemand de dertig bereikt , vindt hij&slash;zij het dan ook eerder ongepast om nog dronken te zijn . Het is zelfs zo dat personen jonger dan vijfentwintig minder streng zijn als het op hun manieren in het openbaar aankomt . Tieners zijn bijvoorbeeld veel minder preuts en gaan bij zomerse temperaturen dan ook sneller een kort rokje of shortje dragen met een topje dat weinig van het bovenlichaam bedekt . Ook spugen in het openbaar is voor de iets oudere generatie erg onaanvaardbaar . Bejaarden zullen dit dan ook nooit doen . De verschillende leeftijdscategorieën hebben ook een andere visie als het op overheidssteun aankomt . Hoe ouder iemand is , hoe minder hij&slash;zij verwacht dat de overheid de gezondheidszorg betaalt wanneer iemand ongezond heeft geleefd . Vooral bejaarden weten hoe hoog ziekenhuisrekeningen kunnen oplopen . Jongeren zijn dan eerder onbezonnen en denken niet verder dan hun neus lang is . Tieners doen soms de gekste dingen en belanden dan op de spoedafdeling met een gebroken ledemaat . Ze weten dat ze verzekerd zijn en de rest trekken ze zich niet aan . Zo redeneren mensen die de dertig gepasseerd zijn niet meer . Het blijkt dus dat veel tieners en twintigers werkelijk strengere sociale normen hebben . Kinderen worden de dag van vandaag veel losser opgevoed dan bijvoorbeeld 30 jaar geleden . Het is dus mogelijk dat vrijheid er net voor zorgt dat er nog steeds mooie normen en waarden bestaan . Al staat het wel vast dat die sterk veranderd zijn tegenover vroeger . Programmamakers kunnen alvast verder beginnen denken . Na ' Benidorm bastards ' is er nu ook vraag naar ' de volwassenen van tegenwoordig ' . Laat hen maar eens inzien dat ze best wat strengere sociale normen mogen hebben .",True
"We zijn dank zij de nieuwe media meteen van alles op de hoogte . Echt waar of één grote fictie ? Televisie , Facebook , radio , Twitter . . . . Een greep uit het grote aanbod van media en communicatienetwerken . Heb je geen Twitter , dan heb je wel Facebook om de laatste nieuwtjes op te raadplegen en luister je niet naar de radio , dan zie je wel op televisie dat er weer een aanslag in Pakistan is gepleegd . Het lijkt alsof we van alles , iedereen en de hele wereld op de hoogte zijn , maar klopt deze illusie wel ? De dag van vandaag hebben we internet , satellieten , telefoon en gsm om informatie snel van de ene naar de andere kant van de wereld over te brengen . Driehonderd jaar geleden was het niet in iemand opgekomen om speciaal een brief naar iemand aan de andere kant van het land te sturen om mee te delen dat zijn hond gestorven was . Toen een duur grapje , in tegenstelling tot vandaag , waarbij we zelfs te weten komen dat de dochter van Barack Obama een nieuwe kat krijgt . Dat we de dag van vandaag overspoeld worden door informatie , daar is dus geen twijfel mogelijk aan . Bovendien wordt alle informatie veel sneller en dikwijls nauwkeuriger doorgegeven . Uitvindingen als satellieten en internet zorgen ervoor dat bepaald nieuws op enkele seconde van China naar Amerika kan worden gezonden . Dank zij reporters ter plaatse kunnen we zelf beelden zien , wat de geloofwaardigheid doet stijgen . Informatie die vroeger van mond tot mond werd doorgegeven , werd al snel verdraaid , maar via de snelheid van de nieuwe media worden berichten veel beter doorgegeven , zonder eerst langs dertig monden te moeten passeren , waardoor we minder hoeven te twijfelen aan de correctheid van de berichtgeving . Maar net deze berg aan informatie zorgt dat er moet geschrapt worden . Welk nieuws wordt wel verteld in het journaal en welk niet ? De mensen zijn graag op de hoogte , maar niet elk ongeval in Madagascar interesseert hen daarom ook . Dan rijst de vraag waar we de grens moeten trekken : wat boeit mensen en wat niet ? Het zijn dus reporters die beslissen in welke mate we echt op de hoogte zijn van alles wat er rondom gebeurt . En laten we ons geen illusies maken , censuur bestaat nog steeds . Naast het feit dat we niet in alles geïnteresseerd zijn , mogen er ons verschillende nieuwtjes niet ter ore komen om wille van de eventuele slechte reputatie die de president zou kunnen krijgen . Jammer maar helaas , van het Oosten tot het Westen gebeurt het en dat mogen we zeker niet vergeten . We worden overspoeld door veel informatie en dikwijls vrij nauwkeurige informatie . Maar om te denken dat we werkelijk alles te weten komen , daar moet je wel erg goedgelovig voor zijn . Nu ja , ik probeer het zo weinig mogelijk aan mijn hart ter laten komen , zolang de echte belangrijke nieuwtjes die mij interesseren wel verspreid worden en ik mijn Facebook maar rustig kan bekijken om te zien dat die ene vriendin eindelijk een relatie heeft met de jongen waarop ze al zolang verliefd is . Dát is pas nieuws !","‘ Ik denk de hele dag aan Louise ’ … Dat Gers Pardoel bij het schrijven van zijn nieuwste lied aan Louise dacht en niet aan hoe hij een goed liedje kon schrijven , was wel duidelijk toen ‘ Louise ’ uitkwam . Voor hen die het liedje niet kennen : het zangstuk bespreekt het verhaal van een ietwat normale jongen die verliefd wordt op het model Louise en naïef als de jongen is , denkt hij dat hij enkel en alleen haar hart kan veroveren wanneer hij rijk wordt . Veel meer dan een kennismaking met Louise , een jongedame die in de videoclip wel heel graag naar de camera staart ( twaalf keer om precies te zijn ) , en een simpel en meezingbaar refrein kan ‘ Louise ’ ons niet bieden . Gers Pardoel lijkt zijn weg naar het maken van kinderhits gevonden te hebben . Nu rest ons alleen nog de vraag of hij het succes van K3 ooit zal evenaren of zelfs overstijgen ?",False
"In mijn tijd was het anders ' O tempora , o mores ! ' Toen Cicero het meer dan 2000 jaar geleden deed , waren er wellicht al voor hem geweest die het ook gedaan hadden . Klagen over de zeden van de jongere generatie is niet nieuw . Elke generatie groeit op onder andere omstandigheden dan de vorige en past zijn normkader daaraan aan . Dat jongeren er andere sociale normen op na houden , is dus niet verwonderlijk . In de afgelopen decennia groeiden kinderen met steeds meer vrijheid op en toch zogde dat bij de huidige jonge generatie vaak voor strengere normen . De zeden verloederen niet zomaar , de nieuw verworven vrijheid werkt namelijk op een andere manier ook normerend . Voor de oudste generatie , die van de zestigers en ouder , bestond er een tamelijk stabiel normkader . Dat kader was sociaal geregeld en was vaak nog ingegeven door katholieke waarden . De grenzen waren duidelijk afgebakend , maar daarbinnen was veel mogelijk . Als we kijken naar wat de oude generatie als sociaal onaanvaardbaar ervaart , zien we nog daar nog duidelijke restanten van . Zij vinden goede manieren in traditionele zin erg belangrijk . Spugen in het openbaar is iets wat jongeren vandaag ook niet goedkeuren , maar ze reageren er niet zo afkeurend op als de oudere generatie . Het is opmerkelijk dat de jongste en de oudste generatie vaak tegenovergestelde normen hanteren . De generaties van de dertigers , veertigers en vijftigers zitten er tussenin . Zij groeien op onder toenemende welvaart die toenemende vrijheden met zich meebrengt . De traditionele opvoeding die hamert op welgemanierdheid en blinde gehoorzaamheid veliest steeds meer van haar populariteit . Er komt een nieuwe dynamiek in het waardensysteem . Deze generaties schuiven het autoritaire normbestel aan de kant en er ontstaat een democratisch proces waarbij nieuwe waarden in de steigers komen te staan . Dat gebeurt duidelijk onder invloed van een veranderende leefwereld . De toenemende intolerantie ten aanzien van racistische uitspraken is daar een goede indicator van . De wereld wordt kleiner . De jongste generatie vormt het voorlopige eindpunt in deze evolutie naar een nieuw waardensysteem . Zij houden er dan ook vaak strengere normen op na dan de generaties die aan hen voorafgaan . Het nieuwe kader is gebaseerd op moderne inzichten en stapt af van al te conservatieve denkbeelden . Terwijl spugen oogluikend wordt toegestaan , is roken en drinken voor zwangere vrouwen dan weer absoluut verboden . Voor de gemiddelde zestigplusser vormt dat laatste dan weer geen probleem . Het oude normkader heeft alle relevantie verloren . Onder invloed van nieuwe wetenschappelijke inzichten creëren jongeren hun eigen waarden . De maatschappelijke vrijheden brengen ook verantwoordelijkheden mee . Jongeren vullen die misschien op een andere manier in dan mensen uit vorige generaties , maar ze zijn in hun normbesef wel erg streng . Belangrijk is dat die normen ook dynamisch blijven . Een stijf en beperkend kader is niet meer houdbaar in een wereld die steeds sneller verandert . Jongeren zijn nog gevoeliger dan andere generaties voor deze veranderingen . Zij houden de vinger aan de pols en begrijpen best welke waarden vandaag en in de toekomst het accuraatst de steeds veranderende leefomstandigheden en bijhorende problemen kunnen opvangen . Het zou dus vekeerd zijn de morele vrijheden terug te gaan inperken . Toekomstige generaties verdienen het krediet om zelf een normkader te scheppen naar hun eigen aanvoelen . Wat niet wil zeggen dat oudere mensen hun waarden zomaar overboord moeten gooien . Hun wijsheid is nodig om in dialoog te gaan met jongeren en hen te sturen bij het vormgeven van hun ideeën . Al is het maar om zich ergens tegen af te zetten . Dat is en blijft dus nog steeds de taak van oudere generaties . En als ze het allemaal zo knap kunnen verwoorden als Cicero toen hij in zijn tijd het debat aanging , zal dat zelfs een erg interessante discussie worden !","Laat ons meteen met de deur in huis vallen : Rundskop , het regiedebuut van Michaël R. Roskam is misschien wel de indrukwekkendste Vlaamse eersteling die we in jaren hebben gezien . De spannende film noir over Limburgse hormonenmaffia en de bijbehorende malafide praktijken , is enkel een blinddoek die de kijker wordt omgedaan en die afgaat wanneer we deelgenoot worden in het geheim dat hoofdpersonage Jacky Vanmarsenille al jaren met zich meedraagt . Deze melange van spanning en diepmenselijke trauma ’ s zorgt voor een ijzersterk script ( eveneens van de hand van Roskam ) . Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de getalenteerde cineast een ware sterrencast bijeen heeft gebracht . Zelden zagen we zoveel grote namen op de affiche van een debuut : Jeroen Perceval , Barbara Sarafian , Sam Louwyck en als exponent Mathias Schoenaerts . De laatste onderging voor de film ook een ware transformatie . Hij at en trainde tot hij werkelijk de rundskop , het beest werd dat hij moest spelen . Het resultaat is een erg lichamelijke en indrukwekkende acteerprestatie die hem terecht als acteur op de internationale kaart zette . De hele film kreeg trouwens een internationaal kantje wanneer ze als Belgische inzending een Oscarnominatie in de wacht sleepte .",True
"“ I don ’ t think I ’ ll write another record . What would I say ? I feel like everything I wanted to say , I ’ ve said already . ” Aldus Lana Del Rey , de 26-jaar oude zangeres die amper negen maanden na het uitbrengen van haar debuut Born To Die een punt zet achter haar zangcarrière . Zonde , me dunkt . Del Rey wordt mijns inziens terecht de hedendaagse Marilyn Monroe genoemd . Ze is de vleesgeworden stijldroom die niet alleen haar zeemzoete meisjesstem kan laten klinken als de vrouwelijke Johnny Cash , maar ook de zweverige romantiek in haar teksten weet te aarden met een soundtrack die naar de keel grijpt . Bovendien windt ze ook nog iedere man rond haar vinger : hetero ’ s met haar authentieke schoonheid en wel heel erg kusbare lippen , homo ’ s met haar onfeilbaar gevoel voor mode en make-up . Wat haar discografie betreft , kunnen we zeggen dat Lana Del Rey vooral trouw is aan zichzelf . Born To Die : Paradise Edition , de tweedelige re-release van haar eerste album Born To Die , is een symbolische tiara op de laatstgenoemde . Het is met name een muzikaal vervolg dat qua sfeer tegelijkertijd duister en helder , zwaar en licht , rauw en verfijnd is , net zoals de debuutplaat , maar met net dat tikkeltje meer persoonlijkheid . Als heruitgave van een album dat al zo ’ n succes heeft gekend , heeft het dezelfde uitwerking als haarlak : het doet glanzen en fixeert .","Lana Del Rey is volgens mij het typische voorbeeld van een naïef , Amerikaans meisje dat het wilde maken in de show business . Ze leek uit het niets op te duiken en werd meteen omarmd door het grote publiek , mede dankzij haar prachtige lippen die achteraf echter vals bleken te zijn . Na deze teleurstelling volgde nog het feit dat ze geen ontdekking van het publiek bleek , maar dat haar hele opkomst op voorhand uitgestippeld was , net zoals bij zoveel andere artiesten tegenwoordig het geval is . De derde en meest doorslaggevende reden waarom ik het niet heb voor Lana Del Rey is dat ze absoluut niet live kan zingen . Waarschijnlijk speelt stress haar parten , maar naar mijn mening ben je geen echte artiest als je niet voor een groot publiek kan spelen . Positief is wel dat ze met ' Video games ' en ' Born to die ' twee leuke meezingnummers voor onder de douche op haar oeuvre heeft staan .",False
De hoofdacteur Steve Carell zie ik niet graag spelen . Een hoofdacteur vind ik belangrijk want dan heb ik al een beeld over de film nog voor ik hem zie . De film zelf is geen speciale film en ik zou er zeker niet voor naar de cinema gaan . Het is zeer voorspellend allemaal en op het einde te langdradig . Tegen het einde komen er plotlijnen bij die totaal overbodig zijn en die dus beter weggelaten hadden kunnen worden . Na het kijken had ik geen voldaan gevoel en ik zal hem zeker niet nog eens bekijken .,"Gezonder leven , dus beter leven ? Wie heeft er nog niet gehoord van Sonja Kimpen of de start-to-runboeken van Evi Gruyaert ? De media bestoken ons met boeken , tv-programma's en reclamespots die handelen over een gezondere levensstijl . Er verschijnen onderzoeken in verschillende tijdschriften ( zowel Knack , Feeling maar ook Flair ) , de ene studie al wetenschappelijker dan de andere . Elke bekende Vlaming heeft ondertussen wel een kookboek op de markt gebracht waarin beschreven staat wat volgens hem of haar gezond koken en eten is . Maar in welk dieet moeten we nu geloven en welke methode moeten we toepassen ? Wat verstaan we precies onder ' een beter leven ' ? Lang en gelukkig leven of net van dag tot dag leven ? Gezonder leven houdt in meer bewegen . Meer beweging zorgt voor minder ziektes zoals obesitas of minder kwaaltjes zoals spataders . De dokter zal ons ook altijd een halfuurtje beweging per dag voorschrijven en we willen natuurlijk allemaal een strak , afgetraind lichaam . Dus de buitenlucht op en joggen maar ? Neen ! Wat is er mis met het ' ouderwetse ' joggen in de buitenlucht ? Enige tijd geleden wist de nieuwslezer ons te vertellen dat lopen in de buitenlucht , in een grootstad zoals Antwerpen , ongezond is . Dat komt onder andere door het fijnstof en de luchtvervuiling . En net daar spelen bedrijven gretig op in . Ze ontwikkelen gadgets en producten om ons meer comfort te bieden tijdens onze work-out binnenshuis . In grote fitnesscentra heeft elk fitnesstoestel een televisiescherm , op die manier missen we ons favoriete programma niet en zijn we toch aan ons figuur aan het werken . Nike ontwikkelde loopschoenen die signalen sturen naar onze smartphone of loopband . Al die gegevens worden opgeslagen , je muziek wordt aangepast aan je loopritme en je doorloopt een bepaald trainingsprogramma . Er worden dvd's te koop aangeboden met een volledig uitgewerkt oefeningenschema : eentje voor de buikspieren , beenspieren en armspieren . Nintendo ontwikkelde de Wii : een digitale plaat waar je onder andere yoga op kunt beoefenen en je krijgt zelfs een digitale personal coach ! Een ander aspect van gezonder leven is gezonder gaan eten . Een handig hulpmiddel is de voedselpiramide . Het voedsel dat zich onderaan de piramide bevindt , hebben we veel nodig en is gezonder dan de suiker en het snoepgoed dat op het topje van de piramide ligt . Maar recent verscheen er in de Knack een artikel over een professor die beweert dat de voedselpiramide niet helemaal correct is en hij stelt ons de ' voedselzandloper ' voor : twee driehoeken waarbij de ene ondersteboven op de andere geplaatst wordt . Wat zich in de ene driehoek bevindt , moeten we meer eten en wat zich in de andere driehoek bevindt , moeten we net minder gaan consumeren . Minder rood vlees , brood en pasta en net méér vis , kip en noten . Hij beweert dat melk niet goed is voor ons omdat wij van nature geen lactose kunnen verdragen maar tegelijkertijd worden we op televisie bestookt met reclamespotjes ' melk is goed voor elk ' . Volgende maand beweert er misschien weer een andere onderzoeker het tegendeel . Over gezonde voeding is het laatste dus nog niet gezegd . De overheid speelt een belangrijke rol in het sturen naar een gezondere levensstijl . Ze spoort aan tot sporten en meer bewegen : studenten kunnen goedkope lidmaatschapskaarten krijgen voor zwembaden en fitnesscentra , er worden grote evenementen georganiseerd zoals de autoluwe dag en de 10 miles door Antwerpen . Bovendien krijgen werknemers die met de fiets naar het werk komen een vergoeding . Ook gezond eten vindt de overheid belangrijk en daar begint ze al vroeg mee : in lagere scholen zijn geen snoep - of frisdrankautomaten meer te vinden , de kinderen houden een fruitverkoop en ze krijgen filmpjes te zien over wat snoepgoed met je tanden doet . Iedereen zal voor zichzelf moeten uitmaken hoe hij of zij die gezondere levensstijl gaat toepassen in het dagelijkse leven . De overheid geeft ons het goede voorbeeld en de media reiken ons verschillende mogelijkheden aan maar we moeten nog steeds zelf beslissen waar we ons het best bij voelen . Want van de ene op de andere dag kan het onderzoek van professor X worden onderuitgehaald door professor Y en dan blijven we achter met dozen vol noten en sojascheuten omdat we die producten van professor X zogezegd veel moesten eten . In tussentijd kunnen we alvast onze loopschoenen aantrekken en beginnen te joggen met een boek van Lesley-Ann Poppe , Evi Gruyaert of Sonja Kimpen in de hand . En dan best ook nog op een loopband in de woonkamer .",True
"Ik heb de Blackberry 9790 Bold nu sinds vijf dagen , en ik ben zeer tevreden over deze telefoon . Ik was op zoek naar een telefoon zonder te veel poespas en onzinnige applicaties , maar die wil snel en gemakkelijk werkt . Het menu werkt snel en instinctief . Als ik iets wil veranderen , heb ik het zo gevonden . Tijdens vergaderingen gebruik ik soms de luidspreker ; dat werkt perfect . Ik heb overigens verschillende recensies gelezen over een slechte batterij , maar mijn blackberry houdt het wel de hele dag vol . Volgens mij hebben andere smartphones veelal dezelfde problemen .","Door de ongekende groei van nieuwsbronnen en de opkomst van het internet in het begin van deze eeuw , is het voor de hedendaagse nieuwsverslinder zeer gemakkelijk geworden om kostenloos informatie in te winnen . Hierbij kunnen we kanttekeningen plaatsen . Leidt de toegenomen concurrentie tussen nieuwsbronnen bijvoorbeeld tot een hogere kwaliteit ? Wordt een groter deel van de bevolking bereikt doordat de informatie gratis is ? En is het nieuws tegenwoordig oppervlakkiger en luchtiger dan voorheen ? Waar mensen vroeger het nieuws elke dag via de krant en het journaal meekregen is dat nu verleden tijd . Door het aanbod van honderden nieuwswebsites , smartphone-applicaties , gratis kranten en nieuwsprogramma's op televisie , word ik af en toe onverdonderd door de toevoer van informatie . Ik hoef daarvoor niet te betalen , maar is dat wel wat ik wil ? Opkomst digitale tijdperk We leven tegenwoordig in een digitale wereld . Door de exponentiele ontwikkeling van het internet barst het van de informatieve websites . We lezen niet meer het nieuws van gisteren in de krant van vandaag . Informatie kent geen tijd meer , het vernieuwd zich elke minuut . We hebben een transitie gemaakt naar een constant vernieuwend informatiesysteem . Digitale nieuwsbronnen nemen informatie over en vullen deze aan . Een voorbeeld daarvan is het non-profit initiatief Wikipedia , waar iedereen informatie kan toevoegen en wijzigen over een bepaald onderwerp . Het verzameld kennis , en het is een seconde later beschikbaar voor iedereen met toegang tot het internet . Kwantiteit versus kwaliteit Door de toename van de - met name - gratis informatievoorzieningen , is het de vraag of de toename in kwantiteit tot op heden heeft geleid tot de toename van kwaliteit . Zoals ik in de bovenstaande alinea al beschreef , nemen diverse nieuwsbronnen het nieuws van elkaar over . Doordat er geen betalende klanten zijn , is er geen budget om zelf de feiten te controleren . Gaat het om objectieve of gekleurde informatie ? Is het wel duidelijk wie de oorspronkelijke bron is ? Een voorbeeld van de blindelingse overname van informatie werd eerder dit jaar gegeven door een Nederlands televisieprogramma . In het programma schreven ze een uit de duim gezogen nieuwsbericht , die een uur later werd opgepakt door een nieuwsbron . Door het zogenoemde sneeuwbaleffect verschenen er een dag later tientallen nieuwsberichten op verschillende websites , allemaal gebaseerd op dat foutieve persbericht . ' Vers van de pers ' versus achtergronden Het informatiesysteem waarvoor niet betaald wordt , heeft de focus gelegd op snelheid . De toegenomen concurrentie zet de budgetten van redacties op scherp . Er is geen tijd en geld voor een gedegen onderzoek naar de feiten . Er zijn geen buitenlandse correspondenten die dichtbij de mensen in conflictsituaties staan en er is geen tijd en ruimte voor de achtergronden van een kwestie . Daarintegen word ik wel overspoeld door de hoeveelheid informatie . Zo weet ik precies welke filmsterren recentelijk met elkaar getrouwd zijn , welke volkszanger een poliep in zijn stembanden heeft en in hoeverre een actrice uit Hollywood plastische chirurgie heeft gehad . Deze informatie maakt me blind voor belangrijke informatie . Zo zou ik bijvoorbeeld meer willen weten over de achtergronden van de situatie tussen Noord - en Zuid-Korea . Hoe staan deze verhoudingen ? Wat doen de bondgenoten ? Wat laat de geschiedenis ons zien ? Betaalde nieuwsbronnen kunnen me deze informatie wel verschaffen . Zo heeft het NOS journaal , indirect betaald met belastinggeld , wel journalisten in het buitenland . Een ander voorbeeld is het betaalde initiatief ' De Correspondent ' , gestart door een collectief aan schrijvers en wetenschappers , die nu eindelijk tijd hebben om dieper te graven naar de waarheden . Conclusie Informatie moet gratis verkrijgbaar zijn . Het verhoogt de kennisgraad onder de mensen in een land . Dit kan bijvoorbeeld het wederzijds begrip vergroten voor maatschappelijke kwesties , doordat ze andere etnische groepen beter begrijpen . Het biedt educatieve kansen , niet alleen voor studenten , maar voor iedereen . Het is niet meer nodig om een boek te kopen ; de informatie is zo gevonden op het internet . Toch ben ik wel van mening dat het zeer nuttig is om te betalen voor informatie van hoge kwaliteit . Dit opent de deuren voor redacties om meer onderzoek te doen naar de achtergronden van kwesties , uitgebreide kritische interviews te doen en geen hapklare opiniestukken te hoeven schrijven . Daar wil ik gerust voor betalen .",True
"Michelle Crickemans ( Ned-TFL ) We zien elke dag de hele wereld : weten we er meer van dan vroeger ? Men heeft een onderzoek gedaan naar het geheel aan kennis die een middeleeuwer opnam in vergelijking met een gemiddeld geschoolde man in de 21e eeuw . Het resultaat is voorspelbaar , denkt u ? Natuurlijk weet de man van vandaag meer dan iemand van vroeger . Toch zijn de ontdekkingen verbluffend . Bijvoorbeeld , iemand die in de 21e eeuw de krant openslaat heeft na het lezen van die krant evenveel informatie in zich opgenomen als een middeleeuwer gedurende zijn hele leven . Als dat geen bewijs is dat we nu meer van de wereld weten dan een middeleeuwer ... Jazeker , we weten er meer van en zijn , als je het zo stelt , intelligenter . Wij , mensen van de 21e eeuw , krijgen elke dag een zee aan informatie ( via internet , tv , school , ... ) over elk mogelijk onderwerp dat we ons maar kunnen bedenken . Maar daardoor is er zoveel kennis dat we onmogelijk alles kunnen weten . We filteren alle informatie en slaan alleen in onze hersenen op waar we ons echt voor interesseren . De onderverdeling in studierichtingen bewijst al dat een mens zijn hele leven moet kiezen welke kennis hij precies wil opdoen . Er is niet meer alleen de keuze : wetenschappen of talen ? Maar ook nog biologie , geneeskunde , ingenieurswetenschappen , Frans , Engels , Nederlands enz. We moeten wel kiezen . Daardoor zal je een homo universalis zoals Leonardo Da Vinci in de 21e eeuw niet meer tegenkomen . De intelligente mensen naar wie wij opkijken zijn vaak gespecialiseerd in één aspect . Als er een onderzoek moet gebeuren stellen we een team samen uit de toplaag van intelligente gespecialiseerden . Want als hun kennis bij elkaar gebracht wordt weten we al heel veel . Heel veel is niet alles ... Wetenschappers zijn namelijk al vanaf de Verlichting druk bezig om alle planten - en diersoorten in kaart te brengen . Er komen er elke dag bij , want tot op de dag van vandaag zijn ze nog niet allemaal ontdekt . Ook sociologen , psychologen en geestelijken staan met de handen in het haar bij problemen als : waarom reageert een mens zo onder groepsdruk ? Wat was er voor de big bang ? Er zijn dus nog steeds onopgeloste vragen , maar als we zo doorgaan raken die misschien ook ooit wel opgelost . Want het is wel zeker dat de wereldkennis van de mensheid in het algemeen blijft aangroeien . Algemene wereldkennis kent geen grenzen , maar onze individuele hersencapaciteit spijtig genoeg wel . We kunnen dus enkel meer over de wereld te weten blijven komen als we onze krachten , of beter : onze hersenen , bundelen .","Pizza Hut is één van die fastfoodketens die zichzelf promoten als goedkoop en vooral lekker , maar die telkens opnieuw de klant teleurstellen . Aan tafel blijkt de pizzakorst toch net niet zo krokant als beloofd werd , en de groeten op de pizza liggen er maar wat zielig bij . Trek je vooral niet op aan de fantastische pizza's die we zien voorbijkomen in het reclamefilmpje , want het zijn in ieder geval niet diezelfde pizza's die je op je bord krijgt .",False
"Maakt langer blijven werken onze geest ziek ? Om zes uur in de ochtend gaat de wekker , het is weer maandag.Na een frisse douche en een stevig ontbijt , kom je aan op het werk . Je ziet ernaar uit je collega Julie te vertellen over je fantastisch weekend . Dan komt plots de directeur alle werknemers halen voor een spoedvergadering . Julie is opgenomen in het psychiatrisch ziekenhuis ... Hoe kan dat nu ? Niemand heeft ooit gemerkt dat ze depressief is ? Elke maandag start een nieuwe werkweek , miljoenen Belgen vertrekken dan naar hun job . Dat gebeurt wel eens met tegenzin , wetende dat ze pas op hun 65ste levensjaar op pensioen mogen gaan . "" Was het weekend maar wat langer "" , hoor je dan ook vaak zeggen . Maar voor sommige mensen schuilt er meer achter dit zinnetje , op dit moment hebben namelijk 700.000 Belgen een psychisch probleem . Sterker nog , 25 procent van de Belgische inwoners krijgt in zijn leven kleine of grote psychische problemen . Hoe komt het dat er meer en meer mensen depressief worden en zelfs in het ergste geval hun leven willen beëindigen ? Waarom zijn ze zo ongelukkig ? Duurt de weg naar het pensioen te lang ? Is langer blijven werken dan nefast voor de geestelijke gezondheid ? Positieve aspecten Elke maand een bedrag op de bankrekening , een job hebben heeft zijn voordelen . Zo zorgt financiële zekerheid ervoor dat mensen een huis kunnen afbetalen of huren , eten en kledij kunnen kopen , ... Hierdoor vervullen ze hun basisbehoeften . Hoe langer we werken , hoe meer geld dat we kunnen verdienen om te kopen wat we willen of nodig hebben . Maar goed in je vel voelen gaat niet enkel om het kopen van drank of meubels . Daarnaast is ook sociaal contact nodig , door te gaan werken leer je mensen kennen die je misschien niet zou zijn tegengekomen . Verder worden nieuwe competenties en vaardigheden ontwikkeld of bijgeschaafd , kan je doen waar je goed in bent en dat geeft zelfvoldoening . Het gevoel hebben dat je echt iets betekent in de maatschappij maakt mensen gelukkig . Een doel in je leven hebben zorgt voor regelmaat en een houvast . De rol van emoties Maar we kunnen niet altijd gelukkig zijn , mensen zijn niet gemaakt van steen en hebben gevoelens .","Al vanaf de eerste keer dat ik tunes hoorde van Coldplay was ik meteen verkocht . Coldplay maakt gewoon echt hele mooie , pure en oprechte muziek . Vooral de eerste twee albums zijn echt heel mooi , maar het 3e , 4e en het nieuwste album zijn ook mooi alleen wat minder puur dan de eerste twee albums . De melodieën en de stem van de leadzanger maken de nummers meteen herkenbaar en dat is wat hun zo sterk maakt . Mocht je Coldplay niet kennen , dan zou ik snel naar de itunes store gaan en een paar cd's aanschaffen . Nog beter is om naar een concert van hun te gaan , maar die zijn tegenwoordig snel uitverkocht dus daar moet je dan echt vroeg bij zijn . Als ik op reis ga neem ik nog steeds muziek van Coldplay mee om naar te luisteren , daar kun je urenlang bij wegdromen !",False
"Net wanneer je denkt alles gehad te hebben , komen twee schaars geklede mannen op de proppen die met hun kont schudden , belabberd weinig muzikaal talent aan de dag brengen en goedkope beats reproduceren . Hun nummers lijken op elkaar , maken geen statement en zijn ronduit belachelijk . Teksten als ' la la la ' en ' I'm sexy and I know it ' , lijken me weinig inspirerend . De laatste tijd steken meer en meer geruchten de kop op omtrent een eventuele split . Eerlijk gezegd ben ik daar niet rouwig om .","1 . Inleiding “ Met een goede aanpak en voldoende tijd is élk kind in staat om vlot te leren lezen ” , poneert Erik Moonen op 12 maart in De Standaard . Tijdens de Boekenweek laait de discussie rond dyslexie en leesonderwijs hoog op . Deze literatuurstudie beschrijft hoe neurowetenschapster Maryanne Wolf het leesproces en dyslexie benadert in haar boek Proust and the squid . The story and science of the reading brain . We gaan na waarin haar visie verschilt en overeen komt met de ideeën van professor psychologie Wim Van den Broeck . We onderzoeken of er een sluitende definitie voor dyslexie bestaat en elk kind volgens Wolf en Van den Broeck werkelijk in staat is om vlot te leren lezen . 2 . Het leesproces Wanneer u net deze inleiding las , voltrok er zich een complex proces in uw brein . De volgende twee paragrafen belichten de wijze waarop Maryanne Wolf dit proces benadert en hoe het zich ontwikkelt . In het derde onderdeel worden de verschillen tussen culturen en de daarbij horende talen toegelicht . 2.1 Lezen als cultureel gegeven Maryanne Wolf benadert het leesproces als iets fundamenteel onnatuurlijks . Er is geen specifiek gen dat de leesontwikkeling spontaan in gang zet . Ze beschouwt lezen als een culturele uitvinding van onze voorvaderen , die mogelijk is door de plastische organisatie van de menselijke hersenen . Dankzij die hersenstructuren zijn neuronen in staat om bestaande visuele – en spraakstructuren met elkaar te verbinden , waardoor het brein zichzelf kan herscheppen door ervaring en zichzelf kan leren lezen . Wolf formuleert het als volgt : Ten grondslag aan de capaciteit van de hersenen om te leren lezen ligt de proteaanse capaciteit om nieuwe connecties te maken tussen structuren en circuits oorspronkelijk gewijd aan andere meer fundamentele hersenprocessen die een langer bestaan hebben genoten in de menselijke evolutie , zoals gezichtsvermogen en gesproken taal . We weten dat neuronengroepen onderling nieuwe connecties en trajecten maken telkens wanneer we een nieuwe vaardigheid verwerven . Computerwetenschappers gebruiken de term ‘ open architectuur ’ [ … ] Dankzij dit ontwerp worden we geboren geprogrammeerd met de capaciteit om te veranderen wat ons gegeven is door de natuur , zodat we aan haar voorbij kunnen gaan ( Wolf , 2008 , p. 5 ) ( eigen vertaling ) . Wim Van den Broeck ( 2004 ) volgt de opinie van Wolf en geeft aan dat “ lezen en spellen een relatief recent cultuurhistorisch product is waarop de evolutionaire processen geen vat kunnen hebben gehad ” ( p. 142 ) . Ook Eric Moonen deelt deze visie en stelt het volgende : Het verschil tussen praten aan de ene kant en lezen en schrijven aan de andere lijkt hierop neer te komen : taal maakt deel uit van ons biologische erfgoed , terwijl het schrift een culturele verworvenheid is . Anders gezegd : praten is een natuurlijke bezigheid , zoals eten , lopen en slapen , maar er is niets natuurlijks aan lezen en schrijven . Lezen en schrijven zijn technieken die moeten worden geleerd , zoals weven , bakken , brouwen en autorijden ( Moonen , 2012 , p. 12 ) . Wanneer we aannemen dat het leesproces een culturele verworvenheid is en dat er niet zoiets bestaat als ‘ het leesgen ’ , betekent dat dat een kind dat leert lezen een aangepaste , ondersteunende omgeving nodig heeft om zich het leesproces eigen te maken ( Wolf , 2008) . In de volgende paragraaf behandelen we Wolfs bevindingen over het leesproces . 2.2 De piramide van het leesproces Het schijnbaar vanzelfsprekende leesproces bestaat uit diverse complexe stadia . Wolf stelt dat het proces staat of valt met drie “ ontwerpprincipes : de capaciteit om nieuwe verbindingen te maken tussen oudere structuren , de capaciteit om gebieden te vormen met een prachtig precieze specialiteit om patronen te herkennen in informatie en de vaardigheid om uit die gebieden automatisch informatie te destilleren en te verbinden ” ( Wolf , 2008 , p. 12 ) ( eigen vertaling ) . Ze verdeelt het leesproces onder in vijf niveaus , die ze onderbrengt in de “ pyramid of reading behaviours ” ( zie bijlagen : afbeelding 1 ) . Helemaal bovenaan de piramide bevindt zich het niveau van het beginsel van leesgedrag : het lezen van een woord of een zin . Daaronder behelst de tweede laag de perceptuele – , conceptuele – , linguïstische – , motorische – en aandachtsprocessen die nodig zijn om te kunnen lezen . Op het derde niveau vinden we de neuronen , die op het vierde niveau connecties vormen waardoor er circuits ontstaan .",True
"Werkloosheidsuitkering , de nieuwe Win for Life van België Een paar dagen werken en de staat onderhoudt je voor de rest van je leven . De samenleving bestaat uit enorm veel profiteurs en de meeste bevinden zich onder de werkloze bevolking . Hoewel er jaarlijks tal van nieuwe jobs worden voorzien door de overheid , lijken sommige mensen tevreden te zijn met een maandelijkse uitkering . Maar waarom zou de brave burger belastingen blijven betalen als het de economie niet ten goede komt ? Al enkele jaren staat de hervorming van de werkloosheidsuitkering op de agenda van politici , maar het is nu tijd om de knoop door te hakken en iets te veranderen aan het systeem dat duidelijk niet goed genoeg werkt . Onder de werkloze beroepsbevolking verstaat de Rijksdienst voor Arbeidsuitkering ( RVA ) twee soorten mensen . Ten eerste heb je de werklozen die ongewenst zonder job zitten en actief op zoek zijn naar werk . Ten tweede heb je diegene die niet meer willen participeren op de arbeidsmarkt . De grootste profiteurs van de uitkeringen bevinden zich in deze laatste groep . De bedragen die de RVA hen uitbetaald , zijn voor hen voldoende om te overleven in de maatschappij . Ze gaan bijgevolg niet meer actief op zoek naar werk en blijven langer dan een werkloze uit de eerste groep van de uitkeringen genieten . Door onder andere de uitkeringen te laten afnemen na verloop van tijd , kan men de profiteurs uit het systeem wegwerken en ervoor zorgen dat elke inactieve burger actief zal participeren op de arbeidsmarkt . De RVA deelde in 2013 nog 651.059 uitkeringen uit . Voor een klein land als België , ligt dit cijfer enorm hoog . Aangezien slechts een klein deel van de beroepsbevolking ongewenst werkloos is , kunnen we de meerderheid van de uitkeringen toeschrijven aan diegene die geen zin meer hebben om te werken . Deze personen kiezen er bewust voor om misbruik te maken van het Belgische opvangsysteem en dat moet afgestraft worden . Het is nu aan de politieke partijen om de werkloosheidsuitkeringen te hervormen en de werklozen duidelijk te maken dat we hen niet belonen om niets te doen . Omdat de leeflonen niet afnemen na enkele jaren , genieten mensen die al langer werkloos zijn , van dezelfde voordelen als iemand die nog maar pas ongewenst werkloos is . De gelijkblijvende uitkeringen motiveren niet om een job te zoeken en laat de inactieven toe om te profiteren van het opvangsysteem . De werklozen beschouwen de maandelijkse uitkeringen als een vast inkomen en zien het nut er niet van in om een job te zoeken . De overheid moet het zoeken naar een nieuwe job net stimuleren om zo de werkloosheidsgraad te doen dalen . Hoewel de meeste politieke partijen geen voorstander zijn van een daling van de uitkeringen in de tijd , lijkt dit toch de perfecte oplossing te zijn . Enkel de politieke partij N-VA merkt op dat het opvangsysteem te laks is . Volgens hen zou het beter zijn om de werkloosheidsuitkering te koppelen aan het zoeken van werk . De werklozen beter begeleiden is de perfecte oplossing om de werkzoekenden van de profiteurs te onderscheiden . Deze maatregel is een geschikte aanloop naar het beperken van uitkeringen in de tijd . Het volstaat in België om je enkele dagen op de arbeidsmarkt te begeven en nadien van een maandelijkse uitkering te genieten . Werkloosheid is een gekend fenomeen over heel de wereld , maar wordt blijkbaar nergens zo goed opgevangen als in België . Zelfs te goed , aangezien het gemakkelijk is om voor een lange periode op kosten van de staat te leven . Het opvangssyteem is volgens velen nog te laks en motiveert de werklozen niet voldoende om zich opnieuw actief op de arbeidsmarkt te begeven . De overheid kan jobs blijven creëren , maar als de werklozen niet gemotiveerd zijn om deze aan te nemen , haalt het niets uit . Een uitbetaling op basis van de moeite die je doet voor werk te vinden , lijkt alvast een goede oplossing te zijn om mensen te motiveren . Het is echter afwachten of deze maatregel al dan niet doorgevoerd wordt door N-VA en zo de profiteurs wegwerkt uit het genereuse opvangsysteem .","' The Broken Circle Breakdown ' . Een film die al enkele maanden circuleert in de Vlaamse filmwereld en tegenwoordig ook in Amerika . Eentje die dus absoluut op je lijst van reeds bekeken films moet staan en het werd hoog tijd dat ik hem ook zag . Gewapend met een doos papieren zakdoeken en wat troosteten ( chocolade dus ) bestelde ik de film bij Telenet en nestelde ik me in de zetel . Het werd me al snel duidelijk waarom er vol lof over Veerle Baetens werd gesproken . Het inlevingsvermogen en de passie waarmee ze haar personage Elise tot leven brengt , tonen de kwaliteiten van een zeer grote actrice . Na het verrassende einde kon ik echter besluiten dat Johan Heldenbergh op hetzelfde voetstuk als Veerle Baetens geplaatst kan worden . Samen vertellen ze een zeer moeilijk en aangrijpend , maar prachtig verhaal . Het is de combinatie van beide acteurs dat de film zo realistisch maakt . Het is absoluut geen ver-van-mijn-bedshow , maar een intense beleving voor de kijker waarbij je bijna dezelfde gevoelens voelt als de personages . Het is daarom naar mijn mening ook terecht dat de film genomineerd werd voor een Oscar en ik hoop dat ze hem ook krijgen . Proficiat !",True
"A.F.Th.'s ‘ Tonio ’ is zonder twijfel het beste boek dat ik las in de zomer van 2012 . Ondanks de misschien voor sommigen afschrikwekkende dikte - ik schat een 500-tal bladzijden - leest het als een trein . De lezer wordt zo mee in het verscheurende verdriet gezogen . Mijn wereld bestond voor die enkele dagen alleen nog uit Tonio . De kracht ligt denk ik in het fragmentarische aspect , wat het gevoel van autobiografische authenticiteit verhoogd : er is niet echt sprake van een "" "" verhaallijn "" "" , noch van een logische chronologie . Toch is ‘ Tonio ’ een zorgvuldige compositie , al lijkt alles zomaar vlotjes uit Adriaans pen gevloeid . Het verdriet van een kind te verliezen – volgens velen trouwens het ergst denkbare verdriet – is natuurlijk nooit honderd procent uit te drukken op papier , zeker voor jongeren ( zoals ikzelf ) misschien een ver-van-hun-bed-show . Maar Van der Heijden weet heel goed waarover hij schrijft , en is een meester in het overbrengen en zelfs bijna tastbaar maken van Tonio en zijn eigen verdriet . Het thema kan trouwens verder doorgetrokken worden naar dat universele ‘ missen ’ en ‘ verlies ’ , wat wél iedereen kent . Tonio zal mij altijd bijblijven , zowel de jongen als het boek .","Wat een geweldige afsluiter , de achtste en laatste Harry Potter-film . Dit zal voor velen gelden , maar Harry Potter maakte deel uit van mijn jeugd , en hoewel ik al wat ouder was bij het uitkomen van deze laatste vind ik hem nog steeds steengoed . Waarschijnlijk door de magie en de nostalgie die hij oproept . Het fijne is dat je meegroeit met de personages , en kan zien dat het ook maar ' gewone ' pubers zijn , ondanks hun toverkrachten en avonturen . De verhalen , want ik heb de boeken ook steeds gelezen , krijgen steeds meer diepgang naar het einde toe . Hoewel ik het wel hartverscheurend vind dat sommige van je favoriete personages sterven , de dramatische spanning stijgt ook . Elke Harry Potter-film heeft diezelfde magische sfeer en toch een nieuwigheid of twee . Jammer dat dit de laatste was , maar misschien ook goed , want uitmelkerij zou hierbij jammer zijn !",True
"Green Day is een band waar je naar mijn mening , helemaal voor of helemaal tegen ben . Al sinds mijn vijftiende vinden ze met op z 'n minst vijf tracks een vaste stek op m 'n iPod . Stevige muziek die toch geen pijn doet in de oren en het hart week maakt . Mijn hart althans . Want ook al klinkt de muziek soms nogal ruig , de inhoud van hun boodschappen doet me elke keer weer beseffen dat het niet zo heel moeilijk is om te klagen over wat niet goed gaat , maar dat het evenmin , van Bakkelijk is om te onthouden dat het eigenlijk altijd slechter kan . Het stevige gitaarspel en bijna waarschuwende manier van drummen zorgt ervoor dat ik tot rust kan komen . Ik ben absoluut fan van Green Day ! Van American idiot tot Time of your life .","Een zeer interessante sluiter voor wat over de jaren heen uitgroeide tot een fenomeen van ongeziene grootte . Harry Potter and the Deathly Hallows , part 2 , heeft zonder twijfel al de media aandacht verdiend , de film zat wonderbaarlijk in elkaar , met prachtige visuele technieken en een knap staaltje acteerwerk . Zeker de moeite om deze film eens te zien , voor zover je dat nog niet gedaan zou hebben . De cijfers liegen er niet over , de opkomst voor deze film was fenomenaal .",False
"Wie werken wil mag niet lijden 
Beperken we de werkloosheidsuitkeringen of niet ? Dat is een discussiepunt waarover in het licht van de voorbije verkiezingen heel wat werd gedebatteerd . De maatregel correct en uitvoerbaar maken is voor velen prioriteit . "" Wie werken wil , vindt werk "" , beweerde Bart de Wever stellig vlak voor de verkiezingen van mei 2014 . Eeuwigdurende werkloosheidsuitkeringen zijn geen optie voor de N-VA . Wie lange tijd zonder werk zit , verliest zijn uitkering . Die stelling veroorzaakte veel commotie onder het kiezerspubliek . Boze reacties van de werklozen en goedkeurend geknik van mensen die het beu zijn dat sommigen van het systeem profiteren . Maar is de maatregel correct en haalbaar ? Maar liefst 74% van de Belgen ging akkoord met de stelling dat "" misbruiken de sociale zekerheid bedreigen "" . Er bestaat dus zeker irritatie over mensen die profiteren van het systeem . Als je elke dag hard werkt om rond te komen en toch een even groot inkomen hebt als werklozen , vraag je je natuurlijk af waarom je al die moeite doet . Je bent moe en hebt weinig vrije tijd , terwijl anderen de hele dag kunnen doen wat ze willen . Maar niet iedereen profiteert . Er zijn natuurlijk ook mensen die wegens gezondheidsproblemen of persoonlijke omstandigheden thuis moeten blijven . Er zijn ook mensen die gewoonweg geen werk vinden . Zij profiteren niet van het systeem . Hen straffen is dan ook niet nodig . België heeft , in vergelijking met andere landen , geen streng systeem van werkloosheidsuitkeringen . In een kapitalistische samenleving zoals die van ons is het de bedoeling dat je eerst gaat werken , dan geld verdient en er vervolgens kan van genieten . Maar de werkloosheidsuitkeringen zoals ze nu zijn ondersteunen die maatschappij niet . Dat is een teken dat er inderdaad iets moet veranderen . Het systeem van werkloosheidsuitkeringen aanpassen is dus nodig , maar niet voldoende . Want om de mensen aan het werk te krijgen , moet er ook werk zijn . Dat is nog een probleem in België . Maar 67,2% van de 20 - tot 64-jarigen heeft op dit moment een job . Daarmee ligt België nog ver onder de Europese werkgelegenheidsdoelstelling om tegen 2020 75% van de mensen aan het werk te krijgen .","“ Ik wou dat ik in de tijd van Hugo Cabret geleefd had ” . Dat is wat ik dacht toen ik de bioscoopzaal uitkwam . Ik was helemaal betoverd door de beelden van Parijs , de gezelligheid van het station en het geheim van de verborgen gangen achter de klokken . Hugo is de perfecte mix van tragische , grappige en mysterieuze verhaallijnen . Normaal stoor ik me aan 3D-films en vind ik het effect niets toevoegen , maar deze keer bracht het de straten van Parijs en de mechanismen van de apparaten alleen maar meer tot hun recht . De prachtiger decors , het sublieme spel van de acteurs , het raadselachtige verhaal,… alles klopt gewoon in deze film . De grappige stationsopzichter en de vluchtpogingen van Hugo Cabret zorgen voor de luchtige momenten in de film . Hiertegenover staat het treurige verhaal van Georges Méliès , dat ons tegelijk een stukje filmgeschiedenis bijbrengt . Voor het bekijken van deze film had ik op school een les filmgeschiedenis gehad , en het is des te leuker om naar deze film te kijken als je de verwijzingen naar waar gebeurde feiten kan herkennen . De hele film ademt een magische en nostalgische sfeer uit . Dit is een film waar zowel kinderen als ouderen wat aan hebben .",True
"Een leven lang werken eist zijn tol Omwille van de economische situatie en de vergrijzing in België zullen mensen steeds langer moeten werken . Volgens sommigen is dat beter voor het welzijn van de burgers , omdat ze dan langer bezig blijven en niet in een spreekwoordelijk zwart gat vallen . Toch is aan te tonen dat hoe langer men werkt , hoe negatiever de gevolgen daarvan kunnen zijn , en met name voor de geestelijke gezondheid . Ten eerste heeft de meerderheid van de bevolking niet het geluk zijn of haar droomjob te bemachtigen . De meeste mensen werken om te leven , en niet omdat ze gepassioneerd zijn voor een bepaalde job . Zo zijn er bijvoorbeeld mensen die een studie gevolgd hebben die hen interesseert , maar die later niet de gewenste job binnen dat vak krijgen . Ook zijn er mensen die niet bekwaam genoeg zijn om een bepaalde studie te volgen , waardoor ze direct na hun secundair onderwijs beginnen te werken . Wanneer het werk hen dan niet aanstaat , hebben ze weinig kansen om nog iets beters te vinden , vooral wanneer ze in hun middelbare carrière maar zijn opgeleid voor één vak . Met andere woorden : veel mensen vinden hun job niet fijn , waardoor ze niet gepassioneerd zijn en voortdurend stress hebben . Werk dat afstompt en niet inspireert zorgt ervoor dat mensen er altijd heel erg tegen opzien . Wanneer dat maanden - of jarenlang aansleept , kan het leiden tot geestelijke problemen . Er is bewezen dat één vierde van de Belgen in zijn leven tamelijk ernstige psychische problemen krijgt . Op dit moment zijn dat er ongeveer zevenhonderdduizend . Aangezien je het grootste gedeelte van je dag aan het werken bent , heeft dat er heel veel mee te maken . Met name vrouwen hebben dubbel zo veel last van depressies en angsten als mannen . In de huidige maatschappij is het normaal en steeds vaker standaard dat vrouwen ook een carrière hebben . Op het vlak van emanciaptie van de vrouw is dat positief , maar het legt ook een druk op vrouwen die misschien niet willlen werken . Doordat vrouwen vandaag een drukke carrière hebben , is er minder tijd voor kinderen en gaan gezinnen ten eerste minder kinderen willen , maar ook langer wachten om nakomelingen te krijgen . Dat heeft een negatief effect op de vergrijzing . Vrouwen kunnen dus gestresseerd , depressief of angstig zijn door hun job . Al die zaken hebben een negatieve impact op de geestelijke , maar ook op de lichamelijke gezondheid .","In vergelijking met wat ons in de reclames op radio , tv en posters wordt aangeboden , zijn de hamburgers in de keten ' McDonalds ' alles behalve goed . Op de prijslijsten boven de kassa's hangen aantrekkelijke foto's van broodjes met een berg groenten , een groot stuk rundsvlees en smakelijke saus . Waarvoor de klant uiteindelijk betaalt is volledig het tegenovergestelde . In een stinkend doosje vindt de consument een plat hamburgerbroodje , een armzalig blaadje bruine sla , een dun plakje vlees en een overvloed aan saus , waarvan alles uiteindelijk wordt doordrongen . De klant betaalt te veel voor wat hij voorgeschoteld krijgt .",False
"Vandaag de dag leven we in een internetmaatschappij . Heb je een kwaaltje , typ het even in in google , dan weet je zeker dat je niet voor niets naar de dokter hoeft . Of dan ben je in de waan dat je een ledemaat moet laten amputeren , dat kan ook ... Wat was ook alweer het recept voor die heerlijke pasta vongole ? Internet weet raad ! Kookboeken vol vlekken , die zijn er niet meer . Ook een krant met koffiekringen op komen we niet meer tegen . Die lezen we voortaan op het internet . Hap , slik , weg . Moet de krant voortaan enkel nog elektronisch beschikbaar zijn en aansluiten bij het jachtige leven van alledag , of kan het ook anders ? Alles evolueert voortdurend , dus ook de media moeten dit doen . De media houden ons elke dag precies op de hoogte van wat er in de wereld gebeurt , en wat is daar beter geschikt voor dan het internet ? Informatie kan snel doorgespeeld worden , kranten laten drukken hoeft niet meer , en dit bespaart dus heel wat tijd , en van inktverspilling is geen sprake . Het lijkt alleen maar voordelen te hebben . Of niet ? Lezen , het is altijd een rustgevende bezigheid geweest . ' s Avonds in bed een boek lezen , 's ochtends de krant lezen . Even rustig wakker worden bij een kopje koffie en de krant en tegelijkertijd op de hoogte gebracht worden van het wel en wee in de wereld . Helaas is dit vandaag de dag steeds minder het geval . Alles moet snel-snel . Koffie uit een koffiemachine met filter ? Nee , vandaag de dag drinkt men een espresso en leest men de krant online op een iPad of computer . Allereerst het gebruiksgemak . Je zou denken dat een elektronische krant veel gebruiksvriendelijker is dan een papieren krant . Je kliedert er geen eten of drinken over , je stoot er niets mee om op tafel en het is veel compacter dan de papieren versie . Even terug naar dat kliederen : komt er water op je iPad , of erger nog,koffie met suiker , dan zal die helaas een vroege dood sterven , of je een bom duiten kosten om te laten herstellen . Idem dito met je laptop . Ook kan je van het staren naar een scherm enorme hoofdpijn krijgen . Eigenlijk zijn computerschermen niet gemaakt om rustig iets op te lezen , wel om er tekst mee te verwerken . Een beeldscherm ververst zich heel erg vaak en dit zorgt ervoor dat je ogen zich erg hard moeten concentreren . Veel mensen denken zo , en kopen dus nog steeds een papieren krant . Toch daalt de verkoop van papieren kranten drastisch .","Op zich is er niets mis met het concept van ' Midnight in Paris ' : een nostalgische scenarioschrijver die met z 'n vriendin op vakantie gaat in Parijs . Hier aangekomen neemt z 'n nostalgie alleen maar toe , en dwaalt hij ' s nachts door de straten van Parijs , opzoek naar de sfeer van de jaren 20 . Tot z 'n eigen verbazing , komt hij elke nacht ook werkelijk terecht in de tijd van Hemingway en Picasso en ontdekt hij dat nostalgie van alle tijden is en iedereen weleens verlangt naar een andere tijd dan degene waarin hij nu leeft . Misschien komt het door de cast - Owen Wilson en Rachel McAdams zijn nu niet echt mijn favoriete acteurs , om het met een understatement te zeggen - maar ik vond dit echt een teleurstelling , wetende dat deze film geregisseerd is door Woody Allen . Andere films van Allen vind ik fantastisch , denk aan ' Vicky , Cristina , Barcelona ' of ' Scoop ' , maar nee , ' Midnight in Paris ' kon me niet bekoren . Ten eerste vind ik een sfeer die absurditeit uitstraalt , altijd wat riskant : het is toch vooral een evenwichtsoefening tussen het leuk en grappig houden , en het compleet verpesten met als resultaat iets ongelooflijk belachelijks . Een film als ' Scoop ' bijvoorbeeld , is ook compleet gebaseerd op het absurde - een journaliste die ronddwaalt in het dodenrijk - maar er zitten tenminste nog wat humoristische elementen in - Allen zelf die fungeert als Houdini , om er één te noemen . - Bij ' Midnight in Paris ' vond ik het absurde er lichtjes over , het was net ietsje te veel . Ten tweede : humor . Aan Midnight in Paris vond ik eigenlijk niets grappigs , behalve dan misschien een paar quotes van Zelda Fitzgerald of Picasso , of het gelal op de talrijke feestjes die Gil bezoekt . De zo kenmerkende droge humor die in bijna alle films van Allen voorkomt , leek hier wel verdwenen te zijn . Ik vind het jammer dat Allen z 'n troeven hier niet heeft uitgespeeld , en alle dingen die z 'n films normaal zo kenmerken achterwege heeft gelaten . Misschien was het de bedoeling , misschien ook niet , ik vond het in ieder geval een misser van jewelste .",True
"Ze is een prachtexemplaar in de modellenwereld en heeft een stem om u tegen te zeggen . Lana Del Rey is een wandelende meisjesdroom en vaak ook die van jongens . Haar zwoele , warme uiterst sexy stem doet de tijd terug draaien naar de bekende jaren ' 60 . We kunnen weer onderuitzakken in onze fauteuil met een goed glas rode wijn zonder gestoord te worden door hypermoderne elektronische hysterie . Enkel zij kan in deze tijd nog zorgen voor een instant lounge-effect . Na de internethit van het befaamde lied ' videogames ' is haar bekendheid de lucht in gevlogen . Na deze luttele bekende jaren vertoeft ze weer in de achtergrond waarbij ik meer en meer het gevoel krijg dat , dat haar zeker niet stoort . Ze doet het rustig aan maar ze verbaast ons telkens weer met een prachtexemplaar . Als 18-jarige heb ik misschien geen recht van spreken als het gaat over de jeugd van tegenwoordig , maar aangezien ik er elke dag mee te maken krijg , verdien ik het te zeggen dat de jeugd beter een voorbeeld zou nemen aan deze wonderbaarlijke vrouw .","Stel je eens voor , je loopt hand in hand over straat met je geliefde , jullie zijn al jaren een gelukkig stel , hebben beide een goede job en gaan binnenkort trouwen , kortom je doet geen vlieg in de wereld kwaad . Maar plots wordt je uitgescholden , je wordt over de grond gesleurd en in elkaar getrapt . Dit enkel en alleen omdat jij jezelf bent en omdat je van iemand houdt . Ieder mens in de wereld zou dit een schandaal vinden , maar wanneer we het hebben over een koppel van hetzelfde geslacht dan is het plots niet meer zo abnormaal . Volgens een grote meerderheid van de bevolking zouden homo's een schande voor de maatschappij zijn en horen ze niet thuis in onze wereld . Maar wat drijft mensen om homo's zo te haten ? En wat houdt de overheid tegen om hier niet in te grijpen ? We zien het meer en meer in het nieuws verschijnen , elke dag worden homokoppels uitgescholden , bedreigd en in elkaar geslagen . De overheid zal misschien op zoek gaan naar de daders en hen een straf bezorgen , maar is dat wel genoeg ? De daders bestraffen is één zaak maar acties tegen homohaat organiseren zou een veel betere oplossing zijn . Weinig mensen zijn namelijk vertrouwd met het beeld van een holebikoppel . Wat onbekend is , werkt voor velen angstaanjagend en gaan ze zowel met verbaal als fysiek geweld uithalen . Niemand in persoon is daar schuldig aan , maar we hebben genoeg voorbeelden die kunnen wijzen op het feit dat het voor velen onbekend terrein is . Eerst en vooral richten we ons op de opvoeding . Kinderen krijgen van bij de paplepel ingenomen dat een papa , mama en een kindje een gezin vormen . Ze lezen boekjes met verhalen over vader dinosaurus en moeder dinosaurus en knutselen voor vaderdag en moederdag een werkje in elkaar op school . Kinderen worden nooit geconfronteerd met het feit dat er ook zoiets bestaat als twee mannen of twee vrouwen die samen een koppel vormen . De ouders van de kinderen zullen ook nooit over zo 'n dingen vertellen , ze hebben namelijk schrik dat hun kind ook zo "" abnormaal "" zal worden . Wanneer we dit op zo 'n vroeg stadium leren wordt het moeilijk om aan een ander idee te wennen . Niet enkel de scholen zijn hier schuldig aan , ook reclame heeft onrechtstreeks heel veel invloed op ons . In tijdschriften , op televisie , op grote billboards , overal waar we komen zien we reclame opduiken . Wat zien we op deze reclame ? Gelukkige gezinnetjes die samen naar Disneyland gaan , een man en vrouw die heel verliefd een krokante ovenpizza opsmullen of die ene mannendeodorant waarbij je alle vrouwen op het strand in één klap verleidt .",True
"' Tot altijd ' vertelt het deels waargebeurd verhaal van Mario , een MS-patiënt , die jarenlang heeft gevochten voor het invoeren van de euthanasiewet en uiteindelijk ook de eerste was die er gebruik van zou maken . De hoofdrollen worden uitstekend vertolkt door Koen de Graeve en Geert van Rampelberg . Waar het eerste deel van de film soms wat tekort komt door het haastige verloop en de snelle opeenvolging van ( ir)relevante gebeurtenissen , wordt dat meer dan goed gemaakt in het tweede deel . Er wordt niet alleen schitterend geacteerd , ook de scènes worden inhoudelijk steeds sterker en doen je menig keer naar je zakdoek grijpen . Wanneer Iwein Segers zijn afscheidsspeech voor Mario voorleest , op diens laatste dag , houdt zelfs de ongevoeligste kijker het niet meer droog . ' Tot altijd ' heeft misschien wat mindere kantjes , maar over het algemeen is het een zeer krachtig staaltje cinema .","1 . Inleiding In deze paper onderzoeken we de relatie tussen Hugo Claus en het taalpurisme , meerbepaald de invloed van taalzuiverheid op Claus en de manier waarop dit tot uiting komt in zijn literaire werken . Dit doen we op basis van het artikel Hugo Claus en het verdriet van de Puristen ( 2013 ) , geschreven door K. Absillis . Eerst wordt kort geschetst wat het Nederlandse en het Vlaamse taalpurisme precies inhouden en welke rol zij speelden in het leven van Claus . Daarna zullen we Claus ’ eigen visie op taalzuiverheid bespreken . Wanneer we kijken naar het oeuvre van Hugo Claus kunnen we drie verschillende periodes onderscheiden : een taalzuivere periode , een overgangsperiode en een latere periode waarin we kennis maken met zijn dominante visie op het taalpurisme . Boegbeeld van deze latere en definitieve visie is zijn meesterwerk Het verdriet van België , geschreven in 1983 . 2 . Purisme in Vlaanderen 2.1 . Wat is taalpurisme en hoe is het ontstaan ? Het Nederlandse taalpurisme of taalzuiverheid betekent het zuiveren van de Nederlandse taal in het gehele Nederlandstalige gebied . Vormen van taalzuivering zijn onder andere het weren van nieuwe leenwoorden afkomstig uit andere talen , maar ook de vervanging van bestaande leenwoorden door oudere of nieuw verzonnen Nederlandstalige woorden . Een bekend voorbeeld is het gebruik van het woord duimspijker in plaats van punaise . Het taalzuiveringsproces in het Nederlandse taalgebied is een zeer ingewikkelde kwestie die al jarenlang aan de gang is en tot op de dag van vandaag tot onenigheid leidt . Al vanaf de vijftiende en de zestiende eeuw vinden we vormen van taalzuivering terug in het Nederlandstalige gebied . In die periode was Latijn de taal van de kerk en het recht en Frans de taal van het bestuur , de rijke adel en burgerij . Het gewone volk daarentegen sprak Nederlands en wenste dat die taal gebruikt werd om hun gebieden te besturen . Bovendien waren er toen al verschillende wetenschappers en academici die zich inzetten voor een zuiver gebruik van de Nederlandse taal . Zo voerde onder andere H.L. Spiegel een pleidooi voor een correct gebruik van het Nederlands in zijn werkstuk Twee-spraek van de Nederduytsche letterkunst . Dit boek dat in 1584 werd gedrukt , is het eerste boek over de grammatica van het Nederlands ( Janssens & Marynissen , 2008) . Nadat het Latijn langzaamaan zijn dominantie verloor , kwam de focus van het taalzuiveringsproces meer en meer te liggen op het weren van Franse invloeden . Dit was vooral het geval in Vlaanderen aangezien het vaker dan de Noordelijke Nederlanden te maken had met een Frans bestuur . Het hoogtepunt van het Nederlandse taalpurisme - tijdens de periode dat België en Nederland nog één staat vormden - vinden we onder regering van Willem 1 , koning der Nederlanden . Van 1815 tot 1830 voerde hij in het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden een bestuur dat zich zo veel mogelijk richtte op de onafhankelijkheid en verspreiding van het Nederlands ( Vosters & Vandenbussche , 2008) . Dit liedje was maar van korte duur , want in 1830 verklaarde België zich onafhankelijk . Een politieke daad die tot op heden een grote invloed heeft op de taalverschillen tussen Nederland en Vlaanderen , aangezien het Nederlands zich in beide gebieden anders is gaan ontwikkelen . Op de Nederlandse Taal - en Letterkundige Congressen , die vanaf 1849 werden georganiseerd , besliste men toch dat Vlaanderen de standaardtaal van het Noorden moest overnemen .",True
"Een lege pot confituur en golfballetjes Geluk bepaal je zelf . Als het zo makkelijk was , dan zou wel meer dan de helft van de Vlamingen zichzelf gelukkig moeten prijzen , niet ? Hoewel de Belgen in de top tien staan van de Internationale Geluksindex , is het geluk van de Vlaming met meer dan 10% gedaald ten opzichte van vorig jaar . Daarbovenop heeft Vlaanderen één van de hoogste zelfmoordcijfers in Europa . Maar welke factoren bepalen ons geluk ? ' Geld maakt niet gelukkig ' , toch is uit recent onderzoek gebleken dat de groeiende onzekerheid , de economische crisis en minder zekerheid op sociale steun de belangrijkste oorzaken vormen van de daling . Mensen met een job denken gelukkiger te zijn dan werklozen . Naast het feit dat ze economisch welvarender zijn dan de arbeidsreserves , genieten ze ook nog eens van meer menselijk contact en krijgen ze de kans om voldoening te halen uit hun werk . Deze factoren zijn een beslissende factor in het welzijn . Sociale steun , vrijheid en individualisme worden erg belangrijk geacht in onze zoektocht naar geluk maar tegelijkertijd maakt meer sociale controle ons ongelukkiger . Sociale steun en sociale controle gaan hand in hand , een onvermijdelijke bijwerking . In Amerika , bijvoorbeeld , is minder sociale steun en wordt de nadruk gelegd op het individu . Maar toch zijn ze minder tevreden dan Europeanen . Een goede balans tussen sociale steun en controle is dus van essentiëel belang om de vrijheid en dus het geluk van de burger te verzekeren . De Belgen doen het niet slecht op vlak van geluk maar de Denen en Zwitsers doen het beter : hoe noorderlijker gelegen , hoe gelukkiger . Het slechte weer kan , tegen alle verwachtingen in , ons geluk alleszins niet bepalen . Hoewel het een courant gespreksonderwerp is , blijkt het mooie weer toch geen invloed te hebben op onze gemoedstoestand . Dan zal het de eindeloze natuur in combinatie met een overvloed aan gezonde , zuivere lucht wel zijn . Onze bovenburen zijn fervente sporters met veel aandacht voor welzijn en levenskwaliteit . Misschien vinden we dan toch waarheid in de uitspraak ' een gezonde geest in een gezond lichaam ' . Het verband tussen levensgeluk en een actieve levenstijl is immers drie keer hoger dan die tussen geluk en geld . Een lege pot confituur , golfballetjes , snoepjes en zand , meer hebben we niet nodig om uit te leggen wat ' ons geluk ' kan bepalen . Als we die lege pot vullen met golfballetjes , dan is hij vol . Maar met een beetje hulp , kunnen er nog heel wat snoepjes bij , nu is hij echt vol . Toch kunnen we de lege ruimtes tussen de snoepjes nog opvullen met zand , tot er echt niets meer bij kan . De glazen pot representeert ons leven , gevuld met golfballetjes die staan voor het belangrijkste in ons leven : familie , vrienden , collega's , ... De snoepjes verwijzen onder andere naar een baan , een huis of een auto . Het zand refereert naar al de rest . Als we de pot eerst gevuld hadden met zand , was er geen plaats meer over voor het belangrijkste in je leven , de golfballetjes . Een pot met enkel golfballetjes en snoepjes daarentegen , voelt wel vol aan . Toch blijft er ook nog plaats over voor zand . Hoewel dit een erg vereenvoudigde voorstelling is van ons bestaan , is ons leven niets zonder onze ouders , kinderen , partners of beste vrienden . Uit onderzoek blijkt dan ook dat geluk sterk verbonden is met de steun die we krijgen van onze geliefden . Over het algemeen lijkt het of we ongelukkiger zijn geworden ten opzichte van vroeger . 60 jaar geleden was de gemiddelde Vlaming tevreden met zijn Opel Corsa en jaarlijkse vakantie naar de Costa Brava . Vandaag willen we allemaal een carrière uitbouwen , vier keer per jaar op vakantie , een mooie villa met zwembad en rondrijden in een Porsche . De samenleving verwacht te veel van de huidige en toekomstige generatie . Door al dat streven naar prestige en ' geluk ' nemen we die golfballetjes soms iets te vanzelfsprekend en vergeten we wat ons echt gelukkig maakt .",Vorige week ging ik naar de Starbucks in Station Antwerpen-Centraal . Iedereen praat erover en is er vol van dus ik dacht dan ook : waarom niet ? Ik kwam binnen en de zaligste geur van versgemalen koffiebonen verwelkomde mij . Maar die zalige geur werd al snel verdrongen door de meterslange rij die aan de kassa stond aan te schuiven . De geur had mij toch overtuigd en ik voegde mij achterin . Het resultaat was een mooie witte koffiebeker met mijn naam op en maar liefst 3 euro lichter . Daarbij was ik ook nog eens te laat voor mijn volgende afspraak . Maar ik had wel zin in een lekkere koffie . Die ben ik dan daarna nog ergens anders kunnen gaan halen ook . Na eerst 4 keer mijn tong te verbranden moest ik vaststellen dat de koffie zijn faam helemaal niet waard was . . Een filter van de Delhaize 365 had mij op dat moment nog meer plezier gedaan . Starsucks .,True
"1 . INLEIDING In deze paper is het de bedoeling na te gaan welke gevolgen de opgang van de digitale media precies heeft gehad op het gebruik van Engels in jongerentaal . Daaraan gekoppeld gaan we ook dieper in op de vraag of de Engelse invloed nefast is voor de spellingsvaardigheden van de Vlaamse jongeren . Jongerentaal evolueert voortdurend en blijft daarom een actueel thema binnen taal(problematiek ) . Observaties en recente onderzoeken leren ons hoe Nederlandstalige , met andere woorden Vlaamse en Nederlandse jongeren vatbaar zijn voor Engelstalige invloeden van buitenaf , onder andere via de relatief recente , drastische opkomst van de digitale media . 2 . JONGERENTAAL IN DE ‘ COMPUTERGENERATIE ’ 2.1 . DEFINITIE JONGERENTAAL Wat is jongerentaal nu net ? Jongerentaal is het informele taaltje dat jongeren onderling op dagelijkse basis gebruiken om informeel met elkaar om te gaan . Het is een taaltje dat per definitie afwijkt van de standaardtaal . Dat doet het om zich te onderscheiden van de oudere generaties . Jongerentaal staat nooit stil . Naarmate de jongeren ouder worden , gaan de jongere generaties zich weer profileren door een eigen repertoire aan woorden en uitdrukkingen te lanceren als ' hét nieuwe taaltje ' . Er worden continu nieuwe woorden geïntroduceerd , woorden die ' in ' en ' cool ' moeten zijn . “ Door de link van deze taalsoort [ straattaal , Mampaey ] met het Engels en de communicatiemedia , zijn de conventies en betekenissen algemeen bekend bij jongeren door het hele land [ Nederland , Mampaey ] “ , stelt Brouwer ( 2011 : p11 ) . Ouderen worden daar traditioneel zo consequent mogelijk buiten gehouden . Onder andere de reclame-industrie blijft niettemin onverschrokken proberen toegang te vinden tot de leefwereld van jongeren door in hun reclamecampagnes al dan niet subtiel in te spelen op de jongeren hun eigen taaltje . De tijd dat er enkel Standaardnederlands werd gesproken op de televisie is helemaal voorbij en dat geldt nog meer voor de reclame op televisie . Brouwer ( 2011 : p12 ) illustreert dit met een voorbeeld uit een reclamecampagne van Kitkat . In 2006 kwam Kitkat uit met een bekend voorbeeld van chat - en sms-taal in reclame : een reclamecampagne voor jongeren die helemaal in sms-taal is opgesteld . ( Brouwer , 2011 : p11 ) ( zie bijlage 1 ) Enkele voorbeelden van jongerentaal zijn : ( 1 ) is wel nice als het zo aant sneeuwe is ( Vandekerckhove , forthcoming : p7 ) ( 2 ) Mega chillen after school ( Brouwer , 2011 , p1 ) ( 3 ) want ik loop al vanaf half 3 me n smile rond ( Vandekerckhove , forthcoming : p7 ) ( 4 ) zin face is lik zo dik ( Vandekerckhove , 2009 : p37 ) 2.2 . JONGERENTAAL EN STRAATTAAL Vandaag de dag wordt jongerentaal onder meer geassocieerd met straattaal . Er moet daarbij echter rekening gehouden worden met een nuanceverschil . Straattaal is een subtype van jongerentaal . Het is een soort bricolagetaal die woorden leent uit de verschillende talen in de straat . Naast Engels gaat het hier dus ook over Arabisch , Turks en in Nederland ook Surinaams . ( van Boekel , 2012 : p7 ) 2.3 . DE ‘ COMPUTERGENERATIE ’ De huidige jongerengeneratie wordt wel eens de computergeneratie of de millenniumgeneratie genoemd . Het is de generatie die de digitale opgang van dichtbij heeft kunnen meemaken .","Hoewel dubstep reeds enkele jaren zeer populair is onder jongeren , is het pas sinds de doorbraak van Skrillex ook een genre-overschrijdend experiment geworden . Meer nog dan om zijn muzikale talent , hoort Skrillex eigenlijk geprezen te worden om zijn gewaagde samenwerkingen met zowel popsterren als metalbands , en om zijn doorgedreven wil anderen op een aangename manier met dubstep in contact te brengen .",False
"De BlackBerry Curve is een schande voor de smartphone generatie . Niet enkel ziet hij er goedkoop uit , hij gedraagt zich er ook zo naar . En dit voor een gsm die toen ik hem kocht nog 220 EURO kostte . Telkens als ik in het buitenland zit , ondervind ik problemen . Dat ligt waarschijnlijk aan de slechte 3G connectiviteit of de armzalige beschikbaarheid van wifi-netwerken . Wil je dan eens een leuke foto maken wanneer je gezellig op café zit met je vrienden , is je resultaat een zwarte waas . Als de verkoper mij er op voorhand van bewust gemaakt had dat deze smartphone niet van een flash voorzien is , had ik wel twee keer nagedacht voor me deze aan te schaffen . Ook overdag is de kwaliteit van de foto ’ s erbarmelijk . Kortom , geen aanrader !","' The Deadly Hallows part 2 ' vormde het slotakkoord van het wereldberoemde verhaal van de jonge tovenaar , Harry Potter . Een verhaal dat bekend is bij zowat elke tiener die ooit een boek heeft vastgehad . Ook ik hoorde bij deze grote groep fans en had dus hoge verwachtingen voor de laatste film . Deze verwachtingen zijn gelukkig allemaal uitgekomen . De levensechte effecten bij het laatste gevecht in Zweinstein , de bloedstollende achtervolgingsscènes , en dan vooral de geweldige acteerprestaties van de cast zullen me altijd bijblijven . Vooral Alan Rickman , die het personage van Severus Sneep al acht films op zich neemt , schitterde in zijn dubbelrol . Het is een raar gevoel , te weten dat een belangrijke tijdsverdrijving in je kinderjaren nu eindelijk voorbij is , maar deze laatste film heeft dat einde prachtig in beeld gebracht .",False
"McDonalds is een fastfoodketen die ontstaan is in de Verenigde Staten . Ze verkopen er onder andere hamburgers , frieten en Chicken Nuggets . Waar ik het over wil hebben zijn de Chicken Nuggets . Onlangs las ik een artikel over de bereidingswijze en kon niet geloven wat ik las . Dit product wordt gemaakt aan de hand van resten van botten , ingewanden en nog veel meer + verschillende chemische stoffen . Dat McDonalds ongezond is , wisten we al langer maar geloof mij dat als je het artikel leest over de bereidingswijze dat je er niet meer durft heengaan . Het is dus aan te raden om een andere fastfoodketen te bezoeken voor de McDonalds liefhebbers of het zelf thuis maken zodat je zelf kan kiezen welke ingrediënten je wilt gebruiken en zo beslist over het eindresultaat en de bereidingswijze van je avondeten .","Werken en geluk of luiheid en ongeluk ? Geluk is een woord dat niet iedereen even goed kent of ervaart . Veel burgers in onze gemeenschap ervaren het gevoel ' gelukkig zijn ' niet . Komt dit door henzelf ? Heeft dit te maken met hun opvoeding , gedachtengang of met ons land ? Het staat vast dat geluk veel met jezelf te maken heeft maar de buitenwereld kan hier ook veel aan veranderen of verbeteren . Hoe komt het dat de ene persoon geniet van het leven en de ander niet ? Wat zijn de belangrijkste redenen die iemand gelukkig maken ? Ten eerste merken we op dat geluk toeneemt tijdens de zomermaanden . De mooie , warme , langere dagen geven de mensen meer zin om buiten te komen . Op dit moment van het jaar is 's morgens opstaan minder lastig . Wanneer het moment is aangebroken om de gordijnen te openen , is het meteen licht buiten en zie je de prachtige groene natuur . De zomer geeft een gevoel van gezelligheid , iedereen komt meer buiten om samen iets te gaan drinken en van de zon te genieten . Warme jassen , rolkragen en sjaals zijn hier niet van toepassing . De wintermaanden zijn het tegenovergestelde . Het is koud , donker en kaal . Kaal doordat alle bladeren van de bomen zijn gevallen en de bloemen er niet zijn . Mensen hebben meer de neiging om binnen te blijven , om zich ziek te melden in plaats van te gaan werken . De winter is geen aanmoediging om de buitenwereld te verkennen . Een weekje op vakantie of een zonnenbank om het goedkoper te houden , zou een oplossing kunnen zijn . Ten tweede moet ieder individu er zelf ook voor willen werken . Het is onmogelijk om altijd gelukkig te zijn . In een hele leven van elke burger ervaar je droevige gebeurtenissen . Sterftes , financieel gaat het niet goed , hongersnood , te horen krijgen dat je niet zwanger kan geraken , oorlogen , ... Dit zijn verschillende voorbeelden waarmee iedereen moet leren omgaan . Elke cultuur reageert hier anders op . Er zijn culturen die veel minder hebben dan de gewone burger in België en toch zijn zij perfect gelukkig . Het is de manier hoe je omgaat met verschillende omstandigheden die je gelukkig of ongelukkig zal maken .",True
"Vrouwen aan de top : biedt een quotum een oplossing ? Het is zo standaard : de man gaat naar zijn werk , heeft een goede baan , de vrouw zorgt voor de kinderen en werkt vaak in deeltijd in een lagere functie . Dit is nu een voorbeeld van een typische situatie in veel gezinnen . Eigenlijk is dat wel een ouderwetse rolverdeling . Zijn we nu niet op een moment aangekomen waarin een vrouw ook kans heeft om carrière te maken ? Een tijd waarin er sprake is van verandering van dit traditionele patroon ? De vraag die hierbij om de hoek komt kijken : moet de overheid ze helpen betere functies te verkrijgen en aan de top te komen ? Met andere woorden : moet er een quotum ingesteld worden om meer vrouwen in leidinggevende functies te krijgen ? Enerzijds zullen veel mannen waarschijnlijk gaan protesteren wanneer er zo 'n quotum komt . Het mannelijk geslacht is van zichzelf toch wel meer gericht op een prachtige carrière en een hoog salaris . Zij laten taken van het gezin liever over aan het vrouwelijk geslacht , zodat ze zelf veel geld kunnen verdienen en de beste baan kunnen hebben . Wanneer de overheid zo 'n regeling treft , worden vrouwen bevoorrecht om in topfuncties te komen . De man zal meer de vaderrol op zich moeten nemen , wat ten koste gaat van die geweldige carrièremogelijkheden . Zij zien dit in feite als een vorm van positieve discriminatie . Het is weliswaar een kans voor de vrouw , maar de man moet erop inleveren . Anderzijds is deze optie misschien de enige oplossing . Door het traditionele patroon in het gezin was er vroeger voor vrouwen minder plaats om carrière te maken . Zij zorgden voor de kinderen en de vaders verdienden de kost . Tegenwoordig hebben ook veel vrouwen gestudeerd en hebben zij uitstekende diploma's om hoge functies te bekleden . Het enige probleem is hierbij vaak de concurrentie met mannen . Door een quotum in te stellen , krijgen zij meer kans en verbetert hun competitiviteit ten opzichte van het mannelijk aandeel in deze hoge posities . Zo kan de maatschappij breken met de eerdere rolverdeling in het gezin en hen aansporen die goede banen aan te nemen . Daarnaast blijkt uit onderzoek dat zo 'n regeling wel degelijk effectief is . In België werken namelijk maar 5,8% van de vrouwen in raden van bestuur van de grootste bedrijven . Wanneer we hier kijken naar andere landen zien we een duidelijk verschil , hoewel er binnen Europa hierin grote tegenstellingen zijn . In Nederland is de top van de administratie bijvoorbeeld volledig mannelijk , maar in Skandinavië vertegenwoordigen vrouwen wel ongeveer een vierde van de plaatsen in raden van bestuur . In Noorwegen werken beursgenoteerde bedrijven in feite met zo 'n quotum . Zij zijn verplicht een bepaald percentage vrouwen in dienst te hebben . Uit cijfers blijkt dat deze vrouwen ook hoge functies bekleden . Verder heeft het vrouwelijk geslacht een andere manier van denken dan het mannelijke . Dit hoeft niet per definitie negatief te zijn . Vrouwelijke personen kunnen op sommige punten beter communiceren en pakken zaken anders aan . McKinsey deed ooit onderzoek naar vrouwelijke directieleden in verschillende Europese bedrijven . Hieruit bleek dat zij zeker een positieve uitwerking hebben op de resultaten van deze grote ondernemingen . Ook in België is onderzocht of er belangstelling zou zijn voor een dergelijk quotum . De uitkomsten hiervan waren bijzonder positief : maar liefst 64% van de Belgische economische topvrouwen is voor zo 'n regeling . Zij zien dit als een ideale manier om meer vrouwen enthousiast te maken en een kans te geven om de concurrentie aan te gaan . Concluderend kan zo 'n regeling dus wel degelijk een uitkomst bieden . Verschillende onderzoeken hebben immers bewezen dat er niet alleen interesse in is , maar de resultaten voor ondernemingen ook positief zijn . Er is dus eigenlijk sprake van een win-win situatie . Misschien moeten dan alleen die mannen nog wat water bij de wijn doen en accepteren dat vrouwen tegenwoordig volledig geëmancipeerd zijn en ook dezelfde kansen willen wat betreft carrièremogelijkheden , topfuncties en een goed salaris ?",""" "" Teleurgesteld""""Bij veel mensen is de Subway wel bekend als een zaak waar je heerlijke broodjes zou moeten kunnen eten . Helaas was dat bij mij niet het geval . Een paar weken geleden was ik bij deze broodjeszaak en tot mijn grote spijt moest ik eerst al erg lang wachten voordat ik aan de beurt was . De verkoopster die mij hielp , was erg onvriendelijk . Ze snauwde naar me en praatte bovendien erg onduidelijk . Uiteindelijk had ze mijn bestelling toch opgenomen . Ik ging zitten op een stoel en wachtte op mijn broodje , dat ik mee wilde nemen om dit in de trein te kunnen opeten . Na een half uur wachten , kreeg ik eindelijk mijn bestelling in een afgescheurd tasje . Tot overmaat van ramp was dit niet alleen het verkeerde broodje , maar was dit ook koud en niet lekker . Dit merkte ik echter pas toen ik al buiten stond . Mijn trein had ik al gemist , dus ik liep terug naar binnen en meldde mijn klacht bij de verkoopster . Zij had totaal geen begrip voor mijn situatie en snauwde nogmaals naar mij . Ik heb het broodje op de toonbank gelegd en ben daarna weggelopen . Ik ben enorm teleurgesteld in de slechte service !",True
"Ik raad iedereen af om naar McDonalds te gaan . Als je een lekkere maaltijd wenst , zit je zeker aan het verkeerde adres . Warme bestellingen worden meestal koud geserveerd en komen niet overeen met de foto ’ s op de affiches . De klanten worden bedrogen waar ze bij staan . De pakketten zoals ' Happy Meal ' voldoen meestal niet aan de criteria die op de menu ’ s staan . Daarnaast vallen de porties opvallend klein uit . Je moet zelf constant heen en weer lopen om alles te krijgen waar je recht op hebt . Het onbekwame personeel vergeet vaak sausjes of extra ’ s op de plateaus te leggen . De koolzuurhoudende dranken bevatten weinig gas en smaken naar suikerwater . Klantvriendelijkheid en service zijn ver te zoeken . Ik durf hun aanpak zelfs harteloos en afstandelijk te noemen . Het is overduidelijk dat de werknemers onvoldoende opgeleid zijn om hun functie op een behoorlijke manier uit te voeren . Van hygiëne is er weinig sprake . Daarom kom ik er liever niet meer over de vloer . In de toekomst vermijd ik graag de vettige maaltijden die hoofdzakelijk uit diepvriesproducten bestaan . Geef mij maar verse en gevarieerde maaltijden ! "" "" McDonalds ; I ’ m really not loving it ! Trust me . "" ""","Quick is een fastfood keten waar het eten met de grootste zorg bereid wordt . De keten voldoet aan alle strenge eisen voor voedselveiligheid . Het personeel dat dagdagelijks voor je klaar staat is professioneel opgeleid en altijd zeer behulpzaam . Voor al je vragen kan je bij hen terecht , of het nu gaat om de keuze van een bepaalde hamburger of de vraag waar je naar het toilet kan gaan . In vele vestigingen kan je zelfs tot middernacht genieten van een lekkere hamburger .",False
""" Topman Shell kondigt forse bezuinigingen aan "" , "" Rabobank directeur legt bestuursfunctie neer "" , "" Directievoorzitter van Philips geeft omzetdaling toe "" : het is zomaar een greep uit de vele titels van krantenberichten die de afgelopen week gepasseerd zijn . Als u de nieuwsberichten behorend bij deze titels gelezen zou hebben , dan zou u namen treffen die verwezen naar de mannen van de top van de organisatie . Daar kijkt niemand van op , velen staan er zelfs niet eens bij stil . Toch kent onze maatschappij een groeiende groep mensen die zich wél zorgen maakt om het feit dat we zelden of nooit vrouwennamen aantreffen in dergelijke mediaberichten . Een ' glazen plafond ' houdt vrouwen die streven naar een topfunctie tegen , en dat is toch niet meer van deze tijd . De vraag die rijst is hoe dit maatschappelijke probleem opgelost kan worden . Het invoeren van quota lijkt te winnen aan populariteit , maar of dat zo terecht is ... ? Een restrictie opleggen voor het aantal mannen dat een bedrijf in dienst mag hebben , om zo het aantal vrouwen in organisaties op te krikken . Dat lijkt simpel en logisch , maar is het zeker niet . Het opleggen van quota is een vorm van positieve discriminatie op de arbeidsmarkt : een groep met minder kansen op de arbeidsmarkt wordt positief bevooroordeeld ten opzichte van andere ( meerderheids)groepen . Het bestaan van het glazen plafond zal niemand tegenspreken , het aantal vrouwen dat een bestuursfunctie vervult is drastisch lager dan mannen met een bovengemiddeld salaris , maar of positieve discriminatie daadwerkelijk zo positief is , valt nog te bezien . Een uitstapje naar Zuid-Afrika kan de twijfel over deze maatregel wellicht verduidelijken . Door de Apartheid is het verschil tussen ' zwarten ' en ' blanken ' vandaag de dag nog merkbaar . Tot grote spijt van de overheid , die verschillende pogingen heeft gedaan om de zwarte bevolking van de negatieve spiraal te bevrijden . Zo ook op de arbeidsmarkt : positieve discriminatie leek hét medicijn om kansarme Afrikanen aan een uitdagende baan te helpen . De regel die werd ingesteld was dat als bedrijven twee gelijkwaardige kandidaten hadden gevonden en één van hen was zwart , dan werd de baan automatisch aan deze persoon toegewezen . Kijkend naar de cijfers kan gesteld worden dat het medicijn is aangeslagen : het aandeel zwarten dat een hogere functie bekleedt in het bedrijfsleven is aanzienlijk gestegen ten opzichte van vroeger . Er kleeft echter een groot nadeel aan deze maatregel , de discriminatie tussen de bevolkingsgroepen is er niet minder om geworden . In tegendeel zelfs , de blanken zijn boos omdat hun banen worden ingepikt . Haatgevoelens worden aangewakkerd en de negatieve spiraal lijkt allerminst doorbroken . In Zuid-Afrika hebben de beste bedoelingen dus niet tot het beoogde resultaat geleid . Dit wil natuurlijk niet direct zeggen dat quota voor Nederland geen oplossing kunnen bieden . Maar hoe moet zo 'n situatie er dan uitzien ? Een beetje fantasie kan helpen om een voorstelling te maken van hoe ons land invulling kan geven aan positieve discriminatie . Stelt u zich eens voor dat u als organisatie de keuze heeft uit een mannelijke en een vrouwelijke kandidaat .","Er is niets zo vervelend als het niet lusten van koffie . Als theedrinker in hart en nieren moet ik overal waar ik kom een kopje koffie afslaan en vragen of ik mogelijk ook thee zou kunnen krijgen . Starbucks lijkt daar wat op gevonden te hebben : niet-koffie drinkers kunnen hier wel degelijk genieten van een heerlijke Café Mocha , Caramel Macchiato of wellicht een Frappuccino . Starbucks biedt voor ieder wat wils : zowel de zoetekauwen , liefhebbers van de sterkste espresso of bijzondere koffiebonen zijn aan het juiste adres . En goed nieuws voor degenen die nog niet overtuigd zijn : ook heerlijke variaties chocolademelk en theesoorten zijn in het assortiment opgenomen .",True
"werkloosheidsuitkeringen stoppen is een onmenselijke straf NVA is voor de beperking van werkloosheidsuitkeringen in de tijd . Zij vinden dat werklozen niets hebben bijgedragen en dus ook geen werkloosheidsuitkering verdienen . Al wie werk probeert te zoeken is volgens die partij in staat om het ook te vinden . Maar is het voor iedereen wel mogelijk om na een paar jaar een geschikte job te vinden ? En is het wel menselijk om een deel van de bevolking te straffen door hen een werkloosheidsuitkering te ontzeggen ? De wil om werk te vinden volstaat niet om daar ook in te slagen . Voor hen is een werkloosheidsuitkering dan ook broodnodig . Allereerst is er een bepaalde groep mensen in onze samenleving voor wie werk vinden bijna onmogelijk is . Bepaalde afstudeerrichtingen zorgen namenlijk voor weinig werkzekerheid . Afgestudeerden met een opleiding geneekunde , verpleegkunde of lasser zullen waarschijnlijk zeer snel een geschikte job vinden . De opleidingen geschiedenis , journalistiek of communicatiewetenschappen hebben het daarentegen moeilijk met de zoektocht naar werk . Voor die mensen moet er een werkloosheidsuitkering zijn . We mogen hen niet aan hun lot overlaten , ook niet na een aantal jaren . Vaak zijn er te veel werkzoekenden voor het aantal beschikbare vacatures en kunnen ze gewoonweg geen geschikte job vinden . Niet alleen voor afgestudeerden met een minder nuttig diploma , maar ook voor mensen die niet de juiste capaciteiten hebben is de zoektocht naar werk moeilijk . Sommigen zijn mentaal of fysiek niet in staat om te werken . Hun gebreken zijn misschien niet erkend door het ziekenfonds , maar toch ondervinden ze problemen wanneer ze proberen te werken . Bijvoorbeeld mensen met een zwakkere fysieke gezondheid zijn vaak te moe of te zwak om zich vijf dagen in de week in te zetten . Ook personen met een lichte vorm van autisme of asperger kunnen de werkdruk niet aan . Deze groep mogen we niet straffen voor hun beperking . Een werkloosheidsuitkering zou bedoeld moeten zijn voor hen . Een beperking in de tijd is dan ook geen oplossing . Na een paar jaar kampen deze mensen nog altijd met dezelfde problemen .","Skrillex , de geflipte inboedel van een electroketen , kan dus ook een Grammy winnen . ‘ Wat een tijden , wat een gewoonten ! ’ Nooit had ik gedacht die laatste zin uit te spreken . Het gaat er maar om hoever je een mens kan drijven denk ik dan… Begrijpt u me niet verkeerd ! Progressieve kunst - en muziekstromingen juich ik doorgaans enthousiast toe . Wanneer een losgeslagen meute ‘ ritmisch ’ staat te freaken op een nummer van Skrillex , haak ik echter af . Een goede songtekst is voor de massa trippende dansers blijkbaar geen vereiste . Een harmonieuze melodie is dat al evenmin . Allerlei klanken , beats en talloze geluidjes van onbekende afkomst vormen samen één alomvattende chaos . Eén die doorgaans dan nog eens een pijnlijk oorverdovende vier minuten duurt . Persoonlijk zie ik de esthetische waarde van nummers als Bangarang niet in . Het was een tijdlang hard zoeken geblazen naar een radiopresentator die mijn mening deelde . Of beter gezegd : het ongenoegen van de barbaarse ‘ Skrillexstam ’ niet vreesde . Gelukkig is de storm weer gaan liggen . Bij het afwassen kan ik met een gerust gemoed de radio weer aanzetten en de meeste aanhangers van de ‘ Skrillexgekte ’ zijn tot inkeer gekomen . Al is het bang afwachten tot de volgende vlaag van waanzin…",False
"De ecologische voetafdruk van België : we kunnen er ( n)iets aan doen . Het nieuwe is er intussen af , iedereen kent de ecologische voetafdruk en velen zullen die van zichzelf ook al wel eens berekend hebben . We weten dan ook allemaal dat de voetafdruk van België te groot is . Veel te groot , in vergelijking met het Europese gemiddelde . Maar doen we er iets aan ? Welnee . In België is het ieder voor zich , zoiets als een gemeenschapsgevoel bestaat er niet . Vele burgers denken : "" Als mijn buurman niet ecologisch moet leven , moet ik dat ook niet . "" Als we samen de Belgische voetafdruk willen verkleinen , moet er dus eerst een mentaliteitswijziging komen . Er zijn echter vele kleine dingen die wij als burger wel kunnen doen . Een eerste aspect van ons gedrag dat moet veranderen , is de drang om allemaal een eigen auto te hebben . Als je door de straten van steden als Antwerpen rijdt , vraag je je soms echt af waar al de eigenaars van die geparkeerde auto's wonen . Vaak staan er meer dan dubbel zo veel auto's als er huizen zijn . Het moet echter best mogelijk zijn om met één auto per gezin toe te komen , ook als het een gezin van tweeverdieners betreft . Steeds meer mensen maken dan ook gebruik van het openbaar vervoer om te gaan werken . Als je de ellenlange files in Brussel wil vermijden , is de trein nemen inderdaad het beste idee . Je kan ook voor een job dichter bij huis kiezen , zodat je met de fiets kan gaan . Zeker als het mooi weer is , is dat een veel aangenamere optie dan uren in een snikhete auto - ' Waarom hebben we die airco nu nóg niet laten herstellen ? ' - in de file staan . Een recent fenomeen in België op dat vlak is het autodelen : je hebt met enkele personen samen één auto en spreekt op voorhand af wie hem wanneer mag gebruiken .",Pizza Hut heeft sinds kort een nieuwe meat lovers pizza . De heerlijke combinatie van diverse stukken vlees en de overbekende kruidige saus zorgen voor een ware smaaksensatie ! Momenteel kan je deze pizza voor een habbekrats proeven in het kader van een speciale restaurantactie . Dit raad ik iedere pizzaliefhebber zeker aan .,False
"Westerlingen hebben jarenlang voor godsdienstvrijheid en het recht op vrije meningsuiting gepleit en uiteindelijk hun zin gekregen . Maar nu dit recht eindelijk van kracht is , probeert de overheid haar bevolking opnieuw stil te houden door een wet in te lassen die dit tegengaat . Er wordt namelijk een wet ingelast die het dragen van levensbeschouwelijk tekens bij ambtenaren verbiedt . Deze beslissing is ongeoorloofd en hoort bovendien niet thuis in het denkkader van de hedendaagse maatschappij voor een aantal redenen . Ten eerste wordt er een deel van de vrijheid van de bevolking ingeperkt . Een mens moet het recht hebben zijn kijk op het te leven te kunnen uiten op een manier die hij daarvoor geschikt acht . Het verbod gaat in tegen het recht op vrije meningsuiting , aangezien de levensbeschouwing van een persoon zijn of haar mening reflecteert over hoe dat de wereld zou moeten zijn . En in een maatschappij die zo hoog oploopt met de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens , is de schending van dit recht vrij onorthodox . Bovendien horen bepaalde levenbeschouwelijke tekens , zoals het dragen van een hoofddoek , bij de regels van sommige religies . Deze nieuwe wet maakt protestbewegingen , zoals hippies , en de gelovigen dus voor een deel monddood in de beleving en belijding van hun beweging . Ten tweede wordt er met dit verbod ook een poging gedaan om uniformiteit te creëren , ondanks dat dit in strijd is met de waarden van de hedendaagse samenleving . De moderne samenleving is immers een multiculturele samenleving . Door deze poging te ondernemen wordt er ingegaan tegen de waarde van diversiteit , wat net een van de belangrijkste waarden is in een maatschappij die multiculturaliteit aanmoedigt ; het verbod stimuleert het idee van de samenleving als eenheidsworst . De wet is dus compleet paradoxaal met de gevestigde waarden . Bovendien is het secundair doel van het creëren van eenheid door middel van deze wet geen realistisch doel . Door de levensbeschouwelijk tekens van de werkvloer te verbannen , wordt de tegenstelling tussen "" het normale "" en "" het andere "" enkel nog groter , wat nog meer reacties van onverdraagzaamheid tot gevolg kan hebben wanneer een ambtenaar een van deze tekens dan toch eens op straat tegenkomt . Hij of zij wordt immers steeds minder bekend gemaakt met deze tekens . Ten derde getuigt het verbod van discrimantie tegenover groepen die een minderheid vormen in het westen , zoals moslims . Dit is opnieuw een tegenstrijdig gegeven . Onverdraagzaamheid tegenover andere culturen is immers een van de waarden is die zeer sterk wordt aangevochten door de aanhangers van de multiculturele samenleving . Een voorstander van de wet zou kunnen argumenteren dat deze wet dit fenomeen net voorkomt , aangezien het niet langer opvalt dat een persoon tot een andere cultuur behoort . Maar zoals al eerder werd gezegd in dit essay , horen bepaalde gedragsuitingen , zoals het dragen van een hoofddoek , bij de regels van bepaalde religies . En het verbieden van deze uitingen is net een vorm van discriminatie , aangezien het de gelovige in kwestie belemmert in de belijding van zijn of haar geloof . In het kort : de wet gaat te sterk in tegen een aantal gevestigde waarden in de multiculturele samenleving . Ook is het verbod het zoveelste voorbeeld van de overheid die probeert om eenheid te creëren onder de bevolking , met onder andere de invoering van de euro en het hoofddoekenverbod op scholen als een andere voorbeelden . Straks gaat de overheid nog proberen om iedereen te dwingen het haar kort te dragen . Dan wordt het stilltetjes aan tijd voor ondergetekende om eens aan emigreren te denken .","Het is verbazingwekkend wat er tegenwoordig allemaal wordt geplaatst onder de categorie ' muziek ' , maar dubstep is toch wel een absoluut dieptepunt voor de muziekindustrie en Skrillex gaat wat mij betreft lopen met de hoofdprijs voor het componeren van zo slecht mogelijk klinkende rommel . Meer dan de helft van zijn "" "" composities "" "" klinken alsof hij heeft geprobeerd een printer te verwerken in een mixer en dat heeft opgenomen met de standaard microfoon die je vindt op iedere webcam . Het is dit soort muziek waardoor een mens piraterij zou gaan aanmoedigen .",True
"Vrouwen aan de macht Een studie stelde tijdens de laatste verkiezingen vast dat er nog steeds enorm weinig vrouwen deelnemen aan de politiek in ons land : amper 20 procent van de kandidaten was een vrouw . In de media kwamen daarom veel stemmen op om de positie van de vrouw binnen de regering en het parlement te verbeteren . Dat fenomeen stelt zich eveneens binnen onze bedrijfswereld , waar weinig vrouwen het tot aan de top maken . Momenteel bestaan de raden van bestuur van de grootste bedrijven in België voor 
5,8 procent uit vrouwen en dat kan veel beter . Er zijn dus dringend quota nodig om deze werknemers een duwtje in de rug te geven . De vrouw staat er tegenwoordig allang niet meer alleen voor in het huishouden . De man steekt vaker een handje toe en zijn wederhelft hoeft niet meer aan de haard te zitten . Daarnaast zijn we geëvolueerd naar een tweeverdienersmaatschappij , waarin beide partijen financieel bijdragen aan het gezin . Vrouwen mogen nu ook ambitie hebben en doorgroeien naar een hogere functie , terwijl manlief thuis op de kinderen past . Er is een duidelijke sociale verschuiving merkbaar , maar toch geraken de ambitieuze vrouwen niet gemakkelijk tot aan de top . Een goede maatregel om hen daarbij te helpen , is de invoering van quota . Van de Belgische economische topvrouwen vraagt 64 procent zelf om de invoering van zulke quota . Ze geven aan dat ze , ondanks hun ambitie , vaak benadeeld werden bij promoties en dat deze maatregel hun vrouwelijke collega's zeker zal helpen in de toekomst . Daarnaast is het gewoon een goede zaak om meer vrouwelijke werknemers in je bedrijf te hebben . Een studie van McKinsey vergeleek 89 grote Europese bedrijven met veel vrouwelijke directieleden met andere sectorgenoten en deed daarbij enkele opmerkelijke vaststellingen . De studie toonde aan dat meer vrouwen aan de top een betere return on investment geeft en dat het bedrijf op termijn een beter operationeel resultaat levert . Daarbij evolueerde de aandelenkoers van deze ' vrouwelijke bedrijven ' positiever dan die van hun mannelijke tegenhangers . Binnen de bedrijven zelf beschreven teamleden en werknemers de vrouwelijke managers menselijker en rechtvaardiger dan de mannelijke oversten . Ze gebruikten woorden als ' gemotiveerd ' en ' betrokken ' en gaven aan dat er meer ruimte was voor inspraak . Andere Europese landen bewijzen trouwens in de praktijk dat quota een goede zaak zijn . Zo is het in Noorwegen sinds 2006 verplicht om 40 procent vrouwen te hebben in beursgenoteerde bedrijven . Deze regel is duidelijk succesvol , want op dit moment is het vrouwelijk aandeel in de raden van bestuur er al gestegen tot 28 procent . In de buurlanden Zweden en Finland schommelt dat aandeel rond de 25 procent . Ze zijn er nog lang niet , maar de invoering is wel een goede aanzet en leidt stilaan tot een aangepast beleid binnen de bedrijven . Kortom , er bestaat nog steeds discriminatie ten opzichte van vrouwen in de bedrijfswereld ( en de politiek ) . Toch is het belangrijk om er voldoende aandacht voor te hebben , want uiteindelijk is een hoger percentage vrouwen aan de top een win-winsituatie . De bedrijven hebben er voordeel bij omdat vrouwelijke managers een duidelijke meerwaarde bieden . Ze voegen een menselijkere aanpak toe aan het bedrijf en tillen het naar een hoger niveau . Voor de vrouwelijke werknemers brengt het eveneens een verademing met zich mee . Zij hoeven zich minder zorgen te maken over eventuele discriminatie en krijgen meer ruimte om zich te ontwikkelen op professioneel vlak . Mannen en vrouwen dezelfde kansen geven op de arbeidsmarkt , daar moeten we naar streven . Of zit binnenkort misschien de man aan de haard ?","Het kopen van een Sony Xperia S was een echte mislukking . Misschien werkten de verkopers van de winkel waar ik de gsm kocht en Sony Ericson wel samen . Want de verkoper vertelde me het een goede gsm was . Maar eenmaal ik thuis arriveerde merkte ik al dat dit niet de gsm van mijn leven was . En na een paar maanden wist ik het zeker . Met regelmatige intervallen viel mijn gsm uit , kreeg ik geen berichten aan of liep hij vast . Met pijn in mijn hard heb ik dat toch ingezien het geen goede gsm was en een andere aangeschaft .",False
"Gezonder leven , dus beter leven ? Iedere persoon ontwikkelt zijn eigen levensstijl . Deze kan erg gehaast en vol stress zijn of net heel rustig en relaxed , deze kan heel bewust ontwikkeld worden of toevallig ( door externe factoren ) bepaald worden . Deze levensstijl kan ook gezond of ongezond zijn . Maar is het één nu echt beter dan het ander ? Mens sana in corpore sano is een Latijnse spreuk die zoveel betekent als "" een gezonde geest in een gezond lichaam "" . Het was dus in de Oudheid reeds bekend : als je sport en als je gezond eet , krijgt je geest ook meer mogelijkheden om zich te ontwikkelen . Wanneer je je fit voelt heb je meer energie en levenslust en daardoor kan je je beter concentreren . De Belgische ziekenhuizen zitten overvol . Dit kan misschien ook veranderen door een gezamenlijke gezondere levensstijl want gezond is en blijft nog steeds een synoniem voor ' niet ziek ' : wie minder vet eet heeft minder kans op hartkwalen , wie niet rookt heeft minder kans op longkanker enzovoort . Dit wordt ons meer en meer duidelijk gemaakt door reclames via multimedia of door boodschappen op de producten zelf . Daar bovenop zorgt een gezonde voeding ook voor een beter immuumsysteem . De ziektes zullen natuurlijk nooit volledig verdwijnen : niet alles is op te lossen met voeding en beweging . Maar het zou het tekort aan ziekenbedden misschien toch gedeeltelijk kunnen verhelpen . Maar natuurlijk moet je niet overdrijven . Gezond leven betekent niet dat je nooit meer mag snoepen of genieten van een moment van luiheid . Het belangrijkste in het principe van gezond leven is dat je het juiste evenwicht vindt . Voldoende beweging en de juiste voeding zijn essentieel , maar af en toe een kleine beloning zoals een ijsje of een glaasje cola , is net zo noodzakelijk . Op deze manier hou je de levensstijl ook langer vol . Ook is het belangrijk dat je stap voor stap gezonder gaat leven . Er zijn maar weinig mensen die ineens hun hele levensstijl omgooien en dit daarna ook kunnen blijven volhouden . Makkelijker is om te beginnen met bijvoorbeeld één keer per week te sporten , of één vaste dag in de week niet te snoepen . Als je dit dan langzaam opbouwt , lukt het beter om aan de discipline van je nieuwe , gezondere leven te wennen ; niet alleen lichamelijk , maar ook mentaal . De laatste jaren raken steeds meer mensen bewust van dit principe mens sana in corpore sano : het aantal abonnementen in sportscholen en fitnesszaalen is enorm gestegen en de vraag naar diëtisten en gezondheidscoaches ook . Maar het kan altijd beter . Er zijn nog steeds te veel mensen die nooit verse groenten eten of nooit aan lichaamsbeweging doen . Zij moeten ook nog gemotiveerd worden , de vraag is nu hoe dit het best kan worden aangepakt want je kan mensen niet dwingen om te veranderen als ze dat niet willen . De conclusie is dus dat gezonder leven inderdaad gelijk staat aan beter leven . Iedereen haalt er namenlijk voordeel uit : meer energie , meer concentratie , minder overvolle ziekenhuizen , meer discipline , ... En ik geloof dat je er zelfs gelukkiger van wordt omdat je je beter in je vel voelt en dus meer zelfvertrouwen hebt . Als je je van binnen goed voelt , straal je dit ook uit aan de buitenkant . Daarmee is de basis voor een gelukkiger leven reeds gelegd .","Persoonlijk , heb de behoefte op mijn HTC toestel in de vuilbak te gooien . Het toestel reageert niet alleen trager dan concurrenttoestelen , maar het heeft tevens grote leemtes in het opnemen van updates alsook is de support bij reparatie belachelijk slecht . Het is een toestel dat veel kost en veel problemen met zich meebrengt . Zeker niet de moeite !",False
"Verhelpen of voorkomen ? In de maand voor de verkiezingen werd er heftig gedebatteerd . Het was een bitsige campagne , maar met veel inhoud . Een belangrijk twistpunt tussen de partijen waren de werkloosheidsuitkeringen . Net voor de eigenlijke verkiezingen was er nog wat opschudding . Een man van 64 had in zijn hele leven nog maar één maand gewerkt . In al deze jaren heeft hij genoten van een werkloosheidsuitkering . Weldra bereikt hij de pensioensgerechtigde leeftijd . Hij zal dan zijn hele leven geleefd hebben op kosten van de staat . Hierdoor werd heel het debat opgerakeld . De socialistische partijen hamerden op het feit dat dit een alleenstaand geval was , centrumrechts zag hierin een bevestiging van hun standpunten . Maar wat is nu een goede oplossing . Moeten we zulke gevallen opsporen en bestraffen of moeten we deze gevallen preventief behandelen ? 4% procent van de Vlamingen ijvert voor meer solidariteit in de maatschappij en hoewel dit bitterweinig lijkt , lijkt het veilig om te zeggen dat iedereen in een solidaire maatschappij wil leven . Maar waar trekken we de grens ? Iedereen , buiten misschien een paar harteloze zielen , gunt een ander al het geluk of , beter gezegd in dit geval , de middelen om een normaal bestaan te leiden . In deze zorgstaat kan iedereen terugvallen op een sociaal vangnet wanneer dat nodig is . Maar wat soms vergeten lijkt te zijn , is dat we allemaal ons steentje moeten bijdragen om dat vangnet op te zetten . Het belastingsgeld dat maandelijks betaald wordt komt eigenlijk in deze virtuele spaarpot . Iedereen draagt bij wat hij of zij kan bijdragen . De welgestelden dienen meer in dat de minder bedeelden in de samenleving , hoewel zij later dezelfde uitkering zullen krijgen . Dit lijkt misschien oneerlijk , maar procentueel gezien , draagt iedereen bij wat hij of zij kan missen . Slechts 64,2% van de 20-tot 64-jarigen werkt . In een maatschappij waar de vergrijzing heerst en de pensioenen dus langer moeten betaald worden , is dit niet haalbaar . Dit cijfer moet worden opgekrikt tot 75% volgens de Europese werkgelegenheidsdoelstelling.Om deze te behalen kan de overheid hulp aanbieden . Jongeren moeten beter begeleid worden in hun zoektocht naar een job . Pas afgestudeerden zijn vaak niet zo aantrekkelijk voor bedrijven omdat zij geen ervaring hebben . Zo komen we natuurlijk terecht in een vicieuze cirkel : ze vinden geen werk omdat ze onervaren zijn en ze zijn onervaren omdat ze geen werk vinden . Een goede oplossing is misschien voordelen verbinden aan het aannemen van jongeren . Dit rendeert immers op lange termijn , eens ze gelanceerd zijn op de arbeidsmarkt zal werk vinden gemakkelijker zijn . Die begeleiding hoeft niet alleen te gelden voor jongeren . Anderstaligen bijvoorbeeld moeten ook de kansen krijgen om zich hier te integreren . Er moeten taalcursussen beschikbaar zijn . Het is logisch dat kennis van de Nederlandse taal meestal een vereiste is om hier aan de slag te kunnen . Deze kennis kan hen dus helpen om hier werk te vinden . Om al die uitkeringen betaalbaar te houden , moeten deze beperkt worden in tijd . De focus moet ook liggen op het vinden van werk . Wie een passende job weigert , wordt geschorst . Ook moet er gekeken worden naar de geleverde bijdrage van deze persoon . Wie lang gewerkt heeft , kan langer beroep doen op een uitkering . Een uitzondering op deze beperking zijn de 50 plussers . De loonlast is te hoog voor de werkgevers waardoor bedrijven hen moeilijker gaan aannemen . Een maatregel die beter niet wordt getroffen is die van Jan Jambond van de N-VA . Hij deed eerder deze maand een ongelukkige uitspraak waarin hij zei dat mensen eerst hun huis moesten verkopen vooraleer ze aanspraak konden maken op een uitkering . Dit staat in strijd met hun eigen visie , de N-VA zegt dat werken en krijgen in evenwicht moet zijn . Indien je in staat was om een huis te kopen , heb je waarschijnlijk jaren gewerkt en daardoor ook je bijdrage geleverd . De werkeloosheidsuitkeringen zijn wel degelijk een probleem . Er moet preventief gewerkt worden om moeilijkheden te vermijden . De overheid kan overgaan tot beter begeleiden van de werklozen en een algemeen betere regeling van de uitkeringen . Hopelijk vinden de linkse en de centrum(rechtse ) partijen deze keer sneller een manier om samen een regering te vormen . Want 500 dagen wachten op een oplossing , dat ziet niemand meer zitten .","Rise of the planet of the apes is een bloedstollend verhaal dat je van het begin tot het einde boeit . De relatie tussen de twee hoofdrolspelers ; Will Rodman een wetenschapper uit San Francisco en Caesar,een mensaap die de genen van zijn door virus slimmer geworden moeder heeft geërfd , is werkelijk zeer ontroerend . Ook al is dit een sciencefiction film , toch lijkt hij hyperrealistisch door het ijzersterke verhaal en de prachtig uitgewerkte visual effects . Dit werd beloond door verscheidene prijzen . Caesar , die met behulp van motion capture wordt vertolkt door Andy Serkis , die eerder al uitblonk als ‘ Gollem ’ in ‘ The lord of the rings ’ , zet waarlijk een prachtige prestatie neer . De muziek , geschreven door Patrick Doyle , speelt een zeer belangrijke rol en vervult deze ook tot het uiterste . Er zijn verscheidene scenes waarin we de gevoelens van Caesar moeten afleiden uit de muziek en dat lukt ook heel goed . Kortom , een film die je moet zien !",True
"Rihanna maakt commerciele muziek met een heel hoog popgehalte . Persoonlijk vind ik haar muziek leuk om op te dansen in de disco , maar daar is dan ook alles mee gezegd . Na een paar nummers wordt de muziek te eentonig en begint de verveeling toe te slaan , dat is het geval bij meerdere artiesten in dit genre , maar een cd zal ik dus nooit van haar kopen .","Ik heb laatst de CD gekocht van zangeres Birdy . Wat een talent is dat meisje ! Slechts 16 jaar en al zo mooi kunnen zingen ! Vorig jaar hoorde ik haar single ' Shelter ' op de radio en ik was meteen verkocht . Na ' Skinny Love ' en ' People help the people ' wist ik het zeker , van dit talent wil ik meer horen ! Haar prachtige stem in en de mooie piano zijn een muzikaal hoogstaande combinatie . Haar CD heb ik ondertussen kapot gespeeld , van Birdy krijg ik geen genoeg . Zeker een aanrader !",False
"De literatuur voor jong volwassenen bereikt een aanzienlijk hoog niveau . Dit is zeker duidelijk na het lezen van deze trilogie . The hunger games is een ware hype onder de jeugd en niet zonder redenen . Naast de stoere heldin biedt dit boek een sterke verhaallijn met een verrassend plot . Een arena waarin 24 mensen elkaar moeten afslachten om zelf te overleven , is bijna niet voor te stellen . Toch is dit voor Katniss Everdeen , het hoofdpersonage , de realiteit . Suzanne Collins weet door the hunger Games , het evenement waar tributen elkaar moet vermoorden , de tirannie die er heerst in toekomstig America overduidelijk weer te geven . Bij de naam ‘ hongerspelen ’ begint de lezer als vanzelf te rillen . Ze creëert een wereld waarin overleven amper mogelijk is , en sleurt ons daarin mee . Terwijl vele van ons de ochtend niet zouden halen in de arena , blijft Katniss haar mannetje staan . Het hoofdpersonage van het boek laat zien wat kracht betekent . Zij is zeker de naam heldin waardig . Maar hoe standvastig en krachtig ze ook is , toch blijft de vraag of ook zij kan overleven in een wereld waarin iedereen haar dood wil . De spanning die hierdoor opgebouwd wordt is niet te snijden . Tot het laatste woord zit je vastgeplakt aan het boek .","Ik ben een groot boekenliefhebber . Alle genres en stijlen kunnen mij wel bekoren , van thriller tot non-fictie . Maar als ik nu echte één boek moet vermelden dat de moeite waard is en je zeker niet mag laten liggen , dan is dat wel De Vliegeraar van Khaled Hosseini . De Vliegeraar is een prachtig ontroerend verhaal over twee jeugdvrienden die elkaar kwijtraken doorheen de tijd . Het verhaal speelt zich af in Afghanistan waardoor je als lezer ook een betere inkijk krijgt in de cultuur daar . Hosseini is een meesterlijke verteller die je zo meesleept in het verhaal dat je niet anders kan dan af en toe een traantje wegpinken . Ik zou veel mensen écht aanraden om het boek te lezen ! Zelf las ik het boek vorige zomer en ik zou het zo weer lezen omdat het zo emotioneel en meeslepend is .",False
"Fastfoodketen McDonalds heeft al vaak kritiek gekregen over de kwaliteit van hun eten en over de voedingswaarde van hun producten , maar dit is niet de enige reden waardoor slechts weinig mensen McDonalds hoog in het vaandel dragen . Ook de klantvriendelijkheid laat vaak veel te wensen over . Wanneer je een bestelling plaatst krijg je af te rekenen met korte antwoorden , ongeïnteresseerde vragen en standaard zinnetjes die de werknemers duidelijk dag in dag uit moeten aframmelen , wat niets helpt aan de onpersoonlijke sfeer die in een McDonaldszaak hangt . En niet enkel aan de kassa kunnen er opmerkingen gemaakt over het personeel . Omgestoten bekers , op de grond gevallen frieten en achtergelaten hamburgers blijven vaak een hele tijd liggen tot iemand er aandacht aan schenkt en uiteindelijk toch eens komt schoonmaken . De gemiddelde McDonaldszaak is niet proper en dit roept natuurlijk vragen op over de omstandigheden waarin je eten wordt bereid . Of de motivatie van de werknemers dan ook effectief de oorzaak van deze ongemakken is , is nog maar de vraag . Ook het management of het algemene werkethos kan aan de basis liggen van deze problemen .","Na het horen van de vele lovende reacties op dé ' chickflick of the century ' , Bridesmaids , begon ik met een uitermate enthousiaste gemoedstoestand aan de film . Al snel kon ik mijn teleurstelling niet onderdrukken , al vanaf de eerste scène merkte ik op dat deze film mijn honger zeker niet ging stillen . Ik vond over de hele lijn de film zeer platvloers met een humor die mij absoluut niet kon bekoren . Het script was onrealistisch , de situaties waarin de bruidsmeisjes zich bevinden , zijn zo overdreven en dat maakt de film verre van humoristisch . Deze film geeft daarbij ook een negatief beeld van vrouwelijke vriendschapsbanden , wat ook niet op zijn plaats is . Ik kan enkel besluiten dat ik alle lovende reacties helemaal niet begrijp en dat ik dus zeker niet tot de fans van Bridesmaids behoor !",False
"Gezonder leven , dus beter leven ? In de hedendaagse wereld die gekenmerkt wordt door stress , lange werkdagen , weinig tijd en ongezond eten , is sensibilisering omtrent gezond leven een absolute noodzaak geworden . Het motto ' een gezonde levensstijl leidt tot een gezond leven ' wordt daarom de laatste jaren door gezondheidsspecialisten en instanties zoals de overheid benadrukt . Maar komt de boodschap over bij de bevolking ? Het lijkt wel alsof de meerderheid het advies gewoon naast zich neerlegt en doorgaat met het gewone drukke leventje . Mensen hebben in deze versnelde samenleving nog maar weinig tijd om op een rustige en vooral gezonde manier te eten . Door dit tijdsgebrek wordt er snel gegrepen naar ongezonde voeding zoals hamburgers , frieten of kant-en-klaremaaltijden . Deze zijn immers snel en makkelijk te bereiden of consumeren , en passen daarom beter in de drukke agenda . Niet alleen volwassenen zijn slachtoffer van deze ongezonde levensstijl , maar ook kinderen krijgen steeds vaker calorierijke maaltijden of versnaperingen voorgeschoteld . De gezonde tussendoortjes zoals fruit of graankoeken worden vervangen door snoep , chocoladekoeken of andere zoetigheden met veel suikers en vetten . Het liefst van al wordt dit alles gecombineerd met zoete frisdranken in plaats van een glas water of een gezonde kop thee . De gevolgen van deze ongezonde levensstijl worden steeds belangrijker . Deze maken ook duidelijk dat er een zeer prangend probleem bestaat dat vraagt om actie . Dat de mens steeds dikker wordt , is al lang geen geheim meer . Maar het gaat veel verder dan enkele kilo's die er op de weegschaal bij gekomen zijn . Het fenomeen ' obesitas ' komt steeds meer voor en vormt vooral een groot probleem binnen de westerse landen . Amerika is koploper wat betreft overgewicht bij zowel volwassenen als kinderen . Reeds talloze campagnes hebben geprobeerd om de bevolking te waarschuwen voor de gevaren van obesitas en ongezonde voeding . Toch blijft het aantal gevallen stijgen en wordt het probleem alleen maar groter . Niet enkel ongezond eten is een boosdoener , ook het tekort aan sport en beweging is een bekende oorzaak . Volwassenen verkiezen na een harde dag werken al snel een lui avondje voor de televisie boven wandelen of joggen in de frisse buitenlucht . Ook kinderen spenderen hun tijd liever vanachter hun computer dan aan het beoefenen van een leuke teamsport . Excuses zoals ' ik ben te moe ' of ' ik ga wel een ander keertje sporten ' steken al gauw de kop op . Het gebrek aan gezonde voeding en sport leidt tot een stijging in het aantal patiënten met hart - en vaatziekten , obesitas en ademhalingsproblemen . Deze worden zowel bij volwassenen als bij kinderen vastgesteld . Er vormt zich dus nog een ander probleem : kinderen nemen de ongezonde levensstijl van hun ouders of andere familieden over en zijn hier het slachtoffer van . Het aantal kinderen met overgewicht , of zelfs obesitas , stijgt aanzienlijk . Kwaaltjes komen dus niet alleen meer , maar ook sneller voor bij de jongere bevolking . Dit maakt de situatie alleen maar erger . In de Verenigde Staten zijn de gevolgen van ongezonde voeding en gebrek aan sport niet meer te ontkennen . Ook Europa wordt steeds meer geconfronteerd met het groeiende probleem . Kan er nog wel actie ondernomen worden tegen deze problemen ? Of is het al te laat ? Het is cruciaal dat er zo snel mogelijk opgetreden wordt , voor het inderdaad te laat is . Er zijn daarbij verschillende maatregelen mogelijk , maar het blijkt helemaal niet zo eenvoudig om het vastgeroeste gedrag van de westerse bevolking te veranderen . Het belang van goede sensibiliseringscampagnes die gezonde voeding en sport promoten , wordt dus steeds belangrijker . Via deze weg kan de bevolking aangesproken worden en is het mogelijk om hen met de neus op de feiten te drukken . Daarbij kan de hulp ingeschakeld worden van de huisdokter , een diëtiste of andere . Deze kunnen ervoor zorgen dat de boodschap op een zeer persoonlijke manier overgebracht wordt en dus ook goed begrepen wordt door de doelgroep . Het moet nu voor iedereen duidelijk zijn dat een appeltje voor de dorst veel beter is dan dat zoveelste pakje friet .",In Haar Naam Was Sarah vertelt De Rosnay op een sublieme wijze het leven van een Joods meisje dat samen met haar ouders naar een concentratiekamp wordt gestuurd . Bij het lezen van dit boek word je meegenome in het ontroerende verhaal van Sarah en tegelijk word je meegesleurd in een zoektocht naar wat er met Sarah is gebeurd . Een echte aanrader !,False
"De Amerikaanse fastfoodketen Quick is zonder twijfel één van de populairste fastfoodketens ter wereld . Je kan er naar hartelust hamburgers en frieten verkrijgen . Lekker , dat zeker , maar dat het allemaal erg ongezond is , daar lijkt niemand om te malen . Akkoord , een hamburger nu en dan kan zeker geen kwaad , en de gevolgen op korte termijn zijn heus niet zo ernstig . Maar als we kijken naar de lange termijn dan zijn de gevolgen niet te overzien . Hart - en vaatziekten , overgewicht en ga zo maar door . Het is niet alleen nadelig voor de persoon in kwestie zelf , maar ook de maatschappij draagt hier gevolgen van . Terugbetalingen van kosten voor hospitalisatie worden immers mee gedragen door de maatschappij . De realiteit dat persoon B moet opdraaien voor de ongezonde levensstijl van persoon A lijkt niet te stroken met datgene wat men ' rechtvaardigheid ' noemt .","Vanmorgen was het weer zover : de radio speelde en mijn oren werden letterlijk gepijnigd . Het zoveelste ( slechte ) nummer van Rihanna barstte uit de luidsprekers . Zo snel ik kon draaide ik de volumeknop naar beneden . Waarom maakt nu iemand toch zo 'n slechte muziek ! Er zijn zoveel dingen die ik ergerlijk vind aan Rihanna haar muziek . Het eerste dat me er aan stoort , is dat de melodieën niet origineel zijn . Ze zijn al vaker gebruikt door andere popartiesten . Is het nu werkelijk zo moeilijk om eens iets nieuws te proberen , om eens niet hetzelfde , blauw gedraaide ritme te gebruiken . Een ander ergerlijk gegeven zijn de lyrics . Al haar teksten zijn zo leeg en gewoonweg dom ( en ja dit meen ik ) . Het laatste punt van kritiek dat ik ga leveren , is op haar présence . Tegenwoordig geldt werkelijk de regel hoe korter en vulgairder de kleding , hoe meer succes men heeft . Rihanna is hier duidelijk een voorbeeld van . Met de jaren verdwijnt er steeds meer van haar kledij , maar blijft haar succes stijgen . We kunnen wel concluderen dat ik echt niet te vinden ben voor de muziek van Rihanna . Daarom roep ik de radiozenders op om minder van haar muziek te spelen en wat meer goede muziek , of beter wat meer echte muziek ( bv. Bony king of nowhere , Amatorski , ... ) .",False
"Captain America was over het algemeen een teleurstellende film . De kostuums waren niet goed genoeg uitgewerkt en de film kwam weinig realistisch over . De actiescènes waren te ' fantastisch ' waardoor de aandacht nogal snel verloren was . Het verhaal kwam erg onecht over en kwam traag op gang . De verhaallijn in de film was daarenboven zwak en gewoonweg niet genoeg uitgewerkt . Tijdens de eerste helft van de film gebeurt er niet zo veel , er wordt dan heel erg gefocusd op de shows en optredens die hij doet . Pas in de tweede helft komt de film op gang maar het feit dat er weinig verteld wordt over de achtergrond van Captain America . Er wordt ook te weinig informatie gegeven over de andere personnages van de film en dat heeft me tijdens het kijken erg gestoord . Het einde was gewoonweg teleurstellend en frustrerend omdat hij dan eindelijk een date weet te bemachtigen , dan voor een hele tijd vastzit in het ijs en uiteindelijk wakker wordt in de 21ste eeuw waar hij totaal misplaatst is . Over het algemeen geen aanrader dus om te kijken , tenzij je van plan bent om The Avengers te kijken want dan snap je dat verhaal en de achtergrond van Captain America wel beter .","De ‘ goeie , oude tijd ’ waarin er naar echte muziek werd geluisterd lijkt voorgoed voorbij . Aangenaam klinkende gitaren worden hier vervangen door elektronische , enerverende ‘ geluiden ’ , want muziek kan men dit volgens mij niet noemen . Drum ’ n Bass en Dubstep mogen dan misschien hip en trendy zijn , mooi klinken doen ze allerminst . Op deze muziek kan je niet dansen , kan je niet meezingen en het ritme van deze muziek is zo ver te zoeken dat ik me afvraag waarom mensen er überhaupt naar luisteren .",False
"Alle hoge verwachtingen worden waargemaakt in dit laatste deel van de Potter-saga . De film is zoals menigeen verwachtten ; dramatisch , spectaculair en uiterst opwindend . Dit alles rechtvaardigt de beslissing meer dan ooit om het laatste boek in tweeën te splitsen . Vol actie , avontuur en flashbacks is het tweede deel van the Deathly Hallows boven verwachting . Het hoogtepunt en de spanning blijven liggen tussen het goede en kwade ; de eeuwige strijd tussen Potter en Voldemort . De grote kracht van de film is de sterke visualisatie en de volwassenheid van de karakters . Voor degene die Potterreeks gevolgd hebben blijft de altijd authentieke sfeer in de film een gevoel van thuiskomen . Magische Harry krijgt én verdient een grote finale met dit eindspektakel .","Nee , dit is winkelstilte : waar blijven die klanten ? Waar vroeger rijen voor kassa's stonden om een krant of tijdschrift te bemachtigen voordat men de trein moest halen , lezen mensen nu gratis het nieuws op Apps of andere mobiele websites . Uitgeverijen doen er alles aan om kranten en tijdschriften nog zo aantrekkelijk mogelijk te maken voor lezers , maar vaak zonder winst . Het is nu een kwestie van overleven in een tijd van aanbiedingen en acties om huidige abonnees te blijven boeien en behouden . De gehele uitgeversbranche is dus in gevaar . Naast de krant , bestaat er ook steeds meer andere online-informatie . Denk aan blogs en sociale media . Waar voorheen informatie van kranten , tijdschriften of andere traditionele media vandaan werd gehaald , krijgen wij deze nu in onze schoot geworpen als we Facebook of andere sociale media openen . Dat is handig , zou gesteld kunnen worden ; u hoeft er niet meer naar opzoek . Echter kan deze online-overload ook ernstige schade aanrichten . Denk maar terug aan het incident Project-X in Groningen . Een andere vorm van indirecte informatievoorziening . Een onschuldig meisje probeerde haar vrienden ( per ongeluk ' openbaar ' ) uit te nodigen , wat uitliep op een grootschalig drama . Alles werd onbewust veel groter gemaakt en verspreid . Dit kan daarentegen natuurlijk ook een voordeel hebben . Door het snel verspreiden van informatie , zijn belangrijke problemen of wereldrampen eerder bij ons bekend . Niet alleen uit het buitenland , maar ook lokale incidenten . Politie kan door deze snelle informatieverspreiding accuraat optreden en vaak erger voorkomen . Het moge duidelijk zijn dat de traditionele media in gevaar is . Dit heeft echter niets te maken met de authenticiteit en objectiviteit van de krant , welke zeker zal blijven bestaan . De rits van nieuwe online-media haalt dit medium ondanks haar kracht gewoonweg snel in . Nieuws is deels vluchtiger en oppervlakkiger geworden , en past zich aan op onze dynamische levens . Maar wat voor velen vooral makkelijk is ; het komt naar ons toe en u hoeft er zelfs niet naar opzoek . Het is niet zo dat de krant zo ontzettend duur is , of moeilijk aan te schaffen . Nee , alle online-informatie wordt gewoonweg sneller ter beschikking gesteld . Door de toenemende Apps en online-nieuwsvergaring is het wachten tot het domino-effect zich voortzet en alle traditionele media uitschakelt . De toekomst zal slechts bepalen binnen welke tijdsbestek ' onze krant ' zal uitsterven en haar aanverwante branche zal wegvagen .",True
"Geestelijke gezondheid leidt onder hoge werkdruk In de aanloop naar de verkiezingen onderhandelen politici altijd over de pensioengerechtigde leeftijd . Voor het ene beroep ligt die hoger dan voor het andere . Ambtenaren en bedienden moeten ten minste werken tot op 65-jarige leeftijd . Maar is langer werken niet nefast voor de geestelijke gezondheid ? Uit cijfers blijkt dat ongeveer een kwart van de Belgen in zijn leven met een psychisch probleem te maken krijgt . Vrouwen zijn dubbel zo ontvankelijk voor depressies en angsten , als mannen . De psychische stoornissen waarmee mannen te kampen krijgen zijn vaak het gevolg van een alcoholprobleem . Hoe komt dat ? Voor mensen die een zittend beroep uitvoeren en die hun job uitoefenen in een klein kantoor van twee meter bij twee , bestaat een logische verklaring . Neem als voorbeeld vrouwelijke bankbedienden . Zij werken in een kleine ruimte , waar ze een hele hoge werkdruk ervaren . Ze moeten de deadline halen , de cijfers ingeven , interbancaire gesprekken voeren , enzovoort . Dat gebeurt allemaal onder het alziend oog van een veeleisende superieur . Daarnaast moeten ze als ze thuiskomen van het werk nog beginnen koken , de was en de strijk doen en de drukke kinderen in bed steken . Tijd voor ontspanning is zeldzaam . Het is dus niet verwonderlijk dat een groot aantal vrouwen te maken krijgt met een burn-out of een depressie . Ook mannen ontspringen de dans niet , al zijn zij iets minder gevoelig voor psychische problemen . Het systeem van baaldagen bestaat niet in België , daarom laten zowel mannen als vrouwen regelmatig een negatief gezondheidsattest uitschrijven door de dokter . Ze moeten dan niet gaan werken , en kunnen ze toch genieten van vrijetijd . Maar liefst 27 procent van de Belgische werknemers blijft op die manier meer dan vijftien dagen thuis . Na deze werkonderbreking herneemt de afwezige werknemer het werk , maar het is al snel duidelijk dat die zich weer psychisch ongemakkelijk voelt . Op die manier komt een groot deel van de Belgische bevolking in een vicieuze cirkel terecht , die meer , en vooral zwaardere geestelijke gezondheidsstoornissen veroorzaken . Die stoornissen zorgen ervoor dat de werknemer niet meer arbeidsgeschikt is en een uitkering voor arbeidsonbekwaamheid kan ontvangen . Of het kan erger . Psychische problemen leiden vaak tot een opname in een psychiatrisch ziekenhuis . Tussen 1999 en 2008 steeg het aantal gedwongen opnamen met 42 procent . Bestaat er dan geen manier om het aantal Belgische werknemers dat te maken krijgt met een psychische stoornis , te verminderen ? Een vaak voorgestelde oplossing is het raadplegen van een psychiater of professionele hulp zoeken . Slechts een derde van de mensen met psychische problemen durft deze stap te nemen . Ook medicijnen en anti-depressiva kunnen een oplossing bieden , al dan niet tijdelijk . Het probleem met geneesmiddelen is dat ze verslavend zijn en dat het moeilijk is ervan af te kicken , eens iemand ermee begonnen is . Een andere optie is de loopbaanonderbreking . Die kan van onbepaalde duur zijn , zodat de werknemer de tijd heeft om alles op een rijtje te zetten , om uitgebreid te ontspannen , om nieuwe energie vinden en om te herbronnen . Toch lijkt dit niet voor iedereen de goede oplossing . Veel werknemers zijn bang voor de reacties van hun medewerkers en bovendien brengt een loopbaanonderbreking een grote administratieve rompslomp met zich mee . De ultieme oplossing voor psychische problemen is natuurlijk het verkorten van de verplichte werktijd , meer vrijetijd voorzien en een ' happier life ' leven . Maar dat is niet altijd even gemakkelijk . Problemen zitten in het hoofd van mensen en het is niet eenvoudig om die te verwijderen . Psychische problemen zijn al jaren een bekend fenomeen , maar pas sinds kort krijgt het topic veel aandacht . Zowel mannen als vrouwen krijgen ermee te maken en het fenomeen gaat van kwaad naar erger . Het is belangrijk om de mogelijkheden voor het verbeteren van een slechte geestelijke gezondheid meer in de kijker te zetten . Vandaag is dat nog een onderwerp waarover veel taboe hangt . Maar misschien kan het een thema voor de volgende verkiezingen zijn ?","Ik kan amper positief zijn over de iPhone 5 . Ze zeiden me dat de batterij langer ging meegaan dan de iPhone 4&slash;4s , dit is een grote leugen . Als je vaak op het internet zit en je laat je WiFi gedurende de ganse dag opstaan , gaat de batterij nog geen halve dag mee . Niet enkel is de batterij het probleem , maar ook telkens wanneer ik mijn iPhone probeer op te laden dan gebeurt er niets . Ik moet de kabel minstens tien keer in en uit het stopcontact trekken vooraleer het tekentje verschijnt dat de iPhone daadwerkelijk aan het opladen is . En alsof dat nog niet erg genoeg is , is het soms zo dat wanneer ik met mijn oortjes muziek aan het beluisteren ben de liedjes soms op zichzelf pauzeren , zonder dat ik hierom heb gevraagd . Dit is zeer lastig , want zelfs wanneer ik het toestel dan even uitschakel en opnieuw terug aanzet , is dit nog steeds het geval .",False
"Als een verknochte Harry Potter-fan was voor mij het uitkomen van de laatste film heel dubbel . Langs de ene kant was ik verschrikkelijk blij dat al dat ongeduldige wachten eindelijk beloond zou worden , maar langs de andere kant betekende dit ook een soort van definitief einde van mijn jeugd , die ik in grote mate had beleefd in het gezelschap van de heer Potter . Mijn verwachtingen waren dan ook hooggespannen bij het bekijken van deze vertoning , die een zekere symbolische waarde met zich meedroeg . Met plezier kan ik melden dat ik enorm genoten heb van dit betoverende sluitstuk . Het verhaal dat me al bekend was uit de boeken was prachtig in beeld gebracht en sloot naadloos aan op de voorgaande films . Doordat het laatste boek in twee stukken opgedeeld werd , was er ook een grote mate van volledigheid die in de vorige zes films niet altijd aanwezig was . De acteurs speelden hun rol even intens als de jaren daarvoor en werden geplaatst in prachtige sets die het verhaal soms een grimmig kantje gaven . Al blijf ik erbij dat een film haast nooit voldoet aan de levendige fantasie die gepaard gaat met een boek , toch was het zeker een mooie poging en het bekijken waard .","Populaire muzieksensatie Rihanna behaalt de ene hit na de andere . Al haar liedjes hebben een vrolijke melodie en zijn geschikt voor feestjes waar de alcohol rijkelijk vloeit en je als een hersendode aap kan meekwelen met de lyrics die evenveel inhoud hebben als een lege fles melk . Dat haar muziekteksten niet overeenstemmen met de melodieën is een jammerlijk feit waar nog mee te leven valt . Maar hoe kan het geen taboe zijn dat een rolmodel zingt over lesbische seks , russian roulette en het doodschieten van mensen ?",False
"McDonalds is een keten waar vaak veel commentaar op gegeven wordt . Dit is vooral over de kwaliteit van de burgers . Eigenlijk is dat voor niets nodig . Uit een onderzoek kunnen we afleiden dat er een veel striktere controle is op de burgers van McDonalds , dan die van een frituur of slager . Je bent dus veel zekerder dat er geen foute , onzuivere dingen in uw vlees zijn gedraaid , wat u in een frituur niet gegarandeerd kan worden . Tegenwoordig biedt McDonalds niet alleen meer de gewone burgers , maar ook wraps , salades en burgers met vis of kip aan . Het kan dus bijna niet anders , dan dat u uw zin hier vindt . Deze gerechten kan u allemaal krijgen aan een vrij gerechtvaardigde prijs . De hygiëne in McDonalds zit ook zeer goed , wat wel belangrijk is in zo 'n grote ketens . Laat die vooroordelen over McDonalds dus maar vallen en stap er eens binnen .","Bijna alle scholen zijn van het papierwerk af . Brieven doormailen naar de ouders in plaats van deze brieven af te drukken en uit te delen in de klassen , gemakkelijk toch ? Bovendien is het ook nog eens goed voor het milieu . Het lijkt een win-win-situatie voor iedereen . In deze tijden van digitalisering , kan men zich de maatschappij zo 'n 30 jaar geleden bijna niet meer voorstellen . Kinderen leren op school steeds vroeger om met computers te werken en zijn ook steeds sneller in het bezit van eigen iPad , gsm's en andere technologsiche snufjes . Ipads waarop je boeken kan lezen , google waarmee je alle nodige informatie kan vinden en ook sites waarop je 24 op 24 kunt volgen wat er zich allemaal afspeelt in de wereld . Al het nieuws kan tegenwoordig via het internet verkregen worden en is daardoor ook gratis : is dit een positieve zaak voor de mens en de nieuwsredacties of helemaal niet ? Elke morgen een wandeling maken naar de krantenwinkel , thuiskomen en gezellig met de hele familie de krant lezen aan het ontbijt ; het komt steeds minder vaak voor . Meer en meer gezinnen hebben tegenwoordig tabloids . Met deze technologische nieuwigheden stoten we al snel op een eerste voordeel voor digitale versies van het nieuws . Tabloids zijn handige , kleine computers van ongeveer een A3'blad groot en zijn dus veel gemakkelijker te hanteren dan grote papieren kranten . Een tweede voordeel van gedigitaliseerd nieuws , is dat nieuwe feiten veel sneller tot bij de mensen geraken . Kranten worden telkens een nacht op voorhand gedrukt . Je leest in vele gevallen dus nieuws van de vorige dag . Dit is in tegenstelling met journalen op televisie en nieuws via sites van verschillende televisiezenders en kranten . Op deze sites wordt 24 op 24 nieuws geplaatst . Het feit dat de redactie alles wat ze maar willen , kunnen toevoegen aan de apps en sites , is een derde voordeel . Filmpjes van het beslissend doelpunt van Robben , beelden van de steekvlam bij het treinaccident in Wetteren of een opname van de speech van de winnaar van de Gouden Palm , deze zaken kunnen allemaal in een paar klikken toegevoegd worden . De filmpjes zijn niet nodig om nieuws te situeren , maar het is wel leuk om een beeld te krijgen bij de verhalen die je net gelezen hebt .",True
""" Je bent gelukkig als je gezond bent . "" "" Een gezonde geest in een gezond lichaam "" . Al in de tijd van de Romeinen was dit een leuze . Een leuze die nu ook vandaag regelmatig opduikt . Maar we kunnen ons hierbij ook een andere vraag stellen , namelijk : Wat is ' gezond ' en wat is ' beter ' leven ? Hoewel de medische wereld er nog elke dag op vooruitgaat lijkt een gezond leven toch nog altijd gelijk te staan aan een saai leven en niet meteen beter . Want drinken als een tempelier en ( vr)eten als een varken zal er in dit gezonde bestaan zeker niet bij zijn , toch ? Al die gezondheidspraatjes , je moet gezond en gevarieerd eten , voldoende water drinken , et cetera , et cetera . Vandaag de dag hoor en lees je niets anders . Je moet de krant nog maar openslaan , het nieuws nog maar horen of de nieuwe weetjes , ontdekkingen en raadgevingen vliegen je al om de oren . Middel tegen dit uitgevonden , middel voor dat ontdekt . Elke dag iets nieuws . Koffie is goed voor dit , maar dan weer slecht voor dat . Telkens weer iets anders . Maar telkens ook weer contradictorisch . Een actueel voorbeeld : na de wintermaanden is onze voorraad vitamine D uitgeput , maar de lentezon brengt onze waarden terug op peil . De enige voorwaarde is wel dat je je huid onbeschermd blootstelt aan de zon . Dus vergeet die zonnecrème , maar kregen we van onbeschermd zonnebaden nu niet net huidkanker ? Huidkanker of een tekort aan vitamine D , we hebben dus nog de keuze . Gezonder leven , beter leven , zegt u ? Bij al die gezondheidstips en goede raad kunnen we ons afvragen of het ook echt wel zo is . Het contradictorische aan de hele zaak zou je immers voor minder doen twijfelen . Leven we beter wanneer we gezonder eten ? Misschien wel . Misschien is het wel zo dat onze levenskwaliteit stijgt wanneer we meer zorg dragen voor ons lichaam dan wanneer we dit niet zouden doen , maar wat is de prijs van onze inspanningen ? Dat is de allerbelangrijkste vraag . Wanneer je graag eens een pintje drinkt , een sigaretje rolt of een vettige hamburger naar binnen speelt , dan is dit misschien niet echt bevordelijk voor onze gezondheid , maar ja ... De straling waaraan we dagelijks worden blootgesteld lijkt me nu ook niet echt gezond te zijn . Wanneer je doodongelukkig wordt bij het zien van een groenteschotel , weegt dit ' ongeluk ' dan op tegen de voordelen die je eruit haalt ? Bent U bereidt om al die inspanningen te doen , niet roken , niet drinken en gezond te eten voor de luttele jaren die u ermee wint ?","Dimitri Verhulst , neen , ik denk niet dat ik ooit fan zal worden . Na de goede reviews die het boek De Helaasheid der Dingen kreeg las ik het met hoge verwachtingen , maar deze verwachtingen werden absoluut niet ingelost . Wat de critici dan ook in dit boek zagen blijft mij een raadsel .",True
"Werkloosheidsuitkeringen beperken in de tijd ? Bij een recente enquête ging 74 procent van de ondervraagden akkoord met de stelling dat “ misbruiken de sociale zekerheid bedreigen ” . Kunnen we onze sociale zekerheid nog redden ? Zal de vergrijzing België op de rand van het faillissement brengen ? De verkiezingen mogen dan misschien wel voorbij zijn maar onze sociale zekerheid blijft een druk besproken onderwerp . Er gaan stemmen op om de werkloosheidsuitkeringen te beperken in de tijd . Waanzin of pure noodzaak ? Al jaren is België bekend om zijn goed uitgebouwd sociale zekerheidsstysteem waar ook de zwakkeren van de maatschappij opgevangen worden . Werkloosheidsuitkeringen , kinderbijslagen , loopbaanonderbrekingen , goede pensioenen . . . maakten België tot een van de best uitgebouwde verzorgingsstaten waar er een stevig vangnet is voor de bevolking . Het basisprincipe achter deze structuur is solidariteit . Solidariteit tussen jong en oud maar ook tussen arm en rijk . Iedereen draagt bij tot het systeem en kan er dan ook van genieten wanneer hij&slash;zij er nood aan heeft . In theorie klinkt dit alles heel mooi maar een streng overheidstoezicht is waarschijnlijk nodig om het betaalbaar te houden . Het was voornamelijk de N-VA die het onderwerp van de werkloosheidsuitkeringen tijdens de verkiezingscampagne heeft aangehaald . De partij wil deze uitkeringen beperken tot 2 jaar en er zo voor zorgen dat werklozen gemotiveerd worden om te zoeken naar een nieuwe job . Op veel bijval van andere politieke partijen kon Bart de Wever niet rekenen toen hij plan uit de doeken deed . Groen en SP.A zijn radicaal tegen het idee terwijl CD&V pleit voor een middenweg met afnemende uitkeringen . Alleen Open VLD en Vlaams Belang zijn ervoor gewonnen om de uitkeringen te beperken in de tijd . De reden voor zo 'n verschillende visies op de werkloosheidsuitkeringen , is dat de politieke partijen vertrekken vanuit een andere invalshoek . N-VA ziet de uitkeringen als een verzekeringssysteem waarop je tijdelijk beroep kan doen als je er nood aan hebt . Zij gaan ook sterk uit van het idee dat je iets moet bijgedragen hebben voordat je iets kan ontvangen . Werkloosheidsuitkeringen zijn in deze visie dus echt een vangnet dat voor een korte periode kan gebruikt worden . Door de uitkeringen te beperken in de tijd wil men enerzijds mensen activeren om op zoek te gaan naar werk en anderzijds de kostprijs te drukken zodat het systeem ook kan overleven in de toekomst .","De iPhone 4s is vooral een update van zijn voorganger ( iPhone 4 ) en dat merk je ook . Er zijn geen gigantische verschillen maar de iPhone is vooral in zijn geheel een stuk beter gemaakt . Het uiterlijk is exact hetzelfde maar onder het elegante design zitten er toch een aantal aanpassingen verscholen . Een van de meest in het oog springende verschillen is de fantastische camera , in de 4s krijg je een 8 megapixel camera terwijl je het met een 5 megapixel camera moest stellen bij de iPhone 4 . Een ander leuk nieuwtje is de Siri virtual assistent die je in staat stelt opdrachten te geven aan je iPhone via spraak . Daarnaast maakt de iPhone 4s gebruikt van een nieuwe A5 processor en het verschil is echt wel te merken in snelheid waarmee de 4s werkt en bovendien gaat de batterij hierdoor ook langer mee . Algemeen ben ik zeer tevreden over de iPhone 4s . De aankoopprijs is inderdaad redelijk hoog en de batterij verliest na enkele tijd wel een stuk van zijn capaciteit maar de iPhone 4s is vooral een zeer betrouwbare , makkelijk te hanteren smartphone die alle functies heel vlot uitvoert .",True
"In de jaren ' 60 kwang de vrouwenemacipatie op gang . De uitvinding van de anticonceptiepil resulteerde in een toegnomen mate van vrijheid voor vrouwen en meisjes . ' Baas over eigen buik ' was de bekende slogan die de dolle mina's tijdens hun protestmanifestaties scandeerden . Na een tijdje ging de vrouwenbeweging weer over , de vrouw werd als geëmancipeerd beschouwd en de strijd voor gelijkheid tussen man en vrouw werd gestaakt . Maar worden mannen en vrouwen tegenwoordig echt wel als gelijkwaardig beschouwd ? Nee , zowel in het gewone leven als op de arbeidsmarkt worden vrouwen - en ik gebruik het volgende woord niet graag - gediscrimineerd . Zo stond er onlangs in een tijdschrift dat vrouwen 30% minder verdienen dan mannen die dezelfde job uitoefenen . Ook is er het probleem van het glazen plafond : vrouwen geraken in de businesswereld maar moeilijk aan de top . Al jarenlang zoeken verschillende vrouwenrechtenorganisaties en de Europese overheden naar een manier om dit glazen plafond te doorbreken , maar alle pogingen zijn tot nu toe op weinig uitgedraaid . Zo werd er in Nederland een paar weken geleden een lezing gegeven door een succesvolle , Engelse zakenvrouw . Zij dacht dat ze een oplossing heeft gevonden voor het probleem : vrouwen zouden , volgens haar , hun erotisch kapitaal - hun lichaam ? - moeten uitbuiten om hoger op de carrièreladder te komen . Terwijl mannen verstandelijke capaciteiten nodig hebben voor een hoge functie uit te oefenen , zouden vrouwen volgens de Engelse dus vooral lichamelijke troeven moeten hebben . En we zijn weer bij af . Ook werd er onlangs de invoering van quota voorgesteld . Een quotum is een minimumpercentage , in dit geval zouden de quota worden ingevoerd om de ondernemingen ertoe aan te zetten meer vrouwen op hoge functies te plaatsen . Het is een mooi gebaar , maar praktisch uitvoerbaar is het niet . Hoe zouden de bedrijven dat percentage kunnen bereiken ? Door een man zijn C4 te geven en een vrouw in zijn plaats te zetten ? Of misschien wilt de overheid dat ondernemingen gewoon functies bijverzinnen om vrouwen een hoge positie te kunnen geven ? Daarnaast is deze maatregel ook al te paternalistisch . Verandering komt er niet door iemand de les te spellen en regels op te leggen , maar door iemand tot inzicht te doen komen . Dat deed Socrates in de oudheid ook al . Voor we naar allerhande oplossingen gaan zoeken , moeten we eerst de oorzaak kennen van het gebrek aan vouwen in hoge functies . En die oorzaak ligt niet bij de ondernemingen of bij de overheid , maar bij onszelf . Het overgrote deel van de mensen beschouwt de vrouwenemancipatie als een éénmalige gebeurtenis in het verleden , een geslaagde revolutie . Die mensen schijnen niet te beseffen dat de emancipatie van minderheden , want zo werden vrouwen vroeger beschouwd , niet zozeer een revolutie , maar eerder een evolutie is . En die evolutie is nog lang niet tot zijn eindpunt gekomen . Als we kunnen toegeven dat er op het gebied van vrouwenemancipatie nog heel wat werk aan de winkel is , kunnen we beginnen met constructieve stappen te nemen en de gestagneerde emancipatie terug doen opflakkeren . De emancipatie is dus nog altijd niet voltooid , vooral op de arbeidsmarkt is de gelijkheid tussen mannen en vrouwen nog een verre droom . Om het glazen plafond , het voornaamste probleem naast het loonverschil , te doorbreken , is het noodzakelijkdig van onderaan te beginnen . In plaats van maatregelen van bovenaf te implementeren , moeten we onze eigen instelling wijzigen . We inzien dat de vrouw nog altijd niet volledig geëmancipeerd is , kunnen we het emancipatieproces verderzetten .",""" Ik had weinig verwachtingen bij de film . Het was een verplichte schoolfilm . Toevallig was het met Pasen , normaal werden dan films gekozen die net een Oscar gewonnen hadden . Dit bleek deze film ook waardig te zijn . Zelf vind ik dit ook . Het was een goede film , met een sterk verhaal . Er zaten genoeg mooie beelden in om een veelbelovende film te zijn . Toch , anders dan vele andere "" "" grote films "" "" , bleef het verhaal goed te volgen . Op sommige momenten was het wat verwarrend , maar deze fragmenten waren niet nodig om de essentie van de film te snappen . De verplichte schoolfilm bleek het dus meer dan waard om gezien te hebben . """,False
"Meer dan een jaar geleden kwam er een documentaire uit over de krant The New York Times . Die documentaire liet zien hoe de krant het redt in deze tijd van gedigitaliseerd nieuws . Je ziet daarin dat het met de huidige snelheid van het nieuws voor de redactie nauwelijks meer mogelijk is om op dagelijkse basis voor een originele invalshoek te zorgen . De krant gaat gebukt onder de gevolgen van gratis nieuwssites die continu bijgewerkt worden . De documentaire werd gezien als een voorbode voor wat er met kranten gaat gebeuren : de traditionele vorm gaat uiteindelijk helemaal verdwijnen.

Ook Belgische en Nederlandse kranten voelen dat dit fenomeen het aantal abonnementen en losse verkopen doet teruglopen . De oude generatie is opgegroeid met een ochtendkrant bij het ontbijt , maar de nieuwe generatie is opgegroeid met het internet dat hen snel en gratis van nieuws voorziet en dat nieuws op andere manieren tot zich neemt . Als kranten niet binnen vijf tot tien jaar volledig irrelevant willen verdwijnen , zullen ze moeten inspelen op de huidige trends en aan de vraag van deze tijd tegemoet moeten komen . Kranten zullen hun doelstellingen deels moeten aanpassen . Internet zal hen altijd te snel af zijn . Betalen voor puur berichtgeving zal weinig gebeuren , maar berichtgeving op internet biedt dan ook weinig achtergronden bij de aantrekkelijke headlines . Kranten zullen met het reguliere ' wereldnieuws ' niet meer de snelste zijn , maar met hun journalistieke expertise kunnen ze wel meer bieden dan de vluchtige nieuwssites . Een krant zou van bepaalde onderwerpen een dossier moeten gaan aanleggen en daarmee de tijd nemen om journalistieke duiding te verzorgen . De redactie kan dan veel meer waarde toevoegen aan het al bestaande nieuwsaanbod . Naast een meer diepgaandere dan snelle berichtgeving zouden de geschreven media , als ze besluiten niet meer mee te gaan in zo snel mogelijk zo veel mogelijk nieuws te produceren , meer moeten inzetten op grote reportages en eigen onderzoeken . Meer undercover gaan , meer investeren in unieke bronnen . Lezers kopen dan de krant omdat het nieuws biedt dat alleen in die krant vanuit die kant toegelicht wordt en zo kan er dan een groter onderscheid tussen verschillende kranten ontstaan.Wat nu al gebeurt is dat er een kleinere dagelijkse krant is en eens per week een dikkere krant . Voor de laatste vorm hebben de makers dan meer tijd gehad om meer achtergrond te plaatsen . Verder moet naast de verdieping die wellicht nog wel in papieren vorm gekocht zal blijven worden , ook ingespeeld worden op de grote behoefte aan snel en kort nieuws . We leven inmiddels in een wereld waarin we continu allerlei nieuws tot ons moeten nemen . Zorg als krant voor een gratis digitale versie voor de vluchtigere berichtgeving en verleid mensen daar om meer verdieping te zoeken , die je tegen betaling aanbiedt . Kranten moeten multimediaal en ook meer crossmediaal gaan werken . Dat laatste houdt in dat je in een papieren krant verwijst naar iets op de website en op de website bijvoorbeeld naar een fragment op YouTube . Veel kranten doen dit ook al , maar hebben nog niet precies uitgewerkt hoe ze daar het handigst gebruik van kunnen maken . Binnen afzienbare tijd gaat de gedrukte variant van de dagelijkse krant verdwijnen . Je kunt dan 's ochtends met je tablet het nieuws doornemen en in het weekend meer tijd nemen voor de uitgebreidere krant . Er is in Nederland een nieuwssite in oprichting ' De correspondent ' . De maker hiervan vindt dat er meer trends toegelicht moeten worden door kenners op verschillende vlakken.Voor die site heeft hij bijvoorbeeld een oud-politica en buitenlandjournalist aangenomen . Zij schrijven essays over het nieuws en hun mening is waardevol , omdat die voortkomt vanuit hun ervaring en deskundigheid . Deze site is tot stand gekomen door mensen die voor het bestaan van de site al een abonnement hebben aangeschaft . Er is dus zeker een groep mensen die bereid is te betalen voor nieuws . Als kranten zich blijven focussen op kwalitatieve nieuwsvoorziening en daarvoor een vorm kiezen die past bij hun expertise en deze tijd , dan zal er in de toekomst zeker nog veel te verdienen zijn aan nieuws . Juist binnen de stortvloed aan berichtgeving is journalistieke kwaliteit onmisbaar . De krant verliest dan ook niet de waarde , slechts de vorm .","Ik heb ' Midnight in Paris ' in de bioscoop gezien en heb ' m op dvd . Ik vind het een fantastische film en kan me helemaal inleven in het hunkeren naar vroegere tijden en dan bij voorkeur de jaren ' 20 in Parijs ! De film maakt gebruik van alle bekende clichés , maar ze worden zo doorgevoerd dat je er graag in mee gaat . Klokslag 12 uur , als schrijver zijnde , terug tussen vele grootheden van die tijd : Owen Wilson is erg op zijn plek in deze film . Ik zou willen dat hij meer dit genre zou kiezen en wat minder in de "" "" komische "" "" filmhoek zou rommelen . Je ziet in hem dat melancholische van "" "" Parijs in de regen "" "" , wat erg goed in deze film past , want melancholie is per definitie een onvervuld verlangen ( naar het verleden ) . Normaliter ben ik niet een enorme fan van Woody Allen , van dit type films vond ik ' To Rome with love ' toch een stuk minder bijvoorbeeld . Maar ' Midnight in Paris ' heb ik in mijn hart gesloten , net als de mystieke Marion Cotillard .",True
"' De Vliegeraar ' van Khaled Hosseini , een ongelooflijk prachtig boek . Zo ver hiervandaan , maar zo geloofwaardig en meeslepend weergegeven . Vanaf de eerste pagina word je meegezogen in een verhaal waar de taliban de plak zwaaien en de wereld van onschuldige burgers overhoop gehaald wordt . Amir en zijn vriend Hassan zijn , of beter gezegd waren , 2 handen op één buik . Hassan , eigenlijk de bediende van de rijkeluiszoon Amir , gaat in dit boek meerdere malen voor zijn kameraad door het vuur . Hij wordt verkracht door Assef en zijn maten die de vlieger , waarnaar Hassan op zoek was om zijn vriend Amir te helpen bij het winnen van waardering bij zijn vader , wilden bemachtigen . Dit is nog niet alles . Amir ziet de verkrachting gebeuren , maar hij durft niet ingrijpen . Beiden spreken nooit over het voorval , niet met elkaar , niet met iemand anders . De rijkeluiszoon kan de jongen met de hazenlip , Hassan , niet meer onder ogen komen zonder dat hij schroom voelt . Daarom wilt hij Hassan en zijn vader , die hem en zijn vader , Baba , jarenlang goede diensten bewezen , buiten . Hij beschuldigt de trouwe , loyale Hassan van diefstal die zijn vriend , de jongen met de hazenlip , niet ontkent . Na een lange tijd zit Amir met een wrang gevoel dat enkel overwonnen kan worden door Hassan een gunst te bewijzen . Hij vermand zich en gaat , net zoals de onschuldige Hassan , door het vuur voor zijn vriend , wat geen overstatement is . Kortom , in dit boek is maar één zekerheid en dat is vriendschap . Hierin schuilt volgens mij de kracht van het verhaal . Ik heb het einde van het boek met opwellende tranen gelezen . Het is zo meeslepend geschreven , zo waarheidsgetrouw . Khaled Hosseini zijn debuutroman is een roman om U tegen te zeggen . Er is maar één mogelijkheid als u u op een koude zondagnamiddag verveelt aan de open haard… . Lees gewoon ‘ De Vliegeraar ’ !","5.2 Attitude tegenover spelling Ook de attitude ten aanzien van spelling bij jongeren laat het aan de wensen over . Giesbers getuigt in het tijdschrift Onze Taal dat er veel minder aandacht naar schrijfwerk gaat . “ Ze zijn zo vluchtig . Ze leveren schrijfopdrachten in waarvan ik zo kan zien dat ze die de avond tevoren na het voetballen op tv nog even in elkaar geflanst hebben . ( p. 150 ) ” Ook de Wit en Rooijackers van het Sectiebestuur Nederlands van de Vereniging van Leraren in Levende Talen beamen dat de jongeren een nonchalante kijk hebben op spelling . Volgens hen zien zij taal als een communicatiemiddel waarbij correct taalgebruik veel minder op de voorgrond komt te staan ( Grezel , 2007 ) . Hoewel docenten niet tevreden zijn met de attitude van jongeren ten opzichte van de spelling concluderen Vrijders , Vanderswalmen en Beeckman ( 2007 ) dat studenten veel vertrouwen hebben in hun spelvaardigheid . Dat blijkt uit een enquête van de Arteveldeschool in Gent . De cijfers tonen aan dat slechts 1 op 5 studenten zijn tekst naleest ( Vrijders et al . , 2007 ) . Enkel anderstalige studenten maken zich zorgen over hun spelling bij schriftelijke taken ( Berckmoes & Rombouts , 2009 ) . Tot slot verdwijnt de norm dat er aan schriftelijke communicatie bepaalde conventies zijn verbonden , zoals spelling meer en meer uit onze maatschappij . Er is een nieuw soort communicatie gekomen waarbij de boodschap belangrijker is dan de manier waarop de zender deze boodschap overbrengt . We kunnen dus wel degelijk stellen dat jongeren een nonchalante houding aannemen ten opzichte van spelling ( NU , 2011 ) . 5.3 Communicatietechnologie : de sms Jongeren schrijven veel meer dan ooit tevoren . Dit komt deels door de moderne communicatietechnologie waaronder de gsm valt . Of sms-taal een negatief of een positief effect heeft op de spelling van studenten moeten we in het midden laten . Powell en Dixon ( 2011 ) vertrokken voor hun onderzoek vanuit de vraag of smst-taal een negatieve invloed heeft op de spelling van volwassen . Enkele voorbeelden van sms-taal zijn : ‘ aQr8 ’ voor ‘ accurate ’ , ‘ bz ’ voor ‘ busy ’ en ‘ XtrEm ’ voor ‘ extreme ’ . Het gaat hier duidelijk om opzettelijk verkorte woorden en niet om per ongeluk fout gespelde woorden . Powell en Dixon spreken van “ a special form of phonetically plausible misspelling ” ( p.63 ) . De resultaten van dit onderzoek stellen vast dat sms-taal soms een positieve invloed heeft op de spelvaardigheid ( Powell & Dixon , 2011 ) . Deze resultaten komen wel niet overeen met de vorige onderzoeken waarbij de onderzoekers aantoonden dat een fout gespeld woord een negatief effect heeft op de verdere spelling ( Brown , 1988 ; Dixon & Kaminska , 1997 ) . Toch is het belangrijk om te benadrukken dat het hier om opzettelijk verkorte woorden gaat . Het gaat hier bovendien ook over volwassenen . Verder onderzoek zal dus over de eventueel negatieve of positieve effecten van sms-taal op de spelling bij jongeren uitsluitsel moeten geven . Toch kunnen we deze moderne communicatietechnologie associëren met een attitudeverandering . Door middel van die nieuwe registers , die door verschillende media zoals de sms ontstaan , kunnen studenten het verschil niet meer tussen een formele en een informele context onderscheiden . Dit argument sluit dan weer aan bij datgene wat in de vorige paragraaf over de attitude van studenten gezegd werd . 6 Conclusie Studenten maken het meeste spellingfouten tegen woorden die berusten op een regel . Het percentage fouten qua basisfouten en de aan het geheugen gerelateerde fouten blijft eerder laag . Een nieuw doorgedreven taalbeleid waarbij er meer nadruk ligt op de praktische kant van het spellen en waarbij spelling de overhand neemt op het lezen is al een deel van de oplossing om betere resultaten te krijgen . Bovendien moeten leerlingen in het secundair onderwijs kennis maken met de verschillende registers in geschreven taal . Leerkrachten moeten leerlingen vervolgens bewust maken van het belang van een tekst na te lezen .",True
"Panos is een broodjeszaak verspreid over een groot deel van Europa . Je kunt er terecht voor kant-en-klare broodjes , warme snacks en , in sommige zaken , vers belegde broodjes . Tijdens de lunchuren is Panos erg gelieft bij werkende mensen rondom de zaak , maar ook op andere momenten zal het bij de meeste zaken niet leeg zijn . Ik kom persoonlijk graag bij Panos en heb daar zo ’ n mijn favorieten . Met een Crusty Chicken of een BBQ-chicken kun je mij altijd blij maken . De voordelen aan Panos vind ik de simpele opzet : de balie waar je zelf je broodje of drinken pakt , of een medewerker vertelt wat ze voor je kunnen maken , om vervolgens door te lopen naar de kassa . Hierdoor ben je ondanks de drukte ervan verzekerd dat je snel je eten hebt . Tijdens een korte lunchbreak is het een fijn gevoel te weten dat je binnen je pauze je eten krijgt en op kunt eten . Wat je bij Panos niet moet verwachten is extra aandacht voor de klant en een perfecte bediening . De nadruk ligt op take-away en snelheid . Tijdens een korte break met het doel om snel , een goed broodje te kopen ben je bij Panos aan het goede adres .","Hoe krijgen we meer vrouwen aan de top ? In januari 2013 startte ik met mijn afstudeerstage bij Vekoma Rides : een achtbaanfrabrikant in een klein dorpje in Limburg . Als jonge vrouw liep ik op mijn hakken tussen afdelingen vol met mannen . De directie ? Drie mannen en ... één vrouw ! Waarom ? In deze echte mannenwereld was nu eenmaal een vrouw nodig . Vrouwen zijn steeds meer te vinden in de toppen van grote organisaties , maar nog steeds is de overgrote meerderheid mannelijk . Neem de Benelux : slechts 5,8 procent is vrouw in de raden van bestuur van de grootste , Belgische bedrijven en de administratieve top van Nederland is zelfs honderd procent mannelijk . Scandinavië doet het heel wat beter : zo zijn de raden van bestuur van Zweden en Finland 25 procent vrouwelijk . Noorwegen staat aan de top met 28 procent . Waarom worden topbanen nog steeds gezien als echt mannenwerk ? In deze tijd van gelijkheid moeten er geen mannen - of vrouwen jobs meer zijn , laat staan een verschil in inkomen voor dezelfde functie . Dit verschil komt uiteraard van vroeger , mannen waren meer dan de vrouwen en als vrouwen werkten was dit voor een man . Dit zou allang rechtgetrokken moeten zijn door de jaren heen . Een vrouw met dezelfde opleiding , ervaring en kwaliteiten als een man , zou dezelfde functie moeten uitvoeren en hiervoor dezelfde beloning krijgen . Maar is een tekort aan vrouwen in de top ook echt een probleem ? Uit onderzoek van McKinsey blijkt inderdaad dat meer vrouwen voor beter resultaat zorgen . Hij vergeleek 89 grote Europese bedrijven en kwam tot de volgende conclusie : meer vrouwen betekent een betere return on inverstment , beter operationeel resultaat en positief evoluerende aandelenkoersen . Oftewel : veel economische voordelen . We hebben dus wel degelijk meer vrouwen nodig . Hiervoor kwam Noorwegen met een oplossing : een quota . Sinds 2006 zijn beursgenoteerde bedrijven verplicht om veertig procent vrouwen te hebben . De Noorse overheid is van mening dat de quota nodig is om meer vrouwen aan de top te krijgen en volgens hen is dit de enige manier die helpt . Gezien de resultaten van McKinsey heeft het een economische noodzaak en is het nodig om de competiviteit te stimuleren . Maar waar deze regeling op gebaseerd is , is niet duidelijk . Of managmentscholen en soortgelijke opleidingen ook een dergelijke regeling hebben is niet bekend . De cijfers laten echter zien dat het wel degelijk werkt , een groter deel van de top is vrouwelijk vergeleken met andere landen . Maar helpt deze quota ook in België of Nederland ? Er is erg veel kritiek op de regeling vanuit andere landen . We hebben het tenslotte over positieve discriminatie , wat weer voor ongelijke kansen zorgt . Daar gaat de gelijkheid waar we naar streven . Als er bijvoorbeeld aan mannelijke en een vrouwelijke kandidaat zijn en de man scoort op een aantal punten beter , maar er is nog een vrouw nodig om het quota te halen . Wat dan ? Mocht de organisatie kiezen voor de vrouw kan dit heel wat negatieve publiciteit opleveren , de kandidaten kregen geen gelijke kans . Hier gaan we in de Benelux niet mee akkoord . Daarnaast is er ook altijd nog het verschil in interesses tussen mannen en vrouwen . Sommige organisaties verzorgen nu eenmaal producten of diensten die vrouwen een stuk minder aantrekkelijk vinden . Ook dat onze interesses anders liggen komt door het verleden , mannen horen te houden van ' mannendingen ' en vrouwen van ' vrouwendingen ' . Probeer dan maar als een producent van ' mannendingen ' vrouwen te vinden . En misschien liggen de interesses van de gemiddelde vrouw in eerste instantie al niet bij directiejobs . Wat doen we daarmee ? Samenvattend kun je stellen dat economisch gezien , meer vrouwen aan de top voor betere resultaten zorgt op het gebied van competiviteit en economisch voordeel . Een quota is echter niet de juiste oplossing . Bedrijven moeten op een andere manier gestimuleerd worden om meer vrouwen aan te nemen in hoge posities en vrouwen moeten meer gestimuleerd worden om deze jobs ook na te streven . Het verschil tussen de man en de vrouw is er nog steeds , maar hier wordt aan gewerkt .",True
"De Harry Potter reeks is oorspronkelijk begonnen als een kinderboek . De uitgeverij merkte echter snel dat ook veel volwassenen interesse vertoonden in het verhaal . Zo eindigde de laatste film in de reeks Harry Potter and the Deathly Hallows part 2 als een donkere film die zeker niet langer voor zeer jonge kijkers geschikt is . Zelf vind ik dit juist zeer positief . Doorheen de jaren ben ik , samen met de film , opgegroeid . De films verwijzen naar verscheidene volwassen thema ’ s , zoals racisme , zelfgenoegzaamheid en loyaliteit . Harry Potter and the Deathly Hallows part 2 is een magisch einde van de voorbije jaren waar de spanning jaar na jaar werd opgebouwd . Het verhaal gaat verder waar het vorige deel eindigde . Ondanks deze onderbreking , word je weer onmiddellijk betrokken bij het verhaal . De soepelheid van deze overgang verloopt verder doorheen de rest van de film . De personages worden prachtig vertolkt door dezelfde acteurs als de vorige films . Het is duidelijk dat aan elk detail veel aandacht werd besteed ; ook de details die niet van vitaal belang zijn voor het verloop van het verhaal . Verder blijft de spanning gedurende de ganse film aangehouden en verveel je je geen minuut . Een absolute aanrader voor jong én oud !","Dat zijn de consequenties wanneer je leeft in een meritocratie . Het toenemend aantal ernstige psychische problemen is dus niet te wijten aan de langere werkjaren . De laatste generaties beginnen zelfs met werken op een steeds latere leeftijd . De oorzaak van de dalende geestelijke gezondheid is te vinden in de kwaliteit van het werk . De focus ligt momenteel op de kwantiteit van het werk door de vele ontslagen gedurende de crisis . Nu de economie weer langzaam uit het dal kruipt , neemt echter de werkgelegenheid niet toe . Het werk - en dus de werkdruk - is terug in opmars , maar het moet uitgevoerd worden door hetzelfde aantal mensen . De kwaliteit van het werk lijdt onder de hoge verwachtingen en de stijgende werkstress . Dat , en niet het langer blijven werken , moet aangepakt worden als we de geestelijke gezondheid terug willen opkrikken . Uiteraard vormen de werkgevers niet de enige oorzaak . Eveneens de behandeling van psychische problemen is ver van optimaal te noemen . Ten eerste weten 31% van de mensen niet waar ze professionele hulp kunnen vinden . 32% stelt het dan weer uit omwille van financiële redenen . Wanneer men dan vervolgens toch hulp heeft weten te vinden , is de kwaliteit van de behandeling betwistbaar . De hoge cijfers over heropnames binnen psychiatrische ziekenhuizen in Vlaanderen staven dit probleem . Dit is te wijten aan de hoge bezettingsgraad van de psychiatrie en de relatief korte behandelingsduur . Zo duurt een gemiddelde behandeling tegen anorexia slechts zes maanden , terwijl een dergelijke geestesziekte een proces van jaren is . Tot slot hangt er nog steeds een taboe rond psychische problemen . Seks en pornografische beelden zijn alomtegenwoordig , maar psychische patiënten - met een ziekte zoals elke andere - krijgen nog steeds de stempel ' gekken ' opgekleefd . Hierdoor bespreekt slechts 9% zijn psychische problemen binnen welzijnszorg . Zoals reeds eerder aangehaald , is het uitstellen van professionele hulp nefast voor de geestelijke gezondheid . De oplossing voor het oplopend aantal psychische problemen is een kwaliteitsverbetering van de psychische zorg en sensibilisering over het taboe . Het voornaamste echter is niet het aantal werkjaren inkorten , maar de werkstress verlichten . Een focus op kwaliteit in plaats van op de kwantiteit van het werk is een uitdrukkelijke voorwaarde . Momenteel lijkt graag gaan werken nog een utopie . Het is echter een vereiste als we langer werken leefbaar willen houden . Eens dat zal verbeteren , zal de geestelijke gezondheid vanzelf volgen .",True
"De Samsung Galaxy Note is een smartphone gecombineerd met een tablet . Hij is bijna zo groot als de handtas van een gemiddelde vrouw , waardoor hij niet makkelijk in de hand past en ook niet erg praktisch is . Er zit een pennetje bij waarmee je alles makkelijk zou moeten kunnen neerschrijven , maar zo makkelijk werkt dit allemaal niet . Hoe makkelijk het is om in een gewoon notitieboekje te schrijven , zo moeilijk is het om met een pen op een smartphone te schrijven . De instellingen zijn ingewikkeld en de synchronisatie met producten van Apple ( laptops , computers ) is bijna onmogelijk . Voor de toch wel hoge prijs ( €330 ) heb je betere smartphones in de handel .","Het is daarom ook weer niet aan hen om de leden van deze gemeenschap te gaan beïnvloeden , op welk vlak dan ook . Als je aan het loket staat , nog steeds voor dat rijbewijs , dan verwacht je ook niet dat de persoon achter het loket zegt ' ik zou vanavond toch maar spaghetti eten in plaats van frietjes ' of ' ik had vanmorgen toch voor die blauwe chino gekozen ' , dit is simpelweg niet hun functie . Hun functie is om de gemeenschap draaiende te houden , dat is alles . Een gemeenschap draaiende houden gaat nu eenmaal beter wanneer er geen sprake is van beïnvloeding ; dus wanneer er geen kruisjes , hoofddoeken of andere levensbeschouwelijke tekens aanwezig zijn . Niet iedereen is het hier mee eens , want wat blijft er dan nog over van het recht op vrije meningsuiting ? En dat klopt , maar waar trek je de grens ? In sommige landen is er al een wet rond de hele kwestie : levensbeschouwelijke tekens worden thuis gelaten en worden niet gedragen tijdens het werk of in de kantoorgebouwen . Als men geen kettinkjes of hoofddoeken mag dragen binnen de muren van kantoorgebouwen , mogen er ook geen schilderijen van Jezus of houten kruisjes boven de deurstijlen aanwezig zijn . Dit geldt voor elk gemeenschapsgebouw en voor elke godsdienst . Er worden geen uitzonderingen gemaakt , waardoor niemand uitgesloten of gediscrimineerd wordt . Moslima's kwamen redelijk snel in opstand tegen deze wet : een hoofddoek is voor hen iets waar ze trots op zijn . Een hoofddoek is voor vele moslima's ook een teken van respect tegenover hun man , en dit is voor moslima's heel belangrijk . Ze willen er voor zorgen dat iedereen kan zien dat ze trouw zijn aan hun man , en ze vinden het daarom niet kunnen dat zij verplicht worden om hun hoofddoek af te nemen tijdens hun werkuren . Zij stellen zich de vraag waarom sommige mannen dan wel een gewoon hoofddeksel zoals een pet mogen dragen . Een terechte vraag met een redelijk simpel antwoord : petten hebben niets met godsdienst te maken en kunnen niemand beïnvloeden . Het afschaffen van levensbeschouwelijke tekens : ja of nee . Het is een kwestie waar men al heel lang het hoofd over breekt , maar waar men maar geen einde aan kan knopen . De meningen zijn zo zwaar verdeeld , dat het moeilijk is om iedereen blij te maken . Volgens de meerderheid is het het beste dat men verbiedt om levensbeschouwelijke tekens zichtbaar te maken tijdens de werkuren , maar thuis doe je natuurlijk nog steeds wat je wil .",True
"Een extra opstapje voor vrouwen ? Vrouwen in topfuncties , in sommige landen is het normaal en in anderen is het dan weer uitzonderlijk . De positie van de vrouw is sinds vorige eeuw sterk veranderd . Het begon allemaal met het vrouwelijk stemrecht . Sindsdien is het streefdoel de volledige gelijktrekking tussen de rechten van mannen en vrouwen geweest en het resultaat mag er wezen . Beide geslachten bepalen nu samen de ontwikkeling van onze maatschappij als min of meer evenwaardige partners . Desondanks is het volgens sommigen niet genoeg en hebben we ook meer feminiteit nodig in topfuncties . Maar is dit wel nodig ? Moeten we bedrijven verplichten om rekening te houden met een evenwichtige genderverdeling in de directieraad ? Zijn we het probleem niet aan het uitvergroten ? Met een vrouw als één van de machtigste personen in Europa , lijkt het mij dan ook overbodig om op de barricades te gaan staan voor vrouwelijke quota aan de top van het bedrijfsleven . Angela Merkel is één van de mooiste voorbeelden waarom quota niet nodig zijn voor de bedrijfstop . Ze is een self-made vrouw die zich tot de top van het machtigste land van Europa heeft weten op te werken . De bondkanselier bepaalt het reilen en zeilen binnen Europa en haar wil is wet . Sarkozy mocht zich dan wel de nieuwe Napoleon wanen , maar als Angie riep dan was het toch maar weer ' Nicolas ' . En tegenwoordig heeft Hollande ook niet veel in de pap te brokken . Deze vrouwelijke ijzeren greep houdt Europa in het gareel en heeft ons uit de economische crisis geleid . Zeg nog eens dat er geen vrouwen in topfuncties zijn . In België zijn er slecht in 5,8% van de raden van bestuur van grote bedrijven vrouwen te vinden . Dat is inderdaad toch een meerderheid van mannen in topfuncties , maar de vraag is of een quota nodig is om dit gelijk te trekken ? Tradities binnen culturen verander je niet van de ene dag op de andere . De bedrijfswereld is nu eenmaal een zeer mannelijke omgeving , maar dit wil niet zeggen dat dit ook zo zal blijven . Het feit dat er al meer vrouwen aan de top zijn dan vroeger bewijst dit . De vooruitgang is misschien traag maar Rome is ook niet op één dag gebouwd . Laten we alles zijn beloop gaan en de situatie zal gegarandeerd uit zichzelf verbeteren door het verhoogde opleidingsniveau tegenwoordig . Er is een algemene tendens van vrouwen met een hoger opleidingsniveau dan vroeger .","Ondanks de immense populariteit van de iPhone is iOS , het besturingssysteem van iPhone , het meest beperkt . Het neemt je bij de hand van de eerste stap en laat je niet meer los , iedereen kan iOS onder de knie krijgen . Dit is handig voor mensen die niets kennen van smartphones , maar voor de meer geavanceerde gebruikers zorgt dit voor frustraties . Je smartphone ‘ tweaken ’ naar je eigen voorkeuren is niet mogelijk , waardoor alle iPhones hetzelfde aanvoelen . Met ‘ tweaken ’ wil ik zeggen dat je geen grote aanpassingen kan doen aan de layout of het gebruik van je smartphone . Zo kan je bij iOS geen eigen widgets ontwerpen en zit je vast aan de toepassingen die Apple voorziet . Als tegenhanger van iOS heb je Android , het besturingssysteem van Google , deze voorziet wel uitgebreide mogelijkheden en is dan ook de perfecte oplossing voor de slimmere gebruiker die meerwaarde wilt halen uit zijn of haar smartphone .",True
"Geluk is tegenwoordig een belangrijke waarde bij veel mensen . Op alle vlakken moeten we gelukkig zijn : thuis , op het werk , in de relatie . Als het eens misgaat , hebben velen de neiging een zondebok te zoeken en enkel het ongeluk te benadrukken . Is het de bedoeling dat we ons geluk zelf bepalen ? Of krijgen we het de schoot ingeworpen ? Is klagen soms nodig of volstaat het om leven door een roze bril te zien ? Het leven zit vol ups en downs en loopt zeker niet altijd van een leien dakje . Maar daarom is het nog niet nodig alleen het slechte te zien van een situatie . Als het eens niet mee zit , is het vaak beter zich te focussen op de positieve kant van de omstandigheden . Iemand die bijvoorbeeld door de crisis plots een pak minder geld verdient , hoeft daarom niet ongelukkiger te zijn . In plaats dat die persoon klaagt dat een dure reis niet meer doorgaat , kan die zoeken naar leuke , goedkopere alternatieven . Alles hangt af van het perspectief waarin je bepaalde omstandigheden ziet . Aanpassen aan een situatie is niet noodzakelijk negatief . Het is goed om af en toe eens bepaalde waarden of sommige gewoontes waaraan je hecht in vraag te stellen . Dat geldt bijvoorbeeld voor allochtonen die in een grootstad zoals Antwerpen soms te maken hebben met rasisme . Ze zouden zich kunnen gedragen naar de vooroordelen en zich daardoor laten leiden , of ze zouden moeite kunnen doen om zich te integreren en zich soms zelfs aan te passen aan de nieuwe situatie , zonder daarbij al hun waarden te verwerpen . Een balans vinden tussen het goede benadrukken en het slechte verwerpen is hierbij noodzakelijk . Daarenboven kan je je geluk zelf creëren . Dat kan door kansen te zien , die te grijpen en risico's te nemen . Wie dat niet doet en in zijn veilige omgeving blijft , loopt soms dingen mis . Twee mensen die samen op date gaan bijvoorbeeld , hebben na de date twee opties : ofwel een risico nemen en zelf een eerste stap zetten in de hoop dat de ander er ook zo over denkt ; ofwel niets doen en hopen dat de ander initiatief zal nemen . Velen hebben schrik om een blauwtje te lopen en spelen daarom liever op veilig . Als twee mensen die samen zijn uitgeweest er allebei zo over denken , zullen ze de avond waarschijnlijk met een ongelukkig gevoel afsluiten . Maar wanneer een van de twee zijn of haar kans waagt , is de kans op geluk voor beide partijen veel groter . Het is een risico , maar dat hoeft niet altijd een negatieve afloop te hebben . Een tweede voorbeeld is iemand die van thuis uit minder middelen heeft om gemakkelijk te gaan studeren , maar het wel graag wilt . Die persoon kan het zijn ouders verwijten en niets doen aan de situatie of die kan moeite doen om een beurs aan te vragen om op die manier wel te kunnen studeren . Het leven zit vol kansen , ze moeten alleen gegrepen worden . Natuurlijk is het niet altijd gemakkelijk om enkel het positieve te zien van een situatie . Een mens heeft ook een uitlaapklep nodig : eeuwig optimistisch zijn is onmogelijk . Klagen is dus absoluut niet uit den boze . Alleen moet dat met mate gebeuren . Trop is te veel , iets wat sommigen uit het oog verliezen . Wie enkel het slechte merkt en nooit oog heeft voor wat goed is , maakt het zichzelf vaak moeilijk . Het is soms een hele opgave om het licht aan het einde van de tunnel te zien , maar het is niet ondoenbaar . Iemand die bijvoorbeeld terminaal ziek is , heeft het waarschijnlijk moeilijk om positief te blijven . Die persoon kan enerzijds zijn laatste dagen klagend doorbrengen of anderzijds inzien dat hij de kans heeft om nog een levensdroom te vervullen of in alle rust afscheid te nemen van zijn geliefden , en zo zijn leven tot een vredig einde brengen . De daden die geluk brengen , hoeven niet altijd groots zijn . Pessimisme zorgt in het algemeen voor een ongelukkiger leven . Het is niet slecht om af en toe eens te klagen , maar de goede dingen benadrukken zorgt er vaak voor dat je vrede vindt in de situatie . Kansen grijpen is een manier om eigen geluk te creëren en als het eens misloopt bij het nemen van risico's , is dat niet erg . Even klagen mag , maar dan opnieuw zoeken naar geluk is de boodschap !","Toen ik hier vorige week binnenstapte met mijn vriendin , dacht ik dat het een gezellige babbel zou worden met een lekkere kop koffie in de hand . Dat werd het allesbehalve . Niet alleen was het personeel uitermate onvriendelijk , de lelijk ingerichte zaal zelf was vuil en het stonk er zelfs naar riool . Toen ik vriendelijk vroeg of iemand ons tafeltje wilde komen schoonmaken vanwege de talloze koffievlekken en kruimels , kreeg ik simpelweg een vuile vod in mijn handen geduwd met een zure "" "" Doe het zelf maar "" "" . De koffie op zich was ook niet eens lekker , prijs en kwaliteit waren absoluut niet in verhouding . Vijf euro voor wat lauw water met een koffiesmaakje ? En niet eens een gratis koekje erbij ! Toen ik meer dan drie melkjes nam - die vijf euro wou ik eruit krijgen - werd er mij gevraagd er een paar terug te leggen . Controleren kunnen ze dus wel , schoonmaken en lachen niet . Mijn lof voor beroemde wereldketens is bij deze toch aanzienlijk gedaald , geef mij maar gezellige kleine koffiebars !",True
"Dromen van geluk Het levensdoel van ieder mens is om gelukkig te zijn . De ene wil avontuur , de ander huisje-tuintje-beestje . Het doet er niet toe wat we doen , zolang het ons tevreden stelt . Bereiken we daarmee ons doel ? Uit een onderzoek naar het geluk bij Vlamingen waaraan 2694 personen deelnamen , zijn de cijfers minder positief dan vorig jaar . In 2013 waren 54% van de Vlamingen gelukkig , iets meer dan de helft dus . Maar nu , in 2014 , is dat maar 46% . De deelnemers zijn blijkbaar minder gelukkig . Dat dalende geluk heeft verschillende oorzaken . De eerste is groeiende onzekerheid . Meer en meer verliezen mensen hun zelfzekerheid , hoogstwaarschijnlijk door de invloed van de media op de samenleving . Elke dag kom je in contact met posters van magere vrouwen en beelden van gespierde mannen . Zeker als je zelf niet zo 'n lat bent en wel vormen hebt , zijn die confronterend . Niet enkel televisie en reclame zijn op dat vlak koplopers . Magazines helpen met het creëren van het hedendaagse ideaal : ze promoten dieetprogramma's en trainingsschema's , ze geven informatie over welke make-up het best foutjes verdoezelt en in welk kleedje je lichaam het slankst lijkt . Maar niet alleen dat ideaalbeeld maakt ons minder gelukkig , ook de veelbesproken economische crisis geeft een duwtje in de verkeerde richting . Veel mensen zijn het laatste jaar hun job verloren , denk maar aan Ford Genk . Zij willen of moeten allemaal opnieuw aan de slag , alleen is dat een probleem . Personen die al jaren voor hetzelfde bedrijf werken , zijn vaak al een jaartje ouder . Dat maakt het voor hen moeilijker om iets nieuws te vinden . Bedrijven krijgen dan wel premies om anciens te werk te stellen , toch is het een knelpunt . Positieve zaken zoals de ervaring die die oudere werknemers al hebben , worden blijkbaar minder belangrijk geacht . Een andere kant van de economische crisis is dat er minder vacatures gecreërd worden en op die manier net afgestudeerden niet zo gemakkelijk een job vinden . Het gevolg daarvan is een nog andere oorzaak van de daling van geluk bij Vlamingen : werklozen krijgen een grote sociale controle waardoor ze minder gelukkig zijn en ze zijn afhankelijk van de sociale steun voor onder andere hun uitkering , maar die steun is geen zekerheid meer . Wat ons wel gelukkig maakt , zijn familie en vrienden . Zij praten met je over plezier of over problemen , zij staan elk moment klaar om te helpen , zij zijn je houvast . Daarnaast zorgt een goede job voor meer geluk : collega's kunnen vrienden worden , werk zorgt voor structuur en het verdient . Want ook al maakt geld zogezegd niet gelukkig , het maakt je leven alleszins gemakkelijker . Die welvaart zorgt voor meer vrijheid . Je bent minder afhankelijk van anderen en kan bijvoorbeeld op vakantie gaan , wat voor ontspanning zorgt ( interpreteer ontspanning zoals je zelf wil ) . Of die vakantie plaatsvindt waar het mooi of slecht weer is , dat doet er niet toe . Hoewel veel mensen er toch blijer uitzien als het zonnetje schijnt , zou het niets met geluk te maken hebben . Een andere zaak die ons gelukkiger zou kunnen maken , is verhuizen naar het Noorden . Want hoe noordelijker je woont , hoe gelukkiger je bent . Daar zijn 8,2 op 10 mensen gelukkig , terwijl dat er in België 7,3 op 10 zijn . Naar Amerika verhuis je daarentegen best niet . Ondanks ' the American dream ' zijn ze aan die kant van de wereld minder tevreden dan Europeanen . Eigenlijk is het zo slecht niet in ons landje , wij staan namelijk op de achtste plaats in de Internationale Geluksindex . Als je rekent dat 100.000 mensen uit 90 landen daaraan deelnemen , is de achtste plaats heel goed . Je hoeft dus niet te verhuizen om het geluk te zoeken . Hoewel er heel wat zaken zijn die ervoor zorgen dat de mens in het algemeen niet gelukkig is , zoekt hij toch naar vreugde en plezier . Daarbij helpen familie en vrienden , zij zijn in elk geval heel belangrijk . Als we focussen op het positieve en genieten van het leven , dan kunnen we het geluk misschien wel op eigen houtje vinden . Indien we onze kans op Aarde hebben verkeken , kunnen we waarschijnlijk nog wel eentje wagen in het Paradijs .","Samsung pakt de laatste jaren uit met zeer straffe Smartphones . Het product heeft een enorme groei gekend de laatste jaren , zowel op het niveau van marketing als op kwalitatief niveau . Het merk behoort zonder twijfel tot de top producten op de markt . Toch geef ik hier een kritische blik op de Samsung Galaxy S3 . Het beeldscherm geeft slecht leesbaar beeld in direct zonlicht . Daarnaast zijn er tekortkomingen in het design . Zo wordt de ' terug ' toets te snel aangeraakt . Ook de plastieke behuizing voelt goedkoper aan in vergelijking met het gevoel van de aluminium behuizing van een Iphone.Het toestel bevat nieuwe features - Smart Stay , Direct Call - maar die zijn niet genoeg uitgewerkt en dus soms onhandig . Het toetsenbord verbetert maar doet dit te actief . Verder blikt de Smartphone niet uit op de batterijduur . Daarnaast is het besturingssysteem , in vergelijking met apple , minder sterk . Hoe sterk de makers ook focussen op specificaties , de samenwerking tussen hard - en software , de kwaliteit van de software en de apps bepalen het uiteindelijke gevoel wanneer je met de Smartphone werkt . Apple blijft hier leider in.Het scherm beloofd sterker en weerbaarder te zijn dan voordien maar dit blijkt niet zo te zijn . Soms kan een banaal geval ervoor zorgen dat het scherm barst . De service van Samsung is dan soms traag waardoor je lang kan wachten op de herstelling.Kort samengevat is de mobiele telefoon zeker niet slecht , maar er is nog ruimte voor verbeteringen .",False
"Hoewel ik de film qua special effects en acteerprestaties zeer goed vond , viel mij toch een niet onbelangrijke fout op . Zo zie je in de eerste film Xavier op oudere leeftijd een huis binnentreden en is hij nog goed te been . In X-Men : First Class echter , wordt hij al op jonge leeftijd in zijn rug geraakt , waardoor zijn benen verlamd zijn voor het leven !","GEZONDER LEVEN , DUS BETER LEVEN ? Een strohoed vleit zich rustig neer in het gras . Wanneer een zachte bries de hoed een beetje doet opvliegen , zien we dat het een vrouw is met een zonnebril die de helft van haar gezicht bedekt . Terwijl zij rustig van het zonnetje geniet , leest zij een boek en laat haar voeten bengelen in het nabijstromende beekje . Ze glimlacht als ze haar kinderen hoort krijsen van plezier wanneer ze wat water opspettert . Op datzelfde moment zit een vrouw in haar keuken een boekje te bestuderen . In dat boekje vindt zij voedingssupplementen met hun punten . Bovenaan staat ' Weight Watchers ' . Terwijl zij haar maaltijd voor die avond bijeenzoekt , schrijft zij de punten op en maakt de som . Wanneer zij dertig punten telt , vertrekt haar gezicht in een grimas . Schoorvoetend legt ze een deel van het eten weer weg . Wat overblijft is amper genoeg om haar te voeden voor die dag ... Beter leven , hoe doe je dat ? Het is een vraag die al meermaals in de aandacht kwam en die veel mensen zich stellen . Vaak roept dit ook de vraag op in hoeverre gezond leven hier een impact op heeft . Maar wat is gezond leven ? Als we het woord ' gezond ' horen , denken we haast automatisch aan een gezonde voeding en sport , maar is dat alles ? Gezond eten is natuurlijk wel belangrijk , maar dat betekent niet dat je zoveel fruit kan eten als je wil omdat het toch gezond is . In fruit zitten zeer veel suikers die slecht afgebroken worden bij een teveel . Eten met mate dus , maar honger hebben is ook niet gezond . Natuurlijk , als je gezond wil eten , bestaan hier genoeg boeken over en ook bij diëtisten kan je hiervoor terecht . Om gezond te leven is niet enkel een gezonde voeding van belang , ook sporten heeft daar een invloed op . Sporten zet het vet namelijk om in spiermassa . Maar uitvoerig onderzoek heeft uitgewezen dat bijvoorbeeld lopen al niet erg gezond is als we dat langs de weg doen , omdat we de uitlaatgassen van de auto's inademen , wat onze longen aantast . Sporten moeten we dus in een sportcomplex .",True
"Marina , Marina , Marina… Het alom bekende lied was eigenlijk het enige goede van de hele film . En misschien ook Matteo Simoni . Ja , zeker Matteo Simoni . Zijn donkerbruine ogen en Italiaanse looks hebben mij zeker door de twee uur durende kwelling geholpen . Ik heb er eigenlijk maar één woord voor : saai . Sorry Stijn Coninx , ik betwijfel niet dat je een sympathieke vent bent , maar deze film kon mij echt niet boeien . Een betere titel zou zijn : “ Het saaie leven van Rocco Granata . ” Ja , ik ging me in de bioscoop al spontaan bezig houden met nieuwe titels verzinnen , zo erg was het . Ik snap ook echt niet wat iedereen er zo goed aan vindt . Het zullen die Italianen wel zijn . Eerlijk gezegd ergerde ik me ook wel aan het Limburgse accent van dat meisje waarover Rocco dat lied schreef . Maar dat zal wel gewoon mijn aangeboren afwijking tegenover Limburgers zijn . Gelukkig was er nog Matteo Simoni .","Alle meisjes aan de macht ? De quote van Yasmine blijkt toch niet te kloppen . Er zijn nog steeds betrekkelijk weinig vrouwen die een hoge functie bekleden in een bedrijf . In Nederland is de top van de administratie 100% mannelijk , en in Belgie zit amper 5,8% vrouwen in raden van bestuur van de grootste bedrijven . Noorwegen , Zweden en Finland doen het iets beter met respectievelijk 28% , 25% en opnieuw 25% , maar dit is nog steeds een minderheid . Opmerkelijke cijfers , maar zijn er dan quota nodig om het aandeel van de vrouwen op te krikken ? Zelfrespect Eerst en vooral zou een zichzelf respecterende vrouw hier niet mee akkoord gaan . Zou die het fijn vinden als ze in een bedrijf in dienst wordt genomen , alleen maar om aan het gewenste aantal vrouwen te komen ? Dit is belediging . Het is jouw taak om te zorgen dat je een promotie krijgt , niet die van anderen . Het is dan ook een hele eer als je voor hard werk beloond wordt . Je komt aan de top van een bedrijf omdat je goed bent , omdat je je bewezen hebt , niet omdat het aan de bazen opgelegd is . Het zou niet veel voldoening geven om een hoge functie te hebben , maar die onrechtmatig te hebben verkregen . Als je talent hebt en hard werkt , kom je wel hogerop , of je nu een man of een vrouw bent . We leven toch niet meer in een prehistorische samenleving , waarin mannen vrouwen sterk discrimineren en waarin ze de talenten van vrouwen over het hoofd zien ? Bazen van grote bedrijven promoveren mannen toch niet meer dan vrouwen , gewoon omdat ze mannen zijn ? Een hoge functie moet je verdienen , en dat weten de raden van bestuur ook wel . Zij zijn heus niet allemaal kortzichtige vrouwenhaters . Kinderen eerst Het is echter niet te ontkennen dat er erg weinig vrouwen aan de top staan . Hier moeten we de oorzaak niet gaan zoeken in de vrouwonvriendelijke daden van de mannelijke raden van bestuur , maar in het collectieve , ingebakken idee van vrouw-aan-de-haard . Dit kan misschien discriminerend klinken , maar vele vrouwen zetten hun carrière toch opzij voor het huishouden en de kinderen . Natuurlijk kunnen zij er ook voor kiezen om volop voor hun job te leven , en als ze intelligent en ambitieus genoeg zijn , zullen zij ook aan de top raken . Maar de meeste vrouwen hebben toch nog steeds die ' ouderwetse ' gedachte dat ze tijd voor de kinderen en het huishouden vrij moeten maken , en daarom hun carrière op de tweede plaats moeten zetten . Een succesvolle job en een gezin onderhouden valt nu eenmaal moeilijk te combineren . De oorzaak van het groot aantal mannen aan de top van bedrijven ligt dus bij de vrouwen zelf , en niet bij discriminerende bazen . ' Positieve ' discriminatie Ten slotte kunnen we bij het invoeren van quota spreken van positieve discriminatie . Groepen waarvan wordt verondersteld dat ze gediscrimineerd worden , krijgen dan voordelen . In tegenstelling tot wat de naam doet blijken , is dit niet positief . Ten eerste komt dit het zelfvertrouwen van deze groepen niet ten goede , want ze krijgen die voordelen omdat het zo moet , en niet omdat ze het zelf verdiend hebben . Verder komen deze groepen in een kwade reuk te staan , want andere , misschien meer bekwame werknemers verliezen het recht op een promotie gewoon omdat er een bepaald aantal van de positief gediscrimineerde groep vertegenwoordigd moet zijn . Het mag niet van je geslacht afhangen of je hogerop raakt of niet , maar van je persoonlijke kwaliteiten . Conclusie Ook al zijn er weinig vrouwen die een hoge functie bekleden in een bedrijf , er moeten geen quota komen om er meer in dienst te nemen . Deze komen niemand ten goede . Het doet afbraak aan het zelfrespect van de vrouwen , het geeft veel meer voldoening om eerlijk aan de top te zijn geraakt . Quota zouden ook een blijk zijn van positieve discriminatie , wat verwerpelijk is . Als laatste zouden vrouwen als ze echt willen wel aan de top komen , maar veel vinden het belangrijker om thuis te zijn voor de kinderen . Quota instellen om meer vrouwen aan de top van het bedrijfsleven te krijgen , zijn dus niet nodig .",True
"Om te beginnen begrijp ik alvast de drang om fastfood te eten in het algemeen niet . Hierbij denk ik spontaan aan vette , ongezonde etenswaren die niet de minste voedingswaarde bevatten . Indien ik dan specifiek over McDonalds uitweid , kan ik niet anders dan mijn ongenoegen uiten over de onpersoonlijke bediening . Ook zijn de ketens telkens sfeerloos ingericht met agressieve verlichting en oncomfortabele stoelen . Daarbij is het nog eens relatief duur terwijl je ergens anders , door dat kleine beetje meer te betalen , je in verhouding veel meer voor je geld krijgt . Verder verwacht ik ook , als klant zijnde , niet te hoeven bijbetalen voor toiletgebruik . Komt daar nog eens bovenop dat de wc-dame de toiletten niet goed onderhoudt en vaak onvriendelijk is .","It's a men's world . Vrouwen hebben stemrecht , zijn baas over eigen buik , volgen hoger onderwijs en dragen een broek . Stuk voor stuk indicatoren die wijzen op de succesvolle emancipatie van de vrouw . Het ene verworven recht is al iets recenter dan het andere . ' Goed gedaan ' , denkt u ? Dat zeker , maar we zijn er nog lang niet : in België ligt het percentage van het aantal vrouwen in raden van bestuur op 5,8% . De emancipatie van de vrouw is een feit , maar we hebben duidelijk nog een lange weg te gaan . In West-Europa hebben de burgers een vooruitstrevend en ruimdenkend zelfbeeld . Dit valt echter tegen als je weet dat er een taboe heerst rond een gezinssituatie waarbij de vrouwelijke partner meer verdient dan de mannelijke . Strookt dit niet met het mannelijke ego ? Ook het feit dat in Vlaanderen Het Vlaams Belang pleit voor samenleving met "" vrouwen aan de haard "" helpt er niet bij . Op Equal Pay Day voeren jaarlijks nog talrijke mensen actie om de loonkloof tussen mannen en vrouwen te dichten . Is het niet vreemd dat vrouwen minder betaald worden dan een man die dezelfde functie uitvoert en hetzelfde diploma heeft behaald ? Enkel en alleen op basis van geslacht ? Zulke stellingen zijn niet meer van deze tijd en toch lijken we dit soort van discriminatie toe te staan in de westerse wereld . In Nederland is de top van de administratie 100% mannelijk en zoals eerder vermeld vormt dit geen groot verschil met België . Organisaties in Noorwegen , Zweden en Finland daarentegen , hebben minstens 25% vrouwen in de raden van bestuur . België dient aan Scandinavië een voorbeeld te nemen . McKinsey voerde een onderzoek waarbij hij 89 grote Europese bedrijven met veel vrouwelijke directieleden vergeleek met sectorgenoten . Wat bleek ? Meer vrouwen in een organisatie betekent een betere return on investment , een beter operationeel resultaat en de aandelenkoers evolueerde ook nog eens positiever . Reden genoeg om het aantal vrouwen in het management stevig op te voeren . Positieve discriminatie is dan weer het andere uiterste . Zo worden vrouwen aangenomen op basis van geslacht en niet op grond van hun vaardigheden . Het voorstel om een quota in te voeren voor een minimum aantal vrouwen per bedrijf , vormt dus niet het antwoord . Integendeel , het zorgt voor negatieve publiciteit en weerstand . Quota's bieden een oplossing om mensen met een handicap of immigranten gelijke kansen te geven en om hen te integreren in de maatschappij . Maar dienen vrouwen nog te integreren in de maatschappij ? Voorlichtingscampagnes om stereotypen weg te werken daarentegen , zullen op lange termijn een beter en langduriger effect hebben . Ook moet er aandacht gaan naar het vermijden van stereotypische beelden in reclamecampagnes en games . Er gaat aandacht naar verkeersdoden , roken , obesitas , en tal van andere maatschappelijke problematieken , dus waarom niet naar de ongelijkheid tussen man en vrouw ? Dit vormt een minstens even groot probleem dus vereist ook minstens evenveel aandacht . Door de vele vooroordelen , die jammer genoeg nog steeds eigen zijn aan onze maatschappij , worden de ambitities van vrouwen al bij voorbaat ingedijkt . Mannen en vrouwen gelijk betalen zou een mooi begin zijn om vrouwen aan te moedigen ( ook ) carrière te maken . Ook voorlichtingscampagnes zullen beter resultaat boeken dan quota's invoeren . Op die manier bestrijden we de oorzaak in plaats van het probleem . De resultaten uit het onderzoek van McKinsey spreken immers voor zich : It's a men's world , but it means nothing without a woman .",True
"Het Amerikaanse muziekduo LMFAO , bestaande uit leden Redfoo en SkyBlu , klinkt even fout dan hun groepsnaam doet vermoeden . Nummers als ‘ Party Rock Anthem ’ en ‘ I ’ m Sexy And I Know It ’ klinken plat , commercieel en ondoordacht . Dit wordt nog maar eens bewezen door de bijpassende outfits . Zo snel mogelijk uit de handel , die ‘ muziek ’ !","The Broken Circle Breakdown is een Vlaamse film , iets wat ik doorgaans zeer goed vind . Ik hou ervan om naar films van Belgische makelij te kijken omdat ze van goede kwaliteit zijn en meestal , zeker de laatste jaren , ook door echt goede acteurs gespeeld worden . De hoofdrollen in deze film worden vertolkt door Veerle Baetens en Johan Heldenberg , dit zijn twee uitstekende acteurs en ze hebben hun rol dan ook erg goed gespeeld . Ik vind het onderwerp van de film goed gekozen omdat kanker altijd een actuele topic zal zijn en omdat problemen , in dit geval een ziekte , met kinderen iedereen raakt . De regisseur en de scenarist zijn erin geslaagd om goed weer te geven wat kanker met een kind kan doen en wat dit teweeg brengt in de omgeving van de patiënt . Ik vind de muziek van de film mooi en bijpassend . Het feit dat de acteurs later ook op tournee zijn gegaan met hun band uit de film vind ik positief want zo gaat de film verder dan de bioscoop of het scherm thuis bij kijkers en op die manier komt de film meer tot leven en is het een ervaring .",False
"Met veel liefde kocht ik tijdens mijn verblijf in Amerika de koffies van Starbucks . Om de dag verwende ik mezelf , op weg naar college , met een van de vele variaties die Starbucks rijk is . Toen ik weer terug kwam in Nederland was ik onaangenaam verrast toen ik de prijzen op de borden zag staan . De prijzen van sommige koffies zijn in Nederland verdriedubbeld terwijl de samenstelling van de koffie precies hetzelfde is . Daarentegen is de kennis van Starbucksmedewerkers in Nederland betreurenswaardig . Toen ik mijn favoriete koffie bestelde kende ze deze niet en kwamen ze met een slecht alternatief . Een echte teleurstelling . Hopelijk krijg ik snel weer de kans om naar Amerika te gaan , zodat ik daar mijn favoriete koffie kan bestellen .","Ter illustratie is Zuid-Afrika een goed voorbeeld . In Zuid-Afrika maken ze ook gebruik van dergelijke quota , in deze situatie gaat het om het percentage zwarte Afrikanen binnen bedrijven of onderwijsinstellingen . Bedrijven en scholen nemen verplicht een bepaald percentage zwarte Afrikanen aan . Waar de Afrikanen hierbij tegenaan lopen is het feit dat blanken en Afrikanen die niet zwart genoeg zijn , worden buitengesloten of afgewezen ondanks hun capaciteiten . Er wordt alleen maar naar de hun huidskleur gekeken en niet naar de kwaliteiten van de mensen . Hierdoor worden talenten aan de kant gezet en krijgen mensen met mindere kwaliteiten wel een kans . Een typisch geval van een goed bedoeld idee met een zorgwekkende uitwerking . Ten derde zal deze vorm van positieve discriminatie ook andere vormen van discriminatie in de hand werken . Nelie Kroes haalde al aan dat zij zich erg moest bewijzen , zelfs zonder dat de quotum-regel bij haar van toepassing was . Dit zal na instelling van deze regel alleen maar erger worden voor vrouwen die in de toekomst posities in de top gaan bekleden . Zij lopen een groot risico om met scheven ogen aangekeken te worden en zal er hoogstwaarschijnlijk het vooroordeel heersen dat zij niet genoeg capaciteiten bezitten maar alleen zijn aangenomen omdat zij van een ander geslacht zijn . Deze sfeer zal niet ten goede komen voor de productiviteit en prestaties van een bedrijf . Op deze prestaties worden vrouwen ook beoordeeld . Op basis van deze minder goede prestaties zal worden geconcludeerd dat vrouwen aan de top geen succes zijn , waardoor het erg aannemelijk is dat er een weerstand ontstaat tegen vrouwen op belangrijke posities binnen een bedrijf . Erg zonde , aangezien genoeg vrouwen zijn die deze druk wel aankunnen . Al met al kunnen we concluderen dat het hanteren van quota geen oplossing is voor het probleem . De enthousiaste Dollemina's van tegenwoordig moeten een stapje terug doen wat beteft het hanteren van deze quota . Vrouwen zullen eerder met de nek worden aangekeken en er wordt niet meer objectief gekeken of de desbetreffende persoon werkelijk bij de functie past . Veelal zal de functie aan een vrouw worden gegeven omdat ze een vrouw is , en niet omdat haar kwaliteiten beter zijn dan die van de mannelijke concurrent . Een dergelijke situatie lijkt erg op die van de aangehaalde situatie in Zuid-Afrika en dit is natuurlijk niet gewenst . Een toename van het aantal vrouwen aan de top blijft de komende tijd dan ook een utopie . Om eerlijk te zijn is dat maar goed ook , want als feministes willen wij toch op onze kwaliteiten worden beoordeeld en niet op onze vrouwelijke vormen ? Er kan dan ook gesteld worden dat ' meer vrouwen aan de top op , ' een mooi doel blijft om naar naar te streven . Zolang succesvolle vrouwen als Nelie Kroes in het nieuws blijven komen , zullen uiteindelijk ook de mannen geloven dat wij aan de top een meerwaarde zullen vormen voor het bedrijfsleven .",True
"Khaled Hosseini overtreft opnieuw met ' Duizend Schitterende Zonnen ' . Na ' De vliegeraar ' krijgt hij het weer voor elkaar . In tijden van onverdraagzaamheid , argwaan tegenover ' de anderen ' en mijn racistische vader word ik door Khaled Hosseini , de Amerikaan van Afghaanse afkomst , aangetrokken tot de Afghaanse cultuur en godsdienst . Want de oorlog die woedt in Afghanistan , woedt ook binnenin hun huizen . Ik word woest van beide oorlogen en krijg steeds meer begrip en inzicht in ‘ de anderen ’ , of zoals mijn vader zou zeggen : in ‘ de bruinen ’ . Achter het enige dat we van hen kunnen zien , de beeldschone ogen van deze vrouwen , zit een leven , een persoon waar Hosseini ons kennis mee laat maken . Voor 392 pagina ’ s lang kijk ik door hun ogen en denk ik bij mezelf : ‘ Dit boek moet mijn vader lezen , dit boek moet door de wereld gelezen worden . ’","Waar is die solidariteit gebleven ? Sinds het verzet van Daens en de opkomst van de vakbonden is het voor werknemers een stuk comfortabeler werken geworden . En toch kiest een deel van de Belgen ervoor van een werkloosheidsuitkering te leven , ook al zijn ze arbeidsgeschikt . Ik kan het hen niet kwalijk te nemen . De schuld ligt niet bij zij die profiteren . Er zit een fout in het systeem . Het systeem draaide op volle toeren aan een razende snelheid en is nu overbelast ; er zitten kinken in de kabels en er zijn spijkers blijven vastzitten tussen de motoren . Vier procent van de Vlamingen wil meer solidariteit in de maatschappij . Is het dan niet beter dat we ons eigen egoïsme aan de kant schuiven en trachten te werken voor de kost zodat degenen die arbeidsongeschikt zijn krijgen wat hen toebehoort ? Geestesziekten worden ' s nachts en in het weekend naar huis gestuurd omdat er geen plaats is in de instellingen waarin zij thuishoren , waarin zij genezen zouden moeten worden . Mensen met een alchohol - of drugverslaving moeten er thuis maar vanaf zien te geraken , ze krijgen toch wel steun en hulp van familie ? Voor de kleine zelfstandigen die ten onder gaan aan de grote monsters is er geen enkel opvangnet voorzien . Door het verdwijnen van diezelfde zelfstandigen zijn centra in veel dorpen dood en leeg . Elke winter sterven er tientallen daklozen aan de vrieskou omdat er geen plaats is in opvangcentra . En terwijl dat allemaal aan de gang is , kiest mijn tante ervoor om ontslag te nemen , een opleiding aan de avondschool te beginnen en te leven van een werkloosheidsuitkering . Mijn tante is een gezonde vrouw die capabel is om te werken , en trouwens de zus is van een kleine zelfstandige die op dat moment op de fles gaat . Waar is die alom geprezen solidariteit dan gebleven ? Aan wie is het op zulke momenten om solidair te zijn ? En vergis u zeker niet . Mijn tante is blank . Maar dan is het grootste vraagteken nog niet geplaatst . Hoe is het in godsnaam mogelijk dat zij die werkloosheidsuitkering toegewezen krijgt ? In onze maatschappij steken we elkaar een handje toe . We hebben elkaar nodig en de overheid is er om ons te steunen . Maar moeten we niet leren om zelf onze eigen boontjes leren doppen ? Hebben we het nodig dat onze handjes bij elke stap worden vastgehouden ? Het lijkt wel alsof onze overheid een angstige moedervogel is , achterdochtig bij de gedachte dat haar jongen het nest verlaten en op eigen krachten leren vliegen . Als de overheid ons wil blijven bepamperen , moet ze zelf de gevolgen dragen . Want ze moet vooral oplossingen zoeken voor degenen die door haar toedoen letterlijk in de kou blijven staan . Niemand heeft een boodschap aan luidschreeuwende politici die het het ook allemaal anders zouden willen . Politici moeten zwijgen en doen . Uiteraard is dat allemaal te simplistisch voorgesteld en ligt de oplossing niet voor het grijpen . Het is mooi van de SP.A ze de werkloosheid wil beperken in de tijd , niet de uitkeringen . Want van de acht procent die werkloosheid is , krijgt er een half een werkloosheidsuitkering . Wat blijft op zeven en een half procent burgers zonder inkomen . Dat is veel , veel te veel . Dus natuurlijk moet het werkloosheidscijfer dalen , maar daarvoor zal eerst een grondige renovering moeten gebeuren binnen het systeem . Want zolang mensen zomaar kunnen genieten van een uitkering , ook al zijn ze arbeidsgeschikt , zullen ze dat blijven doen . De kink in de kabel moet eruit , de spijkers die tussen de motoren zijn blijven steken moeten weer losgewrikt worden . Als dat niet gebeurt zal de eens zo goed geöliede , op speedtempo draaiende machine uitvallen en stukgaan . En de garantie voor eventuele reparatie zal al lang verlopen zijn .",True
"Captain America : The First Avenger is , zo moet ik jammer genoeg toegeven , een van de enige recente Marvel films die mij niet kon bekoren . Hoewel er duidelijk een groot budget werd uitgetrokken voor deze film , werd er dan weer zichtbaar minder aandacht besteed aan het verhaal . Dit leidt uiteindelijk tot een film die wel wil , maar niet kan . Chris Evans doet een zeer verdienstelijke job als Captain America . De film is allereerst een ‘ origin story ’ en vertelt dus het verhaal over hoe Steve Rogers , een magere jongen uit Brooklyn , uiteindelijk tot de Captain America uitgroeit die we kennen . Dit wordt goed vertolkt door Evans . Ook Sebastian Stan en Hayley Atwell als respectievelijk Bucky Barnes en Peggy Carter zijn een goede keuze . De fout ligt duidelijk niet bij de acteurs , maar wel bij regisseur Joe Johnston . Want waar de meeste Marvel films spannend zijn , is The First Avenger voorspelbaar en bij momenten zelfs saai . Zelfs de slechterik van dienst , the Red Skull ( Hugo Weaving ) , kan de film niet redden . Misschien kan Captain America : The First Avenger zorgen voor een avondje entertainende cinema , maar dan ook niets meer .","McDonalds , iedereen kent het en nagenoeg iedereen gaat er naar toe . Waarom eigenlijk ? Het eten is er ongezond ( er zit zelfs suiker op de frietjes en slaatjes ! ) en goed voor het milieu is het al helemaal niet . Oké , het is goedkoop maar moet deze multinational daarom heel de wereld inpalmen ? Je kan nergens komen of er is een McDonalds in de buurt die alle kleinere restaurantjes failliet laat gaan . En toch kiest de meerderheid McDonalds boven eender welke andere etenszaak ...",False
"' Janet ' , ' vuile homo ' , ' darmtoerist ' , dit zijn nog maar enkele spotnamen die homoseksuelen regelmatig te horen krijgen . In onze maatschappij word je op alles beoordeeld en onstaan er veel vooroordelen . Je godsdienst , je kledingstijl en ja ook je geaardheid zijn belangrijk en worden geaccepteerd of gehaat door andere mensen of groepen . In grote delen van Europa is het helaas dit laatste geval . Je wordt gehaat , bevooroordeeld en soms onterecht gestraft door je levensstijl en keuzes . Homohaat is sterk gegroeid de laatste jaren en dat kunnen we absoluut een schande noemen ! Deze homohaat is een echte schandvlek voor onze Europese samenleving . Op andere gebieden is Europa erg vooruitstrevend en succesvol , maar op het gebied van elkaar te accepteren en in harmonie samen te leven is er nog veel werk aan de winkel . Veel mensen kunnen niet begrijpen , of willen niet begrijpen , dat sommige anders zijn dan zij . Haat tegenover elkaar wegens godsdienstige verschillen is hier ook een groot voorbeeld van , maar vooral homohaat komt meer en meer en te vaak voor in de maatschappij . Omdat homoseksualiteit vroeger absouluut niet acceptabel was en zelfs niet ter sprake mocht komen , zouden we denken dat vooral de oudere generatie hier probelemen mee heeft . Dat is grotendeels ook zo , maar toch zien we de homohaat ook meer en meer bij jongeren opkomen . Het komt tegenwoordig regelmatig voor dat homo's het slachtoffer worden van geweld . Ze worden zonder reden in elkaar geslagen . Voor de homohaters is hier wel een zogenaamde reden voor , namelijk het feit dat deze slachtoffers een andere geaardheid hebben , maar dat kunnen we echt geen geldige grond noemen om iemand zomaar in elkaar te slaan . Het is zelfs bijna kinderachtig om dit als reden aan te halen . De straffen die op deze geweldpleging staan zijn te zwak . De daders worden soms niet gevonden of komen er met een matige sanctie van af . Dit geweld is natuurlijk niet iets wat gecontroleerd of wat echt voorkomen kan worden . Homohaat is overal , men kan niet op elke hoek van elke straat een politieagent zetten om te voorkomen dat deze geweldplegingen gebeuren . De overheden zouden wel strenger kunnen en moeten optreden tegen dit soort geweld . Er is veel protest tegen homoseksualiteit , vooral tegen het homohuwelijk . Dit is een vorm van discriminatie tegen homoseksuelen . Meer en meer landen in Europa , waaronder ook België , keuren het wel goed dat homo's voor de kerk mogen trouwen . Toch is er nog steeds veel ophef over en wordt er nog veel protest tegen gehouden . Vooral zeer gelovigen kunnen hier niet mee leven en laten dat ook horen . Er is ook nog zoiets als homobars . We kunnen dit als iets positief beschouwen omdat ze daar allemaal dezelfde geaardheid hebben en geaccepteerd worden . Aan de andere kant wordt het zo ook duidelijk dat ze in andere clubs of bars niet welkom of misschien zelfs niet veilig zijn . Ook een vorm van discriminatie dus . Deze protesten en uitsluiting moeten erg kwetsend zijn voor homoseksuelen . Hierdoor komen zij onder druk te staan en hebben zij het niet makkelijk in de samenleving . Het wordt moeilijk om je geaccepteerd te voelen of om nog uit de kast te durven komen . Een geweldig initiatief voor homo's is de jaarlijkse gayparade . Deze trekt veel mensen aan , ook hetero's komen graag een kijkje nemen . Met deze uitbundige en kleurrijke optocht komen homoseksuelen van overal samen om hun geaardheid te vieren . Hier kunnen ze zijn wie ze willen zijn , sommige wat meer ingetogen , anderen extravagant en ' over the top ' . Hier zal niemand hen beoordelen of voor schut zetten . De parade is hun antwoord en hun protest tegen de homohaat . Ze vieren zichzelf en zijn blij met wie ze zijn . Daarom vind ik deze optocht geweldig en andere ook , want er komen ieder jaar veel toeschouwers op af om hen te steunen en ook omdat het een echt spectakel is . Mensen moeten niet beoordeeld of gehaat worden door hun geaardheid . Er is al veel te veel haat in de wereld . Homo , hetero , lesbisch of biseksueel , iedereen is anders en dat is wat ons menselijk maakt . We moeten elkaars verschillen accepteren , de samenleving zal hier enkel voordeel uit halen . De haat moet gewoon verdwijnen zodat iedereen kan zijn wie hij wil zijn . ' It's ok to be gay ! '","Deze tweede langspeelfilm , na Ben X , van Nic Balthazar is een zeer aangrijpende en emotionele vertoning gebaseerd op waargebeurde feiten . De film baseert zich op een verhaal over een MS-patiënt die jarenlang vocht voor de goedkeuring van de euthanasiewet in België . Hij wordt de eerste die hier gebruik van maakt . Met Koen De Graeve en Geert Van Rampelberg in de hoofdrollen , die er de nodige humor aan toe voegen is deze film een perfecte balans tussen emotie en hilariteit . Pakkende momenten worden afgelost door grappige reacties . Een prachtige film !",True
"De film ' Bridesmaids ' gaat over twee vriendinnen Lillian en Annie , Lillian zal binnenkort gaan trouwen en vraagt Annie om haar bruidsmeisje te zijn . In eerste instantie lijkt het Annie geweldig om deze taak op zich te nemen , totdat ze de andere bruidsmeisjes ontmoet . Samen moeten ze de waslijst aan wensen van Lillian tot in de puntjes zien uit te werken . De film zou een komedie zijn waar je elke minuut de lachers op de hand zou moeten hebben , maar dit viel mij enorm tegen . De grappen zijn te ver gezocht en het acteerwerk is gewoon slecht . Het lijkt alsof de acteurs hun werk totaal niet serieus nemen en ik raad het dan ook zeker niet aan om deze film te gaan kijken , je mist niks .","Na de affaire rond het paardenvlees dat terug te vinden was in lasagne , dat zogezegd bestond uit puur rundvlees , zou het me niets verbazen dat het onderzoek spoedig wordt voortgezet in de befaamde voedelsketen McDonalds . Wat zou er allemaal te vinden zijn in de hamburgers en andere producten die geprezen worden in reclamespotjes , ettelijke keren opduiken in het straatbeeld en je ervan overtuigen een de hele voedselpiramide te bevatten ? Ik ben een vegetariër in hart en nieren , dus ik ben sowieso geen voorstander van fastfoodrestaurants . Hoeveel vlees er dan ook in zo 'n lapje hamburger zit , ik walg van al van de gedachte dat er misschien vier diersoorten in één stuk vlees worden gedraaid . De internationale fastfoodketen kreeg dan ook al eerder kritiek , omdat ze te eenzijdig eten verkochten als volwaardig diner of ontbijt . Terecht , als je het mij vraagt . Op het gebied van volksgezondheid liggen ze dan ook voortdurend onder vuur en scoren ze geen goede punten . Volgens mij brengt fastfood alleen kwaaltjes met zich mee . Dan heb ik het over kwalen zoals obesitas en hart-en vaatziekten die daarvan het gevolg zijn . Geef mij maar heerlijk organisch voedsel , waarvan ik weet dat er geen rotzooi mee gemengd is . McDonalds ? I'm not loving it .",False
"Geestelijke gezondheid in gevaar door langer werken Als we allen langer zouden werken , kunnen we ons landje redden uit de economische crisis en de conjunctuur verhogen . Dat lijkt een voor de hand liggende oplossing voor vele politiekers , maar welke middelen kunnen en willen we hiervoor inzetten ? Naast de opofferingen om de pensioenleeftijd te verhogen en de uitkeringen te verlagen is vooral onze werkkracht een grote investering om dit doel te bereiken . Maar welke impact heeft dit op het welzijn van de individu ? Is langer blijven werken dan niet nefast voor de geestelijke gezondheid ? In politieke debatten kampen we nog steeds met de vraag of we al dan niet langer moeten werken . Om het economische systeem te redden lijkt dit een werkend alternatief , maar de praktijk wijst toch heel wat anders uit . Met de huidige aanpak is het duidelijk dat een deel van de inwoners van ons land volledig uitgebuit wordt met onhoudbare werkroosters , terwijl het andere deel van uitkeringen geniet omdat er naar verluidt geen werk genoeg is . Het nadeel van de overbelasting van werknemers wordt duidelijk gemaakt aan de hand van volgende resultaten . Een onderzoek wijst uit dat 1 op 4 Belgen in zijn leven met min of meer ernstige psychologische problemen te maken krijgt . Hiervan zoekt slecht 1 op 3 naar professionele hulp . Hieruit kunnen we afleiden dat er nog niet genoeg aandacht is voor de geestelijke gezondheid van het individu . Ook de werknemers beseffen vaak zelf niet hoe gevaarlijk dit kan zijn . Vaak negeren ze symptomen omdat ze er van uitgaan dat het niets ernstig is . Voor hen is het onduidelijk welke impact dit heeft op hun gezondheid . Daarnaast heeft het welzijn van de werknemers ook een directe invloed op de productiviteit van het bedrijf waarvoor zij werken . Een onderzoek naar ziekteverzuim wijst uit dat 27% van het absenteïsme een psychische oorzaak heeft . In Belgie is ook het presenteïsme , met een lagere productiviteit op het werk bijna verdubbeld bij mensen met een matige psychische aandoening . Hierdoor is België over het Europese gemiddelde gesprongen . Deze cijfers groeien de verkeerde kant op en daarom moet er een dringende wijziging komen in het systeem dat we momenteel handhaven . Als oplossing zou er een menswaardigere aanpak moeten komen van de regering waarbij het individu meer aandacht krijgt . Zo kunnen bijvoorbeeld de werktijden anders verdeeld worden zodat er gebruik gemaakt kan worden van meer werkkrachten met minder belastende uren , flexibele werktijden en meer afwisseling van arbeiders . Een tweede voorstel is dat , aan de ene kant , werknemers meer mogelijkheden ter beschikking moeten krijgen , zoals bijvoorbeeld de baaldag en andere rustperiodes wanneer dit vereist is , zonder de werkzekerheid te verliezen . Een tevreden werknemer is nu eenmaal lucratief voor zowel het bedrijf , waarbij de productiviteit verhoogd wordt , als voor de overheid , die minder zal besteden aan uitkeringen . Daarom is investeren in het welzijn van de werknemers een noodzakelijk element . Aan de andere kant , wordt van de werknemers verwacht hun verantwoordelijkheid te nemen tegenover hun gezondheid . Wanneer men psychologische hulp nodig heeft , moet men die ook vragen en zo snel mogelijk in behandeling gaan . Ondanks het begrip en de faciliteiten dat een bedrijf aan zijn werknemers biedt , mag er geen misbruik gemaakt worden en mag het bedrijf een hoge productiviteit verwachten van de mensen die in dienst zijn . Ten slotte is het duidelijk dat het zeker niet voordeling is voor onze economie dat de helft van de bevolking op volle toeren moet draaien terwijl de andere helft geen job kan vinden . Het arbeidssysteem moet anders worden ingedeeld zodat er meer mensen kunnen ingezet worden om dit land draaiende te houden . Hierin kan een equilibrium gezocht worden om meer mensen te laten werken zodat de arbeid minder belastend wordt voor het individu . Er zijn dus zeker betere manieren te vinden om onze economie te exploiteren dan allen langer te werken . Maar daarvoor zullen we allen een extra inspanning moeten leveren .","Adele hoort ten dage wellicht bij de meest gekende zangeressen , maar hoe lang zal dit duren ? In 2008 kwam ze voor het groot publiek met haar album “ 19 ” , twee jaar later verschijnt haar tweede album “ 21 ” . Beiden werden het bestverkochte album van het jaar . Meer dan twintig liedjes die zo goed als allemaal over het liefdesverdriet van Adele gaan . Nu ze gelukkig is met haar vriend Simon Konecki en hun zoontje sinds 2012 , vraag ik me nog af of dat er nog vernieuwende en prettige hits van haar te verwachten zijn…",False
"Het boek ' Haar naam was Sarah ' vond ik in het begin zeer verwarrend omdat ze van persoon en van tijd verspringt en er op het eerste zicht totaal geen link is tussen beide personen . Als je door het rare begin heen raakt , lees je iets waarvan je denkt dat het een straf verhaal zou kunnen worden over het thema van een joods meisje die de Duitse vervolging ontsnapt en naar Amerika vlucht . Maar helaas werd het nadien ‘ een van de zovele ’ in het genre met een zeer voorspelbare verhaallijn en plot .","Werkloosheidsuitkeringen moeten beperkt worden in de tijd Slechts 200 dagen in je leven werken , ontslag nemen , de rest van je carrière maandelijks een mooie werkloosheidsuitkering ontvangen en nadien nog een volwaardig pensioen krijgen . Het kan in ... België ! Zo wees een artikel uit die onlangs verscheen in Het Laatste Nieuws naar aanleiding van de stemgang . Met slechts 67% van de Belgische beroepsbevolking aan het werk scoort België slecht op de opgelegde normen van de Europese Unie . Deze wil immers tegen 2020 75% van de beroepsbevolking aan het werk zien . Met een stijgende werkloosheid die nu oploopt tot ongeveer 10% , waarvan bijna 20% bij de jeugd , zijn de sociale uitkeringen een gevoelig maar vaak besproken onderwerp geworden . Iedereen denkt er iets anders over en laat vrolijk zijn mening weten aan wie het horen wil . Maar wie heeft nu eigenlijk gelijk , en wat kan eraan gedaan worden ? Elke politieke partij heeft een eigen opinie over de sociale bijdragen . Zo wil Groen ! de uitkeringen welvaartsvast maken en onbeperkt houden in tijd . De NV-A wil langs zijn kant het tegenovergestelde ; wie niets heeft bijgedragen aan de sociale zekerheid , heeft volgens hen geen recht op financiële hulp . Maar voor de SP.A mogen ook de personen die een gepaste job weigeren het duwtje in de rug verliezen . De CD&V wil dan weer dat de uitkeringen sneller afnemen , net zoals dat in het buitenland al het geval is . Ze stellen dat België het enige land is waar de uitkeringen nog niet beperkt zijn in de tijd . De partij gaat er danook van uit dat mensensneller een job zullen aanvaarden uit financiële noodzaak als ze elke keer minder uitkering krijgen aan het einde van de maand . Dit moet dan wel gecombineerd worden met een goede begeleiding van de overheid om de werklozen aan het werk te krijgen en niet in armoede te laten vallen . Lijkt je dit allemaal wat overdreven ? - niet volgens de Belgische bevolking . Hoewel ze voorstander zijn van meer solidariteit in de samenleving , willen ze abslouut niet dat dit uitdraait in misbruik van de sociale zekerheid . Hierover is veel wrevel bij de werkende mensen . Zo kan je ze bijvoorbeeld vaak horen zeggen : "" dat de overheid die ' doppers ' maar laten bijzitten tijdens de verkiezingen "" . De mensen hebben het gevoel dat ze de weinig vrije tijd die ze maar hebben , tijdens de stemgang moeten verspillen aan bijzitten of stemmen tellen . En dat terwijl de werklozen geld krijgen van de Staat en er niets voor moeten doen in ruil . Om dit probleem op te lossen zijn er al voorstellen ingediend om mensen die een werkloosheidsuitkering krijgen toch iets te laten bijdragen aan de maatschappij . Zo zouden ze kunnen verplicht een aantal uur per week vrijwilligerswerk verrichten . Werk die de samenleving ten goede komt . Werklozen kunnen dan bijvoorbeeld met oudere mensen in rusthuizen spelletjes gaan spelen of een wandeling gaan maken zodat het verplegend personeel tijd heeft om zich met de kern van hun job bezig te houden , zonder afleiding . Op deze manier hebben de uitkeringsgerechtigden onrechtstreeks toch een job en kan de overheid ook meteen het zwartwerk aanpakken . Werklozen die bezig zijn met vrijwilligerswerk kunnen immers op dat moment geen zwartwerk uitvoeren . Als het voor werkgevers moeilijker wordt om iemand in het zwart aan te nemen , zullen ze niet anders kunnen dan een werkzoekende op de normale manier aan te werven . Maar uiteraard moet er ook aan de werkgelegenheid zelf gesleuteld worden . Extra jobs creëren dooreen echte job te maken van mogelijk vrijwilligerswerk , kan al een groot verschil uitmaken . Ook overheidssubsidies of belastingsverminderingen toekennen aan bedrijven die mensen uit de risicogroep aanwerven , voornamelijk oudere werkzoekenden en mannen , is voor deze groep al een grote stap in de goede richting . Zoals je ziet is het laatste woord over werkloosheid en de sociale uitkeringen nog lang niet gezegd . Iedereen heeft zijn persoonlijke mening , waarvan de een al radicaler is dan de ander . Toch zullen de politici hun standpunten moeten blijven verdedigen en een oplossing zien te vinden die niet alleen voor iedereen aanvaardbaar is , maar ook de welvaart niet doet dalen . Ook zullen ze acties moeten ondernemen om het misbruik van ons zorgvuldig opgebouwd sociale zekerheidssysteem tegen te gaan zodat die niet onderuit gaat . Ik ben benieuwd ! Jullie ook ?",True
"Een vleugje geluk tussendoor "" Bent u gelukkig?""is een vraag die frequent aan ons gesteld wordt , maar niet eenvoudig te beantwoorden is . Indien je op deze vraag volmondig "" Ja ! "" antwoordt , zal je na die uitspraak waarschijnlijk al gauw beginnen twijfelen . Hoe kan iemand weten dat hij of zij écht gelukkig is ? Sterker nog : kan iemand überhaupt permanent gelukkig zijn en zorgt deze persoon dan zelf voor dit geluk ? Gelukkig zijn is een toestand , geen gegeven dat we permanent bezitten . Wanneer iemand effectief ' gelukkig ' is , zal het niet lang duren voor er ongeluk zijn of haar pad kruist . De toestand van geluk heb je namelijk niet alleen zelf in de hand , er zijn onnoemelijk veel externe factoren die ons geluk tegenwerken . Toen de ecomnomische crisis heel Europa teisterde zat er een forse daling van niet enkel welzijn en geld aan te komen , er zou eveneens een sterke daling van ons geluk hiermee gepaard gaan . Wanneer de leuze "" geld maakt gelukkig "" weergalmt in onze gedachten , moeten we hier in feite even goed bij stilstaan . De relatie tussen geluk en geld valt niet volledig te ontkennen . Wie wil er nou niet in een grote villa wonen en regelmatig de zon opzoeken in een ver land . Maar wil dit zeggen dat wie minder geld heeft daarmee ook minder gelukkig is ? Neen , aangezien het verband tussen levensgeluk en actief bezig zijn tot 3 maal hoger ligt dan de relatie tussen geluk en het hebben van veel geld . In een ligstoel op het strand liggen is fijn , maar het wordt al heel wat minder amusant wanneer je dit dag in dag uit doet . Mensen hebben activiteiten en een zekere vorm van avontuur nodig om hun geluk uit te breiden . Het dalen van iemands inkomen door de economische crisis bedreigt dus niet meteen diens geluk . Een voorwaarde is logischerwijs wel dat dit dalen beperkt blijft en zich voordoet bij mensen zonder al te veel geldgebrek , want armoede maakt natuurlijk ook niet gelukkig . Een grotere bedreiging voor ons gelukswezen duikt echter wel op wanneer we ons in een stadium van sociale onzekerheid bevinden . Het gegeven van "" ik studeer af en ga meteen aan de slag vanwege de voldoende werkgelegenheid "" is een uitermate rooskleurig beeld . Studenten die hun diploma halen , hebben hiermee niet vanzelf een kans op werkzekerheid . Tegenwoordig is het knokken om een geschikte job te vinden voor een langdurige periode . Wanneer jongeren niet meteen een job vinden , evenals volwassenen die werkloosheid ervaren , is het bijna onmogelijk een geschikte woning te vinden . Op deze manier is het moeilijk om een gezin te onderhouden en laat dat nu net de reden zijn waarom mensen ongelukkig worden . Zonder sociale zekerheid en naastenliefde van een gezin staat ons geluk op een wel erg laag peil . Ondanks deze twee voorbeelden van potentiële bedreigingen staat België aan de Europese top omtrent gelukswezen .","Mensen die zoals ik geen koffie lusten , hebben bij Starbucks quasi geen keuze . Uit hun gehele drankassortiment is chocomelk het enige dat geen koffie bevat . Na zo ’ n klein bekertje te drinken , heb ik meestal ook last van mijn maag . Misschien ligt dit aan mij of misschien aan de hoeveelheid chocolade dat er in gedaan wordt . Alleszins ik zou ook kunnen kiezen voor iets dat weinig koffie-extracten bevat , al komt de smaak er sowieso doorheen , of ik kan opteren voor een koekje , taartje of muffin . Op het einde blijft mijn mening hetzelfde , de prijzen liggen er hoog voor wat het is . En daarbij kan de bediening nooit je naam , of deze nu Lies of Ansita is , juist schrijven op het bekertje.Starbucks is een massaketen en bijna overal ter wereld kan je terecht voor jou geliefd kopje koffie . MAAR het is geen uniek concept en ik ben er zeker van dat er in iedere stad betere koffiezaken te vinden zijn , met een breder assortiment .",False
"Voelt u zich vrij om een kijkje te nemen binnen de bedrijfsmuren van de gemiddelde onderneming . Menig directiecomité is niet te bekrompen om minstens de helft van haar stoelen aan een vrouw aan te bieden . Maar vanaf het moment dat die stoel een verdieping naar boven dient te worden gepromoveerd is de kous af . Is het dan zo moeilijk om als vrouw een toegangskaartje te krijgen voor het machospel dat zich aan de top afspeelt ? Quota's zijn niet meer weg te denken uit de huidige maatschappij . Mensenlevens staan in het teken van cijfermatig materiaal dat hun toekomst zal bepalen . Politici geloven nog steeds dat zij wereldverbeteraars zijn omdat zij discriminatie verhinderen . Het gaat hier niet langer om die gehandicapte die uiteraard rechten heeft . Vrouwen behoren namelijk niet tot een minderheidsgroep . Zij hebben niemand nodig die hen de hand boven het hoofd houdt . De tijd dat een echtgenote het huishouden in goede banen leidt is voorbij . Zij wacht niet langer aan de haard tot haar man thuiskomt na een lange werkdag . Tijden veranderen en onze samenleving hoort niet zo bekrompen te zijn . Wat wij nodig hebben is geen evolutie , maar een revolutie . Het gaat hier namelijk om een slag in het gezicht van succesvolle vrouwen . Zij verdienen een topfunctie omdat ze bekwaam zijn in hun werk . Mannelijke collega's kunnen hun jaloezie in de meeste gevallen niet onder stoelen of banken steken . Een vrouw dient ondergeschikt te zijn aan het sterke geslacht . Een van haar kerncompetenties bedraagt lekkere koffie zetten . Zolang dit stereotiepe plaatje figuurlijk boven het bureel hangt van de directeur roesten we vast in een machocultuur . Helaas zit geen enkele collega van het vrouwelijke geslacht daarop te wachten . Wil een vrouw een voorbehouden plaats warmhouden enkel omwille van haar geslacht ? Vergeet het maar . Iedere persoon heeft een minimum aan zelfrespect . Net omdat vrouwen empatisch zijn zijn ze een must voor de professionele wereld . Als je de juiste dame aan boord van je schip krijgt , zal je je het achteraf niet beklagen . In een harde bedrijfswereld is er af en toe nood aan een zachtere aanpak . Wie gaat daarvoor zorgen ? Hoe meer verschillende inzichten je bundelt in een directiecomité , hoe meer feedback en de hoe groter de kans dat je tot een oplossing komt . Elke man die dat niet ziet is blind voor opportuniteiten . Een echte heer heeft lef . Hij is niet te beschaamd om een stapje terug te zetten en plaats te maken voor een vrouwelijke collega . De tijd is gekomen om aan de alarmbel te trekken . Achteraf zal een leidinggevende enkel de vruchten plukken van deze mentaliteitsverandering . Het is nooit te laat om te doen wat hoort . Ook een moeder die haar drukke beroepsleven combineert met een gezin verdient de nodige kansen . Terwijl vinden vaders stilaan de weg naar een leven als huisman . Deze switch in verantwoordelijkheden van gezinsleden roept vragen op . Steeds meer groeit de bezorgdheid dat kinderen de dupe zijn van mama's keuze . Dit hoeft niet zo te zijn . Bedrijven investeren beter in vrouwvriendelijke maatregelen zoals bijvoorbeeld een kinderopvang op de werkvloer . Met positieve initiatieven maakt je een onderneming aantrekkelijker . Wedden dat je gemotiveerde werknemers aan je bindt via beloning . In deze tijden van jobhopping is deze tactiek uitermate geschikt voor retentiemanagement . Gooi als bedrijfsleider de quota's dus overboord en kies voor een alternatief . Jaren geleden protesteerden vrouwenrechtenorganisaties omdat dat de enige manier was om hun stem door te drukken . Dat terwijl Vlamingen jaarlijks klagen omdat ze zich naar het stemhokje moeten begeven . Een beetje dankbaarheid is hier zeker op zijn plaats . Onze overgrootmoeders hebben moedig gevochten om kansen te krijgen . Wie zijn wij om deze niet met beide handen te grijpen ? Het is 2013 en nog steeds overheerst het glazen plafond . Mannen en vrouwen voeren hetzelfde werk uit en horen dezelfde beloning te ontvangen . Wat is daar moeilijk aan ? Achter elke sterke man , staat een sterke vrouw . Tijd om de schijnwerpers af en toe eens te richten op die ruggesteun . Vrouwen zijn niet langer het zwakke geslacht of de grijze muis . Zij nemen na al die jaren eindelijk wat hen toekomt . Als mannen en vrouwen echt afkomstig zijn van verschillende planeten , kunnen ze beter samenwerken . Juist door de mengelmoes aan talenten binnen ondernemingen komt de race naar het einddoel in een stroomversnelling terecht . Voor menig macho geldt daarom volgende uitspraak : If you can't beat them , join them .","De fastfoodketen McDonalds ga ik niet snel meer bezoeken . Ik heb onlangs een kwartier in de rij gestaan , met slechts 2 mensen voor mij ! Toen ik uiteindelijk mijn hamburger had , zat er een enorme hoeveelheid sla tussen , en bijna geen andere groenten ( terwijl deze wel worden afgebeeld ) . De volgende keer geef ik mijn geld liever uit aan een kwaliteitsvollere maaltijd , want de term fastfood vind ik in het geval van McDonalds achterhaald .",False
"Bridesmaids is een schitterende komedie die zowel vrouwen als mannen aan het lachen doet brengen . Het verhaal gaat over Annie ( Kristen Wiig ) , wier leven een dieptepunt heeft bereikt . Wanneer Annie te horen krijgt dat haar beste vriendin gaat trouwen , krijgt Annie de eer om de rol van ‘ maid of honor ’ op zich te nemen . Helaas loopt alles mis . Voedselvergiftiging met gênante gevolgen , dronken worden op een vliegtuigvlucht en nog veel meer hilarische scènes maken deze film zeer geslaagd . Ik raad deze film aan voor iedereen die komische avond wil beleven !","‘ I am a poor wayfaring stranger while traveling through this world of woe . ’ Dit éne zinnetje , loepzuiver gezongen door Veerle Baetens in ‘ The Broken Circle Breakdown ’ , vertelt ons exact waar deze film over gaat . Want hoe verbonden kan je je voelen met je partner als je diegene verliest waar je het meest van houdt ? Elise en Didier moeten nadat hun dochtertje Maybelle lang gevochten heeft tegen kanker afscheid nemen van hun kleine trots . Hierdoor verliezen ze niet enkel Maybelle , maar ook zichzelf en vooral elkaar . Het is een zeer aangrijpend verhaal dat ons helaas bittere realiteit toont . Hoe groot hun liefde voor elkaar ook is , dit obstakel lijken ze niet te overwinnen . Johan Heldenbergh en Veerle Baetens spelen dit verhaal met volle overtuiging en de film sleept me helemaal mee van begin tot eind . De liefde tussen hen spat van het scherm af , het verdriet ook . Daarnaast zorgen de muziekkeuze en hun prachtige stemmen er voor dat het onmogelijk is om niét te wenenIk heb lang gewacht om deze film te bekijken omdat hij overal zo bejubeld werd en dat vaak te hoge verwachtingen schept , maar dit pareltje van Van Groeningen kan gewoon niet anders dan bejubeld worden .",False
"Als puber ging ik regelmatig met vrienden in de McDonalds eten , na een dag in de stad te hebben rondgehangen . Iedereen deed het , dus waarom zou ik niet meegaan ? Toen al wist het mij niet echt te bekoren , maar nu ben ik er helemaal niet meer over aan te spreken . Ten eerste is het helemaal niet lekker , je proeft dat het niet vers of volledig natuurlijk is.Om daar dan ook nog eens 10 euro voor te betalen , vind ik al helemaal te gek . De manier waarop het bedrijf draait is ook niet koosjer , de duizenden koeien die worden vetgemest kunnen met moeite nog op hun benen staan én die beesten hun uitwerpselen geven de opwarming van de aarde nog eens een extra boost . Je zou nog kunnen denken dat die eurodeals een goede zaak zijn , een snelle snack voor onderweg . Maar dan denk ik bij mezelf , als ze winst moeten maken op een hamburger met groenten en broodje aan 1 euro , dan klopt er toch ook iets niet ? Dan bestaat die hamburger toch grotendeels uit restafval?Is er iets aan McDonalds dat een meerwaarde betekent voor ons bestaan ? Daar geloof ik niet in .","Spaar ook jezelf , niet enkel je geld Mensen moeten hard werken om zichzelf en de rest van het gezin te onderhouden . Maar is het de bedoeling dat dit ten koste van de gezondheid gaat ? Ongeveer 700 000 mensen lijdt aan een psychisch probleem , en dat is niet min. Vroeger op pensioen mogen gaan kan dé oplossing bieden voor dit grote probleem . Vlaanderen heeft een van de hoogste zelfmoordcijfers in Europa . Een donkere , maar ook een confronterende vaststelling . We beginnen te speculeren , en reflecteren op onszelf . Zou ik ooit zelf zo diep in de put geraken ? Wat drijft iemand tot die keuze om uit het leven te stappen ? Maar als je de cijfers bekijkt , lijkt het alsof een groot deel van de bevolking al aan de rand staat . En het gevaar schuilt om de hoek : je job . Het begint al op de middelbare school . Kinderen moeten op dertienjarige leeftijd beslissen wat ze later ' willen worden ' . Ouders sporen hun kinderen aan om zo hoog mogelijk te starten . Sommige kinderen slagen met glans over hun gehele schoolcarrière ; de pechvogels komen in het watervalsysteem terecht . Als je dertien bent , denk je na over wie volgende week je beste vriendin mag zijn . Of je haar wel goed zit . Dan denk je niet na over hoeveel je nettoloon zal bedragen . En daar loopt het mis . Op zo 'n jonge leeftijd word je onder druk gezet om te presteren , om te zorgen dat je later een vast inkomen hebt en zeker niet moet jobhoppen . Kinderen willen niemand teleurstellen , en de confrontatie dat de dingen niet lopen zoals mama en papa hadden uitgestippeld , is hard . Kinderen nemen een voorbeeld aan hun ouders . Maar ook die weten het soms niet meer . Onderzoek heeft aangetoond dat vrouwen twee keer zoveel last hebben van angst en depressie dan mannen . De samenleving waarin we nu leven is veel toleranter , maar toch worden vrouwen nog regelmatig als zwakke schakel gezien . Veel vrouwen komen ook in dezelfde sector terecht ; ze worden verpleegster , leerkracht , ... beroepen die veel zorg vereisen , want dat kunnen ze het best . Verpleegsters moeten vaak in shiften werken met heel onregelmatige uren . Vergeet niet dat ze het huishouden nog moeten doen . En wie zorgt tussendoor voor de kinderen ? Het klinkt als een cliché , maar met 19,1 procent aan overconsumptie van slaapmiddelen mag je je ogen niet sluiten . Als je 's avonds eindelijk tot rust kan komen in je bed , begin je weer te piekeren over hoe morgen er zal uitzien . Of de rest van je leven . En dan doet zo 'n pilletje wonderen . Mannen zijn vaak de grote kostwinnaars van het gezin . De vrouw kookt , maar de man moet zorgen dat er geld is voor verse ingrediënten . De mannelijke trots laat ook niet toe om te zeggen dat het even te veel is ; dat je je job niet meer graag doet ; dat je eigenlijk andere ambities voor ogen had . Het risico nemen om van job te veranderen en eventueel minder te verdienen , kan je dat wel maken tegenover je gezin ? Het is een vraag die niet te verbannen is uit vele gedachten . Soms lijkt het een vicieuze cirkel te worden . Er lijkt geen einde te komen aan de lange loopbaan en mensen snakken naar adem . Iedereen wil een beetje ' me-time ' , maar die biedt zich pas aan op je 65 jaar . En dat is voor vele mensen te laat . Een burn-out zal misschien minder voor komen wanneer je loopbaan geen eindeloze straat meer lijkt . Iedereen droomt van een lang en gelukkig leven . Maar in onze maatschappij lijkt geld verdienen de enig manier om dat te realiseren , en dat is , ironisch genoeg , hetgeen wat ons ongelukkig maakt . Deze generatie staat in het teken van presteren , maar als je pensioen nog ver weg is , kan dat blijven presteren heel nare gevolgen hebben .",True
"Muziek is , net als de andere kunsten , creëren . Starten van niets en eindigen met iets . Of dat iets mooi is of goed , lelijk of slecht dat valt dan later en meestal persoonlijk te bepalen . En soms als iemand erin slaagt om iets te creëren dat zo mooi is , wagen anderen zich er wel eens aan het na te doen of naar hun hand te zetten . Maar meestal heel voorzichtig , de oorspronkelijke artiest en zijn kunstwerkje in eren houdend . Meestal . Dat in eren houden is het deel dat Birdy nog niet helemaal goed gesnapt heeft . Iemand moet het arme meisje dingend vertellen dat niet onder elk lied een beat hoort te staan en dat sommige liedjes nu eenmaal beter zijn in hun eenvoud . Iemand moet haar dat zeggen , en dan beslist op een strenger muzikaal dieet plaatsen . Misschien is het nog niet te laat .","Dit zijn slechts hypothesen , want de onderzoekers hebben nog niets kunnen bewijzen . Deze geleerden vinden het verhaal van Stein dan ook complete onzin . Ze zeggen dat er niet genoeg wetenschappelijk bewijs is om aan de kleurentheorie vast te houden . 3 . Hoe spoort men dyslexie op ? Ouders en leerkrachten spelen een belangrijke rol bij het herkennen van dyslexie , want zij brengen de meeste tijd door met het kind . In de kleuterklas kan al op het één en ander gelet worden . Wanneer een kind het moeilijk heeft met het automatiseren van de namen van de dagen of andere contextloze begrippen en willekeurige afspraken , dan kan men dit kind best extra ondersteunen bij de start van het lees - en schrijfproces . Als het kind ook nog een dyslecticus in de familie heeft , is extra aandacht zeker aan te raden . Het is natuurlijk niet zo dat als er een dyslecticus in de familie zit , alle kinderen met één of andere achterstand dan meteen dyslexie hebben . Het probleem is dat er niet zo iets bestaat als dé dyslexietest . Dyslectische kinderen maken namelijk geen bijzondere fouten . Ze maken dezelfde fouten als andere , maar dan in hogere mate . Het protocol ‘ leesproblemen en dyslexie ’ is in Nederland ontwikkeld om de opsporing van dyslexie te systematiseren . Het protocol geeft scholen ook advies over hoe ze leesproblemen kunnen begeleiden . Voor elke leeftijdscategorie bestaat er een apart protocol . Hierdoor kunnen de protocollen gerichter opgesteld worden . Het diagnosticeren van dyslexie is niet eenvoudig en bijgevolg snakken leraren en onderwijsbegeleiders naar ondersteuning . Nu bestaat er een expertsysteem ( computerprogramma ) dat aan de hand van voorbeelden en een stappenplan de leerkrachten en begeleiders kan ondersteunen in de opvolging en behandeling van dyslectische kinderen . Het computerprogramma werd ontwikkeld door experts die stap voor stap enkele casussen behandelden en dan in het programma invoerden . De begeleiders blijven natuurlijk de eindverantwoordelijken , want het programma kan de dyslecticus niet evalueren . Een volledig andere aanpak om dyslexie op te sporen vinden we bij het onderzoek van Dennis Molfese . Zijn onderzoek leidt alleen tot het diagnosticeren , maar het zorgt niet voor een begeleiding van de dyslectische kinderen wanneer zij beginnen lezen en schrijven . Dennis Molfese beweert dat dyslexie al veel vroeger opgespoord kan worden . Hij onderzocht de hersengolven van pasgeborenen . Molfese en zijn team deden dit door elektroden te bevestigen op het hoofd van 186 baby ’ s , die slechts 36 uur oud waren . Vervolgens lieten ze spraakgeluiden en ook andere geluiden horen en testten zo de grootte en snelheid van de hersengolven . Aan de hand van de resultaten kon het team de kinderen opdelen in verschillende groepen : kinderen die later zwakke lezers , normale lezers of dyslectici zouden worden . Deze groepen kwamen echter niet volledig overeen met de groepen waarin de kinderen zaten na de eerste maanden van hun lees - en schrijfervaring . Zijn methode is dus niet sluitend . 4 . Behandelingen a. Verhelpen in een vroeg stadium Het is belangrijk dat jonge kinderen al snel spelenderwijs in contact komen met taal . Dit kan door het spelen van taalspelletjes in de kleuterklas , maar ook thuis . Het is verder ook belangrijk dat er met een doorgaande lijn gewerkt wordt . Dit wil zeggen dat het lezen en schrijven niet plots , maar wel geleidelijk aan gebeurt . Zo ontstaat er geen kloof tussen niet kunnen lezen en schrijven en wel kunnen lezen en schrijven , maar gebeurt dit stapsgewijs . Een methode die op deze manier werkt is Leeslijn van K. de Baar . Wat ook helpt is de kinderen al vroeg met plastic letters laten spelen en hen bijvoorbeeld hun eigen naam laten vormen . Dit soort spelletjes kan een brug over de genoemde kloof slaan . In het allereerste stadium van het leren lezen en schrijven kunnen beginnende leesproblemen nog verholpen worden . Dit kan o.a. met het ELLO-programma ( Effectief Leren Lezen Ondersteuningsprogramma ) . In dit programma worden verschillende vaardigheden die nodig zijn bij het lezen geoefend . In tegenstelling tot alle andere methoden , die pas kunnen helpen wanneer het dyslectische kind begint te lezen en schrijven , wil Molfese ( zie 3 . ) eigenlijk vooral methoden ontwikkelen die op een zeer vroege leeftijd dyslexie kunnen voorkomen .",False
"Levenslang recht op uitkeringen toestaan ? Met het uitzicht op 2020 heeft België , op het vlak van werkloosheidsbestrijding , nog een lange weg te gaan . Europa legt namelijk een doelstelling op van 75% werkenden . België zit momenteel aan 67,2% , wat ruim onder de doelstelling ligt . Wil België de doelstelling halen moet het heel wat uit de kast halen . Een voorstel is dan ook om de werkloosheidsuitkeringen in tijd te beperken om zo een stimulans op te bouwen voor werklozen om actief te zoeken naar werk . In België hebben ongeveer 650 000 mensen recht op een werkloosheidsuitkering . Deze uitkeringen zijn in het leven geroepen om mensen die tijdelijk werkloos zijn en zo in een financiële moeilijke periode zitten te ondersteunen . Maar de realteit leert ons dat het ' tijdelijke ' aspect van werkloosheid wel eens durft uitbreiden . Er zijn gevallen bekent die al jaren een werkloosheidsuitekering krijgen . Maar moet er geen beperking opgelegd worden ? Kan iemand ' levenslang ' een uitkering krijgen ? Werkloosheid is een thema waar niemand rond kan , en in het bijzonder politici niet . Het debat wordt al jaren gevoerd en al jaren staan politieke partijen tegenover elkaar met uiteenlopende meningen . De opvallendste mening is die van N-VA . Iedereen die werk moet een bijdrage leveren aan de overheid . Deze bijdrages worden gebruikt om mensen die tijdelijk werkloosheid financieel bij te staan . Dus de wergnemersbijdragen beschermen de werknemer wanneer hij of zij werkloos wordt . Wie dus werkloos is heeft volgens de N-VA geen recht op en uitkering . Wie geen werknemersbijdrage leverde kan moeilijk profiteren van de voordelen die zo 'n bijdrage geeft . Het actief zoeken en de controle van dit zoeken naar een baan is een element dat wenkbrauwen doet fronzen in het debat rond de werkloosheidsuitkeringen . Wie en , nog belangrijker , hoe worden werklozen gecontroleerd ? Wanneer men zich beroept op een uitkering moet kunnen aantonen dat hij of zij toch stappen ondernomen heeft om zijn of haar statuut van ' werkloos ' te veranderen in ' werkend ' . En hij of zij moet kunnen aantonen dat hij of zij actief zoekt naar een job . Maar de ervaring leert ons dat dit niet nauwgezet gecontroleerd wordt en hoe kan ik nagaan of iemand daadwerklijk actief opzoek gaat naar een baan ? Het zoeken van een baan door de werkloze is tevens ook een discussiepunt dat binnen de politiek veel stof doet opwaaien . De twee partijen die openlijk voor de beperkingen van werkloosheidsuitkeringen zijn , namelijk N-VA en CD&V zijn van mening dat de overhied haar bijdrage kan en moet leveren in de begeleiding van de werkloze in zijn of haar zoekjtocht naar een job . Dit gebeurt dan in samenwerking met de werkloze zelf . N-VA stelt wel duidelijk dat wie een geschikte baan weigert zijn uitkering verliest . En in dit opzicht wordt men dus verplicht om een baan aan te nemen en geen excuses te verzinnen om maar niet te moeten werken . Verschillende mensen en ook een aantal politieke partijen zijn van mening dat er solidariteit in de samenleving moet komen . Dat is juist , maar gaan solidariteit en gelijkheid niet samen ? Is het eerlijk dat de ene dag in dag uit werkt en de ander de hele dag niets doet en er toch voor betaald wordt ? Solidariteit moet er zijn , maar niet ten nadele van diegenen die er wel voor ' werken ' en er wel energie in pompen . Om werkloosheid aan te pakken kan men het best starten aan de bron , de jongeren . In ons land ligt de werkloosheidsgraad bij jongeren rond de 20% . Het is dan ook belangrijk dat men pas afgestudeerden helpt met het zoeken van een baan . Jonge werknemers zijn de toekomst en zij moeten zorgen voor de ouderen in onze samenleving . Pensioenen zijn en blijven een struikelblok . Te veel mensen op pensioengerectigde leeftijd en te weinig werkenden om de pensioenen te finacieren . Dus inzetten op begeleiding van jongeren en het verminderen van jeugdwerkloosheid is een cruciaal element . Het is dus belangrijk om mensen aan te sporen om te werken . Er moet een stilmulans zijn voor werklozen om actief naar een ( nieuwe ) job te zoeken . Wie heel zijn leven van een uitkering kan leven zonder er iets voor te moeten doen , is niet echt geneigd om dit op te geven . Daarom is het een goed idee om de uitkeringen te beperken in tijd en zo de werklozen een duwtje in de rug te geven om toch een job te zoeken .","Een half jaar geleden huurde ik de film ' Hugo ' via mijn digitale televisie . De film trok mijn aandachtdoor de veelvoudige vermelding van ' Oscars ' . Ook de vele media-aandacht die de film kreeg was voor mij een argument om de film te huren . Maar na een klein uurtje werd het me duidelijk dat de film niets voor mij was . De film kon me totaal niet bekoren , maar ik ben dan ook geen filmcriticus of - kenner . Los daarvan , kan ik me toch voor een deel vinden in de verkregen Oscars voor visuele effecten en andere technische elementen . Maar ja , met enkel visuele aspecten maak je nog geen goede film . Afgezien van de technische elementen , vond ik ook de plot niet optimaal uitgewerkt . Het hoofdverhaal vond ik iets te ver uitgewerkt en na iets meer dan twee uur begon het dan ook te vervelen . De verhaallijn binnen het hoofdverhaal vond ik dan weer te weinig creatief uitgewerkt , want hier kon de regisseur vele kanten op en naar mijn mening is hij redelijk op de vlakte gebleven.Kortom onze ' wekelijkse zaterdagavondfilm ' was geen onverdeeld succes .",True
"Tegenwoordig moeten we niet lang zoeken als we informatie over iets nodig hebben . Klik het internet aan en via verschillende media krijg je een update over wat er zich afspeelt in de wereld . Ook de laatse nieuwsberichten vinden we zonder enige moeite . Maar is het eigenlijk normaal dat dit allemaal zomaar kan , zonder enige moeite of enige vorm van betaling ? Papieren kranten worden steeds minder verkocht . In de plaats daarvan lezen meer en meer mensen het nieuws online via de pc , tablet of smartphone . Soms is hiervoor een abonnement nodig , of anders worden de berichten gratis online geplaatst . Ook op sociale media is heel wat nieuws terug te vinden . Waarom zouden mensen dan betalen voor informatie , terwijl je dezelfde berichten ook gratis op het internet kan terugvinden ? Eerst en vooral is het belangrijk om te beseffen waar dit nieuws vandaan komt . Er zijn steeds mensen nodig die onderzoek of interviews uitvoeren en die ervoor zorgen dat de berichten op een duidelijke manier tot bij de lezer raken . Soms is dit zelfs niet zonder gevaar voor eigen leven , denk maar aan journalisten die vanuit oorlogsgebieden verslag uitbrengen . Verder zijn er ook nog de kosten die een drukkerij heeft . De online versie van de krant heeft geen kosten meer wat betreft inkt en papier , maar ook hier moeten de medewerkers nog steeds betaald worden . Als we helemaal niet meer zouden betalen voor informatie , dan zou het beroep van journalist snel uitsterven . Er zijn immers niet veel mensen die interviews zouden afnemen zonder daarvoor dan ook maar één euro te ontvangen . Verder zijn er nog vele andere medewerkers die artikels uitwerken , nalezen , online plaatsen , ... Om al deze werknemers te betalen moeten er dus inkomsten gegenereerd worden . Een ander aspect dat samenhangt met het al dan niet gratis zijn van kranten , is de kwaliteit van de berichtgeving . Indien journalisten niet of minder betaald zouden worden voor hun zoekwerk , dan zouden ze hoogstwaarschijnlijk ook veel minder moeite doen . Daardoor zullen berichten vaker fouten of irrelevante informatie bevatten . Het is nu al duidelijk te merken dat kranten waarvoor men wel nog moet betalen vaak artikels bevatten die van een hoger niveau zijn dan diegene van hun kostenloze concurrenten . Ook de berichten die soms via sociale media zoals Facebook en Twitter verschijnen , lijken vaak foutief te zijn . Terwijl vroeger zowat iedereen betaalde voor zijn papieren krant , is dat nu volledig veranderd . Het merendeel van de mensen leest de nieuwsberichten immers gratis op de website . Meestal zijn het dus de trouwe klanten , die al jarenlang de papieren versie kopen , die mee betalen voor het nieuws dat op de website komt . Dit lijkt in ieder geval niet helemaal eerlijk . Ook online versies zouden betalend moeten zijn , zij het in mindere mate dan de papieren versie . Enkel de kwaliteitskranten hanteren een andere strategie . Zij gaan ervan uit dat hun doelpubliek wel wil betalen voor de betere artikels en vragen dus geld voor zowel de papieren als de online versie . Er zijn dus duidelijk twee visies te vinden . Enerzijds zijn er de kwaliteitskranten waarvoor men nog steeds moet betalen , anderzijds de kranten van mindere kwaliteit die hun online berichtgevingen gratis ter beschikking stellen . Vaak zullen de kwaliteitskranten hierdoor dus onder druk komen te staan . Wanneer zij nieuwe klanten willen aantrekken zullen zij die immers enkel kunnen overtuigen door betere artikels aan te bieden . Vaak zal dit niet genoeg zijn om mensen te overtuigen om te betalen en zullen de potentiële klanten genoegen nemen met de gratis online versie van de concurrentie.
Ook voor de andere kranten zal het niet altijd makkelijk zijn om uit de kosten te raken . Zeker wanneer binnenkort niemand nog de papieren krant wil lezen en alles gratis via het internet verloopt . Op termijn zal er dan toch voor iedere website een abonnement moeten komen , anders kunnen de kosten niet betaald worden en is een faillissement onvermijdelijk . Dat informatie gratis is , is dus helemaal niet zo vanzelfsprekend als het lijkt . Er moeten allerhande kosten betaald worden om goede artikels te kunnen publiceren . De online versie wordt vaak kosteloos aangeboden , maar op termijn is dit niet houdbaar . Iedere krant zou dus geld moeten vragen , of die nu gedrukt is of online staat . Zo niet , zullen we in de toekomst zelf moeten instaan voor het maken en verspreiden van nieuwsberichten .","De iPhone 4S is een goed product . Vooral het gebruik van de applicaties is een groot voordeel . De meeste applicaties zijn gratis te downloaden . De camera van de iPhone 4S is ook van goede kwaliteit , de foto ’ s zijn helder en duidelijk . Verder is de iPhone 4S gemakkelijk te personaliseren . Het beeldscherm is van hoge kwaliteit en is zeer gevoelig voor de aanrakingen , wat handig is bij het opstellen van tekstberichten",True
"Werken aan de werkloosheid . De verkiezingen van 25 mei verplichtten de burgers een nieuw beleid te kiezen op Europees , federaal en provinciaal vlak . Ieder meerderjarig lid van onze Belgische bevolking mocht op die dag zijn mening uiten over politieke kwesties zoals de wet Lejeune , de invoer van alcoholische dranken in drankautomaten of de hervorming van het secundair onderwijs . Maar het programmapunt waar buiten de stemhokjes het meeste over werd gediscussieerd tussen de politieke partijen was de aanpak van de werkloosheid in ons land . Enkele dringende vragen werden gesteld : hoe kunnen we het hoge werkloosheidscijfer verlagen ? En is het inhouden van werkloosheidsuitkeringen misschien de oplossing ? Allereerst moeten we ons afvragen hoe het nu juist gesteld is met de werkloosheidssituatie in België . Recent onderzoek wijst uit dat België , in vergelijking met ander Europese landen , niet goed scoort in het tewerkstellen van haar bevolking . Op dit ogenblik is 67,2% van de 20-tot 64-jarigen actief in het arbeidsveld . Als we dit resultaat vergelijken met de Europese werkgelegenheidsdoelstelling om tegen 2020 75% van de bevolking werk te geven , dan heeft België nog een lange weg voor de boeg . Vooral de opmerkelijke werkloosheidscijfers bij de jeugd doen vragen rijzen . Maar liefst 20% van de afgestudeerde studenten vindt geen plek op de arbeidsmarkt . Geen wonder dat politici een dringende oplossing zoeken voor dit maatschappelijk probleem . Maar hoe konden deze verontrustende cijfers zich in de eerste plaats manifesteren in ons land ? Naar aanleiding van de verkiezingen , lanceerde Het Laatste Nieuws een enquête die zijn lezers een aantal stellingen voorlegde met betrekking tot het huidige politieke beleid . Maar liefst 74% van de deelnemers ging akkoord met de stelling dat "" misbruiken de sociale zekerheid bedreigen . "" De oorzaak van het hoge werkloosheidscijfer ligt volgens de participanten van de enquête bij een klein gedeelte van onze bevolking die hun werkloosheidsuitkering krijgen zonder op zoek te gaan naar werk . Hebben deze werklozen nog recht op een uitkering wanneer zij werkonwillig zijn ? Ook de politieke partijen staan stil bij voorgaande vraag en proberen binnen hun programma hier een antwoord op te formuleren . Wat beloven deze politici ? SPA en Groen ! kiezen resoluut voor welvaartsvaste uitkeringen .","Rihanna is razend populair onder adolescenten . Haar hits spreken vooral jonge meisjes aan die ‘ RiRi ’ , zoals haar bijnaam luidt , als een idool aanbidden . Ondanks enkele toppers heeft de muziek van Rihanna niet veel nieuws meer te bieden . De laatste nummers die ze uitgaf kwamen inspiratieloos en gemaakt over . Als ze al komt opdagen op een uitverkocht concert waar menig meisjes maandenlang naar uitkeken . Niet alleen haar muziek lijkt enkel te worden uitgegeven om extra geld in haar al overvolle laadje te brengen . RiRi brengt ook schoonheidsproducten op de markt zoals parfum , ... Misschien is mijn mening hierover gekleurd omdat ik menige jonge meisjes geld zie verspillen aan producten waarmee ze alleen een naam kopen , zonder naar de kwaliteit te kijken . Zo wordt er alleen maar verder ingespeeld op het verkeerde schoonheidsideaal dat onze maatschappij teistert . Deze idolen zouden net een voorbeeldfunctie moeten zijn voor de jeugd en hen niet meesleuren naar een wereld van nooit genoeg hebben en laag zelfvertrouwen .",False
"De hervorming van het middelbaar onderwijs : noodzaak of profileringsdrang van een hyperactieve minister ? Een hervorming van het onderwijs helpt ons geen bank vooruit Stel je voor : je eerste schooldag op de middelbare school . Als naïeve twaalfjarige betreed je die grote wereld . Plots sta je er helemaal alleen voor . Je hebt geen idee wat je te wachten staat want alles is nieuw . Datzelfde gevoel zal ons ook overkomen wanneer onze huidige minister van Onderwijs het vertrouwde onderwijssysteem zal veranderen . Zijn we bang voor verandering of is deze verandering gewoon nutteloos ? Waarom moet je een systeem veranderen als het goed functioneert ? De minister van Onderwijs wil twee belangrijke hervormingen doorvoeren . Allereerst wil hij het vijfde en zesde leerjaar van de basisschool samenvoegen met het eerste en het tweede middelbaar . Zo ontstaat er een soort middenschool die we rond de jaren zestig ook hadden . Het derde , vierde , vijfde en zesde middelbaar vormen dan het hoger middelbaar onderwijs . Aangezien het middelbaar onderwijs opgesplitst wordt , moet je pas een richting kiezen vanaf het derde middelbaar . Je keuze wordt dus met twee jaar uitgesteld omdat de minister meent dat je als twaalfjarige nog te jong bent om te beslissen . Ten tweede worden de richtingen algemeen secundair onderwijs ( aso ) , technisch secundair onderwijs ( tso ) , beroep secundair onderwijs ( bso ) en kunst secundair onderwijs ( kso ) hervormd zodat iedereen gelijk is . De minister wil iedereen de kans geven om zijn intellectueel vermogen zo veel mogelijk te ontwikkelen . Bovendien worden er heel wat richtingen afgeschaft om de keuze te vergemakkelijken . Ten eerste is het vreemd dat een schoolsysteem dat goed functioneert , aangepast moet worden . Het positieve aan het huidige middelbare onderwijs is dat je als leerling een ruim aanbod aan keuzes hebt . Ieder kan wel iets naar zijn gading vinden . De ene leerling is nu eenmaal slimmer dan de andere . Iedereen heeft zijn talent en met het huidige systeem kies je de richting die het best bij je intellectueel vermogen en interesse aansluit . Het doel van dit ruime aanbod is om leerlingen te motiveren om naar school te gaan . Als het systeem verandert , dan bestaat het risico dat leerlingen gedemotiveerd geraken . Wanneer leerlingen van verscheidene intellectuele vermogens samen in een klas geplaatst worden , bestaat de kans dat de slimmeren zich gaan vervelen of dat de zwakkeren niet kunnen volgen . Vervolgens kunnen ze dan schoolmoe geraken . Daardoor gaan ze vaak spijbelen en in het ergste geval stoppen ze met school . Dit kan toch niet het doel van een onderwijssysteem zijn ?","Uit eigen ervaring kan ik spreken over de kwaliteit van het eten bij restaurantketen Quick . Ik heb er een tijdje een studentenjob gehad en zag af en toe dat hamburgers die al een paar uur op de toog lagen , nog aan klanten gegeven werden . Of nog erger , niet alles is even vers wanneer het op je hamburger belandt . Spek uit een pakje werd gewoon op een hamburger gelegd , dus zo vers is het allemaal niet .",True
"Nog voor Born To Die goed en wel uit was , was het woedend toetsenbord-getokkel van menig zelfbenoemd muziekrecensent over de hele wereld te horen . Ik zie ze al achter hun Macbook Air zitten in één of andere hippe koffietent waar je waarschijnlijk nog niet over gehoord hebt . “ Hoe fake . Haar carrière opgestart met de centjes van papa en dan staat ze wereldwijd op podia te verkondigen hoe erg haar trailer-park jeugd is geweest . Schandelijk is het ! En ze schrijft haar nummers niet eens zelf ! Wat een commercieel gedoe toch weer . Lana Del Rey is een poser ! ” , luidde het op verschillende succesvolle muziekblogs . Dan vraag ik me af of die mensen niet beter hun bril in bij Pearl hadden gekocht in plaats in de Urban Outfitters . Want klaarblijkelijk doen die brilglazen daar iets vreemds met je hersenen . Sinds wanneer moet een artiest zogenaamd “ authentiek ” zijn om geapprecieerd te kunnen worden ? Sinds wanneer moet je een drankprobleem hebben gehad op je twaalfde om liedjes te mogen uitbrengen met een sombere ondertoon ? Die logica volg ik helemaal niet . Daar draait muziek toch helemaal niet om ? Het is toch gewoon de bedoeling dat je de geluiden die je hoort je bevallen of dat de tekst je raakt ? Voor mij doet het er niet toe hoe die geluiden precies ter wereld zijn gekomen . Het draagt niet bij tot mijn luisterervaring of Lana Del Rey het liedje in kwestie nu heeft neergepend terwijl ze in een melancholische bui naar de regen was aan het staren , of dat een paar intelligente zakenmannen rond een tafel hebben gezeten en zich gezamenlijk hebben afgevraagd hoe ze deze keer centen uit het grote publiek zouden slaan . Voor mij geldt de regel ; ‘ als het maar goed klinkt ’ . En dat doet Lana Del Rey naar mijn mening . Ze klinkt gewoon goed . Haar liedjes scheppen een bepaalde sfeer waar ik soms gewoon nood aan heb . Maakt het mij uit of Lana daadwerkelijk in een mooi kleedje uit de jaren 50 heeft zitten schommelen in de tuin zoals ze zo mooi zingt in Video Games ? Helemaal niet . Ik verwacht toch ook niet dat elke acteur die een junkie speelt zich in het echte leven ook in de cocaïne stort ?","Stel je deze situatie even voor ; een meisje wandelt hand in hand met haar vriendje over straat . Uit het niets worden ze verbaal aangevallen door vreemden . Ze roepen het koppel toe dat ze een schande zijn voor de mensheid en de natuur . Beschaamd en gekwetst laat het meisje de hand van haar partner los en samen lopen ze verder . Moeilijk voor te stellen ? Dat is omdat we leven in een heteronormatieve maatschappij . Vervang je het onderwerp van de bovenstaande paragraaf door een jongen , dan wordt het allemaal veel realistischer . Een koppel dat bestaat uit een man en een vrouw is namelijk de norm en alles wat daarvan afwijkt wordt gezien als juist dat ; een afwijking . We moeten ons geen illusies maken . Homohaat is geen probleem uit het verleden . Er zal nog flink wat moeten veranderen eer iedereen de holebi-community accepteert . En de overheid kan die verandering in mee gang zetten . Hogere machten hebben een sterke invloed op ons . Zij fungeren als voorbeeld voor de gangbare norm . Als de overheid misdaden rond homohaat streng aanpakt en duidelijk maakt dat zulke dingen echt niet kunnen , zal iedereen zich die idee na verloop van tijd ook toeëigenen . Deze strenge aanpak ontbreekt echter nog vaak . Wanneer een jongen word afgetuigd omdat hij met zijn vriendje hand in hand over straat loopt , krijgen de misdadigers slechts een correctionele straf . Bovendien luidt het algemeen oordeel in de volksmond : "" hij had er maar niet mee te koop moeten lopen . "" Dit is een fundamenteel foute instelling en een voorbeeld van mensen die een dubbele standaard hanteren . Als een kussend heterokoppel aangevallen zou worden , zouden diezelfde mensen ongetwijfeld geschokt reageren . Door duidelijk te maken dat het wel degelijk om een ernstig probleem gaat , kan de overheid al helpen . Naast de regerende macht , heeft ook de media een belangrijke invloed op ons . Als een kind al heel zijn leven te horen krijgt dat jongens geen jongens mogen kussen , is het erg moeilijk om het van het tegendeel te overtuigen . Als de ouders zeer conservatief zijn , zal het kind opgroeien met dezelfde conservatieve idealen . Daarom speelt de invloed van buitenaf een belangrijke rol . Tv-programma's die gericht zijn op kinderen kunnen bijvoorbeeld personages invoeren die homo zijn . Zo groeit het kind al op met het besef dat deze mensen bestaan en dat ze evenveel waard zijn als heteroseksuelen . Veel volwassenen hebben deze invloed ook nog nodig . Daarom zijn holebi-iconen in het nieuws of in een vertrouwde setting ook belangrijk . Een dorp dat weet dat haar burgemeester getrouwd is met een vrouw , zal dat beeld van een lesbische als capabele persoon opslaan . Seksuele geaardheid heeft niets te maken met je waarde als persoon en dat zal stilaan duidelijk worden als er maar genoeg voorbeelden van zijn . Hierbij kan de overheid ook zijn steentje bijdragen door homoseksuelen gelijke kansen te geven bij bijvoorbeeld openbare functies . Belangrijk is dat er geen stereotiep beeld gemaakt wordt . Het is niet omdat een man valt op andere mannen , dat hij daarom graag naar de zonnebank gaat en heel veel waarde hecht aan hoe zijn haar ligt . Zulke mannen bestaan , maar ze vertegenwoordigen niet alle homo's . Dat is hetzelfde als denken dat alle mannen met bruin haar graag spuitwater drinken omdat je toevallig één man kent met bruin haar die graag spuitwater drinkt . Vaak wordt er gezegd dat homoseksuele relaties niet zouden mogen omdat dat tegen de natuur is . Die mensen weten blijkbaar niet dat mannetjespinguïns vaak seks hebben met andere mannetjespinguïns . Veel dichter bij de natuur dan dat gaat bijna niet . Ook is godsdienst een primaire reden die mensen noemen als ze hun betoog houden tegen homo's . Maar pleiten niet zowat alle godsdiensten voor naastenliefde ? Als we in acht nemen hoe vaak er nog mensen mishandeld worden op basis van hun seksuele geaardheid , is die naastenliefde ver te zoeken . Uiteindelijk komt het neer op een cliché , maar daarom is het niet minder waar . We zijn als mens allemaal verschillend , maar allemaal gelijkwaardig . Seksuele geaardheid is geen basis om een waardeoordeel te vellen over iemand . Op de dag van vandaag zou iedereen dat moeten weten , maar helaas is dat nog niet het geval . Homohaat is nog steeds een probleem en niet alleen in de zogenoemde conservatieve landen . Ook binnen Europa is er nog veel werk aan de winkel , als we deze problematiek willen van de baan willen helpen .",True
"Voordat ik de film ' Bridesmaids ' zag had ik er al veel over gehoord . "" "" De grappigste film van het jaar ! ” en “ neergaan van het lachen ! ” waren maar enkele van de reacties van vrienden . Vol verwachting ging ik dus voor de TV zitten en startte ik de film . Maar wat ik te zien kreeg voldeed helemaal niet aan mijn verwachtingen . Grappig ? Absoluut niet . Oké , ik geef het toe , er was één scene waarbij ik bijna uit mijn zetel viel van het lachen . Maar op een komische film van twee uur is dit zeer weinig en zeer zwak . Leuk verhaal en goede acteerprestaties , dat wel , maar ondanks de geweldige cast was het toch nog een grote misser . Wat mij betreft kon het veel beter . ' Bridesmaids ' is een film die ik zeker geen tweede keer zal zien .","Knip niet in de werkloosheidsuitkeringen Van de totale beroepsbevolking in België is 8% werkloos . Net geen 20% van dat cijfer behoort toe aan de jongeren . Om dit cijfer te doen dalen en dus de werkgelegenheid te doen stijgen wil men de werkloosheidsuitkeringen beperken . Maar is dat wel zo 'n goed idee ? Naar aanleiding van de verkiezingen die plaatsvonden op zondag 25 mei hadden de grootste politieke partijen van het land het probleem van de werkloosheidsuitkeringen opgenomen in hun verkiezingscampagne . Vooral rond het idee van N-VA , de grote winnaar van de verkiezingen , ontstond veel heisa . Volgens deze partij kan een levenslange werkloosheidsuitkering niet . Als je niets bijdraagt aan de samenleving , dan heb je ook geen recht op een uitkering . Wie dus met andere woorden een passende job weigert aan te nemen , verliest zijn werkloosheidsuitkering . Maar dit is niet zo 'n goed idee . Hoe kan je als wildvreemde bepalen wat een passende job is voor iemand ? Het is niet omdat de jobbeschrijving perfect past bij het profiel van de werkloze , dat het meteen ook de geschikte job is voor die persoon . Er zijn nog veel andere factoren die meespelen . De perfecte job is namelijk zowel een professionele als een persoonlijke match . Stel dat je naar een sollicitatiegesprek gaat en de bedrijfscultuur of het personeel staat je helemaal niet aan . Dan ga je waarschijnlijk die job weigeren . Je hebt dus een in theorie passende job geweigerd omdat deze je in de praktijk helemaal niet aanstond . Maar verlies je dan ook je uitkering ? Dat zou toch niet mogen ? Daarnaast wordt er ook vaak niet geluisterd naar je persoonlijke voorkeuren als je naar de VDAB gaat voor een job . De werknemers gooien maar met sollicitaties naar je . Vermeld je bijvoorbeeld duidelijk dat je niet geïnteresseerd bent in deeltijds werken , dan laten ze je toch solliciteren voor een deeltijdse baan . Dat kan toch ook niet ? Bovenstaand probleem wil N-VA ook aanpakken . Er moet een strengere regelgeving op de uitkeringen komen , maar wél in combinatie met betere begeleiding want anders zal het helemaal mislopen . En dat laatste is dus wel een goed idee . Zoals al eerder aangehaald bedraagt de jeugdwerkloosheid in ons land net geen 20% . Dit is een toch wel dramatisch cijfer . Als pasafgestudeerde een job vinden is tegenwoordig bijna onbegonnen werk . Vooral de zoektocht naar een ' fit ' is heel moeilijk . De meeste jobs waar studenten naar uitkijken zijn niet voor hen weggeled . Te vaak wordt er ervaring van minstens drie of zelfs vijf jaar gevraagd , en dat bezitten studenten niet . Dus dan moeten ze werk uitvoeren waarvoor ze overgekwalificeerd zijn , weinig of geen motivatie hebben , en dat vaak ook via tijdelijke contracten . Maar dat werk pikken ze dan weer in van de laaggeschoolden die zelf geen ander werk kunnen uitvoeren . Daar hangt dan nog een bijkomend probleem aan vast . De ervaring die veel werkgevers vragen moet relevant zijn . Drie jaar als kassierster in een supermarkt werken zal je dus niet veel opweg helpen als je een job zoekt als communicatiedeskundige . Maar relevante ervaring kan je niet opdoen , want alle jobs in die sector vragen net dezelfde ervaring . Het lijkt wel een vicieuze cirkel . Om de werkgelegenheid bij jongeren op te krikken , ligt de oplossing zeker niet in het beperken van de uitkeringen . Jongeren willen werken , maar ze vinden vaak geen passende job . De oplossing hier ligt dus eerder in minder strenge eisen van bedrijven . De meeste andere politieke partijen spraken N-VA terecht tegen . Zo willen Groen ! en SP.A welvaartsvaste uitkeringen . Open VLD en CD&V willen dat de uitkeringen afnemen na verloop van tijd . Maar over één ding zijn ze het wel allemaal eens : er moet meer en betere begeleiding komen . Knippen in de werkloosheidsuitkeringen is dus geen goed idee . Wel moet er een strengere regelgeving en betere begeleiding bij de zoektocht naar werk komen . Zij die misbruik van het systeem maken moeten gestraft worden , maar diegenen die wel degelijk recht hebben op een uitkering moeten die ook kunnen behouden . Wie inderdaad herhaaldelijk werk weigerd of geen sollicitatiebewijzen kan voorleggen kan zijn recht op een werkloosheidsvergoeding verliezen , maar niemand kan voor een ander de perfecte job vinden ; dat is volledig persoonlijk .",True
"Aangezien Apple de moeite niet meer doet om haar modellen van de iPhone meer aan te passen , dan een langere gerekte versie van de vorige , zal ik ook geen moeite meer doen om mijn mening te verbloemen . Apple is wederom gefaald in zijn opzet om een betere iPhone neer te zetten . De batterij van de iPhone 5 is even abominabel , zo niet nog slechter , dan die van de iPhone 4 . Dat de iPhone 5 sneller werkt , is een kleine troost , vergeleken met het feit dat je geen vierentwintig uur kan spenderen met dit "" "" pareltje van de technologie "" "" . Als u houdt van grote bedrijven , die mensen in de zakken zitten , dan raad ik de iPhone 5 zeker en vast aan . Als u graag tweemaal per dag uw smartphone oplaadt , dan is de iPhone 5 zeker en vast iets voor u ! Bovenal , als u niet genoeg krijgt van een vastlopende "" "" smart""""phone , die daarenboven nog eens faalt in zijn opzet om de Samsung te overtreffen , dan is de iPhone wat u zoekt .","Ik vind dat alle etenswaren bij Starbucks overdreven duur zijn . Je betaalt er bijna 3 euro voor een kleine koffie , en een gebakje of broodje kost er al meteen om en rond de 5 euro . Het is ook niet zo dat hun etenswaren beter of lekkerder zijn dan in andere ketens , dus is het ( denk ik ) gewoon een soort ' hype ' om koffie van Starbucks te drinken .",False
"Quotum hamert op glazen plafond De bedrijfswereld heeft de reputatie een mannenbastion te zijn waarin vrouwen weinig aanspraak kunnen maken op een topfunctie vanwege het beruchte glazen plafond . Die reputatie heeft het niet zonder reden maar de vraag naar maatregelen om deze ongelijkheid tegen te gaan wordt sterker en sterker en komt tot uiting in de vraag naar de invoering van een quotum . Vrouwen kunnen multitasken , niet enkel in het huishouden maar ook op de werkvloer . McKinsey , een Amerikaans consultingbedrijf , nam de proef op de som door de vrouwelijke directieleden van 89 grote Europese bedrijven te vergelijken met hun mannelijke sectorgenoten . Het consultingbedrijf kwam daarbij tot enkele opmerkelijke conclusies . Zo zorgen vrouwen voor een betere return on investment , een beter operationeel resultaat en een positievere evolutie van de aandelenkoers . Niettemin blijft de bedrijfswereld een mannenbastion waarin vrouwen steeds weer moeten opboksen tegen een glazen plafond . Groeikansen voor vrouwen in de bedrijfswereld zijn dus schaars en dit vraagt om maatregelen . Een vaak genoemde maatregel is de invoering van een quotum , zodat bedrijven verplicht worden het kaderpersoneel te vervrouwelijken . De vraag rijst echter of de invoering van zo 'n quotum noodzakelijk is om meer vrouwen aan de top te krijgen en zo ja , waarom dan?

De invoering van een quota komt neer op een verplichting voor bedrijven om een bepaald percentage van de topfuncties in een bedrijf voor te behouden aan vrouwen . Momenteel bestaat die verplichting niet waardoor de top van de bedrijfswereld voornamelijk uit mannen bestaat . Vrouwen krijgen dus weinig kansen en krijgen op een bepaald moment in hun carrière te maken met een glazen plafond . Dit plafond weerhoudt vrouwen ervan om zich professioneel verder te ontwikkelen omdat ze er zelf niets tegen kunnen doen . De bedrijfsleiding , die hoofdzakelijk uit mannen bestaat , beslist immers wie een promotie krijgt en wie niet . Door systematisch mannen te promoveren houdt het systeem zichzelf in stand waardoor er een ongelijk evenwicht in het personeelsbestand heerst . De invoering van een quota kan in die zin voor een kentering zorgen waardoor er meer balans in het personeelsbestand komt en vrouwen dus hun professionele aspiraties kunnen waarmaken.

Dat de invoering van een dergelijk quotum werkt , bewijst de situatie in de Scandinavische landen . In Noorwegen is voor beursgenoteerde bedrijven sinds 2006 verplicht om 40% van het personeelsbestand voor te behouden aan vrouwen . Dat heeft er reeds toe geleid dat 28% van het personeel in Noorse raden van bestuur vrouwelijk is . In Zweden en Finland is dat voor beide landen 25% . België kan op dat vlak geen goede punten voorleggen en heeft met slechts 5,8% vrouwelijke bestuursleden in de raden van bestuur van de grootste bedrijven een grote achterstand . De slechtste leerling van de klas is Nederland , waar de top van de administratie voor 100% uit mannen bestaat.

Redenen voor de invoering van het quotum zijn niet ver te zoeken .","In de film Midnight in Paris gaat het om een schrijver die problemen heeft om zijn verhaal ( boek ) in orde te krijgen en met zijn vriendin naar Parijs gaat . De man zelf is een grote liefhebber van de Franse hoofdstad en vooral van een bepaalde periode in de tijd . De trip wordt echter niet zoals verwacht , de man is niet zo geïnteresseerd in zake die de vrouw wel interesseren en zij vindt dat hij te veel met het boek bezig is . Het speciale element in de film is het feit dat de schrijver ' s nachts , klokslag 12 uur , terechtkomt in de wereld waar hij zo van hield . Hij valt in slaap op de trappen en wordt weer wakker als er een auto voorbij komt en de inzittende hem vragen of hij mee wil . Doorheen de film ontmoet hij veel verschillende bekende figuren ( schrijvers , schilders , etc ) . Nacht na nacht gaat hij weer weg om in zijn droomwereld zijn boek te laten lezen en reviewen door een bekende ( zijn favoriete ) schrijver . Op het einde van de film beslist hij om niet met zijn vriendin terug te gaan naar huis , maa rom in Parijs te blijven , de stad waar hij zo van houdt , de stad die zo mooi is als het regent , de stad waar hij zijn nieuwe liefde vond , waarmee hij ook veel meer gemeenschappelijk heeft . Mooie film , goed acteerwerk van Owen Wilson en Rachel McAdams . Enkel de intro , het begin van de film is wat langdradig , het blijft aanslepen .",False
"Ik vind het altijd prachtig om een stukje beschaving in handen te hebben , wetend dat de mens er duizenden jaren voor heeft gedaan om tot die hoogstaande technologie te komen . De samsung Galaxy vind ik zo 'n mooi object , trendy en vernuft . Dat je altijd kunt communiceren en op het internet kan , vind ik buitengewoon prachtig . De mogelijkheden die de Samsung biedt zijn voortreffelijk en je kunt er heel wat kanten mee op . De beschaving is aan een omwenteling die volgens mij al wordt getoond in die smartphones . Ook heb ik een voorkeur voor Samsung , het zijn mooiere objecten dan de Iphone . Je kan met de opname mogelijkheden en het ingebouwde fototoestel en camera je creativiteit mee botvieren . Je wint er ook veel tijd mee , en je kunt steeds antwoorden op je mails en door te mailen je mening kenbaar maken . Dat we aan het begin zijn van iets nieuws is zeker ; want volgens neurowetenschappers veranderd de werking in de hersenen . Maar vooral vind ik de Samsung Galaxy een prachtig object . De enige wolk aan de hemel is namelijk de grondstoffen die men nodi heeft voor het vervaardigen van de smartphones en de manier van ze te verkrijgen en onrechtvaardigheid die ermee gepaard gaat en uitbuiting van de mijnwerkers . Dat is het enige dat mij weerhoudt om tenvolle van genieten van dat mooi object .","Er wordt erg veel gevloekt tijdens Nederlandse televisieprogramma ’ s , zowel bij de commerciële als de openbare omroepen . Het onderzoeksbureau TNS NIPO voerde in 2003 voor het eerst een Vloekmonitor uit in opdracht van de Bond tegen het vloeken . De Vloekmonitor is een onderzoek naar grof taalgebruik en vloeken , gedefinieerd als misbruik van de naam van Jezus of God , op de Nederlandse televisie . Sinds 2003 werd zo ’ n onderzoek jaarlijks uitgevoerd . Uit de verschillende rapporten blijkt dat de situatie er niet bepaald op vooruitgaat . In 2007 gaven de metingen van grof taalgebruik een stijging van 44 procent aan ten opzichte van 2003 . Opvallend is dat de publieke omroepen erop vooruitgaan en het grof taalgebruik terugschroeven , terwijl bij de commerciële zenders de vloeken en het grove taalgebruik toenemen . ( Op Nederlandse televisie wordt meer gevloekt , 2008) 2 . Nieuwsnederlands in Vlaanderen en Nederland Sociolinguïst Hans Van de Velde onderzocht samen met collega Muriel Houtermans de voorbeeldfunctie van Vlaamse en Nederlandse nieuwslezers . Ik haal dit onderzoek graag aan om de positie van het Nieuwsnederlands te verduidelijken . VRT-Nederlands wordt vaak als synoniem gehanteerd voor Belgisch Standaardnederlands . Deze bewering wordt in dit onderzoek uit 1999 van Van de Velde en Houtermans onderzocht . Het onderzoek vertrekt vanuit de vraag hoe Vlaamse en Nederlandse standaardtaalsprekers beoordeeld worden in Vlaanderen en Nederland . Uit de antwoorden op de eerste vraag bleek meteen dat nieuwslezers met grote voorsprong worden gezien als het voorbeeld van een standaardtaalspreker . Vanaf dan concentreert het onderzoek zich op de beoordeling van de spraak van nieuwslezers uit Nederland en Vlaanderen , zowel van de openbare als de commerciële omroepen . De proefpersonen , studenten in dit geval , worden gevraagd om de nieuwslezers te beoordelen aan de hand van vier verschillende zevenpuntsschalen . De eerste vraag informeert of de studenten de uitspraak bij de fragmenten die ze te horen krijgen eerder verzorgd of eerder slordig vinden . Vlamingen vinden de Vlaamse nieuwslezers duidelijk verzorgder spreken dan de Nederlandse . Nederlanders zijn genuanceerder , zij vinden alle nieuwslezers vrij verzorgd , maar de Nederlandse net iets verzorgder . De Vlaamse en Nederlandse studenten zijn het wel eens dat de uitspraak bij de openbare omroepen verzorgder klinkt dat bij de commerciële omroepen . Bij het tweede aspect , de schaal van lelijk tot mooi , wordt opnieuw een sterker onderscheid gemaakt door de Vlaamse studenten . De uitspraak van zowel de commerciële als openbare Nederlandse nieuwslezers wordt door de Vlamingen als vrij lelijk beoordeeld . Vooral de commerciële omroepen scoren erg laag . Het Nederlandse taalgebruik bij VTM wordt door Vlamingen vrij mooi gevonden , maar het VRT-Nederlands steekt er bovenuit en wordt als het mooiste beschouwd . De Nederlandse studenten zijn minder uitgesproken in hun oordeel . Ze besluiten dat het NOS-Nederlands het mooiste is . Verder vinden ze het taalgebruik van de Nederlandse commerciële omroepen en de Vlaamse commerciële en openbare omroepen gelijkwaardig , niet lelijk en niet mooi . Bij de derde waardeschaal , modern&slash;ouderwets , wordt opgemerkt dat de Nederlanders het taalgebruik bij de Vlaamse omroepen eerder ouderwets vinden . Dat kan verklaard worden door het feit dat het huidige standaardtaalgebruik in Vlaanderen erg lijkt op het Nederlands dat men op de radio kon horen rond 1935 . Vlamingen beoordelen het taalgebruik van commerciële en openbare omroepen zowel voor Vlaanderen als voor Nederland als betrekkelijk modern . De resultaten van de vierde waardeschaal vormen het belangrijkste antwoord voor het onderzoek .",False
"Burgerlijke ongehoorzaamheid voor een ' goed ' doel : moet kunnen ? De afgelopen tijd werd België meerdere malen opgeschrikt door acties van milieuactivisten die op rigoureuze wijze de aandacht probeerden te vestigen op een milieuproblemen . Het begon op 1 mei , toen activisten de banden lieten leeglopen van maar liefst 250 terreinwagens . Dit voorbeeld werd al snel opgevolgd toen op 28 mei een aardappelveld met genetisch gemanipuleerde planten gedeeltelijk werd vernietigd . Een nieuwe trend in het actievoeren lijkt gezet , en wel een waarbij burgerlijke ongehoorzaamheid een middel vormt om aandacht te genereren . De vraag is nu hoe de regering op dit soort acties moet reageren . Moet men deze burgerlijke ongehoorzaamheid bestraffen ? Er is immers sprake van vandalisme ; andermans eigendommen worden vernietigd . Of staan de activisten volledig in hun recht en is het soms eenvoudigweg nodig om de wet te overtreden , omdat er anders nooit veranderingen doorgevoerd worden ? Soms moeten er bij het actievoeren inderdaad wetten overtreden worden om de actie zijn gewenste effect te laten hebben . Op deze manier wordt de overheid namelijk gedwongen er aandacht aan de besteden en kan men de zaak niet simpelweg negeren . Afhankelijk van de mate waarin deze burgerlijke ongehoorzaamheid plaatsvindt en welke wetten overtreden worden is daar niets mis mee . Op een plein demonstreren terwijl dat eigenlijk verboden is , een universiteitsgebouw bezetten om te laten zien dat je het niet eens bent met de bezuinigingen op het onderwijs ; het zijn vrij onschuldige manieren om je onvrede over een bepaalde zaak of een bepaald beleid te uiten , en soms hebben ze inderdaad effect . Het wordt echter een ander verhaal als andere mensen de dupe worden van je acties . De aardappelboer wiens aardappelveld nu gedeeltelijk vernield is heeft een slechte oogst dit jaar , en 250 banden vervangen kost ook niet niets . Als dit zonder reden gedaan zou worden zouden de daders zonder uitzondering gestraft worden voor vandalisme . Nu gebeurt dit vandalisme met een ' reden ' , maar maakt dat het acceptabel ? Is er ook wel echt sprake van een goede reden om deze vernielingen te veroorzaken ? Naar mijn mening zijn er alternatieven genoeg om dezelfde boodschap even duidelijk over te brengen . Daarbij valt het te betwijfelen of dergelijke vergaande acties ook echt effectief zijn . De boodschap wordt zeker duidelijk als je iemands genetische gemanipuleerde aardappelveld vernietigt , maar veel sympathie voor je standpunt wekt het niet op . Integendeel , een dergelijke actie zal eerder mensen afschrikken die het in eerste instantie wel met de actievoerders eens zijn maar terugdeinzen voor hun aggressieve methodes . Bovendien werkt dit soort actievoeren ook stigmatiserend . Het werkt het beeld in de hand van de milieuactivist als radicale extremist die meer kwaad doet dan goeds . Dit lijkt me niet het doel dat de activisten voor ogen hadden met hun acties ; hun slechte imago werkt de verwezenlijking van hun idealen namelijk eerder tegen dan dat het ze verder helpt . Er bevindt zich soms een dunne scheidingslijn tussen actievoeren en vandalisme , en ik ben van mening dat de activisten van 1 en 28 mei deze grens hebben overschreden . Burgerlijke ongehoorzaamheid als middel om aandacht te genereren voor je standpunt is in principe niet fout , maar wel als mensen er de dupe van worden terwijl je je standpunt ook op andere manieren had kunnen duidelijkmaken . Dan verwordt actievoeren tot vandalisme , en dat brengt meer schade dan goeds toe tot de verwezenlijking van je doelen . Ik vind dan ook dat de regering deze activisten mag straffen .","Review Quick drive in - 6 oktober 2014Ik ben reeds geruime tijd een loyale klant bij Quick te Kontich . Regelmatig maak ik gebruik van de drive in . Deze werd steeds uiterst professioneel bemand door de manager van het restaurant . Keer op keer klopten mijn bestellingen perfect en bleven de wachttijden tot een minimum beperkt . Toen ik op 1 oktober nog eens een bezoekje bracht aan de drive in , merkte ik helaas dat deze bemand werd door een jobstudent . Fastfood zou snel moeten gaan , toch heb ik ruim 40 minuten op mijn bestelling moeten wachten . Niet omdat de keuken niet kon volgen , maar wel omdat de student in kwestie liever stond te praten met collega ’ s dan klanten te bedienen . Thuis aangekomen , merkte ik op dat de bestelling niet volledig was . De jobstudent was de potjes mayonaise vergeten . Erg vervelend ! Zeker als je je bedenkt dat er drie potjes ontbraken en elk potje 60 cent kost , wat toch ook niet goedkoop te noemen valt.Volgende keer parkeer ik dus wel op de parking en haal ik mijn eten af in het restaurant zelf . Zo kan ik ten minste nakijken of mijn bestelling volledig wordt ingepakt .",False
"In Drive speelt het ultieme stukje fruit dat Ryan Gosling heet een stille , onopvallende en zelfs naamloze jongeman met een ogenschijnlijk autistische stoornis die , naarmate de film vordert blijkt , een even mysterieus als gewelddadig verleden heeft . Door een lokale garagehouder als protegé opgenomen weet hij zich lange tijd in rust te onderhouden als automonteur en Hollywoodstuntman tot hij verwikkelt raakt in de perikelen van zijn girl next door en zich genoodzaakt ziet zijn in het verleden opgedane vaardigheden nog eens tentoon te stellen . Wat volgt is een queeste naar een plaats in dit nieuwe leven via crimineel rijgedrag en gepast excessief geweld Een gemoedsrust die onze held , a real hero , als echt mens , a real human being , niet gegund wordt wanneer hij inziet dat hij een toekomst met zijn nieuwe vlam op zal moet geven in hun beide belang , en gedoemd is tot een bestaan in eenzaamheid zoals alleen uitgestrekte wegen die kennen . Drive is een spektakel dat kunst succesvol met entertainment weet te combineren en regisseur Refn is als onmiskend genie zodanig beloond voor dit meesterwerk . De film voelt als een warme deken van nostalgie naar een periode van voor mijn geboorte en met name de hypnotiserende synthesizermuziek maakt het sfeerbeeld van deze arthousefilm compleet , dat sterk aan films als Mad Max en Bullitt enerzijds en de videogame GTA : Vice City , die an sich al een karikatuur van de neongevulde jaren tachtig was , doet denken . Ondergetekende kan ook niet ontkennen de soundtrack inmiddels al anderhalf jaar in zijn playlisten vastgeroest te hebben staan , waarvan de blijvende associatie met de film een dringende neiging achter het stuur te kruipen en vele , vele doelloze kilometers te maken bezorgt . Drive is een beklemmende klassieker die stiekempjes doet verlangen naar de volgende Goslingfilm , A Place Beyond the Pines , die later dit jaar zal verschijnen .","Deze keten is één van de slechtste plaatsen waar ik ooit gegeten heb . Ik hou af en toe wel eens van een vettige maaltijd maar tot een hamburger en frieten van Quick zal je mij toch niet kunnen verleiden . Het is op deze momenten dat ik mij laat leiden door de vraag naar de oorsprong van deze producten . Om nog maar te zwijgen van het hoge caloriegehalte . Geef mij maar frieten van de frituur , die zien er tien keer beter uit .",False
"Het lijkt niet meer van deze tijd : mannen en vrouwen die op straat hardhandig worden aangepakt omwille van hun geaardheid . Toch is het de laatste jaren een probleem geworden dat niet meer te negeren valt . Kan de overheid deze golf van intolerantie oplossen of is er hier sprake van een zodanig structureel probleem waar geen wondermiddel voor bestaat ? Globaal probleem
De incidenten stapelen zich op in Europa . Homo - en biseksuelen worden op straat nageroepen en gepest omwille van hun seksuele voorkeur . Ze worden als het ware geviseerd om wie ze zijn en de manier waarop ze dit uiten . Het blijft echter niet alleen bij naroepen en pesten . De laatste jaren is er een duidelijke trend dat homohaat aan het escaleren is . Holebis worden in elkaar geslagen en in sommige gevallen zelfs vermoord . Het lijken wel middeleeuwse taferelen die zich vandaag de dag manifsteren in Europa . De incidenten doen zich echter niet enkel voor in Europa . Homohaat blijkt namelijk een globaal probleem te zijn . Zo werd er in New York een 32-jarige man vermoord toen hij met zijn vriend hand in hand op straat liep . Voor de stad was dit het derde incident in twee weken tijd waarbij er duidelijk sprake was van homohaat . Deze geweldadige trend van intolerantie lijkt niet te stoppen en dreigt zelfs nog meer te escaleren . Net zoals Europa , moet de stad een duidelijk signaal geven dat ze deze acties niet tolereert . Strenge maatregelen en heroepvoeding
Het hoeft geen betoog dat deze lasterpraktijken hun sporen nalaten bij de slachtoffers en de hele holebigemeenschap . De incidenten van de voorbije jaren geven mensen het verkeerde signaal dat homoseksualiteit niet normaal is en dat de holebis kans hebben op harde consequenties wanneer ze zich niet aanpassen . Deze negatieve wolk van haat en onbegrip zorgt ervoor dat mensen bang zijn om hun geaardheid te tonen . Sommigen lopen met een bang hart rond uit angst voor negatieve reacties , terwijl anderen zelfs te bang zijn om nog buiten te komen . Het lijkt wel of de overheid weinig belang hecht aan deze problematiek . Na de voorbije incidenten zijn er namelijk geen concrete maatregelen genomen die de oorzaken van homohaat aanpakken . De politie heeft de daders wel opgepakt en aansprakelijk gesteld voor de schade die ze veroorzaakten , maar echt harde maatregelen werden er nog niet genomen . Deze lakse en zelfs onbestaande aanpak geeft het signaal dat het gedrag van holebis niet normaal is en dat de daders zonder ernstige straf hun acties kunnen voortzetten . Welke acties moet de overheid dan wel nemen ? Om te beginnen moet het de moderne kernwaarden van onze maatschappij duidelijk meegeven op school . Momenteel hangt er nog een te groot taboe rond homoseksualiteit . Het onbegrip en de intolerantie die daarmee gepaard gaan kunnen best aangepakt worden tijdens informatieve schoollessen . Hierbij is het belangrijk om aan te tonen dat homoseksualiteit normaal is in onze maatschappij . Bovendien moet het duidelijk zijn voor kinderen dat iedereen uniek is en het recht heeft om te tonen wie hij of zij is . Ten slotte moet de overheid ook strenger optreden bij agressieve incidenten van homohaat . Het moet hierbij hardhandig optreden en de daders straffen voor hun acties . Belgian Gay Pride
Er doet zich echter ook een tegenbeweging voor . Homo - en biseksuelen verenigen zich net zoals elk jaar op de Belgian Gay Pride in Brussel . Dit is een grootschalig evenement waar ze hun geaardheid vieren aan de hand van dans , muziek en spectakel . Dit jaar was de opkomst echter opmerkelijk groot : honderdduizend mensen gingen al dansend door de Brusselse straten . Met deze massale opkomst geven ze een duidelijk signaal : dit is wie we zijn en we zijn er trots op . Het is duidelijk dat de overheid nog heel wat stappen moet ondernemen voordat het homohaat definitief uit de wereld kan verbannen . Hierbij moet het hardhandig optreden bij incidenten van homohaat en duidelijk maken dat dit gedrag niet tolereerbaar is in onze moderne maatschappij . Een eenduidige succesformule bestaat echter niet , het begint tenslotte bij onszelf . Het enige wat je als individu kan doen , is de persoon zijn die je diep vanbinnen bent . Je bent namelijk uniek , en daar mag je trots op zijn .","Het was in de zomer van 2005 dat ik mijn eerste Coldplay-album X&Y kocht . Toen ik het album voor het eerst beluisterde , was ik meteen verkocht . Het duurde dan ook niet lang voor ik meer geïntrigeerd raakte door hun muziek . Vanaf toen hebben ze me altijd weten te verrassen met hun poëtische songteksten , pure melodieën en onvergetelijke concerten . Hun muziek bezorgt me keer op keer weer kippenvelmomenten .",True
"De Amerikaanse staat Californië , 1989 . De pubers Mike Pritchard en Frank Wright zakken iedere avond af naar het eenvoudige stekje van hun vriend Billie Joe Armstrong . Daar deed het trio uitermate hun best om het clichébeeld van de Californische tiener in leven te houden door een ganse nacht punkrock te spelen en wiet te roken . Die combinatie blijkt een succesformule te zijn , want 25 jaar en 11 studioalbums later spelen de drie vrienden onder de naam Green Day nog steeds de pannen van het dak.In juli 2013 was het wederom de beurt aan de Belgen . Green Day passeerde als headliner op Rock Werchter om hun drie laatste albums voor te stellen : Uno , Dos en Tré . Een dansende man in een konijnen pak introduceerde de band aan het publiek . Een wervelende combinatie tussen nieuwe liedjes , hits en spektakel volgde . Duizenden fans zongen uit volle borst mee met de klassiekers American Idiot en Basket Case , maar ook met recente songs zoals 99 Revolutions en X-Kid . Billie Joe bestookte de eerste rij met waterpistolen en schoot t-shirts in de lucht om de rest van het publiek te sussen . Drie uur lang stond de weide van het festival in lichterlaaie .","De tijd dringt Werkloosheid is een van de kwalen van deze tijd . De crisis dwingt werkgevers ertoe personeel te ontslaan en een personeelsstop in te voeren . Gelukkig kunnen werklozen rekenen op een werkloosheidsuitkering . Dit soort uitkering zorgt ervoor dat iemand die zonder werk zit , toch in zijn levensonderhoud kan voorzien . Zodra de werkloze een job heeft gevonden , wordt de werkloosheidsuitkering stopgezet . Dit systeem lijkt goed te werken , maar het is nog niet helemaal waterdicht . Tijdens de afgelopen verkiezingscampagne plaatsten alle politieke partijen de werkloosheidsuitkering in de schijnwerper . Het onderwerp kwam aan bod in verschillende speeches en er werd uitvoerig discussie over gevoerd . Sommige partijen zijn duidelijk tegen de beperking . Zo vinden SP.A en Groen dat de uitkeringen welvaartsvast moeten worden . Een tijdslimiet instellen , gaat volgens hen niet helpen . CD&V en N-VA daarentegen zijn van mening dat de werkloosheidsuitkering wel in de tijd beperkt moet worden . Ze willen de werklozen beter begeleiden , maar wie een passende job weigert , moet geschorst worden . Wie na 2 jaar werkloos te zijn nog altijd geen job heeft gevonden , heeft volgens N-VA niet langer recht op zijn werkloosheidsuitkering . CD&V en N-VA willen het huidige systeem uiteraard niet zomaar veranderen , ze willen dit doen omdat er iets aan schort . Doordat de werkloosheidsuitkering eeuwigdurend is , zijn er veel werklozen die geen moeite doen om een job te vinden . Ze krijgen namelijk genoeg geld van de staat , zonder daarvoor iets te moeten doen . Ze profiteren met andere woorden van het huidige systeem en dat kan niet door de beugel . Een oplossing voor dit probleem is het invoeren van een limiet die de werkloosheidsuitkering in de tijd gaat beperken . Uiteraard zijn er ook uitzonderingen waarop de nieuwe maatregel niet van toepassing mag zijn . Wie bijvoorbeeld een bepaalde handicap heeft en daardoor arbeidsongeschikt is , zou zijn recht op een ongelimiteerde werkloosheidsuitkering niet mogen verliezen . Daarnaast is het moeilijker voor een werkloze van vijftig jaar om een nieuwe job te vinden , dan voor iemand die dertig is . De eerstgenoemde zou dan dan ook extra hulp moeten krijgen bij het zoeken naar werk . En ten slotte mag de overheid de schoolverlaters niet aan hun lot overlaten . De jeugdwerkloosheidsgraad in België bedraag namelijk net geen 20% . Voor iemand die pas afgestudeerd is , is de kans dus tamelijk groot dat hij of zij meteen in de werkloosheid verzeild raakt , zonder ooit gewerkt te hebben . De werkloosheidsuitkeringen moeten in de tijd beperkt worden . Dat is namelijk de enige manier om profiteurs voorgoed tegen te houden . Maar dat betekent niet dat de overheid geen rekening moet houden met de risicogroepen . Het opstellen van een gebalanceerde maatregel : daar komt het op aan .",True
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","Come along with me now, lady of the house, and it's
not my blather you'll be hearing only, but you'll be hearing the herons
crying out over the black lakes, and you'll be hearing the grouse and
the owls with them, and the larks and the big thrushes when the days
are warm, and it's not from the like of them you'll be hearing a talk
of getting old like Peggy Cavanagh, and losing the hair off you, and the
light of your eyes, but it's fine songs you'll be hearing when the sun
goes up, and there'll be no old fellow wheezing, the like of a sick
sheep, close to your ear.

I'm thinking it's myself will be wheezing that time with lying down
under the Heavens when the night is cold; but you've a fine bit of talk,
stranger, and it's with yourself I'll go.

You think it's a grand thing you're after doing with your letting on to be dead, but what is it
at all? What way would a woman live in a lonesome place the like of this
place, and she not making a talk with the men passing? And what way
will yourself live from this day, with none to care for you? What is it
you'll have now but a black life, Daniel Burke, and it's not long I'm
telling you, till you'll be lying again under that sheet, and you dead
surely.

Sit down now and take a little taste of the stuff, Micheal Dara.
There's a great drouth on me, and the night is young.

And it's very dry I am, surely, with
the fear of death you put on me, and I after driving mountain ewes since
the turn of the day.

I was thinking to strike you, Micheal
Dara, but you're a quiet man, God help you, and I don't mind you at all.

Your good health, Micheal Dara.

God reward you, Daniel Burke, and may you have a long life, and
a quiet life, and good health with it.",True
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","And now tell me, have you
been to the Opera? What sort of weather have you been having in the
kitchen? For Heaven's sake, woman, be articulate.

No, my lady; his lordship may
compel us to be equal upstairs, but there will never be equality in the
servants' hall.

What's that? No equality? Can't you see,
Crichton, that our divisions into classes are artificial, that if we
were to return to nature, which is the aspiration of my life, all would
be equal?

If I may make so bold as to contradict your lordship--

Go on.

The divisions into classes, my lord, are not artificial. They
are the natural outcome of a civilised society. There
must always be a master and servants in all civilised communities, my
lady, for it is natural, and whatever is natural is right.

It is very unnatural for me to stand here and allow
you to talk such nonsense.

Yes, my lord, it is. That is what I have been
striving to point out to your lordship.

What is the matter with Fisher? She is looking
daggers.

The tedious creature; some question of etiquette, I suppose.

How are you, Fisher?

I am nothing, my lady, I am nothing at
all.

Oh dear, who says so?

His lordship has asked that kitchen wench to have a
second cup of tea.

But why not?

If it pleases his lordship to offer it to her before offering it
to me--

So that is it. Do you want another cup of tea, Fisher?

No, my lady--but my position--I should have been asked first.

Oh dear.My friends, I am glad to see you all looking so happy. It
used to be predicted by the scoffer that these meetings would prove
distasteful to you. Are they distasteful? I hear you laughing at the
question.

No harm in saying that among us to-day is one who was formerly hostile
to the movement, but who to-day has been won over. I refer to Lord
Brocklehurst, who, I am sure, will presently say to me that if the
charming lady now by his side has derived as much pleasure from his
company as he has derived from hers, he will be more than satisfied.

For the time being the artificial and unnatural--I say unnatural--barriers of society are swept
away. Would that they could be swept away for ever.

But that is entirely and utterly out of the question. And now for a few
months we are to be separated. As you know, my daughters and Mr. Ernest
and Mr. Treherne are to accompany me on my yacht, on a voyage to distant
parts of the earth. In less than forty-eight hours we shall be under
weigh.

Do not think our life on the yacht is to be one long idle holiday. My
views on the excessive luxury of the day are well known, and what I
preach I am resolved to practise. I have therefore decided that my
daughters, instead of having one maid each as at present, shall on this
voyage have but one maid between them.

My lord!

My mind is made up.

I cordially agree.

And now, my friends, I should like to think that there is
some piece of advice I might give you, some thought, some noble saying
over which you might ponder in my absence. In this connection I remember a proverb, which has had a great effect on my own life. I first heard
it many years ago. I have never forgotten it. It constantly cheers and
guides me. That proverb is--that proverb was--the proverb I speak of--
Oh dear, I believe he has forgotten it.

The proverb--that proverb to which I refer--

I have it now--(not he).

Crichton.

One maid among three grown women!

Mary, I think I had better go. That dreadful
kitchenmaid--

I can't blame you, George.

Your father's views are shocking to me, and I am glad
I am not to be one of the party on the yacht. My respect for myself,
Mary, my natural anxiety as to what mother will say. I shall see you,
darling, before you sail.

Selfish brute, only thinking of himself. What about my speech?

One maid among three of us. What's to be done?

Pooh! You must do for yourselves, that's all.

Do for ourselves. How can we know where our things are kept?

Are you aware that dresses button up the back?

How are we to get into our shoes and be prepared for the
carriage?

Who is to put us to bed, and who is to get us up, and how
shall we ever know it's morning if there is no one to pull up the
blinds?",False
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","Harbor ill feeling, is it? Faith, then I'll not, Mollie
Mulligan, and it's meself that'll be bringing over a big cabbage head
on the morning for Shamus O'Brien's Christmas dinner.

I'll be after tidying up the house a bit.
It's little enough I've got for the children's Christmas tomorrow
morning; but at least I can have me house in order and a burning
candle shining in the windy. 

     This light shall burn on Christmas Day,
     For Him who in the manger lay,
     And all are welcome at my door,
     The high, the low, the rich, the poor,
     And every heart shall sing again
     Of peace on earth, good will to men.

Your burning candle takes me back again to the
days of me childhood in County Clare. Well do I mind me last Christmas
Eve in ould Ireland, the little thatched cabin with its one window,
the stinging smoke of the peat fire, the lads and the colleens and the
ould piper--and the merry dances and songs, do ye remember, Mollie,
darling? 


     Did you ever go into an Irishman's shanty,
     Where money was scarce but where welcome was plenty?
     A three-legged stool and a table to match it,
     But the door of the shanty is always unlatched.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!

     Our nate little house, it looks out on the street,
     There's two beautiful rooms and a pig-sty complete.
     Each girl has a dress and each boy has a coat,
     There's tin happy children, six pigs and a goat.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!


It's lucky for us, darlin', that me husband is out at
his lodge tonight. I can stay with you until the children return from
the entertainment, and maybe it's a bit of a Christmas Eve high-jinks
we can be having afterwards.

Indade, I'm glad to have ye, Kathleen. Will your
husband be long at lodge?

 He will that. Pat is the Grand Exalted Chafe Ruler of the Benevolent and
Obstreperous Order of United Wooden-men, and he won't be home till
marnin'.",True
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","You wouldn't find your way, stranger, for there's a small path
only, and it running up between two sluigs where an ass and cart would
be drowned. Let you be making yourself
easy, and saying a prayer for his soul, and it's not long I'll be coming
again.

Maybe if you'd a piece of a grey thread and a
sharp needle--there's great safety in a needle, lady of the house--I'ld
be putting a little stitch here and there in my old coat, the time I'll
be praying for his soul, and it going up naked to the saints of God.

There's the needle, stranger, and I'm thinking you won't be
lonesome, and you used to the back hills, for isn't a dead man itself
more company than to be sitting alone, and hearing the winds crying, and
you not knowing on what thing your mind would stay?

It's true, surely, and the Lord have mercy on us all!

Don't be afeard, stranger; a man that's dead can do no hurt.

I meant no harm, your honour; and won't you leave me
easy to be saying a little prayer for your soul?


Ah, the devil mend her.... Do you hear that, stranger? Did ever you hear another woman
could whistle the like of that with two fingers in her mouth?I'm destroyed with the drouth, and let you bring me a drop quickly before herself will come back.

Is it not dead you are?

How would I be dead, and I as dry as a baked bone, stranger?

 What will herself say if she smells the stuff on you, for I'm thinking it's not for nothing you're letting on to be dead?",True
"I'll do it, Annie--for
your sake--if you say it's needful for ye.

God bless you for that,
David!

 The ice is breakin' up to no'the'ard, sir. There's a
clear passage through the floe, and clear water beyond, the lookout
says.

A clear passage? To
no'the'ard?

Yes, sir.

Then get her
ready and we'll drive her through.

Aye, aye, sir.

David! David!

Will the men turn to willin' or must we drag
'em out?

They'll turn to willin' enough. You put the fear o' God into 'em,
sir. They're meek as lambs.

KEENEY. Then drive 'em--both watches. [_With grim determination._]
They's whale t'other side o' this floe and we're agoin' to git 'em.

MATE. Aye, aye, sir.

And I was agoin' home
like a yaller dog!

David!

Woman, you ain't adoin' right when you meddle in
men's business and weaken 'em. You can't know my feelin's. I got to
prove a man to be a good husband for ye to take pride in. I got to git
the ile, I tell ye.
David! Aren't you going home?

You ain't well. Go and
lay down a mite. I got to git on deck.

David!

Woman, what foolish mockin' is this? Annie! What is it? Don't you know me, Annie?

You said--you was agoin' mad--God!

Whales, sir--a whole school of 'em--off
the star-b'd quarter 'bout five miles away--big ones!

Are you lowerin' the boats?

MATE. Yes, sir.

I'm acomin' with ye.

MATE. Aye, aye, sir. You'll git the ile now right
enough, sir.

Annie! Did you hear him? I'll git the
ile. [I know you're foolin' me, Annie. You
ain't out of your mind--be you? I'll git the ile now
right enough--jest a little while longer, Annie--then we'll turn
home'ard. I can't turn back now, you see that, don't you? I've got to
git the ile. Answer me! You ain't mad, be you?

All ready, sir.

Comin', sir?","'Not I.'

'Young gentlemen, how disgraceful!'

'Harum-scarums!'

'Does he know about you two?'

'He often forgets, I'll tell him again. Grandfather, Barbara and
I have something to say to you. It's this.'

'I know--I know. There's nothing like it. I'm very glad, Barbara.'

'You see, dear, I've loved Billy boy since the days when he
tried to catch the bull-trout with a string and a bent pin, and I held
on to his pinafore to prevent his tumbling in. We used to play at school
at marrying and giving in marriage, and the girl who was my bridegroom
had always to take the name of Billy. ""Do you, woman, take this man
Billy--"" the clergyman in skirts began, and before I could answer
diffidently, some other girl was sure to shout, ""I should rather think
she does.""'

'Don't forget the ring, Billy. You know, when I was married I think I couldn't find the ring!'

'Were you married here, sir?'

'Yes, at the village church.'

'So were my father and mother.'

'I remember walking back with my wife and bringing her in here through the window. She kissed some of
the furniture.'

'I suppose you would like a grander affair, Barbara?'

'No, just the same.'

'I hoped you would say that.'

'But, Billy, I'm to have such a dream of a wedding gown.
Granny is going with me to London, to choose it'--laying her head on the
Colonel's shoulder--'if you can do without her for a day, dear.'

'I shall go with you, I couldn't trust you and granny to choose the gown.'

'You must often be pretty lonely, sir, when we are all out and
about enjoying ourselves.'

'They all say that. But that is the time when I'm not lonely,
Karl. It's then I see things most clearly--the past, I suppose. It all
comes crowding back to me--India, the Crimea, India again--and it's so
real, especially the people. They come and talk to me. I seem to see
them; I don't know they haven't been here, Billy, till your granny tells
me afterwards.'
'Yes, I know, I wonder where granny is.'

'It isn't often she leaves you for so long, dear.'

'She told me she had to go out, but I forget where. Oh, yes,
she has gone down to the village to a wedding.'

'A wedding?'

'It's curious how he harps on that.'

'She said to me to listen and I would hear the wedding bells.'

'Not to-day, dear.'

'Best not to worry him.'

'But granny says we should try to make things clear to him.'

'Was any one with granny when she said she was going to a wedding?'

'You were there, Barbara.'

'No, dear. He said that to me before. And something about a nurse.'

'She was there, too.'

'Any one else?'

'There was that soldier.'

'A soldier also!'

'Just those three.'

'But that makes four. Granny and Barbara and a nurse and a soldier.'

'They were all there; but there were only three.'

'Odd.'

'Never mind, dear, Granny will make it all right.
She is the one for you.'

'She is the one for me.'

'If there had been a wedding, wouldn't she have taken the Colonel with her?'

'Of course she would.'

'You are not too old to have a kind eye for a wedding, sir.'

'Aha, aha! You know, if I had gone, very
likely I should have kissed the bride. Brides look so pretty on their
wedding day. They are often not pretty at other times, but they are all
pretty on their wedding day.'
'You have an eye for a pretty girl still, sir!'

'Yes, I have; yes, I have!'

'I do believe I see it all. Granny has been talking to you
about Billy boy and me, and you haven't been able to wait; you have
hurried on the wedding!'

'Bravo, Barbara, you've got it.'

'That may be it. Because I am sure you were to be there, Barbara.'

'Our wedding, Billy!'

'It doesn't explain those other people, though.'

'What is it, dear?'

'I can't quite remember, but I think that is why she didn't
take me. It is your wedding, Barbara, but I don't think Billy boy is to
be there, my love.'

'Not at my wedding!'

'Grandfather!'

'There's something sad about it.'

'There can't be anything sad about a wedding, dear. Granny
didn't say it was a sad wedding, did she?'

'She was smiling.'

'Of course she was.'

'But I think that was only to please the nurse.'

'That nurse again! Dear, don't think any more about it. There's
no wedding.'

'Is there not?'

'I told you! There is a wedding!'

'It's Barbara's wedding. Billy boy, why are you not at Barbara's
wedding?'",False
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","Then when I'd my full share I'd come walking down where you'd
see the ducks and geese stretched sleeping on the highway of the road,
and before I'd pass the dunghill, I'd hear himself snoring out, a loud
lonesome snore he'd be making all times, the while he was sleeping, and
he a man 'd be raging all times, the while he was waking, like a gaudy
officer you'd hear cursing and damning and swearing oaths.

Providence and Mercy, spare us all!

It's that you'd say surely if you seen him and he after
drinking for weeks, rising up in the red dawn, or before it maybe, and
going out into the yard as naked as an ash tree in the moon of May, and
shying clods against the visage of the stars till he'd put the fear of
death into the banbhs and the screeching sows.

I'd be well-night afeard of that lad myself, I'm thinking. And there was no one in it but the two of you alone?

The divil a one, though he'd sons and daughters walking all
great states and territories of the world, and not a one of them, to
this day, but would say their seven curses on him, and they rousing up
to let a cough or sneeze, maybe, in the deadness of the night.

Well, you should have been a queer lot.
I never cursed my father the like of that, though I'm twenty and more
years of age.

Then you'd have cursed mine, I'm telling you, and he a man
never gave peace to any, saving when he'd get two months or three, or
be locked in the asylums for battering peelers or assaulting men  the way it was a bitter life he led me till I did up a Tuesday and halve his skull.

Well, you'll have peace in this place, Christy Mahon, and none to trouble you, and it's near
time a fine lad like you should have your good share of the earth.

It's time surely, and I a seemly fellow with great strength in
me and bravery of...

Oh, glory! it's late for knocking,
and this last while I'm in terror of the peelers, and the walking dead.",True
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","If we did, my lady, the first thing we should do would be to
elect a head. Circumstances might alter cases; the same person might
not be master; the same persons might not be servants. I can't say as to
that, nor should we have the deciding of it. Nature would decide for us.

You seem to have thought it all out carefully, Crichton.

Yes, my lady.

And you have done this for us, Crichton, because you thought
that--that father needed to be kept in his place?

I should prefer you to say, my lady, that I have done it for
the house.

Thank you, Crichton. Mary, be nicer to him. (But LADY MARY has
begun to read again.) If there was any way in which we could show our
gratitude.

If I might venture, my lady, would you kindly show it by
becoming more like Lady Mary. That disdain is what we like from
our superiors. Even so do we, the upper servants, disdain the lower
servants, while they take it out of the odds and ends.

Oh dear, what a tiring day.

I feel dead. Tuck in your feet, you selfish thing.

I wonder what he meant by circumstances might alter cases.

Don't talk, Mary, I was nearly asleep.

I wonder what he meant by the same person might not be
master, and the same persons might not be servants.

Do be quiet, Mary, and leave it to nature; he said nature
would decide.

I wonder--
This is what I have written. 'Wrecked, wrecked, wrecked! on an
island in the Tropics, the following: the Hon. Ernest Woolley, the Rev.
This is what I have written. 'Wrecked, wrecked, wrecked! on an
island in the Tropics, the following: the Hon. Ernest Woolley, the Rev.

John Treherne, the Ladies Mary, Catherine, and Agatha Lasenby, with two
servants. We are the sole survivors of Lord Loam's steam yacht Bluebell,
which encountered a fearful gale in these seas, and soon became a total
wreck. The crew behaved gallantly, putting us all into the first boat.
What became of them I cannot tell, but we, after dreadful sufferings,
and insufficiently clad, in whatever garments we could lay hold of in
the dark'--

Please don't describe our garments.

--'succeeded in reaching this island, with the loss of only one
of our party, namely, Lord Loam, who flung away his life in a gallant
attempt to save a servant who had fallen overboard.' (The ladies have
wept long and sore for their father, but there is something in this last
utterance that makes them look up.)

But, Ernest, it was Crichton who jumped overboard trying to save
father.

Well, you know, it was rather silly of uncle to fling away his life by
trying to get into the boat first; and as this document may be printed
in the English papers, it struck me, an English peer, you know--

Ernest, that is very thoughtful of you.

--'By night the cries of wild cats and
the hissing of snakes terrify us extremely'--(this does not satisfy
him so well, and he makes a correction)--'terrify the ladies extremely.
Against these we have no weapons except one cutlass and a hatchet. A
bucket washed ashore is at present our only comfortable seat'--

And Ernest is sitting on it.

H'sh! Oh, do be quiet.--'To add to our horrors, night falls
suddenly in these parts, and it is then that savage animals begin to
prowl and roar.'

Have you said that vampire bats suck the blood from our toes
as we sleep?

No, that's all. I end up, 'Rescue us or we perish. Rich reward.
Signed Ernest Woolley, in command of our little party.' This is written
on a leaf taken out of a book of poems that Crichton found in his
pocket. Fancy Crichton being a reader of poetry. Now I shall put it into
the bottle and fling it into the sea.

The tide is going out, we mustn't miss the post.

Anything wrong, sir?",True
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","A bloody-handed murderer the like of...

 Whisht I am saying; we'll take no fooling from your like at all.And
you, young fellow, you'd have a right to stop, I'm thinking, for we'd do
our all and utmost to content your needs.

And I'd be safe in this place from the searching law?

You would, surely. If they're not fearing you, itself, the
peelers in this place is decent droughty poor fellows, wouldn't touch a
cur dog and not give warning in the dead of night.

Let you stop a short while anyhow. Aren't you destroyed walking with your feet in bleeding
blisters, and your whole skin needing washing like a Wicklow sheep.

It's a nice room, and if it's not humbugging me you are, I'm thinking that I'll surely stay.

Now, by the grace of God, herself will be safe
this night, with a man killed his father holding danger from the door,
and let you come on, Michael James, or they'll have the best stuff drunk
at the wake.

And begging your pardon, mister, what name will we call you, for we'd like to know?

Christopher Mahon.

Well, God bless you, Christy, and a good rest till we meet
again when the sun'll be rising to the noon of day.

God bless you all.

 God bless you.

Are you wanting me to stop along with you and keep you from harm?

Didn't you say you were fearing Father Reilly?

There'd be no harm staying now, I'm thinking, and himself in it too.

You wouldn't stay when there was need for you, and let you step
off nimble this time when there's none.

Didn't I say it was Father Reilly...

Go on, then, to Father Reilly, and let him put you in the holy brotherhoods, and leave that lad to me.

If I meet the Widow Quin...

 Go on, I'm saying, and don't be waking this place with your
noise. That lad would wear the spirits from the saints of peace. timidly. Then she comes to him and speaks with bland good-humour.) Let
you stretch out now by the fire, young fellow. You should be destroyed
travelling.",True
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","Get me out of it, Nora, for the love of God. He
always did what you bid him, and I'm thinking he would do it now.

Is it dead he is or living?

It's little you care if it's dead or living I
am, but there'll be an end now of your fine times, and all the talk you
have of young men and old men, and of the mist coming up or going down.
You'll walk out now from that door, Nora Burke,
and it's not to-morrow, or the next day, or any day of your life, that
you'll put in your foot through it again.

It's a hard thing you're saying for an old man,
master of the house, and what would the like of her do if you put her
out on the roads?

Let her walk round the like of Peggy Cavanagh below, and be begging
money at the cross-road, or selling songs to the men. {To Nora.} Walk
out now, Nora Burke, and it's soon you'll be getting old with that life,
I'm telling you; it's soon your teeth'll be falling and your head'll be
the like of a bush where sheep do be leaping a gap.

There's a fine Union below in Rathdrum.

The like of her would never go there.... It's lonesome roads she'll
be going and hiding herself away till the end will come, and they
find her stretched like a dead sheep with the frost on her, or the big
spiders, maybe, and they putting their webs on her, in the butt of a
ditch.

What way will yourself be that day, Daniel Burke? What
way will you be that day and you lying down a long while in your grave?
For it's bad you are living, and it's bad you'll be when you're dead.
 Yet, if it is itself, Daniel Burke, who can help it
at all, and let you be getting up into your bed, and not be taking your
death with the wind blowing on you, and the rain with it, and you half
in your skin.",True
"I don't remember nothing about her. What was
she like? Tell me.

Ay tal you all about everytang--and you tal me all tangs happen
to you. But not here now. Dis ain't good place for young gel, anyway.
Only no good sailor fallar come here for gat drunk.  You come with me, Anna. You need
lie down, gat rest.

Where're you
going?

CHRIS--Come. Ve gat on board.

On board your barge, you mean? Nix for
mine!  Do you think
that's a good place for a young girl like me--a coal barge?

Yes, Ay tank.  You don't know how nice it's on barge, Anna. Tug come
and ve gat towed out on voyage--yust water all round, and sun, and
fresh air, and good grub for make you strong, healthy gel. You see many
tangs you don't see before. You gat moonlight at night, maybe; see
steamer pass; see schooner make sail--see everytang dat's pooty. You
need take rest like dat. You work too hard for young gel already. You
need vacation, yes!

 It sounds good to hear you tell it. I'd sure like a
trip on the water, all right. It's the barge idea has me stopped. Well,
I'll go down with you and have a look--and maybe I'll take a chance.
Gee, I'd do anything once.

Ye go, eh?

What's the rush? Wait a second.  Gee, I'm thirsty.

Ay'm sorry, Anna. What
you tank you like for drink, eh?

I'll take a--[ I
don't know. What'a they got here?

Ay don't tank dey got much fancy drink for young
gel in dis place, Anna. Yinger ale--sas'prilla, maybe.

Make it sas, then.

CAy tal you, Anna, we calabrate,
yes--dis one time because we meet after many year.  Dey gat good port wine, Anna. It's good for you. Ay
tank--little bit--for give you appetite. It ain't strong, neider. One
glass don't go to your head, Ay promise.

All right! I'll take port.

Ay go gat him.","Of the child that is born, O Baltasar,
       I begged a woman to tell us the news;
     I said in the east we had seen His star,
     And had ridden fast and had ridden far
       To find and worship the King of the Jews.

     Brothers, our quest is ended; see the star
     Is standing still over this lowly hut.

     Methinks it is a stable. Knock and see!

     What ho, within!

     Sirs, whom seek ye?


     We have journeyed from afar
     Led by the shining of yon splendid star.
     We are Gaspar, Melchoir and Baltasar.


     We seek a new-born King,
     Gold, frankincense to him we bring.
     And many a kingly offering.

     Behold, the child is clothed in light!


     Our journey ends, passed is the night.


     Now let us make no more delay,
     But worship Him right worthily.


     Hail, hail, dear child
     Of a maiden meek and mild.
       See, he merries!
     See, he smiles, my sweeting,
     I give thee greeting!
         Have a bob of cherries.


     Hail, little One we've sought,
     See, a bird I've brought,
         See its feathers gay.
     Hail, little One adored,
     Hail, blessed King and Lord,
         Star of the day!


     Hail, little One, so dear,
     My heart is full of cheer,
         A little ball I bring,
     Reach forth thy fingers gay,
     And take the ball and play,
         My blessed King.
  I bring Thee a crown, O King of Kings,
     And here a scepter full of gems,
     For Thou shalt rule the hearts of men.



     For Thee I bring sweet frankincense!


     And I bring myrrh to offer Thee!



     The greatest gift is yet ungiven,
     The gift that cometh straight from Heaven.
         O, Heavenly King,
         Heart's love we bring.


     Not gold nor gems from land or sea
     Is worth the love we offer Thee.


     And lowly folk who have no gold,
     Nor gift to offer that is meet,
     May bring the dearest thing of all--
     A loving heart and service sweet.",False
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","there isn't my match in Mayo for thatching, or mowing, or shearing a
sheep.

It's true the Lord God formed you to
contrive indeed. Doesn't the world know you reared a black lamb at your
own breast, so that the Lord Bishop of Connaught felt the elements of
a Christian, and he eating it after in a kidney stew? Doesn't the
world know you've been seen shaving the foxy skipper from France for a
threepenny bit and a sop of grass tobacco would wring the liver from a
mountain goat you'd meet leaping the hills?

Do you hear her now, young fellow? Do
you hear the way she'll be rating at your own self when a week is by?

Don't heed her. Tell her to go into her pigsty and not plague us here.

I'm going; but he'll come with me.

Are you dumb, young fellow?

God increase you; but I'm pot-boy in this place, and it's here I'd liefer stay.

Now you have heard him, and go on from this.

It's lonesome this hour crossing the hill, and if he won't come along with me, I'd have a right
maybe to stop this night with yourselves. Let me stretch out on the
settle, Pegeen Mike; and himself can lie by the hearth.

Faith, I won't. Quit off or I will send you now.

Well, it's a terror to be aged a score.God bless you now, young fellow, and let
you be wary, or there's right torment will await you here if you go
romancing with her like, and she waiting only, as they bade me say, on a
sheepskin parchment to be wed with Shawn Keogh of Killakeen.

What's that she's after saying?",True
"Noddin', nid, nid noddin'.

Dropping off to sleep, ain't we, Klinker?

 Asleep! Every last one of them is verra sound asleep. Meeny and
Biddy Mary, and Sergius and Tomasso and the leetla Dutch twins and
all! Jack Frost! Jolly Jack Frost! Come-a
quick, come-a quick! They're all asleep.

Hello, what is it?

It is Anita. The leetla children are all here and sound asleep.

And so was I. They sang a song
about noddin', nid, nid noddin', and I just went to sleep myself. I
dreamed I was hunting a polar bear way up by the North Pole.
I'm still awfully sleepy.

 I didn't know that you ever went to sleep.

 You bet I do. That's the one thing I've got against my
daddy's Christmas trip every year. It wakes us all up right in the
middle of the night.

The middle of the night? What _do_ you mean?

Middle of the north pole night. If it wasn't for Christmas
we could go to bed about half past October and sleep until a quarter
of May, but ma thinks we ought to help pa and then wait up until he
comes home. My, I'm sleepy! Aren't you?

Oh, no, no! I'm verra too much excited to sleep. It's all about
my secret. Are you really sure he is coming?

 Of course he is, and it's almost time he was here now.
It's nearly Christmas Day. Look way up there in the sky. You don't see
anything that looks like an air ship, do you?

 No, I cannot see a single thing.

 Oh, look here! The children have
lighted a candle for him. That's just fine. It always pleases him. And
see; here's a picture and a wreath of holly and the star of Bethlehem.
And stockings and shoes all in a row.

 I can't see a thing.

Here's a telescope. Look through that. Now do you see anything?

 Oh, no; now I cannot even see the stars or the moon.

Of course you can't. You are looking through the wrong
end. Turn it around.

Oh, now I can see the stars. And, oh, look! I see a leetla, teeny-weeny thing way, way
off--far up in the sky. Look, Jack Frost, is that the air ship?

 Yes, I believe it is.","Oh, ho, ho, ho! That's the funniest
wish I ever heard since I've been in the wishing business. So you want
to be the very biggest children there are anywhere, do you?

Yes, sir; that's just what we want. I want to be a great, big,
tall little girl.

A great, big tall little girl, hey?

And I want to be a great, big, big, big little boy.

Oh, a big, big, BIG little boy, hey?

And so do I.

And so do you, hey?

Yes, sir; that is our wish.

Well, I'll have to see if I can accommodate you. It's a
pretty big job, you know.

You said you could give us anything we wished for.

 But I didn't think you'd wish for anything like that.

 That's the only thing we want, Mr Wishing Man.

 Well, now--let me see. I'm afraid it's too big a job for me. In the first
place I haven't any marble.

Marble?

Yes. In order to make you grow and grow and grow, you'll have to stand on marble.

 We have a marble-top table in the front hall.

Oh, yes. And we can all stand on top of the table.

But I have to stand here by the open window.

Well, we can go in there and leave the door open. You can stay
here and make our wish come true. Come on, Dumpling.

Wait a minute, wait a minute. Are you all of you sure you
want to be made into great big, big little children?

Yes, all of us.

All right. If that's your wish, it's no business of mine.
Go out in the front hall and climb on the marble-top table and I'll
see what I can do for you.",True
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","And ye're aven makin' a bit of an iliphant for wee
Peter Pan.

 I am that. Here's the little, fat body. And here's the four legs.
 I'll just stick the legs on with
nails--and there he stands. Now, here's a little potato for a head,
and an ould skinny carrot for a trunk. I'll stick them on with a hair
pin. Now, I'll stick on the ears and put in the
shoe-button eyes, and with this wee bit of black paper for a
tailpiece, and there ye are. Mr. Mumbo Jumbo Mulligan as natural as
life and twice as handsome. 

Here's a doll baby I've dressed, but it's no head she
has at all, at all.

Use a big yellow apple or a wee yellow punkin, and put
on a baby cap--and there ye are. Stick in some buttons for eyes, and a
wee nose and mouth of red paper--and stick the head on the body with
some hair pins, and the quane herself niver had a better doll baby.

I'll put her right here on the table alongside of the
iliphant.

 It's nine o'clock, it is. Isn't it time for the children
to be home?

It is that. And here they come now.

     The Mulligans are coming now, as happy as can be,
     We've been to the Sunday School and saw the Christmas tree,
     Had a lark with Santa Claus and take a tip from me,
       We'll all be marching on Christmas!

       Hurrah, hurrah, the Mulligans are here,
       Hurrah, hurrah, for Santa Claus so dear,
           Sure, it was a happy night,
           The best one in the year,
       And we'll be marching on Christmas!

     Patsy got a trumpet, little Micky got a drum,
     Matsy got a spinning top, you ought to hear it hum,
     Clarissa got a candy cane, oh, won't we have the fun,
       When we are marching on Christmas!

       Hurrah, hurrah, the Mulligans are here,",True
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","Oh, ho, ho, ho! That's the funniest
wish I ever heard since I've been in the wishing business. So you want
to be the very biggest children there are anywhere, do you?

Yes, sir; that's just what we want. I want to be a great, big,
tall little girl.

A great, big tall little girl, hey?

And I want to be a great, big, big, big little boy.

Oh, a big, big, BIG little boy, hey?

And so do I.

And so do you, hey?

Yes, sir; that is our wish.

Well, I'll have to see if I can accommodate you. It's a
pretty big job, you know.

You said you could give us anything we wished for.

 But I didn't think you'd wish for anything like that.

 That's the only thing we want, Mr Wishing Man.

 Well, now--let me see. I'm afraid it's too big a job for me. In the first
place I haven't any marble.

Marble?

Yes. In order to make you grow and grow and grow, you'll have to stand on marble.

 We have a marble-top table in the front hall.

Oh, yes. And we can all stand on top of the table.

But I have to stand here by the open window.

Well, we can go in there and leave the door open. You can stay
here and make our wish come true. Come on, Dumpling.

Wait a minute, wait a minute. Are you all of you sure you
want to be made into great big, big little children?

Yes, all of us.

All right. If that's your wish, it's no business of mine.
Go out in the front hall and climb on the marble-top table and I'll
see what I can do for you.",False
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","There's no one can drive a mountain ewe
but the men do be reared in the Glen Malure, I've heard them say, and
above by Rathvanna, and the Glen Imaal, men the like of Patch Darcy, God
spare his soul, who would walk through five hundred sheep and miss one
of them, and he not reckoning them at all.

Is it the man went queer in his head the year that's gone?

It is surely.

That was a great man, young fellow, a great man I'm
telling you. There was never a lamb from his own ewes he wouldn't know
before it was marked, and he'ld run from this to the city of Dublin and
never catch for his breath.

He was a great man surely, stranger, and
isn't it a grand thing when you hear a living man saying a good word of
a dead man, and he mad dying?

It's the truth I'm saying, God spare his soul.

 I heard tell this day, Nora Burke, that it was on the path below Patch Darcy would be passing up and passing down, and I heard them say he'ld never past it night or morning
without speaking with yourself.

It was no lie you heard, Micheal Dara.

I'm thinking it's a power of men you're after knowing if it's in
a lonesome place you live itself.

It's in a lonesome place you do have to be
talking with some one, and looking for some one, in the evening of the
day, and if it's a power of men I'm after knowing they were fine men,
for I was a hard child to please, and a hard girl to please {she looks
at him a little sternly}, and it's a hard woman I am to please this day,
Micheal Dara, and it's no lie I'm telling you.

Was it a hard woman to please you were when you took himself for your man?

What way would I live and I an old woman if I didn't marry a man
with a bit of a farm, and cows on it, and sheep on the back hills?",True
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","Of the child that is born, O Baltasar,
       I begged a woman to tell us the news;
     I said in the east we had seen His star,
     And had ridden fast and had ridden far
       To find and worship the King of the Jews.

     Brothers, our quest is ended; see the star
     Is standing still over this lowly hut.

     Methinks it is a stable. Knock and see!

     What ho, within!

     Sirs, whom seek ye?


     We have journeyed from afar
     Led by the shining of yon splendid star.
     We are Gaspar, Melchoir and Baltasar.


     We seek a new-born King,
     Gold, frankincense to him we bring.
     And many a kingly offering.

     Behold, the child is clothed in light!


     Our journey ends, passed is the night.


     Now let us make no more delay,
     But worship Him right worthily.


     Hail, hail, dear child
     Of a maiden meek and mild.
       See, he merries!
     See, he smiles, my sweeting,
     I give thee greeting!
         Have a bob of cherries.


     Hail, little One we've sought,
     See, a bird I've brought,
         See its feathers gay.
     Hail, little One adored,
     Hail, blessed King and Lord,
         Star of the day!


     Hail, little One, so dear,
     My heart is full of cheer,
         A little ball I bring,
     Reach forth thy fingers gay,
     And take the ball and play,
         My blessed King.
  I bring Thee a crown, O King of Kings,
     And here a scepter full of gems,
     For Thou shalt rule the hearts of men.



     For Thee I bring sweet frankincense!


     And I bring myrrh to offer Thee!



     The greatest gift is yet ungiven,
     The gift that cometh straight from Heaven.
         O, Heavenly King,
         Heart's love we bring.


     Not gold nor gems from land or sea
     Is worth the love we offer Thee.


     And lowly folk who have no gold,
     Nor gift to offer that is meet,
     May bring the dearest thing of all--
     A loving heart and service sweet.",True
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","'I'll try not to,' 

'If you did, I should just know that there had been something wrong
about me.'

'You're all right.'

'If I am, you are.' It is a winning face that Mr. Torrance turns on his
son. 'I suppose you have been asking yourself of late, what if you were
to turn out to be a funk!'

'Father, how did you know?'

'I know because you are me. Because ever since there was talk of this
commission I have been thinking and thinking what were you thinking--so
as to help you.'

'They all seem to be so frightfully brave, father,'

'I expect, Roger, that the best of them had the same qualms as you
before their first engagement.'

'I--I kind of think, father, that I won't be a funk.'

'I kind of think so too, Roger. Mind you don't be rash, my boy; and for God's sake, keep your head down in the
trenches.'

'You know you laughed at mother for saying that!'

'Did I? Roger, your mother thinks that I have an unfortunate manner with you.'

'Oh, I don't know. It's just the father-and-son complication.'

'That is really all it is. But she thinks I should show my affection for
you more openly.'

'I wouldn't do that. Of course for this once--but in a general way I wouldn't do that. We know, you and I.'

'As long as we know, it's no one else's affair, is it?'

'That's the ticket, father.'

'Still-- Still, before your mother--to please her--eh?'

'I suppose it would.'

'Well, what do you say?'

'I know she would like it.'

'Of course you and I know that display of that sort is all
bunkum--repellent even to our natures.'

'Lord, yes!'

'But to gratify her.'

'I should be so conscious.'

'So should I.'

'How far would you go?'

'Oh, not far. Suppose I called you ""Old Rogie""? There's not much in
that.'

'It all depends on the way one says these things.'

'I should be quite casual.'

'Hum. What would you like me to call you?'

'It isn't what would _I_ like. But I daresay your mother
would beam if you called me ""dear father""'

'I don't think so?'

'You know quite well that you think so, Roger.'

'It's so effeminate.'

'Not if you say it casually.'

'How does one say a thing like that casually?'

'Well, for instance, you could whistle while you said it--or anything of
that sort.'

'Hum. Of course you--if we were to--be like that, you wouldn't do
anything.'

'How do you mean?'

'You wouldn't paw me?'

'Roger, you forget yourself. That reminds me of a story I heard the other day of a French general. He had asked for volunteers
from his airmen for some specially dangerous job--and they all stepped
forward. Pretty good that. Then three were chosen and got their orders
and saluted, and were starting off when he stopped them. ""Since when,""
he said, ""have brave boys departing to the post of danger omitted to
embrace their father?"" They did it then. Good story?'
'They were French.'

'Yes, I said so. Don't you think it's good?'

'Why do you tell it to me?'

'Because it's a good story.'

'You are sure, father, that there is no other reason? You know, father,
that is barred.'

'What is barred?'

'You know, I know that you are a young ass.'

'Really, father--'

'Hold your tongue.'

'I must say, father--'

'Be quiet, I tell you.'

'Oh dear! And I had hoped---Oh, John!'

'My fault,' 

'But whatever is the matter?'

'Nothing, mater. Only father wouldn't do as I told him.'

'Why the dickens should I?'

'You see, mater, he said I was the head of the house.'

'You, Rogie! What nonsense!'

'Do you like my joke, father?'

'Roger, you scoundrel!'",False
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","It is not, stranger, but she won't be coming near me at all, and
it's not long now I'll be letting on, for I've a cramp in my back, and
my hip's asleep on me, and there's been the devil's own fly itching my
nose. It's near dead I was wanting to sneeze, and you blathering about
the rain, and Darcy the devil choke him--and the towering
church. Give me that whisky. Would you have herself come back before I taste a drop at all?

Go over now to that cupboard, and bring me a black stick you'll see in the west corner by the wall.

Is it that?

It is, stranger; it's a long time I'm keeping that stick for I've a bad wife in the house.

Is it herself, master of the house, and she a grand woman to talk?

It's herself, surely, it's a bad wife she is--a bad wife for an old
man, and I'm getting old, God help me, though I've an arm to me still.
 Let you wait now a short while, and it's a great sight you'll see in this room in two hours or three. Is that somebody above?

There's a voice speaking on the path.

Put that stick here in the bed and smooth the sheet the way it was
lying. Be falling to sleep now and don't
let on you know anything, or I'll be having your life. I wouldn't have
told you at all but it's destroyed with the drouth I was.

Have no fear, master of the house. What is it
I know of the like of you that I'ld be saying a word or putting out my",True
"Gawd, I can't
stand this! I better beat it. 

Well,
who's the blond?

 Dat vas Anna, Larry.

Your daughter, Anna? 

Don't you tank she vas pooty gel, Larry?

Sure! A peach!

You bet you! Give me drink for take back--one port vine for
Anna--she calabrate dis one time with me--and small beer for me.

Small beer for you, eh? She's reformin'
you already.

You bet! You look tired, Anna. Veil, Ay make you
take good long rest now.  Come, you drink vine.
It put new life in you.  Skoal, Anna!
You know dat Svedish word?

Skoal!  Skoal? Guess I know that word, all right, all right!






Act II


SCENE--Ten days later. The stern of the deeply-laden barge, ""SIMEON
WINTHROP,"" at anchor in the outer harbor of Provincetown, Mass. It is
ten o'clock at night. Dense fog shrouds the barge on all sides, and she
floats motionless on a calm. A lantern set up on an immense coil of
thick hawser sheds a dull, filtering light on objects near it--the
heavy steel bits for making fast the tow lines, etc. In the rear is the
cabin, its misty windows glowing wanly with the light of a lamp inside.
The chimney of the cabin stove rises a few feet above the roof. The
doleful tolling of bells, on Long Point, on ships at anchor, breaks the
silence at regular intervals.

As the curtain rises, ANNA is discovered standing near the coil of rope
on which the lantern is placed. She looks healthy, transformed, the
natural color has come back to her face. She has on a black, oilskin
coat, but wears no hat. She is staring out into the fog astern with an
Anna!  Anna!

Yes, here I am. What d'you want?

Don't you come turn in, Anna?
It's late--after four bells. It ain't good for you stay out here in
fog, Ay tank.

Why not?  I love this fog!
Honest! It's so----Funny and still.
I feel as if I was--out of things altogether.

Fog's vorst one of her dirty tricks, py
yingo!

Beefing about the sea again? I'm getting
so's I love it, the little I've seen.

Dat's foolish talk, Anna. You see her
more, you don't talk dat vay. But Ay'm glad you like it on barge. Ay'm
glad it makes you feel good again. You like
live like dis alone with ole fa'der, eh?

Sure I do. Everything's been so different from anything I ever
come across before. And now--this fog--Gee, I wouldn't have missed it
for nothing. I never thought living on ships was so different from
land. Gee, I'd just love to work on it, honest I would, if I was a man.
I don't wonder you always been a sailor.

Ay ain't sailor, Anna. And dis ain't real sea. You
only see nice part. Vell, fog lift in morning, Ay tank.

I love it! I don't give a
rap if it never lifts! It makes me feel
clean--out here--'s if I'd taken a bath.

You better go in cabin--read book. Dat put you
to sleep.

I don't want to sleep. I want to stay out here--and think about
things.

CHRIS--[Walks away from her toward the cabin--then comes back.] You act
funny to-night, Anna.

Say, what're you trying to do--make
things rotten? You been kind as kind can be to me and I certainly
appreciate it--only don't spoil it all now. Let's talk of
something else. Come. Sit down here.","Humph! He's original in that opinion.

 I know it's hard your being the only one up the week since
you've been here, with no one to talk to; but there's another patient
due to-day. Maybe she'll be well enough to be around with you. She can't be coming unless she got
in on the last train.

It's a she, eh?

Yes.

Young?

 Eighteen, I believe. I suppose you'll be asking if she's pretty next! Oh, you men
are all alike, sick or well. Her name is Carmody, that's the only other
thing I know. So there!

 Carmody?

 Oh, you don't know her. She's from another part of the
state from your town.

Miss Howard.

Yes, Miss Gilpin. It's time for those horrid diets.

I'm Miss Carmody. I believe Doctor Gaynor wrote----

 We've been expecting you all day. How do you do? I'm Miss Gilpin. You came on the
last train, didn't you?

 Yes. This is my father, Miss Gilpin--and Mr. Nicholls.

Won't you gentlemen sit down? And now we'll get you settled immediately. Your
room is all ready for you. If you'll follow me---- 

Let me take the suit-case now, Fred.

No, my dear, you mustn't. Put the case right down there, Mr. Nicholls. I'll
have it taken to Miss Carmody's room in a moment. That's the first rule
you'll have to learn. Never exert yourself or tax your strength. It's
very important. You'll find laziness is a virtue instead of a vice with
us.

I--I didn't know----

Of course you didn't. And now if you'll come
with me I'll show you your room. We'll have a little chat there and I
can explain all the other important rules in a second. The gentlemen
can make themselves comfortable in the meantime. We won't be gone more
than a moment.",True
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","I see the young ladies over there, and each one of them
has a young man. My, my, it does me ould heart good to see the young
folks enjoying themselves. It ain't so many years since me and Pat was
courting each other just like the rest of yeez.

Mrs. O'Toole, do you see that young man sitting there
all by his lonesome? Ain't it a shame? And him such a good looking
young feller, too. I've a good notion to go over there and cheer him
up a bit. Maybe his girl is here with another fellow.

Sure, there's plenty of girls here without any fellows
at all, at all. Why should a young man sit all alone like a bump on a
log, whin there's so many handsome colleens waiting for the chance at
him?

 Whist, Mrs. O'Toole, it's making him embarrassed yeez
are. Will you look at the red color in his face?

If ye ask me my opinion, Mollie Mulligan, sure and I
think he's after waiting fer one of yer own lovely daughters.

 Well, he might go further and fare worse. Nora Eudora's
a fine girl, if I do say it myself.

Whist, here comes Mary Ann out in front of the curtain
to spake her piece.

     LETTER TO SANTA CLAUS.

     Blessed old Santa Claus, king of delights,
     What are you doing these long winter nights?
     Filling your budgets with trinkets and toys,
     Wonderful gifts for the girls and the boys.
     While you are planning for everything nice,
     Pray let me give you a bit of advice.

     Don't take it hard if I say in your ear,
     Santa, I thought you were partial last year;
     Loading the rich folks with everything gay,
     Snubbing the poor ones who came in your way.
     Now of all times of the year I am sure
     This is the time to remember the poor.",True
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep.","There's no one can drive a mountain ewe
but the men do be reared in the Glen Malure, I've heard them say, and
above by Rathvanna, and the Glen Imaal, men the like of Patch Darcy, God
spare his soul, who would walk through five hundred sheep and miss one
of them, and he not reckoning them at all.

Is it the man went queer in his head the year that's gone?

It is surely.

That was a great man, young fellow, a great man I'm
telling you. There was never a lamb from his own ewes he wouldn't know
before it was marked, and he'ld run from this to the city of Dublin and
never catch for his breath.

He was a great man surely, stranger, and
isn't it a grand thing when you hear a living man saying a good word of
a dead man, and he mad dying?

It's the truth I'm saying, God spare his soul.

 I heard tell this day, Nora Burke, that it was on the path below Patch Darcy would be passing up and passing down, and I heard them say he'ld never past it night or morning
without speaking with yourself.

It was no lie you heard, Micheal Dara.

I'm thinking it's a power of men you're after knowing if it's in
a lonesome place you live itself.

It's in a lonesome place you do have to be
talking with some one, and looking for some one, in the evening of the
day, and if it's a power of men I'm after knowing they were fine men,
for I was a hard child to please, and a hard girl to please {she looks
at him a little sternly}, and it's a hard woman I am to please this day,
Micheal Dara, and it's no lie I'm telling you.

Was it a hard woman to please you were when you took himself for your man?

What way would I live and I an old woman if I didn't marry a man
with a bit of a farm, and cows on it, and sheep on the back hills?",False
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep.","I see the young ladies over there, and each one of them
has a young man. My, my, it does me ould heart good to see the young
folks enjoying themselves. It ain't so many years since me and Pat was
courting each other just like the rest of yeez.

Mrs. O'Toole, do you see that young man sitting there
all by his lonesome? Ain't it a shame? And him such a good looking
young feller, too. I've a good notion to go over there and cheer him
up a bit. Maybe his girl is here with another fellow.

Sure, there's plenty of girls here without any fellows
at all, at all. Why should a young man sit all alone like a bump on a
log, whin there's so many handsome colleens waiting for the chance at
him?

 Whist, Mrs. O'Toole, it's making him embarrassed yeez
are. Will you look at the red color in his face?

If ye ask me my opinion, Mollie Mulligan, sure and I
think he's after waiting fer one of yer own lovely daughters.

 Well, he might go further and fare worse. Nora Eudora's
a fine girl, if I do say it myself.

Whist, here comes Mary Ann out in front of the curtain
to spake her piece.

     LETTER TO SANTA CLAUS.

     Blessed old Santa Claus, king of delights,
     What are you doing these long winter nights?
     Filling your budgets with trinkets and toys,
     Wonderful gifts for the girls and the boys.
     While you are planning for everything nice,
     Pray let me give you a bit of advice.

     Don't take it hard if I say in your ear,
     Santa, I thought you were partial last year;
     Loading the rich folks with everything gay,
     Snubbing the poor ones who came in your way.
     Now of all times of the year I am sure
     This is the time to remember the poor.",True
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",True
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","I knew rightly. And I was thinking, and I
coming in through the door, that it's many a lone woman would be afeard
of the like of me in the dark night, in a place wouldn't be so lonesome
as this place, where there aren't two living souls would see the little
light you have shining from the glass.

 I'm thinking many would be afeard, but I never knew what
way I'd be afeard of beggar or bishop or any man of you at all. It's other things than
the like of you, stranger, would make a person afeard.

 It is surely, God help us all!

You're saying that, stranger, as if you were easy afeard.

Is it myself, lady of the house, that does
be walking round in the long nights, and crossing the hills when the fog
is on them, the time a little stick would seem as big as your arm, and
a rabbit as big as a bay horse, and a stack of turf as big as a towering
church in the city of Dublin? If myself was easily afeard, I'm telling
you, it's long ago I'ld have been locked into the Richmond Asylum, or
maybe have run up into the back hills with nothing on me but an old
shirt, and been eaten with crows the like of Patch Darcy--the Lord have
mercy on him--in the year that's gone.

You knew Darcy?

Wasn't I the last one heard his living voice in the whole world?

There were great stories of what was heard at that time, but would
any one believe the things they do be saying in the glen?

It was no lie, lady of the house.... I was passing below on a dark
night the like of this night, and the sheep were lying under the ditch
and every one of them coughing, and choking, like an old man, with the
great rain and the fog. Then I heard a thing talking--queer talk, you
wouldn't believe at all, and you out of your dreams,--and ""Merciful
God,"" says I, ""if I begin hearing the like of that voice out of the
thick mist, I'm destroyed surely.""",True
"I don't remember nothing about her. What was
she like? Tell me.

Ay tal you all about everytang--and you tal me all tangs happen
to you. But not here now. Dis ain't good place for young gel, anyway.
Only no good sailor fallar come here for gat drunk.  You come with me, Anna. You need
lie down, gat rest.

Where're you
going?

CHRIS--Come. Ve gat on board.

On board your barge, you mean? Nix for
mine!  Do you think
that's a good place for a young girl like me--a coal barge?

Yes, Ay tank.  You don't know how nice it's on barge, Anna. Tug come
and ve gat towed out on voyage--yust water all round, and sun, and
fresh air, and good grub for make you strong, healthy gel. You see many
tangs you don't see before. You gat moonlight at night, maybe; see
steamer pass; see schooner make sail--see everytang dat's pooty. You
need take rest like dat. You work too hard for young gel already. You
need vacation, yes!

 It sounds good to hear you tell it. I'd sure like a
trip on the water, all right. It's the barge idea has me stopped. Well,
I'll go down with you and have a look--and maybe I'll take a chance.
Gee, I'd do anything once.

Ye go, eh?

What's the rush? Wait a second.  Gee, I'm thirsty.

Ay'm sorry, Anna. What
you tank you like for drink, eh?

I'll take a--[ I
don't know. What'a they got here?

Ay don't tank dey got much fancy drink for young
gel in dis place, Anna. Yinger ale--sas'prilla, maybe.

Make it sas, then.

CAy tal you, Anna, we calabrate,
yes--dis one time because we meet after many year.  Dey gat good port wine, Anna. It's good for you. Ay
tank--little bit--for give you appetite. It ain't strong, neider. One
glass don't go to your head, Ay promise.

All right! I'll take port.

Ay go gat him.","Come along with me now, lady of the house, and it's
not my blather you'll be hearing only, but you'll be hearing the herons
crying out over the black lakes, and you'll be hearing the grouse and
the owls with them, and the larks and the big thrushes when the days
are warm, and it's not from the like of them you'll be hearing a talk
of getting old like Peggy Cavanagh, and losing the hair off you, and the
light of your eyes, but it's fine songs you'll be hearing when the sun
goes up, and there'll be no old fellow wheezing, the like of a sick
sheep, close to your ear.

I'm thinking it's myself will be wheezing that time with lying down
under the Heavens when the night is cold; but you've a fine bit of talk,
stranger, and it's with yourself I'll go.

You think it's a grand thing you're after doing with your letting on to be dead, but what is it
at all? What way would a woman live in a lonesome place the like of this
place, and she not making a talk with the men passing? And what way
will yourself live from this day, with none to care for you? What is it
you'll have now but a black life, Daniel Burke, and it's not long I'm
telling you, till you'll be lying again under that sheet, and you dead
surely.

Sit down now and take a little taste of the stuff, Micheal Dara.
There's a great drouth on me, and the night is young.

And it's very dry I am, surely, with
the fear of death you put on me, and I after driving mountain ewes since
the turn of the day.

I was thinking to strike you, Micheal
Dara, but you're a quiet man, God help you, and I don't mind you at all.

Your good health, Micheal Dara.

God reward you, Daniel Burke, and may you have a long life, and
a quiet life, and good health with it.",False
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","there isn't my match in Mayo for thatching, or mowing, or shearing a
sheep.

It's true the Lord God formed you to
contrive indeed. Doesn't the world know you reared a black lamb at your
own breast, so that the Lord Bishop of Connaught felt the elements of
a Christian, and he eating it after in a kidney stew? Doesn't the
world know you've been seen shaving the foxy skipper from France for a
threepenny bit and a sop of grass tobacco would wring the liver from a
mountain goat you'd meet leaping the hills?

Do you hear her now, young fellow? Do
you hear the way she'll be rating at your own self when a week is by?

Don't heed her. Tell her to go into her pigsty and not plague us here.

I'm going; but he'll come with me.

Are you dumb, young fellow?

God increase you; but I'm pot-boy in this place, and it's here I'd liefer stay.

Now you have heard him, and go on from this.

It's lonesome this hour crossing the hill, and if he won't come along with me, I'd have a right
maybe to stop this night with yourselves. Let me stretch out on the
settle, Pegeen Mike; and himself can lie by the hearth.

Faith, I won't. Quit off or I will send you now.

Well, it's a terror to be aged a score.God bless you now, young fellow, and let
you be wary, or there's right torment will await you here if you go
romancing with her like, and she waiting only, as they bade me say, on a
sheepskin parchment to be wed with Shawn Keogh of Killakeen.

What's that she's after saying?",False
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","Then I run, and I run, and I run,
till I was below in Rathvanna. I got drunk that night, I got drunk
in the morning, and drunk the day after,--I was coming from the races
beyond--and the third day they found Darcy.... Then I knew it was
himself I was after hearing, and I wasn't afeard any more.

God spare Darcy, he'ld always
look in here and he passing up or passing down, and it's very lonesome
I was after him a long while and then I got happy again--if it's ever
happy we are, stranger,--for I got used to being lonesome. 

Was there any one on the last bit of the road, stranger, and you
coming from Aughrim?

There was a young man with a drift of mountain ewes, and he
running after them this way and that.

Far down, stranger?

A piece only.

Maybe, if you're not easy afeard, you'ld stay here a short while
alone with himself.

I would surely. A man that's dead can do no hurt.

I'm going a little back to the west, stranger, for himself would go there one night and another
and whistle at that place, and then the young man you're after
seeing--a kind of a farmer has come up from the sea to live in a cottage
beyond--would walk round to see if there was a thing we'ld have to be
done, and I'm wanting him this night, the way he can go down into the
glen when the sun goes up and tell the people that himself is dead.

It's myself will go for him, lady of the house, and let you not be destroying yourself with the great rain",True
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","It's proud and happy you'ld be if I was getting my death the day I
was shut of yourself. Let you walk out throughthat door, I'm telling you, and let you not be passing this way if it's hungry you are, or wanting a bed.

Maybe himself would take her.

What would he do with me now?

Give you the half of a dry bed, and good food in your mouth.

Is it a fool you think him, stranger, or is it a fool you were born
yourself? Let her walk out of that door, and let you go along with
her, stranger--if it's raining itself--for it's too much talk you have
surely.

We'll be going now, lady of the house--the
rain is falling, but the air is kind and maybe it'll be a grand morning
by the grace of God.

What good is a grand morning when I'm destroyed surely, and I going
out to get my death walking the roads?

You'll not be getting your death with myself, lady of the house,
and I knowing all the ways a man can put food in his mouth.... We'll be
going now, I'm telling you, and the time you'll be feeling the cold,
and the frost, and the great rain, and the sun again, and the south wind
blowing in the glens, you'll not be sitting up on a wet ditch, the way
you're after sitting in the place, making yourself old with looking
on each day, and it passing you by. You'll be saying one time, ""It's
a grand evening, by the grace of God,"" and another time, ""It's a wild
night, God help us, but it'll pass surely."" You'll be saying--

Go out of that door, I'm telling you, and do your blathering below in the glen.",False
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","Plenty of children there are in our city,
     Who have no fathers or mothers to pity;
     Plenty of people whose working and heeding
     Scarcely can keep all their dear ones from needing.
     Now, if I came every year in December,
     These are the ones I would surely remember.

     Once on a beautiful Christmas you know
     Jesus our Saviour was born here below,
     Patiently stooping to hunger and pain,
     So He might save us, His lost ones, from shame;
     Now if we love Him, He bids us to feed
     All His poor brothers and sisters who need.

     Blessed old Nick! I was sure if you knew it,
     You would remember and certainly do it;
     This year, at least, when you empty your pack,
     Pray give a portion to all who may lack.
     Then, if there's anything left and you can
     Bring a small gift to wee Peter Pan.

   

Wasn't that dandy? Sure, little Mary Ann has a wonderful education, so she has!

She takes after her own mother. I was just like her
when I was that age.

And you're just like her still, Mollie Mulligan. Sure
you're the sunshine of Mulligan Alley and the belle of Shantytown.

Whist now! It's covered I am wid blushes. But, hush! I
think the show is about to begin.
 Come and see Jumbo, Samson symbolical!
     Come and see Slivers, Clown really comical!
     Come and see Zip, the foremost of freaks!
     Come and see Palestine's Sinister Sheiks!
     Eager Equestriennes, each unexcelled,
     Most mammoth menagerie ever beheld,
     The Giant, the Fat Girl, the Lion-faced Man,
     Aerial Artists from far-off Japan,
     Audacious Acrobats shot from a gun,
     Don't miss the greatest show under the sun!

Now, if you will kindly lend me your ears for a moment, I will fill
them free of charge with a few words concerning the world's greatest
assortment of marvelous monstrosities. In the first cell we have Senor
Macaroni Spaghetti from the land of the banana. The senor is
thirty-nine inches high, and, strangely enough, thirty-nine years old,
to say nothing of the fact that he weighs thirty-nine pounds. He arrived last week by parcel
post to join our circus. The senor is looking for a wife.",True
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","You wouldn't find your way, stranger, for there's a small path
only, and it running up between two sluigs where an ass and cart would
be drowned. Let you be making yourself
easy, and saying a prayer for his soul, and it's not long I'll be coming
again.

Maybe if you'd a piece of a grey thread and a
sharp needle--there's great safety in a needle, lady of the house--I'ld
be putting a little stitch here and there in my old coat, the time I'll
be praying for his soul, and it going up naked to the saints of God.

There's the needle, stranger, and I'm thinking you won't be
lonesome, and you used to the back hills, for isn't a dead man itself
more company than to be sitting alone, and hearing the winds crying, and
you not knowing on what thing your mind would stay?

It's true, surely, and the Lord have mercy on us all!

Don't be afeard, stranger; a man that's dead can do no hurt.

I meant no harm, your honour; and won't you leave me
easy to be saying a little prayer for your soul?


Ah, the devil mend her.... Do you hear that, stranger? Did ever you hear another woman
could whistle the like of that with two fingers in her mouth?I'm destroyed with the drouth, and let you bring me a drop quickly before herself will come back.

Is it not dead you are?

How would I be dead, and I as dry as a baked bone, stranger?

 What will herself say if she smells the stuff on you, for I'm thinking it's not for nothing you're letting on to be dead?",True
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","I'm tired, surely, walking wild eleven days, and waking fearful in the night. 

You should have had great people in your family, I'm thinking, with the
little, small feet you have, and you with a kind of a quality name, the
like of what you'd find on the great powers and potentates of France and
Spain.

We were great surely, with wide and windy acres of rich Munster land.

Wasn't I telling you, and you a fine, handsome young fellow with
a noble brow?

Is it me?

Aye. Did you never hear that from the young girls where you come
from in the west or south?

I did not then. Oh, they're bloody liars in the naked parish where I grew a man.

If they are itself, you've heard it these days, I'm thinking,
and you walking the world telling out your story to young girls or old.

I've told my story no place till this night, Pegeen Mike, and
it's foolish I was here, maybe, to be talking free, but you're decent
people, I'm thinking, and yourself a kindly woman, the way I wasn't
fearing you at all.

You've said the like of that, maybe, in every cot and cabin where you've met a young girl on your way.

I've said it nowhere till this night, I'm telling you, for I've seen none the
like of you the eleven long days I am walking the world, looking over a
low ditch or a high ditch on my north or my south, into stony scattered
fields, or scribes of bog, where you'd see young, limber girls, and fine
prancing women making laughter with the men.

If you weren't destroyed travelling, you'd have as much talk
and streeleen, I'm thinking, as Owen Roe O'Sullivan or the poets of the
Dingle Bay, and I've heard all times it's the poets are your like, fine
fiery fellows with great rages when their temper's roused.

You've a power of rings, God bless you, and would there be any offence if I was asking are you
single now?

What would I want wedding so young?

 We're alike, so.",False
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","Get me out of it, Nora, for the love of God. He
always did what you bid him, and I'm thinking he would do it now.

Is it dead he is or living?

It's little you care if it's dead or living I
am, but there'll be an end now of your fine times, and all the talk you
have of young men and old men, and of the mist coming up or going down.
You'll walk out now from that door, Nora Burke,
and it's not to-morrow, or the next day, or any day of your life, that
you'll put in your foot through it again.

It's a hard thing you're saying for an old man,
master of the house, and what would the like of her do if you put her
out on the roads?

Let her walk round the like of Peggy Cavanagh below, and be begging
money at the cross-road, or selling songs to the men. {To Nora.} Walk
out now, Nora Burke, and it's soon you'll be getting old with that life,
I'm telling you; it's soon your teeth'll be falling and your head'll be
the like of a bush where sheep do be leaping a gap.

There's a fine Union below in Rathdrum.

The like of her would never go there.... It's lonesome roads she'll
be going and hiding herself away till the end will come, and they
find her stretched like a dead sheep with the frost on her, or the big
spiders, maybe, and they putting their webs on her, in the butt of a
ditch.

What way will yourself be that day, Daniel Burke? What
way will you be that day and you lying down a long while in your grave?
For it's bad you are living, and it's bad you'll be when you're dead.
 Yet, if it is itself, Daniel Burke, who can help it
at all, and let you be getting up into your bed, and not be taking your
death with the wind blowing on you, and the rain with it, and you half
in your skin.",False
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","Then I run, and I run, and I run,
till I was below in Rathvanna. I got drunk that night, I got drunk
in the morning, and drunk the day after,--I was coming from the races
beyond--and the third day they found Darcy.... Then I knew it was
himself I was after hearing, and I wasn't afeard any more.

God spare Darcy, he'ld always
look in here and he passing up or passing down, and it's very lonesome
I was after him a long while and then I got happy again--if it's ever
happy we are, stranger,--for I got used to being lonesome. 

Was there any one on the last bit of the road, stranger, and you
coming from Aughrim?

There was a young man with a drift of mountain ewes, and he
running after them this way and that.

Far down, stranger?

A piece only.

Maybe, if you're not easy afeard, you'ld stay here a short while
alone with himself.

I would surely. A man that's dead can do no hurt.

I'm going a little back to the west, stranger, for himself would go there one night and another
and whistle at that place, and then the young man you're after
seeing--a kind of a farmer has come up from the sea to live in a cottage
beyond--would walk round to see if there was a thing we'ld have to be
done, and I'm wanting him this night, the way he can go down into the
glen when the sun goes up and tell the people that himself is dead.

It's myself will go for him, lady of the house, and let you not be destroying yourself with the great rain",True
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","Is he now? The late Mr. Mulligan was niver much of a
lodge joiner but that made no difference to him; he niver came home
till marnin', lodge or no lodge.

 Remember, Mollie, you're coming over to dinner with us
tomorrow. It's at one o'clock.


Oh, Kathleen, I can't be laving the children at all, at
all. On Christmas Day, too.

Of course you can't. Ye're going to bring the children
over with ye.

The whole tin of them?

     Patsy and Matsy,
     And Teddy Magee,
     Nora Eudora,
     And Micky Machree,
     Bridget Honora,
     And sweet Mary Ann,
     Melissa, Clarissa,

   And wee Peter Pan.

And ye're willing for the whole bunch of us to come?

All but the goat. I draw the line at Shamus O'Brien. Ye
see it's this way. Me man, Pat, won a turkey in a raffle, and it's as
big as a billy-goat. Then on top of that me daughter Toozy, that's
married and lives in the country, sent us two chickens and a goose.
And there's only me and Pat to ate all that.

Kathleen O'Toole, it's a saint ye are.

I says to Pat, says I, ""Christmas ain't Christmas at
all, at all, unless there's some children at the dinner."" ""What'll we
do?"" says Pat. ""Invite the Mulligans,"" says I. And Pat was tickled to
death. We've potatoes and squash and cabbage from me own garden, and
we've oyster dressing and cramberries and stewed corn and apple
fritters, and it's meself that has made eight mince pies, and four
punkin ones--and I think we'll be after having a dinner on Christmas
Day that would do credit to ould Saint Patrick himself.

Sure, ye almost make me cry for joy, Kathleen O'Toole,
and after the goat trated ye the way he did, too.

If a woman can't be neighborly and loving on Christmas
Day, Mollie Mulligan, sure I'm thinking she niver can be neighborly
and loving at all, at all.",False
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","Yes, that's the sort of politician for my money!

Then we'll consider it settled.  Now, as the
  country is in a state of insurrection, it is absolutely necessary
  that you should assume the reins of Government at once; and,
  until it is ascertained which of you is to be king, I have
  arranged that you will reign jointly, so that no question can
  arise hereafter as to the validity of any of your acts.

As one individual?

As one individual.

Like this?

Something like that.

And we may take our friends with us, and give them places about the Court?

Undoubtedly.  That's always done!

I'm convinced!

So am I!

Then the sooner we're off the better.

We'll just run home and pack up a few things (going)--

 Stop, stop--that won't do at all--ladies are not
  admitted.

 What!

 Not admitted.  Not at present.  Afterwards, perhaps.  We'll see.

Why, you don't mean to say you are going to separate
  us from our wives!

This is very awkward! Only for a time--a few months.  Alter all, what is a few months?

 But we've only been married half an hour! 

                          
            Kind sir, you cannot have the heart
                      Our lives to part
                 From those to whom an hour ago
                           We were united!
            Before our flowing hopes you stem,
                      Ah, look at them,
                 And pause before you deal this blow,
                           All uninvited!
            You men can never understand
                      That heart and hand
                 Cannot be separated when
                           We go a-yearning;
            You see, you've only women's eyes
                      To idolize
                 And only women's hearts, poor men,
                           To set you burning!
            Ah me, you men will never understand
            That woman's heart is one with woman's hand!

            Some kind of charm you seem to find
                      In womankind--
                 Some source of unexplained delight
                           (Unless you're jesting),
            But what attracts you, I confess,
                      I cannot guess,
                 To me a woman's face is quite
                           Uninteresting!
            If from my sister I were torn,
                      It could be borne--
                 I should, no doubt, be horrified,
                           But I could bear it;--
            But Marco's quite another thing--
                      He is my King,
                 He has my heart and none beside
                           Shall ever share it!
            Ah me, you men will never understand
            That woman's heart is one with woman's hand!",False
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","Humph! He's original in that opinion.

 I know it's hard your being the only one up the week since
you've been here, with no one to talk to; but there's another patient
due to-day. Maybe she'll be well enough to be around with you. She can't be coming unless she got
in on the last train.

It's a she, eh?

Yes.

Young?

 Eighteen, I believe. I suppose you'll be asking if she's pretty next! Oh, you men
are all alike, sick or well. Her name is Carmody, that's the only other
thing I know. So there!

 Carmody?

 Oh, you don't know her. She's from another part of the
state from your town.

Miss Howard.

Yes, Miss Gilpin. It's time for those horrid diets.

I'm Miss Carmody. I believe Doctor Gaynor wrote----

 We've been expecting you all day. How do you do? I'm Miss Gilpin. You came on the
last train, didn't you?

 Yes. This is my father, Miss Gilpin--and Mr. Nicholls.

Won't you gentlemen sit down? And now we'll get you settled immediately. Your
room is all ready for you. If you'll follow me---- 

Let me take the suit-case now, Fred.

No, my dear, you mustn't. Put the case right down there, Mr. Nicholls. I'll
have it taken to Miss Carmody's room in a moment. That's the first rule
you'll have to learn. Never exert yourself or tax your strength. It's
very important. You'll find laziness is a virtue instead of a vice with
us.

I--I didn't know----

Of course you didn't. And now if you'll come
with me I'll show you your room. We'll have a little chat there and I
can explain all the other important rules in a second. The gentlemen
can make themselves comfortable in the meantime. We won't be gone more
than a moment.",True
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","And now tell me, have you
been to the Opera? What sort of weather have you been having in the
kitchen? For Heaven's sake, woman, be articulate.

No, my lady; his lordship may
compel us to be equal upstairs, but there will never be equality in the
servants' hall.

What's that? No equality? Can't you see,
Crichton, that our divisions into classes are artificial, that if we
were to return to nature, which is the aspiration of my life, all would
be equal?

If I may make so bold as to contradict your lordship--

Go on.

The divisions into classes, my lord, are not artificial. They
are the natural outcome of a civilised society. There
must always be a master and servants in all civilised communities, my
lady, for it is natural, and whatever is natural is right.

It is very unnatural for me to stand here and allow
you to talk such nonsense.

Yes, my lord, it is. That is what I have been
striving to point out to your lordship.

What is the matter with Fisher? She is looking
daggers.

The tedious creature; some question of etiquette, I suppose.

How are you, Fisher?

I am nothing, my lady, I am nothing at
all.

Oh dear, who says so?

His lordship has asked that kitchen wench to have a
second cup of tea.

But why not?

If it pleases his lordship to offer it to her before offering it
to me--

So that is it. Do you want another cup of tea, Fisher?

No, my lady--but my position--I should have been asked first.

Oh dear.My friends, I am glad to see you all looking so happy. It
used to be predicted by the scoffer that these meetings would prove
distasteful to you. Are they distasteful? I hear you laughing at the
question.

No harm in saying that among us to-day is one who was formerly hostile
to the movement, but who to-day has been won over. I refer to Lord
Brocklehurst, who, I am sure, will presently say to me that if the
charming lady now by his side has derived as much pleasure from his
company as he has derived from hers, he will be more than satisfied.

For the time being the artificial and unnatural--I say unnatural--barriers of society are swept
away. Would that they could be swept away for ever.

But that is entirely and utterly out of the question. And now for a few
months we are to be separated. As you know, my daughters and Mr. Ernest
and Mr. Treherne are to accompany me on my yacht, on a voyage to distant
parts of the earth. In less than forty-eight hours we shall be under
weigh.

Do not think our life on the yacht is to be one long idle holiday. My
views on the excessive luxury of the day are well known, and what I
preach I am resolved to practise. I have therefore decided that my
daughters, instead of having one maid each as at present, shall on this
voyage have but one maid between them.

My lord!

My mind is made up.

I cordially agree.

And now, my friends, I should like to think that there is
some piece of advice I might give you, some thought, some noble saying
over which you might ponder in my absence. In this connection I remember a proverb, which has had a great effect on my own life. I first heard
it many years ago. I have never forgotten it. It constantly cheers and
guides me. That proverb is--that proverb was--the proverb I speak of--
Oh dear, I believe he has forgotten it.

The proverb--that proverb to which I refer--

I have it now--(not he).

Crichton.

One maid among three grown women!

Mary, I think I had better go. That dreadful
kitchenmaid--

I can't blame you, George.

Your father's views are shocking to me, and I am glad
I am not to be one of the party on the yacht. My respect for myself,
Mary, my natural anxiety as to what mother will say. I shall see you,
darling, before you sail.

Selfish brute, only thinking of himself. What about my speech?

One maid among three of us. What's to be done?

Pooh! You must do for yourselves, that's all.

Do for ourselves. How can we know where our things are kept?

Are you aware that dresses button up the back?

How are we to get into our shoes and be prepared for the
carriage?

Who is to put us to bed, and who is to get us up, and how
shall we ever know it's morning if there is no one to pull up the
blinds?",True
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","Oh, ho, ho, ho! That's the funniest
wish I ever heard since I've been in the wishing business. So you want
to be the very biggest children there are anywhere, do you?

Yes, sir; that's just what we want. I want to be a great, big,
tall little girl.

A great, big tall little girl, hey?

And I want to be a great, big, big, big little boy.

Oh, a big, big, BIG little boy, hey?

And so do I.

And so do you, hey?

Yes, sir; that is our wish.

Well, I'll have to see if I can accommodate you. It's a
pretty big job, you know.

You said you could give us anything we wished for.

 But I didn't think you'd wish for anything like that.

 That's the only thing we want, Mr Wishing Man.

 Well, now--let me see. I'm afraid it's too big a job for me. In the first
place I haven't any marble.

Marble?

Yes. In order to make you grow and grow and grow, you'll have to stand on marble.

 We have a marble-top table in the front hall.

Oh, yes. And we can all stand on top of the table.

But I have to stand here by the open window.

Well, we can go in there and leave the door open. You can stay
here and make our wish come true. Come on, Dumpling.

Wait a minute, wait a minute. Are you all of you sure you
want to be made into great big, big little children?

Yes, all of us.

All right. If that's your wish, it's no business of mine.
Go out in the front hall and climb on the marble-top table and I'll
see what I can do for you.",False
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",True
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","It is not, stranger, but she won't be coming near me at all, and
it's not long now I'll be letting on, for I've a cramp in my back, and
my hip's asleep on me, and there's been the devil's own fly itching my
nose. It's near dead I was wanting to sneeze, and you blathering about
the rain, and Darcy the devil choke him--and the towering
church. Give me that whisky. Would you have herself come back before I taste a drop at all?

Go over now to that cupboard, and bring me a black stick you'll see in the west corner by the wall.

Is it that?

It is, stranger; it's a long time I'm keeping that stick for I've a bad wife in the house.

Is it herself, master of the house, and she a grand woman to talk?

It's herself, surely, it's a bad wife she is--a bad wife for an old
man, and I'm getting old, God help me, though I've an arm to me still.
 Let you wait now a short while, and it's a great sight you'll see in this room in two hours or three. Is that somebody above?

There's a voice speaking on the path.

Put that stick here in the bed and smooth the sheet the way it was
lying. Be falling to sleep now and don't
let on you know anything, or I'll be having your life. I wouldn't have
told you at all but it's destroyed with the drouth I was.

Have no fear, master of the house. What is it
I know of the like of you that I'ld be saying a word or putting out my",True
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","You wouldn't find your way, stranger, for there's a small path
only, and it running up between two sluigs where an ass and cart would
be drowned. Let you be making yourself
easy, and saying a prayer for his soul, and it's not long I'll be coming
again.

Maybe if you'd a piece of a grey thread and a
sharp needle--there's great safety in a needle, lady of the house--I'ld
be putting a little stitch here and there in my old coat, the time I'll
be praying for his soul, and it going up naked to the saints of God.

There's the needle, stranger, and I'm thinking you won't be
lonesome, and you used to the back hills, for isn't a dead man itself
more company than to be sitting alone, and hearing the winds crying, and
you not knowing on what thing your mind would stay?

It's true, surely, and the Lord have mercy on us all!

Don't be afeard, stranger; a man that's dead can do no hurt.

I meant no harm, your honour; and won't you leave me
easy to be saying a little prayer for your soul?


Ah, the devil mend her.... Do you hear that, stranger? Did ever you hear another woman
could whistle the like of that with two fingers in her mouth?I'm destroyed with the drouth, and let you bring me a drop quickly before herself will come back.

Is it not dead you are?

How would I be dead, and I as dry as a baked bone, stranger?

 What will herself say if she smells the stuff on you, for I'm thinking it's not for nothing you're letting on to be dead?",True
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","'I have come back, John, It hasn't seemed very long, has it?'

'No, not long, Ellen. Had you a nice walk?'

'I haven't been for a walk. Don't you remember where I told you I was going, John?'

'Yes, it was to a wedding.'

'You haven't forgotten whose wedding, have you?'

'Tell me, Ellen.' 

'I have been seeing Barbara married, John.'

'Yes, it was Barbara's wedding. They wouldn't--Ellen, why wasn't I there?'

'I thought you might be a little
troubled if you went, John. Sometimes your mind--not often, but
sometimes if you are agitated--and then you think you see--people who
aren't here any longer. Oh dear, oh dear, help me with these bonnet
strings.'

'Yes, I know. I'm all right when you are with me, Ellen. Funny, isn't it?'

'It _is_ funny, John. I ran
back to you, John. I was thinking of you all the time--even more than
of Billy boy.'

'Tell me all about it, Ellen. Did Billy boy
lose the ring? We always said he would lose the ring.'

'You have forgotten again, John. Barbara isn't married to Billy boy.'

'Not marry Billy! I'll see about that.'

'Sit down, dear, and I'll tell you
something again. It is nothing to trouble you, because your soldiering
is done, John; and greatly done. My dear, there is war again, and our
old land is in it. Such a war as my soldier never knew.'

'A war! That's it, is it? So now I know! Why wasn't I told? Why haven't I my marching orders? I'm not too
old yet.'

'Yes, John, you are too old, and all you can do now is to sit here
and--and take care of me. You knew all about it quite clearly this
morning. We stood together upstairs by the window listening to the
aircraft guns.'

'I remember! I thought it was a thunderstorm, Dering told me he heard
nothing.'

'Dering?'

'Our gardener, you know. Haven't I been talking with him, Ellen?'

'It is a long time since we had a gardener, John.'

'Is it? So it is! A war! That is why there is no more cricket on the green.'

'They have all gone to the war, John.'

'That's it; even the little shavers. Why isn't Billy boy fighting, Ellen?'

'Oh, John!'

'Is Billy boy dead? Was he killed in action? Tell me, tell
me! Good for Billy boy. I knew Billy boy was all
right. Don't cry, Ellen. I'll take care of you. All's well with Billy boy.'

'Yes, I know, John.'

He hesitates before speaking again. 'Ellen, who is the soldier? He comes
here. He is a captain.'

'He is a very gallant man, John. It is he who was married to Barbara to-day.'

'She has soon forgotten.'

'She hasn't forgotten, dear. And it's nearly three years now since Billy died.'

'So long! We have a medal he got, haven't we?'

'No, John; he died before he could win any medals.'

'Karl will be sorry. They were very fond of each other, those two boys, Ellen.'

'Karl fought against us, John. He died in the same engagement. They may
even have killed each other.'

'They hadn't known, Ellen.'

'I daresay they knew.'

'Billy boy and Karl!'

'John, I had Barbara married from here because she has no people of her own. I think Billy would have liked it.''That was the thing to do, Ellen. Nice of you. I remember everything
now. It's Dering she has married. He was once my gardener!'

'The world is all being re-made, dear. He is worthy of her.'

'Ellen, is Barbara a nurse?'

'Yes, John, and one of the staidest and most serene. Who would have
thought it of the merry madcap of other days! They are coming here,
John, to say good-bye to you. They have only a few days' leave. She is
in France, too, you know. She was married in her nurse's uniform.'

'Was she? She told me to-day that--no, it couldn't have been to-day.'

'You have been fancying you saw them, I suppose. You will be nice to them, John, won't you, and wish them luck?
They have their trials before them.'

'Tell me what to do, Ellen.'

'Don't say anything about Billy boy, John.'

'No, no, let's pretend.'

'And I wouldn't talk about the garden, John; just in case he is a little
touchy about that.'

'Not a word!'

'You see, I'm sure I would make a mess of it, so I'm trusting to you, John.'

'Leave it all to me, Ellen. I'll be frightfully sly. You just watch me.'

'Congratulations, Barbara. No, no, none of your handshaking; you don't
get past an old soldier in that way. Excuse me, young man. And to you, Captain Dering--you have won a prize.'

'I know it; I'll try to show I know it.'

'I haven't given Barbara a wedding present, Ellen, I should like----'

'Indeed you have, dear, and a lovely one. You haven't forgotten?'

'Oh--that! I was just quizzing you, Barbara. I hope you will be
as happy, dear, staid Barbara, as if you had married---- Observe me; I'm not going to say a word about him.'",False
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","In the regrettable slang of the servants' hall, my lady, the
master is usually referred to as the Gov.

I see. You--

Yes, I understand that is what they call me.

You didn't even take your meals with
the family?

No, my lady, I dined apart.

You, girl, also? Did you dine with Crichton?

No, your ladyship.

With whom?

I took my bit of supper with--with Daddy and Polly and the rest.

Dear old Daddy--he was our monkey. You
remember our monkey, Agatha?

Rather! What a funny old darling he was.

And don't you think Polly was the sweetest
little parrot, Mary?

Ah! I understand; animals you had domesticated?

Quite so--quite so.

The servants' teas that used to take place here once
a month--

They did not seem natural on the island, my lady, and were
discontinued by the Gov.'s orders.

A clear proof, Loam, that they were a mistake here.

I admit it frankly.
I abandon them. Emily, as the result of our experiences on the island, I
think of going over to the Tories.

I am delighted to hear it.

Thank you, Crichton, thank you; that is all.

One moment. Young people, Crichton, will be young people, even on an island; now,
I suppose there was a certain amount of--shall we say sentimentalising,
going on?
Yes, my lady, there was.

Mother!

Which gentleman? You,
girl, tell me.

If you please, my lady--

The fact is--

It was him--Mr. Ernest, your ladyship.

With which lady?

I have already told you, Lady Brocklehurst, that Ernest and I--

Yes, now; but you were two years on the island. Was it this lady?

No, your ladyship.

Then I don't care which of the others it was. Well, I suppose that will do.

Do! I hope you are ashamed of yourself, mother. You are an excellent fellow, Crichton; and if,
after we are married, you ever wish to change your place, come to us.

Oh no, impossible--

Why impossible?  Do you see why it should be
impossible, my man?

Yes, my lady. I had not told you, my lord, but as soon as
your lordship is suited I wish to leave service.

What will you do, Crichton?

Shall I withdraw, my lord?

Horrid of me, wasn't it? But if one wasn't disagreeable now and again, it would
be horribly tedious to be an old woman. He will soon be yours, Mary, and
then--think of the opportunities you will have of being disagreeable to
me. On that understanding, my dear, don't you think we might--? 

Quite so--quite so. 
To wish you every dear happiness.

The same to you, my lady.

Do you despise me, Crichton? You are the best man among us.

On an island, my lady, perhaps; but in England, no.

Then there's something wrong with England.

My lady, not even from you can I listen to a word against
England.

Tell me one thing: you have not lost your courage?

No, my lady.",True
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","For every one, etc.

                           Sing high, sing low,
                           Wherever they go,
                                They all shall equal be!

                           Then hail! O King,
                                Whichever you may be,
                           To you we sing,
                                But do not bend the knee.
                           Then hail! O King.



            Come, let's away--our island crown awaits me--
                 Conflicting feelings rend my soul apart!
            The thought of Royal dignity elates me,
                 But leaving thee behind me breaks my heart!

                                       

            Farewell, my love; on board you must be getting;
                 But while upon the sea you gaily roam,
            Remember that a heart for thee is fretting--
                 The tender little heart you've left at home!

	                 Now, Marco dear,
                           My wishes hear:
                                While you're away
                           It's understood
                           You will be good
                                And not too gay.
                           To every trace
                           Of maiden grace
                                You will be blind,
                           And will not glance
                           By any chance On womankind!

                           If you are wise,
                           You'll shut your eyes
                                Till we arrive,
                           And not address
                           A lady less
                                Than forty-five.
                           You'll please to frown
                           On every gown
                                That you may see;
                           And, O my pet,
                           You won't forget
                                You've married me!

                 And O my darling, O my pet,
                 Whatever else you may forget,
                 In yonder isle beyond the sea,
                 Do not forget you've married me!

			You'll lay your head
                           Upon your bed
                                At set of sun.
                           You will not sing
                           Of anything
                                To any one.
                           You'll sit and mope
                           All day, I hope,
                                And shed a tear
                           Upon the life
                           Your little wife
                                Is passing here.

                           And if so be
                           You think of me,
                                Please tell the moon!
                           I'll read it all
                           In rays that fall
                                On the lagoon:
                           You'll be so kind
                           As tell the wind
                                How you may be,
                           And send me words
                           By little birds
                                To comfort me!",False
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","I see the young ladies over there, and each one of them
has a young man. My, my, it does me ould heart good to see the young
folks enjoying themselves. It ain't so many years since me and Pat was
courting each other just like the rest of yeez.

Mrs. O'Toole, do you see that young man sitting there
all by his lonesome? Ain't it a shame? And him such a good looking
young feller, too. I've a good notion to go over there and cheer him
up a bit. Maybe his girl is here with another fellow.

Sure, there's plenty of girls here without any fellows
at all, at all. Why should a young man sit all alone like a bump on a
log, whin there's so many handsome colleens waiting for the chance at
him?

 Whist, Mrs. O'Toole, it's making him embarrassed yeez
are. Will you look at the red color in his face?

If ye ask me my opinion, Mollie Mulligan, sure and I
think he's after waiting fer one of yer own lovely daughters.

 Well, he might go further and fare worse. Nora Eudora's
a fine girl, if I do say it myself.

Whist, here comes Mary Ann out in front of the curtain
to spake her piece.

     LETTER TO SANTA CLAUS.

     Blessed old Santa Claus, king of delights,
     What are you doing these long winter nights?
     Filling your budgets with trinkets and toys,
     Wonderful gifts for the girls and the boys.
     While you are planning for everything nice,
     Pray let me give you a bit of advice.

     Don't take it hard if I say in your ear,
     Santa, I thought you were partial last year;
     Loading the rich folks with everything gay,
     Snubbing the poor ones who came in your way.
     Now of all times of the year I am sure
     This is the time to remember the poor.",True
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","This is the ancient prophecy. Therefore the Lord himself shall give
you a sign; behold, a virgin shall conceive, and bear a son, and shall
call his name Immanuel.

Butter and honey shall he eat, that he may know to refuse the evil and
choose the good.

For before the child shall know to refuse the evil, and choose the
good, the land that thou abhorrest shall be forsaken of both her
kings.


     I pray thee, tell me, Lady Bethlehemite,
     If any wonders you have seen this night?

     I've seen a wondrous silver shaft of light

   Come from a star, and blinded is my sight.

     Tell me, for thou art native of this place,
     What dost thou know about the King of Grace--
     King of the Jews?


     Aye, in Jerusalem
     He dwells, and not in Bethlehem.
     He sits upon his mighty judgment throne,
     Cruel and stern, his heart a living stone.


     I mean a new-born King, of love and peace;
     His is the star--His reign shall never cease.


     All things tonight seem passing strange to me,
     I have just read an ancient prophecy
     That this, our Bethlehem, King David's town,
     Shall be the birthplace, e'er of great renown,
     Of one called Councillor of King David's line
     Whose coming is foretold in words divine.
     And now you come with words of mystery!
     Why should thy questions, which are dark to me,
     Cause me to think of Him?


     The star! The star!
     No more it moves about the heavens afar,
     It standeth still. O, hostess, kneel and pray,
     For Jesus Christ, the Lord, is born today!


     His words are fraught with mystery; I'll within
     And seek protection in my humble inn.



     Three kings came riding from far away,
       Melchoir, Gaspar and Baltasar;
     Three wise men out of the east were they,
     And they traveled by night and they slept by day,
       For their guide was a beautiful, wonderful star.


     The star was so beautiful, large and clear,
       That all other stars of the sky
     Became a white mist in the atmosphere;
     And by this they knew that the coming was near
       Of the Prince foretold in prophecy.",False
"Then you think the sea's to blame for
everything, eh? Well, you're still workin' on it, ain't you, spite of
all you used to write me about hating it. That dame was here told me
you was captain of a coal barge--and you wrote me you was yanitor of a
building!

Oh, Ay work on land long time as
yanitor. Yust short time ago Ay got dis yob cause Ay vas sick, need
open air.

Sick? You? You'd never think it.

And, Anna, dis ain't real sailor yob. Dis ain't real boat on
sea. She's yust ole tub--like piece of land with house on it dat float.
Yob on her ain't sea yob. No. Ay don't gat yob on sea, Anna, if Ay die
first. Ay swear dat, ven your mo'der die. Ay keep my word, py yingo!

Well, I can't see no difference.  Speaking of being sick, I been there myself--yust out of the
hospital two weeks ago.

You, Anna? Py golly! You
feel better now, dough, don't you? You look little tired, dat's all!

I am. Tired to death. I need a long rest and I don't
see much chance of getting it.

What you mean, Anna?

Well, when I made up my mind to come to see you, I thought you
was a yanitor--that you'd have a place where, maybe, if you didn't mind
having me, I could visit a while and rest up--till I felt able to get
back on the job again.

But Ay gat place, Anna--nice place. You rest all you
want, py yiminy! You don't never have to vork as nurse gel no more. You
stay with me, py golly!

Then
you're really glad to see me--honest?

Anna, Ay like see
you like hell, Ay tal you! And don't you talk no more about gatting
yob. You stay with me. Ay don't see you for long time, you don't forgat
dat. Ay'm gatting ole. Ay gat no one in vorld but
you.

Thanks. It
sounds good to hear someone--talk to me that way. Say, though--if
you're so lonely--it's funny--why ain't you ever married again?

 Ay love your
mo'der too much for ever do dat, Anna.","I see the young ladies over there, and each one of them
has a young man. My, my, it does me ould heart good to see the young
folks enjoying themselves. It ain't so many years since me and Pat was
courting each other just like the rest of yeez.

Mrs. O'Toole, do you see that young man sitting there
all by his lonesome? Ain't it a shame? And him such a good looking
young feller, too. I've a good notion to go over there and cheer him
up a bit. Maybe his girl is here with another fellow.

Sure, there's plenty of girls here without any fellows
at all, at all. Why should a young man sit all alone like a bump on a
log, whin there's so many handsome colleens waiting for the chance at
him?

 Whist, Mrs. O'Toole, it's making him embarrassed yeez
are. Will you look at the red color in his face?

If ye ask me my opinion, Mollie Mulligan, sure and I
think he's after waiting fer one of yer own lovely daughters.

 Well, he might go further and fare worse. Nora Eudora's
a fine girl, if I do say it myself.

Whist, here comes Mary Ann out in front of the curtain
to spake her piece.

     LETTER TO SANTA CLAUS.

     Blessed old Santa Claus, king of delights,
     What are you doing these long winter nights?
     Filling your budgets with trinkets and toys,
     Wonderful gifts for the girls and the boys.
     While you are planning for everything nice,
     Pray let me give you a bit of advice.

     Don't take it hard if I say in your ear,
     Santa, I thought you were partial last year;
     Loading the rich folks with everything gay,
     Snubbing the poor ones who came in your way.
     Now of all times of the year I am sure
     This is the time to remember the poor.",False
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","There's no one can drive a mountain ewe
but the men do be reared in the Glen Malure, I've heard them say, and
above by Rathvanna, and the Glen Imaal, men the like of Patch Darcy, God
spare his soul, who would walk through five hundred sheep and miss one
of them, and he not reckoning them at all.

Is it the man went queer in his head the year that's gone?

It is surely.

That was a great man, young fellow, a great man I'm
telling you. There was never a lamb from his own ewes he wouldn't know
before it was marked, and he'ld run from this to the city of Dublin and
never catch for his breath.

He was a great man surely, stranger, and
isn't it a grand thing when you hear a living man saying a good word of
a dead man, and he mad dying?

It's the truth I'm saying, God spare his soul.

 I heard tell this day, Nora Burke, that it was on the path below Patch Darcy would be passing up and passing down, and I heard them say he'ld never past it night or morning
without speaking with yourself.

It was no lie you heard, Micheal Dara.

I'm thinking it's a power of men you're after knowing if it's in
a lonesome place you live itself.

It's in a lonesome place you do have to be
talking with some one, and looking for some one, in the evening of the
day, and if it's a power of men I'm after knowing they were fine men,
for I was a hard child to please, and a hard girl to please {she looks
at him a little sternly}, and it's a hard woman I am to please this day,
Micheal Dara, and it's no lie I'm telling you.

Was it a hard woman to please you were when you took himself for your man?

What way would I live and I an old woman if I didn't marry a man
with a bit of a farm, and cows on it, and sheep on the back hills?",False
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","It's proud and happy you'ld be if I was getting my death the day I
was shut of yourself. Let you walk out throughthat door, I'm telling you, and let you not be passing this way if it's hungry you are, or wanting a bed.

Maybe himself would take her.

What would he do with me now?

Give you the half of a dry bed, and good food in your mouth.

Is it a fool you think him, stranger, or is it a fool you were born
yourself? Let her walk out of that door, and let you go along with
her, stranger--if it's raining itself--for it's too much talk you have
surely.

We'll be going now, lady of the house--the
rain is falling, but the air is kind and maybe it'll be a grand morning
by the grace of God.

What good is a grand morning when I'm destroyed surely, and I going
out to get my death walking the roads?

You'll not be getting your death with myself, lady of the house,
and I knowing all the ways a man can put food in his mouth.... We'll be
going now, I'm telling you, and the time you'll be feeling the cold,
and the frost, and the great rain, and the sun again, and the south wind
blowing in the glens, you'll not be sitting up on a wet ditch, the way
you're after sitting in the place, making yourself old with looking
on each day, and it passing you by. You'll be saying one time, ""It's
a grand evening, by the grace of God,"" and another time, ""It's a wild
night, God help us, but it'll pass surely."" You'll be saying--

Go out of that door, I'm telling you, and do your blathering below in the glen.",True
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","I never married with one, let alone with a couple or three.

Maybe he went fighting for the Boers, the like of the man
beyond, was judged to be hanged, quartered and drawn. Were you off east,
young fellow, fighting bloody wars for Kruger and the freedom of the
Boers?

I never left my own parish till Tuesday was a week.

He's done nothing, so. If you didn't commit murder or a bad, nasty thing, or false coining,
or robbery, or butchery, or the like of them, there isn't anything that
would be worth your troubling for to run from now. You did nothing at
all.

That's an unkindly thing to be saying to a poor orphaned traveller, has a prison behind him, and hanging before, and hell's gap gaping below.

You're only saying it. You did nothing at all. A soft lad the like of you wouldn't slit the
windpipe of a screeching sow.

You're not speaking the truth.

 Not speaking the truth, is it? Would you have me knock the head of you with the butt of the broom?

Don't strike me. I killed my poor father, Tuesday was a week, for doing the
like of that.

Is it killed your father?

With the help of God I did surely, and that the Holy Immaculate Mother may intercede for his soul.

There's a daring fellow.

Oh, glory be to God!

That was a hanging crime, mister honey. You should have had good reason for doing the like of that.

He was a dirty man, God forgive him, and he getting old and crusty, the way I couldn't put up
with him at all.

And you shot him dead?

I never used weapons. I've no license, and I'm a law-fearing man.

It was with a hilted knife maybe? I'm told, in the big world it's bloody knives they use.

Do you take me for a slaughter-boy?

You never hanged him, the way Jimmy Farrell hanged his dog from the license, and had it screeching and wriggling three hours at the butt
of a string, and himself swearing it was a dead dog, and the peelers
swearing it had life?",True
"I don't remember nothing about her. What was
she like? Tell me.

Ay tal you all about everytang--and you tal me all tangs happen
to you. But not here now. Dis ain't good place for young gel, anyway.
Only no good sailor fallar come here for gat drunk.  You come with me, Anna. You need
lie down, gat rest.

Where're you
going?

CHRIS--Come. Ve gat on board.

On board your barge, you mean? Nix for
mine!  Do you think
that's a good place for a young girl like me--a coal barge?

Yes, Ay tank.  You don't know how nice it's on barge, Anna. Tug come
and ve gat towed out on voyage--yust water all round, and sun, and
fresh air, and good grub for make you strong, healthy gel. You see many
tangs you don't see before. You gat moonlight at night, maybe; see
steamer pass; see schooner make sail--see everytang dat's pooty. You
need take rest like dat. You work too hard for young gel already. You
need vacation, yes!

 It sounds good to hear you tell it. I'd sure like a
trip on the water, all right. It's the barge idea has me stopped. Well,
I'll go down with you and have a look--and maybe I'll take a chance.
Gee, I'd do anything once.

Ye go, eh?

What's the rush? Wait a second.  Gee, I'm thirsty.

Ay'm sorry, Anna. What
you tank you like for drink, eh?

I'll take a--[ I
don't know. What'a they got here?

Ay don't tank dey got much fancy drink for young
gel in dis place, Anna. Yinger ale--sas'prilla, maybe.

Make it sas, then.

CAy tal you, Anna, we calabrate,
yes--dis one time because we meet after many year.  Dey gat good port wine, Anna. It's good for you. Ay
tank--little bit--for give you appetite. It ain't strong, neider. One
glass don't go to your head, Ay promise.

All right! I'll take port.

Ay go gat him.","I perceive, from the tea cups, Crichton, that the great function is to take place here.

Yes, sir.

The servants' hall coming up to have tea in the drawing-room! No wonder you look happy, Crichton.

No, sir.

Do you know, Crichton, I think that with an effort you might look even happier. You don't approve of his lordship's compelling his servants to be his equals--once a month?

It is not for me, sir, to disapprove of his lordship's radical views.

Certainly not. And, after all, it is only once a month that he is affable to you.

On all other days of the month, sir, his lordship's treatment of us is everything that could be desired.
Tea cups! Life, Crichton, is like a cup of tea; the more heartily we drink, the sooner we reach the dregs.

Thank you, sir.

as we do when we have need of an ally). Crichton, in case I should be asked to say a few words to the servants, I have strung together a little speech. I was wondering where I should stand.

with the best intentions, gives him a footstool to stand on, and departs, happily unconscious that ERNEST in some dudgeon has kicked the footstool across the room.)

Suppose you were all little fishes at the bottom of the sea

And how are my little friends to-day?

Don't be silly, Ernest. If you want to know how we are, we are dead. Even to think of entertaining the servants is so exhausting.

Besides which, we have had to
decide what frocks to take with us on the yacht, and that is such a
mental strain.

You poor over-worked things. Rest your weary limbs.

But why have you a footstool in your
hand?

Yes?

Why? You see, as the servants are to be the guests I must be butler. I
was practising. This is a tray, observe.

Tea, my lady?
It is only you, Ernest; I thought there
was some one here.

Had a very tiring
day also, Mary?

Dreadfully. Been trying on engagement-rings all the
morning.

What's
that? Is it Brocklehurst?

You have given your warm young heart to Brocky?

I don't wish to fatigue you, Mary, by insisting on a verbal answer, but
if, without straining yourself, you can signify Yes or No, won't you
make the effort?

The ring! Then I am too late, too late! (Fixing LADY MARY sternly, like
a prosecuting counsel.) May I ask, Mary, does Brocky know? Of course,
it was that terrible mother of his who pulled this through. Mother does
everything for Brocky. Still, in the eyes of the law you will be,
not her wife, but his, and, therefore, I hold that Brocky ought to be
informed. Now--

If you girls are shamming sleep in the expectation that I shall awaken
you in the manner beloved of ladies, abandon all such hopes.

You impertinent boy.

I knew that was it, though I don't know everything. Agatha, I'm not young enough to
know everything.

Young enough?

Don't you see? I'm not young enough to know",False
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","hand to stay you at all?

Stranger.

Whisht, whisht. Be quiet I'm telling you, they're coming now at the door.

I wasn't long at all, stranger, for I met himself on the path.

You were middling long, lady of the house.

There was no sign from himself?

No sign at all, lady of the house.

Go over now and pull down the sheet, and look on
himself, Micheal Dara, and you'll see it's the truth I'm telling you.

I will not, Nora, I do be afeard of the dead.

 Will you drink a sup of tea with myself and the
young man, stranger, or will you go into
the little room and stretch yourself a short while on the bed, I'm
thinking it's destroyed you are walking the length of that way in the
great rain.

Is it to go away and leave you, and you having a wake, lady of the
house? I will not surely. And it's none of your tea I'm asking either.

That's a poor coat you have, God help you, and I'm thinking it's a poor
tailor you are with it.

If it's a poor tailor I am, I'm thinking it's a poor herd does be
running back and forward after a little handful of ewes the way I seen
yourself running this day, young fellow, and you coming from the fair.

Let you not mind him at all, Micheal Dara, he has a drop taken and it's soon he'll be falling asleep.

It's no lie he's telling, I was destroyed surely. They were that
wilful they were running off into one man's bit of oats, and another
man's bit of hay, and tumbling into the red bogs till it's more like a
pack of old goats than sheep they were. Mountain ewes is a queer breed,
Nora Burke, and I'm not used to them at all.",True
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","How is his lordship now?

A little easier, sir.

Crichton, send Fisher to me.

I have no pity for you girls, I--

Ernest, go away, and don't insult the broken-hearted.

And uncommon glad I am to go. Ta-ta, all of you. He asked me to
say a few words. I came here to say a few words, and I'm not at all sure
that I couldn't bring an action against him.

My poor sisters, come here. We must make this draw
us closer together. I shall do my best to help you in every way. Just
now I cannot think of myself at all.

But how unlike you, Mary.

It is my duty to protect my sisters.

I never knew her so sweet before, Agatha. (Cautiously.) What
do you propose to do, Mary?

I propose when we are on the yacht to lend Fisher to you when
I don't need her myself.

Fisher?

Of course, as the
eldest, I have decided that it is my maid we shall take with us.

Mary, you toad.

Nothing on earth would induce Fisher to lift her hand for either
me or Catherine.

I was afraid of it, Agatha. That is why I am so sorry for
you.

Fisher, you heard what his lordship said?

Yes, my lady.

You have given me some satisfaction of late, Fisher, and to mark my approval
I have decided that you shall be the maid who accompanies us.

I thank you, my lady.

That is all; you may go.

If you please, my lady, I wish to give notice.

Oh, certainly--you may go.

But why, Fisher?

I could not undertake, my lady, to wait upon three. We don't do
it. Oh, my lady, to think that
this affront--

I thought I told you to go, Fisher.

Serves you right.

It will be Simmons after all. Send Simmons to me.

My lady, might I venture to speak?

What is it?

I happen to know, your ladyship, that Simmons desires to give
notice for the same reason as Fisher.

Oh!

Then, Catherine, we take Jeanne.

And Jeanne also, my lady.

We can't blame them. Could any maid who respected herself be got
to wait upon three?

I suppose there are such persons,
Crichton?

I have heard, my lady, that there are such.

Crichton, what's to be done? We sail in
two days; could one be discovered in the time?

Surely you can think of some one?

There is in this establishment, your
ladyship, a young woman--

Yes?

A young woman, on whom I have for some time cast an eye.

Do you mean as a possible lady's-maid?

I had thought of her, my lady, in another connection.

Ah!

But I believe she is quite the young person you require.
Perhaps if you could see her, my lady--

I shall certainly see her. Bring her to me. You
two needn't wait.

Needn't we? We see your little game, Mary.

We shall certainly remain and have our two-thirds of her.

This, my lady, is the young person.

Oh dear!

Come here, girl. Don't be afraid.

Her appearance, my lady, is homely, and her manners, as you
may have observed, deplorable, but she has a heart of gold.

What is your position downstairs?

I'm a tweeny, your ladyship.

A what?

A tweeny; that is to say, my lady, she is not at present,
strictly speaking, anything; a between maid; she helps the vegetable
maid. It is she, my lady, who conveys the dishes from the one end of
the kitchen table, where they are placed by the cook, to the other end,
where they enter into the charge of Thomas and John.

I see. And you and Crichton are--ah--keeping company?

A butler don't keep company, my lady.

Does he not?

No, your ladyship, we butlers may--(he makes a gesture with
his arms)--but we do not keep company.

I know what it is; you are engaged?",True
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","Six yards of stuff for to make a
yellow gown. A pair of lace boots with lengthy heels on them and brassy
eyes. A hat is suited for a wedding-day. A fine tooth comb. To be
sent with three barrels of porter in Jimmy Farrell's creel cart on the
evening of the coming Fair to Mister Michael James Flaherty. With the
best compliments of this season. Margaret Flaherty.

Where's himself?

He's coming. To Mister Sheamus Mulroy, Wine and Spirit Dealer, Castlebar.

I didn't see him on the road.

How would you see him and is dark night this half hour gone by?

I stood a while outside wondering would I have a right to pass on or to walk in and see you,

and I could hear the cows breathing, and
sighing in the stillness of the air, and not a step moving any place
from this gate to the bridge.

It's above at the cross-roads he is, meeting Philly Cullen; and a couple more are going along with him
to Kate Cassidy's wake.

And he's going that length in the dark night?

He is surely, and leaving me lonesome on the
scruff of the hill. Isn't it long the nights are now, Shawn Keogh, to be
leaving a poor girl with her own self counting the hours to the dawn of
day?

If it is, when we're wedded in a short while you'll have no call to complain, for I've little will to be walking off to wakes or weddings in the darkness of the night.

You're making mighty certain, Shaneen, that I'll wed you now.

Aren't we after making a good bargain, the way we're only waiting
these days on Father Reilly's dispensation from the bishops, or the
Court of Rome.",True
"Noddin', nid, nid noddin'.

Dropping off to sleep, ain't we, Klinker?

 Asleep! Every last one of them is verra sound asleep. Meeny and
Biddy Mary, and Sergius and Tomasso and the leetla Dutch twins and
all! Jack Frost! Jolly Jack Frost! Come-a
quick, come-a quick! They're all asleep.

Hello, what is it?

It is Anita. The leetla children are all here and sound asleep.

And so was I. They sang a song
about noddin', nid, nid noddin', and I just went to sleep myself. I
dreamed I was hunting a polar bear way up by the North Pole.
I'm still awfully sleepy.

 I didn't know that you ever went to sleep.

 You bet I do. That's the one thing I've got against my
daddy's Christmas trip every year. It wakes us all up right in the
middle of the night.

The middle of the night? What _do_ you mean?

Middle of the north pole night. If it wasn't for Christmas
we could go to bed about half past October and sleep until a quarter
of May, but ma thinks we ought to help pa and then wait up until he
comes home. My, I'm sleepy! Aren't you?

Oh, no, no! I'm verra too much excited to sleep. It's all about
my secret. Are you really sure he is coming?

 Of course he is, and it's almost time he was here now.
It's nearly Christmas Day. Look way up there in the sky. You don't see
anything that looks like an air ship, do you?

 No, I cannot see a single thing.

 Oh, look here! The children have
lighted a candle for him. That's just fine. It always pleases him. And
see; here's a picture and a wreath of holly and the star of Bethlehem.
And stockings and shoes all in a row.

 I can't see a thing.

Here's a telescope. Look through that. Now do you see anything?

 Oh, no; now I cannot even see the stars or the moon.

Of course you can't. You are looking through the wrong
end. Turn it around.

Oh, now I can see the stars. And, oh, look! I see a leetla, teeny-weeny thing way, way
off--far up in the sky. Look, Jack Frost, is that the air ship?

 Yes, I believe it is.","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",True
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","'Perhaps Captain Dering has some little things to do: and you, too, Barbara. They are leaving in an hour, John.'

'If you would like to take
Barbara into the garden, Captain Dering---- No, not the garden, you wouldn't know your way about in the
garden.'

'Wouldn't I, Colonel?'

'No, certainly not. I'll show it you some day.'

'But there is a nice meadow just
beyond the shrubbery. Barbara knows the way; she often went there
with-- The Captain will be jealous, you know,'

'Let me, dear,' 

'She is much better at it than I am now, John.'

'I wouldn't go down by the stream, Barbara--not to the pool where the alder is.
There's--there's not a good view there, sir; and a boy--a boy I knew,
he often--nobody in particular--just a boy who used to come about the
house--he is not here now--he is on duty. I don't think you should go
to the alder pool, Barbara.'

'We won't go there, dear.'

'Did I do all right, Ellen?'

'Splendidly. I was proud of you.'

'I put them completely off the scent! They haven't a notion!
I can be very sly, you know, at times. Ellen, I think I should like to
have that alder tree cut down. There is no boy now, you see.'

'I would leave it alone, John. There will be boys again. Shall I read to
you; you like that, don't you?'

'Yes, read to me--something funny, if you please. About Sam Weller! No,
I expect Sam has gone to the wars. Read about Mr. Pickwick. He is very
amusing. I feel sure that if he had tried to catch the bull-trout he
would have fallen in. Just as Barbara did this morning.'

'Barbara?'

'She is down at the alder pool. Billy is there with that nice German
boy. The noise they make, shouting and laughing!'

'Which bit shall I read?'

'About Mr. Pickwick going into the lady's bedroom by mistake.'
'Yes, dear, though you almost know it by heart. You see, you have begun
to laugh already.'

'You are laughing too, Ellen. I can't help it!'

'But that was against your wish, was it not? Was that against your wish?
Would you prefer me not to ask that question?'

'Perhaps I am putting the question in the wrong
way. Are you not able to tell us any more?'

'There was a distinct movement that time, but it is so irregular.'

'I thought so, but please don't talk. Do you want to tell us more? Is it
that you can't hear me distinctly? He seems to want to tell us more, but
something prevents him.'

'In any case, Mrs. Don, it is extraordinary. This is the first seance I
have ever taken part in, but I must believe now.'

'Of course, Major, these are the simplest manifestations. They are only
the first step. But if we are to go on, the less we talk the better.
Shall we go on? It is not agitating you too much, Laura?'

'There was a moment when I--but I wish I was braver. I
think it is partly the darkness. I suppose we can't have a little
light?'

'Certainly we can, dear. Darkness is quite unnecessary, but I think it
helps one to concentrate.'


'You have not gone away, have you? We must be patient. Are you
still there?'

'I think I felt a movement.'

'Don't talk, please. Are you still there?'

'Yes! It is your mother who is speaking; do you understand that?'

'Yes. What shall I ask him now?'

'We leave it to you, Mrs. Don.'

'Have you any message you want to send us? Yes. Is it
important? Yes. Are we to spell it out in the usual way? Yes. Is the
first letter of the first word A? Is it B?'

'Is the word _Love_? Yes. But I don't understand that movement. You
are not displeased with us, are you? No. Does the second word begin with
A?--with B? Yes.'

'Love Bade Me----If it is a quotation, I believe I know it! Is the
fourth word  Welcome? Yes.'

'Love Bade Me Welcome.'",False
"I'll do it, Annie--for
your sake--if you say it's needful for ye.

God bless you for that,
David!

 The ice is breakin' up to no'the'ard, sir. There's a
clear passage through the floe, and clear water beyond, the lookout
says.

A clear passage? To
no'the'ard?

Yes, sir.

Then get her
ready and we'll drive her through.

Aye, aye, sir.

David! David!

Will the men turn to willin' or must we drag
'em out?

They'll turn to willin' enough. You put the fear o' God into 'em,
sir. They're meek as lambs.

KEENEY. Then drive 'em--both watches. [_With grim determination._]
They's whale t'other side o' this floe and we're agoin' to git 'em.

MATE. Aye, aye, sir.

And I was agoin' home
like a yaller dog!

David!

Woman, you ain't adoin' right when you meddle in
men's business and weaken 'em. You can't know my feelin's. I got to
prove a man to be a good husband for ye to take pride in. I got to git
the ile, I tell ye.
David! Aren't you going home?

You ain't well. Go and
lay down a mite. I got to git on deck.

David!

Woman, what foolish mockin' is this? Annie! What is it? Don't you know me, Annie?

You said--you was agoin' mad--God!

Whales, sir--a whole school of 'em--off
the star-b'd quarter 'bout five miles away--big ones!

Are you lowerin' the boats?

MATE. Yes, sir.

I'm acomin' with ye.

MATE. Aye, aye, sir. You'll git the ile now right
enough, sir.

Annie! Did you hear him? I'll git the
ile. [I know you're foolin' me, Annie. You
ain't out of your mind--be you? I'll git the ile now
right enough--jest a little while longer, Annie--then we'll turn
home'ard. I can't turn back now, you see that, don't you? I've got to
git the ile. Answer me! You ain't mad, be you?

All ready, sir.

Comin', sir?","If we did, my lady, the first thing we should do would be to
elect a head. Circumstances might alter cases; the same person might
not be master; the same persons might not be servants. I can't say as to
that, nor should we have the deciding of it. Nature would decide for us.

You seem to have thought it all out carefully, Crichton.

Yes, my lady.

And you have done this for us, Crichton, because you thought
that--that father needed to be kept in his place?

I should prefer you to say, my lady, that I have done it for
the house.

Thank you, Crichton. Mary, be nicer to him. (But LADY MARY has
begun to read again.) If there was any way in which we could show our
gratitude.

If I might venture, my lady, would you kindly show it by
becoming more like Lady Mary. That disdain is what we like from
our superiors. Even so do we, the upper servants, disdain the lower
servants, while they take it out of the odds and ends.

Oh dear, what a tiring day.

I feel dead. Tuck in your feet, you selfish thing.

I wonder what he meant by circumstances might alter cases.

Don't talk, Mary, I was nearly asleep.

I wonder what he meant by the same person might not be
master, and the same persons might not be servants.

Do be quiet, Mary, and leave it to nature; he said nature
would decide.

I wonder--
This is what I have written. 'Wrecked, wrecked, wrecked! on an
island in the Tropics, the following: the Hon. Ernest Woolley, the Rev.
This is what I have written. 'Wrecked, wrecked, wrecked! on an
island in the Tropics, the following: the Hon. Ernest Woolley, the Rev.

John Treherne, the Ladies Mary, Catherine, and Agatha Lasenby, with two
servants. We are the sole survivors of Lord Loam's steam yacht Bluebell,
which encountered a fearful gale in these seas, and soon became a total
wreck. The crew behaved gallantly, putting us all into the first boat.
What became of them I cannot tell, but we, after dreadful sufferings,
and insufficiently clad, in whatever garments we could lay hold of in
the dark'--

Please don't describe our garments.

--'succeeded in reaching this island, with the loss of only one
of our party, namely, Lord Loam, who flung away his life in a gallant
attempt to save a servant who had fallen overboard.' (The ladies have
wept long and sore for their father, but there is something in this last
utterance that makes them look up.)

But, Ernest, it was Crichton who jumped overboard trying to save
father.

Well, you know, it was rather silly of uncle to fling away his life by
trying to get into the boat first; and as this document may be printed
in the English papers, it struck me, an English peer, you know--

Ernest, that is very thoughtful of you.

--'By night the cries of wild cats and
the hissing of snakes terrify us extremely'--(this does not satisfy
him so well, and he makes a correction)--'terrify the ladies extremely.
Against these we have no weapons except one cutlass and a hatchet. A
bucket washed ashore is at present our only comfortable seat'--

And Ernest is sitting on it.

H'sh! Oh, do be quiet.--'To add to our horrors, night falls
suddenly in these parts, and it is then that savage animals begin to
prowl and roar.'

Have you said that vampire bats suck the blood from our toes
as we sleep?

No, that's all. I end up, 'Rescue us or we perish. Rich reward.
Signed Ernest Woolley, in command of our little party.' This is written
on a leaf taken out of a book of poems that Crichton found in his
pocket. Fancy Crichton being a reader of poetry. Now I shall put it into
the bottle and fling it into the sea.

The tide is going out, we mustn't miss the post.

Anything wrong, sir?",False
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","Who's there?

 Me.

Who's me?

The Widow Quin.

Go on now with your supper, and let on to be sleepy, for if she found you were such
a warrant to talk, she'd be stringing gabble till the dawn of day. 

What ails you, or what is it you're wanting at this hour of the night?

I'm after meeting Shawn Keogh and Father Reilly below, who told me of your
curiosity man, and they fearing by this time he was maybe roaring,
romping on your hands with drink.

Look now is he roaring, and he stretched away drowsy with his supper and his mug of milk. Walk down and tell that to Father Reilly and to Shaneen Keogh.

I'll not see them again, for I've their word to lead that lad forward for to lodge with me.

This night, is it?

This night. ""It isn't fitting,"" says the
priesteen, ""to have his likeness lodging with an orphaned girl.""

God save you, mister!

God save you kindly.

Well, aren't you a little smiling fellow? It should have been great and bitter
torments did rouse your spirits to a deed of blood.

It should, maybe.

It's more than ""maybe"" I'm saying, and it'd soften my heart
to see you sitting so simple with your cup and cake, and you fitter to
be saying your catechism than slaying your da.

There's talking when any'd see he's fit to be holding his head high with the wonders of the world.
Walk on from this, for I'll not have him tormented and he destroyed
travelling since Tuesday was a week.

We'll be walking surely when his supper's
done, and you'll find we're great company, young fellow, when it's of
the like of you and me you'd hear the penny poets singing in an August
Fair.

Did you kill your father?

She did not. She hit himself with a worn
pick, and the rusted poison did corrode his blood the way he never
overed it, and died after. That was a sneaky kind of murder did win
small glory with the boys itself.",True
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","'I wonder where I put my glasses?'

'I'll look for them.'

'No, I remember now. They are upstairs in such a funny
place that I must go myself. Do you remember, Rogie, that I hoped they
would reject you on account of your eyes?'

'I suppose you couldn't help it.'

'Did you believe I really meant it, John?'

'Did _you_, Roger?'

'Of course. Didn't you, father?'

'No! I knew the old lady better.'

'I shouldn't have liked it, Rogie dear. I'll
tell you something. You know your brother Harry died when he was seven.
To you, I suppose, it is as if he had never been. You were barely five.

'I don't remember him, mater.'

'No--no. But I do, Rogie. He would be twenty-one now; but
though you and Emma grew up I have always gone on seeing him as just
seven. Always till the war broke out. And now I see him a man of
twenty-one, dressed in khaki, fighting for his country, same as you.
I wouldn't have had one of you stay at home, though I had had a dozen.
That is, if it is the noble war they all say it is. I'm not clever,
Rogie, I have to take it on trust. Surely they wouldn't deceive mothers.
I'll get my glasses.'

'Like to change your mother, Roger?'

'What do you think?'

'Not going, Roger?'

'Yes, I thought--'

'Won't you--sit down and--have a chat?'

'A what? You and me!'

'Why not?'

'Oh--oh, all right,' sitting uncomfortably.

'I suppose you catch an early train to-morrow?'

'The 5.20. I have flag-signalling at half-past six.'

'Phew! Hours before I shall be up.'

'I suppose so.'

'Well, you needn't dwell on it, Roger.'

'I didn't. Good-night, father.'

'Good-night. Damn. Come back. My fault. Didn't I say I wanted to have
a chat with you?'

'I thought we had had it.'

'No such luck.'

'I like your uniform, Roger,'

'Haven't you made fun of me enough?'

'I'm not making fun of you. Don't you see I'm trying to tell
you that I'm proud of you?'

'Good lord, father, you are not going to begin now.'

'Do you remember, Roger, my saying that I didn't want you to smoke till
you were twenty?'

'Oh, it's that, is it?' Shutting his mouth tight, 'I never promised.'

'It's not that. Have a cigar, my boy?'

'Me?'

'Have you ever wondered, Roger, what sort of a fellow I am?'

'Often.'

'I have often wondered what sort of fellow you are, Roger. We have both
been at it on the sly. I suppose that is what makes a father and son so
uncomfortable in each other's presence.''Do you feel the creeps when you are left alone with me?'

'Mortally, Roger. My first instinct is to slip away.'

'So is mine,'

'You don't say so! I always seem to know what you are
thinking, Roger.'

'Do you? Same here.'

'As a consequence it is better, it is right, it is only decent that you
and I should be very chary of confidences with each other.'

'I'm dashed glad you see it in that way.'

'Oh, quite. And yet, Roger, if you had to answer this question on oath,
""Whom do you think you are most like in this world?"" I don't mean
superficially, but deep down in your vitals, what would you say? Your
mother, your uncle, one of your friends on the golf links?'

'No.'

'Who?'

'You.'

'Just how I feel.'

'It's pretty ghastly, father.'

'It is. I don't know which it is worse for.'

'You are a bit of a wag at times, Roger.'

'You soon shut me up.'

'I have heard that you sparkle more freely in my absence.'

'They say the same about you.'

'And now that you mention it, I believe it is true; and yet, isn't it
a bigger satisfaction to you to catch me relishing your jokes than any
other person?'

'How did you know that?'

'Because I am so bucked if I see you relishing mine.'

'Are you?'",False
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","hand to stay you at all?

Stranger.

Whisht, whisht. Be quiet I'm telling you, they're coming now at the door.

I wasn't long at all, stranger, for I met himself on the path.

You were middling long, lady of the house.

There was no sign from himself?

No sign at all, lady of the house.

Go over now and pull down the sheet, and look on
himself, Micheal Dara, and you'll see it's the truth I'm telling you.

I will not, Nora, I do be afeard of the dead.

 Will you drink a sup of tea with myself and the
young man, stranger, or will you go into
the little room and stretch yourself a short while on the bed, I'm
thinking it's destroyed you are walking the length of that way in the
great rain.

Is it to go away and leave you, and you having a wake, lady of the
house? I will not surely. And it's none of your tea I'm asking either.

That's a poor coat you have, God help you, and I'm thinking it's a poor
tailor you are with it.

If it's a poor tailor I am, I'm thinking it's a poor herd does be
running back and forward after a little handful of ewes the way I seen
yourself running this day, young fellow, and you coming from the fair.

Let you not mind him at all, Micheal Dara, he has a drop taken and it's soon he'll be falling asleep.

It's no lie he's telling, I was destroyed surely. They were that
wilful they were running off into one man's bit of oats, and another
man's bit of hay, and tumbling into the red bogs till it's more like a
pack of old goats than sheep they were. Mountain ewes is a queer breed,
Nora Burke, and I'm not used to them at all.",False
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","Then I run, and I run, and I run,
till I was below in Rathvanna. I got drunk that night, I got drunk
in the morning, and drunk the day after,--I was coming from the races
beyond--and the third day they found Darcy.... Then I knew it was
himself I was after hearing, and I wasn't afeard any more.

God spare Darcy, he'ld always
look in here and he passing up or passing down, and it's very lonesome
I was after him a long while and then I got happy again--if it's ever
happy we are, stranger,--for I got used to being lonesome. 

Was there any one on the last bit of the road, stranger, and you
coming from Aughrim?

There was a young man with a drift of mountain ewes, and he
running after them this way and that.

Far down, stranger?

A piece only.

Maybe, if you're not easy afeard, you'ld stay here a short while
alone with himself.

I would surely. A man that's dead can do no hurt.

I'm going a little back to the west, stranger, for himself would go there one night and another
and whistle at that place, and then the young man you're after
seeing--a kind of a farmer has come up from the sea to live in a cottage
beyond--would walk round to see if there was a thing we'ld have to be
done, and I'm wanting him this night, the way he can go down into the
glen when the sun goes up and tell the people that himself is dead.

It's myself will go for him, lady of the house, and let you not be destroying yourself with the great rain",True
"Yes--and
it's bad on dem like hell vorst of all. Dey don't see deir men only
once in long while. Dey set and vait all 'lone. And vhen deir boys
grows up, go to sea, dey sit and vait some more.  Any gel
marry sailor, she's crazy fool! Your mo'der she tal you same tang if
she vas alive. 

Funny! I do feel sort of--nutty,
to-night. I feel old.

Old?

Sure--like I'd been living a long, long time--out here in the
fog.  I don't know how to tell you yust what I
mean. It's like I'd come home after a long visit away some place. It
all seems like I'd been here before lots of times--on boats--in this
same fog. You must think I'm off my base.

Anybody feel funny dat vay in fog.

But why d'you s'pose I feel so--so--like I'd
found something I'd missed and been looking for--'s if this was the
right place for me to fit in? And I seem to have forgot--everything
that's happened--like it didn't matter no more. And I feel clean,
somehow--like you feel yust after you've took a bath. And I feel happy
for once--yes, honest!--happier than I ever been anywhere before! 
It's nutty for me to feel that way, don't you think?

Ay tank Ay'm damn fool for
bring you on voyage, Anna.

You talk--nutty to-night yourself. You
act's if you was scared something was going to happen.

CHRIS--Only God know dat, Anna.

Then it'll be Gawd's will, like the preachers
say-what does happen.

No! Dat ole davil,
sea, she ain't God! ""Ahoy!"" 

What's that?

Py golly, dat
scare me for minute. It's only some fallar hail, Anna--loose his course
in fog. Must be fisherman's power boat. His engine break down, Ay
guess.  Sound from dis
side. She come in from open sea.  Ahoy, dere! Vhat's trouble?

Heave a rope when we come alongside. Where are ye, ye
scut?

Ay hear dem rowing. Dey come up by bow, Ay tank. Dis vay!

Right ye are! 

Why don't that guy stay where he
belongs?

Ay go up bow. All hands asleep 'cepting fallar on
vatch. Ay gat heave line to dat fallar. Anna! You come help, vill
you? You find vhiskey in cabin. Dese fallars need drink for fix dem.
Dey vas near dead.

Sure--but who are they? What's the trouble?

Sailor fallars. Deir steamer gat wrecked. Dey been five days in
open boat--four fallars--only one left able stand up. Come, Anna.  Go gat oder fallar, Yohnson.

Yes, sir. 

Row, ye divil! Row!  What's this tub? Well, we're safe
anyway--with the help of God.  Is it losing the small wits ye iver had, ye are?
Deck-scrubbing scut!  I'm bate out--bate out entirely.

Here you
are. Here's a drink for you. You need it, I guess.","No back talk! Pictures or not, it's all the same mopin' and
lazin' in it. It's the bad luck I've been
havin' altogether this last year since your mother died. Who's to do
the work and look after Nora and Tom and yourself, if Eileen is bad
took and has to stay in her bed? I'll have to get Mrs. Brennan come
look after the house. That means money, too, and where's it to come
from? All that I've saved from slavin' and sweatin' in the sun with a
gang of lazy Dagoes'll be up the spout in no time. hat a
fool a man is to be raisin' a raft of children and him not a
millionaire! Mary, dear, it's a black
curse God put on me when he took your mother just when I needed her
most. What are you sniffin' at?

 I was thinking--of Mamma.

It's late you are with your tears, and her cold
in her grave for a year. Stop it, I'm tellin' you!

Ah, here you are, the lot of you. Shut that door
after you! What's the use in me spendin' money for coal if all you do
is to let the cold night in the room itself?

 Me and Tom had a race, Papa. I
beat him. 

 Slow poke!

You didn't beat me, neither!

I did, too!

You did not! You didn't play fair. You tripped me comin' up the
steps. Brick-top! Cheater!

You're a liar! You stumbled over your own big
feet, clumsy bones! And I beat you fair Didn't I, Papa?

You did, darlin', and fair, too. Sure it's you can beat the divil
himself!

See? Liar!

Did you get the plug for me I told
you?",True
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",False
"I'll do it, Annie--for
your sake--if you say it's needful for ye.

God bless you for that,
David!

 The ice is breakin' up to no'the'ard, sir. There's a
clear passage through the floe, and clear water beyond, the lookout
says.

A clear passage? To
no'the'ard?

Yes, sir.

Then get her
ready and we'll drive her through.

Aye, aye, sir.

David! David!

Will the men turn to willin' or must we drag
'em out?

They'll turn to willin' enough. You put the fear o' God into 'em,
sir. They're meek as lambs.

KEENEY. Then drive 'em--both watches. [_With grim determination._]
They's whale t'other side o' this floe and we're agoin' to git 'em.

MATE. Aye, aye, sir.

And I was agoin' home
like a yaller dog!

David!

Woman, you ain't adoin' right when you meddle in
men's business and weaken 'em. You can't know my feelin's. I got to
prove a man to be a good husband for ye to take pride in. I got to git
the ile, I tell ye.
David! Aren't you going home?

You ain't well. Go and
lay down a mite. I got to git on deck.

David!

Woman, what foolish mockin' is this? Annie! What is it? Don't you know me, Annie?

You said--you was agoin' mad--God!

Whales, sir--a whole school of 'em--off
the star-b'd quarter 'bout five miles away--big ones!

Are you lowerin' the boats?

MATE. Yes, sir.

I'm acomin' with ye.

MATE. Aye, aye, sir. You'll git the ile now right
enough, sir.

Annie! Did you hear him? I'll git the
ile. [I know you're foolin' me, Annie. You
ain't out of your mind--be you? I'll git the ile now
right enough--jest a little while longer, Annie--then we'll turn
home'ard. I can't turn back now, you see that, don't you? I've got to
git the ile. Answer me! You ain't mad, be you?

All ready, sir.

Comin', sir?","Humph! He's original in that opinion.

 I know it's hard your being the only one up the week since
you've been here, with no one to talk to; but there's another patient
due to-day. Maybe she'll be well enough to be around with you. She can't be coming unless she got
in on the last train.

It's a she, eh?

Yes.

Young?

 Eighteen, I believe. I suppose you'll be asking if she's pretty next! Oh, you men
are all alike, sick or well. Her name is Carmody, that's the only other
thing I know. So there!

 Carmody?

 Oh, you don't know her. She's from another part of the
state from your town.

Miss Howard.

Yes, Miss Gilpin. It's time for those horrid diets.

I'm Miss Carmody. I believe Doctor Gaynor wrote----

 We've been expecting you all day. How do you do? I'm Miss Gilpin. You came on the
last train, didn't you?

 Yes. This is my father, Miss Gilpin--and Mr. Nicholls.

Won't you gentlemen sit down? And now we'll get you settled immediately. Your
room is all ready for you. If you'll follow me---- 

Let me take the suit-case now, Fred.

No, my dear, you mustn't. Put the case right down there, Mr. Nicholls. I'll
have it taken to Miss Carmody's room in a moment. That's the first rule
you'll have to learn. Never exert yourself or tax your strength. It's
very important. You'll find laziness is a virtue instead of a vice with
us.

I--I didn't know----

Of course you didn't. And now if you'll come
with me I'll show you your room. We'll have a little chat there and I
can explain all the other important rules in a second. The gentlemen
can make themselves comfortable in the meantime. We won't be gone more
than a moment.",True
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep.","And ye're aven makin' a bit of an iliphant for wee
Peter Pan.

 I am that. Here's the little, fat body. And here's the four legs.
 I'll just stick the legs on with
nails--and there he stands. Now, here's a little potato for a head,
and an ould skinny carrot for a trunk. I'll stick them on with a hair
pin. Now, I'll stick on the ears and put in the
shoe-button eyes, and with this wee bit of black paper for a
tailpiece, and there ye are. Mr. Mumbo Jumbo Mulligan as natural as
life and twice as handsome. 

Here's a doll baby I've dressed, but it's no head she
has at all, at all.

Use a big yellow apple or a wee yellow punkin, and put
on a baby cap--and there ye are. Stick in some buttons for eyes, and a
wee nose and mouth of red paper--and stick the head on the body with
some hair pins, and the quane herself niver had a better doll baby.

I'll put her right here on the table alongside of the
iliphant.

 It's nine o'clock, it is. Isn't it time for the children
to be home?

It is that. And here they come now.

     The Mulligans are coming now, as happy as can be,
     We've been to the Sunday School and saw the Christmas tree,
     Had a lark with Santa Claus and take a tip from me,
       We'll all be marching on Christmas!

       Hurrah, hurrah, the Mulligans are here,
       Hurrah, hurrah, for Santa Claus so dear,
           Sure, it was a happy night,
           The best one in the year,
       And we'll be marching on Christmas!

     Patsy got a trumpet, little Micky got a drum,
     Matsy got a spinning top, you ought to hear it hum,
     Clarissa got a candy cane, oh, won't we have the fun,
       When we are marching on Christmas!

       Hurrah, hurrah, the Mulligans are here,",True
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",True
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","There's no one can drive a mountain ewe
but the men do be reared in the Glen Malure, I've heard them say, and
above by Rathvanna, and the Glen Imaal, men the like of Patch Darcy, God
spare his soul, who would walk through five hundred sheep and miss one
of them, and he not reckoning them at all.

Is it the man went queer in his head the year that's gone?

It is surely.

That was a great man, young fellow, a great man I'm
telling you. There was never a lamb from his own ewes he wouldn't know
before it was marked, and he'ld run from this to the city of Dublin and
never catch for his breath.

He was a great man surely, stranger, and
isn't it a grand thing when you hear a living man saying a good word of
a dead man, and he mad dying?

It's the truth I'm saying, God spare his soul.

 I heard tell this day, Nora Burke, that it was on the path below Patch Darcy would be passing up and passing down, and I heard them say he'ld never past it night or morning
without speaking with yourself.

It was no lie you heard, Micheal Dara.

I'm thinking it's a power of men you're after knowing if it's in
a lonesome place you live itself.

It's in a lonesome place you do have to be
talking with some one, and looking for some one, in the evening of the
day, and if it's a power of men I'm after knowing they were fine men,
for I was a hard child to please, and a hard girl to please {she looks
at him a little sternly}, and it's a hard woman I am to please this day,
Micheal Dara, and it's no lie I'm telling you.

Was it a hard woman to please you were when you took himself for your man?

What way would I live and I an old woman if I didn't marry a man
with a bit of a farm, and cows on it, and sheep on the back hills?",True
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","hand to stay you at all?

Stranger.

Whisht, whisht. Be quiet I'm telling you, they're coming now at the door.

I wasn't long at all, stranger, for I met himself on the path.

You were middling long, lady of the house.

There was no sign from himself?

No sign at all, lady of the house.

Go over now and pull down the sheet, and look on
himself, Micheal Dara, and you'll see it's the truth I'm telling you.

I will not, Nora, I do be afeard of the dead.

 Will you drink a sup of tea with myself and the
young man, stranger, or will you go into
the little room and stretch yourself a short while on the bed, I'm
thinking it's destroyed you are walking the length of that way in the
great rain.

Is it to go away and leave you, and you having a wake, lady of the
house? I will not surely. And it's none of your tea I'm asking either.

That's a poor coat you have, God help you, and I'm thinking it's a poor
tailor you are with it.

If it's a poor tailor I am, I'm thinking it's a poor herd does be
running back and forward after a little handful of ewes the way I seen
yourself running this day, young fellow, and you coming from the fair.

Let you not mind him at all, Micheal Dara, he has a drop taken and it's soon he'll be falling asleep.

It's no lie he's telling, I was destroyed surely. They were that
wilful they were running off into one man's bit of oats, and another
man's bit of hay, and tumbling into the red bogs till it's more like a
pack of old goats than sheep they were. Mountain ewes is a queer breed,
Nora Burke, and I'm not used to them at all.",False
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","Humph! He's original in that opinion.

 I know it's hard your being the only one up the week since
you've been here, with no one to talk to; but there's another patient
due to-day. Maybe she'll be well enough to be around with you. She can't be coming unless she got
in on the last train.

It's a she, eh?

Yes.

Young?

 Eighteen, I believe. I suppose you'll be asking if she's pretty next! Oh, you men
are all alike, sick or well. Her name is Carmody, that's the only other
thing I know. So there!

 Carmody?

 Oh, you don't know her. She's from another part of the
state from your town.

Miss Howard.

Yes, Miss Gilpin. It's time for those horrid diets.

I'm Miss Carmody. I believe Doctor Gaynor wrote----

 We've been expecting you all day. How do you do? I'm Miss Gilpin. You came on the
last train, didn't you?

 Yes. This is my father, Miss Gilpin--and Mr. Nicholls.

Won't you gentlemen sit down? And now we'll get you settled immediately. Your
room is all ready for you. If you'll follow me---- 

Let me take the suit-case now, Fred.

No, my dear, you mustn't. Put the case right down there, Mr. Nicholls. I'll
have it taken to Miss Carmody's room in a moment. That's the first rule
you'll have to learn. Never exert yourself or tax your strength. It's
very important. You'll find laziness is a virtue instead of a vice with
us.

I--I didn't know----

Of course you didn't. And now if you'll come
with me I'll show you your room. We'll have a little chat there and I
can explain all the other important rules in a second. The gentlemen
can make themselves comfortable in the meantime. We won't be gone more
than a moment.",True
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","'I have come back, John, It hasn't seemed very long, has it?'

'No, not long, Ellen. Had you a nice walk?'

'I haven't been for a walk. Don't you remember where I told you I was going, John?'

'Yes, it was to a wedding.'

'You haven't forgotten whose wedding, have you?'

'Tell me, Ellen.' 

'I have been seeing Barbara married, John.'

'Yes, it was Barbara's wedding. They wouldn't--Ellen, why wasn't I there?'

'I thought you might be a little
troubled if you went, John. Sometimes your mind--not often, but
sometimes if you are agitated--and then you think you see--people who
aren't here any longer. Oh dear, oh dear, help me with these bonnet
strings.'

'Yes, I know. I'm all right when you are with me, Ellen. Funny, isn't it?'

'It _is_ funny, John. I ran
back to you, John. I was thinking of you all the time--even more than
of Billy boy.'

'Tell me all about it, Ellen. Did Billy boy
lose the ring? We always said he would lose the ring.'

'You have forgotten again, John. Barbara isn't married to Billy boy.'

'Not marry Billy! I'll see about that.'

'Sit down, dear, and I'll tell you
something again. It is nothing to trouble you, because your soldiering
is done, John; and greatly done. My dear, there is war again, and our
old land is in it. Such a war as my soldier never knew.'

'A war! That's it, is it? So now I know! Why wasn't I told? Why haven't I my marching orders? I'm not too
old yet.'

'Yes, John, you are too old, and all you can do now is to sit here
and--and take care of me. You knew all about it quite clearly this
morning. We stood together upstairs by the window listening to the
aircraft guns.'

'I remember! I thought it was a thunderstorm, Dering told me he heard
nothing.'

'Dering?'

'Our gardener, you know. Haven't I been talking with him, Ellen?'

'It is a long time since we had a gardener, John.'

'Is it? So it is! A war! That is why there is no more cricket on the green.'

'They have all gone to the war, John.'

'That's it; even the little shavers. Why isn't Billy boy fighting, Ellen?'

'Oh, John!'

'Is Billy boy dead? Was he killed in action? Tell me, tell
me! Good for Billy boy. I knew Billy boy was all
right. Don't cry, Ellen. I'll take care of you. All's well with Billy boy.'

'Yes, I know, John.'

He hesitates before speaking again. 'Ellen, who is the soldier? He comes
here. He is a captain.'

'He is a very gallant man, John. It is he who was married to Barbara to-day.'

'She has soon forgotten.'

'She hasn't forgotten, dear. And it's nearly three years now since Billy died.'

'So long! We have a medal he got, haven't we?'

'No, John; he died before he could win any medals.'

'Karl will be sorry. They were very fond of each other, those two boys, Ellen.'

'Karl fought against us, John. He died in the same engagement. They may
even have killed each other.'

'They hadn't known, Ellen.'

'I daresay they knew.'

'Billy boy and Karl!'

'John, I had Barbara married from here because she has no people of her own. I think Billy would have liked it.''That was the thing to do, Ellen. Nice of you. I remember everything
now. It's Dering she has married. He was once my gardener!'

'The world is all being re-made, dear. He is worthy of her.'

'Ellen, is Barbara a nurse?'

'Yes, John, and one of the staidest and most serene. Who would have
thought it of the merry madcap of other days! They are coming here,
John, to say good-bye to you. They have only a few days' leave. She is
in France, too, you know. She was married in her nurse's uniform.'

'Was she? She told me to-day that--no, it couldn't have been to-day.'

'You have been fancying you saw them, I suppose. You will be nice to them, John, won't you, and wish them luck?
They have their trials before them.'

'Tell me what to do, Ellen.'

'Don't say anything about Billy boy, John.'

'No, no, let's pretend.'

'And I wouldn't talk about the garden, John; just in case he is a little
touchy about that.'

'Not a word!'

'You see, I'm sure I would make a mess of it, so I'm trusting to you, John.'

'Leave it all to me, Ellen. I'll be frightfully sly. You just watch me.'

'Congratulations, Barbara. No, no, none of your handshaking; you don't
get past an old soldier in that way. Excuse me, young man. And to you, Captain Dering--you have won a prize.'

'I know it; I'll try to show I know it.'

'I haven't given Barbara a wedding present, Ellen, I should like----'

'Indeed you have, dear, and a lovely one. You haven't forgotten?'

'Oh--that! I was just quizzing you, Barbara. I hope you will be
as happy, dear, staid Barbara, as if you had married---- Observe me; I'm not going to say a word about him.'",True
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","'I'll try not to,' 

'If you did, I should just know that there had been something wrong
about me.'

'You're all right.'

'If I am, you are.' It is a winning face that Mr. Torrance turns on his
son. 'I suppose you have been asking yourself of late, what if you were
to turn out to be a funk!'

'Father, how did you know?'

'I know because you are me. Because ever since there was talk of this
commission I have been thinking and thinking what were you thinking--so
as to help you.'

'They all seem to be so frightfully brave, father,'

'I expect, Roger, that the best of them had the same qualms as you
before their first engagement.'

'I--I kind of think, father, that I won't be a funk.'

'I kind of think so too, Roger. Mind you don't be rash, my boy; and for God's sake, keep your head down in the
trenches.'

'You know you laughed at mother for saying that!'

'Did I? Roger, your mother thinks that I have an unfortunate manner with you.'

'Oh, I don't know. It's just the father-and-son complication.'

'That is really all it is. But she thinks I should show my affection for
you more openly.'

'I wouldn't do that. Of course for this once--but in a general way I wouldn't do that. We know, you and I.'

'As long as we know, it's no one else's affair, is it?'

'That's the ticket, father.'

'Still-- Still, before your mother--to please her--eh?'

'I suppose it would.'

'Well, what do you say?'

'I know she would like it.'

'Of course you and I know that display of that sort is all
bunkum--repellent even to our natures.'

'Lord, yes!'

'But to gratify her.'

'I should be so conscious.'

'So should I.'

'How far would you go?'

'Oh, not far. Suppose I called you ""Old Rogie""? There's not much in
that.'

'It all depends on the way one says these things.'

'I should be quite casual.'

'Hum. What would you like me to call you?'

'It isn't what would _I_ like. But I daresay your mother
would beam if you called me ""dear father""'

'I don't think so?'

'You know quite well that you think so, Roger.'

'It's so effeminate.'

'Not if you say it casually.'

'How does one say a thing like that casually?'

'Well, for instance, you could whistle while you said it--or anything of
that sort.'

'Hum. Of course you--if we were to--be like that, you wouldn't do
anything.'

'How do you mean?'

'You wouldn't paw me?'

'Roger, you forget yourself. That reminds me of a story I heard the other day of a French general. He had asked for volunteers
from his airmen for some specially dangerous job--and they all stepped
forward. Pretty good that. Then three were chosen and got their orders
and saluted, and were starting off when he stopped them. ""Since when,""
he said, ""have brave boys departing to the post of danger omitted to
embrace their father?"" They did it then. Good story?'
'They were French.'

'Yes, I said so. Don't you think it's good?'

'Why do you tell it to me?'

'Because it's a good story.'

'You are sure, father, that there is no other reason? You know, father,
that is barred.'

'What is barred?'

'You know, I know that you are a young ass.'

'Really, father--'

'Hold your tongue.'

'I must say, father--'

'Be quiet, I tell you.'

'Oh dear! And I had hoped---Oh, John!'

'My fault,' 

'But whatever is the matter?'

'Nothing, mater. Only father wouldn't do as I told him.'

'Why the dickens should I?'

'You see, mater, he said I was the head of the house.'

'You, Rogie! What nonsense!'

'Do you like my joke, father?'

'Roger, you scoundrel!'",False
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","'You don't show it.'

'That is because of our awkward relationship.'

'We have got to go through with it.'

'There's no way out.'

'No.'

'We have, as it were, signed a compact, Roger, never to let on that we
care for each other. As gentlemen we must stick to it.'

'Yes. What are you getting at, father?'

'There is a war on, Roger.'

'That needn't make any difference.'

'Yes, it does. Roger, be ready; I hate to hit you without warning. I'm
going to cast a grenade into the middle of you. It's this, I'm fond of
you, my boy.'

'Father, if any one were to hear you!'

'They won't. The door is shut, Amy is gone to bed, and all is quiet in
our street. Won't you--won't you say something civil to me in return,
Roger?'

'I sometimes--bragged about you at school.'

'Did you? What sort of things, Roger?'

'I--I forget.'

'Come on, Roger.'

'Is this fair, father?'

'No, I suppose it isn't.' Mr. Torrance attacks the coals again. 'You and
your mother have lots of confidences, haven't you?'

'I tell her a good deal. Somehow--'

'Yes, somehow one can.' With the artfulness that comes of years, 'I'm
glad you tell her everything.'

'Not everything, father. There are things--about oneself--'

'Aren't there, Roger!'

'Best not to tell her.'

'Yes--yes. If there are any of them you would care to tell me
instead--just if you want to, mind--just if you are in a hole or
anything?'

'No thanks,'
'Any little debts, for instance?'

'That's all right now. Mother--'

'She did?'

'I was willing to speak to you about them, but--'

'She said, ""Not worth while bothering father.""'

'How did you know?'

'Oh, I have met your mother before, you see. Nothing else?'

'No.'

'Haven't been an ass about a girl or anything of that sort?''

'Good lord, father!'

'I shouldn't have said it. In my young days we sometimes--It's all
different now.'

'I don't know, I could tell you things that would surprise you.'

'No! Not about yourself?'

'No. At least--'

'Just as you like, Roger.'

'It blew over long ago.'

'Then there's no need?'

'No--oh no. It was just--you know--the old, old story.'

'I see. It hasn't--left you bitter about the sex, Roger, I hope?'

'Not now. She--you know what women are.'

'Yes, yes.'

'You needn't mention it to mother.'

'I won't. Think your mother and I are an aged pair, Roger?'

'I never--of course you are not young.'

'How long have you known that? I mean, it's true--but I didn't know it
till quite lately.'

'That you're old?'
'Hang it, Roger, not so bad as that--elderly. This will stagger you; but
I assure you that until the other day I jogged along thinking of myself
as on the whole still one of the juveniles. I
crossed the bridge, Roger, without knowing it.'

'What made you know?'

'What makes us know all the new things, Roger?--the war. I'll tell you
a secret. When we realised in August of 1914 that myriads of us were to
be needed, my first thought wasn't that I had a son, but that I must get
fit myself.'

'You!'

'Funny, isn't it? But, as I tell you,
I didn't know I had ceased to be young, I went into Regent's Park and
tried to run a mile.'

'Lummy, you might have killed yourself.'

'I nearly did--especially as I had put a weight on my shoulders to
represent my kit. I kept at it for a week, but I knew the game was up.
The discovery was pretty grim, Roger.'

'Don't you bother about that part of it. You are doing your share,
taking care of mother and Emma.'

'I am not taking care of them. It is you who are taking care of them. My friend, you are the head
of the house now.'

'Father!'

'Yes, we have come back to hard facts, and the defender of the house is
the head of it.'

'Me? Fudge.'

'It's true. The thing that makes me wince most is that some of my
contemporaries have managed to squeeze back: back into youth, Roger,
though I guess they were a pretty tight fit in the turnstile. There is
Coxon; he is in khaki now, with his hair dyed, and when he and I meet at
the club we know that we belong to different generations. I'm a decent
old fellow, but I don't really count any more, while Coxon, lucky dog,
is being damned daily on parade.'

'I hate your feeling it in that way, father.'

'I don't say it is a palatable draught, but when the war is over we
shall all shake down to the new conditions. No fear of my being
sarcastic to you then, Roger. I'll have to be jolly respectful.'

'Shut up, father!'

'You've begun, you see. Don't worry, Roger. Any rawness I might feel
in having missed the chance of seeing whether I was a man--like Coxon,
confound him!--is swallowed up in the pride of giving the chance to
you. I'm in a shiver about you, but--It's all true, Roger, what your
mother said about 2nd Lieutenants. Till the other day we were so little
of a military nation that most of us didn't know there were 2nd
Lieutenants. And now, in thousands of homes we feel that there is
nothing else. 2nd Lieutenant! It is like a new word to us--one, I
daresay, of many that the war will add to our language. We have taken
to it, Roger. If a son of mine were to tarnish it--'",False
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","Sure.

It's a great wonder you didn't forget it--and me without a
chew. 

Ouch! Darn you! 

Shut your big mouth! What is the matter with you
at all?

She pinched me--hard as she could, too--and look
at her laughin'!

Cry-baby! I owed you one.

I'll fix you. I'll tell Eileen, wait 'n' see!

Tattle-tale! I don't care. Eileen's sick.

That's why you dast do it. You dasn't if she was up. I'll get
even, you bet!

Shut up your noise! Go up to bed, the two of
you, and no more talk, and you go with them, Mary.

Come on, Mary. Wake up.

Ow!

Hush your noise, you soft,
weak thing, you! It's nothin' but blubberin' you do be doin' all the
time. I'll have a moment's peace, I
will! Off to bed with you before I get the strap! It's crazy mad you
all get the moment Eileen's away from you. Go on, now! And be quiet or I'll be up to you!

Can I say good-night to Eileen, Papa?

No. The doctor's with her yet.  Yes,
go in to her, Nora. It'll drive himself out of the house maybe, bad
cess to him, and him stayin' half the night. The rheumatics are in my leg again. If Eileen's in
bed long those brats'll have the house down.

Eileen ain't sick very bad, is she?

It's a cold only she has. Your poor mother died of the same. ra, well, it's
God's will, I suppose, but where the money'll come from, I dunno. They'll not be raisin' your
wages soon, I'll be bound.

Naw. The old boss never gives no one a raise, 'less
he has to. He's a tight-wad for fair.

 Five dollars a week--for
a strappin' lad the like of you! It's shamed you should be to own up to
it. A divil of a lot of good it was for me to go against Eileen's wish
and let you leave off your schoolin' this year like you wanted,
thinkin' the money you'd earn at work would help with the house.",True
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","That's five pounds and ten notes, a good sum, surely!... It's
not that way you'll be talking when you marry a young man, Nora Burke,
and they were saying in the fair my lambs were the best lambs, and I got
a grand price, for I'm no fool now at making a bargain when my lambs are
good.

What was it you got?

Twenty pound for the lot, Nora Burke.... We'ld do right to wait
now till himself will be quiet awhile in the Seven Churches, and then
you'll marry me in the chapel of Rathvanna, and I'll bring the sheep up
on the bit of a hill you have on the back mountain, and we won't have
anything we'ld be afeard to let our minds on when the mist is down.

Why would I marry you, Mike Dara? You'll be getting old and I'll be getting old, and in a little while I'm telling you, you'll be sitting up in your bed--the way himself was
sitting--with a shake in your face, and your teeth falling, and the
white hair sticking out round you like an old bush where sheep do be
leaping a gap.

It's a pitiful thing to be getting old, but it's a queer thing surely. It's a queer thing to see
an old man sitting up there in his bed with no teeth in him, and a rough
word in his mouth, and his chin the way it would take the bark from the
edge of an oak board you'ld have building a door.... God forgive me,
Micheal Dara, we'll all be getting old, but it's a queer thing surely.

It's too lonesome you are from living a long time with an old
man, Nora, and you're talking again like a herd that would be coming
down from the thick mist, but it's a fine
life you'll have now with a young man, a fine life surely....

Son of God deliver us.

Now you'll not marry her the time I'm
rotting below in the Seven Churches, and you'll see the thing I'll give
you will follow you on the back mountains when the wind is high.",False
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","'I have come back, John, It hasn't seemed very long, has it?'

'No, not long, Ellen. Had you a nice walk?'

'I haven't been for a walk. Don't you remember where I told you I was going, John?'

'Yes, it was to a wedding.'

'You haven't forgotten whose wedding, have you?'

'Tell me, Ellen.' 

'I have been seeing Barbara married, John.'

'Yes, it was Barbara's wedding. They wouldn't--Ellen, why wasn't I there?'

'I thought you might be a little
troubled if you went, John. Sometimes your mind--not often, but
sometimes if you are agitated--and then you think you see--people who
aren't here any longer. Oh dear, oh dear, help me with these bonnet
strings.'

'Yes, I know. I'm all right when you are with me, Ellen. Funny, isn't it?'

'It _is_ funny, John. I ran
back to you, John. I was thinking of you all the time--even more than
of Billy boy.'

'Tell me all about it, Ellen. Did Billy boy
lose the ring? We always said he would lose the ring.'

'You have forgotten again, John. Barbara isn't married to Billy boy.'

'Not marry Billy! I'll see about that.'

'Sit down, dear, and I'll tell you
something again. It is nothing to trouble you, because your soldiering
is done, John; and greatly done. My dear, there is war again, and our
old land is in it. Such a war as my soldier never knew.'

'A war! That's it, is it? So now I know! Why wasn't I told? Why haven't I my marching orders? I'm not too
old yet.'

'Yes, John, you are too old, and all you can do now is to sit here
and--and take care of me. You knew all about it quite clearly this
morning. We stood together upstairs by the window listening to the
aircraft guns.'

'I remember! I thought it was a thunderstorm, Dering told me he heard
nothing.'

'Dering?'

'Our gardener, you know. Haven't I been talking with him, Ellen?'

'It is a long time since we had a gardener, John.'

'Is it? So it is! A war! That is why there is no more cricket on the green.'

'They have all gone to the war, John.'

'That's it; even the little shavers. Why isn't Billy boy fighting, Ellen?'

'Oh, John!'

'Is Billy boy dead? Was he killed in action? Tell me, tell
me! Good for Billy boy. I knew Billy boy was all
right. Don't cry, Ellen. I'll take care of you. All's well with Billy boy.'

'Yes, I know, John.'

He hesitates before speaking again. 'Ellen, who is the soldier? He comes
here. He is a captain.'

'He is a very gallant man, John. It is he who was married to Barbara to-day.'

'She has soon forgotten.'

'She hasn't forgotten, dear. And it's nearly three years now since Billy died.'

'So long! We have a medal he got, haven't we?'

'No, John; he died before he could win any medals.'

'Karl will be sorry. They were very fond of each other, those two boys, Ellen.'

'Karl fought against us, John. He died in the same engagement. They may
even have killed each other.'

'They hadn't known, Ellen.'

'I daresay they knew.'

'Billy boy and Karl!'

'John, I had Barbara married from here because she has no people of her own. I think Billy would have liked it.''That was the thing to do, Ellen. Nice of you. I remember everything
now. It's Dering she has married. He was once my gardener!'

'The world is all being re-made, dear. He is worthy of her.'

'Ellen, is Barbara a nurse?'

'Yes, John, and one of the staidest and most serene. Who would have
thought it of the merry madcap of other days! They are coming here,
John, to say good-bye to you. They have only a few days' leave. She is
in France, too, you know. She was married in her nurse's uniform.'

'Was she? She told me to-day that--no, it couldn't have been to-day.'

'You have been fancying you saw them, I suppose. You will be nice to them, John, won't you, and wish them luck?
They have their trials before them.'

'Tell me what to do, Ellen.'

'Don't say anything about Billy boy, John.'

'No, no, let's pretend.'

'And I wouldn't talk about the garden, John; just in case he is a little
touchy about that.'

'Not a word!'

'You see, I'm sure I would make a mess of it, so I'm trusting to you, John.'

'Leave it all to me, Ellen. I'll be frightfully sly. You just watch me.'

'Congratulations, Barbara. No, no, none of your handshaking; you don't
get past an old soldier in that way. Excuse me, young man. And to you, Captain Dering--you have won a prize.'

'I know it; I'll try to show I know it.'

'I haven't given Barbara a wedding present, Ellen, I should like----'

'Indeed you have, dear, and a lovely one. You haven't forgotten?'

'Oh--that! I was just quizzing you, Barbara. I hope you will be
as happy, dear, staid Barbara, as if you had married---- Observe me; I'm not going to say a word about him.'",False
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","You wouldn't find your way, stranger, for there's a small path
only, and it running up between two sluigs where an ass and cart would
be drowned. Let you be making yourself
easy, and saying a prayer for his soul, and it's not long I'll be coming
again.

Maybe if you'd a piece of a grey thread and a
sharp needle--there's great safety in a needle, lady of the house--I'ld
be putting a little stitch here and there in my old coat, the time I'll
be praying for his soul, and it going up naked to the saints of God.

There's the needle, stranger, and I'm thinking you won't be
lonesome, and you used to the back hills, for isn't a dead man itself
more company than to be sitting alone, and hearing the winds crying, and
you not knowing on what thing your mind would stay?

It's true, surely, and the Lord have mercy on us all!

Don't be afeard, stranger; a man that's dead can do no hurt.

I meant no harm, your honour; and won't you leave me
easy to be saying a little prayer for your soul?


Ah, the devil mend her.... Do you hear that, stranger? Did ever you hear another woman
could whistle the like of that with two fingers in her mouth?I'm destroyed with the drouth, and let you bring me a drop quickly before herself will come back.

Is it not dead you are?

How would I be dead, and I as dry as a baked bone, stranger?

 What will herself say if she smells the stuff on you, for I'm thinking it's not for nothing you're letting on to be dead?",False
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","I never killed my father. I'd be afeard to do that, except I was the like of yourself
with blind rages tearing me within, for I'm thinking you should have had
great tussling when the end was come.

We had not then. It was a hard woman was come
over the hill, and if he was always a crusty kind when he'd a hard woman
setting him on, not the divil himself or his four fathers could put up
with him at all.

And isn't it a great wonder that one wasn't fearing you?

Up to the day I killed my father, there wasn't a person in Ireland knew the kind I was, and I there
drinking, waking, eating, sleeping, a quiet, simple poor fellow with no
man giving me heed.

It was the girls were giving you heed maybe, and I'm thinking
it's most conceit you'd have to be gaming with their like.

Not the girls itself, and I won't tell you a lie. There wasn't anyone heeding me in that place
saving only the dumb beasts of the field.

And I thinking you should have been living the like of a king of Norway or the Eastern world. 

The like of a king, is it? And I after toiling, moiling, digging, dodging from the dawn till dusk with never a sight of joy or sport saving only when I'd be abroad in the dark
night poaching rabbits on hills, for I was a devil to poach, God forgive
me, and I near got six months for going with a dung fork
and stabbing a fish.

And it's that you'd call sport, is it, to be abroad in the
darkness with yourself alone?

I did, God help me, and there I'd be as happy as the sunshine
of St. Martin's Day, watching the light passing the north or the patches
of fog, till I'd hear a rabbit starting to screech and I'd go running in
the furze.",True
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","hand to stay you at all?

Stranger.

Whisht, whisht. Be quiet I'm telling you, they're coming now at the door.

I wasn't long at all, stranger, for I met himself on the path.

You were middling long, lady of the house.

There was no sign from himself?

No sign at all, lady of the house.

Go over now and pull down the sheet, and look on
himself, Micheal Dara, and you'll see it's the truth I'm telling you.

I will not, Nora, I do be afeard of the dead.

 Will you drink a sup of tea with myself and the
young man, stranger, or will you go into
the little room and stretch yourself a short while on the bed, I'm
thinking it's destroyed you are walking the length of that way in the
great rain.

Is it to go away and leave you, and you having a wake, lady of the
house? I will not surely. And it's none of your tea I'm asking either.

That's a poor coat you have, God help you, and I'm thinking it's a poor
tailor you are with it.

If it's a poor tailor I am, I'm thinking it's a poor herd does be
running back and forward after a little handful of ewes the way I seen
yourself running this day, young fellow, and you coming from the fair.

Let you not mind him at all, Micheal Dara, he has a drop taken and it's soon he'll be falling asleep.

It's no lie he's telling, I was destroyed surely. They were that
wilful they were running off into one man's bit of oats, and another
man's bit of hay, and tumbling into the red bogs till it's more like a
pack of old goats than sheep they were. Mountain ewes is a queer breed,
Nora Burke, and I'm not used to them at all.",True
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","hand to stay you at all?

Stranger.

Whisht, whisht. Be quiet I'm telling you, they're coming now at the door.

I wasn't long at all, stranger, for I met himself on the path.

You were middling long, lady of the house.

There was no sign from himself?

No sign at all, lady of the house.

Go over now and pull down the sheet, and look on
himself, Micheal Dara, and you'll see it's the truth I'm telling you.

I will not, Nora, I do be afeard of the dead.

 Will you drink a sup of tea with myself and the
young man, stranger, or will you go into
the little room and stretch yourself a short while on the bed, I'm
thinking it's destroyed you are walking the length of that way in the
great rain.

Is it to go away and leave you, and you having a wake, lady of the
house? I will not surely. And it's none of your tea I'm asking either.

That's a poor coat you have, God help you, and I'm thinking it's a poor
tailor you are with it.

If it's a poor tailor I am, I'm thinking it's a poor herd does be
running back and forward after a little handful of ewes the way I seen
yourself running this day, young fellow, and you coming from the fair.

Let you not mind him at all, Micheal Dara, he has a drop taken and it's soon he'll be falling asleep.

It's no lie he's telling, I was destroyed surely. They were that
wilful they were running off into one man's bit of oats, and another
man's bit of hay, and tumbling into the red bogs till it's more like a
pack of old goats than sheep they were. Mountain ewes is a queer breed,
Nora Burke, and I'm not used to them at all.",False
"I don't remember nothing about her. What was
she like? Tell me.

Ay tal you all about everytang--and you tal me all tangs happen
to you. But not here now. Dis ain't good place for young gel, anyway.
Only no good sailor fallar come here for gat drunk.  You come with me, Anna. You need
lie down, gat rest.

Where're you
going?

CHRIS--Come. Ve gat on board.

On board your barge, you mean? Nix for
mine!  Do you think
that's a good place for a young girl like me--a coal barge?

Yes, Ay tank.  You don't know how nice it's on barge, Anna. Tug come
and ve gat towed out on voyage--yust water all round, and sun, and
fresh air, and good grub for make you strong, healthy gel. You see many
tangs you don't see before. You gat moonlight at night, maybe; see
steamer pass; see schooner make sail--see everytang dat's pooty. You
need take rest like dat. You work too hard for young gel already. You
need vacation, yes!

 It sounds good to hear you tell it. I'd sure like a
trip on the water, all right. It's the barge idea has me stopped. Well,
I'll go down with you and have a look--and maybe I'll take a chance.
Gee, I'd do anything once.

Ye go, eh?

What's the rush? Wait a second.  Gee, I'm thirsty.

Ay'm sorry, Anna. What
you tank you like for drink, eh?

I'll take a--[ I
don't know. What'a they got here?

Ay don't tank dey got much fancy drink for young
gel in dis place, Anna. Yinger ale--sas'prilla, maybe.

Make it sas, then.

CAy tal you, Anna, we calabrate,
yes--dis one time because we meet after many year.  Dey gat good port wine, Anna. It's good for you. Ay
tank--little bit--for give you appetite. It ain't strong, neider. One
glass don't go to your head, Ay promise.

All right! I'll take port.

Ay go gat him.","But, bless my heart, consider my position!
                 I am the wife of one, that's very clear;
            But who can tell, except by intuition,
                 Which is the Prince, and which the Gondolier?

	  Submit to Fate without unseemly wrangle:
                 Such complications frequently occur--
            Life is one closely complicated tangle:
                 Death is the only true unraveller!

	      Try we life-long, we can never
                 Straighten out life's tangled skein,
            Why should we, in vain endeavour,
                 Guess and guess and guess again?

 Life's a pudding full of plums,

 Care's a canker that benumbs.

 Life's a pudding full of plums, Care's a canker that benumbs.
Wherefore waste our elocution On impossible solution?
Life's a pleasant institution,  Let us take it as it comes!

 Set aside the dull enigma, We shall guess it all too soon;
 Failure brings no kind of stigma--  Dance we to another tune!

 String the lyre and fill the cup, Lest on sorrow we should sup.

Hop and skip to Fancy's fiddle, Hands across and down the middle--
Life's perhaps the only riddle That we shrink from giving up!



                      Bridegroom and bride!
                           Knot that's insoluble,
                           Voices all voluble
                      Hail it with pride.
                      Bridegroom and bride!
                           We in sincerity
                           Wish you prosperity,
                      Bridegroom and bride!
		When a merry maiden marries,
                 Sorrow goes and pleasure tarries;
                      Every sound becomes a song,
                      All is right, and nothing's wrong!
                 From to-day and ever after
                 Let our tears be tears of laughter.
                      Every sigh that finds a vent
                      Be a sigh of sweet content!
                 When you marry, merry maiden,
                 Then the air with love is laden;
                      Every flower is a rose,
                           Every goose becomes a swan,
                      Every kind of trouble goes
                           Where the last year's snows have gone!
			Sunlight takes the place of shade
                           When you marry, merry maid!

		       When a merry maiden marries,
                 Sorrow goes and pleasure tarries;
                      Every sound becomes a song,
                      All is right, and nothing's wrong.
                 Gnawing Care and aching Sorrow,
                 Get ye gone until to-morrow;
                      Jealousies in grim array,
                      Ye are things of yesterday!
                 When you marry, merry maiden,
                 Then the air with joy is laden;
                      All the corners of the earth
                           Ring with music sweetly played,
                      Worry is melodious mirth,
                           Grief is joy in masquerade;",False
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","I'm tired, surely, walking wild eleven days, and waking fearful in the night. 

You should have had great people in your family, I'm thinking, with the
little, small feet you have, and you with a kind of a quality name, the
like of what you'd find on the great powers and potentates of France and
Spain.

We were great surely, with wide and windy acres of rich Munster land.

Wasn't I telling you, and you a fine, handsome young fellow with
a noble brow?

Is it me?

Aye. Did you never hear that from the young girls where you come
from in the west or south?

I did not then. Oh, they're bloody liars in the naked parish where I grew a man.

If they are itself, you've heard it these days, I'm thinking,
and you walking the world telling out your story to young girls or old.

I've told my story no place till this night, Pegeen Mike, and
it's foolish I was here, maybe, to be talking free, but you're decent
people, I'm thinking, and yourself a kindly woman, the way I wasn't
fearing you at all.

You've said the like of that, maybe, in every cot and cabin where you've met a young girl on your way.

I've said it nowhere till this night, I'm telling you, for I've seen none the
like of you the eleven long days I am walking the world, looking over a
low ditch or a high ditch on my north or my south, into stony scattered
fields, or scribes of bog, where you'd see young, limber girls, and fine
prancing women making laughter with the men.

If you weren't destroyed travelling, you'd have as much talk
and streeleen, I'm thinking, as Owen Roe O'Sullivan or the poets of the
Dingle Bay, and I've heard all times it's the poets are your like, fine
fiery fellows with great rages when their temper's roused.

You've a power of rings, God bless you, and would there be any offence if I was asking are you
single now?

What would I want wedding so young?

 We're alike, so.",True
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","This is the ancient prophecy. Therefore the Lord himself shall give
you a sign; behold, a virgin shall conceive, and bear a son, and shall
call his name Immanuel.

Butter and honey shall he eat, that he may know to refuse the evil and
choose the good.

For before the child shall know to refuse the evil, and choose the
good, the land that thou abhorrest shall be forsaken of both her
kings.


     I pray thee, tell me, Lady Bethlehemite,
     If any wonders you have seen this night?

     I've seen a wondrous silver shaft of light

   Come from a star, and blinded is my sight.

     Tell me, for thou art native of this place,
     What dost thou know about the King of Grace--
     King of the Jews?


     Aye, in Jerusalem
     He dwells, and not in Bethlehem.
     He sits upon his mighty judgment throne,
     Cruel and stern, his heart a living stone.


     I mean a new-born King, of love and peace;
     His is the star--His reign shall never cease.


     All things tonight seem passing strange to me,
     I have just read an ancient prophecy
     That this, our Bethlehem, King David's town,
     Shall be the birthplace, e'er of great renown,
     Of one called Councillor of King David's line
     Whose coming is foretold in words divine.
     And now you come with words of mystery!
     Why should thy questions, which are dark to me,
     Cause me to think of Him?


     The star! The star!
     No more it moves about the heavens afar,
     It standeth still. O, hostess, kneel and pray,
     For Jesus Christ, the Lord, is born today!


     His words are fraught with mystery; I'll within
     And seek protection in my humble inn.



     Three kings came riding from far away,
       Melchoir, Gaspar and Baltasar;
     Three wise men out of the east were they,
     And they traveled by night and they slept by day,
       For their guide was a beautiful, wonderful star.


     The star was so beautiful, large and clear,
       That all other stars of the sky
     Became a white mist in the atmosphere;
     And by this they knew that the coming was near
       Of the Prince foretold in prophecy.",True
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","Chase me? He did worse than chase me. He caught up with
me.

 And where is he now?

Niver a know do I know where he is. I left your boy
Matsy chasing him down the alley with a rope.

Bridget, go in the far room and get a wee drop of tay
for Mrs. O'Toole.

I can't drink any tay. I'm that injured I can't drink at
all, at all.

A drop of tay will warm ye up. Hurry, Bridget.

Yis, mum.

I was out in me cabbage garden picking a bit of cabbage
for me owld man's Christmas dinner. I was bending over looking at the
cabbage whin all of a sudden I felt meself flying through the air and
I landed in the watering trough, so I did. And it was full of water.
And I'm almost killed entirely--and it's all the fault of your goat,
Mrs. Mulligan.

There, now, Kathleen, darlin', sit down and take things
easy.

I'll not sit down, Mollie Mulligan. Sure I'm thinking
I'll be after spindin' the rist of me life standing up on me two fate.

So the goat struck ye, did he?

He did.

 My, my, the trouble I've had all along of that Shamus
O'Brien. He's an awful goat, is Shamus O'Brien.


 Here's the tea, mum.

Thank ye kindly, Bridget. Here, Kathleen, take a cup of
tay and let it soothe your wounded feelings.

Sure, it's more than me feelings that is wounded, Mrs.
Mulligan.

Maw, ain't it time we were starting for the entertainment?

My, my, I've been that excited about the misdeeds of
that rascal Shamus O'Brien that I had forgotten the Christmas
entertainment entirely.

Sure, your family looks as though they were going out in
society, Mollie Mulligan.

hey are that. They're on their way to the fine church
entertainment at the Sunday School down the strate.

Maw, here comes Matsy with the goat. 

Matsy Mulligan, tie that goat in the back yard and tie all his four fate together. I'll
tach him a lesson, if it's the last thing I ever do. Patsy, go out and
help your brother tie up Shamus O'Brien.",False
"Yes--and
it's bad on dem like hell vorst of all. Dey don't see deir men only
once in long while. Dey set and vait all 'lone. And vhen deir boys
grows up, go to sea, dey sit and vait some more.  Any gel
marry sailor, she's crazy fool! Your mo'der she tal you same tang if
she vas alive. 

Funny! I do feel sort of--nutty,
to-night. I feel old.

Old?

Sure--like I'd been living a long, long time--out here in the
fog.  I don't know how to tell you yust what I
mean. It's like I'd come home after a long visit away some place. It
all seems like I'd been here before lots of times--on boats--in this
same fog. You must think I'm off my base.

Anybody feel funny dat vay in fog.

But why d'you s'pose I feel so--so--like I'd
found something I'd missed and been looking for--'s if this was the
right place for me to fit in? And I seem to have forgot--everything
that's happened--like it didn't matter no more. And I feel clean,
somehow--like you feel yust after you've took a bath. And I feel happy
for once--yes, honest!--happier than I ever been anywhere before! 
It's nutty for me to feel that way, don't you think?

Ay tank Ay'm damn fool for
bring you on voyage, Anna.

You talk--nutty to-night yourself. You
act's if you was scared something was going to happen.

CHRIS--Only God know dat, Anna.

Then it'll be Gawd's will, like the preachers
say-what does happen.

No! Dat ole davil,
sea, she ain't God! ""Ahoy!"" 

What's that?

Py golly, dat
scare me for minute. It's only some fallar hail, Anna--loose his course
in fog. Must be fisherman's power boat. His engine break down, Ay
guess.  Sound from dis
side. She come in from open sea.  Ahoy, dere! Vhat's trouble?

Heave a rope when we come alongside. Where are ye, ye
scut?

Ay hear dem rowing. Dey come up by bow, Ay tank. Dis vay!

Right ye are! 

Why don't that guy stay where he
belongs?

Ay go up bow. All hands asleep 'cepting fallar on
vatch. Ay gat heave line to dat fallar. Anna! You come help, vill
you? You find vhiskey in cabin. Dese fallars need drink for fix dem.
Dey vas near dead.

Sure--but who are they? What's the trouble?

Sailor fallars. Deir steamer gat wrecked. Dey been five days in
open boat--four fallars--only one left able stand up. Come, Anna.  Go gat oder fallar, Yohnson.

Yes, sir. 

Row, ye divil! Row!  What's this tub? Well, we're safe
anyway--with the help of God.  Is it losing the small wits ye iver had, ye are?
Deck-scrubbing scut!  I'm bate out--bate out entirely.

Here you
are. Here's a drink for you. You need it, I guess.","Sure.

It's a great wonder you didn't forget it--and me without a
chew. 

Ouch! Darn you! 

Shut your big mouth! What is the matter with you
at all?

She pinched me--hard as she could, too--and look
at her laughin'!

Cry-baby! I owed you one.

I'll fix you. I'll tell Eileen, wait 'n' see!

Tattle-tale! I don't care. Eileen's sick.

That's why you dast do it. You dasn't if she was up. I'll get
even, you bet!

Shut up your noise! Go up to bed, the two of
you, and no more talk, and you go with them, Mary.

Come on, Mary. Wake up.

Ow!

Hush your noise, you soft,
weak thing, you! It's nothin' but blubberin' you do be doin' all the
time. I'll have a moment's peace, I
will! Off to bed with you before I get the strap! It's crazy mad you
all get the moment Eileen's away from you. Go on, now! And be quiet or I'll be up to you!

Can I say good-night to Eileen, Papa?

No. The doctor's with her yet.  Yes,
go in to her, Nora. It'll drive himself out of the house maybe, bad
cess to him, and him stayin' half the night. The rheumatics are in my leg again. If Eileen's in
bed long those brats'll have the house down.

Eileen ain't sick very bad, is she?

It's a cold only she has. Your poor mother died of the same. ra, well, it's
God's will, I suppose, but where the money'll come from, I dunno. They'll not be raisin' your
wages soon, I'll be bound.

Naw. The old boss never gives no one a raise, 'less
he has to. He's a tight-wad for fair.

 Five dollars a week--for
a strappin' lad the like of you! It's shamed you should be to own up to
it. A divil of a lot of good it was for me to go against Eileen's wish
and let you leave off your schoolin' this year like you wanted,
thinkin' the money you'd earn at work would help with the house.",True
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","'That movement again! Don't you want me to go on?'

'Let us stop.'

'Not unless he wishes it. Why are those words so important?
Does the message end there? Is any one working against you? Some one
antagonistic? Yes. Not one of ourselves surely? No. Is it any one we
know? Yes. Can I get the name in the usual way? Yes. Is the first letter
of this person's name A?--B?----'

'Is the second letter A?'

'FA. Fa----?'

'Is the word Father? Yes.'

'I had no intention--Should I go away, Grace?'

'Perhaps you had better, Robert.'

'I suppose it is because he is an unbeliever? He is not openly
antagonistic, is he?'

'I am afraid he is.' 

'But he must admit that we do get messages.'

'He says we think we do. He says they would not
want to communicate with us if they had such trivial things to say.'

'But we are only on the threshold, Don. This is just a beginning.'

'Didn't you hear, Mr. Don--""Love Bade Me Welcome""?'

'Does that strike you as important, Laura?'

'He said it was.'

'It might be very important to him, though we don't understand why.'

'I didn't mean to be antagonistic, Grace. I thought. I wasn't
thinking of it at all.'

'Not thinking of Dick, Robert? And it was only five months ago!'

'I'll go.'

'A boy wouldn't turn his father out. Ask him.'

'As to that--as to that----'

'I will ask him if you wish me to, Robert.'

'No, don't.'

'It can't worry you as you are a disbeliever.'

'No, but--I shouldn't like you to think that he sent me away.'

'He won't. Will he, Mrs. Don?'

'You see, Dick and I were not
very--no quarrel or anything of that sort--but I, I didn't much matter
to Dick. I'm too old, perhaps.'

'I won't ask him, Robert, if you would prefer me not to.'

'I'll go.'

'I'm afraid it is too late now. Do you want me to break off?'

'Yes. Do you send me your love, Dick? Yes. And to Laura? Yes. Shall I ask him----?'

'No, no, don't.'

'It would be all right, Don.'

'I don't know.'

'May I go to my room, Mrs. Don? I feel
I--should like to be alone.'

'Yes, yes, Laura dear. I shall come in and see you.'

'I think we must all want to be alone after such an evening.
I shall say good-night, Mrs. Don.'

'Same here. I go your way, Rogers, but you will find me a silent
companion. One doesn't want to talk ordinary things to-night. Rather
not. Thanks, awfully.'

'Good-night, Don. It's a pity, you know; a bit hard on your wife.'

'Good-night, Rogers. Good-night, Major.'

'Dick's fishing-rods.'

'I hope you don't mind my keeping them in the
studio, Robert. They are sacred things to me.'

'That's all right, Grace.'

'I think I shall go to Laura now.'

'Yes,'

'Poor child!'

'I'm afraid I hurt her.'

'Dick wouldn't have liked it--but Dick's gone. I suppose you will resume your evening paper!'

'Why not, Grace?'

'I suppose it is just that a son is so much more to a mother
than to a father.'

'I daresay.'

'How you can read about the war nowadays!'

'I'm not going to give in. I am so sorry I was
in the way, Grace. I wasn't scouting you, or anything of that sort. It's
just that I can't believe in it.'

'Ah, Robert, you would believe if Dick had been to you what he was
to me.'

'I don't know.'

'In a sense you may be glad that you don't miss him in the way I do.'",False
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","Certainly not, my lady. The utmost I can say at present is
that I have cast a favourable eye.

As you choose. But I am afraid, Crichton, she will not suit
us.

My lady, beneath this simple exterior are concealed a very
sweet nature and rare womanly gifts.

Unfortunately, that is not what we want.

And it is she, my lady, who dresses the hair of the
ladies'-maids for our evening meals.

She dresses Fisher's hair?

Yes, my lady, and I does them up when they goes to parties.

Does!

Doos. And it's me what alters your gowns to fit them.

What alters!

Which alters.

Mary?

I shall certainly have her.

We shall certainly have her. Tweeny, we have decided to make
a lady's-maid of you.

Oh lawks!

We are doing this for you so that your position socially may be
more nearly akin to that of Crichton.

It will undoubtedly increase the young person's
chances.

Then if I get a good character for you from Mrs. Perkins, she
will make the necessary arrangements.

My lady!

By the way, I hope you are a good sailor.

You don't mean, my lady, I'm to go on the ship?

Certainly.
But-- You ain't going, sir?

No.

Then neither ain't I.

YOU must.

Leave him! Not me.

Girl, don't be silly. Crichton will be--considered in your
wages.

I ain't going.

I feared this, my lady.

Nothing'll budge me.

Leave the room.

Crichton, I think you might have shown more displeasure with
her.

I was touched, my lady. I see, my lady, that to
part from her would be a wrench to me, though I could not well say so in
her presence, not having yet decided how far I shall go with her.

The ingrate! The smug! The fop!

What is it now, father?

That man of mine, Rolleston, refuses to accompany us because
you are to have but one maid.

Hurrah!

Darling father, rather than you should lose
Rolleston, we will consent to take all the three of them.

Pooh, nonsense! Crichton, find me a valet who can do without
three maids.

Yes, my lord. In the time--the more suitable the
party, my lord, the less willing will he be to come without the--the
usual perquisites.

Any one will do.

My lord!

The ingrate! The puppy!

I ask a favour of a servant?--never!

Then I will. Crichton, would it not be very distressing to you
to let his lordship go, attended by a valet who might prove unworthy? It
is only for three months; don't you think that you--you yourself--you--

I beg your pardon.

But think of the joy to Tweeny.

Crichton, do you think it safe to
let the master you love go so far away without you while he has these
dangerous views about equality?

My lord, I have found a man.

Already? Who is he?

Yourself?

Father, how good of him.

Uncommon good. Thank you, Crichton. This helps me nicely out of a hole; and how it will annoy
Rolleston! Come with me, and we shall tell him. Not that I think you
have lowered yourself in any way. Come along.

My lady--a valet's hand!

I had no idea you would feel it so deeply; why did you do it?

Crichton, I am curious. I insist upon an
answer.

My lady, I am the son of a butler and a lady's-maid--perhaps
the happiest of all combinations, and to me the most beautiful thing in
the world is a haughty, aristocratic English house, with every one kept
in his place. Though I were equal to your ladyship, where would be the
pleasure to me? It would be counterbalanced by the pain of feeling that
Thomas and John were equal to me.

But father says if we were to return to nature--",False
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","I never married with one, let alone with a couple or three.

Maybe he went fighting for the Boers, the like of the man
beyond, was judged to be hanged, quartered and drawn. Were you off east,
young fellow, fighting bloody wars for Kruger and the freedom of the
Boers?

I never left my own parish till Tuesday was a week.

He's done nothing, so. If you didn't commit murder or a bad, nasty thing, or false coining,
or robbery, or butchery, or the like of them, there isn't anything that
would be worth your troubling for to run from now. You did nothing at
all.

That's an unkindly thing to be saying to a poor orphaned traveller, has a prison behind him, and hanging before, and hell's gap gaping below.

You're only saying it. You did nothing at all. A soft lad the like of you wouldn't slit the
windpipe of a screeching sow.

You're not speaking the truth.

 Not speaking the truth, is it? Would you have me knock the head of you with the butt of the broom?

Don't strike me. I killed my poor father, Tuesday was a week, for doing the
like of that.

Is it killed your father?

With the help of God I did surely, and that the Holy Immaculate Mother may intercede for his soul.

There's a daring fellow.

Oh, glory be to God!

That was a hanging crime, mister honey. You should have had good reason for doing the like of that.

He was a dirty man, God forgive him, and he getting old and crusty, the way I couldn't put up
with him at all.

And you shot him dead?

I never used weapons. I've no license, and I'm a law-fearing man.

It was with a hilted knife maybe? I'm told, in the big world it's bloody knives they use.

Do you take me for a slaughter-boy?

You never hanged him, the way Jimmy Farrell hanged his dog from the license, and had it screeching and wriggling three hours at the butt
of a string, and himself swearing it was a dead dog, and the peelers
swearing it had life?",True
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","Who's there?

 Me.

Who's me?

The Widow Quin.

Go on now with your supper, and let on to be sleepy, for if she found you were such
a warrant to talk, she'd be stringing gabble till the dawn of day. 

What ails you, or what is it you're wanting at this hour of the night?

I'm after meeting Shawn Keogh and Father Reilly below, who told me of your
curiosity man, and they fearing by this time he was maybe roaring,
romping on your hands with drink.

Look now is he roaring, and he stretched away drowsy with his supper and his mug of milk. Walk down and tell that to Father Reilly and to Shaneen Keogh.

I'll not see them again, for I've their word to lead that lad forward for to lodge with me.

This night, is it?

This night. ""It isn't fitting,"" says the
priesteen, ""to have his likeness lodging with an orphaned girl.""

God save you, mister!

God save you kindly.

Well, aren't you a little smiling fellow? It should have been great and bitter
torments did rouse your spirits to a deed of blood.

It should, maybe.

It's more than ""maybe"" I'm saying, and it'd soften my heart
to see you sitting so simple with your cup and cake, and you fitter to
be saying your catechism than slaying your da.

There's talking when any'd see he's fit to be holding his head high with the wonders of the world.
Walk on from this, for I'll not have him tormented and he destroyed
travelling since Tuesday was a week.

We'll be walking surely when his supper's
done, and you'll find we're great company, young fellow, when it's of
the like of you and me you'd hear the penny poets singing in an August
Fair.

Did you kill your father?

She did not. She hit himself with a worn
pick, and the rusted poison did corrode his blood the way he never
overed it, and died after. That was a sneaky kind of murder did win
small glory with the boys itself.",False
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?"," Good evening to you, lady of the house.

Good evening, kindly stranger, it's a wild night, God help you, to be
out in the rain falling.

It is, surely, and I walking to Brittas from the Aughrim fair.

 Is it walking on your feet, stranger?

On my two feet, lady of the house, and when I saw the light below
I thought maybe if you'd a sup of new milk and a quiet decent corner
where a man could sleep {he looks in past her and sees the dead man.}
The Lord have mercy on us all!

It doesn't matter anyway, stranger, come in out of the rain.

Is it departed he is?

It is, stranger. He's after dying on me, God forgive him, and there
I am now with a hundred sheep beyond on the hills, and no turf drawn for
the winter.

It's a queer look is on him for a man that's dead.

He was always queer, stranger, and I suppose
them that's queer and they living men will be queer bodies after.

Isn't it a great wonder you're letting him lie there, and he is
not tidied, or laid out itself?

I was afeard, stranger, for he put a black
curse on me this morning if I'ld touch his body the time he'ld die
sudden, or let any one touch it except his sister only, and it's ten
miles away she lives in the big glen over the hill.

It's a queer story he wouldn't let his own wife touch him, and he dying quiet in his bed.

He was an old man, and an odd man, stranger, and it's always up on
the hills he was thinking thoughts in the dark mist. Lay your hand on him now, and tell me if it's cold he is surely.",False
"Noddin', nid, nid noddin'.

Dropping off to sleep, ain't we, Klinker?

 Asleep! Every last one of them is verra sound asleep. Meeny and
Biddy Mary, and Sergius and Tomasso and the leetla Dutch twins and
all! Jack Frost! Jolly Jack Frost! Come-a
quick, come-a quick! They're all asleep.

Hello, what is it?

It is Anita. The leetla children are all here and sound asleep.

And so was I. They sang a song
about noddin', nid, nid noddin', and I just went to sleep myself. I
dreamed I was hunting a polar bear way up by the North Pole.
I'm still awfully sleepy.

 I didn't know that you ever went to sleep.

 You bet I do. That's the one thing I've got against my
daddy's Christmas trip every year. It wakes us all up right in the
middle of the night.

The middle of the night? What _do_ you mean?

Middle of the north pole night. If it wasn't for Christmas
we could go to bed about half past October and sleep until a quarter
of May, but ma thinks we ought to help pa and then wait up until he
comes home. My, I'm sleepy! Aren't you?

Oh, no, no! I'm verra too much excited to sleep. It's all about
my secret. Are you really sure he is coming?

 Of course he is, and it's almost time he was here now.
It's nearly Christmas Day. Look way up there in the sky. You don't see
anything that looks like an air ship, do you?

 No, I cannot see a single thing.

 Oh, look here! The children have
lighted a candle for him. That's just fine. It always pleases him. And
see; here's a picture and a wreath of holly and the star of Bethlehem.
And stockings and shoes all in a row.

 I can't see a thing.

Here's a telescope. Look through that. Now do you see anything?

 Oh, no; now I cannot even see the stars or the moon.

Of course you can't. You are looking through the wrong
end. Turn it around.

Oh, now I can see the stars. And, oh, look! I see a leetla, teeny-weeny thing way, way
off--far up in the sky. Look, Jack Frost, is that the air ship?

 Yes, I believe it is.","Harbor ill feeling, is it? Faith, then I'll not, Mollie
Mulligan, and it's meself that'll be bringing over a big cabbage head
on the morning for Shamus O'Brien's Christmas dinner.

I'll be after tidying up the house a bit.
It's little enough I've got for the children's Christmas tomorrow
morning; but at least I can have me house in order and a burning
candle shining in the windy. 

     This light shall burn on Christmas Day,
     For Him who in the manger lay,
     And all are welcome at my door,
     The high, the low, the rich, the poor,
     And every heart shall sing again
     Of peace on earth, good will to men.

Your burning candle takes me back again to the
days of me childhood in County Clare. Well do I mind me last Christmas
Eve in ould Ireland, the little thatched cabin with its one window,
the stinging smoke of the peat fire, the lads and the colleens and the
ould piper--and the merry dances and songs, do ye remember, Mollie,
darling? 


     Did you ever go into an Irishman's shanty,
     Where money was scarce but where welcome was plenty?
     A three-legged stool and a table to match it,
     But the door of the shanty is always unlatched.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!

     Our nate little house, it looks out on the street,
     There's two beautiful rooms and a pig-sty complete.
     Each girl has a dress and each boy has a coat,
     There's tin happy children, six pigs and a goat.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!


It's lucky for us, darlin', that me husband is out at
his lodge tonight. I can stay with you until the children return from
the entertainment, and maybe it's a bit of a Christmas Eve high-jinks
we can be having afterwards.

Indade, I'm glad to have ye, Kathleen. Will your
husband be long at lodge?

 He will that. Pat is the Grand Exalted Chafe Ruler of the Benevolent and
Obstreperous Order of United Wooden-men, and he won't be home till
marnin'.",True
"Then you think the sea's to blame for
everything, eh? Well, you're still workin' on it, ain't you, spite of
all you used to write me about hating it. That dame was here told me
you was captain of a coal barge--and you wrote me you was yanitor of a
building!

Oh, Ay work on land long time as
yanitor. Yust short time ago Ay got dis yob cause Ay vas sick, need
open air.

Sick? You? You'd never think it.

And, Anna, dis ain't real sailor yob. Dis ain't real boat on
sea. She's yust ole tub--like piece of land with house on it dat float.
Yob on her ain't sea yob. No. Ay don't gat yob on sea, Anna, if Ay die
first. Ay swear dat, ven your mo'der die. Ay keep my word, py yingo!

Well, I can't see no difference.  Speaking of being sick, I been there myself--yust out of the
hospital two weeks ago.

You, Anna? Py golly! You
feel better now, dough, don't you? You look little tired, dat's all!

I am. Tired to death. I need a long rest and I don't
see much chance of getting it.

What you mean, Anna?

Well, when I made up my mind to come to see you, I thought you
was a yanitor--that you'd have a place where, maybe, if you didn't mind
having me, I could visit a while and rest up--till I felt able to get
back on the job again.

But Ay gat place, Anna--nice place. You rest all you
want, py yiminy! You don't never have to vork as nurse gel no more. You
stay with me, py golly!

Then
you're really glad to see me--honest?

Anna, Ay like see
you like hell, Ay tal you! And don't you talk no more about gatting
yob. You stay with me. Ay don't see you for long time, you don't forgat
dat. Ay'm gatting ole. Ay gat no one in vorld but
you.

Thanks. It
sounds good to hear someone--talk to me that way. Say, though--if
you're so lonely--it's funny--why ain't you ever married again?

 Ay love your
mo'der too much for ever do dat, Anna.","Is he now? The late Mr. Mulligan was niver much of a
lodge joiner but that made no difference to him; he niver came home
till marnin', lodge or no lodge.

 Remember, Mollie, you're coming over to dinner with us
tomorrow. It's at one o'clock.


Oh, Kathleen, I can't be laving the children at all, at
all. On Christmas Day, too.

Of course you can't. Ye're going to bring the children
over with ye.

The whole tin of them?

     Patsy and Matsy,
     And Teddy Magee,
     Nora Eudora,
     And Micky Machree,
     Bridget Honora,
     And sweet Mary Ann,
     Melissa, Clarissa,

   And wee Peter Pan.

And ye're willing for the whole bunch of us to come?

All but the goat. I draw the line at Shamus O'Brien. Ye
see it's this way. Me man, Pat, won a turkey in a raffle, and it's as
big as a billy-goat. Then on top of that me daughter Toozy, that's
married and lives in the country, sent us two chickens and a goose.
And there's only me and Pat to ate all that.

Kathleen O'Toole, it's a saint ye are.

I says to Pat, says I, ""Christmas ain't Christmas at
all, at all, unless there's some children at the dinner."" ""What'll we
do?"" says Pat. ""Invite the Mulligans,"" says I. And Pat was tickled to
death. We've potatoes and squash and cabbage from me own garden, and
we've oyster dressing and cramberries and stewed corn and apple
fritters, and it's meself that has made eight mince pies, and four
punkin ones--and I think we'll be after having a dinner on Christmas
Day that would do credit to ould Saint Patrick himself.

Sure, ye almost make me cry for joy, Kathleen O'Toole,
and after the goat trated ye the way he did, too.

If a woman can't be neighborly and loving on Christmas
Day, Mollie Mulligan, sure I'm thinking she niver can be neighborly
and loving at all, at all.",False
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep.","'That movement again! Don't you want me to go on?'

'Let us stop.'

'Not unless he wishes it. Why are those words so important?
Does the message end there? Is any one working against you? Some one
antagonistic? Yes. Not one of ourselves surely? No. Is it any one we
know? Yes. Can I get the name in the usual way? Yes. Is the first letter
of this person's name A?--B?----'

'Is the second letter A?'

'FA. Fa----?'

'Is the word Father? Yes.'

'I had no intention--Should I go away, Grace?'

'Perhaps you had better, Robert.'

'I suppose it is because he is an unbeliever? He is not openly
antagonistic, is he?'

'I am afraid he is.' 

'But he must admit that we do get messages.'

'He says we think we do. He says they would not
want to communicate with us if they had such trivial things to say.'

'But we are only on the threshold, Don. This is just a beginning.'

'Didn't you hear, Mr. Don--""Love Bade Me Welcome""?'

'Does that strike you as important, Laura?'

'He said it was.'

'It might be very important to him, though we don't understand why.'

'I didn't mean to be antagonistic, Grace. I thought. I wasn't
thinking of it at all.'

'Not thinking of Dick, Robert? And it was only five months ago!'

'I'll go.'

'A boy wouldn't turn his father out. Ask him.'

'As to that--as to that----'

'I will ask him if you wish me to, Robert.'

'No, don't.'

'It can't worry you as you are a disbeliever.'

'No, but--I shouldn't like you to think that he sent me away.'

'He won't. Will he, Mrs. Don?'

'You see, Dick and I were not
very--no quarrel or anything of that sort--but I, I didn't much matter
to Dick. I'm too old, perhaps.'

'I won't ask him, Robert, if you would prefer me not to.'

'I'll go.'

'I'm afraid it is too late now. Do you want me to break off?'

'Yes. Do you send me your love, Dick? Yes. And to Laura? Yes. Shall I ask him----?'

'No, no, don't.'

'It would be all right, Don.'

'I don't know.'

'May I go to my room, Mrs. Don? I feel
I--should like to be alone.'

'Yes, yes, Laura dear. I shall come in and see you.'

'I think we must all want to be alone after such an evening.
I shall say good-night, Mrs. Don.'

'Same here. I go your way, Rogers, but you will find me a silent
companion. One doesn't want to talk ordinary things to-night. Rather
not. Thanks, awfully.'

'Good-night, Don. It's a pity, you know; a bit hard on your wife.'

'Good-night, Rogers. Good-night, Major.'

'Dick's fishing-rods.'

'I hope you don't mind my keeping them in the
studio, Robert. They are sacred things to me.'

'That's all right, Grace.'

'I think I shall go to Laura now.'

'Yes,'

'Poor child!'

'I'm afraid I hurt her.'

'Dick wouldn't have liked it--but Dick's gone. I suppose you will resume your evening paper!'

'Why not, Grace?'

'I suppose it is just that a son is so much more to a mother
than to a father.'

'I daresay.'

'How you can read about the war nowadays!'

'I'm not going to give in. I am so sorry I was
in the way, Grace. I wasn't scouting you, or anything of that sort. It's
just that I can't believe in it.'

'Ah, Robert, you would believe if Dick had been to you what he was
to me.'

'I don't know.'

'In a sense you may be glad that you don't miss him in the way I do.'",False
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","But, bless my heart, consider my position!
                 I am the wife of one, that's very clear;
            But who can tell, except by intuition,
                 Which is the Prince, and which the Gondolier?

	  Submit to Fate without unseemly wrangle:
                 Such complications frequently occur--
            Life is one closely complicated tangle:
                 Death is the only true unraveller!

	      Try we life-long, we can never
                 Straighten out life's tangled skein,
            Why should we, in vain endeavour,
                 Guess and guess and guess again?

 Life's a pudding full of plums,

 Care's a canker that benumbs.

 Life's a pudding full of plums, Care's a canker that benumbs.
Wherefore waste our elocution On impossible solution?
Life's a pleasant institution,  Let us take it as it comes!

 Set aside the dull enigma, We shall guess it all too soon;
 Failure brings no kind of stigma--  Dance we to another tune!

 String the lyre and fill the cup, Lest on sorrow we should sup.

Hop and skip to Fancy's fiddle, Hands across and down the middle--
Life's perhaps the only riddle That we shrink from giving up!



                      Bridegroom and bride!
                           Knot that's insoluble,
                           Voices all voluble
                      Hail it with pride.
                      Bridegroom and bride!
                           We in sincerity
                           Wish you prosperity,
                      Bridegroom and bride!
		When a merry maiden marries,
                 Sorrow goes and pleasure tarries;
                      Every sound becomes a song,
                      All is right, and nothing's wrong!
                 From to-day and ever after
                 Let our tears be tears of laughter.
                      Every sigh that finds a vent
                      Be a sigh of sweet content!
                 When you marry, merry maiden,
                 Then the air with love is laden;
                      Every flower is a rose,
                           Every goose becomes a swan,
                      Every kind of trouble goes
                           Where the last year's snows have gone!
			Sunlight takes the place of shade
                           When you marry, merry maid!

		       When a merry maiden marries,
                 Sorrow goes and pleasure tarries;
                      Every sound becomes a song,
                      All is right, and nothing's wrong.
                 Gnawing Care and aching Sorrow,
                 Get ye gone until to-morrow;
                      Jealousies in grim array,
                      Ye are things of yesterday!
                 When you marry, merry maiden,
                 Then the air with joy is laden;
                      All the corners of the earth
                           Ring with music sweetly played,
                      Worry is melodious mirth,
                           Grief is joy in masquerade;",False
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","I did not then. I just riz the loy and let fall the edge of
it on the ridge of his skull, and he went down at my feet like an empty
sack, and never let a grunt or groan from him at all.

And what way weren't you hanged, mister? Did you bury him then?

Aye. I buried him then. Wasn't I digging spuds in the field?

And the peelers never followed after you the eleven days that you're out?

Never a one of them, and I walking forward facing hog, dog, or divil on the highway of the road.

It's only with a common week-day kind of a murderer them lads would be trusting their carcase, and that man should be a great terror when his temper's roused.

He should then. And where was it, mister honey, that you did the deed?

Oh, a distant place, master of the house, a windy corner of high, distant hills.

He's a close man, and he's right, surely.

That'd be a lad with the sense of Solomon to have for a pot-boy,
Michael James, if it's the truth you're seeking one at all.

The peelers is fearing him, and if you'd that lad in the house
there isn't one of them would come smelling around if the dogs itself
were lapping poteen from the dungpit of the yard.

Bravery's a treasure in a lonesome place, and a lad would kill
his father, I'm thinking, would face a foxy divil with a pitchpike on
the flags of hell.

It's the truth they're saying, and if I'd that lad in the house,
I wouldn't be fearing the loosed kharki cut-throats, or the walking
dead.

Well, glory be to
God!

Would you think well to stop here and be
pot-boy, mister honey, if we gave you good wages, and didn't destroy you
with the weight of work?

That'd be a queer kind to bring into a decent quiet household with the like of Pegeen Mike.

Will you whisht? Who's speaking to you?",False
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","It is not, stranger, but she won't be coming near me at all, and
it's not long now I'll be letting on, for I've a cramp in my back, and
my hip's asleep on me, and there's been the devil's own fly itching my
nose. It's near dead I was wanting to sneeze, and you blathering about
the rain, and Darcy the devil choke him--and the towering
church. Give me that whisky. Would you have herself come back before I taste a drop at all?

Go over now to that cupboard, and bring me a black stick you'll see in the west corner by the wall.

Is it that?

It is, stranger; it's a long time I'm keeping that stick for I've a bad wife in the house.

Is it herself, master of the house, and she a grand woman to talk?

It's herself, surely, it's a bad wife she is--a bad wife for an old
man, and I'm getting old, God help me, though I've an arm to me still.
 Let you wait now a short while, and it's a great sight you'll see in this room in two hours or three. Is that somebody above?

There's a voice speaking on the path.

Put that stick here in the bed and smooth the sheet the way it was
lying. Be falling to sleep now and don't
let on you know anything, or I'll be having your life. I wouldn't have
told you at all but it's destroyed with the drouth I was.

Have no fear, master of the house. What is it
I know of the like of you that I'ld be saying a word or putting out my",True
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","'I have come back, John, It hasn't seemed very long, has it?'

'No, not long, Ellen. Had you a nice walk?'

'I haven't been for a walk. Don't you remember where I told you I was going, John?'

'Yes, it was to a wedding.'

'You haven't forgotten whose wedding, have you?'

'Tell me, Ellen.' 

'I have been seeing Barbara married, John.'

'Yes, it was Barbara's wedding. They wouldn't--Ellen, why wasn't I there?'

'I thought you might be a little
troubled if you went, John. Sometimes your mind--not often, but
sometimes if you are agitated--and then you think you see--people who
aren't here any longer. Oh dear, oh dear, help me with these bonnet
strings.'

'Yes, I know. I'm all right when you are with me, Ellen. Funny, isn't it?'

'It _is_ funny, John. I ran
back to you, John. I was thinking of you all the time--even more than
of Billy boy.'

'Tell me all about it, Ellen. Did Billy boy
lose the ring? We always said he would lose the ring.'

'You have forgotten again, John. Barbara isn't married to Billy boy.'

'Not marry Billy! I'll see about that.'

'Sit down, dear, and I'll tell you
something again. It is nothing to trouble you, because your soldiering
is done, John; and greatly done. My dear, there is war again, and our
old land is in it. Such a war as my soldier never knew.'

'A war! That's it, is it? So now I know! Why wasn't I told? Why haven't I my marching orders? I'm not too
old yet.'

'Yes, John, you are too old, and all you can do now is to sit here
and--and take care of me. You knew all about it quite clearly this
morning. We stood together upstairs by the window listening to the
aircraft guns.'

'I remember! I thought it was a thunderstorm, Dering told me he heard
nothing.'

'Dering?'

'Our gardener, you know. Haven't I been talking with him, Ellen?'

'It is a long time since we had a gardener, John.'

'Is it? So it is! A war! That is why there is no more cricket on the green.'

'They have all gone to the war, John.'

'That's it; even the little shavers. Why isn't Billy boy fighting, Ellen?'

'Oh, John!'

'Is Billy boy dead? Was he killed in action? Tell me, tell
me! Good for Billy boy. I knew Billy boy was all
right. Don't cry, Ellen. I'll take care of you. All's well with Billy boy.'

'Yes, I know, John.'

He hesitates before speaking again. 'Ellen, who is the soldier? He comes
here. He is a captain.'

'He is a very gallant man, John. It is he who was married to Barbara to-day.'

'She has soon forgotten.'

'She hasn't forgotten, dear. And it's nearly three years now since Billy died.'

'So long! We have a medal he got, haven't we?'

'No, John; he died before he could win any medals.'

'Karl will be sorry. They were very fond of each other, those two boys, Ellen.'

'Karl fought against us, John. He died in the same engagement. They may
even have killed each other.'

'They hadn't known, Ellen.'

'I daresay they knew.'

'Billy boy and Karl!'

'John, I had Barbara married from here because she has no people of her own. I think Billy would have liked it.''That was the thing to do, Ellen. Nice of you. I remember everything
now. It's Dering she has married. He was once my gardener!'

'The world is all being re-made, dear. He is worthy of her.'

'Ellen, is Barbara a nurse?'

'Yes, John, and one of the staidest and most serene. Who would have
thought it of the merry madcap of other days! They are coming here,
John, to say good-bye to you. They have only a few days' leave. She is
in France, too, you know. She was married in her nurse's uniform.'

'Was she? She told me to-day that--no, it couldn't have been to-day.'

'You have been fancying you saw them, I suppose. You will be nice to them, John, won't you, and wish them luck?
They have their trials before them.'

'Tell me what to do, Ellen.'

'Don't say anything about Billy boy, John.'

'No, no, let's pretend.'

'And I wouldn't talk about the garden, John; just in case he is a little
touchy about that.'

'Not a word!'

'You see, I'm sure I would make a mess of it, so I'm trusting to you, John.'

'Leave it all to me, Ellen. I'll be frightfully sly. You just watch me.'

'Congratulations, Barbara. No, no, none of your handshaking; you don't
get past an old soldier in that way. Excuse me, young man. And to you, Captain Dering--you have won a prize.'

'I know it; I'll try to show I know it.'

'I haven't given Barbara a wedding present, Ellen, I should like----'

'Indeed you have, dear, and a lovely one. You haven't forgotten?'

'Oh--that! I was just quizzing you, Barbara. I hope you will be
as happy, dear, staid Barbara, as if you had married---- Observe me; I'm not going to say a word about him.'",True
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","You stick to me, Brocky, and I'll pull you through.

Monsieur Fleury.

The chef.

Very charmed to see you,
Monsieur Fleury.

Thank you very much.

Agatha--recitation!

Mr. Rolleston.

How do you do, Rolleston?

Mr. Tompsett.

Miss Fisher.

This is a pleasure, Miss Fisher.

If I might venture, Miss Fisher

Miss Simmons.

You are always welcome, Miss Simmons.

At last we meet.
Won't you sit down?

Mademoiselle Jeanne.

Charmed to see you, Mademoiselle Jeanne.

Mr. Treherne, this is Fisher, my maid.

Your what, Mary?

My friend.
Thomas.

How do you do, Thomas?

John.

How do you do, John?

Brocklehurst, this is John. I think you have
already met on the door-step.

Jane.

Give me your hand, Jane.

Gladys.

How do you do, Gladys. You know my uncle?

Your hand, Gladys.

Tweeny.

So happy to see you.

John, I saw you talking to Lord Brocklehurst just now; introduce
me.

That's an uncommon
pretty girl; if I must feed one of them, Ernest, that's the one.

No you don't, it won't do, Brocky. You are too
pretty, my dear. Mother wouldn't like it. Here's
something safer. Charming girl, Brocky, dying to know you; let me
introduce you. Tweeny, Lord Brocklehurst--Lord Brocklehurst, Tweeny.

They are not all here, Crichton.

Odds and ends.
Which is to recite?

And how are
all at home?

Fairish, my lord, if 'tis the horses you are inquiring for?

No, no, the family. How's the baby?

Blooming, your lordship.

A very fine boy. I remember saying so when I saw him; nice
little fellow.

Beg pardon, my
lord, it's a girl.

A girl? Aha! ha! ha! exactly what I said. I distinctly
remember saying, If it's spared it will be a girl.

Very delighted to see you, Crichton.

Mary, you know Mr. Crichton?

Milk and sugar, Crichton?

I'm ashamed to be seen talking to you, my lady.

To such a perfect servant as you all this must be most
distasteful. Oh, please do
speak, or I shall have to recite. You do hate it, don't you?

It pains me, your ladyship. It disturbs the etiquette of the
servants' hall. After last month's meeting the pageboy, in a burst of
equality, called me Crichton. He was dismissed.

I wonder--I really do--how you can remain with us.

I should have felt compelled to give notice, my lady, if the
master had not had a seat in the Upper House. I cling to that.

Do go on speaking. Tell me, what did Mr. Ernest mean by
saying he was not young enough to know everything?

I have no idea, my lady.

But you laughed.

My lady, he is the second son of a peer.

Very proper sentiments. You are a good soul, Crichton.",False
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","'Perhaps Captain Dering has some little things to do: and you, too, Barbara. They are leaving in an hour, John.'

'If you would like to take
Barbara into the garden, Captain Dering---- No, not the garden, you wouldn't know your way about in the
garden.'

'Wouldn't I, Colonel?'

'No, certainly not. I'll show it you some day.'

'But there is a nice meadow just
beyond the shrubbery. Barbara knows the way; she often went there
with-- The Captain will be jealous, you know,'

'Let me, dear,' 

'She is much better at it than I am now, John.'

'I wouldn't go down by the stream, Barbara--not to the pool where the alder is.
There's--there's not a good view there, sir; and a boy--a boy I knew,
he often--nobody in particular--just a boy who used to come about the
house--he is not here now--he is on duty. I don't think you should go
to the alder pool, Barbara.'

'We won't go there, dear.'

'Did I do all right, Ellen?'

'Splendidly. I was proud of you.'

'I put them completely off the scent! They haven't a notion!
I can be very sly, you know, at times. Ellen, I think I should like to
have that alder tree cut down. There is no boy now, you see.'

'I would leave it alone, John. There will be boys again. Shall I read to
you; you like that, don't you?'

'Yes, read to me--something funny, if you please. About Sam Weller! No,
I expect Sam has gone to the wars. Read about Mr. Pickwick. He is very
amusing. I feel sure that if he had tried to catch the bull-trout he
would have fallen in. Just as Barbara did this morning.'

'Barbara?'

'She is down at the alder pool. Billy is there with that nice German
boy. The noise they make, shouting and laughing!'

'Which bit shall I read?'

'About Mr. Pickwick going into the lady's bedroom by mistake.'
'Yes, dear, though you almost know it by heart. You see, you have begun
to laugh already.'

'You are laughing too, Ellen. I can't help it!'

'But that was against your wish, was it not? Was that against your wish?
Would you prefer me not to ask that question?'

'Perhaps I am putting the question in the wrong
way. Are you not able to tell us any more?'

'There was a distinct movement that time, but it is so irregular.'

'I thought so, but please don't talk. Do you want to tell us more? Is it
that you can't hear me distinctly? He seems to want to tell us more, but
something prevents him.'

'In any case, Mrs. Don, it is extraordinary. This is the first seance I
have ever taken part in, but I must believe now.'

'Of course, Major, these are the simplest manifestations. They are only
the first step. But if we are to go on, the less we talk the better.
Shall we go on? It is not agitating you too much, Laura?'

'There was a moment when I--but I wish I was braver. I
think it is partly the darkness. I suppose we can't have a little
light?'

'Certainly we can, dear. Darkness is quite unnecessary, but I think it
helps one to concentrate.'


'You have not gone away, have you? We must be patient. Are you
still there?'

'I think I felt a movement.'

'Don't talk, please. Are you still there?'

'Yes! It is your mother who is speaking; do you understand that?'

'Yes. What shall I ask him now?'

'We leave it to you, Mrs. Don.'

'Have you any message you want to send us? Yes. Is it
important? Yes. Are we to spell it out in the usual way? Yes. Is the
first letter of the first word A? Is it B?'

'Is the word _Love_? Yes. But I don't understand that movement. You
are not displeased with us, are you? No. Does the second word begin with
A?--with B? Yes.'

'Love Bade Me----If it is a quotation, I believe I know it! Is the
fourth word  Welcome? Yes.'

'Love Bade Me Welcome.'",False
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","That's five pounds and ten notes, a good sum, surely!... It's
not that way you'll be talking when you marry a young man, Nora Burke,
and they were saying in the fair my lambs were the best lambs, and I got
a grand price, for I'm no fool now at making a bargain when my lambs are
good.

What was it you got?

Twenty pound for the lot, Nora Burke.... We'ld do right to wait
now till himself will be quiet awhile in the Seven Churches, and then
you'll marry me in the chapel of Rathvanna, and I'll bring the sheep up
on the bit of a hill you have on the back mountain, and we won't have
anything we'ld be afeard to let our minds on when the mist is down.

Why would I marry you, Mike Dara? You'll be getting old and I'll be getting old, and in a little while I'm telling you, you'll be sitting up in your bed--the way himself was
sitting--with a shake in your face, and your teeth falling, and the
white hair sticking out round you like an old bush where sheep do be
leaping a gap.

It's a pitiful thing to be getting old, but it's a queer thing surely. It's a queer thing to see
an old man sitting up there in his bed with no teeth in him, and a rough
word in his mouth, and his chin the way it would take the bark from the
edge of an oak board you'ld have building a door.... God forgive me,
Micheal Dara, we'll all be getting old, but it's a queer thing surely.

It's too lonesome you are from living a long time with an old
man, Nora, and you're talking again like a herd that would be coming
down from the thick mist, but it's a fine
life you'll have now with a young man, a fine life surely....

Son of God deliver us.

Now you'll not marry her the time I'm
rotting below in the Seven Churches, and you'll see the thing I'll give
you will follow you on the back mountains when the wind is high.",True
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","'That's better,'

'I think I'll go to my room now. You will come up, mater?'

'Yes, dear. I shan't be five minutes, John.'

'More like half an hour.'

'There is nothing wrong, is there? I thought I noticed a--a----'

'A certain liveliness, my dear. No, we were only having a good talk.'

'What about, John?'

'About the war,'

'About tactics and strategy, wasn't it, Roger?'

'Yes.'

'The fact is, Ellen, I have been helping Roger to take his first
trench.' With a big breath, 'And we took it too, together, didn't we,
Roger?'

'You bet,'

'Though I suppose,' sighing, 'it is one of those trenches that the enemy
retake during the night.'

'Oh, I--I don't know, father.'

'Whatever are you two talking about?'

'Aha, it is very private. We don't tell you everything, you know, Ellen.'

'Come on, mater, it's only his beastly sarcasm again. 'Night, father; I
won't see you in the morning.'

''Night,'

'Good-night, dear father.'

'A beautiful morning, Dering.'

'Too much sun, sir. The roses be complaining, and, to make matters
worse, Miss Barbara has been watering of them--in the heat of the day.'

'Has she? She means well. Dering, you heard it, didn't you?' 

'What was that, sir?'

'The thunderstorm--early this morning.'

'There was no thunderstorm, sir.'

'That is what they all say. It was at four o'clock. I
got up and looked out at the window. The evening primroses were very
beautiful.'

'I don't hold much with evening primroses,
sir; but I was out and about at four; there was no thunderstorm.'

'I suppose I just thought there was one. Perhaps it was
some thunderstorm of long ago that I heard. They do come back, you
know.'

'Do they, sir?'

'I am glad to see you moving about in the garden, Dering, with
everything just as usual.'

'Thank you, sir.'

'No, don't go. I am--a little troubled, Dering.'

'Everything be all right, sir.'

'I'm glad of that,' the Colonel says with relief. 'It is pleasant to see
that you have come back, Dering. Why did you go away for such a long
time?'

'Me, sir?' Dering is a little aggrieved. 'I haven't had a day off since
Christmas.'

'Haven't you? I thought--'

'Is everything just as usual, Dering?'

'Yes, sir. There never were a place less changed than this.'

'That's true.' The Colonel is appeased. 'Thank you, Dering, for saying
that.' But next moment he has lowered his voice again. 'Dering, there is
nothing wrong, is there? Is anything happening that I am not being told
about?'

'Not that I know of, sir.'

'That is what they all say, but--I don't know. Dering, I feel as if I was needed
somewhere. I don't know where it is. No one will tell me. Where is every
one?'

'They're all about, sir. There's a cricket match on at the village green.'

'Is there?'

'If the wind had a bit of south in it you could hear their voices. You
were a bit of a nailer at cricket yourself, sir.'

'Ninety-nine against Mallowfield, and then bowled off my pads. Biggest
score I ever made. Mallowfield wanted to add one to make it the hundred,
but I wouldn't let them. I was pretty good at steering them through the
slips, Dering! Do you remember my late cut? It didn't matter where point
stood, I got past him. You used to stand at point, Dering.'

'That was my grandfather, sir. If he was to be believed, he used to snap
you regular at point.'

'Did he? I daresay he did. I can't play now, but I like to watch it still.' 
'Dering, there is no cricket on the green to-day. I have been down to look. I don't understand it, Dering. When I
got there the green was all dotted with them--it's the prettiest sight
and sound in England. But as I watched them they began to go away, one
and two at a time; they weren't given out, you know, they went as if
they had been called away. Some of the little shavers stayed on--and
then they went off, as if they had been called away too. The stumps were
left lying about. Why is it?'

'It's just fancy, sir, I saw Master Will oiling his bat yesterday.'",True
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","'Perhaps Captain Dering has some little things to do: and you, too, Barbara. They are leaving in an hour, John.'

'If you would like to take
Barbara into the garden, Captain Dering---- No, not the garden, you wouldn't know your way about in the
garden.'

'Wouldn't I, Colonel?'

'No, certainly not. I'll show it you some day.'

'But there is a nice meadow just
beyond the shrubbery. Barbara knows the way; she often went there
with-- The Captain will be jealous, you know,'

'Let me, dear,' 

'She is much better at it than I am now, John.'

'I wouldn't go down by the stream, Barbara--not to the pool where the alder is.
There's--there's not a good view there, sir; and a boy--a boy I knew,
he often--nobody in particular--just a boy who used to come about the
house--he is not here now--he is on duty. I don't think you should go
to the alder pool, Barbara.'

'We won't go there, dear.'

'Did I do all right, Ellen?'

'Splendidly. I was proud of you.'

'I put them completely off the scent! They haven't a notion!
I can be very sly, you know, at times. Ellen, I think I should like to
have that alder tree cut down. There is no boy now, you see.'

'I would leave it alone, John. There will be boys again. Shall I read to
you; you like that, don't you?'

'Yes, read to me--something funny, if you please. About Sam Weller! No,
I expect Sam has gone to the wars. Read about Mr. Pickwick. He is very
amusing. I feel sure that if he had tried to catch the bull-trout he
would have fallen in. Just as Barbara did this morning.'

'Barbara?'

'She is down at the alder pool. Billy is there with that nice German
boy. The noise they make, shouting and laughing!'

'Which bit shall I read?'

'About Mr. Pickwick going into the lady's bedroom by mistake.'
'Yes, dear, though you almost know it by heart. You see, you have begun
to laugh already.'

'You are laughing too, Ellen. I can't help it!'

'But that was against your wish, was it not? Was that against your wish?
Would you prefer me not to ask that question?'

'Perhaps I am putting the question in the wrong
way. Are you not able to tell us any more?'

'There was a distinct movement that time, but it is so irregular.'

'I thought so, but please don't talk. Do you want to tell us more? Is it
that you can't hear me distinctly? He seems to want to tell us more, but
something prevents him.'

'In any case, Mrs. Don, it is extraordinary. This is the first seance I
have ever taken part in, but I must believe now.'

'Of course, Major, these are the simplest manifestations. They are only
the first step. But if we are to go on, the less we talk the better.
Shall we go on? It is not agitating you too much, Laura?'

'There was a moment when I--but I wish I was braver. I
think it is partly the darkness. I suppose we can't have a little
light?'

'Certainly we can, dear. Darkness is quite unnecessary, but I think it
helps one to concentrate.'


'You have not gone away, have you? We must be patient. Are you
still there?'

'I think I felt a movement.'

'Don't talk, please. Are you still there?'

'Yes! It is your mother who is speaking; do you understand that?'

'Yes. What shall I ask him now?'

'We leave it to you, Mrs. Don.'

'Have you any message you want to send us? Yes. Is it
important? Yes. Are we to spell it out in the usual way? Yes. Is the
first letter of the first word A? Is it B?'

'Is the word _Love_? Yes. But I don't understand that movement. You
are not displeased with us, are you? No. Does the second word begin with
A?--with B? Yes.'

'Love Bade Me----If it is a quotation, I believe I know it! Is the
fourth word  Welcome? Yes.'

'Love Bade Me Welcome.'",False
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","Yes, that's the sort of politician for my money!

Then we'll consider it settled.  Now, as the
  country is in a state of insurrection, it is absolutely necessary
  that you should assume the reins of Government at once; and,
  until it is ascertained which of you is to be king, I have
  arranged that you will reign jointly, so that no question can
  arise hereafter as to the validity of any of your acts.

As one individual?

As one individual.

Like this?

Something like that.

And we may take our friends with us, and give them places about the Court?

Undoubtedly.  That's always done!

I'm convinced!

So am I!

Then the sooner we're off the better.

We'll just run home and pack up a few things (going)--

 Stop, stop--that won't do at all--ladies are not
  admitted.

 What!

 Not admitted.  Not at present.  Afterwards, perhaps.  We'll see.

Why, you don't mean to say you are going to separate
  us from our wives!

This is very awkward! Only for a time--a few months.  Alter all, what is a few months?

 But we've only been married half an hour! 

                          
            Kind sir, you cannot have the heart
                      Our lives to part
                 From those to whom an hour ago
                           We were united!
            Before our flowing hopes you stem,
                      Ah, look at them,
                 And pause before you deal this blow,
                           All uninvited!
            You men can never understand
                      That heart and hand
                 Cannot be separated when
                           We go a-yearning;
            You see, you've only women's eyes
                      To idolize
                 And only women's hearts, poor men,
                           To set you burning!
            Ah me, you men will never understand
            That woman's heart is one with woman's hand!

            Some kind of charm you seem to find
                      In womankind--
                 Some source of unexplained delight
                           (Unless you're jesting),
            But what attracts you, I confess,
                      I cannot guess,
                 To me a woman's face is quite
                           Uninteresting!
            If from my sister I were torn,
                      It could be borne--
                 I should, no doubt, be horrified,
                           But I could bear it;--
            But Marco's quite another thing--
                      He is my King,
                 He has my heart and none beside
                           Shall ever share it!
            Ah me, you men will never understand
            That woman's heart is one with woman's hand!",False
"I don't remember nothing about her. What was
she like? Tell me.

Ay tal you all about everytang--and you tal me all tangs happen
to you. But not here now. Dis ain't good place for young gel, anyway.
Only no good sailor fallar come here for gat drunk.  You come with me, Anna. You need
lie down, gat rest.

Where're you
going?

CHRIS--Come. Ve gat on board.

On board your barge, you mean? Nix for
mine!  Do you think
that's a good place for a young girl like me--a coal barge?

Yes, Ay tank.  You don't know how nice it's on barge, Anna. Tug come
and ve gat towed out on voyage--yust water all round, and sun, and
fresh air, and good grub for make you strong, healthy gel. You see many
tangs you don't see before. You gat moonlight at night, maybe; see
steamer pass; see schooner make sail--see everytang dat's pooty. You
need take rest like dat. You work too hard for young gel already. You
need vacation, yes!

 It sounds good to hear you tell it. I'd sure like a
trip on the water, all right. It's the barge idea has me stopped. Well,
I'll go down with you and have a look--and maybe I'll take a chance.
Gee, I'd do anything once.

Ye go, eh?

What's the rush? Wait a second.  Gee, I'm thirsty.

Ay'm sorry, Anna. What
you tank you like for drink, eh?

I'll take a--[ I
don't know. What'a they got here?

Ay don't tank dey got much fancy drink for young
gel in dis place, Anna. Yinger ale--sas'prilla, maybe.

Make it sas, then.

CAy tal you, Anna, we calabrate,
yes--dis one time because we meet after many year.  Dey gat good port wine, Anna. It's good for you. Ay
tank--little bit--for give you appetite. It ain't strong, neider. One
glass don't go to your head, Ay promise.

All right! I'll take port.

Ay go gat him.","And now tell me, have you
been to the Opera? What sort of weather have you been having in the
kitchen? For Heaven's sake, woman, be articulate.

No, my lady; his lordship may
compel us to be equal upstairs, but there will never be equality in the
servants' hall.

What's that? No equality? Can't you see,
Crichton, that our divisions into classes are artificial, that if we
were to return to nature, which is the aspiration of my life, all would
be equal?

If I may make so bold as to contradict your lordship--

Go on.

The divisions into classes, my lord, are not artificial. They
are the natural outcome of a civilised society. There
must always be a master and servants in all civilised communities, my
lady, for it is natural, and whatever is natural is right.

It is very unnatural for me to stand here and allow
you to talk such nonsense.

Yes, my lord, it is. That is what I have been
striving to point out to your lordship.

What is the matter with Fisher? She is looking
daggers.

The tedious creature; some question of etiquette, I suppose.

How are you, Fisher?

I am nothing, my lady, I am nothing at
all.

Oh dear, who says so?

His lordship has asked that kitchen wench to have a
second cup of tea.

But why not?

If it pleases his lordship to offer it to her before offering it
to me--

So that is it. Do you want another cup of tea, Fisher?

No, my lady--but my position--I should have been asked first.

Oh dear.My friends, I am glad to see you all looking so happy. It
used to be predicted by the scoffer that these meetings would prove
distasteful to you. Are they distasteful? I hear you laughing at the
question.

No harm in saying that among us to-day is one who was formerly hostile
to the movement, but who to-day has been won over. I refer to Lord
Brocklehurst, who, I am sure, will presently say to me that if the
charming lady now by his side has derived as much pleasure from his
company as he has derived from hers, he will be more than satisfied.

For the time being the artificial and unnatural--I say unnatural--barriers of society are swept
away. Would that they could be swept away for ever.

But that is entirely and utterly out of the question. And now for a few
months we are to be separated. As you know, my daughters and Mr. Ernest
and Mr. Treherne are to accompany me on my yacht, on a voyage to distant
parts of the earth. In less than forty-eight hours we shall be under
weigh.

Do not think our life on the yacht is to be one long idle holiday. My
views on the excessive luxury of the day are well known, and what I
preach I am resolved to practise. I have therefore decided that my
daughters, instead of having one maid each as at present, shall on this
voyage have but one maid between them.

My lord!

My mind is made up.

I cordially agree.

And now, my friends, I should like to think that there is
some piece of advice I might give you, some thought, some noble saying
over which you might ponder in my absence. In this connection I remember a proverb, which has had a great effect on my own life. I first heard
it many years ago. I have never forgotten it. It constantly cheers and
guides me. That proverb is--that proverb was--the proverb I speak of--
Oh dear, I believe he has forgotten it.

The proverb--that proverb to which I refer--

I have it now--(not he).

Crichton.

One maid among three grown women!

Mary, I think I had better go. That dreadful
kitchenmaid--

I can't blame you, George.

Your father's views are shocking to me, and I am glad
I am not to be one of the party on the yacht. My respect for myself,
Mary, my natural anxiety as to what mother will say. I shall see you,
darling, before you sail.

Selfish brute, only thinking of himself. What about my speech?

One maid among three of us. What's to be done?

Pooh! You must do for yourselves, that's all.

Do for ourselves. How can we know where our things are kept?

Are you aware that dresses button up the back?

How are we to get into our shoes and be prepared for the
carriage?

Who is to put us to bed, and who is to get us up, and how
shall we ever know it's morning if there is no one to pull up the
blinds?",False
"Yes--and
it's bad on dem like hell vorst of all. Dey don't see deir men only
once in long while. Dey set and vait all 'lone. And vhen deir boys
grows up, go to sea, dey sit and vait some more.  Any gel
marry sailor, she's crazy fool! Your mo'der she tal you same tang if
she vas alive. 

Funny! I do feel sort of--nutty,
to-night. I feel old.

Old?

Sure--like I'd been living a long, long time--out here in the
fog.  I don't know how to tell you yust what I
mean. It's like I'd come home after a long visit away some place. It
all seems like I'd been here before lots of times--on boats--in this
same fog. You must think I'm off my base.

Anybody feel funny dat vay in fog.

But why d'you s'pose I feel so--so--like I'd
found something I'd missed and been looking for--'s if this was the
right place for me to fit in? And I seem to have forgot--everything
that's happened--like it didn't matter no more. And I feel clean,
somehow--like you feel yust after you've took a bath. And I feel happy
for once--yes, honest!--happier than I ever been anywhere before! 
It's nutty for me to feel that way, don't you think?

Ay tank Ay'm damn fool for
bring you on voyage, Anna.

You talk--nutty to-night yourself. You
act's if you was scared something was going to happen.

CHRIS--Only God know dat, Anna.

Then it'll be Gawd's will, like the preachers
say-what does happen.

No! Dat ole davil,
sea, she ain't God! ""Ahoy!"" 

What's that?

Py golly, dat
scare me for minute. It's only some fallar hail, Anna--loose his course
in fog. Must be fisherman's power boat. His engine break down, Ay
guess.  Sound from dis
side. She come in from open sea.  Ahoy, dere! Vhat's trouble?

Heave a rope when we come alongside. Where are ye, ye
scut?

Ay hear dem rowing. Dey come up by bow, Ay tank. Dis vay!

Right ye are! 

Why don't that guy stay where he
belongs?

Ay go up bow. All hands asleep 'cepting fallar on
vatch. Ay gat heave line to dat fallar. Anna! You come help, vill
you? You find vhiskey in cabin. Dese fallars need drink for fix dem.
Dey vas near dead.

Sure--but who are they? What's the trouble?

Sailor fallars. Deir steamer gat wrecked. Dey been five days in
open boat--four fallars--only one left able stand up. Come, Anna.  Go gat oder fallar, Yohnson.

Yes, sir. 

Row, ye divil! Row!  What's this tub? Well, we're safe
anyway--with the help of God.  Is it losing the small wits ye iver had, ye are?
Deck-scrubbing scut!  I'm bate out--bate out entirely.

Here you
are. Here's a drink for you. You need it, I guess.","'I have come back, John, It hasn't seemed very long, has it?'

'No, not long, Ellen. Had you a nice walk?'

'I haven't been for a walk. Don't you remember where I told you I was going, John?'

'Yes, it was to a wedding.'

'You haven't forgotten whose wedding, have you?'

'Tell me, Ellen.' 

'I have been seeing Barbara married, John.'

'Yes, it was Barbara's wedding. They wouldn't--Ellen, why wasn't I there?'

'I thought you might be a little
troubled if you went, John. Sometimes your mind--not often, but
sometimes if you are agitated--and then you think you see--people who
aren't here any longer. Oh dear, oh dear, help me with these bonnet
strings.'

'Yes, I know. I'm all right when you are with me, Ellen. Funny, isn't it?'

'It _is_ funny, John. I ran
back to you, John. I was thinking of you all the time--even more than
of Billy boy.'

'Tell me all about it, Ellen. Did Billy boy
lose the ring? We always said he would lose the ring.'

'You have forgotten again, John. Barbara isn't married to Billy boy.'

'Not marry Billy! I'll see about that.'

'Sit down, dear, and I'll tell you
something again. It is nothing to trouble you, because your soldiering
is done, John; and greatly done. My dear, there is war again, and our
old land is in it. Such a war as my soldier never knew.'

'A war! That's it, is it? So now I know! Why wasn't I told? Why haven't I my marching orders? I'm not too
old yet.'

'Yes, John, you are too old, and all you can do now is to sit here
and--and take care of me. You knew all about it quite clearly this
morning. We stood together upstairs by the window listening to the
aircraft guns.'

'I remember! I thought it was a thunderstorm, Dering told me he heard
nothing.'

'Dering?'

'Our gardener, you know. Haven't I been talking with him, Ellen?'

'It is a long time since we had a gardener, John.'

'Is it? So it is! A war! That is why there is no more cricket on the green.'

'They have all gone to the war, John.'

'That's it; even the little shavers. Why isn't Billy boy fighting, Ellen?'

'Oh, John!'

'Is Billy boy dead? Was he killed in action? Tell me, tell
me! Good for Billy boy. I knew Billy boy was all
right. Don't cry, Ellen. I'll take care of you. All's well with Billy boy.'

'Yes, I know, John.'

He hesitates before speaking again. 'Ellen, who is the soldier? He comes
here. He is a captain.'

'He is a very gallant man, John. It is he who was married to Barbara to-day.'

'She has soon forgotten.'

'She hasn't forgotten, dear. And it's nearly three years now since Billy died.'

'So long! We have a medal he got, haven't we?'

'No, John; he died before he could win any medals.'

'Karl will be sorry. They were very fond of each other, those two boys, Ellen.'

'Karl fought against us, John. He died in the same engagement. They may
even have killed each other.'

'They hadn't known, Ellen.'

'I daresay they knew.'

'Billy boy and Karl!'

'John, I had Barbara married from here because she has no people of her own. I think Billy would have liked it.''That was the thing to do, Ellen. Nice of you. I remember everything
now. It's Dering she has married. He was once my gardener!'

'The world is all being re-made, dear. He is worthy of her.'

'Ellen, is Barbara a nurse?'

'Yes, John, and one of the staidest and most serene. Who would have
thought it of the merry madcap of other days! They are coming here,
John, to say good-bye to you. They have only a few days' leave. She is
in France, too, you know. She was married in her nurse's uniform.'

'Was she? She told me to-day that--no, it couldn't have been to-day.'

'You have been fancying you saw them, I suppose. You will be nice to them, John, won't you, and wish them luck?
They have their trials before them.'

'Tell me what to do, Ellen.'

'Don't say anything about Billy boy, John.'

'No, no, let's pretend.'

'And I wouldn't talk about the garden, John; just in case he is a little
touchy about that.'

'Not a word!'

'You see, I'm sure I would make a mess of it, so I'm trusting to you, John.'

'Leave it all to me, Ellen. I'll be frightfully sly. You just watch me.'

'Congratulations, Barbara. No, no, none of your handshaking; you don't
get past an old soldier in that way. Excuse me, young man. And to you, Captain Dering--you have won a prize.'

'I know it; I'll try to show I know it.'

'I haven't given Barbara a wedding present, Ellen, I should like----'

'Indeed you have, dear, and a lovely one. You haven't forgotten?'

'Oh--that! I was just quizzing you, Barbara. I hope you will be
as happy, dear, staid Barbara, as if you had married---- Observe me; I'm not going to say a word about him.'",False
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep.","Oh, ho, ho, ho! That's the funniest
wish I ever heard since I've been in the wishing business. So you want
to be the very biggest children there are anywhere, do you?

Yes, sir; that's just what we want. I want to be a great, big,
tall little girl.

A great, big tall little girl, hey?

And I want to be a great, big, big, big little boy.

Oh, a big, big, BIG little boy, hey?

And so do I.

And so do you, hey?

Yes, sir; that is our wish.

Well, I'll have to see if I can accommodate you. It's a
pretty big job, you know.

You said you could give us anything we wished for.

 But I didn't think you'd wish for anything like that.

 That's the only thing we want, Mr Wishing Man.

 Well, now--let me see. I'm afraid it's too big a job for me. In the first
place I haven't any marble.

Marble?

Yes. In order to make you grow and grow and grow, you'll have to stand on marble.

 We have a marble-top table in the front hall.

Oh, yes. And we can all stand on top of the table.

But I have to stand here by the open window.

Well, we can go in there and leave the door open. You can stay
here and make our wish come true. Come on, Dumpling.

Wait a minute, wait a minute. Are you all of you sure you
want to be made into great big, big little children?

Yes, all of us.

All right. If that's your wish, it's no business of mine.
Go out in the front hall and climb on the marble-top table and I'll
see what I can do for you.",True
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","'Not I.'

'Young gentlemen, how disgraceful!'

'Harum-scarums!'

'Does he know about you two?'

'He often forgets, I'll tell him again. Grandfather, Barbara and
I have something to say to you. It's this.'

'I know--I know. There's nothing like it. I'm very glad, Barbara.'

'You see, dear, I've loved Billy boy since the days when he
tried to catch the bull-trout with a string and a bent pin, and I held
on to his pinafore to prevent his tumbling in. We used to play at school
at marrying and giving in marriage, and the girl who was my bridegroom
had always to take the name of Billy. ""Do you, woman, take this man
Billy--"" the clergyman in skirts began, and before I could answer
diffidently, some other girl was sure to shout, ""I should rather think
she does.""'

'Don't forget the ring, Billy. You know, when I was married I think I couldn't find the ring!'

'Were you married here, sir?'

'Yes, at the village church.'

'So were my father and mother.'

'I remember walking back with my wife and bringing her in here through the window. She kissed some of
the furniture.'

'I suppose you would like a grander affair, Barbara?'

'No, just the same.'

'I hoped you would say that.'

'But, Billy, I'm to have such a dream of a wedding gown.
Granny is going with me to London, to choose it'--laying her head on the
Colonel's shoulder--'if you can do without her for a day, dear.'

'I shall go with you, I couldn't trust you and granny to choose the gown.'

'You must often be pretty lonely, sir, when we are all out and
about enjoying ourselves.'

'They all say that. But that is the time when I'm not lonely,
Karl. It's then I see things most clearly--the past, I suppose. It all
comes crowding back to me--India, the Crimea, India again--and it's so
real, especially the people. They come and talk to me. I seem to see
them; I don't know they haven't been here, Billy, till your granny tells
me afterwards.'
'Yes, I know, I wonder where granny is.'

'It isn't often she leaves you for so long, dear.'

'She told me she had to go out, but I forget where. Oh, yes,
she has gone down to the village to a wedding.'

'A wedding?'

'It's curious how he harps on that.'

'She said to me to listen and I would hear the wedding bells.'

'Not to-day, dear.'

'Best not to worry him.'

'But granny says we should try to make things clear to him.'

'Was any one with granny when she said she was going to a wedding?'

'You were there, Barbara.'

'No, dear. He said that to me before. And something about a nurse.'

'She was there, too.'

'Any one else?'

'There was that soldier.'

'A soldier also!'

'Just those three.'

'But that makes four. Granny and Barbara and a nurse and a soldier.'

'They were all there; but there were only three.'

'Odd.'

'Never mind, dear, Granny will make it all right.
She is the one for you.'

'She is the one for me.'

'If there had been a wedding, wouldn't she have taken the Colonel with her?'

'Of course she would.'

'You are not too old to have a kind eye for a wedding, sir.'

'Aha, aha! You know, if I had gone, very
likely I should have kissed the bride. Brides look so pretty on their
wedding day. They are often not pretty at other times, but they are all
pretty on their wedding day.'
'You have an eye for a pretty girl still, sir!'

'Yes, I have; yes, I have!'

'I do believe I see it all. Granny has been talking to you
about Billy boy and me, and you haven't been able to wait; you have
hurried on the wedding!'

'Bravo, Barbara, you've got it.'

'That may be it. Because I am sure you were to be there, Barbara.'

'Our wedding, Billy!'

'It doesn't explain those other people, though.'

'What is it, dear?'

'I can't quite remember, but I think that is why she didn't
take me. It is your wedding, Barbara, but I don't think Billy boy is to
be there, my love.'

'Not at my wedding!'

'Grandfather!'

'There's something sad about it.'

'There can't be anything sad about a wedding, dear. Granny
didn't say it was a sad wedding, did she?'

'She was smiling.'

'Of course she was.'

'But I think that was only to please the nurse.'

'That nurse again! Dear, don't think any more about it. There's
no wedding.'

'Is there not?'

'I told you! There is a wedding!'

'It's Barbara's wedding. Billy boy, why are you not at Barbara's
wedding?'",True
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","'Not I.'

'Young gentlemen, how disgraceful!'

'Harum-scarums!'

'Does he know about you two?'

'He often forgets, I'll tell him again. Grandfather, Barbara and
I have something to say to you. It's this.'

'I know--I know. There's nothing like it. I'm very glad, Barbara.'

'You see, dear, I've loved Billy boy since the days when he
tried to catch the bull-trout with a string and a bent pin, and I held
on to his pinafore to prevent his tumbling in. We used to play at school
at marrying and giving in marriage, and the girl who was my bridegroom
had always to take the name of Billy. ""Do you, woman, take this man
Billy--"" the clergyman in skirts began, and before I could answer
diffidently, some other girl was sure to shout, ""I should rather think
she does.""'

'Don't forget the ring, Billy. You know, when I was married I think I couldn't find the ring!'

'Were you married here, sir?'

'Yes, at the village church.'

'So were my father and mother.'

'I remember walking back with my wife and bringing her in here through the window. She kissed some of
the furniture.'

'I suppose you would like a grander affair, Barbara?'

'No, just the same.'

'I hoped you would say that.'

'But, Billy, I'm to have such a dream of a wedding gown.
Granny is going with me to London, to choose it'--laying her head on the
Colonel's shoulder--'if you can do without her for a day, dear.'

'I shall go with you, I couldn't trust you and granny to choose the gown.'

'You must often be pretty lonely, sir, when we are all out and
about enjoying ourselves.'

'They all say that. But that is the time when I'm not lonely,
Karl. It's then I see things most clearly--the past, I suppose. It all
comes crowding back to me--India, the Crimea, India again--and it's so
real, especially the people. They come and talk to me. I seem to see
them; I don't know they haven't been here, Billy, till your granny tells
me afterwards.'
'Yes, I know, I wonder where granny is.'

'It isn't often she leaves you for so long, dear.'

'She told me she had to go out, but I forget where. Oh, yes,
she has gone down to the village to a wedding.'

'A wedding?'

'It's curious how he harps on that.'

'She said to me to listen and I would hear the wedding bells.'

'Not to-day, dear.'

'Best not to worry him.'

'But granny says we should try to make things clear to him.'

'Was any one with granny when she said she was going to a wedding?'

'You were there, Barbara.'

'No, dear. He said that to me before. And something about a nurse.'

'She was there, too.'

'Any one else?'

'There was that soldier.'

'A soldier also!'

'Just those three.'

'But that makes four. Granny and Barbara and a nurse and a soldier.'

'They were all there; but there were only three.'

'Odd.'

'Never mind, dear, Granny will make it all right.
She is the one for you.'

'She is the one for me.'

'If there had been a wedding, wouldn't she have taken the Colonel with her?'

'Of course she would.'

'You are not too old to have a kind eye for a wedding, sir.'

'Aha, aha! You know, if I had gone, very
likely I should have kissed the bride. Brides look so pretty on their
wedding day. They are often not pretty at other times, but they are all
pretty on their wedding day.'
'You have an eye for a pretty girl still, sir!'

'Yes, I have; yes, I have!'

'I do believe I see it all. Granny has been talking to you
about Billy boy and me, and you haven't been able to wait; you have
hurried on the wedding!'

'Bravo, Barbara, you've got it.'

'That may be it. Because I am sure you were to be there, Barbara.'

'Our wedding, Billy!'

'It doesn't explain those other people, though.'

'What is it, dear?'

'I can't quite remember, but I think that is why she didn't
take me. It is your wedding, Barbara, but I don't think Billy boy is to
be there, my love.'

'Not at my wedding!'

'Grandfather!'

'There's something sad about it.'

'There can't be anything sad about a wedding, dear. Granny
didn't say it was a sad wedding, did she?'

'She was smiling.'

'Of course she was.'

'But I think that was only to please the nurse.'

'That nurse again! Dear, don't think any more about it. There's
no wedding.'

'Is there not?'

'I told you! There is a wedding!'

'It's Barbara's wedding. Billy boy, why are you not at Barbara's
wedding?'",True
"Noddin', nid, nid noddin'.

Dropping off to sleep, ain't we, Klinker?

 Asleep! Every last one of them is verra sound asleep. Meeny and
Biddy Mary, and Sergius and Tomasso and the leetla Dutch twins and
all! Jack Frost! Jolly Jack Frost! Come-a
quick, come-a quick! They're all asleep.

Hello, what is it?

It is Anita. The leetla children are all here and sound asleep.

And so was I. They sang a song
about noddin', nid, nid noddin', and I just went to sleep myself. I
dreamed I was hunting a polar bear way up by the North Pole.
I'm still awfully sleepy.

 I didn't know that you ever went to sleep.

 You bet I do. That's the one thing I've got against my
daddy's Christmas trip every year. It wakes us all up right in the
middle of the night.

The middle of the night? What _do_ you mean?

Middle of the north pole night. If it wasn't for Christmas
we could go to bed about half past October and sleep until a quarter
of May, but ma thinks we ought to help pa and then wait up until he
comes home. My, I'm sleepy! Aren't you?

Oh, no, no! I'm verra too much excited to sleep. It's all about
my secret. Are you really sure he is coming?

 Of course he is, and it's almost time he was here now.
It's nearly Christmas Day. Look way up there in the sky. You don't see
anything that looks like an air ship, do you?

 No, I cannot see a single thing.

 Oh, look here! The children have
lighted a candle for him. That's just fine. It always pleases him. And
see; here's a picture and a wreath of holly and the star of Bethlehem.
And stockings and shoes all in a row.

 I can't see a thing.

Here's a telescope. Look through that. Now do you see anything?

 Oh, no; now I cannot even see the stars or the moon.

Of course you can't. You are looking through the wrong
end. Turn it around.

Oh, now I can see the stars. And, oh, look! I see a leetla, teeny-weeny thing way, way
off--far up in the sky. Look, Jack Frost, is that the air ship?

 Yes, I believe it is.","'I'll try not to,' 

'If you did, I should just know that there had been something wrong
about me.'

'You're all right.'

'If I am, you are.' It is a winning face that Mr. Torrance turns on his
son. 'I suppose you have been asking yourself of late, what if you were
to turn out to be a funk!'

'Father, how did you know?'

'I know because you are me. Because ever since there was talk of this
commission I have been thinking and thinking what were you thinking--so
as to help you.'

'They all seem to be so frightfully brave, father,'

'I expect, Roger, that the best of them had the same qualms as you
before their first engagement.'

'I--I kind of think, father, that I won't be a funk.'

'I kind of think so too, Roger. Mind you don't be rash, my boy; and for God's sake, keep your head down in the
trenches.'

'You know you laughed at mother for saying that!'

'Did I? Roger, your mother thinks that I have an unfortunate manner with you.'

'Oh, I don't know. It's just the father-and-son complication.'

'That is really all it is. But she thinks I should show my affection for
you more openly.'

'I wouldn't do that. Of course for this once--but in a general way I wouldn't do that. We know, you and I.'

'As long as we know, it's no one else's affair, is it?'

'That's the ticket, father.'

'Still-- Still, before your mother--to please her--eh?'

'I suppose it would.'

'Well, what do you say?'

'I know she would like it.'

'Of course you and I know that display of that sort is all
bunkum--repellent even to our natures.'

'Lord, yes!'

'But to gratify her.'

'I should be so conscious.'

'So should I.'

'How far would you go?'

'Oh, not far. Suppose I called you ""Old Rogie""? There's not much in
that.'

'It all depends on the way one says these things.'

'I should be quite casual.'

'Hum. What would you like me to call you?'

'It isn't what would _I_ like. But I daresay your mother
would beam if you called me ""dear father""'

'I don't think so?'

'You know quite well that you think so, Roger.'

'It's so effeminate.'

'Not if you say it casually.'

'How does one say a thing like that casually?'

'Well, for instance, you could whistle while you said it--or anything of
that sort.'

'Hum. Of course you--if we were to--be like that, you wouldn't do
anything.'

'How do you mean?'

'You wouldn't paw me?'

'Roger, you forget yourself. That reminds me of a story I heard the other day of a French general. He had asked for volunteers
from his airmen for some specially dangerous job--and they all stepped
forward. Pretty good that. Then three were chosen and got their orders
and saluted, and were starting off when he stopped them. ""Since when,""
he said, ""have brave boys departing to the post of danger omitted to
embrace their father?"" They did it then. Good story?'
'They were French.'

'Yes, I said so. Don't you think it's good?'

'Why do you tell it to me?'

'Because it's a good story.'

'You are sure, father, that there is no other reason? You know, father,
that is barred.'

'What is barred?'

'You know, I know that you are a young ass.'

'Really, father--'

'Hold your tongue.'

'I must say, father--'

'Be quiet, I tell you.'

'Oh dear! And I had hoped---Oh, John!'

'My fault,' 

'But whatever is the matter?'

'Nothing, mater. Only father wouldn't do as I told him.'

'Why the dickens should I?'

'You see, mater, he said I was the head of the house.'

'You, Rogie! What nonsense!'

'Do you like my joke, father?'

'Roger, you scoundrel!'",False
"Noddin', nid, nid noddin'.

Dropping off to sleep, ain't we, Klinker?

 Asleep! Every last one of them is verra sound asleep. Meeny and
Biddy Mary, and Sergius and Tomasso and the leetla Dutch twins and
all! Jack Frost! Jolly Jack Frost! Come-a
quick, come-a quick! They're all asleep.

Hello, what is it?

It is Anita. The leetla children are all here and sound asleep.

And so was I. They sang a song
about noddin', nid, nid noddin', and I just went to sleep myself. I
dreamed I was hunting a polar bear way up by the North Pole.
I'm still awfully sleepy.

 I didn't know that you ever went to sleep.

 You bet I do. That's the one thing I've got against my
daddy's Christmas trip every year. It wakes us all up right in the
middle of the night.

The middle of the night? What _do_ you mean?

Middle of the north pole night. If it wasn't for Christmas
we could go to bed about half past October and sleep until a quarter
of May, but ma thinks we ought to help pa and then wait up until he
comes home. My, I'm sleepy! Aren't you?

Oh, no, no! I'm verra too much excited to sleep. It's all about
my secret. Are you really sure he is coming?

 Of course he is, and it's almost time he was here now.
It's nearly Christmas Day. Look way up there in the sky. You don't see
anything that looks like an air ship, do you?

 No, I cannot see a single thing.

 Oh, look here! The children have
lighted a candle for him. That's just fine. It always pleases him. And
see; here's a picture and a wreath of holly and the star of Bethlehem.
And stockings and shoes all in a row.

 I can't see a thing.

Here's a telescope. Look through that. Now do you see anything?

 Oh, no; now I cannot even see the stars or the moon.

Of course you can't. You are looking through the wrong
end. Turn it around.

Oh, now I can see the stars. And, oh, look! I see a leetla, teeny-weeny thing way, way
off--far up in the sky. Look, Jack Frost, is that the air ship?

 Yes, I believe it is.","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",True
"Noddin', nid, nid noddin'.

Dropping off to sleep, ain't we, Klinker?

 Asleep! Every last one of them is verra sound asleep. Meeny and
Biddy Mary, and Sergius and Tomasso and the leetla Dutch twins and
all! Jack Frost! Jolly Jack Frost! Come-a
quick, come-a quick! They're all asleep.

Hello, what is it?

It is Anita. The leetla children are all here and sound asleep.

And so was I. They sang a song
about noddin', nid, nid noddin', and I just went to sleep myself. I
dreamed I was hunting a polar bear way up by the North Pole.
I'm still awfully sleepy.

 I didn't know that you ever went to sleep.

 You bet I do. That's the one thing I've got against my
daddy's Christmas trip every year. It wakes us all up right in the
middle of the night.

The middle of the night? What _do_ you mean?

Middle of the north pole night. If it wasn't for Christmas
we could go to bed about half past October and sleep until a quarter
of May, but ma thinks we ought to help pa and then wait up until he
comes home. My, I'm sleepy! Aren't you?

Oh, no, no! I'm verra too much excited to sleep. It's all about
my secret. Are you really sure he is coming?

 Of course he is, and it's almost time he was here now.
It's nearly Christmas Day. Look way up there in the sky. You don't see
anything that looks like an air ship, do you?

 No, I cannot see a single thing.

 Oh, look here! The children have
lighted a candle for him. That's just fine. It always pleases him. And
see; here's a picture and a wreath of holly and the star of Bethlehem.
And stockings and shoes all in a row.

 I can't see a thing.

Here's a telescope. Look through that. Now do you see anything?

 Oh, no; now I cannot even see the stars or the moon.

Of course you can't. You are looking through the wrong
end. Turn it around.

Oh, now I can see the stars. And, oh, look! I see a leetla, teeny-weeny thing way, way
off--far up in the sky. Look, Jack Frost, is that the air ship?

 Yes, I believe it is.","The tide, Crichton, is a postman who
calls at our island twice a day for letters.

Thank you, sir.

Poor Crichton! I sometimes think he is losing his sense of
humour. Come along, Agatha.

How horribly still it is.

It is best when it is still.

Mary, I have heard that they are
always very still just before they jump.

Don't.

It is only Crichton knocking down
trees.

Mary, let us go and stand beside him.

Let a servant see that I am afraid!

Don't, then; but remember this, dear, they often drop on one
from above.

Crichton, Crichton!

Did you call, my lady?

I! Why should I?

I made a mistake, your ladyship. If you are
afraid of being alone, my lady--

Afraid! Certainly not. You may go.

I wish, Crichton, you could work without getting so hot.

I wish I could, my lady.

It makes me hot to look at you.

It almost makes me cool to look at your ladyship.

Anything I can do for
you in that way, Crichton, I shall do with pleasure.

Thank you, my lady.

Don't give way, my lady, things might be worse.

My poor father.

If I could have given my life for his.

You did all a man could do. Indeed I thank you, Crichton. You are a man.

Thank you, my lady.

But it is all so awful. Crichton, is there any hope of a ship
coming?

Of course there is, my lady.

Don't treat me as a child. I have got to
know the worst, and to face it. Crichton, the truth.

We were driven out of our course, my lady; I
fear far from the track of commerce.

Thank you; I understand.

You're a good pluckt 'un, my lady.

I shall try to be. Crichton, how dare you?

I beg your ladyship's pardon; but you are.

And until a ship comes we are three men who are going to do our best for
you ladies.

Mr. Ernest does no work.

But he will, my lady.

I doubt it.

No work--no dinner--will make a great change in Mr. Ernest.

No work--no dinner. When did you invent that rule, Crichton?

I didn't invent it, my lady. I seem to
see it growing all over the island.

Crichton, your manner strikes me as curious.

I hope not, your ladyship.

You are not implying
anything so unnatural, I presume, as that if I and my sisters don't work
there will be no dinner for us?

If it is unnatural, my lady, that is the end of it.

If? Now I understand. The perfect servant at home holds that
we are all equal now. I see.

My lady, can you think me so
inconsistent?

That is it.

My lady, I disbelieved in equality at home because
it was against nature, and for that same reason I as utterly disbelieve
in it on an island.

I apologise.

There must always, my lady, be one
to command and others to obey.

One to command, others to obey. Yes. Crichton!

What is it, my lady?

Look what I found.

Cocoa-nuts. Bravo!

They grows on trees.

Where did you think they grew?

I thought as how they grew in rows on top of little sticks.",False
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","I knew rightly. And I was thinking, and I
coming in through the door, that it's many a lone woman would be afeard
of the like of me in the dark night, in a place wouldn't be so lonesome
as this place, where there aren't two living souls would see the little
light you have shining from the glass.

 I'm thinking many would be afeard, but I never knew what
way I'd be afeard of beggar or bishop or any man of you at all. It's other things than
the like of you, stranger, would make a person afeard.

 It is surely, God help us all!

You're saying that, stranger, as if you were easy afeard.

Is it myself, lady of the house, that does
be walking round in the long nights, and crossing the hills when the fog
is on them, the time a little stick would seem as big as your arm, and
a rabbit as big as a bay horse, and a stack of turf as big as a towering
church in the city of Dublin? If myself was easily afeard, I'm telling
you, it's long ago I'ld have been locked into the Richmond Asylum, or
maybe have run up into the back hills with nothing on me but an old
shirt, and been eaten with crows the like of Patch Darcy--the Lord have
mercy on him--in the year that's gone.

You knew Darcy?

Wasn't I the last one heard his living voice in the whole world?

There were great stories of what was heard at that time, but would
any one believe the things they do be saying in the glen?

It was no lie, lady of the house.... I was passing below on a dark
night the like of this night, and the sheep were lying under the ditch
and every one of them coughing, and choking, like an old man, with the
great rain and the fog. Then I heard a thing talking--queer talk, you
wouldn't believe at all, and you out of your dreams,--and ""Merciful
God,"" says I, ""if I begin hearing the like of that voice out of the
thick mist, I'm destroyed surely.""",True
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep.","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",True
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","That's five pounds and ten notes, a good sum, surely!... It's
not that way you'll be talking when you marry a young man, Nora Burke,
and they were saying in the fair my lambs were the best lambs, and I got
a grand price, for I'm no fool now at making a bargain when my lambs are
good.

What was it you got?

Twenty pound for the lot, Nora Burke.... We'ld do right to wait
now till himself will be quiet awhile in the Seven Churches, and then
you'll marry me in the chapel of Rathvanna, and I'll bring the sheep up
on the bit of a hill you have on the back mountain, and we won't have
anything we'ld be afeard to let our minds on when the mist is down.

Why would I marry you, Mike Dara? You'll be getting old and I'll be getting old, and in a little while I'm telling you, you'll be sitting up in your bed--the way himself was
sitting--with a shake in your face, and your teeth falling, and the
white hair sticking out round you like an old bush where sheep do be
leaping a gap.

It's a pitiful thing to be getting old, but it's a queer thing surely. It's a queer thing to see
an old man sitting up there in his bed with no teeth in him, and a rough
word in his mouth, and his chin the way it would take the bark from the
edge of an oak board you'ld have building a door.... God forgive me,
Micheal Dara, we'll all be getting old, but it's a queer thing surely.

It's too lonesome you are from living a long time with an old
man, Nora, and you're talking again like a herd that would be coming
down from the thick mist, but it's a fine
life you'll have now with a young man, a fine life surely....

Son of God deliver us.

Now you'll not marry her the time I'm
rotting below in the Seven Churches, and you'll see the thing I'll give
you will follow you on the back mountains when the wind is high.",False
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","'I'll try not to,' 

'If you did, I should just know that there had been something wrong
about me.'

'You're all right.'

'If I am, you are.' It is a winning face that Mr. Torrance turns on his
son. 'I suppose you have been asking yourself of late, what if you were
to turn out to be a funk!'

'Father, how did you know?'

'I know because you are me. Because ever since there was talk of this
commission I have been thinking and thinking what were you thinking--so
as to help you.'

'They all seem to be so frightfully brave, father,'

'I expect, Roger, that the best of them had the same qualms as you
before their first engagement.'

'I--I kind of think, father, that I won't be a funk.'

'I kind of think so too, Roger. Mind you don't be rash, my boy; and for God's sake, keep your head down in the
trenches.'

'You know you laughed at mother for saying that!'

'Did I? Roger, your mother thinks that I have an unfortunate manner with you.'

'Oh, I don't know. It's just the father-and-son complication.'

'That is really all it is. But she thinks I should show my affection for
you more openly.'

'I wouldn't do that. Of course for this once--but in a general way I wouldn't do that. We know, you and I.'

'As long as we know, it's no one else's affair, is it?'

'That's the ticket, father.'

'Still-- Still, before your mother--to please her--eh?'

'I suppose it would.'

'Well, what do you say?'

'I know she would like it.'

'Of course you and I know that display of that sort is all
bunkum--repellent even to our natures.'

'Lord, yes!'

'But to gratify her.'

'I should be so conscious.'

'So should I.'

'How far would you go?'

'Oh, not far. Suppose I called you ""Old Rogie""? There's not much in
that.'

'It all depends on the way one says these things.'

'I should be quite casual.'

'Hum. What would you like me to call you?'

'It isn't what would _I_ like. But I daresay your mother
would beam if you called me ""dear father""'

'I don't think so?'

'You know quite well that you think so, Roger.'

'It's so effeminate.'

'Not if you say it casually.'

'How does one say a thing like that casually?'

'Well, for instance, you could whistle while you said it--or anything of
that sort.'

'Hum. Of course you--if we were to--be like that, you wouldn't do
anything.'

'How do you mean?'

'You wouldn't paw me?'

'Roger, you forget yourself. That reminds me of a story I heard the other day of a French general. He had asked for volunteers
from his airmen for some specially dangerous job--and they all stepped
forward. Pretty good that. Then three were chosen and got their orders
and saluted, and were starting off when he stopped them. ""Since when,""
he said, ""have brave boys departing to the post of danger omitted to
embrace their father?"" They did it then. Good story?'
'They were French.'

'Yes, I said so. Don't you think it's good?'

'Why do you tell it to me?'

'Because it's a good story.'

'You are sure, father, that there is no other reason? You know, father,
that is barred.'

'What is barred?'

'You know, I know that you are a young ass.'

'Really, father--'

'Hold your tongue.'

'I must say, father--'

'Be quiet, I tell you.'

'Oh dear! And I had hoped---Oh, John!'

'My fault,' 

'But whatever is the matter?'

'Nothing, mater. Only father wouldn't do as I told him.'

'Why the dickens should I?'

'You see, mater, he said I was the head of the house.'

'You, Rogie! What nonsense!'

'Do you like my joke, father?'

'Roger, you scoundrel!'",False
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","That's five pounds and ten notes, a good sum, surely!... It's
not that way you'll be talking when you marry a young man, Nora Burke,
and they were saying in the fair my lambs were the best lambs, and I got
a grand price, for I'm no fool now at making a bargain when my lambs are
good.

What was it you got?

Twenty pound for the lot, Nora Burke.... We'ld do right to wait
now till himself will be quiet awhile in the Seven Churches, and then
you'll marry me in the chapel of Rathvanna, and I'll bring the sheep up
on the bit of a hill you have on the back mountain, and we won't have
anything we'ld be afeard to let our minds on when the mist is down.

Why would I marry you, Mike Dara? You'll be getting old and I'll be getting old, and in a little while I'm telling you, you'll be sitting up in your bed--the way himself was
sitting--with a shake in your face, and your teeth falling, and the
white hair sticking out round you like an old bush where sheep do be
leaping a gap.

It's a pitiful thing to be getting old, but it's a queer thing surely. It's a queer thing to see
an old man sitting up there in his bed with no teeth in him, and a rough
word in his mouth, and his chin the way it would take the bark from the
edge of an oak board you'ld have building a door.... God forgive me,
Micheal Dara, we'll all be getting old, but it's a queer thing surely.

It's too lonesome you are from living a long time with an old
man, Nora, and you're talking again like a herd that would be coming
down from the thick mist, but it's a fine
life you'll have now with a young man, a fine life surely....

Son of God deliver us.

Now you'll not marry her the time I'm
rotting below in the Seven Churches, and you'll see the thing I'll give
you will follow you on the back mountains when the wind is high.",True
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","You wouldn't find your way, stranger, for there's a small path
only, and it running up between two sluigs where an ass and cart would
be drowned. Let you be making yourself
easy, and saying a prayer for his soul, and it's not long I'll be coming
again.

Maybe if you'd a piece of a grey thread and a
sharp needle--there's great safety in a needle, lady of the house--I'ld
be putting a little stitch here and there in my old coat, the time I'll
be praying for his soul, and it going up naked to the saints of God.

There's the needle, stranger, and I'm thinking you won't be
lonesome, and you used to the back hills, for isn't a dead man itself
more company than to be sitting alone, and hearing the winds crying, and
you not knowing on what thing your mind would stay?

It's true, surely, and the Lord have mercy on us all!

Don't be afeard, stranger; a man that's dead can do no hurt.

I meant no harm, your honour; and won't you leave me
easy to be saying a little prayer for your soul?


Ah, the devil mend her.... Do you hear that, stranger? Did ever you hear another woman
could whistle the like of that with two fingers in her mouth?I'm destroyed with the drouth, and let you bring me a drop quickly before herself will come back.

Is it not dead you are?

How would I be dead, and I as dry as a baked bone, stranger?

 What will herself say if she smells the stuff on you, for I'm thinking it's not for nothing you're letting on to be dead?",True
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep.","The tide, Crichton, is a postman who
calls at our island twice a day for letters.

Thank you, sir.

Poor Crichton! I sometimes think he is losing his sense of
humour. Come along, Agatha.

How horribly still it is.

It is best when it is still.

Mary, I have heard that they are
always very still just before they jump.

Don't.

It is only Crichton knocking down
trees.

Mary, let us go and stand beside him.

Let a servant see that I am afraid!

Don't, then; but remember this, dear, they often drop on one
from above.

Crichton, Crichton!

Did you call, my lady?

I! Why should I?

I made a mistake, your ladyship. If you are
afraid of being alone, my lady--

Afraid! Certainly not. You may go.

I wish, Crichton, you could work without getting so hot.

I wish I could, my lady.

It makes me hot to look at you.

It almost makes me cool to look at your ladyship.

Anything I can do for
you in that way, Crichton, I shall do with pleasure.

Thank you, my lady.

Don't give way, my lady, things might be worse.

My poor father.

If I could have given my life for his.

You did all a man could do. Indeed I thank you, Crichton. You are a man.

Thank you, my lady.

But it is all so awful. Crichton, is there any hope of a ship
coming?

Of course there is, my lady.

Don't treat me as a child. I have got to
know the worst, and to face it. Crichton, the truth.

We were driven out of our course, my lady; I
fear far from the track of commerce.

Thank you; I understand.

You're a good pluckt 'un, my lady.

I shall try to be. Crichton, how dare you?

I beg your ladyship's pardon; but you are.

And until a ship comes we are three men who are going to do our best for
you ladies.

Mr. Ernest does no work.

But he will, my lady.

I doubt it.

No work--no dinner--will make a great change in Mr. Ernest.

No work--no dinner. When did you invent that rule, Crichton?

I didn't invent it, my lady. I seem to
see it growing all over the island.

Crichton, your manner strikes me as curious.

I hope not, your ladyship.

You are not implying
anything so unnatural, I presume, as that if I and my sisters don't work
there will be no dinner for us?

If it is unnatural, my lady, that is the end of it.

If? Now I understand. The perfect servant at home holds that
we are all equal now. I see.

My lady, can you think me so
inconsistent?

That is it.

My lady, I disbelieved in equality at home because
it was against nature, and for that same reason I as utterly disbelieve
in it on an island.

I apologise.

There must always, my lady, be one
to command and others to obey.

One to command, others to obey. Yes. Crichton!

What is it, my lady?

Look what I found.

Cocoa-nuts. Bravo!

They grows on trees.

Where did you think they grew?

I thought as how they grew in rows on top of little sticks.",False
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","Then when I'd my full share I'd come walking down where you'd
see the ducks and geese stretched sleeping on the highway of the road,
and before I'd pass the dunghill, I'd hear himself snoring out, a loud
lonesome snore he'd be making all times, the while he was sleeping, and
he a man 'd be raging all times, the while he was waking, like a gaudy
officer you'd hear cursing and damning and swearing oaths.

Providence and Mercy, spare us all!

It's that you'd say surely if you seen him and he after
drinking for weeks, rising up in the red dawn, or before it maybe, and
going out into the yard as naked as an ash tree in the moon of May, and
shying clods against the visage of the stars till he'd put the fear of
death into the banbhs and the screeching sows.

I'd be well-night afeard of that lad myself, I'm thinking. And there was no one in it but the two of you alone?

The divil a one, though he'd sons and daughters walking all
great states and territories of the world, and not a one of them, to
this day, but would say their seven curses on him, and they rousing up
to let a cough or sneeze, maybe, in the deadness of the night.

Well, you should have been a queer lot.
I never cursed my father the like of that, though I'm twenty and more
years of age.

Then you'd have cursed mine, I'm telling you, and he a man
never gave peace to any, saving when he'd get two months or three, or
be locked in the asylums for battering peelers or assaulting men  the way it was a bitter life he led me till I did up a Tuesday and halve his skull.

Well, you'll have peace in this place, Christy Mahon, and none to trouble you, and it's near
time a fine lad like you should have your good share of the earth.

It's time surely, and I a seemly fellow with great strength in
me and bravery of...

Oh, glory! it's late for knocking,
and this last while I'm in terror of the peelers, and the walking dead.",False
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep.","I never killed my father. I'd be afeard to do that, except I was the like of yourself
with blind rages tearing me within, for I'm thinking you should have had
great tussling when the end was come.

We had not then. It was a hard woman was come
over the hill, and if he was always a crusty kind when he'd a hard woman
setting him on, not the divil himself or his four fathers could put up
with him at all.

And isn't it a great wonder that one wasn't fearing you?

Up to the day I killed my father, there wasn't a person in Ireland knew the kind I was, and I there
drinking, waking, eating, sleeping, a quiet, simple poor fellow with no
man giving me heed.

It was the girls were giving you heed maybe, and I'm thinking
it's most conceit you'd have to be gaming with their like.

Not the girls itself, and I won't tell you a lie. There wasn't anyone heeding me in that place
saving only the dumb beasts of the field.

And I thinking you should have been living the like of a king of Norway or the Eastern world. 

The like of a king, is it? And I after toiling, moiling, digging, dodging from the dawn till dusk with never a sight of joy or sport saving only when I'd be abroad in the dark
night poaching rabbits on hills, for I was a devil to poach, God forgive
me, and I near got six months for going with a dung fork
and stabbing a fish.

And it's that you'd call sport, is it, to be abroad in the
darkness with yourself alone?

I did, God help me, and there I'd be as happy as the sunshine
of St. Martin's Day, watching the light passing the north or the patches
of fog, till I'd hear a rabbit starting to screech and I'd go running in
the furze.",False
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","I see the young ladies over there, and each one of them
has a young man. My, my, it does me ould heart good to see the young
folks enjoying themselves. It ain't so many years since me and Pat was
courting each other just like the rest of yeez.

Mrs. O'Toole, do you see that young man sitting there
all by his lonesome? Ain't it a shame? And him such a good looking
young feller, too. I've a good notion to go over there and cheer him
up a bit. Maybe his girl is here with another fellow.

Sure, there's plenty of girls here without any fellows
at all, at all. Why should a young man sit all alone like a bump on a
log, whin there's so many handsome colleens waiting for the chance at
him?

 Whist, Mrs. O'Toole, it's making him embarrassed yeez
are. Will you look at the red color in his face?

If ye ask me my opinion, Mollie Mulligan, sure and I
think he's after waiting fer one of yer own lovely daughters.

 Well, he might go further and fare worse. Nora Eudora's
a fine girl, if I do say it myself.

Whist, here comes Mary Ann out in front of the curtain
to spake her piece.

     LETTER TO SANTA CLAUS.

     Blessed old Santa Claus, king of delights,
     What are you doing these long winter nights?
     Filling your budgets with trinkets and toys,
     Wonderful gifts for the girls and the boys.
     While you are planning for everything nice,
     Pray let me give you a bit of advice.

     Don't take it hard if I say in your ear,
     Santa, I thought you were partial last year;
     Loading the rich folks with everything gay,
     Snubbing the poor ones who came in your way.
     Now of all times of the year I am sure
     This is the time to remember the poor.",False
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",False
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","Yes, that's the sort of politician for my money!

Then we'll consider it settled.  Now, as the
  country is in a state of insurrection, it is absolutely necessary
  that you should assume the reins of Government at once; and,
  until it is ascertained which of you is to be king, I have
  arranged that you will reign jointly, so that no question can
  arise hereafter as to the validity of any of your acts.

As one individual?

As one individual.

Like this?

Something like that.

And we may take our friends with us, and give them places about the Court?

Undoubtedly.  That's always done!

I'm convinced!

So am I!

Then the sooner we're off the better.

We'll just run home and pack up a few things (going)--

 Stop, stop--that won't do at all--ladies are not
  admitted.

 What!

 Not admitted.  Not at present.  Afterwards, perhaps.  We'll see.

Why, you don't mean to say you are going to separate
  us from our wives!

This is very awkward! Only for a time--a few months.  Alter all, what is a few months?

 But we've only been married half an hour! 

                          
            Kind sir, you cannot have the heart
                      Our lives to part
                 From those to whom an hour ago
                           We were united!
            Before our flowing hopes you stem,
                      Ah, look at them,
                 And pause before you deal this blow,
                           All uninvited!
            You men can never understand
                      That heart and hand
                 Cannot be separated when
                           We go a-yearning;
            You see, you've only women's eyes
                      To idolize
                 And only women's hearts, poor men,
                           To set you burning!
            Ah me, you men will never understand
            That woman's heart is one with woman's hand!

            Some kind of charm you seem to find
                      In womankind--
                 Some source of unexplained delight
                           (Unless you're jesting),
            But what attracts you, I confess,
                      I cannot guess,
                 To me a woman's face is quite
                           Uninteresting!
            If from my sister I were torn,
                      It could be borne--
                 I should, no doubt, be horrified,
                           But I could bear it;--
            But Marco's quite another thing--
                      He is my King,
                 He has my heart and none beside
                           Shall ever share it!
            Ah me, you men will never understand
            That woman's heart is one with woman's hand!",False
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","How is his lordship now?

A little easier, sir.

Crichton, send Fisher to me.

I have no pity for you girls, I--

Ernest, go away, and don't insult the broken-hearted.

And uncommon glad I am to go. Ta-ta, all of you. He asked me to
say a few words. I came here to say a few words, and I'm not at all sure
that I couldn't bring an action against him.

My poor sisters, come here. We must make this draw
us closer together. I shall do my best to help you in every way. Just
now I cannot think of myself at all.

But how unlike you, Mary.

It is my duty to protect my sisters.

I never knew her so sweet before, Agatha. (Cautiously.) What
do you propose to do, Mary?

I propose when we are on the yacht to lend Fisher to you when
I don't need her myself.

Fisher?

Of course, as the
eldest, I have decided that it is my maid we shall take with us.

Mary, you toad.

Nothing on earth would induce Fisher to lift her hand for either
me or Catherine.

I was afraid of it, Agatha. That is why I am so sorry for
you.

Fisher, you heard what his lordship said?

Yes, my lady.

You have given me some satisfaction of late, Fisher, and to mark my approval
I have decided that you shall be the maid who accompanies us.

I thank you, my lady.

That is all; you may go.

If you please, my lady, I wish to give notice.

Oh, certainly--you may go.

But why, Fisher?

I could not undertake, my lady, to wait upon three. We don't do
it. Oh, my lady, to think that
this affront--

I thought I told you to go, Fisher.

Serves you right.

It will be Simmons after all. Send Simmons to me.

My lady, might I venture to speak?

What is it?

I happen to know, your ladyship, that Simmons desires to give
notice for the same reason as Fisher.

Oh!

Then, Catherine, we take Jeanne.

And Jeanne also, my lady.

We can't blame them. Could any maid who respected herself be got
to wait upon three?

I suppose there are such persons,
Crichton?

I have heard, my lady, that there are such.

Crichton, what's to be done? We sail in
two days; could one be discovered in the time?

Surely you can think of some one?

There is in this establishment, your
ladyship, a young woman--

Yes?

A young woman, on whom I have for some time cast an eye.

Do you mean as a possible lady's-maid?

I had thought of her, my lady, in another connection.

Ah!

But I believe she is quite the young person you require.
Perhaps if you could see her, my lady--

I shall certainly see her. Bring her to me. You
two needn't wait.

Needn't we? We see your little game, Mary.

We shall certainly remain and have our two-thirds of her.

This, my lady, is the young person.

Oh dear!

Come here, girl. Don't be afraid.

Her appearance, my lady, is homely, and her manners, as you
may have observed, deplorable, but she has a heart of gold.

What is your position downstairs?

I'm a tweeny, your ladyship.

A what?

A tweeny; that is to say, my lady, she is not at present,
strictly speaking, anything; a between maid; she helps the vegetable
maid. It is she, my lady, who conveys the dishes from the one end of
the kitchen table, where they are placed by the cook, to the other end,
where they enter into the charge of Thomas and John.

I see. And you and Crichton are--ah--keeping company?

A butler don't keep company, my lady.

Does he not?

No, your ladyship, we butlers may--(he makes a gesture with
his arms)--but we do not keep company.

I know what it is; you are engaged?",True
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","Is he now? The late Mr. Mulligan was niver much of a
lodge joiner but that made no difference to him; he niver came home
till marnin', lodge or no lodge.

 Remember, Mollie, you're coming over to dinner with us
tomorrow. It's at one o'clock.


Oh, Kathleen, I can't be laving the children at all, at
all. On Christmas Day, too.

Of course you can't. Ye're going to bring the children
over with ye.

The whole tin of them?

     Patsy and Matsy,
     And Teddy Magee,
     Nora Eudora,
     And Micky Machree,
     Bridget Honora,
     And sweet Mary Ann,
     Melissa, Clarissa,

   And wee Peter Pan.

And ye're willing for the whole bunch of us to come?

All but the goat. I draw the line at Shamus O'Brien. Ye
see it's this way. Me man, Pat, won a turkey in a raffle, and it's as
big as a billy-goat. Then on top of that me daughter Toozy, that's
married and lives in the country, sent us two chickens and a goose.
And there's only me and Pat to ate all that.

Kathleen O'Toole, it's a saint ye are.

I says to Pat, says I, ""Christmas ain't Christmas at
all, at all, unless there's some children at the dinner."" ""What'll we
do?"" says Pat. ""Invite the Mulligans,"" says I. And Pat was tickled to
death. We've potatoes and squash and cabbage from me own garden, and
we've oyster dressing and cramberries and stewed corn and apple
fritters, and it's meself that has made eight mince pies, and four
punkin ones--and I think we'll be after having a dinner on Christmas
Day that would do credit to ould Saint Patrick himself.

Sure, ye almost make me cry for joy, Kathleen O'Toole,
and after the goat trated ye the way he did, too.

If a woman can't be neighborly and loving on Christmas
Day, Mollie Mulligan, sure I'm thinking she niver can be neighborly
and loving at all, at all.",False
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","I did not then. I just riz the loy and let fall the edge of
it on the ridge of his skull, and he went down at my feet like an empty
sack, and never let a grunt or groan from him at all.

And what way weren't you hanged, mister? Did you bury him then?

Aye. I buried him then. Wasn't I digging spuds in the field?

And the peelers never followed after you the eleven days that you're out?

Never a one of them, and I walking forward facing hog, dog, or divil on the highway of the road.

It's only with a common week-day kind of a murderer them lads would be trusting their carcase, and that man should be a great terror when his temper's roused.

He should then. And where was it, mister honey, that you did the deed?

Oh, a distant place, master of the house, a windy corner of high, distant hills.

He's a close man, and he's right, surely.

That'd be a lad with the sense of Solomon to have for a pot-boy,
Michael James, if it's the truth you're seeking one at all.

The peelers is fearing him, and if you'd that lad in the house
there isn't one of them would come smelling around if the dogs itself
were lapping poteen from the dungpit of the yard.

Bravery's a treasure in a lonesome place, and a lad would kill
his father, I'm thinking, would face a foxy divil with a pitchpike on
the flags of hell.

It's the truth they're saying, and if I'd that lad in the house,
I wouldn't be fearing the loosed kharki cut-throats, or the walking
dead.

Well, glory be to
God!

Would you think well to stop here and be
pot-boy, mister honey, if we gave you good wages, and didn't destroy you
with the weight of work?

That'd be a queer kind to bring into a decent quiet household with the like of Pegeen Mike.

Will you whisht? Who's speaking to you?",True
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep.","Harbor ill feeling, is it? Faith, then I'll not, Mollie
Mulligan, and it's meself that'll be bringing over a big cabbage head
on the morning for Shamus O'Brien's Christmas dinner.

I'll be after tidying up the house a bit.
It's little enough I've got for the children's Christmas tomorrow
morning; but at least I can have me house in order and a burning
candle shining in the windy. 

     This light shall burn on Christmas Day,
     For Him who in the manger lay,
     And all are welcome at my door,
     The high, the low, the rich, the poor,
     And every heart shall sing again
     Of peace on earth, good will to men.

Your burning candle takes me back again to the
days of me childhood in County Clare. Well do I mind me last Christmas
Eve in ould Ireland, the little thatched cabin with its one window,
the stinging smoke of the peat fire, the lads and the colleens and the
ould piper--and the merry dances and songs, do ye remember, Mollie,
darling? 


     Did you ever go into an Irishman's shanty,
     Where money was scarce but where welcome was plenty?
     A three-legged stool and a table to match it,
     But the door of the shanty is always unlatched.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!

     Our nate little house, it looks out on the street,
     There's two beautiful rooms and a pig-sty complete.
     Each girl has a dress and each boy has a coat,
     There's tin happy children, six pigs and a goat.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!


It's lucky for us, darlin', that me husband is out at
his lodge tonight. I can stay with you until the children return from
the entertainment, and maybe it's a bit of a Christmas Eve high-jinks
we can be having afterwards.

Indade, I'm glad to have ye, Kathleen. Will your
husband be long at lodge?

 He will that. Pat is the Grand Exalted Chafe Ruler of the Benevolent and
Obstreperous Order of United Wooden-men, and he won't be home till
marnin'.",True
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","hand to stay you at all?

Stranger.

Whisht, whisht. Be quiet I'm telling you, they're coming now at the door.

I wasn't long at all, stranger, for I met himself on the path.

You were middling long, lady of the house.

There was no sign from himself?

No sign at all, lady of the house.

Go over now and pull down the sheet, and look on
himself, Micheal Dara, and you'll see it's the truth I'm telling you.

I will not, Nora, I do be afeard of the dead.

 Will you drink a sup of tea with myself and the
young man, stranger, or will you go into
the little room and stretch yourself a short while on the bed, I'm
thinking it's destroyed you are walking the length of that way in the
great rain.

Is it to go away and leave you, and you having a wake, lady of the
house? I will not surely. And it's none of your tea I'm asking either.

That's a poor coat you have, God help you, and I'm thinking it's a poor
tailor you are with it.

If it's a poor tailor I am, I'm thinking it's a poor herd does be
running back and forward after a little handful of ewes the way I seen
yourself running this day, young fellow, and you coming from the fair.

Let you not mind him at all, Micheal Dara, he has a drop taken and it's soon he'll be falling asleep.

It's no lie he's telling, I was destroyed surely. They were that
wilful they were running off into one man's bit of oats, and another
man's bit of hay, and tumbling into the red bogs till it's more like a
pack of old goats than sheep they were. Mountain ewes is a queer breed,
Nora Burke, and I'm not used to them at all.",True
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","Who's there?

 Me.

Who's me?

The Widow Quin.

Go on now with your supper, and let on to be sleepy, for if she found you were such
a warrant to talk, she'd be stringing gabble till the dawn of day. 

What ails you, or what is it you're wanting at this hour of the night?

I'm after meeting Shawn Keogh and Father Reilly below, who told me of your
curiosity man, and they fearing by this time he was maybe roaring,
romping on your hands with drink.

Look now is he roaring, and he stretched away drowsy with his supper and his mug of milk. Walk down and tell that to Father Reilly and to Shaneen Keogh.

I'll not see them again, for I've their word to lead that lad forward for to lodge with me.

This night, is it?

This night. ""It isn't fitting,"" says the
priesteen, ""to have his likeness lodging with an orphaned girl.""

God save you, mister!

God save you kindly.

Well, aren't you a little smiling fellow? It should have been great and bitter
torments did rouse your spirits to a deed of blood.

It should, maybe.

It's more than ""maybe"" I'm saying, and it'd soften my heart
to see you sitting so simple with your cup and cake, and you fitter to
be saying your catechism than slaying your da.

There's talking when any'd see he's fit to be holding his head high with the wonders of the world.
Walk on from this, for I'll not have him tormented and he destroyed
travelling since Tuesday was a week.

We'll be walking surely when his supper's
done, and you'll find we're great company, young fellow, when it's of
the like of you and me you'd hear the penny poets singing in an August
Fair.

Did you kill your father?

She did not. She hit himself with a worn
pick, and the rusted poison did corrode his blood the way he never
overed it, and died after. That was a sneaky kind of murder did win
small glory with the boys itself.",True
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","Plenty of children there are in our city,
     Who have no fathers or mothers to pity;
     Plenty of people whose working and heeding
     Scarcely can keep all their dear ones from needing.
     Now, if I came every year in December,
     These are the ones I would surely remember.

     Once on a beautiful Christmas you know
     Jesus our Saviour was born here below,
     Patiently stooping to hunger and pain,
     So He might save us, His lost ones, from shame;
     Now if we love Him, He bids us to feed
     All His poor brothers and sisters who need.

     Blessed old Nick! I was sure if you knew it,
     You would remember and certainly do it;
     This year, at least, when you empty your pack,
     Pray give a portion to all who may lack.
     Then, if there's anything left and you can
     Bring a small gift to wee Peter Pan.

   

Wasn't that dandy? Sure, little Mary Ann has a wonderful education, so she has!

She takes after her own mother. I was just like her
when I was that age.

And you're just like her still, Mollie Mulligan. Sure
you're the sunshine of Mulligan Alley and the belle of Shantytown.

Whist now! It's covered I am wid blushes. But, hush! I
think the show is about to begin.
 Come and see Jumbo, Samson symbolical!
     Come and see Slivers, Clown really comical!
     Come and see Zip, the foremost of freaks!
     Come and see Palestine's Sinister Sheiks!
     Eager Equestriennes, each unexcelled,
     Most mammoth menagerie ever beheld,
     The Giant, the Fat Girl, the Lion-faced Man,
     Aerial Artists from far-off Japan,
     Audacious Acrobats shot from a gun,
     Don't miss the greatest show under the sun!

Now, if you will kindly lend me your ears for a moment, I will fill
them free of charge with a few words concerning the world's greatest
assortment of marvelous monstrosities. In the first cell we have Senor
Macaroni Spaghetti from the land of the banana. The senor is
thirty-nine inches high, and, strangely enough, thirty-nine years old,
to say nothing of the fact that he weighs thirty-nine pounds. He arrived last week by parcel
post to join our circus. The senor is looking for a wife.",False
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","there isn't my match in Mayo for thatching, or mowing, or shearing a
sheep.

It's true the Lord God formed you to
contrive indeed. Doesn't the world know you reared a black lamb at your
own breast, so that the Lord Bishop of Connaught felt the elements of
a Christian, and he eating it after in a kidney stew? Doesn't the
world know you've been seen shaving the foxy skipper from France for a
threepenny bit and a sop of grass tobacco would wring the liver from a
mountain goat you'd meet leaping the hills?

Do you hear her now, young fellow? Do
you hear the way she'll be rating at your own self when a week is by?

Don't heed her. Tell her to go into her pigsty and not plague us here.

I'm going; but he'll come with me.

Are you dumb, young fellow?

God increase you; but I'm pot-boy in this place, and it's here I'd liefer stay.

Now you have heard him, and go on from this.

It's lonesome this hour crossing the hill, and if he won't come along with me, I'd have a right
maybe to stop this night with yourselves. Let me stretch out on the
settle, Pegeen Mike; and himself can lie by the hearth.

Faith, I won't. Quit off or I will send you now.

Well, it's a terror to be aged a score.God bless you now, young fellow, and let
you be wary, or there's right torment will await you here if you go
romancing with her like, and she waiting only, as they bade me say, on a
sheepskin parchment to be wed with Shawn Keogh of Killakeen.

What's that she's after saying?",True
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","Do not give way to this uncalled-for grief,
            Your separation will be very brief.
                 To ascertain which is the King
                      And which the other,
                 To Barataria's Court I'll bring
                      His foster-mother;
                 Her former nurseling to declare
                      She'll be delighted.
            That settled, let each happy pair
                 Be reunited.
		Viva!  His argument is strong!
 		Viva!  We'll not be parted long!
                 Viva!  It will be settled soon!
                 Viva!  Then comes our honeymoon!

                                                    

	           Then one of us will be a Queen,
                      And sit on a golden throne,
                           With a crown instead
                           Of a hat on her head,
                      And diamonds all her own!
                 With a beautiful robe of gold and green,
                      I've always understood;
                           I wonder whether
                           She'd wear a feather?
                      I rather think she should!

	          Oh, 'tis a glorious thing, I ween,
                 To be a regular Royal Queen!
                 No half-and-half affair, I mean,
                 But a right-down regular Royal Queen!

	           She'll drive about in a carriage and pair,
                      With the King on her left-hand side,
                           And a milk-white horse,
                           As a matter of course,
                      Whenever she wants to ride!
                 With beautiful silver shoes to wear
                      Upon her dainty feet;
                           With endless stocks
                           Of beautiful frocks
                      And as much as she wants to eat!

	         Oh, 'tis a glorious thing, I ween, etc.

	         Whenever she condescends to walk,
                      Be sure she'll shine at that,
                           With her haughty stare
                           And her nose in the air,
                      Like a well-born aristocrat!
                 At elegant high society talk
                      She'll bear away the bell,
                           With her ""How de do?""
                           And her ""How are you?""
                      And ""I trust I see you well!""

  ALL.           Oh, 'tis a glorious thing, I ween, etc.

  GIU.           And noble lords will scrape and bow,
                      And double themselves in two,
                           And open their eyes
                           In blank surprise
                      At whatever she likes to do.
                 And everybody will roundly vow
                      She's fair as flowers in May,",False
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","Come along with me now, lady of the house, and it's
not my blather you'll be hearing only, but you'll be hearing the herons
crying out over the black lakes, and you'll be hearing the grouse and
the owls with them, and the larks and the big thrushes when the days
are warm, and it's not from the like of them you'll be hearing a talk
of getting old like Peggy Cavanagh, and losing the hair off you, and the
light of your eyes, but it's fine songs you'll be hearing when the sun
goes up, and there'll be no old fellow wheezing, the like of a sick
sheep, close to your ear.

I'm thinking it's myself will be wheezing that time with lying down
under the Heavens when the night is cold; but you've a fine bit of talk,
stranger, and it's with yourself I'll go.

You think it's a grand thing you're after doing with your letting on to be dead, but what is it
at all? What way would a woman live in a lonesome place the like of this
place, and she not making a talk with the men passing? And what way
will yourself live from this day, with none to care for you? What is it
you'll have now but a black life, Daniel Burke, and it's not long I'm
telling you, till you'll be lying again under that sheet, and you dead
surely.

Sit down now and take a little taste of the stuff, Micheal Dara.
There's a great drouth on me, and the night is young.

And it's very dry I am, surely, with
the fear of death you put on me, and I after driving mountain ewes since
the turn of the day.

I was thinking to strike you, Micheal
Dara, but you're a quiet man, God help you, and I don't mind you at all.

Your good health, Micheal Dara.

God reward you, Daniel Burke, and may you have a long life, and
a quiet life, and good health with it.",True
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","There's no one can drive a mountain ewe
but the men do be reared in the Glen Malure, I've heard them say, and
above by Rathvanna, and the Glen Imaal, men the like of Patch Darcy, God
spare his soul, who would walk through five hundred sheep and miss one
of them, and he not reckoning them at all.

Is it the man went queer in his head the year that's gone?

It is surely.

That was a great man, young fellow, a great man I'm
telling you. There was never a lamb from his own ewes he wouldn't know
before it was marked, and he'ld run from this to the city of Dublin and
never catch for his breath.

He was a great man surely, stranger, and
isn't it a grand thing when you hear a living man saying a good word of
a dead man, and he mad dying?

It's the truth I'm saying, God spare his soul.

 I heard tell this day, Nora Burke, that it was on the path below Patch Darcy would be passing up and passing down, and I heard them say he'ld never past it night or morning
without speaking with yourself.

It was no lie you heard, Micheal Dara.

I'm thinking it's a power of men you're after knowing if it's in
a lonesome place you live itself.

It's in a lonesome place you do have to be
talking with some one, and looking for some one, in the evening of the
day, and if it's a power of men I'm after knowing they were fine men,
for I was a hard child to please, and a hard girl to please {she looks
at him a little sternly}, and it's a hard woman I am to please this day,
Micheal Dara, and it's no lie I'm telling you.

Was it a hard woman to please you were when you took himself for your man?

What way would I live and I an old woman if I didn't marry a man
with a bit of a farm, and cows on it, and sheep on the back hills?",True
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","I knew rightly. And I was thinking, and I
coming in through the door, that it's many a lone woman would be afeard
of the like of me in the dark night, in a place wouldn't be so lonesome
as this place, where there aren't two living souls would see the little
light you have shining from the glass.

 I'm thinking many would be afeard, but I never knew what
way I'd be afeard of beggar or bishop or any man of you at all. It's other things than
the like of you, stranger, would make a person afeard.

 It is surely, God help us all!

You're saying that, stranger, as if you were easy afeard.

Is it myself, lady of the house, that does
be walking round in the long nights, and crossing the hills when the fog
is on them, the time a little stick would seem as big as your arm, and
a rabbit as big as a bay horse, and a stack of turf as big as a towering
church in the city of Dublin? If myself was easily afeard, I'm telling
you, it's long ago I'ld have been locked into the Richmond Asylum, or
maybe have run up into the back hills with nothing on me but an old
shirt, and been eaten with crows the like of Patch Darcy--the Lord have
mercy on him--in the year that's gone.

You knew Darcy?

Wasn't I the last one heard his living voice in the whole world?

There were great stories of what was heard at that time, but would
any one believe the things they do be saying in the glen?

It was no lie, lady of the house.... I was passing below on a dark
night the like of this night, and the sheep were lying under the ditch
and every one of them coughing, and choking, like an old man, with the
great rain and the fog. Then I heard a thing talking--queer talk, you
wouldn't believe at all, and you out of your dreams,--and ""Merciful
God,"" says I, ""if I begin hearing the like of that voice out of the
thick mist, I'm destroyed surely.""",False
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","How is his lordship now?

A little easier, sir.

Crichton, send Fisher to me.

I have no pity for you girls, I--

Ernest, go away, and don't insult the broken-hearted.

And uncommon glad I am to go. Ta-ta, all of you. He asked me to
say a few words. I came here to say a few words, and I'm not at all sure
that I couldn't bring an action against him.

My poor sisters, come here. We must make this draw
us closer together. I shall do my best to help you in every way. Just
now I cannot think of myself at all.

But how unlike you, Mary.

It is my duty to protect my sisters.

I never knew her so sweet before, Agatha. (Cautiously.) What
do you propose to do, Mary?

I propose when we are on the yacht to lend Fisher to you when
I don't need her myself.

Fisher?

Of course, as the
eldest, I have decided that it is my maid we shall take with us.

Mary, you toad.

Nothing on earth would induce Fisher to lift her hand for either
me or Catherine.

I was afraid of it, Agatha. That is why I am so sorry for
you.

Fisher, you heard what his lordship said?

Yes, my lady.

You have given me some satisfaction of late, Fisher, and to mark my approval
I have decided that you shall be the maid who accompanies us.

I thank you, my lady.

That is all; you may go.

If you please, my lady, I wish to give notice.

Oh, certainly--you may go.

But why, Fisher?

I could not undertake, my lady, to wait upon three. We don't do
it. Oh, my lady, to think that
this affront--

I thought I told you to go, Fisher.

Serves you right.

It will be Simmons after all. Send Simmons to me.

My lady, might I venture to speak?

What is it?

I happen to know, your ladyship, that Simmons desires to give
notice for the same reason as Fisher.

Oh!

Then, Catherine, we take Jeanne.

And Jeanne also, my lady.

We can't blame them. Could any maid who respected herself be got
to wait upon three?

I suppose there are such persons,
Crichton?

I have heard, my lady, that there are such.

Crichton, what's to be done? We sail in
two days; could one be discovered in the time?

Surely you can think of some one?

There is in this establishment, your
ladyship, a young woman--

Yes?

A young woman, on whom I have for some time cast an eye.

Do you mean as a possible lady's-maid?

I had thought of her, my lady, in another connection.

Ah!

But I believe she is quite the young person you require.
Perhaps if you could see her, my lady--

I shall certainly see her. Bring her to me. You
two needn't wait.

Needn't we? We see your little game, Mary.

We shall certainly remain and have our two-thirds of her.

This, my lady, is the young person.

Oh dear!

Come here, girl. Don't be afraid.

Her appearance, my lady, is homely, and her manners, as you
may have observed, deplorable, but she has a heart of gold.

What is your position downstairs?

I'm a tweeny, your ladyship.

A what?

A tweeny; that is to say, my lady, she is not at present,
strictly speaking, anything; a between maid; she helps the vegetable
maid. It is she, my lady, who conveys the dishes from the one end of
the kitchen table, where they are placed by the cook, to the other end,
where they enter into the charge of Thomas and John.

I see. And you and Crichton are--ah--keeping company?

A butler don't keep company, my lady.

Does he not?

No, your ladyship, we butlers may--(he makes a gesture with
his arms)--but we do not keep company.

I know what it is; you are engaged?",True
"I don't remember nothing about her. What was
she like? Tell me.

Ay tal you all about everytang--and you tal me all tangs happen
to you. But not here now. Dis ain't good place for young gel, anyway.
Only no good sailor fallar come here for gat drunk.  You come with me, Anna. You need
lie down, gat rest.

Where're you
going?

CHRIS--Come. Ve gat on board.

On board your barge, you mean? Nix for
mine!  Do you think
that's a good place for a young girl like me--a coal barge?

Yes, Ay tank.  You don't know how nice it's on barge, Anna. Tug come
and ve gat towed out on voyage--yust water all round, and sun, and
fresh air, and good grub for make you strong, healthy gel. You see many
tangs you don't see before. You gat moonlight at night, maybe; see
steamer pass; see schooner make sail--see everytang dat's pooty. You
need take rest like dat. You work too hard for young gel already. You
need vacation, yes!

 It sounds good to hear you tell it. I'd sure like a
trip on the water, all right. It's the barge idea has me stopped. Well,
I'll go down with you and have a look--and maybe I'll take a chance.
Gee, I'd do anything once.

Ye go, eh?

What's the rush? Wait a second.  Gee, I'm thirsty.

Ay'm sorry, Anna. What
you tank you like for drink, eh?

I'll take a--[ I
don't know. What'a they got here?

Ay don't tank dey got much fancy drink for young
gel in dis place, Anna. Yinger ale--sas'prilla, maybe.

Make it sas, then.

CAy tal you, Anna, we calabrate,
yes--dis one time because we meet after many year.  Dey gat good port wine, Anna. It's good for you. Ay
tank--little bit--for give you appetite. It ain't strong, neider. One
glass don't go to your head, Ay promise.

All right! I'll take port.

Ay go gat him.","Get me out of it, Nora, for the love of God. He
always did what you bid him, and I'm thinking he would do it now.

Is it dead he is or living?

It's little you care if it's dead or living I
am, but there'll be an end now of your fine times, and all the talk you
have of young men and old men, and of the mist coming up or going down.
You'll walk out now from that door, Nora Burke,
and it's not to-morrow, or the next day, or any day of your life, that
you'll put in your foot through it again.

It's a hard thing you're saying for an old man,
master of the house, and what would the like of her do if you put her
out on the roads?

Let her walk round the like of Peggy Cavanagh below, and be begging
money at the cross-road, or selling songs to the men. {To Nora.} Walk
out now, Nora Burke, and it's soon you'll be getting old with that life,
I'm telling you; it's soon your teeth'll be falling and your head'll be
the like of a bush where sheep do be leaping a gap.

There's a fine Union below in Rathdrum.

The like of her would never go there.... It's lonesome roads she'll
be going and hiding herself away till the end will come, and they
find her stretched like a dead sheep with the frost on her, or the big
spiders, maybe, and they putting their webs on her, in the butt of a
ditch.

What way will yourself be that day, Daniel Burke? What
way will you be that day and you lying down a long while in your grave?
For it's bad you are living, and it's bad you'll be when you're dead.
 Yet, if it is itself, Daniel Burke, who can help it
at all, and let you be getting up into your bed, and not be taking your
death with the wind blowing on you, and the rain with it, and you half
in your skin.",False
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","You stick to me, Brocky, and I'll pull you through.

Monsieur Fleury.

The chef.

Very charmed to see you,
Monsieur Fleury.

Thank you very much.

Agatha--recitation!

Mr. Rolleston.

How do you do, Rolleston?

Mr. Tompsett.

Miss Fisher.

This is a pleasure, Miss Fisher.

If I might venture, Miss Fisher

Miss Simmons.

You are always welcome, Miss Simmons.

At last we meet.
Won't you sit down?

Mademoiselle Jeanne.

Charmed to see you, Mademoiselle Jeanne.

Mr. Treherne, this is Fisher, my maid.

Your what, Mary?

My friend.
Thomas.

How do you do, Thomas?

John.

How do you do, John?

Brocklehurst, this is John. I think you have
already met on the door-step.

Jane.

Give me your hand, Jane.

Gladys.

How do you do, Gladys. You know my uncle?

Your hand, Gladys.

Tweeny.

So happy to see you.

John, I saw you talking to Lord Brocklehurst just now; introduce
me.

That's an uncommon
pretty girl; if I must feed one of them, Ernest, that's the one.

No you don't, it won't do, Brocky. You are too
pretty, my dear. Mother wouldn't like it. Here's
something safer. Charming girl, Brocky, dying to know you; let me
introduce you. Tweeny, Lord Brocklehurst--Lord Brocklehurst, Tweeny.

They are not all here, Crichton.

Odds and ends.
Which is to recite?

And how are
all at home?

Fairish, my lord, if 'tis the horses you are inquiring for?

No, no, the family. How's the baby?

Blooming, your lordship.

A very fine boy. I remember saying so when I saw him; nice
little fellow.

Beg pardon, my
lord, it's a girl.

A girl? Aha! ha! ha! exactly what I said. I distinctly
remember saying, If it's spared it will be a girl.

Very delighted to see you, Crichton.

Mary, you know Mr. Crichton?

Milk and sugar, Crichton?

I'm ashamed to be seen talking to you, my lady.

To such a perfect servant as you all this must be most
distasteful. Oh, please do
speak, or I shall have to recite. You do hate it, don't you?

It pains me, your ladyship. It disturbs the etiquette of the
servants' hall. After last month's meeting the pageboy, in a burst of
equality, called me Crichton. He was dismissed.

I wonder--I really do--how you can remain with us.

I should have felt compelled to give notice, my lady, if the
master had not had a seat in the Upper House. I cling to that.

Do go on speaking. Tell me, what did Mr. Ernest mean by
saying he was not young enough to know everything?

I have no idea, my lady.

But you laughed.

My lady, he is the second son of a peer.

Very proper sentiments. You are a good soul, Crichton.",True
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","Then when I'd my full share I'd come walking down where you'd
see the ducks and geese stretched sleeping on the highway of the road,
and before I'd pass the dunghill, I'd hear himself snoring out, a loud
lonesome snore he'd be making all times, the while he was sleeping, and
he a man 'd be raging all times, the while he was waking, like a gaudy
officer you'd hear cursing and damning and swearing oaths.

Providence and Mercy, spare us all!

It's that you'd say surely if you seen him and he after
drinking for weeks, rising up in the red dawn, or before it maybe, and
going out into the yard as naked as an ash tree in the moon of May, and
shying clods against the visage of the stars till he'd put the fear of
death into the banbhs and the screeching sows.

I'd be well-night afeard of that lad myself, I'm thinking. And there was no one in it but the two of you alone?

The divil a one, though he'd sons and daughters walking all
great states and territories of the world, and not a one of them, to
this day, but would say their seven curses on him, and they rousing up
to let a cough or sneeze, maybe, in the deadness of the night.

Well, you should have been a queer lot.
I never cursed my father the like of that, though I'm twenty and more
years of age.

Then you'd have cursed mine, I'm telling you, and he a man
never gave peace to any, saving when he'd get two months or three, or
be locked in the asylums for battering peelers or assaulting men  the way it was a bitter life he led me till I did up a Tuesday and halve his skull.

Well, you'll have peace in this place, Christy Mahon, and none to trouble you, and it's near
time a fine lad like you should have your good share of the earth.

It's time surely, and I a seemly fellow with great strength in
me and bravery of...

Oh, glory! it's late for knocking,
and this last while I'm in terror of the peelers, and the walking dead.",True
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","'That's better,'

'I think I'll go to my room now. You will come up, mater?'

'Yes, dear. I shan't be five minutes, John.'

'More like half an hour.'

'There is nothing wrong, is there? I thought I noticed a--a----'

'A certain liveliness, my dear. No, we were only having a good talk.'

'What about, John?'

'About the war,'

'About tactics and strategy, wasn't it, Roger?'

'Yes.'

'The fact is, Ellen, I have been helping Roger to take his first
trench.' With a big breath, 'And we took it too, together, didn't we,
Roger?'

'You bet,'

'Though I suppose,' sighing, 'it is one of those trenches that the enemy
retake during the night.'

'Oh, I--I don't know, father.'

'Whatever are you two talking about?'

'Aha, it is very private. We don't tell you everything, you know, Ellen.'

'Come on, mater, it's only his beastly sarcasm again. 'Night, father; I
won't see you in the morning.'

''Night,'

'Good-night, dear father.'

'A beautiful morning, Dering.'

'Too much sun, sir. The roses be complaining, and, to make matters
worse, Miss Barbara has been watering of them--in the heat of the day.'

'Has she? She means well. Dering, you heard it, didn't you?' 

'What was that, sir?'

'The thunderstorm--early this morning.'

'There was no thunderstorm, sir.'

'That is what they all say. It was at four o'clock. I
got up and looked out at the window. The evening primroses were very
beautiful.'

'I don't hold much with evening primroses,
sir; but I was out and about at four; there was no thunderstorm.'

'I suppose I just thought there was one. Perhaps it was
some thunderstorm of long ago that I heard. They do come back, you
know.'

'Do they, sir?'

'I am glad to see you moving about in the garden, Dering, with
everything just as usual.'

'Thank you, sir.'

'No, don't go. I am--a little troubled, Dering.'

'Everything be all right, sir.'

'I'm glad of that,' the Colonel says with relief. 'It is pleasant to see
that you have come back, Dering. Why did you go away for such a long
time?'

'Me, sir?' Dering is a little aggrieved. 'I haven't had a day off since
Christmas.'

'Haven't you? I thought--'

'Is everything just as usual, Dering?'

'Yes, sir. There never were a place less changed than this.'

'That's true.' The Colonel is appeased. 'Thank you, Dering, for saying
that.' But next moment he has lowered his voice again. 'Dering, there is
nothing wrong, is there? Is anything happening that I am not being told
about?'

'Not that I know of, sir.'

'That is what they all say, but--I don't know. Dering, I feel as if I was needed
somewhere. I don't know where it is. No one will tell me. Where is every
one?'

'They're all about, sir. There's a cricket match on at the village green.'

'Is there?'

'If the wind had a bit of south in it you could hear their voices. You
were a bit of a nailer at cricket yourself, sir.'

'Ninety-nine against Mallowfield, and then bowled off my pads. Biggest
score I ever made. Mallowfield wanted to add one to make it the hundred,
but I wouldn't let them. I was pretty good at steering them through the
slips, Dering! Do you remember my late cut? It didn't matter where point
stood, I got past him. You used to stand at point, Dering.'

'That was my grandfather, sir. If he was to be believed, he used to snap
you regular at point.'

'Did he? I daresay he did. I can't play now, but I like to watch it still.' 
'Dering, there is no cricket on the green to-day. I have been down to look. I don't understand it, Dering. When I
got there the green was all dotted with them--it's the prettiest sight
and sound in England. But as I watched them they began to go away, one
and two at a time; they weren't given out, you know, they went as if
they had been called away. Some of the little shavers stayed on--and
then they went off, as if they had been called away too. The stumps were
left lying about. Why is it?'

'It's just fancy, sir, I saw Master Will oiling his bat yesterday.'",False
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","Then when I'd my full share I'd come walking down where you'd
see the ducks and geese stretched sleeping on the highway of the road,
and before I'd pass the dunghill, I'd hear himself snoring out, a loud
lonesome snore he'd be making all times, the while he was sleeping, and
he a man 'd be raging all times, the while he was waking, like a gaudy
officer you'd hear cursing and damning and swearing oaths.

Providence and Mercy, spare us all!

It's that you'd say surely if you seen him and he after
drinking for weeks, rising up in the red dawn, or before it maybe, and
going out into the yard as naked as an ash tree in the moon of May, and
shying clods against the visage of the stars till he'd put the fear of
death into the banbhs and the screeching sows.

I'd be well-night afeard of that lad myself, I'm thinking. And there was no one in it but the two of you alone?

The divil a one, though he'd sons and daughters walking all
great states and territories of the world, and not a one of them, to
this day, but would say their seven curses on him, and they rousing up
to let a cough or sneeze, maybe, in the deadness of the night.

Well, you should have been a queer lot.
I never cursed my father the like of that, though I'm twenty and more
years of age.

Then you'd have cursed mine, I'm telling you, and he a man
never gave peace to any, saving when he'd get two months or three, or
be locked in the asylums for battering peelers or assaulting men  the way it was a bitter life he led me till I did up a Tuesday and halve his skull.

Well, you'll have peace in this place, Christy Mahon, and none to trouble you, and it's near
time a fine lad like you should have your good share of the earth.

It's time surely, and I a seemly fellow with great strength in
me and bravery of...

Oh, glory! it's late for knocking,
and this last while I'm in terror of the peelers, and the walking dead.",True
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","Is it getting the curse on me you'ld be, woman of the house? I
wouldn't lay my hand on him for the Lough Nahanagan and it filled with
gold.

Maybe cold would be no sign of
death with the like of him, for he was always cold, every day since I
knew him,--and every night, stranger; but I'm thinking it's dead he is surely, for he's
complaining a while back of a pain in his heart, and this morning, the
time he was going off to Brittas for three days or four, he was taken
with a sharp turn. Then he went into his bed and he was saying it was
destroyed he was, the time the shadow was going up through the glen, and
when the sun set on the bog beyond he made a great lep, and let a great
cry out of him, and stiffened himself out the like of a dead sheep.

God rest his soul.

Maybe that would do you better than the milk of the sweetest cow in County Wicklow.

The Almighty God reward you, and may it be to your good health.

I've no pipes saving his own, stranger, but they're sweet pipes to smoke.

Thank you kindly, lady of the house.

Sit down now, stranger, and be taking your rest.

I've walked a great way through the world, lady of the house, and seen great wonders, but I
never seen a wake till this day with fine spirits, and good tobacco, and
the best of pipes, and no one to taste them but a woman only.

Didn't you hear me say it was only after dying on me he was when
the sun went down, and how would I go out into the glen and tell the
neighbours, and I a lone woman with no house near me?

There's no offence, lady of the house?

No offence in life, stranger. How would the like of you, passing
in the dark night, know the lonesome way I was with no house near me at
all?",True
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","And ye're aven makin' a bit of an iliphant for wee
Peter Pan.

 I am that. Here's the little, fat body. And here's the four legs.
 I'll just stick the legs on with
nails--and there he stands. Now, here's a little potato for a head,
and an ould skinny carrot for a trunk. I'll stick them on with a hair
pin. Now, I'll stick on the ears and put in the
shoe-button eyes, and with this wee bit of black paper for a
tailpiece, and there ye are. Mr. Mumbo Jumbo Mulligan as natural as
life and twice as handsome. 

Here's a doll baby I've dressed, but it's no head she
has at all, at all.

Use a big yellow apple or a wee yellow punkin, and put
on a baby cap--and there ye are. Stick in some buttons for eyes, and a
wee nose and mouth of red paper--and stick the head on the body with
some hair pins, and the quane herself niver had a better doll baby.

I'll put her right here on the table alongside of the
iliphant.

 It's nine o'clock, it is. Isn't it time for the children
to be home?

It is that. And here they come now.

     The Mulligans are coming now, as happy as can be,
     We've been to the Sunday School and saw the Christmas tree,
     Had a lark with Santa Claus and take a tip from me,
       We'll all be marching on Christmas!

       Hurrah, hurrah, the Mulligans are here,
       Hurrah, hurrah, for Santa Claus so dear,
           Sure, it was a happy night,
           The best one in the year,
       And we'll be marching on Christmas!

     Patsy got a trumpet, little Micky got a drum,
     Matsy got a spinning top, you ought to hear it hum,
     Clarissa got a candy cane, oh, won't we have the fun,
       When we are marching on Christmas!

       Hurrah, hurrah, the Mulligans are here,",False
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",False
"I don't remember nothing about her. What was
she like? Tell me.

Ay tal you all about everytang--and you tal me all tangs happen
to you. But not here now. Dis ain't good place for young gel, anyway.
Only no good sailor fallar come here for gat drunk.  You come with me, Anna. You need
lie down, gat rest.

Where're you
going?

CHRIS--Come. Ve gat on board.

On board your barge, you mean? Nix for
mine!  Do you think
that's a good place for a young girl like me--a coal barge?

Yes, Ay tank.  You don't know how nice it's on barge, Anna. Tug come
and ve gat towed out on voyage--yust water all round, and sun, and
fresh air, and good grub for make you strong, healthy gel. You see many
tangs you don't see before. You gat moonlight at night, maybe; see
steamer pass; see schooner make sail--see everytang dat's pooty. You
need take rest like dat. You work too hard for young gel already. You
need vacation, yes!

 It sounds good to hear you tell it. I'd sure like a
trip on the water, all right. It's the barge idea has me stopped. Well,
I'll go down with you and have a look--and maybe I'll take a chance.
Gee, I'd do anything once.

Ye go, eh?

What's the rush? Wait a second.  Gee, I'm thirsty.

Ay'm sorry, Anna. What
you tank you like for drink, eh?

I'll take a--[ I
don't know. What'a they got here?

Ay don't tank dey got much fancy drink for young
gel in dis place, Anna. Yinger ale--sas'prilla, maybe.

Make it sas, then.

CAy tal you, Anna, we calabrate,
yes--dis one time because we meet after many year.  Dey gat good port wine, Anna. It's good for you. Ay
tank--little bit--for give you appetite. It ain't strong, neider. One
glass don't go to your head, Ay promise.

All right! I'll take port.

Ay go gat him.","It's proud and happy you'ld be if I was getting my death the day I
was shut of yourself. Let you walk out throughthat door, I'm telling you, and let you not be passing this way if it's hungry you are, or wanting a bed.

Maybe himself would take her.

What would he do with me now?

Give you the half of a dry bed, and good food in your mouth.

Is it a fool you think him, stranger, or is it a fool you were born
yourself? Let her walk out of that door, and let you go along with
her, stranger--if it's raining itself--for it's too much talk you have
surely.

We'll be going now, lady of the house--the
rain is falling, but the air is kind and maybe it'll be a grand morning
by the grace of God.

What good is a grand morning when I'm destroyed surely, and I going
out to get my death walking the roads?

You'll not be getting your death with myself, lady of the house,
and I knowing all the ways a man can put food in his mouth.... We'll be
going now, I'm telling you, and the time you'll be feeling the cold,
and the frost, and the great rain, and the sun again, and the south wind
blowing in the glens, you'll not be sitting up on a wet ditch, the way
you're after sitting in the place, making yourself old with looking
on each day, and it passing you by. You'll be saying one time, ""It's
a grand evening, by the grace of God,"" and another time, ""It's a wild
night, God help us, but it'll pass surely."" You'll be saying--

Go out of that door, I'm telling you, and do your blathering below in the glen.",False
"Noddin', nid, nid noddin'.

Dropping off to sleep, ain't we, Klinker?

 Asleep! Every last one of them is verra sound asleep. Meeny and
Biddy Mary, and Sergius and Tomasso and the leetla Dutch twins and
all! Jack Frost! Jolly Jack Frost! Come-a
quick, come-a quick! They're all asleep.

Hello, what is it?

It is Anita. The leetla children are all here and sound asleep.

And so was I. They sang a song
about noddin', nid, nid noddin', and I just went to sleep myself. I
dreamed I was hunting a polar bear way up by the North Pole.
I'm still awfully sleepy.

 I didn't know that you ever went to sleep.

 You bet I do. That's the one thing I've got against my
daddy's Christmas trip every year. It wakes us all up right in the
middle of the night.

The middle of the night? What _do_ you mean?

Middle of the north pole night. If it wasn't for Christmas
we could go to bed about half past October and sleep until a quarter
of May, but ma thinks we ought to help pa and then wait up until he
comes home. My, I'm sleepy! Aren't you?

Oh, no, no! I'm verra too much excited to sleep. It's all about
my secret. Are you really sure he is coming?

 Of course he is, and it's almost time he was here now.
It's nearly Christmas Day. Look way up there in the sky. You don't see
anything that looks like an air ship, do you?

 No, I cannot see a single thing.

 Oh, look here! The children have
lighted a candle for him. That's just fine. It always pleases him. And
see; here's a picture and a wreath of holly and the star of Bethlehem.
And stockings and shoes all in a row.

 I can't see a thing.

Here's a telescope. Look through that. Now do you see anything?

 Oh, no; now I cannot even see the stars or the moon.

Of course you can't. You are looking through the wrong
end. Turn it around.

Oh, now I can see the stars. And, oh, look! I see a leetla, teeny-weeny thing way, way
off--far up in the sky. Look, Jack Frost, is that the air ship?

 Yes, I believe it is.","Chase me? He did worse than chase me. He caught up with
me.

 And where is he now?

Niver a know do I know where he is. I left your boy
Matsy chasing him down the alley with a rope.

Bridget, go in the far room and get a wee drop of tay
for Mrs. O'Toole.

I can't drink any tay. I'm that injured I can't drink at
all, at all.

A drop of tay will warm ye up. Hurry, Bridget.

Yis, mum.

I was out in me cabbage garden picking a bit of cabbage
for me owld man's Christmas dinner. I was bending over looking at the
cabbage whin all of a sudden I felt meself flying through the air and
I landed in the watering trough, so I did. And it was full of water.
And I'm almost killed entirely--and it's all the fault of your goat,
Mrs. Mulligan.

There, now, Kathleen, darlin', sit down and take things
easy.

I'll not sit down, Mollie Mulligan. Sure I'm thinking
I'll be after spindin' the rist of me life standing up on me two fate.

So the goat struck ye, did he?

He did.

 My, my, the trouble I've had all along of that Shamus
O'Brien. He's an awful goat, is Shamus O'Brien.


 Here's the tea, mum.

Thank ye kindly, Bridget. Here, Kathleen, take a cup of
tay and let it soothe your wounded feelings.

Sure, it's more than me feelings that is wounded, Mrs.
Mulligan.

Maw, ain't it time we were starting for the entertainment?

My, my, I've been that excited about the misdeeds of
that rascal Shamus O'Brien that I had forgotten the Christmas
entertainment entirely.

Sure, your family looks as though they were going out in
society, Mollie Mulligan.

hey are that. They're on their way to the fine church
entertainment at the Sunday School down the strate.

Maw, here comes Matsy with the goat. 

Matsy Mulligan, tie that goat in the back yard and tie all his four fate together. I'll
tach him a lesson, if it's the last thing I ever do. Patsy, go out and
help your brother tie up Shamus O'Brien.",True
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","'Not I.'

'Young gentlemen, how disgraceful!'

'Harum-scarums!'

'Does he know about you two?'

'He often forgets, I'll tell him again. Grandfather, Barbara and
I have something to say to you. It's this.'

'I know--I know. There's nothing like it. I'm very glad, Barbara.'

'You see, dear, I've loved Billy boy since the days when he
tried to catch the bull-trout with a string and a bent pin, and I held
on to his pinafore to prevent his tumbling in. We used to play at school
at marrying and giving in marriage, and the girl who was my bridegroom
had always to take the name of Billy. ""Do you, woman, take this man
Billy--"" the clergyman in skirts began, and before I could answer
diffidently, some other girl was sure to shout, ""I should rather think
she does.""'

'Don't forget the ring, Billy. You know, when I was married I think I couldn't find the ring!'

'Were you married here, sir?'

'Yes, at the village church.'

'So were my father and mother.'

'I remember walking back with my wife and bringing her in here through the window. She kissed some of
the furniture.'

'I suppose you would like a grander affair, Barbara?'

'No, just the same.'

'I hoped you would say that.'

'But, Billy, I'm to have such a dream of a wedding gown.
Granny is going with me to London, to choose it'--laying her head on the
Colonel's shoulder--'if you can do without her for a day, dear.'

'I shall go with you, I couldn't trust you and granny to choose the gown.'

'You must often be pretty lonely, sir, when we are all out and
about enjoying ourselves.'

'They all say that. But that is the time when I'm not lonely,
Karl. It's then I see things most clearly--the past, I suppose. It all
comes crowding back to me--India, the Crimea, India again--and it's so
real, especially the people. They come and talk to me. I seem to see
them; I don't know they haven't been here, Billy, till your granny tells
me afterwards.'
'Yes, I know, I wonder where granny is.'

'It isn't often she leaves you for so long, dear.'

'She told me she had to go out, but I forget where. Oh, yes,
she has gone down to the village to a wedding.'

'A wedding?'

'It's curious how he harps on that.'

'She said to me to listen and I would hear the wedding bells.'

'Not to-day, dear.'

'Best not to worry him.'

'But granny says we should try to make things clear to him.'

'Was any one with granny when she said she was going to a wedding?'

'You were there, Barbara.'

'No, dear. He said that to me before. And something about a nurse.'

'She was there, too.'

'Any one else?'

'There was that soldier.'

'A soldier also!'

'Just those three.'

'But that makes four. Granny and Barbara and a nurse and a soldier.'

'They were all there; but there were only three.'

'Odd.'

'Never mind, dear, Granny will make it all right.
She is the one for you.'

'She is the one for me.'

'If there had been a wedding, wouldn't she have taken the Colonel with her?'

'Of course she would.'

'You are not too old to have a kind eye for a wedding, sir.'

'Aha, aha! You know, if I had gone, very
likely I should have kissed the bride. Brides look so pretty on their
wedding day. They are often not pretty at other times, but they are all
pretty on their wedding day.'
'You have an eye for a pretty girl still, sir!'

'Yes, I have; yes, I have!'

'I do believe I see it all. Granny has been talking to you
about Billy boy and me, and you haven't been able to wait; you have
hurried on the wedding!'

'Bravo, Barbara, you've got it.'

'That may be it. Because I am sure you were to be there, Barbara.'

'Our wedding, Billy!'

'It doesn't explain those other people, though.'

'What is it, dear?'

'I can't quite remember, but I think that is why she didn't
take me. It is your wedding, Barbara, but I don't think Billy boy is to
be there, my love.'

'Not at my wedding!'

'Grandfather!'

'There's something sad about it.'

'There can't be anything sad about a wedding, dear. Granny
didn't say it was a sad wedding, did she?'

'She was smiling.'

'Of course she was.'

'But I think that was only to please the nurse.'

'That nurse again! Dear, don't think any more about it. There's
no wedding.'

'Is there not?'

'I told you! There is a wedding!'

'It's Barbara's wedding. Billy boy, why are you not at Barbara's
wedding?'",False
"I'll do it, Annie--for
your sake--if you say it's needful for ye.

God bless you for that,
David!

 The ice is breakin' up to no'the'ard, sir. There's a
clear passage through the floe, and clear water beyond, the lookout
says.

A clear passage? To
no'the'ard?

Yes, sir.

Then get her
ready and we'll drive her through.

Aye, aye, sir.

David! David!

Will the men turn to willin' or must we drag
'em out?

They'll turn to willin' enough. You put the fear o' God into 'em,
sir. They're meek as lambs.

KEENEY. Then drive 'em--both watches. [_With grim determination._]
They's whale t'other side o' this floe and we're agoin' to git 'em.

MATE. Aye, aye, sir.

And I was agoin' home
like a yaller dog!

David!

Woman, you ain't adoin' right when you meddle in
men's business and weaken 'em. You can't know my feelin's. I got to
prove a man to be a good husband for ye to take pride in. I got to git
the ile, I tell ye.
David! Aren't you going home?

You ain't well. Go and
lay down a mite. I got to git on deck.

David!

Woman, what foolish mockin' is this? Annie! What is it? Don't you know me, Annie?

You said--you was agoin' mad--God!

Whales, sir--a whole school of 'em--off
the star-b'd quarter 'bout five miles away--big ones!

Are you lowerin' the boats?

MATE. Yes, sir.

I'm acomin' with ye.

MATE. Aye, aye, sir. You'll git the ile now right
enough, sir.

Annie! Did you hear him? I'll git the
ile. [I know you're foolin' me, Annie. You
ain't out of your mind--be you? I'll git the ile now
right enough--jest a little while longer, Annie--then we'll turn
home'ard. I can't turn back now, you see that, don't you? I've got to
git the ile. Answer me! You ain't mad, be you?

All ready, sir.

Comin', sir?","'That movement again! Don't you want me to go on?'

'Let us stop.'

'Not unless he wishes it. Why are those words so important?
Does the message end there? Is any one working against you? Some one
antagonistic? Yes. Not one of ourselves surely? No. Is it any one we
know? Yes. Can I get the name in the usual way? Yes. Is the first letter
of this person's name A?--B?----'

'Is the second letter A?'

'FA. Fa----?'

'Is the word Father? Yes.'

'I had no intention--Should I go away, Grace?'

'Perhaps you had better, Robert.'

'I suppose it is because he is an unbeliever? He is not openly
antagonistic, is he?'

'I am afraid he is.' 

'But he must admit that we do get messages.'

'He says we think we do. He says they would not
want to communicate with us if they had such trivial things to say.'

'But we are only on the threshold, Don. This is just a beginning.'

'Didn't you hear, Mr. Don--""Love Bade Me Welcome""?'

'Does that strike you as important, Laura?'

'He said it was.'

'It might be very important to him, though we don't understand why.'

'I didn't mean to be antagonistic, Grace. I thought. I wasn't
thinking of it at all.'

'Not thinking of Dick, Robert? And it was only five months ago!'

'I'll go.'

'A boy wouldn't turn his father out. Ask him.'

'As to that--as to that----'

'I will ask him if you wish me to, Robert.'

'No, don't.'

'It can't worry you as you are a disbeliever.'

'No, but--I shouldn't like you to think that he sent me away.'

'He won't. Will he, Mrs. Don?'

'You see, Dick and I were not
very--no quarrel or anything of that sort--but I, I didn't much matter
to Dick. I'm too old, perhaps.'

'I won't ask him, Robert, if you would prefer me not to.'

'I'll go.'

'I'm afraid it is too late now. Do you want me to break off?'

'Yes. Do you send me your love, Dick? Yes. And to Laura? Yes. Shall I ask him----?'

'No, no, don't.'

'It would be all right, Don.'

'I don't know.'

'May I go to my room, Mrs. Don? I feel
I--should like to be alone.'

'Yes, yes, Laura dear. I shall come in and see you.'

'I think we must all want to be alone after such an evening.
I shall say good-night, Mrs. Don.'

'Same here. I go your way, Rogers, but you will find me a silent
companion. One doesn't want to talk ordinary things to-night. Rather
not. Thanks, awfully.'

'Good-night, Don. It's a pity, you know; a bit hard on your wife.'

'Good-night, Rogers. Good-night, Major.'

'Dick's fishing-rods.'

'I hope you don't mind my keeping them in the
studio, Robert. They are sacred things to me.'

'That's all right, Grace.'

'I think I shall go to Laura now.'

'Yes,'

'Poor child!'

'I'm afraid I hurt her.'

'Dick wouldn't have liked it--but Dick's gone. I suppose you will resume your evening paper!'

'Why not, Grace?'

'I suppose it is just that a son is so much more to a mother
than to a father.'

'I daresay.'

'How you can read about the war nowadays!'

'I'm not going to give in. I am so sorry I was
in the way, Grace. I wasn't scouting you, or anything of that sort. It's
just that I can't believe in it.'

'Ah, Robert, you would believe if Dick had been to you what he was
to me.'

'I don't know.'

'In a sense you may be glad that you don't miss him in the way I do.'",False
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","I see the young ladies over there, and each one of them
has a young man. My, my, it does me ould heart good to see the young
folks enjoying themselves. It ain't so many years since me and Pat was
courting each other just like the rest of yeez.

Mrs. O'Toole, do you see that young man sitting there
all by his lonesome? Ain't it a shame? And him such a good looking
young feller, too. I've a good notion to go over there and cheer him
up a bit. Maybe his girl is here with another fellow.

Sure, there's plenty of girls here without any fellows
at all, at all. Why should a young man sit all alone like a bump on a
log, whin there's so many handsome colleens waiting for the chance at
him?

 Whist, Mrs. O'Toole, it's making him embarrassed yeez
are. Will you look at the red color in his face?

If ye ask me my opinion, Mollie Mulligan, sure and I
think he's after waiting fer one of yer own lovely daughters.

 Well, he might go further and fare worse. Nora Eudora's
a fine girl, if I do say it myself.

Whist, here comes Mary Ann out in front of the curtain
to spake her piece.

     LETTER TO SANTA CLAUS.

     Blessed old Santa Claus, king of delights,
     What are you doing these long winter nights?
     Filling your budgets with trinkets and toys,
     Wonderful gifts for the girls and the boys.
     While you are planning for everything nice,
     Pray let me give you a bit of advice.

     Don't take it hard if I say in your ear,
     Santa, I thought you were partial last year;
     Loading the rich folks with everything gay,
     Snubbing the poor ones who came in your way.
     Now of all times of the year I am sure
     This is the time to remember the poor.",True
"Gawd, I can't
stand this! I better beat it. 

Well,
who's the blond?

 Dat vas Anna, Larry.

Your daughter, Anna? 

Don't you tank she vas pooty gel, Larry?

Sure! A peach!

You bet you! Give me drink for take back--one port vine for
Anna--she calabrate dis one time with me--and small beer for me.

Small beer for you, eh? She's reformin'
you already.

You bet! You look tired, Anna. Veil, Ay make you
take good long rest now.  Come, you drink vine.
It put new life in you.  Skoal, Anna!
You know dat Svedish word?

Skoal!  Skoal? Guess I know that word, all right, all right!






Act II


SCENE--Ten days later. The stern of the deeply-laden barge, ""SIMEON
WINTHROP,"" at anchor in the outer harbor of Provincetown, Mass. It is
ten o'clock at night. Dense fog shrouds the barge on all sides, and she
floats motionless on a calm. A lantern set up on an immense coil of
thick hawser sheds a dull, filtering light on objects near it--the
heavy steel bits for making fast the tow lines, etc. In the rear is the
cabin, its misty windows glowing wanly with the light of a lamp inside.
The chimney of the cabin stove rises a few feet above the roof. The
doleful tolling of bells, on Long Point, on ships at anchor, breaks the
silence at regular intervals.

As the curtain rises, ANNA is discovered standing near the coil of rope
on which the lantern is placed. She looks healthy, transformed, the
natural color has come back to her face. She has on a black, oilskin
coat, but wears no hat. She is staring out into the fog astern with an
Anna!  Anna!

Yes, here I am. What d'you want?

Don't you come turn in, Anna?
It's late--after four bells. It ain't good for you stay out here in
fog, Ay tank.

Why not?  I love this fog!
Honest! It's so----Funny and still.
I feel as if I was--out of things altogether.

Fog's vorst one of her dirty tricks, py
yingo!

Beefing about the sea again? I'm getting
so's I love it, the little I've seen.

Dat's foolish talk, Anna. You see her
more, you don't talk dat vay. But Ay'm glad you like it on barge. Ay'm
glad it makes you feel good again. You like
live like dis alone with ole fa'der, eh?

Sure I do. Everything's been so different from anything I ever
come across before. And now--this fog--Gee, I wouldn't have missed it
for nothing. I never thought living on ships was so different from
land. Gee, I'd just love to work on it, honest I would, if I was a man.
I don't wonder you always been a sailor.

Ay ain't sailor, Anna. And dis ain't real sea. You
only see nice part. Vell, fog lift in morning, Ay tank.

I love it! I don't give a
rap if it never lifts! It makes me feel
clean--out here--'s if I'd taken a bath.

You better go in cabin--read book. Dat put you
to sleep.

I don't want to sleep. I want to stay out here--and think about
things.

CHRIS--[Walks away from her toward the cabin--then comes back.] You act
funny to-night, Anna.

Say, what're you trying to do--make
things rotten? You been kind as kind can be to me and I certainly
appreciate it--only don't spoil it all now. Let's talk of
something else. Come. Sit down here."," Good evening to you, lady of the house.

Good evening, kindly stranger, it's a wild night, God help you, to be
out in the rain falling.

It is, surely, and I walking to Brittas from the Aughrim fair.

 Is it walking on your feet, stranger?

On my two feet, lady of the house, and when I saw the light below
I thought maybe if you'd a sup of new milk and a quiet decent corner
where a man could sleep {he looks in past her and sees the dead man.}
The Lord have mercy on us all!

It doesn't matter anyway, stranger, come in out of the rain.

Is it departed he is?

It is, stranger. He's after dying on me, God forgive him, and there
I am now with a hundred sheep beyond on the hills, and no turf drawn for
the winter.

It's a queer look is on him for a man that's dead.

He was always queer, stranger, and I suppose
them that's queer and they living men will be queer bodies after.

Isn't it a great wonder you're letting him lie there, and he is
not tidied, or laid out itself?

I was afeard, stranger, for he put a black
curse on me this morning if I'ld touch his body the time he'ld die
sudden, or let any one touch it except his sister only, and it's ten
miles away she lives in the big glen over the hill.

It's a queer story he wouldn't let his own wife touch him, and he dying quiet in his bed.

He was an old man, and an odd man, stranger, and it's always up on
the hills he was thinking thoughts in the dark mist. Lay your hand on him now, and tell me if it's cold he is surely.",False
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","It's proud and happy you'ld be if I was getting my death the day I
was shut of yourself. Let you walk out throughthat door, I'm telling you, and let you not be passing this way if it's hungry you are, or wanting a bed.

Maybe himself would take her.

What would he do with me now?

Give you the half of a dry bed, and good food in your mouth.

Is it a fool you think him, stranger, or is it a fool you were born
yourself? Let her walk out of that door, and let you go along with
her, stranger--if it's raining itself--for it's too much talk you have
surely.

We'll be going now, lady of the house--the
rain is falling, but the air is kind and maybe it'll be a grand morning
by the grace of God.

What good is a grand morning when I'm destroyed surely, and I going
out to get my death walking the roads?

You'll not be getting your death with myself, lady of the house,
and I knowing all the ways a man can put food in his mouth.... We'll be
going now, I'm telling you, and the time you'll be feeling the cold,
and the frost, and the great rain, and the sun again, and the south wind
blowing in the glens, you'll not be sitting up on a wet ditch, the way
you're after sitting in the place, making yourself old with looking
on each day, and it passing you by. You'll be saying one time, ""It's
a grand evening, by the grace of God,"" and another time, ""It's a wild
night, God help us, but it'll pass surely."" You'll be saying--

Go out of that door, I'm telling you, and do your blathering below in the glen.",True
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","Six yards of stuff for to make a
yellow gown. A pair of lace boots with lengthy heels on them and brassy
eyes. A hat is suited for a wedding-day. A fine tooth comb. To be
sent with three barrels of porter in Jimmy Farrell's creel cart on the
evening of the coming Fair to Mister Michael James Flaherty. With the
best compliments of this season. Margaret Flaherty.

Where's himself?

He's coming. To Mister Sheamus Mulroy, Wine and Spirit Dealer, Castlebar.

I didn't see him on the road.

How would you see him and is dark night this half hour gone by?

I stood a while outside wondering would I have a right to pass on or to walk in and see you,

and I could hear the cows breathing, and
sighing in the stillness of the air, and not a step moving any place
from this gate to the bridge.

It's above at the cross-roads he is, meeting Philly Cullen; and a couple more are going along with him
to Kate Cassidy's wake.

And he's going that length in the dark night?

He is surely, and leaving me lonesome on the
scruff of the hill. Isn't it long the nights are now, Shawn Keogh, to be
leaving a poor girl with her own self counting the hours to the dawn of
day?

If it is, when we're wedded in a short while you'll have no call to complain, for I've little will to be walking off to wakes or weddings in the darkness of the night.

You're making mighty certain, Shaneen, that I'll wed you now.

Aren't we after making a good bargain, the way we're only waiting
these days on Father Reilly's dispensation from the bishops, or the
Court of Rome.",True
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","A bloody-handed murderer the like of...

 Whisht I am saying; we'll take no fooling from your like at all.And
you, young fellow, you'd have a right to stop, I'm thinking, for we'd do
our all and utmost to content your needs.

And I'd be safe in this place from the searching law?

You would, surely. If they're not fearing you, itself, the
peelers in this place is decent droughty poor fellows, wouldn't touch a
cur dog and not give warning in the dead of night.

Let you stop a short while anyhow. Aren't you destroyed walking with your feet in bleeding
blisters, and your whole skin needing washing like a Wicklow sheep.

It's a nice room, and if it's not humbugging me you are, I'm thinking that I'll surely stay.

Now, by the grace of God, herself will be safe
this night, with a man killed his father holding danger from the door,
and let you come on, Michael James, or they'll have the best stuff drunk
at the wake.

And begging your pardon, mister, what name will we call you, for we'd like to know?

Christopher Mahon.

Well, God bless you, Christy, and a good rest till we meet
again when the sun'll be rising to the noon of day.

God bless you all.

 God bless you.

Are you wanting me to stop along with you and keep you from harm?

Didn't you say you were fearing Father Reilly?

There'd be no harm staying now, I'm thinking, and himself in it too.

You wouldn't stay when there was need for you, and let you step
off nimble this time when there's none.

Didn't I say it was Father Reilly...

Go on, then, to Father Reilly, and let him put you in the holy brotherhoods, and leave that lad to me.

If I meet the Widow Quin...

 Go on, I'm saying, and don't be waking this place with your
noise. That lad would wear the spirits from the saints of peace. timidly. Then she comes to him and speaks with bland good-humour.) Let
you stretch out now by the fire, young fellow. You should be destroyed
travelling.",True
"Then you think the sea's to blame for
everything, eh? Well, you're still workin' on it, ain't you, spite of
all you used to write me about hating it. That dame was here told me
you was captain of a coal barge--and you wrote me you was yanitor of a
building!

Oh, Ay work on land long time as
yanitor. Yust short time ago Ay got dis yob cause Ay vas sick, need
open air.

Sick? You? You'd never think it.

And, Anna, dis ain't real sailor yob. Dis ain't real boat on
sea. She's yust ole tub--like piece of land with house on it dat float.
Yob on her ain't sea yob. No. Ay don't gat yob on sea, Anna, if Ay die
first. Ay swear dat, ven your mo'der die. Ay keep my word, py yingo!

Well, I can't see no difference.  Speaking of being sick, I been there myself--yust out of the
hospital two weeks ago.

You, Anna? Py golly! You
feel better now, dough, don't you? You look little tired, dat's all!

I am. Tired to death. I need a long rest and I don't
see much chance of getting it.

What you mean, Anna?

Well, when I made up my mind to come to see you, I thought you
was a yanitor--that you'd have a place where, maybe, if you didn't mind
having me, I could visit a while and rest up--till I felt able to get
back on the job again.

But Ay gat place, Anna--nice place. You rest all you
want, py yiminy! You don't never have to vork as nurse gel no more. You
stay with me, py golly!

Then
you're really glad to see me--honest?

Anna, Ay like see
you like hell, Ay tal you! And don't you talk no more about gatting
yob. You stay with me. Ay don't see you for long time, you don't forgat
dat. Ay'm gatting ole. Ay gat no one in vorld but
you.

Thanks. It
sounds good to hear someone--talk to me that way. Say, though--if
you're so lonely--it's funny--why ain't you ever married again?

 Ay love your
mo'der too much for ever do dat, Anna.","Certainly not, my lady. The utmost I can say at present is
that I have cast a favourable eye.

As you choose. But I am afraid, Crichton, she will not suit
us.

My lady, beneath this simple exterior are concealed a very
sweet nature and rare womanly gifts.

Unfortunately, that is not what we want.

And it is she, my lady, who dresses the hair of the
ladies'-maids for our evening meals.

She dresses Fisher's hair?

Yes, my lady, and I does them up when they goes to parties.

Does!

Doos. And it's me what alters your gowns to fit them.

What alters!

Which alters.

Mary?

I shall certainly have her.

We shall certainly have her. Tweeny, we have decided to make
a lady's-maid of you.

Oh lawks!

We are doing this for you so that your position socially may be
more nearly akin to that of Crichton.

It will undoubtedly increase the young person's
chances.

Then if I get a good character for you from Mrs. Perkins, she
will make the necessary arrangements.

My lady!

By the way, I hope you are a good sailor.

You don't mean, my lady, I'm to go on the ship?

Certainly.
But-- You ain't going, sir?

No.

Then neither ain't I.

YOU must.

Leave him! Not me.

Girl, don't be silly. Crichton will be--considered in your
wages.

I ain't going.

I feared this, my lady.

Nothing'll budge me.

Leave the room.

Crichton, I think you might have shown more displeasure with
her.

I was touched, my lady. I see, my lady, that to
part from her would be a wrench to me, though I could not well say so in
her presence, not having yet decided how far I shall go with her.

The ingrate! The smug! The fop!

What is it now, father?

That man of mine, Rolleston, refuses to accompany us because
you are to have but one maid.

Hurrah!

Darling father, rather than you should lose
Rolleston, we will consent to take all the three of them.

Pooh, nonsense! Crichton, find me a valet who can do without
three maids.

Yes, my lord. In the time--the more suitable the
party, my lord, the less willing will he be to come without the--the
usual perquisites.

Any one will do.

My lord!

The ingrate! The puppy!

I ask a favour of a servant?--never!

Then I will. Crichton, would it not be very distressing to you
to let his lordship go, attended by a valet who might prove unworthy? It
is only for three months; don't you think that you--you yourself--you--

I beg your pardon.

But think of the joy to Tweeny.

Crichton, do you think it safe to
let the master you love go so far away without you while he has these
dangerous views about equality?

My lord, I have found a man.

Already? Who is he?

Yourself?

Father, how good of him.

Uncommon good. Thank you, Crichton. This helps me nicely out of a hole; and how it will annoy
Rolleston! Come with me, and we shall tell him. Not that I think you
have lowered yourself in any way. Come along.

My lady--a valet's hand!

I had no idea you would feel it so deeply; why did you do it?

Crichton, I am curious. I insist upon an
answer.

My lady, I am the son of a butler and a lady's-maid--perhaps
the happiest of all combinations, and to me the most beautiful thing in
the world is a haughty, aristocratic English house, with every one kept
in his place. Though I were equal to your ladyship, where would be the
pleasure to me? It would be counterbalanced by the pain of feeling that
Thomas and John were equal to me.

But father says if we were to return to nature--",False
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","I did not then. I just riz the loy and let fall the edge of
it on the ridge of his skull, and he went down at my feet like an empty
sack, and never let a grunt or groan from him at all.

And what way weren't you hanged, mister? Did you bury him then?

Aye. I buried him then. Wasn't I digging spuds in the field?

And the peelers never followed after you the eleven days that you're out?

Never a one of them, and I walking forward facing hog, dog, or divil on the highway of the road.

It's only with a common week-day kind of a murderer them lads would be trusting their carcase, and that man should be a great terror when his temper's roused.

He should then. And where was it, mister honey, that you did the deed?

Oh, a distant place, master of the house, a windy corner of high, distant hills.

He's a close man, and he's right, surely.

That'd be a lad with the sense of Solomon to have for a pot-boy,
Michael James, if it's the truth you're seeking one at all.

The peelers is fearing him, and if you'd that lad in the house
there isn't one of them would come smelling around if the dogs itself
were lapping poteen from the dungpit of the yard.

Bravery's a treasure in a lonesome place, and a lad would kill
his father, I'm thinking, would face a foxy divil with a pitchpike on
the flags of hell.

It's the truth they're saying, and if I'd that lad in the house,
I wouldn't be fearing the loosed kharki cut-throats, or the walking
dead.

Well, glory be to
God!

Would you think well to stop here and be
pot-boy, mister honey, if we gave you good wages, and didn't destroy you
with the weight of work?

That'd be a queer kind to bring into a decent quiet household with the like of Pegeen Mike.

Will you whisht? Who's speaking to you?",True
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep.","Is he now? The late Mr. Mulligan was niver much of a
lodge joiner but that made no difference to him; he niver came home
till marnin', lodge or no lodge.

 Remember, Mollie, you're coming over to dinner with us
tomorrow. It's at one o'clock.


Oh, Kathleen, I can't be laving the children at all, at
all. On Christmas Day, too.

Of course you can't. Ye're going to bring the children
over with ye.

The whole tin of them?

     Patsy and Matsy,
     And Teddy Magee,
     Nora Eudora,
     And Micky Machree,
     Bridget Honora,
     And sweet Mary Ann,
     Melissa, Clarissa,

   And wee Peter Pan.

And ye're willing for the whole bunch of us to come?

All but the goat. I draw the line at Shamus O'Brien. Ye
see it's this way. Me man, Pat, won a turkey in a raffle, and it's as
big as a billy-goat. Then on top of that me daughter Toozy, that's
married and lives in the country, sent us two chickens and a goose.
And there's only me and Pat to ate all that.

Kathleen O'Toole, it's a saint ye are.

I says to Pat, says I, ""Christmas ain't Christmas at
all, at all, unless there's some children at the dinner."" ""What'll we
do?"" says Pat. ""Invite the Mulligans,"" says I. And Pat was tickled to
death. We've potatoes and squash and cabbage from me own garden, and
we've oyster dressing and cramberries and stewed corn and apple
fritters, and it's meself that has made eight mince pies, and four
punkin ones--and I think we'll be after having a dinner on Christmas
Day that would do credit to ould Saint Patrick himself.

Sure, ye almost make me cry for joy, Kathleen O'Toole,
and after the goat trated ye the way he did, too.

If a woman can't be neighborly and loving on Christmas
Day, Mollie Mulligan, sure I'm thinking she niver can be neighborly
and loving at all, at all.",True
"Then you think the sea's to blame for
everything, eh? Well, you're still workin' on it, ain't you, spite of
all you used to write me about hating it. That dame was here told me
you was captain of a coal barge--and you wrote me you was yanitor of a
building!

Oh, Ay work on land long time as
yanitor. Yust short time ago Ay got dis yob cause Ay vas sick, need
open air.

Sick? You? You'd never think it.

And, Anna, dis ain't real sailor yob. Dis ain't real boat on
sea. She's yust ole tub--like piece of land with house on it dat float.
Yob on her ain't sea yob. No. Ay don't gat yob on sea, Anna, if Ay die
first. Ay swear dat, ven your mo'der die. Ay keep my word, py yingo!

Well, I can't see no difference.  Speaking of being sick, I been there myself--yust out of the
hospital two weeks ago.

You, Anna? Py golly! You
feel better now, dough, don't you? You look little tired, dat's all!

I am. Tired to death. I need a long rest and I don't
see much chance of getting it.

What you mean, Anna?

Well, when I made up my mind to come to see you, I thought you
was a yanitor--that you'd have a place where, maybe, if you didn't mind
having me, I could visit a while and rest up--till I felt able to get
back on the job again.

But Ay gat place, Anna--nice place. You rest all you
want, py yiminy! You don't never have to vork as nurse gel no more. You
stay with me, py golly!

Then
you're really glad to see me--honest?

Anna, Ay like see
you like hell, Ay tal you! And don't you talk no more about gatting
yob. You stay with me. Ay don't see you for long time, you don't forgat
dat. Ay'm gatting ole. Ay gat no one in vorld but
you.

Thanks. It
sounds good to hear someone--talk to me that way. Say, though--if
you're so lonely--it's funny--why ain't you ever married again?

 Ay love your
mo'der too much for ever do dat, Anna.","'Perhaps Captain Dering has some little things to do: and you, too, Barbara. They are leaving in an hour, John.'

'If you would like to take
Barbara into the garden, Captain Dering---- No, not the garden, you wouldn't know your way about in the
garden.'

'Wouldn't I, Colonel?'

'No, certainly not. I'll show it you some day.'

'But there is a nice meadow just
beyond the shrubbery. Barbara knows the way; she often went there
with-- The Captain will be jealous, you know,'

'Let me, dear,' 

'She is much better at it than I am now, John.'

'I wouldn't go down by the stream, Barbara--not to the pool where the alder is.
There's--there's not a good view there, sir; and a boy--a boy I knew,
he often--nobody in particular--just a boy who used to come about the
house--he is not here now--he is on duty. I don't think you should go
to the alder pool, Barbara.'

'We won't go there, dear.'

'Did I do all right, Ellen?'

'Splendidly. I was proud of you.'

'I put them completely off the scent! They haven't a notion!
I can be very sly, you know, at times. Ellen, I think I should like to
have that alder tree cut down. There is no boy now, you see.'

'I would leave it alone, John. There will be boys again. Shall I read to
you; you like that, don't you?'

'Yes, read to me--something funny, if you please. About Sam Weller! No,
I expect Sam has gone to the wars. Read about Mr. Pickwick. He is very
amusing. I feel sure that if he had tried to catch the bull-trout he
would have fallen in. Just as Barbara did this morning.'

'Barbara?'

'She is down at the alder pool. Billy is there with that nice German
boy. The noise they make, shouting and laughing!'

'Which bit shall I read?'

'About Mr. Pickwick going into the lady's bedroom by mistake.'
'Yes, dear, though you almost know it by heart. You see, you have begun
to laugh already.'

'You are laughing too, Ellen. I can't help it!'

'But that was against your wish, was it not? Was that against your wish?
Would you prefer me not to ask that question?'

'Perhaps I am putting the question in the wrong
way. Are you not able to tell us any more?'

'There was a distinct movement that time, but it is so irregular.'

'I thought so, but please don't talk. Do you want to tell us more? Is it
that you can't hear me distinctly? He seems to want to tell us more, but
something prevents him.'

'In any case, Mrs. Don, it is extraordinary. This is the first seance I
have ever taken part in, but I must believe now.'

'Of course, Major, these are the simplest manifestations. They are only
the first step. But if we are to go on, the less we talk the better.
Shall we go on? It is not agitating you too much, Laura?'

'There was a moment when I--but I wish I was braver. I
think it is partly the darkness. I suppose we can't have a little
light?'

'Certainly we can, dear. Darkness is quite unnecessary, but I think it
helps one to concentrate.'


'You have not gone away, have you? We must be patient. Are you
still there?'

'I think I felt a movement.'

'Don't talk, please. Are you still there?'

'Yes! It is your mother who is speaking; do you understand that?'

'Yes. What shall I ask him now?'

'We leave it to you, Mrs. Don.'

'Have you any message you want to send us? Yes. Is it
important? Yes. Are we to spell it out in the usual way? Yes. Is the
first letter of the first word A? Is it B?'

'Is the word _Love_? Yes. But I don't understand that movement. You
are not displeased with us, are you? No. Does the second word begin with
A?--with B? Yes.'

'Love Bade Me----If it is a quotation, I believe I know it! Is the
fourth word  Welcome? Yes.'

'Love Bade Me Welcome.'",False
"Yes--and
it's bad on dem like hell vorst of all. Dey don't see deir men only
once in long while. Dey set and vait all 'lone. And vhen deir boys
grows up, go to sea, dey sit and vait some more.  Any gel
marry sailor, she's crazy fool! Your mo'der she tal you same tang if
she vas alive. 

Funny! I do feel sort of--nutty,
to-night. I feel old.

Old?

Sure--like I'd been living a long, long time--out here in the
fog.  I don't know how to tell you yust what I
mean. It's like I'd come home after a long visit away some place. It
all seems like I'd been here before lots of times--on boats--in this
same fog. You must think I'm off my base.

Anybody feel funny dat vay in fog.

But why d'you s'pose I feel so--so--like I'd
found something I'd missed and been looking for--'s if this was the
right place for me to fit in? And I seem to have forgot--everything
that's happened--like it didn't matter no more. And I feel clean,
somehow--like you feel yust after you've took a bath. And I feel happy
for once--yes, honest!--happier than I ever been anywhere before! 
It's nutty for me to feel that way, don't you think?

Ay tank Ay'm damn fool for
bring you on voyage, Anna.

You talk--nutty to-night yourself. You
act's if you was scared something was going to happen.

CHRIS--Only God know dat, Anna.

Then it'll be Gawd's will, like the preachers
say-what does happen.

No! Dat ole davil,
sea, she ain't God! ""Ahoy!"" 

What's that?

Py golly, dat
scare me for minute. It's only some fallar hail, Anna--loose his course
in fog. Must be fisherman's power boat. His engine break down, Ay
guess.  Sound from dis
side. She come in from open sea.  Ahoy, dere! Vhat's trouble?

Heave a rope when we come alongside. Where are ye, ye
scut?

Ay hear dem rowing. Dey come up by bow, Ay tank. Dis vay!

Right ye are! 

Why don't that guy stay where he
belongs?

Ay go up bow. All hands asleep 'cepting fallar on
vatch. Ay gat heave line to dat fallar. Anna! You come help, vill
you? You find vhiskey in cabin. Dese fallars need drink for fix dem.
Dey vas near dead.

Sure--but who are they? What's the trouble?

Sailor fallars. Deir steamer gat wrecked. Dey been five days in
open boat--four fallars--only one left able stand up. Come, Anna.  Go gat oder fallar, Yohnson.

Yes, sir. 

Row, ye divil! Row!  What's this tub? Well, we're safe
anyway--with the help of God.  Is it losing the small wits ye iver had, ye are?
Deck-scrubbing scut!  I'm bate out--bate out entirely.

Here you
are. Here's a drink for you. You need it, I guess.","The tide, Crichton, is a postman who
calls at our island twice a day for letters.

Thank you, sir.

Poor Crichton! I sometimes think he is losing his sense of
humour. Come along, Agatha.

How horribly still it is.

It is best when it is still.

Mary, I have heard that they are
always very still just before they jump.

Don't.

It is only Crichton knocking down
trees.

Mary, let us go and stand beside him.

Let a servant see that I am afraid!

Don't, then; but remember this, dear, they often drop on one
from above.

Crichton, Crichton!

Did you call, my lady?

I! Why should I?

I made a mistake, your ladyship. If you are
afraid of being alone, my lady--

Afraid! Certainly not. You may go.

I wish, Crichton, you could work without getting so hot.

I wish I could, my lady.

It makes me hot to look at you.

It almost makes me cool to look at your ladyship.

Anything I can do for
you in that way, Crichton, I shall do with pleasure.

Thank you, my lady.

Don't give way, my lady, things might be worse.

My poor father.

If I could have given my life for his.

You did all a man could do. Indeed I thank you, Crichton. You are a man.

Thank you, my lady.

But it is all so awful. Crichton, is there any hope of a ship
coming?

Of course there is, my lady.

Don't treat me as a child. I have got to
know the worst, and to face it. Crichton, the truth.

We were driven out of our course, my lady; I
fear far from the track of commerce.

Thank you; I understand.

You're a good pluckt 'un, my lady.

I shall try to be. Crichton, how dare you?

I beg your ladyship's pardon; but you are.

And until a ship comes we are three men who are going to do our best for
you ladies.

Mr. Ernest does no work.

But he will, my lady.

I doubt it.

No work--no dinner--will make a great change in Mr. Ernest.

No work--no dinner. When did you invent that rule, Crichton?

I didn't invent it, my lady. I seem to
see it growing all over the island.

Crichton, your manner strikes me as curious.

I hope not, your ladyship.

You are not implying
anything so unnatural, I presume, as that if I and my sisters don't work
there will be no dinner for us?

If it is unnatural, my lady, that is the end of it.

If? Now I understand. The perfect servant at home holds that
we are all equal now. I see.

My lady, can you think me so
inconsistent?

That is it.

My lady, I disbelieved in equality at home because
it was against nature, and for that same reason I as utterly disbelieve
in it on an island.

I apologise.

There must always, my lady, be one
to command and others to obey.

One to command, others to obey. Yes. Crichton!

What is it, my lady?

Look what I found.

Cocoa-nuts. Bravo!

They grows on trees.

Where did you think they grew?

I thought as how they grew in rows on top of little sticks.",False
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying."," Good evening to you, lady of the house.

Good evening, kindly stranger, it's a wild night, God help you, to be
out in the rain falling.

It is, surely, and I walking to Brittas from the Aughrim fair.

 Is it walking on your feet, stranger?

On my two feet, lady of the house, and when I saw the light below
I thought maybe if you'd a sup of new milk and a quiet decent corner
where a man could sleep {he looks in past her and sees the dead man.}
The Lord have mercy on us all!

It doesn't matter anyway, stranger, come in out of the rain.

Is it departed he is?

It is, stranger. He's after dying on me, God forgive him, and there
I am now with a hundred sheep beyond on the hills, and no turf drawn for
the winter.

It's a queer look is on him for a man that's dead.

He was always queer, stranger, and I suppose
them that's queer and they living men will be queer bodies after.

Isn't it a great wonder you're letting him lie there, and he is
not tidied, or laid out itself?

I was afeard, stranger, for he put a black
curse on me this morning if I'ld touch his body the time he'ld die
sudden, or let any one touch it except his sister only, and it's ten
miles away she lives in the big glen over the hill.

It's a queer story he wouldn't let his own wife touch him, and he dying quiet in his bed.

He was an old man, and an odd man, stranger, and it's always up on
the hills he was thinking thoughts in the dark mist. Lay your hand on him now, and tell me if it's cold he is surely.",True
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","That's five pounds and ten notes, a good sum, surely!... It's
not that way you'll be talking when you marry a young man, Nora Burke,
and they were saying in the fair my lambs were the best lambs, and I got
a grand price, for I'm no fool now at making a bargain when my lambs are
good.

What was it you got?

Twenty pound for the lot, Nora Burke.... We'ld do right to wait
now till himself will be quiet awhile in the Seven Churches, and then
you'll marry me in the chapel of Rathvanna, and I'll bring the sheep up
on the bit of a hill you have on the back mountain, and we won't have
anything we'ld be afeard to let our minds on when the mist is down.

Why would I marry you, Mike Dara? You'll be getting old and I'll be getting old, and in a little while I'm telling you, you'll be sitting up in your bed--the way himself was
sitting--with a shake in your face, and your teeth falling, and the
white hair sticking out round you like an old bush where sheep do be
leaping a gap.

It's a pitiful thing to be getting old, but it's a queer thing surely. It's a queer thing to see
an old man sitting up there in his bed with no teeth in him, and a rough
word in his mouth, and his chin the way it would take the bark from the
edge of an oak board you'ld have building a door.... God forgive me,
Micheal Dara, we'll all be getting old, but it's a queer thing surely.

It's too lonesome you are from living a long time with an old
man, Nora, and you're talking again like a herd that would be coming
down from the thick mist, but it's a fine
life you'll have now with a young man, a fine life surely....

Son of God deliver us.

Now you'll not marry her the time I'm
rotting below in the Seven Churches, and you'll see the thing I'll give
you will follow you on the back mountains when the wind is high.",True
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",True
"I'll do it, Annie--for
your sake--if you say it's needful for ye.

God bless you for that,
David!

 The ice is breakin' up to no'the'ard, sir. There's a
clear passage through the floe, and clear water beyond, the lookout
says.

A clear passage? To
no'the'ard?

Yes, sir.

Then get her
ready and we'll drive her through.

Aye, aye, sir.

David! David!

Will the men turn to willin' or must we drag
'em out?

They'll turn to willin' enough. You put the fear o' God into 'em,
sir. They're meek as lambs.

KEENEY. Then drive 'em--both watches. [_With grim determination._]
They's whale t'other side o' this floe and we're agoin' to git 'em.

MATE. Aye, aye, sir.

And I was agoin' home
like a yaller dog!

David!

Woman, you ain't adoin' right when you meddle in
men's business and weaken 'em. You can't know my feelin's. I got to
prove a man to be a good husband for ye to take pride in. I got to git
the ile, I tell ye.
David! Aren't you going home?

You ain't well. Go and
lay down a mite. I got to git on deck.

David!

Woman, what foolish mockin' is this? Annie! What is it? Don't you know me, Annie?

You said--you was agoin' mad--God!

Whales, sir--a whole school of 'em--off
the star-b'd quarter 'bout five miles away--big ones!

Are you lowerin' the boats?

MATE. Yes, sir.

I'm acomin' with ye.

MATE. Aye, aye, sir. You'll git the ile now right
enough, sir.

Annie! Did you hear him? I'll git the
ile. [I know you're foolin' me, Annie. You
ain't out of your mind--be you? I'll git the ile now
right enough--jest a little while longer, Annie--then we'll turn
home'ard. I can't turn back now, you see that, don't you? I've got to
git the ile. Answer me! You ain't mad, be you?

All ready, sir.

Comin', sir?","No back talk! Pictures or not, it's all the same mopin' and
lazin' in it. It's the bad luck I've been
havin' altogether this last year since your mother died. Who's to do
the work and look after Nora and Tom and yourself, if Eileen is bad
took and has to stay in her bed? I'll have to get Mrs. Brennan come
look after the house. That means money, too, and where's it to come
from? All that I've saved from slavin' and sweatin' in the sun with a
gang of lazy Dagoes'll be up the spout in no time. hat a
fool a man is to be raisin' a raft of children and him not a
millionaire! Mary, dear, it's a black
curse God put on me when he took your mother just when I needed her
most. What are you sniffin' at?

 I was thinking--of Mamma.

It's late you are with your tears, and her cold
in her grave for a year. Stop it, I'm tellin' you!

Ah, here you are, the lot of you. Shut that door
after you! What's the use in me spendin' money for coal if all you do
is to let the cold night in the room itself?

 Me and Tom had a race, Papa. I
beat him. 

 Slow poke!

You didn't beat me, neither!

I did, too!

You did not! You didn't play fair. You tripped me comin' up the
steps. Brick-top! Cheater!

You're a liar! You stumbled over your own big
feet, clumsy bones! And I beat you fair Didn't I, Papa?

You did, darlin', and fair, too. Sure it's you can beat the divil
himself!

See? Liar!

Did you get the plug for me I told
you?",True
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","Humph! He's original in that opinion.

 I know it's hard your being the only one up the week since
you've been here, with no one to talk to; but there's another patient
due to-day. Maybe she'll be well enough to be around with you. She can't be coming unless she got
in on the last train.

It's a she, eh?

Yes.

Young?

 Eighteen, I believe. I suppose you'll be asking if she's pretty next! Oh, you men
are all alike, sick or well. Her name is Carmody, that's the only other
thing I know. So there!

 Carmody?

 Oh, you don't know her. She's from another part of the
state from your town.

Miss Howard.

Yes, Miss Gilpin. It's time for those horrid diets.

I'm Miss Carmody. I believe Doctor Gaynor wrote----

 We've been expecting you all day. How do you do? I'm Miss Gilpin. You came on the
last train, didn't you?

 Yes. This is my father, Miss Gilpin--and Mr. Nicholls.

Won't you gentlemen sit down? And now we'll get you settled immediately. Your
room is all ready for you. If you'll follow me---- 

Let me take the suit-case now, Fred.

No, my dear, you mustn't. Put the case right down there, Mr. Nicholls. I'll
have it taken to Miss Carmody's room in a moment. That's the first rule
you'll have to learn. Never exert yourself or tax your strength. It's
very important. You'll find laziness is a virtue instead of a vice with
us.

I--I didn't know----

Of course you didn't. And now if you'll come
with me I'll show you your room. We'll have a little chat there and I
can explain all the other important rules in a second. The gentlemen
can make themselves comfortable in the meantime. We won't be gone more
than a moment.",False
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","Is it getting the curse on me you'ld be, woman of the house? I
wouldn't lay my hand on him for the Lough Nahanagan and it filled with
gold.

Maybe cold would be no sign of
death with the like of him, for he was always cold, every day since I
knew him,--and every night, stranger; but I'm thinking it's dead he is surely, for he's
complaining a while back of a pain in his heart, and this morning, the
time he was going off to Brittas for three days or four, he was taken
with a sharp turn. Then he went into his bed and he was saying it was
destroyed he was, the time the shadow was going up through the glen, and
when the sun set on the bog beyond he made a great lep, and let a great
cry out of him, and stiffened himself out the like of a dead sheep.

God rest his soul.

Maybe that would do you better than the milk of the sweetest cow in County Wicklow.

The Almighty God reward you, and may it be to your good health.

I've no pipes saving his own, stranger, but they're sweet pipes to smoke.

Thank you kindly, lady of the house.

Sit down now, stranger, and be taking your rest.

I've walked a great way through the world, lady of the house, and seen great wonders, but I
never seen a wake till this day with fine spirits, and good tobacco, and
the best of pipes, and no one to taste them but a woman only.

Didn't you hear me say it was only after dying on me he was when
the sun went down, and how would I go out into the glen and tell the
neighbours, and I a lone woman with no house near me?

There's no offence, lady of the house?

No offence in life, stranger. How would the like of you, passing
in the dark night, know the lonesome way I was with no house near me at
all?",True
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","And ye're aven makin' a bit of an iliphant for wee
Peter Pan.

 I am that. Here's the little, fat body. And here's the four legs.
 I'll just stick the legs on with
nails--and there he stands. Now, here's a little potato for a head,
and an ould skinny carrot for a trunk. I'll stick them on with a hair
pin. Now, I'll stick on the ears and put in the
shoe-button eyes, and with this wee bit of black paper for a
tailpiece, and there ye are. Mr. Mumbo Jumbo Mulligan as natural as
life and twice as handsome. 

Here's a doll baby I've dressed, but it's no head she
has at all, at all.

Use a big yellow apple or a wee yellow punkin, and put
on a baby cap--and there ye are. Stick in some buttons for eyes, and a
wee nose and mouth of red paper--and stick the head on the body with
some hair pins, and the quane herself niver had a better doll baby.

I'll put her right here on the table alongside of the
iliphant.

 It's nine o'clock, it is. Isn't it time for the children
to be home?

It is that. And here they come now.

     The Mulligans are coming now, as happy as can be,
     We've been to the Sunday School and saw the Christmas tree,
     Had a lark with Santa Claus and take a tip from me,
       We'll all be marching on Christmas!

       Hurrah, hurrah, the Mulligans are here,
       Hurrah, hurrah, for Santa Claus so dear,
           Sure, it was a happy night,
           The best one in the year,
       And we'll be marching on Christmas!

     Patsy got a trumpet, little Micky got a drum,
     Matsy got a spinning top, you ought to hear it hum,
     Clarissa got a candy cane, oh, won't we have the fun,
       When we are marching on Christmas!

       Hurrah, hurrah, the Mulligans are here,",False
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","He's a hog on two legs.

You bet! I hope to get Eileen away from all this as soon as--things pick
up a little. Eileen and I have gone around together for years--went to
Grammar and High School together--in different classes, of course.
She's really a corker--very different from the rest of the family
you've seen--like her mother. She's really educated and knows a
lot--used to carry off all the prizes at school. My folks like her
awfully well. Of course, they'd never stand for--him.

You'll excuse my curiosity--I've a good reason for it--but you
and Miss Carmody are engaged, aren't you? Carmody said you were.


Why, yes, in a way--but nothing definite--no
official announcement or anything of that kind. It's all in the future.
We have to wait, you know.  We've been
sort of engaged for years, you might say. It's always been sort of
understood between us. 

Then I can be frank with you. I'd like to be
because I may need your help. I don't put much faith in any promise
Carmody makes. Besides, you're bound to know anyway. She'd tell you.

Is it--about her sickness?

Yes.

 Then--it's serious?

It's pulmonary tuberculosis--consumption.

Consumption? Good heavens! Are you sure, Doctor?

Positive. It's had a good start--thanks to her father's blind
selfishness--but let's hope that can be overcome. The important thing
is to ship her off to a sanatorium immediately. Carmody wouldn't hear
of it at first. However, I managed to bully him into consenting; but I
don't trust his word. That's where you can be of help. It's up to you
to convince him that it's imperative she be sent away at once--for the
safety of those around her as well as her own.",False
"Noddin', nid, nid noddin'.

Dropping off to sleep, ain't we, Klinker?

 Asleep! Every last one of them is verra sound asleep. Meeny and
Biddy Mary, and Sergius and Tomasso and the leetla Dutch twins and
all! Jack Frost! Jolly Jack Frost! Come-a
quick, come-a quick! They're all asleep.

Hello, what is it?

It is Anita. The leetla children are all here and sound asleep.

And so was I. They sang a song
about noddin', nid, nid noddin', and I just went to sleep myself. I
dreamed I was hunting a polar bear way up by the North Pole.
I'm still awfully sleepy.

 I didn't know that you ever went to sleep.

 You bet I do. That's the one thing I've got against my
daddy's Christmas trip every year. It wakes us all up right in the
middle of the night.

The middle of the night? What _do_ you mean?

Middle of the north pole night. If it wasn't for Christmas
we could go to bed about half past October and sleep until a quarter
of May, but ma thinks we ought to help pa and then wait up until he
comes home. My, I'm sleepy! Aren't you?

Oh, no, no! I'm verra too much excited to sleep. It's all about
my secret. Are you really sure he is coming?

 Of course he is, and it's almost time he was here now.
It's nearly Christmas Day. Look way up there in the sky. You don't see
anything that looks like an air ship, do you?

 No, I cannot see a single thing.

 Oh, look here! The children have
lighted a candle for him. That's just fine. It always pleases him. And
see; here's a picture and a wreath of holly and the star of Bethlehem.
And stockings and shoes all in a row.

 I can't see a thing.

Here's a telescope. Look through that. Now do you see anything?

 Oh, no; now I cannot even see the stars or the moon.

Of course you can't. You are looking through the wrong
end. Turn it around.

Oh, now I can see the stars. And, oh, look! I see a leetla, teeny-weeny thing way, way
off--far up in the sky. Look, Jack Frost, is that the air ship?

 Yes, I believe it is.","This is the ancient prophecy. Therefore the Lord himself shall give
you a sign; behold, a virgin shall conceive, and bear a son, and shall
call his name Immanuel.

Butter and honey shall he eat, that he may know to refuse the evil and
choose the good.

For before the child shall know to refuse the evil, and choose the
good, the land that thou abhorrest shall be forsaken of both her
kings.


     I pray thee, tell me, Lady Bethlehemite,
     If any wonders you have seen this night?

     I've seen a wondrous silver shaft of light

   Come from a star, and blinded is my sight.

     Tell me, for thou art native of this place,
     What dost thou know about the King of Grace--
     King of the Jews?


     Aye, in Jerusalem
     He dwells, and not in Bethlehem.
     He sits upon his mighty judgment throne,
     Cruel and stern, his heart a living stone.


     I mean a new-born King, of love and peace;
     His is the star--His reign shall never cease.


     All things tonight seem passing strange to me,
     I have just read an ancient prophecy
     That this, our Bethlehem, King David's town,
     Shall be the birthplace, e'er of great renown,
     Of one called Councillor of King David's line
     Whose coming is foretold in words divine.
     And now you come with words of mystery!
     Why should thy questions, which are dark to me,
     Cause me to think of Him?


     The star! The star!
     No more it moves about the heavens afar,
     It standeth still. O, hostess, kneel and pray,
     For Jesus Christ, the Lord, is born today!


     His words are fraught with mystery; I'll within
     And seek protection in my humble inn.



     Three kings came riding from far away,
       Melchoir, Gaspar and Baltasar;
     Three wise men out of the east were they,
     And they traveled by night and they slept by day,
       For their guide was a beautiful, wonderful star.


     The star was so beautiful, large and clear,
       That all other stars of the sky
     Became a white mist in the atmosphere;
     And by this they knew that the coming was near
       Of the Prince foretold in prophecy.",True
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","Chase me? He did worse than chase me. He caught up with
me.

 And where is he now?

Niver a know do I know where he is. I left your boy
Matsy chasing him down the alley with a rope.

Bridget, go in the far room and get a wee drop of tay
for Mrs. O'Toole.

I can't drink any tay. I'm that injured I can't drink at
all, at all.

A drop of tay will warm ye up. Hurry, Bridget.

Yis, mum.

I was out in me cabbage garden picking a bit of cabbage
for me owld man's Christmas dinner. I was bending over looking at the
cabbage whin all of a sudden I felt meself flying through the air and
I landed in the watering trough, so I did. And it was full of water.
And I'm almost killed entirely--and it's all the fault of your goat,
Mrs. Mulligan.

There, now, Kathleen, darlin', sit down and take things
easy.

I'll not sit down, Mollie Mulligan. Sure I'm thinking
I'll be after spindin' the rist of me life standing up on me two fate.

So the goat struck ye, did he?

He did.

 My, my, the trouble I've had all along of that Shamus
O'Brien. He's an awful goat, is Shamus O'Brien.


 Here's the tea, mum.

Thank ye kindly, Bridget. Here, Kathleen, take a cup of
tay and let it soothe your wounded feelings.

Sure, it's more than me feelings that is wounded, Mrs.
Mulligan.

Maw, ain't it time we were starting for the entertainment?

My, my, I've been that excited about the misdeeds of
that rascal Shamus O'Brien that I had forgotten the Christmas
entertainment entirely.

Sure, your family looks as though they were going out in
society, Mollie Mulligan.

hey are that. They're on their way to the fine church
entertainment at the Sunday School down the strate.

Maw, here comes Matsy with the goat. 

Matsy Mulligan, tie that goat in the back yard and tie all his four fate together. I'll
tach him a lesson, if it's the last thing I ever do. Patsy, go out and
help your brother tie up Shamus O'Brien.",True
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","Then when I'd my full share I'd come walking down where you'd
see the ducks and geese stretched sleeping on the highway of the road,
and before I'd pass the dunghill, I'd hear himself snoring out, a loud
lonesome snore he'd be making all times, the while he was sleeping, and
he a man 'd be raging all times, the while he was waking, like a gaudy
officer you'd hear cursing and damning and swearing oaths.

Providence and Mercy, spare us all!

It's that you'd say surely if you seen him and he after
drinking for weeks, rising up in the red dawn, or before it maybe, and
going out into the yard as naked as an ash tree in the moon of May, and
shying clods against the visage of the stars till he'd put the fear of
death into the banbhs and the screeching sows.

I'd be well-night afeard of that lad myself, I'm thinking. And there was no one in it but the two of you alone?

The divil a one, though he'd sons and daughters walking all
great states and territories of the world, and not a one of them, to
this day, but would say their seven curses on him, and they rousing up
to let a cough or sneeze, maybe, in the deadness of the night.

Well, you should have been a queer lot.
I never cursed my father the like of that, though I'm twenty and more
years of age.

Then you'd have cursed mine, I'm telling you, and he a man
never gave peace to any, saving when he'd get two months or three, or
be locked in the asylums for battering peelers or assaulting men  the way it was a bitter life he led me till I did up a Tuesday and halve his skull.

Well, you'll have peace in this place, Christy Mahon, and none to trouble you, and it's near
time a fine lad like you should have your good share of the earth.

It's time surely, and I a seemly fellow with great strength in
me and bravery of...

Oh, glory! it's late for knocking,
and this last while I'm in terror of the peelers, and the walking dead.",False
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","'You don't show it.'

'That is because of our awkward relationship.'

'We have got to go through with it.'

'There's no way out.'

'No.'

'We have, as it were, signed a compact, Roger, never to let on that we
care for each other. As gentlemen we must stick to it.'

'Yes. What are you getting at, father?'

'There is a war on, Roger.'

'That needn't make any difference.'

'Yes, it does. Roger, be ready; I hate to hit you without warning. I'm
going to cast a grenade into the middle of you. It's this, I'm fond of
you, my boy.'

'Father, if any one were to hear you!'

'They won't. The door is shut, Amy is gone to bed, and all is quiet in
our street. Won't you--won't you say something civil to me in return,
Roger?'

'I sometimes--bragged about you at school.'

'Did you? What sort of things, Roger?'

'I--I forget.'

'Come on, Roger.'

'Is this fair, father?'

'No, I suppose it isn't.' Mr. Torrance attacks the coals again. 'You and
your mother have lots of confidences, haven't you?'

'I tell her a good deal. Somehow--'

'Yes, somehow one can.' With the artfulness that comes of years, 'I'm
glad you tell her everything.'

'Not everything, father. There are things--about oneself--'

'Aren't there, Roger!'

'Best not to tell her.'

'Yes--yes. If there are any of them you would care to tell me
instead--just if you want to, mind--just if you are in a hole or
anything?'

'No thanks,'
'Any little debts, for instance?'

'That's all right now. Mother--'

'She did?'

'I was willing to speak to you about them, but--'

'She said, ""Not worth while bothering father.""'

'How did you know?'

'Oh, I have met your mother before, you see. Nothing else?'

'No.'

'Haven't been an ass about a girl or anything of that sort?''

'Good lord, father!'

'I shouldn't have said it. In my young days we sometimes--It's all
different now.'

'I don't know, I could tell you things that would surprise you.'

'No! Not about yourself?'

'No. At least--'

'Just as you like, Roger.'

'It blew over long ago.'

'Then there's no need?'

'No--oh no. It was just--you know--the old, old story.'

'I see. It hasn't--left you bitter about the sex, Roger, I hope?'

'Not now. She--you know what women are.'

'Yes, yes.'

'You needn't mention it to mother.'

'I won't. Think your mother and I are an aged pair, Roger?'

'I never--of course you are not young.'

'How long have you known that? I mean, it's true--but I didn't know it
till quite lately.'

'That you're old?'
'Hang it, Roger, not so bad as that--elderly. This will stagger you; but
I assure you that until the other day I jogged along thinking of myself
as on the whole still one of the juveniles. I
crossed the bridge, Roger, without knowing it.'

'What made you know?'

'What makes us know all the new things, Roger?--the war. I'll tell you
a secret. When we realised in August of 1914 that myriads of us were to
be needed, my first thought wasn't that I had a son, but that I must get
fit myself.'

'You!'

'Funny, isn't it? But, as I tell you,
I didn't know I had ceased to be young, I went into Regent's Park and
tried to run a mile.'

'Lummy, you might have killed yourself.'

'I nearly did--especially as I had put a weight on my shoulders to
represent my kit. I kept at it for a week, but I knew the game was up.
The discovery was pretty grim, Roger.'

'Don't you bother about that part of it. You are doing your share,
taking care of mother and Emma.'

'I am not taking care of them. It is you who are taking care of them. My friend, you are the head
of the house now.'

'Father!'

'Yes, we have come back to hard facts, and the defender of the house is
the head of it.'

'Me? Fudge.'

'It's true. The thing that makes me wince most is that some of my
contemporaries have managed to squeeze back: back into youth, Roger,
though I guess they were a pretty tight fit in the turnstile. There is
Coxon; he is in khaki now, with his hair dyed, and when he and I meet at
the club we know that we belong to different generations. I'm a decent
old fellow, but I don't really count any more, while Coxon, lucky dog,
is being damned daily on parade.'

'I hate your feeling it in that way, father.'

'I don't say it is a palatable draught, but when the war is over we
shall all shake down to the new conditions. No fear of my being
sarcastic to you then, Roger. I'll have to be jolly respectful.'

'Shut up, father!'

'You've begun, you see. Don't worry, Roger. Any rawness I might feel
in having missed the chance of seeing whether I was a man--like Coxon,
confound him!--is swallowed up in the pride of giving the chance to
you. I'm in a shiver about you, but--It's all true, Roger, what your
mother said about 2nd Lieutenants. Till the other day we were so little
of a military nation that most of us didn't know there were 2nd
Lieutenants. And now, in thousands of homes we feel that there is
nothing else. 2nd Lieutenant! It is like a new word to us--one, I
daresay, of many that the war will add to our language. We have taken
to it, Roger. If a son of mine were to tarnish it--'",True
"Gawd, I can't
stand this! I better beat it. 

Well,
who's the blond?

 Dat vas Anna, Larry.

Your daughter, Anna? 

Don't you tank she vas pooty gel, Larry?

Sure! A peach!

You bet you! Give me drink for take back--one port vine for
Anna--she calabrate dis one time with me--and small beer for me.

Small beer for you, eh? She's reformin'
you already.

You bet! You look tired, Anna. Veil, Ay make you
take good long rest now.  Come, you drink vine.
It put new life in you.  Skoal, Anna!
You know dat Svedish word?

Skoal!  Skoal? Guess I know that word, all right, all right!






Act II


SCENE--Ten days later. The stern of the deeply-laden barge, ""SIMEON
WINTHROP,"" at anchor in the outer harbor of Provincetown, Mass. It is
ten o'clock at night. Dense fog shrouds the barge on all sides, and she
floats motionless on a calm. A lantern set up on an immense coil of
thick hawser sheds a dull, filtering light on objects near it--the
heavy steel bits for making fast the tow lines, etc. In the rear is the
cabin, its misty windows glowing wanly with the light of a lamp inside.
The chimney of the cabin stove rises a few feet above the roof. The
doleful tolling of bells, on Long Point, on ships at anchor, breaks the
silence at regular intervals.

As the curtain rises, ANNA is discovered standing near the coil of rope
on which the lantern is placed. She looks healthy, transformed, the
natural color has come back to her face. She has on a black, oilskin
coat, but wears no hat. She is staring out into the fog astern with an
Anna!  Anna!

Yes, here I am. What d'you want?

Don't you come turn in, Anna?
It's late--after four bells. It ain't good for you stay out here in
fog, Ay tank.

Why not?  I love this fog!
Honest! It's so----Funny and still.
I feel as if I was--out of things altogether.

Fog's vorst one of her dirty tricks, py
yingo!

Beefing about the sea again? I'm getting
so's I love it, the little I've seen.

Dat's foolish talk, Anna. You see her
more, you don't talk dat vay. But Ay'm glad you like it on barge. Ay'm
glad it makes you feel good again. You like
live like dis alone with ole fa'der, eh?

Sure I do. Everything's been so different from anything I ever
come across before. And now--this fog--Gee, I wouldn't have missed it
for nothing. I never thought living on ships was so different from
land. Gee, I'd just love to work on it, honest I would, if I was a man.
I don't wonder you always been a sailor.

Ay ain't sailor, Anna. And dis ain't real sea. You
only see nice part. Vell, fog lift in morning, Ay tank.

I love it! I don't give a
rap if it never lifts! It makes me feel
clean--out here--'s if I'd taken a bath.

You better go in cabin--read book. Dat put you
to sleep.

I don't want to sleep. I want to stay out here--and think about
things.

CHRIS--[Walks away from her toward the cabin--then comes back.] You act
funny to-night, Anna.

Say, what're you trying to do--make
things rotten? You been kind as kind can be to me and I certainly
appreciate it--only don't spoil it all now. Let's talk of
something else. Come. Sit down here.","It's proud and happy you'ld be if I was getting my death the day I
was shut of yourself. Let you walk out throughthat door, I'm telling you, and let you not be passing this way if it's hungry you are, or wanting a bed.

Maybe himself would take her.

What would he do with me now?

Give you the half of a dry bed, and good food in your mouth.

Is it a fool you think him, stranger, or is it a fool you were born
yourself? Let her walk out of that door, and let you go along with
her, stranger--if it's raining itself--for it's too much talk you have
surely.

We'll be going now, lady of the house--the
rain is falling, but the air is kind and maybe it'll be a grand morning
by the grace of God.

What good is a grand morning when I'm destroyed surely, and I going
out to get my death walking the roads?

You'll not be getting your death with myself, lady of the house,
and I knowing all the ways a man can put food in his mouth.... We'll be
going now, I'm telling you, and the time you'll be feeling the cold,
and the frost, and the great rain, and the sun again, and the south wind
blowing in the glens, you'll not be sitting up on a wet ditch, the way
you're after sitting in the place, making yourself old with looking
on each day, and it passing you by. You'll be saying one time, ""It's
a grand evening, by the grace of God,"" and another time, ""It's a wild
night, God help us, but it'll pass surely."" You'll be saying--

Go out of that door, I'm telling you, and do your blathering below in the glen.",False
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair."," Good evening to you, lady of the house.

Good evening, kindly stranger, it's a wild night, God help you, to be
out in the rain falling.

It is, surely, and I walking to Brittas from the Aughrim fair.

 Is it walking on your feet, stranger?

On my two feet, lady of the house, and when I saw the light below
I thought maybe if you'd a sup of new milk and a quiet decent corner
where a man could sleep {he looks in past her and sees the dead man.}
The Lord have mercy on us all!

It doesn't matter anyway, stranger, come in out of the rain.

Is it departed he is?

It is, stranger. He's after dying on me, God forgive him, and there
I am now with a hundred sheep beyond on the hills, and no turf drawn for
the winter.

It's a queer look is on him for a man that's dead.

He was always queer, stranger, and I suppose
them that's queer and they living men will be queer bodies after.

Isn't it a great wonder you're letting him lie there, and he is
not tidied, or laid out itself?

I was afeard, stranger, for he put a black
curse on me this morning if I'ld touch his body the time he'ld die
sudden, or let any one touch it except his sister only, and it's ten
miles away she lives in the big glen over the hill.

It's a queer story he wouldn't let his own wife touch him, and he dying quiet in his bed.

He was an old man, and an odd man, stranger, and it's always up on
the hills he was thinking thoughts in the dark mist. Lay your hand on him now, and tell me if it's cold he is surely.",True
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","At last we have arrived at our destination.  This is
  the Ducal Palace, and it is here that the Grand Inquisitor
  resides.  As a Castilian hidalgo of ninety-five quarterings, I
  regret that I am unable to pay my state visit on a horse.  As a
  Castilian hidalgo of that description, I should have preferred to
  ride through the streets of Venice; but owing, I presume, to an
  unusually wet season, the streets are in such a condition that
  equestrian exercise is impracticable.  No matter.  Where is our
  suite?
   Your Grace, I am here.

 Why do you not do yourself the honour to kneel when you address His Grace?
My love, it is so small a matter!  Still, you may as well do it.
 
 The young man seems to entertain but an imperfect
  appreciation of the respect due from a menial to a Castilian
  hidalgo.

My child, you are hard upon our suite.

Papa, I've no patience with the presumption of persons
  in his plebeian position.  If he does not appreciate that
  position, let him be whipped until he does.

    And you'll discover never
                      A tale so free from every doubt--
                 All probable, possible shadow of doubt--
                 All possible doubt whatever!

         A tale free from every doubt, etc.

Then do you mean to say that I am married to one of
  two gondoliers, but it is impossible to say which?

Without any doubt of any kind whatever.  But be
  reassured: the nurse to whom your husband was entrusted is the
  mother of the musical young man who is such a past-master of that
  delicately modulated instrument (indicating the drum).  She can,
  no doubt, establish the King's identity beyond all question.

Heavens, how did he know that?

My young friend, a Grand Inquisitor is always up to
  date.   His mother is at present the wife of a highly
  respectable and old-established brigand, who carries on an
  extensive practice in the mountains around Cordova.  Accompanied
  by two of my emissaries, he will set off at once for his mother's
  address.  She will return with them, and if she finds any
  difficulty in making up her mind, the persuasive influence of the
  torture chamber will jog her memory.",False
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","I never killed my father. I'd be afeard to do that, except I was the like of yourself
with blind rages tearing me within, for I'm thinking you should have had
great tussling when the end was come.

We had not then. It was a hard woman was come
over the hill, and if he was always a crusty kind when he'd a hard woman
setting him on, not the divil himself or his four fathers could put up
with him at all.

And isn't it a great wonder that one wasn't fearing you?

Up to the day I killed my father, there wasn't a person in Ireland knew the kind I was, and I there
drinking, waking, eating, sleeping, a quiet, simple poor fellow with no
man giving me heed.

It was the girls were giving you heed maybe, and I'm thinking
it's most conceit you'd have to be gaming with their like.

Not the girls itself, and I won't tell you a lie. There wasn't anyone heeding me in that place
saving only the dumb beasts of the field.

And I thinking you should have been living the like of a king of Norway or the Eastern world. 

The like of a king, is it? And I after toiling, moiling, digging, dodging from the dawn till dusk with never a sight of joy or sport saving only when I'd be abroad in the dark
night poaching rabbits on hills, for I was a devil to poach, God forgive
me, and I near got six months for going with a dung fork
and stabbing a fish.

And it's that you'd call sport, is it, to be abroad in the
darkness with yourself alone?

I did, God help me, and there I'd be as happy as the sunshine
of St. Martin's Day, watching the light passing the north or the patches
of fog, till I'd hear a rabbit starting to screech and I'd go running in
the furze.",True
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","Is it getting the curse on me you'ld be, woman of the house? I
wouldn't lay my hand on him for the Lough Nahanagan and it filled with
gold.

Maybe cold would be no sign of
death with the like of him, for he was always cold, every day since I
knew him,--and every night, stranger; but I'm thinking it's dead he is surely, for he's
complaining a while back of a pain in his heart, and this morning, the
time he was going off to Brittas for three days or four, he was taken
with a sharp turn. Then he went into his bed and he was saying it was
destroyed he was, the time the shadow was going up through the glen, and
when the sun set on the bog beyond he made a great lep, and let a great
cry out of him, and stiffened himself out the like of a dead sheep.

God rest his soul.

Maybe that would do you better than the milk of the sweetest cow in County Wicklow.

The Almighty God reward you, and may it be to your good health.

I've no pipes saving his own, stranger, but they're sweet pipes to smoke.

Thank you kindly, lady of the house.

Sit down now, stranger, and be taking your rest.

I've walked a great way through the world, lady of the house, and seen great wonders, but I
never seen a wake till this day with fine spirits, and good tobacco, and
the best of pipes, and no one to taste them but a woman only.

Didn't you hear me say it was only after dying on me he was when
the sun went down, and how would I go out into the glen and tell the
neighbours, and I a lone woman with no house near me?

There's no offence, lady of the house?

No offence in life, stranger. How would the like of you, passing
in the dark night, know the lonesome way I was with no house near me at
all?",True
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","Plenty of children there are in our city,
     Who have no fathers or mothers to pity;
     Plenty of people whose working and heeding
     Scarcely can keep all their dear ones from needing.
     Now, if I came every year in December,
     These are the ones I would surely remember.

     Once on a beautiful Christmas you know
     Jesus our Saviour was born here below,
     Patiently stooping to hunger and pain,
     So He might save us, His lost ones, from shame;
     Now if we love Him, He bids us to feed
     All His poor brothers and sisters who need.

     Blessed old Nick! I was sure if you knew it,
     You would remember and certainly do it;
     This year, at least, when you empty your pack,
     Pray give a portion to all who may lack.
     Then, if there's anything left and you can
     Bring a small gift to wee Peter Pan.

   

Wasn't that dandy? Sure, little Mary Ann has a wonderful education, so she has!

She takes after her own mother. I was just like her
when I was that age.

And you're just like her still, Mollie Mulligan. Sure
you're the sunshine of Mulligan Alley and the belle of Shantytown.

Whist now! It's covered I am wid blushes. But, hush! I
think the show is about to begin.
 Come and see Jumbo, Samson symbolical!
     Come and see Slivers, Clown really comical!
     Come and see Zip, the foremost of freaks!
     Come and see Palestine's Sinister Sheiks!
     Eager Equestriennes, each unexcelled,
     Most mammoth menagerie ever beheld,
     The Giant, the Fat Girl, the Lion-faced Man,
     Aerial Artists from far-off Japan,
     Audacious Acrobats shot from a gun,
     Don't miss the greatest show under the sun!

Now, if you will kindly lend me your ears for a moment, I will fill
them free of charge with a few words concerning the world's greatest
assortment of marvelous monstrosities. In the first cell we have Senor
Macaroni Spaghetti from the land of the banana. The senor is
thirty-nine inches high, and, strangely enough, thirty-nine years old,
to say nothing of the fact that he weighs thirty-nine pounds. He arrived last week by parcel
post to join our circus. The senor is looking for a wife.",False
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","I perceive, from the tea cups, Crichton, that the great function is to take place here.

Yes, sir.

The servants' hall coming up to have tea in the drawing-room! No wonder you look happy, Crichton.

No, sir.

Do you know, Crichton, I think that with an effort you might look even happier. You don't approve of his lordship's compelling his servants to be his equals--once a month?

It is not for me, sir, to disapprove of his lordship's radical views.

Certainly not. And, after all, it is only once a month that he is affable to you.

On all other days of the month, sir, his lordship's treatment of us is everything that could be desired.
Tea cups! Life, Crichton, is like a cup of tea; the more heartily we drink, the sooner we reach the dregs.

Thank you, sir.

as we do when we have need of an ally). Crichton, in case I should be asked to say a few words to the servants, I have strung together a little speech. I was wondering where I should stand.

with the best intentions, gives him a footstool to stand on, and departs, happily unconscious that ERNEST in some dudgeon has kicked the footstool across the room.)

Suppose you were all little fishes at the bottom of the sea

And how are my little friends to-day?

Don't be silly, Ernest. If you want to know how we are, we are dead. Even to think of entertaining the servants is so exhausting.

Besides which, we have had to
decide what frocks to take with us on the yacht, and that is such a
mental strain.

You poor over-worked things. Rest your weary limbs.

But why have you a footstool in your
hand?

Yes?

Why? You see, as the servants are to be the guests I must be butler. I
was practising. This is a tray, observe.

Tea, my lady?
It is only you, Ernest; I thought there
was some one here.

Had a very tiring
day also, Mary?

Dreadfully. Been trying on engagement-rings all the
morning.

What's
that? Is it Brocklehurst?

You have given your warm young heart to Brocky?

I don't wish to fatigue you, Mary, by insisting on a verbal answer, but
if, without straining yourself, you can signify Yes or No, won't you
make the effort?

The ring! Then I am too late, too late! (Fixing LADY MARY sternly, like
a prosecuting counsel.) May I ask, Mary, does Brocky know? Of course,
it was that terrible mother of his who pulled this through. Mother does
everything for Brocky. Still, in the eyes of the law you will be,
not her wife, but his, and, therefore, I hold that Brocky ought to be
informed. Now--

If you girls are shamming sleep in the expectation that I shall awaken
you in the manner beloved of ladies, abandon all such hopes.

You impertinent boy.

I knew that was it, though I don't know everything. Agatha, I'm not young enough to
know everything.

Young enough?

Don't you see? I'm not young enough to know",False
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","Who's there?

 Me.

Who's me?

The Widow Quin.

Go on now with your supper, and let on to be sleepy, for if she found you were such
a warrant to talk, she'd be stringing gabble till the dawn of day. 

What ails you, or what is it you're wanting at this hour of the night?

I'm after meeting Shawn Keogh and Father Reilly below, who told me of your
curiosity man, and they fearing by this time he was maybe roaring,
romping on your hands with drink.

Look now is he roaring, and he stretched away drowsy with his supper and his mug of milk. Walk down and tell that to Father Reilly and to Shaneen Keogh.

I'll not see them again, for I've their word to lead that lad forward for to lodge with me.

This night, is it?

This night. ""It isn't fitting,"" says the
priesteen, ""to have his likeness lodging with an orphaned girl.""

God save you, mister!

God save you kindly.

Well, aren't you a little smiling fellow? It should have been great and bitter
torments did rouse your spirits to a deed of blood.

It should, maybe.

It's more than ""maybe"" I'm saying, and it'd soften my heart
to see you sitting so simple with your cup and cake, and you fitter to
be saying your catechism than slaying your da.

There's talking when any'd see he's fit to be holding his head high with the wonders of the world.
Walk on from this, for I'll not have him tormented and he destroyed
travelling since Tuesday was a week.

We'll be walking surely when his supper's
done, and you'll find we're great company, young fellow, when it's of
the like of you and me you'd hear the penny poets singing in an August
Fair.

Did you kill your father?

She did not. She hit himself with a worn
pick, and the rusted poison did corrode his blood the way he never
overed it, and died after. That was a sneaky kind of murder did win
small glory with the boys itself.",True
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","No back talk! Pictures or not, it's all the same mopin' and
lazin' in it. It's the bad luck I've been
havin' altogether this last year since your mother died. Who's to do
the work and look after Nora and Tom and yourself, if Eileen is bad
took and has to stay in her bed? I'll have to get Mrs. Brennan come
look after the house. That means money, too, and where's it to come
from? All that I've saved from slavin' and sweatin' in the sun with a
gang of lazy Dagoes'll be up the spout in no time. hat a
fool a man is to be raisin' a raft of children and him not a
millionaire! Mary, dear, it's a black
curse God put on me when he took your mother just when I needed her
most. What are you sniffin' at?

 I was thinking--of Mamma.

It's late you are with your tears, and her cold
in her grave for a year. Stop it, I'm tellin' you!

Ah, here you are, the lot of you. Shut that door
after you! What's the use in me spendin' money for coal if all you do
is to let the cold night in the room itself?

 Me and Tom had a race, Papa. I
beat him. 

 Slow poke!

You didn't beat me, neither!

I did, too!

You did not! You didn't play fair. You tripped me comin' up the
steps. Brick-top! Cheater!

You're a liar! You stumbled over your own big
feet, clumsy bones! And I beat you fair Didn't I, Papa?

You did, darlin', and fair, too. Sure it's you can beat the divil
himself!

See? Liar!

Did you get the plug for me I told
you?",True
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","I knew rightly. And I was thinking, and I
coming in through the door, that it's many a lone woman would be afeard
of the like of me in the dark night, in a place wouldn't be so lonesome
as this place, where there aren't two living souls would see the little
light you have shining from the glass.

 I'm thinking many would be afeard, but I never knew what
way I'd be afeard of beggar or bishop or any man of you at all. It's other things than
the like of you, stranger, would make a person afeard.

 It is surely, God help us all!

You're saying that, stranger, as if you were easy afeard.

Is it myself, lady of the house, that does
be walking round in the long nights, and crossing the hills when the fog
is on them, the time a little stick would seem as big as your arm, and
a rabbit as big as a bay horse, and a stack of turf as big as a towering
church in the city of Dublin? If myself was easily afeard, I'm telling
you, it's long ago I'ld have been locked into the Richmond Asylum, or
maybe have run up into the back hills with nothing on me but an old
shirt, and been eaten with crows the like of Patch Darcy--the Lord have
mercy on him--in the year that's gone.

You knew Darcy?

Wasn't I the last one heard his living voice in the whole world?

There were great stories of what was heard at that time, but would
any one believe the things they do be saying in the glen?

It was no lie, lady of the house.... I was passing below on a dark
night the like of this night, and the sheep were lying under the ditch
and every one of them coughing, and choking, like an old man, with the
great rain and the fog. Then I heard a thing talking--queer talk, you
wouldn't believe at all, and you out of your dreams,--and ""Merciful
God,"" says I, ""if I begin hearing the like of that voice out of the
thick mist, I'm destroyed surely.""",True
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep.","there isn't my match in Mayo for thatching, or mowing, or shearing a
sheep.

It's true the Lord God formed you to
contrive indeed. Doesn't the world know you reared a black lamb at your
own breast, so that the Lord Bishop of Connaught felt the elements of
a Christian, and he eating it after in a kidney stew? Doesn't the
world know you've been seen shaving the foxy skipper from France for a
threepenny bit and a sop of grass tobacco would wring the liver from a
mountain goat you'd meet leaping the hills?

Do you hear her now, young fellow? Do
you hear the way she'll be rating at your own self when a week is by?

Don't heed her. Tell her to go into her pigsty and not plague us here.

I'm going; but he'll come with me.

Are you dumb, young fellow?

God increase you; but I'm pot-boy in this place, and it's here I'd liefer stay.

Now you have heard him, and go on from this.

It's lonesome this hour crossing the hill, and if he won't come along with me, I'd have a right
maybe to stop this night with yourselves. Let me stretch out on the
settle, Pegeen Mike; and himself can lie by the hearth.

Faith, I won't. Quit off or I will send you now.

Well, it's a terror to be aged a score.God bless you now, young fellow, and let
you be wary, or there's right torment will await you here if you go
romancing with her like, and she waiting only, as they bade me say, on a
sheepskin parchment to be wed with Shawn Keogh of Killakeen.

What's that she's after saying?",False
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","'I wonder where I put my glasses?'

'I'll look for them.'

'No, I remember now. They are upstairs in such a funny
place that I must go myself. Do you remember, Rogie, that I hoped they
would reject you on account of your eyes?'

'I suppose you couldn't help it.'

'Did you believe I really meant it, John?'

'Did _you_, Roger?'

'Of course. Didn't you, father?'

'No! I knew the old lady better.'

'I shouldn't have liked it, Rogie dear. I'll
tell you something. You know your brother Harry died when he was seven.
To you, I suppose, it is as if he had never been. You were barely five.

'I don't remember him, mater.'

'No--no. But I do, Rogie. He would be twenty-one now; but
though you and Emma grew up I have always gone on seeing him as just
seven. Always till the war broke out. And now I see him a man of
twenty-one, dressed in khaki, fighting for his country, same as you.
I wouldn't have had one of you stay at home, though I had had a dozen.
That is, if it is the noble war they all say it is. I'm not clever,
Rogie, I have to take it on trust. Surely they wouldn't deceive mothers.
I'll get my glasses.'

'Like to change your mother, Roger?'

'What do you think?'

'Not going, Roger?'

'Yes, I thought--'

'Won't you--sit down and--have a chat?'

'A what? You and me!'

'Why not?'

'Oh--oh, all right,' sitting uncomfortably.

'I suppose you catch an early train to-morrow?'

'The 5.20. I have flag-signalling at half-past six.'

'Phew! Hours before I shall be up.'

'I suppose so.'

'Well, you needn't dwell on it, Roger.'

'I didn't. Good-night, father.'

'Good-night. Damn. Come back. My fault. Didn't I say I wanted to have
a chat with you?'

'I thought we had had it.'

'No such luck.'

'I like your uniform, Roger,'

'Haven't you made fun of me enough?'

'I'm not making fun of you. Don't you see I'm trying to tell
you that I'm proud of you?'

'Good lord, father, you are not going to begin now.'

'Do you remember, Roger, my saying that I didn't want you to smoke till
you were twenty?'

'Oh, it's that, is it?' Shutting his mouth tight, 'I never promised.'

'It's not that. Have a cigar, my boy?'

'Me?'

'Have you ever wondered, Roger, what sort of a fellow I am?'

'Often.'

'I have often wondered what sort of fellow you are, Roger. We have both
been at it on the sly. I suppose that is what makes a father and son so
uncomfortable in each other's presence.''Do you feel the creeps when you are left alone with me?'

'Mortally, Roger. My first instinct is to slip away.'

'So is mine,'

'You don't say so! I always seem to know what you are
thinking, Roger.'

'Do you? Same here.'

'As a consequence it is better, it is right, it is only decent that you
and I should be very chary of confidences with each other.'

'I'm dashed glad you see it in that way.'

'Oh, quite. And yet, Roger, if you had to answer this question on oath,
""Whom do you think you are most like in this world?"" I don't mean
superficially, but deep down in your vitals, what would you say? Your
mother, your uncle, one of your friends on the golf links?'

'No.'

'Who?'

'You.'

'Just how I feel.'

'It's pretty ghastly, father.'

'It is. I don't know which it is worse for.'

'You are a bit of a wag at times, Roger.'

'You soon shut me up.'

'I have heard that you sparkle more freely in my absence.'

'They say the same about you.'

'And now that you mention it, I believe it is true; and yet, isn't it
a bigger satisfaction to you to catch me relishing your jokes than any
other person?'

'How did you know that?'

'Because I am so bucked if I see you relishing mine.'

'Are you?'",False
"I'll do it, Annie--for
your sake--if you say it's needful for ye.

God bless you for that,
David!

 The ice is breakin' up to no'the'ard, sir. There's a
clear passage through the floe, and clear water beyond, the lookout
says.

A clear passage? To
no'the'ard?

Yes, sir.

Then get her
ready and we'll drive her through.

Aye, aye, sir.

David! David!

Will the men turn to willin' or must we drag
'em out?

They'll turn to willin' enough. You put the fear o' God into 'em,
sir. They're meek as lambs.

KEENEY. Then drive 'em--both watches. [_With grim determination._]
They's whale t'other side o' this floe and we're agoin' to git 'em.

MATE. Aye, aye, sir.

And I was agoin' home
like a yaller dog!

David!

Woman, you ain't adoin' right when you meddle in
men's business and weaken 'em. You can't know my feelin's. I got to
prove a man to be a good husband for ye to take pride in. I got to git
the ile, I tell ye.
David! Aren't you going home?

You ain't well. Go and
lay down a mite. I got to git on deck.

David!

Woman, what foolish mockin' is this? Annie! What is it? Don't you know me, Annie?

You said--you was agoin' mad--God!

Whales, sir--a whole school of 'em--off
the star-b'd quarter 'bout five miles away--big ones!

Are you lowerin' the boats?

MATE. Yes, sir.

I'm acomin' with ye.

MATE. Aye, aye, sir. You'll git the ile now right
enough, sir.

Annie! Did you hear him? I'll git the
ile. [I know you're foolin' me, Annie. You
ain't out of your mind--be you? I'll git the ile now
right enough--jest a little while longer, Annie--then we'll turn
home'ard. I can't turn back now, you see that, don't you? I've got to
git the ile. Answer me! You ain't mad, be you?

All ready, sir.

Comin', sir?","I'm tired, surely, walking wild eleven days, and waking fearful in the night. 

You should have had great people in your family, I'm thinking, with the
little, small feet you have, and you with a kind of a quality name, the
like of what you'd find on the great powers and potentates of France and
Spain.

We were great surely, with wide and windy acres of rich Munster land.

Wasn't I telling you, and you a fine, handsome young fellow with
a noble brow?

Is it me?

Aye. Did you never hear that from the young girls where you come
from in the west or south?

I did not then. Oh, they're bloody liars in the naked parish where I grew a man.

If they are itself, you've heard it these days, I'm thinking,
and you walking the world telling out your story to young girls or old.

I've told my story no place till this night, Pegeen Mike, and
it's foolish I was here, maybe, to be talking free, but you're decent
people, I'm thinking, and yourself a kindly woman, the way I wasn't
fearing you at all.

You've said the like of that, maybe, in every cot and cabin where you've met a young girl on your way.

I've said it nowhere till this night, I'm telling you, for I've seen none the
like of you the eleven long days I am walking the world, looking over a
low ditch or a high ditch on my north or my south, into stony scattered
fields, or scribes of bog, where you'd see young, limber girls, and fine
prancing women making laughter with the men.

If you weren't destroyed travelling, you'd have as much talk
and streeleen, I'm thinking, as Owen Roe O'Sullivan or the poets of the
Dingle Bay, and I've heard all times it's the poets are your like, fine
fiery fellows with great rages when their temper's roused.

You've a power of rings, God bless you, and would there be any offence if I was asking are you
single now?

What would I want wedding so young?

 We're alike, so.",False
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","And now tell me, have you
been to the Opera? What sort of weather have you been having in the
kitchen? For Heaven's sake, woman, be articulate.

No, my lady; his lordship may
compel us to be equal upstairs, but there will never be equality in the
servants' hall.

What's that? No equality? Can't you see,
Crichton, that our divisions into classes are artificial, that if we
were to return to nature, which is the aspiration of my life, all would
be equal?

If I may make so bold as to contradict your lordship--

Go on.

The divisions into classes, my lord, are not artificial. They
are the natural outcome of a civilised society. There
must always be a master and servants in all civilised communities, my
lady, for it is natural, and whatever is natural is right.

It is very unnatural for me to stand here and allow
you to talk such nonsense.

Yes, my lord, it is. That is what I have been
striving to point out to your lordship.

What is the matter with Fisher? She is looking
daggers.

The tedious creature; some question of etiquette, I suppose.

How are you, Fisher?

I am nothing, my lady, I am nothing at
all.

Oh dear, who says so?

His lordship has asked that kitchen wench to have a
second cup of tea.

But why not?

If it pleases his lordship to offer it to her before offering it
to me--

So that is it. Do you want another cup of tea, Fisher?

No, my lady--but my position--I should have been asked first.

Oh dear.My friends, I am glad to see you all looking so happy. It
used to be predicted by the scoffer that these meetings would prove
distasteful to you. Are they distasteful? I hear you laughing at the
question.

No harm in saying that among us to-day is one who was formerly hostile
to the movement, but who to-day has been won over. I refer to Lord
Brocklehurst, who, I am sure, will presently say to me that if the
charming lady now by his side has derived as much pleasure from his
company as he has derived from hers, he will be more than satisfied.

For the time being the artificial and unnatural--I say unnatural--barriers of society are swept
away. Would that they could be swept away for ever.

But that is entirely and utterly out of the question. And now for a few
months we are to be separated. As you know, my daughters and Mr. Ernest
and Mr. Treherne are to accompany me on my yacht, on a voyage to distant
parts of the earth. In less than forty-eight hours we shall be under
weigh.

Do not think our life on the yacht is to be one long idle holiday. My
views on the excessive luxury of the day are well known, and what I
preach I am resolved to practise. I have therefore decided that my
daughters, instead of having one maid each as at present, shall on this
voyage have but one maid between them.

My lord!

My mind is made up.

I cordially agree.

And now, my friends, I should like to think that there is
some piece of advice I might give you, some thought, some noble saying
over which you might ponder in my absence. In this connection I remember a proverb, which has had a great effect on my own life. I first heard
it many years ago. I have never forgotten it. It constantly cheers and
guides me. That proverb is--that proverb was--the proverb I speak of--
Oh dear, I believe he has forgotten it.

The proverb--that proverb to which I refer--

I have it now--(not he).

Crichton.

One maid among three grown women!

Mary, I think I had better go. That dreadful
kitchenmaid--

I can't blame you, George.

Your father's views are shocking to me, and I am glad
I am not to be one of the party on the yacht. My respect for myself,
Mary, my natural anxiety as to what mother will say. I shall see you,
darling, before you sail.

Selfish brute, only thinking of himself. What about my speech?

One maid among three of us. What's to be done?

Pooh! You must do for yourselves, that's all.

Do for ourselves. How can we know where our things are kept?

Are you aware that dresses button up the back?

How are we to get into our shoes and be prepared for the
carriage?

Who is to put us to bed, and who is to get us up, and how
shall we ever know it's morning if there is no one to pull up the
blinds?",False
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","there isn't my match in Mayo for thatching, or mowing, or shearing a
sheep.

It's true the Lord God formed you to
contrive indeed. Doesn't the world know you reared a black lamb at your
own breast, so that the Lord Bishop of Connaught felt the elements of
a Christian, and he eating it after in a kidney stew? Doesn't the
world know you've been seen shaving the foxy skipper from France for a
threepenny bit and a sop of grass tobacco would wring the liver from a
mountain goat you'd meet leaping the hills?

Do you hear her now, young fellow? Do
you hear the way she'll be rating at your own self when a week is by?

Don't heed her. Tell her to go into her pigsty and not plague us here.

I'm going; but he'll come with me.

Are you dumb, young fellow?

God increase you; but I'm pot-boy in this place, and it's here I'd liefer stay.

Now you have heard him, and go on from this.

It's lonesome this hour crossing the hill, and if he won't come along with me, I'd have a right
maybe to stop this night with yourselves. Let me stretch out on the
settle, Pegeen Mike; and himself can lie by the hearth.

Faith, I won't. Quit off or I will send you now.

Well, it's a terror to be aged a score.God bless you now, young fellow, and let
you be wary, or there's right torment will await you here if you go
romancing with her like, and she waiting only, as they bade me say, on a
sheepskin parchment to be wed with Shawn Keogh of Killakeen.

What's that she's after saying?",False
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","there isn't my match in Mayo for thatching, or mowing, or shearing a
sheep.

It's true the Lord God formed you to
contrive indeed. Doesn't the world know you reared a black lamb at your
own breast, so that the Lord Bishop of Connaught felt the elements of
a Christian, and he eating it after in a kidney stew? Doesn't the
world know you've been seen shaving the foxy skipper from France for a
threepenny bit and a sop of grass tobacco would wring the liver from a
mountain goat you'd meet leaping the hills?

Do you hear her now, young fellow? Do
you hear the way she'll be rating at your own self when a week is by?

Don't heed her. Tell her to go into her pigsty and not plague us here.

I'm going; but he'll come with me.

Are you dumb, young fellow?

God increase you; but I'm pot-boy in this place, and it's here I'd liefer stay.

Now you have heard him, and go on from this.

It's lonesome this hour crossing the hill, and if he won't come along with me, I'd have a right
maybe to stop this night with yourselves. Let me stretch out on the
settle, Pegeen Mike; and himself can lie by the hearth.

Faith, I won't. Quit off or I will send you now.

Well, it's a terror to be aged a score.God bless you now, young fellow, and let
you be wary, or there's right torment will await you here if you go
romancing with her like, and she waiting only, as they bade me say, on a
sheepskin parchment to be wed with Shawn Keogh of Killakeen.

What's that she's after saying?",False
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","'You don't show it.'

'That is because of our awkward relationship.'

'We have got to go through with it.'

'There's no way out.'

'No.'

'We have, as it were, signed a compact, Roger, never to let on that we
care for each other. As gentlemen we must stick to it.'

'Yes. What are you getting at, father?'

'There is a war on, Roger.'

'That needn't make any difference.'

'Yes, it does. Roger, be ready; I hate to hit you without warning. I'm
going to cast a grenade into the middle of you. It's this, I'm fond of
you, my boy.'

'Father, if any one were to hear you!'

'They won't. The door is shut, Amy is gone to bed, and all is quiet in
our street. Won't you--won't you say something civil to me in return,
Roger?'

'I sometimes--bragged about you at school.'

'Did you? What sort of things, Roger?'

'I--I forget.'

'Come on, Roger.'

'Is this fair, father?'

'No, I suppose it isn't.' Mr. Torrance attacks the coals again. 'You and
your mother have lots of confidences, haven't you?'

'I tell her a good deal. Somehow--'

'Yes, somehow one can.' With the artfulness that comes of years, 'I'm
glad you tell her everything.'

'Not everything, father. There are things--about oneself--'

'Aren't there, Roger!'

'Best not to tell her.'

'Yes--yes. If there are any of them you would care to tell me
instead--just if you want to, mind--just if you are in a hole or
anything?'

'No thanks,'
'Any little debts, for instance?'

'That's all right now. Mother--'

'She did?'

'I was willing to speak to you about them, but--'

'She said, ""Not worth while bothering father.""'

'How did you know?'

'Oh, I have met your mother before, you see. Nothing else?'

'No.'

'Haven't been an ass about a girl or anything of that sort?''

'Good lord, father!'

'I shouldn't have said it. In my young days we sometimes--It's all
different now.'

'I don't know, I could tell you things that would surprise you.'

'No! Not about yourself?'

'No. At least--'

'Just as you like, Roger.'

'It blew over long ago.'

'Then there's no need?'

'No--oh no. It was just--you know--the old, old story.'

'I see. It hasn't--left you bitter about the sex, Roger, I hope?'

'Not now. She--you know what women are.'

'Yes, yes.'

'You needn't mention it to mother.'

'I won't. Think your mother and I are an aged pair, Roger?'

'I never--of course you are not young.'

'How long have you known that? I mean, it's true--but I didn't know it
till quite lately.'

'That you're old?'
'Hang it, Roger, not so bad as that--elderly. This will stagger you; but
I assure you that until the other day I jogged along thinking of myself
as on the whole still one of the juveniles. I
crossed the bridge, Roger, without knowing it.'

'What made you know?'

'What makes us know all the new things, Roger?--the war. I'll tell you
a secret. When we realised in August of 1914 that myriads of us were to
be needed, my first thought wasn't that I had a son, but that I must get
fit myself.'

'You!'

'Funny, isn't it? But, as I tell you,
I didn't know I had ceased to be young, I went into Regent's Park and
tried to run a mile.'

'Lummy, you might have killed yourself.'

'I nearly did--especially as I had put a weight on my shoulders to
represent my kit. I kept at it for a week, but I knew the game was up.
The discovery was pretty grim, Roger.'

'Don't you bother about that part of it. You are doing your share,
taking care of mother and Emma.'

'I am not taking care of them. It is you who are taking care of them. My friend, you are the head
of the house now.'

'Father!'

'Yes, we have come back to hard facts, and the defender of the house is
the head of it.'

'Me? Fudge.'

'It's true. The thing that makes me wince most is that some of my
contemporaries have managed to squeeze back: back into youth, Roger,
though I guess they were a pretty tight fit in the turnstile. There is
Coxon; he is in khaki now, with his hair dyed, and when he and I meet at
the club we know that we belong to different generations. I'm a decent
old fellow, but I don't really count any more, while Coxon, lucky dog,
is being damned daily on parade.'

'I hate your feeling it in that way, father.'

'I don't say it is a palatable draught, but when the war is over we
shall all shake down to the new conditions. No fear of my being
sarcastic to you then, Roger. I'll have to be jolly respectful.'

'Shut up, father!'

'You've begun, you see. Don't worry, Roger. Any rawness I might feel
in having missed the chance of seeing whether I was a man--like Coxon,
confound him!--is swallowed up in the pride of giving the chance to
you. I'm in a shiver about you, but--It's all true, Roger, what your
mother said about 2nd Lieutenants. Till the other day we were so little
of a military nation that most of us didn't know there were 2nd
Lieutenants. And now, in thousands of homes we feel that there is
nothing else. 2nd Lieutenant! It is like a new word to us--one, I
daresay, of many that the war will add to our language. We have taken
to it, Roger. If a son of mine were to tarnish it--'",False
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","He's a hog on two legs.

You bet! I hope to get Eileen away from all this as soon as--things pick
up a little. Eileen and I have gone around together for years--went to
Grammar and High School together--in different classes, of course.
She's really a corker--very different from the rest of the family
you've seen--like her mother. She's really educated and knows a
lot--used to carry off all the prizes at school. My folks like her
awfully well. Of course, they'd never stand for--him.

You'll excuse my curiosity--I've a good reason for it--but you
and Miss Carmody are engaged, aren't you? Carmody said you were.


Why, yes, in a way--but nothing definite--no
official announcement or anything of that kind. It's all in the future.
We have to wait, you know.  We've been
sort of engaged for years, you might say. It's always been sort of
understood between us. 

Then I can be frank with you. I'd like to be
because I may need your help. I don't put much faith in any promise
Carmody makes. Besides, you're bound to know anyway. She'd tell you.

Is it--about her sickness?

Yes.

 Then--it's serious?

It's pulmonary tuberculosis--consumption.

Consumption? Good heavens! Are you sure, Doctor?

Positive. It's had a good start--thanks to her father's blind
selfishness--but let's hope that can be overcome. The important thing
is to ship her off to a sanatorium immediately. Carmody wouldn't hear
of it at first. However, I managed to bully him into consenting; but I
don't trust his word. That's where you can be of help. It's up to you
to convince him that it's imperative she be sent away at once--for the
safety of those around her as well as her own.",False
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","I'm tired, surely, walking wild eleven days, and waking fearful in the night. 

You should have had great people in your family, I'm thinking, with the
little, small feet you have, and you with a kind of a quality name, the
like of what you'd find on the great powers and potentates of France and
Spain.

We were great surely, with wide and windy acres of rich Munster land.

Wasn't I telling you, and you a fine, handsome young fellow with
a noble brow?

Is it me?

Aye. Did you never hear that from the young girls where you come
from in the west or south?

I did not then. Oh, they're bloody liars in the naked parish where I grew a man.

If they are itself, you've heard it these days, I'm thinking,
and you walking the world telling out your story to young girls or old.

I've told my story no place till this night, Pegeen Mike, and
it's foolish I was here, maybe, to be talking free, but you're decent
people, I'm thinking, and yourself a kindly woman, the way I wasn't
fearing you at all.

You've said the like of that, maybe, in every cot and cabin where you've met a young girl on your way.

I've said it nowhere till this night, I'm telling you, for I've seen none the
like of you the eleven long days I am walking the world, looking over a
low ditch or a high ditch on my north or my south, into stony scattered
fields, or scribes of bog, where you'd see young, limber girls, and fine
prancing women making laughter with the men.

If you weren't destroyed travelling, you'd have as much talk
and streeleen, I'm thinking, as Owen Roe O'Sullivan or the poets of the
Dingle Bay, and I've heard all times it's the poets are your like, fine
fiery fellows with great rages when their temper's roused.

You've a power of rings, God bless you, and would there be any offence if I was asking are you
single now?

What would I want wedding so young?

 We're alike, so.",False
"I don't remember nothing about her. What was
she like? Tell me.

Ay tal you all about everytang--and you tal me all tangs happen
to you. But not here now. Dis ain't good place for young gel, anyway.
Only no good sailor fallar come here for gat drunk.  You come with me, Anna. You need
lie down, gat rest.

Where're you
going?

CHRIS--Come. Ve gat on board.

On board your barge, you mean? Nix for
mine!  Do you think
that's a good place for a young girl like me--a coal barge?

Yes, Ay tank.  You don't know how nice it's on barge, Anna. Tug come
and ve gat towed out on voyage--yust water all round, and sun, and
fresh air, and good grub for make you strong, healthy gel. You see many
tangs you don't see before. You gat moonlight at night, maybe; see
steamer pass; see schooner make sail--see everytang dat's pooty. You
need take rest like dat. You work too hard for young gel already. You
need vacation, yes!

 It sounds good to hear you tell it. I'd sure like a
trip on the water, all right. It's the barge idea has me stopped. Well,
I'll go down with you and have a look--and maybe I'll take a chance.
Gee, I'd do anything once.

Ye go, eh?

What's the rush? Wait a second.  Gee, I'm thirsty.

Ay'm sorry, Anna. What
you tank you like for drink, eh?

I'll take a--[ I
don't know. What'a they got here?

Ay don't tank dey got much fancy drink for young
gel in dis place, Anna. Yinger ale--sas'prilla, maybe.

Make it sas, then.

CAy tal you, Anna, we calabrate,
yes--dis one time because we meet after many year.  Dey gat good port wine, Anna. It's good for you. Ay
tank--little bit--for give you appetite. It ain't strong, neider. One
glass don't go to your head, Ay promise.

All right! I'll take port.

Ay go gat him.","If we did, my lady, the first thing we should do would be to
elect a head. Circumstances might alter cases; the same person might
not be master; the same persons might not be servants. I can't say as to
that, nor should we have the deciding of it. Nature would decide for us.

You seem to have thought it all out carefully, Crichton.

Yes, my lady.

And you have done this for us, Crichton, because you thought
that--that father needed to be kept in his place?

I should prefer you to say, my lady, that I have done it for
the house.

Thank you, Crichton. Mary, be nicer to him. (But LADY MARY has
begun to read again.) If there was any way in which we could show our
gratitude.

If I might venture, my lady, would you kindly show it by
becoming more like Lady Mary. That disdain is what we like from
our superiors. Even so do we, the upper servants, disdain the lower
servants, while they take it out of the odds and ends.

Oh dear, what a tiring day.

I feel dead. Tuck in your feet, you selfish thing.

I wonder what he meant by circumstances might alter cases.

Don't talk, Mary, I was nearly asleep.

I wonder what he meant by the same person might not be
master, and the same persons might not be servants.

Do be quiet, Mary, and leave it to nature; he said nature
would decide.

I wonder--
This is what I have written. 'Wrecked, wrecked, wrecked! on an
island in the Tropics, the following: the Hon. Ernest Woolley, the Rev.
This is what I have written. 'Wrecked, wrecked, wrecked! on an
island in the Tropics, the following: the Hon. Ernest Woolley, the Rev.

John Treherne, the Ladies Mary, Catherine, and Agatha Lasenby, with two
servants. We are the sole survivors of Lord Loam's steam yacht Bluebell,
which encountered a fearful gale in these seas, and soon became a total
wreck. The crew behaved gallantly, putting us all into the first boat.
What became of them I cannot tell, but we, after dreadful sufferings,
and insufficiently clad, in whatever garments we could lay hold of in
the dark'--

Please don't describe our garments.

--'succeeded in reaching this island, with the loss of only one
of our party, namely, Lord Loam, who flung away his life in a gallant
attempt to save a servant who had fallen overboard.' (The ladies have
wept long and sore for their father, but there is something in this last
utterance that makes them look up.)

But, Ernest, it was Crichton who jumped overboard trying to save
father.

Well, you know, it was rather silly of uncle to fling away his life by
trying to get into the boat first; and as this document may be printed
in the English papers, it struck me, an English peer, you know--

Ernest, that is very thoughtful of you.

--'By night the cries of wild cats and
the hissing of snakes terrify us extremely'--(this does not satisfy
him so well, and he makes a correction)--'terrify the ladies extremely.
Against these we have no weapons except one cutlass and a hatchet. A
bucket washed ashore is at present our only comfortable seat'--

And Ernest is sitting on it.

H'sh! Oh, do be quiet.--'To add to our horrors, night falls
suddenly in these parts, and it is then that savage animals begin to
prowl and roar.'

Have you said that vampire bats suck the blood from our toes
as we sleep?

No, that's all. I end up, 'Rescue us or we perish. Rich reward.
Signed Ernest Woolley, in command of our little party.' This is written
on a leaf taken out of a book of poems that Crichton found in his
pocket. Fancy Crichton being a reader of poetry. Now I shall put it into
the bottle and fling it into the sea.

The tide is going out, we mustn't miss the post.

Anything wrong, sir?",False
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","Six yards of stuff for to make a
yellow gown. A pair of lace boots with lengthy heels on them and brassy
eyes. A hat is suited for a wedding-day. A fine tooth comb. To be
sent with three barrels of porter in Jimmy Farrell's creel cart on the
evening of the coming Fair to Mister Michael James Flaherty. With the
best compliments of this season. Margaret Flaherty.

Where's himself?

He's coming. To Mister Sheamus Mulroy, Wine and Spirit Dealer, Castlebar.

I didn't see him on the road.

How would you see him and is dark night this half hour gone by?

I stood a while outside wondering would I have a right to pass on or to walk in and see you,

and I could hear the cows breathing, and
sighing in the stillness of the air, and not a step moving any place
from this gate to the bridge.

It's above at the cross-roads he is, meeting Philly Cullen; and a couple more are going along with him
to Kate Cassidy's wake.

And he's going that length in the dark night?

He is surely, and leaving me lonesome on the
scruff of the hill. Isn't it long the nights are now, Shawn Keogh, to be
leaving a poor girl with her own self counting the hours to the dawn of
day?

If it is, when we're wedded in a short while you'll have no call to complain, for I've little will to be walking off to wakes or weddings in the darkness of the night.

You're making mighty certain, Shaneen, that I'll wed you now.

Aren't we after making a good bargain, the way we're only waiting
these days on Father Reilly's dispensation from the bishops, or the
Court of Rome.",False
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","Come along with me now, lady of the house, and it's
not my blather you'll be hearing only, but you'll be hearing the herons
crying out over the black lakes, and you'll be hearing the grouse and
the owls with them, and the larks and the big thrushes when the days
are warm, and it's not from the like of them you'll be hearing a talk
of getting old like Peggy Cavanagh, and losing the hair off you, and the
light of your eyes, but it's fine songs you'll be hearing when the sun
goes up, and there'll be no old fellow wheezing, the like of a sick
sheep, close to your ear.

I'm thinking it's myself will be wheezing that time with lying down
under the Heavens when the night is cold; but you've a fine bit of talk,
stranger, and it's with yourself I'll go.

You think it's a grand thing you're after doing with your letting on to be dead, but what is it
at all? What way would a woman live in a lonesome place the like of this
place, and she not making a talk with the men passing? And what way
will yourself live from this day, with none to care for you? What is it
you'll have now but a black life, Daniel Burke, and it's not long I'm
telling you, till you'll be lying again under that sheet, and you dead
surely.

Sit down now and take a little taste of the stuff, Micheal Dara.
There's a great drouth on me, and the night is young.

And it's very dry I am, surely, with
the fear of death you put on me, and I after driving mountain ewes since
the turn of the day.

I was thinking to strike you, Micheal
Dara, but you're a quiet man, God help you, and I don't mind you at all.

Your good health, Micheal Dara.

God reward you, Daniel Burke, and may you have a long life, and
a quiet life, and good health with it.",True
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","Sure.

It's a great wonder you didn't forget it--and me without a
chew. 

Ouch! Darn you! 

Shut your big mouth! What is the matter with you
at all?

She pinched me--hard as she could, too--and look
at her laughin'!

Cry-baby! I owed you one.

I'll fix you. I'll tell Eileen, wait 'n' see!

Tattle-tale! I don't care. Eileen's sick.

That's why you dast do it. You dasn't if she was up. I'll get
even, you bet!

Shut up your noise! Go up to bed, the two of
you, and no more talk, and you go with them, Mary.

Come on, Mary. Wake up.

Ow!

Hush your noise, you soft,
weak thing, you! It's nothin' but blubberin' you do be doin' all the
time. I'll have a moment's peace, I
will! Off to bed with you before I get the strap! It's crazy mad you
all get the moment Eileen's away from you. Go on, now! And be quiet or I'll be up to you!

Can I say good-night to Eileen, Papa?

No. The doctor's with her yet.  Yes,
go in to her, Nora. It'll drive himself out of the house maybe, bad
cess to him, and him stayin' half the night. The rheumatics are in my leg again. If Eileen's in
bed long those brats'll have the house down.

Eileen ain't sick very bad, is she?

It's a cold only she has. Your poor mother died of the same. ra, well, it's
God's will, I suppose, but where the money'll come from, I dunno. They'll not be raisin' your
wages soon, I'll be bound.

Naw. The old boss never gives no one a raise, 'less
he has to. He's a tight-wad for fair.

 Five dollars a week--for
a strappin' lad the like of you! It's shamed you should be to own up to
it. A divil of a lot of good it was for me to go against Eileen's wish
and let you leave off your schoolin' this year like you wanted,
thinkin' the money you'd earn at work would help with the house.",False
"Yes--and
it's bad on dem like hell vorst of all. Dey don't see deir men only
once in long while. Dey set and vait all 'lone. And vhen deir boys
grows up, go to sea, dey sit and vait some more.  Any gel
marry sailor, she's crazy fool! Your mo'der she tal you same tang if
she vas alive. 

Funny! I do feel sort of--nutty,
to-night. I feel old.

Old?

Sure--like I'd been living a long, long time--out here in the
fog.  I don't know how to tell you yust what I
mean. It's like I'd come home after a long visit away some place. It
all seems like I'd been here before lots of times--on boats--in this
same fog. You must think I'm off my base.

Anybody feel funny dat vay in fog.

But why d'you s'pose I feel so--so--like I'd
found something I'd missed and been looking for--'s if this was the
right place for me to fit in? And I seem to have forgot--everything
that's happened--like it didn't matter no more. And I feel clean,
somehow--like you feel yust after you've took a bath. And I feel happy
for once--yes, honest!--happier than I ever been anywhere before! 
It's nutty for me to feel that way, don't you think?

Ay tank Ay'm damn fool for
bring you on voyage, Anna.

You talk--nutty to-night yourself. You
act's if you was scared something was going to happen.

CHRIS--Only God know dat, Anna.

Then it'll be Gawd's will, like the preachers
say-what does happen.

No! Dat ole davil,
sea, she ain't God! ""Ahoy!"" 

What's that?

Py golly, dat
scare me for minute. It's only some fallar hail, Anna--loose his course
in fog. Must be fisherman's power boat. His engine break down, Ay
guess.  Sound from dis
side. She come in from open sea.  Ahoy, dere! Vhat's trouble?

Heave a rope when we come alongside. Where are ye, ye
scut?

Ay hear dem rowing. Dey come up by bow, Ay tank. Dis vay!

Right ye are! 

Why don't that guy stay where he
belongs?

Ay go up bow. All hands asleep 'cepting fallar on
vatch. Ay gat heave line to dat fallar. Anna! You come help, vill
you? You find vhiskey in cabin. Dese fallars need drink for fix dem.
Dey vas near dead.

Sure--but who are they? What's the trouble?

Sailor fallars. Deir steamer gat wrecked. Dey been five days in
open boat--four fallars--only one left able stand up. Come, Anna.  Go gat oder fallar, Yohnson.

Yes, sir. 

Row, ye divil! Row!  What's this tub? Well, we're safe
anyway--with the help of God.  Is it losing the small wits ye iver had, ye are?
Deck-scrubbing scut!  I'm bate out--bate out entirely.

Here you
are. Here's a drink for you. You need it, I guess.","Chase me? He did worse than chase me. He caught up with
me.

 And where is he now?

Niver a know do I know where he is. I left your boy
Matsy chasing him down the alley with a rope.

Bridget, go in the far room and get a wee drop of tay
for Mrs. O'Toole.

I can't drink any tay. I'm that injured I can't drink at
all, at all.

A drop of tay will warm ye up. Hurry, Bridget.

Yis, mum.

I was out in me cabbage garden picking a bit of cabbage
for me owld man's Christmas dinner. I was bending over looking at the
cabbage whin all of a sudden I felt meself flying through the air and
I landed in the watering trough, so I did. And it was full of water.
And I'm almost killed entirely--and it's all the fault of your goat,
Mrs. Mulligan.

There, now, Kathleen, darlin', sit down and take things
easy.

I'll not sit down, Mollie Mulligan. Sure I'm thinking
I'll be after spindin' the rist of me life standing up on me two fate.

So the goat struck ye, did he?

He did.

 My, my, the trouble I've had all along of that Shamus
O'Brien. He's an awful goat, is Shamus O'Brien.


 Here's the tea, mum.

Thank ye kindly, Bridget. Here, Kathleen, take a cup of
tay and let it soothe your wounded feelings.

Sure, it's more than me feelings that is wounded, Mrs.
Mulligan.

Maw, ain't it time we were starting for the entertainment?

My, my, I've been that excited about the misdeeds of
that rascal Shamus O'Brien that I had forgotten the Christmas
entertainment entirely.

Sure, your family looks as though they were going out in
society, Mollie Mulligan.

hey are that. They're on their way to the fine church
entertainment at the Sunday School down the strate.

Maw, here comes Matsy with the goat. 

Matsy Mulligan, tie that goat in the back yard and tie all his four fate together. I'll
tach him a lesson, if it's the last thing I ever do. Patsy, go out and
help your brother tie up Shamus O'Brien.",False
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","I see the young ladies over there, and each one of them
has a young man. My, my, it does me ould heart good to see the young
folks enjoying themselves. It ain't so many years since me and Pat was
courting each other just like the rest of yeez.

Mrs. O'Toole, do you see that young man sitting there
all by his lonesome? Ain't it a shame? And him such a good looking
young feller, too. I've a good notion to go over there and cheer him
up a bit. Maybe his girl is here with another fellow.

Sure, there's plenty of girls here without any fellows
at all, at all. Why should a young man sit all alone like a bump on a
log, whin there's so many handsome colleens waiting for the chance at
him?

 Whist, Mrs. O'Toole, it's making him embarrassed yeez
are. Will you look at the red color in his face?

If ye ask me my opinion, Mollie Mulligan, sure and I
think he's after waiting fer one of yer own lovely daughters.

 Well, he might go further and fare worse. Nora Eudora's
a fine girl, if I do say it myself.

Whist, here comes Mary Ann out in front of the curtain
to spake her piece.

     LETTER TO SANTA CLAUS.

     Blessed old Santa Claus, king of delights,
     What are you doing these long winter nights?
     Filling your budgets with trinkets and toys,
     Wonderful gifts for the girls and the boys.
     While you are planning for everything nice,
     Pray let me give you a bit of advice.

     Don't take it hard if I say in your ear,
     Santa, I thought you were partial last year;
     Loading the rich folks with everything gay,
     Snubbing the poor ones who came in your way.
     Now of all times of the year I am sure
     This is the time to remember the poor.",True
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","Plenty of children there are in our city,
     Who have no fathers or mothers to pity;
     Plenty of people whose working and heeding
     Scarcely can keep all their dear ones from needing.
     Now, if I came every year in December,
     These are the ones I would surely remember.

     Once on a beautiful Christmas you know
     Jesus our Saviour was born here below,
     Patiently stooping to hunger and pain,
     So He might save us, His lost ones, from shame;
     Now if we love Him, He bids us to feed
     All His poor brothers and sisters who need.

     Blessed old Nick! I was sure if you knew it,
     You would remember and certainly do it;
     This year, at least, when you empty your pack,
     Pray give a portion to all who may lack.
     Then, if there's anything left and you can
     Bring a small gift to wee Peter Pan.

   

Wasn't that dandy? Sure, little Mary Ann has a wonderful education, so she has!

She takes after her own mother. I was just like her
when I was that age.

And you're just like her still, Mollie Mulligan. Sure
you're the sunshine of Mulligan Alley and the belle of Shantytown.

Whist now! It's covered I am wid blushes. But, hush! I
think the show is about to begin.
 Come and see Jumbo, Samson symbolical!
     Come and see Slivers, Clown really comical!
     Come and see Zip, the foremost of freaks!
     Come and see Palestine's Sinister Sheiks!
     Eager Equestriennes, each unexcelled,
     Most mammoth menagerie ever beheld,
     The Giant, the Fat Girl, the Lion-faced Man,
     Aerial Artists from far-off Japan,
     Audacious Acrobats shot from a gun,
     Don't miss the greatest show under the sun!

Now, if you will kindly lend me your ears for a moment, I will fill
them free of charge with a few words concerning the world's greatest
assortment of marvelous monstrosities. In the first cell we have Senor
Macaroni Spaghetti from the land of the banana. The senor is
thirty-nine inches high, and, strangely enough, thirty-nine years old,
to say nothing of the fact that he weighs thirty-nine pounds. He arrived last week by parcel
post to join our circus. The senor is looking for a wife.",False
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","hand to stay you at all?

Stranger.

Whisht, whisht. Be quiet I'm telling you, they're coming now at the door.

I wasn't long at all, stranger, for I met himself on the path.

You were middling long, lady of the house.

There was no sign from himself?

No sign at all, lady of the house.

Go over now and pull down the sheet, and look on
himself, Micheal Dara, and you'll see it's the truth I'm telling you.

I will not, Nora, I do be afeard of the dead.

 Will you drink a sup of tea with myself and the
young man, stranger, or will you go into
the little room and stretch yourself a short while on the bed, I'm
thinking it's destroyed you are walking the length of that way in the
great rain.

Is it to go away and leave you, and you having a wake, lady of the
house? I will not surely. And it's none of your tea I'm asking either.

That's a poor coat you have, God help you, and I'm thinking it's a poor
tailor you are with it.

If it's a poor tailor I am, I'm thinking it's a poor herd does be
running back and forward after a little handful of ewes the way I seen
yourself running this day, young fellow, and you coming from the fair.

Let you not mind him at all, Micheal Dara, he has a drop taken and it's soon he'll be falling asleep.

It's no lie he's telling, I was destroyed surely. They were that
wilful they were running off into one man's bit of oats, and another
man's bit of hay, and tumbling into the red bogs till it's more like a
pack of old goats than sheep they were. Mountain ewes is a queer breed,
Nora Burke, and I'm not used to them at all.",True
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","Is he now? The late Mr. Mulligan was niver much of a
lodge joiner but that made no difference to him; he niver came home
till marnin', lodge or no lodge.

 Remember, Mollie, you're coming over to dinner with us
tomorrow. It's at one o'clock.


Oh, Kathleen, I can't be laving the children at all, at
all. On Christmas Day, too.

Of course you can't. Ye're going to bring the children
over with ye.

The whole tin of them?

     Patsy and Matsy,
     And Teddy Magee,
     Nora Eudora,
     And Micky Machree,
     Bridget Honora,
     And sweet Mary Ann,
     Melissa, Clarissa,

   And wee Peter Pan.

And ye're willing for the whole bunch of us to come?

All but the goat. I draw the line at Shamus O'Brien. Ye
see it's this way. Me man, Pat, won a turkey in a raffle, and it's as
big as a billy-goat. Then on top of that me daughter Toozy, that's
married and lives in the country, sent us two chickens and a goose.
And there's only me and Pat to ate all that.

Kathleen O'Toole, it's a saint ye are.

I says to Pat, says I, ""Christmas ain't Christmas at
all, at all, unless there's some children at the dinner."" ""What'll we
do?"" says Pat. ""Invite the Mulligans,"" says I. And Pat was tickled to
death. We've potatoes and squash and cabbage from me own garden, and
we've oyster dressing and cramberries and stewed corn and apple
fritters, and it's meself that has made eight mince pies, and four
punkin ones--and I think we'll be after having a dinner on Christmas
Day that would do credit to ould Saint Patrick himself.

Sure, ye almost make me cry for joy, Kathleen O'Toole,
and after the goat trated ye the way he did, too.

If a woman can't be neighborly and loving on Christmas
Day, Mollie Mulligan, sure I'm thinking she niver can be neighborly
and loving at all, at all.",False
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","Get me out of it, Nora, for the love of God. He
always did what you bid him, and I'm thinking he would do it now.

Is it dead he is or living?

It's little you care if it's dead or living I
am, but there'll be an end now of your fine times, and all the talk you
have of young men and old men, and of the mist coming up or going down.
You'll walk out now from that door, Nora Burke,
and it's not to-morrow, or the next day, or any day of your life, that
you'll put in your foot through it again.

It's a hard thing you're saying for an old man,
master of the house, and what would the like of her do if you put her
out on the roads?

Let her walk round the like of Peggy Cavanagh below, and be begging
money at the cross-road, or selling songs to the men. {To Nora.} Walk
out now, Nora Burke, and it's soon you'll be getting old with that life,
I'm telling you; it's soon your teeth'll be falling and your head'll be
the like of a bush where sheep do be leaping a gap.

There's a fine Union below in Rathdrum.

The like of her would never go there.... It's lonesome roads she'll
be going and hiding herself away till the end will come, and they
find her stretched like a dead sheep with the frost on her, or the big
spiders, maybe, and they putting their webs on her, in the butt of a
ditch.

What way will yourself be that day, Daniel Burke? What
way will you be that day and you lying down a long while in your grave?
For it's bad you are living, and it's bad you'll be when you're dead.
 Yet, if it is itself, Daniel Burke, who can help it
at all, and let you be getting up into your bed, and not be taking your
death with the wind blowing on you, and the rain with it, and you half
in your skin.",False
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","And now tell me, have you
been to the Opera? What sort of weather have you been having in the
kitchen? For Heaven's sake, woman, be articulate.

No, my lady; his lordship may
compel us to be equal upstairs, but there will never be equality in the
servants' hall.

What's that? No equality? Can't you see,
Crichton, that our divisions into classes are artificial, that if we
were to return to nature, which is the aspiration of my life, all would
be equal?

If I may make so bold as to contradict your lordship--

Go on.

The divisions into classes, my lord, are not artificial. They
are the natural outcome of a civilised society. There
must always be a master and servants in all civilised communities, my
lady, for it is natural, and whatever is natural is right.

It is very unnatural for me to stand here and allow
you to talk such nonsense.

Yes, my lord, it is. That is what I have been
striving to point out to your lordship.

What is the matter with Fisher? She is looking
daggers.

The tedious creature; some question of etiquette, I suppose.

How are you, Fisher?

I am nothing, my lady, I am nothing at
all.

Oh dear, who says so?

His lordship has asked that kitchen wench to have a
second cup of tea.

But why not?

If it pleases his lordship to offer it to her before offering it
to me--

So that is it. Do you want another cup of tea, Fisher?

No, my lady--but my position--I should have been asked first.

Oh dear.My friends, I am glad to see you all looking so happy. It
used to be predicted by the scoffer that these meetings would prove
distasteful to you. Are they distasteful? I hear you laughing at the
question.

No harm in saying that among us to-day is one who was formerly hostile
to the movement, but who to-day has been won over. I refer to Lord
Brocklehurst, who, I am sure, will presently say to me that if the
charming lady now by his side has derived as much pleasure from his
company as he has derived from hers, he will be more than satisfied.

For the time being the artificial and unnatural--I say unnatural--barriers of society are swept
away. Would that they could be swept away for ever.

But that is entirely and utterly out of the question. And now for a few
months we are to be separated. As you know, my daughters and Mr. Ernest
and Mr. Treherne are to accompany me on my yacht, on a voyage to distant
parts of the earth. In less than forty-eight hours we shall be under
weigh.

Do not think our life on the yacht is to be one long idle holiday. My
views on the excessive luxury of the day are well known, and what I
preach I am resolved to practise. I have therefore decided that my
daughters, instead of having one maid each as at present, shall on this
voyage have but one maid between them.

My lord!

My mind is made up.

I cordially agree.

And now, my friends, I should like to think that there is
some piece of advice I might give you, some thought, some noble saying
over which you might ponder in my absence. In this connection I remember a proverb, which has had a great effect on my own life. I first heard
it many years ago. I have never forgotten it. It constantly cheers and
guides me. That proverb is--that proverb was--the proverb I speak of--
Oh dear, I believe he has forgotten it.

The proverb--that proverb to which I refer--

I have it now--(not he).

Crichton.

One maid among three grown women!

Mary, I think I had better go. That dreadful
kitchenmaid--

I can't blame you, George.

Your father's views are shocking to me, and I am glad
I am not to be one of the party on the yacht. My respect for myself,
Mary, my natural anxiety as to what mother will say. I shall see you,
darling, before you sail.

Selfish brute, only thinking of himself. What about my speech?

One maid among three of us. What's to be done?

Pooh! You must do for yourselves, that's all.

Do for ourselves. How can we know where our things are kept?

Are you aware that dresses button up the back?

How are we to get into our shoes and be prepared for the
carriage?

Who is to put us to bed, and who is to get us up, and how
shall we ever know it's morning if there is no one to pull up the
blinds?",True
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","'Perhaps Captain Dering has some little things to do: and you, too, Barbara. They are leaving in an hour, John.'

'If you would like to take
Barbara into the garden, Captain Dering---- No, not the garden, you wouldn't know your way about in the
garden.'

'Wouldn't I, Colonel?'

'No, certainly not. I'll show it you some day.'

'But there is a nice meadow just
beyond the shrubbery. Barbara knows the way; she often went there
with-- The Captain will be jealous, you know,'

'Let me, dear,' 

'She is much better at it than I am now, John.'

'I wouldn't go down by the stream, Barbara--not to the pool where the alder is.
There's--there's not a good view there, sir; and a boy--a boy I knew,
he often--nobody in particular--just a boy who used to come about the
house--he is not here now--he is on duty. I don't think you should go
to the alder pool, Barbara.'

'We won't go there, dear.'

'Did I do all right, Ellen?'

'Splendidly. I was proud of you.'

'I put them completely off the scent! They haven't a notion!
I can be very sly, you know, at times. Ellen, I think I should like to
have that alder tree cut down. There is no boy now, you see.'

'I would leave it alone, John. There will be boys again. Shall I read to
you; you like that, don't you?'

'Yes, read to me--something funny, if you please. About Sam Weller! No,
I expect Sam has gone to the wars. Read about Mr. Pickwick. He is very
amusing. I feel sure that if he had tried to catch the bull-trout he
would have fallen in. Just as Barbara did this morning.'

'Barbara?'

'She is down at the alder pool. Billy is there with that nice German
boy. The noise they make, shouting and laughing!'

'Which bit shall I read?'

'About Mr. Pickwick going into the lady's bedroom by mistake.'
'Yes, dear, though you almost know it by heart. You see, you have begun
to laugh already.'

'You are laughing too, Ellen. I can't help it!'

'But that was against your wish, was it not? Was that against your wish?
Would you prefer me not to ask that question?'

'Perhaps I am putting the question in the wrong
way. Are you not able to tell us any more?'

'There was a distinct movement that time, but it is so irregular.'

'I thought so, but please don't talk. Do you want to tell us more? Is it
that you can't hear me distinctly? He seems to want to tell us more, but
something prevents him.'

'In any case, Mrs. Don, it is extraordinary. This is the first seance I
have ever taken part in, but I must believe now.'

'Of course, Major, these are the simplest manifestations. They are only
the first step. But if we are to go on, the less we talk the better.
Shall we go on? It is not agitating you too much, Laura?'

'There was a moment when I--but I wish I was braver. I
think it is partly the darkness. I suppose we can't have a little
light?'

'Certainly we can, dear. Darkness is quite unnecessary, but I think it
helps one to concentrate.'


'You have not gone away, have you? We must be patient. Are you
still there?'

'I think I felt a movement.'

'Don't talk, please. Are you still there?'

'Yes! It is your mother who is speaking; do you understand that?'

'Yes. What shall I ask him now?'

'We leave it to you, Mrs. Don.'

'Have you any message you want to send us? Yes. Is it
important? Yes. Are we to spell it out in the usual way? Yes. Is the
first letter of the first word A? Is it B?'

'Is the word _Love_? Yes. But I don't understand that movement. You
are not displeased with us, are you? No. Does the second word begin with
A?--with B? Yes.'

'Love Bade Me----If it is a quotation, I believe I know it! Is the
fourth word  Welcome? Yes.'

'Love Bade Me Welcome.'",False
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","'You don't show it.'

'That is because of our awkward relationship.'

'We have got to go through with it.'

'There's no way out.'

'No.'

'We have, as it were, signed a compact, Roger, never to let on that we
care for each other. As gentlemen we must stick to it.'

'Yes. What are you getting at, father?'

'There is a war on, Roger.'

'That needn't make any difference.'

'Yes, it does. Roger, be ready; I hate to hit you without warning. I'm
going to cast a grenade into the middle of you. It's this, I'm fond of
you, my boy.'

'Father, if any one were to hear you!'

'They won't. The door is shut, Amy is gone to bed, and all is quiet in
our street. Won't you--won't you say something civil to me in return,
Roger?'

'I sometimes--bragged about you at school.'

'Did you? What sort of things, Roger?'

'I--I forget.'

'Come on, Roger.'

'Is this fair, father?'

'No, I suppose it isn't.' Mr. Torrance attacks the coals again. 'You and
your mother have lots of confidences, haven't you?'

'I tell her a good deal. Somehow--'

'Yes, somehow one can.' With the artfulness that comes of years, 'I'm
glad you tell her everything.'

'Not everything, father. There are things--about oneself--'

'Aren't there, Roger!'

'Best not to tell her.'

'Yes--yes. If there are any of them you would care to tell me
instead--just if you want to, mind--just if you are in a hole or
anything?'

'No thanks,'
'Any little debts, for instance?'

'That's all right now. Mother--'

'She did?'

'I was willing to speak to you about them, but--'

'She said, ""Not worth while bothering father.""'

'How did you know?'

'Oh, I have met your mother before, you see. Nothing else?'

'No.'

'Haven't been an ass about a girl or anything of that sort?''

'Good lord, father!'

'I shouldn't have said it. In my young days we sometimes--It's all
different now.'

'I don't know, I could tell you things that would surprise you.'

'No! Not about yourself?'

'No. At least--'

'Just as you like, Roger.'

'It blew over long ago.'

'Then there's no need?'

'No--oh no. It was just--you know--the old, old story.'

'I see. It hasn't--left you bitter about the sex, Roger, I hope?'

'Not now. She--you know what women are.'

'Yes, yes.'

'You needn't mention it to mother.'

'I won't. Think your mother and I are an aged pair, Roger?'

'I never--of course you are not young.'

'How long have you known that? I mean, it's true--but I didn't know it
till quite lately.'

'That you're old?'
'Hang it, Roger, not so bad as that--elderly. This will stagger you; but
I assure you that until the other day I jogged along thinking of myself
as on the whole still one of the juveniles. I
crossed the bridge, Roger, without knowing it.'

'What made you know?'

'What makes us know all the new things, Roger?--the war. I'll tell you
a secret. When we realised in August of 1914 that myriads of us were to
be needed, my first thought wasn't that I had a son, but that I must get
fit myself.'

'You!'

'Funny, isn't it? But, as I tell you,
I didn't know I had ceased to be young, I went into Regent's Park and
tried to run a mile.'

'Lummy, you might have killed yourself.'

'I nearly did--especially as I had put a weight on my shoulders to
represent my kit. I kept at it for a week, but I knew the game was up.
The discovery was pretty grim, Roger.'

'Don't you bother about that part of it. You are doing your share,
taking care of mother and Emma.'

'I am not taking care of them. It is you who are taking care of them. My friend, you are the head
of the house now.'

'Father!'

'Yes, we have come back to hard facts, and the defender of the house is
the head of it.'

'Me? Fudge.'

'It's true. The thing that makes me wince most is that some of my
contemporaries have managed to squeeze back: back into youth, Roger,
though I guess they were a pretty tight fit in the turnstile. There is
Coxon; he is in khaki now, with his hair dyed, and when he and I meet at
the club we know that we belong to different generations. I'm a decent
old fellow, but I don't really count any more, while Coxon, lucky dog,
is being damned daily on parade.'

'I hate your feeling it in that way, father.'

'I don't say it is a palatable draught, but when the war is over we
shall all shake down to the new conditions. No fear of my being
sarcastic to you then, Roger. I'll have to be jolly respectful.'

'Shut up, father!'

'You've begun, you see. Don't worry, Roger. Any rawness I might feel
in having missed the chance of seeing whether I was a man--like Coxon,
confound him!--is swallowed up in the pride of giving the chance to
you. I'm in a shiver about you, but--It's all true, Roger, what your
mother said about 2nd Lieutenants. Till the other day we were so little
of a military nation that most of us didn't know there were 2nd
Lieutenants. And now, in thousands of homes we feel that there is
nothing else. 2nd Lieutenant! It is like a new word to us--one, I
daresay, of many that the war will add to our language. We have taken
to it, Roger. If a son of mine were to tarnish it--'",False
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","Certainly not, my lady. The utmost I can say at present is
that I have cast a favourable eye.

As you choose. But I am afraid, Crichton, she will not suit
us.

My lady, beneath this simple exterior are concealed a very
sweet nature and rare womanly gifts.

Unfortunately, that is not what we want.

And it is she, my lady, who dresses the hair of the
ladies'-maids for our evening meals.

She dresses Fisher's hair?

Yes, my lady, and I does them up when they goes to parties.

Does!

Doos. And it's me what alters your gowns to fit them.

What alters!

Which alters.

Mary?

I shall certainly have her.

We shall certainly have her. Tweeny, we have decided to make
a lady's-maid of you.

Oh lawks!

We are doing this for you so that your position socially may be
more nearly akin to that of Crichton.

It will undoubtedly increase the young person's
chances.

Then if I get a good character for you from Mrs. Perkins, she
will make the necessary arrangements.

My lady!

By the way, I hope you are a good sailor.

You don't mean, my lady, I'm to go on the ship?

Certainly.
But-- You ain't going, sir?

No.

Then neither ain't I.

YOU must.

Leave him! Not me.

Girl, don't be silly. Crichton will be--considered in your
wages.

I ain't going.

I feared this, my lady.

Nothing'll budge me.

Leave the room.

Crichton, I think you might have shown more displeasure with
her.

I was touched, my lady. I see, my lady, that to
part from her would be a wrench to me, though I could not well say so in
her presence, not having yet decided how far I shall go with her.

The ingrate! The smug! The fop!

What is it now, father?

That man of mine, Rolleston, refuses to accompany us because
you are to have but one maid.

Hurrah!

Darling father, rather than you should lose
Rolleston, we will consent to take all the three of them.

Pooh, nonsense! Crichton, find me a valet who can do without
three maids.

Yes, my lord. In the time--the more suitable the
party, my lord, the less willing will he be to come without the--the
usual perquisites.

Any one will do.

My lord!

The ingrate! The puppy!

I ask a favour of a servant?--never!

Then I will. Crichton, would it not be very distressing to you
to let his lordship go, attended by a valet who might prove unworthy? It
is only for three months; don't you think that you--you yourself--you--

I beg your pardon.

But think of the joy to Tweeny.

Crichton, do you think it safe to
let the master you love go so far away without you while he has these
dangerous views about equality?

My lord, I have found a man.

Already? Who is he?

Yourself?

Father, how good of him.

Uncommon good. Thank you, Crichton. This helps me nicely out of a hole; and how it will annoy
Rolleston! Come with me, and we shall tell him. Not that I think you
have lowered yourself in any way. Come along.

My lady--a valet's hand!

I had no idea you would feel it so deeply; why did you do it?

Crichton, I am curious. I insist upon an
answer.

My lady, I am the son of a butler and a lady's-maid--perhaps
the happiest of all combinations, and to me the most beautiful thing in
the world is a haughty, aristocratic English house, with every one kept
in his place. Though I were equal to your ladyship, where would be the
pleasure to me? It would be counterbalanced by the pain of feeling that
Thomas and John were equal to me.

But father says if we were to return to nature--",False
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","I perceive, from the tea cups, Crichton, that the great function is to take place here.

Yes, sir.

The servants' hall coming up to have tea in the drawing-room! No wonder you look happy, Crichton.

No, sir.

Do you know, Crichton, I think that with an effort you might look even happier. You don't approve of his lordship's compelling his servants to be his equals--once a month?

It is not for me, sir, to disapprove of his lordship's radical views.

Certainly not. And, after all, it is only once a month that he is affable to you.

On all other days of the month, sir, his lordship's treatment of us is everything that could be desired.
Tea cups! Life, Crichton, is like a cup of tea; the more heartily we drink, the sooner we reach the dregs.

Thank you, sir.

as we do when we have need of an ally). Crichton, in case I should be asked to say a few words to the servants, I have strung together a little speech. I was wondering where I should stand.

with the best intentions, gives him a footstool to stand on, and departs, happily unconscious that ERNEST in some dudgeon has kicked the footstool across the room.)

Suppose you were all little fishes at the bottom of the sea

And how are my little friends to-day?

Don't be silly, Ernest. If you want to know how we are, we are dead. Even to think of entertaining the servants is so exhausting.

Besides which, we have had to
decide what frocks to take with us on the yacht, and that is such a
mental strain.

You poor over-worked things. Rest your weary limbs.

But why have you a footstool in your
hand?

Yes?

Why? You see, as the servants are to be the guests I must be butler. I
was practising. This is a tray, observe.

Tea, my lady?
It is only you, Ernest; I thought there
was some one here.

Had a very tiring
day also, Mary?

Dreadfully. Been trying on engagement-rings all the
morning.

What's
that? Is it Brocklehurst?

You have given your warm young heart to Brocky?

I don't wish to fatigue you, Mary, by insisting on a verbal answer, but
if, without straining yourself, you can signify Yes or No, won't you
make the effort?

The ring! Then I am too late, too late! (Fixing LADY MARY sternly, like
a prosecuting counsel.) May I ask, Mary, does Brocky know? Of course,
it was that terrible mother of his who pulled this through. Mother does
everything for Brocky. Still, in the eyes of the law you will be,
not her wife, but his, and, therefore, I hold that Brocky ought to be
informed. Now--

If you girls are shamming sleep in the expectation that I shall awaken
you in the manner beloved of ladies, abandon all such hopes.

You impertinent boy.

I knew that was it, though I don't know everything. Agatha, I'm not young enough to
know everything.

Young enough?

Don't you see? I'm not young enough to know",True
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","Humph! He's original in that opinion.

 I know it's hard your being the only one up the week since
you've been here, with no one to talk to; but there's another patient
due to-day. Maybe she'll be well enough to be around with you. She can't be coming unless she got
in on the last train.

It's a she, eh?

Yes.

Young?

 Eighteen, I believe. I suppose you'll be asking if she's pretty next! Oh, you men
are all alike, sick or well. Her name is Carmody, that's the only other
thing I know. So there!

 Carmody?

 Oh, you don't know her. She's from another part of the
state from your town.

Miss Howard.

Yes, Miss Gilpin. It's time for those horrid diets.

I'm Miss Carmody. I believe Doctor Gaynor wrote----

 We've been expecting you all day. How do you do? I'm Miss Gilpin. You came on the
last train, didn't you?

 Yes. This is my father, Miss Gilpin--and Mr. Nicholls.

Won't you gentlemen sit down? And now we'll get you settled immediately. Your
room is all ready for you. If you'll follow me---- 

Let me take the suit-case now, Fred.

No, my dear, you mustn't. Put the case right down there, Mr. Nicholls. I'll
have it taken to Miss Carmody's room in a moment. That's the first rule
you'll have to learn. Never exert yourself or tax your strength. It's
very important. You'll find laziness is a virtue instead of a vice with
us.

I--I didn't know----

Of course you didn't. And now if you'll come
with me I'll show you your room. We'll have a little chat there and I
can explain all the other important rules in a second. The gentlemen
can make themselves comfortable in the meantime. We won't be gone more
than a moment.",False
"Noddin', nid, nid noddin'.

Dropping off to sleep, ain't we, Klinker?

 Asleep! Every last one of them is verra sound asleep. Meeny and
Biddy Mary, and Sergius and Tomasso and the leetla Dutch twins and
all! Jack Frost! Jolly Jack Frost! Come-a
quick, come-a quick! They're all asleep.

Hello, what is it?

It is Anita. The leetla children are all here and sound asleep.

And so was I. They sang a song
about noddin', nid, nid noddin', and I just went to sleep myself. I
dreamed I was hunting a polar bear way up by the North Pole.
I'm still awfully sleepy.

 I didn't know that you ever went to sleep.

 You bet I do. That's the one thing I've got against my
daddy's Christmas trip every year. It wakes us all up right in the
middle of the night.

The middle of the night? What _do_ you mean?

Middle of the north pole night. If it wasn't for Christmas
we could go to bed about half past October and sleep until a quarter
of May, but ma thinks we ought to help pa and then wait up until he
comes home. My, I'm sleepy! Aren't you?

Oh, no, no! I'm verra too much excited to sleep. It's all about
my secret. Are you really sure he is coming?

 Of course he is, and it's almost time he was here now.
It's nearly Christmas Day. Look way up there in the sky. You don't see
anything that looks like an air ship, do you?

 No, I cannot see a single thing.

 Oh, look here! The children have
lighted a candle for him. That's just fine. It always pleases him. And
see; here's a picture and a wreath of holly and the star of Bethlehem.
And stockings and shoes all in a row.

 I can't see a thing.

Here's a telescope. Look through that. Now do you see anything?

 Oh, no; now I cannot even see the stars or the moon.

Of course you can't. You are looking through the wrong
end. Turn it around.

Oh, now I can see the stars. And, oh, look! I see a leetla, teeny-weeny thing way, way
off--far up in the sky. Look, Jack Frost, is that the air ship?

 Yes, I believe it is.","Come along with me now, lady of the house, and it's
not my blather you'll be hearing only, but you'll be hearing the herons
crying out over the black lakes, and you'll be hearing the grouse and
the owls with them, and the larks and the big thrushes when the days
are warm, and it's not from the like of them you'll be hearing a talk
of getting old like Peggy Cavanagh, and losing the hair off you, and the
light of your eyes, but it's fine songs you'll be hearing when the sun
goes up, and there'll be no old fellow wheezing, the like of a sick
sheep, close to your ear.

I'm thinking it's myself will be wheezing that time with lying down
under the Heavens when the night is cold; but you've a fine bit of talk,
stranger, and it's with yourself I'll go.

You think it's a grand thing you're after doing with your letting on to be dead, but what is it
at all? What way would a woman live in a lonesome place the like of this
place, and she not making a talk with the men passing? And what way
will yourself live from this day, with none to care for you? What is it
you'll have now but a black life, Daniel Burke, and it's not long I'm
telling you, till you'll be lying again under that sheet, and you dead
surely.

Sit down now and take a little taste of the stuff, Micheal Dara.
There's a great drouth on me, and the night is young.

And it's very dry I am, surely, with
the fear of death you put on me, and I after driving mountain ewes since
the turn of the day.

I was thinking to strike you, Micheal
Dara, but you're a quiet man, God help you, and I don't mind you at all.

Your good health, Micheal Dara.

God reward you, Daniel Burke, and may you have a long life, and
a quiet life, and good health with it.",False
"I don't remember nothing about her. What was
she like? Tell me.

Ay tal you all about everytang--and you tal me all tangs happen
to you. But not here now. Dis ain't good place for young gel, anyway.
Only no good sailor fallar come here for gat drunk.  You come with me, Anna. You need
lie down, gat rest.

Where're you
going?

CHRIS--Come. Ve gat on board.

On board your barge, you mean? Nix for
mine!  Do you think
that's a good place for a young girl like me--a coal barge?

Yes, Ay tank.  You don't know how nice it's on barge, Anna. Tug come
and ve gat towed out on voyage--yust water all round, and sun, and
fresh air, and good grub for make you strong, healthy gel. You see many
tangs you don't see before. You gat moonlight at night, maybe; see
steamer pass; see schooner make sail--see everytang dat's pooty. You
need take rest like dat. You work too hard for young gel already. You
need vacation, yes!

 It sounds good to hear you tell it. I'd sure like a
trip on the water, all right. It's the barge idea has me stopped. Well,
I'll go down with you and have a look--and maybe I'll take a chance.
Gee, I'd do anything once.

Ye go, eh?

What's the rush? Wait a second.  Gee, I'm thirsty.

Ay'm sorry, Anna. What
you tank you like for drink, eh?

I'll take a--[ I
don't know. What'a they got here?

Ay don't tank dey got much fancy drink for young
gel in dis place, Anna. Yinger ale--sas'prilla, maybe.

Make it sas, then.

CAy tal you, Anna, we calabrate,
yes--dis one time because we meet after many year.  Dey gat good port wine, Anna. It's good for you. Ay
tank--little bit--for give you appetite. It ain't strong, neider. One
glass don't go to your head, Ay promise.

All right! I'll take port.

Ay go gat him.","No back talk! Pictures or not, it's all the same mopin' and
lazin' in it. It's the bad luck I've been
havin' altogether this last year since your mother died. Who's to do
the work and look after Nora and Tom and yourself, if Eileen is bad
took and has to stay in her bed? I'll have to get Mrs. Brennan come
look after the house. That means money, too, and where's it to come
from? All that I've saved from slavin' and sweatin' in the sun with a
gang of lazy Dagoes'll be up the spout in no time. hat a
fool a man is to be raisin' a raft of children and him not a
millionaire! Mary, dear, it's a black
curse God put on me when he took your mother just when I needed her
most. What are you sniffin' at?

 I was thinking--of Mamma.

It's late you are with your tears, and her cold
in her grave for a year. Stop it, I'm tellin' you!

Ah, here you are, the lot of you. Shut that door
after you! What's the use in me spendin' money for coal if all you do
is to let the cold night in the room itself?

 Me and Tom had a race, Papa. I
beat him. 

 Slow poke!

You didn't beat me, neither!

I did, too!

You did not! You didn't play fair. You tripped me comin' up the
steps. Brick-top! Cheater!

You're a liar! You stumbled over your own big
feet, clumsy bones! And I beat you fair Didn't I, Papa?

You did, darlin', and fair, too. Sure it's you can beat the divil
himself!

See? Liar!

Did you get the plug for me I told
you?",True
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","You wouldn't find your way, stranger, for there's a small path
only, and it running up between two sluigs where an ass and cart would
be drowned. Let you be making yourself
easy, and saying a prayer for his soul, and it's not long I'll be coming
again.

Maybe if you'd a piece of a grey thread and a
sharp needle--there's great safety in a needle, lady of the house--I'ld
be putting a little stitch here and there in my old coat, the time I'll
be praying for his soul, and it going up naked to the saints of God.

There's the needle, stranger, and I'm thinking you won't be
lonesome, and you used to the back hills, for isn't a dead man itself
more company than to be sitting alone, and hearing the winds crying, and
you not knowing on what thing your mind would stay?

It's true, surely, and the Lord have mercy on us all!

Don't be afeard, stranger; a man that's dead can do no hurt.

I meant no harm, your honour; and won't you leave me
easy to be saying a little prayer for your soul?


Ah, the devil mend her.... Do you hear that, stranger? Did ever you hear another woman
could whistle the like of that with two fingers in her mouth?I'm destroyed with the drouth, and let you bring me a drop quickly before herself will come back.

Is it not dead you are?

How would I be dead, and I as dry as a baked bone, stranger?

 What will herself say if she smells the stuff on you, for I'm thinking it's not for nothing you're letting on to be dead?",True
"Noddin', nid, nid noddin'.

Dropping off to sleep, ain't we, Klinker?

 Asleep! Every last one of them is verra sound asleep. Meeny and
Biddy Mary, and Sergius and Tomasso and the leetla Dutch twins and
all! Jack Frost! Jolly Jack Frost! Come-a
quick, come-a quick! They're all asleep.

Hello, what is it?

It is Anita. The leetla children are all here and sound asleep.

And so was I. They sang a song
about noddin', nid, nid noddin', and I just went to sleep myself. I
dreamed I was hunting a polar bear way up by the North Pole.
I'm still awfully sleepy.

 I didn't know that you ever went to sleep.

 You bet I do. That's the one thing I've got against my
daddy's Christmas trip every year. It wakes us all up right in the
middle of the night.

The middle of the night? What _do_ you mean?

Middle of the north pole night. If it wasn't for Christmas
we could go to bed about half past October and sleep until a quarter
of May, but ma thinks we ought to help pa and then wait up until he
comes home. My, I'm sleepy! Aren't you?

Oh, no, no! I'm verra too much excited to sleep. It's all about
my secret. Are you really sure he is coming?

 Of course he is, and it's almost time he was here now.
It's nearly Christmas Day. Look way up there in the sky. You don't see
anything that looks like an air ship, do you?

 No, I cannot see a single thing.

 Oh, look here! The children have
lighted a candle for him. That's just fine. It always pleases him. And
see; here's a picture and a wreath of holly and the star of Bethlehem.
And stockings and shoes all in a row.

 I can't see a thing.

Here's a telescope. Look through that. Now do you see anything?

 Oh, no; now I cannot even see the stars or the moon.

Of course you can't. You are looking through the wrong
end. Turn it around.

Oh, now I can see the stars. And, oh, look! I see a leetla, teeny-weeny thing way, way
off--far up in the sky. Look, Jack Frost, is that the air ship?

 Yes, I believe it is.","Of the child that is born, O Baltasar,
       I begged a woman to tell us the news;
     I said in the east we had seen His star,
     And had ridden fast and had ridden far
       To find and worship the King of the Jews.

     Brothers, our quest is ended; see the star
     Is standing still over this lowly hut.

     Methinks it is a stable. Knock and see!

     What ho, within!

     Sirs, whom seek ye?


     We have journeyed from afar
     Led by the shining of yon splendid star.
     We are Gaspar, Melchoir and Baltasar.


     We seek a new-born King,
     Gold, frankincense to him we bring.
     And many a kingly offering.

     Behold, the child is clothed in light!


     Our journey ends, passed is the night.


     Now let us make no more delay,
     But worship Him right worthily.


     Hail, hail, dear child
     Of a maiden meek and mild.
       See, he merries!
     See, he smiles, my sweeting,
     I give thee greeting!
         Have a bob of cherries.


     Hail, little One we've sought,
     See, a bird I've brought,
         See its feathers gay.
     Hail, little One adored,
     Hail, blessed King and Lord,
         Star of the day!


     Hail, little One, so dear,
     My heart is full of cheer,
         A little ball I bring,
     Reach forth thy fingers gay,
     And take the ball and play,
         My blessed King.
  I bring Thee a crown, O King of Kings,
     And here a scepter full of gems,
     For Thou shalt rule the hearts of men.



     For Thee I bring sweet frankincense!


     And I bring myrrh to offer Thee!



     The greatest gift is yet ungiven,
     The gift that cometh straight from Heaven.
         O, Heavenly King,
         Heart's love we bring.


     Not gold nor gems from land or sea
     Is worth the love we offer Thee.


     And lowly folk who have no gold,
     Nor gift to offer that is meet,
     May bring the dearest thing of all--
     A loving heart and service sweet.",True
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","'Did you? I should have liked to see that. I have often oiled
their bats for them. Careless lads, they always forget. Was that nice
German boy with him?'

'Mr. Karl? Not far off, sir. He was sitting by the bank of the stream
playing on his flute; and Miss Barbara, she had climbed one of my
apple-trees,--she says they are your trees.'

'They are, you know, Dering,'

'Yes, sir, in a sense, but I
don't like any of you to meddle with them. And there she sat, pelting
the two of them with green apples.'

'How like her! I don't know
how we are to make a demure young lady of her.'

'They say in the village, sir, that Master Will would like to try.'

'Ha! ha! he is just a colt himself. Who
are all here now, Dering; in the house, I mean? I sometimes forget. They
grow old so quickly. They go out at one door in the bloom of youth, and
come back by another, tired and grey. Haven't you noticed it?'

'No, sir. The only visitors staying here are Miss Barbara and Mr. Karl.
There's just them and yourselves, sir, you and the mistress and Master
Will. That's all.'

'Yes, that's all,' his master says, still unconvinced. 'Who is the
soldier, Dering?'

'Soldier, sir? There is no soldier here except yourself.'

'Isn't there? There was a nurse with him. Who is ill?'

'No one, sir. There's no nurse.' Dering backs away from the old man. Would you like me to call the mistress, sir?'

'No, she has gone down to the village. She told me why, but I forget.
Miss Barbara is with her.'

'Miss Barbara is down by the stream, sir.'

'Is she? I think they said they were going to a wedding. Who is being married to-day, Dering?'

'I have heard of no wedding, sir. But here is Miss Barbara.'

'Here's the tomboy!'

'Dering, I believe you are complaining to the Colonel about my watering
the flowers at the wrong time of day.''Aha! Aha!' 

'I did just mention it, miss.'

'You horrid! Dear, don't mind him. And every time he says they are his flowers and
his apples, you tell me, and I shall say to his face that they are yours.'

'The courage of those young things!'

'Let me make you comfy--the way granny does it.'

'That is not quite the way she does it, Do
you call her granny, Barbara?'

'She asked me to--for practice. Don't you remember why?'

'I know! Billy boy.'

'You are quick today. Now, wait till I get your cane.'

'I don't need my cane while I'm sitting.'

'You look so beau'ful, sitting holding your cane. Oh dear! I am a clumsy.'

Not at all, but perhaps if I were to do it for myself. That's better. Thank you, Barbara, very much.'

'I didn't do it. I'm all thumbs. What a ghastly nurse I should make.'

'Nurse? Who is she, Barbara?'

'Who is who, dear?'

'That nurse.'

'There's no nurse here.'

'Isn't there?'

'Where is granny?'

'She has gone down to the village to a wedding.'

'There's no wedding. Who could be being married?'

'I think it's people I know, but I can't remember who they are. I
thought you went too, Barbara.'

'Not I. Catch me missing it if there had been a wedding!'

'You and the nurse.'

'Dear, you have just been imagining things again. Shall I play to you,
or sing? Oh dear, everything catches in me. Would you like me to ""Robin Adair,"" dear?'

'No, thank you, Barbara. Barbara, the
house seems so empty. Where are Billy and Karl?'

'Billy is where Karl is, you may be sure.'

'And where is Karl?'

'He is where Billy boy is, you may be sure.'

'And where are they both?'

'Not far from where Barbara is, you bet. Do you hear Karl's flute? They have been down all the
morning at the pool where the alder is, trying to catch that bull-trout.'

'They didn't get him, I'll swear!'

'You can ask them.'

'I spent a lot of my youth trying to get that bull-trout. I tumbled in
there sixty years ago.'

'I tumbled in sixty minutes ago! It can't be the same trout, dear.'

'Same old rascal!'

'You muddy things!'

'Did you get the bull-trout, Billy boy?'

'He's a brute that.'

'He is, you know.'

BILLY. 'He came up several times and had a look at my fly. Didn't flick
it, or do anything as complimentary as that. Just yawned and went down.'

COLONEL. 'Yawned, did he? Used to wink in my time. Did you and Billy
fish at Heidelberg, Karl?'

KARL. 'We were more worthily employed, sir, but we did unbend at times.
Billy, do you remember--' He begins a gay dance.",True
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","That's five pounds and ten notes, a good sum, surely!... It's
not that way you'll be talking when you marry a young man, Nora Burke,
and they were saying in the fair my lambs were the best lambs, and I got
a grand price, for I'm no fool now at making a bargain when my lambs are
good.

What was it you got?

Twenty pound for the lot, Nora Burke.... We'ld do right to wait
now till himself will be quiet awhile in the Seven Churches, and then
you'll marry me in the chapel of Rathvanna, and I'll bring the sheep up
on the bit of a hill you have on the back mountain, and we won't have
anything we'ld be afeard to let our minds on when the mist is down.

Why would I marry you, Mike Dara? You'll be getting old and I'll be getting old, and in a little while I'm telling you, you'll be sitting up in your bed--the way himself was
sitting--with a shake in your face, and your teeth falling, and the
white hair sticking out round you like an old bush where sheep do be
leaping a gap.

It's a pitiful thing to be getting old, but it's a queer thing surely. It's a queer thing to see
an old man sitting up there in his bed with no teeth in him, and a rough
word in his mouth, and his chin the way it would take the bark from the
edge of an oak board you'ld have building a door.... God forgive me,
Micheal Dara, we'll all be getting old, but it's a queer thing surely.

It's too lonesome you are from living a long time with an old
man, Nora, and you're talking again like a herd that would be coming
down from the thick mist, but it's a fine
life you'll have now with a young man, a fine life surely....

Son of God deliver us.

Now you'll not marry her the time I'm
rotting below in the Seven Churches, and you'll see the thing I'll give
you will follow you on the back mountains when the wind is high.",True
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","Is he now? The late Mr. Mulligan was niver much of a
lodge joiner but that made no difference to him; he niver came home
till marnin', lodge or no lodge.

 Remember, Mollie, you're coming over to dinner with us
tomorrow. It's at one o'clock.


Oh, Kathleen, I can't be laving the children at all, at
all. On Christmas Day, too.

Of course you can't. Ye're going to bring the children
over with ye.

The whole tin of them?

     Patsy and Matsy,
     And Teddy Magee,
     Nora Eudora,
     And Micky Machree,
     Bridget Honora,
     And sweet Mary Ann,
     Melissa, Clarissa,

   And wee Peter Pan.

And ye're willing for the whole bunch of us to come?

All but the goat. I draw the line at Shamus O'Brien. Ye
see it's this way. Me man, Pat, won a turkey in a raffle, and it's as
big as a billy-goat. Then on top of that me daughter Toozy, that's
married and lives in the country, sent us two chickens and a goose.
And there's only me and Pat to ate all that.

Kathleen O'Toole, it's a saint ye are.

I says to Pat, says I, ""Christmas ain't Christmas at
all, at all, unless there's some children at the dinner."" ""What'll we
do?"" says Pat. ""Invite the Mulligans,"" says I. And Pat was tickled to
death. We've potatoes and squash and cabbage from me own garden, and
we've oyster dressing and cramberries and stewed corn and apple
fritters, and it's meself that has made eight mince pies, and four
punkin ones--and I think we'll be after having a dinner on Christmas
Day that would do credit to ould Saint Patrick himself.

Sure, ye almost make me cry for joy, Kathleen O'Toole,
and after the goat trated ye the way he did, too.

If a woman can't be neighborly and loving on Christmas
Day, Mollie Mulligan, sure I'm thinking she niver can be neighborly
and loving at all, at all.",True
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","Of the child that is born, O Baltasar,
       I begged a woman to tell us the news;
     I said in the east we had seen His star,
     And had ridden fast and had ridden far
       To find and worship the King of the Jews.

     Brothers, our quest is ended; see the star
     Is standing still over this lowly hut.

     Methinks it is a stable. Knock and see!

     What ho, within!

     Sirs, whom seek ye?


     We have journeyed from afar
     Led by the shining of yon splendid star.
     We are Gaspar, Melchoir and Baltasar.


     We seek a new-born King,
     Gold, frankincense to him we bring.
     And many a kingly offering.

     Behold, the child is clothed in light!


     Our journey ends, passed is the night.


     Now let us make no more delay,
     But worship Him right worthily.


     Hail, hail, dear child
     Of a maiden meek and mild.
       See, he merries!
     See, he smiles, my sweeting,
     I give thee greeting!
         Have a bob of cherries.


     Hail, little One we've sought,
     See, a bird I've brought,
         See its feathers gay.
     Hail, little One adored,
     Hail, blessed King and Lord,
         Star of the day!


     Hail, little One, so dear,
     My heart is full of cheer,
         A little ball I bring,
     Reach forth thy fingers gay,
     And take the ball and play,
         My blessed King.
  I bring Thee a crown, O King of Kings,
     And here a scepter full of gems,
     For Thou shalt rule the hearts of men.



     For Thee I bring sweet frankincense!


     And I bring myrrh to offer Thee!



     The greatest gift is yet ungiven,
     The gift that cometh straight from Heaven.
         O, Heavenly King,
         Heart's love we bring.


     Not gold nor gems from land or sea
     Is worth the love we offer Thee.


     And lowly folk who have no gold,
     Nor gift to offer that is meet,
     May bring the dearest thing of all--
     A loving heart and service sweet.",True
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","I knew rightly. And I was thinking, and I
coming in through the door, that it's many a lone woman would be afeard
of the like of me in the dark night, in a place wouldn't be so lonesome
as this place, where there aren't two living souls would see the little
light you have shining from the glass.

 I'm thinking many would be afeard, but I never knew what
way I'd be afeard of beggar or bishop or any man of you at all. It's other things than
the like of you, stranger, would make a person afeard.

 It is surely, God help us all!

You're saying that, stranger, as if you were easy afeard.

Is it myself, lady of the house, that does
be walking round in the long nights, and crossing the hills when the fog
is on them, the time a little stick would seem as big as your arm, and
a rabbit as big as a bay horse, and a stack of turf as big as a towering
church in the city of Dublin? If myself was easily afeard, I'm telling
you, it's long ago I'ld have been locked into the Richmond Asylum, or
maybe have run up into the back hills with nothing on me but an old
shirt, and been eaten with crows the like of Patch Darcy--the Lord have
mercy on him--in the year that's gone.

You knew Darcy?

Wasn't I the last one heard his living voice in the whole world?

There were great stories of what was heard at that time, but would
any one believe the things they do be saying in the glen?

It was no lie, lady of the house.... I was passing below on a dark
night the like of this night, and the sheep were lying under the ditch
and every one of them coughing, and choking, like an old man, with the
great rain and the fog. Then I heard a thing talking--queer talk, you
wouldn't believe at all, and you out of your dreams,--and ""Merciful
God,"" says I, ""if I begin hearing the like of that voice out of the
thick mist, I'm destroyed surely.""",False
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","'That movement again! Don't you want me to go on?'

'Let us stop.'

'Not unless he wishes it. Why are those words so important?
Does the message end there? Is any one working against you? Some one
antagonistic? Yes. Not one of ourselves surely? No. Is it any one we
know? Yes. Can I get the name in the usual way? Yes. Is the first letter
of this person's name A?--B?----'

'Is the second letter A?'

'FA. Fa----?'

'Is the word Father? Yes.'

'I had no intention--Should I go away, Grace?'

'Perhaps you had better, Robert.'

'I suppose it is because he is an unbeliever? He is not openly
antagonistic, is he?'

'I am afraid he is.' 

'But he must admit that we do get messages.'

'He says we think we do. He says they would not
want to communicate with us if they had such trivial things to say.'

'But we are only on the threshold, Don. This is just a beginning.'

'Didn't you hear, Mr. Don--""Love Bade Me Welcome""?'

'Does that strike you as important, Laura?'

'He said it was.'

'It might be very important to him, though we don't understand why.'

'I didn't mean to be antagonistic, Grace. I thought. I wasn't
thinking of it at all.'

'Not thinking of Dick, Robert? And it was only five months ago!'

'I'll go.'

'A boy wouldn't turn his father out. Ask him.'

'As to that--as to that----'

'I will ask him if you wish me to, Robert.'

'No, don't.'

'It can't worry you as you are a disbeliever.'

'No, but--I shouldn't like you to think that he sent me away.'

'He won't. Will he, Mrs. Don?'

'You see, Dick and I were not
very--no quarrel or anything of that sort--but I, I didn't much matter
to Dick. I'm too old, perhaps.'

'I won't ask him, Robert, if you would prefer me not to.'

'I'll go.'

'I'm afraid it is too late now. Do you want me to break off?'

'Yes. Do you send me your love, Dick? Yes. And to Laura? Yes. Shall I ask him----?'

'No, no, don't.'

'It would be all right, Don.'

'I don't know.'

'May I go to my room, Mrs. Don? I feel
I--should like to be alone.'

'Yes, yes, Laura dear. I shall come in and see you.'

'I think we must all want to be alone after such an evening.
I shall say good-night, Mrs. Don.'

'Same here. I go your way, Rogers, but you will find me a silent
companion. One doesn't want to talk ordinary things to-night. Rather
not. Thanks, awfully.'

'Good-night, Don. It's a pity, you know; a bit hard on your wife.'

'Good-night, Rogers. Good-night, Major.'

'Dick's fishing-rods.'

'I hope you don't mind my keeping them in the
studio, Robert. They are sacred things to me.'

'That's all right, Grace.'

'I think I shall go to Laura now.'

'Yes,'

'Poor child!'

'I'm afraid I hurt her.'

'Dick wouldn't have liked it--but Dick's gone. I suppose you will resume your evening paper!'

'Why not, Grace?'

'I suppose it is just that a son is so much more to a mother
than to a father.'

'I daresay.'

'How you can read about the war nowadays!'

'I'm not going to give in. I am so sorry I was
in the way, Grace. I wasn't scouting you, or anything of that sort. It's
just that I can't believe in it.'

'Ah, Robert, you would believe if Dick had been to you what he was
to me.'

'I don't know.'

'In a sense you may be glad that you don't miss him in the way I do.'",False
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","'Yes, perhaps.'

'Good-night, Robert.'

'Good-night, dear.'

'Dick!'

'I have come to sit with you for a bit, father.'

'It's you, Dick; it's you!'

'It's me all right, father. I say, don't be startled, or anything of that
kind. We don't like that.'

'My boy!'

'How am I looking, father?'

'You haven't altered, Dick.'

'Rather not. It's jolly to see the old studio again! I say, father, don't fuss. Let us be our ordinary selves, won't
you?'

'I'll try, I'll try. You didn't say you had come to sit with  me, Dick? Not with me!'

'Rather!'

'But your mother----'

'It's you I want.'

'Me?'

'We can only come to one, you see.'

'Then why me?'

'That's the reason. Hello, here's your old jacket, greasier than ever!'

'Me? But, Dick, it is as if you had forgotten. It was your mother who
was everything to you. It can't be you if you have forgotten that.
I used to feel so out of it; but, of course, you didn't know.'

'I didn't know it till lately, father; but heaps of things that I didn't
know once are clear to me now. I didn't know that you were the one who
would miss me most; but I know now.'

'Me miss you most? Dick, I try to paint just as before. I go to the
club. Dick, I have been to a dinner-party. I said I wouldn't give in.'

'We like that.'

'But, my boy----'

'I say, father, let's get away from that sort of thing.'

'That is so like you, Dick! I'll do anything you ask.'

'Then keep a bright face.'

'I've tried to.'

'Good man! I say, put on your old greasy; you are looking so beastly
clean.'

'Anything you like. No, that's the wrong sleeve. Thanks, Dick.'

'Here, let me shove you into your old seat.'

'How's that, umpire!'

'Dick, that's just how you used to butt me into it long ago!'

'When I was a kid.'

'With the palette in my hand.'

'Or sticking to your trousers.'

'The mess we made of ourselves, Dick.'
'I sneaked behind the settle and climbed up it.'

'Till you fell off.'

'On top of you and the palette.'

'Ah, Dick.'

'Now then, behave! What did I say about that face?'

'That's better. I'll sit here.'

'Got your pipe?'

'I don't--I don't seem to care to smoke nowadays, Dick.'

'Rot! Just because I am dead! You that pretend to be plucky! I won't
have it, you know. You get your pipe, and look slippy about it.'

'Yes, Dick,
Now, then, burn your thumb with the match--you always did, you know.
That's the style. You've forgotten to cock your head to the side. Not so
bad. That's you. Like it?'

'It's rather nice, Dick. Dick, you and me by the fire!'

'Yes, but sit still. How often we might have been like this, father,
and weren't.'

'Ah!'

'Face. How is Fido?'

'Never a dog missed her master more.'

'Oh, She doesn't want to go and sit on my grave, or any of
that tosh, does she? As if I were there!'

'No, no, she goes ratting, Dick.'

'Good old Fido!'

'Dick, here's a good one. We oughtn't to keep a dog at all because we
are on rations now; but what do you think Fido ate yesterday?'",True
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","Is he now? The late Mr. Mulligan was niver much of a
lodge joiner but that made no difference to him; he niver came home
till marnin', lodge or no lodge.

 Remember, Mollie, you're coming over to dinner with us
tomorrow. It's at one o'clock.


Oh, Kathleen, I can't be laving the children at all, at
all. On Christmas Day, too.

Of course you can't. Ye're going to bring the children
over with ye.

The whole tin of them?

     Patsy and Matsy,
     And Teddy Magee,
     Nora Eudora,
     And Micky Machree,
     Bridget Honora,
     And sweet Mary Ann,
     Melissa, Clarissa,

   And wee Peter Pan.

And ye're willing for the whole bunch of us to come?

All but the goat. I draw the line at Shamus O'Brien. Ye
see it's this way. Me man, Pat, won a turkey in a raffle, and it's as
big as a billy-goat. Then on top of that me daughter Toozy, that's
married and lives in the country, sent us two chickens and a goose.
And there's only me and Pat to ate all that.

Kathleen O'Toole, it's a saint ye are.

I says to Pat, says I, ""Christmas ain't Christmas at
all, at all, unless there's some children at the dinner."" ""What'll we
do?"" says Pat. ""Invite the Mulligans,"" says I. And Pat was tickled to
death. We've potatoes and squash and cabbage from me own garden, and
we've oyster dressing and cramberries and stewed corn and apple
fritters, and it's meself that has made eight mince pies, and four
punkin ones--and I think we'll be after having a dinner on Christmas
Day that would do credit to ould Saint Patrick himself.

Sure, ye almost make me cry for joy, Kathleen O'Toole,
and after the goat trated ye the way he did, too.

If a woman can't be neighborly and loving on Christmas
Day, Mollie Mulligan, sure I'm thinking she niver can be neighborly
and loving at all, at all.",True
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","This is the ancient prophecy. Therefore the Lord himself shall give
you a sign; behold, a virgin shall conceive, and bear a son, and shall
call his name Immanuel.

Butter and honey shall he eat, that he may know to refuse the evil and
choose the good.

For before the child shall know to refuse the evil, and choose the
good, the land that thou abhorrest shall be forsaken of both her
kings.


     I pray thee, tell me, Lady Bethlehemite,
     If any wonders you have seen this night?

     I've seen a wondrous silver shaft of light

   Come from a star, and blinded is my sight.

     Tell me, for thou art native of this place,
     What dost thou know about the King of Grace--
     King of the Jews?


     Aye, in Jerusalem
     He dwells, and not in Bethlehem.
     He sits upon his mighty judgment throne,
     Cruel and stern, his heart a living stone.


     I mean a new-born King, of love and peace;
     His is the star--His reign shall never cease.


     All things tonight seem passing strange to me,
     I have just read an ancient prophecy
     That this, our Bethlehem, King David's town,
     Shall be the birthplace, e'er of great renown,
     Of one called Councillor of King David's line
     Whose coming is foretold in words divine.
     And now you come with words of mystery!
     Why should thy questions, which are dark to me,
     Cause me to think of Him?


     The star! The star!
     No more it moves about the heavens afar,
     It standeth still. O, hostess, kneel and pray,
     For Jesus Christ, the Lord, is born today!


     His words are fraught with mystery; I'll within
     And seek protection in my humble inn.



     Three kings came riding from far away,
       Melchoir, Gaspar and Baltasar;
     Three wise men out of the east were they,
     And they traveled by night and they slept by day,
       For their guide was a beautiful, wonderful star.


     The star was so beautiful, large and clear,
       That all other stars of the sky
     Became a white mist in the atmosphere;
     And by this they knew that the coming was near
       Of the Prince foretold in prophecy.",True
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","Do not give way to this uncalled-for grief,
            Your separation will be very brief.
                 To ascertain which is the King
                      And which the other,
                 To Barataria's Court I'll bring
                      His foster-mother;
                 Her former nurseling to declare
                      She'll be delighted.
            That settled, let each happy pair
                 Be reunited.
		Viva!  His argument is strong!
 		Viva!  We'll not be parted long!
                 Viva!  It will be settled soon!
                 Viva!  Then comes our honeymoon!

                                                    

	           Then one of us will be a Queen,
                      And sit on a golden throne,
                           With a crown instead
                           Of a hat on her head,
                      And diamonds all her own!
                 With a beautiful robe of gold and green,
                      I've always understood;
                           I wonder whether
                           She'd wear a feather?
                      I rather think she should!

	          Oh, 'tis a glorious thing, I ween,
                 To be a regular Royal Queen!
                 No half-and-half affair, I mean,
                 But a right-down regular Royal Queen!

	           She'll drive about in a carriage and pair,
                      With the King on her left-hand side,
                           And a milk-white horse,
                           As a matter of course,
                      Whenever she wants to ride!
                 With beautiful silver shoes to wear
                      Upon her dainty feet;
                           With endless stocks
                           Of beautiful frocks
                      And as much as she wants to eat!

	         Oh, 'tis a glorious thing, I ween, etc.

	         Whenever she condescends to walk,
                      Be sure she'll shine at that,
                           With her haughty stare
                           And her nose in the air,
                      Like a well-born aristocrat!
                 At elegant high society talk
                      She'll bear away the bell,
                           With her ""How de do?""
                           And her ""How are you?""
                      And ""I trust I see you well!""

  ALL.           Oh, 'tis a glorious thing, I ween, etc.

  GIU.           And noble lords will scrape and bow,
                      And double themselves in two,
                           And open their eyes
                           In blank surprise
                      At whatever she likes to do.
                 And everybody will roundly vow
                      She's fair as flowers in May,",False
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","Harbor ill feeling, is it? Faith, then I'll not, Mollie
Mulligan, and it's meself that'll be bringing over a big cabbage head
on the morning for Shamus O'Brien's Christmas dinner.

I'll be after tidying up the house a bit.
It's little enough I've got for the children's Christmas tomorrow
morning; but at least I can have me house in order and a burning
candle shining in the windy. 

     This light shall burn on Christmas Day,
     For Him who in the manger lay,
     And all are welcome at my door,
     The high, the low, the rich, the poor,
     And every heart shall sing again
     Of peace on earth, good will to men.

Your burning candle takes me back again to the
days of me childhood in County Clare. Well do I mind me last Christmas
Eve in ould Ireland, the little thatched cabin with its one window,
the stinging smoke of the peat fire, the lads and the colleens and the
ould piper--and the merry dances and songs, do ye remember, Mollie,
darling? 


     Did you ever go into an Irishman's shanty,
     Where money was scarce but where welcome was plenty?
     A three-legged stool and a table to match it,
     But the door of the shanty is always unlatched.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!

     Our nate little house, it looks out on the street,
     There's two beautiful rooms and a pig-sty complete.
     Each girl has a dress and each boy has a coat,
     There's tin happy children, six pigs and a goat.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!


It's lucky for us, darlin', that me husband is out at
his lodge tonight. I can stay with you until the children return from
the entertainment, and maybe it's a bit of a Christmas Eve high-jinks
we can be having afterwards.

Indade, I'm glad to have ye, Kathleen. Will your
husband be long at lodge?

 He will that. Pat is the Grand Exalted Chafe Ruler of the Benevolent and
Obstreperous Order of United Wooden-men, and he won't be home till
marnin'.",True
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep.","This is the ancient prophecy. Therefore the Lord himself shall give
you a sign; behold, a virgin shall conceive, and bear a son, and shall
call his name Immanuel.

Butter and honey shall he eat, that he may know to refuse the evil and
choose the good.

For before the child shall know to refuse the evil, and choose the
good, the land that thou abhorrest shall be forsaken of both her
kings.


     I pray thee, tell me, Lady Bethlehemite,
     If any wonders you have seen this night?

     I've seen a wondrous silver shaft of light

   Come from a star, and blinded is my sight.

     Tell me, for thou art native of this place,
     What dost thou know about the King of Grace--
     King of the Jews?


     Aye, in Jerusalem
     He dwells, and not in Bethlehem.
     He sits upon his mighty judgment throne,
     Cruel and stern, his heart a living stone.


     I mean a new-born King, of love and peace;
     His is the star--His reign shall never cease.


     All things tonight seem passing strange to me,
     I have just read an ancient prophecy
     That this, our Bethlehem, King David's town,
     Shall be the birthplace, e'er of great renown,
     Of one called Councillor of King David's line
     Whose coming is foretold in words divine.
     And now you come with words of mystery!
     Why should thy questions, which are dark to me,
     Cause me to think of Him?


     The star! The star!
     No more it moves about the heavens afar,
     It standeth still. O, hostess, kneel and pray,
     For Jesus Christ, the Lord, is born today!


     His words are fraught with mystery; I'll within
     And seek protection in my humble inn.



     Three kings came riding from far away,
       Melchoir, Gaspar and Baltasar;
     Three wise men out of the east were they,
     And they traveled by night and they slept by day,
       For their guide was a beautiful, wonderful star.


     The star was so beautiful, large and clear,
       That all other stars of the sky
     Became a white mist in the atmosphere;
     And by this they knew that the coming was near
       Of the Prince foretold in prophecy.",True
"Yes--and
it's bad on dem like hell vorst of all. Dey don't see deir men only
once in long while. Dey set and vait all 'lone. And vhen deir boys
grows up, go to sea, dey sit and vait some more.  Any gel
marry sailor, she's crazy fool! Your mo'der she tal you same tang if
she vas alive. 

Funny! I do feel sort of--nutty,
to-night. I feel old.

Old?

Sure--like I'd been living a long, long time--out here in the
fog.  I don't know how to tell you yust what I
mean. It's like I'd come home after a long visit away some place. It
all seems like I'd been here before lots of times--on boats--in this
same fog. You must think I'm off my base.

Anybody feel funny dat vay in fog.

But why d'you s'pose I feel so--so--like I'd
found something I'd missed and been looking for--'s if this was the
right place for me to fit in? And I seem to have forgot--everything
that's happened--like it didn't matter no more. And I feel clean,
somehow--like you feel yust after you've took a bath. And I feel happy
for once--yes, honest!--happier than I ever been anywhere before! 
It's nutty for me to feel that way, don't you think?

Ay tank Ay'm damn fool for
bring you on voyage, Anna.

You talk--nutty to-night yourself. You
act's if you was scared something was going to happen.

CHRIS--Only God know dat, Anna.

Then it'll be Gawd's will, like the preachers
say-what does happen.

No! Dat ole davil,
sea, she ain't God! ""Ahoy!"" 

What's that?

Py golly, dat
scare me for minute. It's only some fallar hail, Anna--loose his course
in fog. Must be fisherman's power boat. His engine break down, Ay
guess.  Sound from dis
side. She come in from open sea.  Ahoy, dere! Vhat's trouble?

Heave a rope when we come alongside. Where are ye, ye
scut?

Ay hear dem rowing. Dey come up by bow, Ay tank. Dis vay!

Right ye are! 

Why don't that guy stay where he
belongs?

Ay go up bow. All hands asleep 'cepting fallar on
vatch. Ay gat heave line to dat fallar. Anna! You come help, vill
you? You find vhiskey in cabin. Dese fallars need drink for fix dem.
Dey vas near dead.

Sure--but who are they? What's the trouble?

Sailor fallars. Deir steamer gat wrecked. Dey been five days in
open boat--four fallars--only one left able stand up. Come, Anna.  Go gat oder fallar, Yohnson.

Yes, sir. 

Row, ye divil! Row!  What's this tub? Well, we're safe
anyway--with the help of God.  Is it losing the small wits ye iver had, ye are?
Deck-scrubbing scut!  I'm bate out--bate out entirely.

Here you
are. Here's a drink for you. You need it, I guess.","You stick to me, Brocky, and I'll pull you through.

Monsieur Fleury.

The chef.

Very charmed to see you,
Monsieur Fleury.

Thank you very much.

Agatha--recitation!

Mr. Rolleston.

How do you do, Rolleston?

Mr. Tompsett.

Miss Fisher.

This is a pleasure, Miss Fisher.

If I might venture, Miss Fisher

Miss Simmons.

You are always welcome, Miss Simmons.

At last we meet.
Won't you sit down?

Mademoiselle Jeanne.

Charmed to see you, Mademoiselle Jeanne.

Mr. Treherne, this is Fisher, my maid.

Your what, Mary?

My friend.
Thomas.

How do you do, Thomas?

John.

How do you do, John?

Brocklehurst, this is John. I think you have
already met on the door-step.

Jane.

Give me your hand, Jane.

Gladys.

How do you do, Gladys. You know my uncle?

Your hand, Gladys.

Tweeny.

So happy to see you.

John, I saw you talking to Lord Brocklehurst just now; introduce
me.

That's an uncommon
pretty girl; if I must feed one of them, Ernest, that's the one.

No you don't, it won't do, Brocky. You are too
pretty, my dear. Mother wouldn't like it. Here's
something safer. Charming girl, Brocky, dying to know you; let me
introduce you. Tweeny, Lord Brocklehurst--Lord Brocklehurst, Tweeny.

They are not all here, Crichton.

Odds and ends.
Which is to recite?

And how are
all at home?

Fairish, my lord, if 'tis the horses you are inquiring for?

No, no, the family. How's the baby?

Blooming, your lordship.

A very fine boy. I remember saying so when I saw him; nice
little fellow.

Beg pardon, my
lord, it's a girl.

A girl? Aha! ha! ha! exactly what I said. I distinctly
remember saying, If it's spared it will be a girl.

Very delighted to see you, Crichton.

Mary, you know Mr. Crichton?

Milk and sugar, Crichton?

I'm ashamed to be seen talking to you, my lady.

To such a perfect servant as you all this must be most
distasteful. Oh, please do
speak, or I shall have to recite. You do hate it, don't you?

It pains me, your ladyship. It disturbs the etiquette of the
servants' hall. After last month's meeting the pageboy, in a burst of
equality, called me Crichton. He was dismissed.

I wonder--I really do--how you can remain with us.

I should have felt compelled to give notice, my lady, if the
master had not had a seat in the Upper House. I cling to that.

Do go on speaking. Tell me, what did Mr. Ernest mean by
saying he was not young enough to know everything?

I have no idea, my lady.

But you laughed.

My lady, he is the second son of a peer.

Very proper sentiments. You are a good soul, Crichton.",False
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","Certainly not, my lady. The utmost I can say at present is
that I have cast a favourable eye.

As you choose. But I am afraid, Crichton, she will not suit
us.

My lady, beneath this simple exterior are concealed a very
sweet nature and rare womanly gifts.

Unfortunately, that is not what we want.

And it is she, my lady, who dresses the hair of the
ladies'-maids for our evening meals.

She dresses Fisher's hair?

Yes, my lady, and I does them up when they goes to parties.

Does!

Doos. And it's me what alters your gowns to fit them.

What alters!

Which alters.

Mary?

I shall certainly have her.

We shall certainly have her. Tweeny, we have decided to make
a lady's-maid of you.

Oh lawks!

We are doing this for you so that your position socially may be
more nearly akin to that of Crichton.

It will undoubtedly increase the young person's
chances.

Then if I get a good character for you from Mrs. Perkins, she
will make the necessary arrangements.

My lady!

By the way, I hope you are a good sailor.

You don't mean, my lady, I'm to go on the ship?

Certainly.
But-- You ain't going, sir?

No.

Then neither ain't I.

YOU must.

Leave him! Not me.

Girl, don't be silly. Crichton will be--considered in your
wages.

I ain't going.

I feared this, my lady.

Nothing'll budge me.

Leave the room.

Crichton, I think you might have shown more displeasure with
her.

I was touched, my lady. I see, my lady, that to
part from her would be a wrench to me, though I could not well say so in
her presence, not having yet decided how far I shall go with her.

The ingrate! The smug! The fop!

What is it now, father?

That man of mine, Rolleston, refuses to accompany us because
you are to have but one maid.

Hurrah!

Darling father, rather than you should lose
Rolleston, we will consent to take all the three of them.

Pooh, nonsense! Crichton, find me a valet who can do without
three maids.

Yes, my lord. In the time--the more suitable the
party, my lord, the less willing will he be to come without the--the
usual perquisites.

Any one will do.

My lord!

The ingrate! The puppy!

I ask a favour of a servant?--never!

Then I will. Crichton, would it not be very distressing to you
to let his lordship go, attended by a valet who might prove unworthy? It
is only for three months; don't you think that you--you yourself--you--

I beg your pardon.

But think of the joy to Tweeny.

Crichton, do you think it safe to
let the master you love go so far away without you while he has these
dangerous views about equality?

My lord, I have found a man.

Already? Who is he?

Yourself?

Father, how good of him.

Uncommon good. Thank you, Crichton. This helps me nicely out of a hole; and how it will annoy
Rolleston! Come with me, and we shall tell him. Not that I think you
have lowered yourself in any way. Come along.

My lady--a valet's hand!

I had no idea you would feel it so deeply; why did you do it?

Crichton, I am curious. I insist upon an
answer.

My lady, I am the son of a butler and a lady's-maid--perhaps
the happiest of all combinations, and to me the most beautiful thing in
the world is a haughty, aristocratic English house, with every one kept
in his place. Though I were equal to your ladyship, where would be the
pleasure to me? It would be counterbalanced by the pain of feeling that
Thomas and John were equal to me.

But father says if we were to return to nature--",False
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","That's five pounds and ten notes, a good sum, surely!... It's
not that way you'll be talking when you marry a young man, Nora Burke,
and they were saying in the fair my lambs were the best lambs, and I got
a grand price, for I'm no fool now at making a bargain when my lambs are
good.

What was it you got?

Twenty pound for the lot, Nora Burke.... We'ld do right to wait
now till himself will be quiet awhile in the Seven Churches, and then
you'll marry me in the chapel of Rathvanna, and I'll bring the sheep up
on the bit of a hill you have on the back mountain, and we won't have
anything we'ld be afeard to let our minds on when the mist is down.

Why would I marry you, Mike Dara? You'll be getting old and I'll be getting old, and in a little while I'm telling you, you'll be sitting up in your bed--the way himself was
sitting--with a shake in your face, and your teeth falling, and the
white hair sticking out round you like an old bush where sheep do be
leaping a gap.

It's a pitiful thing to be getting old, but it's a queer thing surely. It's a queer thing to see
an old man sitting up there in his bed with no teeth in him, and a rough
word in his mouth, and his chin the way it would take the bark from the
edge of an oak board you'ld have building a door.... God forgive me,
Micheal Dara, we'll all be getting old, but it's a queer thing surely.

It's too lonesome you are from living a long time with an old
man, Nora, and you're talking again like a herd that would be coming
down from the thick mist, but it's a fine
life you'll have now with a young man, a fine life surely....

Son of God deliver us.

Now you'll not marry her the time I'm
rotting below in the Seven Churches, and you'll see the thing I'll give
you will follow you on the back mountains when the wind is high.",True
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","I see the young ladies over there, and each one of them
has a young man. My, my, it does me ould heart good to see the young
folks enjoying themselves. It ain't so many years since me and Pat was
courting each other just like the rest of yeez.

Mrs. O'Toole, do you see that young man sitting there
all by his lonesome? Ain't it a shame? And him such a good looking
young feller, too. I've a good notion to go over there and cheer him
up a bit. Maybe his girl is here with another fellow.

Sure, there's plenty of girls here without any fellows
at all, at all. Why should a young man sit all alone like a bump on a
log, whin there's so many handsome colleens waiting for the chance at
him?

 Whist, Mrs. O'Toole, it's making him embarrassed yeez
are. Will you look at the red color in his face?

If ye ask me my opinion, Mollie Mulligan, sure and I
think he's after waiting fer one of yer own lovely daughters.

 Well, he might go further and fare worse. Nora Eudora's
a fine girl, if I do say it myself.

Whist, here comes Mary Ann out in front of the curtain
to spake her piece.

     LETTER TO SANTA CLAUS.

     Blessed old Santa Claus, king of delights,
     What are you doing these long winter nights?
     Filling your budgets with trinkets and toys,
     Wonderful gifts for the girls and the boys.
     While you are planning for everything nice,
     Pray let me give you a bit of advice.

     Don't take it hard if I say in your ear,
     Santa, I thought you were partial last year;
     Loading the rich folks with everything gay,
     Snubbing the poor ones who came in your way.
     Now of all times of the year I am sure
     This is the time to remember the poor.",False
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","'You don't show it.'

'That is because of our awkward relationship.'

'We have got to go through with it.'

'There's no way out.'

'No.'

'We have, as it were, signed a compact, Roger, never to let on that we
care for each other. As gentlemen we must stick to it.'

'Yes. What are you getting at, father?'

'There is a war on, Roger.'

'That needn't make any difference.'

'Yes, it does. Roger, be ready; I hate to hit you without warning. I'm
going to cast a grenade into the middle of you. It's this, I'm fond of
you, my boy.'

'Father, if any one were to hear you!'

'They won't. The door is shut, Amy is gone to bed, and all is quiet in
our street. Won't you--won't you say something civil to me in return,
Roger?'

'I sometimes--bragged about you at school.'

'Did you? What sort of things, Roger?'

'I--I forget.'

'Come on, Roger.'

'Is this fair, father?'

'No, I suppose it isn't.' Mr. Torrance attacks the coals again. 'You and
your mother have lots of confidences, haven't you?'

'I tell her a good deal. Somehow--'

'Yes, somehow one can.' With the artfulness that comes of years, 'I'm
glad you tell her everything.'

'Not everything, father. There are things--about oneself--'

'Aren't there, Roger!'

'Best not to tell her.'

'Yes--yes. If there are any of them you would care to tell me
instead--just if you want to, mind--just if you are in a hole or
anything?'

'No thanks,'
'Any little debts, for instance?'

'That's all right now. Mother--'

'She did?'

'I was willing to speak to you about them, but--'

'She said, ""Not worth while bothering father.""'

'How did you know?'

'Oh, I have met your mother before, you see. Nothing else?'

'No.'

'Haven't been an ass about a girl or anything of that sort?''

'Good lord, father!'

'I shouldn't have said it. In my young days we sometimes--It's all
different now.'

'I don't know, I could tell you things that would surprise you.'

'No! Not about yourself?'

'No. At least--'

'Just as you like, Roger.'

'It blew over long ago.'

'Then there's no need?'

'No--oh no. It was just--you know--the old, old story.'

'I see. It hasn't--left you bitter about the sex, Roger, I hope?'

'Not now. She--you know what women are.'

'Yes, yes.'

'You needn't mention it to mother.'

'I won't. Think your mother and I are an aged pair, Roger?'

'I never--of course you are not young.'

'How long have you known that? I mean, it's true--but I didn't know it
till quite lately.'

'That you're old?'
'Hang it, Roger, not so bad as that--elderly. This will stagger you; but
I assure you that until the other day I jogged along thinking of myself
as on the whole still one of the juveniles. I
crossed the bridge, Roger, without knowing it.'

'What made you know?'

'What makes us know all the new things, Roger?--the war. I'll tell you
a secret. When we realised in August of 1914 that myriads of us were to
be needed, my first thought wasn't that I had a son, but that I must get
fit myself.'

'You!'

'Funny, isn't it? But, as I tell you,
I didn't know I had ceased to be young, I went into Regent's Park and
tried to run a mile.'

'Lummy, you might have killed yourself.'

'I nearly did--especially as I had put a weight on my shoulders to
represent my kit. I kept at it for a week, but I knew the game was up.
The discovery was pretty grim, Roger.'

'Don't you bother about that part of it. You are doing your share,
taking care of mother and Emma.'

'I am not taking care of them. It is you who are taking care of them. My friend, you are the head
of the house now.'

'Father!'

'Yes, we have come back to hard facts, and the defender of the house is
the head of it.'

'Me? Fudge.'

'It's true. The thing that makes me wince most is that some of my
contemporaries have managed to squeeze back: back into youth, Roger,
though I guess they were a pretty tight fit in the turnstile. There is
Coxon; he is in khaki now, with his hair dyed, and when he and I meet at
the club we know that we belong to different generations. I'm a decent
old fellow, but I don't really count any more, while Coxon, lucky dog,
is being damned daily on parade.'

'I hate your feeling it in that way, father.'

'I don't say it is a palatable draught, but when the war is over we
shall all shake down to the new conditions. No fear of my being
sarcastic to you then, Roger. I'll have to be jolly respectful.'

'Shut up, father!'

'You've begun, you see. Don't worry, Roger. Any rawness I might feel
in having missed the chance of seeing whether I was a man--like Coxon,
confound him!--is swallowed up in the pride of giving the chance to
you. I'm in a shiver about you, but--It's all true, Roger, what your
mother said about 2nd Lieutenants. Till the other day we were so little
of a military nation that most of us didn't know there were 2nd
Lieutenants. And now, in thousands of homes we feel that there is
nothing else. 2nd Lieutenant! It is like a new word to us--one, I
daresay, of many that the war will add to our language. We have taken
to it, Roger. If a son of mine were to tarnish it--'",False
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","'Did you? I should have liked to see that. I have often oiled
their bats for them. Careless lads, they always forget. Was that nice
German boy with him?'

'Mr. Karl? Not far off, sir. He was sitting by the bank of the stream
playing on his flute; and Miss Barbara, she had climbed one of my
apple-trees,--she says they are your trees.'

'They are, you know, Dering,'

'Yes, sir, in a sense, but I
don't like any of you to meddle with them. And there she sat, pelting
the two of them with green apples.'

'How like her! I don't know
how we are to make a demure young lady of her.'

'They say in the village, sir, that Master Will would like to try.'

'Ha! ha! he is just a colt himself. Who
are all here now, Dering; in the house, I mean? I sometimes forget. They
grow old so quickly. They go out at one door in the bloom of youth, and
come back by another, tired and grey. Haven't you noticed it?'

'No, sir. The only visitors staying here are Miss Barbara and Mr. Karl.
There's just them and yourselves, sir, you and the mistress and Master
Will. That's all.'

'Yes, that's all,' his master says, still unconvinced. 'Who is the
soldier, Dering?'

'Soldier, sir? There is no soldier here except yourself.'

'Isn't there? There was a nurse with him. Who is ill?'

'No one, sir. There's no nurse.' Dering backs away from the old man. Would you like me to call the mistress, sir?'

'No, she has gone down to the village. She told me why, but I forget.
Miss Barbara is with her.'

'Miss Barbara is down by the stream, sir.'

'Is she? I think they said they were going to a wedding. Who is being married to-day, Dering?'

'I have heard of no wedding, sir. But here is Miss Barbara.'

'Here's the tomboy!'

'Dering, I believe you are complaining to the Colonel about my watering
the flowers at the wrong time of day.''Aha! Aha!' 

'I did just mention it, miss.'

'You horrid! Dear, don't mind him. And every time he says they are his flowers and
his apples, you tell me, and I shall say to his face that they are yours.'

'The courage of those young things!'

'Let me make you comfy--the way granny does it.'

'That is not quite the way she does it, Do
you call her granny, Barbara?'

'She asked me to--for practice. Don't you remember why?'

'I know! Billy boy.'

'You are quick today. Now, wait till I get your cane.'

'I don't need my cane while I'm sitting.'

'You look so beau'ful, sitting holding your cane. Oh dear! I am a clumsy.'

Not at all, but perhaps if I were to do it for myself. That's better. Thank you, Barbara, very much.'

'I didn't do it. I'm all thumbs. What a ghastly nurse I should make.'

'Nurse? Who is she, Barbara?'

'Who is who, dear?'

'That nurse.'

'There's no nurse here.'

'Isn't there?'

'Where is granny?'

'She has gone down to the village to a wedding.'

'There's no wedding. Who could be being married?'

'I think it's people I know, but I can't remember who they are. I
thought you went too, Barbara.'

'Not I. Catch me missing it if there had been a wedding!'

'You and the nurse.'

'Dear, you have just been imagining things again. Shall I play to you,
or sing? Oh dear, everything catches in me. Would you like me to ""Robin Adair,"" dear?'

'No, thank you, Barbara. Barbara, the
house seems so empty. Where are Billy and Karl?'

'Billy is where Karl is, you may be sure.'

'And where is Karl?'

'He is where Billy boy is, you may be sure.'

'And where are they both?'

'Not far from where Barbara is, you bet. Do you hear Karl's flute? They have been down all the
morning at the pool where the alder is, trying to catch that bull-trout.'

'They didn't get him, I'll swear!'

'You can ask them.'

'I spent a lot of my youth trying to get that bull-trout. I tumbled in
there sixty years ago.'

'I tumbled in sixty minutes ago! It can't be the same trout, dear.'

'Same old rascal!'

'You muddy things!'

'Did you get the bull-trout, Billy boy?'

'He's a brute that.'

'He is, you know.'

BILLY. 'He came up several times and had a look at my fly. Didn't flick
it, or do anything as complimentary as that. Just yawned and went down.'

COLONEL. 'Yawned, did he? Used to wink in my time. Did you and Billy
fish at Heidelberg, Karl?'

KARL. 'We were more worthily employed, sir, but we did unbend at times.
Billy, do you remember--' He begins a gay dance.",True
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","Harbor ill feeling, is it? Faith, then I'll not, Mollie
Mulligan, and it's meself that'll be bringing over a big cabbage head
on the morning for Shamus O'Brien's Christmas dinner.

I'll be after tidying up the house a bit.
It's little enough I've got for the children's Christmas tomorrow
morning; but at least I can have me house in order and a burning
candle shining in the windy. 

     This light shall burn on Christmas Day,
     For Him who in the manger lay,
     And all are welcome at my door,
     The high, the low, the rich, the poor,
     And every heart shall sing again
     Of peace on earth, good will to men.

Your burning candle takes me back again to the
days of me childhood in County Clare. Well do I mind me last Christmas
Eve in ould Ireland, the little thatched cabin with its one window,
the stinging smoke of the peat fire, the lads and the colleens and the
ould piper--and the merry dances and songs, do ye remember, Mollie,
darling? 


     Did you ever go into an Irishman's shanty,
     Where money was scarce but where welcome was plenty?
     A three-legged stool and a table to match it,
     But the door of the shanty is always unlatched.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!

     Our nate little house, it looks out on the street,
     There's two beautiful rooms and a pig-sty complete.
     Each girl has a dress and each boy has a coat,
     There's tin happy children, six pigs and a goat.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!


It's lucky for us, darlin', that me husband is out at
his lodge tonight. I can stay with you until the children return from
the entertainment, and maybe it's a bit of a Christmas Eve high-jinks
we can be having afterwards.

Indade, I'm glad to have ye, Kathleen. Will your
husband be long at lodge?

 He will that. Pat is the Grand Exalted Chafe Ruler of the Benevolent and
Obstreperous Order of United Wooden-men, and he won't be home till
marnin'.",False
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","You stick to me, Brocky, and I'll pull you through.

Monsieur Fleury.

The chef.

Very charmed to see you,
Monsieur Fleury.

Thank you very much.

Agatha--recitation!

Mr. Rolleston.

How do you do, Rolleston?

Mr. Tompsett.

Miss Fisher.

This is a pleasure, Miss Fisher.

If I might venture, Miss Fisher

Miss Simmons.

You are always welcome, Miss Simmons.

At last we meet.
Won't you sit down?

Mademoiselle Jeanne.

Charmed to see you, Mademoiselle Jeanne.

Mr. Treherne, this is Fisher, my maid.

Your what, Mary?

My friend.
Thomas.

How do you do, Thomas?

John.

How do you do, John?

Brocklehurst, this is John. I think you have
already met on the door-step.

Jane.

Give me your hand, Jane.

Gladys.

How do you do, Gladys. You know my uncle?

Your hand, Gladys.

Tweeny.

So happy to see you.

John, I saw you talking to Lord Brocklehurst just now; introduce
me.

That's an uncommon
pretty girl; if I must feed one of them, Ernest, that's the one.

No you don't, it won't do, Brocky. You are too
pretty, my dear. Mother wouldn't like it. Here's
something safer. Charming girl, Brocky, dying to know you; let me
introduce you. Tweeny, Lord Brocklehurst--Lord Brocklehurst, Tweeny.

They are not all here, Crichton.

Odds and ends.
Which is to recite?

And how are
all at home?

Fairish, my lord, if 'tis the horses you are inquiring for?

No, no, the family. How's the baby?

Blooming, your lordship.

A very fine boy. I remember saying so when I saw him; nice
little fellow.

Beg pardon, my
lord, it's a girl.

A girl? Aha! ha! ha! exactly what I said. I distinctly
remember saying, If it's spared it will be a girl.

Very delighted to see you, Crichton.

Mary, you know Mr. Crichton?

Milk and sugar, Crichton?

I'm ashamed to be seen talking to you, my lady.

To such a perfect servant as you all this must be most
distasteful. Oh, please do
speak, or I shall have to recite. You do hate it, don't you?

It pains me, your ladyship. It disturbs the etiquette of the
servants' hall. After last month's meeting the pageboy, in a burst of
equality, called me Crichton. He was dismissed.

I wonder--I really do--how you can remain with us.

I should have felt compelled to give notice, my lady, if the
master had not had a seat in the Upper House. I cling to that.

Do go on speaking. Tell me, what did Mr. Ernest mean by
saying he was not young enough to know everything?

I have no idea, my lady.

But you laughed.

My lady, he is the second son of a peer.

Very proper sentiments. You are a good soul, Crichton.",False
"Yes--and
it's bad on dem like hell vorst of all. Dey don't see deir men only
once in long while. Dey set and vait all 'lone. And vhen deir boys
grows up, go to sea, dey sit and vait some more.  Any gel
marry sailor, she's crazy fool! Your mo'der she tal you same tang if
she vas alive. 

Funny! I do feel sort of--nutty,
to-night. I feel old.

Old?

Sure--like I'd been living a long, long time--out here in the
fog.  I don't know how to tell you yust what I
mean. It's like I'd come home after a long visit away some place. It
all seems like I'd been here before lots of times--on boats--in this
same fog. You must think I'm off my base.

Anybody feel funny dat vay in fog.

But why d'you s'pose I feel so--so--like I'd
found something I'd missed and been looking for--'s if this was the
right place for me to fit in? And I seem to have forgot--everything
that's happened--like it didn't matter no more. And I feel clean,
somehow--like you feel yust after you've took a bath. And I feel happy
for once--yes, honest!--happier than I ever been anywhere before! 
It's nutty for me to feel that way, don't you think?

Ay tank Ay'm damn fool for
bring you on voyage, Anna.

You talk--nutty to-night yourself. You
act's if you was scared something was going to happen.

CHRIS--Only God know dat, Anna.

Then it'll be Gawd's will, like the preachers
say-what does happen.

No! Dat ole davil,
sea, she ain't God! ""Ahoy!"" 

What's that?

Py golly, dat
scare me for minute. It's only some fallar hail, Anna--loose his course
in fog. Must be fisherman's power boat. His engine break down, Ay
guess.  Sound from dis
side. She come in from open sea.  Ahoy, dere! Vhat's trouble?

Heave a rope when we come alongside. Where are ye, ye
scut?

Ay hear dem rowing. Dey come up by bow, Ay tank. Dis vay!

Right ye are! 

Why don't that guy stay where he
belongs?

Ay go up bow. All hands asleep 'cepting fallar on
vatch. Ay gat heave line to dat fallar. Anna! You come help, vill
you? You find vhiskey in cabin. Dese fallars need drink for fix dem.
Dey vas near dead.

Sure--but who are they? What's the trouble?

Sailor fallars. Deir steamer gat wrecked. Dey been five days in
open boat--four fallars--only one left able stand up. Come, Anna.  Go gat oder fallar, Yohnson.

Yes, sir. 

Row, ye divil! Row!  What's this tub? Well, we're safe
anyway--with the help of God.  Is it losing the small wits ye iver had, ye are?
Deck-scrubbing scut!  I'm bate out--bate out entirely.

Here you
are. Here's a drink for you. You need it, I guess.","Oh Tweeny, Tweeny!

Have I offended of your feelings again, sir?

A little.

I'm full o' vulgar words and ways;
and though I may keep them in their holes when you are by, as soon as
I'm by myself out they comes in a rush like beetles when the house is
dark. I says them gloating-like, in my head--'Blooming' I says, and
'All my eye,' and 'Ginger,' and 'Nothink'; and all the time we was being
wrecked I was praying to myself, 'Please the Lord it may be an island as
it's natural to be vulgar on.'

That's the kind I am, sir. I'm 'opeless. You'd better give me up.

I won't give you
up. It is strange that one so common should attract one so fastidious;
but so it is. There is something about you, Tweeny,
there is a je ne sais quoi about you.

Is there, is there? Oh, I am glad.

We shall fight your vulgarity together. (All this time he has been arranging
sticks for his fire.) Now get some dry grass. (She brings him grass, and
he puts it under the sticks. He produces an odd lens from his pocket,
and tries to focus the sun's rays.)

Why, what's that?

That's the glass from my watch and
one from Mr. Treherne's, with a little water between them. I'm hoping to
kindle a fire with it.

Oh sir!

Danger! Crichton, a tiger-cat!

Where?

It is at our heels.

Look out, Crichton.

H'sh!

It will be on us in a moment.
Listen!

The grass is moving. It's coming.

Father.

Mary--Catherine--Agatha. Oh dear, my dears, my dears, oh
dear!

Darling.

Sweetest.

Love.

Glad to see you, sir.

Uncle, uncle, dear old uncle.

Ernest thought you were a tiger-cat.

Oh, did you? I knew you at once,
Ernest; I knew you by the way you ran.

My lord, I am glad.

But you are also idling, Crichton. We mustn't waste time. To
work, to work.

Yes, sir.

Ernest, you be a little more civil. Crichton, let me help.

Is that--but I suppose I'm dreaming again. It isn't
by any chance a pot on top of a fire, is it?

Indeed, it is, dearest. It is our supper.

I have been dreaming of a pot on a fire for two days. There 's nothing in it, is there?

Sniff, uncle.

It smells of onions!

Father, you have boots!

So he has.

Of course I have.

You are actually wearing boots, uncle.
It's very unsafe, you know, in this climate.

Is it?

We have all abandoned them, you observe. The blood, the
arteries, you know.

I hadn't a notion.

O Lord, yes.

Father, he is trying to get your boots from you.
There is nothing in the world we wouldn't give for boots.

I only wanted the loan of them.

If you lend them to
any one, it will be to us, won't it, father.

Certainly, my child.

Oh, very well. I don't want
your old boots. You don't think you
could spare me one boot?

I do not.

Quite so. Well, all I can say is I'm sorry for you.

Father, we thought we should never see you again.

I was washed ashore, my dear, clinging to a hencoop. How
awful that first night was.

Poor father.

When I woke, I wept. Then I began to feel extremely hungry.
There was a large turtle on the beach. I remembered from the Swiss
Family Robinson that if you turn a turtle over he is helpless. My dears,
I crawled towards him, I flung myself upon him the nasty, spiteful brute.",False
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep.","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",True
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","'Yes, perhaps.'

'Good-night, Robert.'

'Good-night, dear.'

'Dick!'

'I have come to sit with you for a bit, father.'

'It's you, Dick; it's you!'

'It's me all right, father. I say, don't be startled, or anything of that
kind. We don't like that.'

'My boy!'

'How am I looking, father?'

'You haven't altered, Dick.'

'Rather not. It's jolly to see the old studio again! I say, father, don't fuss. Let us be our ordinary selves, won't
you?'

'I'll try, I'll try. You didn't say you had come to sit with  me, Dick? Not with me!'

'Rather!'

'But your mother----'

'It's you I want.'

'Me?'

'We can only come to one, you see.'

'Then why me?'

'That's the reason. Hello, here's your old jacket, greasier than ever!'

'Me? But, Dick, it is as if you had forgotten. It was your mother who
was everything to you. It can't be you if you have forgotten that.
I used to feel so out of it; but, of course, you didn't know.'

'I didn't know it till lately, father; but heaps of things that I didn't
know once are clear to me now. I didn't know that you were the one who
would miss me most; but I know now.'

'Me miss you most? Dick, I try to paint just as before. I go to the
club. Dick, I have been to a dinner-party. I said I wouldn't give in.'

'We like that.'

'But, my boy----'

'I say, father, let's get away from that sort of thing.'

'That is so like you, Dick! I'll do anything you ask.'

'Then keep a bright face.'

'I've tried to.'

'Good man! I say, put on your old greasy; you are looking so beastly
clean.'

'Anything you like. No, that's the wrong sleeve. Thanks, Dick.'

'Here, let me shove you into your old seat.'

'How's that, umpire!'

'Dick, that's just how you used to butt me into it long ago!'

'When I was a kid.'

'With the palette in my hand.'

'Or sticking to your trousers.'

'The mess we made of ourselves, Dick.'
'I sneaked behind the settle and climbed up it.'

'Till you fell off.'

'On top of you and the palette.'

'Ah, Dick.'

'Now then, behave! What did I say about that face?'

'That's better. I'll sit here.'

'Got your pipe?'

'I don't--I don't seem to care to smoke nowadays, Dick.'

'Rot! Just because I am dead! You that pretend to be plucky! I won't
have it, you know. You get your pipe, and look slippy about it.'

'Yes, Dick,
Now, then, burn your thumb with the match--you always did, you know.
That's the style. You've forgotten to cock your head to the side. Not so
bad. That's you. Like it?'

'It's rather nice, Dick. Dick, you and me by the fire!'

'Yes, but sit still. How often we might have been like this, father,
and weren't.'

'Ah!'

'Face. How is Fido?'

'Never a dog missed her master more.'

'Oh, She doesn't want to go and sit on my grave, or any of
that tosh, does she? As if I were there!'

'No, no, she goes ratting, Dick.'

'Good old Fido!'

'Dick, here's a good one. We oughtn't to keep a dog at all because we
are on rations now; but what do you think Fido ate yesterday?'",False
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","I never married with one, let alone with a couple or three.

Maybe he went fighting for the Boers, the like of the man
beyond, was judged to be hanged, quartered and drawn. Were you off east,
young fellow, fighting bloody wars for Kruger and the freedom of the
Boers?

I never left my own parish till Tuesday was a week.

He's done nothing, so. If you didn't commit murder or a bad, nasty thing, or false coining,
or robbery, or butchery, or the like of them, there isn't anything that
would be worth your troubling for to run from now. You did nothing at
all.

That's an unkindly thing to be saying to a poor orphaned traveller, has a prison behind him, and hanging before, and hell's gap gaping below.

You're only saying it. You did nothing at all. A soft lad the like of you wouldn't slit the
windpipe of a screeching sow.

You're not speaking the truth.

 Not speaking the truth, is it? Would you have me knock the head of you with the butt of the broom?

Don't strike me. I killed my poor father, Tuesday was a week, for doing the
like of that.

Is it killed your father?

With the help of God I did surely, and that the Holy Immaculate Mother may intercede for his soul.

There's a daring fellow.

Oh, glory be to God!

That was a hanging crime, mister honey. You should have had good reason for doing the like of that.

He was a dirty man, God forgive him, and he getting old and crusty, the way I couldn't put up
with him at all.

And you shot him dead?

I never used weapons. I've no license, and I'm a law-fearing man.

It was with a hilted knife maybe? I'm told, in the big world it's bloody knives they use.

Do you take me for a slaughter-boy?

You never hanged him, the way Jimmy Farrell hanged his dog from the license, and had it screeching and wriggling three hours at the butt
of a string, and himself swearing it was a dead dog, and the peelers
swearing it had life?",True
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","Is it getting the curse on me you'ld be, woman of the house? I
wouldn't lay my hand on him for the Lough Nahanagan and it filled with
gold.

Maybe cold would be no sign of
death with the like of him, for he was always cold, every day since I
knew him,--and every night, stranger; but I'm thinking it's dead he is surely, for he's
complaining a while back of a pain in his heart, and this morning, the
time he was going off to Brittas for three days or four, he was taken
with a sharp turn. Then he went into his bed and he was saying it was
destroyed he was, the time the shadow was going up through the glen, and
when the sun set on the bog beyond he made a great lep, and let a great
cry out of him, and stiffened himself out the like of a dead sheep.

God rest his soul.

Maybe that would do you better than the milk of the sweetest cow in County Wicklow.

The Almighty God reward you, and may it be to your good health.

I've no pipes saving his own, stranger, but they're sweet pipes to smoke.

Thank you kindly, lady of the house.

Sit down now, stranger, and be taking your rest.

I've walked a great way through the world, lady of the house, and seen great wonders, but I
never seen a wake till this day with fine spirits, and good tobacco, and
the best of pipes, and no one to taste them but a woman only.

Didn't you hear me say it was only after dying on me he was when
the sun went down, and how would I go out into the glen and tell the
neighbours, and I a lone woman with no house near me?

There's no offence, lady of the house?

No offence in life, stranger. How would the like of you, passing
in the dark night, know the lonesome way I was with no house near me at
all?",False
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","If we did, my lady, the first thing we should do would be to
elect a head. Circumstances might alter cases; the same person might
not be master; the same persons might not be servants. I can't say as to
that, nor should we have the deciding of it. Nature would decide for us.

You seem to have thought it all out carefully, Crichton.

Yes, my lady.

And you have done this for us, Crichton, because you thought
that--that father needed to be kept in his place?

I should prefer you to say, my lady, that I have done it for
the house.

Thank you, Crichton. Mary, be nicer to him. (But LADY MARY has
begun to read again.) If there was any way in which we could show our
gratitude.

If I might venture, my lady, would you kindly show it by
becoming more like Lady Mary. That disdain is what we like from
our superiors. Even so do we, the upper servants, disdain the lower
servants, while they take it out of the odds and ends.

Oh dear, what a tiring day.

I feel dead. Tuck in your feet, you selfish thing.

I wonder what he meant by circumstances might alter cases.

Don't talk, Mary, I was nearly asleep.

I wonder what he meant by the same person might not be
master, and the same persons might not be servants.

Do be quiet, Mary, and leave it to nature; he said nature
would decide.

I wonder--
This is what I have written. 'Wrecked, wrecked, wrecked! on an
island in the Tropics, the following: the Hon. Ernest Woolley, the Rev.
This is what I have written. 'Wrecked, wrecked, wrecked! on an
island in the Tropics, the following: the Hon. Ernest Woolley, the Rev.

John Treherne, the Ladies Mary, Catherine, and Agatha Lasenby, with two
servants. We are the sole survivors of Lord Loam's steam yacht Bluebell,
which encountered a fearful gale in these seas, and soon became a total
wreck. The crew behaved gallantly, putting us all into the first boat.
What became of them I cannot tell, but we, after dreadful sufferings,
and insufficiently clad, in whatever garments we could lay hold of in
the dark'--

Please don't describe our garments.

--'succeeded in reaching this island, with the loss of only one
of our party, namely, Lord Loam, who flung away his life in a gallant
attempt to save a servant who had fallen overboard.' (The ladies have
wept long and sore for their father, but there is something in this last
utterance that makes them look up.)

But, Ernest, it was Crichton who jumped overboard trying to save
father.

Well, you know, it was rather silly of uncle to fling away his life by
trying to get into the boat first; and as this document may be printed
in the English papers, it struck me, an English peer, you know--

Ernest, that is very thoughtful of you.

--'By night the cries of wild cats and
the hissing of snakes terrify us extremely'--(this does not satisfy
him so well, and he makes a correction)--'terrify the ladies extremely.
Against these we have no weapons except one cutlass and a hatchet. A
bucket washed ashore is at present our only comfortable seat'--

And Ernest is sitting on it.

H'sh! Oh, do be quiet.--'To add to our horrors, night falls
suddenly in these parts, and it is then that savage animals begin to
prowl and roar.'

Have you said that vampire bats suck the blood from our toes
as we sleep?

No, that's all. I end up, 'Rescue us or we perish. Rich reward.
Signed Ernest Woolley, in command of our little party.' This is written
on a leaf taken out of a book of poems that Crichton found in his
pocket. Fancy Crichton being a reader of poetry. Now I shall put it into
the bottle and fling it into the sea.

The tide is going out, we mustn't miss the post.

Anything wrong, sir?",True
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","Certainly not, my lady. The utmost I can say at present is
that I have cast a favourable eye.

As you choose. But I am afraid, Crichton, she will not suit
us.

My lady, beneath this simple exterior are concealed a very
sweet nature and rare womanly gifts.

Unfortunately, that is not what we want.

And it is she, my lady, who dresses the hair of the
ladies'-maids for our evening meals.

She dresses Fisher's hair?

Yes, my lady, and I does them up when they goes to parties.

Does!

Doos. And it's me what alters your gowns to fit them.

What alters!

Which alters.

Mary?

I shall certainly have her.

We shall certainly have her. Tweeny, we have decided to make
a lady's-maid of you.

Oh lawks!

We are doing this for you so that your position socially may be
more nearly akin to that of Crichton.

It will undoubtedly increase the young person's
chances.

Then if I get a good character for you from Mrs. Perkins, she
will make the necessary arrangements.

My lady!

By the way, I hope you are a good sailor.

You don't mean, my lady, I'm to go on the ship?

Certainly.
But-- You ain't going, sir?

No.

Then neither ain't I.

YOU must.

Leave him! Not me.

Girl, don't be silly. Crichton will be--considered in your
wages.

I ain't going.

I feared this, my lady.

Nothing'll budge me.

Leave the room.

Crichton, I think you might have shown more displeasure with
her.

I was touched, my lady. I see, my lady, that to
part from her would be a wrench to me, though I could not well say so in
her presence, not having yet decided how far I shall go with her.

The ingrate! The smug! The fop!

What is it now, father?

That man of mine, Rolleston, refuses to accompany us because
you are to have but one maid.

Hurrah!

Darling father, rather than you should lose
Rolleston, we will consent to take all the three of them.

Pooh, nonsense! Crichton, find me a valet who can do without
three maids.

Yes, my lord. In the time--the more suitable the
party, my lord, the less willing will he be to come without the--the
usual perquisites.

Any one will do.

My lord!

The ingrate! The puppy!

I ask a favour of a servant?--never!

Then I will. Crichton, would it not be very distressing to you
to let his lordship go, attended by a valet who might prove unworthy? It
is only for three months; don't you think that you--you yourself--you--

I beg your pardon.

But think of the joy to Tweeny.

Crichton, do you think it safe to
let the master you love go so far away without you while he has these
dangerous views about equality?

My lord, I have found a man.

Already? Who is he?

Yourself?

Father, how good of him.

Uncommon good. Thank you, Crichton. This helps me nicely out of a hole; and how it will annoy
Rolleston! Come with me, and we shall tell him. Not that I think you
have lowered yourself in any way. Come along.

My lady--a valet's hand!

I had no idea you would feel it so deeply; why did you do it?

Crichton, I am curious. I insist upon an
answer.

My lady, I am the son of a butler and a lady's-maid--perhaps
the happiest of all combinations, and to me the most beautiful thing in
the world is a haughty, aristocratic English house, with every one kept
in his place. Though I were equal to your ladyship, where would be the
pleasure to me? It would be counterbalanced by the pain of feeling that
Thomas and John were equal to me.

But father says if we were to return to nature--",False
"Gawd, I can't
stand this! I better beat it. 

Well,
who's the blond?

 Dat vas Anna, Larry.

Your daughter, Anna? 

Don't you tank she vas pooty gel, Larry?

Sure! A peach!

You bet you! Give me drink for take back--one port vine for
Anna--she calabrate dis one time with me--and small beer for me.

Small beer for you, eh? She's reformin'
you already.

You bet! You look tired, Anna. Veil, Ay make you
take good long rest now.  Come, you drink vine.
It put new life in you.  Skoal, Anna!
You know dat Svedish word?

Skoal!  Skoal? Guess I know that word, all right, all right!






Act II


SCENE--Ten days later. The stern of the deeply-laden barge, ""SIMEON
WINTHROP,"" at anchor in the outer harbor of Provincetown, Mass. It is
ten o'clock at night. Dense fog shrouds the barge on all sides, and she
floats motionless on a calm. A lantern set up on an immense coil of
thick hawser sheds a dull, filtering light on objects near it--the
heavy steel bits for making fast the tow lines, etc. In the rear is the
cabin, its misty windows glowing wanly with the light of a lamp inside.
The chimney of the cabin stove rises a few feet above the roof. The
doleful tolling of bells, on Long Point, on ships at anchor, breaks the
silence at regular intervals.

As the curtain rises, ANNA is discovered standing near the coil of rope
on which the lantern is placed. She looks healthy, transformed, the
natural color has come back to her face. She has on a black, oilskin
coat, but wears no hat. She is staring out into the fog astern with an
Anna!  Anna!

Yes, here I am. What d'you want?

Don't you come turn in, Anna?
It's late--after four bells. It ain't good for you stay out here in
fog, Ay tank.

Why not?  I love this fog!
Honest! It's so----Funny and still.
I feel as if I was--out of things altogether.

Fog's vorst one of her dirty tricks, py
yingo!

Beefing about the sea again? I'm getting
so's I love it, the little I've seen.

Dat's foolish talk, Anna. You see her
more, you don't talk dat vay. But Ay'm glad you like it on barge. Ay'm
glad it makes you feel good again. You like
live like dis alone with ole fa'der, eh?

Sure I do. Everything's been so different from anything I ever
come across before. And now--this fog--Gee, I wouldn't have missed it
for nothing. I never thought living on ships was so different from
land. Gee, I'd just love to work on it, honest I would, if I was a man.
I don't wonder you always been a sailor.

Ay ain't sailor, Anna. And dis ain't real sea. You
only see nice part. Vell, fog lift in morning, Ay tank.

I love it! I don't give a
rap if it never lifts! It makes me feel
clean--out here--'s if I'd taken a bath.

You better go in cabin--read book. Dat put you
to sleep.

I don't want to sleep. I want to stay out here--and think about
things.

CHRIS--[Walks away from her toward the cabin--then comes back.] You act
funny to-night, Anna.

Say, what're you trying to do--make
things rotten? You been kind as kind can be to me and I certainly
appreciate it--only don't spoil it all now. Let's talk of
something else. Come. Sit down here.","I see the young ladies over there, and each one of them
has a young man. My, my, it does me ould heart good to see the young
folks enjoying themselves. It ain't so many years since me and Pat was
courting each other just like the rest of yeez.

Mrs. O'Toole, do you see that young man sitting there
all by his lonesome? Ain't it a shame? And him such a good looking
young feller, too. I've a good notion to go over there and cheer him
up a bit. Maybe his girl is here with another fellow.

Sure, there's plenty of girls here without any fellows
at all, at all. Why should a young man sit all alone like a bump on a
log, whin there's so many handsome colleens waiting for the chance at
him?

 Whist, Mrs. O'Toole, it's making him embarrassed yeez
are. Will you look at the red color in his face?

If ye ask me my opinion, Mollie Mulligan, sure and I
think he's after waiting fer one of yer own lovely daughters.

 Well, he might go further and fare worse. Nora Eudora's
a fine girl, if I do say it myself.

Whist, here comes Mary Ann out in front of the curtain
to spake her piece.

     LETTER TO SANTA CLAUS.

     Blessed old Santa Claus, king of delights,
     What are you doing these long winter nights?
     Filling your budgets with trinkets and toys,
     Wonderful gifts for the girls and the boys.
     While you are planning for everything nice,
     Pray let me give you a bit of advice.

     Don't take it hard if I say in your ear,
     Santa, I thought you were partial last year;
     Loading the rich folks with everything gay,
     Snubbing the poor ones who came in your way.
     Now of all times of the year I am sure
     This is the time to remember the poor.",False
"Gawd, I can't
stand this! I better beat it. 

Well,
who's the blond?

 Dat vas Anna, Larry.

Your daughter, Anna? 

Don't you tank she vas pooty gel, Larry?

Sure! A peach!

You bet you! Give me drink for take back--one port vine for
Anna--she calabrate dis one time with me--and small beer for me.

Small beer for you, eh? She's reformin'
you already.

You bet! You look tired, Anna. Veil, Ay make you
take good long rest now.  Come, you drink vine.
It put new life in you.  Skoal, Anna!
You know dat Svedish word?

Skoal!  Skoal? Guess I know that word, all right, all right!






Act II


SCENE--Ten days later. The stern of the deeply-laden barge, ""SIMEON
WINTHROP,"" at anchor in the outer harbor of Provincetown, Mass. It is
ten o'clock at night. Dense fog shrouds the barge on all sides, and she
floats motionless on a calm. A lantern set up on an immense coil of
thick hawser sheds a dull, filtering light on objects near it--the
heavy steel bits for making fast the tow lines, etc. In the rear is the
cabin, its misty windows glowing wanly with the light of a lamp inside.
The chimney of the cabin stove rises a few feet above the roof. The
doleful tolling of bells, on Long Point, on ships at anchor, breaks the
silence at regular intervals.

As the curtain rises, ANNA is discovered standing near the coil of rope
on which the lantern is placed. She looks healthy, transformed, the
natural color has come back to her face. She has on a black, oilskin
coat, but wears no hat. She is staring out into the fog astern with an
Anna!  Anna!

Yes, here I am. What d'you want?

Don't you come turn in, Anna?
It's late--after four bells. It ain't good for you stay out here in
fog, Ay tank.

Why not?  I love this fog!
Honest! It's so----Funny and still.
I feel as if I was--out of things altogether.

Fog's vorst one of her dirty tricks, py
yingo!

Beefing about the sea again? I'm getting
so's I love it, the little I've seen.

Dat's foolish talk, Anna. You see her
more, you don't talk dat vay. But Ay'm glad you like it on barge. Ay'm
glad it makes you feel good again. You like
live like dis alone with ole fa'der, eh?

Sure I do. Everything's been so different from anything I ever
come across before. And now--this fog--Gee, I wouldn't have missed it
for nothing. I never thought living on ships was so different from
land. Gee, I'd just love to work on it, honest I would, if I was a man.
I don't wonder you always been a sailor.

Ay ain't sailor, Anna. And dis ain't real sea. You
only see nice part. Vell, fog lift in morning, Ay tank.

I love it! I don't give a
rap if it never lifts! It makes me feel
clean--out here--'s if I'd taken a bath.

You better go in cabin--read book. Dat put you
to sleep.

I don't want to sleep. I want to stay out here--and think about
things.

CHRIS--[Walks away from her toward the cabin--then comes back.] You act
funny to-night, Anna.

Say, what're you trying to do--make
things rotten? You been kind as kind can be to me and I certainly
appreciate it--only don't spoil it all now. Let's talk of
something else. Come. Sit down here.","I never killed my father. I'd be afeard to do that, except I was the like of yourself
with blind rages tearing me within, for I'm thinking you should have had
great tussling when the end was come.

We had not then. It was a hard woman was come
over the hill, and if he was always a crusty kind when he'd a hard woman
setting him on, not the divil himself or his four fathers could put up
with him at all.

And isn't it a great wonder that one wasn't fearing you?

Up to the day I killed my father, there wasn't a person in Ireland knew the kind I was, and I there
drinking, waking, eating, sleeping, a quiet, simple poor fellow with no
man giving me heed.

It was the girls were giving you heed maybe, and I'm thinking
it's most conceit you'd have to be gaming with their like.

Not the girls itself, and I won't tell you a lie. There wasn't anyone heeding me in that place
saving only the dumb beasts of the field.

And I thinking you should have been living the like of a king of Norway or the Eastern world. 

The like of a king, is it? And I after toiling, moiling, digging, dodging from the dawn till dusk with never a sight of joy or sport saving only when I'd be abroad in the dark
night poaching rabbits on hills, for I was a devil to poach, God forgive
me, and I near got six months for going with a dung fork
and stabbing a fish.

And it's that you'd call sport, is it, to be abroad in the
darkness with yourself alone?

I did, God help me, and there I'd be as happy as the sunshine
of St. Martin's Day, watching the light passing the north or the patches
of fog, till I'd hear a rabbit starting to screech and I'd go running in
the furze.",False
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","A bloody-handed murderer the like of...

 Whisht I am saying; we'll take no fooling from your like at all.And
you, young fellow, you'd have a right to stop, I'm thinking, for we'd do
our all and utmost to content your needs.

And I'd be safe in this place from the searching law?

You would, surely. If they're not fearing you, itself, the
peelers in this place is decent droughty poor fellows, wouldn't touch a
cur dog and not give warning in the dead of night.

Let you stop a short while anyhow. Aren't you destroyed walking with your feet in bleeding
blisters, and your whole skin needing washing like a Wicklow sheep.

It's a nice room, and if it's not humbugging me you are, I'm thinking that I'll surely stay.

Now, by the grace of God, herself will be safe
this night, with a man killed his father holding danger from the door,
and let you come on, Michael James, or they'll have the best stuff drunk
at the wake.

And begging your pardon, mister, what name will we call you, for we'd like to know?

Christopher Mahon.

Well, God bless you, Christy, and a good rest till we meet
again when the sun'll be rising to the noon of day.

God bless you all.

 God bless you.

Are you wanting me to stop along with you and keep you from harm?

Didn't you say you were fearing Father Reilly?

There'd be no harm staying now, I'm thinking, and himself in it too.

You wouldn't stay when there was need for you, and let you step
off nimble this time when there's none.

Didn't I say it was Father Reilly...

Go on, then, to Father Reilly, and let him put you in the holy brotherhoods, and leave that lad to me.

If I meet the Widow Quin...

 Go on, I'm saying, and don't be waking this place with your
noise. That lad would wear the spirits from the saints of peace. timidly. Then she comes to him and speaks with bland good-humour.) Let
you stretch out now by the fire, young fellow. You should be destroyed
travelling.",True
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","Who's there?

 Me.

Who's me?

The Widow Quin.

Go on now with your supper, and let on to be sleepy, for if she found you were such
a warrant to talk, she'd be stringing gabble till the dawn of day. 

What ails you, or what is it you're wanting at this hour of the night?

I'm after meeting Shawn Keogh and Father Reilly below, who told me of your
curiosity man, and they fearing by this time he was maybe roaring,
romping on your hands with drink.

Look now is he roaring, and he stretched away drowsy with his supper and his mug of milk. Walk down and tell that to Father Reilly and to Shaneen Keogh.

I'll not see them again, for I've their word to lead that lad forward for to lodge with me.

This night, is it?

This night. ""It isn't fitting,"" says the
priesteen, ""to have his likeness lodging with an orphaned girl.""

God save you, mister!

God save you kindly.

Well, aren't you a little smiling fellow? It should have been great and bitter
torments did rouse your spirits to a deed of blood.

It should, maybe.

It's more than ""maybe"" I'm saying, and it'd soften my heart
to see you sitting so simple with your cup and cake, and you fitter to
be saying your catechism than slaying your da.

There's talking when any'd see he's fit to be holding his head high with the wonders of the world.
Walk on from this, for I'll not have him tormented and he destroyed
travelling since Tuesday was a week.

We'll be walking surely when his supper's
done, and you'll find we're great company, young fellow, when it's of
the like of you and me you'd hear the penny poets singing in an August
Fair.

Did you kill your father?

She did not. She hit himself with a worn
pick, and the rusted poison did corrode his blood the way he never
overed it, and died after. That was a sneaky kind of murder did win
small glory with the boys itself.",True
"I'll do it, Annie--for
your sake--if you say it's needful for ye.

God bless you for that,
David!

 The ice is breakin' up to no'the'ard, sir. There's a
clear passage through the floe, and clear water beyond, the lookout
says.

A clear passage? To
no'the'ard?

Yes, sir.

Then get her
ready and we'll drive her through.

Aye, aye, sir.

David! David!

Will the men turn to willin' or must we drag
'em out?

They'll turn to willin' enough. You put the fear o' God into 'em,
sir. They're meek as lambs.

KEENEY. Then drive 'em--both watches. [_With grim determination._]
They's whale t'other side o' this floe and we're agoin' to git 'em.

MATE. Aye, aye, sir.

And I was agoin' home
like a yaller dog!

David!

Woman, you ain't adoin' right when you meddle in
men's business and weaken 'em. You can't know my feelin's. I got to
prove a man to be a good husband for ye to take pride in. I got to git
the ile, I tell ye.
David! Aren't you going home?

You ain't well. Go and
lay down a mite. I got to git on deck.

David!

Woman, what foolish mockin' is this? Annie! What is it? Don't you know me, Annie?

You said--you was agoin' mad--God!

Whales, sir--a whole school of 'em--off
the star-b'd quarter 'bout five miles away--big ones!

Are you lowerin' the boats?

MATE. Yes, sir.

I'm acomin' with ye.

MATE. Aye, aye, sir. You'll git the ile now right
enough, sir.

Annie! Did you hear him? I'll git the
ile. [I know you're foolin' me, Annie. You
ain't out of your mind--be you? I'll git the ile now
right enough--jest a little while longer, Annie--then we'll turn
home'ard. I can't turn back now, you see that, don't you? I've got to
git the ile. Answer me! You ain't mad, be you?

All ready, sir.

Comin', sir?","Do not give way to this uncalled-for grief,
            Your separation will be very brief.
                 To ascertain which is the King
                      And which the other,
                 To Barataria's Court I'll bring
                      His foster-mother;
                 Her former nurseling to declare
                      She'll be delighted.
            That settled, let each happy pair
                 Be reunited.
		Viva!  His argument is strong!
 		Viva!  We'll not be parted long!
                 Viva!  It will be settled soon!
                 Viva!  Then comes our honeymoon!

                                                    

	           Then one of us will be a Queen,
                      And sit on a golden throne,
                           With a crown instead
                           Of a hat on her head,
                      And diamonds all her own!
                 With a beautiful robe of gold and green,
                      I've always understood;
                           I wonder whether
                           She'd wear a feather?
                      I rather think she should!

	          Oh, 'tis a glorious thing, I ween,
                 To be a regular Royal Queen!
                 No half-and-half affair, I mean,
                 But a right-down regular Royal Queen!

	           She'll drive about in a carriage and pair,
                      With the King on her left-hand side,
                           And a milk-white horse,
                           As a matter of course,
                      Whenever she wants to ride!
                 With beautiful silver shoes to wear
                      Upon her dainty feet;
                           With endless stocks
                           Of beautiful frocks
                      And as much as she wants to eat!

	         Oh, 'tis a glorious thing, I ween, etc.

	         Whenever she condescends to walk,
                      Be sure she'll shine at that,
                           With her haughty stare
                           And her nose in the air,
                      Like a well-born aristocrat!
                 At elegant high society talk
                      She'll bear away the bell,
                           With her ""How de do?""
                           And her ""How are you?""
                      And ""I trust I see you well!""

  ALL.           Oh, 'tis a glorious thing, I ween, etc.

  GIU.           And noble lords will scrape and bow,
                      And double themselves in two,
                           And open their eyes
                           In blank surprise
                      At whatever she likes to do.
                 And everybody will roundly vow
                      She's fair as flowers in May,",False
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","Then when I'd my full share I'd come walking down where you'd
see the ducks and geese stretched sleeping on the highway of the road,
and before I'd pass the dunghill, I'd hear himself snoring out, a loud
lonesome snore he'd be making all times, the while he was sleeping, and
he a man 'd be raging all times, the while he was waking, like a gaudy
officer you'd hear cursing and damning and swearing oaths.

Providence and Mercy, spare us all!

It's that you'd say surely if you seen him and he after
drinking for weeks, rising up in the red dawn, or before it maybe, and
going out into the yard as naked as an ash tree in the moon of May, and
shying clods against the visage of the stars till he'd put the fear of
death into the banbhs and the screeching sows.

I'd be well-night afeard of that lad myself, I'm thinking. And there was no one in it but the two of you alone?

The divil a one, though he'd sons and daughters walking all
great states and territories of the world, and not a one of them, to
this day, but would say their seven curses on him, and they rousing up
to let a cough or sneeze, maybe, in the deadness of the night.

Well, you should have been a queer lot.
I never cursed my father the like of that, though I'm twenty and more
years of age.

Then you'd have cursed mine, I'm telling you, and he a man
never gave peace to any, saving when he'd get two months or three, or
be locked in the asylums for battering peelers or assaulting men  the way it was a bitter life he led me till I did up a Tuesday and halve his skull.

Well, you'll have peace in this place, Christy Mahon, and none to trouble you, and it's near
time a fine lad like you should have your good share of the earth.

It's time surely, and I a seemly fellow with great strength in
me and bravery of...

Oh, glory! it's late for knocking,
and this last while I'm in terror of the peelers, and the walking dead.",True
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","Chase me? He did worse than chase me. He caught up with
me.

 And where is he now?

Niver a know do I know where he is. I left your boy
Matsy chasing him down the alley with a rope.

Bridget, go in the far room and get a wee drop of tay
for Mrs. O'Toole.

I can't drink any tay. I'm that injured I can't drink at
all, at all.

A drop of tay will warm ye up. Hurry, Bridget.

Yis, mum.

I was out in me cabbage garden picking a bit of cabbage
for me owld man's Christmas dinner. I was bending over looking at the
cabbage whin all of a sudden I felt meself flying through the air and
I landed in the watering trough, so I did. And it was full of water.
And I'm almost killed entirely--and it's all the fault of your goat,
Mrs. Mulligan.

There, now, Kathleen, darlin', sit down and take things
easy.

I'll not sit down, Mollie Mulligan. Sure I'm thinking
I'll be after spindin' the rist of me life standing up on me two fate.

So the goat struck ye, did he?

He did.

 My, my, the trouble I've had all along of that Shamus
O'Brien. He's an awful goat, is Shamus O'Brien.


 Here's the tea, mum.

Thank ye kindly, Bridget. Here, Kathleen, take a cup of
tay and let it soothe your wounded feelings.

Sure, it's more than me feelings that is wounded, Mrs.
Mulligan.

Maw, ain't it time we were starting for the entertainment?

My, my, I've been that excited about the misdeeds of
that rascal Shamus O'Brien that I had forgotten the Christmas
entertainment entirely.

Sure, your family looks as though they were going out in
society, Mollie Mulligan.

hey are that. They're on their way to the fine church
entertainment at the Sunday School down the strate.

Maw, here comes Matsy with the goat. 

Matsy Mulligan, tie that goat in the back yard and tie all his four fate together. I'll
tach him a lesson, if it's the last thing I ever do. Patsy, go out and
help your brother tie up Shamus O'Brien.",True
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","It is not, stranger, but she won't be coming near me at all, and
it's not long now I'll be letting on, for I've a cramp in my back, and
my hip's asleep on me, and there's been the devil's own fly itching my
nose. It's near dead I was wanting to sneeze, and you blathering about
the rain, and Darcy the devil choke him--and the towering
church. Give me that whisky. Would you have herself come back before I taste a drop at all?

Go over now to that cupboard, and bring me a black stick you'll see in the west corner by the wall.

Is it that?

It is, stranger; it's a long time I'm keeping that stick for I've a bad wife in the house.

Is it herself, master of the house, and she a grand woman to talk?

It's herself, surely, it's a bad wife she is--a bad wife for an old
man, and I'm getting old, God help me, though I've an arm to me still.
 Let you wait now a short while, and it's a great sight you'll see in this room in two hours or three. Is that somebody above?

There's a voice speaking on the path.

Put that stick here in the bed and smooth the sheet the way it was
lying. Be falling to sleep now and don't
let on you know anything, or I'll be having your life. I wouldn't have
told you at all but it's destroyed with the drouth I was.

Have no fear, master of the house. What is it
I know of the like of you that I'ld be saying a word or putting out my",False
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","Then I run, and I run, and I run,
till I was below in Rathvanna. I got drunk that night, I got drunk
in the morning, and drunk the day after,--I was coming from the races
beyond--and the third day they found Darcy.... Then I knew it was
himself I was after hearing, and I wasn't afeard any more.

God spare Darcy, he'ld always
look in here and he passing up or passing down, and it's very lonesome
I was after him a long while and then I got happy again--if it's ever
happy we are, stranger,--for I got used to being lonesome. 

Was there any one on the last bit of the road, stranger, and you
coming from Aughrim?

There was a young man with a drift of mountain ewes, and he
running after them this way and that.

Far down, stranger?

A piece only.

Maybe, if you're not easy afeard, you'ld stay here a short while
alone with himself.

I would surely. A man that's dead can do no hurt.

I'm going a little back to the west, stranger, for himself would go there one night and another
and whistle at that place, and then the young man you're after
seeing--a kind of a farmer has come up from the sea to live in a cottage
beyond--would walk round to see if there was a thing we'ld have to be
done, and I'm wanting him this night, the way he can go down into the
glen when the sun goes up and tell the people that himself is dead.

It's myself will go for him, lady of the house, and let you not be destroying yourself with the great rain",True
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","There's no one can drive a mountain ewe
but the men do be reared in the Glen Malure, I've heard them say, and
above by Rathvanna, and the Glen Imaal, men the like of Patch Darcy, God
spare his soul, who would walk through five hundred sheep and miss one
of them, and he not reckoning them at all.

Is it the man went queer in his head the year that's gone?

It is surely.

That was a great man, young fellow, a great man I'm
telling you. There was never a lamb from his own ewes he wouldn't know
before it was marked, and he'ld run from this to the city of Dublin and
never catch for his breath.

He was a great man surely, stranger, and
isn't it a grand thing when you hear a living man saying a good word of
a dead man, and he mad dying?

It's the truth I'm saying, God spare his soul.

 I heard tell this day, Nora Burke, that it was on the path below Patch Darcy would be passing up and passing down, and I heard them say he'ld never past it night or morning
without speaking with yourself.

It was no lie you heard, Micheal Dara.

I'm thinking it's a power of men you're after knowing if it's in
a lonesome place you live itself.

It's in a lonesome place you do have to be
talking with some one, and looking for some one, in the evening of the
day, and if it's a power of men I'm after knowing they were fine men,
for I was a hard child to please, and a hard girl to please {she looks
at him a little sternly}, and it's a hard woman I am to please this day,
Micheal Dara, and it's no lie I'm telling you.

Was it a hard woman to please you were when you took himself for your man?

What way would I live and I an old woman if I didn't marry a man
with a bit of a farm, and cows on it, and sheep on the back hills?",True
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","A bloody-handed murderer the like of...

 Whisht I am saying; we'll take no fooling from your like at all.And
you, young fellow, you'd have a right to stop, I'm thinking, for we'd do
our all and utmost to content your needs.

And I'd be safe in this place from the searching law?

You would, surely. If they're not fearing you, itself, the
peelers in this place is decent droughty poor fellows, wouldn't touch a
cur dog and not give warning in the dead of night.

Let you stop a short while anyhow. Aren't you destroyed walking with your feet in bleeding
blisters, and your whole skin needing washing like a Wicklow sheep.

It's a nice room, and if it's not humbugging me you are, I'm thinking that I'll surely stay.

Now, by the grace of God, herself will be safe
this night, with a man killed his father holding danger from the door,
and let you come on, Michael James, or they'll have the best stuff drunk
at the wake.

And begging your pardon, mister, what name will we call you, for we'd like to know?

Christopher Mahon.

Well, God bless you, Christy, and a good rest till we meet
again when the sun'll be rising to the noon of day.

God bless you all.

 God bless you.

Are you wanting me to stop along with you and keep you from harm?

Didn't you say you were fearing Father Reilly?

There'd be no harm staying now, I'm thinking, and himself in it too.

You wouldn't stay when there was need for you, and let you step
off nimble this time when there's none.

Didn't I say it was Father Reilly...

Go on, then, to Father Reilly, and let him put you in the holy brotherhoods, and leave that lad to me.

If I meet the Widow Quin...

 Go on, I'm saying, and don't be waking this place with your
noise. That lad would wear the spirits from the saints of peace. timidly. Then she comes to him and speaks with bland good-humour.) Let
you stretch out now by the fire, young fellow. You should be destroyed
travelling.",True
"Then you think the sea's to blame for
everything, eh? Well, you're still workin' on it, ain't you, spite of
all you used to write me about hating it. That dame was here told me
you was captain of a coal barge--and you wrote me you was yanitor of a
building!

Oh, Ay work on land long time as
yanitor. Yust short time ago Ay got dis yob cause Ay vas sick, need
open air.

Sick? You? You'd never think it.

And, Anna, dis ain't real sailor yob. Dis ain't real boat on
sea. She's yust ole tub--like piece of land with house on it dat float.
Yob on her ain't sea yob. No. Ay don't gat yob on sea, Anna, if Ay die
first. Ay swear dat, ven your mo'der die. Ay keep my word, py yingo!

Well, I can't see no difference.  Speaking of being sick, I been there myself--yust out of the
hospital two weeks ago.

You, Anna? Py golly! You
feel better now, dough, don't you? You look little tired, dat's all!

I am. Tired to death. I need a long rest and I don't
see much chance of getting it.

What you mean, Anna?

Well, when I made up my mind to come to see you, I thought you
was a yanitor--that you'd have a place where, maybe, if you didn't mind
having me, I could visit a while and rest up--till I felt able to get
back on the job again.

But Ay gat place, Anna--nice place. You rest all you
want, py yiminy! You don't never have to vork as nurse gel no more. You
stay with me, py golly!

Then
you're really glad to see me--honest?

Anna, Ay like see
you like hell, Ay tal you! And don't you talk no more about gatting
yob. You stay with me. Ay don't see you for long time, you don't forgat
dat. Ay'm gatting ole. Ay gat no one in vorld but
you.

Thanks. It
sounds good to hear someone--talk to me that way. Say, though--if
you're so lonely--it's funny--why ain't you ever married again?

 Ay love your
mo'der too much for ever do dat, Anna.","You wouldn't find your way, stranger, for there's a small path
only, and it running up between two sluigs where an ass and cart would
be drowned. Let you be making yourself
easy, and saying a prayer for his soul, and it's not long I'll be coming
again.

Maybe if you'd a piece of a grey thread and a
sharp needle--there's great safety in a needle, lady of the house--I'ld
be putting a little stitch here and there in my old coat, the time I'll
be praying for his soul, and it going up naked to the saints of God.

There's the needle, stranger, and I'm thinking you won't be
lonesome, and you used to the back hills, for isn't a dead man itself
more company than to be sitting alone, and hearing the winds crying, and
you not knowing on what thing your mind would stay?

It's true, surely, and the Lord have mercy on us all!

Don't be afeard, stranger; a man that's dead can do no hurt.

I meant no harm, your honour; and won't you leave me
easy to be saying a little prayer for your soul?


Ah, the devil mend her.... Do you hear that, stranger? Did ever you hear another woman
could whistle the like of that with two fingers in her mouth?I'm destroyed with the drouth, and let you bring me a drop quickly before herself will come back.

Is it not dead you are?

How would I be dead, and I as dry as a baked bone, stranger?

 What will herself say if she smells the stuff on you, for I'm thinking it's not for nothing you're letting on to be dead?",False
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","The tide, Crichton, is a postman who
calls at our island twice a day for letters.

Thank you, sir.

Poor Crichton! I sometimes think he is losing his sense of
humour. Come along, Agatha.

How horribly still it is.

It is best when it is still.

Mary, I have heard that they are
always very still just before they jump.

Don't.

It is only Crichton knocking down
trees.

Mary, let us go and stand beside him.

Let a servant see that I am afraid!

Don't, then; but remember this, dear, they often drop on one
from above.

Crichton, Crichton!

Did you call, my lady?

I! Why should I?

I made a mistake, your ladyship. If you are
afraid of being alone, my lady--

Afraid! Certainly not. You may go.

I wish, Crichton, you could work without getting so hot.

I wish I could, my lady.

It makes me hot to look at you.

It almost makes me cool to look at your ladyship.

Anything I can do for
you in that way, Crichton, I shall do with pleasure.

Thank you, my lady.

Don't give way, my lady, things might be worse.

My poor father.

If I could have given my life for his.

You did all a man could do. Indeed I thank you, Crichton. You are a man.

Thank you, my lady.

But it is all so awful. Crichton, is there any hope of a ship
coming?

Of course there is, my lady.

Don't treat me as a child. I have got to
know the worst, and to face it. Crichton, the truth.

We were driven out of our course, my lady; I
fear far from the track of commerce.

Thank you; I understand.

You're a good pluckt 'un, my lady.

I shall try to be. Crichton, how dare you?

I beg your ladyship's pardon; but you are.

And until a ship comes we are three men who are going to do our best for
you ladies.

Mr. Ernest does no work.

But he will, my lady.

I doubt it.

No work--no dinner--will make a great change in Mr. Ernest.

No work--no dinner. When did you invent that rule, Crichton?

I didn't invent it, my lady. I seem to
see it growing all over the island.

Crichton, your manner strikes me as curious.

I hope not, your ladyship.

You are not implying
anything so unnatural, I presume, as that if I and my sisters don't work
there will be no dinner for us?

If it is unnatural, my lady, that is the end of it.

If? Now I understand. The perfect servant at home holds that
we are all equal now. I see.

My lady, can you think me so
inconsistent?

That is it.

My lady, I disbelieved in equality at home because
it was against nature, and for that same reason I as utterly disbelieve
in it on an island.

I apologise.

There must always, my lady, be one
to command and others to obey.

One to command, others to obey. Yes. Crichton!

What is it, my lady?

Look what I found.

Cocoa-nuts. Bravo!

They grows on trees.

Where did you think they grew?

I thought as how they grew in rows on top of little sticks.",False
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","Come along with me now, lady of the house, and it's
not my blather you'll be hearing only, but you'll be hearing the herons
crying out over the black lakes, and you'll be hearing the grouse and
the owls with them, and the larks and the big thrushes when the days
are warm, and it's not from the like of them you'll be hearing a talk
of getting old like Peggy Cavanagh, and losing the hair off you, and the
light of your eyes, but it's fine songs you'll be hearing when the sun
goes up, and there'll be no old fellow wheezing, the like of a sick
sheep, close to your ear.

I'm thinking it's myself will be wheezing that time with lying down
under the Heavens when the night is cold; but you've a fine bit of talk,
stranger, and it's with yourself I'll go.

You think it's a grand thing you're after doing with your letting on to be dead, but what is it
at all? What way would a woman live in a lonesome place the like of this
place, and she not making a talk with the men passing? And what way
will yourself live from this day, with none to care for you? What is it
you'll have now but a black life, Daniel Burke, and it's not long I'm
telling you, till you'll be lying again under that sheet, and you dead
surely.

Sit down now and take a little taste of the stuff, Micheal Dara.
There's a great drouth on me, and the night is young.

And it's very dry I am, surely, with
the fear of death you put on me, and I after driving mountain ewes since
the turn of the day.

I was thinking to strike you, Micheal
Dara, but you're a quiet man, God help you, and I don't mind you at all.

Your good health, Micheal Dara.

God reward you, Daniel Burke, and may you have a long life, and
a quiet life, and good health with it.",False
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","'That movement again! Don't you want me to go on?'

'Let us stop.'

'Not unless he wishes it. Why are those words so important?
Does the message end there? Is any one working against you? Some one
antagonistic? Yes. Not one of ourselves surely? No. Is it any one we
know? Yes. Can I get the name in the usual way? Yes. Is the first letter
of this person's name A?--B?----'

'Is the second letter A?'

'FA. Fa----?'

'Is the word Father? Yes.'

'I had no intention--Should I go away, Grace?'

'Perhaps you had better, Robert.'

'I suppose it is because he is an unbeliever? He is not openly
antagonistic, is he?'

'I am afraid he is.' 

'But he must admit that we do get messages.'

'He says we think we do. He says they would not
want to communicate with us if they had such trivial things to say.'

'But we are only on the threshold, Don. This is just a beginning.'

'Didn't you hear, Mr. Don--""Love Bade Me Welcome""?'

'Does that strike you as important, Laura?'

'He said it was.'

'It might be very important to him, though we don't understand why.'

'I didn't mean to be antagonistic, Grace. I thought. I wasn't
thinking of it at all.'

'Not thinking of Dick, Robert? And it was only five months ago!'

'I'll go.'

'A boy wouldn't turn his father out. Ask him.'

'As to that--as to that----'

'I will ask him if you wish me to, Robert.'

'No, don't.'

'It can't worry you as you are a disbeliever.'

'No, but--I shouldn't like you to think that he sent me away.'

'He won't. Will he, Mrs. Don?'

'You see, Dick and I were not
very--no quarrel or anything of that sort--but I, I didn't much matter
to Dick. I'm too old, perhaps.'

'I won't ask him, Robert, if you would prefer me not to.'

'I'll go.'

'I'm afraid it is too late now. Do you want me to break off?'

'Yes. Do you send me your love, Dick? Yes. And to Laura? Yes. Shall I ask him----?'

'No, no, don't.'

'It would be all right, Don.'

'I don't know.'

'May I go to my room, Mrs. Don? I feel
I--should like to be alone.'

'Yes, yes, Laura dear. I shall come in and see you.'

'I think we must all want to be alone after such an evening.
I shall say good-night, Mrs. Don.'

'Same here. I go your way, Rogers, but you will find me a silent
companion. One doesn't want to talk ordinary things to-night. Rather
not. Thanks, awfully.'

'Good-night, Don. It's a pity, you know; a bit hard on your wife.'

'Good-night, Rogers. Good-night, Major.'

'Dick's fishing-rods.'

'I hope you don't mind my keeping them in the
studio, Robert. They are sacred things to me.'

'That's all right, Grace.'

'I think I shall go to Laura now.'

'Yes,'

'Poor child!'

'I'm afraid I hurt her.'

'Dick wouldn't have liked it--but Dick's gone. I suppose you will resume your evening paper!'

'Why not, Grace?'

'I suppose it is just that a son is so much more to a mother
than to a father.'

'I daresay.'

'How you can read about the war nowadays!'

'I'm not going to give in. I am so sorry I was
in the way, Grace. I wasn't scouting you, or anything of that sort. It's
just that I can't believe in it.'

'Ah, Robert, you would believe if Dick had been to you what he was
to me.'

'I don't know.'

'In a sense you may be glad that you don't miss him in the way I do.'",True
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","Oh Tweeny, Tweeny!

Have I offended of your feelings again, sir?

A little.

I'm full o' vulgar words and ways;
and though I may keep them in their holes when you are by, as soon as
I'm by myself out they comes in a rush like beetles when the house is
dark. I says them gloating-like, in my head--'Blooming' I says, and
'All my eye,' and 'Ginger,' and 'Nothink'; and all the time we was being
wrecked I was praying to myself, 'Please the Lord it may be an island as
it's natural to be vulgar on.'

That's the kind I am, sir. I'm 'opeless. You'd better give me up.

I won't give you
up. It is strange that one so common should attract one so fastidious;
but so it is. There is something about you, Tweeny,
there is a je ne sais quoi about you.

Is there, is there? Oh, I am glad.

We shall fight your vulgarity together. (All this time he has been arranging
sticks for his fire.) Now get some dry grass. (She brings him grass, and
he puts it under the sticks. He produces an odd lens from his pocket,
and tries to focus the sun's rays.)

Why, what's that?

That's the glass from my watch and
one from Mr. Treherne's, with a little water between them. I'm hoping to
kindle a fire with it.

Oh sir!

Danger! Crichton, a tiger-cat!

Where?

It is at our heels.

Look out, Crichton.

H'sh!

It will be on us in a moment.
Listen!

The grass is moving. It's coming.

Father.

Mary--Catherine--Agatha. Oh dear, my dears, my dears, oh
dear!

Darling.

Sweetest.

Love.

Glad to see you, sir.

Uncle, uncle, dear old uncle.

Ernest thought you were a tiger-cat.

Oh, did you? I knew you at once,
Ernest; I knew you by the way you ran.

My lord, I am glad.

But you are also idling, Crichton. We mustn't waste time. To
work, to work.

Yes, sir.

Ernest, you be a little more civil. Crichton, let me help.

Is that--but I suppose I'm dreaming again. It isn't
by any chance a pot on top of a fire, is it?

Indeed, it is, dearest. It is our supper.

I have been dreaming of a pot on a fire for two days. There 's nothing in it, is there?

Sniff, uncle.

It smells of onions!

Father, you have boots!

So he has.

Of course I have.

You are actually wearing boots, uncle.
It's very unsafe, you know, in this climate.

Is it?

We have all abandoned them, you observe. The blood, the
arteries, you know.

I hadn't a notion.

O Lord, yes.

Father, he is trying to get your boots from you.
There is nothing in the world we wouldn't give for boots.

I only wanted the loan of them.

If you lend them to
any one, it will be to us, won't it, father.

Certainly, my child.

Oh, very well. I don't want
your old boots. You don't think you
could spare me one boot?

I do not.

Quite so. Well, all I can say is I'm sorry for you.

Father, we thought we should never see you again.

I was washed ashore, my dear, clinging to a hencoop. How
awful that first night was.

Poor father.

When I woke, I wept. Then I began to feel extremely hungry.
There was a large turtle on the beach. I remembered from the Swiss
Family Robinson that if you turn a turtle over he is helpless. My dears,
I crawled towards him, I flung myself upon him the nasty, spiteful brute.",False
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","He's a hog on two legs.

You bet! I hope to get Eileen away from all this as soon as--things pick
up a little. Eileen and I have gone around together for years--went to
Grammar and High School together--in different classes, of course.
She's really a corker--very different from the rest of the family
you've seen--like her mother. She's really educated and knows a
lot--used to carry off all the prizes at school. My folks like her
awfully well. Of course, they'd never stand for--him.

You'll excuse my curiosity--I've a good reason for it--but you
and Miss Carmody are engaged, aren't you? Carmody said you were.


Why, yes, in a way--but nothing definite--no
official announcement or anything of that kind. It's all in the future.
We have to wait, you know.  We've been
sort of engaged for years, you might say. It's always been sort of
understood between us. 

Then I can be frank with you. I'd like to be
because I may need your help. I don't put much faith in any promise
Carmody makes. Besides, you're bound to know anyway. She'd tell you.

Is it--about her sickness?

Yes.

 Then--it's serious?

It's pulmonary tuberculosis--consumption.

Consumption? Good heavens! Are you sure, Doctor?

Positive. It's had a good start--thanks to her father's blind
selfishness--but let's hope that can be overcome. The important thing
is to ship her off to a sanatorium immediately. Carmody wouldn't hear
of it at first. However, I managed to bully him into consenting; but I
don't trust his word. That's where you can be of help. It's up to you
to convince him that it's imperative she be sent away at once--for the
safety of those around her as well as her own.",False
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","'I'll try not to,' 

'If you did, I should just know that there had been something wrong
about me.'

'You're all right.'

'If I am, you are.' It is a winning face that Mr. Torrance turns on his
son. 'I suppose you have been asking yourself of late, what if you were
to turn out to be a funk!'

'Father, how did you know?'

'I know because you are me. Because ever since there was talk of this
commission I have been thinking and thinking what were you thinking--so
as to help you.'

'They all seem to be so frightfully brave, father,'

'I expect, Roger, that the best of them had the same qualms as you
before their first engagement.'

'I--I kind of think, father, that I won't be a funk.'

'I kind of think so too, Roger. Mind you don't be rash, my boy; and for God's sake, keep your head down in the
trenches.'

'You know you laughed at mother for saying that!'

'Did I? Roger, your mother thinks that I have an unfortunate manner with you.'

'Oh, I don't know. It's just the father-and-son complication.'

'That is really all it is. But she thinks I should show my affection for
you more openly.'

'I wouldn't do that. Of course for this once--but in a general way I wouldn't do that. We know, you and I.'

'As long as we know, it's no one else's affair, is it?'

'That's the ticket, father.'

'Still-- Still, before your mother--to please her--eh?'

'I suppose it would.'

'Well, what do you say?'

'I know she would like it.'

'Of course you and I know that display of that sort is all
bunkum--repellent even to our natures.'

'Lord, yes!'

'But to gratify her.'

'I should be so conscious.'

'So should I.'

'How far would you go?'

'Oh, not far. Suppose I called you ""Old Rogie""? There's not much in
that.'

'It all depends on the way one says these things.'

'I should be quite casual.'

'Hum. What would you like me to call you?'

'It isn't what would _I_ like. But I daresay your mother
would beam if you called me ""dear father""'

'I don't think so?'

'You know quite well that you think so, Roger.'

'It's so effeminate.'

'Not if you say it casually.'

'How does one say a thing like that casually?'

'Well, for instance, you could whistle while you said it--or anything of
that sort.'

'Hum. Of course you--if we were to--be like that, you wouldn't do
anything.'

'How do you mean?'

'You wouldn't paw me?'

'Roger, you forget yourself. That reminds me of a story I heard the other day of a French general. He had asked for volunteers
from his airmen for some specially dangerous job--and they all stepped
forward. Pretty good that. Then three were chosen and got their orders
and saluted, and were starting off when he stopped them. ""Since when,""
he said, ""have brave boys departing to the post of danger omitted to
embrace their father?"" They did it then. Good story?'
'They were French.'

'Yes, I said so. Don't you think it's good?'

'Why do you tell it to me?'

'Because it's a good story.'

'You are sure, father, that there is no other reason? You know, father,
that is barred.'

'What is barred?'

'You know, I know that you are a young ass.'

'Really, father--'

'Hold your tongue.'

'I must say, father--'

'Be quiet, I tell you.'

'Oh dear! And I had hoped---Oh, John!'

'My fault,' 

'But whatever is the matter?'

'Nothing, mater. Only father wouldn't do as I told him.'

'Why the dickens should I?'

'You see, mater, he said I was the head of the house.'

'You, Rogie! What nonsense!'

'Do you like my joke, father?'

'Roger, you scoundrel!'",True
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","Oh Tweeny, Tweeny!

Have I offended of your feelings again, sir?

A little.

I'm full o' vulgar words and ways;
and though I may keep them in their holes when you are by, as soon as
I'm by myself out they comes in a rush like beetles when the house is
dark. I says them gloating-like, in my head--'Blooming' I says, and
'All my eye,' and 'Ginger,' and 'Nothink'; and all the time we was being
wrecked I was praying to myself, 'Please the Lord it may be an island as
it's natural to be vulgar on.'

That's the kind I am, sir. I'm 'opeless. You'd better give me up.

I won't give you
up. It is strange that one so common should attract one so fastidious;
but so it is. There is something about you, Tweeny,
there is a je ne sais quoi about you.

Is there, is there? Oh, I am glad.

We shall fight your vulgarity together. (All this time he has been arranging
sticks for his fire.) Now get some dry grass. (She brings him grass, and
he puts it under the sticks. He produces an odd lens from his pocket,
and tries to focus the sun's rays.)

Why, what's that?

That's the glass from my watch and
one from Mr. Treherne's, with a little water between them. I'm hoping to
kindle a fire with it.

Oh sir!

Danger! Crichton, a tiger-cat!

Where?

It is at our heels.

Look out, Crichton.

H'sh!

It will be on us in a moment.
Listen!

The grass is moving. It's coming.

Father.

Mary--Catherine--Agatha. Oh dear, my dears, my dears, oh
dear!

Darling.

Sweetest.

Love.

Glad to see you, sir.

Uncle, uncle, dear old uncle.

Ernest thought you were a tiger-cat.

Oh, did you? I knew you at once,
Ernest; I knew you by the way you ran.

My lord, I am glad.

But you are also idling, Crichton. We mustn't waste time. To
work, to work.

Yes, sir.

Ernest, you be a little more civil. Crichton, let me help.

Is that--but I suppose I'm dreaming again. It isn't
by any chance a pot on top of a fire, is it?

Indeed, it is, dearest. It is our supper.

I have been dreaming of a pot on a fire for two days. There 's nothing in it, is there?

Sniff, uncle.

It smells of onions!

Father, you have boots!

So he has.

Of course I have.

You are actually wearing boots, uncle.
It's very unsafe, you know, in this climate.

Is it?

We have all abandoned them, you observe. The blood, the
arteries, you know.

I hadn't a notion.

O Lord, yes.

Father, he is trying to get your boots from you.
There is nothing in the world we wouldn't give for boots.

I only wanted the loan of them.

If you lend them to
any one, it will be to us, won't it, father.

Certainly, my child.

Oh, very well. I don't want
your old boots. You don't think you
could spare me one boot?

I do not.

Quite so. Well, all I can say is I'm sorry for you.

Father, we thought we should never see you again.

I was washed ashore, my dear, clinging to a hencoop. How
awful that first night was.

Poor father.

When I woke, I wept. Then I began to feel extremely hungry.
There was a large turtle on the beach. I remembered from the Swiss
Family Robinson that if you turn a turtle over he is helpless. My dears,
I crawled towards him, I flung myself upon him the nasty, spiteful brute.",True
"I'll do it, Annie--for
your sake--if you say it's needful for ye.

God bless you for that,
David!

 The ice is breakin' up to no'the'ard, sir. There's a
clear passage through the floe, and clear water beyond, the lookout
says.

A clear passage? To
no'the'ard?

Yes, sir.

Then get her
ready and we'll drive her through.

Aye, aye, sir.

David! David!

Will the men turn to willin' or must we drag
'em out?

They'll turn to willin' enough. You put the fear o' God into 'em,
sir. They're meek as lambs.

KEENEY. Then drive 'em--both watches. [_With grim determination._]
They's whale t'other side o' this floe and we're agoin' to git 'em.

MATE. Aye, aye, sir.

And I was agoin' home
like a yaller dog!

David!

Woman, you ain't adoin' right when you meddle in
men's business and weaken 'em. You can't know my feelin's. I got to
prove a man to be a good husband for ye to take pride in. I got to git
the ile, I tell ye.
David! Aren't you going home?

You ain't well. Go and
lay down a mite. I got to git on deck.

David!

Woman, what foolish mockin' is this? Annie! What is it? Don't you know me, Annie?

You said--you was agoin' mad--God!

Whales, sir--a whole school of 'em--off
the star-b'd quarter 'bout five miles away--big ones!

Are you lowerin' the boats?

MATE. Yes, sir.

I'm acomin' with ye.

MATE. Aye, aye, sir. You'll git the ile now right
enough, sir.

Annie! Did you hear him? I'll git the
ile. [I know you're foolin' me, Annie. You
ain't out of your mind--be you? I'll git the ile now
right enough--jest a little while longer, Annie--then we'll turn
home'ard. I can't turn back now, you see that, don't you? I've got to
git the ile. Answer me! You ain't mad, be you?

All ready, sir.

Comin', sir?","And now tell me, have you
been to the Opera? What sort of weather have you been having in the
kitchen? For Heaven's sake, woman, be articulate.

No, my lady; his lordship may
compel us to be equal upstairs, but there will never be equality in the
servants' hall.

What's that? No equality? Can't you see,
Crichton, that our divisions into classes are artificial, that if we
were to return to nature, which is the aspiration of my life, all would
be equal?

If I may make so bold as to contradict your lordship--

Go on.

The divisions into classes, my lord, are not artificial. They
are the natural outcome of a civilised society. There
must always be a master and servants in all civilised communities, my
lady, for it is natural, and whatever is natural is right.

It is very unnatural for me to stand here and allow
you to talk such nonsense.

Yes, my lord, it is. That is what I have been
striving to point out to your lordship.

What is the matter with Fisher? She is looking
daggers.

The tedious creature; some question of etiquette, I suppose.

How are you, Fisher?

I am nothing, my lady, I am nothing at
all.

Oh dear, who says so?

His lordship has asked that kitchen wench to have a
second cup of tea.

But why not?

If it pleases his lordship to offer it to her before offering it
to me--

So that is it. Do you want another cup of tea, Fisher?

No, my lady--but my position--I should have been asked first.

Oh dear.My friends, I am glad to see you all looking so happy. It
used to be predicted by the scoffer that these meetings would prove
distasteful to you. Are they distasteful? I hear you laughing at the
question.

No harm in saying that among us to-day is one who was formerly hostile
to the movement, but who to-day has been won over. I refer to Lord
Brocklehurst, who, I am sure, will presently say to me that if the
charming lady now by his side has derived as much pleasure from his
company as he has derived from hers, he will be more than satisfied.

For the time being the artificial and unnatural--I say unnatural--barriers of society are swept
away. Would that they could be swept away for ever.

But that is entirely and utterly out of the question. And now for a few
months we are to be separated. As you know, my daughters and Mr. Ernest
and Mr. Treherne are to accompany me on my yacht, on a voyage to distant
parts of the earth. In less than forty-eight hours we shall be under
weigh.

Do not think our life on the yacht is to be one long idle holiday. My
views on the excessive luxury of the day are well known, and what I
preach I am resolved to practise. I have therefore decided that my
daughters, instead of having one maid each as at present, shall on this
voyage have but one maid between them.

My lord!

My mind is made up.

I cordially agree.

And now, my friends, I should like to think that there is
some piece of advice I might give you, some thought, some noble saying
over which you might ponder in my absence. In this connection I remember a proverb, which has had a great effect on my own life. I first heard
it many years ago. I have never forgotten it. It constantly cheers and
guides me. That proverb is--that proverb was--the proverb I speak of--
Oh dear, I believe he has forgotten it.

The proverb--that proverb to which I refer--

I have it now--(not he).

Crichton.

One maid among three grown women!

Mary, I think I had better go. That dreadful
kitchenmaid--

I can't blame you, George.

Your father's views are shocking to me, and I am glad
I am not to be one of the party on the yacht. My respect for myself,
Mary, my natural anxiety as to what mother will say. I shall see you,
darling, before you sail.

Selfish brute, only thinking of himself. What about my speech?

One maid among three of us. What's to be done?

Pooh! You must do for yourselves, that's all.

Do for ourselves. How can we know where our things are kept?

Are you aware that dresses button up the back?

How are we to get into our shoes and be prepared for the
carriage?

Who is to put us to bed, and who is to get us up, and how
shall we ever know it's morning if there is no one to pull up the
blinds?",False
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","Chase me? He did worse than chase me. He caught up with
me.

 And where is he now?

Niver a know do I know where he is. I left your boy
Matsy chasing him down the alley with a rope.

Bridget, go in the far room and get a wee drop of tay
for Mrs. O'Toole.

I can't drink any tay. I'm that injured I can't drink at
all, at all.

A drop of tay will warm ye up. Hurry, Bridget.

Yis, mum.

I was out in me cabbage garden picking a bit of cabbage
for me owld man's Christmas dinner. I was bending over looking at the
cabbage whin all of a sudden I felt meself flying through the air and
I landed in the watering trough, so I did. And it was full of water.
And I'm almost killed entirely--and it's all the fault of your goat,
Mrs. Mulligan.

There, now, Kathleen, darlin', sit down and take things
easy.

I'll not sit down, Mollie Mulligan. Sure I'm thinking
I'll be after spindin' the rist of me life standing up on me two fate.

So the goat struck ye, did he?

He did.

 My, my, the trouble I've had all along of that Shamus
O'Brien. He's an awful goat, is Shamus O'Brien.


 Here's the tea, mum.

Thank ye kindly, Bridget. Here, Kathleen, take a cup of
tay and let it soothe your wounded feelings.

Sure, it's more than me feelings that is wounded, Mrs.
Mulligan.

Maw, ain't it time we were starting for the entertainment?

My, my, I've been that excited about the misdeeds of
that rascal Shamus O'Brien that I had forgotten the Christmas
entertainment entirely.

Sure, your family looks as though they were going out in
society, Mollie Mulligan.

hey are that. They're on their way to the fine church
entertainment at the Sunday School down the strate.

Maw, here comes Matsy with the goat. 

Matsy Mulligan, tie that goat in the back yard and tie all his four fate together. I'll
tach him a lesson, if it's the last thing I ever do. Patsy, go out and
help your brother tie up Shamus O'Brien.",True
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","It's proud and happy you'ld be if I was getting my death the day I
was shut of yourself. Let you walk out throughthat door, I'm telling you, and let you not be passing this way if it's hungry you are, or wanting a bed.

Maybe himself would take her.

What would he do with me now?

Give you the half of a dry bed, and good food in your mouth.

Is it a fool you think him, stranger, or is it a fool you were born
yourself? Let her walk out of that door, and let you go along with
her, stranger--if it's raining itself--for it's too much talk you have
surely.

We'll be going now, lady of the house--the
rain is falling, but the air is kind and maybe it'll be a grand morning
by the grace of God.

What good is a grand morning when I'm destroyed surely, and I going
out to get my death walking the roads?

You'll not be getting your death with myself, lady of the house,
and I knowing all the ways a man can put food in his mouth.... We'll be
going now, I'm telling you, and the time you'll be feeling the cold,
and the frost, and the great rain, and the sun again, and the south wind
blowing in the glens, you'll not be sitting up on a wet ditch, the way
you're after sitting in the place, making yourself old with looking
on each day, and it passing you by. You'll be saying one time, ""It's
a grand evening, by the grace of God,"" and another time, ""It's a wild
night, God help us, but it'll pass surely."" You'll be saying--

Go out of that door, I'm telling you, and do your blathering below in the glen.",True
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","Six yards of stuff for to make a
yellow gown. A pair of lace boots with lengthy heels on them and brassy
eyes. A hat is suited for a wedding-day. A fine tooth comb. To be
sent with three barrels of porter in Jimmy Farrell's creel cart on the
evening of the coming Fair to Mister Michael James Flaherty. With the
best compliments of this season. Margaret Flaherty.

Where's himself?

He's coming. To Mister Sheamus Mulroy, Wine and Spirit Dealer, Castlebar.

I didn't see him on the road.

How would you see him and is dark night this half hour gone by?

I stood a while outside wondering would I have a right to pass on or to walk in and see you,

and I could hear the cows breathing, and
sighing in the stillness of the air, and not a step moving any place
from this gate to the bridge.

It's above at the cross-roads he is, meeting Philly Cullen; and a couple more are going along with him
to Kate Cassidy's wake.

And he's going that length in the dark night?

He is surely, and leaving me lonesome on the
scruff of the hill. Isn't it long the nights are now, Shawn Keogh, to be
leaving a poor girl with her own self counting the hours to the dawn of
day?

If it is, when we're wedded in a short while you'll have no call to complain, for I've little will to be walking off to wakes or weddings in the darkness of the night.

You're making mighty certain, Shaneen, that I'll wed you now.

Aren't we after making a good bargain, the way we're only waiting
these days on Father Reilly's dispensation from the bishops, or the
Court of Rome.",True
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","I never married with one, let alone with a couple or three.

Maybe he went fighting for the Boers, the like of the man
beyond, was judged to be hanged, quartered and drawn. Were you off east,
young fellow, fighting bloody wars for Kruger and the freedom of the
Boers?

I never left my own parish till Tuesday was a week.

He's done nothing, so. If you didn't commit murder or a bad, nasty thing, or false coining,
or robbery, or butchery, or the like of them, there isn't anything that
would be worth your troubling for to run from now. You did nothing at
all.

That's an unkindly thing to be saying to a poor orphaned traveller, has a prison behind him, and hanging before, and hell's gap gaping below.

You're only saying it. You did nothing at all. A soft lad the like of you wouldn't slit the
windpipe of a screeching sow.

You're not speaking the truth.

 Not speaking the truth, is it? Would you have me knock the head of you with the butt of the broom?

Don't strike me. I killed my poor father, Tuesday was a week, for doing the
like of that.

Is it killed your father?

With the help of God I did surely, and that the Holy Immaculate Mother may intercede for his soul.

There's a daring fellow.

Oh, glory be to God!

That was a hanging crime, mister honey. You should have had good reason for doing the like of that.

He was a dirty man, God forgive him, and he getting old and crusty, the way I couldn't put up
with him at all.

And you shot him dead?

I never used weapons. I've no license, and I'm a law-fearing man.

It was with a hilted knife maybe? I'm told, in the big world it's bloody knives they use.

Do you take me for a slaughter-boy?

You never hanged him, the way Jimmy Farrell hanged his dog from the license, and had it screeching and wriggling three hours at the butt
of a string, and himself swearing it was a dead dog, and the peelers
swearing it had life?",True
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","It's proud and happy you'ld be if I was getting my death the day I
was shut of yourself. Let you walk out throughthat door, I'm telling you, and let you not be passing this way if it's hungry you are, or wanting a bed.

Maybe himself would take her.

What would he do with me now?

Give you the half of a dry bed, and good food in your mouth.

Is it a fool you think him, stranger, or is it a fool you were born
yourself? Let her walk out of that door, and let you go along with
her, stranger--if it's raining itself--for it's too much talk you have
surely.

We'll be going now, lady of the house--the
rain is falling, but the air is kind and maybe it'll be a grand morning
by the grace of God.

What good is a grand morning when I'm destroyed surely, and I going
out to get my death walking the roads?

You'll not be getting your death with myself, lady of the house,
and I knowing all the ways a man can put food in his mouth.... We'll be
going now, I'm telling you, and the time you'll be feeling the cold,
and the frost, and the great rain, and the sun again, and the south wind
blowing in the glens, you'll not be sitting up on a wet ditch, the way
you're after sitting in the place, making yourself old with looking
on each day, and it passing you by. You'll be saying one time, ""It's
a grand evening, by the grace of God,"" and another time, ""It's a wild
night, God help us, but it'll pass surely."" You'll be saying--

Go out of that door, I'm telling you, and do your blathering below in the glen.",True
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","I knew rightly. And I was thinking, and I
coming in through the door, that it's many a lone woman would be afeard
of the like of me in the dark night, in a place wouldn't be so lonesome
as this place, where there aren't two living souls would see the little
light you have shining from the glass.

 I'm thinking many would be afeard, but I never knew what
way I'd be afeard of beggar or bishop or any man of you at all. It's other things than
the like of you, stranger, would make a person afeard.

 It is surely, God help us all!

You're saying that, stranger, as if you were easy afeard.

Is it myself, lady of the house, that does
be walking round in the long nights, and crossing the hills when the fog
is on them, the time a little stick would seem as big as your arm, and
a rabbit as big as a bay horse, and a stack of turf as big as a towering
church in the city of Dublin? If myself was easily afeard, I'm telling
you, it's long ago I'ld have been locked into the Richmond Asylum, or
maybe have run up into the back hills with nothing on me but an old
shirt, and been eaten with crows the like of Patch Darcy--the Lord have
mercy on him--in the year that's gone.

You knew Darcy?

Wasn't I the last one heard his living voice in the whole world?

There were great stories of what was heard at that time, but would
any one believe the things they do be saying in the glen?

It was no lie, lady of the house.... I was passing below on a dark
night the like of this night, and the sheep were lying under the ditch
and every one of them coughing, and choking, like an old man, with the
great rain and the fog. Then I heard a thing talking--queer talk, you
wouldn't believe at all, and you out of your dreams,--and ""Merciful
God,"" says I, ""if I begin hearing the like of that voice out of the
thick mist, I'm destroyed surely.""",True
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","No back talk! Pictures or not, it's all the same mopin' and
lazin' in it. It's the bad luck I've been
havin' altogether this last year since your mother died. Who's to do
the work and look after Nora and Tom and yourself, if Eileen is bad
took and has to stay in her bed? I'll have to get Mrs. Brennan come
look after the house. That means money, too, and where's it to come
from? All that I've saved from slavin' and sweatin' in the sun with a
gang of lazy Dagoes'll be up the spout in no time. hat a
fool a man is to be raisin' a raft of children and him not a
millionaire! Mary, dear, it's a black
curse God put on me when he took your mother just when I needed her
most. What are you sniffin' at?

 I was thinking--of Mamma.

It's late you are with your tears, and her cold
in her grave for a year. Stop it, I'm tellin' you!

Ah, here you are, the lot of you. Shut that door
after you! What's the use in me spendin' money for coal if all you do
is to let the cold night in the room itself?

 Me and Tom had a race, Papa. I
beat him. 

 Slow poke!

You didn't beat me, neither!

I did, too!

You did not! You didn't play fair. You tripped me comin' up the
steps. Brick-top! Cheater!

You're a liar! You stumbled over your own big
feet, clumsy bones! And I beat you fair Didn't I, Papa?

You did, darlin', and fair, too. Sure it's you can beat the divil
himself!

See? Liar!

Did you get the plug for me I told
you?",False
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","For every one, etc.

                           Sing high, sing low,
                           Wherever they go,
                                They all shall equal be!

                           Then hail! O King,
                                Whichever you may be,
                           To you we sing,
                                But do not bend the knee.
                           Then hail! O King.



            Come, let's away--our island crown awaits me--
                 Conflicting feelings rend my soul apart!
            The thought of Royal dignity elates me,
                 But leaving thee behind me breaks my heart!

                                       

            Farewell, my love; on board you must be getting;
                 But while upon the sea you gaily roam,
            Remember that a heart for thee is fretting--
                 The tender little heart you've left at home!

	                 Now, Marco dear,
                           My wishes hear:
                                While you're away
                           It's understood
                           You will be good
                                And not too gay.
                           To every trace
                           Of maiden grace
                                You will be blind,
                           And will not glance
                           By any chance On womankind!

                           If you are wise,
                           You'll shut your eyes
                                Till we arrive,
                           And not address
                           A lady less
                                Than forty-five.
                           You'll please to frown
                           On every gown
                                That you may see;
                           And, O my pet,
                           You won't forget
                                You've married me!

                 And O my darling, O my pet,
                 Whatever else you may forget,
                 In yonder isle beyond the sea,
                 Do not forget you've married me!

			You'll lay your head
                           Upon your bed
                                At set of sun.
                           You will not sing
                           Of anything
                                To any one.
                           You'll sit and mope
                           All day, I hope,
                                And shed a tear
                           Upon the life
                           Your little wife
                                Is passing here.

                           And if so be
                           You think of me,
                                Please tell the moon!
                           I'll read it all
                           In rays that fall
                                On the lagoon:
                           You'll be so kind
                           As tell the wind
                                How you may be,
                           And send me words
                           By little birds
                                To comfort me!",False
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","Oh Tweeny, Tweeny!

Have I offended of your feelings again, sir?

A little.

I'm full o' vulgar words and ways;
and though I may keep them in their holes when you are by, as soon as
I'm by myself out they comes in a rush like beetles when the house is
dark. I says them gloating-like, in my head--'Blooming' I says, and
'All my eye,' and 'Ginger,' and 'Nothink'; and all the time we was being
wrecked I was praying to myself, 'Please the Lord it may be an island as
it's natural to be vulgar on.'

That's the kind I am, sir. I'm 'opeless. You'd better give me up.

I won't give you
up. It is strange that one so common should attract one so fastidious;
but so it is. There is something about you, Tweeny,
there is a je ne sais quoi about you.

Is there, is there? Oh, I am glad.

We shall fight your vulgarity together. (All this time he has been arranging
sticks for his fire.) Now get some dry grass. (She brings him grass, and
he puts it under the sticks. He produces an odd lens from his pocket,
and tries to focus the sun's rays.)

Why, what's that?

That's the glass from my watch and
one from Mr. Treherne's, with a little water between them. I'm hoping to
kindle a fire with it.

Oh sir!

Danger! Crichton, a tiger-cat!

Where?

It is at our heels.

Look out, Crichton.

H'sh!

It will be on us in a moment.
Listen!

The grass is moving. It's coming.

Father.

Mary--Catherine--Agatha. Oh dear, my dears, my dears, oh
dear!

Darling.

Sweetest.

Love.

Glad to see you, sir.

Uncle, uncle, dear old uncle.

Ernest thought you were a tiger-cat.

Oh, did you? I knew you at once,
Ernest; I knew you by the way you ran.

My lord, I am glad.

But you are also idling, Crichton. We mustn't waste time. To
work, to work.

Yes, sir.

Ernest, you be a little more civil. Crichton, let me help.

Is that--but I suppose I'm dreaming again. It isn't
by any chance a pot on top of a fire, is it?

Indeed, it is, dearest. It is our supper.

I have been dreaming of a pot on a fire for two days. There 's nothing in it, is there?

Sniff, uncle.

It smells of onions!

Father, you have boots!

So he has.

Of course I have.

You are actually wearing boots, uncle.
It's very unsafe, you know, in this climate.

Is it?

We have all abandoned them, you observe. The blood, the
arteries, you know.

I hadn't a notion.

O Lord, yes.

Father, he is trying to get your boots from you.
There is nothing in the world we wouldn't give for boots.

I only wanted the loan of them.

If you lend them to
any one, it will be to us, won't it, father.

Certainly, my child.

Oh, very well. I don't want
your old boots. You don't think you
could spare me one boot?

I do not.

Quite so. Well, all I can say is I'm sorry for you.

Father, we thought we should never see you again.

I was washed ashore, my dear, clinging to a hencoop. How
awful that first night was.

Poor father.

When I woke, I wept. Then I began to feel extremely hungry.
There was a large turtle on the beach. I remembered from the Swiss
Family Robinson that if you turn a turtle over he is helpless. My dears,
I crawled towards him, I flung myself upon him the nasty, spiteful brute.",True
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","In the regrettable slang of the servants' hall, my lady, the
master is usually referred to as the Gov.

I see. You--

Yes, I understand that is what they call me.

You didn't even take your meals with
the family?

No, my lady, I dined apart.

You, girl, also? Did you dine with Crichton?

No, your ladyship.

With whom?

I took my bit of supper with--with Daddy and Polly and the rest.

Dear old Daddy--he was our monkey. You
remember our monkey, Agatha?

Rather! What a funny old darling he was.

And don't you think Polly was the sweetest
little parrot, Mary?

Ah! I understand; animals you had domesticated?

Quite so--quite so.

The servants' teas that used to take place here once
a month--

They did not seem natural on the island, my lady, and were
discontinued by the Gov.'s orders.

A clear proof, Loam, that they were a mistake here.

I admit it frankly.
I abandon them. Emily, as the result of our experiences on the island, I
think of going over to the Tories.

I am delighted to hear it.

Thank you, Crichton, thank you; that is all.

One moment. Young people, Crichton, will be young people, even on an island; now,
I suppose there was a certain amount of--shall we say sentimentalising,
going on?
Yes, my lady, there was.

Mother!

Which gentleman? You,
girl, tell me.

If you please, my lady--

The fact is--

It was him--Mr. Ernest, your ladyship.

With which lady?

I have already told you, Lady Brocklehurst, that Ernest and I--

Yes, now; but you were two years on the island. Was it this lady?

No, your ladyship.

Then I don't care which of the others it was. Well, I suppose that will do.

Do! I hope you are ashamed of yourself, mother. You are an excellent fellow, Crichton; and if,
after we are married, you ever wish to change your place, come to us.

Oh no, impossible--

Why impossible?  Do you see why it should be
impossible, my man?

Yes, my lady. I had not told you, my lord, but as soon as
your lordship is suited I wish to leave service.

What will you do, Crichton?

Shall I withdraw, my lord?

Horrid of me, wasn't it? But if one wasn't disagreeable now and again, it would
be horribly tedious to be an old woman. He will soon be yours, Mary, and
then--think of the opportunities you will have of being disagreeable to
me. On that understanding, my dear, don't you think we might--? 

Quite so--quite so. 
To wish you every dear happiness.

The same to you, my lady.

Do you despise me, Crichton? You are the best man among us.

On an island, my lady, perhaps; but in England, no.

Then there's something wrong with England.

My lady, not even from you can I listen to a word against
England.

Tell me one thing: you have not lost your courage?

No, my lady.",False
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","Plenty of children there are in our city,
     Who have no fathers or mothers to pity;
     Plenty of people whose working and heeding
     Scarcely can keep all their dear ones from needing.
     Now, if I came every year in December,
     These are the ones I would surely remember.

     Once on a beautiful Christmas you know
     Jesus our Saviour was born here below,
     Patiently stooping to hunger and pain,
     So He might save us, His lost ones, from shame;
     Now if we love Him, He bids us to feed
     All His poor brothers and sisters who need.

     Blessed old Nick! I was sure if you knew it,
     You would remember and certainly do it;
     This year, at least, when you empty your pack,
     Pray give a portion to all who may lack.
     Then, if there's anything left and you can
     Bring a small gift to wee Peter Pan.

   

Wasn't that dandy? Sure, little Mary Ann has a wonderful education, so she has!

She takes after her own mother. I was just like her
when I was that age.

And you're just like her still, Mollie Mulligan. Sure
you're the sunshine of Mulligan Alley and the belle of Shantytown.

Whist now! It's covered I am wid blushes. But, hush! I
think the show is about to begin.
 Come and see Jumbo, Samson symbolical!
     Come and see Slivers, Clown really comical!
     Come and see Zip, the foremost of freaks!
     Come and see Palestine's Sinister Sheiks!
     Eager Equestriennes, each unexcelled,
     Most mammoth menagerie ever beheld,
     The Giant, the Fat Girl, the Lion-faced Man,
     Aerial Artists from far-off Japan,
     Audacious Acrobats shot from a gun,
     Don't miss the greatest show under the sun!

Now, if you will kindly lend me your ears for a moment, I will fill
them free of charge with a few words concerning the world's greatest
assortment of marvelous monstrosities. In the first cell we have Senor
Macaroni Spaghetti from the land of the banana. The senor is
thirty-nine inches high, and, strangely enough, thirty-nine years old,
to say nothing of the fact that he weighs thirty-nine pounds. He arrived last week by parcel
post to join our circus. The senor is looking for a wife.",False
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","'I'll try not to,' 

'If you did, I should just know that there had been something wrong
about me.'

'You're all right.'

'If I am, you are.' It is a winning face that Mr. Torrance turns on his
son. 'I suppose you have been asking yourself of late, what if you were
to turn out to be a funk!'

'Father, how did you know?'

'I know because you are me. Because ever since there was talk of this
commission I have been thinking and thinking what were you thinking--so
as to help you.'

'They all seem to be so frightfully brave, father,'

'I expect, Roger, that the best of them had the same qualms as you
before their first engagement.'

'I--I kind of think, father, that I won't be a funk.'

'I kind of think so too, Roger. Mind you don't be rash, my boy; and for God's sake, keep your head down in the
trenches.'

'You know you laughed at mother for saying that!'

'Did I? Roger, your mother thinks that I have an unfortunate manner with you.'

'Oh, I don't know. It's just the father-and-son complication.'

'That is really all it is. But she thinks I should show my affection for
you more openly.'

'I wouldn't do that. Of course for this once--but in a general way I wouldn't do that. We know, you and I.'

'As long as we know, it's no one else's affair, is it?'

'That's the ticket, father.'

'Still-- Still, before your mother--to please her--eh?'

'I suppose it would.'

'Well, what do you say?'

'I know she would like it.'

'Of course you and I know that display of that sort is all
bunkum--repellent even to our natures.'

'Lord, yes!'

'But to gratify her.'

'I should be so conscious.'

'So should I.'

'How far would you go?'

'Oh, not far. Suppose I called you ""Old Rogie""? There's not much in
that.'

'It all depends on the way one says these things.'

'I should be quite casual.'

'Hum. What would you like me to call you?'

'It isn't what would _I_ like. But I daresay your mother
would beam if you called me ""dear father""'

'I don't think so?'

'You know quite well that you think so, Roger.'

'It's so effeminate.'

'Not if you say it casually.'

'How does one say a thing like that casually?'

'Well, for instance, you could whistle while you said it--or anything of
that sort.'

'Hum. Of course you--if we were to--be like that, you wouldn't do
anything.'

'How do you mean?'

'You wouldn't paw me?'

'Roger, you forget yourself. That reminds me of a story I heard the other day of a French general. He had asked for volunteers
from his airmen for some specially dangerous job--and they all stepped
forward. Pretty good that. Then three were chosen and got their orders
and saluted, and were starting off when he stopped them. ""Since when,""
he said, ""have brave boys departing to the post of danger omitted to
embrace their father?"" They did it then. Good story?'
'They were French.'

'Yes, I said so. Don't you think it's good?'

'Why do you tell it to me?'

'Because it's a good story.'

'You are sure, father, that there is no other reason? You know, father,
that is barred.'

'What is barred?'

'You know, I know that you are a young ass.'

'Really, father--'

'Hold your tongue.'

'I must say, father--'

'Be quiet, I tell you.'

'Oh dear! And I had hoped---Oh, John!'

'My fault,' 

'But whatever is the matter?'

'Nothing, mater. Only father wouldn't do as I told him.'

'Why the dickens should I?'

'You see, mater, he said I was the head of the house.'

'You, Rogie! What nonsense!'

'Do you like my joke, father?'

'Roger, you scoundrel!'",True
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","Plenty of children there are in our city,
     Who have no fathers or mothers to pity;
     Plenty of people whose working and heeding
     Scarcely can keep all their dear ones from needing.
     Now, if I came every year in December,
     These are the ones I would surely remember.

     Once on a beautiful Christmas you know
     Jesus our Saviour was born here below,
     Patiently stooping to hunger and pain,
     So He might save us, His lost ones, from shame;
     Now if we love Him, He bids us to feed
     All His poor brothers and sisters who need.

     Blessed old Nick! I was sure if you knew it,
     You would remember and certainly do it;
     This year, at least, when you empty your pack,
     Pray give a portion to all who may lack.
     Then, if there's anything left and you can
     Bring a small gift to wee Peter Pan.

   

Wasn't that dandy? Sure, little Mary Ann has a wonderful education, so she has!

She takes after her own mother. I was just like her
when I was that age.

And you're just like her still, Mollie Mulligan. Sure
you're the sunshine of Mulligan Alley and the belle of Shantytown.

Whist now! It's covered I am wid blushes. But, hush! I
think the show is about to begin.
 Come and see Jumbo, Samson symbolical!
     Come and see Slivers, Clown really comical!
     Come and see Zip, the foremost of freaks!
     Come and see Palestine's Sinister Sheiks!
     Eager Equestriennes, each unexcelled,
     Most mammoth menagerie ever beheld,
     The Giant, the Fat Girl, the Lion-faced Man,
     Aerial Artists from far-off Japan,
     Audacious Acrobats shot from a gun,
     Don't miss the greatest show under the sun!

Now, if you will kindly lend me your ears for a moment, I will fill
them free of charge with a few words concerning the world's greatest
assortment of marvelous monstrosities. In the first cell we have Senor
Macaroni Spaghetti from the land of the banana. The senor is
thirty-nine inches high, and, strangely enough, thirty-nine years old,
to say nothing of the fact that he weighs thirty-nine pounds. He arrived last week by parcel
post to join our circus. The senor is looking for a wife.",True
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","'You don't show it.'

'That is because of our awkward relationship.'

'We have got to go through with it.'

'There's no way out.'

'No.'

'We have, as it were, signed a compact, Roger, never to let on that we
care for each other. As gentlemen we must stick to it.'

'Yes. What are you getting at, father?'

'There is a war on, Roger.'

'That needn't make any difference.'

'Yes, it does. Roger, be ready; I hate to hit you without warning. I'm
going to cast a grenade into the middle of you. It's this, I'm fond of
you, my boy.'

'Father, if any one were to hear you!'

'They won't. The door is shut, Amy is gone to bed, and all is quiet in
our street. Won't you--won't you say something civil to me in return,
Roger?'

'I sometimes--bragged about you at school.'

'Did you? What sort of things, Roger?'

'I--I forget.'

'Come on, Roger.'

'Is this fair, father?'

'No, I suppose it isn't.' Mr. Torrance attacks the coals again. 'You and
your mother have lots of confidences, haven't you?'

'I tell her a good deal. Somehow--'

'Yes, somehow one can.' With the artfulness that comes of years, 'I'm
glad you tell her everything.'

'Not everything, father. There are things--about oneself--'

'Aren't there, Roger!'

'Best not to tell her.'

'Yes--yes. If there are any of them you would care to tell me
instead--just if you want to, mind--just if you are in a hole or
anything?'

'No thanks,'
'Any little debts, for instance?'

'That's all right now. Mother--'

'She did?'

'I was willing to speak to you about them, but--'

'She said, ""Not worth while bothering father.""'

'How did you know?'

'Oh, I have met your mother before, you see. Nothing else?'

'No.'

'Haven't been an ass about a girl or anything of that sort?''

'Good lord, father!'

'I shouldn't have said it. In my young days we sometimes--It's all
different now.'

'I don't know, I could tell you things that would surprise you.'

'No! Not about yourself?'

'No. At least--'

'Just as you like, Roger.'

'It blew over long ago.'

'Then there's no need?'

'No--oh no. It was just--you know--the old, old story.'

'I see. It hasn't--left you bitter about the sex, Roger, I hope?'

'Not now. She--you know what women are.'

'Yes, yes.'

'You needn't mention it to mother.'

'I won't. Think your mother and I are an aged pair, Roger?'

'I never--of course you are not young.'

'How long have you known that? I mean, it's true--but I didn't know it
till quite lately.'

'That you're old?'
'Hang it, Roger, not so bad as that--elderly. This will stagger you; but
I assure you that until the other day I jogged along thinking of myself
as on the whole still one of the juveniles. I
crossed the bridge, Roger, without knowing it.'

'What made you know?'

'What makes us know all the new things, Roger?--the war. I'll tell you
a secret. When we realised in August of 1914 that myriads of us were to
be needed, my first thought wasn't that I had a son, but that I must get
fit myself.'

'You!'

'Funny, isn't it? But, as I tell you,
I didn't know I had ceased to be young, I went into Regent's Park and
tried to run a mile.'

'Lummy, you might have killed yourself.'

'I nearly did--especially as I had put a weight on my shoulders to
represent my kit. I kept at it for a week, but I knew the game was up.
The discovery was pretty grim, Roger.'

'Don't you bother about that part of it. You are doing your share,
taking care of mother and Emma.'

'I am not taking care of them. It is you who are taking care of them. My friend, you are the head
of the house now.'

'Father!'

'Yes, we have come back to hard facts, and the defender of the house is
the head of it.'

'Me? Fudge.'

'It's true. The thing that makes me wince most is that some of my
contemporaries have managed to squeeze back: back into youth, Roger,
though I guess they were a pretty tight fit in the turnstile. There is
Coxon; he is in khaki now, with his hair dyed, and when he and I meet at
the club we know that we belong to different generations. I'm a decent
old fellow, but I don't really count any more, while Coxon, lucky dog,
is being damned daily on parade.'

'I hate your feeling it in that way, father.'

'I don't say it is a palatable draught, but when the war is over we
shall all shake down to the new conditions. No fear of my being
sarcastic to you then, Roger. I'll have to be jolly respectful.'

'Shut up, father!'

'You've begun, you see. Don't worry, Roger. Any rawness I might feel
in having missed the chance of seeing whether I was a man--like Coxon,
confound him!--is swallowed up in the pride of giving the chance to
you. I'm in a shiver about you, but--It's all true, Roger, what your
mother said about 2nd Lieutenants. Till the other day we were so little
of a military nation that most of us didn't know there were 2nd
Lieutenants. And now, in thousands of homes we feel that there is
nothing else. 2nd Lieutenant! It is like a new word to us--one, I
daresay, of many that the war will add to our language. We have taken
to it, Roger. If a son of mine were to tarnish it--'",True
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?"," Good evening to you, lady of the house.

Good evening, kindly stranger, it's a wild night, God help you, to be
out in the rain falling.

It is, surely, and I walking to Brittas from the Aughrim fair.

 Is it walking on your feet, stranger?

On my two feet, lady of the house, and when I saw the light below
I thought maybe if you'd a sup of new milk and a quiet decent corner
where a man could sleep {he looks in past her and sees the dead man.}
The Lord have mercy on us all!

It doesn't matter anyway, stranger, come in out of the rain.

Is it departed he is?

It is, stranger. He's after dying on me, God forgive him, and there
I am now with a hundred sheep beyond on the hills, and no turf drawn for
the winter.

It's a queer look is on him for a man that's dead.

He was always queer, stranger, and I suppose
them that's queer and they living men will be queer bodies after.

Isn't it a great wonder you're letting him lie there, and he is
not tidied, or laid out itself?

I was afeard, stranger, for he put a black
curse on me this morning if I'ld touch his body the time he'ld die
sudden, or let any one touch it except his sister only, and it's ten
miles away she lives in the big glen over the hill.

It's a queer story he wouldn't let his own wife touch him, and he dying quiet in his bed.

He was an old man, and an odd man, stranger, and it's always up on
the hills he was thinking thoughts in the dark mist. Lay your hand on him now, and tell me if it's cold he is surely.",True
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","I never killed my father. I'd be afeard to do that, except I was the like of yourself
with blind rages tearing me within, for I'm thinking you should have had
great tussling when the end was come.

We had not then. It was a hard woman was come
over the hill, and if he was always a crusty kind when he'd a hard woman
setting him on, not the divil himself or his four fathers could put up
with him at all.

And isn't it a great wonder that one wasn't fearing you?

Up to the day I killed my father, there wasn't a person in Ireland knew the kind I was, and I there
drinking, waking, eating, sleeping, a quiet, simple poor fellow with no
man giving me heed.

It was the girls were giving you heed maybe, and I'm thinking
it's most conceit you'd have to be gaming with their like.

Not the girls itself, and I won't tell you a lie. There wasn't anyone heeding me in that place
saving only the dumb beasts of the field.

And I thinking you should have been living the like of a king of Norway or the Eastern world. 

The like of a king, is it? And I after toiling, moiling, digging, dodging from the dawn till dusk with never a sight of joy or sport saving only when I'd be abroad in the dark
night poaching rabbits on hills, for I was a devil to poach, God forgive
me, and I near got six months for going with a dung fork
and stabbing a fish.

And it's that you'd call sport, is it, to be abroad in the
darkness with yourself alone?

I did, God help me, and there I'd be as happy as the sunshine
of St. Martin's Day, watching the light passing the north or the patches
of fog, till I'd hear a rabbit starting to screech and I'd go running in
the furze.",True
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","Harbor ill feeling, is it? Faith, then I'll not, Mollie
Mulligan, and it's meself that'll be bringing over a big cabbage head
on the morning for Shamus O'Brien's Christmas dinner.

I'll be after tidying up the house a bit.
It's little enough I've got for the children's Christmas tomorrow
morning; but at least I can have me house in order and a burning
candle shining in the windy. 

     This light shall burn on Christmas Day,
     For Him who in the manger lay,
     And all are welcome at my door,
     The high, the low, the rich, the poor,
     And every heart shall sing again
     Of peace on earth, good will to men.

Your burning candle takes me back again to the
days of me childhood in County Clare. Well do I mind me last Christmas
Eve in ould Ireland, the little thatched cabin with its one window,
the stinging smoke of the peat fire, the lads and the colleens and the
ould piper--and the merry dances and songs, do ye remember, Mollie,
darling? 


     Did you ever go into an Irishman's shanty,
     Where money was scarce but where welcome was plenty?
     A three-legged stool and a table to match it,
     But the door of the shanty is always unlatched.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!

     Our nate little house, it looks out on the street,
     There's two beautiful rooms and a pig-sty complete.
     Each girl has a dress and each boy has a coat,
     There's tin happy children, six pigs and a goat.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!


It's lucky for us, darlin', that me husband is out at
his lodge tonight. I can stay with you until the children return from
the entertainment, and maybe it's a bit of a Christmas Eve high-jinks
we can be having afterwards.

Indade, I'm glad to have ye, Kathleen. Will your
husband be long at lodge?

 He will that. Pat is the Grand Exalted Chafe Ruler of the Benevolent and
Obstreperous Order of United Wooden-men, and he won't be home till
marnin'.",False
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","Do not give way to this uncalled-for grief,
            Your separation will be very brief.
                 To ascertain which is the King
                      And which the other,
                 To Barataria's Court I'll bring
                      His foster-mother;
                 Her former nurseling to declare
                      She'll be delighted.
            That settled, let each happy pair
                 Be reunited.
		Viva!  His argument is strong!
 		Viva!  We'll not be parted long!
                 Viva!  It will be settled soon!
                 Viva!  Then comes our honeymoon!

                                                    

	           Then one of us will be a Queen,
                      And sit on a golden throne,
                           With a crown instead
                           Of a hat on her head,
                      And diamonds all her own!
                 With a beautiful robe of gold and green,
                      I've always understood;
                           I wonder whether
                           She'd wear a feather?
                      I rather think she should!

	          Oh, 'tis a glorious thing, I ween,
                 To be a regular Royal Queen!
                 No half-and-half affair, I mean,
                 But a right-down regular Royal Queen!

	           She'll drive about in a carriage and pair,
                      With the King on her left-hand side,
                           And a milk-white horse,
                           As a matter of course,
                      Whenever she wants to ride!
                 With beautiful silver shoes to wear
                      Upon her dainty feet;
                           With endless stocks
                           Of beautiful frocks
                      And as much as she wants to eat!

	         Oh, 'tis a glorious thing, I ween, etc.

	         Whenever she condescends to walk,
                      Be sure she'll shine at that,
                           With her haughty stare
                           And her nose in the air,
                      Like a well-born aristocrat!
                 At elegant high society talk
                      She'll bear away the bell,
                           With her ""How de do?""
                           And her ""How are you?""
                      And ""I trust I see you well!""

  ALL.           Oh, 'tis a glorious thing, I ween, etc.

  GIU.           And noble lords will scrape and bow,
                      And double themselves in two,
                           And open their eyes
                           In blank surprise
                      At whatever she likes to do.
                 And everybody will roundly vow
                      She's fair as flowers in May,",False
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",True
"Noddin', nid, nid noddin'.

Dropping off to sleep, ain't we, Klinker?

 Asleep! Every last one of them is verra sound asleep. Meeny and
Biddy Mary, and Sergius and Tomasso and the leetla Dutch twins and
all! Jack Frost! Jolly Jack Frost! Come-a
quick, come-a quick! They're all asleep.

Hello, what is it?

It is Anita. The leetla children are all here and sound asleep.

And so was I. They sang a song
about noddin', nid, nid noddin', and I just went to sleep myself. I
dreamed I was hunting a polar bear way up by the North Pole.
I'm still awfully sleepy.

 I didn't know that you ever went to sleep.

 You bet I do. That's the one thing I've got against my
daddy's Christmas trip every year. It wakes us all up right in the
middle of the night.

The middle of the night? What _do_ you mean?

Middle of the north pole night. If it wasn't for Christmas
we could go to bed about half past October and sleep until a quarter
of May, but ma thinks we ought to help pa and then wait up until he
comes home. My, I'm sleepy! Aren't you?

Oh, no, no! I'm verra too much excited to sleep. It's all about
my secret. Are you really sure he is coming?

 Of course he is, and it's almost time he was here now.
It's nearly Christmas Day. Look way up there in the sky. You don't see
anything that looks like an air ship, do you?

 No, I cannot see a single thing.

 Oh, look here! The children have
lighted a candle for him. That's just fine. It always pleases him. And
see; here's a picture and a wreath of holly and the star of Bethlehem.
And stockings and shoes all in a row.

 I can't see a thing.

Here's a telescope. Look through that. Now do you see anything?

 Oh, no; now I cannot even see the stars or the moon.

Of course you can't. You are looking through the wrong
end. Turn it around.

Oh, now I can see the stars. And, oh, look! I see a leetla, teeny-weeny thing way, way
off--far up in the sky. Look, Jack Frost, is that the air ship?

 Yes, I believe it is.","Is he now? The late Mr. Mulligan was niver much of a
lodge joiner but that made no difference to him; he niver came home
till marnin', lodge or no lodge.

 Remember, Mollie, you're coming over to dinner with us
tomorrow. It's at one o'clock.


Oh, Kathleen, I can't be laving the children at all, at
all. On Christmas Day, too.

Of course you can't. Ye're going to bring the children
over with ye.

The whole tin of them?

     Patsy and Matsy,
     And Teddy Magee,
     Nora Eudora,
     And Micky Machree,
     Bridget Honora,
     And sweet Mary Ann,
     Melissa, Clarissa,

   And wee Peter Pan.

And ye're willing for the whole bunch of us to come?

All but the goat. I draw the line at Shamus O'Brien. Ye
see it's this way. Me man, Pat, won a turkey in a raffle, and it's as
big as a billy-goat. Then on top of that me daughter Toozy, that's
married and lives in the country, sent us two chickens and a goose.
And there's only me and Pat to ate all that.

Kathleen O'Toole, it's a saint ye are.

I says to Pat, says I, ""Christmas ain't Christmas at
all, at all, unless there's some children at the dinner."" ""What'll we
do?"" says Pat. ""Invite the Mulligans,"" says I. And Pat was tickled to
death. We've potatoes and squash and cabbage from me own garden, and
we've oyster dressing and cramberries and stewed corn and apple
fritters, and it's meself that has made eight mince pies, and four
punkin ones--and I think we'll be after having a dinner on Christmas
Day that would do credit to ould Saint Patrick himself.

Sure, ye almost make me cry for joy, Kathleen O'Toole,
and after the goat trated ye the way he did, too.

If a woman can't be neighborly and loving on Christmas
Day, Mollie Mulligan, sure I'm thinking she niver can be neighborly
and loving at all, at all.",True
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","You stick to me, Brocky, and I'll pull you through.

Monsieur Fleury.

The chef.

Very charmed to see you,
Monsieur Fleury.

Thank you very much.

Agatha--recitation!

Mr. Rolleston.

How do you do, Rolleston?

Mr. Tompsett.

Miss Fisher.

This is a pleasure, Miss Fisher.

If I might venture, Miss Fisher

Miss Simmons.

You are always welcome, Miss Simmons.

At last we meet.
Won't you sit down?

Mademoiselle Jeanne.

Charmed to see you, Mademoiselle Jeanne.

Mr. Treherne, this is Fisher, my maid.

Your what, Mary?

My friend.
Thomas.

How do you do, Thomas?

John.

How do you do, John?

Brocklehurst, this is John. I think you have
already met on the door-step.

Jane.

Give me your hand, Jane.

Gladys.

How do you do, Gladys. You know my uncle?

Your hand, Gladys.

Tweeny.

So happy to see you.

John, I saw you talking to Lord Brocklehurst just now; introduce
me.

That's an uncommon
pretty girl; if I must feed one of them, Ernest, that's the one.

No you don't, it won't do, Brocky. You are too
pretty, my dear. Mother wouldn't like it. Here's
something safer. Charming girl, Brocky, dying to know you; let me
introduce you. Tweeny, Lord Brocklehurst--Lord Brocklehurst, Tweeny.

They are not all here, Crichton.

Odds and ends.
Which is to recite?

And how are
all at home?

Fairish, my lord, if 'tis the horses you are inquiring for?

No, no, the family. How's the baby?

Blooming, your lordship.

A very fine boy. I remember saying so when I saw him; nice
little fellow.

Beg pardon, my
lord, it's a girl.

A girl? Aha! ha! ha! exactly what I said. I distinctly
remember saying, If it's spared it will be a girl.

Very delighted to see you, Crichton.

Mary, you know Mr. Crichton?

Milk and sugar, Crichton?

I'm ashamed to be seen talking to you, my lady.

To such a perfect servant as you all this must be most
distasteful. Oh, please do
speak, or I shall have to recite. You do hate it, don't you?

It pains me, your ladyship. It disturbs the etiquette of the
servants' hall. After last month's meeting the pageboy, in a burst of
equality, called me Crichton. He was dismissed.

I wonder--I really do--how you can remain with us.

I should have felt compelled to give notice, my lady, if the
master had not had a seat in the Upper House. I cling to that.

Do go on speaking. Tell me, what did Mr. Ernest mean by
saying he was not young enough to know everything?

I have no idea, my lady.

But you laughed.

My lady, he is the second son of a peer.

Very proper sentiments. You are a good soul, Crichton.",True
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","'I wonder where I put my glasses?'

'I'll look for them.'

'No, I remember now. They are upstairs in such a funny
place that I must go myself. Do you remember, Rogie, that I hoped they
would reject you on account of your eyes?'

'I suppose you couldn't help it.'

'Did you believe I really meant it, John?'

'Did _you_, Roger?'

'Of course. Didn't you, father?'

'No! I knew the old lady better.'

'I shouldn't have liked it, Rogie dear. I'll
tell you something. You know your brother Harry died when he was seven.
To you, I suppose, it is as if he had never been. You were barely five.

'I don't remember him, mater.'

'No--no. But I do, Rogie. He would be twenty-one now; but
though you and Emma grew up I have always gone on seeing him as just
seven. Always till the war broke out. And now I see him a man of
twenty-one, dressed in khaki, fighting for his country, same as you.
I wouldn't have had one of you stay at home, though I had had a dozen.
That is, if it is the noble war they all say it is. I'm not clever,
Rogie, I have to take it on trust. Surely they wouldn't deceive mothers.
I'll get my glasses.'

'Like to change your mother, Roger?'

'What do you think?'

'Not going, Roger?'

'Yes, I thought--'

'Won't you--sit down and--have a chat?'

'A what? You and me!'

'Why not?'

'Oh--oh, all right,' sitting uncomfortably.

'I suppose you catch an early train to-morrow?'

'The 5.20. I have flag-signalling at half-past six.'

'Phew! Hours before I shall be up.'

'I suppose so.'

'Well, you needn't dwell on it, Roger.'

'I didn't. Good-night, father.'

'Good-night. Damn. Come back. My fault. Didn't I say I wanted to have
a chat with you?'

'I thought we had had it.'

'No such luck.'

'I like your uniform, Roger,'

'Haven't you made fun of me enough?'

'I'm not making fun of you. Don't you see I'm trying to tell
you that I'm proud of you?'

'Good lord, father, you are not going to begin now.'

'Do you remember, Roger, my saying that I didn't want you to smoke till
you were twenty?'

'Oh, it's that, is it?' Shutting his mouth tight, 'I never promised.'

'It's not that. Have a cigar, my boy?'

'Me?'

'Have you ever wondered, Roger, what sort of a fellow I am?'

'Often.'

'I have often wondered what sort of fellow you are, Roger. We have both
been at it on the sly. I suppose that is what makes a father and son so
uncomfortable in each other's presence.''Do you feel the creeps when you are left alone with me?'

'Mortally, Roger. My first instinct is to slip away.'

'So is mine,'

'You don't say so! I always seem to know what you are
thinking, Roger.'

'Do you? Same here.'

'As a consequence it is better, it is right, it is only decent that you
and I should be very chary of confidences with each other.'

'I'm dashed glad you see it in that way.'

'Oh, quite. And yet, Roger, if you had to answer this question on oath,
""Whom do you think you are most like in this world?"" I don't mean
superficially, but deep down in your vitals, what would you say? Your
mother, your uncle, one of your friends on the golf links?'

'No.'

'Who?'

'You.'

'Just how I feel.'

'It's pretty ghastly, father.'

'It is. I don't know which it is worse for.'

'You are a bit of a wag at times, Roger.'

'You soon shut me up.'

'I have heard that you sparkle more freely in my absence.'

'They say the same about you.'

'And now that you mention it, I believe it is true; and yet, isn't it
a bigger satisfaction to you to catch me relishing your jokes than any
other person?'

'How did you know that?'

'Because I am so bucked if I see you relishing mine.'

'Are you?'",True
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","If we did, my lady, the first thing we should do would be to
elect a head. Circumstances might alter cases; the same person might
not be master; the same persons might not be servants. I can't say as to
that, nor should we have the deciding of it. Nature would decide for us.

You seem to have thought it all out carefully, Crichton.

Yes, my lady.

And you have done this for us, Crichton, because you thought
that--that father needed to be kept in his place?

I should prefer you to say, my lady, that I have done it for
the house.

Thank you, Crichton. Mary, be nicer to him. (But LADY MARY has
begun to read again.) If there was any way in which we could show our
gratitude.

If I might venture, my lady, would you kindly show it by
becoming more like Lady Mary. That disdain is what we like from
our superiors. Even so do we, the upper servants, disdain the lower
servants, while they take it out of the odds and ends.

Oh dear, what a tiring day.

I feel dead. Tuck in your feet, you selfish thing.

I wonder what he meant by circumstances might alter cases.

Don't talk, Mary, I was nearly asleep.

I wonder what he meant by the same person might not be
master, and the same persons might not be servants.

Do be quiet, Mary, and leave it to nature; he said nature
would decide.

I wonder--
This is what I have written. 'Wrecked, wrecked, wrecked! on an
island in the Tropics, the following: the Hon. Ernest Woolley, the Rev.
This is what I have written. 'Wrecked, wrecked, wrecked! on an
island in the Tropics, the following: the Hon. Ernest Woolley, the Rev.

John Treherne, the Ladies Mary, Catherine, and Agatha Lasenby, with two
servants. We are the sole survivors of Lord Loam's steam yacht Bluebell,
which encountered a fearful gale in these seas, and soon became a total
wreck. The crew behaved gallantly, putting us all into the first boat.
What became of them I cannot tell, but we, after dreadful sufferings,
and insufficiently clad, in whatever garments we could lay hold of in
the dark'--

Please don't describe our garments.

--'succeeded in reaching this island, with the loss of only one
of our party, namely, Lord Loam, who flung away his life in a gallant
attempt to save a servant who had fallen overboard.' (The ladies have
wept long and sore for their father, but there is something in this last
utterance that makes them look up.)

But, Ernest, it was Crichton who jumped overboard trying to save
father.

Well, you know, it was rather silly of uncle to fling away his life by
trying to get into the boat first; and as this document may be printed
in the English papers, it struck me, an English peer, you know--

Ernest, that is very thoughtful of you.

--'By night the cries of wild cats and
the hissing of snakes terrify us extremely'--(this does not satisfy
him so well, and he makes a correction)--'terrify the ladies extremely.
Against these we have no weapons except one cutlass and a hatchet. A
bucket washed ashore is at present our only comfortable seat'--

And Ernest is sitting on it.

H'sh! Oh, do be quiet.--'To add to our horrors, night falls
suddenly in these parts, and it is then that savage animals begin to
prowl and roar.'

Have you said that vampire bats suck the blood from our toes
as we sleep?

No, that's all. I end up, 'Rescue us or we perish. Rich reward.
Signed Ernest Woolley, in command of our little party.' This is written
on a leaf taken out of a book of poems that Crichton found in his
pocket. Fancy Crichton being a reader of poetry. Now I shall put it into
the bottle and fling it into the sea.

The tide is going out, we mustn't miss the post.

Anything wrong, sir?",False
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","Sure.

It's a great wonder you didn't forget it--and me without a
chew. 

Ouch! Darn you! 

Shut your big mouth! What is the matter with you
at all?

She pinched me--hard as she could, too--and look
at her laughin'!

Cry-baby! I owed you one.

I'll fix you. I'll tell Eileen, wait 'n' see!

Tattle-tale! I don't care. Eileen's sick.

That's why you dast do it. You dasn't if she was up. I'll get
even, you bet!

Shut up your noise! Go up to bed, the two of
you, and no more talk, and you go with them, Mary.

Come on, Mary. Wake up.

Ow!

Hush your noise, you soft,
weak thing, you! It's nothin' but blubberin' you do be doin' all the
time. I'll have a moment's peace, I
will! Off to bed with you before I get the strap! It's crazy mad you
all get the moment Eileen's away from you. Go on, now! And be quiet or I'll be up to you!

Can I say good-night to Eileen, Papa?

No. The doctor's with her yet.  Yes,
go in to her, Nora. It'll drive himself out of the house maybe, bad
cess to him, and him stayin' half the night. The rheumatics are in my leg again. If Eileen's in
bed long those brats'll have the house down.

Eileen ain't sick very bad, is she?

It's a cold only she has. Your poor mother died of the same. ra, well, it's
God's will, I suppose, but where the money'll come from, I dunno. They'll not be raisin' your
wages soon, I'll be bound.

Naw. The old boss never gives no one a raise, 'less
he has to. He's a tight-wad for fair.

 Five dollars a week--for
a strappin' lad the like of you! It's shamed you should be to own up to
it. A divil of a lot of good it was for me to go against Eileen's wish
and let you leave off your schoolin' this year like you wanted,
thinkin' the money you'd earn at work would help with the house.",False
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","'Did you? I should have liked to see that. I have often oiled
their bats for them. Careless lads, they always forget. Was that nice
German boy with him?'

'Mr. Karl? Not far off, sir. He was sitting by the bank of the stream
playing on his flute; and Miss Barbara, she had climbed one of my
apple-trees,--she says they are your trees.'

'They are, you know, Dering,'

'Yes, sir, in a sense, but I
don't like any of you to meddle with them. And there she sat, pelting
the two of them with green apples.'

'How like her! I don't know
how we are to make a demure young lady of her.'

'They say in the village, sir, that Master Will would like to try.'

'Ha! ha! he is just a colt himself. Who
are all here now, Dering; in the house, I mean? I sometimes forget. They
grow old so quickly. They go out at one door in the bloom of youth, and
come back by another, tired and grey. Haven't you noticed it?'

'No, sir. The only visitors staying here are Miss Barbara and Mr. Karl.
There's just them and yourselves, sir, you and the mistress and Master
Will. That's all.'

'Yes, that's all,' his master says, still unconvinced. 'Who is the
soldier, Dering?'

'Soldier, sir? There is no soldier here except yourself.'

'Isn't there? There was a nurse with him. Who is ill?'

'No one, sir. There's no nurse.' Dering backs away from the old man. Would you like me to call the mistress, sir?'

'No, she has gone down to the village. She told me why, but I forget.
Miss Barbara is with her.'

'Miss Barbara is down by the stream, sir.'

'Is she? I think they said they were going to a wedding. Who is being married to-day, Dering?'

'I have heard of no wedding, sir. But here is Miss Barbara.'

'Here's the tomboy!'

'Dering, I believe you are complaining to the Colonel about my watering
the flowers at the wrong time of day.''Aha! Aha!' 

'I did just mention it, miss.'

'You horrid! Dear, don't mind him. And every time he says they are his flowers and
his apples, you tell me, and I shall say to his face that they are yours.'

'The courage of those young things!'

'Let me make you comfy--the way granny does it.'

'That is not quite the way she does it, Do
you call her granny, Barbara?'

'She asked me to--for practice. Don't you remember why?'

'I know! Billy boy.'

'You are quick today. Now, wait till I get your cane.'

'I don't need my cane while I'm sitting.'

'You look so beau'ful, sitting holding your cane. Oh dear! I am a clumsy.'

Not at all, but perhaps if I were to do it for myself. That's better. Thank you, Barbara, very much.'

'I didn't do it. I'm all thumbs. What a ghastly nurse I should make.'

'Nurse? Who is she, Barbara?'

'Who is who, dear?'

'That nurse.'

'There's no nurse here.'

'Isn't there?'

'Where is granny?'

'She has gone down to the village to a wedding.'

'There's no wedding. Who could be being married?'

'I think it's people I know, but I can't remember who they are. I
thought you went too, Barbara.'

'Not I. Catch me missing it if there had been a wedding!'

'You and the nurse.'

'Dear, you have just been imagining things again. Shall I play to you,
or sing? Oh dear, everything catches in me. Would you like me to ""Robin Adair,"" dear?'

'No, thank you, Barbara. Barbara, the
house seems so empty. Where are Billy and Karl?'

'Billy is where Karl is, you may be sure.'

'And where is Karl?'

'He is where Billy boy is, you may be sure.'

'And where are they both?'

'Not far from where Barbara is, you bet. Do you hear Karl's flute? They have been down all the
morning at the pool where the alder is, trying to catch that bull-trout.'

'They didn't get him, I'll swear!'

'You can ask them.'

'I spent a lot of my youth trying to get that bull-trout. I tumbled in
there sixty years ago.'

'I tumbled in sixty minutes ago! It can't be the same trout, dear.'

'Same old rascal!'

'You muddy things!'

'Did you get the bull-trout, Billy boy?'

'He's a brute that.'

'He is, you know.'

BILLY. 'He came up several times and had a look at my fly. Didn't flick
it, or do anything as complimentary as that. Just yawned and went down.'

COLONEL. 'Yawned, did he? Used to wink in my time. Did you and Billy
fish at Heidelberg, Karl?'

KARL. 'We were more worthily employed, sir, but we did unbend at times.
Billy, do you remember--' He begins a gay dance.",True
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","That's five pounds and ten notes, a good sum, surely!... It's
not that way you'll be talking when you marry a young man, Nora Burke,
and they were saying in the fair my lambs were the best lambs, and I got
a grand price, for I'm no fool now at making a bargain when my lambs are
good.

What was it you got?

Twenty pound for the lot, Nora Burke.... We'ld do right to wait
now till himself will be quiet awhile in the Seven Churches, and then
you'll marry me in the chapel of Rathvanna, and I'll bring the sheep up
on the bit of a hill you have on the back mountain, and we won't have
anything we'ld be afeard to let our minds on when the mist is down.

Why would I marry you, Mike Dara? You'll be getting old and I'll be getting old, and in a little while I'm telling you, you'll be sitting up in your bed--the way himself was
sitting--with a shake in your face, and your teeth falling, and the
white hair sticking out round you like an old bush where sheep do be
leaping a gap.

It's a pitiful thing to be getting old, but it's a queer thing surely. It's a queer thing to see
an old man sitting up there in his bed with no teeth in him, and a rough
word in his mouth, and his chin the way it would take the bark from the
edge of an oak board you'ld have building a door.... God forgive me,
Micheal Dara, we'll all be getting old, but it's a queer thing surely.

It's too lonesome you are from living a long time with an old
man, Nora, and you're talking again like a herd that would be coming
down from the thick mist, but it's a fine
life you'll have now with a young man, a fine life surely....

Son of God deliver us.

Now you'll not marry her the time I'm
rotting below in the Seven Churches, and you'll see the thing I'll give
you will follow you on the back mountains when the wind is high.",False
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","'Perhaps Captain Dering has some little things to do: and you, too, Barbara. They are leaving in an hour, John.'

'If you would like to take
Barbara into the garden, Captain Dering---- No, not the garden, you wouldn't know your way about in the
garden.'

'Wouldn't I, Colonel?'

'No, certainly not. I'll show it you some day.'

'But there is a nice meadow just
beyond the shrubbery. Barbara knows the way; she often went there
with-- The Captain will be jealous, you know,'

'Let me, dear,' 

'She is much better at it than I am now, John.'

'I wouldn't go down by the stream, Barbara--not to the pool where the alder is.
There's--there's not a good view there, sir; and a boy--a boy I knew,
he often--nobody in particular--just a boy who used to come about the
house--he is not here now--he is on duty. I don't think you should go
to the alder pool, Barbara.'

'We won't go there, dear.'

'Did I do all right, Ellen?'

'Splendidly. I was proud of you.'

'I put them completely off the scent! They haven't a notion!
I can be very sly, you know, at times. Ellen, I think I should like to
have that alder tree cut down. There is no boy now, you see.'

'I would leave it alone, John. There will be boys again. Shall I read to
you; you like that, don't you?'

'Yes, read to me--something funny, if you please. About Sam Weller! No,
I expect Sam has gone to the wars. Read about Mr. Pickwick. He is very
amusing. I feel sure that if he had tried to catch the bull-trout he
would have fallen in. Just as Barbara did this morning.'

'Barbara?'

'She is down at the alder pool. Billy is there with that nice German
boy. The noise they make, shouting and laughing!'

'Which bit shall I read?'

'About Mr. Pickwick going into the lady's bedroom by mistake.'
'Yes, dear, though you almost know it by heart. You see, you have begun
to laugh already.'

'You are laughing too, Ellen. I can't help it!'

'But that was against your wish, was it not? Was that against your wish?
Would you prefer me not to ask that question?'

'Perhaps I am putting the question in the wrong
way. Are you not able to tell us any more?'

'There was a distinct movement that time, but it is so irregular.'

'I thought so, but please don't talk. Do you want to tell us more? Is it
that you can't hear me distinctly? He seems to want to tell us more, but
something prevents him.'

'In any case, Mrs. Don, it is extraordinary. This is the first seance I
have ever taken part in, but I must believe now.'

'Of course, Major, these are the simplest manifestations. They are only
the first step. But if we are to go on, the less we talk the better.
Shall we go on? It is not agitating you too much, Laura?'

'There was a moment when I--but I wish I was braver. I
think it is partly the darkness. I suppose we can't have a little
light?'

'Certainly we can, dear. Darkness is quite unnecessary, but I think it
helps one to concentrate.'


'You have not gone away, have you? We must be patient. Are you
still there?'

'I think I felt a movement.'

'Don't talk, please. Are you still there?'

'Yes! It is your mother who is speaking; do you understand that?'

'Yes. What shall I ask him now?'

'We leave it to you, Mrs. Don.'

'Have you any message you want to send us? Yes. Is it
important? Yes. Are we to spell it out in the usual way? Yes. Is the
first letter of the first word A? Is it B?'

'Is the word _Love_? Yes. But I don't understand that movement. You
are not displeased with us, are you? No. Does the second word begin with
A?--with B? Yes.'

'Love Bade Me----If it is a quotation, I believe I know it! Is the
fourth word  Welcome? Yes.'

'Love Bade Me Welcome.'",True
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","Of the child that is born, O Baltasar,
       I begged a woman to tell us the news;
     I said in the east we had seen His star,
     And had ridden fast and had ridden far
       To find and worship the King of the Jews.

     Brothers, our quest is ended; see the star
     Is standing still over this lowly hut.

     Methinks it is a stable. Knock and see!

     What ho, within!

     Sirs, whom seek ye?


     We have journeyed from afar
     Led by the shining of yon splendid star.
     We are Gaspar, Melchoir and Baltasar.


     We seek a new-born King,
     Gold, frankincense to him we bring.
     And many a kingly offering.

     Behold, the child is clothed in light!


     Our journey ends, passed is the night.


     Now let us make no more delay,
     But worship Him right worthily.


     Hail, hail, dear child
     Of a maiden meek and mild.
       See, he merries!
     See, he smiles, my sweeting,
     I give thee greeting!
         Have a bob of cherries.


     Hail, little One we've sought,
     See, a bird I've brought,
         See its feathers gay.
     Hail, little One adored,
     Hail, blessed King and Lord,
         Star of the day!


     Hail, little One, so dear,
     My heart is full of cheer,
         A little ball I bring,
     Reach forth thy fingers gay,
     And take the ball and play,
         My blessed King.
  I bring Thee a crown, O King of Kings,
     And here a scepter full of gems,
     For Thou shalt rule the hearts of men.



     For Thee I bring sweet frankincense!


     And I bring myrrh to offer Thee!



     The greatest gift is yet ungiven,
     The gift that cometh straight from Heaven.
         O, Heavenly King,
         Heart's love we bring.


     Not gold nor gems from land or sea
     Is worth the love we offer Thee.


     And lowly folk who have no gold,
     Nor gift to offer that is meet,
     May bring the dearest thing of all--
     A loving heart and service sweet.",True
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","'That's better,'

'I think I'll go to my room now. You will come up, mater?'

'Yes, dear. I shan't be five minutes, John.'

'More like half an hour.'

'There is nothing wrong, is there? I thought I noticed a--a----'

'A certain liveliness, my dear. No, we were only having a good talk.'

'What about, John?'

'About the war,'

'About tactics and strategy, wasn't it, Roger?'

'Yes.'

'The fact is, Ellen, I have been helping Roger to take his first
trench.' With a big breath, 'And we took it too, together, didn't we,
Roger?'

'You bet,'

'Though I suppose,' sighing, 'it is one of those trenches that the enemy
retake during the night.'

'Oh, I--I don't know, father.'

'Whatever are you two talking about?'

'Aha, it is very private. We don't tell you everything, you know, Ellen.'

'Come on, mater, it's only his beastly sarcasm again. 'Night, father; I
won't see you in the morning.'

''Night,'

'Good-night, dear father.'

'A beautiful morning, Dering.'

'Too much sun, sir. The roses be complaining, and, to make matters
worse, Miss Barbara has been watering of them--in the heat of the day.'

'Has she? She means well. Dering, you heard it, didn't you?' 

'What was that, sir?'

'The thunderstorm--early this morning.'

'There was no thunderstorm, sir.'

'That is what they all say. It was at four o'clock. I
got up and looked out at the window. The evening primroses were very
beautiful.'

'I don't hold much with evening primroses,
sir; but I was out and about at four; there was no thunderstorm.'

'I suppose I just thought there was one. Perhaps it was
some thunderstorm of long ago that I heard. They do come back, you
know.'

'Do they, sir?'

'I am glad to see you moving about in the garden, Dering, with
everything just as usual.'

'Thank you, sir.'

'No, don't go. I am--a little troubled, Dering.'

'Everything be all right, sir.'

'I'm glad of that,' the Colonel says with relief. 'It is pleasant to see
that you have come back, Dering. Why did you go away for such a long
time?'

'Me, sir?' Dering is a little aggrieved. 'I haven't had a day off since
Christmas.'

'Haven't you? I thought--'

'Is everything just as usual, Dering?'

'Yes, sir. There never were a place less changed than this.'

'That's true.' The Colonel is appeased. 'Thank you, Dering, for saying
that.' But next moment he has lowered his voice again. 'Dering, there is
nothing wrong, is there? Is anything happening that I am not being told
about?'

'Not that I know of, sir.'

'That is what they all say, but--I don't know. Dering, I feel as if I was needed
somewhere. I don't know where it is. No one will tell me. Where is every
one?'

'They're all about, sir. There's a cricket match on at the village green.'

'Is there?'

'If the wind had a bit of south in it you could hear their voices. You
were a bit of a nailer at cricket yourself, sir.'

'Ninety-nine against Mallowfield, and then bowled off my pads. Biggest
score I ever made. Mallowfield wanted to add one to make it the hundred,
but I wouldn't let them. I was pretty good at steering them through the
slips, Dering! Do you remember my late cut? It didn't matter where point
stood, I got past him. You used to stand at point, Dering.'

'That was my grandfather, sir. If he was to be believed, he used to snap
you regular at point.'

'Did he? I daresay he did. I can't play now, but I like to watch it still.' 
'Dering, there is no cricket on the green to-day. I have been down to look. I don't understand it, Dering. When I
got there the green was all dotted with them--it's the prettiest sight
and sound in England. But as I watched them they began to go away, one
and two at a time; they weren't given out, you know, they went as if
they had been called away. Some of the little shavers stayed on--and
then they went off, as if they had been called away too. The stumps were
left lying about. Why is it?'

'It's just fancy, sir, I saw Master Will oiling his bat yesterday.'",False
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","And now tell me, have you
been to the Opera? What sort of weather have you been having in the
kitchen? For Heaven's sake, woman, be articulate.

No, my lady; his lordship may
compel us to be equal upstairs, but there will never be equality in the
servants' hall.

What's that? No equality? Can't you see,
Crichton, that our divisions into classes are artificial, that if we
were to return to nature, which is the aspiration of my life, all would
be equal?

If I may make so bold as to contradict your lordship--

Go on.

The divisions into classes, my lord, are not artificial. They
are the natural outcome of a civilised society. There
must always be a master and servants in all civilised communities, my
lady, for it is natural, and whatever is natural is right.

It is very unnatural for me to stand here and allow
you to talk such nonsense.

Yes, my lord, it is. That is what I have been
striving to point out to your lordship.

What is the matter with Fisher? She is looking
daggers.

The tedious creature; some question of etiquette, I suppose.

How are you, Fisher?

I am nothing, my lady, I am nothing at
all.

Oh dear, who says so?

His lordship has asked that kitchen wench to have a
second cup of tea.

But why not?

If it pleases his lordship to offer it to her before offering it
to me--

So that is it. Do you want another cup of tea, Fisher?

No, my lady--but my position--I should have been asked first.

Oh dear.My friends, I am glad to see you all looking so happy. It
used to be predicted by the scoffer that these meetings would prove
distasteful to you. Are they distasteful? I hear you laughing at the
question.

No harm in saying that among us to-day is one who was formerly hostile
to the movement, but who to-day has been won over. I refer to Lord
Brocklehurst, who, I am sure, will presently say to me that if the
charming lady now by his side has derived as much pleasure from his
company as he has derived from hers, he will be more than satisfied.

For the time being the artificial and unnatural--I say unnatural--barriers of society are swept
away. Would that they could be swept away for ever.

But that is entirely and utterly out of the question. And now for a few
months we are to be separated. As you know, my daughters and Mr. Ernest
and Mr. Treherne are to accompany me on my yacht, on a voyage to distant
parts of the earth. In less than forty-eight hours we shall be under
weigh.

Do not think our life on the yacht is to be one long idle holiday. My
views on the excessive luxury of the day are well known, and what I
preach I am resolved to practise. I have therefore decided that my
daughters, instead of having one maid each as at present, shall on this
voyage have but one maid between them.

My lord!

My mind is made up.

I cordially agree.

And now, my friends, I should like to think that there is
some piece of advice I might give you, some thought, some noble saying
over which you might ponder in my absence. In this connection I remember a proverb, which has had a great effect on my own life. I first heard
it many years ago. I have never forgotten it. It constantly cheers and
guides me. That proverb is--that proverb was--the proverb I speak of--
Oh dear, I believe he has forgotten it.

The proverb--that proverb to which I refer--

I have it now--(not he).

Crichton.

One maid among three grown women!

Mary, I think I had better go. That dreadful
kitchenmaid--

I can't blame you, George.

Your father's views are shocking to me, and I am glad
I am not to be one of the party on the yacht. My respect for myself,
Mary, my natural anxiety as to what mother will say. I shall see you,
darling, before you sail.

Selfish brute, only thinking of himself. What about my speech?

One maid among three of us. What's to be done?

Pooh! You must do for yourselves, that's all.

Do for ourselves. How can we know where our things are kept?

Are you aware that dresses button up the back?

How are we to get into our shoes and be prepared for the
carriage?

Who is to put us to bed, and who is to get us up, and how
shall we ever know it's morning if there is no one to pull up the
blinds?",True
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","The tide, Crichton, is a postman who
calls at our island twice a day for letters.

Thank you, sir.

Poor Crichton! I sometimes think he is losing his sense of
humour. Come along, Agatha.

How horribly still it is.

It is best when it is still.

Mary, I have heard that they are
always very still just before they jump.

Don't.

It is only Crichton knocking down
trees.

Mary, let us go and stand beside him.

Let a servant see that I am afraid!

Don't, then; but remember this, dear, they often drop on one
from above.

Crichton, Crichton!

Did you call, my lady?

I! Why should I?

I made a mistake, your ladyship. If you are
afraid of being alone, my lady--

Afraid! Certainly not. You may go.

I wish, Crichton, you could work without getting so hot.

I wish I could, my lady.

It makes me hot to look at you.

It almost makes me cool to look at your ladyship.

Anything I can do for
you in that way, Crichton, I shall do with pleasure.

Thank you, my lady.

Don't give way, my lady, things might be worse.

My poor father.

If I could have given my life for his.

You did all a man could do. Indeed I thank you, Crichton. You are a man.

Thank you, my lady.

But it is all so awful. Crichton, is there any hope of a ship
coming?

Of course there is, my lady.

Don't treat me as a child. I have got to
know the worst, and to face it. Crichton, the truth.

We were driven out of our course, my lady; I
fear far from the track of commerce.

Thank you; I understand.

You're a good pluckt 'un, my lady.

I shall try to be. Crichton, how dare you?

I beg your ladyship's pardon; but you are.

And until a ship comes we are three men who are going to do our best for
you ladies.

Mr. Ernest does no work.

But he will, my lady.

I doubt it.

No work--no dinner--will make a great change in Mr. Ernest.

No work--no dinner. When did you invent that rule, Crichton?

I didn't invent it, my lady. I seem to
see it growing all over the island.

Crichton, your manner strikes me as curious.

I hope not, your ladyship.

You are not implying
anything so unnatural, I presume, as that if I and my sisters don't work
there will be no dinner for us?

If it is unnatural, my lady, that is the end of it.

If? Now I understand. The perfect servant at home holds that
we are all equal now. I see.

My lady, can you think me so
inconsistent?

That is it.

My lady, I disbelieved in equality at home because
it was against nature, and for that same reason I as utterly disbelieve
in it on an island.

I apologise.

There must always, my lady, be one
to command and others to obey.

One to command, others to obey. Yes. Crichton!

What is it, my lady?

Look what I found.

Cocoa-nuts. Bravo!

They grows on trees.

Where did you think they grew?

I thought as how they grew in rows on top of little sticks.",True
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","Is he now? The late Mr. Mulligan was niver much of a
lodge joiner but that made no difference to him; he niver came home
till marnin', lodge or no lodge.

 Remember, Mollie, you're coming over to dinner with us
tomorrow. It's at one o'clock.


Oh, Kathleen, I can't be laving the children at all, at
all. On Christmas Day, too.

Of course you can't. Ye're going to bring the children
over with ye.

The whole tin of them?

     Patsy and Matsy,
     And Teddy Magee,
     Nora Eudora,
     And Micky Machree,
     Bridget Honora,
     And sweet Mary Ann,
     Melissa, Clarissa,

   And wee Peter Pan.

And ye're willing for the whole bunch of us to come?

All but the goat. I draw the line at Shamus O'Brien. Ye
see it's this way. Me man, Pat, won a turkey in a raffle, and it's as
big as a billy-goat. Then on top of that me daughter Toozy, that's
married and lives in the country, sent us two chickens and a goose.
And there's only me and Pat to ate all that.

Kathleen O'Toole, it's a saint ye are.

I says to Pat, says I, ""Christmas ain't Christmas at
all, at all, unless there's some children at the dinner."" ""What'll we
do?"" says Pat. ""Invite the Mulligans,"" says I. And Pat was tickled to
death. We've potatoes and squash and cabbage from me own garden, and
we've oyster dressing and cramberries and stewed corn and apple
fritters, and it's meself that has made eight mince pies, and four
punkin ones--and I think we'll be after having a dinner on Christmas
Day that would do credit to ould Saint Patrick himself.

Sure, ye almost make me cry for joy, Kathleen O'Toole,
and after the goat trated ye the way he did, too.

If a woman can't be neighborly and loving on Christmas
Day, Mollie Mulligan, sure I'm thinking she niver can be neighborly
and loving at all, at all.",False
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",False
"Noddin', nid, nid noddin'.

Dropping off to sleep, ain't we, Klinker?

 Asleep! Every last one of them is verra sound asleep. Meeny and
Biddy Mary, and Sergius and Tomasso and the leetla Dutch twins and
all! Jack Frost! Jolly Jack Frost! Come-a
quick, come-a quick! They're all asleep.

Hello, what is it?

It is Anita. The leetla children are all here and sound asleep.

And so was I. They sang a song
about noddin', nid, nid noddin', and I just went to sleep myself. I
dreamed I was hunting a polar bear way up by the North Pole.
I'm still awfully sleepy.

 I didn't know that you ever went to sleep.

 You bet I do. That's the one thing I've got against my
daddy's Christmas trip every year. It wakes us all up right in the
middle of the night.

The middle of the night? What _do_ you mean?

Middle of the north pole night. If it wasn't for Christmas
we could go to bed about half past October and sleep until a quarter
of May, but ma thinks we ought to help pa and then wait up until he
comes home. My, I'm sleepy! Aren't you?

Oh, no, no! I'm verra too much excited to sleep. It's all about
my secret. Are you really sure he is coming?

 Of course he is, and it's almost time he was here now.
It's nearly Christmas Day. Look way up there in the sky. You don't see
anything that looks like an air ship, do you?

 No, I cannot see a single thing.

 Oh, look here! The children have
lighted a candle for him. That's just fine. It always pleases him. And
see; here's a picture and a wreath of holly and the star of Bethlehem.
And stockings and shoes all in a row.

 I can't see a thing.

Here's a telescope. Look through that. Now do you see anything?

 Oh, no; now I cannot even see the stars or the moon.

Of course you can't. You are looking through the wrong
end. Turn it around.

Oh, now I can see the stars. And, oh, look! I see a leetla, teeny-weeny thing way, way
off--far up in the sky. Look, Jack Frost, is that the air ship?

 Yes, I believe it is.","In the regrettable slang of the servants' hall, my lady, the
master is usually referred to as the Gov.

I see. You--

Yes, I understand that is what they call me.

You didn't even take your meals with
the family?

No, my lady, I dined apart.

You, girl, also? Did you dine with Crichton?

No, your ladyship.

With whom?

I took my bit of supper with--with Daddy and Polly and the rest.

Dear old Daddy--he was our monkey. You
remember our monkey, Agatha?

Rather! What a funny old darling he was.

And don't you think Polly was the sweetest
little parrot, Mary?

Ah! I understand; animals you had domesticated?

Quite so--quite so.

The servants' teas that used to take place here once
a month--

They did not seem natural on the island, my lady, and were
discontinued by the Gov.'s orders.

A clear proof, Loam, that they were a mistake here.

I admit it frankly.
I abandon them. Emily, as the result of our experiences on the island, I
think of going over to the Tories.

I am delighted to hear it.

Thank you, Crichton, thank you; that is all.

One moment. Young people, Crichton, will be young people, even on an island; now,
I suppose there was a certain amount of--shall we say sentimentalising,
going on?
Yes, my lady, there was.

Mother!

Which gentleman? You,
girl, tell me.

If you please, my lady--

The fact is--

It was him--Mr. Ernest, your ladyship.

With which lady?

I have already told you, Lady Brocklehurst, that Ernest and I--

Yes, now; but you were two years on the island. Was it this lady?

No, your ladyship.

Then I don't care which of the others it was. Well, I suppose that will do.

Do! I hope you are ashamed of yourself, mother. You are an excellent fellow, Crichton; and if,
after we are married, you ever wish to change your place, come to us.

Oh no, impossible--

Why impossible?  Do you see why it should be
impossible, my man?

Yes, my lady. I had not told you, my lord, but as soon as
your lordship is suited I wish to leave service.

What will you do, Crichton?

Shall I withdraw, my lord?

Horrid of me, wasn't it? But if one wasn't disagreeable now and again, it would
be horribly tedious to be an old woman. He will soon be yours, Mary, and
then--think of the opportunities you will have of being disagreeable to
me. On that understanding, my dear, don't you think we might--? 

Quite so--quite so. 
To wish you every dear happiness.

The same to you, my lady.

Do you despise me, Crichton? You are the best man among us.

On an island, my lady, perhaps; but in England, no.

Then there's something wrong with England.

My lady, not even from you can I listen to a word against
England.

Tell me one thing: you have not lost your courage?

No, my lady.",False
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand."," Good evening to you, lady of the house.

Good evening, kindly stranger, it's a wild night, God help you, to be
out in the rain falling.

It is, surely, and I walking to Brittas from the Aughrim fair.

 Is it walking on your feet, stranger?

On my two feet, lady of the house, and when I saw the light below
I thought maybe if you'd a sup of new milk and a quiet decent corner
where a man could sleep {he looks in past her and sees the dead man.}
The Lord have mercy on us all!

It doesn't matter anyway, stranger, come in out of the rain.

Is it departed he is?

It is, stranger. He's after dying on me, God forgive him, and there
I am now with a hundred sheep beyond on the hills, and no turf drawn for
the winter.

It's a queer look is on him for a man that's dead.

He was always queer, stranger, and I suppose
them that's queer and they living men will be queer bodies after.

Isn't it a great wonder you're letting him lie there, and he is
not tidied, or laid out itself?

I was afeard, stranger, for he put a black
curse on me this morning if I'ld touch his body the time he'ld die
sudden, or let any one touch it except his sister only, and it's ten
miles away she lives in the big glen over the hill.

It's a queer story he wouldn't let his own wife touch him, and he dying quiet in his bed.

He was an old man, and an odd man, stranger, and it's always up on
the hills he was thinking thoughts in the dark mist. Lay your hand on him now, and tell me if it's cold he is surely.",True
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","A bloody-handed murderer the like of...

 Whisht I am saying; we'll take no fooling from your like at all.And
you, young fellow, you'd have a right to stop, I'm thinking, for we'd do
our all and utmost to content your needs.

And I'd be safe in this place from the searching law?

You would, surely. If they're not fearing you, itself, the
peelers in this place is decent droughty poor fellows, wouldn't touch a
cur dog and not give warning in the dead of night.

Let you stop a short while anyhow. Aren't you destroyed walking with your feet in bleeding
blisters, and your whole skin needing washing like a Wicklow sheep.

It's a nice room, and if it's not humbugging me you are, I'm thinking that I'll surely stay.

Now, by the grace of God, herself will be safe
this night, with a man killed his father holding danger from the door,
and let you come on, Michael James, or they'll have the best stuff drunk
at the wake.

And begging your pardon, mister, what name will we call you, for we'd like to know?

Christopher Mahon.

Well, God bless you, Christy, and a good rest till we meet
again when the sun'll be rising to the noon of day.

God bless you all.

 God bless you.

Are you wanting me to stop along with you and keep you from harm?

Didn't you say you were fearing Father Reilly?

There'd be no harm staying now, I'm thinking, and himself in it too.

You wouldn't stay when there was need for you, and let you step
off nimble this time when there's none.

Didn't I say it was Father Reilly...

Go on, then, to Father Reilly, and let him put you in the holy brotherhoods, and leave that lad to me.

If I meet the Widow Quin...

 Go on, I'm saying, and don't be waking this place with your
noise. That lad would wear the spirits from the saints of peace. timidly. Then she comes to him and speaks with bland good-humour.) Let
you stretch out now by the fire, young fellow. You should be destroyed
travelling.",False
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","Then when I'd my full share I'd come walking down where you'd
see the ducks and geese stretched sleeping on the highway of the road,
and before I'd pass the dunghill, I'd hear himself snoring out, a loud
lonesome snore he'd be making all times, the while he was sleeping, and
he a man 'd be raging all times, the while he was waking, like a gaudy
officer you'd hear cursing and damning and swearing oaths.

Providence and Mercy, spare us all!

It's that you'd say surely if you seen him and he after
drinking for weeks, rising up in the red dawn, or before it maybe, and
going out into the yard as naked as an ash tree in the moon of May, and
shying clods against the visage of the stars till he'd put the fear of
death into the banbhs and the screeching sows.

I'd be well-night afeard of that lad myself, I'm thinking. And there was no one in it but the two of you alone?

The divil a one, though he'd sons and daughters walking all
great states and territories of the world, and not a one of them, to
this day, but would say their seven curses on him, and they rousing up
to let a cough or sneeze, maybe, in the deadness of the night.

Well, you should have been a queer lot.
I never cursed my father the like of that, though I'm twenty and more
years of age.

Then you'd have cursed mine, I'm telling you, and he a man
never gave peace to any, saving when he'd get two months or three, or
be locked in the asylums for battering peelers or assaulting men  the way it was a bitter life he led me till I did up a Tuesday and halve his skull.

Well, you'll have peace in this place, Christy Mahon, and none to trouble you, and it's near
time a fine lad like you should have your good share of the earth.

It's time surely, and I a seemly fellow with great strength in
me and bravery of...

Oh, glory! it's late for knocking,
and this last while I'm in terror of the peelers, and the walking dead.",True
"I'll do it, Annie--for
your sake--if you say it's needful for ye.

God bless you for that,
David!

 The ice is breakin' up to no'the'ard, sir. There's a
clear passage through the floe, and clear water beyond, the lookout
says.

A clear passage? To
no'the'ard?

Yes, sir.

Then get her
ready and we'll drive her through.

Aye, aye, sir.

David! David!

Will the men turn to willin' or must we drag
'em out?

They'll turn to willin' enough. You put the fear o' God into 'em,
sir. They're meek as lambs.

KEENEY. Then drive 'em--both watches. [_With grim determination._]
They's whale t'other side o' this floe and we're agoin' to git 'em.

MATE. Aye, aye, sir.

And I was agoin' home
like a yaller dog!

David!

Woman, you ain't adoin' right when you meddle in
men's business and weaken 'em. You can't know my feelin's. I got to
prove a man to be a good husband for ye to take pride in. I got to git
the ile, I tell ye.
David! Aren't you going home?

You ain't well. Go and
lay down a mite. I got to git on deck.

David!

Woman, what foolish mockin' is this? Annie! What is it? Don't you know me, Annie?

You said--you was agoin' mad--God!

Whales, sir--a whole school of 'em--off
the star-b'd quarter 'bout five miles away--big ones!

Are you lowerin' the boats?

MATE. Yes, sir.

I'm acomin' with ye.

MATE. Aye, aye, sir. You'll git the ile now right
enough, sir.

Annie! Did you hear him? I'll git the
ile. [I know you're foolin' me, Annie. You
ain't out of your mind--be you? I'll git the ile now
right enough--jest a little while longer, Annie--then we'll turn
home'ard. I can't turn back now, you see that, don't you? I've got to
git the ile. Answer me! You ain't mad, be you?

All ready, sir.

Comin', sir?","He's a hog on two legs.

You bet! I hope to get Eileen away from all this as soon as--things pick
up a little. Eileen and I have gone around together for years--went to
Grammar and High School together--in different classes, of course.
She's really a corker--very different from the rest of the family
you've seen--like her mother. She's really educated and knows a
lot--used to carry off all the prizes at school. My folks like her
awfully well. Of course, they'd never stand for--him.

You'll excuse my curiosity--I've a good reason for it--but you
and Miss Carmody are engaged, aren't you? Carmody said you were.


Why, yes, in a way--but nothing definite--no
official announcement or anything of that kind. It's all in the future.
We have to wait, you know.  We've been
sort of engaged for years, you might say. It's always been sort of
understood between us. 

Then I can be frank with you. I'd like to be
because I may need your help. I don't put much faith in any promise
Carmody makes. Besides, you're bound to know anyway. She'd tell you.

Is it--about her sickness?

Yes.

 Then--it's serious?

It's pulmonary tuberculosis--consumption.

Consumption? Good heavens! Are you sure, Doctor?

Positive. It's had a good start--thanks to her father's blind
selfishness--but let's hope that can be overcome. The important thing
is to ship her off to a sanatorium immediately. Carmody wouldn't hear
of it at first. However, I managed to bully him into consenting; but I
don't trust his word. That's where you can be of help. It's up to you
to convince him that it's imperative she be sent away at once--for the
safety of those around her as well as her own.",True
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","Oh, ho, ho, ho! That's the funniest
wish I ever heard since I've been in the wishing business. So you want
to be the very biggest children there are anywhere, do you?

Yes, sir; that's just what we want. I want to be a great, big,
tall little girl.

A great, big tall little girl, hey?

And I want to be a great, big, big, big little boy.

Oh, a big, big, BIG little boy, hey?

And so do I.

And so do you, hey?

Yes, sir; that is our wish.

Well, I'll have to see if I can accommodate you. It's a
pretty big job, you know.

You said you could give us anything we wished for.

 But I didn't think you'd wish for anything like that.

 That's the only thing we want, Mr Wishing Man.

 Well, now--let me see. I'm afraid it's too big a job for me. In the first
place I haven't any marble.

Marble?

Yes. In order to make you grow and grow and grow, you'll have to stand on marble.

 We have a marble-top table in the front hall.

Oh, yes. And we can all stand on top of the table.

But I have to stand here by the open window.

Well, we can go in there and leave the door open. You can stay
here and make our wish come true. Come on, Dumpling.

Wait a minute, wait a minute. Are you all of you sure you
want to be made into great big, big little children?

Yes, all of us.

All right. If that's your wish, it's no business of mine.
Go out in the front hall and climb on the marble-top table and I'll
see what I can do for you.",False
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three."," Good evening to you, lady of the house.

Good evening, kindly stranger, it's a wild night, God help you, to be
out in the rain falling.

It is, surely, and I walking to Brittas from the Aughrim fair.

 Is it walking on your feet, stranger?

On my two feet, lady of the house, and when I saw the light below
I thought maybe if you'd a sup of new milk and a quiet decent corner
where a man could sleep {he looks in past her and sees the dead man.}
The Lord have mercy on us all!

It doesn't matter anyway, stranger, come in out of the rain.

Is it departed he is?

It is, stranger. He's after dying on me, God forgive him, and there
I am now with a hundred sheep beyond on the hills, and no turf drawn for
the winter.

It's a queer look is on him for a man that's dead.

He was always queer, stranger, and I suppose
them that's queer and they living men will be queer bodies after.

Isn't it a great wonder you're letting him lie there, and he is
not tidied, or laid out itself?

I was afeard, stranger, for he put a black
curse on me this morning if I'ld touch his body the time he'ld die
sudden, or let any one touch it except his sister only, and it's ten
miles away she lives in the big glen over the hill.

It's a queer story he wouldn't let his own wife touch him, and he dying quiet in his bed.

He was an old man, and an odd man, stranger, and it's always up on
the hills he was thinking thoughts in the dark mist. Lay your hand on him now, and tell me if it's cold he is surely.",True
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","there isn't my match in Mayo for thatching, or mowing, or shearing a
sheep.

It's true the Lord God formed you to
contrive indeed. Doesn't the world know you reared a black lamb at your
own breast, so that the Lord Bishop of Connaught felt the elements of
a Christian, and he eating it after in a kidney stew? Doesn't the
world know you've been seen shaving the foxy skipper from France for a
threepenny bit and a sop of grass tobacco would wring the liver from a
mountain goat you'd meet leaping the hills?

Do you hear her now, young fellow? Do
you hear the way she'll be rating at your own self when a week is by?

Don't heed her. Tell her to go into her pigsty and not plague us here.

I'm going; but he'll come with me.

Are you dumb, young fellow?

God increase you; but I'm pot-boy in this place, and it's here I'd liefer stay.

Now you have heard him, and go on from this.

It's lonesome this hour crossing the hill, and if he won't come along with me, I'd have a right
maybe to stop this night with yourselves. Let me stretch out on the
settle, Pegeen Mike; and himself can lie by the hearth.

Faith, I won't. Quit off or I will send you now.

Well, it's a terror to be aged a score.God bless you now, young fellow, and let
you be wary, or there's right torment will await you here if you go
romancing with her like, and she waiting only, as they bade me say, on a
sheepskin parchment to be wed with Shawn Keogh of Killakeen.

What's that she's after saying?",True
"Noddin', nid, nid noddin'.

Dropping off to sleep, ain't we, Klinker?

 Asleep! Every last one of them is verra sound asleep. Meeny and
Biddy Mary, and Sergius and Tomasso and the leetla Dutch twins and
all! Jack Frost! Jolly Jack Frost! Come-a
quick, come-a quick! They're all asleep.

Hello, what is it?

It is Anita. The leetla children are all here and sound asleep.

And so was I. They sang a song
about noddin', nid, nid noddin', and I just went to sleep myself. I
dreamed I was hunting a polar bear way up by the North Pole.
I'm still awfully sleepy.

 I didn't know that you ever went to sleep.

 You bet I do. That's the one thing I've got against my
daddy's Christmas trip every year. It wakes us all up right in the
middle of the night.

The middle of the night? What _do_ you mean?

Middle of the north pole night. If it wasn't for Christmas
we could go to bed about half past October and sleep until a quarter
of May, but ma thinks we ought to help pa and then wait up until he
comes home. My, I'm sleepy! Aren't you?

Oh, no, no! I'm verra too much excited to sleep. It's all about
my secret. Are you really sure he is coming?

 Of course he is, and it's almost time he was here now.
It's nearly Christmas Day. Look way up there in the sky. You don't see
anything that looks like an air ship, do you?

 No, I cannot see a single thing.

 Oh, look here! The children have
lighted a candle for him. That's just fine. It always pleases him. And
see; here's a picture and a wreath of holly and the star of Bethlehem.
And stockings and shoes all in a row.

 I can't see a thing.

Here's a telescope. Look through that. Now do you see anything?

 Oh, no; now I cannot even see the stars or the moon.

Of course you can't. You are looking through the wrong
end. Turn it around.

Oh, now I can see the stars. And, oh, look! I see a leetla, teeny-weeny thing way, way
off--far up in the sky. Look, Jack Frost, is that the air ship?

 Yes, I believe it is.","Six yards of stuff for to make a
yellow gown. A pair of lace boots with lengthy heels on them and brassy
eyes. A hat is suited for a wedding-day. A fine tooth comb. To be
sent with three barrels of porter in Jimmy Farrell's creel cart on the
evening of the coming Fair to Mister Michael James Flaherty. With the
best compliments of this season. Margaret Flaherty.

Where's himself?

He's coming. To Mister Sheamus Mulroy, Wine and Spirit Dealer, Castlebar.

I didn't see him on the road.

How would you see him and is dark night this half hour gone by?

I stood a while outside wondering would I have a right to pass on or to walk in and see you,

and I could hear the cows breathing, and
sighing in the stillness of the air, and not a step moving any place
from this gate to the bridge.

It's above at the cross-roads he is, meeting Philly Cullen; and a couple more are going along with him
to Kate Cassidy's wake.

And he's going that length in the dark night?

He is surely, and leaving me lonesome on the
scruff of the hill. Isn't it long the nights are now, Shawn Keogh, to be
leaving a poor girl with her own self counting the hours to the dawn of
day?

If it is, when we're wedded in a short while you'll have no call to complain, for I've little will to be walking off to wakes or weddings in the darkness of the night.

You're making mighty certain, Shaneen, that I'll wed you now.

Aren't we after making a good bargain, the way we're only waiting
these days on Father Reilly's dispensation from the bishops, or the
Court of Rome.",False
"Yes--and
it's bad on dem like hell vorst of all. Dey don't see deir men only
once in long while. Dey set and vait all 'lone. And vhen deir boys
grows up, go to sea, dey sit and vait some more.  Any gel
marry sailor, she's crazy fool! Your mo'der she tal you same tang if
she vas alive. 

Funny! I do feel sort of--nutty,
to-night. I feel old.

Old?

Sure--like I'd been living a long, long time--out here in the
fog.  I don't know how to tell you yust what I
mean. It's like I'd come home after a long visit away some place. It
all seems like I'd been here before lots of times--on boats--in this
same fog. You must think I'm off my base.

Anybody feel funny dat vay in fog.

But why d'you s'pose I feel so--so--like I'd
found something I'd missed and been looking for--'s if this was the
right place for me to fit in? And I seem to have forgot--everything
that's happened--like it didn't matter no more. And I feel clean,
somehow--like you feel yust after you've took a bath. And I feel happy
for once--yes, honest!--happier than I ever been anywhere before! 
It's nutty for me to feel that way, don't you think?

Ay tank Ay'm damn fool for
bring you on voyage, Anna.

You talk--nutty to-night yourself. You
act's if you was scared something was going to happen.

CHRIS--Only God know dat, Anna.

Then it'll be Gawd's will, like the preachers
say-what does happen.

No! Dat ole davil,
sea, she ain't God! ""Ahoy!"" 

What's that?

Py golly, dat
scare me for minute. It's only some fallar hail, Anna--loose his course
in fog. Must be fisherman's power boat. His engine break down, Ay
guess.  Sound from dis
side. She come in from open sea.  Ahoy, dere! Vhat's trouble?

Heave a rope when we come alongside. Where are ye, ye
scut?

Ay hear dem rowing. Dey come up by bow, Ay tank. Dis vay!

Right ye are! 

Why don't that guy stay where he
belongs?

Ay go up bow. All hands asleep 'cepting fallar on
vatch. Ay gat heave line to dat fallar. Anna! You come help, vill
you? You find vhiskey in cabin. Dese fallars need drink for fix dem.
Dey vas near dead.

Sure--but who are they? What's the trouble?

Sailor fallars. Deir steamer gat wrecked. Dey been five days in
open boat--four fallars--only one left able stand up. Come, Anna.  Go gat oder fallar, Yohnson.

Yes, sir. 

Row, ye divil! Row!  What's this tub? Well, we're safe
anyway--with the help of God.  Is it losing the small wits ye iver had, ye are?
Deck-scrubbing scut!  I'm bate out--bate out entirely.

Here you
are. Here's a drink for you. You need it, I guess.","It's proud and happy you'ld be if I was getting my death the day I
was shut of yourself. Let you walk out throughthat door, I'm telling you, and let you not be passing this way if it's hungry you are, or wanting a bed.

Maybe himself would take her.

What would he do with me now?

Give you the half of a dry bed, and good food in your mouth.

Is it a fool you think him, stranger, or is it a fool you were born
yourself? Let her walk out of that door, and let you go along with
her, stranger--if it's raining itself--for it's too much talk you have
surely.

We'll be going now, lady of the house--the
rain is falling, but the air is kind and maybe it'll be a grand morning
by the grace of God.

What good is a grand morning when I'm destroyed surely, and I going
out to get my death walking the roads?

You'll not be getting your death with myself, lady of the house,
and I knowing all the ways a man can put food in his mouth.... We'll be
going now, I'm telling you, and the time you'll be feeling the cold,
and the frost, and the great rain, and the sun again, and the south wind
blowing in the glens, you'll not be sitting up on a wet ditch, the way
you're after sitting in the place, making yourself old with looking
on each day, and it passing you by. You'll be saying one time, ""It's
a grand evening, by the grace of God,"" and another time, ""It's a wild
night, God help us, but it'll pass surely."" You'll be saying--

Go out of that door, I'm telling you, and do your blathering below in the glen.",False
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","You wouldn't find your way, stranger, for there's a small path
only, and it running up between two sluigs where an ass and cart would
be drowned. Let you be making yourself
easy, and saying a prayer for his soul, and it's not long I'll be coming
again.

Maybe if you'd a piece of a grey thread and a
sharp needle--there's great safety in a needle, lady of the house--I'ld
be putting a little stitch here and there in my old coat, the time I'll
be praying for his soul, and it going up naked to the saints of God.

There's the needle, stranger, and I'm thinking you won't be
lonesome, and you used to the back hills, for isn't a dead man itself
more company than to be sitting alone, and hearing the winds crying, and
you not knowing on what thing your mind would stay?

It's true, surely, and the Lord have mercy on us all!

Don't be afeard, stranger; a man that's dead can do no hurt.

I meant no harm, your honour; and won't you leave me
easy to be saying a little prayer for your soul?


Ah, the devil mend her.... Do you hear that, stranger? Did ever you hear another woman
could whistle the like of that with two fingers in her mouth?I'm destroyed with the drouth, and let you bring me a drop quickly before herself will come back.

Is it not dead you are?

How would I be dead, and I as dry as a baked bone, stranger?

 What will herself say if she smells the stuff on you, for I'm thinking it's not for nothing you're letting on to be dead?",False
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","A bloody-handed murderer the like of...

 Whisht I am saying; we'll take no fooling from your like at all.And
you, young fellow, you'd have a right to stop, I'm thinking, for we'd do
our all and utmost to content your needs.

And I'd be safe in this place from the searching law?

You would, surely. If they're not fearing you, itself, the
peelers in this place is decent droughty poor fellows, wouldn't touch a
cur dog and not give warning in the dead of night.

Let you stop a short while anyhow. Aren't you destroyed walking with your feet in bleeding
blisters, and your whole skin needing washing like a Wicklow sheep.

It's a nice room, and if it's not humbugging me you are, I'm thinking that I'll surely stay.

Now, by the grace of God, herself will be safe
this night, with a man killed his father holding danger from the door,
and let you come on, Michael James, or they'll have the best stuff drunk
at the wake.

And begging your pardon, mister, what name will we call you, for we'd like to know?

Christopher Mahon.

Well, God bless you, Christy, and a good rest till we meet
again when the sun'll be rising to the noon of day.

God bless you all.

 God bless you.

Are you wanting me to stop along with you and keep you from harm?

Didn't you say you were fearing Father Reilly?

There'd be no harm staying now, I'm thinking, and himself in it too.

You wouldn't stay when there was need for you, and let you step
off nimble this time when there's none.

Didn't I say it was Father Reilly...

Go on, then, to Father Reilly, and let him put you in the holy brotherhoods, and leave that lad to me.

If I meet the Widow Quin...

 Go on, I'm saying, and don't be waking this place with your
noise. That lad would wear the spirits from the saints of peace. timidly. Then she comes to him and speaks with bland good-humour.) Let
you stretch out now by the fire, young fellow. You should be destroyed
travelling.",True
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","there isn't my match in Mayo for thatching, or mowing, or shearing a
sheep.

It's true the Lord God formed you to
contrive indeed. Doesn't the world know you reared a black lamb at your
own breast, so that the Lord Bishop of Connaught felt the elements of
a Christian, and he eating it after in a kidney stew? Doesn't the
world know you've been seen shaving the foxy skipper from France for a
threepenny bit and a sop of grass tobacco would wring the liver from a
mountain goat you'd meet leaping the hills?

Do you hear her now, young fellow? Do
you hear the way she'll be rating at your own self when a week is by?

Don't heed her. Tell her to go into her pigsty and not plague us here.

I'm going; but he'll come with me.

Are you dumb, young fellow?

God increase you; but I'm pot-boy in this place, and it's here I'd liefer stay.

Now you have heard him, and go on from this.

It's lonesome this hour crossing the hill, and if he won't come along with me, I'd have a right
maybe to stop this night with yourselves. Let me stretch out on the
settle, Pegeen Mike; and himself can lie by the hearth.

Faith, I won't. Quit off or I will send you now.

Well, it's a terror to be aged a score.God bless you now, young fellow, and let
you be wary, or there's right torment will await you here if you go
romancing with her like, and she waiting only, as they bade me say, on a
sheepskin parchment to be wed with Shawn Keogh of Killakeen.

What's that she's after saying?",False
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","hand to stay you at all?

Stranger.

Whisht, whisht. Be quiet I'm telling you, they're coming now at the door.

I wasn't long at all, stranger, for I met himself on the path.

You were middling long, lady of the house.

There was no sign from himself?

No sign at all, lady of the house.

Go over now and pull down the sheet, and look on
himself, Micheal Dara, and you'll see it's the truth I'm telling you.

I will not, Nora, I do be afeard of the dead.

 Will you drink a sup of tea with myself and the
young man, stranger, or will you go into
the little room and stretch yourself a short while on the bed, I'm
thinking it's destroyed you are walking the length of that way in the
great rain.

Is it to go away and leave you, and you having a wake, lady of the
house? I will not surely. And it's none of your tea I'm asking either.

That's a poor coat you have, God help you, and I'm thinking it's a poor
tailor you are with it.

If it's a poor tailor I am, I'm thinking it's a poor herd does be
running back and forward after a little handful of ewes the way I seen
yourself running this day, young fellow, and you coming from the fair.

Let you not mind him at all, Micheal Dara, he has a drop taken and it's soon he'll be falling asleep.

It's no lie he's telling, I was destroyed surely. They were that
wilful they were running off into one man's bit of oats, and another
man's bit of hay, and tumbling into the red bogs till it's more like a
pack of old goats than sheep they were. Mountain ewes is a queer breed,
Nora Burke, and I'm not used to them at all.",True
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","Chase me? He did worse than chase me. He caught up with
me.

 And where is he now?

Niver a know do I know where he is. I left your boy
Matsy chasing him down the alley with a rope.

Bridget, go in the far room and get a wee drop of tay
for Mrs. O'Toole.

I can't drink any tay. I'm that injured I can't drink at
all, at all.

A drop of tay will warm ye up. Hurry, Bridget.

Yis, mum.

I was out in me cabbage garden picking a bit of cabbage
for me owld man's Christmas dinner. I was bending over looking at the
cabbage whin all of a sudden I felt meself flying through the air and
I landed in the watering trough, so I did. And it was full of water.
And I'm almost killed entirely--and it's all the fault of your goat,
Mrs. Mulligan.

There, now, Kathleen, darlin', sit down and take things
easy.

I'll not sit down, Mollie Mulligan. Sure I'm thinking
I'll be after spindin' the rist of me life standing up on me two fate.

So the goat struck ye, did he?

He did.

 My, my, the trouble I've had all along of that Shamus
O'Brien. He's an awful goat, is Shamus O'Brien.


 Here's the tea, mum.

Thank ye kindly, Bridget. Here, Kathleen, take a cup of
tay and let it soothe your wounded feelings.

Sure, it's more than me feelings that is wounded, Mrs.
Mulligan.

Maw, ain't it time we were starting for the entertainment?

My, my, I've been that excited about the misdeeds of
that rascal Shamus O'Brien that I had forgotten the Christmas
entertainment entirely.

Sure, your family looks as though they were going out in
society, Mollie Mulligan.

hey are that. They're on their way to the fine church
entertainment at the Sunday School down the strate.

Maw, here comes Matsy with the goat. 

Matsy Mulligan, tie that goat in the back yard and tie all his four fate together. I'll
tach him a lesson, if it's the last thing I ever do. Patsy, go out and
help your brother tie up Shamus O'Brien.",True
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","I perceive, from the tea cups, Crichton, that the great function is to take place here.

Yes, sir.

The servants' hall coming up to have tea in the drawing-room! No wonder you look happy, Crichton.

No, sir.

Do you know, Crichton, I think that with an effort you might look even happier. You don't approve of his lordship's compelling his servants to be his equals--once a month?

It is not for me, sir, to disapprove of his lordship's radical views.

Certainly not. And, after all, it is only once a month that he is affable to you.

On all other days of the month, sir, his lordship's treatment of us is everything that could be desired.
Tea cups! Life, Crichton, is like a cup of tea; the more heartily we drink, the sooner we reach the dregs.

Thank you, sir.

as we do when we have need of an ally). Crichton, in case I should be asked to say a few words to the servants, I have strung together a little speech. I was wondering where I should stand.

with the best intentions, gives him a footstool to stand on, and departs, happily unconscious that ERNEST in some dudgeon has kicked the footstool across the room.)

Suppose you were all little fishes at the bottom of the sea

And how are my little friends to-day?

Don't be silly, Ernest. If you want to know how we are, we are dead. Even to think of entertaining the servants is so exhausting.

Besides which, we have had to
decide what frocks to take with us on the yacht, and that is such a
mental strain.

You poor over-worked things. Rest your weary limbs.

But why have you a footstool in your
hand?

Yes?

Why? You see, as the servants are to be the guests I must be butler. I
was practising. This is a tray, observe.

Tea, my lady?
It is only you, Ernest; I thought there
was some one here.

Had a very tiring
day also, Mary?

Dreadfully. Been trying on engagement-rings all the
morning.

What's
that? Is it Brocklehurst?

You have given your warm young heart to Brocky?

I don't wish to fatigue you, Mary, by insisting on a verbal answer, but
if, without straining yourself, you can signify Yes or No, won't you
make the effort?

The ring! Then I am too late, too late! (Fixing LADY MARY sternly, like
a prosecuting counsel.) May I ask, Mary, does Brocky know? Of course,
it was that terrible mother of his who pulled this through. Mother does
everything for Brocky. Still, in the eyes of the law you will be,
not her wife, but his, and, therefore, I hold that Brocky ought to be
informed. Now--

If you girls are shamming sleep in the expectation that I shall awaken
you in the manner beloved of ladies, abandon all such hopes.

You impertinent boy.

I knew that was it, though I don't know everything. Agatha, I'm not young enough to
know everything.

Young enough?

Don't you see? I'm not young enough to know",True
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","Oh Tweeny, Tweeny!

Have I offended of your feelings again, sir?

A little.

I'm full o' vulgar words and ways;
and though I may keep them in their holes when you are by, as soon as
I'm by myself out they comes in a rush like beetles when the house is
dark. I says them gloating-like, in my head--'Blooming' I says, and
'All my eye,' and 'Ginger,' and 'Nothink'; and all the time we was being
wrecked I was praying to myself, 'Please the Lord it may be an island as
it's natural to be vulgar on.'

That's the kind I am, sir. I'm 'opeless. You'd better give me up.

I won't give you
up. It is strange that one so common should attract one so fastidious;
but so it is. There is something about you, Tweeny,
there is a je ne sais quoi about you.

Is there, is there? Oh, I am glad.

We shall fight your vulgarity together. (All this time he has been arranging
sticks for his fire.) Now get some dry grass. (She brings him grass, and
he puts it under the sticks. He produces an odd lens from his pocket,
and tries to focus the sun's rays.)

Why, what's that?

That's the glass from my watch and
one from Mr. Treherne's, with a little water between them. I'm hoping to
kindle a fire with it.

Oh sir!

Danger! Crichton, a tiger-cat!

Where?

It is at our heels.

Look out, Crichton.

H'sh!

It will be on us in a moment.
Listen!

The grass is moving. It's coming.

Father.

Mary--Catherine--Agatha. Oh dear, my dears, my dears, oh
dear!

Darling.

Sweetest.

Love.

Glad to see you, sir.

Uncle, uncle, dear old uncle.

Ernest thought you were a tiger-cat.

Oh, did you? I knew you at once,
Ernest; I knew you by the way you ran.

My lord, I am glad.

But you are also idling, Crichton. We mustn't waste time. To
work, to work.

Yes, sir.

Ernest, you be a little more civil. Crichton, let me help.

Is that--but I suppose I'm dreaming again. It isn't
by any chance a pot on top of a fire, is it?

Indeed, it is, dearest. It is our supper.

I have been dreaming of a pot on a fire for two days. There 's nothing in it, is there?

Sniff, uncle.

It smells of onions!

Father, you have boots!

So he has.

Of course I have.

You are actually wearing boots, uncle.
It's very unsafe, you know, in this climate.

Is it?

We have all abandoned them, you observe. The blood, the
arteries, you know.

I hadn't a notion.

O Lord, yes.

Father, he is trying to get your boots from you.
There is nothing in the world we wouldn't give for boots.

I only wanted the loan of them.

If you lend them to
any one, it will be to us, won't it, father.

Certainly, my child.

Oh, very well. I don't want
your old boots. You don't think you
could spare me one boot?

I do not.

Quite so. Well, all I can say is I'm sorry for you.

Father, we thought we should never see you again.

I was washed ashore, my dear, clinging to a hencoop. How
awful that first night was.

Poor father.

When I woke, I wept. Then I began to feel extremely hungry.
There was a large turtle on the beach. I remembered from the Swiss
Family Robinson that if you turn a turtle over he is helpless. My dears,
I crawled towards him, I flung myself upon him the nasty, spiteful brute.",True
"Gawd, I can't
stand this! I better beat it. 

Well,
who's the blond?

 Dat vas Anna, Larry.

Your daughter, Anna? 

Don't you tank she vas pooty gel, Larry?

Sure! A peach!

You bet you! Give me drink for take back--one port vine for
Anna--she calabrate dis one time with me--and small beer for me.

Small beer for you, eh? She's reformin'
you already.

You bet! You look tired, Anna. Veil, Ay make you
take good long rest now.  Come, you drink vine.
It put new life in you.  Skoal, Anna!
You know dat Svedish word?

Skoal!  Skoal? Guess I know that word, all right, all right!






Act II


SCENE--Ten days later. The stern of the deeply-laden barge, ""SIMEON
WINTHROP,"" at anchor in the outer harbor of Provincetown, Mass. It is
ten o'clock at night. Dense fog shrouds the barge on all sides, and she
floats motionless on a calm. A lantern set up on an immense coil of
thick hawser sheds a dull, filtering light on objects near it--the
heavy steel bits for making fast the tow lines, etc. In the rear is the
cabin, its misty windows glowing wanly with the light of a lamp inside.
The chimney of the cabin stove rises a few feet above the roof. The
doleful tolling of bells, on Long Point, on ships at anchor, breaks the
silence at regular intervals.

As the curtain rises, ANNA is discovered standing near the coil of rope
on which the lantern is placed. She looks healthy, transformed, the
natural color has come back to her face. She has on a black, oilskin
coat, but wears no hat. She is staring out into the fog astern with an
Anna!  Anna!

Yes, here I am. What d'you want?

Don't you come turn in, Anna?
It's late--after four bells. It ain't good for you stay out here in
fog, Ay tank.

Why not?  I love this fog!
Honest! It's so----Funny and still.
I feel as if I was--out of things altogether.

Fog's vorst one of her dirty tricks, py
yingo!

Beefing about the sea again? I'm getting
so's I love it, the little I've seen.

Dat's foolish talk, Anna. You see her
more, you don't talk dat vay. But Ay'm glad you like it on barge. Ay'm
glad it makes you feel good again. You like
live like dis alone with ole fa'der, eh?

Sure I do. Everything's been so different from anything I ever
come across before. And now--this fog--Gee, I wouldn't have missed it
for nothing. I never thought living on ships was so different from
land. Gee, I'd just love to work on it, honest I would, if I was a man.
I don't wonder you always been a sailor.

Ay ain't sailor, Anna. And dis ain't real sea. You
only see nice part. Vell, fog lift in morning, Ay tank.

I love it! I don't give a
rap if it never lifts! It makes me feel
clean--out here--'s if I'd taken a bath.

You better go in cabin--read book. Dat put you
to sleep.

I don't want to sleep. I want to stay out here--and think about
things.

CHRIS--[Walks away from her toward the cabin--then comes back.] You act
funny to-night, Anna.

Say, what're you trying to do--make
things rotten? You been kind as kind can be to me and I certainly
appreciate it--only don't spoil it all now. Let's talk of
something else. Come. Sit down here.","I knew rightly. And I was thinking, and I
coming in through the door, that it's many a lone woman would be afeard
of the like of me in the dark night, in a place wouldn't be so lonesome
as this place, where there aren't two living souls would see the little
light you have shining from the glass.

 I'm thinking many would be afeard, but I never knew what
way I'd be afeard of beggar or bishop or any man of you at all. It's other things than
the like of you, stranger, would make a person afeard.

 It is surely, God help us all!

You're saying that, stranger, as if you were easy afeard.

Is it myself, lady of the house, that does
be walking round in the long nights, and crossing the hills when the fog
is on them, the time a little stick would seem as big as your arm, and
a rabbit as big as a bay horse, and a stack of turf as big as a towering
church in the city of Dublin? If myself was easily afeard, I'm telling
you, it's long ago I'ld have been locked into the Richmond Asylum, or
maybe have run up into the back hills with nothing on me but an old
shirt, and been eaten with crows the like of Patch Darcy--the Lord have
mercy on him--in the year that's gone.

You knew Darcy?

Wasn't I the last one heard his living voice in the whole world?

There were great stories of what was heard at that time, but would
any one believe the things they do be saying in the glen?

It was no lie, lady of the house.... I was passing below on a dark
night the like of this night, and the sheep were lying under the ditch
and every one of them coughing, and choking, like an old man, with the
great rain and the fog. Then I heard a thing talking--queer talk, you
wouldn't believe at all, and you out of your dreams,--and ""Merciful
God,"" says I, ""if I begin hearing the like of that voice out of the
thick mist, I'm destroyed surely.""",False
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","'I wonder where I put my glasses?'

'I'll look for them.'

'No, I remember now. They are upstairs in such a funny
place that I must go myself. Do you remember, Rogie, that I hoped they
would reject you on account of your eyes?'

'I suppose you couldn't help it.'

'Did you believe I really meant it, John?'

'Did _you_, Roger?'

'Of course. Didn't you, father?'

'No! I knew the old lady better.'

'I shouldn't have liked it, Rogie dear. I'll
tell you something. You know your brother Harry died when he was seven.
To you, I suppose, it is as if he had never been. You were barely five.

'I don't remember him, mater.'

'No--no. But I do, Rogie. He would be twenty-one now; but
though you and Emma grew up I have always gone on seeing him as just
seven. Always till the war broke out. And now I see him a man of
twenty-one, dressed in khaki, fighting for his country, same as you.
I wouldn't have had one of you stay at home, though I had had a dozen.
That is, if it is the noble war they all say it is. I'm not clever,
Rogie, I have to take it on trust. Surely they wouldn't deceive mothers.
I'll get my glasses.'

'Like to change your mother, Roger?'

'What do you think?'

'Not going, Roger?'

'Yes, I thought--'

'Won't you--sit down and--have a chat?'

'A what? You and me!'

'Why not?'

'Oh--oh, all right,' sitting uncomfortably.

'I suppose you catch an early train to-morrow?'

'The 5.20. I have flag-signalling at half-past six.'

'Phew! Hours before I shall be up.'

'I suppose so.'

'Well, you needn't dwell on it, Roger.'

'I didn't. Good-night, father.'

'Good-night. Damn. Come back. My fault. Didn't I say I wanted to have
a chat with you?'

'I thought we had had it.'

'No such luck.'

'I like your uniform, Roger,'

'Haven't you made fun of me enough?'

'I'm not making fun of you. Don't you see I'm trying to tell
you that I'm proud of you?'

'Good lord, father, you are not going to begin now.'

'Do you remember, Roger, my saying that I didn't want you to smoke till
you were twenty?'

'Oh, it's that, is it?' Shutting his mouth tight, 'I never promised.'

'It's not that. Have a cigar, my boy?'

'Me?'

'Have you ever wondered, Roger, what sort of a fellow I am?'

'Often.'

'I have often wondered what sort of fellow you are, Roger. We have both
been at it on the sly. I suppose that is what makes a father and son so
uncomfortable in each other's presence.''Do you feel the creeps when you are left alone with me?'

'Mortally, Roger. My first instinct is to slip away.'

'So is mine,'

'You don't say so! I always seem to know what you are
thinking, Roger.'

'Do you? Same here.'

'As a consequence it is better, it is right, it is only decent that you
and I should be very chary of confidences with each other.'

'I'm dashed glad you see it in that way.'

'Oh, quite. And yet, Roger, if you had to answer this question on oath,
""Whom do you think you are most like in this world?"" I don't mean
superficially, but deep down in your vitals, what would you say? Your
mother, your uncle, one of your friends on the golf links?'

'No.'

'Who?'

'You.'

'Just how I feel.'

'It's pretty ghastly, father.'

'It is. I don't know which it is worse for.'

'You are a bit of a wag at times, Roger.'

'You soon shut me up.'

'I have heard that you sparkle more freely in my absence.'

'They say the same about you.'

'And now that you mention it, I believe it is true; and yet, isn't it
a bigger satisfaction to you to catch me relishing your jokes than any
other person?'

'How did you know that?'

'Because I am so bucked if I see you relishing mine.'

'Are you?'",False
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","And ye're aven makin' a bit of an iliphant for wee
Peter Pan.

 I am that. Here's the little, fat body. And here's the four legs.
 I'll just stick the legs on with
nails--and there he stands. Now, here's a little potato for a head,
and an ould skinny carrot for a trunk. I'll stick them on with a hair
pin. Now, I'll stick on the ears and put in the
shoe-button eyes, and with this wee bit of black paper for a
tailpiece, and there ye are. Mr. Mumbo Jumbo Mulligan as natural as
life and twice as handsome. 

Here's a doll baby I've dressed, but it's no head she
has at all, at all.

Use a big yellow apple or a wee yellow punkin, and put
on a baby cap--and there ye are. Stick in some buttons for eyes, and a
wee nose and mouth of red paper--and stick the head on the body with
some hair pins, and the quane herself niver had a better doll baby.

I'll put her right here on the table alongside of the
iliphant.

 It's nine o'clock, it is. Isn't it time for the children
to be home?

It is that. And here they come now.

     The Mulligans are coming now, as happy as can be,
     We've been to the Sunday School and saw the Christmas tree,
     Had a lark with Santa Claus and take a tip from me,
       We'll all be marching on Christmas!

       Hurrah, hurrah, the Mulligans are here,
       Hurrah, hurrah, for Santa Claus so dear,
           Sure, it was a happy night,
           The best one in the year,
       And we'll be marching on Christmas!

     Patsy got a trumpet, little Micky got a drum,
     Matsy got a spinning top, you ought to hear it hum,
     Clarissa got a candy cane, oh, won't we have the fun,
       When we are marching on Christmas!

       Hurrah, hurrah, the Mulligans are here,",True
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","Then I run, and I run, and I run,
till I was below in Rathvanna. I got drunk that night, I got drunk
in the morning, and drunk the day after,--I was coming from the races
beyond--and the third day they found Darcy.... Then I knew it was
himself I was after hearing, and I wasn't afeard any more.

God spare Darcy, he'ld always
look in here and he passing up or passing down, and it's very lonesome
I was after him a long while and then I got happy again--if it's ever
happy we are, stranger,--for I got used to being lonesome. 

Was there any one on the last bit of the road, stranger, and you
coming from Aughrim?

There was a young man with a drift of mountain ewes, and he
running after them this way and that.

Far down, stranger?

A piece only.

Maybe, if you're not easy afeard, you'ld stay here a short while
alone with himself.

I would surely. A man that's dead can do no hurt.

I'm going a little back to the west, stranger, for himself would go there one night and another
and whistle at that place, and then the young man you're after
seeing--a kind of a farmer has come up from the sea to live in a cottage
beyond--would walk round to see if there was a thing we'ld have to be
done, and I'm wanting him this night, the way he can go down into the
glen when the sun goes up and tell the people that himself is dead.

It's myself will go for him, lady of the house, and let you not be destroying yourself with the great rain",False
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",False
"I don't remember nothing about her. What was
she like? Tell me.

Ay tal you all about everytang--and you tal me all tangs happen
to you. But not here now. Dis ain't good place for young gel, anyway.
Only no good sailor fallar come here for gat drunk.  You come with me, Anna. You need
lie down, gat rest.

Where're you
going?

CHRIS--Come. Ve gat on board.

On board your barge, you mean? Nix for
mine!  Do you think
that's a good place for a young girl like me--a coal barge?

Yes, Ay tank.  You don't know how nice it's on barge, Anna. Tug come
and ve gat towed out on voyage--yust water all round, and sun, and
fresh air, and good grub for make you strong, healthy gel. You see many
tangs you don't see before. You gat moonlight at night, maybe; see
steamer pass; see schooner make sail--see everytang dat's pooty. You
need take rest like dat. You work too hard for young gel already. You
need vacation, yes!

 It sounds good to hear you tell it. I'd sure like a
trip on the water, all right. It's the barge idea has me stopped. Well,
I'll go down with you and have a look--and maybe I'll take a chance.
Gee, I'd do anything once.

Ye go, eh?

What's the rush? Wait a second.  Gee, I'm thirsty.

Ay'm sorry, Anna. What
you tank you like for drink, eh?

I'll take a--[ I
don't know. What'a they got here?

Ay don't tank dey got much fancy drink for young
gel in dis place, Anna. Yinger ale--sas'prilla, maybe.

Make it sas, then.

CAy tal you, Anna, we calabrate,
yes--dis one time because we meet after many year.  Dey gat good port wine, Anna. It's good for you. Ay
tank--little bit--for give you appetite. It ain't strong, neider. One
glass don't go to your head, Ay promise.

All right! I'll take port.

Ay go gat him.","Certainly not, my lady. The utmost I can say at present is
that I have cast a favourable eye.

As you choose. But I am afraid, Crichton, she will not suit
us.

My lady, beneath this simple exterior are concealed a very
sweet nature and rare womanly gifts.

Unfortunately, that is not what we want.

And it is she, my lady, who dresses the hair of the
ladies'-maids for our evening meals.

She dresses Fisher's hair?

Yes, my lady, and I does them up when they goes to parties.

Does!

Doos. And it's me what alters your gowns to fit them.

What alters!

Which alters.

Mary?

I shall certainly have her.

We shall certainly have her. Tweeny, we have decided to make
a lady's-maid of you.

Oh lawks!

We are doing this for you so that your position socially may be
more nearly akin to that of Crichton.

It will undoubtedly increase the young person's
chances.

Then if I get a good character for you from Mrs. Perkins, she
will make the necessary arrangements.

My lady!

By the way, I hope you are a good sailor.

You don't mean, my lady, I'm to go on the ship?

Certainly.
But-- You ain't going, sir?

No.

Then neither ain't I.

YOU must.

Leave him! Not me.

Girl, don't be silly. Crichton will be--considered in your
wages.

I ain't going.

I feared this, my lady.

Nothing'll budge me.

Leave the room.

Crichton, I think you might have shown more displeasure with
her.

I was touched, my lady. I see, my lady, that to
part from her would be a wrench to me, though I could not well say so in
her presence, not having yet decided how far I shall go with her.

The ingrate! The smug! The fop!

What is it now, father?

That man of mine, Rolleston, refuses to accompany us because
you are to have but one maid.

Hurrah!

Darling father, rather than you should lose
Rolleston, we will consent to take all the three of them.

Pooh, nonsense! Crichton, find me a valet who can do without
three maids.

Yes, my lord. In the time--the more suitable the
party, my lord, the less willing will he be to come without the--the
usual perquisites.

Any one will do.

My lord!

The ingrate! The puppy!

I ask a favour of a servant?--never!

Then I will. Crichton, would it not be very distressing to you
to let his lordship go, attended by a valet who might prove unworthy? It
is only for three months; don't you think that you--you yourself--you--

I beg your pardon.

But think of the joy to Tweeny.

Crichton, do you think it safe to
let the master you love go so far away without you while he has these
dangerous views about equality?

My lord, I have found a man.

Already? Who is he?

Yourself?

Father, how good of him.

Uncommon good. Thank you, Crichton. This helps me nicely out of a hole; and how it will annoy
Rolleston! Come with me, and we shall tell him. Not that I think you
have lowered yourself in any way. Come along.

My lady--a valet's hand!

I had no idea you would feel it so deeply; why did you do it?

Crichton, I am curious. I insist upon an
answer.

My lady, I am the son of a butler and a lady's-maid--perhaps
the happiest of all combinations, and to me the most beautiful thing in
the world is a haughty, aristocratic English house, with every one kept
in his place. Though I were equal to your ladyship, where would be the
pleasure to me? It would be counterbalanced by the pain of feeling that
Thomas and John were equal to me.

But father says if we were to return to nature--",False
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","Plenty of children there are in our city,
     Who have no fathers or mothers to pity;
     Plenty of people whose working and heeding
     Scarcely can keep all their dear ones from needing.
     Now, if I came every year in December,
     These are the ones I would surely remember.

     Once on a beautiful Christmas you know
     Jesus our Saviour was born here below,
     Patiently stooping to hunger and pain,
     So He might save us, His lost ones, from shame;
     Now if we love Him, He bids us to feed
     All His poor brothers and sisters who need.

     Blessed old Nick! I was sure if you knew it,
     You would remember and certainly do it;
     This year, at least, when you empty your pack,
     Pray give a portion to all who may lack.
     Then, if there's anything left and you can
     Bring a small gift to wee Peter Pan.

   

Wasn't that dandy? Sure, little Mary Ann has a wonderful education, so she has!

She takes after her own mother. I was just like her
when I was that age.

And you're just like her still, Mollie Mulligan. Sure
you're the sunshine of Mulligan Alley and the belle of Shantytown.

Whist now! It's covered I am wid blushes. But, hush! I
think the show is about to begin.
 Come and see Jumbo, Samson symbolical!
     Come and see Slivers, Clown really comical!
     Come and see Zip, the foremost of freaks!
     Come and see Palestine's Sinister Sheiks!
     Eager Equestriennes, each unexcelled,
     Most mammoth menagerie ever beheld,
     The Giant, the Fat Girl, the Lion-faced Man,
     Aerial Artists from far-off Japan,
     Audacious Acrobats shot from a gun,
     Don't miss the greatest show under the sun!

Now, if you will kindly lend me your ears for a moment, I will fill
them free of charge with a few words concerning the world's greatest
assortment of marvelous monstrosities. In the first cell we have Senor
Macaroni Spaghetti from the land of the banana. The senor is
thirty-nine inches high, and, strangely enough, thirty-nine years old,
to say nothing of the fact that he weighs thirty-nine pounds. He arrived last week by parcel
post to join our circus. The senor is looking for a wife.",False
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","It is not, stranger, but she won't be coming near me at all, and
it's not long now I'll be letting on, for I've a cramp in my back, and
my hip's asleep on me, and there's been the devil's own fly itching my
nose. It's near dead I was wanting to sneeze, and you blathering about
the rain, and Darcy the devil choke him--and the towering
church. Give me that whisky. Would you have herself come back before I taste a drop at all?

Go over now to that cupboard, and bring me a black stick you'll see in the west corner by the wall.

Is it that?

It is, stranger; it's a long time I'm keeping that stick for I've a bad wife in the house.

Is it herself, master of the house, and she a grand woman to talk?

It's herself, surely, it's a bad wife she is--a bad wife for an old
man, and I'm getting old, God help me, though I've an arm to me still.
 Let you wait now a short while, and it's a great sight you'll see in this room in two hours or three. Is that somebody above?

There's a voice speaking on the path.

Put that stick here in the bed and smooth the sheet the way it was
lying. Be falling to sleep now and don't
let on you know anything, or I'll be having your life. I wouldn't have
told you at all but it's destroyed with the drouth I was.

Have no fear, master of the house. What is it
I know of the like of you that I'ld be saying a word or putting out my",True
"Gawd, I can't
stand this! I better beat it. 

Well,
who's the blond?

 Dat vas Anna, Larry.

Your daughter, Anna? 

Don't you tank she vas pooty gel, Larry?

Sure! A peach!

You bet you! Give me drink for take back--one port vine for
Anna--she calabrate dis one time with me--and small beer for me.

Small beer for you, eh? She's reformin'
you already.

You bet! You look tired, Anna. Veil, Ay make you
take good long rest now.  Come, you drink vine.
It put new life in you.  Skoal, Anna!
You know dat Svedish word?

Skoal!  Skoal? Guess I know that word, all right, all right!






Act II


SCENE--Ten days later. The stern of the deeply-laden barge, ""SIMEON
WINTHROP,"" at anchor in the outer harbor of Provincetown, Mass. It is
ten o'clock at night. Dense fog shrouds the barge on all sides, and she
floats motionless on a calm. A lantern set up on an immense coil of
thick hawser sheds a dull, filtering light on objects near it--the
heavy steel bits for making fast the tow lines, etc. In the rear is the
cabin, its misty windows glowing wanly with the light of a lamp inside.
The chimney of the cabin stove rises a few feet above the roof. The
doleful tolling of bells, on Long Point, on ships at anchor, breaks the
silence at regular intervals.

As the curtain rises, ANNA is discovered standing near the coil of rope
on which the lantern is placed. She looks healthy, transformed, the
natural color has come back to her face. She has on a black, oilskin
coat, but wears no hat. She is staring out into the fog astern with an
Anna!  Anna!

Yes, here I am. What d'you want?

Don't you come turn in, Anna?
It's late--after four bells. It ain't good for you stay out here in
fog, Ay tank.

Why not?  I love this fog!
Honest! It's so----Funny and still.
I feel as if I was--out of things altogether.

Fog's vorst one of her dirty tricks, py
yingo!

Beefing about the sea again? I'm getting
so's I love it, the little I've seen.

Dat's foolish talk, Anna. You see her
more, you don't talk dat vay. But Ay'm glad you like it on barge. Ay'm
glad it makes you feel good again. You like
live like dis alone with ole fa'der, eh?

Sure I do. Everything's been so different from anything I ever
come across before. And now--this fog--Gee, I wouldn't have missed it
for nothing. I never thought living on ships was so different from
land. Gee, I'd just love to work on it, honest I would, if I was a man.
I don't wonder you always been a sailor.

Ay ain't sailor, Anna. And dis ain't real sea. You
only see nice part. Vell, fog lift in morning, Ay tank.

I love it! I don't give a
rap if it never lifts! It makes me feel
clean--out here--'s if I'd taken a bath.

You better go in cabin--read book. Dat put you
to sleep.

I don't want to sleep. I want to stay out here--and think about
things.

CHRIS--[Walks away from her toward the cabin--then comes back.] You act
funny to-night, Anna.

Say, what're you trying to do--make
things rotten? You been kind as kind can be to me and I certainly
appreciate it--only don't spoil it all now. Let's talk of
something else. Come. Sit down here.","Is he now? The late Mr. Mulligan was niver much of a
lodge joiner but that made no difference to him; he niver came home
till marnin', lodge or no lodge.

 Remember, Mollie, you're coming over to dinner with us
tomorrow. It's at one o'clock.


Oh, Kathleen, I can't be laving the children at all, at
all. On Christmas Day, too.

Of course you can't. Ye're going to bring the children
over with ye.

The whole tin of them?

     Patsy and Matsy,
     And Teddy Magee,
     Nora Eudora,
     And Micky Machree,
     Bridget Honora,
     And sweet Mary Ann,
     Melissa, Clarissa,

   And wee Peter Pan.

And ye're willing for the whole bunch of us to come?

All but the goat. I draw the line at Shamus O'Brien. Ye
see it's this way. Me man, Pat, won a turkey in a raffle, and it's as
big as a billy-goat. Then on top of that me daughter Toozy, that's
married and lives in the country, sent us two chickens and a goose.
And there's only me and Pat to ate all that.

Kathleen O'Toole, it's a saint ye are.

I says to Pat, says I, ""Christmas ain't Christmas at
all, at all, unless there's some children at the dinner."" ""What'll we
do?"" says Pat. ""Invite the Mulligans,"" says I. And Pat was tickled to
death. We've potatoes and squash and cabbage from me own garden, and
we've oyster dressing and cramberries and stewed corn and apple
fritters, and it's meself that has made eight mince pies, and four
punkin ones--and I think we'll be after having a dinner on Christmas
Day that would do credit to ould Saint Patrick himself.

Sure, ye almost make me cry for joy, Kathleen O'Toole,
and after the goat trated ye the way he did, too.

If a woman can't be neighborly and loving on Christmas
Day, Mollie Mulligan, sure I'm thinking she niver can be neighborly
and loving at all, at all.",False
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep."," Good evening to you, lady of the house.

Good evening, kindly stranger, it's a wild night, God help you, to be
out in the rain falling.

It is, surely, and I walking to Brittas from the Aughrim fair.

 Is it walking on your feet, stranger?

On my two feet, lady of the house, and when I saw the light below
I thought maybe if you'd a sup of new milk and a quiet decent corner
where a man could sleep {he looks in past her and sees the dead man.}
The Lord have mercy on us all!

It doesn't matter anyway, stranger, come in out of the rain.

Is it departed he is?

It is, stranger. He's after dying on me, God forgive him, and there
I am now with a hundred sheep beyond on the hills, and no turf drawn for
the winter.

It's a queer look is on him for a man that's dead.

He was always queer, stranger, and I suppose
them that's queer and they living men will be queer bodies after.

Isn't it a great wonder you're letting him lie there, and he is
not tidied, or laid out itself?

I was afeard, stranger, for he put a black
curse on me this morning if I'ld touch his body the time he'ld die
sudden, or let any one touch it except his sister only, and it's ten
miles away she lives in the big glen over the hill.

It's a queer story he wouldn't let his own wife touch him, and he dying quiet in his bed.

He was an old man, and an odd man, stranger, and it's always up on
the hills he was thinking thoughts in the dark mist. Lay your hand on him now, and tell me if it's cold he is surely.",False
"I don't remember nothing about her. What was
she like? Tell me.

Ay tal you all about everytang--and you tal me all tangs happen
to you. But not here now. Dis ain't good place for young gel, anyway.
Only no good sailor fallar come here for gat drunk.  You come with me, Anna. You need
lie down, gat rest.

Where're you
going?

CHRIS--Come. Ve gat on board.

On board your barge, you mean? Nix for
mine!  Do you think
that's a good place for a young girl like me--a coal barge?

Yes, Ay tank.  You don't know how nice it's on barge, Anna. Tug come
and ve gat towed out on voyage--yust water all round, and sun, and
fresh air, and good grub for make you strong, healthy gel. You see many
tangs you don't see before. You gat moonlight at night, maybe; see
steamer pass; see schooner make sail--see everytang dat's pooty. You
need take rest like dat. You work too hard for young gel already. You
need vacation, yes!

 It sounds good to hear you tell it. I'd sure like a
trip on the water, all right. It's the barge idea has me stopped. Well,
I'll go down with you and have a look--and maybe I'll take a chance.
Gee, I'd do anything once.

Ye go, eh?

What's the rush? Wait a second.  Gee, I'm thirsty.

Ay'm sorry, Anna. What
you tank you like for drink, eh?

I'll take a--[ I
don't know. What'a they got here?

Ay don't tank dey got much fancy drink for young
gel in dis place, Anna. Yinger ale--sas'prilla, maybe.

Make it sas, then.

CAy tal you, Anna, we calabrate,
yes--dis one time because we meet after many year.  Dey gat good port wine, Anna. It's good for you. Ay
tank--little bit--for give you appetite. It ain't strong, neider. One
glass don't go to your head, Ay promise.

All right! I'll take port.

Ay go gat him.","He's a hog on two legs.

You bet! I hope to get Eileen away from all this as soon as--things pick
up a little. Eileen and I have gone around together for years--went to
Grammar and High School together--in different classes, of course.
She's really a corker--very different from the rest of the family
you've seen--like her mother. She's really educated and knows a
lot--used to carry off all the prizes at school. My folks like her
awfully well. Of course, they'd never stand for--him.

You'll excuse my curiosity--I've a good reason for it--but you
and Miss Carmody are engaged, aren't you? Carmody said you were.


Why, yes, in a way--but nothing definite--no
official announcement or anything of that kind. It's all in the future.
We have to wait, you know.  We've been
sort of engaged for years, you might say. It's always been sort of
understood between us. 

Then I can be frank with you. I'd like to be
because I may need your help. I don't put much faith in any promise
Carmody makes. Besides, you're bound to know anyway. She'd tell you.

Is it--about her sickness?

Yes.

 Then--it's serious?

It's pulmonary tuberculosis--consumption.

Consumption? Good heavens! Are you sure, Doctor?

Positive. It's had a good start--thanks to her father's blind
selfishness--but let's hope that can be overcome. The important thing
is to ship her off to a sanatorium immediately. Carmody wouldn't hear
of it at first. However, I managed to bully him into consenting; but I
don't trust his word. That's where you can be of help. It's up to you
to convince him that it's imperative she be sent away at once--for the
safety of those around her as well as her own.",True
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","For every one, etc.

                           Sing high, sing low,
                           Wherever they go,
                                They all shall equal be!

                           Then hail! O King,
                                Whichever you may be,
                           To you we sing,
                                But do not bend the knee.
                           Then hail! O King.



            Come, let's away--our island crown awaits me--
                 Conflicting feelings rend my soul apart!
            The thought of Royal dignity elates me,
                 But leaving thee behind me breaks my heart!

                                       

            Farewell, my love; on board you must be getting;
                 But while upon the sea you gaily roam,
            Remember that a heart for thee is fretting--
                 The tender little heart you've left at home!

	                 Now, Marco dear,
                           My wishes hear:
                                While you're away
                           It's understood
                           You will be good
                                And not too gay.
                           To every trace
                           Of maiden grace
                                You will be blind,
                           And will not glance
                           By any chance On womankind!

                           If you are wise,
                           You'll shut your eyes
                                Till we arrive,
                           And not address
                           A lady less
                                Than forty-five.
                           You'll please to frown
                           On every gown
                                That you may see;
                           And, O my pet,
                           You won't forget
                                You've married me!

                 And O my darling, O my pet,
                 Whatever else you may forget,
                 In yonder isle beyond the sea,
                 Do not forget you've married me!

			You'll lay your head
                           Upon your bed
                                At set of sun.
                           You will not sing
                           Of anything
                                To any one.
                           You'll sit and mope
                           All day, I hope,
                                And shed a tear
                           Upon the life
                           Your little wife
                                Is passing here.

                           And if so be
                           You think of me,
                                Please tell the moon!
                           I'll read it all
                           In rays that fall
                                On the lagoon:
                           You'll be so kind
                           As tell the wind
                                How you may be,
                           And send me words
                           By little birds
                                To comfort me!",False
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","'I wonder where I put my glasses?'

'I'll look for them.'

'No, I remember now. They are upstairs in such a funny
place that I must go myself. Do you remember, Rogie, that I hoped they
would reject you on account of your eyes?'

'I suppose you couldn't help it.'

'Did you believe I really meant it, John?'

'Did _you_, Roger?'

'Of course. Didn't you, father?'

'No! I knew the old lady better.'

'I shouldn't have liked it, Rogie dear. I'll
tell you something. You know your brother Harry died when he was seven.
To you, I suppose, it is as if he had never been. You were barely five.

'I don't remember him, mater.'

'No--no. But I do, Rogie. He would be twenty-one now; but
though you and Emma grew up I have always gone on seeing him as just
seven. Always till the war broke out. And now I see him a man of
twenty-one, dressed in khaki, fighting for his country, same as you.
I wouldn't have had one of you stay at home, though I had had a dozen.
That is, if it is the noble war they all say it is. I'm not clever,
Rogie, I have to take it on trust. Surely they wouldn't deceive mothers.
I'll get my glasses.'

'Like to change your mother, Roger?'

'What do you think?'

'Not going, Roger?'

'Yes, I thought--'

'Won't you--sit down and--have a chat?'

'A what? You and me!'

'Why not?'

'Oh--oh, all right,' sitting uncomfortably.

'I suppose you catch an early train to-morrow?'

'The 5.20. I have flag-signalling at half-past six.'

'Phew! Hours before I shall be up.'

'I suppose so.'

'Well, you needn't dwell on it, Roger.'

'I didn't. Good-night, father.'

'Good-night. Damn. Come back. My fault. Didn't I say I wanted to have
a chat with you?'

'I thought we had had it.'

'No such luck.'

'I like your uniform, Roger,'

'Haven't you made fun of me enough?'

'I'm not making fun of you. Don't you see I'm trying to tell
you that I'm proud of you?'

'Good lord, father, you are not going to begin now.'

'Do you remember, Roger, my saying that I didn't want you to smoke till
you were twenty?'

'Oh, it's that, is it?' Shutting his mouth tight, 'I never promised.'

'It's not that. Have a cigar, my boy?'

'Me?'

'Have you ever wondered, Roger, what sort of a fellow I am?'

'Often.'

'I have often wondered what sort of fellow you are, Roger. We have both
been at it on the sly. I suppose that is what makes a father and son so
uncomfortable in each other's presence.''Do you feel the creeps when you are left alone with me?'

'Mortally, Roger. My first instinct is to slip away.'

'So is mine,'

'You don't say so! I always seem to know what you are
thinking, Roger.'

'Do you? Same here.'

'As a consequence it is better, it is right, it is only decent that you
and I should be very chary of confidences with each other.'

'I'm dashed glad you see it in that way.'

'Oh, quite. And yet, Roger, if you had to answer this question on oath,
""Whom do you think you are most like in this world?"" I don't mean
superficially, but deep down in your vitals, what would you say? Your
mother, your uncle, one of your friends on the golf links?'

'No.'

'Who?'

'You.'

'Just how I feel.'

'It's pretty ghastly, father.'

'It is. I don't know which it is worse for.'

'You are a bit of a wag at times, Roger.'

'You soon shut me up.'

'I have heard that you sparkle more freely in my absence.'

'They say the same about you.'

'And now that you mention it, I believe it is true; and yet, isn't it
a bigger satisfaction to you to catch me relishing your jokes than any
other person?'

'How did you know that?'

'Because I am so bucked if I see you relishing mine.'

'Are you?'",False
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","Humph! He's original in that opinion.

 I know it's hard your being the only one up the week since
you've been here, with no one to talk to; but there's another patient
due to-day. Maybe she'll be well enough to be around with you. She can't be coming unless she got
in on the last train.

It's a she, eh?

Yes.

Young?

 Eighteen, I believe. I suppose you'll be asking if she's pretty next! Oh, you men
are all alike, sick or well. Her name is Carmody, that's the only other
thing I know. So there!

 Carmody?

 Oh, you don't know her. She's from another part of the
state from your town.

Miss Howard.

Yes, Miss Gilpin. It's time for those horrid diets.

I'm Miss Carmody. I believe Doctor Gaynor wrote----

 We've been expecting you all day. How do you do? I'm Miss Gilpin. You came on the
last train, didn't you?

 Yes. This is my father, Miss Gilpin--and Mr. Nicholls.

Won't you gentlemen sit down? And now we'll get you settled immediately. Your
room is all ready for you. If you'll follow me---- 

Let me take the suit-case now, Fred.

No, my dear, you mustn't. Put the case right down there, Mr. Nicholls. I'll
have it taken to Miss Carmody's room in a moment. That's the first rule
you'll have to learn. Never exert yourself or tax your strength. It's
very important. You'll find laziness is a virtue instead of a vice with
us.

I--I didn't know----

Of course you didn't. And now if you'll come
with me I'll show you your room. We'll have a little chat there and I
can explain all the other important rules in a second. The gentlemen
can make themselves comfortable in the meantime. We won't be gone more
than a moment.",False
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","Come along with me now, lady of the house, and it's
not my blather you'll be hearing only, but you'll be hearing the herons
crying out over the black lakes, and you'll be hearing the grouse and
the owls with them, and the larks and the big thrushes when the days
are warm, and it's not from the like of them you'll be hearing a talk
of getting old like Peggy Cavanagh, and losing the hair off you, and the
light of your eyes, but it's fine songs you'll be hearing when the sun
goes up, and there'll be no old fellow wheezing, the like of a sick
sheep, close to your ear.

I'm thinking it's myself will be wheezing that time with lying down
under the Heavens when the night is cold; but you've a fine bit of talk,
stranger, and it's with yourself I'll go.

You think it's a grand thing you're after doing with your letting on to be dead, but what is it
at all? What way would a woman live in a lonesome place the like of this
place, and she not making a talk with the men passing? And what way
will yourself live from this day, with none to care for you? What is it
you'll have now but a black life, Daniel Burke, and it's not long I'm
telling you, till you'll be lying again under that sheet, and you dead
surely.

Sit down now and take a little taste of the stuff, Micheal Dara.
There's a great drouth on me, and the night is young.

And it's very dry I am, surely, with
the fear of death you put on me, and I after driving mountain ewes since
the turn of the day.

I was thinking to strike you, Micheal
Dara, but you're a quiet man, God help you, and I don't mind you at all.

Your good health, Micheal Dara.

God reward you, Daniel Burke, and may you have a long life, and
a quiet life, and good health with it.",True
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","Certainly not, my lady. The utmost I can say at present is
that I have cast a favourable eye.

As you choose. But I am afraid, Crichton, she will not suit
us.

My lady, beneath this simple exterior are concealed a very
sweet nature and rare womanly gifts.

Unfortunately, that is not what we want.

And it is she, my lady, who dresses the hair of the
ladies'-maids for our evening meals.

She dresses Fisher's hair?

Yes, my lady, and I does them up when they goes to parties.

Does!

Doos. And it's me what alters your gowns to fit them.

What alters!

Which alters.

Mary?

I shall certainly have her.

We shall certainly have her. Tweeny, we have decided to make
a lady's-maid of you.

Oh lawks!

We are doing this for you so that your position socially may be
more nearly akin to that of Crichton.

It will undoubtedly increase the young person's
chances.

Then if I get a good character for you from Mrs. Perkins, she
will make the necessary arrangements.

My lady!

By the way, I hope you are a good sailor.

You don't mean, my lady, I'm to go on the ship?

Certainly.
But-- You ain't going, sir?

No.

Then neither ain't I.

YOU must.

Leave him! Not me.

Girl, don't be silly. Crichton will be--considered in your
wages.

I ain't going.

I feared this, my lady.

Nothing'll budge me.

Leave the room.

Crichton, I think you might have shown more displeasure with
her.

I was touched, my lady. I see, my lady, that to
part from her would be a wrench to me, though I could not well say so in
her presence, not having yet decided how far I shall go with her.

The ingrate! The smug! The fop!

What is it now, father?

That man of mine, Rolleston, refuses to accompany us because
you are to have but one maid.

Hurrah!

Darling father, rather than you should lose
Rolleston, we will consent to take all the three of them.

Pooh, nonsense! Crichton, find me a valet who can do without
three maids.

Yes, my lord. In the time--the more suitable the
party, my lord, the less willing will he be to come without the--the
usual perquisites.

Any one will do.

My lord!

The ingrate! The puppy!

I ask a favour of a servant?--never!

Then I will. Crichton, would it not be very distressing to you
to let his lordship go, attended by a valet who might prove unworthy? It
is only for three months; don't you think that you--you yourself--you--

I beg your pardon.

But think of the joy to Tweeny.

Crichton, do you think it safe to
let the master you love go so far away without you while he has these
dangerous views about equality?

My lord, I have found a man.

Already? Who is he?

Yourself?

Father, how good of him.

Uncommon good. Thank you, Crichton. This helps me nicely out of a hole; and how it will annoy
Rolleston! Come with me, and we shall tell him. Not that I think you
have lowered yourself in any way. Come along.

My lady--a valet's hand!

I had no idea you would feel it so deeply; why did you do it?

Crichton, I am curious. I insist upon an
answer.

My lady, I am the son of a butler and a lady's-maid--perhaps
the happiest of all combinations, and to me the most beautiful thing in
the world is a haughty, aristocratic English house, with every one kept
in his place. Though I were equal to your ladyship, where would be the
pleasure to me? It would be counterbalanced by the pain of feeling that
Thomas and John were equal to me.

But father says if we were to return to nature--",True
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","Oh, ho, ho, ho! That's the funniest
wish I ever heard since I've been in the wishing business. So you want
to be the very biggest children there are anywhere, do you?

Yes, sir; that's just what we want. I want to be a great, big,
tall little girl.

A great, big tall little girl, hey?

And I want to be a great, big, big, big little boy.

Oh, a big, big, BIG little boy, hey?

And so do I.

And so do you, hey?

Yes, sir; that is our wish.

Well, I'll have to see if I can accommodate you. It's a
pretty big job, you know.

You said you could give us anything we wished for.

 But I didn't think you'd wish for anything like that.

 That's the only thing we want, Mr Wishing Man.

 Well, now--let me see. I'm afraid it's too big a job for me. In the first
place I haven't any marble.

Marble?

Yes. In order to make you grow and grow and grow, you'll have to stand on marble.

 We have a marble-top table in the front hall.

Oh, yes. And we can all stand on top of the table.

But I have to stand here by the open window.

Well, we can go in there and leave the door open. You can stay
here and make our wish come true. Come on, Dumpling.

Wait a minute, wait a minute. Are you all of you sure you
want to be made into great big, big little children?

Yes, all of us.

All right. If that's your wish, it's no business of mine.
Go out in the front hall and climb on the marble-top table and I'll
see what I can do for you.",True
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","there isn't my match in Mayo for thatching, or mowing, or shearing a
sheep.

It's true the Lord God formed you to
contrive indeed. Doesn't the world know you reared a black lamb at your
own breast, so that the Lord Bishop of Connaught felt the elements of
a Christian, and he eating it after in a kidney stew? Doesn't the
world know you've been seen shaving the foxy skipper from France for a
threepenny bit and a sop of grass tobacco would wring the liver from a
mountain goat you'd meet leaping the hills?

Do you hear her now, young fellow? Do
you hear the way she'll be rating at your own self when a week is by?

Don't heed her. Tell her to go into her pigsty and not plague us here.

I'm going; but he'll come with me.

Are you dumb, young fellow?

God increase you; but I'm pot-boy in this place, and it's here I'd liefer stay.

Now you have heard him, and go on from this.

It's lonesome this hour crossing the hill, and if he won't come along with me, I'd have a right
maybe to stop this night with yourselves. Let me stretch out on the
settle, Pegeen Mike; and himself can lie by the hearth.

Faith, I won't. Quit off or I will send you now.

Well, it's a terror to be aged a score.God bless you now, young fellow, and let
you be wary, or there's right torment will await you here if you go
romancing with her like, and she waiting only, as they bade me say, on a
sheepskin parchment to be wed with Shawn Keogh of Killakeen.

What's that she's after saying?",True
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","There's no one can drive a mountain ewe
but the men do be reared in the Glen Malure, I've heard them say, and
above by Rathvanna, and the Glen Imaal, men the like of Patch Darcy, God
spare his soul, who would walk through five hundred sheep and miss one
of them, and he not reckoning them at all.

Is it the man went queer in his head the year that's gone?

It is surely.

That was a great man, young fellow, a great man I'm
telling you. There was never a lamb from his own ewes he wouldn't know
before it was marked, and he'ld run from this to the city of Dublin and
never catch for his breath.

He was a great man surely, stranger, and
isn't it a grand thing when you hear a living man saying a good word of
a dead man, and he mad dying?

It's the truth I'm saying, God spare his soul.

 I heard tell this day, Nora Burke, that it was on the path below Patch Darcy would be passing up and passing down, and I heard them say he'ld never past it night or morning
without speaking with yourself.

It was no lie you heard, Micheal Dara.

I'm thinking it's a power of men you're after knowing if it's in
a lonesome place you live itself.

It's in a lonesome place you do have to be
talking with some one, and looking for some one, in the evening of the
day, and if it's a power of men I'm after knowing they were fine men,
for I was a hard child to please, and a hard girl to please {she looks
at him a little sternly}, and it's a hard woman I am to please this day,
Micheal Dara, and it's no lie I'm telling you.

Was it a hard woman to please you were when you took himself for your man?

What way would I live and I an old woman if I didn't marry a man
with a bit of a farm, and cows on it, and sheep on the back hills?",True
"I'll do it, Annie--for
your sake--if you say it's needful for ye.

God bless you for that,
David!

 The ice is breakin' up to no'the'ard, sir. There's a
clear passage through the floe, and clear water beyond, the lookout
says.

A clear passage? To
no'the'ard?

Yes, sir.

Then get her
ready and we'll drive her through.

Aye, aye, sir.

David! David!

Will the men turn to willin' or must we drag
'em out?

They'll turn to willin' enough. You put the fear o' God into 'em,
sir. They're meek as lambs.

KEENEY. Then drive 'em--both watches. [_With grim determination._]
They's whale t'other side o' this floe and we're agoin' to git 'em.

MATE. Aye, aye, sir.

And I was agoin' home
like a yaller dog!

David!

Woman, you ain't adoin' right when you meddle in
men's business and weaken 'em. You can't know my feelin's. I got to
prove a man to be a good husband for ye to take pride in. I got to git
the ile, I tell ye.
David! Aren't you going home?

You ain't well. Go and
lay down a mite. I got to git on deck.

David!

Woman, what foolish mockin' is this? Annie! What is it? Don't you know me, Annie?

You said--you was agoin' mad--God!

Whales, sir--a whole school of 'em--off
the star-b'd quarter 'bout five miles away--big ones!

Are you lowerin' the boats?

MATE. Yes, sir.

I'm acomin' with ye.

MATE. Aye, aye, sir. You'll git the ile now right
enough, sir.

Annie! Did you hear him? I'll git the
ile. [I know you're foolin' me, Annie. You
ain't out of your mind--be you? I'll git the ile now
right enough--jest a little while longer, Annie--then we'll turn
home'ard. I can't turn back now, you see that, don't you? I've got to
git the ile. Answer me! You ain't mad, be you?

All ready, sir.

Comin', sir?","I perceive, from the tea cups, Crichton, that the great function is to take place here.

Yes, sir.

The servants' hall coming up to have tea in the drawing-room! No wonder you look happy, Crichton.

No, sir.

Do you know, Crichton, I think that with an effort you might look even happier. You don't approve of his lordship's compelling his servants to be his equals--once a month?

It is not for me, sir, to disapprove of his lordship's radical views.

Certainly not. And, after all, it is only once a month that he is affable to you.

On all other days of the month, sir, his lordship's treatment of us is everything that could be desired.
Tea cups! Life, Crichton, is like a cup of tea; the more heartily we drink, the sooner we reach the dregs.

Thank you, sir.

as we do when we have need of an ally). Crichton, in case I should be asked to say a few words to the servants, I have strung together a little speech. I was wondering where I should stand.

with the best intentions, gives him a footstool to stand on, and departs, happily unconscious that ERNEST in some dudgeon has kicked the footstool across the room.)

Suppose you were all little fishes at the bottom of the sea

And how are my little friends to-day?

Don't be silly, Ernest. If you want to know how we are, we are dead. Even to think of entertaining the servants is so exhausting.

Besides which, we have had to
decide what frocks to take with us on the yacht, and that is such a
mental strain.

You poor over-worked things. Rest your weary limbs.

But why have you a footstool in your
hand?

Yes?

Why? You see, as the servants are to be the guests I must be butler. I
was practising. This is a tray, observe.

Tea, my lady?
It is only you, Ernest; I thought there
was some one here.

Had a very tiring
day also, Mary?

Dreadfully. Been trying on engagement-rings all the
morning.

What's
that? Is it Brocklehurst?

You have given your warm young heart to Brocky?

I don't wish to fatigue you, Mary, by insisting on a verbal answer, but
if, without straining yourself, you can signify Yes or No, won't you
make the effort?

The ring! Then I am too late, too late! (Fixing LADY MARY sternly, like
a prosecuting counsel.) May I ask, Mary, does Brocky know? Of course,
it was that terrible mother of his who pulled this through. Mother does
everything for Brocky. Still, in the eyes of the law you will be,
not her wife, but his, and, therefore, I hold that Brocky ought to be
informed. Now--

If you girls are shamming sleep in the expectation that I shall awaken
you in the manner beloved of ladies, abandon all such hopes.

You impertinent boy.

I knew that was it, though I don't know everything. Agatha, I'm not young enough to
know everything.

Young enough?

Don't you see? I'm not young enough to know",False
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","It is not, stranger, but she won't be coming near me at all, and
it's not long now I'll be letting on, for I've a cramp in my back, and
my hip's asleep on me, and there's been the devil's own fly itching my
nose. It's near dead I was wanting to sneeze, and you blathering about
the rain, and Darcy the devil choke him--and the towering
church. Give me that whisky. Would you have herself come back before I taste a drop at all?

Go over now to that cupboard, and bring me a black stick you'll see in the west corner by the wall.

Is it that?

It is, stranger; it's a long time I'm keeping that stick for I've a bad wife in the house.

Is it herself, master of the house, and she a grand woman to talk?

It's herself, surely, it's a bad wife she is--a bad wife for an old
man, and I'm getting old, God help me, though I've an arm to me still.
 Let you wait now a short while, and it's a great sight you'll see in this room in two hours or three. Is that somebody above?

There's a voice speaking on the path.

Put that stick here in the bed and smooth the sheet the way it was
lying. Be falling to sleep now and don't
let on you know anything, or I'll be having your life. I wouldn't have
told you at all but it's destroyed with the drouth I was.

Have no fear, master of the house. What is it
I know of the like of you that I'ld be saying a word or putting out my",True
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","Then when I'd my full share I'd come walking down where you'd
see the ducks and geese stretched sleeping on the highway of the road,
and before I'd pass the dunghill, I'd hear himself snoring out, a loud
lonesome snore he'd be making all times, the while he was sleeping, and
he a man 'd be raging all times, the while he was waking, like a gaudy
officer you'd hear cursing and damning and swearing oaths.

Providence and Mercy, spare us all!

It's that you'd say surely if you seen him and he after
drinking for weeks, rising up in the red dawn, or before it maybe, and
going out into the yard as naked as an ash tree in the moon of May, and
shying clods against the visage of the stars till he'd put the fear of
death into the banbhs and the screeching sows.

I'd be well-night afeard of that lad myself, I'm thinking. And there was no one in it but the two of you alone?

The divil a one, though he'd sons and daughters walking all
great states and territories of the world, and not a one of them, to
this day, but would say their seven curses on him, and they rousing up
to let a cough or sneeze, maybe, in the deadness of the night.

Well, you should have been a queer lot.
I never cursed my father the like of that, though I'm twenty and more
years of age.

Then you'd have cursed mine, I'm telling you, and he a man
never gave peace to any, saving when he'd get two months or three, or
be locked in the asylums for battering peelers or assaulting men  the way it was a bitter life he led me till I did up a Tuesday and halve his skull.

Well, you'll have peace in this place, Christy Mahon, and none to trouble you, and it's near
time a fine lad like you should have your good share of the earth.

It's time surely, and I a seemly fellow with great strength in
me and bravery of...

Oh, glory! it's late for knocking,
and this last while I'm in terror of the peelers, and the walking dead.",True
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","'I wonder where I put my glasses?'

'I'll look for them.'

'No, I remember now. They are upstairs in such a funny
place that I must go myself. Do you remember, Rogie, that I hoped they
would reject you on account of your eyes?'

'I suppose you couldn't help it.'

'Did you believe I really meant it, John?'

'Did _you_, Roger?'

'Of course. Didn't you, father?'

'No! I knew the old lady better.'

'I shouldn't have liked it, Rogie dear. I'll
tell you something. You know your brother Harry died when he was seven.
To you, I suppose, it is as if he had never been. You were barely five.

'I don't remember him, mater.'

'No--no. But I do, Rogie. He would be twenty-one now; but
though you and Emma grew up I have always gone on seeing him as just
seven. Always till the war broke out. And now I see him a man of
twenty-one, dressed in khaki, fighting for his country, same as you.
I wouldn't have had one of you stay at home, though I had had a dozen.
That is, if it is the noble war they all say it is. I'm not clever,
Rogie, I have to take it on trust. Surely they wouldn't deceive mothers.
I'll get my glasses.'

'Like to change your mother, Roger?'

'What do you think?'

'Not going, Roger?'

'Yes, I thought--'

'Won't you--sit down and--have a chat?'

'A what? You and me!'

'Why not?'

'Oh--oh, all right,' sitting uncomfortably.

'I suppose you catch an early train to-morrow?'

'The 5.20. I have flag-signalling at half-past six.'

'Phew! Hours before I shall be up.'

'I suppose so.'

'Well, you needn't dwell on it, Roger.'

'I didn't. Good-night, father.'

'Good-night. Damn. Come back. My fault. Didn't I say I wanted to have
a chat with you?'

'I thought we had had it.'

'No such luck.'

'I like your uniform, Roger,'

'Haven't you made fun of me enough?'

'I'm not making fun of you. Don't you see I'm trying to tell
you that I'm proud of you?'

'Good lord, father, you are not going to begin now.'

'Do you remember, Roger, my saying that I didn't want you to smoke till
you were twenty?'

'Oh, it's that, is it?' Shutting his mouth tight, 'I never promised.'

'It's not that. Have a cigar, my boy?'

'Me?'

'Have you ever wondered, Roger, what sort of a fellow I am?'

'Often.'

'I have often wondered what sort of fellow you are, Roger. We have both
been at it on the sly. I suppose that is what makes a father and son so
uncomfortable in each other's presence.''Do you feel the creeps when you are left alone with me?'

'Mortally, Roger. My first instinct is to slip away.'

'So is mine,'

'You don't say so! I always seem to know what you are
thinking, Roger.'

'Do you? Same here.'

'As a consequence it is better, it is right, it is only decent that you
and I should be very chary of confidences with each other.'

'I'm dashed glad you see it in that way.'

'Oh, quite. And yet, Roger, if you had to answer this question on oath,
""Whom do you think you are most like in this world?"" I don't mean
superficially, but deep down in your vitals, what would you say? Your
mother, your uncle, one of your friends on the golf links?'

'No.'

'Who?'

'You.'

'Just how I feel.'

'It's pretty ghastly, father.'

'It is. I don't know which it is worse for.'

'You are a bit of a wag at times, Roger.'

'You soon shut me up.'

'I have heard that you sparkle more freely in my absence.'

'They say the same about you.'

'And now that you mention it, I believe it is true; and yet, isn't it
a bigger satisfaction to you to catch me relishing your jokes than any
other person?'

'How did you know that?'

'Because I am so bucked if I see you relishing mine.'

'Are you?'",False
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","I knew rightly. And I was thinking, and I
coming in through the door, that it's many a lone woman would be afeard
of the like of me in the dark night, in a place wouldn't be so lonesome
as this place, where there aren't two living souls would see the little
light you have shining from the glass.

 I'm thinking many would be afeard, but I never knew what
way I'd be afeard of beggar or bishop or any man of you at all. It's other things than
the like of you, stranger, would make a person afeard.

 It is surely, God help us all!

You're saying that, stranger, as if you were easy afeard.

Is it myself, lady of the house, that does
be walking round in the long nights, and crossing the hills when the fog
is on them, the time a little stick would seem as big as your arm, and
a rabbit as big as a bay horse, and a stack of turf as big as a towering
church in the city of Dublin? If myself was easily afeard, I'm telling
you, it's long ago I'ld have been locked into the Richmond Asylum, or
maybe have run up into the back hills with nothing on me but an old
shirt, and been eaten with crows the like of Patch Darcy--the Lord have
mercy on him--in the year that's gone.

You knew Darcy?

Wasn't I the last one heard his living voice in the whole world?

There were great stories of what was heard at that time, but would
any one believe the things they do be saying in the glen?

It was no lie, lady of the house.... I was passing below on a dark
night the like of this night, and the sheep were lying under the ditch
and every one of them coughing, and choking, like an old man, with the
great rain and the fog. Then I heard a thing talking--queer talk, you
wouldn't believe at all, and you out of your dreams,--and ""Merciful
God,"" says I, ""if I begin hearing the like of that voice out of the
thick mist, I'm destroyed surely.""",True
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","'Yes, perhaps.'

'Good-night, Robert.'

'Good-night, dear.'

'Dick!'

'I have come to sit with you for a bit, father.'

'It's you, Dick; it's you!'

'It's me all right, father. I say, don't be startled, or anything of that
kind. We don't like that.'

'My boy!'

'How am I looking, father?'

'You haven't altered, Dick.'

'Rather not. It's jolly to see the old studio again! I say, father, don't fuss. Let us be our ordinary selves, won't
you?'

'I'll try, I'll try. You didn't say you had come to sit with  me, Dick? Not with me!'

'Rather!'

'But your mother----'

'It's you I want.'

'Me?'

'We can only come to one, you see.'

'Then why me?'

'That's the reason. Hello, here's your old jacket, greasier than ever!'

'Me? But, Dick, it is as if you had forgotten. It was your mother who
was everything to you. It can't be you if you have forgotten that.
I used to feel so out of it; but, of course, you didn't know.'

'I didn't know it till lately, father; but heaps of things that I didn't
know once are clear to me now. I didn't know that you were the one who
would miss me most; but I know now.'

'Me miss you most? Dick, I try to paint just as before. I go to the
club. Dick, I have been to a dinner-party. I said I wouldn't give in.'

'We like that.'

'But, my boy----'

'I say, father, let's get away from that sort of thing.'

'That is so like you, Dick! I'll do anything you ask.'

'Then keep a bright face.'

'I've tried to.'

'Good man! I say, put on your old greasy; you are looking so beastly
clean.'

'Anything you like. No, that's the wrong sleeve. Thanks, Dick.'

'Here, let me shove you into your old seat.'

'How's that, umpire!'

'Dick, that's just how you used to butt me into it long ago!'

'When I was a kid.'

'With the palette in my hand.'

'Or sticking to your trousers.'

'The mess we made of ourselves, Dick.'
'I sneaked behind the settle and climbed up it.'

'Till you fell off.'

'On top of you and the palette.'

'Ah, Dick.'

'Now then, behave! What did I say about that face?'

'That's better. I'll sit here.'

'Got your pipe?'

'I don't--I don't seem to care to smoke nowadays, Dick.'

'Rot! Just because I am dead! You that pretend to be plucky! I won't
have it, you know. You get your pipe, and look slippy about it.'

'Yes, Dick,
Now, then, burn your thumb with the match--you always did, you know.
That's the style. You've forgotten to cock your head to the side. Not so
bad. That's you. Like it?'

'It's rather nice, Dick. Dick, you and me by the fire!'

'Yes, but sit still. How often we might have been like this, father,
and weren't.'

'Ah!'

'Face. How is Fido?'

'Never a dog missed her master more.'

'Oh, She doesn't want to go and sit on my grave, or any of
that tosh, does she? As if I were there!'

'No, no, she goes ratting, Dick.'

'Good old Fido!'

'Dick, here's a good one. We oughtn't to keep a dog at all because we
are on rations now; but what do you think Fido ate yesterday?'",False
"Noddin', nid, nid noddin'.

Dropping off to sleep, ain't we, Klinker?

 Asleep! Every last one of them is verra sound asleep. Meeny and
Biddy Mary, and Sergius and Tomasso and the leetla Dutch twins and
all! Jack Frost! Jolly Jack Frost! Come-a
quick, come-a quick! They're all asleep.

Hello, what is it?

It is Anita. The leetla children are all here and sound asleep.

And so was I. They sang a song
about noddin', nid, nid noddin', and I just went to sleep myself. I
dreamed I was hunting a polar bear way up by the North Pole.
I'm still awfully sleepy.

 I didn't know that you ever went to sleep.

 You bet I do. That's the one thing I've got against my
daddy's Christmas trip every year. It wakes us all up right in the
middle of the night.

The middle of the night? What _do_ you mean?

Middle of the north pole night. If it wasn't for Christmas
we could go to bed about half past October and sleep until a quarter
of May, but ma thinks we ought to help pa and then wait up until he
comes home. My, I'm sleepy! Aren't you?

Oh, no, no! I'm verra too much excited to sleep. It's all about
my secret. Are you really sure he is coming?

 Of course he is, and it's almost time he was here now.
It's nearly Christmas Day. Look way up there in the sky. You don't see
anything that looks like an air ship, do you?

 No, I cannot see a single thing.

 Oh, look here! The children have
lighted a candle for him. That's just fine. It always pleases him. And
see; here's a picture and a wreath of holly and the star of Bethlehem.
And stockings and shoes all in a row.

 I can't see a thing.

Here's a telescope. Look through that. Now do you see anything?

 Oh, no; now I cannot even see the stars or the moon.

Of course you can't. You are looking through the wrong
end. Turn it around.

Oh, now I can see the stars. And, oh, look! I see a leetla, teeny-weeny thing way, way
off--far up in the sky. Look, Jack Frost, is that the air ship?

 Yes, I believe it is.","Then I run, and I run, and I run,
till I was below in Rathvanna. I got drunk that night, I got drunk
in the morning, and drunk the day after,--I was coming from the races
beyond--and the third day they found Darcy.... Then I knew it was
himself I was after hearing, and I wasn't afeard any more.

God spare Darcy, he'ld always
look in here and he passing up or passing down, and it's very lonesome
I was after him a long while and then I got happy again--if it's ever
happy we are, stranger,--for I got used to being lonesome. 

Was there any one on the last bit of the road, stranger, and you
coming from Aughrim?

There was a young man with a drift of mountain ewes, and he
running after them this way and that.

Far down, stranger?

A piece only.

Maybe, if you're not easy afeard, you'ld stay here a short while
alone with himself.

I would surely. A man that's dead can do no hurt.

I'm going a little back to the west, stranger, for himself would go there one night and another
and whistle at that place, and then the young man you're after
seeing--a kind of a farmer has come up from the sea to live in a cottage
beyond--would walk round to see if there was a thing we'ld have to be
done, and I'm wanting him this night, the way he can go down into the
glen when the sun goes up and tell the people that himself is dead.

It's myself will go for him, lady of the house, and let you not be destroying yourself with the great rain",False
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","'That's better,'

'I think I'll go to my room now. You will come up, mater?'

'Yes, dear. I shan't be five minutes, John.'

'More like half an hour.'

'There is nothing wrong, is there? I thought I noticed a--a----'

'A certain liveliness, my dear. No, we were only having a good talk.'

'What about, John?'

'About the war,'

'About tactics and strategy, wasn't it, Roger?'

'Yes.'

'The fact is, Ellen, I have been helping Roger to take his first
trench.' With a big breath, 'And we took it too, together, didn't we,
Roger?'

'You bet,'

'Though I suppose,' sighing, 'it is one of those trenches that the enemy
retake during the night.'

'Oh, I--I don't know, father.'

'Whatever are you two talking about?'

'Aha, it is very private. We don't tell you everything, you know, Ellen.'

'Come on, mater, it's only his beastly sarcasm again. 'Night, father; I
won't see you in the morning.'

''Night,'

'Good-night, dear father.'

'A beautiful morning, Dering.'

'Too much sun, sir. The roses be complaining, and, to make matters
worse, Miss Barbara has been watering of them--in the heat of the day.'

'Has she? She means well. Dering, you heard it, didn't you?' 

'What was that, sir?'

'The thunderstorm--early this morning.'

'There was no thunderstorm, sir.'

'That is what they all say. It was at four o'clock. I
got up and looked out at the window. The evening primroses were very
beautiful.'

'I don't hold much with evening primroses,
sir; but I was out and about at four; there was no thunderstorm.'

'I suppose I just thought there was one. Perhaps it was
some thunderstorm of long ago that I heard. They do come back, you
know.'

'Do they, sir?'

'I am glad to see you moving about in the garden, Dering, with
everything just as usual.'

'Thank you, sir.'

'No, don't go. I am--a little troubled, Dering.'

'Everything be all right, sir.'

'I'm glad of that,' the Colonel says with relief. 'It is pleasant to see
that you have come back, Dering. Why did you go away for such a long
time?'

'Me, sir?' Dering is a little aggrieved. 'I haven't had a day off since
Christmas.'

'Haven't you? I thought--'

'Is everything just as usual, Dering?'

'Yes, sir. There never were a place less changed than this.'

'That's true.' The Colonel is appeased. 'Thank you, Dering, for saying
that.' But next moment he has lowered his voice again. 'Dering, there is
nothing wrong, is there? Is anything happening that I am not being told
about?'

'Not that I know of, sir.'

'That is what they all say, but--I don't know. Dering, I feel as if I was needed
somewhere. I don't know where it is. No one will tell me. Where is every
one?'

'They're all about, sir. There's a cricket match on at the village green.'

'Is there?'

'If the wind had a bit of south in it you could hear their voices. You
were a bit of a nailer at cricket yourself, sir.'

'Ninety-nine against Mallowfield, and then bowled off my pads. Biggest
score I ever made. Mallowfield wanted to add one to make it the hundred,
but I wouldn't let them. I was pretty good at steering them through the
slips, Dering! Do you remember my late cut? It didn't matter where point
stood, I got past him. You used to stand at point, Dering.'

'That was my grandfather, sir. If he was to be believed, he used to snap
you regular at point.'

'Did he? I daresay he did. I can't play now, but I like to watch it still.' 
'Dering, there is no cricket on the green to-day. I have been down to look. I don't understand it, Dering. When I
got there the green was all dotted with them--it's the prettiest sight
and sound in England. But as I watched them they began to go away, one
and two at a time; they weren't given out, you know, they went as if
they had been called away. Some of the little shavers stayed on--and
then they went off, as if they had been called away too. The stumps were
left lying about. Why is it?'

'It's just fancy, sir, I saw Master Will oiling his bat yesterday.'",True
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","Oh, ho, ho, ho! That's the funniest
wish I ever heard since I've been in the wishing business. So you want
to be the very biggest children there are anywhere, do you?

Yes, sir; that's just what we want. I want to be a great, big,
tall little girl.

A great, big tall little girl, hey?

And I want to be a great, big, big, big little boy.

Oh, a big, big, BIG little boy, hey?

And so do I.

And so do you, hey?

Yes, sir; that is our wish.

Well, I'll have to see if I can accommodate you. It's a
pretty big job, you know.

You said you could give us anything we wished for.

 But I didn't think you'd wish for anything like that.

 That's the only thing we want, Mr Wishing Man.

 Well, now--let me see. I'm afraid it's too big a job for me. In the first
place I haven't any marble.

Marble?

Yes. In order to make you grow and grow and grow, you'll have to stand on marble.

 We have a marble-top table in the front hall.

Oh, yes. And we can all stand on top of the table.

But I have to stand here by the open window.

Well, we can go in there and leave the door open. You can stay
here and make our wish come true. Come on, Dumpling.

Wait a minute, wait a minute. Are you all of you sure you
want to be made into great big, big little children?

Yes, all of us.

All right. If that's your wish, it's no business of mine.
Go out in the front hall and climb on the marble-top table and I'll
see what I can do for you.",False
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","Plenty of children there are in our city,
     Who have no fathers or mothers to pity;
     Plenty of people whose working and heeding
     Scarcely can keep all their dear ones from needing.
     Now, if I came every year in December,
     These are the ones I would surely remember.

     Once on a beautiful Christmas you know
     Jesus our Saviour was born here below,
     Patiently stooping to hunger and pain,
     So He might save us, His lost ones, from shame;
     Now if we love Him, He bids us to feed
     All His poor brothers and sisters who need.

     Blessed old Nick! I was sure if you knew it,
     You would remember and certainly do it;
     This year, at least, when you empty your pack,
     Pray give a portion to all who may lack.
     Then, if there's anything left and you can
     Bring a small gift to wee Peter Pan.

   

Wasn't that dandy? Sure, little Mary Ann has a wonderful education, so she has!

She takes after her own mother. I was just like her
when I was that age.

And you're just like her still, Mollie Mulligan. Sure
you're the sunshine of Mulligan Alley and the belle of Shantytown.

Whist now! It's covered I am wid blushes. But, hush! I
think the show is about to begin.
 Come and see Jumbo, Samson symbolical!
     Come and see Slivers, Clown really comical!
     Come and see Zip, the foremost of freaks!
     Come and see Palestine's Sinister Sheiks!
     Eager Equestriennes, each unexcelled,
     Most mammoth menagerie ever beheld,
     The Giant, the Fat Girl, the Lion-faced Man,
     Aerial Artists from far-off Japan,
     Audacious Acrobats shot from a gun,
     Don't miss the greatest show under the sun!

Now, if you will kindly lend me your ears for a moment, I will fill
them free of charge with a few words concerning the world's greatest
assortment of marvelous monstrosities. In the first cell we have Senor
Macaroni Spaghetti from the land of the banana. The senor is
thirty-nine inches high, and, strangely enough, thirty-nine years old,
to say nothing of the fact that he weighs thirty-nine pounds. He arrived last week by parcel
post to join our circus. The senor is looking for a wife.",True
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","Come along with me now, lady of the house, and it's
not my blather you'll be hearing only, but you'll be hearing the herons
crying out over the black lakes, and you'll be hearing the grouse and
the owls with them, and the larks and the big thrushes when the days
are warm, and it's not from the like of them you'll be hearing a talk
of getting old like Peggy Cavanagh, and losing the hair off you, and the
light of your eyes, but it's fine songs you'll be hearing when the sun
goes up, and there'll be no old fellow wheezing, the like of a sick
sheep, close to your ear.

I'm thinking it's myself will be wheezing that time with lying down
under the Heavens when the night is cold; but you've a fine bit of talk,
stranger, and it's with yourself I'll go.

You think it's a grand thing you're after doing with your letting on to be dead, but what is it
at all? What way would a woman live in a lonesome place the like of this
place, and she not making a talk with the men passing? And what way
will yourself live from this day, with none to care for you? What is it
you'll have now but a black life, Daniel Burke, and it's not long I'm
telling you, till you'll be lying again under that sheet, and you dead
surely.

Sit down now and take a little taste of the stuff, Micheal Dara.
There's a great drouth on me, and the night is young.

And it's very dry I am, surely, with
the fear of death you put on me, and I after driving mountain ewes since
the turn of the day.

I was thinking to strike you, Micheal
Dara, but you're a quiet man, God help you, and I don't mind you at all.

Your good health, Micheal Dara.

God reward you, Daniel Burke, and may you have a long life, and
a quiet life, and good health with it.",False
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","Get me out of it, Nora, for the love of God. He
always did what you bid him, and I'm thinking he would do it now.

Is it dead he is or living?

It's little you care if it's dead or living I
am, but there'll be an end now of your fine times, and all the talk you
have of young men and old men, and of the mist coming up or going down.
You'll walk out now from that door, Nora Burke,
and it's not to-morrow, or the next day, or any day of your life, that
you'll put in your foot through it again.

It's a hard thing you're saying for an old man,
master of the house, and what would the like of her do if you put her
out on the roads?

Let her walk round the like of Peggy Cavanagh below, and be begging
money at the cross-road, or selling songs to the men. {To Nora.} Walk
out now, Nora Burke, and it's soon you'll be getting old with that life,
I'm telling you; it's soon your teeth'll be falling and your head'll be
the like of a bush where sheep do be leaping a gap.

There's a fine Union below in Rathdrum.

The like of her would never go there.... It's lonesome roads she'll
be going and hiding herself away till the end will come, and they
find her stretched like a dead sheep with the frost on her, or the big
spiders, maybe, and they putting their webs on her, in the butt of a
ditch.

What way will yourself be that day, Daniel Burke? What
way will you be that day and you lying down a long while in your grave?
For it's bad you are living, and it's bad you'll be when you're dead.
 Yet, if it is itself, Daniel Burke, who can help it
at all, and let you be getting up into your bed, and not be taking your
death with the wind blowing on you, and the rain with it, and you half
in your skin.",True
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","Is he now? The late Mr. Mulligan was niver much of a
lodge joiner but that made no difference to him; he niver came home
till marnin', lodge or no lodge.

 Remember, Mollie, you're coming over to dinner with us
tomorrow. It's at one o'clock.


Oh, Kathleen, I can't be laving the children at all, at
all. On Christmas Day, too.

Of course you can't. Ye're going to bring the children
over with ye.

The whole tin of them?

     Patsy and Matsy,
     And Teddy Magee,
     Nora Eudora,
     And Micky Machree,
     Bridget Honora,
     And sweet Mary Ann,
     Melissa, Clarissa,

   And wee Peter Pan.

And ye're willing for the whole bunch of us to come?

All but the goat. I draw the line at Shamus O'Brien. Ye
see it's this way. Me man, Pat, won a turkey in a raffle, and it's as
big as a billy-goat. Then on top of that me daughter Toozy, that's
married and lives in the country, sent us two chickens and a goose.
And there's only me and Pat to ate all that.

Kathleen O'Toole, it's a saint ye are.

I says to Pat, says I, ""Christmas ain't Christmas at
all, at all, unless there's some children at the dinner."" ""What'll we
do?"" says Pat. ""Invite the Mulligans,"" says I. And Pat was tickled to
death. We've potatoes and squash and cabbage from me own garden, and
we've oyster dressing and cramberries and stewed corn and apple
fritters, and it's meself that has made eight mince pies, and four
punkin ones--and I think we'll be after having a dinner on Christmas
Day that would do credit to ould Saint Patrick himself.

Sure, ye almost make me cry for joy, Kathleen O'Toole,
and after the goat trated ye the way he did, too.

If a woman can't be neighborly and loving on Christmas
Day, Mollie Mulligan, sure I'm thinking she niver can be neighborly
and loving at all, at all.",True
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","'I wonder where I put my glasses?'

'I'll look for them.'

'No, I remember now. They are upstairs in such a funny
place that I must go myself. Do you remember, Rogie, that I hoped they
would reject you on account of your eyes?'

'I suppose you couldn't help it.'

'Did you believe I really meant it, John?'

'Did _you_, Roger?'

'Of course. Didn't you, father?'

'No! I knew the old lady better.'

'I shouldn't have liked it, Rogie dear. I'll
tell you something. You know your brother Harry died when he was seven.
To you, I suppose, it is as if he had never been. You were barely five.

'I don't remember him, mater.'

'No--no. But I do, Rogie. He would be twenty-one now; but
though you and Emma grew up I have always gone on seeing him as just
seven. Always till the war broke out. And now I see him a man of
twenty-one, dressed in khaki, fighting for his country, same as you.
I wouldn't have had one of you stay at home, though I had had a dozen.
That is, if it is the noble war they all say it is. I'm not clever,
Rogie, I have to take it on trust. Surely they wouldn't deceive mothers.
I'll get my glasses.'

'Like to change your mother, Roger?'

'What do you think?'

'Not going, Roger?'

'Yes, I thought--'

'Won't you--sit down and--have a chat?'

'A what? You and me!'

'Why not?'

'Oh--oh, all right,' sitting uncomfortably.

'I suppose you catch an early train to-morrow?'

'The 5.20. I have flag-signalling at half-past six.'

'Phew! Hours before I shall be up.'

'I suppose so.'

'Well, you needn't dwell on it, Roger.'

'I didn't. Good-night, father.'

'Good-night. Damn. Come back. My fault. Didn't I say I wanted to have
a chat with you?'

'I thought we had had it.'

'No such luck.'

'I like your uniform, Roger,'

'Haven't you made fun of me enough?'

'I'm not making fun of you. Don't you see I'm trying to tell
you that I'm proud of you?'

'Good lord, father, you are not going to begin now.'

'Do you remember, Roger, my saying that I didn't want you to smoke till
you were twenty?'

'Oh, it's that, is it?' Shutting his mouth tight, 'I never promised.'

'It's not that. Have a cigar, my boy?'

'Me?'

'Have you ever wondered, Roger, what sort of a fellow I am?'

'Often.'

'I have often wondered what sort of fellow you are, Roger. We have both
been at it on the sly. I suppose that is what makes a father and son so
uncomfortable in each other's presence.''Do you feel the creeps when you are left alone with me?'

'Mortally, Roger. My first instinct is to slip away.'

'So is mine,'

'You don't say so! I always seem to know what you are
thinking, Roger.'

'Do you? Same here.'

'As a consequence it is better, it is right, it is only decent that you
and I should be very chary of confidences with each other.'

'I'm dashed glad you see it in that way.'

'Oh, quite. And yet, Roger, if you had to answer this question on oath,
""Whom do you think you are most like in this world?"" I don't mean
superficially, but deep down in your vitals, what would you say? Your
mother, your uncle, one of your friends on the golf links?'

'No.'

'Who?'

'You.'

'Just how I feel.'

'It's pretty ghastly, father.'

'It is. I don't know which it is worse for.'

'You are a bit of a wag at times, Roger.'

'You soon shut me up.'

'I have heard that you sparkle more freely in my absence.'

'They say the same about you.'

'And now that you mention it, I believe it is true; and yet, isn't it
a bigger satisfaction to you to catch me relishing your jokes than any
other person?'

'How did you know that?'

'Because I am so bucked if I see you relishing mine.'

'Are you?'",True
"Then you think the sea's to blame for
everything, eh? Well, you're still workin' on it, ain't you, spite of
all you used to write me about hating it. That dame was here told me
you was captain of a coal barge--and you wrote me you was yanitor of a
building!

Oh, Ay work on land long time as
yanitor. Yust short time ago Ay got dis yob cause Ay vas sick, need
open air.

Sick? You? You'd never think it.

And, Anna, dis ain't real sailor yob. Dis ain't real boat on
sea. She's yust ole tub--like piece of land with house on it dat float.
Yob on her ain't sea yob. No. Ay don't gat yob on sea, Anna, if Ay die
first. Ay swear dat, ven your mo'der die. Ay keep my word, py yingo!

Well, I can't see no difference.  Speaking of being sick, I been there myself--yust out of the
hospital two weeks ago.

You, Anna? Py golly! You
feel better now, dough, don't you? You look little tired, dat's all!

I am. Tired to death. I need a long rest and I don't
see much chance of getting it.

What you mean, Anna?

Well, when I made up my mind to come to see you, I thought you
was a yanitor--that you'd have a place where, maybe, if you didn't mind
having me, I could visit a while and rest up--till I felt able to get
back on the job again.

But Ay gat place, Anna--nice place. You rest all you
want, py yiminy! You don't never have to vork as nurse gel no more. You
stay with me, py golly!

Then
you're really glad to see me--honest?

Anna, Ay like see
you like hell, Ay tal you! And don't you talk no more about gatting
yob. You stay with me. Ay don't see you for long time, you don't forgat
dat. Ay'm gatting ole. Ay gat no one in vorld but
you.

Thanks. It
sounds good to hear someone--talk to me that way. Say, though--if
you're so lonely--it's funny--why ain't you ever married again?

 Ay love your
mo'der too much for ever do dat, Anna.","And ye're aven makin' a bit of an iliphant for wee
Peter Pan.

 I am that. Here's the little, fat body. And here's the four legs.
 I'll just stick the legs on with
nails--and there he stands. Now, here's a little potato for a head,
and an ould skinny carrot for a trunk. I'll stick them on with a hair
pin. Now, I'll stick on the ears and put in the
shoe-button eyes, and with this wee bit of black paper for a
tailpiece, and there ye are. Mr. Mumbo Jumbo Mulligan as natural as
life and twice as handsome. 

Here's a doll baby I've dressed, but it's no head she
has at all, at all.

Use a big yellow apple or a wee yellow punkin, and put
on a baby cap--and there ye are. Stick in some buttons for eyes, and a
wee nose and mouth of red paper--and stick the head on the body with
some hair pins, and the quane herself niver had a better doll baby.

I'll put her right here on the table alongside of the
iliphant.

 It's nine o'clock, it is. Isn't it time for the children
to be home?

It is that. And here they come now.

     The Mulligans are coming now, as happy as can be,
     We've been to the Sunday School and saw the Christmas tree,
     Had a lark with Santa Claus and take a tip from me,
       We'll all be marching on Christmas!

       Hurrah, hurrah, the Mulligans are here,
       Hurrah, hurrah, for Santa Claus so dear,
           Sure, it was a happy night,
           The best one in the year,
       And we'll be marching on Christmas!

     Patsy got a trumpet, little Micky got a drum,
     Matsy got a spinning top, you ought to hear it hum,
     Clarissa got a candy cane, oh, won't we have the fun,
       When we are marching on Christmas!

       Hurrah, hurrah, the Mulligans are here,",False
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","Get me out of it, Nora, for the love of God. He
always did what you bid him, and I'm thinking he would do it now.

Is it dead he is or living?

It's little you care if it's dead or living I
am, but there'll be an end now of your fine times, and all the talk you
have of young men and old men, and of the mist coming up or going down.
You'll walk out now from that door, Nora Burke,
and it's not to-morrow, or the next day, or any day of your life, that
you'll put in your foot through it again.

It's a hard thing you're saying for an old man,
master of the house, and what would the like of her do if you put her
out on the roads?

Let her walk round the like of Peggy Cavanagh below, and be begging
money at the cross-road, or selling songs to the men. {To Nora.} Walk
out now, Nora Burke, and it's soon you'll be getting old with that life,
I'm telling you; it's soon your teeth'll be falling and your head'll be
the like of a bush where sheep do be leaping a gap.

There's a fine Union below in Rathdrum.

The like of her would never go there.... It's lonesome roads she'll
be going and hiding herself away till the end will come, and they
find her stretched like a dead sheep with the frost on her, or the big
spiders, maybe, and they putting their webs on her, in the butt of a
ditch.

What way will yourself be that day, Daniel Burke? What
way will you be that day and you lying down a long while in your grave?
For it's bad you are living, and it's bad you'll be when you're dead.
 Yet, if it is itself, Daniel Burke, who can help it
at all, and let you be getting up into your bed, and not be taking your
death with the wind blowing on you, and the rain with it, and you half
in your skin.",True
"Then you think the sea's to blame for
everything, eh? Well, you're still workin' on it, ain't you, spite of
all you used to write me about hating it. That dame was here told me
you was captain of a coal barge--and you wrote me you was yanitor of a
building!

Oh, Ay work on land long time as
yanitor. Yust short time ago Ay got dis yob cause Ay vas sick, need
open air.

Sick? You? You'd never think it.

And, Anna, dis ain't real sailor yob. Dis ain't real boat on
sea. She's yust ole tub--like piece of land with house on it dat float.
Yob on her ain't sea yob. No. Ay don't gat yob on sea, Anna, if Ay die
first. Ay swear dat, ven your mo'der die. Ay keep my word, py yingo!

Well, I can't see no difference.  Speaking of being sick, I been there myself--yust out of the
hospital two weeks ago.

You, Anna? Py golly! You
feel better now, dough, don't you? You look little tired, dat's all!

I am. Tired to death. I need a long rest and I don't
see much chance of getting it.

What you mean, Anna?

Well, when I made up my mind to come to see you, I thought you
was a yanitor--that you'd have a place where, maybe, if you didn't mind
having me, I could visit a while and rest up--till I felt able to get
back on the job again.

But Ay gat place, Anna--nice place. You rest all you
want, py yiminy! You don't never have to vork as nurse gel no more. You
stay with me, py golly!

Then
you're really glad to see me--honest?

Anna, Ay like see
you like hell, Ay tal you! And don't you talk no more about gatting
yob. You stay with me. Ay don't see you for long time, you don't forgat
dat. Ay'm gatting ole. Ay gat no one in vorld but
you.

Thanks. It
sounds good to hear someone--talk to me that way. Say, though--if
you're so lonely--it's funny--why ain't you ever married again?

 Ay love your
mo'der too much for ever do dat, Anna.","Harbor ill feeling, is it? Faith, then I'll not, Mollie
Mulligan, and it's meself that'll be bringing over a big cabbage head
on the morning for Shamus O'Brien's Christmas dinner.

I'll be after tidying up the house a bit.
It's little enough I've got for the children's Christmas tomorrow
morning; but at least I can have me house in order and a burning
candle shining in the windy. 

     This light shall burn on Christmas Day,
     For Him who in the manger lay,
     And all are welcome at my door,
     The high, the low, the rich, the poor,
     And every heart shall sing again
     Of peace on earth, good will to men.

Your burning candle takes me back again to the
days of me childhood in County Clare. Well do I mind me last Christmas
Eve in ould Ireland, the little thatched cabin with its one window,
the stinging smoke of the peat fire, the lads and the colleens and the
ould piper--and the merry dances and songs, do ye remember, Mollie,
darling? 


     Did you ever go into an Irishman's shanty,
     Where money was scarce but where welcome was plenty?
     A three-legged stool and a table to match it,
     But the door of the shanty is always unlatched.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!

     Our nate little house, it looks out on the street,
     There's two beautiful rooms and a pig-sty complete.
     Each girl has a dress and each boy has a coat,
     There's tin happy children, six pigs and a goat.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!


It's lucky for us, darlin', that me husband is out at
his lodge tonight. I can stay with you until the children return from
the entertainment, and maybe it's a bit of a Christmas Eve high-jinks
we can be having afterwards.

Indade, I'm glad to have ye, Kathleen. Will your
husband be long at lodge?

 He will that. Pat is the Grand Exalted Chafe Ruler of the Benevolent and
Obstreperous Order of United Wooden-men, and he won't be home till
marnin'.",False
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","Oh, ho, ho, ho! That's the funniest
wish I ever heard since I've been in the wishing business. So you want
to be the very biggest children there are anywhere, do you?

Yes, sir; that's just what we want. I want to be a great, big,
tall little girl.

A great, big tall little girl, hey?

And I want to be a great, big, big, big little boy.

Oh, a big, big, BIG little boy, hey?

And so do I.

And so do you, hey?

Yes, sir; that is our wish.

Well, I'll have to see if I can accommodate you. It's a
pretty big job, you know.

You said you could give us anything we wished for.

 But I didn't think you'd wish for anything like that.

 That's the only thing we want, Mr Wishing Man.

 Well, now--let me see. I'm afraid it's too big a job for me. In the first
place I haven't any marble.

Marble?

Yes. In order to make you grow and grow and grow, you'll have to stand on marble.

 We have a marble-top table in the front hall.

Oh, yes. And we can all stand on top of the table.

But I have to stand here by the open window.

Well, we can go in there and leave the door open. You can stay
here and make our wish come true. Come on, Dumpling.

Wait a minute, wait a minute. Are you all of you sure you
want to be made into great big, big little children?

Yes, all of us.

All right. If that's your wish, it's no business of mine.
Go out in the front hall and climb on the marble-top table and I'll
see what I can do for you.",False
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","In the regrettable slang of the servants' hall, my lady, the
master is usually referred to as the Gov.

I see. You--

Yes, I understand that is what they call me.

You didn't even take your meals with
the family?

No, my lady, I dined apart.

You, girl, also? Did you dine with Crichton?

No, your ladyship.

With whom?

I took my bit of supper with--with Daddy and Polly and the rest.

Dear old Daddy--he was our monkey. You
remember our monkey, Agatha?

Rather! What a funny old darling he was.

And don't you think Polly was the sweetest
little parrot, Mary?

Ah! I understand; animals you had domesticated?

Quite so--quite so.

The servants' teas that used to take place here once
a month--

They did not seem natural on the island, my lady, and were
discontinued by the Gov.'s orders.

A clear proof, Loam, that they were a mistake here.

I admit it frankly.
I abandon them. Emily, as the result of our experiences on the island, I
think of going over to the Tories.

I am delighted to hear it.

Thank you, Crichton, thank you; that is all.

One moment. Young people, Crichton, will be young people, even on an island; now,
I suppose there was a certain amount of--shall we say sentimentalising,
going on?
Yes, my lady, there was.

Mother!

Which gentleman? You,
girl, tell me.

If you please, my lady--

The fact is--

It was him--Mr. Ernest, your ladyship.

With which lady?

I have already told you, Lady Brocklehurst, that Ernest and I--

Yes, now; but you were two years on the island. Was it this lady?

No, your ladyship.

Then I don't care which of the others it was. Well, I suppose that will do.

Do! I hope you are ashamed of yourself, mother. You are an excellent fellow, Crichton; and if,
after we are married, you ever wish to change your place, come to us.

Oh no, impossible--

Why impossible?  Do you see why it should be
impossible, my man?

Yes, my lady. I had not told you, my lord, but as soon as
your lordship is suited I wish to leave service.

What will you do, Crichton?

Shall I withdraw, my lord?

Horrid of me, wasn't it? But if one wasn't disagreeable now and again, it would
be horribly tedious to be an old woman. He will soon be yours, Mary, and
then--think of the opportunities you will have of being disagreeable to
me. On that understanding, my dear, don't you think we might--? 

Quite so--quite so. 
To wish you every dear happiness.

The same to you, my lady.

Do you despise me, Crichton? You are the best man among us.

On an island, my lady, perhaps; but in England, no.

Then there's something wrong with England.

My lady, not even from you can I listen to a word against
England.

Tell me one thing: you have not lost your courage?

No, my lady.",True
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","He's a hog on two legs.

You bet! I hope to get Eileen away from all this as soon as--things pick
up a little. Eileen and I have gone around together for years--went to
Grammar and High School together--in different classes, of course.
She's really a corker--very different from the rest of the family
you've seen--like her mother. She's really educated and knows a
lot--used to carry off all the prizes at school. My folks like her
awfully well. Of course, they'd never stand for--him.

You'll excuse my curiosity--I've a good reason for it--but you
and Miss Carmody are engaged, aren't you? Carmody said you were.


Why, yes, in a way--but nothing definite--no
official announcement or anything of that kind. It's all in the future.
We have to wait, you know.  We've been
sort of engaged for years, you might say. It's always been sort of
understood between us. 

Then I can be frank with you. I'd like to be
because I may need your help. I don't put much faith in any promise
Carmody makes. Besides, you're bound to know anyway. She'd tell you.

Is it--about her sickness?

Yes.

 Then--it's serious?

It's pulmonary tuberculosis--consumption.

Consumption? Good heavens! Are you sure, Doctor?

Positive. It's had a good start--thanks to her father's blind
selfishness--but let's hope that can be overcome. The important thing
is to ship her off to a sanatorium immediately. Carmody wouldn't hear
of it at first. However, I managed to bully him into consenting; but I
don't trust his word. That's where you can be of help. It's up to you
to convince him that it's imperative she be sent away at once--for the
safety of those around her as well as her own.",True
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","I'm tired, surely, walking wild eleven days, and waking fearful in the night. 

You should have had great people in your family, I'm thinking, with the
little, small feet you have, and you with a kind of a quality name, the
like of what you'd find on the great powers and potentates of France and
Spain.

We were great surely, with wide and windy acres of rich Munster land.

Wasn't I telling you, and you a fine, handsome young fellow with
a noble brow?

Is it me?

Aye. Did you never hear that from the young girls where you come
from in the west or south?

I did not then. Oh, they're bloody liars in the naked parish where I grew a man.

If they are itself, you've heard it these days, I'm thinking,
and you walking the world telling out your story to young girls or old.

I've told my story no place till this night, Pegeen Mike, and
it's foolish I was here, maybe, to be talking free, but you're decent
people, I'm thinking, and yourself a kindly woman, the way I wasn't
fearing you at all.

You've said the like of that, maybe, in every cot and cabin where you've met a young girl on your way.

I've said it nowhere till this night, I'm telling you, for I've seen none the
like of you the eleven long days I am walking the world, looking over a
low ditch or a high ditch on my north or my south, into stony scattered
fields, or scribes of bog, where you'd see young, limber girls, and fine
prancing women making laughter with the men.

If you weren't destroyed travelling, you'd have as much talk
and streeleen, I'm thinking, as Owen Roe O'Sullivan or the poets of the
Dingle Bay, and I've heard all times it's the poets are your like, fine
fiery fellows with great rages when their temper's roused.

You've a power of rings, God bless you, and would there be any offence if I was asking are you
single now?

What would I want wedding so young?

 We're alike, so.",True
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","Who's there?

 Me.

Who's me?

The Widow Quin.

Go on now with your supper, and let on to be sleepy, for if she found you were such
a warrant to talk, she'd be stringing gabble till the dawn of day. 

What ails you, or what is it you're wanting at this hour of the night?

I'm after meeting Shawn Keogh and Father Reilly below, who told me of your
curiosity man, and they fearing by this time he was maybe roaring,
romping on your hands with drink.

Look now is he roaring, and he stretched away drowsy with his supper and his mug of milk. Walk down and tell that to Father Reilly and to Shaneen Keogh.

I'll not see them again, for I've their word to lead that lad forward for to lodge with me.

This night, is it?

This night. ""It isn't fitting,"" says the
priesteen, ""to have his likeness lodging with an orphaned girl.""

God save you, mister!

God save you kindly.

Well, aren't you a little smiling fellow? It should have been great and bitter
torments did rouse your spirits to a deed of blood.

It should, maybe.

It's more than ""maybe"" I'm saying, and it'd soften my heart
to see you sitting so simple with your cup and cake, and you fitter to
be saying your catechism than slaying your da.

There's talking when any'd see he's fit to be holding his head high with the wonders of the world.
Walk on from this, for I'll not have him tormented and he destroyed
travelling since Tuesday was a week.

We'll be walking surely when his supper's
done, and you'll find we're great company, young fellow, when it's of
the like of you and me you'd hear the penny poets singing in an August
Fair.

Did you kill your father?

She did not. She hit himself with a worn
pick, and the rusted poison did corrode his blood the way he never
overed it, and died after. That was a sneaky kind of murder did win
small glory with the boys itself.",True
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","It is not, stranger, but she won't be coming near me at all, and
it's not long now I'll be letting on, for I've a cramp in my back, and
my hip's asleep on me, and there's been the devil's own fly itching my
nose. It's near dead I was wanting to sneeze, and you blathering about
the rain, and Darcy the devil choke him--and the towering
church. Give me that whisky. Would you have herself come back before I taste a drop at all?

Go over now to that cupboard, and bring me a black stick you'll see in the west corner by the wall.

Is it that?

It is, stranger; it's a long time I'm keeping that stick for I've a bad wife in the house.

Is it herself, master of the house, and she a grand woman to talk?

It's herself, surely, it's a bad wife she is--a bad wife for an old
man, and I'm getting old, God help me, though I've an arm to me still.
 Let you wait now a short while, and it's a great sight you'll see in this room in two hours or three. Is that somebody above?

There's a voice speaking on the path.

Put that stick here in the bed and smooth the sheet the way it was
lying. Be falling to sleep now and don't
let on you know anything, or I'll be having your life. I wouldn't have
told you at all but it's destroyed with the drouth I was.

Have no fear, master of the house. What is it
I know of the like of you that I'ld be saying a word or putting out my",True
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","No back talk! Pictures or not, it's all the same mopin' and
lazin' in it. It's the bad luck I've been
havin' altogether this last year since your mother died. Who's to do
the work and look after Nora and Tom and yourself, if Eileen is bad
took and has to stay in her bed? I'll have to get Mrs. Brennan come
look after the house. That means money, too, and where's it to come
from? All that I've saved from slavin' and sweatin' in the sun with a
gang of lazy Dagoes'll be up the spout in no time. hat a
fool a man is to be raisin' a raft of children and him not a
millionaire! Mary, dear, it's a black
curse God put on me when he took your mother just when I needed her
most. What are you sniffin' at?

 I was thinking--of Mamma.

It's late you are with your tears, and her cold
in her grave for a year. Stop it, I'm tellin' you!

Ah, here you are, the lot of you. Shut that door
after you! What's the use in me spendin' money for coal if all you do
is to let the cold night in the room itself?

 Me and Tom had a race, Papa. I
beat him. 

 Slow poke!

You didn't beat me, neither!

I did, too!

You did not! You didn't play fair. You tripped me comin' up the
steps. Brick-top! Cheater!

You're a liar! You stumbled over your own big
feet, clumsy bones! And I beat you fair Didn't I, Papa?

You did, darlin', and fair, too. Sure it's you can beat the divil
himself!

See? Liar!

Did you get the plug for me I told
you?",True
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","In the regrettable slang of the servants' hall, my lady, the
master is usually referred to as the Gov.

I see. You--

Yes, I understand that is what they call me.

You didn't even take your meals with
the family?

No, my lady, I dined apart.

You, girl, also? Did you dine with Crichton?

No, your ladyship.

With whom?

I took my bit of supper with--with Daddy and Polly and the rest.

Dear old Daddy--he was our monkey. You
remember our monkey, Agatha?

Rather! What a funny old darling he was.

And don't you think Polly was the sweetest
little parrot, Mary?

Ah! I understand; animals you had domesticated?

Quite so--quite so.

The servants' teas that used to take place here once
a month--

They did not seem natural on the island, my lady, and were
discontinued by the Gov.'s orders.

A clear proof, Loam, that they were a mistake here.

I admit it frankly.
I abandon them. Emily, as the result of our experiences on the island, I
think of going over to the Tories.

I am delighted to hear it.

Thank you, Crichton, thank you; that is all.

One moment. Young people, Crichton, will be young people, even on an island; now,
I suppose there was a certain amount of--shall we say sentimentalising,
going on?
Yes, my lady, there was.

Mother!

Which gentleman? You,
girl, tell me.

If you please, my lady--

The fact is--

It was him--Mr. Ernest, your ladyship.

With which lady?

I have already told you, Lady Brocklehurst, that Ernest and I--

Yes, now; but you were two years on the island. Was it this lady?

No, your ladyship.

Then I don't care which of the others it was. Well, I suppose that will do.

Do! I hope you are ashamed of yourself, mother. You are an excellent fellow, Crichton; and if,
after we are married, you ever wish to change your place, come to us.

Oh no, impossible--

Why impossible?  Do you see why it should be
impossible, my man?

Yes, my lady. I had not told you, my lord, but as soon as
your lordship is suited I wish to leave service.

What will you do, Crichton?

Shall I withdraw, my lord?

Horrid of me, wasn't it? But if one wasn't disagreeable now and again, it would
be horribly tedious to be an old woman. He will soon be yours, Mary, and
then--think of the opportunities you will have of being disagreeable to
me. On that understanding, my dear, don't you think we might--? 

Quite so--quite so. 
To wish you every dear happiness.

The same to you, my lady.

Do you despise me, Crichton? You are the best man among us.

On an island, my lady, perhaps; but in England, no.

Then there's something wrong with England.

My lady, not even from you can I listen to a word against
England.

Tell me one thing: you have not lost your courage?

No, my lady.",False
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","'Not I.'

'Young gentlemen, how disgraceful!'

'Harum-scarums!'

'Does he know about you two?'

'He often forgets, I'll tell him again. Grandfather, Barbara and
I have something to say to you. It's this.'

'I know--I know. There's nothing like it. I'm very glad, Barbara.'

'You see, dear, I've loved Billy boy since the days when he
tried to catch the bull-trout with a string and a bent pin, and I held
on to his pinafore to prevent his tumbling in. We used to play at school
at marrying and giving in marriage, and the girl who was my bridegroom
had always to take the name of Billy. ""Do you, woman, take this man
Billy--"" the clergyman in skirts began, and before I could answer
diffidently, some other girl was sure to shout, ""I should rather think
she does.""'

'Don't forget the ring, Billy. You know, when I was married I think I couldn't find the ring!'

'Were you married here, sir?'

'Yes, at the village church.'

'So were my father and mother.'

'I remember walking back with my wife and bringing her in here through the window. She kissed some of
the furniture.'

'I suppose you would like a grander affair, Barbara?'

'No, just the same.'

'I hoped you would say that.'

'But, Billy, I'm to have such a dream of a wedding gown.
Granny is going with me to London, to choose it'--laying her head on the
Colonel's shoulder--'if you can do without her for a day, dear.'

'I shall go with you, I couldn't trust you and granny to choose the gown.'

'You must often be pretty lonely, sir, when we are all out and
about enjoying ourselves.'

'They all say that. But that is the time when I'm not lonely,
Karl. It's then I see things most clearly--the past, I suppose. It all
comes crowding back to me--India, the Crimea, India again--and it's so
real, especially the people. They come and talk to me. I seem to see
them; I don't know they haven't been here, Billy, till your granny tells
me afterwards.'
'Yes, I know, I wonder where granny is.'

'It isn't often she leaves you for so long, dear.'

'She told me she had to go out, but I forget where. Oh, yes,
she has gone down to the village to a wedding.'

'A wedding?'

'It's curious how he harps on that.'

'She said to me to listen and I would hear the wedding bells.'

'Not to-day, dear.'

'Best not to worry him.'

'But granny says we should try to make things clear to him.'

'Was any one with granny when she said she was going to a wedding?'

'You were there, Barbara.'

'No, dear. He said that to me before. And something about a nurse.'

'She was there, too.'

'Any one else?'

'There was that soldier.'

'A soldier also!'

'Just those three.'

'But that makes four. Granny and Barbara and a nurse and a soldier.'

'They were all there; but there were only three.'

'Odd.'

'Never mind, dear, Granny will make it all right.
She is the one for you.'

'She is the one for me.'

'If there had been a wedding, wouldn't she have taken the Colonel with her?'

'Of course she would.'

'You are not too old to have a kind eye for a wedding, sir.'

'Aha, aha! You know, if I had gone, very
likely I should have kissed the bride. Brides look so pretty on their
wedding day. They are often not pretty at other times, but they are all
pretty on their wedding day.'
'You have an eye for a pretty girl still, sir!'

'Yes, I have; yes, I have!'

'I do believe I see it all. Granny has been talking to you
about Billy boy and me, and you haven't been able to wait; you have
hurried on the wedding!'

'Bravo, Barbara, you've got it.'

'That may be it. Because I am sure you were to be there, Barbara.'

'Our wedding, Billy!'

'It doesn't explain those other people, though.'

'What is it, dear?'

'I can't quite remember, but I think that is why she didn't
take me. It is your wedding, Barbara, but I don't think Billy boy is to
be there, my love.'

'Not at my wedding!'

'Grandfather!'

'There's something sad about it.'

'There can't be anything sad about a wedding, dear. Granny
didn't say it was a sad wedding, did she?'

'She was smiling.'

'Of course she was.'

'But I think that was only to please the nurse.'

'That nurse again! Dear, don't think any more about it. There's
no wedding.'

'Is there not?'

'I told you! There is a wedding!'

'It's Barbara's wedding. Billy boy, why are you not at Barbara's
wedding?'",False
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","Sure.

It's a great wonder you didn't forget it--and me without a
chew. 

Ouch! Darn you! 

Shut your big mouth! What is the matter with you
at all?

She pinched me--hard as she could, too--and look
at her laughin'!

Cry-baby! I owed you one.

I'll fix you. I'll tell Eileen, wait 'n' see!

Tattle-tale! I don't care. Eileen's sick.

That's why you dast do it. You dasn't if she was up. I'll get
even, you bet!

Shut up your noise! Go up to bed, the two of
you, and no more talk, and you go with them, Mary.

Come on, Mary. Wake up.

Ow!

Hush your noise, you soft,
weak thing, you! It's nothin' but blubberin' you do be doin' all the
time. I'll have a moment's peace, I
will! Off to bed with you before I get the strap! It's crazy mad you
all get the moment Eileen's away from you. Go on, now! And be quiet or I'll be up to you!

Can I say good-night to Eileen, Papa?

No. The doctor's with her yet.  Yes,
go in to her, Nora. It'll drive himself out of the house maybe, bad
cess to him, and him stayin' half the night. The rheumatics are in my leg again. If Eileen's in
bed long those brats'll have the house down.

Eileen ain't sick very bad, is she?

It's a cold only she has. Your poor mother died of the same. ra, well, it's
God's will, I suppose, but where the money'll come from, I dunno. They'll not be raisin' your
wages soon, I'll be bound.

Naw. The old boss never gives no one a raise, 'less
he has to. He's a tight-wad for fair.

 Five dollars a week--for
a strappin' lad the like of you! It's shamed you should be to own up to
it. A divil of a lot of good it was for me to go against Eileen's wish
and let you leave off your schoolin' this year like you wanted,
thinkin' the money you'd earn at work would help with the house.",False
"I'll do it, Annie--for
your sake--if you say it's needful for ye.

God bless you for that,
David!

 The ice is breakin' up to no'the'ard, sir. There's a
clear passage through the floe, and clear water beyond, the lookout
says.

A clear passage? To
no'the'ard?

Yes, sir.

Then get her
ready and we'll drive her through.

Aye, aye, sir.

David! David!

Will the men turn to willin' or must we drag
'em out?

They'll turn to willin' enough. You put the fear o' God into 'em,
sir. They're meek as lambs.

KEENEY. Then drive 'em--both watches. [_With grim determination._]
They's whale t'other side o' this floe and we're agoin' to git 'em.

MATE. Aye, aye, sir.

And I was agoin' home
like a yaller dog!

David!

Woman, you ain't adoin' right when you meddle in
men's business and weaken 'em. You can't know my feelin's. I got to
prove a man to be a good husband for ye to take pride in. I got to git
the ile, I tell ye.
David! Aren't you going home?

You ain't well. Go and
lay down a mite. I got to git on deck.

David!

Woman, what foolish mockin' is this? Annie! What is it? Don't you know me, Annie?

You said--you was agoin' mad--God!

Whales, sir--a whole school of 'em--off
the star-b'd quarter 'bout five miles away--big ones!

Are you lowerin' the boats?

MATE. Yes, sir.

I'm acomin' with ye.

MATE. Aye, aye, sir. You'll git the ile now right
enough, sir.

Annie! Did you hear him? I'll git the
ile. [I know you're foolin' me, Annie. You
ain't out of your mind--be you? I'll git the ile now
right enough--jest a little while longer, Annie--then we'll turn
home'ard. I can't turn back now, you see that, don't you? I've got to
git the ile. Answer me! You ain't mad, be you?

All ready, sir.

Comin', sir?","Sure.

It's a great wonder you didn't forget it--and me without a
chew. 

Ouch! Darn you! 

Shut your big mouth! What is the matter with you
at all?

She pinched me--hard as she could, too--and look
at her laughin'!

Cry-baby! I owed you one.

I'll fix you. I'll tell Eileen, wait 'n' see!

Tattle-tale! I don't care. Eileen's sick.

That's why you dast do it. You dasn't if she was up. I'll get
even, you bet!

Shut up your noise! Go up to bed, the two of
you, and no more talk, and you go with them, Mary.

Come on, Mary. Wake up.

Ow!

Hush your noise, you soft,
weak thing, you! It's nothin' but blubberin' you do be doin' all the
time. I'll have a moment's peace, I
will! Off to bed with you before I get the strap! It's crazy mad you
all get the moment Eileen's away from you. Go on, now! And be quiet or I'll be up to you!

Can I say good-night to Eileen, Papa?

No. The doctor's with her yet.  Yes,
go in to her, Nora. It'll drive himself out of the house maybe, bad
cess to him, and him stayin' half the night. The rheumatics are in my leg again. If Eileen's in
bed long those brats'll have the house down.

Eileen ain't sick very bad, is she?

It's a cold only she has. Your poor mother died of the same. ra, well, it's
God's will, I suppose, but where the money'll come from, I dunno. They'll not be raisin' your
wages soon, I'll be bound.

Naw. The old boss never gives no one a raise, 'less
he has to. He's a tight-wad for fair.

 Five dollars a week--for
a strappin' lad the like of you! It's shamed you should be to own up to
it. A divil of a lot of good it was for me to go against Eileen's wish
and let you leave off your schoolin' this year like you wanted,
thinkin' the money you'd earn at work would help with the house.",True
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","Do not give way to this uncalled-for grief,
            Your separation will be very brief.
                 To ascertain which is the King
                      And which the other,
                 To Barataria's Court I'll bring
                      His foster-mother;
                 Her former nurseling to declare
                      She'll be delighted.
            That settled, let each happy pair
                 Be reunited.
		Viva!  His argument is strong!
 		Viva!  We'll not be parted long!
                 Viva!  It will be settled soon!
                 Viva!  Then comes our honeymoon!

                                                    

	           Then one of us will be a Queen,
                      And sit on a golden throne,
                           With a crown instead
                           Of a hat on her head,
                      And diamonds all her own!
                 With a beautiful robe of gold and green,
                      I've always understood;
                           I wonder whether
                           She'd wear a feather?
                      I rather think she should!

	          Oh, 'tis a glorious thing, I ween,
                 To be a regular Royal Queen!
                 No half-and-half affair, I mean,
                 But a right-down regular Royal Queen!

	           She'll drive about in a carriage and pair,
                      With the King on her left-hand side,
                           And a milk-white horse,
                           As a matter of course,
                      Whenever she wants to ride!
                 With beautiful silver shoes to wear
                      Upon her dainty feet;
                           With endless stocks
                           Of beautiful frocks
                      And as much as she wants to eat!

	         Oh, 'tis a glorious thing, I ween, etc.

	         Whenever she condescends to walk,
                      Be sure she'll shine at that,
                           With her haughty stare
                           And her nose in the air,
                      Like a well-born aristocrat!
                 At elegant high society talk
                      She'll bear away the bell,
                           With her ""How de do?""
                           And her ""How are you?""
                      And ""I trust I see you well!""

  ALL.           Oh, 'tis a glorious thing, I ween, etc.

  GIU.           And noble lords will scrape and bow,
                      And double themselves in two,
                           And open their eyes
                           In blank surprise
                      At whatever she likes to do.
                 And everybody will roundly vow
                      She's fair as flowers in May,",False
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","'That movement again! Don't you want me to go on?'

'Let us stop.'

'Not unless he wishes it. Why are those words so important?
Does the message end there? Is any one working against you? Some one
antagonistic? Yes. Not one of ourselves surely? No. Is it any one we
know? Yes. Can I get the name in the usual way? Yes. Is the first letter
of this person's name A?--B?----'

'Is the second letter A?'

'FA. Fa----?'

'Is the word Father? Yes.'

'I had no intention--Should I go away, Grace?'

'Perhaps you had better, Robert.'

'I suppose it is because he is an unbeliever? He is not openly
antagonistic, is he?'

'I am afraid he is.' 

'But he must admit that we do get messages.'

'He says we think we do. He says they would not
want to communicate with us if they had such trivial things to say.'

'But we are only on the threshold, Don. This is just a beginning.'

'Didn't you hear, Mr. Don--""Love Bade Me Welcome""?'

'Does that strike you as important, Laura?'

'He said it was.'

'It might be very important to him, though we don't understand why.'

'I didn't mean to be antagonistic, Grace. I thought. I wasn't
thinking of it at all.'

'Not thinking of Dick, Robert? And it was only five months ago!'

'I'll go.'

'A boy wouldn't turn his father out. Ask him.'

'As to that--as to that----'

'I will ask him if you wish me to, Robert.'

'No, don't.'

'It can't worry you as you are a disbeliever.'

'No, but--I shouldn't like you to think that he sent me away.'

'He won't. Will he, Mrs. Don?'

'You see, Dick and I were not
very--no quarrel or anything of that sort--but I, I didn't much matter
to Dick. I'm too old, perhaps.'

'I won't ask him, Robert, if you would prefer me not to.'

'I'll go.'

'I'm afraid it is too late now. Do you want me to break off?'

'Yes. Do you send me your love, Dick? Yes. And to Laura? Yes. Shall I ask him----?'

'No, no, don't.'

'It would be all right, Don.'

'I don't know.'

'May I go to my room, Mrs. Don? I feel
I--should like to be alone.'

'Yes, yes, Laura dear. I shall come in and see you.'

'I think we must all want to be alone after such an evening.
I shall say good-night, Mrs. Don.'

'Same here. I go your way, Rogers, but you will find me a silent
companion. One doesn't want to talk ordinary things to-night. Rather
not. Thanks, awfully.'

'Good-night, Don. It's a pity, you know; a bit hard on your wife.'

'Good-night, Rogers. Good-night, Major.'

'Dick's fishing-rods.'

'I hope you don't mind my keeping them in the
studio, Robert. They are sacred things to me.'

'That's all right, Grace.'

'I think I shall go to Laura now.'

'Yes,'

'Poor child!'

'I'm afraid I hurt her.'

'Dick wouldn't have liked it--but Dick's gone. I suppose you will resume your evening paper!'

'Why not, Grace?'

'I suppose it is just that a son is so much more to a mother
than to a father.'

'I daresay.'

'How you can read about the war nowadays!'

'I'm not going to give in. I am so sorry I was
in the way, Grace. I wasn't scouting you, or anything of that sort. It's
just that I can't believe in it.'

'Ah, Robert, you would believe if Dick had been to you what he was
to me.'

'I don't know.'

'In a sense you may be glad that you don't miss him in the way I do.'",True
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","I did not then. I just riz the loy and let fall the edge of
it on the ridge of his skull, and he went down at my feet like an empty
sack, and never let a grunt or groan from him at all.

And what way weren't you hanged, mister? Did you bury him then?

Aye. I buried him then. Wasn't I digging spuds in the field?

And the peelers never followed after you the eleven days that you're out?

Never a one of them, and I walking forward facing hog, dog, or divil on the highway of the road.

It's only with a common week-day kind of a murderer them lads would be trusting their carcase, and that man should be a great terror when his temper's roused.

He should then. And where was it, mister honey, that you did the deed?

Oh, a distant place, master of the house, a windy corner of high, distant hills.

He's a close man, and he's right, surely.

That'd be a lad with the sense of Solomon to have for a pot-boy,
Michael James, if it's the truth you're seeking one at all.

The peelers is fearing him, and if you'd that lad in the house
there isn't one of them would come smelling around if the dogs itself
were lapping poteen from the dungpit of the yard.

Bravery's a treasure in a lonesome place, and a lad would kill
his father, I'm thinking, would face a foxy divil with a pitchpike on
the flags of hell.

It's the truth they're saying, and if I'd that lad in the house,
I wouldn't be fearing the loosed kharki cut-throats, or the walking
dead.

Well, glory be to
God!

Would you think well to stop here and be
pot-boy, mister honey, if we gave you good wages, and didn't destroy you
with the weight of work?

That'd be a queer kind to bring into a decent quiet household with the like of Pegeen Mike.

Will you whisht? Who's speaking to you?",True
"Then you think the sea's to blame for
everything, eh? Well, you're still workin' on it, ain't you, spite of
all you used to write me about hating it. That dame was here told me
you was captain of a coal barge--and you wrote me you was yanitor of a
building!

Oh, Ay work on land long time as
yanitor. Yust short time ago Ay got dis yob cause Ay vas sick, need
open air.

Sick? You? You'd never think it.

And, Anna, dis ain't real sailor yob. Dis ain't real boat on
sea. She's yust ole tub--like piece of land with house on it dat float.
Yob on her ain't sea yob. No. Ay don't gat yob on sea, Anna, if Ay die
first. Ay swear dat, ven your mo'der die. Ay keep my word, py yingo!

Well, I can't see no difference.  Speaking of being sick, I been there myself--yust out of the
hospital two weeks ago.

You, Anna? Py golly! You
feel better now, dough, don't you? You look little tired, dat's all!

I am. Tired to death. I need a long rest and I don't
see much chance of getting it.

What you mean, Anna?

Well, when I made up my mind to come to see you, I thought you
was a yanitor--that you'd have a place where, maybe, if you didn't mind
having me, I could visit a while and rest up--till I felt able to get
back on the job again.

But Ay gat place, Anna--nice place. You rest all you
want, py yiminy! You don't never have to vork as nurse gel no more. You
stay with me, py golly!

Then
you're really glad to see me--honest?

Anna, Ay like see
you like hell, Ay tal you! And don't you talk no more about gatting
yob. You stay with me. Ay don't see you for long time, you don't forgat
dat. Ay'm gatting ole. Ay gat no one in vorld but
you.

Thanks. It
sounds good to hear someone--talk to me that way. Say, though--if
you're so lonely--it's funny--why ain't you ever married again?

 Ay love your
mo'der too much for ever do dat, Anna.","'I have come back, John, It hasn't seemed very long, has it?'

'No, not long, Ellen. Had you a nice walk?'

'I haven't been for a walk. Don't you remember where I told you I was going, John?'

'Yes, it was to a wedding.'

'You haven't forgotten whose wedding, have you?'

'Tell me, Ellen.' 

'I have been seeing Barbara married, John.'

'Yes, it was Barbara's wedding. They wouldn't--Ellen, why wasn't I there?'

'I thought you might be a little
troubled if you went, John. Sometimes your mind--not often, but
sometimes if you are agitated--and then you think you see--people who
aren't here any longer. Oh dear, oh dear, help me with these bonnet
strings.'

'Yes, I know. I'm all right when you are with me, Ellen. Funny, isn't it?'

'It _is_ funny, John. I ran
back to you, John. I was thinking of you all the time--even more than
of Billy boy.'

'Tell me all about it, Ellen. Did Billy boy
lose the ring? We always said he would lose the ring.'

'You have forgotten again, John. Barbara isn't married to Billy boy.'

'Not marry Billy! I'll see about that.'

'Sit down, dear, and I'll tell you
something again. It is nothing to trouble you, because your soldiering
is done, John; and greatly done. My dear, there is war again, and our
old land is in it. Such a war as my soldier never knew.'

'A war! That's it, is it? So now I know! Why wasn't I told? Why haven't I my marching orders? I'm not too
old yet.'

'Yes, John, you are too old, and all you can do now is to sit here
and--and take care of me. You knew all about it quite clearly this
morning. We stood together upstairs by the window listening to the
aircraft guns.'

'I remember! I thought it was a thunderstorm, Dering told me he heard
nothing.'

'Dering?'

'Our gardener, you know. Haven't I been talking with him, Ellen?'

'It is a long time since we had a gardener, John.'

'Is it? So it is! A war! That is why there is no more cricket on the green.'

'They have all gone to the war, John.'

'That's it; even the little shavers. Why isn't Billy boy fighting, Ellen?'

'Oh, John!'

'Is Billy boy dead? Was he killed in action? Tell me, tell
me! Good for Billy boy. I knew Billy boy was all
right. Don't cry, Ellen. I'll take care of you. All's well with Billy boy.'

'Yes, I know, John.'

He hesitates before speaking again. 'Ellen, who is the soldier? He comes
here. He is a captain.'

'He is a very gallant man, John. It is he who was married to Barbara to-day.'

'She has soon forgotten.'

'She hasn't forgotten, dear. And it's nearly three years now since Billy died.'

'So long! We have a medal he got, haven't we?'

'No, John; he died before he could win any medals.'

'Karl will be sorry. They were very fond of each other, those two boys, Ellen.'

'Karl fought against us, John. He died in the same engagement. They may
even have killed each other.'

'They hadn't known, Ellen.'

'I daresay they knew.'

'Billy boy and Karl!'

'John, I had Barbara married from here because she has no people of her own. I think Billy would have liked it.''That was the thing to do, Ellen. Nice of you. I remember everything
now. It's Dering she has married. He was once my gardener!'

'The world is all being re-made, dear. He is worthy of her.'

'Ellen, is Barbara a nurse?'

'Yes, John, and one of the staidest and most serene. Who would have
thought it of the merry madcap of other days! They are coming here,
John, to say good-bye to you. They have only a few days' leave. She is
in France, too, you know. She was married in her nurse's uniform.'

'Was she? She told me to-day that--no, it couldn't have been to-day.'

'You have been fancying you saw them, I suppose. You will be nice to them, John, won't you, and wish them luck?
They have their trials before them.'

'Tell me what to do, Ellen.'

'Don't say anything about Billy boy, John.'

'No, no, let's pretend.'

'And I wouldn't talk about the garden, John; just in case he is a little
touchy about that.'

'Not a word!'

'You see, I'm sure I would make a mess of it, so I'm trusting to you, John.'

'Leave it all to me, Ellen. I'll be frightfully sly. You just watch me.'

'Congratulations, Barbara. No, no, none of your handshaking; you don't
get past an old soldier in that way. Excuse me, young man. And to you, Captain Dering--you have won a prize.'

'I know it; I'll try to show I know it.'

'I haven't given Barbara a wedding present, Ellen, I should like----'

'Indeed you have, dear, and a lovely one. You haven't forgotten?'

'Oh--that! I was just quizzing you, Barbara. I hope you will be
as happy, dear, staid Barbara, as if you had married---- Observe me; I'm not going to say a word about him.'",False
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","And now tell me, have you
been to the Opera? What sort of weather have you been having in the
kitchen? For Heaven's sake, woman, be articulate.

No, my lady; his lordship may
compel us to be equal upstairs, but there will never be equality in the
servants' hall.

What's that? No equality? Can't you see,
Crichton, that our divisions into classes are artificial, that if we
were to return to nature, which is the aspiration of my life, all would
be equal?

If I may make so bold as to contradict your lordship--

Go on.

The divisions into classes, my lord, are not artificial. They
are the natural outcome of a civilised society. There
must always be a master and servants in all civilised communities, my
lady, for it is natural, and whatever is natural is right.

It is very unnatural for me to stand here and allow
you to talk such nonsense.

Yes, my lord, it is. That is what I have been
striving to point out to your lordship.

What is the matter with Fisher? She is looking
daggers.

The tedious creature; some question of etiquette, I suppose.

How are you, Fisher?

I am nothing, my lady, I am nothing at
all.

Oh dear, who says so?

His lordship has asked that kitchen wench to have a
second cup of tea.

But why not?

If it pleases his lordship to offer it to her before offering it
to me--

So that is it. Do you want another cup of tea, Fisher?

No, my lady--but my position--I should have been asked first.

Oh dear.My friends, I am glad to see you all looking so happy. It
used to be predicted by the scoffer that these meetings would prove
distasteful to you. Are they distasteful? I hear you laughing at the
question.

No harm in saying that among us to-day is one who was formerly hostile
to the movement, but who to-day has been won over. I refer to Lord
Brocklehurst, who, I am sure, will presently say to me that if the
charming lady now by his side has derived as much pleasure from his
company as he has derived from hers, he will be more than satisfied.

For the time being the artificial and unnatural--I say unnatural--barriers of society are swept
away. Would that they could be swept away for ever.

But that is entirely and utterly out of the question. And now for a few
months we are to be separated. As you know, my daughters and Mr. Ernest
and Mr. Treherne are to accompany me on my yacht, on a voyage to distant
parts of the earth. In less than forty-eight hours we shall be under
weigh.

Do not think our life on the yacht is to be one long idle holiday. My
views on the excessive luxury of the day are well known, and what I
preach I am resolved to practise. I have therefore decided that my
daughters, instead of having one maid each as at present, shall on this
voyage have but one maid between them.

My lord!

My mind is made up.

I cordially agree.

And now, my friends, I should like to think that there is
some piece of advice I might give you, some thought, some noble saying
over which you might ponder in my absence. In this connection I remember a proverb, which has had a great effect on my own life. I first heard
it many years ago. I have never forgotten it. It constantly cheers and
guides me. That proverb is--that proverb was--the proverb I speak of--
Oh dear, I believe he has forgotten it.

The proverb--that proverb to which I refer--

I have it now--(not he).

Crichton.

One maid among three grown women!

Mary, I think I had better go. That dreadful
kitchenmaid--

I can't blame you, George.

Your father's views are shocking to me, and I am glad
I am not to be one of the party on the yacht. My respect for myself,
Mary, my natural anxiety as to what mother will say. I shall see you,
darling, before you sail.

Selfish brute, only thinking of himself. What about my speech?

One maid among three of us. What's to be done?

Pooh! You must do for yourselves, that's all.

Do for ourselves. How can we know where our things are kept?

Are you aware that dresses button up the back?

How are we to get into our shoes and be prepared for the
carriage?

Who is to put us to bed, and who is to get us up, and how
shall we ever know it's morning if there is no one to pull up the
blinds?",False
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","Is it getting the curse on me you'ld be, woman of the house? I
wouldn't lay my hand on him for the Lough Nahanagan and it filled with
gold.

Maybe cold would be no sign of
death with the like of him, for he was always cold, every day since I
knew him,--and every night, stranger; but I'm thinking it's dead he is surely, for he's
complaining a while back of a pain in his heart, and this morning, the
time he was going off to Brittas for three days or four, he was taken
with a sharp turn. Then he went into his bed and he was saying it was
destroyed he was, the time the shadow was going up through the glen, and
when the sun set on the bog beyond he made a great lep, and let a great
cry out of him, and stiffened himself out the like of a dead sheep.

God rest his soul.

Maybe that would do you better than the milk of the sweetest cow in County Wicklow.

The Almighty God reward you, and may it be to your good health.

I've no pipes saving his own, stranger, but they're sweet pipes to smoke.

Thank you kindly, lady of the house.

Sit down now, stranger, and be taking your rest.

I've walked a great way through the world, lady of the house, and seen great wonders, but I
never seen a wake till this day with fine spirits, and good tobacco, and
the best of pipes, and no one to taste them but a woman only.

Didn't you hear me say it was only after dying on me he was when
the sun went down, and how would I go out into the glen and tell the
neighbours, and I a lone woman with no house near me?

There's no offence, lady of the house?

No offence in life, stranger. How would the like of you, passing
in the dark night, know the lonesome way I was with no house near me at
all?",True
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","'I'll try not to,' 

'If you did, I should just know that there had been something wrong
about me.'

'You're all right.'

'If I am, you are.' It is a winning face that Mr. Torrance turns on his
son. 'I suppose you have been asking yourself of late, what if you were
to turn out to be a funk!'

'Father, how did you know?'

'I know because you are me. Because ever since there was talk of this
commission I have been thinking and thinking what were you thinking--so
as to help you.'

'They all seem to be so frightfully brave, father,'

'I expect, Roger, that the best of them had the same qualms as you
before their first engagement.'

'I--I kind of think, father, that I won't be a funk.'

'I kind of think so too, Roger. Mind you don't be rash, my boy; and for God's sake, keep your head down in the
trenches.'

'You know you laughed at mother for saying that!'

'Did I? Roger, your mother thinks that I have an unfortunate manner with you.'

'Oh, I don't know. It's just the father-and-son complication.'

'That is really all it is. But she thinks I should show my affection for
you more openly.'

'I wouldn't do that. Of course for this once--but in a general way I wouldn't do that. We know, you and I.'

'As long as we know, it's no one else's affair, is it?'

'That's the ticket, father.'

'Still-- Still, before your mother--to please her--eh?'

'I suppose it would.'

'Well, what do you say?'

'I know she would like it.'

'Of course you and I know that display of that sort is all
bunkum--repellent even to our natures.'

'Lord, yes!'

'But to gratify her.'

'I should be so conscious.'

'So should I.'

'How far would you go?'

'Oh, not far. Suppose I called you ""Old Rogie""? There's not much in
that.'

'It all depends on the way one says these things.'

'I should be quite casual.'

'Hum. What would you like me to call you?'

'It isn't what would _I_ like. But I daresay your mother
would beam if you called me ""dear father""'

'I don't think so?'

'You know quite well that you think so, Roger.'

'It's so effeminate.'

'Not if you say it casually.'

'How does one say a thing like that casually?'

'Well, for instance, you could whistle while you said it--or anything of
that sort.'

'Hum. Of course you--if we were to--be like that, you wouldn't do
anything.'

'How do you mean?'

'You wouldn't paw me?'

'Roger, you forget yourself. That reminds me of a story I heard the other day of a French general. He had asked for volunteers
from his airmen for some specially dangerous job--and they all stepped
forward. Pretty good that. Then three were chosen and got their orders
and saluted, and were starting off when he stopped them. ""Since when,""
he said, ""have brave boys departing to the post of danger omitted to
embrace their father?"" They did it then. Good story?'
'They were French.'

'Yes, I said so. Don't you think it's good?'

'Why do you tell it to me?'

'Because it's a good story.'

'You are sure, father, that there is no other reason? You know, father,
that is barred.'

'What is barred?'

'You know, I know that you are a young ass.'

'Really, father--'

'Hold your tongue.'

'I must say, father--'

'Be quiet, I tell you.'

'Oh dear! And I had hoped---Oh, John!'

'My fault,' 

'But whatever is the matter?'

'Nothing, mater. Only father wouldn't do as I told him.'

'Why the dickens should I?'

'You see, mater, he said I was the head of the house.'

'You, Rogie! What nonsense!'

'Do you like my joke, father?'

'Roger, you scoundrel!'",True
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep.","Of the child that is born, O Baltasar,
       I begged a woman to tell us the news;
     I said in the east we had seen His star,
     And had ridden fast and had ridden far
       To find and worship the King of the Jews.

     Brothers, our quest is ended; see the star
     Is standing still over this lowly hut.

     Methinks it is a stable. Knock and see!

     What ho, within!

     Sirs, whom seek ye?


     We have journeyed from afar
     Led by the shining of yon splendid star.
     We are Gaspar, Melchoir and Baltasar.


     We seek a new-born King,
     Gold, frankincense to him we bring.
     And many a kingly offering.

     Behold, the child is clothed in light!


     Our journey ends, passed is the night.


     Now let us make no more delay,
     But worship Him right worthily.


     Hail, hail, dear child
     Of a maiden meek and mild.
       See, he merries!
     See, he smiles, my sweeting,
     I give thee greeting!
         Have a bob of cherries.


     Hail, little One we've sought,
     See, a bird I've brought,
         See its feathers gay.
     Hail, little One adored,
     Hail, blessed King and Lord,
         Star of the day!


     Hail, little One, so dear,
     My heart is full of cheer,
         A little ball I bring,
     Reach forth thy fingers gay,
     And take the ball and play,
         My blessed King.
  I bring Thee a crown, O King of Kings,
     And here a scepter full of gems,
     For Thou shalt rule the hearts of men.



     For Thee I bring sweet frankincense!


     And I bring myrrh to offer Thee!



     The greatest gift is yet ungiven,
     The gift that cometh straight from Heaven.
         O, Heavenly King,
         Heart's love we bring.


     Not gold nor gems from land or sea
     Is worth the love we offer Thee.


     And lowly folk who have no gold,
     Nor gift to offer that is meet,
     May bring the dearest thing of all--
     A loving heart and service sweet.",True
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","You stick to me, Brocky, and I'll pull you through.

Monsieur Fleury.

The chef.

Very charmed to see you,
Monsieur Fleury.

Thank you very much.

Agatha--recitation!

Mr. Rolleston.

How do you do, Rolleston?

Mr. Tompsett.

Miss Fisher.

This is a pleasure, Miss Fisher.

If I might venture, Miss Fisher

Miss Simmons.

You are always welcome, Miss Simmons.

At last we meet.
Won't you sit down?

Mademoiselle Jeanne.

Charmed to see you, Mademoiselle Jeanne.

Mr. Treherne, this is Fisher, my maid.

Your what, Mary?

My friend.
Thomas.

How do you do, Thomas?

John.

How do you do, John?

Brocklehurst, this is John. I think you have
already met on the door-step.

Jane.

Give me your hand, Jane.

Gladys.

How do you do, Gladys. You know my uncle?

Your hand, Gladys.

Tweeny.

So happy to see you.

John, I saw you talking to Lord Brocklehurst just now; introduce
me.

That's an uncommon
pretty girl; if I must feed one of them, Ernest, that's the one.

No you don't, it won't do, Brocky. You are too
pretty, my dear. Mother wouldn't like it. Here's
something safer. Charming girl, Brocky, dying to know you; let me
introduce you. Tweeny, Lord Brocklehurst--Lord Brocklehurst, Tweeny.

They are not all here, Crichton.

Odds and ends.
Which is to recite?

And how are
all at home?

Fairish, my lord, if 'tis the horses you are inquiring for?

No, no, the family. How's the baby?

Blooming, your lordship.

A very fine boy. I remember saying so when I saw him; nice
little fellow.

Beg pardon, my
lord, it's a girl.

A girl? Aha! ha! ha! exactly what I said. I distinctly
remember saying, If it's spared it will be a girl.

Very delighted to see you, Crichton.

Mary, you know Mr. Crichton?

Milk and sugar, Crichton?

I'm ashamed to be seen talking to you, my lady.

To such a perfect servant as you all this must be most
distasteful. Oh, please do
speak, or I shall have to recite. You do hate it, don't you?

It pains me, your ladyship. It disturbs the etiquette of the
servants' hall. After last month's meeting the pageboy, in a burst of
equality, called me Crichton. He was dismissed.

I wonder--I really do--how you can remain with us.

I should have felt compelled to give notice, my lady, if the
master had not had a seat in the Upper House. I cling to that.

Do go on speaking. Tell me, what did Mr. Ernest mean by
saying he was not young enough to know everything?

I have no idea, my lady.

But you laughed.

My lady, he is the second son of a peer.

Very proper sentiments. You are a good soul, Crichton.",False
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","Get me out of it, Nora, for the love of God. He
always did what you bid him, and I'm thinking he would do it now.

Is it dead he is or living?

It's little you care if it's dead or living I
am, but there'll be an end now of your fine times, and all the talk you
have of young men and old men, and of the mist coming up or going down.
You'll walk out now from that door, Nora Burke,
and it's not to-morrow, or the next day, or any day of your life, that
you'll put in your foot through it again.

It's a hard thing you're saying for an old man,
master of the house, and what would the like of her do if you put her
out on the roads?

Let her walk round the like of Peggy Cavanagh below, and be begging
money at the cross-road, or selling songs to the men. {To Nora.} Walk
out now, Nora Burke, and it's soon you'll be getting old with that life,
I'm telling you; it's soon your teeth'll be falling and your head'll be
the like of a bush where sheep do be leaping a gap.

There's a fine Union below in Rathdrum.

The like of her would never go there.... It's lonesome roads she'll
be going and hiding herself away till the end will come, and they
find her stretched like a dead sheep with the frost on her, or the big
spiders, maybe, and they putting their webs on her, in the butt of a
ditch.

What way will yourself be that day, Daniel Burke? What
way will you be that day and you lying down a long while in your grave?
For it's bad you are living, and it's bad you'll be when you're dead.
 Yet, if it is itself, Daniel Burke, who can help it
at all, and let you be getting up into your bed, and not be taking your
death with the wind blowing on you, and the rain with it, and you half
in your skin.",False
"Then you think the sea's to blame for
everything, eh? Well, you're still workin' on it, ain't you, spite of
all you used to write me about hating it. That dame was here told me
you was captain of a coal barge--and you wrote me you was yanitor of a
building!

Oh, Ay work on land long time as
yanitor. Yust short time ago Ay got dis yob cause Ay vas sick, need
open air.

Sick? You? You'd never think it.

And, Anna, dis ain't real sailor yob. Dis ain't real boat on
sea. She's yust ole tub--like piece of land with house on it dat float.
Yob on her ain't sea yob. No. Ay don't gat yob on sea, Anna, if Ay die
first. Ay swear dat, ven your mo'der die. Ay keep my word, py yingo!

Well, I can't see no difference.  Speaking of being sick, I been there myself--yust out of the
hospital two weeks ago.

You, Anna? Py golly! You
feel better now, dough, don't you? You look little tired, dat's all!

I am. Tired to death. I need a long rest and I don't
see much chance of getting it.

What you mean, Anna?

Well, when I made up my mind to come to see you, I thought you
was a yanitor--that you'd have a place where, maybe, if you didn't mind
having me, I could visit a while and rest up--till I felt able to get
back on the job again.

But Ay gat place, Anna--nice place. You rest all you
want, py yiminy! You don't never have to vork as nurse gel no more. You
stay with me, py golly!

Then
you're really glad to see me--honest?

Anna, Ay like see
you like hell, Ay tal you! And don't you talk no more about gatting
yob. You stay with me. Ay don't see you for long time, you don't forgat
dat. Ay'm gatting ole. Ay gat no one in vorld but
you.

Thanks. It
sounds good to hear someone--talk to me that way. Say, though--if
you're so lonely--it's funny--why ain't you ever married again?

 Ay love your
mo'der too much for ever do dat, Anna.","'You don't show it.'

'That is because of our awkward relationship.'

'We have got to go through with it.'

'There's no way out.'

'No.'

'We have, as it were, signed a compact, Roger, never to let on that we
care for each other. As gentlemen we must stick to it.'

'Yes. What are you getting at, father?'

'There is a war on, Roger.'

'That needn't make any difference.'

'Yes, it does. Roger, be ready; I hate to hit you without warning. I'm
going to cast a grenade into the middle of you. It's this, I'm fond of
you, my boy.'

'Father, if any one were to hear you!'

'They won't. The door is shut, Amy is gone to bed, and all is quiet in
our street. Won't you--won't you say something civil to me in return,
Roger?'

'I sometimes--bragged about you at school.'

'Did you? What sort of things, Roger?'

'I--I forget.'

'Come on, Roger.'

'Is this fair, father?'

'No, I suppose it isn't.' Mr. Torrance attacks the coals again. 'You and
your mother have lots of confidences, haven't you?'

'I tell her a good deal. Somehow--'

'Yes, somehow one can.' With the artfulness that comes of years, 'I'm
glad you tell her everything.'

'Not everything, father. There are things--about oneself--'

'Aren't there, Roger!'

'Best not to tell her.'

'Yes--yes. If there are any of them you would care to tell me
instead--just if you want to, mind--just if you are in a hole or
anything?'

'No thanks,'
'Any little debts, for instance?'

'That's all right now. Mother--'

'She did?'

'I was willing to speak to you about them, but--'

'She said, ""Not worth while bothering father.""'

'How did you know?'

'Oh, I have met your mother before, you see. Nothing else?'

'No.'

'Haven't been an ass about a girl or anything of that sort?''

'Good lord, father!'

'I shouldn't have said it. In my young days we sometimes--It's all
different now.'

'I don't know, I could tell you things that would surprise you.'

'No! Not about yourself?'

'No. At least--'

'Just as you like, Roger.'

'It blew over long ago.'

'Then there's no need?'

'No--oh no. It was just--you know--the old, old story.'

'I see. It hasn't--left you bitter about the sex, Roger, I hope?'

'Not now. She--you know what women are.'

'Yes, yes.'

'You needn't mention it to mother.'

'I won't. Think your mother and I are an aged pair, Roger?'

'I never--of course you are not young.'

'How long have you known that? I mean, it's true--but I didn't know it
till quite lately.'

'That you're old?'
'Hang it, Roger, not so bad as that--elderly. This will stagger you; but
I assure you that until the other day I jogged along thinking of myself
as on the whole still one of the juveniles. I
crossed the bridge, Roger, without knowing it.'

'What made you know?'

'What makes us know all the new things, Roger?--the war. I'll tell you
a secret. When we realised in August of 1914 that myriads of us were to
be needed, my first thought wasn't that I had a son, but that I must get
fit myself.'

'You!'

'Funny, isn't it? But, as I tell you,
I didn't know I had ceased to be young, I went into Regent's Park and
tried to run a mile.'

'Lummy, you might have killed yourself.'

'I nearly did--especially as I had put a weight on my shoulders to
represent my kit. I kept at it for a week, but I knew the game was up.
The discovery was pretty grim, Roger.'

'Don't you bother about that part of it. You are doing your share,
taking care of mother and Emma.'

'I am not taking care of them. It is you who are taking care of them. My friend, you are the head
of the house now.'

'Father!'

'Yes, we have come back to hard facts, and the defender of the house is
the head of it.'

'Me? Fudge.'

'It's true. The thing that makes me wince most is that some of my
contemporaries have managed to squeeze back: back into youth, Roger,
though I guess they were a pretty tight fit in the turnstile. There is
Coxon; he is in khaki now, with his hair dyed, and when he and I meet at
the club we know that we belong to different generations. I'm a decent
old fellow, but I don't really count any more, while Coxon, lucky dog,
is being damned daily on parade.'

'I hate your feeling it in that way, father.'

'I don't say it is a palatable draught, but when the war is over we
shall all shake down to the new conditions. No fear of my being
sarcastic to you then, Roger. I'll have to be jolly respectful.'

'Shut up, father!'

'You've begun, you see. Don't worry, Roger. Any rawness I might feel
in having missed the chance of seeing whether I was a man--like Coxon,
confound him!--is swallowed up in the pride of giving the chance to
you. I'm in a shiver about you, but--It's all true, Roger, what your
mother said about 2nd Lieutenants. Till the other day we were so little
of a military nation that most of us didn't know there were 2nd
Lieutenants. And now, in thousands of homes we feel that there is
nothing else. 2nd Lieutenant! It is like a new word to us--one, I
daresay, of many that the war will add to our language. We have taken
to it, Roger. If a son of mine were to tarnish it--'",False
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","He's a hog on two legs.

You bet! I hope to get Eileen away from all this as soon as--things pick
up a little. Eileen and I have gone around together for years--went to
Grammar and High School together--in different classes, of course.
She's really a corker--very different from the rest of the family
you've seen--like her mother. She's really educated and knows a
lot--used to carry off all the prizes at school. My folks like her
awfully well. Of course, they'd never stand for--him.

You'll excuse my curiosity--I've a good reason for it--but you
and Miss Carmody are engaged, aren't you? Carmody said you were.


Why, yes, in a way--but nothing definite--no
official announcement or anything of that kind. It's all in the future.
We have to wait, you know.  We've been
sort of engaged for years, you might say. It's always been sort of
understood between us. 

Then I can be frank with you. I'd like to be
because I may need your help. I don't put much faith in any promise
Carmody makes. Besides, you're bound to know anyway. She'd tell you.

Is it--about her sickness?

Yes.

 Then--it's serious?

It's pulmonary tuberculosis--consumption.

Consumption? Good heavens! Are you sure, Doctor?

Positive. It's had a good start--thanks to her father's blind
selfishness--but let's hope that can be overcome. The important thing
is to ship her off to a sanatorium immediately. Carmody wouldn't hear
of it at first. However, I managed to bully him into consenting; but I
don't trust his word. That's where you can be of help. It's up to you
to convince him that it's imperative she be sent away at once--for the
safety of those around her as well as her own.",False
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","You stick to me, Brocky, and I'll pull you through.

Monsieur Fleury.

The chef.

Very charmed to see you,
Monsieur Fleury.

Thank you very much.

Agatha--recitation!

Mr. Rolleston.

How do you do, Rolleston?

Mr. Tompsett.

Miss Fisher.

This is a pleasure, Miss Fisher.

If I might venture, Miss Fisher

Miss Simmons.

You are always welcome, Miss Simmons.

At last we meet.
Won't you sit down?

Mademoiselle Jeanne.

Charmed to see you, Mademoiselle Jeanne.

Mr. Treherne, this is Fisher, my maid.

Your what, Mary?

My friend.
Thomas.

How do you do, Thomas?

John.

How do you do, John?

Brocklehurst, this is John. I think you have
already met on the door-step.

Jane.

Give me your hand, Jane.

Gladys.

How do you do, Gladys. You know my uncle?

Your hand, Gladys.

Tweeny.

So happy to see you.

John, I saw you talking to Lord Brocklehurst just now; introduce
me.

That's an uncommon
pretty girl; if I must feed one of them, Ernest, that's the one.

No you don't, it won't do, Brocky. You are too
pretty, my dear. Mother wouldn't like it. Here's
something safer. Charming girl, Brocky, dying to know you; let me
introduce you. Tweeny, Lord Brocklehurst--Lord Brocklehurst, Tweeny.

They are not all here, Crichton.

Odds and ends.
Which is to recite?

And how are
all at home?

Fairish, my lord, if 'tis the horses you are inquiring for?

No, no, the family. How's the baby?

Blooming, your lordship.

A very fine boy. I remember saying so when I saw him; nice
little fellow.

Beg pardon, my
lord, it's a girl.

A girl? Aha! ha! ha! exactly what I said. I distinctly
remember saying, If it's spared it will be a girl.

Very delighted to see you, Crichton.

Mary, you know Mr. Crichton?

Milk and sugar, Crichton?

I'm ashamed to be seen talking to you, my lady.

To such a perfect servant as you all this must be most
distasteful. Oh, please do
speak, or I shall have to recite. You do hate it, don't you?

It pains me, your ladyship. It disturbs the etiquette of the
servants' hall. After last month's meeting the pageboy, in a burst of
equality, called me Crichton. He was dismissed.

I wonder--I really do--how you can remain with us.

I should have felt compelled to give notice, my lady, if the
master had not had a seat in the Upper House. I cling to that.

Do go on speaking. Tell me, what did Mr. Ernest mean by
saying he was not young enough to know everything?

I have no idea, my lady.

But you laughed.

My lady, he is the second son of a peer.

Very proper sentiments. You are a good soul, Crichton.",True
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","Get me out of it, Nora, for the love of God. He
always did what you bid him, and I'm thinking he would do it now.

Is it dead he is or living?

It's little you care if it's dead or living I
am, but there'll be an end now of your fine times, and all the talk you
have of young men and old men, and of the mist coming up or going down.
You'll walk out now from that door, Nora Burke,
and it's not to-morrow, or the next day, or any day of your life, that
you'll put in your foot through it again.

It's a hard thing you're saying for an old man,
master of the house, and what would the like of her do if you put her
out on the roads?

Let her walk round the like of Peggy Cavanagh below, and be begging
money at the cross-road, or selling songs to the men. {To Nora.} Walk
out now, Nora Burke, and it's soon you'll be getting old with that life,
I'm telling you; it's soon your teeth'll be falling and your head'll be
the like of a bush where sheep do be leaping a gap.

There's a fine Union below in Rathdrum.

The like of her would never go there.... It's lonesome roads she'll
be going and hiding herself away till the end will come, and they
find her stretched like a dead sheep with the frost on her, or the big
spiders, maybe, and they putting their webs on her, in the butt of a
ditch.

What way will yourself be that day, Daniel Burke? What
way will you be that day and you lying down a long while in your grave?
For it's bad you are living, and it's bad you'll be when you're dead.
 Yet, if it is itself, Daniel Burke, who can help it
at all, and let you be getting up into your bed, and not be taking your
death with the wind blowing on you, and the rain with it, and you half
in your skin.",True
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","Then I run, and I run, and I run,
till I was below in Rathvanna. I got drunk that night, I got drunk
in the morning, and drunk the day after,--I was coming from the races
beyond--and the third day they found Darcy.... Then I knew it was
himself I was after hearing, and I wasn't afeard any more.

God spare Darcy, he'ld always
look in here and he passing up or passing down, and it's very lonesome
I was after him a long while and then I got happy again--if it's ever
happy we are, stranger,--for I got used to being lonesome. 

Was there any one on the last bit of the road, stranger, and you
coming from Aughrim?

There was a young man with a drift of mountain ewes, and he
running after them this way and that.

Far down, stranger?

A piece only.

Maybe, if you're not easy afeard, you'ld stay here a short while
alone with himself.

I would surely. A man that's dead can do no hurt.

I'm going a little back to the west, stranger, for himself would go there one night and another
and whistle at that place, and then the young man you're after
seeing--a kind of a farmer has come up from the sea to live in a cottage
beyond--would walk round to see if there was a thing we'ld have to be
done, and I'm wanting him this night, the way he can go down into the
glen when the sun goes up and tell the people that himself is dead.

It's myself will go for him, lady of the house, and let you not be destroying yourself with the great rain",True
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","Then I run, and I run, and I run,
till I was below in Rathvanna. I got drunk that night, I got drunk
in the morning, and drunk the day after,--I was coming from the races
beyond--and the third day they found Darcy.... Then I knew it was
himself I was after hearing, and I wasn't afeard any more.

God spare Darcy, he'ld always
look in here and he passing up or passing down, and it's very lonesome
I was after him a long while and then I got happy again--if it's ever
happy we are, stranger,--for I got used to being lonesome. 

Was there any one on the last bit of the road, stranger, and you
coming from Aughrim?

There was a young man with a drift of mountain ewes, and he
running after them this way and that.

Far down, stranger?

A piece only.

Maybe, if you're not easy afeard, you'ld stay here a short while
alone with himself.

I would surely. A man that's dead can do no hurt.

I'm going a little back to the west, stranger, for himself would go there one night and another
and whistle at that place, and then the young man you're after
seeing--a kind of a farmer has come up from the sea to live in a cottage
beyond--would walk round to see if there was a thing we'ld have to be
done, and I'm wanting him this night, the way he can go down into the
glen when the sun goes up and tell the people that himself is dead.

It's myself will go for him, lady of the house, and let you not be destroying yourself with the great rain",False
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","Harbor ill feeling, is it? Faith, then I'll not, Mollie
Mulligan, and it's meself that'll be bringing over a big cabbage head
on the morning for Shamus O'Brien's Christmas dinner.

I'll be after tidying up the house a bit.
It's little enough I've got for the children's Christmas tomorrow
morning; but at least I can have me house in order and a burning
candle shining in the windy. 

     This light shall burn on Christmas Day,
     For Him who in the manger lay,
     And all are welcome at my door,
     The high, the low, the rich, the poor,
     And every heart shall sing again
     Of peace on earth, good will to men.

Your burning candle takes me back again to the
days of me childhood in County Clare. Well do I mind me last Christmas
Eve in ould Ireland, the little thatched cabin with its one window,
the stinging smoke of the peat fire, the lads and the colleens and the
ould piper--and the merry dances and songs, do ye remember, Mollie,
darling? 


     Did you ever go into an Irishman's shanty,
     Where money was scarce but where welcome was plenty?
     A three-legged stool and a table to match it,
     But the door of the shanty is always unlatched.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!

     Our nate little house, it looks out on the street,
     There's two beautiful rooms and a pig-sty complete.
     Each girl has a dress and each boy has a coat,
     There's tin happy children, six pigs and a goat.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!


It's lucky for us, darlin', that me husband is out at
his lodge tonight. I can stay with you until the children return from
the entertainment, and maybe it's a bit of a Christmas Eve high-jinks
we can be having afterwards.

Indade, I'm glad to have ye, Kathleen. Will your
husband be long at lodge?

 He will that. Pat is the Grand Exalted Chafe Ruler of the Benevolent and
Obstreperous Order of United Wooden-men, and he won't be home till
marnin'.",True
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","I knew rightly. And I was thinking, and I
coming in through the door, that it's many a lone woman would be afeard
of the like of me in the dark night, in a place wouldn't be so lonesome
as this place, where there aren't two living souls would see the little
light you have shining from the glass.

 I'm thinking many would be afeard, but I never knew what
way I'd be afeard of beggar or bishop or any man of you at all. It's other things than
the like of you, stranger, would make a person afeard.

 It is surely, God help us all!

You're saying that, stranger, as if you were easy afeard.

Is it myself, lady of the house, that does
be walking round in the long nights, and crossing the hills when the fog
is on them, the time a little stick would seem as big as your arm, and
a rabbit as big as a bay horse, and a stack of turf as big as a towering
church in the city of Dublin? If myself was easily afeard, I'm telling
you, it's long ago I'ld have been locked into the Richmond Asylum, or
maybe have run up into the back hills with nothing on me but an old
shirt, and been eaten with crows the like of Patch Darcy--the Lord have
mercy on him--in the year that's gone.

You knew Darcy?

Wasn't I the last one heard his living voice in the whole world?

There were great stories of what was heard at that time, but would
any one believe the things they do be saying in the glen?

It was no lie, lady of the house.... I was passing below on a dark
night the like of this night, and the sheep were lying under the ditch
and every one of them coughing, and choking, like an old man, with the
great rain and the fog. Then I heard a thing talking--queer talk, you
wouldn't believe at all, and you out of your dreams,--and ""Merciful
God,"" says I, ""if I begin hearing the like of that voice out of the
thick mist, I'm destroyed surely.""",False
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","No back talk! Pictures or not, it's all the same mopin' and
lazin' in it. It's the bad luck I've been
havin' altogether this last year since your mother died. Who's to do
the work and look after Nora and Tom and yourself, if Eileen is bad
took and has to stay in her bed? I'll have to get Mrs. Brennan come
look after the house. That means money, too, and where's it to come
from? All that I've saved from slavin' and sweatin' in the sun with a
gang of lazy Dagoes'll be up the spout in no time. hat a
fool a man is to be raisin' a raft of children and him not a
millionaire! Mary, dear, it's a black
curse God put on me when he took your mother just when I needed her
most. What are you sniffin' at?

 I was thinking--of Mamma.

It's late you are with your tears, and her cold
in her grave for a year. Stop it, I'm tellin' you!

Ah, here you are, the lot of you. Shut that door
after you! What's the use in me spendin' money for coal if all you do
is to let the cold night in the room itself?

 Me and Tom had a race, Papa. I
beat him. 

 Slow poke!

You didn't beat me, neither!

I did, too!

You did not! You didn't play fair. You tripped me comin' up the
steps. Brick-top! Cheater!

You're a liar! You stumbled over your own big
feet, clumsy bones! And I beat you fair Didn't I, Papa?

You did, darlin', and fair, too. Sure it's you can beat the divil
himself!

See? Liar!

Did you get the plug for me I told
you?",False
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","It's proud and happy you'ld be if I was getting my death the day I
was shut of yourself. Let you walk out throughthat door, I'm telling you, and let you not be passing this way if it's hungry you are, or wanting a bed.

Maybe himself would take her.

What would he do with me now?

Give you the half of a dry bed, and good food in your mouth.

Is it a fool you think him, stranger, or is it a fool you were born
yourself? Let her walk out of that door, and let you go along with
her, stranger--if it's raining itself--for it's too much talk you have
surely.

We'll be going now, lady of the house--the
rain is falling, but the air is kind and maybe it'll be a grand morning
by the grace of God.

What good is a grand morning when I'm destroyed surely, and I going
out to get my death walking the roads?

You'll not be getting your death with myself, lady of the house,
and I knowing all the ways a man can put food in his mouth.... We'll be
going now, I'm telling you, and the time you'll be feeling the cold,
and the frost, and the great rain, and the sun again, and the south wind
blowing in the glens, you'll not be sitting up on a wet ditch, the way
you're after sitting in the place, making yourself old with looking
on each day, and it passing you by. You'll be saying one time, ""It's
a grand evening, by the grace of God,"" and another time, ""It's a wild
night, God help us, but it'll pass surely."" You'll be saying--

Go out of that door, I'm telling you, and do your blathering below in the glen.",True
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","'Not I.'

'Young gentlemen, how disgraceful!'

'Harum-scarums!'

'Does he know about you two?'

'He often forgets, I'll tell him again. Grandfather, Barbara and
I have something to say to you. It's this.'

'I know--I know. There's nothing like it. I'm very glad, Barbara.'

'You see, dear, I've loved Billy boy since the days when he
tried to catch the bull-trout with a string and a bent pin, and I held
on to his pinafore to prevent his tumbling in. We used to play at school
at marrying and giving in marriage, and the girl who was my bridegroom
had always to take the name of Billy. ""Do you, woman, take this man
Billy--"" the clergyman in skirts began, and before I could answer
diffidently, some other girl was sure to shout, ""I should rather think
she does.""'

'Don't forget the ring, Billy. You know, when I was married I think I couldn't find the ring!'

'Were you married here, sir?'

'Yes, at the village church.'

'So were my father and mother.'

'I remember walking back with my wife and bringing her in here through the window. She kissed some of
the furniture.'

'I suppose you would like a grander affair, Barbara?'

'No, just the same.'

'I hoped you would say that.'

'But, Billy, I'm to have such a dream of a wedding gown.
Granny is going with me to London, to choose it'--laying her head on the
Colonel's shoulder--'if you can do without her for a day, dear.'

'I shall go with you, I couldn't trust you and granny to choose the gown.'

'You must often be pretty lonely, sir, when we are all out and
about enjoying ourselves.'

'They all say that. But that is the time when I'm not lonely,
Karl. It's then I see things most clearly--the past, I suppose. It all
comes crowding back to me--India, the Crimea, India again--and it's so
real, especially the people. They come and talk to me. I seem to see
them; I don't know they haven't been here, Billy, till your granny tells
me afterwards.'
'Yes, I know, I wonder where granny is.'

'It isn't often she leaves you for so long, dear.'

'She told me she had to go out, but I forget where. Oh, yes,
she has gone down to the village to a wedding.'

'A wedding?'

'It's curious how he harps on that.'

'She said to me to listen and I would hear the wedding bells.'

'Not to-day, dear.'

'Best not to worry him.'

'But granny says we should try to make things clear to him.'

'Was any one with granny when she said she was going to a wedding?'

'You were there, Barbara.'

'No, dear. He said that to me before. And something about a nurse.'

'She was there, too.'

'Any one else?'

'There was that soldier.'

'A soldier also!'

'Just those three.'

'But that makes four. Granny and Barbara and a nurse and a soldier.'

'They were all there; but there were only three.'

'Odd.'

'Never mind, dear, Granny will make it all right.
She is the one for you.'

'She is the one for me.'

'If there had been a wedding, wouldn't she have taken the Colonel with her?'

'Of course she would.'

'You are not too old to have a kind eye for a wedding, sir.'

'Aha, aha! You know, if I had gone, very
likely I should have kissed the bride. Brides look so pretty on their
wedding day. They are often not pretty at other times, but they are all
pretty on their wedding day.'
'You have an eye for a pretty girl still, sir!'

'Yes, I have; yes, I have!'

'I do believe I see it all. Granny has been talking to you
about Billy boy and me, and you haven't been able to wait; you have
hurried on the wedding!'

'Bravo, Barbara, you've got it.'

'That may be it. Because I am sure you were to be there, Barbara.'

'Our wedding, Billy!'

'It doesn't explain those other people, though.'

'What is it, dear?'

'I can't quite remember, but I think that is why she didn't
take me. It is your wedding, Barbara, but I don't think Billy boy is to
be there, my love.'

'Not at my wedding!'

'Grandfather!'

'There's something sad about it.'

'There can't be anything sad about a wedding, dear. Granny
didn't say it was a sad wedding, did she?'

'She was smiling.'

'Of course she was.'

'But I think that was only to please the nurse.'

'That nurse again! Dear, don't think any more about it. There's
no wedding.'

'Is there not?'

'I told you! There is a wedding!'

'It's Barbara's wedding. Billy boy, why are you not at Barbara's
wedding?'",True
"I don't remember nothing about her. What was
she like? Tell me.

Ay tal you all about everytang--and you tal me all tangs happen
to you. But not here now. Dis ain't good place for young gel, anyway.
Only no good sailor fallar come here for gat drunk.  You come with me, Anna. You need
lie down, gat rest.

Where're you
going?

CHRIS--Come. Ve gat on board.

On board your barge, you mean? Nix for
mine!  Do you think
that's a good place for a young girl like me--a coal barge?

Yes, Ay tank.  You don't know how nice it's on barge, Anna. Tug come
and ve gat towed out on voyage--yust water all round, and sun, and
fresh air, and good grub for make you strong, healthy gel. You see many
tangs you don't see before. You gat moonlight at night, maybe; see
steamer pass; see schooner make sail--see everytang dat's pooty. You
need take rest like dat. You work too hard for young gel already. You
need vacation, yes!

 It sounds good to hear you tell it. I'd sure like a
trip on the water, all right. It's the barge idea has me stopped. Well,
I'll go down with you and have a look--and maybe I'll take a chance.
Gee, I'd do anything once.

Ye go, eh?

What's the rush? Wait a second.  Gee, I'm thirsty.

Ay'm sorry, Anna. What
you tank you like for drink, eh?

I'll take a--[ I
don't know. What'a they got here?

Ay don't tank dey got much fancy drink for young
gel in dis place, Anna. Yinger ale--sas'prilla, maybe.

Make it sas, then.

CAy tal you, Anna, we calabrate,
yes--dis one time because we meet after many year.  Dey gat good port wine, Anna. It's good for you. Ay
tank--little bit--for give you appetite. It ain't strong, neider. One
glass don't go to your head, Ay promise.

All right! I'll take port.

Ay go gat him.","Humph! He's original in that opinion.

 I know it's hard your being the only one up the week since
you've been here, with no one to talk to; but there's another patient
due to-day. Maybe she'll be well enough to be around with you. She can't be coming unless she got
in on the last train.

It's a she, eh?

Yes.

Young?

 Eighteen, I believe. I suppose you'll be asking if she's pretty next! Oh, you men
are all alike, sick or well. Her name is Carmody, that's the only other
thing I know. So there!

 Carmody?

 Oh, you don't know her. She's from another part of the
state from your town.

Miss Howard.

Yes, Miss Gilpin. It's time for those horrid diets.

I'm Miss Carmody. I believe Doctor Gaynor wrote----

 We've been expecting you all day. How do you do? I'm Miss Gilpin. You came on the
last train, didn't you?

 Yes. This is my father, Miss Gilpin--and Mr. Nicholls.

Won't you gentlemen sit down? And now we'll get you settled immediately. Your
room is all ready for you. If you'll follow me---- 

Let me take the suit-case now, Fred.

No, my dear, you mustn't. Put the case right down there, Mr. Nicholls. I'll
have it taken to Miss Carmody's room in a moment. That's the first rule
you'll have to learn. Never exert yourself or tax your strength. It's
very important. You'll find laziness is a virtue instead of a vice with
us.

I--I didn't know----

Of course you didn't. And now if you'll come
with me I'll show you your room. We'll have a little chat there and I
can explain all the other important rules in a second. The gentlemen
can make themselves comfortable in the meantime. We won't be gone more
than a moment.",True
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","How is his lordship now?

A little easier, sir.

Crichton, send Fisher to me.

I have no pity for you girls, I--

Ernest, go away, and don't insult the broken-hearted.

And uncommon glad I am to go. Ta-ta, all of you. He asked me to
say a few words. I came here to say a few words, and I'm not at all sure
that I couldn't bring an action against him.

My poor sisters, come here. We must make this draw
us closer together. I shall do my best to help you in every way. Just
now I cannot think of myself at all.

But how unlike you, Mary.

It is my duty to protect my sisters.

I never knew her so sweet before, Agatha. (Cautiously.) What
do you propose to do, Mary?

I propose when we are on the yacht to lend Fisher to you when
I don't need her myself.

Fisher?

Of course, as the
eldest, I have decided that it is my maid we shall take with us.

Mary, you toad.

Nothing on earth would induce Fisher to lift her hand for either
me or Catherine.

I was afraid of it, Agatha. That is why I am so sorry for
you.

Fisher, you heard what his lordship said?

Yes, my lady.

You have given me some satisfaction of late, Fisher, and to mark my approval
I have decided that you shall be the maid who accompanies us.

I thank you, my lady.

That is all; you may go.

If you please, my lady, I wish to give notice.

Oh, certainly--you may go.

But why, Fisher?

I could not undertake, my lady, to wait upon three. We don't do
it. Oh, my lady, to think that
this affront--

I thought I told you to go, Fisher.

Serves you right.

It will be Simmons after all. Send Simmons to me.

My lady, might I venture to speak?

What is it?

I happen to know, your ladyship, that Simmons desires to give
notice for the same reason as Fisher.

Oh!

Then, Catherine, we take Jeanne.

And Jeanne also, my lady.

We can't blame them. Could any maid who respected herself be got
to wait upon three?

I suppose there are such persons,
Crichton?

I have heard, my lady, that there are such.

Crichton, what's to be done? We sail in
two days; could one be discovered in the time?

Surely you can think of some one?

There is in this establishment, your
ladyship, a young woman--

Yes?

A young woman, on whom I have for some time cast an eye.

Do you mean as a possible lady's-maid?

I had thought of her, my lady, in another connection.

Ah!

But I believe she is quite the young person you require.
Perhaps if you could see her, my lady--

I shall certainly see her. Bring her to me. You
two needn't wait.

Needn't we? We see your little game, Mary.

We shall certainly remain and have our two-thirds of her.

This, my lady, is the young person.

Oh dear!

Come here, girl. Don't be afraid.

Her appearance, my lady, is homely, and her manners, as you
may have observed, deplorable, but she has a heart of gold.

What is your position downstairs?

I'm a tweeny, your ladyship.

A what?

A tweeny; that is to say, my lady, she is not at present,
strictly speaking, anything; a between maid; she helps the vegetable
maid. It is she, my lady, who conveys the dishes from the one end of
the kitchen table, where they are placed by the cook, to the other end,
where they enter into the charge of Thomas and John.

I see. And you and Crichton are--ah--keeping company?

A butler don't keep company, my lady.

Does he not?

No, your ladyship, we butlers may--(he makes a gesture with
his arms)--but we do not keep company.

I know what it is; you are engaged?",False
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath."," Good evening to you, lady of the house.

Good evening, kindly stranger, it's a wild night, God help you, to be
out in the rain falling.

It is, surely, and I walking to Brittas from the Aughrim fair.

 Is it walking on your feet, stranger?

On my two feet, lady of the house, and when I saw the light below
I thought maybe if you'd a sup of new milk and a quiet decent corner
where a man could sleep {he looks in past her and sees the dead man.}
The Lord have mercy on us all!

It doesn't matter anyway, stranger, come in out of the rain.

Is it departed he is?

It is, stranger. He's after dying on me, God forgive him, and there
I am now with a hundred sheep beyond on the hills, and no turf drawn for
the winter.

It's a queer look is on him for a man that's dead.

He was always queer, stranger, and I suppose
them that's queer and they living men will be queer bodies after.

Isn't it a great wonder you're letting him lie there, and he is
not tidied, or laid out itself?

I was afeard, stranger, for he put a black
curse on me this morning if I'ld touch his body the time he'ld die
sudden, or let any one touch it except his sister only, and it's ten
miles away she lives in the big glen over the hill.

It's a queer story he wouldn't let his own wife touch him, and he dying quiet in his bed.

He was an old man, and an odd man, stranger, and it's always up on
the hills he was thinking thoughts in the dark mist. Lay your hand on him now, and tell me if it's cold he is surely.",True
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","'Not I.'

'Young gentlemen, how disgraceful!'

'Harum-scarums!'

'Does he know about you two?'

'He often forgets, I'll tell him again. Grandfather, Barbara and
I have something to say to you. It's this.'

'I know--I know. There's nothing like it. I'm very glad, Barbara.'

'You see, dear, I've loved Billy boy since the days when he
tried to catch the bull-trout with a string and a bent pin, and I held
on to his pinafore to prevent his tumbling in. We used to play at school
at marrying and giving in marriage, and the girl who was my bridegroom
had always to take the name of Billy. ""Do you, woman, take this man
Billy--"" the clergyman in skirts began, and before I could answer
diffidently, some other girl was sure to shout, ""I should rather think
she does.""'

'Don't forget the ring, Billy. You know, when I was married I think I couldn't find the ring!'

'Were you married here, sir?'

'Yes, at the village church.'

'So were my father and mother.'

'I remember walking back with my wife and bringing her in here through the window. She kissed some of
the furniture.'

'I suppose you would like a grander affair, Barbara?'

'No, just the same.'

'I hoped you would say that.'

'But, Billy, I'm to have such a dream of a wedding gown.
Granny is going with me to London, to choose it'--laying her head on the
Colonel's shoulder--'if you can do without her for a day, dear.'

'I shall go with you, I couldn't trust you and granny to choose the gown.'

'You must often be pretty lonely, sir, when we are all out and
about enjoying ourselves.'

'They all say that. But that is the time when I'm not lonely,
Karl. It's then I see things most clearly--the past, I suppose. It all
comes crowding back to me--India, the Crimea, India again--and it's so
real, especially the people. They come and talk to me. I seem to see
them; I don't know they haven't been here, Billy, till your granny tells
me afterwards.'
'Yes, I know, I wonder where granny is.'

'It isn't often she leaves you for so long, dear.'

'She told me she had to go out, but I forget where. Oh, yes,
she has gone down to the village to a wedding.'

'A wedding?'

'It's curious how he harps on that.'

'She said to me to listen and I would hear the wedding bells.'

'Not to-day, dear.'

'Best not to worry him.'

'But granny says we should try to make things clear to him.'

'Was any one with granny when she said she was going to a wedding?'

'You were there, Barbara.'

'No, dear. He said that to me before. And something about a nurse.'

'She was there, too.'

'Any one else?'

'There was that soldier.'

'A soldier also!'

'Just those three.'

'But that makes four. Granny and Barbara and a nurse and a soldier.'

'They were all there; but there were only three.'

'Odd.'

'Never mind, dear, Granny will make it all right.
She is the one for you.'

'She is the one for me.'

'If there had been a wedding, wouldn't she have taken the Colonel with her?'

'Of course she would.'

'You are not too old to have a kind eye for a wedding, sir.'

'Aha, aha! You know, if I had gone, very
likely I should have kissed the bride. Brides look so pretty on their
wedding day. They are often not pretty at other times, but they are all
pretty on their wedding day.'
'You have an eye for a pretty girl still, sir!'

'Yes, I have; yes, I have!'

'I do believe I see it all. Granny has been talking to you
about Billy boy and me, and you haven't been able to wait; you have
hurried on the wedding!'

'Bravo, Barbara, you've got it.'

'That may be it. Because I am sure you were to be there, Barbara.'

'Our wedding, Billy!'

'It doesn't explain those other people, though.'

'What is it, dear?'

'I can't quite remember, but I think that is why she didn't
take me. It is your wedding, Barbara, but I don't think Billy boy is to
be there, my love.'

'Not at my wedding!'

'Grandfather!'

'There's something sad about it.'

'There can't be anything sad about a wedding, dear. Granny
didn't say it was a sad wedding, did she?'

'She was smiling.'

'Of course she was.'

'But I think that was only to please the nurse.'

'That nurse again! Dear, don't think any more about it. There's
no wedding.'

'Is there not?'

'I told you! There is a wedding!'

'It's Barbara's wedding. Billy boy, why are you not at Barbara's
wedding?'",False
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","'I wonder where I put my glasses?'

'I'll look for them.'

'No, I remember now. They are upstairs in such a funny
place that I must go myself. Do you remember, Rogie, that I hoped they
would reject you on account of your eyes?'

'I suppose you couldn't help it.'

'Did you believe I really meant it, John?'

'Did _you_, Roger?'

'Of course. Didn't you, father?'

'No! I knew the old lady better.'

'I shouldn't have liked it, Rogie dear. I'll
tell you something. You know your brother Harry died when he was seven.
To you, I suppose, it is as if he had never been. You were barely five.

'I don't remember him, mater.'

'No--no. But I do, Rogie. He would be twenty-one now; but
though you and Emma grew up I have always gone on seeing him as just
seven. Always till the war broke out. And now I see him a man of
twenty-one, dressed in khaki, fighting for his country, same as you.
I wouldn't have had one of you stay at home, though I had had a dozen.
That is, if it is the noble war they all say it is. I'm not clever,
Rogie, I have to take it on trust. Surely they wouldn't deceive mothers.
I'll get my glasses.'

'Like to change your mother, Roger?'

'What do you think?'

'Not going, Roger?'

'Yes, I thought--'

'Won't you--sit down and--have a chat?'

'A what? You and me!'

'Why not?'

'Oh--oh, all right,' sitting uncomfortably.

'I suppose you catch an early train to-morrow?'

'The 5.20. I have flag-signalling at half-past six.'

'Phew! Hours before I shall be up.'

'I suppose so.'

'Well, you needn't dwell on it, Roger.'

'I didn't. Good-night, father.'

'Good-night. Damn. Come back. My fault. Didn't I say I wanted to have
a chat with you?'

'I thought we had had it.'

'No such luck.'

'I like your uniform, Roger,'

'Haven't you made fun of me enough?'

'I'm not making fun of you. Don't you see I'm trying to tell
you that I'm proud of you?'

'Good lord, father, you are not going to begin now.'

'Do you remember, Roger, my saying that I didn't want you to smoke till
you were twenty?'

'Oh, it's that, is it?' Shutting his mouth tight, 'I never promised.'

'It's not that. Have a cigar, my boy?'

'Me?'

'Have you ever wondered, Roger, what sort of a fellow I am?'

'Often.'

'I have often wondered what sort of fellow you are, Roger. We have both
been at it on the sly. I suppose that is what makes a father and son so
uncomfortable in each other's presence.''Do you feel the creeps when you are left alone with me?'

'Mortally, Roger. My first instinct is to slip away.'

'So is mine,'

'You don't say so! I always seem to know what you are
thinking, Roger.'

'Do you? Same here.'

'As a consequence it is better, it is right, it is only decent that you
and I should be very chary of confidences with each other.'

'I'm dashed glad you see it in that way.'

'Oh, quite. And yet, Roger, if you had to answer this question on oath,
""Whom do you think you are most like in this world?"" I don't mean
superficially, but deep down in your vitals, what would you say? Your
mother, your uncle, one of your friends on the golf links?'

'No.'

'Who?'

'You.'

'Just how I feel.'

'It's pretty ghastly, father.'

'It is. I don't know which it is worse for.'

'You are a bit of a wag at times, Roger.'

'You soon shut me up.'

'I have heard that you sparkle more freely in my absence.'

'They say the same about you.'

'And now that you mention it, I believe it is true; and yet, isn't it
a bigger satisfaction to you to catch me relishing your jokes than any
other person?'

'How did you know that?'

'Because I am so bucked if I see you relishing mine.'

'Are you?'",True
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","I never killed my father. I'd be afeard to do that, except I was the like of yourself
with blind rages tearing me within, for I'm thinking you should have had
great tussling when the end was come.

We had not then. It was a hard woman was come
over the hill, and if he was always a crusty kind when he'd a hard woman
setting him on, not the divil himself or his four fathers could put up
with him at all.

And isn't it a great wonder that one wasn't fearing you?

Up to the day I killed my father, there wasn't a person in Ireland knew the kind I was, and I there
drinking, waking, eating, sleeping, a quiet, simple poor fellow with no
man giving me heed.

It was the girls were giving you heed maybe, and I'm thinking
it's most conceit you'd have to be gaming with their like.

Not the girls itself, and I won't tell you a lie. There wasn't anyone heeding me in that place
saving only the dumb beasts of the field.

And I thinking you should have been living the like of a king of Norway or the Eastern world. 

The like of a king, is it? And I after toiling, moiling, digging, dodging from the dawn till dusk with never a sight of joy or sport saving only when I'd be abroad in the dark
night poaching rabbits on hills, for I was a devil to poach, God forgive
me, and I near got six months for going with a dung fork
and stabbing a fish.

And it's that you'd call sport, is it, to be abroad in the
darkness with yourself alone?

I did, God help me, and there I'd be as happy as the sunshine
of St. Martin's Day, watching the light passing the north or the patches
of fog, till I'd hear a rabbit starting to screech and I'd go running in
the furze.",True
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","There's no one can drive a mountain ewe
but the men do be reared in the Glen Malure, I've heard them say, and
above by Rathvanna, and the Glen Imaal, men the like of Patch Darcy, God
spare his soul, who would walk through five hundred sheep and miss one
of them, and he not reckoning them at all.

Is it the man went queer in his head the year that's gone?

It is surely.

That was a great man, young fellow, a great man I'm
telling you. There was never a lamb from his own ewes he wouldn't know
before it was marked, and he'ld run from this to the city of Dublin and
never catch for his breath.

He was a great man surely, stranger, and
isn't it a grand thing when you hear a living man saying a good word of
a dead man, and he mad dying?

It's the truth I'm saying, God spare his soul.

 I heard tell this day, Nora Burke, that it was on the path below Patch Darcy would be passing up and passing down, and I heard them say he'ld never past it night or morning
without speaking with yourself.

It was no lie you heard, Micheal Dara.

I'm thinking it's a power of men you're after knowing if it's in
a lonesome place you live itself.

It's in a lonesome place you do have to be
talking with some one, and looking for some one, in the evening of the
day, and if it's a power of men I'm after knowing they were fine men,
for I was a hard child to please, and a hard girl to please {she looks
at him a little sternly}, and it's a hard woman I am to please this day,
Micheal Dara, and it's no lie I'm telling you.

Was it a hard woman to please you were when you took himself for your man?

What way would I live and I an old woman if I didn't marry a man
with a bit of a farm, and cows on it, and sheep on the back hills?",True
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","That's five pounds and ten notes, a good sum, surely!... It's
not that way you'll be talking when you marry a young man, Nora Burke,
and they were saying in the fair my lambs were the best lambs, and I got
a grand price, for I'm no fool now at making a bargain when my lambs are
good.

What was it you got?

Twenty pound for the lot, Nora Burke.... We'ld do right to wait
now till himself will be quiet awhile in the Seven Churches, and then
you'll marry me in the chapel of Rathvanna, and I'll bring the sheep up
on the bit of a hill you have on the back mountain, and we won't have
anything we'ld be afeard to let our minds on when the mist is down.

Why would I marry you, Mike Dara? You'll be getting old and I'll be getting old, and in a little while I'm telling you, you'll be sitting up in your bed--the way himself was
sitting--with a shake in your face, and your teeth falling, and the
white hair sticking out round you like an old bush where sheep do be
leaping a gap.

It's a pitiful thing to be getting old, but it's a queer thing surely. It's a queer thing to see
an old man sitting up there in his bed with no teeth in him, and a rough
word in his mouth, and his chin the way it would take the bark from the
edge of an oak board you'ld have building a door.... God forgive me,
Micheal Dara, we'll all be getting old, but it's a queer thing surely.

It's too lonesome you are from living a long time with an old
man, Nora, and you're talking again like a herd that would be coming
down from the thick mist, but it's a fine
life you'll have now with a young man, a fine life surely....

Son of God deliver us.

Now you'll not marry her the time I'm
rotting below in the Seven Churches, and you'll see the thing I'll give
you will follow you on the back mountains when the wind is high.",True
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","Is it getting the curse on me you'ld be, woman of the house? I
wouldn't lay my hand on him for the Lough Nahanagan and it filled with
gold.

Maybe cold would be no sign of
death with the like of him, for he was always cold, every day since I
knew him,--and every night, stranger; but I'm thinking it's dead he is surely, for he's
complaining a while back of a pain in his heart, and this morning, the
time he was going off to Brittas for three days or four, he was taken
with a sharp turn. Then he went into his bed and he was saying it was
destroyed he was, the time the shadow was going up through the glen, and
when the sun set on the bog beyond he made a great lep, and let a great
cry out of him, and stiffened himself out the like of a dead sheep.

God rest his soul.

Maybe that would do you better than the milk of the sweetest cow in County Wicklow.

The Almighty God reward you, and may it be to your good health.

I've no pipes saving his own, stranger, but they're sweet pipes to smoke.

Thank you kindly, lady of the house.

Sit down now, stranger, and be taking your rest.

I've walked a great way through the world, lady of the house, and seen great wonders, but I
never seen a wake till this day with fine spirits, and good tobacco, and
the best of pipes, and no one to taste them but a woman only.

Didn't you hear me say it was only after dying on me he was when
the sun went down, and how would I go out into the glen and tell the
neighbours, and I a lone woman with no house near me?

There's no offence, lady of the house?

No offence in life, stranger. How would the like of you, passing
in the dark night, know the lonesome way I was with no house near me at
all?",True
"I don't remember nothing about her. What was
she like? Tell me.

Ay tal you all about everytang--and you tal me all tangs happen
to you. But not here now. Dis ain't good place for young gel, anyway.
Only no good sailor fallar come here for gat drunk.  You come with me, Anna. You need
lie down, gat rest.

Where're you
going?

CHRIS--Come. Ve gat on board.

On board your barge, you mean? Nix for
mine!  Do you think
that's a good place for a young girl like me--a coal barge?

Yes, Ay tank.  You don't know how nice it's on barge, Anna. Tug come
and ve gat towed out on voyage--yust water all round, and sun, and
fresh air, and good grub for make you strong, healthy gel. You see many
tangs you don't see before. You gat moonlight at night, maybe; see
steamer pass; see schooner make sail--see everytang dat's pooty. You
need take rest like dat. You work too hard for young gel already. You
need vacation, yes!

 It sounds good to hear you tell it. I'd sure like a
trip on the water, all right. It's the barge idea has me stopped. Well,
I'll go down with you and have a look--and maybe I'll take a chance.
Gee, I'd do anything once.

Ye go, eh?

What's the rush? Wait a second.  Gee, I'm thirsty.

Ay'm sorry, Anna. What
you tank you like for drink, eh?

I'll take a--[ I
don't know. What'a they got here?

Ay don't tank dey got much fancy drink for young
gel in dis place, Anna. Yinger ale--sas'prilla, maybe.

Make it sas, then.

CAy tal you, Anna, we calabrate,
yes--dis one time because we meet after many year.  Dey gat good port wine, Anna. It's good for you. Ay
tank--little bit--for give you appetite. It ain't strong, neider. One
glass don't go to your head, Ay promise.

All right! I'll take port.

Ay go gat him.","Then I run, and I run, and I run,
till I was below in Rathvanna. I got drunk that night, I got drunk
in the morning, and drunk the day after,--I was coming from the races
beyond--and the third day they found Darcy.... Then I knew it was
himself I was after hearing, and I wasn't afeard any more.

God spare Darcy, he'ld always
look in here and he passing up or passing down, and it's very lonesome
I was after him a long while and then I got happy again--if it's ever
happy we are, stranger,--for I got used to being lonesome. 

Was there any one on the last bit of the road, stranger, and you
coming from Aughrim?

There was a young man with a drift of mountain ewes, and he
running after them this way and that.

Far down, stranger?

A piece only.

Maybe, if you're not easy afeard, you'ld stay here a short while
alone with himself.

I would surely. A man that's dead can do no hurt.

I'm going a little back to the west, stranger, for himself would go there one night and another
and whistle at that place, and then the young man you're after
seeing--a kind of a farmer has come up from the sea to live in a cottage
beyond--would walk round to see if there was a thing we'ld have to be
done, and I'm wanting him this night, the way he can go down into the
glen when the sun goes up and tell the people that himself is dead.

It's myself will go for him, lady of the house, and let you not be destroying yourself with the great rain",False
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","Plenty of children there are in our city,
     Who have no fathers or mothers to pity;
     Plenty of people whose working and heeding
     Scarcely can keep all their dear ones from needing.
     Now, if I came every year in December,
     These are the ones I would surely remember.

     Once on a beautiful Christmas you know
     Jesus our Saviour was born here below,
     Patiently stooping to hunger and pain,
     So He might save us, His lost ones, from shame;
     Now if we love Him, He bids us to feed
     All His poor brothers and sisters who need.

     Blessed old Nick! I was sure if you knew it,
     You would remember and certainly do it;
     This year, at least, when you empty your pack,
     Pray give a portion to all who may lack.
     Then, if there's anything left and you can
     Bring a small gift to wee Peter Pan.

   

Wasn't that dandy? Sure, little Mary Ann has a wonderful education, so she has!

She takes after her own mother. I was just like her
when I was that age.

And you're just like her still, Mollie Mulligan. Sure
you're the sunshine of Mulligan Alley and the belle of Shantytown.

Whist now! It's covered I am wid blushes. But, hush! I
think the show is about to begin.
 Come and see Jumbo, Samson symbolical!
     Come and see Slivers, Clown really comical!
     Come and see Zip, the foremost of freaks!
     Come and see Palestine's Sinister Sheiks!
     Eager Equestriennes, each unexcelled,
     Most mammoth menagerie ever beheld,
     The Giant, the Fat Girl, the Lion-faced Man,
     Aerial Artists from far-off Japan,
     Audacious Acrobats shot from a gun,
     Don't miss the greatest show under the sun!

Now, if you will kindly lend me your ears for a moment, I will fill
them free of charge with a few words concerning the world's greatest
assortment of marvelous monstrosities. In the first cell we have Senor
Macaroni Spaghetti from the land of the banana. The senor is
thirty-nine inches high, and, strangely enough, thirty-nine years old,
to say nothing of the fact that he weighs thirty-nine pounds. He arrived last week by parcel
post to join our circus. The senor is looking for a wife.",True
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","Of the child that is born, O Baltasar,
       I begged a woman to tell us the news;
     I said in the east we had seen His star,
     And had ridden fast and had ridden far
       To find and worship the King of the Jews.

     Brothers, our quest is ended; see the star
     Is standing still over this lowly hut.

     Methinks it is a stable. Knock and see!

     What ho, within!

     Sirs, whom seek ye?


     We have journeyed from afar
     Led by the shining of yon splendid star.
     We are Gaspar, Melchoir and Baltasar.


     We seek a new-born King,
     Gold, frankincense to him we bring.
     And many a kingly offering.

     Behold, the child is clothed in light!


     Our journey ends, passed is the night.


     Now let us make no more delay,
     But worship Him right worthily.


     Hail, hail, dear child
     Of a maiden meek and mild.
       See, he merries!
     See, he smiles, my sweeting,
     I give thee greeting!
         Have a bob of cherries.


     Hail, little One we've sought,
     See, a bird I've brought,
         See its feathers gay.
     Hail, little One adored,
     Hail, blessed King and Lord,
         Star of the day!


     Hail, little One, so dear,
     My heart is full of cheer,
         A little ball I bring,
     Reach forth thy fingers gay,
     And take the ball and play,
         My blessed King.
  I bring Thee a crown, O King of Kings,
     And here a scepter full of gems,
     For Thou shalt rule the hearts of men.



     For Thee I bring sweet frankincense!


     And I bring myrrh to offer Thee!



     The greatest gift is yet ungiven,
     The gift that cometh straight from Heaven.
         O, Heavenly King,
         Heart's love we bring.


     Not gold nor gems from land or sea
     Is worth the love we offer Thee.


     And lowly folk who have no gold,
     Nor gift to offer that is meet,
     May bring the dearest thing of all--
     A loving heart and service sweet.",False
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","But, bless my heart, consider my position!
                 I am the wife of one, that's very clear;
            But who can tell, except by intuition,
                 Which is the Prince, and which the Gondolier?

	  Submit to Fate without unseemly wrangle:
                 Such complications frequently occur--
            Life is one closely complicated tangle:
                 Death is the only true unraveller!

	      Try we life-long, we can never
                 Straighten out life's tangled skein,
            Why should we, in vain endeavour,
                 Guess and guess and guess again?

 Life's a pudding full of plums,

 Care's a canker that benumbs.

 Life's a pudding full of plums, Care's a canker that benumbs.
Wherefore waste our elocution On impossible solution?
Life's a pleasant institution,  Let us take it as it comes!

 Set aside the dull enigma, We shall guess it all too soon;
 Failure brings no kind of stigma--  Dance we to another tune!

 String the lyre and fill the cup, Lest on sorrow we should sup.

Hop and skip to Fancy's fiddle, Hands across and down the middle--
Life's perhaps the only riddle That we shrink from giving up!



                      Bridegroom and bride!
                           Knot that's insoluble,
                           Voices all voluble
                      Hail it with pride.
                      Bridegroom and bride!
                           We in sincerity
                           Wish you prosperity,
                      Bridegroom and bride!
		When a merry maiden marries,
                 Sorrow goes and pleasure tarries;
                      Every sound becomes a song,
                      All is right, and nothing's wrong!
                 From to-day and ever after
                 Let our tears be tears of laughter.
                      Every sigh that finds a vent
                      Be a sigh of sweet content!
                 When you marry, merry maiden,
                 Then the air with love is laden;
                      Every flower is a rose,
                           Every goose becomes a swan,
                      Every kind of trouble goes
                           Where the last year's snows have gone!
			Sunlight takes the place of shade
                           When you marry, merry maid!

		       When a merry maiden marries,
                 Sorrow goes and pleasure tarries;
                      Every sound becomes a song,
                      All is right, and nothing's wrong.
                 Gnawing Care and aching Sorrow,
                 Get ye gone until to-morrow;
                      Jealousies in grim array,
                      Ye are things of yesterday!
                 When you marry, merry maiden,
                 Then the air with joy is laden;
                      All the corners of the earth
                           Ring with music sweetly played,
                      Worry is melodious mirth,
                           Grief is joy in masquerade;",False
"Gawd, I can't
stand this! I better beat it. 

Well,
who's the blond?

 Dat vas Anna, Larry.

Your daughter, Anna? 

Don't you tank she vas pooty gel, Larry?

Sure! A peach!

You bet you! Give me drink for take back--one port vine for
Anna--she calabrate dis one time with me--and small beer for me.

Small beer for you, eh? She's reformin'
you already.

You bet! You look tired, Anna. Veil, Ay make you
take good long rest now.  Come, you drink vine.
It put new life in you.  Skoal, Anna!
You know dat Svedish word?

Skoal!  Skoal? Guess I know that word, all right, all right!






Act II


SCENE--Ten days later. The stern of the deeply-laden barge, ""SIMEON
WINTHROP,"" at anchor in the outer harbor of Provincetown, Mass. It is
ten o'clock at night. Dense fog shrouds the barge on all sides, and she
floats motionless on a calm. A lantern set up on an immense coil of
thick hawser sheds a dull, filtering light on objects near it--the
heavy steel bits for making fast the tow lines, etc. In the rear is the
cabin, its misty windows glowing wanly with the light of a lamp inside.
The chimney of the cabin stove rises a few feet above the roof. The
doleful tolling of bells, on Long Point, on ships at anchor, breaks the
silence at regular intervals.

As the curtain rises, ANNA is discovered standing near the coil of rope
on which the lantern is placed. She looks healthy, transformed, the
natural color has come back to her face. She has on a black, oilskin
coat, but wears no hat. She is staring out into the fog astern with an
Anna!  Anna!

Yes, here I am. What d'you want?

Don't you come turn in, Anna?
It's late--after four bells. It ain't good for you stay out here in
fog, Ay tank.

Why not?  I love this fog!
Honest! It's so----Funny and still.
I feel as if I was--out of things altogether.

Fog's vorst one of her dirty tricks, py
yingo!

Beefing about the sea again? I'm getting
so's I love it, the little I've seen.

Dat's foolish talk, Anna. You see her
more, you don't talk dat vay. But Ay'm glad you like it on barge. Ay'm
glad it makes you feel good again. You like
live like dis alone with ole fa'der, eh?

Sure I do. Everything's been so different from anything I ever
come across before. And now--this fog--Gee, I wouldn't have missed it
for nothing. I never thought living on ships was so different from
land. Gee, I'd just love to work on it, honest I would, if I was a man.
I don't wonder you always been a sailor.

Ay ain't sailor, Anna. And dis ain't real sea. You
only see nice part. Vell, fog lift in morning, Ay tank.

I love it! I don't give a
rap if it never lifts! It makes me feel
clean--out here--'s if I'd taken a bath.

You better go in cabin--read book. Dat put you
to sleep.

I don't want to sleep. I want to stay out here--and think about
things.

CHRIS--[Walks away from her toward the cabin--then comes back.] You act
funny to-night, Anna.

Say, what're you trying to do--make
things rotten? You been kind as kind can be to me and I certainly
appreciate it--only don't spoil it all now. Let's talk of
something else. Come. Sit down here.","If we did, my lady, the first thing we should do would be to
elect a head. Circumstances might alter cases; the same person might
not be master; the same persons might not be servants. I can't say as to
that, nor should we have the deciding of it. Nature would decide for us.

You seem to have thought it all out carefully, Crichton.

Yes, my lady.

And you have done this for us, Crichton, because you thought
that--that father needed to be kept in his place?

I should prefer you to say, my lady, that I have done it for
the house.

Thank you, Crichton. Mary, be nicer to him. (But LADY MARY has
begun to read again.) If there was any way in which we could show our
gratitude.

If I might venture, my lady, would you kindly show it by
becoming more like Lady Mary. That disdain is what we like from
our superiors. Even so do we, the upper servants, disdain the lower
servants, while they take it out of the odds and ends.

Oh dear, what a tiring day.

I feel dead. Tuck in your feet, you selfish thing.

I wonder what he meant by circumstances might alter cases.

Don't talk, Mary, I was nearly asleep.

I wonder what he meant by the same person might not be
master, and the same persons might not be servants.

Do be quiet, Mary, and leave it to nature; he said nature
would decide.

I wonder--
This is what I have written. 'Wrecked, wrecked, wrecked! on an
island in the Tropics, the following: the Hon. Ernest Woolley, the Rev.
This is what I have written. 'Wrecked, wrecked, wrecked! on an
island in the Tropics, the following: the Hon. Ernest Woolley, the Rev.

John Treherne, the Ladies Mary, Catherine, and Agatha Lasenby, with two
servants. We are the sole survivors of Lord Loam's steam yacht Bluebell,
which encountered a fearful gale in these seas, and soon became a total
wreck. The crew behaved gallantly, putting us all into the first boat.
What became of them I cannot tell, but we, after dreadful sufferings,
and insufficiently clad, in whatever garments we could lay hold of in
the dark'--

Please don't describe our garments.

--'succeeded in reaching this island, with the loss of only one
of our party, namely, Lord Loam, who flung away his life in a gallant
attempt to save a servant who had fallen overboard.' (The ladies have
wept long and sore for their father, but there is something in this last
utterance that makes them look up.)

But, Ernest, it was Crichton who jumped overboard trying to save
father.

Well, you know, it was rather silly of uncle to fling away his life by
trying to get into the boat first; and as this document may be printed
in the English papers, it struck me, an English peer, you know--

Ernest, that is very thoughtful of you.

--'By night the cries of wild cats and
the hissing of snakes terrify us extremely'--(this does not satisfy
him so well, and he makes a correction)--'terrify the ladies extremely.
Against these we have no weapons except one cutlass and a hatchet. A
bucket washed ashore is at present our only comfortable seat'--

And Ernest is sitting on it.

H'sh! Oh, do be quiet.--'To add to our horrors, night falls
suddenly in these parts, and it is then that savage animals begin to
prowl and roar.'

Have you said that vampire bats suck the blood from our toes
as we sleep?

No, that's all. I end up, 'Rescue us or we perish. Rich reward.
Signed Ernest Woolley, in command of our little party.' This is written
on a leaf taken out of a book of poems that Crichton found in his
pocket. Fancy Crichton being a reader of poetry. Now I shall put it into
the bottle and fling it into the sea.

The tide is going out, we mustn't miss the post.

Anything wrong, sir?",False
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","I never married with one, let alone with a couple or three.

Maybe he went fighting for the Boers, the like of the man
beyond, was judged to be hanged, quartered and drawn. Were you off east,
young fellow, fighting bloody wars for Kruger and the freedom of the
Boers?

I never left my own parish till Tuesday was a week.

He's done nothing, so. If you didn't commit murder or a bad, nasty thing, or false coining,
or robbery, or butchery, or the like of them, there isn't anything that
would be worth your troubling for to run from now. You did nothing at
all.

That's an unkindly thing to be saying to a poor orphaned traveller, has a prison behind him, and hanging before, and hell's gap gaping below.

You're only saying it. You did nothing at all. A soft lad the like of you wouldn't slit the
windpipe of a screeching sow.

You're not speaking the truth.

 Not speaking the truth, is it? Would you have me knock the head of you with the butt of the broom?

Don't strike me. I killed my poor father, Tuesday was a week, for doing the
like of that.

Is it killed your father?

With the help of God I did surely, and that the Holy Immaculate Mother may intercede for his soul.

There's a daring fellow.

Oh, glory be to God!

That was a hanging crime, mister honey. You should have had good reason for doing the like of that.

He was a dirty man, God forgive him, and he getting old and crusty, the way I couldn't put up
with him at all.

And you shot him dead?

I never used weapons. I've no license, and I'm a law-fearing man.

It was with a hilted knife maybe? I'm told, in the big world it's bloody knives they use.

Do you take me for a slaughter-boy?

You never hanged him, the way Jimmy Farrell hanged his dog from the license, and had it screeching and wriggling three hours at the butt
of a string, and himself swearing it was a dead dog, and the peelers
swearing it had life?",True
"Noddin', nid, nid noddin'.

Dropping off to sleep, ain't we, Klinker?

 Asleep! Every last one of them is verra sound asleep. Meeny and
Biddy Mary, and Sergius and Tomasso and the leetla Dutch twins and
all! Jack Frost! Jolly Jack Frost! Come-a
quick, come-a quick! They're all asleep.

Hello, what is it?

It is Anita. The leetla children are all here and sound asleep.

And so was I. They sang a song
about noddin', nid, nid noddin', and I just went to sleep myself. I
dreamed I was hunting a polar bear way up by the North Pole.
I'm still awfully sleepy.

 I didn't know that you ever went to sleep.

 You bet I do. That's the one thing I've got against my
daddy's Christmas trip every year. It wakes us all up right in the
middle of the night.

The middle of the night? What _do_ you mean?

Middle of the north pole night. If it wasn't for Christmas
we could go to bed about half past October and sleep until a quarter
of May, but ma thinks we ought to help pa and then wait up until he
comes home. My, I'm sleepy! Aren't you?

Oh, no, no! I'm verra too much excited to sleep. It's all about
my secret. Are you really sure he is coming?

 Of course he is, and it's almost time he was here now.
It's nearly Christmas Day. Look way up there in the sky. You don't see
anything that looks like an air ship, do you?

 No, I cannot see a single thing.

 Oh, look here! The children have
lighted a candle for him. That's just fine. It always pleases him. And
see; here's a picture and a wreath of holly and the star of Bethlehem.
And stockings and shoes all in a row.

 I can't see a thing.

Here's a telescope. Look through that. Now do you see anything?

 Oh, no; now I cannot even see the stars or the moon.

Of course you can't. You are looking through the wrong
end. Turn it around.

Oh, now I can see the stars. And, oh, look! I see a leetla, teeny-weeny thing way, way
off--far up in the sky. Look, Jack Frost, is that the air ship?

 Yes, I believe it is.","Plenty of children there are in our city,
     Who have no fathers or mothers to pity;
     Plenty of people whose working and heeding
     Scarcely can keep all their dear ones from needing.
     Now, if I came every year in December,
     These are the ones I would surely remember.

     Once on a beautiful Christmas you know
     Jesus our Saviour was born here below,
     Patiently stooping to hunger and pain,
     So He might save us, His lost ones, from shame;
     Now if we love Him, He bids us to feed
     All His poor brothers and sisters who need.

     Blessed old Nick! I was sure if you knew it,
     You would remember and certainly do it;
     This year, at least, when you empty your pack,
     Pray give a portion to all who may lack.
     Then, if there's anything left and you can
     Bring a small gift to wee Peter Pan.

   

Wasn't that dandy? Sure, little Mary Ann has a wonderful education, so she has!

She takes after her own mother. I was just like her
when I was that age.

And you're just like her still, Mollie Mulligan. Sure
you're the sunshine of Mulligan Alley and the belle of Shantytown.

Whist now! It's covered I am wid blushes. But, hush! I
think the show is about to begin.
 Come and see Jumbo, Samson symbolical!
     Come and see Slivers, Clown really comical!
     Come and see Zip, the foremost of freaks!
     Come and see Palestine's Sinister Sheiks!
     Eager Equestriennes, each unexcelled,
     Most mammoth menagerie ever beheld,
     The Giant, the Fat Girl, the Lion-faced Man,
     Aerial Artists from far-off Japan,
     Audacious Acrobats shot from a gun,
     Don't miss the greatest show under the sun!

Now, if you will kindly lend me your ears for a moment, I will fill
them free of charge with a few words concerning the world's greatest
assortment of marvelous monstrosities. In the first cell we have Senor
Macaroni Spaghetti from the land of the banana. The senor is
thirty-nine inches high, and, strangely enough, thirty-nine years old,
to say nothing of the fact that he weighs thirty-nine pounds. He arrived last week by parcel
post to join our circus. The senor is looking for a wife.",True
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","Certainly not, my lady. The utmost I can say at present is
that I have cast a favourable eye.

As you choose. But I am afraid, Crichton, she will not suit
us.

My lady, beneath this simple exterior are concealed a very
sweet nature and rare womanly gifts.

Unfortunately, that is not what we want.

And it is she, my lady, who dresses the hair of the
ladies'-maids for our evening meals.

She dresses Fisher's hair?

Yes, my lady, and I does them up when they goes to parties.

Does!

Doos. And it's me what alters your gowns to fit them.

What alters!

Which alters.

Mary?

I shall certainly have her.

We shall certainly have her. Tweeny, we have decided to make
a lady's-maid of you.

Oh lawks!

We are doing this for you so that your position socially may be
more nearly akin to that of Crichton.

It will undoubtedly increase the young person's
chances.

Then if I get a good character for you from Mrs. Perkins, she
will make the necessary arrangements.

My lady!

By the way, I hope you are a good sailor.

You don't mean, my lady, I'm to go on the ship?

Certainly.
But-- You ain't going, sir?

No.

Then neither ain't I.

YOU must.

Leave him! Not me.

Girl, don't be silly. Crichton will be--considered in your
wages.

I ain't going.

I feared this, my lady.

Nothing'll budge me.

Leave the room.

Crichton, I think you might have shown more displeasure with
her.

I was touched, my lady. I see, my lady, that to
part from her would be a wrench to me, though I could not well say so in
her presence, not having yet decided how far I shall go with her.

The ingrate! The smug! The fop!

What is it now, father?

That man of mine, Rolleston, refuses to accompany us because
you are to have but one maid.

Hurrah!

Darling father, rather than you should lose
Rolleston, we will consent to take all the three of them.

Pooh, nonsense! Crichton, find me a valet who can do without
three maids.

Yes, my lord. In the time--the more suitable the
party, my lord, the less willing will he be to come without the--the
usual perquisites.

Any one will do.

My lord!

The ingrate! The puppy!

I ask a favour of a servant?--never!

Then I will. Crichton, would it not be very distressing to you
to let his lordship go, attended by a valet who might prove unworthy? It
is only for three months; don't you think that you--you yourself--you--

I beg your pardon.

But think of the joy to Tweeny.

Crichton, do you think it safe to
let the master you love go so far away without you while he has these
dangerous views about equality?

My lord, I have found a man.

Already? Who is he?

Yourself?

Father, how good of him.

Uncommon good. Thank you, Crichton. This helps me nicely out of a hole; and how it will annoy
Rolleston! Come with me, and we shall tell him. Not that I think you
have lowered yourself in any way. Come along.

My lady--a valet's hand!

I had no idea you would feel it so deeply; why did you do it?

Crichton, I am curious. I insist upon an
answer.

My lady, I am the son of a butler and a lady's-maid--perhaps
the happiest of all combinations, and to me the most beautiful thing in
the world is a haughty, aristocratic English house, with every one kept
in his place. Though I were equal to your ladyship, where would be the
pleasure to me? It would be counterbalanced by the pain of feeling that
Thomas and John were equal to me.

But father says if we were to return to nature--",True
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","'I'll try not to,' 

'If you did, I should just know that there had been something wrong
about me.'

'You're all right.'

'If I am, you are.' It is a winning face that Mr. Torrance turns on his
son. 'I suppose you have been asking yourself of late, what if you were
to turn out to be a funk!'

'Father, how did you know?'

'I know because you are me. Because ever since there was talk of this
commission I have been thinking and thinking what were you thinking--so
as to help you.'

'They all seem to be so frightfully brave, father,'

'I expect, Roger, that the best of them had the same qualms as you
before their first engagement.'

'I--I kind of think, father, that I won't be a funk.'

'I kind of think so too, Roger. Mind you don't be rash, my boy; and for God's sake, keep your head down in the
trenches.'

'You know you laughed at mother for saying that!'

'Did I? Roger, your mother thinks that I have an unfortunate manner with you.'

'Oh, I don't know. It's just the father-and-son complication.'

'That is really all it is. But she thinks I should show my affection for
you more openly.'

'I wouldn't do that. Of course for this once--but in a general way I wouldn't do that. We know, you and I.'

'As long as we know, it's no one else's affair, is it?'

'That's the ticket, father.'

'Still-- Still, before your mother--to please her--eh?'

'I suppose it would.'

'Well, what do you say?'

'I know she would like it.'

'Of course you and I know that display of that sort is all
bunkum--repellent even to our natures.'

'Lord, yes!'

'But to gratify her.'

'I should be so conscious.'

'So should I.'

'How far would you go?'

'Oh, not far. Suppose I called you ""Old Rogie""? There's not much in
that.'

'It all depends on the way one says these things.'

'I should be quite casual.'

'Hum. What would you like me to call you?'

'It isn't what would _I_ like. But I daresay your mother
would beam if you called me ""dear father""'

'I don't think so?'

'You know quite well that you think so, Roger.'

'It's so effeminate.'

'Not if you say it casually.'

'How does one say a thing like that casually?'

'Well, for instance, you could whistle while you said it--or anything of
that sort.'

'Hum. Of course you--if we were to--be like that, you wouldn't do
anything.'

'How do you mean?'

'You wouldn't paw me?'

'Roger, you forget yourself. That reminds me of a story I heard the other day of a French general. He had asked for volunteers
from his airmen for some specially dangerous job--and they all stepped
forward. Pretty good that. Then three were chosen and got their orders
and saluted, and were starting off when he stopped them. ""Since when,""
he said, ""have brave boys departing to the post of danger omitted to
embrace their father?"" They did it then. Good story?'
'They were French.'

'Yes, I said so. Don't you think it's good?'

'Why do you tell it to me?'

'Because it's a good story.'

'You are sure, father, that there is no other reason? You know, father,
that is barred.'

'What is barred?'

'You know, I know that you are a young ass.'

'Really, father--'

'Hold your tongue.'

'I must say, father--'

'Be quiet, I tell you.'

'Oh dear! And I had hoped---Oh, John!'

'My fault,' 

'But whatever is the matter?'

'Nothing, mater. Only father wouldn't do as I told him.'

'Why the dickens should I?'

'You see, mater, he said I was the head of the house.'

'You, Rogie! What nonsense!'

'Do you like my joke, father?'

'Roger, you scoundrel!'",False
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep.","Chase me? He did worse than chase me. He caught up with
me.

 And where is he now?

Niver a know do I know where he is. I left your boy
Matsy chasing him down the alley with a rope.

Bridget, go in the far room and get a wee drop of tay
for Mrs. O'Toole.

I can't drink any tay. I'm that injured I can't drink at
all, at all.

A drop of tay will warm ye up. Hurry, Bridget.

Yis, mum.

I was out in me cabbage garden picking a bit of cabbage
for me owld man's Christmas dinner. I was bending over looking at the
cabbage whin all of a sudden I felt meself flying through the air and
I landed in the watering trough, so I did. And it was full of water.
And I'm almost killed entirely--and it's all the fault of your goat,
Mrs. Mulligan.

There, now, Kathleen, darlin', sit down and take things
easy.

I'll not sit down, Mollie Mulligan. Sure I'm thinking
I'll be after spindin' the rist of me life standing up on me two fate.

So the goat struck ye, did he?

He did.

 My, my, the trouble I've had all along of that Shamus
O'Brien. He's an awful goat, is Shamus O'Brien.


 Here's the tea, mum.

Thank ye kindly, Bridget. Here, Kathleen, take a cup of
tay and let it soothe your wounded feelings.

Sure, it's more than me feelings that is wounded, Mrs.
Mulligan.

Maw, ain't it time we were starting for the entertainment?

My, my, I've been that excited about the misdeeds of
that rascal Shamus O'Brien that I had forgotten the Christmas
entertainment entirely.

Sure, your family looks as though they were going out in
society, Mollie Mulligan.

hey are that. They're on their way to the fine church
entertainment at the Sunday School down the strate.

Maw, here comes Matsy with the goat. 

Matsy Mulligan, tie that goat in the back yard and tie all his four fate together. I'll
tach him a lesson, if it's the last thing I ever do. Patsy, go out and
help your brother tie up Shamus O'Brien.",True
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","If we did, my lady, the first thing we should do would be to
elect a head. Circumstances might alter cases; the same person might
not be master; the same persons might not be servants. I can't say as to
that, nor should we have the deciding of it. Nature would decide for us.

You seem to have thought it all out carefully, Crichton.

Yes, my lady.

And you have done this for us, Crichton, because you thought
that--that father needed to be kept in his place?

I should prefer you to say, my lady, that I have done it for
the house.

Thank you, Crichton. Mary, be nicer to him. (But LADY MARY has
begun to read again.) If there was any way in which we could show our
gratitude.

If I might venture, my lady, would you kindly show it by
becoming more like Lady Mary. That disdain is what we like from
our superiors. Even so do we, the upper servants, disdain the lower
servants, while they take it out of the odds and ends.

Oh dear, what a tiring day.

I feel dead. Tuck in your feet, you selfish thing.

I wonder what he meant by circumstances might alter cases.

Don't talk, Mary, I was nearly asleep.

I wonder what he meant by the same person might not be
master, and the same persons might not be servants.

Do be quiet, Mary, and leave it to nature; he said nature
would decide.

I wonder--
This is what I have written. 'Wrecked, wrecked, wrecked! on an
island in the Tropics, the following: the Hon. Ernest Woolley, the Rev.
This is what I have written. 'Wrecked, wrecked, wrecked! on an
island in the Tropics, the following: the Hon. Ernest Woolley, the Rev.

John Treherne, the Ladies Mary, Catherine, and Agatha Lasenby, with two
servants. We are the sole survivors of Lord Loam's steam yacht Bluebell,
which encountered a fearful gale in these seas, and soon became a total
wreck. The crew behaved gallantly, putting us all into the first boat.
What became of them I cannot tell, but we, after dreadful sufferings,
and insufficiently clad, in whatever garments we could lay hold of in
the dark'--

Please don't describe our garments.

--'succeeded in reaching this island, with the loss of only one
of our party, namely, Lord Loam, who flung away his life in a gallant
attempt to save a servant who had fallen overboard.' (The ladies have
wept long and sore for their father, but there is something in this last
utterance that makes them look up.)

But, Ernest, it was Crichton who jumped overboard trying to save
father.

Well, you know, it was rather silly of uncle to fling away his life by
trying to get into the boat first; and as this document may be printed
in the English papers, it struck me, an English peer, you know--

Ernest, that is very thoughtful of you.

--'By night the cries of wild cats and
the hissing of snakes terrify us extremely'--(this does not satisfy
him so well, and he makes a correction)--'terrify the ladies extremely.
Against these we have no weapons except one cutlass and a hatchet. A
bucket washed ashore is at present our only comfortable seat'--

And Ernest is sitting on it.

H'sh! Oh, do be quiet.--'To add to our horrors, night falls
suddenly in these parts, and it is then that savage animals begin to
prowl and roar.'

Have you said that vampire bats suck the blood from our toes
as we sleep?

No, that's all. I end up, 'Rescue us or we perish. Rich reward.
Signed Ernest Woolley, in command of our little party.' This is written
on a leaf taken out of a book of poems that Crichton found in his
pocket. Fancy Crichton being a reader of poetry. Now I shall put it into
the bottle and fling it into the sea.

The tide is going out, we mustn't miss the post.

Anything wrong, sir?",False
"I'll do it, Annie--for
your sake--if you say it's needful for ye.

God bless you for that,
David!

 The ice is breakin' up to no'the'ard, sir. There's a
clear passage through the floe, and clear water beyond, the lookout
says.

A clear passage? To
no'the'ard?

Yes, sir.

Then get her
ready and we'll drive her through.

Aye, aye, sir.

David! David!

Will the men turn to willin' or must we drag
'em out?

They'll turn to willin' enough. You put the fear o' God into 'em,
sir. They're meek as lambs.

KEENEY. Then drive 'em--both watches. [_With grim determination._]
They's whale t'other side o' this floe and we're agoin' to git 'em.

MATE. Aye, aye, sir.

And I was agoin' home
like a yaller dog!

David!

Woman, you ain't adoin' right when you meddle in
men's business and weaken 'em. You can't know my feelin's. I got to
prove a man to be a good husband for ye to take pride in. I got to git
the ile, I tell ye.
David! Aren't you going home?

You ain't well. Go and
lay down a mite. I got to git on deck.

David!

Woman, what foolish mockin' is this? Annie! What is it? Don't you know me, Annie?

You said--you was agoin' mad--God!

Whales, sir--a whole school of 'em--off
the star-b'd quarter 'bout five miles away--big ones!

Are you lowerin' the boats?

MATE. Yes, sir.

I'm acomin' with ye.

MATE. Aye, aye, sir. You'll git the ile now right
enough, sir.

Annie! Did you hear him? I'll git the
ile. [I know you're foolin' me, Annie. You
ain't out of your mind--be you? I'll git the ile now
right enough--jest a little while longer, Annie--then we'll turn
home'ard. I can't turn back now, you see that, don't you? I've got to
git the ile. Answer me! You ain't mad, be you?

All ready, sir.

Comin', sir?","A bloody-handed murderer the like of...

 Whisht I am saying; we'll take no fooling from your like at all.And
you, young fellow, you'd have a right to stop, I'm thinking, for we'd do
our all and utmost to content your needs.

And I'd be safe in this place from the searching law?

You would, surely. If they're not fearing you, itself, the
peelers in this place is decent droughty poor fellows, wouldn't touch a
cur dog and not give warning in the dead of night.

Let you stop a short while anyhow. Aren't you destroyed walking with your feet in bleeding
blisters, and your whole skin needing washing like a Wicklow sheep.

It's a nice room, and if it's not humbugging me you are, I'm thinking that I'll surely stay.

Now, by the grace of God, herself will be safe
this night, with a man killed his father holding danger from the door,
and let you come on, Michael James, or they'll have the best stuff drunk
at the wake.

And begging your pardon, mister, what name will we call you, for we'd like to know?

Christopher Mahon.

Well, God bless you, Christy, and a good rest till we meet
again when the sun'll be rising to the noon of day.

God bless you all.

 God bless you.

Are you wanting me to stop along with you and keep you from harm?

Didn't you say you were fearing Father Reilly?

There'd be no harm staying now, I'm thinking, and himself in it too.

You wouldn't stay when there was need for you, and let you step
off nimble this time when there's none.

Didn't I say it was Father Reilly...

Go on, then, to Father Reilly, and let him put you in the holy brotherhoods, and leave that lad to me.

If I meet the Widow Quin...

 Go on, I'm saying, and don't be waking this place with your
noise. That lad would wear the spirits from the saints of peace. timidly. Then she comes to him and speaks with bland good-humour.) Let
you stretch out now by the fire, young fellow. You should be destroyed
travelling.",False
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","'I'll try not to,' 

'If you did, I should just know that there had been something wrong
about me.'

'You're all right.'

'If I am, you are.' It is a winning face that Mr. Torrance turns on his
son. 'I suppose you have been asking yourself of late, what if you were
to turn out to be a funk!'

'Father, how did you know?'

'I know because you are me. Because ever since there was talk of this
commission I have been thinking and thinking what were you thinking--so
as to help you.'

'They all seem to be so frightfully brave, father,'

'I expect, Roger, that the best of them had the same qualms as you
before their first engagement.'

'I--I kind of think, father, that I won't be a funk.'

'I kind of think so too, Roger. Mind you don't be rash, my boy; and for God's sake, keep your head down in the
trenches.'

'You know you laughed at mother for saying that!'

'Did I? Roger, your mother thinks that I have an unfortunate manner with you.'

'Oh, I don't know. It's just the father-and-son complication.'

'That is really all it is. But she thinks I should show my affection for
you more openly.'

'I wouldn't do that. Of course for this once--but in a general way I wouldn't do that. We know, you and I.'

'As long as we know, it's no one else's affair, is it?'

'That's the ticket, father.'

'Still-- Still, before your mother--to please her--eh?'

'I suppose it would.'

'Well, what do you say?'

'I know she would like it.'

'Of course you and I know that display of that sort is all
bunkum--repellent even to our natures.'

'Lord, yes!'

'But to gratify her.'

'I should be so conscious.'

'So should I.'

'How far would you go?'

'Oh, not far. Suppose I called you ""Old Rogie""? There's not much in
that.'

'It all depends on the way one says these things.'

'I should be quite casual.'

'Hum. What would you like me to call you?'

'It isn't what would _I_ like. But I daresay your mother
would beam if you called me ""dear father""'

'I don't think so?'

'You know quite well that you think so, Roger.'

'It's so effeminate.'

'Not if you say it casually.'

'How does one say a thing like that casually?'

'Well, for instance, you could whistle while you said it--or anything of
that sort.'

'Hum. Of course you--if we were to--be like that, you wouldn't do
anything.'

'How do you mean?'

'You wouldn't paw me?'

'Roger, you forget yourself. That reminds me of a story I heard the other day of a French general. He had asked for volunteers
from his airmen for some specially dangerous job--and they all stepped
forward. Pretty good that. Then three were chosen and got their orders
and saluted, and were starting off when he stopped them. ""Since when,""
he said, ""have brave boys departing to the post of danger omitted to
embrace their father?"" They did it then. Good story?'
'They were French.'

'Yes, I said so. Don't you think it's good?'

'Why do you tell it to me?'

'Because it's a good story.'

'You are sure, father, that there is no other reason? You know, father,
that is barred.'

'What is barred?'

'You know, I know that you are a young ass.'

'Really, father--'

'Hold your tongue.'

'I must say, father--'

'Be quiet, I tell you.'

'Oh dear! And I had hoped---Oh, John!'

'My fault,' 

'But whatever is the matter?'

'Nothing, mater. Only father wouldn't do as I told him.'

'Why the dickens should I?'

'You see, mater, he said I was the head of the house.'

'You, Rogie! What nonsense!'

'Do you like my joke, father?'

'Roger, you scoundrel!'",False
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","Is it getting the curse on me you'ld be, woman of the house? I
wouldn't lay my hand on him for the Lough Nahanagan and it filled with
gold.

Maybe cold would be no sign of
death with the like of him, for he was always cold, every day since I
knew him,--and every night, stranger; but I'm thinking it's dead he is surely, for he's
complaining a while back of a pain in his heart, and this morning, the
time he was going off to Brittas for three days or four, he was taken
with a sharp turn. Then he went into his bed and he was saying it was
destroyed he was, the time the shadow was going up through the glen, and
when the sun set on the bog beyond he made a great lep, and let a great
cry out of him, and stiffened himself out the like of a dead sheep.

God rest his soul.

Maybe that would do you better than the milk of the sweetest cow in County Wicklow.

The Almighty God reward you, and may it be to your good health.

I've no pipes saving his own, stranger, but they're sweet pipes to smoke.

Thank you kindly, lady of the house.

Sit down now, stranger, and be taking your rest.

I've walked a great way through the world, lady of the house, and seen great wonders, but I
never seen a wake till this day with fine spirits, and good tobacco, and
the best of pipes, and no one to taste them but a woman only.

Didn't you hear me say it was only after dying on me he was when
the sun went down, and how would I go out into the glen and tell the
neighbours, and I a lone woman with no house near me?

There's no offence, lady of the house?

No offence in life, stranger. How would the like of you, passing
in the dark night, know the lonesome way I was with no house near me at
all?",False
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","If we did, my lady, the first thing we should do would be to
elect a head. Circumstances might alter cases; the same person might
not be master; the same persons might not be servants. I can't say as to
that, nor should we have the deciding of it. Nature would decide for us.

You seem to have thought it all out carefully, Crichton.

Yes, my lady.

And you have done this for us, Crichton, because you thought
that--that father needed to be kept in his place?

I should prefer you to say, my lady, that I have done it for
the house.

Thank you, Crichton. Mary, be nicer to him. (But LADY MARY has
begun to read again.) If there was any way in which we could show our
gratitude.

If I might venture, my lady, would you kindly show it by
becoming more like Lady Mary. That disdain is what we like from
our superiors. Even so do we, the upper servants, disdain the lower
servants, while they take it out of the odds and ends.

Oh dear, what a tiring day.

I feel dead. Tuck in your feet, you selfish thing.

I wonder what he meant by circumstances might alter cases.

Don't talk, Mary, I was nearly asleep.

I wonder what he meant by the same person might not be
master, and the same persons might not be servants.

Do be quiet, Mary, and leave it to nature; he said nature
would decide.

I wonder--
This is what I have written. 'Wrecked, wrecked, wrecked! on an
island in the Tropics, the following: the Hon. Ernest Woolley, the Rev.
This is what I have written. 'Wrecked, wrecked, wrecked! on an
island in the Tropics, the following: the Hon. Ernest Woolley, the Rev.

John Treherne, the Ladies Mary, Catherine, and Agatha Lasenby, with two
servants. We are the sole survivors of Lord Loam's steam yacht Bluebell,
which encountered a fearful gale in these seas, and soon became a total
wreck. The crew behaved gallantly, putting us all into the first boat.
What became of them I cannot tell, but we, after dreadful sufferings,
and insufficiently clad, in whatever garments we could lay hold of in
the dark'--

Please don't describe our garments.

--'succeeded in reaching this island, with the loss of only one
of our party, namely, Lord Loam, who flung away his life in a gallant
attempt to save a servant who had fallen overboard.' (The ladies have
wept long and sore for their father, but there is something in this last
utterance that makes them look up.)

But, Ernest, it was Crichton who jumped overboard trying to save
father.

Well, you know, it was rather silly of uncle to fling away his life by
trying to get into the boat first; and as this document may be printed
in the English papers, it struck me, an English peer, you know--

Ernest, that is very thoughtful of you.

--'By night the cries of wild cats and
the hissing of snakes terrify us extremely'--(this does not satisfy
him so well, and he makes a correction)--'terrify the ladies extremely.
Against these we have no weapons except one cutlass and a hatchet. A
bucket washed ashore is at present our only comfortable seat'--

And Ernest is sitting on it.

H'sh! Oh, do be quiet.--'To add to our horrors, night falls
suddenly in these parts, and it is then that savage animals begin to
prowl and roar.'

Have you said that vampire bats suck the blood from our toes
as we sleep?

No, that's all. I end up, 'Rescue us or we perish. Rich reward.
Signed Ernest Woolley, in command of our little party.' This is written
on a leaf taken out of a book of poems that Crichton found in his
pocket. Fancy Crichton being a reader of poetry. Now I shall put it into
the bottle and fling it into the sea.

The tide is going out, we mustn't miss the post.

Anything wrong, sir?",True
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","I'm tired, surely, walking wild eleven days, and waking fearful in the night. 

You should have had great people in your family, I'm thinking, with the
little, small feet you have, and you with a kind of a quality name, the
like of what you'd find on the great powers and potentates of France and
Spain.

We were great surely, with wide and windy acres of rich Munster land.

Wasn't I telling you, and you a fine, handsome young fellow with
a noble brow?

Is it me?

Aye. Did you never hear that from the young girls where you come
from in the west or south?

I did not then. Oh, they're bloody liars in the naked parish where I grew a man.

If they are itself, you've heard it these days, I'm thinking,
and you walking the world telling out your story to young girls or old.

I've told my story no place till this night, Pegeen Mike, and
it's foolish I was here, maybe, to be talking free, but you're decent
people, I'm thinking, and yourself a kindly woman, the way I wasn't
fearing you at all.

You've said the like of that, maybe, in every cot and cabin where you've met a young girl on your way.

I've said it nowhere till this night, I'm telling you, for I've seen none the
like of you the eleven long days I am walking the world, looking over a
low ditch or a high ditch on my north or my south, into stony scattered
fields, or scribes of bog, where you'd see young, limber girls, and fine
prancing women making laughter with the men.

If you weren't destroyed travelling, you'd have as much talk
and streeleen, I'm thinking, as Owen Roe O'Sullivan or the poets of the
Dingle Bay, and I've heard all times it's the poets are your like, fine
fiery fellows with great rages when their temper's roused.

You've a power of rings, God bless you, and would there be any offence if I was asking are you
single now?

What would I want wedding so young?

 We're alike, so.",False
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","'That movement again! Don't you want me to go on?'

'Let us stop.'

'Not unless he wishes it. Why are those words so important?
Does the message end there? Is any one working against you? Some one
antagonistic? Yes. Not one of ourselves surely? No. Is it any one we
know? Yes. Can I get the name in the usual way? Yes. Is the first letter
of this person's name A?--B?----'

'Is the second letter A?'

'FA. Fa----?'

'Is the word Father? Yes.'

'I had no intention--Should I go away, Grace?'

'Perhaps you had better, Robert.'

'I suppose it is because he is an unbeliever? He is not openly
antagonistic, is he?'

'I am afraid he is.' 

'But he must admit that we do get messages.'

'He says we think we do. He says they would not
want to communicate with us if they had such trivial things to say.'

'But we are only on the threshold, Don. This is just a beginning.'

'Didn't you hear, Mr. Don--""Love Bade Me Welcome""?'

'Does that strike you as important, Laura?'

'He said it was.'

'It might be very important to him, though we don't understand why.'

'I didn't mean to be antagonistic, Grace. I thought. I wasn't
thinking of it at all.'

'Not thinking of Dick, Robert? And it was only five months ago!'

'I'll go.'

'A boy wouldn't turn his father out. Ask him.'

'As to that--as to that----'

'I will ask him if you wish me to, Robert.'

'No, don't.'

'It can't worry you as you are a disbeliever.'

'No, but--I shouldn't like you to think that he sent me away.'

'He won't. Will he, Mrs. Don?'

'You see, Dick and I were not
very--no quarrel or anything of that sort--but I, I didn't much matter
to Dick. I'm too old, perhaps.'

'I won't ask him, Robert, if you would prefer me not to.'

'I'll go.'

'I'm afraid it is too late now. Do you want me to break off?'

'Yes. Do you send me your love, Dick? Yes. And to Laura? Yes. Shall I ask him----?'

'No, no, don't.'

'It would be all right, Don.'

'I don't know.'

'May I go to my room, Mrs. Don? I feel
I--should like to be alone.'

'Yes, yes, Laura dear. I shall come in and see you.'

'I think we must all want to be alone after such an evening.
I shall say good-night, Mrs. Don.'

'Same here. I go your way, Rogers, but you will find me a silent
companion. One doesn't want to talk ordinary things to-night. Rather
not. Thanks, awfully.'

'Good-night, Don. It's a pity, you know; a bit hard on your wife.'

'Good-night, Rogers. Good-night, Major.'

'Dick's fishing-rods.'

'I hope you don't mind my keeping them in the
studio, Robert. They are sacred things to me.'

'That's all right, Grace.'

'I think I shall go to Laura now.'

'Yes,'

'Poor child!'

'I'm afraid I hurt her.'

'Dick wouldn't have liked it--but Dick's gone. I suppose you will resume your evening paper!'

'Why not, Grace?'

'I suppose it is just that a son is so much more to a mother
than to a father.'

'I daresay.'

'How you can read about the war nowadays!'

'I'm not going to give in. I am so sorry I was
in the way, Grace. I wasn't scouting you, or anything of that sort. It's
just that I can't believe in it.'

'Ah, Robert, you would believe if Dick had been to you what he was
to me.'

'I don't know.'

'In a sense you may be glad that you don't miss him in the way I do.'",False
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","'That movement again! Don't you want me to go on?'

'Let us stop.'

'Not unless he wishes it. Why are those words so important?
Does the message end there? Is any one working against you? Some one
antagonistic? Yes. Not one of ourselves surely? No. Is it any one we
know? Yes. Can I get the name in the usual way? Yes. Is the first letter
of this person's name A?--B?----'

'Is the second letter A?'

'FA. Fa----?'

'Is the word Father? Yes.'

'I had no intention--Should I go away, Grace?'

'Perhaps you had better, Robert.'

'I suppose it is because he is an unbeliever? He is not openly
antagonistic, is he?'

'I am afraid he is.' 

'But he must admit that we do get messages.'

'He says we think we do. He says they would not
want to communicate with us if they had such trivial things to say.'

'But we are only on the threshold, Don. This is just a beginning.'

'Didn't you hear, Mr. Don--""Love Bade Me Welcome""?'

'Does that strike you as important, Laura?'

'He said it was.'

'It might be very important to him, though we don't understand why.'

'I didn't mean to be antagonistic, Grace. I thought. I wasn't
thinking of it at all.'

'Not thinking of Dick, Robert? And it was only five months ago!'

'I'll go.'

'A boy wouldn't turn his father out. Ask him.'

'As to that--as to that----'

'I will ask him if you wish me to, Robert.'

'No, don't.'

'It can't worry you as you are a disbeliever.'

'No, but--I shouldn't like you to think that he sent me away.'

'He won't. Will he, Mrs. Don?'

'You see, Dick and I were not
very--no quarrel or anything of that sort--but I, I didn't much matter
to Dick. I'm too old, perhaps.'

'I won't ask him, Robert, if you would prefer me not to.'

'I'll go.'

'I'm afraid it is too late now. Do you want me to break off?'

'Yes. Do you send me your love, Dick? Yes. And to Laura? Yes. Shall I ask him----?'

'No, no, don't.'

'It would be all right, Don.'

'I don't know.'

'May I go to my room, Mrs. Don? I feel
I--should like to be alone.'

'Yes, yes, Laura dear. I shall come in and see you.'

'I think we must all want to be alone after such an evening.
I shall say good-night, Mrs. Don.'

'Same here. I go your way, Rogers, but you will find me a silent
companion. One doesn't want to talk ordinary things to-night. Rather
not. Thanks, awfully.'

'Good-night, Don. It's a pity, you know; a bit hard on your wife.'

'Good-night, Rogers. Good-night, Major.'

'Dick's fishing-rods.'

'I hope you don't mind my keeping them in the
studio, Robert. They are sacred things to me.'

'That's all right, Grace.'

'I think I shall go to Laura now.'

'Yes,'

'Poor child!'

'I'm afraid I hurt her.'

'Dick wouldn't have liked it--but Dick's gone. I suppose you will resume your evening paper!'

'Why not, Grace?'

'I suppose it is just that a son is so much more to a mother
than to a father.'

'I daresay.'

'How you can read about the war nowadays!'

'I'm not going to give in. I am so sorry I was
in the way, Grace. I wasn't scouting you, or anything of that sort. It's
just that I can't believe in it.'

'Ah, Robert, you would believe if Dick had been to you what he was
to me.'

'I don't know.'

'In a sense you may be glad that you don't miss him in the way I do.'",True
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","I did not then. I just riz the loy and let fall the edge of
it on the ridge of his skull, and he went down at my feet like an empty
sack, and never let a grunt or groan from him at all.

And what way weren't you hanged, mister? Did you bury him then?

Aye. I buried him then. Wasn't I digging spuds in the field?

And the peelers never followed after you the eleven days that you're out?

Never a one of them, and I walking forward facing hog, dog, or divil on the highway of the road.

It's only with a common week-day kind of a murderer them lads would be trusting their carcase, and that man should be a great terror when his temper's roused.

He should then. And where was it, mister honey, that you did the deed?

Oh, a distant place, master of the house, a windy corner of high, distant hills.

He's a close man, and he's right, surely.

That'd be a lad with the sense of Solomon to have for a pot-boy,
Michael James, if it's the truth you're seeking one at all.

The peelers is fearing him, and if you'd that lad in the house
there isn't one of them would come smelling around if the dogs itself
were lapping poteen from the dungpit of the yard.

Bravery's a treasure in a lonesome place, and a lad would kill
his father, I'm thinking, would face a foxy divil with a pitchpike on
the flags of hell.

It's the truth they're saying, and if I'd that lad in the house,
I wouldn't be fearing the loosed kharki cut-throats, or the walking
dead.

Well, glory be to
God!

Would you think well to stop here and be
pot-boy, mister honey, if we gave you good wages, and didn't destroy you
with the weight of work?

That'd be a queer kind to bring into a decent quiet household with the like of Pegeen Mike.

Will you whisht? Who's speaking to you?",True
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","'Perhaps Captain Dering has some little things to do: and you, too, Barbara. They are leaving in an hour, John.'

'If you would like to take
Barbara into the garden, Captain Dering---- No, not the garden, you wouldn't know your way about in the
garden.'

'Wouldn't I, Colonel?'

'No, certainly not. I'll show it you some day.'

'But there is a nice meadow just
beyond the shrubbery. Barbara knows the way; she often went there
with-- The Captain will be jealous, you know,'

'Let me, dear,' 

'She is much better at it than I am now, John.'

'I wouldn't go down by the stream, Barbara--not to the pool where the alder is.
There's--there's not a good view there, sir; and a boy--a boy I knew,
he often--nobody in particular--just a boy who used to come about the
house--he is not here now--he is on duty. I don't think you should go
to the alder pool, Barbara.'

'We won't go there, dear.'

'Did I do all right, Ellen?'

'Splendidly. I was proud of you.'

'I put them completely off the scent! They haven't a notion!
I can be very sly, you know, at times. Ellen, I think I should like to
have that alder tree cut down. There is no boy now, you see.'

'I would leave it alone, John. There will be boys again. Shall I read to
you; you like that, don't you?'

'Yes, read to me--something funny, if you please. About Sam Weller! No,
I expect Sam has gone to the wars. Read about Mr. Pickwick. He is very
amusing. I feel sure that if he had tried to catch the bull-trout he
would have fallen in. Just as Barbara did this morning.'

'Barbara?'

'She is down at the alder pool. Billy is there with that nice German
boy. The noise they make, shouting and laughing!'

'Which bit shall I read?'

'About Mr. Pickwick going into the lady's bedroom by mistake.'
'Yes, dear, though you almost know it by heart. You see, you have begun
to laugh already.'

'You are laughing too, Ellen. I can't help it!'

'But that was against your wish, was it not? Was that against your wish?
Would you prefer me not to ask that question?'

'Perhaps I am putting the question in the wrong
way. Are you not able to tell us any more?'

'There was a distinct movement that time, but it is so irregular.'

'I thought so, but please don't talk. Do you want to tell us more? Is it
that you can't hear me distinctly? He seems to want to tell us more, but
something prevents him.'

'In any case, Mrs. Don, it is extraordinary. This is the first seance I
have ever taken part in, but I must believe now.'

'Of course, Major, these are the simplest manifestations. They are only
the first step. But if we are to go on, the less we talk the better.
Shall we go on? It is not agitating you too much, Laura?'

'There was a moment when I--but I wish I was braver. I
think it is partly the darkness. I suppose we can't have a little
light?'

'Certainly we can, dear. Darkness is quite unnecessary, but I think it
helps one to concentrate.'


'You have not gone away, have you? We must be patient. Are you
still there?'

'I think I felt a movement.'

'Don't talk, please. Are you still there?'

'Yes! It is your mother who is speaking; do you understand that?'

'Yes. What shall I ask him now?'

'We leave it to you, Mrs. Don.'

'Have you any message you want to send us? Yes. Is it
important? Yes. Are we to spell it out in the usual way? Yes. Is the
first letter of the first word A? Is it B?'

'Is the word _Love_? Yes. But I don't understand that movement. You
are not displeased with us, are you? No. Does the second word begin with
A?--with B? Yes.'

'Love Bade Me----If it is a quotation, I believe I know it! Is the
fourth word  Welcome? Yes.'

'Love Bade Me Welcome.'",True
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","Sure.

It's a great wonder you didn't forget it--and me without a
chew. 

Ouch! Darn you! 

Shut your big mouth! What is the matter with you
at all?

She pinched me--hard as she could, too--and look
at her laughin'!

Cry-baby! I owed you one.

I'll fix you. I'll tell Eileen, wait 'n' see!

Tattle-tale! I don't care. Eileen's sick.

That's why you dast do it. You dasn't if she was up. I'll get
even, you bet!

Shut up your noise! Go up to bed, the two of
you, and no more talk, and you go with them, Mary.

Come on, Mary. Wake up.

Ow!

Hush your noise, you soft,
weak thing, you! It's nothin' but blubberin' you do be doin' all the
time. I'll have a moment's peace, I
will! Off to bed with you before I get the strap! It's crazy mad you
all get the moment Eileen's away from you. Go on, now! And be quiet or I'll be up to you!

Can I say good-night to Eileen, Papa?

No. The doctor's with her yet.  Yes,
go in to her, Nora. It'll drive himself out of the house maybe, bad
cess to him, and him stayin' half the night. The rheumatics are in my leg again. If Eileen's in
bed long those brats'll have the house down.

Eileen ain't sick very bad, is she?

It's a cold only she has. Your poor mother died of the same. ra, well, it's
God's will, I suppose, but where the money'll come from, I dunno. They'll not be raisin' your
wages soon, I'll be bound.

Naw. The old boss never gives no one a raise, 'less
he has to. He's a tight-wad for fair.

 Five dollars a week--for
a strappin' lad the like of you! It's shamed you should be to own up to
it. A divil of a lot of good it was for me to go against Eileen's wish
and let you leave off your schoolin' this year like you wanted,
thinkin' the money you'd earn at work would help with the house.",True
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","Yes, that's the sort of politician for my money!

Then we'll consider it settled.  Now, as the
  country is in a state of insurrection, it is absolutely necessary
  that you should assume the reins of Government at once; and,
  until it is ascertained which of you is to be king, I have
  arranged that you will reign jointly, so that no question can
  arise hereafter as to the validity of any of your acts.

As one individual?

As one individual.

Like this?

Something like that.

And we may take our friends with us, and give them places about the Court?

Undoubtedly.  That's always done!

I'm convinced!

So am I!

Then the sooner we're off the better.

We'll just run home and pack up a few things (going)--

 Stop, stop--that won't do at all--ladies are not
  admitted.

 What!

 Not admitted.  Not at present.  Afterwards, perhaps.  We'll see.

Why, you don't mean to say you are going to separate
  us from our wives!

This is very awkward! Only for a time--a few months.  Alter all, what is a few months?

 But we've only been married half an hour! 

                          
            Kind sir, you cannot have the heart
                      Our lives to part
                 From those to whom an hour ago
                           We were united!
            Before our flowing hopes you stem,
                      Ah, look at them,
                 And pause before you deal this blow,
                           All uninvited!
            You men can never understand
                      That heart and hand
                 Cannot be separated when
                           We go a-yearning;
            You see, you've only women's eyes
                      To idolize
                 And only women's hearts, poor men,
                           To set you burning!
            Ah me, you men will never understand
            That woman's heart is one with woman's hand!

            Some kind of charm you seem to find
                      In womankind--
                 Some source of unexplained delight
                           (Unless you're jesting),
            But what attracts you, I confess,
                      I cannot guess,
                 To me a woman's face is quite
                           Uninteresting!
            If from my sister I were torn,
                      It could be borne--
                 I should, no doubt, be horrified,
                           But I could bear it;--
            But Marco's quite another thing--
                      He is my King,
                 He has my heart and none beside
                           Shall ever share it!
            Ah me, you men will never understand
            That woman's heart is one with woman's hand!",False
"Gawd, I can't
stand this! I better beat it. 

Well,
who's the blond?

 Dat vas Anna, Larry.

Your daughter, Anna? 

Don't you tank she vas pooty gel, Larry?

Sure! A peach!

You bet you! Give me drink for take back--one port vine for
Anna--she calabrate dis one time with me--and small beer for me.

Small beer for you, eh? She's reformin'
you already.

You bet! You look tired, Anna. Veil, Ay make you
take good long rest now.  Come, you drink vine.
It put new life in you.  Skoal, Anna!
You know dat Svedish word?

Skoal!  Skoal? Guess I know that word, all right, all right!






Act II


SCENE--Ten days later. The stern of the deeply-laden barge, ""SIMEON
WINTHROP,"" at anchor in the outer harbor of Provincetown, Mass. It is
ten o'clock at night. Dense fog shrouds the barge on all sides, and she
floats motionless on a calm. A lantern set up on an immense coil of
thick hawser sheds a dull, filtering light on objects near it--the
heavy steel bits for making fast the tow lines, etc. In the rear is the
cabin, its misty windows glowing wanly with the light of a lamp inside.
The chimney of the cabin stove rises a few feet above the roof. The
doleful tolling of bells, on Long Point, on ships at anchor, breaks the
silence at regular intervals.

As the curtain rises, ANNA is discovered standing near the coil of rope
on which the lantern is placed. She looks healthy, transformed, the
natural color has come back to her face. She has on a black, oilskin
coat, but wears no hat. She is staring out into the fog astern with an
Anna!  Anna!

Yes, here I am. What d'you want?

Don't you come turn in, Anna?
It's late--after four bells. It ain't good for you stay out here in
fog, Ay tank.

Why not?  I love this fog!
Honest! It's so----Funny and still.
I feel as if I was--out of things altogether.

Fog's vorst one of her dirty tricks, py
yingo!

Beefing about the sea again? I'm getting
so's I love it, the little I've seen.

Dat's foolish talk, Anna. You see her
more, you don't talk dat vay. But Ay'm glad you like it on barge. Ay'm
glad it makes you feel good again. You like
live like dis alone with ole fa'der, eh?

Sure I do. Everything's been so different from anything I ever
come across before. And now--this fog--Gee, I wouldn't have missed it
for nothing. I never thought living on ships was so different from
land. Gee, I'd just love to work on it, honest I would, if I was a man.
I don't wonder you always been a sailor.

Ay ain't sailor, Anna. And dis ain't real sea. You
only see nice part. Vell, fog lift in morning, Ay tank.

I love it! I don't give a
rap if it never lifts! It makes me feel
clean--out here--'s if I'd taken a bath.

You better go in cabin--read book. Dat put you
to sleep.

I don't want to sleep. I want to stay out here--and think about
things.

CHRIS--[Walks away from her toward the cabin--then comes back.] You act
funny to-night, Anna.

Say, what're you trying to do--make
things rotten? You been kind as kind can be to me and I certainly
appreciate it--only don't spoil it all now. Let's talk of
something else. Come. Sit down here.","Sure.

It's a great wonder you didn't forget it--and me without a
chew. 

Ouch! Darn you! 

Shut your big mouth! What is the matter with you
at all?

She pinched me--hard as she could, too--and look
at her laughin'!

Cry-baby! I owed you one.

I'll fix you. I'll tell Eileen, wait 'n' see!

Tattle-tale! I don't care. Eileen's sick.

That's why you dast do it. You dasn't if she was up. I'll get
even, you bet!

Shut up your noise! Go up to bed, the two of
you, and no more talk, and you go with them, Mary.

Come on, Mary. Wake up.

Ow!

Hush your noise, you soft,
weak thing, you! It's nothin' but blubberin' you do be doin' all the
time. I'll have a moment's peace, I
will! Off to bed with you before I get the strap! It's crazy mad you
all get the moment Eileen's away from you. Go on, now! And be quiet or I'll be up to you!

Can I say good-night to Eileen, Papa?

No. The doctor's with her yet.  Yes,
go in to her, Nora. It'll drive himself out of the house maybe, bad
cess to him, and him stayin' half the night. The rheumatics are in my leg again. If Eileen's in
bed long those brats'll have the house down.

Eileen ain't sick very bad, is she?

It's a cold only she has. Your poor mother died of the same. ra, well, it's
God's will, I suppose, but where the money'll come from, I dunno. They'll not be raisin' your
wages soon, I'll be bound.

Naw. The old boss never gives no one a raise, 'less
he has to. He's a tight-wad for fair.

 Five dollars a week--for
a strappin' lad the like of you! It's shamed you should be to own up to
it. A divil of a lot of good it was for me to go against Eileen's wish
and let you leave off your schoolin' this year like you wanted,
thinkin' the money you'd earn at work would help with the house.",True
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","This is the ancient prophecy. Therefore the Lord himself shall give
you a sign; behold, a virgin shall conceive, and bear a son, and shall
call his name Immanuel.

Butter and honey shall he eat, that he may know to refuse the evil and
choose the good.

For before the child shall know to refuse the evil, and choose the
good, the land that thou abhorrest shall be forsaken of both her
kings.


     I pray thee, tell me, Lady Bethlehemite,
     If any wonders you have seen this night?

     I've seen a wondrous silver shaft of light

   Come from a star, and blinded is my sight.

     Tell me, for thou art native of this place,
     What dost thou know about the King of Grace--
     King of the Jews?


     Aye, in Jerusalem
     He dwells, and not in Bethlehem.
     He sits upon his mighty judgment throne,
     Cruel and stern, his heart a living stone.


     I mean a new-born King, of love and peace;
     His is the star--His reign shall never cease.


     All things tonight seem passing strange to me,
     I have just read an ancient prophecy
     That this, our Bethlehem, King David's town,
     Shall be the birthplace, e'er of great renown,
     Of one called Councillor of King David's line
     Whose coming is foretold in words divine.
     And now you come with words of mystery!
     Why should thy questions, which are dark to me,
     Cause me to think of Him?


     The star! The star!
     No more it moves about the heavens afar,
     It standeth still. O, hostess, kneel and pray,
     For Jesus Christ, the Lord, is born today!


     His words are fraught with mystery; I'll within
     And seek protection in my humble inn.



     Three kings came riding from far away,
       Melchoir, Gaspar and Baltasar;
     Three wise men out of the east were they,
     And they traveled by night and they slept by day,
       For their guide was a beautiful, wonderful star.


     The star was so beautiful, large and clear,
       That all other stars of the sky
     Became a white mist in the atmosphere;
     And by this they knew that the coming was near
       Of the Prince foretold in prophecy.",True
"I'll do it, Annie--for
your sake--if you say it's needful for ye.

God bless you for that,
David!

 The ice is breakin' up to no'the'ard, sir. There's a
clear passage through the floe, and clear water beyond, the lookout
says.

A clear passage? To
no'the'ard?

Yes, sir.

Then get her
ready and we'll drive her through.

Aye, aye, sir.

David! David!

Will the men turn to willin' or must we drag
'em out?

They'll turn to willin' enough. You put the fear o' God into 'em,
sir. They're meek as lambs.

KEENEY. Then drive 'em--both watches. [_With grim determination._]
They's whale t'other side o' this floe and we're agoin' to git 'em.

MATE. Aye, aye, sir.

And I was agoin' home
like a yaller dog!

David!

Woman, you ain't adoin' right when you meddle in
men's business and weaken 'em. You can't know my feelin's. I got to
prove a man to be a good husband for ye to take pride in. I got to git
the ile, I tell ye.
David! Aren't you going home?

You ain't well. Go and
lay down a mite. I got to git on deck.

David!

Woman, what foolish mockin' is this? Annie! What is it? Don't you know me, Annie?

You said--you was agoin' mad--God!

Whales, sir--a whole school of 'em--off
the star-b'd quarter 'bout five miles away--big ones!

Are you lowerin' the boats?

MATE. Yes, sir.

I'm acomin' with ye.

MATE. Aye, aye, sir. You'll git the ile now right
enough, sir.

Annie! Did you hear him? I'll git the
ile. [I know you're foolin' me, Annie. You
ain't out of your mind--be you? I'll git the ile now
right enough--jest a little while longer, Annie--then we'll turn
home'ard. I can't turn back now, you see that, don't you? I've got to
git the ile. Answer me! You ain't mad, be you?

All ready, sir.

Comin', sir?","Yes, that's the sort of politician for my money!

Then we'll consider it settled.  Now, as the
  country is in a state of insurrection, it is absolutely necessary
  that you should assume the reins of Government at once; and,
  until it is ascertained which of you is to be king, I have
  arranged that you will reign jointly, so that no question can
  arise hereafter as to the validity of any of your acts.

As one individual?

As one individual.

Like this?

Something like that.

And we may take our friends with us, and give them places about the Court?

Undoubtedly.  That's always done!

I'm convinced!

So am I!

Then the sooner we're off the better.

We'll just run home and pack up a few things (going)--

 Stop, stop--that won't do at all--ladies are not
  admitted.

 What!

 Not admitted.  Not at present.  Afterwards, perhaps.  We'll see.

Why, you don't mean to say you are going to separate
  us from our wives!

This is very awkward! Only for a time--a few months.  Alter all, what is a few months?

 But we've only been married half an hour! 

                          
            Kind sir, you cannot have the heart
                      Our lives to part
                 From those to whom an hour ago
                           We were united!
            Before our flowing hopes you stem,
                      Ah, look at them,
                 And pause before you deal this blow,
                           All uninvited!
            You men can never understand
                      That heart and hand
                 Cannot be separated when
                           We go a-yearning;
            You see, you've only women's eyes
                      To idolize
                 And only women's hearts, poor men,
                           To set you burning!
            Ah me, you men will never understand
            That woman's heart is one with woman's hand!

            Some kind of charm you seem to find
                      In womankind--
                 Some source of unexplained delight
                           (Unless you're jesting),
            But what attracts you, I confess,
                      I cannot guess,
                 To me a woman's face is quite
                           Uninteresting!
            If from my sister I were torn,
                      It could be borne--
                 I should, no doubt, be horrified,
                           But I could bear it;--
            But Marco's quite another thing--
                      He is my King,
                 He has my heart and none beside
                           Shall ever share it!
            Ah me, you men will never understand
            That woman's heart is one with woman's hand!",False
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","He's a hog on two legs.

You bet! I hope to get Eileen away from all this as soon as--things pick
up a little. Eileen and I have gone around together for years--went to
Grammar and High School together--in different classes, of course.
She's really a corker--very different from the rest of the family
you've seen--like her mother. She's really educated and knows a
lot--used to carry off all the prizes at school. My folks like her
awfully well. Of course, they'd never stand for--him.

You'll excuse my curiosity--I've a good reason for it--but you
and Miss Carmody are engaged, aren't you? Carmody said you were.


Why, yes, in a way--but nothing definite--no
official announcement or anything of that kind. It's all in the future.
We have to wait, you know.  We've been
sort of engaged for years, you might say. It's always been sort of
understood between us. 

Then I can be frank with you. I'd like to be
because I may need your help. I don't put much faith in any promise
Carmody makes. Besides, you're bound to know anyway. She'd tell you.

Is it--about her sickness?

Yes.

 Then--it's serious?

It's pulmonary tuberculosis--consumption.

Consumption? Good heavens! Are you sure, Doctor?

Positive. It's had a good start--thanks to her father's blind
selfishness--but let's hope that can be overcome. The important thing
is to ship her off to a sanatorium immediately. Carmody wouldn't hear
of it at first. However, I managed to bully him into consenting; but I
don't trust his word. That's where you can be of help. It's up to you
to convince him that it's imperative she be sent away at once--for the
safety of those around her as well as her own.",True
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep.","'Perhaps Captain Dering has some little things to do: and you, too, Barbara. They are leaving in an hour, John.'

'If you would like to take
Barbara into the garden, Captain Dering---- No, not the garden, you wouldn't know your way about in the
garden.'

'Wouldn't I, Colonel?'

'No, certainly not. I'll show it you some day.'

'But there is a nice meadow just
beyond the shrubbery. Barbara knows the way; she often went there
with-- The Captain will be jealous, you know,'

'Let me, dear,' 

'She is much better at it than I am now, John.'

'I wouldn't go down by the stream, Barbara--not to the pool where the alder is.
There's--there's not a good view there, sir; and a boy--a boy I knew,
he often--nobody in particular--just a boy who used to come about the
house--he is not here now--he is on duty. I don't think you should go
to the alder pool, Barbara.'

'We won't go there, dear.'

'Did I do all right, Ellen?'

'Splendidly. I was proud of you.'

'I put them completely off the scent! They haven't a notion!
I can be very sly, you know, at times. Ellen, I think I should like to
have that alder tree cut down. There is no boy now, you see.'

'I would leave it alone, John. There will be boys again. Shall I read to
you; you like that, don't you?'

'Yes, read to me--something funny, if you please. About Sam Weller! No,
I expect Sam has gone to the wars. Read about Mr. Pickwick. He is very
amusing. I feel sure that if he had tried to catch the bull-trout he
would have fallen in. Just as Barbara did this morning.'

'Barbara?'

'She is down at the alder pool. Billy is there with that nice German
boy. The noise they make, shouting and laughing!'

'Which bit shall I read?'

'About Mr. Pickwick going into the lady's bedroom by mistake.'
'Yes, dear, though you almost know it by heart. You see, you have begun
to laugh already.'

'You are laughing too, Ellen. I can't help it!'

'But that was against your wish, was it not? Was that against your wish?
Would you prefer me not to ask that question?'

'Perhaps I am putting the question in the wrong
way. Are you not able to tell us any more?'

'There was a distinct movement that time, but it is so irregular.'

'I thought so, but please don't talk. Do you want to tell us more? Is it
that you can't hear me distinctly? He seems to want to tell us more, but
something prevents him.'

'In any case, Mrs. Don, it is extraordinary. This is the first seance I
have ever taken part in, but I must believe now.'

'Of course, Major, these are the simplest manifestations. They are only
the first step. But if we are to go on, the less we talk the better.
Shall we go on? It is not agitating you too much, Laura?'

'There was a moment when I--but I wish I was braver. I
think it is partly the darkness. I suppose we can't have a little
light?'

'Certainly we can, dear. Darkness is quite unnecessary, but I think it
helps one to concentrate.'


'You have not gone away, have you? We must be patient. Are you
still there?'

'I think I felt a movement.'

'Don't talk, please. Are you still there?'

'Yes! It is your mother who is speaking; do you understand that?'

'Yes. What shall I ask him now?'

'We leave it to you, Mrs. Don.'

'Have you any message you want to send us? Yes. Is it
important? Yes. Are we to spell it out in the usual way? Yes. Is the
first letter of the first word A? Is it B?'

'Is the word _Love_? Yes. But I don't understand that movement. You
are not displeased with us, are you? No. Does the second word begin with
A?--with B? Yes.'

'Love Bade Me----If it is a quotation, I believe I know it! Is the
fourth word  Welcome? Yes.'

'Love Bade Me Welcome.'",False
"I'll do it, Annie--for
your sake--if you say it's needful for ye.

God bless you for that,
David!

 The ice is breakin' up to no'the'ard, sir. There's a
clear passage through the floe, and clear water beyond, the lookout
says.

A clear passage? To
no'the'ard?

Yes, sir.

Then get her
ready and we'll drive her through.

Aye, aye, sir.

David! David!

Will the men turn to willin' or must we drag
'em out?

They'll turn to willin' enough. You put the fear o' God into 'em,
sir. They're meek as lambs.

KEENEY. Then drive 'em--both watches. [_With grim determination._]
They's whale t'other side o' this floe and we're agoin' to git 'em.

MATE. Aye, aye, sir.

And I was agoin' home
like a yaller dog!

David!

Woman, you ain't adoin' right when you meddle in
men's business and weaken 'em. You can't know my feelin's. I got to
prove a man to be a good husband for ye to take pride in. I got to git
the ile, I tell ye.
David! Aren't you going home?

You ain't well. Go and
lay down a mite. I got to git on deck.

David!

Woman, what foolish mockin' is this? Annie! What is it? Don't you know me, Annie?

You said--you was agoin' mad--God!

Whales, sir--a whole school of 'em--off
the star-b'd quarter 'bout five miles away--big ones!

Are you lowerin' the boats?

MATE. Yes, sir.

I'm acomin' with ye.

MATE. Aye, aye, sir. You'll git the ile now right
enough, sir.

Annie! Did you hear him? I'll git the
ile. [I know you're foolin' me, Annie. You
ain't out of your mind--be you? I'll git the ile now
right enough--jest a little while longer, Annie--then we'll turn
home'ard. I can't turn back now, you see that, don't you? I've got to
git the ile. Answer me! You ain't mad, be you?

All ready, sir.

Comin', sir?","It's proud and happy you'ld be if I was getting my death the day I
was shut of yourself. Let you walk out throughthat door, I'm telling you, and let you not be passing this way if it's hungry you are, or wanting a bed.

Maybe himself would take her.

What would he do with me now?

Give you the half of a dry bed, and good food in your mouth.

Is it a fool you think him, stranger, or is it a fool you were born
yourself? Let her walk out of that door, and let you go along with
her, stranger--if it's raining itself--for it's too much talk you have
surely.

We'll be going now, lady of the house--the
rain is falling, but the air is kind and maybe it'll be a grand morning
by the grace of God.

What good is a grand morning when I'm destroyed surely, and I going
out to get my death walking the roads?

You'll not be getting your death with myself, lady of the house,
and I knowing all the ways a man can put food in his mouth.... We'll be
going now, I'm telling you, and the time you'll be feeling the cold,
and the frost, and the great rain, and the sun again, and the south wind
blowing in the glens, you'll not be sitting up on a wet ditch, the way
you're after sitting in the place, making yourself old with looking
on each day, and it passing you by. You'll be saying one time, ""It's
a grand evening, by the grace of God,"" and another time, ""It's a wild
night, God help us, but it'll pass surely."" You'll be saying--

Go out of that door, I'm telling you, and do your blathering below in the glen.",False
"Gawd, I can't
stand this! I better beat it. 

Well,
who's the blond?

 Dat vas Anna, Larry.

Your daughter, Anna? 

Don't you tank she vas pooty gel, Larry?

Sure! A peach!

You bet you! Give me drink for take back--one port vine for
Anna--she calabrate dis one time with me--and small beer for me.

Small beer for you, eh? She's reformin'
you already.

You bet! You look tired, Anna. Veil, Ay make you
take good long rest now.  Come, you drink vine.
It put new life in you.  Skoal, Anna!
You know dat Svedish word?

Skoal!  Skoal? Guess I know that word, all right, all right!






Act II


SCENE--Ten days later. The stern of the deeply-laden barge, ""SIMEON
WINTHROP,"" at anchor in the outer harbor of Provincetown, Mass. It is
ten o'clock at night. Dense fog shrouds the barge on all sides, and she
floats motionless on a calm. A lantern set up on an immense coil of
thick hawser sheds a dull, filtering light on objects near it--the
heavy steel bits for making fast the tow lines, etc. In the rear is the
cabin, its misty windows glowing wanly with the light of a lamp inside.
The chimney of the cabin stove rises a few feet above the roof. The
doleful tolling of bells, on Long Point, on ships at anchor, breaks the
silence at regular intervals.

As the curtain rises, ANNA is discovered standing near the coil of rope
on which the lantern is placed. She looks healthy, transformed, the
natural color has come back to her face. She has on a black, oilskin
coat, but wears no hat. She is staring out into the fog astern with an
Anna!  Anna!

Yes, here I am. What d'you want?

Don't you come turn in, Anna?
It's late--after four bells. It ain't good for you stay out here in
fog, Ay tank.

Why not?  I love this fog!
Honest! It's so----Funny and still.
I feel as if I was--out of things altogether.

Fog's vorst one of her dirty tricks, py
yingo!

Beefing about the sea again? I'm getting
so's I love it, the little I've seen.

Dat's foolish talk, Anna. You see her
more, you don't talk dat vay. But Ay'm glad you like it on barge. Ay'm
glad it makes you feel good again. You like
live like dis alone with ole fa'der, eh?

Sure I do. Everything's been so different from anything I ever
come across before. And now--this fog--Gee, I wouldn't have missed it
for nothing. I never thought living on ships was so different from
land. Gee, I'd just love to work on it, honest I would, if I was a man.
I don't wonder you always been a sailor.

Ay ain't sailor, Anna. And dis ain't real sea. You
only see nice part. Vell, fog lift in morning, Ay tank.

I love it! I don't give a
rap if it never lifts! It makes me feel
clean--out here--'s if I'd taken a bath.

You better go in cabin--read book. Dat put you
to sleep.

I don't want to sleep. I want to stay out here--and think about
things.

CHRIS--[Walks away from her toward the cabin--then comes back.] You act
funny to-night, Anna.

Say, what're you trying to do--make
things rotten? You been kind as kind can be to me and I certainly
appreciate it--only don't spoil it all now. Let's talk of
something else. Come. Sit down here.","I did not then. I just riz the loy and let fall the edge of
it on the ridge of his skull, and he went down at my feet like an empty
sack, and never let a grunt or groan from him at all.

And what way weren't you hanged, mister? Did you bury him then?

Aye. I buried him then. Wasn't I digging spuds in the field?

And the peelers never followed after you the eleven days that you're out?

Never a one of them, and I walking forward facing hog, dog, or divil on the highway of the road.

It's only with a common week-day kind of a murderer them lads would be trusting their carcase, and that man should be a great terror when his temper's roused.

He should then. And where was it, mister honey, that you did the deed?

Oh, a distant place, master of the house, a windy corner of high, distant hills.

He's a close man, and he's right, surely.

That'd be a lad with the sense of Solomon to have for a pot-boy,
Michael James, if it's the truth you're seeking one at all.

The peelers is fearing him, and if you'd that lad in the house
there isn't one of them would come smelling around if the dogs itself
were lapping poteen from the dungpit of the yard.

Bravery's a treasure in a lonesome place, and a lad would kill
his father, I'm thinking, would face a foxy divil with a pitchpike on
the flags of hell.

It's the truth they're saying, and if I'd that lad in the house,
I wouldn't be fearing the loosed kharki cut-throats, or the walking
dead.

Well, glory be to
God!

Would you think well to stop here and be
pot-boy, mister honey, if we gave you good wages, and didn't destroy you
with the weight of work?

That'd be a queer kind to bring into a decent quiet household with the like of Pegeen Mike.

Will you whisht? Who's speaking to you?",False
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","I'm tired, surely, walking wild eleven days, and waking fearful in the night. 

You should have had great people in your family, I'm thinking, with the
little, small feet you have, and you with a kind of a quality name, the
like of what you'd find on the great powers and potentates of France and
Spain.

We were great surely, with wide and windy acres of rich Munster land.

Wasn't I telling you, and you a fine, handsome young fellow with
a noble brow?

Is it me?

Aye. Did you never hear that from the young girls where you come
from in the west or south?

I did not then. Oh, they're bloody liars in the naked parish where I grew a man.

If they are itself, you've heard it these days, I'm thinking,
and you walking the world telling out your story to young girls or old.

I've told my story no place till this night, Pegeen Mike, and
it's foolish I was here, maybe, to be talking free, but you're decent
people, I'm thinking, and yourself a kindly woman, the way I wasn't
fearing you at all.

You've said the like of that, maybe, in every cot and cabin where you've met a young girl on your way.

I've said it nowhere till this night, I'm telling you, for I've seen none the
like of you the eleven long days I am walking the world, looking over a
low ditch or a high ditch on my north or my south, into stony scattered
fields, or scribes of bog, where you'd see young, limber girls, and fine
prancing women making laughter with the men.

If you weren't destroyed travelling, you'd have as much talk
and streeleen, I'm thinking, as Owen Roe O'Sullivan or the poets of the
Dingle Bay, and I've heard all times it's the poets are your like, fine
fiery fellows with great rages when their temper's roused.

You've a power of rings, God bless you, and would there be any offence if I was asking are you
single now?

What would I want wedding so young?

 We're alike, so.",True
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","You wouldn't find your way, stranger, for there's a small path
only, and it running up between two sluigs where an ass and cart would
be drowned. Let you be making yourself
easy, and saying a prayer for his soul, and it's not long I'll be coming
again.

Maybe if you'd a piece of a grey thread and a
sharp needle--there's great safety in a needle, lady of the house--I'ld
be putting a little stitch here and there in my old coat, the time I'll
be praying for his soul, and it going up naked to the saints of God.

There's the needle, stranger, and I'm thinking you won't be
lonesome, and you used to the back hills, for isn't a dead man itself
more company than to be sitting alone, and hearing the winds crying, and
you not knowing on what thing your mind would stay?

It's true, surely, and the Lord have mercy on us all!

Don't be afeard, stranger; a man that's dead can do no hurt.

I meant no harm, your honour; and won't you leave me
easy to be saying a little prayer for your soul?


Ah, the devil mend her.... Do you hear that, stranger? Did ever you hear another woman
could whistle the like of that with two fingers in her mouth?I'm destroyed with the drouth, and let you bring me a drop quickly before herself will come back.

Is it not dead you are?

How would I be dead, and I as dry as a baked bone, stranger?

 What will herself say if she smells the stuff on you, for I'm thinking it's not for nothing you're letting on to be dead?",True
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",False
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","'That's better,'

'I think I'll go to my room now. You will come up, mater?'

'Yes, dear. I shan't be five minutes, John.'

'More like half an hour.'

'There is nothing wrong, is there? I thought I noticed a--a----'

'A certain liveliness, my dear. No, we were only having a good talk.'

'What about, John?'

'About the war,'

'About tactics and strategy, wasn't it, Roger?'

'Yes.'

'The fact is, Ellen, I have been helping Roger to take his first
trench.' With a big breath, 'And we took it too, together, didn't we,
Roger?'

'You bet,'

'Though I suppose,' sighing, 'it is one of those trenches that the enemy
retake during the night.'

'Oh, I--I don't know, father.'

'Whatever are you two talking about?'

'Aha, it is very private. We don't tell you everything, you know, Ellen.'

'Come on, mater, it's only his beastly sarcasm again. 'Night, father; I
won't see you in the morning.'

''Night,'

'Good-night, dear father.'

'A beautiful morning, Dering.'

'Too much sun, sir. The roses be complaining, and, to make matters
worse, Miss Barbara has been watering of them--in the heat of the day.'

'Has she? She means well. Dering, you heard it, didn't you?' 

'What was that, sir?'

'The thunderstorm--early this morning.'

'There was no thunderstorm, sir.'

'That is what they all say. It was at four o'clock. I
got up and looked out at the window. The evening primroses were very
beautiful.'

'I don't hold much with evening primroses,
sir; but I was out and about at four; there was no thunderstorm.'

'I suppose I just thought there was one. Perhaps it was
some thunderstorm of long ago that I heard. They do come back, you
know.'

'Do they, sir?'

'I am glad to see you moving about in the garden, Dering, with
everything just as usual.'

'Thank you, sir.'

'No, don't go. I am--a little troubled, Dering.'

'Everything be all right, sir.'

'I'm glad of that,' the Colonel says with relief. 'It is pleasant to see
that you have come back, Dering. Why did you go away for such a long
time?'

'Me, sir?' Dering is a little aggrieved. 'I haven't had a day off since
Christmas.'

'Haven't you? I thought--'

'Is everything just as usual, Dering?'

'Yes, sir. There never were a place less changed than this.'

'That's true.' The Colonel is appeased. 'Thank you, Dering, for saying
that.' But next moment he has lowered his voice again. 'Dering, there is
nothing wrong, is there? Is anything happening that I am not being told
about?'

'Not that I know of, sir.'

'That is what they all say, but--I don't know. Dering, I feel as if I was needed
somewhere. I don't know where it is. No one will tell me. Where is every
one?'

'They're all about, sir. There's a cricket match on at the village green.'

'Is there?'

'If the wind had a bit of south in it you could hear their voices. You
were a bit of a nailer at cricket yourself, sir.'

'Ninety-nine against Mallowfield, and then bowled off my pads. Biggest
score I ever made. Mallowfield wanted to add one to make it the hundred,
but I wouldn't let them. I was pretty good at steering them through the
slips, Dering! Do you remember my late cut? It didn't matter where point
stood, I got past him. You used to stand at point, Dering.'

'That was my grandfather, sir. If he was to be believed, he used to snap
you regular at point.'

'Did he? I daresay he did. I can't play now, but I like to watch it still.' 
'Dering, there is no cricket on the green to-day. I have been down to look. I don't understand it, Dering. When I
got there the green was all dotted with them--it's the prettiest sight
and sound in England. But as I watched them they began to go away, one
and two at a time; they weren't given out, you know, they went as if
they had been called away. Some of the little shavers stayed on--and
then they went off, as if they had been called away too. The stumps were
left lying about. Why is it?'

'It's just fancy, sir, I saw Master Will oiling his bat yesterday.'",False
"Yes--and
it's bad on dem like hell vorst of all. Dey don't see deir men only
once in long while. Dey set and vait all 'lone. And vhen deir boys
grows up, go to sea, dey sit and vait some more.  Any gel
marry sailor, she's crazy fool! Your mo'der she tal you same tang if
she vas alive. 

Funny! I do feel sort of--nutty,
to-night. I feel old.

Old?

Sure--like I'd been living a long, long time--out here in the
fog.  I don't know how to tell you yust what I
mean. It's like I'd come home after a long visit away some place. It
all seems like I'd been here before lots of times--on boats--in this
same fog. You must think I'm off my base.

Anybody feel funny dat vay in fog.

But why d'you s'pose I feel so--so--like I'd
found something I'd missed and been looking for--'s if this was the
right place for me to fit in? And I seem to have forgot--everything
that's happened--like it didn't matter no more. And I feel clean,
somehow--like you feel yust after you've took a bath. And I feel happy
for once--yes, honest!--happier than I ever been anywhere before! 
It's nutty for me to feel that way, don't you think?

Ay tank Ay'm damn fool for
bring you on voyage, Anna.

You talk--nutty to-night yourself. You
act's if you was scared something was going to happen.

CHRIS--Only God know dat, Anna.

Then it'll be Gawd's will, like the preachers
say-what does happen.

No! Dat ole davil,
sea, she ain't God! ""Ahoy!"" 

What's that?

Py golly, dat
scare me for minute. It's only some fallar hail, Anna--loose his course
in fog. Must be fisherman's power boat. His engine break down, Ay
guess.  Sound from dis
side. She come in from open sea.  Ahoy, dere! Vhat's trouble?

Heave a rope when we come alongside. Where are ye, ye
scut?

Ay hear dem rowing. Dey come up by bow, Ay tank. Dis vay!

Right ye are! 

Why don't that guy stay where he
belongs?

Ay go up bow. All hands asleep 'cepting fallar on
vatch. Ay gat heave line to dat fallar. Anna! You come help, vill
you? You find vhiskey in cabin. Dese fallars need drink for fix dem.
Dey vas near dead.

Sure--but who are they? What's the trouble?

Sailor fallars. Deir steamer gat wrecked. Dey been five days in
open boat--four fallars--only one left able stand up. Come, Anna.  Go gat oder fallar, Yohnson.

Yes, sir. 

Row, ye divil! Row!  What's this tub? Well, we're safe
anyway--with the help of God.  Is it losing the small wits ye iver had, ye are?
Deck-scrubbing scut!  I'm bate out--bate out entirely.

Here you
are. Here's a drink for you. You need it, I guess.","'You don't show it.'

'That is because of our awkward relationship.'

'We have got to go through with it.'

'There's no way out.'

'No.'

'We have, as it were, signed a compact, Roger, never to let on that we
care for each other. As gentlemen we must stick to it.'

'Yes. What are you getting at, father?'

'There is a war on, Roger.'

'That needn't make any difference.'

'Yes, it does. Roger, be ready; I hate to hit you without warning. I'm
going to cast a grenade into the middle of you. It's this, I'm fond of
you, my boy.'

'Father, if any one were to hear you!'

'They won't. The door is shut, Amy is gone to bed, and all is quiet in
our street. Won't you--won't you say something civil to me in return,
Roger?'

'I sometimes--bragged about you at school.'

'Did you? What sort of things, Roger?'

'I--I forget.'

'Come on, Roger.'

'Is this fair, father?'

'No, I suppose it isn't.' Mr. Torrance attacks the coals again. 'You and
your mother have lots of confidences, haven't you?'

'I tell her a good deal. Somehow--'

'Yes, somehow one can.' With the artfulness that comes of years, 'I'm
glad you tell her everything.'

'Not everything, father. There are things--about oneself--'

'Aren't there, Roger!'

'Best not to tell her.'

'Yes--yes. If there are any of them you would care to tell me
instead--just if you want to, mind--just if you are in a hole or
anything?'

'No thanks,'
'Any little debts, for instance?'

'That's all right now. Mother--'

'She did?'

'I was willing to speak to you about them, but--'

'She said, ""Not worth while bothering father.""'

'How did you know?'

'Oh, I have met your mother before, you see. Nothing else?'

'No.'

'Haven't been an ass about a girl or anything of that sort?''

'Good lord, father!'

'I shouldn't have said it. In my young days we sometimes--It's all
different now.'

'I don't know, I could tell you things that would surprise you.'

'No! Not about yourself?'

'No. At least--'

'Just as you like, Roger.'

'It blew over long ago.'

'Then there's no need?'

'No--oh no. It was just--you know--the old, old story.'

'I see. It hasn't--left you bitter about the sex, Roger, I hope?'

'Not now. She--you know what women are.'

'Yes, yes.'

'You needn't mention it to mother.'

'I won't. Think your mother and I are an aged pair, Roger?'

'I never--of course you are not young.'

'How long have you known that? I mean, it's true--but I didn't know it
till quite lately.'

'That you're old?'
'Hang it, Roger, not so bad as that--elderly. This will stagger you; but
I assure you that until the other day I jogged along thinking of myself
as on the whole still one of the juveniles. I
crossed the bridge, Roger, without knowing it.'

'What made you know?'

'What makes us know all the new things, Roger?--the war. I'll tell you
a secret. When we realised in August of 1914 that myriads of us were to
be needed, my first thought wasn't that I had a son, but that I must get
fit myself.'

'You!'

'Funny, isn't it? But, as I tell you,
I didn't know I had ceased to be young, I went into Regent's Park and
tried to run a mile.'

'Lummy, you might have killed yourself.'

'I nearly did--especially as I had put a weight on my shoulders to
represent my kit. I kept at it for a week, but I knew the game was up.
The discovery was pretty grim, Roger.'

'Don't you bother about that part of it. You are doing your share,
taking care of mother and Emma.'

'I am not taking care of them. It is you who are taking care of them. My friend, you are the head
of the house now.'

'Father!'

'Yes, we have come back to hard facts, and the defender of the house is
the head of it.'

'Me? Fudge.'

'It's true. The thing that makes me wince most is that some of my
contemporaries have managed to squeeze back: back into youth, Roger,
though I guess they were a pretty tight fit in the turnstile. There is
Coxon; he is in khaki now, with his hair dyed, and when he and I meet at
the club we know that we belong to different generations. I'm a decent
old fellow, but I don't really count any more, while Coxon, lucky dog,
is being damned daily on parade.'

'I hate your feeling it in that way, father.'

'I don't say it is a palatable draught, but when the war is over we
shall all shake down to the new conditions. No fear of my being
sarcastic to you then, Roger. I'll have to be jolly respectful.'

'Shut up, father!'

'You've begun, you see. Don't worry, Roger. Any rawness I might feel
in having missed the chance of seeing whether I was a man--like Coxon,
confound him!--is swallowed up in the pride of giving the chance to
you. I'm in a shiver about you, but--It's all true, Roger, what your
mother said about 2nd Lieutenants. Till the other day we were so little
of a military nation that most of us didn't know there were 2nd
Lieutenants. And now, in thousands of homes we feel that there is
nothing else. 2nd Lieutenant! It is like a new word to us--one, I
daresay, of many that the war will add to our language. We have taken
to it, Roger. If a son of mine were to tarnish it--'",False
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep.","I'll take off anything else in reason.

But a Royal Salute to my daughter--it costs so little.

 Papa, I don't want a salute.

My dear sir, as soon as we know which of us is entitled to take that liberty she shall have as man salutes as she likes.

 As for guards of honour and triumphal arches, you
  don't know our people--they wouldn't stand it.

They are very off-hand with us--very off-hand indeed.

Oh, but you mustn't allow that--you must keep them in
  proper discipline, you must impress your Court with your
  importance.  You want deportment--carriage--

 We've got a carriage.

  Manner--dignity.  There must be a good deal of this
  sort of thing- and a little of this sort of
  thing- and possibly just a Soupcon of this sort of
  thing!- and so on.  Oh, it's very useful, and most
  effective.  Just attend to me.  You are a King--I am a subject.
  Very good--

      I am a courtier grave and serious
                      Who is about to kiss your hand:
                 Try to combine a pose imperious
                      With a demeanour nobly bland.

     Let us combine a pose imperious With a demeanour nobly bland.

  That's, if anything, too unbending--
                      Too aggressively stiff and grand;

                 Now to the other extreme you're tending--
                 Don't be so deucedly condescending!

      Now to the other extreme you're tending--Don't be so dreadfully condescending!

      Oh, hard to please some noblemen seem! At first, if anything, too unbending;
                 Off we go to the other extreme--
                      Too confoundedly condescending!

         Now a gavotte perform sedately--
                      Offer your hand with conscious pride;
                 Take an attitude not too stately,
                      Still sufficiently dignified.

      Now for an attitude not too stately, Still sufficiently dignified.",False
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","Six yards of stuff for to make a
yellow gown. A pair of lace boots with lengthy heels on them and brassy
eyes. A hat is suited for a wedding-day. A fine tooth comb. To be
sent with three barrels of porter in Jimmy Farrell's creel cart on the
evening of the coming Fair to Mister Michael James Flaherty. With the
best compliments of this season. Margaret Flaherty.

Where's himself?

He's coming. To Mister Sheamus Mulroy, Wine and Spirit Dealer, Castlebar.

I didn't see him on the road.

How would you see him and is dark night this half hour gone by?

I stood a while outside wondering would I have a right to pass on or to walk in and see you,

and I could hear the cows breathing, and
sighing in the stillness of the air, and not a step moving any place
from this gate to the bridge.

It's above at the cross-roads he is, meeting Philly Cullen; and a couple more are going along with him
to Kate Cassidy's wake.

And he's going that length in the dark night?

He is surely, and leaving me lonesome on the
scruff of the hill. Isn't it long the nights are now, Shawn Keogh, to be
leaving a poor girl with her own self counting the hours to the dawn of
day?

If it is, when we're wedded in a short while you'll have no call to complain, for I've little will to be walking off to wakes or weddings in the darkness of the night.

You're making mighty certain, Shaneen, that I'll wed you now.

Aren't we after making a good bargain, the way we're only waiting
these days on Father Reilly's dispensation from the bishops, or the
Court of Rome.",True
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",True
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","The tide, Crichton, is a postman who
calls at our island twice a day for letters.

Thank you, sir.

Poor Crichton! I sometimes think he is losing his sense of
humour. Come along, Agatha.

How horribly still it is.

It is best when it is still.

Mary, I have heard that they are
always very still just before they jump.

Don't.

It is only Crichton knocking down
trees.

Mary, let us go and stand beside him.

Let a servant see that I am afraid!

Don't, then; but remember this, dear, they often drop on one
from above.

Crichton, Crichton!

Did you call, my lady?

I! Why should I?

I made a mistake, your ladyship. If you are
afraid of being alone, my lady--

Afraid! Certainly not. You may go.

I wish, Crichton, you could work without getting so hot.

I wish I could, my lady.

It makes me hot to look at you.

It almost makes me cool to look at your ladyship.

Anything I can do for
you in that way, Crichton, I shall do with pleasure.

Thank you, my lady.

Don't give way, my lady, things might be worse.

My poor father.

If I could have given my life for his.

You did all a man could do. Indeed I thank you, Crichton. You are a man.

Thank you, my lady.

But it is all so awful. Crichton, is there any hope of a ship
coming?

Of course there is, my lady.

Don't treat me as a child. I have got to
know the worst, and to face it. Crichton, the truth.

We were driven out of our course, my lady; I
fear far from the track of commerce.

Thank you; I understand.

You're a good pluckt 'un, my lady.

I shall try to be. Crichton, how dare you?

I beg your ladyship's pardon; but you are.

And until a ship comes we are three men who are going to do our best for
you ladies.

Mr. Ernest does no work.

But he will, my lady.

I doubt it.

No work--no dinner--will make a great change in Mr. Ernest.

No work--no dinner. When did you invent that rule, Crichton?

I didn't invent it, my lady. I seem to
see it growing all over the island.

Crichton, your manner strikes me as curious.

I hope not, your ladyship.

You are not implying
anything so unnatural, I presume, as that if I and my sisters don't work
there will be no dinner for us?

If it is unnatural, my lady, that is the end of it.

If? Now I understand. The perfect servant at home holds that
we are all equal now. I see.

My lady, can you think me so
inconsistent?

That is it.

My lady, I disbelieved in equality at home because
it was against nature, and for that same reason I as utterly disbelieve
in it on an island.

I apologise.

There must always, my lady, be one
to command and others to obey.

One to command, others to obey. Yes. Crichton!

What is it, my lady?

Look what I found.

Cocoa-nuts. Bravo!

They grows on trees.

Where did you think they grew?

I thought as how they grew in rows on top of little sticks.",False
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","Oh, ho, ho, ho! That's the funniest
wish I ever heard since I've been in the wishing business. So you want
to be the very biggest children there are anywhere, do you?

Yes, sir; that's just what we want. I want to be a great, big,
tall little girl.

A great, big tall little girl, hey?

And I want to be a great, big, big, big little boy.

Oh, a big, big, BIG little boy, hey?

And so do I.

And so do you, hey?

Yes, sir; that is our wish.

Well, I'll have to see if I can accommodate you. It's a
pretty big job, you know.

You said you could give us anything we wished for.

 But I didn't think you'd wish for anything like that.

 That's the only thing we want, Mr Wishing Man.

 Well, now--let me see. I'm afraid it's too big a job for me. In the first
place I haven't any marble.

Marble?

Yes. In order to make you grow and grow and grow, you'll have to stand on marble.

 We have a marble-top table in the front hall.

Oh, yes. And we can all stand on top of the table.

But I have to stand here by the open window.

Well, we can go in there and leave the door open. You can stay
here and make our wish come true. Come on, Dumpling.

Wait a minute, wait a minute. Are you all of you sure you
want to be made into great big, big little children?

Yes, all of us.

All right. If that's your wish, it's no business of mine.
Go out in the front hall and climb on the marble-top table and I'll
see what I can do for you.",True
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","No back talk! Pictures or not, it's all the same mopin' and
lazin' in it. It's the bad luck I've been
havin' altogether this last year since your mother died. Who's to do
the work and look after Nora and Tom and yourself, if Eileen is bad
took and has to stay in her bed? I'll have to get Mrs. Brennan come
look after the house. That means money, too, and where's it to come
from? All that I've saved from slavin' and sweatin' in the sun with a
gang of lazy Dagoes'll be up the spout in no time. hat a
fool a man is to be raisin' a raft of children and him not a
millionaire! Mary, dear, it's a black
curse God put on me when he took your mother just when I needed her
most. What are you sniffin' at?

 I was thinking--of Mamma.

It's late you are with your tears, and her cold
in her grave for a year. Stop it, I'm tellin' you!

Ah, here you are, the lot of you. Shut that door
after you! What's the use in me spendin' money for coal if all you do
is to let the cold night in the room itself?

 Me and Tom had a race, Papa. I
beat him. 

 Slow poke!

You didn't beat me, neither!

I did, too!

You did not! You didn't play fair. You tripped me comin' up the
steps. Brick-top! Cheater!

You're a liar! You stumbled over your own big
feet, clumsy bones! And I beat you fair Didn't I, Papa?

You did, darlin', and fair, too. Sure it's you can beat the divil
himself!

See? Liar!

Did you get the plug for me I told
you?",False
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","'Yes, perhaps.'

'Good-night, Robert.'

'Good-night, dear.'

'Dick!'

'I have come to sit with you for a bit, father.'

'It's you, Dick; it's you!'

'It's me all right, father. I say, don't be startled, or anything of that
kind. We don't like that.'

'My boy!'

'How am I looking, father?'

'You haven't altered, Dick.'

'Rather not. It's jolly to see the old studio again! I say, father, don't fuss. Let us be our ordinary selves, won't
you?'

'I'll try, I'll try. You didn't say you had come to sit with  me, Dick? Not with me!'

'Rather!'

'But your mother----'

'It's you I want.'

'Me?'

'We can only come to one, you see.'

'Then why me?'

'That's the reason. Hello, here's your old jacket, greasier than ever!'

'Me? But, Dick, it is as if you had forgotten. It was your mother who
was everything to you. It can't be you if you have forgotten that.
I used to feel so out of it; but, of course, you didn't know.'

'I didn't know it till lately, father; but heaps of things that I didn't
know once are clear to me now. I didn't know that you were the one who
would miss me most; but I know now.'

'Me miss you most? Dick, I try to paint just as before. I go to the
club. Dick, I have been to a dinner-party. I said I wouldn't give in.'

'We like that.'

'But, my boy----'

'I say, father, let's get away from that sort of thing.'

'That is so like you, Dick! I'll do anything you ask.'

'Then keep a bright face.'

'I've tried to.'

'Good man! I say, put on your old greasy; you are looking so beastly
clean.'

'Anything you like. No, that's the wrong sleeve. Thanks, Dick.'

'Here, let me shove you into your old seat.'

'How's that, umpire!'

'Dick, that's just how you used to butt me into it long ago!'

'When I was a kid.'

'With the palette in my hand.'

'Or sticking to your trousers.'

'The mess we made of ourselves, Dick.'
'I sneaked behind the settle and climbed up it.'

'Till you fell off.'

'On top of you and the palette.'

'Ah, Dick.'

'Now then, behave! What did I say about that face?'

'That's better. I'll sit here.'

'Got your pipe?'

'I don't--I don't seem to care to smoke nowadays, Dick.'

'Rot! Just because I am dead! You that pretend to be plucky! I won't
have it, you know. You get your pipe, and look slippy about it.'

'Yes, Dick,
Now, then, burn your thumb with the match--you always did, you know.
That's the style. You've forgotten to cock your head to the side. Not so
bad. That's you. Like it?'

'It's rather nice, Dick. Dick, you and me by the fire!'

'Yes, but sit still. How often we might have been like this, father,
and weren't.'

'Ah!'

'Face. How is Fido?'

'Never a dog missed her master more.'

'Oh, She doesn't want to go and sit on my grave, or any of
that tosh, does she? As if I were there!'

'No, no, she goes ratting, Dick.'

'Good old Fido!'

'Dick, here's a good one. We oughtn't to keep a dog at all because we
are on rations now; but what do you think Fido ate yesterday?'",False
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","'Yes, perhaps.'

'Good-night, Robert.'

'Good-night, dear.'

'Dick!'

'I have come to sit with you for a bit, father.'

'It's you, Dick; it's you!'

'It's me all right, father. I say, don't be startled, or anything of that
kind. We don't like that.'

'My boy!'

'How am I looking, father?'

'You haven't altered, Dick.'

'Rather not. It's jolly to see the old studio again! I say, father, don't fuss. Let us be our ordinary selves, won't
you?'

'I'll try, I'll try. You didn't say you had come to sit with  me, Dick? Not with me!'

'Rather!'

'But your mother----'

'It's you I want.'

'Me?'

'We can only come to one, you see.'

'Then why me?'

'That's the reason. Hello, here's your old jacket, greasier than ever!'

'Me? But, Dick, it is as if you had forgotten. It was your mother who
was everything to you. It can't be you if you have forgotten that.
I used to feel so out of it; but, of course, you didn't know.'

'I didn't know it till lately, father; but heaps of things that I didn't
know once are clear to me now. I didn't know that you were the one who
would miss me most; but I know now.'

'Me miss you most? Dick, I try to paint just as before. I go to the
club. Dick, I have been to a dinner-party. I said I wouldn't give in.'

'We like that.'

'But, my boy----'

'I say, father, let's get away from that sort of thing.'

'That is so like you, Dick! I'll do anything you ask.'

'Then keep a bright face.'

'I've tried to.'

'Good man! I say, put on your old greasy; you are looking so beastly
clean.'

'Anything you like. No, that's the wrong sleeve. Thanks, Dick.'

'Here, let me shove you into your old seat.'

'How's that, umpire!'

'Dick, that's just how you used to butt me into it long ago!'

'When I was a kid.'

'With the palette in my hand.'

'Or sticking to your trousers.'

'The mess we made of ourselves, Dick.'
'I sneaked behind the settle and climbed up it.'

'Till you fell off.'

'On top of you and the palette.'

'Ah, Dick.'

'Now then, behave! What did I say about that face?'

'That's better. I'll sit here.'

'Got your pipe?'

'I don't--I don't seem to care to smoke nowadays, Dick.'

'Rot! Just because I am dead! You that pretend to be plucky! I won't
have it, you know. You get your pipe, and look slippy about it.'

'Yes, Dick,
Now, then, burn your thumb with the match--you always did, you know.
That's the style. You've forgotten to cock your head to the side. Not so
bad. That's you. Like it?'

'It's rather nice, Dick. Dick, you and me by the fire!'

'Yes, but sit still. How often we might have been like this, father,
and weren't.'

'Ah!'

'Face. How is Fido?'

'Never a dog missed her master more.'

'Oh, She doesn't want to go and sit on my grave, or any of
that tosh, does she? As if I were there!'

'No, no, she goes ratting, Dick.'

'Good old Fido!'

'Dick, here's a good one. We oughtn't to keep a dog at all because we
are on rations now; but what do you think Fido ate yesterday?'",True
"Then you think the sea's to blame for
everything, eh? Well, you're still workin' on it, ain't you, spite of
all you used to write me about hating it. That dame was here told me
you was captain of a coal barge--and you wrote me you was yanitor of a
building!

Oh, Ay work on land long time as
yanitor. Yust short time ago Ay got dis yob cause Ay vas sick, need
open air.

Sick? You? You'd never think it.

And, Anna, dis ain't real sailor yob. Dis ain't real boat on
sea. She's yust ole tub--like piece of land with house on it dat float.
Yob on her ain't sea yob. No. Ay don't gat yob on sea, Anna, if Ay die
first. Ay swear dat, ven your mo'der die. Ay keep my word, py yingo!

Well, I can't see no difference.  Speaking of being sick, I been there myself--yust out of the
hospital two weeks ago.

You, Anna? Py golly! You
feel better now, dough, don't you? You look little tired, dat's all!

I am. Tired to death. I need a long rest and I don't
see much chance of getting it.

What you mean, Anna?

Well, when I made up my mind to come to see you, I thought you
was a yanitor--that you'd have a place where, maybe, if you didn't mind
having me, I could visit a while and rest up--till I felt able to get
back on the job again.

But Ay gat place, Anna--nice place. You rest all you
want, py yiminy! You don't never have to vork as nurse gel no more. You
stay with me, py golly!

Then
you're really glad to see me--honest?

Anna, Ay like see
you like hell, Ay tal you! And don't you talk no more about gatting
yob. You stay with me. Ay don't see you for long time, you don't forgat
dat. Ay'm gatting ole. Ay gat no one in vorld but
you.

Thanks. It
sounds good to hear someone--talk to me that way. Say, though--if
you're so lonely--it's funny--why ain't you ever married again?

 Ay love your
mo'der too much for ever do dat, Anna.","No back talk! Pictures or not, it's all the same mopin' and
lazin' in it. It's the bad luck I've been
havin' altogether this last year since your mother died. Who's to do
the work and look after Nora and Tom and yourself, if Eileen is bad
took and has to stay in her bed? I'll have to get Mrs. Brennan come
look after the house. That means money, too, and where's it to come
from? All that I've saved from slavin' and sweatin' in the sun with a
gang of lazy Dagoes'll be up the spout in no time. hat a
fool a man is to be raisin' a raft of children and him not a
millionaire! Mary, dear, it's a black
curse God put on me when he took your mother just when I needed her
most. What are you sniffin' at?

 I was thinking--of Mamma.

It's late you are with your tears, and her cold
in her grave for a year. Stop it, I'm tellin' you!

Ah, here you are, the lot of you. Shut that door
after you! What's the use in me spendin' money for coal if all you do
is to let the cold night in the room itself?

 Me and Tom had a race, Papa. I
beat him. 

 Slow poke!

You didn't beat me, neither!

I did, too!

You did not! You didn't play fair. You tripped me comin' up the
steps. Brick-top! Cheater!

You're a liar! You stumbled over your own big
feet, clumsy bones! And I beat you fair Didn't I, Papa?

You did, darlin', and fair, too. Sure it's you can beat the divil
himself!

See? Liar!

Did you get the plug for me I told
you?",True
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep.","'Yes, perhaps.'

'Good-night, Robert.'

'Good-night, dear.'

'Dick!'

'I have come to sit with you for a bit, father.'

'It's you, Dick; it's you!'

'It's me all right, father. I say, don't be startled, or anything of that
kind. We don't like that.'

'My boy!'

'How am I looking, father?'

'You haven't altered, Dick.'

'Rather not. It's jolly to see the old studio again! I say, father, don't fuss. Let us be our ordinary selves, won't
you?'

'I'll try, I'll try. You didn't say you had come to sit with  me, Dick? Not with me!'

'Rather!'

'But your mother----'

'It's you I want.'

'Me?'

'We can only come to one, you see.'

'Then why me?'

'That's the reason. Hello, here's your old jacket, greasier than ever!'

'Me? But, Dick, it is as if you had forgotten. It was your mother who
was everything to you. It can't be you if you have forgotten that.
I used to feel so out of it; but, of course, you didn't know.'

'I didn't know it till lately, father; but heaps of things that I didn't
know once are clear to me now. I didn't know that you were the one who
would miss me most; but I know now.'

'Me miss you most? Dick, I try to paint just as before. I go to the
club. Dick, I have been to a dinner-party. I said I wouldn't give in.'

'We like that.'

'But, my boy----'

'I say, father, let's get away from that sort of thing.'

'That is so like you, Dick! I'll do anything you ask.'

'Then keep a bright face.'

'I've tried to.'

'Good man! I say, put on your old greasy; you are looking so beastly
clean.'

'Anything you like. No, that's the wrong sleeve. Thanks, Dick.'

'Here, let me shove you into your old seat.'

'How's that, umpire!'

'Dick, that's just how you used to butt me into it long ago!'

'When I was a kid.'

'With the palette in my hand.'

'Or sticking to your trousers.'

'The mess we made of ourselves, Dick.'
'I sneaked behind the settle and climbed up it.'

'Till you fell off.'

'On top of you and the palette.'

'Ah, Dick.'

'Now then, behave! What did I say about that face?'

'That's better. I'll sit here.'

'Got your pipe?'

'I don't--I don't seem to care to smoke nowadays, Dick.'

'Rot! Just because I am dead! You that pretend to be plucky! I won't
have it, you know. You get your pipe, and look slippy about it.'

'Yes, Dick,
Now, then, burn your thumb with the match--you always did, you know.
That's the style. You've forgotten to cock your head to the side. Not so
bad. That's you. Like it?'

'It's rather nice, Dick. Dick, you and me by the fire!'

'Yes, but sit still. How often we might have been like this, father,
and weren't.'

'Ah!'

'Face. How is Fido?'

'Never a dog missed her master more.'

'Oh, She doesn't want to go and sit on my grave, or any of
that tosh, does she? As if I were there!'

'No, no, she goes ratting, Dick.'

'Good old Fido!'

'Dick, here's a good one. We oughtn't to keep a dog at all because we
are on rations now; but what do you think Fido ate yesterday?'",False
"I don't remember nothing about her. What was
she like? Tell me.

Ay tal you all about everytang--and you tal me all tangs happen
to you. But not here now. Dis ain't good place for young gel, anyway.
Only no good sailor fallar come here for gat drunk.  You come with me, Anna. You need
lie down, gat rest.

Where're you
going?

CHRIS--Come. Ve gat on board.

On board your barge, you mean? Nix for
mine!  Do you think
that's a good place for a young girl like me--a coal barge?

Yes, Ay tank.  You don't know how nice it's on barge, Anna. Tug come
and ve gat towed out on voyage--yust water all round, and sun, and
fresh air, and good grub for make you strong, healthy gel. You see many
tangs you don't see before. You gat moonlight at night, maybe; see
steamer pass; see schooner make sail--see everytang dat's pooty. You
need take rest like dat. You work too hard for young gel already. You
need vacation, yes!

 It sounds good to hear you tell it. I'd sure like a
trip on the water, all right. It's the barge idea has me stopped. Well,
I'll go down with you and have a look--and maybe I'll take a chance.
Gee, I'd do anything once.

Ye go, eh?

What's the rush? Wait a second.  Gee, I'm thirsty.

Ay'm sorry, Anna. What
you tank you like for drink, eh?

I'll take a--[ I
don't know. What'a they got here?

Ay don't tank dey got much fancy drink for young
gel in dis place, Anna. Yinger ale--sas'prilla, maybe.

Make it sas, then.

CAy tal you, Anna, we calabrate,
yes--dis one time because we meet after many year.  Dey gat good port wine, Anna. It's good for you. Ay
tank--little bit--for give you appetite. It ain't strong, neider. One
glass don't go to your head, Ay promise.

All right! I'll take port.

Ay go gat him.","In the regrettable slang of the servants' hall, my lady, the
master is usually referred to as the Gov.

I see. You--

Yes, I understand that is what they call me.

You didn't even take your meals with
the family?

No, my lady, I dined apart.

You, girl, also? Did you dine with Crichton?

No, your ladyship.

With whom?

I took my bit of supper with--with Daddy and Polly and the rest.

Dear old Daddy--he was our monkey. You
remember our monkey, Agatha?

Rather! What a funny old darling he was.

And don't you think Polly was the sweetest
little parrot, Mary?

Ah! I understand; animals you had domesticated?

Quite so--quite so.

The servants' teas that used to take place here once
a month--

They did not seem natural on the island, my lady, and were
discontinued by the Gov.'s orders.

A clear proof, Loam, that they were a mistake here.

I admit it frankly.
I abandon them. Emily, as the result of our experiences on the island, I
think of going over to the Tories.

I am delighted to hear it.

Thank you, Crichton, thank you; that is all.

One moment. Young people, Crichton, will be young people, even on an island; now,
I suppose there was a certain amount of--shall we say sentimentalising,
going on?
Yes, my lady, there was.

Mother!

Which gentleman? You,
girl, tell me.

If you please, my lady--

The fact is--

It was him--Mr. Ernest, your ladyship.

With which lady?

I have already told you, Lady Brocklehurst, that Ernest and I--

Yes, now; but you were two years on the island. Was it this lady?

No, your ladyship.

Then I don't care which of the others it was. Well, I suppose that will do.

Do! I hope you are ashamed of yourself, mother. You are an excellent fellow, Crichton; and if,
after we are married, you ever wish to change your place, come to us.

Oh no, impossible--

Why impossible?  Do you see why it should be
impossible, my man?

Yes, my lady. I had not told you, my lord, but as soon as
your lordship is suited I wish to leave service.

What will you do, Crichton?

Shall I withdraw, my lord?

Horrid of me, wasn't it? But if one wasn't disagreeable now and again, it would
be horribly tedious to be an old woman. He will soon be yours, Mary, and
then--think of the opportunities you will have of being disagreeable to
me. On that understanding, my dear, don't you think we might--? 

Quite so--quite so. 
To wish you every dear happiness.

The same to you, my lady.

Do you despise me, Crichton? You are the best man among us.

On an island, my lady, perhaps; but in England, no.

Then there's something wrong with England.

My lady, not even from you can I listen to a word against
England.

Tell me one thing: you have not lost your courage?

No, my lady.",False
"Yes--and
it's bad on dem like hell vorst of all. Dey don't see deir men only
once in long while. Dey set and vait all 'lone. And vhen deir boys
grows up, go to sea, dey sit and vait some more.  Any gel
marry sailor, she's crazy fool! Your mo'der she tal you same tang if
she vas alive. 

Funny! I do feel sort of--nutty,
to-night. I feel old.

Old?

Sure--like I'd been living a long, long time--out here in the
fog.  I don't know how to tell you yust what I
mean. It's like I'd come home after a long visit away some place. It
all seems like I'd been here before lots of times--on boats--in this
same fog. You must think I'm off my base.

Anybody feel funny dat vay in fog.

But why d'you s'pose I feel so--so--like I'd
found something I'd missed and been looking for--'s if this was the
right place for me to fit in? And I seem to have forgot--everything
that's happened--like it didn't matter no more. And I feel clean,
somehow--like you feel yust after you've took a bath. And I feel happy
for once--yes, honest!--happier than I ever been anywhere before! 
It's nutty for me to feel that way, don't you think?

Ay tank Ay'm damn fool for
bring you on voyage, Anna.

You talk--nutty to-night yourself. You
act's if you was scared something was going to happen.

CHRIS--Only God know dat, Anna.

Then it'll be Gawd's will, like the preachers
say-what does happen.

No! Dat ole davil,
sea, she ain't God! ""Ahoy!"" 

What's that?

Py golly, dat
scare me for minute. It's only some fallar hail, Anna--loose his course
in fog. Must be fisherman's power boat. His engine break down, Ay
guess.  Sound from dis
side. She come in from open sea.  Ahoy, dere! Vhat's trouble?

Heave a rope when we come alongside. Where are ye, ye
scut?

Ay hear dem rowing. Dey come up by bow, Ay tank. Dis vay!

Right ye are! 

Why don't that guy stay where he
belongs?

Ay go up bow. All hands asleep 'cepting fallar on
vatch. Ay gat heave line to dat fallar. Anna! You come help, vill
you? You find vhiskey in cabin. Dese fallars need drink for fix dem.
Dey vas near dead.

Sure--but who are they? What's the trouble?

Sailor fallars. Deir steamer gat wrecked. Dey been five days in
open boat--four fallars--only one left able stand up. Come, Anna.  Go gat oder fallar, Yohnson.

Yes, sir. 

Row, ye divil! Row!  What's this tub? Well, we're safe
anyway--with the help of God.  Is it losing the small wits ye iver had, ye are?
Deck-scrubbing scut!  I'm bate out--bate out entirely.

Here you
are. Here's a drink for you. You need it, I guess.","Humph! He's original in that opinion.

 I know it's hard your being the only one up the week since
you've been here, with no one to talk to; but there's another patient
due to-day. Maybe she'll be well enough to be around with you. She can't be coming unless she got
in on the last train.

It's a she, eh?

Yes.

Young?

 Eighteen, I believe. I suppose you'll be asking if she's pretty next! Oh, you men
are all alike, sick or well. Her name is Carmody, that's the only other
thing I know. So there!

 Carmody?

 Oh, you don't know her. She's from another part of the
state from your town.

Miss Howard.

Yes, Miss Gilpin. It's time for those horrid diets.

I'm Miss Carmody. I believe Doctor Gaynor wrote----

 We've been expecting you all day. How do you do? I'm Miss Gilpin. You came on the
last train, didn't you?

 Yes. This is my father, Miss Gilpin--and Mr. Nicholls.

Won't you gentlemen sit down? And now we'll get you settled immediately. Your
room is all ready for you. If you'll follow me---- 

Let me take the suit-case now, Fred.

No, my dear, you mustn't. Put the case right down there, Mr. Nicholls. I'll
have it taken to Miss Carmody's room in a moment. That's the first rule
you'll have to learn. Never exert yourself or tax your strength. It's
very important. You'll find laziness is a virtue instead of a vice with
us.

I--I didn't know----

Of course you didn't. And now if you'll come
with me I'll show you your room. We'll have a little chat there and I
can explain all the other important rules in a second. The gentlemen
can make themselves comfortable in the meantime. We won't be gone more
than a moment.",True
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","hand to stay you at all?

Stranger.

Whisht, whisht. Be quiet I'm telling you, they're coming now at the door.

I wasn't long at all, stranger, for I met himself on the path.

You were middling long, lady of the house.

There was no sign from himself?

No sign at all, lady of the house.

Go over now and pull down the sheet, and look on
himself, Micheal Dara, and you'll see it's the truth I'm telling you.

I will not, Nora, I do be afeard of the dead.

 Will you drink a sup of tea with myself and the
young man, stranger, or will you go into
the little room and stretch yourself a short while on the bed, I'm
thinking it's destroyed you are walking the length of that way in the
great rain.

Is it to go away and leave you, and you having a wake, lady of the
house? I will not surely. And it's none of your tea I'm asking either.

That's a poor coat you have, God help you, and I'm thinking it's a poor
tailor you are with it.

If it's a poor tailor I am, I'm thinking it's a poor herd does be
running back and forward after a little handful of ewes the way I seen
yourself running this day, young fellow, and you coming from the fair.

Let you not mind him at all, Micheal Dara, he has a drop taken and it's soon he'll be falling asleep.

It's no lie he's telling, I was destroyed surely. They were that
wilful they were running off into one man's bit of oats, and another
man's bit of hay, and tumbling into the red bogs till it's more like a
pack of old goats than sheep they were. Mountain ewes is a queer breed,
Nora Burke, and I'm not used to them at all.",False
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","'I have come back, John, It hasn't seemed very long, has it?'

'No, not long, Ellen. Had you a nice walk?'

'I haven't been for a walk. Don't you remember where I told you I was going, John?'

'Yes, it was to a wedding.'

'You haven't forgotten whose wedding, have you?'

'Tell me, Ellen.' 

'I have been seeing Barbara married, John.'

'Yes, it was Barbara's wedding. They wouldn't--Ellen, why wasn't I there?'

'I thought you might be a little
troubled if you went, John. Sometimes your mind--not often, but
sometimes if you are agitated--and then you think you see--people who
aren't here any longer. Oh dear, oh dear, help me with these bonnet
strings.'

'Yes, I know. I'm all right when you are with me, Ellen. Funny, isn't it?'

'It _is_ funny, John. I ran
back to you, John. I was thinking of you all the time--even more than
of Billy boy.'

'Tell me all about it, Ellen. Did Billy boy
lose the ring? We always said he would lose the ring.'

'You have forgotten again, John. Barbara isn't married to Billy boy.'

'Not marry Billy! I'll see about that.'

'Sit down, dear, and I'll tell you
something again. It is nothing to trouble you, because your soldiering
is done, John; and greatly done. My dear, there is war again, and our
old land is in it. Such a war as my soldier never knew.'

'A war! That's it, is it? So now I know! Why wasn't I told? Why haven't I my marching orders? I'm not too
old yet.'

'Yes, John, you are too old, and all you can do now is to sit here
and--and take care of me. You knew all about it quite clearly this
morning. We stood together upstairs by the window listening to the
aircraft guns.'

'I remember! I thought it was a thunderstorm, Dering told me he heard
nothing.'

'Dering?'

'Our gardener, you know. Haven't I been talking with him, Ellen?'

'It is a long time since we had a gardener, John.'

'Is it? So it is! A war! That is why there is no more cricket on the green.'

'They have all gone to the war, John.'

'That's it; even the little shavers. Why isn't Billy boy fighting, Ellen?'

'Oh, John!'

'Is Billy boy dead? Was he killed in action? Tell me, tell
me! Good for Billy boy. I knew Billy boy was all
right. Don't cry, Ellen. I'll take care of you. All's well with Billy boy.'

'Yes, I know, John.'

He hesitates before speaking again. 'Ellen, who is the soldier? He comes
here. He is a captain.'

'He is a very gallant man, John. It is he who was married to Barbara to-day.'

'She has soon forgotten.'

'She hasn't forgotten, dear. And it's nearly three years now since Billy died.'

'So long! We have a medal he got, haven't we?'

'No, John; he died before he could win any medals.'

'Karl will be sorry. They were very fond of each other, those two boys, Ellen.'

'Karl fought against us, John. He died in the same engagement. They may
even have killed each other.'

'They hadn't known, Ellen.'

'I daresay they knew.'

'Billy boy and Karl!'

'John, I had Barbara married from here because she has no people of her own. I think Billy would have liked it.''That was the thing to do, Ellen. Nice of you. I remember everything
now. It's Dering she has married. He was once my gardener!'

'The world is all being re-made, dear. He is worthy of her.'

'Ellen, is Barbara a nurse?'

'Yes, John, and one of the staidest and most serene. Who would have
thought it of the merry madcap of other days! They are coming here,
John, to say good-bye to you. They have only a few days' leave. She is
in France, too, you know. She was married in her nurse's uniform.'

'Was she? She told me to-day that--no, it couldn't have been to-day.'

'You have been fancying you saw them, I suppose. You will be nice to them, John, won't you, and wish them luck?
They have their trials before them.'

'Tell me what to do, Ellen.'

'Don't say anything about Billy boy, John.'

'No, no, let's pretend.'

'And I wouldn't talk about the garden, John; just in case he is a little
touchy about that.'

'Not a word!'

'You see, I'm sure I would make a mess of it, so I'm trusting to you, John.'

'Leave it all to me, Ellen. I'll be frightfully sly. You just watch me.'

'Congratulations, Barbara. No, no, none of your handshaking; you don't
get past an old soldier in that way. Excuse me, young man. And to you, Captain Dering--you have won a prize.'

'I know it; I'll try to show I know it.'

'I haven't given Barbara a wedding present, Ellen, I should like----'

'Indeed you have, dear, and a lovely one. You haven't forgotten?'

'Oh--that! I was just quizzing you, Barbara. I hope you will be
as happy, dear, staid Barbara, as if you had married---- Observe me; I'm not going to say a word about him.'",False
"I'll do it, Annie--for
your sake--if you say it's needful for ye.

God bless you for that,
David!

 The ice is breakin' up to no'the'ard, sir. There's a
clear passage through the floe, and clear water beyond, the lookout
says.

A clear passage? To
no'the'ard?

Yes, sir.

Then get her
ready and we'll drive her through.

Aye, aye, sir.

David! David!

Will the men turn to willin' or must we drag
'em out?

They'll turn to willin' enough. You put the fear o' God into 'em,
sir. They're meek as lambs.

KEENEY. Then drive 'em--both watches. [_With grim determination._]
They's whale t'other side o' this floe and we're agoin' to git 'em.

MATE. Aye, aye, sir.

And I was agoin' home
like a yaller dog!

David!

Woman, you ain't adoin' right when you meddle in
men's business and weaken 'em. You can't know my feelin's. I got to
prove a man to be a good husband for ye to take pride in. I got to git
the ile, I tell ye.
David! Aren't you going home?

You ain't well. Go and
lay down a mite. I got to git on deck.

David!

Woman, what foolish mockin' is this? Annie! What is it? Don't you know me, Annie?

You said--you was agoin' mad--God!

Whales, sir--a whole school of 'em--off
the star-b'd quarter 'bout five miles away--big ones!

Are you lowerin' the boats?

MATE. Yes, sir.

I'm acomin' with ye.

MATE. Aye, aye, sir. You'll git the ile now right
enough, sir.

Annie! Did you hear him? I'll git the
ile. [I know you're foolin' me, Annie. You
ain't out of your mind--be you? I'll git the ile now
right enough--jest a little while longer, Annie--then we'll turn
home'ard. I can't turn back now, you see that, don't you? I've got to
git the ile. Answer me! You ain't mad, be you?

All ready, sir.

Comin', sir?","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",False
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","I perceive, from the tea cups, Crichton, that the great function is to take place here.

Yes, sir.

The servants' hall coming up to have tea in the drawing-room! No wonder you look happy, Crichton.

No, sir.

Do you know, Crichton, I think that with an effort you might look even happier. You don't approve of his lordship's compelling his servants to be his equals--once a month?

It is not for me, sir, to disapprove of his lordship's radical views.

Certainly not. And, after all, it is only once a month that he is affable to you.

On all other days of the month, sir, his lordship's treatment of us is everything that could be desired.
Tea cups! Life, Crichton, is like a cup of tea; the more heartily we drink, the sooner we reach the dregs.

Thank you, sir.

as we do when we have need of an ally). Crichton, in case I should be asked to say a few words to the servants, I have strung together a little speech. I was wondering where I should stand.

with the best intentions, gives him a footstool to stand on, and departs, happily unconscious that ERNEST in some dudgeon has kicked the footstool across the room.)

Suppose you were all little fishes at the bottom of the sea

And how are my little friends to-day?

Don't be silly, Ernest. If you want to know how we are, we are dead. Even to think of entertaining the servants is so exhausting.

Besides which, we have had to
decide what frocks to take with us on the yacht, and that is such a
mental strain.

You poor over-worked things. Rest your weary limbs.

But why have you a footstool in your
hand?

Yes?

Why? You see, as the servants are to be the guests I must be butler. I
was practising. This is a tray, observe.

Tea, my lady?
It is only you, Ernest; I thought there
was some one here.

Had a very tiring
day also, Mary?

Dreadfully. Been trying on engagement-rings all the
morning.

What's
that? Is it Brocklehurst?

You have given your warm young heart to Brocky?

I don't wish to fatigue you, Mary, by insisting on a verbal answer, but
if, without straining yourself, you can signify Yes or No, won't you
make the effort?

The ring! Then I am too late, too late! (Fixing LADY MARY sternly, like
a prosecuting counsel.) May I ask, Mary, does Brocky know? Of course,
it was that terrible mother of his who pulled this through. Mother does
everything for Brocky. Still, in the eyes of the law you will be,
not her wife, but his, and, therefore, I hold that Brocky ought to be
informed. Now--

If you girls are shamming sleep in the expectation that I shall awaken
you in the manner beloved of ladies, abandon all such hopes.

You impertinent boy.

I knew that was it, though I don't know everything. Agatha, I'm not young enough to
know everything.

Young enough?

Don't you see? I'm not young enough to know",True
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","Certainly not, my lady. The utmost I can say at present is
that I have cast a favourable eye.

As you choose. But I am afraid, Crichton, she will not suit
us.

My lady, beneath this simple exterior are concealed a very
sweet nature and rare womanly gifts.

Unfortunately, that is not what we want.

And it is she, my lady, who dresses the hair of the
ladies'-maids for our evening meals.

She dresses Fisher's hair?

Yes, my lady, and I does them up when they goes to parties.

Does!

Doos. And it's me what alters your gowns to fit them.

What alters!

Which alters.

Mary?

I shall certainly have her.

We shall certainly have her. Tweeny, we have decided to make
a lady's-maid of you.

Oh lawks!

We are doing this for you so that your position socially may be
more nearly akin to that of Crichton.

It will undoubtedly increase the young person's
chances.

Then if I get a good character for you from Mrs. Perkins, she
will make the necessary arrangements.

My lady!

By the way, I hope you are a good sailor.

You don't mean, my lady, I'm to go on the ship?

Certainly.
But-- You ain't going, sir?

No.

Then neither ain't I.

YOU must.

Leave him! Not me.

Girl, don't be silly. Crichton will be--considered in your
wages.

I ain't going.

I feared this, my lady.

Nothing'll budge me.

Leave the room.

Crichton, I think you might have shown more displeasure with
her.

I was touched, my lady. I see, my lady, that to
part from her would be a wrench to me, though I could not well say so in
her presence, not having yet decided how far I shall go with her.

The ingrate! The smug! The fop!

What is it now, father?

That man of mine, Rolleston, refuses to accompany us because
you are to have but one maid.

Hurrah!

Darling father, rather than you should lose
Rolleston, we will consent to take all the three of them.

Pooh, nonsense! Crichton, find me a valet who can do without
three maids.

Yes, my lord. In the time--the more suitable the
party, my lord, the less willing will he be to come without the--the
usual perquisites.

Any one will do.

My lord!

The ingrate! The puppy!

I ask a favour of a servant?--never!

Then I will. Crichton, would it not be very distressing to you
to let his lordship go, attended by a valet who might prove unworthy? It
is only for three months; don't you think that you--you yourself--you--

I beg your pardon.

But think of the joy to Tweeny.

Crichton, do you think it safe to
let the master you love go so far away without you while he has these
dangerous views about equality?

My lord, I have found a man.

Already? Who is he?

Yourself?

Father, how good of him.

Uncommon good. Thank you, Crichton. This helps me nicely out of a hole; and how it will annoy
Rolleston! Come with me, and we shall tell him. Not that I think you
have lowered yourself in any way. Come along.

My lady--a valet's hand!

I had no idea you would feel it so deeply; why did you do it?

Crichton, I am curious. I insist upon an
answer.

My lady, I am the son of a butler and a lady's-maid--perhaps
the happiest of all combinations, and to me the most beautiful thing in
the world is a haughty, aristocratic English house, with every one kept
in his place. Though I were equal to your ladyship, where would be the
pleasure to me? It would be counterbalanced by the pain of feeling that
Thomas and John were equal to me.

But father says if we were to return to nature--",False
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","And ye're aven makin' a bit of an iliphant for wee
Peter Pan.

 I am that. Here's the little, fat body. And here's the four legs.
 I'll just stick the legs on with
nails--and there he stands. Now, here's a little potato for a head,
and an ould skinny carrot for a trunk. I'll stick them on with a hair
pin. Now, I'll stick on the ears and put in the
shoe-button eyes, and with this wee bit of black paper for a
tailpiece, and there ye are. Mr. Mumbo Jumbo Mulligan as natural as
life and twice as handsome. 

Here's a doll baby I've dressed, but it's no head she
has at all, at all.

Use a big yellow apple or a wee yellow punkin, and put
on a baby cap--and there ye are. Stick in some buttons for eyes, and a
wee nose and mouth of red paper--and stick the head on the body with
some hair pins, and the quane herself niver had a better doll baby.

I'll put her right here on the table alongside of the
iliphant.

 It's nine o'clock, it is. Isn't it time for the children
to be home?

It is that. And here they come now.

     The Mulligans are coming now, as happy as can be,
     We've been to the Sunday School and saw the Christmas tree,
     Had a lark with Santa Claus and take a tip from me,
       We'll all be marching on Christmas!

       Hurrah, hurrah, the Mulligans are here,
       Hurrah, hurrah, for Santa Claus so dear,
           Sure, it was a happy night,
           The best one in the year,
       And we'll be marching on Christmas!

     Patsy got a trumpet, little Micky got a drum,
     Matsy got a spinning top, you ought to hear it hum,
     Clarissa got a candy cane, oh, won't we have the fun,
       When we are marching on Christmas!

       Hurrah, hurrah, the Mulligans are here,",True
"Gawd, I can't
stand this! I better beat it. 

Well,
who's the blond?

 Dat vas Anna, Larry.

Your daughter, Anna? 

Don't you tank she vas pooty gel, Larry?

Sure! A peach!

You bet you! Give me drink for take back--one port vine for
Anna--she calabrate dis one time with me--and small beer for me.

Small beer for you, eh? She's reformin'
you already.

You bet! You look tired, Anna. Veil, Ay make you
take good long rest now.  Come, you drink vine.
It put new life in you.  Skoal, Anna!
You know dat Svedish word?

Skoal!  Skoal? Guess I know that word, all right, all right!






Act II


SCENE--Ten days later. The stern of the deeply-laden barge, ""SIMEON
WINTHROP,"" at anchor in the outer harbor of Provincetown, Mass. It is
ten o'clock at night. Dense fog shrouds the barge on all sides, and she
floats motionless on a calm. A lantern set up on an immense coil of
thick hawser sheds a dull, filtering light on objects near it--the
heavy steel bits for making fast the tow lines, etc. In the rear is the
cabin, its misty windows glowing wanly with the light of a lamp inside.
The chimney of the cabin stove rises a few feet above the roof. The
doleful tolling of bells, on Long Point, on ships at anchor, breaks the
silence at regular intervals.

As the curtain rises, ANNA is discovered standing near the coil of rope
on which the lantern is placed. She looks healthy, transformed, the
natural color has come back to her face. She has on a black, oilskin
coat, but wears no hat. She is staring out into the fog astern with an
Anna!  Anna!

Yes, here I am. What d'you want?

Don't you come turn in, Anna?
It's late--after four bells. It ain't good for you stay out here in
fog, Ay tank.

Why not?  I love this fog!
Honest! It's so----Funny and still.
I feel as if I was--out of things altogether.

Fog's vorst one of her dirty tricks, py
yingo!

Beefing about the sea again? I'm getting
so's I love it, the little I've seen.

Dat's foolish talk, Anna. You see her
more, you don't talk dat vay. But Ay'm glad you like it on barge. Ay'm
glad it makes you feel good again. You like
live like dis alone with ole fa'der, eh?

Sure I do. Everything's been so different from anything I ever
come across before. And now--this fog--Gee, I wouldn't have missed it
for nothing. I never thought living on ships was so different from
land. Gee, I'd just love to work on it, honest I would, if I was a man.
I don't wonder you always been a sailor.

Ay ain't sailor, Anna. And dis ain't real sea. You
only see nice part. Vell, fog lift in morning, Ay tank.

I love it! I don't give a
rap if it never lifts! It makes me feel
clean--out here--'s if I'd taken a bath.

You better go in cabin--read book. Dat put you
to sleep.

I don't want to sleep. I want to stay out here--and think about
things.

CHRIS--[Walks away from her toward the cabin--then comes back.] You act
funny to-night, Anna.

Say, what're you trying to do--make
things rotten? You been kind as kind can be to me and I certainly
appreciate it--only don't spoil it all now. Let's talk of
something else. Come. Sit down here.","I never married with one, let alone with a couple or three.

Maybe he went fighting for the Boers, the like of the man
beyond, was judged to be hanged, quartered and drawn. Were you off east,
young fellow, fighting bloody wars for Kruger and the freedom of the
Boers?

I never left my own parish till Tuesday was a week.

He's done nothing, so. If you didn't commit murder or a bad, nasty thing, or false coining,
or robbery, or butchery, or the like of them, there isn't anything that
would be worth your troubling for to run from now. You did nothing at
all.

That's an unkindly thing to be saying to a poor orphaned traveller, has a prison behind him, and hanging before, and hell's gap gaping below.

You're only saying it. You did nothing at all. A soft lad the like of you wouldn't slit the
windpipe of a screeching sow.

You're not speaking the truth.

 Not speaking the truth, is it? Would you have me knock the head of you with the butt of the broom?

Don't strike me. I killed my poor father, Tuesday was a week, for doing the
like of that.

Is it killed your father?

With the help of God I did surely, and that the Holy Immaculate Mother may intercede for his soul.

There's a daring fellow.

Oh, glory be to God!

That was a hanging crime, mister honey. You should have had good reason for doing the like of that.

He was a dirty man, God forgive him, and he getting old and crusty, the way I couldn't put up
with him at all.

And you shot him dead?

I never used weapons. I've no license, and I'm a law-fearing man.

It was with a hilted knife maybe? I'm told, in the big world it's bloody knives they use.

Do you take me for a slaughter-boy?

You never hanged him, the way Jimmy Farrell hanged his dog from the license, and had it screeching and wriggling three hours at the butt
of a string, and himself swearing it was a dead dog, and the peelers
swearing it had life?",False
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","Certainly not, my lady. The utmost I can say at present is
that I have cast a favourable eye.

As you choose. But I am afraid, Crichton, she will not suit
us.

My lady, beneath this simple exterior are concealed a very
sweet nature and rare womanly gifts.

Unfortunately, that is not what we want.

And it is she, my lady, who dresses the hair of the
ladies'-maids for our evening meals.

She dresses Fisher's hair?

Yes, my lady, and I does them up when they goes to parties.

Does!

Doos. And it's me what alters your gowns to fit them.

What alters!

Which alters.

Mary?

I shall certainly have her.

We shall certainly have her. Tweeny, we have decided to make
a lady's-maid of you.

Oh lawks!

We are doing this for you so that your position socially may be
more nearly akin to that of Crichton.

It will undoubtedly increase the young person's
chances.

Then if I get a good character for you from Mrs. Perkins, she
will make the necessary arrangements.

My lady!

By the way, I hope you are a good sailor.

You don't mean, my lady, I'm to go on the ship?

Certainly.
But-- You ain't going, sir?

No.

Then neither ain't I.

YOU must.

Leave him! Not me.

Girl, don't be silly. Crichton will be--considered in your
wages.

I ain't going.

I feared this, my lady.

Nothing'll budge me.

Leave the room.

Crichton, I think you might have shown more displeasure with
her.

I was touched, my lady. I see, my lady, that to
part from her would be a wrench to me, though I could not well say so in
her presence, not having yet decided how far I shall go with her.

The ingrate! The smug! The fop!

What is it now, father?

That man of mine, Rolleston, refuses to accompany us because
you are to have but one maid.

Hurrah!

Darling father, rather than you should lose
Rolleston, we will consent to take all the three of them.

Pooh, nonsense! Crichton, find me a valet who can do without
three maids.

Yes, my lord. In the time--the more suitable the
party, my lord, the less willing will he be to come without the--the
usual perquisites.

Any one will do.

My lord!

The ingrate! The puppy!

I ask a favour of a servant?--never!

Then I will. Crichton, would it not be very distressing to you
to let his lordship go, attended by a valet who might prove unworthy? It
is only for three months; don't you think that you--you yourself--you--

I beg your pardon.

But think of the joy to Tweeny.

Crichton, do you think it safe to
let the master you love go so far away without you while he has these
dangerous views about equality?

My lord, I have found a man.

Already? Who is he?

Yourself?

Father, how good of him.

Uncommon good. Thank you, Crichton. This helps me nicely out of a hole; and how it will annoy
Rolleston! Come with me, and we shall tell him. Not that I think you
have lowered yourself in any way. Come along.

My lady--a valet's hand!

I had no idea you would feel it so deeply; why did you do it?

Crichton, I am curious. I insist upon an
answer.

My lady, I am the son of a butler and a lady's-maid--perhaps
the happiest of all combinations, and to me the most beautiful thing in
the world is a haughty, aristocratic English house, with every one kept
in his place. Though I were equal to your ladyship, where would be the
pleasure to me? It would be counterbalanced by the pain of feeling that
Thomas and John were equal to me.

But father says if we were to return to nature--",True
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","'I have come back, John, It hasn't seemed very long, has it?'

'No, not long, Ellen. Had you a nice walk?'

'I haven't been for a walk. Don't you remember where I told you I was going, John?'

'Yes, it was to a wedding.'

'You haven't forgotten whose wedding, have you?'

'Tell me, Ellen.' 

'I have been seeing Barbara married, John.'

'Yes, it was Barbara's wedding. They wouldn't--Ellen, why wasn't I there?'

'I thought you might be a little
troubled if you went, John. Sometimes your mind--not often, but
sometimes if you are agitated--and then you think you see--people who
aren't here any longer. Oh dear, oh dear, help me with these bonnet
strings.'

'Yes, I know. I'm all right when you are with me, Ellen. Funny, isn't it?'

'It _is_ funny, John. I ran
back to you, John. I was thinking of you all the time--even more than
of Billy boy.'

'Tell me all about it, Ellen. Did Billy boy
lose the ring? We always said he would lose the ring.'

'You have forgotten again, John. Barbara isn't married to Billy boy.'

'Not marry Billy! I'll see about that.'

'Sit down, dear, and I'll tell you
something again. It is nothing to trouble you, because your soldiering
is done, John; and greatly done. My dear, there is war again, and our
old land is in it. Such a war as my soldier never knew.'

'A war! That's it, is it? So now I know! Why wasn't I told? Why haven't I my marching orders? I'm not too
old yet.'

'Yes, John, you are too old, and all you can do now is to sit here
and--and take care of me. You knew all about it quite clearly this
morning. We stood together upstairs by the window listening to the
aircraft guns.'

'I remember! I thought it was a thunderstorm, Dering told me he heard
nothing.'

'Dering?'

'Our gardener, you know. Haven't I been talking with him, Ellen?'

'It is a long time since we had a gardener, John.'

'Is it? So it is! A war! That is why there is no more cricket on the green.'

'They have all gone to the war, John.'

'That's it; even the little shavers. Why isn't Billy boy fighting, Ellen?'

'Oh, John!'

'Is Billy boy dead? Was he killed in action? Tell me, tell
me! Good for Billy boy. I knew Billy boy was all
right. Don't cry, Ellen. I'll take care of you. All's well with Billy boy.'

'Yes, I know, John.'

He hesitates before speaking again. 'Ellen, who is the soldier? He comes
here. He is a captain.'

'He is a very gallant man, John. It is he who was married to Barbara to-day.'

'She has soon forgotten.'

'She hasn't forgotten, dear. And it's nearly three years now since Billy died.'

'So long! We have a medal he got, haven't we?'

'No, John; he died before he could win any medals.'

'Karl will be sorry. They were very fond of each other, those two boys, Ellen.'

'Karl fought against us, John. He died in the same engagement. They may
even have killed each other.'

'They hadn't known, Ellen.'

'I daresay they knew.'

'Billy boy and Karl!'

'John, I had Barbara married from here because she has no people of her own. I think Billy would have liked it.''That was the thing to do, Ellen. Nice of you. I remember everything
now. It's Dering she has married. He was once my gardener!'

'The world is all being re-made, dear. He is worthy of her.'

'Ellen, is Barbara a nurse?'

'Yes, John, and one of the staidest and most serene. Who would have
thought it of the merry madcap of other days! They are coming here,
John, to say good-bye to you. They have only a few days' leave. She is
in France, too, you know. She was married in her nurse's uniform.'

'Was she? She told me to-day that--no, it couldn't have been to-day.'

'You have been fancying you saw them, I suppose. You will be nice to them, John, won't you, and wish them luck?
They have their trials before them.'

'Tell me what to do, Ellen.'

'Don't say anything about Billy boy, John.'

'No, no, let's pretend.'

'And I wouldn't talk about the garden, John; just in case he is a little
touchy about that.'

'Not a word!'

'You see, I'm sure I would make a mess of it, so I'm trusting to you, John.'

'Leave it all to me, Ellen. I'll be frightfully sly. You just watch me.'

'Congratulations, Barbara. No, no, none of your handshaking; you don't
get past an old soldier in that way. Excuse me, young man. And to you, Captain Dering--you have won a prize.'

'I know it; I'll try to show I know it.'

'I haven't given Barbara a wedding present, Ellen, I should like----'

'Indeed you have, dear, and a lovely one. You haven't forgotten?'

'Oh--that! I was just quizzing you, Barbara. I hope you will be
as happy, dear, staid Barbara, as if you had married---- Observe me; I'm not going to say a word about him.'",False
"Then you think the sea's to blame for
everything, eh? Well, you're still workin' on it, ain't you, spite of
all you used to write me about hating it. That dame was here told me
you was captain of a coal barge--and you wrote me you was yanitor of a
building!

Oh, Ay work on land long time as
yanitor. Yust short time ago Ay got dis yob cause Ay vas sick, need
open air.

Sick? You? You'd never think it.

And, Anna, dis ain't real sailor yob. Dis ain't real boat on
sea. She's yust ole tub--like piece of land with house on it dat float.
Yob on her ain't sea yob. No. Ay don't gat yob on sea, Anna, if Ay die
first. Ay swear dat, ven your mo'der die. Ay keep my word, py yingo!

Well, I can't see no difference.  Speaking of being sick, I been there myself--yust out of the
hospital two weeks ago.

You, Anna? Py golly! You
feel better now, dough, don't you? You look little tired, dat's all!

I am. Tired to death. I need a long rest and I don't
see much chance of getting it.

What you mean, Anna?

Well, when I made up my mind to come to see you, I thought you
was a yanitor--that you'd have a place where, maybe, if you didn't mind
having me, I could visit a while and rest up--till I felt able to get
back on the job again.

But Ay gat place, Anna--nice place. You rest all you
want, py yiminy! You don't never have to vork as nurse gel no more. You
stay with me, py golly!

Then
you're really glad to see me--honest?

Anna, Ay like see
you like hell, Ay tal you! And don't you talk no more about gatting
yob. You stay with me. Ay don't see you for long time, you don't forgat
dat. Ay'm gatting ole. Ay gat no one in vorld but
you.

Thanks. It
sounds good to hear someone--talk to me that way. Say, though--if
you're so lonely--it's funny--why ain't you ever married again?

 Ay love your
mo'der too much for ever do dat, Anna.","'I'll try not to,' 

'If you did, I should just know that there had been something wrong
about me.'

'You're all right.'

'If I am, you are.' It is a winning face that Mr. Torrance turns on his
son. 'I suppose you have been asking yourself of late, what if you were
to turn out to be a funk!'

'Father, how did you know?'

'I know because you are me. Because ever since there was talk of this
commission I have been thinking and thinking what were you thinking--so
as to help you.'

'They all seem to be so frightfully brave, father,'

'I expect, Roger, that the best of them had the same qualms as you
before their first engagement.'

'I--I kind of think, father, that I won't be a funk.'

'I kind of think so too, Roger. Mind you don't be rash, my boy; and for God's sake, keep your head down in the
trenches.'

'You know you laughed at mother for saying that!'

'Did I? Roger, your mother thinks that I have an unfortunate manner with you.'

'Oh, I don't know. It's just the father-and-son complication.'

'That is really all it is. But she thinks I should show my affection for
you more openly.'

'I wouldn't do that. Of course for this once--but in a general way I wouldn't do that. We know, you and I.'

'As long as we know, it's no one else's affair, is it?'

'That's the ticket, father.'

'Still-- Still, before your mother--to please her--eh?'

'I suppose it would.'

'Well, what do you say?'

'I know she would like it.'

'Of course you and I know that display of that sort is all
bunkum--repellent even to our natures.'

'Lord, yes!'

'But to gratify her.'

'I should be so conscious.'

'So should I.'

'How far would you go?'

'Oh, not far. Suppose I called you ""Old Rogie""? There's not much in
that.'

'It all depends on the way one says these things.'

'I should be quite casual.'

'Hum. What would you like me to call you?'

'It isn't what would _I_ like. But I daresay your mother
would beam if you called me ""dear father""'

'I don't think so?'

'You know quite well that you think so, Roger.'

'It's so effeminate.'

'Not if you say it casually.'

'How does one say a thing like that casually?'

'Well, for instance, you could whistle while you said it--or anything of
that sort.'

'Hum. Of course you--if we were to--be like that, you wouldn't do
anything.'

'How do you mean?'

'You wouldn't paw me?'

'Roger, you forget yourself. That reminds me of a story I heard the other day of a French general. He had asked for volunteers
from his airmen for some specially dangerous job--and they all stepped
forward. Pretty good that. Then three were chosen and got their orders
and saluted, and were starting off when he stopped them. ""Since when,""
he said, ""have brave boys departing to the post of danger omitted to
embrace their father?"" They did it then. Good story?'
'They were French.'

'Yes, I said so. Don't you think it's good?'

'Why do you tell it to me?'

'Because it's a good story.'

'You are sure, father, that there is no other reason? You know, father,
that is barred.'

'What is barred?'

'You know, I know that you are a young ass.'

'Really, father--'

'Hold your tongue.'

'I must say, father--'

'Be quiet, I tell you.'

'Oh dear! And I had hoped---Oh, John!'

'My fault,' 

'But whatever is the matter?'

'Nothing, mater. Only father wouldn't do as I told him.'

'Why the dickens should I?'

'You see, mater, he said I was the head of the house.'

'You, Rogie! What nonsense!'

'Do you like my joke, father?'

'Roger, you scoundrel!'",False
"Then you think the sea's to blame for
everything, eh? Well, you're still workin' on it, ain't you, spite of
all you used to write me about hating it. That dame was here told me
you was captain of a coal barge--and you wrote me you was yanitor of a
building!

Oh, Ay work on land long time as
yanitor. Yust short time ago Ay got dis yob cause Ay vas sick, need
open air.

Sick? You? You'd never think it.

And, Anna, dis ain't real sailor yob. Dis ain't real boat on
sea. She's yust ole tub--like piece of land with house on it dat float.
Yob on her ain't sea yob. No. Ay don't gat yob on sea, Anna, if Ay die
first. Ay swear dat, ven your mo'der die. Ay keep my word, py yingo!

Well, I can't see no difference.  Speaking of being sick, I been there myself--yust out of the
hospital two weeks ago.

You, Anna? Py golly! You
feel better now, dough, don't you? You look little tired, dat's all!

I am. Tired to death. I need a long rest and I don't
see much chance of getting it.

What you mean, Anna?

Well, when I made up my mind to come to see you, I thought you
was a yanitor--that you'd have a place where, maybe, if you didn't mind
having me, I could visit a while and rest up--till I felt able to get
back on the job again.

But Ay gat place, Anna--nice place. You rest all you
want, py yiminy! You don't never have to vork as nurse gel no more. You
stay with me, py golly!

Then
you're really glad to see me--honest?

Anna, Ay like see
you like hell, Ay tal you! And don't you talk no more about gatting
yob. You stay with me. Ay don't see you for long time, you don't forgat
dat. Ay'm gatting ole. Ay gat no one in vorld but
you.

Thanks. It
sounds good to hear someone--talk to me that way. Say, though--if
you're so lonely--it's funny--why ain't you ever married again?

 Ay love your
mo'der too much for ever do dat, Anna.","I knew rightly. And I was thinking, and I
coming in through the door, that it's many a lone woman would be afeard
of the like of me in the dark night, in a place wouldn't be so lonesome
as this place, where there aren't two living souls would see the little
light you have shining from the glass.

 I'm thinking many would be afeard, but I never knew what
way I'd be afeard of beggar or bishop or any man of you at all. It's other things than
the like of you, stranger, would make a person afeard.

 It is surely, God help us all!

You're saying that, stranger, as if you were easy afeard.

Is it myself, lady of the house, that does
be walking round in the long nights, and crossing the hills when the fog
is on them, the time a little stick would seem as big as your arm, and
a rabbit as big as a bay horse, and a stack of turf as big as a towering
church in the city of Dublin? If myself was easily afeard, I'm telling
you, it's long ago I'ld have been locked into the Richmond Asylum, or
maybe have run up into the back hills with nothing on me but an old
shirt, and been eaten with crows the like of Patch Darcy--the Lord have
mercy on him--in the year that's gone.

You knew Darcy?

Wasn't I the last one heard his living voice in the whole world?

There were great stories of what was heard at that time, but would
any one believe the things they do be saying in the glen?

It was no lie, lady of the house.... I was passing below on a dark
night the like of this night, and the sheep were lying under the ditch
and every one of them coughing, and choking, like an old man, with the
great rain and the fog. Then I heard a thing talking--queer talk, you
wouldn't believe at all, and you out of your dreams,--and ""Merciful
God,"" says I, ""if I begin hearing the like of that voice out of the
thick mist, I'm destroyed surely.""",False
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","Then I run, and I run, and I run,
till I was below in Rathvanna. I got drunk that night, I got drunk
in the morning, and drunk the day after,--I was coming from the races
beyond--and the third day they found Darcy.... Then I knew it was
himself I was after hearing, and I wasn't afeard any more.

God spare Darcy, he'ld always
look in here and he passing up or passing down, and it's very lonesome
I was after him a long while and then I got happy again--if it's ever
happy we are, stranger,--for I got used to being lonesome. 

Was there any one on the last bit of the road, stranger, and you
coming from Aughrim?

There was a young man with a drift of mountain ewes, and he
running after them this way and that.

Far down, stranger?

A piece only.

Maybe, if you're not easy afeard, you'ld stay here a short while
alone with himself.

I would surely. A man that's dead can do no hurt.

I'm going a little back to the west, stranger, for himself would go there one night and another
and whistle at that place, and then the young man you're after
seeing--a kind of a farmer has come up from the sea to live in a cottage
beyond--would walk round to see if there was a thing we'ld have to be
done, and I'm wanting him this night, the way he can go down into the
glen when the sun goes up and tell the people that himself is dead.

It's myself will go for him, lady of the house, and let you not be destroying yourself with the great rain",True
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","I never married with one, let alone with a couple or three.

Maybe he went fighting for the Boers, the like of the man
beyond, was judged to be hanged, quartered and drawn. Were you off east,
young fellow, fighting bloody wars for Kruger and the freedom of the
Boers?

I never left my own parish till Tuesday was a week.

He's done nothing, so. If you didn't commit murder or a bad, nasty thing, or false coining,
or robbery, or butchery, or the like of them, there isn't anything that
would be worth your troubling for to run from now. You did nothing at
all.

That's an unkindly thing to be saying to a poor orphaned traveller, has a prison behind him, and hanging before, and hell's gap gaping below.

You're only saying it. You did nothing at all. A soft lad the like of you wouldn't slit the
windpipe of a screeching sow.

You're not speaking the truth.

 Not speaking the truth, is it? Would you have me knock the head of you with the butt of the broom?

Don't strike me. I killed my poor father, Tuesday was a week, for doing the
like of that.

Is it killed your father?

With the help of God I did surely, and that the Holy Immaculate Mother may intercede for his soul.

There's a daring fellow.

Oh, glory be to God!

That was a hanging crime, mister honey. You should have had good reason for doing the like of that.

He was a dirty man, God forgive him, and he getting old and crusty, the way I couldn't put up
with him at all.

And you shot him dead?

I never used weapons. I've no license, and I'm a law-fearing man.

It was with a hilted knife maybe? I'm told, in the big world it's bloody knives they use.

Do you take me for a slaughter-boy?

You never hanged him, the way Jimmy Farrell hanged his dog from the license, and had it screeching and wriggling three hours at the butt
of a string, and himself swearing it was a dead dog, and the peelers
swearing it had life?",False
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","Is he now? The late Mr. Mulligan was niver much of a
lodge joiner but that made no difference to him; he niver came home
till marnin', lodge or no lodge.

 Remember, Mollie, you're coming over to dinner with us
tomorrow. It's at one o'clock.


Oh, Kathleen, I can't be laving the children at all, at
all. On Christmas Day, too.

Of course you can't. Ye're going to bring the children
over with ye.

The whole tin of them?

     Patsy and Matsy,
     And Teddy Magee,
     Nora Eudora,
     And Micky Machree,
     Bridget Honora,
     And sweet Mary Ann,
     Melissa, Clarissa,

   And wee Peter Pan.

And ye're willing for the whole bunch of us to come?

All but the goat. I draw the line at Shamus O'Brien. Ye
see it's this way. Me man, Pat, won a turkey in a raffle, and it's as
big as a billy-goat. Then on top of that me daughter Toozy, that's
married and lives in the country, sent us two chickens and a goose.
And there's only me and Pat to ate all that.

Kathleen O'Toole, it's a saint ye are.

I says to Pat, says I, ""Christmas ain't Christmas at
all, at all, unless there's some children at the dinner."" ""What'll we
do?"" says Pat. ""Invite the Mulligans,"" says I. And Pat was tickled to
death. We've potatoes and squash and cabbage from me own garden, and
we've oyster dressing and cramberries and stewed corn and apple
fritters, and it's meself that has made eight mince pies, and four
punkin ones--and I think we'll be after having a dinner on Christmas
Day that would do credit to ould Saint Patrick himself.

Sure, ye almost make me cry for joy, Kathleen O'Toole,
and after the goat trated ye the way he did, too.

If a woman can't be neighborly and loving on Christmas
Day, Mollie Mulligan, sure I'm thinking she niver can be neighborly
and loving at all, at all.",False
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","Who's there?

 Me.

Who's me?

The Widow Quin.

Go on now with your supper, and let on to be sleepy, for if she found you were such
a warrant to talk, she'd be stringing gabble till the dawn of day. 

What ails you, or what is it you're wanting at this hour of the night?

I'm after meeting Shawn Keogh and Father Reilly below, who told me of your
curiosity man, and they fearing by this time he was maybe roaring,
romping on your hands with drink.

Look now is he roaring, and he stretched away drowsy with his supper and his mug of milk. Walk down and tell that to Father Reilly and to Shaneen Keogh.

I'll not see them again, for I've their word to lead that lad forward for to lodge with me.

This night, is it?

This night. ""It isn't fitting,"" says the
priesteen, ""to have his likeness lodging with an orphaned girl.""

God save you, mister!

God save you kindly.

Well, aren't you a little smiling fellow? It should have been great and bitter
torments did rouse your spirits to a deed of blood.

It should, maybe.

It's more than ""maybe"" I'm saying, and it'd soften my heart
to see you sitting so simple with your cup and cake, and you fitter to
be saying your catechism than slaying your da.

There's talking when any'd see he's fit to be holding his head high with the wonders of the world.
Walk on from this, for I'll not have him tormented and he destroyed
travelling since Tuesday was a week.

We'll be walking surely when his supper's
done, and you'll find we're great company, young fellow, when it's of
the like of you and me you'd hear the penny poets singing in an August
Fair.

Did you kill your father?

She did not. She hit himself with a worn
pick, and the rusted poison did corrode his blood the way he never
overed it, and died after. That was a sneaky kind of murder did win
small glory with the boys itself.",True
"Gawd, I can't
stand this! I better beat it. 

Well,
who's the blond?

 Dat vas Anna, Larry.

Your daughter, Anna? 

Don't you tank she vas pooty gel, Larry?

Sure! A peach!

You bet you! Give me drink for take back--one port vine for
Anna--she calabrate dis one time with me--and small beer for me.

Small beer for you, eh? She's reformin'
you already.

You bet! You look tired, Anna. Veil, Ay make you
take good long rest now.  Come, you drink vine.
It put new life in you.  Skoal, Anna!
You know dat Svedish word?

Skoal!  Skoal? Guess I know that word, all right, all right!






Act II


SCENE--Ten days later. The stern of the deeply-laden barge, ""SIMEON
WINTHROP,"" at anchor in the outer harbor of Provincetown, Mass. It is
ten o'clock at night. Dense fog shrouds the barge on all sides, and she
floats motionless on a calm. A lantern set up on an immense coil of
thick hawser sheds a dull, filtering light on objects near it--the
heavy steel bits for making fast the tow lines, etc. In the rear is the
cabin, its misty windows glowing wanly with the light of a lamp inside.
The chimney of the cabin stove rises a few feet above the roof. The
doleful tolling of bells, on Long Point, on ships at anchor, breaks the
silence at regular intervals.

As the curtain rises, ANNA is discovered standing near the coil of rope
on which the lantern is placed. She looks healthy, transformed, the
natural color has come back to her face. She has on a black, oilskin
coat, but wears no hat. She is staring out into the fog astern with an
Anna!  Anna!

Yes, here I am. What d'you want?

Don't you come turn in, Anna?
It's late--after four bells. It ain't good for you stay out here in
fog, Ay tank.

Why not?  I love this fog!
Honest! It's so----Funny and still.
I feel as if I was--out of things altogether.

Fog's vorst one of her dirty tricks, py
yingo!

Beefing about the sea again? I'm getting
so's I love it, the little I've seen.

Dat's foolish talk, Anna. You see her
more, you don't talk dat vay. But Ay'm glad you like it on barge. Ay'm
glad it makes you feel good again. You like
live like dis alone with ole fa'der, eh?

Sure I do. Everything's been so different from anything I ever
come across before. And now--this fog--Gee, I wouldn't have missed it
for nothing. I never thought living on ships was so different from
land. Gee, I'd just love to work on it, honest I would, if I was a man.
I don't wonder you always been a sailor.

Ay ain't sailor, Anna. And dis ain't real sea. You
only see nice part. Vell, fog lift in morning, Ay tank.

I love it! I don't give a
rap if it never lifts! It makes me feel
clean--out here--'s if I'd taken a bath.

You better go in cabin--read book. Dat put you
to sleep.

I don't want to sleep. I want to stay out here--and think about
things.

CHRIS--[Walks away from her toward the cabin--then comes back.] You act
funny to-night, Anna.

Say, what're you trying to do--make
things rotten? You been kind as kind can be to me and I certainly
appreciate it--only don't spoil it all now. Let's talk of
something else. Come. Sit down here.","Harbor ill feeling, is it? Faith, then I'll not, Mollie
Mulligan, and it's meself that'll be bringing over a big cabbage head
on the morning for Shamus O'Brien's Christmas dinner.

I'll be after tidying up the house a bit.
It's little enough I've got for the children's Christmas tomorrow
morning; but at least I can have me house in order and a burning
candle shining in the windy. 

     This light shall burn on Christmas Day,
     For Him who in the manger lay,
     And all are welcome at my door,
     The high, the low, the rich, the poor,
     And every heart shall sing again
     Of peace on earth, good will to men.

Your burning candle takes me back again to the
days of me childhood in County Clare. Well do I mind me last Christmas
Eve in ould Ireland, the little thatched cabin with its one window,
the stinging smoke of the peat fire, the lads and the colleens and the
ould piper--and the merry dances and songs, do ye remember, Mollie,
darling? 


     Did you ever go into an Irishman's shanty,
     Where money was scarce but where welcome was plenty?
     A three-legged stool and a table to match it,
     But the door of the shanty is always unlatched.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!

     Our nate little house, it looks out on the street,
     There's two beautiful rooms and a pig-sty complete.
     Each girl has a dress and each boy has a coat,
     There's tin happy children, six pigs and a goat.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!


It's lucky for us, darlin', that me husband is out at
his lodge tonight. I can stay with you until the children return from
the entertainment, and maybe it's a bit of a Christmas Eve high-jinks
we can be having afterwards.

Indade, I'm glad to have ye, Kathleen. Will your
husband be long at lodge?

 He will that. Pat is the Grand Exalted Chafe Ruler of the Benevolent and
Obstreperous Order of United Wooden-men, and he won't be home till
marnin'.",False
"Yes--and
it's bad on dem like hell vorst of all. Dey don't see deir men only
once in long while. Dey set and vait all 'lone. And vhen deir boys
grows up, go to sea, dey sit and vait some more.  Any gel
marry sailor, she's crazy fool! Your mo'der she tal you same tang if
she vas alive. 

Funny! I do feel sort of--nutty,
to-night. I feel old.

Old?

Sure--like I'd been living a long, long time--out here in the
fog.  I don't know how to tell you yust what I
mean. It's like I'd come home after a long visit away some place. It
all seems like I'd been here before lots of times--on boats--in this
same fog. You must think I'm off my base.

Anybody feel funny dat vay in fog.

But why d'you s'pose I feel so--so--like I'd
found something I'd missed and been looking for--'s if this was the
right place for me to fit in? And I seem to have forgot--everything
that's happened--like it didn't matter no more. And I feel clean,
somehow--like you feel yust after you've took a bath. And I feel happy
for once--yes, honest!--happier than I ever been anywhere before! 
It's nutty for me to feel that way, don't you think?

Ay tank Ay'm damn fool for
bring you on voyage, Anna.

You talk--nutty to-night yourself. You
act's if you was scared something was going to happen.

CHRIS--Only God know dat, Anna.

Then it'll be Gawd's will, like the preachers
say-what does happen.

No! Dat ole davil,
sea, she ain't God! ""Ahoy!"" 

What's that?

Py golly, dat
scare me for minute. It's only some fallar hail, Anna--loose his course
in fog. Must be fisherman's power boat. His engine break down, Ay
guess.  Sound from dis
side. She come in from open sea.  Ahoy, dere! Vhat's trouble?

Heave a rope when we come alongside. Where are ye, ye
scut?

Ay hear dem rowing. Dey come up by bow, Ay tank. Dis vay!

Right ye are! 

Why don't that guy stay where he
belongs?

Ay go up bow. All hands asleep 'cepting fallar on
vatch. Ay gat heave line to dat fallar. Anna! You come help, vill
you? You find vhiskey in cabin. Dese fallars need drink for fix dem.
Dey vas near dead.

Sure--but who are they? What's the trouble?

Sailor fallars. Deir steamer gat wrecked. Dey been five days in
open boat--four fallars--only one left able stand up. Come, Anna.  Go gat oder fallar, Yohnson.

Yes, sir. 

Row, ye divil! Row!  What's this tub? Well, we're safe
anyway--with the help of God.  Is it losing the small wits ye iver had, ye are?
Deck-scrubbing scut!  I'm bate out--bate out entirely.

Here you
are. Here's a drink for you. You need it, I guess.","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",False
"Gawd, I can't
stand this! I better beat it. 

Well,
who's the blond?

 Dat vas Anna, Larry.

Your daughter, Anna? 

Don't you tank she vas pooty gel, Larry?

Sure! A peach!

You bet you! Give me drink for take back--one port vine for
Anna--she calabrate dis one time with me--and small beer for me.

Small beer for you, eh? She's reformin'
you already.

You bet! You look tired, Anna. Veil, Ay make you
take good long rest now.  Come, you drink vine.
It put new life in you.  Skoal, Anna!
You know dat Svedish word?

Skoal!  Skoal? Guess I know that word, all right, all right!






Act II


SCENE--Ten days later. The stern of the deeply-laden barge, ""SIMEON
WINTHROP,"" at anchor in the outer harbor of Provincetown, Mass. It is
ten o'clock at night. Dense fog shrouds the barge on all sides, and she
floats motionless on a calm. A lantern set up on an immense coil of
thick hawser sheds a dull, filtering light on objects near it--the
heavy steel bits for making fast the tow lines, etc. In the rear is the
cabin, its misty windows glowing wanly with the light of a lamp inside.
The chimney of the cabin stove rises a few feet above the roof. The
doleful tolling of bells, on Long Point, on ships at anchor, breaks the
silence at regular intervals.

As the curtain rises, ANNA is discovered standing near the coil of rope
on which the lantern is placed. She looks healthy, transformed, the
natural color has come back to her face. She has on a black, oilskin
coat, but wears no hat. She is staring out into the fog astern with an
Anna!  Anna!

Yes, here I am. What d'you want?

Don't you come turn in, Anna?
It's late--after four bells. It ain't good for you stay out here in
fog, Ay tank.

Why not?  I love this fog!
Honest! It's so----Funny and still.
I feel as if I was--out of things altogether.

Fog's vorst one of her dirty tricks, py
yingo!

Beefing about the sea again? I'm getting
so's I love it, the little I've seen.

Dat's foolish talk, Anna. You see her
more, you don't talk dat vay. But Ay'm glad you like it on barge. Ay'm
glad it makes you feel good again. You like
live like dis alone with ole fa'der, eh?

Sure I do. Everything's been so different from anything I ever
come across before. And now--this fog--Gee, I wouldn't have missed it
for nothing. I never thought living on ships was so different from
land. Gee, I'd just love to work on it, honest I would, if I was a man.
I don't wonder you always been a sailor.

Ay ain't sailor, Anna. And dis ain't real sea. You
only see nice part. Vell, fog lift in morning, Ay tank.

I love it! I don't give a
rap if it never lifts! It makes me feel
clean--out here--'s if I'd taken a bath.

You better go in cabin--read book. Dat put you
to sleep.

I don't want to sleep. I want to stay out here--and think about
things.

CHRIS--[Walks away from her toward the cabin--then comes back.] You act
funny to-night, Anna.

Say, what're you trying to do--make
things rotten? You been kind as kind can be to me and I certainly
appreciate it--only don't spoil it all now. Let's talk of
something else. Come. Sit down here.","No back talk! Pictures or not, it's all the same mopin' and
lazin' in it. It's the bad luck I've been
havin' altogether this last year since your mother died. Who's to do
the work and look after Nora and Tom and yourself, if Eileen is bad
took and has to stay in her bed? I'll have to get Mrs. Brennan come
look after the house. That means money, too, and where's it to come
from? All that I've saved from slavin' and sweatin' in the sun with a
gang of lazy Dagoes'll be up the spout in no time. hat a
fool a man is to be raisin' a raft of children and him not a
millionaire! Mary, dear, it's a black
curse God put on me when he took your mother just when I needed her
most. What are you sniffin' at?

 I was thinking--of Mamma.

It's late you are with your tears, and her cold
in her grave for a year. Stop it, I'm tellin' you!

Ah, here you are, the lot of you. Shut that door
after you! What's the use in me spendin' money for coal if all you do
is to let the cold night in the room itself?

 Me and Tom had a race, Papa. I
beat him. 

 Slow poke!

You didn't beat me, neither!

I did, too!

You did not! You didn't play fair. You tripped me comin' up the
steps. Brick-top! Cheater!

You're a liar! You stumbled over your own big
feet, clumsy bones! And I beat you fair Didn't I, Papa?

You did, darlin', and fair, too. Sure it's you can beat the divil
himself!

See? Liar!

Did you get the plug for me I told
you?",True
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","For every one, etc.

                           Sing high, sing low,
                           Wherever they go,
                                They all shall equal be!

                           Then hail! O King,
                                Whichever you may be,
                           To you we sing,
                                But do not bend the knee.
                           Then hail! O King.



            Come, let's away--our island crown awaits me--
                 Conflicting feelings rend my soul apart!
            The thought of Royal dignity elates me,
                 But leaving thee behind me breaks my heart!

                                       

            Farewell, my love; on board you must be getting;
                 But while upon the sea you gaily roam,
            Remember that a heart for thee is fretting--
                 The tender little heart you've left at home!

	                 Now, Marco dear,
                           My wishes hear:
                                While you're away
                           It's understood
                           You will be good
                                And not too gay.
                           To every trace
                           Of maiden grace
                                You will be blind,
                           And will not glance
                           By any chance On womankind!

                           If you are wise,
                           You'll shut your eyes
                                Till we arrive,
                           And not address
                           A lady less
                                Than forty-five.
                           You'll please to frown
                           On every gown
                                That you may see;
                           And, O my pet,
                           You won't forget
                                You've married me!

                 And O my darling, O my pet,
                 Whatever else you may forget,
                 In yonder isle beyond the sea,
                 Do not forget you've married me!

			You'll lay your head
                           Upon your bed
                                At set of sun.
                           You will not sing
                           Of anything
                                To any one.
                           You'll sit and mope
                           All day, I hope,
                                And shed a tear
                           Upon the life
                           Your little wife
                                Is passing here.

                           And if so be
                           You think of me,
                                Please tell the moon!
                           I'll read it all
                           In rays that fall
                                On the lagoon:
                           You'll be so kind
                           As tell the wind
                                How you may be,
                           And send me words
                           By little birds
                                To comfort me!",False
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","No back talk! Pictures or not, it's all the same mopin' and
lazin' in it. It's the bad luck I've been
havin' altogether this last year since your mother died. Who's to do
the work and look after Nora and Tom and yourself, if Eileen is bad
took and has to stay in her bed? I'll have to get Mrs. Brennan come
look after the house. That means money, too, and where's it to come
from? All that I've saved from slavin' and sweatin' in the sun with a
gang of lazy Dagoes'll be up the spout in no time. hat a
fool a man is to be raisin' a raft of children and him not a
millionaire! Mary, dear, it's a black
curse God put on me when he took your mother just when I needed her
most. What are you sniffin' at?

 I was thinking--of Mamma.

It's late you are with your tears, and her cold
in her grave for a year. Stop it, I'm tellin' you!

Ah, here you are, the lot of you. Shut that door
after you! What's the use in me spendin' money for coal if all you do
is to let the cold night in the room itself?

 Me and Tom had a race, Papa. I
beat him. 

 Slow poke!

You didn't beat me, neither!

I did, too!

You did not! You didn't play fair. You tripped me comin' up the
steps. Brick-top! Cheater!

You're a liar! You stumbled over your own big
feet, clumsy bones! And I beat you fair Didn't I, Papa?

You did, darlin', and fair, too. Sure it's you can beat the divil
himself!

See? Liar!

Did you get the plug for me I told
you?",False
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","'You don't show it.'

'That is because of our awkward relationship.'

'We have got to go through with it.'

'There's no way out.'

'No.'

'We have, as it were, signed a compact, Roger, never to let on that we
care for each other. As gentlemen we must stick to it.'

'Yes. What are you getting at, father?'

'There is a war on, Roger.'

'That needn't make any difference.'

'Yes, it does. Roger, be ready; I hate to hit you without warning. I'm
going to cast a grenade into the middle of you. It's this, I'm fond of
you, my boy.'

'Father, if any one were to hear you!'

'They won't. The door is shut, Amy is gone to bed, and all is quiet in
our street. Won't you--won't you say something civil to me in return,
Roger?'

'I sometimes--bragged about you at school.'

'Did you? What sort of things, Roger?'

'I--I forget.'

'Come on, Roger.'

'Is this fair, father?'

'No, I suppose it isn't.' Mr. Torrance attacks the coals again. 'You and
your mother have lots of confidences, haven't you?'

'I tell her a good deal. Somehow--'

'Yes, somehow one can.' With the artfulness that comes of years, 'I'm
glad you tell her everything.'

'Not everything, father. There are things--about oneself--'

'Aren't there, Roger!'

'Best not to tell her.'

'Yes--yes. If there are any of them you would care to tell me
instead--just if you want to, mind--just if you are in a hole or
anything?'

'No thanks,'
'Any little debts, for instance?'

'That's all right now. Mother--'

'She did?'

'I was willing to speak to you about them, but--'

'She said, ""Not worth while bothering father.""'

'How did you know?'

'Oh, I have met your mother before, you see. Nothing else?'

'No.'

'Haven't been an ass about a girl or anything of that sort?''

'Good lord, father!'

'I shouldn't have said it. In my young days we sometimes--It's all
different now.'

'I don't know, I could tell you things that would surprise you.'

'No! Not about yourself?'

'No. At least--'

'Just as you like, Roger.'

'It blew over long ago.'

'Then there's no need?'

'No--oh no. It was just--you know--the old, old story.'

'I see. It hasn't--left you bitter about the sex, Roger, I hope?'

'Not now. She--you know what women are.'

'Yes, yes.'

'You needn't mention it to mother.'

'I won't. Think your mother and I are an aged pair, Roger?'

'I never--of course you are not young.'

'How long have you known that? I mean, it's true--but I didn't know it
till quite lately.'

'That you're old?'
'Hang it, Roger, not so bad as that--elderly. This will stagger you; but
I assure you that until the other day I jogged along thinking of myself
as on the whole still one of the juveniles. I
crossed the bridge, Roger, without knowing it.'

'What made you know?'

'What makes us know all the new things, Roger?--the war. I'll tell you
a secret. When we realised in August of 1914 that myriads of us were to
be needed, my first thought wasn't that I had a son, but that I must get
fit myself.'

'You!'

'Funny, isn't it? But, as I tell you,
I didn't know I had ceased to be young, I went into Regent's Park and
tried to run a mile.'

'Lummy, you might have killed yourself.'

'I nearly did--especially as I had put a weight on my shoulders to
represent my kit. I kept at it for a week, but I knew the game was up.
The discovery was pretty grim, Roger.'

'Don't you bother about that part of it. You are doing your share,
taking care of mother and Emma.'

'I am not taking care of them. It is you who are taking care of them. My friend, you are the head
of the house now.'

'Father!'

'Yes, we have come back to hard facts, and the defender of the house is
the head of it.'

'Me? Fudge.'

'It's true. The thing that makes me wince most is that some of my
contemporaries have managed to squeeze back: back into youth, Roger,
though I guess they were a pretty tight fit in the turnstile. There is
Coxon; he is in khaki now, with his hair dyed, and when he and I meet at
the club we know that we belong to different generations. I'm a decent
old fellow, but I don't really count any more, while Coxon, lucky dog,
is being damned daily on parade.'

'I hate your feeling it in that way, father.'

'I don't say it is a palatable draught, but when the war is over we
shall all shake down to the new conditions. No fear of my being
sarcastic to you then, Roger. I'll have to be jolly respectful.'

'Shut up, father!'

'You've begun, you see. Don't worry, Roger. Any rawness I might feel
in having missed the chance of seeing whether I was a man--like Coxon,
confound him!--is swallowed up in the pride of giving the chance to
you. I'm in a shiver about you, but--It's all true, Roger, what your
mother said about 2nd Lieutenants. Till the other day we were so little
of a military nation that most of us didn't know there were 2nd
Lieutenants. And now, in thousands of homes we feel that there is
nothing else. 2nd Lieutenant! It is like a new word to us--one, I
daresay, of many that the war will add to our language. We have taken
to it, Roger. If a son of mine were to tarnish it--'",False
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","The tide, Crichton, is a postman who
calls at our island twice a day for letters.

Thank you, sir.

Poor Crichton! I sometimes think he is losing his sense of
humour. Come along, Agatha.

How horribly still it is.

It is best when it is still.

Mary, I have heard that they are
always very still just before they jump.

Don't.

It is only Crichton knocking down
trees.

Mary, let us go and stand beside him.

Let a servant see that I am afraid!

Don't, then; but remember this, dear, they often drop on one
from above.

Crichton, Crichton!

Did you call, my lady?

I! Why should I?

I made a mistake, your ladyship. If you are
afraid of being alone, my lady--

Afraid! Certainly not. You may go.

I wish, Crichton, you could work without getting so hot.

I wish I could, my lady.

It makes me hot to look at you.

It almost makes me cool to look at your ladyship.

Anything I can do for
you in that way, Crichton, I shall do with pleasure.

Thank you, my lady.

Don't give way, my lady, things might be worse.

My poor father.

If I could have given my life for his.

You did all a man could do. Indeed I thank you, Crichton. You are a man.

Thank you, my lady.

But it is all so awful. Crichton, is there any hope of a ship
coming?

Of course there is, my lady.

Don't treat me as a child. I have got to
know the worst, and to face it. Crichton, the truth.

We were driven out of our course, my lady; I
fear far from the track of commerce.

Thank you; I understand.

You're a good pluckt 'un, my lady.

I shall try to be. Crichton, how dare you?

I beg your ladyship's pardon; but you are.

And until a ship comes we are three men who are going to do our best for
you ladies.

Mr. Ernest does no work.

But he will, my lady.

I doubt it.

No work--no dinner--will make a great change in Mr. Ernest.

No work--no dinner. When did you invent that rule, Crichton?

I didn't invent it, my lady. I seem to
see it growing all over the island.

Crichton, your manner strikes me as curious.

I hope not, your ladyship.

You are not implying
anything so unnatural, I presume, as that if I and my sisters don't work
there will be no dinner for us?

If it is unnatural, my lady, that is the end of it.

If? Now I understand. The perfect servant at home holds that
we are all equal now. I see.

My lady, can you think me so
inconsistent?

That is it.

My lady, I disbelieved in equality at home because
it was against nature, and for that same reason I as utterly disbelieve
in it on an island.

I apologise.

There must always, my lady, be one
to command and others to obey.

One to command, others to obey. Yes. Crichton!

What is it, my lady?

Look what I found.

Cocoa-nuts. Bravo!

They grows on trees.

Where did you think they grew?

I thought as how they grew in rows on top of little sticks.",True
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","And ye're aven makin' a bit of an iliphant for wee
Peter Pan.

 I am that. Here's the little, fat body. And here's the four legs.
 I'll just stick the legs on with
nails--and there he stands. Now, here's a little potato for a head,
and an ould skinny carrot for a trunk. I'll stick them on with a hair
pin. Now, I'll stick on the ears and put in the
shoe-button eyes, and with this wee bit of black paper for a
tailpiece, and there ye are. Mr. Mumbo Jumbo Mulligan as natural as
life and twice as handsome. 

Here's a doll baby I've dressed, but it's no head she
has at all, at all.

Use a big yellow apple or a wee yellow punkin, and put
on a baby cap--and there ye are. Stick in some buttons for eyes, and a
wee nose and mouth of red paper--and stick the head on the body with
some hair pins, and the quane herself niver had a better doll baby.

I'll put her right here on the table alongside of the
iliphant.

 It's nine o'clock, it is. Isn't it time for the children
to be home?

It is that. And here they come now.

     The Mulligans are coming now, as happy as can be,
     We've been to the Sunday School and saw the Christmas tree,
     Had a lark with Santa Claus and take a tip from me,
       We'll all be marching on Christmas!

       Hurrah, hurrah, the Mulligans are here,
       Hurrah, hurrah, for Santa Claus so dear,
           Sure, it was a happy night,
           The best one in the year,
       And we'll be marching on Christmas!

     Patsy got a trumpet, little Micky got a drum,
     Matsy got a spinning top, you ought to hear it hum,
     Clarissa got a candy cane, oh, won't we have the fun,
       When we are marching on Christmas!

       Hurrah, hurrah, the Mulligans are here,",True
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","Harbor ill feeling, is it? Faith, then I'll not, Mollie
Mulligan, and it's meself that'll be bringing over a big cabbage head
on the morning for Shamus O'Brien's Christmas dinner.

I'll be after tidying up the house a bit.
It's little enough I've got for the children's Christmas tomorrow
morning; but at least I can have me house in order and a burning
candle shining in the windy. 

     This light shall burn on Christmas Day,
     For Him who in the manger lay,
     And all are welcome at my door,
     The high, the low, the rich, the poor,
     And every heart shall sing again
     Of peace on earth, good will to men.

Your burning candle takes me back again to the
days of me childhood in County Clare. Well do I mind me last Christmas
Eve in ould Ireland, the little thatched cabin with its one window,
the stinging smoke of the peat fire, the lads and the colleens and the
ould piper--and the merry dances and songs, do ye remember, Mollie,
darling? 


     Did you ever go into an Irishman's shanty,
     Where money was scarce but where welcome was plenty?
     A three-legged stool and a table to match it,
     But the door of the shanty is always unlatched.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!

     Our nate little house, it looks out on the street,
     There's two beautiful rooms and a pig-sty complete.
     Each girl has a dress and each boy has a coat,
     There's tin happy children, six pigs and a goat.
       Tee-oodle, dum-doodle, dum-doodle, dum day!


It's lucky for us, darlin', that me husband is out at
his lodge tonight. I can stay with you until the children return from
the entertainment, and maybe it's a bit of a Christmas Eve high-jinks
we can be having afterwards.

Indade, I'm glad to have ye, Kathleen. Will your
husband be long at lodge?

 He will that. Pat is the Grand Exalted Chafe Ruler of the Benevolent and
Obstreperous Order of United Wooden-men, and he won't be home till
marnin'.",True
"Yes--and
it's bad on dem like hell vorst of all. Dey don't see deir men only
once in long while. Dey set and vait all 'lone. And vhen deir boys
grows up, go to sea, dey sit and vait some more.  Any gel
marry sailor, she's crazy fool! Your mo'der she tal you same tang if
she vas alive. 

Funny! I do feel sort of--nutty,
to-night. I feel old.

Old?

Sure--like I'd been living a long, long time--out here in the
fog.  I don't know how to tell you yust what I
mean. It's like I'd come home after a long visit away some place. It
all seems like I'd been here before lots of times--on boats--in this
same fog. You must think I'm off my base.

Anybody feel funny dat vay in fog.

But why d'you s'pose I feel so--so--like I'd
found something I'd missed and been looking for--'s if this was the
right place for me to fit in? And I seem to have forgot--everything
that's happened--like it didn't matter no more. And I feel clean,
somehow--like you feel yust after you've took a bath. And I feel happy
for once--yes, honest!--happier than I ever been anywhere before! 
It's nutty for me to feel that way, don't you think?

Ay tank Ay'm damn fool for
bring you on voyage, Anna.

You talk--nutty to-night yourself. You
act's if you was scared something was going to happen.

CHRIS--Only God know dat, Anna.

Then it'll be Gawd's will, like the preachers
say-what does happen.

No! Dat ole davil,
sea, she ain't God! ""Ahoy!"" 

What's that?

Py golly, dat
scare me for minute. It's only some fallar hail, Anna--loose his course
in fog. Must be fisherman's power boat. His engine break down, Ay
guess.  Sound from dis
side. She come in from open sea.  Ahoy, dere! Vhat's trouble?

Heave a rope when we come alongside. Where are ye, ye
scut?

Ay hear dem rowing. Dey come up by bow, Ay tank. Dis vay!

Right ye are! 

Why don't that guy stay where he
belongs?

Ay go up bow. All hands asleep 'cepting fallar on
vatch. Ay gat heave line to dat fallar. Anna! You come help, vill
you? You find vhiskey in cabin. Dese fallars need drink for fix dem.
Dey vas near dead.

Sure--but who are they? What's the trouble?

Sailor fallars. Deir steamer gat wrecked. Dey been five days in
open boat--four fallars--only one left able stand up. Come, Anna.  Go gat oder fallar, Yohnson.

Yes, sir. 

Row, ye divil! Row!  What's this tub? Well, we're safe
anyway--with the help of God.  Is it losing the small wits ye iver had, ye are?
Deck-scrubbing scut!  I'm bate out--bate out entirely.

Here you
are. Here's a drink for you. You need it, I guess.","He's a hog on two legs.

You bet! I hope to get Eileen away from all this as soon as--things pick
up a little. Eileen and I have gone around together for years--went to
Grammar and High School together--in different classes, of course.
She's really a corker--very different from the rest of the family
you've seen--like her mother. She's really educated and knows a
lot--used to carry off all the prizes at school. My folks like her
awfully well. Of course, they'd never stand for--him.

You'll excuse my curiosity--I've a good reason for it--but you
and Miss Carmody are engaged, aren't you? Carmody said you were.


Why, yes, in a way--but nothing definite--no
official announcement or anything of that kind. It's all in the future.
We have to wait, you know.  We've been
sort of engaged for years, you might say. It's always been sort of
understood between us. 

Then I can be frank with you. I'd like to be
because I may need your help. I don't put much faith in any promise
Carmody makes. Besides, you're bound to know anyway. She'd tell you.

Is it--about her sickness?

Yes.

 Then--it's serious?

It's pulmonary tuberculosis--consumption.

Consumption? Good heavens! Are you sure, Doctor?

Positive. It's had a good start--thanks to her father's blind
selfishness--but let's hope that can be overcome. The important thing
is to ship her off to a sanatorium immediately. Carmody wouldn't hear
of it at first. However, I managed to bully him into consenting; but I
don't trust his word. That's where you can be of help. It's up to you
to convince him that it's imperative she be sent away at once--for the
safety of those around her as well as her own.",True
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","It is not, stranger, but she won't be coming near me at all, and
it's not long now I'll be letting on, for I've a cramp in my back, and
my hip's asleep on me, and there's been the devil's own fly itching my
nose. It's near dead I was wanting to sneeze, and you blathering about
the rain, and Darcy the devil choke him--and the towering
church. Give me that whisky. Would you have herself come back before I taste a drop at all?

Go over now to that cupboard, and bring me a black stick you'll see in the west corner by the wall.

Is it that?

It is, stranger; it's a long time I'm keeping that stick for I've a bad wife in the house.

Is it herself, master of the house, and she a grand woman to talk?

It's herself, surely, it's a bad wife she is--a bad wife for an old
man, and I'm getting old, God help me, though I've an arm to me still.
 Let you wait now a short while, and it's a great sight you'll see in this room in two hours or three. Is that somebody above?

There's a voice speaking on the path.

Put that stick here in the bed and smooth the sheet the way it was
lying. Be falling to sleep now and don't
let on you know anything, or I'll be having your life. I wouldn't have
told you at all but it's destroyed with the drouth I was.

Have no fear, master of the house. What is it
I know of the like of you that I'ld be saying a word or putting out my",False
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","hand to stay you at all?

Stranger.

Whisht, whisht. Be quiet I'm telling you, they're coming now at the door.

I wasn't long at all, stranger, for I met himself on the path.

You were middling long, lady of the house.

There was no sign from himself?

No sign at all, lady of the house.

Go over now and pull down the sheet, and look on
himself, Micheal Dara, and you'll see it's the truth I'm telling you.

I will not, Nora, I do be afeard of the dead.

 Will you drink a sup of tea with myself and the
young man, stranger, or will you go into
the little room and stretch yourself a short while on the bed, I'm
thinking it's destroyed you are walking the length of that way in the
great rain.

Is it to go away and leave you, and you having a wake, lady of the
house? I will not surely. And it's none of your tea I'm asking either.

That's a poor coat you have, God help you, and I'm thinking it's a poor
tailor you are with it.

If it's a poor tailor I am, I'm thinking it's a poor herd does be
running back and forward after a little handful of ewes the way I seen
yourself running this day, young fellow, and you coming from the fair.

Let you not mind him at all, Micheal Dara, he has a drop taken and it's soon he'll be falling asleep.

It's no lie he's telling, I was destroyed surely. They were that
wilful they were running off into one man's bit of oats, and another
man's bit of hay, and tumbling into the red bogs till it's more like a
pack of old goats than sheep they were. Mountain ewes is a queer breed,
Nora Burke, and I'm not used to them at all.",False
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","And ye're aven makin' a bit of an iliphant for wee
Peter Pan.

 I am that. Here's the little, fat body. And here's the four legs.
 I'll just stick the legs on with
nails--and there he stands. Now, here's a little potato for a head,
and an ould skinny carrot for a trunk. I'll stick them on with a hair
pin. Now, I'll stick on the ears and put in the
shoe-button eyes, and with this wee bit of black paper for a
tailpiece, and there ye are. Mr. Mumbo Jumbo Mulligan as natural as
life and twice as handsome. 

Here's a doll baby I've dressed, but it's no head she
has at all, at all.

Use a big yellow apple or a wee yellow punkin, and put
on a baby cap--and there ye are. Stick in some buttons for eyes, and a
wee nose and mouth of red paper--and stick the head on the body with
some hair pins, and the quane herself niver had a better doll baby.

I'll put her right here on the table alongside of the
iliphant.

 It's nine o'clock, it is. Isn't it time for the children
to be home?

It is that. And here they come now.

     The Mulligans are coming now, as happy as can be,
     We've been to the Sunday School and saw the Christmas tree,
     Had a lark with Santa Claus and take a tip from me,
       We'll all be marching on Christmas!

       Hurrah, hurrah, the Mulligans are here,
       Hurrah, hurrah, for Santa Claus so dear,
           Sure, it was a happy night,
           The best one in the year,
       And we'll be marching on Christmas!

     Patsy got a trumpet, little Micky got a drum,
     Matsy got a spinning top, you ought to hear it hum,
     Clarissa got a candy cane, oh, won't we have the fun,
       When we are marching on Christmas!

       Hurrah, hurrah, the Mulligans are here,",False
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","You wouldn't find your way, stranger, for there's a small path
only, and it running up between two sluigs where an ass and cart would
be drowned. Let you be making yourself
easy, and saying a prayer for his soul, and it's not long I'll be coming
again.

Maybe if you'd a piece of a grey thread and a
sharp needle--there's great safety in a needle, lady of the house--I'ld
be putting a little stitch here and there in my old coat, the time I'll
be praying for his soul, and it going up naked to the saints of God.

There's the needle, stranger, and I'm thinking you won't be
lonesome, and you used to the back hills, for isn't a dead man itself
more company than to be sitting alone, and hearing the winds crying, and
you not knowing on what thing your mind would stay?

It's true, surely, and the Lord have mercy on us all!

Don't be afeard, stranger; a man that's dead can do no hurt.

I meant no harm, your honour; and won't you leave me
easy to be saying a little prayer for your soul?


Ah, the devil mend her.... Do you hear that, stranger? Did ever you hear another woman
could whistle the like of that with two fingers in her mouth?I'm destroyed with the drouth, and let you bring me a drop quickly before herself will come back.

Is it not dead you are?

How would I be dead, and I as dry as a baked bone, stranger?

 What will herself say if she smells the stuff on you, for I'm thinking it's not for nothing you're letting on to be dead?",False
"Then you think the sea's to blame for
everything, eh? Well, you're still workin' on it, ain't you, spite of
all you used to write me about hating it. That dame was here told me
you was captain of a coal barge--and you wrote me you was yanitor of a
building!

Oh, Ay work on land long time as
yanitor. Yust short time ago Ay got dis yob cause Ay vas sick, need
open air.

Sick? You? You'd never think it.

And, Anna, dis ain't real sailor yob. Dis ain't real boat on
sea. She's yust ole tub--like piece of land with house on it dat float.
Yob on her ain't sea yob. No. Ay don't gat yob on sea, Anna, if Ay die
first. Ay swear dat, ven your mo'der die. Ay keep my word, py yingo!

Well, I can't see no difference.  Speaking of being sick, I been there myself--yust out of the
hospital two weeks ago.

You, Anna? Py golly! You
feel better now, dough, don't you? You look little tired, dat's all!

I am. Tired to death. I need a long rest and I don't
see much chance of getting it.

What you mean, Anna?

Well, when I made up my mind to come to see you, I thought you
was a yanitor--that you'd have a place where, maybe, if you didn't mind
having me, I could visit a while and rest up--till I felt able to get
back on the job again.

But Ay gat place, Anna--nice place. You rest all you
want, py yiminy! You don't never have to vork as nurse gel no more. You
stay with me, py golly!

Then
you're really glad to see me--honest?

Anna, Ay like see
you like hell, Ay tal you! And don't you talk no more about gatting
yob. You stay with me. Ay don't see you for long time, you don't forgat
dat. Ay'm gatting ole. Ay gat no one in vorld but
you.

Thanks. It
sounds good to hear someone--talk to me that way. Say, though--if
you're so lonely--it's funny--why ain't you ever married again?

 Ay love your
mo'der too much for ever do dat, Anna.","Sure.

It's a great wonder you didn't forget it--and me without a
chew. 

Ouch! Darn you! 

Shut your big mouth! What is the matter with you
at all?

She pinched me--hard as she could, too--and look
at her laughin'!

Cry-baby! I owed you one.

I'll fix you. I'll tell Eileen, wait 'n' see!

Tattle-tale! I don't care. Eileen's sick.

That's why you dast do it. You dasn't if she was up. I'll get
even, you bet!

Shut up your noise! Go up to bed, the two of
you, and no more talk, and you go with them, Mary.

Come on, Mary. Wake up.

Ow!

Hush your noise, you soft,
weak thing, you! It's nothin' but blubberin' you do be doin' all the
time. I'll have a moment's peace, I
will! Off to bed with you before I get the strap! It's crazy mad you
all get the moment Eileen's away from you. Go on, now! And be quiet or I'll be up to you!

Can I say good-night to Eileen, Papa?

No. The doctor's with her yet.  Yes,
go in to her, Nora. It'll drive himself out of the house maybe, bad
cess to him, and him stayin' half the night. The rheumatics are in my leg again. If Eileen's in
bed long those brats'll have the house down.

Eileen ain't sick very bad, is she?

It's a cold only she has. Your poor mother died of the same. ra, well, it's
God's will, I suppose, but where the money'll come from, I dunno. They'll not be raisin' your
wages soon, I'll be bound.

Naw. The old boss never gives no one a raise, 'less
he has to. He's a tight-wad for fair.

 Five dollars a week--for
a strappin' lad the like of you! It's shamed you should be to own up to
it. A divil of a lot of good it was for me to go against Eileen's wish
and let you leave off your schoolin' this year like you wanted,
thinkin' the money you'd earn at work would help with the house.",True
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","Six yards of stuff for to make a
yellow gown. A pair of lace boots with lengthy heels on them and brassy
eyes. A hat is suited for a wedding-day. A fine tooth comb. To be
sent with three barrels of porter in Jimmy Farrell's creel cart on the
evening of the coming Fair to Mister Michael James Flaherty. With the
best compliments of this season. Margaret Flaherty.

Where's himself?

He's coming. To Mister Sheamus Mulroy, Wine and Spirit Dealer, Castlebar.

I didn't see him on the road.

How would you see him and is dark night this half hour gone by?

I stood a while outside wondering would I have a right to pass on or to walk in and see you,

and I could hear the cows breathing, and
sighing in the stillness of the air, and not a step moving any place
from this gate to the bridge.

It's above at the cross-roads he is, meeting Philly Cullen; and a couple more are going along with him
to Kate Cassidy's wake.

And he's going that length in the dark night?

He is surely, and leaving me lonesome on the
scruff of the hill. Isn't it long the nights are now, Shawn Keogh, to be
leaving a poor girl with her own self counting the hours to the dawn of
day?

If it is, when we're wedded in a short while you'll have no call to complain, for I've little will to be walking off to wakes or weddings in the darkness of the night.

You're making mighty certain, Shaneen, that I'll wed you now.

Aren't we after making a good bargain, the way we're only waiting
these days on Father Reilly's dispensation from the bishops, or the
Court of Rome.",False
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","There's no one can drive a mountain ewe
but the men do be reared in the Glen Malure, I've heard them say, and
above by Rathvanna, and the Glen Imaal, men the like of Patch Darcy, God
spare his soul, who would walk through five hundred sheep and miss one
of them, and he not reckoning them at all.

Is it the man went queer in his head the year that's gone?

It is surely.

That was a great man, young fellow, a great man I'm
telling you. There was never a lamb from his own ewes he wouldn't know
before it was marked, and he'ld run from this to the city of Dublin and
never catch for his breath.

He was a great man surely, stranger, and
isn't it a grand thing when you hear a living man saying a good word of
a dead man, and he mad dying?

It's the truth I'm saying, God spare his soul.

 I heard tell this day, Nora Burke, that it was on the path below Patch Darcy would be passing up and passing down, and I heard them say he'ld never past it night or morning
without speaking with yourself.

It was no lie you heard, Micheal Dara.

I'm thinking it's a power of men you're after knowing if it's in
a lonesome place you live itself.

It's in a lonesome place you do have to be
talking with some one, and looking for some one, in the evening of the
day, and if it's a power of men I'm after knowing they were fine men,
for I was a hard child to please, and a hard girl to please {she looks
at him a little sternly}, and it's a hard woman I am to please this day,
Micheal Dara, and it's no lie I'm telling you.

Was it a hard woman to please you were when you took himself for your man?

What way would I live and I an old woman if I didn't marry a man
with a bit of a farm, and cows on it, and sheep on the back hills?",False
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","I knew rightly. And I was thinking, and I
coming in through the door, that it's many a lone woman would be afeard
of the like of me in the dark night, in a place wouldn't be so lonesome
as this place, where there aren't two living souls would see the little
light you have shining from the glass.

 I'm thinking many would be afeard, but I never knew what
way I'd be afeard of beggar or bishop or any man of you at all. It's other things than
the like of you, stranger, would make a person afeard.

 It is surely, God help us all!

You're saying that, stranger, as if you were easy afeard.

Is it myself, lady of the house, that does
be walking round in the long nights, and crossing the hills when the fog
is on them, the time a little stick would seem as big as your arm, and
a rabbit as big as a bay horse, and a stack of turf as big as a towering
church in the city of Dublin? If myself was easily afeard, I'm telling
you, it's long ago I'ld have been locked into the Richmond Asylum, or
maybe have run up into the back hills with nothing on me but an old
shirt, and been eaten with crows the like of Patch Darcy--the Lord have
mercy on him--in the year that's gone.

You knew Darcy?

Wasn't I the last one heard his living voice in the whole world?

There were great stories of what was heard at that time, but would
any one believe the things they do be saying in the glen?

It was no lie, lady of the house.... I was passing below on a dark
night the like of this night, and the sheep were lying under the ditch
and every one of them coughing, and choking, like an old man, with the
great rain and the fog. Then I heard a thing talking--queer talk, you
wouldn't believe at all, and you out of your dreams,--and ""Merciful
God,"" says I, ""if I begin hearing the like of that voice out of the
thick mist, I'm destroyed surely.""",False
"Gawd, I can't
stand this! I better beat it. 

Well,
who's the blond?

 Dat vas Anna, Larry.

Your daughter, Anna? 

Don't you tank she vas pooty gel, Larry?

Sure! A peach!

You bet you! Give me drink for take back--one port vine for
Anna--she calabrate dis one time with me--and small beer for me.

Small beer for you, eh? She's reformin'
you already.

You bet! You look tired, Anna. Veil, Ay make you
take good long rest now.  Come, you drink vine.
It put new life in you.  Skoal, Anna!
You know dat Svedish word?

Skoal!  Skoal? Guess I know that word, all right, all right!






Act II


SCENE--Ten days later. The stern of the deeply-laden barge, ""SIMEON
WINTHROP,"" at anchor in the outer harbor of Provincetown, Mass. It is
ten o'clock at night. Dense fog shrouds the barge on all sides, and she
floats motionless on a calm. A lantern set up on an immense coil of
thick hawser sheds a dull, filtering light on objects near it--the
heavy steel bits for making fast the tow lines, etc. In the rear is the
cabin, its misty windows glowing wanly with the light of a lamp inside.
The chimney of the cabin stove rises a few feet above the roof. The
doleful tolling of bells, on Long Point, on ships at anchor, breaks the
silence at regular intervals.

As the curtain rises, ANNA is discovered standing near the coil of rope
on which the lantern is placed. She looks healthy, transformed, the
natural color has come back to her face. She has on a black, oilskin
coat, but wears no hat. She is staring out into the fog astern with an
Anna!  Anna!

Yes, here I am. What d'you want?

Don't you come turn in, Anna?
It's late--after four bells. It ain't good for you stay out here in
fog, Ay tank.

Why not?  I love this fog!
Honest! It's so----Funny and still.
I feel as if I was--out of things altogether.

Fog's vorst one of her dirty tricks, py
yingo!

Beefing about the sea again? I'm getting
so's I love it, the little I've seen.

Dat's foolish talk, Anna. You see her
more, you don't talk dat vay. But Ay'm glad you like it on barge. Ay'm
glad it makes you feel good again. You like
live like dis alone with ole fa'der, eh?

Sure I do. Everything's been so different from anything I ever
come across before. And now--this fog--Gee, I wouldn't have missed it
for nothing. I never thought living on ships was so different from
land. Gee, I'd just love to work on it, honest I would, if I was a man.
I don't wonder you always been a sailor.

Ay ain't sailor, Anna. And dis ain't real sea. You
only see nice part. Vell, fog lift in morning, Ay tank.

I love it! I don't give a
rap if it never lifts! It makes me feel
clean--out here--'s if I'd taken a bath.

You better go in cabin--read book. Dat put you
to sleep.

I don't want to sleep. I want to stay out here--and think about
things.

CHRIS--[Walks away from her toward the cabin--then comes back.] You act
funny to-night, Anna.

Say, what're you trying to do--make
things rotten? You been kind as kind can be to me and I certainly
appreciate it--only don't spoil it all now. Let's talk of
something else. Come. Sit down here.","'Yes, perhaps.'

'Good-night, Robert.'

'Good-night, dear.'

'Dick!'

'I have come to sit with you for a bit, father.'

'It's you, Dick; it's you!'

'It's me all right, father. I say, don't be startled, or anything of that
kind. We don't like that.'

'My boy!'

'How am I looking, father?'

'You haven't altered, Dick.'

'Rather not. It's jolly to see the old studio again! I say, father, don't fuss. Let us be our ordinary selves, won't
you?'

'I'll try, I'll try. You didn't say you had come to sit with  me, Dick? Not with me!'

'Rather!'

'But your mother----'

'It's you I want.'

'Me?'

'We can only come to one, you see.'

'Then why me?'

'That's the reason. Hello, here's your old jacket, greasier than ever!'

'Me? But, Dick, it is as if you had forgotten. It was your mother who
was everything to you. It can't be you if you have forgotten that.
I used to feel so out of it; but, of course, you didn't know.'

'I didn't know it till lately, father; but heaps of things that I didn't
know once are clear to me now. I didn't know that you were the one who
would miss me most; but I know now.'

'Me miss you most? Dick, I try to paint just as before. I go to the
club. Dick, I have been to a dinner-party. I said I wouldn't give in.'

'We like that.'

'But, my boy----'

'I say, father, let's get away from that sort of thing.'

'That is so like you, Dick! I'll do anything you ask.'

'Then keep a bright face.'

'I've tried to.'

'Good man! I say, put on your old greasy; you are looking so beastly
clean.'

'Anything you like. No, that's the wrong sleeve. Thanks, Dick.'

'Here, let me shove you into your old seat.'

'How's that, umpire!'

'Dick, that's just how you used to butt me into it long ago!'

'When I was a kid.'

'With the palette in my hand.'

'Or sticking to your trousers.'

'The mess we made of ourselves, Dick.'
'I sneaked behind the settle and climbed up it.'

'Till you fell off.'

'On top of you and the palette.'

'Ah, Dick.'

'Now then, behave! What did I say about that face?'

'That's better. I'll sit here.'

'Got your pipe?'

'I don't--I don't seem to care to smoke nowadays, Dick.'

'Rot! Just because I am dead! You that pretend to be plucky! I won't
have it, you know. You get your pipe, and look slippy about it.'

'Yes, Dick,
Now, then, burn your thumb with the match--you always did, you know.
That's the style. You've forgotten to cock your head to the side. Not so
bad. That's you. Like it?'

'It's rather nice, Dick. Dick, you and me by the fire!'

'Yes, but sit still. How often we might have been like this, father,
and weren't.'

'Ah!'

'Face. How is Fido?'

'Never a dog missed her master more.'

'Oh, She doesn't want to go and sit on my grave, or any of
that tosh, does she? As if I were there!'

'No, no, she goes ratting, Dick.'

'Good old Fido!'

'Dick, here's a good one. We oughtn't to keep a dog at all because we
are on rations now; but what do you think Fido ate yesterday?'",False
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","Get me out of it, Nora, for the love of God. He
always did what you bid him, and I'm thinking he would do it now.

Is it dead he is or living?

It's little you care if it's dead or living I
am, but there'll be an end now of your fine times, and all the talk you
have of young men and old men, and of the mist coming up or going down.
You'll walk out now from that door, Nora Burke,
and it's not to-morrow, or the next day, or any day of your life, that
you'll put in your foot through it again.

It's a hard thing you're saying for an old man,
master of the house, and what would the like of her do if you put her
out on the roads?

Let her walk round the like of Peggy Cavanagh below, and be begging
money at the cross-road, or selling songs to the men. {To Nora.} Walk
out now, Nora Burke, and it's soon you'll be getting old with that life,
I'm telling you; it's soon your teeth'll be falling and your head'll be
the like of a bush where sheep do be leaping a gap.

There's a fine Union below in Rathdrum.

The like of her would never go there.... It's lonesome roads she'll
be going and hiding herself away till the end will come, and they
find her stretched like a dead sheep with the frost on her, or the big
spiders, maybe, and they putting their webs on her, in the butt of a
ditch.

What way will yourself be that day, Daniel Burke? What
way will you be that day and you lying down a long while in your grave?
For it's bad you are living, and it's bad you'll be when you're dead.
 Yet, if it is itself, Daniel Burke, who can help it
at all, and let you be getting up into your bed, and not be taking your
death with the wind blowing on you, and the rain with it, and you half
in your skin.",True
"Hurry, Jack, and fill up the shoes and stockings.

Yes, daddy, I'm hurrying.

It's just two minutes till Christmas morning. I've had a
hard night's work and I think I'll just take a little vacation here in
the steerage.

Oh, Santa Claus, may I wake up all the leetla children and let
them see you?

Yes, just as soon as you hear the chimes announcing the
birth of Christmas Day.

 And don't you have any other place to go this year?

I hope not. Here I am in the middle of the ocean and my air ship is just about played out. Jack, dump everything out of the
sack and we'll give the little immigrants the jolliest kind of a
Christmas. I'm not going to lug all of those toys and candy and things
back to the North Pole again.

Here they are, daddy.

Now, where's the tree?

 There she is. Isn't she a beauty?

 Oh, it's the greatest, most grand-a tree in all the world.

There are the chimes. It is Christmas Day. Merry
Christmas, daddy; merry Christmas, Anita. Christmas Day is here.

Merry Christmas, Jack Frost! Merry
Christmas, Santa Claus! Merry Christmas, everybody! Merry Christmas to
all the world. Wake up, Hulda! Wake up!

Wake up, Paddy Mike and Sergius! Wake up! Merry Christmas!

 Wake up, Meeny and Biddy. It's Christmas morning. And you
two little shavers, Klinker and Schwillie Willie Winkum, wake up and
give Santa Claus a good, old hug!



 Oh, he's come, he's come, he's come!

Me, too.I said he'd come, didn't I, Klinker?

 Sure you did. And me, too, didn't I, Schwillie Willie Winkum?

Oh, see the tree! The beautiful, beautiful Christmas tree.

And my leetla shoes are full of candy and toys.

Now, let's be all after giving three cheers for old Santa
Claus.

And this is the leetla Jolly Jack Frost.

Then three cheers for the leetla Jolly Jack Frost.","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",True
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","I'll take off anything else in reason.

But a Royal Salute to my daughter--it costs so little.

 Papa, I don't want a salute.

My dear sir, as soon as we know which of us is entitled to take that liberty she shall have as man salutes as she likes.

 As for guards of honour and triumphal arches, you
  don't know our people--they wouldn't stand it.

They are very off-hand with us--very off-hand indeed.

Oh, but you mustn't allow that--you must keep them in
  proper discipline, you must impress your Court with your
  importance.  You want deportment--carriage--

 We've got a carriage.

  Manner--dignity.  There must be a good deal of this
  sort of thing- and a little of this sort of
  thing- and possibly just a Soupcon of this sort of
  thing!- and so on.  Oh, it's very useful, and most
  effective.  Just attend to me.  You are a King--I am a subject.
  Very good--

      I am a courtier grave and serious
                      Who is about to kiss your hand:
                 Try to combine a pose imperious
                      With a demeanour nobly bland.

     Let us combine a pose imperious With a demeanour nobly bland.

  That's, if anything, too unbending--
                      Too aggressively stiff and grand;

                 Now to the other extreme you're tending--
                 Don't be so deucedly condescending!

      Now to the other extreme you're tending--Don't be so dreadfully condescending!

      Oh, hard to please some noblemen seem! At first, if anything, too unbending;
                 Off we go to the other extreme--
                      Too confoundedly condescending!

         Now a gavotte perform sedately--
                      Offer your hand with conscious pride;
                 Take an attitude not too stately,
                      Still sufficiently dignified.

      Now for an attitude not too stately, Still sufficiently dignified.",False
"Noddin', nid, nid noddin'.

Dropping off to sleep, ain't we, Klinker?

 Asleep! Every last one of them is verra sound asleep. Meeny and
Biddy Mary, and Sergius and Tomasso and the leetla Dutch twins and
all! Jack Frost! Jolly Jack Frost! Come-a
quick, come-a quick! They're all asleep.

Hello, what is it?

It is Anita. The leetla children are all here and sound asleep.

And so was I. They sang a song
about noddin', nid, nid noddin', and I just went to sleep myself. I
dreamed I was hunting a polar bear way up by the North Pole.
I'm still awfully sleepy.

 I didn't know that you ever went to sleep.

 You bet I do. That's the one thing I've got against my
daddy's Christmas trip every year. It wakes us all up right in the
middle of the night.

The middle of the night? What _do_ you mean?

Middle of the north pole night. If it wasn't for Christmas
we could go to bed about half past October and sleep until a quarter
of May, but ma thinks we ought to help pa and then wait up until he
comes home. My, I'm sleepy! Aren't you?

Oh, no, no! I'm verra too much excited to sleep. It's all about
my secret. Are you really sure he is coming?

 Of course he is, and it's almost time he was here now.
It's nearly Christmas Day. Look way up there in the sky. You don't see
anything that looks like an air ship, do you?

 No, I cannot see a single thing.

 Oh, look here! The children have
lighted a candle for him. That's just fine. It always pleases him. And
see; here's a picture and a wreath of holly and the star of Bethlehem.
And stockings and shoes all in a row.

 I can't see a thing.

Here's a telescope. Look through that. Now do you see anything?

 Oh, no; now I cannot even see the stars or the moon.

Of course you can't. You are looking through the wrong
end. Turn it around.

Oh, now I can see the stars. And, oh, look! I see a leetla, teeny-weeny thing way, way
off--far up in the sky. Look, Jack Frost, is that the air ship?

 Yes, I believe it is.","'Did you? I should have liked to see that. I have often oiled
their bats for them. Careless lads, they always forget. Was that nice
German boy with him?'

'Mr. Karl? Not far off, sir. He was sitting by the bank of the stream
playing on his flute; and Miss Barbara, she had climbed one of my
apple-trees,--she says they are your trees.'

'They are, you know, Dering,'

'Yes, sir, in a sense, but I
don't like any of you to meddle with them. And there she sat, pelting
the two of them with green apples.'

'How like her! I don't know
how we are to make a demure young lady of her.'

'They say in the village, sir, that Master Will would like to try.'

'Ha! ha! he is just a colt himself. Who
are all here now, Dering; in the house, I mean? I sometimes forget. They
grow old so quickly. They go out at one door in the bloom of youth, and
come back by another, tired and grey. Haven't you noticed it?'

'No, sir. The only visitors staying here are Miss Barbara and Mr. Karl.
There's just them and yourselves, sir, you and the mistress and Master
Will. That's all.'

'Yes, that's all,' his master says, still unconvinced. 'Who is the
soldier, Dering?'

'Soldier, sir? There is no soldier here except yourself.'

'Isn't there? There was a nurse with him. Who is ill?'

'No one, sir. There's no nurse.' Dering backs away from the old man. Would you like me to call the mistress, sir?'

'No, she has gone down to the village. She told me why, but I forget.
Miss Barbara is with her.'

'Miss Barbara is down by the stream, sir.'

'Is she? I think they said they were going to a wedding. Who is being married to-day, Dering?'

'I have heard of no wedding, sir. But here is Miss Barbara.'

'Here's the tomboy!'

'Dering, I believe you are complaining to the Colonel about my watering
the flowers at the wrong time of day.''Aha! Aha!' 

'I did just mention it, miss.'

'You horrid! Dear, don't mind him. And every time he says they are his flowers and
his apples, you tell me, and I shall say to his face that they are yours.'

'The courage of those young things!'

'Let me make you comfy--the way granny does it.'

'That is not quite the way she does it, Do
you call her granny, Barbara?'

'She asked me to--for practice. Don't you remember why?'

'I know! Billy boy.'

'You are quick today. Now, wait till I get your cane.'

'I don't need my cane while I'm sitting.'

'You look so beau'ful, sitting holding your cane. Oh dear! I am a clumsy.'

Not at all, but perhaps if I were to do it for myself. That's better. Thank you, Barbara, very much.'

'I didn't do it. I'm all thumbs. What a ghastly nurse I should make.'

'Nurse? Who is she, Barbara?'

'Who is who, dear?'

'That nurse.'

'There's no nurse here.'

'Isn't there?'

'Where is granny?'

'She has gone down to the village to a wedding.'

'There's no wedding. Who could be being married?'

'I think it's people I know, but I can't remember who they are. I
thought you went too, Barbara.'

'Not I. Catch me missing it if there had been a wedding!'

'You and the nurse.'

'Dear, you have just been imagining things again. Shall I play to you,
or sing? Oh dear, everything catches in me. Would you like me to ""Robin Adair,"" dear?'

'No, thank you, Barbara. Barbara, the
house seems so empty. Where are Billy and Karl?'

'Billy is where Karl is, you may be sure.'

'And where is Karl?'

'He is where Billy boy is, you may be sure.'

'And where are they both?'

'Not far from where Barbara is, you bet. Do you hear Karl's flute? They have been down all the
morning at the pool where the alder is, trying to catch that bull-trout.'

'They didn't get him, I'll swear!'

'You can ask them.'

'I spent a lot of my youth trying to get that bull-trout. I tumbled in
there sixty years ago.'

'I tumbled in sixty minutes ago! It can't be the same trout, dear.'

'Same old rascal!'

'You muddy things!'

'Did you get the bull-trout, Billy boy?'

'He's a brute that.'

'He is, you know.'

BILLY. 'He came up several times and had a look at my fly. Didn't flick
it, or do anything as complimentary as that. Just yawned and went down.'

COLONEL. 'Yawned, did he? Used to wink in my time. Did you and Billy
fish at Heidelberg, Karl?'

KARL. 'We were more worthily employed, sir, but we did unbend at times.
Billy, do you remember--' He begins a gay dance.",False
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","I knew rightly. And I was thinking, and I
coming in through the door, that it's many a lone woman would be afeard
of the like of me in the dark night, in a place wouldn't be so lonesome
as this place, where there aren't two living souls would see the little
light you have shining from the glass.

 I'm thinking many would be afeard, but I never knew what
way I'd be afeard of beggar or bishop or any man of you at all. It's other things than
the like of you, stranger, would make a person afeard.

 It is surely, God help us all!

You're saying that, stranger, as if you were easy afeard.

Is it myself, lady of the house, that does
be walking round in the long nights, and crossing the hills when the fog
is on them, the time a little stick would seem as big as your arm, and
a rabbit as big as a bay horse, and a stack of turf as big as a towering
church in the city of Dublin? If myself was easily afeard, I'm telling
you, it's long ago I'ld have been locked into the Richmond Asylum, or
maybe have run up into the back hills with nothing on me but an old
shirt, and been eaten with crows the like of Patch Darcy--the Lord have
mercy on him--in the year that's gone.

You knew Darcy?

Wasn't I the last one heard his living voice in the whole world?

There were great stories of what was heard at that time, but would
any one believe the things they do be saying in the glen?

It was no lie, lady of the house.... I was passing below on a dark
night the like of this night, and the sheep were lying under the ditch
and every one of them coughing, and choking, like an old man, with the
great rain and the fog. Then I heard a thing talking--queer talk, you
wouldn't believe at all, and you out of your dreams,--and ""Merciful
God,"" says I, ""if I begin hearing the like of that voice out of the
thick mist, I'm destroyed surely.""",True
"Gawd, I can't
stand this! I better beat it. 

Well,
who's the blond?

 Dat vas Anna, Larry.

Your daughter, Anna? 

Don't you tank she vas pooty gel, Larry?

Sure! A peach!

You bet you! Give me drink for take back--one port vine for
Anna--she calabrate dis one time with me--and small beer for me.

Small beer for you, eh? She's reformin'
you already.

You bet! You look tired, Anna. Veil, Ay make you
take good long rest now.  Come, you drink vine.
It put new life in you.  Skoal, Anna!
You know dat Svedish word?

Skoal!  Skoal? Guess I know that word, all right, all right!






Act II


SCENE--Ten days later. The stern of the deeply-laden barge, ""SIMEON
WINTHROP,"" at anchor in the outer harbor of Provincetown, Mass. It is
ten o'clock at night. Dense fog shrouds the barge on all sides, and she
floats motionless on a calm. A lantern set up on an immense coil of
thick hawser sheds a dull, filtering light on objects near it--the
heavy steel bits for making fast the tow lines, etc. In the rear is the
cabin, its misty windows glowing wanly with the light of a lamp inside.
The chimney of the cabin stove rises a few feet above the roof. The
doleful tolling of bells, on Long Point, on ships at anchor, breaks the
silence at regular intervals.

As the curtain rises, ANNA is discovered standing near the coil of rope
on which the lantern is placed. She looks healthy, transformed, the
natural color has come back to her face. She has on a black, oilskin
coat, but wears no hat. She is staring out into the fog astern with an
Anna!  Anna!

Yes, here I am. What d'you want?

Don't you come turn in, Anna?
It's late--after four bells. It ain't good for you stay out here in
fog, Ay tank.

Why not?  I love this fog!
Honest! It's so----Funny and still.
I feel as if I was--out of things altogether.

Fog's vorst one of her dirty tricks, py
yingo!

Beefing about the sea again? I'm getting
so's I love it, the little I've seen.

Dat's foolish talk, Anna. You see her
more, you don't talk dat vay. But Ay'm glad you like it on barge. Ay'm
glad it makes you feel good again. You like
live like dis alone with ole fa'der, eh?

Sure I do. Everything's been so different from anything I ever
come across before. And now--this fog--Gee, I wouldn't have missed it
for nothing. I never thought living on ships was so different from
land. Gee, I'd just love to work on it, honest I would, if I was a man.
I don't wonder you always been a sailor.

Ay ain't sailor, Anna. And dis ain't real sea. You
only see nice part. Vell, fog lift in morning, Ay tank.

I love it! I don't give a
rap if it never lifts! It makes me feel
clean--out here--'s if I'd taken a bath.

You better go in cabin--read book. Dat put you
to sleep.

I don't want to sleep. I want to stay out here--and think about
things.

CHRIS--[Walks away from her toward the cabin--then comes back.] You act
funny to-night, Anna.

Say, what're you trying to do--make
things rotten? You been kind as kind can be to me and I certainly
appreciate it--only don't spoil it all now. Let's talk of
something else. Come. Sit down here.","'You don't show it.'

'That is because of our awkward relationship.'

'We have got to go through with it.'

'There's no way out.'

'No.'

'We have, as it were, signed a compact, Roger, never to let on that we
care for each other. As gentlemen we must stick to it.'

'Yes. What are you getting at, father?'

'There is a war on, Roger.'

'That needn't make any difference.'

'Yes, it does. Roger, be ready; I hate to hit you without warning. I'm
going to cast a grenade into the middle of you. It's this, I'm fond of
you, my boy.'

'Father, if any one were to hear you!'

'They won't. The door is shut, Amy is gone to bed, and all is quiet in
our street. Won't you--won't you say something civil to me in return,
Roger?'

'I sometimes--bragged about you at school.'

'Did you? What sort of things, Roger?'

'I--I forget.'

'Come on, Roger.'

'Is this fair, father?'

'No, I suppose it isn't.' Mr. Torrance attacks the coals again. 'You and
your mother have lots of confidences, haven't you?'

'I tell her a good deal. Somehow--'

'Yes, somehow one can.' With the artfulness that comes of years, 'I'm
glad you tell her everything.'

'Not everything, father. There are things--about oneself--'

'Aren't there, Roger!'

'Best not to tell her.'

'Yes--yes. If there are any of them you would care to tell me
instead--just if you want to, mind--just if you are in a hole or
anything?'

'No thanks,'
'Any little debts, for instance?'

'That's all right now. Mother--'

'She did?'

'I was willing to speak to you about them, but--'

'She said, ""Not worth while bothering father.""'

'How did you know?'

'Oh, I have met your mother before, you see. Nothing else?'

'No.'

'Haven't been an ass about a girl or anything of that sort?''

'Good lord, father!'

'I shouldn't have said it. In my young days we sometimes--It's all
different now.'

'I don't know, I could tell you things that would surprise you.'

'No! Not about yourself?'

'No. At least--'

'Just as you like, Roger.'

'It blew over long ago.'

'Then there's no need?'

'No--oh no. It was just--you know--the old, old story.'

'I see. It hasn't--left you bitter about the sex, Roger, I hope?'

'Not now. She--you know what women are.'

'Yes, yes.'

'You needn't mention it to mother.'

'I won't. Think your mother and I are an aged pair, Roger?'

'I never--of course you are not young.'

'How long have you known that? I mean, it's true--but I didn't know it
till quite lately.'

'That you're old?'
'Hang it, Roger, not so bad as that--elderly. This will stagger you; but
I assure you that until the other day I jogged along thinking of myself
as on the whole still one of the juveniles. I
crossed the bridge, Roger, without knowing it.'

'What made you know?'

'What makes us know all the new things, Roger?--the war. I'll tell you
a secret. When we realised in August of 1914 that myriads of us were to
be needed, my first thought wasn't that I had a son, but that I must get
fit myself.'

'You!'

'Funny, isn't it? But, as I tell you,
I didn't know I had ceased to be young, I went into Regent's Park and
tried to run a mile.'

'Lummy, you might have killed yourself.'

'I nearly did--especially as I had put a weight on my shoulders to
represent my kit. I kept at it for a week, but I knew the game was up.
The discovery was pretty grim, Roger.'

'Don't you bother about that part of it. You are doing your share,
taking care of mother and Emma.'

'I am not taking care of them. It is you who are taking care of them. My friend, you are the head
of the house now.'

'Father!'

'Yes, we have come back to hard facts, and the defender of the house is
the head of it.'

'Me? Fudge.'

'It's true. The thing that makes me wince most is that some of my
contemporaries have managed to squeeze back: back into youth, Roger,
though I guess they were a pretty tight fit in the turnstile. There is
Coxon; he is in khaki now, with his hair dyed, and when he and I meet at
the club we know that we belong to different generations. I'm a decent
old fellow, but I don't really count any more, while Coxon, lucky dog,
is being damned daily on parade.'

'I hate your feeling it in that way, father.'

'I don't say it is a palatable draught, but when the war is over we
shall all shake down to the new conditions. No fear of my being
sarcastic to you then, Roger. I'll have to be jolly respectful.'

'Shut up, father!'

'You've begun, you see. Don't worry, Roger. Any rawness I might feel
in having missed the chance of seeing whether I was a man--like Coxon,
confound him!--is swallowed up in the pride of giving the chance to
you. I'm in a shiver about you, but--It's all true, Roger, what your
mother said about 2nd Lieutenants. Till the other day we were so little
of a military nation that most of us didn't know there were 2nd
Lieutenants. And now, in thousands of homes we feel that there is
nothing else. 2nd Lieutenant! It is like a new word to us--one, I
daresay, of many that the war will add to our language. We have taken
to it, Roger. If a son of mine were to tarnish it--'",False
"I'll do it, Annie--for
your sake--if you say it's needful for ye.

God bless you for that,
David!

 The ice is breakin' up to no'the'ard, sir. There's a
clear passage through the floe, and clear water beyond, the lookout
says.

A clear passage? To
no'the'ard?

Yes, sir.

Then get her
ready and we'll drive her through.

Aye, aye, sir.

David! David!

Will the men turn to willin' or must we drag
'em out?

They'll turn to willin' enough. You put the fear o' God into 'em,
sir. They're meek as lambs.

KEENEY. Then drive 'em--both watches. [_With grim determination._]
They's whale t'other side o' this floe and we're agoin' to git 'em.

MATE. Aye, aye, sir.

And I was agoin' home
like a yaller dog!

David!

Woman, you ain't adoin' right when you meddle in
men's business and weaken 'em. You can't know my feelin's. I got to
prove a man to be a good husband for ye to take pride in. I got to git
the ile, I tell ye.
David! Aren't you going home?

You ain't well. Go and
lay down a mite. I got to git on deck.

David!

Woman, what foolish mockin' is this? Annie! What is it? Don't you know me, Annie?

You said--you was agoin' mad--God!

Whales, sir--a whole school of 'em--off
the star-b'd quarter 'bout five miles away--big ones!

Are you lowerin' the boats?

MATE. Yes, sir.

I'm acomin' with ye.

MATE. Aye, aye, sir. You'll git the ile now right
enough, sir.

Annie! Did you hear him? I'll git the
ile. [I know you're foolin' me, Annie. You
ain't out of your mind--be you? I'll git the ile now
right enough--jest a little while longer, Annie--then we'll turn
home'ard. I can't turn back now, you see that, don't you? I've got to
git the ile. Answer me! You ain't mad, be you?

All ready, sir.

Comin', sir?","It is not, stranger, but she won't be coming near me at all, and
it's not long now I'll be letting on, for I've a cramp in my back, and
my hip's asleep on me, and there's been the devil's own fly itching my
nose. It's near dead I was wanting to sneeze, and you blathering about
the rain, and Darcy the devil choke him--and the towering
church. Give me that whisky. Would you have herself come back before I taste a drop at all?

Go over now to that cupboard, and bring me a black stick you'll see in the west corner by the wall.

Is it that?

It is, stranger; it's a long time I'm keeping that stick for I've a bad wife in the house.

Is it herself, master of the house, and she a grand woman to talk?

It's herself, surely, it's a bad wife she is--a bad wife for an old
man, and I'm getting old, God help me, though I've an arm to me still.
 Let you wait now a short while, and it's a great sight you'll see in this room in two hours or three. Is that somebody above?

There's a voice speaking on the path.

Put that stick here in the bed and smooth the sheet the way it was
lying. Be falling to sleep now and don't
let on you know anything, or I'll be having your life. I wouldn't have
told you at all but it's destroyed with the drouth I was.

Have no fear, master of the house. What is it
I know of the like of you that I'ld be saying a word or putting out my",False
"Then you think the sea's to blame for
everything, eh? Well, you're still workin' on it, ain't you, spite of
all you used to write me about hating it. That dame was here told me
you was captain of a coal barge--and you wrote me you was yanitor of a
building!

Oh, Ay work on land long time as
yanitor. Yust short time ago Ay got dis yob cause Ay vas sick, need
open air.

Sick? You? You'd never think it.

And, Anna, dis ain't real sailor yob. Dis ain't real boat on
sea. She's yust ole tub--like piece of land with house on it dat float.
Yob on her ain't sea yob. No. Ay don't gat yob on sea, Anna, if Ay die
first. Ay swear dat, ven your mo'der die. Ay keep my word, py yingo!

Well, I can't see no difference.  Speaking of being sick, I been there myself--yust out of the
hospital two weeks ago.

You, Anna? Py golly! You
feel better now, dough, don't you? You look little tired, dat's all!

I am. Tired to death. I need a long rest and I don't
see much chance of getting it.

What you mean, Anna?

Well, when I made up my mind to come to see you, I thought you
was a yanitor--that you'd have a place where, maybe, if you didn't mind
having me, I could visit a while and rest up--till I felt able to get
back on the job again.

But Ay gat place, Anna--nice place. You rest all you
want, py yiminy! You don't never have to vork as nurse gel no more. You
stay with me, py golly!

Then
you're really glad to see me--honest?

Anna, Ay like see
you like hell, Ay tal you! And don't you talk no more about gatting
yob. You stay with me. Ay don't see you for long time, you don't forgat
dat. Ay'm gatting ole. Ay gat no one in vorld but
you.

Thanks. It
sounds good to hear someone--talk to me that way. Say, though--if
you're so lonely--it's funny--why ain't you ever married again?

 Ay love your
mo'der too much for ever do dat, Anna.","If we did, my lady, the first thing we should do would be to
elect a head. Circumstances might alter cases; the same person might
not be master; the same persons might not be servants. I can't say as to
that, nor should we have the deciding of it. Nature would decide for us.

You seem to have thought it all out carefully, Crichton.

Yes, my lady.

And you have done this for us, Crichton, because you thought
that--that father needed to be kept in his place?

I should prefer you to say, my lady, that I have done it for
the house.

Thank you, Crichton. Mary, be nicer to him. (But LADY MARY has
begun to read again.) If there was any way in which we could show our
gratitude.

If I might venture, my lady, would you kindly show it by
becoming more like Lady Mary. That disdain is what we like from
our superiors. Even so do we, the upper servants, disdain the lower
servants, while they take it out of the odds and ends.

Oh dear, what a tiring day.

I feel dead. Tuck in your feet, you selfish thing.

I wonder what he meant by circumstances might alter cases.

Don't talk, Mary, I was nearly asleep.

I wonder what he meant by the same person might not be
master, and the same persons might not be servants.

Do be quiet, Mary, and leave it to nature; he said nature
would decide.

I wonder--
This is what I have written. 'Wrecked, wrecked, wrecked! on an
island in the Tropics, the following: the Hon. Ernest Woolley, the Rev.
This is what I have written. 'Wrecked, wrecked, wrecked! on an
island in the Tropics, the following: the Hon. Ernest Woolley, the Rev.

John Treherne, the Ladies Mary, Catherine, and Agatha Lasenby, with two
servants. We are the sole survivors of Lord Loam's steam yacht Bluebell,
which encountered a fearful gale in these seas, and soon became a total
wreck. The crew behaved gallantly, putting us all into the first boat.
What became of them I cannot tell, but we, after dreadful sufferings,
and insufficiently clad, in whatever garments we could lay hold of in
the dark'--

Please don't describe our garments.

--'succeeded in reaching this island, with the loss of only one
of our party, namely, Lord Loam, who flung away his life in a gallant
attempt to save a servant who had fallen overboard.' (The ladies have
wept long and sore for their father, but there is something in this last
utterance that makes them look up.)

But, Ernest, it was Crichton who jumped overboard trying to save
father.

Well, you know, it was rather silly of uncle to fling away his life by
trying to get into the boat first; and as this document may be printed
in the English papers, it struck me, an English peer, you know--

Ernest, that is very thoughtful of you.

--'By night the cries of wild cats and
the hissing of snakes terrify us extremely'--(this does not satisfy
him so well, and he makes a correction)--'terrify the ladies extremely.
Against these we have no weapons except one cutlass and a hatchet. A
bucket washed ashore is at present our only comfortable seat'--

And Ernest is sitting on it.

H'sh! Oh, do be quiet.--'To add to our horrors, night falls
suddenly in these parts, and it is then that savage animals begin to
prowl and roar.'

Have you said that vampire bats suck the blood from our toes
as we sleep?

No, that's all. I end up, 'Rescue us or we perish. Rich reward.
Signed Ernest Woolley, in command of our little party.' This is written
on a leaf taken out of a book of poems that Crichton found in his
pocket. Fancy Crichton being a reader of poetry. Now I shall put it into
the bottle and fling it into the sea.

The tide is going out, we mustn't miss the post.

Anything wrong, sir?",False
"Remember, I warn't hankerin' to have you come on this voyage,
Annie.

I wanted to be with you, David, don't you see? I didn't
want to wait back there in the house all alone as I've been doing these
last six years since we were married--waiting, and watching, and
fearing--with nothing to keep my mind occupied--not able to go back
teaching school on account of being Dave Keeney's wife. I used to dream
of sailing on the great, wide, glorious ocean. I wanted to be by your
side in the danger and vigorous life of it all. I wanted to see you the
hero they make you out to be in Homeport. And instead all I find is ice and cold--and brutality!

I warned you what it'd be, Annie. ""Whalin' ain't no ladies' tea
party,"" I says to you, ""and you better stay to home where you've got all
your woman's comforts."" But you was so set on it.

Oh, I know it isn't your fault, David. You see,
I didn't believe you. I guess I was dreaming about the old Vikings in
the story books and I thought you were one of them.

I done my best to make it as cozy and
comfortable as could be. 
I even sent to the city for that organ for ye, thinkin' it might be
soothin' to ye to be playin' it times when they was calms and things was
dull like.

Yes, you were very kind, David. I know that.
I won't stand it--I can't stand
it--pent up by these walls like a prisoner. Take me away from here, David! If I don't get away from
here, out of this terrible ship, I'll go mad! Take me home, David! I
can't think any more. I feel as if the cold and the silence were
crushing down on my brain. I'm afraid. Take me home!

Best go to bed, Annie. You ain't yourself. You got fever. Your eyes look
so strange like. I ain't never seen you look this way before.

It's the ice and the cold and the
silence--they'd make any one look strange.

In a month or two, with good luck, three at the
most, I'll have her filled with ile and then we'll give her everything
she'll stand and p'int for home.

But we can't wait for that--I can't wait. I want to get
home. And the men won't wait. They want to get home. It's cruel, it's
brutal for you to keep them. You must sail back. You've got no excuse.
There's clear water to the south now. If you've a heart at all you've
got to turn back.","I'll take off anything else in reason.

But a Royal Salute to my daughter--it costs so little.

 Papa, I don't want a salute.

My dear sir, as soon as we know which of us is entitled to take that liberty she shall have as man salutes as she likes.

 As for guards of honour and triumphal arches, you
  don't know our people--they wouldn't stand it.

They are very off-hand with us--very off-hand indeed.

Oh, but you mustn't allow that--you must keep them in
  proper discipline, you must impress your Court with your
  importance.  You want deportment--carriage--

 We've got a carriage.

  Manner--dignity.  There must be a good deal of this
  sort of thing- and a little of this sort of
  thing- and possibly just a Soupcon of this sort of
  thing!- and so on.  Oh, it's very useful, and most
  effective.  Just attend to me.  You are a King--I am a subject.
  Very good--

      I am a courtier grave and serious
                      Who is about to kiss your hand:
                 Try to combine a pose imperious
                      With a demeanour nobly bland.

     Let us combine a pose imperious With a demeanour nobly bland.

  That's, if anything, too unbending--
                      Too aggressively stiff and grand;

                 Now to the other extreme you're tending--
                 Don't be so deucedly condescending!

      Now to the other extreme you're tending--Don't be so dreadfully condescending!

      Oh, hard to please some noblemen seem! At first, if anything, too unbending;
                 Off we go to the other extreme--
                      Too confoundedly condescending!

         Now a gavotte perform sedately--
                      Offer your hand with conscious pride;
                 Take an attitude not too stately,
                      Still sufficiently dignified.

      Now for an attitude not too stately, Still sufficiently dignified.",False
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","In the regrettable slang of the servants' hall, my lady, the
master is usually referred to as the Gov.

I see. You--

Yes, I understand that is what they call me.

You didn't even take your meals with
the family?

No, my lady, I dined apart.

You, girl, also? Did you dine with Crichton?

No, your ladyship.

With whom?

I took my bit of supper with--with Daddy and Polly and the rest.

Dear old Daddy--he was our monkey. You
remember our monkey, Agatha?

Rather! What a funny old darling he was.

And don't you think Polly was the sweetest
little parrot, Mary?

Ah! I understand; animals you had domesticated?

Quite so--quite so.

The servants' teas that used to take place here once
a month--

They did not seem natural on the island, my lady, and were
discontinued by the Gov.'s orders.

A clear proof, Loam, that they were a mistake here.

I admit it frankly.
I abandon them. Emily, as the result of our experiences on the island, I
think of going over to the Tories.

I am delighted to hear it.

Thank you, Crichton, thank you; that is all.

One moment. Young people, Crichton, will be young people, even on an island; now,
I suppose there was a certain amount of--shall we say sentimentalising,
going on?
Yes, my lady, there was.

Mother!

Which gentleman? You,
girl, tell me.

If you please, my lady--

The fact is--

It was him--Mr. Ernest, your ladyship.

With which lady?

I have already told you, Lady Brocklehurst, that Ernest and I--

Yes, now; but you were two years on the island. Was it this lady?

No, your ladyship.

Then I don't care which of the others it was. Well, I suppose that will do.

Do! I hope you are ashamed of yourself, mother. You are an excellent fellow, Crichton; and if,
after we are married, you ever wish to change your place, come to us.

Oh no, impossible--

Why impossible?  Do you see why it should be
impossible, my man?

Yes, my lady. I had not told you, my lord, but as soon as
your lordship is suited I wish to leave service.

What will you do, Crichton?

Shall I withdraw, my lord?

Horrid of me, wasn't it? But if one wasn't disagreeable now and again, it would
be horribly tedious to be an old woman. He will soon be yours, Mary, and
then--think of the opportunities you will have of being disagreeable to
me. On that understanding, my dear, don't you think we might--? 

Quite so--quite so. 
To wish you every dear happiness.

The same to you, my lady.

Do you despise me, Crichton? You are the best man among us.

On an island, my lady, perhaps; but in England, no.

Then there's something wrong with England.

My lady, not even from you can I listen to a word against
England.

Tell me one thing: you have not lost your courage?

No, my lady.",True
"Sire----

Is that the paper?

It awaits only your Imperial Majesty's signature.

When you have signed that paper, Sire, the Fatherland will be at war with France and Russia.

At last, this little paper----

Not of the value of a bird's feather until it has your royal signature. The----

Then it will sing round the planet. The vibration of it will
not pass in a hundred years. My friend, how still the world has grown
since I raised this pen! All Europe's listening. Europe! That's
Germany, when I have signed! And yet----

Your Imperial Majesty is not afraid to sign?

Afraid!

Oh, Sire!

I am irresistible to-day! ""Red blood boils in my veins. To me
every open door is the gift of a world! I hear a thousand
nightingales! I would eat all the elephants in Hindustan and pick my
teeth with the spire of Strassburg Cathedral.""

That is the Fatherland to-day. Such as we are, that you have
made us, each seeking to copy you in so far as man can repeat his
deity. It was you fashioned us into a sword, Sire, and now the sword
must speak.

There the sword spoke--and yet the wise one
said: ""Take not your enemies together, but separately, lest the meal
go to them instead of to you."" One at a time. Why am
I not a friend of Russia till France is out of the way, or France's
friend until the bear is muzzled? That was your part.

For that I strove, but their mean minds suspected me. Sire,
your signature!

What of Britain?

This--The Day, to which we have so often drunk,
draws near!

The Day! To The Day! But when?

Now, if she wants it!

There is no road to Britain--until our neighbors are subdued.
Then, for us, there will be no roads that do not lead to Britain.
Your Imperial Majesty, Britain will not join in
just now.

If I was sure of that!

I vouch for it. So well we've chosen our time, it finds her
at issue with herself, her wild women let loose, her colonies ready to
turn against her, Ireland aflame, the paltry British Army sulking with
the civic powers.

These wounds might heal suddenly if German bugles sounded. It
is a land that in the past has done things.

In the past, your Imperial Majesty, but in the past alone lies
Britain's greatness.

Yes, that's the German truth. Britain has grown dull and
sluggish; a belly of a land, she lies overfed; no dreams within her
such as keep powers alive--and timid, too--without red blood in her,
but in its stead a thick, yellowish fluid. The most she'll play for is
her own safety. Pretend to grant her that and she'll seek her soft bed
again. Britain's part in the world's making is done. ""I was,"" her epitaph.

How well you know her, Sire! All she needs is some small
excuse for saying, ""I acted in the best interests of my money-bags.""
That excuse I've found for her. I have promised in your name a secret
compact with her, that if she stands aloof the parts of France we do
not at present need we will not at present take.

A secret bargain over the head of France, her friend! Surely an
infamous proposal.

The British Government will not think so. Trust me to know
them, Sire. Your signature?

I can fling a million men within the week across
the border by way of Alsace and Lorraine.

There are a hundred gates to open that way.

My guns shall open them.

You can think of no easier road, Sire?

I think of it night and day.

One further north--through Belgium?

If I could dare! But no, that road is barred.

On the contrary, Sire----

Barred by a fortress no gun of mine may bear against--by honor,
by my plighted word.

Yet, Sire----

No, no! I will not so stain my name.","I'll take off anything else in reason.

But a Royal Salute to my daughter--it costs so little.

 Papa, I don't want a salute.

My dear sir, as soon as we know which of us is entitled to take that liberty she shall have as man salutes as she likes.

 As for guards of honour and triumphal arches, you
  don't know our people--they wouldn't stand it.

They are very off-hand with us--very off-hand indeed.

Oh, but you mustn't allow that--you must keep them in
  proper discipline, you must impress your Court with your
  importance.  You want deportment--carriage--

 We've got a carriage.

  Manner--dignity.  There must be a good deal of this
  sort of thing- and a little of this sort of
  thing- and possibly just a Soupcon of this sort of
  thing!- and so on.  Oh, it's very useful, and most
  effective.  Just attend to me.  You are a King--I am a subject.
  Very good--

      I am a courtier grave and serious
                      Who is about to kiss your hand:
                 Try to combine a pose imperious
                      With a demeanour nobly bland.

     Let us combine a pose imperious With a demeanour nobly bland.

  That's, if anything, too unbending--
                      Too aggressively stiff and grand;

                 Now to the other extreme you're tending--
                 Don't be so deucedly condescending!

      Now to the other extreme you're tending--Don't be so dreadfully condescending!

      Oh, hard to please some noblemen seem! At first, if anything, too unbending;
                 Off we go to the other extreme--
                      Too confoundedly condescending!

         Now a gavotte perform sedately--
                      Offer your hand with conscious pride;
                 Take an attitude not too stately,
                      Still sufficiently dignified.

      Now for an attitude not too stately, Still sufficiently dignified.",False
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","'You don't show it.'

'That is because of our awkward relationship.'

'We have got to go through with it.'

'There's no way out.'

'No.'

'We have, as it were, signed a compact, Roger, never to let on that we
care for each other. As gentlemen we must stick to it.'

'Yes. What are you getting at, father?'

'There is a war on, Roger.'

'That needn't make any difference.'

'Yes, it does. Roger, be ready; I hate to hit you without warning. I'm
going to cast a grenade into the middle of you. It's this, I'm fond of
you, my boy.'

'Father, if any one were to hear you!'

'They won't. The door is shut, Amy is gone to bed, and all is quiet in
our street. Won't you--won't you say something civil to me in return,
Roger?'

'I sometimes--bragged about you at school.'

'Did you? What sort of things, Roger?'

'I--I forget.'

'Come on, Roger.'

'Is this fair, father?'

'No, I suppose it isn't.' Mr. Torrance attacks the coals again. 'You and
your mother have lots of confidences, haven't you?'

'I tell her a good deal. Somehow--'

'Yes, somehow one can.' With the artfulness that comes of years, 'I'm
glad you tell her everything.'

'Not everything, father. There are things--about oneself--'

'Aren't there, Roger!'

'Best not to tell her.'

'Yes--yes. If there are any of them you would care to tell me
instead--just if you want to, mind--just if you are in a hole or
anything?'

'No thanks,'
'Any little debts, for instance?'

'That's all right now. Mother--'

'She did?'

'I was willing to speak to you about them, but--'

'She said, ""Not worth while bothering father.""'

'How did you know?'

'Oh, I have met your mother before, you see. Nothing else?'

'No.'

'Haven't been an ass about a girl or anything of that sort?''

'Good lord, father!'

'I shouldn't have said it. In my young days we sometimes--It's all
different now.'

'I don't know, I could tell you things that would surprise you.'

'No! Not about yourself?'

'No. At least--'

'Just as you like, Roger.'

'It blew over long ago.'

'Then there's no need?'

'No--oh no. It was just--you know--the old, old story.'

'I see. It hasn't--left you bitter about the sex, Roger, I hope?'

'Not now. She--you know what women are.'

'Yes, yes.'

'You needn't mention it to mother.'

'I won't. Think your mother and I are an aged pair, Roger?'

'I never--of course you are not young.'

'How long have you known that? I mean, it's true--but I didn't know it
till quite lately.'

'That you're old?'
'Hang it, Roger, not so bad as that--elderly. This will stagger you; but
I assure you that until the other day I jogged along thinking of myself
as on the whole still one of the juveniles. I
crossed the bridge, Roger, without knowing it.'

'What made you know?'

'What makes us know all the new things, Roger?--the war. I'll tell you
a secret. When we realised in August of 1914 that myriads of us were to
be needed, my first thought wasn't that I had a son, but that I must get
fit myself.'

'You!'

'Funny, isn't it? But, as I tell you,
I didn't know I had ceased to be young, I went into Regent's Park and
tried to run a mile.'

'Lummy, you might have killed yourself.'

'I nearly did--especially as I had put a weight on my shoulders to
represent my kit. I kept at it for a week, but I knew the game was up.
The discovery was pretty grim, Roger.'

'Don't you bother about that part of it. You are doing your share,
taking care of mother and Emma.'

'I am not taking care of them. It is you who are taking care of them. My friend, you are the head
of the house now.'

'Father!'

'Yes, we have come back to hard facts, and the defender of the house is
the head of it.'

'Me? Fudge.'

'It's true. The thing that makes me wince most is that some of my
contemporaries have managed to squeeze back: back into youth, Roger,
though I guess they were a pretty tight fit in the turnstile. There is
Coxon; he is in khaki now, with his hair dyed, and when he and I meet at
the club we know that we belong to different generations. I'm a decent
old fellow, but I don't really count any more, while Coxon, lucky dog,
is being damned daily on parade.'

'I hate your feeling it in that way, father.'

'I don't say it is a palatable draught, but when the war is over we
shall all shake down to the new conditions. No fear of my being
sarcastic to you then, Roger. I'll have to be jolly respectful.'

'Shut up, father!'

'You've begun, you see. Don't worry, Roger. Any rawness I might feel
in having missed the chance of seeing whether I was a man--like Coxon,
confound him!--is swallowed up in the pride of giving the chance to
you. I'm in a shiver about you, but--It's all true, Roger, what your
mother said about 2nd Lieutenants. Till the other day we were so little
of a military nation that most of us didn't know there were 2nd
Lieutenants. And now, in thousands of homes we feel that there is
nothing else. 2nd Lieutenant! It is like a new word to us--one, I
daresay, of many that the war will add to our language. We have taken
to it, Roger. If a son of mine were to tarnish it--'",True
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","I'll take off anything else in reason.

But a Royal Salute to my daughter--it costs so little.

 Papa, I don't want a salute.

My dear sir, as soon as we know which of us is entitled to take that liberty she shall have as man salutes as she likes.

 As for guards of honour and triumphal arches, you
  don't know our people--they wouldn't stand it.

They are very off-hand with us--very off-hand indeed.

Oh, but you mustn't allow that--you must keep them in
  proper discipline, you must impress your Court with your
  importance.  You want deportment--carriage--

 We've got a carriage.

  Manner--dignity.  There must be a good deal of this
  sort of thing- and a little of this sort of
  thing- and possibly just a Soupcon of this sort of
  thing!- and so on.  Oh, it's very useful, and most
  effective.  Just attend to me.  You are a King--I am a subject.
  Very good--

      I am a courtier grave and serious
                      Who is about to kiss your hand:
                 Try to combine a pose imperious
                      With a demeanour nobly bland.

     Let us combine a pose imperious With a demeanour nobly bland.

  That's, if anything, too unbending--
                      Too aggressively stiff and grand;

                 Now to the other extreme you're tending--
                 Don't be so deucedly condescending!

      Now to the other extreme you're tending--Don't be so dreadfully condescending!

      Oh, hard to please some noblemen seem! At first, if anything, too unbending;
                 Off we go to the other extreme--
                      Too confoundedly condescending!

         Now a gavotte perform sedately--
                      Offer your hand with conscious pride;
                 Take an attitude not too stately,
                      Still sufficiently dignified.

      Now for an attitude not too stately, Still sufficiently dignified.",False
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","This is the ancient prophecy. Therefore the Lord himself shall give
you a sign; behold, a virgin shall conceive, and bear a son, and shall
call his name Immanuel.

Butter and honey shall he eat, that he may know to refuse the evil and
choose the good.

For before the child shall know to refuse the evil, and choose the
good, the land that thou abhorrest shall be forsaken of both her
kings.


     I pray thee, tell me, Lady Bethlehemite,
     If any wonders you have seen this night?

     I've seen a wondrous silver shaft of light

   Come from a star, and blinded is my sight.

     Tell me, for thou art native of this place,
     What dost thou know about the King of Grace--
     King of the Jews?


     Aye, in Jerusalem
     He dwells, and not in Bethlehem.
     He sits upon his mighty judgment throne,
     Cruel and stern, his heart a living stone.


     I mean a new-born King, of love and peace;
     His is the star--His reign shall never cease.


     All things tonight seem passing strange to me,
     I have just read an ancient prophecy
     That this, our Bethlehem, King David's town,
     Shall be the birthplace, e'er of great renown,
     Of one called Councillor of King David's line
     Whose coming is foretold in words divine.
     And now you come with words of mystery!
     Why should thy questions, which are dark to me,
     Cause me to think of Him?


     The star! The star!
     No more it moves about the heavens afar,
     It standeth still. O, hostess, kneel and pray,
     For Jesus Christ, the Lord, is born today!


     His words are fraught with mystery; I'll within
     And seek protection in my humble inn.



     Three kings came riding from far away,
       Melchoir, Gaspar and Baltasar;
     Three wise men out of the east were they,
     And they traveled by night and they slept by day,
       For their guide was a beautiful, wonderful star.


     The star was so beautiful, large and clear,
       That all other stars of the sky
     Became a white mist in the atmosphere;
     And by this they knew that the coming was near
       Of the Prince foretold in prophecy.",True
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","Chase me? He did worse than chase me. He caught up with
me.

 And where is he now?

Niver a know do I know where he is. I left your boy
Matsy chasing him down the alley with a rope.

Bridget, go in the far room and get a wee drop of tay
for Mrs. O'Toole.

I can't drink any tay. I'm that injured I can't drink at
all, at all.

A drop of tay will warm ye up. Hurry, Bridget.

Yis, mum.

I was out in me cabbage garden picking a bit of cabbage
for me owld man's Christmas dinner. I was bending over looking at the
cabbage whin all of a sudden I felt meself flying through the air and
I landed in the watering trough, so I did. And it was full of water.
And I'm almost killed entirely--and it's all the fault of your goat,
Mrs. Mulligan.

There, now, Kathleen, darlin', sit down and take things
easy.

I'll not sit down, Mollie Mulligan. Sure I'm thinking
I'll be after spindin' the rist of me life standing up on me two fate.

So the goat struck ye, did he?

He did.

 My, my, the trouble I've had all along of that Shamus
O'Brien. He's an awful goat, is Shamus O'Brien.


 Here's the tea, mum.

Thank ye kindly, Bridget. Here, Kathleen, take a cup of
tay and let it soothe your wounded feelings.

Sure, it's more than me feelings that is wounded, Mrs.
Mulligan.

Maw, ain't it time we were starting for the entertainment?

My, my, I've been that excited about the misdeeds of
that rascal Shamus O'Brien that I had forgotten the Christmas
entertainment entirely.

Sure, your family looks as though they were going out in
society, Mollie Mulligan.

hey are that. They're on their way to the fine church
entertainment at the Sunday School down the strate.

Maw, here comes Matsy with the goat. 

Matsy Mulligan, tie that goat in the back yard and tie all his four fate together. I'll
tach him a lesson, if it's the last thing I ever do. Patsy, go out and
help your brother tie up Shamus O'Brien.",False
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","'Yes, perhaps.'

'Good-night, Robert.'

'Good-night, dear.'

'Dick!'

'I have come to sit with you for a bit, father.'

'It's you, Dick; it's you!'

'It's me all right, father. I say, don't be startled, or anything of that
kind. We don't like that.'

'My boy!'

'How am I looking, father?'

'You haven't altered, Dick.'

'Rather not. It's jolly to see the old studio again! I say, father, don't fuss. Let us be our ordinary selves, won't
you?'

'I'll try, I'll try. You didn't say you had come to sit with  me, Dick? Not with me!'

'Rather!'

'But your mother----'

'It's you I want.'

'Me?'

'We can only come to one, you see.'

'Then why me?'

'That's the reason. Hello, here's your old jacket, greasier than ever!'

'Me? But, Dick, it is as if you had forgotten. It was your mother who
was everything to you. It can't be you if you have forgotten that.
I used to feel so out of it; but, of course, you didn't know.'

'I didn't know it till lately, father; but heaps of things that I didn't
know once are clear to me now. I didn't know that you were the one who
would miss me most; but I know now.'

'Me miss you most? Dick, I try to paint just as before. I go to the
club. Dick, I have been to a dinner-party. I said I wouldn't give in.'

'We like that.'

'But, my boy----'

'I say, father, let's get away from that sort of thing.'

'That is so like you, Dick! I'll do anything you ask.'

'Then keep a bright face.'

'I've tried to.'

'Good man! I say, put on your old greasy; you are looking so beastly
clean.'

'Anything you like. No, that's the wrong sleeve. Thanks, Dick.'

'Here, let me shove you into your old seat.'

'How's that, umpire!'

'Dick, that's just how you used to butt me into it long ago!'

'When I was a kid.'

'With the palette in my hand.'

'Or sticking to your trousers.'

'The mess we made of ourselves, Dick.'
'I sneaked behind the settle and climbed up it.'

'Till you fell off.'

'On top of you and the palette.'

'Ah, Dick.'

'Now then, behave! What did I say about that face?'

'That's better. I'll sit here.'

'Got your pipe?'

'I don't--I don't seem to care to smoke nowadays, Dick.'

'Rot! Just because I am dead! You that pretend to be plucky! I won't
have it, you know. You get your pipe, and look slippy about it.'

'Yes, Dick,
Now, then, burn your thumb with the match--you always did, you know.
That's the style. You've forgotten to cock your head to the side. Not so
bad. That's you. Like it?'

'It's rather nice, Dick. Dick, you and me by the fire!'

'Yes, but sit still. How often we might have been like this, father,
and weren't.'

'Ah!'

'Face. How is Fido?'

'Never a dog missed her master more.'

'Oh, She doesn't want to go and sit on my grave, or any of
that tosh, does she? As if I were there!'

'No, no, she goes ratting, Dick.'

'Good old Fido!'

'Dick, here's a good one. We oughtn't to keep a dog at all because we
are on rations now; but what do you think Fido ate yesterday?'",False
"I am with you, Sire, but I fear it will not be so with
France. She has grown cynical. She will find the road through Belgium.

You seek to tempt me. She also signed the treaty.

Your Imperial Majesty judges others by yourself. I have
private ground for fearing that in the greed for a first advantage
France will call the treaty but a scrap of paper.

I think your private ground may be your own private newspaper.

She will say that necessity knows no law, or some such
dastard words.

Belgium is no craven. She will fight the betrayer.

France will hack her way through her.

My Chancellor, that is a hideous phrase.

I ask your pardon, Sire. It came, somehow, pat to my lips.

Your Imperial Majesty, the time passes. Will it please you to sign?

Bonaparte would have acted quickly.

Bonaparte!

The paper, Sire.

Leave it now with me. Return in an hour and you shall have it signed.

The least delay----

Overmuch reflection----

I wish to be alone.

Even a King's life is but a day, and in his day the sun is only
at its zenith once. This is my zenith; others will come to Germany,
but not to me. The world pivots on me to-night. They said Bonaparte,
coupling me with him. To dim Napoleon! Paris in three weeks--say four,
to cover any chance miscalculation; Russia on her back in six, with
Poland snapping at her, and then, after a breathing space, we
reach--The Day! We sweep the English Channel, changing its name as we
embark, and cross by way of Calais, which will have fallen easily into
our hands, the British fleet destroyed--for that is part of the
plan--Dover to London is a week of leisured marching, and London
itself, unfortified and panic-stricken, falls in a day! _Væ victis!_
I'll leave conquered Britain some balls to play with, so that there
shall be no uprising. Next I carve America in great mouthfuls for my
colonists, for now I strike the seas. It's all so docketed. I feel
it's as good as done before I set forth to do it. Dictator of the
world! And all for pacific ends. For once, the whole is mine. We come
at last to the great desideratum, a universal peace. Rulers over all!
God in the heavens, I upon the earth--we two! And there are still the Zeppelins! I'll sign!Who's that?

A friend. I am Culture, who has so long hovered well-placed
over happy Germany.

A friend--a consort! I would hear
you say, O Queen, that I have done some things for you.

You have done much for me. I have held my head higher since you
were added to the roll of sovereigns. I may have smiled at you at
times, as when you seemed to think that you were the two of us in one,
but as Kings go you have been a worthy King.

It was all done for you.

So, for long, I thought. I looked upon Germany's golden
granaries, plucked from ground once barren; its busy mills and
furnaces, its outstretching commerce and teeming people and noble
seats of learning, all mellowing in the sun, and I heard you say they
were dedicate to me, and I was proud. You have honored me, my Emperor,
and now I am here to be abased by you. All the sweet garments you have
robed me in, tear them off me and send me naked out of Germany.

You would not have me sign?

I warn you first to know yourself, you who have gloated in a
looking-glass too long.

I sign, so that Germany may be greater still, to spread your
banner farther; thus I make the whole world cultured.

My banner needs no such spreading. It has ever been your
weakness to think that I have no other home save here in Germany. I
have many homes, and the fairest is in France.

If that were true, Germany would care less for you.

If that is true, I have never had a home in Germany. I am no
single nation's servant, no single race's Queen. I am not of German
make. My banner is already in every land on which you would place your
heel. Culture spreads not by way of maiming freedom. I'll not have you
say you fight for me. Find some other reason.

The jealousies of nations----

All are guilty there. Jealousy, not love of money, is the root
of all evil; that was a misprint. Yet I know of nothing those others
want that is yours to give, save peace. What do you want of them?
Bites out of each, and when they refuse to be dismembered you cry:
""The blood be on their heads; they force me into war.""

Germany must expand. That is her divine mission; I have it from on high.","Then when I'd my full share I'd come walking down where you'd
see the ducks and geese stretched sleeping on the highway of the road,
and before I'd pass the dunghill, I'd hear himself snoring out, a loud
lonesome snore he'd be making all times, the while he was sleeping, and
he a man 'd be raging all times, the while he was waking, like a gaudy
officer you'd hear cursing and damning and swearing oaths.

Providence and Mercy, spare us all!

It's that you'd say surely if you seen him and he after
drinking for weeks, rising up in the red dawn, or before it maybe, and
going out into the yard as naked as an ash tree in the moon of May, and
shying clods against the visage of the stars till he'd put the fear of
death into the banbhs and the screeching sows.

I'd be well-night afeard of that lad myself, I'm thinking. And there was no one in it but the two of you alone?

The divil a one, though he'd sons and daughters walking all
great states and territories of the world, and not a one of them, to
this day, but would say their seven curses on him, and they rousing up
to let a cough or sneeze, maybe, in the deadness of the night.

Well, you should have been a queer lot.
I never cursed my father the like of that, though I'm twenty and more
years of age.

Then you'd have cursed mine, I'm telling you, and he a man
never gave peace to any, saving when he'd get two months or three, or
be locked in the asylums for battering peelers or assaulting men  the way it was a bitter life he led me till I did up a Tuesday and halve his skull.

Well, you'll have peace in this place, Christy Mahon, and none to trouble you, and it's near
time a fine lad like you should have your good share of the earth.

It's time surely, and I a seemly fellow with great strength in
me and bravery of...

Oh, glory! it's late for knocking,
and this last while I'm in terror of the peelers, and the walking dead.",False
"Is it dreaming I am?

Drink it and you'll find it ain't no dream.

To hell with the drink--but I'll take it just the same.  Aah! I'm needin' that--and 'tis fine stuff. But 'twasn't the booze I
meant when I said, was I dreaming. I thought you was some mermaid out
of the sea come to torment me. 
Aye, rale flesh and blood, divil a less.

Cut that.

But tell me, isn't this a barge I'm on--or isn't it?

Sure.

And what is a fine handsome woman the like of you doing on this
scow?

Never you mind. 
Say, you're a great one, honest--starting right in kidding after what
you been through.

Ah, it was nothing--aisy for a rale man
with guts to him, the like of me. All in the day's work,
darlin'. But I won't be denying 'twas a damn narrow squeak.
We'd all ought to be with Davy Jones at the bottom of the sea, be
rights. And only for me, I'm telling you, and the great strength and
guts is in me, we'd be being scoffed by the fishes this minute!

Gee, you hate yourself, don't you? Well, you'd better come in and
lie down. You must want to sleep.

Lie down and sleep, is it? Divil a wink I'm
after having for two days and nights and divil a bit I'm needing now.
Let you not be thinking I'm the like of them three weak scuts come in
the boat with me. I could lick the three of them sitting down with one
hand tied behind me. They may be bate out, but I'm not--and I've been
rowing the boat with them lying in the bottom not able to raise a hand
for the last two days we was in it.  And I can lick all hands on this tub, wan
be wan, tired as I am!

Gee, ain't you a hard guy!  But never mind
that fight talk. I'll take your word for all you've said. Go on and sit
down out here, anyway, if I can't get you to come inside. You're all in, you might as well own up to it.

The hell I am!

Well, be stubborn then for all I care. And I must say I
don't care for your language. The men I know don't pull that rough
stuff when ladies are around.

Ladies!Ho-ho! Divil mend you! Let you not be making game of me. What would
ladies be doing on this bloody hulk?  Aisy, now! You're not the old
Square-head's woman, I suppose you'll be telling me next--living in his
cabin with him, no less!  But
I do be thinking, iver since the first look my eyes took at you, that
it's a fool you are to be wasting yourself--a fine, handsome girl--on a
stumpy runt of a man like that old Swede. There's too many strapping
great lads on the sea would give their heart's blood for one kiss of
you!","You wouldn't find your way, stranger, for there's a small path
only, and it running up between two sluigs where an ass and cart would
be drowned. Let you be making yourself
easy, and saying a prayer for his soul, and it's not long I'll be coming
again.

Maybe if you'd a piece of a grey thread and a
sharp needle--there's great safety in a needle, lady of the house--I'ld
be putting a little stitch here and there in my old coat, the time I'll
be praying for his soul, and it going up naked to the saints of God.

There's the needle, stranger, and I'm thinking you won't be
lonesome, and you used to the back hills, for isn't a dead man itself
more company than to be sitting alone, and hearing the winds crying, and
you not knowing on what thing your mind would stay?

It's true, surely, and the Lord have mercy on us all!

Don't be afeard, stranger; a man that's dead can do no hurt.

I meant no harm, your honour; and won't you leave me
easy to be saying a little prayer for your soul?


Ah, the devil mend her.... Do you hear that, stranger? Did ever you hear another woman
could whistle the like of that with two fingers in her mouth?I'm destroyed with the drouth, and let you bring me a drop quickly before herself will come back.

Is it not dead you are?

How would I be dead, and I as dry as a baked bone, stranger?

 What will herself say if she smells the stuff on you, for I'm thinking it's not for nothing you're letting on to be dead?",False
"Noddin', nid, nid noddin'.

Dropping off to sleep, ain't we, Klinker?

 Asleep! Every last one of them is verra sound asleep. Meeny and
Biddy Mary, and Sergius and Tomasso and the leetla Dutch twins and
all! Jack Frost! Jolly Jack Frost! Come-a
quick, come-a quick! They're all asleep.

Hello, what is it?

It is Anita. The leetla children are all here and sound asleep.

And so was I. They sang a song
about noddin', nid, nid noddin', and I just went to sleep myself. I
dreamed I was hunting a polar bear way up by the North Pole.
I'm still awfully sleepy.

 I didn't know that you ever went to sleep.

 You bet I do. That's the one thing I've got against my
daddy's Christmas trip every year. It wakes us all up right in the
middle of the night.

The middle of the night? What _do_ you mean?

Middle of the north pole night. If it wasn't for Christmas
we could go to bed about half past October and sleep until a quarter
of May, but ma thinks we ought to help pa and then wait up until he
comes home. My, I'm sleepy! Aren't you?

Oh, no, no! I'm verra too much excited to sleep. It's all about
my secret. Are you really sure he is coming?

 Of course he is, and it's almost time he was here now.
It's nearly Christmas Day. Look way up there in the sky. You don't see
anything that looks like an air ship, do you?

 No, I cannot see a single thing.

 Oh, look here! The children have
lighted a candle for him. That's just fine. It always pleases him. And
see; here's a picture and a wreath of holly and the star of Bethlehem.
And stockings and shoes all in a row.

 I can't see a thing.

Here's a telescope. Look through that. Now do you see anything?

 Oh, no; now I cannot even see the stars or the moon.

Of course you can't. You are looking through the wrong
end. Turn it around.

Oh, now I can see the stars. And, oh, look! I see a leetla, teeny-weeny thing way, way
off--far up in the sky. Look, Jack Frost, is that the air ship?

 Yes, I believe it is.","At last we have arrived at our destination.  This is
  the Ducal Palace, and it is here that the Grand Inquisitor
  resides.  As a Castilian hidalgo of ninety-five quarterings, I
  regret that I am unable to pay my state visit on a horse.  As a
  Castilian hidalgo of that description, I should have preferred to
  ride through the streets of Venice; but owing, I presume, to an
  unusually wet season, the streets are in such a condition that
  equestrian exercise is impracticable.  No matter.  Where is our
  suite?
   Your Grace, I am here.

 Why do you not do yourself the honour to kneel when you address His Grace?
My love, it is so small a matter!  Still, you may as well do it.
 
 The young man seems to entertain but an imperfect
  appreciation of the respect due from a menial to a Castilian
  hidalgo.

My child, you are hard upon our suite.

Papa, I've no patience with the presumption of persons
  in his plebeian position.  If he does not appreciate that
  position, let him be whipped until he does.

    And you'll discover never
                      A tale so free from every doubt--
                 All probable, possible shadow of doubt--
                 All possible doubt whatever!

         A tale free from every doubt, etc.

Then do you mean to say that I am married to one of
  two gondoliers, but it is impossible to say which?

Without any doubt of any kind whatever.  But be
  reassured: the nurse to whom your husband was entrusted is the
  mother of the musical young man who is such a past-master of that
  delicately modulated instrument (indicating the drum).  She can,
  no doubt, establish the King's identity beyond all question.

Heavens, how did he know that?

My young friend, a Grand Inquisitor is always up to
  date.   His mother is at present the wife of a highly
  respectable and old-established brigand, who carries on an
  extensive practice in the mountains around Cordova.  Accompanied
  by two of my emissaries, he will set off at once for his mother's
  address.  She will return with them, and if she finds any
  difficulty in making up her mind, the persuasive influence of the
  torture chamber will jog her memory.",False
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","Humph! He's original in that opinion.

 I know it's hard your being the only one up the week since
you've been here, with no one to talk to; but there's another patient
due to-day. Maybe she'll be well enough to be around with you. She can't be coming unless she got
in on the last train.

It's a she, eh?

Yes.

Young?

 Eighteen, I believe. I suppose you'll be asking if she's pretty next! Oh, you men
are all alike, sick or well. Her name is Carmody, that's the only other
thing I know. So there!

 Carmody?

 Oh, you don't know her. She's from another part of the
state from your town.

Miss Howard.

Yes, Miss Gilpin. It's time for those horrid diets.

I'm Miss Carmody. I believe Doctor Gaynor wrote----

 We've been expecting you all day. How do you do? I'm Miss Gilpin. You came on the
last train, didn't you?

 Yes. This is my father, Miss Gilpin--and Mr. Nicholls.

Won't you gentlemen sit down? And now we'll get you settled immediately. Your
room is all ready for you. If you'll follow me---- 

Let me take the suit-case now, Fred.

No, my dear, you mustn't. Put the case right down there, Mr. Nicholls. I'll
have it taken to Miss Carmody's room in a moment. That's the first rule
you'll have to learn. Never exert yourself or tax your strength. It's
very important. You'll find laziness is a virtue instead of a vice with
us.

I--I didn't know----

Of course you didn't. And now if you'll come
with me I'll show you your room. We'll have a little chat there and I
can explain all the other important rules in a second. The gentlemen
can make themselves comfortable in the meantime. We won't be gone more
than a moment.",False
"Tomorrow comes the great, grand
festival of Christmas, is it not, Paddy Mike?

Sure and it is. This is
the holy Christmas Eve.

The night of the day
behind Christmas is always Christmas Eve, ain't it?
Sure it is.

Und tomorrow we gets lots of Christmas presents always, me
und Klinker; don't we, Klinker?

Sure we do. Leedle horses and pictures und candy und other
things also; don't we, Schwillie Willie Winkum?

That was when we were at home in Holland. It's different,
maybe, out here in this great big boat. Ven we get by the city of New
York next week then maybe we'll get some presents already.

But good Saint Nicholas always comes the night before
Christmas; don't he, Schwillie Willie Winkum?

Sure. Won't he come tonight, Hulda?

How could he get way out here on the ocean already? Do you
think he is a fish? We ain't living at home in Holland no more. We're
way out on the Atlantic Ocean in a great big ship.

Ja, und I wish I was back at home already. So much have I been
seasick, mit der ship going oop und down, oop und down! Ach, it's
awful.

 But Saint Nicholas ought to come tonight, Hulda. I been a
awfully good boy, isn't I, Schwillie Willie Winkum?

Sure you is. Und I've been a awfully good boy, too. Isn't
I, Klinker?

Sure. We've been awfully good boys.

Maybe even if Saint Nicholas don't come tonight, you can see
the great, big whale tomorrow. If he's a good whale he'll surely let
the leedle Dutch twins see him on Christmas Day.

Oh, I vant to see der whale. I've looked und I've looked und
I've looked, but I ain't even so much as seen his leedle tail yet
already. Und it makes me seasick to look so much, too.

Are ye sure it was a whale ye saw that day, Sergius boy?","Oh, ho, ho, ho! That's the funniest
wish I ever heard since I've been in the wishing business. So you want
to be the very biggest children there are anywhere, do you?

Yes, sir; that's just what we want. I want to be a great, big,
tall little girl.

A great, big tall little girl, hey?

And I want to be a great, big, big, big little boy.

Oh, a big, big, BIG little boy, hey?

And so do I.

And so do you, hey?

Yes, sir; that is our wish.

Well, I'll have to see if I can accommodate you. It's a
pretty big job, you know.

You said you could give us anything we wished for.

 But I didn't think you'd wish for anything like that.

 That's the only thing we want, Mr Wishing Man.

 Well, now--let me see. I'm afraid it's too big a job for me. In the first
place I haven't any marble.

Marble?

Yes. In order to make you grow and grow and grow, you'll have to stand on marble.

 We have a marble-top table in the front hall.

Oh, yes. And we can all stand on top of the table.

But I have to stand here by the open window.

Well, we can go in there and leave the door open. You can stay
here and make our wish come true. Come on, Dumpling.

Wait a minute, wait a minute. Are you all of you sure you
want to be made into great big, big little children?

Yes, all of us.

All right. If that's your wish, it's no business of mine.
Go out in the front hall and climb on the marble-top table and I'll
see what I can do for you.",True
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","I'm tired, surely, walking wild eleven days, and waking fearful in the night. 

You should have had great people in your family, I'm thinking, with the
little, small feet you have, and you with a kind of a quality name, the
like of what you'd find on the great powers and potentates of France and
Spain.

We were great surely, with wide and windy acres of rich Munster land.

Wasn't I telling you, and you a fine, handsome young fellow with
a noble brow?

Is it me?

Aye. Did you never hear that from the young girls where you come
from in the west or south?

I did not then. Oh, they're bloody liars in the naked parish where I grew a man.

If they are itself, you've heard it these days, I'm thinking,
and you walking the world telling out your story to young girls or old.

I've told my story no place till this night, Pegeen Mike, and
it's foolish I was here, maybe, to be talking free, but you're decent
people, I'm thinking, and yourself a kindly woman, the way I wasn't
fearing you at all.

You've said the like of that, maybe, in every cot and cabin where you've met a young girl on your way.

I've said it nowhere till this night, I'm telling you, for I've seen none the
like of you the eleven long days I am walking the world, looking over a
low ditch or a high ditch on my north or my south, into stony scattered
fields, or scribes of bog, where you'd see young, limber girls, and fine
prancing women making laughter with the men.

If you weren't destroyed travelling, you'd have as much talk
and streeleen, I'm thinking, as Owen Roe O'Sullivan or the poets of the
Dingle Bay, and I've heard all times it's the poets are your like, fine
fiery fellows with great rages when their temper's roused.

You've a power of rings, God bless you, and would there be any offence if I was asking are you
single now?

What would I want wedding so young?

 We're alike, so.",True
"Then you think the sea's to blame for
everything, eh? Well, you're still workin' on it, ain't you, spite of
all you used to write me about hating it. That dame was here told me
you was captain of a coal barge--and you wrote me you was yanitor of a
building!

Oh, Ay work on land long time as
yanitor. Yust short time ago Ay got dis yob cause Ay vas sick, need
open air.

Sick? You? You'd never think it.

And, Anna, dis ain't real sailor yob. Dis ain't real boat on
sea. She's yust ole tub--like piece of land with house on it dat float.
Yob on her ain't sea yob. No. Ay don't gat yob on sea, Anna, if Ay die
first. Ay swear dat, ven your mo'der die. Ay keep my word, py yingo!

Well, I can't see no difference.  Speaking of being sick, I been there myself--yust out of the
hospital two weeks ago.

You, Anna? Py golly! You
feel better now, dough, don't you? You look little tired, dat's all!

I am. Tired to death. I need a long rest and I don't
see much chance of getting it.

What you mean, Anna?

Well, when I made up my mind to come to see you, I thought you
was a yanitor--that you'd have a place where, maybe, if you didn't mind
having me, I could visit a while and rest up--till I felt able to get
back on the job again.

But Ay gat place, Anna--nice place. You rest all you
want, py yiminy! You don't never have to vork as nurse gel no more. You
stay with me, py golly!

Then
you're really glad to see me--honest?

Anna, Ay like see
you like hell, Ay tal you! And don't you talk no more about gatting
yob. You stay with me. Ay don't see you for long time, you don't forgat
dat. Ay'm gatting ole. Ay gat no one in vorld but
you.

Thanks. It
sounds good to hear someone--talk to me that way. Say, though--if
you're so lonely--it's funny--why ain't you ever married again?

 Ay love your
mo'der too much for ever do dat, Anna.","It is not, stranger, but she won't be coming near me at all, and
it's not long now I'll be letting on, for I've a cramp in my back, and
my hip's asleep on me, and there's been the devil's own fly itching my
nose. It's near dead I was wanting to sneeze, and you blathering about
the rain, and Darcy the devil choke him--and the towering
church. Give me that whisky. Would you have herself come back before I taste a drop at all?

Go over now to that cupboard, and bring me a black stick you'll see in the west corner by the wall.

Is it that?

It is, stranger; it's a long time I'm keeping that stick for I've a bad wife in the house.

Is it herself, master of the house, and she a grand woman to talk?

It's herself, surely, it's a bad wife she is--a bad wife for an old
man, and I'm getting old, God help me, though I've an arm to me still.
 Let you wait now a short while, and it's a great sight you'll see in this room in two hours or three. Is that somebody above?

There's a voice speaking on the path.

Put that stick here in the bed and smooth the sheet the way it was
lying. Be falling to sleep now and don't
let on you know anything, or I'll be having your life. I wouldn't have
told you at all but it's destroyed with the drouth I was.

Have no fear, master of the house. What is it
I know of the like of you that I'ld be saying a word or putting out my",False
"Here's health, then,
to herself and you!

Here's to the years when you
were young as she!

Naisi!

This is the High King's. . . .  I see his mark
on the rim.  Does Conchubor come lodging
here?

Who says it's Conchubor's?  How dare young fools the like of you
-- come prying around, running the world into troubles
for some slip of a girl?  What brings you this
place straying from Emain? Though you think, maybe, young men can do
their fill of foolery and there is none to blame them.

Is the rain easing?

The clouds are breaking. . . .
I can see Orion in the gap of the glen.

Open the door
and we'll go forward to the little cabin between
the ash-tree and the rocks.  Lift the bolt and
pull it.

Naisi!  Do not leave me,
Naisi.  I am Deirdre of the Sorrows.

And it is you who go around in the woods
making the thrushes bear a grudge against the
heavens for the sweetness of your voice
singing.

It is with me you've spoken,
surely.  Take Ainnle and Ardan, these two princes,
into the little hut where we eat, and serve them
with what is best and sweetest.  I have many
thing for Naisi only.

I will do it, and I ask their pardon.  I have
fooled them here.

Do not take it badly that I am asking you to walk
into our hut for a little.  You will have a
supper that is cooked by the cook of Conchubor, and Lavarcham will tell you stories of
Maeve and Nessa and Rogh.

We'll ask Lavarcham to tell us
stories of yourself, and with that we'll be well
pleased to be doing your wish.

Come to this stool, Naisi.  If it's low itself the High
King would sooner be on it this night than on
the throne of Emain Macha.

You are Fedlimid's daughter that Conchubor has walled up
from all the men of Ulster.

Do many know what is foretold, that Deirdre will be the ruin of the Sons
of Usna, and have a little grave by herself,
and a story will be told for ever?

It's a long while men have been
talking of Deirdre, the child who had all gifts,
and the beauty that has no equal; there are
many know it, and there are kings would give
a great price to be in my place this night and
you grown to a queen.

It isn't many I'd call, Naisi.
. . .  I was in the woods at the full moon
and I heard a voice singing.  Then I gathered
up my skirts, and I ran on a little path I have
to the verge of a rock, and I saw you pass by
underneath, in your crimson cloak, singing a
song, and you standing out beyond your
brothers are called the Plower of Ireland.It's for that you called us in the dusk?

Since that, Naisi, I have been one time the like of a ewe
looking for a lamb that had been taken away
from her, and one time seeing new gold on
the stars, and a new face on the moon, and all
times dreading Emain.

Yet it should be a lonesome thing to be in this place and you
born for great company.

This night I have
the best company in the whole world.

It is I who have the best company, for when you're
queen in Emain you will have none to be your
match or fellow.

I will not be queen in Emain.

Conchubor has made an oath you will, surely.

It's for that maybe I'm called
Deirdre, the girl of many sorrows . . . for
it's a sweet life you and I could have, Naisi.
. . . .  It should be a sweet thing to have
what is best and richest, if it's for a short
space only.

And we've a short space only to be triumphant and brave.

You must not go, Naisi, and
leave me to the High King, a man is aging
in his dun, with his crowds round him, and
his silver and gold.  I will
not live to be shut up in Emain, and wouldn't
we do well paying, Naisi, with silence and a
near death. I'm a long while in the woods
with my own self, and I'm in little dread of
death, and it earned with riches would make
the sun red with envy, and he going up the
heavens; and the moon pale and lonesome, and
she wasting away. Isn't it a
small thing is foretold about the ruin of our-
selves, Naisi, when all men have age coming
and great ruin in the end?","Yes, that's the sort of politician for my money!

Then we'll consider it settled.  Now, as the
  country is in a state of insurrection, it is absolutely necessary
  that you should assume the reins of Government at once; and,
  until it is ascertained which of you is to be king, I have
  arranged that you will reign jointly, so that no question can
  arise hereafter as to the validity of any of your acts.

As one individual?

As one individual.

Like this?

Something like that.

And we may take our friends with us, and give them places about the Court?

Undoubtedly.  That's always done!

I'm convinced!

So am I!

Then the sooner we're off the better.

We'll just run home and pack up a few things (going)--

 Stop, stop--that won't do at all--ladies are not
  admitted.

 What!

 Not admitted.  Not at present.  Afterwards, perhaps.  We'll see.

Why, you don't mean to say you are going to separate
  us from our wives!

This is very awkward! Only for a time--a few months.  Alter all, what is a few months?

 But we've only been married half an hour! 

                          
            Kind sir, you cannot have the heart
                      Our lives to part
                 From those to whom an hour ago
                           We were united!
            Before our flowing hopes you stem,
                      Ah, look at them,
                 And pause before you deal this blow,
                           All uninvited!
            You men can never understand
                      That heart and hand
                 Cannot be separated when
                           We go a-yearning;
            You see, you've only women's eyes
                      To idolize
                 And only women's hearts, poor men,
                           To set you burning!
            Ah me, you men will never understand
            That woman's heart is one with woman's hand!

            Some kind of charm you seem to find
                      In womankind--
                 Some source of unexplained delight
                           (Unless you're jesting),
            But what attracts you, I confess,
                      I cannot guess,
                 To me a woman's face is quite
                           Uninteresting!
            If from my sister I were torn,
                      It could be borne--
                 I should, no doubt, be horrified,
                           But I could bear it;--
            But Marco's quite another thing--
                      He is my King,
                 He has my heart and none beside
                           Shall ever share it!
            Ah me, you men will never understand
            That woman's heart is one with woman's hand!",False
"Three weeks of your days might
be long, surely, yet seven years are a short
space for the like of Naisi and myself.

If they're a short
space there aren't many the like of you.
Wasn't there a queen in Tara had to walk out
every morning till she'd meet a stranger and
see the flame of courtship leaping up within
his eye?  Tell me now,
are you well pleased that length with the same
man snorting next you at the dawn of day?

Am I well pleased seven years seeing the same sun throw-
ing light across the branches at the dawn of
day?  It's a heartbreak to the wise that it's for
a short space we have the same things only.
Yet the earth itself is a
silly place, maybe, when a man's a fool and
talker.

Well, go, take your
choice.  Stay here and rot with Naisi or go to
Conchubor in Emain.  Conchubor's a wrinkled
fool with a swelling belly on him, and eyes
falling downward from his shining crown;
Naisi should be stale and weary.  Yet there
are many roads, Deirdre, and I tell you I'd
liefer be bleaching in a bog-hole than living
on without a touch of kindness from your eyes
and voice.  It's a poor thing to be so lonesome
you'd squeeze kisses on a cur dog's nose.

Are there no women like
yourself could be your friends in Emain?

There are none like you, Deirdre.  It's for that I'm asking are
you going back this night with Fergus?

I will go where Naisi chooses.

It's Naisi, Naisi, is it?  Then, I tell you, you'll
have great sport one day seeing Naisi getting
a harshness in his two sheep's eyes and he
looking on yourself.  Would you credit it, my
father used to be in the broom and heather
kissing Lavarcham, with a little bird chirping
out above their heads, and now she'd scare a
raven from a carcase on a hill.  Queens
get old, Deirdre, with their white and long
arms going from them, and their backs hooping.  I tell you it's a poor thing to see a queen's
nose reaching down to scrape her chin.Naisi and Fergus are coming on the path.

I'll go so, for if I had you seven
years I'd be jealous of the midges and the dust
is in the air.  I'll give
you a riddle, Deirdre: Why isn't my father as
ugly and old as Conchubor?  You've no
answer? . . . .  It's because Naisi killed him.
Think of that
and you awake at night, hearing Naisi snor-
ing, or the night you hear strange stories of
the things I'm doing in Alban or in Ulster
either.

Fergus has brought messages of peace from Conchubor.

He is welcome.  Let you rest, Fergus, you should be
hot and thirsty after mounting the rocks.

It's a sunny nook you've found
in Alban; yet any man would be well pleased
mounting higher rocks to fetch yourself and
Naisi back to Emain.

They've answered?  They would go?

They have not, but when I was a young man we'd have given
a lifetime to be in Ireland a score of weeks;
and to this day the old men have nothing so
heavy as knowing it's in a short while they'll
lose the high skies are over Ireland, and the
lonesome mornings with birds crying on the
bogs.  Let you come this day, for there's no
place but Ireland where the Gael can have
peace always.
It's true, surely.  Yet
we're better this place while Conchubor's in
Emain Macha.

There are your sureties and Conchubor's seal.
I am your surety with Conchubor.  You'll not be young always, and it's
time you were making yourselves ready for
the years will come, building up a homely dun
beside the seas of Ireland, and getting in your
children from the princes' wives.  It's little
joy wandering till age is on you and your
youth is gone away, so you'd best come this
night, for you'd have great pleasure putting
out your foot and saying, ""I am in Ireland,
surely.""

It isn't pleasure I'd have while Conchubor is king in Emain.

Would you doubt the seals of Conall Cearneach and the
kings of Meath? It's easy being fearful and you alone
in the woods, yet it would be a poor thing if
a timid woman could
turn away the Sons of Usna from the life of
kings.  Let you be thinking on the years to
come, Deirdre, and the way you'd have a right
to see Naisi a high and white-haired justice
beside some king of Emain.  Wouldn't it be a
poor story if a queen the like of you should
have no thought but to be scraping up her
hours dallying in the sunshine with the sons of
kings?

I leave the choice to Naisi. Yet you'd do well,
Fergus, to go on your own way, for the sake
of your own years, so you'll not be saying till
your hour of death, maybe, it was yourself
brought Naisi and his brothers to a grave was
scooped by treachery.  

It is a poor thing to see a
queen so lonesome and afraid. 
Listen now to what I'm saying.  You'd do well
to come back to men and women are your
match and comrades, and not be lingering
until the day that you'll grow weary, and hurt
Deirdre showing her the hardness will grow
up within your eyes. . . .  You're here years
and plenty to know it's truth I'm saying.","And now tell me, have you
been to the Opera? What sort of weather have you been having in the
kitchen? For Heaven's sake, woman, be articulate.

No, my lady; his lordship may
compel us to be equal upstairs, but there will never be equality in the
servants' hall.

What's that? No equality? Can't you see,
Crichton, that our divisions into classes are artificial, that if we
were to return to nature, which is the aspiration of my life, all would
be equal?

If I may make so bold as to contradict your lordship--

Go on.

The divisions into classes, my lord, are not artificial. They
are the natural outcome of a civilised society. There
must always be a master and servants in all civilised communities, my
lady, for it is natural, and whatever is natural is right.

It is very unnatural for me to stand here and allow
you to talk such nonsense.

Yes, my lord, it is. That is what I have been
striving to point out to your lordship.

What is the matter with Fisher? She is looking
daggers.

The tedious creature; some question of etiquette, I suppose.

How are you, Fisher?

I am nothing, my lady, I am nothing at
all.

Oh dear, who says so?

His lordship has asked that kitchen wench to have a
second cup of tea.

But why not?

If it pleases his lordship to offer it to her before offering it
to me--

So that is it. Do you want another cup of tea, Fisher?

No, my lady--but my position--I should have been asked first.

Oh dear.My friends, I am glad to see you all looking so happy. It
used to be predicted by the scoffer that these meetings would prove
distasteful to you. Are they distasteful? I hear you laughing at the
question.

No harm in saying that among us to-day is one who was formerly hostile
to the movement, but who to-day has been won over. I refer to Lord
Brocklehurst, who, I am sure, will presently say to me that if the
charming lady now by his side has derived as much pleasure from his
company as he has derived from hers, he will be more than satisfied.

For the time being the artificial and unnatural--I say unnatural--barriers of society are swept
away. Would that they could be swept away for ever.

But that is entirely and utterly out of the question. And now for a few
months we are to be separated. As you know, my daughters and Mr. Ernest
and Mr. Treherne are to accompany me on my yacht, on a voyage to distant
parts of the earth. In less than forty-eight hours we shall be under
weigh.

Do not think our life on the yacht is to be one long idle holiday. My
views on the excessive luxury of the day are well known, and what I
preach I am resolved to practise. I have therefore decided that my
daughters, instead of having one maid each as at present, shall on this
voyage have but one maid between them.

My lord!

My mind is made up.

I cordially agree.

And now, my friends, I should like to think that there is
some piece of advice I might give you, some thought, some noble saying
over which you might ponder in my absence. In this connection I remember a proverb, which has had a great effect on my own life. I first heard
it many years ago. I have never forgotten it. It constantly cheers and
guides me. That proverb is--that proverb was--the proverb I speak of--
Oh dear, I believe he has forgotten it.

The proverb--that proverb to which I refer--

I have it now--(not he).

Crichton.

One maid among three grown women!

Mary, I think I had better go. That dreadful
kitchenmaid--

I can't blame you, George.

Your father's views are shocking to me, and I am glad
I am not to be one of the party on the yacht. My respect for myself,
Mary, my natural anxiety as to what mother will say. I shall see you,
darling, before you sail.

Selfish brute, only thinking of himself. What about my speech?

One maid among three of us. What's to be done?

Pooh! You must do for yourselves, that's all.

Do for ourselves. How can we know where our things are kept?

Are you aware that dresses button up the back?

How are we to get into our shoes and be prepared for the
carriage?

Who is to put us to bed, and who is to get us up, and how
shall we ever know it's morning if there is no one to pull up the
blinds?",False
"Then you think the sea's to blame for
everything, eh? Well, you're still workin' on it, ain't you, spite of
all you used to write me about hating it. That dame was here told me
you was captain of a coal barge--and you wrote me you was yanitor of a
building!

Oh, Ay work on land long time as
yanitor. Yust short time ago Ay got dis yob cause Ay vas sick, need
open air.

Sick? You? You'd never think it.

And, Anna, dis ain't real sailor yob. Dis ain't real boat on
sea. She's yust ole tub--like piece of land with house on it dat float.
Yob on her ain't sea yob. No. Ay don't gat yob on sea, Anna, if Ay die
first. Ay swear dat, ven your mo'der die. Ay keep my word, py yingo!

Well, I can't see no difference.  Speaking of being sick, I been there myself--yust out of the
hospital two weeks ago.

You, Anna? Py golly! You
feel better now, dough, don't you? You look little tired, dat's all!

I am. Tired to death. I need a long rest and I don't
see much chance of getting it.

What you mean, Anna?

Well, when I made up my mind to come to see you, I thought you
was a yanitor--that you'd have a place where, maybe, if you didn't mind
having me, I could visit a while and rest up--till I felt able to get
back on the job again.

But Ay gat place, Anna--nice place. You rest all you
want, py yiminy! You don't never have to vork as nurse gel no more. You
stay with me, py golly!

Then
you're really glad to see me--honest?

Anna, Ay like see
you like hell, Ay tal you! And don't you talk no more about gatting
yob. You stay with me. Ay don't see you for long time, you don't forgat
dat. Ay'm gatting ole. Ay gat no one in vorld but
you.

Thanks. It
sounds good to hear someone--talk to me that way. Say, though--if
you're so lonely--it's funny--why ain't you ever married again?

 Ay love your
mo'der too much for ever do dat, Anna.","Maw, suppose they won't let us in the Sunday School at all,
at all. We don't belong to that Sunday School. What'll we do then?

Indade they'll not turn yeez away on Christmas Eve. I
chose that Sunday School for yeez to attend because it's the largest
and the most fashionable in town. Mrs. Beverly Brewster goes there,
and wherever Mrs. Beverly Brewster goes, sure yeez can count on it,
it's bound to be most fashionable and select.

 But we never went there before. They'll think it's awfully
nervy fer us to come buttin' in at their Christmas entertainment.

 Niver once will they. They'll welcome yeez with open
arms and many Christmas prisints. And whatever yeez get be sure and
say, ""Thank yeez kindly and much obliged."" Can ye do that?

Oh, yes, mum.

Clarissa, look out'n the door and see if ye see
anything of Matsy and the goat.

Yes, mum.

Mary Ann Mulligan, quit fooling with yer sash. If I've
told yer once I've told yer a hundred times it's liable to bust and
yer skirt and yer waist ain't on speakin' terms.

Maw, here comes Mrs. O'Toole.

It's the goat. He's been filling himself up on the
O'Toole cabbages. My, my, that goat'll be the death of me yet.



Good evening, Mrs. Mulligan.

The same to ye, Mrs. O'Toole. Come in and set down.

I have no time to set down, and I have no inclination to
set down. And it's all on account of yer goat, Shamus O'Brien.

 Me goat, is it?

 It is the same, and it's an injured woman I am this
night.

My, my! I'll have to kill that old goat. He's entirely
too obstreperous. And did he chase you, Mrs. O'Toole?",False
"Then you think the sea's to blame for
everything, eh? Well, you're still workin' on it, ain't you, spite of
all you used to write me about hating it. That dame was here told me
you was captain of a coal barge--and you wrote me you was yanitor of a
building!

Oh, Ay work on land long time as
yanitor. Yust short time ago Ay got dis yob cause Ay vas sick, need
open air.

Sick? You? You'd never think it.

And, Anna, dis ain't real sailor yob. Dis ain't real boat on
sea. She's yust ole tub--like piece of land with house on it dat float.
Yob on her ain't sea yob. No. Ay don't gat yob on sea, Anna, if Ay die
first. Ay swear dat, ven your mo'der die. Ay keep my word, py yingo!

Well, I can't see no difference.  Speaking of being sick, I been there myself--yust out of the
hospital two weeks ago.

You, Anna? Py golly! You
feel better now, dough, don't you? You look little tired, dat's all!

I am. Tired to death. I need a long rest and I don't
see much chance of getting it.

What you mean, Anna?

Well, when I made up my mind to come to see you, I thought you
was a yanitor--that you'd have a place where, maybe, if you didn't mind
having me, I could visit a while and rest up--till I felt able to get
back on the job again.

But Ay gat place, Anna--nice place. You rest all you
want, py yiminy! You don't never have to vork as nurse gel no more. You
stay with me, py golly!

Then
you're really glad to see me--honest?

Anna, Ay like see
you like hell, Ay tal you! And don't you talk no more about gatting
yob. You stay with me. Ay don't see you for long time, you don't forgat
dat. Ay'm gatting ole. Ay gat no one in vorld but
you.

Thanks. It
sounds good to hear someone--talk to me that way. Say, though--if
you're so lonely--it's funny--why ain't you ever married again?

 Ay love your
mo'der too much for ever do dat, Anna.","Is it getting the curse on me you'ld be, woman of the house? I
wouldn't lay my hand on him for the Lough Nahanagan and it filled with
gold.

Maybe cold would be no sign of
death with the like of him, for he was always cold, every day since I
knew him,--and every night, stranger; but I'm thinking it's dead he is surely, for he's
complaining a while back of a pain in his heart, and this morning, the
time he was going off to Brittas for three days or four, he was taken
with a sharp turn. Then he went into his bed and he was saying it was
destroyed he was, the time the shadow was going up through the glen, and
when the sun set on the bog beyond he made a great lep, and let a great
cry out of him, and stiffened himself out the like of a dead sheep.

God rest his soul.

Maybe that would do you better than the milk of the sweetest cow in County Wicklow.

The Almighty God reward you, and may it be to your good health.

I've no pipes saving his own, stranger, but they're sweet pipes to smoke.

Thank you kindly, lady of the house.

Sit down now, stranger, and be taking your rest.

I've walked a great way through the world, lady of the house, and seen great wonders, but I
never seen a wake till this day with fine spirits, and good tobacco, and
the best of pipes, and no one to taste them but a woman only.

Didn't you hear me say it was only after dying on me he was when
the sun went down, and how would I go out into the glen and tell the
neighbours, and I a lone woman with no house near me?

There's no offence, lady of the house?

No offence in life, stranger. How would the like of you, passing
in the dark night, know the lonesome way I was with no house near me at
all?",False
"Yes, ma'am, right here on the boat.

Oh, show me.

 I will. But it's part of the secret. Come here and I'll show you what I've been doing.

It isn't anything scary, is it?

Of course not.  There; what do you think of that?

 Oh, oh! oh!! It's too great and grand and wonderful for words.
Oh, what a wonderful, wonderful secret! I'm so glad you've told me. It
is so much nicer to know all about it beforehand. I wish I could tell
Tomasso.

 Well, you can't. It's a secret and you mustn't tell
anybody.

 But are you really, truly sure he's coming?

 Of course he is. That is our secret.

Oh, it's the grandest secret I ever had in all-a my life. I
will not tell a soul that he is-a coming. It will be a Christmas
surprise, and when I get to the beeg city of New York in America, I'll
always remember this great-a beeg, nice-a secret about old Santa Claus
and his nice leetla boy, Jack Frost.

What are you going to do when you get to America?

I am going to dance. My uncle, Pedro Spanilli, he haba de
grind-organ. Until last-a month he had-a de nice-a monkey, named Mr.
Jocko, but last-a month Mr. Jocko he die, and my uncle, Pedro
Spanilli, he send for me to take-a his place.

Take the monkey's place?

Yes, sir. I'm going to go round with my uncle and hold out my
tambourine, so! And then I will-a
collect the pennies, just like-a Mr. Jocko used to do.

JI suppose you are going to wear a leetla
red cap and jump up and down this way and say,
""Give-a de monk de cent!""

Oh, no. I'm going to sing the leetla song, and
dance the leetla dance, so!  Then, when I'm finished, I go to
the kind leetla boy, Jack Frost, and hold out my tambourine, so!
 And maybe he drops a nickel in my tambourine. Eh? Does
he?

Yes, I guess he does. And you just wait till tomorrow morning, Anita, and I'll give
you the finest Christmas present on the Atlantic Ocean.","Oh, ho, ho, ho! That's the funniest
wish I ever heard since I've been in the wishing business. So you want
to be the very biggest children there are anywhere, do you?

Yes, sir; that's just what we want. I want to be a great, big,
tall little girl.

A great, big tall little girl, hey?

And I want to be a great, big, big, big little boy.

Oh, a big, big, BIG little boy, hey?

And so do I.

And so do you, hey?

Yes, sir; that is our wish.

Well, I'll have to see if I can accommodate you. It's a
pretty big job, you know.

You said you could give us anything we wished for.

 But I didn't think you'd wish for anything like that.

 That's the only thing we want, Mr Wishing Man.

 Well, now--let me see. I'm afraid it's too big a job for me. In the first
place I haven't any marble.

Marble?

Yes. In order to make you grow and grow and grow, you'll have to stand on marble.

 We have a marble-top table in the front hall.

Oh, yes. And we can all stand on top of the table.

But I have to stand here by the open window.

Well, we can go in there and leave the door open. You can stay
here and make our wish come true. Come on, Dumpling.

Wait a minute, wait a minute. Are you all of you sure you
want to be made into great big, big little children?

Yes, all of us.

All right. If that's your wish, it's no business of mine.
Go out in the front hall and climb on the marble-top table and I'll
see what I can do for you.",True
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","The tide, Crichton, is a postman who
calls at our island twice a day for letters.

Thank you, sir.

Poor Crichton! I sometimes think he is losing his sense of
humour. Come along, Agatha.

How horribly still it is.

It is best when it is still.

Mary, I have heard that they are
always very still just before they jump.

Don't.

It is only Crichton knocking down
trees.

Mary, let us go and stand beside him.

Let a servant see that I am afraid!

Don't, then; but remember this, dear, they often drop on one
from above.

Crichton, Crichton!

Did you call, my lady?

I! Why should I?

I made a mistake, your ladyship. If you are
afraid of being alone, my lady--

Afraid! Certainly not. You may go.

I wish, Crichton, you could work without getting so hot.

I wish I could, my lady.

It makes me hot to look at you.

It almost makes me cool to look at your ladyship.

Anything I can do for
you in that way, Crichton, I shall do with pleasure.

Thank you, my lady.

Don't give way, my lady, things might be worse.

My poor father.

If I could have given my life for his.

You did all a man could do. Indeed I thank you, Crichton. You are a man.

Thank you, my lady.

But it is all so awful. Crichton, is there any hope of a ship
coming?

Of course there is, my lady.

Don't treat me as a child. I have got to
know the worst, and to face it. Crichton, the truth.

We were driven out of our course, my lady; I
fear far from the track of commerce.

Thank you; I understand.

You're a good pluckt 'un, my lady.

I shall try to be. Crichton, how dare you?

I beg your ladyship's pardon; but you are.

And until a ship comes we are three men who are going to do our best for
you ladies.

Mr. Ernest does no work.

But he will, my lady.

I doubt it.

No work--no dinner--will make a great change in Mr. Ernest.

No work--no dinner. When did you invent that rule, Crichton?

I didn't invent it, my lady. I seem to
see it growing all over the island.

Crichton, your manner strikes me as curious.

I hope not, your ladyship.

You are not implying
anything so unnatural, I presume, as that if I and my sisters don't work
there will be no dinner for us?

If it is unnatural, my lady, that is the end of it.

If? Now I understand. The perfect servant at home holds that
we are all equal now. I see.

My lady, can you think me so
inconsistent?

That is it.

My lady, I disbelieved in equality at home because
it was against nature, and for that same reason I as utterly disbelieve
in it on an island.

I apologise.

There must always, my lady, be one
to command and others to obey.

One to command, others to obey. Yes. Crichton!

What is it, my lady?

Look what I found.

Cocoa-nuts. Bravo!

They grows on trees.

Where did you think they grew?

I thought as how they grew in rows on top of little sticks.",True
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","Get me out of it, Nora, for the love of God. He
always did what you bid him, and I'm thinking he would do it now.

Is it dead he is or living?

It's little you care if it's dead or living I
am, but there'll be an end now of your fine times, and all the talk you
have of young men and old men, and of the mist coming up or going down.
You'll walk out now from that door, Nora Burke,
and it's not to-morrow, or the next day, or any day of your life, that
you'll put in your foot through it again.

It's a hard thing you're saying for an old man,
master of the house, and what would the like of her do if you put her
out on the roads?

Let her walk round the like of Peggy Cavanagh below, and be begging
money at the cross-road, or selling songs to the men. {To Nora.} Walk
out now, Nora Burke, and it's soon you'll be getting old with that life,
I'm telling you; it's soon your teeth'll be falling and your head'll be
the like of a bush where sheep do be leaping a gap.

There's a fine Union below in Rathdrum.

The like of her would never go there.... It's lonesome roads she'll
be going and hiding herself away till the end will come, and they
find her stretched like a dead sheep with the frost on her, or the big
spiders, maybe, and they putting their webs on her, in the butt of a
ditch.

What way will yourself be that day, Daniel Burke? What
way will you be that day and you lying down a long while in your grave?
For it's bad you are living, and it's bad you'll be when you're dead.
 Yet, if it is itself, Daniel Burke, who can help it
at all, and let you be getting up into your bed, and not be taking your
death with the wind blowing on you, and the rain with it, and you half
in your skin.",True
"I don't remember nothing about her. What was
she like? Tell me.

Ay tal you all about everytang--and you tal me all tangs happen
to you. But not here now. Dis ain't good place for young gel, anyway.
Only no good sailor fallar come here for gat drunk.  You come with me, Anna. You need
lie down, gat rest.

Where're you
going?

CHRIS--Come. Ve gat on board.

On board your barge, you mean? Nix for
mine!  Do you think
that's a good place for a young girl like me--a coal barge?

Yes, Ay tank.  You don't know how nice it's on barge, Anna. Tug come
and ve gat towed out on voyage--yust water all round, and sun, and
fresh air, and good grub for make you strong, healthy gel. You see many
tangs you don't see before. You gat moonlight at night, maybe; see
steamer pass; see schooner make sail--see everytang dat's pooty. You
need take rest like dat. You work too hard for young gel already. You
need vacation, yes!

 It sounds good to hear you tell it. I'd sure like a
trip on the water, all right. It's the barge idea has me stopped. Well,
I'll go down with you and have a look--and maybe I'll take a chance.
Gee, I'd do anything once.

Ye go, eh?

What's the rush? Wait a second.  Gee, I'm thirsty.

Ay'm sorry, Anna. What
you tank you like for drink, eh?

I'll take a--[ I
don't know. What'a they got here?

Ay don't tank dey got much fancy drink for young
gel in dis place, Anna. Yinger ale--sas'prilla, maybe.

Make it sas, then.

CAy tal you, Anna, we calabrate,
yes--dis one time because we meet after many year.  Dey gat good port wine, Anna. It's good for you. Ay
tank--little bit--for give you appetite. It ain't strong, neider. One
glass don't go to your head, Ay promise.

All right! I'll take port.

Ay go gat him.","Sure.

It's a great wonder you didn't forget it--and me without a
chew. 

Ouch! Darn you! 

Shut your big mouth! What is the matter with you
at all?

She pinched me--hard as she could, too--and look
at her laughin'!

Cry-baby! I owed you one.

I'll fix you. I'll tell Eileen, wait 'n' see!

Tattle-tale! I don't care. Eileen's sick.

That's why you dast do it. You dasn't if she was up. I'll get
even, you bet!

Shut up your noise! Go up to bed, the two of
you, and no more talk, and you go with them, Mary.

Come on, Mary. Wake up.

Ow!

Hush your noise, you soft,
weak thing, you! It's nothin' but blubberin' you do be doin' all the
time. I'll have a moment's peace, I
will! Off to bed with you before I get the strap! It's crazy mad you
all get the moment Eileen's away from you. Go on, now! And be quiet or I'll be up to you!

Can I say good-night to Eileen, Papa?

No. The doctor's with her yet.  Yes,
go in to her, Nora. It'll drive himself out of the house maybe, bad
cess to him, and him stayin' half the night. The rheumatics are in my leg again. If Eileen's in
bed long those brats'll have the house down.

Eileen ain't sick very bad, is she?

It's a cold only she has. Your poor mother died of the same. ra, well, it's
God's will, I suppose, but where the money'll come from, I dunno. They'll not be raisin' your
wages soon, I'll be bound.

Naw. The old boss never gives no one a raise, 'less
he has to. He's a tight-wad for fair.

 Five dollars a week--for
a strappin' lad the like of you! It's shamed you should be to own up to
it. A divil of a lot of good it was for me to go against Eileen's wish
and let you leave off your schoolin' this year like you wanted,
thinkin' the money you'd earn at work would help with the house.",True
"Yes, Tomasso, tell
us the secret; we'll never tell anyone.

 Sure we won't. Nice Tomasso, tell us vot it is yet.

Well, I----

Now, you tell _me_,
Tomasso. I never tell any secrets at all, at all.

Well, I----

If you're going to tell it, I want
to hear every word. I never want to miss noddings no times.

 Neither do I.

Neither do I.

 Neither do any of us.

 I don't want to miss nothing neither.

 No, und I don't neither.

 Now, what is the secret, Tomasso?

 It is not my secret. It is Anita's secret.

Well, what is Anita's secret.

She wouldn't tell me.

 Oh!

She's promised to tell us all in the morning. She said that
would be her Christmas present to us--to tell us the secret. 

It seems so strange to spend Christmas Eve away out here in
the middle of the ocean.

Wake me up, Hulda, just as soon as Santa
Claus comes.

Sure I think the Sandman has been after spillin'
sand in all of our eyes. I'm that sleepy I can't say a word at all, at
all.

They're putting out all the lights. Here, Sergius, hang my
little lantern in front of the candle.

Allee samee hang mine. 

I'm going to stretch out here and take a little nap.
Be sure and wake me up, Hulda, just as soon as
you hear the bells on his reindeer.

I wonder what has become of Anita?

 I believe I'm getting sleepy, too.

 So are all of us.

We're all noddin', nid, nid noddin', sure I think it's
time we were all of us fast asleep.","You stick to me, Brocky, and I'll pull you through.

Monsieur Fleury.

The chef.

Very charmed to see you,
Monsieur Fleury.

Thank you very much.

Agatha--recitation!

Mr. Rolleston.

How do you do, Rolleston?

Mr. Tompsett.

Miss Fisher.

This is a pleasure, Miss Fisher.

If I might venture, Miss Fisher

Miss Simmons.

You are always welcome, Miss Simmons.

At last we meet.
Won't you sit down?

Mademoiselle Jeanne.

Charmed to see you, Mademoiselle Jeanne.

Mr. Treherne, this is Fisher, my maid.

Your what, Mary?

My friend.
Thomas.

How do you do, Thomas?

John.

How do you do, John?

Brocklehurst, this is John. I think you have
already met on the door-step.

Jane.

Give me your hand, Jane.

Gladys.

How do you do, Gladys. You know my uncle?

Your hand, Gladys.

Tweeny.

So happy to see you.

John, I saw you talking to Lord Brocklehurst just now; introduce
me.

That's an uncommon
pretty girl; if I must feed one of them, Ernest, that's the one.

No you don't, it won't do, Brocky. You are too
pretty, my dear. Mother wouldn't like it. Here's
something safer. Charming girl, Brocky, dying to know you; let me
introduce you. Tweeny, Lord Brocklehurst--Lord Brocklehurst, Tweeny.

They are not all here, Crichton.

Odds and ends.
Which is to recite?

And how are
all at home?

Fairish, my lord, if 'tis the horses you are inquiring for?

No, no, the family. How's the baby?

Blooming, your lordship.

A very fine boy. I remember saying so when I saw him; nice
little fellow.

Beg pardon, my
lord, it's a girl.

A girl? Aha! ha! ha! exactly what I said. I distinctly
remember saying, If it's spared it will be a girl.

Very delighted to see you, Crichton.

Mary, you know Mr. Crichton?

Milk and sugar, Crichton?

I'm ashamed to be seen talking to you, my lady.

To such a perfect servant as you all this must be most
distasteful. Oh, please do
speak, or I shall have to recite. You do hate it, don't you?

It pains me, your ladyship. It disturbs the etiquette of the
servants' hall. After last month's meeting the pageboy, in a burst of
equality, called me Crichton. He was dismissed.

I wonder--I really do--how you can remain with us.

I should have felt compelled to give notice, my lady, if the
master had not had a seat in the Upper House. I cling to that.

Do go on speaking. Tell me, what did Mr. Ernest mean by
saying he was not young enough to know everything?

I have no idea, my lady.

But you laughed.

My lady, he is the second son of a peer.

Very proper sentiments. You are a good soul, Crichton.",False
"I'll not tell you a lie. There have been days a while past
when I've been throwing a line for salmon or
watching for the run of hares, that I've a dread
upon me a day'd come I'd weary of her voice,
and Deirdre'd see I'd wearied.

I knew it, Naisi. . . .  And take my word,
Deirdre's seen your dread and she'll have no
peace from this out in the woods.

She's not seen it. . . .  Deirdre's no thought of getting old
or wearied; it's that puts wonder in her days,
and she with spirits would keep bravery and
laughter in a town with plague.

That humour'll leave her.  But
we've no call going too far, with one word
borrowing another.  Will you come this night
to Emain Macha?

I'll not go, Fergus.  I've had
dreams of getting old and weary, and losing
my delight in Deirdre; but my dreams were
dreams only.  What are Conchubor's seals
and all your talk of Emain and the fools of
Meath beside one evening in Glen Masain?
We'll stay this place till our lives and time are
worn out.  It's that word you may take in
your curagh to Conchubor in Emain.

And you won't go, surely.

I will not. . . .  I've had dread,
I tell you, dread winter and summer, and the
autumn and the springtime, even when there's
a bird in every bush making his own stir till
the fall of night; but this talk's brought me
ease, and I see we're as happy as the leaves on
the young trees, and we'll be so ever and
always, though we'd live the age of the eagle
and the salmon and the crow of Britain.Where are your brothers?  My message is for them also.

You'll see them above chasing
otters by the stream.

It isn't much I was
mistaken, thinking you were hunters only.

You've heard my words to
Fergus?  Leave troubling,
and we'll go this night to Glen da Ruadh,
where the salmon will be running with the tide.
             
With the tide in a little while we will be journeying
again, or it is our own blood maybe will be
running away. The dawn and evening are a little while, the
winter and the summer pass quickly, and what
way would you and I, Naisi, have joy for ever?

We'll have the joy is highest till
our age is come, for it isn't Fergus's talk of
great deeds could take us back to Emain.

It isn't to great deeds you're
going but to near troubles, and the shortening
of your days the time that they are bright and
sunny; and isn't it a poor thing that I, Deirdre,
could not hold you away?

I've said we'd stay in Alban always.

There's no place to stay always. . . .  It's a long time we've had,
pressing the lips together, going up and down,
resting in our arms, Naisi, waking with the
smell of June in the tops of the grasses, and
listening to the birds in the branches that are
highest. . . .  It's a long time we've had, but
the end has come, surely.


Would you have us go to Emain,
though if any ask the reason we do not know
it, and we journeying as the thrushes come
from the north, or young birds fly out on a
dark sea?

There's reason all times for
an end that's come.  And I'm well pleased,
Naisi, we're going forward in the winter the
time the sun has a low place, and the moon
has her mastery in a dark sky, for it's you
and I are well lodged our last day, where there
is a light behind the clear trees, and the
berries on the thorns are a red wall.

If our time in this place is ended,
come away without Ainnle and Ardan to the
woods of the east, for it's right to be away
from all people when two lovers have their
love only.  Come away and we'll be safe
always.

There's no safe place, Naisi, on the ridge of the world.
. . . .  And it's in the quiet woods I've seen
them digging our grave, throwing out the clay
on leaves are bright and withered.

Come away, Deirdre, and it's little we'll think of safety or
the grave beyond it, and we resting in a little
corner between the daytime and the long night.

It's this hour we're between the daytime and a
night where there is sleep for ever, and isn't
it a better thing to be following on to a near
death, than to be bending the head down, and
dragging with the feet, and seeing one day
a blight showing upon love where it is sweet
and tender.

If a near death is coming what will be my
trouble losing the earth and the stars over it,
and you, Deirdre, are their flame and bright
crown?  Come away into the safety of the
woods.

There are as many ways to wither love as there
are stars in a night of Samhain; but there is
no way to keep life, or love with it, a short
space only. . . .  It's for that there's nothing
lonesome like a love is watching out the time
most lovers do be sleeping. . . .  It's for that
we're setting out for Emain Macha when the
tide turns on the sand.","A bloody-handed murderer the like of...

 Whisht I am saying; we'll take no fooling from your like at all.And
you, young fellow, you'd have a right to stop, I'm thinking, for we'd do
our all and utmost to content your needs.

And I'd be safe in this place from the searching law?

You would, surely. If they're not fearing you, itself, the
peelers in this place is decent droughty poor fellows, wouldn't touch a
cur dog and not give warning in the dead of night.

Let you stop a short while anyhow. Aren't you destroyed walking with your feet in bleeding
blisters, and your whole skin needing washing like a Wicklow sheep.

It's a nice room, and if it's not humbugging me you are, I'm thinking that I'll surely stay.

Now, by the grace of God, herself will be safe
this night, with a man killed his father holding danger from the door,
and let you come on, Michael James, or they'll have the best stuff drunk
at the wake.

And begging your pardon, mister, what name will we call you, for we'd like to know?

Christopher Mahon.

Well, God bless you, Christy, and a good rest till we meet
again when the sun'll be rising to the noon of day.

God bless you all.

 God bless you.

Are you wanting me to stop along with you and keep you from harm?

Didn't you say you were fearing Father Reilly?

There'd be no harm staying now, I'm thinking, and himself in it too.

You wouldn't stay when there was need for you, and let you step
off nimble this time when there's none.

Didn't I say it was Father Reilly...

Go on, then, to Father Reilly, and let him put you in the holy brotherhoods, and leave that lad to me.

If I meet the Widow Quin...

 Go on, I'm saying, and don't be waking this place with your
noise. That lad would wear the spirits from the saints of peace. timidly. Then she comes to him and speaks with bland good-humour.) Let
you stretch out now by the fire, young fellow. You should be destroyed
travelling.",True
"She hasn't come yet,
is it, and it falling to the night?

She has not. . . It's dark with the
clouds are coming from the west and south,
but it isn't later than the common.

It's later, surely, and I
hear tell the Sons of Usna, Naisi and his
brothers, are above chasing hares for two days
or three, and the same awhile since when the
moon was full.

The gods send they don't set eyes on her -- yet if they do itself,
it wasn't my wish brought them or could send
them away.

If it wasn't, you'd do well to keep a check on her,
and she turning a woman that was meant to
be a queen.

Who'd check her like
was meant to have her pleasure only, the way
if there were no warnings told about her you'd
see troubles coming when an old king is taking
her, and she without a thought but for her
beauty and to be straying the hills.

The gods help the lot of
us. . . .  Shouldn't she be well pleased getting
the like of Conchubor, and he middling settled
in his years itself?  I don't know what he
wanted putting her this wild place to be
breaking her in, or putting myself to be roast-
ing her supper and she with no patience for
her food at all. 

Is she coming from the glen?
She is not.  But whisht
-- there's two men leaving the furze --
it's Conchubor and Fergus along
with him.  Conchubor'll be in a blue stew this
night and herself abroad.

Are they close by?

Crossing the stream, and
there's herself on the hillside with a load of
twigs.  Will I run out and put her in order
before they'll set eyes on her at all?

You will not.  Would
you have him see you, and he a man would
be jealous of a hawk would fly between her
and the rising sun. Go up
to the hearth and be as busy as if you hadn't
seen them at all.

sitting down to polish vessel. There'll be trouble this night, for he
should be in his tempers from the way he's
stepping out, and he swinging his hands.

wearied with the whole
matter. -- It'd be best of all, maybe, if he got
in tempers with herself, and made an end
quickly, for I'm in a poor way between the
pair of them. There they are now at the door.

The gods save you.

getting up and courtesy-ing. -- The gods save and keep you kindly, and
stand between you and all harm for ever.

Where is Deirdre?

trying to speak with indifference. -- Abroad upon Slieve Fuadh.  She
does be all times straying around picking
flowers or nuts, or sticks itself; but so long
as she's gathering new life I've a right not to
heed her, I'm thinking, and she taking her will.
A night with
thunder coming is no night to be abroad.

She's used to every track and pathway, and the
lightning itself wouldn't let down its flame to
singe the beauty of her like.

She's right, Conchubor, and let you sit down and take your
ease, and I'll count out what we've brought, and
put it in the presses within.

sitting down and looking about._ -- Where are the mats and hangings
and the silver skillets I sent up for Deirdre?

The mats and hangings
are in this press, Conchubor.  She wouldn't
wish to be soiling them, she said, running out
and in with mud and grasses on her feet, and
it raining since the night of Samhain.  The
silver skillets and the golden cups we have
beyond locked in the chest.

Bring them out and use
them from this day.

We'll do it, Conchubor.

getting up and going to frame. -- Is this hers?

pleased to speak of it. -- It is, Conchubor.  All say there isn't her match
at fancying figures and throwing purple upon
crimson, and she edging them all times with
her greens and gold.

a little uneasily. -- Is she
keeping wise and busy since I passed before,
and growing ready for her life in Emain?

dryly. -- That is a question will give small pleasure to yourself or me.
If it's the truth I'll tell you, she's growing too wise
to marry a big king and she a score only.  Let
you not be taking it bad, Conchubor, but you'll
get little good seeing her this night, for with
all my talking it's wilfuller she's growing these two months or three.","He's a hog on two legs.

You bet! I hope to get Eileen away from all this as soon as--things pick
up a little. Eileen and I have gone around together for years--went to
Grammar and High School together--in different classes, of course.
She's really a corker--very different from the rest of the family
you've seen--like her mother. She's really educated and knows a
lot--used to carry off all the prizes at school. My folks like her
awfully well. Of course, they'd never stand for--him.

You'll excuse my curiosity--I've a good reason for it--but you
and Miss Carmody are engaged, aren't you? Carmody said you were.


Why, yes, in a way--but nothing definite--no
official announcement or anything of that kind. It's all in the future.
We have to wait, you know.  We've been
sort of engaged for years, you might say. It's always been sort of
understood between us. 

Then I can be frank with you. I'd like to be
because I may need your help. I don't put much faith in any promise
Carmody makes. Besides, you're bound to know anyway. She'd tell you.

Is it--about her sickness?

Yes.

 Then--it's serious?

It's pulmonary tuberculosis--consumption.

Consumption? Good heavens! Are you sure, Doctor?

Positive. It's had a good start--thanks to her father's blind
selfishness--but let's hope that can be overcome. The important thing
is to ship her off to a sanatorium immediately. Carmody wouldn't hear
of it at first. However, I managed to bully him into consenting; but I
don't trust his word. That's where you can be of help. It's up to you
to convince him that it's imperative she be sent away at once--for the
safety of those around her as well as her own.",False
"you walking into my big, empty halls.  I've
made all sure to have you, and yet all said
there's a fear in the back of my mind I'd miss
you and have great troubles in the end.  It's
for that, Deirdre, I'm praying that you'll
come quickly; and you may take the word of
a man has no lies, you'll not find, with any
other, the like of what I'm bringing you in
wildness and confusion in my own mind.

I cannot go, Conchubor.

It is my pleasure to have you, and I
a man is waiting a long while on the throne
of Ulster.  Wouldn't you liefer be my com-
rade, growing up the like of Emer and Maeve,
than to be in this place and you a child always?

You don't know me and
you'd have little joy taking me, Conchubor.
. . .  I'm a long while watching the days
getting a great speed passing me by.  I'm too
long taking my will, and it's that way I'll be
living always.

Call Fergus to
come with me.  This is your last night upon
Slieve Fuadh.

Leave me a short space longer, Conchubor.  Isn't it a
poor thing I should be hastened away, when
all these troubles are foretold?  Leave me a
year, Conchubor; it isn't much I'm asking.

It's much to have me
two score and two weeks waiting for your
voice in Emain, and you in this place growing
lonesome and shy.  I'm a ripe man and in
great love, and yet, Deirdre, I'm the King of
Ulster. I'll call Fergus, and
we'll make Emain ready in the morning.

Do not call him, Conchubor. . . .  Promise me a year
of quiet. . . .  It's one year I'm asking only.

You'd be asking a year
next year, and the years that follow.  Fergus!  Fergus!
Young girls are slow always; it is their lovers
that must say the word.  Fergus!There is a storm coming, and we'd best be going to our
people when the night is young.

The gods shield you, Deirdre. We're late
already, and it's no work the High King to
be slipping on stepping-stones and hilly path-
ways when the floods are rising with the rain.

glad that he has made
his decision  -- Keep your
rules a few days longer, and you'll be brought
down to Emain, you and Deirdre with you.

Your rules are kept always.

The gods shield you.

Wasn't I saying you'd do it?  You've brought your marriage a sight
nearer not heeding those are wiser than yourself.

It wasn't I did it.  Will you take me from this place,
Lavarcham, and keep me safe in the hills?

He'd have us tracked in
the half of a day, and then you'd be his queen
in spite of you, and I and mine would be
destroyed for ever.

Are there none can go against Conchubor?

Maeve of Connaught only, and those that are her like.

Would Fergus go against him?

He would, maybe, and his temper roused.
Would Naisi and his brothers?

Let you not be dwelling on Naisi and his brothers. . . .
In the end of all there is none can go against
Conchubor, and it's folly that we're talking,
for if any went against Conchubor it's sorrow
he'd earn and the shortening of his day of life.

Are the stepping-stones flooding, Lavarcham?  Will the night be stormy in
the hills?

looking at her curiously. The stepping-stones are flooding, surely, and
the night will be the worst, I'm thinking, we've
seen these years gone by.

Lay these mats and hangings by the windows, and at the
tables for our feet, and take out the skillets
of silver, and the golden cups we have, and
our two flasks of wine.

What ails you?

Lay them out quickly, Lavarcham, we've no call
dawdling this night.  Lay them out quickly;
I'm going into the room to put on the rich
dresses and jewels have been sent from Emain.

Putting on dresses at
this hour, and it dark and drenching with the
weight of rain!  Are you away in your head?

I will dress like Emer in Dundealgan, or Maeve in
her house in Connaught.  If Conchubor'll
make me a queen, I'll have the right of a queen
who is a master, taking her own choice and
making a stir to the edges of the seas. . . .
Lay out your mats and hangings where I can
stand this night and look about me.  Lay out
the skins of the rams of Connaught and of the
goats of the west.  I will not be a child or
plaything; I'll put on my robes that are the
richest, for I will not be brought down to
Emain as Cuchulain brings his horse to the
yoke, or Conall Cearneach puts his shield
upon his arm; and maybe from this day I will
turn the men of Ireland like a wind blowing
on the heath.","'I wonder where I put my glasses?'

'I'll look for them.'

'No, I remember now. They are upstairs in such a funny
place that I must go myself. Do you remember, Rogie, that I hoped they
would reject you on account of your eyes?'

'I suppose you couldn't help it.'

'Did you believe I really meant it, John?'

'Did _you_, Roger?'

'Of course. Didn't you, father?'

'No! I knew the old lady better.'

'I shouldn't have liked it, Rogie dear. I'll
tell you something. You know your brother Harry died when he was seven.
To you, I suppose, it is as if he had never been. You were barely five.

'I don't remember him, mater.'

'No--no. But I do, Rogie. He would be twenty-one now; but
though you and Emma grew up I have always gone on seeing him as just
seven. Always till the war broke out. And now I see him a man of
twenty-one, dressed in khaki, fighting for his country, same as you.
I wouldn't have had one of you stay at home, though I had had a dozen.
That is, if it is the noble war they all say it is. I'm not clever,
Rogie, I have to take it on trust. Surely they wouldn't deceive mothers.
I'll get my glasses.'

'Like to change your mother, Roger?'

'What do you think?'

'Not going, Roger?'

'Yes, I thought--'

'Won't you--sit down and--have a chat?'

'A what? You and me!'

'Why not?'

'Oh--oh, all right,' sitting uncomfortably.

'I suppose you catch an early train to-morrow?'

'The 5.20. I have flag-signalling at half-past six.'

'Phew! Hours before I shall be up.'

'I suppose so.'

'Well, you needn't dwell on it, Roger.'

'I didn't. Good-night, father.'

'Good-night. Damn. Come back. My fault. Didn't I say I wanted to have
a chat with you?'

'I thought we had had it.'

'No such luck.'

'I like your uniform, Roger,'

'Haven't you made fun of me enough?'

'I'm not making fun of you. Don't you see I'm trying to tell
you that I'm proud of you?'

'Good lord, father, you are not going to begin now.'

'Do you remember, Roger, my saying that I didn't want you to smoke till
you were twenty?'

'Oh, it's that, is it?' Shutting his mouth tight, 'I never promised.'

'It's not that. Have a cigar, my boy?'

'Me?'

'Have you ever wondered, Roger, what sort of a fellow I am?'

'Often.'

'I have often wondered what sort of fellow you are, Roger. We have both
been at it on the sly. I suppose that is what makes a father and son so
uncomfortable in each other's presence.''Do you feel the creeps when you are left alone with me?'

'Mortally, Roger. My first instinct is to slip away.'

'So is mine,'

'You don't say so! I always seem to know what you are
thinking, Roger.'

'Do you? Same here.'

'As a consequence it is better, it is right, it is only decent that you
and I should be very chary of confidences with each other.'

'I'm dashed glad you see it in that way.'

'Oh, quite. And yet, Roger, if you had to answer this question on oath,
""Whom do you think you are most like in this world?"" I don't mean
superficially, but deep down in your vitals, what would you say? Your
mother, your uncle, one of your friends on the golf links?'

'No.'

'Who?'

'You.'

'Just how I feel.'

'It's pretty ghastly, father.'

'It is. I don't know which it is worse for.'

'You are a bit of a wag at times, Roger.'

'You soon shut me up.'

'I have heard that you sparkle more freely in my absence.'

'They say the same about you.'

'And now that you mention it, I believe it is true; and yet, isn't it
a bigger satisfaction to you to catch me relishing your jokes than any
other person?'

'How did you know that?'

'Because I am so bucked if I see you relishing mine.'

'Are you?'",False
"Oh, if you only would. I'd just love to have a great-a, beeg,
grand-a secret.

You can keep a secret, can't you?

 Of course I can. Girls can always keep secrets.

Some girls can't. But I believe you really can. Your
name's Anita, isn't it?

Yes. But how did you know?

Oh, we know everything. How old are you?

 If you tell me how you knew my name, I'll tell you how old I
am.

Well, I just guessed it.

 Then why don't you guess how old I am?

Cute, ain't you?

Not so verra cute. I'm going on nine.

Then you're old enough to keep the secret. Now, first you
must promise you won't tell until tomorrow morning.

Cross my heart.

Listen, then; here's the secret.

He is? _He is?_ Oh!!

 Yes, he is.

Honest?

 Honest injun!

With his pack and presents and a Christmas tree and everything?

Yes, ma'am, every single thing.

Tonight?

Just before the clock strikes twelve, when all the little
children in the steerage are asleep.

But how will he get out here in the middle of the ocean?

Fly.

Fly? But he hasn't any wings. He has? Really and truly wings?

Really and truly wings.

I never knew Santa Claus had wings before.

He only bought them this year.

Bought them? Then they didn't grow on him?

 Of course not. He's coming in an air ship.

Why, I never knew Santa Claus had an air ship.

He's got the very latest twentieth century model. He only
uses the reindeer once in a while now. He can go much faster on an air
ship. Oh, I'm tired.

 I didn't know pixies ever got tired.

You ought to see the work I've done today.

Here on the boat?","Of the child that is born, O Baltasar,
       I begged a woman to tell us the news;
     I said in the east we had seen His star,
     And had ridden fast and had ridden far
       To find and worship the King of the Jews.

     Brothers, our quest is ended; see the star
     Is standing still over this lowly hut.

     Methinks it is a stable. Knock and see!

     What ho, within!

     Sirs, whom seek ye?


     We have journeyed from afar
     Led by the shining of yon splendid star.
     We are Gaspar, Melchoir and Baltasar.


     We seek a new-born King,
     Gold, frankincense to him we bring.
     And many a kingly offering.

     Behold, the child is clothed in light!


     Our journey ends, passed is the night.


     Now let us make no more delay,
     But worship Him right worthily.


     Hail, hail, dear child
     Of a maiden meek and mild.
       See, he merries!
     See, he smiles, my sweeting,
     I give thee greeting!
         Have a bob of cherries.


     Hail, little One we've sought,
     See, a bird I've brought,
         See its feathers gay.
     Hail, little One adored,
     Hail, blessed King and Lord,
         Star of the day!


     Hail, little One, so dear,
     My heart is full of cheer,
         A little ball I bring,
     Reach forth thy fingers gay,
     And take the ball and play,
         My blessed King.
  I bring Thee a crown, O King of Kings,
     And here a scepter full of gems,
     For Thou shalt rule the hearts of men.



     For Thee I bring sweet frankincense!


     And I bring myrrh to offer Thee!



     The greatest gift is yet ungiven,
     The gift that cometh straight from Heaven.
         O, Heavenly King,
         Heart's love we bring.


     Not gold nor gems from land or sea
     Is worth the love we offer Thee.


     And lowly folk who have no gold,
     Nor gift to offer that is meet,
     May bring the dearest thing of all--
     A loving heart and service sweet.",True
"Your system of espionage is known to be tolerably complete.

All Germany is with me. I hold in leash the mightiest machine
for war the world has forged.

I have seen your legions, and all are with you. Never was a
Lord more trusted. O Emperor, does that not make you pause?

France invades little Belgium.

Chivalrous France! Never! Emperor, I leave one last word to you
at the parting of the ways. France, Russia, Britain, these are great
opponents, but it is not they will bring the pillars of Germany down.
Beware of Belgium!

Your Imperial Majesty has signed?

Thus 

Sire!

Say this to Russia, France, and Britain in my Imperial name: So
long as they keep within their borders I remain in mine.

But, Sire----

You know, as I do, that it is all they ask for.

You were the friend of Austria.

I'll prove it. Tell her from me that Servia has yielded on
every point which doth become a nation and that Austria may accept her terms.

Nay, Sire----

And so, there will be no war.

Sire, we beg----

These are my commands.

The decision lay with me, and I said there shall be peace. That be my zenith!

Sleep on, unhappy King. Better to wake if even your dreams appal you.
You! You have come here to mock me!

Oh, no.

I dreamed there was no war. In my dream they came to me and I
forbade the war. I saw the Fatherland smiling and prosperous, as it
was before the war.

It was you who made the war, O Emperor!

Belgium?

There is no Belgium now, but over what was Belgium there rests
a soft light, as of a helm, and through it is a flaming sword.

I dreamed I had kept my plighted word to Belgium.

It was you, O Emperor, who broke your plighted word and laid
waste the land. In the lust for victory you violated even the laws of
war which men contrive so that when the sword is sheathed they may
dare again face their Maker. Your way to Him is lighted now by
smouldering spires and ashes that were once fair academic groves of
mine, and you shall seek Him over roads cobbled with the moans of innocents.

In my dream I thought England was grown degenerate and would not fight.

She fought you where Crécy was, and Agincourt, and Waterloo,
with all their dead to help her. The dead became quick in their
ancient graves, stirred by the tread of the island feet, and they
cried out: ""How is England doing?"" The living answered the dead upon
their bugles with the ""All's well."" England, O Emperor, was grown
degenerate, but you, you, have made her great.

France, Russia?

They are here around your walls.

My people?

I see none marching but men whose feet make no sound. Shades of
your soldiers who pass on and on, in never-ending lines.

Do they curse me?

None curses; they all salute you as they pass. They have done
your bidding.

The women curse me?

Not even the women. They, too, salute you. You were their
Father and could do no wrong.

And you?

I have come with this gaping wound in my breast to bid you
farewell.

God cannot let my Germany be utterly destroyed.

If God is with the Allies, Germany will not be destroyed. Farewell.","'That's better,'

'I think I'll go to my room now. You will come up, mater?'

'Yes, dear. I shan't be five minutes, John.'

'More like half an hour.'

'There is nothing wrong, is there? I thought I noticed a--a----'

'A certain liveliness, my dear. No, we were only having a good talk.'

'What about, John?'

'About the war,'

'About tactics and strategy, wasn't it, Roger?'

'Yes.'

'The fact is, Ellen, I have been helping Roger to take his first
trench.' With a big breath, 'And we took it too, together, didn't we,
Roger?'

'You bet,'

'Though I suppose,' sighing, 'it is one of those trenches that the enemy
retake during the night.'

'Oh, I--I don't know, father.'

'Whatever are you two talking about?'

'Aha, it is very private. We don't tell you everything, you know, Ellen.'

'Come on, mater, it's only his beastly sarcasm again. 'Night, father; I
won't see you in the morning.'

''Night,'

'Good-night, dear father.'

'A beautiful morning, Dering.'

'Too much sun, sir. The roses be complaining, and, to make matters
worse, Miss Barbara has been watering of them--in the heat of the day.'

'Has she? She means well. Dering, you heard it, didn't you?' 

'What was that, sir?'

'The thunderstorm--early this morning.'

'There was no thunderstorm, sir.'

'That is what they all say. It was at four o'clock. I
got up and looked out at the window. The evening primroses were very
beautiful.'

'I don't hold much with evening primroses,
sir; but I was out and about at four; there was no thunderstorm.'

'I suppose I just thought there was one. Perhaps it was
some thunderstorm of long ago that I heard. They do come back, you
know.'

'Do they, sir?'

'I am glad to see you moving about in the garden, Dering, with
everything just as usual.'

'Thank you, sir.'

'No, don't go. I am--a little troubled, Dering.'

'Everything be all right, sir.'

'I'm glad of that,' the Colonel says with relief. 'It is pleasant to see
that you have come back, Dering. Why did you go away for such a long
time?'

'Me, sir?' Dering is a little aggrieved. 'I haven't had a day off since
Christmas.'

'Haven't you? I thought--'

'Is everything just as usual, Dering?'

'Yes, sir. There never were a place less changed than this.'

'That's true.' The Colonel is appeased. 'Thank you, Dering, for saying
that.' But next moment he has lowered his voice again. 'Dering, there is
nothing wrong, is there? Is anything happening that I am not being told
about?'

'Not that I know of, sir.'

'That is what they all say, but--I don't know. Dering, I feel as if I was needed
somewhere. I don't know where it is. No one will tell me. Where is every
one?'

'They're all about, sir. There's a cricket match on at the village green.'

'Is there?'

'If the wind had a bit of south in it you could hear their voices. You
were a bit of a nailer at cricket yourself, sir.'

'Ninety-nine against Mallowfield, and then bowled off my pads. Biggest
score I ever made. Mallowfield wanted to add one to make it the hundred,
but I wouldn't let them. I was pretty good at steering them through the
slips, Dering! Do you remember my late cut? It didn't matter where point
stood, I got past him. You used to stand at point, Dering.'

'That was my grandfather, sir. If he was to be believed, he used to snap
you regular at point.'

'Did he? I daresay he did. I can't play now, but I like to watch it still.' 
'Dering, there is no cricket on the green to-day. I have been down to look. I don't understand it, Dering. When I
got there the green was all dotted with them--it's the prettiest sight
and sound in England. But as I watched them they began to go away, one
and two at a time; they weren't given out, you know, they went as if
they had been called away. Some of the little shavers stayed on--and
then they went off, as if they had been called away too. The stumps were
left lying about. Why is it?'

'It's just fancy, sir, I saw Master Will oiling his bat yesterday.'",True
"Naisi and his
brothers are well pleased with this place; and
what would take them back to Conchubor in
Ulster?

Their like would go any place where they'd see death standing.  I'm in dread Conchubor
wants to have yourself and to kill Naisi, and
that that'll be the ruin of the Sons of Usna.
I'm silly, maybe, to be dreading the like, but
those have a great love for yourself have a
right to be in dread always.

Emain should be no safe place for myself and Naisi.
And isn't it a hard thing they'll leave us no
peace, Lavarcham, and we so quiet in the
woods?

It's a hard thing, surely; but let you take my word
and swear Naisi, by the earth, and the sun
over it, and the four quarters of the moon, he'll
not go back to Emain -- for good faith or bad
faith -- the time Conchubor's keeping the high
throne of Ireland. . . .  It's that would save
you, surely.

There's little power in oaths to stop what's coming, and
little power in what I'd do, Lavarcham, to
change the story of Conchubor and Naisi and
the things old men foretold.

Was there little power in what you did the night
you dressed in your finery and ran Naisi off
along with you, in spite of Conchubor and the
big nobles did dread the blackness of your
luck?  It was power enough you had that
night to bring distress and anguish; and now
I'm pointing you a way to save Naisi, you'll
not stir stick or straw to aid me.

Let you not raise your voice against me, Lavarcham,
if you have will itself to guard Naisi.

Naisi is it?  I didn't care if the crows were
stripping his thigh-bones at the dawn of day.
It's to stop your own despair and wailing, and
you waking up in a cold bed, without the man
you have your heart on, I am raging now.
Yet there is more
men than Naisi in it; and maybe I was a big
fool thinking his dangers, and this day, would
fill you up with dread.Let you end; such
talking is a fool's only, when it's well you know
if a thing harmed Naisi it isn't I would live
after him.  It's well you
know it's this day I'm dreading seven years,
and I fine nights watching the heifers walking
to the haggard with long shadows on the
grass; or the time I've been
stretched in the sunshine, when I've heard
Ainnle and Ardan stepping lightly, and they
saying: Was there ever the like of Deirdre for
a happy and sleepy queen?

And yet you'll go, and welcome is it, if Naisi
chooses?

I've dread going or staying,
Lavarcham.  It's lonesome this place, having
happiness like ours, till I'm asking each day
will this day match yesterday, and will to-
morrow take a good place beside the same day
in the year that's gone, and wondering all
times is it a game worth playing, living on
until you're dried and old, and our joy is gone
for ever.

If it's that ails you, I
tell you there's little hurt getting old, though
young girls and poets do be storming at the
shapes of age.  There's little
hurt getting old, saving when you're looking
back, the way I'm looking this day, and seeing
the young you have a love for breaking up
their hearts with folly.  
Take my word and stop Naisi, and the day'll
come you'll have more joy having the senses
of an old woman and you with your little
grandsons shrieking round you, than I'd have
this night putting on the red mouth and the
white arms you have, to go walking lonesome
byways with a gamey king.

It's little joy of a young
woman, or an old woman, I'll have from this
day, surely.  But what use is in our talking
when there's Naisi on the foreshore, and
Fergus with him?

I'm late so with my warnings, for Fergus'd talk the
moon over to take a new path in the sky.
You'll not stop him this
day, and isn't it a strange story you were a
plague and torment, since you were that
height, to those did hang their lifetimes on
your voice.  Don't think bad of
my crying.  I'm not the like of many and I'd
see a score of naked corpses and not heed
them at all, but I'm destroyed seeing yourself
in your hour of joy when the end is coming
surely.

Fergus's men are calling you.  You were seen on the path,
and he and Naisi want you for their talk below.

Yourself's an ill-lucky thing to meet a
morning is the like of this.  Yet if you are a
spy itself I'll go and give my word that's
wanting surely.              

So I've found you alone, and I after waiting three weeks getting
ague and asthma in the chill of the bogs, till
I saw Naisi caught with Fergus.

I've heard news of Fergus;
what brought you from Ulster?

The full moon, I'm thinking, and it squeezing the crack in my
skull.  Was there ever a man crossed nine
waves after a fool's wife and he not away in
his head?

It should be a long time since you left Emain, where there's
civility in speech with queens.

It's a long while, surely.  It's
three weeks I am losing my manners beside
the Saxon bull-frogs at the head of the bog.
Three weeks is a long space, and yet you're
seven years spancelled with Naisi and the pair.","Plenty of children there are in our city,
     Who have no fathers or mothers to pity;
     Plenty of people whose working and heeding
     Scarcely can keep all their dear ones from needing.
     Now, if I came every year in December,
     These are the ones I would surely remember.

     Once on a beautiful Christmas you know
     Jesus our Saviour was born here below,
     Patiently stooping to hunger and pain,
     So He might save us, His lost ones, from shame;
     Now if we love Him, He bids us to feed
     All His poor brothers and sisters who need.

     Blessed old Nick! I was sure if you knew it,
     You would remember and certainly do it;
     This year, at least, when you empty your pack,
     Pray give a portion to all who may lack.
     Then, if there's anything left and you can
     Bring a small gift to wee Peter Pan.

   

Wasn't that dandy? Sure, little Mary Ann has a wonderful education, so she has!

She takes after her own mother. I was just like her
when I was that age.

And you're just like her still, Mollie Mulligan. Sure
you're the sunshine of Mulligan Alley and the belle of Shantytown.

Whist now! It's covered I am wid blushes. But, hush! I
think the show is about to begin.
 Come and see Jumbo, Samson symbolical!
     Come and see Slivers, Clown really comical!
     Come and see Zip, the foremost of freaks!
     Come and see Palestine's Sinister Sheiks!
     Eager Equestriennes, each unexcelled,
     Most mammoth menagerie ever beheld,
     The Giant, the Fat Girl, the Lion-faced Man,
     Aerial Artists from far-off Japan,
     Audacious Acrobats shot from a gun,
     Don't miss the greatest show under the sun!

Now, if you will kindly lend me your ears for a moment, I will fill
them free of charge with a few words concerning the world's greatest
assortment of marvelous monstrosities. In the first cell we have Senor
Macaroni Spaghetti from the land of the banana. The senor is
thirty-nine inches high, and, strangely enough, thirty-nine years old,
to say nothing of the fact that he weighs thirty-nine pounds. He arrived last week by parcel
post to join our circus. The senor is looking for a wife.",False
"Είναι πολιτικά ανήθικο, αν και αποδεκτό εδώ και χρόνια, να είσαι βουλευτής κι η σχέση σου με το ψέμα να είναι πιο ισχυρή από αυτή με τις υποσχέσεις - ακόμη χειρότερα αν στη συνάρτηση βάλουμε το παραγόμενο έργο. Είναι επαγγελματικά αυτοκαταστροφικό να ψεύδεσαι δημοσίως, ακόμη κι αν έχει χρειαστεί να ανασκευάσεις δηλώσεις και να ρίξεις την ευθύνη στα ΜΜΕ για την ερμηνεία τους. Στην τελική, το ψέμα συνιστά και αμαρτία, για να μιλήσουμε λίγο με τη γλώσσα στην οποία αρέσκεται τελευταία η Νέα Δημοκρατία.
Η Σοφία Βούλτεψη θα έπρεπε να τα γνωρίζει αυτά, ειδικά από την ώρα που ανέλαβε κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Με βάση το ρεπορτάζ, η Βούλτεψη είναι αυτή που προκάλεσε (είτε ως αφορμή, είτε ως πραγματική αιτία) την παραίτηση των δύο επικεφαλής της ΝΕΡΙΤ προχθές. (Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναγνωρίζει τη διάδοχη κατάσταση της ΕΡΤ. Κάποιος, όμως, πρέπει να καλύψει την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα απόψε και τη συνέντευξή του αύριο στη ΔΕΘ. Η ΝΕΡΙΤ είναι η μόνη που μπορεί να το κάνει και να δώσει το κύκλωμά της στους ιδιωτικούς σταθμούς. Ο πρώην πρόεδρος του οργανισμού, προχώρησε σε συμφωνία με την Κουμουνδούρου για τηλεοπτική κάλυψη με όρο να δεχθεί να απαντήσει ο Τσίπρας σε ερώτηση από δημοσιογράφο της ΝΕΡΙΤ, άρα εμπράκτως να την αναγνωρίσει. Win/win κατάσταση, δηλαδή. Μαθαίνουμε πως η Βούλτεψη δεν δέχθηκε να παίξει δύο συνεχόμενες ημέρες ο Τσίπρας και μία ο Σαμαράς, άσχετα με το εάν ήταν επιλογή του τελευταίου να φύγει βιαστικά από τη Θεσσαλονίκη χωρίς να δώσει συνέντευξη στα ΜΜΕ). Χρειάστηκε να περάσουν 24 ώρες για να διαψευστεί το ρεπορτάζ. Όχι με επίσημη ανακοίνωση, αλλά μέσω διαρροών. Όχι με σκληρή γλώσσα, αλλά απλά με το κλασσικό «όλα όσα λέγονται ουδεμία  σχέση έχουν με την πραγματικότητα». Περιττό να θυμίσουμε τι γίνεται σε άλλες περιπτώσεις με τρεις και τέσσερις επίσημες ανακοινώσεις και επιστολές ακόμη και την ίδια ημέρα...
Αλλά το πρόβλημα είναι πιο βαθύ και ξεπερνά τη Βούλτεψη και το όποιο πλήγμα στο κύρος της. Δικό της θέμα είναι, εξάλλου. Το ζήτημα είναι με ποια λογική δεν καλύπτεται η ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Θεσσαλονίκη. Αφού δεν έγινε καμία πολιτική παρέμβαση, έτσι; Κι αν αρμόδιο να απαντήσει σε αυτό είναι «το ελληνικό BBC» (πόσο χιούμορ έχουν όσοι από την κυβέρνηση χαρακτήρισαν έτσι τη ΝΕΡΙΤ;) και δεν το κάνει τότε θα έπρεπε το ίδιο υπουργείο που προΐσταται η Βούλτεψη να το ζητήσει. Αυτό επιτάσσουν οι κανόνες δεοντολογίας.
Η Σοφία Βούλτεψη, επίσης, είναι αυτή που προσβάλλει βάναυσα τη λογική μας.  Γιατί η κοινή λογική λέει πως παίρνεις φόρα και πηδάς από την ταράτσα του σπιτιού σου όταν την ακούς να ανασκευάζει τις δηλώσεις της για το εάν έχει ακίνητα. Το πόθεν έσχες όμως λέει άλλα. Μιλάει για ένα διαμέρισμα άνω των 200 τμ. στη Γλυφάδα (και για άλλους βοηθητικούς χώρους 130τμ.), μιλάει για μια οικία στο Λαγονήσι (οικόπεδο μισού στρέμματος), μιλάει για πάνω από δύο στρέμματα σε οικόπεδα στο Ντράφι μέσα σε δασική έκταση και μιλάει και για ένα αγροτεμάχιο 750τμ στη Μάνδρα. Το «δεν ξέρει τι έχει» δεν είναι μεταφορικό, αλλά κυριολεκτικό.
Το πρόβλημα με τον οποιονδήποτε ψεύτη είναι πως για να τη σκαπουλάρεις με κάποιον τρόπο πρέπει να είσαι καλός σε αυτό που κάνεις. Στην ελληνική πολιτική σκηνή, ακόμη κι εκεί είμαστε ερασιτέχνες.
(Μετά το 06:51 το επίμαχο σημείο, η ίδια αργότερα μίλησε πως εννοούσε πως δεν έχει ουσιώδη ακίνητη περιουσία)
Σήμερα το πρωί, η κα. Βούλτεψη στον ΣΚΑΪ δήλωσε: «Τι είναι ο κ. Τσίπρας; Ο Σωτήρας του κόσμου. Τι είναι, ο Κάστρο, να μιλάει οκτώ ώρες και να τον καλύπτουμε με εξακάμερο;».","Πότε κάμπτονται οι αντιστάσεις της συνείδησης; Υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός νεκρών ή ασθενών που επιτρέπει στους αρμοδίους να λάβουν απόφαση που μπορεί να ισοδυναμεί με μετατροπή ανθρώπων σε πειραματόζωα; Είναι 1.000; Πάνω από αυτό το νούμερο μπορούμε να δρούμε σαν να μην υπάρχει αύριο; Πρέπει να γίνεται χρήση μη ελεγμένων φαρμάκων, ακόμη κι αν ο χάρος έχει βγει παγανιά και παίρνει ψυχές;
Χθες, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ενέκρινε τη χορήγηση του Zmapp, φαρμάκου κατά του ιού Έμπολα*, σε δύο γιατρούς που νοσούν. Λεπτομέρεια: Είναι η πρώτη φορά που το συγκεκριμένο φάρμακο φτάνει στην Αφρική, ενώ νωρίτερα έχει δοθεί σε δύο Αμερικανούς κι έναν Ισπανό, οι οποίοι επαναπατρίστηκαν μετά τη μόλυνσή τους στη Λιβερία**. Δεύτερη λεπτομέρεια: Ο Ισπανός ξεψύχησε λίγο μετά. Τρίτη λεπτομέρεια: Το συγκεκριμένο φάρμακο δεν είναι ότι δεν έχει απλά εγκριθεί. Δεν έχει προλάβει καν να δοκιμαστεί σε μεγάλη κλίμακα.
Εδώ και τέσσερις μήνες η Αφρική βράζει. Ολόκληρες χώρες, κυρίως η Λιβερία, η Σιέρα Λεόνε, η Γουινέα και γενικά η δυτική ακτή, έχουν παραδοθεί στον ιό Έμπολα. Περισσότεροι από 1.800 άνθρωποι έχουν νοσήσει, από αυτούς οι 1.000 έχουν πεθάνει. Ποσοστό θνησιμότητας πάνω από 50%. Φέτος είναι η χειρότερη χρονιά από πλευράς θνησιμότητας, μετά το 1976, χρονιά που ανακαλύφθηκε ο ιός (2007: 413 περιπτώσεις/224 θάνατοι, 2000: 425 περιπτώσεις/224 θάνατοι, 1995: 315 περιπτώσεις/254 θάνατοι, 1976: 602 περιπτώσεις/431 θάνατοι).
Και; Είναι αυτός ικανός λόγος να στείλεις ολόκληρες κούτες με μη εγκεκριμένα φάρμακα; Γιατί δεν έγινε πριν δύο μήνες και πάρθηκε τώρα αυτή η απόφαση από την Επιτροπή Βιοηθικής του ΠΟΥ; Μήπως γιατί τώρα εμφανίστηκαν κρούσματα της νόσου σε πολίτες δυτικών χωρών που είχαν βρεθεί στην Αφρική για ανθρωπιστική βοήθεια; Είναι από τις περιπτώσεις που ευνοούν την ανάπτυξη θεωριών και που δεν πρόκειται να βγάλεις άκρη, είτε το συζητήσεις με φίλους πίνοντας κρασί σε κάποια παραλία (καλοκαίρι γαρ) είτε πίσω από κλειστές πόρτες στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.
Ωστόσο, εδώ το ζήτημα δεν είναι μόνο ηθικό. Δεν είναι παρόμοιας υφής με την ευθανασία. Εδώ έχει να κάνει με ιστορικό προηγούμενο, με δεδικασμένο, με διαδικασία η οποία μπορεί να λειτουργήσει ως μπούσουλας για άλλες περιπτώσεις. Με το πρόσχημα μιας επιδημίας και μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης μπορεί να υπάρχει χορήγηση αντίστοιχων φαρμάκων. Η Αφρική βρίσκεται εδώ και δεκαετίες στο έλεός της. Στο έλεος των στοιχείων της φύσης, των ασθενειών, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Ο δυτικός κόσμος όχι μόνο την κρατά εσκεμμένα σε αυτή την κατάσταση, εκμεταλλευόμενος φυσικούς πόρους και ανθρώπινο δυναμικό, αλλά τώρα με το πρόσχημα της ηθικής παίζει μαζί της κρυφτούλι. Τζογάρει στην ελπίδα των ανθρώπων μπροστά στο θάνατο. Υπάρχει πιο λογικοφανές -αλλά και ανήθικο- πράγμα;
Υ.Γ. Δείτε εδώ έναν διαδραστικό χάρτη για τον ιό.
*Στις 6 Δεκεμβρίου 2013, ένα δίχρονο παιδί στο χωριό Μελιαντού στη Γουϊνέα πεθαίνει μετά από τέσσερις ημέρες που νοσεί. Μία εβδομάδα αργότερα η μητέρα του, η αδερφή του και η γιαγιά του έχουν την ίδια τύχη. Δύο μήνες αργότερα, υπάλληλος νοσοκομείου σε διπλανή πόλη πεθαίνει, μετά από πέντε μέρες νοσηλείας του. Λίγες ημέρες μετά, ο γιατρός που τον παρακολουθούσε πεθαίνει κι αυτός, όπως κι ένας συγγενής του. Στις αρχές Μαρτίου πεθαίνουν τα άλλα δύο αδέρφια του γιατρού. Αυτή είναι κι η αρχή της επιδημίας. Ο ιός δεν μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, παρά μόνο με τα σωματικά υγρά. Αυτή την περίοδο, νοσούν κατά βάση άτομα που περιθάλπουν τους ήδη ασθενείς. Ο Έμπολα κολλά και σε επιφάνειες (π.χ. ένα γάντι) κάτι που βοηθά στην όλο και πιο γρήγορη μετάδοσή του. Ανακαλύφθηκε το 1976 κι η αρχική διάγνωση έλεγε για μετάδοσή του από τους γορίλες στους ανθρώπους. Ωστόσο, οι σύγχρονες θεωρίες κάνουν λόγο για μετάδοσή τους από τις νυχτερίδες, οι οποίες κάθονται πάνω σε τροφές που αργότερα καταναλώνουν οι άνθρωποι.
**Η κατάσταση στη Λιβερία είναι εκτός ελέγχου. Υπάρχει αρκετός κόσμος που αντιδρά στο άκουσμα της λέξης, πιστεύοντας πως όποιος ξεστομίζει το «Έμπολα» είναι απεσταλμένος του Κακού. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα τονίζουν πως οι δεισιδαιμονίες και η στάση του κόσμου προκαλούν περισσότερα προβλήματα από τον ίδιο τον ιό. Σημειώθηκαν κρούσματα λιντσαρίσματος γιατρών, γιατί κάτοικοι χωριών πιστεύουν πως αυτοί μεταδίδουν τον ιό. Στο εξαιρετικό ρεπορτάζ της Clair Macdougall αναφέρεται πως οι πολίτες της χώρας πιστεύουν πως η διεθνής κοινότητα είναι αυτή που έφερε και συντηρεί τον Έμπολα, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που αρνούνται ακόμη και την ύπαρξη του ιού.",True
"Είναι δυνατόν μια τραγωδία να διδάξει ένα λαό; Όχι. Η χρεοκοπία, η απότομη πτώχευση, δεν προσφέρονται για διδαχή στα συντρίμμια. Οι λαοί δύσκολα μαθαίνουν όταν δακρύζουν. Ιδίως όταν νιώθουν ότι τιμωρούνται. Οι ηγεσίες, όμως, οφείλουν να μαθαίνουν. Στο κάτω-κάτω, ο λαός στην Κύπρο μίλησε πριν από λίγες μέρες. Καταψήφισε τα πεπραγμένα Χριστόφια. Ίσως να καταψήφισε και τα μη πεπραγμένα. Αυτά που οδήγησαν στην κρίση. Ψήφισε και εμπιστεύθηκε.

Εμάς, εδώ στην Ελλάδα, όμως, είναι δυνατόν και τους πολίτες να διδάξει και τις ηγεσίες να συνετίσει. Λες στον άλλο, που έμεινε άνεργος, παρηγορείς τον εαυτό σου «τουλάχιστον μείναμε στο ευρώ» και δυσκολευόμαστε και οι δύο να καταλάβουμε τι θα είχε γίνει εάν…
Τώρα, όμως, το εάν είναι δίπλα μας. Μιλάει ελληνικά.

Στα τρία χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα το κυπριακό παράδειγμα φάνταζε για το ετερόκλητο, πλην συγκλίνον πλέον, μέτωπο ως το ιδεώδες. Αρχίζοντας από το τέλος ο Χριστόφιας επαινέθηκε γιατί... δάκρυσε. Οι δικοί μας τ' άκουσαν γιατί χασκογελούσαν. Νωρίτερα, το δάνειο από τη Ρωσία -2,5 δισ.- θεωρούνταν η απάντηση στους τοκογλύφους της τρόικας. Ας δόθηκε με 40% ακριβότερο επιτόκιο. Τόσο συμφερτικό ήταν, ώστε τώρα αγωνίζονται να το φτηνύνουν. Τα άδεια δημόσια ταμεία του Χριστόφια ήταν η καλύτερη δημοσιονομική... προσαρμογή. Το βασίλειο των off shore και οι τράπεζες καζίνο ήταν το... εναλλακτικό μοντέλο. Η Ιnterpol έψαχνε τα ίχνη της ληστείας του Μιλόσεβιτς σε θυρίδες στην Κύπρο. Τι να καταλάβουν, όμως, καθολικοί και προτεστάντες μπάτσοι από ορθόδοξο τόξο. Τα δηνάρια και τα ρούβλια δεν βρωμάνε αν τα πλένεις με ευρώ. Παντού τα πλυντήρια χρεώνουν κατιτίς για πλυστικά. Εκεί τους έδιναν bonus 4-5% μεγαλύτερο τόκο. Η ΑΟΖ θα έσωζε την Κύπρο από τα νύχια της τρόικας, αλλά τώρα εκεί δοκιμάζει να μάθει κολύμπι η αρκούδα. Η κυβέρνηση της Αριστεράς α λά Χριστόφια ήταν η απαίτηση της «κάτω» πλατείας των αγανακτισμένων. Η «πάνω», προσδοκούσε μετεμψύχωση του Τάσσου στο πρόσωπο ενός φιλέλληνα ευγενούς και άφηνε να πλέκονται σενάρια μεταφυσικού μυστηρίου για τη σύληση του τάφου του μακαρίτη. Ο φιλέλλην, που είχε πάντα έναν καλό λόγο για τα επιθετικά πυροβόλα και τα τεθωρακισμένα του Πούτιν, τώρα τελευταία δεν ακούγεται. Και κείνος ο τηλε-βιβλιοπώλης, που υποσχόταν να μάθουμε «όσα ξέρει ο Πούτιν», τώρα άλλαξε τροπάριο. Μήπως πριν κουρευτούν οι καταθέσεις, κόπηκαν τα εμβάσματα;
Ο Μοσκοβισί χαρακτήρισε ""οικονομία- καζίνο"" το μοντέλο και ήταν τέτοιο το σοκ, ώστε οι μισοί να τον θεωρούν Μοσχοβίτη και οι άλλοι ξαδερφάκι της Μέρκελ. Το σοφό παιδί, βέβαια, μας είχε προειδοποιήσει για τον Ολαντρέου, αλλά δεν είχε πει τίποτα για τον Γάλλο τσάρο. Οι μετριοπαθείς απολογητές του φορολογικού παραδείσου και των μαύρων καταθέσεων αναρωτιούνταν ""και το Λουξεμβούργο;"" Αν εκεί τα επιτόκια είναι στη ζώνη της ψύξης είναι γιατί τους λείπει, προφανώς, το μεσογειακό ταμπεραμέντο. Αυτό που ψάχνουν οι Σουηδέζες. Το ίδιο, που ο συναρχηγός είχε κρατήσει για το τέλος σαν ατού μετρώντας καπίκια στην πρέφα. Κανείς, όμως, δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει ποιοι Ρώσοι ολιγάρχες επενδύουν στις κυπριακές τράπεζες. Εκείνοι, που κρύβουν τα κλεμμένα από το λαό τους. Και όσοι ανακάλυψαν ότι οι Γερμανοί θέλουν να βάλουν χέρι στις ρώσικες καταθέσεις αποσιωπούν ότι λ.χ. η Gazprom έχει λογαριασμούς δισεκατομμυρίων στην... DeutcheBank. Το αέριο πληρώνεται σε συνάλλαγμα. H εταιρεία έχει λογαριασμούς στη Γερμανία. Οχι τα στελέχη.

Τώρα, αποκαλύπτονται και άλλα ψεύδη. Όχι, δεν πρότειναν οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ το κούρεμα των καταθέσεων έως τις 100.000. Οι Κύπριοι το απαίτησαν, στην προσπάθειά τους να περισώσουν τους μετόχους των τραπεζών και τους μεγαλοκαταθέτες, αδιαφορώντας για τα 30 δισ. των Ελληνοκυπρίων καταθετών - τόσες είναι οι καταθέσεις έως 100.000. Υπάρχει plan B, δήλωσε ο πρόεδρος Αναστασιάδης, μετά την απορριπτική ψήφο της Βουλής.

Δεν υπήρχε, όχι plan b, αλλά ούτε καν στοιχειώδης προετοιμασία. Αν υπήρχε δεν θα το αναζητούσαν ούτε στη Μόσχα, ούτε στα αποθεματικά των συνταξιοδοτικών ταμείων, ούτε στο πουγγί της Εκκλησίας.

Όχι, δεν αιφνιδίασε η τρόικα την Κύπρο. Τους είχε ενημερώσει για τη συμμετοχή και των ιδιωτών στο κούρεμα, ενάμιση χρόνο πριν. Μετά το πρώτο κούρεμα του ελληνικού χρέους, η τρύπα στις κυπριακές τράπεζες είχε φανεί.

Χειρότερη, όμως, και από τα ψεύδη ήταν η αυταπάτη: «Αν πούμε όχι τώρα, μπορούμε να πούμε ναι, μετά. Ο χρόνος δουλεύει για μας».
Ούτε έξι μέρες δεν πέρασαν για να αποδειχθεί για ποιους δουλεύει ο χρόνος. Μια τράπεζα κατέρρευσε. Μια δεύτερη ετοιμάζεται. Το κούρεμα θα είναι σχεδόν διπλάσιο. Το ναι, τώρα, είναι πολύ πιο οδυνηρό. Αύριο, θα είναι ακόμα χειρότερο.","Θα έχετε βαρεθεί να διαβάζετε την κοινοτοπία «μια εικόνα, χίλιες λέξεις». Ωστόσο, το ενσταντανέ του τελικού Κυπέλλου Ελλάδος στο μπάσκετ συμπυκνώνει πολλές, μα πάρα πολλές, όψεις της ελληνικής κρίσης. Δεν αναφέρομαι μόνο, ούτε κυρίως, στη βία των χούλιγκαν, οι οποίοι, είναι τεκμηριωμένο πλέον, ότι αποτελούν ένα κομμάτι από το πάζλ των μπαχαλάκηδων. Άλλοι είναι το ένοπλο τμήμα, άλλοι το πολιτικό. Αυτοί, ας πούμε, ότι είναι το αθλητικό.

Αναφέρομαι στα εξής παράδοξα και εξωφρενικά. Ένα γήπεδο, το οποίο κτίστηκε για τους Ολυμπιακούς αγώνες, χωρητικότητας 14.100 θέσεων, φιλοξενεί για την αποτροπή της… βίας, μόνο 1.600 θεατές. Οι υπόλοιπες 12.500 θέσεις χάσκουν άδειες, φτιάχνοντας ένα πραγματικό θέατρο σουρεαλιστικού παράλογου, όπου το κενό επιβάλλεται στο γεμάτο. Οι 1.600 θέσεις μοιράζονται από τις ομάδες στους αρχιχούλιγκαν. Τι έγινε με τη βία το είδαμε. Και θα το ξαναδούμε.

Το γήπεδο αυτό   χρησιμεύει  για να γίνει  ο τελικός επί «ουδετέρου εδάφους». Βλέπετε, οι δύο ομάδες χρησιμοποιούν ως  «έδρες» δύο άλλα κοσμήματα των Ολυμπιακών Αγώνων: το ΟΑΚΑ και το ΣΕΦ. Μη ξεγελιέστε ενθυμούμενοι ότι το κλειστό του ΟΑΚΑ κτίστηκε το 1998 και το ΣΕΦ το 1986.Τα δύο αυτά γήπεδα ανακαινίστηκαν με πανάκριβο κόστος για το 2004.

Αλλά αυτό το κλειστό γήπεδο μπάσκετ όλο το χρόνο είναι ο ορισμός του κλειστού. Είναι κλειστό! Ανοίγει μόνο για τον τελικό! Μετά το 2004 για ένα χρόνο ήταν έδρα του Πανιωνίου, ύστερα, για ένα χρόνο, του Πανελληνίου και της ΑΕΚ για τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, άντε για κάποια τουρνουά μικρών εθνικών και, πέραν τούτου, ουδέν.

Πόσο κόστισε το κλειστό, όνομα και πράγμα, γήπεδο; Ο επίσημος αρχικός προϋπολογισμός κατασκευής του κλειστού γηπέδου του Ελληνικού ήταν σκάρτα 49 εκατομμύρια (για την ακρίβεια 48.992.055 ευρώ). Προσοχή: ο επίσημος. Διότι, επειδή η ανάθεση στην κοινοπραξία καθυστέρησε, έγινε το Μάιο του 2003, και πριν από την έναρξη των αγώνων έγιναν υπερβάσεις. Ήταν τότε, πού όλοι χόρευαν στο συρτάκι του Ζακ Ρογκ-το θυμάστε; « Όλοι στην αρχή σέρνονται αργά, αργά, αλλά στο τέλος τρέχουν σαν τρελοί», μας είχε πει τότε ο επικεφαλής των αθανάτων και εμείς οι θνητοί το πήραμε για το καλύτερο εθνικό κοπλιμάν που ακούσαμε, μετά τον Τσώρτσιλ για τους Έλληνες και τους ήρωες. Υπερβάσεις… Πόσο ακριβώς, κανείς δε γνωρίζει. Στο κόστος των 49 εκ. ευρώ, πάντως, δεν περιλαμβάνεται ο ηλεκτρονικός εξοπλισμός -γιγαντοοθόνες, εξοπλισμός κέντρου τύπου με μόνιτορ για τους δημοσιογράφους κλπ,- ούτε το κόστος των έργων για τη διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου. Ας είναι. Συγκρατείστε ένα στρογγυλό αριθμό: 50 εκ ευρώ.
Ολυμπιακές εγκαταστάσεις χωρίς υπαλλήλους γίνεται; Ασφαλώς όχι. Όποιος θέλει να «νοικιάσει» το ΟΑΚΑ παραδείγματος χάριν, πρέπει συν τοις άλλοις να πληρώσει τις υπερωρίες και τα κυριακάτικα 102 ακριβώς εργαζομένων, τρείς για κάθε μια από τις 34 θύρες.

Υπερωρίες και κυριακάτικα μόνον, κύριος. Τους μισθούς τους πληρώνει το ΟΑΚΑ. Για το κλειστό του Ελληνικού γνωρίζω ότι την εποχή των αγώνων απασχολούνταν 120 άτομα. Πόσοι απασχολούνται τώρα δε κατάφερα να μάθω. (Ου προς ψόγον κύριε διευθυντά. Εδώ σε ολόκληρο Αντώνη Μανιτάκη δεν τα μαρτυράνε, σε μένα θα τα λέγανε;). Αλλά πάλι μήπως γίνανε απολύσεις στο δημόσιο και δεν το μάθαμε. Όποιος και νάναι, πάντως, ο αριθμός των απασχολουμένων στο Ελληνικό, σημασία και μάλιστα μεγάλη, έχει ένα άλλο νούμερο. 122 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο ήταν το 2005 το κόστος συντήρησης των κλειστών, ημίκλειστων και πάντως εγκαταλειμμένων ολυμπιακών εγκαταστάσεων.

Στο ενσταντανέ του τελικού περιλαμβάνεται και η παγκόσμια πρωτοτυπία «τελικός χωρίς σπηκάζ». Οι αλιείς προφορικών μαργαριτών  απογοητεύτηκαν, αλλά αυτό δεν μετριάζει το παράδοξο φαινόμενο, ούτε διασκεδάζει το μελαγχολικό συμπέρασμα ότι ένα 1.230.000 ευρώ μετα-δόθηκαν άνευ λόγου, μόνο με εικόνα. Αυτό είναι το τηλεοπτικό κόστος του κυπέλλου Ελλάδος , στο οποίο, κατά το κοινώς λεγόμενο, «όλα τα λεφτά» είναι ο τελικός.

Στα παράδοξα συγκαταλέγεται, βέβαια, το γεγονός είναι ότι οι δύο ομάδες, οι οποίες ανήκουν σε εταιρείες, με ιδιοκτήτες τις γνωστές επιχειρηματικές οικογένειες  είναι παρά τις μεγάλες επιτυχίες τους ή ίσως και εξαιτίας αυτών των επιτυχιών, ζημιογόνες. Και οι δύο ομάδες παρουσιάζουν στους ισολογισμούς τους κάθε χρόνο ζημιές. Ζημιές εκατομμυρίων ευρω. Τώρα αν χάνουν στο μπάσκετ για να κερδίζουν στην …αγάπη, δεν το ξέρω. Διαβάστε, πάντως, η ξαναδιαβάστε την Άμυνα Ζώνης του Πέτρου Μάρκαρη. Κάτι έμαθε στο τέλος ο αστυνόμος Χαρίτος.",True
"Διαβάζω καθημερινά τη συντεχνία των υπουργήσιμων, όχι, όχι, δεν μιλάω για τη ΔΗΜΑΡ που πρόσφατα κάποιος έτσι τη χαρακτήρισε ευστόχως, αλλά για τους σημαντικότερους Έλληνες αρθρογράφους, πολιτικούς, δημοσιογράφους και διανοούμενους (απαίσια λέξη) που συμμετέχουν στον δημόσιο διάλογο. Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το ταξίδι του Αντώνη στην Κίνα, από τη νομιμότητα της Χρυσής Αυγής, από τις συνιστώσες του Αλέξη και το πόσο υπάκουες είναι, από τον διαχωρισμό της σοσιαλιστικής διεθνούς του ΓΑΠ μας, τον αντιρατσιστικό και, φυσικά, πάνω από όλα, πόσο σπουδαία γυναίκα είναι η Αντζελίνα.
Δηλαδή, με εντελώς άσχετα και δευτερεύοντα ζητήματα από αυτά που πραγματικά απασχολούν τους Έλληνες. Ας υποθέσουμε ότι καταφέρνουμε να θέσουμε εκτός νόμου τη Χ.Α. και μας κάνει το χατίρι ο Μιχαλολιάκος, επειδή κατάλαβε το λάθος του, να μην ξανακατέβει στις εκλογές για το καλό της Δημοκρατίας. Τι θα κάνουμε με τους 650.000 Έλληνες που υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να ψηφίσουν τους ναζί στις Ευρωεκλογές που πλησιάζουν; Αν ψηφίσουν τον Αντώνη και τον Πάνο είμαστε εντάξει; Δεν υπάρχει πρόβλημα;
Ποιος θα μιλήσει στον πιτσιρικά που παίρνει 590 euro και αγοράζει εξάτμιση 450 euro για το Toyota Starlet του 1995 για να κάνει κόντρες; Με τον εικοσιτριάχρονο αστυφύλακα που έβγαλε 16.400 μόρια στις Πανελλαδικές και απέρριψε όλες τις επιστήμες για χάρη της σιγουριάς του μπάτσου και με τόσο ξύλο που έχει φάει και έχει ρίξει στις πορείες έχει καταντήσει φασίστας κανονικός, τι θα γίνει; Οι Τσιγγάνοι ή Ρομά ή όπως αλλιώς θέλεις, ως πότε θα ζουν στη σκιά της πόλης; Για αυτούς έχουμε καμία λύση; Για την πενηντάρα νοικοκυρά που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να βρει φτηνά φασολάκια; Ποιος θα τα βάλει με τα φασολάκια;
Οι μπράβοι, τα καμένα μαγαζιά, η προστασία, το εμπόριο ναρκωτικών, οι βίζιτες και οι ληστείες σε πόσων ανθρώπων τη ζωή έχουν αρνητικές επιπτώσεις; Ψοφάμε για πολιτική υψηλού επιπέδου, αρθρογραφία για κοινό ανώτατης μόρφωσης, τα κόμματα παλιά και νέα δίνουν αγώνα σε πάνελ και διαδίκτυο για να μας πείσουν ότι θα σώσουν τη χώρα. Ποια πατρίδα; Ποιους Έλληνες; Στην πατρίδα που θέλουν να σώσουν συμπεριλαμβάνονται οι καραβανάδες με τα προβλήματά τους; Οι κάγκουρες με την αισθητική τους; Οι Τσιγγάνοι με τα τρίκυκλα; Οι οπαδοί με τους λοστούς τους; Οι σημερινοί ψηφοφόροι της Χ.Α. με τα δηλητηριασμένα τους μυαλά; Οι Καμμένοι με τη βοήθεια της Παναγίας; Το ακροατήριο του Αμβροσίου; Οι θαυμαστές της Πάολα; Ο μαλάκας που κορνάρει στον τροχονόμο γιατί βιάζεται; Ο τροχονόμος που σβήνει τις κλήσεις του αδελφού του; Οι νοικοκυρές που βλέπουν Αννίτα; Οι τηλεθεατές της Φατμαγκιούλ; Τα Εξάρχεια, η Κερατέα, οι Σκουριές;
Κάπου πρέπει να σταματήσω όμως, ένα είναι το ερώτημα, έχετε καταλάβει ότι όλοι αυτοί μαζί απαρτίζουν τον ελληνικό Λαό;
Καλοί, κακοί, μας αρέσουν ή όχι, αυτοί είναι, ψηφίζουν και είναι κομμάτι της πραγματικότητάς μας.
Έχουν προβλήματα και περιμένουν να ακούσουν κάποιον να μιλά για αυτούς αλλά εσύ, προοδευτικέ πολιτικέ, δημοσιογράφε με αγωνιστικό παρελθόν και διανοούμενε αρθρογράφε με την παχιά γενειάδα, τους αγνοείς επιδεικτικά, δεν ανήκουν στο κοινό σου, δεν σε αντιλαμβάνονται ενδεχομένως οπότε αξίζουν την περιφρόνησή σου. Μη στεναχωριέσαι όμως, μείνε ήρεμος μέσα στον πεπερασμένο κόσμο σου, με το απολύτως μετρήσιμο ποιοτικότατο ακροατήριό σου και άσε τον ταπεινό Λαό στα χέρια των κάθε λογής λαϊκιστών. Στα χέρια όσων είναι διατεθειμένοι να αφιερώσουν χρόνο για να μιλήσουν στη γλώσσα τους, για τα μικρά προβλήματά τους, δίνοντάς τους την αίσθηση ότι τους υπολογίζουν, μολύνοντας το μυαλό τους και κλέβοντας την εμπιστοσύνη τους.
Συνέχιζε να συχνάζεις στα TEDx, να γράφεις και να μιλάς σαν τον Βενιζέλο και να συναναστρέφεσαι μόνο λαμπρά μυαλά και μετά από μερικά χρόνια έλα να κουβεντιάσουμε.","Η είδηση έπεσε χθες σαν κεραυνός εν αιθρία. Η εκτελεστική επιτροπή της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ) αποφάσισε ότι η πάλη θα αποκλειστεί από το πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων ξεκινώντας από τους αγώνες του 2020. Το σχέδιο είναι να μείνουν 25 βασικά αθλήματα για το πρόγραμμα των θερινών ολυμπιακών αγώνων κι επειδή κάποια από αυτά όπως το γκολφ και το ράγκμπυ θα δοκιμαστούν στους Ολυμπιακούς του 2016 στο Ρίο, κάποια άλλα περισσεύουν. Εκτός από την πάλη υποψήφια για αποκλεισμό ήταν το μοντέρνο πένταθλο (Ιππασία, ξιφασκία, σκοποβολή, κολύμβηση, τρέξιμο), το τάε κβο ντο και χόκεϊ. Έτσι τελευταία ελπίδα για την πάλη είναι να αναμετρηθεί τον Σεπτέμβριο με το μπέηζμπολ, τα πατίνια, το σκουός, την αναρρίχηση και του γου-σου (κινέζικο παιχνίδι, μην με ρωτήσετε τι είναι) ώστε να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα του 2020 ως «πρόσθετο άθλημα». Αν όμως τον Σεπτέμβριο πάρει τελικά τους Ολυμπιακούς του 2020 η Κωνσταντινούπολη, δύσκολο το βλέπω να μην βάζουν οι Τούρκοι λυτούς και δεμένους ώστε να είναι η πάλη στο πρόγραμμα καθότι έχουν μεγάλη παράδοση (56 ολυμπιακά μετάλλια από το 1936).
Η εκτελεστική επιτροπή της ΔΟΕ για να αποκλείσει την πάλη εξέτασε 39 κριτήρια. Μεταξύ αυτών (και μάλλον με πολύ μεγάλο συντελεστή βαρύτητας κατά τη γνώμη μου) ήταν η τηλεθέαση και οι πωλήσεις εισιτηρίων. Δεν είμαι κανένας αιθεροβάμων, ξέρω ότι πλέον οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν γίνει ""business"". Όμως ένας από τους βασικούς πυλώνες στους οποίους στηρίζονται αυτές οι ""business""  είναι η παράδοση και η ιστορία. Για να σερβιριστεί καλύτερα το προϊόν κι όχι «άγαρμπα» και μας κάτσει στον λαιμό, χρειάζεται εκτός των άλλων και μια ιστορική σάλτσα που να παραπέμπει στα βάθη της ανθρώπινης ιστορίας. Εξ ου και η σπουδή για τις ρίζες των αγώνων στην Ολυμπία, την αφή της φλόγας και όλα τα τελετουργικά. Όταν λοιπόν αναφερόμαστε στους αρχαίους αγώνες η πρώτη εικόνα που μας έρχεται στο μυαλό είναι από τα αγγεία και τις μαρμάρινες ζωφόρους παραστάσεις δύο αθλητών που παλεύουν. Είναι λοιπόν τουλάχιστον άστοχο να βγάλεις αυτό το άθλημα από τους αγώνες για εμπορικούς λόγους και συγχρόνως να επικαλείσαι το «αρχαίο πνεύμα αθάνατο» για να κάνεις πιο εύπεπτο το προϊόν σου. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά στην ιστορία των αποφάσεων της ΔΟΕ που ο διαφημιστής μπαίνει πάνω από την ιστορία.
Επίσης η πάλη είναι ένα άθλημα με «Α» κεφαλαίο κι όχι (ας με συγχωρέσουν οι φίλοι τους) σαν το μπάντμιντον ή το κέρλινγκ (αυτό που σκουπίζουν τον πάγο). Δοκιμάστε να παλέψετε για δύο λεπτά και θα καταλάβετε τι αθλητικές ικανότητες πρέπει να έχουν οι παλαιστές. Μάλιστα, στα πέτρινα χρόνια των δεκαετιών του `70 και του `80 η πάλη ήταν ο μόνιμος ξελασπωτήρας του ελληνικού αθλητισμού με τους Μυγιάκη, Χολίδη, Γαλακτόπουλο, Θανόπουλο, Χατζηιωαννίδη να φέρνουν σχεδόν όλα τα Ολυμπιακά μετάλλια. Και σε διεθνές όμως επίπεδο η πάλη έχει βγάλει αθλητές-θρύλους του παγκόσμιου αθλητισμού όπως τον Ρώσο Αλεξάντερ Καρέλιν (η «ρωσική αρκούδα» που παρεμπιπτόντως ακολουθεί σήμερα πολιτική καριέρα). Δεν είναι λοιπόν ένα δευτερεύον άθλημα, αλλά ίσως το βασικότερο από τα δυναμικά αθλήματα (πυγμαχία, τζούντο, τάε κβο ντο, άρση βαρών και πάλη). Έχει ένα κακό όμως: Για όσους δεν το ξέρουν δεν είναι θεαματικό. Δεν καταλαβαίνουν την μάχη που γίνεται γιατί είναι στατική με λίγες εξάρσεις. Στην τηλεόραση όμως δυστυχώς δεν αρέσει η ακινησία και ευτυχώς ή δυστυχώς αυτή είναι που καθορίζει τα πράγματα στη σύγχρονη ολυμπιακή ιστορία. Ας ελπίσουμε ότι στη ΔΟΕ θα υπάρξουν κάποια ψήγματα ρομαντισμού και ιστορικής συνέπειας και δεν τα έχει ισοπεδώσει όλα η εμπορευματοποίηση και η τηλεθέαση. To Ολυμπιακό μότο εξάλλου είναι Citius Altius Fortius κι όχι Citius Altius Fortunes",False
"Δεν ξέρω αν ο Γιάννης Διώτης θα βγάλει την είδηση της ημέρας με την συμπληρωματική κατάθεσή του για τη λίστα Λαγκάρντ στους οικονομικούς εισαγγελείς. Έτσι όπως τα έμπλεξε με τα στικάκια, αναρωτιέμαι αν κατάλαβε και ο ίδιος τί έκανε. Κάποιοι διαδίδουν άλλωστε, ότι οι γνώσεις του στους υπολογιστές είναι τόσο περιορισμένες, που το desktop του φαινόταν σαν τηλεόραση με τεράστιο πληκτρολόγιο. Οπότε, το πιθανότερο είναι να μη γίνουμε πολύ σοφότεροι, ακόμη και μετά τη σημερινή επίσκεψή του στον Άρειο Πάγο.
Υπάρχει περίπτωση να επαναληφθεί η ιστορία, ως μία εξαιρετικά κακή φάρσα; Θα ήθελα πολύ να πω: ε, όχι! Αυτά δεν γίνονται!

Ας είμαστε, όμως, ειλικρινείς μεταξύ μας. Η φαρσοκωμωδία με τη λίστα, τους ληστές και τα στικάκια, είναι πολύ πιθανό να καταλήξει όπως ακριβώς ξεκίνησε. Το τραγούδησε και ο Μαρίνος πριν από χρόνια: Ό,τι φουσκώνει - ξεφουσκώνει... 

Έτσι που ήρθαν τα πράγματα, λοιπόν, υπάρχει πράγματι ο κίνδυνος - όπως σωστά παρατήρησε ένας καλός μου φίλος με νομικές γνώσεις, το Σαββατόβραδο με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι - να μη βγει απολύτως τίποτα, εάν οι εξαδέλφες του Γιώργου Παπακωνσταντίνου αποδείξουν απλώς, ότι τα εισοδήματά τους δικαιολογούν το ύψος των καταθέσεών τους στο εξωτερικό. Κάτι που είναι πολύ πιθανό, δεδομένης της οικονομικής επιφάνειας της οικογένειάς τους. Τότε ο πρώην υπουργός θα δηλώσει υπερηφάνως ότι επεχείρησαν να τον ενοχοποιήσουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι και τα «συμφέροντα», το φιλοθεάμον κοινό θα αισθανθεί ότι η υπόθεση χάνει το ενδιαφέρον της χωρίς τους πρωταγωνιστές της, τα κόμματα θα ανταλλάξουν ένα τελευταίο γύρο αλληλοκατηγοριών και θα «πάνε γι άλλα», ενώ η ουσία θα έχει πάει περίπατο.
Γιατί η ουσία σε αυτή την υπόθεση δεν είναι βέβαια οι εξαδέλφες Παπακωνσταντίνου. Είναι να αποκαλυφθεί σε όλο της το μεγαλείο η ανεπάρκεια του ελεγκτικού μηχανισμού του ελληνικού Δημοσίου, που παρουσιάζει συμπτώματα σήψης. Ας αφήσουμε για μια στιγμή στην άκρη τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Τελικά, αυτό που εξοργίζει πολύ περισσότερο από την εκνευριστική αδιαφορία, την ύποπτη αδράνεια και την ενδεχόμενη συγκάλυψη, είναι η βεβαιότητα πως όλα όσα μας οδήγησαν στη σημερινή παρακμή, όλα τα «κοινά μυστικά» και οι παθογένειες της ελληνικής πραγματικότητας, είναι ακόμη εκεί. Απείραχτα κι ανέγγιχτα.
Η σύγκριση με το `89 είναι ασφαλώς αυθαίρετη. Ωστόσο, με ευκολία θα μπορούσα να πω ότι αυτά που ζούμε τώρα είναι ακόμη χειρότερα. Το πολιτικό σύστημα ήταν και παραμένει αναξιόπιστο, απαξιωμένο, αφερέγγυο και ύποπτο στα μάτια της κοινωνίας. Και μόνο το γεγονός ότι βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στην ίδια κρίση 24 χρόνια αργότερα, σε κάνει να αναρωτιέσαι πως είναι δυνατό να μην διδαχθήκαμε τίποτα, παρά τα όσα ζήσαμε. Ακόμη και την ώρα που η χώρα κρέμεται από μία κλωστή, ακόμη και εν μέσω της βαθύτερης κρίσης των τελευταίων δεκαετιών, ακόμη και τώρα, που φτάσαμε στο σημείο να εγγράφονται στα κατάστιχα των ανέργων 1.000 Έλληνες την ημέρα, οι πολιτικοί ταγοί μας και οι ανώτατοι δικαστικοί ή άλλοι λειτουργοί, που είχαν αναλάβει να διοικήσουν τον φοροελεγκτικό μηχανισμό του κράτους σε μία στιγμή που η χώρα αντιμετωπίζει το φάσμα της χρεοκοπίας, πάλεψαν σκληρά για να μην πειράξουν απολύτως τίποτα, σε σχέση με όσα παρέλαβαν από τους προκατόχους τους. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι αν θα αποδειχθεί φάρσα η λίστα Λαγκάρντ. Το πρόβλημα είναι, ότι κινδυνεύουμε να συνηθίσουμε.","Λίγες μέρες μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα θα πάω στην κατά πάσα πιθανότητα καλύτερη εκδήλωση της χρονιάς για μένα, στο TEDxAcademy που θα πραγματοποιηθεί και φέτος στο Μέγαρο Μουσικής στις 27 Σεπτεμβρίου. Πέρυσι ήμουν και εγώ ένας από τους ομιλητές και πραγματικά μου έχει μείνει αξέχαστη εκείνη η μέρα. Παρακολούθησα εξαιρετικές ομιλίες, είχε πολύ κόσμο που προφανώς δεν μένει στα μικρά και μίζερα της καθημερινότητας αλλά ψάχνει διαρκώς την έμπνευση και φυσικά πάρα πολύ κέφι που έφτασε στο ζενίθ με το πάρτι και τη ζωντανή μουσική που ακολούθησε. Μίλησα με ανθρώπους που πρωταγωνιστούν στη χώρα και έκανα ένα σωρό νέες γνωριμίες μιλώντας με το κοινό στα διαλείμματα. Ολόκληρη η μέρα ήταν ένα αδιάκοπο κολύμπι σε ωραία νέα νερά και η ατμόσφαιρα ήταν πλημμυρισμένη από την μυρωδιά του ενθουσιασμού και του φρέσκου. Τις προάλλες είπα σε έναν από τους υπεύθυνους της εκδήλωσης ότι θα είμαι σίγουρα πάλι εκεί και ότι θα τα πούμε από κοντά τα νέα μας και μου στέλνει το εξής μήνυμα:
«Ένας από τους ομιλητές είναι ερευνητής στο CERN και δούλεψε με την ομάδα που έψαχνε στοιχεία για το μποζόνιο Χιγκς. Αυτός σίγουρα έχει τα κοντινότερα με τα δικά σου ενδιαφέροντα μιας και είναι των θετικών επιστημών. Τον λένε Μιχάλη Μπαχτή, είναι ένας νέος άνθρωπος και θα σας γνωρίσω. Ξέρεις Σπύρο πολλές φορές ο κόσμος αναρωτιέται γιατί ξοδεύονται χρήματα για βασική έρευνα όταν έχουμε τόσα άλλα προβλήματα να λύσουμε... ποιο είναι το πρακτικό όφελος της βασικής έρευνας και η σημασία της δουλειάς που κάνει για παράδειγμα ο Μιχάλης. Πώς θα το απαντούσες αυτό το ερώτημα;».  
Το έχω ήδη κάνει, του απαντώ, με παλαιότερο άρθρο στο οποίο μάλιστα αναφέρω και το CERN. Η βασική έρευνα, σαν αυτή που κάνει ο Μιχάλης εκεί, έχει πολλά οφέλη άμεσα και έμμεσα. Μερικές φορές παίρνει χρόνια για να δούμε τις πρακτικές εφαρμογές και πολύ συχνά το όφελος ούτε που μπορούσαμε να το φανταστούμε. Αλλά για να μην γράφω τα ίδια με άλλες λέξεις ας παραθέσω μέρος εκείνου του κειμένου που απαντούσε στο ερώτημα.
«Για παράδειγμα, από αστρονομικές παρατηρήσεις φτάσαμε σε σημαντικές θεωρίες που περιγράφουν τη βαρύτητα των σωμάτων και αιώνες αργότερα στη σχετικότητα και πάνω σε αυτές τις γνώσεις χτίστηκαν πολλές δεκαετίες αργότερα οι τεχνολογίες που μας έδωσαν δορυφόρους, το GPS και το να μπορούμε να στέλνουμε επιστημονικά όργανα σε άλλους κόσμους. Φαντάζομαι και τότε κάποιους να αναρωτιούνται γιατί τόσος ντόρος για τους νόμους του Νεύτωνα και αργότερα για τις δημοσιεύσεις του Αϊνστάιν. Επίσης από ατομικές παρατηρήσεις φτάσαμε στην κβαντική θεωρία και πολλές δεκαετίες αργότερα είχαμε λέιζερ και υπολογιστές. Πώς να ξέρει όμως ο μη ειδικός σύγχρονος του Πλανκ πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά και πού θα οδηγήσουν... ούτε οι ειδικοί δεν μπορούν να προβλέψουν το μέγεθος των όσων ανακαλύπτουν συνήθως. Το μήνυμά μου είναι ότι δεν είναι ανάγκη το πρακτικό αποτέλεσμα να είναι άμεσο για να είναι σημαντική η ανακάλυψη. Οτιδήποτε μας αποκαλύπτει το πώς λειτουργεί ο κόσμος είναι σημαντικό και σε φιλοσοφικό και σε τεχνολογικό επίπεδο. Αλλά για να μην αφήσω τον μη ειδικό αναγνώστη παραπονεμένο θα του πω το εξής κλείνοντας. Αν δεν ψάχναμε το μποζόνιο Χιγκς ίσως να μη διάβαζες τα ωραία σου τα άρθρα στο Protagon ούτε να σέρφαρες στο διαδίκτυο για να βρεις και να κάνεις τόσα πολλά μέσα στον κυβερνοχώρο. Διότι για να βρούμε αν το μποζόνιο αυτό υπάρχει χτίσαμε τον μεγαλύτερο επιταχυντή σωματιδίων στο CERN... και εκεί αναπτύχθηκε το ίντερνετ».
Τα λέμε στις 27 Σεπτεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Εισιτήρια στο www.tedxacademy.com",False
"Με την λήξη των εργασιών της κυριακάτικης (23 Οκτωβρίου) συνόδου κορυφής στις Βρυξέλλες, ξεκίνησε το μεγάλο, παρασκηνιακό, ουσιαστικό παζάρι μεταξύ των ισχυρών της ΕΕ για τις αποφάσεις που αναμένεται να ανακοινωθούν την Τετάρτη - ή τα ξημερώματα της Πέμπτης. «Το κούρεμα 50-60%, στο οποίο καταλήγουν οι Ευρωπαίοι, δεν είναι μία λύση που μπορεί να θεωρηθεί καλή για την Ελλάδα - εκτός αν συνοδευτεί από γενναίες αποφάσεις για επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, από διασφάλιση των ασφαλιστικών Ταμείων και από σοβαρό αναπτυξιακό πακέτο στην περίπτωσή μας», μου λέει, κωδικοποιώντας την κατάσταση, ένας Ελληνας αξιωματούχος της Κομισιόν - δηλαδή, εκτός κυβέρνησης.
Αυτή την ώρα, ακόμη και ο Βενιζέλος, που δεν επέστρεψε στην Αθήνα αλλά παραμένει στις Βρυξέλλες για ευνόητους λόγους, δεν είναι σε θέση να πει ακριβώς «που βρισκόμαστε». Ωστόσο, το πρώτο συμπέρασμα, που βγαίνει αβίαστα και αφορά ειδικότερα την Ελλάδα, είναι πως το «κούρεμα» θεωρείται ήδη κλειδωμένο (τεχνικό ζήτημα είναι το ποσοστό) και καλό είναι να προετοιμαζόμαστε για αλλαγή σκηνικού στην χώρα. Το πώς ακριβώς, σε τί ποσοστό και με ποιούς τρόπους θα επηραστεί προσεχώς (κι άλλο) η ζωή μας, είναι πολύ δύσκολο να το πει κανείς σήμερα, γιατί οι «άγνωστοι» της εξίσωσης είναι πολλοί. Στο τραπέζι δεν είναι ένα, αλλά πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Ενα μπαίνει - άλλο βγαίνει, και αυτό θα συνεχιστεί μέχρι την τελευταία στιγμή, το βράδυ της Τετάρτης. Διαβάζοντας προσεκτικά, ωστόσο, μερικούς από τους πλέον αξιόπιστους και εξειδικευμένους αναλυτές (και αν αναμονή της επόμενης...δόσης, από τον Γιάννη Βαρουφάκη) εντοπίζω δυο τρια σημεία, όπου συμφωνούν:
		Το κλειδί το έχει η Μέρκελ και κανένας άλλος, γιατί μόνο αυτή έχει την δυνατότητα να αυξομειώνει αυτή την ώρα τα κεφάλαια που προορίζονται για την ενίσχυση του EFSF και του τραπεζικού συστήματος.
		Ο κίνδυνος να μπει συνολικά η ευρωζώνη σε περιπέτειες είναι απολύτως υπαρκτός και θα πάρει μεγάλες διαστάσεις, αν αποτύχουν μεθαύριο οι ηγέτες να παρουσιάσουν μία σοβαρή συμφωνία.
		Μέχρι αυτή την ώρα οι κυβερνησεις διαφωνούν με τις τράπεζες στο ύψος του κουρέματος των ελληνικών ομολόγων (οι κυβερνήσεις μιλούν για 60%, ενώ οι τράπεζες δεν θέλουν να ακούσουν για πάνω από 40%).
Πάρτε μία γεύση, από τα άκρως ενδιαφέροντα που γράφονται τις τελευταίες ώρες στα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά δίκτυα του κόσμου, από τους σημαντικότερους σχολιαστές...
Ο Robert Peston του BBC έγραφε στο blog του χθες το απόγευμα (23 Οκτωβρίου, ώρα Ελλάδος 19:15), περιγράφοντας το χρονοδιάγραμμα των κινήσεων που θα ακολουθήσουν μέχρι την Τετάρτη, ώστε να επινοήσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες μία λύση στο χάος που έχει δημιουργηθεί: «Ο στόχος είναι να συμφωνήσουν σε ένα πακέτο την Τετάρτη, οπότε θα πραγματοποιηθεί μία συνάντηση των Ευρωπαίων υπουργών Οικονομικών, ακολουθούμενη από μία σύνοδο κορυφής (με συμμετοχή και των ηγετών από τις χώρες εκτός ευρωζώνης, όπως ο Ντέιβιντ Κάμερον) και στο τέλος θα γίνει μία σύνοδος κορυφής της ευρωζώνης, η οποία ίσως συνεχιστεί για τα καλά μέχρι τα ξημερώματα της Πέμπτης. Η σύνοδος κορυφής της ευρωζώνης την Τετάρτη, θεωρητικά θα είναι μία από τις σημαντικότερες συναντήσεις στην ιστορία της ΕΕ, διότι θα αποδείξει εάν οι κυβερνήσεις των χωρών - μελών διαθέτουν την βούληση και την ικανότητα λήψης αποφάσεων για να αντιμετωπίσουν μία οικονομική κρίση, που απειλεί να διαλύσει την ευρωζώνη. Η μεγαλύτερη ευθύνη βαρύνει την μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης, την Γερμανία... Το μέλλον της ευρωζώνης εξαρτάται από το επίπεδο του οικονομικού ρίσκου που είναι διατεθειμένη να αναλάβει η γερμανική κυβέρνηση, ώστε να προσφέρει επειγόντως πίστωση στις υπόλοιπες κυβερνήσεις της ευρωζώνης που δυσκολεύονται να δανειστούν, ή ίσως δυσκολευτούν να δανειστούν στο μέλλον.»
Ο Simon Nixon της Wall Street Journal στο σημερινό άρθρο του  για τον πανικό που θα προκαλέσει στον ευρωπαϊκό χώρο, μία ενδεχόμενη άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας:
«Το χειρότερο θα ήταν μία άτακτη ελληνική χρεοκοπία χωρίς να συνοδευτεί από μαζική επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και αύξηση στα αποθεματικά των ταμείων για την διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αντί αυτού, οι ηγέτες της ευρωζώνης μοιάζουν να προσανατολίζονται προς ένα ακόμη παραμύθι: μία συμφωνία για την Ελλάδα που αποφεύγει μεν την χρεοκοπία, αλλά εξακολουθεί να αποτυγχάνει να θέσει το χρέος σε βιώσιμη βάση. Μία επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών που δεν είναι επαρκής να αντιμετωπίσει πολλαπλές χρεοκοπίες και ένα ενισχυμένο ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας που δεν είναι αρκετά μεγάλο, ώστε να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις και στην τραπεζική αγορά. Κάτι που θα έστελνε ένα ανησυτικό σινιάλο, ότι η διαφωνία μεταξύ Γερμανίας - Γαλλίας δεν έχει ξεπεραστεί. Και, όσο πιο πολύ την αφήνουν να συνεχίζεται, τόσο περισσότερο είναι σίγουρο ότι θα μεγαλώνει.»
Και, για επιδόρπιο, ο νομπελίστας Paul Krugman, στο σημερινό άρθρο του στους New York Times, κατακεραυνώνει την ΕΚΤ για την εμμονή της να μην τυπώνει χρήμα υπό τον αδικαιολόγητο φόβο του πληθωρισμού: «Σκεφτείτε χώρες όπως η Βρετανία, η Ιαπωνία και οι ΗΠΑ, που έχουν μεγάλο χρέος και ελλείμματα, ωστόσο παραμένουν ικανές να δανείζονται με χαμηλά επιτόκια. Ποιό είναι το μυστικό τους; Η απάντηση, κατά μεγάλο μέρος, είναι ότι διατηρούν το δικό τους νόμισμα και οι επενδυτές γνωρίζουν πως με ένα νεύμα μπορούν να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματά τους, τυπώνοντας περισσότερο νόμισμα. Αν η ΕΚΤ έκανε τό ίδιο υποστηρίζοντας το χρέος των ευρωπαϊκών χωρών, η κρίση θα περιοριζόταν δραματικά. Θα προκαλούσε αυτό πληθωρισμό; Πιθανότατα, όχι...η κυκλοφορία χρήματος δεν είναι πληθωριστική σε μία υφεσιακή οικονομία. Ταυτόχρονα, η Ευρώπη χρειάζεται ελαφρώς υψηλότερο πληθωρισμό: ένας πολύ χαμηλός πληθωρισμός θα καταδίκαζε τη νότια Ευρώπη σε χρόνιο αποπληθωρισμό, εγγυόμενος και συνεχή υψηλή ανεργία και μία σειρά χρεοκοπιών.»","Είναι μία από τις στιγμές που περίμενα, σχεδόν τις ονειρευόμουν, από τότε που έγινα πατέρας. Να πάμε μαζί στο γήπεδο, να μοιραστούμε τον ενθουσιασμό μας, να φωνάξουμε μέχρι να βραχνιάσουμε, να πανηγυρίσουμε αγκαλιά μία νίκη, να τσαντιστούμε γιατί χάσαμε, να φάμε ""βρώμικα"" λουκάνικα από τις καντίνες, να γυρίσουμε κουβεντιάζοντας για όσα είδαμε. Ο δικός μου ο πατέρας δεν μου έκανε, σχεδόν ποτέ, τέτοιες ""χάρες"" και είμαι σίγουρος ότι έχασε.
Πήρα από το χέρι τον Οδυσσέα στο δρόμο προς το Ολυμπιακό Στάδιο. Πατέρας και γιος - γιος και πατέρας, δύο ευχαριστημένοι και αισιόδοξοι τύποι, να βλέπουμε ο καθένας τον κόσμο μέσα από τα μάτια του άλλου. Δύο παλιόφιλοι παρέα μας -  εκείνοι δεν έκρυψαν από την πρώτη στιγμή τον προβληματισμό τους για την ""έμπνευση"" να πάρω μαζί τον γιο μου στο γήπεδο ""τέτοια μέρα"". Εγώ πάλι, έλεγα και τί θα μας τύχει; Tρεις είμαστε, ένα παιδάκι έχουμε να προσέξουμε. Για φασαρίες δεν ψάχνουμε και αν δούμε ότι κάτι στραβώνει, όπισθεν και μεταβολή.
Το πράγμα ""μύριζε"", βέβαια. Όλη την εβδομάδα, τα έγραφαν οι εφημερίδες - τα έλεγαν τα ραδιόφωνα. Είπα κι εγώ ότι δεν θα πιαστεί στον ύπνο η αστυνομία. Οπότε, ας μην το αναβάλω, ας τον πάρω σήμερα μαζί μου, να έχει να το λέει κάποτε, ότι πήγαμε μαζί στο Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός.
Περνάμε τον έλεγχο χωρίς να μας ψάξουνε. Λέω μέσα μου, θα είδαν και το παιδί...
Να μαστε, λοιπόν, καθισμένοι στις θέσεις μας μισή ώρα πριν από την σέντρα. Δίπλα στη θύρα των επισήμων, στα ακριβά εισιτήρια των 40 ευρώ, στην Θύρα 29 (που μου έκατσαν κάπως βαριά είναι η αλήθεια, αλλά πως αλλιώς να πάρεις παιδί στο ντέρμπι;)
Να του εξηγώ γιατί χειροκροτούμε και φωνάζουμε όταν μπαίνουν οι ομάδες για το ζέσταμα, να με ρωτά γιατί ακούγονται τα μπαμ-μπουμ και τί είναι αυτά που ανάβουν στο πέταλο. ""Πυροτεχνήματα"", του λέω.
Αντε και ξεκίνησε το πρώτο ημίχρονο. Ματς - φάβα. Πιο πολύ χαβαλέ έκανα με τον Οδυσσέα, παρά με το παιχνίδι. Τα πιο έξυπνα συνθήματα, ήταν ορισμένα πολιτικο-κοινωνικού περιεχομένου στα πανό της θύρας 13. Σε αντίθεση με το βλακώδες υβρεολόγιο,  που πάσχιζα να πείσω τον γιο μου ότι πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους:  
- Και τί είναι το μουλί, που το φωνάζουνε;
- Βρισιά, μη δίνεις σημασία.
- Τί λένε ""o Πειραιάς"";
- Βουλιάζει ο Θρύλος κι ο Πειραιάς!
- Και γιατί έχει τόσους αστυνόμους;
- Για να μη γίνει κανένας τσακωμός.
Με τα πολλά φτάνουμε στο ημίχρονο. Εκεί που καθόμαστε ωραία και καλά, βλέπουμε χαμηλά, στις πρώτες σειρές πάνω από την ""φυσούνα"" να έχουν μαζευτεί καμία 40αριά κουκουλοφόροι, που ""μετακόμισαν"" από το πέταλο στα αριστερά μας. Πώς και γιατί κανένας δεν τους εμπόδισε νωρίτερα; Aγνωστο. Οι προθέσεις προφανείς: να γίνει μανούρα την ώρα που θα ξαναμπουν οι παίκτες στο γήπεδο. Μία ομάδα των ΜΑΤ τους εμποδίζει κι αρχίζουν οι ψιλές. Μετά χοντραίνουν. Βλέπω από ψηλά τις ζώνες που έχουν λυθεί και μαστιγώνουν τον αέρα, τα γκλομπ να ανεβοκατεβαίνουν, κράνη ΜΑΤ και κράνη μοτοσυκλετιστών, πέφτουν και κανα-δυο κρότου-λάμψης, έπειτα καπνογόνα των κουκουλοφόρων και στο τέλος δακρυγόνα των ΜΑΤ. Απλώνεται το μέτωπο, γιατί στο μεταξύ έχουν μπουκάρει από την είσοδο της θύρας στα ψηλά άλλοι άνδρες των ΜΑΤ, με στόχο να περικυκλώσουν τους κουκουλοφόρους. Πέφτει το ξύλο σύννεφο. Μαζεύουν 2-3 κουκουλοφόρους, αλλά πέφτει κι ένας των ΜΑΤ κάτω ανάμεσα στους κουκουλοφόρους. Του βγάζουν το κράνος και λέω, δεν θα την βγάλει καθαρή απόψε. Οι άλλοι ΜΑΤατζήδες κάνουν ντου με δακρυγόνα για να τον σώσουν. Το κατορθώνουν, αλλά ο πανικός απλώνεται όλο και  περισσότερο μέχρι πέντε σειρές παρακάτω από εμάς, όπου οι κανονικοί άνθρωποι σηκώνονται φοβισμένοι και ανεβαίνουν προς το μέρος μας να σωθούν. Κάπου εδώ έχω βάλει τους δύο φίλους μου εμπροσθοφυλακή, μη μας σπρώξει κανένας και, για καλό και για κακό, ανεβάζω και τον Οδυσσέα αγκαλιά. Να βλέπει ότι το ξύλο πέφτει πιο μακριά, μην τρομάξει.
- Τί είναι αυτές οι εκρήξεις, σφαίρες;
- Όχι, είναι δυναμιτάκια. Αλλά δεν σκοτώνουν.
- Κι άμα πέσουν πάνω σου;
- Αν πέσουν στο πρόσωπό σου σε τραυματίζουν, αλλά εμείς δεν θα πάμε κοντά. Αν πέσουν στο μπουφάν σου, μπορεί να το κάψουν.
Κανα - δυο άνθρωποι μου συνιστούν, ""δημοσιογράφε, πάρε το παιδί καλύτερα στις καμπίνες της τηλεόρασης"". Κάνω μία προσπάθεια, αλλά οι πόρτες είναι κλειδωμένες. Στο μεταξύ, η κάπνα από τα δακρυγόνα (που τα ΜΑΤ πετούν για ψωμοτύρι, χωρίς να σκεφτούν ότι βρισκόμαστε σε χώρο με παιδιά, ηλικιωμένους και ημί-κλειστο, έχουν αρχίσει και μας καίνε τον λαιμό. Δίνω διαταγή στον γιο μου, που ευτυχώς καταλαβαίνει με την πρώτη όταν χρησιμοποιώ τον σωστό τόνο, ότι απαγορεύεται να βάλει τα χέρια στα μάτια, όσο κι αν τον ενοχλήσουν. Κι επειδή η εμπειρία από πορείες και επεισόδια μου λέει να είμαι προνοητικός, προτιμώ να βγούμε έξω από την πιο κοντινή ελεύθερη θύρα, κατευθείαν στο πάρκινγκ. Από μακριά ακούμε τον αντίλαλο από τις συμπλοκές έξω από το γήπεδο, καθώς τα ΜΑΤ κυνηγιούνται με τους κουκουλοφόρους, εκτός κερκίδας πλέον. Σε δεύτερο χρόνο, το ξανασκέφτομαι και μπαίνουμε στο μπαρ των επισήμων, όπου συναντάμε πολυκοσμία. Περνάμε 45' παρακολουθώντας μέσω της τηλεοπτικής μετάδοσης την κατάσταση. Τελικά, αρχίζει το δεύτερο ημίχρονο και ο Οδυσσέας θέλει να ξαναπάμε στις θέσεις μας. Καθόμαστε για 10' λεπτά, κάνει το γκολ ο Ολυμπιακός και σκέφτομαι ότι πρέπει να φύγουμε πριν το τέλος του αγώνα. Δεν χρειαζόταν και πολλή φαντασία για να προβλέψεις αυτό που έγινε...
Ξαναπιάνω το χέρι του Οδυσσέα. Φοράμε τους πράσινους σκούφους μας για να μην κρυώνουμε και περπατάμε - ευτυχώς με την ησυχία μας και χωρίς δυσάρεστα συναπαντήματα.
- Μπορεί να τους βάλουμε δύο γκολ και να νικήσουμε, μου λέει.
- Μπορεί. Αν μπει γκολ θα φωνάξουν και θα τους ακούσουμε μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο.
- (καθώς περνάμε μπροστά από τις καντίνες με τα ""βρώμικα"") Μπορούμε να φάμε πατάτες με κέτσαπ;
- Μπορούμε. Θα τις πάρουμε μαζί μας στο αυτοκίνητο.
- Δεν θέλω να χάσουμε.
- Νομίζω ότι μάλλον θα χάσουμε. Αλλά δεν πειράζει. Ούτε πρέπει να τσακωνόμαστε γι αυτό. Ετσι δεν είναι κι όταν παίζεις με τους φίλους σου; Άλλοτε κερδίζετε κι άλλοτε σας κερδίζουν. Στα παιχνίδια δεν μπορούμε να κερδίζουμε πάντοτε εμείς. Πρέπει να ξέρουμε και να χάνουμε.
Συνειδητοποιώ ότι αυτή ήταν η πιο σοφή κουβέντα που είπα στο Οδυσσέα απόψε. Του κρατώ το χέρι, που είναι ζεστό από τις πατάτες και αισθάνομαι χαρά, ακόμη κι έτσι. Σε μερικά χρόνια, σκέφτομαι, θα ξαναθυμηθούμε αυτή την περιπέτεια. Θα την ξανασυζητήσουμε και θα του εξηγήσω πολύ περισσότερα. Για μια άρρωστη κοινωνία, για τη βία που δεν πρέπει να ανεχόμαστε και κινδυνεύουμε να συνηθίσουμε, για τα όμορφα πράγματα στη ζωή που κάποιοι μας κλέβουν.",True
"Αν το πολιτικό φάσμα είναι ένας κύκλος, όπως ισχυρίζονται οι πολιτικοί επιστήμονες, στον ελληνικό δημόσιο διάλογο έχουμε εξαντλήσει εκείνη τη διάμετρο* του κύκλου που στο ένα άκρο της βρίσκεται η Δεξιά και στο άλλο η Αριστερά.

Μια άλλη διάμετρος είναι αυτή που φυσικά τέμνεται με όλες τις άλλες στο Κέντρο του κύκλου, στην οποία βρίσκουμε στο ένα άκρο της την Αναρχία και στο άλλο τον Φασισμό/Απολυταρχία.

Από τη μία πλευρά η Αναρχία επιδιώκει την κατάργηση πάσης φύσεως εξουσίας-τάξης άρα και της οργανωμένης συνεργασίας με κάθε άλλο κράτος και από την άλλη η Απολυταρχία-Φασισμός επιδιώκει να διοικήσει ένα φυλετικό έθνος με ένα πρόσωπο ή μια ομάδα προσώπων απεριόριστης εξουσίας χωρίς νομικούς και συνταγματικούς περιορισμούς. Αυτό το καθεστώς αρνείται κάθε διεθνή συνεργασία η οποία προϋποθέτει φυσικά έλεγχο και μείωση των εξουσιών του.

Στη σημερινή Ελλάδα αυτοί οι δύο πόλοι πιέζουν την Αστική Δημοκρατία η οποία έχει επιλέξει στρατηγικά να συμμετέχει σε διεθνείς ομάδες κρατών όπως το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και ο ΟΗΕ χρησιμοποιώντας ως επιχειρήματα τη διαφθορά, την οικονομική κατάρρευση, το μεταναστευτικό πρόβλημα και την κακή λειτουργία των θεσμών. Φυσικά από διαφορετική σκοπιά η κάθε μία αλλά με τον ίδιο πάντα στόχο: την ανατροπή του σημερινού καθεστώτος και την επιβολή ενός άλλου, ισχυρότερου από το παρακμάζον προηγούμενο και περισσότερο ανελεύθερου. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να καταλύσουν τη Δημοκρατία αν η ίδια δεν τους έδινε ελεύθερα τη δυνατότητα να την αντιμάχονται;

Απλό ερώτημα είναι αν σε καθεστώς Αναρχίας ή Φασισμού οι υποστηρικτές του κράτους και της Δημοκρατίας θα μπορούσαν να αγωνίζονται για τα ιδανικά τους.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Δημοκρατία μας έχει σοβαρά προβλήματα και χρειάζεται άμεσες και σημαντικές παρεμβάσεις για να αποφύγει την περαιτέρω παρακμή της, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.

Σήμερα λοιπόν το δημοκρατικό καθεστώς δέχεται χτυπήματα από δύο άκρα: από τη ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή και από διάφορες ομάδες αναρχικών και τρομοκρατικές οργανώσεις. Οι πρώτοι χρηματοδοτούν την προπαγάνδα και την εγκληματική τους δράση από την κρατική χρηματοδότηση του εκλεγμένου κόμματός τους και διάφορους εύπορους χορηγούς, νοσταλγούς της επταετίας και οι δεύτεροι από ένοπλες ληστείες τραπεζών.

Πολλές φορές έχει γίνει προσπάθεια να ταυτιστεί ο άξονας Αναρχία-Φασισμός με τον άξονα Δεξιά-Αριστερά, για προφανείς κομματικούς σκοπούς. Έτσι, η Αριστερά στο πλαίσιο της προπαγάνδας της, ταυτίζει τη Δεξιά με το ναζιστικό κόμμα και η Δεξιά από τη μεριά της, για ψηφοθηρικούς λόγους πάλι, την Αριστερά με τους αναρχικούς και τους τρομοκράτες.

Έτσι ξαφνικά στα μάτια του λαού οι ναζί είναι θεσμικοί παράγοντες της κοινωνίας και συγγενείς της Ν.Δ. ενώ οι πιστολέρο-βομβιστές και εν δυνάμει δολοφόνοι έχουν πολιτικό προϊστάμενο τον ΣΥΡΙΖΑ που ενδεχομένως να μην ενοχλείται ιδιαίτερα από την εγκληματική τους δραστηριότητα. 

Προφανώς όλα αυτά είναι εκτός από αρλούμπες και εξαιρετικά επικίνδυνα. Την απόλυτη ευθύνη για την αναβάθμιση των χειρότερων εχθρών της Δημοκρατίας (Αστικής-Κοινοβουλευτικής) σε συνομιλητές της, την έχουν όλοι αυτοί που χρησιμοποίησαν τη θεωρία των δύο άκρων που ισχύει στον άξονα Αναρχία-Φασισμός/ Απολυταρχία και τη μετέφεραν σε έναν άλλον, στον άξονα Αριστερά-Δεξιά μόνο και μόνο για να κερδίσουν ψήφους.

Είναι ξεκάθαρο ότι οι ναζί δεν έχουν καμία σχέση με τα εξώγαμα της Θάτσερ και τα εξώγαμα του Κουφοντίνα με τα νέα παιδιά της αλλαγής, εκτός αν κάποιος από αυτούς επιθυμεί να αυτοπροσδιοριστεί διαφορετικά.

Ταυτόχρονα, δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι φέρουν μεγάλη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση. Δεν έχουν καμία αναστολή στο κυνήγι της ψήφου, δεν διστάζουν με ευκολία να ταυτίσουν τον πολιτικό τους αντίπαλο με τον πολιτειακό τους εχθρό καιροσκοπώντας και αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεών τους στο άμεσο μέλλον, μιας και η οικονομική κατάσταση έχει συμπυκνώσει δραστικά τον πολιτικό χρόνο.

*Διάμετρος είναι οποιοδήποτε ευθύγραμμο τμήμα ενώνει δύο σημεία της περιφέρειας ενός κύκλου και διέρχεται από το κέντρο του.

Υ.Γ.: Τα άρθρα είναι φωτογραφίες, αφορμές για να ξεκινήσει διάλογος, είναι ιστορίες για να σκεπτόμαστε διαφορετικά.","Πως επιλέγει ένας Έλληνας οπαδός την αγαπημένη του ομάδα στο εξωτερικό; Γιατί Ρεάλ Μαδρίτης και όχι Μπαρτσελόνα; Ποια είναι η αφορμή για να ψαχτεί κάποιος για ένα σύλλογο στη Γερμανία, να αγοράσει τα προϊόντα του και να συγκεντρώσει χρήματα για να κάνει ένα ταξίδι ώστε να δει τους αγαπημένους του παίκτες από κοντά; Είναι θέμα μόδας, θεάματος, πολιτικής ή αντιστοιχίας χρωμάτων με την εδώ αγαπημένη μας ομάδα; Με άλλα λόγια, γιατί μας ενδιαφέρει όλο και περισσότερο το τι γίνεται στο εξωτερικό, σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ και γενικά στα περισσότερα αθλήματα και πως;
Η προφανής απάντηση είναι η σχέση ποιότητας-προϊόντος. Όταν το ελληνικό πρωτάθλημα είναι «κάθε πέρυσι και καλύτερα» η αναζήτηση σε φέρνει στην Ιθάκη της Αγγλίας και της Ισπανίας. Η ευκολία στην πρόσβαση μέσω της τηλεόρασης και του διαδικτύου άλλαξε τα πάντα τα τελευταία 20 χρόνια, με το Τσάμπιονς Λιγκ να δίνει άλλο νόημα στις Τρίτες και στις Τετάρτες. Τα καθιστικά φωτίστηκαν με περισσότερα λουξ, αφού οι ομάδες του εξωτερικού λάμπουν πιο έντονα.
Ωστόσο, το παραπάνω απαντά μόνο στη διάδοση του φαινομένου. Ανέκαθεν ήταν γοητευτικό το να υποστηρίζεις ένα σύλλογο του εξωτερικού, ακόμη κι όταν τα στιγμιότυπα ήταν ασπρόμαυρα και όχι 3D. Κάπου εδώ έρχεται να συμβάλλει η κουλτούρα. Στην Αγγλία, δύσκολα θα βρεθεί κάποιος που θα σβήσει τη δίψα του με το Ίντερ-Μίλαν. Θα προτιμήσει να βραχεί μέχρι το κόκαλο, να πατήσει σε λάσπες και να διανύσει μίλια ολόκληρα για να δει την αγαπημένη του ομάδα -ακόμη κι αν αυτή αγωνίζεται σε ερασιτεχνικό πρωτάθλημα- παρά να στηθεί μπροστά από την τηλεόραση για ένα ντέρμπι, εκτός του el clasico. Λογικό, η νοοτροπία των Βρετανών έχει ποτιστεί μέχρι το μεδούλι με τον πατριωτισμό πάνω στο ποδόσφαιρο. Στην Ισπανία, στην Ιταλία, στη Γερμανία, στις σκανδιναβικές χώρες, σε Ασία και Αραβία αναλογικά θα ασχοληθούν πολύ περισσότερο με τους συλλόγους του εξωτερικού. Στην Ελλάδα το φαινόμενο είναι πιο έντονο, πιο μαζικό και πιο ποιοτικό. Διαβάζουμε περισσότερο, αναλύουμε αγωνιστικά και ασχολούμαστε πιο επισταμένα με όλες τις λεπτομέρειες. 
Κι όμως, όσο κι αν ισχύουν όλα τα παραπάνω, πρώτος και καθοριστικός παράγοντας είναι η τύχη. Αυτή θα σε φέρει σε επαφή με κάποιο άρθρο για τη Λίβερπουλ και τη Γιουβέντους, με κάποια εκπομπή για το πολιτικό υπόβαθρο των οπαδών της Ζανκτ Πάουλι και της ίδιας της ομάδας, τυχαία ένας έφηβος θα δει στιγμιότυπα και θα μείνει με το στόμα ανοιχτό με το πώς έπαιζε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ την περασμένη δεκαετία. Στη συνέχεια θα διαβάσει για την Μπαρτσελόνα, αφού πρώτα του έχει κάνει εντύπωση ο Μέσι και η παρέα του. Κι αν μετά το 1990 υπάρχουν αρκετοί και επαρκείς λόγοι να είσαι με όποια ομάδα έχει βρεθεί στο Τσάμπιονς Λιγκ, το ζήτημα αποκτά ακόμη μεγαλύτερο και γλυκό μυστήριο εάν παρατηρήσει κανείς το πόσα άτομα νεαρής ηλικίας επιλέγουν ομάδες που είναι χρόνια μακριά από τις επιτυχίες. Στην Ελλάδα, θα βρείτε λέσχες φίλων για τη Λιντς, τη Νότιγχαμ Φόρεστ ακόμη και την Έμπολι, συλλόγων που απέχουν από τις διακρίσεις δεκαετίες ολόκληρες. Κι όμως, νέα παιδιά, μαθητές ακόμη, θα δώσουν ραντεβού σε μπυραρίες και καφετέριες, θα δουν μαζί τους αγώνες και, ενδεχομένως, να αφιερώσουν ένα ταξίδι τους στα «ιερά χώματα» της πόλη που εδρεύει ο σύλλογος.
Την Κυριακή το μεσημέρι, Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θα καθηλώσουν 45.276 οπαδούς στο Anfield, εκατομμύρια σε όλη τη Μ. Βρετανία και ακόμη περισσότερους σε όλο τον κόσμο. Μέσα σε αυτούς, πολλοί Έλληνες. Αρκετά πιο εξοικειωμένοι με τις ομάδες, αλλά κυρίως με τον τρόπο λειτουργίας τους. Ίσως εκεί να βρίσκεται και η ελπίδα για τη βελτίωση της δικής μας νοοτροπίας.",False
"Έχω βρει τον μπελά μου από την περασμένη εβδομάδα που εμφανίστηκε Το Ποτάμι στη ζωή μας. Διάφοροι πιστεύουν ότι ξέρω κάτι παραπάνω, άλλοι ότι μπορεί να είμαι και υποψήφιος, ενώ τελικός σκοπός της συζήτησης φαίνεται να είναι και το να μιλήσω στον… αρχηγό για να κάνει κάτι. Η αλήθεια όμως είναι πολύ πιο άχαρη για όλους μας. Ούτε το δαχτυλάκι μου δεν έχω βρέξει σε αυτό το Ποτάμι που κυλούσε δίπλα μου χωρίς καν να το πάρω είδηση. Και άλλωστε, οι ιδεολογικές μας διαφορές με τον Σταύρο Θεοδωράκη, ήταν πάντα τόσο φανερές και στους δυο μας, που από μόνες τους δημιουργούσαν ένα ολόκληρο ποτάμι ανάμεσά μας. Φίλοι όμως είμαστε ακόμη και συνεργάτες εδώ και αρκετά χρόνια.
Παρακολούθησα, λοιπόν, κι εγώ χθες την υποτιθέμενη πρώτη «ανάκριση», την πρώτη βουτιά στα νερά των ΜΜΕ, που δέχθηκε εθελοντικά να κάνει ο Σταύρος, σαν αρχηγός μιας πολιτικής κίνησης. Φορούσε τη φανέλα με το 9. Δεν ξέρω αν ήταν σύμπτωση, πάλι άσπρη πάντως ήταν, όπως και στην πρώτη του εμφάνιση στο Πρόταγκον, προτροπή ίσως κάποιου έμπειρου στιλίστα, που σημειολογικά τουλάχιστον παραπέμπει σε κάτι διαφορετικό από τα γκρί-μαύρα κοστούμια, αλλά και σε κάτι πιο καθαρό και πιο αθώο.
Τη φανέλα δεν την ίδρωσε, παρ` όλο το δίωρο, που ισοδυναμεί με έναν ποδοσφαιρικό ενενηντάλεπτο αγώνα συν μια ημίωρη παράταση, διότι οι δημοσιογράφοι, πάνω από πενήντα, δεν είχαν καμία διάθεση να τον στριμώξουν ή δεν είχαν βρει έστω και μια ερώτηση που να είναι πραγματικά δύσκολη. Στην αρχή, βέβαια, είχαμε κάποια προβλήματα, ίσως γιατί δεν είχε κάνει καλό ζέσταμα ο παίκτης. Διότι στην ερώτηση για το προς τα πού μπορεί να κυλήσει το Ποτάμι μέσα στην Ευρώπη και σε αυτή την ταραχώδη κατάσταση, μετά από κάποια αμηχανία, έδωσε την απάντηση πως ο προσανατολισμός μας είναι σαφώς μέσα σε αυτήν την Ευρώπη και μάλιστα χωρίς αμφισβητήσεις και ενδοιασμούς, αν κατάλαβα καλά. Μια Ευρώπη, λέω εγώ, που μόλις χθες επέβαλε μια παράνομη κυβέρνηση ναζί χωρίς κανείς από τα κράτη-μέλη να ερωτηθεί και με μεγάλη πιθανότητα αυτό να επαναληφθεί και αλλού(;). Είμαστε μια ουρά όπως αποδεικνύεται της Ευρώπης, έτσι αταβιστικά και γεωπολιτικά, χωρίς την παραμικρή διάθεση διαμαρτυρίας. Κατά τη γνώμη μου, πάντως, αν καταφέρει να πνίξει τον Σημίτη που κουβαλάει μέσα του, ο αρχηγός του Ποταμιού θα πάει πολύ καλύτερα.
Και πολύ καλύτερα, πάντως, πήγε προς το τέλος, όταν είπε ότι το πρωτογενές πλεόνασμα είναι αδιανόητο να ετοιμάζονται να το δώσουν σε δικαστές και ενστόλους, όταν υπάρχουν όλες αυτές οι εξακόσιες χιλιάδες περίπου οικογένειες, που βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας, ενώ κατ` ευθείαν από την Ευρώπη θα πρέπει να ζητούμε πράγματα, όπως το να οργανωθούν συσσίτια σε σχολεία εκεί που αυτό χρειάζεται.
Μια και ξεκινήσαμε σε ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα, ας θυμηθούμε και μια άλλη, κατά τη γνώμη μου φάουλ, δήλωση, του καινούριου αρχηγού, που είχε γίνει πριν και από αυτή την εμφάνιση αλλά κανείς δεν ζήτησε εξηγήσεις χθες. Ήταν αυτό που έγραψε ο Σταύρος, πως ο Κωστάκης και ο Γιωργάκης αν συνεργαζόταν θα είχαν βγάλει την Ελλάδα από την κρίση (δηλαδή, οι δυο αποδεδειγμένα άχρηστοι θα μας έσωζαν;). Νομίζω πως δεν μπορεί να είμαστε τόσο θανάσιμα συμβιβαστικοί. Όσο για το λυσσασμένο σχολιασμό από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ στον ραδιοφωνικό σταθμό του για το Ποτάμι, αυτός ξεκίνησε το πρωί και ακόμη σε εκπομπή 4-5 το απόγευμα συνεχιζόταν (κορόιδευαν τον Τατσόπουλο που έκανε δηλώσεις κάπως θετικές για το Θεοδωράκη! Αυτόν που οι ίδιοι σκέφτηκαν να κάνουν βουλευτή και τρόλαραν έτσι όλη την Ελλάδα και όταν έκανε τις γνωστές του δηλώσεις περί μισής Αθήνας αυτό δεν τους δημιουργούσε καμία υποχρέωση για σχόλια, αλλά απλά έκαναν πως δεν άκουσαν. Τώρα θα μας τρελάνουν;). Μπορώ να πω πάντως ότι οι αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ μου θυμίζουν αυτές λιγδιάρη σουβλατζή, που βλέποντας να ετοιμάζεται απέναντί του να ανοίξει καινούριο ανταγωνιστικό μαγαζί το απαξιώνει ως βρώμικο, πριν καν ξεκινήσει να δουλεύει. Και βέβαια μαθαίνεις επιπλέον ότι φιλίες ανάμεσα στους ανθρώπους που ασχολούνται με την πολιτική δεν υπάρχουν ή δεν μακροημερεύουν…
Τέλος πάντων. Από σήμερα όμως, φαντάζομαι, οι άνθρωποι που θα ακούν και θα διαβάζουν για το Ποτάμι θα αρχίσουν να τρέφουν κάποιες προσδοκίες και σε λίγο να έχουν και απαιτήσεις. Και επειδή και για τις εκπομπές του Σταύρου σαν ένα είδος κριτικής αιωρείτο η άποψη πως μόνο δείχνει καταστάσεις αλλά δεν γίνονται τόσο αιχμηρές, ώστε να εκμαιεύουν και λύσεις από τους υπεύθυνους, πιστεύω πως θα πρέπει η ομάδα γύρω του (ο κατάλογος των ονομάτων είναι ενδιαφέρων), να ασχοληθεί με συγκεκριμένα θέματα και να του βάζει τις προτάσεις στα χέρια. Ας πούμε, μια και το υγρό στοιχείο είναι έντονο στο έμβλημά τους, και σε λίγες ημέρες πηγαίνουμε για ξεπούλημα των νερών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, μια πρώτη τοποθέτηση των Ποταμιστών θα έπρεπε να γίνει στο θέμα Ε.Υ.Α.Θ. και Ε.Υ.Δ.Α.Π. Ιδιωτικά ή Δημόσια νερά; Συμμετέχουμε στη συγκέντρωση υπογραφών κατά; Οι λίμνες αλλά και τα ποτάμια σε ποιόν να ανήκουν;
Κατά τα άλλα τους εύχομαι: Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά (από τα άλλα κόμματα).","Τη Δευτέρα 12 Αυγούστου το Google μας έκανε μια έκπληξη. Για άλλους ευχάριστη και για άλλους εντελώς ακατανόητη. Αντί για το συνηθισμένο του λογότυπο εμφανίστηκε ένα σύμπλεγμα περίπου όμοιο με αυτό: [δίπλα μια γάτα να βγαίνει φρέσκια μέσα από ένα κουτί, μια άλλη σαν φάντασμα που φαίνεται να ανέρχεται προς κάποιο (γατο)παράδεισο και μαζί μερικά από τα γράμματα της εταιρείας, το G και το e (δείτε το εδώ).
Ήταν εκείνη την ημέρα 126 χρόνια από τη γέννηση του Αυστριακού Φυσικού Έρβιν Σρέντιγκερ αλλά και το Protagon σε αναστάτωση από την επίθεση που είχαμε δεχτεί. Επειδή άκουσα ακόμη και στο ραδιόφωνο να αναρωτιούνται τη ήθελε να πει ο επινοητικός δημιουργός των dooddles (=πρόχειρα σκιτσάκια) της διάσημης πια εταιρείας, σκέφθηκα πως ίσως να είναι στη θέση τους δυο λόγια γύρω από το θέ(α)μα αυτό. Οι άνθρωποι του Google σκέφθηκαν να συνδυάσουν το λογότυπό τους με τη διάσημη εξίσωση του Σροέντιγκερ (1887-1961). Μια εξίσωση ανάλογης αξίας με τις εξισώσεις του Αϊνστάιν, μόνο που αναφέρεται σε έναν γειτονικό αλλά εντελώς διαφορετικό υλικό κόσμο. Ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας και με τα όποια συνηθισμένα μικροσκόπια, με τηλεσκόπια και διαστημόπλοια, είναι ο μακρόκοσμος. Και εκεί οι εξισώσεις του Νεύτωνα ή σε ορισμένες περιπτώσεις για περισσότερη ακρίβεια οι εξισώσεις του Αϊνστάιν μας δίνουν ό,τι ζητούμε και με αρκετή ακρίβεια μάλιστα. Αν όμως προσπαθήσουμε να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις ίδιες για να περιγράψουμε τον μικρόκοσμο, που αρχίζει περίπου από τα 10 δισεκατομμυριοστά του μέτρου, εκεί όπου συναντούμε μόνον μόρια, άτομα και ακόμη πιο στοιχειώδη σωματίδια τότε είναι σαν να έχουμε εισχωρήσει σε έναν εντελώς άλλο κόσμο. Και εκεί δεν υπάρχει πια βεβαιότητα για το πού βρίσκεται το κάθε τι αλλά μόνον πιθανότητα. Και αν αυτό φαίνεται σχετικά λογικό, ό,τι κινείται σε αυτό το μικρόκοσμο μερικές φορές τα όργανα παρακολούθησης και καταγραφής δείχνουν ότι συμπεριφέρεται σαν ένα υλικό σωματίδιο, μια μπαλίτσα δηλαδή που κινείται στο χώρο και μερικές φορές σαν ένα κύμα. Αυτή όμως η κυματική συμπεριφορά χρειαζόταν και την κατάλληλη μαθηματική εξίσωση για να την περιγράφει. Και δεν ήταν αυτό δυνατό να γίνει χρησιμοποιώντας τις εξισώσεις που έχουμε στη Φυσική του μακρόκοσμου για τα συνηθισμένα κύματα, του ήχου ή της θάλασσας για παράδειγμα. Διότι όπως είπαμε στον μικρόκοσμο μόνον οι πιθανότητες παίζουν. Το ανθρώπινο μυαλό όμως μπόρεσε, εκεί στο πρώτο τέταρτο του προηγούμενου αιώνα να συνδυάσει τα δυο. Συνέδεσε τη συμπεριφορά ενός σωματιδίου με ένα υποθετικό κύμα, έφτιαξε μια εξίσωση για να το περιγράφει και κατανόησε πως το πλάτος αυτού του υποθετικού κύματος όταν το πολλαπλασιάσεις με τον εαυτό του σου δίνει κατά έναν απροσδόκητο (για εκείνη την εποχή τουλάχιστον) τρόπο την πιθανότητα να βρίσκεται κάπου ένα σωματίδιο. Το 1925, σε ηλικία 38 ετών ο Σρέντιγκερ, έδωσε μαθηματική υπόσταση στη μεγαλοφυή πρόταση ενός άλλου σπουδαίου Γάλλου Φυσικού ότι τα σωματίδια μπορούμε να τα βρούμε να συμπεριφέρονται και σαν να ήταν κύματα. Το Ψ είναι ένας συνοπτικός συμβολισμός που ο μηχανισμός του Σρέντιγκερ (δηλαδή η εξίσωσή του), μας επιτρέπει, αν τον χειριστούμε όπως πρέπει, να πληροφορηθούμε για την ένδειξη που προκύπτει, έστω και στο περίπου, τη σχετική με το πώς συμπεριφέρεται ένα σωματίδιο σε δεδομένη στιγμή.
Η Google όμως μας έβαλε δίπλα και τις δυο γάτες, για να μας θυμίσει ότι το 1935, ο ίδιος ο Σρέντιγκερ διατύπωσε ένα θεωρητικό πείραμα, που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε γιατί δεν είχε νόημα να το δούμε να συμβαίνει, με μια γάτα κλεισμένη σε κουτί, και έναν μηχανισμό δηλητηρίασής της σε περίπτωση που ένα σωματίδιο του μικρόκοσμου, θα έκανε την εμφάνισή του όσο θα κρατούσε το (υποθετικό) πείραμα. Αυτή είναι η γάτα του Σρέντικερ και το πείραμα εξέφραζε στην πραγματικότητα την αμφιβολία του ήδη διάσημου Αυστριακού Φυσικού για τα θεμέλια της Κβαντομηχανικής, της επιστήμης που ο ίδιος είχε τεράστια συμβολή στη θεμελίωσή της! Ναι, παρ` όλο που αρκετοί έχουν παρερμηνεύσει τι ήθελε να πει ο Σρέντιγκερ. Σύμφωνα με το πείραμα, επειδή δεν ξέρουμε αν το σωματίδιο εμφανίστηκε ή όχι, ή αν βρίσκεται σε κάποια ενδιάμεση κατάσταση, που αυτό το ενδιάμεσο το επιτρέπει η συμπεριφορά των… κατοίκων του μικροκόσμου, πριν ανοίξουμε το κουτί δε ξέρουμε και αν η γάτα είναι ζωντανή ή πήγε ήδη στον άλλο κόσμο ή βρίσκεται και αυτή σε μια ενδιάμεση(;) κατάσταση. Με αυτό ο Σρέντιγκερ ρωτούσε τον κόσμο: Είναι δυνατόν να συμβαίνει; Και προς μεγάλη του έκπληξη πολλοί του απήντησαν εκείνη την εποχή: ναι, είναι. Βέβαια όταν αναλύεται σήμερα το παράδοξο αυτό πείραμα η απάντηση είναι περίπου ότι όσα πράγματα ισχύουν στον μικρόκοσμο δεν μπορείς να τα μεταφέρεις αυτούσια και στον μακρόκοσμο. Άρα δεν έχει νόημα να συζητούμε για κάτι τόσο μεγάλο όπως μια γάτα και να ρωτούμε αν θα συμπεριφερθεί όπως ένα μόριο.
Με την ευκαιρία, και την παραπάνω απόπειρα εξήγησης επιτρέψτε μου να αναφερθώ και στη μόδα όπου σε πολλές θεραπείες (με αέρα κοπανιστό), κολλούν και τη λέξη «κβαντικός» για να δελεάσουν την πελατεία. Πρόκειται νέτα σκέτα για μπαρούφες. Αρκεί να σκεφθούμε αυτά που αναφέραμε πριν. Δεν ελέγχουμε τον μικρόκοσμο όπως κάνουμε με τον μακρόκοσμο και δεν μπορούμε να προσφέρουμε αυτά που υπόσχονται οι κβαντικές θεραπείες. Μόνο την τσέπη μας μπορούν να επηρεάσουν και μάλιστα με αρνητικό τρόπο.",True
"Σημειώστε αυτά τα ονόματα. Γιάννης Δριβελέγκας, Μάρκος Μπόλαρης, Θάνος Μωραΐτης, Σωκράτης Ξυνίδης, Μανώλης Όθωνας, Γιώργος Πεταλωτής και Φίλιππος Σαχινίδης. Είναι όλοι υφυπουργοί -ένας κι ένας. Για μερικούς δεν ξέρουμε καν τι ακριβώς κάνουν στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Η οποία τους φορτώθηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου, όπου επίσης δεν ξέραμε τι ακριβώς έκαναν. Οι εν λόγω εφτά θα μείνουν στα πολιτικά χρονικά, όχι για τη δουλειά τους, άλλα για την ιδέα τους να ζητήσουν από κοινού κάτι απίστευτο: να παραμείνει η σημερινή κυβέρνηση  μέχρι το τέλος της τρέχουσας τετραετίας! Ή δεν παρακολουθούν τις πολιτικές εξελίξεις, ή  δεν έχουν ιδέα για τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, ή κάποιος τους επιστράτευσε σε αυτή την ομαδική πρωτοβουλία. Η οποία δεν έχει καμιά δημοκρατική βάση, ούτε καν ως θεωρητική άποψη δεν μπορεί να σταθεί. Μόνο ως τέχνασμα μπορεί να αξιολογηθεί οπότε δείχνει και τι εξυπηρετεί.

Κατ` αρχήν οι εν λόγω αστέρες του δημόσιου βίου είναι μέλη της κυβέρνησης Παπαδήμου. Και είναι τουλάχιστον άκομψο αυτό που κάνουν. Δικαίωμά τους  προφανώς. Αλλά πάντως καθόλου συμβατό με την ενδοκυβερνητική τάξη- έως και προβοκατόρικό απέναντι στον πρωθυπουργό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί! Διότι η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι κυβέρνηση ειδικού σκοπού, όπως έχουν συνομολογήσει τα κόμματα που τη στηρίζουν. Και  περιορισμένου χρόνου που συνδυάζεται με την εκπλήρωση του σκοπού. Ο όποιος δεν μπορεί να τραβάει σε βάθος χρόνου. Γιατί τότε θα έχει αποτύχει.

Με άλλα λόγια η νέα δανειακή σύμβαση και η ανταλλαγή ομολόγων, που απομένει ως έργο της ή θα κλείσουν ως την άνοιξη, ή δεν θα κλείσουν ποτέ. Στην πρώτη περίπτωση ο σκοπός της κυβέρνησης θα επιτευχτεί και θα κλείσει τον κύκλο της  οπότε αποχωρεί. Στη δεύτερη θα έχει αποδειχθεί ένα ακόμη αποτυχημένο πείραμα. Πού κολλάει το ενδεχόμενο να μένει ως το φθινόπωρο του  2013; Με ποια έννοια οι εφτά υφυπουργοί ζητούν να παραβιαστεί μια συμφωνία κορυφής που έγινε ενώπιον του Πρόεδρου  της Δημοκρατίας και υπό την πίεση μιας συγκεκριμένης αναγκαιότητας; Την οποία άλλωστε δημιούργησε η προηγούμενη κυβέρνηση της οποίας ήταν μέλη. Ρώτησαν τον πρωθυπουργό του οποίου είναι υφιστάμενοι αν θέλει να μείνει περισσότερο; Και γιατί δίνουν το δικαίωμα να φανεί ότι το επιδιώκει; Κυρίως αυτή η πρόταση είναι επικίνδυνη γιατί παραβιάζει στοιχειώδεις κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού. Επί τις ουσίας όχι επί των τύπων. Η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι νόμιμη κυβέρνηση. Άλλα από δημοκρατική άποψη για πόσο νομίζουν ότι μπορεί να κυβερνά τη χώρα κάποιος που δεν εξελέγη  από το εκλογικό σώμα; Οι ψηφοφόροι το 2009 ψήφισαν τον Γ. Παπανδρέου για πρωθυπουργό. Ανεξάρτητα από τις επιδόσεις του πώς γίνεται να κυβερνήσει για τη μισή θητεία του ένας άλλος; Τον όποιο ασφαλώς στηρίζει η παρούσα Βουλή, επίσης νόμιμη, αλλά σε προφανή δυσαρμονία με το δημόσιο αίσθημα. Αν αυτό δεν το καταλαβαίνουν οι εφτά, δεν έχουν παρά να κάνουν μια βόλτα τους δρόμους. Χωρίς συνοδεία.

Συνιστά λοιπόν αντιδημοκρατική μεθόδευση να ζητάς εκ των υστέρων να αλλάξουν κανόνες που συμφωνήθηκαν σε συγκεκριμένη στιγμή για συγκεκριμένο λόγο και για συγκεκριμένη διάρκεια. Η κυβέρνηση Παπαδήμου  συγκροτήθηκε - περάν την ανάγκη να απομακρυνθεί ένας πρωθυπουργός που κρέμασε τη χώρα στα τσιγκέλια της Ευρώπης με τις φαεινές ιδέες του- για να μην γίνουν εκλογές εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Όχι για να μη γίνουν καθόλου και να εξαντλήσει την τετραετία. Παραβλέποντας προκλητικά το αίτημα για  άμεσες εκλογές που διατυπώνεται από πολλές πλευρές εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον. Έκτος αν οι εφτά με την πρωτοβουλία τους αυτό ακριβώς θέλουν να αποφύγουν: την κρίση της λαϊκής ετυμηγορίας. Σε κάθε περίπτωση ή είναι αδαείς, ή φοβούνται, ή εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία.","Με βάση το ημερολόγιο, το Λονδίνο της 27ης Ιουλίου 2012 απέχει από την Αθήνα της 13ης Αυγούστου 2004, μόνο οκτώ χρόνια. Στην πραγματικότητα απέχει περίπου μια αιωνιότητα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, ήταν ό,τι πιο σημαντικό έχει να επιδείξει  στον διεθνή χώρο η σύγχρονη Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες. Όχι μόνο γιατί διεκπεραίωσε  άψογα την πιο πολύπλοκη διοργάνωση του πλανήτη. Αλλά και γιατί εκείνες τις ημέρες οι Έλληνες «πέρασαν απέναντι».

Εκείνη η Ελλάδα δεν υπάρχει πια. Και ακόμη χειρότερα: το μεγαλύτερο ελληνικό οργανωτικό επίτευγμα στον εικοστό αιώνα, άρχισε να ενοχοποιείται - όπως ενοχοποιούνται πολλά πράγματα στη χώρα-  από την επομένη κιόλας της τελετής λήξης των Αγώνων. Σήμερα μάλιστα κάποιοι το προβάλουν ακόμη και σαν …ατυχή στιγμή. Το μυαλό τους και μια λίρα. Η διοργάνωση των Ελληνικών Ολυμπιακών Αγώνων υπήρξε αντικείμενο θαυμασμού σε ολόκληρο τον πλανήτη. Και ταυτόχρονα ήταν η -στιγμιαία έστω- αποκάλυψη της ικανότητας του ελληνικού λαού να πειθαρχεί στον σχεδιασμό και να αποδίδει το καλύτερο. Να πρωταγωνιστεί  θετικά, όταν δημιουργούνται γύρω του οι κατάλληλες συνθήκες.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας αυτές οι συνθήκες υπήρξαν. Απλώς δεν τις δημιούργησε το πολιτικό σύστημα. Αντίθετα έκανε ότι μπορούσε για να τις επιβαρύνει. Και μόνο όταν παραδέχθηκε την ανεπάρκειά του και παραμέρισε, αυτό που φαινόταν αδύνατο έγινε εφικτό. Οι ελληνικές κυβερνήσεις διεκδίκησαν δυο φορές τους Αγώνες χωρίς να  ξέρουν καν για τί πρόκειται. Τη σύνταξη του φακέλου για τους Αγώνες του 1996 είχε αναλάβει ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες, ο αείμνηστος Γιώργος Κανδύλης, με τη συνδρομή νέων Ελλήνων αρχιτεκτόνων όπως ο Πέτρος Συναδινός και την  επιχείρηση της διεκδίκησης συντόνιζε ο Σπύρος Μεταξάς. Αλλά η εκατονταετηρίδα δεν ήλθε στην Αθήνα.
Η επιτυχής διεκδίκηση των Αγώνων του 2004 στην Αθήνα, έχει στην ούγια δυο ονόματα: Θόδωρος και Γιάννα Αγγελοπούλου. Ανέλαβαν να φέρουν τους Αγώνες στην Αθήνα και τους έφεραν. Ήταν ανάληψη αποστολής. Ένα συγκεκριμένο πολιτικό οικονομικό σύστημα ενοχλήθηκε - για λόγους που μπορεί να καταλάβει ο καθένας. Και δεν υπήρξε τυχαίο ότι η κυβέρνηση Σημίτη ανέθεσε την προετοιμασία της διοργάνωσης σε πρόσωπα που οδήγησαν σε αδιέξοδο. Το καλοκαίρι του 2000 η προετοιμασία της διοργάνωσης βρέθηκε στο χείλος  του γκρεμού. Όλοι αναγνωρίζουν ότι αν η κυβέρνηση δεν ζητούσε εσπευσμένα τη Γιάννα Αγγελοπούλου να επιστρέψει, η κίτρινη κάρτα του Σάμαρανγκ θα είχε γίνει σύντομα κόκκινη. Με ό,τι θα σήμαινε τότε αυτό. Εκείνη τη στιγμή πολλοί έβλεπαν στο πρόσωπό της τον από μηχανής Θεό. Αλλά περισσότεροι πίστευαν ότι αναλαμβάνει το ακατόρθωτο. Κανείς δεν θα την κατηγορούσε αν το αρνούνταν- όπως και κανείς δεν θα τη θεωρούσε υπεύθυνη αν δεν τα κατάφερνε, εκεί που είχαν φτάσει τα πράγματα. Το αποτέλεσμα έγινε παγκοσμίως ορατό το βράδυ της 13ης Αύγουστου 2004.

Δεν υπάρχει καλύτερη ανάμνηση από όσα έγιναν στο Ολυμπιακό Στάδιο εκείνο το βράδυ. Από όσα έγιναν στην Ελλάδα εκείνες τις ημέρες- μέχρι τις 29 Αυγούστου. Από εκεί και πέρα αντί να αρχίσει ο κύκλος της αξιοποίησης της ολυμπιακής επιτυχίας, άρχισε η …αποδόμηση της Γιάννας. Αντί το μοντέλο της επιτροπής «Αθήνα 2004» να επεκταθεί  και σε άλλους τομείς, άρχισαν οι κατηγορίες για την… επιτυχία. Αντί η Αθήνα να γίνει πόλος παγκόσμιας έλξης, κατέληξε στην αυτοδυσφήμηση της, με πολλούς τρόπους.  Ορισμένοι μιλούν για το κόστος της διοργάνωσης. Προφανώς έχουν δίκιο:  υπερέβη δραματικά τον προϋπολογισμό. Αλλά αυτό δεν είναι θέμα της Γιάννας, ούτε των ανθρώπων που δούλεψαν μετά το 2000 για το τελικό αποτέλεσμα. Έπαιξε με τους κανόνες του παιχνιδιού και απέτρεψε το φιάσκο και εδραίωσε την επιτυχία. Έχει κανείς καμιά καλύτερη ιδέα;

Προσοχή: Είναι άλλο θέμα αν η Ελλάδα έπρεπε η όχι να διεκδικήσει τους Αγώνες. Μπορεί να μην έπρεπε. Από τη στιγμή όμως που το αποφάσισε και τους ανέλαβε , όφειλε να τους ολοκληρώσει. Διαφορετικά θα οδηγούνταν σε  διεθνή διασυρμό. Η υπέρβαση του αρχικού κόστους προήλθε αποκλειστικά από την Πολιτεία.  Οι κυβερνήσεις πρώτα αποφάσισαν να διεκδικήσουν τους αγώνες, χωρίς να ξέρουν τι θα κάνουν αν τους πάρουν. Μετά καθυστέρησαν την υλοποίηση των έργων αυτοσχεδιάζοντας. Όταν δεν κάνεις κάτι στην ώρα του, μοιραία θα  βρεθείς στο έλεος των εργολάβων. Θα πληρώσεις ακριβότερα για να  προλάβεις το χρόνο που τρέχει αντίστροφα. Εκτός αν κάποιοι πιστεύουν ότι εκείνη τη στιγμή θα έπρεπε να εγκαταλειφθεί η διοργάνωση των Αγώνων. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας: το «πρόβλημα» των Αγώνων, δημιουργήθηκε μετά τους Αγώνες! Μετά την επιτυχία τους για την ακρίβεια - και ίσως γι αυτό δημιουργήθηκε. Και αυτό το πρόβλημα δεν ήταν το κόστος- ήταν ότι η Πολιτεία δεν έκανε όσα όφειλε για να υπερσκελίσει το κόστος. Είναι  παράλογο, αλλά δεν έγινε καμιά προσπάθεια για να αξιοποιηθούν οι τεράστιες   δυνατότητες που δημιούργησαν στη χώρα οι Αγώνες. Διεκδίκηση- Διοργάνωση και μετά τίποτε. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Όλες οι χώρες που διεκδικούν τους Αγώνες για να ωφεληθούν- και συνήθως ωφελούνται. Στην Ελλάδα δεν υπήρξε μετά-ολυμπιακή δραστηριότητα. Η επιτυχία έγινε στόχος. Μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα συνέβαινε αν δεν είχε πετύχει κιόλας η διοργάνωση. Οι  υποδομές ρήμαξαν και οι άνθρωποι που δούλεψαν για τους Αγώνες δεν αξιοποιήθηκαν. Στο διεθνή χώρο ποτέ δεν κεφαλαιοποιήθηκε η κορυφαία στιγμή για την ακτινοβολία της χώρας. Και στο εσωτερικό ξεχάσθηκαν  υποδειγματικές συμπεριφορές, όπως το εκπληκτικό κίνημα των Εθελοντών. Σαν να βάζει κανείς λεφτά σε μια επένδυση, να του αποδίδει και να μην πάει να εισπράξει τα κέρδη του. Η ολυμπιακή επένδυση πήγε καλά, αλλά εγκαταλείφθηκε. Από μια άποψη εγκαταλείφθηκε γιατί …πήγε καλά. Από το πολιτικό σύστημα μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου είχε το θάρρος να τιμήσει στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 2005 την πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής. Αντίθετα ορισμένοι κύκλοι άρχισαν να βλέπουν στο πρόσωπο της Αγγελοπούλου τους εφιάλτες του μέλλοντός τους.

Αυτό όμως δεν μειώνει την επιτυχία, σε πραγματικά δύσκολες συνθήκες και με τον χρόνο να τρέχει αμείλικτα. Δεν ακυρώνει τη συμπεριφορά των Ελλήνων εκείνες τις ημέρες. Ούτε την αξία της διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού από την Οργανωτική Επιτροπή. Άλλωστε η διοργάνωση της Αθήνας υπήρξε υπόδειγμα μάνατζμεντ, όπως ανέδειξαν μόλις πρόσφατα οι καθόλου φιλικοί προς την Ελλάδα Financial Times. Επιπλέον υπάρχει μια αλήθεια που κανείς δεν θέλει να πει, για να μην   κατηγορηθεί για πολλά και διάφορα: η οικογένεια Αγγελοπούλου μπήκε σε αυτή την υπόθεση με αποκλειστική πρόθεση να συνεισφέρει. Δεν είχε ούτε έχει επιχειρηματικά συμφέροντα στη χώρα. Δεν το επεδίωξε, της ζητήθηκε.  Έδωσε, δεν πήρε. Έλυσε προβλήματα, δεν δημιούργησε. Ότι στη συνέχεια η συνεισφορά επικρίθηκε με αθέμιτα μέσα εντάσσεται στις ιστορίες τρέλας και παραλόγου που καταπονούν διαχρονικά τη χώρα.

Η επιτροπή, «Αθήνα 2004» βρέθηκε να απολογείται γιατί δεν απέτυχε! Και οι ψίθυροι άρχισαν να καταπίνουν τις αλήθειες. Οι δοξασίες για πολιτικές βλέψεις τη Γιάννας, σπατάλες, μυστικά κονδύλια, σκίαζαν κατά καιρούς το εγχείρημα. Αλλά δεν ακύρωσαν την ιστορική αξία του. Αυτό που ακυρώθηκε ήταν το προσδοκώμενο όφελος από την επιτυχία της διοργάνωσης. Οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν σχεδόν επιδεικτικά δεν αξιοποίησαν ποτέ τον ελληνικό θρίαμβο του 2004. Συγκεκριμένα εσωτερικά  συστήματα αισθάνθηκαν απειλούμενα από την επιτυχία, γιατί ανέβαζε τον πήχη. Ίσως αυτό να εννοούσε η πρόεδρος της Επιτροπής «Αθήνα 2004» όταν έλεγε πρόσφατα στο ΒΗmagazino: «Θέλω να κάνω πράγματα, αλλά η Ελλάδα δεν μου επιτρέπει να τα κάνω».",True
"Κάθε φορά που ήταν να επιστρέψει η τρόικα για κάποια αξιολόγηση, παιζόταν το ίδιο παιχνίδι εντυπώσεων: πιέσεις από τους «γραφειοκράτες», «κόκκινες γραμμές» από τους κυβερνητικούς, καταγγελίες για «στημένο παιχνίδι» από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Φαίνεται -έμφαση στο ρήμα, διότι η πληροφόρηση αυτή τη φορά πάσχει σε ορισμένα σημεία της- ότι τώρα δεν είναι ακριβώς έτσι. Ίσως επειδή αυτή η αξιολόγηση είναι η τελευταία με τη σημερινή της μορφή. Κι εδώ έμφαση στη λέξη «μορφή», για να μην υπάρχουν παρανοήσεις. Η επιτήρηση και η αξιολόγηση θα συνεχιστούν (δεν μπορεί να γίνει αλλιώς για μια χώρα που χρωστάει και δεν μπορεί να δανειστεί ελεύθερα), αλλά από τον νέο χρόνο θα υπάρχουν αρκετά νέα δεδομένα.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι σήμερα και οι δυο πλευρές (τρόικα και ελληνική κυβέρνηση, πλην Χαρδούβελη) μπορεί να μην επείγονται να καταλήξουν σε συμφωνία. Για διαφορετικούς λόγους, οι οποίοι δεν είναι του παρόντος σημειώματος. Εδώ θα προσπαθήσω να παρουσιάσω τι θα συμβεί στο εγχώριο πολιτικό παιχνίδι, αν (έμφαση και στο «αν») οι δυο πλευρές «τα σπάσουν».
Προφανώς, τότε Σαμαράς και Βενιζέλος θα προβάλλουν την «αντίστασή» τους στην τρόικα, ώστε να πειστούν 180 βουλευτές να ψηφίσουν υπέρ της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας και μετά η κυβέρνηση να έχει άνεση κινήσεων. Αν το σενάριο βγει, έχει καλώς. Αν, όμως, τα «ναι» στον Πρόεδρο είναι 179, τότε φωτιά στα μπατζάκια τους.
Εν ολίγοις, η συγκυβέρνηση δεν έχει κανέναν ουσιαστικό λόγο να θέλει να «τα σπάσει» με την τρόικα. Μόνο μια συμφωνία θα της επιτρέψει να πείσει αναποφάσιστους βουλευτές ότι η χώρα δεν πρέπει να συρθεί σε πρόωρες εκλογές, γιατί έχει άλλες δουλειές να τελειώσει. Αν, βεβαίως, ισχύει η διαβεβαίωση ότι δεν θέλουν πρόωρες εκλογές.
Στην άλλη πλευρά τώρα, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα (εκλογικό) συμφέρον να οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές, ύστερα από σύγκρουση με τους δανειστές της και με όλα τα μέτωπα ανοιχτά. Διότι, αν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις και ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει δική του κυβέρνηση, η φωτιά θα μεταφερθεί στα μπατζάκια του Τσίπρα. Τότε εκείνος θα υπογράψει τη συμφωνία με την τρόικα, που δεν θα έχουν υπογράψει Σαμαράς και Βενιζέλος. Διότι κάποια συμφωνία θα υπογραφεί. Κι αν είναι «μνημονιακή», ελλείψει αυτοδυναμίας (που είπε ο Αλέξης Μητρόπουλος), τότε η φωτιά από τα μπατζάκια θα φτάσει στους λαιμοδέτες.
Μόνο έτσι εξηγούνται πειστικά οι επαναλαμβανόμενες εσχάτως από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ διακριτικές πιέσεις για συνάντηση Τσίπρα-Σαμαρά. Αν δεν έχουν μόνο επικοινωνιακή στόχευση, δείχνουν ότι έχουν καταλάβει κάτι παραπάνω για το τι τους περιμένει και θέλουν να μάθουν όσο γίνεται περισσότερα.
Επιμύθιον: έσφιξαν τα γάλατα για όλους. Σαμαράς και Βενιζέλος ας αφήσουν τους ανέξοδους λεονταρισμούς και ας ολοκληρώσουν αυτό που κάνουν δυόμισι χρόνια τώρα. Ας βάλουν στην άκρη κάθε σκέψη, αν υπάρχει, «να το κάνουμε Κούγκι», που λένε διάφοροι σύγχρονοι καλόγεροι Σαμουήλ, τύπου Νικήτα Κακλαμάνη, οι οποίοι εύχονται να «τρελαθεί» ο Σαμαράς και «να κάνει ό,τι και το `93» και διάφορες άλλες ανοησίες.
Και ο Τσίπρας ας συνειδητοποιήσει ότι τον συμφέρει να ολοκληρώσουν την «βρόμικη δουλειά» ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. Ευκολότερο θα είναι γι` αυτόν το μετά, αν οι ψηφοφόροι του αναθέσουν αργότερα τη συνέχεια. Διαφορετικά, στο «Κούγκι» που θα ακολουθήσει, αυτός θα παίζει τον ρόλο του Σαμουήλ.","Στη χώρα που από παλιά τιμά τη φιλία τα τελευταία χρόνια εκμηδενίζεται η σημασία της, όταν οι φίλοι δεν ανήκουν στο ίδιο κόμμα, την ίδια ομάδα, εταιρεία κλπ. Ο Γ. Παπανδρέου κι ο Α. Σαμαράς, φίλοι και συγκάτοικοι από το πανεπιστήμιο, δεν νοείται να συναντηθούν δημοσίως και να τα πουν σαν παλιόφιλοι, προφανώς γιατί θα παρεξηγηθούν από τα κομματικά επιτελεία τους και τους ρεπόρτερ. Ο Πατέρας κι ο Μαρινάκης (επί χρόνια φίλοι) κοντεύουν να κόψουν και την τυπική καλημέρα, αφού πρέπει(;) να ανταποκρίνονται στο στερεότυπο του πράσινου και του κόκκινου ηγέτη, που τους χωρίζει η άβυσσος. Η πρώτη συνάντηση Τζίγγερ και Π. Κόκκαλη πριν από χρόνια ήταν ανάμεσα στις πρώτες ειδήσεις της ημέρας. O Κατσουράνης κι ο Αβραάμ θα δείχνουν σε λίγο στο ΟΑΚΑ άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, κι ας πέρασαν το καλοκαίρι με την εθνική ομάδα βδομάδες ολόκληρες στο ίδιο δωμάτιο. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Απ` όσο θυμάμαι μόνο οι Ιβκοβιτς κι Ομπράντοβιτς τηρούσαν το έθιμο να συντρώγουν αμέσως μετά το μεταξύ τους αγώνα. Μένει να δούμε, αν θα συνεχίσουν και φέτος.

Η άποψη που κυριαρχεί λέει: ας μην ανακατεύονταν με δημόσια αξιώματα και θέσεις, ώστε να μπορούν ανενόχλητοι να βρίσκονται, να τα λένε κι ουδείς να ασχολείται μαζί τους. Η υποψία κι η συνομωσιολαγνεία έχουν καταστεί βασικά (αν όχι τα μόνα) κριτήρια, για να κρίνεται κι η φιλία. Το κλίμα αυτό εντοπίζεται με ευκολία ακόμη κι από απλούς παρατηρητές ή επισκέπτες της ωραίας χώρας μας.

«Μην πεις ότι είμαστε φίλοι», ήταν -κατά τη Goal - η σύσταση του Ε. Βαλβέρδε προς το συμπατριώτη του Μ. Χιμένεθ, όταν ο τελευταίος ανέλαβε την ΑΕΚ. Γνώστης της ελληνικής οπαδικής νοοτροπίας (αρχές της οποίας έχει υιοθετήσει ) ο προπονητής του Ολυμπιακού δοκιμάζει για 2η φορά την τύχη του στο φαρ ουέστ της ελληνικής σούπερ λίγκ κι έσπευσε να φυλάξει τα νώτα του αφού οι οπαδοί εύκολα ξεχνούν. Ο Χιμένεθ δείχνει να πήρε το μήνυμα και με τη δεύτερη μόλις νίκη σε 3 σοβαρούς αγώνες φωνασκεί , αποκαλύπτοντας θερμό, μεσογειακό χαρακτήρα. Μεγάλα κι εύκολα (μετά από νίκη ή ήττα) λόγια, που δύσκολα διακρίνονται για το μέτρο τους και (στην καλύτερη) σκοπό έχουν να παθιάσουν παίκτες και κόσμο της ΑΕΚ, αδιαφορώντας αν μειώνουν τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές και το συνάδελφό του προπονητή (τους).

Ο καθένας στο κουτί του, τη θέση και το πλαίσιό του, χωρίς αταίριαστες παρέες. Ασφαλής μεταξύ βαρετά ομοίων, αποκλεισμένος από κάθε προκλητικά διαφορετικό. Μακριά από ανθρώπινες στιγμές, που -όμως-εκθέτουν στα προκατειλημμένα μάτια των τριγύρω. Αυτή φαίνεται να είναι εδώ και χρόνια η συνταγή της επιτυχίας.

Σε λίγες ώρες οι τηλεοράσεις σε σπίτια, καφετέριες, νοσοκομεία, ΚΨΜ, πλοία και ταξί θα ανάψουν και για δύο τουλάχιστον ώρες θα συγκεντρώσουν το αγωνιώδες βλέμμα βάζελων και γαύρων. Η περίοδος των προγνωστικών σε λίγο εκπνέει κι όλοι θα ζητούν δικαίωση. Η πρώτη αναμέτρηση θα αρχίσει κι όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα θα προκαλέσει συζητήσεις, οργή, δάκρυα, στενοχώρια, φωνές, αγανάκτηση αλλά και πειράγματα και καζούρα μεταξύ φίλων. Κάποιοι χαμένοι δεν θα αντέξουν. Θα κλείσουν το κινητό και θα εξαφανισθούν. Κι όταν η μπόρα περάσει θα εμφανισθούν απειλώντας θεούς και δαίμονες με ρεβάνς στο β` γύρο. Ετσι, όμως, χάνεται πολύτιμος χρόνος, που οι φίλοι μπορούν να περνούν μαζί. Φανερά, με κάθε ευκαιρία και χωρίς προφυλάξεις. Όπως κάποτε στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στο στρατό.",False
"Έλληνες και Ελληνοκύπριοι ανακάλυψαν, τις προηγούμενες ημέρες, ότι βρίσκονται μέσα σε ένα πλοίο που το πλήρωμά του, από τους καπεταναίους μέχρι τον τελευταίο μούτσο, δεν έχει ιδέα για το πώς κυβερνιέται ακόμη και μια βάρκα. Ίσως τους έφεραν με κάποια μετάταξη από την ΤΡΕΝΟΣΕ, ίσως από κάπου αλλού, αλλά για τη θάλασσα, αυτοί, δεν κάνουν. Και, μάλιστα, όταν πλακώνουν τα μεγάλα κύματα, αυτοί οι τύποι ζαλίζονται και μένουν άπραγοι να κοιτούν βουβοί και έντρομοι το αγριεμένο νερό. Εννοείται ότι κανένας εκεί στα κόμματα δεν είχε προνοήσει να έλθει κάποιο στέλεχος από έξω, έστω και ακριβοπληρωμένο αλλά ικανό, να ξέρει λίγα πράγματα παραπάνω και να τους εκπαιδεύσει λίγο στη λογική του risk management. Της διαχείρισης, δηλαδή, καταστάσεων όπου υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα, και είναι ανάγκη να διατίθενται έτσι τα όσα μέσα έχει κάποιος στη διάθεσή του ώστε να ελαχιστοποιεί, να ελέγχει και να… χτυπάει την καμπάνα, ειδοποιώντας έγκαιρα για επερχόμενα ατυχή συμβάντα.
Έλληνες και Κύπριοι πολιτικοί, όλων των παρατάξεων, αποδεικνύονται υπερδραστήριοι μόνο στο twitter. Ο καθένας μας, βέβαια, έχει καταλάβει ότι όσο πιο γελοίος είναι ένας πολιτικός, τόσο πιο πολύ χρησιμοποιεί (άσκοπα) αυτή την επινόηση, νομίζοντας ότι σκορπίζει σοφία στα πέρατα της Γης. Πάρτε για παράδειγμα τον κ. Πάνο Καμμένο με το μήνυμα, που έστειλε στους Σουηδούς, ότι τα καλοκαίρια τα κυπριακά καμάκια «τακτοποιούν» τις γυναίκες τους. Και το πρώτο που θέλεις να πεις είναι γιατί να μην υπάρχει και για τους βουλευτές Πειθαρχικό και όταν μας προσβάλουν με τα λόγια τους (ναι, εμάς τους Έλληνες και τους Κυπρίους άνδρες προσέβαλε ο κύριος αυτός) να περνούν μια βόλτα από εκεί. Να του λένε, τουλάχιστον, ""τι το θες να γράφεις στο twitter ρε Κα(ϋ)μμένε, εσύ που μπερδεύεις τους υδρογονάνθρακες με τους υδατάνθρακες;"".
Για εμένα, επίσης προσβλητική για τους Έλληνες και τους Κυπρίους ήταν και η στάση του κ. Στουρνάρα όχι μόνο την Παρασκευή στη σύναξη των Ευρωπαίων ιεροεξεταστών, όπου κατάφερε να παίξει και τα τρία πιθηκάκια μαζί (δεν είδα, δεν άκουσα, δεν μίλησα), αλλά και αυτή την εβδομάδα όπου πρώτα με χαιρεκακία δήλωσε «περιμένω να δω το Σχέδιο Β των Κυπρίων», μετά τους πίεζε λέγοντας πως πρέπει να τελειώνουν μέσα σε λίγες ώρες, αδιαφορώντας για την αγωνία τους και μετά υπερήφανα δήλωσε ότι έχει σχέδιο για το πώς θα εντάξει τα ακρωτηριασμένα κομμάτια των κυπριακών τραπεζών που βρίσκονται σε ελληνικό έδαφος στο δικό μας τραπεζικό σύστημα. Και έτσι, ενώ τάχα δεν είχαμε να δώσουμε τα 2 δισεκατομμύρια που μας εκλιπαρούσαν να τους διαθέσουμε οι Κύπριοι, μπορούμε να πληρώσουμε τα 900 εκατομμύρια για να αγοράσει η Πειραιώς τα υποκαταστήματα της Λαϊκής εδώ, κερδίζοντας και χρόνο για τη δική της ανακεφαλαιοποίηση.
Πρέπει να πω ότι εγώ δεν μπορώ να ξεχωρίσω τον Κύπριο από τον Έλληνα. Στενοχωρούμαι ακόμη και όταν ελληνικές ομάδες κληρώνονται να παίξουν ενάντια σε κυπριακές. Συγκινούμαι όταν παίζουν κυπριακές ομάδες και το γήπεδο είναι πλημμυρισμένο στην ελληνική σημαία. Δεν γελώ όταν τους παίρνουμε στην κοροϊδία με εκείνο το σαχλό «οι κουμπάροι». Αγανακτώ όταν αυτές τις ημέρες άκουγα στο ραδιόφωνο διάφορα τσόλια να κοροϊδεύουν ακόμη και την εκφορά του λόγου τους. Διότι καταλαβαίνω πως αν η αμάθειά τους δεν ήταν τόσο κτηνώδης θα ήξεραν ότι ο προφορικός λόγος των Κυπρίων είναι ό,τι πιο κοντινό στο πώς μιλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες. Προφέρουν, οι Κύπριοι μόνο, ακόμη και τα διπλά σύμφωνα, και φόρμες της αρχαίας ελληνικής έχουν διατηρήσει στην καθημερινή τους ομιλία, και ο τραγουδιστός λόγος τους είναι πιο κοντά στην προσωδιακή εκφορά της αρχαίας ελληνικής. Και εμείς, αντί να το σεβόμαστε αυτό, το κοροϊδεύουμε. Θα μου πεις, εδώ δεν σεβόμαστε τις δύσκολες ώρες που περνούν τώρα, ζητούν χρήματα που τους χρωστούμε στην πραγματικότητα από τις αγορές ελληνικών ομολόγων και θέλουμε να τους ρίξουμε, για άλλη μια φορά. Γιατί οι… στουρνάρες που μας κυβερνούν είτε κρύβονται στα άδυτα των πρωθυπουργικών μεγάρων (πόσο λίγος φαίνεται αυτή τη στιγμή ο, βυθισμένος στην αμηχανία του, καπετάν-Αντωνάκης) είτε θέλουν να δείξουν ότι υπερασπίζονται τα χρήματά μας. Και τότε θυμάσαι πως ο ίδιος αυτός τυπάκος που τώρα κάνει τον σκληρό και το θεματοφύλακα των ελληνικών χρημάτων, πριν από λίγες ημέρες κατέθεσε τροπολογία να περάσει -στη ζούλα- το χάρισμα του 80% των προστίμων σε τιμημένα μέλη της περιβόητης λίστας Λαγκάρντ. Για τους Βενιζέλους και τους Κουβέληδες η μόνη παρατήρηση είναι πως -κάθε φορά που ανοίγουν το στόμα τους, αυτές τις ημέρες- εκτίθενται όλο και περισσότερο. Μαζί με τον πρωθυπουργό τους είναι ακριβώς οι ιδανικοί «μοιραίοι» του Βάρναλη. Και περιμένουν ένα κάποιο θάμα.
Βέβαια και η απέναντι πλευρά, ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και Κ.Κ.Ε., δεν στερείται ανάλογων προσόντων. Το Κ.Κ.Ε., που ποτέ δεν βρήκε λέξεις να κατηγορήσει το αδελφό Α.Κ.Ε.Λ., που όμως τα έκανε μούσκεμα στην Κύπρο, τώρα αδειάζει το Α.Κ.Ε.Λ. γιατί ψάχνει λύση ευρωπαϊκή και καλεί τους Κυπρίους να βγουν στο πέλαγος χωρίς σχέδιο και προοπτική. Ας αφήσουν καλύτερα οι σκουριασμένοι του Περισσού τις εξ αποστάσεως εξυπνάδες, τις οικονομικές συμβουλές και τα χιλιομασημένα συνθήματα. Τώρα, άλλωστε, έχουν τους δικούς τους πονοκεφάλους. Επιθεωρητές Εργασίας μπήκαν στον Ριζοπάστη, στον εργασιακό αυτό παράδεισο, όπου όμως -παραδόξως- η εργατική τάξη δεν βιώνει τις καλύτερες ημέρες της. Κι αν οι δικοί τους άνθρωποι περνούν τόσο καλά, σκέψου τι περιμένει τους άλλους αν κάποτε…
Οι άλλοι στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αντί να στρωθούν να δουλέψουν λιγάκι, αντί να περιμένουν να δουν πού θα οδηγήσει το ΟΧΙ των Κυπρίων, από το πρώτο βράδυ ξεσηκώθηκαν και ζητούσαν εκλογές! Πριν, δηλαδή, δουν το ποτάμι, πριν διαπιστώσουν το τι νερό τρέχει σ` αυτό, ξεβρακώθηκαν για να βουτήξουν. Να μη χάσουν. Να πάρουν την πλειοψηφία και την εξουσία για να κάνουν τι; Πέρα από το να πλακώνονται με τους άλλους άχρηστους, μας έχουν δείξει τίποτα ιδιαίτερα προσόντα, καμιά εξαιρετική ιδέα, έχουν δουλέψει, έχουν ετοιμαστεί για να αντιμετωπίσουν τους υπόλοιπους Ευρωπαίους; Ας πάνε να πάρουν κανένα Lower, ας μάθει ο αρχηγός τους ότι οι φοιτητές δεν δηλητηριάστηκαν από το διοξείδιο του άνθρακα, όπως ούρλιαζε σε μια ομιλία του πρόσφατα (με τον Καμμένο που τακίμιασαν χθες, θα κάνουν ντουέτο της συμφοράς σε τηλεπαιχνίδι γνώσεων) αλλά από το μονοξείδιο του άνθρακα. Ας σταματήσουν κι αυτοί τα ανόητα tweets, ας πάψουν να εκτίθενται (όταν μέσα στη Βουλή ζητούν το λόγο γιατί δεν πήρε άδεια μια μόνο συγκεκριμένη εταιρεία όπου βασικός μέτοχος είναι ο Θείος Χο-Χο-Χο, γνωστός και από τις… αμέτρητες προμήθειες του Ο.Τ.Ε.). Ας δουλέψουν, επιτέλους.
Ο Πρόεδρος της Κύπρου είναι αυτός που λυπάμαι λιγότερο. Θα έπρεπε, βέβαια, να είχε παραιτηθεί ήδη. Ο άνθρωπος με τις φοβερές ιδέες, που έφερε τη Μέρκελ στην Κύπρο, για να του κάνει αβάντα στην προεκλογική εκστρατεία και κάνει δημόσιες σχέσεις με τις κόρες του, εκτός από φαντασία έδειξε και ζηλευτή ευλυγισία, εκτελώντας ταχύτατες κυβιστήσεις. Και είναι ο μόνος που μπορεί να βρει δουλειά στη Ρωσία του Πούτιν. Στο τσίρκο της Μόσχας, φυσικά.
Εκτός από «χρυσοπράσινο φύλλο», που ένας ποιητής (είναι ο Κώστας Μόντης, ο Λεωνίδας Μαλένης, ο Τάσος Λειβαδίτης ή ο Γιάννης Ρίτσος;) με τα εξαιρετικά εργαλεία της τέχνης του και το ταλέντο του παρομοίασε τις καλές ημέρες την Κύπρο, στα μάτια μου το νησί αυτό τώρα μοιάζει και με ένα χρυσοπράσινο μήλο. Της Έριδος φυσικά, που πολλοί θέλουν να βυθίσουν τα δόντια τους σ` αυτό. Ευρωπαίοι, Ασιάτες, Εγγλέζοι (που ποτέ δεν συγχώρησαν την αντίσταση, ακόμη και μικρών μαθητών του σχολείου), Αμερικανοί (που συμφιλίωσαν, αν και ποτέ δεν τα είχαν χαλάσει και τόσο, σε μια νύχτα Τούρκους και Ισραηλινούς, σε πείσμα κάποιων δικών μας αναλυτών). Και, δυστυχώς, τα ανάξια και απαίδευτα άτομα που έχουν μαζευτεί και κάνουν κουμάντο και εδώ και εκεί θα συνεργήσουν στο να δυστυχήσει πολύς κόσμος. Αυτό είναι το μόνο όπου όλοι συμφωνούν. Στο ποδόσφαιρο επιτρέπονται παίκτες εισαγωγής, γιατί όχι και στην πολιτική; Ας μην πάψουμε, όμως, εμείς οι Έλληνες να θεωρούμε τους Κυπρίους, αδελφούς μας. Ο Παλληκαρίδης και ο Σολωμού μπορεί να μας βλέπουν από κάπου.","Ένας φίλος μου, που πηγαίναμε μαζί στο ίδιο σχολείο, στην ίδια τάξη, και από τον ίδιο δρόμο κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι, έγινε όταν μεγαλώσαμε ένας εξαιρετικός γιατρός. Ήταν τόσο μεθοδικός στη διάγνωση και στον συσχετισμό διαφόρων συμπτωμάτων, ώστε του είχαν προτείνει από εταιρεία Πληροφορικής να περάσουν σε πρόγραμμα τον τρόπο που αντιμετώπιζε τις διάφορες περιπτώσεις. Είχε αρνηθεί και εργαζόταν σε μεγάλο ιδιωτικό ιατρικό συγκρότημα. Ήταν μερικά χρόνια πριν ξεκινήσουμε εδώ στο protagon, ήταν πολύ ειλικρινής, σχεδόν ωμός, και ήξερε πως ό,τι μου έλεγε (τότε) θα έμενε μεταξύ μας.
Μια φορά λοιπόν που κάποιος γνωστός πολιτικός μπήκε στο συγκεκριμένο κέντρο και… δεν βγήκε ξανά, μου είπε: «Πάει ο ανθρωπάκος, λάθος διάγνωση του έκαναν. Τον είδα πώς τον είχαν κάνει, λίγο πριν φύγει, και τον λυπήθηκα». Λίγο μετά παραιτήθηκε γιατί δεν άντεξε τα όσα γίνονταν εκεί μέσα. Στο ίδιο, κατά σύμπτωση, συγκρότημα μπήκε αργότερα για σκωληκοειδίτιδα η κόρη μιας σπιτονοικοκυράς που είχα, και εκείνη, λίγο πριν, κατά σύμπτωση, μου εκθείαζε το πρόγραμμα υγείας που είχε κάνει. Τους έδινε η ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία για μαξιλάρι ένα πολύ μεγάλο ποσό, που θα τους επέτρεπε να μπουν, να κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις, να ξαπλώσουν σε καλά κρεβάτια και σε ήσυχα δωμάτια, όλα αυτά δωρεάν. Έγινε λοιπόν η εγχείριση και όταν ήσυχοι ετοιμάστηκαν να φύγουν δεν τους άφηναν να περάσουν την πόρτα προς τα έξω! Ο λογαριασμός είχε ξεπεράσει, κατά τους ισχυρισμούς τους, για την απλή εκείνη εγχείριση, αρκετά το μαξιλάρι, σε τωρινά λεφτά θα ήταν κοντά στις 2.500 ευρώ, και έπρεπε να πληρώσουν επί τόπου για να αφήσουν το παιδί να φύγει!
Έχω εξαιρετικές αναμνήσεις από αυτό. Αν και νοσοκομείο. Βρίσκεται στο τέρμα της οδού Πατησίων, το έλεγαν παλιά «των παπάδων» και είναι τώρα κλειστό. Πριν δυο καλοκαίρια ακριβώς νοσηλεύθηκε συγγενικό μου πρόσωπο για σκωληκοειδίτιδα, που είχε παρουσιάσει και επιπλοκή. Πήγαμε απόγευμα, μέχρι το βράδυ είχε γίνει η εγχείριση, μας κράτησαν δέκα ημέρες μέσα για να είναι σίγουροι ότι όλα πήγαν καλά, το προσωπικό ήταν εξαιρετικά ευγενικό, η ατμόσφαιρα ήρεμη, δεν υπήρξε ούτε καν υπαινιγμός για φακελάκι και δεν τους ξεχνάμε τους ανθρώπους αυτούς. Περνώντας κατά σύμπτωση προχθές απ` έξω, επειδή το έβλεπα εδώ και μήνες κλειστό, στάθηκα και ρώτησα το φύλακα τι γίνεται τώρα. «Μόνον ένα εξωτερικό ιατρείο λειτουργεί για οφθαλμολογικά περιστατικά» μου είπε.
Τι είναι χειρότερο άραγε; Μια διαφήμιση της γνωστής γιγαντο-εταιρείας με τα κινέζικα παιχνίδια και την Κατερίνα Στανίση ή πέντε λεπτά με τον Άδωνη Γεωργιάδη στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση; Διαλέγω το πρώτο! Διότι ο Άδωνης είναι μοναδικός να σου λέει πράγματα που αποδεικνύονται τελικά φριχτά παραμύθια. Τον θυμάμαι κάποια τέλη Απριλίου νομίζω, Υπουργό Υγείας, να μας λέει ότι τα νοσοκομεία θα κλείσουν για ένα μήνα το πολύ και θα ανοίξουν ξανά αγνώριστα (εντάξει σε αυτό δεν έπεσε έξω). Και δίπλα του οι γνωστοί άμυαλοι αβανταδόροι δημοσιογράφοι να επαναλαμβάνουν, κάτι σαν βουδιστικό μάντρα: «Ο Άδωνης, ο μόνος που δουλεύει» (δεν είχαν πέσει κι αυτοί έξω. Ως προς το δούλεμα). Έτσι το νοσοκομείο των Πατησίων μένει κλειστό και ανενεργό.
Όταν είχα γράψει για τρεις πολιτικούς που θα μας απασχολήσουν σίγουρα στο μέλλον, είτε θετικά είτε αρνητικά, κάποιος σχολιαστής μου επεσήμανε ότι είχα ξεχάσει τον κ. Βορίδη. Τον άνθρωπο που δήλωσε προχθές, όταν το ουρλιαχτό των ανθρώπων για τα νέα μέτρα είχε σκεπάσει την πόλη, «εγώ δεν είμαι γιατρός, δικηγόρος είμαι», προσπαθώντας να απενοχοποιήσει τον εαυτό του. Ο κ. Βορίδης είχε κινήσει την προσοχή μου και όταν ήταν ξανά υπουργός. Με κάτι φθηνά ρουσφετάκια που έκανε, μου είχε αφήσει την εντύπωση μιας θαμπής θητείας, χωρίς εξάρσεις. Τώρα, με τη δήλωσή του αυτή, ότι τελικά είναι άσχετος και ένας Υπουργός-Πιλάτος, παραδίδοντας όλους εμάς στους ιδιώτες, μου επιβεβαιώνει την εντύπωσή μου πως και αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας να γίνει, σαν πολιτικός πάλι λίγος θα είναι.
Και εμείς τι κάνουμε; Κατά τη γνώμη μου υποστηρίζουμε τα δημόσια νοσοκομεία και στα επείγοντα περιστατικά και στις εξετάσεις τύπου «Παπ», όσο οι χρόνοι αναμονής το επιτρέπουν. Δεν μασάμε από τις μεγάλες γυάλινες εισόδους των ιδιωτικών κλινικών και τα μάρμαρά τους. Υποστηρίζουμε αυτούς που συνέχισαν να μας γιατρεύουν και να μας νοσηλεύουν και όταν οι μισθοί τους έφθασαν στο υπόγειο και βέβαια θέλουμε να έχουν καλύτερες αποδοχές. Να μην πάψουμε να απαιτούμε λυσσασμένα, να σταματήσει η παράδοση στους ιδιώτες κάθε δημόσιου αγαθού. Πανεπιστήμια, νοσοκομεία, συντάξεις, δρόμοι. Διότι αυτοί που είναι στην κυβέρνηση τώρα ή είναι απ` έξω αλλά τη στηρίζουν, όπως φαίνεται, δεν έχουν πρόβλημα να πατήσουν και στα πτώματά μας για να ψηλώσουν λίγο παραπάνω. Και όπως είπε ο Πρόεδρος του ΕΟΠΠΥ: «Δεν κάνουμε προληπτικές εξετάσεις μην τυχόν βρούμε τίποτα»!",True
"Σαν οπαδός, από τις ομάδες της Α` Εθνικής υποστηρίζω μόνο την ομάδα της Ξάνθης, έτσι, λόγω κάποιων δεσμών που αισθάνομαι να έχω με τη Θράκη. Σαν Έλληνας φίλαθλος όμως από την αρχή αυτού του πρωταθλήματος, για μια και μόνη φορά προτιμούσα να έλθει πρώτη η ομάδα του Ολυμπιακού διότι στα μάτια μου φαινόταν η Π.Α.Ε. του Πειραιά η πιο οργανωμένη από όλες. Με κάποιο πρόεδρο αποφασισμένο να πληρώσει για να έλθουν ποδοσφαιριστές, να παιχτεί καλύτερη μπάλα, να μπορεί να αντιμετωπίσει, έτσι τουλάχιστον μου φαινόταν,  μόνο αυτή κάποιες από τις ομάδες της Ευρώπης χωρίς να εξευτελιστεί, να οργανώσει την ομάδα του πιο καλά από τις υπόλοιπες, όταν οι άλλοι, κυρίως οι πράσινοι καιροσκόποι και οι κίτρινοι κλεφτοκοτάδες, οδηγούσαν τις δικές τους ομάδες στον κατήφορο.

Φαίνεται πως ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα έστω και ανεπίσημα το πήρε χθες το βράδυ. Μόνο που θα πρέπει να είσαι πολύ φανατικός και με πολλά προβλήματα στα μάτια και το μυαλό για να αναφωνήσεις «Άξιος» και να τον συγχαρείς, μετά από όσα έγιναν στο «Γ. Καραϊσκάκης». Ας μην πούμε ότι το ποδόσφαιρο πήγε πίσω γιατί ήδη ήταν το επίπεδο για κλάματα. Ας πούμε καλύτερα ότι αποδείχθηκε πως για χρόνια ακόμη, μια ομάδα Ελλήνων αμόρφωτων αλλά και αδίστακτων πλουτοκρατών θα πλακώνονται για το ποδόσφαιρο, όπως το κάνουν αυτό τον καιρό και για τις άδειες των καζίνο, των φωτοβολταϊκών, των οικοπέδων, των ΜΜΕ, και στο να πατρονάρουν διάφορους πολιτικούς.

Τους γνωρίζουμε όμως καλύτερα μέσα από το ποδόσφαιρο, αφού υπάρχουν τόσες εφημερίδες που τις χρηματοδοτούν και εκείνες αισθάνονται υποχρεωμένες να γράφουν γι` αυτούς. Τους γνωρίζουμε, πέρα από τα λιβάνια και τα κεριά των «δημοσιογράφων» και κατ` ευθείαν μέσα από τις δηλώσεις τους. Αυτό έγινε και με τον κ. Μαρινάκη, μεγαλομέτοχο του Ολυμπιακού. Που δεν πρόλαβαν να τον προστατέψουν. Και ο άνθρωπος εκτέθηκε τόσο με αυτά που είπε ώστε θα τον συνοδεύουν σε ό,τι άλλο κάνει στη συνέχεια. Και αν ακόμη κατορθώσει κάποτε να πει και μια σωστή κουβέντα ο κόσμος θα έχει την εικόνα ενός έξαλλου κυρίου που μεταξύ άλλων είπε:
«Πήραμε μια πεντακάθαρη νίκη»
«Διδάξαμε ήθος»
«Είναι φυσιολογικό(!!!!!!!!!) να μπουν πέντε φίλαθλοι(αλήθεια μέχρι πού έμαθε να μετράει;) μέσα στο γήπεδο»
«Σήμερα νικήσαμε 2-1 αντί για 5-1»
«Τα παιδιά που είναι Ολυμπιακοί θα πάνε τη Δευτέρα υπερήφανα στα σχολεία τους»

Και, αυτός ο Μαρινάκης, με τον ανερμάτιστο και ασύντακτο λόγο, που όμως είναι πρόεδρος του πρωταθλήματος, άρα όλων των ομάδων και των παικτών να λέει στο Σισέ, δηλαδή σε ποδοσφαιριστή, άσχετα από το πόσο διάσημος είναι, καθώς αυτός περνάει από μπροστά του όντας και φιλοξενούμενος στο γήπεδό του: «We screwed you»; Άραγε θα βρεθεί κάποιος να του επιβάλει ποινή για δυσφήμιση του αθλήματος ή θα αρκεστούμε στο ότι δυσφήμισε γενναία ο ίδιος τον εαυτό του;

Δεν είναι όμως ο μόνος που αυτο-δυσφημίστηκε. Και οι άνθρωποι που εργάζονται στην Ν.Ε.Τ. έκαναν το ίδιο. Δεν τοποθέτησαν καλά τις κάμερες και δεν έδιναν ή δεν ήταν σε θέση να δώσουν ολοκληρωμένη την εικόνα σε κρίσιμες φάσεις. Να δούμε ο κ. Ταγματάρχης, ο διευθυντής τους θα τολμήσει να ασχοληθεί με το θέμα; Αν όχι, πώς θα κρυφτεί, όταν υπάρχουν μερικά εκατομμύρια πελάτες-μάρτυρες; Ή μήπως θα τους αγνοήσει;

Δυο λόγια και για τον προπονητή του Ολυμπιακού. Από την προηγούμενη φορά που ήταν στην Ελλάδα και ακόμη περισσότερο τώρα μου δίνει την εντύπωση ενός βιοπαλαιστή αναγκασμένου να καθαρίζει εδώ στη χώρα μας τουαλέτες. Σιχαίνεται αλλά πληρώνεται καλά και γι αυτό μένει. Τι δήλωσε χθες; «Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι έτσι και πρέπει αυτό να το δεχτώ». Πήρε δηλαδή τη σφουγγαρίστρα του και την έτριψε στη μούρη μας. Καλά έκανε, αφού του δώσαμε και πάλι το δικαίωμα.

Για την Αστυνομία του επιτυχημένου Παπουτσή τι να πεις; Από ημέρες πριν κουβαλούσαν από ό,τι ειπώθηκε δυναμιτάκια και άλλα οι οπαδοί στο Στάδιο του Ολυμπιακού. Γιατί οι Κλουζό της Κατεχάκη δεν έκαναν το Σάββατο το πρωί έλεγχο ίσως και με σκυλιά;

Το Στάδιο «Γ. Καραϊσκάκης» πρέπει να κλείσει μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος. Και να αποζημιωθούν φυσικά όσοι από τους κατόχους  των εισιτηρίων διαρκείας το επιθυμούν από την Π.Α.Ε. Ολυμπιακός. Ακριβώς όπως γίνεται στο θέατρο ή τον κινηματογράφο άμα δεν γίνει μια παράσταση ή μια προβολή.
Ο παίκτης του Παναθηναϊκού Σεμπάστιαν Λέτο πρέπει να τιμωρηθεί διότι έπαιξε θέατρο πως τάχα τον χτύπησε ο Τοροσίδης και διότι έψαχνε μετά στα αποδυτήρια να τον βρει και να του το ανταποδώσει.
Ο Τοροσίδης αφού αποβλήθηκε έπρεπε να είναι στα αποδυτήρια άρα αν στο τέλος βρέθηκε στη συρόμενη είσοδο διαπληκτιζόμενος πρέπει να τιμωρηθεί επιπλέον.

Η Διοίκηση του Παναθηναϊκού ήτα και πάλι απούσα. Έστειλε στα δύσκολα και πάλι έναν άνθρωπο που ουσιαστικά είναι ένας υπάλληλος. Επιμένει να μην μαθαίνει.

Οι οπαδοί του Ολυμπιακού, που μπήκαν μέσα και όντας πολλοί θέλησαν να κυνηγήσουν παίκτες του Παναθηναϊκού είναι θρασύδειλοι. Και έτσι θα τους θυμόμαστε. Το ποδόσφαιρο που παίχτηκε θέλουμε να το ξεχάσουμε. Τον διαιτητή επίσης. Για να μπαίνει στο γήπεδο και να αυτογελοιοποιείται έτσι, μπροστά σε εκατομμύρια ανθρώπους, θα πει ότι υπήρχε ανωτέρα βία. Άρα του συμπαραστεκόμαστε και λυπόμαστε για τη θλιβερή θέση του...","Αν ένα έργο μόνο θα ήθελε κάποιος να δει για να έχει ιδέα τι είναι η προβολή σε 3 Διαστάσεις, αυτό είναι το Gravity του Μεξικανού σκηνοθέτη Αλφόνσο Κουαρόν, που εκτυλίσσεται στο Διάστημα. Θα έλεγες ότι η τεχνική αυτή βρίσκει ένα θέμα επίδειξης, ό,τι μπορεί να τη διαφημίσει πιο πολύ. Επίσης για το έργο αυτό στις Ηνωμένες Πολιτείες γράφτηκαν ύμνοι, ακόμη και στο site Rotten Tomatoes μόλις 7 κριτικές ήταν αρνητικές στις εκατό περίπου ενώ και το κοινό ήταν ευχαριστημένο σε ποσοστό κοντά στο 97%. Γράφω λοιπόν κι εγώ δυο λόγια για το έργο αυτό, κυρίως για εκείνο το 3% που ίσως και εδώ έχει διαφορετικές απαιτήσεις. Από ένα έργο προϋπολογισμού 100 εκατομμυρίων δολαρίων, φτιαγμένο στη χώρα που οι διαστημικές πτήσεις έγιναν κάποτε στοιχείο εθνικής υπερηφάνειας και επίδειξης επιστημονικής υπεροχής.
Στο Gravty το σενάριο είναι απλό. Την ώρα που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Γη το Διαστημικό Λεωφορείο και η πρωταγωνίστρια (Σάντρα Μπούλοκ), διορθώνει κάποια βλάβη στο Διαστημικό Τηλεσκόπιο, κακοί και άμυαλοι Ρώσοι διαλύουν έναν δικό τους δορυφόρο σε πτήση και τα συντρίμμια μέσα από ένα φαινόμενο χιονοστιβάδας χτυπούν το Λεωφορείο, επιζούν δυο μόνον αστροναύτες, η Μπούλοκ και ο Κλούνι και προσπαθούν να επιστρέψουν στη Γη ενώ έχουν χαθεί και οι δυνατότητες επικοινωνίας με τη Γη.
Το έργο διαρκεί ακριβώς 1,5 ώρα και υπάρχει λόγος. Όμως μέσα στα 90 αυτά λεπτά τίποτα, μα τίποτα σχεδόν, εκτός από την αναπαράσταση του εσωτερικού του Διαστημικού Σταθμού (I.S.S.) δεν είναι σε συμφωνία με τους νόμους της Φυσικής και της Αστροναυτικής. Λες και ο σκηνοθέτης, όντας και ο σεναριογράφος (μαζί με τον γιο του), αν και είχε για σύμβουλο και κάποιον που είχε πάει έως εκεί επάνω βάλθηκε να δείχνει στην οθόνη ακριβώς το αντίθετο από ό,τι θα συνέβαινε σε αντίστοιχη πραγματική κατάσταση. Μακάριος όποιος θεατής δεν έχει ιδέα γι' αυτά τα πράγματα και δεν νοιάζεται για το αν όσα εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια του είναι εντελώς μπαρούφες. Θα δεχτεί (=θα καταπιεί αμάσητα) όσα του σερβίρει το σενάριο και θα πάει σπίτι εντυπωσιασμένος. Αν όμως θα ήθελε να υπάρχουν και κάποια λίγα έστω ψίχουλα αληθοφάνειας, να μην του σερβίρει η παραγωγή της ταινίας ό,τι της κατέβει και τη βολεύει θα έπρεπε να του κακοφανεί ότι (διαβάστε άφοβα, δεν αναφέρω κάτι που να μπορεί να χαλάσει την όποια απόλαυση του θεατή σε σχέση με την εξέλιξη της ιστορίας):
Ο Κλούνι μαθαίνει στο Διάστημα την προσωπική ιστορία της συνταξιδιώτισσάς του (κάτι που είναι εντελώς αντίθετο με την εκπαίδευση των αστροναυτών)
Αγκαλιά οι δυο τους αλλάζουν τροχιά μέσα στο αχανές Διάστημα για να φτάσουν στον Διαστημικό Σταθμό (κάτι που απαιτεί τόνους καυσίμων για να γίνει)
Η πρωταγωνίστρια (που είναι και μέτρια ηθοποιός) είναι ντυμένη εντελώς αντι-αστροναυτικά (κάτω από τη στολή φοράει μποξεράκι και φανελάκι, αντί για ολόκληρο κύκλωμα ψύξης, και άλλα ρούχα ολόσωμα αλλά επιπλέον και πάνα ακράτειας όπως όλοι οι αστροναύτες).
Μια τύπισσα που ξέρει από νοσοκομεία δοκιμάζει(;!) μια πλακέτα για πρώτη φορά, διορθώνοντας το Διαστημικό Τηλεσκόπιο (και την πιάνει και από εκεί που δεν πρέπει)
Ο Κλούνι κάνει έναν υπολογισμό για το πότε θα επιστρέψουν τα συντρίμμια και θα τους ξαναχτυπήσουν βάζοντας για ακτίνα περιστροφής του σταθμού τα 50.000 μίλια αντί για τα 17.500 και, το σούπερ είναι πως, βρίσκει το σωστό αποτέλεσμα, δηλαδή 1,5 ώρα, πες μου, Τζορτζ, πώς το έκανες αυτό (όσο διαρκεί η ταινία).
Η κατεύθυνση προς την οποία φαίνονται να κινούνται τα συντρίμμια είναι ακριβώς αντίθετη από αυτή που δείχνει ο σκηνοθέτης.
Επίσης κανονικά θα έπρεπε να περάσει πολύ περισσότερος χρόνος πριν δημιουργηθεί (και αν) αυτό το χάος.
Τα χνώτα στη διάφανη επιφάνεια στα κράνη των αστροναυτών είναι εφεύρεση του σκηνοθέτη για να δείξει την ένταση (αλλά αλίμονο αν αυτό συνέβαινε στην πραγματικότητα, δεν θα έβλεπαν μπροστά τους σε λίγο. Υπάρχει ειδικό κύκλωμα που δεν επιτρέπει τον σχηματισμό υδρατμών, αλλά πώς θα γδυνόταν με τη μία η πρωταγωνίστρια λίγο παρακάτω αν την έδειχναν όπως είναι ντυμένοι οι πραγματικοί αστροναύτες).
Και βέβαια, κάτι που το καταλαβαίνει και ένα μικρό παιδί, κανονικά στις διαδρομές που πραγματοποιούν έξω από το διαστημόπλοιό τους οι πραγματικοί αστροναύτες είναι γερά δεμένοι με ομφάλιο λώρο από κέβλαρ, ένα πολύ γερό υλικό.
Οι ενδιάμεσες λύσεις που δίδονται και δεν θέλω να τις αναφέρω με λεπτομέρειες εδώ είναι πέρα και από την όποια διευρυμένη πραγματικότητα ενός έργου επιστημονικής φαντασίας.
Εντάξει, καταλαβαίνω ότι ο σκηνοθέτης είναι απόλυτος άρχοντας και κάνει ό,τι θέλει. Επίσης ο Τζέιμς Κάμερον είπε ότι είναι η καλύτερη ταινία Διαστήματος που έχει γυριστεί ποτέ. Αυτό επειδή είναι φιλαράκια και μάλλον εννοούσε τεχνικά και όχι σεναριακά. Πάντως, εσείς οι λίγοι φίλοι νερντ, που δεν αφήνεστε στο οποιονδήποτε έτσι του ήλθε να κάνει μια (χριστιανική space opera) δεν ξέρω αν θα διασκεδάσετε αν το τολμήσετε. Από τους άλλους ζητώ συγνώμη αν τους εκνεύρισα με την επιμονή μου αυτή.",True
"Το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη μπήκε στη ζωή μας, και απ' ότι φαίνεται μπήκε για τα καλά. Το Ποτάμι είναι, κατά κάποιο τρόπο, και παιδί της εκπομπής Πρωταγωνιστές αλλά και του site protagon.gr, στο οποίο κάποιοι από εμάς θητεύουμε ανελλιπώς εδώ και τέσσερα χρόνια, εκφράζοντας τις απόψεις μας και μοιραζόμενοι τις αγωνίες μας με ένα πολύ ευρύ κοινό συμπολιτών μας. Η πρωτοβουλία του Στ. Θεοδωράκη αποτέλεσε έκπληξη για τους περισσότερους από εμάς. Νιώθω ηθική μου υποχρέωση να τοποθετηθώ απέναντι στον νεογέννητο πολιτικό σχηματισμό αλλά και στις ευρωεκλογές που πλησιάζουν.
Το αποτέλεσμα των επερχόμενων ευρωεκλογών θα αποτελέσει, σίγουρα, αφετηρία ζυμώσεων και ανακατατάξεων στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Μερικοί πιστεύουν ότι μπορεί να επιταχύνουν ακόμη και πολιτικές εξελίξεις, όπως π.χ. την πρόωρη προσφυγή στις βουλευτικές κάλπες. Στις προηγούμενες ευρωεκλογές η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική. Η κρίση δεν μας είχε ακόμη επισκεφθεί, τα μνημόνια επίσης, και η εικόνα της κοινωνίας ήταν εντελώς διαφορετική από την σημερινή μεταλλαγμένη κοινωνία με το ενάμισι εκατομμύριο ανέργων, την ανέχεια, τη φτώχεια, την απουσία προοπτικής και τόσα άλλα που βιώνουμε. Ταυτόχρονα, οι πολίτες δείχνουν να γυρίζουν την πλάτη στα δύο (πρώην) μεγάλα κόμματα που κυριάρχησαν για σαράντα χρόνια στον πολιτικό μας βίο, χρεώνοντάς τους την ευθύνη για το πώς φτάσαμε εκεί που φτάσαμε αλλά και για το πώς χειρίστηκαν την κρίση τα τέσσερα τελευταία χρόνια. 
Ευρωεκλογές λοιπόν, με έντονο εθνικό χρώμα και άρωμα. Διεργασίες και ζυμώσεις, με πιο χαρακτηριστική την πρόσφατη δημιουργία του Ποταμιού, το οποίο πριν καλά-καλά γνωστοποιήσει τις θέσεις του εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις με σημαντικά ποσοστά. Δηλωτικό της κόπωσης των πολιτών απέναντι στους πάλαι ποτέ μεγάλους πολιτικούς μηχανισμούς.
Γυρεύω να δω πού θα στραφώ και τι θα ψηφίσω. Γυρεύω έναν χώρο με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και αριστερή-προοδευτική ιδεολογία (τα περί ούτε αριστερής, ούτε δεξιάς προσέγγισης των πραγμάτων, δεν με πείθουν και δεν με καλύπτουν). Ευρωπαϊκό προσανατολισμό χωρίς πισωγυρίσματα και μπρος-πίσω. Αριστερό και προοδευτικό χωρίς εξαλλοσύνες αλλά και χωρίς εκπτώσεις. Πιστεύω πως ο χώρος αυτός υπάρχει και είναι η ΔΗΜΑΡ, γι` αυτό και θα τον ψηφίσω. Η ΔΗΜΑΡ έχει μια ιστορία που την τιμά και τιμά κάθε ευρωπαϊστή προοδευτικό αριστερό. Μετείχε στην πρώτη τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας με δύο υπουργούς, Μανιτάκης και Ρουπακιώτης, που είχαν, κατά τη γνώμη μου, μια κλάση και ένα επίπεδο που ξεχώριζε σε σχέση με όλους τους τότε (και σήμερα) υπουργούς. Σεβόμενη, δε, τον εαυτό της, παραιτήθηκε από την κυβέρνηση σε ένδειξη διαμαρτυρίας όταν η τελευταία προχώρησε στο πραξικοπηματικό (και φασιστικό) κλείσιμο της ΕΡΤ. Με άλλα λόγια, η ΔΗΜΑΡ έκανε πράξη τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της και την επιθυμία της να συμβάλλει στην έξοδο της χώρας από την κρίση αλλά ταυτόχρονα δεν «πούλησε» τις αρχές της όταν έγινε το μεγαλύτερο πραξικόπημα στην ιστορία του τόπου, αλλά και της Ευρώπης, στο χώρο της ενημέρωσης.
Ο χώρος της αριστεράς και της προόδου (για να χρησιμοποιήσω ένα παλιό κλισέ!) είναι πολυπρισματικός, και δεν είναι δυνατό να εκφραστεί από έναν και μόνο φορέα. Γι' αυτό είναι απαραίτητο όλοι να είναι παρόντες. Με αυτό το σκεπτικό, αποφάσισα να στηρίξω τη ΔΗΜΑΡ, όχι με την έννοια του ποδοσφαιρόφιλου φανατικού οπαδού, αλλά με εκείνην του υποστηρικτή μιας πολύ αξιόλογης, σοβαρής και υπεύθυνης φωνής στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας.","Στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου και της Αθήνας ήμουν διακοπές κι έτσι τους παρακολούθησα πολύ αποσπασματικά. Φέτος ήμουν στην Αθήνα οπότε μου δόθηκε η ευκαιρία να δω πολλά αγωνίσματα, τόσο στην πρωινή ζώνη όσο και στην βραδινή. Είδα προημιτελικούς, ημιτελικούς και τώρα, τις τελευταίες μέρες, είδα και τελικούς. Είδα ομαδικά και ατομικά αγωνίσματα, ανδρών και γυναικών. Δεν τα είδα όλα, γιατί αυτό θα σήμαινε ένα εξάωρο στησίματος, κάθε μέρα, μπροστά στην τηλεόραση για δύο βδομάδες. Είδα όμως τα περισσότερα. Σφαίρα, σφύρα, δίσκο, ακόντιο, άρση βαρών, βόλεϊ, beach βόλεϊ, πόλο, κολύμβηση, ανδρών και γυναικών, όλα αυτά. Επίσης είδα αγώνες δρόμου ταχύτητας και αντοχής, ύψος, επί κοντώ, μήκος, τριπλούν, πένταθλο, έπταθλο, δέκαθλο, και δεν θυμάμαι τι άλλο. Σχεδόν όλα. Αλήθεια σας λέω. Τόκανα κατά κάποιο τρόπο σαν από καθήκον, για να σχηματίσω από πρώτο (τηλεοπτικό) χέρι μια όσο το δυνατόν πληρέστερη εικόνα του σε τι συνίσταται αυτό το κορυφαίο παγκόσμιο αθλητικό γεγονός που επαναλαμβάνεται κάθε τέσσερα χρόνια
Και απογοητεύτηκα. Απογοητεύτηκα γιατί συνειδητοποίησα πως πρόκειται για μια καλοστημένη μηχανή θεάματος και επίτευξης εξειδικευμένων ρεκόρ, που στις περισσότερες των περιπτώσεων στερούνται ουσίας, με πολύ χρήμα από πίσω, και θύματα εμάς αλλά και πολύ συχνά τους ίδιους τους αθλητές. Μια μηχανή προβολής (ισχυρών τις περισσότερες φορές) κρατών που μετριέται με τον αριθμό των χρυσών, αργυρών και χάλκινων μεταλλίων κάθε ολυμπιάδας. Πρόκειται για μια βιομηχανία παραγωγής πρωταθλητών. Εμφανίζεται λοιπόν ένας νέος ή μία νέα με ταλέντο και προοπτική σε κάποιο άθλημα. Πέφτουν πάνω του οι διάφοροι μηχανισμοί, σύλλογοι, προπονητές κλπ., και το εντάσσουν σε πρόγραμμα πρωταθλητισμού. Ώρες και ώρες καθημερινής προπόνησης. Όσο πιο ταλαντούχος και υποσχόμενος είναι ο εκκολαπτόμενος (πρωτ)αθλητής, τόσο περισσότερο με λύσσα πέφτουν πάνω του. Αναλύονται οι επιδόσεις του, εντοπίζονται τα αδύνατα σημεία του (πολλές φορές με την βοήθεια πολύπλοκων μηχανημάτων και κομπιούτερς) και γίνονται οι ανάλογες διορθωτικές κινήσεις. Σιγά-σιγά διαμορφώνεται και ο σωματότυπος του  αθλητή ανάλογα με το άθλημα στο οποίο επιδίδεται. Οι κολυμβητές αποκτούν τεράστιο τριγωνικό θώρακα, οι αθλητές της άρσης βαρών πολύ δυνατά πόδια, οι αθλητές της σφαιροβολίας γίνονται τεράστιες μυϊκές μηχανές με σωματικό βάρος που συχνά φτάνει και ξεπερνά τα εκατόν σαράντα εκατόν πενήντα κιλά. Είναι αυτό ιδανικός αθλητής; Ναι, αλλά μόνο για το συγκεκριμένο άθλημα. Αν βάλετε έναν αθλητή της σφαιροβολίας να τρέξει ένα κατοστάρι, το πιο πιθανό είναι ότι θα σκάσει σαν καρπούζι στα μέσα της διαδρομής. Εκεί μας έχει φέρει όλος αυτός ο μηχανισμός γύρω από τον πρωταθλητισμό. Καπάκι ακολουθούν τα συγκεκριμένα διαιτολόγια, τα «βελτιωτικά», και (γιατί όχι;) η ντόπα. Η ντόπα που παίζει συνεχώς κρυφτούλι με τους μηχανισμούς εντοπισμού της, ανακαλύπτοντας συνεχώς νέες ουσίες που διαφεύγουν, προσωρινά, τον έλεγχο μέχρις ότου ανακαλυφθούν, και άντε η κούρσα και το κρυφτούλι  συνεχίζεται.  
Τα ρεκόρ; Έχοντας προχωρήσει οι μηχανισμοί κατασκευής πρωταθλητών σε παρόμοια αποτελέσματα, τα ρεκόρ είναι πια πολύ κοντά το ένα στο άλλο.  Σπάνια πια καταρρίπτεται ένα ρεκόρ που να μένει το ίδιο για πολλά χρόνια. Αυτό που γίνεται είναι ανεπαίσθητες «βελτιώσεις». Έτσι π.χ. στους αγώνες δρόμου τα ρεκόρ καταρρίπτονται κατά κάποια εκατοστά του δευτερολέπτου ή στα άλματα κατά λίγα εκατοστά. Μα πείτε μου η βελτίωση της επίδοσης σε έναν αγώνα δρόμου, κατά κάποια εκατοστά του δευτερολέπτου, που δεν είναι καν μετρήσιμα και δεν χωράνε στον ανθρώπινο νου, είναι ρεκόρ; Έτσι που πάει το πράγμα θα αρχίσουν να μετράνε και να υπολογίζουν και τα χιλιοστά του δευτερολέπτου.
Η άλλη σοβαρή διάσταση του πρωταθλητισμού ολυμπιακού επιπέδου, είναι οι ίδιοι οι αθλητές. Γνωρίζουν τα φώτα της διεθνούς προβολής όσο είναι στην πρώτη γραμμή. Μετά τι γίνεται; Μετά υποφέρουν από διάφορες ασθένειες ανάλογα με το άθλημα. Οι μαραθωνοδρόμοι π.χ. που ασκούνται καθημερινά τρέχοντας χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων έχουν πολύ σοβαρά προβλήματα στα γόνατα και την σπονδυλική στήλη από τους κραδασμούς στους οποίους την υποβάλλουν. Αντίστοιχα και σε άλλα αθλήματα. Όταν το μυϊκό σύστημα πάψει να είναι αυτό που είναι την εποχή της δόξας, και αρχίσει να «κρεμάει», τότε αρχίζουν και τα προβλήματα. Αφήστε τα προβλήματα από τα αναβολικά και άλλα σκευάσματα.
Last but not least, με το τελείωμα των ολυμπιακών αγώνων, θα γλιτώσουμε και από τους παντός είδους αθλητικούς «σχολιαστές» και «δημοσιογράφους» που με το χαμηλό επίπεδο που διακρίνει τους περισσότερους, ταλαιπωρούν τα αυτιά μας με τα τσάμπιον λιννννννγκ, τις Πέμπννννντες, τον Οκτώμμμμμβρη. Αφήστε τις χαμηλοτάτου επιπέδου λογοτεχνικές παρομοιώσεις του τύπου «θέλησε να βάλει γκολ, αλλά η μπάλα είχε διαφορετική γνώμη (ή δεν του έκανε την χάρη!) και χτύπησε στο δοκάρι» και άλλα ευτράπελα",True
"Οι εκλογές έγιναν και το αποτελέσματα το εμπεδώσαμε. Τα συμπεράσματα για οργισμένη ψήφο, κατακερματισμούς, τέλος δικομματισμού, είσοδο νεοναζί στη Βουλή και άλλα παρόμοια δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία, αν δεν πας στο παρακάτω. Εξάλλου αυτά τα έδειχναν με αρκετή σαφήνεια και οι δημοσκοπήσεις. Το  αποτέλεσμα, με κάποιες αποκλίσεις, απλά τις επιβεβαίωσε. 

Κατά τη γνώμη μου ακόμη κι αυτή η ψήφος, του άτσαλου θυμού και της τιμωρίας, δημιουργεί μια νέα δυναμική και σπρώχνει τη βαλτωμένη κατάσταση που ζούμε από καιρό σε κάποια εξέλιξη. Μπορεί όχι με έναν ιδανικό τρόπο, που ίσως θα ήθελαν κάποιοι, αλλά αυτά έτσι γίνονται συνήθως. Πάμε λοιπόν στο παρακάτω.

Το σαφές μήνυμα που αλλάζει τα πράγματα είναι ότι από εδώ και στο εξής δεν περπατάνε οι πολιτικές λιτότητας που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα. Ούτε αποδίδουν πλέον, ούτε θα υπάρξει βιώσιμη κυβέρνηση που θα μπορούσε να τις συνεχίσει. Άλλωστε δεν βλέπω σήμερα και κανένα κόμμα να τις υιοθετεί. Κοινωνία και οικονομία έφθασαν στα έσχατα όριά τους. Για να μειωθεί το έλλειμμα χρειάζονται μεταρρυθμίσεις, επενδύσεις, αναδιάρθρωση υπηρεσιών, αναπτυξιακά μέτρα, απασχόληση και ελπίδα για μια προοπτική. Αρκετά με τις γενικές περικοπές μισθών και συντάξεων. Είναι δυνατή μια τέτοια αλλαγή, μια τροποποίηση δηλαδή των μέχρι σήμερα κυρίαρχων πολιτικών των μνημονίων; Μάλλον ναι. Αρκεί να προκύψει η αξιόπιστη κυβέρνηση που θα εφαρμόσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Αυτή  μπορεί να πείσει πολίτες και πιστωτές.

Βοηθάει το εκλογικό αποτέλεσμα σ` αυτή την κατεύθυνση;

Πρώτα απ` όλα δεν νομίζω ότι είναι και τραγικό το αδιέξοδο σχηματισμού κυβέρνησης λόγω του εκλογικού αποτελέσματος. Στο κάτω - κάτω αυτό είναι, αυτό θα πρέπει να διαχειριστούμε. Μάλιστα θεωρώ θετικό το ότι το αποτέλεσμα δεν επιτρέπει σχηματισμό κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στις σημερινές συνθήκες. Σκεφτείτε να είχαμε μια κυβέρνηση των δύο με 151-155 έδρες, πρωθυπουργό τον Σαμαρά ή έστω κάποιον άλλον, με το ΠΑΣΟΚ ημιαντιπολίτευση- τύπου ΝΔ πριν- και όλους τους υπόλοιπους στο Σύνταγμα να καταγγέλλουν τους προδότες της εκλογικής μειοψηφίας. Γιατί θα ήταν θετικό αυτό; Τι θα προχωρούσε; Ποια προβλήματα θα έλυνε; Γιατί θα ήταν χρησιμότερο να ξανακάναμε εκλογές π.χ. τον Σεπτέμβριο σε συνθήκες μεγαλύτερης διάλυσης της οικονομίας και της κοινωνίας;

Από τώρα και μέχρι τις εκλογές του Ιουνίου θα πραγματοποιηθούν, εκ των πραγμάτων, ένα ενδιαφέρον πολιτικό στριπτίζ και σημαντικές ανακατατάξεις. Πάρτε για παράδειγμα τους νεοναζί. Όλοι μας, μέσα σε μια μέρα, έχουμε δει ένα μικρό αλλά αποκαλυπτικό μέρος για το τι σημαίνει Μιχαλολιάκος και Χρυσή Αυγή. Γιατί άλλο να τους καταγγέλλεις κι αυτοί να κρύβονται κι άλλο να τους βλέπεις ζωντανά στη μέθη του θριάμβου τους. Φαντάζομαι ότι ένα μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων τους θα ξανασκεφτεί σοβαρά αν συμφέρει, τους ίδιους και τη χώρα, να ξεθυμώνουν με τέτοιες επιλογές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε δεύτερο κόμμα. Τα πράγματα σοβάρεψαν. Θα πρέπει να πείσει ότι έχει εφαρμόσιμη ρεαλιστική αριστερή κυβερνητική πρόταση καταγγελίας του μνημονίου με επιβίωση της χώρας εντός του ευρώ. Με δεδομένη μάλιστα την πάγια άρνηση του ΚΚΕ για συμμετοχή. Αν δεν τα καταφέρει τα πράγματα μάλλον θα δυσκολέψουν γι` αυτόν. Αν πείσει, στις νέες εκλογές ίσως πάρει πάνω από 25% και βγει πρώτο κόμμα με καθήκον να επιδιώξει τη δημιουργία βιώσιμου κυβερνητικού σχήματος.
Οι ΔΗ.ΣΥ., Δράση και Δημιουργία-Ξανά αν επιδιώξουν κοινή κάθοδο μάλλον θα ξεπεράσουν το 6% και τις 20 έδρες. Αυτό θα τους επιτρέψει να διεκδικήσουν σοβαρό ρόλο στις εξελίξεις, ενδεχομένως και μεγαλύτερο από το εκλογικό τους μέγεθος.
Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την είσοδο αυτή τη φορά των Οικολόγων και του ΛΑΟΣ στη Βουλή.

Ο παλιός δικομματισμός μάλλον έχει φθάσει στις εσχατιές των ποσοστών του και πιθανόν να έχει μια μικρή ανάκαμψη, ενώ η ΔΗΜΑΡ είναι πιθανόν να πιεστεί εκλογικά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα κι ο Καμμένος κάτι παραπάνω θα πρέπει να πει, εκτός από κατάρριψη ελικοπτέρων και δικαστήρια προδοτών, για  να κρατήσει την εκλογική επιρροή του.

Με άλλα λόγια τον Ιούνιο θα είναι μια αρκετά διαφορετική αναμέτρηση. Ένα μέρος του θυμού θα έχει ξεθυμάνει λόγω της συντριβής του δικομματισμού. Η λογική και η ανησυχία για το μέλλον θα παίξει έναν πολύ πιο σημαντικό ρόλο στις αποφάσεις των ψηφοφόρων. Από εδώ και πέρα θα αρχίσουν να ιχνογραφούνται με μεγαλύτερη ακρίβεια οι νέοι συσχετισμοί. Μόνο που παράλληλα θα πρέπει και να κυβερνηθούμε, μήπως και καταφέρουμε να επιβιώσουμε.","Στις 26 Απριλίου του 1986 έτυχε να βρίσκομαι στην εφημερίδα ""Πρώτη"". Δεν ήμουν δημοσιογράφος, άλλος ήταν ο ρόλος μου και δεν κράτησε παρά μόνον έναν-δυο μήνες. Η ""Πρώτη"" υπήρξε ένα αξιομνημόνευτο εκδοτικό πείραμα, αλλά δεν είναι του παρόντος. Τις πρώτες εκείνες ημέρες της ζωής της η νέα εφημερίδα, στελεχωμένη με πραγματικά αξιόλογους συντάκτες, προσπαθούσε να δώσει ένα νέο δείγμα γραφής διεκδικώντας μια θέση ανάμεσα σε καθιερωμένους εκδοτικούς δεινόσαυρους. Θυμάμαι μια σύσκεψη πριν από την έκδοσή της, όπου ο αείμνηστος Λυκούργος Κομίνης είχε πει: «Καλό θα είναι να μην έχουμε μεγάλα γεγονότα τις πρώτες μέρες. Στα μεγάλα γεγονότα ο κόσμος παραμένει δεμένος με την εφημερίδα του. Δεν αλλάζει». Κι εμείς θέλαμε ο κόσμος να παρατήσει, κατά χιλιάδες, ""Τα Νέα"" και την ""Ελευθεροτυπία"" και να διαβάζει εμάς.
Δυστυχώς, ο θεός των εφημερίδων δεν τον άκουσε και είχαμε γεγονότα. Μια αεροπειρατεία με την πόρτα του αεροπλάνου να πέφτει κάπου στο Άργος, ταξίδι του Παπανδρέου στην Κίνα (καλά, αυτό ήταν προγραμματισμένο) και, κυρίως, το Τσέρνομπιλ.
Πριν από 27 χρόνια, ξημερώματα 25 προς 26 Απριλίου 1986, όταν ο αντιδραστήρας Νο 4 του Τσέρνομπιλ έσκαγε σκορπίζοντας ραδιενέργεια και θάνατο, καμιά τηλεόραση ή ραδιόφωνο στη Γη δεν έδειχνε και δεν έλεγε οτιδήποτε σχετικό. Το ατύχημα το γνώριζαν μόνον αυτοί που ζούσαν τις οδυνηρές συνέπειές του και κάποια ανώτατα κλιμάκια της σοβιετικής ηγεσίας. Όταν οι μετρητές ραδιενέργειας στη Σουηδία και αλλού είχαν αρχίσει να χοροπηδάνε και οι επιστήμονες να προσδιορίζουν με ακρίβεια τον τόπο της τραγωδίας, ήρθε και η επιβεβαίωση από τις σοβιετικές αρχές. Οι εφημερίδες μπήκαν στον χορό κάποιες μέρες αργότερα. Καθημερινές χαρτογραφήσεις του ραδιενεργού νέφους, τρέλα και μετρήσεις για το Καίσιο137, το Ιώδιο 131, το Στρόντιο, πόσα Μπεκερέλ, τα φρούτα, τα λαχανικά, το γάλα, το κρέας. Ειδικοί και «ειδικοί» στο γυαλί και στις εφημερίδες και ο κόσμος στα σουπερμάρκετ ψώνιζε με μανία ασφαλείς κονσέρβες. Η ""Πρώτη"" είχε αντιταχθεί στον πανικό και στην τρομολαγνεία προσπαθώντας να παρουσιάσει τα πράγματα στις διαστάσεις τους. Δύσκολη δουλειά και δεν «πουλούσε». Άσε που συχνά τα δεδομένα έμπαιναν στα παράλογα καλούπια του ιδεολογικού φανατισμού. Εγώ, με θυμάμαι να τρώω ό,τι χαρακτηριζόταν επικίνδυνο και να χλευάζω τους συναγοραστές μου στα σουπερμάρκετ όταν έβλεπα στα καρότσια τους κονσέρβες.
Το ατύχημα στο Τσέρνομπιλ προκλήθηκε κατά τη διάρκεια δοκιμών στον αντιδραστήρα Νο 4 και οφειλόταν σε εγκληματικά ανθρώπινα λάθη. Αδιανόητα λάθη για ανθρώπους που δουλεύουν σε τέτοιες εγκαταστάσεις, είπαν οι ειδικοί. Αδιανόητη και ανεύθυνη ήταν και η προσπάθεια των Σοβιετικών να το κρύψουν από τον υπόλοιπο κόσμο. Από την άλλη είχαμε και μοναδικά δείγματα πατριωτισμού, ανθρωπισμού και αυτοθυσίας από τους πυροσβέστες και τεχνικούς που δούλεψαν για την κατασκευή της τσιμεντένιας σαρκοφάγου. Πολλοί από αυτούς πέθαναν από την έκθεσή τους στην ακτινοβολία και μάλλον το γνώριζαν ότι θα συνέβαινε. Λένε ότι το Τσέρνομπιλ ήταν ένα από τα γεγονότα που επιτάχυναν την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και, μάλλον, είναι αλήθεια. Πολλά στερεότυπα ηθικής, οργάνωσης και ισχύος κατέρρευσαν μέσα σε λίγες ημέρες.
Ποιες ήταν οι άμεσες και έμμεσες ανθρώπινες απώλειες εξαιτίας του Τσέρνομπιλ;
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, 31 άνθρωποι πέθαναν λόγω άμεσης έκθεσης στην ακτινοβολία. Ο αριθμός αυτός συχνά ανεβαίνει στους 64. Άλλοι 4.000 θάνατοι από καρκίνο του θυρεοειδούς και λευχαιμίες, τα επόμενα χρόνια, αποδίδονται στο ατύχημα. Το πλήθος αυτό των «αποδιδόμενων θανάτων» αφορά έναν πληθυσμό 600.000 ατόμων, κυρίως στην Ουκρανία και στη Λευκορωσία. Κατανοώ ότι, ενδεχομένως, η αίσθηση που έχετε για τις ανθρώπινες απώλειες του ατυχήματος είναι πολύ μεγαλύτερες. Λογικό, αφού ακόμη και σήμερα στο Διαδίκτυο προβάλλονται και γίνονται πιστευτά βίντεο όπως αυτό που είναι γεμάτο από ψεύδη, φρικτές επινοήσεις και άσχετες με το ατύχημα φωτογραφίες τερατογενέσεων. Δεν παρατηρήθηκε αύξηση των τερατογενέσεων στην Ουκρανία έπειτα από το ατύχημα. Ίσως τα περισσότερα αθώα θύματα του Τσέρνομπιλ είναι τα χιλιάδες παιδιά σε όλη την Ευρώπη που σήμερα θα ήταν γύρω στα 26 τους, αλλά δεν γεννήθηκαν επειδή οι γονείς τους προχώρησαν σε διακοπές κυήσεων κάτω από τον πανικό που έσπερναν οι «ειδικοί» στις οθόνες και στα έντυπα εκείνες τις ημέρες. Η ζώνη εκκένωσης του Τσέρνομπιλ εξακολουθεί να ισχύει για τους ανθρώπους, αλλά είκοσι επτά χρόνια μετά η φύση, φυτά και ζώα, έχουν καταλάβει με μεγαλύτερη ορμή ό,τι εγκατέλειψε ο άνθρωπος.
Μη με παρεξηγήσετε. Δεν επιδιώκω να υποβαθμίσω την τραγικότητα της καταστροφής, αλλά να αναδείξω την πραγματική της διάσταση, κάτι που θεωρώ αυτονόητη επιδίωξη κάθε λογικού ανθρώπου.
Για όσους θέλουν να ενημερωθούν αναλυτικά για το ατύχημα και τις συνέπειές του εδώ.",True
"Ας υποθέσουμε ότι πρωταρχικός στόχος της κυβέρνησης και των πολιτικών είναι να διατηρηθεί εν ζωή το πελατειακό σύστημα με όσο το δυνατόν λιγότερες  αλλαγές. Αυτό σημαίνει στην ουσία όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, όχι στην απόλυση των αργόμισθων, όχι σε διώξεις  εναντίον του πιο διεφθαρμένου δημόσιου τομέα της Ευρώπης, όχι στο κλείσιμο διαφόρων κρατικών οργανισμών, όχι στην κατάργηση των σκληρύνσεων στις αγορές εργασίας και προϊόντων. Σημαίνει επίσης την συνεχιζόμενη  χρηματοδότηση του συστήματος από τις τσέπες των Ευρωπαίων φορολογουμένων.

Αυτή η υπόθεση εργασίας είναι ασφαλώς εύλογη αν λάβουμε υπ` όψη μας το γεγονός ότι στους τομείς των διαρθρωτικών αλλαγών η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα απολύτως τα δυο τελευταία έτη ενώ παράλληλα ο πρωθυπουργός εμφανίζεται απόλυτα ικανοποιημένος με αυτό το «τίποτα» δηλώνοντας επανειλημμένως «εμείς κάναμε ότι έπρεπε» (!)

Όμως από την προαναφερθείσα εξίσωση απουσιάζει το τρίτο κομβικό σκέλος: H διασφάλιση της χρηματοδότησης από τους Φράγκους. Πως μπορεί να διασφαλισθεί αυτό ενώ παράλληλα θα διατηρείται το πελατειακό κράτος; Πολύ απλά. Με το να οργανώνεις  συνέχεια ταραχές στην Ελλάδα έτσι ώστε να δίνεται ότι ο λαός «αντιστέκεται» στις αλλαγές.

Προφανώς η κυβέρνηση  δεν μπορεί να παίξει η ίδια αυτό τον ρόλο. Τον κάνει λοιπόν outsource κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ. Ενθαρρύνει  λοιπόν αυτές τις δυο ομάδες να προβάλλουν «αντίσταση» έτσι ώστε να έχει αυξημένη διαπραγματευτική δύναμη ο Έλληνας πρωθυπουργός οπότε μεταβαίνει στις Βρυξέλλες. Όμως θα αντιπαραθέσει κανείς, τι αποδείξεις υπάρχουν για την ύπαρξη αυτού του σχεδίου; Απόδειξη καμιά, ενδείξεις πλείστες: 

Πρώτον το γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει ούτε μια σύλληψη και δίκη ατόμων που πρωτοστάτησαν σε πολύ σοβαρά επεισόδια βίας εναντίον των αρχών ή συμπολιτών τους-με αποκορύφωμα τις περιπτώσεις της Κερατέας και της εν ψυχρώ δολοφονίας των τριών τραπεζοϋπαλλήλων της Μαρφίν.

Δεύτερον το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός συνεχίζει να καλεί σε διαβουλεύσεις το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ παρά το γεγονός ότι αυτές οι ομάδες προσφεύγουν ανοικτά πλέον στην βία. Με αυτό τον τρόπο  ενισχύει την την ιδεολογική τους νομιμοποίηση στα μάτια του λαού. Αν η αντίθεση του πρωθυπουργού στην δράση αυτών των δυο ομάδων ήταν πραγματική  τότε θα φρόντιζε να τις περιθωριοποιήσει αποκλείοντας τις πρώτα απ όλα από τις διαβουλεύσεις τις οποίες έχει με τα άλλα κόμματα. Κανείς δεν του επιβάλλει ποιόν θα επιλέξει ως συνομιλητή.

Τρίτον η αποδυνάμωση των Σωμάτων Ασφαλείας. Όταν η χώρα αντιμετωπίζει έκρηξη εγκληματικότητας και πολιτικού χουλιγκανισμού δεν μπορείς να προσφέρεις τριπλάσιο και τετραπλάσιο μισθό στον αργόμισθο του ΟΣΕ, της ΔΕΗ ή στον υπάλληλο της Βουλή από ότι προσφέρεις σε κάποιον από τον οποίο ζητάς καθημερινά  να παίζει με την ζωή του. Δεν μπορείς να περιμένεις ότι με 740 ευρώ τον μήνα θα προστατεύσει την νομιμότητα είτε από τα φαιοκόκκινα Ες- Ες είτε  από τις διάφορες  αλβανικές, ρωσικές, ελληνικές κλπ μαφίες. Αν το κάνεις αυτό, τότε προφανώς ο στόχος σου δεν είναι η αποκατάσταση της νομιμότητας αλλά η κατάργησή της. 

Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που γίνεται αυτό το θέατρο. Θυμηθείτε στις αρχές της μεταπολίτευσης  όταν ο Ανδρέας ζητούσε να βυθισθεί ένα τουρκικό πλοιάριο που θα έκανε έρευνες στο Αιγαίο και ο Καραμανλής τον κατηγορούσε για ανευθυνότητα. Αργότερα έγινε γνωστό ότι ο Ανδρέας λειτουργούσε με την πλήρη γνώση και σε πλήρη συνεννόηση με τον Καραμανλή! Η ιστορία λοιπόν επαναλαμβάνεται σήμερα. Όπως τότε ο Καραμανλής έκανε outsource την «αγανάκτηση» στον Ανδρέα έτσι ώστε να αυξήσει την  διαπραγματευτική του δύναμη απέναντι στους κουτόφραγκους του ΝΑΤΟ, έτσι και σήμερα ο ΓΑΠ κάνει outsource πάλι την ""αγανάκτηση"" στον κ.Τσίπρα και στην κ.Παπαρήγα για να ενισχύσει την θέση του απέναντι στους κουτόφραγκους της ΕΕ.","Αραχτός σε μία από τις σμαραγδένιες παραλίες της Καρύστου στη νότια Εύβοια (τέλειο μέρος για σύντομες και όχι μόνο αποδράσεις) ξεκίνησα κουβέντα με έναν φίλο για διάφορα νησιά που έχουμε επισκεφθεί μιας και διανύουμε την περίοδο των καλοκαιρινών διακοπών. «Αν έγραφες ένα άρθρο για κάποιο νησί για ποιο θα ήταν;» με ρωτάει. Αν έγραφα ταξιδιωτικά άρθρα θα μου ήταν δύσκολο να επιλέξω. Αλλά σε επιστημονικό επίπεδο η επιλογή μου ήταν σίγουρη.
Επισκέφθηκα την Ικαρία πριν από τρία χρόνια. Δεν είχα ενθουσιαστεί όταν η Άννα μου είχε πει ότι το νησί αυτό έχει τους δικούς του πολύ αργούς ρυθμούς. «Ωχ» σκέφτηκα... «θα περιμένω πόση ώρα την κάθε μου παραγγελία κάθε μέρα και δεν έχω χειρότερο, ειδικά όταν περιμένω την μπύρα μου». Τελικά τα Εξάρχεια του Αιγαίου, όπως τα αποκάλεσα μετά την επίσκεψή μου, ήταν μια χαρά... όχι οι καλύτερες παραλίες που έχω δει (αν και καναδυό ήταν πολύ ωραίες) αλλά καθόλου δεν μου καθυστερούσαν τις παραγγελίες και οι φιλικοί άνθρωποι που γνωρίσαμε τόσο γρήγορα μας έκαναν να αισθανθούμε σχεδόν ντόπιοι και να περάσουμε καταπληκτικά. Ενθουσιάστηκα μάλιστα ιδιαίτερα από τα ωράριά τους μιας και είμαι και εγώ βραδινός τύπος... αν και οι ντόπιοι βγαίνουν τόσο αργά που μάλλον πρωινούς τύπους τους λες.
Εκείνη την περίοδο είχαμε μάθει από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πως η Ικαρία έχει μια σημαντική παγκόσμια πρωτιά. Οι κάτοικοι του μαζί με αυτούς άλλων τριών σημείων του κόσμου (Σαρδηνία, κάποιο νησί της Ιαπωνίας και την Κόστα Ρίκα) έχουν να επιδείξουν τον μεγαλύτερο μέσο όρο ζωής ή μάλλον για να είμαστε περισσότερο ακριβείς το ποσοστό των κατοίκων του με ηλικία άνω των 90 ετών ξεπερνά το 1% όταν ο μέσος όρος είναι 0.1%. Έγινε μάλιστα και κάποιο σχετικό συνέδριο στο νησί στο οποίο έλαβαν μέρος επιστήμονες από αρκετές χώρες. Γυρίστηκαν και διάφορα ντοκιμαντέρ.
Πολλοί μιλούν για τους χαλαρούς ρυθμούς ζωής του νησιού και άλλοι για καλή διατροφή ή συνδυασμό και των δύο. Δυσκολεύομαι να πιστέψω βεβαίως ότι σε άλλες επαρχίες της χώρας δεν θα βρούμε παρόμοιους ρυθμούς ζωής και εξίσου καλές διατροφικές συνήθειες. Αν έχεις κολλήσει ποτέ πίσω από αγροτικό περιμένοντας τον οδηγό να κουνηθεί για να ξεκολλήσεις και εσύ τότε θα ξέρεις ότι η αναισθησία-χαλαρότητα δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό κανενός χωριού. Επίσης η οικογένειά μου κατάγεται από ένα μέρος όπου οι κάτοικοί του καταναλώνουν φρέσκο ψάρι και αυγοτάραχο σε μεγάλες ποσότητες οπότε τα περί διατροφής πάλι βερεσέ τα ακούω.
Επισκεπτόμενος λοιπόν το νησί έμαθα για τα ραδιενεργά λουτρά του που κατά τη γνώμη των ντόπιων ίσως κάνουν τη σημαντική διαφορά. Τα ραδιενεργά αυτά λουτρά τα οποία επισκέπτονται χιλιάδες άνθρωποι από όλα τα μέρη της Ελλάδος είναι μάλιστα τα περισσότερο ενεργά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το ενεργό συστατικό των λουτρών είναι το ραδιενεργό ραδόνιο το οποίο είναι αποτέλεσμα σχάσης άλλων ραδιενεργών στοιχείων. Το ραδόνιο είναι ένα άοσμο και άχρωμο αέριο με μικρή χημική δραστηριότητα το οποίο οι λουόμενοι εισπνέουν. Έκθεση σε μεγάλες ποσότητες ραδόνιου φυσικά οδηγεί σε καρκίνους και μάλιστα θεωρείται ο δεύτερος μεγαλύτερος παράγοντας καρκίνου των πνευμόνων μετά το κάπνισμα. Σύμφωνα με τις οδηγίες προς τους επισκέπτες το ραδόνιο κατά κύριο λόγο εισπνέεται και αποβάλλεται από τον οργανισμό σε λιγότερο από μια μέρα.
Σύμφωνα με ισχυρισμούς μικρές εκθέσεις σε ακτινοβολία ενισχύουν το ανοσοποιητικό σύστημα, ενεργοποιούν νευρώνες και πολλά άλλα. Οι ντόπιοι, που φυσικά έχουν εκμεταλλευτεί εμπορικά τις πηγές όπως έχουν κάνει σε όλες τις υπόλοιπες χώρες, λένε ότι οι επισκέψεις στα λουτρά τους θεραπεύουν μια πολύ μεγάλη λίστα ασθενειών και ότι όλα αυτά είναι γνωστά από την εποχή των αρχαίων ελλήνων ιατρών. Υπάρχει μάλιστα διαφορετική λίστα για κάθε ξεχωριστή πηγή την οποία χαρακτηρίζει διαφορετική θερμοκρασία υδάτων, ραδιενέργειας και χημική σύσταση νερών. Η ιατρική κοινότητα σήμερα δεν έχει ακόμα αποδεχτεί ή αναγνωρίσει το ωφέλιμο αυτού του είδους θεραπείας αν και κάποιες έρευνες έχουν ξεκινήσει πρόσφατα με ομάδες ασθενών δίνοντας θετικά πρώτα συμπεράσματα. Η ρήση του παν μέτρον άριστον θα ταίριαζε απόλυτα εδώ εάν όλα αυτά ισχύουν αφού ιονίζουσες ακτινοβολίες που γνωρίζουμε ότι είναι άκρως επικίνδυνες για τον οργανισμό και αιτία καρκίνων, σε αυτή την περίπτωση ίσως δρουν ωφέλιμα με κατάλληλη και συνετή χρήση. Ίσως μάλιστα σε αυτά τα επίπεδα να καταστρέφουν καρκινικά κύτταρα δίχως να προκαλούν άλλες ζημιές. Άλλωστε οι ακτινοβολίες ήδη χρησιμοποιούνται στη μάχη κατά του καρκίνου.
Σε αυτό το σημείο ας αναφερθώ σε μία από τις πολλές θρυλικές ιστορίες ίασης του νησιού... τον Ικαριώτη στην Αμερική που του έδωσαν λίγους μήνες ζωής και εκείνος επέλεξε να επιστρέψει για να τους ζήσει στο νησί του. Τελικά έζησε πολλά χρόνια στην Ικαρία και όταν ρωτήθηκε τι είχαν να πουν οι γιατροί του για την απίστευτη εξέλιξη της αρρώστιας του εκείνος απάντησε ότι προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί τους αλλά είχαν πεθάνει όλοι πλέον.
Θα μπορούσε αυτή η μοναδική ιδιαιτερότητα του νησιού να είναι πράγματι ο καθοριστικός παράγοντας; Όπως πάντα την πιο έγκυρη απάντηση θα τη δώσουν οι ειδικοί επιστήμονες και ερευνητές που ως τώρα δεν έχουν ασχοληθεί αρκετά με το θέμα. Η προβολή στα μέσα ίσως δώσει το έναυσμα στους βιολόγους και άλλους να επικεντρωθούν σε αυτό το νέο πεδίο. Σε κάθε περίπτωση όμως χιλιάδες κόσμου θα συνεχίσουν να επισκέπτονται τα λουτρά και ακόμα περισσότεροι θα συζητάνε για αυτά πότε με απορία και πότε με καχυποψία. Η καχυποψία οφείλεται στο γεγονός ότι για τους μη ειδικούς ή τουλάχιστον για αυτούς που δεν είναι σε άμεση ανάγκη εύρεσης εναλλακτικών λύσεων για το όποιο πρόβλημά τους, οι λέξεις «ραδιενεργό» και «ακτινοβολία» προκαλούν φόβο.
Καθημερινά βρισκόμαστε σε έκθεση φυσικής ακτινοβολίας από το περιβάλλον και πολλές φορές οι δόσεις αυτές μεγαλώνουν όπως όταν για παράδειγμα ταξιδεύουμε με αεροπλάνο, περνούμε χρόνο σε υπόγειους χώρους, κάνουμε ακτινογραφίες ή αξονικές εξετάσεις και φυσικά όταν καπνίζουμε (ραδιενεργά στοιχειά βρίσκονται σε πολλές ουσίες).
Πώς θα μπορούσαμε λοιπόν να έχουμε κάποιο μέτρο σύγκρισης, έτσι ώστε την επόμενη φορά που κάποιος θα θέλει να επισκεφτεί τα λουτρά να μπορεί να έχει μια ιδέα του πόσο μεγάλη είναι η έκθεσή του σε αυτά; Στα ραδιενεργά λουτρά της Ικαρίας και άλλων που βρίσκονται σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, η πληροφορία που δίνεται σχετικά με τα επίπεδα ραδονίου είναι μια τιμή σε μονάδες Mache. Για το κοινό και τους επισκέπτες βεβαίως αυτό δεν δίνει μια απλή πληροφορία ή τουλάχιστον μια κατανοητή αναλογία ώστε να μπορεί να κάνει ο καθένας μόνος του τη δική του ανάλυση ρίσκου. Ας δούμε λοιπόν μερικές αναλογίες.
Τα λουτρά Λευκάδας στην Ικαρία σε κοντινή απόσταση από τον Άγιο Κήρυκο δίνουν ως πληροφορία ότι τα επίπεδά τους είναι 10 έως 32 ΜΕ (Mache) πράγμα που σημαίνει ότι είναι από τα πιο ασθενή του νησιού. 1 ΜΕ αναλογεί σε 13,500 Bq/m3 οπότε έχουμε τουλάχιστον 135,500 Bq/m3. Σε νορμάλ συνθήκες κάποιες ενδεικτικές τιμές είναι 100 Bq/m3 σε κλειστούς χώρους και 10-20 Bq/m3 έξω. Δηλαδή ακόμα και σε αυτά τα ασθενή λουτρά η έκθεσή μας στη ραδιενέργεια είναι τουλάχιστον χίλιες φορές μεγαλύτερη από τη φυσική έκθεση.
Χρησιμοποιώντας άλλες μονάδες για την ετήσια δόση ακτινοβολιών που δεχόμαστε, έχουμε περίπου 240 - 310 mrem/yr από το περιβάλλον και 60 - 300 mrem/yr από ιατρικές εξετάσεις. Ενδεικτικά πάλι να πούμε ότι μια ακτινογραφία στήθους είναι περίπου 10 mrem, ένα 5ωρο αεροπορικό ταξίδι περίπου 2 mrem ενώ μια αξονική τομογραφία από 500 έως 2.000 mrem.
Μια ώρα στα λουτρά θα είναι χίλιες φορές μεγαλύτερη έκθεση από τη φυσική, ας πούμε 300,000 mrem αλλά διά τον αριθμό των ωρών στο έτος (8.760)... οπότε 34 mrem. Σαν να λέμε ότι μια ώρα αντιστοιχεί σε 3 ακτινογραφίες ή 85 ώρες αεροπορικού ταξιδιού. Σε κάποια άλλα λουτρά της περιοχής βέβαια τα επίπεδα είναι 20 έως 30 φορές υψηλότερα κάτι το οποίο πρέπει επίσης να παίρνουμε υπόψη όταν σκεπτόμαστε τις επισκέψεις εκεί.
Κατά την επίσκεψή μου σε κάποιο από τα λουτρά έμεινα περίπου μισή ώρα πριν οι ντόπιοι μου πουν ότι αυτό ήταν αρκετό για μία επίσκεψη. Είχα σκεφτεί τότε ότι ήμασταν στα μέσα του έτους και είχα ήδη καπνίσει περίπου 200 πακέτα τσιγάρα (κάπνιζα τότε αλλά το έχω κόψει εδώ και δύο χρόνια), είχα κάνει μια αξονική εξέταση ένα μήνα πριν, είχα ταξιδέψει σχεδόν 20 ώρες με αεροπλάνο και προβλέπονταν άλλες τόσες έως το τέλος του έτους και κάπου εκεί σκέφτηκα ότι για τη δική μου περίπτωση οι υπολογισμοί δεν θα οδηγήσουν σε κανένα συμπέρασμα. 
Το θέμα της ραδιενέργειας πρέπει να μας απασχολεί και να ενημερωνόμαστε συνεχώς από τις αρμόδιες (αλλά σιωπηλές) υπηρεσίες. Ίσως η σιωπή οφείλεται σε έλλειψη ασφαλών συμπερασμάτων όμως οι ειδικοί σε θέματα βιολογίας και ακτινοβολιών πρέπει να επικοινωνούν τα όποια νέα δεδομένα τους. Όποιο και να είναι το μυστικό της Ικαρίας, θα ήθελαν όλοι να το μάθουν με σιγουριά και οι ντόπιοι να το αξιοποιήσουν στο έπακρο. Μέχρι να αποκαλυφθεί ας απολαύσουμε την άλλη σημαντική ιδιαιτερότητα της χώρας που είναι σίγουρα μυστικό καλοζωίας... τις βουτιές στα σμαραγδένια και κρυστάλλινα νερά μας.",False
"Ζούμε πάλι στιγμές εθνικής έξαρσης. Η καρδιά, η ψυχή, η λεβεντιά, το φιλότιμο του ελληνισμού, πάλλεται στην Κύπρο. Γιατί να μην είμαστε κι εμείς σαν τους Κύπριους βουλευτές που άλλοι ψήφισαν περήφανα ""Όχι"" και άλλοι - λιγότερο περήφανοι και, ίσως, περισσότερο υποψιασμένοι - απείχαν. Με αποτέλεσμα: ο Υπουργός Οικονομικών της Κύπρου να έχει εγκατασταθεί στη Μόσχα και να ψάχνει ματαίως κάπου 6 δισ. για να σωθούν οι καταθέσεις. Ο Υπουργός Εσωτερικών να ενημερώνει μέσω του ελληνικού MEGA (στην Κύπρο ήταν και αυτός αδιάλλακτος) ότι δεν υπάρχει plan B γιατί απερρίφθη από την τρόικα και ότι δεν μπορούν να ανοίξουν οι τράπεζες. Όλοι, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, να θεωρούν μέχρι προχτές ((άγνωστο γιατί) δεδομένα τα 10 δισ. που οι διεθνείς τοκογλύφοι της ΕΕ και του ΔΝΤ οφείλουν να καταβάλουν. Όλοι οι εθνικά υπερήφανοι με το βροντερό ""Όχι"" στους «δυτικούς» να μας παρουσιάζουν πληθώρα προτάσεων με κοινό παρονομαστή τη μετατροπή της Κύπρου σε αποικία του Πούτιν που θέλει αέριο, θέλει βάσεις, θέλει πολλά, τα οποία μια χώρα που θέλει να μείνει στην ΕΕ δεν μπορεί να του τα δώσει. Η Εκκλησία να ζητά την επιστροφή στη λίρα, ο Αρχιεπίσκοπος να «υποθηκεύει» την Μονή Κύκκου, της οποίας προΐσταται ενδοεκκλησιακός του αντίπαλος, το ΑΚΕΛ να συμπεριφέρεται σαν να μην έφερε ο Χριστόφιας την τρόικα και να ζητάει δημοψηφίσματα. Τι κρίμα που δεν ακούσαμε τον Τσίπρα, τον Μίκη, τον Γλέζο, τον Καμένο, το ΚΚΕ, τη Χρυσή Αυγή (δεν φταίω εγώ που λέει τα ίδια με τους παραπάνω κι ας μην αρχίσει η κλάψα ότι τους ταυτίζουμε μαζί της) και να έχουμε προχωρήσει με λεβεντιά στη δική μας χρεοκοπία.

Μα, η παγκόσμια οικονομία συγκλονίζεται από το βροντερό ""Όχι"" και η ΕΕ είναι στα πρόθυρα διάλυσης. Μήπως δεν είναι έτσι; Τα spread, χτες: Ελλάδα 1.049  - 17,00. Πορτογαλία 461 -26,00. Ισπανία 360 - 5,00. Ιταλία 325 - 9,00. (Ισπανία και Ιταλία εντός αγορών). Το ευρώ ανέκαμψε στο 1,30, το ίδιο και τα διεθνή χρηματιστήρια. Τι έγινε, χτυπήσαμε το χέρι μας, βγάλαμε περίστροφον και μόνο ο Τσίπρας, ο Λιλίκας και τα κανάλια το κατάλαβαν;

Μα ζητήσανε κούρεμα καταθέσεων των μικροκαταθετών για ποσά κάτω από 100.000 ευρώ. Για διαβάστε προσεκτικά την ανακοίνωση του Eurogroup: «Το Eurogroup εξακολουθεί να είναι της άποψης ότι οι μικροί καταθέτες θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με διαφορετικό τρόπο από τους μεγάλους και επιβεβαιώνει τη σημασία της πλήρους εγγύησης των καταθέσεων κάτω των 100.000 ευρώ». Μήπως ήταν η κυπριακή πλευρά που περιέλαβε τους μικροκαταθέτες για να μην ανέβει δυσανάλογα το ποσοστό του κουρέματος στους μεγαλοκαταθέτες; (Ρώσοι ολιγάρχες, Εκκλησία, Βρετανοί).

Μα, γιατί τα βάζουν με την Κύπρο; Είναι ο μόνος φορολογικός παράδεισος; Η μόνη χώρα που υπάρχουν υποψίες (sic) για ξέπλυμα μαύρου χρήματος; Και το Λουξεμβούργο, που έχει καταθέσεις 20 φορές πάνω από το ΑΕΠ; Ναι, με κάποιες μικρές διαφορές:
α. Το Λουξεμβούργο είναι ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Άνθρακα και Χάλυβα, δεν έχει χρέος και δεν ζητάει διάσωση.
β. Εδώ και κάποια χρόνια έχει υπογράψει πρωτόκολλα για τον έλεγχο του μαύρου χρήματος. Πιο χαρακτηριστική η συμμετοχή του, μαζί με άλλες 33 χώρες, στη FATF (Ειδική ομάδα Χρηματοοικονομικής Δράσης) το πιο σημαντικό όργανο διεθνούς συνεργασίας κατά του ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Δεν αγιάσανε στο Λουξεμβούργο - προφανώς αποτελεί κραυγαλέο πρόβλημα -  αλλά στριμώχτηκαν.

Περιμένοντας το plan b και κλείνοντας τα αυτιά μας στις πολεμικές κραυγές διαφόρων ανοήτων ή επιτηδείων, ας πούμε μερικές αλήθειες που έρχονται σε αντίθεση με τον βολικό και κατεστημένο εθνικό μύθο που θέλει την Κύπρο περίπου στο κέντρο του κόσμου, αιώνιο θύμα διεθνών συνομωσιών και ποτέ των δικών της σφαλμάτων.

Το κυπριακό πρόβλημα είναι ένα κουβάρι που μπλέκονται αυθεντικός ηρωισμός, «λεβεντιά» εκ του ασφαλούς και πολιτική μυωπία στα όρια της τύφλωσης. Μια αλυσίδα σφαλμάτων και χαμένων ευκαιριών που στο τέλος κάθε κρίκου η νέα προσπάθεια άρχιζε από σαφώς χειρότερο σημείο εκκίνησης. Ο ηρωικός αγώνας της ΕΟΚΑ δεν έφερε την Ένωση αλλά τις συνθήκες Ζυρίχης - Λονδίνου και τις πρώτες απαιτήσεις των Τούρκων. Ο Μακάριος από το «νενικήκαμεν» -που εκστόμισε επιστρέφοντας από το Λονδίνο, το 1963 κατήγγειλε τις συνθήκες και με την τροποποίηση των 13 σημείων που ζήτησε άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Οι «λεβεντιές» του Γρίβα και του Σαμψών έσπρωξαν τους Τουρκοκύπριους - που ορισμένοι κοντόφθαλμοι τους θέλανε πολίτες β κατηγορίας - στην αγκαλιά του Ντενκτάς και της Τουρκίας. Η κοινή συμβίωση σταμάτησε, οι Τουρκοκύπριοι περιορίστηκαν σε θύλακες. Και πάλι οι κοντόφθαλμοι πανηγύριζαν χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι έτσι μπήκαν οι βάσεις της διχοτόμησης. Ήρθε το πραξικόπημα της χούντας -με την ενεργό συμβολή και Κυπρίων- και στρώσανε το έδαφος στον Αττίλα για την εισβολή και κατοχή. Μετά το '74 ο Μακάριος αποδέχθηκε τη λύση διζωνικής δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Ο Ντενκτάς την υπονόμευε σταθερά όσο ήταν στην εξουσία, αλλά και οι ελληνοκύπριοι εθνικιστές δεν πήγαιναν πίσω. Με τον Ντενκτας ηττημένο και τον Ερντογαν ασταθή στα πρώτα του βήματα, φτάσαμε κοντά σε λύση με το σχέδιο Ανάν. Την απέτρεψε ο Τάσσος Παπαδόπουλος με την ευγενή χορηγία του Δημήτρη Χριστόφια.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Ουδείς συζητά πλέον για λύση του Κυπριακού, όλοι πλέον συζητούν για την οικονομική τραγωδία που απειλεί τη Μεγαλόνησο. Το Κυπριακό «λύθηκε» δια της μη λύσης. Και η Κύπρος κινδυνεύει με δεύτερη καταστροφή. Και πάλι κάποιοι ανεγκέφαλοι, σε Ελλάδα και Κύπρο, πανηγύριζαν προχθές για το βροντερό ""Όχι"". Και διάφοροι αρματολοί στα κανάλια είχαν γυαλίσει τα καριοφίλια τους και μιλούσαν για τη λεβεντιά που περισσεύει στους Κύπριους και σπανίζει στους Ελλαδίτες. Όλα αυτά μέχρι σήμερα το μεσημέρι. Όταν συνειδητοποιήθηκε ότι όσο ο Τσάκας και οι εμίρηδες θα πάρουν τον Παναθηναϊκό, άλλο τόσο οι Ρώσοι θα αναλάβουν το ελληνικό χρέος. Και ότι ο Πούτιν δηλώνει θυμωμένος και με τους Κύπριους και κλείνει την πόρτα του στον κ. Σαρρή. Άρχισαν κάποιοι να καταλαβαίνουν ότι το γεωπολιτικό παιγνίδι στο οποίο υπολόγιζαν υπάρχει μεν αλλά είναι πολύ χοντρό (σχέσεις ΕΕ- Γερμανίας με Ρωσία π.χ.) και τους υπερβαίνει. Άκουσαν τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές, τους Πράσινους και άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι στο συγκεκριμένο θέμα η Μέρκελ δεν είναι μόνη της. Πρακτικά, μόνο ο Ζιρινόφσκι τάχθηκε στο πλευρό της Κύπρου και δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας τύχει.

Και από χτες το απόγευμα μαζεύτηκαν τα καριοφίλια και άρχισαν οι πιο προσεκτικές προσεγγίσεις. Και όλες οι πληροφορίες επιμένουν ότι επανέρχεται η πρόταση για κούρεμα σε ποσά πάνω των 100.000, με μικρότερο ίσως ποσοστό από αυτό που είχε κατ` αρχήν συμφωνηθεί, με παράλληλη προσπάθεια να εξασφαλιστεί άλλο 1,3 - 1,5 δισ. από εσωτερικό δανεισμό. Και οι ανταποκριτές μεταφέρουν ένα κλίμα περισυλλογής στον κόσμο, που δεν πρέπει να εξελιχθεί σε φόβο και πανικό. Όσο σέρνεται η κατάσταση, αυτός ο κίνδυνος μεγαλώνει. Οι γνωστοί υπερπατριώτες προχθές είχαν τις 24 ώρες τους. Χάρηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ που νόμισε, προς στιγμήν, ότι θα εφαρμοστεί η πολιτική του στο κεφάλι των Κυπρίων. Τώρα, είναι μια άλλη μέρα. Και όσοι δεν μιζάρουμε στην «πληγωμένη υπερηφάνεια» και είμαστε οπαδοί της σοφής ρήσης του Ελευθερίου Βενιζέλου ότι δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια, μόνο εθνικά συμφέροντα, εμείς, οι πραγματικοί φίλοι της Κύπρου, ελπίζουμε -αυτή τη φορά- να βρεθεί ευρωπαϊκή λύση. Γιατί άλλη, δεν υπάρχει.","Πάει και ο Χονδροκούκης. Τελευταίος(;) στην λίστα μεγάλων και μικρών ονομάτων του στίβου και της άρσης βαρών που έδωσαν πέτσινα μετάλλια ή φρούδες ελπίδες σε ένα έθνος που έχασε το μέτρο και θεώρησε τον αθλητισμό ασφαλές όχημα εθνικής επιβεβαίωσης. Ήταν εξ`αρχής λάθος η σύλληψη, απεδείχθη ότι δεν ήταν ούτε ασφαλής ούτε ανώδυνη.

Από 13 χρονών είμαι μέσα στα γήπεδα του βόλεϊ και δεν υπάρχει άθλημα που να μην το παρακολουθώ. Θεωρώ τον εαυτό μου άνθρωπο του αθλητισμού και για αυτό με ενοχλεί βαθύτατα η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, η υστερία που καταλαμβάνει γονείς αθλητών, παράγοντες αλλά και μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης μόλις μυριστούν «εθνική αθλητική επιτυχία». Και να «Αίολος Κεντέρης», και να κατ` απονομήν προαγωγές στο στράτευμα, και να άδειες για ΠΡΟ-ΠΟ και για βενζινάδικα. Και κυρίως άφθονη αρλούμπα για τους ακατανίκητους Έλληνες που έχουν στο DNA τους να νικούν, όπως μας είχε πληροφορήσει η Ολυμπιονίκης της Αθήνας κα Φανή Χαλκιά που ακολούθως βρέθηκε ντοπαρισμένη, όπως συνήθως συμβαίνει με τους διάττοντες αστέρες που κάνουν εξωπραγματικές επιδόσεις.

Όμως όλο το Έθνος για ένα διάστημα «ντοπάρεται» από εθνική υπερηφάνεια. Για αυτό αν και ήμουν - και είμαι φυσικά για την μεγάλη προσφορά του στον τόπο - Σημιτικός μέχρι το κόκαλο, είχα θυμώσει όταν διάφοροι επιτήδειοι παράγοντες είχαν πείσει τον μη έχοντα και μεγάλη σχέση με τον αθλητισμό πρωθυπουργό να συμμετάσχει στο  «πανηγύρι» της υποδοχής των Ολυμπιονικών του Σίδνευ. Γιατί όσοι παρακολουθούσαμε τον μεγάλο Γιάννη Διακογιάννη ξέραμε ή υποψιαζόμασταν. Γιατί ο Διακογιάννης με την τεράστια αθλητική παιδεία αλλά κυρίως με την ευρύτερη κουλτούρα του ήταν σε θέση να γνωρίζει και να προειδοποιεί. Να προειδοποιεί βέβαια εκείνους που ήσαν σε θέση να καταλάβουν και να συγκρατηθούν.
Ήταν μια σαφέστατη τριπλή προειδοποίηση που πιο συγκεκριμένη δεν μπορούσε να γίνει ελλείψει αποδείξεων οι οποίες δυστυχώς προέκυψαν ακολούθως σωρηδόν. Πρώτα έλεγε ότι ο αθλητισμός είναι μια μεγάλη υπόθεση αλλά μέχρι εκεί. Δεν είναι κάποια επιστημονική ανακάλυψη, δεν είναι η πενικιλίνη, δεν έχει σχέση με τα πεπρωμένα της φυλής. Μια αθλητική επιτυχία γεννά χαρά αλλά μέχρι εκεί. Γιατί ο κάθε είδους φανατισμός γεννά μίσος. Μετά προειδοποιούσε ότι κανείς και για κανένα λόγο δεν επιτρέπεται να παίζει με την υγεία των αθλητών. Και κατέληγε ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί γιατί η ΔΟΕ μας έχει στο μάτι. «Έχει λόγους» προειδοποιούσε χωρίς να καταφεύγει στην ευκολία της θεωρίας της συνωμοσίας και της καταγγελίας των ξένων που επιβουλεύονται τους καπάτσους και ανίκητους λόγω προέλευσης Έλληνες. Θεωρίες που άνθισαν μετά το φιάσκο Κεντέρη - Θάνου που είχε σαν αποτέλεσμα μαζί με τις αποδοκιμασίες  κατά την κούρσα των 200 μέτρων ανδρών τον διεθνή διασυρμό της χώρας. Τα επόμενα χρόνια ακολούθησε η σωρεία κρουσμάτων ντόπινγκ στον στίβο και την άρση βαρών με αποτέλεσμα κανείς σήμερα να μην εκπλήσσεται από την περίπτωση Χονδροκούκη. Αν ακούγαμε τον Διακογιάννη πιθανότατα να είχαμε λιγότερα μετάλλια, αλλά θα είχαμε υγιέστερο αθλητισμό. Και αθλητές γιατί ποιος ξέρει πόσοι κατέστρεψαν την υγεία τους αυτά τα χρόνια.
ΥΓ.1
Και να μην διαβάσω την γνωστή θεωρία - καραμέλα περί εμπορευματοποίησης του αθλητισμού στον καπιταλισμό. Τα είδαμε και στον κρατικό αθλητισμό της Ανατολικής Γερμανίας και της Κίνας. Εκεί ήταν γενικευμένη και καθοδηγούμενη από τα πάνω η «προσπάθεια». Το αθλητικό θαύμα της ΓΛΔ ήταν σε μεγάλο βαθμό τεχνητό. Και έσβησε μαζί με την χώρα.
ΥΓ.2 Για την υπόθεση Παπαχρήστου
Σκέφτηκα πολύ πάνω στην κατάληξη του εξαίρετου άρθρου του Ανδρέα Πετρουλάκη. Πείστηκα ότι η Ολυμπιακή Επιτροπή είχε δίκιο. Πώς θα αγωνιζόταν δίπλα στις μαύρες συναθλήτριες της; Και κυρίως πως θα αντιδρούσαν οι θεατές που θα ήταν πληροφορημένοι και δικαιολογημένα εξοργισμένοι; Η ΔΟΕ και όλες οι Αθλητικές Ομοσπονδίες έχουν κινητοποιηθεί κατά του ρατσισμού γιατί πρέπει να ξαναγίνει συνείδηση ότι οι λέξεις σκοτώνουν πριν από τις σφαίρες.
Για όσους δε μιλάνε για υποκρισία της Ολυμπιακής Επιτροπής νομίζω ότι άκρως υποκριτική ήταν η συγγνώμη της αθλήτριας. Γιατί μια επι της ουσίας συγγνώμη θα αναφερόταν στην καρδιά του προβλήματος: «Δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα με τους μαύρους συνανθρώπους μου». Και μετά ακολουθούν τα περί λάθους και «αστείου». Μόνο που αν έκανε μια τέτοια δήλωση δεν θα μπορούσε να συνεχίσει τον συγχρωτισμό με τον έγκριτο ανθρωπολόγο κ. Κασιδιάρη που αποκάλεσε τους μετανάστες σκουπίδια. Ε, δεν γίνεται στην ζωή να τα έχεις όλα.",True
"«Θα είναι μικρή προεκλογική περίοδος ρε, είκοσι μέρες όλες και όλες. Θα τη βγάλουμε και αυτή...» μου έλεγε νωρίς το πρωί φίλος που εργάζεται στην ενημερωτική τηλεόραση. Εννοείται ότι θα βγει και αυτή. Μαζί με την ψυχή μας. Υποτίθεται ότι όλα αυτά θρέφουν τον δημοσιογράφο. Δεν διαφωνώ. Όμως η καταραμένη ρουτίνα των ελληνικών εκλογών έρχεται και κάθεται σαν πεπόνι σε άδειο στομάχι.
Να, λοιπόν, τι βαριέμαι περισσότερο στην προεκλογική περίοδο.
Τα τηλεοπτικά πάνελ στα οποία δεν γίνεται συζήτηση ουσίας, απλώς ο ίδιος ρόλος δίδεται σε διαφορετικά πρόσωπα, ενώ υιοθετούνται ήθη νυχτερινού μαγαζιού. Στην αρχή εμφανίζονται οι νέοι, οι άγνωστοι στο ευρύ κοινό. Στο τέλος βγαίνουν οι φίρμες. Είναι βλέπετε ο περιορισμός των εμφανίσεων...
Ο προεκλογικός πολιτικός λόγος μπορεί να σου δείξει ότι το ψέμα έχει πολλές πλευρές. Αυτό είναι ενδιαφέρον. Εκνευριστικό είναι ότι πρέπει όλοι εμείς να δείχνουμε σοβαροί όταν τον ακούμε.
Οι συγκεντρώσεις των αρχηγών που είναι όλες copy-paste και αλλάζεις μόνο την ονομασία της πόλης.
Αν είσαι δημοσιογράφος, δεν υπάρχει περίπτωση να μη σου την πέσουν φίλοι και γνωστοί που, αν δεν είναι υποψήφιοι, έχουν εκείνοι κάποιον άλλο φίλο και γνωστό που μπήκε σε ψηφοδέλτιο. Για λόγους που αδυνατώ να κατανοήσω, οι υποψήφιοι πιστεύουν ότι οι άνθρωποι θα τους ακούσουν στο ραδιόφωνο ή, ακόμα πιο φιλόδοξα, θα διαβάσουν το άρθρο τους. Λάθος. Σήμερα για να σε μάθει ο ψηφοφόρος πρέπει να βγεις στην τηλεόραση με φτερά στο κεφάλι.
Αρκετοί υποψήφιοι επιμένουν να τυπώνουν φυλλάδια, εντός των οποίων τοποθετούν τις πιο κιτς φωτογραφίες που διαθέτουν. Εσύ τα στέλνεις στην ανακύκλωση βρίζοντας. Έλα όμως που έρχεται η λαίλαπα των spam. Και αν είναι e-mail, πάει στο διάολο, το σβήνεις. Δεν μπορείς, όμως, να πετάξεις το τηλέφωνό σου. Τα τελευταία χρόνια κόμματα και υποψήφιοι παρανομούν κάνοντας χρήση προσωπικών δεδομένων για την αποστολή SMS. Δεν κινητοποιείται καμία ρυθμιστική αρχή.
Τα «ούζα», τα «ποτά» και οι «μαζώξεις» των υποψηφίων μπορούν να σε βλάψουν διατροφικά. «Μάζωξη» κάνουν συνήθως οι Αριστεροί. «Ούζα» και «ποτά» όλοι οι άλλοι. Τα «ποτά» είναι τα χειρότερα διότι ο υποψήφιος έχει έρθει σε συμφωνία με το μπαρ που σου σερβίρει ποτό αγνώστου προελεύσεως και αμφιβόλου ποιότητας.
Οι δημοσκοπήσεις που έρχονται σε κύματα, αλλά πάντα κάποιος σου λέει ότι υπάρχει και μία κρυφή. Ακόμα χειρότερο: όταν οι άλλοι είναι βέβαιοι ότι όχι μόνο υπάρχουν κρυφές δημοσκοπήσεις, αλλά και ότι εσύ γνωρίζεις και τι ακριβώς δείχνουν.
«Τι λες να γίνει; Ποιος θα βγει;». Το ακούς και λυγίζεις.
«Κάτσε τώρα να δούμε τι θα γίνει μετά τις εκλογές. Έχουν παγώσει όλα, μου είπε ένας δικός μου στο υπουργείο». Το ακούς και γνέφεις με κατανόηση.
Οι πρεσβείες που ξέρουν. Για έναν περίεργο λόγο, έχει εδραιωθεί η πεποίθηση ότι οι ξένες πρεσβείες (έτσι αορίστως) γνωρίζουν εκ των προτέρων το αποτέλεσμα των εκλογών. Και γιατί δεν το παίζουν στο στοίχημα;
Την Κυριακή των εκλογών τα τηλεφωνήματα αρχίζουν από τις 12.00. Και όλοι κάτι ξέρουν, κάτι άκουσαν από exit poll «που δείχνουν μικρότερα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ γιατί οι νέοι ψηφοφόροι κοιμούνται ακόμα, το πρωί ψηφίζουν οι δεξιοί, μετά την εκκλησία». Φτάνει.
Τα πάνελ για τα αποτελέσματα. Είκοσι άνθρωποι που περιμένουν υπομονετικά για να μιλήσουν είκοσι δευτερόλεπτα και μετά να φύγουν για το άλλο στούντιο, με την ταχύτητα που εσύ κάνεις ζάπινγκ. Και το αμήχανο κομμάτι της πρώτης ώρας, όπου όλοι ξέρουν το exit poll, αλλά δεν επιτρέπεται να το σχολιάσουν.
Καλό κουράγιο.","Στις 18 Απριλίου 2013 η αλήθεια με κοίταξε με παγωμένο ύφος μέσα από τα δάχτυλα των ποδιών μου: 98 κιλά και η ζυγαριά να είναι στα καλά της. Στο σπίτι υπάρχει και δεύτερη ζυγαριά. Το ίδιο. Ακόμα και αν πήγαινα δίπλα, στον κρεοπώλη, τα κιλά δεν θα άλλαζαν. Το πολύ να κατέληγα στο τσιγκέλι. Πιθανότερο, βέβαια, ήταν να καταλήξω σε καμιά εντατική με έμφραγμα: τα 98 κιλά ήταν πάρα πολλά για τα 186 εκατοστά του ύψους μου. Και αν ο παράγοντας του άγχους είναι υποκειμενικός, το πιεσόμετρο λέει πάντα την αλήθεια. Επίσης, μικρή σημασία έχει η γυμναστική, αν συνεχίζεις να ταΐζεις τον εαυτό σου με σαβούρα. Μπορείς να ποδηλατείς 15 χιλιόμετρα τη μέρα και τα μισά να είναι σε ανηφόρα. Αν μετά απλώσεις το χέρι στο πιτόγυρο δεν κάνεις τίποτα. Στις 18 Απριλίου 2013, αποφάσισα να κάνω.
Η δική μου μέρα Ανεξαρτησίας ήταν η 4η Ιουλίου του 2009 όταν έκοψα το τσιγάρο. Ήμουν 91 κιλά, έπιασα τα 100, έπεσα στα 92-93 και μετά πάλι ψηλά, κοντά στην κατοστάρα. Αυτό με δίδαξε ότι οι δίαιτες είναι αναποτελεσματικές ως προς τη διάρκεια. Ένας άνθρωπος που κάνει δίαιτα συνήθως περιμένει να κατακτήσει τον στόχο του για να κυλιστεί ξανά στις σάλτσες. Τηρεί ένα πρόγραμμα, εκτίει μία «ποινή». Αν δεν αλλάξει διατροφικό μοντέλο, ζει και τρώει για τους διαιτολόγους.
Σήμερα, έξι μήνες μετά τη 18η Απριλίου 2013, βρίσκομαι στα 83 κιλά. Για την ακρίβεια, εκεί είμαι εδώ και έναν μήνα. Πέταξα 15 κιλά σε πέντε μήνες. Οι εξετάσεις αίματος είναι φυσιολογικές και η πίεση χαμηλή. O Γιάννης Γκουγκούσης, ο καρδιολόγος του ΕΔΟΕΑΠ, μόλις ανακάλυψε ένα φωτεινό παράδειγμα. Θα με ρωτήσετε αν ήταν δύσκολο. Θα σας πω ότι δεν θυμάμαι, είναι κάτι που συνήθισα πια - το πιτόγυρο μου φαίνεται ραδιενεργό υλικό. Θα με ρωτήσετε τι τρώω. Πρώτα, θα σας πω τι δεν τρώω.
Τους τελευταίους έξι μήνες έβγαλα από τη διατροφή μου ψωμί, πίτες και τα συναφή, ζυμαρικά, τηγανιτά, σάλτσες, γλυκά (πλην σοκολάτας υγείας). Το αλκοόλ περιορίστηκε σε ελάχιστο κρασί ή μπύρα. Το ουίσκι καταργήθηκε. Δύσκολο όλο αυτό; Έπειτα από δύο μήνες το έχεις συνηθίσει. Στο τέλος, καταφέρνεις να θεωρείς εξαίρεση εκείνο που κάποτε ήταν «απόλαυση». Σκληρό, ε; Εξαρτάται πώς το χειρίζεσαι. Αν μου βάλεις ένα πιάτο με λαχταριστές τηγανιτές πατάτες, θα τσιμπήσω 3-4 και θα αγνοήσω τις υπόλοιπες, χωρίς να υποφέρω. Δεν ξέρω αν είμαι δυστυχής ή μεταλλαγμένος. Ίσως είμαι και τα δύο. Οποιαδήποτε απόκλιση από τους περιορισμούς που έχω θέσει, με γεμίζει τύψεις και με στέλνει στη ζυγαριά. 
Να σας πω και τι τρώω: ασπράδια αυγών, κρέας, ψάρι, όσπρια, σαλάτες, φρούτα, τυριά (όχι εξαλλοσύνες), γιαούρτι, σοκολάτα, παστέλι. Μία τυπική μέρα μου: Πρωινό, δύο ασπράδια αυγών, τυρί με δύο μπισκότα βρώμης, δύο ξερά σύκα. Δεκατιανό, ένα μήλο. Κυρίως γεύμα, κοτόπουλο ψητό με σαλάτα. Απογευματινό, ένα παστέλι και ένα μήλο ή μία μπάρα δημητριακών. Βραδινό, τρία σκέτα σουβλάκια (καλαμάκια, για να καταλαβαινόμαστε όλοι) ή γιαούρτι με φρούτα, σαλάτα. Aρκετό νερό.
Τι μένει όταν έχεις κάνει αυτόν τον κύκλο; Βασικά, δεν έχεις κάνει κανέναν κύκλο. Είσαι μέσα σε έναν κύκλο. Υποθέτω, κάποια στιγμή, όταν συνηθίσεις για τα καλά τη νέα σου διατροφή και το καινούριο βάρος, παίρνεις αποστάσεις από τη ζυγαριά. Χαλαρώνεις. Πέρασα ένα-δύο χρόνια φοβούμενος μην τυχόν και ξανακαπνίσω. Δεν ξέρω πόσα θα περάσω τρέμοντας μην ξαναπαχύνω.",True
"Η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση είναι πράξη με την οποία λίγοι συμφωνούν και οι περισσότεροι διαφωνούν. Συντάσσομαι με τους πρώτους και πιστεύω πως η παράφραση του τίτλου, από το βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου, ταιριάζει γάντι στην περίπτωση (με το «νωρίς», εδώ, να σημαίνει «έγκαιρα»). Το πείραμα της τρικομματικής διακυβέρνησης της χώρας είχε δείξει, εδώ και κάποιο διάστημα, ότι έφτασε στο τέλος του ή, με άλλα λόγια, δεν πήγαινε άλλο.
Βασική αιτία η αυταρχική συμπεριφορά του πρωθυπουργού που έδειχνε όλο και πιο καθαρά ότι τα άλλα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης τα χρησιμοποιούσε σαν απλά δεκανίκια για να εξασφαλίσει την απαραίτητη κυβερνητική πλειοψηφία, χωρίς να τα συνυπολογίζει σαν ουσιαστικούς συνεταίρους στη διαμόρφωση της κυβερνητικής πολιτικής, συμφωνώντας όπου τον βόλευε και αγνοώντας τους επιδεικτικά και με ""τσαμπουκά"", όπου είχε διαφορετική άποψη. Τέτοια δείγματα υπήρξαν από νωρίς με σημαντικότερο χρονολογικά εκείνο του πολυαναμενόμενου αντιρατσιστικού νομοσχεδίου του Υπ. Δικαιοσύνης στο οποίο ο πρωθυπουργός έβαλε οριστικά ταφόπλακα μετά τις αντιδράσεις της δεξιάς πτέρυγας του κόμματός του. Ο ίδιος, αλλά και στελέχη της Ν.Δ., ισχυρίστηκαν ότι η υπάρχουσα νομοθεσία ήταν επαρκής και ότι χρειαζόταν απλά δυο-τρεις επιπλέον διατάξεις για την επικαιροποίησή της. Δεν το γνώριζαν αυτό από την αρχή; Αν όντως ήταν έτσι τα πράγματα, προς τι η όλη προσπάθεια του κ. Ρουπακιώτη και του Υπ. Δικαιοσύνης; Το αποκορύφωμα βέβαια του αυταρχισμού του κ. Σαμαρά, υπήρξε ο χειρισμός του στο θέμα της ΕΡΤ και το μαύρο στις οθόνες. Πράξη πρωτάκουστη στα ευρωπαϊκά χρονικά, και ίσως στα παγκόσμια, που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό. Πράξη αυταρχική που χτυπά κατευθείαν στην ουσία της δημοκρατίας. Μετά από ένα δυνατό πόκερ με τα άλλα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης, φάνηκε να διαμορφώνεται μία μέση οδός στη διαχείριση του θέματος. Εδώ έγινε η υπαναχώρηση του κ. Κουβέλη, για την οποία τον κατηγορούν πολλοί. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι η υπαναχώρησή του έγινε μετά από πιέσεις του κόμματός του, δηλαδή της ΔΗΜΑΡ.
Όποια και να είναι η πραγματική αιτία της αποχώρησης, εγώ θα σταθώ στην ουσία του θέματος, που δεν είναι άλλη από το γιατί η ΔΗΜΑΡ να συνεχίσει να μετέχει στην κυβέρνηση του κ. Σαμαρά; Τα περίφημα success story του πρωθυπουργού αποδείχτηκαν λόγια του αέρα, καθαρά επικοινωνιακού χαρακτήρα. Η Τρόικα επιμένει στις απολύσεις στο Δημόσιο, οι οποίες δεν έρχονται. Οι διάφοροι υπουργοί αρνούνται να καθίσουν στο τραπέζι με τον κ. Μανιτάκη και να ασχοληθούν με το πώς θα αντιμετωπισθεί, με τον καλύτερο και πιο ανθρώπινο δυνατό τρόπο το θέμα, θέμα το οποίο η ίδια η κυβέρνηση υπέγραψε στα πλαίσια του μνημονίου. Τα έσοδα υπολείπονται δραματικά σε σχέση με όσα είχαν προγραμματισθεί. Οι αποκρατικοποιήσεις καρκινοβατούν, τα έσοδα από τη φορολογία το ίδιο. Ο πρωθυπουργός έχει, ειδικά μετά το θέμα της ΕΡΤ, χάσει την αξιοπιστία του, ως προς την ειλικρινή του πρόθεση όχι να κυβερνήσει, αλλά να συγκυβερνήσει. Οι σημερινές αγάπες και λουλούδια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μόνο θλίψη και γέλιο προκαλούν.
Γι` αυτό σας λέω ότι Φώτης Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ καλά έκαναν και αποχώρησαν (νωρίς!) από αυτήν την κυβέρνηση, της οποίας τα success story είναι μόνο στα λόγια και η αποτυχία, δυστυχώς για τον τόπο, ουσιαστικά δεδομένη.","Δεν ξέρω γιατί πριν από δέκα μέρες πηγαίνοντας με ταξί για εισαγωγή στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού στους Αμπελόκηπους, μου είχε κολλήσει στο μυαλό ο κανόνας από τον Πλοηγό προς Ναυτιλλόμενους που λέει «Ερυθρός φανός, αριστερά τω εισερχομένω» και που διέπει τα της εισόδου-εξόδου σε λιμάνι. Η μαγνητική τομογραφία, που προηγήθηκε, εντόπισε «ισχαιμικό επεισόδιο σε εξέλιξη» (έτσι τα λένε τώρα τα εγκεφαλικά…). Άραγε, ο Ερυθρός θα ήταν ένα φιλόξενο λιμάνι για μένα ή μήπως μετά την είσοδο θα ακολουθούσε ένας γκρεμός και μια ρουφήχτρα που θα με κατάπιναν για πάντα;
Το πράγμα φάνηκε από την αρχή. Η γιατρός στα επείγοντα, συμπαθέστατη και χαμογελαστή, αφού εξέτασε για ώρα τη δισκέτα της μαγνητικής, μου είπε ότι, πράγματι η διάγνωση που της πήγα ήταν σωστή, και ότι θα μου κάνουν εισαγωγή. Ακολούθησαν τα γνωστά: μεταφορά στο θάλαμο, τρύπημα στις φλέβες και μπουκάλα με υγρό να στάζει κοκτέιλ από φάρμακα μέσα μου σταγόνα-σταγόνα, λήψη ιστορικού, κ.λπ. Κατά τις τρείς το πρωί φέρανε και τον γείτονά μου τον Δ. Τα ίδια και αυτός.
Την άλλη μέρα το πρωί, ημέρα Σάββατο, άρχισε η επίθεση. Επισκέψεις γιατρών, τρείς-τρείς, πέρασε και ο διευθυντής της κλινικής, νοσοκόμες (νοσηλεύτριες τις λένε τώρα) με χαπάκια, αλλαγή φλέβας γιατί αυτή «χάλασε και δεν κάνει πια», μέτρηση πίεσης, ζαχάρου και τέτοια. Η κυρία Β. που μου έκανε ενέσεις μου λέει δεν θα στην κάνω στο μπράτσο αλλά στην κοιλίτσα σου που είναι και ωραία (υποθέτω λόγω μεγέθους…) χαϊδεύοντάς την με χιούμορ. Έπιασα κουβέντα με όλες. Η κάθε μία με την ιστορία της. Οι περισσότερες για κάποιες δεκαετίες στον Ερυθρό. Με μειωμένο μισθό κατά πενήντα τοις εκατό. Η δουλειά όμως δουλειά. Χωρίς γκρίνιες και κατεβασμένα μούτρα. Στην ώρα τους, στη βάρδια τους, στα ρεπό τους. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, νύχτα, ξημερώματα. Πάντα εκεί, με φροντίδα και επαγγελματισμό. Παρούσες στο πρώτο χτύπημα του κουδουνιού. Χωρίς τον παραμικρό υπαινιγμό για ""κατιτίς"".
Από ιατρικές εξετάσεις, πήρα τη δόση μου. Ακτινογραφία θώρακος, τρίπλεξ καρδιάς τρίπλεξ καρωτίδων, αιματολογικές, γλυκοζυλιωμένη, καρδιογράφημα. Επίσκεψη διαιτολόγων με οδηγίες διατροφής, επίσκεψη φυσικοθεραπευτή, δύο φορές, με οδηγίες ασκήσεων, για να επανέλθει σιγά-σιγά το πόδι στην προτεραία του κατάσταση. Μετά από μια βδομάδα μέσα στο νοσοκομείο πήρα και το (πολυπόθητο) εξιτήριο μαζί με ένα κατεβατό από συστάσεις και «μη». Χάστε βάρος, περπατάτε, κόψτε το κάπνισμα και άλλα τέτοια που εύκολα τα ακούς, δύσκολα τα κάνεις…
Την ίδια μέρα με εμένα πήρε εξιτήριο και ο καλός μου γείτονας ο Μ. Ο Μ. είναι ένα κομμάτι της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας. Γιος Έλληνα που πήγε στην Τασκένδη, μαζί με άλλους 20.000 σχεδόν Έλληνες αριστερούς, μετά το τέλος του Εμφυλίου, παντρεύτηκε και έκανε οικογένεια εκεί. Ο Μ. με ωραία ρώσικη φυσιογνωμία, δέκα περίπου χρόνια νεότερός μου, με Ρωσίδα γυναίκα και κόρη φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο. Ζωγράφος στο επάγγελμα. Είπαμε, και τι δεν είπαμε. Για τις επαγγελματικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα λόγω της κρίσης, μιλήσαμε για ιστορία, και βέβαια για ζωγραφική. Για τον Βαν Γκονγκ, για τον Magritte, και για τον «καταραμένο» Ηieronymus Βosch (αγαπημένος και των δυο μας). Για το σημαίνον και το σημαινόμενο. Έκανε και σε χαρτί ζωγραφικής ένα σκίτσο της αγαπημένης μου Τάρας το οποίο λάτρεψε η εγγονή μου η Μελίνα και το γέμισε με επιμέλεια με υπέροχα χρώματα. Η κόρη μου, μού χάρισε ένα βιβλίο με διηγήματα του «καταραμένου» συγγραφέα Έντγκαρ Άλλαν Πόε. Τι ιδέα κι αυτή… Κι` όμως τελικά καλύτερη επιλογή ίσως να μην υπήρχε. Βυθιζόμενος, και πάλι, μετά από δεκαετίες, στα σκοτεινά (και ερεβώδη!) κείμενα αυτού του απίστευτα μεγάλου συγγραφέα, ένιωσα το μεγαλείο του σκότους αλλά και τη χαρά του φωτός στο οποίο και επέστρεψα μετά τον πάτο τον οποίο σχεδόν άγγιξα.
Σε όλα τα μέλη ης Νευρολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου του Ερυθρού Σταυρού, από τον Διευθυντή του, στους γιατρούς, στις νοσηλεύτριες, στο παραϊατρικό προσωπικό, ακόμα και στην πρωινή καθαρίστρια, ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από τα βάθη της καρδιάς μου.",True
"Μπορεί κανείς να καταλογίσει πολλά στον Αντώνη Σαμαρά - και ως Πρωθυπουργό και ως πολιτικό, γενικότερα. Από μόνη της η ιστορία θέτει ερωτήματα για τη διαδρομή του: από το ότι έριξε την κυβέρνηση του κόμματός του -άσχετα αν επειδή ήταν ο Μητσοτάκης, πολλοί το ευχαριστήθηκαν- μέχρι ότι σήμερα εφαρμόζει με πάθος το μνημόνιο που μόλις πριν από έναν χρόνο και κάτι μήνες καταδίκαζε με το ίδιο πάθος. Και από το ότι κατασκευάζει μια εικονική πραγματικότητα, μέχρι την επιμονή του, εκτός από ελιές Καλαμών, να αποκτήσουμε και… κράτος Καλαμών.
Όλα αυτά είναι στοιχεία κριτικής για τον άνθρωπο που ηγείται σήμερα της ΝΔ και έχει στα χέρια του τις τύχες της χώρας. Αλλά να του την «πέφτει» σε προσωπικό επίπεδο ο νεαρός που ανεδείχθη γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου του κόμματος που συνεργάζεται μαζί του, δεν είναι και το καλύτερο αυτή την περίοδο. 
Ό «νούμερο 2» -κυριολεκτικά- της κομματικής ιεραρχίας του ΠΑΣΟΚ δικαιούται να έχει τη γνώμη του -ως γνώμη ενός ανθρώπου που προέκυψε στον δημόσιο βίο από το κομματικό εργαστήριο, προφανώς. Αλλά πόσο φρόνιμο είναι να στηρίζει αυτή τη γνώμη καλλιεργώντας αυτό που πρέπει να αποτραπεί: ενδοκυβερνητική σύγκρουση. Ενδεχομένως, δεν έχει αίσθηση ότι πρέπει να αποτραπεί, αλλά περί αυτού πρόκειται.
Συνιστά ευθεία και επίσημη επίθεση του ΠΑΣΟΚ στον πρωθυπουργό όταν, ως γραμματέας του κόμματος, λέει: «Δεν δεχόμαστε, λοιπόν, από τη στιγμή που 2,5 χρόνια τραβήξαμε όλο αυτό το φορτίο για να μην πάμε σε άτακτη χρεοκοπία, να μας κάνουν μαθήματα υπευθυνότητας ο κ. Σαμαράς που έχει το αντιμνημονιακό μέτωπο με τον κ. Τσίπρα, που επί δύο χρόνια τρέναρε όλες τις μεταρρυθμίσεις και που μετά είπε για τα Ζάππειο τα 17 δισεκατομμύρια…». (ολίγον ακατάληπτα, αλλά έτσι τα είπε στον ΒΗΜΑ FM 99,5).
Επιπροσθέτως, τι εννοεί όταν λέει για τον Σαμαρά: «εμείς τον στηρίξαμε για Πρωθυπουργό ώστε να μην πάει η χώρα σε ακυβερνησία»; Βασικά, τον στήριξαν γιατί στις εκλογές ο Σαμαράς πήρε 27%, αυτοί μόλις 12%.
Το ΠΑΣΟΚ ό,τι είχε να πει για τη λειτουργία της κυβέρνησης το έχει πει ήδη δια του προέδρου του. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, δημοσίως, αλλά και στις συναντήσεις του με τον Πρωθυπουργό προφανώς, είπε αυτά που έκρινε ότι έπρεπε να πει. Αυτό που δικαιούται, σε τελευταία ανάλυση, να πει ως εταίρος σε μια πολιτική συμμαχία.
Τι νόημα έχει να επιτίθεται προσωπικά στον Σαμαρά ο κομματικός υφιστάμενός του; Ποιος τον εξουσιοδότησε να μετατρέψει μια πολιτική κριτική σε προσωπική απαξίωση του στυλ «δεν δικαιούται, κ.λπ.»; Και τι άλλο από το να ρίξει λάδι στη φωτιά επιδιώκει με αυτή την επίδειξη «αντιδεξιάς» επιθετικότητας; 
Συνιστά αυτή η επίθεση κεντρική επιδίωξη του ΠΑΣΟΚ; Αλλά για ποιο λόγο; Θέλει να πιέσει για να συνετιστούν ο Στουρνάρας, ο Χατζιδάκης και ο Βρούτσης και παίρνουν κάθε πρωί στο τηλέφωνο τον Πρωτόπαπα; Τότε, προς τι η εστίαση στον Πρωθυπουργό; Θέμα μη ενημέρωσης ή θέμα σχέσεων, σε επίπεδο Σαμαρά-Βενιζέλου, δεν έχει τεθεί. Το θέτει, άραγε, το ΠΑΣΟΚ δια του γραμματέα του;
Και, εν πάση περιπτώσει, πού οδηγεί η καλλιέργεια αυτού του κλίματος; Σε καλύτερη λειτουργία της κυβέρνησης; Σε ανασχηματισμό; Σε πτώση της κυβέρνησης και εκλογές;
Τα συνυπολογίζει αυτά ο νεαρός ή, απλώς, προσπαθεί να φτιάξει το κομματικό προφίλ του; Έχει υπόψη του τις συνέπειες από ενδεχόμενη κλιμάκωση της ενδοκυβερνητικής ρήξης, την οποία εκ του ρόλου του τροφοδοτεί; Γιατί να μην πλακώσουν και τον Βενιζέλο σε προσωπικό επίπεδο από τη ΝΔ και στο ίδιο σταλίκι: ποιος δικαιούται, τι; 
Αν ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ καλύπτει τον γραμματέα του, μοιραία θα οδηγηθεί σε μια στρατηγική η οποία συνιστά λάθος πόλεμο, σε λάθος χρόνο και με λάθος εχθρό. Αν αυτό θέλουν στην Ιπποκράτους είναι δικαίωμά τους - πολιτικό κόμμα είναι. Αλλά αν είναι να του προκύψει του Βενιζέλου από… ατύχημα που θα προκαλέσει η αμετροέπεια των ανθρώπων του, θα είναι άξιος των συνεπειών. 
Και σε κάθε περίπτωση, αυτή η μέθοδος -αν την υιοθετεί- είναι κατώτερή του. Δόξα τω Θεώ και σπουδαίος ρήτορας είναι και «αποστομωτικός», όπως είπε ο ίδιος πρόσφατα στην Έλλη Στάη. Αν θέλει να κάνει πόλεμο στον Σαμαρά -και υπάρχουν λόγοι γι' αυτό- μαζί του. Αλλά να τον κάνει ο ίδιος. Και στον Σαμαρά και στον Παπανδρέου και στον Αρχιεπίσκοπο και στον Ολυμπιακό Πειραιώς. Πόλεμος δι` αντιπροσώπων δεν λέει","Μου λέει μια φίλη που γέννησε λίγους μήνες πριν από εμάς: Σπύρο εγώ το με το μωρό μου δεν μπαίνω σε δωμάτιο όπου υπάρχει ανοιχτή τηλεόραση για να μην πάθει κάτι η όραση του...πολλές φορές αναγκάζω κόσμο να την κλείνει όταν είμαστε και εμείς εκεί. Εσύ που ασχολείσαι με το φως στη δουλειά σου πώς και δεν ανησυχείς για το θέμα; Ήθελα να απαντήσω ρωτώντας ποια επιστημονική έρευνα έχει δείξει ότι η τηλεόραση θα κάνει ζημιά στην όραση του μωρού της. Ή ποιος παιδίατρος την φόβισε. Δεν ρώτησα όμως διότι είμαι σίγουρος ότι θα μου έλεγε (όπως γίνεται συνήθως και διαιωνίζονται έτσι μύθοι) πως άκουσε γενικά να το λένε. Ένας παιδίατρος που συνάντησα πάντως ούτε που θυμόταν πότε αναπτύσσονται τα κονία (υπέυθυνα για την έγχρωμη όραση) στα βρέφη και ενοχλήθηκε μάλιστα όταν τον ρώτησα (μερικές φορές σου δίνουν την εντύπωση ότι τους θεωρούν όλους επιστημονικά αγράμματους και εκπλήσσονται ή θυμώνουν αν τους στριμώξεις με μια ερώτηση...γι αυτό και γελάω σκεπτόμενος τι τραβάνε με τους περισσότερους πελάτες πλέον λόγω διαδικτύου).
Ας τα ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα. Δεν υπάρχει καμία ένωση οφθαλμιάτρων και καμία έρευνα που να συνδέει την τηλεόραση με προβλήματα όρασης σε οποιαδήποτε ηλικία. Γιατί όμως υπάρχει ο φόβος; Ανατρέχοντας στην ιστορία θα βρεις δύο λόγους. Ο ένας είναι διότι στη δεκαετία του '60 η GE έβγαλε στην αγορά τηλεοράσεις που όντως είχαν πρόβλημα με τα επίπεδα ακτινοβολίας (-Χ) που εξέπεμπαν. Οι τηλεοράσεις αποσύρθηκαν και διορθώθηκαν ενώ από τότε έχει περάσει μισός αιώνας επιστημονικής προόδου και αποκτήσαμε νέες τεχνολογίες τηλεόρασης. Προς γνώση του αναγνώστη να πω ότι οι σημερινές επίπεδες τηλεοράσεις ανήκουν σε δύο κατηγορίες....σε αυτές με κυψέλες πλάσμα στις οποίες τα φορτισμένα αέρια βγάζουν το φως και σε εκείνες με υγρούς κρυστάλλους που φωτίζονται με λάμπες φθορισμού ή LED. Δεν τίθεται κανένα θέμα επικίνδυνης ακτινοβολίας πλέον. Όπως συμβαίνει πολύ συχνά όμως, μία και μόνο κακή είδηση μπορεί να αφήσει πολύ έντονο στίγμα ακόμα και αν καταρριφθεί από πάμπολλες άλλες (όπως έγινε με το θέμα του εμβολίου ιλαράς/ερυθράς/παρωτίτιδας που ενώ είναι ασφαλές, ένας μόνο κακός ισχυρισμός κόλλησε στα μυαλά του κόσμου). Ο δεύτερος λόγος ήταν μια δημοσίευση σύμφωνα με την οποία από ένα αριθμό εσκιμώων βρέθηκαν αυξημένα ποσοστά μυωπίας στη νεότερη γενιά που είχε πρόσβαση στην τεχνολογία και στις τηλεοράσεις. Η δημοσίευση βέβαια δέχτηκε κριτική διότι τα άτομα που επιλέχθηκαν είχαν πάει τα παιδιά τους για εξέταση που σημαίνει ότι βασίστηκε σε δείγμα ήδη επιβαρυμένο.
Η τηλεόραση άμεσα δεν βλάπτει την όραση και ανάπτυξη των ματιών. Ας μην αναπαράγουμε ισχυρισμούς που δεν ισχύουν. Αυτό που κάνει (όπως και μια οθόνη υπολογιστή) είναι ότι κουράζει τα μάτια. Οπότε φροντίστε να κάθεστε σε μια απόσταση όπου αισθάνεστε άνετα...φροντίστε να είναι η οθόνη στο ύψος των ματιών....φροντίστε να κάνετε πολλά διαλέιμματα από τους υπολογιστές...και φωτίστε τον χώρο κατάλληλα, δηλαδή το δωμάτιο στο οποίο δουλεύετε ή βλέπετε ταινίες να μην είναι ούτε σκοτεινό ούτε πολύ φωτεινό. Επίσης η τηλεόραση μπορεί να βλάψει το παιδί σου έμμεσα με διάφορους τρόπους. Πολλές ώρες τηλεόρασης σημαίνει καθιστική ζωή και δεν θα θέλαμε κάτι τέτοιο ούτε για τα παιδιά μας ούτε για εμάς. Σημαίνει επίσης λιγότερος χρόνος έξω στον ήλιος που βοηθά στην καλή ανάπτυξη των ματιών. Και πάντα να αναρωτιέστε όχι αν το παιδί σας έχει πρόβλημα με τα μάτια επειδή κάθεται κοντά στην τηλεόραση αλλά μήπως κάθεται κοντά στην τηλεόραση επειδή έχει πρόβλημα με τα μάτια...να το ελέγξετε αυτό στο πρώτο σημάδι. Οπότε θα έλεγα στην κάθε φίλη μου να μην ανησυχεί αν βρεθεί με το μωρό της κοντά σε ανοιχτή τηλεόραση ούτε να φοβάται ότι η τηλεόραση θα χαλάσει τα δικά της μάτια. Όσο για τα παραπάνω, όλα αντιμετωπίζονται όταν υπάρχει μέτρο.",False
"Φυσικά και θα το αρνηθούν, όλοι και πανηγυρικά. Όμως μην μου πείτε ότι δεν γνωρίζετε πως όλοι οι πολιτικοί επίδοξοι διαχειριστές των δημοσίων πραγμάτων στην Ελλάδα δεν τον έκαναν ήδη τον υπολογισμό: τα 6,75 % των ας πούμε 165 δις ευρώ, κάνει κάτι παραπάνω από 11 δις. Ενώ ένα 8% των ιδίων 165 δις κάνει 13 δις και κάτι.

Θα διερωτηθείτε: «τι σας έπιασε και κάνετε πράξεις πολλαπλασιασμού με δεκαδικούς Καθαροδευτεριάτικα;». Ξανασκεφτείτο το: 6,75% ήταν το haircut («έκτακτη εισφορά» το είπαν, όπως έκανε ο Βαγγέλης Βενιζέλος βαφτίζοντας εισφορές αλληλεγγύης και έκτακτες εισφορές τα δικά μας τα χαράτσια) επί των καταθέσεων στις Κυπριακές τράπεζες - από τα πρώτο ευρώ, δε. Ενώ γύρω στο 8% ήταν η μεσοσταθμική επιβάρυνση, αφού οι άνω των 100.000 ευρώ καταθέσεις έφαγαν στο κεφάλι, κλιμακωτά, 9,9% έκτακτη εισφορά - να την χαίρονται.

Τώρα, τι είναι 165 δις ευρώ; Μα, είναι οι  καταθέσεις που παραμένουν ακόμη στον Ελλαδικό τραπεζικό σύστημα - «ένα μικρό θαύμα», παραδέχονται οι ίδιοι οι Τροϊκανοί, που έχει απομείνει το ποσό αυτό στην Ελλάδα, παρ` όλες τις φιλικές απειλές: μια του Μανώλη Γλεζου να το «αξιοποιήσει», την άλλη του ΥΠΟΙΚ να τα περιουσιολογήσει για να χτίσει τεκμήριο προς φορολόγηση...

Όταν, την άνοιξη του 2011 με το PSI επί των ελληνικών ομολόγων (το οποίο «ολοκληρώθηκε» με το PSI -2) διαδηλώθηκε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο ότι επρόκειτο για «μοναδική περίπτωση» - άρα δεν προέκυπτε συστημικό ρίσκο - όλοι γνώριζαν ότι αυτό δεν  θα αλήθευε. Όταν, πριν κάποιες μέρες, η Ολλανδία ουσιαστικά εξάχνωσε τα ομόλογα όσων διέθεταν junior debt στην «διασωθείσα» δια κρατικοποιήσεως τράπεζα SNS Reaal, το πράγμα ήταν λιγότερο ξεκομμένο - είχαν προηγηθεί οι χειρισμοί και οι ακροβασίες των Ιρλανδικών τραπεζών πριν τρία χρόνια. Τώρα, με την Κυπριακή αφορμή, κατέρρευσε και το μεγαλύτερο ταμπού: «κούρεμα» ευθέως στις καταθέσεις, σε ποσοστό είναι αλήθεια ίσο με 2 έως 3 χρόνια τόκων, αλλά από το πρώτο ευρώ - δηλαδή ευθέως με αποδοχή ότι η διαβόητη «εγγύηση καταθέσεων» (που ισχύει κατά συντονιστική πρόβλεψη της ΕΕ μέχρι την οροφή των 100.000 ευρώ) έχει την πειστικότητα μανταρισμένης κάλτσας…

Το ποιες θα είναι, οι συστημικές συνέπειες - για να το πούμε με «ευπρέπεια» γλώσσας των χρηματοπιστωτικών - δηλαδή μέχρι που θα φτάσει ο πανικός σε πρώτη φάση και η αίσθηση βαθύτερης ανασφάλειας σε δεύτερη - αυτή είναι μια πιο ουσιαστική διατύπωση…- είναι κάτι που θα φανεί. Το ερώτημα είναι πότε. Πρώτος σταθμός η ψήφιση των αναγκαίων ρυθμίσεων από την Κυπριακή Βουλή. Αν εδώ προκύψει πρόβλημα, χάος! (Πάντως ήδη η παρακράτηση του 6,75%-9,9% έχει γίνει!). Δεύτερος σταθμός, το ξέμπλεγμα των κάποιων 15 δις καταθέσεων Ελλήνων, σε Κυπριακές τράπεζες, στην Ελλάδα: η «λύση» εδώ δόθηκε με το diktat απορρόφησής τους από το υπό ανακεφαλαιοποίηση Ελλαδικό τραπεζικό σύστημα. Τρίτος, ενδιάμεσος, σταθμός η ναρκοθέτηση της ανακεφαλαιοποίησης των Ελληνικών τραπεζών που ήδη σερνόταν - αλλά τι ακριβώς θα γίνει τώρα άμα έχουμε προληπτικές εκροές από την καταθετική βάση τους; Και τέταρτος, όλη η συστημική αλυσίδα αντιδράσεων για το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ευρωπαϊκής περιφέρειας - να δούμε πού θα βγει και πώς.

Επιστρέφουμε όμως στο ξεκίνημα αυτών των σκέψεων. Μόλις κάποια στιγμή φανεί ότι «ξεφεύγει» το Ελληνικό Πρόγραμμα, ή μόλις κάποιος (και μην σπεύσετε να φωνάξετε «ΣΥΡΙΖΑ!») ξανασκεφτεί την ουσιαστική αναδιαπραγμάτευση/ επανατοποθέτηση/επιμήκυνση του Ελληνικού προγράμματος, με δεδομένο ότι θα υπάρξει αυτομάτως financing gap - ΝΕΟ - πιστέψτε μας, όλο και κάποιος θα το σκεφτεί ότι υπάρχουν εδώ και κάθονται 10 δις ή 13 δις ζεστά-ζεστά διαθέσιμα! Ακόμη κι αν έχουμε νέες εκροές από την καταθετική βάση των Ελληνικών τραπεζών, και βρεθούμε π.χ. στα 140 δις, πάλι τα ζεστά-ζεστά και διαθέσιμα για διαγούμισμα θαναι κοντά στα 9,5 δις ή 11,2 δις - πλην αν μπλέξαμε τους πολλαπλασιασμούς μας.

Και δεν είναι μόνον οι δικοί μας Συριζαίοι ή/και Βενιζέλοι που μπορεί να το δουν έτσι, το πλαίσιο για κλείσιμο του αυριανού financing gap. Αλλά θα είναι και διάφοροι Assmussen και Weidman, όταν έλθει η ώρα του OSI, του κουρέματος δηλαδή των «δικών τους» δις, ευθέως. Δεν θα «πρέπει» για λόγους καλβινιστικής δικαιοσύνης να τιμωρηθούν και οι βοηθούμενοι ιθαγενείς - δηλαδή οι Έλληνες καταθέτες; «Και τα μυαλά στα κάγκελα» που λέει ο φίλαθλος λαός.

Άλλωστε ήδη η κυρία Μέρκελ το πρόφτασε: «συμμετέχουν εν μέρει και οι υπεύθυνοι - όχι μόνον οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών». Ενώ ο Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς, (στην Welt am Sonntag), ενώ χειροκρότησε το κούρεμα των κυπριακών καταθέσεων (ως «ασαφούς προέλευσης»), διερωτήθηκε αν οι μικροκαταθέτες «ευθύνονται για την κακή διαχείριση». Συμπέρασμά του: να υπάρξει franchise 25.000 ευρώ, πάνω από το οποίο να ισχύει το κούρεμα.","Διάβασα σχόλια, αναλύσεις, κουτσομπολιά, μέχρι και σενάρια κατασκοπίας, μετά την είδηση της σύλληψης του Στρος Καν στη Νέα Υόρκη. Από όλη αυτή την ιστορία, όμως, υπάρχει μία πτυχή που ελάχιστα σχολιάστηκε: η αδιαπραγμάτευτη εμπιστοσύνη από την συζυγό του, που έβγαλε αμέσως ανακοίνωση στο γαλλικό πρακτορείο για να δηλώσει: ""Δεν πίστεψα ούτε για ένα δευτερόλεπτο που διατυπώθηκαν κατά του συζύγου μου. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η αθωότητά του θα αποδειχτεί"". Δεν ειρωνεύομαι την Αν Σενκλέρ. Της εύχομαι να έχει δίκιο. Τόση σιγουριά και εμπιστοσύνη δεν συναντάς εύκολα. Και ξεφεύγει από το πλαίσιο των παραδοσιακών αντιδράσεων από σύζυγο, όταν πληροφορηθεί - ή έστω υποψιαστεί - ότι υπάρχει πιθανότητα απιστίας. Βλέπετε η απιστία μπορεί να είναι κάτι πολύ συνηθισμένο - ακόμη και ""καθημερινό"" θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς - αλλά η διαχείρισή της είναι μία εξαιρετικά σύνθετη ή και δύσκολη υπόθεση. Και νομίζω ότι η κυρία Σενκλέρ ανήκει σε ένα είδος υπό εξαφάνιση: αν ήταν να την κατατάξω κάπου, θα ήταν στην ""σχολή"" του ""δεν θέλω να το ακούσω καν...""
Ας επιστρέψουμε στο θέμα μας, όμως. Οι μεγαλύτερες ""σχολές"" διαχείρισης της απιστίας είναι δύο:
	
- Η σχολή ""αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις"": είναι η χρυσή φράση - σύνθημα, που έχει ειπωθεί από τα χείλη εκατομμυρίων, κάτω από διαφορετικές συνθήκες, στις πιο απίθανες στιγμές και στα πιο απίθανα μέρη. Οι εκπρόσωποί της ακολουθούν μία απλή τακτική. Αρνούνται τα πάντα. Δεν παραδέχονται ποτέ, τίποτα, ακόμη και αν συλληφθούν επ'αυτοφώρω. Αν τους ρωτήσετε, θα σας εξηγήσουν συνοπτικά ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να στενοχωρείς τον/την σύζυγο/σύντροφο. Γιατί να τον πληγώσεις; Kι όσοι το έκαναν, το μετάνιωσαν. Ακόμη κι αν έλαβαν συγχώρεση, μετά τους το κοπανούσαν μέχρι να τους βγει η ψυχή. Οπότε, σου λέει, ακόμη και αν σε πετύχουν στο κρεβάτι πάνω στο κεφαλοκλείδωμα, εσύ θα σηκωθείς και θα πεις ότι σου έκαναν μασάζ γιατί πόνεσε η μέση σου. Φυσικά, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά αν το κατηγορητήριο βασίζεται σε απλές ενδείξεις και υποψίες. Εκεί δεν έχεις κανένα λόγο να δικαιολογηθείς. Αρνείσαι κατηγορηματικά τα πάντα, βγαίνεις από τα ρούχα σου, επιστρέφεις τις κατηγορίες και  φωνάζεις με γουρλωμένα μάτια ""δεν σου δίνω το δικαίωμα"", επικαλείσαι θεούς - δαίμονες - κολλητούς ως άλλοθι. Ενας γνήσιος εκπρόσωπος αυτής της σχολής ήταν ο ηρωικός Μπιλ Κλίντον. Ολη η Αμερική - και η Ασία και η Ευρώπη και βάλε - το 'χαν τούμπανο, αλλά αυτός βράχος! Εκεί! Να παριστάνει ότι έπαιζε σκάκι με τη Μόνικα Λεβίνσκι. Κι όταν τα πράγματα σκούρηναν με τις επιτροπές στη Γερουσία, ο Μπιλ πάλι βρήκε τρόπο να επαναπροσδιορίσει τη θέση του. ""Ενα μπλοου-τζομπ μου κανε ρε παιδιά, δεν κάναμε δα και σεξ"", είπε και αποστόμωσε τους παγκόσμιους συνωμότες. Φυσικά, ο Μπιλ είχε και διατηρεί ένα τεράστιο ελαφρυντικό, που τον κάνει αγαπημένο - τον Πρόεδρο της καρδιάς μας  - για  πάντα: είναι παντρεμένος με την Χίλαρι...    
	    
- Η σχολή ""διαφάνεια στο σεξ"": οι εκπρόσωποί της πρεσβεύουν την εισαγωγή της πλήρους διαφάνειας στην σεξουαλική ζωή. Σε ορισμένους αυτό συμβαίνει από μόνο του, επειδή είναι απλώς ανίκανοι να κρυφτούν. Σε άλλους επειδή δεν αντέχουν τις ενοχές τους. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που το απολαμβάνουν. Τέτοια περίπτωση είναι ο πρωθυπουργός - επιχειρηματίας - σόουμαν - διασκεδαστής, Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ο άνθρωπος που θεσμοθέτησε το ""μπουνγκα - μπούνγκα πάρτι"" και εισήγαγε το σεξ στον πολιτικό (;) του λόγο. Κι επειδή αντιλαμβάνεται ότι κανείς δεν του δίνει σημασία (για τον πολιτικό του λόγο) πληρώνει μοντέλες και callgirls για να τον ακούνε. Πόσο θα υπέφεραν... Στα ανέκδοτα, αντίθετα, ο Μπερλουσκόνι είναι γνήσιο ταλέντο. Βγαίνει σε πολιτικές συγκεντρώσεις και περιγράφει τις περιπέτειές του, σα να είναι πρωταγωνιστής σε μεσημεριανάδικο. Μιλά για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο και επιβεβαιώνει σχεδόν τα πάντα - δηλαδή, εκτός από αυτά που του απαγορεύουν οι δικηγόροι του. Ο Σίλβιο είναι αυτό που λέμε ""καθρέφτης"". Τον βλέπεις μια φορά και μετά, ό,τι κι αν ακούσεις, δεν σε εκπλήσσει. Ένας θρύλος. Φυσικά, αυτό το μοντέλο το έχτισε σιγά - σιγά και του στοίχισε μερικά εκατομμύρια σε διατροφές στην πρώην σύζυγο. Αλλά για τον Σίλβιο, το χρήμα αποτελεί εργαλείο και ταυτόχρονα παράμετρο της σχέσης του με την γυναίκα. Είναι αυτό κανονικό; Όχι απαραίτητα, αλλά ...""you cannot teach an old dog new tricks"". Πολλοί (και ίσως ακόμη περισσότερες) θα με κατακρίνουν για την κατανόηση και την όχι και τόσο συγκεκαλυμένη συμπάθειά  μου προς τον Μπερλουσκόνι. Το καταλαβαίνω. Αλλά θέλω να σας πω ότι υπάρχουν και χειρότερα πράγματα από τον κυνισμό και την εγωπάθεια του Σίλβιο. Ακόμη και από την απροκάλυπτη φαλλοκρατική συμπεριφορά ενός πρωθυπουργού, που επιμένει να βάφει το μαλλί, επειδή κανένας από όσους τον περιστοιχίζουν δεν τολμά να του πει πόσο αστεία κάνει την εμφάνισή του. Στο τέλος - τέλος, ο Σίλβιο σε κάνει και να γελάς, αυθόρμητα...",False
"Τι ζητά ο πολίτης από τον βουλευτή του; Κυρίως να έχει τις υποκειμενικές ικανότητες να διασφαλίζει τα συμφέροντά του κόντρα σε φανερά και κρυφά συμφέροντα, εξουσίες και συντεχνίες, να υπερασπίζεται το κράτος δικαίου αλλά και την κοινωνική δικαιοσύνη, να διαφυλάττει το δημόσιο χρήμα, να είναι αδέσμευτος και να  καταγγέλλει με παρρησία την αδικία και την παρανομία όπου την συναντά. Πιστεύετε ότι τα δύο πρόσωπα που κοσμούν την κορυφή των ψηφοδελτίων επικρατείας των δύο μεγάλων  κομμάτων, που είναι εκ των πραγμάτων εμβληματικά και συμβολικά της πολιτικής, κοινωνικής και αισθητικής υπόστασης των σχηματισμών που εκπροσωπούν, πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις;
Ο χρυσός Ολυμπιονίκης Πύρρος Δήμας είναι ακριβώς αυτό που λέει η ιδιότητά του. Δημιούργημα μιας Ελλάδας που ζούσε το όνειρο ότι την κατοικεί έθνος νικητών. Στον βωμό αυτής της απατηλής Ελλάδας ρίχτηκαν  ποταμοί ευρώ που μετά συνειδητοποιήσαμε ότι ήσαν δανεικά και ποταμοί φαρμακευτικών σκευασμάτων που μετά παραδεχτήκαμε ότι ήσαν παράνομα. Ο Πύρρος ήταν αναπόσπαστο  κομμάτι του συναρπαστικού εκείνου τοπίου και έσερνε πρώτος τον χορό των μεταλλίων που τα παλιά χρόνια ήταν ζεϊμπέκικο με καναδυό ηρωικούς μοναχικούς χορευτές και στα χρόνια του έγινε καλαματιανός με πολλά  άγνωστα πρόσωπα που ούτε καν θυμόμαστε πια. Ο ίδιος δεν ήταν Τσιαμήτα και Χαλκιά, δεν ήταν αθλητής του ενός αγώνα. Η διάρκειά του δεν σου επιτρέπει να αμφισβητήσεις ότι ήταν πραγματικά παγκοσμίου βεληνεκούς αθλητής. Και ασφαλώς δεν βρέθηκε ποτέ ντοπαρισμένος.
Όμως αναδείχθηκε σε ένα άθλημα που εκ των υστέρων μάθαμε ότι οι αμαρτίες του ήσαν βαρύτερες από τα κιλά που σήκωνε. Ο προπονητής του και, ο ένας μετά τον άλλον, πολλοί από τους συναθλητές του αποδείχθηκε ότι δεν έπιναν πορτοκαλάδες όπως και ο ίδιος ο Πύρρος ισχυρίστηκε για τον Σαμπάνη και ότι ο Τζέκος δεν τους επισκεπτόταν για παρέα. Ο ίδιος τι είχε καταλάβει από όλα αυτά; Γίνονταν τόσο σκοτεινά και υπόγεια μέσα στο γυμναστήριο που μοιράζονταν όλοι; Δεν υποψιάστηκε τίποτα όταν 13 συναθλητές του τραυματίστηκαν ταυτόχρονα και αποσύρθηκαν από το Παγκόσμιο της Κίνας; Γιατί τότε κάποιοι υπέθεσαν ότι από λάθος  (κοινή) δοσολογία είχαν όλοι ανιχνεύσιμα επίπεδα. Αν υποψιάστηκε τότε συγκάλυψε, αν δεν υποψιάστηκε τότε πώς θα γίνει ο θεματοφύλακας των  συμφερόντων μας σε έναν κόσμο που έχει πολλές σκοτεινές περιοχές;
Ο κ. Χαράλαμπος Αθανασίου ήταν για πολλά χρόνια Πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων είχε πρωτοστατήσει στην διεκδίκηση μέσω Μισθοδικείου των τερατωδών ποσών που οι δικαστικοί επεδίκασαν στους εαυτούς τους με ένα γελοίο νομιμοφανές πρόσχημα. Επειδή οι αποδοχές του Προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων υπερέβαιναν κατά πολύ τον μισθό του Προέδρου του Αρείου Πάγου (προσέξτε, αντιπαρέβαλαν αυθαιρέτως μισθό μόνιμου κρατικού υπαλλήλου με αποδοχές λειτουργού επί θητεία), αποφάσισαν με συνοπτικές διαδικασίες να διπλασιάσουν τους μισθούς και τις συντάξεις τους και μάλιστα αναδρομικά, βυθίζοντας σε μαύρη απελπισία τότε τον Αλογοσκούφη που έπρεπε να βρει καμμιά διακοσαριά εκατομμύρια, άμεσα.
Έχει καμμιά σχέση αυτό με την κοινωνική δικαιοσύνη, το περί δικαίου αίσθημα και  την προστασία του δημοσίου χρήματος που ο βουλευτής οφείλει να υπηρετεί; Ο άνθρωπος δεν έκανε καμμιά παρανομία, διεκδίκησε για την συντεχνία του το καλύτερο όπως περίπου θα έκανε ο κάθε Φωτόπουλος, χρησιμοποιώντας και τα επιπλέον όπλα που διέθετε έναντι των υπολοίπων Φωτόπουλων  δηλαδή τις αποφάσεις δικαστικών για αποδοχές δικαστικών. Άλλο ένα ερώτημα στην υποκατηγορία ""νόμιμο και ηθικό"".
Και ο Πύρρος Δήμας και ο Χαράλαμπος Αθανασίου ανήκουν στους διακριθέντες της Ελλάδας που αφήσαμε πίσω μας. Δεν υπάρχει τίποτε το μεμπτό για την πολιτεία τους ως ατόμων που να αφορά την επαγγελματική τους αξιοσύνη, το ήθος και την εντιμότητά τους. Όμως η Ελλάδα εκείνη της ευωχίας και κατασπατάλησης χρήματος προς όφελος κάποιων ομάδων, είχε κάποια χαρακτηριστικά  με τα οποία συνέδεσαν το όνομά τους. Το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουν οι δύο αρχηγοί είναι αν θέλουμε να τα πάρουμε μαζί μας στο αύριο.","Την Παρασκευή συμπληρώθηκαν δύο τετραετίες από την δική μας τελετή έναρξης. Σε μια κανονική Ελλάδα θα ήταν θητεία δύο Πρωθυπουργών, στην Ελλάδα της ήττας είχαμε πέντε. Σε μια κανονική χώρα θα ήταν το εφαλτήριο να κατακτηθεί το μέλλον, στην Ελλάδα της παρακμής ήταν η αρχή του τέλους. Η δική μας τελετή έναρξης ήταν στην ουσία η επίσημη τελετή λήξης. Των ψευδαισθήσεων. Το βράδυ που έψαχναν τον Κεντέρη να σηκώσει τη σημαία άρχιζαν και οι πρώτες ρωγμές της αυταπάτης της ισχυρής, νικήτριας χώρας που ακουμπούσε στις δυνάμεις της για να συναγωνιστεί τις πρώτες του κόσμου. Τότε αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι η δύναμη ήταν δοτή, πλαστή.

Δεν θα σταθώ στα μετάλλια-φενάκη της νικήτριας φυλής. Οι περισσότεροι από τους ολυμπιονίκες συνοδεύτηκαν από μια θλιβερή ιστορία, τότε ή λίγο αργότερα. Τις στιγμές του παραληρήματος που ανταμείφθηκαν με εξοργιστικά πριμ,  προκλητικές κρατικές διαφημίσεις, προνόμια κομμουνιστικών χωρών, απονομή στρατιωτικών βαθμών, θέσεις σε ψηφοδέλτια, νομίζω ελάχιστοι πια αναπολούν. Όπως και τις αστείες ελληνοποιήσεις και τους ολυμπιονίκες του ενός αγώνα, λίγοι θυμόμαστε πια... Και επίσης πιστεύω ότι οι νίκες του μέλλοντος θα είναι πιο ταπεινές, όπως ήταν παλιά του Γαλακτόπουλου και του Χολίδη.
Δεν θα σταθώ στη χλιδή και την σπατάλη της τετραετίας 2000-2004. Πολυτελείς και περιττές αθλητικές εγκαταστάσεις που κανείς δεν έχει υπολογίσει πόσο κόστισαν και κανείς δεν προνόησε για την μεταολυμπιακή αξιοποίησή τους, τώρα ή ρημάζουν ή ψάχνουν αγοραστή. Απίστευτα ποσά που μοιράστηκαν αλόγιστα σε διαφημιστές, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, φανερούς και κρυφούς παρατρεχάμενους- για πολλούς ο ολυμπισμός είχε γίνει χρυσοφόρο επάγγελμα. Αν κάποιος υπεύθυνα έκανε ποτέ την αποτίμηση του συνολικού κόστους, αν υπολόγιζε σε πόσες κομμένες συντάξεις και δόσεις του δανείου αντιστοιχεί , ίσως όλοι παραδεχόμασταν ότι εξ αρχής επρόκειτο για ένα μεγάλο λάθος.
Όλα αυτά έχουν ξαναειπωθεί. Εκεί που περισσότερο θέλω εγώ να σταθώ είναι στην εικόνα που έχουμε, που κατασκευάζουμε, για τους εαυτούς μας. Συμβαίνει επικαιρικά με διάφορες ευκαιρίες, συνέβη και τότε. Πιστέψαμε στα σοβαρά ότι ήμασταν οι άψογοι οικοδεσπότες, οι εγκάρδιοι κάτοικοι της χώρας του Ξένιου Δία, οι ενθουσιώδεις και αλληλέγγυοι εθελοντές, οι ανιδιοτελείς, συγκινητικοί ξενιστές. Τόσα σεντόνια γράφτηκαν τις μέρες εκείνες για αυτά τα συλλογικά χαρακτηριστικά που αποδώσαμε στους εαυτούς μας που στο τέλος το πιστέψαμε και οι ίδιοι. Για το υπέροχο κίνημα του εθελοντισμού που ανεφύη αυθόρμητο και ορμητικό, που μας γέμιζε ελπίδες για την ισχυροποίηση της συνοχής της κοινωνίας μας του μέλλοντος.
Τώρα που αυτοί που χρειάζονται τη βοήθειά μας δεν είναι τουρίστες με γεμάτα πορτοφόλια αλλά ανέστιοι, πεινασμένοι, απελπισμένοι συμπολίτες μας, πού είναι ο αλτρουισμός, ο εθελοντισμός, η αλληλεγγύη; Που χάθηκαν τα χαρούμενα γελαστά παιδιά με την πολύχρωμη στολή του εθελοντή, τώρα που η εκκλησία κλείνει τα συσσίτιά της επειδή το προσωπικό παίρνει την καλοκαιρινή του άδεια; Τώρα που οι ξένοι στους δρόμους της πόλης μιλούν Πακιστανικά και Αφγανικά  πού έχει πάει η μεγαλοκαρδία του φιλόξενου οικοδεσπότη; Τώρα που οι Ολυμπιακές λωρίδες είναι μόνο ανεξίτηλοι κύκλοι στο οδόστρωμα, πού πήγε ακόμα και η ευγένεια των οδηγών της Πρωτεύουσας;
Δεν φταίμε εμείς για κάτι, όλα αυτά είναι κοινότοπα και ανθρώπινα. Απλώς δεν είναι ανάγκη να  φτιάχνουμε για τους εαυτούς μας ρηχά παραμύθια εντυπώσεων που αναπότρεπτα θα διαψεύδει η ζωή. Γιατί η αλήθεια είναι πολύ απλούστερη και αμείλικτη. Στην χαρά είμαστε όλοι καλοί. Στα ζόρια φαίνεται το μεγαλείο του καθενός.",True
"Στα τρία το σημερινό σημείωμα. Το επιβάλλει η συγκυρία.
1. Δημοψήφισμα.
Δεν φανταζόμουν ότι εκτός του Χάρη Καστανίδη (χθες το βράδυ στην εκπομπή της Έλλης Στάη απέδωσε στο δημοψήφισμα τις ιδιότητες της Αποκάλυψης του Ιωάννου) υπάρχουν και άλλοι που εξακολουθούν να ανακαλύπτουν κρυμμένους θησαυρούς στην φαντασμαγορική ιδέα του δημοψηφίσματος. «Ξεμπρόστιασε το πολιτικό σύστημα, στρίμωξε την Αριστερά, διέλυσε τον υποκριτή Σαμαρά, νουθέτησε την κοινωνία, τρόμαξε τον κόσμο όλο». Συν μια μικρή λεπτομέρεια που τους διαφεύγει. Έφερε την Ελλάδα στο χείλος της καταστροφής, στην πόρτα εξόδου από την ευρωζώνη, στο ναδίρ της αξιοπιστίας της. Μετά την μαύρη Δευτέρα που ανακοίνωσε το δημοψήφισμα η συζήτηση για την επιστροφή στην δραχμή γίνεται πλέον ανοιχτά και καθαρά -σαν μια πιθανή και κυρίως αποδεκτή πιθανότητα- σε όλο τον κόσμο. Ταιριάζει γάντι η λαϊκή ρήση: θύμωσε ο αγάς και έκοψε τα  πόδια του. Δεν τρόμαξε κανένα, εξόργισε τους πάντες με πρώτους αυτούς που κουτσά στραβά μας συμπαραστέκονταν, έδωσε επί πλέον επιχειρήματα σε όσους θεωρούν αναπόφευκτη την επιστροφή στην δραχμή και θεωρούν την Ελλάδα μη σοβαρή χώρα. Και κάτι τελευταίο: υπάρχουν ακόμα καλοπροαίρετοι που προσπαθούν να ανακαλύψουν λογική ακολουθία και σχεδιασμό πίσω από τις κινήσεις του Παπανδρέου και του εκάστοτε επιτελείου του. «Δεν μπορεί» λένε « κάτι θα έχει στον νου του, που σε εμάς τους ταπεινούς θνητούς διαφεύγει». Έτσι δικαιολόγησαν επί χρόνια κάθε παραδοξότητα κάθε ψευδοκαινοτομία και όλες τις τακτικές κινήσεις που χωρίς ίχνος στρατηγικού σχεδιασμού είχαν ορίζοντα εβδομάδας. Το δημοψήφισμα κράτησε 48 ώρες και παρά ταύτα υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι που ακόμα το παίρνουν στα σοβαρά.  Για αυτούς που επιμένουν να αγνοούν το αυτονόητο που βρίσκεται κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια τους και επιμένουν να ανακαλύπτουν περίπλοκες και τελικά ανύπαρκτες εξηγήσεις, οι Άγγλοι έχουν μια έξοχη και κοφτή ρήση : It is the short answer. Και η προφανής short answer είναι ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός και αυτή η γύμνια σε συνδυασμό με την δειλία του στελεχικού δυναμικού που αντιλαμβανόταν αλλά σιωπούσε έβαλαν και την παράταξη και την χώρα σε περιπέτεια.
2. Αριστερά
Η συζήτηση για την Αριστερά γίνεται από κεκτημένη ταχύτητα σαν να βρισκόμαστε δυο χρόνια  πριν και να μην έχουν μεσολαβήσει ανακατατάξεις στο εσωτερικό της. Σήμερα η Αριστερά είναι στα τρία. Τα δυο τμήματα το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε αντιευρωπαϊκή ρότα και οι μεταξύ τους διαφορές είναι πια επουσιώδεις. Για αυτό και η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΚΚΕ για κοινό μέτωπο των δυνάμεων της Αριστεράς και η άρνηση τους να συμβάλλουν έστω και ελάχιστα σε έξοδο από την πολιτική κρίση. Σαν να μην τους αφορά. Και οι δύο- σε προφανή δυσαρμονία με άλλες αριστερές δυνάμεις στην Ευρώπη- αδιαφορούν για τις εξελίξεις στον όμορο σοσιαλδημοκρατικό χώρο και εξορκίζουν την προοπτική μιας πολυφωνικής κεντροαριστεράς , η οποία σταθερά ανασυγκροτείται σε Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία. Η ιστορία όμως μας λέει ότι με μια καθυστέρηση ακολουθούμε την πορεία του εκκρεμούς σε αυτές τις χώρες. Αυτό φαίνεται να μην διαφεύγει από την Δημοκρατική Αριστερά, την τρίτη συνιστώσα που παραμένει αγκυρωμένη στην ευρωπαϊκή προοπτική. Η κριτική της στο μνημόνιο και την αδυναμία της κυβέρνησης να διαπραγματευθεί στοιχειωδώς αντί να παραδοθεί σε αναποτελεσματικές πολιτικές, δεν έγινε από αντιευρωπαικές θέσεις. Η αντίθεση της στο μπάχαλο, σε αντιδημοκρατικές και αντικοινοβουλευτικές πρακτικές έγινε αντιληπτή από τους πολίτες. Και ενώ ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλουν πριν την δουν την κυβέρνηση ανάγκης ο Φώτης Κουβέλης διαφοροποιείται και αναγγέλλει ότι θα καθορίσει την στάση του από την συνεκτίμηση όλων των δεδομένων δηλαδή σύνθεση, χρόνος ζωής και πλαίσιο δράσης.
3. Παπαδήμος
Θέλω να ελπίζω ότι όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα έχει βγει άσπρος καπνός. Αλλά δεν θα σας συμβούλευα να στοιχηματίσετε τα λεφτά σας. Το γεγονός ότι δεν έχει ακόμα ανακοινωθεί το όνομα του πρωθυπουργού και έχει σκαλώσει η όλη υπόθεση δίνει την εντύπωση οτι οι δύο αρχηγοί σέρνονται σε μια διαδικασία την οποία δεν την πιστεύουν. Σύμφωνα δε με πληροφορίες η υποψηφιότητα Παπαδήμου έχει υποχωρήσει μετά το άνευ προηγουμένου ροκάνισμα που υπέστη. Μακάρι να επικρατήσουν δεύτερες σκέψεις και να επανέλθουν σε μια πρόταση που και η ελληνική κοινή γνώμη και ο διεθνής παράγοντας υποδέχθηκαν με ικανοποίηση για λόγους που όλοι αντιλαμβάνονται. Γιατί τα ονόματα που ακούστηκαν μετά αυτό του κ. Παπαδήμου δεν παραπέμπουν σε ισχυρή κυβέρνηση. Φαίνεται ότι ο κ. Παπαδήμος ξέροντας που πάει να μπλέξει και επειδή προφανώς δεν θέλει να τον επισκέπτεται κάθε βράδυ το φάντασμα του Ζολώτα έθεσε μια σειρά από πολύ λογικούς όρους και προϋποθέσεις για να διατηρήσει την αυτονομία του. Υπό μια έννοια «χάρη θα τους έκανε» αναλαμβάνοντας να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά και ήθελε τα χέρια του λυμένα. Έτσι είναι λογικό να θέλει να  έχει γνώμη για το οικονομικό επιτελείο, να απαιτεί ουσιαστική στήριξη και συμμετοχή από τα δύο κόμματα και να θέλει να αρχίσει ο εκλογικός αγώνας  αφού ολοκληρωθεί η διαδικασία του PSI. Προφανώς δεν επιθυμεί πριν συναντηθεί με την Μέρκελ να πρέπει να ενημερώσει τον κ. Λαζαρίδη και τον κ. Αθανασάκη ούτε να μαίνεται η εκλογική αντιπαράθεση ενώ αυτός θα κάνει την δουλειά του, με την ΝΔ μάλιστα ουσιαστικά εκτός κυβέρνησης. Η εικόνα των βουλευτών της ΝΔ χθες στις τηλεοράσεις καταδείκνυε τον διχασμό που διαπερνά την κομματική και λαϊκή της βάση όπου οι βουλιμικοί για εξουσία ασφυκτιούν. Επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία πρέπει να ελπίσουμε ότι νωρίς το πρωί της Τρίτης θα έχουμε μια καλή λύση που έχει ονοματεπώνυμο.","Εφόσον στο προηγούμενο άρθρο ασχοληθήκαμε με τους άντρες και τις εξελικτικές σεξουαλικές προτιμήσεις τους, ας παραθέσουμε κάποιες ανάλογες πληροφορίες και για τις γυναίκες. Φυσικά οι πληροφορίες αυτές, εκτός από κάποια στατιστική αξία, δίνουν και μια αφορμή για υπερβολές και αστεία δεδομένου ότι η ζωή είναι πολύ πιο πολύπλοκη από όσο φανταζόμαστε, οπότε ας αντιμετωπίσει ο καθένας τα δεδομένα αυτά όπως θέλει.
Οι γυναίκες, λοιπόν, προτιμούν φαρδείς ώμους και μεγάλο, δυνατό στήθος. Οι άντρες, βέβαια, υπερεκτιμούν το πόσο μυώδεις τους θέλουν οι γυναίκες, τουλάχιστον κατά 15 κιλά. Μη χτυπιέσαι στα γυμναστήρια, λοιπόν, τόσο πολύ... δεν θα αρέσεις αν γίνεις σαν τον Σβαρτσενέγκερ, σε καμία περίπτωση. Πόσο χαζός αισθάνεσαι τώρα που όταν σου είπε ο Κώστας ""πάμε για καφέ με τη Μαρία και τη Νατάσσα"", εσύ είπες οτι πρέπει να πας στο γυμναστήριο; Η προτίμηση των γυναικών για μεγάλο στήθος και φαρδείς ώμους έχει να κάνει με τα νορμάλ επίπεδα της τεστοστερόνης που αντιπροσωπεύουν και που δείχνει σεξουαλική υγεία αφού τα χαμηλά επίπεδά της οδηγούν σε μυϊκή ατροφία και μικρό ύψος. 
Το σχεδόν παγκοσμίως αποδεκτό ελκυστικό χαρακτηριστικό των ανδρών είναι το σώμα σε σχήμα V. Μια σχετικά στενή μέση με φαρδείς ώμους. Η ιδανική αναλογία μάλιστα είναι 0,75 ή μικρότερη για να θεωρηθεί ελκυστικός ένας άντρας. Οπότε τα σωσίβια από τις μπύρες και τα βρώμικα στις καντίνες μάλλον απωθούν τις γυναίκες και η μεγάλη ειρωνεία είναι ότι ο λόγος που αρχικά βγήκες έξω και κατέληξες να τα καταναλώνεις σε μεγάλες ποσότητες ήταν για να βρεις γυναίκα.
Στις γυναίκες επίσης αρέσουν οι ψηλοί άντρες και το 80 τις εκατό προτιμούν να είναι τουλάχιστον 1,80. Το ύψος και η καλή στάση δηλώνουν αυτοπεποίθηση, δύναμη και ισχύ. Στατιστικές έρευνες έδειξαν ότι τις γυναίκες θα τις ελκύσουν πολύ ψηλοί άντρες εάν ψάχνουν για μικρές σχέσεις και άντρες με το μέσο όρο σε ύψος όταν θέλουν μακροχρόνιες σχέσεις. Άντρες, δείτε το ύψος σας και θα καταλάβετε για πόσο μεγάλη περίοδο σας θέλουν, με αλλά λόγια. Οι μπασκετμπολίστες θα τρελαθούν στα one night stands, αλλά για γάμο θα τα βρουν δύσκολα. Συγκεκριμένα οι γυναίκες έλκονται από άντρες που έχουν 1,1 φορές το δικό τους ύψος. Μετρήσου και διακριτικά πήγαινε και στάσου δίπλα από όλες στο μπαρ μέχρι να υπολογίσεις ποια έχει το κατάλληλο ύψος πριν κάνεις κίνηση. Να μεγιστοποιήσεις τι πιθανότητές σου, βρε αδερφέ.
Επίσης έρευνες δείχνουν ότι οι γυναίκες προτιμούν πιο μυώδεις άντρες όταν βρίσκονται σε γόνιμη περίοδο και περισσότερο θηλυπρεπείς άντρες κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου κύκλου. Οι ανδροπρεπείς θα δώσουν υγιή μωρά ενώ οι θηλυπρεπείς φροντίδα. Αυτό εξηγεί και γιατί κάποιες πλήρωσαν συνδρομή στο γυμναστήριο και πατάνε μια φορά το μήνα.
Οσον αφορά στο πρόσωπο και στο πόσο συμμετρικό και άρα ελκυστικό είναι, η γρήγορη απάντηση βρίσκεται όταν χωρίζουμε το ύψος του κεφαλιού από το ανώτερο σημείο του μετώπου έως το πηγούνι σε τρεις περιοχές και στα όριά τους πρέπει να βρίσκεται το μέσο των φρυδιών και το κάτω μέρος της μύτης. Το πλάτος το χωρίζουμε σε πέντε περιοχές με πλάτος η καθεμία όσο το πλάτος του ματιού. Προς Θεού, μη βγείτε έξω με χάρακες και παρενοχλείτε κόσμο στα καφέ και τα μπαρ. Υποτίθεται ότι η προτίμησή μας γίνεται αυτόματα.
Τέλος, για όλους αυτούς που νομίζουν ότι έχουν βαρετά κοινότυπα πρόσωπα, δίχως κάτι ενδιαφέρον και διαφορετικό, τους έχω καλά νέα. Αυτό το τελευταίο θα είναι και το αισιόδοξο μήνυμά μου για αυτούς που νομίζουν ότι είναι πολύ βαρετοί για να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους.
Τα κοινότυπα πρόσωπα είναι τα περισσότερο ελκυστικά. Ονομάζονται πρωτοτυπικά πρόσωπα και έχουν στοιχεία που τα βρίσκει κανείς στα περισσότερα πρόσωπα. Είναι τα πιο συμμετρικά και οικεία και τα προτιμούμε διότι μας υποδηλώνουν ασφάλεια γενετική. Τα πρωτοτυπικά πρόσωπα είναι αυτά που δημιουργούν υπολογιστές όταν συνδυάζουν πολλές διαφορετικές φωτογραφίες πολλών διαφορετικών προσώπων και ο πρώτος που ασχολήθηκε με αυτό ήταν το 1883 ο Francis Galton, ξάδελφος του Charles Darwin, όταν έψαχνε για κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ εγκληματιών.
Το βαρετό είναι ωραίο, κυρίες και κύριοι, και αν αυτό ισχύει και για τις λέξεις, τότε μόλις διαβάσατε ένα καταπληκτικό άρθρο.",False
"Φτάσαμε στις εκλογές χωρίς να συμφωνούμε στο διακύβευμα. Δεν είναι παράξενο. Τουλάχιστον, ας είμαστε ξεκάθαροι, ο καθένας από τη θέση του. Από τη θέση ενός σχολιαστή, βλέπω ένα κεντρικό πρόταγμα: η Ελλάδα να ενταχθεί (όχι «να παραμείνει») στην Ευρωζώνη. Στο πλαίσιο αυτό θα συναντήσει τη μόνη της τύχη να κρατήσει ένα ορίζοντα ευημερίας και να γίνει ευνομούμενη χώρα. Η κρίση έφερε την πραγματικότητα στην επιφάνεια: το ελληνικό κεκτημένο βρίσκεται σε διάσταση με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Εννοώ ότι από συνδυασμό εξωγενών και ενδογενών παραγόντων αναδείχθηκε η ασυμβατότητα της κοινωνικο-οικονομικής δομής της χώρας με το ευρωπαϊκό υπόδειγμα, όπως πραγματώνεται, με ένα εύρος διακυμάνσεων, από τις χώρες της Ευρωζώνης. Επιπλέον, το ελληνικό κεκτημένο θρυμματίστηκε. Ενστερνίζομαι την άποψη ότι η μόνη ελπίδα για ευημερία και κοινωνική δικαιοσύνη βρίσκεται στον ευρωπαϊκό πυρήνα. Ίσως, αργά ή γρήγορα, ο πυρήνας να εκραγεί. Ίσως, πάλι, να αντέξει, να μετασχηματισθεί και να δυναμώσει. Το στοίχημά μας, πιστεύω, δεν μπορεί να είναι διαφορετικό.

Το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι διαφορετικό. Αν θα ακυρώσει ή όχι το Μνημόνιο έχει δευτερεύουσα σημασία. Η ουσία είναι ότι το οικονομικό μοντέλο που προκρίνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ασύμβατο με την ευρωπαϊκή θέσμιση και την ευρωπαϊκή πρακτική. Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ανατροπή της ευρωπαϊκής θέσμισης και πρακτικής. Το λάθος του είναι διπλό.

Ήταν ωραία η συνέντευξη του Τσίπρα στον Θεοδωράκη. Ο δημοσιογράφος αφαίρεσε από τον πολιτικό ένα μέρος της ξύλινης πανοπλίας του. Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ είναι καλύτερος χωρίς αυτήν. Αλλά και οι αδυναμίες του γίνονται πιο εμφανείς: παράδειγμα «κοινωνικής οικονομίας» είναι η Αργεντινή. Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ ομολογεί την έλξη που ασκεί «στο μυαλό του» η Λατινική Αμερική. Και παρακάτω: «Πού θα κριθεί το αν θα μείνουν στην σκληρή στάση οι Ευρωπαίοι; Θα κριθεί από την κοινή γνώμη στην Ευρώπη». Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ αγνοεί ότι η θέση των Ευρωπαίων ηγετών είναι πολύ πιο «φιλελληνική» από τη στάση της κοινής γνώμης των χωρών τους - και το μεταξύ τους χάσμα μεγαλώνει επικίνδυνα, μέρα με τη μέρα. «Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει κυβέρνηση θα είναι μεγάλη επιτυχία για το λαό μας και για τους λαούς της Ευρώπης». Στο μυαλό του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, στα πρότυπα της κομμουνιστικής Αριστεράς, οι λαοί της Ευρώπης δεν απαρτίζονται από τους σημερινούς πραγματικούς ανθρώπους.  Είναι μια ιδεατότητα προς την οποία τείνει η αμείλικτη διαλεκτική της Ιστορίας.   

Το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η λατινοαμερικανοποίηση της Ευρώπης. Αν το αναλάβουμε, θα γίνει το ευκολότερο για όλους: η λατινοαμερικανοποίηση της Ελλάδας. Το plan B, που κρατιέται ως επτασφράγιστο μυστικό, είναι η αναπόφευκτη κατάληξη της εφαρμογής του plan A. Θα ήταν στρεψοδικία να χαρακτηριστεί ως κινδυνολογία εκείνο που από τον ΣΥΡΙΖΑ ομολογείται ως επιθυμητό. Τελικά, όμως, η επιλογή είναι δική μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ξεκάθαρος. Όσοι τον ψηφίσουν για να μην εφαρμόσει αυτά που επαγγέλλεται έχουν ένα μεγάλο μειονέκτημα έναντι εκείνων που θα τον ψηφίσουν για τον αντίθετο λόγο, δηλαδή, απλά και καθαρά, για να τα εφαρμόσει. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπλοφάρει, οι δεύτεροι θα ζητήσουν τα ρέστα από το κόμμα τους, ενώ οι πρώτοι, από τον εαυτό τους και μόνο. Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ το ξέρει: «Εμείς δεν θα σας προδώσουμε ποτέ. Δεν θα σας πούμε άλλα προεκλογικά και άλλα μετεκλογικά» (συγκέντρωση στην Ομόνοια, 14/6). «Εμείς, αν δεν τα κάνουμε όλα αυτά, την άλλη μέρα θα είμαστε στο καναβάτσο … ούτε μία μέρα δεν θα μπορέσουμε να κρατηθούμε στην εξουσία» (συνέντευξη στην Έλλη Στάη, ΝΕΤ, 13/6).

Το συμπέρασμα δεν έχει να κάνει με την εφαρμογή του κώδικα πολιτικής δεοντολογίας. Είναι πραγματιστικό. Είτε ακυρώσει άμεσα το Μνημόνιο, είτε όχι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ανατρέψει μετεκλογικά την προεκλογική ρητορική του τόσο όσο χρειάζεται για να μη διαρρήξει η χώρα τη σχέση της με την Ευρωζώνη. 

Αν θέλουμε να παλέψουμε την υπόθεση της Ευρωζώνης, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η κατάλληλη επιλογή. Είναι η ΝΔ; Ελάχιστα. Απλώς, το «ελάχιστα» είναι ορθολογικά προτιμότερο από το «καθόλου». Αν από τη μια μεριά έχεις 10% πιθανότητες να επιζήσεις και από την άλλη 100% πιθανότητες να πεθάνεις, η επιλογή μπορεί να είναι δύσκολη με σπασμένα νεύρα. Αλλά αν στην επιλογή που δίνει κάποια πιθανότητα επιβίωσης προσθέσεις μια μεγαλύτερη πιθανότητα αποφυγής του άμεσου θανάτου, τότε τα πράγματα γίνονται κάπως καλύτερα: μπορεί κάτι άλλο να σκεφτείς εντωμεταξύ. Για παράδειγμα, κάτι μπορεί να βλαστήσει στους επόμενους μήνες στα αποκαΐδια της κεντροαριστεράς. Εφόσον υπάρχει ακόμα ζωή.

Στο διάστημα αυτό ενδέχεται το γνώριμο πολιτικό προσωπικό μας να λάβει βελτιώσεις στο Μνημόνιο. Η απόρριψή τους από το ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει αιτία νέων εκλογών. Τσίπρας προς Θεοδωράκη: «Η κυβέρνηση Σαμαρά [αν προκύψει] θα είναι μια παρένθεση χρονική διότι η προοπτική διακυβέρνησης του τόπου από την Αριστερά είναι αναπόφευκτη». Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ  βλέπει το ενδεχόμενο όλα να κριθούν όχι τώρα αλλά σε λίγους μήνες. Δεν βλέπει το ενδεχόμενο να κριθούν σε λίγους μήνες εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Η λειτουργική ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη είναι το πραγματικό εθνικό διακύβευμα. Αν η διακυβέρνηση της χώρας δεν ανατεθεί αύριο στον ΣΥΡΙΖΑ το διακύβευμα θα εξακολουθήσει να υφίσταται. Αναγκαία (αλλά όχι επαρκής) προϋπόθεση για να κερδηθεί το στοίχημα είναι η ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος, ώστε τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία να ανταγωνίζονται σ` ένα πεδίο με κοινές ευρωπαϊκές αναφορές. Εκ των πραγμάτων τίθεται το αίτημα για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Θα είναι ίσως δύσκολο να γίνει μέσα σε λίγους μήνες και με τη χώρα στην κόψη του ξυραφιού. Πάντως, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ θα αναγκαστούν να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι. 

Στους επόμενους μήνες και ο ΣΥΡΙΖΑ, αν λάβει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα βρεθεί ενώπιον επιλογών. Ο Τσίπρας προανήγγειλε στο Θεοδωράκη ένα «μεγάλο συνέδριο» με τη συμμετοχή νέων μελών, πέρα από τις «συνιστώσες», ώστε «να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να μετεξελιχθεί … σε μια μεγάλη, λαϊκή, πλατιά, δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς».  Σ` αυτό το τελευταίο, στην αμφισημία και την ένταση της έκφρασης «μεγάλη δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς» συνοψίζονται δύο διαφορετικές επιλογές. Εδώ προβάλλεται η αντίθεση ανάμεσα στις δυο σημερινές ομάδες ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ,  που δεν θα λυθεί επωφελώς για τη χώρα με το κόμμα στην εξουσία.

Οι επόμενοι μήνες θα είναι δύσκολοι και κρίσιμοι, αλλά το πεδίο των πολιτικών λύσεων θα είναι ανοιχτό, κυρίως για την ανασυγκρότηση του «προοδευτικού χώρου». Απ` αυτή θα εξαρτηθεί πιθανώς η τύχη της χώρας, όταν ξανατεθούν τα ερωτήματα που αποφεύγουμε να αντικρύσουμε. Εφ' όσον, εν τω μεταξύ, κρατηθούμε στη ζωή και διατηρήσουμε τις αισθήσεις μας.","Πάει και ο Χονδροκούκης. Τελευταίος(;) στην λίστα μεγάλων και μικρών ονομάτων του στίβου και της άρσης βαρών που έδωσαν πέτσινα μετάλλια ή φρούδες ελπίδες σε ένα έθνος που έχασε το μέτρο και θεώρησε τον αθλητισμό ασφαλές όχημα εθνικής επιβεβαίωσης. Ήταν εξ`αρχής λάθος η σύλληψη, απεδείχθη ότι δεν ήταν ούτε ασφαλής ούτε ανώδυνη.

Από 13 χρονών είμαι μέσα στα γήπεδα του βόλεϊ και δεν υπάρχει άθλημα που να μην το παρακολουθώ. Θεωρώ τον εαυτό μου άνθρωπο του αθλητισμού και για αυτό με ενοχλεί βαθύτατα η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, η υστερία που καταλαμβάνει γονείς αθλητών, παράγοντες αλλά και μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης μόλις μυριστούν «εθνική αθλητική επιτυχία». Και να «Αίολος Κεντέρης», και να κατ` απονομήν προαγωγές στο στράτευμα, και να άδειες για ΠΡΟ-ΠΟ και για βενζινάδικα. Και κυρίως άφθονη αρλούμπα για τους ακατανίκητους Έλληνες που έχουν στο DNA τους να νικούν, όπως μας είχε πληροφορήσει η Ολυμπιονίκης της Αθήνας κα Φανή Χαλκιά που ακολούθως βρέθηκε ντοπαρισμένη, όπως συνήθως συμβαίνει με τους διάττοντες αστέρες που κάνουν εξωπραγματικές επιδόσεις.

Όμως όλο το Έθνος για ένα διάστημα «ντοπάρεται» από εθνική υπερηφάνεια. Για αυτό αν και ήμουν - και είμαι φυσικά για την μεγάλη προσφορά του στον τόπο - Σημιτικός μέχρι το κόκαλο, είχα θυμώσει όταν διάφοροι επιτήδειοι παράγοντες είχαν πείσει τον μη έχοντα και μεγάλη σχέση με τον αθλητισμό πρωθυπουργό να συμμετάσχει στο  «πανηγύρι» της υποδοχής των Ολυμπιονικών του Σίδνευ. Γιατί όσοι παρακολουθούσαμε τον μεγάλο Γιάννη Διακογιάννη ξέραμε ή υποψιαζόμασταν. Γιατί ο Διακογιάννης με την τεράστια αθλητική παιδεία αλλά κυρίως με την ευρύτερη κουλτούρα του ήταν σε θέση να γνωρίζει και να προειδοποιεί. Να προειδοποιεί βέβαια εκείνους που ήσαν σε θέση να καταλάβουν και να συγκρατηθούν.
Ήταν μια σαφέστατη τριπλή προειδοποίηση που πιο συγκεκριμένη δεν μπορούσε να γίνει ελλείψει αποδείξεων οι οποίες δυστυχώς προέκυψαν ακολούθως σωρηδόν. Πρώτα έλεγε ότι ο αθλητισμός είναι μια μεγάλη υπόθεση αλλά μέχρι εκεί. Δεν είναι κάποια επιστημονική ανακάλυψη, δεν είναι η πενικιλίνη, δεν έχει σχέση με τα πεπρωμένα της φυλής. Μια αθλητική επιτυχία γεννά χαρά αλλά μέχρι εκεί. Γιατί ο κάθε είδους φανατισμός γεννά μίσος. Μετά προειδοποιούσε ότι κανείς και για κανένα λόγο δεν επιτρέπεται να παίζει με την υγεία των αθλητών. Και κατέληγε ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί γιατί η ΔΟΕ μας έχει στο μάτι. «Έχει λόγους» προειδοποιούσε χωρίς να καταφεύγει στην ευκολία της θεωρίας της συνωμοσίας και της καταγγελίας των ξένων που επιβουλεύονται τους καπάτσους και ανίκητους λόγω προέλευσης Έλληνες. Θεωρίες που άνθισαν μετά το φιάσκο Κεντέρη - Θάνου που είχε σαν αποτέλεσμα μαζί με τις αποδοκιμασίες  κατά την κούρσα των 200 μέτρων ανδρών τον διεθνή διασυρμό της χώρας. Τα επόμενα χρόνια ακολούθησε η σωρεία κρουσμάτων ντόπινγκ στον στίβο και την άρση βαρών με αποτέλεσμα κανείς σήμερα να μην εκπλήσσεται από την περίπτωση Χονδροκούκη. Αν ακούγαμε τον Διακογιάννη πιθανότατα να είχαμε λιγότερα μετάλλια, αλλά θα είχαμε υγιέστερο αθλητισμό. Και αθλητές γιατί ποιος ξέρει πόσοι κατέστρεψαν την υγεία τους αυτά τα χρόνια.
ΥΓ.1
Και να μην διαβάσω την γνωστή θεωρία - καραμέλα περί εμπορευματοποίησης του αθλητισμού στον καπιταλισμό. Τα είδαμε και στον κρατικό αθλητισμό της Ανατολικής Γερμανίας και της Κίνας. Εκεί ήταν γενικευμένη και καθοδηγούμενη από τα πάνω η «προσπάθεια». Το αθλητικό θαύμα της ΓΛΔ ήταν σε μεγάλο βαθμό τεχνητό. Και έσβησε μαζί με την χώρα.
ΥΓ.2 Για την υπόθεση Παπαχρήστου
Σκέφτηκα πολύ πάνω στην κατάληξη του εξαίρετου άρθρου του Ανδρέα Πετρουλάκη. Πείστηκα ότι η Ολυμπιακή Επιτροπή είχε δίκιο. Πώς θα αγωνιζόταν δίπλα στις μαύρες συναθλήτριες της; Και κυρίως πως θα αντιδρούσαν οι θεατές που θα ήταν πληροφορημένοι και δικαιολογημένα εξοργισμένοι; Η ΔΟΕ και όλες οι Αθλητικές Ομοσπονδίες έχουν κινητοποιηθεί κατά του ρατσισμού γιατί πρέπει να ξαναγίνει συνείδηση ότι οι λέξεις σκοτώνουν πριν από τις σφαίρες.
Για όσους δε μιλάνε για υποκρισία της Ολυμπιακής Επιτροπής νομίζω ότι άκρως υποκριτική ήταν η συγγνώμη της αθλήτριας. Γιατί μια επι της ουσίας συγγνώμη θα αναφερόταν στην καρδιά του προβλήματος: «Δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα με τους μαύρους συνανθρώπους μου». Και μετά ακολουθούν τα περί λάθους και «αστείου». Μόνο που αν έκανε μια τέτοια δήλωση δεν θα μπορούσε να συνεχίσει τον συγχρωτισμό με τον έγκριτο ανθρωπολόγο κ. Κασιδιάρη που αποκάλεσε τους μετανάστες σκουπίδια. Ε, δεν γίνεται στην ζωή να τα έχεις όλα.",False
"Εθνικός εχθρός των Ιταλών είναι οι Γάλλοι, οι οποίοι έχουν ιστορική διαμάχη με τους Άγγλους αλλά και με τους Γερμανούς, αυτοί με τη σειρά τους εισέβαλαν στις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες προσπαθώντας δύο φορές να κατακτήσουν τον κόσμο, οι Άγγλοι πάλι κέρδισαν σε δύο παγκοσμίους πολέμους τους Γερμανούς και στον αποικιοκρατικό πόλεμο τους Ολλανδούς. Παρότι, λοιπόν, η Ευρώπη έγινε πεδίο δεκάδων εθνικών συγκρούσεων, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου τα πράγματα άλλαξαν.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αποφάσισαν να βάλουν στην άκρη τις εθνικές τους διαφορές και αντιπάθειες και με μόνο άξονα το κοινό συμφέρον να δημιουργήσουν μία ένωση πρώην εχθρών σε νυν εταίρων που το βασικό της μέλημα θα ήταν η οικονομική ανάκαμψη της γηραιάς ηπείρου, δηλαδή των κρατών τους. Ο συνεταιρισμός απαρτίζεται από πρώην αυτοκρατορίες, αποικιοκράτες και λαούς που έχουν ως εθνικό απωθημένο την παγκόσμια κυριαρχία. Αυτή η εταιρία έχει ως μέλη, έθνη που βαρύνονται με τα χειρότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τους τελευταίους τέσσερις αιώνες και, φυσικά, οι τύψεις των Γερμανών για τις συνέπειες του Β΄ Παγκοσμίου δεν αρκούν για να πείσουν ότι άλλαξαν.
Σε αυτή την εταιρία των λύκων η Ελλάδα είχε τις λιγότερες μετοχές, αλλά πήρε τα περισσότερα κεφάλαια. Αντί, όμως, να τα χρησιμοποιήσει για να αυξήσει τη θέση της ως εταίρος, οι πολιτικοί της τα έκλεβαν και κάθε φορά ζητούσαν περισσότερα που τα έκλεβαν και αυτά πριν επιστρέψουν για τα επόμενα, πάντα εις μνήμην των σπουδαίων τους προγόνων.
Η εταιρία χρεοκοπούσε και οι μέτοχοι έπρεπε να βάλουν τα χρήματα που τους αναλογούσαν στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου. Η ΕΛΛΑΣ δεν είχε να βάλει, έπρεπε να δώσει λοιπόν τις μετοχές και να αποχωρήσει από την εταιρία, αυτό θα ήταν όμως καταστροφικό για τον Λαό - τι έκανε, τελικά, για να σώσει το μερίδιό της; Μα, φυσικά, το γνωστό: δανεικά από τους κουτόφραγκους. Οι συνεταιρισμένοι εχθροί, που είχαν βαρεθεί όμως να πληρώνουν τον πονηρό Έλληνα, του είπαν ορθά-κοφτά: «Αν θες να μείνεις στην εταιρία, από μέτοχος θα γίνεις υπάλληλος». Αφού λοιπόν οι πολιτικοί μας κατέκλεψαν για 30 χρόνια, τα χρήματα του μέσου Ευρωπαίου φορολογούμενου αποφάσισαν να δεχθούν την προσφορά της Εσπερίας με έναν όρο: να μη μαθευτεί η συμφωνία στον Λαό.
Εδώ και πέντε χρόνια η Δύση κάνει αυτό που ήθελε εδώ και δεκαετίες, ελέγχει ένα υποκατάστημα που ενώ της στοίχισε πολλά της επέστρεψε ελάχιστα. Αν θέλετε τη γνώμη μου, μπορώ να σας πω ότι ναι, συμφωνώ, η Γερμανία ποτέ δεν σταμάτησε να ονειρεύεται την παγκόσμια κυριαρχία, η Αγγλία ποτέ δεν έπαψε να είναι ο Δούρειος Ίππος των Η.Π.Α. στην Ευρώπη, είναι βέβαιο ότι θέλουν να μας κάνουν μια χώρα ευκαιρίας για επενδύσεις και σίγουρα είναι μια καλή ευκαιρία να βάλουν στο χέρι τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδας. Ε, και; Αυτά δεν είναι γνωστά ή θα αλλάξουν σε δέκα χρόνια;
Δεν βλέπω περισσότερες από δύο επιλογές, η πρώτη και πιο απλή είναι να τους φεσώσουμε για άλλη μια φορά και να προχωρήσουμε μόνοι με τη βεβαιότητα ότι σε μερικά χρόνια, χωρίς την υποστήριξή τους, θα βγάλουμε μόνοι μας πετρέλαιο και θα σωθούμε με κλειστά σύνορα, δραχμή και γύρω μας μόνο εχθρούς. Η άλλη, η πιο δύσκολη, είναι να αλλάξουμε τη χώρα μας, να φτιάξουμε από την αρχή το Κράτος μας και να παράγουμε πλούτο έτσι ώστε να απαλλαχτούμε σύντομα από τους τοκογλύφους, να πάρουμε πίσω τις μετοχές μας και να γίνουμε ξανά εταίροι στη συμμαχία των λύκων. Γιατί, προφανώς, είναι ασφαλέστερο να είσαι στην αγέλη των λύκων, από το κοπάδι των αμνών.","Κάθε χρόνο αρχές Μαΐου το ίδιο πρόβλημα, δεν έχεις λεφτά για το Final 4 και σαπίζεις σπίτι με τους μπασκετικούς άρρωστους φίλους σου (και κάτι ποδοσφαιρικούς που τους ανέχεσαι με την προϋπόθεση να μην βγάλουν άχνα) βρίζοντας τη μοίρα σου που για ακόμα μία χρονιά δεν κατάφερες να ταξιδεύσεις για να ζήσεις από κοντά την τελειότερη στιγμή του ευρωπαϊκού Μπάσκετ, ίσως του πιο τεχνικού είδους καλαθοσφαίρισης στον πλανήτη Γη (όποιος διαφωνεί ας ξενυχτίσει για να δει τα ακροβατικά του ΝΒΑ).

Τα στοιχήματα δίνουν και παίρνουν εδώ και μέρες και οι συζητήσεις συχνά καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δεν μπορείς να προβλέψεις τον νικητή σε αυτό το άθλημα και ότι το μπασκετάκι (μην τολμήσεις και το πεις ποτέ έτσι αν δεν είσαι του αθλήματος) δεν είναι για καρδιακούς.

Έχει περάσει ακριβώς ένας χρόνος από τη μαγική νύχτα της Κωνσταντινούπολης που ο Ολυμπιακός κάνει την επική ανατροπή και κερδίζει το μεγάλο φαβορί, τη ρωσική ΤΣΣΚΑ, κατακτώντας για δεύτερη φορά στην ιστορία του τον τίτλο του Πρωταθλητή Ευρώπης. Το σκηνικό σχεδόν πανομοιότυπο, οι μόνες διαφορές είναι ότι αντί του Παναθηναϊκού φέτος συμμετέχει η Ρεάλ Μαδρίτης και η έδρα έχει μεταφερθεί αρκετά δυτικότερα, στην ολοκαίνουρια Ο2 Arena του Λονδίνου, σε μια πόλη που μπορεί να μην έχει καμία σχέση με το άθλημα αλλά οι άνθρωποι της  Euroleague έχουν εναποθέσει πολλές ελπίδες για το μέλλον. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι έχουν αναθέσει στο Λονδίνο και τον τελικό της  επόμενης χρονιάς, κάτι πρωτόγνωρο για τα μπασκετικά δεδομένα.

Οι δύο ημιτελικοί της Παρασκευής βάζουν φωτιά: θα καταφέρει η ΤΣΣΚΑ να πάρει ρεβάνς για την περσινή της ήττα από τον Ολυμπιακό στον τελικό ή οι Πειραιώτες θα επαναλάβουν τον θρίαμβό τους; Τι θα γίνει, άραγε, στον ισπανικό εμφύλιο; Η Μπαρτσελόνα θα παραμείνει ο looser της μπασκετικής Ευρώπης ή θα στείλει τη βασίλισσα στον μικρό τελικό και θα πάει να βγάλει τη ρετσινιά από πάνω της;

Εδώ τα δευτερόλεπτα μοιάζουν με αιώνες και τα αδιανόητα απολύτως φυσικά. Αν είσαι από αυτούς που πιστεύουν ότι το παιχνίδι δεν χάνεται, ότι αυτή η ομάδα δεν μπορεί να κερδίσει με τίποτα και ότι όλα έχουν κριθεί, σε παρακαλώ μείνε σπίτι σου και μην τυχόν μας πάρεις τηλέφωνο πριν ακουστεί αυτή η λυτρωτική κόρνα της γραμματείας…

Tips:
		Πήγαινε το κορίτσι όπου θέλει το Σάββατο, 5 ώρες την Παρασκευή και 5 την Κυριακή, είναι πολλές και της αξίζει.
		Να παραγγείλεις πολύ νωρίτερα από ό,τι συνήθως και να έχεις φουρνάκι να τα ζεστάνεις στο ημίχρονο.
		Μην έχεις μαζί σου μπασκετικούς. Είναι ενοχλητικοί ξερόλες και σνομπ. Δες το με τους κλασικούς ποδοσφαιρόφιλους φίλους σου.
		Καλή η φιλία αλλά οι Παναθηναϊκοί με τους Παναθηναϊκούς και οι Ολυμπιακοί με τους Ολυμπιακούς, όσα replay και να δείξει, δεν θα δει ποτέ το καθαρό φάουλ που μόλις σου έδωσε, αδελφέ.
		Φίλε μπασκετικέ, το ξέρω, σε έχουν πρήξει 365 μέρες στα αθλητικά του Mega και του Antenna με τον τραυματισμό του δεξιού Back του Εργοτέλη και το καλό κλίμα στα αποδυτήρια του Κλεάνθης Βικελίδης, σήμερα είναι η μέρα σου, απόλαυσέ τη με τους μπασκετικούς φίλους σου και πες 40 φορές την ιστορία με το ανάποδο μπάσιμο που έκανες το 1998 στον αγώνα του παιδικού, το δικαιούσαι.
		Ξέχασα το σημαντικότερο από όλα. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ το περπάτημα μπροστά από την τηλεόραση, ένα δευτερόλεπτο μπορεί να κρίνει τον Πρωταθλητή Ευρώπης, αγάπη μου, μην τα ξαναλέμε!",True
"Τέρας: Ομογενείς «σώζουν» τις χώρες, με συσσωρευμένα χρέη, δανείζοντάς τους δισεκατομμύρια.

Το Φθινόπωρο του 2012, Έλληνες ομογενείς, μέσω της οργάνωσης End National Debt, δημοσιοποίησαν έγγραφο, με το οποίο υποστηρίζεται η επιβεβαίωση κατάθεσης 600 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε τράπεζα του Καναδά, με δικαιούχο την… Κυρίαρχη Ελληνική Δημοκρατία. Υπάρχουν ακόμη 50 τα οποία αφορούν την Κύπρο, τα οποία μέσα στον Απρίλιο έγιναν 49 και παρουσιάστηκαν ως νέα επιχειρηματική κίνηση. Με άλλα λόγια, συγκεκριμένη οργάνωση, με ιστοσελίδα που θυμίζει ερασιτεχνικό blog στο WordPress και εντελώς ανενεργά πεδία (ακόμη και αυτό της επικοινωνίας), θέλει να «σώσει» πρώτα την Ελλάδα και μερικούς μήνες αργότερα την Κύπρο. Το πώς και με ποιους όρους εξηγείται εδώ.

Υπάρχει κάποιος που αγαπάει το φως και γι αυτό κυκλοφορεί σε ανοιχτούς χώρους και αποφεύγει τις συναντήσεις σε σκοτεινά υπόγεια και στοές. Είναι οραματιστής μιας χώρας ελεύθερης. Δεν είναι μέλος καμίας λέσχης, δεν υπηρετεί σε κανένα στρατό, δεν είναι οπαδός κάποιου κόμματος και συγκεκριμένης θρησκείας. Είναι οραματιστής, μα όχι ονειροπόλος. Θέλει μια Ελλάδα που θα φωτίσει τον πλανήτη παράγοντας αξιωματικά πολιτισμό. Μπορούν να ειπωθούν πολλά για τον Αρτέμη Σώρρα, αλλά αρκεστείτε στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει ο ίδιος τον εαυτό του, μέσα από την ιστοσελίδα του. Σε περίπτωση που δεν κορεστείτε με τους χαρακτηρισμούς που αποδίδονται σε τρίτο ενικό πρόσωπο, τότε μπορείτε να περάσετε από τη θεωρία την πράξη. Εξώδικο προς την κυβέρνηση, προς το υπουργείο Οικονομικών. Εξώδικο, το ίδιο προς τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και προς την Τράπεζα της Ελλάδος. Δεν είναι μόνο οι διαψεύσεις από ομογενείς επιχειρηματίες στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, οι αντίστοιχες από την Bank of Montreal σε ερωτήσεις δημοσιογράφων, ούτε οι σχετικές ανακοινώσεις του υπουργείου οικονομικών ή το πόρισμα της Τράπεζας της Ελλάδος. Ούτε τα έγγραφα που ανέβασε στο twitter ο Άδωνις Γεωργιάδης με τα πιστοποιητικά καταθέσεων να αναφέρονται σε χώρα με όνομα «SOVEREIGN DEMOCRACT OF ELLAS». Όλα αυτά έγιναν στα τέλη του περασμένου Οκτωβρίου. Υπάρχουν μερικά ακόμη που είχαν προηγηθεί και παρουσιάζουν εξίσου -αν όχι μεγαλύτερο- ενδιαφέρον.

Πώς χρίστηκε μια περιουσία τριών τρισεκατομμυρίων αμερικανικών δολαρίων, η οποία μπορεί να διαθέσει περισσότερο από μισό δισεκατομμύριο σε ένα κράτος στη Νοτιοανατολική Ευρώπη; Σύμφωνα με τον κ. Μανώλη Λαμπράκη, πρόεδρο της END, βασικό ρόλο έπαιξε η μεταβίβαση πνευματικών δικαιωμάτων στην αμερικανική κυβέρνηση, τα οποία έχουν να κάνουν με υψηλή τεχνολογία από την εποχή του Απόλλωνα και μπορεί να κρατήσει ένα διαστημόπλοιο εκτός γήινης ατμόσφαιρας για 17 μήνες (δείτε εδώ το σχετικό βίντεο). Η πραγματικότητα είναι ελαφρώς διαφορετική, αφού το Χ-37Β OTV της υπηρεσίας DARPA του αμερικανικού Πενταγώνου πραγματοποίησε 15μηνη αποστολή και η μυστική τεχνολογία που φέρεται να πούλησε ο κ. Σώρρας δεν είναι τίποτα άλλο από τα ηλιακά πάνελ που βρίσκονται στα φτερά του και εξασφαλίζουν ενεργειακή επάρκεια.

Εάν σας φαίνονται ενδιαφέροντα όλα τα παραπάνω, μπορείτε να αφιερώσετε λιγότερο από μία ώρα από τον χρόνο σας και να ακούσετε τη ραδιοφωνική συνέντευξη του Μανώλη Λαμπράκη. Μιλά για την προσπάθεια απόκτησης της Ολυμπιακής Αεροπορίας (5ο λεπτό), για το μυστικό σχέδιο απόσχισης της Κρήτης (20ό λεπτό) και για τη σχέση που έχει ο Γιάννης Στουρνάρας με τη Λέσχη της Ρώμης (13ο λεπτό). Μπορεί να δόθηκε την Πρωταπριλιά, αλλά δεν φάνηκε καθόλου να πιστεύει πως είναι ψέματα.","	Το πεδίο ""Θέμα"" είναι άδειο. Θέλετε να εισάγετε ένα τώρα;
	Η κοπέλα σημάδεψε με το ποντίκι το ΟΚ. Πληκτρολόγησε θυμωμένα:
	Όσοι από εσάς νομίζετε ότι αυτό πρέπει να το σταματήσουμε, διαδώστε το μήνυμα σε όσο περισσότερους φίλους μπορείτε.

	""Όχι, όχι, για μας είναι. Δε χρειάζεται να μας το τυλίξτε"". Πλήρωσαν με την κάρτα και βγήκαν από το super market με τη γλυκιά αίσθηση ότι μόλις είχαν κάνει ένα μεγάλο δώρο στη σχέση τους.
	Αγόρασαν το μοντέλο με διάρκεια ζωής 3 ετών σε κίτρινο χρώμα που αντιστοιχούσε σε χαρακτήρα Playful & Fun. Η Βανέσα προτιμούσε το μοντέλο ενός έτους, για δοκιμή, αλλά ο Μάκης το έβρισκε χαζομάρα να πληρώσουν σχεδόν τα ίδια λεφτά, ενώ το άλλο θα ζούσε δυο χρόνια παραπάνω. Στο κίτρινο, η απόφαση ήταν ομόφωνη. Είχαν αρχίσει να βαριούνται ελαφρά, μετά από 7 χρόνια που ζούσαν μαζί. Για παιδί δε γινόταν λόγος. Η Βανέσα δε μπορούσε κι ο Μάκης δεν ήθελε.

	""Ase m na se peripoihthw. Se latrevw. Eisai I zoi m"", ψιθύρισε η Zygote σε άψογα greeklish. Ο άντρας χαμογέλασε εξαντλημένος. Τα μάτια του θόλωσαν, το στόμα του μισάνοιξε και η γλώσσα της μπήκε βιαστικά μέσα του. Λεπτή, υγρή, καυτή, αγνόησε αρχικά τη δικιά του και εξερεύνησε όλο του το στόμα. Έγλειψε τρυφερά τα ούλα  κάτω από τους τραπεζίτες. Σταμάτησε για να γαργαλίσει παιχνιδιάρικα τη σπηλιά πίσω από τους φρονιμίτες. Ανέβηκε και μέτρησε τα αυλάκια του ουρανίσκου και από κει όρμησε ξαφνικά προς τις αμυγδαλές του.
	
	Του ήρθε να ξεράσει. Το στομάχι του συσπάστηκε, το στόμα του γέμισε σάλιο. Η Zygote το κατάπιε λαίμαργα και συνέχισε τη διείσδυση. Η γλώσσα κατέβηκε τον οισοφάγο, μπήκε στο στομάχι και εκεί φούσκωσε έτσι που να ακουμπάει απαλά στα τοιχώματα του. Ο άντρας ένιωσε τη ζέστη να διαχέεται σε όλο του το κορμί. Οι κινήσεις της Zygote ήταν αργές. Ο χρόνος σταμάτησε.
	
	Η γλώσσα άρχισε να γλιστράει πάλι προς τα πίσω, έφτασε πάλι στο στόμα του, λέπτυνε, μάκρυνε και στριφογύρισε γύρω από τη δική του. Άρχισε να του τη σφίγγει και να την τραβάει. Μετά χαλάρωσε πάλι, χόντρυνε, μαλάκωσε και του γέμισε το στόμα. Η ανάσα της Zygote ήταν ήσυχη. Τα μπλε λέντ που έδειχναν το επίπεδο της ικανοποίησης της ήταν στο full. Οι μικρές, μακριές, σκληρές ρώγες της, του καίγανε το στήθος.

	""Τα genpets είναι η καινούργια ανακάλυψη της βιομηχανικής. Ζωντανά ανθρωποειδή που πωλούνται στα ράφια των super market και των pet shop. Είναι φτιαγμένα από ανάμιξη ανθρώπινου και ζωικού DNA"" είπε ενθουσιασμένα ο Μάκης.
	
	Κάθονταν με τη Βανέσα στον καναπέ του μικρού τους διαμερίσματος στην Καλαμαριά. Αυτός, πωλητής σε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Η Βανέσα, υπεύθυνη στο τοστάδικο λίγο παρακάτω, Εθνικής Αντιστάσεως και Γεωργίου Παπανδρέου, γωνία. Ο Μάκης δεν είχε και πολλά ενδιαφέροντα, ούτε φίλους. Δουλειά το πρωί και σερφάρισμα το απόγευμα. Στο blog του έγραφε για gadget και επιτεύγματα της τεχνολογίας που τον γοήτευαν. Είχε επτά αναγνώστες όλο κι όλο, αλλά δεν τον ενδιέφερε αυτό. Όποτε η Βανέσα είχε δουλειά το απόγευμα, αναρτούσε καμιά εικοσαριά ""νέα"", μετά το ξεχνούσε πάλι. Αυτό με τα genpets όμως του είχε κολλήσει.
	
	""Δες ρε Βανεσάκι μου, να κουφαθείς"" είπε, κι η Βανέσα κοίταξε αφηρημένα, μόνο και μόνο για να μην του χαλάσει το χατήρι.

	""Xise! Xise ! Xise"" σύριξε η Zygote ενώ η γλώσσα της τραβιόταν με ταχύτητα έξω από το στόμα του και γλιστρούσε προς τα κάτω. Ο άντρας έχασε και πάλι τον έλεγχο. Η κοιλιά του σφίχτηκε κι ένιωσε να το σπέρμα του να καίει.

	""Βανέσα μου, λυπάμαι. Δεν έχει νόημα πια. Δεν πατάει πελάτης. Θα το κλείσω το γαμημένο"".
	
	Η Βανέσα δεν θέλησε να τον κοιτάξει στα μάτια. ""Κατάλαβα, κύριε Κώστα"" μουρμούρισε και έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι.
	
	Το μόνο που λαχταρούσε ήταν να φτάσει σπίτι, να βγάλει τα ρούχα της, να ξαπλώσει στον καναπέ, και να βάλει το τούρκικο στην Τιβί. Θα έστριβε ένα μπάφο και θα γινόταν τύφλα με το τσίπουρο που της είχε στείλει η μάνα της από τη Λέρο.
	Ξεκλείδωσε βιαστικά και άφησε την πόρτα να κλείσει πίσω της με το ρεύμα που έκανε ο αέρας. Τα παντζούρια ήταν κατεβασμένα και το σαλόνι μισοσκότεινο. Κάποιος καθόταν  στον καναπέ. Τρόμαξε. Στην αρχή σκέφτηκε ότι σάλταρε. Ζαλίστηκε. Μετά άκουσε τα βογκητά του και τελευταία είδε τη γεμάτη σπέρμα γλώσσα της Zygote να πάλλεται απλωμένη στην κοιλιά του Μάκη.

	""Είσαι τελείως μαλάκας ρε αγά.., ρε Μάκη; Γαμάς το ξένο το πλάσμα;"" τσίριξε υστερικά και όρμησε επάνω του χτυπώντας τον εκτός εαυτού.
	""Μα την έχω σα παιδί μου. Εξάλλου, μόνο φιλιόμασταν"" ψέλλισε ο Μάκης απολογητικά.
	
	Η Zygote έμεινε να την κοιτάει ασάλευτη με τα μεγάλα ρυτιδιασμένα μάτια της καρφωμένα πάνω της. ""Dn einai afto p nomizeisss"", είπε και άρχισε να ρουφάει γεμάτη ικανοποίηση τη βλεννώδη  γλώσσα της προς τα μέσα.  Ο Μάκης, κοιτάζοντας και μόνο, τέλειωσε άθελα του ξανά.

	Πέταξε τη Zygote στη χέστρα και τράβηξε με μίσος το νερό. Η Zygote στροβιλίστηκε ατάραχη, ανέβηκε στην αρχή προς τα επάνω και στη συνέχεια χάθηκε μέσα στη ρουφήχτρα που εξαφανίστηκε με θόρυβο στον πάτο της λεκάνης. Από πάνω άδειασε ένα μπουκάλι χλωρίνη και έκλεισε το καπάκι. Της φάνηκε παράξενο που εκείνη τη στιγμή πέρασε απ το μυαλό της το feng shui. Άνοιξε τη ντουλάπα, στούμπωσε με μανία όσα ρούχα χωρούσαν μέσα, άρπαξε παραμάσχαλα το λάπτοπ και έφυγε τρέχοντας. Ο Μάκης έμεινε αποχαυνωμένος στον καναπέ. Δεν τον ξαναείδε ποτέ.

	""Αποστολή μηνύματος χωρίς κείμενο;"" διερωτήθηκε ο υπολογιστής.
	
	""Δεν πρόκειται για προϊόν της φαντασίας μου. Κοιτάξτε το site της εταιρείας που τα κατασκευάζει"", πληκτρολόγησε η Βανέσα και έκανε paste τη διεύθυνση: http://www.genpets.com/index.php

	Αποστολή μηνύματος τώρα. ΟΚ. Μήνυμα εστάλη επιτυχώς.
	
	Πλάγιασε με το δεξί της χέρι την οθόνη, καπάκωσε το πληκτρολόγιο και ξέσπασε σε κλάματα.",False
"Μη μετρήσουμε και τα ψιλά. Ένας βουλευτής εισπράττει περί τις 100.000 ευρώ ετησίως. Και αν κάνει μία πλήρη θητεία τετραετούς διάρκειας, από τον λογαριασμό του θα περάσουν 400.000 ευρώ. Ασφαλώς τα περισσότερα θα διατεθούν για την κάλυψη λειτουργικών αναγκών και απαιτήσεις επανεκλογής - τα έχουμε πει αυτά. Όμως τα ψηφία είναι πολλά για να κάθεσαι και να παίζεις μαζί τους.
Η παρούσα Βουλή μπορεί να μετρήσει μέρες μέχρι το καλοκαίρι του 2016. Μαζί της οι βουλευτές θα μετρούν μεροκάματα, έξοδα γραφείου και κινήσεως καθώς και χιλιόμετρα με αξιοπρεπή αυτοκίνητα. Μην πιστεύετε αυτά που λένε στα πάνελ. Δεν υπάρχει βουλευτής που να επιθυμεί πρόωρες εκλογές. Εξαιρούνται, βέβαια, προβεβλημένα στελέχη με σίγουρη επανεκλογή. Αυτοί αποδέχονται τη διακοπή της θητείας ως μέρος του παιχνιδιού που, κάποια στιγμή, θα τους δώσει και καλύτερη πρόσβαση προς την εξουσία. Ο μέσος βουλευτής, αυτός που δεν είναι αναγνωρίσιμος στο δρόμο, δεν μπαίνει σε αθηναϊκό στούντιο και βλέπει με φθόνο τα χαρτοφυλάκια, θα ήθελε η Βουλή να εξαντλήσει τη θητεία της μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Ακόμα και αυτοί που υψώνουν το δάχτυλο ζητώντας εκλογές, έχουν το άλλο χέρι στην τσέπη, χαϊδεύοντας παρηγορητικά το πορτοφόλι. Κοινώς, μπορείς να λες στους ψηφοφόρους σου ότι επιθυμείς πρόωρες εκλογές, αλλά δεν είσαι και τόσο πειστικός όταν το λες στη σύζυγό σου. Εδώ, βέβαια, βρίσκεται το τραγικό και συνάμα το γελοίο του πράγματος. Διότι πανάθεμέ με αν υπάρχει βουλευτής που πραγματικά επιθυμεί να γίνουν εκλογές, «να φύγει η κυβέρνηση των μνημονίων και των ξενόδουλων» και ας χάσει αυτός 100-150 χιλιάρικα. Θα του κόστιζε ακριβά αν και δεν του κοστίζει τίποτα να το λέει.
Βέβαια σε ορισμένες περιπτώσεις και οι βουλευτές υποχρεώνονται να συμπεριφερθούν ως υπάλληλοι. Η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες αποφασίζεται από τον πρωθυπουργό ή μεθοδεύεται από τους αρχηγούς, οι οποίοι δεν πολιτεύονται με το κουστουμάκι του απλού βουλευτή.
Υπάρχει, βέβαια, το προηγούμενο του Γιώργου Συμπιλίδη, που έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ακολουθώντας τον Α. Σαμαρά στην Πολιτική Άνοιξη. Αλλά προφανώς αυτή είναι μία πολύ σπάνια, μία μοναδική περίπτωση αυταπάρνησης, όπου ο κοινοβουλευτικός άνδρας έθεσε το συμφέρον της χώρας υπεράνω του ατομικού.
Σήμερα στη Βουλή, με εξαίρεση τα προβεβλημένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν σίγουρη επανεκλογή και προοπτική υπουργείου, δεν πρέπει να υπάρχει βουλευτής που στην πραγματικότητα επιθυμεί εκλογές. Αν δεν με πιστεύετε, δοκιμάστε να το συζητήσετε μαζί τους. Ο βουλευτής πρώτα σε ρωτάει αν θα γίνουν οι εκλογές και μετά σου χαρίζει την καλημέρα του. Εκλογές ίσως να  επιθυμούν και οι γνωστοί της Χρυσής Αυγής, ειδικά οι φυλακισμένοι, λόγω της δυναμικής των ευρωεκλογών. Οι υπόλοιποι; Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ είναι στην κυβέρνηση. Οι της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝΕΛ δεν θα βρουν την ψήφο τους. Οι άστεγοι ανεξάρτητοι δεν έχουν πολλές ελπίδες επανεκλογής. Αλλά και το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που παραδοσιακά αγαπάει τη σταθερότητα.
Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται. Άνετα. Και θα τον χειροκροτήσουν ανακουφισμένοι, με τα χέρια στις τσέπες, ακόμα και εκείνοι που δεν θα τον ψηφίσουν. Θα πρέπει να είναι κάτι πάρα πολύ μεγάλο αυτό που θα διατρέξει τα έδρανα και θα προκαλέσει το ένστικτο των βουλευτών ώστε να μη εκλέξουν Πρόεδρο. Μένει η πιθανότητα του πολιτικού ατυχήματος. Σε μία κρίσιμη ψηφοφορία η κυβέρνηση χάνει τη δεδηλωμένη. Δύσκολο; Ο πρωθυπουργός ξέρει ότι συμβαίνουν και αυτά.","Στις 18 Απριλίου 2013 η αλήθεια με κοίταξε με παγωμένο ύφος μέσα από τα δάχτυλα των ποδιών μου: 98 κιλά και η ζυγαριά να είναι στα καλά της. Στο σπίτι υπάρχει και δεύτερη ζυγαριά. Το ίδιο. Ακόμα και αν πήγαινα δίπλα, στον κρεοπώλη, τα κιλά δεν θα άλλαζαν. Το πολύ να κατέληγα στο τσιγκέλι. Πιθανότερο, βέβαια, ήταν να καταλήξω σε καμιά εντατική με έμφραγμα: τα 98 κιλά ήταν πάρα πολλά για τα 186 εκατοστά του ύψους μου. Και αν ο παράγοντας του άγχους είναι υποκειμενικός, το πιεσόμετρο λέει πάντα την αλήθεια. Επίσης, μικρή σημασία έχει η γυμναστική, αν συνεχίζεις να ταΐζεις τον εαυτό σου με σαβούρα. Μπορείς να ποδηλατείς 15 χιλιόμετρα τη μέρα και τα μισά να είναι σε ανηφόρα. Αν μετά απλώσεις το χέρι στο πιτόγυρο δεν κάνεις τίποτα. Στις 18 Απριλίου 2013, αποφάσισα να κάνω.
Η δική μου μέρα Ανεξαρτησίας ήταν η 4η Ιουλίου του 2009 όταν έκοψα το τσιγάρο. Ήμουν 91 κιλά, έπιασα τα 100, έπεσα στα 92-93 και μετά πάλι ψηλά, κοντά στην κατοστάρα. Αυτό με δίδαξε ότι οι δίαιτες είναι αναποτελεσματικές ως προς τη διάρκεια. Ένας άνθρωπος που κάνει δίαιτα συνήθως περιμένει να κατακτήσει τον στόχο του για να κυλιστεί ξανά στις σάλτσες. Τηρεί ένα πρόγραμμα, εκτίει μία «ποινή». Αν δεν αλλάξει διατροφικό μοντέλο, ζει και τρώει για τους διαιτολόγους.
Σήμερα, έξι μήνες μετά τη 18η Απριλίου 2013, βρίσκομαι στα 83 κιλά. Για την ακρίβεια, εκεί είμαι εδώ και έναν μήνα. Πέταξα 15 κιλά σε πέντε μήνες. Οι εξετάσεις αίματος είναι φυσιολογικές και η πίεση χαμηλή. O Γιάννης Γκουγκούσης, ο καρδιολόγος του ΕΔΟΕΑΠ, μόλις ανακάλυψε ένα φωτεινό παράδειγμα. Θα με ρωτήσετε αν ήταν δύσκολο. Θα σας πω ότι δεν θυμάμαι, είναι κάτι που συνήθισα πια - το πιτόγυρο μου φαίνεται ραδιενεργό υλικό. Θα με ρωτήσετε τι τρώω. Πρώτα, θα σας πω τι δεν τρώω.
Τους τελευταίους έξι μήνες έβγαλα από τη διατροφή μου ψωμί, πίτες και τα συναφή, ζυμαρικά, τηγανιτά, σάλτσες, γλυκά (πλην σοκολάτας υγείας). Το αλκοόλ περιορίστηκε σε ελάχιστο κρασί ή μπύρα. Το ουίσκι καταργήθηκε. Δύσκολο όλο αυτό; Έπειτα από δύο μήνες το έχεις συνηθίσει. Στο τέλος, καταφέρνεις να θεωρείς εξαίρεση εκείνο που κάποτε ήταν «απόλαυση». Σκληρό, ε; Εξαρτάται πώς το χειρίζεσαι. Αν μου βάλεις ένα πιάτο με λαχταριστές τηγανιτές πατάτες, θα τσιμπήσω 3-4 και θα αγνοήσω τις υπόλοιπες, χωρίς να υποφέρω. Δεν ξέρω αν είμαι δυστυχής ή μεταλλαγμένος. Ίσως είμαι και τα δύο. Οποιαδήποτε απόκλιση από τους περιορισμούς που έχω θέσει, με γεμίζει τύψεις και με στέλνει στη ζυγαριά. 
Να σας πω και τι τρώω: ασπράδια αυγών, κρέας, ψάρι, όσπρια, σαλάτες, φρούτα, τυριά (όχι εξαλλοσύνες), γιαούρτι, σοκολάτα, παστέλι. Μία τυπική μέρα μου: Πρωινό, δύο ασπράδια αυγών, τυρί με δύο μπισκότα βρώμης, δύο ξερά σύκα. Δεκατιανό, ένα μήλο. Κυρίως γεύμα, κοτόπουλο ψητό με σαλάτα. Απογευματινό, ένα παστέλι και ένα μήλο ή μία μπάρα δημητριακών. Βραδινό, τρία σκέτα σουβλάκια (καλαμάκια, για να καταλαβαινόμαστε όλοι) ή γιαούρτι με φρούτα, σαλάτα. Aρκετό νερό.
Τι μένει όταν έχεις κάνει αυτόν τον κύκλο; Βασικά, δεν έχεις κάνει κανέναν κύκλο. Είσαι μέσα σε έναν κύκλο. Υποθέτω, κάποια στιγμή, όταν συνηθίσεις για τα καλά τη νέα σου διατροφή και το καινούριο βάρος, παίρνεις αποστάσεις από τη ζυγαριά. Χαλαρώνεις. Πέρασα ένα-δύο χρόνια φοβούμενος μην τυχόν και ξανακαπνίσω. Δεν ξέρω πόσα θα περάσω τρέμοντας μην ξαναπαχύνω.",True
"Έκανα το λάθος να δω δελτίο ειδήσεων το βράδυ - στην οθόνη ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός Ευάγγελος Βενιζέλος και ο σκιώδης υπουργός αποκρατικοποιήσεων Κωστής Χατζηδάκης έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου (σε ποιόν;) για την σωτηρία του ευρώ, για την σωτηρία της ευρωζώνης, για την σωτηρία της Ενωμένης Ευρώπης (θα επαναλάβω: σε ποιόν; από ποιο μέλος του ακροατηρίου τους - βουλευτές ή πολίτες - εξαρτάται η σωτηρία ή ο όλεθρος των ευρωπαϊκών θεσμών;). Και σχεδόν κρατιόμουν να μην πετάξω το μπουκάλι της μπίρας μου στην τηλεόραση (ναι, πίνω όταν βλέπω ειδήσεις, αλλιώς δεν αντέχονται). Γιατί θυμήθηκα τις τελευταίες ευρωεκλογές, εκείνες της τεράστιας αποχής. Και θυμήθηκα τον δημόσιο διάλογο που επικρατούσε τόσο προεκλογικά, όσο και μετεκλογικά, για την ερμηνεία της αποχής, κυρίως μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, αυτών δηλαδή που φιλοξενούν/περιθάλπουν τους δύο άντρες.
Για την ακρίβεια, θυμήθηκα τον συστηματικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι ευρωεκλογές: σαν διαγωνισμός δημοτικότητας, σαν ένα είδος γκάλοπ με μεγάλο δείγμα - και σαν βαλβίδα εκτόνωσης της κρίσης εκπροσώπησης, με την ανέξοδη ψήφο διαμαρτυρίας και την αποχή - όχι σαν εκλογές για το σώμα που ορίζει τους βασικούς άξονες της πολιτικής που θα ακολουθήσουν 27 χώρες. Και θυμήθηκα το άρθρο διευθυντή μεγάλης κυριακάτικης εφημερίδας που έλεγε (ο βλαξ) ότι έτσι κι αλλιώς, καμιά σπουδαία απόφαση δεν λαμβάνεται στο ευρωκοινοβούλιο - όλα συμβαίνουν στο συμβούλιο των υπουργών.
Κυβέρνηση κι αντιπολίτευση, μαζί τους και οι μεγαλοδημοσιογράφοι, συνεχίζουν να λειτουργούν σαν κομματάρχες της επαρχίας του '50, αρνούνται να δεχτούν ότι το κέντρο βάρους της πολιτικής έχει μετατοπιστεί. Όποιος περάσει απέξω από το ευρωκοινοβούλιο όταν έχει ολομέλεια νιώθει στον αέρα την ένταση των διαβουλεύσεων, των διαπραγματεύσεων, της δρώσας πολιτικής. Αλλά εκείνοι, προτιμούν να είναι περιχαρακωμένοι στο καφενείο της Βουλής και να τροφοδοτούν με παραπολιτικά τον μικρόκοσμο των εφημερίδων, των σχολιαστών των ειδήσεων - και των ανώνυμων μπλογκ.

Συζητάμε εδώ και καιρό για την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας και παραλείπουμε να πούμε ότι ένα μέρος αυτής το εκχωρήσαμε όταν προσχωρήσαμε σε έναν υπερεθνικό πολιτικό οργανισμό, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί κάνουμε σαν αυτό να μην συνέβη. Δεν το κάνουμε μόνο εμείς - που ζούμε με χρήματα της Ευρώπης τριάντα χρόνια τώρα. Το κάνουν και οι άλλοι. Το κάνει η Άνγκελα Μέρκελ όταν ασχολείται με τις εκλογές στη Βόρεια Ρηνανία - Βεστφαλία, αφήνοντας την ευρωζώνη στην τύχη της. Το κάνουν οι βρετανικές εφημερίδες που δεν κρύβουν την χαρά τους στην ιδέα της διάλυσης της ευρωζώνης. 

Ναι, η κρίση που ζούμε είναι ευρωπαϊκή - δεν είναι ελληνική, δεν γερμανική, δεν είναι βρετανική, δεν είναι τοπική. Και είναι κυρίως κρίση πολιτική. Για να την αντιμετωπίσουμε χρειαζόμαστε περισσότερη Ευρώπη, όχι λιγότερη, στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να απευθύνουν τις εκκλήσεις τους, όσοι θέλουν να κάνουν τέτοιες και πρέπει να βρουν έναν τρόπο να ξανασυνδέσουν τον Έλληνα πολίτη (όπως και κάθε πολίτη της Ευρώπης), με τα κέντρα εξουσίας των Βρυξελλών και του Στρασβούργου. Κυρίως, πρέπει να ξυπνήσει η ευρωπαϊκή εθνική συνείδηση, να αποκτήσουμε ευρωπαϊκή εθνική ταυτότητα. Αλλά αυτό δεν συμφέρει τους ξελιγωμένους επαρχιώτες κομματάρχες που ορίζουν τον πολιτικό λόγο στην Ελλάδα - θα χάσουν τις μικρές τους εξουσίες, τα φεουδάκια τους. Και δεν συμφέρει ούτε εκείνους που φαντασιώνονται ότι θα ανατρέψουν το ""καθεστώς"" και θα εγκαθιδρύσουν άμεση δημοκρατία (αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).","Τον περισσότερο καιρό της ζωής μου, τον έχω περάσει στα αποδυτήρια και στα γήπεδα, αγκαλιά με μια μπάλα. Είχα φτάσει στο σημείο, να νιώθω σαν τον Τομ Χανκς στη ταινία «Ο ναυαγός», όπου καθώς δεν είχε άλλη επιλογή, ζωγράφισε τα χαρακτηριστικά ενός προσώπου πάνω σε μια μπάλα και συζητούσε μαζί της τα πάντα. Η δύναμη που μου ασκούσε ήταν τέτοια, που ένιωθα να κάνω ενεργητικό διαλογισμό, την ώρα της προπόνησης και του αγώνα.

Για τη δύναμη του ποδοσφαίρου στις μάζες, υπάρχει ένας μύθος. Ένας δικτάτορας σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Λατινικής Αμερικής, απαγόρευσε αρχικά στους κατοίκους να πραγματοποιούν συναυλίες και παραστάσεις. Εκείνοι μαζεύονταν κάθε απόγευμα, στην πλατεία του χωριού, και έπαιζαν ευτυχισμένοι ποδόσφαιρο. Αργότερα τους απαγόρεψε, να κυκλοφορούν τη νύχτα και να έχουν τα φώτα των σπιτιών τους αναμμένα. Εκείνοι συνέχισαν να μαζεύονται κάθε απόγευμα και να παίζουν ευτυχισμένοι ποδόσφαιρο. Στη συνέχεια, τους απαγόρεψε να μιλάνε μεταξύ τους και να τρώνε πάνω από ένα πιάτο ρύζι την ημέρα, ο καθένας. Εκείνοι απτόητοι, στην πλατεία του χωριού, παίζανε ευτυχισμένοι ποδόσφαιρο. Τέλος τους απαγόρεψε το ποδόσφαιρο. Εκείνοι ξεσηκώθηκαν και έριξαν το καθεστώς, σκοτώνοντας τον δικτάτορα.

Αυτό που προσπαθώ να επισημάνω είναι ότι το ποδόσφαιρο ασκούσε πάντα τρομερή επιρροή και δύναμη, στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και  στις μάζες γενικότερα. Οι κυβερνήσεις κατάλαβαν από νωρίς το «όπλο» που είχαν στα χέρια τους και το χρησιμοποίησαν, είτε σαν όπιο των λαών, είτε για να προβάλλουν την χάρτινη ανωτερότητα της χώρας τους, μέσα από το πιο λαοφιλές άθλημα στον κόσμο. Αναπόφευκτα, το ποδόσφαιρο και η κοινωνία, πορνευόντουσαν μαζί κρατώντας το ίδιο βήμα, για πολλές δεκαετίες.

Το ποδόσφαιρο όμως, μόλις ένιωσε ότι οι ταχύτητες της ζωής είναι τέτοιες που δεν σου επιτρέπουν να απολαύσεις τη διαδρομή, αλλά τίθεται ζήτημα επιβίωσης, προσαρμόστηκε, και πήρε τον δικό του δρόμο. Όσο οι άνθρωποι πανικοβάλλονταν και έτρεχαν να προλάβουν τον εαυτό τους, εκείνο άλλαζε τη δομή και τη λειτουργία του, με μοναδικό στόχο να βελτιωθεί και να εξελιχθεί. Ο σύγχρονος ποδοσφαιριστής έπρεπε να ενεργεί με ταχύτητα σκέψης και εκτέλεσης, κάτω από την πίεση του χώρου, του χρόνου και του αντιπάλου. Με απλά λόγια, για τους μη μυημένους στο άθλημα, αυτό σημαίνει ότι ο ποδοσφαιριστής πλέον, έχει ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή του για να σκεφτεί τι θα κάνει και με ποιον τρόπο, ελάχιστο χώρο για να κινηθεί και στενό «μαρκάρισμα» από έναν τουλάχιστον αντίπαλο σε κάθε φάση.

Για να «επιβιώσει», κατήργησε τις έννοιες, αμυντικός - επιθετικός και τις ανέδειξε σε αμυνόμενος-επιτιθέμενος Δεν υπάρχει δηλαδή κάποιος συγκεκριμένα να κάνει τη δουλειά του χαμάλη, για να επωφεληθεί η πριμαντόνα της ομάδας. Όλοι τρέχουν, ιδρώνουν και μαρκάρουν το ίδιο, με μοναδικό σκοπό την επιτυχία της ομάδας. Ξέρουν ότι μόνο μέσα από αυτή, μπορούν να προβληθούν και να διατηρηθούν σε υψηλό και ανταγωνιστικό επίπεδο. Τα συστήματα του και οι τακτικές του, κοιτάζουν αποκλειστικά προς αυτήν την κατεύθυνση. Ομοιόμορφο διαχωρισμό, ομοιόμορφη επιβάρυνση, και ομοιόμορφη συμμέτοχη στα καθήκοντα, όλων των παικτών στο γήπεδο.
Αν το τοποθετήσουμε αυτό ακριβώς στη ζωή μας, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει και στην σύγχρονη κοινωνία; Οι ρυθμοί είναι καταιγιστικοί. Οι εξελίξεις (οι πραγματικές και όχι οι κατασκευασμένες των καναλιών)μας προσπερνάνε. Ο χώρος που μας αφήνεται, για να δουλέψουμε και να δημιουργήσουμε, είναι σε μέγεθος σπιρτόκουτου. Οι αντίπαλοι, μας πιέζουν ασφυκτικά, από όλες τις μεριές. Οπότε θα πρέπει να προσαρμοστούμε και να μάθουμε να λειτουργούμε κάτω από αυτή την πίεση, όλοι μαζί και ενωμένοι.

Ίσως θα πρέπει να πάρουμε μαθήματα από το ποδόσφαιρο, γιατί όπως είπαμε αυτό τα κατάφερε και προσαρμόστηκε. Ο σύγχρονος ποδοσφαιριστής, σε αυτόν τον ελάχιστο χωροχρόνο σκέψης και αντίδρασης, όχι μόνο δεν στερήθηκε κάτι, αλλά αντιθέτως μέσα σε αυτόν δημιουργεί ένα απέραντο χώρο έμπνευσης, έκφρασης και φαντασίας. Επενδύοντας ταυτόχρονα σε έννοιες όπως, αλληλοκάλυψη, συνεργασία και αλληλοϋποστήριξη.

Όποτε το ερώτημα που απομένει, και αφορά το παρόν το δικό μας και το μέλλον των παιδιών μας, είναι το εξής. Στην σκληρή σύγχρονη κοινωνία, θέλουμε να πορευτούμε με αυτές τις αρχές και να προσπαθήσουμε να τις εφαρμόσουμε για να γινουμε η Μπαρτσελόνα της ζωής μας; Ή δεν μας πολυπειράζει το να «παιζουμε» στη Β εθνική...;
Υ.Γ Αναφέρομαι στο ποδόσφαιρο αυτό καθ' αυτό και στη φιλοσοφία του. Η βία στα γήπεδα, οι νταβατζήδες παράγοντες και τα στημένα παιχνίδια, δεν είναι παιδιά του ποδοσφαίρου. Είναι τα υπολείμματα του χειροτέρου εαυτού της κοινωνίας, που βρήκαν την πόρτα ανοιχτή και μας βίασαν...",False
"Κοίτα να δεις ένα πράγμα, ρε φίλε. Όσοι καλούνται να περάσουν από τον εισαγγελέα «δια υπόθεσίν τους», βρίσκουν ότι είναι αμαρτία και άδικο, καθόσον αυτοί τα είχαν κάνει ωραία και όμορφα και κατά πώς ορίζει ο νόμος και οι προφήτες. Και τότε γιατί, ρε μάγκα, ολόκληρος ανακριτής -που ξεστραβώθηκε με τη χαρτούρα που είχε η υπόθεσή σου- κατέληξε να σε τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί; Του περίσσευε το χαρτί και δεν είχε τι να το κάνει, ή γνωριζόσασταν και από χθες και σου τα είχε κρατημένα; «Αστείον ποσόν» που έλεγε και η μακαρίτισσα η Γεωργία Βασιλειάδου.
Λοιπόν, αυτός ο Ρόντος, μπορεί να του λένε ότι δεν τα μιλάει καλά τα ελληνικά, αλλά στα ελληνικά χούγια μια χαρά προσαρμόσθηκε. Και το μόνο που βρήκε να πει μόλις τον έβαλαν οι ανακριτές στον γάιδαρο καβάλα, ήταν ότι αυτός δεν ξέρει τίποτε για το έγκλημα. Το πλαίσιο που βρήκε εφάρμοζε, ας όψονται εκείνοι που τους φώναζε να το αλλάξουν και δεν το έκαναν. Δηλονότι -που έλεγε και ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος στην ταινία «Ένας ιππότης για τη Βασούλα»- δεν φέρει καμία ευθύνη και αδίκως τον έριξαν στα σκυλιά. 
Δεν είναι πλάκα. Δήλωσε στο «Έθνος» όταν τον ρώτησαν ότι «ακολούθησε πιστά τη διαδικασία που προβλεπόταν» και επειδή ήξερε ότι «το θεσμικό πλαίσιο ήταν προβληματικό και ελλιπές», ο ίδιος «επανειλημμένα είχε θέσει το θέμα της αλλαγής του… χωρίς όμως να βρει ανταπόκριση». Ούτως ειπείν, που θα έλεγε κι ο Τσιφόρος, έτσι και είχε βρει ανταπόκριση πρόβλημα ουδέν. Άρα να μην του καταγίνονται…
Αλλά για μισό, που λένε και οι πιτσιρικάδες. Σε ποιον το είχε θέσει και δεν βρήκε ανταπόκριση; Σε ποιον είπε «κοίτα, μεγάλε, το πλαίσιο δεν είναι εντάξει και θα βρούμε κανένα μπελά» και αυτός του είπε «Παράτα μας, ρε Ρόντο, με τα πλαίσια».
Γιατί ο Γ. Παπανδρέου στο Ζάππειο -όπου δίδαξε λύσεις για την ελληνική, την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια κατάσταση- αλλιώς τα είπε. Όπως αλλιώς τα έλεγε και η ανακοίνωση του γραφείου του - με την οποία σαν τον κρεμάει στο τσιγκέλι τον εν λόγω Ρόντο, αλλά και τον Θ. Πάγκαλο ως προκάτοχό του. Με δυο λόγια: όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών «με δική του πρωτοβουλία, τέθηκε τέλος στο καθεστώς που αξιολογούσε τις ΜΚΟ χωρίς καθορισμένα κριτήρια και ανοιχτές διαδικασίες…» . Και ότι έφτιαξε με τα χεράκια του συστήματα ελέγξου και διαφάνειας, όπως έκανε παντού και πάντα άλλωστε και γι' αυτό να μην του κολλάνε. Για να το λέει το πιστεύει ο χριστιανός. 
Αλλά ποιος εκθέτει τον άλλον; Από πλευράς Παπανδρέου το πλαίσιο μια χαρά ήταν και δεν μπάζει από εκεί η υπόθεση των ΜΚΟ. Πώς λοιπόν τον διαψεύδει ο κυρ Ρόντος; Γιατί ενώ ο Παπανδρέου είναι σπαθί ότι έφτιαξε το ρημάδι το πλαίσιο ελέγχου και τα ρέστα, και το 'κανε σιθρού και σούπερ-ντούπερ, ο άνθρωπός του μας τσαμπουνάει ότι οι διαδικασίες ήταν προβληματικές και δεν τον άκουγαν που τους έλεγε να τις αλλάξουν; Σε ποιον το έλεγε και ποιος δεν τον άκουγε. Ήταν ή δεν ήταν εντάξει το νομικό πλαίσιο, ρε καρντάσηδες; Δεν μπορεί και να ήταν και να μην ήταν.

Άλλωστε, ποιο πλαίσιο, μάστορα; Σε κατηγόρησε κανένας για το πλαίσιο; Άλλο λένε οι ανακριτές και οι χωροφυλάκοι που έψαξαν το πάπλωμα: ότι ένας τύπος του συστήματος, έπαιρνε μάτσα τα πεντοχίλιαρα για να ξεριζώνει νάρκες στη Βοσνία και αλλού -κοίτα να δεις δουλειά που βρήκαμε να κάνουμε- και ανάθεμα και αν έδινε λογαριασμό σε κανέναν.
Άλλα λένε επίσης τα πορίσματα της Βουλής, τα πολιτικά κόμματα και η δημοσιογραφική έρευνα: ότι τα λεφτά για τις ΜΚΟ δίνονταν στον γάμο του Καραγκιόζη -σε κάτι κολλητούς, κάτι μυστήριους και κάτι αλαφροΐσκιωτους. Και αλλά λέει και ο Ρακιτζής: ανάθεμα και αν ήξερε κανέναν ποιος έδινε και ποιος έπαιρνε και γιατί έπαιρνε και τι τα έκανε αφού τα έπαιρνε. Άλλα προκύπτουν «από τα γεγονότα και τας περιγραφάς» που έλεγε κι ο Χατζηχρήστος, τον «Ηλία του 16ου».
Διότι καλές και άγιες είναι οι ΜΚΟ, σύντροφοι, αλλά καλύτερο και αγιότερο το δημόσιο χρήμα, εδώ που τα λέμε. Και το λιγότερο που οφείλει όποιος το ενθυλακώνει να δίνει λογαριασμό σ' αυτόν που ιδρώνει για να το βγάλει για το πάρεις, κύριε ΜΚΟ, και να κάνεις τα δικά σου. Να τα κάνεις αν είναι για καλό, αλλά να μην ξέρουμε και τι πληρώνουμε - ή ποιον πληρώνουμε; Και από πότε η «κοινωνία των πολιτών», μπορεί να υποκαθίσταται από την «κοινωνία των κολλητών», που έγραφε κάποτε ο Πέτρος Ευθυμίου; Με ποια λογική η «ανθρωπιστική βοήθεια» μπορεί να μην υπόκειται στους κανόνες της ελληνικής νομοθεσίας;
Εν πάση περιπτώσει, μην το κάνουμε λαϊκό δικαστήριο. Αλλά μην τρελαθούμε κιόλας. Δουλειά του κάθε Ρόντου - ου μην αλλά και των πολιτικών προϊσταμένων του - ήταν να τα ξεψαχνίζουν τα πράγματα προτού δώσουν τα όβολα και μετά να τα δίνουν ή, έστω, αφού να έδωσαν να τσεκάρουν πού στο διάολο πήγαν. Και να κρατάνε τα βιβλία τους όμορφα και τακτικά για να μην μπορεί να τους τη βγει κανένας εισαγγελέας. Τα έκαναν αυτά; Αν τα έκαναν γιατί τους τραβολογάνε; Και σε τελευταία ανάλυση τι σόι νοοτροπία διοίκησης είναι αυτή που γράφει στην ούγια ""δεν φταίω εγώ αν κάποιοι τα έφαγαν"". Μα για να τα φάνε τα πήραν, ρε κουμπάρε. Κι εσένα γιατί σε βάλαμε εκεί, για να κανείς τον τροχονόμο;","Στο κλασικό μυθιστόρημα της Μαντάμ ντε Λαφαγιέτ, ο πριγκηπικός σύζυγος Δούκας τού Νεμούρ απευθυνόμενος σε κάποια στιγμή προς τη γυναίκα του, την Πριγκήπισσα της Κλέβης, την οποία ο περίγυρος του ζεύγους εγκαλεί για άπρεπη συμπεριφορά, της λέει: ""Μόνο εσένα θα εμπιστευθώ. Τόσο η καρδιά μου όσο και η λογική μου αυτό το δρόμο με συμβουλεύουν να ακολουθήσω. Μ` ένα χαρακτήρα σαν το δικό σου, αφήνοντάς σου την ελευθερία σου, σου θέτω πιο στενά όρια από εκείνα που ματαίως θα προσπαθούσα να επιβάλω.""
Κι από το ρομάντζο στη hard core επιστήμη. Τι ωραία δικαίωση για τον δούκα μας, όπως όμως και για  την πριγκηπέσα του- αφοσιωμένη κατά βάθος στο ταίρι της, εις πείσμα των λογής λογής διαβατικών πειρασμών-, τα πρόσφατα πειράματα Αμερικανών εξελικτικών ψυχολόγων του U.C.L..A. και των Πανεπιστημίων της Φλώριδας και του Κεντάκυ. Μεσολάβησαν βέβαια οι γοητευτικές παρατηρήσεις του Νόρμπερτ Ελίας. Στο πολύκροτο έργο του Η διαδικασία του πολιτισμού, κάπως πομπωδώς αλλά πολύ εύστοχα πάντως εντοπίζει στα λεγόμενα του Δούκα τού Νεμούρ, σ` αυτήν την προηγμένη πλέον φάση του αυλικού πολιτισμού της Δύσης, την ελεγχόμενη, όπως την αποκαλεί, αποδέσμευση των αισθημάτων (controlled decontrol of the emotions). O εστι μεθερμηνευόμενο, μπορώ πράγματι να κάνω ανά πάσα στιγμή αυτά που λαχταρώ, εφόσον όμως  έχω πρώτα εσωτερικεύσει έναν αυστηρό κώδικα ελέγχου της συμπεριφοράς μου.
Καλά όλα αυτά,  τα θεωρητικά, αλλά οι τελευταίες δοκιμασίες στο εργαστήριο της εξελικτικής ψυχολογίας μάς προσφέρουν πολύ πιο χειροπιαστές αποδείξεις για το ότι η πίστη στο σύντροφό μας- αυτό είναι βεβαίως το αίσθημα που μας ενδιαφέρει πρωτίστως εδώ- είναι πολύ πιο κατοχυρωμένη από ό,τι συνήθως πιστεύουμε. Εδραιωμένη καθώς είναι, ως δεύτερη έστω φύση, στο κεντρικό νευρικό μας σύστημα Από προηγούμενα πειράματα είχε φανεί πως οι γυναίκες στο σημείο αιχμής της γονιμότητάς τους, κατά τη διάρκεια του περιοδικού κύκλου, ασκούν ιδιαίτερη γοητεία στους άντρες χάρη κυρίως στις ασυνείδητες αλλαγές στη φωνή, στη μυρωδιά και στον χρωματικό τόνο τού δέρματος. Οι ερευνητές του U.C.L..A. θέλησαν να επιβεβαιώσουν το εύρημα , φέρνοντας σε «ανώδυνη» κοινωνική επαφή δύο ομάδες αντρών με μια νεαρή κοπέλα κατάλληλα «δασκαλεμένη» να κρατάει σαφείς αποστάσεις από τους «μνηστήρες» της καθ` όλη τη διάρκεια του πολύμηνου πειράματος- προσχηματικά, οι τακτές συναντήσεις τους περιορίζονταν σε επιτραπέζια παιχνίδια και σε κατασκευές με εξαρτήματα τύπου lego. Nα σημειωθεί  ότι η νεαρή κοπέλα, εμφανιζόμενη ως απλή συμφοιτήτρια των κολεγιόπαιδων που συμμετείχαν στο πείραμα, όφειλε να είναι πάντα αμακιγιάριστη και ανεπιτήδευτα ντυμένη και χτενισμένη. Ε, ναι, λοιπόν, για την ομάδα των αγοριών που δεν είχαν εκείνο τον καιρό σταθερούς δεσμούς η διαφορά στο παρουσιαστικό της «φίλης» τους στις κρίσιμες στιγμές αιχμής της γονιμότητάς της έβγαζε μάτι. Κάτι άλλαζε δραστικά επάνω της (δεν ήξεραν φυσικά γιατί και πώς), γινόταν πολύ πιο ελκυστική, σχεδόν ακαταμάχητη. Το αντίθετο ωστόσο ακριβώς συνέβαινε με την ομάδα των αγοριών που είχαν ήδη βρει το ζηλευτό τους ταίρι. Ούτε λόγος να γίνεται, διανύοντας τον περιοδικό της κύκλο, η συμπαίκτριά τους έχανε όλη της τη χάρη, αν δεν γινόταν κιόλας οριακά απωθητική. Κάποιο καμπανάκι θα πρέπει να υποθέσουμε πως χτυπούσε εδώ: Προσοχή, τώρα είναι η ώρα του μεγάλου πειρασμού, κι αν θέλουμε να διαφυλάξουμε την πολύτιμη σχέση μας με τον δικό μας άνθρωπο, ας περιφρονήσουμε επιδεικτικά τα ξένα κάλλη που ξαφνικά την απειλούν!
	
Δεύτερη πτυχή του πειράματος. Τη σκυτάλη παίρνουν εδώ οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Κεντάκυ. Έχοντας προϊδεάσει τα «πειραματόζωά» τους- νέοι άντρες και γυναίκες αυτήν τη φορά- με εμβληματικές λέξεις, όπως επιθυμία, φιλί, αγκαλιά, που περνούν αστραπιαία από μία μεγάλη οθόνη, προβάλλουν εν συνεχεία στην ίδια οθόνη φωτογραφίες από ελκυστικούς εκπροσώπους και των δύο φύλων. Δεν θα μας εκπλήξει φυσικά το ότι οι μπεκιάρηδες παρακολουθούν με σταθερή, αύξουσα μάλιστα, προσοχή το θέαμα, ενώ οι ζευγαρωμένοι, άντρες και γυναίκες, έχουν την τάση να αποστρέφουν κάποια στιγμή το βλέμμα τους από τις «σκανδαλώδεις» εικόνες. Το πιο ενδιαφέρον ωστόσο σκέλος του πειράματος είναι όταν οι ερευνητές αποφασίζουν να συσκοτίσουν ή να θολώσουν  τεχνητά τα προβαλλόμενα δελεαστικά πορτρέτα. Η αντίδραση εδώ αυτών που έχουν... δεμένο το γάιδαρό τους είναι πιο βίαιη από αυτή των εργένηδων: Α, όχι, δεν θα μας πουν αυτοί τι μπορούμε να δούμε και τι όχι! Ασφαλώς και ξέρουμε τους κινδύνους όταν ξενοκοιτάμε- εμείς οι ίδιοι, όπως βέβαια και οι σύντροφοί μας-, αλλά συνειδητά ή ασυνείδητα ξέρουμε επίσης καλύτερα απ` τον καθένα πώς να τους αποφεύγουμε! Νάτο πάλι εδώ το υποδειγματικό ταμπεραμέντο της Πριγκήπισσας της Κλέβης, έτσι όπως το παρουσιάζει τουλάχιστον ο καλόπιστος σύζυγός της.",False
"Αν έχουν ένα κοινό σημείο όλα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, είναι η ηθική καταδίκη της φοροδιαφυγής. Μπορεί να διαφωνούν μεταξύ τους για το ύψος της φορολογίας, όμως όλα, από τη Χρυσή Αυγή μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ και από το Ποτάμι μέχρι τη Ν.Δ., συμφωνούν ότι οι πολίτες θα πρέπει να πληρώνουν φόρους και ότι αυτοί που δεν το πράτουν θα πρέπει να διώκονται.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι κανένα από αυτά τα κόμματα δεν έχει προσπαθήσει να παράσχει μια δεοντολογική θεμελίωση της υποχρέωσης του Έλληνα πολίτη να πληρώνει φόρους. Έτσι, η φορολογία εμφανίζεται ως η τιμωρία που επιβάλλεται στους κατόχους υλικών αγαθών και εισοδημάτων και η αυστηρότητά της ποικίλλει αναλόγως του μεγέθους των τελευταίων. Όμως αυτός ο τρόπος σκέψης δεν έχει καμία σχέση ούτε με τη φιλελεύθερη αλλά ούτε καν με τη χριστιανική ηθική.
Από τον Άγιο Αυγουστίνο, οι σοβαρότεροι χριστιανοί στοχαστές έθεταν πάντοτε το ερώτημα ποιο είναι το στοιχείο εκείνο που διαφοροποιεί μια ληστεία από το νομιμοποιημένο πλιάτσικο (φορολογία), στον βαθμό που αμφότερες οι πρακτικές βασίζονται στη βία και τον καταναγκασμό. Το ερώτημα σχετικά με την ηθική νομοποίηση της βίαιης αφαίρεσης πόρων από τους πολίτες μιας χώρας, είναι θεμελιώδους σημασίας για τη διατύπωσης μιας ηθικής της φορολογίας. Χωρίς μια τέτοια θεωρία, το κυνήγι των «φοροφυγάδων» συνιστά κυνήγι μαγισσών.
Κανείς ίσως άλλος δεν ασχολήθηκε με αυτό το θέμα όσο ο μεγάλος στοχαστής του χριστιανισμού Θωμάς Ακινάτης. Και η απάντησή του είναι απλή: Κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις (που, όπως θα δούμε, δεν υφίστανται στην Ελλάδα) ο πρίγκηπας (το κράτος) έχει το δικαίωμα να επιβάλλει φόρους. Τότε και μόνο τότε η φορολογία διαφέρει από τη ληστεία.
Ο Ακινάτης ξεκινάει την επιχειρηματολογία του αποδεχόμενος ότι ο ηθικός νόμος, που απαγορεύει την άσκηση της βίας και του καταναγκασμού, δεσμεύει τόσο το κράτος όσο και τους πολίτες. Εντούτοις αυτό δεν σημαίνει ότι η φορολογία (tributum) είναι κατ' ανάγκη πάντοτε κλοπή. Αυτό εξαρτάται από τον βαθμό στον οποίο ο πρίγκηπας εκτελεί τα καθήκοντά τους «ως φύλακας της δικαιοσύνης» που σημαίνει ότι «πολεμά τον εχθρό» ή «τιμωρεί τους τους παραβάτες». Οι φόροι είναι η πληρωμή που λαμβάνει ο πρίγκηπας επειδή διασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη. Πέραν αυτού, ο Ακινάτης δέχεται επίσης ότι ο πρίγκηπας δικαιούται να επιβάλλει και ορισμένους αλλους φόρους (vectigal) π.χ. για την κατασκευή και τη συντήρηση δρόμων κ.λπ.  
Σε μια πιο σύγχρονη γλώσσα, αυτό σημαίνει ότι το κράτος δικαιούται να συλλέγει φόρους μόνο στον βαθμό στον οποίο παρέχει ορισμένα δημόσια αγαθά -το κυριότερο εκ των οποίων είναι, σύμφωνα με τον Ακινάτη, η ασφάλεια από εξωτερικούς εχθρούς και παραβάτες.
Σύμφωνα με τον χριστιανό στοχαστή, υπάρχουν δύο τρόποι με τους οποίους ο πρίγκηπας μπορεί να παραβιάσει αυτή την τάξη των πραγμάτων. Ο πρώτος είναι αν εισπράξει περισσότερα χρήματα από τους υπηκόους του από αυτά τα οποία μπορούν να πληρώσουν. Ο δεύτερος είναι αν δεν δεν εκπληρώσει το καθήκον του να τους παράσχει τα αγαθά και τις υπηρεσίες για τα οποία πλήρωσαν τους φόρους. Στο σημείο αυτό, μάλιστα, ο Ακινάτης προτείνει ότι οι πρίγκηπες είναι υποχρεωμένοι να επιστρέψουν τους φόρους στους πολίτες αν δεν προσφέρουν το δημόσιο αγαθό π.χ. της ασφάλειας, «διότι ο μισθός τούς δίνεται για να διαφυλάσσουν το δίκαιο».
Με άλλα λόγια, για τον μεγάλο στοχαστή η φορολογία είναι ηθικά αποδεκτή στον βαθμό που είναι ανταποδοτική. Η επιβολή φόρων νομιμοποιείται από το γεγονός ότι ο πρίγκηπας παρέχει ορισμένα δημόσια αγαθά, όπως την αμυνα από τους εξωτερικούς εχθρούς, την καταπολέμηση του εγκλήματος, ένα δίκτυο μεταφορών κ.λπ. Αν, όμως, ο πρίγκηπας δεν παρέχει αυτά τα αγαθά και υπηρεσίες, τότε δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της φορολογίας και της ληστείας.
Είναι προφανές ότι αν μεταφέρουμε τον συλλογισμό του Ακινάτη στα ελληνικά δεδομένα, όλη η φορολογία αποτελεί ένα πλιάτσικο το οποίο ασκεί το κράτος εναντίον των παραγωγικών υπηκόων του. Διότι δεν τους προσφέρει τίποτα ως επιστροφή των φόρων. Για να επαναλάβω αυτά που έχουν ειπωθεί χιλιάδες φορές: Στη «δημόσια» υγεία ο πολίτης πρέπει να πληρώνει από την τσέπη του «φακελάκια» και  νοσοκόμες, στη «δημόσια» παιδεία πρέπει να πληρώνει για ξένες γλώσσες, φροντιστήρια και ιδιαίτερα, στη «δημόσια» ασφάλεια πρέπει να πληρώνει ιδιωτικές εταιρείες για να μην του ληστέψουν σπίτι ή μαγαζί, κοκ. Η ανταποδοτικότητα είναι έννοια ξένη προς το ελληνικό φορολογικό σύστημα.  
Δυστυχώς, αυτή η θεμελιώδης ανηθικότητα του φορολογικού συστήματος -δηλαδή η παντελής έλλειψη ανταποδοτικότητας- έχει εξαφανισθεί από την πολιτική συζήτηση. Οι συζητήσεις αφορούν δευτερεύοντα επιφαινόμενα του φορολογικού συστήματος -φορολογικούς συντελεστές, ΕΝΦΙΑ κ.λπ.- ενώ εκείνο το οποίο θα έπρεπε να αμφισβητείται εξ ολοκληρου είναι αυτή καθ' αυτή η σαθρή δεοντολογικά βάση στην οποία στηρίζεται. Έτσι, αντί να συζητείται η ηθική νομιμοποίηση ενός συστήματος το οποίο παραβαίνοντας κάθε στοιχείο δεοντολογίας σου αποσπά πόρους χωρίς να σου προσφέρει τίποτα, η δημόσια συζήτηση εκτρέπεται σε σχετικά δευτερεύοντα θέματα, όπως το ύψος του ΦΠΑ κ.λπ.
Και παράλληλα όλο το πολιτικό κατεστημένο -κομμουνιστές και νεοφιλελεύθεροι, ευρωπαϊστές  και εθνικιστές- εν χορώ, αφορίζει τους «φοροφυγάδες» και καλεί για τη δημιουργία ενός «πιο αποτελεσματικού φορολογικού συστήματος»!","Στην Ελλάδα, όπως είδαμε σε προηγούμενο σημείωμα, η πρόσβαση των ασθενών σε πληροφορίες για τους πάροχους ιατρικής φροντίδας (γιατρούς-νοσοκομεία) είναι περίπου μηδαμινή και κατα συνέπεια οι επιλογές τους γίνονται στο «σκοτάδι».
Στο άλλο άκρο βρίσκονται οι ΗΠΑ, που είναι σήμερα η χώρα με το υψηλότερο επίπεδο στην πληροφόρηση των ασθενών. Καταλυτικό ρόλο εδώ έχει παίξει η ραγδαία ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια στις  ηλεκτρονικές πλατφόρμες πληροφόρησης, που παρέχουν στους πολίτες σημαντικές πληροφορίες για τους πάροχους ιατρικών υπηρεσιών.
Στον τομέα της υγείας, αυτή τη στιγμή υπάρχουν περίπου 60 ηλεκτρονικά sites πληροφόρησης και αξιολόγησης γιατρών και νοσοκομείων. Άλλα, όπως το ZonDoc ή το Vitals, ασχολούνται αποκλειστικά με τους παρόχους υγείας. Άλλα, όπως η περίφημη Angie`s List, δημοσιεύει πληροφορίες όχι μόνο για γιατρoύς αλλά για όλα τα επαγγέλματα - υδραυλικους, δικηγόρους, εστιάτορες κ.λπ.
Στα sites αυτά δημοσιεύονται αναλυτικά αφενός τα βιογραφικά του κάθε γιατρού μιας πόλης, αφετέρου επώνυμα  σχόλια από τους ασθενείς. Δίπλα στο όνομα και τη φωτογραφία κάθε γιατρού υπάρχουν τα αστεράκια που συνιστούν την τελική του αξιολόγηση - όπως ακριβώς συμβαίνει και και με τα sites που αξιολογούν ξενοδοχεία ή εστιατόρια. 
Oρισμένα από αυτά, όπως το ZonDoc, δημοσιεύουν πέρα από τα βιογραφικά απλώς τα σχόλια των ασθενών. Άλλα πάλι, όπως το Vitals, ζητούν από τους ασθενείς πέρα από τα γενικά σχόλια να βαθμολογήσουν τους γιατρούς σε συγκεκριμένους τομείς. Αυτοί είναι:
- Ευκολία ραντεβού
- Σωστή Διάγνωση
- Bedside Manners (γενική συμπεριφορά του γιατρού)
- Χρόνο που δαπανά ο γιατρός με τον ασθενή
- Ενδιαφέρον και μετά την επίσκεψη
- Ευγενικοί συνεργάτες
Φυσικά, τα σχόλια που δημοσιεύονται σε πολλές περιπτώσεις είναι αρνητικά για τον γιατρό. Ένας ασθενής π.χ. γράφει: «Ο γιατρός δεν έκανε απλά τη λάθος διάγνωση αλλά ήταν αγενής και δογματικός. Σας παρακαλώ ούτε να τον πλησιάσετε! Θα πρέπει να αποσυρθεί το ταχύτερο δυνατόν από το επαγγελμα!».
Πάντως, σε γενικές γραμμές, τα περισσότερα σχόλια που δημοσιεύονται είναι θετικά. Την τελική αξιολόγηση του κάθε γιατρού την κάνει το site στη βάση ενός αλγορίθμου που διαμορφώνεται είτε αποκλειστικά από τις κρίσεις των ασθενών είτε στη βάση τόσο των σχολίων των ασθενών όσο και των τυπικών προσόντων του γιατρού.
Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, αυτά τα sites όταν πρωτοεμφανίσθηκαν αντιμετωπίσθηκαν με ιδιαίτερη δυσπιστία από το ιατρικό κατεστημένο - και οι μηνύσεις και αγωγές εναντίον τους ήταν ένα συνηθισμένο φαινόμενο.
Μια άλλη προσπάθεια φίμωσης των ασθενών έπαιρνε την εξης μορφή: Ορισμένοι γιατροί ζητούσαν ως προυπόθεση για να δεχτουν κάποιον ως ασθενή, να υπογράψει ένα έγγραφο με το οποίο παραιτείτο του δικαιώματός του να δημοσιεύσει αξιολόγηση του γιατρού.
Όμως αυτές οι προσπάθεις φίμωσης των ασθενών δεν πήγαν πολύ μακριά, κυρίως επειδή το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης τυχαίνει ιδιαίτερα ισχυρής προστασίας στις ΗΠΑ. Έτσι, η πιθανότητα να κερδίσει ο γιατρός μια αγωγή εναντίον ενός ασθενή για αρνητικό δημοσίευμα είναι περίπου μηδαμινή, και θα έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα να μάθουν όλοι τα αρνητικά σχόλια που έκανε ο ασθενής.
Ανάλογη ήταν και η τύχη των συμβολαίων που υπέγραφαν οι ασθενείς, υποσχόμενοι ότι δεν θα γράψουν αρνητικά σχόλια. Το τμήμα πολιτικών δικαιωμάτων του υπουργείου Υγείας έκρινε ότι αυτά τα συμβόλαια ήταν άκυρα και δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να μπορέσει. για παράδειγμα, ένας γιατρός να ζητήσει την απόσυρση ενός αρνητικού σχολίου.
Παρόλες αυτές της δυσκολίες ο τροχός της ιστορίας δεν γυρνάει πίσω. Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά. Σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό οι γιατροί, τα νοσoκομεία και οι ασφαλιστικές εταιρείες έχουν αποδεχθεί τη νέα κατάσταση και συνεργάζονται. Μια έρευνα που έγινε πέρυσι έδειξε ότι το 85% των γιατρών της χώρας επισκέπτεται τακτικά το ZonDοc για να δει τις αξιολογήσεις του. Ορισμένοι πάροχοι  ιατρικών υπηρεσιών -όπως το Πανεπιστήμιο της Utah που έχει 4 κλινικές- έχουν φτιάξει τις δικές τους ηλεκτρονικές πλατφόρμες αξιολόγησης γα τα σχόλια των ασθενών. Έρευνες έδειξαν ότι η ικανοποίηση των ασθενών αυξήθηκε αισθητά από τη στιγμή που μπορούσαν να δημοσιεύουν τα σχόλιά τους.
Φυσικά, υπάρχουν και προβλήματα. Ένα τέτοιο προβλημα είναι ο δισταγμός των ασθενών να γράψουν αρνητικά σχόλια - με αποτέλεσμα να υπερτερούν οι θετικές αξιολογήσεις. Αυτό οφείλεται εν μέρει στον φόβο τους «να μην μπλέξουν». Επίσης όταν κάποιος ζει σε μια μικρή πόλη διστάζει να γράψει αρνητικά σχόλια για κάποιον τον οποίο πιθανότατα ανταμώνει συχνά σε κοινωνικές εκδηλώσεις.
Ένα άλλο πρόβλημα αφορά τις φαρμακευτικές εταιρείες που μπορούν να προωθούν μέσω των sites τους γιατρούς που προωθούν τα προϊόντα τους. Άλλο πρόβλημα είναι τα κατευθυνόμενα σχόλια- που γράφουν τάχα ασθενείς που θέλουν για πολλούς και διαφόρους λόγους είτε να πλήξουν είτε να εγκωμιάσουν έναν γιατρό ή ένα νοσοκομείο.
Όμως ανάλογα προβλήματα υπήρξαν στην αρχή και με άλλα sites, που παρέχουν άλλα προϊόντα και υπηρεσίες, τα οπoία με το πέρασμα του χρόνου ξεπεράσθηκαν. Διότι μακροπρόθεσμα τα sites τα οποία επιβιώνουν είναι αυτά τα οποία είναι αξιόπιστα. Σήμερα, oι πλατφόρμες ηλεκτρονικής πληροφόρησης για ιατρικές υπηρεσίες έχουν περάσει τον Ατλαντικό και αρχίζουν να εμφανίζονται όχι μόνο σε χώρες όπως η Αγγλία και η Ολλανδία αλλά και στην Ινδία και την Κίνα.",True
"Εύκολα μπορεί οποιοσδήποτε πολίτης με κοινό νου να παρακολουθεί τον Αλέξη Τσίπρα καθώς κατεβαίνει καθημερινά την σκάλα του κακού. Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι «γιατί;» και η απάντηση νομίζω, αυτονόητη: Η ανυπαρξία συγκροτημένης πολιτικής άποψης, που προέρχεται από την αγωνία για κομματική επιβίωση, τον έχει πείσει πως η μόνη οδός σωτηρίας είναι το ακατάσχετο, ακραίο υβρεολόγιο και η ανήθικη πολιτική συμπεριφορά, που γαργαλάει κάποια μικρή, κομματική- εκλογική πελατεία.

Επιτρέψτε μου τώρα μια προσωπική μαρτυρία που περιέχει προφανώς και μια ανίερη σύγκριση: Στις αρχές της δεκαετίας του '80 είχα πάρει συνέντευξη από τον Φελίπε Γκονσάλες που εκλέχτηκε πρωθυπουργός της Ισπανίας (1982) σε ηλικία σαράντα χρόνων. Ήδη από το 1974, στα 32 του χρόνια, είχε αναδειχθεί Γραμματέας ενός από τα μεγαλύτερα σοσιαλιστικά κόμματα του δυτικού κόσμου, του Ισπανικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Χαλαρός, δίχως πρωτόκολλο, δέχτηκε μετά το τέλος της συνέντευξης να μιλήσουμε για πολλά και διάφορα. Τον ρώτησα, λοιπόν, πώς ένας νέος πολιτικός, όπως αυτός, κατάφερε να συγκεράσει αντίθετες απόψεις στο μεγάλο κόμμα του, να πείσει για την πολιτική του ωριμότητα τον ισπανικό λαό και να φτάσει ως την πρωθυπουργία. Μου αποκάλυψε τότε ότι μεταξύ άλλων ριζοσπαστικών πρακτικών, μια φορά τον μήνα καλούσε σπίτι του λίγους -δοκιμασμένα ανιδιοτελείς- φίλους του, που δεν είχαν κομματικά ή άλλα αξιώματα αλλά και φίλους του διανοούμενους, νέους εργάτες κ.λ.π. από την δεξιά ως την αριστερά. (Είχε αποκλείσει κάτι ζόμπι φρανκικούς, φτυστούς σαν κάποιους δικούς μας απόστρατους…)

Σε μια ζεστή ατμόσφαιρα περνούσαν τη νύχτα με τεκίλα και τάπας, τραγουδούσαν παλιά ισπανικά ερωτικά και αντιφρανκικά τραγούδια και ο Γκονσάλες  άνοιγε έναν ειλικρινή διάλογο: τους ζητούσε να του πουν ποια λάθη έκανε στη διάρκεια του μήνα, ποια σωστά και τι μπορεί να βελτιώσει. Μάζευε ιδέες, αφουγκραζόταν το κλίμα και έπιανε το σφυγμό της κοινωνίας από μια ομάδα αφιλόκερδων και ευαίσθητων πολιτών. Αυτές οι συναντήσεις βεβαίως δεν καθόριζαν, αλλά συνέβαλαν ουσιαστικά στη διαμόρφωση της πολιτικής του και της προσωπικότητας του. «Οφείλω πάρα πολλά σ` αυτές τις συναντήσεις, μου καθάριζαν το μυαλό», μου είχε πει.

Θα σκεφτείτε: άλλες εποχές, άλλα μεγέθη, άλλες κουλτούρες. Σύμφωνοι, αλλά διαχρονικά στη δρώσα πολιτική υπάρχουν κάποιες σταθερές που δεν γερνάνε, όπως π.χ. να ασκείς πολιτική με πολιτικούς όρους και να μην συμφωνείς με όλους για όλα, έστω και στα μουλωχτά. Με ποιους λοιπόν διαλέγεται και από ποιους παίρνει ιδέες ο Τσίπρας; Από τις ανοησίες του Δον Κιχώτη της δραχμής, Λαφαζάνη; Μήπως από τον άλλον αστέρα, τον Στρατούλη, που όταν προπηλακίστηκε άγρια ο Πάγκαλος και ερωτήθηκε γι αυτό στην τηλεόραση, ξεκίνησε την βάρβαρη απάντησή του: «Το θέμα δεν είναι τι έπαθε ο Πάγκαλος, αλλά…» και ανέλυσε με το γνωστό υγρό ύφος τα πάθη του λαού; Ή μήπως μπορούν να του προσφέρουν χλωρές αριστερές ιδέες ο  Παπαδημούλης και ο Μουλόπουλος.

Έχω την πεποίθηση ότι εδώ και καιρό ο μοναδικός προβληματισμός της χωριάτικης σαλάτας που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ είναι να βρεθεί η υβριστική ατάκα της επόμενης μέρας. Κάπως έτσι την πάτησε ο Τσίπρας με τις τσιρίδες του περί «ομερτά» κι έφαγε τη σφαλιάρα από τον Βενιζέλο μέσα στη Βουλή.

Αλλά ας μην κλαίμε για αυτόν και τους ευκαιριακούς σημαιοφόρους του. Να κλαίμε ίσως για άλλη μια περιπέτεια ενός χώρου που ατύχησε να εκπροσωπεί ένα μέρος του, κάποιος νέος στην ηλικία, αλλά πιο γερασμένος από όλους.
Υ.Γ. 1 Γνωρίζω πολύ καλά ότι σε αυτή την δίχως φρένα πορεία του Τσίπρα υπάρχουν και κάποια-ελάχιστα είναι η αλήθεια- σοβαρά στελέχη που εγκλωβίστηκαν στις αδιέξοδες θέσεις του. Ακούει άραγε ποτέ και τη γνώμη αυτών; Κι αν όχι αυτά τα στελέχη θα διαφοροποιηθούν κάποια στιγμή ή θα γίνουν ένα με τον πολιτικό πολτό της Κουμουνδούρου;
Υ.Γ. 2 Κάποιοι φροϋδιστές ίσως ρίξουν το φταίξιμο για τις απολιτικές και επικίνδυνες πρακτικές του Τσίπρα, στον μέντορά του, τον απερίγραπτο πλέον Αλαβάνο που τώρα προτρέπει μαθητές να μπουκάρουν στα σπίτια και να κλέβουν τους λογαριασμούς της ΔΕΗ! Ποιος θα ξεπεράσει ποιόν σ` αυτή την κατρακύλα;","Σταματά η Τροχαία ένα ηλεκτρόνιο στην εθνική και του λέει «Το ξέρατε ότι τρέχατε με 200 χιλιόμετρα την ώρα;». - «Α, ωραία, τώρα χάθηκα» απαντά το ηλεκτρόνιο. Αυτό είναι ένα αστειάκι που μου έστειλαν το οποίο θα «πιάσουν» μόνο όσοι γνωρίζουν τι είναι η Αρχή της Αβεβαιότητας (ή Απροσδιοριστίας)... και οι υπόλοιποι μόλις τελειώσουν το άρθρο αυτό.
Πάμε λίγες εβδομάδες πίσω. Σε μια συνάντηση που είχαμε στα τέλη Νοεμβρίου με τους protagon-ιστές, προς το τέλος που πίναμε το ποτάκι μας, περνά δίπλα μου και χαιρετάω τον Νίκο Ορφανό τον οποίο είχα να δω από τις ομιλίες που δώσαμε στο Μέγαρο τέλη Σεπτέμβρη. Εκείνος με παραμερίζει, βγάζει από την τσάντα του ένα βιβλίο για την κβαντική φυσική και μου λέει «Σπύρο, διαβάζω αυτό διότι με ενδιαφέρει να παντρέψω τον κόσμο του ηθοποιού με την Αρχή της Αβεβαιότητας». Εννοείται ότι ενθουσιάστηκα. Κάθε φορά που η επιστήμη και η τέχνη παντρεύονται, το αποτέλεσμα είναι θεαματικό αλλά και η διάθεση του Νίκου να δει τη δουλειά του ηθοποιού με επιστημονική ματιά ήταν για μένα άκρως ενδιαφέρουσα.
Γιατί θέλει ο Νίκος να ασχοληθεί με το θέμα αυτό; Διότι τον ενδιαφέρει να μελετήσει πώς η παρατήρηση του θεατή επηρεάζει τον ηθοποιό. Αυτή είναι μία ερμηνεία που δίνουμε στην Αρχή της Αβεβαιότητας, ότι δηλαδή δεν μπορούμε να ξέρουμε με ακρίβεια και την ταχύτητα (ή ορμή) και τη θέση ενός σωματιδίου (τώρα το πιάσατε το παραπάνω αστείο όλοι) διότι η παρατήρηση (με φωτόνια ή άλλα κύματα) θα επηρεάσει αυτές τις παραμέτρους. Όμως το φαινόμενο του παρατηρητή όπως λέγεται αυτό ορθότερα, δεν αρκεί για να εξηγήσουμε τι είναι η Αρχή της Αβεβαιότητας του Χάιζενμπεργκ στην κβαντική φυσική.
Η Αρχή της Αβεβαιότητας έχει να κάνει και με την παράξενη δισυπόστατη φύση της ύλης σε κβαντικό επίπεδο, δηλαδή με το γεγονός ότι όλα είναι κύμα και σωματίδιο ταυτόχρονα. Η Αρχή της Αβεβαιότητας είναι η επιτομή της κβαντικής φυσικής. Τα μαθηματικά δεν είναι για εδώ, αλλά ο απλούστερος τρόπος να το περιγράψω είναι ότι για ένα κυμματοσωματίδιο ή θα ξέρεις την ενέργειά του, δηλαδή το μήκος του κύματος που δεν βρίσκεται σε κάποιο σημείο ακριβώς ή θα εστιάσεις στο σωματιδιακό σημείο και θα χάσεις το μήκος κύματος. Όπως είπα η μαθηματική περιγραφή όλου αυτού δεν είναι απλή, αλλά δικαιούμαι να κάνω μια απλούστευση διότι κανείς δεν έχει καταλάβει τι σημαίνει κβαντική φυσική ακόμα και έπρεπε να δώσω μια εξήγηση πέραν της επίδρασης της παρεμβατικής παρατήρησης.
Δεν ξέρω πώς θα το έβλεπε όλο αυτό ένας ηθοποιός... ίσως κάνοντας μια απόπειρα αντιστοιχίας να μου έλεγε ότι ο παρατηρητής είναι ο θεατής και αυτός είναι το κβαντικό στοιχείο το οποίο βρίσκεται σε συγκεκριμένη σκηνή με συγκεκριμένες ατάκες και σε όλο το έργο γενικά ως ρόλος... ή σε συγκεκριμένο έργο με κάποιο ρόλο και γενικά ως ηθοποιός στον χώρο... αν εστιάσεις μόνο στο ένα θα χάσεις το άλλο. Πάντως αν ψάχνεις για μαγεία και συναρπαστικά ταξίδια τότε η κβαντική φυσική θα σου δώσει όσα δεν μπορούν όλοι οι σεναριογράφοι του πλανήτη. Τη μέρα όμως που οι σεναριογράφοι και λοιποί καλλιτέχνες βουτήξουν στα μυστικά της, όπως θέλει να κάνει ο Νίκος, τότε ο κόσμος θα αλλάξει απίστευτα. Μακάρι!",False
"Εξηγούμαι: δεν πολυσυμπαθώ εκείνους τους υπερπατριώτες που συμπεριφέρονται λες και μόνο η Ελλάδα υπάρχει ως χώρα πάνω σε τούτη τη γη, που θεωρούν ότι το έθνος το δικό μας είναι ανώτερο έναντι κάθε άλλου λαού, ότι καμία ιστορία κανενός άλλου τόπου δεν πιάνει μία μπροστά στη δική μας και ότι, τέλος πάντων,εμείς είμαστε οι ""καλύτεροι"", όπως έγραφε πρόσφατα σε εύστοχο κείμενό του ο Θεοδωράκης. Πιστεύω ότι τέτοιου τύπου υπερπατριώτες ενσαρκώνουν σήμερα το πρόσωπο ενός άλλου ""μεγαϊδεατισμού"" που ιστορικά παρέσυρε τον ελληνικό λαό σε οικτρά λάθη μέχρις ότου να σπάσει τότε τα μούτρα του.

Εξίσου επικίνδυνους όμως θεωρώ όσους στην ταυτότητά τους αναγράφονται οι λέξεις ""ελληνική υπηκοότητα"" αλλά στην πραγματικότητα λειτουργούν ως οι χειρότεροι ανθέλληνες απέναντι στην ίδια την χώρα τους. Για μένα ο ανθελληνισμός δεν εντοπίζεται στη στάση της Μέρκελ ή της Λαγκάρντ, κάθε μία από τις οποίες εκπροσωπεί και υπηρετεί τα συμφέροντά της. Η μεν πρώτη τα συμφέροντα του λαού της, η δε δεύτερη τα συμφέροντα του Οργανισμού στον οποίον εργάζεται και από τον οποίον πληρώνεται. Γι' αυτό και μπορώ να εξηγήσω τη στάση της καθεμίας από τα δύο πρόσωπα που παραδειγματικά ανέφερα.

Αν κάτι αποστρέφομαι περισσότερο είναι η στάση όσων εντός Ελλάδας - και πρωτίστως πολιτικών- φροντίζουν, όταν τους δοθεί η αφορμή, είτε με συνεντεύξεις τους σε ξένα μέσα ενημέρωσης είτε συνομιλώντας με ξένους υπηρεσιακούς και θεσμικούς παράγοντες, να τους δίνουν την αίσχιστη δυνατή εικόνα για την ίδια τους τη χώρα. Τέτοιες τύπου ενδείξεις ανθελληνικής συμπεριφοράς ήταν οι δηλώσεις Παπανδρέου περί ""διεφθαρμένης χώρας"" με πιο πρόσφατο παράδειγμα αντίστοιχου - αν όχι και μεγαλύτερου ανθελληνικού βεληνεκούς- τα όσα έγραφε στην επιστολή του στη Γερμανίδα Καγγελάριο ο κ. Τζήμερος με αποκορύφωμα αισχρότητας τη φράση ""...να πάει στο διάολο αυτή η απαίσια χώρα"".

Τα αναφέρω αυτά όχι γιατί είμαι απ΄εκείνους που φοβούνται να δουν κατάματα ή να πουν με ευθύτητα την ""μαύρη"" αλήθεια για τα χάλια της σημερινής Ελλάδας. Ούτε γιατί ζητάω από έναν πολιτικό να στρογγυλοποιεί τα κακώς κείμενα, ειδικά σε μία χώρα που είναι γεμάτη από τέτοια. Αλλά αυτό που σίγουρα απαιτώ από έναν Έλληνα πολιτικό είναι να μην οπλίζει τη φαρέτρα όλων εκείνων στο εξωτερικό που αφορμές ζητούν για να κάνουν την Ελλάδα διεθνή περίγελο.

Κάθε χώρα και κάθε λαός έχουν τα δικά τους προβλήματα, που μπορεί καθένας μας να τα έχει βιώσει ζώντας σε μία ξένη χώρα, είτε αυτή λέγεται Γερμανία είτε Αγγλία είτε Αμερική. Ουδέποτε όμως έχω δει σε καμία από αυτές και πολλές άλλες χώρες, να βγαίνουν οι πολιτικοί τους είτε με δημόσιες δηλώσεις είτε με... επιστολές και να δίνουν τροφή σε ένα άνευ όρων αυστομαστίγωμα εναντίον του τόπου τους. Ποτέ δεν θα ακούσουμε καμία Μέρκελ, Ολάντ, Κάμερον ή Ομπάμα να ξεμπρωστιάζουν τους λαούς τους με τον ίδιο τρόπο που το έχουμε υποστεί εμείς το τελευταίο διάστημα. Όχι γιατί δεν έχουν προβλήματα, αλλά γιατί τα δικά τους εσωτερικά προβλήματά τους δεν τα κάνουν φέι βολάν στη διεθνή κοινότητα. Ή για να το πω, όπως συνήθιζε να το λέει ο παππούς μου, ότι τα εν οίκω μη εν δήμω. Υπό αυτή την έννοια τολμώ να πω πως ναι, η Μέρκελ ή ο Ομπάμα είναι περισσότερο φιλέλληνες από κάποιους δικούς μας.","Ζει τις μέρες αυτές τον ανά τετραετία θρίαμβό της στις οθόνες του πλανήτη. Η φυλή με τις φόρμες, οι αθλητές και οι αθλήτριες, στην κορυφή του δικού τους Έβερεστ, εισβάλλουν στη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων συστήνοντας μας και πάλι τα  εξωτικά τους ενυδρεία-  από τοξοβολία μέχρι μπάντμιντον και  από πιγκ πογκ μέχρι  δοκό και σκιφ. Με συνήθως ελλειμματική γλώσσα και έκφραση αλλά και με την αίσθηση της διαρκούς μέτρησης και αναμέτρησης στα μάτια.

Ομοιόμορφοι και ομοιόμορφες οι αθλητές μέσα στην επί τούτου εθνική στολή, που μεγεθύνει την ομάδα και το έθνος και περνά σε δεύτερη μοίρα την προσωπικότητα. Κάποιες μικρές λεπτομέρειες, στα όρια της νομιμότητας που επιβάλλει η  τάχαμου δρακόντεια  Ολυμπιακή αρχή, πάνε να δώσουν ένα σημάδι, μια διαφορετικότητα, ένα ύφος. Ένα τατουάζ, ένα κούρεμα, εκκεντρικά  βαμμένα νύχια, ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου, ένα σταυρουδάκι.

Πίσω από το βλέμμα των πρωταθλητών ανθρώπων, ειδικά όταν δεν τα καταφέρνουν στο super show της φυλής, ανιχνεύονται  ατέλειωτες ώρες προσήλωσης, εμμονής, στέρησης και θυσίας. Εκεί ακριβώς, στο όριο και στο μεταίχμιο της πλήρους αποδοχής ή της  πλήρους απόρριψης, είναι ευάλωτοι, ανθρώπινοι και  συγκινητικοί. Την ίδια στιγμή, το ίδιο λεπτό, επιτυχημένοι συμμετέχοντες στην πιο μεγάλη φιέστα αλλά και αποτυχημένοι, αν  τους τύχει  μια πτώση στον προκριματικό, ανάποδος αέρας ή ένας ισχυρός αντίπαλος. Στην άκρη του μυαλού τους υπάρχει πια, χαζεύοντας όποιον ανέβηκε στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου, εκείνο το «Μήπως;…» των τελευταίων υποψιασμένων χρόνων. «Λες να ναι τούρμπο από βοήθεια ο πρώτος των πρώτων;…» Ποιος θα θελε να ναι  ο δεύτερος ή η δεύτερη πίσω από ένα θαύμα ντόπας ακόμη κι αν δικαιωθεί μετά από καιρό;
                                                                                                               
Είναι η ώρα που ο ναρκισσισμός του τέλειου σώματος  μπάζει, η ώρα που το όνειρο αγγίζεται αλλά δεν κατακτιέται, η ώρα του τρόμου του απολογισμού. Σώνεται μόνο όποιος διαθέτει εσωτερικό  έρμα για να μη μπατάρει. Η κυνική αμερικανιά λέει πως ο πρώτος τα παίρνει όλα και η πολυδιαφημισμένη χαρά της συμμετοχής είναι οριστικά άλλης εποχής…
Η μοναχικότητα και η μονομέρεια του «εσύ κι ο χρόνος» για τους υπεραθλητές είναι η αχίλλειος πτέρνα, όπου οι Μάγοι της φυλής στήνουν τον δικό τους χορό - αυτόν που κρατάει μακριά από την πιο μεγάλη και πιο δαπανηρή διοργάνωση θεάματος του κόσμου κάθε κοινωνική αναφορά, κάθε άγγιγμα επί των τύπων των ήλων, ακόμη και των πλέον αυτονόητων -πχ. νερό, περιβάλλον, διατροφικό πρόβλημα, πείνα, επιδημίες και τόσα άλλα. Εδώ ο κόσμος χάνεται κι αυτοί Ολυμπιακά Ιδεώδη.
Δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί που παίζουν τους ρόλους της Ισιμπάγεβα ή του Γιουσείν Μπολτ και είναι τυχαία τα παραδείγματα αλλά τους παίζουν τέλεια. Είναι κάτι σαν τον Μπάτμαν, τον Σούπερμαν, τον άνθρωπο Αράχνη. Δεν θα τους συναντήσεις στο δρόμο ούτε στο λεωφορείο ή την λαϊκή αλλά το κοινωνικό τους αποτύπωμα είναι παντού γύρω στο σώμα και στο βλέμμα τόσων. Και μάλλον παγώνει το χαμόγελο αν κάποιος θελήσει να ψάξει κίνητρα, συμπεριφορές και θέαση ζωής λίγο πίσω από την πλάκα του  δεκαεξάρη «χαα η γκόμενα είναι τούμπανο» ή «ο τύπος από κοιλιακούς είναι καλοριφέρ».",False
"Το άδοξο τέλος της υπόθεσης «επίτροπος Προϋπολογισμού» τα μεσάνυχτα στις Βρυξέλλες, απέδειξε δύο πράγματα: πρώτον, ότι στις ελάχιστες περιπτώσεις που χαράσσεται μία εθνική γραμμή, αυτό έχει αποτέλεσμα. Και δεύτερον, ότι στην Ευρώπη δεν έχει εκλείψει ακόμη η κοινή λογική. Στην πραγματικότητα, κανένα από τα δύο δεν αποτελεί έκπληξη.
Χωρίς την παραμικρή διάθεση να αμφισβητήσω την σημασία αυτής της διπλής εξέλιξης, δεν μπορώ και να μη σταθώ στα νέα ζητήματα που δημιουργεί. Γιατί, αφού τα κομματικά επιτελεία θεωρούν επιτυχή τον χειρισμό που έγινε απέναντι στο γερμανικής έμπνευσης σενάριο της επιτροπείας, θα πρέπει να ομολογήσουν ότι με τον ίδιο τρόπο οφείλουν να χειριστούν τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, στην προσπάθειά της να αποφύγει τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Κι αν ακόμη δεχθούμε ότι έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις ή πολιτικές θέσεις, ας πούμε στο θέμα του περιορισμού του μεγέθους του κράτους ή της απελευθέρωσης επαγγελμάτων, δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει κόμμα που διαφωνεί με την ανάγκη να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή. Ας χαράξουν εκεί, λοιπόν, την επόμενη εθνική γραμμή.
Ταυτόχρονα, είναι εξαιρετικά παρήγορο για την Ευρώπη που βρέθηκαν πολλοί ηγέτες - σχεδόν όλοι νομίζω - και πολιτικά πρόσωπα, ακόμη και εντός της Γερμανίας, όπως και πολλά ΜΜΕ που απέρριψαν χωρίς δεύτερη σκέψη την τοποθέτηση ενός επιτρόπου στην Ελλάδα. Δείχνει υγιή, δημοκρατικά αντανακλαστικά, σε μία χρονική στιγμή που αμφισβητούνται και δοκιμάζονται τα πάντα. Είναι μία άλλη συζήτηση, εάν η μη τοποθέτηση επιτρόπου αλλάζει κάτι επί της ουσίας στην στάση της Γερμανίας, της Ευρώπης και της Τρόικας έναντι της Αθήνας.
Πέρα από το θέμα του επιτρόπου, ο Λ. Παπαδήμος προσπάθησε να εξηγήσει αναλυτικά στο ραντεβού του με την Μέρκελ, όπως και στο δείπνο των 27, ότι η εικόνα που μεταφέρει η Τρόικα στις Βρυξέλλες δεν είναι αντικειμενική και ορθή, επειδή η Ελλάδα εμφανίζεται να μην εκπληρώνει καμία δέσμευσή της και οι θυσίες των Ελλήνων να αμφισβητούνται. Εμείς που ζούμε εδώ, γνωρίζουμε ότι η αλήθεια είναι διαφορετική: οι Ελληνες (για την ακρίβεια, πολλοί Ελληνες) κάνουν παραπάνω κι από όσα αντέχουν, ενώ η κυβέρνηση Παπαδήμου πασχίζει να κάνει κάτι παραπάνω από το «σχεδόν τίποτα» της κυβέρνησης Παπανδρέου στο πεδίο των μεταρρυθμίσεων, χωρίς να στηρίζεται επί της ουσίας - ούτε καν από τα κόμματα που υποτίθεται ότι την στηρίζουν (αλήθεια, ποιός τους φταίει γι αυτό;). Η προσπάθεια του Παπαδήμου να διορθώσει την εικόνα που είχαν οι συνομιλητές του για την κατάσταση στην Ελλάδα, συνδέεται ευθέως με την προσπάθεια που καταβάλει η κυβέρνηση να αντισταθεί στην πίεση για περαιτέρω μείωση του μισθολογικού κόστους, μέσω της κατάργησης του 13ου-14ου μισθού ή/και της περικοπής του κατώτατου μισθού.
Τα μεσάνυχτα, ο Ελληνας πρωθυπουργός συμμετείχε σε σύσκεψη με τους Γιούνκερ (Eurogroup), Ρομπάι (ΕΕ), Μπαρόζο - Ρεν (Κομισιόν) και Ασμουσεν (ΕΚΤ) για συντονισμό με στόχο να κλείσει προσεχώς το PSI, όπου όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε κοντά σε συμφωνία. Ρομπάι και Μπαρόζο δήλωσαν ότι θέλουν το «κούρεμα» να έχει συμφωνηθεί ως το τέλος της εβδομάδας. Νωρίτερα, έπειτα από την συνάντηση που είχε με τον Παπαδήμο, η Μέρκελ αναχώρησε από τις Βρυξέλλες για το Βερολίνο και ο Σαρκοζί για το Παρίσι. Και οι δύο έκαναν σαφές ότι το θέμα του επιτρόπου δεν τους απασχολεί πλέον, αλλά κανείς δεν είπε πως αλλάζει κάτι στην πολιτική της ΕΕ έναντι της Ελλάδας. Κι από εκείνη την ώρα εμένα με τρώει η υποψία, ότι με το πυροτέχνημα του επιτρόπου και τον γενικό ξεσηκωμό ξεχάσαμε τα υπόλοιπα και σε λίγο θα τα ξαναβρούμε μπροστά μας...","Διάβασα σχόλια, αναλύσεις, κουτσομπολιά, μέχρι και σενάρια κατασκοπίας, μετά την είδηση της σύλληψης του Στρος Καν στη Νέα Υόρκη. Από όλη αυτή την ιστορία, όμως, υπάρχει μία πτυχή που ελάχιστα σχολιάστηκε: η αδιαπραγμάτευτη εμπιστοσύνη από την συζυγό του, που έβγαλε αμέσως ανακοίνωση στο γαλλικό πρακτορείο για να δηλώσει: ""Δεν πίστεψα ούτε για ένα δευτερόλεπτο που διατυπώθηκαν κατά του συζύγου μου. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η αθωότητά του θα αποδειχτεί"". Δεν ειρωνεύομαι την Αν Σενκλέρ. Της εύχομαι να έχει δίκιο. Τόση σιγουριά και εμπιστοσύνη δεν συναντάς εύκολα. Και ξεφεύγει από το πλαίσιο των παραδοσιακών αντιδράσεων από σύζυγο, όταν πληροφορηθεί - ή έστω υποψιαστεί - ότι υπάρχει πιθανότητα απιστίας. Βλέπετε η απιστία μπορεί να είναι κάτι πολύ συνηθισμένο - ακόμη και ""καθημερινό"" θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς - αλλά η διαχείρισή της είναι μία εξαιρετικά σύνθετη ή και δύσκολη υπόθεση. Και νομίζω ότι η κυρία Σενκλέρ ανήκει σε ένα είδος υπό εξαφάνιση: αν ήταν να την κατατάξω κάπου, θα ήταν στην ""σχολή"" του ""δεν θέλω να το ακούσω καν...""
Ας επιστρέψουμε στο θέμα μας, όμως. Οι μεγαλύτερες ""σχολές"" διαχείρισης της απιστίας είναι δύο:
	
	- Η σχολή ""αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις"": είναι η χρυσή φράση - σύνθημα, που έχει ειπωθεί από τα χείλη εκατομμυρίων, κάτω από διαφορετικές συνθήκες, στις πιο απίθανες στιγμές και στα πιο απίθανα μέρη. Οι εκπρόσωποί της ακολουθούν μία απλή τακτική. Αρνούνται τα πάντα. Δεν παραδέχονται ποτέ, τίποτα, ακόμη και αν συλληφθούν επ'αυτοφώρω. Αν τους ρωτήσετε, θα σας εξηγήσουν συνοπτικά ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να στενοχωρείς τον/την σύζυγο/σύντροφο. Γιατί να τον πληγώσεις; Kι όσοι το έκαναν, το μετάνιωσαν. Ακόμη κι αν έλαβαν συγχώρεση, μετά τους το κοπανούσαν μέχρι να τους βγει η ψυχή. Οπότε, σου λέει, ακόμη και αν σε πετύχουν στο κρεβάτι πάνω στο κεφαλοκλείδωμα, εσύ θα σηκωθείς και θα πεις ότι σου έκαναν μασάζ γιατί πόνεσε η μέση σου. Φυσικά, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά αν το κατηγορητήριο βασίζεται σε απλές ενδείξεις και υποψίες. Εκεί δεν έχεις κανένα λόγο να δικαιολογηθείς. Αρνείσαι κατηγορηματικά τα πάντα, βγαίνεις από τα ρούχα σου, επιστρέφεις τις κατηγορίες και  φωνάζεις με γουρλωμένα μάτια ""δεν σου δίνω το δικαίωμα"", επικαλείσαι θεούς - δαίμονες - κολλητούς ως άλλοθι. Ενας γνήσιος εκπρόσωπος αυτής της σχολής ήταν ο ηρωικός Μπιλ Κλίντον. Ολη η Αμερική - και η Ασία και η Ευρώπη και βάλε - το 'χαν τούμπανο, αλλά αυτός βράχος! Εκεί! Να παριστάνει ότι έπαιζε σκάκι με τη Μόνικα Λεβίνσκι. Κι όταν τα πράγματα σκούρηναν με τις επιτροπές στη Γερουσία, ο Μπιλ πάλι βρήκε τρόπο να επαναπροσδιορίσει τη θέση του. ""Ενα μπλοου-τζομπ μου κανε ρε παιδιά, δεν κάναμε δα και σεξ"", είπε και αποστόμωσε τους παγκόσμιους συνωμότες. Φυσικά, ο Μπιλ είχε και διατηρεί ένα τεράστιο ελαφρυντικό, που τον κάνει αγαπημένο - τον Πρόεδρο της καρδιάς μας  - για  πάντα: είναι παντρεμένος με την Χίλαρι...    
	    
	- Η σχολή ""διαφάνεια στο σεξ"": οι εκπρόσωποί της πρεσβεύουν την εισαγωγή της πλήρους διαφάνειας στην σεξουαλική ζωή. Σε ορισμένους αυτό συμβαίνει από μόνο του, επειδή είναι απλώς ανίκανοι να κρυφτούν. Σε άλλους επειδή δεν αντέχουν τις ενοχές τους. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που το απολαμβάνουν. Τέτοια περίπτωση είναι ο πρωθυπουργός - επιχειρηματίας - σόουμαν - διασκεδαστής, Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ο άνθρωπος που θεσμοθέτησε το ""μπουνγκα - μπούνγκα πάρτι"" και εισήγαγε το σεξ στον πολιτικό (;) του λόγο. Κι επειδή αντιλαμβάνεται ότι κανείς δεν του δίνει σημασία (για τον πολιτικό του λόγο) πληρώνει μοντέλες και callgirls για να τον ακούνε. Πόσο θα υπέφεραν... Στα ανέκδοτα, αντίθετα, ο Μπερλουσκόνι είναι γνήσιο ταλέντο. Βγαίνει σε πολιτικές συγκεντρώσεις και περιγράφει τις περιπέτειές του, σα να είναι πρωταγωνιστής σε μεσημεριανάδικο. Μιλά για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο και επιβεβαιώνει σχεδόν τα πάντα - δηλαδή, εκτός από αυτά που του απαγορεύουν οι δικηγόροι του. Ο Σίλβιο είναι αυτό που λέμε ""καθρέφτης"". Τον βλέπεις μια φορά και μετά, ό,τι κι αν ακούσεις, δεν σε εκπλήσσει. Ένας θρύλος. Φυσικά, αυτό το μοντέλο το έχτισε σιγά - σιγά και του στοίχισε μερικά εκατομμύρια σε διατροφές στην πρώην σύζυγο. Αλλά για τον Σίλβιο, το χρήμα αποτελεί εργαλείο και ταυτόχρονα παράμετρο της σχέσης του με την γυναίκα. Είναι αυτό κανονικό; Όχι απαραίτητα, αλλά ...""you cannot teach an old dog new tricks"". Πολλοί (και ίσως ακόμη περισσότερες) θα με κατακρίνουν για την κατανόηση και την όχι και τόσο συγκεκαλυμένη συμπάθειά  μου προς τον Μπερλουσκόνι. Το καταλαβαίνω. Αλλά θέλω να σας πω ότι υπάρχουν και χειρότερα πράγματα από τον κυνισμό και την εγωπάθεια του Σίλβιο. Ακόμη και από την απροκάλυπτη φαλλοκρατική συμπεριφορά ενός πρωθυπουργού, που επιμένει να βάφει το μαλλί, επειδή κανένας από όσους τον περιστοιχίζουν δεν τολμά να του πει πόσο αστεία κάνει την εμφάνισή του. Στο τέλος - τέλος, ο Σίλβιο σε κάνει και να γελάς, αυθόρμητα...",True
"Όπως θα θυμούνται οι αναγνώστες του protagon, η δημοσιοποίηση το φθινόπωρο του 2009 της ετήσιας έκθεσης του Παγκόσμιου Oικονομικού Φόρουμ - σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα είχε υποχωρήσει στη διεθνή κατάταξη ανταγωνιστικότητας πίσω από την συμπαθή Μποτσουάνα - αντιμετωπίστηκε με το συνηθισμένο τρόπο με τον οποίο συζητώνται όλα τα σοβαρά προβλήματα στη χώρα μας: η είδηση σχολιάστηκε για λίγες μέρες, με απαξιωτικά (και δικαίως) σχόλια για τις επιδόσεις της κυβέρνησης Καραμανλή που παρέδιδε τότε την εξουσία, και μετά ξεχάστηκε.
«Ξεχάστηκε» τρόπος του λέγειν βέβαια. Από τότε μεσολάβησε η κρίση δανεισμού, η υπογραφή του Μνημονίου, η ύφεση της οικονομίας. Χιλιάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις έκλεισαν, πολλές άλλες μετέφεραν τις παραγωγικές τους δραστηριότητες εκτός συνόρων. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι έχασαν τη δουλειά τους, πολλοί (ίσως οι περισσότεροι) από τους υπόλοιπους είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται.
Πόσο άσχετα μεταξύ τους είναι αυτά τα δύο; Καθόλου. Όσο και αν μερικοί ονειρεύονται «άλλες πολιτικές» και «διαφορετικά μείγματα» (κάποιο κόλπο τέλος πάντων που θα μας επιτρέψει να πορευόμαστε όπως είχαμε μάθει τόσα χρόνια), η απώλεια ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας είναι η βαθύτερη αιτία της ύφεσης. Το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού και το έλλειμμα εξωτερικών συναλλαγών συνδέονται και τροφοδοτούν το ένα το άλλο. Τώρα που η εποχή της υπερκατανάλωσης με δανεικά έχει τελειώσει, το συνολικό εισόδημα αναγκαστικά θα διαμορφώνεται στο ύψος λίγο-πολύ της αξίας των αγαθών και υπηρεσιών που πουλάμε (ο ένας στον άλλον, και κυρίως σε αγοραστές από άλλες χώρες). Μπορούμε να το μοιράσουμε μεταξύ μας όσο δίκαια θέλουμε, και μπορούμε να το αυξήσουμε φτιάχνοντας ελκυστικά προϊόντα σε καλές τιμές. Και, φυσικά, «να φτιάξουμε ελκυστικά προϊόντα σε καλές τιμές» είναι αυτό που σκέφτεται ένας οικονομολόγος όταν λέει «να βελτιώσουμε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας».
Τώρα, λίγο μετά τη συμφωνία των πολιτικών αρχηγών για τα νέα μέτρα της κυβέρνησης, και λίγο πριν από τη συνεδρίαση της Βουλής για την έγκριση των μέτρων αυτών, το ενδιαφέρον φαίνεται να επιστρέφει στο θέμα της ανταγωνιστικότητας. Οι διαχωριστικές γραμμές είναι καθαρά χαραγμένες. Από τη μια, οι εκπρόσωποι των δανειστών ζητούν νέες θυσίες. Από την άλλη, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, οι κοινωνικοί εταίροι, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η Εκκλησία, χαράζουν «κόκκινες γραμμές». Στο επίκεντρο της διαμάχης βρίσκεται η μείωση των μισθών (ιδίως των κατώτατων). Πόσο δίκιο έχει η ελληνική πλευρά; Και τι μπορεί να γίνει τώρα;
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος (πίνακας ΙΙΙ.8, σελίδα 90), οι μέσες αποδοχές αρχικά (το 2004-2009) βελτιώθηκαν κατά 16% σε πραγματικές τιμές, ενώ στη συνέχεια (το 2009-2011) υποχώρησαν κατά 15%. Με άλλα λόγια, η μείωσή τους στη διετία της κρίσης υπερακόντισε την αύξησή τους στην πενταετία της μεταολυμπιακής ευφορίας (και της καραμανλικής διακυβέρνησης). Συνεπώς, ακόμη και εάν δεχθεί κανείς ότι η βασική αιτία για την απώλεια ανταγωνιστικότητας ήταν οι υπερβολικές μισθολογικές αυξήσεις στην προηγούμενη περίοδο (μεγάλο «εάν»), θα μπορούσε και πάλι να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η διόρθωση της τελευταίας διετίας έχει εξαλείψει το πρόβλημα.
Είναι έτσι; Όχι ακριβώς. Για να δει κανείς αν όντως η ανταγωνιστικότητα βελτιώθηκε θα πρέπει να λάβει υπόψη το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος (μέγεθος που ενσωματώνει την παραγωγικότητα). Σύμφωνα και πάλι με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, το μοναδιαίο κόστος εργασίας στο σύνολο της οικονομίας την τελευταία διετία μειώθηκε κατά 6%, ενώ την προηγούμενη πενταετία είχε αυξηθεί κατά 34%. Συνολικά, η μεταβολή του από το 2004 έως σήμερα ήταν +26% στην Ελλάδα έναντι +14% στη ζώνη του Ευρώ. Ας σημειωθεί ότι το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος υπολογίζεται σε ονομαστικές τιμές, δηλ. περιέχει και τον πληθωρισμό (ο οποίος, σε τελευταία ανάλυση, διαβρώνει την ανταγωνιστικότητα). Με άλλα λόγια, η μείωση των μισθών τη διετία της κρίσης δεν εξάλειψε την απώλεια ανταγωνιστικότητας.
Θα λυθεί το πρόβλημα με νέα μείωση των μισθών, και ιδίως των κατώτατων; Το επιχείρημα υπέρ μιας τέτοιας μείωσης βασίζεται στα παραπάνω στοιχεία συν ένα ακόμη. Ενώ η μείωση των μέσων αποδοχών την τελευταία διετία ήταν όση σχεδόν και η αύξησή τους την προηγούμενη πενταετία (σε πραγματικές τιμές πάντοτε), οι κατώτατες αποδοχές μειώθηκαν λιγότερο: -5% το 2009-2011 έναντι +16% το 2004-2009. Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ (διάγραμμα 86, σελίδα 217), ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα το 2011 παρέμενε σαφώς υψηλότερος από ό,τι στην Ισπανία (+15%) και στην Πορτογαλία (+52%), ενώ ήταν 7πλάσιος από ό,τι στη γειτονική Βουλγαρία (όπου έχουν μεταφερθεί πολλές ελληνικές επιχειρήσεις). Συνεπώς, θα πρέπει να παραδεχθεί κανείς ότι η εμμονή της τρόικας με τους κατώτατους μισθούς δεν στερείται λογικής βάσης.
Τι αντιπαραθέτει σε αυτό η ΓΣΕΕ - αλλά και ο ΣΕΒ, ο αρχηγός της ΝΔ, ο αρχιεπίσκοπος, τα κανάλια; Τη συνηθισμένη ρητορεία περί κοινωνικής συνοχής. Εάν, όμως, το πρόβλημα με την πρόταση της τρόικας ήταν ότι είναι άδικη κοινωνικά, παρότι αποδοτική οικονομικά, η λύση θα ήταν απλή: μέτρα για την εισοδηματική στήριξη των ανέργων και των φτωχών. Αυτά θα είχαν βέβαια κάποιο κόστος, αλλά το όφελος από την αναπτυξιακή ώθηση και τη μείωση της ανεργίας (λόγω μείωσης των κατώτατων αποδοχών) θα ήταν πολύ υψηλότερο.
Πού σκοντάφτει η πρόταση της τρόικας; Κατ` αρχήν, στο ότι ένα τέτοιο κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας σήμερα απλώς δεν υφίσταται. Ούτε η δημιουργία του συμπεριλαμβάνεται στις προτεραιότητες των οπαδών των «κόκκινων γραμμών» και της «εθνικής υπερηφάνειας». Όπως έχω προσπαθήσει να επιχειρηματολογήσω αλλού, η προστασία όσων σήμερα πλήττονται από την κρίση απαιτεί ριζικό αναπροσανατολισμό της κοινωνικής πολιτικής, με δραστική αναδιανομή των σχετικών πόρων. Ακόμη και στην Ελλάδα της κρίσης, και παρά την δεδηλωμένη «ψυχοπονιά» των αστέρων της πολιτικής, του συνδικαλισμού και της δημοσιογραφίας, ο αναπροσανατολισμός αυτός δεν διαθέτει πολλούς υπερασπιστές.
Πέρα από την έλλειψη κοινωνικών προγραμμάτων που να παίζουν ρόλο αμορτισέρ, απορροφώντας τους κραδασμούς από τη μείωση των κατώτατων μισθών, η πρόταση της τρόικας προσκρούει σε άλλα δύο προβλήματα. Το πρώτο είναι ότι η μείωση του κόστους εργασίας δεν εγγυάται τη μείωση των τιμών. Σε συνθήκες μεγάλης ανεργίας και σχεδόν ολοκληρωτικής απουσίας των συνδικάτων από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις (ιδίως τις μικρότερες), τίποτε δεν εμποδίζει κάποιον εργοδότη να καρπωθεί τη μείωση του κόστους διατηρώντας τις τιμές στο ίδιο ύψος και αυξάνοντας το περιθώριο κέρδους. Μια τέτοια συμπεριφορά θα ήταν ασφαλώς μυωπική, αλλά απολύτως συνεπής με το μοντέλο επιχειρηματικότητας (της «αρπαχτής») που δείχνει να έχει επικρατήσει.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι η ανταγωνιστικότητα δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τους μισθούς. Σύμφωνα με τη ρητορική του συρμού, ο τουρισμός είναι η «βαριά βιομηχανία» μας, όπου διαθέτουμε αναμφισβήτητα συγκριτικά πλεονεκτήματα (που μας κληρονόμησε η γεωγραφία, η γεωλογία, και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι). Ακόμη και εκεί, πολλές ελληνικές επιχειρήσεις διαθέτουν στους επισκέπτες «φτηνές» υπηρεσίες, θέτοντας σε κίνηση έναν αυτοκαταστροφικό φαύλο κύκλο: η αδιαφορία για το ανθρώπινο δυναμικό ρίχνει την ποιότητα, η χαμηλή ποιότητα ρίχνει τις τιμές, τα πακέτα των tour operators ρίχνουν τα περιθώρια κέρδους, η αναζήτηση κερδοφορίας ρίχνει και άλλο τους μισθούς - αν χρειαστεί μεταμφιέζοντας τους εργαζόμενους σε «μαθητευόμενους» ή προσλαμβάνοντας μετανάστες με μεροκάματα κάτω από τα κατώτατα. Σε μια τέτοια νοοτροπία «φτηνής ανάπτυξης» και εκτεταμένης παραβατικότητας, η μείωση των κατώτατων μισθών δεν μπορεί να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, οι «κόκκινες γραμμές» βοηθάνε τον ΣΕΒ, τη ΝΔ, την Εκκλησία της Ελλάδος και κάποια μέσα μαζικής ενημέρωσης να κάνουν δωρεάν επίδειξη κοινωνικής ευαισθησίας, αλλά δεν προσφέρουν καμμιά απολύτως υπηρεσία στους εργαζόμενους που απειλούνται από την ανεργία ή υφίστανται την εργοδοτική αυθαιρεσία (ή και τα δύο).
Φοβάμαι πως κάτι παρόμοιο ισχύει και για τη ΓΣΕΕ. Η περιχαράκωση των συνδικάτων στα τελευταία φρούρια των προνομίων και της μονιμότητας (Δημόσιο, ΔΕΚΟ, όλο και λιγότερο Τράπεζες), και η ταυτόχρονη αποξένωσή τους από τις επιχειρήσεις όπου εργάζεται η συντριπτική πλειονότητα της εργατικής τάξης, τα καταδικάζει στην αργή παρακμή.
Εάν τα συνδικάτα μας θέλουν να προσφέρουν στους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα ελπίδα και προοπτική, ας αναλάβουν μια γενναία πρωτοβουλία (με όλο το ρίσκο που της αναλογεί): ας προτείνουν στην τρόικα, στην κυβέρνηση και στον ΣΕΒ μια μικρότερη μείωση του κατώτατου μισθού, με αντάλλαγμα τη δέσμευση των εργοδοτικών οργανώσεων για (α) αυστηρή εφαρμογή της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας σε όλες τις επιχειρήσεις, (β) σταδιακή βελτίωση του κατώτατου μισθού καθώς ανακάμπτει η οικονομία, και (γ) ανάλογη μείωση των τιμών από σήμερα.","	Η ιστορία του ανδρικού μαγιώ, όπως διατρέχει τον αλλοπρόσαλλο βίο μου, είναι μια ιστορία φρίκης, πόνου, διάψευσης και παραίτησης - αυτό που ο Τσέχωφ θα έλεγε κωμωδία.

	Ωστόσο, προτού ξαμοληθώ σαν τρελό φορτηγό στη λεωφόρο των αναμνήσεων, οφείλω να προβώ σε μερικές διευκρινίσεις, χωρίς τις οποίες το παρόν κείμενο δεν βγάζει νόημα (σε αντίθεση με προηγούμενα κείμενά μου, που μου τα ζητάνε από πανεπιστήμια για να` χουν απόθεμα όταν τους ξεμένει ο απόπατος από χαρτοβάμβακα).

	Κατ` αρχάς, παρά τα ακατονόμαστα αίσχη των βιβλίων μου και τον παραληρηματικό δημόσιο λόγο μου, είμαι άνθρωπος τρομερά, παθολογικά συνεσταλμένος. Στις λιγοστές, ευτυχώς, περιπτώσεις που κάποιος μ` έχει αναγνωρίσει στο δρόμο απ` το απολλώνειο κάλλος μου και το σωματότυπο κούρου (ή κουρού, όπως μπουγάτσα) και μ` έχει παινέσει για το θεόπεμπτο ταλέντο μου, η αντίδρασή μου είναι σαν του Κάσπαρ Χάουζερ αν, με το που ξεμπούκαρε απ` την υπόγα, τον έπαιρνες και τον έριχνες σε μπουζουξίδικο την ώρα που βγαίνει η Αννούλα η Βίσση τυλιγμένη με τ` αλουμινόχαρτα σαν το σύγλινο που περίσσεψε από χτες και είναι κρίμα να το δώσουμε στη γάτα. Καμπουριάζω, καρφώνω το βλέμμα στο πεζοδρόμιο, και μουρμουρίζω άναρθρα, μέχρι ο βιβλιόφιλος να σκιαχτεί και να φύγει.

	Επιπλέον, τη συστολή του απροσάρμοστου επιδείνωνε, από τα τρυφερά μου χρόνια, η βαθμηδόν αυξανόμενη αφρατοσύνη μου: πρώτα παιδάκι ευχάριστα γεμάτο, έπειτα παιδάκι δυσάρεστα γεμάτο, κατόπιν παιδοβούβαλο, εν συνεχεία έπιπλο, προς το τέλος της εφηβείας μου βουνό με τα κλαδιά, και στα εικοσιένα μου κρατίδιο - που αν είχα τότε βύσμα στην Ο.Ν.Ε. θα μπορούσα να` χα κόψει μέχρι δικά μου ευρώ.

	Οπότε, αν σ` αυτή την ψυχοσύνθεση προσθέσετε τις αποκαλυπτικές αμφιέσεις στις οποίες μας εξωθεί το αναθεματισμένο το καλοκαίρι, μπορείτε να φανταστείτε τι μαρτύρια έχω τραβήξει με το θέμα μαγιώ.

	Πρώτο τραύμα, η ανεκδιήγητη δεκαετία του ογδόντα, που κατάφερε να εκμαιεύσει απ` τον Ελληνικό λαό όλη την ακαλαισθησία που έκρυβε μέσα του επί αιώνες. Αρκούν ως παράδειγμα η μουστάκα-γουναρικό στους άνδρες, και οι βάτες παίκτη του ράγκμπι στα τι-σερτ των γυναικών. Σε ό,τι αφορά το ανδρικό μαγιώ δε, τω καιρώ εκείνω το πρόβλημα στις πλαζ δεν ήταν ούτε τα σκουπίδια, ούτε τα πλαστικά, αλλά τα φρικαλέα σλιπάκια (σώβρακα) από λύκρα. Τα οποία, στις περισσότερες περιπτώσεις, συνοδεύονταν από κοιλάθρα δίκην κρεμαστών κήπων, έτσι που συχνά νόμιζες πως ο σαπιοκοιλιάς γυρνάει με τη μαλαπέρδα στη φόρα. Επιπλέον, σαν να μην έφταναν τα ίδια τα μαγιά και τα αξεσουάρ που τα αναδείκνυαν (παντόφλα, ενίοτε με κάλτσα, καδένα-προπομπός των ράπερ στο δασύτριχο βυζί, και γυαλιά ηλίου περιπτε-Rayban με δείκτη προστασίας Stevie Wonder), πολλοί καλοί κύριοι, όπως ξαπλώναν κάτω απ` την ομπρέλα και νοσταλγούσαν τον καναπέ τους, όπου μπορούσαν να βλέπουν μπάλα και να πίνουν μπύρα και να πέρδονται με κάθε κίτρινη κάρτα - στην κόκκινη χέζεσαι -, αδιαφορώντας παντελώς για το ποιος τους έβλεπε, χώναν το χέρι μέσα από τη λύκρα και χαρχάλευαν ηδυπαθώς τα καλαμπαλίκια τους.

	Όπως καταλαβαίνετε, καθ` όσον απ` τα μικράτα μου διέθετα αισθητική εφάμιλλη του Ρούμπενς (και τα ανάλογα ξύγκια), δεν υπήρχε περίπτωση να βγω στην παραλία μ` αυτά τα αισχρά βρακιά - οπότε, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται σε σχέση με τα όσα έλεγα πιο πάνω (και τα οποία έχω ήδη ξεχάσει), πέρασα χρόνια ολόκληρα χωρίς μαγιώ, μέχρι που έπαψα να είμαι παιδάκι κι άρχισαν να κολάζονται αι γεροντοκόραι, οπότε και οι γονείς μου μού επέβαλλαν σλιπ διά βοής.

	Ωστόσο, για καλή μου τύχη, την περίοδο εκείνη άρχισαν να εμφανίζονται τα μαγιώ-βερμούδες, τα οποία μπορεί να ήταν πιο άχαρα κι από σεμέν τραπεζομάντιλα, αλλά τουλάχιστον άφηναν τα κρυφά κρυμμένα - ή, τουλάχιστον, έτσι νόμιζα. Διότι η βερμούδα που` χα διαλέξει ήταν άσπρη ξέξασπρη κι απ` τον ήλιο ξεξασπρότερη, κι επειδή ως τρελός τρωγόμουν με τα ρούχα μου, είχα πάρει το ψαλιδάκι και χρίτσι-χρίτσι είχα κόψει το σπασουάρ. Και το φόραγα το μαγιώ όλο χαρά, και βουτούσα κι έκανα τσαλίμια σαν ζαργάνα (απ` το νησί του Κινγκ Κονγκ), και δροσίζονταν τ` απαυτά μου και ήμουν περιχαρής. Αυτή η περίοδος ανεμελιάς κράτησε γύρω στις δύο βδομάδες, οπότε και η μητέρα μου μού επεσήμανε διακριτικά ότι το άσπρο μαγιώ όταν βραχεί γίνεται κάπως αποκαλυπτικό, με αποτέλεσμα να τρέξω στον καθρέφτη, όπου και διαπίστωσα ότι κάτω απ` τη βερμούδα διαγράφονταν όχι μόνο τα μεριά μου, η χωρίστρα μου, και τα οικογενειακά τιμαλφή, αλλά μέχρι και το υπερεγώ μου.

	Ακολούθησε δεκαετής περίοδος σταθερής μοσχαροποίησης και καλοκαιρινής κατήφειας, στη διάρκεια της οποίας φορούσα μία τριπλόφαρδη μαύρη βερμούδα - κάτι ανάμεσα σε πένθιμο κρέπι και σφακιανή βράκα - η οποία αντικατόπτριζε το μαύρο της ψυχής μου (διότι στο μεταξύ είχα διαβάσει τον Ξένο του Καμύ, και θεωρούσα ότι το μυαλό μου ζύγιζε ελάχιστα λιγότερο απ` τις μπούτες μου), η οποία όχι μόνο δε με κολάκευε (εσείς τα αγόρια-μπισκοτολούκουμα να τ` ακούτε, που φοράτε αυτά τα αίσχη τα ποδήρη - ρωτήστε κι έναν κίναιδο με γούστο, να σας πει ότι δεν πάνε σε κανέναν τα ρημάδια!) αλλά μ` έκανε να μοιάζω με φώκια την οποία ο εσκιμώος γουναράς δεν πρόκαμε να γδάρει μέχρι τα πτερύγια, διότι στο μεταξύ του την έπεσε η Μπριζίτ Μπαρντό με καμάκι και γκρο πλαν φωτογραφία του Λεπέν για να μάθει να γδέρνει ο απολίτιστος.

	Γύρω στα είκοσι, όταν πλέον ήμουν ορατός κι από το τηλεσκόπιο Hubble - υπάρχει χαρακτηριστική φωτογραφία όπου δείχνει πώς γεννιέται ο γαλαξίας, κι από δίπλα έχει εμένα γδυμνό για να καταλαβαίνεις την κλίμακα -, φλέρταρα φευγλέα με την ιδέα, μιας που ήμουν πλέον το τέρας το αποφώλιον και χειρότερα δε γίνουνταν, να εγκαταλείψω τα προσχήματα και να εναγκαλισθώ την παραλιακή παρενδυσία - τουτ` έστιν, να βρω ένα ωραίο ολόσωμο και να ησυχάσω. Ωστόσο, φαίνεται πως διέθετα ακόμα κάποια ψιχία αυτοσεβασμού (έκτοτε τα έχω χάσει κι αυτά) οπότε παρέμεινα άρκτος βερμουδοφόρος.

	Και ύστερα ήρθε η δίαιτα, και απέκτησα επιτέλους διαστάσεις ανθρώπου, και μαζί με την πρωτόγνωρή μου αυτοπεποίθηση αναπτερώθηκαν οι ελπίδες μου πως, για πρώτη φορά στη ζωή μου, θα` βρισκα το μαγιώ των ονείρων μου.

	Τζίφος. Διότι, όσο κι αν κράζουμε τα eighties, τουλάχιστον τότε η γράμμωση δεν ήταν Μωσαϊκός νόμος, και οι ατέλειες, καλυμμένες με μπόλικη γουρουνότριχα, συγχωρούνταν. Όμως από τότε που η ηθική χρεοκοπία της ανθρωπότητας επεκτάθηκε στο ρατσισμό του σωματικού λίπους και την άτυπη ποινικοποίηση και της πλέον λεπτής δίπλας, ο αγών μου συνετρίβη κάτω από αγκωνάρια ματαιότητος - γιατί, τι να το κάνω το ωραίο το μαγιώ, που δεν υπάρχει που-θε-νά το τρισκατάρατο, όταν δεν διαθέτω κοιλιακούς στους οποίους μπορείς να βάλεις μπουγάδα με αλισίβα, να τρίψεις παρμεζάνα, ή να τηγανίσεις μπριτζόλα στον ήλιο όπως σε τηγάνι-αχιβάδα;

	Και επιστρέφοντας στις ελεύθερες, ελευθέριες και ξετσίπωτες ρίζες μου, στην παιδική μου αθωότητα και τις θερινές της ηδονές, πλέον αποζητώ παραλίες γυμνιστών, όπου πετάω το επάρατο μαγιώ στο δευτερόλεπτο κι ορμώ στο κύμα τ` αφρισμένο, σαν το κατσίκι τ` αφιονισμένο.

	Έτσι, αν ποτέ τύχει κι αναγνωρίσετε την κορμάρα μου την παράξενη, και δεν κεραυνοβοληθείτε όπως η Σεμέλη όταν της τα πέταξε ο Ζευς, να είστε επιεικείς και συγκρατημένοι στις αντιδράσεις σας, διότι έτσι και στο ψυχικό ξεγύμνωμα των βιβλίων μου προστεθεί και το κυριολεκτικό, θα πάθω τέτοια ανεπανόρθωτη κολούμπρα, που μπορεί να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου κάνοντας μπάνιο με μπούρκα.",False
"Τηρουμένων των αναλογιών, σε μιαν αποστροφή του βαρύγδουπου, ως συνήθως, λόγου του, ο εκδότης του Βήματος και ιθύνων νους του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη μού θύμισε χτες την ακριβοδίκαιη πρόταση του Λάιμπνιτς στη Θεοδικία του: «Αν ανάμεσα σε όλους τους πιθανούς κόσμους δεν βρισκόταν ένας, καλύτερος από τους υπόλοιπους, ο Θεός δεν επρόκειτο να δημιουργήσει κανέναν». Όμως, τελικά, να που έφτιαξε ετούτον εδώ που ζούμε. Κατ` απόλυτη συνέπεια, ο κόσμος που μας δόθηκε να ζήσουμε είναι ο καταλληλότερος μεταξύ των κόσμων στους οποίους θα μπορούσαμε πιθανώς να ζήσουμε. (Συζητάμε, αν θέλετε, το γεγονός ότι το επιχείρημα στηρίζεται στην άκρα ευμένεια του Πλάστη- ο οποίος, δεν υπήρχε περίπτωση να μας προσφέρει όποια κι όποια σκαρταδούρα- αλλά η λογική της πρότασης είναι ακαταμάχητη. Κι ας συνεχίζουν διάφοροι σκεπτικιστές, μετά τον Βολταίρο, να χλευάζουν την ακατάβλητη αισιοδοξία του Λάιμπνιτς, με την οποία ο μεγάλος μαθηματικός και φιλόσοφος απλώς δηλώνει, πριν από την ανατρεπτική θεωρία της εξέλιξης, την πλήρη εμπιστοσύνη του στις υπό πίεση εξευρεθείσες καλύτερες δυνατές λύσεις.)
Ποιά συγγένεια βρήκα, λοιπόν, εγώ τώρα- τηρουμένων των αναλογιών, επιτρέψτε μου να επιμείνω- ανάμεσα στην καλοσυνάτη πρόταση του Λάιμπνιτς και στο κύριο άρθρο του κ. Ψυχάρη. Σημειώνει, στην αρχή ήδη του άρθρου του ο γνωστός δημοσιογράφος, πως από τη μεταπολίτευση και μετά, και παρόλες τις μεταξύ τους έντονες και συχνά πλασματικές διαφωνίες, τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας παγίως ομονοούσαν στην ανάγκη να υπερψηφιστούν οι δαπάνες του Προϋπολογισμού των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας. Τούτο, βεβαίως, εν όψει των «ορατών εθνικών κινδύνων»... Κι εδώ ακριβώς ο μακρινός απόηχος της Θεοδικίας: «Σε εκείνους τους καιρούς η στάση αυτή των δύο κομμάτων εκτιμήθηκε προφανώς τόσο θετικά από τους πολίτες ώστε έκτοτε επί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες η ΝΔ και το ΠαΣοΚ να εναλλάσσονται στην εξουσίαν ηρέμως και ησύχως.»
Με άλλα, δικά μου, βέβαια, λόγια, αν όλοι εμείς οι συνετοί πολίτες σαράντα χρόνια τώρα επιτρέπαμε και επικυρώναμε την ειρηνική, ανώδυνη και ανεπαίσχυντη εναλλαγή στην εξουσία Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, είναι διότι κοιμόμαστε ήσυχοι πως, οσαδήποτε άλλα δεινά κι αν συσσωρεύονταν, οι εκάστοτε Υπουργοί Εθνικής Άμυνας θα φρόντιζαν οπωσδήποτε (και με το... αζημίωτο ενδεχομένως) ώστε να μη μας λείψουν τα όπλα με τα οποία θα υπερασπιζόμαστε την πατρίδα από τους «ορατούς» φθονερούς εχθρούς της. Και πως η αντιπολιτευόμενη παράταξη δεν θα είχε καμία αντίρρηση για τις εισηγούμενες από τη συμπολίτευση εθνοσωτήριες παραγγελίες οπλικών συστημάτων, περιμένοντας καρτερικά τη σειρά της να κυβερνήσει κι εκείνη τον τόπο και να συνεχίσει (με το αζημίωτο πάντα) το θεάρεστο αυτό έργο.
Μα, αν δεν είναι αυτός «ο καλύτερος απ` όλους τους κόσμους», τότε ποιός είναι; Μια σημαντική παραφωνία ωστόσο εδώ, την οποία δεόντως εντοπίζει στη συνέχεια του σημειώματός του ο αρθρογράφος. Η θωράκιση της άμυνας της χώρας ήταν η φωτεινή εξαίρεση. Σε όλα τ` άλλα υψίστης σημασίας πράγματα (οικονομία, παιδεία και ούτω καθεξής) οι ανθυποψήφιες για την εξουσία παρατάξεις τρωγόντουσαν σαν τα σκυλιά. Πεισματικά «όχι» από την πλευρά της μειοψηφίας σε όλα τα επί μέρους κεφάλαια του Προϋπολογισμού που εισηγείτο η πλειοψηφία, με αποτέλεσμα την άνευ ουσίας καταψήφιση του κυβερνητικού προγράμματος (όσο κι αν αυτό διατηρούσε μια ζηλευτή συνέχεια, ανεξάρτητα από το κόμμα που βρισκόταν στην αρχή: προοδευτική διόγκωση του Ελλείμματος που έμελλε να καλυφθεί από νέα Δάνεια που θα κάλυπταν με τη σειρά τους τις παγιωμένες ανάγκες... εναλλακτικών βέβαια προσώπων- επιδοτήσεις, προσλήψεις, μεταθέσεις, αποσπάσεις και δε συμμαζεύεται).
Αυτά όμως όλα τώρα μοιάζουν να τέλειωσαν. Κι ατενίζουμε ξανά με αισιοδοξία το μέλλον. «Περιμένοντας το καινούριο», όπως εμφατικά τιτλοφορεί το άρθρο του ο εκδότης του Βήματος. Η ελπιδοφόρος αρχή έγινε όταν ξημέρωσε η περασμένη Τετάρτη, η «αληθώς μεγάλη μέρα», κατά τον αρθρογράφο, καθώς «επετεύχθη στη Βουλή των Ελλήνων η συναίνεση για την Παιδεία». Με δεδομένο το ότι η ομοψυχία δεν κινδυνεύει και στο άλλο ζωτικό πεδίο της προάσπισης της Εθνικής Άμυνας (για να μη μιλήσουμε και για τον μονόδρομο του διαρκούς, ανατροφοδοτούμενου δανεισμού), δε μπορεί παρά να μας περιμένουν ακόμα καλύτερες μέρες. Ας μην παρεξηγηθώ- έχω άλλωστε ξεκαθαρίσει τη θέση μου σε προηγούμενο σημείωμα, εδώ στο Protagon- δεν πρόκειται ν` αμφισβητήσω το ότι υπάρχουν αρκετές νοήμονες διατάξεις στον νέο νόμο για την Παιδεία, ή τουλάχιστον αρκετές καλές προτάσεις για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα. Η αυτονοήτως επιβεβλημένη εφαρμογή τού νόμου θα δείξει. Διαφωνώ όμως ασφαλώς ως προς το «νέο πνεύμα» που δήθεν κυριάρχησε ώστε να επιτευχθεί η πολυπόθητη συναίνεση. Σε τι χρειάστηκε, μεταξύ των άλλων, να υποχωρήσει από τις αρχικές της θέσεις η Υπουργός Παιδείας, για να πει το ναι η ξεροκέφαλη αντιπολίτευση; Μα στην όντως νεωτερική απαίτηση των καιρών για την κατάργηση των ανεδαφικών και προωθούμενων με τη γνωστή φαυλότητα «δωρεάν συγγραμμάτων». Όχι μόνο τίποτα «καινούριο» δεν φαίνεται εδώ στον ορίζοντα, παρά, αντιθέτως, κατακυρώνεται η επιστροφή στις πιο παλιομοδίτικες κακές πρακτικές. Χαριστικές δήθεν για τους φοιτητές, που συνεχίζουν έτσι ν` απολαμβάνουν τη «δωρεάν Παιδεία», αλλά και χαριστικές, κυρίως κατ` ουσία, για τους λογής λογής καθηγητάδες.
Ας ξαναπιάσουμε όμως το νήμα με τη Θεοδικία. Δεν θέλω κατά κανένα τρόπο να στερήσω από τον κ. Ψυχάρη τη χαρά να προσδοκά κάτι καινούριο. Ο Λάιμπνιτς, με όλη την ευαρέσκειά του για όλα όσα του είχαν χαριστεί- στον ίδιο και σε όλους τους συνανθρώπους του- ένα ακόμα σπουδαίο πράγμα δεν έπαψε να ζητάει: «να μην ατονήσει ποτέ η διάθεση και η ετοιμότητά μας για νέες ανακαλύψεις». Ο κόσμος μας καθώς απαρτίζεται από απειράριθμα μόρια ασφαλώς και αφήνει περιθώρια για αμέρητα νέα «θαύματα της φύσης» καθώς και για νέα περιπετειώδη διαβήματα της λογικής. Αν σ` αυτό το σκεπτικό στηρίζει και ο μεγαλόσχημος εκδότης μας την ελπίδα του για τον ερχομό τού καινούριου, τότε είμαι ολόψυχα μαζί του.","Για όσους την έχουν ακουστά, αλλά δυσκολεύονται να τη βρουν στον χάρτη, η Εσθονία είναι μια κουκίδα στα βορειοανατολικά της Ευρώπης. Κάτω από τη Φινλανδία και δίπλα από τη Ρωσία. Βασικά, πάρτε την Ελλάδα, τραβήξτε μια γραμμή προς τα πάνω κι όταν συναντήσετε τη θάλασσα σταματήστε. Ε, εκεί είναι το Ταλίν*. Η πρωτεύουσά της. Η Εσθονία, λοιπόν, έχει κάτι παραπάνω από ένα εκατομμύρια κόσμο που ζει στα εδάφη της. Για τι είναι γνωστή η Εσθονία; Εκτός από τη Eurovision που ο περισσότερος κόσμος την έχει μάθει, η Εσθονία μας σύστησε το Skype. Από εκεί άρχισε η πλατφόρμα που έμαθε σε όλο τον κόσμο να μιλάει με κάμερα, ακόμη και οι παππούδες βλέπουν τα εγγόνια τους στην άλλη άκρη του κόσμου.
Ο Τόμας Χέντρικ Ιβς είναι ο Πρόεδρος της χώρας. Είναι 60 ετών. Ο Τάαβι Ρόιβας είναι ο πρωθυπουργός. Είναι μόλις 35 ετών. Γενικά, τα ηνία της χώρας τα έχουν αναλάβει εδώ και καιρό νέοι άνθρωποι, γαλουχημένοι μέσα στην τεχνολογία και με όραμα για μια ψηφιακή παγκόσμια σύγκλιση. Μακριά από σύνορα και γραφειοκρατικές συνθήκες ενοποίησης. Άτομα με όνειρα και σχέδια, άτομα που έχουν μάθει από μικρά παιδιά να σχεδιάζουν και να υλοποιούν project.
Η Εσθονία, λοιπόν, είναι έτοιμη για το επόμενο μεγάλο βήμα. Προσφέρει «ηλεκτρονική υπηκοότητα». Τι ακριβώς είναι το e-residency; Ουσιαστικά, πρόκειται περισσότερο για προνόμιο κι όχι για δικαίωμα και έχει στόχο να δεκαπλασιάσει τον πληθυσμό της μέσα σε 10 περίπου χρόνια. Μέχρι το 2020. Πώς θα γίνει αυτό; Απλά, την ηλεκτρονική κάρτα διαμονής θα τη χρησιμοποιούν ξένοι επενδυτές, μέτοχοι και συμμέτοχοι σε εταιρίες με βάση το Ταλίν κι άλλες πόλεις της χώρας, επιστήμονες, δημοσιογράφοι, φοιτητές και γενικά κόσμος που θέλει και μπορεί να εργαστεί κυρίως μέσα από το ίντερνετ. Ο εργαζόμενος του μέλλοντος με άλλα λόγια. Το κράτος άρχισε να δέχεται αιτήσεις πριν λίγους μήνες και 12.000 κυρίως Καναδοί, Αμερικανοί, Ινδοί και Φινλανδοί είχαν καταθέσει την πρόθεσή τους να γίνουν... e-σθονοί. Ο πρώτος, μάλιστα, e-σθονός κάτοικος θα είναι ο Έντουαρντ Λούκας, μεγαλοστέλεχος του Economist.
Όλα αυτά δεν είναι ξεκάρφωτα, δεν ξύπνησαν ένα πρωί οι Εσθονοί και το αποφάσισαν. Είναι η φυσική συνέχεια μιας τάσης που άρχισε δεκαετίες πριν. Ήδη από το 1996 και μετά τελειοποίησαν συστήματα στον τομέα της πληροφορικής που τα άλλα κράτη υιοθέτησαν αργότερα. Λίγο πριν την αλλαγή της χιλιετίας είχαν, ήδη, online banking για το κοινό, κάτι που στην Ελλάδα χρησιμοποιεί ακόμη η μειοψηφία. Στην Εσθονία θεωρείται δεδομένο ότι θα πληρώνεις φόρους, θα μεταφέρεις χρήματα και θα ψηφίζεις ηλεκτρονικά. Είναι το αποτέλεσμα μιας νοοτροπίας που έχει μπολιαστεί στους κατοίκους της εδώ και χρόνια. Σαν εμάς δηλαδή. Που περιμένουμε ως θείο δώρο το wi-fi που εξήγγειλε η τεχνολογικά και ψηφιακά αναλφάβητη κυβέρνησή μας, την ώρα που η Δημόσια Διοίκηση παραμένει εγκλωβισμένη στο υπόγειο με τους χάρτινους φακέλους και τα χαρτοκούτια.
*Αν μπορείτε να επισκεφτείτε κάποια στιγμή το Ταλίν και να περάσετε με το καράβι απέναντι στο Ελσίνκι. Θα πάθετε πλάκα με τα όσα -κωμικά- συμβαίνουν μέσα στο πλοίο, όσον αφορά τις αγορές duty-free που γίνονται. Κυρίως στο αλκοόλ. Ακόμη δεν έχει βρεθεί ο τρόπος να πίνεις ηλεκτρονικά.",False
"Ο Τερζόπουλος σταματά την κυκλοφορία του περιοδικού Μίκυ Μάους και των λοιπών αγαπημένων εκδόσεων, που μαζί του μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Πέρασαν, σχεδόν, 48 χρόνια γέλιου...
Το διάβασα και δεν το πίστευα, βασικά δεν ήθελα να το πιστέψω. Ο κύριος Χρήστος Τερζόπουλος, εκδότης αυτών των κόμικς, όμως, το  είχε γράψει στο facebook, δίχως καμία καρτουνιά: «η διακοπή της έκδοσης των περιοδικών δεν ήταν μια επιπόλαια και ξαφνική επιλογή». Φίλη που εργαζόταν εκεί, μου είχε πει ότι εδώ και καιρό έψαχναν να βρουν μια λύση που θα εξασφάλιζε τη βιωσιμότητα της επιχείρησης, αλλά εις μάτην: Το πιο αγαπητό ποντίκι στον κόσμο, μαζί την υπόλοιπη τρελοπαρέα των υπολοίπων εκδόσεων, δε θα υπάρχει σε νέα έκδοση, έπεσε κι αυτό στη φάκα της οικονομικής κρίσης.
Φαντάσου, τώρα, τι υπάρχει αυτή τη στιγμή στο μυαλό και στην καρδιά του κυρίου Τερζόπουλου. Πόσο εύκολο είναι να αντιληφθείς τι νιώθει; Το να αποφασίζεις να διακόψεις το έργο μιας ζωής ολόκληρης, χωράει σε λόγια; Περίπου 48 χρόνια τευχών, που έδιναν γέλιο και χαρά σε τόσους ανθρώπους διαφορετικών γενεών, πρέπει να κατεβάσουν ρολά, να βάλουν λουκέτο, να σταματήσουν την εκτύπωσή τους.
Σκέψου κι εσένα τώρα. Περίμενες να σου δώσουν χρήματα, που τα κέρδιζες κάνοντας κάποια δουλειά-θέλημα για τους γονείς ή τους παππούδες σου, τα έβαζες σφιχτά στην παλάμη σου και πήγαινες τρέχοντας στο περίπτερο ή στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς για να αγοράσεις «μικυμάου», που έλεγαν οι γιαγιάδες. Έμπαινες μέσα στο μαγαζί, που ήξερες με το όνομά του τον ιδιοκτήτη, τον κοιτούσες μέσα στα μάτια και τον ρωτούσες όλο λαχτάρα: «Ήρθε»; Εκείνος, τάχα μου, σκεφτόταν λίγο, για να σε κρατήσει σε αγωνία και έπειτα, με ιεροτελεστία Θιβετιανού μοναχού, στο παρουσίαζε. Χοροπηδούσες, πλήρωνες, σου έδινε και μια τσίχλα δώρο, και έπειτα έφευγες για το σπίτι, στην πιο γρήγορη ειδική διαδρομή που έχεις κάνει. Δωμάτιο, κρεβάτι, ανάσκελα, κρατώντας το δικό σου Άγιο Δισκοπότηρο. Περνούσες κάποια λεπτά κοιτώντας το εξώφυλλο, παρατηρώντας κάθε λεπτομέρεια, όπου κάθε φορά που το κοιτούσες ξανά, έβλεπες κάτι καινούριο - μαγεία. Και άντε, πάλι, από την αρχή! Ακόμα και να τα διάβαζες 500 φορές δεν τα πετούσες «τα δικά σου Μίκυ Μάους», τα κρατούσες, ακόμα τα κρατάς, όσα έχουν ζήσει από τότε. Μαζί τους πέρασες άπειρα μεσημέρια, όλες τις εποχές - ή βράδια με φακό κάτω από τα σκεπάσματα για να μην καταλάβουν ότι διαβάζεις. Αυτές οι φιγούρες και οι περιπέτειές τους άνοιξαν το χιούμορ σου και το πήγαν σε άλλη διάσταση, εκεί που όλα δεν κουβαλάνε πάνω τους το φθαρτό της ζήσης μας, είναι κάτι άλλο, προσιτά μυστηριακό, σκιαγραφούν αυτό που λέμε «φανταστικό». Ναι, ήταν φανταστικό που έζησες μαζί τους, που ήσουν μέλος της παρέας τους, που ήσουν ένας από τους ήρωες αυτούς, που συμμετείχες σε ό,τι περνούσαν.
Και ναι, είσαι αυτό που είσαι και επειδή διάβασες στα μικράτα σου Κόμιξ και κόμικς. Που ακόμα διαβάζεις, δηλαδή, ενώ ήδη σκέφτεσαι, μούμπλε-μούμπλε, τι θα κάνεις από εδώ και πέρα, που δε θα βγουν καινούρια.
Θα σου πω τι θα κάνω εγώ: Θα κοιτάξω είτε στο πατάρι είτε στο υπόγειο και θα βρω όσα τεύχη επιζούν ακόμα και θα τα βάλω στη βιβλιοθήκη μου. Όταν δε θα είμαι καλά και θα χρειάζεται γέλιο για να ξορκίσω τα μαύρα της ζωής μου, θα παίρνω ένα στην τύχη και θα το διαβάζω στο κρεβάτι, ανάσκελα, όπως τότε, όπως πάντα. Και κάθε φορά που θα νυστάζω και τα μάτια μου θα κλείνουν, θα γελάω ευτυχισμένος ξέροντας ότι και αυτό το τεύχος έχει μέσα του ένα κομμάτι από τη ζωή μου, από τα αθώα χρόνια μου.
Και θα θυμάμαι -όπως τότε, ρε Μίκυ- αυτό που έλεγα: Να μη μεγαλώσω ποτέ...","Στα κορυφαία trends του twitter είναι το hashtag #aggeliesergasias. Πρόκειται για μια απλή ιδέα, ενός ανθρώπου που σκέφτηκε ότι, ίσως, οι άνεργοι βρουν έτσι δουλειά...
Κατά καιρούς, έχουμε δει διάφορα hashtag στο συγκεκριμένο μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό, όμως, είναι το πιο χρηστικό, κοντράρει στα ίσια την οικονομική κρίση και την αναδουλειά. Ξεκίνησε από τον Δημήτρη @dimitrischrid, υπό το προσωνύμιο «Κιμπάρης», με τον οποίο συνομίλησα και μου είπε, με χαμόγελο, ό,τι ήθελα να μάθω. «Πριν από κάποιες μέρες είδα ένα tweet, μια ανάρτηση, από μια γυναίκα που ζητούσε, μέσα στην απελπισία της, μια θέση εργασίας. Έτσι, σκέφτηκα να φτιάξω αυτό το hashtag στο οποίο ο καθένας θα μπορούσε να δημοσιεύσει μια αγγελία για ζήτηση ή προσφορά εργασίας - τόσο απλά. Επίσης, οι χρήστες που χρησιμοποιούν αυτό το hashtag μπορούν, απλώς, να αναφέρουν οτιδήποτε γνωρίζουν για κάποια διαθέσιμη θέση εργασίας που υπέπεσε στην αντίληψή τους, σε οποιοδήποτε μέρος στην Ελλάδα».
Η σύλληψη αυτή εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα, όπως συμβαίνει, άλλωστε, σε οτιδήποτε αφορά πολύ κόσμο και φτιάχνει ζωές, στην κυριολεξία. Το hashtag #aggeliesergasias έγινε τεράστιο τρεντ και, συνάμα, συνώνυμο της αλληλοβοήθειας. Εκεί θα βρείτε κάθε πιθανή κι απίθανη αγγελία, αλλά και ασύστολο τρολάρισμα με κακής ποιότητας χιούμορ. Ανάμεσα στις «κανονικές» αγγελίες, θα δείτε και κάποιες που δεν έχουν ποσταριστεί για να βοηθήσουν κάποιους/ες να βρουν δουλειά: «Έχουν μπει για να παίξουν με ανθρώπους που έχουν πραγματικό πρόβλημα και παλεύουν για την επιβίωσή τους», μου λέει ο Δημήτρης και συμπληρώνει «εύχομαι να μην έχουν οι ίδιοι ποτέ πρόβλημα εύρεσης εργασίας και να μην υπάρχουν κάποιοι άλλοι που να τους λοιδορούν για αυτό».
Ο Δημήτρης είναι ιδιωτικός υπάλληλος σε μια εταιρεία - που ασχολείται με τις μεταφορές και το εμπόριο. «Έκανα αυτό το hasgtag για να βοηθήσω ανθρώπους να ξεφύγουν από το φάσμα της ανεργίας, όλοι στον περίγυρό μας έχουμε πολλούς δικούς μας χωρίς δουλειά». Ο Δημήτρης θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του και έχει μοναδική επιθυμία να βοηθήσει συνανθρώπους του, είναι Κιμπάρης όνομα και πράγμα. «Όλη αυτήν την προσπάθεια δεν την έκανα για να βγάλω με κάποιο τρόπο χρήματα, πώς θα μπορούσα άλλωστε, δεν μπορώ να βάλω διαφημίσεις στο twitter. (γέλια) Ο καθένας από εμάς μπορεί να φτιάξει ένα hashtag, δεν υπάρχει τρόπος να πληρωθείς ποτέ την επιτυχία του, αλλά η ηθική ανταμοιβή που παίρνω καθημερινά, αξίζει όλα τα λεφτά του κόσμου».
- Δημήτρη, γνωρίζεις αν κάποιοι μέσω του #aggeliesergasias έχουν βρει εργασία; 
«Μέχρι τώρα, που είναι ακόμα πολύ νωρίς και πολλοί δεν γνωρίζουν προς το παρόν αυτόν τον τρόπο εύρεσης εργασίας, μου έχουν στείλει περίπου 30 άτομα μήνυμα που μου είπαν ότι προσλήφθηκαν και θέλησαν να με ευχαριστήσουν για το καλό που τους έκανα. Εγώ, όμως, δε θέλω ευχαριστώ, μου αρκεί να βοηθάω ανθρώπους που έχουν πρόβλημα και καθόλου δουλειά». Είπαμε, ο Δημήτρης είναι Κιμπάρης.
-Έχεις λάβει κάποιο ιδιαίτερο μήνυμα;
«Μια δεσποινίδα», μου λέει ο Δημήτρης, «πριν από λίγες ημέρες, μου έστειλε ένα ιδιαίτερα συγκινητικό μήνυμα στο οποίο με ευχαριστούσε θερμά για όλη αυτήν την κίνηση μέσω του twitter και μου είπε ότι έτσι η μητέρα της, που ήταν επί δυο χρόνια άνεργη, κατάφερε, επιτέλους, να βρει δουλειά. Ένιωσα πολύ σπουδαία που βοήθησα έστω και έναν. Φαντάζομαι ότι θα υπάρξουν κι άλλοι - και όχι για να μου πουν ευχαριστώ».  
Είναι δεδομένο ότι οι #aggeliesergasias θα βοηθήσουν πολλούς να βρουν μια θέση εργασίας, σε μια ιδέα που είναι αξιέπαινη και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον Δημήτρη. Ταυτόχρονα, η κίνηση αυτή είναι μια ακόμη τρανή απόδειξη ότι μπορούν τα social media να λειτουργήσουν και ως πλατφόρμα αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών της Ελλάδας - αν και υπάρχουν αγγελίες για Κύπρο, Αλβανία, Γερμανία! «Στην εποχή της κρίσης, που όλοι αντιμετωπίζουμε προβλήματα και δοκιμαζόμαστε σκληρά, πρέπει ο ένας να βοηθήσει τον άλλον με όποιον τρόπο», λέει ο @dimitrischrid που είχε αυτήν τη λαμπρή σκέψη. Και είναι και Κιμπάρης, άρχοντας στους τρόπους του, γαλαντόμος, ευγενής, αξιοπρεπής, που πράττει για το κοινωνικό σύνολο, δίχως να περιμένει καμία ανταμοιβή. Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας και ειδικά στα κοινωνικά δίκτυα, που έχουν έμπνευση και δημιουργούν τις #aggeliesergasias για παράδειγμα, οι οποίες μπορεί να λύσουν το πρόβλημα ζωής κάποιων. Και μπράβο τους...",True
"Αν θέλει να παραμείνει στο ευρώ, η Ελλάδα πρέπει να επιμείνει στις μεταρρυθμίσεις, είπε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, προτού αναγκαστεί να προβεί σε μια υποτυπώδη ανασκευή της δήλωσής του, με την εκπρόσωπό του να τονίζει ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών δεν είπε κάτι άλλο από τα όσα συνηθίζει κατά καιρούς να λέει. Απόπειρα ανασκευής, που έκανε τα πράγματα χειρότερα μόνο ως προς την από μέρους μας συνειδητοποίηση των ισχυρών δόσεων ωμής κυνικότητας, με τις οποίες η γερμανική πλευρά φροντίζει αδιαλείπτως να τροφοδοτεί τη δαμόκλειο σπάθη εκδίωξής μας από το ευρώ, κρατώντας την κρεμάμενη πάνω από τα κεφάλια μας.
Γιατί, κατά τα άλλα, η δήλωση Σόιμπλε έχει και την «ευεργετική» της επίδραση.
Έρχεται για ακόμα μια φορά να μας ταρακουνήσει, θυμίζοντάς μας -σχεδόν μία βδομάδα μετά τους προεκλογικούς, ευρωπαϊκού τύπου, διθυραμβικούς χαριεντισμούς- ότι, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, οι κανόνες με τους οποίους παίζεται το παιχνίδι από το 2010 δεν έχουν αλλάξει: μία Γερμανία να επιβεβαιώνει και να ενδυναμώνει με το πέρασμα του χρόνου τον ηγεμονικό της ρόλο σε μία Ευρώπη στην οποία η αλληλεγγύη επιδεικνύεται αλά καρτ, και τις περισσότερες φορές εν είδει ανταλλάγματος με κάτι, που στην περίπτωση της Ελλάδας συνοδεύεται -όπως απέδειξε εκ νέου η δήλωση Σόιμπλε- από ένα ορατό ή αόρατο υπόστρωμα αρνητικών εκφοβιστικών υποθέσεων, που ξεκινούν με το «αν δεν...» (π.χ. αν δεν θέλει να βγει η Ελλάδα από το ευρώ...) και συνεχίζονται με δεικτικές υποδείξεις του στιλ «θα πρέπει να...» (π.χ. ...θα πρέπει να κάνει αυτά που τις λέμε).
Φυσικά υπάρχει η άποψη που λέει ότι τα πράγματα έτσι είναι και δεν αλλάζουν. Είναι μια άποψη καθόλα σεβαστή, αν λάβει κανείς υπ' όψη του την παράμετρο της παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας μιας χώρας «ως παρεπόμενο της ανάγκης της να βρει από κάπου χρήματα για να δανειστεί», όπως κάποιοι επιχειρηματολογούν. Κατ' ουσίαν πρόκειται για την άλλη όψη της ίδιας κυνικής προσέγγισης πάνω στην οποία έχει θεμελιωθεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια εκ μέρους της Γερμανίας και των δανειστών μας, η αιτιολογική βάση της συμπεριφοράς ενός αέναου κύκλου εκβιαστικών διλημμάτων απέναντι στη χώρα μας. Είναι, όμως, αρκετό το επιχείρημα ότι επειδή σε δανείζουν, πρέπει να υφίστασαι επ' αόριστον και με καρτερική υποτέλεια το στίγμα της άμεσης ή έμμεσης αμφισβήτησης του δικαιώματος της ισότιμης συμμετοχής σου σε μια νομισματική «οικογένεια», τελώντας υπό τον διαρκή φόβο εκδίωξής σου; Σίγουρα όχι, και όσοι το πιστεύουν αυτό αποδεικνύουν το πόσο ανολοκλήρωτη είναι η πολιτική ένωση στην ευρωζώνη. 
Θα μπορούσε με ευκολία να μεμφθεί κάποιος την κυβέρνηση στη χώρα μας, όσο απέναντι σε τέτοιες δηλώσεις -όπως η τελευταία του Σόιμπλε- αυτή φροντίζει επιμελώς συνειδητά να απέχει δια της ηχηρής σιωπής της. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, ίσως θα ήταν προτιμότερο να «δοξάζουμε» τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών γιατί με τις συχνές αντίστοιχες παρεμβάσεις του φροντίζει να μας υπενθυμίζει το «ποιος πραγματικά έχει το πάνω χέρι στην Ευρώπη», στον αντίποδα της εγχώριας πολιτικής εξουσίας που χτίζει «παλάτια πάνω στην άμμο» με υλικά ψευδαισθήσεων αναγκαίων για την επιβίωσή της. Υπό αυτήν την έννοια, λοιπόν, ένα «μπράβο» στον κ. Σόιμπλε γιατί μας φέρνει συστηματικά αντιμέτωπους με τα όρια της ευθιξίας μας. Διότι ποιος ξέρει; Αν φθάσουμε κάποια στιγμή στο σημείο να ντρεπόμαστε ως αποδέκτες τέτοιων δηλώσεων και να εκδηλώνουμε πανευρωπαϊκά χωρίς φόβο την αγανάκτηση, την ενόχληση και τον θυμό μας γι' αυτές, ίσως κάποτε φθάσουμε αντιστοίχως στο σημείο να μην πανηγυρίζουμε άνευ λόγου και αιτίας για μία... ευχή, όπως αυτή που δίνει τον Οκτώβριο το 2012 η Άγκελα Μέρκελ από την Αθήνα, λέγοντας στους Έλληνες «εύχομαι και ελπίζω να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ».","Αν έπρεπε να επιλέξω δέκα από τις εκατοντάδες συνεντεύξεις που έχω πάρει, τότε σίγουρα οι δυο θα ήταν αυτές που έχω κάνει με την Γελένα Ισινμπάγεβα. Αν πάλι έπρεπε να διαλέξω το πιο καθαρό βλέμμα, τότε αυτό και χωρίς δεύτερη σκέψη θα ήταν μόνον το δικό της. 
Φεβρουάριος 2005 στο πιο κρύο ίσως μέρος της Μόσχας, στο ξενοδοχείο Ισμαίλοβο, εκεί όπου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το 1980 είχαν καταλύσει οι περισσότεροι αθλητές, ήταν το ραντεβού μου, με την Γελένα για μια συνέντευξη για λογαριασμό του περιοδικού «Κ» της Καθημερινής (Τεύχος 92, 6 Μαρτίου 2005). Το προηγούμενο απόγευμα στο Ντονέτσκ της Ουκρανίας η Γελένα, με την «φόρα» που είχε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, είχε καταρρίψει ένα ακόμα παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ. Με έστησε πέντε περίπου λεπτά.
Φορώντας την φόρμα της, μπροστά στην θέα μου άρχισε να χαμογελάει, προφανώς επειδή ακόμα ήμουν κοκαλωμένος από το κρύο. «Συγνώμη που άργησα, απλά όλη την νύχτα γιορτάζαμε το ρεκόρ». Στα χέρια μου κρατούσα μια φιάλη από ελληνικό κρασί. Αυτό είναι για εσένα. Της είπα. Δεν ξέρω αν πίνεις…  «Γιατί να μην πίνω, εχθές βράδυ αν δεν κατάλαβες, δεν γλεντούσαμε με νερό, θα κρατήσω το δώρο σου και θα το ανοίξω την άλλη εβδομάδα που λογικά θα σπάσω πάλι το ρεκόρ» μου είπε χαμογελώντας. Πριν κάνω την ερώτηση για το αν μια αθλήτρια πίνει, πρόλαβε την σκέψη μου και γελώντας μου αποκρίθηκε πως «δεν είμαι υστερική, ούτε μου αρέσει κάθε δευτερόλεπτο της ζωή μου να κυλάει βασιζομένο σε αυστηρό πρόγραμμα, οπότε όταν προκύψει κάποια αφορμή, ναι πίνω». Καθίσαμε για περισσότερο από 2 ώρες. Ο λόγος που ξεχώρισα εκείνη την συνέντευξη, ήταν πρώτον οι ταχύτατες και περιεκτικές απαντήσεις της. Χωρίς ίχνος φλυαριών και δεύτερων σκέψεων, ουσιαστικά ξεκινούσε τις απαντήσεις της πριν καν θέσω τα ερωτήματα μου. Αυτό όμως που την ξεχώρισε στα μάτια μου δεν ήταν τόσο το γρήγορο μυαλό της, όσο το καθαρό μυαλό της και η διαυγής ψυχή της.
Η εικόνα της δεν μου θύμισε παιδιού. Γιατί ας μην λησμονούμε πως ο κόσμος των παιδιών είναι και ο πιο σκληρός, αλλά ενός κοριτσιού καλού παραμυθιού που ωστόσο πατάει πάρα πολύ καλά στα πόδια του στην γη. Εκείνο το παγωμένο πρωινό χώρισαν για πρώτη φορά οι δρόμοι μας. Κατά διαστήματα και συνήθως μετά από κάθε της παγκόσμιο ρεκόρ, ανταλλάσαμε κάποια sms. Μια πρωία είδα σε ένα ρωσικό κανάλι, πως η Γελένα εγκατέλειψε τον προπονητή της και ουσιαστικά δεύτερο πατέρα της Εβγκένι Τροφίμοφ, για έναν άλλο εξαιρετικό προπονητή, τον Βιτάλι Πετρόφ, τον άνθρωπο πίσω από τον μεγάλο Σεργκέι Μπούμπκα. Δεν το κρύβω ότι σπάστηκα, ιδιαίτερα όταν είδα στα ρωσικά κανάλια τον Τροφίμοφ, ουσιαστικά να κλαίει και να έχει οδηγηθεί στο νοσοκομείο από μαρασμό. Εκεί που δεν πίστευα στα αυτιά μου, ήταν όταν άκουσα πως εκτός από προπονητή, άφησε την πόλη της Βόλγκογραντ και την Ρωσία, για να πάει στο Μονακό, όπου μέχρι σήμερα έχει διαμέρισμα με θέα στην θάλασσα.
Το σκέφτηκα πιο ψύχραιμα. Το σοβιετικό σύνδρομο, που δυστυχώς πέρασε και στην σύγχρονη Ρωσία. Ποιο είναι αυτό; Όσο καλά και αν είσαι είτε στη δουλειά σου, είτε και στη προσωπική σου ζωή, πάντα θέλεις να φύγεις από τη χώρα σου. Στην περίπτωση της, η Γελένα είχε μια επιπλέον δικαιολογία. Ζούσε σε μια μικρή πόλη χαμένη μερόνυχτα τις προπονήσεις, οπότε ήθελε να αλλάξει αέρα. Καθοριστικό ρόλο σε εκείνη της, την απόφαση έπαιξε και ο Σεργκέι Μπούμπκα. Εκτός από τον σπουδαίο πράγματι πρώην προπονητή του και υπέροχο άνθρωπο που της γνώρισε, της φούσκωσε τα μυαλά για τις δυνατότητες που θα της προσέφερε η ζωή της στο Μονακό. Αν ο νέος αυτός κόσμος αφορούσε κάποια άλλη αθλήτρια από την Δύση ή ακόμα και την Μαρία Σαράποβα τότε δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα.
Ωστόσο η Γελένα το κορίτσι του παραμυθιού αφήνοντας τον τόπο της, άρχισε να αισθάνεται σαν το ψάρι που βγαίνει από τα νερά του. Όλη αυτή η αλλαγή μου έδωσε το κίνητρο να την συναντήσω ξανά. Πριν τρία περίπου χρόνια, μπήκα στο αεροπλάνο και ταξίδεψα μέχρι το Ντονέτσκ, για μια νέα συνέντευξη, αυτή τη φορά για λογαριασμό της «Γυναίκας». Σε ένα περίεργο παιγνίδι συμπτώσεων, το περασμένο βράδυ πριν από την συνάντηση μας η Γελένα είχε καταρρίψει ένα ακόμα ρεκόρ. «Θα σου έλεγα πως μου φέρνεις γούρι, αν σε συναντούσα πριν από τους αγώνες» μου είπε χαμογελώντας. Ορισμένοι κοινοί μας φίλοι, αλλά και Ρώσοι αθλητικοί συντάκτες μου είχαν πει να μην της θέσω ερώτηση που αφορούσε την συμπεριφορά της απέναντι στον προηγούμενο προπονητή της, ή αν της την έκανα, αυτή να ήταν η τελευταία ερώτηση της συνέντευξης. Δεν τους άκουσα. Παίρνοντας μαζί το πρωινό στο ξενοδοχείο, για την ακρίβεια εγώ, αφού εκείνη την έβγαλε με ένα γιαούρτι, ξεκίνησα την συνέντευξη με αυτή την ερώτηση. Το πρόσωπο της, αλλά και η απάντηση της μου θύμισαν τη Γελένα που είχα συναντήσει την πρώτη φορά. Όπως μου είπε «οι σχέσεις μας έχουν αποκατασταθεί, με κατάλαβε και μιλάω σε εβδομαδιαία βάση, τόσο με εκείνον όσο και με την γυναίκα του». Όσο για την αιτία της αλλαγής προπονητή, μου εξήγησε πως δεν αφορούσε κάποιο παράπονο, αλλά μια ανθρώπινη δική της επιθυμία για αλλαγή σελίδας.
Χωριστήκαμε για μια ακόμα φορά, με την επικοινωνία μας ωστόσο να είναι πιο πυκνή. Δυστυχώς η πρόβλεψη μου άρχισε να επιβεβαιώνεται. Η αθλήτρια Γέλενα, δεν ήταν πια η ίδια. Η άγνωστη για εκείνη λέξη ήττα, άρχισε να της γίνεται συνήθεια. Επειδή βέβαια τα χαρίσματα δεν χάνονται, ακόμα και στην περίοδο που ήταν ντεφορμέ έκανε τρία νέα παγκόσμια ρεκόρ. Τον Φεβρουάριο του 2011 επέστρεψε στην αγκαλιά του πρώτου της προπονητή Εβγκένι Τροφίμοφ, χωρίς όμως να αφήσει το Μονακό. Αν και με τον Τροφίμοφ πέτυχε ένα ακόμα παγκόσμιο ρεκόρ η Γέλενα εξακολουθεί να μην θυμίζει την Γέλενα των περασμένων χρόνων. Τελευταία φορά ανταλλάξαμε μηνύματα στα γενέθλια της 3 Ιουνίου, που είναι την ίδια ημέρα με της μητέρας μου. Πριν λίγο καιρό διέρρευσε ένα κοινό μυστικό, πως ύστερα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου σκοπεύει να αποσυρθεί από τον αθλητισμό. Οι λόγοι που το περιβάλλον της επικαλείται, πολλοί και ειλικρινείς.
Πρώτον δεν αντέχει να βλέπει την ίδια ως φάντασμα του εαυτού της. Ο δεύτερος και εξίσου ανθρώπινος κρύβεται στην απίστευτη κούραση. Σωματική και κυρίως ψυχική. Η Γέλενα γυμνάζεται από τα 11 της χρόνια όταν έκανε ενόργανη γυμναστική μέχρι σήμερα, δηλαδή 19 ολόκληρα χρόνια χωρίς ουσιαστικά μια ημέρα παύσης. Πλην της σωματικής κόπωσης, η ίδια «πνίγεται» και από τις απαιτήσεις όλης της Ρωσίας που περιμένει από εκείνη σε κάθε αγώνα, αν όχι να κάνει ένα παγκόσμιο ρεκόρ, τότε σίγουρα να κερδίζει. Για να μην μιλήσουμε για τις αντίστοιχες και αφόρητες πιέσεις που δέχεται από τους χορηγούς της. Αν και το περιβάλλον της διαρρέει πως μετά από το Λονδίνο θα μας πει αντίο, η αίσθηση μου είναι πως αν καταφέρει να πάρει το χρυσό μετάλλιο, τότε είναι πολύ πιθανόν, την αυλαία να την ρίξει σε έναν χρόνο στο «σπίτι της» και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανοικτού Στίβου που θα διεξαχθεί στη Μόσχα 10-18 Αυγούστου. Επειδή ουδέποτε έκρυψα πως στην δουλειά μου λειτουργώ με συναισθήματα, δεν κρύβω πως είτε είναι η καλύτερη αυτή τη περίοδο είτε όχι, θέλω να δω την φίλη μου να πανηγυρίσει με το δικό της ξεχωριστό τρόπο το χρυσό μετάλλιο στο Λονδίνο. Καλή επιτυχία Γελένα!",False
"Μία πιο καθαρή εικόνα για το ""πού το πάει η Τουρκία, μετά από την επίσκεψη Ερντογάν"" είναι το ζητούμενο για τον υπουργό αναπληρωτή Εξωτερικών Δημήτρη Δρούτσα, ο οποίος θα έχει σήμερα - εκτός απροόπτου - μία ακόμη συνάντηση με τον Αχμέτ Νταβούτογλου, στο περιθώριο της υπουργικής συνόδου του ΟΑΣΕ στο Αλμάτι του Καζακστάν. To τουρκικό ερευνητικό σκάφος ""Πίρι Ρέις"" πλέει σέρνοντας πίσω του ένα καλώδιο μήκους 1.500 μέτρων, στα ανοιχτά της Αττάλειας και εκτός Eλληνικής υφαλοκρηπίδας. Η πορεία του παραμένει σταθερά εντός της προκαθορισμένης περιοχής, όπως αυτή προκύπτει από τα στίγματα που περιλαμβάνει η αναγγελία NAVTEX της Άγκυρας με ημερομηνία 12 Ιουλίου 2010.

Το Ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών και ο υπουργός Εθνικής Άμυνας συνιστούν υπομονή για να δούμε εάν τελικά θα επιλέξουν οι Τούρκοι την ανατροφοδότηση της έντασης στέλνοντας το ερευνητικό σκάφος στην περιοχή της υφαλοκρηπίδας της Ρόδου και του Καστελόριζου ή θα ανταποκριθούν στα διαβήματα της Αθήνας αποφεύγοντας περαιτέρω τριβές.

Προσωπικά θεωρώ πιθανότερο να κινηθεί (κάποια στιγμή από σήμερα μέχρι τις 20 Ιουλίου) οριακά εντός-εκτός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας το ""Πίρι Ρέις"" και κατόπιν να αποσυρθεί έχοντας εκπληρώσει την ""αποστολή"" του. Η πορεία που θα επιλέξει τελικά ο κυβερνήτης του έχει σημασία, αλλά δεν βρίσκεται εκεί η ουσία της υπόθεσης. Οι Έλληνες διπλωμάτες που χειρίζονται το θέμα λένε ότι πρόκειται απλώς για ένα ακόμη επεισόδιο, σε μία σειρά κινήσεων που μεθοδεύει η Άγκυρα την επαύριο της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα. Πιο συγκεκριμένα:

στις 14-15 Μαΐου ο Ταγίπ Ερντογάν κατέφθασε συνοδευόμενος από 9 μέλη του υπουργικού συμβουλίου της Γείτονος και πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνεδρίαση του Ανωτάτου Συμβουλίου Στρατηγικής Συνεργασίας. Το μενού είχε πολλά χαμόγελα και κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις για την αμοιβαία βούληση για βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Είχαμε, όμως, και σαφείς διαφωνίες για το Αιγαίο. Ο Γ.Παπανδρέου πολύ παραστατικά εξήγησε ότι δεν είναι δυνατό να βλέπουμε απαθείς στα νησιά μας τα τουρκικά πολεμικά πλοία να περνούν έξω από τα παράθυρά μας και τα μαχητικά να πετούν πάνω από τις ταράτσες μας. Ο Τ.Ερντογάν απάντησε ζητώντας να τα βρούμε μεταξύ μας για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και να αφήσουμε κατά μέρος τη Χάγη (που προτείνει ως εναλλακτική λύση η Αθήνα).
Στις 28 Ιουνίου 2010 πραγματοποιήθηκε ο 44ος γύρος των ελληνοτουρκικών διερευνητικών επαφών για το θέμα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας. Ταυτόχρονα, διπλωματικές πηγές σημείωναν ότι οι συγκεκριμένες συναντήσεις πυκνώνουν, καθώς η επόμενη οριζόταν για τις 19 Ιουλίου - δηλαδή σε 20 ημέρες. Ωστόσο, στις 30 Ιουνίου 2010 οι Τούρκοι έβγαλαν το ερευνητικό σκάφος ""Τσεσμέ"" μεταξύ Θράκης-Σαμοθράκης, χωρίς να προειδοποιήσουν αρχικά την Αθήνα.

Και στις 5 Ιουλίου η τουρκική πλευρά οργάνωσε μία διάσωση-""σικέ"" στο κεντρικό Αιγαίο (κοντά στους Καλόγηρους) υπενθυμίζοντας ότι διεκδικεί την ευθύνη για επιχειρήσεις έρευνας-διάσωσης.

Ακολουθεί η ιστορία με τη NAVTEX - προαναγγελία εξόδου του Πίρι Ρέις στις 12 Ιουλίου. Η Αθήνα προβαίνει σε διάβημα, η Άγκυρα το απορρίπτει και η ελληνική πλευρά ανακοινώνει ότι θα ακολουθήσει ρηματική διακοίνωση.
Το τελευταίο επεισόδιο είναι ασφαλώς το πλέον σοβαρό, αφού η Άγκυρα εμφανίζεται να αμφισβητεί στην πράξη ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Η τουρκική πλευρά μοιάζει να δίνει ""ραντεβού για κρίση"" στην Αθήνα, προαναγγέλοντας την σεισμική έρευνα του Πίρι Ρέις που προτίθεται να ποντίσει καλώδιο στο βυθό. Προσέξτε: οι ""σεισμικές"" έρευνες αποτελούν το πρώτο βήμα για τον εντοπισμό κοιτασμάτων πετρελαίου. Ήταν αυτονόητο ότι η Αθήνα θα αντιδρούσε έντονα, ενώ η πρόκληση έντασης σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο πάντοτε εγκυμονεί κινδύνους...

Ωστόσο, αν τα δούμε όλα μαζί, γίνεται πρόδηλο ότι έχουμε να κάνουμε με την κλιμάκωση ενός πολέμου νεύρων και διπλωματικών χειρισμών. Αρμόδιοι παράγοντες του Ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών θεωρούν ότι ""βρισκόμαστε στη μέση μίας διαδρομής"" με στόχο τη μελλοντική επίλυση του θέματος της υφαλοκρηπίδας και κάθε πλευρά προσπαθεί να επιβάλλει τους όρους της.

Η Άγκυρα προκαλεί ""ελεγχόμενη ένταση"" προκειμένου να αναδείξει την ανάγκη για απευθείας επαφές και συνεννοήσεις ""κάτω από το τραπέζι"". Στον αντίποδα, η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ότι πρέπει να παραμείνει ψύχραιμη και να μην ""τσιμπήσει"", αλλά ταυτόχρονα να γίνεται σαφές ότι δεν θα εμφανιστεί να κάνει ""ντε φάκτο"" υποχωρήσεις. Ακόμη και αν δεχθούμε ότι αυτή η ανάλυση είναι απολύτως ορθή, παραμένει υψηλότατος ο βαθμός δυσκολίας των διπλωματικών χειρισμών και οριακά τα περιθώρια για λάθη.","Αυτό είναι από τα πιο συγκινητικά βίντεο που έχω δει ποτέ μου. Είναι από τις ιστορίες που δημιουργούν κόμπο στον λαιμό, και ανεβάζουν δάκρυα στα μάτια.
Πατάω το κουμπί και βλέπω ξανά και ξανά τη στιγμή εκείνη που ο 11χρονος Jay Beatty από τη Σκωτία, φορώντας μπλε φανέλα σαν «σωστός οπαδός της Εθνικής Ελλάδος», στέκεται μπροστά στην τηλεόραση περιμένοντας με απερίγραπτη αγωνία τον Γιώργο Σαμαρά να εκτελέσει το πέναλτι που κέρδισε ο ίδιος στο 92 λεπτό του αγώνα εναντίον της Ακτής Ελεφαντοστού, και που έδωσε τη χρυσή πρόκριση στην Εθνική μας, στους ""16"" του Μουντιάλ.
Η αντίδραση του Jay, όταν ο Σαμαράς σκοράρει, δεν περιγράφεται εύκολα. Βλέπεις ένα παιδί που εκδηλώνει τη χαρά με όποιον τρόπο μπορεί, ελεύθερα, αληθινά.
Αποκαλύπτει, η σκηνή αυτή, την απέραντη, ανυπόκριτη αγάπη ενός μικρού παιδιού, που έχει ταλαιπωρηθεί πολύ στην ως τώρα σύντομη ζωή του, για ένα πρόσωπο που θεωρεί δικό του. Για έναν ήρωα που λατρεύει. Για έναν ποδοσφαιριστή που του άνοιξε την αγκαλιά του και τον βύθισε μέσα.
Εκ γενετής ο Jay διαγνώστηκε ότι έχει Σύνδρομο Down, και μία σπάνια πάθηση στη καρδιά.
Είναι οπαδός της σκωτσέζικης ομάδος Σέλτικ, στην οποία αγωνιζόταν ως φέτος ο Έλληνας ποδοσφαιριστής Γιώργος Σαμαράς. Στον τελευταίο φετινό αγώνα της, η Σέλτικ χρίστηκε και τυπικά πρωταθλήτρια Σκωτίας, και η ατμόσφαιρα στο γήπεδό της ήταν πανηγυρικό.
Ο Σαμαράς, κρατώντας και την ελληνική σημαία, είδε σε μια άκρη του γηπέδου τον μικρό Jay να χοροπηδάει πάνω-κάτω πανηγυρίζοντας, έτρεξε κοντά του, τον πήρε αγκαλιά, και έκανε μαζί του τον Γύρο του Θριάμβου, υπό τις ενθουσιώδεις επευφημίες των χιλιάδων οπαδών της ομάδας.
Υπάρχει μια σκηνή που ο Jay χώνεται πανευτυχής μες την αγκαλιά του Σαμαρά, και νομίζω πως εκείνη τη στιγμή θα πρέπει να ένιωσαν και οι δύο ότι δημιουργήθηκε μεταξύ τους ένας δεσμός που δεν θα σπάσει ποτέ.
Το λέει και στην αρχή αυτού το βίντεο ο Σαμαράς: Είμαι πολύ, πάρα πολύ υπερήφανος που είσαι φίλος μου!
Όταν αναρτήθηκε το βίντεο που δείχνει τον Jay να πανηγυρίζει το γκολ του «Σάμαρας» στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, (και αυτό είναι από τα πολλά υπέροχα πράγματα που προσφέρει το Διαδίκτυο), η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, προφανώς κατόπιν υπόδειξης κάποιου που το είδε και συγκινήθηκε όπως όλοι μας, αντέδρασε αμέσως, ήρθε σε επαφή με τους γονείς του αγοριού, και τους προσκάλεσε όλους να μεταβούν στη Βραζιλία με έξοδα της ΕΠΟ και να παρακολουθήσουν τον έναν, με την Κόστα Ρίκα, ή και περισσότερους, ελπίζουμε, αγώνες της Εθνικής μας εκεί.
Οι γονείς του Jay ευχαρίστησαν για την πρόσκληση, αλλά είπαν ότι ήδη είχαν κανονίσει για οικογενειακές διακοπές (που προφανώς ήξερε και ο μικρός) αλλού, και δεν ήθελαν να αλλάξουν σχέδια.
Με άγγιξε βαθιά και αυτή η αντίδραση, που δείχνει μεγάλη ωριμότητα εκ μέρους των γονιών, θα έλεγα ακόμα και Παιδεία, καθότι έκριναν (κατόπιν συμβουλών ή όχι, δεν έχει σημασία), ότι θα ήταν καλύτερο για το παιδί και την οικογένεια η αρχική επιλογή, και όχι η δελεαστική (και σίγουρα προσφερόμενη για μεγάλη δημοσιότητα) επιλογή που τους πρόσφεραν, ανιδιοτελώς, οι άνθρωποι της Εθνικής μας, ίσως και ο ίδιος ο Σαμαράς να έβαλε κάπου το χεράκι του.
Υπάρχει και μία διάσταση όμως στην ιστορία αυτή που με στενοχωρεί ωστόσο. Και είναι εκείνη που με οδηγεί σε αναπόφευκτες συγκρίσεις με τα όσα συμβαίνουν στην ποδοσφαιρική ζούγκλα του τόπου μου.
Ένας Έλληνας Jay, (και πόσοι τέτοιοι δεν υπάρχουν, αλήθεια;), δεν θα μπορούσε ποτέ να γευτεί την απερίγραπτη χαρά που γεύτηκε το 11χρονο αγόρι από τη Σκωτία (αν και οι γονείς του είναι Ιρλανδοί που εργάζονται εκεί - δεν πειράζει), διότι απλούστατα γονείς με παιδιά δεν μπορούν να πάνε στα ελληνικά γήπεδα, ώστε να χαρούν ποδόσφαιρο από τη μία, και να πανηγυρίσουν μαζί με το άρρωστο ή υγιές παιδί τους, την κατάκτηση ενός τίτλου μαζί με έναν Σαμαρά, ή όποιον άλλον παίκτη.
Στις κερκίδες των ξένων γηπέδων, βλέπεις οικογένειες.
Στων δικών μας, βλέπεις μόνο οπαδούς - άντε και μερικές εξαιρέσεις μπαμπάδων με γιο ή γιους.
Στα ξένα γήπεδα ακούς τραγούδια.
Στα δικά μας, ύβρεις μελοποιημένες ή και ρυθμικές.
Εγώ είμαι ΑΕΚτζής και, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι δεν θα 'παιρνα ποτέ ξανά το παιδί μου στο γήπεδο, όχι επειδή η ομάδα δεν παίζει καλά, αλλά επειδή μια μεγάλη μερίδα των οπαδών μας (όπως και όλων των άλλων ομάδων), είναι σκάρτοι. Είναι χυδαίοι. Και δεν αξίζουν τίποτα καλύτερο από αυτό που κατάφεραν τελικά να έχουν. Ένα ποδόσφαιρο χαβούζα. Στο γκαζόν, και στην κερκίδα.
Απορώ μάλιστα πώς και γιατί θέλουμε και κτίζουμε ωραία γήπεδα για αυτούς τους λίγους, που όμως καταστρέφουν τα πάντα...
Ίσως να 'ναι και αυτός ένας από τους λόγους, λοιπόν, που η ιστορία αυτή του μικρού Jay με άγγιξε τόσο βαθιά.
Να 'ναι καλά ο Γιώργος Σαμαράς που άνοιξε την αγκαλιά του.
Να 'ναι καλά ο ίδιος ο Jay που, με τον πανηγυρισμό του μπροστά στην τηλεοπτική οθόνη, «ναι, Σάμαρας», «μπράβο, Σάμαρας», κτυπώντας τα χεράκια του, έτοιμος να απογειωθεί από χαρά, μας έδειξε όλους, ιδίως εμάς τους εδώ εγκλωβισμένους, ότι εκτός από ρυθμικές κινήσεις σεξουαλικού περιεχομένου και χειρονομίες που παραπέμπουν σε επιβολή δια των γεννητικών οργάνων, υπάρχουν και άλλοι, αληθινοί, και πολύ πιο δυνατοί τρόποι να πανηγυρίσεις για τη νίκη της ομάδας σου.",False
"Ποιος κέρδισε στις πρόσφατες εκλογές; Οι δυνάμεις που ήσαν εναντίον της δανειακής σύμβασης; Τρίχες. Τις εκλογές κέρδισαν οι δυνάμεις πού επεκράτησαν στην μάχη του τoίχου. Συγκεκριμένα πρόκειται για το ΣΥΡΙΖΑ, τους Ανεξάρτητους Έλληνες, την Χρυσή Αυγή  την Δημοκρατική Αριστερά και το ΚΚΕ. Το μόνο κοινό σημείο όλων των προαναφερθέντων  είναι ότι χρησιμοποίησαν τους τοίχους ως εργαλεία της προεκλογικής στρατηγικής τους  -είτε με αφισοκολλήσεις  είτε με ταγκιές και γκράφιτι. Αντίθετα τα κόμματα που ήσαν υπέρ της δανειακής σύμβασης και των μεταρρυθμίσεων, επικαλούμενα διάφορες ανοησίες (οικολογικές ευαισθησίες κλπ)  δεν έδωσαν καν αυτή την μάχη επιτρέποντας στους αντιπάλους τους τον πλήρη έλεγχο του κρίσιμου αυτού πεδίου.

Γιατί είναι τόσο σημαντική η μάχη του τοίχου; Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα θα πρέπει πρώτα απ` όλα να κατανοηθεί η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Πρόκειται για μία κατάσταση «σύρραξης χαμηλής έντασης». Αυτό είναι το αποτέλεσμα της έξοχης αντισυμβατική πολιτικής στρατηγικής που ακολούθησαν οι «Συνιστώσες» τα τελευταία δύο έτη: γιαουρτώματα, προπηλακισμοί, ξυλοδαρμοί πολιτών και πολιτικών , εμπρησμοί δημοσίων κτιρίων, στοχοποίηση δημοσιογράφων κλπ. Σε καταστάσεις «σύρραξης χαμηλής έντασης» ο πρωταρχικός στόχος της κάθε ομάδας δεν είναι τόσο να περάσει ένα μήνυμα όσο να προβάλει την δύναμη της σε ένα δεδομένο γεωγραφικό χώρο. Αυτό το πέτυχαν με αριστοτεχνικό τρόπο οι «Συνιστώσες»  καταφέρνοντας να ενσπείρουν τον φόβο στους πολιτικούς εκφραστές  της μεταρρυθμιστικής άποψης και να εμποδίσουν την επικοινωνία τους με τις ευρύτερες μάζες.

Η πάλη του τοίχου εντάσσεται σε αυτή την στρατηγική. Μια ταγκιά η μια αφίσα δεν στοχεύει στην σημερινή κατάσταση να μεταφέρει μία πληροφορία σχετικά με το πρόγραμμα μιας πολιτικής  ομάδας. Απλούστατα αποτελεί και αυτή ένα μήνυμα προβολής δύναμης σε ένα δεδομένο γεωγραφικό χώρο. Το μήνυμα είναι «Εγώ κάνω κουμάντο εδώ!».Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις ταγκιές των συμμοριών στις γειτονιές του Λος Αντζελες και άλλων αμερικανικών πόλεων .Η ταγκιά ή το γκράφιτι  που αναφέρεται σε μία συμμορία υπογραμμίζει ότι μία δεδομένη ομάδα ασκεί τον έλεγχο της περιοχής και προειδοποιεί τους αντιπάλους να αποχωρήσουν το ταχύτερο δυνατόν.

Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και στην Ελλάδα με τις προεκλογικές αφίσες και τις ταγκιές. Στις ελληνικές αφίσες Σύριζα, ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή κλπ αντιστοιχούν  οι ταγκιές και τα γκράφιτι των Crips, Blood, Mara Salvastruche, MS 13 κλπ  των συμμοριών του Los  Angeles. Και οι επιπτώσεις για τους πολίτες είναι επίσης οι ίδιες. Όταν ο πολίτης ζει σε ένα  φυσικό χώρο που κυριαρχείται ολοκληρωτικά από την σημειολογία  των αντιμεταρρυθμιστικών δυνάμεων είναι προφανές ότι καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αυτές οι δυνάμεις πλέον έχουν και την δύναμη στα χέρια τους. Σιγά, σιγά παύει να εκφράζει αντίθετες απόψεις και για να θυμηθούμε τον Ιονέσκο αρχίζει να αλλάζει την φωνή του, να βγάζει κέρατα-δηλαδή να μεταβάλλεται σταδιακά σε ένα ρινόκερο έτοιμο να ενταχθεί στην αγέλη.

Φυσικά το πρόβλημα είναι τεράστιο και πολύ γενικότερο. Τα εκλογικά επιτελεία των μεταρρυθμιστικών κομμάτων εξακολουθούν να κυριαρχούνται από επικοινωνιολόγους  που έχουν διαπαιδαγωγηθεί στην τέχνη του πολιτικού μάρκετινγκ όπως αυτό ασκείται  σε νορμάλ δημοκρατίες της Δύσης. Όμως αυτό που απαιτείται  στην Ελλάδα σήμερα είναι η  μετάβαση από την τέχνη του πολιτικού μάρκετινγκ στην τέχνη του πολιτικού πολέμου. Ο στόχος δεν είναι πως θα περάσεις το μήνυμα σου αλλά πως θα «πάρεις πίσω τους δρόμους». Σε αυτό το πλαίσιο τα άτομα που  θα πρέπει να στελεχώνουν τα εκλογικά επιτελεία δεν θα  είναι παραδοσιακοί επικοινωνιολόγοι αλλά άτομα που θα έχουν εντρυφήσει στον συμμοριτοπόλεμο, στην ψυχολογία  των συγκρούσεων, κλπ.

Αν το ΠΑΣΟΚ  και η ΝΔ θέλουν να «πάρουν πίσω τους δρόμους» (και κατά συνέπεια τις εκλογές) θα πρέπει να μελετήσουν την στρατηγική των Crips και των MS13 και όχι να χάνουν τον καιρό τους κοπιάροντας τα «ευσεβή» Σοσιαλδημοκρατικά και Συντηρητικά  κόμματα της Δύσης.","Σήμερα οι χριστιανοί συντοπίτες μας γιορτάζουν το «θαύμα» της αφυλετικής σύλληψης-δηλαδή σύλληψης δίχως σεξ -που σύμφωνα με αδιασταύρωτες πληροφορίες-συνέβη σε μια νεαρή Εβραιοπούλα στα Κατεχόμενα πριν από περίπου 20 αιώνες. Όμως ακόμα και αν συνέβη το γεγονός κάθε άλλο παρά «θαύμα» είναι. Αντίθετα η παρθενογένεση είναι μία αρκετά διαδεδομένη στην φύση στρατηγική αναπαραγωγής.  
Πάρτε π.χ. μία περίπτωση παρθενογένεσης που πραγματοποιήθηκε στον ζωολογικό κήπο Witchita στην πολιτεία του Κάνσας των ΗΠΑ πριν μερικά έτη. Μάλιστα αυτή  η παρθενογένεση είναι απόλυτα διασταυρωμένη καθώς, σε αντίθεση με την προηγούμενη, επιβεβαιώθηκε από όλα τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία. Οι ζωοφύλακες έπαθαν το σοκ της ζωής τους όταν ανακάλυψαν αυγά μέσα στο κλουβί της σαύρας Komodos. Πρόκειται για μια μεγάλη σαύρα που κατάγεται από την Ινδοκίνα. Αυτά τα αυγά -δυο από τα οποία είχαν εκκολαφθεί -είχαν γεννηθεί από ένα θηλυκό που δεν είχε δει αρσενικό για περίπου μια δεκαετία .Μια ανάλογη περίπτωση είχε αναφερθεί στην Βρετανία το περασμένο έτος. Φαίνεται ότι αυτές οι σαύρες χρησιμοποιούν κατά καιρούς την παρθενογένεση ως στρατηγική αναπαραγωγής. Το έμβρυο όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις άφυλης αναπαραγωγής είναι γενετικός κλώνος της μητέρας.
Οι σαύρες Komodos-καθώς και πολλά ψάρια, αμφίβια και ερπετά-χρησιμοποιούν πολλά αναπαραγωγικά τεχνάσματα. Έτσι π.χ. αποθηκεύουν σπέρμα το οποίο χρησιμοποιούν όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Απ` αυτή την άποψη οι σαύρες θα μπορούσαν να είχαν γονιμοποιηθεί από το σπέρμα ενός αρσενικού με τον οποία είχαν κάνει παρέα στο παρελθόν. Όμως μια ανάλυση του DNA των «θαυματουργών εμβρύων» έδειξε ότι όλο το DNA τους προήρχετο από το θηλυκό.
Η «επιλεκτική» παρθενογένεση έχει παρατηρηθεί και σε άλλα είδη τα τελευταία χρόνια. Ορισμένες άλλες σαύρες παράγουν καμιά φορά απογόνους με αυτό τον τρόπο. Σε ορισμένα είδη γκέκο (τροπικά σαμιαμίδια) τα αρσενικά είναι ανύπαρκτα. Τα θηλυκά γεννούν αυγά τα οποία είναι γενετικά πανομοιότυπα με την μητέρα που προηγήθηκε αλλά και με τις κόρες που θα ακολουθήσουν. Επίσης ορισμένες αφιδες (μελιγρα) γεννούν ορισμένες φορές κόρες χωρίς να έχουν κάνει σεξ ενώ τον υπόλοιπο καιρό ζευγαρώνουν κανονικά και αποκτούν γιους. Σε ένα είδος σαλιγκαριού που ζει στις λίμνες της Νέας Ζηλανδίας οι πληθυσμοί με αφυλετικη αναπαραγωγή ουσιαστικά ζουν δίπλα με αυτούς που αναπαράγονται με σεξ.
Αξιοσημείωτη είναι και η περίπτωση ενός  θηλυκού σφυροκέφαλου καρχαρία  που βρίσκεται στον Ζωολογικό Κήπο της Ομάχα στην πολιτεία της Νεμπράσκα. Αυτός ο καρχαρίας  γέννησε πρόσφατα μια απόγονο χωρίς και εδώ την συμβολή του αρσενικού. Η περίπτωση του καρχαρία είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα για εμάς τους ανθρώπους διότι προερχόμαστε από ένα κοινό πρόγονο που έζησε πριν  από 400 εκατομμύρια χρόνια.
Όμως οι ζωολόγοι κάθε φορά που αντιμετωπίζουν μια περίπτωση παρθενογένεσης δεν καίνε θυμιατά ούτε αρχίζουν τους ψαλμούς. Πρόκειται για ένα σπάνιο μεν άλλα φυσικό  φαινόμενο: «Όπως υπάρχει σεξ χωρίς αναπαραγωγή έτσι υπάρχει και αναπαραγωγή χωρίς σεξ» γράφει  η καθηγήτρια βιολογίας Μάρλε  Ζουκ  στο βιβλίο της  «Γεμάτοι Ζωή: Φιλικά σκουλήκια, μικρόβια που χαρίζουν υγεία και αφροδισιακά παράσιτα» (εκδ ΑΒΓΟ)
Η ποικιλία σε αναπαραγωγικές στρατηγικές που βρίσκουμε στο ζωικό βασίλειο ξεπερνά κάθε όριο φαντασίας επισημαίνει με τη σειρά του ο γνωστός καθηγητής ιχθυολογίας του Πανεπιστήμιου του Σικάγο Neil Shubin. Η κλωνοποίηση-το αποτέλεσμα της παρθενογένεσης-είναι μια παλιά στρατηγική την οποία έχουν εφεύρει τα ζώα πολύ πριν την εφεύρουν οι επιστήμονες. Είναι ένας από τους πολλούς τρόπους που χρησιμοποιούν διαφορα είδη για να αναπαραχθούν σε ένα δύσκολο και επικίνδυνο κόσμο.
Απ` αυτή την σκοπιά το βαθύτερο νόημα του «Ευαγγελισμού της Θεοτόκου» ίσως να είναι ότι στο βωμό της αναπαραγωγής τα πάντα επιτρέπονται: «Δεν υπάρχει ένας και μοναδικος τρόπος» γραφει ο Shubin «με τον οποίο τα έμβια όντα γεννούνται, αναπτύσσονται και διαμορφώνουν το φύλο τους. Υπάρχουν πολλοί τρόποι. Δυστυχώς εμείς οι άνθρωποι φαίνεται να το ξεχνάμε αυτό όταν αναφερόμαστε στην φύση για να μας καθοδηγήσει στις δύσκολες επιλογές που αντιμετωπίζουμε όπως π.χ. αν η ζωή αρχίζει στην σύλληψη η ποια είναι η σωστή δομή της οικογένειας. Σε όλες αυτές τις διαμάχες και οι δυο πλευρές θεωρούν ότι γνωρίζουν τι είναι το 'φυσικό'. Όμως αν κρίνουμε από τους Komodos, τις σαύρες και τους καρχαρίες, η απάντηση φαίνεται να  είναι ότι για την αναπαραγωγή τα πάντα επιτρέπονται».",True
"Πέμπτη απόγευμα, παραμονή Δεκαπενταύγουστου. Βγαίνω από την έκθεση «Κάθε τέλος είναι μια αρχή» στα υπόγεια του Ωδείου Αθηνών όπου έχει στεγαστεί προσωρινά το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και ευτυχώς, ακριβώς δίπλα, είναι ο μόλις πριν λίγο διαμορφωμένος αρχαιολογικός χώρος με τα ερείπια από το Λύκειο του Αριστοτέλη. Χώνομαι αμέσως μέσα και περπατώ σε όλο τον χώρο για λίγη ώρα. Αισθάνομαι σαν αυτόν που μόλις ξύπνησε από ένα όνειρο και ψηλαφώντας σεντόνια και στρώμα βεβαιώνεται πως τώρα είναι στην πραγματικότητα και κάπως πιο ασφαλής.
Ήθελα να δω την έκθεση αυτή του αρχιτέκτονα Ανδρέα Αγγελιδάκη αν και είμαι πλέον βέβαιος ότι κάπως διαφορετικά πράγματα μου είπαν τα εκθέματα σε σχέση με τα όσα εκείνος είχε στο μυαλό του. Όμως μπορεί και να μην τον ενοχλεί αυτό και να είναι ικανοποιημένος από το ότι εμένα, έναν επισκέπτη χωρίς ιδιαίτερες σπουδές Τέχνης, κάθε άλλο παρά με άφησαν αδιάφορο τα περισσότερα από τα εκθέματα. Καθώς και το ότι πέρασα περισσότερη από μιάμιση ώρα στον χώρο της Έκθεσης.  
«Η Αθήνα μ` αρέσει τα βράδια του Αυγούστου που έχουν φύγει όλοι. Αλλιώς προτιμώ να μένω σπίτι μου με τα βιβλία και το Twitter. Η Αθήνα έχει αισθητική αξία γιατί είναι η δυστοπία του μοντερνισμού. Αυτό που πιστεύω ότι πρέπει να αλλάξει στην Αθήνα είναι οι κάτοικοι. Το ελληνικό αυθαίρετο είναι το κτήριο που το χτίζουν σαν σκελετό αρχικά, μόνο τα τσιμέντα, θα πάνε το καλοκαίρι να βάλουν μερικά νάιλον και θα περάσουν εκεί τις διακοπές τους και τον επόμενο χρόνο θα φτιάξουν τον πάνω όροφο και όταν μεγαλώσουν τα παιδιά τους θα τελειώσουν το ισόγειο για να μένουν αυτοί από κάτω. Άρα μιλάμε για ένα είδος σπιτιού που δε σχεδιάζεται παραδοσιακά. Η λογική σειρά σχεδιασμός, κατασκευή, χρήση ανακατεύεται τελείως και γίνεται κατασκευή, χρήση, σχεδιασμός, ξανά κατασκευή, ξανά χρήση και πάει λέγοντας.
Το Las Vegas είναι η κατεξοχήν μη-πόλη, είναι απλώς πράγματα, αντικείμενα και ταμπέλες που προσπαθούν να προσελκύσουν κάποιον που περνάει με το αυτοκίνητο».
Αυτές είναι μερικές από τις απόψεις που έχει εκφράσει ο Αγγελιδάκης και αν αφαιρέσεις το Twitter (που το σιχαίνομαι), αλλά να προσθέσεις και ότι δηλώνει εντυπωσιασμένος από τα φανταστικά κτήρια στην ταινία Blade Runner, όλα αυτά ήταν αρκετά για να με στείλουν ακριβώς 14 Αυγούστου στην έκθεσή του. Αφήνω έξω τις προβολές βίντεο, που δεν με συγκλόνισαν κιόλας. Ιδιαίτερα αυτή με τα καταρρέοντα κτήρια στο διαδικτυακό Second Life μου φάνηκε κάπως παρωχημένη και οι διαπιστώσεις τετριμμένες. Όμως οι διάφορες μακέτες κτηρίων στις άλλες αίθουσες είναι κάτι που προτρέπω κάθε Αθηναίο να πάει να τις δει και να τις τοποθετήσει σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον. Η Αθήνα και στο παρελθόν αλλά τώρα με περισσότερο άγριο τρόπο λόγω της «φτώχειας» της, έχει βρεθεί στη δίνη που δημιουργούν τα γούστα διαφόρων. Μεγαλοεργολάβων, πολιτικών απατεώνων, τραπεζιτών, σεΐχηδων, υπερφίαλων αρχιτεκτόνων. Παρατηρείστε λοιπόν τα εκθέματα αυτά πόσα λένε μέσα στην ηθελημένη (πιστεύω) κακογουστιά τους. Υπάρχει μάλιστα και ένα διώροφο, που λέγεται ότι είναι φτιαγμένη η πλάκα του από τσιμέντο και οι κολώνες είναι ανθρώπινα κόκκαλα που ψωνίστηκαν από το Διαδίκτυο! Έστω και ψέμα να είναι αυτό σήμερα, πόσο σίγουροι είμαστε ότι δεν θα είναι αλήθεια αύριο; Δείτε τη λεία και πλατειά πέτρα που επάνω της βρίσκονται οι δυο ανεμογεννήτριες και τίποτα άλλο ζωντανό ή πράσινο γύρω. Τις εύκολα κατασκευασμένες μελλοντικές κατοικίες σαν στρογγυλά πιθάρια. Και η υπερυψωμένη κατοικία που την κρατάει στην παλάμη του ένα γιγάντιο χέρι πόσο μακριά είναι από τα γούστα του πρίγκιπα του Αμπού Ντάμπι, που σκαρφίστηκε το τερατώδες και καταστρεπτικό για το περιβάλλον εκείνο φοινικόδεντρο μέσα στη θάλασσα; Αν ο «Λαιμός της Βουλιαγμένης» έπεφτε σε τέτοια χέρια; Ο βράχος που του έχουν σκάψει το εσωτερικό για να γίνει κατοικία και το άδειο κοχύλι, μέσα σε ένα γελοία «φυσικό» περιβάλλον θα είναι οι επόμενες προτάσεις κατοικίας στην παραλιακή; Ά, και μια και την ανέφερα την «παραλιακή», πόσο κοντά είναι όλα αυτά τα κέντρα διασκέδασης, κάνοντας τη διαδρομή Φάληρο-Σούνιο, στην άποψη περί μη-πόλης και το (γελοίο) Las Vegas;
Γι' αυτό βγαίνοντας χώθηκα στον τόσο ήρεμο χώρο του Λυκείου. Ήταν βέβαια μια αφελής και βεβιασμένη προσπάθεια επιστροφής στη μήτρα. Άλλωστε, σαν σύγχρονος Αθηναίος ούτε αυτός ο χώρος μου αξίζει. Μια δυστοπική πόλη μου πρέπει, ακριβώς όπως τη φαντάστηκε ο Φίλιπ Ντικ στο Blade Runner όπου, όπως χαρακτηριστικά γράφει, «από τον ουρανό έπεφταν συνεχώς νιφάδες από σκατά».
Συνιστώ αυτή την έκθεση που τελειώνει στις αρχές Σεπτεμβρίου και έχει πολλά ακόμη να δεις. Μόνον που δεν μπορώ εδώ να τα περιγράψω όλα συνοπτικά. Όμως  εκτός των άλλων, νομίζω πως μας προετοιμάζει και για τα πολεοδομικά εγκλήματα του μέλλοντος.","Τους είχαν συστήσει αυτόν τον (μεγαλο-)γιατρό σε ένα δημόσιο μαιευτήριο και πήγαν να τον συναντήσουν. Το ζευγάρι εντυπωσιάστηκε από τη γραφειάρα, τις παρατρεχάμενες και τον ίδιο τον γιατρό. Του είπαν το πρόβλημά τους και αυτός έγραψε μια εξέταση για την κοπέλα και τους συνέστησε να πάνε σε κάποιο ιδιωτικό κέντρο της εμπιστοσύνης του. Πράγματι πήγαν εκεί που τους είπε και πριν την εξέταση τους έδωσαν ένα ερωτηματολόγιο για να συμπληρώσουν κάποια απαραίτητα στοιχεία. Ωπ, εκεί κάπου σε ένα τετραγωνάκι κόλλησαν. Έπρεπε να διευκρινιστεί αν αυτή που θα έκανε την εξέταση είχε αλλεργία στις γάτες. Και η κοπέλα πραγματικά είχε πρόβλημα και το δήλωσε. Οι άνθρωποι του κέντρου ευσυνείδητα τους ενημέρωσαν ότι εκεί δεν μπορούσαν να κάνουν τη συγκεκριμένη εξέταση, ήταν θέμα μηχανήματος. Στην ερώτηση αν θα μπορούσε να γίνει κάπου αλλού η εξέταση, τους είπαν ότι αυτό μπορεί να γίνει σε τέσσερα σημεία στην Ελλάδα. Ποιο ήταν το πιο κοντινό τους; Ίσως ο αναγνώστης να μάντεψε ήδη πως η απάντηση ήταν: Στο μηχάνημα του μαιευτηρίου από όπου τους είχε παραπέμψει ο γιατρός στο ιδιωτικό κέντρο! Δεν ήξεραν τι να κάνουν οι άνθρωποι και όπως είπαν ήταν αηδιασμένοι για τον γιατρό που τους είχε στείλει εκεί. Διότι κατάλαβαν τη συμπαιγνία γιατρού-κέντρου εξετάσεων.
Ένας φίλος μου που άνοιξε ιατρείο έχοντας μόλις ξεκινήσει σε μια νέα περιοχή τη δραστηριότητά του, σκέφθηκε να λέει στους ασθενείς του, που λόγω της ειδικότητάς του ήταν και κάποιας προχωρημένης ηλικίας, να πηγαίνουν σε ένα κοντινό κέντρο για τις εξετάσεις που τους έγραφε. Μετά από ένα ή δυο μήνες του ήλθε ένας φάκελος από το κέντρο αυτό που τον ειδοποιούσε ότι είχε να λαβαίνει κάποια χρήματα (προφανώς λόγω των ασθενών που τους είχε στείλει).
Ξέρω ότι οι περισσότεροι αν όχι όλοι οι αναγνώστες που διάβασαν έως εδώ σκέπτονται ότι δεν έγραψα για κάτι που δεν το ήξεραν. Δεν άντεξα όμως να μη γράψω αυτές τις γραμμές όχι μόνο γιατί τώρα άναψε ξανά η συζήτηση για Ε.Ο.Π.Υ.Υ., για περιορισμό των εξετάσεων, για υπέρογκες δαπάνες στην υγεία. Αλλά γιατί στις αρχές του περασμένου μήνα η υγεία της μητέρας μου, που για πολύ καιρό προσπάθησα να την περιποιηθώ προσωπικά και όσο μπορούσα και ήξερα, χειροτέρεψε. Μίλησα με τον γιατρό που εμπιστευόμουν και την είχε δει. Μου είπε πως αυτό που παρουσίαζε δεν ήταν μια συγκεκριμένη οξεία κατάσταση, αλλά μάλλον μια ομαλή πορεία προς το τέλος. Θέλεις να την πας στο Δημόσιο Νοσοκομείο, μου είπε, μπορείς να το κάνεις. Αλλά ξέρεις πώς είναι τώρα οι συνθήκες; Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα. Όταν ο καρκίνος έφθασε και στο συκώτι του πατέρα μου, το 1992, θυμάμαι ότι τον πήγαμε στο νοσοκομείο, οι γιατροί κατάλαβαν ότι δεν είχε και πολλή ζωή ακόμη, ασχολήθηκαν όμως φιλότιμα μαζί του επί ένα μήνα, του έβαλαν ορό, τον παρακολούθησαν, του έδωσαν και οξυγόνο και κάποια νύχτα μας ειδοποίησαν ότι, παρ` όλες τις προσπάθειές τους, τελείωσε.
Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει στα νοσοκομεία. «Θα σε κοιτάζουν και με το βλέμμα θα σε ρωτούν ""τι μας την έφερες;""». Τώρα που ούτε χαρτί, ούτε σεντόνια δεν έχουν. Πώς θα την αλλάζεις και πού; Ποιος θα την κοιτάζει; Σκέφθηκα το πώς θα της φαινόταν κι εκείνης, που παρ` όλη την κάπως διαλείπουσα επαφή της με το περιβάλλον, πάντα είχε τον νου της ακόμη και να κατεβάζει όπως μπορούσε τη νυχτικιά της κάτω από τα γόνατα, μην τυχόν και φαινόταν «κάτι που δεν έπρεπε», τελευταία και επίμονα αχνάρια ισόβιας ανθρώπινης αιδημοσύνης, που σβήνονται αδυσώπητα από τις τραχιές συνθήκες των ελληνικών δημόσιων νοσοκομείων, ξεχνώντας βέβαια μέσα στη σύγχυσή της πως είχε περάσει πια στην εποχή του μπέιμπι-λίνο. Την κράτησα στο σπίτι. Της στέρησα την πολυτέλεια ενός θρεπτικού ορού, προσπαθώντας να την ταΐσω. Με το στόμα της να το ανοίγει δύσκολα, χωρίς κλιματισμό, χωρίς τις κάποιες μικρές ανακουφιστικές επεμβάσεις από τη μεριά των γιατρών, ίσως μια παυσίπονη ένεση, λίγο οξυγόνο περισσότερο. Τελείωσε στο σπίτι της καθώς έβγαινε ο Ιούνιος, χωρίς να ζήσει το πώς είναι το νοσοκομείο στην Ελλάδα του 2013. Σίγουρα στερήθηκε ενός πιο ανώδυνου τέλους, γιατί η δημόσια περίθαλψη έμεινε ένα από τα τελευταία ορυχεία χρήματος. Ακόμη και τώρα. Πεθαίνεις άσχημα, γιατί ακόμη κάποιοι επιμένουν να πλουτίζουν. Και κανένας δεν έχει διάθεση να πιάσει τους τύπους σαν κι εκείνον του Μαιευτηρίου (και δεν θα ήταν και δύσκολο αν ήθελαν). Άκουσα πως έχουμε επιτύχει κορυφαία επίδοση στην Ευρώπη σε αριθμό πανάκριβων (και σε πολλές περιπτώσεις αχρείαστων) εξετάσεων",True
"Ουσιαστικά, ανέλαβε τα ηνία του Παναθηναϊκού διαδεχόμενος τον Άγγελο Φιλιππίδη, έπειτα από την καταστροφική ήττα με 3-0 από τον αιώνιο αντίπαλο στη Ριζούπολη το 2003. Τότε, το πρωτάθλημα βάφτηκε για έβδομη συνεχή φορά κόκκινο, ο Τύπος από τη μία αποθέωνε το «στρατηλάτη» Σωκράτη Κόκκαλη και από την άλλη, αποδοκιμάζοντας τα πρωτοφανή επεισόδια, μιλούσε για τρομοκρατία, οι ερυθρόλευκοι οπαδοί πετούσαν καρότα στους τριφυλλοφόρους «λαγούς», οι παίκτες (…οι περισσότεροι εκ των οποίων το επόμενο καλοκαίρι στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης με την εθνική ομάδα) πήραν τη στάμπα των μόνιμα αποτυχημένων, και ο οργισμένος κόσμος του τριφυλλιού, βλέποντας άτρωτη την ομάδα του στο μπάσκετ, φώναζε ξανά «Παύλο Θεέ, πάρε την Π.Α.Ε». Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης μέσα σε ένα χρόνο νοικοκύρεψε τα πράγματα, μετάγγισε τη ψυχραιμία του στο αγωνιστικό τμήμα και οδήγησε τον Π.Α.Ο στο νταμπλ του 2004. Μάλιστα, η διαιτησία του Γιώργου Δούρου στο ντέρμπι, είχε συμβολικά σημάνει στα μάτια των πράσινων φιλάθλων το τέλος της κόκκινης παράγκας. Προσωρινά, οι φωνές αποδοκιμασίας κόπασαν.

Όχι για πολύ όμως. Η πενταετία που ακολούθησε ήταν εξίσου καταστροφική. Ο Σωκράτης Κόκκαλης στο καινούριο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» βάλθηκε να ξεπεράσει το ρεκόρ των επτά συνεχόμενων πρωταθλημάτων. Το σύνθημα «αν δεν μπορείς, γίνε κομμωτής» ηχούσε σε κάθε αγώνα του Παναθηναϊκού, οι τοίχοι από το Μαρούσι ως το Χαλάνδρι έμοιαζαν με μία ενιαία, γιγάντια ταμπέλα που έγραφε «Βαρδινογιάννη πούλα» και η Θύρα 13 αποδοκίμαζε την κρητική οικογένεια ακόμη και στους αγώνες του γυναικείου βόλεϊ. Ώσπου δημιουργήθηκε η Παναθηναϊκή Ενωτική Κίνηση (Π.Ε.Κ) το 2008, μία συμμαχία πλούτου (Γιαννακοπουλαίοι- Νικόλας Πατέρας- Ανδρέας Βγενόπουλος) που θα έστελνε τον Παναθηναϊκό στα ύψη. Το συλλαλητήριο της ανατροπής οδήγησε στην πολυμμετοχικότητα, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης κράτησε το 54% και οι πράσινοι οπαδοί άνοιγαν σαμπάνιες σε όλη την Ελλάδα. Πίστευαν ότι οι στιγμές που ζούνε είναι ιστορικές, ότι η αγαπημένης τους ομάδα αλλάζει σελίδα.

Πράγματι, το νταμπλ άργησε ένα χρόνο, αλλά ήρθε. Όπως ήρθαν και ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, ο Τζιμπρίλ Σισέ, ο Κώστας Κατσουράνης, ο Σεμπαστιάν Λέτο, ο Ζαν Αλέν Μπουμσόνγκ και ο Σίντεϊ Γκοβού. Με άλλα λόγια, δαπανήθηκαν περίπου 160.000.000 ευρώ για να κατακτηθεί ένα νταμπλ, για να σταματήσει η ανομβρία της κούπας, να τονωθεί η ψυχολογία των πράσινων φιλάθλων και να δημιουργηθεί (όπως έγραφε το δελτίο Τύπου της Π.Ε.Κ) «μία νέα αφετηρία για τον Παναθηναϊκό στην αρχή του δεύτερου αιώνα της λειτουργίας του». Καλές είναι οι εξαγγελίες, καλές και οι καινούριες αρχές. Μόνο που όταν εξαγγέλλεις νέες αφετηρίες, πρέπει πρώτα να έχεις εξασφαλίσει και τη συνέχειά τους. Γιατί αλλιώς, στην πορεία θα βρεθείς πολλά χιλιόμετρα πίσω από το καινούριο σημείο εκκίνησης.

Όπως συμβαίνει ακριβώς τώρα στον Παναθηναϊκό. Τεράστιο έλλειμμα από την υπερβολική σπατάλη των μεταγραφών (οι ψυχώσεις και τα κόμπλεξ δεν αποτινάσσονται με δυο κούπες), διοικητικό αδιέξοδο, ονόματα παικτών που καθημερινά βγαίνουν στο σφυρί και ομάδα-μπάχαλο πριν από τα play off του πρωταθλήματος, όπου υποτίθεται ότι ο Π.Α.Ο είναι υποχρεωμένος -από την πραγματικότητα- να εξασφαλίσει τη θέση για το χρυσοφόρο Champions League μήπως και κλείσει καμιά τρύπα. Δηλαδή, ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Μπροστά σε όλα αυτά, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης φαντάζει (ξανά) ως η μοναδική λύση στα πράσινα αδιέξοδα. Φυσικά, οι οπαδοί στέκονται αμήχανοι μπροστά στις εξελίξεις. Η ιστορία της ομάδας τους -ναι, αυτής που άλλαξε σελίδα στο κατώφλι του δεύτερου αιώνα της- δεν γράφεται πλέον από την Παναθηναϊκή Ενωτική Κίνηση, αλλά από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης (Π.Ε.Κ).  Ένας- ένας οι «σωτήρες» τους κρύβονται στο «Λαγονήσι», μένουν προκλητικά αμέτοχοι από τις διαδικασίες και ξεκουράζονται ακούγοντας τα καινούρια τραγούδια της Άννας Βίσση.  Παρέα με τους «λαγούς» και κάτι πράσινα παπαγαλάκια, που το 2008, συντεταγμένα αρμονικά σαν ορχήστρα, πανηγύριζαν για την ιστορική υποχώρηση του Γιάννη Βαρδινογιάννη. Το «Λαγονήσι» φούλαρε και τα παπαγαλάκια το έκαναν εξωτικό. Ο Παναθηναϊκός από την άλλη, μοιάζει με ξωτικό.","Ολομόναχη, χόρευε έντονα και σπαρακτικά πάνω στη μαύρη σκηνή του «Rex». Μπαλαρίνα που την έριξαν σε μια πίσσα στενοχώριας. Οι κινήσεις της, παρότι βίαιες και σπασμωδικές, ήταν τυλιγμένες με μια αίσθηση λύτρωσης. Σώμα που αναζητούσε την επιστροφή του στην πραγματικότητα. Ακόμη και το μαχαίρι με το οποίο καθ` όλη τη διάρκεια χαράκωνε τον εαυτό της, δυσκολευόσουν να ξεχωρίσεις αν ήταν σκεύος ηδονής ή εργαλείο θανάτου. Ειδικά τη στιγμή που το βαστούσε με πάθος, σαν να ήταν αντρικό μόριο, και κουνιόταν πάνω του με δύναμη, λες και του έκανε έρωτα, παρασυρόσουν τόσο πολύ που ξεχνούσες ότι ουσιαστικά πρόκειται για  αυτοκτονία. Έτσι όμως συμβαίνει με τις ζωηρές  φαντασιώσεις - καμιά φορά, μετατρέπονται σε εφιάλτη δίχως να το καταλάβεις. Η επίμονη επιθυμία να ζήσεις κάτι διαφορετικό αλλοιώνει το όνειρο και καταλήγεις να αναζητείς τρόπους διαφυγής. Με όποιο τρόπο, αρκεί να γλιτώσεις. 
Η ερμηνεύτρια Ιωάννα Αντώναρου, υποδυόμενη την Κλάρα Στάλμπάουμ στον «Καρυοθραύστη» του Τσαϊκόφσκι, συνειδητοποιεί ότι όλα όσα έζησε στο όνειρό της ήταν ένα ψέμα. Και το ψέμα τιμωρεί την προσωπική μας αλήθεια με τον πιο επώδυνο τρόπο: τη μαρτυρική εξιλέωση. Τουλάχιστον έτσι θέλει να παρουσιάσει τη σύγκρουση με την πραγματικότητα ο σκηνοθέτης Κωσταντίνος Ρήγος στη δική του εκδοχή του κλασικού έργου, το όποιο είχε ανεβάσει για πρώτη φορά το 2010. Ωστόσο, δεν είναι επανάληψη της ίδιας παραγωγής. Με τρία καινούργια μέλη στην παράσταση, ο χριστουγεννιάτικος «Καρυοθραύστης» αποκτάει άλλο «σώμα», άλλη κινησιολογία, κι επανέρχεται δυναμικά, λίγο πριν φύγει το 2014, για να μας υπενθυμίσει ότι η απόγοητευση ενός χαμένου ονείρου μπορεί να γίνει η δύναμη για μια συναρπαστική αλλαγή. Με άλλα λόγια ένας κύκλος, αυτόν τον ενεργειακό κύκλο που ο Ρήγος ακολουθεί με θρησκευτική πειθαρχία.
«Έχω εμμονή με το συγκεκριμένο έργο», θα μου πει σε ένα μικρό διάλειμμα της κυριακάτικης πρόβας, και θα συνεχίσει εξηγώντας πως «οι παραστάσεις λειτουργούν σαν τις φαντασιώσεις της Κλάρας. Σου δεσμεύουν τεράστια ενέργεια, σε οδηγούν σε μονοπάτια εσωτερικής αναζήτησης, καθώς αναμετριέσαι με φόβους και επιθυμίες, και όταν τις βλέπεις να ολοκληρώνονται επί σκηνής νιώθεις μια συντριβή. Μια συντριβή που σε βοηθάει να φτιάξεις από την αρχή το παζλ του εαυτού σου και να προχωρήσεις». Με τη φωτογραφική του μηχανή, στεκόμενος στη μέση του θεάτρου, με απανωτά κλικ έσωζε στιγμές για το αρχείο του. Αριστερά του, η βοηθός χορογράφου, Μαρκέλλα Μανωλιάδη, φινίριζε τις λεπτομέρειες των κινήσεων, ενώ οι υπόλοιποι τέσσερις ερμηνευτές (Τάσος Καραχανίδης, Τάσος Καραχάλιος, Άρης Παπαδόπουλος και Χρήστος Στρινόπουλος ) άλλαζαν συνεχώς κοστούμια: τη μία μεταμφιέζονταν σε χιονάνθρωπους που έλιωναν, την άλλη σε αφηνιασμένα αλογάκια, ύστερα σε βιαστές της Κλάρας.
Η σκηνή του βιασμού, που τέσσερις άντρες, με χαιρέκακες εκφράσεις, εναλλάσσονταν στο τρυφερό κορμί της πρωταγωνίστριας, ήταν το πρώτο θέαμα που αντίκρισα όταν μπήκα στο «Rex». Σφίχτηκα, φοβήθηκα - από τη βαβούρα της Πανεπιστημίου, με τις κόρνες, τα γκάζια, τις ζωντανές φωνές των οδηγών και τα γέλια των περαστικών, βρέθηκα ξαφνικά απομονωμένος παρατηρητής σε έναν βιασμό. Κι αυτός ο ίδιος φόβος, μήπως ζήσω τα συντρίμμια των ονείρων μου και πρέπει να μαζευτώ για να ταξινομήσω τα κομμάτια του εαυτού μου από την αρχή, διέτρεχε τις σκέψεις μου όση ώρα παρακολουθούσα την πρόβα. Για αυτό ο «Καρυοθραύστης» του Ρήγου είναι «Καρδιοθραύστης». Γιατί σου τονίζει, με ωμό τρόπο, ότι οι ανακατατάξεις αποτελούν προϋπόθεση της δικής μας αλλαγής. Αρκεί, όταν τις ζούμε, να μην έχουμε για συντροφιά μόνο ξύλινα παιχνίδια...",True
"Φανταστείτε έναν γιατρό που κάθεται στο κρεβάτι του αρρώστου και θρηνεί μαζί με τους συγγενείς για την ατυχία που τους έχει βρει. Έναν καθηγητή που κάνει κοπάνες με τους έφηβους μαθητές του και καπνίζει μαζί τους κρυφά στην τουαλέτα. Έναν πυροσβέστη που παρακολουθεί  το σπίτι που καίγεται σφιχταγκαλιασμένος με την οικογένεια των ενοίκων. Έναν στρατηγό που συναποφασίζει με τους φαντάρους το επιχειρησιακό σχέδιο πίνοντας μπύρες στο ΚΨΜ. Έναν τροχονόμο που ρυθμίζει την κυκλοφορία με γνώμονα ποιοί κορνάρουν πιο επίμονα. Το να έρχεσαι στη θέση του άλλου σε βοηθά να κατανοήσεις το πρόβλημα. Το να ταυτίζεσαι με τον άλλον σε καθιστά μέρος του προβλήματος. Και αυτό είναι καταστροφικό όταν ο ρόλος  σου είναι να λύσεις το πρόβλημα.
Αυτό το πράγμα συμβαίνει με τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ τους τελευταίους μήνες. Οι προσεγγίσεις τους περιέχουν μπόλικο συναίσθημα, θυμικό και ψυχολογική φόρτιση και καθόλου τεχνοκρατικές αναλύσεις, αριθμούς και λύσεις. Παρεξηγούν την αποστολή τους ως εκπροσώπων του λαού. Δεν είναι να καθρεφτίζουν την απελπισία των πολιτών  και να αναπαράγουν τα αδιέξοδά τους. Είναι να βρίσκουν τρόπους να παρακάμπτονται τα αδιέξοδα. Το ""είμαι ένας από σας"" είναι λαϊκισμός. Δεν θέλουμε να είσαι ένας από μας. Τους ακούμε σε συζητήσεις στη Βουλή, σε επιτροπές, σε Κ.Ο. , σε δηλώσεις. Αντί προτάσεις, οιμωγές. Αντί επεξεργασία πολιτικών, περιγραφή του εσωτερικού τους συγκλονισμού. Αντί κατάθεση προτάσεων, κατάθεση ψυχής. Αντί πολιτική, κοινωνιολογία και δημοσιογραφία. Νιώθουν λέει πίεση από τους ψηφοφόρους τους. Οι περισσότεροι δεν φαίνεται να νιώθουν πίεση από τον ιστορικό τους ρόλο σε αυτήν τη συγκυρία. Κι όμως. Αποτελούν την ευάριθμη ομάδα  από την οποία περιμένουμε αποκλειστικά λύσεις. Και λύσεις αξιόπιστες και αποτελεσματικές δεν βλέπουμε ακόμα και όταν καταλαμβάνουν κυβερνητικές θέσεις. Κυρίως ψηφίζουν φόρους και πάσχουν για αυτό.
Δεν είναι λοιπόν το κύριο θέμα τα προνόμια αλλά η επάρκειά τους και η ακριβής επίγνωση του ρόλου τους. Μικρή σημασία έχει το αυτοκίνητό τους και ο κυβισμός του (χωρίς πάντως να είναι και απαραίτητο να τους παρέχεται- δεν θα ήταν πιο επιβεβλημένο να παρέχεται αυτοκίνητο στους γιατρούς του ΕΣΥ;). Μεγαλύτερη σημασία έχει ότι φαίνεται να συνεχίζουν να βαδίζουν τον δρόμο που ήξεραν και δεν δείχνουν, στην πλειονότητά τους, διάθεση να αρθούν στο ύψος των νέων περιστάσεων. Ακόμα και η διαφωνία τους και η καταψήφιση σε κρίσιμες ψηφοφορίες  ουδέποτε συνοδεύτηκε από  τεκμηριωμένες αναλύσεις και αντιπροτάσεις αλλά από συγκινησιακά αδιέξοδα και γυροβολιά του καημού τους στα κανάλια. Και αυτοί που παραιτούνται τούτην την ώρα λιποτακτούν-όταν ζητούσαν την ψήφο δεν είχαν βάλει πλαφόν δυσκολίας.
Οι περισσότεροι είναι έτοιμοι να αναμασήσουν το γνωστό αφελές κλισέ ""οι αριθμοί ευημερούν αλλά οι άνθρωποι δυστυχούν"". Γενιές πολιτικών γαλουχήθηκαν με αυτήν την μπούρδα ενώ θα έπρεπε να τους απασχολεί το αντίθετο. Ότι είναι αδύνατο να ευτυχήσουν οι άνθρωποι αν δεν ευημερήσουν οι αριθμοί. Και οι λίγοι από αυτούς που το καταλαβαίνουν γίνονται στόχος των υπολοίπων. Γιατί στο πρόσωπό τους  βλέπουν με τρόμο την νέα εποχή που δεν  τους περιέχει. Επειδή είναι καθηλωμένοι στο παρελθόν.
Στην εποχή που  η κυρία Μερεντίτη ζητούσε την ψήφο του λαού των Τρικάλων με το σύνθημα ""Ψηφίστε Σούλα για μια θεσούλα"". Τότε που κ. Μόσιαλος ήταν  απλώς ένας Καθηγητής και Διευθυντής-ερευνητής στο Τμήμα Οικονομικών της Υγείας του LSE.","Θα μιλήσει σήμερα, όπως γράφτηκε, ο Πρωθυπουργός με κάποιους συνεργάτες του για το τι θα γίνει με τη βία στους αθλητικούς χώρους. Δεν είμαι σίγουρος αν έχει κατανοήσει ότι θέλησε ξαφνικά να καταπιαστεί  με κάτι που αγνοεί περισσότερο από όλα τα άλλα. Και με αυτούς που θα μιλήσει θα του δώσουν ακόμη λιγότερες ιδέες. Μπορεί όμως πριν ανακοινώσει τις αποφάσεις του να παραδεχτεί ότι χρειάζεται να ρωτήσει λίγο περισσότερο ανθρώπους κάπως λιγότερο άσχετους από τον Υπουργό του, τον Υφυπουργό του και το Γενικό Γραμματέα του.
Διότι αυτή τη στιγμή πάει να πάρει αποφάσεις έτσι ,εν θερμώ, με ιδέες σταλμένες από τον ουρανό, χωρίς να στηρίζεται σε κάποια δεδομένα. Και ένα δεδομένο είναι πως το ποδόσφαιρο στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες αποτελεί ένα από τα ελκυστικότερα καταναλωτικά προϊόντα. Αυτό λοιπόν έχει δυο συνέπειες. Η μια είναι πως σε ένα στυγνά νεοφιλελεύθερο καθεστώς όπως είναι αυτό των Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου-ΔΝΤ-ΕΕ και των συγγενών και φίλων τους το προσέχουμε όσο μπορούμε. γιατί δίνει φράγκα και μάλιστα και με τη μορφή συναλλάγματος αλλά και με τη μορφή άμεσης εισροής μετρητών αφού την Κυριακή το απόγευμα γίνεται η είσπραξη και τη Δευτέρα τα λεφτά είναι στο Δημόσιο Ταμείο. Η άλλη συνέπεια όμως είναι πως το καλό αυτό εμπορικό προϊόν οι άλλοι το προσέχουν και το προφυλάσσουν από τους ανίδεους και τους βάρβαρους. Αν δηλαδή δεν ακολουθήσουμε στην Ελλάδα κάποιους κανόνες, αν δηλαδή παραείμαστε ζαβολιάρηδες, μπορούν οι έξω να μας απαγορεύσουν να παίζουμε μαζί τους. Αν λοιπόν σκεφτεί έστω μόνο αυτά τα δυο θα γλυτώσει από δυο γκάφες που τον προτρέπουν να διαπράξει. Η πρώτη και τεράστια: Να απαγορεύσει για μερικά χρόνια τη συμμετοχή των ελληνικών ομάδων στις διεθνείς διοργανώσεις. Κάτι τέτοιο είναι λάθος διότι:

 Μόνο η συναναστροφή σου με καλύτερους μπορεί να σε βγάλει από ένα τέλμα. Μόνος σου τι θα καταφέρεις; Μπορεί οι Άγγλοι να το έκαναν αλλά αυτοί δεν μπορούσαν να σταθούν πια στα ξένα γήπεδα γιατί οι οπαδοί τους ήταν υπεύθυνοι για θανάτους άλλων Ευρωπαίων.
 Το ποδόσφαιρο μιας χώρας ωφελείται από τους διεθνείς αγώνες γιατί εκεί μόνον είναι πιο ευδιάκριτες η όποια πρόοδος αλλά και η όποια παρακμή.
 Δεν γυρίζεις την πλάτη σε 20 εκατομμύρια Ευρώ τον κάθε χρόνο που θα μπαίνουν στη χώρα.
 Πώς θα δουν τους παίκτες σου, για πιθανή μεταγραφή τους σε αυτές,  ομάδες άλλων χωρών πιο προχωρημένων;
 Τι φταίνε οι περισσότεροι παίκτες και κυρίως των ομάδων που δεν έχουν προκαλέσει επεισόδια, ώστε να μην ελπίζουν σε κάποιο καλύτερο μέλλον (Εξαιρούνται βέβαια κάτι σαν το Λυμπερόπουλο και τον Καφέ που απερίσκεπτα εντελώς έτρεχαν μετά από κάθε γκολ στον τελικό του Σαββάτου, να πέσουν στις αγκαλιές οπαδών που μετά αποδείχθηκαν τόσο ασυνείδητοι και τόσο βάρβαροι)
 Σκέφθηκαν οι διάφοροι ανόητοι εισηγητές του αυτό-αποκλεισμού μας ότι και οι ομάδες θα πάνε στον πάτο της ευρωπαϊκής βαθμολογίας και η ότι η Εθνική Ομάδα επίσης θα χάσει τα όσα έχτισε από το 2000  και μετά; Άρα θα γίνει ακόμη πιο δύσκολο να πάει λίγο καλύτερα το ήδη πολύ άρρωστο αυτό προϊόν που λέγεται ποδόσφαιρο;
 Και αυτοί που αγόρασαν παίκτες και ήταν σωστοί, όπως πάντα γίνεται στην Ελλάδα, οι συνεπείς και με έγκαιρο προγραμματισμό, θα δουν το πλοίο να τους το βυθίζουν άλλοι.
 Κάτι βουλευτές και κάποιοι άλλοι εξυπνάκηδες που ακούστηκε πως ετοιμάζονται να στείλουν επιστολές με την προτροπή να παρέμβει η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία και ο Μισελ Πλατινί, δηλαδή και άλλοι ξένοι να έλθουν για να κάνουν ό,τι θέλουν εδώ, να ξέρουν ότι μετά θα κυνηγηθούν από τους περισσότερους φιλάθλους και οπαδούς έχοντας προσφέρει τόσο άθλιες υπηρεσίες στη χώρα.
Άρα αυτό το «φάρμακο» αν το χρησιμοποιήσει ο κ. Πρωθυπουργός θα σκοτώσει τον άρρωστο. Εννοείται βέβαια πως δεν πρέπει και να αφήσει τα πράγματα έτσι. Στο εσωτερικό θα δοθούν οι μάχες και θα είναι σκληρές, ανάμεσα στο Κράτος και τους αλήτες, αφού πρώτα οι πολιτικοί καταλάβουν ότι περισσότερα έχουν να κερδίσουν στέλνοντας στη φυλακή μερικούς αμετανόητους οπαδούς παρά αφήνοντάς τους να κάνουν ό,τι θέλουν και να συμπεριφέρονται όσο αδίστακτά τους κατέβει στο κεφάλι.
 Όποιοι θα συλλαμβάνονται για επεισόδια σε αθλητικές συναντήσεις θα δικάζονται είτε στο Αυτόφωρο είτε αν έχει παρέλθει το τριήμερο και πάλι με προτεραιότητα στη δικάσιμό τους και με βάση ειδικό και πολύ αυστηρό νόμο, σε βαρύτατες ποινές, καμία κάτω από εξάμηνο, με υποχρέωση και κοινωνικής εργασίας στη διάρκεια τν αγώνων μετά την έκτιση της ποινής, και χωρίς η τυχόν έφεση να έχει ανασταλτικό χαρακτήρα.

 Οι συλλήψεις των παραβατών θα αρχίσουν να γίνονται από αθλητικά γεγονότα με μικρότερο βεληνεκές και σε μικρότερες κατηγορίες έτσι ώστε να είναι πιο εύκολο το έργο της Αστυνομίας και να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι.

 Οι ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες δεν θα είναι υπεύθυνες για τις πράξεις των οπαδών τους. Αυτό είναι λάθος διότι έτσι θεριεύουν οι σύλλογοι των οργανωμένων και μπορούν να εκβιάζουν δημιουργώντας επεισόδια. Κανένα όμως εισιτήριο δεν θα δίνεται σε οργανωμένους. Όλα από εκδοτήρια ή την ώρα του αγώνα, ονομαστικά. Στους μεγάλους αγώνες όμως και για όσο διάστημα οι ποδοσφαιρικές-ομάδες-επιχειρήσεις θα έχουν ανάγκη για την τήρηση της τάξης τη συνδρομή της Αστυνομίας θα πληρώνουν γι αυτό με ένα μέρος των εισπράξεων. Και αυτά τα χρήματα θα αποδίδονται άμεσα, δηλαδή μέσα στην εβδομάδα στους αστυνομικούς που δούλεψαν. Λίγες εισπράξεις θα σημαίνει και λίγοι οπαδοί άρα και ανάγκη για μικρότερη αστυνομική δύναμη. Αστυνομικοί με πολιτικά σε όλες τις εξέδρες και μάλιστα οι ίδιοι όσο αυτό είναι δυνατόν στους αγώνες της ίδιας ομάδας ώστε να εξοικειωθούν με τη συγκεκριμένη εξέδρα. Κάποια χρήματα θα παίρνουν οι ομάδες και από το Στοίχημα αφού τις χρησιμοποιεί ο Ο.Π.Α.Π. για να βγάλει πολύ περισσότερα.

 Οι ομάδες όμως θα έχουν υποχρέωση να διαθέτουν στην έδρα τους μια κερκίδα μικτή, δηλαδή εκεί που θα μπορούν να καθίσουν όσοι ανέχονται δίπλα τους να βρίσκεται οπαδός της άλλης ομάδας. Αυτή την κερκίδα θα έχουν υποχρέωση να την περιφρουρούν με νύχια και με δόντια και αν είναι δυνατόν να τη μεγαλώνουν. Αν δεν την περιφρουρούν θα τους κόβεται ανάλογα ποσοστό από την επιχορήγηση. Επίσης θα έχουν υποχρέωση να φροντίζουν για την ασφάλεια του διαιτητή και θα είναι υπεύθυνες για την ασφαλή αναχώρησή του.

 Και ξένοι διαιτητές στο πρωτάθλημα τη Α` Εθνικής (Θα πρέπει να κοπεί αυτό το α(κατα)νόητο «Σούπερ Λιγκ», λες και έτσι με λίγη ψευτοευρωπαϊκη ασημομπογιά θα αναβαθμίσουμε κάτι που είναι τόσο άθλιο). Όσο περισσότεροι Έλληνες διαιτητές θα τιμωρούνται τόσο περισσότεροι ξένοι θα έρχονται. Τα έξοδα θα βγουν άνετα διότι με πιο δίκαιες διαιτησίες θα ξαναρχίσουν οι άνθρωποι να ενδιαφέρονται, να πηγαίνουν στο γήπεδο, και να έχουν και περισσότερη εμπιστοσύνη στο Στοίχημα. Οι διαιτητές θα έχουν το δικαίωμα να κάνουν δηλώσεις και υποχρέωση ν δεχθούν ερωτήσεις στο τέλος του αγώνα.

 Όποιος διαιτητής τολμάει να ξεκινήσει ή να συνεχίσει αγώνα με οπαδούς μέσα στον αγωνιστικό χώρο θα διαγράφεται.

 Οικονομική ενίσχυση στην ομάδα με τις λιγότερες κόκκινες κάρτες.

 Σε όσους συλλόγους οργανωμένων θα γίνεται αιφνιδιαστικός έλεγχος και θα βρίσκονται αντικείμενα επικίνδυνα για τα σωματική ακεραιότητα άλλων θα επιβάλλεται η ποινή του κλεισίματος. Επίσης θα περιφρουρηθεί με κάθε τρόπο και με βαριές ποινές η καθαριότητα ων σημάτων της τροχαίας που ρυπαίνονται από τα αυτοκόλλητα των οργανωμένων. Είναι το πιο εύκολο πράγμα να πιαστούν μερικοί για αρχή.

 Ομάδα υπότροπη στα παραπάνω θα είναι δυνατόν να αποκλειστεί από διεθνείς διοργανώσεις.

 Δεν θα γίνονται αγώνες κεκλεισμένων των θυρών διότι απαξιώνεται το προϊόν «ποδόσφαιρο» και είναι και εμπορικά απαράδεκτο για τους «πελάτες» που πλήρωσαν πιστεύοντας ότι έτσι θα δουν όλους τους αγώνες. Το πολύ να επιτρέπεται η είσοδος μόνο στους κατόχους αριθμημένων. Ίσως και σε οπαδούς της άλλης ομάδας (αυτή θα είναι  μια τιμωρία της… τιμωρημένης).

 Υποχρέωση των κατά τόπους εφορειών για ελέγχους μια φορά το χρόνο στις ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες.

Αφού λοιπόν ο κ. Πρωθυπουργός αλλάξει μερικούς από τους άσχετους και άχρηστους περί τα ποδοσφαιρικά συμβούλους του, όταν αυτά γίνονται δύσκολα, ας μαζέψει πληροφορίες και μετά ας αποφασίσει. Τα βιαστικά μέτρα θα γεννήσουν περισσότερη βία και τότε θα έχει εμπλακεί και αυτός σε κάτι που γίνεται όλο και χειρότερο, σε κάτι που δεν υπάρχει χέρι βοήθειας ούτε από την Ευρώπη ούτε από την Αμερική.",False
"Οι νομικοί των θιγόμενων από τον νέο διπλό φόρο στα ακίνητα πιστεύουν ότι οι ρυθμίσεις του παραβιάζουν θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος της χώρας, διότι:
Ενώ το Σύνταγμα (άρθρο 4 παρ. 1, 2 και 5) ρητά επιβάλλει την ισότιμη και αδιάκριτη συμμετοχή των πολιτών στα δημόσια βάρη, το νομοσχέδιο προβλέπει αυθαίρετες διακρίσεις στη συμμετοχή αυτή ανάλογα με το είδος της ακίνητης περιουσίας τους ως αστικής ή εκτός σχεδίου, υπέρ της μιας κατηγορίας φορολογουμένων και σε βάρος μιας άλλης, μέσω της διπλής φορολόγησής της δεύτερης, δηλαδή των κατόχων αστικής ακίνητης περιουσίας.
Διότι ενώ το Σύνταγμα (άρθρο 4 παρ. 5) ρητά προβλέπει την αναλογική φορολογική επιβάρυνση των πολιτών («ανάλογα με τις δυνάμεις τους»), που είναι το συνολικό εισόδημα του κάθε πολίτη, το νομοσχέδιο επιβάλλει πολλαπλά φορολογικά βάρη υπολογισμένα με εκθετική μαθηματική επιβάρυνση (δήθεν…προοδευτική) με βάση την απλή κατοχή απρόσοδης ακίνητης περιουσίας, με απόλυτη αντικειμενική αδυναμία εκποίησής της, που προκαλείται από την ίδια τη ληστρική φορολογική επιβάρυνσή της.
Διότι ενώ κατά το άρθρο 17 παρ. 1 του Συντάγματος «Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους», η διπλή φορολόγηση της αστικής ακίνητης περιουσίας, με βάση αντικειμενικές αξίες ή τιμές ζώνης που είναι πολλαπλάσιες των σημερινών και ληστρικούς φορολογικούς συντελεστές οδηγεί σε έμμεση αλλά νομοτελειακή δήμευση της ιδιοκτησίας μέσω της κατάλυσης του πυρήνα του ιδιοκτησιακού δικαιώματος των πολιτών, γεγονός που θα οδηγήσει μεγάλο αριθμό πολιτών με απρόσοδες περιουσίες στην απώλεια των περιουσιών τους και τελικά στη φυλακή.
Διότι ενώ το Σύνταγμα (άρθρο 20 παρ. 1) ρητά προβλέπει το δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια, το νομοσχέδιο αυτό περιέχει διατάξεις που αποστερούν τη δυνατότητα προσφυγής στη δικαιοσύνη και συμμετοχής σε κάθε οικονομική συναλλαγή σε όσους πολίτες θα βρεθούν σε αντικειμενική αδυναμία πληρωμής των αστρονομικών φορολογικών υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτό.
Διότι εξάλλου, το σύστημα υπολογισμού του φόρου, καθιερώνει μία σειρά αντικειμενικών -και πρακτικά αμάχητων- τεκμηρίων τα οποία λαμβάνονται περιοριστικά υπόψη προκειμένου να καθορισθεί η φορολογική υποχρέωση, χωρίς ο πολίτης να έχει τη δυνατότητα να αντιτάξει άλλα κρίσιμα στοιχεία απαραίτητα για τον προσδιορισμό της φορολογητέας αξίας του ακινήτου του, κάτι το οποίο καταργεί κάθε δυνατότητα δικαστικού ελέγχου, παραβιάζοντας τη διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 20 του Συντάγματος.
Μέχρι σήμερα, η Κυβέρνηση, ενώ υπερασπίζεται τη δημοσιονομική αναγκαιότητα του φόρου, ελάχιστα έλλογα επιχειρήματα διατυπώνει σε δημόσιο Λόγο για να υπερασπιστεί τη συνταγματικότητά του φόρου. Και μεταθέτει την ευθύνη στη δικανική πεποίθηση των δικαστών, στην ορθή απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Σε προηγούμενο κείμενό μου στο Protagon (Σάλτο Μορτάλε) διατύπωσα, βραχύλογα, μία ανησυχία για όλο αυτό, δια της συρραφής δύο (ακραία αντίθετων) δηλώσεων πολιτικών (που έχουν υπηρετήσει ως Υπουργοί Οικονομικών σε κυβερνήσεις της Ν. Δημοκρατίας) καθώς και ενός συναφούς αποσπάσματος από άρθρο νομικού και δημοσιογράφου. Το σχόλια των αναγνωστών κατέστησαν σαφές ότι η βραχυλογία δεν αρμόζει στο αυτό το θέμα. Mea culpa. Με την σημερινή μακρολογία, έχοντας εν συντομία παραθέσει τα νομικά επιχειρήματα των θιγόμενων, προσκαλώ τους αναγνώστες της αντίθετης άποψης να καταθέσουν τα δικά τους.
Όμως, το (επώνυμο) σχόλιο ενός αναγνώστη προσέθεσε και μία άλλη, πιο ανησυχητική (από την όποια αντισυνταγματικότητα) διάσταση στη συζήτηση. Το παραθέτω αυτούσιο: «Σχετικῶς μὲ τὴν ἔνσταση ἀντισυνταγματικότητος, τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας ἀποφασίζει μὲ καθαρὰ νομικὴ συλλογιστική : Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ τὸ κράτος δὲν ἔχει χρήματα γιὰ νὰ ἐκτελέσει ὅλα του τὰ καθήκοντα, τίθεται ἐν ἀμφιβόλῳ ἡ ὅλη λειτουργία τοῦ Συντάγματος. Κράτος, ὑποτίθεται, νόμων χρειάζεται δικαστὲς γιὰ νὰ λειτουργήσει. Οἱ δικαστὲς πρέπει νὰ πληρωθοῦν. Ἂν οἱ πόροι δὲν ὑπάρχουν μὲ συνταγματικὰ μέσα, θὰ βρεθοῦν μὲ αντισυνταγματικά. Ἀλλὰ ἡ ζημία θὰ εἶναι ἀπείρως μικρότερη ἀπὸ τὸ νὰ μὴν πληρωθοῦν οἱ δικαστές και, συνεπῶς, νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ἐφαρμοσθεῖ κανένας νόμος. Σημειῶστε ὅτι τὴν ὡς ἄνω αἰτιολόγηση χρησιμοποίησε ὁ Πρόεδρος τῶν ΗΠΑ Ἀβρααὰμ Λίνκολν γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν σύλληψη καὶ ἐκτόπιση ἀντιδρώντων στὴν πολιτική του κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Ἐμφυλίου Πολέμου τῶν ΗΠΑ. Καλύτερα νὰ μὴν τηρεῖται ἕνας νόμος, παρὰ νὰ μὴν τηρεῖται κανένας.»
Δεν είμαι νομικός, αλλά έμαθα να αντιμετωπίζω με το προσήκον δέος τη Δικανική Πεποίθηση - που προέρχεται από την άμεση και ελεύθερη διάγνωση και απορρέει, συνηθέστερα, από την πείρα και τη σκέψη. Ελπίζω μόνο να μην καταδικαστώ ποτέ επειδή, με τη φάτσα που 'χω, μου ταιριάζει να έχω διαπράξει τα αδικήματα για τα οποία θα κατηγορηθώ. Με απόλυτη προσοχή στέκομαι απέναντι στην έννοια του Υπέρτερου Καλού. Ελπίζω μόνο να είχε άδικο ο Μάνος Χατζιδάκις όταν έγραφε ότι: «Το ιδανικό των νεκροταφείων έγινε ιδανικό των δημοκρατικών μας κυβερνήσεων. Γιατί συμφέρει.».
Ως πολίτης, μετέχω στο Κοινό Περί Δικαίου Αίσθημα - ενός κόσμου που σήμερα δοκιμάζεται άσχημα στις συμπληγάδες μίας ανέξοδης ευαισθησίας, από τη μια, και ενός ισοπεδωτικού πραγματισμού, από την άλλη. Ενός αυθάδους πραγματισμού που όταν κάποιος δεν είναι πρόχειρος και γρήγορος με τις λύσεις, όταν δεν βλέπει κάτι καλύτερο να προτείνει, άμεσα, σημαίνει ότι δεν υπάρχει άλλη λύση - παρά μόνον η δικιά του - που είναι η καλύτερη και η μόνη. Αναρωτιέμαι, καμιά φορά, όταν κάποιος δεν βλέπει, μήπως πρέπει να κοιτάξει καλύτερα;
Γιατί φοβάμαι πως έτσι, όπως θα 'λεγαν κι οι ναυτικοί, δεν βγαίνει ταξίδι.","Ένα από τα προβλήματα που οδηγούν τα ασφαλιστικά ταμεία στη μη βιωσιμότητα είναι το υπέρογκο κόστος της φαρμακευτικής δαπάνης. Η Ελλάδα κατατάσσεται στην κορυφή των ευρωπαϊκών χωρών στις δαπάνες για φάρμακα -ενώ δεν υπάρχουν στοιχεία αυξημένης νοσηρότητας του ελληνικού πληθυσμού.
Τα αίτια του προβλήματος θα πρέπει να αναζητηθούν στις φαρμακευτικές εταιρείες, τους γιατρούς, τους φαρμακοποιούς και τους ασθενείς. Αν προσδιορισθούν (και εφόσον η συζήτηση αρθεί πάνω από κραυγές και εξορκισμούς), η αποτελεσματικότητα της ενδεδειγμένης πολιτικής μπορεί να ελεγχθεί. Γιατί επηρεάζει μεγέθη μετρήσιμα, ειδικά μετά την εισαγωγή της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης.
Το μερίδιο ευθύνης των φαρμακευτικών εταιριών εντοπίζεται στις μεθόδους που υιοθετούν για την προώθηση των προϊόντων τους και το ποσοστό κέρδους που επιδιώκουν. Ο άμεσος ή έμμεσος χρηματισμός των συνταγογράφων δεν παρατηρείται μόνο στα πρωτότυπα φάρμακα των μεγάλων εταιρειών. Σε σημαντικό βαθμό περνάει από τα «φθηνά και τίμια» γενόσημα. Συνταγογραφούμενα φάρμακα στο ΙΚΑ του πρόσφατου παρελθόντος μας (όπου οι ασφαλισμένοι δεν είχαν δικό τους βιβλιάριο φαρμάκων και έπαιρναν τη συνταγή από βιβλιάριο που διαχειριζόταν ο γιατρός), μπορούσε να τα βρει κανείς μόνο στα φαρμακεία της επόμενης γωνίας.
Οι γιατροί έχουν το δικό τους, σημαντικό, μερίδιο ευθύνης: όταν γράφουν περισσότερα φάρμακα απ' ό,τι οι ευρωπαίοι συνάδελφοί τους, όταν γίνονται υποχείρια των εταιρειών, όταν δεν αντιστέκονται στην κακή νοοτροπία ασθενών που απαιτούν φάρμακα χωρίς να συντρέχει λόγος.
Πόσοι φαρμακοποιοί ασκούν το δικαίωμά τους να μην δίνουν φάρμακα χωρίς ιατρική συνταγή; Πόσοι γιατροί αντιστέκονται, όταν πάνε μετά οι ασθενείς (αφού έχουν προμηθευθεί τα φάρμακα ιδία βουλήσει) και τους παρακαλούν/εκλιπαρούν/απειλούν να τα συνταγογραφήσουν; Πόσο υπαρκτό είναι το φαινόμενο του δεκάρικου στο βιβλιάριο του παππού και της γιαγιάς (που, όντως, δεν μπορεί να βγει από το σπίτι και να στηθεί στην ουρά για συνταγογράφηση) και το συνοδό φαινόμενο της συνταγογράφησης και άλλων φαρμάκων που δεν θα δει ποτέ ο καταναλωτής τους;
Οι ασθενείς ευθύνονται για την υπερβολική συνταγογράφηση γιατί, πολλές φορές, τη συνδυάζουν είτε με την ικανότητα του γιατρού σαν θεραπευτή, είτε με την απόλυτη πεποίθηση ότι μόνο μέσω φαρμάκων θα λύσουν το πρόβλημά τους.
Να συζητήσουμε λύσεις;
Όπως την πλήρη απαγόρευση χορήγησης φαρμάκων χωρίς ιατρική συνταγή. Την άμεση πρόσκληση για διαβούλευση των εκπροσώπων των συντεχνιακών και επιστημονικών ενώσεων των γιατρών, που θα δεσμευθούν για την προσήκουσα πολιτική στο φάρμακο. Την καθιέρωση μαθήματος δεοντολογίας συνταγογράφησης στις ιατρικές σχολές. Την υιοθέτηση των κατευθυντηρίων οδηγιών που παρέχουν μεγάλοι διεθνείς οργανισμοί. Την καθιέρωση θεραπευτικών πρωτοκόλλων (με διακριτές συνέπειες για τους παραβάτες, συνέπειες που δεν θα σέρνονται χρόνια στα διοικητικά δικαστήρια, ανεκτέλεστες μέχρι να εκδικαστούν).
Ή ακόμη, την μεθοδική έρευνα εκείνων των φαρμακευτικών προϊόντων που με τον συνδυασμό συχνότητα χρήσης και τιμής συμβάλλουν στο πρόβλημα. Ας μπορέσουμε να αναρωτηθούμε και να συζητήσουμε: μήπως παρατηρείται υπερσυνταγογράφηση γαστροπροστασίας σε κάθε σχεδόν συνταγή; Είναι αληθές ότι ο μισός ελληνικός πληθυσμός παίρνει στατίνες για υπερχοληστεριναιμία; Είναι αληθές ότι ο μισός ελληνικός πληθυσμός παίρνει αντιπηκτική προφυλακτική αγωγή χωρίς ενδείξεις; Είναι αληθές ότι η πλειοψηφία των υπερτασικών παίρνει παραπάνω από 2-3 φάρμακα για την ρύθμιση της υπέρτασης; Ποια είναι η πραγματικότητα στον χώρο των ψυχοφαρμάκων; Ποια φαρμακευτική αγωγή παίρνουν οι τελικού σταδίου καρκινοπαθείς;
Για το κοινό κρυολόγημα δεν χρειάζεται η λήψη αντιβιοτικών. Μόνο, όπως και για την (επώδυνη) συζήτηση, καρτερία.",True
"Σας έχει τύχει να αισθάνεστε πως οι διαφορές με το σύντροφό σας είναι αγεφύρωτες; Να ξεκινήσατε αλλιώς και στην πορεία το πράγμα να στράβωσε; Να νιώθετε ότι ο άνθρωπος που αγαπήσατε δεν είναι πλέον ο ίδιος; Να ζηλεύετε την επαγγελματική του επιτυχία ή να ψάχνετε τη νύχτα κρυφά το κινητό του, όταν αυτός κοιμάται τον ύπνο του δικαίου; Να φτάσετε στο σημείο να τον κατασκοπεύετε; Να έχετε τσακωθεί κι από εγωισμό και μόνο να μην τηλεφωνιέστε; Να αποτύχετε στη δουλειά σας και μην βρίσκετε λόγια να το μοιραστείτε; Να σας λείπει τόσο πολύ αυτός που αγαπάτε που να μην έχετε δύναμη να κάνετε τίποτα άλλο; Αλήθεια, έχετε κυριευτεί ποτέ από άγχος ότι μπορεί να χάσετε αυτόν που αγαπάτε και ο φόβος να σας κόψει τα πόδια σαν σιδεροπρίονο; Μήπως σας έχουν συμβεί όλα τα παραπάνω μαζί; Άλλωστε, λογικό θα ήταν. Ανθρώπινο είναι ό,τι κάνει και αισθάνεται ο άνθρωπος, τα πάντα δηλαδή.

Αν όλα αυτά τα ερωτήματα εξεταστούν στο πλαίσιο ενός γάμου, αυξάνεται η βαρύτητά τους; Αν στο παντρεμένο ζευγάρι προστεθούν και τα παιδιά, τότε τι γίνεται; Έρχεται ο Άτλαντας να βάλει πλάτη και να κρατήσει το θόλο του γάμου για να μην πέσει πάνω στα κεφάλια των παντρεμένων και συνθλίψει τις προσωπικότητές τους; Σε κάθε περίπτωση, οι ναυτικοί κόμποι των σχέσεων λύνονται, αν υπάρχει θέληση. Και θέληση υπάρχει μόνο όταν η αγάπη βρίσκεται στο προσκήνιο, κι όχι ξεχασμένη στα καμαρίνια του χρόνου. Τουλάχιστον έτσι, μπόρεσαν να ξεπεράσουν τα προβλήματα στο γάμος τους η Σοφία και ο Γιάννης. Όταν γνωρίστηκαν, μεθυσμένοι σε μια ντίσκο, εκείνη ήταν ανερχόμενη τηλεοπτική δημοσιογράφος, με τόσους φιλόδοξους στόχους που δεν της έφταναν δέκα ζωές για να τις πετύχει, κι εκείνος ένας νερόβραστος δημόσιος υπάλληλος σε κρατική τράπεζα, που το μεγαλύτερό του όνειρο ήταν, λίγο πριν γεράσει, να προαχθεί σε υποδιευθυντής.

Ξεκίνησαν φουλ ερωτευμένοι και μολονότι εξ αρχής, εκτός από το διαστημικό σεξ που έκαναν, ήταν φανερό πως είχαν χαοτικές αντιθέσεις, αποφάσισαν μέσα σε ένα εξάμηνο να παντρευτούν. Άραγε, υπάρχει κάποιο χρονικό διάστημα συμβίωσης ή γνωριμίας πριν περάσεις τις βέρες, που να σου εγγυάται ότι έχεις επιλέξει το σωστό σύντροφο για σένα; Είναι βαρετή μια ζωή με εγγυήσεις; Στο γάμο, μετά από ένα διάστημα, βαριέσαι; Κι αν ναι, ποιος ορίζει αυτό το διάστημα; Πάντως, ο Γιάννης και η Σοφία μέχρι να βαρεθούν, πέρασαν από διάφορα στάδια και τσακωμούς. Όποτε τσακώνονταν, γάβγιζαν σαν φοβισμένοι σκύλοι, πετούσαν αντικείμενα και πάνω στα νεύρα τους ξεστόμιζαν λόγια βαριά, που αμέσως μετάνιωναν. Ο σεβασμός εξαφανιζόταν και μετά επανερχόταν, εντοιχισμένος με τύψεις.
Μάλωναν για το κάθε τι. Για το κοτόπουλο που μαγείρευε συνέχεια η Σοφία, για την αστοχία του Γιάννη στη λεκάνη. Για τις ατελείωτες ώρες που δούλευε εκείνη κι έλειπε από το σπίτι, για τα μικροαστικά όνειρα εκείνου που δεν κατέβαλε καμία προσπάθεια για να ανελιχθεί μέσα στην τράπεζα. Όταν γεννήθηκαν τα δίδυμα, το νόμισμα αντιστράφηκε. Η Σοφία παράτησε τη δουλειά, κι από μια αδίστακτη καριερίστα μεταμορφώθηκε σε μία νοικοκυρά, που στη μαγειρική έτρωγε και την κυρία Βέφα. Ο Γιάννης, έπιασε την καλή με κάτι μετοχές στο χρηματιστήριο, κι από κει που ανυπομονούσε να πάει η ώρα τέσσερις για να σχολάσει έφτασε στο σημείο να δουλεύει σαν μυρμήγκι και να γυρίζει σπίτι τα μεσάνυχτα. Πλέον, δεν είχαν χρόνο ούτε για να τσακωθούν, τα ωράρια του Γιάννη δημιούργησαν μια τρομακτική απόσταση. Ρήγμα τόσο βαθύ, που κάθε φορά που προσπαθούσαν να συζητήσουν, τα προβλήματα έπεφταν μέσα του σε ελεύθερη πτώση.

Πρόβλημα που δεν λύνεται, παγιώνεται. Τα παγιωμένα προβλήματα απαιτούν περισσότερη προσπάθεια για να αποκατασταθούν και εν τέλει εξελίσσονται σε κομμάτι της καθημερινότητας. Το ζευγάρι κατευθυνόταν με σταθερή τροχιά προς το χωρισμό. Η Σοφία, παρερμήνευσε ένα επαγγελματικό μήνυμα στο κινητό του άντρα της κι αμέσως θεώρησε ότι την απατάει. Δείγματα δεν τις είχε δώσει ποτέ. Η αλήθεια ήταν πως ο Γιάννης είχε ποντάρει όλα του τα χρήματα σε μετοχές-φούσκα, είχε χάσει τα πάντα και δεν ήξερε με ποιο τρόπο να το πει στη γυναίκα του. Όσο καθυστερούσε, τόσο η Σοφία πίστευε πως διατηρεί παράλληλη σχέση. Μόλις αποκαλύφθηκε η πραγματικότητα, το ζευγάρι ξανάσμιξε ευτυχισμένο, σαν να μην είχε περάσει μια μέρα από την πρώτη φορά που έκαναν έρωτα. Το ρήγμα τσιμεντώθηκε με αγάπη, η εμπιστοσύνη επανήλθε και η ζωή τους άρχισε πάλι να κυλάει ομαλά.

Ο τρόπος που συμπεριφέρθηκαν την κρίσιμη στιγμή ήταν άξιος για χειροκρότημα. Και το χειροκρότημα ήταν δυνατό, ενθουσιώδες, παρατεταμένο και αληθινό. Το κοινό, στο «Αριστοτέλειο» θέατρο της Θεσσαλονίκης, χειροκρότησε με τη ψυχή του τη Ναταλία Δραγούμη (Σοφία) και το Θανάση Τσαλταμπάση (Γιάννης) στην πρεμιέρα της παράστασης του Γιώργου Βάλαρη, «το Μήλο». Οι δύο ηθοποιοί, λες κι έπαιζαν χρόνια μαζί στο θέατρο, είχαν ιδανική χημεία πάνω στο σανίδι και το αποτέλεσμα ήταν να χαρίσουν στους θεατές αμέτρητες στιγμές άφθονου γέλιου. Και μια κωμωδία, στην οποία βλέπεις τον κόσμο να γελάει, να του φτιάχνει η διάθεση και να φεύγει από το θέατρο ενθουσιασμένος, καταλαβαίνεις ότι έχει πετύχει πλήρως το σκοπό της.

Οι διάλογοι του Γιώργου Βάλαρη και του Στέλιου Παπαδόπουλου ήταν στρωτοί, έξυπνοι κι όχι ασφυκτικοί, που άφηναν το περιθώριο στους δυο πρωταγωνιστές να αυτοσχεδιάσουν και να παίξουν με το κοινό, το οποίο είχε τη δυνατότητα για περίπου δύο ώρες να ξεχαστεί από τα καθημερινά του προβλήματα. Ίσως και να αναλογιστεί τη συμπεριφορά του απέναντι στο σύντροφό του. Ωστόσο, πέραν του γέλιου και του ευτυχισμένου τέλους του ζευγαριού, το ερώτημα στην πραγματική ζωή παραμένει, έτσι όπως ακριβώς το είχε θέσει ο Άντι Γουόρχολ: είναι δυνατό να υπάρξει αγάπη που να κρατήσει για πάντα;","Το Φεβρουάριο του 2013, σε μια τεχνολογική γιάφκα στη Λάρισα, με φόντο μια γιγάντια βιβλιοθήκη, τύπου Χόγκουαρτς, γεμάτη περιοδικά ""Wired"" και επιστημονικά συγγράματα, o Νίκος Νανάς, και ο συνεργάτης του, Χρήστος Σπηλιόπουλος, στα πλαίσια μιας συνέντευξης για τα βραβεία καινοτομίας της ""Eurobank"", μου εξηγούσαν περήφανοι τι είναι το ""Noowit"". To δημιούργημά τους, που πήρε το όνομα του από το «νου» και την ευστροφία στα αγγλικά (wit), είναι μια διαδικτυακή πλατφόρμα δημοσίευσης ψηφιακού περιοδικού, το οποίο έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται στα ενδιαφέροντα του αναγνώστη. Με άλλα λόγια, o χρήστης της συγκεκριμένης διαδικτυακής εφαρμογής έχει τη δυνατότητα να επιλέγει τις πηγές ενημέρωσής του.
Αρχικά, όταν μου περιέγραφαν το κατόρθωμά τους, ο ερευνητής στο Ινστιτούτο Έρευνας και Τεχνολογίας Θεσσαλίας του ΕΚΕΤΑ (Νίκος) και ο απόφοιτος της Πολυτεχνικής Σχολής της Θεσσαλίας (Χρήστος), δεν ήταν πλήρως κατανοητό τι μπορούσε να κάνει η ψηφιακή τους εφαρμογή. Ώσπου, ξεκίνησα να το χρησιμοποιώ. Ύστερα από τρεις μέρες, το σύστημα είχε μάθει τις προτιμήσεις μου. Αντί να μπερδεύομαι και να χάνω χρόνο σε άρθρα που δεν με ενδιέφεραν, στο προσωπικό μου περιοδικό εμφανίζονταν αποκλειστικά «κομμάτια» που ήθελα πράγματι να διαβάσω. Το χάος της ηλεκτρονικής αρθρογραφίας ταξινομημένο στην εντέλεια! Μάλιστα, υπήρχε και διαβάθμιση, καθώς πρώτα-πρώτα συναντούσα άρθρα εξειδικευμένα πάνω στις αναζητήσεις μου, και στη συνέχεια ακολουθούσαν άρθρα που συνδέονταν γενικότερα με τα ενδιαφέροντά μου. Για παράδειγμα, στα αθλητικά κατείχαν περισσότερο χώρο ειδήσεις που αφορούσαν το ευρωπαϊκό μπάσκετ και έπονταν άλλα νέα σχετικά με τον αθλητισμό.
Σε διάστημα λιγότερο από έναν χρόνο το ""Noowit"" ξεπέρασε τους 5.000 χρήστες. Ωστόσο, ο αριθμός αυτός δεν στάθηκε ικανός για να εξασφαλίσει ο ιδρυτής του, Νίκος Νανάς, επαρκή χρηματοδότηση από ελληνικά fund. Ο πολύτιμος χρόνος που χάθηκε σε μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις, οι οποίες κατέληγαν στο κενό, «μπλόκαραν» την ομάδα. Κακά τα ψέματα, χωρίς χρήματα η περαιτέρω ανάπτυξή του ήταν αδύνατη, καθώς έπρεπε να προσληφθούν άτομα για να συντηρούν, να τρέχουν και να προωθούν το λογισμικό. Δεν το έβαλαν κάτω. Προσπέρασαν την απογοήτευσή τους, συνέχισαν να αυτοχρηματοδοτούν το ""Nοοwit"" κι επέστρεψαν ωριμότεροι στο προϊόν τους για να το βελτιώσουν - ποιος είπε ότι σε τούτη τη ζωή όλα γίνονται με την πρώτη;
Τα σχόλια των πρώτων χρηστών τους έδειξαν τον δρόμο: η εφαρμογή ήταν αρκετά δυσνόητη, δεν είχε παρουσία σε κινητά τηλέφωνα -«πώς είναι δυνατόν όλοι να χρησιμοποιούν smart phones για να ενημερωθούν κι εμείς να λείπαμε από κει;», θα μου πει γελώντας ο Νίκος Νανάς στην τηλεφωνική μας επικοινωνία, λες και είχε διαπράξει την γκάφα του αιώνα- και, το κυριότερο, απείχε πολύ από τη λογική των social media. Με ενθουσιασμό και περηφάνια, έσκυψαν πάνω από τα λάθη τους, και δουλεύοντας νυχθημερόν τους τέσσερις τελευταίους μήνες, κατασκεύασαν εξ αρχής μια ολοκαίνουργια ιστοσελίδα, σαφώς πιο οικεία στο κοινό. Για παράδειγμα, ο χρήστης μπορεί όχι μόνο να εκδίδει το προσωπικό του περιοδικό, αλλά και να κάνει ""follow"" (όπως στο twitter) σε περιοδικά άλλων.
Το ανανεωμένο ""Noowit"" πραγματοποίησε την εμφάνισή του την περασμένη Τετάρτη. Παρότι έχει αλλάξει πολύ, ο στόχος του παραμένει ίδιος: να σταματήσει τον «θόρυβο» (""cut the noise!"", είναι το σύνθημά του) που δημιουργεί η άναρχη διαδικτυακή ενημέρωση. Συνήθως όμως, έτσι συμβαίνει με τα αληθινά οράματα. Όσο κι αν αλλάξουν στην πορεία, η αρχική τους σύλληψη, ο λόγος δηλαδή για τον οποίο γεννήθηκαν, μένουν αναλλοίωτα. Κι έρχονται στο φως μόνο όταν οι δημιουργοί τους πιστεύουν σε αυτά και δεν τα παρατούν στις πρώτες-και στις επόμενες-δυσκολίες. Νικόλα, καλοτάξιδο.",True
"«Κε Τσίπρα είσαστε έτοιμοι να κυβερνήσετε από αύριο;», ρώτησε χθες μια δημοσιογράφος τον Πρόεδρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και εκείνος χωρίς δισταγμό της απήντησε: Ναι.
Να πω πως αν είχα όπλο στο σπίτι θα έβγαινα στην αυλή να ρίχνω στον αέρα από τη χαρά μου; Ψέματα θα είναι. Να πω ότι βραχυκύκλωσα για άλλη μια φορά προσπαθώντας να συμβιβάσω την καθημερινή απλή λογική με τα όσα λένε οι «σύντροφοι» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα είμαι πιο κοντά στην αλήθεια.

Πρώτ`, απ` όλα γιατί όντας τακτικός αναγνώστης της Κυριακάτικης Αυγής και της Εποχής, θυμάμαι ότι εκεί κατά τον Ιούλιο είχα δει ένα άρθρο στην Αυγή που έλεγε ότι διαπίστωσαν πως χρειάζονται τουλάχιστον 200 με 300  στελέχη. Να δουλευτούν, να καλλιεργηθούν και να μπορέσουν να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες του κόμματος εξαιτίας του νέου και σπουδαίου ρόλου που έχει αναλάβει στην πολιτική σκηνή (θέατρο είναι η πολιτική στη Ελλάδα,  μην το ξεχνάμε). Ρωτάς λοιπόν, χωρίς να περιμένεις και απάντηση: Ένα μήνα μετά τις εκλογές ήθελαν τόσες εκατοντάδες στελέχη, αν είχαν κάνει κυβέρνηση τον Ιούνιο θα ήταν ανέτοιμοι; Το είχαν πει; Από την άλλη, αφού αύριο κιόλας δηλώνει ο κ. Τσίπρας ότι μπορεί να αναλάβει, τα έφτιαξαν τα στελέχη από Ιούλιο έως Σεπτέμβριο;
Κι εγώ που νόμιζα ότι το καλοκαίρι είχαν αφήσει τη σκηνή και είχαν πάει να παίξουν με το κύμα να έκανα τόσο λάθος; Ναι αλλά έγινε το πραξικόπημα της Αγροτικής και φάνηκε σαν να τους είχε πάρει ο ύπνος στην άμμο, κάτω από τα αρμυρίκια. Και έχω λόγο να το λέω αυτό. Διότι ακριβώς μια εβδομάδα πριν από εκείνη την κατάπτυστη Παρασκευή είχε δημοσιεύσει την είδηση για την επικείμενη εκχώρηση της Τράπεζας τουλάχιστον μια εφημερίδα. Και αντί να κάνουν τότε τη φασαρία οι άνθρωποι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για να χαλάσουν τη δουλειά, ούρλιαξαν και ουρλιάζουν όταν πια είναι πολύ αργά και ποιος πιστεύει τώρα τον Αλέξη ότι μπορεί να γυρίσει πίσω το ποτάμι; Ή κοιμηθήκατε λοιπόν  κύριοι ή κοιτάζατε προς λάθος κατεύθυνση παρ` όλο που ακούγατε πίσω σας τον θόρυβο.

Και δεν είναι η πρώτη φορά. Και το περασμένο καλοκαίρι η Πλατεία αφέθηκε στην τύχη της και από εκεί ξεπήδησε θεριό ανήμερο η Χρυσή Αυγή. Και αυτό το καλοκαίρι μετανάστες θανατώθηκαν και δάρθηκαν και δεν υπήρξε μια μεγάλη κινητοποίηση. Ήταν βλέπεις καλοκαίρι πάλι.
«Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πέρα από το μεγάλο πρόβλημά της συγκρότησής του σε ενιαίο φορέα, πράγμα καθόλου εύκολο γιατί η αντίσταση των γραφειοκρατών είναι δεδομένη-όταν δουν πως κινδυνεύουν οι έμμισθες καρέκλες τους και η πολυπόθητη προοπτική για το κοινοβούλιο- έχει ν` αντιμετωπίσει ένα ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα, το ρίζωμά του στην κοινωνία…» έγραφε μόλις στις 2 Σεπτεμβρίου ο Περικλής Κοροβέσης στην Εποχή. Και πώς να ριζώσει στην κοινωνία όταν ο μέσος άνθρωπος βλέπει και ακούει μικρά και μεγάλα, ακατανόητα για ένα τέτοιο κόμμα. Όταν έγινε η έφοδος του ΣΔΟΕ στην Ύδρα βγαίνει ο βουλευτής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Θ. Δρίτσας στο σταθμό του κόμματός του και είναι εμφανώς δυσαρεστημένος από την όλη ιστορία και από τους ανθρώπους του ΣΔΟΕ! Λέει μάλιστα και το εξής εξωφρενικό: «Περίμεναν να μην δώσει σε δέκα τραπέζια απόδειξη για να γίνει Αυτόφωρο το αδίκημα. Αυτό δεν δείχνει πως ήταν στημένο; (άρα απαράδεκτο κατά τον κ. βουλευτή). Βέβαια αν επενέβαιναν με την πρώτη δεν δικαιολογούμαστε να πιστέψουμε πως το επιχείρημά του θα ήταν: «μια φορά το έγινε, του ξέφυγε κι αυτοί του όρμησαν». Βέβαια δεν έκανε καν τον κόπο, υποθέτω, να πληροφορηθεί  τι απαράδεκτη κατ` εξακολούθηση συμπεριφορά υπερασπιζόταν. Σωστή είναι η ανάλυση που έγινε πως επρόκειτο για μια επιχείρηση αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης αφού την ίδια στιγμή κυκλοφορούσαν ανέγγιχτοι από το ΣΔΟΕ οι μεγαλοκαρχαρίες αλλά κι αυτοί οι τύποι μια κρυφή πληγή ήταν εκεί στην Ύδρα.

Γενικότερα αυτό τον καιρό ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι με τους πάντες. Και με τον αστυνόμο που κάνει τα στραβά μάτια όταν πέφτει το ξύλο στους μετανάστες, και για τους κληρικούς κάνει αυτό τον καιρό πως δεν υπάρχουν (ολόκληρο το Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη λέξη δεν ακούστηκε για το ότι πληρώνονται και δεν προσφέρουν κάποιο κοινωνικό έργο όπως θα μπορούσαν (σε νοσοκομεία, φυλακές, σχολεία)) και με τον κάθε διαμαρτυρόμενο είναι. Αύριο για παράδειγμα, αντί να τραβήξουν χειρόφρενο στα Μέσα Μεταφοράς οι εργαζόμενοι δεν μπορούσαν να δουλέψουν αλλά να πουν πως δεν θα κάνουν ελέγχους στα εισιτήρια, για να μην ψάχνει ο φτωχός κόσμος τρελαμένος το πώς θα πάει στις δουλειές, στο μεροκάματο και στα νοσοκομεία; Αλλά όχι, θέλουμε απεργία, τη χαρά του συνδικαλιστή, με την παλιά κλασική γεύση. Τώρα άλλωστε και οι Φωτόπουλοι έχουν βρει ζεστή φωλιά και ασυλία στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και περνάμε τη γραμμή πως όποιος τους κατηγορεί είναι βαλτός να απαξιώσει τους κοινωνικούς αγώνες.
Και μάλλον βαλτή θα ήταν και μια εφημερίδα που έγραψε ότι έχουν ήδη ανοίξει δίαυλοι επικοινωνίας ανάμεσα στους διάφορους ολιγάρχες, Βαρδινογιάννηδες κλπ με την Κουμουνδούρου. Εγώ τώρα γιατί πιστεύω πως αν όχι μήνυση τουλάχιστον εξώδικο θα έπρεπε να της στείλουν από το ΣΥ.ΡΙΖ.Α γι αυτό; Αλλά αμέσως την επόμενη εβδομάδα βλέπω να γράφεται και ότι δεν κυνηγιέται και με ιδιαίτερη θέρμη το θέμα του Ο.Π.Α.Π.! Και χθες, στην Αυγή στη σελίδα 11, όπου υπάρχει αναφορά στο θέμα του Ο.Π.Α.Π. διαβάζω πλέον πραγματικά έκπληκτος: «Σε μάχη μεταξύ κορυφαίων επιχειρηματικών ομίλων της χώρας εξελίσσεται η αντιπαράθεση για τον έλεγχο του χρυσωρυχείου όπως αποκαλείται ο Ο.Π.Α.Π.» και παρακάτω: «Μένει να δούμε ποιοι θα συνεργαστούν με ποιούς και τι θα συμβεί αν μερικοί μείνουν έξω από τη συμφωνία». Μένει να δούμε. Αυτό μόνο μένει να δούμε, έτσι; Σαν απλοί εξωτερικοί παρατηρητές πάλι, όπως και με την Αγροτική Τράπεζα; Μετά θα φωνάξουμε; Τι μας λέτε; Τώρα δεν προβλέπεται καμιά δράση για να τους χαλάσουμε τη δουλειά, μόνο θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα; Ή πάλι δεν κατάλαβα καλά;
Ούτε βέβαια κατάλαβα γιατί μας διάβασε ο κ. Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη, όλη εκείνη την έκθεση ιδεών. Κάτι πάντως άμεσο και συγκεκριμένο δεν ακούστηκε. Και την Κυριακή σε σχετική ερώτηση απάντησε πως όταν αυξηθεί ο μισθός του εκπαιδευτικού θα δούμε αν θα συνεχίσει να κάνει ιδιαίτερα. Αλλά αν δεν κάνω λάθος οι δικαστικοί έπαιρναν μισθό που ούτε καν στα όνειρά του δεν πρόκειται να δει ποτέ ο εκπαιδευτικός και την ίδια στιγμή κάποιοι είχαν στήσει το παραδικαστικό κύκλωμα για να βγάζουν κι άλλα άρα δεν είναι το ύψος του μισθού που αποκαθιστά την ηθική τάξη. Και ο καθημερινός άνθρωπος θα ρωτήσει: Μα πού ζουν αυτοί οι σύντροφοι;
Εκεί που ζουν, προφανώς δεν μπορούν να πιάσουν μερικά καθημερινά προβλήματα, έστω και μικρά για να κάνουν κάτι και ασχολούνται με το αν θα τους συναντήσει ο Α ή ο Β μεγαλόσχημος της Ευρωπαϊκής Ένωσης λες και αυτό θα άλλαζε κάτι στην τύχη μας. Δεν λέω να αλειφτούν με λάδι και να πιάσουν τα καρτέλ να τα πνίξουν. Αλλά ας ασχοληθούν λίγο και με καθημερινά προβλήματα. Δεν ξέρουν για παράδειγμα ότι οι Τράπεζες όταν καθυστερήσεις να πληρώσεις τη δόση του μήνα σου βάζουν πρόστιμό όχι μόνο έναν υπέρογκο τόκο αλλά, και αυτό είναι το σκανδαλώδες, ο τόκος είναι όχι επί του ποσού που χρωστάς εκείνη τη στιγμή αλλά εφ` όλου του αρχικού ποσού άσχετα, αν έχεις ξεπληρώσει ήδη ακόμη και το 90%!!! Έκαναν τίποτα; Έχουν να προτείνουν κάτι για το θέμα του Ο.Σ.Ε. που μας κοστίζει 1 εκατομμύριο ην ημέρα; Όπως μου είπε ένας καθηγητής Πανεπιστημίου, με τα χρήματα που μας κόβουν εξοικονομούν, λένε 20 εκατομμύρια, δηλαδή μας προτείνουν να καλύψουμε για 20 ημέρες τις ζημιές από τον Ο.Σ.Ε. διαλύοντας έτσι τις Ανώτατες Σχολές. Αντιπρόταση δεν άκουσα να υπάρχει στην έκθεση ιδεών της Θεσσαλονίκης.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για ένα μέρος του πληθυσμού είναι ακόμη ελπίδα. Ας μη φθάσουμε να λέμε η ελπίδα… ξυπνάει τελευταία.","Τη Δευτέρα 12 Αυγούστου το Google μας έκανε μια έκπληξη. Για άλλους ευχάριστη και για άλλους εντελώς ακατανόητη. Αντί για το συνηθισμένο του λογότυπο εμφανίστηκε ένα σύμπλεγμα περίπου όμοιο με αυτό: [δίπλα μια γάτα να βγαίνει φρέσκια μέσα από ένα κουτί, μια άλλη σαν φάντασμα που φαίνεται να ανέρχεται προς κάποιο (γατο)παράδεισο και μαζί μερικά από τα γράμματα της εταιρείας, το G και το e (δείτε το εδώ).
Ήταν εκείνη την ημέρα 126 χρόνια από τη γέννηση του Αυστριακού Φυσικού Έρβιν Σρέντιγκερ αλλά και το Protagon σε αναστάτωση από την επίθεση που είχαμε δεχτεί. Επειδή άκουσα ακόμη και στο ραδιόφωνο να αναρωτιούνται τη ήθελε να πει ο επινοητικός δημιουργός των dooddles (=πρόχειρα σκιτσάκια) της διάσημης πια εταιρείας, σκέφθηκα πως ίσως να είναι στη θέση τους δυο λόγια γύρω από το θέ(α)μα αυτό. Οι άνθρωποι του Google σκέφθηκαν να συνδυάσουν το λογότυπό τους με τη διάσημη εξίσωση του Σροέντιγκερ (1887-1961). Μια εξίσωση ανάλογης αξίας με τις εξισώσεις του Αϊνστάιν, μόνο που αναφέρεται σε έναν γειτονικό αλλά εντελώς διαφορετικό υλικό κόσμο. Ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας και με τα όποια συνηθισμένα μικροσκόπια, με τηλεσκόπια και διαστημόπλοια, είναι ο μακρόκοσμος. Και εκεί οι εξισώσεις του Νεύτωνα ή σε ορισμένες περιπτώσεις για περισσότερη ακρίβεια οι εξισώσεις του Αϊνστάιν μας δίνουν ό,τι ζητούμε και με αρκετή ακρίβεια μάλιστα. Αν όμως προσπαθήσουμε να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις ίδιες για να περιγράψουμε τον μικρόκοσμο, που αρχίζει περίπου από τα 10 δισεκατομμυριοστά του μέτρου, εκεί όπου συναντούμε μόνον μόρια, άτομα και ακόμη πιο στοιχειώδη σωματίδια τότε είναι σαν να έχουμε εισχωρήσει σε έναν εντελώς άλλο κόσμο. Και εκεί δεν υπάρχει πια βεβαιότητα για το πού βρίσκεται το κάθε τι αλλά μόνον πιθανότητα. Και αν αυτό φαίνεται σχετικά λογικό, ό,τι κινείται σε αυτό το μικρόκοσμο μερικές φορές τα όργανα παρακολούθησης και καταγραφής δείχνουν ότι συμπεριφέρεται σαν ένα υλικό σωματίδιο, μια μπαλίτσα δηλαδή που κινείται στο χώρο και μερικές φορές σαν ένα κύμα. Αυτή όμως η κυματική συμπεριφορά χρειαζόταν και την κατάλληλη μαθηματική εξίσωση για να την περιγράφει. Και δεν ήταν αυτό δυνατό να γίνει χρησιμοποιώντας τις εξισώσεις που έχουμε στη Φυσική του μακρόκοσμου για τα συνηθισμένα κύματα, του ήχου ή της θάλασσας για παράδειγμα. Διότι όπως είπαμε στον μικρόκοσμο μόνον οι πιθανότητες παίζουν. Το ανθρώπινο μυαλό όμως μπόρεσε, εκεί στο πρώτο τέταρτο του προηγούμενου αιώνα να συνδυάσει τα δυο. Συνέδεσε τη συμπεριφορά ενός σωματιδίου με ένα υποθετικό κύμα, έφτιαξε μια εξίσωση για να το περιγράφει και κατανόησε πως το πλάτος αυτού του υποθετικού κύματος όταν το πολλαπλασιάσεις με τον εαυτό του σου δίνει κατά έναν απροσδόκητο (για εκείνη την εποχή τουλάχιστον) τρόπο την πιθανότητα να βρίσκεται κάπου ένα σωματίδιο. Το 1925, σε ηλικία 38 ετών ο Σρέντιγκερ, έδωσε μαθηματική υπόσταση στη μεγαλοφυή πρόταση ενός άλλου σπουδαίου Γάλλου Φυσικού ότι τα σωματίδια μπορούμε να τα βρούμε να συμπεριφέρονται και σαν να ήταν κύματα. Το Ψ είναι ένας συνοπτικός συμβολισμός που ο μηχανισμός του Σρέντιγκερ (δηλαδή η εξίσωσή του), μας επιτρέπει, αν τον χειριστούμε όπως πρέπει, να πληροφορηθούμε για την ένδειξη που προκύπτει, έστω και στο περίπου, τη σχετική με το πώς συμπεριφέρεται ένα σωματίδιο σε δεδομένη στιγμή.
Η Google όμως μας έβαλε δίπλα και τις δυο γάτες, για να μας θυμίσει ότι το 1935, ο ίδιος ο Σρέντιγκερ διατύπωσε ένα θεωρητικό πείραμα, που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε γιατί δεν είχε νόημα να το δούμε να συμβαίνει, με μια γάτα κλεισμένη σε κουτί, και έναν μηχανισμό δηλητηρίασής της σε περίπτωση που ένα σωματίδιο του μικρόκοσμου, θα έκανε την εμφάνισή του όσο θα κρατούσε το (υποθετικό) πείραμα. Αυτή είναι η γάτα του Σρέντικερ και το πείραμα εξέφραζε στην πραγματικότητα την αμφιβολία του ήδη διάσημου Αυστριακού Φυσικού για τα θεμέλια της Κβαντομηχανικής, της επιστήμης που ο ίδιος είχε τεράστια συμβολή στη θεμελίωσή της! Ναι, παρ` όλο που αρκετοί έχουν παρερμηνεύσει τι ήθελε να πει ο Σρέντιγκερ. Σύμφωνα με το πείραμα, επειδή δεν ξέρουμε αν το σωματίδιο εμφανίστηκε ή όχι, ή αν βρίσκεται σε κάποια ενδιάμεση κατάσταση, που αυτό το ενδιάμεσο το επιτρέπει η συμπεριφορά των… κατοίκων του μικροκόσμου, πριν ανοίξουμε το κουτί δε ξέρουμε και αν η γάτα είναι ζωντανή ή πήγε ήδη στον άλλο κόσμο ή βρίσκεται και αυτή σε μια ενδιάμεση(;) κατάσταση. Με αυτό ο Σρέντιγκερ ρωτούσε τον κόσμο: Είναι δυνατόν να συμβαίνει; Και προς μεγάλη του έκπληξη πολλοί του απήντησαν εκείνη την εποχή: ναι, είναι. Βέβαια όταν αναλύεται σήμερα το παράδοξο αυτό πείραμα η απάντηση είναι περίπου ότι όσα πράγματα ισχύουν στον μικρόκοσμο δεν μπορείς να τα μεταφέρεις αυτούσια και στον μακρόκοσμο. Άρα δεν έχει νόημα να συζητούμε για κάτι τόσο μεγάλο όπως μια γάτα και να ρωτούμε αν θα συμπεριφερθεί όπως ένα μόριο.
Με την ευκαιρία, και την παραπάνω απόπειρα εξήγησης επιτρέψτε μου να αναφερθώ και στη μόδα όπου σε πολλές θεραπείες (με αέρα κοπανιστό), κολλούν και τη λέξη «κβαντικός» για να δελεάσουν την πελατεία. Πρόκειται νέτα σκέτα για μπαρούφες. Αρκεί να σκεφθούμε αυτά που αναφέραμε πριν. Δεν ελέγχουμε τον μικρόκοσμο όπως κάνουμε με τον μακρόκοσμο και δεν μπορούμε να προσφέρουμε αυτά που υπόσχονται οι κβαντικές θεραπείες. Μόνο την τσέπη μας μπορούν να επηρεάσουν και μάλιστα με αρνητικό τρόπο.",True
"Πρέπει να ήταν το 1985, προεκλογική περίοδος, αρχές καλοκαιριού. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προσπαθεί να προσελκύσει ψηφοφόρους μ` έναν απόλυτα... φαύλο τρόπο (υπενθύμιση αναγκαία για όσους σήμερα ομνύουν στη σοφία του και την απέχθειά του στον λαϊκισμό). Υπόσχεται φθηνότερα αυτοκίνητα! Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, βασικός αντίπαλος που μάλιστα ήδη βρίσκεται μια τετραετία στην εξουσία, υπόσχεται «ακόμα καλύτερες ημέρες», μ` ένα όμορφο κοριτσάκι σε γιγαντοαφίσες. Μια ομάδα ψηφοφόρων του δεύτερου, ανακαλύπτει ένα σύνθημα για ν` απαντήσει στα φθηνά αυτοκίνητα του Μητσοτάκη. «Καλύτερα παπάκι, παρά τον Μητσοτάκη»! Εμπνευσμένο, σίγουρα. Δεν ξέρω αν συνέβαλλε καθοριστικά στην εκλογική ήττα του Μητσοτάκη, ξέρω ότι ως σύνθημα κυριάρχησε για πολλά χρόνια από τότε.
Όταν άκουσα προχθές το βράδυ τον Α. Σαμαρά να υπόσχεται δωρεάν Wi-Fi από την επόμενη χρονιά, αυτόματα μου ήρθε στον νου το σύνθημα με το παπάκι. Οι χρήστες του διαδικτύου άρχισαν να ειρωνεύονται την υπόσχεση («Άσε τα Wi-Fi και δώσε στον λαό να φάει» ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά σχόλια), αλλά κανένα από αυτά τα σχόλια δεν άγγιξε τους εμπνευσμένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ το 1985. Άλλη εποχή, άλλα συνθήματα.
Όπως άλλωστε και άλλη εποχή, άλλες υποσχέσεις. Ωστόσο, η ίδια δημαγωγία, ο ίδιος λαϊκισμός, ο ίδιος παλαιοκομματισμός, ο ίδιος επικοινωνιακός εντυπωσιασμός. Όλα τα στοιχεία εκείνα δηλαδή, που βύθισαν τη χώρα, τη χρεοκόπησαν, την οδήγησαν στην απόλυτη καταστροφή. Όπως φαίνεται, αυτά τα στοιχεία μας διακρίνουν διαχρονικά. Όχι μόνο σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού, αλλά και ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας, το οποίο επιβραβεύει αυτά τα στοιχεία. Ας το παραδεχτούμε, δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα. Η χώρα, με τη συναίνεση πολλών, πορεύεται με αυτό τον τρόπο.
Δεν ξέρω αν οι εποχές είναι συγκρίσιμες. Τότε, η χώρα γνώριζε ενός είδους ευημερία με δανεικά. Δανεικά που πήγαιναν σε μίζες, σε προμήθειες, σε καταναλωτικά είδη, σε πλαστή ανάπτυξη. Είναι τα δανεικά που καλούμαστε σήμερα να ξεπληρώσουμε και με τα οποία μας χρέωναν οι κυβερνήσεις. Με τη συναίνεσή μας πάντοτε - τη συναίνεση πολλών, για την ακρίβεια. Σήμερα, η χώρα γνωρίζει την απόλυτη χρεοκοπία. Σχεδόν σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο στο οικονομικό. Ολοένα και μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες οδηγούνται στην ανέχεια, η φτώχεια θεριεύει, οι πιο παραγωγικές ηλικίες οδηγούνται στο περιθώριο ή το εξωτερικό, η ανάγνωση των αιτιών της κρίσης αποδίδεται ακόμα και σε ψεκασμούς! Η παρακμή μοιάζει ανυπέρβλητη. Και απέναντι σε όλο αυτό το σκηνικό, ο πρωθυπουργός της χώρας υπόσχεται «μετά βεβαιότητας μάλιστα, αφού το μελέτησα», όπως μας είπε, πως σ` έναν χρόνο θα έχουμε όλοι δωρεάν ασύρματη πρόσβαση στο ίντερνετ.
Την εξαγγελία του ο πρωθυπουργός τη φύλαγε για το τέλος, λίγο πριν ολοκληρωθεί η συνέντευξη. Προφανώς θεωρώντας πως πρόκειται για μια υπόσχεση θεμελιώδους σημασίας, την επένδυσε με τα σχετικά επιχειρήματα. «Οι νέες τεχνολογίες είναι ο τομέας όπου μπορούν να αναληφθούν επιχειρηματικές πρωτοβουλίες από νέους. Η χώρα μας διαθέτει ""μυαλά"" και έμψυχο δυναμικό που μπορούν να πετύχουν θαύματα σε αυτόν τον τομέα. Υπάρχουν ήδη πολλά εντυπωσιακά παραδείγματα». Πράγματι, υπάρχουν εντυπωσιακά παραδείγματα και εντυπωσιακά μυαλά σ' αυτή τη χώρα. Αλλά το πρόβλημά τους δεν είναι τα 10 ή 15 ευρώ που καταβάλλουν για πρόσβαση στο ίντερνετ. Το πρόβλημά τους είναι η ανυπαρξία ενός σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Το πρόβλημά τους είναι ο λαϊκισμός με τον οποίο διαχειρίζονται τις τύχες τους, τις τύχες μας, οι πολιτικοί...","Έχω μια καλύτερη λύση για τον Κατίδη. Να τον τεμαχίσουμε και να τον πετάξουμε στα σκυλιά. Παρακολουθούσα τις αναλύσεις στα ραδιόφωνα αλλά και το βράδυ, στην τηλεόραση. Ο Κατίδης -για μερικούς δημοσιογράφους, αλλά και για ορισμένους πολιτικούς που μιλούσαν από τα κινητά τους- είναι, περίπου, ο Χίτλερ αυτοπροσώπως. Και μετά είναι τα «κοινωνικά δίκτυα». Ο Κατίδης πρέπει «να βγάλει τον σκασμό, να γυρίσει στο χωριό του στα Γιαννιτσά, να σκάψει ένα λάκκο, να χωθεί μέσα και να μην ξαναβγεί ποτέ». Αυτά ήταν τα θετικά σχόλια, γιατί υπήρχαν και αρνητικά που ζητούσαν να μπει στη φυλακή (σε κελί με μετανάστες - αυτό ήταν υπονοούμενο) και σε κάθε περίπτωση να πάψει να κυκλοφορεί γιατί κάποια στιγμή «θα τον βρούμε και θα τον τιμωρήσουμε όπως αρμόζει στα γουρούνια του είδους του». Όλα αυτά, βέβαια, γραμμένα από αντιρατσιστές - για να μην μπερδευόμαστε το διευκρινίζω.
Και μετά είναι ο ισόβιος αποκλεισμός από κάθε εθνική ομάδα. Γιατί μόνο ισόβιος; Τα παιδιά του Κατίδη δηλαδή θα έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν σε εθνικές ομάδες; Τα εγγόνια του; Και γιατί να τον αποκλείσουμε μόνο από όλες τις εθνικές αθλητικές διοργανώσεις; Σε πολιτιστικές διοργανώσεις θα μπορεί να συμμετέχει; Δηλαδή, αύριο-μεθαύριο, θα μπορεί να πάει στην παρέλαση; Και το Πάσχα στην Ανάσταση; Κι αν μολύνει τους άλλους Χριστιανούς; Αλήθεια, το ενδεχόμενο της μόλυνσης το έχουμε σκεφθεί; Να μολύνει τη γειτονιά του και στη συνέχεια με τα σταγονίδια και τις άλλες γειτονιές; Και εκεί που ήμασταν μια κοινωνία ανεκτική, χωρίς βία και διακρίσεις να γίνουμε ξαφνικά όλοι φιλοναζιστές;
Το σημαντικότερο είναι πού βγήκε και τα έκανε όλα αυτά ο Κατίδης; Στα ελληνικά γήπεδα! Έλα, Θεέ, στον τόπο σου! Σαν να λέμε, στους ναούς της αθλητικής δημοκρατίας. Εκεί που οι αντίπαλοι φίλαθλοι χαιρετιούνται με ελαφρές υποκλίσεις της κεφαλής, ο Κατίδης προσπάθησε να φέρει νέα ήθη. Λες και έχουν ακουστεί ποτέ ρατσιστικά συνθήματα στα ελληνικά γήπεδα. Λες και υπάρχουν οπαδοί που χαιρετάνε ναζιστικά και απλώνουν πανό με φασιστικά σύμβολα. Και το '99 που κάψανε τη σημαία της Αλβανίας στο Ολυμπιακό στάδιο φωνάζοντας «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ - Αλβανέ - Αλβανέ», ο Κατίδης πού ήταν; Μα, ήταν πέντε ετών! Λίγα έχουμε δει τα μάτια μας, από πεντάχρονα;
Και πότε χαιρέτησε ναζιστικά ο Κατίδης; Την επέτειο των 70 χρόνων από την έναρξη του εκτοπισμού των Ελλήνων Εβραίων από τη Θεσσαλονίκη. Α, το κάθαρμα! Τέτοιο μίσος για τους Εβραίους, που ήθελε να αμαυρώσει την επέτειο. Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που οι Έλληνες Εβραίοι γίνονται στόχος. Δείτε τα συνθήματα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο -δουλειά του Κατίδη, κατά πάσα πιθανότητα- και θυμηθείτε τις επιθέσεις τα τελευταία χρόνια στις συναγωγές και τις προσπάθειες εμπρησμού εβραϊκών μνημείων. Μα, θα μου πεις, «τότε ο Κατίδης ήταν δέκα χρονών». Ε, λίγα έχουμε δει και από δεκάχρονα;
Ή πιστεύετε και εσείς το αφελές σενάριο ότι ο Κατίδης ήταν ένα φτωχόπαιδο, χωρισμένων γονιών που μεγάλωνε σε ένα χωριό των Γιαννιτσών και δεν έκανε τίποτε άλλο -ούτε βιβλίο άνοιγε- εκτός από το να κυνηγά μια μπάλα. Για βλάκες μας περνούν; Ο Κατίδης είχε σχέδιο. Να έρθει στην ΑΕΚ, να βάλει γκολ σε μια δύσκολη εθνικά στιγμή - μην ξεχνάμε και τη φορολογία των καταθέσεων στην Κύπρο- να χαιρετήσει ναζιστικά και να στρέψει μια κοινωνία προς τον ναζισμό.
Τέλος πάντων και για να μη μακρηγορώ. Νομίζω ότι η συμφωνία όλων των πολιτικών κομμάτων - του «συνταγματικού τόξου» - για το κίνδυνο Κατίδη είναι μια καλή αρχή. Οι Έλληνες, στα δύσκολα, ενώνονται. Έξω, τώρα, ο Κατίδης! Μαζί - μαζί, να φύγουν οι Ναζί (που φώναζαν και στο Σύνταγμα τη μέρα που ήρθε η Μέρκελ).
Τώρα και για να σοβαρευτούμε ο Γιώργος Μαυρωτάς είπε όλα τα σωστά από την πρώτη στιγμή, εδώ στο protagon. Διαβάστε τον.
Και διαβάστε και τη βραδινή ανακοίνωση του πιτσιρικά Κατίδη: «Είμαι απόλυτα απαράδεκτος και νιώθω άθλια για όσα προκάλεσα με την άστοχη όσο και βλακώδη ενέργειά μου (…) η ΑΕΚ, την ιστορία της οποία προσέβαλλα με την απαράδεκτη και ηλίθια ενέργειά μου δεν έχει καμία ευθύνη. Εγώ έκανα το λάθος, εγώ θα το πληρώσω. Θέτω τον εαυτό μου εκτός ομάδας (…) δεν είμαι ούτε φασίστας, ούτε νεοναζιστής και ούτε ρατσιστής αφού έχω ετεροθαλή αδερφό από το Πουέρτο Ρίκο, ενώ η οικογένειά μου είναι όλοι από τον Πόντο και έχει βιώσει με τον χειρότερο τρόπο τον ρατσισμό (..)».
Ας δεχθούμε λοιπόν τη συγνώμη του Κατίδη, ας πάρουμε το κείμενο της μεταμέλειας του κι ας το μοιράσουμε στα γήπεδα. Θα είναι μεγαλύτερη η υπηρεσία μας από το να σκιαμαχούμε με ανύπαρκτους εχθρούς, αφήνοντας τους αληθινούς εχθρούς, τους αληθινούς ρατσιστές, τους αληθινούς φασίστες, τους αληθινούς θιασώτες τις βίας, να αλωνίζουν.",False
"Και κυβέρνηση μαζί και αντιπολίτευση, και δεξιό και αριστερό, και διαπλεκόμενο και καθαρό, και συντηρητικό και προοδευτικό, και ικανό και ανίκανο, και μαρξιστικό και νεοφιλελεύθερο, και ευρωπαϊκό και εθνικιστικό, και πατριωτικό και διεθνιστικό.
Και με τους εργολάβους και με τους οικολόγους, και με τους ποδηλατόδρομους και με τους αυτοκινητόδρομους, και με τον Καντάφι και με τον Κλίντον, και με τους βομβαρδισμούς και με τον Μιλόσεβιτς, και με τους παραθρησκευτικούς και με τους Γιακωβίνους, και με τους διορισμούς και με το ΑΣΕΠ, και με τα ρουσφέτια και με την αξιοκρατία, και γεμάτο αποστάτες και εναντίον των αποστατών.
Και με τον εκσυγχρονισμό και με την οπισθοδρόμηση, και με τον Παπανδρεϊσμό και εναντίον της οικογενειοκρατίας, και με τη ΓΕΝΟΠ και με την αποκρατικοποίηση, και με τους λιμενεργάτες και με τους Κινέζους, και με τα σκυλάδικα του Βαγγέλη Γιαννόπουλου και με τα Μέγαρα του Χρήστου Λαμπράκη.
Ξέρει και να διοργανώνει μπλόκα και να ξεφουσκώνει λάστιχα τρακτέρ, και να δεξιώνεται σε κότερα και να κωπηλατεί με κανό, και να διορίζει χιλιάδες και να διώχνει άλλους τόσους, και να γεμίζει τον τόπο με αναπήρους-μαϊμούδες και να τους κυνηγά στη συνέχεια, και να δανείζεται ασύστολα και να καταγγέλλει την υπερχρέωση, και να φτιάχνει απεργίες και να τις καταστέλλει άγρια.
Αχ αυτό το αιώνιο πολυσυλλεκτικό ΠΑΣΟΚ.
Και με τους σκληρότερους μηχανισμούς στο εσωτερικό του και με την εκλογή του αρχηγού απ` το λαό, και με τους αγανακτισμένους (βουλευτές) και με τους τροϊκάνους (υπουργούς), και με τους ΧΥΤΑ και με τους κατοίκους της Κερατέας, και με τους τραπεζίτες και με τους υπερχρεωμένους κακομοίρηδες, και με τους μετανάστες και με τον φράχτη στον Έβρο, και με τα πιράνχας και με τη συνταγογράφιση.
Και με τα κέρδη του χρηματιστηρίου και εναντίον των χρηματιστηριακών κερδοσκόπων, και με την κάθαρση στο πρόγραμμα του και με τους κλέφτες στους κόλπους του, και με την ανθρώπινη αυτοδιοίκηση και με τους Καλλικράτηδες, και με τη γραβάτα του Τρισέ και με το σαρίκι του εμίρη του Κατάρ, και με τα μεγαλεπίβολα σχέδια του Αθεμπίγιο και με τα προστιματάκια τακτοποίησης των ημιυπαίθριων.
Και με την ΕΟΚ και με το ΝΑΤΟ και με το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», και με τον μονοκομματισμό και με τη συναίνεση, και με τη μανία για εξουσία και με το «με νοιάζει η πατρίδα κι όχι η καρέκλα», και με την επιστροφή στη ρίζα του αγνού Ολυμπισμού και με τη ντόπα, και με τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη και με τον Παναθηναϊκό του Βαρδινογιάννη.
Αυτό το 35χρονο πολυσυλλεκτικό αλλοπρόσαλο ΠΑΣΟΚ, που ιστορικά ισοφαρίζει θετική και αρνητική προσφορά στον τόπο σα να κινείται μέσα σ` έναν αέναο βασανιστικό κύκλο, είδαμε πάλι χθες σ` όλη του τη μεγαλοπρέπεια και κακομοιριά μαζί. Μην παρασύρεστε από εύκολες εντυπώσεις. Μέσα στο DNA αυτού του καθαρά ελληνικού καταφερτζίδικου κόμματος, υπάρχει ένα είδος γεννετικού προγραμματισμού αυτοπροστασίας. Ενός μηχανισμού που αντί να έχει την πολιτική και κοινωνική αντιπολίτευση απέναντι του, την εγκολπώνει και την καταλαγιάζει.
Όταν η πολιτική τού εκκρεμούς που ονομάζεται κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε ένα από τα δύο άκρα, δεξιά ή αριστερά, νομοτελειακά ξεσπά μια μίνι εσωτερική (ελεγχόμενη και ουδέποτε αυτοκαταστροφική) επανάσταση, που πρεσβεύει και υπερασπίζεται την άλλη πολιτική αντίληψη. Η αντίδραση αυτή κρατά ζωντανή την επαφή του συνολικού πολιτικού οργανισμού με τα στρώματα που δυσαρεστούνται από την ακολουθούμενη ακραία πολιτική κι ετοιμάζονται να τον εγκαταλείψουν. Το 'χουμε ξαναδεί πολλές φορές το παιχνίδι και έχει πολλάκις αποδώσει. Δεν σημαίνει ότι θα πετυχαίνει πάντα, μπορεί αυτή τη φορά να αποδειχτεί ιστορική καρικατούρα, αλλά μην την υποτιμούμε κιόλας. Η ιδεολογική παι πολιτική προσαρμοστικότητα χάριν της επιβίωσης, ήταν πάντα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του κόμματος που κυβερνά. Σήμερα, το εκκρεμές ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο πιο ακραίο δεξιό του σημείο και η «επανάσταση» που εύκολα κατεστάλη την Πέμπτη ήταν άκρως αριστερή φιλολαϊκή... Ο νοών νοείτω.","Άφησα μια μέρα να περάσει, για να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός γύρω μου και μέσα μου. Καθότι -το ομολογώ- βλέποντας τον περιβόητο αγώνα, μια ταραχή την έπαθα.

Γεννήθηκα σε μια πόλη γεμάτη Ολυμπιακούς και μεγάλωσα σ' ένα σπίτι με μια αφίσα του Σιδέρη στο αποθηκάκι. Είχε φαρδιές κόκκινες ρίγες η φανέλα του και πατούσε μια τρίφυλλη μπάλα με το πόδι του. Πρώτη φορά που πήγα σε αθηναϊκό γήπεδο στα δεκαπέντε μου (στα Χανιά πήγαινα τακτικά τσαμπατζής, έπαιζαν τότε β' εθνική), πήγα μόνο και μόνο για να δω τον Τριαντάφυλλο με τις φαβορίτες. Πουλούσα πασατέμπο τέσσερα ολόκληρα χρόνια στο παλιό Καραϊσκάκη σε αγώνες του Ολυμπιακού και του Εθνικού, όταν ήμουν φοιτητής. Ας μην συνεχίσω με παίχτες, χρονιές και αγώνες, ως σήμερα. Πολυλογία θα ήταν.

Έχω ένα βαθύ συναισθηματικό δέσιμο με τον Ολυμπιακό. Από παιδάκι. Εκτός από τον μύθο της ομάδας, με γοήτευαν πάντα και οι κοινωνικές αναφορές των οπαδών της. Γούσταρα που οι γαύροι μας ήταν από τις πιο φτωχικές γειτονιές του λεκανοπεδίου. Ο οπαδός του Ολυμπιακού που κατέβαινε στο Καραϊσκάκη, μού έφερνε πάντα στο μυαλό την εικόνα του οικοδόμου κι ας έδερνε τη γυναίκα του όταν γύριζε σπίτι. Ο Παναθηναϊκός πάλι, μου έφερνε την εικόνα του μικροαστού υπαλλήλου που παίρνει το τρόλεϋ. Σαχλαμάρες θα πείτε, ειδικά στις μέρες μας και για ομάδες πανελλαδικής εμβέλειας... το ξέρω, αλλά έτσι τα είχα εγώ τακτοποιήσει μέσα μου. Ακόμα και όταν η ομάδα δεν έπαιζε καλά στο γήπεδο, η εξέδρα μας ήταν πάντα κάτι το αξεπέραστο.

Γούσταρα που η ομάδα έπαιρνε πρωταθλήματα και μ' ενοχλούσε που ποτέ δεν τα κατάφερνε στην Ευρώπη. Έλεγα ότι ο Ολυμπιακός έχει κόμπλεξ ανωτερότητας όταν παίζει στην Ελλάδα και κόμπλεξ κατωτερότητας όταν παίζει στην Ευρώπη. Ο Παναθηναϊκός -έλεγα- έχει ακριβώς τα αντίθετα. Είχα φτιάξει και σ' αυτό τη θεωρία μου, σαν κάθε οπαδός που όλα τα βολεύει μέσα του. Διάβαζα για τις παράγκες, έβλεπα τις αγριότητες των οργανωμένων, μ' ενοχλούσε πολλές φορές η έπαρση του Κόκκαλη, αλλά σάματις τέτοια παρόμοια δεν λέγανε και για τον Βαρδινογιάννη οι δικοί μας; Κι έπειτα, ποιός ήθελε έναν loοser Πρόεδρο ή έναν έντιμο άφραγκο στο τιμόνι; Κανείς. Σε καμία ομάδα.

Έκανα τα στραβά μάτια πολλές φορές, αλλά χωρίς να αρνούμαι την πραγματικότητα και χωρίς να συμμετέχω. Απλώς φρόντιζα να διαχωρίζω την αγάπη μου για τον Ολυμπιακό, από το χάλι  τής εν' γένει κατάστασης στα γήπεδα. Μπορούσα να ξεχωρίζω την περηφάνεια μου για το χρώμα μας, τις σημαίες μας, την εξέδρα μας και  την ιστορία μας, από τα δεινά του ελληνικού ποδοσφαίρου κι ας είχαν οι ηγέτες μας μέγιστη ευθύνη γι' αυτά ως ηγέτες πρωταθλητή. Στο τέλος τέλος, θα πάψουμε δηλαδή να είμαστε οπαδοί ή φίλαθλοι της μητρικής μας ομάδας, επειδή υπάρχουν απατεώνες παράγοντες και χαχόλοι οργανωμένοι; Αυτά έλεγα, όπως και πολλοί άλλοι απ' όλες τις ομάδες.

Ήρθε όμως η ώρα να σας πω και τι νιώθω τώρα:
Ολυμπιακάρα μου, λέω να πάψω να σ' αγαπάω για μερικά χρόνια. Άλλη ομάδα δεν πρόκειται να επευφημήσω, δεν το βαστάω. Αλλά κι αυτό που είδα, δεν το ανέχομαι. Με πλήγωσες ρε και δε χρειάζεται να σου εξηγήσω γιατί. Δεν κάνουμε πηγαδάκι με αντιπάλους τώρα... μεταξύ μας μιλάμε και συνεννοούμαστε με τα μάτια. Τέρμα το γνωστό «αυτό κάνουν  κι οι άλλοι» ή «θα το έκαναν αν μπορούσαν». Εγώ δε θέλω πια να το κάνω. Δε θέλω να είμαι σαν τους άλλους, διότι έτσι δικαιολογώ κάθε τι που με κάνει πολύ χειρότερο τους. Τελεία και παύλα. Δε σε πουλάω εγώ Ολυμπιακάρα μου, να το ξέρεις, εσύ με πούλησες. Θα περιμένω, μην και με τον καιρό ξαναβρείς αυτό που έχασες. Τον εαυτό σου, την ψυχή σου. Αν τα ξαναδώ, θα διαβώ πάλι τη θύρα του Καραϊσκάκη και θα ξαναδακρύσω για πάρτη σου. Και θα ξανακάτσω στα πέτρινα σκαλιά του (όχι στα καθίσματα των νέων καιρών), θα ξανα-ουρλιάξω όταν βάλει γκόλ ο Δεληκάρης και θα ξανα-αποθεώσω τα ανάποδα ψαλίδια του Αναστόπουλου.

Κι από κει που ίσως ξανακάτσω, μπορεί να με ξαναδώ κι εμένα στα κάτω σκαλιά. Ισχνό νεαρό με μακριά μαλλιά, να παραμερίζει πόδια για να περάσει, κρατώντας έναν δίσκο γεμάτο σακουλάκια πασατέμπο (δύο φράγκα το χωνί, φίλε), προσπαθώντας και να μην χάσει τον πελάτη, αλλά να μη χάσει και τη φάση. Ότι την αγαπούσε ο τυπάκος κάθε φάση του Θρύλου... 

Α ρε Ολυμπιακάρα, σαν όλους τους έρωτες κι εσύ...",True
"Ένα προσωρινό αντίο στους συνεργάτες και επισκέπτες του protagon.gr. καθ όσον σε όλη την διάρκεια της προεκλογικής αγκιτάτσιας δεν θα ορθογραφώ πολιτικά στο site. Στις  επόμενες εκλογές θα είμαι υποψήφιος του κόμματος ΔΡΑΣΗ στο Υπόλοιπο Αττικής.

Το κεντρικό σύνθημα του κόμματος «Πολίτες όχι πελάτες» εκφράζει απόλυτα τις απόψεις μου: Το πελατειακό σύστημα που άσκησαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και νομιμοποίησαν ιδεολογικά ΚΚΕ, Σύριζα και ΛΑΟΣ οδήγησε την χώρα στην καταστροφή.

Για μένα το πιο ελκυστικό χαρακτηριστικό του ηγέτη της ΔΡΑΣΗΣ Σ.Μάνου είναι ότι ένα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης τον θεωρεί «άφιλο». Στα ελληνικά η έκφραση «άφιλος πολιτικός» μεταφράζεται ως ο πολιτικός που δεν έκανε διορισμούς. Για όσους δεν το γνωρίζουν η ρήξη του Μάνου με την «λαϊκή Δεξιά» χρονολογείται από την ημέρα που αρνήθηκε ως υπουργός Οικονομικών να διορίσει την σύζυγο επιφανούς στελέχους της στην ΔΕΗ. Αν σκεφτούμε τώρα ότι κάθε διορισμός στο δημόσιο κοστίζει 1,5 εκατομ. ευρώ στους φορολογούμενους τότε πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να επιβραβεύσουμε έναν «άφιλο» πολιτικό.

Ισχυρίζονται οι παλαιοί πολιτικοί ότι άλλαξαν, ότι «έμαθαν από τα λάθη», ότι κάνουν «νέα αρχή». Υπάρχει ένας απλός τρόπος να αποδειχθεί αν λένε την αλήθεια: Ζητήστε τους να δώσουν στην δημοσιότητα τα ονόματα όλων όσων διόρισαν στο δημόσιο κατά την διάρκεια της θητείας τους. Αν το πράξουν, έχουν πράγματι μετανοήσει και τότε επιβραβεύστε τους με την ψήφο σας. Αν όχι τότε η Δράση είναι μονόδρομος. 

Οι 6 βασικές αρχές στις οπoίες στηρίζεται το κοινωνικό μου όραμα είναι:
1)Το κράτος αναλαμβάνει εκείνες και μόνο εκείνες τις δραστηριότητες τις οποίες δεν μπορούν να φέρουν σε πέρας ατομικά οι πολίτες.
2)Τα δημόσια αγαθά χρηματοδοτούνταιαπό το κράτος αλλά δεν παράγονται κατ ανάγκη από το κράτος. Π.χ το κράτος θα καταβάλλει δίδακτρα σε όλους όμως τα σχολεία μπορεί να είναι κάθε είδους ιδιοκτησιακής μορφής και όχι κατ ανάγκη κρατικά.
3)Ο πολίτης καταβάλλει φόρους ως αντάλλαγμα για ορισμένες υπηρεσίες που του παρέχει το κράτος. H ανταποδοτικότητα είναι η μόνη αρχή που νομιμοποιεί την φορολογία. Όταν το  κράτος αποτυγχάνει να του παράσχει τις υπηρεσίες, τότε ο πολίτης απαλλάσσεται από την υποχρέωση καταβολής φόρων.
4)Ο πολίτης έχει το δικαίωμα να κατανείμει το ποσό που του αναλογεί σε φόρους στις δημόσιες εκείνες υπηρεσίες πού εκπροσωπούν τις ιεραρχήσεις του. Με την συμπλήρωση της φορολογικής του δήλωσης ο κάθε πολίτης θα υποδεικνύει σε ποιους δημόσιους φορείς θα διοχετευθούν τα χρήματα που πρόκειται να καταβάλλει.
5)Τα σχολεία δεν έγιναν για να έχουν δουλειά οι εκπαιδευτικοί, τα νοσοκομεία για να έχουν δουλειά οι γιατροί , οι σιδηρόδρομοι για να έχουν δουλειά οι σιδηροδρομικοί, τα ΜΜΕ για να έχουν δουλειά οι δημοσιογράφοι κλπ. Όλοι αυτοί οι οργανισμοί έχουν ένα και μοναδικό λόγο ύπαρξης: Tην ικανοποίηση εκείνων που χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες τους. Όταν αποτυγχάνουν, κλείνουν.
6) Ο ανταγωνισμός δεν θα λειτουργεί μόνο στο επίπεδο των επιχειρήσεων. Θα λειτουργεί και στο επίπεδο δήμων η νομών που θα έχουν το δικαίωμα να καθορίζουν την δική τους φορολογική, εκπαιδευτική και κοινωνική πολιτική. Άλλοι δήμοι θα γίνουν θερμοκοιτίδες μιας δυναμικής ανάπτυξης ενώ άλλοι θα συνεχίζουν να μαραζώνουν στα πλαίσια του κρατικοδίαιτου μοντέλου. Από την πλευρά τους οι πολίτες της χώρας θα αποκτήσουν την δυνατότητα να «ψηφίζουν με τα πόδια τους» επιλέγοντας να ζήσουν στις περιοχές εκείνες της Ελλάδας πού θα ανταποκρίνονται στις προτιμήσεις και στα οράματα τους.   
 
Η ΔΡΑΣΗ  πρέπει να μπει στην Βουλή. Διότι είναι η μόνη παράταξη πού  προσφέρει νέες αντιλήψεις. Ακόμα και αν πιστεύετε ότι αυτές οι αντιλήψεις  είναι «κακές» θα πρέπει να εύχεσθε να υπάρχουν. Διότι αλήθεια πως θα ξέρετε ότι οι δικές σας αντιλήψεις είναι «καλές» αν δεν υπάρχουν «κακές» αντιλήψεις για να τις αντιπαραθέσετε;","Σήμερα οι χριστιανοί συντοπίτες μας γιορτάζουν το «θαύμα» της αφυλετικής σύλληψης-δηλαδή σύλληψης δίχως σεξ -που σύμφωνα με αδιασταύρωτες πληροφορίες-συνέβη σε μια νεαρή Εβραιοπούλα στα Κατεχόμενα πριν από περίπου 20 αιώνες. Όμως ακόμα και αν συνέβη το γεγονός κάθε άλλο παρά «θαύμα» είναι. Αντίθετα η παρθενογένεση είναι μία αρκετά διαδεδομένη στην φύση στρατηγική αναπαραγωγής.  
Πάρτε π.χ. μία περίπτωση παρθενογένεσης που πραγματοποιήθηκε στον ζωολογικό κήπο Witchita στην πολιτεία του Κάνσας των ΗΠΑ πριν μερικά έτη. Μάλιστα αυτή  η παρθενογένεση είναι απόλυτα διασταυρωμένη καθώς, σε αντίθεση με την προηγούμενη, επιβεβαιώθηκε από όλα τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία. Οι ζωοφύλακες έπαθαν το σοκ της ζωής τους όταν ανακάλυψαν αυγά μέσα στο κλουβί της σαύρας Komodos. Πρόκειται για μια μεγάλη σαύρα που κατάγεται από την Ινδοκίνα. Αυτά τα αυγά -δυο από τα οποία είχαν εκκολαφθεί -είχαν γεννηθεί από ένα θηλυκό που δεν είχε δει αρσενικό για περίπου μια δεκαετία .Μια ανάλογη περίπτωση είχε αναφερθεί στην Βρετανία το περασμένο έτος. Φαίνεται ότι αυτές οι σαύρες χρησιμοποιούν κατά καιρούς την παρθενογένεση ως στρατηγική αναπαραγωγής. Το έμβρυο όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις άφυλης αναπαραγωγής είναι γενετικός κλώνος της μητέρας.
Οι σαύρες Komodos-καθώς και πολλά ψάρια, αμφίβια και ερπετά-χρησιμοποιούν πολλά αναπαραγωγικά τεχνάσματα. Έτσι π.χ. αποθηκεύουν σπέρμα το οποίο χρησιμοποιούν όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Απ` αυτή την άποψη οι σαύρες θα μπορούσαν να είχαν γονιμοποιηθεί από το σπέρμα ενός αρσενικού με τον οποία είχαν κάνει παρέα στο παρελθόν. Όμως μια ανάλυση του DNA των «θαυματουργών εμβρύων» έδειξε ότι όλο το DNA τους προήρχετο από το θηλυκό.
Η «επιλεκτική» παρθενογένεση έχει παρατηρηθεί και σε άλλα είδη τα τελευταία χρόνια. Ορισμένες άλλες σαύρες παράγουν καμιά φορά απογόνους με αυτό τον τρόπο. Σε ορισμένα είδη γκέκο (τροπικά σαμιαμίδια) τα αρσενικά είναι ανύπαρκτα. Τα θηλυκά γεννούν αυγά τα οποία είναι γενετικά πανομοιότυπα με την μητέρα που προηγήθηκε αλλά και με τις κόρες που θα ακολουθήσουν. Επίσης ορισμένες αφιδες (μελιγρα) γεννούν ορισμένες φορές κόρες χωρίς να έχουν κάνει σεξ ενώ τον υπόλοιπο καιρό ζευγαρώνουν κανονικά και αποκτούν γιους. Σε ένα είδος σαλιγκαριού που ζει στις λίμνες της Νέας Ζηλανδίας οι πληθυσμοί με αφυλετικη αναπαραγωγή ουσιαστικά ζουν δίπλα με αυτούς που αναπαράγονται με σεξ.
Αξιοσημείωτη είναι και η περίπτωση ενός  θηλυκού σφυροκέφαλου καρχαρία  που βρίσκεται στον Ζωολογικό Κήπο της Ομάχα στην πολιτεία της Νεμπράσκα. Αυτός ο καρχαρίας  γέννησε πρόσφατα μια απόγονο χωρίς και εδώ την συμβολή του αρσενικού. Η περίπτωση του καρχαρία είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα για εμάς τους ανθρώπους διότι προερχόμαστε από ένα κοινό πρόγονο που έζησε πριν  από 400 εκατομμύρια χρόνια.
Όμως οι ζωολόγοι κάθε φορά που αντιμετωπίζουν μια περίπτωση παρθενογένεσης δεν καίνε θυμιατά ούτε αρχίζουν τους ψαλμούς. Πρόκειται για ένα σπάνιο μεν άλλα φυσικό  φαινόμενο: «Όπως υπάρχει σεξ χωρίς αναπαραγωγή έτσι υπάρχει και αναπαραγωγή χωρίς σεξ» γράφει  η καθηγήτρια βιολογίας Μάρλε  Ζουκ  στο βιβλίο της  «Γεμάτοι Ζωή: Φιλικά σκουλήκια, μικρόβια που χαρίζουν υγεία και αφροδισιακά παράσιτα» (εκδ ΑΒΓΟ)
Η ποικιλία σε αναπαραγωγικές στρατηγικές που βρίσκουμε στο ζωικό βασίλειο ξεπερνά κάθε όριο φαντασίας επισημαίνει με τη σειρά του ο γνωστός καθηγητής ιχθυολογίας του Πανεπιστήμιου του Σικάγο Neil Shubin. Η κλωνοποίηση-το αποτέλεσμα της παρθενογένεσης-είναι μια παλιά στρατηγική την οποία έχουν εφεύρει τα ζώα πολύ πριν την εφεύρουν οι επιστήμονες. Είναι ένας από τους πολλούς τρόπους που χρησιμοποιούν διαφορα είδη για να αναπαραχθούν σε ένα δύσκολο και επικίνδυνο κόσμο.
Απ` αυτή την σκοπιά το βαθύτερο νόημα του «Ευαγγελισμού της Θεοτόκου» ίσως να είναι ότι στο βωμό της αναπαραγωγής τα πάντα επιτρέπονται: «Δεν υπάρχει ένας και μοναδικος τρόπος» γραφει ο Shubin «με τον οποίο τα έμβια όντα γεννούνται, αναπτύσσονται και διαμορφώνουν το φύλο τους. Υπάρχουν πολλοί τρόποι. Δυστυχώς εμείς οι άνθρωποι φαίνεται να το ξεχνάμε αυτό όταν αναφερόμαστε στην φύση για να μας καθοδηγήσει στις δύσκολες επιλογές που αντιμετωπίζουμε όπως π.χ. αν η ζωή αρχίζει στην σύλληψη η ποια είναι η σωστή δομή της οικογένειας. Σε όλες αυτές τις διαμάχες και οι δυο πλευρές θεωρούν ότι γνωρίζουν τι είναι το 'φυσικό'. Όμως αν κρίνουμε από τους Komodos, τις σαύρες και τους καρχαρίες, η απάντηση φαίνεται να  είναι ότι για την αναπαραγωγή τα πάντα επιτρέπονται».",True
"Σκέψεις με αφορμή την πρόσφατη σύντομη επίσκεψη του πρώην πλανητάρχη στη χώρα μας, συνοδευόμενου από μια ομάδα ρεκτών Ελληνοαμερικανών επιχειρηματιών. Εκτιμούσα και εκτιμώ πάντα πολύ τον Πρόεδρο Κλίντον. Αν μη τι άλλο για τις ευφάνταστες εκείνες προσπάθειές του να πείσει τους κερδοφόρους όργανισμούς να επιχειρούν με γνώμονα και το κοινό καλό, και αντιστοίχως τις μη κερδοσκοπικές οργανώσεις να μην υποτιμούν στις ποικίλες δράσεις τους τα επιχειρησιακής εμπνεύσεως κριτήρια αποτελεσματικότητας και αποδοτικότητας. Οι μεν να παίρνουν μαθήματα από τους δε, να διδάσκονται αμοιβαίως από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες των άλλων..
Βρήκα πολύ αξιοπρόσεχτες επίσης και τις προτάσεις για άμεσες δράσεις που κατέθεσαν οι επιτυχημένοι ξενητεμένοι συμπατριώτες μας. Στους τομείς κατά προτεραιότητα του τουρισμού και της επεξεργασίας, συσκευασίας, διάθεσης στην παγκόσμια αγορά γνησίων αγροτικών Ελληνικών προϊόντων. Αμήν και πότε.
Μένοντας ωστόσο στο πεδίο της σύσφιγξης των Ελληνοαμερικανικών σχέσεων και της βοήθειας που μπορούμε να περιμένουμε στους κρίσιμους αυτούς καιρούς από τους υπερατλαντικούς φίλους, ας σταθούμε λίγο και στις πρόσφατες επίσης ανακοινώσεις των Υπουργών Αμυνάς μας,του κ. Αβραμόπουλου πρώτα και στη συνέχεια του διαδόχου του στη σημερινή κυβέρνηση κ. Παναγιωτόπουλου. Περιχαρείς έσπευσαν και οι δύο να μας ενημερώσουν πως οι Αμερικανικές αρχές αποφάσισαν να μας δωρίσουν πεντακόσια τόσα κομμάτια τανκς. Ένα μικρό αγκάθι μόνο στη γενναιόδωρη αυτή προσφορά. Τα θηριώδη αυτά άρματα μάχης χρειάζονται απαραιτήτως μικροεπισκευές, ενδεχομένως και μερικά ανταλλακτικά, ώστε να είναι και πάλι ύστερα από αρκετός καιρό αδράνειας σε κατάσταση πλήρους ετοιμότητας. Το κόστος για τα αναγκαία αυτά ρεκτιφιέ μοιραίως θα επιβαρύνει τον ήδη υπερβολικά φορτωμένο αμυντικό προϋπολογισμό μας.
Συνέρχομαι από μια βαριά χειρουργική επέμβαση, ένα δικό μου ρεκτιφιέ τού πολυκαιρισμένου πιά οργανισμού μου,και δεν έχω δυστυχώς τη δυνατότητα να ερευνήσω διεξοδικά το θέμα. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, πλαγίως μόνο να το σχολιάσω. Στο πρόσφατο πολύκροτο μυθιστόρημα του, Ελευθερία, ο Τζόναθαν Φράνζεν μπλέκει τον κεντρικό ήρωά του σε μια δαιδαλώδη δσοληψία, φέρνοντάς τον τελικά αντιμέτωπο με ένα πιεστικό ηθικό δίλημμα. Νέος, ωραίος, φιλόδοξος, θιασώτης του Αμερικανικού ονείρου, έχει αποδεχτεί τη δεσμευτική πρόταση ενός μεσίτη όπλων να επενδύσει μεγάλο μέρος της περιουσίας της καλής του στην αγορά ανταλλακτικών για μια μεγάλη παρτίδα παροπλισμένων αρμάτων μάχης που εκείνος, ως κεντρικός dealer, έχει εξασφαλίσει για την ενίσχυση της Αμερικανικής στρατιάς στο Ιράκ. Ανάμιξη στην προμήθεια του βασικού εξοπλισμού, παλαιάς κοπής βαριά Πολωνικής κατασκευής τανκς,έχει και μια πανίσχυρη corporation του Κολοράντο. Ο ήρωάς μας, τελευταίος τροχός της αμάξης,στην κυριολεξία, αναζητώντας τα δυσεύρετα ανταλλακτικά,το δικό του κομμάτι στην όλη επιχείρηση, θα βρεθεί κάποια στιγμή στην άλλη άκρη του κόσμου, στην Παραγουάη. Μέσα σε ένα νεκροταφείο όπλων με έναν απίστευτο σωρό από σκεβρωμένα, σκουριασμένα, άχρηστα εντελώς εξαρτήματα. Μπορεί να τα αγοράσει κοψοχρονιά, πολλαπλασιάζοντας το μερίδιό του στο κέρδος, αλλά ποιό το όφελος για τη στρατιωτική επιxείρηση, δεν πρόκειται ποτέ να χρησιμέψουν σε τίποτα και σε κανένα.
Μη χολοσκάς, είναι η άμεση αντίδραση του τυχοδιώκτη συνεταίρου του. Πάρε τους τόνους της σκουριάς που βρηκες και στείλε τους εκεί που έχουμε συμφωνήσει,για να τους προωθήσω εγώ στον τελικό προορισμό τους.
Βασανιστικό το δίλημμα, αλλά ο ήρωάς μας θα υποκύψει τελικά στον πειρασμό του εύκολου κέρδους. Λίγους μήνες μετά τη διεκπεραίωση της αποστολής του θα δει σαν σε εφιάλτη, ζωντανά όμως, στο CNN, μιαν ενέδρα που είχαν στήσει οι Ιρακινοί σε ένα παράλυτο,στην κυριολεξία, Αμερικανικό τάγμα αρμάτων.
Αξιότιμοι κ. Υπουργοί της δικής μας Αμυνας, μήπως πρέπει να σκεφτείτε κι εσείς μιαν ανάλογη εφιαλτική κατάληξη της δωρεάς που με τόση ευαρέσκεια αποδεχθήκατε;","Αν η έκρηξη του Βεζούβιου, με τις φοβερές συνέπειές του, επέτρεψαν στο Λονδίνο να αναλάβει τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 1908 (δες προηγούμενη ανάρτηση), η έκρηξη του Β`  παγκοσμίου πολέμου, και οι δικές του φοβερές συνέπειες, έγιναν αφορμή να προσθέσει το Λονδίνο έναν ακόμα πόντο στο σκορ των διοργανώσεων. Η διοργάνωση του 1948 έγινε ύστερα από ένα μακρόχρονο διάλειμμα 12 ετών, ή τριών Ολυμπιάδων. Η αμέσως προηγούμενη τέλεση είχε γίνει το 1936 στο Βερολίνο, με τον Χίτλερ στο θεωρείο και την Ευρώπη σε μακάριο ύπνο. Σύμφωνα με τον προγραμματισμό της ΔΟΕ, σειρά είχαν το Τόκυο για τους Αγώνες του 1940 και το Ελσίνκι για τους μεθεπόμενους, του 1944. Οι φλόγες του μεγάλου πολέμου έστειλαν τον προγραμματισμό στο καλάθι των αχρήστων -ή, μάλλον, των «εκκρεμών» μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος. Με τη λήξη του, καμία πόλη ή χώρα φαίνονταν ικανές να αναλάβουν μια τέτοια διοργάνωση. Εκτός από το Λονδίνο που καιροφυλακτούσε!
Η ανάληψη, για δεύτερη φορά, της φιλοξενίας των Αγώνων είχε αυτή τη φορά συμβολικό χαρακτήρα για το Λονδίνο. Η πόλη είχε βγει βαριά λαβωμένη από τις φλόγες του, πρόσφατου, πολέμου. Κατεστραμμένη από τους βομβαρδισμούς, η αγγλική πρωτεύουσα είχε 121 στρέμματα του πολεοδομικού της ιστού με σοβαρές ζημιές, και άλλα 104 στρέμματα κυριολεκτικά ισοπεδωμένα από τους γερμανικούς βομβαρδισμούς. Ο συμβολισμός ήταν προφανής: παρότι γιάτρευε ακόμα τις πληγές του, το Λονδίνο ήταν έτοιμο να αποδείξει την ετοιμότητα και αποτελεσματικότητα του αναγεννημένου κόσμου. Του κόσμου των νικητών, εννοείται, αφού αποκλείσθηκε η συμμετοχή της Γερμανίας και της Ιαπωνίας σε αυτούς τους Αγώνες. Η Ρωσία (διάβαζε: Σοβιετική Ενωση), παρόλο που είχε προσκληθεί, αρνήθηκε να συμμετάσχει και ο «ψυχρός πόλεμος», που μόλις είχε ξεκινήσει, κόντεψε να μετατρέψει τους θερινούς Αγώνες της χρονιάς εκείνης σε… πρόωρους «χειμερινούς».
Η ανάληψη των Αγώνων, πάντως, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Ούτε η εξεύρεση των απαραίτητων πόρων σε τέτοιους καιρούς. Αποτέλεσμα; Οι γνωστές περικοπές. Το μπάτζετ ήταν τόσο περιορισμένο, ώστε η διοργάνωση αυτή έμεινε στην ιστορία με την ονομασία «Οι Αγώνες της Λιτότητας» (στη δική μας διοργάνωση του 2004, η λιτότητα προέκυψε μετά τους Αγώνες). Δεν έγιναν καινούρια αθλητικά έργα και οι αποστολές βολεύτηκαν σε διάφορα δημόσια κτήρια, όχι στις εγκαταστάσεις ενός αθλητικού κέντρου. Αυτή τη φορά, πάντως, ο καιρός ήταν με το μέρος του Λονδίνου. Αντίθετα από τη διοργάνωση του 1908, που έγινε υπό διαρκή βροχή και ασυνήθιστο για την εποχή κρύο, εκείνη του 1948 έγινε με πεντακάθαρο ουρανό και ηλιόλουστες μέρες. 
Τα σαράντα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από την πρώτη ανάληψη ήταν περισσότερο από εμφανή στην τελετή έναρξης και στο υπόλοιπο διάστημα των Αγώνων. Αυτό δεν αφορούσε μόνο τους νέους αθλητές-αστέρια του μεταπολεμικού στίβου, ούτε τα ρεκόρ (που είχαν βελτιωθεί πολύ από τις πενιχρές επιδόσεις του 1908). Μια σημαντική διαφορά ήταν η τηλεόραση, με το BBC να επιχειρεί το πρώτο  σημαντικό βήμα στη «ζωντανή» μετάδοση μεγάλων αθλητικών διοργανώσεων. Για την ιστορία να πούμε ότι οι υπεύθυνοι του σταθμού πλήρωσαν το (αστείο με σημερινά δεδομένα, αλλά αστρονομικό για τα δεδομένα της εποχής) ποσό των 1.000 λιρών για τα δικαιώματα της μετάδοσης.
Στους φετινούς, τρίτους πλέον, Ολυμπιακούς Αγώνες που φιλοξενεί το Λονδίνο, το γεγονός εορτάζεται με την ανάλογη επισημότητα. Ανήμερα της έναρξης, και για ένα τρίλεπτο (από τις 08:12 - 08:15) το Μπιγκ Μπεν σήμανε συνεχώς, δίνοντας πανηγυρικό τόνο στο υπόλοιπο της ημέρας. Υπολογίζεται, μάλιστα, ότι στο τρίλεπτο αυτό ξεπέρασε τους 40 κτύπους. Απ` ό,τι λέγεται, είναι η δεύτερη φορά που το ιστορικό ρολόι-σύμβολο του Λονδίνου παραβαίνει το αυστηρό πρόγραμμα των ωριαίων σημάνσεων. Είχε συμβεί ξανά στις 15 Φεβρουαρίου 1952, ημέρα ταφής του βασιλιά Γεωργίου. Εκείνου, δηλαδή, που θα κήρυττε, λίγα χρόνια νωρίτερα,  την έναρξη των Αγώνων του 1948. 
Ηταν 4 το απόγευμα, με το Μπιγκ Μπεν να σημαίνει 4 -και όχι 44- φορές, όταν ο βασιλιάς Γεώργιος κήρυξε την επίσημη έναρξη. Την ίδια στιγμή, 2.500 περιστέρια αφήνονταν ελεύθερα να πετάξουν στον ουρανό, συμβολίζοντας την ειρήνη που όλοι προσδοκούσαν να παγιωθεί στα ρευστά εκείνα χρόνια. Αυτό ήταν, όλο κι όλο, το πρόγραμμα της εναρκτήριας τελετής, απέχοντας παρασάγγας από τα δαπανηρά (και επτασφράγιστα μέχρι την παρουσίασή τους) φαντασμαγορικά σόου των ημερών μας. Αν και ήταν «μικρών διαστάσεων» θέαμα, μπόρεσε να συμπεριλάβει μια δόση αγγλικού κουλέρ λοκάλ. Κάτι ανάλογο με αυτό που υπάρχει και στη φετινή τελετή. Μόνο που τώρα κυριαρχεί η «βουκολική» εκδοχή της Αγγλίας, καταλαμβάνοντας (ως σκηνικό και ως σημείο αναφοράς) ένα μέρος του εναρκτήριου προγράμματος. Στην εναρκτήρια τελετή του 1948 αυτό που κυριαρχούσε ήταν το κάρβουνο! Επρόκειτο για μια επινόηση των διοργανωτών, που παρέπεμπε στις παραδόσεις της αγγλικής επαρχίας. Ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος που μπήκε στο Γουέμπλεϊ για να ανάψει στο βωμό τη φλόγα, έτρεξε κατά μήκος ενός διαδρόμου που ήταν φτιαγμένος από την στάχτη κάρβουνων του Λέστερ -φημιστού, τότε, για την παραγωγή ξυλανθράκων.
Οι 22 χώρες που συμμετείχαν στους Αγώνες του 1908, έγιναν 59 σε αυτή τη δεύτερη διοργάνωση. Και οι 2008 αθλητές, τότε, έφθασαν τους 4.104. Σημαντικό στοιχείο σύγκρισης ηθών και κοινωνικού πλαισίου ανάμεσα στις δύο εποχές, αποτελούν οι γυναικείες συμμετοχές. Οι μόλις 37 αθλήτριες του 1908 έγιναν, αισίως, 390 στους Αγώνες του 1948. Ξεχώρισε, ανάμεσά τους, η «Ιπτάμενη σύζυγος». Ετσι αποκάλεσαν την Ολλανδή δρομέα ταχυτήτων, Φάνι Μπλάνκερς-Κοέν, 30 ετών και μητέρα δύο παιδιών, που κατέκτησε 4 χρυσά μετάλλια. Από τους άνδρες ξεχώρισε ο Φιλανδός Βέικο Χουτάνεν, που κέρδισε 3 χρυσά, ένα ασημένιο και ένα χάλκινο μετάλλιο στη γυμναστική. Ξεχώρισε επίσης ο Αμερικανός Μπομπ Ματίας, που κέρδισε μετάλλιο στο δέκαθλο σε ηλικία 17 ετών, αποτελώντας το νεότερο νικητή εκείνης της διοργάνωσης. Μαζί τους και ο θρυλικός Εμιλ Ζάτοπεκ, ένας λοχίας του τσεχικού στρατού, που έγινε ο πρώτος αθλητής στο ολυμπιακό αγώνισμα των 10.000 μ. με χρόνο κάτω από 30 λεπτά.
Η Ελλάδα συμμετείχε σε αυτούς τους Αγώνες με 61 αθλητές, 41 περισσότερους από την αποστολή του 1908. Κάτι που δεν βοήθησε, πάντως, στη συλλογή μεταλλίων. Τα 3 ασημένια και ένα χάλκινο που κατέκτησε η Ελλάδα στην προγενέστερη διοργάνωση, έμοιαζαν θρίαμβος μπροστά στη μηδενική συγκομιδή του 1948. Παρ` όλα αυτά, η χώρα τιμήθηκε (κατά κάποιο τρόπο) με χρυσό μετάλλιο. Δεν το κέρδισε κάποιος αθλητής, αλλά ένας ποιητής. Οχι Ελληνας, αλλά από τη μακρινή Φιλανδία. Ο λόγος για τον Ααλε Λίνι που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Αγώνες της Τέχνης. Σε ισχύ από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912, οι καλλιτεχνικοί αγώνες αποτελούσαν μια αντίστοιχη, διαγωνιστική διοργάνωση. Διαρκούσαν όσο και οι αθλητικοί αγώνες και συναγωνίζονταν δημιουργοί από τους τομείς της αρχιτεκτονικής, της λογοτεχνίας (πεζός λόγος και ποιήματα), της μουσικής, της ζωγραφικής και της γλυπτικής με έργα αθλητικής θεματολογίας. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1948 ήταν οι τελευταίοι στους οποίους διεξήχθησαν αυτοί οι παράλληλοι καλλιτεχνικοί αγώνες. Η ΔΟΕ έκρινε ασύμβατο το συναγωνισμό επαγγελματιών σε μια διοργάνωση όπου όλοι οι υπόλοιποι είναι ερασιτέχνες. Για να ξαναγυρίσουμε όμως στο χρυσό μετάλλιο του Φιλανδού και την «από σπόντα» διάκριση της Ελλάδας. Το ποίημά του που κέρδισε την πρωτιά, ανάμεσα σε 44 συμμετέχοντες, είχε τίτλο «Laurel of Hellas». Η δάφνη των αρχαίων νικητών τιμήθηκε όπως άξιζε. Το ίδιο και η (100% ελληνική) ονομασία της χώρας που γέννησε αυτούς τους αγώνες.",False
"Κάθε φορά που ετοιμάζεται να ξεκινήσει μια Προεδρία της ΕΕ, και ενόψει της ανακοίνωσης του προγράμματός της οργανώνεται στην χώρα που θα ασκήσει την Προεδρία ένα Σεμινάριο όπου Ινστιτούτα απ' όλες τις χώρες της ΕΕ, πανεπιστημιακοί, άνθρωποι της Ευρωπαϊκής νομενκλατούρας κοκ δίνουν τα φώτα τους στους συναδέλφους /εταίρους. Στην διοργάνωση αυτη του Pre-Presidency Seminar συντονιστικό ρόλο (κάποιοι θάλεγαν ""καθοδηγητικό"") παίζει η TEPSA, η Trans-European Policy Studies Association, που συγκεντρώνει Ευρω-Ινστιτούτα απ' όλες τις χώρες, με Ευρωπαϊζουσα αλλα όχι απλοϊκά Ευρωπαϊκή στόχευση: κατά συνέπεια η συζήτηση που γίνεται έχει κάποιο περιεχόμενο, κάποιο ενδιαφέρον, αφού δίνει την ευκαιρία στις διαφορετικές εθνικές οπτικές γωνίες να εκφραστούν.
Στο τωρινό Pre-Presidency Seminar που διοργανώθηκε στο Δουβλίνο (22-23 Νοεμβρίου) υπήρχε πρόσθετο ενδιαφέρον, λόγω της διπλής αν μη τριπλής αίσθησης Ευρω-αδιεξόδου:
Την ώρα που γινόταν η συζήτηση για τις προτεραιότητες της Προεδρίας - Υποβοήθηση της οικονομικής ανάπτυξης, Προώθηση του Κοινοτικού Προϋπολογισμού, Προώθηση της Δι-Ευρωπαϊκής δισύνδεσης των υποδομών, Διεύρυνση, Ενίσχυση της απασχόλησης των νέων/Θέματα νεολαίας - στην Κορυφή των Βρυξελλών οι ""27"" οργάνωναν ένα ακόμη Ευρω-διέξοδο γύρω (ακριβώς) από τον Κοινοτικό Προϋπολογισμό. Σε δυο-τρεις μέρες αργότερα, η συζήτηση για το Ελληνικό αδιέξοδο στο Eurogroup, θα επανέφερε την απειλή του συστημικού σοκ για την Ευρωζώνη. Ενώ η κρίση στην Μέση Ανατολη, με την πολεμική ατμόσφαιρα Ισραήλ-Παλαιστινης να εκτονώνεται με ανακωχή μόνο λόγω προεκλογικής ανάγκης του Ισραήλ και με την ""διάσταση Ιράν"", την Συρία κοκ πιεστικά στο αυριανό προσκήνιο, έδειχνε τα όρια της ""Ευρωπαϊκής"" εξωτερικής πολιτικής.
Ας πλησιάσουμε όμως λίγο τα δικά μας, την δικιά μας πλευρά του κόσμου. Μικρή χώρα η Ιρλανδία, παραλαμβάνει απο ακόμη μικρότερη - την Κύπρο. Τόσο οι άνθρωποι της Ιρλανδικής Κυβέρνησης χαιρετίζοντας τις προσπάθειες της Κυπριακής πρεδρίας στο δύσκολο εξάμηνο που έλλειψε, όσο και οι άνθρωποι της TEPSA για να αναγνωρίσουν την βοήθεια του Κυπριακού Ινστιτούτου - του ΚΙΜΕΔΕ της Λευκωσίας και του εμπνευστή του Κώστα Μελακοπίδη - άφησαν να φανεί ένας πολιτικός και τεχνοκρατικός συνάμα σεβασμός για τους Κυπρίους. (Βέβαια, η συνολική ατμόσφαιρα παραμένει φιλοΤουρκική. Τα αντανακλαστικά της ισχύος δύσκολα υποχωρούν).
Στα καθαρά δικά μας, τα Ελλάδικα, οι αναφορές γίνονται μόνο μέσα από τις συνολικές συζητήσεις. Όπου υπάρχει αρκετή απλοϊκότητα: την ίδια στιγμή που στις Βρυξέλλες εκτροχιαζόταν η συζήτηση για τον Προϋπολογισμό, η αυριανή προεδρία μιλούσε για Υποβοήθηση της οικονομικής ανάπτυξης, για Προτεραιότητα του Προϋπολογισμού, για Προώθηση της Δι-Ευρωπαϊκής διασύνδεσης των υποδομών. Α, ναι, και προκειμένου να διασώσει τις αγροτικές ""του"" επιδοτήσεις, ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολλαντ εγκατέλειπε το ""Connecting Europe"" που είχε ο ίδιος προτείνει ως διεξοδο απο την ύφεση...
Και όταν τέθηκε απο τον εκπρόσωπο του Ελληνικού Ινστιτούτου - του ΕΚΕΜΕ -  το ζήτημα πόσο είναι συνειδητοποιημένο απο την Προεδρία το ενδεχόμενο να χρειαστεί να επενδύσει τον περισσότερο χρόνο της σε σωστικές/πυροσβεστικές πρωτοβουλίες, άμα ιδίως η ""λύση για την Ελλάδα"" δεν αποδειχθεί όχι μόνο μη-οριστική αλλά και μη-πειστική, μη-βιώσιμη, η αντίδραση ήταν περίπου, να ξορκίσουμε το κακό. Ο Ιρλανδός ΥΠΟΙΚ , ψηφισμένος ο 5ος καλύτερος απο τους FT (βέβαια πρώτος Σώϋμπλε, δεύτερος ο Σουηδός Μποργκ, τέταρτη η Φινλανδή Ουρπιλάϊνεν, έκτος ο Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ, 16ος ο Μοσκοβισί, ο δικός μας Γιάννης Στουρνάρας 17ος...) δίστασε να τοποθετηθεί, ύστερα πήγε να το ξεφύγει λέγοντας ""όταν ήμασταν παιδιά και συνέβαινε κάτι απροσδόκητο και δυσάρεστο, πηγαίναμε και κρυβόμασταν κάτω απο την σκάλα"". (Ύστερα συνειδητοποίησε ότι η αίθουσα είχε και κανάλια και ανταποκριτές Ευρωπαϊκού Τύπου, οπότε καλοκάγαθα ζήτησε ""να μην το διαβάσει αυτό, αύριο, πρωτοσέλιδο"").
Πάντως στην πιο ακαδημαϊκή και συζητητική παρέα της TEPSA, η Ελληνική υπόθεση έδειχνε να έχει αρκετή συμπάθεια - βέβαια μάλλον με την αρχαιοελληνική έννοια του συμπάσχω, όπως την έχουν πλέον οι αγγλοφωνοι με το sympathy... Ισως η πιο ενδιαφέρουσα στάση, εδώ, εκείνη του μάλλον σκληροπυρηνικού Γερμανού βετεράνου των Ευρωπαϊκών Wolfgang Wessels, που πήγε την συζήτηση περί Ελλλάδας και προοπτικών για ευρωπαϊκή λύση στο πολιτιστικό. Πώς αυτό; Θεώρησε ότι, άμα δεν υπήρχε μια πολιτιστική στην ρίζα της αντίληψη του κοινού Ευρωπαϊκού ανήκειν, με όλη την ένταση που αναπτύχθηκε στα πλαίσια της κρίσης των τελευταίων 2 χρόνων, ο Ευρωπαϊκός ιστός θα είχε διαρραγεί (λιγότερο ευγενικά, το Grexit δεν θα ήταν μόνο για δημοσιογραφική συζήτηση).
Αυτά από τας Ευρώπας.","Ο απλός λαός δεν θα μπορούσε να το θέσει με πιο καίριο τρόπο: «Ο γάιδαρος πριν ψοφήσει, καυλώνει.» Αυτή η θανατηφόρα (και ερεθιστική συνάμα) παροιμία, δεν είναι παρά το καταστάλαγμα στη λαϊκή συνείδηση, αναμφισβήτητων ιστορικών δεδομένων που έλαβαν χώρα σε οριακές στιγμές των ανθρωπίνων κοινωνιών. Ο Θουκιδίδης αναφέρει ότι τον καιρό του Πελοποννησιακού πολέμου, υπήρχε «έκλυσις των ηθών». Τον καιρό του ελληνοϊταλικού πολέμου, κατά την ερωτική παραφιλολογία της εποχής, η αστική τάξη του κέντρου των Αθηνών επιδιδόταν μετά μανίας σε μία εκ Παρισίων εισηγμένη συνήθεια, που ήταν οι παρτούζες. Διακεκριμένοι ιστορικοί βεβαιώνουν ότι λίγο πριν μπουν οι Σοβιετικοί στο Βερολίνο το 1945, στα πάρκα της πόλης χιλιάδες άγνωστοι μεταξύ τους Γερμανοί και Γερμανίδες έσμιγαν κάθε βράδυ σε παγκάκια και πρασιές, προσπαθώντας μ` αυτά τα απελπισμένα αγκαλιάσματα να εξορκίσουν τον θάνατο που ερχόταν. Τέλος υπάρχει ένας αδήριτος μακρο-οικονομικός κανόνας που αναφέρει ότι «στον πόλεμο και την κρίση, ακριβαίνουν τα τρόφιμα και φτηναίνει το μουνί.» Συγχωρήστε μου τη σκληρότητα των εκφράσεων, πλην τον καιρό της κρίσης και η γλώσσα ανακαλύπτει τον πιο κυνικό μέρος τού εαυτού της.

Ιδού λοιπόν η εθνική μας κατάσταση ανάγλυφη, κυρίες μου και κύριοι. Η οικονομική κρίση είναι ένας αδυσώπητος πόλεμος, που αντί να ακρωτηριάζει  κορμιά προτιμά να ισοπεδώνει ζωές, ψυχές, υπολήψεις και επίπεδα ζωής. Ο πόλεμος αυτός έχει ήδη ροβολήσει με αλαλαγμούς από τους απέναντι λόφους και κατακαίει τα χορτάρια της αυλής μας. Πνιγμένοι απ` τους καπνούς και με την λαύρα να τσουρουφλίζει το πρόσωπο μας, μην θεωρήσετε ότι αποτελούμε ιστορική εξαίρεση: Η αντίδραση μας δεν διαφέρει διόλου από τους συνήλικους τού Περικλή και της Ασπασίας, τους αστούς Αθηναίους του `40, τους ηττημένους Βερολινέζους του `45 ή τους γαϊδάρους που ένα βράδυ λαμβάνουν στον στάβλο τους το επισκεπτήριο του χάρου. Λυπούμαι που το λέω έτσι ξεδιάντροπα, αλλά είμεθα όλοι πανικόβλητοι γάιδαροι και γαϊδάρες, εγκλωβισμένοι σ` ένα εθνικό χωράφι που κατατρώνε οι φλόγες. Συνεπώς, κατά τη λαϊκή σοφία, δεν είμεθα απλώς γάιδαροι, αλλά έγκαυλοι γάιδαροι όπως θα το απέδιδε ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Ο οποίος Εμπειρίκος βυθίστηκε στη συγγραφή του πιο βέβηλου ελληνικού μυθιστορήματος, τού Μεγάλου Ανατολικού του, όχι σε καμιά περίοδο ευμάρειας και χαρούμενης ξεγνοιασιάς, αλλά από το 1945 ως το 1951, όταν ο εμφύλιος πόλεμος διέλυε τη χώρα και μακέλευε μαζικά τους ανθρώπους της.

Θα πείτε τώρα όλοι σας: Που ζείτε κύριε αναλυτά της κρίσεως; Δεν βλέπετε τη μαζική κατάθλιψη, δεν έχετε επίγνωση της οργής και της θλίψης που έχουν καταλάβει τους Έλληνες; Ποιός έχει διάθεση τέτοιες σκοτεινές μέρες για έρωτες και κέρατα;  Ας γελάσω, απαντώ εγώ. Τι φαντάζεστε, δηλαδή, εξοργισμένοι αναγνώστες μου; Ότι είστε πιο καταθλιμένοι από τους τροφίμους του Άουσβιτς ή ότι βρίσκεστε σε μεγαλύτερο αδιέξοδο απ` τους πεινασμένους Αθηναίους του τραγικού 1942, όταν τους μάζευαν από την Ομόνοια με τα κάρα του δήμου; Έχετε διαβάσει μαρτυρίες διασωθέντων των στρατοπέδων συγκέντρωσης, για να δείτε πόσο κουράγιο για επιβίωση άντλησαν από έρωτες και πρόσκαιρες ερωτικές συνευρέσεις οι δυστυχείς τρόφιμοι των κολαστηρίων; Επιπροσθέτως, μάθετε ότι στα ληξιαρχεία του δήμου Αθηναίων, το 1943 ήταν η χρονιά με τον μεγαλύτερο δείκτη γεννήσεων της πενταετίας 1940-45.  Άρα, τι κάνανε το πεινασμένο και θλιβερό 1942;

Θα πείτε πάλι: Δεν ισχύουν αυτά. Οι μισοί είναι στην ανεργία και την κατάθλιψη, με τους άλλους μισούς δοσμένους στον αγώνα. Μέρα-νύχτα στην απεργία, στην πορεία, στην κατάληψη, στη συνέλευση. Συγχωρείστε με αναγνώστες μου αν πιστεύετε ότι εκχυδαϊζω τα αγωνιστικά δεδομένα της εποχής, αλλά γι` αυτή τη δεύτερη κατηγορία ανθρώπων, η ταξική πάλη και ο πολιτικός αγώνας μοιάζει με μαρμίτα διεγερτικού μέσα στην οποία κολυμπούν καθημερινά κι όχι μια φορά στη ζωή τους όπως ο Οβελίξ. Όταν ο προσφάτως αποκατασταθείς Άρης Βελουχιώτης είχε πει στους αντάρτες του κραδαίνοντας απειλητικά ένα πιστόλι, «όσο είστε στο βουνό, τούτο εδώ θα το 'χετε μόνο για να κατουράτε», κάτι ήξερε για την εκρηκτικά  αφροδισιακή πλευρά τού απελευθερωτικού αγώνα. Επίσης, θεωρείτε τυχαίο ότι  από τα εκκατοντάδες πολιτικά τραγούδια της μεταπολίτευσης που υμνολογούσαν τις λαϊκές κινητοποιήσεις, το μόνο που δεν ξεχάστηκε είναι «η συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» του Σαββόπουλου; Γιατί; Μα διότι ο πρωταγωνιστής προσπαθούσε να γκρεμίσει το σύστημα ενεργώντας όχι ως αποστειρωμένο πολιτικό ρομπότ, αλλά ως πολύπλοκη προσωπικότητα που μέσα στην πυρακτωμένη διαδήλωση αναζητούσε παράλληλα την κοινωνική δικαιοσύνη μαζί με μια γκόμενα που τον είχε φτύσει.

Για να ολοκληρώσω το πρώτο μέρος (καθότι θα ακολουθήσει συνέχεια) αυτής της μικρής ερασιτεχνικής πραγματείας, ξεκαθαρίζω τα ακόλουθα, που θα αποτελέσουν και τη θεματολογία του επομένου: Δεν υποστηρίζω ότι η κρίση δεν άλλαξε τίποτα στην ερωτική συμπεριφορά των Ελλήνων. Τουναντίον, άλλαξε πολλά. Όταν το σεξ από μέσον κοινής απόλαυσης ή επίδειξης, μετατρέπεται σε μηχανισμό συναινετικής εκτόνωσης ή και αλληλεγγύης, προφανώς έχουν αλλάξει πολλά. Διαφωνώ ριζικά όμως ότι η κρίση είναι ασέξουαλ. Επίσης, το σεξ σε τέτοιες κρίσιμες μέρες αρχίζει να περιβάλλεται από μια ομίχλη ενοχής και ημιπαρανομίας. Οι περισσότεροι πηδάνε, αλλά κανένας δεν τολμά να το πει. Η ιδιωτική απόλαυση σε καιρούς συλλογικής μιζέριας, μοιάζει παράταιρη και προσβλητική για τους άλλους. Τέλος, με ποιά (ή ποιόν) κάνει σεξ ο Έλληνας (η Ελληνίδα) της κρίσης; Προτιμά το σεξ με το ταίρι με το οποίο βιώνει την κρίση ή προτιμά να την ξεχνά προσωρινά συνουσιαζόμενος(η) με άλλες(ους) που δεν τού τη θυμίζουν; Χα! Εδώ σε θέλω αναγνώστη και αναγνώστρια μου. Εξ ου και ο τίτλος της συνέχειας: «Το κέρατο τον καιρό της κατάρρευσης».",False
"""Ποιον κρίνετε καταλληλότερο για πρωθυπουργό;"" . Η ερώτηση περιλαμβάνεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Στην Ελλάδα εννοείται, γιατί δεν νομίζω πως υπάρχει άλλη χώρα με τα χαρακτηριστικά της δικής μας κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας (Προεδρευομένη), όπου εκτός από την πρόθεση ψήφου μπαίνει και ερώτημα για την πρωθυπουργική καταλληλότητα. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, δεν ξέρω γιατί και σε αυτό πρωτοτυπούμε ως χώρα. Εκείνο που ξέρω ειναι πως ορισμένα μέσα ενημέρωσης και αρκετοί πολιτικοί, χρησιμοποιούν την ερώτηση για να προσαρμόσουν τα αποτελέσματα μιας δημοσκόπησης στις δικές τους αλήθειες.
 Τη Δευτέρα το βράδυ, το Mega, παρουσίασε μια ακόμα δημοσκόπηση στην οποία καταγραφόταν πως η επιρροή Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία (η πρόθεση ψήφου, δηλαδή), είναι περίπου η ίδια. Φυσικά, δεν απουσίαζε και η ερώτηση για το ποιον κρίνουν καταλληλότερο για πρωθυπουργό, ανάμεσα στους Σαμαρά και Τσίπρα. Ο νυν πρωθυπουργός συγκέντρωσε ποσοστό αποδοχής 46% και ο Α.Τσίπρας 23,5%. Μάλιστα, όπως επεσήμανε ο εκλογολόγος, ο κ. Σαμαράς διατηρεί το ίδιο ποσοστό συγκριτικά με ανάλογη μέτρηση του περασμένου Φεβρουαρίου, ενώ το ποσοστό Τσίπρα υποχώρησε κατά περίπου 4 μονάδες.                      
Την επομένη της δημοσκόπησης, τα φιλικά προς τη Ν.Δ. μέσα ενημέρωσης, υπογράμμιζαν με έμφαση την ""πρωθυπουργική καταλληλότητα"" του κ. Σαμαρά. Τα προσκείμενα στον ΣΥΡΙΖΑ σε μια ένδειξη αμηχανίας... ξέχασαν να αναφέρουν αυτή την παράμετρο. Τα περισσότερα, τουλάχιστον. Ανάλογη ήταν και η στάση μερίδας πολιτικών των δυο κομμάτων που κλήθηκαν να σχολιάσουν τη δημοσκόπηση.
                        
Νομίζω πως όλα αυτά δεν έχουν κανένα ουσιαστικό νόημα. Εκτός από την εξυπηρέτηση κάποιων ξεπερασμένων κομματικών σκοπιμοτήτων και τη δημιουργία κάποιων εντυπώσεων που όμως εύκολα μπορούν ν' αλλάξουν. Το παρελθόν έχει δείξει πολλές φορές πως ο προεκλογικά ""καταλληλότερος πρωθυπουργός"", στις εκλογές κρινόταν ως ο καταλληλότερος για αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης!
                    
Τα παραδείγματα, πολλά. Τον Σεπτέμβριο του 2009, το ΠΑΣΟΚ είχε προβάδισμα 6 ποσοστιαίων μονάδων από τη Ν.Δ., ωστόσο ""καταλληλότερος"" κρινόταν ο Κ. Καραμανλής και όχι ο Γ. Παπανδρέου που τις κέρδισε. (Ανεξάρτητα αν, εκ του αποτελέσματος, αποδείχτηκε η ακαταλληλότητα και των δυο). Κάτι ανάλογο, είχε συμβεί και στην προεκλογική περίοδο του 2004, με πρωταγωνιστή τότε τον Κ. Σημίτη. Οχι μόνο λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, αλλά σχεδόν για τέσσερα ολόκληρα χρόνια, ο Κ. Σημίτης κρινόταν στις δημοσκοπήσεις ως ""καταλληλότερος πρωθυπουργός"", αν και η Ν.Δ. προηγείτο σταθερά στην πρόθεση ψήφου. Είναι ενδεικτικό μάλιστα, πως από τις 26 δημοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν, από το 2001 έως το 2004, ο Κ. Σημίτης και μετά ο Γ. Παπανδρέου, προηγούνταν του Κ. Καραμανλή στις 23! Τις εκλογές, ωστόσο, κέρδισε η Ν.Δ.
                      
Ειδικός δεν είμαι, ωστόσο έχω την εντύπωση πως η ερώτηση περί ""πρωθυπουργικής καταλληλότητας"", εκτός από τον πρόσκαιρο εντυπωσιασμό που προσφέρει, είναι και επιστημονικα μάλλον μια λάθος ερώτηση. Είναι σαν να επιδιώκεις τη σύγκριση για δυο ανόμοια πράγματα. Να επιλέξεις ανάμεσα σε κάποιον που ήδη κάνει μια δουλειά και σε κάποιον που φιλοδοξεί να την κάνει...","Ύστερα από χρόνια πιέσεων η αμερικάνικη κυβέρνηση δεν άντεξε και έκανε τη μεγάλη αποκάλυψη. Ναι, η Περιοχή 51 (Area 51) στην πολιτεία Νεβάδα ήταν μια μυστική στρατιωτική βάση όπου ανέπτυσσαν κάθε νέο κατασκοπευτικό αεροσκάφος όπως το U-2 ""Dragon Lady"" και το (προσωπικά αγαπημένο) SR - 71 ""Blackbird"" από τη Lockheed κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '50.
Άντε, αφήστε τα αυτά και πείτε μας και για τους εξωγήινους που κρύβετε εκεί, θα λένε πολλοί «αγανακτισμένοι» Αμερικάνοι που μπορεί να μην κατέχουν πτυχία αστρονομίας, αεροναυπηγικής ή έστω φυσικής αλλά ξέρουν πολύ καλά να ξεχωρίζουν την εξωγήινη τεχνολογία από την καινοτόμα και μυστική γήινη ή τα φυσικά φαινόμενα. Είναι αλήθεια πως η περιοχή αυτή έγινε μύθος στη λαϊκή κουλτούρα εφόσον τη χαρακτήριζε επί δεκαετίες η άκρα μυστικότητα και αποτέλεσε θέμα πολλών συνομωσιολογικών θεωριών.
Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα. Η εν λόγω περιοχή βρίσκεται δίπλα σε χώρο πυρηνικών δοκιμών οπότε και ανοιχτά να ήταν εγώ δεν θα πήγαινα. Επίσης στην περίπτωση που όντως συνετρίβη στο Ρόζγουελ (πολιτεία Νέου Μεξικού) εξωγήινο σκάφος και τους μετέφεραν στην Περιοχή 51 τότε πάλι δεν θα με ενδιέφερε να τους γνωρίσω. Δηλαδή, όντα τα οποία είχαν την τεχνολογία να μας βρουν και να ταξιδέψουν από μακρινά ηλιακά συστήματα, αλλά τα έκαναν μούσκεμα στο παρκάρισμα, εμένα δεν με ενδιαφέρουν. Θα τους έλεγα κάντε τις επισκευές σας, γυρίστε πίσω και στείλτε άλλους να συνεννοηθούμε.
Πόσο προηγμένη θα πρέπει να είναι η τεχνολογία ρωτάτε; Ακόμα και αν ταξίδευες με την ταχύτητα του φωτός (που κάνει σε ένα δευτερόλεπτο περίπου την απόσταση Γης-Σελήνης για να καταλάβεις γρηγοράδα) θα ήθελες πάνω από 4 χρόνια (έτη φωτός) για να φτάσεις στο κοντινότερο σε εμάς ηλιακό σύστημα (του Κενταύρου). Ο Γαλαξίας μας έχει πάνω από 100 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ! ήλιους και θες πάνω από 100 χιλιάδες έτη φωτός για να τον διασχίσεις από τη μια πλευρά στην άλλη. Δεν εντυπωσιάστηκες ακόμα; Ε, λοιπόν το γνωστό σύμπαν υπολογίζεται ότι έχει πάνω από 100 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ γαλαξίες! Ακόμα δεν εντυπωσιάστηκες; Ε, λοιπόν οι αστροφυσικοί μας λένε πως βλέπουμε μόνο το 4% του σύμπαντος και το υπόλοιπο αποτελείται από σκοτεινή ύλη που μόνο μέσω της βαρυτικής έλξης δηλώνει την παρουσία της. Αν δεν έχεις εντυπωσιαστεί ακόμα τότε μάλλον πρέπει να σου πω ότι η νέα Μις Πορτογαλία είναι μισή Ελληνίδα και έκανε διακοπές στη Μύκονο... ναι, το άκουσα το μεσημέρι σε κανάλι με όνομα σχετικό με το θέμα μας.
Η εξίσωση του Drake περιέχει διάφορες εκτιμήσεις για τους ρυθμούς δημιουργίας αστεριών, για το πόσοι ήλιοι ίσως έχουν πλανήτες, για το πόσοι πλανήτες ίσως έχουν κατάλληλες συνθήκες για ζωή και άλλους παράγοντες. Ακόμα και με συντηρητικές εκτιμήσεις μέσα στα μεγέθη του σύμπαντος δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι η ζωή είναι μοναδική στη Γη ειδικά όταν βλέπουμε σε πόσο δύσκολες συνθήκες μπορεί να βρεθεί ακόμα και εδώ. Ακόμα όμως και αν η Γη δεν είναι ένα μοναδικό θαύμα αλλά το σύμπαν έχει πάμπολλες εστίες ζωής θα πρέπει να σκεφτούμε πως ίσως ποτέ δεν θα συμπέσουν οι πολιτισμοί χρονικά και τεχνολογικά για να συναντηθούν. 
Κάποιος στο διαδίκτυο έγραψε ότι αν μας βρήκαν, είδαν πώς ζούμε και έφυγαν τότε είναι όντως έξυπνος αυτός ο εξωγήινος πολιτισμός και ο Στήβεν Χώκινγκ προειδοποίησε ότι ίσως να μην έχουν φιλικές διαθέσεις κάνοντας αναφορά στους άποικους της δικής μας γήινης ιστορίας. Εγώ κλείνω θυμίζοντας το ανέκδοτο με τον τύπο όπου κατά τη διάρκεια ρομαντικής βραδιάς η κοπέλα του λέει «κοίτα τα αστέρια πόσο όμορφα και πολλά είναι» και αυτός απαντά «όντως της Πόπης γίνεται»... φαντάσου να ήξεραν τα νούμερα που έγραψα πιο πάνω. Με γυμνό μάτι μπορούμε να δούμε λιγότερα από 6 χιλιάδες αστέρια και αν οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές τότε μόνο μερικές εκατοντάδες... αστείο νούμερο μπροστά στο τι υπάρχει εκεί έξω. Πάντως αν έχουμε επισκέψεις στο μέλλον... θα γίνει όντως της Πόπης.",False
"Ιστορίες και απορίες για να σκεπτόμαστε αλλιώς. Εντάξει, αλλά είναι και φορές που σου έρχονται πολύ συνηθισμένα πράγματα. Έτσι, εγώ τώρα θέλω να ρωτήσω: «Πού μας γράφουν;». Δεν είναι ξεκάρφωτη η ερώτηση. Γιατί όλη την προηγούμενη εβδομάδα άκουσα τόσα λόγια, άστοχα έως και επικίνδυνα, όπως μου φάνηκαν εμένα τουλάχιστον, που έλεγα μέσα μου, μα αυτός τώρα μίλησε έτσι γιατί τόσο του έκοψε και δεν νοιάζεται πώς θα πάρουμε τα λόγια του ή κάποιος τον έβαλε να το πει αδιαφορώντας για εκείνους που θα το ακούσουν; Μου φάνηκε πως η λογική ήταν απούσα και από τα λόγια και από τις πράξεις ορισμένων πολιτικών τις τελευταίες και κρίσιμες αυτές ημέρες.

Τόσο του έκοψε άραγε του Γιώργου Α. Παπανδρέου και δημιούργησε όλη εκείνη την αναστάτωση που οδήγησε στην ανατροπή του ή το περιβάλλον του, αδέλφια, μαμά, στενοί συνεργάτες τον έσπρωξαν μέχρι το γκρεμό; Τόσο του κόβει του Α. Σαμαρά και κάνει έτσι σαν μικρό παιδί μπροστά στα μάτια μας για να γίνει πρωθυπουργός ή τον σπρώχνουν και οι γύρω του;

Και από δηλώσεις, περιβόλι σκέτο όλοι τους. «Δεν με ενδιαφέρει ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός», δήλωσε επανειλημμένα ο κ. Σαμαράς. Ακριβώς την επόμενη ημέρα που είχαμε αναλύσει (βλ. «ο κ. Σαμαράς και οι μέλισσες») το πόσο ανώριμα αντιδρούν ο ίδιος και η μικρή ηγετική ομάδα γύρω του. Διότι πόσο ανόητα πρέπει να σκέφτεται κάποιος και μάλιστα να το λέει και δυνατά, μέσα στα μούτρα μας,  πως δεν δίνει σημασία, άρα συνεργεί παθητικά, στο να έχουμε τον οποιονδήποτε για πρωθυπουργό. Και ο κ. Μανώλης, του ιδίου κόμματος, για να μην μας μένει αμφιβολία αν ακούσαμε καλά τον αρχηγό του, να λέει κι αυτός: «ας είναι και ο κ. Φούφωτος», για να υπογραμμίσει ότι η επιπολαιότητα αυτή την εποχή περισσεύει στη Ν.Δ.

Ο κ. Παπανδρέου προσπάθησε να μας πείσει ότι έκανε πολλά για εμάς και θέλει να συνεχίσει να μας ευεργετεί. Φαντάζομαι ότι από αύριο κιόλας θα αρχίσουν οι ζυμώσεις για να τον «ξύσουν» από το κόμμα. Αν θέλουν δηλαδή να έχουν κάποια τύχη, θα πρέπει το όνομά του να αποσυνδεθεί από ό,τι θα μείνει ως ΠΑ.ΣΟ.Κ. Εκείνος βέβαια λέει ότι δεν φεύγει και φυσικό είναι, αφού θα μείνει άνεργος για καιρό. Μην έχοντας κάνει ποτέ στη ζωή του άλλη δουλειά, εκτός από, κατά δήλωσή του, κάτι καθαρισμούς κτηρίων στη Σουηδία. «Στενταδόρος» δηλαδή, κατά την ελληνοσουηδική διάλεκτο. Αλλά τέλος πάντων, μια και είναι προπονημένος, ας δοκιμάσει εκεί την τύχη του. Μακριά από εμάς.

Το πού μας γράφουν πάντως φάνηκε καλά και από το ποιούς έβαλαν στην κυβέρνηση. Δεν είναι δυνατόν να διατηρούν όλους αυτούς στη θέση τους όταν ο πρωθυπουργός παραιτείται ομολογώντας την αποτυχία του. Ούτε μπορείς να πεις ότι μας υπολογίζουν όταν για παράδειγμα, σε έναν από τους πιο αποτυχημένους και με σαφείς ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, τον κ. Παπακωνσταντίνου, του χαρίζουν τρίτη θητεία (γιατί περί δωρεάς πρόκειται). Ακόμη και στο φλίπερ δεν έπαιρνες τρίτη συνεχόμενη φορά παιχνίδι από αστεράκι. Και λίγες ημέρες πριν το Πολυτεχνείο την Αστυνομία να την κατευθύνει ο ίδιος που ευθύνεται για την ανάρμοστη και ύποπτη συμπεριφορά των ενστόλων όλο αυτό τον καιρό.

Και ο κυρ. Πάγκαλος, που τις κρίσιμες ημέρες ήταν μεν στην κυβέρνηση αλλά έμενε πεισματικά και εθελοντικά σιωπηλός στην Κίνα ξανάγινε Αντιπρόεδρος με μόνη αρμοδιότητα να εισπράττει το μισθό  του στο τέλος του μήνα. Εντελώς απόμακρος και αμέτοχος σε όλα τα οδυνηρά που μας συνέβαιναν, έκανε την «πάπια του Πεκίνου». Μια πάπια που επιστρέφει τώρα και ξαναρχίζει να κελαηδάει αντιπαθητικά. Λέγοντας ότι αυτός ήταν κατά του Δημοψηφίσματος και άλλα τέτοια, που μόνο το πικρό γέλιο προξενούν ενώ δεν είναι και κανείς να ενδιαφέρεται, τώρα πια, για το τι σκεφτόταν ο τιτανομέγιστος εκεί και τότε. Ας έχουν το κρίμα επάνω τους κάτι αμετανόητοι δημοσιογράφοι που επιμένουν να βγάζουν ψωμί από αυτό τον άνθρωπο. Για πολλούς από εμάς πάντως νομίζω πως είναι πλέον εντελώς αδιάφορος.

Και τα κόμματα της όποιας Αριστεράς να κάθονται με το στόμα γεμάτο σάλια να κοιτάζουν τα νούμερά τους στις σφυγμομετρήσεις να ανεβαίνουν. Λες και κάτι έγινε μόνο μ` αυτό. Λες και αν βάλουν ερώτηση: «Τον Τσίπρα ή τον Πετσάλνικο προτιμάτε για πρωθυπουργό» πιστεύουν πολλοί ότι θα κερδίσει ο πρώτος; Έχουμε μια Αριστερά που διαρκώς απέχει από όλα και από παντού αλλά ξεχνάει πάντα στο σπίτι το χαρτάκι με τις προτάσεις για να βγούμε από την κρίση.

Στο γεμάτο παγίδες και οδύνη δρόμο που ανοίγεται μπροστά μας μια μικρή παρηγοριά είναι μόνο πως λίγο αν βοηθήσουμε κι εμείς, τα διάφορα κόμματα παλαιάς κοπής, μαζί με όσους επιμένουν στις κλασικές τους συμπεριφορές, μπορούν να βουλιάξουν. Στην ερώτηση «πού (φάνηκε τώρα ότι) μας γράφουν» η απάντηση βγαίνει αβίαστα: Πουθενά. Δεν μας υπολογίζουν καν. Γι αυτό λένε όσα αναφέραμε παραπάνω, έτσι σαν ένα μικρό απάνθισμα. Αδιαφορώντας προκλητικά για τις αντιδράσεις μας. Τους χρειάζεται λοιπόν μια τιμωρία και αυτή να μην είναι η αποχή. Και το ευχάριστο είναι πως από μισόλογα ακόμη, μαθαίνεις ότι αξιόλογοι άνθρωποι το σκέπτονται να κατέβουν για πρώτη φορά στις εκλογές και να ζητήσουν να τους προτιμήσουμε. Θα έχουμε λοιπόν μια ευκαιρία να τιμωρήσουμε αυτούς που δεν μας γράφουν καν, που δεν υπάρχουμε γι αυτούς, όπως μας απέδειξαν τόσες ημέρες με τα νάζια, τους θυμούς και τα καπρίτσια τους. Αυτούς που έκαναν τον κ. Καρατζαφέρη άρχοντα, να μπαινοβγαίνει στο προεδρικό μέγαρο και να χτυπάει και τις πόρτες φεύγοντας, κάτι αδέλφια να κανονίζουν στα μουλωχτά αν θα παραιτηθεί ή όχι ο πρωθυπουργός της χώρας, να ετοιμάζεται για πρωθυπουργός ο  «αδιαφορώ αν…» και «με νοιάζει μόνο να…», «δεν συγκυβερνώ…», δώστε μου το παιχνίδι μου.

«Εκατό να είναι οι μέρες σας» ας είναι το καινούριο σύνθημα, εκτός και αν είναι πολλές κι αυτές.","Λίγες μέρες μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα θα πάω στην κατά πάσα πιθανότητα καλύτερη εκδήλωση της χρονιάς για μένα, στο TEDxAcademy που θα πραγματοποιηθεί και φέτος στο Μέγαρο Μουσικής στις 27 Σεπτεμβρίου. Πέρυσι ήμουν και εγώ ένας από τους ομιλητές και πραγματικά μου έχει μείνει αξέχαστη εκείνη η μέρα. Παρακολούθησα εξαιρετικές ομιλίες, είχε πολύ κόσμο που προφανώς δεν μένει στα μικρά και μίζερα της καθημερινότητας αλλά ψάχνει διαρκώς την έμπνευση και φυσικά πάρα πολύ κέφι που έφτασε στο ζενίθ με το πάρτι και τη ζωντανή μουσική που ακολούθησε. Μίλησα με ανθρώπους που πρωταγωνιστούν στη χώρα και έκανα ένα σωρό νέες γνωριμίες μιλώντας με το κοινό στα διαλείμματα. Ολόκληρη η μέρα ήταν ένα αδιάκοπο κολύμπι σε ωραία νέα νερά και η ατμόσφαιρα ήταν πλημμυρισμένη από την μυρωδιά του ενθουσιασμού και του φρέσκου. Τις προάλλες είπα σε έναν από τους υπεύθυνους της εκδήλωσης ότι θα είμαι σίγουρα πάλι εκεί και ότι θα τα πούμε από κοντά τα νέα μας και μου στέλνει το εξής μήνυμα:
«Ένας από τους ομιλητές είναι ερευνητής στο CERN και δούλεψε με την ομάδα που έψαχνε στοιχεία για το μποζόνιο Χιγκς. Αυτός σίγουρα έχει τα κοντινότερα με τα δικά σου ενδιαφέροντα μιας και είναι των θετικών επιστημών. Τον λένε Μιχάλη Μπαχτή, είναι ένας νέος άνθρωπος και θα σας γνωρίσω. Ξέρεις Σπύρο πολλές φορές ο κόσμος αναρωτιέται γιατί ξοδεύονται χρήματα για βασική έρευνα όταν έχουμε τόσα άλλα προβλήματα να λύσουμε... ποιο είναι το πρακτικό όφελος της βασικής έρευνας και η σημασία της δουλειάς που κάνει για παράδειγμα ο Μιχάλης. Πώς θα το απαντούσες αυτό το ερώτημα;».  
Το έχω ήδη κάνει, του απαντώ, με παλαιότερο άρθρο στο οποίο μάλιστα αναφέρω και το CERN. Η βασική έρευνα, σαν αυτή που κάνει ο Μιχάλης εκεί, έχει πολλά οφέλη άμεσα και έμμεσα. Μερικές φορές παίρνει χρόνια για να δούμε τις πρακτικές εφαρμογές και πολύ συχνά το όφελος ούτε που μπορούσαμε να το φανταστούμε. Αλλά για να μην γράφω τα ίδια με άλλες λέξεις ας παραθέσω μέρος εκείνου του κειμένου που απαντούσε στο ερώτημα.
«Για παράδειγμα, από αστρονομικές παρατηρήσεις φτάσαμε σε σημαντικές θεωρίες που περιγράφουν τη βαρύτητα των σωμάτων και αιώνες αργότερα στη σχετικότητα και πάνω σε αυτές τις γνώσεις χτίστηκαν πολλές δεκαετίες αργότερα οι τεχνολογίες που μας έδωσαν δορυφόρους, το GPS και το να μπορούμε να στέλνουμε επιστημονικά όργανα σε άλλους κόσμους. Φαντάζομαι και τότε κάποιους να αναρωτιούνται γιατί τόσος ντόρος για τους νόμους του Νεύτωνα και αργότερα για τις δημοσιεύσεις του Αϊνστάιν. Επίσης από ατομικές παρατηρήσεις φτάσαμε στην κβαντική θεωρία και πολλές δεκαετίες αργότερα είχαμε λέιζερ και υπολογιστές. Πώς να ξέρει όμως ο μη ειδικός σύγχρονος του Πλανκ πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά και πού θα οδηγήσουν... ούτε οι ειδικοί δεν μπορούν να προβλέψουν το μέγεθος των όσων ανακαλύπτουν συνήθως. Το μήνυμά μου είναι ότι δεν είναι ανάγκη το πρακτικό αποτέλεσμα να είναι άμεσο για να είναι σημαντική η ανακάλυψη. Οτιδήποτε μας αποκαλύπτει το πώς λειτουργεί ο κόσμος είναι σημαντικό και σε φιλοσοφικό και σε τεχνολογικό επίπεδο. Αλλά για να μην αφήσω τον μη ειδικό αναγνώστη παραπονεμένο θα του πω το εξής κλείνοντας. Αν δεν ψάχναμε το μποζόνιο Χιγκς ίσως να μη διάβαζες τα ωραία σου τα άρθρα στο Protagon ούτε να σέρφαρες στο διαδίκτυο για να βρεις και να κάνεις τόσα πολλά μέσα στον κυβερνοχώρο. Διότι για να βρούμε αν το μποζόνιο αυτό υπάρχει χτίσαμε τον μεγαλύτερο επιταχυντή σωματιδίων στο CERN... και εκεί αναπτύχθηκε το ίντερνετ».
Τα λέμε στις 27 Σεπτεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Εισιτήρια στο www.tedxacademy.com",False
"Είναι μία από τις στιγμές που περίμενα, σχεδόν τις ονειρευόμουν, από τότε που έγινα πατέρας. Να πάμε μαζί στο γήπεδο, να μοιραστούμε τον ενθουσιασμό μας, να φωνάξουμε μέχρι να βραχνιάσουμε, να πανηγυρίσουμε αγκαλιά μία νίκη, να τσαντιστούμε γιατί χάσαμε, να φάμε ""βρώμικα"" λουκάνικα από τις καντίνες, να γυρίσουμε κουβεντιάζοντας για όσα είδαμε. Ο δικός μου ο πατέρας δεν μου έκανε, σχεδόν ποτέ, τέτοιες ""χάρες"" και είμαι σίγουρος ότι έχασε.
Πήρα από το χέρι τον Οδυσσέα στο δρόμο προς το Ολυμπιακό Στάδιο. Πατέρας και γιος - γιος και πατέρας, δύο ευχαριστημένοι και αισιόδοξοι τύποι, να βλέπουμε ο καθένας τον κόσμο μέσα από τα μάτια του άλλου. Δύο παλιόφιλοι παρέα μας -  εκείνοι δεν έκρυψαν από την πρώτη στιγμή τον προβληματισμό τους για την ""έμπνευση"" να πάρω μαζί τον γιο μου στο γήπεδο ""τέτοια μέρα"". Εγώ πάλι, έλεγα και τί θα μας τύχει; Tρεις είμαστε, ένα παιδάκι έχουμε να προσέξουμε. Για φασαρίες δεν ψάχνουμε και αν δούμε ότι κάτι στραβώνει, όπισθεν και μεταβολή.
Το πράγμα ""μύριζε"", βέβαια. Όλη την εβδομάδα, τα έγραφαν οι εφημερίδες - τα έλεγαν τα ραδιόφωνα. Είπα κι εγώ ότι δεν θα πιαστεί στον ύπνο η αστυνομία. Οπότε, ας μην το αναβάλω, ας τον πάρω σήμερα μαζί μου, να έχει να το λέει κάποτε, ότι πήγαμε μαζί στο Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός.
Περνάμε τον έλεγχο χωρίς να μας ψάξουνε. Λέω μέσα μου, θα είδαν και το παιδί...
Να μαστε, λοιπόν, καθισμένοι στις θέσεις μας μισή ώρα πριν από την σέντρα. Δίπλα στη θύρα των επισήμων, στα ακριβά εισιτήρια των 40 ευρώ, στην Θύρα 29 (που μου έκατσαν κάπως βαριά είναι η αλήθεια, αλλά πως αλλιώς να πάρεις παιδί στο ντέρμπι;)
Να του εξηγώ γιατί χειροκροτούμε και φωνάζουμε όταν μπαίνουν οι ομάδες για το ζέσταμα, να με ρωτά γιατί ακούγονται τα μπαμ-μπουμ και τί είναι αυτά που ανάβουν στο πέταλο. ""Πυροτεχνήματα"", του λέω.
Αντε και ξεκίνησε το πρώτο ημίχρονο. Ματς - φάβα. Πιο πολύ χαβαλέ έκανα με τον Οδυσσέα, παρά με το παιχνίδι. Τα πιο έξυπνα συνθήματα, ήταν ορισμένα πολιτικο-κοινωνικού περιεχομένου στα πανό της θύρας 13. Σε αντίθεση με το βλακώδες υβρεολόγιο,  που πάσχιζα να πείσω τον γιο μου ότι πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους:  
- Και τί είναι το μουλί, που το φωνάζουνε;
- Βρισιά, μη δίνεις σημασία.
- Τί λένε ""o Πειραιάς"";
- Βουλιάζει ο Θρύλος κι ο Πειραιάς!
- Και γιατί έχει τόσους αστυνόμους;
- Για να μη γίνει κανένας τσακωμός.
Με τα πολλά φτάνουμε στο ημίχρονο. Εκεί που καθόμαστε ωραία και καλά, βλέπουμε χαμηλά, στις πρώτες σειρές πάνω από την ""φυσούνα"" να έχουν μαζευτεί καμία 40αριά κουκουλοφόροι, που ""μετακόμισαν"" από το πέταλο στα αριστερά μας. Πώς και γιατί κανένας δεν τους εμπόδισε νωρίτερα; Aγνωστο. Οι προθέσεις προφανείς: να γίνει μανούρα την ώρα που θα ξαναμπουν οι παίκτες στο γήπεδο. Μία ομάδα των ΜΑΤ τους εμποδίζει κι αρχίζουν οι ψιλές. Μετά χοντραίνουν. Βλέπω από ψηλά τις ζώνες που έχουν λυθεί και μαστιγώνουν τον αέρα, τα γκλομπ να ανεβοκατεβαίνουν, κράνη ΜΑΤ και κράνη μοτοσυκλετιστών, πέφτουν και κανα-δυο κρότου-λάμψης, έπειτα καπνογόνα των κουκουλοφόρων και στο τέλος δακρυγόνα των ΜΑΤ. Απλώνεται το μέτωπο, γιατί στο μεταξύ έχουν μπουκάρει από την είσοδο της θύρας στα ψηλά άλλοι άνδρες των ΜΑΤ, με στόχο να περικυκλώσουν τους κουκουλοφόρους. Πέφτει το ξύλο σύννεφο. Μαζεύουν 2-3 κουκουλοφόρους, αλλά πέφτει κι ένας των ΜΑΤ κάτω ανάμεσα στους κουκουλοφόρους. Του βγάζουν το κράνος και λέω, δεν θα την βγάλει καθαρή απόψε. Οι άλλοι ΜΑΤατζήδες κάνουν ντου με δακρυγόνα για να τον σώσουν. Το κατορθώνουν, αλλά ο πανικός απλώνεται όλο και  περισσότερο μέχρι πέντε σειρές παρακάτω από εμάς, όπου οι κανονικοί άνθρωποι σηκώνονται φοβισμένοι και ανεβαίνουν προς το μέρος μας να σωθούν. Κάπου εδώ έχω βάλει τους δύο φίλους μου εμπροσθοφυλακή, μη μας σπρώξει κανένας και, για καλό και για κακό, ανεβάζω και τον Οδυσσέα αγκαλιά. Να βλέπει ότι το ξύλο πέφτει πιο μακριά, μην τρομάξει.
- Τί είναι αυτές οι εκρήξεις, σφαίρες;
- Όχι, είναι δυναμιτάκια. Αλλά δεν σκοτώνουν.
- Κι άμα πέσουν πάνω σου;
- Αν πέσουν στο πρόσωπό σου σε τραυματίζουν, αλλά εμείς δεν θα πάμε κοντά. Αν πέσουν στο μπουφάν σου, μπορεί να το κάψουν.
Κανα - δυο άνθρωποι μου συνιστούν, ""δημοσιογράφε, πάρε το παιδί καλύτερα στις καμπίνες της τηλεόρασης"". Κάνω μία προσπάθεια, αλλά οι πόρτες είναι κλειδωμένες. Στο μεταξύ, η κάπνα από τα δακρυγόνα (που τα ΜΑΤ πετούν για ψωμοτύρι, χωρίς να σκεφτούν ότι βρισκόμαστε σε χώρο με παιδιά, ηλικιωμένους και ημί-κλειστο, έχουν αρχίσει και μας καίνε τον λαιμό. Δίνω διαταγή στον γιο μου, που ευτυχώς καταλαβαίνει με την πρώτη όταν χρησιμοποιώ τον σωστό τόνο, ότι απαγορεύεται να βάλει τα χέρια στα μάτια, όσο κι αν τον ενοχλήσουν. Κι επειδή η εμπειρία από πορείες και επεισόδια μου λέει να είμαι προνοητικός, προτιμώ να βγούμε έξω από την πιο κοντινή ελεύθερη θύρα, κατευθείαν στο πάρκινγκ. Από μακριά ακούμε τον αντίλαλο από τις συμπλοκές έξω από το γήπεδο, καθώς τα ΜΑΤ κυνηγιούνται με τους κουκουλοφόρους, εκτός κερκίδας πλέον. Σε δεύτερο χρόνο, το ξανασκέφτομαι και μπαίνουμε στο μπαρ των επισήμων, όπου συναντάμε πολυκοσμία. Περνάμε 45' παρακολουθώντας μέσω της τηλεοπτικής μετάδοσης την κατάσταση. Τελικά, αρχίζει το δεύτερο ημίχρονο και ο Οδυσσέας θέλει να ξαναπάμε στις θέσεις μας. Καθόμαστε για 10' λεπτά, κάνει το γκολ ο Ολυμπιακός και σκέφτομαι ότι πρέπει να φύγουμε πριν το τέλος του αγώνα. Δεν χρειαζόταν και πολλή φαντασία για να προβλέψεις αυτό που έγινε...
Ξαναπιάνω το χέρι του Οδυσσέα. Φοράμε τους πράσινους σκούφους μας για να μην κρυώνουμε και περπατάμε - ευτυχώς με την ησυχία μας και χωρίς δυσάρεστα συναπαντήματα.
- Μπορεί να τους βάλουμε δύο γκολ και να νικήσουμε, μου λέει.
- Μπορεί. Αν μπει γκολ θα φωνάξουν και θα τους ακούσουμε μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο.
- (καθώς περνάμε μπροστά από τις καντίνες με τα ""βρώμικα"") Μπορούμε να φάμε πατάτες με κέτσαπ;
- Μπορούμε. Θα τις πάρουμε μαζί μας στο αυτοκίνητο.
- Δεν θέλω να χάσουμε.
- Νομίζω ότι μάλλον θα χάσουμε. Αλλά δεν πειράζει. Ούτε πρέπει να τσακωνόμαστε γι αυτό. Ετσι δεν είναι κι όταν παίζεις με τους φίλους σου; Άλλοτε κερδίζετε κι άλλοτε σας κερδίζουν. Στα παιχνίδια δεν μπορούμε να κερδίζουμε πάντοτε εμείς. Πρέπει να ξέρουμε και να χάνουμε.
Συνειδητοποιώ ότι αυτή ήταν η πιο σοφή κουβέντα που είπα στο Οδυσσέα απόψε. Του κρατώ το χέρι, που είναι ζεστό από τις πατάτες και αισθάνομαι χαρά, ακόμη κι έτσι. Σε μερικά χρόνια, σκέφτομαι, θα ξαναθυμηθούμε αυτή την περιπέτεια. Θα την ξανασυζητήσουμε και θα του εξηγήσω πολύ περισσότερα. Για μια άρρωστη κοινωνία, για τη βία που δεν πρέπει να ανεχόμαστε και κινδυνεύουμε να συνηθίσουμε, για τα όμορφα πράγματα στη ζωή που κάποιοι μας κλέβουν.","Δεν είναι ότι θα λύσουν το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας - δεν θα μπορούσαν άλλωστε. Αλλά μία τέτοια χειρονομία, από ορισμένους εκ των πλέον διακεκριμένων σύγχρονων δημιουργών μας, σε κάνει να αισθάνεσαι πιο αισιόδοξος. Πιο σίγουρος, ότι δεν μπορεί να πάμε χαμένοι...
Από τότε που η φωτιά της κρίσης έφτασε την πόρτα μας, άκουσα πολλές φορές (το επανέλαβα κιόλας) το ρητορικό ερώτημα: ""Πού είναι οι Έλληνες του πνεύματος, οι μεγάλοι καλλιτέχνες, οι δημιουργοί που είναι σεβαστοί και αναγνωρίσιμοι παγκοσμίως, να μιλήσουν για την Ελλάδα, να την υπερασπιστούν και να δείξουν το δρόμο σε όλους εμάς, ώστε να τους ακολουθήσουμε και να σηκωθούμε ψηλότερα; Γιατί σιωπούν κι αφήνουν το λόγο σε άλλους, που δεν αξίζουν πάντοτε να ακούγονται και να τους ακούμε;"".
Αντί άλλου μηνύματος, αντί για πολλά λόγια και βαρύγδουπες υποσχέσεις, ορισμένοι από τους σπουδαιότερους Έλληνες εικαστικούς ένωσαν τις δυνάμεις τους για να προσφέρουν κάτι από την Τέχνη τους - αλλά κι από το πνεύμα τους - στην Ελλάδα. Ούτε ένας, ούτε δύο, αλλά 32 ονόματα, που νομίζω ότι δεν θα ξαναβρεί κάποιος μαζεμένα σε μία και μόνη προσπάθεια.
Προσέφεραν όλοι από ένα έργο τους, με θέμα την Ευρώπη - αφιλοκερδώς - σε μία δημοπρασία με συμβολικό σκοπό την προσφορά των εσόδων για την αγορά κρατικών ομολόγων και τη μείωση του ελληνικού χρέους.
Στην παρουσίαση που έγινε χθες πήγαν πολλοί, αλλά τα είπε όλα μέσα σε τρεις γραμμές, η Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα: ""Οι Έλληνες ήταν πάντα εθελοντές μιας ρεαλιστικής ουτοπίας. Η Ελλάδα είναι φως και αισιοδοξία. Αυτό αποπνέουν τα έργα των καλλιτεχνών και αυτό πρέπει να είναι το μήνυμα... Είναι μια συμβολική κίνηση που μας εμπνέει, μια κίνηση που δεν είναι μόνο χρήματα, είναι ψυχή, ενέργεια, όραμα, ένδειξη θέλησης, ότι θα τα καταφέρουμε και όλοι μαζί θα σταθούμε όρθιοι... Ίσως αυτή η πρωτοβουλία σημάνει συναγερμό, για να ξυπνήσουμε όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι».
Οι καλλιτέχνες δεν ήταν εύκολο να υπερβούν τα τεχνικά και οργανωτικά προβλήματα ενός τέτοιου, σύνθετου εγχειρήματος. Το ανέλαβε οικειοθελώς ο άνθρωπος που είχε και την έμπνευση. Έβαλε χρόνο, κόπο, όσα χρειάστηκαν και φυσικά τις προσωπικές του γνωριμίες με εικαστικούς, που γνωρίζω ότι θαυμάζει και αγαπά, γιατί συμβαίνει να είναι λάτρης των Τεχνών. Έβαλε ό,τι χρειάστηκε για να γίνει και η παρουσίαση χθες στην Image Gallery, στο κέντρο της Αθήνας, ενώ φρόντισε να διασφαλίσει την αφιλοκερδή σύμπραξη με τον βρετανικό οίκο Bonhams, στο πλαίσιο του Greek Sale που θα γίνει στις 24 Απριλίου. Συμβαίνει να είναι ο Σταύρος Σάββας, μαζί με τον αδελφό του Στέλιο, οι άνθρωποι που διοικούν τα εκπαιδευτήρια ""Ελληνογερμανική Αγωγή"", με αντίληψη που υπερβαίνει τα στενά όρια της εκπαίδευσης και αγκαλιάζει όσα χωρούν στην έννοια ""Παιδεία"". Δύο στενοί, προσωπικοί μου φίλοι - και το δηλώνω με μεγαλύτερη χαρά από σήμερα.
Οι καλλιτέχνες που δημιούργησαν και προσέφεραν έργα, για να δημοπρατηθούν στο εαρινό Greek Sale είναι: Γιάννης Αδαμάκης, Κώστας Βαρώτσος, Αλέξης Βερούκας, Όπυ Ζούνη (προσέφερε έργο η οικογένειά της), Χρήστος Καρράς, Δημοσθένης Κοκκινίδης, Χάρης Λάμπερτ, Αφροδίτη Λίττη, Τάσος Μαντζαβίνος, Ναταλία Μελά, Βαγγέλης Μουστάκας, Χρήστος Μποκόρος, Δημήτρης Μυταράς, Βάνα Ξένου, Θεόδωρος Παπαγιάννης, Άγγελος Παπαδημητρίου, Ιωάννης Παρμακέλλης, Φαίδων Πατρικαλάκις, Κωνσταντίνος Ράμμος, Γιώργος Ρόρρης, Εδουάρδος Σακαγιάν, Παύλος Σάμιος, Βασίλης Σολιδάκης, Σωτήρης Σόρογκας, Γιώργος Σταθόπουλος, Νίκος Στεφάνου, Παναγιώτης Τέτσης, Άννα Μαρία Τσακάλη, Αλέκος Φασιανός, Μαρία Φιλοπούλου, Γιώργος Χαδούλης και Μανώλης Χάρος.
Υ.Γ.: Τα έργα που φιλοτεχνήθηκαν από τους καλλιτέχνες θα δημοπρατηθούν από τον οίκο Bonhams στο πλαίσιο του εαρινού (24 Απριλίου 2013) Greek Sale, που θα γίνει στο Λονδίνο. Τα έσοδα από τη δημοπρασία θα δοθούν στον μη κυβερνητικό και μη κερδοσκοπικό οργανισμό «GreeceDebtFree» με σκοπό την αγορά ελληνικών κρατικών ομολόγων στις διεθνείς αγορές, σε τιμές πολύ χαμηλότερες από το ποσό που οφείλεται στο ελληνικό κράτος. Το GDF στη συνέχεια βοηθά στη μείωση του χρέους μέσω της ακύρωσης των εν λόγω ομολόγων. Του οργανισμού αυτού ηγείται ο κ. Πήτερ Νομικός και οποιοσδήποτε ιδιώτης είναι ευπρόσδεκτος να λάβει μέρος στην πρωτοβουλία. Ρίχνοντας μία ματιά στην ιστοσελίδα των Bonhams, διαπίστωσα ότι μπορεί κανείς να παρακολουθήσει και live τη δημοπρασία. Οι τιμές των έργων (μου λέει μία φίλη με βαθιά γνώση του αντικειμένου) είναι ιδιαίτερα χαμηλές, ενώ ο οίκος Bonhams συμμετέχει αφιλοκερδώς. Για τυχόν ενδιαφερομένους...",True
"Διαβάζοντας ξανά και ξανά αυτά που γράφω και τα σχόλια που δέχομαι, προσπαθώ να καταλάβω τι δεν εξηγώ καλά και μπερδεύω τους φίλους αναγνώστες - και συναδέλφους. Θα προσπαθήσω λοιπόν για άλλη μια φορά μέχρι «ευανάγνωστα να γίνουν τα σωθικά μου», όπως λέει ο Ελύτης.
Εγώ λοιπόν δεν έχω πρόβλημα με την τρόϊκα και τις απαιτήσεις της. Αντίθετα μάλιστα. Θα ήμουν πολύ ευτυχής αν αφήναμε τους δανειστές και συνεταίρους μας να βάλουνε μια τάξη στα ακατάστατα και λερωμένα λογιστήριά μας. Για να το πω πιο απλά : Είμαι φανατικά υπέρ της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης και θα ήμουν πολύ πιο ήσυχος αν υπήρχε (ή αν δημιουργηθεί) ένα Ευρωπαϊκό Υπουργείο Οικονομικών που θα διαχειρίζεται τα οικονομικά μας από τα «κεντρικά» - όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ. Έτσι τα κράτη-μέλη θα διατηρούσαν την αυτονομία τους όσον αφορά τα «τοπικά» τους, αλλά οι κεντρικές αποφάσεις θα λαμβάνονταν και θα υπογράφονταν εκεί όπου τα τοπικά συμφέροντα και οι εκδουλεύσεις, τα πάρε-δώσε και η (εύκολη τουλάχιστον) απάτη, δεν είναι απλό πράγμα. Δεν λέω ότι και σε εκείνο το «υψηλό» (ας το πούμε) επίπεδο, δεν γίνονται «δουλειές» και δεν εμπλέκονται μίζες και συμφέροντα. Είναι όμως πολύ πιο ""δύσκολες"" και πολύ λιγότερες οι «βρομοδουλειές» γιατί εμπλέκονται πολλοί και η κόντρα διαφορετικών συμφερόντων που δημοσιοποιείται μέσα στη «μάχη» του ποιος θα επικρατήσει τελικά, αποβαίνει τελικά προς όφελος του κοινού καλού - όσο είναι δυνατόν στα ανθρώπινα βέβαια, διότι δεν είμαστε άγιοι, ούτε εμείς (ο καθένας από μας χωριστά εννοώ) ούτε βέβαια η Siemens και η Microsoft. Έχουμε όμως πολύ περισσότερες πιθανότητες να απολαύσουμε μιάς καλής διαχείρισης των κοινών μας συμφερόντων όσο ανεβαίνουμε την κλίμακα όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις. Αν αποφασίζει μόνος του ο κάθε κ. Τσοχατζόπουλος (συχνά εν αγνοία και του ίδιου του πρωθυπουργού που τον διάλεξε), η απάτη και η διαπλοκή είναι πολύ εύκολη. Αν οι αποφάσεις για την αγορά στρατιωτικών αεροπλάνων ή αρμάτων μάχης για την άμυνά μας γίνεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι «αποκαλύψεις» και η «μάχη» θα περάσουν από άλλους είδους διαδικασίες. Και για να το πω πιο απλά : Δεν θα εξαρτώμεθα πια από την διαμάχη (λέμε τώρα) του Έθνους με τα Νέα ή την Καθημερινή. Θα εμπλέκονται και οι Times του Λονδίνου, η Liberation και η αντίστοιχη Γερμανική, Βελγική, Ιταλική εφημερίδα - συν τους New York Times και την Washington Post - που εκπροσωπούν η καθεμιά άλλα συμφέροντα.
Να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν: Εγώ δεν υποστηρίζω τους «αγανακτισμένους» αν ζητούν να «φύγει η Τρόϊια», να καταργηθεί το Μνημόνιο, να διαγραφούν τα χρέη μας, ή «να επιστρέψουμε στη δραχμούλα μας». Είμαι μαζί τους στην απαξίωση των κομμάτων που μας κυβερνήσανε και οδηγήσανε τον τόπο στην πτώχευση και την ανυποληψία. Είμαι μαζί τους όταν ζητάνε αξιοκρατία και αλλαγή εδώ και τώρα και απομάκρυνση από τα υπουργεία και τις δημόσιες θέσεις «πολιτικών» στιγματισμένων και άτιμων. Και είμαι μαζί τους και όταν ζητούν την πραγματική τιμωρία όλων όσων έχουν εμπλακεί στα σκάνδαλα - στον βαθμό που έχουν εμπλακεί. Ζητώ απολογισμό και Δικαιοσύνη. Και είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητος σ` αυτό το ζήτημα της Δικαιοσύνης - ίσως και για προσωπικούς λόγους.
Να σημειώσω επίσης ότι δεν διαφωνώ επί της ουσίας με αυτά που λέει και ο φίλος κ. Μίχας - και οι άλλοι που αναρωτιούνται «εσείς που ήσασταν». Δεν θέτουν όμως, κατά την γνώμη μου, σωστά και δίκαια το ερώτημα. Φυσικό είναι όταν ο κάθε κ. Τσοχατζόπουλος διαχειρίζεται εν λευκώ δισεκατομμύρια να μοιράζει και τα ψιχουλάκια του όπου κρίνει ότι τον συμφέρει να τα μοιράσει - είτε σε ψηφοφόρους, είτε σε δημοσιογράφους (προσλαμβάνοντάς τους σε διάφορα «γραφεία Τύπου») είτε σε δημοσίους υπαλλήλους, εφοριακούς - και «δικαστικούς λειτουργούς». Έφαγε πολύς κόσμος έτσι και ξόδεψε περισσότερα απ` αυτά που είχε δικαίωμα (που του αναλογούσαν δηλαδή) χωρίς να παράγει τίποτε. Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό - αλλά όλοι πρέπει και να το καταδικάσουμε και να φροντίσουμε να μην επαναληφθεί.  Γι` αυτό χρειάζονται οι αναδιανομές, οι επανεκκινήσεις, οι επαναπροσδιορισμοί, οι «αλλαγές», οι μεταρρυθμίσεις - και οι επαναστάσεις ακόμα. 
Δεν μπορούμε λοιπόν να συνεχίσουμε με τους ίδιους διεφθαρμένους πολιτικούς του Πασοκονουδού, όπως μας προτρέπουν εμμέσως οι υπογράφοντες την διακύρηξη των διανοουμένων π.χ. Έχουμε ανάγκη από οξυγόνο, άλλα μυαλά, άλλους ανθρώπους. Και είμαστε (εγω τουλάχιστον) «αγανακτισμένοι» γιατί τα ίδια πρόσωπα τολμούν και διεκδικούν-  αυτή τη στιγμή της κατάρρευσης - μερίδιο του μέλλοντος. Δεν γίνεται αυτό, είναι αντίφαση και δεν θα οδηγήσει πουθενά. Ας κάτσουν προς το παρόν να εκτελέσουν πιστά τις οδηγίες της Τρόικας (που θα μας βγει σε καλό γιατί θα μας απαλλάξει από τους τοπικούς μαφιόζους που μας έχουνε ξεζουμίσει ) και, στο μεταξύ, ας ετοιμάζονται οι νεότεροι, οι τριαντακάτι ή σαραντακάτι (αν και δεν είναι βέβαια πάντα ζήτημα ηλικίας, θέμα διάθεσης και ηθικής διάυγειας είναι περισσότερο) να ετοιμάσουν κάτι άλλο - μια νέα μεταπολίτευση. Αυτή του 74 σάπισε, πάλιωσε, απέτυχε - πρέπει να φύγει. Αναπόφευκτα κάτι νέο πρέπει να γεννηθεί.
Και επαναλαμβάνω: Δεν είμαι με τους «αγανακτισμένους» που «δεν θέλουν τους ξένους». Εγω τους θέλω τους ξένους. Και αν έχω να προσάψω κάτι στον Πρωθυπουργό δεν είναι ότι «διεθνοποίησε» το πρόβλημά μας και ζήτησε βοήθεια από το Δ.Ν.Τ και την Ευρώπη (αυτή ήταν μια τολμηρή και γενναία απόφαση για την οποίαν κάποτε θα ευγνωμονούμε τον Γιώργο Παπανδρέου, αν τελικά όλα πάνε καλά). Του προσάπτω το γεγονός ότι ενάμιση χρόνο τώρα αδρανεί στην πράξη, καθυστερεί εγκληματικά, φοβάται, δεν τολμά - και μας κρατάει σε μια συνεχή αγωνία : Αν ο Γ.Α.Π είχε την τόλμη να απευθυνθεί στην διεθνή κοινότητα για βοήθεια επί της ουσίας (και ολοκληρωτική ανατροπή της τοπικής μαφίας), να προχωρήσει να το κάνει - και εγώ δηλώνω εγγράφως ότι είμαι μαζί του με χίλια. Μαζί του όμως, όχι με όλα αυτά τα βαρίδια που κουβαλάει το Πασοκονουδού και από τα οποία είναι επείγον να απαλλαγεί άπαξ και δια παντός - αν θέλει να πάει μπροστά αυτός ο τόπος.","Σάββατο απόγευμα, ο χειμωνιάτικος ήλιος φεύγει γρήγορα από την Τούμπα. Όσο νυχτώνει, ο κόσμος ολοένα και πυκνώνει στους ασφυκτικά στενούς δρόμους πέριξ του σταδίου. Ο ΠΑΟΚ υποδέχεται τον Ηρακλή. Παρά την κίνηση, επικρατεί μια ακατανόητη ησυχία. Πριν από το ματς, συνήθειες κλασικές. Χειροποίητο σουτζουκάκι πάνω στη λαδόκολλα, στο γωνιακό μαγαζί του κυρ Γιάννη, συζητήσεις για την ενδεκάδα, (ατάκες τύπου «ο Χάβος το χαβά του» δίνουν και παίρνουν), και Μαλαματίνα με Coca Cola (Τούμπα Libre κατά το Cuba Libre) ή χωρίς. Προτείνεται πάντως με αναψυκτικό, καθότι το σουτζουκάκι, πολίτικης συνταγής, είναι δύσπεπτο. Έξω από το γήπεδο, πλανόδιοι μικροπωλητές πουλούν σαλέπι για το κρύο. Το θερμόμετρο έχει κολλήσει στο μηδέν, από το `85 οι ασπρόμαυροι οπαδοί έχουν να δουν πρωτάθλημα στο πράσινο τερέν.
Κι όμως, εξακολουθούν να «κόβουν» εισιτήρια, να πιστεύουν ότι κάποια στιγμή με την αξία τους θα νικήσουν τους διαιτητές και το κράτος των Αθηνών- το ίδιο κράτος που κατηγορούν για την ανυπαρξία έργων στην πόλη τους. Αρνούνται ακόμη και να ζητήσουν το πρωτάθλημα ως δώρο από τον ερυθρόλευκο Άγιο Βασίλη, εδώ έχουν τον Άγιο Δημήτριο.
Οι περισσότεροι γύρω μου θυμίζουν ναυτικούς ξεχασμένους πάνω στο κατάστρωμα. Από την παγωνιά, το δέρμα τους έχει τσιτώσει. Όρθιοι, φορούν ολόσωμα μαύρα μπουφάν με κουκούλες, τραγιάσκες, κασκόλ, γάντια με το δικέφαλο αετό, από μέσα μια χοντρή, λευκή φανέλα- με την ίδια έπαιζαν μπάσκετ στη ΧΑΝΘ και στην Τριανδρία είκοσι χρόνια πριν- και με βλέμμα απλανές κοιτούν τη Θύρα 4 να γεμίζει. Με κερνούν ουίσκι σε κοντό ποτήρι από φελιζόλ, χωρίς πάγο φυσικά. «Πιες να ζεσταθείς και μην μιλάς πολύ ρε γαύρε, θα σε μυρίσουν», μου λέει ο φίλος μου, κάτοχος διαρκείας τέσσερα χρόνια στη Θύρα 1.
Η διαδικασία είναι στάνταρ. Έφηβος, «χώνεσαι» στη Θύρα 4 και τραγουδάς εν χορώ «ΠΑΟΚΑΡΑ είμαι χάλια, βλέπω έναν αετό με οχτώ κεφάλια». Πας εκδρομές με το πούλμαν, παίρνεις μια μυρωδιά από ναρκωτικά, σου «κολλάνε» το πρώτο σου παρατσούκλι, μαθαίνεις να σκαρφαλώνεις τα κιγκλιδώματα και τις Κυριακές, η μάνα στο σπίτι κάνει προσευχές για να γυρίσεις σώος. Γύρω στα εικοσιπέντε, που θα` χεις πιάσει μια δουλειά για το μεροκάματο (π.χ μαρκαδόρος ή πόρτα στην παραλιακή) θα μετακομίσεις απέναντι από τους επισήμους. Μαζί με όσους κατεβαίνουν από τα γύρω χωριά ή έρχονται από τις κοντινές πόλεις. Δράμα, Σέρρες, Καβάλα και τα ρέστα. Μασάς νευρικά «σπόρια» (πασατέμπο), τσακώνεσαι με τη γκόμενα που την αφήνεις πάλι για την ομάδα και φωνάζεις συχνά- πυκνά, με μια μικρή νοσταλγία, «ΠΑΟΚ -εκδρομές-ναρκωτικά, έτσι μάθαμε από παιδιά». Παιδικές αναμνήσεις σου ξυπνούν, ψάχνεις με το μάτι τους συμμαθητές σου από το πρώτο Λύκειο της Κάτω Τούμπας. Μια εξέδρα, κάθε τάξη ένα ξεχωριστό reunion.
Αργότερα, όταν καβατζάρεις τα τριάντα, πιθανώς τα πράγματα να έχουν στρώσει. Αλλιώς, έχεις ήδη μεταναστεύσει για Αθήνα ή Λονδίνο. Έχεις ακολουθήσει τη δουλειά του μπαμπά ή έχεις προσδεθεί  τέλος πάντων στην οικογενειακή επιχείρηση, έχεις παντρευτεί (γιατί δεν αντέχεις πλέον τη γκρίνια της μάνας) με τη γκόμενα που της έκανες το βίο αβίωτο πριν πέντε χρόνια και έχεις κάνει τις απαραίτητες εξηγήσεις (την Κυριακή ο Θεός την έφτιαξε για τον ΠΑΟΚ) ώστε να μην ασχολείσαι όλη την ώρα με το κινητό σου και χάνεις τον αγώνα. Στη Θύρα 1 συναντάς φίλους και γνωστούς που έχουν «γράψει» ακριβώς την ίδια πορεία με σένα. Αν και θύρα επισήμων, κοστουμάτους και πούρα δεν βλέπεις- αθηναϊκές δηθενιές. Μέχρι και ο ευυπόληπτος γυναικολόγος που κάθεται μπροστά μου -και μου δείχνει περήφανος στο κινητό του το αρχείο με τους παοκτσήδες που έχει φέρει στον κόσμο-, φόρμα της Παρτιζάν φοράει. Αποστασιοποιημένος πλέον από τα πράγματα, απολαμβάνεις την γκολάρα του Βιερίνια, και τραγουδάς εν θερμώ «ήρθαμε σκαστοί από την κλινική, ΠΑΟΚΑΡΑ δεν το ξέρουν οι γιατροί».
Σκαστοί όχι από την κλινική, αλλά από την πραγματικότητα. Σε μια χώρα που καθημερινά βουλιάζει στους τηλεοπτικούς δέκτες, που τη μεταμορφώνουν σε μοντέλο άλωσης των εργασιακών σχέσεων, για να κλωνοποιηθεί αργότερα στον υπόλοιπο χρεοκοπημένο δυτικό κόσμο, σε μια χώρα που μέσα μας την έχουμε απαξιώσει ολοκληρωτικά, 25.000 άνθρωποι το Σάββατο, από όλες τις κοινωνικές κατηγορίες, ένωσαν τις φωνές τους για να υποστηρίξουν την ομάδα τους. Πρωτοφανές; Όχι βέβαια, πάντα γινόταν. Άξιο λόγου; Φυσικά. Γιατί σε μία εποχή όπου όλοι νομίζουν ότι οι αξίες έχουν ισοπεδωθεί, και στο όνομα αυτής της ισοπέδωσης ξεχνούν την ιστορία τους, υπάρχουν κάποιοι που τις αναζητούν και τις βρίσκουν στο πρόσωπο του αγαπημένου τους δικεφάλου. Έστω και με οχτώ κεφάλια, τι κι αν φορές τους μοιάζει με τη Λερναία Ύδρα, νιώθουν ότι δεν τους πρόδωσε και δεν πρόκειται να τους προδώσει ποτέ. Κι όσοι κατά καιρούς τους πρόδωσαν, δεν τολμούν να περάσουν ούτε έξω από το γήπεδο.
Σεβασμός λοιπόν το ζητούμενο, σεβασμός στην ιστορία. Και την επόμενη Κυριακή, οι παοκτσήδες στην «Ελεύθερη Τούμπα» (Τούμπα Libre), θα συνεχίσουν να τραγουδούν όλοι μαζί «σε συνοικίες και σε δρόμους γεννήθηκε ένας λαός, όσα χρόνια κι αν περάσουν θα σ` ακολουθεί πιστός». Την Ελλάδα ποιος την ακολουθεί; Αυτό είναι το ζητούμενο. Κι ας μην πίνει ρετσίνα.",False
"Οι Άγγλοι τους αποκαλούν spin-doctors και όταν ρώτησα κάποιον καλά μπασμένο στα δημοσιογραφικά μαγειρεία μου είπε ότι στα ελληνικά τους λένε «γραμμιτζήδες». Μπορεί να είναι σε κάποιο κόμμα ή σε έντυπο και κάθε τόσο λένε: Φουλ υπέρ του Αρχιεπισκόπου ή χώστε τα στον τάδε Υπουργό. Οι αποκάτω παίρνουν τη γραμμή και την μετουσιώνουν σε άρθρο με επιχειρήματα, πληροφορίες, έτοιμο γλειφιτζούρι για τον αναγνώστη. Έτσι λοιπόν την περασμένη εβδομάδα μια από τις γραμμές που εμφανίστηκαν ήταν και το «Παπαδήμος και για μετά». Ας μην είναι πρωθυπουργός αλλά έστω ας γίνει Αντιπρόεδρος (ξέρετε χάρη στην ανεπροκοπιά του Πάγκαλου να παράγει έστω και έναν κόκκο χρήσιμου έργου έγινε τελικά η δουλειά του Αντιπροέδρου εκτός από καλοπληρωμένη και περιζήτητη, αφού ο Αντιπρόεδρος ταυτίστηκε στη συνείδησή μας απλά με τον στωμύλο σουλατσαδόρο).
Δεν βιάστηκα από την αρχή να υιοθετήσω τα περί ανθρώπου των Τραπεζιτών ή το ακόμη πιο αόριστο «άνθρωπος των Τραπεζών». Περίμενα μέχρι σήμερα και σήμερα λέω: Στοπ. Όχι να δούμε και άλλο έργο με αυτόν τον τύπο. Έχω πια μαζέψει το υλικό μου και δεν τον θέλω να τον ξαναδώ στα μάτια μου.

Τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας όταν ξέρεις ότι κάποτε παρουσιάστηκε ως εθελούσιος τάχα δανειστής του Ανδρέα Παπανδρέου όταν του φώναζαν πού τα βρήκες τα λεφτά, δεν μπορείς πλέον να τον πάρεις τόσο σοβαρά όσο τουλάχιστον εκείνος θα ήθελε. Κάποια πράγματα λοιπόν μπορεί να σε κυνηγούν για πάντα. Τον Παπαδήμο λοιπόν θα τον κυνηγά το μεγάλο ρουσφέτι που πάει να κάνει στη Ζίμενς. Η εξεταστική επιτροπή στη Βουλή με 16 από τους 19 βουλευτές να ανήκουν σε Νέα Δημοκρατία και ΠΑ.ΣΟ.Κ. έβγαλε ότι η ζημιά πλησιάζει τα 2 δις Ευρώ. Όμως στο πλαίσιο της συμφωνίας, φαίνεται πως το ελληνικό κράτος θα παραιτηθεί από αστικές απαιτήσεις. Μάλιστα ρητώς αναφέρεται  ότι παραιτείται και από τις απαιτήσεις ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Μ` αυτό τον τρόπο όμως μπαίνει ταφόπλακα στην υποχρέωση της Siemens να δώσει ονόματα και για τις μίζες που δόθηκαν σε υπουργεία και οργανισμούς και για τις μίζες που δόθηκαν στα κομματικά ταμεία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όπως βεβαιώνει η δικαστική απόφαση δικαστηρίου στη Γερμανία. Με κάτι 170 εκατομμύρια Ευρώ παίρνει συγχωροχάρτι η Ζίμενς όχι μόνο για τν Ελλάδα αλλά και για όλη την Ευρώπη. Και μάλιστα ούτε αυτά θα τα πληρώσει σε χρήμα. Αλλά ως συνήθως θα μας δώσει διάφορα…κουμπιά χρωματιστά και άλλα εξαρτηματάκια για να ξεχαστούμε παίζοντας. Ο ξερόλας Υπουργός Οικονομικών θα φέρει το όλο θέμα καμουφλαρισμένο σε νομοσχέδιο. Και αυτό με τη γνώση και την επίνευση του κ. Παπαδήμου, που συμπεριφέρεται σαν να πρόκειται για τη Νιγηρία και όχι για τη χώρα του (*Στη Νιγηρία κάποιοι είναι στη φυλακή για το θέμα της Ζίμενς).

Είναι ντροπιαστικό για τον Πρωθυπουργό της χώρας, που δεν ανήκει σε κόμμα, υποτίθεται, δεν συμμετείχε στο πανηγύρι της διανομής μαύρου χρήματος τώρα, ο τεχνοκράτης που νομίζαμε ότι οι πολιτικοί μέχρι που θα τον φοβόντουσαν κιόλας, να είναι απλά μπλεγμένος στα μπατζάκια και στους ποδόγυρους των πολιτικών και να περιμένει να του βάλουν καλό βαθμό στον έλεγχο για να συνεχίσει και το άλλο εξάμηνο. Αλλά ούτε που πλησιάζει καν στα κυβικά του Μάριο Μόντι, όταν εκείνος πέταξε όλους τους πολιτικούς από τα Υπουργεία. Αυτός, πέρα από το ότι όλη την ώρα δέχεται σε βίζιτα τον ξωφλημένο πολιτικά και με αλαφροΐσκιωτες πρωτοβουλίες πλέον Γιωργούλη Π. κοιτάζει μην τυχόν και δυσαρεστήσουμε κανένα μέχρι το  τέλος της θητείας μας.

Αντί μάλιστα για μια ώρα έστω να βγάλει τις πυτζάμες του ανενεργού Πρωθυπουργού και χθες μετά τα όσα έγιναν στο Ο.Α.Κ.Α.
1) Να φωνάξει τον Μιχαλάκη Κλουζώ, που δεν ήξερε τι έλεγε, τι έκανε η Αστυνομία του, είχε χάσει τελείως τον έλεγχο σε κάτι εντελώς γνωστό και αναμενόμενο και γενικά εξευτελίστηκε για άλλη μια φορά, να του πει «Δώσε μου την παραίτησή σου τώρα». Αν έπεφταν τίποτα κομματικοί να του αλλάξουν γνώμη, να έλεγε: «τότε γεια σας εγώ».
2) Να φωνάξει και την μεγάλη αποκάλυψη του αθλητικού κινήματος και της νομικής επιστήμης τον αειφανώς ουρανοδρομούντα αστέρα στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, Πάνο Μπιτσαξή, όταν άρχισε μάλιστα να ψελλίζει πως είχε ζητήσει την αναβολή και να του πει τη μόνη λέξη που του πρέπει μετά τα όσα (δεν) έχει κάνει: Ουστ. Ούτε να τον ρωτήσει γιατί ήθελε αναβολή (μήπως να γινόταν και ο αγώνας μετά τις εκλογές κυρ Πάνο;) ούτε τίποτα. Δώσε μας και τα κλειδιά του κρατικού αυτοκινήτου, που έχει κάψει τόνους βενζίνης πληρωμένης από εμάς για να σε κουβαλάει χωρίς να κάνεις τίποτα άλλο από δηλώσεις, και ψάξε για άλλα κορόιδα. Αλλά τόση προσωπικότητα ο Λουκάς; Και το τουτού και τα μεγαλεία που τα θέλουμε και για μετά;

Υπάρχει και άλλο θέμα με τον Παπαδήμο. Οι ρυθμίσεις που επέτρεψε να γίνουν στα στεγαστικά δάνεια των δημοσίων υπαλλήλων. Είναι γνωστό πως κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι ανάλογα με την υπηρεσία όπου υπηρετούσαν έπαιρναν δάνειο από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων και άλλοι, λιγότερο τυχεροί από άλλες πηγές όπως το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και η Εθνική Τράπεζα. Έτσι λοιπόν μια ημέρα του 2011 ο κ. Πρωθυπουργός φροντίζει και ρυθμίζονται άκρως ευνοϊκά οι υποχρεώσεις όσων υπαλλήλων είχαν πάρει το δάνειό τους μέσω του Παρακαταθηκών και χιλιάδες άλλοι έμειναν να παλεύουν με την Εθνική για παράδειγμα, που μάλιστα διαπράττει τον εξής ανήθικο εκβιασμό: Αν θέλεις επαναδιαπραγμάτευση για περισσότερες δόσεις κλπ αλλά είχες την πρόνοια να έχεις επιμείνει σε σταθερό επιτόκιο έρχεται τώρα το αγαθό αυτό ίδρυμα (μα γιατί τους μισούν, απορούν κάποιο τραπεζιτικοί) και σου λέει, για να γίνει επαναδιαπραγμάτευση θα εγκαταλείψεις το καθεστώς του σταθερού επιτοκίου. Θα βγεις δηλαδή γυμνός από κάθε προστασία για να επαναδιαπραγματευτούμε τη θηλιά γύρω από το λαιμό σου. Δεν αναρωτιέμαι τόσο για τον Τραπεζικό Διαμεσολαβητή τι κάνει αλλά γι αυτόν τον Παπαδήμο, λίγο φιλότιμο δεν υπάρχει ώστε ο κόσμος να μην αντιμετωπίζεται τόσο άδικα σε ένα θέμα που το ξέρει τόσο καλά; Και γενικότερα πώς κατάφερε μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να κάνει όλα αυτά και μερικοί να νομίζουν ότι είναι και για να τον βάλουν μόνιμα στο σπίτι τους.

Πρέπει λοιπόν να φθάσει στη τελευταία σελίδα του, όσο γίνεται πιο γρήγορα, το παραμύθι για τον Λουκά τον Νίντζα που θα έπαιρνε όποιο κεφάλι βρισκόταν μπροστά του, και άμα λάχει ξανάμπαινε και στο αεροπλάνο να γυρίσει πίσω. Δυστυχώς φαίνεται ότι το εισιτήριό του δεν ήταν μετ` επιστροφής και αρχίζει τώρα να λιγουρεύεται το πώς θα ξεμείνει πιο αναπαυτικά εδώ στις πλάτες μας κι αυτός. Μπορεί να σκέπτεται μέσα του: Ρε σεις, σηκώνετε τον Πάγκαλο και δεν μπορείτε εμένα;

Και δωσ` του οι γραμμιτζήδες να προωθούνε τη γραμμή. Φυσικά θα μπορούσε να είχε βγει από χθες και να είχε πει καθαρά και τίμια: Έχω κι άλλα να κάνω, ευχαριστώ δεν θα συνεχίσω. Και εγώ θα είχα να του γράψω πολύ λιγότερα.","Πρόεδρε Μαρινάκη, μπορεί να ξέρεις να κουμαντάρεις μεγάλα καράβια, αλλά για το πώς κουμαντάρονται  μεγάλες ομάδες μέσα κι έξω από το γήπεδο, φαίνεται πως ακόμη έχεις πολλά να μάθεις. Εκνευρίστηκες με τους οπαδούς της ομάδας σου την Κυριακή το βράδυ που ανάμεσα στα άλλα  στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» σου έκαναν καντάδα τραγουδώντας: «Έκανες τον Θρύλο Αεκάκι, Μαρινάκη, Μαρινάκη» αλλά μ` αυτό εμείς οι απέξω δεν πρέπει ν` ασχολούμαστε γιατί είναι δικό σας, εσωτερικό θέμα.
Μας πέφτει λόγος όμως για το ξύλο που συχνά-πυκνά (τρεις φορές τουλάχιστον τις τελευταίες εβδομάδες) το έχουν γευτεί διάφοροι επαγγελματίες την ώρα της δουλειάς τους εκεί στην εξέδρα των επισήμων του Θρύλου και στα πέριξ. Μια ομάδα που παίρνει το πρωτάθλημα με δεκάδες βαθμούς διαφορά από τους (κάποτε) μεγάλους αντιπάλους της γιατί να έχει νεύρα; Είσαι πρόεδρος σε μια ομάδα που κάθε χρόνο περνάει από τα σαλόνια του Champions League, έτσι; Τίποτα δεν διδάχτηκαν οι άνθρωποι σου από το πώς και με ποιους παρέα βλέπουν οι πρόεδροι των άλλων ομάδων τα παιχνίδια στο γήπεδό τους; Αντί να έχεις επιβάλει η εξέδρα των επισήμων τουλάχιστον στο «Γ. Καραϊσκάκης» να είναι εκκλησία έχουμε ακόμη και την περίπτωση όπου κάποιος δάγκωσε το αυτί ενός δημοσιογράφου! Και την Κυριακή έναν άλλο εργαζόμενο, άσχετο με το ποδόσφαιρο, άνθρωποι που ήταν σε υπηρεσία στο γήπεδο, με ακουστικά και μικρόφωνα ενδοσυνεννόησης, τον στρίμωξαν, έξι άτομα και του έσπασαν δυο πλευρά και δεν βρέθηκε κάποιος να τον πάει έστω έως το ιατρείο του γηπέδου.
Και αντί να ψάξεις και να τους βρεις εσύ ο ίδιος όλους αυτούς τους ψευτο-νταήδες, πριν την Αστυνομία, που δυσφημίζουν το μαγαζί σου, κάνεις σαν να μην ξέρεις το παραμικρό. Και τότε με τον Σισέ είπαμε πως είσαι καινούριος δεν έμαθες ακόμη τους κανόνες συμπεριφοράς. Αλλά πέρασε καιρός και μάλλον στα ίδια σε βρίσκω να μένεις. Έχεις περικυκλωθεί από διάφορους… υπάκουους που απλά βελάζουν μπροστά σου και πίσω σου, χωρίς να ξέρουν σε τι επίπεδο έχει φθάσει το ποδόσφαιρο, σαν ψυχαγωγία και σαν εμπόρευμα, σε χώρες όπως η Αγγλία και η Γερμανία. Και αυτά που ανέχεσαι, αν δεχτώ πως δεν έχουν την έγκρισή σου, θα σου βγουν σε κακό. Φθάνω στο σημείο ν` αναρωτιέμαι αν και στο γραφείο σου μπορεί να έλθει κάποιος επισκέπτης και να είναι ασφαλής. Ή μπορεί και να τις φάει από έναν άλλο καλεσμένο σου ή από κάποιον του γραφείου σου, ενώ εσύ θα αποφεύγεις να επέμβεις; Όπως ακριβώς κάνεις και στο γήπεδο.
Σε μερικές θύρες των Ολυμπιακών οπαδών, όπως θα ξέρεις, έχουν φυτρώσει Νεοναζί συμπεριφορές, και ρώτα αν δεν έχει τύχει να ακούσεις, τι τράβηξε ο Παναθηναϊκός από τέτοιες καταστάσεις με τους ΝΟΠΟ κ.λπ. Επίσης και αυτά τα καψόνια σε προέδρους αντιπάλων όταν έρχονται στο «Γ. Καραϊσκάκης» δεν τιμούν τον Ολυμπιακό. Να δεχτώ ότι δεν το κάνατε επίτηδες να κολλήσει ο ανελκυστήρας με τον Αλαφούζο μέσα, για είκοσι ολόκληρα λεπτά και ότι δεν έσκασες στα γέλια με αυτό. Αν όμως ήταν μέσα ο Πλατινί, πόσο τιμητικό θα ήταν για την ομάδα σου αν συνέβαινε κάτι παρόμοιο; Πέταξες έξω άραγε τον υπεύθυνο για ό,τι έγινε; Πέταξες μήπως έξω και τον υπεύθυνο Τύπου του Ολυμπιακού, κ. Καραπαπά, που δήλωσε: «...πώς γίνεται ενώ έχουν μπροστά τους τον Παναθηναϊκό να ασχολούνται με τους δικούς μας ανθρώπους;».
Ποιος Παναθηναϊκός υπάρχει, κ. Καραπαπά, και γιατί πρέπει να ασχολούνται με αυτόν οι οπαδοί σας (και με ποιον τρόπο, άραγε;); Ένα ψωραλέο άλογο είναι η ομάδα των πρασίνων αυτή τη χρονιά και η Α.Ε.Κ. μια γριά ματωμένη και ταλαίπωρη, που είδαμε ποιοι μ... τη διοικούσαν όλα αυτά τα χρόνια. Ποιον έχετε, λοιπόν, να φοβάστε και με ποιον να ασχολείστε εδώ στην Ελλάδα; Ακόμη και ο Ιβάν Σαββίδης, όπως είδατε με τον Ζαγοράκη (ίσως και με την Καϊλή) σαν μπροστινούς και δυο παλαιάς κοπής Ρώσους από πίσω πάει να σας κοντράρει, κάτι σαν Μόσκοβιτς δηλαδή που επιχειρεί να τρέξει στην Οτοστράντα. Και αν κρατήσει και τον Δώνη το έχετε και του χρόνου εξασφαλισμένο. Και αντί να ασχολείστε με το πώς θα σας σέβονται και όχι πώς θα σας φοβούνται οι άλλοι, εσείς, μόνοι σας καταφέρνετε να μικραίνετε την ομάδα σας μ` αυτά και μ` αυτά. Για λίγες καρπαζιές παραπάνω. Κανονικά, λοιπόν, μια χορωδία θα έπρεπε να σας τραγουδήσει: «Έκανες τον Θρύλο μαγαζάκι, Μαρινάκη, Μαρινάκη», ευχόμενη στο τέλος «άντε και καλά μυαλά».",True
"Ας υποθέσουμε ότι το μάτς του περασμένου Σαββάτου μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας δεν αφορούσε τις εθνικές ποδοσφαίρου αλλά μπάσκετ. Το αποτέλεσμα το πιθανότερο θα ήταν νικηφόρο για την εθνική μας, πόσω μάλλον που φαίνεται ότι ο Νοβίτσκυ δεν θα ξαναπαίξει με του Γερμανούς οπότε θα ήταν και θριαμβευτικό. Πλην του `93 ο κανόνας είναι αυτός-το μπάσκετ στη χώρα μας εμφανίζει διαρκώς νέα ταλέντα και αφομοιώνει όλες τις εξελίξεις του αθλήματος, ενώ η Γερμανία  παίζει παρωχημένο μπάσκετ και περιμένει τα πάντα από έναν παίκτη. Τι συμπεράσματα θα έβγαζε κάποιος που θα είχε την επιπολαιότητα να προβάλει τα εθνικά  χαρακτηριστικά των δύο λαών (στον βαθμό που υπάρχουν τέτοια) στο παιχνίδι ανάμεσα στις ομάδες τους, κάτι που έγινε κατά κόρον για τις ομάδες ποδοσφαίρου;
Το πρώτο συμπέρασμα θα ήταν ότι ο ελληνικός λαός διακρίνεται από  αγωνιστικότητα, πείσμα, εργατικότητα, πάθος, προσήλωση στον στόχο, ομαδικό πνεύμα, φαντασία, νεωτερικότητα, στρατηγική σκέψη, μεθοδικότητα, πειθαρχία και υπομονή. Η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τον αντίπαλο η ελληνικά ομάδα, η συστηματική μελέτη που του έχει κάνει, τα ψυχικά αποθέματα να γυρίσει το ματς αν κάπου στραβώσει, η επιμονή στην άμυνα και την αλληλοκάλυψη, οι ασίστ στο παιχνίδι που κάνουν ήρωα τον συμπαίκτη, η αφοσίωση στην χαμαλίδικη δουλειά που δεν σε κάνει σταρ και ένας μακρύς ακόμα κατάλογος από χαρίσματα της ομάδας, θα προσέδιδαν στον ελληνικό λαό αρετές που μάλλον δεν θα ήταν η πρώτη σκέψη ότι τον χαρακτηρίζουν.
Από την άλλη οι Γερμανοί διακρίνονται από αστοχία (πότε άλλωστε οι Γερμανοί πετυχαίνουν τους στόχους τους;), έλλειψη φαντασίας και δημιουργικότητας, αδυναμία να παρακολουθήσουν τις καινοτομίες στο μπάσκετ και τη ζωή, έλλειψη σοβαρότητας στην ανάλυση του παιχνιδιού και γενικότερα, έλλειψη ομαδικού πνεύματος (τα πάντα τα κάνει ένας παίκτης), κακή οργάνωση του παιχνιδιού από τους πόιντ γκαρντ (καλά τώρα από οργάνωση οι Γερμανοί είναι γνωστό ότι δεν σκίζουν), κακή τεχνική (χρειάζεται δουλειά και εξάσκηση και οι Γερμανοί είναι παραλίες), απουσία αυτοματισμών (λαός του ό,τι κάτσει) ανισορροπία άμυνας-επίθεσης (γνωστός ανισόρροπος λαός), αργό παιχνίδι (γνωστός τεμπέλικος λαός), χάνουν τα ριμπάουντ (από μαχητικότητα βράστα ). Θα μπορούσαμε να μιλάμε μέχρι αύριο. Το μπάσκετ είναι λιγότερο μαζικό από το ποδόσφαιρο αλλά καθόλου παρακατιανό- παίζεται σε όλες τις ηπείρους.
Ο Μπεκενμπάουερ είχε πεί ότι το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικότερο από τα λιγότερο σημαντικά πράγματα στη ζωή. Ακριβώς αυτό. Όταν πέφτεις στη παγίδα να το εντάσσεις στα σημαντικά και να εξάγεις από τα παιχνίδια βαρύγδουπα συμπεράσματα, στην ουσία στερείς από το παιχνίδι την ομορφιά του και από τα συμπεράσματα την ουσία. Η ομορφιά του παιχνιδιού είναι η αβαθής ταύτιση που έχεις με τους παίκτες που θα μπορούσαν να είναι παιδιά της διπλανής πόρτας και σε κάνουν χαρούμενο (όχι περήφανο)  στις νίκες, με την συλλογική χαρά του καφενείου, της γειτονιάς, της πατρίδας (όχι του έθνους) και μετά συνεχίζεις τη δουλειά σου με ευφορία. Η ουσία είναι ότι οι παίκτες είναι παιδιά με λυμένα οικονομικά προβλήματα οι περισσότεροι (και πάντως δεν έχουν καμμία σχέση με τις αγωνίες των συνομηλίκων τους), συνήθως έχουν χαμηλή μόρφωση αλλά πολλές παραστάσεις (κυρίως αν παίζουν στο εξωτερικό) και τις περισσότερες φορές λίγο περισσότερο εθνικό παραμύθι στο κεφάλι τους, που τους το βάζουμε εμείς όλοι. Σε καμμιά περίπτωση πάντως δεν συζητούμε για αντιπροσωπευτικούς τύπους του νέου έλληνα, άρα η αγωνιστική συμπεριφορά τους δεν δημιουργεί εθνικούς κανόνες.
Όσο άτοπο είναι το ένα άκρο, να θεωρείς δηλαδή τη μεγάλη νίκη αυτονόητη συνέπεια του νικηφόρου γονιδίου του ΄Ελληνα,  άλλο τόσο άτοπο είναι και το εθνικό αυτομαστίγωμα, αυτολύπηση και αυτοπεριφόνηση στην βαρειά ήττα. Το ένα σε οδηγεί σε  χουλιγκανισμούς , το άλλον σε δυσκοίλιους διανοουμενισμούς.","Μόλις ξημέρωνε τις Καθαροδευτέρες της παιδικής μου ηλικίας, ερχόταν πάνω απ` το κρεβάτι μου ο Πιερ Πάολο Παζολίνι. Ξυπνούσα μέσα στα νοτισμένα από την υγρασία σκεπάσματα μου, έχοντας μια παράξενη αδημονία και τον ανακάλυπτα να στέκεται απέναντι μου αμίλητος, ακουμπισμένος στο παλιό σερβάν της γιαγιάς μου. Με παρατηρούσε επίμονα καθώς έβαζα τις κάλτσες με τους ρόμβους πάνω από τα δακτυλάκια των ποδιών μου, καθώς περνούσα τα αποσκελετωμένα κανιά μου μέσα στα μπατζάκια τού κοντού παντελονιού μου, καθώς έσπρωχνα με το αχτένιστο κεφάλι μου τον λαιμό τής πολυκαιρισμένης μπλούζας μου για να τη φορέσω, καθώς έδενα τα κορδόνια των χοντροπάπουτσών μου. Μετά, μ` έπαιρνε από το χέρι και βγαίναμε στον κεντρικό δρόμο και στα σοκκάκια τού χωριού. Στη σκοτεινή και καπακωμένη από την υποκριτική αθωότητα ελληνική επαρχία τής δεκαετίας του `60 και τού `70, οι Καθαροδευτέρες ήταν οι μέρες τού Παζολίνι.

Περνούσαμε από την εκκλησία. Ο παππάς είχε ήδη σκεπάσει τα μανουάλια, τις εικόνες και τα κρεμαστά καντήλια με τα μωβ πανιά του χριστιανικού πένθους. Το έκανε όχι διότι -κατά τας γραφάς- άρχιζε η μακρά περίοδος που θα οδηγούσε στα Άγια Πάθη, αλλά διότι το κάστρο του είχε ήδη περικυκλωθεί από στρατιές διαβόλων. Απ` όλες τις μεγάλες και τις μικρές γιορτές της χρονιάς, καμιά δεν κουβαλούσε μέσα της τον σατανικό παγανισμό της Καθαροδευτέρας. Καθώς διαπερνούσαμε τα πετρόστρωτα σοκάκια, πόρτες άνοιγαν και πεταγόντουσαν έξω άνδρες και γυναίκες με μουτζουρωμένα πρόσωπα. Όχι ζωγραφισμένα με χρώμα, αλλά μουτζουρωμένα σε ασπρόμαυρο φόντο. Φελλοί που καιγόντουσαν με πρωτόγονα τσακμάκια προσέφεραν τον φούμο τους για να γεννηθούν κατάμαυρα μούσια, μουστάκια, φρύδια, γυαλιά γύρω απ` τα μάτια ή χοντρές ελιές. Η δυσμορφία ως προϋπόθεση της απογειωτικής λαγνείας, καθώς οι όμορφοι έπρεπε να γίνουν άσχημοι κι άσχημοι ασχημότεροι. Λες και οι μάσκες της περασμένης νύχτας της μεγάλης αποκριάς, ποτισμένες απ` τα κρασιά και τα πρόστυχα τραγούδια, είχαν εισχωρήσει βαθιά μέσα στην ψυχή και στο  δέρμα για να γίνουν ένα μαζί τους.

Την Καθαροδευτέρα στο χωριό, από νωρίς το πρωί υπήρχε ένας αλλόκοτος ηλεκτρισμός. Άνδρες και γυναίκες έχαναν την επαρχιώτικη μακαριότητα τους και αντιδρούσαν σαν αλαφιασμένοι. Οι ανοικτές πόρτες και τα στρωμένα τραπέζια, ειδικά αυτή τη μέρα δεν ήταν αποδείξεις φιλοξενίας αλλά σταθμοί για μια γενικευμένη πρόστυχη έκρηξη με άδηλη κατάληξη. Δεν ήταν πανηγύρι, διότι στα πανηγύρια όλο το χωριό συγκλίνει σ` ένα σημείο και διασκεδάζει ως σώμα. Την Καθαροδευτέρα εξουσία είχαν οι αυτόνομες παρέες που περιφερόντουσαν τίγκα στο κρασί και τη ρακή, μπαινόβγαιναν σε σπίτια και καφενεία, αναμειγνύονταν με άλλες και ξανασχηματίζονταν με διαφορετική σύνθεση. Μουτζουρωμένοι άνδρες με κατακόκκινα μάτια και φουσκωμένες κοιλιές, με χέρια βρώμικα απ` τα χταπόδια και τις σουπιές, με πέτα μούσκεμα απ` τα χυμένα κρασιά και τις στραβοφαγωμένες ταραμοσαλάτες, έβγαιναν από πόρτες και αυλές σκουντουφλώντας, βρίζοντας και τραγουδώντας, για να πάνε παρακάτω. Νωρίς το μεσημέρι, το βλέμμα τους ήταν βλέμμα τρελού που απελευθερώθηκε απ` τα δεσμά του και αμολύθηκε στις ανοικτές εκτάσεις.

Τα παιδικά μου μάτια δεν θα ήταν ικανά να διυλίσουν όλη αυτή την ξαφνική έκρηξη, αν δεν δανειζόμουν το λάγνο διεισδυτικό βλέμμα τού Πιέρ Πάολο που καθόταν δίπλα μου. Ήταν εκεί όταν είδα την παρέα των τριών χωριανών μου να ψάχνει με τα χέρια ανάμεσα στα ξερατά τού ενός, για να βρει τη μασέλα που είχε πεταχτεί από το στόμα του μαζί με τη σιχαμερή μάζα από λαγάνες, ταχίνια, λούπινα και χαλβάδες. Ήταν εκεί όταν άρχισαν να δέρνονται δυό γείτονες επειδή ο ένας είπε κάτι πρόστυχο στη γυναίκα τού άλλου μέσα στο σπίτι του. Το αίμα πεταγόταν από τη μύτη κι έμπαινε στο στόμα τού ενόχου, αλλά αυτός αντί να προσπαθεί να το σταματήσει, το άφηνε να τρέχει και το κατάπινε με μια ηδονή που δεν είχα ξαναντικρύσει. Είχε τα πιο κόκκινα ούλα της οικουμένης. Ο Πιερ Πάολο ήταν εκεί, όταν εξακοντίστηκε στα ουράνια μια σφραγισμένη γκαζόζα που διέγραψε μια φοβερή κάθετη τροχιά αφρίζοντας εσωτερικά κι έπειτα έσκασε στο τσιμέντο σα χειροβομβίδα. Μέσα σε μια αποθέωση γιορταστικής αυτοκαταστροφής, ολόκληρη η παρέα ισοπεδώθηκε από τα γυαλιά που καρφώθηκαν σε πόδια, χέρια και πρόσωπα, σ` ένα χωριό όπου δεν υπήρχε ούτε γιατρός ούτε αυτοκίνητο για να μεταφερθούν τραυματίες.

Αλλά το βλέμμα τού Πιέρ Πάολο, ψάχνοντας φάτσες δίχως βιτρίνα, αναζητώντας την αυθεντική κακομουτσουνιά ως αντανάκλαση ενός θηριώδους εσωτερικού πρωτογονισμού, μπορούσε να εισχωρήσει ακόμα βαθύτερα. Μπορούσε να επισκεφθεί τα πιο σκοτεινά διαμερίσματα μιας βουκολικής έκρηξης πάθους και απελευθερωμένης ελευθεριότητας, που στις μέρες μας έχει εξαφανιστεί καθώς όλα εκτίθενται φόρα-παρτίδα ως εμπόρευμα. Διότι τα μάτια είναι εύκολο να γδύσουν μια περιποιημένη κοπέλα που φορά ένα στενό τζιν, είναι όμως άλλης τάξεως βύθιση τού μυαλού, η ικανότητα του να γδύσει μια ταλαιπωρημένη τσεμπεροφορούσα μεσόκοπη γυναικούλα τού χωριού. Ότι, στα τραπέζια των γλεντοκόπων, τα χέρια που ονειρευόντουσαν πως χαϊδεύουν γυμνά κορμιά, ήταν χέρια χοντρά και πετσιασμένα, με άκοπα μισοσπασμένα κατάμαυρα νύχια. Ότι τα στόματα που ονειρευόντουσαν ότι φιλάνε τα δροσερά χειλάκια μικρών κοριτσιών, ήταν χοάνες  με βρώμικα κατακίτρινα δόντια γεμάτες κουφάλες. Ότι τα σάλια που έτρεχαν από την άκρη του στόματος και ονειρευόντουσαν να τρέξουν ανάμεσα σε δύο τροφαντά κάτασπρα στήθια, έζεχναν απ` το χύμα τσιγάρο, απ` το σκόρδο και το ξιδόκρασο. Ότι τα φουσκωμένα όργανα ανάμεσα στα πόδια ήταν άπλυτα τρεις μέρες και τα μακριά σώβρακα ήδη φορεμένα μια βδομάδα.

Ω Θεέ μου! Υπάρχει λοιπόν τέτοιου είδους λαγνεία; Η οποία μάλιστα εκρήγνυται την πρώτη μέρα της μεγάλης σαρακοστής, τότε που υποτίθεται ότι αρχίζει η κάθαρση τού σώματος και της ψυχής; Μα ακόμα κι αν γεννιέται λαγνεία μέσα στα κρασιά, τα τραγούδια και τα μελάνια της σιουπιάς, δεν την φρενάρει η σιχασιά, δεν την ακυρώνει ο επιθετικός πρωτογονισμός; Πως μπορεί να εμπνεύσει ερωτικά ένας χοντρός άπλυτος κουρελιάρης που Καθαροδευτεριάτικα σέρνει τη γυναίκα πίσω από ένα πουρνάρι; Και πόσο πόθο μπορεί να γεννήσει η ασπρομαλλούσα απεριποίητη μεσόκοπη, όταν ξαπλωμένη βίαια στα χορτάρια βγάζει τα φανελένια βρακιά της και σηκώνει τα πόδια φορώντας τις λασπωμένες γαλότσες της; Μα, τι διάολο γινόταν τότε; Σήμερα, στο youporn όλοι οι άνδρες έχουν γυμνασμένα κορμιά, όλα τα γυναικεία πόδια σημαδεύουν το ταβάνι με γόβες κι όλα τα απόκρυφα είναι αποτριχωμένα.  

Χα! Γινόταν αυτό που μόνο το βλέμμα του Πιερ Πάολο μπορούσε να διακρίνει και να μου μεταδώσει. Να αντιληφθεί όλον αυτό τον επώδυνο και λυτρωτικό κυνισμό που χαρακτηρίζει το πιο ζωώδες είδος απ` όλα τα ζώα. Εικοσιπέντε γενιές τέτοιες Καθαροδευτέρες χρειάστηκαν για να ζωντανέψει το δικό μας DNA. Επί εξακόσιες είκοσι πέντε συνεχείς Καθαροδευτέρες, βρώμικα μεθυσμένα ανδρικά όργανα εισχωρούσαν σε εξίσου βρώμικα και μεθυσμένα γυναικεία σκέλια, για να γεννηθούμε εμείς οι μη-μου-άπτου, εμείς οι απολυμασμένοι. Τι φανταζόσασταν δηλαδή; Ότι στην πιο λάγνα σκηνή από γενέσεως της ανθρωπότητας,  ο πελώριος τριχωτός σατανάς με το διχαλωτό πέλμα, πριν βιάσει τη μικροσκοπική ανυποψίαστη παρθένα έπαιρνε ένα μπάνιο με αφρόλουτρο;

Μήπως θαρρείτε πως οι μικρές κοινωνίες δεν φρόντιζαν ν` αφήνουν μια βαλβίδα ασφαλείας στον βελζεβούλ που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του, για να ξεπετάγεται μια στο τόσο και να καταλαγιάζει όλο τον υπόλοιπο καιρό; Γιατί ίδιος σατανάς ήταν ο μπουνταλάς ο Γιώργης, που αφηνιασμένος από το μεθύσι και τη φασαρία γύρω του, πετάχτηκε ένα απόγευμα Καθαροδευτέρας έξω απ` το καφενείο και προσπαθούσε ν` αρπάξει την κατσίκα του Ασημάκη, εκεί μπροστά σ` όλο τον κόσμο που γελούσε με τη σκηνή. Ίδιος σατανάς ήταν όμως και ο Ασημάκης, όταν υπερασπιζόμενος την αίγα του, άρπαξε με τις χερούκλες του τον Γιώργη απ` τον γιακά και δίχως οίκτο τον εξακόντισε κάτω από τον περίβολο της αυλής. Και τον κατασκότωσε τον κακομοίρη, γιατί η αυλή ήτανε ψηλή κι από κάτω υπήρχαν κάτι μεγάλες πέτρες, σκληρές, λείες και ολοστρόγγυλες σαν τ` αυγά των πιο μακρινών και πιο κοντινών μας προγόνων, των δεινοσαύρων. Από κείνα τα προϊστορικά αιώνια αυγά, βγήκαν αυτοί που πρωταγωνίστησαν στο «120 μέρες στα Σόδομα», μα και εκείνοι που πρωταγωνιστούσαν στις Καθαροδευτέρες των παιδικών μου χρόνων.",False
"Επί δεκαετίες η χώρα αναζητεί επενδύσεις. Για να γίνει αυτό πρέπει -εκτός άλλων- να προσφέρει ένα ελάχιστο νομικό πλαίσιο, απλό και σταθερό που να εξασφαλίζει απλές, διαφανείς και γρήγορες διαδικασίες, που το κράτος -όταν χρειάζεται- θα εφαρμόζει για να χορηγεί -όπου υπάρχει ανάγκη- τις άδειες και να γίνει η δουλειά. Αν κι η υλοποίηση της απλής αυτής αλήθειας έχει επανειλημμένως εξαγγελθεί, ωστόσο έως σήμερα παραμένει άφθαστος, στοιχειωμένος στόχος.
Η ταχύτητα στη σύσταση των εταιρειών κι η καθιέρωση ενιαίου και λειτουργικού συστήματος εμπορικής δημοσιότητας είναι δύο από τα στοιχεία(*) που όχι μόνο οι ξένοι υποψήφιοι εξετάζουν για να έλθουν να επενδύσουν, αλλά κι οι υπόλοιποι ιθαγενείς αναζητούν ματαίως. Μολονότι όλοι αναγνωρίζουν θεωρητικά τη σημασία των παραπάνω χρειάσθηκαν πολλά πολλά χρόνια για να υλοποιηθεί  το Γενικό Εμπορικό Μητρώο (Γ.Ε.ΜΗ.). Το 2005 ψηφίσθηκε με καθυστέρηση δεκαετιών ο νόμος, το 2010 τροποποιήθηκε και πρόσφατα άρχισε να εφαρμόζεται (θα δούμε στη συνέχεια, πώς) η περιβόητη «Υπηρεσία Μίας Στάσης»(**), φιλόδοξη επιδίωξη του νόμου της κ. Κατσέλη.
Το σχέδιο αυτό χαιρετίσθηκε ως αναγκαίο βήμα εκσυγχρονισμού και προσαρμογής της οικονομίας στις συνθήκες του 21ου αιώνα κι όλοι ανέμεναν την εφαρμογή του, που ξεκίνησε την 4.4.11. Υπουργείο, Συμβολαιογράφοι, Επιμελητήρια, Δικηγόροι και κάθε άλλος εμπλεκόμενος δούλεψαν πολύ για να είναι έτοιμοι να υλοποιήσουν τη νέα διαδικασία και γνωρίζω, πως αρκετοί από αυτούς συναισθάνονταν και την ιστορικότητα της στιγμής.
Τις προσπάθειες αυτές δείχνουν εκ τους αποτελέσματος να μη συμμερίζονται κάποιοι από αυτούς που ερμηνεύουν κι εφαρμόζουν το νέο σύστημα. Παρά το γεγονός, ότι δεν μπορούσε να είναι σαφέστερος ο στόχος που εξυπηρετεί ο νόμος (Απλοποίηση διαδικασιών σύστασης εταιρειών, είναι εξάλλου ο τίτλος του) δίνονται στους αρμόδιους οδηγίες που έρχονται σε εξώφθαλμη αντίθεση προς το σκοπό του. Να ένα τρανταχτό παράδειγμα:
Ανώνυμη εταιρεία που λειτουργεί επί 3 χρόνια με περισσότερους από 40 μετόχους  αποφάσισε να συστήσει ΕΠΕ, της οποίας θα ήταν κι ο μοναδικός εταίρος. Το σχέδιο καταστατικού συντάχθηκε από το δικηγόρο, εγκρίθηκε από το ΔΣ της ΑΕ και προωθήθηκε στο συμβολαιογράφο (εν προκειμένω Υπηρεσία Μίας Στάσης) για τα περαιτέρω. Η επικοινωνία του τελευταίου με το δικηγόρο ήταν συνεχής, καθόσον κάθε ώρα υπήρχε και μια καινούργια εγκύκλιος, οδηγία, σύσταση, διευκρίνιση κλπ που έπρεπε να συζητήσουν και μερικές φορές ανέτρεπε όχι μόνο τις προηγούμενες και το νόμο, αλλά και την απλή -απλούστατη- λογική. Ενώ, λοιπόν, είχε ξεκινήσει η προετοιμασία για την υπογραφή του συμβολαίου, η ΑΕ ήταν ενήμερη φορολογικά κι ασφαλιστικά, είχαν υπογραφεί οι σχετικές υπεύθυνες δηλώσεις και προχωρούσαν όλα, ας πούμε, κανονικά, τους ήρθε κατακέφαλα η τελευταία οδηγία του Γ.Ε.ΜΗ:
«Οταν συμμετέχει νομικό πρόσωπο (εταιρεία) στη νέα εταιρεία που συστήνεται, (πρέπει να) ζητείται ασφαλιστική ενημερότητα για τους μετόχους της εταιρείας που συμμετέχει, εφόσον κι αυτοί είναι φυσικά πρόσωπα». Χρειάζονται, δηλαδή, πάνω από 40 (όσοι κι οι μέτοχοι της ΑΕ) ασφαλιστικές ενημερότητες. Μολονότι υπάρχουν νόμιμες και δόκιμες λύσεις(***) για να καλυφθεί επί της ουσίας το ζήτημα, κάποιοι αποφασίζουν, επινοούν κι επιβάλλουν  εντελώς ακραίες ερμηνείες, δημιουργώντας ανυπέρβλητα κι αμφίβολης νομιμότητας εμπόδια στη σύσταση εταιρειών από εταιρείες. Φαντάζεσθε τί σημαίνει η προκριθείσα οδηγία για μια εισηγμένη εταιρεία (καωι όχι την Εθνική Τράπεζα) με 10.000 μετόχους, που θα θελήσει (η δύσμοιρη) να συστήσει άλλη εταιρεία;
Η ηγεσία του υπουργείου (αλλά κι ο υπουργός προσωπικώς) πρέπει άμεσα να επιληφθούν και να βοηθήσουν τις υπηρεσίες, ώστε με τη σειρά τους να στηρίξουν τη γρήγορη κι αποτελεσματική εφαρμογή του νόμου. Κι αυτό δεν γίνεται με τέτοιες ακραίες ερμηνείες, που τα βάζουν καταφανώς με τη λογική κι αποθαρρύνουν κάθε επιχειρηματική πρωτοβουλία.   

(*) Αλλα είναι η τήρηση των νόμων κι η αποτελεσματική δημόσια διοίκηση
(**) Τα φυσικά ή νομικά πρόσωπα που είναι αρμόδια για την έναρξη, διεκπεραίωση κι ολοκλήρωση των διαδικασιών σύστασης εταιρειών (ΟΕ, ΕΕ, ΕΠΕ κι ΑΕ). Για τους 2 πρώτους τύπους εταιρειών αρμόδιες είναι οι υπηρεσίες του Γ.Ε.ΜΗ. ενώ για ΕΠΕ κι ΑΕ ο συμβολαιογράφος που συντάσσει το συμβόλαιο σύστασης. 
(***) Μία αναφέρεται και σε ad hoc υπουργική απόφαση","Οι πρόσφατες αποφάσεις της ΕΠΟ για Καβάλα και Ολυμπιακό Βόλου κέρδισαν την προσοχή αρμοδίων και μη θεσμικών κι αθλητικών παραγόντων, φιλάθλων κι οπαδών, φίλων κι αντιπάλων των 2 ομάδων. Νικήτρια στο ιδιότυπο μπαράζ δηλώσεων και λόμπι ανακηρύχθηκε έως τώρα η ομάδα της Μαγνησίας, βουλευτές της οποίας (πλην του ΚΚΕ) και λοιποί τοπικοί άρχοντες είχαν (πριν από την έκδοση της απόφασης) συνάντηση με τον υπουργό Πολιτισμού. Δεν είναι διατυπωμένο, ποιό ήταν το αντικείμενο της συνάντησης, από τις δηλώσεις που ακολούθησαν, ωστόσο, βγαίνει κάποιο συμπέρασμα. 
Οι εκπρόσωποι του νομού και παραστάτες της ομάδας, ως γνήσιοι εκφραστές της άποψης που επικρατεί επί δεκαετίες σε κάθε εκδοχή του δημόσιου βίου (δηλ. σαν φθάνει ο κόμπος στο χτένι, η μπάλα πάει στο αράουτ) περίπου ζήτησαν, να μην πληρώσει (με υποβιβασμό, όπως είχε αποφασίσει η πειθαρχική επιτροπή της Σούπερ Λίγκ) μόνο η ομάδα τους το μάρμαρο της κάθαρσης στο ποδόσφαιρο, αν δεν τιμωρηθούν μαζί όλες οι εμπλεκόμενες ομάδες κάνοντας πως ξεχνούν, ότι μόνο για την ομάδα τους (και την Καβάλα) είχε κινηθεί διαδικασία. Δεν αποδίδουν, όμως ως φαίνεται, και τόση σημασία σ` αυτό, γιατί τα αυτιά όλων μας (και των βολιωτών) έχουν εξοικειωθεί με τα τεχνάσματα που έχουν επικρατήσει οριστικά, έχουν το μερτικό τους για να φθάσει εδώ η πολιτική ζωή του τόπου κι η σύνοψή τους είναι απλή: «Πριν ελεγχθεί ο δικός μου, πρέπει να ελεγχθούν όλοι όσοι από  δημιουργίας κόσμου έχει ακουσθεί το όνομά τους». Μάλιστα, λέγεται,  ενημέρωσαν τον υπουργό για τις προθέσεις της ομάδας να προσφύγει στα ποινικά δικαστήρια (άραγε, κατά ποίων;) με την πολιτική στήριξη όλων (ποιός από τους παριστάμενους το μετέφερε;).
Η πίεση που η τοπική κοινωνία (δηλ. οι ψηφοφόροι) ασκούν στους βουλευτές είναι, όπως δείχνουν τα πράγματα, για πολλούς αβάσταχτη. Ισως έτσι να εξηγείται κι η ανακούφιση που εξέφρασε η εκ των πρωτεργατών κι αντιπρόεδρος της Βουλής κ. Ροδούλα Ζήση στο άκουσμα της απόφασης της ΕΠΟ κι η ταχύτητα που επέδειξε να πιστωθεί τη συνεισφορά της στην έκδοση της απόφασης : «Χαίρομαι που βοήθησα από την πλευρά μου». Το απόγευμα της Παρασκευής σε μακρά συνέντευξή της σε αθλητικό ραδιόφωνο πρσπάθησε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Βρίσκω, ότι δεν το πέτυχε (εδώ αποσπάσματα της συνέντευξης).
Είναι ανησυχητικό, ότι αρκεί -και στις σημερινές δύσκολες συνθήκες- μία απόφαση της επιτροπής εφέσεων της ΕΠΟ για να τρελάνει την κυβέρνηση και τα στελέχη της. Μόνο έτσι ενδεχομένως μπορεί να εξηγηθούν: α) η δήλωση του κ. Γερουλάνου, ότι η ελληνική αθλητική δικαιοσύνη μαλακώνει τις ποινές (και θα δούμε, τί θα κάνουμε), β) ο ύμνος του κ. Μπιτσαξή για τα επιτεύγματα στην κάθαρση επί των ημερών του, γ) η στάση του υφυπουργού κ. Νικητιάδη και, κυρίως, δ) η απίστευτη  αναφορά του κ. Μόσιαλου στην (εικαζόμενη) άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, ότι οι αποφάσεις είναι εξαιρετικά απαράδεκτες.
Το κράτος δικαίου, όπου συχνά πυκνά παραπέμπει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, έχει θεσμούς κι ένας εξ αυτών είναι η δικαιοσύνη, η ορθότητα των αποφάσεων της οποίας μόνο δεδομένη δεν είναι. Ελέγχεται, όμως, με συγκεκριμένο τρόπο κι όχι με το πόσος κόσμος συμφωνεί μαζί τoυς ή όχι.
Δεν είναι η πρώτη φορά που απόψεις μελών της ίδιας κυβερνητικής παράταξης είτε (για να το πούμε διακριτικά) διασταυρώνονται είτε (για να είμαστε ακριβείς) είναι εντελώς αντίθετες μεταξύ τους για κάποιο ζήτημα που απασχολεί τον κόσμο και την κοινή γνώμη.",True
"Οι μετρήσεις λένε πως από τους πιο δημοφιλείς τόπους στο Διαδίκτυο είναι οι σελίδες προγνωστικών αλλά και on line Στοιχήματος σε αγώνες ποδοσφαίρου. Οι στοιχηματίες, με την βεβαιότητα πως είναι μεσοτοιχία με το όνειρο τζογάρουν σε απίθανα πράγματα, ακόμη, λεν οι γνωρίζοντες και στο αν φοράει στριγκάκι ο σέντερμπακ. Το στοίχημα κι ο τζόγος είναι, (για να μη πάμε στα χειρότερα) σαν το κάπνισμα -αν το μάθεις, μόνο αν πάθεις ή αν μετακινηθούν τα έπιπλα της ψυχής σου το κόβεις. Επομένως, επειδή είναι πολλά τα λεφτά, Μάκη, όταν θέλει κανείς να μιλήσει για ποδόσφαιρο, θα πρέπει να ξεκινάει από τη διάκριση π.Σ. και μ.Σ, δηλαδή προ Στοιχήματος και μετά Στοίχημα.

Με δεδομένη κι αμετάκλητη τη συνειδησιακή διεύρυνση του ανάδελφου  και στο τζόγο έθνους, διότι ασθενή μου underομούρη, σίγουρα δεν ξέρεις ούτε ένα παίκτη της  Αγκαραγκουτσού ούτε σ` απασχολεί η έδρα της Ντιρλιμπιρλιγκί (ή κάπως έτσι), επόμενο ήταν το βαλιτσάκι της ΕΥΠ να βγάλει τα θερινά θαύματά του και να έλθει προς επίσκεψη ο επί των φάουλ Μισέλ Πλατινί. Η μπάλα στημένη στο σημείο ακριβώς που χρειαζόταν, το χιχί τείχος του αυτοδιοίκητου του ελληνικού ποδοσφαίρου εφάμιλλο του έπους του Τσακ Νόρις αλλά ο Μισέλ άρχισε τα προεδρίστικα και  μοίραζε αναμνηστικά…

Είναι ώρα όμως για το λάκτισμα. Δεν είναι μόνο το χαράμι κι η κλοπή που εξοργίζει(τι θα χει να θυμάται άραγε εκείνος ο Βάλνερ; Κι εμείς τι Σπάθαμε…)-είναι κυρίως η επιβεβλημένη από το σύστημα ανικανότητα και αν αυτό ισχύει μία στην πολιτική, ισχύει δέκα στο ποδόσφαιρο. Μονόδρομος είναι ένα Μνημόνιο για το ποδόσφαιρο και μια Τρόικα αυστηρή και ανυποχώρητη. Γενναία ας παραδεχτούμε πως αδυνατούμε και ας περιμένουμε τους τοποτηρητές- δε μπορεί να μη βρεθεί ένα ρετιρέ ακόμη στην περιοχή της Ακρόπολης. Ο Μισέλ ήδη πρότεινε τον Κολίνα για τα θέματα διαιτησίας (παιχταράς ο Γάλλος, σιγά μην έστελνε κανένα σγουρομάλλη να σκαλίσει τα διαιτητικά στην Ελλάδα και να του πληρώνει μετά εμφυτεύσεις). Ψάχνουμε γι` άλλους δύο- έναν για τα οικονομικά (follow the money) κι έναν για την Αθλητική Δικαιοσύνη, τρεις το όλον, κουστουμάτους με κρύο αίμα και βλέμμα «τι είπατε κύριε…», να ψαρώνουν οι ημίαιμοι «πλερώνω ρε» προεδράρες και οι εδώδιμοι νταλαβερτζήδες, που τους πήραν απ` τα χέρια οι μπαμπάδες τους νωρίς τα στρατιωτάκια (γκαγκάν γκαγκάν) και αναπληρώνουν  την εξουσιομανία τους με οπαδούς.

Και επειδή κάθε Τρόικα θέλει τους Αγανακτισμένους της, ελπίζω, ονειρεύομαι και αισιοδοξώ πως , σκηνίτες ή όχι, θα συρρεύσουν πλήθη υπέρ της Τρόικας του ποδοσφαίρου αυτή τη φορά. «Αγανακτισμένοι υπέρ της Τρόικας στην Ελλάδα» να μεταδίδουν τα ΜΜΕ παγκοσμίως, να πάθει παράκρουση ο πλανήτης.  Το παίζω στάνταρ  ποιοι θα λείψουν σίγουρα… οι στρατοί των προέδρων και οι ηγετίσκοι  των συνδεσμιτών, άντε και τα δημοσιογραφόσκυλα των νταλαβερτζήδων  αλλά δε θα κωλώσει ο Φούντας. Υπάρχουν άνθρωποι στο χώρο που, (ναι, πιφ σνομπαρία αναγνώστη, το ποδόσφαιρο δεν είναι είκοσι δύο μαντράχαλοι που κυνηγούν το τόπι ενώ θα 'πρεπε ν` ακούν Ραχμάνινωφ) έδειξαν το άλλο ήθος και την άλλη αντίληψη μπροστά στα πολύχρωμα πρωτοσέλιδα που εύκολα καβαλάς. Στην τραγωδία «Ηρακλής υποβιβαζόμενος», π.χ., που παίζεται τους τελευταίους μήνες, όχι στο Καυτατζόγλειο δυστυχώς, έλαμψε η παρέμβαση του Σάββα Κωφίδη κόντρα στο «ρεαλισμό» της όποιας επιβίωσης.

Δεν νομίζω πως οι νέοι τροϊκανοί θα καταλάβουν ποτέ το πνεύμα «Καρεμπέ σαβουρογάμη» ή το «ΠΑΟΚ κι ας μη γαμήσω ποτέ» αλλά δε χρειάζεται κιόλας. Όλοι εμείς οι εραστές του ποδοσφαίρου ξέρουμε πως το παιγνιώδες και το παίγνιο είναι πολύτιμα-ειδικά για τους μεγαλύτερους παλίμπαιδες-, για να αφεθούν στα χέρια όσων τζογάρουν προεδριλίκια. Οκ, η μπάλα είναι στημένη, το τείχος αλλού γι` αλλού, το γάμα χάσκει τεράστιο -- ποιος θα χτυπήσει το φάουλ;","Αν ήθελε κανείς να ψάξει την κρύα εκδίκηση των Ιαπώνων για  όσα  τους προξένησε η «πολιτισμένη Δύση», θα μπορούσε να τη μορφοποιήσει σε κάτι μαγικά κουτιά, τα drumbox και  τα synthesizer, που έχουν, εκτός των άλλων  -εξηγώ  για τους αμύητους- αποθηκευμένους προηχογραφημένους ήχους τυμπάνων ή και έτοιμους ολοκληρωμένους  ρυθμούς. Οι Γιαπωνέζοι τα τελειοποίησαν και τα παρήγαγαν μαζικά, μ` αποτέλεσμα ο every πικραμένος ατάλαντος μουσικός, με  ευκολία να φτιάχνει  προσομοιώσεις ηχογραφημάτων, να παίζει με το ανθρώπινο αρχέγονο ρυθμικό ένστικτο και να ευτελίζει  όποια αισθητική με προκάτ ήχους και μαϊμού ρυθμούς. Αφήνω απ` έξω, εννοείται, τη χρήση των ιδίων οργάνων από εμπνευσμένους καλλιτέχνες.
Αν ως εδώ μοιάζει πολύ ειδικό το κειμενίδιο, θα σας διευκολύνω λέγοντας πως αυτοί οι ήχοι είναι το ακατάπαυστο ζντουπ ζντουπ ζντουπ, που ξερνούν τα ηχεία των κλαμπ και των μπαρ, που πηγαίνουμε. Ένας πανομοιότυπα προγραμματισμένος ρυθμός, μια νυμφιδιοτραγουδισμένη μελωδία  με τρεισήμιση  νότες και στίχο  ""are you ready for…"" + ό,τι σέξυ υπονοούμενο και το hit  είναι έτοιμο. Χρειάζεται βέβαια και ο ενδιάμεσος και στη χώρα μας πολλοί οι πρόθυμοι, οι επίδοξοι d j Piesto και Ftysto - κι ως εδώ όλα καλά (λέμε τώρα…), αν μιλάμε για σκοτεινό κλαμπ στο Γκάζι ή στη Βαλαωρίτου. Αν όμως μιλάμε για ακτή αριστούργημα της Φύσης, σ` όποιο σημείο στη σπάνια δαντέλα της ελληνικής ακτογραμμής; Εκεί το κωμικόν σήριαλ «Η Θύμιους ντι τζέι» γίνεται μεμιάς «Εφιάλτης στο δρόμο με τα μπητσόμπαρα».
Χιλιάδες χρόνια από το bing bang, που τις δημιούργησε, οι παραλίες ενός από τα οικόπεδα - γωνία του πλανήτη περίμεναν το ζντουπ ζντουπ  τριών μοιραίων: καταρχήν του μπητσομπαρίστα επιχειρηματία, που θα υποβάλλει αρμοδίως την αίτηση και ό,τι άλλο. Κατόπιν του υπευθύνου δημάρχου, που θα την αποδεχθεί προς αξιοποίηση και μοντερνιά του τόπου. Τέλος εμφανίζεται ο αισθητικώς υπεύθυνος, ο  d j με το λαπιτόπι του ολέθρου υπό μάλης, που μουσική θεωρεί ό, τι κυκλοφόρησε φέτος στα κλαμπ  καλοκαιρινών ρεπορτάζ των ειδήσεων του Star channel. Πλαστική ξαπλώστρα και πρόχειρες  κατασκευές στην όποια Αγία… ή στον όποιο Άγιο…ως χτες γαλήνιο παράδεισο-τώρα ντεσιμπέλ στο γαλάζιο, πλήρης ρύπανση από τάχα μου προχώ beat και πλαστικουριές  ηχητικές…
Αν το πολεοδομικό έγκλημα σε βάρος της χώρας είναι διαρκές και δύσκολα αναστρέψιμο, το αισθητικό μπητσομπαρικό έγκλημα μοιάζει προσωρινό αλλά όχι λιγότερο σοβαρό. Συμμέτοχοι και εμείς ( μαζί τα ακούσαμε…), που αν μας πιάσεις έναν έναν «…άλλα ζητεί η ψυχή μας, γι` άλλα κλαίει..» αλλά η ραστώνη του καλοκαιριού κι η άμβλυνση του «πάμε, ίσως να χει φάση» μας κάνουν αυτουργούς ειδεχθούς μπητσομπαρικής ανοχής. Απ` όλο τον ωκεανό εξαίσιων μουσικών κάθε είδους, πώς τα καταφέρνουμε να μας διαλέγουν το βόθρο και να νομίζουμε πως και κάτι γίνεται…
Αν πάντως ισχύει εκείνο το «…πάντα εν σοφία εποίησας…» των Γραφών, τότε ο μόνος ήχος που επιτρέπει το ελληνικό τοπίο υπάρχει κι είναι εκεί από αιώνες -εκείνο το ψιθυριστό θρόισμα του κύματος, που σκάει ξεθυμασμένο από την καλοκαιρινή άπνοια…Αλλά πως να το αφουγκραστείς και να το νιώσεις, την ώρα που απ` το διπλανό μπητσόμπαρο, η  dj Θύμιους ανεβάζει τα γιαπωνέζικα ντεσιμπέλια, ως εφάμιλλος των ευρωπαϊκών;",True
"Εδώ και πολύ καιρό η Ευρώπη είχε μάθει πως να χειρίζεται τις διαδοχικές κρίσεις της. Η μέθοδος ήταν απλή: πριν τις αποφάσεις δημιουργείται σκηνικό αδιαλλαξίας, την κρίσιμη στιγμή αφήνεται στην άκρη ότι χωρίζει, προχωράμε με τα ελάχιστα που ενώνουν, το ανακοινώνουμε με μια επική ρητορική ανακούφισης και μια μικρή δόση αυτοαναίρεσης των συμφωνηθέντων. Ήταν η μέθοδος της δημιουργικής αμφισημίας, των τελεσφόρων συμβιβασμών.
Αρχικά η συνταγή δούλεψε γιατί ήταν ειλικρινής, η Ευρώπη είναι ένα σύστημα διφορούμενο από μόνη της. Δεν πρόκειται για ομοσπονδία αλλά για ένωση εθνικών κρατών που αρκετά τσιγκούνικα εκχωρούν μέρος της εθνικής κυριαρχίας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Εξάλλου η πρωτοτυπία του εγχειρήματος,  η δύναμη και αδυναμία της Ευρώπης είναι αυτή η υβριδική φύση και η μόνιμη διαλεκτική που την συνοδεύει.
Με το κοινό νόμισμα η μέθοδος δεν μπορεί να περπατήσει. Χωρίς κοινό προϋπολογισμό, δημοσιονομική δηλαδή ένωση κοινό νόμισμα δεν υπάρχει. Γιατί στα δημοσιονομικά θέματα το ασαφές και διφορούμενο δεν είναι δημιουργικό  αλλά καταστροφικό. Το αποδεικνύει η κρίση χρέους της ευρωζώνης εδώ και δυο χρόνια. Ο λόγος είναι απλός , οι δανειστές της Ευρώπης, οι περίφημες αγορές, δηλαδή το παγκόσμιο εμπόριο χρήματος χρειάζεται πολύ ξεκάθαρες γραμμές για να μπορεί να εκτιμήσει το συμφέρον του, που δηλαδή θα έχει μεγαλύτερη απόδοση η επένδυση των χρημάτων του. Στην Ευρωπαϊκή ομίχλη τα επιτόκια ανεβαίνουν.
Η κ. Μέρκελ δεν ζητά ένα Ευρωπαϊκό μόρφωμα με κρατική υπόσταση, ούτε καν μια ομοσπονδία. Ζητά όμως την δημιουργία θεσμών -τραπεζικών και δημοσιονομικών - που θα επιτρέψουν την διαχείριση του κοινού νομίσματος. Σε αυτή την περίπτωση θα δεχόταν να προχωρήσει στην έκδοση ευρωομόλογου, δηλαδή στο ""τύπωμα νομίσματος"", δηλαδή στην αναγνώριση κοινού ευρωπαϊκού χρέους. Φαίνεται λογικό και μετριοπαθές. Γιατί εξάλλου η Γερμανία ή γενικότερα ο Βορράς να πληρώνει για χρέος του οποίου την εξέλιξη δεν μπορεί να επηρεάσει;
Εάν περιμένουμε οι οικονομίες του Νότου να συμμαζέψουν τα δημοσιονομικά τους χρειάζονται τουλάχιστον 5 χρόνια. Μέχρι τότε η ύφεση και ο παγκόσμιος ανταγωνισμός θα μας έχουν καταστρέψει απαντούν οι χώρες του Νότου με εκπρόσωπο τον Φ. Ολάντ.
Και έχουν επίσης δίκιο. Τα ρεκόρ ανεργίας, εθνικά και κοινοτικά καταρρίπτονται κάθε μήνα και η ανεργία με την ύφεση δημιουργούν εκρηκτικό σπιράλ στις χώρες της Μεσογειακής Ευρώπης. Να ξεκινήσουμε με την ανάπτυξη δηλαδή την χρηματοδότηση κοινού επιτοκίου σε όλη την Ευρώπη, αυτό είναι αλληλεγγύη και κοινή πολιτική αντιπροτείνουν.
Το σίγουρο είναι πως τα εθνικά ακροατήρια είναι πλέον ευθυγραμμισμένα με τους ηγέτες τους. Με απλουστευτικά στερεότυπα , που αναβιώνουν το βίαιο παρελθόν της Ευρώπης, οι μεν Γερμανοί δεν θέλουν να πληρώνουν για άλλους, οι δε Γάλλοι δεν ανέχονται παρεμβάσεις στα ""εθνικά"" τους θέματα. Οι υπόλοιποι στοιχίζονται.
Δυο δρόμοι ανοίγονται.
Τον πρώτο της παράλληλης εφαρμογής των δύο απόψεων: και πολιτική ενοποίηση και κοινό ταμείο ανάπτυξης τον προτείνουν με κοινό σχέδιο μερικά Γαλλογερμανικά ιερά τέρατα της Ευρώπης. Δύο πολιτικοί οι κκ Χ. Σμιτ, Ζ. Ντελόρ και δύο οικονομικοί ""σοφοί"" οι κκ. Ε. Μπόφινγκερ και Ζ. Πιζανί-Φερί. Στην ουσία αντί για άσπρο- μαύρο, ποσοτικοποιούν, διευκρινίζουν με βάση τα ποσοστά χρέους μιας χώρας τον βαθμό παρέμβασης των κοινοτικών αρχών στον προϋπολογισμό της αλλά και τα ποσά βοήθειας που θα δικαιούται να λάβει με κοινή εγγύηση. Έξυπνο, λογικό, αλλά σίγουρα πολύπλοκο, άρα η εφαρμογή του θα απαιτήσει αρκετό χρόνο. Τον έχει η Ευρώπη; Της τον δίνει ο υπόλοιπος κόσμος; Η απάντηση είναι όχι, για χίλιους λόγους, μεταξύ των οποίων ότι ο πρόεδρος Ομπάμα έχει τον Νοέμβριο εκλογές και η ευρωπαϊκή κρίση δυναμιτίζει την επανεκλογή του. Η Ευρώπη είναι η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου και η ύφεση στην οικονομία της περιορίζει δραστικά την παγκόσμια, άρα και την αμερικανική ανάκαμψη και ανάπτυξη.
Ο δεύτερος δρόμος λοιπόν είναι καθαρά χρηματοοικονομικός. Μια ριζική αλλαγή ισοτιμίας του κοινού νομίσματος αρχικά σε σχέση με το δολάριο θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις βασικότερες προσδοκίες του κάθε ενδιαφερόμενου. Η Ευρώπη θα έβρισκε διαμέσου της τόνωσης των εξαγωγών φθηνό τρόπο χρηματοδότησης της ανάπτυξης και θα επετύγχανε αλλαγή κλίματος. Η Αμερική θα επιβεβαίωνε την χρήση του δολαρίου σαν νομίσματος καταφυγίου και θα τόνωνε τους δείκτες ανάπτυξης. Ρωσία και Κίνα θα ισορροπούσαν καλύτερα στη διαχείριση των πλεονασμάτων τους. Με κάποιο τρόπο στην δεύτερη λύση, οι αγορές, δια της αλλαγής ισοτιμίας διευκολύνουν την Γερμανία να προχωρήσει στην κατεύθυνση του ευρωομόλογου. Το κόστος για την Ευρώπη δεν θα ήταν ασήμαντο. Αύξηση ενεργειακού κόστους, αύξηση κόστους ζωής λόγω υποτίμησης και επαγόμενου πληθωρισμού.
Όμως στο κάτω κάτω η κρίση χρέους δεν είναι λογικό να αντιμετωπίζεται με ένα σκληρό νόμισμα. Παρόλα τα γνωστά αρνητικά της υποτίμησης, λένε οι θιασώτες της άποψης, η ευρωζώνη πρέπει να χρησιμοποιήσει και τα νομισματικά όπλα της, που τα έχει αφαιρέσει από τα κράτη μέλη. Η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει υποτίμηση. Η Ευρωζώνη μπορεί! 
Το σίγουρο είναι πως το θέμα έχει πια τόσο πολύ ανοίξει, που η Ευρώπη δεν μπορεί να γεννήσει χρόνο επώασης. Ή θα παράγει λύση ή θα συρθεί απρόβλεπτα σε αυτήν.","Η περιήγηση στο Facebook και το Twitter φαίνεται πιο δελεαστική από μια σεξουαλική επαφή ή από το κάπνισμα, όπως αναφέρει πανεπιστημιακή έρευνα που δόθηκε στη δημοσιότητα.
Η έρευνα διεξήχθη, μέσα σε μια εβδομάδα, στη Γερμανία της κας Μέρκελ, από μέλη του πανεπιστημίου του Σικάγο.

Τα πρόσωπα που συμμετείχαν στην έρευνα ήταν από 18 ως 85 ετών και χρησιμοποιούν συχνά τα κινητά τους τηλέφωνα (βασικά, smartphones) για να αναζητήσουν κάτι στο διαδίκτυο ή να παρακολουθήσουν κάποιον από τους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης. Όλοι οι συμμετέχοντες απάντησαν σε ερωτήσεις για το σεξ, το ποτό, το τσιγάρο, αλλά και άλλους «πειρασμούς».
Από τις απαντήσεις τους προέκυψε πως η περιήγηση και η συμμετοχή τους στα δίκτυα αυτά, «είναι ένας πειρασμός, στον οποίο δεν μπορούν να αντισταθούν», όπως σημειώνει η έρευνα.

Με άλλα λόγια, τα αποτελέσματά της καταδεικνύουν ξεκάθαρα ότι το να (παρ)ακολουθείς κάποιον στο Twitter ή να βλέπεις τις αναρτήσεις φωτογραφιών και σχολίων στο Facebook, στοιχειοθετεί πιο ισχυρό πειρασμό από το σεξ και το τσιγάρο.
Όλο αυτό, δεν χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης: Κάποιοι προτιμούν τα κοινωνικά δίκτυα, από το «ένα τσιγάρο πριν και ένα μετά», αφού είναι πιο εύκολο να μπεις στις σελίδες αυτές, από το να ετοιμαστείς, να ντυθείς, να πάρεις το αυτοκίνητο και να βγεις έξω, ξοδεύοντας χρήματα. Που δεν έχεις, κιόλας.
Φυσικά, η έρευνα αυτή «φωτογράφισε» κάτι που ήδη ξέραμε, εδώ και καιρό, το βλέπαμε και το βλέπουμε δίπλα μας, στους γνωστούς μας, ίσως και στους εαυτούς μας. Όλο και περισσότεροι προτιμούν να σερφάρουν στα κύματα του διαδικτύου, παρά να βγουν έξω και να γνωρίσουν κόσμο, να φλερτάρουν, να διεκδικήσουν. Κρύβονται πίσω από ρετουσαρισμένες photos του προφίλ τους και ανταλλάσσουν τσιτάτα και κλισέ σε comments. Έτσι, (σου) έρχεται όχι μόνο πιο φθηνά, αλλά τσάμπα.
Δεν φταίνε, όμως, τα κοινωνικά δίκτυα γι` αυτό. Οι άνθρωποι έχουν οδηγηθεί σε αυτά επειδή αποτελούν ένα μεγάλο και καλό παράθυρο προς τον έξω κόσμο. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ζούμε - για διάφορους λόγους - μια εποχή ασέξουαλ, ντεκαβλέ. Μια εποχή που είναι άδικη με τον έρωτα και το σεξ. Είναι αρκούντως βιαστική, μέσα στο άγχος, βαρύτατα στρεσαρισμένη, χωρίς λεφτά, οπότε πού να βρεις κουράγιο για αληθινή γνωριμία;
Ζούμε μια εποχή ασέξουαλ, μια εποχή που οι χαμένοι, σέξι ήρωες των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων έχουν πάρει σύνταξη, ακόμα περιμένουν το εφάπαξ. Εδώ και πολλά χρόνια ο Kόρτο Mαλτέζε βάλτωσε στα αβαθή νερά της σύγχρονης πραγματικότητας, ο Σεβάχ ο Θαλασσινός κάνει παρέα στον παλιόγερο τον Δον Ζουάν, πού να βρεθεί όρεξη για ερωτικά μαρκαρίσματα;
«Κόψτε τα κοινωνικά δίκτυα, ακυρώστε τους λογαριασμούς σας», θα πουν κάποιοι, όψιμοι υπερασπιστές των παλιών χρόνων, «τότε που δεν είχαμε Ίντερνετ και το κάναμε συνέχεια σαν κουνέλια, σαν σκυλιά μέσα στους δρόμους».
Εννοείται ότι ουδείς λογικός άνθρωπος μπορεί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο, αφού όλα γύρω μας μπορούν να έχουν μια λελογισμένη χρήση. Άλλωστε, ποιος μπορεί να πει τι είναι σωστό και τι λάθος;
Παρ` όλα αυτά, υπάρχουν ακόμα κάποιες σταθερές, που κανένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης δεν μπορεί να καταργήσει. Για παράδειγμα, ο έρωτας και το φλερτ, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, δεν περνάει μέσα από ένα κλικ, «αν σου άρεσε κάνε Like τώρα και καπάκι Retweet», σωστά; Όσο και να μιλήσεις με κάποιον/α μέσω internet, το πολύ-πολύ να ανταλλάξεις κάποια bytes, αλλά ποτέ δεν θα καταφέρεις πραγματικά bites πάνω στη σάρκα του/της.
Σε μια άλλη περίπτωση, έτσι κι αλλιώς, όπως συμβαίνει και στον ίδιο τον έρωτα, οι απόλυτα σωστοί, που μισούν τα sites κοινωνικής δικτύωσης, που ξέρουν τα πάντα γύρω απ` αυτά - κι ας μη συμμετέχουν - και κουνάνε δασκαλίστικα το δάχτυλο, είναι μάλλον και αφόρητα πληκτικοί στις σχέσεις, κάθε τύπου.

Όπως, από την άλλη, πληκτικοί είναι και οι πραγματικά διεστραμμένοι, σωστά;",False
"Δεν διέπρεψα ως οικονομολόγος, πέντε βασικά πράγματα όμως τα έμαθα στο οικονομικό πανεπιστήμιο. Για παράδειγμα: «Όταν κάνει τρεις ένα κιλό λάδι και τρεις ένα κιλό ξύδι, τότε δυο κιλά λαδόξυδο κάνουν έξι». Ας λένε θεωρίες οι πολιτικοί, οι φιλόσοφοι ή οι ποιητές. Αν δεν έχεις έξι στην τσέπη σου, λαδόξυδο στο μπουκαλάκι σου δεν θα δεις. Πάμε τώρα στο ασφαλιστικό, με βάση αυτή την βασική αρχή της ταπεινής αριθμητικής.

Σήμερα το ΙΚΑ (ο μεγαλύτερος ασφαλιστικός οργανισμός της χώρας) έχει περί τους 800.000 συνταξιούχους. Απ` αυτούς, πάνω από το 70% παίρνει την κατώτερη σύνταξη. Η κατώτερη σύνταξη, μαζί με το ΕΚΑΣ ή την επικουρική, φθάνει περίπου τα 700 ευρώ τον μήνα. Αίσχος, θα αναφωνήσετε. Είναι δυνατόν το 70% των συνταξιούχων μας να ζει μ` ένα τέτοιο γελοίο ποσό; Και μάλιστα να ετοιμάζονται να τους το μειώσουν; Αίσχος και πάλι αίσχος. Συμφωνώ. Αλλά για να δούμε τι λέει και το λαδόξυδο…

Για να πάρει κάποιος την κατώτερη σύνταξη, έχει πληρώσει μόλις 4500 ένσημα, έχει κάνει δηλαδή 4500 μεροκάματα που αντιστοιχούν σε 15 χρόνια δουλειάς. Η συντριπτική πλειοψηφία των ενσήμων αυτών είναι στην κατώτερη κλάση, δηλαδή πλήρωσαν εισφορά πάνω στον βασικό μισθό ή μεροκάματο. Ας κάνουμε τον υπολογισμό, με βάση το σημερινό κατώτερο μισθό και μεροκάματο που προβλέπουν οι συλλογικές συμβάσεις και που είναι κάτι παραπάνω από 700 ευρώ. Αφού οι εισφορές που πάνε στο ΙΚΑ είναι σήμερα 15% επί των μικτών από τον εργαζόμενο και άλλα 20% από τον εργοδότη, έχουμε και λέμε:

700 ευρώ μισθός (επί) 35%, μάς κάνει 250 ευρώ κατά εργαζόμενο τον μήνα στο ταμείο του ΙΚΑ.15 χρόνια δουλειάς (επί) 14 μισθούς τον χρόνο, μας κάνουν 210 μήνες ασφάλισης. 250 ευρώ τον μήνα (επί) 210 μήνες, μας κάνουν 52.500 ευρώ.

Αυτός λοιπόν που παίρνει την κατώτερη σύνταξη, έχει πληρώσει συνολικά στο ασφαλιστικό του ταμείο όλο τον εργασιακό του βίο 52500 ευρώ με σημερινές τιμές. Αν το διαιρέσουμε δια των 700 ευρώ που σήμερα εισπράττει σύνταξη (μαζί με ΕΚΑΣ ή επικουρικό), τότε τι συμπέρασμα βγαίνει; Ότι το συνολικό ποσό που έχει πληρώσει τα χρόνια που δούλεψε, επαρκεί μόνο για συντάξεις 5,5 χρόνων. Αν συνταξιοδοτηθεί δηλαδή στα 65 του χρόνια, φθάνει μόνο μέχρι τα 70 του.

Θα πείτε ότι το ασφαλιστικό ταμείο θα έπρεπε να έχει επενδύσει αυτά τα χρήματα και άρα να τα έχει πολλαπλασιάσει. Ας το δεχτούμε. Πόσο θα μπορούσαν να έχουν γίνει 52500 ευρώ που έχουν καταβληθεί τμηματικά και όχι εξ` αρχής, με μια λελογισμένη επενδυτική στρατηγική; Να είχαν κερδίσει 100%; Έστω. Θα γινόντουσαν 100.000 ευρώ, άρα θα έφθαναν για συντάξεις δέκα χρόνων. Με όλους τους οιωνούς και τις επιλογές υπέρ του λοιπόν, αυτός που συνταξιοδοτείται στα 65 του χρόνια θα είχε πληρώσει ως τα 75 του χρόνια. Καλά είναι, θα πείτε. «Αμ δε», απαντάει το λαδόξυδο.

Πρώτον διότι αυτά τα θεωρητικά 50.000 ευρώ επιπλέον, απλώς δεν υπάρχουν. Τότε που καταβάλλονταν, πήγαιναν για να πληρωθούν οι τότε συνταξιούχοι, που κι αυτοί ανασφάλιστοι ήταν. Κάποιοι επίσης τα κακοδιαχειρίστηκαν και άλλοι έκλεψαν. Όμως πλέον τα χρήματα δεν υπάρχουν. Ακόμα κι αν τους θεωρήσουμε συλλήβδην ενόχους, αν αμοληθούμε να τούς βρούμε και τούς εκτελέσουμε, τα χρήματα δεν μπορούν να ξαναμπούν στα ταμεία.

Δεύτερον, διότι τα στοιχεία λένε ότι το προσδόκιμο ζωής είναι τα 82 χρόνια, άρα κάθε ασφαλισμένος θα πάρει άλλα δώδεκα (από τα 70 ως τα 82) χρόνια σύνταξη χωρίς να υπάρχουν αυτά τα χρήματα. Για κάντε έναν πολλαπλασιασμό 12 χρόνια επί 14 συντάξεις τον χρόνο, επί 700 ευρώ τον μήνα επί 600.000 συνταξιούχους, για να δείτε το θηριώδες αποτέλεσμα που απλώς είναι έλλειμμα. Άλλο αν η συζήτηση περί προσδόκιμου ζωής έχει εξοβελιστεί από τον δημόσιο διάλογο, διότι είναι -λέει- απάνθρωπη και μακάβρια. Ωραία χώρα είμαστε. Αρνούμαστε να δούμε ένα πραγματικό οικονομικό και αριθμητικό πρόβλημα, με πρόσχημα μια γενικόλογη ηθικολογία και κάποιον δήθεν ανθρωπισμό. Πραγματικός ανθρωπισμός, είναι να αντιμετωπίσουμε επιτέλους το πρόβλημα, όχι να το ξορκίζουμε με λεκτικές κορώνες και καταγγελίες.

Τρίτος και σοβαρότατος λόγος. Αυτά τα 52.500 ευρώ που έχει πληρώσει σ` όλο του τον εργασιακό βίο ο συνταξιούχος που παίρνει τη βασική, δεν ήταν μόνο για την σύνταξη του. Ήταν επίσης για την περίθαλψη του ίδιου και της οικογένειας του από τη μέρα που έβαλε το πρώτο ένσημο ως την ώρα του θανάτου τους, για την φαρμακευτική τους κάλυψη, για τον ΟΑΕΔ, για την εργατική κατοικία, για την εργατική εστία και για διάφορα άλλα μικρότερα. Τι λέτε; Από τα 25 του χρόνια που άρχισε να δουλεύει ως τα 82 του (μαζί με την οικογένεια) κατανάλωσε τίποτα σε γιατρούς, νοσοκομεία, εξετάσεις, εγχειρήσεις και φάρμακα; Μήπως μερικοί πήραν σπίτι από την εργατική εστία; Κάποιοι έκαναν καλοκαιρινές διακοπές; Μήπως πολλοί απ` αυτούς, επειδή δούλεψαν επισήμως μόνο 15 χρόνια, τα υπόλοιπα έπαιρναν και το επίδομα ανεργίας του ΟΑΕΔ, ανεξαρτήτως αν εργαζόντουσαν λαθραία και τσέπωναν μαζί με τον εργοδότη τα ένσημα; Άρα πόσα έμειναν για να πληρωθεί τη σύνταξη του ο συνταξιούχος μας; Δε λέω, καλά κάνανε οι άνθρωποι και είχαν την περίθαλψη τους, το δάνειο τους ή το επίδομα ανεργίας τους, όμως υπάρχει ένα πραγματικό οικονομικό πρόβλημα που κάπως πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Και ξέρετε πως αντιμετωπίζεται τελικά; Μειώνουν τη σύνταξη σ` αυτούς που πλήρωσαν κανονικά τα ένσημα τους, σ` αυτούς δηλαδή που δικαιούνται ανταποδοτικά μια καλή σύνταξη, για να τα καρπωθούν αυτοί που δεν πλήρωναν. Η πραγματική αδικία και του παλιού και του νέου ασφαλιστικού αυτή είναι. Αλλά, ανεξάρτητα από δικαιοσύνη και αδικίες, το τέρας βγήκε απ` το κλουβί και περιφέρεται. Αν βολεύει κάποιους, ας καταδικάσουν το λαδόξυδο ως ανάλγητο νεοφιλελεύθερο κι ας ξαναχώσουν το κεφάλι στην άμμο, μέχρι να νιώσουν το τέρας στα οπίσθια τους.

Μπορούν επίσης να σταυρώσουν τον Ανδρέα Λοβέρδο διότι δεν μεταβάλλεται σε Ιησού Χριστό επί του όρους των Ελαιών, ώστε από τρία ψωμιά και πέντε ψάρια να θρέψει δέκα χιλιάδες ασφαλισμένους. Διαφορετικά, ας δεχτούμε ότι θα ματώσουμε όλοι για να βγει μια άκρη. Σε κατώτερο σημείο απ` το σημερινό, αλλά -τουλάχιστον- όχι στον πάτο του γκρεμού και πάνω σε κοφτερούς βράχους","Επειδή το θέμα που πρόκυψε με το ΙΚΑ και τα παπούτσια των διαβητικών με ενόχλησε προσωπικά (τυχαίνει να έχω βιώσει τέτοιο τραγικό περιστατικό στον πολύ στενό μου κύκλο) αποφάσισα να ψάξω ενδελεχώς όλες τις πλευρές του. Δείτε που κατέληξα. Έχουμε να κάνουμε με:

Α. Δέκα χιλιάδες ταλαίπωρους διαβητικούς
Β. Την οικονομική κρίση
Γ. Ένα ΙΚΑ ανίκανο να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Δ. Μια (τουλάχιστον) αφελή υπάλληλο
Ε. Ένα σωματείο με μυστήρια(;) αιτήματα
 
Υπενθυμίζω την υπόθεση. Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Σωματείων Συλλόγων Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη «ΠΟΣΣΑΣ ΔΙΑ», ζήτησε τρεις φορές εγγράφως από το ΙΚΑ να περιλάβει στις ιατρικές παροχές προς τα μέλη του και τα ειδικά παπούτσια για διαβητικούς. Μ` αυτά τα υποδήματα ελαχιστοποιείται η πιθανότητα να δημιουργηθούν πληγές στα πολύ ευαίσθητα άκρα των ασθενών αυτών, πληγές που συνήθως οδηγούν σε ακρωτηριασμό. Η απορριπτική απάντηση του ΙΚΑ πήγε εγγράφως στην Ομοσπονδία, υπογεγραμμένη από την προϊσταμένη του τμήματος παροχών κυρία Μαρία-Ελένη Χάρου. Το ανατριχιαστικό απόσπασμα της επιστολής που ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, ήταν το ακόλουθο: «Με τη χρήση τους, δεν αποφεύγεται ο ακρωτηριασμός του ποδιού, απλά καθυστερεί ένα με δύο χρόνια και το αναμενόμενο όφελος θα είναι μικρότερο από το προβλεπόμενο κόστος».

Ας δούμε τη σειρά των πραγμάτων. Η Έκτακτη Ειδική Επιτροπή της Διοίκησης του ΙΚΑ που αποτελείται από γιατρούς, συνεδρίασε για να εξετάσει το αίτημα της Ομοσπονδίας. Υποτίθεται ότι οι γιατροί εξετάζουν και αποφαίνονται για κάθε αίτημα με καθαρά ιατρικούς-επιστημονικούς όρους. Η πραγματικότητα δεν είναι αυτή βέβαια. Οι γιατροί της Επιτροπής ξέρουν τη γενική πολιτική της εκάστοτε διοίκησης και βάζουν πάντα λίγο νερό στο επιστημονικό κρασί τους. Στις μέρες μας, λόγω της οικονομικής κρίσης και της τραγικής ταμειακής του κατάστασης, το ΙΚΑ κάνει περικοπές δαπανών, όχι αύξηση των παροχών. Συνεπώς θα ήταν πολύ δύσκολο να εγκρίνουν μια τέτοια νέα δαπάνη, όσο ιατρικά δίκαιη κι αν τη θεωρούσαν. Η ανάλγητη οικονομική κρίση λοιπόν, σε πρώτο πλάνο την έκανε τη δουλειά της.

Πάμε τώρα στην υπάλληλο που έστειλε το περίφημο έγγραφο. Είναι προφανές ότι επρόκειτο για μια ανοησία πρώτου βαθμού, από έναν άνθρωπο που δεν είχε την ικανότητα ή την δυνατότητα να αντιληφθεί τη διαφορά ενός εσωτερικού εγγράφου, με ένα δημόσιο έγγραφο που απευθύνεται σε κάποιο σύλλογο ανθρώπων που υποφέρουν. Ο εσωτερικός τεχνοκρατισμός μπορεί να συνηθίζεται, όταν όμως δημοσιοποιηθεί μετατρέπεται σε απανθρωπιά και κυνισμό. Η κυρία αυτή δεν μπόρεσε να κάνει καν τον συσχετισμό ανάμεσα στους διαβητικούς και άλλους ασθενείς. Αν τα συγκεκριμένα παπούτσια δεν χορηγούνται διότι απλώς αναβάλουν τον ακρωτηριασμό, θα ήταν λογικό να μην χορηγούνται φάρμακα ούτε σε καρκινοπαθείς αφού κι αυτοί δύσκολα θεραπεύονται. Θα πείτε ότι τέτοια καυτά έγγραφα θα έπρεπε να φεύγουν από τη διοίκηση ή το γραφείο τύπου αφού ελεγχθούν και όχι από τον κάθε τυχάρπαστο υπάλληλο. Σωστά, αλλά και το ΙΚΑ ένα μπάχαλο είναι, όπως όλες οι δημόσιες υπηρεσίες.

Υπάρχουν όμως και μια σειρά από άλλα πράγματα, άκρως ενδιαφέροντα στην υπόθεση αυτή. Η αρμόδια διεύθυνση του ΙΚΑ υποστηρίζει ότι επειδή η Ομοσπονδία Διαβητικών είχε υποβάλλει το ίδιο αίτημα και παλιότερα, είχε σταλεί πανομοιότυπη απάντηση από την προηγούμενη διοίκηση του Ταμείου, χωρίς τότε να αντιδράσει ή να προσβληθεί κανείς στην Ομοσπονδία Διαβητικών. Εγώ δεν κατάφερα να διασταυρώσω αυτή την πληροφορία, η οποία υπονοεί ότι η ζυγαριά που μετρά τον κυνισμό έχει κομματικά μέτρα και σταθμά. Αυτό όμως που κατάφερα να διασταυρώσω είναι ότι σήμερα, το ΙΚΑ χορηγεί αυτά τα παπούτσια για διαβητικούς. Απορώ γιατί κανένας μέσα από το ΙΚΑ δεν το είπε αυτό, δυο μέρες τώρα που γίνεται όλο αυτή η φασαρία στα κανάλια και στις εφημερίδες. Μέχρι σήμερα, όποιος ασφαλισμένος διαβητικός αγόραζε ένα τέτοιο ζευγάρι παπούτσια, μπορούσε να παρουσιαστεί στην δευτεροβάθμια επιτροπή του υποκαταστήματος της περιοχής του και να πάρει τα χρήματα που είχε πληρώσει. Αυτό γινόταν συστηματικά, αλλά είμαι βέβαιος ότι ουδείς έχει ενημερώσει γι' αυτό την διοίκηση. Μέχρι χθες τουλάχιστον, δεν το ήξεραν.

Πάμε και στο τελευταίο, που είναι εξαιρετικά σοβαρό. Όποιος διαβητικός θέλει σήμερα να αγοράσει αυτά τα ειδικά παπούτσια, μπορεί να το κάνει πληρώνοντας 130 ευρώ. Τόσο πουλιούνται σ' όλα τα ειδικά καταστήματα. Προσωπικά μπήκα στο ίντερνετ και είδα όλες τις μάρκες αυτών των παπουτσιών σ' αυτή την τιμή. Όσοι μάλιστα πήγαν στις δευτεροβάθμιες επιτροπές του ΙΚΑ, απόδειξη 130 ευρώ έδειχναν και τόσα χρήματα έπαιρναν απ' το ταμείο. Η Ομοσπονδία Διαβητικών, για κάποιο άγνωστο λόγο, στο αίτημα της κοστολογεί αυτό το παπούτσι στα 450 ευρώ. Γιατί; Ανεξήγητο. Κάποιοι στο ΙΚΑ υποστηρίζουν μάλιστα ότι το έγγραφο του αιτήματος της Ομοσπονδίας, συνοδευόταν από διαφημιστικό συγκεκριμένης εταιρείας που έδειχνε τον τύπο του παπουτσιού και την τιμή του. Αν ισχύει αυτό, τότε και οι δύο πλευρές παίζουν κυνικά πάνω στο πρόβλημα αυτών των ανθρώπων. Κι αν όχι όλοι στις δύο πλευρές, σίγουρα κάποια επίλεκτα μέλη τους. Διότι τα λεφτά είναι πολλά και ξέρουμε ότι με πρόσχημα τον πόνο των ανθρώπων, πολλοί έχουν γίνει ζάπλουτοι.

Όπως κατέληξε το θέμα, πιστεύω ότι ανεξαρτήτως οικονομικής κρίσης, το ΙΚΑ πρέπει να χορηγήσει αυτά τα υποδήματα. Απλώς να το κάνει με έλεγχο, μέσω της αγοράς και με τιμές αγοράς. Επ' ουδενί λόγο να μην επιτραπεί η δικαιολόγηση και η διανομή αυτών των παπουτσιών να γίνεται από την ίδια την Ομοσπονδία, διότι και αυτό ακούστηκε. Απλές και διαφανείς διαδικασίες που δεν θα αντιμετωπίζουν τους ασθενείς ως ζώα, αλλά και δεν θα διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα. Αυτό χρειάζεται και τίποτα άλλο.",True
"Πέρασα και εγώ μια μικρή περίοδο της ζωής μου που νόμιζα ότι έπαιζα το καλύτερο ποδοσφαιράκι στον κόσμο. Το ποδοσφαιράκι ήτανε ίσαμε ένα μεγάλο τραπέζι κουζίνας. Βαρύ, με παίχτες ξύλινους, περασμένους σε μεταλλικές βέργες. Τερματοφύλακας, δύο αμυντικοί, πέντε κεντρικοί, τρεις επιθετικοί. Τα είχαν οι «λέσχες», τα είχαν και στα πανηγύρια. Ανασήκωνες τα μανίκια, έσφιγγες τις βέργες - είχαν ειδικές ξύλινες χειρολαβές στην άκρη - και έδινες δύναμη στην μπάλα να μπει στο αντίθετο τέρμα. Ήταν μερικοί που έπαιζαν και με τα φάλτσα αλλά εμένα αυτό δεν μου άρεσε. Άλλωστε τα κορίτσια δεν καταλάβαιναν από φάλτσα, μπράτσα ήθελαν. Εντάξει υπερβάλλω. Ποτέ δεν πίστεψα ότι ήμουν ο καλύτερος του κόσμου. Μου πέρασε από το μυαλό όμως ότι ίσως ήμουν ο καλύτερος της Αγίας Βαρβάρας. Ή άντε ο καλύτερος 16αρης της Αγίας Βαρβάρας.

Μια μέρα, Σάββατο πρέπει να ήταν, μάζεψα όλα τα λεφτά μου, στο σύνολο 50 δραχμές - οικονομίες ενός μήνα τουλάχιστον - και βγήκα για την μεγάλη μάχη. Είχα πάρει μαζί μου και χαρτομάντιλα γιατί το πρόβλημα ήταν, ότι μετά από 2-3 παιγνίδια τα χέρια σου ίδρωναν και γλιστρούσαν πάνω στις ξύλινες χειρολαβές. Με τα χαρτομάντιλα λοιπόν στην κολότσεπη και με τα δίφραγκα στην τσέπη κατηφόρισα προς την Ελευθερίου Βενιζέλου. Εκεί ήταν το ραντεβού. Αντίπαλος μου ένας συμμαθητής μου ο οποίος και αυτός νόμιζε ότι έπαιζε το καλύτερο ποδοσφαιράκι στον κόσμο. Καμιά φορά μετά το σχόλασμα τρέχαμε στην «λέσχη» και παίζαμε ένα-δύο παιγνίδια, την μια κέρδιζα εγώ, την άλλη αυτός αλλά συμπέρασμα για το «ποιος ήταν ο καλύτερος», δεν έβγαινε. Οπότε εκείνο το Σάββατο είχαμε κανονίσει να λύσουμε μια για πάντα τις διαφορές μας. Θα παίζαμε και «στοίχημα»! Ένα δίφραγκο το παιγνίδι. Το μηχάνημα για να βγάλει μπάλες, πέντε στον αριθμό, ήθελε ένα πενηνταράκι. Όποιος έχανε λοιπόν θα έβαζε την μάρκα και θα έδινε στον άλλον και ένα δίφραγκο.

Οι πρώτες νίκες ήταν εύκολες. Βοήθησαν και τα χαρτομάντιλα και τα χέρια μου δεν γλιστρούσαν. Ο αντίπαλος κάθε φορά που έχανε, ανέβαζε και το στοίχημα. «Πάμε το πάτσι». Φτάσαμε κάποια στιγμή να παίζουμε και για δέκα δραχμές! Κόλαση! Τα χαρτομάντιλα σώθηκαν και τα χέρια μου άρχισαν να γλιστράνε. Ο συμμαθητής  μου όμως δεν είχε τέτοια προβλήματα. Σκουπιζόταν στο παντελόνι του. Αγχώθηκα; Κουράστηκα; Αποσπάσθηκα; Τι σημασία έχει. Τελικά όλα τα φράγκα - και τα 50! - κατέληξαν στην τσέπη του αντιπάλου μου. Η σαββατιάτικη βόλτα θα τελείωνε χωρίς σουβλάκι. Εκεί που σκεφτόμουν ότι θα τους κεράσω - τουλάχιστον τις πατάτες- δεν μου έμειναν ούτε δεκάρες για να πάρω μια πίττα τυλιχτή χωρίς κρέας. Στο σουβλατζίδικο ήταν μαζεμένοι όλοι. Μάλλον έπιναν και μπύρα! Πολυτέλειες Σαββάτου. Δεν τους κοίταξα όμως για πολύ. Κάτι προφασίστηκα και δεν σταμάτησα. Ανηφορίζοντας για το σπίτι, με άδειο στομάχι και άδειες τσέπες σκέφθηκα ότι είναι κακό πράγμα να νομίζεις ότι είσαι ο καλύτερος του κόσμου. Ή έστω της Αγίας Βαρβάρας.
ΥΓ. Ξέρω τι θα πεις.  «Ότι τρελάθηκε ο Θεοδωράκης και αντί να μας πει για τον Σαμαρά και για τον Τσίπρα, μας λέει για τα εφηβικά του». Κοίτα γύρω σου, γι' αυτό σου λέω. Ζούμε στην χώρα που όλοι νομίζουν ότι είναι οι καλύτεροι του κόσμου. Από πού θέλεις να αρχίσουμε; Από τον λαό; Τους δημοσιογράφους; Τους «άρχοντες»; Από πού; Σαμαράς- Τσίπρας - Βενιζέλος - Καμένος - Παπαρήγα - Κουβέλης, το διαλαλούν όλη μέρα. Αυτοί και μόνο αυτοί μπορούν να λύσουν το πρόβλημα της χώρας. Κάποιοι θέλουν να λύσουν και το πρόβλημα της Ευρώπης. Της οικουμένης όλης. Ούτε που τους περνά από το μυαλό ότι ίσως - ίσως λέω - δεν είναι οι καλύτεροι του κόσμου. Ο ένας θα πατήσει το κουμπί και θα βγει... ανάπτυξη. Ο άλλος θα τα λύσει όλα με μια συγκέντρωση έξω από την Καγκελαρία. Ο τρίτος θα τους κοιτάξει στα μάτια και θα τους πει «δώστε» και εκείνοι θα δώσουν. Ο τέταρτος θα σκάψει με τα χέρια του το Αιγαίο (μόνο να έχουμε έτοιμους τους αμφορείς να τους γεμίσουμε πετρέλαιο). Ο πέμπτος θα μας ζητήσει να γυρίσουμε την πλάτη στους εχθρούς και να τους αφήσουμε να πεθάνουν στην μοναξιά τους. Και ο έκτος θα φωνάξει «αγαπάτε αλλήλους» και όλα  μπροστά μας θα φυτρώσουν ξανά (έχει πετύχει και με τον Ιησού στην Γαλιλαία). Ξόρκια, μετάνοιες και τσαμπουκάδες. «Και τι να κάνουν» θα μου πεις. Να σηκώσουν τα χέρια ψηλά και να ζητήσουν βοήθεια. Αυτό θα ήταν πιο τίμιο. Να πουν «πολίτες βοηθήστε». «Δεν είμαστε οι καλύτεροι». «Δεν είσαστε οι καλύτεροι». «Και δεν είμαστε ακόμη στην εφηβεία».","Καταρχάς, είμαι σίγουρος ότι τους περισσότερους πονοκέφαλους στο γραφείο τούς προκαλεί το αφεντικό με τις απαιτήσεις του, ο ενοχλητικός συνάδελφος ή ο ύπνος που χάσαμε (ειδικά αν οι ώρες ύπνου αντικαταστάθηκαν από σφηνάκια). Υπάρχουν όμως και κάποιοι που έχουν μια φωτοευαισθησία. Ναι, δεν είναι λίγοι αυτοί που παραπονιούνται για πονοκεφάλους και ημικρανίες στους εργασιακούς χώρους, λόγω του φωτισμού. Οι λαμπτήρες φθορισμού (που αντικατέστησαν τις προηγούμενες δεκαετίες τους λαμπτήρες πυράκτωσης με σκοπό την εξοικονόμηση ενέργειας) είναι ο υπεύθυνος παράγοντας, δηλαδή το ανεπαίσθητο στο μάτι αλλά όχι στον εγκέφαλο τρεμόπαιγμα (flicker) τους στα 100 Hertz (διπλάσιο της συχνότητας της τάσης της πρίζας). Η αντικατάσταση των μαγνητικών οργάνων λειτουργίας τους με ηλεκτρονικά βελτίωσε κάπως την κατάσταση, αλλά δεν έλυσε το πρόβλημα. Το flicker, που έφτανε μέχρι και το 40%, έπεσε στο 15-20%, αλλά παραμένει ενοχλητικό για κάποιους.
Θα φανταζόταν κανείς ότι με την τρίτη και νεότερη στην αγορά τεχνολογία των LED (διόδων εκπομπής φωτός) τα πράγματα θα βελτιωνόντουσαν δραματικά, μιας και αυτοί οι λαμπτήρες λειτουργούν με συνεχές ρεύμα και όχι εναλλασσόμενο. Και όμως, ενώ κάποια προϊόντα έχουν κατάλληλο κύκλωμα λειτουργίας ώστε να σταθεροποιούν το ρεύμα, άρα εκμηδενίζουν το τρεμόπαιγμα, κάποια άλλα εμφανίζουν σχεδόν παλμική λειτουργία, με το flicker στα 100 Hz να φτάνει σχεδόν το 100%. Για όσους υποφέρουν από ημικρανίες, πονοκεφάλους, ζαλάδες, ίσως και φωτοεπιληψίες, λόγω του φωτισμού σε κάποιους χώρους, αυτό δεν είναι καλό νέο.
Τα τελευταία χρόνια μελετώ το θέμα στο εργαστήριό μου και μαζί με συναδέλφους από τη Γαλλία παρουσίασα αποτελέσματα και μετρήσεις προϊόντων σε σχετικό συνέδριο στη Νέα Υόρκη (LS 13 Troy, NY). Πρότεινα μάλιστα ένα απλό τεστ για τον έλεγχο των πηγών φωτός. Το τεστ αυτό έχει μηδενικό κόστος και είναι προσβάσιμο από όλους, μιας και το μόνο που απαιτεί είναι το κινητό μας τηλέφωνο σε λειτουργία κάμερας. Η συχνότητα με την οποία ανανεώνεται η εικόνα της κάμερας είναι διαφορετική από τη συχνότητα του τρεμοπαίγματος του φωτός της πηγής (30 Hz σε σχέση με τα 100 Hz), με αποτέλεσμα η εικόνα της πηγής να μην είναι σταθερή, αλλά να χαρακτηρίζεται από σκοτεινές γραμμώσεις. Όσο πιο έντονο είναι το flicker τόσο πιο εύκολα διακρίνονται οι γραμμές πάνω στην εικόνα. Μια πηγή φωτός που εκπέμπει φως σταθερά με μηδενικό ή πολύ μικρό flicker, θα δίνει μια καθαρή εικόνα αν φωτογραφηθεί. Το τεστ αυτό μπορεί να δώσει σε κάποιον άνθρωπο με φωτοευαισθησίες τη δυνατότητα να ελέγξει το φωτιστικό περιβάλλον του. Οι μελέτες προϊόντων που βρίσκονται στην ευρωπαϊκή αγορά συνεχίζονται με σκοπό την ενημέρωση των καταναλωτών *. 
Όσο για τις οθόνες των υπολογιστών, με τις παλιότερες των καθοδικών σωλήνων υπήρχε το θέμα της συχνότητας σάρωσης που όμως δεν υπάρχει πλέον με τις λεπτές οθόνες υγρών κρυστάλλων. Έχουμε βέβαια το θέμα κούρασης των ματιών στο οποίο αναφέρθηκα εδώ. Τώρα αν, τελικά, ο πονοκέφαλος ήταν από ξενύχτι και σφηνάκια, έχω κι άλλο σχετικό άρθρο, εδώ.
*Σχετικά με το flicker αποτελέσματα δημοσιεύθηκαν στο ρωσικό επιστημονικό περιοδικό Light & Engineering 2012, Vol. 20 Issue 3, p25 - Kitsinelis et al., A STUDY ON THE FLICKER OF COMMERCIAL LAMPS, και στο αμερικάνικο επιστημονικό περιοδικό Optics and Photonics Journal, 2013, 3, p63 - Kitsinelis et al., LED Flicker: A Drawback or an Opportunity?",False
"Η φράση στο χθεσινό άρθρο του Αντώνη Σαμαρά, «ομελέτα δε γίνεται, χωρίς να σπάσεις αυγά,» είναι μια σαφής ηγετική πολιτική αφήγηση. Παρουσιάζει κάτι καινούργιο στην πολιτική μας ζωή: έναν ηγέτη που εισηγείται μεταρρυθμιστική πολιτική, έχοντας δώσει προηγουμένως σοβαρό δείγμα ότι την εννοεί. Γιατί η κοινότυπη φράση από μόνη της δε λέει απολύτως τίποτε. Θα μπορούσε να είναι μια συνηθισμένη, μεγαλόστομη αρλούμπα. Αποκτά όμως τεράστια σημασία, εν προκειμένω, γιατί στηρίζεται σε μια πράξη που έχει προηγηθεί, δίνοντας υλικό αντίκρυσμα στα λόγια: το κλείσιμο της εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης ραδιοτηλεόρασής μας, ως απαραίτητο προοίμιο στη δημιουργία μιας καινούργιας, υγιούς. Το αν ήταν σωστό ή απαραίτητο να γίνει έτσι όπως έγινε, ή όχι, είναι άλλο θέμα.

Σχολιάζοντας εδώ την αφήγηση, μένω μόνο στο ότι έγινε. Γιατί η αφήγηση ενός ηγέτη δεν αρκεί να είναι ωραία ή έξυπνη ή χαριτωμένη ή ό,τι άλλο. Για να είναι έγκυρη είναι απαραίτητο ο ηγέτης να την εννοεί και να το δείχνει, οπότε, εν προκειμένω, μπορούμε να πιστέψουμε ότι ο Σαμαράς εννοεί τη φράση του γιατί ανέλαβε ήδη το κόστος της με μια πράξη υψηλού πολιτικού ρίσκου: έσπασε αυγά. Απομένει τώρα να δούμε και τη συνέχεια. Γιατί να σπάσεις τα αυγά είναι όντως απαραίτητο. Αλλά μετά πρέπει να φτιάξεις και την ομελέτα.

Μια ηγετική αφήγηση είναι μια πρόταση για το πώς πρέπει μια χώρα να προχωρήσει από το παρελθόν στο μέλλον. Η λέξη «αφήγηση» μπλέκει δικαιολογημένα κάποιους όταν χρησιμοποιείται στην πολιτική, καθώς ακούγοντάς τη σκέφτονται συνήθως μια ιστορία με πολλούς χαρακτήρες, σύνθετες καταστάσεις, αλλεπάλληλες δραματικές ανατροπές, κάτι σαν μυθιστόρημα ή σίριαλ, ας πούμε. Όμως τίποτε από αυτά δε χρειάζεται στην αφήγηση ενός ηγέτη, που λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο σα κλειδί που ανοίγει το μέλλον.

Οι μεγάλες ηγετικές αφηγήσεις εκφράζονται κατά κανόνα σε λίγες φράσεις. Ετσι, για παράδειγμα, συμπυκνωνόνταν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, στις ομιλίες του Τσόρτσιλ στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πιο φημισμένη διατύπωση της ηγετικής του αφήγησης είχε τέσσερις μόνο λέξεις: «Δε θα παραδοθούμε ποτέ.» Αυτές όμως τα έλεγαν όλα, και τούτο γιατί εκφωνήθηκαν σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή, από κάποιον που ήξερε ότι μιλάει σε ένα κοινό που καταλάβαινε ακριβώς τι εννοούσε. «Δε θα παραδοθούμε ποτέ,» έλεγε ο Τσόρτσιλ, κι οι Βρετανοί άκουγαν: «Εμείς, με την ένδοξη ιστορία, με τις μάχες μας για την ελευθερία και τη δημοκρατία, δε θα δεχτούμε την τυραννία του Χίτλερ, θα του αντισταθούμε, πολεμώντας τον μέχρι τέλους.» Η φράση έλεγε όσα ακριβώς χρειαζόταν για να τον καταλάβει το κοινό του. Επιπλέον, ο ηγέτης πίστευε στην αφήγησή του. Αυτό, το έδειχναν οι πράξεις του, καθώς την ίδια στιγμή που μιλούσε ετοίμαζε την άμυνα της Βρετανίας, εκείνη όπου «ποτέ ξανά τόσο πολλοί δεν όφειλαν τόσο πολλά σε τόσο λίγους», δηλαδή στους ανδρείους νεαρούς πιλότους της ΡΑΦ. Αν, αντίθετα, την ώρα που εκφωνούσε την ομιλία του, ο Τσόρτσιλ έκανε διαπραγματεύσεις με τον Χίτλερ, η ομιλία θα ήταν κούφια λόγια.

Η αποτελεσματική αφήγηση ενός ηγέτη αναφέρεται στο παρελθόν και οραματίζεται το μέλλον, όπου θέλει να οδηγήσει τη χώρα του. Αυτό που έχει περισσότερη σημασία όμως είναι το παρόν. Γιατί ο ηγέτης δεν είναι ούτε ιστορικός, ούτε μελλοντολόγος. Είναι άνθρωπος της δράσης, που εξελίσσεται πάντα στο τώρα. Βέβαια οι ηγέτες που δρουν μόνο στο παρόν, χωρίς να κατανοούν τι συνέβη πρωτύτερα και χωρίς να οραματίζονται πού θέλουν να πάνε, είναι απλοί καρεκλοκένταυροι της εξουσίας-είναι ηγέτες χωρίς αφήγηση. Άλλοι πάλι, που βάζουν το παρόν πάνω από όλα, και λειτουργούν με βάση την πρωινή δημοσκόπηση και τη νυκτερινή συνέντευξη, είναι απλοί καιροσκόποι-που αλλάζουν συνέχεια αφηγήσεις.

Οι μεγάλοι ηγέτες προτείνουν και υποστηρίζουν μια σταθερή αφήγηση. Αυτοί που μένουν, αυτοί που γράφουν Ιστορία, ένας Λίνκολν, ένας Τσόρτσιλ, ένας Ντε Γκολ, είναι αυτοί που είχαν αφηγήσεις που ερμήνευαν το χθες της χώρας τους, για να το μετασχηματίσουν στο αύριο μέσα από το όραμά τους, με τη θεληματική δράση. Η Ιστορία τους ονόμασε μεγάλους όχι επειδή είχαν αφηγήσεις, ούτε επειδή οι αφηγήσεις ήταν οραματικές, αλλά επειδή, επιπλέον, τις εφάρμοσαν. Και αναφέρω αυτούς τους τρεις, κι όχι έναν Ναπολέοντα, έναν Λένιν, ή έναν Χίτλερ, που επίσης είχαν ισχυρές αφηγήσεις που εφάρμοσαν, γιατί πιστεύω στη φιλελεύθερη δημοκρατία, και στους ηγέτες που επιβάλλονται μέσα από το λόγο και τις εκλογές, όχι με τη βία και το αίμα.

Για να ξεχωρίσει ένας ηγέτης, για το καλό, η αφήγησή του πρέπει να έχει τρία στοιχεία: Το πρώτο είναι να βοηθάει τον τόπο του να λύσει τα προβλήματα του και να πορευτεί σε ένα καλύτερο μέλλον-αν είναι αναποτελεσματική ή αδιάφορη θα περάσει απαρατήρητη, ή απλώς θα αποτύχει. Το δεύτερο είναι να είναι αντιληπτή από τον κόσμο, ώστε να πείσει τον κόσμο να δώσει στον ηγέτη την εξουσία να την κάνει πράξη-χωρίς εξουσία, ένας ηγέτης παραμένει απλός οραματιστής, ένας κομματάρχης με ωραίες ιδέες. Το τρίτο και σημαντικότερο είναι να θέλει ο ηγέτης να την εφαρμόσει στην πράξη, με επιμονή και συνέπεια. Χωρίς επιμονή, θα αποτύχει. Χωρίς συνέπεια, η αφήγηση θα χάσει τον ειρμό και το νόημα της, θα γίνει παρωδία του εαυτού της, μια τρύπα στο νερό.

Το τελευταίο στοιχείο, η συνέπεια, είναι τόσο σημαντικό σε μια ηγετική αφήγηση, όσο και σε μια μαθηματική θεωρία. Μια μαθηματική θεωρία με αντιφάσεις καταρρέει. Μια ηγετική αφήγηση που είναι ασυνεπής, ή εσωτερικά με τον εαυτό της, ή κυρίως με τις πράξεις του ηγέτη, αυτο-ακυρώνεται. Φυσικά, μπορεί κανείς να αντιτάξει ότι η ζωή περιέχει εγγενείς αντιφάσεις, όπως άλλωστε δείχνουν οι μεγάλες έντεχνες αφηγήσεις, μια αρχαία τραγωδία, ένα κλασικό μυθιστόρημα, μια σπουδαία ταινία. Αυτό είναι αλήθεια, και οι ηγέτες συχνά καλούνται να αντιμετωπίσουν απρόσμενες συνθήκες, βάσει των οποίων πρέπει να προσαρμόσουν τις αφηγήσεις τους. Οι μικροί ελιγμοί ή τακτικισμοί, είναι ενίοτε απαραίτητοι. Αλλά η εγκατάλειψη της κύριας αφήγησης έχει πάντα μοιραίες συνέπειες για τον ηγέτη. Γιατί ο μεγάλος ηγέτης δεν είναι μυθιστοριογράφος, ώστε να αποδίδει το πολυσύνθετο της πραγματικότητας, αλλά πλάστης του μέλλοντος. Δεν κινείται από τα γεγονότα αλλά τα κινεί-γι` αυτό είναι ηγέτης και όχι οπαδός. Η ηγετική αφήγηση, πάλι όπως τα μαθηματικά, είναι το αξίωμα, η αταλάντευτη αρχή. Όποιες και να είναι οι αντιξοότητες της ζωής, μόνο ακολουθώντας την αφήγησή του με συνέπεια μπορεί ο ηγέτης να φτάσει στο αποτέλεσμα, να αποδείξει το σωστό, το δίκιο του. Το αν θα πετύχει τελικά δεν είναι βέβαια απόλυτα στα χέρια του, καθώς το απρόβλεπτο, το μοιραίο, το τυχαίο, ενυπάρχουν στα ανθρώπινα και ο ηγέτης δε μπορεί όλα να τα προβλέψει. Μπορεί όμως, και πρέπει, να κάνει πάντα ό,τι καλύτερο μπορεί. Αν είναι μαζί του κι οι θεοί-για να το πω ποιητικά-θα πετύχει. Αλλιώς τουλάχιστον θα πέσει σωστά, γενναία, σαν άξιος του οράματός του. Και θα αφήσει ένα μάθημα, ένα παράδειγμα.

Όλες αυτές οι σκέψεις, που με απασχολούν καθημερινά στη δουλειά μου, ως συγγραφέα, αλλά και ανθρώπου που σκέφτεται πολύ για τη δύναμη της αφήγησης ως εργαλείου ερμηνείας του κόσμου, μου τις ξανάφερε στο νου η πράξη του Αντώνη Σαμαρά να κλείσει την ΕΡΤ. Όταν την πρωτάκουσα δε την πίστεψα. «Δε γίνονται τέτοια στην Ελλάδα,» είπα, δηλαδή δεν υπάρχουν ηγέτες με τέτοια θεληματικότητα. Λίγες ώρες αργότερα, όταν είδα το περιβόητο «μαύρο» στο δέκτη, είπα «για να δούμε πόσο θα κρατήσει,» πάλι ασυνήθιστος σε ισχυρές και συνεπείς αφηγήσεις από τους πολιτικούς. Τις επόμενες μέρες, οι αμφιβολίες μου αυξήθηκαν, όταν είδα κάποιες αμφιταλαντεύσεις, καθώς και το ξαφνικό ξεθάρρεμα των χειρότερων στοιχείων των συγκυβερνώντων κομμάτων, που άρχισαν να κολακεύουν το παλιό τους κοινό, τις συντεχνίες, προτείνοντας ως «προοδευτικό» το να μην αλλάξει τίποτε! Βλέποντας όμως ότι ο Σαμαράς δεν υποχωρεί, και κυρίως διαβάζοντας το χθεσινό άρθρο του, όπου η αφήγηση που υλοποίησε η δράση του δηλώνεται ξεκάθαρα, άρχισα να πιστεύω ότι εννοεί αυτά που κάνει, και κάνει αυτό που εννοεί. Το αρχικό κόστος της πράξης το ανέλαβε. Αν ακολουθήσει την αφήγησή του με επιμονή και συνέπεια, θα θέσει σοβαρή υποψηφιότητα στην Ιστορία για σημαντικός ηγέτης.

Οσο για το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, για να προχωρήσουν σωστά πρέπει να καταλάβουν τη λογική των ηγετικών αφηγήσεων, και να πάψουν να αυτοσχεδιάζουν βάσει φθαρμένων προτύπων. Ούτε η νεκρανάσταση του συντεχνιασμού, ούτε οι ξεπερασμένες συνταγές θα τους σώσουν. Το να ζητάνε ουσιαστικά να γυρίσουν τα πράγματα στο παλιό κακό παρελθόν, τους ξαναγυρίζει κι αυτούς στο χειρότερο εαυτό τους, που θα έπρεπε να ξέρουν τι τους κόστισε. Άσε που σε αυτό το παιχνίδι είναι πλέον ικανότερος ο ΣΥΡΙΖΑ: οπισθοδρομεί πολύ πιο γρήγορα, πιο φωνακλάδικα, πιο λαϊκίστικα. Αν θέλουν οι δυο μικροί κυβερνητικοί εταίροι να κερδίσουν από τη νέα εξέλιξη, πρέπει να ορίσουν ταχύτατα μια νέα αφήγηση, ηγετών που τολμούν πραγματικά. Και πρώτα πρώτα να ενωθούν -ο χώρος της προόδου χωράει τώρα το πολύ δυο αλληλοσυμπληρούμενες αφηγήσεις, όχι τρεις. Ο Σαμαράς έσπασε τα αυγά- αυτή είναι η δική του αφήγηση, αποτελεσματική εφόσον δεν κάνει πίσω. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, αντί να προσπαθούν να ξανακολλήσουν τα τσόφλια, και να λερώνονται άσκοπα, μπορούν να συμπληρώσουν την αφήγηση του Σαμαρά με τη δική τους. Αν θέλουν να είναι γνήσιοι, προοδευτικοί μεταρρυθμιστές, ας συμβάλλουν καθοριστικά ώστε να γίνει η καλύτερη δυνατή ομελέτα: ας πιέσουν να φτιαχτεί ένας κατά το δυνατόν καλύτερος καινούργιος δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας, ακομμάτιστος, ποιοτικός, νοικοκυρεμένος. Αντί να παραλληλίζουν, κάποιοι, βλακωδώς, το κλείσιμο της ΕΡΤ με το κλείσιμο του BBC, ας συμβάλλουν να φτιαχτεί ένας φορέας σαν το BBC. Αυτόν κανείς ποτέ δε θα τολμήσει να τον κλείσει.

Τα κόμματα των άκρων, που βρίσκονται στην αντιπολίτευση, προτείνουν στην κοινωνία αφηγήσεις μελοδραματικές, υστερικές, γεμάτες βουή και σαματά, αφηγήσεις ψεύτικες, σκέτες ουτοπίες, πασπαλισμένες ασυναρτησίες για να πείσουν τους αφελείς και τους απελπισμένους. Είναι αφηγήσεις που δεν υλοποιούνται, γιατί είναι εσωτερικά αντιφατικές, όπως ή άρνηση του δανεισμού με ταυτόχρονη αύξηση των κρατικών δαπανών, ή η αύξηση της παραγωγικότητας μέσω του δυναμώματος των συντεχνιών-τρέχα γύρευε! Αν ποτέ, για κακή μας τύχη, βρεθούν στην εξουσία, απλούστατα θα τις πετάξουν στα σκουπίδια και θα ακολουθήσουν τις αφηγήσεις που πάντα εφάρμοσαν στην Ιστορία οι όμοιοί τους: τις αφηγήσεις της βίας και του αίματος.

Εναπόκειται στα κόμματα που πιστεύουν στη φιλελεύθερη δημοκρατία να προτείνουν και να στηρίξουν σωστές αφηγήσεις. Η Νέα Δημοκρατία είναι σε ένα δρόμο. Ας ακολουθήσουν ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ως δημιουργικοί και συνεπείς αφηγητές, όχι πιθηκίζοντας τους παλιούς κακούς εαυτούς τους. Αν το κάνουν, συνεργαζόμενοι, θα είναι όλοι κερδισμένοι. Αν δεν κάνουν, και η Νέα Δημοκρατία επιμείνει στη μεταρρυθμιστική της αφήγηση, τα δυο μικρότερα κόμματα θα συνθλιβούν, κάνοντας όμως πολύ κακό και στον τόπο, που έχει μεγάλη ανάγκη μια ενωμένη, ισχυρή, κεντροαριστερή μεταρρυθμιστική παράταξη.","Στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου και της Αθήνας ήμουν διακοπές κι έτσι τους παρακολούθησα πολύ αποσπασματικά. Φέτος ήμουν στην Αθήνα οπότε μου δόθηκε η ευκαιρία να δω πολλά αγωνίσματα, τόσο στην πρωινή ζώνη όσο και στην βραδινή. Είδα προημιτελικούς, ημιτελικούς και τώρα, τις τελευταίες μέρες, είδα και τελικούς. Είδα ομαδικά και ατομικά αγωνίσματα, ανδρών και γυναικών. Δεν τα είδα όλα, γιατί αυτό θα σήμαινε ένα εξάωρο στησίματος, κάθε μέρα, μπροστά στην τηλεόραση για δύο βδομάδες. Είδα όμως τα περισσότερα. Σφαίρα, σφύρα, δίσκο, ακόντιο, άρση βαρών, βόλεϊ, beach βόλεϊ, πόλο, κολύμβηση, ανδρών και γυναικών, όλα αυτά. Επίσης είδα αγώνες δρόμου ταχύτητας και αντοχής, ύψος, επί κοντώ, μήκος, τριπλούν, πένταθλο, έπταθλο, δέκαθλο, και δεν θυμάμαι τι άλλο. Σχεδόν όλα. Αλήθεια σας λέω. Τόκανα κατά κάποιο τρόπο σαν από καθήκον, για να σχηματίσω από πρώτο (τηλεοπτικό) χέρι μια όσο το δυνατόν πληρέστερη εικόνα του σε τι συνίσταται αυτό το κορυφαίο παγκόσμιο αθλητικό γεγονός που επαναλαμβάνεται κάθε τέσσερα χρόνια
Και απογοητεύτηκα. Απογοητεύτηκα γιατί συνειδητοποίησα πως πρόκειται για μια καλοστημένη μηχανή θεάματος και επίτευξης εξειδικευμένων ρεκόρ, που στις περισσότερες των περιπτώσεων στερούνται ουσίας, με πολύ χρήμα από πίσω, και θύματα εμάς αλλά και πολύ συχνά τους ίδιους τους αθλητές. Μια μηχανή προβολής (ισχυρών τις περισσότερες φορές) κρατών που μετριέται με τον αριθμό των χρυσών, αργυρών και χάλκινων μεταλλίων κάθε ολυμπιάδας. Πρόκειται για μια βιομηχανία παραγωγής πρωταθλητών. Εμφανίζεται λοιπόν ένας νέος ή μία νέα με ταλέντο και προοπτική σε κάποιο άθλημα. Πέφτουν πάνω του οι διάφοροι μηχανισμοί, σύλλογοι, προπονητές κλπ., και το εντάσσουν σε πρόγραμμα πρωταθλητισμού. Ώρες και ώρες καθημερινής προπόνησης. Όσο πιο ταλαντούχος και υποσχόμενος είναι ο εκκολαπτόμενος (πρωτ)αθλητής, τόσο περισσότερο με λύσσα πέφτουν πάνω του. Αναλύονται οι επιδόσεις του, εντοπίζονται τα αδύνατα σημεία του (πολλές φορές με την βοήθεια πολύπλοκων μηχανημάτων και κομπιούτερς) και γίνονται οι ανάλογες διορθωτικές κινήσεις. Σιγά-σιγά διαμορφώνεται και ο σωματότυπος του  αθλητή ανάλογα με το άθλημα στο οποίο επιδίδεται. Οι κολυμβητές αποκτούν τεράστιο τριγωνικό θώρακα, οι αθλητές της άρσης βαρών πολύ δυνατά πόδια, οι αθλητές της σφαιροβολίας γίνονται τεράστιες μυϊκές μηχανές με σωματικό βάρος που συχνά φτάνει και ξεπερνά τα εκατόν σαράντα εκατόν πενήντα κιλά. Είναι αυτό ιδανικός αθλητής; Ναι, αλλά μόνο για το συγκεκριμένο άθλημα. Αν βάλετε έναν αθλητή της σφαιροβολίας να τρέξει ένα κατοστάρι, το πιο πιθανό είναι ότι θα σκάσει σαν καρπούζι στα μέσα της διαδρομής. Εκεί μας έχει φέρει όλος αυτός ο μηχανισμός γύρω από τον πρωταθλητισμό. Καπάκι ακολουθούν τα συγκεκριμένα διαιτολόγια, τα «βελτιωτικά», και (γιατί όχι;) η ντόπα. Η ντόπα που παίζει συνεχώς κρυφτούλι με τους μηχανισμούς εντοπισμού της, ανακαλύπτοντας συνεχώς νέες ουσίες που διαφεύγουν, προσωρινά, τον έλεγχο μέχρις ότου ανακαλυφθούν, και άντε η κούρσα και το κρυφτούλι  συνεχίζεται.  
Τα ρεκόρ; Έχοντας προχωρήσει οι μηχανισμοί κατασκευής πρωταθλητών σε παρόμοια αποτελέσματα, τα ρεκόρ είναι πια πολύ κοντά το ένα στο άλλο.  Σπάνια πια καταρρίπτεται ένα ρεκόρ που να μένει το ίδιο για πολλά χρόνια. Αυτό που γίνεται είναι ανεπαίσθητες «βελτιώσεις». Έτσι π.χ. στους αγώνες δρόμου τα ρεκόρ καταρρίπτονται κατά κάποια εκατοστά του δευτερολέπτου ή στα άλματα κατά λίγα εκατοστά. Μα πείτε μου η βελτίωση της επίδοσης σε έναν αγώνα δρόμου, κατά κάποια εκατοστά του δευτερολέπτου, που δεν είναι καν μετρήσιμα και δεν χωράνε στον ανθρώπινο νου, είναι ρεκόρ; Έτσι που πάει το πράγμα θα αρχίσουν να μετράνε και να υπολογίζουν και τα χιλιοστά του δευτερολέπτου.
Η άλλη σοβαρή διάσταση του πρωταθλητισμού ολυμπιακού επιπέδου, είναι οι ίδιοι οι αθλητές. Γνωρίζουν τα φώτα της διεθνούς προβολής όσο είναι στην πρώτη γραμμή. Μετά τι γίνεται; Μετά υποφέρουν από διάφορες ασθένειες ανάλογα με το άθλημα. Οι μαραθωνοδρόμοι π.χ. που ασκούνται καθημερινά τρέχοντας χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων έχουν πολύ σοβαρά προβλήματα στα γόνατα και την σπονδυλική στήλη από τους κραδασμούς στους οποίους την υποβάλλουν. Αντίστοιχα και σε άλλα αθλήματα. Όταν το μυϊκό σύστημα πάψει να είναι αυτό που είναι την εποχή της δόξας, και αρχίσει να «κρεμάει», τότε αρχίζουν και τα προβλήματα. Αφήστε τα προβλήματα από τα αναβολικά και άλλα σκευάσματα.
Last but not least, με το τελείωμα των ολυμπιακών αγώνων, θα γλιτώσουμε και από τους παντός είδους αθλητικούς «σχολιαστές» και «δημοσιογράφους» που με το χαμηλό επίπεδο που διακρίνει τους περισσότερους, ταλαιπωρούν τα αυτιά μας με τα τσάμπιον λιννννννγκ, τις Πέμπννννντες, τον Οκτώμμμμμβρη. Αφήστε τις χαμηλοτάτου επιπέδου λογοτεχνικές παρομοιώσεις του τύπου «θέλησε να βάλει γκολ, αλλά η μπάλα είχε διαφορετική γνώμη (ή δεν του έκανε την χάρη!) και χτύπησε στο δοκάρι» και άλλα ευτράπελα",False
"Ο Τζουζέπε Βέρντι (1813-1901) είναι μια από τις μεγαλύτερες μορφές της ιταλικής όπερας. Πολυγραφότατος (έχει συνθέσει 25 όπερες), με πλούσια θεματολογία, και πολύ χαρακτηριστική μουσική (γοργός ρυθμός και υπέροχες μελωδίες). Αγωνίστηκε για την απελευθέρωση της πατρίδας του από την Αυστροουγγαρία και την ένωσή της, περνώντας πατριωτικά μηνύματα μέσα από κάποιες όπερές του, όπως Ο Σικελικός Εσπερινός, Ο Ναμπούκο, κ.ά., πράγμα που του δημιούργησε προβλήματα με την αυστριακή λογοκρισία. Πολλά από τα λιμπρέτα που χρησιμοποίησε ο Βέρντι για τις όπερές του βασίζονται σε γνωστά μυθιστορήματα και θεατρικά έργα μεγάλων συγγραφέων, όπως Ernani και Rigoletto (ο γελωτοποιός του Βασιλιά) του Β. Ουγκώ, La Traviata (Η κυρία με τις καμέλιες, του Αλέξ. Δουμά), Louisa Miller (του Σίλλερ), Μάκμπεθ (του Σαίξπηρ), Βέρθερος (Γκαίτε). Στα `58 του ο Βέρντι αποφασίζει να μην γράψει άλλη όπερα και να αποτραβηχτεί. Έμελλε όμως, να αυτοδιαψευστεί, όταν ο φίλος του ποιητής και λιμπρετίστας Arrigo Boito, του πρότεινε να γράψει δύο όπερες σε δικά του λιμπρέτα, βασισμένες στον Οθέλλο και τον Φάλσταφ του Σαίξπηρ, αντίστοιχα. Έτσι, ο Βέρντι γράφει τον Οθέλλο, το 1887, σε ηλικία 74 ετών, και έξι χρόνια αργότερα, σε ηλικία 80 ετών, τον Φάλσταφ (η πρώτη και μοναδική κωμική του όπερα!).
Τον Οθέλλο επέλεξε η Εθνική Λυρική Σκηνή, για τη δεύτερη παραγωγή της φέτος το καλοκαίρι στο Ηρώδειο (27, 29, 30, 31 Ιουλίου 2014). Πρόκειται για νέα παραγωγή σε σκηνοθεσία του διεθνούς Έλληνα Γιάννη Κόκκου και μουσική διεύθυνση της παραγωγής του καλλιτεχνικού διευθυντή (και αναμορφωτή) της ΕΛΣ, Μύρωνα Μιχαηλίδη. Τους βασικούς ρόλους ερμηνεύουν αναγνωρισμένοι Έλληνες και ξένοι μονωδοί με διεθνή ακτινοβολία.
Αντιγράφω από το site της ΕΛΣ:
«Η συγκλονιστική όπερα του Βέρντι ακολουθεί την αφήγηση του ομώνυμου σαιξπηρικού έργου, αποδίδοντας την ιστορία του πρωταγωνιστικού ήρωα με μουσική εκρηκτικής δύναμης και υποδειγματική οικονομία εκφραστικών μέσων: μία και μόνον μουσική φράση αρκεί προκειμένου να σκιαγραφήσει τον ηρωισμό και την εκρηκτική δύναμη του Οθέλλου, το άσβεστο μίσος του Ιάγου, την αγνότητα και την καλοπιστία της Δυσδαιμόνας. Λίγα μουσικά μέτρα αποδίδουν με τρομακτική δύναμη την καταιγίδα που μαίνεται στη θάλασσα, ταυτόχρονα και στην ψυχή του κεντρικού ήρωα που θα καταποντιστεί από το βάθρο της δόξας του, παραδομένος στο ένστικτο της ζήλειας του.
Η ιστορία του Οθέλλου είναι γεμάτη έντονες αντιθέσεις και βίαια συναισθήματα. Είναι το έπος του δυνατού μαύρου στρατιώτη, που χάρη στις ξεχωριστές ικανότητες και στη γενναιότητά του έγινε στρατηγός μιας υπερδύναμης, της Γαληνοτάτης. Ο Οθέλλος θα βιώσει παράλληλα την ανασφάλεια της καταγωγής και των «πιστεύω» του, με αποτέλεσμα να χειραγωγηθεί εύκολα από δόλιους αντίπαλους όπως ο Ιάγος και να οδηγηθεί στην κόλαση της καταστροφής.
H δράση εκτυλίσσεται στην Κύπρο όπου ο μαύρος κυβερνήτης του νησιού και ηρωικός πολεμιστής Οθέλλος, ωθείται από τον ραδιούργο Ιάγο να στραγγαλίσει την αθώα γυναίκα του, τη Δυσδαιμόνα, πιστεύοντας πως τον απατά. Όταν η συνομωσία του Ιάγου αποκαλύπτεται, ο Οθέλλος αυτοκτονεί».
Όσοι θα βρίσκεστε στην Αθήνα, και αγαπάτε την όπερα, μην παραλείψετε να δείτε αυτή τη μεγαλειώδη όπερα, με την απαράμιλλη μουσική, ανεβασμένη στον εντυπωσιακό χώρο του Ηρωδείου.","Είναι τώρα μερικές μέρες που ο καιρός είναι να τον πιείς στο ποτήρι. Ουρανός καταγάλανος, ελαφρύ δροσερό αεράκι ίσα-ίσα για να μην πούμε ότι έχει άπνοια, και ήλιος λαμπερός. Είναι οι αλκυονίδες μέρες που μας επισκέπτονται σχεδόν κάθε χρόνο αυτήν την εποχή. Ένα διάλλειμα καλοκαιρίας λίγων ημερών μέσα στην καρδιά του χειμώνα.
Η ερμηνεία του φαινομένου απο την επιστήμη:  Από τις αρχές του Γενάρη μέχρι τα μέσα του Φλεβάρη δημιουργούνται κάποιες φορές συνθήκες υψηλών βαρομετρικών πιέσεων που καλύπτουν την περιοχή από την βορειοανατολική Ευρώπη μέχρι και την Ελλάδα. Αυτή η εξίσωση της ατμοσφαιρικής πίεσης έχει σαν συνέπεια να μην υπάρχει πεδίο ανέμων πάνω από την περιοχή, αλλά και λόγω των υψηλών βαρομετρικών πιέσεων που επικρατούν, ο καιρός να είναι σχετικά ψυχρός αλλά και ηλιόλουστος. Τα επεισόδια αυτά διαρκούν από 3-4 ημέρες μέχρι λίγο περισσότερο από δέκα μέρες. Είναι δυνατό κάποια χρονιά να έχουμε παραπάνω από ένα τέτοιο επεισόδιο, όπως είναι δυνατό, σπανιώτερα, να μην έχουμε κανένα επεισόδιο. Οι χειμερινές αυτές καλοκαιρίες ονομάζονται (από την εποχή της αρχαιότητας) Αλκυονίδες μέρες.
Η ερμηνεία του φαινομένου απο την αρχαία μυθολογία: Σύμφωνα λοιπόν με τη μυθολογία, η Αλκυόνη πριν γίνει πουλί ήταν μία πανέμορφη γυναίκα κόρη του θεού των ανέμων Αίολου και της Ενάρετης. Η Αλκυόνη ήταν παντρεμένη με τον Κήυκα. Η ένωσή τους ήταν τέλεια κι ένιωθαν τόσο ευτυχισμένοι, ώστε να νομίζουν ότι δεν ήταν κοινοί άνθρωποι. Σιγά σιγά, άρχισαν να πιστεύουν ότι είναι ισάξιοι των Θεών (ύβρις).. Όταν το έμαθε ο Δίας θύμωσε τόσο που μια μέρα που ο Κήυκας ήταν με το καράβι του στ' ανοιχτά έριξε κεραυνό και το τσάκισε, με αποτέλεσμα να πέσει στα μανιασμένα κύματα ο Κήυκας και να πνιγεί. Όταν το έμαθε η Αλκυόνη πήγε με αγωνία στ' ακρογυάλι μήπως μπορέσει να βρει τον αγαπημένο της ζωντανό, το μόνο όμως που βρήκε ήταν λίγα σπασμένα ξύλα που είχε ξεβράσει η θάλασσα. Άρχισε τότε να κλαίει απαρηγόρητα. Μερόνυχτα θρηνούσε τον χαμό του αγαπημένου της. Ο Δίας στο τέλος την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε πουλί. Ένα πανέμορφο πουλί που πήρε το όνομά της, και το οποίο ζει κοντά στη θάλασσα, σαν να περιμένει να εμφανιστεί μέσα από τα κύματα ο χαμένος Κήυκας..Το μαρτύριό της όμως δεν είχε τελειώσει, γιατί η Αλκυόνη γεννούσε τα αυγά της, μέσα στη βαρυχειμωνιά και τα κλωσούσε στα βράχια της ακτής. Τα αγριεμένα όμως κύματα ορμούσαν στη στεριά, σκαρφάλωναν στα βράχια, κατέστρεφαν τη φωλιά και τ' αυγά της. Ο Δίας τη λυπήθηκε και πάλι, και διέταξε τον πατέρα της τον Αίολο για δεκαπέντε μέρες στην καρδιά του χειμώνα, να κοπάζουν οι άνεμοι, και να βγαίνει ήλιος λαμπερός, μέχρι να μπορέσει η Αλκυόνη να κλωσήσει τ' αυγά της και να βγουν τα μικρά της από μέσα.
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σ`αυτό το υπέροχο παραμύθι. Πρώτα απ`όλα το ότι οι αρχαίοι, χωρίς να διαθέτουν επιστημονικά εργαλεία, παρατήρησαν το φαινόμενο. Δεύτερο, και κυριότερο, η ερμηνεία που του έδωσαν. Μια ερμηνεία γεμάτη ομορφιά και ποίηση. Μια ερμηνεία που έχει μέσα της και διδάγματα: η ύβρις προς τους θεούς, η οργή τους και η τιμωρία και τέλος η τρυφερή «κάθαρση». Πόση δημιουργική φαντασία και ιδιοφυία μέσα σ`αυτόν το μύθο...
Αν και ανήκω στον επιστημονικό «χώρο», προσωπικά επιλέγω την ερμηνεία της μυθολογίας για τον υπέροχο κόσμο που χτίζει...",True
"Το έναυσμα για τις σκέψεις που σας παρουσιάζω σε αυτό το άρθρο μου το πήρα από σχόλιο αναγνώστη στο τελευταίο άρθρο μου εδώ στο protagon ""Κτηματολόγιο: λεφτά με ουρά;"". Αναφέρει λοιπόν ο σχολιαστής*: «Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να δεχτούμε το ξεπούλημα της ""ιδιωτικής"" περιουσίας του Δημοσίου, αλλά και της ιδιωτικής περιουσίας εκάστου εξ ημών. Κι ας αφήσουμε τις αστειόητες περί ""διαγραφής δανείων"" (και το ακόμα πιο αστείο, περί ""λαϊκής κυριαρχιας"")».
Δυστυχώς, αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε εάν μελετήσουμε προσεκτικά τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τα «συμβόλαια» που έχουν υπογραφεί από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Ο «μηχανισμός» έχει νομικώς κατοχυρωθεί σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο που προστατεύει τα συμφέροντα των δανειστών. Το κατά πόσο είναι βιώσιμα τα χρέη ή όχι που ακούμε στα κανάλια, με εμπαθείς εξηγήσεις, με αναφορές σε αμερικανικούς οίκους αξιολόγησης, δεν είναι το βασικό θέμα. Αυτοί οι οίκοι έχουν τις δικές τους σκοπιμότητες.
Με μια απλή λογική ματιά στην ιστορία καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα: Όσο θα υπάρχει η Ελλάδα ως κράτος, θα έχει την υποχρέωση και τη δυνατότητα να αποπληρώνει τα δάνεια μέσω φορολογίας και μεταβιβάσεων τίτλων ιδιοκτησίας στους δανειστές. Βιώσιμο λοιπόν το χρέος!
Διαφωνίες ακούω; Σωστά! Διότι υπάρχουν ιστορικά παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι ενίοτε οι αποπληρωμές σταματούν. Να δούμε δύο περιπτώσεις, ενδεικτικά.
Η μια πρόσφατη, της Αργεντινής. Που με το «έτσι μπορώ, έτσι κάνω» ανάγκασε πριν από χρόνια τους δανειστές, αγοραστές ομολόγων να διαγράψουν μεγάλο μέρος από τα λεφτά τους. Αλλά όχι όλους. Αυτοί που δεν υπέκυψαν πήγαν στα αμερικάνικα δικαστήρια και κέρδισαν. Η απόφαση αναφέρει ότι πρέπει να πληρωθούν στο άρτιο και σε δολάρια. Θα δούμε τι θα γίνει τελικά, η διαδικασία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Η Αργεντινή πιέζεται και βρήκε αρωγό... τους Κινέζους! Για να μην βουλιάξει ξανά. Οι Κινέζοι παίρνουν ανταλλάγματα: πρώτες ύλες και διασφάλιση κινεζικών εξαγωγικών δραστηριοτήτων.
Η δεύτερη περίπτωση, του «δεν πληρώνω», της Γερμανίας! Που με τον Χίτλερ αρχηγό των Ναζί, μαζικού τότε κινήματος στην Γερμανία με εκατομμύρια μέλη, διέκοψε τα επαχθή βάρη των αποζημιώσεων που της ειχαν επιβληθεί ως πολεμικές αποζημιώσεις από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η διακοπή συνεπάγεται πόλεμο, το γνώριζε αυτό καλά ο Χίτλερ και αυτοί που τον υποστήριξαν. Προχώρησαν. Με σύστημα...
Εδώ υπάρχει συνέχεια που μας αφορά ως Ελλάδα. Η Γερμανία έχει τώρα, μετά την ένωσή της, 70 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, τη νομική υπόσταση να καλύψει αποζημιώσεις και το αναγκαστικό δάνειο. Αυτήν την νομική υπόσταση δεν την είχε ούτε η Δυτική Γερμανία ούτε η Ανατολική. Έτσι, και με τη βοήθεια των νικητών συμμάχων μας, απέφυγαν οι Γερμανοί τις πολλές αποζημιώσεις. Αναλαμβάνοντας όμως κομβικό ρόλο στον ψυχρό πόλεμο. Είχαν και το κατάλληλο νομικό πλαίσιο, αποδεκτό στη διεθνή κοινότητα. Το αναγκαστικό δάνειο, όμως, που τους έδωσε η Ελλάδα, δεν είναι καλυμμένο. Είναι διεκδικήσιμο. Δεν θα προχωρήσω άλλο σε αυτό το θέμα, διότι ξεφεύγω.
Η βασική ερώτηση του άρθρου μου είναι εάν μια κυβερνητική συμμαχία Αριστεράς και Δεξιάς, π.χ. Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να αποκλείεται και άλλος συνδυασμός, θα μπορούσε να διαπραγματευτεί άλλη μια διαγραφή δανεικών με μεγάλη λαϊκή στήριξη απ' ό,τι θα μπορέσει να κάνει μία μόνο μικρότερη παράταξη (δεδομένης της αναιμικής πλειοψηφίας που διαφαίνεται).
Μη βιαστείτε να πείτε, δεν γίνεται. Το κράτος βρίσκεται σε κατάσταση ανάγκης. Οι πολίτες δεν αντέχουν άλλο, οι συσσωρευμένες οφειλές στην εφορία (περί τα 70 δισ. ευρώ) αυξάνονται και θα αυξηθούν περισσότερο τους επόμενους μήνες.
Η Γερμανία έχει, για δεύτερη φορά μετά την ένωσή της, κυβέρνηση συνεργασίας σοσιαλδημοκρατίας και χριστιανοδημοκρατίας, CDU-CSU και SPD. Πηγαίνει πολύ καλά.
Καταλήγω στο ότι μια τέτοια κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας δίνει μια αξιόλογη πιθανότητα επιτυχίας για μια νέα διαγραφή ενός ικανού τμήματος των δανεικών, που και αυτό βέβαια δεν θα είναι ανώδυνο. Παραμένοντας εντός της ευρωζώνης.
Μα γιατί δεν αναφέρεις και άλλα σενάρια, ίσως να μου πείτε, π.χ. συνεργασίας ΚΚΕ με ΣΥΡΙΖΑ, αποδοχής της Χ.Α.; Το Ποτάμι, ΕΛΙΑ, ΓΕΦΥΡΕΣ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ; Δεν με παίρνει ο χώρος για τέτοια, εδώ. Δεν τα βλέπω εφικτά με υψηλά, μετρήσιμα νούμερα, εκλογικά. Δεν αποκλείεται να κάνω λάθος.
Άλλα σενάρια, αυτά της δραχμής, δεν ενδείκνυνται κατά τη γνώμη μου. Έχω αναφερθεί σχετικά στο protagon, στο άρθρο μου: ""Μήπως θέλετε τη δραχμή;""
Εάν δεν διαγραφούν επισήμως και άλλα χρέη, θα αποπληρωθούν με ιδιοκτησια. Ελληνική. Για τις επόμενες δεκαετίες. Διότι η φοροδοτική ικανότητα, η απορρέουσα από το ΑΕΠ, δεν αρκεί για να επιστραφούν τα δανεικά. Ούτε βέβαια για να γίνουν δημόσιες επενδύσεις.
*Σχόλιο του κυρίου Μιχάλη Γρηγορίου","Αν πήγε ο νους σας στην πολιτική όταν είδατε τον τίτλο και σκεφτήκατε τον ΣΥΡΙΖΑ, θα σας απογοητεύσω. Αναφέρομαι στην καινοτομία, στην ανάδειξη του νέου. Στην εξάπλωσή του. Αλλά και στις τρικλοποδιές που μπαίνουν για να εμποδίσουν το Νέο να αναπτυχθεί.
Οι αντιδράσεις απέναντι στο Νέο δεν είναι πάντοτε μεγάλες, ούτε πάντα αρνητικές. Διαφέρουν από κοινωνία σε κοινωνία. Διαφέρουν ανάλογα και με το αντικείμενο.
Ας ξεκινήσουμε με την τεχνολογία. Θραύση κάνουν τα κινητά, συνδεδεμένα με το διαδίκτυο, τα αγοράζουν και τα λειτουργούν ακόμα και οι «μη έχοντες», ανεβάζοντας ίσως μ΄ αυτόν τον τρόπο τα χρέη τους. Πίσω από αυτά τα κινητά υπάρχουν πατέντες. Όχι μία και δύο, χιλιάδες. Ο πόλεμος μεταξύ Samsung, Apple και Microsoft διεξάγεται βασισμένος σε πατέντες. Ποιος έκλεψε ή εφάρμοσε άθελά του την πατέντα που είχε κατοχυρώσει ο αντίπαλος, σε ποιο κράτος. Οι δίκες και οι αποζημιώσεις αποσκοπούν στο μπλοκάρισμα του άλλου, του αντιπάλου. Τα πρόστιμα ακουμπάνε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια.
Κρατάμε λοιπόν μια συνιστώσα της καινοτομίας, την πατέντα.
Μεταφράζεται σε πολλά χρήματα, εάν υπάρχει η εφαρμογή και η ζήτηση από τους πελάτες.
Intellectual Property. Μπαίνει και σε ισολογισμούς, αντικατοπτρίζει την ικανότητα μιας επιχείρησης να αναπτύσσει προϊόντα που έχουν απήχηση στο κοινό στο οποίο απευθύνονται. Υπάρχουν και αξιολογήσεις σε επίπεδο κρατών. Εδώ, στις πατέντες, η Ελλάδα χωλαίνει.
Τα τεχνολογικά, μικρά θαύματα ενός κινητού τηλεφώνου, παράγονται σε ασιατικές χώρες ως επί το πλείστον. Τα εργοστάσια που είχε η Nokia στη Γερμανία έκλεισαν, έφτιαξε καινούργιο στην Ρουμανία. Η εταιρεία δεν μπόρεσε παρόλες τις προσπάθειες να διατηρήσει το προβάδισμα που είχε πριν από δεκα-δώδεκα χρόνια. Έμεινε πίσω τεχνολογικώς και τελικά το κομμάτι της κινητής τηλεφωνίας πουλήθηκε στη Microsoft.
Ο εχθρός της καινοτομίας είναι μια καλύτερη καινοτομία. Διαρκής ανταγωνισμός, οξύς, αμείλικτος. Αξιολογείται κάθε μέρα από τους χρήστες. Για να εμπεδωθεί μια καινοτομία χρειάζονται σε συγκεκριμένες αγορές πολλά χρήματα. Τα έχει η Microsoft, παρόλα αυτά δυσκολεύεται στα κινητά με το λειτουργικό της σύστημα. Α, να αναφέρω ότι δεν υπάρχει κινητό τηλέφωνο που παράγεται από το... Δημόσιο. Σε καμία χώρα, με εξαίρεση τη Βόρεια Κορέα. Οι σχετικές πληροφορίες που έχω δεν είναι όμως εξακριβωμένες.
Η καινοτομία χρειάζεται ελευθερία και ανταγωνισμό!
Για να έχεις τη δυνατότητα να ανταγωνισθείς με προϊόντα χρειάζεσαι ανταγωνιστικά εργοστάσια, μαζική παραγωγή εν προκειμενω. Εδώ, υπερτερούν οι ασιατικές χώρες στον τομέα της κινητής τηλεφωνίας. Οι συνθήκες της παραγωγής στην Κίνα και αλλού είναι σχετικά άσχημες για τους εργαζόμενους. Δεν είναι και πολύ γνωστό. Ούτε εμπόδισε πολλούς να αγοράσουν το κινητό τους ακόμα και αν οι εργαζόμενοι παράγουν σε θλιβερές συνθήκες. Ακόμα και ο ιερέας της ενορίας σας υποστηρίζει με το κινητό του αυτό το σύστημα.
Κρατάμε μια δεύτερη συνιστώσα της καινοτομίας: Την κοινωνική αποδοχή και τη χρήση του τελικού αποτελέσματος της διαδικασίας. Αναφέρομαι στην ανάπτυξη προϊόντος, στην παραγωγή και στις πωλήσεις.
Φεύγουμε από την τεχνολογία των κινητών. Πάμε στην αιολική ενέργεια. Όλοι θέλουν να έχουν ρεύμα. Αλλά όταν εμπλέκεται μια νέα παραγωγική διαδικασία και τεχνολογία που αλλάξει ίσως λίγο το .. γραφικό τοπίο του νησιού στα βουνά και στις πεδιάδες με τις ανεμογεννήτριες, τότε θα χτυπήσει συναγερμός. «'Οχι στα μονοπώλια, όχι στην τεχνολογία», ναι στο πετρέλαιο, αυτό που είμαστε αναγκασμένοι να εισάγουμε για να λειτουργήσει η παραγωγή ρεύματος με τις τουρμπίνες της Siemens ή της General Electric στο νησί.
Θέλουμε λοιπόν το ρεύμα σε άριστη ποιότητα, αλλά, βλέπεις, έχουμε οικολογικές ευαισθησίες, που ίσως ευσταθούν, ίσως όμως είναι και σκόπιμα παρατραβηγμένες.
Εμπόδιο στην καινοτομία: τα καλά και συνήθη συμφέροντα. Φοβίες. Διαφόρων ειδών.
Φεύγω και από την τεχνολογία. Περνάω στην καινοτομία στη δημόσια διοίκηση. Αξιολόγηση. Δεν αμφισβητώ επικίνδυνες καταστάσεις και δικαιολογημένες ενστάσεις. Έχω γράψει στο protagon σχετικά. ""Πώς να γίνει η αξιολόγηση στο Δημόσιο"" (22.3.2014). Κρατάω όμως τη λυσσαλέα αντίδραση σε έναν σύγχρονο τρόπο βελτίωσης των παρεχόμενων υπηρεσιών.
Αντιδραστική συνιστώσα κατά της καινοτομίας. Να μην αλλάξει τίποτε. Αξιολόγηση στους καθηγητές ΑΕΙ και ΤΕΙ; Πρωτάκουστο για την Ελλαδα, εφαρμοσμένη πρακτική σε πολλές άλλες χώρες.
«Γιατί αργεί να έρθει το Νέο;». Αυτός ήταν ο τίτλος ενός τεύχους στον Οικονομικό Ταχυδρόμο πριν από πολλά χρόνια. Στην Ελλάδα άργησε, δεν ήρθε σωστά, σε άλλες χώρες προχώρησε.
Γιατί όχι στην Ελλαδα; Διότι η Ελλάδα είναι δυστυχώς μια χώρα που φοβάται τις αλλαγές. Είναι μια χώρα όπου το άρθρο 86 του Συντάγματος, που απαλάσσει μέλη της κυβέρνησης από ευθυνες και ποινικές κυρώσεις, παραμένει ως έχει. Ο διαχωρισμός της Εκκλησίας από το Κράτος δεν προχωράει, θα ήταν προς όφελος και της Ορθοδοξίας και της Πολιτείας.
Νόμοι υπάρχουν, πληθώρα. Άλλοι εφαρμόζονται, άλλοι όχι. Κατά το δοκούν της διαπλοκής.
Η κύρια συνιστώσα της αντίδρασης στην καινοτομία είναι η διαπλοκή προς ίδιον συμφέρον και το συμφέρον των «δικών μας» που δυναμιτίζει την αξιοκρατία και τη διαφάνεια. Διαδραματίζεται σε πολλά επίπεδα: στην οικογένεια, στον δήμο, στο σχολείο, στα ΑΕΙ, στο κόμμα, στα υπουργεία, στη βιομηχανία, παντού.
Είναι ΤΟ σύστημα.
Φοβάμαι πως μόνο «οι βάρβαροι» θα μπορέσουν να το ανατρέψουν.",True
"Παρότι η επιλογή των προσώπων της νέας κυβέρνησης επιδέχεται πολλές «αναγνώσεις» και άλλες τόσες ερμηνείες, υπάρχει σε αυτήν μια παράμετρος που υπερβαίνει τα όρια της πολιτικής ανοχής και της αισθητικής αντοχής μας. Από τη Δευτέρα το απόγευμα, όταν άκουσα την σύνθεση του νέου κυβερνητικού σχήματος, αποζητώ απεγνωσμένα μία πειστική εξήγηση για να δικαιολογήσω την παρουσία σε αυτό προσώπων όπως της Σοφίας Βούλτεψη, του Γεράσιμου Γιακουμάτου και κάποιων άλλων ακόμη, που σχεδόν συνειρμικά με εξωθούν να αναρωτιέμαι: «τελικά χρειάστηκε να περάσουμε τρία μνημόνια και τέσσερα χρόνια τρόικας για να καταλήξουμε να εκπροσωπείται η χώρα μας στην κυβέρνηση από έναν Γιακουμάτο ή μία Βούλτεψη;"".
Με τα δύο προαναφερθέντα πρόσωπα δεν έχω προφανώς καμία προσωπική διαφορά. Εντούτοις, με χωρίζει άβυσσος στον τρόπο με τον οποίον όλο το προηγούμενο διάστημα έδειξαν με τη συμπεριφορά τους να αντιλαμβάνονται τον ρόλο και την παρουσία τους ως μαϊντανοί και κράχτες στα τηλεοπτικά πλατό, επιτείνοντας στη μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης την ήδη υφιστάμενη εικόνα διάβρωσης και απαξίωσης του πολιτικού μας συστήματος. Και μπορεί ελάχιστη ή καθόλου σημασία να μην έχει τι πιστεύω εγώ για τον Γιακουμάτο ή τη Βούλτεψη, έχει όμως πολύ μεγάλη αξία να κρατήσουμε στα υπ' όψη μας, κάτι που είναι δηλωτικό του συνολικότερου ήθους και του ύφους μιας κυβερνητικής εξουσίας, για τις κινήσεις της οποίας οι δύσκολες εποχές που ζούμε σήμερα δεν αποτελούν σίγουρα κανένα άλλοθι. Ο Σαμαράς επέλεξε -μεταξύ μερικών άλλων καλών, λιγότερο καλών ή εξίσου κακών επιλογών- πολιτικά πρόσωπα, τα οποία όλο το προηγούμενο διάστημα τρέχοντας από το ένα τηλεοπτικό πάνελ στο άλλο μετατράπηκαν σε καταναλωτικά προϊόντα, όπως ένα απορρυπαντικό πλυντηρίου πιάτων ή ρούχων, που μέσω των συστηματικών τηλεοπτικών τους επαναλήψεων στα διαφημιστικά σποτ εμπεδώνονται στο υποσυνείδητο του καταναλωτή. Στην προκειμένη περίπτωση αντί για απορρυπαντικά μιλάμε για πολιτικούς και αντιστοίχως στη θέση των καταναλωτών είναι οι ψηφοφόροι.
Η ανάδειξη τέτοιων προσώπων σε κυβερνητικά στελέχη από τον πρωθυπουργό επαληθεύει τελικά αυτό που συνέβαινε και προ εποχής Μνημονίων. Ότι δηλαδή τα κυβερνητικά πόστα δίνονται ως επιβράβευση σε όσους ως επί το πλείστον καταφέρνουν να εξασφαλίζουν στασίδι στα πρωινάδικα, σκυλοκαβγαδίζοντας, κραυγάζοντας ή εκτοξεύοντας διάφορες μπαρούφες για τις οποίες δεν λογοδοτούν πουθενά και σε κανέναν, αρκεί να ακούγεται το όνομά τους στην ελληνική μιντιακή «πανήγυρη», που από την μεριά της κάνει ό,τι μπορεί για να πριμοδοτεί αυτήν την αισθητική, η οποία έρχεται εν τέλει να μας επιβληθεί στον δημόσιο λόγο όχι μόνο δια της τηλεοπτικής αλλά και της επίσημης πολιτικής και θεσμικής οδού, όταν σε κάτι τέτοιους τύπους δίνεται η εξουσιοδότηση να διαχειριστούν τις ζωές μας. Όσο πιο πολύ τσιρίζουν, σε όσο περισσότερα τηλεοπτικά ξεκατινιάσματα πρωταγωνιστούν, όσο εντονότερες λαϊκίστικες εξάρσεις εκδηλώνουν, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να κυβερνήσουν μια μέρα όλους εμάς που έχουμε βαρεθεί να τους ακούμε. Και επειδή κάποιος μπορεί να πει ότι αυτούς εξέλεξε ο ελληνικός λαός, η απάντηση είναι ότι ο ελληνικός λαός επιλέγει τους εκπροσώπους του στη Βουλή και όχι τα πρόσωπα μιας κυβέρνησης που είναι προνόμιο του εκάστοτε πρωθυπουργού. Και σίγουρα δεν είναι όλο το έμψυχο υλικό της Βουλής σκάρτο, ούτε είναι όλοι φυσικά «απορρυπαντικά».
Είναι να απελπίζεται λοιπόν κανείς -και πρωτίστως η νέα γενιά- όταν μετά από όλα όσα έχουν μεσολαβήσει στη δύσμοιρη αυτή χώρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, και πάνω που αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι η κρίση που ακόμα μέχρι σήμερα περνάμε, ίσως κατά βάθος να έχει ευεργετικές συνέπειες στο έλλειμμα αξιοκρατίας και υπεύθυνης διακυβέρνησης των τελευταίων δεκαετιών, βλέπουμε την πολιτική εξουσία να είναι τελικά η πρώτη που ακυρώνει με τις πράξεις και τις επιλογές της αυτό για το οποίο προσπαθεί να μας πείσει: ότι δηλαδή αφήσαμε δήθεν πίσω μας το χθες.","Ξοδεύουμε πολλά χρόνια από τις ζωές μας βλέποντας όνειρα και καμία άλλη δραστηριότητα δεν έχει επηρεάσει τόσο πολύ την φαντασία μας. Για πολλούς ανθρώπους μάλιστα είναι μηνύματα από άλλους κόσμους. Παρόλο όμως που είναι τόσο σημαντικά ακόμα δεν γνωρίζουμε ακριβώς το γιατί και πώς συμβαίνουν.
Μια σύντομη επισκόπηση* δείχνει ότι δεν υπάρχει μόνο μία θεωρία ή ερμηνεία για την αιτία των ονείρων, που να είναι αποδεκτή από το σύνολο των ψυχολόγων και υπάρχουν τόσες προτάσεις και σχολές, όσες και ο αριθμός των επαγγελματιών που ασχολούνται με το θέμα επί δεκαετίες. Ένα πράγμα όμως στο οποίο συμφωνούν οι περισσότεροι είναι ότι κάθε όνειρο πρέπει να αξιολογείται με βάση τον άνθρωπο που το είδε και σε αναφορά πάντα με τις δικές του εμπειρίες και καταστάσεις. Θα μπορούσαν βέβαια όλες αυτές οι υποθέσεις, ή τουλάχιστον οι  περισσότερες, να ισχύουν ταυτόχρονα. Ο εγκέφαλος εξάλλου είναι αρκετά πολύπλοκος για να περιορίζεται από μια μόνο λειτουργία και να περιγράφεται από μόνο μια θεωρία. Αν, για παράδειγμα, έχω ένα επαναλαμβανόμενο εφιάλτη ότι περπατώ σε έναν κήπο γεμάτο φίδια, τότε αυτό θα μπορούσε να έχει πολλαπλές ερμηνείες. Ίσως σημαίνει ότι με βασανίζει η φοβία μου για αυτά τα ερπετά (το έκδηλο), ίσως ότι το μυαλό μου κάνει πρόβες αντιμετώπισής τους, ίσως συμβολίζουν μια πιο σκοτεινή μου σκέψη ή επιθυμία (το άδηλο) και ίσως αποφεύγω ένα πρόβλημα του οποίου η μόνιμη παρουσία προκαλεί ένα συναίσθημα που μόνο με τέτοιες εικόνες μπορεί το μυαλό μου να το αναπαράγει. 
Οι θεωρίες και προτάσεις που παραθέτουν οι νευροεπιστήμονες είναι επίσης αρκετές και ποικίλουν*. Έτσι, δεν υπάρχει ούτε σε αυτό το στρατόπεδο συμφωνία για το αν τα όνειρα εξυπηρετούν συγκεκριμένο σκοπό ή αν είναι αποτέλεσμα τυχαίων σημάτων που ενεργοποιούνται από άλλες διαδικασίες. Οι κυρίαρχες προτάσεις εδώ έχουν να κάνουν με την επεξεργασία πληροφοριών και τη δημιουργία μνήμης.
Η επιστήμη, πάντως, αποκαλύπτει συνεχώς τις χημικές διεργασίες που κρύβονται πίσω από αναρίθμητες ψυχολογικές καταστάσεις και συναισθήματα, ενώ ταυτόχρονα η φαρμακολογία επιδεικνύει μεγάλη ικανότητα χειρισμού και ελέγχου αυτών των καταστάσεων, οπότε είναι θέμα χρόνου να ξεφύγουμε από τις αναφορές σε αόριστες και μυστήριες πτυχές του ανθρώπου και να δούμε ότι η ψυχολογία είναι η εξωτερίκευση και η έκφραση των χημικών και νευροφυσιολογικών διεργασιών του εγκεφάλου, σε αλληλεπίδραση με τον κόσμο που μας αποκαλύπτουν οι αισθήσεις. Η απάντηση ίσως βρίσκεται στις αλλαγές των επιπέδων των νευροδιαβιβαστών και άλλων βιοχημικών μορίων κατά τις βιωματικές μας εμπειρίες. Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε ποια είναι η βιοχημική υπογραφή κάθε συναισθήματος και εμπειρίας στον εγκέφαλο. Ίσως η αποκατάσταση της ισορροπίας κατά τη διάρκεια του ύπνου να έχει ως αποτέλεσμα την αναπαραγωγή εμπειριών με σχετική βιοχημική υπογραφή δημιουργώντας τα όνειρα. Μια τέτοια προσέγγιση θα συνδύαζε την ψυχολογική και νευροφυσιολογική πτυχή του θέματος και ίσως εξηγούσε το γεγονός ότι, παρόλο που τα όνειρα διαφέρουν ανάλογα με τη ζωή του καθενός, υπάρχουν ομοιότητες και κοινή θεματολογία, αλλά και το ότι έπειτα από κάθε συναισθηματική ένταση ο ύπνος βοηθά στην αποφόρτιση. Αυτή τηνπροσέγγιση την ονομάζω Ψυχημειολογία (Psychimology) και αποτελεί μια συνδυαστική προσέγγιση στο θέμα της ερμηνείας των ονείρων και μια νέα υπόθεση.
Διεισδύοντας όλο και περισσότερο στον κόσμο των ονείρων και του ύπνου, μαθαίνουμε περισσότερα για τον εγκέφαλο και τις κρυμμένες δυνατότητες ή αδυναμίες του. Θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι εάν η συνειδητή μας ύπαρξη χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια επιβίωσης, με βάση τις εξωτερικές πληροφορίες που μας μεταφέρουν οι αισθήσεις μας, τότε η λειτουργία του εγκεφάλου είναι επικεντρωμένη σε συγκεκριμένους στόχους και περιορισμένη. Κατά τη διάρκεια του ύπνου όμως, ο εγκέφαλος λειτουργεί περισσότερο ελεύθερα και αυτόνομα, δίχως εξωτερικές παρεμβάσεις, αποκαλύπτοντάς μας πολλά περισσότερα, όχι μόνο για εμάς τους ίδιους, αλλά και για τον κόσμο στον οποίο ζούμε.",False
"Πέρυσι τέτοιο καιρό είχε ξεκινήσει μια κακόγουστη φάρσα για τον αριθμό των Βουλευτών. Είναι γνωστό ότι το Σύνταγμα δεν ορίζει ακριβώς τον αριθμό, παρά μόνο κατώτατο όριο αυτό των διακοσίων και ανώτατο αυτό των τριακοσίων. Η κουβέντα γρήγορα χαμήλωσε και εκεί που πίστευα ότι γλιτώσαμε, ήρθε πριν μερικές μέρες ο προοδευτικός Αλέκος Αλαβάνος να μας ξαναθυμίσει ότι ο αριθμός των βουλευτών μπορεί να αλλάξει με έναν απλό νόμο, προτείνει να μειώσουμε τον αριθμό τους σε διακόσιους για λόγους οικονομίας και για λόγους έλλειψης εμπιστοσύνης της κοινωνίας στο Κοινοβούλιο. Δηλαδή, πιστεύει ότι με αυτό το μέτρο θα λύσει το θέμα της εμπιστοσύνης και θα κάνει και σοβαρές περικοπές.
Για πάμε να δούμε όμως πίσω από τις φωνές. Από τους τριακόσιους σημερινούς Βουλευτές ελάχιστοι προέρχονται από την κοινωνία, οι περισσότεροι είναι εκπρόσωποι της ανώτερης τάξης της χώρας ή σκληρά στελέχη κομματικών μηχανισμών. Βέβαια, το ποσοστό των φυσιολογικών ανθρώπων έχει αυξηθεί λίγο λόγω της τυχαίας εκλογής υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ που, φυσικά, δεν περίμεναν ποτέ ότι θα τα καταφέρουν. Στις επόμενες εκλογές όμως είναι βέβαιο ότι πολλά τζάκια θα πλευρίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ για να μπουν εκπρόσωποί τους στις λίστες του, με αποτέλεσμα να γίνουν εύκολα πρωταγωνιστές, αφού και την οικονομική δύναμη έχουν, αλλά και τις προσβάσεις.
Τι θα γίνει λοιπόν σε μία μάχη για διακόσιες θέσεις στο Ελληνικό Κοινοβούλιο; Πόσοι εκπρόσωποι της ανώτατης τάξης θα επικρατήσουν και πόσοι απλοί άνθρωποι; Η απάντηση είναι κάτι παραπάνω από εύκολη: Σε περίπτωση που ο αριθμός των Βουλευτών μειωθεί, είναι βέβαιο ότι μόνος χαμένος θα βγει ο λαός. Δεν συζητάμε ότι ο ΣΕΒ και οι Έλληνες εφοπλιστές θα εκλέξουν με άνεση τους εκπροσώπους τους. Ο κύριος Αλαβάνος, όμως, μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι θα κάνουμε και εμείς το ίδιο;
Αν, τέλος πάντων, γίνουν λιγότεροι οι εκπρόσωποί μας και βγει μία κυβέρνηση με την υποστήριξη 110 Βουλευτών, εκ των οποίων 20 τοποθετηθούν σε Υπουργεία (διαφωνώ κάθετα με την υπουργοποίηση Βουλευτών) μαζί με άλλους τόσους εξωκοινοβουλευτικούς πόσοι θα μείνουν να ασχοληθούν με τις βουλευτικές αρμοδιότητες; Πόσοι θα κάνουν αντιπολίτευση και τι ποιότητας θα είναι αυτή; Θα μπορεί να καλυφθεί όλο το φάσμα των προβλημάτων της επικράτειας;
Η Αριστερά έπρεπε να φωνάζει και να παλεύει με πάθος για την αύξηση των εκπροσώπων του λαού, τη μεταρρύθμιση του εκλογικού συστήματος και την απλή αναλογική, πράγμα που χάθηκε από την ατζέντα της από τότε που ήρθε το ενδεχόμενο της εξουσίας.
Τώρα, όσον αφορά στην οικονομία που θα κάνουμε αν κόψουμε λεφτά από τους Βουλευτές και εδώ ο λαϊκισμός οργιάζει. Αλήθεια, ποιος από εμάς θα ήθελε έναν Βουλευτή χωρίς επιστημονικούς συνεργάτες; Χωρίς επιστήμονες που θα τον στηρίζουν στην αποστολή του να μας εκπροσωπεί; Φαντάζεστε έναν Βουλευτή να απαντά ""δεν έχω ιδέα για το τάδε νομοσχέδιο"" ή ""ψηφίζω, αλλά δεν έχω προλάβει να κάνω την παραμικρή επεξεργασία;"". Αλήθεια, μας άρεσε η δήλωση Χρυσοχοΐδη ότι δεν διάβασε το μνημόνιο; Θα θέλαμε να την ακούμε συνέχεια; Η εικόνα του Βουλευτή να σκύβει τη μέση του σε οποιονδήποτε του δωρίζει ένα ποσό με αντάλλαγμα μια τροπολογία, πώς μας φαίνεται; Τι αναστολές θα έχει ένας άνθρωπος που μπορεί να πάρει μεγάλα δώρα και έχει μισθό 1.419 euro, όπως λέει ο κ. Αλαβάνος;
Αν κοιτάξεις τις φορολογικές δηλώσεις των πολιτικών μας, θα δεις ότι η αποζημίωσή τους είναι γύρω στις 100.000 euro τον χρόνο. Δεν θα είχα καμία αντίρρηση να μειώσουμε στο μισό τις αποδοχές τους ή ακόμα και λίγο παρακάτω, τα χρήματα που παίρνουν δηλαδή, όχι το προσωπικό και τις υποδομές που τους προσφέρουμε για να βγαίνει η δουλειά. Αυτό όμως με την προϋπόθεση να αυξήσουμε τον αριθμό τους και να δημιουργήσουμε έναν εκλογικό νόμο απλής αναλογικής χωρίς μπόνους και προνόμια.
Τι θα λέγατε, με τον ίδιο προϋπολογισμό, να είχαμε 600 Βουλευτές; Τι θα λέγατε να είχαμε περισσότερες εκλογικές περιφέρειες και ασυμβίβαστο εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας;
Πόσο πιο δημοκρατική θα γινόταν η Ελλάδα μας, πόσο πιο εύκολη θα γινόταν η εμπλοκή των πολιτών με τα κοινά; Πόσο αναλογικότερη θα ήταν η εκπροσώπηση των κοινωνικών ομάδων, των οικονομικών στρωμάτων και των ιδεολογιών;
Τι, τελικά, είναι προοδευτικό και τι όχι;
Βέβαια, όλα αυτά δεν σου εξασφαλίζουν κάθισμα σε γνωστές τηλεοπτικές εκπομπές, ενώ ο λαϊκισμός είναι πρώτο τραπέζι πίστα","Μετά το άρθρο μου για τη σχετικότητα ήθελα να γράψω λίγες λέξεις και για την άλλη μεγάλη επιστημονική επανάσταση του εικοστού αιώνα που επηρέασε τον πλανήτη όσο καμία άλλη. Αναφέρομαι στην κβαντική φυσική χάρη στην οποία έχουμε σήμερα την τεχνολογία που θεωρούμε δεδομένη, όπως τους υπολογιστές και τα λέιζερ. Ο λόγος είναι ο ίδιος: αυτές τις σημαντικές επαναστάσεις δεν τις διδάχθηκε ο κόσμος στα σχολεία όπως θα έπρεπε, όμως είναι πασίγνωστες και έτσι αρκετοί θα ήθελαν να πάρουν μια ιδέα του τι σημαίνουν οι όροι. Η κβαντική φυσική λοιπόν ήρθε για να συμπληρώσει την κλασική φυσική που είχαμε έως τότε. Η κλασική φυσική έχει να κάνει με τα μεγάλα αντικείμενα και τα καθημερινά όπως την κούπα του καφέ που κρατάς αλλά και τους πλανήτες, δηλαδή όλα αυτά που τα διέπουν οι νόμοι του Νεύτωνα και η βαρύτητα. Αν ξέρεις τις μάζες και τις ταχύτητές τους μπορείς να ξέρεις πού θα βρίσκονται μετά. Από την άλλη, η κβαντική φυσική έχει να κάνει με τον μικρόκοσμο όπως άτομα, ηλεκτρόνια, φωτόνια κτλ τα οποία συμπεριφέρονται εντελώς διαφορετικά. Τόσο διαφορετικά που νομπελίστες και η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα ακόμα αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να έχουμε τέτοιες παράξενες συμπεριφορές. Σωματίδια συμπεριφέρονται ταυτόχρονα και ως κύματα. Δεν μπορούμε να ορίσουμε με βεβαιότητα τις ταχύτητες και τις θέσεις τους ταυτόχρονα (αρχή της αβεβαιότητας). Έχουν συγκεκριμένες ενέργειες και μεταπηδούν από μια ενεργειακή κατάσταση σε μια άλλη χωρίς ενδιάμεση συνέχεια. Παρ' όλο που δεν ξέρουμε το γιατί, ξέρουμε το τι συμβαίνει και έτσι χτίσαμε τις τεχνολογίες που προανέφερα. Όπως έχουν πει και μεγάλοι φυσικοί, όποιος δηλώσει ότι ξέρει το γιατί τότε σίγουρα δεν έχει καταλάβει τι σημαίνει κβαντική φυσική.
Είχα σκοπό με το μικρό κείμενό μου να δώσω μόνο μια μικρή γεύση στον αναγνώστη που δεν είχε καμία απολύτως ιδέα του τι σημαίνει ο όρος «κβαντική». Όμως το μήνυμα μιας φίλης χθες μου άλλαξε το πλάνο και έτσι θέλω να θίξω ένα ακόμα ζήτημα που έχει να κάνει με την κατάχρηση όρων, ιδιαίτερα της λέξης «κβαντική». Η φίλη μου υποφέρει από πονοκεφάλους και εφόσον κανένας δρόμος ως τώρα δεν την οδήγησε στην ανακούφιση είπε να δοκιμάσει και ό,τι άλλο της προτείνουν. Μου δίνει λοιπόν την ηλεκτρονική διεύθυνση ενός κέντρου που της πρότειναν και ζητά τη γνώμη μου. Έχω δει αρκετούς ιστοχώρους κατά καιρούς μέσω των οποίων διάφοροι «θεραπευτές» επικαλούνται την επιστήμη του Άινσταϊν, του Τέσλα και άλλων γνωστών φυσικών αλλά και λέξεις όπως κβαντική, DNA, κύτταρο, νευροδιαβιβαστές, τμήματα εγκεφάλου κτλ. Δεν προσφέρουν όλοι τις ίδιες υπηρεσίες αλλά η τακτική τους είναι ίδια.
Γράφεις μερικά κατεβατά για γνωστές επιστημονικές αρχές και μετά αφού έχεις πείσει τον υποψήφιο ότι η μέθοδός σου βασίζεται σε έγκυρη και έγκριτη επιστήμη και διάσημους επιστήμονες τότε τα ανακατεύεις όλα αυτά με αοριστίες περί ανώτερης συνειδητότητας, προσευχών, θαυματουργών αγγιγμάτων, καταγραφής μνήμης, συντονισμού κυττάρων, επισκευής γενετικού υλικού και ένα σωρό άλλα αυθαίρετα. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι επίσης «θαυματουργό» εφόσον σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους θεραπεύεται μια μεγάλη λίστα παθήσεων και καταστάσεων. Αυτό φυσικά καθιστά το όλο θέμα εκτός από γραφικό και επικίνδυνο καθώς υπάρχει η πιθανότητα να αποτρέπονται οι αφελείς από το να πάνε έγκαιρα σε ειδικούς πραγματικούς γιατρούς για το πρόβλημά τους. Μέχρι και πολέμους ισχυρίζονται ότι μπορούν να σταματήσουν με τη συλλογική δύναμη των «κβαντικών θεραπευτών». Προς τιμήν της η υπεύθυνη του ιστοχώρου που μου υπέδειξε η φίλη μετά τα κατεβατά για τη σοβαρή επιστήμη πάνω στην οποία βασίζεται η μέθοδός της γράφει κάπου «ούτε η μέθοδος ούτε ο τεχνικός μας που χειρίζεται το μηχάνημα μπορεί να θεραπεύσει κάτι αν δεν σε δει γιατρός». 
Κάτι αντίστοιχο θα ήταν να σας αραδιάσω κείμενα για αστρονομία και πυρηνική φυσική συνοδευόμενα από μεγάλα ονόματα επιστημόνων αυτών των πεδίων εξηγώντας σας πώς χημικά στοιχεία που απαρτίζουν το σώμα μας έχουν φτιαχτεί μέσω πυρηνικών αντιδράσεων σε αστέρια. Μετά αφού τελειώσω με τη σοβαρή επιστήμη να κάνω τον θεραπευτή κοτσάροντας τη λέξη «αστρικός» ή «πυρηνικός» δίπλα από τον τίτλο μου ή το όνομα της μεθόδου μου μιας και ό,τι και να σας δώσω αποτελείται από στοιχεία που όντως φτιάχτηκαν μέσω πυρηνικών αντιδράσεων. Έτσι εύκολα χρησιμοποιείται και ο όρος «κβαντική» από ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση και χρησιμοποιούν τον όρο αυθαίρετα και καταχρηστικά μόνο και μόνο επειδή κάθε σωματιδίο και αντίδραση ορίζεται με όρους κβαντομηχανικής.  
Η σύντομη συμβουλή που δίνω σε όποιον και όποια ενδιαφέρεται για τη γνώμη μου είναι όπου ακούτε τη λέξη «κβαντική» από δήθεν θεραπευτές πάσης φύσεων να τους αποφεύγετε καθώς πρόκειται για αυθαιρεσίες ανακατεμένες για κάλυψη με όρους και περιγραφές επιστήμης. Εκτός και αν όλοι αυτοί επικαλούνται την κβαντική φυσική επειδή επίσης πηδάνε από το έγκριτο στο αυθαίρετο χωρίς ενδιάμεση συνέχεια και όσα ισχυρίζονται τα διέπει η αβεβαιότητα.",False
"Ο Πρόεδρος του Ολυμπιακού, γνωστός εφοπλιστής κ. Μαρινάκης, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη δημαρχία του Πειραιά, χωρίς να γίνει εκείνος δήμαρχος, αλλά βάζοντας μπροστά έναν υπάλληλό του, τον κ. Μώραλη. Όπως δηλαδή φαντάζομαι κάνει και με το αυτοκίνητό του, που όταν είναι λερωμένο θα δίνει το κλειδί σε κάποιον του γραφείου του να του το πάει για πλύσιμο, θα δώσει στον καλό υπάλληλο κ. Μώραλη και το κλειδί του δημαρχιακού μεγάρου, όταν με το καλό κερδίσει το ψηφοδέλτιό του στις εκλογές. Μαρινάκης, ίσως Σωκράτης Κόκκαλης, μάλλον και Πέτρος Κόκκαλης θα είναι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι. Εννοείται πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην εκλεγούν από τους ευγνώμονες Πειραιώτες και σίγουρα θα τους χάσουν οι γυναίκες τους, αφού όλο στα δημοτικά συμβούλια θα είναι και για τον δήμο θα τρέχουν.
Φαντάζομαι κάθε κάτοικος Πειραιά θα έχει ανατριχιάσει μαθαίνοντας τα μεγάλα αυτά νέα. Ο Ολυμπιακός φαίνεται πως τα παίρνει όλα αυτή τη χρονιά, και δίκαια ένα μεγάλο 7 θα πρέπει μετά τις 25 Μαΐου, αν όλα πάνε όπως τα έχει σκεφθεί ο νέος Μπερλουσκόνι, να βρει μια καλή θέση στην πρόσοψη του δημαρχιακού μεγάρου. Διότι θα αποδειχθεί, αν συμβούν τα παραπάνω, ότι για την πλειοψηφία των κατοίκων του Πειραιά πάνω απ` όλα εκεί κάτω είναι οπαδοί. Τι Φασούλας, τι Μώραλης. Άμα το θέλει η ομάδα, και ο Πειραιάς θα βαφτεί επιτέλους κόκκινος, έστω και με εφοπλιστική μπογιά. Οι ψηφοφόροι, πάντως, ψηφίζοντας ποδοσφαιρικά θα πρέπει να μην λάβουν υπ' όψη τους ότι:
Ο κ. Μώραλης, 47 ετών σήμερα, με τη βοήθεια του κ. Μαρινάκη έχει εκλεγεί πρόεδρος του Συνεταιρισμού των σωματείων της Α` Εθνικής (Λίγκα τη λένε όσοι δεν ενδιαφέρονται για τα ελληνικά τους). Αυτή τη χρονιά τα έκανε, κατά προσωπική εκτίμηση, μούσκεμα, αν κρίνουμε από τον ορυμαγδό και τα παράπονα που ακολουθούσαν τα βράδια της Κυριακής μετά τους αγώνες, και κυρίως την απαξίωση του εμπορικού προϊόντος «ποδόσφαιρο» (σε άλλες χώρες βγάζουν τρελά λεφτά από το ίδιο προϊόν), που την ένιωσε κάπως και ο συνδρομητικός τηλεοπτικός δίαυλος (6.3% μείωση των εσόδων στο εννεάμηνο, εδώ), με μέτοχο από το Νοέμβριο του 2013 και τον κ. Μαρινάκη.
Ο κ. Μώραλης είναι ένας καλός και ευέλικτος υπάλληλος, πιστός στον εκάστοτε πρόεδρο του Ολυμπιακού. Με πρόεδρο τον κ. Κόκκαλη όταν ο εχθρός λεγόταν «Μαρινάκης», ο κ. Μώραλης ξεσπάθωνε εναντίον του εχθρού. Όταν έγινε πρόεδρος ο «εχθρός», ο κ. Μώραλης ήταν χωρίς δισταγμό πάλι με τον (νέο πλέον) πρόεδρο. Φαντάζομαι πως θα του είναι και ένας πιστός δήμαρχος.
Πώς θα είναι σαν πολιτικός ο κ. Μώραλης; Όντας γιός ενός παλαιού και διακεκριμένου στελέχους του ΠΑΣΟΚ, του πρώην Υπουργού Παιδείας, Πέτρου Μώραλη, που δεν είναι πλέον στη ζωή, έκανε την εξής παράδοξη δήλωση: «για τη σημερινή εικόνα της χώρας φταίνε άνθρωποι που ήταν για πολλά χρόνια στην πολιτική».
Στη δεκαετία του `90 είχε πάλι αναμειχθεί στην πολιτική, χωρίς κάποιο θετικό αποτέλεσμα.
Πώς ήταν σαν υπάλληλος του Ολυμπιακού (είναι ακόμη αντιπρόεδρος); Κάποτε είχε αναλάβει την επαφή με τους οπαδούς της ομάδας. Έγινε τόσο καλή δουλειά που εμφανίστηκαν έως και ναζιστικές συμπεριφορές στην ερυθρόλευκη εξέδρα, με αποκορύφωμα την τιμωρία της ομάδας από την UEFA (χωρίς η ομάδα κάποια φορά να καταδικάσει τα όσα γινόταν και λεγόταν στην εξέδρα με κάποια ανακοίνωση).
Άραγε τι να σκέπτονται εκεί στον «Σύλλογο των Επιστημόνων Οπαδών του Ολυμπιακού», που περιλαμβάνει και διάφορους καθηγητές ΑΕΙ, συγγραφείς, διανοουμένους, που δηλώνουν Μαρξιστές, Σύριζες κ.λπ., για τον νέο-ιμπεριαλισμό, αυτόν της αγαπημένης τους ομάδας;
Δεχόμαστε ότι ο Ολυμπιακός είναι μια επιτυχημένη επιχείρηση. Πιστεύουν οι ψηφοφόροι του Πειραιά ότι έτσι ώωωωωπ θα ευτυχήσει και θα πάει καλά και ο δήμος τους; (μήπως εφευρεθούν πέναλτι και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση;).
Πιστεύουν στις ικανότητες του «Θείου»; Μα αυτός έχει τώρα άλλους πονοκεφάλους, ακόμη και οι (άλλοτε) πιο δυνατές εταιρείες του, άρχισαν να παρουσιάζουν ελλείμματα, στις βάρκες αν κουνιούνται και στα βοτσαλάκια θα είναι ο νους του;
Αν πάει και ο γιος για Σύμβουλος μήπως να θυμηθούμε ότι ο ίδιος ο μπαμπάς του τον απέπεμψε πριν χρόνια γιατί δεν το πήγαινε, κατά τη γνώμη του, καλά το καράβι της ομάδας; Έμαθε από τότε;
Δεν έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση και τους άλλους που διεκδικούν τη δημαρχία ενός ταλαίπωρου αλλά μεγάλου δήμου, όμως αυτή η κίνηση «θα σας δείξω τη δύναμή μου», που στοχεύει κατευθείαν τους χθεσινούς συνοδοιπόρους του οργισμένου Βαγγέλη, γιατί ο δήμαρχος τόλμησε και έβαλε στην παρέα του και άλλον λεφτά, είναι αξιοθρήνητη έως και παιδική. Και το κυριότερο. Ούτε από τον πρόεδρο του Ολυμπιακού έχει μείνει στη μνήμη μας  κάποια ψύχραιμη συμπεριφορά τα προηγούμενα χρόνια, ούτε είδαμε να αναδεικνύεται δίπλα του κάποιος που να πεις ε, αυτός τουλάχιστον είναι μυαλωμένος και αξιοπρόσεκτος.
Ο Πειραιάς είναι μεγάλο καράβι και δεν σηκώνει τέτοιου είδους πλάκες. Ελπίζω ούτε και οι δημότες του.
(*Τον Πανθρακικό υποστηρίζω, για να μην ψάχνετε ποιας ομάδας τα συμφέροντα υπηρετώ)","Καλή η λαϊκή σοφία αλλά σαν την επιστημονική σοφία δεν έχει. Θα μου πεις δεν κάνει λάθη η επιστήμη; Φυσικά γίνονται λάθη εφόσον άνθρωποι βρίσκονται πίσω και από αυτή. Όμως η επιστημονική μέθοδος είναι αμείλικτη και αργά ή γρήγορα (συνήθως γρήγορα) η προσπάθεια επαλήθευσης ή επανάληψης θα αποκαλύψει και θα εκθέσει το λάθος. Από την άλλη, το πρόβλημα με τη λαϊκή σοφία είναι ότι ο κόσμος λειτουργεί επιλεκτικά, κρατώντας ως σοφία μόνο όσα ίσως έχουν μια βάση και ένα πιθανό αποτέλεσμα, αγνοώντας τα υπόλοιπα που ήταν ξεκάθαρα ανοησίες ακόμα και αν οι ανοησίες είναι πολύ συχνότερες. Ένα ακόμα πρόβλημα με τις λαϊκές σοφίες είναι ότι διαιωνίζονται συλλογικά, άρα ποτέ κανείς συγκεκριμένος δεν θα εκτεθεί αν έχουμε να κάνουμε με μπούρδες (και γι` αυτό διαιωνίζονται), ούτε έχουμε να κάνουμε με επίσημα έγγραφα που μπορούν να διορθωθούν ή να υποστούν κριτική. Οπότε έχω πρόβλημα να δεχτώ ισχυρισμό που δεν προέρχεται από επίσημες μελέτες και δημοσιεύσεις, αλλά από γενικόλογες και αόριστες συζητήσεις, όσες φορές και αν τον άκουσα. Άλλωστε το χαρακτηριστικό των μύθων είναι ακριβώς ότι τους αναπαράγουν πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι.
Πάρτε για παράδειγμα το θέμα της διατροφής, που είναι από τα περισσότερο εμποτισμένα με μύθους, λαϊκές «σοφίες» και τσαρλατάνους. Το τι ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά δεν περιγράφεται…Μαγικές λύσεις για υγεία ή απώλεια βάρους, όπλα κατά του καρκίνου και άλλων ασθενειών, μυστικά της φύσης που δήθεν φοβούνται οι φαρμακοβιομηχανίες, έξυπνες ιδέες για ωραίο κορμί γρήγορα λίγο πριν την εποχή της ξαπλώστρας... η λίστα είναι ατελείωτη και δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις έστω μια γρήγορη βόλτα στο διαδίκτυο και να μην πετύχεις σχετικό άρθρο ή βίντεο.
Όταν, λοιπόν, ένας ηλεκτρονικός φίλος και αναγνώστης του protagon μου είπε για το βιβλίο που μετέφρασε περί διατροφής και άσκησης, με τίτλο «Επιστήμη και Μύθοι για τη Διατροφή και την Άσκηση»* σκέφτηκα ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον αν όντως ακολουθεί μια επιστημονική απομυθοποιητική γραμμή. Η πρώτη μου απάντηση βέβαια ήταν «Αντρέα δεν θα το διαβάσω άμεσα, επειδή είναι 400 σελίδες και όταν δεν είμαι στο γραφείο να κάνω δουλειά πάνω στις δικές μου σημειώσεις είμαι με μια πάνα στο χέρι». Όμως  τα περιεχόμενα τράβηξαν την προσοχή μου, διότι το βιβλίο έκανε αναφορές σε πολλά θέματα που συζητάμε όλοι συχνά. Μιλώντας με τον Αντρέα και κοιτάζοντας διάφορες σελίδες του βιβλίου άρχισα να βλέπω ότι, όντως, γίνεται αναφορά σε δημοσιευμένες μελέτες, που ανατρέπουν παγιωμένες απόψεις που έχει ο κόσμος. Τα βιολογικά τρόφιμα δεν είναι πιο υγιεινά, το εμφιαλωμένο νερό δεν είναι καλύτερο από το νερό βρύσης, το φαγητό αργά το βράδυ δεν είναι εμπόδιο στην απώλεια βάρους, η αεροβική άσκηση δεν είναι καλύτερη για την καρδιακή υγεία ή την απώλεια λίπους... και πάμπολλες άλλες απομυθοποιήσεις από τον συγγραφέα, στο όνομα του οποίου πίνει νερό (όχι εμφιαλωμένο) ο διατροφολόγος Αντρέας, δίνοντας βέβαια τα στοιχεία των αντίστοιχων μελετών.
Δεν θα κάνω αξιολόγηση κανενός βιβλίου εφόσον δεν είμαι ειδικός (δεν θέλω να μπαίνω σε χωράφια διατροφολόγων, αλλά θα έκανα μια μόνο εξαίρεση, και αν ήταν στο χέρι μου θα τάιζα ολόκληρη τη χώρα βελανίδια), και ούτε θεωρώ ότι οποιοσδήποτε αμφισβητεί μια υπάρχουσα κατάσταση και γνώση, είναι αυτόματα απολύτως σωστός… άλλωστε στην αμφισβήτηση είναι μανούλες και οι τσαρλατάνοι. Όμως θέλω να περάσω το μήνυμα ότι κάθε τι που νομίζουμε ότι ξέρουμε επειδή το ακούσαμε πολλές φορές από πολύ κόσμο, ίσως να μην ισχύει αν δεν έχει επιστημονική βάση και κάλυψη. Μια δημοσιευμένη μελέτη σε επιστημονικό περιοδικό πρέπει να την παίρνουμε πολύ πιο σοβαρά από την συμβουλή της ξαδέρφης μας ή το ανώνυμο άρθρο σε ιστοχώρο που φιλοξενεί δηλώσεις μοντέλων και τραγουδιστών. Ρωτήστε φίλους επιστήμονες και όχι τη θεία σας... ακόμα και αν δεν γνωρίζουν την απάντηση θα ξέρουν πού να κοιτάξουν. Άλλωστε με τόση ανεργία ανάμεσα στους διδάκτορες θα έχουν σίγουρα το χρόνο να σας εξηγήσουν μερικά πράγματα. Μαγικές λύσεις συνήθως δεν υπάρχουν και η επιστήμη με τις ατέλειές της είναι μια σπουδαία υπόθεση, που δεν μπορεί να αντικαταστήσει εύκολα κανείς.
*Επιστήμη και Μύθοι για τη Διατροφή και την Άσκηση, Συγγραφέας: Jamie Hale, Mετάφραση: Ανδρέας Ζουρδός",False
"Δεν έχω την πληροφόρηση ούτε την αναγκαία γνώση για να κρίνω αν, μέσω της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών, εξυφαίνεται κάποιο καταχθόνιο σχέδιο των πιστωτών μας με στόχο τον αφελληνισμό τους.
Κάποιοι όμως ισχυρίζονται ότι κάτι γνωρίζουν. Την Τρίτη, στο κεντρικό δελτίο του MEGA, ο κ. Αδαμάντιος Πεπελάσης και ο εκπρόσωπος των εργαζομένων της Εθνικής τράπεζας άφησαν να εννοηθεί ότι μάλλον υφίσταται ένα τέτοιο σχέδιο αν και δεν παρουσίασαν κάποιο στοιχείο που να το τεκμηριώνει. Στη συνέχεια ο τελευταίος κατήγγειλε την κυβέρνηση που δεν επιτρέπει (ορθότερα, χρηματοδοτεί) τα ασφαλιστικά ταμεία ώστε να συμμετέχουν στην επικείμενη αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας. Την Τετάρτη ξύπνησε και ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με το υπόλοιπο «αντιμνημονιακό τόξο» και κατήγγειλαν το «νέο κούρεμα» στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων.

Το παράδοξο με όλα τα παραπάνω είναι ότι οι ελληνικές τράπεζες, παρά τις εξευτελιστικές αποτιμήσεις τους, δυσκολεύονται να βρουν ιδιώτες επενδυτές πρόθυμους να συμμετέχουν έστω και στο 10% της αναγκαίας ανακεφαλαιοποίησής τους. Με άλλα λόγια, αυτό που κάποιοι απαιτούν να κάνουν με κυβερνητική προτροπή και χρήματα τα ασφαλιστικά ταμεία -που, σημειωτέον, τα περισσότερα αδυνατούν να πληρώνουν τις συντάξεις στους ασφαλισμένους τους- το αποφεύγουν οι ιδιώτες μέτοχοι, προφανώς, επειδή φοβούνται ότι μπορεί να χάσουν και άλλα χρήματα.

Το «επιχείρημα» που προβάλλεται είναι ότι η συμμετοχή των ασφαλιστικών ταμείων στο μετοχικό κεφάλαιο της Εθνικής είναι σήμερα 16,4% οπότε, σε περίπτωση μη συμμετοχής τους στην αύξηση, αυτό - άρα και η περιουσία τους- θα μειωθεί δραματικά. Μα, καλά, πότε ξύπνησαν να θρηνήσουν όλοι αυτοί; Τα τελευταία 6-7 χρόνια η μετοχή -άρα και η αντίστοιχη αποτίμηση της περιουσίας των ταμείων- έχασε πάνω από το 98% της μέγιστης τιμής της και δεν μίλησε κανείς. Τώρα, με αφορμή την ανακεφαλαιοποίηση, τους έπιασε ο πόνος;

Εξίσου παράδοξο είναι ότι, με ιδιαίτερη ευκολία και επιχειρήματα συζητήσεων καφενείου, υπερθεματίζουν στη συμμετοχή ασφαλιστικών αποθεματικών σε μια διαδικασία διάσωσης των τραπεζών την οποία οι ίδιοι έχουν επανειλημμένως καταγγείλει.

Με την ίδια βέβαια επιπολαιότητα, αν η κυβέρνηση αποφάσιζε να επιβάλλει στα ασφαλιστικά ταμεία υποχρεωτική συμμετοχή στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής, θα διατύπωναν οργίλες καταγγελίες για «διάσωση των τραπεζιτών με τα αποθεματικά των ταμείων». Τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση θα είχαν κάποιο δίκιο.
Επαναλαμβάνω, γυρίζοντας στην αρχή, ότι δεν γνωρίζω για το «σχέδιο αφελληνισμού» του τραπεζικού συστήματος και τι επιπτώσεις θα έχει κάτι τέτοιο - αν, τελικώς, συμβεί. Πιθανώς κάποιοι «πατριώτες» επιχειρηματίες να αγωνιούν επειδή θα έχαναν προνομιακές σχέσεις που τους άνοιγαν τις κάνουλες και τους «ρυθμίζουν» τα θαλασσοδάνειά τους.  

Ο Γιάνης Βαρουφάκης σε χθεσινό του άρθρο προτρέπει «Να αφελληνιστούν» οι τράπεζες και τα επιχειρήματά του είναι σοβαρά. Βεβαίως, η πρόσφατη ιστορία λέει ότι όταν δυο γαλλικοί τραπεζικοί όμιλοι αγόρασαν πριν από κάποια χρόνια την Εμπορική και τη Γενική, υποχρεώθηκαν στο τέλος να τις «χαρίσουν» αφού προηγουμένως είχαν χάσει κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.

Εκείνο πάντως που γνωρίζω είναι ότι ενώ η αποτίμηση των τεσσάρων «συστημικών» ελληνικών τραπεζών είναι δεν είναι ένα δισ. ευρώ (αποτιμήσεις 8.04.13) οι «τοκογλύφοι», «κερδοσκόποι» κ.λπ. δεν γυρίζουν ούτε να τις κοιτάξουν. Υποψιάζομαι, επίσης, ότι κανένας συνδρομητής του ΟΤΕ θρήνησε τον «εκγερμανισμό» του και ότι οι τουρκικές λίρες των δανείων της κερδοφόρας Finansbank (θυγατρική της ΕΤΕ) μάλλον δεν προβληματίζουν κανέναν Τούρκο πελάτη της. Γνωρίζουμε, τέλος, όλοι, ότι φθάσαμε ως εδώ με «γαλανόλευκους» τραπεζίτες, ακόμη κι αν δεν ευθύνονται όλοι ή όλοι το ίδιο.","Κωλοσφιγμένο λέμε τον άνθρωπο που οι εμμονές του δεν τον αφήνουν να χαλαρώσει, αυτόν που κάποια αθέατη εσωτερική φλόγα τον καθιστά παραδόξως παγερό. Υπό αυτόν τον ορισμό, λοιπόν - που σε πολλά σημεία με χαρακτηρίζει - ας ξεδιαλύνουμε μια πρώτη πλάνη: ο Donatien Alphonse Francois Comte de Sade δεν ήταν ο πατέρας της βινύλ βίτσας με την οποία ροδίζετε το κωλαράκι του αμόρε σας, αλλά φιλόσοφος και λογοτέχνης μέγιστος, το λαμπερότερο ίσως πνεύμα του Διαφωτισμού, κρίνοντας απ` το πόσο εύστοχα προέβλεψε τη νεκρανάσταση της βδελυρής Αυτοκρατορίας.
	
	Ωστόσο υπάρχει και το κωλοσφίξιμο το κυριολεκτικό - και προτού το αναλύσουμε, ας παραθέσουμε εν τάχει τον ορισμό του σαδισμού, όπως απαντάται σε τόμους ψυχιατρικής και ιατροδικαστικής (ιδίως γαλλικούς). Σαδισμός λοιπόν, είναι η άντληση ηδονής, σεξουαλικής ή μη, από την πρόκληση πόνου στο ερωτικό αντικείμενο, που μπορεί να είναι ένας διακριτός ερωτικός σύντροφος, ή ακόμα και ο ίδιος ο εαυτός. Ο σαδισμός τώρα χωρίζεται σε δύο κατηγορίες: τον μεγάλο και τον μικρό. Στο μεγάλο σαδισμό μπορούμε να έχουμε παιδάκια που τυραννούν άλλα παιδάκια, πλακώνοντάς τα στο ξύλο και κατουρώντας τα (καψόνια στη διάρκεια των οποίων είναι καυλωμένα), άνδρες που βιάζουν κατ` εξακολούθηση τις συζύγους τους, ή - λατρεμένη περίπτωση - το φαινόμενο ενός Γάλλου κρεοπώλη των αρχών του 20ου αιώνα, ο οποίος, αφού πειραματίστηκε αυνανιζόμενος με ό,τι γάντζο βοδιού και μπαλτά είχε πρόχειρο, έδωσε τέλος στη ζωή του με μία τεράστια μαλακία (κυριολεκτικά και μεταφορικά), στο αποκορύφωμα της οποίας κάρφωσε μια πρόκα να με το συμπάθιο στην κεφάλα του.
	
	Κι ο μικρός σαδισμός; Αυτός υπάρχει στη ζωή μας σε τέτοια συχνότητα, που θα μπορούσε κανείς να πει πως είμαστε όλοι μα όλοι διεστραμμένοι.
	
	Κι επιστρέφουμε στο κωλοσφίξιμο. Ασφαλώς θα σας έχει τύχει, ή μάλλον θα έχετε οι ίδιοι επιδιώξετε αυτή την ηδονή, έστω κι αν δεν είναι απ` τα πράγματα που συζητιούνται over drinks: το πρωινό αυτό αίσθημα, μετά τον πρώτο καφέ και τα δυο-τρία τσιγάρα, όπου νιώθεις την κουράδα έτοιμη να ξεπροβάλλει και να σου πει καλημέρα, αλλά εσύ πας και βάζεις δεύτερο καφέ κι ανάβεις κι άλλο τσιγάρο, διότι το αίσθημα αυτό της πίεσης, της σαρκικής απόγνωσης του απευθυσμένου που εκλιπαρεί να αδειάσει, σε φτιάχνει απερίγραπτα. Το ίδιο μπορεί να συμβεί με το κατούρημα ή την πείνα, τη νύστα, και, βεβαίως, τον οργασμό, με την απάνθρωπη πολλές φορές παράτασή του, όχι μόνο για να γίνει πιο εκρηκτικός - πολλές φορές μάλιστα οι απανωτές αναβολές στο τέλος τον καθιστούν χλιαρό και κουρασμένο - αλλά γιατί μας αρέσει, πάνω στο ζενίθ της μαλακίας ή του πηδήματος, στο αμήν, όταν πια το έρμο το κορμί ικετεύει Άσε με να χύσω! εμείς να του λέμε Βούλωσ`το! διότι η επώδυνη ηδονή της χρονοτριβής - με τον πούτσο σχεδόν γδαρμένο απ` το πάνω-κάτω μέσα-όξω και τα μουνόχειλα να βαράνε καστανιέτες - είναι ακαταμάχητη.
	
	Οπότε, κάθε φορά που σας λένε για σαδισμό, να θυμάστε, μεταξύ άλλων, το δόντι εκείνο με το παλιό σφράγισμα, που ήθελε επειγόντως απονεύρωση, που δεν το` πιαναν πλέον τα αναλγητικά και τα αντιφλεγμονώδη, κι ωστόσο δε λέγατε να κλείσετε ραντεβού με τον οδοντίατρο, όχι γιατί φοβάστε τον τροχό, αλλά για να μη χάσετε την οδυνηρή καύλα του να πιέζεις με τη γλώσσα το σάπιο δόντι και το πρησμένο ούλο, δέκα, είκοσι, εκατό φορές τη μέρα",False
"To δηλώνω εξαρχής: δεν είμαι ειδικός σε αγοραπωλησίες στοιχηματικών εταιρειών, ούτε επί των αποκρατικοποιήσεων. Δεν είμαι σε θέση να πάρω θέση για το αν η τιμή, που παζαρεύει η κυβέρνηση με τη μία και μοναδική πλέον ενδιαφερόμενη κοινοπραξία με συμμετοχές Μελισσανίδη - Κοπελούζου (αυτή με το πρωτότυπο όνομα EMMA DELTA, που μου κάνει κάτι σαν καράβι) θα έπρεπε να είναι πάνω, ή πολύ πιο πάνω, ή πολύ πιο παραπάνω από τη χρηματιστηριακή αξία των επτακοσίων και βάλε εκατομμυρίων του ΟΠΑΠ. Προσπαθώ να παρακολουθήσω μία συζήτηση, όμως, που διεξάγεται καταρχήν παρασκηνιακά και προβλέπω ότι θα εξελιχθεί λίαν συντόμως, σε μία από τις σκληρότερες πολιτικές συγκρούσεις των τελευταίων ετών.
Συγκρούονται δύο λογικές. Από τη μία, εκείνοι που φωνάζουν ότι πρέπει πάση θυσία ο ΟΠΑΠ να αποκρατικοποιηθεί, γιατί σε ένα - ενάμιση χρόνο το πολύ, θα ""ανοίξει"" η ελληνική αγορά του στοιχήματος, οπότε θα πλακώσουν ξένες εταιρείες για να ανταγωνιστούν τη μέχρι σήμερα ελεγχόμενη από το κράτος ελληνική. Μοιραία, τότε, η αξία του ΟΠΑΠ θα μειωθεί από τη μία μέρα στην άλλη. Άρα το timing είναι σωστό, λένε, ώστε να ολοκληρωθεί τώρα η πώληση και να αποκομίσει κάτι παραπάνω το ελληνικό Δημόσιο. Επικαλούνται, ακόμη, μηνύματα που στέλνει υπογείως η διοίκηση του ΟΠΑΠ, η οποία μιλά για έσοδα που θα προέλθουν από τη φορολόγηση των κερδών του αγοραστή ιδιώτη, που προβλέπει ότι θα είναι πολλαπλάσια των σημερινών κερδών του (38,7 εκατ. αντιστοιχούν στο 33% των μετοχών που πωλούνται). Επικαλούνται και την προβληματική «προίκα» του οργανισμού. Δηλαδή, ότι η ιδιωτικοποίηση άργησε και απομένει λίγος χρόνος μέχρι τη στιγμή που θα απελευθερωθεί η ελληνική αγορά του τζόγου, ενώ ο ΟΠΑΠ έχει δεσμευτεί προκαταβολικά για χρήση λογισμικού της ΙΝΤΡΑΛΟΤ τα επόμενα χρόνια.
Από την άλλη, ακούω εκείνους που φωνάζουν για το τίμημα. Χωρίς να θέτουν ζήτημα επί της ουσίας της αποκρατικοποίησης (αυτό ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ), ζητούν «να μην ξεπουληθεί όσο-όσο ο ΟΠΑΠ» και, στο δια ταύτα, αναφέρουν το ποσό του ενός δισεκατομμυρίου ευρώ, που ακούγεται αρκετά βαρύ και πάντως απέχει πολύ από τα 682 εκατομμύρια της πρότασης που κατέθεσε αρχικά η EMMA DELTA. Το βασικό τους επιχείρημα ακούγεται λογικό: εντάξει, να πουληθεί, αλλά στριμώξτε τους αγοραστές, τώρα που είναι «ζεστοί» και έτοιμοι να επενδύσουν. Επικαλούνται και τη χρηματιστηριακή αξία του 33% της επιχείρησης, που ήταν στα 735 εκατομμύρια την περασμένη εβδομάδα, ζητώντας να απορριφθεί κάθε σκέψη για πώληση κάτω από αυτό το νούμερο. Και φωνάζουν, ότι «πακέτο» με τον ΟΠΑΠ θα πουληθούν τα λαχεία και η 10ετής άδεια για μερικές χιλιάδες «φρουτάκια»...
Βεβαίως, υπάρχει ένα ζήτημα με τον ανεξάρτητο εκτιμητή, που αποφάνθηκε ότι το ελάχιστο τίμημα θα ήταν 650 εκατομμύρια -το ελάχιστο- αλλά ούτε αυτό το στοιχείο μοιάζει δεσμευτικό για όσους θεωρούν τον ΟΠΑΠ κάτι σαν «ιερό δισκοπότηρο» της ελληνικής οικονομίας. Γιατί αυτό έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Προβάλλεται ο ΟΠΑΠ ως επιχείρηση-«πρότυπο», με τεράστια κερδοφορία και σίγουρη πελατεία. Τον κατατάσσουν στα «ασημικά» του ελληνικού κράτους και υπήρχε για πολύ καιρό μία ανοιχτή συζήτηση για το αν έπρεπε ή όχι να πουληθεί. Με τον καιρό, αυτό άλλαξε και η κουβέντα γίνεται πλέον για την τιμή και τους όρους.
Δεν αμφισβητώ ότι και αυτή η συζήτηση έχει τη σημασία της. Εδώ που τα λέμε, μεγάλη σημασία εν καιρώ αφραγκίας και εν μέσω τρομακτικής ύφεσης στην ελληνική οικονομία. Αλλά το βρίσκω και τρομερά απογοητευτικό, να κρέμεται μία χώρα από μία εταιρεία τζόγου. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Τα «ασημικά» της χώρας αποτελούν ένα ακόμη τεκμήριο της παρακμής μας. Σε άλλες χώρες και κοινωνίες, η αντίστοιχη «μάχη» θα δινόταν για μία εταιρεία υψηλής τεχνολογίας, για μία βαριά ή αμυντική βιομηχανία, για τον εμπορικό στόλο ή για την επιβίωση ενός παραγωγικού κλάδου. Στην Ελλάδα, γίνεται για την κρατική εταιρεία του «εθνικού» τζόγου! Για μία επιχείρηση, τα κέρδη της οποίας βασιζόταν σε μία από τις χειρότερες συνήθειές μας και η οποία χρηματοδοτούσε -πέρα από ορισμένους απομονωμένους πυρήνες του υγειούς αθλητισμού και του Πολιτισμού μας- τον κατά κοινή ομολογία προβληματικό και αδιαφανή, εδώ και αρκετά χρόνια, χώρο του «επαγγελματικού» ποδοσφαίρου. Να τον χαιρόμαστε, με την ευκαιρία...
Δεν ξέρω πόσο θα πουληθεί, τελικά, ο ΟΠΑΠ. Ελπίζω να αξίζει τον κόπο το τίμημα. Αλλά δεν ανέχομαι να μου τον παρουσιάζουν (η Δεξιά και πολύ περισσότερο η Αριστερά) ως το πολυτιμότερο των αγαθών της σύγχρονης Ελλάδας. Ε, όχι κι έτσι...","	Aγαπητέ κύριε Βαλτή,

	Είμαι μία πετυχημένη και δραστήρια γυναίκα ετών 54 και δεν μπορώ να βρω σύντροφο. Συμμετέχω ενεργά στο συνδικαλιστικό μου όργανο, στην πολιτική, παντού, μόνο εκδρομές με τον ορειβατικό δεν έχω πάει. Έχετε να μου δώσετε κάποια συμβουλή; Πού πήγαν όλοι οι άντρες;
	σας ευχαριστώ εκ των προτέρων,

	η Πονεμένη Λεβάντα

	
	Προς Πονεμένη Λεβάντα

	Αγαπημένο μου φυτό. Δε διευκρινίζεις αν αντιπροσωπεύεις το τυπικό είδος της ""Λεβάντας της στενόφυλλου"" (Lavandula angustifolia). Θα σου θυμίσω ότι ανήκεις στη συνομοταξία των αγγειόσπερμων και στην οικογένεια των χειλανθών.Δυστυχώς, δε βλέπω να τιμάς τις ρίζες και να εκμεταλλεύεσαι τις ιδιότητες σου.
	Συνοπτικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι εκτός από σκωροαπωθητική, είσαι αναλγητική, ηρεμιστική, σπασμολυτική, αντισηπτική και βακτηριοκτόνα στην εμμηναγωγή, υποτασική, αντιφυσητική (διώχνεις τα αέρια του εντέρου), αποχρεμπτική, τονωτική και καρδιοτονωτική.
	Δεν είναι δυνατόν, οι άνδρες να μη βλέπουν καμιά από τις χάρες σου. Κάπου υπάρχει λάθος.
	Συμφωνώ λοιπόν στο ότι πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά. Με μπερδεύεις όμως όταν αποκαλείς το όργανο, ""συνδικαλιστικό"". Τι εννοείς; Μήπως το χειρίζεσαι με διεκδικητικό τρόπο;
	Η πολιτική, από το Ρήγα και μετά, δεν είναι ο καλύτερος χώρος γνωριμιών. Εκτός εάν ""παίζεις"" στα υψηλά κλιμάκια, οπότε  μπορείς να αγοράσεις έναν σύντροφο.
	Αναρωτιέσαι, πού να πήγαν όλοι οι άντρες. Φαντάζομαι, εκεί που τους έστειλες. Από μόνη σου λες ότι είσαι μια πετυχημένη και δραστήρια γυναίκα ετών 54.
	Σου προτείνω να διαβάσεις τα ""Αργοναυτικά"" των ""Ορφικών"". Επίσης, Διοσκουρίδη, Πλίνιο και Γαληνό. Αν σ' αυτούς δε βρεις τη λύση στο πρόβλημα σου, μπορείς να δοκιμάσεις τα παρακάτω:
	Μπερδεμένο 30άρη ή κατασταλαγμένο 70άρη, Φιλανθρωπικά Σωματεία όλων των ειδών, λέσχες Μπριτζ ή site γνωριμιών.
	Σκέφτηκες να αλλάξεις άρωμα; Μήπως τελικά αυτό είναι που τους διώχνει;

	Με την ευκαιρία, ένα μικρό μυστικό για τους υπόλοιπους αναγνώστες:
	Όσοι έχουν πιτυρίδα ας δοκιμάσουν να λουστούν μερικές φορές με νερό στο οποίο έχουν βράσει λεβάντα. Συνήθως είναι πολύ αποτελεσματικό.

	
	Προς Προκρούστη

	Υπάρχει μία τέτοια θεωρία, αλλά δεν πιστεύω ότι είναι σοβαρή. Η επιμήκυνση του πέους και η επιμήκυνση του χρέους είναι για μένα δύο τελείως διαφορετικές έννοιες.
	Παραδέχομαι όμως, ότι στην επικοινωνία, μπορείς κάλλιστα να ανταλλάσσεις τα δύο ουσιαστικά. Παραθέτω μερικά από τα παραδείγματα που μου έστειλες:

	Απόκτησε το χρέος που πάντα επιθυμούσες""
	""Επιμήκυνση πέους με ανταλλαγή ομολόγων""
	""Η Ελλάδα και το 'απεχθές πέος' ""
	 Ασκήσεις και τεχνικές επιμήκυνσης χρέους""

	Κοινή είναι σε κάθε περίπτωση, η ανακούφιση που προσφέρουν οι επιμηκύνσεις σε όσους έχουν πρόβλημα.

	
	Προς Astrid Κ.

	I agree with you. You shouldn't have payed so much money for an all-inclusive trip to Greece. Please, be patient. Don't forget that Greeks are having a very bad time at the moment. This might have caused the erectile dysfunctions you mentioned.
	Isn't there any way to get a refund? Didn't you buy any naked CDS, before travelling?

	
	Προς Χρυσή Τομή

	Όταν κλείνεις τα μάτια, ανεβαίνει το στήθος σου. Κι όταν τα ανοίγεις, πέφτει. Με το που σκύβεις κλάνεις κι όποτε βάζεις τακούνια, εμφανίζονται δυο βαθιές ρυτίδες στο μέτωπο. Ναι. Ξέρω τι είναι. Να σταματήσεις άμεσα τις πλαστικές και να κάνεις μήνυση στο κανάλι που δουλεύεις.

	
	Προς Partouze

	Με πιάνεις αδιάβαστο. Δε γνωρίζω σε τι είδους φυλακές μπαίνουν οι οικονομικοί εγκληματίες, ούτε πόσοι στοιβάζονται στο κάθε κελί. Σίγουρα δε θα είναι μικτά, αν και απ ότι μου λες, το φύλο δε σε απασχολεί ιδιαίτερα. Προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχουν καλύτεροι τρόποι για να εξασφαλίσεις ομαδικές συνουσίες.
	Σε συμβουλεύω να μην κάνεις πειράματα και να πληρώσεις άμεσα τα ληξιπρόθεσμα σου στην Εφορία.
	Θα φροντίσω όμως να ενημερωθώ καλύτερα και θα επανέλθω.

	
	Προς ΕΠΟ.Σ

	Κατανοώ απόλυτα το πάθος σου για εξουσιαστικά αρσενικά με αδρά χαρακτηριστικά και λεπτούς τρόπους. Ο συνειρμός σου με το πούρο, δε με βρίσκει σύμφωνο και τα όπλα δεν είναι της αρεσκείας μου. Αν όμως δεν αντέχεις άλλο τους μαλθακούς πρωτευουσιάνους, καλά θα κάνεις όπως λες, να μετακομίσεις στην Καβάλα ή στο Βόλο. Μην ανησυχείς. Αυτούς δεν τους πειράζει κανείς.

	
	Προς Μάι Μπέιμπυ

	Είναι όντως πολύ μεγάλη η διαφορά της ηλικίας, αλλά αυτό το ακούω συχνά τον τελευταίο καιρό.
	Βρίσκω πολύ σωστό και συγκινητικό εκ μέρους σου που σκέφτεσαι να τον στείλεις για σπουδές. Μήπως όμως το Λονδίνο, δεν είναι η κατάλληλη επιλογή; Βλέπεις τι φασαρίες γίνονται εκεί. Μη μπλέξει το παιδί, δεν ξέρει κι αγγλικά. Δεν το βάζεις σε κανένα ΙΕΚ, να το έχεις και κοντά σου;

	
	Προς Σφιγμένη Τούφα

	Έχω κι εγώ ακούσει ότι ένα joint μπορεί να σε βοηθήσει να χαλαρώσεις και να ευχαριστηθείς πολύ περισσότερο το σεξ. Δεν ξέρω που μπορείς να το βρεις. Πρέπει όμως να προσέχεις. Με το νέο νόμο, επιτρέπεται η χρήση, αλλά όχι η κατοχή. Έχε επομένως πάντα μαζί σου έναν αναπτήρα. Αν σου την πέσουν, άναψε το στα γρήγορα και φύσα απολαυστικά το ντουμάνι σου.
	Όσο για το πως θα το ζητήσεις, ορίστε μερικά από τα ονόματα του:
	λεμόνι, κασέρι, τυρί, ντάχα, μαύρο, βρομά, οξυγόνο, φούντα, νταφού , φού, τσούρου, πράσο, φορφόλι, τζόϊν, φώξεν, λαλάκι γρασίδι, χόρτο, ντούρου, τσουρί, ντουντού, σμπιγδάνι, ντουμάνι, μασούρι, πορτατίφ, λαμπατέρ, φαίος, μπέκος, ρο, ντι βι ντι, μπάφος, φακός, κ.α.

	
	Προς Ταρζάν

	Ούτε να το διανοηθείς να ψεκάσεις με Baygon το μόριο σου. Δεν έχει αναφερθεί κρούσμα από το κουνούπι τίγρη στους Παξούς. Εναλλακτικά, μπορείς να χρησιμοποιείς ένα λεπτό προφυλακτικό.

	
	Προς Just Married

	Δεν έχω ακούσει να απαγορεύεται η συνουσία στο αυτοκίνητο, εφόσον αυτό δεν κινείται. Γιατί να ισχύει κάτι διαφορετικό στα διόδια;
	Με την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχουν ανήλικα στα πίσω καθίσματα, μπορείτε να ανακουφίζεστε με τον άντρα σου σε τακτά χρονικά διαστήματα. Τον τρόπο θα τον επιλέξετε εσείς, αρκεί να καλύπτετε τα επίμαχα σημεία για να μην προσβάλλετε την ευαίσθητη δημόσια αιδώ.
	Πλησιάζοντας στο μποτιλιάρισμα, διαλέξτε προσεκτικά τη λωρίδα στην οποία θα εγκλωβιστείτε. Αποφύγετε να έχετε κοντά σας φορτηγά και γουρουνίσια τζιπ. Σε μια μικρή τσάντα, πάρε μαζί σου ένα ελαφρύ παρεό και αρκετά μωρομάντηλα. Καλή επιστροφή.",False
"Για το δημόσιο χρέος τα είπαμε: υπάρχει μια -κυβερνητικής επίνευσης- θεωρία κατά την οποία τα δανειακά της χώρας μπορούν να ελαφρύνουν χωρίς να παράγει, μονίμως και αδιαλείπτως στο εξής, πλεονάσματα. Ότι τα δυο κουρέματα των ομολόγων που κατείχαν ιδιώτες και η μετατόπιση των υποχρεώσεων έναντι των δανειστών-κρατών και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για δέκα ή δεκαπέντε χρόνια -μετατόπιση, όχι εξάλειψη- είναι η αρχή της απομείωσης του χρέους και όχι μια τεχνική προϋπόθεση, η οποία μόνο σε συνδυασμό με βαθιές μεταρρυθμίσεις και σχεδιασμό σε βάθος χρόνου μπορεί να οδηγήσει στην πλεονασματική παραγωγή εγχώριου πλούτου.
Η ίδια θεωρία υποδηλώνει ότι η διευθέτηση του χρέους εξαντλείται στη λογιστική πλευρά της - για την οποία αναπτύσσεται και η σχετική επιχειρηματολογία- και δεν αφορά τους ανθρώπους, τη ζωή τους, τις οικονομίες και τις ελπίδες τους που χάθηκαν. Όποιος μάλιστα ισχυρίζεται ότι με τα τρία Μνημόνια, τα δάνεια, τις κουρές και τις επαναγορές, ευνοηθήκαν οι αριθμοί αλλά κατακρεουργήθηκαν οι άνθρωποι, πυροβολείται ως αδαής, εναντι κάποιων επαϊόντων που θεωρούν την οικονομία μιας χώρας σεμινάριο και την οικονομική πολιτική άσκηση επί χάρτου. 
Εν πάση περιπτώσει σε αυτό δεν θα βρούμε άκρη τώρα. Θα απαντήσει η πραγματικότητα, όπως απάντησε και σε όσους ισχυρίζονταν το 2010 ότι σε δυο χρόνια το δημόσιο χρέος θα αντιμετωπιστεί και η ανάπτυξη θα επιστρέψει. Εκείνοι που το έλεγαν έφυγαν, το χρέος μένει και η ύφεση θα τους βγάλει και την επόμενη χρονιά τη γλώσσα. Όμως μένει και η επιμονή των κυβερνήσεων να μεγαλοποιούν ό,τι τις συμφέρει και να κρύβουν ό,τι τους εμποδίζει να πουλάνε αισιοδοξία με το κιλό, παραπλανώντας την κοινωνία αντί να χτυπούν τις καμπάνες και να την ενημερώσουν με απόλυτη ειλικρίνεια.
Αλλά εκτός από το χρέος που μειώνεται ενώ μεγαλώνει, εκτός από τη διασφάλιση της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη χωρίς να έχει εξασφαλίσει τα κριτήρια που επιβάλουν οι Συνθήκες, εκτός από τις επενδύσεις που θα έλθουν επειδή μερικοί επιχειρηματίες ήπιαν καφέ στο μέγαρο Μαξίμου, όπως προσπαθεί να περάσει η κυβερνητική προπαγάνδα, το σύστημα Σαμαρά λανσάρει τώρα και την αρχή του τέλους της κρίσης σε μερικούς μήνες. Από την κεντρική κυβερνητική κονσόλα μεχρι τους φουριόζους υπουργούς με τα οικονομικά και κοινωνικά χαρτοφυλάκια εκπέμπεται το ίδιο τροπάρι: το 2013 θα είναι έτος ανάκαμψης. Αν ξέρουν κάτι οι άνθρωποι και είναι τόσο αισιόδοξοι ας το πουν και στους υπόλοιπους να μην αγωνιούν. Μακάρι να είναι όπως τα λένε, αλλά μας τα είπαν και άλλοι.
Για να συνεννοούμαστε όμως, όλοι αυτοί οι αιθεροβάμονες -στην καλύτερη περίπτωση- πρέπει να εξηγήσουν τι ακριβώς εννοούν όταν λένε ανάκαμψη στο επόμενο έτος. Εννοούν ότι θα μειωθούν οι άνεργοι, ότι οι κρατικές υποδομές στην υγεία, την πρόνοια, την παιδεία, τις συγκοινωνίες, την ασφάλεια και την ασφάλιση, θα βελτιωθούν; Ότι οι μισθοί και οι συντάξεις θα μπουν σε φάση αναπλήρωσης; Ότι το κράτος θα λειτουργεί καλύτερα; Ότι οι φόροι θα περιοριστούν και τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ θα μειωθούν; Ότι οι οικογένειες δεν θα απελπίζονται για το μέλλον των παιδιών τους που καίγεται; Ότι τα ασφαλιστικά ταμεία θα πάρουν πίσω τα λεφτά των εργαζομένων που έγιναν ομολόγα-σκουπίδια; Ότι η φοροδιαφυγή θα καταπολεμηθεί; Ότι … 
Αν αυτά εννοούν, τότε έχουν δίκιο και οι πάντες θα υποκλιθούν την αισιοδοξία τους και πρωτίστως στην ικανότητα τους. Αλλά ας πάνε να τα πουν κατά πρόσωπο σε όσους παίρνουν αυτές τις ημέρες το ΕΤΑΚ του …2010, σε όσους θα υποστούν από τον καινούργιο χρόνο νέες παρακρατήσεις, σε όσους δεν μπορούν να πληρώσουν φως, νερό, τηλέφωνο, νοίκι και καθημερινά έξοδα. Ας πάνε να τους πουν ότι αυτά συνιστούν… ανάκαμψη. Και γι αυτό θα συνεχιστούν στους ίδιους ρυθμούς για καμιά δεκαριά χρόνια ακόμη αφού η κυβέρνηση δεν μπορεί να οργανώσει τη δίκαιη κατανομή του κόστους εξόδου από την κρίση.
Αν εννοούν ότι με βάση τα νούμερα που θα διαμορφώσουν με την άγρια φορολογία κυρίως, θα αποσπάσουν τις αναβαθμίσεις των οίκων αξιολόγησης που κατήγγειλαν ως εχθρούς του έθνους όταν μπουμπούνιζαν τις υποβαθμίσεις, ότι μπορεί να νοείται αναστροφή της κρίσης με περαιτέρω επιδείνωση της ζωής και ότι μπορεί να λυθεί το  οικονομικό πρόβλημα της χώρας με αέναη λιτότητα, που δεν εντάσσεται σε πρόγραμμα ανάπτυξης, και ότι όλα αυτά θα αποτελέσουν άλλοθι για να παραμείνει η εξουσία στα ίδια χέρια, να ασκείται με τις ίδιες μεθόδους και να εξυπηρετήσει τα ίδια συμφέροντα, τότε απλώς είναι χειρότεροι από όλους τους προηγουμένους - δηλαδή από τους εαυτούς τους.","Με βάση το ημερολόγιο, το Λονδίνο της 27ης Ιουλίου 2012 απέχει από την Αθήνα της 13ης Αυγούστου 2004, μόνο οκτώ χρόνια. Στην πραγματικότητα απέχει περίπου μια αιωνιότητα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, ήταν ό,τι πιο σημαντικό έχει να επιδείξει  στον διεθνή χώρο η σύγχρονη Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες. Όχι μόνο γιατί διεκπεραίωσε  άψογα την πιο πολύπλοκη διοργάνωση του πλανήτη. Αλλά και γιατί εκείνες τις ημέρες οι Έλληνες «πέρασαν απέναντι».

Εκείνη η Ελλάδα δεν υπάρχει πια. Και ακόμη χειρότερα: το μεγαλύτερο ελληνικό οργανωτικό επίτευγμα στον εικοστό αιώνα, άρχισε να ενοχοποιείται - όπως ενοχοποιούνται πολλά πράγματα στη χώρα-  από την επομένη κιόλας της τελετής λήξης των Αγώνων. Σήμερα μάλιστα κάποιοι το προβάλουν ακόμη και σαν …ατυχή στιγμή. Το μυαλό τους και μια λίρα. Η διοργάνωση των Ελληνικών Ολυμπιακών Αγώνων υπήρξε αντικείμενο θαυμασμού σε ολόκληρο τον πλανήτη. Και ταυτόχρονα ήταν η -στιγμιαία έστω- αποκάλυψη της ικανότητας του ελληνικού λαού να πειθαρχεί στον σχεδιασμό και να αποδίδει το καλύτερο. Να πρωταγωνιστεί  θετικά, όταν δημιουργούνται γύρω του οι κατάλληλες συνθήκες.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας αυτές οι συνθήκες υπήρξαν. Απλώς δεν τις δημιούργησε το πολιτικό σύστημα. Αντίθετα έκανε ότι μπορούσε για να τις επιβαρύνει. Και μόνο όταν παραδέχθηκε την ανεπάρκειά του και παραμέρισε, αυτό που φαινόταν αδύνατο έγινε εφικτό. Οι ελληνικές κυβερνήσεις διεκδίκησαν δυο φορές τους Αγώνες χωρίς να  ξέρουν καν για τί πρόκειται. Τη σύνταξη του φακέλου για τους Αγώνες του 1996 είχε αναλάβει ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες, ο αείμνηστος Γιώργος Κανδύλης, με τη συνδρομή νέων Ελλήνων αρχιτεκτόνων όπως ο Πέτρος Συναδινός και την  επιχείρηση της διεκδίκησης συντόνιζε ο Σπύρος Μεταξάς. Αλλά η εκατονταετηρίδα δεν ήλθε στην Αθήνα.
Η επιτυχής διεκδίκηση των Αγώνων του 2004 στην Αθήνα, έχει στην ούγια δυο ονόματα: Θόδωρος και Γιάννα Αγγελοπούλου. Ανέλαβαν να φέρουν τους Αγώνες στην Αθήνα και τους έφεραν. Ήταν ανάληψη αποστολής. Ένα συγκεκριμένο πολιτικό οικονομικό σύστημα ενοχλήθηκε - για λόγους που μπορεί να καταλάβει ο καθένας. Και δεν υπήρξε τυχαίο ότι η κυβέρνηση Σημίτη ανέθεσε την προετοιμασία της διοργάνωσης σε πρόσωπα που οδήγησαν σε αδιέξοδο. Το καλοκαίρι του 2000 η προετοιμασία της διοργάνωσης βρέθηκε στο χείλος  του γκρεμού. Όλοι αναγνωρίζουν ότι αν η κυβέρνηση δεν ζητούσε εσπευσμένα τη Γιάννα Αγγελοπούλου να επιστρέψει, η κίτρινη κάρτα του Σάμαρανγκ θα είχε γίνει σύντομα κόκκινη. Με ό,τι θα σήμαινε τότε αυτό. Εκείνη τη στιγμή πολλοί έβλεπαν στο πρόσωπό της τον από μηχανής Θεό. Αλλά περισσότεροι πίστευαν ότι αναλαμβάνει το ακατόρθωτο. Κανείς δεν θα την κατηγορούσε αν το αρνούνταν- όπως και κανείς δεν θα τη θεωρούσε υπεύθυνη αν δεν τα κατάφερνε, εκεί που είχαν φτάσει τα πράγματα. Το αποτέλεσμα έγινε παγκοσμίως ορατό το βράδυ της 13ης Αύγουστου 2004.

Δεν υπάρχει καλύτερη ανάμνηση από όσα έγιναν στο Ολυμπιακό Στάδιο εκείνο το βράδυ. Από όσα έγιναν στην Ελλάδα εκείνες τις ημέρες- μέχρι τις 29 Αυγούστου. Από εκεί και πέρα αντί να αρχίσει ο κύκλος της αξιοποίησης της ολυμπιακής επιτυχίας, άρχισε η …αποδόμηση της Γιάννας. Αντί το μοντέλο της επιτροπής «Αθήνα 2004» να επεκταθεί  και σε άλλους τομείς, άρχισαν οι κατηγορίες για την… επιτυχία. Αντί η Αθήνα να γίνει πόλος παγκόσμιας έλξης, κατέληξε στην αυτοδυσφήμηση της, με πολλούς τρόπους.  Ορισμένοι μιλούν για το κόστος της διοργάνωσης. Προφανώς έχουν δίκιο:  υπερέβη δραματικά τον προϋπολογισμό. Αλλά αυτό δεν είναι θέμα της Γιάννας, ούτε των ανθρώπων που δούλεψαν μετά το 2000 για το τελικό αποτέλεσμα. Έπαιξε με τους κανόνες του παιχνιδιού και απέτρεψε το φιάσκο και εδραίωσε την επιτυχία. Έχει κανείς καμιά καλύτερη ιδέα;

Προσοχή: Είναι άλλο θέμα αν η Ελλάδα έπρεπε η όχι να διεκδικήσει τους Αγώνες. Μπορεί να μην έπρεπε. Από τη στιγμή όμως που το αποφάσισε και τους ανέλαβε , όφειλε να τους ολοκληρώσει. Διαφορετικά θα οδηγούνταν σε  διεθνή διασυρμό. Η υπέρβαση του αρχικού κόστους προήλθε αποκλειστικά από την Πολιτεία.  Οι κυβερνήσεις πρώτα αποφάσισαν να διεκδικήσουν τους αγώνες, χωρίς να ξέρουν τι θα κάνουν αν τους πάρουν. Μετά καθυστέρησαν την υλοποίηση των έργων αυτοσχεδιάζοντας. Όταν δεν κάνεις κάτι στην ώρα του, μοιραία θα  βρεθείς στο έλεος των εργολάβων. Θα πληρώσεις ακριβότερα για να  προλάβεις το χρόνο που τρέχει αντίστροφα. Εκτός αν κάποιοι πιστεύουν ότι εκείνη τη στιγμή θα έπρεπε να εγκαταλειφθεί η διοργάνωση των Αγώνων. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας: το «πρόβλημα» των Αγώνων, δημιουργήθηκε μετά τους Αγώνες! Μετά την επιτυχία τους για την ακρίβεια - και ίσως γι αυτό δημιουργήθηκε. Και αυτό το πρόβλημα δεν ήταν το κόστος- ήταν ότι η Πολιτεία δεν έκανε όσα όφειλε για να υπερσκελίσει το κόστος. Είναι  παράλογο, αλλά δεν έγινε καμιά προσπάθεια για να αξιοποιηθούν οι τεράστιες   δυνατότητες που δημιούργησαν στη χώρα οι Αγώνες. Διεκδίκηση- Διοργάνωση και μετά τίποτε. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Όλες οι χώρες που διεκδικούν τους Αγώνες για να ωφεληθούν- και συνήθως ωφελούνται. Στην Ελλάδα δεν υπήρξε μετά-ολυμπιακή δραστηριότητα. Η επιτυχία έγινε στόχος. Μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα συνέβαινε αν δεν είχε πετύχει κιόλας η διοργάνωση. Οι  υποδομές ρήμαξαν και οι άνθρωποι που δούλεψαν για τους Αγώνες δεν αξιοποιήθηκαν. Στο διεθνή χώρο ποτέ δεν κεφαλαιοποιήθηκε η κορυφαία στιγμή για την ακτινοβολία της χώρας. Και στο εσωτερικό ξεχάσθηκαν  υποδειγματικές συμπεριφορές, όπως το εκπληκτικό κίνημα των Εθελοντών. Σαν να βάζει κανείς λεφτά σε μια επένδυση, να του αποδίδει και να μην πάει να εισπράξει τα κέρδη του. Η ολυμπιακή επένδυση πήγε καλά, αλλά εγκαταλείφθηκε. Από μια άποψη εγκαταλείφθηκε γιατί …πήγε καλά. Από το πολιτικό σύστημα μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου είχε το θάρρος να τιμήσει στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 2005 την πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής. Αντίθετα ορισμένοι κύκλοι άρχισαν να βλέπουν στο πρόσωπο της Αγγελοπούλου τους εφιάλτες του μέλλοντός τους.

Αυτό όμως δεν μειώνει την επιτυχία, σε πραγματικά δύσκολες συνθήκες και με τον χρόνο να τρέχει αμείλικτα. Δεν ακυρώνει τη συμπεριφορά των Ελλήνων εκείνες τις ημέρες. Ούτε την αξία της διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού από την Οργανωτική Επιτροπή. Άλλωστε η διοργάνωση της Αθήνας υπήρξε υπόδειγμα μάνατζμεντ, όπως ανέδειξαν μόλις πρόσφατα οι καθόλου φιλικοί προς την Ελλάδα Financial Times. Επιπλέον υπάρχει μια αλήθεια που κανείς δεν θέλει να πει, για να μην   κατηγορηθεί για πολλά και διάφορα: η οικογένεια Αγγελοπούλου μπήκε σε αυτή την υπόθεση με αποκλειστική πρόθεση να συνεισφέρει. Δεν είχε ούτε έχει επιχειρηματικά συμφέροντα στη χώρα. Δεν το επεδίωξε, της ζητήθηκε.  Έδωσε, δεν πήρε. Έλυσε προβλήματα, δεν δημιούργησε. Ότι στη συνέχεια η συνεισφορά επικρίθηκε με αθέμιτα μέσα εντάσσεται στις ιστορίες τρέλας και παραλόγου που καταπονούν διαχρονικά τη χώρα.

Η επιτροπή, «Αθήνα 2004» βρέθηκε να απολογείται γιατί δεν απέτυχε! Και οι ψίθυροι άρχισαν να καταπίνουν τις αλήθειες. Οι δοξασίες για πολιτικές βλέψεις τη Γιάννας, σπατάλες, μυστικά κονδύλια, σκίαζαν κατά καιρούς το εγχείρημα. Αλλά δεν ακύρωσαν την ιστορική αξία του. Αυτό που ακυρώθηκε ήταν το προσδοκώμενο όφελος από την επιτυχία της διοργάνωσης. Οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν σχεδόν επιδεικτικά δεν αξιοποίησαν ποτέ τον ελληνικό θρίαμβο του 2004. Συγκεκριμένα εσωτερικά  συστήματα αισθάνθηκαν απειλούμενα από την επιτυχία, γιατί ανέβαζε τον πήχη. Ίσως αυτό να εννοούσε η πρόεδρος της Επιτροπής «Αθήνα 2004» όταν έλεγε πρόσφατα στο ΒΗmagazino: «Θέλω να κάνω πράγματα, αλλά η Ελλάδα δεν μου επιτρέπει να τα κάνω».",True
"Στο τελευταίο άρθρο του στο «Βήμα» ο Κώστας Σημίτης -που αν μη τι άλλο ξέρει πώς λειτουργεί το ευρωπαϊκό κοινοτικό σύστημα- έδωσε στην κυβέρνηση μια σοφή συμβουλή: να σταματήσει να υποβάλει διαρκώς αιτήματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να προσπαθήσει να πάρει ενεργά μέρος στις διεργασίες για τη μετεξέλιξή της. Στο Στρασβούργο, ενώπιον του Ευρωκοινοβουλίου ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς εν μέρει ακολούθησε τη συμβουλή και μίλησε για την Ευρώπη κυρίως. Θα ήταν παράλογο άλλωστε να ζητάει πράγματα από τον... εαυτό του, αφού είναι ο προεδρεύων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 
Από το Παρίσι όμως ο Βαγγέλης Βενιζέλος σε εντελώς διαφορετικό κλίμα -παρότι ο Σημίτης θα έπρεπε να είναι μέντοράς του σε αυτά τα θέματα- έδωσε μια άλλη διάσταση στις ελληνικές θέσεις λέγοντας ότι η τρόικα έπρεπε να είναι κουαρτέτο ! Ήτοι να εκπροσωπείται και το... Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για να έχει δημοκρατική νομιμοποίηση. Αν δεν τρελαθούμε τώρα δεν θα τρελαθούμε ποτέ.
Αυτό είναι καινούργιο στοιχείο sτην κυβερνητική ρητορική. Και, εν πολλοίς, ανεξήγητο. Με ποια λογική θα μπορούσε να μετέχει το Ευρωκοινοβούλιο στοn μηχανισμό επιτήρησης που εγκατέστησαν οι δανειστές το 2010 με τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης; Ειδικά σε ό,τι αφορά το ΔΝΤ και με την προτροπή του τότε Έλληνα Πρωθυπουργού που είχε άρχισε πρόωρα νταλαβέρια με τον Στρος Καν. Όποιος αμφιβάλει ας διαβάσει τις δηλώσεις του Γ. Παπανδρέου στις 12 Φεβρουαρίου περί «τεχνογνωσίας» κι ας θυμηθεί τα καουμποϊλίκια για το πιστόλι πάνω στο τραπέζι.
Η τρόικα αποτυπώνει αφενός τη νομική σύμβαση της Ελλάδας με τρεις συγκεκριμένους χρηματοδότες για να πάρει τα δάνεια που δεν της έδινε η αγορά, και αφετέρου την πολιτική βούληση της ελληνικής κυβέρνησης να αναθέσει στο κλιμάκιο των τροϊκανών -αλλά και σε άλλους, όπως είναι η ομάδα του Ράιχενμπαχ και το κλιμάκιο Φούχτελ- τον εκσυγχρονισμό του κράτους, αν όχι και της κοινωνίας. Δεν κάνουν μόνοι τους κουμάντο οι τροϊκανοί στα πάντα, ούτε μόνο και μόνο επειδή έδωσαν το δάνειο. Κάποιος τους ανέθεσε αυτό το κουμάντο -πέρα από τα δάνεια- και ψήφισε και τους αντίστοιχους νόμους. Και σε αρκετές περιπτώσεις η συμβολή τους στον εκσυγχρονισμό της χώρας είναι θετική. Ας μη κοροϊδευόμαστε, λοιπόν. 
Αν αυτή τη σύμβαση με τους δανειστές οι ελληνικές κυβερνήσεις την εκτέλεσαν επιδιώκοντας μόνο τους ονομαστικούς στόχους και με ρεσιτάλ κοινωνικής αδικίας για να τους πετύχουν, είναι άλλη υπόθεση. Αν οι ίδιες οι κυβερνήσεις μια κατάσταση -που έπρεπε να διαρκέσει το πολύ δυο χρόνια, όπως έγινε στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία- τη διαιώνισαν λόγω ανικανότητας και άλλων σκοπιμοτήτων, επίσης είναι άλλη υπόθεση.
Αλλά το Ευρωκοινοβούλιο δεν μπορεί να έχει καμία συμμετοχή σ' αυτή τη σχέση - πέρα από τη διατύπωση πολιτικών θέσεων. Θα είναι σαν να θεσμοθετείται αιωνίως η τρόικα και το μνημόνιο. Χώρια που δεν θα άλλαζε τίποτε αν οι επιτηρητές ήταν τέσσερις και όχι τρεις! Χώρια που κανείς δεν θα έδινε λεφτά αν επρόκειτο να μπλέξει με τη ρευστότητα της -ορθής και αναγκαίας, κατά τα λοιπά- διαδικασίας του Στρασβούργου.
Συνεπώς, η εκ υστέρων επίκληση της συμμετοχής του Κοινοβουλίου και η καταγγελία περί... δημοκρατικού ελλείμματος -σε μια νομική σύμβαση!- δείχνει δυο πράγματα. Πρώτο ότι ορισμένοι λένε απλώς καμία κουβέντα για να κάνουν τους έξυπνους. Και δεύτερο ότι το βασικό πρόβλημα της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας είναι ότι άλλα συμφωνεί, άλλα καταλαβαίνει κι άλλα επιδιώκει.","Με βάση το ημερολόγιο, το Λονδίνο της 27ης Ιουλίου 2012 απέχει από την Αθήνα της 13ης Αυγούστου 2004, μόνο οκτώ χρόνια. Στην πραγματικότητα απέχει περίπου μια αιωνιότητα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, ήταν ό,τι πιο σημαντικό έχει να επιδείξει  στον διεθνή χώρο η σύγχρονη Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες. Όχι μόνο γιατί διεκπεραίωσε  άψογα την πιο πολύπλοκη διοργάνωση του πλανήτη. Αλλά και γιατί εκείνες τις ημέρες οι Έλληνες «πέρασαν απέναντι».

Εκείνη η Ελλάδα δεν υπάρχει πια. Και ακόμη χειρότερα: το μεγαλύτερο ελληνικό οργανωτικό επίτευγμα στον εικοστό αιώνα, άρχισε να ενοχοποιείται - όπως ενοχοποιούνται πολλά πράγματα στη χώρα-  από την επομένη κιόλας της τελετής λήξης των Αγώνων. Σήμερα μάλιστα κάποιοι το προβάλουν ακόμη και σαν …ατυχή στιγμή. Το μυαλό τους και μια λίρα. Η διοργάνωση των Ελληνικών Ολυμπιακών Αγώνων υπήρξε αντικείμενο θαυμασμού σε ολόκληρο τον πλανήτη. Και ταυτόχρονα ήταν η -στιγμιαία έστω- αποκάλυψη της ικανότητας του ελληνικού λαού να πειθαρχεί στον σχεδιασμό και να αποδίδει το καλύτερο. Να πρωταγωνιστεί  θετικά, όταν δημιουργούνται γύρω του οι κατάλληλες συνθήκες.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας αυτές οι συνθήκες υπήρξαν. Απλώς δεν τις δημιούργησε το πολιτικό σύστημα. Αντίθετα έκανε ότι μπορούσε για να τις επιβαρύνει. Και μόνο όταν παραδέχθηκε την ανεπάρκειά του και παραμέρισε, αυτό που φαινόταν αδύνατο έγινε εφικτό. Οι ελληνικές κυβερνήσεις διεκδίκησαν δυο φορές τους Αγώνες χωρίς να  ξέρουν καν για τί πρόκειται. Τη σύνταξη του φακέλου για τους Αγώνες του 1996 είχε αναλάβει ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες, ο αείμνηστος Γιώργος Κανδύλης, με τη συνδρομή νέων Ελλήνων αρχιτεκτόνων όπως ο Πέτρος Συναδινός και την  επιχείρηση της διεκδίκησης συντόνιζε ο Σπύρος Μεταξάς. Αλλά η εκατονταετηρίδα δεν ήλθε στην Αθήνα.
Η επιτυχής διεκδίκηση των Αγώνων του 2004 στην Αθήνα, έχει στην ούγια δυο ονόματα: Θόδωρος και Γιάννα Αγγελοπούλου. Ανέλαβαν να φέρουν τους Αγώνες στην Αθήνα και τους έφεραν. Ήταν ανάληψη αποστολής. Ένα συγκεκριμένο πολιτικό οικονομικό σύστημα ενοχλήθηκε - για λόγους που μπορεί να καταλάβει ο καθένας. Και δεν υπήρξε τυχαίο ότι η κυβέρνηση Σημίτη ανέθεσε την προετοιμασία της διοργάνωσης σε πρόσωπα που οδήγησαν σε αδιέξοδο. Το καλοκαίρι του 2000 η προετοιμασία της διοργάνωσης βρέθηκε στο χείλος  του γκρεμού. Όλοι αναγνωρίζουν ότι αν η κυβέρνηση δεν ζητούσε εσπευσμένα τη Γιάννα Αγγελοπούλου να επιστρέψει, η κίτρινη κάρτα του Σάμαρανγκ θα είχε γίνει σύντομα κόκκινη. Με ό,τι θα σήμαινε τότε αυτό. Εκείνη τη στιγμή πολλοί έβλεπαν στο πρόσωπό της τον από μηχανής Θεό. Αλλά περισσότεροι πίστευαν ότι αναλαμβάνει το ακατόρθωτο. Κανείς δεν θα την κατηγορούσε αν το αρνούνταν- όπως και κανείς δεν θα τη θεωρούσε υπεύθυνη αν δεν τα κατάφερνε, εκεί που είχαν φτάσει τα πράγματα. Το αποτέλεσμα έγινε παγκοσμίως ορατό το βράδυ της 13ης Αύγουστου 2004.

Δεν υπάρχει καλύτερη ανάμνηση από όσα έγιναν στο Ολυμπιακό Στάδιο εκείνο το βράδυ. Από όσα έγιναν στην Ελλάδα εκείνες τις ημέρες- μέχρι τις 29 Αυγούστου. Από εκεί και πέρα αντί να αρχίσει ο κύκλος της αξιοποίησης της ολυμπιακής επιτυχίας, άρχισε η …αποδόμηση της Γιάννας. Αντί το μοντέλο της επιτροπής «Αθήνα 2004» να επεκταθεί  και σε άλλους τομείς, άρχισαν οι κατηγορίες για την… επιτυχία. Αντί η Αθήνα να γίνει πόλος παγκόσμιας έλξης, κατέληξε στην αυτοδυσφήμηση της, με πολλούς τρόπους.  Ορισμένοι μιλούν για το κόστος της διοργάνωσης. Προφανώς έχουν δίκιο:  υπερέβη δραματικά τον προϋπολογισμό. Αλλά αυτό δεν είναι θέμα της Γιάννας, ούτε των ανθρώπων που δούλεψαν μετά το 2000 για το τελικό αποτέλεσμα. Έπαιξε με τους κανόνες του παιχνιδιού και απέτρεψε το φιάσκο και εδραίωσε την επιτυχία. Έχει κανείς καμιά καλύτερη ιδέα;

Προσοχή: Είναι άλλο θέμα αν η Ελλάδα έπρεπε η όχι να διεκδικήσει τους Αγώνες. Μπορεί να μην έπρεπε. Από τη στιγμή όμως που το αποφάσισε και τους ανέλαβε , όφειλε να τους ολοκληρώσει. Διαφορετικά θα οδηγούνταν σε  διεθνή διασυρμό. Η υπέρβαση του αρχικού κόστους προήλθε αποκλειστικά από την Πολιτεία.  Οι κυβερνήσεις πρώτα αποφάσισαν να διεκδικήσουν τους αγώνες, χωρίς να ξέρουν τι θα κάνουν αν τους πάρουν. Μετά καθυστέρησαν την υλοποίηση των έργων αυτοσχεδιάζοντας. Όταν δεν κάνεις κάτι στην ώρα του, μοιραία θα  βρεθείς στο έλεος των εργολάβων. Θα πληρώσεις ακριβότερα για να  προλάβεις το χρόνο που τρέχει αντίστροφα. Εκτός αν κάποιοι πιστεύουν ότι εκείνη τη στιγμή θα έπρεπε να εγκαταλειφθεί η διοργάνωση των Αγώνων. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας: το «πρόβλημα» των Αγώνων, δημιουργήθηκε μετά τους Αγώνες! Μετά την επιτυχία τους για την ακρίβεια - και ίσως γι αυτό δημιουργήθηκε. Και αυτό το πρόβλημα δεν ήταν το κόστος- ήταν ότι η Πολιτεία δεν έκανε όσα όφειλε για να υπερσκελίσει το κόστος. Είναι  παράλογο, αλλά δεν έγινε καμιά προσπάθεια για να αξιοποιηθούν οι τεράστιες   δυνατότητες που δημιούργησαν στη χώρα οι Αγώνες. Διεκδίκηση- Διοργάνωση και μετά τίποτε. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Όλες οι χώρες που διεκδικούν τους Αγώνες για να ωφεληθούν- και συνήθως ωφελούνται. Στην Ελλάδα δεν υπήρξε μετά-ολυμπιακή δραστηριότητα. Η επιτυχία έγινε στόχος. Μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα συνέβαινε αν δεν είχε πετύχει κιόλας η διοργάνωση. Οι  υποδομές ρήμαξαν και οι άνθρωποι που δούλεψαν για τους Αγώνες δεν αξιοποιήθηκαν. Στο διεθνή χώρο ποτέ δεν κεφαλαιοποιήθηκε η κορυφαία στιγμή για την ακτινοβολία της χώρας. Και στο εσωτερικό ξεχάσθηκαν  υποδειγματικές συμπεριφορές, όπως το εκπληκτικό κίνημα των Εθελοντών. Σαν να βάζει κανείς λεφτά σε μια επένδυση, να του αποδίδει και να μην πάει να εισπράξει τα κέρδη του. Η ολυμπιακή επένδυση πήγε καλά, αλλά εγκαταλείφθηκε. Από μια άποψη εγκαταλείφθηκε γιατί …πήγε καλά. Από το πολιτικό σύστημα μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου είχε το θάρρος να τιμήσει στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 2005 την πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής. Αντίθετα ορισμένοι κύκλοι άρχισαν να βλέπουν στο πρόσωπο της Αγγελοπούλου τους εφιάλτες του μέλλοντός τους.

Αυτό όμως δεν μειώνει την επιτυχία, σε πραγματικά δύσκολες συνθήκες και με τον χρόνο να τρέχει αμείλικτα. Δεν ακυρώνει τη συμπεριφορά των Ελλήνων εκείνες τις ημέρες. Ούτε την αξία της διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού από την Οργανωτική Επιτροπή. Άλλωστε η διοργάνωση της Αθήνας υπήρξε υπόδειγμα μάνατζμεντ, όπως ανέδειξαν μόλις πρόσφατα οι καθόλου φιλικοί προς την Ελλάδα Financial Times. Επιπλέον υπάρχει μια αλήθεια που κανείς δεν θέλει να πει, για να μην   κατηγορηθεί για πολλά και διάφορα: η οικογένεια Αγγελοπούλου μπήκε σε αυτή την υπόθεση με αποκλειστική πρόθεση να συνεισφέρει. Δεν είχε ούτε έχει επιχειρηματικά συμφέροντα στη χώρα. Δεν το επεδίωξε, της ζητήθηκε.  Έδωσε, δεν πήρε. Έλυσε προβλήματα, δεν δημιούργησε. Ότι στη συνέχεια η συνεισφορά επικρίθηκε με αθέμιτα μέσα εντάσσεται στις ιστορίες τρέλας και παραλόγου που καταπονούν διαχρονικά τη χώρα.

Η επιτροπή, «Αθήνα 2004» βρέθηκε να απολογείται γιατί δεν απέτυχε! Και οι ψίθυροι άρχισαν να καταπίνουν τις αλήθειες. Οι δοξασίες για πολιτικές βλέψεις τη Γιάννας, σπατάλες, μυστικά κονδύλια, σκίαζαν κατά καιρούς το εγχείρημα. Αλλά δεν ακύρωσαν την ιστορική αξία του. Αυτό που ακυρώθηκε ήταν το προσδοκώμενο όφελος από την επιτυχία της διοργάνωσης. Οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν σχεδόν επιδεικτικά δεν αξιοποίησαν ποτέ τον ελληνικό θρίαμβο του 2004. Συγκεκριμένα εσωτερικά  συστήματα αισθάνθηκαν απειλούμενα από την επιτυχία, γιατί ανέβαζε τον πήχη. Ίσως αυτό να εννοούσε η πρόεδρος της Επιτροπής «Αθήνα 2004» όταν έλεγε πρόσφατα στο ΒΗmagazino: «Θέλω να κάνω πράγματα, αλλά η Ελλάδα δεν μου επιτρέπει να τα κάνω».",True
"Γιατί χαμογελάς όταν στο ζητά η εξουσία; Ή όταν θέλεις να δικαιολογήσεις ιδεολογίες, δόγματα, θρησκείες και δοξασίες; Είσαι πάντα επιδειξίας και αλαζόνας μπροστά στην αυθεντία που η ανωριμότητά σου σε σπρώχνει να την προσεγγίσεις. Χαμογελάς υποτακτικά και με δόσεις φιλαρέσκειας, «υπογράφοντας» δηλώσεις μετάνοιας, όπου βρεις και όπου σου τις ζητήσουν.
Έτυχε να ρίχνω πάλι ματιές στον Χρόνη Μίσσιο τη μέρα που ο Τσίπρας πήγε στο Άγιον Όρος. Άτιμη συγκυρία, γιατί μου έφερε στο μυαλό συνειρμούς και διλήμματα.
Ο Μίσσιος πέθανε τον Νοέμβριο του 2012. Τι ιδιαίτερο είχε; Ήταν αριστερός που βίωσε την διάττουσα τροχιά της ουτοπίας και δεν τη διάβασε στα «ευαγγέλια» των θεωρητικών. Ο κύκλος της επαναστατικής του ζωής άρχισε από τη γνήσια λαϊκότητα της καταγωγής του, συνεχίστηκε με το όραμα του δίκαιου κόσμου, πήρε τη φόρμα του μέσα στις φυλακές και στα ξερονήσια και κατέληξε στα σπουδαία βιβλία του, αποστάγματα ανθρωπισμού και λαϊκής σοφίας. Να, λοιπόν, ένας αριστερός. Μάγκας, γενναίος, επαναστάτης και απόλυτα αληθινός!
O Μίσσιος και πολλοί άλλοι καβάλησαν την ιδεολογία, πάλεψαν να τη ζήσουν χαμογελώντας ελεύθερα από πάθος, και όταν το όχημα σκούριασε είχαν το θάρρος να το πετάξουν στα βράχια. Αυτός και άλλοι που δεν μίλησαν ποτέ (λίγοι απέμειναν πλέον στη ζωή), βίωσαν την αριστερά και την πήραν μαζί τους για πάντα. Από την άλλη μεριά, δεξιοί και «εθνοπατριώτες» έζησαν το άλλο όραμα και μαζί με την ίδια γενιά των αριστερών, χάθηκαν με τις εμπειρίες τους.
Με λίγα λόγια, κάθε ιδεολογία υπάρχει όσο υπάρχουν οι άνθρωποι που τη βιώνουν. Κάποτε τελειώνει η προσπάθεια και μένουν μόνο οι λέξεις, καλό όργανο προπαγάνδας και ψεύδους στα χέρια των πονηρών. Δεν ξέρω πόσο υπερβολικός είμαι, αλλά δεν εμπιστεύομαι πια τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν λέξεις που άδειασαν από νοήματα. Ξέρω ότι το κάνουν από δειλία αλλά είναι το ίδιο αναξιόπιστοι με τους πονηρούς.
Για σκέψου, λοιπόν, τι κάνουν οι εξουσίες για να χειριστούν τις «κρίσιμες μάζες». Μιλούν πάντα σοβαρά για αστεία πράγματα και μετά τους ζητούν να χαμογελάσουν. Ο άθεος Τσίπρας μεταλλάσσεται σε «σοβαρό» θεματοφύλακα των ιερών παραδόσεων κι ο «μποέμ» Σαμαράς προσποιείται την «εθνοπροοδευτική» αμερικάνικη καρικατούρα. Και οι δύο, όμως, «χαμογελούν» από ιδεολογική «σοβαρότητα», επαιτώντας και το συναινετικό χαμόγελο των άλλων. Αλλά στην πραγματικότητα, ούτε δεξιά υπάρχει πια που εκσυγχρονίζεται, ούτε αριστερά που λογικεύεται. Πουκάμισα αδειανά οι ιδεολογίες για κορόιδα και αφελείς. Κρυμμένα τα «κουφάρια» τους μέσα στο σπίτι των κομμάτων, για να εισπράττουν παράνομα τη «σύνταξή» τους...
Κι αντί να σπάσουν τα δεσμά των μαζών που πρόκειται να σιγοντάρουν την εκλογή τους, αντί να ξυπνήσουν από τον λήθαργο το ιδιότυπο ελληνικό λούμπεν, το σπρώχνουν ακόμα πιο βαθιά στη σήψη και στην παραπλάνηση.
Η δημοκρατία δεν μπορεί παρά να στηρίζεται σε μία και μοναδική ιδεολογία, τον ανθρωπισμό. Γιατί ανθρωπισμός σημαίνει παιδεία, δικαιώματα, ώριμες συνειδήσεις και πάνω απ΄όλα ευθύνη του ανθρώπου απέναντι στη συλλογικότητα της ζωής του. Ο εθνοκρατισμός  και ο σοσιαλισμός γραφικές  εκφάνσεις του ανθρωπισμού ήταν που απέτυχαν. Με πόση σοβαροφάνεια πια θα υποκρινόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να κυνηγάμε φαντάσματα; Γιατί δεν σταματάμε πια να δουλευόμαστε μεταξύ μας; Γιατί προσπαθούμε να πείσουμε τον «τοξικομανή» της ευμάρειας ότι θα του εξασφαλίσουμε περισσότερες «δόσεις» μέσα από τα σκιάχτρα του παρελθόντος;
Τον Χρόνη Μίσσιο θα τον ανοίγω πιο συχνά. Γιατί εκεί μέσα βρίσκω, ολόιδιους, όλους αυτούς τους «χαμογελαστούς» μουρτζούφληδες που στρατεύονται στη σοβαροφάνεια της «αριστεράς», του «πατριωτισμού», του καταναλωτισμού, του πνευματικού ναρκισσισμού (μεγάλη μάστιγα…) και του κάθε κομφορμισμού που δίνει «μάσκες να γυρνούν, στο καρναβάλι ετούτο». Όλους αυτούς που ζητούν πάντα «από τον παρία, τον ""Σαλονικιό"", που χρόνια και χρόνια προσπαθούν να εξοντώσουν, απλώς, αντί για δήλωση, να τους χαμογελά…»!","Είχα ακούσει διάφορα για τη συμπεριφορά πατεράδων σε γήπεδα, αλλά δεν το πίστευα. Εμείς στην οικογένεια κάνουμε άλλα αθλήματα κι έτσι δεν έτυχε να βρεθώ σε προπόνηση πιτσιρικάδων ούτε σε αγώνες παιδικών πρωταθλημάτων. Το προηγούμενο Σάββατο όμως, «απόλαυσα» από κοντά την καυτή ατμόσφαιρα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, μεταξύ δωδεκάχρονων.
Προτού αρχίσει το ματς, όλα ήταν ήρεμα. Οι μικροί έκαναν ζέσταμα, οι προπονητές τους κοίταζαν και στις χαμηλές κερκίδες υπήρχαν παρέες με γονείς που κράταγαν καφέδες και νερά στο χέρι. Ήρθε κι ένα διαιτητής και το παιχνίδι ξεκίνησε. Οι μπλε έπαιζαν με τους πορτοκαλί, αλλάζοντας γρήγορες πάσες και παρουσιάζοντας μια όμορφη εικόνα, που είχα καιρό να τη δω. Άλλωστε έχω και κάτι χρόνια να πάω σε γήπεδο. Επειδή μ΄ αρέσει όμως, να κόβω φάτσες, έριχνα κλεφτές ματιές σ΄ έναν ευτραφή κύριο που κράταγε μια τεράστια αρμαθιά κλειδιά και τα μέτραγε, συνεχώς. Τι διάολο, δεσμοφύλακας ή αποθηκάριος είναι, σκέφτηκα. Κάτι δε μου πήγαινε καλά μ΄ αυτόν. Δεν έπεσα έξω στις υποψίες μου. Με το που έγινε το πρώτο τζαρτζάρισμα, πετάχτηκε πάνω. Με το δεύτερο, τρίτο άρχισε να ανεβοκατεβαίνει τις σειρές και να ωρύεται. Όταν μάλιστα, ο διαιτητής άφησε μια σκληρή φάση να εξελιχθεί, μαζεύτηκαν καμιά δεκαριά, με πρωταγωνιστή πάντα τον χοντρούλη κύριο και τα έχωναν σε παιδιά και διαιτητή. Δεν πίστευα στ΄ αυτιά μου. Ο φίλος μου, που έπαιζε ο γιος του, άρχισε να γελάει. Είδες, μου λέει; Αυτό γίνεται κάθε Σάββατο. Ώσπου να τελειώσει, έτσι θα κάνουν. Κάποιες φορές έρχεται ο φύλακας για να τους ηρεμήσει...
Άρχισα να σκέφτομαι διάφορα. Πρώτα αναρωτήθηκα για την κρυμμένη βαρβαρότητα που κρύβουν μέσα τους κάποιοι γονείς, ύστερα για το ότι «ζουν ανάμεσα» μας και στο τέλος ότι ψηφίζουν… Αλλά δεν ήταν αυτό που με προβλημάτισε πιο πολύ. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η απάθεια των προπονητών και ο διαιτητής. Και καλά, αυτός μπορεί να είναι μαζόχας για να πάει τα Σάββατα για λίγα ψωροευρώ (πόσα να του δίνουν, αλήθεια…). Οι προπονητές όμως; Δεν αισθάνονται υπεύθυνοι και έκθετοι μπροστά στους αθλητές τους; Δεν υπήρξε κάποιος να τους κεντρίσει τη συνείδηση του παιδαγωγού που πλάθει έναν ξύπνιο, ευέλικτο και αποτελεσματικό ποδοσφαιριστή; Δεν άκουσαν αυτοί τίποτα για τους μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους που επιλέγουν πλέον, τα ταλέντα απ΄ τις πνευματικές τους επιδόσεις; Τίποτα. Καμία αντίδραση. Επέτρεπαν αυτό το κακόγουστο σκηνικό και μάλιστα φώναζαν και οι ίδιοι πολύ αυστηρά στους παίκτες τους για να εναρμονιστούν με την ατμόσφαιρα.
Όταν έφυγα, κατάλαβα ότι κι εδώ, όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις, οι παρεξηγημένοι κανόνες της αγοράς κερδίζουν τις ανεύθυνες «συνειδήσεις» των ανθρώπων. Οι γονείς πληρώνουν και ο «πελάτης» έχει πάντα δίκιο. Ακόμα κι όταν βρίζει το παιδί του ή τα παιδιά των άλλων. Και πάντα κερδίζει αυτός που προκαλεί περισσότερο κι όχι ο άλλος που κάθεται ήσυχος και δε μιλάει. Γι΄ αυτό οι προπονητές δεν αντιδρούν κι αφήνουν τη χυδαιότητα να εξελίσσεται.
Ποια λύση υπάρχει; Πάντα το σχολείο είναι η λύση. Αλλά έχει γίνει πια ανέκδοτο και ρητορεία. Δυο ώρες γυμναστική την εβδομάδα και με τους περισσότερους γυμναστές να «βολτάρουν» στο προαύλιο, σχολικός αθλητισμός δεν υπάρχει. Όλο και λιγότερο ακούς για ομάδες του σχολείου, για σχολικά πρωταθλήματα και για δραστηριότητες που οργανώνονται και καθοδηγούνται από την εκπαιδευτική κοινότητα. Τι να φέρω στο μυαλό μου τώρα; Τη σημασία των ομαδικών αθλημάτων, τη συλλογική συνείδηση μέσα από την κοινή δράση, την προσπάθεια όλων που θα στηρίξει την ταυτότητα του σχολείου, την εκτόνωση των εφηβικών ενστίκτων και της επιθετικότητας; Όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα θα έπρεπε να τα δουλέψει στη σκέψη του ο γυμναστής αλλά το κυριότερο θα ήταν η υπεύθυνη καθοδήγηση για μια κουλτούρα άμιλλας και αξιοπρέπειας στον αθλητισμό και στο ποδόσφαιρο. Γιατί κακά τα ψέματα, είναι ο βασιλιάς των σπορ και το πιο θεαματικό άθλημα. Κι ας κρύβει βία, σκληρή αντιπαράθεση, επιθετικότητα και μερικές φορές βαρβαρότητα. Αν υπάρχει υπεύθυνος άνθρωπος να διδάξει συμπεριφορές και ηθική, όλα όμορφα γίνονται.
Αυτά λοιπόν με το ποδόσφαιρο των μικρών. Αφέθηκαν κι αυτοί απροστάτευτοι, στην ανευθυνότητα του φαντασμένου «πελάτη» που ονειρεύεται ότι ο πιτσιρικάς του θα πάρει κάποτε, μεταγραφή στον Ολυμπιακό και θα τα κονομήσουν… Μέχρι τότε, θα βρίζει, θα ουρλιάζει και θα θυμίζει όχλο στο Κολοσσαίο. Τι τώρα, θα κάτσει το σχολείο ν΄ ασχοληθεί με κουλτούρες και συμπεριφορές στις ομάδες; Αφού οι πατεράδες τα πάνε μόνοι τους στους «συλλόγους»… 
Ακόμα όμως, δεν έμαθα τι τα ήθελε τόσα κλειδιά ο φωνακλάς πατέρας. Θα μάθω, πού θα πάει",True
"Ο τίτλος είναι παραπλανητικός και υπερφίαλος. Δεν ξέρω «τι ψηφίζουμε». Το μόνο που ίσως θα μπορούσα να σας πω είναι «τι ψηφίζω» αλλά και αυτό δεν νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία. Άλλωστε ένας δημοσιογράφος που έχει γνωρίσει  13 πολιτικούς αρχηγούς (βάζω μέσα και δύο εκλιπόντες) δεν ψηφίζει με την καρδιά του - δεν έχει - αλλά επιλέγει κάνοντας στυγνούς υπολογισμούς. Σαν τον βουβαλοτρόφο που γνώρισα τον χειμώνα στην Κερκίνη. Μαστίγωνε άγρια και περιόριζε τον βούβαλο του κοπαδιού και όταν τον ρώτησα γιατί είναι τόσο αυστηρός μαζί του, μου απάντησε «γιατί θέλω να πάρει τα πάνω του ο νέος βούβαλος που έχω βάλει στο κοπάδι». Αντίστοιχα «σχέδια» είχε και για τις βουβάλες. «Αυτηνής  το παιδί της το πήρα, γιατί είναι πολύ εγωίστρια και δεν το τάιζε πολύ». Ήταν φανερό ότι ο βουβαλοπαραγωγός είχε ένα δικό του πλάνο ανάπτυξης του κοπαδιού, μακριά από συναισθηματισμούς και πολύ το ζήλεψα.
Ας επιστρέψω όμως στους πεζούς εκλογικούς υπολογισμούς. Οι κάλπες θα βγάλουν νικητή τον Σαμαρά ή τον Τσίπρα. Και εγώ δεν θέλω παντοδυναμία ούτε του ενός, ούτε του άλλου και… εξηγούμαι. Ο Τσίπρας είναι ένας μεγάλος παίχτης της πολιτικής. Οι αντίπαλοί του όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν τόσο το καλύτερο γι αυτούς. Πήρε μερικές «κομμουνιστογενείς ομάδες διαμαρτυρίας» και μέσα σε λίγα χρόνια τις έκανε… αξιωματική αντιπολίτευση και ίσως κυβέρνηση. Και μην μου πείτε ότι τα κατάφερε επειδή ήταν λαϊκιστής. Αν ήταν έτσι κάποιοι δεν θα έχαναν ποτέ την εξουσία στην Ελλάδα. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ - παρεμπιπτόντως - όταν καταγγέλλουν τον ΣΥΡΙΖΑ για λαϊκισμό θυμίζουν τις γριές πόρνες που ωρύονται όταν στην πιάτσα σκάει κάποια νεώτερη.

Τι άλλο όμως διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από τον Τσίπρα; Φοβούμαι τίποτα (και συγνώμη Συνιστώσες). Το Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο δεν διαθέτει ούτε επαρκή στελέχη ούτε στοιχειώδες πρόγραμμα. Και αν επιμένουν ότι είναι κυβερνητικό πρόγραμμα το 16σέλιδο που «μοίρασε» η Αυγή στις 3 Ιουνίου, τότε και η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (του 1789) αρκεί για την νέα παγκόσμια διακυβέρνηση.

Πάμε τώρα στον Σαμαρά. Ακόμη και αν δεχτώ ότι είναι ένας μοντέρνος δεξιός (πράγμα που αντιβαίνει στην κοινή λογική) η ομάδα που διοικεί μοιάζει με ναυαγοσώστες μετά από τσουνάμι. Με καμία δύναμη και όσο και να κάνεις εκπτώσεις, δεν θα βρεις ανάμεσά τους, πάνω από πέντε (αριθμός 5) υπουργούς και πέντε (αριθμός 5) υφυπουργούς. Επίσης δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στο ένστικτο του «αρχηγού». Έβγαλε τον κόσμο στον δρόμο για το πρώτο μνημόνιο, υπέγραψε το δεύτερο, συμφώνησε να γίνει πρωθυπουργός ο Πετσάλνικος και μετά φαγώθηκε να «ρίξει» τον Παπαδήμο; Δηλαδή; Βγάζετε εσείς κανένα συμπέρασμα;

Και αφού δεν θέλω παντοδύναμα τα φαβορί, τότε τι θέλω; Τα αποτελέσματα πρέπει να είναι τέτοια, που ο Σαμαράς (στην περίπτωση που είναι πρώτος) πρέπει να αναγκαστεί να συνεργαστεί με τον Βενιζέλο (τουλάχιστον) και ο Τσίπρας στην περίπτωση που είναι αυτός ο νικητής να υποχρεωθεί να συνεργαστεί με τον Κουβέλη (τουλάχιστον). Να μην καταβαραθρωθεί  (και άλλο) δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και μπατάρει η χώρα (στην λαϊκή) δεξιά και να ενισχυθεί η ΔΗΜΑΡ για να μην μπατάρει η χώρα (στην συντηρητική) αριστερά. Θα μπορούσα να σας το θέσω κι αλλιώς. Φαντάζεσθε τον Σαμαρά, αυτοδύναμο; Τον Τσίπρα;

Το ερώτημα αποκτά εφιαλτικές διαστάσεις όταν στη θέση των αρχηγών βάλουμε τα ονόματα των κομμάτων τους. Πιστεύει κανείς ότι τα παλικάρια της Συγγρού μπορούν να λύσουν τα θέματα της Παιδείας, της Υγείας, καλύτερα και από αυτούς ακόμη τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ;  Ή ότι οι σύντροφοι της Κουμουνδούρου μπορούν να κρατήσουν μόνοι τους την Ελλάδα στην Ευρώπη (δεν μιλώ για προθέσεις - μιλώ για ικανότητες). Όχι δεν μπορούν για τον απλούστατο λόγο ότι στα κόμματα υποεκπροσωπείται η ικανή Ελλάδα. Κοιτάξτε γύρω σας και αναρωτηθείτε ποιος από αυτούς που θαυμάζετε (φίλους, συγγενείς, γνωστούς) θα πήγαινε να γραφτεί σε ένα κόμμα; Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα πήγαινε στα κόμματα εξουσίας να παίζει «γύρω - γύρω όλοι» με τις μίζες και ποιος σοβαρός άνθρωπος θα πήγαινε στα κόμματα της αριστεράς να απαγγέλνει Μαρξ και πότε πότε Στάλιν (άντε και ΜΑΟ). Η μόνη λύση λοιπόν είναι η σύμπλευση των (λίγων) αξίων που έχουν εμπλακεί στην πολιτική. Τα κόμματα μας - όλα τα κόμματα - είναι κατάλοιπα της Ελλάδας που φεύγει. Δείτε πως κατάντησαν την χώρα αυτή την τελευταία προεκλογική εβδομάδα. Αφίσες και πανό παντού! Το άγχος τους, παραμέρισε όλες τις αρχές και όλες τις συμφωνίες.  Και δείτε τι έκαναν για να καλύψουν το αίσθημα ασφάλειας του πολίτη (που ξαφνικά (!) προέκυψε). Στον ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψαν τον αστυνόμο της γειτονιάς (ΠΑΣΟΚ 2000) και η Νέα Δημοκρατία τα … γιασεμιά στις γειτονιές (Αλέκος Σακελάριος 1960).

Ας επιμείνουμε λοιπόν  στους στυγνούς υπολογισμούς μας. Η χώρα (με αφορμή κυρίως τις αστοχίες του ΓΑΠ και της … Ντόρας που έχασε την αρχηγία της ΝΔ το 2009 - αλλά όλα αυτά είναι άλλο θέμα) πήρε ένα νέο δρόμο τα τελευταία χρόνια. Αυτή η πορεία δεν θα αλλάξει. Μπορεί ίσως να διακοπεί με μια Σαμαρική παρένθεση λίγων μηνών όμως στο τέλος του δρόμου ο Τσίπρας θα κυβερνήσει. Θα πετύχει; (Αρχίζω να νιώθω σαν Πυθία). Είναι νωρίς ακόμη για να το πεις. Για να το μάθεις πρέπει να ψηφίσεις σε αυτές τις εκλογές - και να τον ορίσεις. Είναι ο επαναληπτικός τελικός ή μήπως είναι ο ημιτελικός;

Οκτακόσιες σαράντα λέξεις έγραψα, στο ίδιο σημείο γύρισα. Γαμώ το κομπιουτεράκι μου και τους υπολογισμούς μου!","Άκουσα κάποτε σε ένα σεμινάριο κάποιον να λέει πως κανείς δεν πέθανε από κακό φωτισμό. Φυσικά διαφώνησα κάθετα, όπως θα διαφωνήσουν συγγενείς θυμάτων αρκετών τροχαίων, εργασιακών ατυχημάτων και διαφόρων εγκλημάτων όπου ο φωτισμός έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Ο κατάλληλος φωτισμός όχι μόνο είναι σημαντικός παράγοντας στη διαμόρφωση άνετου περιβάλλοντος διαβίωσης και εργασίας για όλους, αλλά επίσης βελτιώνει την ποιότητα ζωής πολλών ανθρώπων με ιδιαίτερες ανάγκες ενώ μειώνει και την επικινδυνότητα πολλών χώρων. Φυσικά όλα ξεκινούν με τον τύπο τεχνολογίας που χρησιμοποιούμε και θέλω με το παρόν κείμενο να αναφέρω συνοπτικά κάποιους κινδύνους που κρύβονται πίσω από την κακή χρήση ή λάθος επιλογή πηγής φωτός στο σπίτι μας αλλά και στον δρόμο. Φωτολογία λοιπόν (νέος όρος για τις ανάγκες του άρθρου) ώστε το φέγγε μου να περπατώ να γίνει φέγγε μου με ασφάλεια να ζω. Για περισσότερες πληροφορίες και λεπτομέρειες μπορείτε να ανατρέξετε στη βιβλιογραφική πηγή που βρίσκεται στο τέλος.
1- Το μπλε φως (κυρίως 460 - 480 nm) έχει τη δυνατότητα να μειώσει τα επίπεδα μελατονίνης, προκαλώντας διαταραχές στον κιρκάδιο ρυθμό και τον ύπνο μας, με σημαντικές επιπτώσεις στην υγεία. Μια τέτοια διαταραχή οδηγεί ακόμα και σε αυξημένα ποσοστά καρκίνων, όπως του στήθους σε νοσοκόμες που κάνουν νυχτερινές βάρδιες, σύμφωνα με δημοσιευμένες μελέτες. Οπότε τις βραδινές ώρες καλό είναι να αποφεύγουμε οθόνες και ψυχρό φωτισμό. Οι λαμπτήρες πυράκτωσης/αλογόνου και φθορισμού ή LED με θερμό λευκό φως είναι καταλληλότεροι.
2- Οι λαμπτήρες φθορισμού και πολλοί λαμπτήρες υψηλής πίεσης (μεταλλικών αλογονιδίων και νατρίου) περιέχουν υδράργυρο του οποίου η χρήση έχει απαγορευτεί σε πολλά ηλεκτρονικά προϊόντα, σύμφωνα με την οδηγία RoHS. Αν και είναι πολύ πιο επικίνδυνος στην οργανική του μορφή (θανάσιμες νευρολογικές διαταραχές - Καταστροφή της Μιναμάτα), καλό είναι να τον αποφεύγουμε έτσι κι αλλιώς, ειδικά αν έχουμε να κάνουμε με χώρους όπου βρίσκονται τροφές όπως η κουζίνα μιας και δεν θα θέλαμε εκεί να σπάσει λαμπτήρας. 
3- Κάποιοι λαμπτήρες (αλογόνου και μεταλλικών αλογονιδίων) εκπέμπουν υπεριώδη ακτινοβολία, η όποια πρέπει να φιλτράρεται με χρήση εξωτερικών γλόμπων, ειδικού χαλαζία και προστατευτικών καλυμμάτων. Οι λαμπτήρες αυτοί πρέπει να ελέγχονται για φθορές και να αντικαθιστούνται τακτικά.
4- Σε μεγαλύτερες ηλικίες μειώνεται η διαπεραστικότητα του φακού του ματιού από το φως και μεγαλώνει η σκέδαση των μικρών μηκών κύματος (μπλε) με αποτέλεσμα τη θάμβωση, την ενόχληση αλλά και τη φθορά διαφόρων τμημάτων του ματιού (blue light hazard). Λαμπτήρες δίχως μπλε ακτινοβολίες λοιπόν πρέπει να προτιμώνται για το σπίτι του παππού και της γιαγιάς (πυράκτωσης και φθορισμού ή LED με θερμό λευκό).
5- Δεν χρησιμοποιούνται στον γενικό φωτισμό αλλά λόγω κινδύνου συμπεριλαμβάνω στη λίστα τα λέιζερ που κυκλοφορούν στο εμπόριο, τα οποία δεν θεωρούνται ασφαλή εάν έχουν ισχύ μεγαλύτερη των 5 mW (ανήκουν στις κατηγορίες IIIb και IV που δεν είναι για το περίπτερο της γειτονιάς). Σε κάθε περίπτωση πρέπει να αποφεύγεται η απευθείας οπτική επαφή με την πηγή και οι γονείς να προσέχουν διότι τα παιδιά πλέον προμηθεύονται μεγάλης ισχύος λέιζερ κυρίως από το διαδίκτυο.  
6- Το τρεμόπαιγμα (flicker) σχεδόν όλων των λαμπτήρων (που δεν έχουν ηλεκτρονικά όργανα λειτουργίας ή κύκλωμα διόρθωσης έντασης) στα 100 Hz (το διπλάσιο της συχνότητας του εναλλασσόμενου ρεύματος στο σπίτι μας), δεν γίνεται αντιληπτό από το μάτι αλλά μπορεί να προκαλέσει πονοκεφάλους (δεν φταίει πάντα ο συνάδελφος) και να επιβαρύνει άτομα που πάσχουν από φωτο-επιληψία ή ημικρανίες. Μπορείς να τσεκάρεις εύκολα αν υπάρχει έντονο flicker με την φωτογραφική κάμερα του κινητού σου. Κάποια LED έχουν χειρότερο τρεμόπαιγμα από πυράκτωσης και φθορισμού ενώ άλλα LED με κατάλληλο κύκλωμα έχουν μηδενικό. Αν πας να αγοράσεις λαμπτήρες μπορείς με το κινητό να τσεκάρεις τους αναμμένους και αν σε ρωτήσουν οι πωλητές τι κάνεις πες τους να διαβάσουν το άρθρο Πονοκέφαλος στο γραφείο; Τα φώτα!
7- Η περιφερειακή όραση είναι πολύ σημαντική σε θέματα ασφάλειας (οι εγκληματίες ή οι πεζοί όταν οδηγείς πετάγονται συνήθως από τα πλάγια) οπότε οι πηγές φωτός που χρησιμοποιούνται θα πρέπει να διεγείρουν τα ραβδία του ματιού. Λαμπτήρες με μπλε ακτινοβολίες (μπλε ή ψυχρό λευκό διαφόρων τεχνολογιών) πρέπει να προτιμώνται στους δρόμους σε σχέση με τους λαμπτήρες νατρίου (κίτρινο-πορτοκαλί) που είναι διαδεδομένοι (με κάποιες εξαιρέσεις όπως περιοχές με ομίχλη).
Ελπίζω πως όσο αυξάνεται η γνώση μας για τις επιδράσεις της κάθε ακτινοβολίας αλλά και το εύρος προϊόντων, τόσο περισσότερο οι πηγές φωτός να αντιμετωπίζονται ως μια σοβαρή τεχνολογία και όχι ως ένα αναλώσιμο δίπλα στις φακές στο σούπερ μάρκετ. Το φως αλλάζει τα πάντα και ο σωστός σχεδιασμός κάνει τη διαφορά μεταξύ άνετης ζωής και ενός επικίνδυνου περιβάλλοντος. Βρείτε κάποιον να σας αλλάξει τα φώτα αν χρειάζεται, για το καλό σας.",False
"Το έγραψε μεταξύ άλλων ο κ. Γιάννης Βαρουφάκης στις 3.8.2012 εδώ στο protagon.gr και απορούσε μάλιστα που η Τράπεζα της Ελλάδος και ο πολυπράγμων διοικητής της κ. Προβόπουλος δεν έχουν επέμβει. Διότι, όπως εξηγούσε σ` εκείνο το άρθρο, αυτά τα δάνεια δεν αποτελούν παρά ταχυδακτυλουργίες καθώς  μια Τράπεζα  Α μπορεί να δανείζει τη Β με ένα ποσό για να κάνει (τάχα) αύξηση του μετοχικού της κεφαλαίου με αυτά τα χρήματα και στη συνέχεια η Β να τα ξαναδίνει πίσω στην Α για να κάνει κι εκείνη το δικό της ανάλογο «σόου». Ενώ βέβαια είναι και οι δυο ουσιαστικά σε πτώχευση. Εγώ λοιπόν μπορώ τα παραπάνω να σας τα εξηγήσω καλύτερα και από τον κ. Βαρουφάκη και να σας δείξω μάλιστα από πού αντέγραψαν μέχρις ενός σημείου αυτό το απλό και επικερδές κόλπο.

Όλα άρχισαν όταν ο Καραγκιόζης και ο Μπάρμπα-Γιώργος έτυχε να έχουν στα χέρια τους κάποιο ποσό χρημάτων και αποφάσισαν να πάνε ν` αγοράσουν με αυτά τα λεφτά ένα βαρελάκι ούζο και ένα ποτηράκι γυάλινο με σκοπό να στηθούν στο πανηγύρι ενός γειτονικού χωριού και εκεί να πουλάνε το ούζο στους διψασμένους πανηγυριώτες με το ποτηράκι.  Είχαν συνολικά ένα πενηντάρικο, για κακή τους τύχη το ούζο κόστιζε 49 και το ποτηράκι 0.5, άρα έμειναν και 50 λεπτά στο ταμείο της… επιχείρησης. Έτσι ξεκίνησαν για το χωριό, ο ένας φορτωμένος το βαρελάκι και το ποτηράκι, ο άλλος με τα πενήντα λεπτά στην τσέπη. Καλοκαίρι, ζέστη και κάποια στιγμή κάθονται στη σκιά ενός δέντρου. Λέει λοιπόν αυτός που είχε τα χρήματα:

Να σου δώσω ένα πενηνταράκι θα μου δώσεις ένα ουζάκι;

Να ιδώ πρώτα τα λεφτά και μετά θα σου δώσω, ήταν η απάντηση. Πράγματι παίρνει το πενηνταράκι από τον άλλο και του δίνει ένα ποτηράκι ούζο. Σε λίγο λέει κι εκείνος, που τώρα ζέσταινε τη δική του τσέπη το πενηνταράκι: Έχω ένα πενηνταράκι, να το δώσω και να πάρω ένα ουζάκι; Οπότε καταλαβαίνετε την κατάληξη. Το βαρελάκι άδειο, Καραγκιόζης και Μπάρμπα-Γιώργος να παραπατάνε από το μεθύσι και με ένα πενηνταράκι όλο κι όλο να πηγαινοέρχεται μεταξύ τους.

Όπως προειδοποίησα αυτό το κόλπο αντέγραψαν οι ρηξικέλευθοι Τραπεζίτες μας και γυρνούν τα λεφτά από τη μια Τράπεζα στην άλλη, ουσιαστικά σε πτώχευση όλες βέβαια, αλλά εδώ (και μόνον εδώ)αρχίζουν να διαφοροποιούνται από τον Καραγκιόζη και τον Μπάρμπα Γιώργο. Διότι τις Τράπεζες, παρ` όλη την καραγκιόζικη συμπεριφορά τους, έρχονται ελληνικό κράτος και ευρωπαϊκή ένωση, να τις σώσουν. Με χρήματα των λαών της Ευρώπης. Και εκεί είναι νομίζω που πρέπει να αγριέψουμε εμείς… οι λαοί. Να καταλάβουμε δηλαδή ότι οι Τραπεζίτες μαζί με τους παρατρεχάμενους υψηλόμισθους υπαλλήλους τους έχουν πλέον γίνει  ταξικός  εχθρός. Όπως το είχα εξηγήσει και λίγες ημέρες πριν τις εκλογές, δεν ήταν κανένας ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και καμιά Ν.Δ. που διεκδικούσαν την πρώτη θέση. Ήταν από τη μια οι Τραπεζίτες και από την άλλη όλοι εμείς που δεν είχαμε κανένα φιλικό δεσμό με αυτές αλλά μόνο χρέη. Και τις εκλογές τις κέρδισαν οι Τραπεζίτες οπότε τώρα κάνουν ό,τι θέλουν.

Σύμφωνα με το Μνημόνιο ΙΙ, θα πρέπει να καταβληθούν στις Τράπεζες 50 Δισεκατομμύρια και από αυτά ήδη περιμένουν μέχρι το Σεπτέμβριο να τσεπώσουν 19 Δισεκατομμύρια. Αυτοί που έφεραν τις Τράπεζες στη χρεοκοπία τώρα θα πάρουν βοήθεια. Αυτό που δεν προσφέρθηκε δηλαδή στον Καραγκιόζη και τον Μπάρμπα-Γιώργο όταν έπεσαν έξω.

Είναι χαρακτηριστικό πως η Τράπεζα που δεν πέρασε τις «εξετάσεις» των Ευρωπαίων πέρυσι, παρ` όλο που ήταν γνωστά τα θέματα από πριν, τώρα συζητείται να της δώσουν με τις συγχωνεύσεις το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο για να έλθει στα ίσα με τις άλλες τρεις.

Γενικότερα δίδονται χρήματα από το κράτος στις ιδιωτικές Τράπεζες σαν ενίσχυση και αυτές μπορούν έτσι να αγοράζουν κρατικές Τράπεζες!

Οι αγορές όπως αυτή της Αγροτικής από την Πειραιώς πραγματοποιούνται σε χρόνο μηδέν αλλά παραδόξως έχουν προλάβει και την ίδια ημέρα, δηλαδή την Παρασκευή, ημέρα της αναγγελίας, έγινε και η απαραίτητη δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Όμως ο Υπουργός Οικονομικών Στουρνάρας δεν θεώρησε απαραίτητο να εμφανιστεί στα Μέσα Ενημέρωσης και να εξηγήσει στους Έλληνες πολίτες ποιο ήταν το όφελος γι αυτούς και το ελληνικό κράτος.

Ενώ υπάρχει πτώση στα κέρδη τους, κλείνουν υποκαταστήματα για λόγους οικονομίας, παίρνουν κρατική ενίσχυση για να επιβιώσουν, επαναλαμβάνω μετά από τα λάθη που έκαναν  δανείζοντας χρήματα ανεξέλεγκτα με τη βοήθεια και δολοφονικά εντατικής διαφήμισης, τα υψηλόβαθμα στελέχη, για άλλη μια χρονιά έδωσαν αυξήσεις στους εαυτούς τους.

Στις πιέσεις της Τρόικας να βγάλουν σε πλειστηριασμό τα σπίτια όσων δεν πληρώνουν κανονικά τα δάνειά τους και στις πιέσεις των πολιτικών για κούρεμα των στεγαστικών δανείων ποια είναι η αντίδρασή τους; Αρνούνται πεισματικά το κούρεμα και για να μην γραφούν στον ισολογισμό τους ζημιές από απούλητα σπίτια μη εξυπηρετούμενων δανείων (=κανόνια) θα τα εκχωρήσουν σε ξεχωριστές εταιρείες(=εταιρείες αξιοποίησης ακινήτων). Αυτές θα κυνηγήσουν αδυσώπητα τους ιδιοκτήτες, και στην καλύτερη περίπτωση θα τους επιτρέψουν να πληρώνουν ενοίκιο για να μένουν στο χαμένο πια σπίτι τους(!) και θα επιστρέφουν κάποια ποσά από αυτή τη δραστηριότητα στις Τράπεζες(Ποντίκι, 16.8.2012).

Οι διάφορες λαμογιές τους έφθασαν να επισημανθούν ακόμη και από ξένους δημοσιογράφους όπως του Πρακτορείου Reuter`s όπου έγινε γνωστή η κομπίνα: δίνω σε κάποιον ένα γερό δάνειο, αγοράζει ένα ακριβό ακίνητο, νοικιάζω ως Τράπεζα ένα τμήμα του για υποκατάστημά μου αλλά με πολύ υψηλό ενοίκιο και αυτός μου αποπληρώνει πανεύκολα το δάνειο και του μένει το ακίνητο.

Τραπεζίτες σε κρατική Τράπεζα έδωσαν δάνεια σε πολιτικά κόμματα που είναι αμφίβολο αν θα μπορέσουν να αποπληρώσουν (κάποια δεν θα υπάρχουν καν σε λίγο).

Οι τύποι είχαν φθάσει σε τέτοια ασυδοσία ώστε εκατοντάδες μεγαλοστελέχη δεν έκαναν καν φορολογική δήλωση. Ο Εισαγγελέας παρήγγειλε έρευνα σχετικά με το θέμα. Κάποιος μάλιστα διευθυντής, διορισμένος από το κράτος, πιάστηκε να έχει βγάλει  8 εκατομμύρια Ευρώ στο εξωτερικό, όταν δημιουργήθηκε ο πανικός πριν τις εκλογές.

Ταυτόχρονα στα ψιλά γράμματα των δανείων και των καρτών είχαν κλείσει οι άνθρωποι αυτοί τις πιο αντισυνταγματικές και τις πιο απαράδεκτες διατάξεις (π.χ. να πληρώνεις πρόστιμο αν αποπληρώσεις πιο νωρίς το δάνειό σου ).

Τα συμπεράσματα της Blackrock που έκανε κάποιους ελέγχους στις Τράπεζες παραμένουν πεισματικά αδημοσίευτα σαν να ήσαν κρατικά απόρρητα.

Είναι λοιπόν καιρός οι εξεγέρσεις του κόσμου να αποκτήσουν συγκεκριμένους στόχους. Τι βγήκε με το να είναι η Βουλή το αντικείμενο της αγανάκτησης των ανθρώπων στις πλατείες;. Οι μούτζες και οι βρισιές στο Σύνταγμα είναι μόνο ένα μέσο εκτόνωσης και υπονομεύουν την όποια σκιώδη δημοκρατική λειτουργία έχει απομείνει στον τόπο. Συγκεντρώσεις αυτό τον καιρό θα πρέπει να γίνονται έξω από τις Τράπεζες, που σήμερα είναι πραγματικά εστίες διαφθοράς με πρώτη την Τράπεζα της Ελλάδος που υποτίθεται επιβλέπει τις άλλες Τράπεζες ενώ οι πολίτες μπορούν να τις τιμωρούν και να τις κλονίζουν άμεσα αποσύροντας από τις πιο απαράδεκτες τα χρήματά τους. Πρόκειται για εχθρούς των πολιτών και πρέπει οι πολίτες να κάνουν και τους πολιτικούς να καταλάβουν (για το δικό τους συμφέρον έστω) πόσο αυτό τους έχει εξοργίσει.","Τα τελευταία κουρέλια που κάπως σκέπαζαν τη γύμνια μερικών από τις μεγαλύτερες ελληνικές ομάδες τα πήρε χθες το βράδυ ένα ελαφρύ μελτέμι που φύσηξε από την Ευρώπη. Έπαιξαν με ομάδες της με την ευρεία έννοια Ευρώπης (αφού μπορεί να έρχονται και από το Ισραήλ, τη Γεωργία ή το Καζακστάν) και είδαμε πόσο μετράνε οι δικές μας ομάδες και οι παίκτες που παίζουν σε αυτές. Ελπίζω πως μόνον κάποιοι λίγοι βλάκες, θα πουν ότι δεν είναι τα πράγματα και τόσο μαύρα αφού στους τρεις αγώνες κάναμε δυο νίκες. Γιατί μπορεί να νίκησαν ο ΠΑ.Ο.Κ. (2-0) και η Α.Ε.Κ. (1-0)και να έχασε ο Παναθηναϊκός (3-0), όμως η εμφάνιση και των τριών μας έβαλε σε μαύρες σκέψεις. Ίσως επίσης κάποιοι άλλοι να σκέπτονται ότι δεν είναι όλα αυτά και προς θάνατο. Ότι δηλαδή δεν χρειάζεται να μαραζώνουμε για μερικές στραβά δοσμένες κλωτσιές. Έτσι είναι για όποιον δεν θέλει να βάλει και τα χθεσινά αποτελέσματα μέσα στο γενικότερα απογοητευτικό κάδρο της ελληνικής καθημερινότητας. Εγώ μάλιστα φθάνω να το συνδέω και με τη γενικότερη στάση κάποιων από την Κυβέρνηση απέναντι σε προβλήματα που όχι μόνον αποδεικνύονται ανίκανοι να λύσουν αλλά τα επιδεινώνουν κιόλας.
Για την ομάδα του Παναθηναϊκού μπορείς να πεις ότι:
		Έκανε την ενδεκάδα των αντιπάλων της να φαίνονται τουλάχιστον Μπαρτσελώνα μπροστά του (όπως το έχει ξανακάνει με Κοπεγχάγη και Οντένσε) καθώς οι πράσινοι πάλι τα μούσκεψαν έχοντας επικεφαλής τον Κώστα Walker Κατσουράνη και συμπαίκτες-συνεργούς τον προσοντούχο αλλά αναξιόπιστο Μπουμσόνγκ,, τον πρωταθλητή στη συγχρονική κολύμβηση επί χόρτου Σπυρόπουλο, τον μπασκετμπολίστα Καντέ (ας του πουν όμως πότε δεν πιάνουν την μπάλα με το χέρι στο ποδόσφαιρο), τον αυτιστικό Λέτο, τον φιλότιμο (αλλά μόνον αυτό) Βύντρα.
		Ο προπονητής Φερέιρα αποτελείωσε τον Π.Α.Ο. βγάζοντας το Νίνη και βάζοντας το Βιτόλο. Για τον άνθρωπο αυτόν μπορείς να πεις ότι είναι σαν να πάνε έναν ειδικό στους υπολογιστές σε κάποιο χωριό της Αφρικής που δεν έχει καν ρεύμα και να τον βάλουν να κάνει μάθημα. Και όταν αυτός ζητήσει να του φέρουν έστω κάποιους φορητούς με μπαταρίες να του πουν ότι δεν υπάρχουν χρήματα ούτε γι αυτούς. Θα χρειαζόταν μεγάλη φαντασία από μέρους του για να μπορέσει να κάνει παρ` όλα αυτά μάθημα, κάτι που ο συμπαθής Φερέιρα δεν φαίνεται να διαθέτει.
		Ο αντιπαθής και πολυπράγμων Γόντικας από την άλλη, με την προχθεσινή ραδιοφωνική του συνέντευξη (SentraFM 103.3) μας έπεισε ότι πολλά λέει (για τον εαυτό του) αλλά λίγα (και ουσιαστικά) μπορεί να κάνει. Ήταν στ` αλήθεια σπαρακτικός όταν είπε πως δεν φανταζόμαστε σε τι κατάσταση βρίσκεται η ομάδα οικονομικά. Από την άλλη μας διαβεβαίωσε ότι εκείνος σκέπτεται και δρα με βάση μόνο τα πραγματικά γεγονότα. Και αμέσως μετά δεν δίστασε να φλυαρήσει για ώρα επάνω στην υποθετική εκδοχή του πόσο όλα θα ήταν διαφορετικά αν το σουτ του Νίνη αντί να χτυπήσει στο δοκάρι είχε μπει μέσα! Σήμερα ίσως θα είναι ακόμη πιο ευφραδής εξηγώντας τι θα γινόταν αν δεν ακυρωνόταν το μάλλον έγκυρο γκολ του Τοτσέ. Και θα μας πάρει κι εμάς γλυκά ο ύπνος.
		Ο κ. Γιάννης Βαρδινογιάννης συνεχίζει να εκδικείται τον Παναθηναϊκό και τις δικές του μετοχές δείχνοντας στους επικριτές του πόσο χειρότερα μπορούν να είναι όλα χωρίς αυτόν. Φαντάζομαι ότι μόνον κάποιος καλός καθηγητής σε Οικονομικό Πανεπιστήμιο θα μπορούσε να μας αναλύσει από επιχειρηματικής πλευράς τα πλεονεκτήματα αυτής της στάσης, που εμείς αδυνατούμε να κατανοήσουμε.
		Όσο για τους οπαδούς της ομάδας από όσα ακούγονται μάλλον έχουν πάρει πολύ λάθος την κατάσταση. Το να μην πάνε στον αγώνα είναι δικαίωμά τους. Το να πάνε και να δημιουργήσουν τόσα επεισόδια ώστε να τιμωρηθεί πολύ βαριά η ομάδα, όπως ακούγεται ότι έπεσε σαν πρόταση, θα είναι κακό γι αυτούς. Η ομάδα σαν εταιρεία ανήκει στον (αντιπαθή γι αυτούς) μεγαλομέτοχο. Η τιμή και η φήμη της ομάδας όμως ανήκει στους φίλους της και εξαρτάται από αυτούς. Και την ομάδα τους πρέπει να τη χαίρονται. Και τώρα που τους έχει ανάγκη αυτοί θα την κλωτσήσουν στο ευαίσθητο σημείο της; Αν θέλουν να κάνουν… κακό στο Βαρδινογιάννη ας πάνε όσο γίνεται περισσότεροι, ας μην τον αναφέρουν ούτε μια φορά, ας μείνουν εντελώς σιωπηλοί σε όλη τη διάρκεια του αγώνα ή ας φωνάζουν μόνο Παναθηναϊκός και τίποτ` άλλο ώστε να μη δώσουν καμιά δικαιολογία και στους παίκτες και ας φύγουν στο τέλος σαν πραγματικοί κύριοι. Αποκλεισμένοι ίσως αλλά τζέντλμεν.
Η βραδιά είχε και νίκη της Α.Ε.Κ., που δεν μπορεί όμως να μην έβαλε σε σκέψεις τους οπαδούς της

		Έκανε ένα μέτριο παιχνίδι που ανέδειξε τη γύμνια της σε παίκτες. Όταν ο προπονητής αναγκάζεται να αντικαταστήσει κάποια στιγμή τον ποδοσφαιρικά ακόμη σε διαδικασία ανάνηψης Γκούντγιονσεν με το Λαγό καταλαβαίνουμε όλοι για τι κατάσταση μιλάμε.
		Όταν ο κ. Χιμένεθ λέει ότι έχει στο κέντρο το γκολτζή(;) (αλλά και τόσο αργό) Λυμπερόπουλο αντί για τον Γκούντγιονσεν, που τον βάζει να εκτελεί καταναγκαστικά έργα σαν αριστερό εξτρέμ και είναι ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα(!) εμείς οι άλλοι αισθανόμαστε… χορτοφάγοι. Γενικότερα αυτός ο προπονητής έχει μια φτήνια στις ενέργειές του που δεν τις χρειάζεται τώρα η ομάδα. Εντάξει έκανε ένα δυσάρεστο αλλά καλοπληρωμένο για τις γνώσεις του ταξίδι προς τα πίσω στο χρόνο και από τη Σεβίλη, μια ομάδα υπόδειγμα προσγειώθηκε στο Μεσαίωνα του ποδοσφαίρου. Ας μείνει κι αυτός κύριος. Άλλωστε είναι σε διαδικασία μάθησης. Κάνει πειράματα αμφίβολης ποιότητας (ο Κάλα να παίζει πού; Ο Λεονάρντο τον εξέθεσε, ο Σιαλμάς πώς βρέθηκε εκτός, στους παίκτες δεν ξέρει να φέρεται).
		Οι θλάσεις άρχισαν και όταν ζητάς πολλά από ηλικιωμένους ποδοσφαιριστές θα τους χάσεις ή από πέσιμο ή από… θλάση. Και αυτό έγινε ήδη με το Δέλλα.
		Οι Γεωργιανοί εμφανίστηκν πολύ πιο διαβασμένοι σχετικά με τον αντίπαλό τους από ό,τι ο προπονητής της Α.Ε.Κ. και γι` αυτό δεν του φταίει, όπως για όλα τα άλλα, ο πρόεδρος.
Ο ΠΑ.Ο.Κ. δεν πέρασε και το πιο άνετο βράδυ του από μια αδύνατη ομάδα.
		Ευτυχώς τα γκολ είναι που μετράνε στην πρόκριση και όχι η εικόνα μιας ομάδας.
		Ευτυχώς ο διαιτητής έπνιξε και ένα πέναλτι που έκανε ο Τσιρίλο όταν ανέτρεψε αντίπαλο στην περιοχή.
		Δυστυχώς με αυτή την άμυνα και χωρίς τον Γκαρσία και τον Κοντρέρας στη συνέχεια τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα σε μια εβδομάδα
		Δυστυχώς επίσης που ο λαός του ΠΑ.Ο.Κ. δεν καταλαβαίνει ότι για εκατό Ουκρανούς δεσμεύτηκαν τρεις χιλιάδες θέσεις και η ομάδα τους έχασε και χρήματα και ενίσχυση. Δεν θα ήταν πολύ μεγαλύτερη μαγκιά να πουν ότι εμείς θα αναλάβουμε να τους έχουμε ανάμεσά μας και δεν θ` ανοίξει μύτη; Εικοσιοκτώ χιλιάδες εναντίον εκατό δε λέει. Τριάντα χιλιάδες όμως παρέα με εκατό και μάλιστα ξένους λέει πολύ περισσότερα.
Το να κερδίζουν οι ελληνικές ομάδες έπρεπε να ενδιαφέρει όλους. Οι βαθμοί προστίθενται και βελτιώνουν τη θέση της χώρας άρα τελικά όλα επιστρέφουν στις ομάδες και κατ` επέκταση στους οπαδούς. Με τα εφετινά ναυάγια κρεμόμαστε τώρα στον Ολυμπιακό και στις παρακινδυνευμένες όπως φαίνονται προς το παρόν, αλχημείες του μυστικοπαθή Βαλβέρδε, που περπατάει εδώ στη Ελλάδα και κρατάει τη μύτη του πάντα.
Ακόμη και τους αδιάφορους για το ποδόσφαιρο τους αφορά. Φέρνει πολλά έτσι όπως το έχουν αναπτύξει σε περιζήτητο προϊόν οι άλλοι Ευρωπαίοι (στη Γερμανία ο μέσος όρος προσέλευσης θεατών είναι λίγο πάνω από 35 000 σε κάθε αγώνα). Και ανάμεσα σε αυτούς τους αδιάφορους υπάρχουν δυστυχώς και άνθρωποι με κυβερνητικές θέσεις. Π.χ. ο κ. Γερουλάνος, κατά δήλωσή του. Κανονικά θα έπρεπε να έχει δίπλα του κάποιον να του κάνει μάθημα ένα τέταρτο κάθε ημέρα περί ποδοσφαίρου. Τόσο καιρό θα είχε συνειδητοποιήσει ότι επιτυχίες και μάλιστα με ξένες ομάδες σημαίνει εισροή συναλλάγματος, έσοδα από φόρους στα εισιτήρια, δημόσιες διεθνείς σχέσεις. Αντ` αυτού έχουμε σήμερα ένα καχεκτικό ποδόσφαιρο με συνυπεύθυνους πλούσιους αλλά με κλεφτοκοτάδικη νοοτροπία προέδρους, ξένους παίκτες μικρής αξίας αλλά υπερβολικά αμειβόμενους και άσχετους κυβερνητικούς. Που μέχρι χθες έπαιζαν (και ίσως να συνεχίζουν μέσα από την επιτροπή που εξετάζει στο παραπέντε, μετά από ένα ολόκληρο καλοκαίρι πάλι  τα χαρτιά των ομάδων) με την ιδέα να αναβάλουν και την έναρξη του πρωταθλήματος για δεκαπέντε ημέρες. Λες και για αυτές τις δεκαπέντε ημέρες έχουν εκπονήσει κάποιο σχέδιο που θα φέρει στα ίσα του το σαπιοκάραβο. Λες και έχουν κάνει κάποιο στοιχειώδη έστω υπολογισμό για το πόσο θα κοστίσει αυτό. Λες και ξέρουν από προπονητική και αγωνιστικό πρόγραμμα και δεν χρειάζεται να λαμβάνουν υπόψη τους ότι οι προπονητές των ομάδων γυμνάζουν τους παίκτες με βάση τις συγκεκριμένες ημερομηνίες και τους προγραμματισμένους αγώνες μαζί με αυτούς της Εθνικής που η πρόκρισή της στο Euro θα φέρει κι άλλα χρήματα. Για όλα αυτά λοιπόν χθες ήταν ημέρα για ποδοσφαιρικό μνημόσυνο με όλους μας στενοχωρημένους και τα όσα στρογγυλεμένα λόγια ίσως διαβάσατε και  ακούσατε αλλού είναι κούφια λόγια λίπασμα στη ματαιοδοξία διαφόρων.",True
"Οι νομικοί των θιγόμενων από τον νέο διπλό φόρο στα ακίνητα πιστεύουν ότι οι ρυθμίσεις του παραβιάζουν θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος της χώρας, διότι:
Ενώ το Σύνταγμα (άρθρο 4 παρ. 1, 2 και 5) ρητά επιβάλλει την ισότιμη και αδιάκριτη συμμετοχή των πολιτών στα δημόσια βάρη, το νομοσχέδιο προβλέπει αυθαίρετες διακρίσεις στη συμμετοχή αυτή ανάλογα με το είδος της ακίνητης περιουσίας τους ως αστικής ή εκτός σχεδίου, υπέρ της μιας κατηγορίας φορολογουμένων και σε βάρος μιας άλλης, μέσω της διπλής φορολόγησής της δεύτερης, δηλαδή των κατόχων αστικής ακίνητης περιουσίας.
Διότι ενώ το Σύνταγμα (άρθρο 4 παρ. 5) ρητά προβλέπει την αναλογική φορολογική επιβάρυνση των πολιτών («ανάλογα με τις δυνάμεις τους»), που είναι το συνολικό εισόδημα του κάθε πολίτη, το νομοσχέδιο επιβάλλει πολλαπλά φορολογικά βάρη υπολογισμένα με εκθετική μαθηματική επιβάρυνση (δήθεν…προοδευτική) με βάση την απλή κατοχή απρόσοδης ακίνητης περιουσίας, με απόλυτη αντικειμενική αδυναμία εκποίησής της, που προκαλείται από την ίδια τη ληστρική φορολογική επιβάρυνσή της.
Διότι ενώ κατά το άρθρο 17 παρ. 1 του Συντάγματος «Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους», η διπλή φορολόγηση της αστικής ακίνητης περιουσίας, με βάση αντικειμενικές αξίες ή τιμές ζώνης που είναι πολλαπλάσιες των σημερινών και ληστρικούς φορολογικούς συντελεστές οδηγεί σε έμμεση αλλά νομοτελειακή δήμευση της ιδιοκτησίας μέσω της κατάλυσης του πυρήνα του ιδιοκτησιακού δικαιώματος των πολιτών, γεγονός που θα οδηγήσει μεγάλο αριθμό πολιτών με απρόσοδες περιουσίες στην απώλεια των περιουσιών τους και τελικά στη φυλακή.
Διότι ενώ το Σύνταγμα (άρθρο 20 παρ. 1) ρητά προβλέπει το δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια, το νομοσχέδιο αυτό περιέχει διατάξεις που αποστερούν τη δυνατότητα προσφυγής στη δικαιοσύνη και συμμετοχής σε κάθε οικονομική συναλλαγή σε όσους πολίτες θα βρεθούν σε αντικειμενική αδυναμία πληρωμής των αστρονομικών φορολογικών υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτό.
Διότι εξάλλου, το σύστημα υπολογισμού του φόρου, καθιερώνει μία σειρά αντικειμενικών -και πρακτικά αμάχητων- τεκμηρίων τα οποία λαμβάνονται περιοριστικά υπόψη προκειμένου να καθορισθεί η φορολογική υποχρέωση, χωρίς ο πολίτης να έχει τη δυνατότητα να αντιτάξει άλλα κρίσιμα στοιχεία απαραίτητα για τον προσδιορισμό της φορολογητέας αξίας του ακινήτου του, κάτι το οποίο καταργεί κάθε δυνατότητα δικαστικού ελέγχου, παραβιάζοντας τη διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 20 του Συντάγματος.
Μέχρι σήμερα, η Κυβέρνηση, ενώ υπερασπίζεται τη δημοσιονομική αναγκαιότητα του φόρου, ελάχιστα έλλογα επιχειρήματα διατυπώνει σε δημόσιο Λόγο για να υπερασπιστεί τη συνταγματικότητά του φόρου. Και μεταθέτει την ευθύνη στη δικανική πεποίθηση των δικαστών, στην ορθή απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Σε προηγούμενο κείμενό μου στο Protagon (Σάλτο Μορτάλε) διατύπωσα, βραχύλογα, μία ανησυχία για όλο αυτό, δια της συρραφής δύο (ακραία αντίθετων) δηλώσεων πολιτικών (που έχουν υπηρετήσει ως Υπουργοί Οικονομικών σε κυβερνήσεις της Ν. Δημοκρατίας) καθώς και ενός συναφούς αποσπάσματος από άρθρο νομικού και δημοσιογράφου. Το σχόλια των αναγνωστών κατέστησαν σαφές ότι η βραχυλογία δεν αρμόζει στο αυτό το θέμα. Mea culpa. Με την σημερινή μακρολογία, έχοντας εν συντομία παραθέσει τα νομικά επιχειρήματα των θιγόμενων, προσκαλώ τους αναγνώστες της αντίθετης άποψης να καταθέσουν τα δικά τους.
Όμως, το (επώνυμο) σχόλιο ενός αναγνώστη προσέθεσε και μία άλλη, πιο ανησυχητική (από την όποια αντισυνταγματικότητα) διάσταση στη συζήτηση. Το παραθέτω αυτούσιο: «Σχετικῶς μὲ τὴν ἔνσταση ἀντισυνταγματικότητος, τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας ἀποφασίζει μὲ καθαρὰ νομικὴ συλλογιστική : Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ τὸ κράτος δὲν ἔχει χρήματα γιὰ νὰ ἐκτελέσει ὅλα του τὰ καθήκοντα, τίθεται ἐν ἀμφιβόλῳ ἡ ὅλη λειτουργία τοῦ Συντάγματος. Κράτος, ὑποτίθεται, νόμων χρειάζεται δικαστὲς γιὰ νὰ λειτουργήσει. Οἱ δικαστὲς πρέπει νὰ πληρωθοῦν. Ἂν οἱ πόροι δὲν ὑπάρχουν μὲ συνταγματικὰ μέσα, θὰ βρεθοῦν μὲ αντισυνταγματικά. Ἀλλὰ ἡ ζημία θὰ εἶναι ἀπείρως μικρότερη ἀπὸ τὸ νὰ μὴν πληρωθοῦν οἱ δικαστές και, συνεπῶς, νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ἐφαρμοσθεῖ κανένας νόμος. Σημειῶστε ὅτι τὴν ὡς ἄνω αἰτιολόγηση χρησιμοποίησε ὁ Πρόεδρος τῶν ΗΠΑ Ἀβρααὰμ Λίνκολν γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν σύλληψη καὶ ἐκτόπιση ἀντιδρώντων στὴν πολιτική του κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Ἐμφυλίου Πολέμου τῶν ΗΠΑ. Καλύτερα νὰ μὴν τηρεῖται ἕνας νόμος, παρὰ νὰ μὴν τηρεῖται κανένας.»
Δεν είμαι νομικός, αλλά έμαθα να αντιμετωπίζω με το προσήκον δέος τη Δικανική Πεποίθηση - που προέρχεται από την άμεση και ελεύθερη διάγνωση και απορρέει, συνηθέστερα, από την πείρα και τη σκέψη. Ελπίζω μόνο να μην καταδικαστώ ποτέ επειδή, με τη φάτσα που 'χω, μου ταιριάζει να έχω διαπράξει τα αδικήματα για τα οποία θα κατηγορηθώ. Με απόλυτη προσοχή στέκομαι απέναντι στην έννοια του Υπέρτερου Καλού. Ελπίζω μόνο να είχε άδικο ο Μάνος Χατζιδάκις όταν έγραφε ότι: «Το ιδανικό των νεκροταφείων έγινε ιδανικό των δημοκρατικών μας κυβερνήσεων. Γιατί συμφέρει.».
Ως πολίτης, μετέχω στο Κοινό Περί Δικαίου Αίσθημα - ενός κόσμου που σήμερα δοκιμάζεται άσχημα στις συμπληγάδες μίας ανέξοδης ευαισθησίας, από τη μια, και ενός ισοπεδωτικού πραγματισμού, από την άλλη. Ενός αυθάδους πραγματισμού που όταν κάποιος δεν είναι πρόχειρος και γρήγορος με τις λύσεις, όταν δεν βλέπει κάτι καλύτερο να προτείνει, άμεσα, σημαίνει ότι δεν υπάρχει άλλη λύση - παρά μόνον η δικιά του - που είναι η καλύτερη και η μόνη. Αναρωτιέμαι, καμιά φορά, όταν κάποιος δεν βλέπει, μήπως πρέπει να κοιτάξει καλύτερα;
Γιατί φοβάμαι πως έτσι, όπως θα 'λεγαν κι οι ναυτικοί, δεν βγαίνει ταξίδι.","Οι Αθηναίοι ανεβαίνουν στην Έκθεση βασικά για να πηδήξουν. Αναφέρομαι πρωτίστως στους έχοντες σχέση με την εξουσία και τον κρατικό μηχανισμό, διότι υπάρχουν πολλοί μικροί ή μεσαίοι επιχειρηματίες που έρχονται μπας και καταφέρουν να κάνουν καμιά πώληση και διασώσουν τη δουλειά τους. Αυτοί ξημεροβραδιάζονται στο περίπτερο τους, μένουν σε ξενοδοχεία εκτός κέντρου, τρώνε φθηνά (αλλά καλά διότι εδώ ξέρουν από φαγητό, στην Αθήνα δεν ξέρουμε) και γενικώς απέχουν του γκλαμουράτου πανηγυριού των κρατικοδίαιτων.
 

Οι Αθηναίοι-στελέχη λοιπόν που ανηφορίζουν κάθε χρόνο (από μια ηλικία και πέρα με τις τσέπες γεμάτες βιάγκρα και σιάλις), συντηρούν τον Αθηναϊκό μύθο της ερωτικής Θεσσαλονίκης. Διότι η Θεσσαλονίκη είναι πράγματι ερωτική, αλλά πριν και μετά τα εγκαίνια της ΔΕΘ. Η απόβαση των «πρωτευουσιάνων» δεν συμβάλλει στον ερωτισμό της πόλης, τουναντίον του δίνει μία μπαλταδιά κατακέφαλα και τον ξαπλώνει χάμω. Ούτως ή άλλως, οι «Αθηναίοι» έχουν πάθει εσωτερική καταστροφή από τη χρόνια τριβή τους με το ψυχοφθόρο τέρας στο οποίο κατοικούν. Αλλά κι ό,τι έχει απομείνει από τον ερωτισμό τους, συνθλίβεται αυτό το τριήμερο από το άγχος απόδειξης του μύθου που έχουν στο κεφάλι τους κι από την στοχοπροσήλωση τους. Διότι θέλουν οι αθεόφοβοι, να τα κάνουν όλα μέσα σ` αυτές τις τρεις μέρες. Να τη βρουν, να τη βγάλουν έξω, να την πείσουν, να ολοκληρώσουν παντοιοτρόπως τον έρωτα τους μαζί της και να γυρίσουν στην Αθήνα χωρίς πρόβλημα. Γίνεται; Αμ δε. Μπορεί ο Θεός να έφτιαξε ολόκληρο σύμπαν σε επτά ημέρες, αλλά αυτός ήταν Θεός και το σύμπαν δεν ήταν Θεσσαλονικιά.
 

Καθότι εδώ αναφύεται ένα ακόμα θεμελιώδες πρόβλημα. Δεν ξέρω αν οι Θεσσαλονικιές και οι βορειοελλαδίτισες συμπαθούν γενικώς τους Αθηναίους, είναι όμως πασίγνωστο ότι αντιπαθούν σφόδρα τους Αθηναίους του τριημέρου της ΔΕΘ. Και δικαίως. Επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους καλύτερη μοίρα από την ερωτική επιβεβαίωση των φυλακισμένων λιγούρηδων της Αττικής, κατά τη διάρκεια της ετήσιας τριήμερης άδειας που παίρνουν από τις γυναίκες τους. Τούτου δοθέντος, όπου τους πετύχουν αλλάζουν πεζοδρόμιο, αν δεν έχουν ήδη φύγει για Χαλκιδική από την Παρασκευή. Οπότε, που βρίσκεται ο Αθηναϊκός μύθος της ερωτικής Θεσσαλονίκης; Και πού καταλήγουμε;
 

Καταλήγουμε στο αυτονόητο. Αφού την πρώτη χρονιά ψάξουν ματαίως και επιστρέψουν εις τας Αθήνας με το ανικανοποίητο πτηνόν ανά χείρας, τη δεύτερη χρονιά φροντίζουν να ανέβουν εφοδιασμένοι. Φέρνουν μαζί τους τις γκόμενες τους. Γραμματίνες, συνδικαλιστίνες, δημοσιογραφίνες, λογιστίνες, στελεχίνες και διάφορες παρόμοιες -ίνες, οι οποίες με θαυμαστό τρόπο τακτοποιούνται στο διπλανό δωμάτιο του προϊσταμένου ή του συναδέλφου τους, με τον οποίον είχαν μια εντελώς ανεπαίσθητη γνωριμία και ίσα που έλεγαν ένα «γεια» στην Αθήνα. Συναντιούνται τυχαία στην καφετέρια, τυχαία στο μπαρ, τυχαία στο γκλάμουρ εστιατόριο, τυχαία παίρνουν το βράδυ τα κλειδιά τους από τη ρεσεψιόν με διαφορά πέντε λεπτών, τυχαία ξαναμπαίνουν την επομένη στην αίθουσα του πρωινού πάλι με διαφορά πέντε λεπτών και γενικώς περνούν «κατά τύχη» πολύ ωραία, χωρίς να τους ελέγχει κανείς.
 

Καβάλα παν στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε. Καλά κάνουν οι άνθρωποι. Δε μου πέφτει λόγος, εγώ δεν είμαι παρά ένας κυνικός παρατηρητής. Στο κάτω-κάτω της γραφής, το λεγόμενο κέρατο είναι μηχανισμός εκτόνωσης των προβλημάτων του γάμου, ως εκ` τούτου μηχανισμός εις την υπηρεσίαν της μακροημερεύσεως του ιερού αυτού θεσμού. Αλλά να έχουμε και επίγνωση της πραγματικότητας. Να ξέρουμε ποιοι έχουν το όνομα και ποιοι τη χάρη, βρε αδερφέ. Διότι πιο πολύ από τους ψαράδες και τους κυνηγούς που στο διάβα τους σαρώνουν στρατιές αγριογούρουνων και κοπάδια ροφών, μού τη δίνουν οι Αθηναίοι της ΔΕΘ που στην επέλαση τους δεν άφησαν Θεσσαλονικιά δίχως να της χαρίσουν δώδεκα δωδεκάδες επαναλαμβανόμενους οργασμούς μέσα σ` ένα διήμερο. Ψεύτες παιδί μου, ψεύτες με περικεφαλαία…
 

Μπορεί κατά τη διάρκεια της ΔΕΘ οι δεκοχτούρες να φεύγουν κρώζοντας απ` τα περβάζια των παραθύρων των ξενοδοχείων μ` αυτά που βλέπουν να γίνονται μέσα, πλην δεν τις τρομάζουν τα αγκομαχητά από κυρίες της βορείου Ελλάδος. Με λάμβδα νοτιοελλαδίτικο είναι τα μουρμουρητά και τα αναστενάγματα. Μπορεί αυτές τις μέρες το αντρικό σπέρμα και τα γυναικεία υγρά να ρέουν απ` τα μπαλκόνια της Θεσσαλονίκης, όλος αυτός ο υγρός πλούτος όμως είναι παραγωγής Αθηνών. Από την Αθήνα κουβαλάνε τη μιζέρια τους και μ` αυτήν συνουσιάζονται. Η ταλαίπωρη η Θεσσαλονίκη μετατρέπεται αυτό το τριήμερο σε ξενοδοχείο ημέρας της πρωτεύουσας. Και στα ξενοδοχεία ημιπαραμονής, υπάρχει πολύ σεξ, αλλά ελάχιστος ερωτισμός. Γι` αυτό, προϋπόθεση να ξαναγίνει ερωτική η Θεσσαλονίκη, είναι να ξεκουμπιστούν τα λογής-λογής στελέχη, πολιτικοί, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι και εμπειρογνώμονες, για να επιστρέψουν στην γεμάτη κυτταρίτιδα αγκαλιά των αγαπημένων συζύγων τους. Μόνο όταν αποχωρήσει αυτός ο συρφετός, ο Θερμαϊκός αναστενάζει ανακουφισμένος και ο ορίζοντας ξαναγίνεται σαγηνευτικός",False
"Σε ένα πρόσφατο φύλλο της IHT (October 8 2013 ""Push to secede in Colorado"") διαβάζουμε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είδηση: 11 αγροτικές περιφέρειες της πολιτείας Κολοράντο των ΗΠΑ ετοιμάζονται να αποσχισθούν και να δημιουργήσουν τη δική τους πολιτεία διότι οι κάτοικοι διαφωνούν με ορισμένους νόμους και συγκεκριμένα τους περιορισμούς στην κατοχή όπλων και την ανεκτική πολιτική στους γκέι, τη μαριχουάνα και τη λαθρομετανάστευση.
Χωρίς να το γνωρίζουν, αυτοί οι «αντιδραστικοί» αγρότες στην ουσία αντιπροσωπεύουν μια πραγματική επανάσταση στην έννοια της πολιτικής όπως εννοείτο μέχρι σήμερα. Όχι φυσικά όσο αφορά τους στόχους και τις αξίες τους αλλά όσο αφορά τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούν να τους υλοποιήσουν: Πολιτική εννοούμενη όχι ως υποχρέωση της «συμμετοχής» στα κοινά αλλά ως άσκηση του δικαιώματος της «εξόδου» από τα κοινά.
Η πολιτική επιστήμη διακρίνεται μεταξύ δύο τρόπων άσκησης της πολιτικής: Ο ένας είναι η «φωνή». Εδώ αν διαφωνείς με μία απόφαση ή μία κυβέρνηση διαμαρτύρεσαι, διαδηλώνεις ή ψηφίζεις εναντίον της στις εκλογές. Αυτός είναι ο κυρίαρχος τρόπος στις δημοκρατίες.
Ο δεύτερος τρόπος είναι η «έξοδος». Εδώ όταν διαφωνείς «ψηφίζεις με τα πόδια σου» αποχωρώντας είτε μεταβαίνοντας σε μία άλλη κοινότητα που ανταποκρίνεται περισσότερο στα ιδεώδη σου είτε δημιουργώντας μαζί με τους ομοϊδεάτες σου μία νέα κοινότητα.
Από τη φιλελεύθερη σκοπιά η «έξοδος» υπερτερεί σαφώς έναντι της «φωνής». Διότι η μέθοδος της «φωνής» οδηγεί σε συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις και στην αρχή του «ο κερδισμένος τα παίρνει όλα». Επίσης βασίζεται στον καταναγκασμό που επιβάλλει η πλειοψηφία: Ένας μαρξιστής π.χ. που ζει σε ένα καπιταλιστικό σύστημα δεν θα μπορέσει ποτέ του να δουλέψει σε ένα εργοστάσιο όπως το φαντάζεται δηλαδή όπου η ιδιοκτησία ανήκει στους εργαζόμενους και οι αποφάσεις λαμβάνονται από το σοβιέτ. Όμως σε ένα σύστημα όπου η «έξοδος» θα ήταν ο κυρίαρχος τρόπος, ο μαρξιστής -όπως, άλλωστε, κάθε πολίτης- θα είχε τη δυνατότητα να ζήσει τη φαντασίωσή του στα πλαίσια της κοινότητας ή του «έθνους» που θα είχε δημιουργήσει.
Στο σύστημα όπου η «έξοδος» κυριαρχεί, το κράτος μεταβάλλεται από μία μηχανή ομογενοποίησης σε ένα πεδίο πειραματισμού και καινοτομιών όπου χιλιάδες λουλούδια μπορούν να ανθίσουν. Όπως γράφει ένας από τους κορυφαίους φιλοσόφους της εποχής μας, ο μακαρίτης Robert Nozick στο θρυλικό ""Anarchy State and Utopia"": «To φιλελεύθερο κράτος αποτελεί το πλαίσιο εντός του οποίου οργιάζει η φαντασία».
Οι παλαιές έριδες όπου κάθε κόμμα προσπαθεί να επιβάλλει το δικό του μοντέλο σε όλη την κοινωνία θα έπαυε να υφίσταται-διότι απλούστατα δεν θα υπάρχει μία «κοινωνία» αλλά εκατοντάδες. Άλλες κοινωνίες θα ανθούσαν καθώς θα προσέλκυαν συνεχώς νέα μέλη ενώ άλλες θα μαράζωναν και θα πέθαιναν από έλλειψη μελών.
Το σύστημα θα θύμιζε τις διαδικασίες δημιουργίας ομάδων (cybercommunities) στο ίντερνετ. Κάθε ομάδα ή κοινότητα έχει τις δικές της αξίες και κανόνες, άλλες ανθίζουν και άλλες με τον καιρό εξαφανίζονται.
Δυστυχώς στην Ελλάδα εξακολουθούμε να ζούμε ακόμα στο παλαιολιθικό καθεστώς της «φωνής». Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι η πολιτική φαντασίωση εκάστου εξ ημών θα πρέπει σώνει και καλά να επιβληθεί είτε δια των εκλογών είτε δια του ροπάλου στην υπόλοιπη κοινωνία. Εξακολουθούμε να διαδίδουμε το ολοκληρωτικό story ότι η «συμμετοχή» στα κοινά είναι υπέρτατο ιδεώδες και ότι ο «διάλογος» για τη διαμόρφωση μιας «κοινής» αντίληψης είναι το απόλυτα επιθυμητό. Και μ` αυτό τον τρόπο απλά επιτυγχάνουμε να διαιωνίζουμε την ύπαρξη του πλέον συγκεντρωτικού, ανελαστικού και δυσλειτουργικού κράτους στην Ευρώπη όπου απαγορεύεται κάθε πειραματισμός και όπου, απλώς, ανθίζουν μόνο τσουκνίδες.","Συχνά σε συζητήσεις βλέπω ότι πολλοί άνθρωποι ακολουθούν γραμμές σκέψης που όχι μόνο υποβαθμίζουν την επιστήμη και το σπουδαίο έργο της, αλλά οδηγούν και τον διάλογο σε αδιέξοδο αφού άλλοτε ακυρώνονται πλαίσια και άλλοτε εξισώνονται ανόμοια πράγματα. Έτσι είναι εύκολο ο κόσμος να οδηγηθεί σε σύγχυση σχετικά με το τι έχει βάση και τι είναι αυθαίρετο. Θέλω να θίξω με το παρόν κείμενο 7 τέτοιες στάσεις.
1. Παρουσιάζουμε το μεγάλο πλεονέκτημα και δύναμη της επιστήμης, τη συνεχή αυτοδιόρθωση, ως αδυναμία.
Συχνά κριτικάρουμε την επιστημονική μέθοδο επειδή επιστήμονες έχουν κάνει λάθη στο παρελθόν. Όμως ακριβώς επειδή τον επιστήμονα τον ελέγχουν άλλοι και τον διορθώνουν όταν πρέπει, η επιστήμη έχει μεγάλη αξία. Αυτούς που δεν ελέγχονται από κανέναν και που ποτέ δεν άλλαξαν το τροπάριο τους για δεκαετίες ή αιώνες είναι που δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε. Η επιστήμη δεν διεκδικεί το αλάθητο και απαιτεί κριτική και αναθεώρηση. Υπάρχουν εκατομμύρια επιστήμονες και δεκάδες χιλιάδες επιστημονικά ιδρύματα, οπότε τίποτε περίεργο δεν μένει στο σκοτάδι για καιρό.
2. Αρνούμαστε τα κριτήρια εγκυρότητας όταν δεν μας βολεύουν. 
Με χαρά θα διαλαλούσε κάποιος ότι αυτό που πιστεύει το πιστοποιεί η επιστημονική κοινότητα ή ένας μεγάλος οργανισμός. Όταν όμως δεν το κάνει (και δεν του αρέσει επειδή έτσι ακυρώνει ένα πιστεύω του) υποτιμά τους οργανισμούς και λέει ότι κρύβονται συμφέροντα. Όμως ακυρώνοντας έγκριτους οργανισμούς και πανεπιστήμια επειδή δεν είναι τέλεια κάνουμε την ατέλειά τους πάσο για τον καθένα που ισχυρίζεται και πουλά ό,τι θέλει. Και φυσικά αν ακυρώσεις όλους τους ελεγκτικούς μηχανισμούς τότε ακυρώνεις και κάθε συζήτηση, καθώς σε κάθε θέμα μπορείς να επικαλείσαι συμφέροντα και συνωμοσίες.
3. Επειδή η επιστήμη υλοποιεί το τρελό κάποιοι κάνουν την τρέλα επιστήμη.
Θα πει κάποιος να μην ακυρώνουμε κάτι που δεν ισχύει σήμερα γιατί ίσως θα ισχύσει αύριο. Αυτό όμως δεν δίνει αξία στο κάθε τι ανόητο που λέει κάποιος σήμερα. Μπορώ και εγώ να σου αραδιάσω χίλες ανοησίες τώρα. Και σε 50 χρόνια κάποιες από αυτές να τις υλοποιήσει ένας επιστήμονας. Ποιος είναι ο άξιος λόγου; Αυτός που τις υλοποίησε ή εγώ που απλά αράδιαζα ό,τι μου ερχόταν; Σου λέω ότι με τη σκέψη προκαλώ βροχές στην Κίνα. Δεν είναι αυθαίρετος ο ισχυρισμός απλώς επειδή σε εκατό χρόνια ίσως όντως το καταφέρει κάποιος αυτό; Το ότι η επιστήμη κάποια στιγμή όντως μπορεί να υλοποιήσει την πιο τρελή ιδέα δεν σημαίνει πως οτιδήποτε χωρίς στοιχεία έχει εκ των προτέρων αξία.
4. Ταυτίζουμε την ανοιχτομυαλιά με τη μπουρδολογία.
Πρέπει να είμαστε ανοιχτόμυαλοι, όμως ταυτόχρονα πρέπει να απαιτούμε στοιχεία και αποδείξεις. Δεν είναι απολυτότητα το να μη δεχόμαστε έναν ισχυρισμό που στερείται στοιχείων. Κριτική σκέψη σημαίνει αξιολογώ και ξέρω πότε θα απορρίψω κάτι. Θα ήσουν ανοιχτόμυαλος αν σου έλεγα ότι τα βράδυα αψηφώ τη βαρύτητα και πετάω σαν τον σούπερμαν; Όχι, δεν θα ήσουν, και θα έλεγες ότι θα πρέπει να έχω κάποια απόδειξη πριν καν ξεστομίσω αυτή την ανοησία. Γιατί λοιπόν να μην αποκαλέσουμε ανοησία και έναν ισχυρισμό που επί δεκαετίες ή αιώνες, χωρίς καμία απόδειξη, έρχεται σε αντίθεση με την επιστημονική κοινότητα και όλους τους κανόνες της επιστήμης; Εκεί γιατί μιλάμε για ανοιχτομυαλιά και δίνουμε έτσι χώρο στο αυθαίρετο και στον τσαρλατανισμό; 
5. Καταχρώνται λέξεις και ορισμοί
Όσο οι λέξεις μπερδεύονται και παρερμηνεύονται, τόσο χαίρονται οι αυθαίρετοι και χάνονται οι μπερδεμένοι. Σου μιλά κάποιος για ενέργεια, ψυχή, αύρα δίχως να μπορεί να τα ορίσει και με τον καθένα να εννοεί κάτι διαφορετικό. Όμως πάνω σε αυτή την αοριστία κάποιοι χτίζουν και πουλάνε βεβαιότητες. Χρησιμοποιούν λέξεις που ακούγονται ωραίες και δεν έχουν νόημα. Οργανικά και βιολογικά είναι όλα τα τρόφιμα ανεξαρτήτως του πώς τα καλλιέργησες. Χημικά είναι τα πάντα ακόμα και αν τα βρεις σε δάσος και όχι σε εργαστήριο. Σου πετάνε λέξεις για να σε εντυπωσιάσουν και δεν ξέρουν καν τι σημαίνουν. Καμία σχέση δεν έχουν με την κβαντική φυσική όσοι βάζουν τη λέξη κβάντο δίπλα στη δήθεν θεραπεία τους. Πατάνε απλώς στο ότι τα πάντα γύρω μας αποτελούνται από σωματίδια και έχουν κβαντικές ιδιότητες. Σαν να σου λέω ότι είμαι αστρικός θεραπευτής επειδή τα χημικά στοιχεία στο σώμα μας όντως φτιάχτηκαν μέσα σε αστέρια. Πολλοί λοιπόν πουλάνε μόνο λέξεις, οπότε πρέπει να απαιτούμε να δούμε τα επιστημονικά στοιχεία.
6. Κατακτήσαμε μυστικά της φύσης και το είπαμε αφύσικο.
Η κατάκτηση κάθε μυστικού της φύσης είναι μια επιτυχία μας. Το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε λόγω της επιστήμης και των εργαστηρίων. Περιμένω από τον βιολόγο, χημικό, φυσικό την επόμενη ανακάλυψη για να λύσω ένα ακόμη πρόβλημα που φόρτωσε η φύση στο ταλαίπωρο και εύθραυστο σώμα μας. Μέσα στη φύση υπάρχει και το δηλητήριο αλλά και η χρήσιμη για εμάς ουσία. Η κατανόηση, αντιγραφή και προσαρμογή των μυστικών της φύσης είναι σωτήρια για την εξέλιξη μας και όχι πρόβλημα. Πρόβλημα είναι να σου πουλάνε τάχα μου φυσικά θαύματα δίχως επιστημονική εξήγηση.
7. Παίρνουμε λάθος μονοπάτια αλλά λέμε για να έχει κόσμο καλά πάμε.
Δεν έχει σημασία αν ένα λάθος το κάνουν πολλοί… παραμένει λάθος, Αν ένας επιστήμονας φέρει στοιχεία, αυτά μετράνε περισσότερο από τους χωρίς στοιχεία ισχυρισμούς εκατό τσαρλατάνων. Αν οι αυθαίρετοι πείσουν περισσότερους απ΄ όσους ο επιστήμονας, αυτό δεν αλλάζει την επιστημονική αλήθεια. Να κοιτάμε πού είναι τα στοιχεία και όχι ο πολύς κόσμος.
Κατά τη γνώμη μου από αυτές τις λανθασμένες ταυτίσεις και κριτικές βγαίνει κερδισμένος μόνο αυτός που προωθεί όσα στερούνται στοιχείων και επιστημονικής βάσης. Η κοινωνία θα βγει κερδισμένη αν δώσει μεγάλο ρόλο στο επιστημονικό προσωπικό της χώρας και απαιτήσει πληροφόρηση όχι από τυχαίες πηγές αλλά από υψηλού επιπέδου επίσημους επιστημονικούς οργανισμούς για έρευνα και έλεγχο. Η μέθοδος της δυτικής επιστήμης δεν είναι αλάθητη αλλά επί αιώνες χάρη σε αυτή αλλάζει ο κόσμος, επομένως ας της δώσουμε τον σεβασμό που πρέπει.",False
"Εύκολα μπορεί οποιοσδήποτε πολίτης με κοινό νου να παρακολουθεί τον Αλέξη Τσίπρα καθώς κατεβαίνει καθημερινά την σκάλα του κακού. Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι «γιατί;» και η απάντηση νομίζω, αυτονόητη: Η ανυπαρξία συγκροτημένης πολιτικής άποψης, που προέρχεται από την αγωνία για κομματική επιβίωση, τον έχει πείσει πως η μόνη οδός σωτηρίας είναι το ακατάσχετο, ακραίο υβρεολόγιο και η ανήθικη πολιτική συμπεριφορά, που γαργαλάει κάποια μικρή, κομματική- εκλογική πελατεία.

Επιτρέψτε μου τώρα μια προσωπική μαρτυρία που περιέχει προφανώς και μια ανίερη σύγκριση: Στις αρχές της δεκαετίας του '80 είχα πάρει συνέντευξη από τον Φελίπε Γκονσάλες που εκλέχτηκε πρωθυπουργός της Ισπανίας (1982) σε ηλικία σαράντα χρόνων. Ήδη από το 1974, στα 32 του χρόνια, είχε αναδειχθεί Γραμματέας ενός από τα μεγαλύτερα σοσιαλιστικά κόμματα του δυτικού κόσμου, του Ισπανικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Χαλαρός, δίχως πρωτόκολλο, δέχτηκε μετά το τέλος της συνέντευξης να μιλήσουμε για πολλά και διάφορα. Τον ρώτησα, λοιπόν, πώς ένας νέος πολιτικός, όπως αυτός, κατάφερε να συγκεράσει αντίθετες απόψεις στο μεγάλο κόμμα του, να πείσει για την πολιτική του ωριμότητα τον ισπανικό λαό και να φτάσει ως την πρωθυπουργία. Μου αποκάλυψε τότε ότι μεταξύ άλλων ριζοσπαστικών πρακτικών, μια φορά τον μήνα καλούσε σπίτι του λίγους -δοκιμασμένα ανιδιοτελείς- φίλους του, που δεν είχαν κομματικά ή άλλα αξιώματα αλλά και φίλους του διανοούμενους, νέους εργάτες κ.λ.π. από την δεξιά ως την αριστερά. (Είχε αποκλείσει κάτι ζόμπι φρανκικούς, φτυστούς σαν κάποιους δικούς μας απόστρατους…)

Σε μια ζεστή ατμόσφαιρα περνούσαν τη νύχτα με τεκίλα και τάπας, τραγουδούσαν παλιά ισπανικά ερωτικά και αντιφρανκικά τραγούδια και ο Γκονσάλες  άνοιγε έναν ειλικρινή διάλογο: τους ζητούσε να του πουν ποια λάθη έκανε στη διάρκεια του μήνα, ποια σωστά και τι μπορεί να βελτιώσει. Μάζευε ιδέες, αφουγκραζόταν το κλίμα και έπιανε το σφυγμό της κοινωνίας από μια ομάδα αφιλόκερδων και ευαίσθητων πολιτών. Αυτές οι συναντήσεις βεβαίως δεν καθόριζαν, αλλά συνέβαλαν ουσιαστικά στη διαμόρφωση της πολιτικής του και της προσωπικότητας του. «Οφείλω πάρα πολλά σ` αυτές τις συναντήσεις, μου καθάριζαν το μυαλό», μου είχε πει.

Θα σκεφτείτε: άλλες εποχές, άλλα μεγέθη, άλλες κουλτούρες. Σύμφωνοι, αλλά διαχρονικά στη δρώσα πολιτική υπάρχουν κάποιες σταθερές που δεν γερνάνε, όπως π.χ. να ασκείς πολιτική με πολιτικούς όρους και να μην συμφωνείς με όλους για όλα, έστω και στα μουλωχτά. Με ποιους λοιπόν διαλέγεται και από ποιους παίρνει ιδέες ο Τσίπρας; Από τις ανοησίες του Δον Κιχώτη της δραχμής, Λαφαζάνη; Μήπως από τον άλλον αστέρα, τον Στρατούλη, που όταν προπηλακίστηκε άγρια ο Πάγκαλος και ερωτήθηκε γι αυτό στην τηλεόραση, ξεκίνησε την βάρβαρη απάντησή του: «Το θέμα δεν είναι τι έπαθε ο Πάγκαλος, αλλά…» και ανέλυσε με το γνωστό υγρό ύφος τα πάθη του λαού; Ή μήπως μπορούν να του προσφέρουν χλωρές αριστερές ιδέες ο  Παπαδημούλης και ο Μουλόπουλος.

Έχω την πεποίθηση ότι εδώ και καιρό ο μοναδικός προβληματισμός της χωριάτικης σαλάτας που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ είναι να βρεθεί η υβριστική ατάκα της επόμενης μέρας. Κάπως έτσι την πάτησε ο Τσίπρας με τις τσιρίδες του περί «ομερτά» κι έφαγε τη σφαλιάρα από τον Βενιζέλο μέσα στη Βουλή.

Αλλά ας μην κλαίμε για αυτόν και τους ευκαιριακούς σημαιοφόρους του. Να κλαίμε ίσως για άλλη μια περιπέτεια ενός χώρου που ατύχησε να εκπροσωπεί ένα μέρος του, κάποιος νέος στην ηλικία, αλλά πιο γερασμένος από όλους.
Υ.Γ. 1 Γνωρίζω πολύ καλά ότι σε αυτή την δίχως φρένα πορεία του Τσίπρα υπάρχουν και κάποια-ελάχιστα είναι η αλήθεια- σοβαρά στελέχη που εγκλωβίστηκαν στις αδιέξοδες θέσεις του. Ακούει άραγε ποτέ και τη γνώμη αυτών; Κι αν όχι αυτά τα στελέχη θα διαφοροποιηθούν κάποια στιγμή ή θα γίνουν ένα με τον πολιτικό πολτό της Κουμουνδούρου;
Υ.Γ. 2 Κάποιοι φροϋδιστές ίσως ρίξουν το φταίξιμο για τις απολιτικές και επικίνδυνες πρακτικές του Τσίπρα, στον μέντορά του, τον απερίγραπτο πλέον Αλαβάνο που τώρα προτρέπει μαθητές να μπουκάρουν στα σπίτια και να κλέβουν τους λογαριασμούς της ΔΕΗ! Ποιος θα ξεπεράσει ποιόν σ` αυτή την κατρακύλα;","Μπορώ να φανταστώ διάφορες δύσπιστες σκέψεις που κάνατε καθώς ανοίγατε το άρθρο. Όπως ότι το να παίρνουμε ερωτικές συμβουλές από μαθηματικούς είναι ανόητο, μιας και άνθρωποι που τη βρίσκουν με φανταστικούς αριθμούς, κατά πάσα πιθανότητα, παντρεύτηκαν την πρώτη με την οποία έκαναν σεξ. Εντάξει, ίσως δεν είναι καταπληκτικοί εραστές όπως οι φυσικοί, που έχουν πάθος για μαύρες τρύπες και το σημαντικό γράμμα G (φυσικά και είναι η σταθερά παγκόσμιας έλξης) αλλά ας μην τους αδικούμε. Οι μαθηματικοί είναι μια χαρά άνθρωποι, με πολλά ενδιαφέροντα (βεβαίως, όλα σχετίζονται με τα μαθηματικά) και άλλωστε η δουλειά τους δεν είναι να κάνουν πράξη κάθε θεωρία, αλλά να μας λένε τι είναι δυνατό ή πόσο πιθανό.
Ίσως, επίσης, σκεφτήκατε ότι η ζωή και οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύπλοκες και κανένας ψυχρός αριθμός δεν μπορεί να τις περιγράψει. Φυσικά και συμφωνώ με το ότι η ζωή είναι πολύπλοκη και πολυπαραμετρική, αλλά και πάλι θα σου πω διάβασε τη στρατηγική και εφάρμοσέ την στην αγορά παπουτσιών, αν θες.
Τι μας είπαν, λοιπόν, οι μαθηματικοί για το θέμα των πολλών επιλογών και βέλτιστης απόφασης; (συγκεκριμένα οι John Gilbert και Frederick Mosteller του πανεπιστημίου Harvard, σε μια εργασία τους που δημοσιεύτηκε στο Journal of the American Statistical Association το 1966)
Φανταστείτε ότι έχετε 100 κάρτες με ένα νούμερο πάνω στην καθεμιά και όλες είναι γυρισμένες ώστε να μη βλέπετε τα νούμερα. Σκοπός σας είναι να επιλέξετε την κάρτα με τον μεγαλύτερο αριθμό. Ο κανόνας όμως λέει ότι κάθε κάρτα που κοιτάτε ή θα είναι αυτή την οποία θα κρατήσετε ή θα την απορρίψετε για να πάτε στην επόμενη, χωρίς όμως να μπορείτε να γυρίσετε πίσω σε αυτή. Σαν να λέμε ή τον κρατάς και τον παντρεύεσαι αυτόν που έχεις τώρα ή πας στον επόμενο χωρίς να μπορείς να τα ξαναβρείς με αυτόν που χώρισες. Θες εσύ να εφαρμόσεις τη στρατηγική αυτή σε μια αγορά σπιτιού ή παπουτσιών; ΟΚ, το ίδιο ισχύει και σε αυτές τις περιπτώσεις. Ή αγοράζεις και τέλος ή πας παρακάτω, αλλά το σπίτι αυτό ή τα παπούτσια τα πήρε άλλη και δεν τα ξαναβρίσκεις.
«Ε, τι να κάνουμε, πες μας, μας έσκασες!» φαντάζομαι να σκέφτεστε σε αυτό το σημείο...
Λοιπόν, οι μαθηματικοί, μας λένε ότι το μαγικό νούμερο είναι το 37%. Αυτό το 37 βγαίνει από τη διαίρεση του 100 με το e, τη βάση του φυσικού λογάριθμου που είναι περίπου 2,72. Καλά, μην τρελαίνεστε ακόμα... δεν χρειάζεται να γνωρίζετε τι σημαίνει φυσικός λογάριθμος. Εσείς κρατήστε το 37% ή το 2,72 με το οποίο θα διαιρείτε τον αριθμό επιλογών σας.
Δηλαδή από 100 κάρτες, ανοίγουμε και απορρίπτουμε 37 (αυτό είναι το δείγμα μας) και μετά επιλέγουμε και κρατάμε την πρώτη κάρτα που θα ανοίξουμε και θα είναι μεγαλύτερη από όσες είδαμε ως τώρα. Αυτό μας δίνει πιθανότητα 37% να έχουμε κρατήσει τη μεγαλύτερη κάρτα. Μην ξενερώνεις με το 37% που σου φαίνεται μικρό... μαθηματικά δεν υπάρχει στρατηγική που να δίνει μεγαλύτερες πιθανότητες.
Εννοείται πως μπορείς να εφαρμόσεις αυτή τη μαθηματική στρατηγική σε οποιονδήποτε αριθμό επιλογών. Αν θεωρείς ότι έχεις 9 επιλογές, τότε βγες και γνώρισε 3 άντρες, απέρριψέ τους και μετά κράτα τον πρώτο που θα βρεις, ο οποίος θα 'ναι καλύτερος από τους προηγούμενους. Αν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε 20 σπίτια τότε δες τα πρώτα 7 και μετά κράτα το επόμενο που θα θεωρήσεις καλύτερο. Φυσικά, αν μπορείς να τα δεις όλα και να πας πίσω και να διαλέξεις όποιο θες, τότε δεν έχει νόημα για σένα η στρατηγική αυτή. Αν όμως έχεις συγκεκριμένο αριθμό επιλογών και πρέπει να φτιάξεις μια στρατηγική, τότε αυτή είναι η (μαθηματικά) καλύτερη.
Αναρωτιέμαι αν αυτή η στρατηγική έχει περάσει εξελικτικά στη συμπεριφορά των γυναικών (γιατί, ποιος νομίζεις ότι κάνει την επιλογή;) και την εφαρμόζουν υποσυνείδητα. Δηλαδή, αν αυτό που λένε πάρα πολλές ότι έχουν πάει μόνο με τρεις άντρες πριν από σένα σημαίνει ότι είχαν λιγότερες από δέκα επιλογές... στην επαρχία, ίσως. Στην πόλη, όμως, είναι αλλιώς και οι όλοι έχουν πολλές παραπάνω επιλογές που κάνουν τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα αντί για εύκολα μάλλον. Εν πάση περιπτώσει, όποτε και με όποιον τρόπο ή κριτήριο βρείτε το άλλο σας μισό, ελπίζω να ευτυχήσετε. Και όταν έρθει η ώρα να ψάξετε για νυφικό ή φόρεμα για το δημαρχείο, τότε θα ξέρετε πόσα πρέπει να δείτε προτού διαλέξετε.",False
"Εξήντα πέντε μικρού μήκους δουλειές νέων και πολύ νέων ανθρώπων του ελληνικού κινηματογράφου προβλήθηκαν στην Αθήνα μέσα σε δέκα ημέρες, χάρη στις «Νύχτες Πρεμιέρας». Μιας εκδήλωσης που έβγαλε από το σπίτι του πολύ κόσμο. Ιδιαίτερα εκείνο το κοινό των 20-40 ετών που υποθέτω ότι δεν τον αγγίζουν τα προγράμματα των σιχαμένων ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών και δεν έχω ιδέα είναι η αλήθεια πώς ακριβώς περνάει τον καιρό του όταν δεν υπάρχουν τέτοιες προβολές. Και το λέω αυτό διότι είδαμε για άλλη μια φορά πως το καλό εκτιμάται. Βέβαια εγώ διάλεξα να τις δω όλες, δηλαδή δεν έχασα ούτε μία από τις μικρού μήκους, για να καταλάβω πού βρισκόμαστε. Όταν σε έχει απογοητεύσει η Εθνική των μεγάλων στρέφεις το βλέμμα προς την Εθνική των Ελπίδων μήπως και δεις κάτι πιο ενδιαφέρον. Διότι όσο και να γράφονται καλά λόγια για τον ελληνικό κινηματογράφο, η σύγκριση με άλλες κινηματογραφίες, ακόμη και πολύ πιο φτωχών από εμάς χωρών, κατά τη γνώμη μου βέβαια, αποβαίνει σε βάρος μας.
Μετά τις τρεις πρώτες ημέρες έφθασα να λέω «γιατί υποβάλλω τον εαυτό μου σε τέτοιο μαρτύριο». Εκτός από μια ή δυο περιπτώσεις οι υπόλοιπες δουλειές μου φάνηκαν ανυπόφορες. Στη συνέχεια τα πράγματα έγιναν καλύτερα και κάθε τόσο έβλεπες και κάτι κάπως ενδιαφέρον. Εδώ δεν κρίνω τους μικρομηκάδες δημιουργούς από την άποψη την τεχνική διότι ποτέ δεν ξέρεις τι εμπόδια είχαν να ξεπεράσουν. Επίσης δεν θέλω να αναφερθώ σε πολύ κακές περιπτώσεις σκηνών και ιδεών, διότι όποιος έχει προσπαθήσει να στήσει έστω και δυο πλάνα, να πουν οι ηθοποιοί του δυο λόγια, να τους φωτίσει σωστά και να μοντάρει, έχει νιώσει πόσος κόπος απαιτείται και για τα ελάχιστα. Σαν θεατής, όμως, έχω το δικαίωμα να θέλω να υπάρχει ένα καλό σενάριο, μια ιδέα που να ξεφεύγει λίγο από τα γνωστά, οι διάλογοι να είναι ανθρώπινοι και όχι σαν συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών. Αυτά μου έλειψαν στις περισσότερες από τις 65 δουλειές που παρακολούθησα. Αδούλευτα σενάρια (τη σκότωσε μέσα στη βάρκα και μετά πήγε στο ξωκλήσι να προσευχηθεί και αυτό ήταν όλο), λίγες ανατροπές (πόσες ώρες, για πόσες ημέρες να βλέπουμε κάποιον να οδηγεί ένα αυτοκίνητο σαράβαλο σε έρημους επαρχιακούς δρόμους;), αφόρητα κλισέ (ακόμη γυρίζονται ταινίες όπου κάποιος βρίσκει μια κούκλα βιτρίνας στα σκουπίδια και την παίρνει στο σπίτι του, την ντύνει και την κάνει σεξουαλικό αντικείμενο;). Στα θετικά από την άλλη πλευρά, θα βάλω το ότι υπήρξαν έργα που έφερναν τον θεατή πολύ κοντά στη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα της ελληνικής οικογένειας όταν όλα γκρεμίζονται, οι άνθρωποι χάνουν δουλειές και υπάρχοντα, πνίγονται από τους λογαριασμούς, δεν έχουν από πού να πιαστούν και αυτό να γίνεται μπροστά στα μάτια των παιδιών. Εδώ να προσθέσω ότι προβλήθηκε εκτός του διαγωνιστικού τμήματος και ο «Ελέφαντας» του Β. Ζούγλου, μια ασπρόμαυρη δουλειά, πολύ καλή προσέγγιση στην καθημερινή λέρα που πάει να σκεπάσει όσους κυκλοφορούν ακόμη στην αθηναϊκή πρωτεύουσα.
Ίσως όμως να είναι καλύτερα, αντί μιας ατέλειωτης γκρίνιας, που απειλεί να σε κυριεύσει όταν περίμενες περισσότερα και τελικά πήρες λιγότερα, να αναφέρω επιγραμματικά κάποιες παρατηρήσεις που ίσως την επόμενη φορά να έκαναν το τμήμα αυτό με τις μικρού μήκους ταινίες λίγο καλύτερο:
		Οι περισσότεροι δημιουργοί που ανέβαιναν στη σκηνή πριν την προβολή, δεν είχαν διάθεση να πουν δυο λόγια στο κοινό για την ταινία τους. Δεν ήταν από αμηχανία ή τρακ. Πολλοί απαξιούσαν να πουν ακόμη και ένα ευχαριστώ στον κόσμο που πήγε να δει τη δουλειά τους. Έδιναν χαζογελώντας το μικρόφωνο στον επόμενο χωρίς να βγάλουν κιχ. Μου θύμισαν τους Έλληνες ποδοσφαιριστές που πριν καν να έχουν κάνει κάτι στην καριέρα τους, απαξιούν να πουν δυο κουβέντες μετά τον αγώνα, σε αντίθεση με ξένους και απείρως πιο διάσημους συναδέλφους τους.
Για την κάθε σχεδόν δουλειά υπήρχε στην πλατεία και μια «εξέδρα» από οπαδούς. Και χρησιμοποιώ ποδοσφαιρικούς όρους διότι πολλοί από αυτούς καθόλου δεν ενδιαφερόταν για τα συνολικά προσφερόμενα. Μόλις τελείωνε το έργο του «δικού» τους, σηκωνόταν μέσα στο σκοτάδι να φύγουν. Πολλές φορές και οι ίδιοι οι δημιουργοί. Αλήθεια τόσο αδιαφορούν (από τώρα) να δουν τι κάνουν οι άλλοι;
Το να βάζεις το όνομά σου, όταν είσαι ο σκηνοθέτης, πρώτο-πρώτο είναι κατά τη γνώμη μου έλλειψη σεβασμού προς τους υπόλοιπους συνεργάτες σου.
Θα ήταν καλό να υπήρχαν δημοσιογραφικές προβολές στις μικρού μήκους, για να μπορούμε να προτρέψουμε εκ των προτέρων το κοινό να δει οπωσδήποτε κάποιες που πιστεύουμε ότι δεν θα έπρεπε να τις χάσει.
Αν ήταν το εκπαιδευτικό μας σύστημα πιο ανοιχτόμυαλο θα ήθελα ταινίες όπως «Το ξύλινο κουτί» (του Π. Κουντουρά, σε σενάριο Ε. Λαμπίρη), να προβαλλόταν στα σχολεία. Μια ιστορία που έχει να κάνει με δυο αδέλφια. Ο ένας έχει απομακρυνθεί από την οικογένειά του εξαιτίας της ομοφυλόφιλης τάσης του και όταν μπει στο νοσοκομείο ο άλλος αδελφός, παρά την επίμονα αρνητική στάση της μητέρας τους, του συμπαραστέκεται. Μαζί βέβαια θα έδειχνα και την «Προσευχή» (του Θ. Νεοφώτιστου), σχετική με την ενδοσχολική βία μεταξύ μαθητών.
Συνολικά υπήρξαν πολύ άνισες μεταξύ τους ταινίες αλλά δεν πειράζει, ο καθένας δημιουργός δικαιούται να δείξει κάπου τη δουλειά του.
Μπράβο στους ήδη γνωστούς ηθοποιούς που δέχονται να συμμετάσχουν και σε μικρότερες δουλειές βοηθώντας τους νεότερους δημιουργούς. Αν το κάνουν και με μικρότερες ή καθόλου αμοιβές ακόμη καλύτερα.
Πρέπει και οι «Νύχτες Πρεμιέρας» να δίνουν περισσότερα βραβεία. Πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, ερασιτέχνη ηθοποιού, πρωτότυπης ιδέας (ανεξάρτητα από την ανάπτυξή της σε σενάριο), σπουδαστικής δουλειάς, συμμετοχής σχολείου.
Το ντοκιμαντέρ «Όταν αρχίζει το τραγούδι» στη Δράμα βραβεύθηκε εδώ πέρασε απαρατήρητο. Θα πρέπει μάλλον να χωριστούν τα βραβεία. Για ταινία τεκμηρίωσης και ταινία με φανταστική υπόθεση.
Και δυο λόγια για τις χθεσινές βραβεύσεις. Καμία σημασία δεν έχει το ότι εγώ δεν θα μοίραζα έτσι τα βραβεία. Απλά αναρωτιέμαι πώς γίνεται μερικές ημέρες πιο πριν, μια άλλη επιτροπή στη Δράμα με σχεδόν τις ίδιες ταινίες να έχει τόσο διαφορετική άποψη. Εκεί η «Προσευχή» πήρε το βραβείο, το ΙΙ, δεν πήρε τίποτα. Επίσης στα κινούμενα σχέδια το «Drag Me» εκεί πήρε βραβείο ενώ εδώ δόθηκε το τρίτο βραβείο σε κάτι πολύ λίγο κατά τη γνώμη μου. Το δεύτερο βραβείο πήγε σε μια μάλλον αδιάφορη για εμάς τους θεατές παραγωγή, ενώ το βραβείο σεναρίου δόθηκε σε μια δουλειά εντελώς θεατρική, χωρίς καμία κινηματογραφική ανατροπή (η «Ιλένα» σε αυτή την περίπτωση είναι πολύ καλύτερη). Τέλος πάντων. Μπράβο στους 65 σκηνοθέτες και τους εκατοντάδες που τους βοήθησαν να κάνουν την κινηματογραφική τους παρέμβαση αντί να είναι παθητικοί θεατές του ανθυγιεινού τηλεοπτικού πολτού. Αν ανανεώσουν και τον κόσμο των μεγάλων (σκηνοθετών) κάποια στιγμή, χωρίς να μιμούνται, θα είναι υπέροχα. Και του χρόνου.
Εδώ βλέπετε τα βραβεία","Τη Δευτέρα 12 Αυγούστου το Google μας έκανε μια έκπληξη. Για άλλους ευχάριστη και για άλλους εντελώς ακατανόητη. Αντί για το συνηθισμένο του λογότυπο εμφανίστηκε ένα σύμπλεγμα περίπου όμοιο με αυτό: [δίπλα μια γάτα να βγαίνει φρέσκια μέσα από ένα κουτί, μια άλλη σαν φάντασμα που φαίνεται να ανέρχεται προς κάποιο (γατο)παράδεισο και μαζί μερικά από τα γράμματα της εταιρείας, το G και το e (δείτε το εδώ).
Ήταν εκείνη την ημέρα 126 χρόνια από τη γέννηση του Αυστριακού Φυσικού Έρβιν Σρέντιγκερ αλλά και το Protagon σε αναστάτωση από την επίθεση που είχαμε δεχτεί. Επειδή άκουσα ακόμη και στο ραδιόφωνο να αναρωτιούνται τη ήθελε να πει ο επινοητικός δημιουργός των dooddles (=πρόχειρα σκιτσάκια) της διάσημης πια εταιρείας, σκέφθηκα πως ίσως να είναι στη θέση τους δυο λόγια γύρω από το θέ(α)μα αυτό. Οι άνθρωποι του Google σκέφθηκαν να συνδυάσουν το λογότυπό τους με τη διάσημη εξίσωση του Σροέντιγκερ (1887-1961). Μια εξίσωση ανάλογης αξίας με τις εξισώσεις του Αϊνστάιν, μόνο που αναφέρεται σε έναν γειτονικό αλλά εντελώς διαφορετικό υλικό κόσμο. Ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας και με τα όποια συνηθισμένα μικροσκόπια, με τηλεσκόπια και διαστημόπλοια, είναι ο μακρόκοσμος. Και εκεί οι εξισώσεις του Νεύτωνα ή σε ορισμένες περιπτώσεις για περισσότερη ακρίβεια οι εξισώσεις του Αϊνστάιν μας δίνουν ό,τι ζητούμε και με αρκετή ακρίβεια μάλιστα. Αν όμως προσπαθήσουμε να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις ίδιες για να περιγράψουμε τον μικρόκοσμο, που αρχίζει περίπου από τα 10 δισεκατομμυριοστά του μέτρου, εκεί όπου συναντούμε μόνον μόρια, άτομα και ακόμη πιο στοιχειώδη σωματίδια τότε είναι σαν να έχουμε εισχωρήσει σε έναν εντελώς άλλο κόσμο. Και εκεί δεν υπάρχει πια βεβαιότητα για το πού βρίσκεται το κάθε τι αλλά μόνον πιθανότητα. Και αν αυτό φαίνεται σχετικά λογικό, ό,τι κινείται σε αυτό το μικρόκοσμο μερικές φορές τα όργανα παρακολούθησης και καταγραφής δείχνουν ότι συμπεριφέρεται σαν ένα υλικό σωματίδιο, μια μπαλίτσα δηλαδή που κινείται στο χώρο και μερικές φορές σαν ένα κύμα. Αυτή όμως η κυματική συμπεριφορά χρειαζόταν και την κατάλληλη μαθηματική εξίσωση για να την περιγράφει. Και δεν ήταν αυτό δυνατό να γίνει χρησιμοποιώντας τις εξισώσεις που έχουμε στη Φυσική του μακρόκοσμου για τα συνηθισμένα κύματα, του ήχου ή της θάλασσας για παράδειγμα. Διότι όπως είπαμε στον μικρόκοσμο μόνον οι πιθανότητες παίζουν. Το ανθρώπινο μυαλό όμως μπόρεσε, εκεί στο πρώτο τέταρτο του προηγούμενου αιώνα να συνδυάσει τα δυο. Συνέδεσε τη συμπεριφορά ενός σωματιδίου με ένα υποθετικό κύμα, έφτιαξε μια εξίσωση για να το περιγράφει και κατανόησε πως το πλάτος αυτού του υποθετικού κύματος όταν το πολλαπλασιάσεις με τον εαυτό του σου δίνει κατά έναν απροσδόκητο (για εκείνη την εποχή τουλάχιστον) τρόπο την πιθανότητα να βρίσκεται κάπου ένα σωματίδιο. Το 1925, σε ηλικία 38 ετών ο Σρέντιγκερ, έδωσε μαθηματική υπόσταση στη μεγαλοφυή πρόταση ενός άλλου σπουδαίου Γάλλου Φυσικού ότι τα σωματίδια μπορούμε να τα βρούμε να συμπεριφέρονται και σαν να ήταν κύματα. Το Ψ είναι ένας συνοπτικός συμβολισμός που ο μηχανισμός του Σρέντιγκερ (δηλαδή η εξίσωσή του), μας επιτρέπει, αν τον χειριστούμε όπως πρέπει, να πληροφορηθούμε για την ένδειξη που προκύπτει, έστω και στο περίπου, τη σχετική με το πώς συμπεριφέρεται ένα σωματίδιο σε δεδομένη στιγμή.
Η Google όμως μας έβαλε δίπλα και τις δυο γάτες, για να μας θυμίσει ότι το 1935, ο ίδιος ο Σρέντιγκερ διατύπωσε ένα θεωρητικό πείραμα, που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε γιατί δεν είχε νόημα να το δούμε να συμβαίνει, με μια γάτα κλεισμένη σε κουτί, και έναν μηχανισμό δηλητηρίασής της σε περίπτωση που ένα σωματίδιο του μικρόκοσμου, θα έκανε την εμφάνισή του όσο θα κρατούσε το (υποθετικό) πείραμα. Αυτή είναι η γάτα του Σρέντικερ και το πείραμα εξέφραζε στην πραγματικότητα την αμφιβολία του ήδη διάσημου Αυστριακού Φυσικού για τα θεμέλια της Κβαντομηχανικής, της επιστήμης που ο ίδιος είχε τεράστια συμβολή στη θεμελίωσή της! Ναι, παρ` όλο που αρκετοί έχουν παρερμηνεύσει τι ήθελε να πει ο Σρέντιγκερ. Σύμφωνα με το πείραμα, επειδή δεν ξέρουμε αν το σωματίδιο εμφανίστηκε ή όχι, ή αν βρίσκεται σε κάποια ενδιάμεση κατάσταση, που αυτό το ενδιάμεσο το επιτρέπει η συμπεριφορά των… κατοίκων του μικροκόσμου, πριν ανοίξουμε το κουτί δε ξέρουμε και αν η γάτα είναι ζωντανή ή πήγε ήδη στον άλλο κόσμο ή βρίσκεται και αυτή σε μια ενδιάμεση(;) κατάσταση. Με αυτό ο Σρέντιγκερ ρωτούσε τον κόσμο: Είναι δυνατόν να συμβαίνει; Και προς μεγάλη του έκπληξη πολλοί του απήντησαν εκείνη την εποχή: ναι, είναι. Βέβαια όταν αναλύεται σήμερα το παράδοξο αυτό πείραμα η απάντηση είναι περίπου ότι όσα πράγματα ισχύουν στον μικρόκοσμο δεν μπορείς να τα μεταφέρεις αυτούσια και στον μακρόκοσμο. Άρα δεν έχει νόημα να συζητούμε για κάτι τόσο μεγάλο όπως μια γάτα και να ρωτούμε αν θα συμπεριφερθεί όπως ένα μόριο.
Με την ευκαιρία, και την παραπάνω απόπειρα εξήγησης επιτρέψτε μου να αναφερθώ και στη μόδα όπου σε πολλές θεραπείες (με αέρα κοπανιστό), κολλούν και τη λέξη «κβαντικός» για να δελεάσουν την πελατεία. Πρόκειται νέτα σκέτα για μπαρούφες. Αρκεί να σκεφθούμε αυτά που αναφέραμε πριν. Δεν ελέγχουμε τον μικρόκοσμο όπως κάνουμε με τον μακρόκοσμο και δεν μπορούμε να προσφέρουμε αυτά που υπόσχονται οι κβαντικές θεραπείες. Μόνο την τσέπη μας μπορούν να επηρεάσουν και μάλιστα με αρνητικό τρόπο.",True
"Στην απάντησή του προς τον Γάλλο δημοσιογράφο της τηλεόρασης, ο κ. Πάγκαλος θα μπορούσε, λοιπόν, πράγματι να επικαλεστεί, πέραν του Στρατηγού Ντε Γκολ, άλλον ένα επιφανή Γάλλο πολιτικό (και σπουδαίο μαθηματικό), τον κακότυχο Γιρονδίνο Μαρκήσιο Κοντορσέ και το γνωστό θεώρημά του- μεταξύ άλλων, υπέρ της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Ας θυμηθούμε όμως πρώτα τον πρόσφατο τηλεοπτικό διάλογο στο Παρισινό, παρακαλώ, στούντιο- τον αποδίδω βεβαίως ελεύθερα. Γάλλος δημοσιογράφος: Μα, αφού τα`χετε όλα καλά καμωμένα, για τη σωτηρία της πατρίδας σας, γιατί τότε οι συμπολίτες σας βγαίνουν κάθε τόσο με τέτοια αγανάκτηση στους δρόμους, και με πρώτη μάλιστα ευκαιρία σας γιουχαϊζουν και σας γιαουρτώνουν από πάνω; Έλληνας Αντιπρόεδρος: Αφήστε τα αυτά τα φασιστόμουτρα, τα κουμούνια, τους χαζοβιόληδες που δεν ξέρουν τι κάνουν.
Πίσω τώρα στο θεώρημα του Κοντορσέ. Αληθεύει ασφαλώς το ότι οι σωστές αποφάσεις έχουν πάντα συλλογικό χαρακτήρα. Ο αυταρχισμός και η ελέω οποιουδήποτε εξουσία τού ενός οδηγούν κατά κανόνα σε λάθος δρόμο. Ωστόσο, πάρτε μιαν οποιαδήποτε ομάδα. Εφόσον τα περισσότερα μέλη της έχουν την ικανότητα και τη γνώση (άνω του μέσου όρου) να λάβουν τη σωστή απόφαση, το τελικό αποτέλεσμα, μέσω της συλλογικής διαβούλευσης, θα προσεγγίσει την αρτιότητα. Αν όμως πλειοψηφούν οι ανίκανοι και οι αδαείς (με προσόντα, ευνοήτως, κάτω του μέσου όρου), οι διαβουλεύσεις τους, όχι μόνο δε θα βοηθήσουν την κατάσταση, παρά θα την επιδεινώσουν, καθώς το αποτέλεσμά τους θα αφίσταται προοδευτικά όλο και περισσότερο από την ορθή κρίση.
Συμπέρασμα: Τα περί άμεσης δημοκρατίας, οργής λαού-φωνής θεού στις πολυάνθρωπες σύγχρονες κοινωνίες μας, δυστυχώς ίσως, δεν στέκουν. Προς το συμφέρον του λαού είναι να εκλέξει τους κατά το δυνατόν και κατά περίσταση φωτισμένους αντιπροσώπους του, οι οποίοι, συσκεπτόμενοι κατά τακτά διαστήματα, θα κάνουν, για ένα συμφωνημένο χρονικό διάστημα, κουμάντο.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως βαθιά πεπεισμένος ο Α. ή  Β. Αντιπρόεδρός μας για την ορθότητα του θεωρήματος του Κοντορσέ, και προφανώς για την εφαρμογή του στο σύστημα της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, κρίνει πως δικαιωματικά μπορεί να παρακάμπτει τις εκδηλώσεις απόγνωσης, στην κυριολεξία, των συμπατριωτών του, παρουσιάζοντάς τις ως άφρονα οχλαγωγία. Ξεχνά ωστόσο ένα πράγμα. Οι αντιπρόσωποί μας δεν μας αντιπροσωπεύουν μόνο, παρά μας εκπροσωπούν κιόλας. Κι εδώ μου` ρχεται να ρωτήσω κάτι που από καιρό έχω στα χείλη: Τι μανία κι αυτή, οι αντιπρόσωποι που εκλέξαμε, ώστε να ενεργούν για λογαριασμό μας αλλά και να μιλάνε κιόλας για μας, εξ ονόματός μας, να μη χάνουν ευκαιρία, μιλώντας με «ξένους», να μας βλαστημούν , εμάς τους εκλέκτορές τους; Αποκαλώντας μας συλλήβδην, παλαιότερα, απατεώνες και κλεφτρόνια, κι επιλεκτικά ίσως τώρα βλαμένους και χαζοβιόληδες. Όχι, δεν τους ζητάω βέβαια να μασούν τα λόγια τους, που έτσι ξύλινα κιόλας που είναι κινδυνεύουν να τους σταθούν στο λαιμό,  αλλά και τόση αμεσότητα πια (τα εν οίκω εν δήμω φόρα παρτίδα) σαφώς και δεν ταιριάζει στους υπερασπιστές της διαμεσολαβούμενης λαϊκής εξουσίας.
Μαθαίνουμε, τέλος, πως ο κ.Πάγκαλος το σκέφτεται αν θα  είναι υποψήφιος στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές. Τούτο μάλλον σημαίνει πως νιώθει πως έχει έρθει και γι` αυτόν το πλήρωμα του χρόνου. Είναι έτσι πιθανόν να αισθάνεται το ελεύθερο να ελεεινολογεί την ανερμάτιστη νεολαία σαν όλους τους άλλους παρασιτεμένους γέροντες, όπως ακριβώς και οι άβγαλτοι νεολαίοι, άλλωστε, εντελώς απερίσκεπτα, λοιδωρούν με τη σειρά τους σε κάθε στιγμή τα δύστυχα γερόντια. Θα του το πω, λοιπόν, κι εγώ στα Γαλλικά, μετά από τον ανεπανάληπτο Georges Brassens: Le temps ne fait rien a l` affaire, quand on est con on est con.","Στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου και της Αθήνας ήμουν διακοπές κι έτσι τους παρακολούθησα πολύ αποσπασματικά. Φέτος ήμουν στην Αθήνα οπότε μου δόθηκε η ευκαιρία να δω πολλά αγωνίσματα, τόσο στην πρωινή ζώνη όσο και στην βραδινή. Είδα προημιτελικούς, ημιτελικούς και τώρα, τις τελευταίες μέρες, είδα και τελικούς. Είδα ομαδικά και ατομικά αγωνίσματα, ανδρών και γυναικών. Δεν τα είδα όλα, γιατί αυτό θα σήμαινε ένα εξάωρο στησίματος, κάθε μέρα, μπροστά στην τηλεόραση για δύο βδομάδες. Είδα όμως τα περισσότερα. Σφαίρα, σφύρα, δίσκο, ακόντιο, άρση βαρών, βόλεϊ, beach βόλεϊ, πόλο, κολύμβηση, ανδρών και γυναικών, όλα αυτά. Επίσης είδα αγώνες δρόμου ταχύτητας και αντοχής, ύψος, επί κοντώ, μήκος, τριπλούν, πένταθλο, έπταθλο, δέκαθλο, και δεν θυμάμαι τι άλλο. Σχεδόν όλα. Αλήθεια σας λέω. Τόκανα κατά κάποιο τρόπο σαν από καθήκον, για να σχηματίσω από πρώτο (τηλεοπτικό) χέρι μια όσο το δυνατόν πληρέστερη εικόνα του σε τι συνίσταται αυτό το κορυφαίο παγκόσμιο αθλητικό γεγονός που επαναλαμβάνεται κάθε τέσσερα χρόνια
Και απογοητεύτηκα. Απογοητεύτηκα γιατί συνειδητοποίησα πως πρόκειται για μια καλοστημένη μηχανή θεάματος και επίτευξης εξειδικευμένων ρεκόρ, που στις περισσότερες των περιπτώσεων στερούνται ουσίας, με πολύ χρήμα από πίσω, και θύματα εμάς αλλά και πολύ συχνά τους ίδιους τους αθλητές. Μια μηχανή προβολής (ισχυρών τις περισσότερες φορές) κρατών που μετριέται με τον αριθμό των χρυσών, αργυρών και χάλκινων μεταλλίων κάθε ολυμπιάδας. Πρόκειται για μια βιομηχανία παραγωγής πρωταθλητών. Εμφανίζεται λοιπόν ένας νέος ή μία νέα με ταλέντο και προοπτική σε κάποιο άθλημα. Πέφτουν πάνω του οι διάφοροι μηχανισμοί, σύλλογοι, προπονητές κλπ., και το εντάσσουν σε πρόγραμμα πρωταθλητισμού. Ώρες και ώρες καθημερινής προπόνησης. Όσο πιο ταλαντούχος και υποσχόμενος είναι ο εκκολαπτόμενος (πρωτ)αθλητής, τόσο περισσότερο με λύσσα πέφτουν πάνω του. Αναλύονται οι επιδόσεις του, εντοπίζονται τα αδύνατα σημεία του (πολλές φορές με την βοήθεια πολύπλοκων μηχανημάτων και κομπιούτερς) και γίνονται οι ανάλογες διορθωτικές κινήσεις. Σιγά-σιγά διαμορφώνεται και ο σωματότυπος του  αθλητή ανάλογα με το άθλημα στο οποίο επιδίδεται. Οι κολυμβητές αποκτούν τεράστιο τριγωνικό θώρακα, οι αθλητές της άρσης βαρών πολύ δυνατά πόδια, οι αθλητές της σφαιροβολίας γίνονται τεράστιες μυϊκές μηχανές με σωματικό βάρος που συχνά φτάνει και ξεπερνά τα εκατόν σαράντα εκατόν πενήντα κιλά. Είναι αυτό ιδανικός αθλητής; Ναι, αλλά μόνο για το συγκεκριμένο άθλημα. Αν βάλετε έναν αθλητή της σφαιροβολίας να τρέξει ένα κατοστάρι, το πιο πιθανό είναι ότι θα σκάσει σαν καρπούζι στα μέσα της διαδρομής. Εκεί μας έχει φέρει όλος αυτός ο μηχανισμός γύρω από τον πρωταθλητισμό. Καπάκι ακολουθούν τα συγκεκριμένα διαιτολόγια, τα «βελτιωτικά», και (γιατί όχι;) η ντόπα. Η ντόπα που παίζει συνεχώς κρυφτούλι με τους μηχανισμούς εντοπισμού της, ανακαλύπτοντας συνεχώς νέες ουσίες που διαφεύγουν, προσωρινά, τον έλεγχο μέχρις ότου ανακαλυφθούν, και άντε η κούρσα και το κρυφτούλι  συνεχίζεται.  
Τα ρεκόρ; Έχοντας προχωρήσει οι μηχανισμοί κατασκευής πρωταθλητών σε παρόμοια αποτελέσματα, τα ρεκόρ είναι πια πολύ κοντά το ένα στο άλλο.  Σπάνια πια καταρρίπτεται ένα ρεκόρ που να μένει το ίδιο για πολλά χρόνια. Αυτό που γίνεται είναι ανεπαίσθητες «βελτιώσεις». Έτσι π.χ. στους αγώνες δρόμου τα ρεκόρ καταρρίπτονται κατά κάποια εκατοστά του δευτερολέπτου ή στα άλματα κατά λίγα εκατοστά. Μα πείτε μου η βελτίωση της επίδοσης σε έναν αγώνα δρόμου, κατά κάποια εκατοστά του δευτερολέπτου, που δεν είναι καν μετρήσιμα και δεν χωράνε στον ανθρώπινο νου, είναι ρεκόρ; Έτσι που πάει το πράγμα θα αρχίσουν να μετράνε και να υπολογίζουν και τα χιλιοστά του δευτερολέπτου.
Η άλλη σοβαρή διάσταση του πρωταθλητισμού ολυμπιακού επιπέδου, είναι οι ίδιοι οι αθλητές. Γνωρίζουν τα φώτα της διεθνούς προβολής όσο είναι στην πρώτη γραμμή. Μετά τι γίνεται; Μετά υποφέρουν από διάφορες ασθένειες ανάλογα με το άθλημα. Οι μαραθωνοδρόμοι π.χ. που ασκούνται καθημερινά τρέχοντας χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων έχουν πολύ σοβαρά προβλήματα στα γόνατα και την σπονδυλική στήλη από τους κραδασμούς στους οποίους την υποβάλλουν. Αντίστοιχα και σε άλλα αθλήματα. Όταν το μυϊκό σύστημα πάψει να είναι αυτό που είναι την εποχή της δόξας, και αρχίσει να «κρεμάει», τότε αρχίζουν και τα προβλήματα. Αφήστε τα προβλήματα από τα αναβολικά και άλλα σκευάσματα.
Last but not least, με το τελείωμα των ολυμπιακών αγώνων, θα γλιτώσουμε και από τους παντός είδους αθλητικούς «σχολιαστές» και «δημοσιογράφους» που με το χαμηλό επίπεδο που διακρίνει τους περισσότερους, ταλαιπωρούν τα αυτιά μας με τα τσάμπιον λιννννννγκ, τις Πέμπννννντες, τον Οκτώμμμμμβρη. Αφήστε τις χαμηλοτάτου επιπέδου λογοτεχνικές παρομοιώσεις του τύπου «θέλησε να βάλει γκολ, αλλά η μπάλα είχε διαφορετική γνώμη (ή δεν του έκανε την χάρη!) και χτύπησε στο δοκάρι» και άλλα ευτράπελα",False
"Πέταξε την στρακαστρούκα προχτές ο υπαρχηγός Γιάννης Δραγασάκης: «Σήμερα αρκεί ένας ισχυρός επιχειρηματίας, ένας μεγαλοεκδότης, καμιά φορά ένας μέτριος εκδότης, ένας εφοπλιστής, ένας φίλος του πρωθυπουργού, να πάρει ένα τηλέφωνο και να ακυρωθεί ένας νόμος, να ακυρωθεί ένα πρόστιμο».
Ακολούθησε ο συνήθης ντόρος. Όπως τότε με τους «νταβατζήδες» του Καραμανλή. Ξεσάλωσαν οι άλλοι, οι κυβερνητικοί: «Να πει τα ονόματα, αλλιώς πετάει λάσπη». Λες και δεν τα ξέρουν. Γνωστά πράγματα, πασίγνωστα και τώρα, όπως και τότε. Βράχος οι συριζαίοι. «Εμείς μιλήσαμε πολιτικά», «θα μιλήσουμε όποτε εμείς επιλέξουμε». «Δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα, θα τα πούμε όταν γίνουμε κυβέρνηση», απείλησε ο πρώτος εκτοξεύσας.
Κάπως έτσι πέρασε ο ντόρος. Οσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν έκαναν μερικά παπαγαλάκια (από αυτά που συνήθως δεν ξέρουν, αλλά λένε και γράφουν κάτι για να νομίζουν οι άλλοι ότι ξέρουν) να μας πείσουν ότι ο Τσίπρας «θα πει τα ονόματα που δεν είπε ο Δραγασάκης», «θα δώσει διευθύνσεις», «θα φωτογραφίσει», βράχος ο Τσίπρας. Ούτε λέξη χτες το βράδυ στη Βουλή. Ακουγε στωικά τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τους λοιπούς, συκοφάντη να τον ανεβάζουν, λασπολόγο να τον κατεβάζουν, αλλά αυτός εκεί. Τσιμουδιά. Ούτε για εκδότες, ούτε για τραπεζίτες, ούτε για φίλους του πρωθυπουργού, τίποτα.
Γιατί έτσι; Δεν ρώτησε τον Δραγασάκη να του πει; Μπορεί να μην πρόκαμε. Δεκτόν. Αλλά δεν διαβάζει ο πρόεδρος Αλέξης ούτε την «Αυγή»; Μια χαρά τα λέει (εδώ) ο διευθυντής της Νίκος Φίλης. Ούτε αυτός, βέβαια, λέει ονόματα, αλλά τα περιγράφει, τα φωτογραφίζει βρε αδερφέ. Λέει για «τραπεζίτες» (αορίστως, εδώ υπάρχουν και παλαιοί φίλοι…), για «εταιρείες πετρελαιοειδών» (κι εδώ αορίστως, γιατί;), για «μεγαλοεργολάβο και μεγαλοεκδότη» (πιο καλή η «φωτογραφία»), για τον «Τίγρη, τον εφοπλιστή και πετρελαιά». Τσουπ, να ένα όνομα, που ήθελε να πει η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Όλα τα εις «…ιδης», γράφονται με γιώτα!
Κι έτσι, διαβάζοντας την «Αυγή», ο Τσίπρας έμαθε τα ονόματα, που δεν είπε ο Δραγασάκης. Φανταζόμαστε ότι θα έκανε μια μικρή  διασταύρωση (μεταξύ Δραγασάκη και Φίλη) και θα ήταν έτομος χτες το βράδυ στη Βουλή. Ήταν, αλλά… κρατήθηκε. Τίποτα.
Όχι να το ρίξει στην ονοματολογία, βρε αδερφέ, οι αρχηγοί δεν κάνουν έτσι. Δεν είναι κουτσομπόλες της γειτονιάς, που πετάνε δυο μπηχτές για τις απέναντι και μετά την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Περιγράφουν αυτό που θέλουν να πουν, με στοιχεία όπως της «Αυγής», φωτογραφίζουν κι ένα-δυο πρόσωπα και πάνε παρακάτω.
Τίποτα. Ούτε λέξη. Ακουσα όλη την ομιλία του, τσιμουδιά. Την ξαναδιάβασα μετά, μπας και μου ξέφυγε (εδώ), ούτε αράδα. Ούτε «φίλος του πρωθυπουργού», ούτε τίποτα. Περασμένα ξεχασμένα.
Πώς καταλήγουμε; Όσο κι αν φανεί παράξενο, πολύ ευχάριστα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί ο Τσίπρας να κατάπιε χτες τη γλώσσα του, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τις ψήφους να συσσωρεύονται στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος ενδιαφέρεται για «πετρελαιάδες», «μεγαλοεκδότες» και «φίλους του πρωθυπουργού», όταν όλοι προσδοκούν αυξήσεις μισθών και συντάξεων, τζάμπα πετρέλαιο, κατάργηση φόρων και τα παρόμοια;
Μπορεί, λοιπόν, να έκλεισε χτες ο Τσίπρας το στόμα του, αλλά η κάνουλα που φέρνει ψήφους στο βαρέλι του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ανοιχτή.
Όσο για τους «νταβατζήδες», από χτες τρέμουν περισσότερο. Γιατί φοβούνται ότι ο Τσίπρας, που χτες το βούλωσε, έχει κάνει κρυφές επαφές με τον πρώτο διδάξαντα Κώστα Καραμανλή, ο οποίος τον έχει ήδη συμβουλέψει πώς θα τους συντρίψει.
Και εις άλλα με υγείαν...","Χτες το πρωί, αντί να πετάξω χαρταετό, έκανα μια γρήγορη βόλτα στην παραλία, μεταξύ Αλίμου και Π. Φαλήρου. Στην επιστροφή βρέθηκα έξω από το Συμμαχικό Κοιμητήριο. Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της Αθήνας, πιστεύω, έχουν περάσει από εκεί εποχούμενοι, το έχουν δει και αυτό είναι όλο. Το ίδιο κι εγώ. Αυτή τη φορά είπα να μπω μέσα. Η πόρτα, ανοιχτή. Ερημιά. Μόνο λίγα πουλιά πετούσαν και τσιμπολογούσαν στο καταπράσινο περιποιημένο χορτάρι του. Μετά τις πληροφοριακές πινακίδες, περπατάς ανάμεσα στους τάφους, αν θες.
Για την ακρίβεια, πρόκειται για μερικές χιλιάδες μαρμάρινους σταυρούς, ο ένας δίπλα στον άλλον, με τα ονόματα των νεκρών ή και χωρίς ονόματα. Και τις ηλικίες τους. Από 20 ως 27 χρόνων η συντριπτική πλειονότητα. Στρατιώτες, ναύτες και αεροπόροι -Άγγλοι, Νεοζηλανδοί, Καναδοί, Αιγύπτιοι, Ινδοί- που ήρθαν στην Ελλάδα για να βοηθήσουν τον ελληνικό στρατό να σταματήσει πρώτα τις ορδές του Μουσολίνι και μετά του Χίτλερ. Νέα παιδιά, που άφησαν τα κόκαλά τους στην Ελλάδα, πολεμώντας το φασισμό και το ναζισμό.
Δεν ξέρω πώς, αλλά το μυαλό μου πήγε εκείνη τη στιγμή στην εικόνα του Γιώργου Κατίδη. Του ποδοσφαιριστή που κατέφυγε στο ναζιστικό χαιρετισμό για να πανηγυρίσει το γκολ που πέτυχε. Δεν ξέρω πώς, αλλά το συνδύασα.
Ο Κατίδης τιμωρήθηκε ήδη και θα τιμωρηθεί κι άλλο. Έτσι πρέπει να γίνει. Δεν είμαι από αυτούς που λένε «δεν ήξερε τι έκανε, δεν ξέρει από πολιτικά, μόνο από μπάλα, νέο παιδί είναι». Όλα αυτά (μπορεί να) ισχύουν. Έτσι όπως τον άκουσα να μιλάει, μου έδωσε την εντύπωση άσχετου και αφελούς και μακάρι να είναι έτσι, δηλαδή να μη μας βγει στη συνέχεια φασούλι (συνειδητό) χρυσαυγίτικο. Τιμωρία, λοιπόν, ναι.
Όμως, επειδή οι τιμωρίες πρέπει να έχουν και παιδαγωγικό χαρακτήρα, θα ήθελα κάποιος -ένας φίλος του, ένας δάσκαλος, ο προπονητής του- να έπαιρναν τον Κατίδη και να τον πήγαιναν μια μέρα σ` αυτό το νεκροταφείο. Να διαβάσει ο ίδιος τα ονόματα των συνομηλίκων του, που πριν από 70 χρόνια έπεσαν σε έναν πραγματικό (όχι ποδοσφαιρικό) πόλεμο. Να συνειδητοποιήσει ότι παιδιά σαν κι αυτόν, τότε, σήκωναν στα χέρια τους πραγματικά όπλα, για να σταματήσουν την προέλαση εκείνων που ο ίδιος (ο Κατίδης) συμβόλισε -άθελά του και μέσα στην άγνοιά του (θέλω να το πιστεύω)- τη στιγμή που ύψωνε το χέρι του σε ναζιστικό χαιρετισμό. Ακόμα καλύτερα αν κάποιοι τον έπαιρναν μια μέρα να τον πάνε στο Δίστομο ή στα Καλάβρυτα, για να συνειδητοποιήσει τις ναζιστικές θηριωδίες και στο ελληνικό έδαφος.
Τα νέα παιδιά πέφτουν ευκολότερα θύματα της προπαγάνδας, γοητεύονται από τα γυμνασμένα χέρια με τα τατουάζ, παγιδεύονται από τα «αντισυστημικά» λόγια επιτήδειων, περνάνε ξώφαλτσα ισχυρισμούς διαφόρων ανθρωποειδών ότι ο Χίτλερ ήταν ευεργέτης της ανθρωπότητας. Αυτά τα παιδιά πρέπει να προστατεύσουμε.
Ο Κατίδης, οι Κατίδηδες, πρέπει να τιμωρούνται, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Αλλά στόχος της τιμωρίας δεν πρέπει να είναι η εξόντωση. Διότι τότε η τιμωρία θα είναι άχρηστη και θα γίνει αυτεπίστροφο. Τα νέα παιδιά πρέπει να μάθουν τι έπαθε η πατρίδα τους και οι πατρίδες των άλλων, πόσοι συνομήλικοί τους -Ελληνες και άλλοι- χάθηκαν, για να μην κυριαρχήσει στον κόσμο η παράνοια του Χίτλερ. Τότε, όλο και λιγότερα χέρια σαν του Κατίδη θα υψώνονται.
Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη πρέπει να είναι συστηματικός και διαρκής.",True
"Έλληνες και Ελληνοκύπριοι ανακάλυψαν, τις προηγούμενες ημέρες, ότι βρίσκονται μέσα σε ένα πλοίο που το πλήρωμά του, από τους καπεταναίους μέχρι τον τελευταίο μούτσο, δεν έχει ιδέα για το πώς κυβερνιέται ακόμη και μια βάρκα. Ίσως τους έφεραν με κάποια μετάταξη από την ΤΡΕΝΟΣΕ, ίσως από κάπου αλλού, αλλά για τη θάλασσα, αυτοί, δεν κάνουν. Και, μάλιστα, όταν πλακώνουν τα μεγάλα κύματα, αυτοί οι τύποι ζαλίζονται και μένουν άπραγοι να κοιτούν βουβοί και έντρομοι το αγριεμένο νερό. Εννοείται ότι κανένας εκεί στα κόμματα δεν είχε προνοήσει να έλθει κάποιο στέλεχος από έξω, έστω και ακριβοπληρωμένο αλλά ικανό, να ξέρει λίγα πράγματα παραπάνω και να τους εκπαιδεύσει λίγο στη λογική του risk management. Της διαχείρισης, δηλαδή, καταστάσεων όπου υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα, και είναι ανάγκη να διατίθενται έτσι τα όσα μέσα έχει κάποιος στη διάθεσή του ώστε να ελαχιστοποιεί, να ελέγχει και να… χτυπάει την καμπάνα, ειδοποιώντας έγκαιρα για επερχόμενα ατυχή συμβάντα.
Έλληνες και Κύπριοι πολιτικοί, όλων των παρατάξεων, αποδεικνύονται υπερδραστήριοι μόνο στο twitter. Ο καθένας μας, βέβαια, έχει καταλάβει ότι όσο πιο γελοίος είναι ένας πολιτικός, τόσο πιο πολύ χρησιμοποιεί (άσκοπα) αυτή την επινόηση, νομίζοντας ότι σκορπίζει σοφία στα πέρατα της Γης. Πάρτε για παράδειγμα τον κ. Πάνο Καμμένο με το μήνυμα, που έστειλε στους Σουηδούς, ότι τα καλοκαίρια τα κυπριακά καμάκια «τακτοποιούν» τις γυναίκες τους. Και το πρώτο που θέλεις να πεις είναι γιατί να μην υπάρχει και για τους βουλευτές Πειθαρχικό και όταν μας προσβάλουν με τα λόγια τους (ναι, εμάς τους Έλληνες και τους Κυπρίους άνδρες προσέβαλε ο κύριος αυτός) να περνούν μια βόλτα από εκεί. Να του λένε, τουλάχιστον, ""τι το θες να γράφεις στο twitter ρε Κα(ϋ)μμένε, εσύ που μπερδεύεις τους υδρογονάνθρακες με τους υδατάνθρακες;"".
Για εμένα, επίσης προσβλητική για τους Έλληνες και τους Κυπρίους ήταν και η στάση του κ. Στουρνάρα όχι μόνο την Παρασκευή στη σύναξη των Ευρωπαίων ιεροεξεταστών, όπου κατάφερε να παίξει και τα τρία πιθηκάκια μαζί (δεν είδα, δεν άκουσα, δεν μίλησα), αλλά και αυτή την εβδομάδα όπου πρώτα με χαιρεκακία δήλωσε «περιμένω να δω το Σχέδιο Β των Κυπρίων», μετά τους πίεζε λέγοντας πως πρέπει να τελειώνουν μέσα σε λίγες ώρες, αδιαφορώντας για την αγωνία τους και μετά υπερήφανα δήλωσε ότι έχει σχέδιο για το πώς θα εντάξει τα ακρωτηριασμένα κομμάτια των κυπριακών τραπεζών που βρίσκονται σε ελληνικό έδαφος στο δικό μας τραπεζικό σύστημα. Και έτσι, ενώ τάχα δεν είχαμε να δώσουμε τα 2 δισεκατομμύρια που μας εκλιπαρούσαν να τους διαθέσουμε οι Κύπριοι, μπορούμε να πληρώσουμε τα 900 εκατομμύρια για να αγοράσει η Πειραιώς τα υποκαταστήματα της Λαϊκής εδώ, κερδίζοντας και χρόνο για τη δική της ανακεφαλαιοποίηση.
Πρέπει να πω ότι εγώ δεν μπορώ να ξεχωρίσω τον Κύπριο από τον Έλληνα. Στενοχωρούμαι ακόμη και όταν ελληνικές ομάδες κληρώνονται να παίξουν ενάντια σε κυπριακές. Συγκινούμαι όταν παίζουν κυπριακές ομάδες και το γήπεδο είναι πλημμυρισμένο στην ελληνική σημαία. Δεν γελώ όταν τους παίρνουμε στην κοροϊδία με εκείνο το σαχλό «οι κουμπάροι». Αγανακτώ όταν αυτές τις ημέρες άκουγα στο ραδιόφωνο διάφορα τσόλια να κοροϊδεύουν ακόμη και την εκφορά του λόγου τους. Διότι καταλαβαίνω πως αν η αμάθειά τους δεν ήταν τόσο κτηνώδης θα ήξεραν ότι ο προφορικός λόγος των Κυπρίων είναι ό,τι πιο κοντινό στο πώς μιλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες. Προφέρουν, οι Κύπριοι μόνο, ακόμη και τα διπλά σύμφωνα, και φόρμες της αρχαίας ελληνικής έχουν διατηρήσει στην καθημερινή τους ομιλία, και ο τραγουδιστός λόγος τους είναι πιο κοντά στην προσωδιακή εκφορά της αρχαίας ελληνικής. Και εμείς, αντί να το σεβόμαστε αυτό, το κοροϊδεύουμε. Θα μου πεις, εδώ δεν σεβόμαστε τις δύσκολες ώρες που περνούν τώρα, ζητούν χρήματα που τους χρωστούμε στην πραγματικότητα από τις αγορές ελληνικών ομολόγων και θέλουμε να τους ρίξουμε, για άλλη μια φορά. Γιατί οι… στουρνάρες που μας κυβερνούν είτε κρύβονται στα άδυτα των πρωθυπουργικών μεγάρων (πόσο λίγος φαίνεται αυτή τη στιγμή ο, βυθισμένος στην αμηχανία του, καπετάν-Αντωνάκης) είτε θέλουν να δείξουν ότι υπερασπίζονται τα χρήματά μας. Και τότε θυμάσαι πως ο ίδιος αυτός τυπάκος που τώρα κάνει τον σκληρό και το θεματοφύλακα των ελληνικών χρημάτων, πριν από λίγες ημέρες κατέθεσε τροπολογία να περάσει -στη ζούλα- το χάρισμα του 80% των προστίμων σε τιμημένα μέλη της περιβόητης λίστας Λαγκάρντ. Για τους Βενιζέλους και τους Κουβέληδες η μόνη παρατήρηση είναι πως -κάθε φορά που ανοίγουν το στόμα τους, αυτές τις ημέρες- εκτίθενται όλο και περισσότερο. Μαζί με τον πρωθυπουργό τους είναι ακριβώς οι ιδανικοί «μοιραίοι» του Βάρναλη. Και περιμένουν ένα κάποιο θάμα.
Βέβαια και η απέναντι πλευρά, ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και Κ.Κ.Ε., δεν στερείται ανάλογων προσόντων. Το Κ.Κ.Ε., που ποτέ δεν βρήκε λέξεις να κατηγορήσει το αδελφό Α.Κ.Ε.Λ., που όμως τα έκανε μούσκεμα στην Κύπρο, τώρα αδειάζει το Α.Κ.Ε.Λ. γιατί ψάχνει λύση ευρωπαϊκή και καλεί τους Κυπρίους να βγουν στο πέλαγος χωρίς σχέδιο και προοπτική. Ας αφήσουν καλύτερα οι σκουριασμένοι του Περισσού τις εξ αποστάσεως εξυπνάδες, τις οικονομικές συμβουλές και τα χιλιομασημένα συνθήματα. Τώρα, άλλωστε, έχουν τους δικούς τους πονοκεφάλους. Επιθεωρητές Εργασίας μπήκαν στον Ριζοπάστη, στον εργασιακό αυτό παράδεισο, όπου όμως -παραδόξως- η εργατική τάξη δεν βιώνει τις καλύτερες ημέρες της. Κι αν οι δικοί τους άνθρωποι περνούν τόσο καλά, σκέψου τι περιμένει τους άλλους αν κάποτε…
Οι άλλοι στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αντί να στρωθούν να δουλέψουν λιγάκι, αντί να περιμένουν να δουν πού θα οδηγήσει το ΟΧΙ των Κυπρίων, από το πρώτο βράδυ ξεσηκώθηκαν και ζητούσαν εκλογές! Πριν, δηλαδή, δουν το ποτάμι, πριν διαπιστώσουν το τι νερό τρέχει σ` αυτό, ξεβρακώθηκαν για να βουτήξουν. Να μη χάσουν. Να πάρουν την πλειοψηφία και την εξουσία για να κάνουν τι; Πέρα από το να πλακώνονται με τους άλλους άχρηστους, μας έχουν δείξει τίποτα ιδιαίτερα προσόντα, καμιά εξαιρετική ιδέα, έχουν δουλέψει, έχουν ετοιμαστεί για να αντιμετωπίσουν τους υπόλοιπους Ευρωπαίους; Ας πάνε να πάρουν κανένα Lower, ας μάθει ο αρχηγός τους ότι οι φοιτητές δεν δηλητηριάστηκαν από το διοξείδιο του άνθρακα, όπως ούρλιαζε σε μια ομιλία του πρόσφατα (με τον Καμμένο που τακίμιασαν χθες, θα κάνουν ντουέτο της συμφοράς σε τηλεπαιχνίδι γνώσεων) αλλά από το μονοξείδιο του άνθρακα. Ας σταματήσουν κι αυτοί τα ανόητα tweets, ας πάψουν να εκτίθενται (όταν μέσα στη Βουλή ζητούν το λόγο γιατί δεν πήρε άδεια μια μόνο συγκεκριμένη εταιρεία όπου βασικός μέτοχος είναι ο Θείος Χο-Χο-Χο, γνωστός και από τις… αμέτρητες προμήθειες του Ο.Τ.Ε.). Ας δουλέψουν, επιτέλους.
Ο Πρόεδρος της Κύπρου είναι αυτός που λυπάμαι λιγότερο. Θα έπρεπε, βέβαια, να είχε παραιτηθεί ήδη. Ο άνθρωπος με τις φοβερές ιδέες, που έφερε τη Μέρκελ στην Κύπρο, για να του κάνει αβάντα στην προεκλογική εκστρατεία και κάνει δημόσιες σχέσεις με τις κόρες του, εκτός από φαντασία έδειξε και ζηλευτή ευλυγισία, εκτελώντας ταχύτατες κυβιστήσεις. Και είναι ο μόνος που μπορεί να βρει δουλειά στη Ρωσία του Πούτιν. Στο τσίρκο της Μόσχας, φυσικά.
Εκτός από «χρυσοπράσινο φύλλο», που ένας ποιητής (είναι ο Κώστας Μόντης, ο Λεωνίδας Μαλένης, ο Τάσος Λειβαδίτης ή ο Γιάννης Ρίτσος;) με τα εξαιρετικά εργαλεία της τέχνης του και το ταλέντο του παρομοίασε τις καλές ημέρες την Κύπρο, στα μάτια μου το νησί αυτό τώρα μοιάζει και με ένα χρυσοπράσινο μήλο. Της Έριδος φυσικά, που πολλοί θέλουν να βυθίσουν τα δόντια τους σ` αυτό. Ευρωπαίοι, Ασιάτες, Εγγλέζοι (που ποτέ δεν συγχώρησαν την αντίσταση, ακόμη και μικρών μαθητών του σχολείου), Αμερικανοί (που συμφιλίωσαν, αν και ποτέ δεν τα είχαν χαλάσει και τόσο, σε μια νύχτα Τούρκους και Ισραηλινούς, σε πείσμα κάποιων δικών μας αναλυτών). Και, δυστυχώς, τα ανάξια και απαίδευτα άτομα που έχουν μαζευτεί και κάνουν κουμάντο και εδώ και εκεί θα συνεργήσουν στο να δυστυχήσει πολύς κόσμος. Αυτό είναι το μόνο όπου όλοι συμφωνούν. Στο ποδόσφαιρο επιτρέπονται παίκτες εισαγωγής, γιατί όχι και στην πολιτική; Ας μην πάψουμε, όμως, εμείς οι Έλληνες να θεωρούμε τους Κυπρίους, αδελφούς μας. Ο Παλληκαρίδης και ο Σολωμού μπορεί να μας βλέπουν από κάπου.","Σε κάτι λίγες, ευτυχώς, περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με ανυπεράσπιστα ζώα, κάποιοι οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων μας έχουν κάνει να ανατριχιάσουμε κατά καιρούς. Όπως όταν για παράδειγμα οπαδοί του Άρη έβαλαν φωτιά σε σκύλο επειδή ήταν ασπρόμαυρος, είχε δηλαδή τα χρώματα του μισητού Π.Α.Ο.Κ. ενώ άλλες φορές κοτόπουλα ή κουνέλια που έχουν εκσφενδονιστεί από την εξέδρα για να πειράξουν τους αντιπάλους, βρίσκονται να τρέχουν έντρομα μέσα σε ένα εφιαλτικό γι αυτά περιβάλλον. Αν ρωτήσεις τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, ακόμη μερικοί από αυτούς μισούν και καταριούνται τον «κορμοράνο» που τους στέρησε το νέο γήπεδο, αν και όπως αποδείχθηκε κάτι άλλα αρπακτικά, που πετούσαν επάνω από τον Βοτανικό, ήταν υπεύθυνα για το ναυάγιο του μεγαλόπνοου αλλά ανερμάτιστου σχεδίου. Σήμερα πάει ν` ανοίξει μια άλλη ιστορία, που όμως νομίζω ότι είναι αναστρέψιμη και εύκολα μάλιστα μπορεί να κλείσει.
Α.Ε.Κ. και Ορνιθολογική Εταιρεία αναγγέλλουν στο Πάρκο Τρίτση την έναρξη μιας συνεργασίας που κάνει την ποδοσφαιρική ομάδα με έμβλημα τον δικέφαλο αετό χορηγό σε πρόγραμμα διάσωσης των ολιγάριθμων αετών που ακόμη φωλιάζουν στις κορυφές των ελληνικών βουνών. Και έως εδώ όλα ωραία. Έτυχε όμως προχθές ν` ακούσω σε ραδιοφωνικό σταθμό κάποιον αθλητικό συντάκτη, που ασχολείται με τις ειδήσεις γύρω από την Α.Ε.Κ. να αναγγέλλει με αρκετά «χαζοχαρουμενέ» διάθεση και χαχαχούχα ότι η διοίκηση σκοπεύει λέει να έχει και έναν αετό αληθινό και ζωντανό που θα εμφανίζεται πριν από τους αγώνες στο νέο γήπεδο. Όπως λέει το κάνει και η πορτογαλική Μπενφίκα εδώ και χρόνια. Έψαξα λίγο στο Ιντερνετ για να βεβαιωθώ ότι δεν ήταν κάποια μπούρδα που σερβιρίστηκε κάπως αστόχαστα αλλά εκεί βρήκα και την επιπλέον πληροφορία ότι η διοίκηση θα βρει εκπαιδευτές (αετών;), η Α.Ε.Κ. θα γίνει Μπενφίκα ως προς αυτό και ο αετός θα μένει κάπου μέσα στο γήπεδο και θα τον περιφέρουν πριν τον αγώνα σαν να είναι επιτάφιος. Σε αυτά λοιπόν θα είχα να παρατηρήσω τα εξής:
Γνωρίζω αρκετά καλά τους ανθρώπους της Ορνιθολογικής Εταιρείας και θα εκπλαγώ αν μάθω σήμερα ότι πρόκειται να συναινέσουν σε κάτι τέτοιο. Περιμένω πως μάλλον θα ξεκαθαρίσουν στη Διοίκηση της Α.Ε.Κ. ότι δεν μπορεί να ξεκινήσει καν η συνεργασία τους με αυτές τις προϋποθέσεις και θα τους είναι και εύκολο να εξηγήσουν το γιατί.
Ο αετός δεν είναι κλόουν. Φτιάχτηκε για να ζει ελεύθερος εκεί ψηλά που διαλέγει αυτός να ζήσει. Πουθενά αλλού.
Ούτε μπορεί να ζει φυλακισμένος από Κυριακή σε Κυριακή. Όποιος ανόητος το σκέφθηκε έχει υπόψη του ότι πας μέσα ακόμη και αν σε πιάσουν να έχεις μια καρδερίνα στο κλουβί;
Και μάλιστα ας ψάξει η Ορνιθολογική τι είναι αυτοί οι «εκπαιδευτές»; Πού έμαθαν την τέχνη τους και πώς «εκπαιδεύουν»;
Και αν το κάνει και η Μπενφίκα, και άλλες ομάδες με γεράκια, τι σημαίνει για εμάς; Το δικό μας μυαλό τι λέει; Ότι είναι σωστό; Και ταυρομαχίες έχουν εκεί δίπλα μήπως να τις φέρουμε κι αυτές εδώ;
Ελπίζω να φροντίσει η Ορνιθολογική με την ευκαιρία αυτή και για την τύχη των φτερωτών κατοίκων του Άλσους της Νέας Φιλαδέλφειας. Το να υπάρχει τροφή και νερό κυρίως το καλοκαίρι θα βοηθούσε τους όποιους πληθυσμούς εκεί.
Ειλικρινά νομίζω πως σήμερα κιόλας θα μας πουν ότι δεν καταλάβαμε καλά και ο αετός θα δει στην Ελλάδα καλύτερες ημέρες. Γιατί δεν πεθαίνει βέβαια στον αέρα αλλά ούτε και στα γήπεδα πρέπει να περνάει τις ημέρες του. Εμπρός, αετέ",True
"Κατά παράδοση η έρευνα «Τάσεις» της εταιρίας MRB, θεωρείται η πιο αξιόπιστη μέτρηση κοινής γνώμης. Και στο «τεύχος» του Δεκεμβρίου αυτή η έρευνα επεφύλασσε μια ενδιαφέρουσα έκπληξη στα κόμματα: τα προειδοποιεί ότι πνέουν τα λοίσθια. Ήταν κατά κάποιο τρόπο η συνέχεια της προειδοποίησης που έγινε με πραγματικά πυρά στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές.

Παρ` όλα αυτά όσοι μετέχουν στο κομματικό σύστημα έκαναν πως δεν καταλαβαίνουν και σχεδόν όλοι εμφανίζονται χαρούμενοι και ευτυχείς με τις επιδόσεις τους.

Το ΠΑΣΟΚ σχεδόν πανηγυρίζει γιατί είναι… πρώτο στη μέτρηση. Χωρίς να λαμβάνει υπ` όψη ότι μέσα σε έναν χρόνο έχασε το 65% της διαφοράς του από το δεύτερο κόμμα, ότι αυτή η πρωτιά εγγράφεται με μόλις 26% και το προφίλ του αρχηγού του και των στελεχών του τσαλακώνεται. Παρ` όλα αυτά δηλώνουν ικανοποιημένοι. Σαν αυτόν που πέφτει από τον 30ο όροφο και καθώς περνάει απ τον 10ο λέει: «μέχρι εδώ καλά πάμε».

Αλλά και η ΝΔ πανηγυρίζει γιατί μείωσε τη διαφορά από το ΠΑΣΟΚ μόλις στις 4 μονάδες, από ένδεκα που ήταν στις εκλογές. Χωρίς την απασχολεί ότι το ποσοστό της μόλις περνάει το 20%, ότι αδυνατεί να καρπωθεί την φθορά μιας κυβέρνησης που ασκεί την πιο αντιλαϊκή πολιτική από τη Μεταπολίτευση, ότι το προφίλ του αρχηγού της είναι αχνό, ότι έχει διαρροές από εδώ και από εκεί και ότι κανένα από τα στελέχη της δεν βρίσκεται στην πρώτη πεντάδα της δημοτικότητας.

Χαίρεται και το κόμμα της Ντόρας γιατί παίρνει κάπου 7% από τη ΝΔ και κοντεύει να πιάσει ποσοστό που το βάζει τη Βουλή, χωρίς να συναισθάνεται ότι αυτό είναι στραπάτσο για τη νεόκοπη αρχηγό, αφού από εν δυνάμει πρωθυπουργός έφτασε να είναι ικανοποιημένη με ένα κοκαλάκι εξουσίας και αν το πάρει κι αυτό.

Είναι και ο Συνασπισμός ευτυχής γιατί η δημοσκοπική του επίδοση τον κρατάει στη Βουλή, χωρίς να καταλαβαίνει τι ήταν δημοκοπικά ως κόμμα στις αρχές του 2008 και που εξέπεσε σήμερα. Όπως χαίρεται και το κόμμα του Φώτη Κουβέλη για άγνωστο λόγο. Τελικά οι μόνοι που δεν το πανηγύρισαν ήταν οι μόνοι που βγαίνουν ωφελημένοι στη δημοσκόπηση: το ΚΚΕ, που πλησιάζει α ιστορικά υψηλά του και η Λιάνα Κανέλη που ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά δημοτικότητας…

Συμπέρασμα: τα κόμματα κάνουν λάθος, διαβάζοντας το επιμέρους και όχι το γενικό. Και το γενικό κατά την ερεύνα προκύπτει καθαρά: το κομματικό σύστημα είναι για τα μπάζα. Η πλειοψηφία της κοινωνία το απορρίπτει σε ότι αφορά τα πρόσωπα και τους σχηματισμούς του.

Επιπλέον εξοργίζεται από την προσπάθεια των παλαιών μουστερήδων της πολιτικής να εμφανιστούν σαν καινούργιοι. Πχ. η ρητορική των επικεφαλής των δυο μεγάλων κόμματων να πείσουν ότι είναι φορείς εξόδου και όχι το τελευταίο στάσιμο της κρίσης. Είναι ο Γ. Παπανδρέου, ο Αντ.Σαμαράς, η Ντόρα το νέο που αναζητεί η κοινωνία; Όχι λέει η δημοσκόπηση.

Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και οι παραφυάδες τους, αντιπροσωπεύουν το παλιό σε συσκευασία καινούργιου. Τα ίδια πρόσωπα που ευθύνονται για το σημερινό χάλι της χώρας και της οικονομίας, κομπάζουν ότι έχουν τις λύσεις της σωτηρίας. Οι σημερινοί υπουργοί του Μνημονίου, είναι οι πράσινοι πρώην υπουργοί που άνοιξαν το δρόμο για το Μνημόνιο. Το οποίο συνέχισαν με καλπασμό οι γαλάζιοι πρώην υπουργοί που παριστάνουν σήμερα τους σκληρούς αντιμνημονιακους από την αντιπολίτευση. Όσο για τη μονίμως γερασμένη Αριστερά, τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. Σύνδρομο διάσπασης και μηδέν αίσθηση του πολιτικού χρόνου.

Για να καταλήξουμε. Η έρευνα της MRB καταγράφει την απορριπτική συμπεριφορά της κοινής γνώμης, απέναντι σε πρόσωπα και κόμματα γιατί απλούστατα η κοινή γνώμη δεν ξεγελιέται από τις μεταμορφώσεις τους. Το παλιό δεν περνάει σαν καινούργιο.","Αν η έκρηξη του Βεζούβιου, με τις φοβερές συνέπειές του, επέτρεψαν στο Λονδίνο να αναλάβει τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 1908 (δες προηγούμενη ανάρτηση), η έκρηξη του Β`  παγκοσμίου πολέμου, και οι δικές του φοβερές συνέπειες, έγιναν αφορμή να προσθέσει το Λονδίνο έναν ακόμα πόντο στο σκορ των διοργανώσεων. Η διοργάνωση του 1948 έγινε ύστερα από ένα μακρόχρονο διάλειμμα 12 ετών, ή τριών Ολυμπιάδων. Η αμέσως προηγούμενη τέλεση είχε γίνει το 1936 στο Βερολίνο, με τον Χίτλερ στο θεωρείο και την Ευρώπη σε μακάριο ύπνο. Σύμφωνα με τον προγραμματισμό της ΔΟΕ, σειρά είχαν το Τόκυο για τους Αγώνες του 1940 και το Ελσίνκι για τους μεθεπόμενους, του 1944. Οι φλόγες του μεγάλου πολέμου έστειλαν τον προγραμματισμό στο καλάθι των αχρήστων -ή, μάλλον, των «εκκρεμών» μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος. Με τη λήξη του, καμία πόλη ή χώρα φαίνονταν ικανές να αναλάβουν μια τέτοια διοργάνωση. Εκτός από το Λονδίνο που καιροφυλακτούσε!
Η ανάληψη, για δεύτερη φορά, της φιλοξενίας των Αγώνων είχε αυτή τη φορά συμβολικό χαρακτήρα για το Λονδίνο. Η πόλη είχε βγει βαριά λαβωμένη από τις φλόγες του, πρόσφατου, πολέμου. Κατεστραμμένη από τους βομβαρδισμούς, η αγγλική πρωτεύουσα είχε 121 στρέμματα του πολεοδομικού της ιστού με σοβαρές ζημιές, και άλλα 104 στρέμματα κυριολεκτικά ισοπεδωμένα από τους γερμανικούς βομβαρδισμούς. Ο συμβολισμός ήταν προφανής: παρότι γιάτρευε ακόμα τις πληγές του, το Λονδίνο ήταν έτοιμο να αποδείξει την ετοιμότητα και αποτελεσματικότητα του αναγεννημένου κόσμου. Του κόσμου των νικητών, εννοείται, αφού αποκλείσθηκε η συμμετοχή της Γερμανίας και της Ιαπωνίας σε αυτούς τους Αγώνες. Η Ρωσία (διάβαζε: Σοβιετική Ενωση), παρόλο που είχε προσκληθεί, αρνήθηκε να συμμετάσχει και ο «ψυχρός πόλεμος», που μόλις είχε ξεκινήσει, κόντεψε να μετατρέψει τους θερινούς Αγώνες της χρονιάς εκείνης σε… πρόωρους «χειμερινούς».
Η ανάληψη των Αγώνων, πάντως, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Ούτε η εξεύρεση των απαραίτητων πόρων σε τέτοιους καιρούς. Αποτέλεσμα; Οι γνωστές περικοπές. Το μπάτζετ ήταν τόσο περιορισμένο, ώστε η διοργάνωση αυτή έμεινε στην ιστορία με την ονομασία «Οι Αγώνες της Λιτότητας» (στη δική μας διοργάνωση του 2004, η λιτότητα προέκυψε μετά τους Αγώνες). Δεν έγιναν καινούρια αθλητικά έργα και οι αποστολές βολεύτηκαν σε διάφορα δημόσια κτήρια, όχι στις εγκαταστάσεις ενός αθλητικού κέντρου. Αυτή τη φορά, πάντως, ο καιρός ήταν με το μέρος του Λονδίνου. Αντίθετα από τη διοργάνωση του 1908, που έγινε υπό διαρκή βροχή και ασυνήθιστο για την εποχή κρύο, εκείνη του 1948 έγινε με πεντακάθαρο ουρανό και ηλιόλουστες μέρες. 
Τα σαράντα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από την πρώτη ανάληψη ήταν περισσότερο από εμφανή στην τελετή έναρξης και στο υπόλοιπο διάστημα των Αγώνων. Αυτό δεν αφορούσε μόνο τους νέους αθλητές-αστέρια του μεταπολεμικού στίβου, ούτε τα ρεκόρ (που είχαν βελτιωθεί πολύ από τις πενιχρές επιδόσεις του 1908). Μια σημαντική διαφορά ήταν η τηλεόραση, με το BBC να επιχειρεί το πρώτο  σημαντικό βήμα στη «ζωντανή» μετάδοση μεγάλων αθλητικών διοργανώσεων. Για την ιστορία να πούμε ότι οι υπεύθυνοι του σταθμού πλήρωσαν το (αστείο με σημερινά δεδομένα, αλλά αστρονομικό για τα δεδομένα της εποχής) ποσό των 1.000 λιρών για τα δικαιώματα της μετάδοσης.
Στους φετινούς, τρίτους πλέον, Ολυμπιακούς Αγώνες που φιλοξενεί το Λονδίνο, το γεγονός εορτάζεται με την ανάλογη επισημότητα. Ανήμερα της έναρξης, και για ένα τρίλεπτο (από τις 08:12 - 08:15) το Μπιγκ Μπεν σήμανε συνεχώς, δίνοντας πανηγυρικό τόνο στο υπόλοιπο της ημέρας. Υπολογίζεται, μάλιστα, ότι στο τρίλεπτο αυτό ξεπέρασε τους 40 κτύπους. Απ` ό,τι λέγεται, είναι η δεύτερη φορά που το ιστορικό ρολόι-σύμβολο του Λονδίνου παραβαίνει το αυστηρό πρόγραμμα των ωριαίων σημάνσεων. Είχε συμβεί ξανά στις 15 Φεβρουαρίου 1952, ημέρα ταφής του βασιλιά Γεωργίου. Εκείνου, δηλαδή, που θα κήρυττε, λίγα χρόνια νωρίτερα,  την έναρξη των Αγώνων του 1948. 
Ηταν 4 το απόγευμα, με το Μπιγκ Μπεν να σημαίνει 4 -και όχι 44- φορές, όταν ο βασιλιάς Γεώργιος κήρυξε την επίσημη έναρξη. Την ίδια στιγμή, 2.500 περιστέρια αφήνονταν ελεύθερα να πετάξουν στον ουρανό, συμβολίζοντας την ειρήνη που όλοι προσδοκούσαν να παγιωθεί στα ρευστά εκείνα χρόνια. Αυτό ήταν, όλο κι όλο, το πρόγραμμα της εναρκτήριας τελετής, απέχοντας παρασάγγας από τα δαπανηρά (και επτασφράγιστα μέχρι την παρουσίασή τους) φαντασμαγορικά σόου των ημερών μας. Αν και ήταν «μικρών διαστάσεων» θέαμα, μπόρεσε να συμπεριλάβει μια δόση αγγλικού κουλέρ λοκάλ. Κάτι ανάλογο με αυτό που υπάρχει και στη φετινή τελετή. Μόνο που τώρα κυριαρχεί η «βουκολική» εκδοχή της Αγγλίας, καταλαμβάνοντας (ως σκηνικό και ως σημείο αναφοράς) ένα μέρος του εναρκτήριου προγράμματος. Στην εναρκτήρια τελετή του 1948 αυτό που κυριαρχούσε ήταν το κάρβουνο! Επρόκειτο για μια επινόηση των διοργανωτών, που παρέπεμπε στις παραδόσεις της αγγλικής επαρχίας. Ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος που μπήκε στο Γουέμπλεϊ για να ανάψει στο βωμό τη φλόγα, έτρεξε κατά μήκος ενός διαδρόμου που ήταν φτιαγμένος από την στάχτη κάρβουνων του Λέστερ -φημιστού, τότε, για την παραγωγή ξυλανθράκων.
Οι 22 χώρες που συμμετείχαν στους Αγώνες του 1908, έγιναν 59 σε αυτή τη δεύτερη διοργάνωση. Και οι 2008 αθλητές, τότε, έφθασαν τους 4.104. Σημαντικό στοιχείο σύγκρισης ηθών και κοινωνικού πλαισίου ανάμεσα στις δύο εποχές, αποτελούν οι γυναικείες συμμετοχές. Οι μόλις 37 αθλήτριες του 1908 έγιναν, αισίως, 390 στους Αγώνες του 1948. Ξεχώρισε, ανάμεσά τους, η «Ιπτάμενη σύζυγος». Ετσι αποκάλεσαν την Ολλανδή δρομέα ταχυτήτων, Φάνι Μπλάνκερς-Κοέν, 30 ετών και μητέρα δύο παιδιών, που κατέκτησε 4 χρυσά μετάλλια. Από τους άνδρες ξεχώρισε ο Φιλανδός Βέικο Χουτάνεν, που κέρδισε 3 χρυσά, ένα ασημένιο και ένα χάλκινο μετάλλιο στη γυμναστική. Ξεχώρισε επίσης ο Αμερικανός Μπομπ Ματίας, που κέρδισε μετάλλιο στο δέκαθλο σε ηλικία 17 ετών, αποτελώντας το νεότερο νικητή εκείνης της διοργάνωσης. Μαζί τους και ο θρυλικός Εμιλ Ζάτοπεκ, ένας λοχίας του τσεχικού στρατού, που έγινε ο πρώτος αθλητής στο ολυμπιακό αγώνισμα των 10.000 μ. με χρόνο κάτω από 30 λεπτά.
Η Ελλάδα συμμετείχε σε αυτούς τους Αγώνες με 61 αθλητές, 41 περισσότερους από την αποστολή του 1908. Κάτι που δεν βοήθησε, πάντως, στη συλλογή μεταλλίων. Τα 3 ασημένια και ένα χάλκινο που κατέκτησε η Ελλάδα στην προγενέστερη διοργάνωση, έμοιαζαν θρίαμβος μπροστά στη μηδενική συγκομιδή του 1948. Παρ` όλα αυτά, η χώρα τιμήθηκε (κατά κάποιο τρόπο) με χρυσό μετάλλιο. Δεν το κέρδισε κάποιος αθλητής, αλλά ένας ποιητής. Οχι Ελληνας, αλλά από τη μακρινή Φιλανδία. Ο λόγος για τον Ααλε Λίνι που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Αγώνες της Τέχνης. Σε ισχύ από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1912, οι καλλιτεχνικοί αγώνες αποτελούσαν μια αντίστοιχη, διαγωνιστική διοργάνωση. Διαρκούσαν όσο και οι αθλητικοί αγώνες και συναγωνίζονταν δημιουργοί από τους τομείς της αρχιτεκτονικής, της λογοτεχνίας (πεζός λόγος και ποιήματα), της μουσικής, της ζωγραφικής και της γλυπτικής με έργα αθλητικής θεματολογίας. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1948 ήταν οι τελευταίοι στους οποίους διεξήχθησαν αυτοί οι παράλληλοι καλλιτεχνικοί αγώνες. Η ΔΟΕ έκρινε ασύμβατο το συναγωνισμό επαγγελματιών σε μια διοργάνωση όπου όλοι οι υπόλοιποι είναι ερασιτέχνες. Για να ξαναγυρίσουμε όμως στο χρυσό μετάλλιο του Φιλανδού και την «από σπόντα» διάκριση της Ελλάδας. Το ποίημά του που κέρδισε την πρωτιά, ανάμεσα σε 44 συμμετέχοντες, είχε τίτλο «Laurel of Hellas». Η δάφνη των αρχαίων νικητών τιμήθηκε όπως άξιζε. Το ίδιο και η (100% ελληνική) ονομασία της χώρας που γέννησε αυτούς τους αγώνες.",False
"Θ` αρχίσω μ` ένα αξίωμα: δεν εγεννήθη άνθρωπος άτρωτος στην αδεξιότητα και τις γκάφες. Απλώς, ορισμένοι εξ ημών, παραείμαστε τρωτοί. Και εξηγούμαι.
Όπως όλοι οι εγωπαθείς άνθρωποι, ανέκαθεν ονειρευόμουν έναν εαυτό γοητευτικό, που περνά μέσα απ` την πραγματικότητα των άλλων αβίαστα, με χάρη, σαν ευωδιαστό ανοιξιάτικο αεράκι ή σαν σμέρνα κάτω από φρεσκοβαμμένη καρένα. (Τώρα θυμήθηκα ότι γύρω στα δώδεκα-δεκατρία είχα συνθέσει μεγαλειώδες ποίημα με τίτλο ""Τα ψάρια του έρωτα"", όπου σε μια στροφή γράφω: Πολυοργασμική μου σμέρνα / που `ναι ο κώλος σου ταβέρνα. Αλλά ξεφεύγω απ` το θέμα μου, κάτι που μου συμβαίνει με ανησυχητική συχνότητα και θα με προβλημάτιζε, αν ποτέ είχα τον παραμικρό ειρμό σ` αυτά που λέω και γράφω).
Είμαι, λοιπόν, γκαφατζής. Άχαρος. Αμπλαούμπλας. Το ομολογώ. Που και να μην το ομολογούσα, υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα αυτόπτες μάρτυρες.
Διότι, αντί για το στιλπνό Τζάγκουαρ που περνά γοργό σαν τον άνεμο αφήνοντας τους πάντες μ` ανοιχτό το στόμα, η φύση μου έδωκε την χάρη ανατολικογερμανικού Τράμπαντ με στραβό τιμόνι και σκασμένα λάστιχα.
Ας αρχίσει η αναπόληση της ντροπής και του τραγέλαφου…
Χειλάκι Πετρο-βούβαλο
Τα Χριστούγεννα του `88 (1988 για τα παιδάκια που `χουν γεννηθεί σε κάτι τελείως προκλητικές ημερομηνίες, και πιθανώς θεωρούν ότι στα νιάτα μου με ταχτάριζε στα γόνατά του ο Μπωντλαίρ) στη Σαλονίκη είχε ρίξει ένα χιόνι άλλο πράμα. Μέχρι που κλείσαν τα σκολειά μια βδομάδα νωρίτερα απ` τη δεκαπενθήμερη παύση, κι όλα τα παιδάκια πανηγύριζαν έξαλλα παίζοντας χιονοπόλεμο κι εγώ ήμουν να πέσω να πεθάνω διότι ποιον θα θάμπωνα τώρα με την έκθεση που μου `χε μείνει αμανάτι και με τις άριστες επιδόσεις μου σε όλα τα μαθήματα πλην Γυμναστικής, όπου υπέφερα βουβά, μελανιασμένος απ` τις μάταιες προσπάθειες να κρατηθώ κρεμασμένος στο πολύζυγο με τα μικροσκοπικά μου χεράκια κι από κάτω τα βούτυρα-έλαια-λίπη που δεν έλεγαν να γίνουν μπόι;
Και μέσα σ` όλες τις άλλες συμφορές, σκάνε και τα χείλη μου απ` άκρη σ` άκρη, και δάγκωνε-κατάπινε δεν είχε μείνει πετσάκι για πετσάκι, και ήμουν λες και είχα πιπιλίσει πυρωμένη μασιά (που αν της έριχνες από πάνω σοκολάτα κι έλιωνε, μπορεί και να την πιπίλιζα όντως).
Οπότε η μανούλα μου μού παίρνει το πρώτο μου Liposan, χρώματος μπλε (για τ` αγοράκια), αν κι εγώ ζαχάρωνα το κόκκινο (για αγοράκια με μεράκια) με τη γεύση κεράσι. Κι αρχίζω να παστώνω τα χείλη μου με βούτυρο κακάο.
Ναι, αλλά εμένα αυτό το πράμα πάνω στις τζαχείλες μου με ενοχλούσε αφάνταστα. Και με το που το `βαζα, το `γλειφα, ξανάβαζα, το ξανάγλειφα, και ούτω καθ` εξής. Διότι, λαίμαργος ων, αυτό το ""βούτυρο κακάο"" πολύ με εξιτάριζε ως όνομα, φέρνοντας στον πάντα ετοιμοπόλεμο νου μου εικόνες από τεράστιες πλάκες ανάμεικτης σοκολάτας και βουτύρου. Αλλά το κραγιόν το μπλε όσο ορεχτικά και να μύριζε, με όσο πάθος και να το `γλειφα, γεύση δεν είχε το ρημάδι.
Κι ένα πρωί που πασαλειβόμουν πάλι εις μάτην, μου `ρχεται ο διάολος καβάλα, λέω, στην ποσότητα είναι το θέμα, και ρίχνω μία χλαπ! και το τρώω ολόκληρο το Liposan, περιμένοντας να βρεθώ στον έβδομο γευστικό ουρανό.
Όπως μπορείτε να φανταστείτε, αντ` αυτού βρέθηκα μια ώρα αρχύτερα στον απόπατο. Και χειρότερο κι απ` τη ματαίωση του σοκολατοβουτυρένιου μου ονείρου ήταν το αίσθημα της βαθιάς ταπείνωσης - διότι, στο βλέμμα της μάνας που όλα τα ξέρει κι όλα τα καταλαβαίνει, είχα διακρίνει μια στάλα δυσπιστίας στο σενάριο ότι ο σκύλος μας ο Φλάφι είχε φάει το Liposan. Ιδίως αν σκεφτείς ότι ο Φλάφι είχε αποδημήσει εις Κύριον απ` το `85…
American History: F
Επειδή όμως η αδεξιότητα σε πολλούς ανθρώπους αντανακλάται και στον τρόπο σκέψης τους - την παροιμιώδη αφηρημάδα και την αδυναμία συγκράτησης και των πλέον βασικών πληροφοριών - ας εκμυστηρευτώ κι άλλη μια βαθιά ντροπή μου: ότι, αν το επίθετο ""ανιστόρητος"" είχε υπερθετικό βαθμό, θα με περιέγραφε πλήρως.
Για παράδειγμα, μόλις πρόπερσι έμαθα ότι ο Χίντενμπουργκ ήταν κι άνθρωπος εξόν από γιγάντια ιπτάμενη καπότα που έκανε μπαμ, ενώ σε ό,τι αφορά την αρχαία ελληνική ιστορία, όπου είναι κι ανάποδα οι ημερομηνίες και μπερδεύομαι, χάνω την μπάλα πέρα για πέρα, και δεν ξέρω να σου πω, λόγου χάρη, κατά πόσον ο Αισχύλος τα κακάρωσε στα ενενήντα ή στα μείον διακόσια τέσσερα.
Να περάσουμε ωστόσο στο επίμαχο βράδυ της ξεφτίλας μου, που έκτοτε, στη θύμησή του, προκαλεί στη φαμίλια μας εκρήξεις ακατάσχετου γέλιου για το φοβερό ιστοριοδιφικό μου δαιμόνιο.
Καθόμασταν λοιπόν με το Κουτάβι και βλέπαμε μία απ` τις δεκάδες σειρές που παρακολουθούμε με κατάνυξη χρόνιου ενδοφλέβιου χρήστη. Νομίζω ότι ήταν ένα επεισόδιο του ""Bones"" όπου το πρωταγωνιστικό ζευγάρι που μας έβγαλε την κακιά αρρώστια μέχρι να ζευγαρώσει όπως ήταν πασιφανές ότι θα συνέβαινε, αράζει σ` ένα ειδυλλιακό πάρκο της Ουάσινγκτον για ψιλοκουβέντα.
Κι αντικρύζοντας το Τζέφερσον Μεμόριαλ ή κάποιο σχετικό μνημείο, μια ειλικρινής απορία γεννιέται στο μυαλό μου, και γυρνώντας στο Κουτάβι, του οποίου οι ιστορικές γνώσεις είναι συγκρίσιμες με του Θεού, το ρωτάω με απόλυτη σοβαρότητα: «Τελικά το Boston Tea Party έγινε στην Ουάσινγκτον ή στη Νέα Υόρκη;»
Το Κουτάβι γυρίζει, με κοιτάζει έκθαμβο, κι αφού μου χαϊδεύει τα μαλλιά όλο στοργή, δεν κρατιέται και σκάει στα γέλια.
Οπότε κι εγώ συλλογίζομαι, Μα τι μαλακίες λέω, είναι αυτονόητο, γι` αυτό γελάει το μανάρι μου, επειδή είναι γνωστό τοις πάσι ότι έγινε στη Νέα Υόρκη - αφού η Ουάσινγκτον δεν έχει λιμάνι. (Διότι είμαι και μέγας γνώστης γεωγραφίας).
Περιττό να σας πω ότι η Βοστώνη ούτε που πέρασε απ` το μυαλό μου.
Άλλος το τρώει και ζορίζεται…
Μικρό παιδί σαν ήμουνα κι έτρωγα ίσαμε ένα σχολείο, απέφευγα, για λόγους κοσμιότητος και από περισσή συστολή, να τρώω μπροστά σε τρίτους, εφόσον δεν επρόκειτο για συγγενείς ή πολύ στενούς φίλους (που ήταν δύο όλοι κι όλοι, κι επίσης φαγανοί). Και η αποφυγή μου αυτή δεν είχε να κάνει μόνο με την εύλογη αμηχανία που μου προξενούσαν τα παραπανίσια μου κιλά αλλά με το γεγονός ότι τότε, όπως και τώρα και ανέκαθεν, ακολουθώντας το διατροφικό μοντέλο του φιδιού, της φάλαινας και της φάγουσας, δεν μασούσα το φαγητό μου: απλώς το κατάπινα, μέσα σε δευτερόλεπτα απ` τη στιγμή που εμφανιζόταν μπροστά μου.
Επιπλέον, οτιδήποτε περιείχε σοκολάτα - έτερο διαχρονικό πάθος - ήταν δυο φορές απαγορευμένο, καθώς απ` την πρεμούρα και τη λύσσα μου λερωνόμουν σε τέτοιο σημείο, που μετά πολλές φορές χρειαζόμουν όχι απλά να πλύνω χέρια-μούτρα αλλά να μπω για πλήρες μπάνιο και λούσιμο, εκτός κι αν ήθελα να περιφέρομαι με τα πολεμικά χρώματα του Τροφαντού Ταύρου, και κόμπους σοκολάτας στα λυτά μου μαλλιά που σαν καταρράκτης έπεφταν (καθ` όσον ήμουν και μακρυμάλλης).
Ωστόσο, την επίμαχη μέρα, που παρά τρίχα θα ήταν και η τελευταία μου, είχα αψηφήσει τη ρητή μου αυτή πρακτική, με μοιραία αποτελέσματα…
Τώρα όποιος θνητός έχει περάσει έστω και μία φορά μπροστά απ` τον Τερκενλή στη γωνία Τσιμισκή και Αριστοτέλους, ένθα απ` τους εξαεριστήρες αναδύεται μονίμως μια παραδεισένια τσουρεκίλα, και δεν έχει νιώσει επί τόπου τη λαχτάρα να μπουκάρει στο ζαχαροπλαστείο και να καταβροχθίσει ένα ή και περισσότερα τσουρέκια μαζί με την πινακωτή του ξεφουρνίσματος και το χέρι του ζαχαροπλάστη, θα έπρεπε να εκτίθεται σε κάποιο μουσείο ως τέρας εγκράτειας. Και ιδίως άμα μιλάμε για το τσουρέκι που `χει σοκολάτα μέσα-όξω, ακόμη και τώρα, που πρέπει να `χω συμπληρώσει το εκατομμυριοστό μου τσουρέκι, όποτε κάποιος κάνει το σφάλμα να μου φέρει το μαγικό κουτί στο σπίτι, μπορεί να απολαύσει ένα θέαμα που μπροστά του όλα τα ντοκιμαντέρ περί άγριας φύσης ωχριούν. (Αν και, ιδεωδώς, με το συγκεριμένο τσουρέκι προτιμώ να μένω μόνος, σε δωμάτιο με χαμηλό φωτισμό, ροδοπέταλα στο πάτωμα και Barry White στο στερεοφωνικό).
Εκείνο το απόγευμα όμως, στο σύνηθες σχολικό άγχος και τη μουντρουχίλα του ανέραστου, αντικοινωνικού εφήβου που μισεί τους πάντες και τα πάντα με πρώτο τον εαυτό του και βρίσκει παρηγοριά στο φαΐ που πάντα του κάθεται και ποτέ δεν τον προδίδει, είχε προστεθεί η συντριβή ενός πάρτι συμμαθητή όπου όχι μόνο δεν ήμουν καλεσμένος, αλλά το οποίο είχε ήδη λάβει χώρα εν αγνοία μου. Και καθώς προχωρούσα στην Τσιμισκή πλάθοντας φαντασιώσεις εκδίκησης α-λα Carrie, όπου, λουσμένος στο αίμα της απόρριψης έκανα το σχολείο μπάρμπεκιου, περνάω μπροστά απ` τον Τερκενλή και προς στιγμήν χάνω το φως, την ακοή, τη γεύση και την αφή μου, και γίνομαι όλος μια μύτη που ρουφάει άπληστα την ευωδιά του φρεσκοψημένου τσουρεκιού. Και λέω, δε γαμιούνται οι ντροπές, θα μπω και θα πάρω ένα σοκολατένιο τσουρέκι και θα το φάω στο χέρι, κι όποιος φρίξει, έφριξε.
Βέβαια, καθώς είχα συναίσθηση της παράτολμης φύσης του εγχειρήματος, πριν μπω στο κολασμένο ζαχαροπλαστείο μπήκα σ` ένα φαρμακείο και πήρα ένα πακέτο μωρομάντιλα, για να σκουπίσω κατόπιν τις σοκολάτες που θα εκτείνονταν από κούτελο μέχρι πατούσα. Κι έπειτα αγόρασα το τσουρέκι και πήγα και κάθισα σ` ένα παγκάκι στην Αριστοτέλους, έτοιμος να οργιάσω σε κοινή θέα.
Το πρώτο μισό της επιχείρησης ""Έλα στο θείο/που `χει τα στομάχια δύο"" κύλησε με αξιοθαύμαστη επιτυχία, αφού κατάφερα να λερώσω μόνο τα χέρια μου ως τον αγκώνα. Ξαφνικά όμως, συνειδητοποιώντας ότι κάθομαι μπροστά σε τόσο κόσμο και κατασπαράζω μόνος μου γλύκισμα οικογενειακών διαστάσεων, η ντροπή επανήλθε δριμύτερη, μαζί μ` ένα πελώριο κύμα αυτομομφής και αυτολύπησης.
Οπότε, επιταχύνοντας ακόμη περισσότερο, κόβω μια κομμάτα να με το συμπάθιο και την παραχώνω στο στόμα μου. Ε, κι εκεί γίνεται το κακό - διότι ακόμα κι ο δικός μου, μαθημένος σε ακρότητες και κακοποίηση καταπιώνας, είχε τα όρια του. Και ο βλωμός μεγέθους ρακούν, παστωμένος στην παχύρρευστη, κολλώδη σοκολάτα, του `πεσε πολύς, με αποτέλεσμα το τσουρέκι να καταλήξει κάπου μεταξύ τραχείας και οισοφάγου, κι εγώ ν` αρχίσω να ψυχορραγώ από πνιγμονή.
Απ` τα δέκα-είκοσι δευτερόλεπτα που πέρασα στην όχθη της Στυγός, με τον Χάροντα να `χει σκάσει στα γέλια διότι αποθαμένος από τσουρέκι δεν του `χε λάχει ποτέ, θυμάμαι μονάχα ένα πιτσιρίκι να στριγγλίζει: «Μαμα, μαμά! Ο κύριος πεθαίνει!» και διάφορους περαστικούς να με βαράνε στην πλάτη και να με ταρακουνάνε.
Όπως έχετε καταλάβει, για να σας γράφω σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, επέζησα απ` την μπουκιά του θανάτου, η οποία κάποια στιγμή ξεκόλλησε και πήγε να κάνει παρέα στις άλλες. Το εντυπωσιακότερο όμως είναι πως, οι περισσότεροι στη θέση μου θα ψυχοτραυματίζονταν σε τέτοιο βαθμό απ` την προθανάτια εμπειρία, που θα κόβαν το τσουρέκι διά βίου, ή έστω θα πετούσαν το υπόλοιπο.
Εγώ όμως όχι, κυρίες μου και κύριοι. Αφού διαβεβαίωσα τον κόσμο που `χε μαζευτεί (ευτυχώς δεν είχαμε και κινητά τότενες, ειδάλλως θα `χαν καλέσει κι ασθενοφόρο, κι άντε τώρα να πείσεις τους τραυματιοφορείς ότι, καίτοι επιζών, δεν είσαι απ` ευθείας για το Λεμπέτη) πως ήμουν ακόμα ζωντανός, στο παγκάκι, σαν μπαρόκ οικοδομικό συγκρότημα, πήρα πάλι το κουτί στα γόνατά μου σαν στοργικός παππούς που δεν μπορεί να κρατήσει κακία στο άτακτο εγγονάκι του, και μπρος στα έκπληκτα μάτια τους, αποτέλειωσα το τσουρέκι, με την ίδια ταχύτητα.
…κι άλλος το τρώει και δροσίζεται
Καλοκαίρι του 2001, κι έχω διανυκτερεύσει σε σπίτι φίλης στην Καλαμαριά, που ήταν αδιαθετούλα και ήθελε να `χει έναν γιατρό στο σπίτι, παρ` όλο που της είχα εξηγήσει επανειλημμένα πως, παρ` ότι φοιτητής Ιατρικής, αν της έπιανε χλαπάτσα μες στη μαύρη νύχτα, α) εγώ κοιμόμουν πιο βαθιά κι απ` την Κοιμωμένη του Χαλεπά, και ξύπναγα μόνο με ντουφεκιά ή αν έβαζες φωτιά στα σεντόνια, και β) ως φοιτητής της τρούπιας δεκάρας που ήμουν, υπήρχαν πολύ περισσότερες πιθανότητες η συμβουλή μου να την στείλει στον τάφο μια ώρα αρχύτερα.
Μολαταύτα το βράδυ πέρασε χωρίς επεισόδια, και την επομένη το πρωί η φιλενάδα μου ξύπνησε ορεξάτη, φωνάζοντάς μου απ` το δωμάτιό της αν μπορούσα να πεταχτώ στο μπουγατσατζίδικο της γωνίας και να φέρω πρωινό και για τους δύο.
Επειδή όμως το προηγούμενο βράδυ τα `χα τσούξει ελαφρώς, και κατόπιν είχα ξεραθεί στον καναπέ, σε ανοίκειο χώρο, όσο και να ψηλάφιζα τραπέζια και μαξιλάρες και πατώματα δεν έβρισκα με τίποτε τα γυαλιά μου (τα οποία εντέλει ευρέθησαν στο καλάθι της Γερτρούδης, του κόκερ της φίλης μου, μασημένα λες και ήταν σπαλομπριζόλα ή πανσέτα). Ωστόσο, επειδή παιδιόθεν ακολουθούσα πιστά τη σοφή συμβουλή του παππού μου («Άμα είναι τζάμπα, πάρε δύο») δεν σκόπευα να στερηθώ δύο (ή έξι) κερασμένες μπουγάτσες για τον ασήμαντο λόγο ότι, εξόν από ζαβλακωμένος απ` τα χτεσινοβραδυνά τζιν-τόνικ, δεν έβλεπα την τύφλα μου.
Κατεβαίνω λοιπόν στον άγνωστο δρομάκο της Καλαμαριάς, και μονομιάς τυφλώνομαι απ` την πρωινή λιακάδα. Τρεκλίζοντας και παραπατώντας, μετά από διπλάσιο χρόνο απ` όσον θα χρειαζόταν ένα μέσο ζόμπι χωρίς πόδια, βρίσκω το μπουγατσατζίδικο και μπαίνω με αποφασιστικό βήμα.
«Καλημέρα,» λέω με την μπάσα, βραχνή, επιβλητική μου φωνή. «Θα ήθελα δύο με τυρί, δύο γλυκές - ή μάλλον τέσσερις οι γλυκές - δυο κουρού αν έχετε, μια λουκανικόπιτα, τέσσερα γάλατα κακάο, και τελικά κάντε τις τρεις με τυρί και τις γλυκές πέντε, κι αν έχετε και με κιμά βάλτε μου και δύο με κιμά.»
Και στέκομαι αγέρωχος και περιμένω, και περνάν τα δευτερόλεπτα σε πλήρη, παγερή σιωπή, και σε ακόμα πιο παγερή θερμοκρασία, διότι, εκτός του ότι δεν μοσχομύριζε μπουγατσίλας ως όφειλε, στο μαγαζί επικρατούσε για κάποιο άγνωστο λόγο πολικό ψύχος.
Άγνωστο, μέχρι που υψώνω το θολό, γκαβό, ανυπόμονο βλέμμα μου στον μαγαζάτορα που αρνείτο να με εξυπηρετήσει, και συνειδητοποιώ ότι απέναντί μου στέκει μια τρομοκρατημένη υπάλληλος, η οποία έχει μόλις δεχθεί ακατανόητη (και πιθανώς επιβλαβή για τη σωματική της ακεραιότητα) επίθεση από ένα μαυροντυμένο, ασθμαίνον και κάθιδρο βουνό, που για κάποιο λόγο της ζητά ένα κάρο μπουγάτσες, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται σε κατάστημα πώλησης κλιματιστικών.
Το μαγιό της ντροπής
Το μεσημέρι που εκτυλίσσεται η ιστορία μας, πρέπει να `μαι κάπου δώδεκα-δεκατριών ετών κι εβδομήντα-ογδόντα κιλών (με ευζωνικό ανάστημα ένα και πενήντα πέντε), και ο μπαμπάκας μου μ` έχει κατεβάσει άρον-άρον με το νεοαποκτηθέν μας άσπρο Ρενώ 19 σε πολυκατάστημα της Τσιμισκή για να αγοράσω καινούριο μαγιό, καθ` ότι στο περσινό δεν έμπαιναν μήτε οι διαστάσεων κοντού ντονέρ μπούτες μου.
Κι ως συνήθως, είμαι έξαλλος - με τον κάλπικο, άσπλαχνο ντουνιά και τις μικροσκοπικές βερμουδίτσες που φτιάχνει, και με την καθυστερημένη μου ανάπτυξη, που καθιστούσε τη φράση «Μπόι θα γίνει» εξίσου πειστική με την προσδοκία ανάκτησης των χαμένων πατρίδων, εκτός κι αν αίφνης ένα πρωί ξυπνούσα με το λίπος μου ως διά μαγείας κατανεμημένο αρμονικά στο σώμα μου, το οποίο, για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα `πρεπε να `χει φτάσει εν μια νυκτί τα τρία δώδεκα.
Και πού αλλού να ξεσπάσει το κακομαθημένο το μοναχοπαίδι που κανείς δεν του παραχώνει τα κρουασάν στο στόμα και μόνο του φταίει για τα κυβικά του; Στον έρμο, ανεκτικό και στωικό πατέρα, ο οποίος στα νιάτα του ήταν πετσί και κόκαλο και ο πιο δημοφιλής μαθητής/γκόμενος του σχολείου, ιδιότητες-καρφί στο φέρετρο της δυσθυμίας του μπασμένου, υπερτροφικού του σπλάχνου.
Φτάνουμε λοιπόν στην Τσιμισκή ενώ εγώ ακόμα κατεβάζω καντήλια προς πάσα κατεύθυνση, βγαίνω απ` τ` αμάξι με χάρη ετοιμόγεννης φοράδας που `χει στριμωχτεί σε πορτ μπαγκάζ, και μπαίνω στο εξαώροφο κατάστημα.
Να μην σας τα πολυλογώ, μαγιό της αρεσκείας μου δεν έβρισκα σ` ολάκερο τον όροφο με τα καλοκαιρινά, διότι τότε ακόμα δεν είχαν βγει στη φόρα αυτές οι βερμούδες-σωβράκες που φτάνουν ίσαμε τη γάμπα και προσδίδουν σ` αυτόν που τις φοράει γοητεία τούρκικου καμπινέ, κι επιπλέον το μαγιό που γύρευα, και το οποίο θα εξαφάνιζε και το φονικό δίδυμο βυζί-προκοίλι, λεγόταν ολόσωμο και δεν έβγαινε πλέον για άντρες παρά μόνον αν το θέλαν διά σκληρό μεροκάματο.
Οπότε βγαίνω απ` το πολυκατάστημα με τα νεύρα μου ακόμα λεπτότερα κρόσσια απ` ό,τι πριν, μπαίνω στο αμάξι του μπαμπά κι αρχίζω να του σέρνω τον αναβαλλόμενο, που αυτός και η μάνα μου φταίνε που με κάναν θηρίο από μικρό και τώρα μαζεμό δεν είχανε τα ξύγκια μου, κι ότι αντί να κάνει κι αυτός μια δίαιτα μπας και πέσει η μπάκα του σαραντάρη εξακολουθούσε να γεμίζει το ψυγείο με αλλαντικά και τυριά και της Παναΐας τα μάτια, κι ότι αν αυτό συνεχιστεί καμιά μέρα θα πάρω φόρα και θα φουντάρω απ` τον τέταρτο και θα με μαζεύουνε με το κουταλάκι (του γερανού) - και γενικώς παραληρώ και ρίχνω μπινελίκια, διότι είναι κι ένας τρόμπας παρκαρισμένος από πίσω που μας έχει γκαβώσει με τα μεγάλα φώτα και το διαρκές κορνάρισμά του, κακόψοφο να `χει και μαύρο.
Ώσπου σε κάποια στιγμή δεν αντέχω άλλο, και γυρνώντας προς το πίσω κάθισμα, φωνάζω «Θα σκάσεις επιτέλους, γαμώ το ξεσταύρι σου;» Και - ω φρίκη! - πίσω απ` το τιμόνι του λευκού Ρενώ, ολόιδιο με αυτό στο οποίο βρισκόμουν, βλέπω το έντρομο πρόσωπο του πατέρα μου, που μου κάνει νόημα με γουρλωμένα μάτια.
Και συνειδητοποιώ ότι, μες στη φούρια μου, έχω μόλις μπει στο αμάξι ενός άγνωστου κυρίου - ο οποίος έχει κολλήσει στην πόρτα του οδηγού και με κοιτάζει τρομοκρατημένος - και τον έχω χέσει πατόκορφα.
Ακόμα και ν` άνοιγε η γη, δεν θα κατάφερνε να με καταπιεί - θα φράκαρε στο χείλος του κρατήρα η ξεφτίλα μου. Διότι, ακούγοντας ένα πνιχτό κλαψούρισμα, προσέχω ότι στην άκρη του πίσω καθίσματος, κολλητά το `να στ` άλλο πίσω απ` τον μπαμπά τους, έχουν λουφάξει δύο πιτσιρίκια, που με κοιτούν όπως αν στη θέση του συνοδηγού είχε ξάφνου εισβάλει ο μπαμπούλας του χειρότερου εφιάλτη τους.
Τελικώς μαγιό βρήκα στην Χαλκιδική. Την αυτοεκτίμησή μου, ακόμα την ψάχνω.
Σιταγρός με ψυχάκια
Όπως πολλοί γνωρίζουν ήδη, τα Χριστούγεννα του 2006 το Κουτάβι κι εγώ περισώσαμε από μαγαζί με είδη για κατοικίδια ζώα το περίφημο Αρνί - ένα λούτρινο, αξιολάτρευτο αρνάκι, που όταν το πατάς βελάζει - και το υιοθετήσαμε.
Το Αρνί αποτελεί τη ζωντανή (το τονίζω: ζωντανή) απόδειξη πως ακόμη κι ένα άψυχο αντικείμενο (όπως ένας μπογιατισμένος καμβάς, ένας φανταστικός χαρακτήρας ή ένα ομοίωμα ανθρώπου από μάρμαρο), λαμβάνοντας άφθονη αγάπη κι αφοσίωση, όχι μόνον αποκτά ψυχή, αλλά σου ανταποδίδει τα αισθήματα που έχουν επενδυθεί σε αυτό. Έτσι, το θετό μας παιδί όχι μόνον εξελίχθηκε σε μέλος της φαμίλιας με δική του προσωπικότητα και προφίλ στο Facebook (το οποίο σνομπάρει, ποστάροντας σπανιότατα - το θεωρεί καταφύγιο χασομέρηδων, που το αποσπά απ` το κοπιώδες έργο που εκπονεί εδώ και χρόνια: μια μυθιστορηματική βιογραφία του μαρκησίου ντε Σαντ) αλλά έγινε μέχρι εξώφυλλο και μείζων χαρακτήρας σ` ένα από τα βιβλιαράκια μου. Και φυσικά, όπως οποιοδήποτε καλομαθημένο μοναχοπαίδι στη θέση του, που δεν θέλει να εξαιρείται από καμιάν απόλαυση των γονιών του, το Αρνί μας συντροφεύει σε όλα μας τα ταξίδια.
Βρισκόμαστε λοιπόν στον Απρίλη του 2007 και στο υπέροχο Άμστερνταμ, και συγκεκριμένα στο Μουσείο Βαν Γκογκ, που στα Ολλανδικά προφέρεται Βαν Χοχ, κι αν το πεις τρεις φορές σερί την τέταρτη φτύνεις ροχάλα και καθαρίζουν και τα λαιμά.
Έχει ήδη προηγηθεί σκηνή απείρου κάλλους στην είσοδο του μουσείου, όπου, ελέγχοντας την τσάντα μου, η φύλακας βγάζει από μέσα το Αρνί, το πατάει, αυτό βελάζει θυμωμένο που το ζουπάνε άγνωστοι, η φύλακας χέζεται πάνω της, με ρωτάει Κύριέ μου, τι ειν` τούτο, εγώ της απαντώ το Αρνί, αυτή μου λέει Δε γίνεται να το πάρετε μέσα, πρέπει να το αφήσετε στο βεστιάριο, το Αρνί ξαναβελάζει έξαλλο γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσει κλειδωμένο σε ντουλαπάκι, η σεκιουριτού μου λέει αυστηρά να σοβαρευτώ, εγώ της απαντώ με παραλήρημα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, των ζώων, των φετιχιστών και την απειλώ ότι αν δεν μ` αφήσει να μπω μαζί με το παιδί μου θα επιστρέψω με τον δικηγόρο μου και θα κάνω καθιστική διαμαρτυρία στον ανιχνευτή μετάλλων φορώντας τσίγκινη κυλότα, και στο τέλος η δύσμοιρη φρουρός μ` αφήνει να περάσω, διότι πίσω μου έχει μαζευτεί πλήθος, έτοιμο ν` αρχίσει τις Χριστοπαναγίες (ολλανδιστί: Χριστοπαναχίες) για την καθυστέρηση.
«Δεν θα με κάνετε ρεζίλι πατέρας και γιος,» με προειδοποιεί το Κουτάβι καθώς ανεβαίνουμε τις σκάλες, κι εγώ φυσικά υπόσχομαι πως θα είμαστε κόσμιοι.
Έλα όμως που όπως τριγυρίζω χαζεύοντας τους εξαίσιους πίνακες του άτυχου, μεγαλοφυή ζωγράφου, το Αρνί αρχίζει να γκρινιάζει ότι θέλει να το βγάλω απ` την τσάντα, διότι ειδάλλως τι το κουβάλησα αν σκοπεύω να το αφήσω μες στα μαύρα σκοτάδια, με τη φωτογραφική μηχανή και το νερό; (Το οποίο στο Άμστερνταμ είναι πιο ακριβό από νοίκι, οπότε κι εγώ είχα μαζί μου την μπουκάλα μονίμως γεμάτη, καθ` όσον τυγχάνω νεροφίδα, και μπορώ να πιω και δυο πισίνες νερό τη μέρα - γι` αυτό κι έχω τέτοιο δερματάκι τσίτα σαν πωπό νεογέννητου: έτσι και μου βάλεις λίγο ταλκ και μου κολλήσεις και μια πάνα στα μάγουλα, δεν με ξεχωρίζεις από βρεφικό κώλο). Οπότε κάνουμε μια συμφωνία: εγώ θα το βγάλω να θαυμάσει την τέχνη, αλλά θέλω να μου υποσχεθεί ότι θα είναι τύπος και υπογραμμός.
Ματαία ελπίς: ίδιο ο παράφρων πατέρας του, με το που ξετσουμίζει απ` την τσάντα, το θεότρελο Αρνί παίρνει δρόμο και πηγαίνει και κάθεται κάτω απ` τον περίφημο πίνακα Σιταγρός με κοράκια`, που ο Βαν Χχχχχχχχ-μου-κάθισε-τρίχα-σγουρή-στον-ουρανίσκο φιλοτέχνησε λίγο προτού αυτοπυροβοληθεί, και που μέχρι μια εποχή ορισμένοι πίστευαν ότι είναι ως εκ τούτου πιτσιλισμένος με το αίμα του μεγάλου δημιουργού, ώσπου αποδείχτηκε πως επρόκειτο για πελτέ ντομάτας με ίχνη από κιμά για σουτζουκάκια σμυρνέικα, και η καλλιτεχνική κοινότητα ξενέρωσε αφάνταστα που ο πίνακας δεν ήταν σπλατεριά με αίματα-μυαλά-τζιγέρια του Βίνσεντ.
«Δεν βλέπω! Σήκωσέ με!» φωνάζει το Αρνί.
«Σκάσε παιδί μου, μας κοιτάνε!» του λέω εγώ.
«Θέλω να με βγάλεις φωτογραφία με τα κοράκια!» επιμένει αυτό.
«Ξέρεις ότι το Κουτάβι θα μας κόψει τον κώλο, έτσι; Κι άντε εσύ είσαι παιδί του και θα σε συγχωρέσει - εγώ τι φταίω που θα ξαναδώ χαρά στο μαξιλάρι μου στην αδαμάντινη επέτειο και αν;»
Αλλά με τα πολλά επείσθην, κι αφού σήκωσα το Αρνί και το κράτησα μούρη με μούρη με τον πίνακα, άρχισα να ψαχουλεύω με το ελεύθερο χέρι μου μες στα ερέβη της τσάντας για τη μικροσκοπική φωτογραφική μηχανή, βγάζοντας στην πορεία μισή κούτα τσιγάρα, ένα κουτί σοκολατάκια σε σχήμα σωληναρίων τέμπερας που `χα πάρει από τουριστομάγαζο, και την μπουκάλα με το νερό.
Και όπως ήταν επόμενο, ξεσπάει συναγερμός, διότι ο φύλακας στην είσοδο της αίθουσας βλέπει ξαφνικά έναν παρλιακό τύπο που ετοιμάζεται να βανδαλίσει ένα απ` τα διασημότερα εκθέματα του μουσείου με νερά, μπογιές, και μ` ένα κουκλάκι που `χει κολλήσει τη μούρη του στον καμβά και βελάζει με οίστρο φιλότεχνου.
Μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να διαπιστώσω ότι οι φωνές, το ποδοβολητό, και το εκκωφαντικό ίου-ίου-ίου είχαν ως στόχο εμένα και το Αρνί. Το κατάλαβα όταν πετάρισα τα βλέφαρα και διαπίστωσα ότι δεν βρισκόμουν πλέον στην δροσερή αίθουσα με τους πίνακες αλλά στον περίβολο του μουσείου.
Και το ξανακατάλαβα το ίδιο βράδυ όταν, μετά από χάδια και γλυκόλογα και φιλάκια, το Κουτάβι τραβήχτηκε και, ρίχνοντας μια ματιά στο Αρνί που χουζούρευε στην πολυθρόνα του, μου είπε τρυφερά: «Όχι μπροστά στο παιδί.»
Τ` Άη-Ζαβού και τ` Άη-Γκαβού τα σόγια μου αντάμωσαν
Εκτός απ` όλα τ` άλλα του προσόντα, το Κουτάβι, ο λατρευτός, καρτερικός μου σύντροφος, είναι κι εξαιρετικός μάγειρας. Και μία απ` τις πολλές του σπεσιαλιτέ είναι το καλύτερο ατζέμ πιλάφι στην υφήλιο.
Έτσι, όταν πριν από μερικές βδομάδες, καίτοι κατάκοπος απ` τη δουλειά, αποφάσισε να ανασκουμπωθεί και να φτιάξει μπιφτέκια με πιλάφι, προσφέρθηκα ως όφειλα να πεταχτώ στο σούπερ μάρκετ, διότι είχαμε ξεμείνει από κριθαράκι.
Οπότε και βρίσκομαι να στέκομαι επί ώρα στον διάδρομο με τα ρύζια, τα όσπρια και τα συναφή, προσπαθώντας απεγνωσμένα να εντοπίσω το κριθαράκι.
Ρωτάω λοιπόν μια διερχόμενη υπάλληλο του σούπερ μάρκετ, κι αυτή μου δείχνει το σημείο όπου κοιτάω σαν τον χάχα. Ξανακοιτάω, τίποτα. Περνάει ξανά η υπάλληλος, την ξαναρωτάω. «Τρίτο ράφι από κάτω, εκεί,» μου λέει, δείχνοντάς μου το - καταπώς φαίνεται - αόρατο κριθαράκι.
Πέρασα άλλη τόση ώρα σκυφτός και κατόπιν γονατιστός, ψάχνοντας το ράφι πόντο-πόντο, ώσπου, λίγο πριν το κλείσιμο, μια άλλη υπάλληλος, μεγαλύτερη σε ηλικία και μ` έναν αέρα μητρότητος λίαν παρήγορη για ένα αποπροσανατολισμένο ορφανό, διέκρινε την απελπισία στο βλέμμα μου και με ρώτησε τι ψάχνω.
«Το κριθαράκι!» απαντώ εγώ με σπαραγμό, υψώνοντας ένα πακέτο ροβύθια για να καταδείξω το μάταιον της έρευνάς μου - και η θεόσταλτη γυναίκα, χωρίς σχόλια και με ειλικρινή συμπόνοια στα μάτια, παίρνει ένα πακέτο κριθαράκι που επί ώρα βρισκόταν μπροστά στα γκαβάδια μου, και μου το δίνει στενάζοντας.
Έτσι έμαθα ότι, με τον ίδιο τρόπο που το πεπονάκι δεν είναι το υποκοριστικό του ώριμου Αργείτικου πεπονιού και το αστράκι δεν αποτελείται από ψήγματα μετεωρίτη, το κριθαράκι δεν είναι ο σπόρος του ομώνυμου δημητριακού, όπως επί χρόνια νόμιζα, αλλά ζυμαρικό σε σχήμα κριθαριού.
Γηράσκω αεί εξευτελιζόμενος.","Μπράβο στους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Είναι το μόνο μπράβο που μπορώ να πω και το μόνο θετικό σε σχέση με τον χθεσινό αγώνα Παναθηναϊκός-Σταντάρ Λιέγης 1-2, για τη διοργάνωση του Champions` League. Είχαν άψογη συμπεριφορά, τουλάχιστον όσο βλέπαμε από τους δέκτες μας και δεν είναι λίγο αυτό, με τόσο φαρμάκι που τους πότισαν παίκτες και προπονητής, και μάλιστα για τουλάχιστον μιαν ολόκληρη  ώρα. 
Από εκεί και πέρα εγώ αν ήμουν οπαδός της πράσινης ομάδας, θα σκεπτόμουν πως αν τυχόν πήγαινε η ομάδα μου με αυτούς τους παίκτες και αυτόν τον προπονητή στους ομίλους της διοργάνωσης, θα είχαμε επαναλαμβανόμενα δράματα έως και διασυρμούς τύπου Βραζιλίας.
Το Champions` League είναι μια διοργάνωση αποκλειστικά για ομάδες φτιαγμένες με ακριβά και γνήσια υλικά. Μελαμίνες, Εμ-ντι-εφ, χαρτόνια, πλαστικά και χρυσόσκονες είναι υλικά για να φτιάξεις καρνάβαλο και όχι ομάδα. Υπάρχουν βέβαια και οι αιώνιοι παρατρεχάμενοι ειδικοί της μπάλας αλλά καλωδιωμένοι με την ομάδα, τους παίκτες, τον προπονητή και τον πρόεδρο, που γράφουν σε εφημερίδες και σάιτ ό,τι συμφέρει. Είχαν δει ότι έπαιξε καλά η πράσινη ομάδα και στον πρώτο αγώνα και τώρα κάτι λίγο έμενε για να προχωρήσουμε. Εγώ πάντως με τα όσα καταλαβαίνω από ποδόσφαιρο, στον πρώτο αγώνα και χθες είδα τα εξής:
Στο πρώτο ημίχρονο στο Βέλγιο ο Παναθηναϊκός έπαιζε με 8 παίκτες. Δεν υπήρχαν Πέτριτς, Λαγός, Ατζαγκούν.
Αυτό δεν το είδε δυστυχώς ο προπονητής και τελικά μάλλον κάποιος άλλος τον ξύπνησε προς το τέλος, να βάλει Κλωναρίδη, Καρέλη, αλλά ήταν πολύ αργά.
Είδα έναν Μπεργκ που παρουσιάζει πλέον σαφή συμπτώματα βεντετισμού και κινδύνεψε, κάνοντας σαν κακομαθημένο παιδί μάλιστα, να χάσει τόσο την ψυχραιμία του που θα έβγαινε με κόκκινη και ο προπονητής να μην κάνει το παραμικρό.
Και ερχόμαστε στο δεύτερο αγώνα όπου ο προπονητής ξαναρχίζει τον αγώνα με τους ίδιους ανύπαρκτους της πρώτης φοράς, πλην του Λαγού που ήταν τραυματίας. Αυτόν τον γλιτώσαμε.
Τι ακριβώς ζήλεψε από το πρώτο ημίχρονο του πρώτου αγώνα;
Και ενώ ο καθένας που έβλεπε διαπίστωνε την ανυπαρξία των περισσοτέρων, τρώει δυο γκολ και μια ολόκληρη ώρα και πάλι χωρίς να αλλάξει κάτι.
Όταν ο κ. Αναστασίου ο προπονητής λέει ότι ""χάσαμε στις λεπτομέρειες"" ή πρέπει να του εξηγήσει κάποιος τι θα πει λεπτομέρεια ή να φωνάξουν το γιατρό της ομάδας διότι σίγουρα κάτι σοβαρό θα του συμβαίνει.
Οι άλλοι, με τρεις επιθέσεις στο ημίχρονο, είχαν βάλει δυο γκολ. Ο Παναθηναϊκός σε τέσσερα ημίχρονα είχε ένα μόνο γκολ που το έβαλαν μόνοι τους οι Βέλγοι! Κακό παιχνίδι από παίκτες με περιορισμένες ικανότητες, με έναν παίκτη εντελώς αναίσθητο (Πράνιτς), έναν προπονητή που τις καλές ιδέες στην καθοδήγηση των παικτών τις περιμένει από τον πάγκο πίσω του (Ρούτερ;), παίκτες όπως ο Πέτριτς που δεν έχει καν συναίσθηση ποιες είναι οι απαιτήσεις από αυτόν, έναν Μπεργκ που έχει μπερδέψει το ανύπαρκτο επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος με αυτό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, οπαδούς που όντας διψασμένοι για μια τόση δα επιτυχία, πίνουν τα ξύδια και τα λένε ουίσκια, δημοσιογράφους, τάχα δικούς τους, που το άσπρο το κάνουν πράσινο και μοιράζουν άλλοθι στους υπεύθυνους: Ατυχία, η π… η μπάλα, ο π… ο διαιτητής, ο πρόεδρος μιας άλλης ομάδας, τα περιστέρια κ.λπ.
Κακό ποδόσφαιρο είχε παιχτεί στον πρώτο αγώνα, άθλια εμφάνιση παικτών, που ίσως τόσο μόνο ξέρουν και προπονητή, που ίσως τόσο μόνο μπορεί, είχαμε και χθες. Και όλα αυτά κάθομαι και τα γράφω γιατί όσο και αν φαίνεται περίεργο ακριβώς στους αγώνες κόντρα στις ευρωπαϊκές ομάδες, προβάλλει έκτυπη και η κατεργαριά του Έλληνα επιχειρηματία-ιδιοκτήτη-προέδρου. «Πάρε τα λεφτά και τρέχα» είναι η νοοτροπία. Να προκριθούμε για να σωθούμε οικονομικά, τίποτε άλλο. Δεν το προσπάθησε μόνο η διοίκηση του Παναθηναϊκού αυτό χθες. Κάθε χρόνο καμαρώνουμε τις ομαδάρες μας να αδιαφορούν για το θέαμα και να παίζουν γιατί λιμπίζονται μόνο το χρήμα.
Πίκρα, λοιπόν, πολλή πίκρα χθες στη Λεωφόρο, και μπράβο τους που την άντεξαν.",False
"Σήμερα θα σας κουράσω λίγο με τα δικά μου. Όμως επιβάλλεται λόγω της αποχώρησης μου από το ΠΑΣΟΚ. Υπόσχομαι την επόμενη φορά να επανέλθω στην τρέχουσα θεματολογία. Όσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο μου «Προχωρώντας και Αναθεωρώντας» (εκδόσεις Πόλις) δεν έχετε λόγο να διαβάσετε το κείμενο αυτό. Στο βιβλίο προβάλλει καθαρά η κινούσα δύναμη για τις επιλογές μου και τις ουκ ολίγες μετακινήσεις μου. Επειδή όμως το βιβλίο μου δεν έγινε και best seller πολλοί από τους αναγνώστες του protagon δεν γνωρίζουν και κάποιοι μπορεί να ενδιαφέρονται. Επειδή δε εμένα με ενδιαφέρει να αιτιολογώ πάντα τις επιλογές μου θεωρώ υποχρέωση μου να το κάνω σε αυτόν τον φιλόξενο και οικείο χώρο. Απαντώ λοιπόν σε ερωτήματα που φυσιολογικά θα έθετε ένας τρίτος.
1. Γιατί προσέγγισα το ΠΑΣΟΚ μετά το 2000, αποχωρώντας από τον ΣΥΝ;
Λόγω Σημίτη και της πολιτικής του. Η καταγωγή μου είναι από την κομμουνιστική Αριστερά και εκεί στρατεύτηκα από μαθητής τα δύσκολα αλλά ωραία χρόνια της δικτατορίας. Μετά από συσσώρευση εμπειριών με κορυφαία ένα εβδομαδιαίο ταξίδι στην Μόσχα το 1981, αποφάσισα ότι δεν θέλω να γίνει η χώρα μου σαν την Σοβιετική Ένωση με ανθρώπους που δεν χαμογελούν στον δρόμο. Φυσιολογικά- κατά την άποψη μου -στρατεύτηκα στην Ανανεωτική Αριστερά. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου δεν με συγκίνησε ποτέ. Η προσωπολατρία, ανάμικτη με τον λαϊκισμό και μια δημοφιλή- πλην καταστροφική - οικονομική πολιτική δεν είχαν σχέση με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία την οποία είχα αρχίσει βασανιστικά να ανακαλύπτω.
Το μικρό και απομονωμένο ΚΚΕ Εσωτερικού ζώντας την δική του αντίφαση λόγω της κομμουνιστικής του καταγωγής ήταν παρά ταύτα πιο «σοσιαλδημοκρατικό» από το παπανδρεικό ΠΑΣΟΚ. Η προγραμματική του θέση για «την συγκρότηση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας» ήταν ο πρόδρομος της συζήτησης για την διαμόρφωση μιας σύγχρονης κεντροαριστεράς. Ο ενιαίος ΣΥΝ έδωσε αρχικά απάντηση στο πιεστικό αίτημα για την ενότητα της Αριστεράς και ζώντας στον αστερισμό της Γκορκπατσοφικής Περεστρόικα έδωσε ελπίδες για μια πιο ανοικτή στάση απέναντι στην ΕΟΚ και την μη κομμουνιστική Αριστερά. Πάλι φυσιολογικά- κατά την άποψη μου- στρατεύτηκα σε αυτήν την υπόθεση. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, το δύσκολο- αλλά όχι βρώμικο- 89 και η αποχώρηση του ΚΚΕ έδωσε τέλος στο εγχείρημα με εκείνη την μορφή αλλά ο ΣΥΝ συνέχισε με νέα πιο ομοιογενή σύνθεση. Μετά πολλές περιπέτειες  επανήλθε στην Βουλή το 1996 με ένα καλό ποσοστό γύρω στο 6%. Τότε ,το 1996, άρχισε και η μεγάλη μεταστροφή του ΠΑΣΟΚ προς την σοσιαλδημοκρατία με την οκταετία Σημίτη. Με όποιους θεωρούν τον προοδευτικό εκσυγχρονισμό και τον Σημίτη κατάρα για τον τόπο δεν έχει νόημα περαιτέρω συζήτηση. Θα τα γράψουν για πολλοστή φορά στα σχόλια τους. Όσοι όμως πιστεύαμε στην συγκρότηση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας, ακούσαμε με μεγάλο ενδιαφέρον την πρόσκληση του Σημίτη για την συγκρότηση μιας πολυφωνικής κεντροαριστεράς στην ομιλία του στο Συνέδριο του ΣΥΝ το 1996.
Ο Κωνσταντόπουλος όχι μόνο δεν απάντησε αλλά από εκείνη την ημέρα αρχίζει η απομάκρυνση του ΣΥΝ από τις ιδέες και την στρατηγική της ανανεωτικής Αριστεράς. Από τον Κωνσταντόπουλο, στον Αλαβάνο και τέλος στον Τσίπρα οι διαδοχικές μεταλλάξεις ήσαν αναπόφευκτες. Αναπόφευκτη και φυσιολογική - κατά την άποψη μου - ήταν και η δική μας αποχώρηση από τον ΣΥΝ και η συγκρότηση της ΑΕΚΑ (Ανανεωτική Εκσυγχρονιστική Κίνηση της Αριστεράς) που κρατήθηκε για τρία χρόνια συνεργαζόμενη με το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη.
Δύο ερωτήματα μου είναι δύσκολο να τα απαντήσω από εκείνη την περίοδο. Ποια θα ήταν η εξέλιξη για την κεντροαριστερά αν εκτός της μαχητικής πλην μικρής ΑΕΚΑ ο πιο σοσιαλδημοκράτης από όλους μας Μιχάλης Παπαγιαννάκης ( η απώλεια του βαραίνει σήμερα περισσότερο από ποτέ) και οι σύντροφοι που μετά δέκα δύσκολα για όλους μας χρόνια αποφάσισαν να συγκροτήσουν την ΔΗΜΑΡ, έκαναν τότε το βήμα και αποχωρούσαν από τον ΣΥΝ; Με τα εάν δεν βγάζεις άκρη και κάθε απάντηση σε υποθετικά ερωτήματα είναι παρακινδυνευμένη. Παρά ταύτα ένα είναι βέβαιο: Το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα περιορισμένο σε ένα διχασμένο ΠΑΣΟΚ σταδιακά έχανε την προωθητική του δύναμη και «έμενε» από εφεδρείες. Η κριτική στήριξη από ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς ίσως να έσωζε την κατάσταση. Αλλά είπαμε με τα εάν.
Το δεύτερο ερώτημα είναι αν ήταν σωστή απόφαση η αυτοδιάλυση της ΑΕΚΑ και η ενσωμάτωση της στο ΠΑΣΟΚ  μετά το 2004. Με την εκ των υστέρων γνώση φαίνεται ότι ήταν λάθος, όμως το 2004 η γενική αίσθηση στους ανθρώπους μας ήταν ότι πρέπει να βοηθηθεί ο Γ. Παπανδρέου που αρχικά εμφανιζόταν ως μια ανανεωμένη και με ριζοσπαστικό μάλιστα λόγο εκδοχή του εκσυγχρονισμού. Επίσης η κόπωση από την υπεράνθρωπη προσπάθεια διατήρησης ενός μικρού σχήματος έπαιξε τον ρόλο της. Επειδή όμως συνηθίζω να λέω ότι η πολιτική είναι η τέχνη του προβλέπειν πρέπει να πω ότι προέβλεψα λάθος και παρασύρθηκα από την εσφαλμένη- και επί της ουσίας και επί της διαδικασίας- απόφαση του Σημίτη να «ορίσει» διάδοχο του τον Γ. Παπανδρέου. Παρά τις δυσκολίες δεν ήταν αδύνατη η συνέχιση της ΑΕΚΑ.
2 .Γιατί τώρα η αποχώρηση από το ΠΑΣΟΚ;
Για τέσσερις λόγους. Πρώτον γιατί η πολιτική του έφτασε σε απόλυτο αδιέξοδο. Δεύτερον γιατί όλες οι προσπάθειες για την διαμόρφωση στο εσωτερικό του ενός διακριτού και συνεκτικού αριστερού εκσυγχρονιστικού ρεύματος απέτυχαν. Τρίτον γιατί δεν έχω καμία διάθεση να εμπλακώ στην μάχη της διαδοχής που θα έχει έντονα προσωπικά και λιγότερο πολιτικά στοιχεία ακριβώς επειδή τα ιδεολογικοπολιτικά μέτωπα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ - λόγω της μακρόχρονης ιδεολογικής ατροφίας-  είναι ασαφή και αδιαμόρφωτα. Και τέταρτον γιατί τώρα μπορώ να γυρίσω σπίτι μου, ένα σπίτι που πριν δέκα χρόνια είχε καταληφθεί και μόλις πριν ένα χρόνο άρχισε να ξανακτίζεται σε νέο οικόπεδο. Μόλις πέρασε η αναγκαία περίοδος χάριτος για την νέα ηγεσία και οι ελπίδες αποδείχθηκαν φρούδες, μέσα από τα όργανα του ΠΑΣΟΚ που συμμετείχα ( Πολιτικό και Εθνικό Συμβούλιο ) και από τον δημόσιο λόγο μου και την αρθρογραφία μου άσκησα κριτική στον Γ. Παπανδρέου για την αλλοπρόσαλλη πολιτική του, την διάλυση του κόμματος στο όνομα μιας απροσδιόριστης «συμμετοχικής δημοκρατίας» και την επιλογή στελεχών με βάση την πίστη στο πρόσωπο και το οικογενειακό όνομα και όχι την πολιτική συμφωνία. Ευτυχώς Scripta manent. Και για του λόγου το αληθές όποιος έχει την υπομονή μπορεί να ανατρέξει σε άρθρα μου και τις ομιλίες μου στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ την τελευταία πενταετία. Επίσης με 18 συντρόφους στις αρχές του 2010 προειδοποιήσαμε για τις βλαβερές συνέπειες της διαγραφόμενης τότε προσφυγής στο ΔΝΤ. Μπορώ να δεχθώ οποιαδήποτε κριτική για τη ουσία των απόψεων μου, ποτέ όμως δεν έκρυψα τις απόψεις μου.
Για αυτό δεν αισθάνομαι σήμερα την ανάγκη να υψώσω τους τόνους απέναντι στον Γ. Παπανδρέου όπως κάνουν όσοι όψιμα αποκαλύπτουν μια κριτική διάθεση την οποία μέχρι χτες επιμελώς απέκρυπταν. Εξ άλλου όπως πάνε τα πράγματα σε λίγο θα αναζητούμε με προβολέα αυτόν που ήταν υπερ του μνημονίου. Ένας ένας (μέχρι και ο Καστανίδης) βγάζουν την ουρά τους και έχουν να δουν πολλά τα μάτια μας όταν αρχίσει επισήμως η κούρσα διαδοχής. Μεγάλη ήταν η απογοήτευση μου και από τα στελέχη εκσυγχρονιστικής προέλευσης. Δεν υπερασπίστηκαν μια πολιτική περιουσία των ετών 1996- 2004 την οποία και οι ίδιοι δημιούργησαν, άλλοι ενσωματώθηκαν με εκπληκτική προσαρμοστικότητα στο παπανδρεικό σύστημα και άλλοι σιώπησαν για να επιβιώσουν. Έτσι έχασαν την δυνατότητα να συγκροτήσουν μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση, γι αυτό προσέρχονται δύσθυμοι οι περισσότεροι από αυτούς στην αντιμετώπιση της επόμενης ημέρας. Οι πολιτικές πλατφόρμες δεν πέφτουν από τον ουρανό. Διαμορφώνονται και με το παράδειγμα ζωής και με την ανάληψη ρίσκου και πολιτικού κόστους. Για όλους αυτούς τους λόγους είναι φυσιολογική- κατά την γνώμη μου πάντα- η αποχώρηση μου από το ΠΑΣΟΚ, τώρα.
3. Γιατί θα στηρίξω την ΔΗΜΑΡ; Γιατί δεν θα είμαι υποψήφιος;
Γιατί είναι φυσιολογικό να γυρίζω στο σπίτι μου. Γιατί ευτυχώς μετά πολλά χρόνια υπάρχει ένα κόμμα που μπορεί να επανασυνδεθεί με τις καλύτερες παραδόσεις και την στρατηγική της ανανεωτικής αριστεράς. Πιο απλά γιατί υπάρχει ένα κόμμα που δεν είναι μόνο κόμμα της απαραίτητης διαμαρτυρίας αλλά ενδιαφέρεται επίσης και για το πώς θα κυβερνηθεί η χώρα. Μπαίνουμε σε φάση κυβερνήσεων συνεργασίας, τα πολυσυλλεκτικά κόμματα μαμούθ που εξελίχτηκαν σε κόμματα Βαβέλ μάλλον ανήκουν στο παρελθόν. Η σύγκρουση κεντροαριστεράς - κεντροδεξιάς που ορισμένοι έσπευσαν να ενταφιάσουν αναβιώνει στην Ευρώπη. Το ίδιο θα συμβεί και στην χώρα μας. Μια κυβέρνηση Σαμαρά η μια κυβέρνηση ΝΔ -ΛΑΟΣ θα καταρρεύσει πιο γρήγορα και με μεγαλύτερο πάταγο από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Ο κόσμος θα αναζητήσει τότε κεντροαριστερή λύση. Το ΠΑΣΟΚ θα καταβάλλει μεγάλο εκλογικό τίμημα για την οικονομική πολιτική του, θα ταλαιπωρηθεί με το θέμα της ηγεσίας αλλά δεν θα εξαερωθεί. Αργά και βασανιστικά είτε σαν ενιαίο ΠΑΣΟΚ είτε δίνοντας τέλος σε μια συγκατοίκηση ασύμβατων απόψεων στο εσωτερικό του θα ανασυγκροτηθεί. Η συγκρότηση του πόλου μιας πολύχρωμης κεντροαριστεράς συσπειρωμένης γύρω από ένα πρόγραμμα με αριστερό πρόσημο προϋποθέτει την παρουσία μιας ισχυρής Δημοκρατικής Αριστεράς.
Γι αυτούς τους λόγους θα την βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις. Και για να μπορώ να την βοηθήσω απερίσπαστος δεν θα είμαι υποψήφιος στις εκλογές. Προστατεύω έτσι και την επιλογή μου αφαιρώντας από πάνω της κάθε σκιά ιδιοτέλειας. Πολλοί εύλογα θα σκεφτούν ότι τώρα που ανεβαίνουν δημοσκοπικά τα ποσοστά σπεύδουν οι ενδιαφερόμενοι για έδρες. Αυτό είναι κάτι που σε κάθε περίπτωση πρέπει να το αντιμετωπίσει η ΔΗΜΑΡ για να μην βρεθεί αύριο προ δυσάρεστων καταστάσεων. Ένα μικρό κόμμα που ραγδαία αναπτύσσεται είναι φυσιολογικό να αναμετρηθεί με τέτοια προβλήματα και εγώ έχω αποφασίσει να μην συμβάλω στον πονοκέφαλο. Με ενδιαφέρει η πολιτική, ανασαίνω μέσα στην στράτευση   από δεκαέξι χρονών αλλά μπορώ να είμαι πολιτικά χρήσιμος και εκτός Βουλής. Σε τελευταία ανάλυση θα έχω αποκούμπι το protagon και τα άρθρα μου. Και αυτά πολιτική είναι.","Γεννήθηκα και μεγάλωσα πενήντα μέτρα από το ποδηλατοδρόμιο (αρχικά), στάδιο Καραϊσκάκη (μετά), γήπεδο Γεώργιος Καραισκάκης (εσχάτως). Αν ήξερε ο γιος της γύφτισσας  τι γίνεται κάθε Κυριακή στον ομώνυμο χώρο θα σκοτωνόταν εκτός Φαλήρου. Δεν έγινα λοιπόν, Ολυμπιακός με τους χιλιάδες οπαδούς αλλά Εθνικός με τους τριακόσιους (ο αριθμός από μόνος του περιόριζε την επικινδυνότητα) και ανάμεσα τους τον « Εθνικάάάάάρα» Μαντζουράνη που φώναζε μόνο για την ομάδα του και τον σεβόντουσαν και  τον αγαπούσαν σε όλα τα γήπεδα. Σήμερα δεν θα μπορούσε να πάει με την ομάδα του εκτός έδρας και αν το αποτολμούσε θα τον ξάπλωναν μπράβοι και τσογλάνια. Αν είχα γεννηθεί στην Λεωφόρο προφανώς δεν θα ήμουν Παναθηναικός. Ποτέ με την ομάδα της άρχουσας τάξης, τους εκλεκτούς της χούντας και του Ασλανίδη. Και αν είχα γεννηθεί στην Φιλαδέλφεια θα ήμουν με τον γειτονικό Απόλλωνα. Είναι το μειοψηφικό σύνδρομο που με καθοδηγεί και στις αθλητικές επιλογές μου. Κυρίως, όμως, με απωθούσε από τότε η καφρίλα οπαδών και η έπαρση παραγόντων του ΠΟΚ.

Ήμουν μέσα στο Καραϊσκάκη όταν ένα ολόκληρο πέταλο τραγούδαγε «Ποιο νάναι βρε παιδιά αυτό το νούμερο το δέκα, που βρήκε την γυναίκα του καβάλα με τον Πρέκα». Και θεία δίκη λίγο πριν το τέλος ο Δομάζος με ένα ανάποδο ψαλίδι αφήνει κάγκελο τον Πουπάκη και ισοφαρίζει. Και επειδή ο «στρατηγός» δεν ήταν από  τα καλύτερα παιδιά γύρισε προς την εξέδρα και έκανε την χαρακτηριστική κίνηση κατεβάζοντας κάθετα και τα δύο του χέρια. Εδώ που έχουν φτάσει σήμερα τα πράγματα  το τετράστιχο των φιλάθλων του Ολυμπιακού θα μπορούσε να προταθεί για Νόμπελ Ποίησης. Ήταν βέβαια σεξιστικό αλλά κατέβαλαν και κάποια διανοητική προσπάθεια για να συνδέσουν πρόσωπα και καταστάσεις.
Σήμερα σε όλα τα γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ ου μην αλλά και βόλεϊ δυο μόνο συνθήματα ακούγονται: «Γερά, γερά και γ… τα μ…..» και «είναι πουτάνα του ( εκάστοτε αντιπάλου) η μάνα». Ούτε τότε ήταν καλά αλλά τώρα έχουμε φτάσει στο μη παρέκει. Ματς με την παρουσία φιλάθλων και των δυο ομάδων δεν μπορεί να αρχίσει. Και είναι σχεδόν αδύνατο να τελειώσει χωρίς επεισόδια. Αυτά που συνέβησαν μετά την λήξη του ντέρμπυ στο Καραϊσκάκη δυστυχώς δεν είναι πρωτοφανή αλλά συνήθη. Στην Τούμπα σε ματς κεκλεισμένων των θυρών τραυμάτισαν με ιπτάμενο αντικείμενο τον Μιραλάς και ο δράστης δεν εντοπίστηκε. Στην ΑΕΚ εκτός από αντιπάλους έδειραν και τον Μπάγεβιτς. Οι Παναθηναϊκοί μετέτρεψαν την Τρίπολη σε πεδίο μάχης. Συμμορίες χούλιγκανς επιτίθενται σε αντίστοιχες αντιπάλων ομάδων, σε σπίτια διαιτητών. Είναι θέμα χρόνου να θρηνήσουμε πολλά θύματα. (Μεταξύ μας δεν θα θρηνήσω και πολύ για μερικούς κάφρους αλλά όλο και κάποιοι αμέτοχοι θα την πληρώσουν).
Τι θα γίνει; Τίποτε δεν θα γίνει. Θα χυθεί μελάνι, θα γίνουν αυστηρές δηλώσεις αρμοδίων παραγόντων, θα επιβληθούν κάποιες ποινές που θα πέσουν μαλακά μετά την έφεση. Όλα θα ξεχαστούν μέχρι το επόμενο επεισόδιο. Και αυτά γιατί ενώ η λύση είναι γνωστή κανείς δεν έχει τα κότσια να την εφαρμόσει. Κοινωνιολογικές αναλύσεις για τα αίτια της βίας θα ακούσουμε και πάλι πολλές, μέτρα όμως δεν θα ληφθούν. Να σας πω μερικά που πρέπει να ληφθούν σωρευτικά:
Απαγόρευση συμμετοχής ελληνικών ομάδων σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις επί τριετία μέχρις ότου αποκατασταθεί η ομαλή διεξαγωγή του πρωταθλήματος. Αφαίρεση βαθμών στην υπαίτια επεισοδίων ομάδα και σε υποτροπή υποβιβασμός. Αφαίρεση της φιλάθλου ιδιότητας και απαγόρευση ενασχόλησης με τα διοικητικά των ΠΑΕ σε παράγοντες που με την συμπεριφορά τους κατ` εξακολούθηση υποθάλπουν την βία. Διάλυση όλων των συνδέσμων που αποδεδειγμένα εμπλέκονται σε επεισόδια. Σκληρά; Δεν νομίζω. Είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που ισχύει ότι «πρώτα πυροβολείς και μετά ρωτάς». Ακριβώς γιατί στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχει περίπτωση να τραυματίσεις αθώο. Είναι όλοι αυτοί ένοχοι και κατ` εξακολούθηση. Και μας κοροϊδεύουν από πάνω.",True
"Μπαίνει, σιγά-σιγά, το καλοκαίρι και η Εθνική Λυρική Σκηνή αφήνει το θέατρο Ολύμπια και μετακομίζει στο Ηρώδειο. Πρώτο φετινό ανέβασμα, η όπερα Ντον Τζοβάννι του Μότσαρτ (11,13,14 και 15 Ιουνίου), ένα από τα κορυφαία έργα του παγκόσμιου οπερατικού ρεπερτορίου. Η μουσική διεύθυνση είναι του Λουκά Καρυτινού και η σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά. Το έργο ανεβαίνει σε νέα παραγωγή. 
Για τους φανατικούς λάτρεις του Μότσαρτ, και όχι μόνο, ο Ντον Τζοβάννι, θεωρείται η σπουδαιότερη όπερα του αυστριακού μουσικού, τόσο θεματολογικά όσο και μουσικά. Υπάρχουν περισσότεροι του ενός τρόποι να δει κανείς την ιστορία που διαδραματίζεται. Ο πρώτος, και απλούστερος, είναι οι περιπέτειες ενός μανιώδους (και μανιακού…) Ισπανού ευγενή γυναικοκατακτητή, ο οποίος τιμωρείται για τις πράξεις του καταλήγοντας στην Κόλαση. Η βαθύτερη ανάγνωση παραπέμπει  στην πορεία του ανθρώπου που τα βάζει με τον Θεό και παίρνει την τύχη του στα χέρια του. Στη σκηνοθεσία του ο Γιάννης Χουβαρδάς, δίνοντας μια διαφορετική ερμηνεία της όπερας, αναζητά τα ψυχολογικά (και ψυχαναλυτικά) κίνητρα του ήρωα, ο οποίος «κακοποιεί τους πάντες και τα πάντα, αλλά πρωτίστως τον εαυτό του, ψάχνοντας τη βαθιά επαφή με κάτι, που προφανώς έχει στερηθεί από την παιδική του ηλικία» (λεπτομέρειες). Ο Γιάννης Χουβαρδάς πρωτοτυπεί και σε ένα άλλο σημείο. Μεταφέρει τη δράση κάπου στην κεντρική Ευρώπη του μεσοπολέμου με τα κοστούμια εποχής να έχουν αντικατασταθεί από κοστούμια του μεσοπολέμου. Τέτοιες μεταφορές σε άλλον χρόνο και άλλον χώρο είναι πραγματοποιήσιμες μόνο σε μεγάλα έργα, τα οποία από τη φύση τους ξεπερνούν, και μπορούν να σταθούν έξω από, τα στενά όρια του χώρου και του χρόνου στα οποία (ή για τα οποία) γράφτηκαν. Έτσι π.χ. η ΕΛΣ πέρυσι τον Γενάρη, στο εκπληκτικό ανέβασμα του ""Σικελικού Εσπερινού"" του Βέρντι, είχε μεταφέρει τη δράση από το Παλέρμο της Σικελίας σε ένα (μη κατονομαζόμενο) αιγαιοπελαγίτικο νησί με τη χρήση ψηφιακών ντεκόρ.
Σημαντικός αριθμός Ελλήνων και ξένων μονωδών μετέχουν στο ανέβασμα της όπερας (βλ. πρώτη παραπομπή πιο πάνω).
Το έχω ξαναπεί, αλλά δεν μπορώ να μην το ξαναπώ. Η Εθνική Λυρική Σκηνή τα τελευταία χρόνια, τόσο με τις όπερες που ανεβάζει, όσο και με άλλες δράσεις, όπως το Λυρικό λεωφορείο, τις παραστάσεις στην κρεαταγορά (εδώ και εδώ), στον προβλήτα στον Πειραιά, το αφιέρωμα-περίπατο σε πέντε σημεία του κέντρου της Αθήνας στη μεγάλη μας Μαρία Κάλλας, τις επισκέψεις-παραστάσεις σε δημοτικά σχολεία, έχει κάνει τεράστιο έργο, κόντρα στη μιζέρια των καιρών, φέρνοντας την όπερα δίπλα μας και σπάζοντας το κλισέ και ταμπού ότι η όπερα είναι ένα είδος που απευθύνεται σε κυρίες με γούνες και κυρίους με σμόκιν.
Η μουσική του Μότσαρτ απαράμιλλη με μοναδικές και πολύ γνωστές άριες. Ίσως η γνωστότερη, όπου ο υπηρέτης του Ντον Τζοβάννι απαριθμεί στην Ελβίρα τον κατάλογο των γυναικοκατακτήσεων του αφεντικού του (έχει και ένα στοιχείο επικαιρότητας με τις χίλιες τρεις κατακτήσεις  που αναφέρει για την Ισπανία…). Εδώ η άρια ""La ci darem la mano"" και εδώ η άρια «Giovinette che fate all'amore... Ho capito, signor, si».","Δεν ξέρω γιατί πριν από δέκα μέρες πηγαίνοντας με ταξί για εισαγωγή στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού στους Αμπελόκηπους, μου είχε κολλήσει στο μυαλό ο κανόνας από τον Πλοηγό προς Ναυτιλλόμενους που λέει «Ερυθρός φανός, αριστερά τω εισερχομένω» και που διέπει τα της εισόδου-εξόδου σε λιμάνι. Η μαγνητική τομογραφία, που προηγήθηκε, εντόπισε «ισχαιμικό επεισόδιο σε εξέλιξη» (έτσι τα λένε τώρα τα εγκεφαλικά…). Άραγε, ο Ερυθρός θα ήταν ένα φιλόξενο λιμάνι για μένα ή μήπως μετά την είσοδο θα ακολουθούσε ένας γκρεμός και μια ρουφήχτρα που θα με κατάπιναν για πάντα;
Το πράγμα φάνηκε από την αρχή. Η γιατρός στα επείγοντα, συμπαθέστατη και χαμογελαστή, αφού εξέτασε για ώρα τη δισκέτα της μαγνητικής, μου είπε ότι, πράγματι η διάγνωση που της πήγα ήταν σωστή, και ότι θα μου κάνουν εισαγωγή. Ακολούθησαν τα γνωστά: μεταφορά στο θάλαμο, τρύπημα στις φλέβες και μπουκάλα με υγρό να στάζει κοκτέιλ από φάρμακα μέσα μου σταγόνα-σταγόνα, λήψη ιστορικού, κ.λπ. Κατά τις τρείς το πρωί φέρανε και τον γείτονά μου τον Δ. Τα ίδια και αυτός.
Την άλλη μέρα το πρωί, ημέρα Σάββατο, άρχισε η επίθεση. Επισκέψεις γιατρών, τρείς-τρείς, πέρασε και ο διευθυντής της κλινικής, νοσοκόμες (νοσηλεύτριες τις λένε τώρα) με χαπάκια, αλλαγή φλέβας γιατί αυτή «χάλασε και δεν κάνει πια», μέτρηση πίεσης, ζαχάρου και τέτοια. Η κυρία Β. που μου έκανε ενέσεις μου λέει δεν θα στην κάνω στο μπράτσο αλλά στην κοιλίτσα σου που είναι και ωραία (υποθέτω λόγω μεγέθους…) χαϊδεύοντάς την με χιούμορ. Έπιασα κουβέντα με όλες. Η κάθε μία με την ιστορία της. Οι περισσότερες για κάποιες δεκαετίες στον Ερυθρό. Με μειωμένο μισθό κατά πενήντα τοις εκατό. Η δουλειά όμως δουλειά. Χωρίς γκρίνιες και κατεβασμένα μούτρα. Στην ώρα τους, στη βάρδια τους, στα ρεπό τους. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, νύχτα, ξημερώματα. Πάντα εκεί, με φροντίδα και επαγγελματισμό. Παρούσες στο πρώτο χτύπημα του κουδουνιού. Χωρίς τον παραμικρό υπαινιγμό για ""κατιτίς"".
Από ιατρικές εξετάσεις, πήρα τη δόση μου. Ακτινογραφία θώρακος, τρίπλεξ καρδιάς τρίπλεξ καρωτίδων, αιματολογικές, γλυκοζυλιωμένη, καρδιογράφημα. Επίσκεψη διαιτολόγων με οδηγίες διατροφής, επίσκεψη φυσικοθεραπευτή, δύο φορές, με οδηγίες ασκήσεων, για να επανέλθει σιγά-σιγά το πόδι στην προτεραία του κατάσταση. Μετά από μια βδομάδα μέσα στο νοσοκομείο πήρα και το (πολυπόθητο) εξιτήριο μαζί με ένα κατεβατό από συστάσεις και «μη». Χάστε βάρος, περπατάτε, κόψτε το κάπνισμα και άλλα τέτοια που εύκολα τα ακούς, δύσκολα τα κάνεις…
Την ίδια μέρα με εμένα πήρε εξιτήριο και ο καλός μου γείτονας ο Μ. Ο Μ. είναι ένα κομμάτι της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας. Γιος Έλληνα που πήγε στην Τασκένδη, μαζί με άλλους 20.000 σχεδόν Έλληνες αριστερούς, μετά το τέλος του Εμφυλίου, παντρεύτηκε και έκανε οικογένεια εκεί. Ο Μ. με ωραία ρώσικη φυσιογνωμία, δέκα περίπου χρόνια νεότερός μου, με Ρωσίδα γυναίκα και κόρη φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο. Ζωγράφος στο επάγγελμα. Είπαμε, και τι δεν είπαμε. Για τις επαγγελματικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα λόγω της κρίσης, μιλήσαμε για ιστορία, και βέβαια για ζωγραφική. Για τον Βαν Γκονγκ, για τον Magritte, και για τον «καταραμένο» Ηieronymus Βosch (αγαπημένος και των δυο μας). Για το σημαίνον και το σημαινόμενο. Έκανε και σε χαρτί ζωγραφικής ένα σκίτσο της αγαπημένης μου Τάρας το οποίο λάτρεψε η εγγονή μου η Μελίνα και το γέμισε με επιμέλεια με υπέροχα χρώματα. Η κόρη μου, μού χάρισε ένα βιβλίο με διηγήματα του «καταραμένου» συγγραφέα Έντγκαρ Άλλαν Πόε. Τι ιδέα κι αυτή… Κι` όμως τελικά καλύτερη επιλογή ίσως να μην υπήρχε. Βυθιζόμενος, και πάλι, μετά από δεκαετίες, στα σκοτεινά (και ερεβώδη!) κείμενα αυτού του απίστευτα μεγάλου συγγραφέα, ένιωσα το μεγαλείο του σκότους αλλά και τη χαρά του φωτός στο οποίο και επέστρεψα μετά τον πάτο τον οποίο σχεδόν άγγιξα.
Σε όλα τα μέλη ης Νευρολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου του Ερυθρού Σταυρού, από τον Διευθυντή του, στους γιατρούς, στις νοσηλεύτριες, στο παραϊατρικό προσωπικό, ακόμα και στην πρωινή καθαρίστρια, ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από τα βάθη της καρδιάς μου.",True
"Τσίπρας, χθες. Μια φωτογραφία χίλιες ψήφοι; Ένα βίντεο ακόμη περισσότερες; Ίσως έτσι να το κοστολόγησαν το γεγονός εκεί στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τον πήγαν να βγάλει μια δίπλα στον Οικουμενικό Πατριάρχη. Ενημέρωσε λέει σχετικά με την υποψηφιότητά του για την Προεδρία στην Κομισιόν; Ποιον; Κάποιον που δεν έχει θεσμικά σχέση με την Ευρώπη; Του μίλησε για τη λιτότητα, για τους μετανάστες, που εγώ δεν έχω ακούσει να ενδιαφέρθηκε ποτέ γι' αυτά τα θέματα και για το Περιβάλλον; Ναι, για το Περιβάλλον, που όπως είχα γράψει, έπειτα από έρευνα, όταν οι κάτοικοι στις Σκουριές σχεδόν έπεσαν στις ρόδες της λιμουζίνας του Οικουμενικού, καθώς αυτός έβγαινε από το Άγιον Όρος, να σταματήσει και να τους ακούσει ο οδηγός του πάτησε γκάζι για να φύγουν από εκεί μια ώρα αρχύτερα. Δούλεμα, δηλαδή. Κάτι μου λέει ότι το 2014 θα είναι πιο βρώμικο από το 2013, και από την πλευρά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που θα συνεχίσει όπως και όλα τα άλλα κόμματα, πλην Κ.Κ.Ε ίσως, να χαϊδεύεται στην ποιμαντική ράβδο του Αρχιεπισκόπου και του κάθε Μητροπολίτη. Μάλωσαν και τον καρναβαλικό βουλευτή τους δυνατά, με σκοπό να ακουστεί αυτό καλά.
Η Εκκλησία σαν έμπειρος και εφευρετικός ιστιοπλόος έχει απλώσει τα ράσα και αιχμαλωτίζει προς όφελός της τον άνεμο που σαρώνει όλη τη χώρα εδώ και δυο χρόνια. Κι εμείς άβουλοι ή απαθείς παρακολουθούμε τη νέα ανερχόμενη δύναμη:
Σε (εντελώς μα εντελώς) άσχετο νομοσχέδιο (Εθνική Αρχή Συντονισμού Πτήσεων) επιχείρησαν 4 Υπουργοί (Στουρνάρας, Μητσοτάκης, Αρβανιτόπουλος, Χρυσοχοΐδης) να χώσουν τροπολογία, η οποία προέβλεπε ότι όλα τα θέματα που αφορούν στη διαχείριση και αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας θα ρυθμίζονται με Κανονισμούς της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Θα μπορούσε μεταξύ άλλων να φτιάχνει ό,τι εταιρεία θέλει και άλλα ανεξέλεγκτα προνόμια. Ήταν η δεύτερη φορά και όπως δηλώθηκε θα το ξαναεπιχειρήσουν (μέχρι να το επιτύχουν)
Ετοιμάζονται νέες θυσίες χιλιάδων υπαλλήλων σε λίγες ημέρες από τον αδίστακτο και χωρίς καμιά καλή ιδέα Κυριάκο Μητσοτάκη. Για τους εκπαιδευτικούς, ο εξυπηρετικότατος σε άλλους) κ. Αρβανιτόπουλος, παρ` όλες τις υποσχέσεις, ακόμη δεν έχει λύση, πέρα από την απόλυσή τους, αλλά για τους κληρικούς ακόμη ούτε από αριστερά ούτε από δεξιά έχουμε κάποια υπόδειξη για κάποια έστω μικρή… αραίωση. Όλοι απαραίτητοι και παραγωγικοί.
Οι Μητροπολίτες συνεχίζουν να οργώνουν τους δρόμους με τις μαύρες λιμουζίνες γιατί προφανώς όταν μάθεις στις αυτοκινητάρες δύσκολο να απεξαρτηθείς.
Και αν κρίνουμε από το κατάντημα της Πεντέλης, όταν τα λεφτά είναι πολλά, το «η κτίση ως κληρονομία» και οι οικολογικές ανησυχίες μπαίνουν στο οστεοφυλάκιο.
Οι Μητροπολίτες παρ` όλη την τρανταχτή τους αμάθεια για διάφορα θέματα του καθημερινού μας βίου νομίζουν πως μπορούν να έχουν γνώμη για τις ζωές μας, κάθε στιγμή, και τις συμπεριφορές μας. Αυτοί και η Λίτσα Πατέρα. Και η κα Λίτσα τουλάχιστον δίνει τη γνώμη της εκεί που της τη ζητούν, οι άλλοι πετάγονται παντού. Και είδαμε την ευθυκρισία ορισμένων Μητροπολιτών. Μέχρι και με τους νεοχιτλερικούς τακίμιασαν.
Άλλωστε συμφωνούσαν πάντα οι δυο παρατάξεις ότι τζαμί δεν αξίζει στους άπιστους. Ούτε λεφτά να ξοδέψουμε γι' αυτό. Το να παίρνουμε χρήματα από το Ε.Σ.Π.Α., τη μόνη αρτηρία τροφοδότησης με λίγο ρευστό που έχει απομείνει για κάποια παραγωγικά έργα, με τη συναίνεση του ευσεβούς Χατζηδάκη, για να ανακαινίζουμε ναούς (Άγιος Νικόλαος Πύργου)
Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις της Εκκλησίας κάτω από το λάβαρο «10.000 μερίδες την ημέρα» δρουν ανεξέλεγκτα. Και όπως ακούγεται τουλάχιστον ανορθολογικά. Νωπή η ανάμνηση και από τις αποστολές στρινγκ στους πλημμυροπαθείς στο πρώτο Τσουνάμι. Κάποιοι έχουν ανοίξει παρτίδες και με εισαγγελέα;
Ο Αρχιεπίσκοπος θα καθαρίσει; Φαντάζομαι να μη φθάσει σε αυτό το σημείο. Πάντως πηγαίνει πότε-πότε στις φυλακές όπως γράφτηκε, και με την ευκαιρία τις επίσκεψης σε ρασοφόρους κρατουμένους (εδώ δεν ισχύει ότι μόνο στενοί συγγενείς έχουν το δικαίωμα του επισκέπτεσθαι;) μπορεί να παρακαλέσει ίσως και για μια καλύτερη μεταχείριση.
Μήπως να αναλάμβανε ο Αρχιεπίσκοπος Υπουργός Οικονομικών; Πόσο χειρότερος από τον τωρινό μπορεί να μας βγει;
Έτσι λοιπόν με τη χθεσινή κίνηση Τσίπρα και τη σιωπή των αμνών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που πλησίασαν ευλαβικά κοντά στο ράσο έχουμε προφανώς… κυκλωθεί από τους «εκκλησιαστικούς κύκλους». Αν αρχίσουν να διεκδικούν και δικαστική εξουσία θα έχουμε φθάσει στον πλήρη χομεϊνισμό.","Τη Δευτέρα 12 Αυγούστου το Google μας έκανε μια έκπληξη. Για άλλους ευχάριστη και για άλλους εντελώς ακατανόητη. Αντί για το συνηθισμένο του λογότυπο εμφανίστηκε ένα σύμπλεγμα περίπου όμοιο με αυτό: [δίπλα μια γάτα να βγαίνει φρέσκια μέσα από ένα κουτί, μια άλλη σαν φάντασμα που φαίνεται να ανέρχεται προς κάποιο (γατο)παράδεισο και μαζί μερικά από τα γράμματα της εταιρείας, το G και το e (δείτε το εδώ).
Ήταν εκείνη την ημέρα 126 χρόνια από τη γέννηση του Αυστριακού Φυσικού Έρβιν Σρέντιγκερ αλλά και το Protagon σε αναστάτωση από την επίθεση που είχαμε δεχτεί. Επειδή άκουσα ακόμη και στο ραδιόφωνο να αναρωτιούνται τη ήθελε να πει ο επινοητικός δημιουργός των dooddles (=πρόχειρα σκιτσάκια) της διάσημης πια εταιρείας, σκέφθηκα πως ίσως να είναι στη θέση τους δυο λόγια γύρω από το θέ(α)μα αυτό. Οι άνθρωποι του Google σκέφθηκαν να συνδυάσουν το λογότυπό τους με τη διάσημη εξίσωση του Σροέντιγκερ (1887-1961). Μια εξίσωση ανάλογης αξίας με τις εξισώσεις του Αϊνστάιν, μόνο που αναφέρεται σε έναν γειτονικό αλλά εντελώς διαφορετικό υλικό κόσμο. Ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας και με τα όποια συνηθισμένα μικροσκόπια, με τηλεσκόπια και διαστημόπλοια, είναι ο μακρόκοσμος. Και εκεί οι εξισώσεις του Νεύτωνα ή σε ορισμένες περιπτώσεις για περισσότερη ακρίβεια οι εξισώσεις του Αϊνστάιν μας δίνουν ό,τι ζητούμε και με αρκετή ακρίβεια μάλιστα. Αν όμως προσπαθήσουμε να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις ίδιες για να περιγράψουμε τον μικρόκοσμο, που αρχίζει περίπου από τα 10 δισεκατομμυριοστά του μέτρου, εκεί όπου συναντούμε μόνον μόρια, άτομα και ακόμη πιο στοιχειώδη σωματίδια τότε είναι σαν να έχουμε εισχωρήσει σε έναν εντελώς άλλο κόσμο. Και εκεί δεν υπάρχει πια βεβαιότητα για το πού βρίσκεται το κάθε τι αλλά μόνον πιθανότητα. Και αν αυτό φαίνεται σχετικά λογικό, ό,τι κινείται σε αυτό το μικρόκοσμο μερικές φορές τα όργανα παρακολούθησης και καταγραφής δείχνουν ότι συμπεριφέρεται σαν ένα υλικό σωματίδιο, μια μπαλίτσα δηλαδή που κινείται στο χώρο και μερικές φορές σαν ένα κύμα. Αυτή όμως η κυματική συμπεριφορά χρειαζόταν και την κατάλληλη μαθηματική εξίσωση για να την περιγράφει. Και δεν ήταν αυτό δυνατό να γίνει χρησιμοποιώντας τις εξισώσεις που έχουμε στη Φυσική του μακρόκοσμου για τα συνηθισμένα κύματα, του ήχου ή της θάλασσας για παράδειγμα. Διότι όπως είπαμε στον μικρόκοσμο μόνον οι πιθανότητες παίζουν. Το ανθρώπινο μυαλό όμως μπόρεσε, εκεί στο πρώτο τέταρτο του προηγούμενου αιώνα να συνδυάσει τα δυο. Συνέδεσε τη συμπεριφορά ενός σωματιδίου με ένα υποθετικό κύμα, έφτιαξε μια εξίσωση για να το περιγράφει και κατανόησε πως το πλάτος αυτού του υποθετικού κύματος όταν το πολλαπλασιάσεις με τον εαυτό του σου δίνει κατά έναν απροσδόκητο (για εκείνη την εποχή τουλάχιστον) τρόπο την πιθανότητα να βρίσκεται κάπου ένα σωματίδιο. Το 1925, σε ηλικία 38 ετών ο Σρέντιγκερ, έδωσε μαθηματική υπόσταση στη μεγαλοφυή πρόταση ενός άλλου σπουδαίου Γάλλου Φυσικού ότι τα σωματίδια μπορούμε να τα βρούμε να συμπεριφέρονται και σαν να ήταν κύματα. Το Ψ είναι ένας συνοπτικός συμβολισμός που ο μηχανισμός του Σρέντιγκερ (δηλαδή η εξίσωσή του), μας επιτρέπει, αν τον χειριστούμε όπως πρέπει, να πληροφορηθούμε για την ένδειξη που προκύπτει, έστω και στο περίπου, τη σχετική με το πώς συμπεριφέρεται ένα σωματίδιο σε δεδομένη στιγμή.
Η Google όμως μας έβαλε δίπλα και τις δυο γάτες, για να μας θυμίσει ότι το 1935, ο ίδιος ο Σρέντιγκερ διατύπωσε ένα θεωρητικό πείραμα, που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε γιατί δεν είχε νόημα να το δούμε να συμβαίνει, με μια γάτα κλεισμένη σε κουτί, και έναν μηχανισμό δηλητηρίασής της σε περίπτωση που ένα σωματίδιο του μικρόκοσμου, θα έκανε την εμφάνισή του όσο θα κρατούσε το (υποθετικό) πείραμα. Αυτή είναι η γάτα του Σρέντικερ και το πείραμα εξέφραζε στην πραγματικότητα την αμφιβολία του ήδη διάσημου Αυστριακού Φυσικού για τα θεμέλια της Κβαντομηχανικής, της επιστήμης που ο ίδιος είχε τεράστια συμβολή στη θεμελίωσή της! Ναι, παρ` όλο που αρκετοί έχουν παρερμηνεύσει τι ήθελε να πει ο Σρέντιγκερ. Σύμφωνα με το πείραμα, επειδή δεν ξέρουμε αν το σωματίδιο εμφανίστηκε ή όχι, ή αν βρίσκεται σε κάποια ενδιάμεση κατάσταση, που αυτό το ενδιάμεσο το επιτρέπει η συμπεριφορά των… κατοίκων του μικροκόσμου, πριν ανοίξουμε το κουτί δε ξέρουμε και αν η γάτα είναι ζωντανή ή πήγε ήδη στον άλλο κόσμο ή βρίσκεται και αυτή σε μια ενδιάμεση(;) κατάσταση. Με αυτό ο Σρέντιγκερ ρωτούσε τον κόσμο: Είναι δυνατόν να συμβαίνει; Και προς μεγάλη του έκπληξη πολλοί του απήντησαν εκείνη την εποχή: ναι, είναι. Βέβαια όταν αναλύεται σήμερα το παράδοξο αυτό πείραμα η απάντηση είναι περίπου ότι όσα πράγματα ισχύουν στον μικρόκοσμο δεν μπορείς να τα μεταφέρεις αυτούσια και στον μακρόκοσμο. Άρα δεν έχει νόημα να συζητούμε για κάτι τόσο μεγάλο όπως μια γάτα και να ρωτούμε αν θα συμπεριφερθεί όπως ένα μόριο.
Με την ευκαιρία, και την παραπάνω απόπειρα εξήγησης επιτρέψτε μου να αναφερθώ και στη μόδα όπου σε πολλές θεραπείες (με αέρα κοπανιστό), κολλούν και τη λέξη «κβαντικός» για να δελεάσουν την πελατεία. Πρόκειται νέτα σκέτα για μπαρούφες. Αρκεί να σκεφθούμε αυτά που αναφέραμε πριν. Δεν ελέγχουμε τον μικρόκοσμο όπως κάνουμε με τον μακρόκοσμο και δεν μπορούμε να προσφέρουμε αυτά που υπόσχονται οι κβαντικές θεραπείες. Μόνο την τσέπη μας μπορούν να επηρεάσουν και μάλιστα με αρνητικό τρόπο.",True
"Στα δύσκολα μαθαίνεις τους ανθρώπους, λένε. Τώρα λοιπόν που δυσκόλεψαν τα πράγματα και λιγόστεψε η άμμος στην κλεψύδρα, ένα μόλις μήνα πριν τις εκλογές, μου φαίνεται ότι ιδιαίτερα εκνευρισμένοι πρέπει να είναι εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ, αν κρίνω και από τον τρόπο που αντιδρούν και απαντούν όταν κάτι πάει στα σχέδιά τους να στραβώσει.
Χθες, λοιπόν, μια γυναίκα, η κ. Σαμπιχά Σουλεϊμάν, που έχει κάνει αρκετά πράγματα εκεί επάνω στη Δράμα και τη γύρω περιοχή, φθάνοντας έως και τον ΟΗΕ, για να έχουν ελληνόφωνα σχολεία τα παιδιά των Ρομά. Που δηλώνει μουσουλμάνα Ελληνίδα, και για τη δράση της και για το ότι είναι γυναίκα, έγινε αντικείμενο επιθέσεων από μέλη της τουρκικής μειονότητας. Και που είχε τελικά εκλεγεί από την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη εβδομάδα με αρκετά μεγάλο αριθμό ψήφων, έμαθε έτσι στην ψύχρα και χωρίς εξήγηση ότι άλλαξαν γνώμη και δεν θα τη βάλουν στο ευρωψηφοδέλτιο. Αν μάλιστα έβλεπε το δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΙ, θα μάθαινε από τον κ. Σκουρλέτη ότι δυο εικοσιτετράωρα μετά ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε καλύτερη λύση και έτσι έδιωξε την κ. Σαμπιχά Σουλεϊμάν και έβαλε έναν άλλο κύριο, από την τουρκική μειονότητα, που έχει σπουδάσει Μοριακή Βιολογία. Ο κ. Σκουρλέτης, βέβαια, αφού έλεγε συνέχεια άλλα αντ` άλλων, αδιαφορώντας για το ότι περιμέναμε υπομονετικά να μας διαφωτίσει, είπε ότι μόνο στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν υποψήφιοι από την μουσουλμανική μειονότητα (αλλά μέχρι να τελειώσει η εκπομπή τον είχαν διαψεύσει σε αυτό τα άλλα κόμματα), δεν απάντησε ούτε καν στο γιατί δεν ξαναρώτησαν την Κεντρική Επιτροπή για την αλλαγή. Γιατί είπαμε, στα δύσκολα φαίνονται οι άνθρωποι και εδώ προφανώς έπρεπε να ξεχάσουμε για λίγο πόσο δημοκράτες είμαστε.
Το πρωί ο κ. Παπάς, άλλος ένας υψηλός αξιωματούχος του ΣΥΡΙΖΑ, διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου του Α. Τσίπρα, μιλώντας επίσης στο ΣΚΑΙ, αν και δεν έδινε ξεκάθαρη απάντηση για το τι μεσολάβησε και άλλαξαν γνώμη, είπε τελικά: «Ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει αποφάσεις όχι με βάση τη μεγιστοποίηση των ποσοστών του, αλλά βάσει και άλλων ισορροπιών που πρέπει να τηρούνται» Ο κ. Παππάς, με αρκετό ύφος, σημείωσε ότι η Θράκη είναι ευαίσθητη περιοχή και θα συνιστούσε και στα κυβερνητικά στελέχη να είναι προσεκτικά για το πώς χειρίζονται κάποια θέματα. Το ότι δεν κοιτάει τη μεγιστοποίηση των ποσοστών το κόμμα του, αυτό είναι δύσκολο να γίνει πιστευτό και από το συμβάν με την κ. Σαμπιχά και από ένα-δυο άλλα ακόμη, που θα αναφέρω παρακάτω. Είναι, όμως, ενοχλητικό και το να μιλάς σαν να ξέρεις εσύ κάτι πολύ σπουδαίο, που το πλήθος στους δρόμους δεν είναι σε θέση ούτε να καταλάβει, ούτε να γνωρίσει. Βέβαια ένας άλλος κομματικός αστέρας, ήταν πιο εύκολος στις εξηγήσεις αν και τελικά τα έκανε ακόμη πιο μούσκεμα. Ο κ. Χριστόπουλος, καθηγητής στο Πάντειο, ειδικός στα μειονοτικά και αντιπρόεδρος σε κάποιο Οργανισμό Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αφού έδωσε την πρωτοφανούς διατύπωσης δήλωση: «Βάλθηκαν να μας πουν ότι η μειονότητα δεν είναι ένα ενιαίο συμπαγές τούρκικο πράμα» (και γλωσσικά ζωγραφίζει ο κ. Καθηγητής), επανήλθε και (νομίζοντας ότι) έβαλε(;) τα πράγματα στη θέση τους, με νέα διατύπωση ως εξής: «Εδώ και ένα δεκαήμερο, οπότε ανακοινώθηκε το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί με έχουν ρωτήσει πολλά πράγματα, σε δεύτερο πληθυντικό, όσον αφορά την αξιωματική αντιπολίτευση: «Εσείς τι θα κάνετε;» «Εσείς τι λέτε για το τάδε ή το δείνα θέμα;» κ.λπ. κ.λπ.
Η μόνη ερώτηση που με έφερνε σε δύσκολη θέση δεν ήταν σε δεύτερο πληθυντικό, αλλά σε δεύτερο ενικό: «Εσύ τι λες για την υποψηφιότητα Σαμπιχά;». Γιατί είναι αλήθεια ότι δύσκολα μπορούσα να δω τον εαυτό μου στο ίδιο ψηφοδέλτιο, όχι ασφαλώς για προσωπικούς λόγους, αλλά εξαιτίας της λογικής που εκπροσωπούσε η συγκεκριμένη υποψηφιότητα: μονομέτωπη λογική εναντίον του τουρκικού εθνικισμού, με την υποστήριξη του ελληνικού». Για να απλοποιήσω κάπως όλη αυτή τη σούπα, ο κ. συνυποψήφιος της Σαμπιχά ήθελε να πει ότι εμείς δεν θέλουμε εκεί επάνω να δηλώνει ο ένας Ρομά, ο άλλος Μουσουλμάνος και ο τρίτος Τούρκος, αλλά όλους εμείς οι Έλληνες θα τους βλέπουμε σαν Τούρκους, οπότε τι Σαμπιχά και Έλληνες Πομάκους μου λέτε εμένα και τέτοια και θα συνεργαζόμαστε με τους Τούρκους (που είναι οι πιο πολλοί ) φυσικά. Να η καλύτερη λύση που έλεγε ο κ. Σκουρλέτης. Οι Τούρκοι σου λένε θα τη βγάλεις και θα βάλεις «δικό μας», τον Ουμίζ, για να σε ψηφίσουμε. Εγώ βέβαια δεν θα ασχοληθώ με τον κ. Χριστόπουλο, ό,τι θέλει ας λέει, αλλά απορώ με αυτούς που τον εξέλεξαν εκεί στα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Δεν ξέρουν να διαβάζουν, δεν ακούν;
Αυτά λοιπόν με την χθεσινή κυβίστηση και το γράψιμο της απόφασης της Κεντρικής Επιτροπής στα τούρκικα πασούμια, και άσχετα αν τώρα θα υπερασπίζουν την κυρία Σσαμπιχά οι ακροδεξιοί. Αλλά υποσχέθηκα να αναφέρω, με συντομία, και κάτι άλλες ομορφιές από το ίδιο κόμμα για να επιβεβαιωθεί ο μεστός και σίγουρος λόγος του κ. Παππά.
Εκεί που κάποιοι πήγαν να ψελλίσουν, ότι μήπως θα έπρεπε να δούμε λίγο πιο προσεκτικά το θέμα του γηπέδου της ΑΕΚ και να γίνουν όλα προσεκτικά και νόμιμα, με πρωτοβουλία νομίζω Στρατούλη, ΑΕΚτζή με πολλά χιλιόμετρα στην κίτρινη εξέδρα, ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε και ανακοίνωση στις 31.03.2014 («Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι η ΑΕΚ δικαιούται και πρέπει να κατασκευάσει το νέο γήπεδό της στο οικόπεδο που της έχει παραχωρηθεί στη Νέα Φιλαδέλφεια») που έβαλε τα πράγματα στη θέση τους (όπως θα τα ήθελε ο πρόεδρος που αρέσκεται στον προσδιορισμό «Τίγρης»). Δηλαδή, με δυο λόγια, εμείς ως ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουμε το κακό της ΑΕΚ, στηρίζουμε, υποστηρίζουμε, και το βουλώνουμε στο εξής. Σούζα και οι κόκκινες επαναστατικές σημαίες.
Με την εκκλησία, το έχουμε επισημάνει εδώ και καιρό, δεν τα χαλάει το κόμμα. Δείτε και τη συνέντευξη της κ. Ρ. Δούρου στο «Αγιορείτικο Βήμα»(!), (20.3.2014), με κορυφαία στιγμή την παρακάτω: «Νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς ότι στη σημερινή συγκυρία της οξείας ανθρωπιστικής κρίσης, οι κοινωνικές δράσεις της εκκλησίας συγκλίνουν με εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ. Υπό αυτό το πρίσμα, η σχέση εκκλησίας-κοινωνίας νοηματοδοτείται εκ νέου, λαμβάνοντας νέες, δυναμικές μορφές». Για τις άλλες δράσεις, που δεν συγκλίνουν, λέξη. Για τις απολύσεις που δεν αγγίζουν τους ιερείς και την ασυδοσία των Μητροπολιτών, ως ΣΥΡΙΖΑ κοιτάμε αλλού.
Μαζεύουν οι σύντροφοι τις ρώγες απ` το δρόμο, όπως το καταλαβαίνω εγώ, ας είν` και πατημένες από βρώμικα πόδια, και οι Παπάδες και οι Σκουρλέτηδες να κάνουν το άσπρο μαύρο.
* Εννοείται πως ακόμη πιο γελοία είναι η παρέμβαση Γεωργιάδη που έσπευσε να δηλώσει πως: «Η υπόθεση με τον αποκλεισμό της κ. Σαμπιχά, αποτελεί σοβαρό θέμα μετά και τα όσα έχει καταγγείλει για την καταπίεση που δέχονται οι Πομάκοι από τους υπόλοιπους μουσουλμάνους τουρκικής καταγωγής». Δεν ξέρω βέβαια αν αξίζει να του υπενθυμίσεις πως ομοϊδεάτες του ήταν οι μακροχρόνια καταπιεστές των Πομάκων και το κόμμα που τον φιλοξενεί τώρα είχε την ευκαιρία εδώ και χρόνια να λύσει το θέμα, αλλά ούτε που ασχολήθηκε καν.
Αλήθεια όλοι αυτοί όταν τους δίνεται ένα βήμα για να απευθυνθούν προς εμάς αρχίζουν να ηχούν στ` αυτιά τους βελάσματα προβάτων και διαμορφώνεται έτσι ανάλογα και ο λόγος τους;","Θα μιλήσει σήμερα, όπως γράφτηκε, ο Πρωθυπουργός με κάποιους συνεργάτες του για το τι θα γίνει με τη βία στους αθλητικούς χώρους. Δεν είμαι σίγουρος αν έχει κατανοήσει ότι θέλησε ξαφνικά να καταπιαστεί  με κάτι που αγνοεί περισσότερο από όλα τα άλλα. Και με αυτούς που θα μιλήσει θα του δώσουν ακόμη λιγότερες ιδέες. Μπορεί όμως πριν ανακοινώσει τις αποφάσεις του να παραδεχτεί ότι χρειάζεται να ρωτήσει λίγο περισσότερο ανθρώπους κάπως λιγότερο άσχετους από τον Υπουργό του, τον Υφυπουργό του και το Γενικό Γραμματέα του.
Διότι αυτή τη στιγμή πάει να πάρει αποφάσεις έτσι ,εν θερμώ, με ιδέες σταλμένες από τον ουρανό, χωρίς να στηρίζεται σε κάποια δεδομένα. Και ένα δεδομένο είναι πως το ποδόσφαιρο στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες αποτελεί ένα από τα ελκυστικότερα καταναλωτικά προϊόντα. Αυτό λοιπόν έχει δυο συνέπειες. Η μια είναι πως σε ένα στυγνά νεοφιλελεύθερο καθεστώς όπως είναι αυτό των Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου-ΔΝΤ-ΕΕ και των συγγενών και φίλων τους το προσέχουμε όσο μπορούμε. γιατί δίνει φράγκα και μάλιστα και με τη μορφή συναλλάγματος αλλά και με τη μορφή άμεσης εισροής μετρητών αφού την Κυριακή το απόγευμα γίνεται η είσπραξη και τη Δευτέρα τα λεφτά είναι στο Δημόσιο Ταμείο. Η άλλη συνέπεια όμως είναι πως το καλό αυτό εμπορικό προϊόν οι άλλοι το προσέχουν και το προφυλάσσουν από τους ανίδεους και τους βάρβαρους. Αν δηλαδή δεν ακολουθήσουμε στην Ελλάδα κάποιους κανόνες, αν δηλαδή παραείμαστε ζαβολιάρηδες, μπορούν οι έξω να μας απαγορεύσουν να παίζουμε μαζί τους. Αν λοιπόν σκεφτεί έστω μόνο αυτά τα δυο θα γλυτώσει από δυο γκάφες που τον προτρέπουν να διαπράξει. Η πρώτη και τεράστια: Να απαγορεύσει για μερικά χρόνια τη συμμετοχή των ελληνικών ομάδων στις διεθνείς διοργανώσεις. Κάτι τέτοιο είναι λάθος διότι:

 Μόνο η συναναστροφή σου με καλύτερους μπορεί να σε βγάλει από ένα τέλμα. Μόνος σου τι θα καταφέρεις; Μπορεί οι Άγγλοι να το έκαναν αλλά αυτοί δεν μπορούσαν να σταθούν πια στα ξένα γήπεδα γιατί οι οπαδοί τους ήταν υπεύθυνοι για θανάτους άλλων Ευρωπαίων.
 Το ποδόσφαιρο μιας χώρας ωφελείται από τους διεθνείς αγώνες γιατί εκεί μόνον είναι πιο ευδιάκριτες η όποια πρόοδος αλλά και η όποια παρακμή.
 Δεν γυρίζεις την πλάτη σε 20 εκατομμύρια Ευρώ τον κάθε χρόνο που θα μπαίνουν στη χώρα.
 Πώς θα δουν τους παίκτες σου, για πιθανή μεταγραφή τους σε αυτές,  ομάδες άλλων χωρών πιο προχωρημένων;
 Τι φταίνε οι περισσότεροι παίκτες και κυρίως των ομάδων που δεν έχουν προκαλέσει επεισόδια, ώστε να μην ελπίζουν σε κάποιο καλύτερο μέλλον (Εξαιρούνται βέβαια κάτι σαν το Λυμπερόπουλο και τον Καφέ που απερίσκεπτα εντελώς έτρεχαν μετά από κάθε γκολ στον τελικό του Σαββάτου, να πέσουν στις αγκαλιές οπαδών που μετά αποδείχθηκαν τόσο ασυνείδητοι και τόσο βάρβαροι)
 Σκέφθηκαν οι διάφοροι ανόητοι εισηγητές του αυτό-αποκλεισμού μας ότι και οι ομάδες θα πάνε στον πάτο της ευρωπαϊκής βαθμολογίας και η ότι η Εθνική Ομάδα επίσης θα χάσει τα όσα έχτισε από το 2000  και μετά; Άρα θα γίνει ακόμη πιο δύσκολο να πάει λίγο καλύτερα το ήδη πολύ άρρωστο αυτό προϊόν που λέγεται ποδόσφαιρο;
 Και αυτοί που αγόρασαν παίκτες και ήταν σωστοί, όπως πάντα γίνεται στην Ελλάδα, οι συνεπείς και με έγκαιρο προγραμματισμό, θα δουν το πλοίο να τους το βυθίζουν άλλοι.
 Κάτι βουλευτές και κάποιοι άλλοι εξυπνάκηδες που ακούστηκε πως ετοιμάζονται να στείλουν επιστολές με την προτροπή να παρέμβει η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία και ο Μισελ Πλατινί, δηλαδή και άλλοι ξένοι να έλθουν για να κάνουν ό,τι θέλουν εδώ, να ξέρουν ότι μετά θα κυνηγηθούν από τους περισσότερους φιλάθλους και οπαδούς έχοντας προσφέρει τόσο άθλιες υπηρεσίες στη χώρα.
Άρα αυτό το «φάρμακο» αν το χρησιμοποιήσει ο κ. Πρωθυπουργός θα σκοτώσει τον άρρωστο. Εννοείται βέβαια πως δεν πρέπει και να αφήσει τα πράγματα έτσι. Στο εσωτερικό θα δοθούν οι μάχες και θα είναι σκληρές, ανάμεσα στο Κράτος και τους αλήτες, αφού πρώτα οι πολιτικοί καταλάβουν ότι περισσότερα έχουν να κερδίσουν στέλνοντας στη φυλακή μερικούς αμετανόητους οπαδούς παρά αφήνοντάς τους να κάνουν ό,τι θέλουν και να συμπεριφέρονται όσο αδίστακτά τους κατέβει στο κεφάλι.
 Όποιοι θα συλλαμβάνονται για επεισόδια σε αθλητικές συναντήσεις θα δικάζονται είτε στο Αυτόφωρο είτε αν έχει παρέλθει το τριήμερο και πάλι με προτεραιότητα στη δικάσιμό τους και με βάση ειδικό και πολύ αυστηρό νόμο, σε βαρύτατες ποινές, καμία κάτω από εξάμηνο, με υποχρέωση και κοινωνικής εργασίας στη διάρκεια τν αγώνων μετά την έκτιση της ποινής, και χωρίς η τυχόν έφεση να έχει ανασταλτικό χαρακτήρα.

 Οι συλλήψεις των παραβατών θα αρχίσουν να γίνονται από αθλητικά γεγονότα με μικρότερο βεληνεκές και σε μικρότερες κατηγορίες έτσι ώστε να είναι πιο εύκολο το έργο της Αστυνομίας και να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι.

 Οι ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες δεν θα είναι υπεύθυνες για τις πράξεις των οπαδών τους. Αυτό είναι λάθος διότι έτσι θεριεύουν οι σύλλογοι των οργανωμένων και μπορούν να εκβιάζουν δημιουργώντας επεισόδια. Κανένα όμως εισιτήριο δεν θα δίνεται σε οργανωμένους. Όλα από εκδοτήρια ή την ώρα του αγώνα, ονομαστικά. Στους μεγάλους αγώνες όμως και για όσο διάστημα οι ποδοσφαιρικές-ομάδες-επιχειρήσεις θα έχουν ανάγκη για την τήρηση της τάξης τη συνδρομή της Αστυνομίας θα πληρώνουν γι αυτό με ένα μέρος των εισπράξεων. Και αυτά τα χρήματα θα αποδίδονται άμεσα, δηλαδή μέσα στην εβδομάδα στους αστυνομικούς που δούλεψαν. Λίγες εισπράξεις θα σημαίνει και λίγοι οπαδοί άρα και ανάγκη για μικρότερη αστυνομική δύναμη. Αστυνομικοί με πολιτικά σε όλες τις εξέδρες και μάλιστα οι ίδιοι όσο αυτό είναι δυνατόν στους αγώνες της ίδιας ομάδας ώστε να εξοικειωθούν με τη συγκεκριμένη εξέδρα. Κάποια χρήματα θα παίρνουν οι ομάδες και από το Στοίχημα αφού τις χρησιμοποιεί ο Ο.Π.Α.Π. για να βγάλει πολύ περισσότερα.

 Οι ομάδες όμως θα έχουν υποχρέωση να διαθέτουν στην έδρα τους μια κερκίδα μικτή, δηλαδή εκεί που θα μπορούν να καθίσουν όσοι ανέχονται δίπλα τους να βρίσκεται οπαδός της άλλης ομάδας. Αυτή την κερκίδα θα έχουν υποχρέωση να την περιφρουρούν με νύχια και με δόντια και αν είναι δυνατόν να τη μεγαλώνουν. Αν δεν την περιφρουρούν θα τους κόβεται ανάλογα ποσοστό από την επιχορήγηση. Επίσης θα έχουν υποχρέωση να φροντίζουν για την ασφάλεια του διαιτητή και θα είναι υπεύθυνες για την ασφαλή αναχώρησή του.

 Και ξένοι διαιτητές στο πρωτάθλημα τη Α` Εθνικής (Θα πρέπει να κοπεί αυτό το α(κατα)νόητο «Σούπερ Λιγκ», λες και έτσι με λίγη ψευτοευρωπαϊκη ασημομπογιά θα αναβαθμίσουμε κάτι που είναι τόσο άθλιο). Όσο περισσότεροι Έλληνες διαιτητές θα τιμωρούνται τόσο περισσότεροι ξένοι θα έρχονται. Τα έξοδα θα βγουν άνετα διότι με πιο δίκαιες διαιτησίες θα ξαναρχίσουν οι άνθρωποι να ενδιαφέρονται, να πηγαίνουν στο γήπεδο, και να έχουν και περισσότερη εμπιστοσύνη στο Στοίχημα. Οι διαιτητές θα έχουν το δικαίωμα να κάνουν δηλώσεις και υποχρέωση ν δεχθούν ερωτήσεις στο τέλος του αγώνα.

 Όποιος διαιτητής τολμάει να ξεκινήσει ή να συνεχίσει αγώνα με οπαδούς μέσα στον αγωνιστικό χώρο θα διαγράφεται.

 Οικονομική ενίσχυση στην ομάδα με τις λιγότερες κόκκινες κάρτες.

 Σε όσους συλλόγους οργανωμένων θα γίνεται αιφνιδιαστικός έλεγχος και θα βρίσκονται αντικείμενα επικίνδυνα για τα σωματική ακεραιότητα άλλων θα επιβάλλεται η ποινή του κλεισίματος. Επίσης θα περιφρουρηθεί με κάθε τρόπο και με βαριές ποινές η καθαριότητα ων σημάτων της τροχαίας που ρυπαίνονται από τα αυτοκόλλητα των οργανωμένων. Είναι το πιο εύκολο πράγμα να πιαστούν μερικοί για αρχή.

 Ομάδα υπότροπη στα παραπάνω θα είναι δυνατόν να αποκλειστεί από διεθνείς διοργανώσεις.

 Δεν θα γίνονται αγώνες κεκλεισμένων των θυρών διότι απαξιώνεται το προϊόν «ποδόσφαιρο» και είναι και εμπορικά απαράδεκτο για τους «πελάτες» που πλήρωσαν πιστεύοντας ότι έτσι θα δουν όλους τους αγώνες. Το πολύ να επιτρέπεται η είσοδος μόνο στους κατόχους αριθμημένων. Ίσως και σε οπαδούς της άλλης ομάδας (αυτή θα είναι  μια τιμωρία της… τιμωρημένης).

 Υποχρέωση των κατά τόπους εφορειών για ελέγχους μια φορά το χρόνο στις ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες.

Αφού λοιπόν ο κ. Πρωθυπουργός αλλάξει μερικούς από τους άσχετους και άχρηστους περί τα ποδοσφαιρικά συμβούλους του, όταν αυτά γίνονται δύσκολα, ας μαζέψει πληροφορίες και μετά ας αποφασίσει. Τα βιαστικά μέτρα θα γεννήσουν περισσότερη βία και τότε θα έχει εμπλακεί και αυτός σε κάτι που γίνεται όλο και χειρότερο, σε κάτι που δεν υπάρχει χέρι βοήθειας ούτε από την Ευρώπη ούτε από την Αμερική.",True
"Η κυριακάτικη ομιλία του Αλέξη Τσίπρα  στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ  ανοίγει επιτέλους τον δρόμο για να δοθεί η χαριστική βολή στο μαύρο μέτωπο της κοινοπραξίας των μερκελιστών μέσα από την άμεση προσφυγή στις κάλπες.

Μια προσφυγή που θα ήταν ευχής έργον να προκύψει άμεσα, με έναν καταλυτικό  «ειρηνικό ξεσηκωμό». Θα μπορούσε να  αρχίσει και από σήμερα με τις κινητοποιήσεις που διοργανώνουν  ΓΣΣΕ, ΑΔΕΔΥ, ΓΕΝΟΠ  ΔΕΗ,ΤΕΕ, ΕΣHΕΑ, φαρμακευτικοί και δικηγορικοί σύλλογοι, Ενώσεις Δικαστών, υγιείς δυνάμεις των πανεπιστημίων, ενώσεις βενζινοπωλών, ταξιτζήδων κ.ά.

Γι` αυτό και ο πρόεδρος Τσίπρας  καλεί τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ να «δικαιώσουν την ιστορία τους και να ανανεώσουν την συμμετοχή τους στο μέτωπο σωτηρίας του τόπου» καταψηφίζοντας το εκτρωματικό νομοσχέδιο και τον προϋπολογισμό και ανατρέποντας έτσι  την πειθήνια στους δανειστές «τρόικα του εσωτερικού».

Η δήλωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν έπεσε σαν κεραυνός από το πουθενά όπως ισχυρίζονται ορισμένοι κακόβουλοι. Μόνον ένας πολιτικά τυφλός δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί τι εννοούσε όταν, στα μέσα του Οκτώβρη, δήλωνε : «Εκλογές θα ζητήσουμε όταν θα μπορούμε να τις επιβάλλουμε!». Ο πανικός που έδειξε το μνημονιακό εκδοτικό κατεστημένο με την εξόφθαλμη διαστρέβλωση της δήλωσης του Παναγιώτη Λαφαζάνη «Δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε, δεν μπορώ να κοροϊδεύω τον κόσμο» καθώς και μια σειρά άλλα συγκλονιστικά γεγονότα που μεσολάβησαν τις είκοσι τελευταίες ημέρες και δεν είναι του παρόντος , οδήγησαν τον Αλέξη Τσίπρα στην επαναδιατύπωση-και όχι αλλαγή φυσικά- της δήλωσης του Οκτώβρη.

«Ανατροπή της μνημονιακής κοινοπραξίας και εκλογές εδώ και τώρα!».

Η ανάδειξη από αυτές μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ -  για να μη μπλέκουμε με χαοτικά σενάρια - θα είναι η αφετηρία για τον τερματισμό της τριετούς μνημονιακής τυραννίας και τη θεαματική ανάκαμψη της οικονομίας και των εισοδημάτων των εργαζομένων. Μια κυβέρνηση, στιβαρή και ατρόμητη, που θα προκύψει μέσα από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός μάλιστα είναι και ο βασικός λόγος που ο πολιτικός αυτός συνασπισμός βρίσκεται στο μέσον μιας διαδικασίας η οποία θα τον αναδείξει στο ενιαίο και ομοιογενές αριστερό πατριωτικό κόμμα που έχει ανάγκη ο τόπος. Ένα κόμμα συμπαγές, με κρυστάλλινες θέσεις, πρόγραμμα και λύσεις για όλα τα βασικά προβλήματα που μας ταλανίζουν. Ένα κόμμα με στελέχη που, όπως αποδεικνύει η καθημερινή τους παρουσία στη Βουλή, στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα και στους αγώνες, έχουν τις ικανότητες και την θέληση να ηγηθούν, να  βγάλουν την χώρα από την κρίση και στην συνέχεια να την απογειώσουν.

Πολλοί ζούνε με την προσμονή αυτής της λυτρωτικής αφετηρίας. Περιμένουν την στιγμή που ένα νέο κοινοβούλιο, μέσα σε μια πανηγυρική συνεδρίαση, θα κάνει τα μνημόνια κουρελόχαρτα.

Όταν ο νέος πρωθυπουργός μας θα απαιτεί και θα λαμβάνει για τη χώρα μας τις δόσεις από τους τρομοκρατημένους δανειστές στην ώρα τους και χωρίς ταπεινώσεις και δεσμεύσεις.

Όταν τα φοβισμένα  κοινοβούλιά τους θα ψηφίζουν, κάτω από την αφόρητη πίεσή μας, το πάγωμα των χρεών μας, τον μηδενισμό των επιτοκίων και θα δέχονται να τους δίνουμε ό,τι και όταν μπορούμε.

Όταν με τα δανεικά τους θα αποκαθιστούμε, σε μέρες ή έστω μήνες, συντάξεις και μισθούς στα επίπεδα του 2009 και θα ανακτούμε όσες κρατικές επιχειρήσεις μας «κλέψανε».

Όταν κυβέρνηση και συγκυβερνώντα συνδικάτα θα ξεκινήσουν την εποποιία της οικονομικής ανάπτυξης με κορμό παλιές και νέες κρατικές  επιχειρήσεις, μαζί φυσικά με τις τράπεζες που θα έχουν «κοινωνικοποιηθεί».

Όταν η καλπάζουσα ανάπτυξη θα δημιουργήσει εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας εξαφανίζοντας την ανεργία.

Όταν η ελευθερία και το άσυλο θα αποκατασταθούν στα πανεπιστήμιά μας με την κατάργηση των αυταρχικών νόμων και των «τεχνοφασιστικών» εκλογών.

Όταν τα γνήσια- και όχι μαϊμούδες- φάρμακα θα αρχίσουν πάλι να χορηγούνται σε αφθονία διασφαλίζοντάς μας μακροημέρευση.

Όταν κάθε μέρα θα καταργείται και κάποιος νόμος του μνημονιακού σιναφιού και όλα θα ξαναγίνονται όμορφα όπως και πριν.

Το κλειδί αυτής της επιτυχίας είναι αυτό που οι προσκυνημένοι  μνημονιακοί πολιτικοί μας δεν τολμούν ούτε να σκέφτονται, ενώ ο Αλέξης  Τσίπρας  το έχει πιάσει από την αρχή. Αυτοί, οι λιπόψυχοι Κεντροευρωπαίοι πολιτικοί και οι καμαρίλες τους, δεν θα ρισκάρουν ποτέ και με κανένα τρόπο μια έξοδό μας από την Ευρωζώνη. Άρα μπορούμε να τους επιβάλουμε τις επιλογές μας. Επιλογές που δεν θα ευεργετήσουν μόνον την Ελλάδα. Θα γίνουμε το φωτεινό παράδειγμα και για τους άλλους χειμαζόμενους λαούς του νότου. Σύντομα θα μας ακολουθήσουν η Ισπανία και η Πορτογαλία που κοιμούνται γιατί δεν ξέρουν πως γίνονται αυτές οι δουλειές. Αργότερα μπορεί και η Ιταλία. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το φάντασμα που τρέμουν οι ισχυροί της Ευρώπης. Θα κρατάει τον πυροκροτητή, εμείς θα κουβαλάμε τα εκρηκτικά και οι κουτοί θα φοβούνται. Απλή  στρατηγική και καμιά φορά πιάνει. Από την άλλη, άμα δεις ότι στραβώνει και προλαβαίνεις, λες: Ελάτε ρε παιδιά, μια πλάκα κάναμε.

Αρκεί να παίρνουν από πλάκες και να μη σου σκάσουν αυτοί τα εκρηκτικά.","Στις 26 Απριλίου του 1986 έτυχε να βρίσκομαι στην εφημερίδα ""Πρώτη"". Δεν ήμουν δημοσιογράφος, άλλος ήταν ο ρόλος μου και δεν κράτησε παρά μόνον έναν-δυο μήνες. Η ""Πρώτη"" υπήρξε ένα αξιομνημόνευτο εκδοτικό πείραμα, αλλά δεν είναι του παρόντος. Τις πρώτες εκείνες ημέρες της ζωής της η νέα εφημερίδα, στελεχωμένη με πραγματικά αξιόλογους συντάκτες, προσπαθούσε να δώσει ένα νέο δείγμα γραφής διεκδικώντας μια θέση ανάμεσα σε καθιερωμένους εκδοτικούς δεινόσαυρους. Θυμάμαι μια σύσκεψη πριν από την έκδοσή της, όπου ο αείμνηστος Λυκούργος Κομίνης είχε πει: «Καλό θα είναι να μην έχουμε μεγάλα γεγονότα τις πρώτες μέρες. Στα μεγάλα γεγονότα ο κόσμος παραμένει δεμένος με την εφημερίδα του. Δεν αλλάζει». Κι εμείς θέλαμε ο κόσμος να παρατήσει, κατά χιλιάδες, ""Τα Νέα"" και την ""Ελευθεροτυπία"" και να διαβάζει εμάς.
Δυστυχώς, ο θεός των εφημερίδων δεν τον άκουσε και είχαμε γεγονότα. Μια αεροπειρατεία με την πόρτα του αεροπλάνου να πέφτει κάπου στο Άργος, ταξίδι του Παπανδρέου στην Κίνα (καλά, αυτό ήταν προγραμματισμένο) και, κυρίως, το Τσέρνομπιλ.
Πριν από 27 χρόνια, ξημερώματα 25 προς 26 Απριλίου 1986, όταν ο αντιδραστήρας Νο 4 του Τσέρνομπιλ έσκαγε σκορπίζοντας ραδιενέργεια και θάνατο, καμιά τηλεόραση ή ραδιόφωνο στη Γη δεν έδειχνε και δεν έλεγε οτιδήποτε σχετικό. Το ατύχημα το γνώριζαν μόνον αυτοί που ζούσαν τις οδυνηρές συνέπειές του και κάποια ανώτατα κλιμάκια της σοβιετικής ηγεσίας. Όταν οι μετρητές ραδιενέργειας στη Σουηδία και αλλού είχαν αρχίσει να χοροπηδάνε και οι επιστήμονες να προσδιορίζουν με ακρίβεια τον τόπο της τραγωδίας, ήρθε και η επιβεβαίωση από τις σοβιετικές αρχές. Οι εφημερίδες μπήκαν στον χορό κάποιες μέρες αργότερα. Καθημερινές χαρτογραφήσεις του ραδιενεργού νέφους, τρέλα και μετρήσεις για το Καίσιο137, το Ιώδιο 131, το Στρόντιο, πόσα Μπεκερέλ, τα φρούτα, τα λαχανικά, το γάλα, το κρέας. Ειδικοί και «ειδικοί» στο γυαλί και στις εφημερίδες και ο κόσμος στα σουπερμάρκετ ψώνιζε με μανία ασφαλείς κονσέρβες. Η ""Πρώτη"" είχε αντιταχθεί στον πανικό και στην τρομολαγνεία προσπαθώντας να παρουσιάσει τα πράγματα στις διαστάσεις τους. Δύσκολη δουλειά και δεν «πουλούσε». Άσε που συχνά τα δεδομένα έμπαιναν στα παράλογα καλούπια του ιδεολογικού φανατισμού. Εγώ, με θυμάμαι να τρώω ό,τι χαρακτηριζόταν επικίνδυνο και να χλευάζω τους συναγοραστές μου στα σουπερμάρκετ όταν έβλεπα στα καρότσια τους κονσέρβες.
Το ατύχημα στο Τσέρνομπιλ προκλήθηκε κατά τη διάρκεια δοκιμών στον αντιδραστήρα Νο 4 και οφειλόταν σε εγκληματικά ανθρώπινα λάθη. Αδιανόητα λάθη για ανθρώπους που δουλεύουν σε τέτοιες εγκαταστάσεις, είπαν οι ειδικοί. Αδιανόητη και ανεύθυνη ήταν και η προσπάθεια των Σοβιετικών να το κρύψουν από τον υπόλοιπο κόσμο. Από την άλλη είχαμε και μοναδικά δείγματα πατριωτισμού, ανθρωπισμού και αυτοθυσίας από τους πυροσβέστες και τεχνικούς που δούλεψαν για την κατασκευή της τσιμεντένιας σαρκοφάγου. Πολλοί από αυτούς πέθαναν από την έκθεσή τους στην ακτινοβολία και μάλλον το γνώριζαν ότι θα συνέβαινε. Λένε ότι το Τσέρνομπιλ ήταν ένα από τα γεγονότα που επιτάχυναν την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και, μάλλον, είναι αλήθεια. Πολλά στερεότυπα ηθικής, οργάνωσης και ισχύος κατέρρευσαν μέσα σε λίγες ημέρες.
Ποιες ήταν οι άμεσες και έμμεσες ανθρώπινες απώλειες εξαιτίας του Τσέρνομπιλ;
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, 31 άνθρωποι πέθαναν λόγω άμεσης έκθεσης στην ακτινοβολία. Ο αριθμός αυτός συχνά ανεβαίνει στους 64. Άλλοι 4.000 θάνατοι από καρκίνο του θυρεοειδούς και λευχαιμίες, τα επόμενα χρόνια, αποδίδονται στο ατύχημα. Το πλήθος αυτό των «αποδιδόμενων θανάτων» αφορά έναν πληθυσμό 600.000 ατόμων, κυρίως στην Ουκρανία και στη Λευκορωσία. Κατανοώ ότι, ενδεχομένως, η αίσθηση που έχετε για τις ανθρώπινες απώλειες του ατυχήματος είναι πολύ μεγαλύτερες. Λογικό, αφού ακόμη και σήμερα στο Διαδίκτυο προβάλλονται και γίνονται πιστευτά βίντεο όπως αυτό που είναι γεμάτο από ψεύδη, φρικτές επινοήσεις και άσχετες με το ατύχημα φωτογραφίες τερατογενέσεων. Δεν παρατηρήθηκε αύξηση των τερατογενέσεων στην Ουκρανία έπειτα από το ατύχημα. Ίσως τα περισσότερα αθώα θύματα του Τσέρνομπιλ είναι τα χιλιάδες παιδιά σε όλη την Ευρώπη που σήμερα θα ήταν γύρω στα 26 τους, αλλά δεν γεννήθηκαν επειδή οι γονείς τους προχώρησαν σε διακοπές κυήσεων κάτω από τον πανικό που έσπερναν οι «ειδικοί» στις οθόνες και στα έντυπα εκείνες τις ημέρες. Η ζώνη εκκένωσης του Τσέρνομπιλ εξακολουθεί να ισχύει για τους ανθρώπους, αλλά είκοσι επτά χρόνια μετά η φύση, φυτά και ζώα, έχουν καταλάβει με μεγαλύτερη ορμή ό,τι εγκατέλειψε ο άνθρωπος.
Μη με παρεξηγήσετε. Δεν επιδιώκω να υποβαθμίσω την τραγικότητα της καταστροφής, αλλά να αναδείξω την πραγματική της διάσταση, κάτι που θεωρώ αυτονόητη επιδίωξη κάθε λογικού ανθρώπου.
Για όσους θέλουν να ενημερωθούν αναλυτικά για το ατύχημα και τις συνέπειές του εδώ.",True
"Ποτέ δεν θα σας ζητούσα να πάρετε στα σοβαρά τις απόψεις μου περί σινεμά. Δεν γνωρίζω πολλά και βλέπω λίγα-καμιά δεκαριά ταινίες τον χρόνο. Όμως το 2014 θα δω τον «Λύκο της Wall street», τουλάχιστον δέκα φορές. Όταν έπεσαν οι τίτλοι του τέλους κοίταξα την οροφή του κινηματογράφου και είπα ότι, πιθανότατα, πρέπει να είναι ανάμεσα στις τρεις καλύτερες ταινίες που έχω δει στη ζωή μου-δεν είμαι σίγουρος ποιες είναι οι άλλες δύο. Λογικό για τις προτιμήσεις και την αισθητική μου. Βλέπω, ο απαίδευτος, μόνο Χόλιγουντ, μασουλώντας ποπ κορν που κολυμπάνε στην καταπραϋντική Coca Cola. Επίσης οι ταινίες που αγαπώ έχουν να κάνουν με τα πάθη ή την έκπτωση του ανδρός. «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς», «Τα απομεινάρια μιας μέρας», «Ο δικηγόρος του διαβόλου», «Η έκτη αίσθηση», «Ο Νονός», «Ο Σημαδεμένος». Να, αυτό είναι. Ο «Λύκος» είναι ο «Σημαδεμένος» της εποχής μας. Οι δύο ήρωες έχουν περισσότερα κοινά, παρά διαφορετικά χαρακτηριστικά: έγκλημα, δύναμη, γυναίκες, ναρκωτικά. Ο Πατσίνο έκανε την ταινία στα 43 του. Ο Ντικάπριο στα 39. Υποθέτω θα πάρει το Oscar χωρίς καν να ανέβει στη σκηνή. Είναι απίστευτος. Είναι συγκλονιστικός. Τον βλέπεις και κάποια στιγμή δεν ξέρεις ποιος έχει πάρει τα ναρκωτικά: ο ήρωας ή εσύ;
Α, ναι, με τον Τζόρνταν Μπέλντφορντ αισθάνομαι ότι αναπτύσσω προσωπική σχέση. Διαβάζω για την αύρα του, τις κατάρες που κουβαλάει και το deal που, είμαι σίγουρος, έκανε με τον διάβολο. Παιδί μικροαστικής οικογένειας, από μωρό είχε πρόβλημα με τον ύπνο. Έπιασε δουλειά στη Wall Street το πρωί της Μαύρης Δευτέρας, το 1987. Το μεσημέρι δεν είχε δουλειά. Και άρχισε να πουλάει σαπάκια, σκουπίδια σε ανίδεους αποταμιευτές. Ονόμασε την εταιρία του Stratton Oakmont. Καλύτερα να την έλεγε «Σόδομα και Γόμορα»-τα στελέχη της κυλίστηκαν σε ένα ασύλληπτο όργιο κραιπάλης με χρήμα, σεξ και κοκαΐνη. Ο τύπος σε δέκα χρόνια έβγαλε τόσα λεφτά που δεν χωράνε ούτε σε ανέκδοτο. Έφτασε να αγοράσει το σκάφος της Κοκό Σανέλ και να το μετατρέψει προκειμένου να κουβαλάει και το ελικόπτερο. Το βούλιαξε στη Μεσόγειο, πάντα του άρεσε να ταξιδεύει με κακοκαιρία. Κανένας δεν ξέρει πόσα λεφτά έβγαλε και πόσα του έμειναν. Όταν τον στρίμωξε το FBI, άνοιξε το στόμα του και έδωσε όποιον είχε από τη Wall Street. Μέσα δεν έμεινε ούτε τρία χρόνια. «Έπρεπε να μείνει τουλάχιστον όσα χρόνια ξόδεψα εγώ για να τον στριμώξω, τουλάχιστον έξι» λέει ο πράκτορας που του πέρασε χειροπέδες. Στη φυλακή έμαθε να γράφει. Και έβαλε στο χαρτί την ιστορία της ζωής του. Εκεί που πουλούσε σκουπίδια, τώρα πούλησε τον εαυτό του. Κατά μία εκδοχή, έδωσε μία από τα ίδια.
Η ταινία, που λέτε, είναι υπέροχη. Με σκηνοθεσία Σκορτσέζε γρήγορη, ποτισμένη με κυνισμό και μαύρο χιούμορ που βλέπεις και στον Ταραντίνο. Έχεις έναν άνδρα που αποκτά σε υπερθετικό βαθμό όλα τα παιχνίδια που αρέσουν στα αγόρια. Λεφτά, σκάφη, γυναίκες, αυτοκίνητα-μόνο ομάδα δεν πήρε. Με εύκολο χρήμα, του αέρα. Βγαλμένο από τον αφρό ενός κύματος που πλημμύρισε τις αγορές. Και, φυσικά, χάνει τον εαυτό του. Πιθανότατα να μην τον είχε ποτέ. Σίγουρα δεν θα τον έβρισκε με τη μύτη μπουκωμένη από σκόνη, ανάμεσα σε αμέτρητα γυναικεία μπούτια, πάνω σε ένα στρώμα με εκατοδόλαρα. Αυτό σου δείχνει η ταινία. Μία ανδρική ιστορία που βλέπεται καλύτερα από άνδρες. Με ρεαλισμό που τρομάζει αν και συχνά σε τσιμπάει με ανομολόγητη ζήλια. Όχι, δεν είναι μία παραβολή πάνω στον καπιταλισμό. Είναι μία αναφορά στην ανθρώπινη φύση. Αν θέλετε, είναι και ένα τεστ προσωπικής ηθικής. Τι θα έκανες στη θέση του Μπέλντφορντ; Δεν θα μάθεις ποτέ, γιατί ποτέ δεν θα ζήσεις τη ζωή του. Δεν θα ζήσεις ούτε ένα Σαββατοκύριακό του. Ούτε μία ώρα.","Στις 18 Απριλίου 2013 η αλήθεια με κοίταξε με παγωμένο ύφος μέσα από τα δάχτυλα των ποδιών μου: 98 κιλά και η ζυγαριά να είναι στα καλά της. Στο σπίτι υπάρχει και δεύτερη ζυγαριά. Το ίδιο. Ακόμα και αν πήγαινα δίπλα, στον κρεοπώλη, τα κιλά δεν θα άλλαζαν. Το πολύ να κατέληγα στο τσιγκέλι. Πιθανότερο, βέβαια, ήταν να καταλήξω σε καμιά εντατική με έμφραγμα: τα 98 κιλά ήταν πάρα πολλά για τα 186 εκατοστά του ύψους μου. Και αν ο παράγοντας του άγχους είναι υποκειμενικός, το πιεσόμετρο λέει πάντα την αλήθεια. Επίσης, μικρή σημασία έχει η γυμναστική, αν συνεχίζεις να ταΐζεις τον εαυτό σου με σαβούρα. Μπορείς να ποδηλατείς 15 χιλιόμετρα τη μέρα και τα μισά να είναι σε ανηφόρα. Αν μετά απλώσεις το χέρι στο πιτόγυρο δεν κάνεις τίποτα. Στις 18 Απριλίου 2013, αποφάσισα να κάνω.
Η δική μου μέρα Ανεξαρτησίας ήταν η 4η Ιουλίου του 2009 όταν έκοψα το τσιγάρο. Ήμουν 91 κιλά, έπιασα τα 100, έπεσα στα 92-93 και μετά πάλι ψηλά, κοντά στην κατοστάρα. Αυτό με δίδαξε ότι οι δίαιτες είναι αναποτελεσματικές ως προς τη διάρκεια. Ένας άνθρωπος που κάνει δίαιτα συνήθως περιμένει να κατακτήσει τον στόχο του για να κυλιστεί ξανά στις σάλτσες. Τηρεί ένα πρόγραμμα, εκτίει μία «ποινή». Αν δεν αλλάξει διατροφικό μοντέλο, ζει και τρώει για τους διαιτολόγους.
Σήμερα, έξι μήνες μετά τη 18η Απριλίου 2013, βρίσκομαι στα 83 κιλά. Για την ακρίβεια, εκεί είμαι εδώ και έναν μήνα. Πέταξα 15 κιλά σε πέντε μήνες. Οι εξετάσεις αίματος είναι φυσιολογικές και η πίεση χαμηλή. O Γιάννης Γκουγκούσης, ο καρδιολόγος του ΕΔΟΕΑΠ, μόλις ανακάλυψε ένα φωτεινό παράδειγμα. Θα με ρωτήσετε αν ήταν δύσκολο. Θα σας πω ότι δεν θυμάμαι, είναι κάτι που συνήθισα πια - το πιτόγυρο μου φαίνεται ραδιενεργό υλικό. Θα με ρωτήσετε τι τρώω. Πρώτα, θα σας πω τι δεν τρώω.
Τους τελευταίους έξι μήνες έβγαλα από τη διατροφή μου ψωμί, πίτες και τα συναφή, ζυμαρικά, τηγανιτά, σάλτσες, γλυκά (πλην σοκολάτας υγείας). Το αλκοόλ περιορίστηκε σε ελάχιστο κρασί ή μπύρα. Το ουίσκι καταργήθηκε. Δύσκολο όλο αυτό; Έπειτα από δύο μήνες το έχεις συνηθίσει. Στο τέλος, καταφέρνεις να θεωρείς εξαίρεση εκείνο που κάποτε ήταν «απόλαυση». Σκληρό, ε; Εξαρτάται πώς το χειρίζεσαι. Αν μου βάλεις ένα πιάτο με λαχταριστές τηγανιτές πατάτες, θα τσιμπήσω 3-4 και θα αγνοήσω τις υπόλοιπες, χωρίς να υποφέρω. Δεν ξέρω αν είμαι δυστυχής ή μεταλλαγμένος. Ίσως είμαι και τα δύο. Οποιαδήποτε απόκλιση από τους περιορισμούς που έχω θέσει, με γεμίζει τύψεις και με στέλνει στη ζυγαριά. 
Να σας πω και τι τρώω: ασπράδια αυγών, κρέας, ψάρι, όσπρια, σαλάτες, φρούτα, τυριά (όχι εξαλλοσύνες), γιαούρτι, σοκολάτα, παστέλι. Μία τυπική μέρα μου: Πρωινό, δύο ασπράδια αυγών, τυρί με δύο μπισκότα βρώμης, δύο ξερά σύκα. Δεκατιανό, ένα μήλο. Κυρίως γεύμα, κοτόπουλο ψητό με σαλάτα. Απογευματινό, ένα παστέλι και ένα μήλο ή μία μπάρα δημητριακών. Βραδινό, τρία σκέτα σουβλάκια (καλαμάκια, για να καταλαβαινόμαστε όλοι) ή γιαούρτι με φρούτα, σαλάτα. Aρκετό νερό.
Τι μένει όταν έχεις κάνει αυτόν τον κύκλο; Βασικά, δεν έχεις κάνει κανέναν κύκλο. Είσαι μέσα σε έναν κύκλο. Υποθέτω, κάποια στιγμή, όταν συνηθίσεις για τα καλά τη νέα σου διατροφή και το καινούριο βάρος, παίρνεις αποστάσεις από τη ζυγαριά. Χαλαρώνεις. Πέρασα ένα-δύο χρόνια φοβούμενος μην τυχόν και ξανακαπνίσω. Δεν ξέρω πόσα θα περάσω τρέμοντας μην ξαναπαχύνω.",True
"Μέχρι την προπερασμένη Τρίτη που έγινε η δολοφονία στο Κερατσίνι, η αντιμετώπιση του προβλήματος Χρυσή Αυγή από τις «κλασικές» πολιτικές δυνάμεις ήταν δυο ειδών.
Η κυβέρνηση -εν προκειμένω η πλειοψηφία της ΝΔ- ήταν δίβουλη. Από τη μια περίσσευαν οι καταγγελίες εναντίον των «ναζί» και από την άλλη ορισμένοι δεν απέκλειαν το ενδεχόμενο κάποιας μελλοντικής συνεργασίας μαζί τους, αν είχαν ανάγκη τις ψήφους τους στη Βουλή. Πιθανότατα επρόκειτο για σκόπιμα επιλεγμένη διβουλία. Πίστευαν -οι αφελείς- ότι έτσι χαϊδεύουν τους ψηφοφόρους που είχαν φύγει από τη ΝΔ και είχαν πάει στη Χρυσή Αυγή. Γι` αυτό και δεν είχαν αποδεχθεί τις σωστές προτάσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, κυβερνητικών εταίρων, για την αντιμετώπιση της ρατσιστικής βίας.
Η Αριστερά, απαντώντας στις επισημάνσεις ότι η Χρυσή Αυγή αυξάνει τα ποσοστά της (και) επειδή εμφανίζεται ως αντισυστημική δύναμη, τη χαρακτήριζε «μακρύ χέρι του συστήματος». Είναι χαρακτηρισμός που επέλεγαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Αυτό στην απλοελληνική σημαίνει ότι η παρουσία και δράση της εξυπηρετεί τα «συστημικά» κόμματα και πρωτίστως τη ΝΔ, άλλες δομές του «συστήματος» κτλ.
Το σοκαριστικό γεγονός του Κερατσινίου μπερδεύει κάπως τα πράγματα. Η κυβερνώσα ΝΔ φαίνεται ότι αλλάζει στάση. Εμφανίζεται αποφασισμένη να αντιμετωπίσει αποφασιστικά τη Χρυσή Αυγή. Οι πρώτες κινήσεις του αρμόδιου υπουργού Νίκου Δένδια είναι στοχευμένες και αποφασιστικές. Μένει να δούμε το αποτέλεσμα.
Όμως, αυτομάτως, ανακύπτει το ερώτημα: αν η Χρυσή Αυγή είναι το-κατά την Αριστερά- «μακρύ χέρι του συστήματος», γίνεται το «σύστημα» να θέλει να κόψει αυτό το «χέρι» του; Εδώ σε θέλω, κάβουρα.
Πώς θα αντιμετωπιστεί η Χρυσή Αυγή; Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι δεν πρέπει να τεθεί εκτός νόμου, γιατί έτσι «θα ηρωοποιηθεί» και τα παρόμοια. Έτσι λένε. Άρα, πρέπει να αντιμετωπιστεί «με όλα τα νόμιμα μέσα». Ποιος θα το κάνει αυτό; Η Αστυνομία και η δικαστική εξουσία. Ή, αντιστρόφως. Αυτούς θα χρησιμοποιήσει η πολιτική εξουσία, δεν γίνεται αλλιώς. Δεν μπορεί ο Δένδιας να βγει περιπολία και να συλλαμβάνει Κασιδιάρηδες.
Τη δουλειά πρέπει να την κάνουν οι δύο αυτές κρατικές δομές. Όμως, εδώ ανακύπτουν δυο ερωτήματα. Αν η Χρυσή Αυγή είναι «μακρύ χέρι του συστήματος», γιατί δυο δομές αυτού του «συστήματος», η Αστυνομία και οι εισαγγελείς-δικαστές να θέλουν να κόψουν αυτό το «χέρι»; Αν, μάλιστα, υπάρχουν εικασίες, υποψίες ή κάτι παραπάνω ότι σ` αυτές τις δομές οι χρυσαυγίτες έχουν δικούς της ανθρώπους (μέχρι στιγμής αυτό ισχύει κυρίως για την Αστυνομία, αλλά από τον ΣΥΡΙΖΑ λένε ότι «σταγονίδια» μπορεί να υπάρχουν και στη δικαστική εξουσία), τότε το «κόψιμο» αυτού του «χεριού» μπορεί να αποδειχθεί δύσκολο, αν όχι αδύνατο, εγχείρημα.
Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Ε, λοιπόν, δεν είναι. Αυτό που χρειάζεται είναι σαφής πολιτική βούληση (και όχι αμφιθυμία ή παιχνιδάκια για ψήφους) και αποτελεσματικότητα. Για τους νεότερους, που δεν θυμούνται ή δεν γνωρίζουν, θυμίζω ότι ο Καραμανλής (ο παλιός) ξεδόντιασε τα ερείσματα της χούντας στον Στρατό, στην Αστυνομία και παντού και μάλιστα σε συνθήκες απείρως δυσκολότερες. Κι ας είχε στο κόμμα του ένα μέρος που «έπαιζε» με τη χούντα κι ας είχε υπουργούς που φλέρταραν με τα τότε «σταγονίδια». Ας το έχει υπόψη του ο Σαμαράς, αν έχει ακόμη δίλημμα. Ή θα καθαρίσει τη συμμορία και θα το πιστωθεί ή θα τον τραβάνε από ΄δω κι από ΄κει οι Λαζαρίδηδες και οι Μπαλτάκοι.
Ναι, λοιπόν, η Χρυσή Αυγή θα ξεδοντιαστεί από την Αστυνομία και τους εισαγγελίες-δικαστές. Άλλωστε σ` αυτούς προσβλέπουν και οι της Αριστεράς (με τον Αρχηγό της Αστυνομίας συναντήθηκε ο Τσίπρας, στον πρόεδρο του Αρείου Πάγου πάνε, όταν θέλουν κάτι παρόμοιο). Και σωστά. Δεν μπορούν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ να βγάλουν δικές τους ομάδες στους δρόμους, για να αντιμετωπίσουν τους χρυσαυγίτες. Και είναι σκέτη ανοησία το σύνθημα «φασίστες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες», που φωνάζουν κάποιοι ανεγκέφαλοι (στο πλαίσιο της «αντεκδίκησης», άραγε;) και καλά έκανε ο Αριστερός τραγουδοποιός Γιάννης Αγγελάκας και το αποδοκίμασε στη συναυλία του.
Εύλογο το ερώτημα: πώς θα γίνει αυτό που λες, όταν πολλά περιστατικά επιβεβαιώνουν ότι (τουλάχιστον…) η Αστυνομία έχει μολυνθεί, όταν ίδιος ο Δένδιας αναγνωρίζει ότι υπάρχουν (τουλάχιστον…) «σταγονίδια» στην Αστυνομία; Πώς θα γίνει, όταν στις εκλογές του 2012 σε ορισμένα αστυνομικά τμήματα ψήφισαν μαζικά υπέρ της Χρυσής Αυγής;
Όλα αυτά είναι εύλογα, δεν πρέπει να υποβαθμίζονται, αλλά ούτε και να μεγαλοποιούνται. Η ψήφος είναι ελεύθερη και όσοι αστυνομικοί θέλουν να ψηφίσουν τη Χρυσή Αυγή δεν γίνεται να εμποδιστούν. Δεν υπάρχει τρόπος. Όμως, αν αποδειχθεί ότι κάποιοι από αυτούς, στη δουλειά που κάνουν, επηρεάζονται (ας το πούμε κομψά) από την πολιτική τους επιλογή, η ανοχή πρέπει να είναι μηδενική. Όποιος καλύπτει ή βοηθάει χρυσαυγίτες στην παράνομη δράση τους, πρέπει να ξέρει ότι ρισκάρει να βρεθεί εκτός Σώματος. Αν θέλει, ας προτιμήσει τη Χρυσή Αυγή από τη δουλειά του. Πόσοι θα το κάνουν;
Επομένως, όλα είναι θέμα αποφασιστικότητας και αποτελεσματικότητας. Αν η κυβέρνηση εννοεί αυτά που λέει και οι δικαστές κάνουν τη δουλειά τους, τότε η Χρυσή Αυγή θα ξεδοντιαστεί, ως παράνομη οργάνωση. Κανένα «σταγονίδιο» δεν μπορεί να το εμποδίσει.
Εν κατακλείδι: αν σταματήσουν οι ανοησίες περί «άκρων» (η Χρυσή Αυγή δεν είναι το ένα άκρο, είναι κάτι διαφορετικό), αν οι εξαγγελίες για την ουσιαστική αντιμετώπισή της ως συμμορία γίνουν πράξη, η κατάσταση θα αλλάξει. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι είναι ένα «χέρι» του «συστήματος», αυτό το «σύστημα» έχει κάθε λόγο να το κόψει. Διότι είναι ένα «χέρι» άρρωστο. Εχει κακοφορμίσει και μπορεί να μολύνει ολόκληρο το σώμα. Και τότε","Χτες το πρωί, αντί να πετάξω χαρταετό, έκανα μια γρήγορη βόλτα στην παραλία, μεταξύ Αλίμου και Π. Φαλήρου. Στην επιστροφή βρέθηκα έξω από το Συμμαχικό Κοιμητήριο. Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της Αθήνας, πιστεύω, έχουν περάσει από εκεί εποχούμενοι, το έχουν δει και αυτό είναι όλο. Το ίδιο κι εγώ. Αυτή τη φορά είπα να μπω μέσα. Η πόρτα, ανοιχτή. Ερημιά. Μόνο λίγα πουλιά πετούσαν και τσιμπολογούσαν στο καταπράσινο περιποιημένο χορτάρι του. Μετά τις πληροφοριακές πινακίδες, περπατάς ανάμεσα στους τάφους, αν θες.
Για την ακρίβεια, πρόκειται για μερικές χιλιάδες μαρμάρινους σταυρούς, ο ένας δίπλα στον άλλον, με τα ονόματα των νεκρών ή και χωρίς ονόματα. Και τις ηλικίες τους. Από 20 ως 27 χρόνων η συντριπτική πλειονότητα. Στρατιώτες, ναύτες και αεροπόροι -Άγγλοι, Νεοζηλανδοί, Καναδοί, Αιγύπτιοι, Ινδοί- που ήρθαν στην Ελλάδα για να βοηθήσουν τον ελληνικό στρατό να σταματήσει πρώτα τις ορδές του Μουσολίνι και μετά του Χίτλερ. Νέα παιδιά, που άφησαν τα κόκαλά τους στην Ελλάδα, πολεμώντας το φασισμό και το ναζισμό.
Δεν ξέρω πώς, αλλά το μυαλό μου πήγε εκείνη τη στιγμή στην εικόνα του Γιώργου Κατίδη. Του ποδοσφαιριστή που κατέφυγε στο ναζιστικό χαιρετισμό για να πανηγυρίσει το γκολ που πέτυχε. Δεν ξέρω πώς, αλλά το συνδύασα.
Ο Κατίδης τιμωρήθηκε ήδη και θα τιμωρηθεί κι άλλο. Έτσι πρέπει να γίνει. Δεν είμαι από αυτούς που λένε «δεν ήξερε τι έκανε, δεν ξέρει από πολιτικά, μόνο από μπάλα, νέο παιδί είναι». Όλα αυτά (μπορεί να) ισχύουν. Έτσι όπως τον άκουσα να μιλάει, μου έδωσε την εντύπωση άσχετου και αφελούς και μακάρι να είναι έτσι, δηλαδή να μη μας βγει στη συνέχεια φασούλι (συνειδητό) χρυσαυγίτικο. Τιμωρία, λοιπόν, ναι.
Όμως, επειδή οι τιμωρίες πρέπει να έχουν και παιδαγωγικό χαρακτήρα, θα ήθελα κάποιος -ένας φίλος του, ένας δάσκαλος, ο προπονητής του- να έπαιρναν τον Κατίδη και να τον πήγαιναν μια μέρα σ` αυτό το νεκροταφείο. Να διαβάσει ο ίδιος τα ονόματα των συνομηλίκων του, που πριν από 70 χρόνια έπεσαν σε έναν πραγματικό (όχι ποδοσφαιρικό) πόλεμο. Να συνειδητοποιήσει ότι παιδιά σαν κι αυτόν, τότε, σήκωναν στα χέρια τους πραγματικά όπλα, για να σταματήσουν την προέλαση εκείνων που ο ίδιος (ο Κατίδης) συμβόλισε -άθελά του και μέσα στην άγνοιά του (θέλω να το πιστεύω)- τη στιγμή που ύψωνε το χέρι του σε ναζιστικό χαιρετισμό. Ακόμα καλύτερα αν κάποιοι τον έπαιρναν μια μέρα να τον πάνε στο Δίστομο ή στα Καλάβρυτα, για να συνειδητοποιήσει τις ναζιστικές θηριωδίες και στο ελληνικό έδαφος.
Τα νέα παιδιά πέφτουν ευκολότερα θύματα της προπαγάνδας, γοητεύονται από τα γυμνασμένα χέρια με τα τατουάζ, παγιδεύονται από τα «αντισυστημικά» λόγια επιτήδειων, περνάνε ξώφαλτσα ισχυρισμούς διαφόρων ανθρωποειδών ότι ο Χίτλερ ήταν ευεργέτης της ανθρωπότητας. Αυτά τα παιδιά πρέπει να προστατεύσουμε.
Ο Κατίδης, οι Κατίδηδες, πρέπει να τιμωρούνται, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Αλλά στόχος της τιμωρίας δεν πρέπει να είναι η εξόντωση. Διότι τότε η τιμωρία θα είναι άχρηστη και θα γίνει αυτεπίστροφο. Τα νέα παιδιά πρέπει να μάθουν τι έπαθε η πατρίδα τους και οι πατρίδες των άλλων, πόσοι συνομήλικοί τους -Ελληνες και άλλοι- χάθηκαν, για να μην κυριαρχήσει στον κόσμο η παράνοια του Χίτλερ. Τότε, όλο και λιγότερα χέρια σαν του Κατίδη θα υψώνονται.
Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη πρέπει να είναι συστηματικός και διαρκής.",True
"Πέρασαν από πάνω μου δυόμισι μήνες και δύο προεκλογικές περίοδοι. Ξυπνώντας κάθε πρωί, συχνά πριν ακόμη ανοίξει καλά-καλά το μάτι μου και πριν πάω τα παιδιά μου στο σχολείο, ξεκινούσα το διάβασμα σε ελληνικές και ξένες ηλεκτρονικές ειδησεογραφικές σελίδες. Πέρασα πολλά 12ωρα στο γραφείο, διαβάζοντας όλες τις πηγές, παρακολουθώντας δελτία ειδήσεων και προσπαθώντας να καταλάβω πίσω από τις γραμμές τί εννοούν Έλληνες και Ευρωπαίοι.
Βάζοντας κάτω όλα τα ""προγράμματα"", τα ""σχέδια"" και τις ""προτάσεις"" των κομμάτων που διεκδικούν ρόλο στην κυβέρνηση, το μόνο που βρήκα είναι μισόλογα. Δεν έχουν κανένα απολύτως σχέδιο. Σχέδιο, όπως αυτό που εννοώ εγώ - φαντάζομαι και εσείς - στην καθομιλουμένη και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Στις δουλιές μας, στο σπίτι μας, στα όνειρα που θέλουμε να κάνουμε πραγματικότητα.
Τί σημαίνει σχέδιο; Χάνω κάτι, ή μήπως υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι να το εξηγήσει κανείς;
Εγώ πάντως, όταν λέω ""σχέδιο"", εννοώ κάτι με αρχή - μέση - τέλος, που μπορείς να το βάλεις σε ένα χαρτί και οι υπολογισμοί να ""βγαίνουν"". Όταν εγώ κάνω τέτοια σχέδια στο σπίτι μου, τα βάζουμε κάτω με την γυναίκα μου, μετράμε τις δυνάμεις μας, τα πιθανά εμπόδια, πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να πετύχουμε τον στόχο, τί πρέπει να ""κόψουμε"" από αλλού, πόσο μας ""παίρνει"" και καταλήγουμε σε μία απόφαση. Ξέρουμε εκ των προτέρων, ότι θα υπάρχει και το δύσκολο κομμάτι - το κόστος. Το συνυπολογίζουμε και αποφασίζουμε.
Είναι σχέδια αυτά που μας παρουσίασαν αυτοί που διεκδικούν την ψήφο μας;
Όχι, είναι μισόλογα.
Η δεύτερη παρατήρησή μου είναι, ότι ουδείς διδάσκεται από τα λάθη του, ή από τα λάθη των αντιπάλων του. Προσπερνώ τα μεγαλειώδη και καταστροφικά λάθη που έκανε το ΠΑΣΟΚ από το 2009 (ας μην πάμε πιο πίσω) και στέκομαι μόνο στις χονδροειδείς γκάφες της τελευταίας διετίας.
Δείτε τί έκαναν οι βασικοί διεκδικητές της εξουσίας: ο Σαμαράς, αφού το τράβηξε όσο δεν πήγαινε με τον αντιμνημονιακό ανένδοτο, διαπίστωσε στο τέλος ότι το κόστος της επιστροφής σε μία λογική και στοιχειωδώς ρεαλιστική πολιτική έναντι της Ευρώπης, είχε τόσο μεγάλο κόστος που δεν απείχε και πολύ από εκείνο που κατέβαλε το ΠΑΣΟΚ.
Και ο Τσίπρας, αντί να πάρει το μάθημα, πήρε φόρα με τη θεωρία της καταγγελίας του μνημονίου και εκτοξεύθηκε εκτός ηλιακού συστήματος. Κάποια στιγμή, όταν αντίκρυσε τον Άρη, είπε να το κόψει αλλιώς. Μόνο που τα καύσιμα δεν αρκούν για να επιστρέψεις στη Γη, όταν έχεις απομακρυνθεί μερικά έτη φωτός...
Αναζητώ κάποιον που να με πείσει ότι μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση. Δυστυχώς, δεν με πείθουν ότι μπορούν να το κάνουν αυτό τα κόμματα, που αντί να αρθρώσουν πολιτικό λόγο, μου πουλάνε μισόλογα. Που συμφωνούν (όλα) ότι είναι ανάγκη να φτιάξουμε ένα εθνικό φορολογικό σύστημα, αλλά δεν μου δείχνουν ούτε ένα πινακάκι με τις κλίμακες που θα προτείνουν, ή με τις αλλαγές που έχουν κατά νου για να χτυπήσουν τη φοροδιαφυγή. Που δεν μου έχουν πει ούτε ένα από τα νέα μέτρα, τα οποία ξέρω - γιατί δεν είμαι αφελής, ή βλάκας - ότι θα έρθουν μετά από τις εκλογές. Που δεν μου λένε καθαρά και ξάστερα, ποιός μπορεί να συνεργαστεί με ποιόν από μεθαύριο - ούτε πείθουν οτι διαθέτουν την ωριμότητα να οικοδομήσουν σοβαρές κυβερνητικές συνεργασίες. Οτι είναι αποφασισμένα να προτάξουν το συμφέρον της χώρας, έναντι εκείνου του κόμματος.
Αισθάνομαι ότι κρίνεται η ζωή μου και η ζωή των παιδιών μου, από το εκλογικό αποτέλεσμα μίας βραδιάς. Δεν βλέπω κανέναν εδώ γύρω, εντός συνόρων, που να κερδίζει την εμπιστοσύνη μου. Θα ψηφίσω με το μισό της μισής καρδιάς μου και με το βλέμμα στο μόνο σταθερό σημείο που βλέπω στον ορίζοντα. Και στον οπτικό μου ορίζοντα, η μόνη που μπορώ να εμπιστευθώ είναι η Ευρώπη.
Δεν θέλω να αδικήσω κανέναν. Μόνο που δεν βλέπω κανένα σχέδιο στο τραπέζι, εκτός από το (κακό) σχέδιο που έχει βάλει στο τραπέζι η Μέρκελ. Ωστόσο, η Ευρώπη, όπως την έχω ζήσει εγώ από ένα βράδυ του 1991 που βρέθηκα στο Μάαστριχτ για να παρακολουθήσω την τελετή υπογραφής της Ενωσης, είναι η Ιστορία μίας σειράς συμβιβασμών. Γιατί η ""Ενωμένη Ευρώπη"" μπορεί να είναι αργή και δυσκίνητη, μπορεί να κάνει λάθη και ενίοτε εγκληματικά λάθη, μπορεί να είναι συχνά άδικη ή παράλογη, είναι όμως και ο καλύτερος τρόπος που έχει βρεθεί, ώστε να διασφαλιστεί η ειρήνη, η σταθερότητα και η πρόοδος για τους πολίτες της. Δεν ξέρω αν υπάρχει δρόμος επιστροφής για την Ελλάδα, από εδώ που έχει φτάσει. Αλλά μπορώ να πω αυτό: αν περιμένουμε να τον ανακαλύψουμε από σύμπτωση ή να μας τον υποδείξουν αυτοί που ζητούν την ψήφο μου για να μου πουν από Δευτέρα τί θα την κάνουν, τότε καλύτερα να μένει. Ελπίζω μόνο στην Ευρώπη και για ένα επιπλέον λόγο: γιατί - θες από σύμπτωση; - συμβαίνει το συμφέρον των Ευρωπαίων να υπαγορεύει την διάσωση της Ελλάδας. Στην Ευρώπη θα δώσω την ψήφο μου.","Είναι μία από τις στιγμές που περίμενα, σχεδόν τις ονειρευόμουν, από τότε που έγινα πατέρας. Να πάμε μαζί στο γήπεδο, να μοιραστούμε τον ενθουσιασμό μας, να φωνάξουμε μέχρι να βραχνιάσουμε, να πανηγυρίσουμε αγκαλιά μία νίκη, να τσαντιστούμε γιατί χάσαμε, να φάμε ""βρώμικα"" λουκάνικα από τις καντίνες, να γυρίσουμε κουβεντιάζοντας για όσα είδαμε. Ο δικός μου ο πατέρας δεν μου έκανε, σχεδόν ποτέ, τέτοιες ""χάρες"" και είμαι σίγουρος ότι έχασε.
Πήρα από το χέρι τον Οδυσσέα στο δρόμο προς το Ολυμπιακό Στάδιο. Πατέρας και γιος - γιος και πατέρας, δύο ευχαριστημένοι και αισιόδοξοι τύποι, να βλέπουμε ο καθένας τον κόσμο μέσα από τα μάτια του άλλου. Δύο παλιόφιλοι παρέα μας -  εκείνοι δεν έκρυψαν από την πρώτη στιγμή τον προβληματισμό τους για την ""έμπνευση"" να πάρω μαζί τον γιο μου στο γήπεδο ""τέτοια μέρα"". Εγώ πάλι, έλεγα και τί θα μας τύχει; Tρεις είμαστε, ένα παιδάκι έχουμε να προσέξουμε. Για φασαρίες δεν ψάχνουμε και αν δούμε ότι κάτι στραβώνει, όπισθεν και μεταβολή.
Το πράγμα ""μύριζε"", βέβαια. Όλη την εβδομάδα, τα έγραφαν οι εφημερίδες - τα έλεγαν τα ραδιόφωνα. Είπα κι εγώ ότι δεν θα πιαστεί στον ύπνο η αστυνομία. Οπότε, ας μην το αναβάλω, ας τον πάρω σήμερα μαζί μου, να έχει να το λέει κάποτε, ότι πήγαμε μαζί στο Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός.
Περνάμε τον έλεγχο χωρίς να μας ψάξουνε. Λέω μέσα μου, θα είδαν και το παιδί...
Να μαστε, λοιπόν, καθισμένοι στις θέσεις μας μισή ώρα πριν από την σέντρα. Δίπλα στη θύρα των επισήμων, στα ακριβά εισιτήρια των 40 ευρώ, στην Θύρα 29 (που μου έκατσαν κάπως βαριά είναι η αλήθεια, αλλά πως αλλιώς να πάρεις παιδί στο ντέρμπι;)
Να του εξηγώ γιατί χειροκροτούμε και φωνάζουμε όταν μπαίνουν οι ομάδες για το ζέσταμα, να με ρωτά γιατί ακούγονται τα μπαμ-μπουμ και τί είναι αυτά που ανάβουν στο πέταλο. ""Πυροτεχνήματα"", του λέω.
Αντε και ξεκίνησε το πρώτο ημίχρονο. Ματς - φάβα. Πιο πολύ χαβαλέ έκανα με τον Οδυσσέα, παρά με το παιχνίδι. Τα πιο έξυπνα συνθήματα, ήταν ορισμένα πολιτικο-κοινωνικού περιεχομένου στα πανό της θύρας 13. Σε αντίθεση με το βλακώδες υβρεολόγιο,  που πάσχιζα να πείσω τον γιο μου ότι πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους:  
- Και τί είναι το μουλί, που το φωνάζουνε;
- Βρισιά, μη δίνεις σημασία.
- Τί λένε ""o Πειραιάς"";
- Βουλιάζει ο Θρύλος κι ο Πειραιάς!
- Και γιατί έχει τόσους αστυνόμους;
- Για να μη γίνει κανένας τσακωμός.
Με τα πολλά φτάνουμε στο ημίχρονο. Εκεί που καθόμαστε ωραία και καλά, βλέπουμε χαμηλά, στις πρώτες σειρές πάνω από την ""φυσούνα"" να έχουν μαζευτεί καμία 40αριά κουκουλοφόροι, που ""μετακόμισαν"" από το πέταλο στα αριστερά μας. Πώς και γιατί κανένας δεν τους εμπόδισε νωρίτερα; Aγνωστο. Οι προθέσεις προφανείς: να γίνει μανούρα την ώρα που θα ξαναμπουν οι παίκτες στο γήπεδο. Μία ομάδα των ΜΑΤ τους εμποδίζει κι αρχίζουν οι ψιλές. Μετά χοντραίνουν. Βλέπω από ψηλά τις ζώνες που έχουν λυθεί και μαστιγώνουν τον αέρα, τα γκλομπ να ανεβοκατεβαίνουν, κράνη ΜΑΤ και κράνη μοτοσυκλετιστών, πέφτουν και κανα-δυο κρότου-λάμψης, έπειτα καπνογόνα των κουκουλοφόρων και στο τέλος δακρυγόνα των ΜΑΤ. Απλώνεται το μέτωπο, γιατί στο μεταξύ έχουν μπουκάρει από την είσοδο της θύρας στα ψηλά άλλοι άνδρες των ΜΑΤ, με στόχο να περικυκλώσουν τους κουκουλοφόρους. Πέφτει το ξύλο σύννεφο. Μαζεύουν 2-3 κουκουλοφόρους, αλλά πέφτει κι ένας των ΜΑΤ κάτω ανάμεσα στους κουκουλοφόρους. Του βγάζουν το κράνος και λέω, δεν θα την βγάλει καθαρή απόψε. Οι άλλοι ΜΑΤατζήδες κάνουν ντου με δακρυγόνα για να τον σώσουν. Το κατορθώνουν, αλλά ο πανικός απλώνεται όλο και  περισσότερο μέχρι πέντε σειρές παρακάτω από εμάς, όπου οι κανονικοί άνθρωποι σηκώνονται φοβισμένοι και ανεβαίνουν προς το μέρος μας να σωθούν. Κάπου εδώ έχω βάλει τους δύο φίλους μου εμπροσθοφυλακή, μη μας σπρώξει κανένας και, για καλό και για κακό, ανεβάζω και τον Οδυσσέα αγκαλιά. Να βλέπει ότι το ξύλο πέφτει πιο μακριά, μην τρομάξει.
- Τί είναι αυτές οι εκρήξεις, σφαίρες;
- Όχι, είναι δυναμιτάκια. Αλλά δεν σκοτώνουν.
- Κι άμα πέσουν πάνω σου;
- Αν πέσουν στο πρόσωπό σου σε τραυματίζουν, αλλά εμείς δεν θα πάμε κοντά. Αν πέσουν στο μπουφάν σου, μπορεί να το κάψουν.
Κανα - δυο άνθρωποι μου συνιστούν, ""δημοσιογράφε, πάρε το παιδί καλύτερα στις καμπίνες της τηλεόρασης"". Κάνω μία προσπάθεια, αλλά οι πόρτες είναι κλειδωμένες. Στο μεταξύ, η κάπνα από τα δακρυγόνα (που τα ΜΑΤ πετούν για ψωμοτύρι, χωρίς να σκεφτούν ότι βρισκόμαστε σε χώρο με παιδιά, ηλικιωμένους και ημί-κλειστο, έχουν αρχίσει και μας καίνε τον λαιμό. Δίνω διαταγή στον γιο μου, που ευτυχώς καταλαβαίνει με την πρώτη όταν χρησιμοποιώ τον σωστό τόνο, ότι απαγορεύεται να βάλει τα χέρια στα μάτια, όσο κι αν τον ενοχλήσουν. Κι επειδή η εμπειρία από πορείες και επεισόδια μου λέει να είμαι προνοητικός, προτιμώ να βγούμε έξω από την πιο κοντινή ελεύθερη θύρα, κατευθείαν στο πάρκινγκ. Από μακριά ακούμε τον αντίλαλο από τις συμπλοκές έξω από το γήπεδο, καθώς τα ΜΑΤ κυνηγιούνται με τους κουκουλοφόρους, εκτός κερκίδας πλέον. Σε δεύτερο χρόνο, το ξανασκέφτομαι και μπαίνουμε στο μπαρ των επισήμων, όπου συναντάμε πολυκοσμία. Περνάμε 45' παρακολουθώντας μέσω της τηλεοπτικής μετάδοσης την κατάσταση. Τελικά, αρχίζει το δεύτερο ημίχρονο και ο Οδυσσέας θέλει να ξαναπάμε στις θέσεις μας. Καθόμαστε για 10' λεπτά, κάνει το γκολ ο Ολυμπιακός και σκέφτομαι ότι πρέπει να φύγουμε πριν το τέλος του αγώνα. Δεν χρειαζόταν και πολλή φαντασία για να προβλέψεις αυτό που έγινε...
Ξαναπιάνω το χέρι του Οδυσσέα. Φοράμε τους πράσινους σκούφους μας για να μην κρυώνουμε και περπατάμε - ευτυχώς με την ησυχία μας και χωρίς δυσάρεστα συναπαντήματα.
- Μπορεί να τους βάλουμε δύο γκολ και να νικήσουμε, μου λέει.
- Μπορεί. Αν μπει γκολ θα φωνάξουν και θα τους ακούσουμε μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο.
- (καθώς περνάμε μπροστά από τις καντίνες με τα ""βρώμικα"") Μπορούμε να φάμε πατάτες με κέτσαπ;
- Μπορούμε. Θα τις πάρουμε μαζί μας στο αυτοκίνητο.
- Δεν θέλω να χάσουμε.
- Νομίζω ότι μάλλον θα χάσουμε. Αλλά δεν πειράζει. Ούτε πρέπει να τσακωνόμαστε γι αυτό. Ετσι δεν είναι κι όταν παίζεις με τους φίλους σου; Άλλοτε κερδίζετε κι άλλοτε σας κερδίζουν. Στα παιχνίδια δεν μπορούμε να κερδίζουμε πάντοτε εμείς. Πρέπει να ξέρουμε και να χάνουμε.
Συνειδητοποιώ ότι αυτή ήταν η πιο σοφή κουβέντα που είπα στο Οδυσσέα απόψε. Του κρατώ το χέρι, που είναι ζεστό από τις πατάτες και αισθάνομαι χαρά, ακόμη κι έτσι. Σε μερικά χρόνια, σκέφτομαι, θα ξαναθυμηθούμε αυτή την περιπέτεια. Θα την ξανασυζητήσουμε και θα του εξηγήσω πολύ περισσότερα. Για μια άρρωστη κοινωνία, για τη βία που δεν πρέπει να ανεχόμαστε και κινδυνεύουμε να συνηθίσουμε, για τα όμορφα πράγματα στη ζωή που κάποιοι μας κλέβουν.",True
"Φανταζόμαστε πως οι επόμενες εκλογές μπορεί να γίνουν σε συνθήκες τρομερής πόλωσης. Δηλαδή δυο το πολύ σχηματισμοί πολιτικοί να διεκδικούν την προσοχή και τις ψήφους μας. Αυτό σημαίνει πως θα αισθάνονται άνετα αυτοί στα δυο κόμματα να βάλουν στα ψηφοδέλτιά τους ακόμη και τον Μίκυ με τη Μίνη, τη Ραπουνζέλ, τον Γκούφη και τον Ντρούπη. Ποιος θα το προσέξει καν, σκέπτονται πονηρά, «όταν θα συγκρούονται δυο κόσμοι»;
Επειδή λοιπόν δεν πρέπει να τους αφήσουμε να κάνουν ό,τι θέλουν και να μας μοστράρουν όποιον γουστάρουν, πιστεύω πως από τώρα πρέπει ν` αρχίσουμε να δυσανασχετούμε και να το δείχνουμε για το ποιοι και πώς αρχίζουν να πιάνουν τα στασίδια σαν υποψήφιοι στα κόμματα. Δεν έχει σημασία αν είμαστε ψηφοφόροι του κόμματος. Διότι με τα μαγειρέματα που θα γίνουν μετά τις εκλογές κάποιοι από τους ήρωες αυτούς των Μίκυ-Μάους θα ξυπνήσουν και θα είναι μέχρι και Υπουργοί.
Ας πάρουμε λοιπόν σήμερα δυο κόμματα που υποτίθεται πως ενσαρκώνουν τις ελπίδες πολλών για μια κάποια αλλαγή. Έχουμε πρώτα το κόμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που καθημερινά μας τρελαίνει με τις πολυάριθμες πλέον στρατολογήσεις των πιο απίθανων «φίλων», που θα γίνουν στον κατάλληλο χρόνο διεκδικητές κυβερνητικών αξιωμάτων. Επιτρέψτε εδώ μια παρένθεση: «Στα 1830, σ' ένα χωριουδάκι της Κυνουρίας, στο Άστρος, παρουσιάστηκε ένας περίεργος άνθρωπος, που άρχισε να διαδίδει επίμονα ότι ήταν ο... Άγιος Παντελεήμονας, που ήρθε να σώσει τον κόσμο από τις διάφορες αρρώστιες, που τον μάστιζαν». Από εκεί βγήκε (όπως μας πληροφορεί το σάιτ kalimera-arkadia.gr), το γνωστό «κουτσοί, στραβοί…» κ.λπ.
Μου έφεραν στη μνήμη το παραπάνω αυτοί, που επικράτησε στην καθημερινή κουβέντα να χαρακτηρίζονται με την τραχιά είναι η αλήθεια λέξη «βρωμο-Πασόκοι», καθώς κατεβαίνουν αθρόοι τώρα την Πειραιώς, διαγκωνιζόμενοι και πρόθυμοι να υπογράψουν ακόμη και δηλώσεις πίστης σε ένα κόμμα που κάποτε, το λιγότερο, ειρωνευόταν. Εκτός όμως αυτών έχουμε και πολυάριθμους, ξαφνικά πιστούς, του νεοφανούς… Αγίου Παντελεήμονα, εξίσου διορατικούς, αν και δεν είχαν χρισθεί με το άγιο μύρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Είναι για παράδειγμα «Πρώην» σύντροφοι από ΔΗΜΑΡ που αφού ξεμαλλιάστηκαν με τους Συριζαίους τώρα θα γίνουν ξανά «νυν» σύντροφοι ενώ και κάτι ψηλά τακούνια από Αν-Ελ ακούγονται καθώς τακ-τακ με βιάση πορεύονται προς την Κουμουνδούρου. Τους έχει προλάβει βέβαια όλους αυτούς τους όψιμους προσκυνητές εκείνος ο πανέξυπνος γατούλης που κατέβηκε την κατάλληλη στιγμή από την Ε.Ρ.Τ. και χώθηκε σε μια πόρτα στην οδό Σαρρή. Έγινε διευθυντής στον ραδιοφωνικό σταθμό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., προχθές χαρακτήρισε τους απεργούς-τεχνικούς στον σταθμό του εκβιαστές και όταν έλθει η ώρα ένα ευνοϊκό κύμα φαντάζομαι θα τον επαναφέρει στην κορυφή της επόμενης Ε.Ρ.Τ. (Όταν όμως με την προηγούμενη απεργία των ανθρώπων του Τύπου και των άλλων Μέσων είχαν μείνει μόνον ο σταθμός του και η Αυγή, τότε δεν έβλεπε κανέναν εκβιαστή γύρω του).
Αλλά και οι παλιοί του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μου φαίνεται πως κάτι έχουν πάθει. Διότι το προχθεσινό πυροτέχνημα του κ. Δραγασάκη στη Βουλή, για επιχειρηματίες που παίρνουν τηλέφωνο και καθορίζουν νόμους κάνει και τον πιο αμυδρά πληροφορημένο να θέλει να τον ρωτήσει: Εκεί σ` εσάς στην Κουμουνδούρου δεν πήρε κανένας επιχειρηματίας τηλέφωνο από τον καιρό του Ο.Π.Α.Π. μέχρι σήμερα; Και αν πήρε τι του κάνατε; Τον παραδώσατε στη δημόσια περιφρόνηση; Ή, τουλάχιστον, μην μας περνάτε για τόσο βλάκες. Και με δυο λόγια, «σύντροφοι», πολλή σαβούρα μαζεύεται στο καράβι σας και το ταξίδι σας θα είναι προβληματικό και για εμάς τους άλλους.
Ας πάμε όμως και στο Ποτάμι. Εκεί μου έχει κάνει εντύπωση το ότι, όπως φαίνεται, ο καθένας που γουστάρει δηλώνει ότι θα είναι υποψήφιος με το κόμμα αυτό και κανείς δεν αντιδρά. Πριν λίγο καιρό άκουσα στο ραδιόφωνο την κα Α. Λυμπεράκη, υποψήφια έως τότε με τους Τζήμερους και τα συναφή κομματίδια, να λέει με πολλή άνεση ότι θα πάει στο Ποτάμι, διότι οι θέσεις των νέο-φιλελεύθερων είναι πολύ κοντά σε αυτές του νέου κόμματος. Μετά, πριν λίγες ημέρες, οι ακροατές του ΒΗΜΑ-FM είχαν τη χαρά να τους καθησυχάσει ο κ. Π. Τατσόπουλος, με τη δήλωσή του πως δεν θα μείνει άστεγος αλλά θα κατέβει με το Ποτάμι (και αυτός). Την περασμένη εβδομάδα ο κ. Γ. Ψαριανός, σε άλλο σταθμό, μας έστελνε το δικό του χαρμόσυνο μήνυμα. Βουτιά στο Ποτάμι λοιπόν και ο Γρηγόρης και χαρές μεγάλες. Μαζί με τον Πέτρο και την Αντιγόνη και κάτι άλλους γυρολόγους που πήρε το μάτι μου στο Συνέδριο. Τώρα το πώς όλων αυτών με τις εντελώς διαφορετικές ιδεολογίες θα ταιριάξουν τα χνώτα τους, είναι ένα πρόβλημα δικό τους. Αν όμως φθάσουν να πάρουν θέση και στην Κυβέρνηση, εγώ νομίζω πως θα είναι και δικό μας πρόβλημα.
Και πρόβλημα βέβαια παραμένει το πώς πρέπει εμείς οι από κάτω να αντιδρούμε και σε ποιον χρόνο, ώστε διάφοροι ακατάλληλοι να μην φθάνουν καν έως τα ψηφοδέλτια.","Ένας φίλος μου, που πηγαίναμε μαζί στο ίδιο σχολείο, στην ίδια τάξη, και από τον ίδιο δρόμο κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι, έγινε όταν μεγαλώσαμε ένας εξαιρετικός γιατρός. Ήταν τόσο μεθοδικός στη διάγνωση και στον συσχετισμό διαφόρων συμπτωμάτων, ώστε του είχαν προτείνει από εταιρεία Πληροφορικής να περάσουν σε πρόγραμμα τον τρόπο που αντιμετώπιζε τις διάφορες περιπτώσεις. Είχε αρνηθεί και εργαζόταν σε μεγάλο ιδιωτικό ιατρικό συγκρότημα. Ήταν μερικά χρόνια πριν ξεκινήσουμε εδώ στο protagon, ήταν πολύ ειλικρινής, σχεδόν ωμός, και ήξερε πως ό,τι μου έλεγε (τότε) θα έμενε μεταξύ μας.
Μια φορά λοιπόν που κάποιος γνωστός πολιτικός μπήκε στο συγκεκριμένο κέντρο και… δεν βγήκε ξανά, μου είπε: «Πάει ο ανθρωπάκος, λάθος διάγνωση του έκαναν. Τον είδα πώς τον είχαν κάνει, λίγο πριν φύγει, και τον λυπήθηκα». Λίγο μετά παραιτήθηκε γιατί δεν άντεξε τα όσα γίνονταν εκεί μέσα. Στο ίδιο, κατά σύμπτωση, συγκρότημα μπήκε αργότερα για σκωληκοειδίτιδα η κόρη μιας σπιτονοικοκυράς που είχα, και εκείνη, λίγο πριν, κατά σύμπτωση, μου εκθείαζε το πρόγραμμα υγείας που είχε κάνει. Τους έδινε η ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία για μαξιλάρι ένα πολύ μεγάλο ποσό, που θα τους επέτρεπε να μπουν, να κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις, να ξαπλώσουν σε καλά κρεβάτια και σε ήσυχα δωμάτια, όλα αυτά δωρεάν. Έγινε λοιπόν η εγχείριση και όταν ήσυχοι ετοιμάστηκαν να φύγουν δεν τους άφηναν να περάσουν την πόρτα προς τα έξω! Ο λογαριασμός είχε ξεπεράσει, κατά τους ισχυρισμούς τους, για την απλή εκείνη εγχείριση, αρκετά το μαξιλάρι, σε τωρινά λεφτά θα ήταν κοντά στις 2.500 ευρώ, και έπρεπε να πληρώσουν επί τόπου για να αφήσουν το παιδί να φύγει!
Έχω εξαιρετικές αναμνήσεις από αυτό. Αν και νοσοκομείο. Βρίσκεται στο τέρμα της οδού Πατησίων, το έλεγαν παλιά «των παπάδων» και είναι τώρα κλειστό. Πριν δυο καλοκαίρια ακριβώς νοσηλεύθηκε συγγενικό μου πρόσωπο για σκωληκοειδίτιδα, που είχε παρουσιάσει και επιπλοκή. Πήγαμε απόγευμα, μέχρι το βράδυ είχε γίνει η εγχείριση, μας κράτησαν δέκα ημέρες μέσα για να είναι σίγουροι ότι όλα πήγαν καλά, το προσωπικό ήταν εξαιρετικά ευγενικό, η ατμόσφαιρα ήρεμη, δεν υπήρξε ούτε καν υπαινιγμός για φακελάκι και δεν τους ξεχνάμε τους ανθρώπους αυτούς. Περνώντας κατά σύμπτωση προχθές απ` έξω, επειδή το έβλεπα εδώ και μήνες κλειστό, στάθηκα και ρώτησα το φύλακα τι γίνεται τώρα. «Μόνον ένα εξωτερικό ιατρείο λειτουργεί για οφθαλμολογικά περιστατικά» μου είπε.
Τι είναι χειρότερο άραγε; Μια διαφήμιση της γνωστής γιγαντο-εταιρείας με τα κινέζικα παιχνίδια και την Κατερίνα Στανίση ή πέντε λεπτά με τον Άδωνη Γεωργιάδη στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση; Διαλέγω το πρώτο! Διότι ο Άδωνης είναι μοναδικός να σου λέει πράγματα που αποδεικνύονται τελικά φριχτά παραμύθια. Τον θυμάμαι κάποια τέλη Απριλίου νομίζω, Υπουργό Υγείας, να μας λέει ότι τα νοσοκομεία θα κλείσουν για ένα μήνα το πολύ και θα ανοίξουν ξανά αγνώριστα (εντάξει σε αυτό δεν έπεσε έξω). Και δίπλα του οι γνωστοί άμυαλοι αβανταδόροι δημοσιογράφοι να επαναλαμβάνουν, κάτι σαν βουδιστικό μάντρα: «Ο Άδωνης, ο μόνος που δουλεύει» (δεν είχαν πέσει κι αυτοί έξω. Ως προς το δούλεμα). Έτσι το νοσοκομείο των Πατησίων μένει κλειστό και ανενεργό.
Όταν είχα γράψει για τρεις πολιτικούς που θα μας απασχολήσουν σίγουρα στο μέλλον, είτε θετικά είτε αρνητικά, κάποιος σχολιαστής μου επεσήμανε ότι είχα ξεχάσει τον κ. Βορίδη. Τον άνθρωπο που δήλωσε προχθές, όταν το ουρλιαχτό των ανθρώπων για τα νέα μέτρα είχε σκεπάσει την πόλη, «εγώ δεν είμαι γιατρός, δικηγόρος είμαι», προσπαθώντας να απενοχοποιήσει τον εαυτό του. Ο κ. Βορίδης είχε κινήσει την προσοχή μου και όταν ήταν ξανά υπουργός. Με κάτι φθηνά ρουσφετάκια που έκανε, μου είχε αφήσει την εντύπωση μιας θαμπής θητείας, χωρίς εξάρσεις. Τώρα, με τη δήλωσή του αυτή, ότι τελικά είναι άσχετος και ένας Υπουργός-Πιλάτος, παραδίδοντας όλους εμάς στους ιδιώτες, μου επιβεβαιώνει την εντύπωσή μου πως και αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας να γίνει, σαν πολιτικός πάλι λίγος θα είναι.
Και εμείς τι κάνουμε; Κατά τη γνώμη μου υποστηρίζουμε τα δημόσια νοσοκομεία και στα επείγοντα περιστατικά και στις εξετάσεις τύπου «Παπ», όσο οι χρόνοι αναμονής το επιτρέπουν. Δεν μασάμε από τις μεγάλες γυάλινες εισόδους των ιδιωτικών κλινικών και τα μάρμαρά τους. Υποστηρίζουμε αυτούς που συνέχισαν να μας γιατρεύουν και να μας νοσηλεύουν και όταν οι μισθοί τους έφθασαν στο υπόγειο και βέβαια θέλουμε να έχουν καλύτερες αποδοχές. Να μην πάψουμε να απαιτούμε λυσσασμένα, να σταματήσει η παράδοση στους ιδιώτες κάθε δημόσιου αγαθού. Πανεπιστήμια, νοσοκομεία, συντάξεις, δρόμοι. Διότι αυτοί που είναι στην κυβέρνηση τώρα ή είναι απ` έξω αλλά τη στηρίζουν, όπως φαίνεται, δεν έχουν πρόβλημα να πατήσουν και στα πτώματά μας για να ψηλώσουν λίγο παραπάνω. Και όπως είπε ο Πρόεδρος του ΕΟΠΠΥ: «Δεν κάνουμε προληπτικές εξετάσεις μην τυχόν βρούμε τίποτα»!",True
"Αν ήταν δύση του παλιού ή ανατολή το καινούργιου θα δείξει. Πάντως μια ωραία ατμόσφαιρα δεν ήταν. Στο αίθριο του Μουσείου - τι χώρος για τέτοια εκδήλωση!- Μπενάκη βρέθηκαν αι γενεαί πάσαι  -πλην της νεώτερης που δεν έχει πλέον και πολλές παρτίδες με το ΠΑΣΟΚ. Αλλά γιατί βρέθηκαν δεν προέκυπτε ευκρινώς.

Άλλος πήγε γιατί του έγινε φόρτωμα ο πρόεδρος, άλλος από κομματικό καθήκον, άλλος από συνήθεια, άλλος από νοσταλγία, και άλλος γιατί τον πήγαν σηκωτό για μπούγιο. Από διαίσθηση ότι κάτι σπουδαίο πρόκειται να συμβεί εκεί, μάλλον κανείς δεν πήγε.

Υπήρχε πάντως στο συλλογικό υποσυνείδητο της βραδιάς εκείνο το παλιό τραγούδι  με την Πρωτοψάλτη: «αν μας αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα…». Τους άντεξε; Χλωμό δείχνει... Ήταν περισσότερο σαν εκείνες τις τελετές στις οποίες όλοι βιάζονται να τελειώσουν. Τι επέτειο να γιορτάσεις για την  ίδρυση, όταν στο σχετικό βίντεο παίζουν πρόσωπα που δεν είχαν καμιά σχέση με το έργο;

Ο Γιώργος Παπανδρέου- διέψευσε τις  πληροφορίες ότι δεν θα προκάνει και   προσήλθε επιμελώς καθυστερημένα, αλλά ο Βαγγέλης Βενιζέλος είχε προλάβει να  τον «σαπορτάρει». Χειροκροτήθηκε ελαφρώς, αλλά δεν πρόκυπτε αν το έκαναν γιατί υπήρξε πρωθυπουργός, ή γιατί δεν είναι πλέον. 

Ο Κώστας Σημίτης-  διέσωσε την κατάσταση καθώς ήταν από τους λίγους με άμεση σχέση με το νόημα της ημέρας. Χειροκροτήθηκε πιο θερμά από όσους δεν  έριξαν ούτε τουφεκιά όταν ο Παπανδρέου τον διέγραφε στην ψύχρα και τον άφηνε εκτός Κοινοβουλίου, κρίνοντας προφανώς ότι οι κηπουροί του είχαν να προσφέρουν περισσότερα.

Χειροκροτήθηκε βεβαίως ο Βαγγέλης Βενιζέλος- μην φανταστεί κανείς ότι χάλασε και ο κόσμος. Όπως πάντα κυριαρχικός ως ομιλητής, αλλά καθόλου ηγετικός ως πρόεδρος. Εξαιρετικά σχήματα λόγου, χωρίς πολιτικό περιεχόμενο. Πρώτα βγάζει τις λέξεις και μετά ψάχνει για το νόημα τους. Ευλόγως αμήχανος σε μια εκδήλωση για ένα γεγονός στο όποιο, όταν συνέβαινε, ο ίδιος ήταν αντίθετος και απουσίαζε. Ως νέος της εποχής έβρισκε πιο ελκυστικό τον Γιάγκο Πεσμαζόγλου από τον Ανδρέα Παπανδρέου-αλλά έχουν οι καιροί γυρίσματα. Εξ ου και η ομιλία του ήταν «φλάτ» και μακριά από τα  συναισθηματικά συμφραζόμενα της επετείου…

Πάντως οι διοργανωτές της εκδήλωσης στο Μπενάκειο, δεν έδειξαν να ανησυχούν γιατί δεν ήταν εκεί πρόσωπα συνδεδεμένα με επιτυχείς πλευρές της   κυβερνητικής δραστηριότητας του ΠΑΣΟΚ- όπως ο Αλέκος Παπαδόπουλος, η Άννα Διαμαντόπουλου, ο Ραγκούσης, ο Χρυσοχοϊδης, ο  Λοβέρδος. Όπως δεν ήταν και πραγματικά ιδρυτικά στελέχη, όπως ο Στέφανος Τζουμάκας, η  άλλοι σεμνοί και  ανώνυμοι. Πολλοί δεν άντεξαν τα τελευταία χρόνια ότι εκεί που κρεμούσαν οι κλέφτες τα άρματα να κρέμασαν οι γύφτοι τα νταούλια. Η ακόμη το άλλο με τους μούτσους που έγιναν καπεταναίοι.

Όπως δεν έδειξαν, οι διοργανωτές, να τους ενοχλεί ότι ήταν εκεί κάτι φάτσες η απουσία των όποιων θα ωφελούσε περισσότερο και το ΠΑΣΟΚ και το νευρικό σύστημα των υπολοίπων. 

Εν πάση περιπτώσει επέτειος ήταν και πέρασε- να ζήσουμε να τη θυμόμαστε. Καμία σχέση με τη σημειολογία της ιδρυτικής 3ης Σεπτέμβρη. Έκτος αν  προκύπτει  ιδεολογικό στίγμα από την περικοπή των δυο  από τις εννέα ακτίνες του «πράσινου Ήλιου» και την απλοϊκή ονοματοδοσία των εφτά που έμειναν.   Σαν ατμόσφαιρα ήταν περισσότερο «τελευταίος αποχαιρετισμός» παρά «πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες»...

Συνεχίσθηκε πάντως η τάση της ρητορικής Βενιζέλου να υιοθετεί όλο και περισσότερο την λογική του ΚΚΕ: μετά από κάθε άτυχο εκλογικό αποτέλεσμα διακηρύσσει ότι  απήχησή του στην κοινωνία, είναι μεγαλύτερη από την εκλογική του επίδοση. Συγκινητικό, αλλά στην πολιτική μετράνε οι ψήφοι…

Το ΠΑΣΟΚ στις περασμένες εκλογές κατέβηκε παρακάτω από τα ποσοστά του 1974, αλλά σε ορισμένους από όσους απέμειναν υπάρχει ακόμη η αίσθηση -ενίοτε και η αλαζονεία- το μεγάλου κόμματος. Σ αυτό το κλίμα ο Βαγγέλης Βενιζέλος δείχνει να θεωρεί ότι το πολιτικό του εκτόπισμα υπερβαίνει κατά πολύ τα δεδομένα του ΠΑΣΟΚ. Αυτή η αντίληψη εδράζεται κατά βάση στην αυτοπεποίθηση που διακρίνει  παιδιόθεν την παρουσία του και ενισχύεται από τον υψηλή βαθμολογία  που ίδιος έβαλε στον εαυτό του για το διάστημα που μαθήτευσε ως υπουργός Οικονομικών.
Ακόμη και στον επετειακό λόγο του υπήρχαν στοιχεία  που υποδήλωναν ότι όλα εκκινούν από τους χειρισμούς, τις διαπραγματεύσεις και τα δεδομένα που δημιούργησε ο ίδιος στις αρχές του έτους. Τα υπόλοιπα δεν είναι παρά το φυσικό αποτέλεσμα της επιτυχούς παρουσίας του στο τιμόνι της ελληνικής οικονομίας και στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή.
Καλά όλα αυτά. Μόνο που βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με το νόημα και την πολιτική ουσία της 3ης Σεπτέμβρη! 
Υπάρχουν πολλοί που ισχυρίζονται ότι αυτή η βενιζελοκεντρικη θεώρηση των πραγμάτων δυσκολεύει το ΠΑΣΟΚ να βρει την καινούργια ταυτότητα και το βηματισμό του. Άλλοι πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο, ότι η παρουσία του Βενιζέλου στην ηγεσία συνιστά άμυνα του ΠΑΣΟΚ στην προϊούσα αποσάθρωση που το απειλεί. Είναι θέμα οπτικής και σχέσεων.
Αυτές οι διαφορετικές θεωρήσεις, ως αντιφατικές και συγκρουόμενες, καταλήγουν να  ίναι αποσυσπειρωτικες. Απόδειξη ότι χάνει τα στελέχη του.
Άλλοι δεν μπήκαν στη Βουλή, άλλοι βρίσκονται στα μαχαίρια με την ηγεσία και άλλοι ετοιμάζονται να κόψουν ρόδα μυρωμένα κρίνους ανθούς και πασχαλιές. Το όλον ΠΑΣΟΚ που υπήρξε σύνθημα του σημερινού προέδρου του, είναι ήδη το μισό ΠΑΣΟΚ και ούτε…
Κρατάει βέβαια τον Γ. Παπανδρέου, απέναντι στον οποίο ο Βαγγέλης Βενιζέλος τοποθετεί διαρκώς τον εαυτό του σε κατώτερο επίπεδο. Φάνηκε  και στον τρόπο που τον υποδέχθηκε στο Μπενάκειο.

Η 38η επέτειος από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ δεν άφησε πίσω  της παρά μόνο την αίσθηση ότι δεν άφησε τίποτε πίσω της. Κυρίως γιατί δεν υπήρχε επί σκηνής κάποιος που να μπορεί να το πετύχει- όπως έκανε, τηρούμενων των αναλογιών, το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο οποίος  φυσικά δεν σκέφθηκε εκείνες τις ημέρες να οργανώσει εκδήλωση για την 13η επέτειο από την ίδρυση της Ένωσης Κέντρου,  ή για τα 38 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΕΚ.","Όταν ακούτε «Βουλιαγμένη», το μυαλό των περισσοτέρων πηγαίνει στις καλοκαιρινές αποδράσεις και στον Λουκιανό Κηλαηδόνη. Μπάνιο και μετά σουβλάκι και παγωτό στην πλατεία. Μπορεί κάποιοι πιο ρομαντικοί ή κάποιοι που τους επισκέφτηκαν τα αρθριτικά, να φέρνουν στο μυαλό τους και την ομώνυμη λίμνη.
Ίσως δεν το ξέρετε, αλλά εκτός από θάλασσα και πράσινο η Βουλιαγμένη των 5-6 χιλιάδων ψυχών έχει κι ένα από τα πιο σύγχρονα σωματεία στην Ευρώπη, στον χώρο του ναυταθλητισμού: Τον Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης ή, αλλιώς, τον «Όμιλο», όπως τον λέμε οι συγχωριανοί. Ίσως τον ξέρετε όσοι ασχολείστε με τα αθλητικά από τις επιτυχίες του στο πόλο, όμως ο Όμιλος είναι κάτι μεγαλύτερο.
Μετά από 35 χρόνια που έχω ζήσει τον όμιλο (τα 25 ως αθλητής και τα 10 ως γονιός αθλητών) κατάλαβα ότι στην Ελλάδα κάποια πράγματα μπορούν να κτιστούν κομμάτι-κομμάτι, σε πείσμα των καιρών. Από τα «πέτρινα χρόνια» που πηγαίναμε σαν τσιγγάνοι από δω κι από κει για προπόνηση (μέχρι και στη λίμνη της Βουλιαγμένης είχαμε βάλει τέρματα για προπόνηση), μέχρι τα μεγαλεία του 2004. Από τα 15-20 παιδιά που ασχολούμασταν τότε με το πόλο (και ανάλογα σε κολύμβηση, σκι, ιστιοπλοΐα) στα 1.000 παιδιά που αθλούνται σήμερα, απ` όλη την Αττική.
Αν περάσει κανείς ένα χειμωνιάτικο απόγευμα από τη Βουλιαγμένη αποκλείεται να μη δει τα φώτα της πισίνας-κυψέλης αναμμένα. Ίσως η μοναδική ένδειξη ζωής τα χειμωνιάτικα, σκοτεινά απογεύματα στην πόλη μας. Τώρα όμως που έφτασε το καλοκαίρι, όσοι περάσετε κοντά από τον Όμιλο τις καθημερινές, θα ακούσετε τα τιτιβίσματα των μικρών αθλητών/αθλητριών από τα camp και τις σχολές. Με το που κλείνουν τα σχολεία ο Όμιλος γεμίζει τα πρωινά με παιδιά που κάνουν τα πρώτα τους βήματα δοκιμάζοντας όλα τα ναυταθλητικά σπορ. Από τα αθλήματα της πισίνας, έως σκι και ιστιοπλοΐα. Έτσι ξεκίνησα εγώ, έτσι ξεκίνησαν οι γιοι μου, έτσι ξεκίνησαν και χιλιάδες άλλα παιδιά. Όχι για να γίνουν -σώνει και καλά- πρωταθλητές, αλλά για να γευτούν τη χαρά του αθλητισμού και του «μαζί». Η αλήθεια είναι ότι όπου βρεθώ κι όπου σταθώ όλο και κάποιον 30άρη-40άρη θα πετύχω που πέρασε από την πισίνα ή από τα optimist Ομίλου την τελευταία 20ετία. 
Ο ΝΟΒ ανέκαθεν στηριζόταν στο μεράκι κάποιων ανθρώπων. Είτε μέλη ήταν αυτοί, είτε διοίκηση, είτε αθλητές, είτε δάσκαλοι-προπονητές. Ένας όμιλος που δεν ήταν ποτέ κρατικοδίαιτος, αλλά στηρίχθηκε στις συνδρομές των μελών και στις δωρεές αφανών και φανερών ευεργετών. Με πολύ τρέξιμο και κόπο καταφέρνει να λειτουργεί τη δική του πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων όλον τον χειμώνα (όταν οι περισσότερες κρατικές και δημοτικές κλείνουν η μία μετά την άλλη) χωρίς ούτε ευρώ κρατική επιδότηση. Ένας Όμιλος νοικοκυρεμένος, που το κάθε ευρώ μετράει και αξιοποιείται. Ένας σύλλογος που, κατά τη γνώμη μου, δείχνει το μελλοντικό μοντέλο στον ελληνικό αθλητισμό: Νοικοκυρεμένοι σύλλογοι με μέλη, όπου με ελάχιστη (μάλλον μηδενική) κρατική επιχορήγηση αλλά με συνδρομές, χορηγίες, δωρεές και αξιοποίηση των εγκαταστάσεών τους θα μπορούν να προσφέρουν στην τοπική (και όχι μόνο) νεολαία. Κι ενώ παλαιότερα ο Όμιλος θεωρείτο «ελιτίστικος», τώρα έχει αρχίσει να γίνεται συνείδηση ότι αυτό που προσφέρει είναι, πλέον, ευρέως αποδεκτό και ολοένα σπανιότερο.
Η Ελλάδα αλλάζει και αναγκαστικά αλλάζει και το μοντέλο του ελληνικού αθλητισμού. Οι εποχές των παχυλών και εν πολλοίς ψηφοθηρικών επιδοτήσεων στα σωματεία έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Θα επιβιώσουν οι νοικοκύρηδες και αυτοί που έχουν πράγματι κάτι να προσφέρουν, πέρα από μια σφραγίδα σωματείου για τις εκλογές κάποιας ομοσπονδίας.
Ιδιαίτερα τις ημέρες μας, όπου η σωματική δραστηριότητα των παιδιών σπανίζει, το έργο τέτοιων σωματείων αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Όχι για να βγάλουνε πρωταθλητές, αλλά για να βγάλουν τα παιδιά από τα δωμάτιά τους. Λέγοντας «παιχνίδι» εμείς εννοούσαμε την αλάνα, τα σημερινά παιδιά εννοούν την οθόνη. Με δεδομένη την υποβάθμιση του σχολικού αθλητισμού, τα τοπικά σωματεία -που λειτουργούν αξιόπιστα- έχουν γίνει η μόνη διέξοδος. Όσον αφορά τους μελλοντικούς πρωταθλητές, ποιος ξέρει, μπορεί να είναι κρυμμένοι μέσα σε κάτι τέτοιες φατσούλες",False
"Η κρατούσα άποψη στην Ελλάδα διατείνεται ότι η λιτότητα την οποία επέφερε το πρώτο μνημόνιο έπαιξε και συνεχίζει να παίζει σημαντικό ρόλο στην ύφεση την οποία βιώνει η χώρα. Σύμφωνα πάντοτε με αυτή την αποψη η χώρα έπρεπε να είχε ακολουθήσει αναπτυξιακή πολιτική (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) κάτι που θα οδηγούσε σταδιακά στην μείωση του χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος.
Ένα πολύ σημαντικό παράγοντα τον οποίο δεν λαμβάνουν υπ' όψη τους οι υπερασπιστές της προαναφερθείσας αποψης είναι η κατάσταση στην οποία βρισκόνταν πρίν από δύο έτη (και συνεχίζουν να βρίσκονται) όλοι οι ποιοτικοί οικονομικοί και κοινωνικοί δείκτες που προσδιορίζουν τις αναπτυξιακές δυνατότητες μιας χώρας: η ευκολία δημιουργίας και λειτουργίας επιχειρήσεων, το επίπεδο των θεσμών, η ισχύς των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων, η προστασία των επενδυτών, η διαφθορά του δημόσιου τομέα, το επίπεδο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, η ασφάλεια των πολιτών, η παραγωγή και η εφαρμογή καινοτομιών, το μάνατζμεντ, ο βαθμός οικονομικής ελευθερίας, η ικανότητα της χώρας να παράγει νέες ιδέες (όπως εκφράζεται από τα διπλώματα ευρασιτεχνίας) η ανταγωνιστικότητα, το επίπεδο των ξένων επενδύσεων, το κόστος της κρατικής γραφειοκρατίας κλπ.
Μπορεί οι αναλυτές να διαφωνούν σχετικά με την ιεράρχηση του ρόλου που παίζουν οι προαναφερθέντες παράγοντες στην οικονομική απογείωση όμως όλοι συμφωνούν ότι είναι σημαντικοί.
Πού λοιπόν βρισκόταν η Ελλάδα σε σχέση με όλους αυτούς τους δείκτες; Πιο σημαντικό: Πού βρισκόταν σε σχέση με τις άλλες χώρες της ευρωζώνης; Διότι προκειμένου να κατανοήσει κανείς τις αναπτυξιακές προοπτικές μιάς χώρας δεν αρκεί κανείς να εξετάσει τους διάφορους παράγοντες που επηρεάζουν την οικονομική ανάκαμψη αλλά να τους εξετάσει σε συγκριτικά πλαίσια. Λόγου χάρη το αν στην Ελλάδα το κόστος της κρατικής γραφειοκρατίας στις επιχειρήσεις είναι 5% αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα -αποκτά όμως εντελώς διαφορετική σημασία αν το συγκρίνει κανείς με το αντίστοιχο κόστος σε χώρες με τις οποίες ανταγωνίζεται η Ελλάδα.
Τα αποτελέσματα της ερευνας μου που περιέχονται στο πρόσφατως εκδοθέν βιβλίο μου («Μάυρη Βίβλος της Ελληνικής Οικονομίας» (εκδόσεις Οξύ)) δείχνουν ότι η κατάσταση ήταν κάτι παραπάνω από τραγική. Σε όλους σχεδόν τους προαναφερθέντες δείκτες η Ελλάδα καταλαμβάνει μία από τις χειρότερες θέσεις όχι απλά μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης αλλά και μεταξύ των χωρών της ΕΕ-27.
Αυτό που παρουσιάζει επίσης μεγάλο ενδιαφέρον είναι ότι οι επιδόσεις της Ελλάδας είναι χειρότερες ακόμα και σε σχέση με τα άλλα «γουρουνάκια» (Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία). Σε όλους τους προαναφερθέντες δείκτες η Ελλάδα καταλαμβάνει την τελευταία θέση μεταξύ των χωρών αυτών.
Στους μόνους δείκτες στους οποίους η Ελλάδα καταλάμβανε την πρώτη θέση μεταξύ των χωρών της ΕΕ-27 ήταν στην διαφθορά του δημόσιου τομέα, στις αμυντικές δαπάνες, στον αριθμό των πολιτών που υπηρετούσαν στις ένοπλες δυνάμεις (ως ποσοστό του πληθυσμού) και στον αριθμό των τρομοκρατικών επιθέσεων (από ιθαγενείς τρομοκρατικές ομάδες-2010).
Ούτως λοιπόν εχόντων των πραγμάτων είναι απίστευτα εξωπραγματικό να υποστηρίζει κανείς ότι η Ελλάδα είχε όταν ξεκινούσε η κρίση αναπτυξιακές δυνατότητες τις οποίες τάχα «στραγγάλισε» το Μνημόνιο. Αντίθετα, είναι τέτοια η απόσταση που χωρίζει την Ελλάδα όσον αφορά τους αναπττυξιακούς δείκτες από τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης ώστε το μόνο ερώτημα που έχει νόημα είναι όχι αν υπήρχε ελπίδα για ανάπτυξη, αλλά μάλλον πώς βρέθηκε να είναι η Ελλάδα όχι απλά μέλος της ΕΕ αλλα και της ΟΝΕ!
Δυστυχώς τόσο οι επικριτές οσο και οι υποστηρικτές του Μνημονίου επικεντρώνουν την επιχειρηματολογία τους σε καθαρά χρηματοοικονομικά μεγέθη (χρέος, PSI, ελλείμματα) και ποσοτικούς δείκτες χωρίς να λαμβάνουν υπ' οψη τους τους ποιοτικούς δείκτες που σε τελική ανάλυση προσδιορίζουν τις αναπτυξιακές προοπτικές της οικονομίας. Αν αντιθέτως επικεντρωθούμε στους ποιοτικούς παράγοντες εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αν δεν υπήρχε η φτηνή δανειοδότηση μέσω δανείων της Ελλάδας από την ΕΕ το βιοτικό επίπεδο στην Ελλάδα θα βρισκόταν κάπου στα επίπεδα μιάς χώρας της Μέσης Ανατολής (μη πετρελαιοπαραγωγικής). Επειδή δε η ουσιαστική βελτίωση αυτών των δεικτών -ιδιαίτερα σε χώρες «χαμηλής εμπιστοσύνης» όπως η Ελλάδα- παίρνει δεκαετίες πιστεύω ότι θα πρέπει να ξεχάσουμε κάθε σκέψη περί επανόδου στο πλαστό βιοτικό επίπεδο που μας προκάλεσε το LSD της ΟΝΕ.
Το μόνο στο οποίο πρέπει να στοχεύουμε και να ελπίζουμε είναι η μείωση του επιπέδου ανεργίας έστω και αν αυτή δεν θα μπορέσει να επιτευχθεί -λόγω τους καταστροφικού επιπέδου της παιδείας της χώρας- μέσω της δημιουργίας θέσεων εργασίας σε τομείς τεχνολογιών αιχμής αλλά μέσω είτε της ουσιαστικής απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας είτε μέσω της (δυστυχώς αναπόφευκτης μεσοπρόθεσμα) εξόδου από την ΟΝΕ και της δραματικής υποτίμησης του νέου εθνικού νομίσματος.","Στην Ελλάδα, όπως είδαμε σε προηγούμενο σημείωμα, η πρόσβαση των ασθενών σε πληροφορίες για τους πάροχους ιατρικής φροντίδας (γιατρούς-νοσοκομεία) είναι περίπου μηδαμινή και κατα συνέπεια οι επιλογές τους γίνονται στο «σκοτάδι».
Στο άλλο άκρο βρίσκονται οι ΗΠΑ, που είναι σήμερα η χώρα με το υψηλότερο επίπεδο στην πληροφόρηση των ασθενών. Καταλυτικό ρόλο εδώ έχει παίξει η ραγδαία ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια στις  ηλεκτρονικές πλατφόρμες πληροφόρησης, που παρέχουν στους πολίτες σημαντικές πληροφορίες για τους πάροχους ιατρικών υπηρεσιών.
Στον τομέα της υγείας, αυτή τη στιγμή υπάρχουν περίπου 60 ηλεκτρονικά sites πληροφόρησης και αξιολόγησης γιατρών και νοσοκομείων. Άλλα, όπως το ZonDoc ή το Vitals, ασχολούνται αποκλειστικά με τους παρόχους υγείας. Άλλα, όπως η περίφημη Angie`s List, δημοσιεύει πληροφορίες όχι μόνο για γιατρoύς αλλά για όλα τα επαγγέλματα - υδραυλικους, δικηγόρους, εστιάτορες κ.λπ.
Στα sites αυτά δημοσιεύονται αναλυτικά αφενός τα βιογραφικά του κάθε γιατρού μιας πόλης, αφετέρου επώνυμα  σχόλια από τους ασθενείς. Δίπλα στο όνομα και τη φωτογραφία κάθε γιατρού υπάρχουν τα αστεράκια που συνιστούν την τελική του αξιολόγηση - όπως ακριβώς συμβαίνει και και με τα sites που αξιολογούν ξενοδοχεία ή εστιατόρια. 
Oρισμένα από αυτά, όπως το ZonDoc, δημοσιεύουν πέρα από τα βιογραφικά απλώς τα σχόλια των ασθενών. Άλλα πάλι, όπως το Vitals, ζητούν από τους ασθενείς πέρα από τα γενικά σχόλια να βαθμολογήσουν τους γιατρούς σε συγκεκριμένους τομείς. Αυτοί είναι:
- Ευκολία ραντεβού
- Σωστή Διάγνωση
- Bedside Manners (γενική συμπεριφορά του γιατρού)
- Χρόνο που δαπανά ο γιατρός με τον ασθενή
- Ενδιαφέρον και μετά την επίσκεψη
- Ευγενικοί συνεργάτες
Φυσικά, τα σχόλια που δημοσιεύονται σε πολλές περιπτώσεις είναι αρνητικά για τον γιατρό. Ένας ασθενής π.χ. γράφει: «Ο γιατρός δεν έκανε απλά τη λάθος διάγνωση αλλά ήταν αγενής και δογματικός. Σας παρακαλώ ούτε να τον πλησιάσετε! Θα πρέπει να αποσυρθεί το ταχύτερο δυνατόν από το επαγγελμα!».
Πάντως, σε γενικές γραμμές, τα περισσότερα σχόλια που δημοσιεύονται είναι θετικά. Την τελική αξιολόγηση του κάθε γιατρού την κάνει το site στη βάση ενός αλγορίθμου που διαμορφώνεται είτε αποκλειστικά από τις κρίσεις των ασθενών είτε στη βάση τόσο των σχολίων των ασθενών όσο και των τυπικών προσόντων του γιατρού.
Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, αυτά τα sites όταν πρωτοεμφανίσθηκαν αντιμετωπίσθηκαν με ιδιαίτερη δυσπιστία από το ιατρικό κατεστημένο - και οι μηνύσεις και αγωγές εναντίον τους ήταν ένα συνηθισμένο φαινόμενο.
Μια άλλη προσπάθεια φίμωσης των ασθενών έπαιρνε την εξης μορφή: Ορισμένοι γιατροί ζητούσαν ως προυπόθεση για να δεχτουν κάποιον ως ασθενή, να υπογράψει ένα έγγραφο με το οποίο παραιτείτο του δικαιώματός του να δημοσιεύσει αξιολόγηση του γιατρού.
Όμως αυτές οι προσπάθεις φίμωσης των ασθενών δεν πήγαν πολύ μακριά, κυρίως επειδή το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης τυχαίνει ιδιαίτερα ισχυρής προστασίας στις ΗΠΑ. Έτσι, η πιθανότητα να κερδίσει ο γιατρός μια αγωγή εναντίον ενός ασθενή για αρνητικό δημοσίευμα είναι περίπου μηδαμινή, και θα έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα να μάθουν όλοι τα αρνητικά σχόλια που έκανε ο ασθενής.
Ανάλογη ήταν και η τύχη των συμβολαίων που υπέγραφαν οι ασθενείς, υποσχόμενοι ότι δεν θα γράψουν αρνητικά σχόλια. Το τμήμα πολιτικών δικαιωμάτων του υπουργείου Υγείας έκρινε ότι αυτά τα συμβόλαια ήταν άκυρα και δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να μπορέσει. για παράδειγμα, ένας γιατρός να ζητήσει την απόσυρση ενός αρνητικού σχολίου.
Παρόλες αυτές της δυσκολίες ο τροχός της ιστορίας δεν γυρνάει πίσω. Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά. Σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό οι γιατροί, τα νοσoκομεία και οι ασφαλιστικές εταιρείες έχουν αποδεχθεί τη νέα κατάσταση και συνεργάζονται. Μια έρευνα που έγινε πέρυσι έδειξε ότι το 85% των γιατρών της χώρας επισκέπτεται τακτικά το ZonDοc για να δει τις αξιολογήσεις του. Ορισμένοι πάροχοι  ιατρικών υπηρεσιών -όπως το Πανεπιστήμιο της Utah που έχει 4 κλινικές- έχουν φτιάξει τις δικές τους ηλεκτρονικές πλατφόρμες αξιολόγησης γα τα σχόλια των ασθενών. Έρευνες έδειξαν ότι η ικανοποίηση των ασθενών αυξήθηκε αισθητά από τη στιγμή που μπορούσαν να δημοσιεύουν τα σχόλιά τους.
Φυσικά, υπάρχουν και προβλήματα. Ένα τέτοιο προβλημα είναι ο δισταγμός των ασθενών να γράψουν αρνητικά σχόλια - με αποτέλεσμα να υπερτερούν οι θετικές αξιολογήσεις. Αυτό οφείλεται εν μέρει στον φόβο τους «να μην μπλέξουν». Επίσης όταν κάποιος ζει σε μια μικρή πόλη διστάζει να γράψει αρνητικά σχόλια για κάποιον τον οποίο πιθανότατα ανταμώνει συχνά σε κοινωνικές εκδηλώσεις.
Ένα άλλο πρόβλημα αφορά τις φαρμακευτικές εταιρείες που μπορούν να προωθούν μέσω των sites τους γιατρούς που προωθούν τα προϊόντα τους. Άλλο πρόβλημα είναι τα κατευθυνόμενα σχόλια- που γράφουν τάχα ασθενείς που θέλουν για πολλούς και διαφόρους λόγους είτε να πλήξουν είτε να εγκωμιάσουν έναν γιατρό ή ένα νοσοκομείο.
Όμως ανάλογα προβλήματα υπήρξαν στην αρχή και με άλλα sites, που παρέχουν άλλα προϊόντα και υπηρεσίες, τα οπoία με το πέρασμα του χρόνου ξεπεράσθηκαν. Διότι μακροπρόθεσμα τα sites τα οποία επιβιώνουν είναι αυτά τα οποία είναι αξιόπιστα. Σήμερα, oι πλατφόρμες ηλεκτρονικής πληροφόρησης για ιατρικές υπηρεσίες έχουν περάσει τον Ατλαντικό και αρχίζουν να εμφανίζονται όχι μόνο σε χώρες όπως η Αγγλία και η Ολλανδία αλλά και στην Ινδία και την Κίνα.",True
"Αυτό που κρίνεται την επόμενη Τετάρτη στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι τι θα πει ο Γιώργος Παπανδρέου σε ένα όργανο στο οποίο οι δελφίνοι παρίστανται μόνο δι` αντιπροσώπων. Ουδείς είναι μέλος του «ανώτατου καθοδηγητικού οργάνου» του κόμματος, πριν το Εθνικό Συμβούλιο. Κρίνεται αν το ΠΑΣΟΚ θα παραμείνει ένα τυπικό κόμμα δυτικού τύπου με καταστατικό και διαδικασίες, ή αν θα κατοχυρωθεί οριστικά ως οικογενειακό κόμμα. Προσωποπαγές και αρχηγικό. Αν θα είναι ο πολυσυλλεκτικός φορέας της Δημοκρατική Παράταξης ή θα γίνει απλώς το «κόμμα του Γιώργου». Και εμμέσως θα επιβεβαιωθεί αν το πολίτευμα της Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι Κληρονομική Δημοκρατία, απομακρυνόμενο και σε αυτό το θέμα από τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Σε ένα κανονικό κόμμα όλα θα είχαν λήξει εντός του Δεκεμβρίου. Δηλαδή εφόσον έληξε η θητεία του Γ. Παπανδρέου το Νοέμβριο θα είχαν προκηρυχθεί αμέσως οι εσωκομματικές εκλογές - με τον ίδιο εκ νέου υποψήφιου ή όχι -και   με καθαρούς ορούς αναμέτρησης, το  ΠΑΣΟΚ θα είχε ήδη πρόεδρο με εσωκομματική εντολή. Τον Παπανδρέου ή άλλον. Καθαρά πράγματα. Για να μπορεί ανεμπόδιστα να πολιτεύεται στις δύσκολες στιγμές που περνάει η χώρα - και εξαιτίας του.

Αντί  γι` αυτό βλέπουμε τον Γιώργο να υποδηλώνει ότι όλα υπόκεινται στη διακριτική του ευχέρεια. Το καταστατικό και οι αρχές λειτουργίας ενός σύγχρoνου κόμματος δεν τον δεσμεύουν. Όλα εξαρτώνται από την προσωπική του βούληση. Αν θέλει κάνει αυτό, αν δεν θέλει κάνει το άλλο. Μπορεί να αποφασίσει να μείνει, μπορεί και το αντίθετο. Μιλούν όλοι οι άλλοι εκτός από τον ίδιο. Επί δώδεκα ώρες στη συνεδρίαση της περασμένης Τρίτης, ουδείς του ζήτησε ευθέως να ανοίξει τα χαρτιά του «εδώ και τώρα». Και ουδείς είπε καθαρά ότι η πορεία ενός κόμματος ορίζεται από το καταστατικό του και τις συλλογικές αποφάσεις, όχι από τις διαθέσεις ενός μόνο προσώπου.

Τα πολιτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ έχουν αποδεχτεί τη λειτουργία του Παπανδρέου. Στην πράξη. Ότι είπαν πέντε κουβέντες παραπάνω σε μια συνεδρίαση ή ότι υπαινίχθησαν ότι πρέπει να φύγει ή «να κινήσει τις διαδικασίες» δεν αλλάζει τίποτε. Γιατί αν θα κινηθούν οι διαδικασίες δεν είναι προσωπική επιλογή κανενός. Ή προβλέπονται ή δεν προβλέπονται. Συνεπώς δεν ζητούν να λειτουργήσει το Κόμμα όπως προβλέπεται. Ζητούν να λειτουργήσει ο Παπανδρέου όπως θα ήθελαν.

Μόνο που ο Παπανδρέου δεν φαίνεται να θέλει αυτό που θέλουν. Ούτε δείχνει διατεθειμένος να δεχθεί ότι κυβερνητική θητεία του απέτυχε -το αντίθετο μάλιστα. Και φυσικά δεν δέχεται ότι τα λάθη θα καταλογιστούν αποκλειστικά στον ίδιο, όταν οι υπόλοιποι τον ακολουθούν χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία ως τώρα. Μπορεί το Καταστατικό του ΠΑΣΟΚ ορίζει ότι «ο πρόεδρος κινείται στα πλαίσια των αποφάσεων των οργάνων» - όχι το αντίθετο. Αλλά: ποιος το βράζει το καταστατικό.

Προφανώς ξέρει τι κάνει. Διακρίνει ότι όλοι τοποθετούν τον εαυτό τους σε κατώτερο επίπεδο απέναντί του. Λειτουργεί πάντα ως κυρίαρχος του παιχνιδιού. Και προφανώς είναι. Όσο τουλάχιστον δεν φαίνεται κανείς από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ικανός να σηκωθεί σε ένα όργανο του κόμματος και να ζητήσει το αυτονόητο: να ψηφίσουν. Αφού δεν συμφωνούν, ας πάρουν μια απόφαση δημοκρατικά. Αν δεν το κάνουν όσο είναι καιρός τότε το ΠΑΣΟΚ που ξέραμε απλώς θα υποκύψει στα τραύματά  του.","Μετά το άρθρο μου για τη σχετικότητα ήθελα να γράψω λίγες λέξεις και για την άλλη μεγάλη επιστημονική επανάσταση του εικοστού αιώνα που επηρέασε τον πλανήτη όσο καμία άλλη. Αναφέρομαι στην κβαντική φυσική χάρη στην οποία έχουμε σήμερα την τεχνολογία που θεωρούμε δεδομένη, όπως τους υπολογιστές και τα λέιζερ. Ο λόγος είναι ο ίδιος: αυτές τις σημαντικές επαναστάσεις δεν τις διδάχθηκε ο κόσμος στα σχολεία όπως θα έπρεπε, όμως είναι πασίγνωστες και έτσι αρκετοί θα ήθελαν να πάρουν μια ιδέα του τι σημαίνουν οι όροι. Η κβαντική φυσική λοιπόν ήρθε για να συμπληρώσει την κλασική φυσική που είχαμε έως τότε. Η κλασική φυσική έχει να κάνει με τα μεγάλα αντικείμενα και τα καθημερινά όπως την κούπα του καφέ που κρατάς αλλά και τους πλανήτες, δηλαδή όλα αυτά που τα διέπουν οι νόμοι του Νεύτωνα και η βαρύτητα. Αν ξέρεις τις μάζες και τις ταχύτητές τους μπορείς να ξέρεις πού θα βρίσκονται μετά. Από την άλλη, η κβαντική φυσική έχει να κάνει με τον μικρόκοσμο όπως άτομα, ηλεκτρόνια, φωτόνια κτλ τα οποία συμπεριφέρονται εντελώς διαφορετικά. Τόσο διαφορετικά που νομπελίστες και η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα ακόμα αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να έχουμε τέτοιες παράξενες συμπεριφορές. Σωματίδια συμπεριφέρονται ταυτόχρονα και ως κύματα. Δεν μπορούμε να ορίσουμε με βεβαιότητα τις ταχύτητες και τις θέσεις τους ταυτόχρονα (αρχή της αβεβαιότητας). Έχουν συγκεκριμένες ενέργειες και μεταπηδούν από μια ενεργειακή κατάσταση σε μια άλλη χωρίς ενδιάμεση συνέχεια. Παρ' όλο που δεν ξέρουμε το γιατί, ξέρουμε το τι συμβαίνει και έτσι χτίσαμε τις τεχνολογίες που προανέφερα. Όπως έχουν πει και μεγάλοι φυσικοί, όποιος δηλώσει ότι ξέρει το γιατί τότε σίγουρα δεν έχει καταλάβει τι σημαίνει κβαντική φυσική.
Είχα σκοπό με το μικρό κείμενό μου να δώσω μόνο μια μικρή γεύση στον αναγνώστη που δεν είχε καμία απολύτως ιδέα του τι σημαίνει ο όρος «κβαντική». Όμως το μήνυμα μιας φίλης χθες μου άλλαξε το πλάνο και έτσι θέλω να θίξω ένα ακόμα ζήτημα που έχει να κάνει με την κατάχρηση όρων, ιδιαίτερα της λέξης «κβαντική». Η φίλη μου υποφέρει από πονοκεφάλους και εφόσον κανένας δρόμος ως τώρα δεν την οδήγησε στην ανακούφιση είπε να δοκιμάσει και ό,τι άλλο της προτείνουν. Μου δίνει λοιπόν την ηλεκτρονική διεύθυνση ενός κέντρου που της πρότειναν και ζητά τη γνώμη μου. Έχω δει αρκετούς ιστοχώρους κατά καιρούς μέσω των οποίων διάφοροι «θεραπευτές» επικαλούνται την επιστήμη του Άινσταϊν, του Τέσλα και άλλων γνωστών φυσικών αλλά και λέξεις όπως κβαντική, DNA, κύτταρο, νευροδιαβιβαστές, τμήματα εγκεφάλου κτλ. Δεν προσφέρουν όλοι τις ίδιες υπηρεσίες αλλά η τακτική τους είναι ίδια.
Γράφεις μερικά κατεβατά για γνωστές επιστημονικές αρχές και μετά αφού έχεις πείσει τον υποψήφιο ότι η μέθοδός σου βασίζεται σε έγκυρη και έγκριτη επιστήμη και διάσημους επιστήμονες τότε τα ανακατεύεις όλα αυτά με αοριστίες περί ανώτερης συνειδητότητας, προσευχών, θαυματουργών αγγιγμάτων, καταγραφής μνήμης, συντονισμού κυττάρων, επισκευής γενετικού υλικού και ένα σωρό άλλα αυθαίρετα. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι επίσης «θαυματουργό» εφόσον σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους θεραπεύεται μια μεγάλη λίστα παθήσεων και καταστάσεων. Αυτό φυσικά καθιστά το όλο θέμα εκτός από γραφικό και επικίνδυνο καθώς υπάρχει η πιθανότητα να αποτρέπονται οι αφελείς από το να πάνε έγκαιρα σε ειδικούς πραγματικούς γιατρούς για το πρόβλημά τους. Μέχρι και πολέμους ισχυρίζονται ότι μπορούν να σταματήσουν με τη συλλογική δύναμη των «κβαντικών θεραπευτών». Προς τιμήν της η υπεύθυνη του ιστοχώρου που μου υπέδειξε η φίλη μετά τα κατεβατά για τη σοβαρή επιστήμη πάνω στην οποία βασίζεται η μέθοδός της γράφει κάπου «ούτε η μέθοδος ούτε ο τεχνικός μας που χειρίζεται το μηχάνημα μπορεί να θεραπεύσει κάτι αν δεν σε δει γιατρός». 
Κάτι αντίστοιχο θα ήταν να σας αραδιάσω κείμενα για αστρονομία και πυρηνική φυσική συνοδευόμενα από μεγάλα ονόματα επιστημόνων αυτών των πεδίων εξηγώντας σας πώς χημικά στοιχεία που απαρτίζουν το σώμα μας έχουν φτιαχτεί μέσω πυρηνικών αντιδράσεων σε αστέρια. Μετά αφού τελειώσω με τη σοβαρή επιστήμη να κάνω τον θεραπευτή κοτσάροντας τη λέξη «αστρικός» ή «πυρηνικός» δίπλα από τον τίτλο μου ή το όνομα της μεθόδου μου μιας και ό,τι και να σας δώσω αποτελείται από στοιχεία που όντως φτιάχτηκαν μέσω πυρηνικών αντιδράσεων. Έτσι εύκολα χρησιμοποιείται και ο όρος «κβαντική» από ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση και χρησιμοποιούν τον όρο αυθαίρετα και καταχρηστικά μόνο και μόνο επειδή κάθε σωματιδίο και αντίδραση ορίζεται με όρους κβαντομηχανικής.  
Η σύντομη συμβουλή που δίνω σε όποιον και όποια ενδιαφέρεται για τη γνώμη μου είναι όπου ακούτε τη λέξη «κβαντική» από δήθεν θεραπευτές πάσης φύσεων να τους αποφεύγετε καθώς πρόκειται για αυθαιρεσίες ανακατεμένες για κάλυψη με όρους και περιγραφές επιστήμης. Εκτός και αν όλοι αυτοί επικαλούνται την κβαντική φυσική επειδή επίσης πηδάνε από το έγκριτο στο αυθαίρετο χωρίς ενδιάμεση συνέχεια και όσα ισχυρίζονται τα διέπει η αβεβαιότητα.",False
"Στη ζωή, οι μικροί φόβοι είναι χρήσιμοι. Μας βοηθάνε να μη σκεφτόμαστε τους μεγάλους. Και στην πολιτική, οι μικρές αλήθειες βοηθάνε στο να ξεχνιέται η ουσία. Γενόσημη πραγματικότητα. Παλιά, ένα μήνα πριν τις εκλογές έφτιαχναν τις λακκούβες στους δρόμους κι έστηναν πρόχειρες κατασκευές, τις οποίες βάφτιζαν δημόσια έργα. Μπότοξ στις ρυτίδες της ασφάλτου, λίφτινγκ στην εικόνα της κρατικής λειτουργίας. Τώρα, η αστυνομία με ηλεκτρικές σκούπες επιχειρεί να βάλει τάξη στη λαθρομετανάστευση και γεμίζει τις λακκούβες με ληγμένες άδειες παραμονής, δικαιώνοντας τα κόμματα που επένδυσαν πολιτικά στη ξενοφοβία. Στη λακκούβα έπεσε και ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Η δικαιοσύνη οφείλει να αποδείξει ότι λειτουργεί, ειδικά την ημέρα εξαγγελίας των εκλογών. Άλλωστε, το ίδιο δεν έκανε την περίοδο των αγανακτισμένων, όταν αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο των στημένων παιχνιδιών στο ποδόσφαιρο; Κακά τα ψέματα, ο δρόμος για τις κάλπες είναι σπαρμένος με χιλιάδες μπαλώματα.

Στις ελληνικές εκλογές, τα εθνικά οράματα κερδίζουν την αυτοδυναμία. Μόνο, που αυτή τη φορά από την εκλογική ατζέντα λείπει η μεγάλη ιδέα. Ο Λουκάς Παπαδήμος, στο χθεσινό του διάγγελμα, ήταν πιστός στο ρόλο του διεκπεραιωτή. Δεν απέφυγε να μιλήσει για τα πεπραγμένα της πεντάμηνης, γιαλαντζί κυβέρνησής του και τόνισε ότι το μείζον θέμα των επικείμενων εκλογών είναι ποιο κόμμα θα αναλάβει την προσπάθεια για την ανασυγκρότηση της οικονομίας. Τι άλλο να περιμένεις από έναν τραπεζίτη. Λόγος στρωτός, άνευρος, καταδικασμένος στο χασμουρητό. Από το αυτονόητο απουσιάζει η έμπνευση. Και απουσία έμπνευσης σημαίνει έλλειψη ιδεολογικού και πολιτικού λόγου. Κοινώς, τα εθνικά όνειρα έχουν εξαφανιστεί. Όπως και τα φωσφοριζέ συνθήματα, με φόντο τη γαλανόλευκη.

Το 1996 ο Κώστας Σημίτης έψησε μια ολόκληρη κοινωνία ότι ο εκσυγχρονισμός ήταν μονόδρομος. Η «Αλλαγή» του Αντρέα χρειαζόταν επειγόντως αναβάθμιση. Η Ψαροκώσταινα ήταν υποχρεωμένη να αποκτήσει ευρωπαϊκό προφίλ και νόμισμα. Διείσδυσε ιδεολογικά στα πανεπιστήμια, κυρίως στις σχολές ανθρωπιστικών σπουδών, προσέλκυσε προσωπικότητες του πολιτισμού, εξασφάλισε τη στήριξη των Μ.Μ.Ε, όρισε επίσημο χορηγό του επαγγελματικού ποδοσφαίρου τον Ολυμπιακό και ίδρυσε τα κέντρα εξυπηρέτησης πολιτών για να κυνηγήσει το φάντασμα της γραφειοκρατίας. Όταν ολοκληρώθηκε ο εκσυγχρονισμός της ελληνικής κοινωνίας, με την επέκταση των στάσεων του μετρό και την έλευση των δωρεάν εφημερίδων, ήταν η σειρά του κράτους να εκσυγχρονιστεί.

Τότε, το 2004 εμφανίστηκε ο Κώστας Καραμανλής να διαβάζει τα ιδιόχειρα σκονάκια του καθηγητή Αντώνη Μακρυδημήτρη. Η επανίδρυση του κράτους προβλήθηκε ως εθνική προτεραιότητα, την οποία συμμερίστηκαν περίπου 3.400.000 ψηφοφόροι. Η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος μας ξεγέλασε ότι όλα τα όνειρα είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες μας τόνωσαν την εθνική υπερηφάνεια. Με την αυτοπεποίθηση στα μπούνια, και παρά το ηχηρό σκάνδαλο των ομολόγων και τις καταστροφικές πυρκαγιές, η επανίδρυση άντεξε ως το 2009. Ε ναι, το κράτος είχε επανιδρυθεί τόσο πολύ που είχε πάρει αποστάσεις από τους υπηκόους του. Εξού και το προεκλογικό σύνθημα του ΠΑ.ΣΟ.Κ, «πρώτα ο πολίτης». Στενές επαφές τρίτου τύπου.

Τρία χρόνια μετά, οι ερχόμενες εκλογές δεν προσφέρουν εύφορο έδαφος για συνθηματολογία. Ούτε φυσικά για κοινούς, εθνικούς στόχους. Αντιθέτως, τα συρρικνωμένα κτήματα καλλιέργειας εθνικών οραμάτων έδωσαν στη θέση τους στα χωράφια της αγανάκτησης. Βιολογικής παρακαλώ. Δεκάδες κόμματα διαμαρτυρίας φύτρωσαν πρόωρα, τα οποία παρέσυραν και εν τέλει εγκλώβισαν την πολιτική συζήτηση στο δίπολο μνημονιακοί- αντιμνημονιακοί. Φρεσκαδούρα πουθενά. Είναι η πρώτη φορά μετά το 1974, που το εθνικό όραμα, δεν θα χρησιμοποιηθεί ως προεκλογικό σλόγκαν, αλλά θα προκύψει ως αναγκαιότητα βάσει των εκλογικών αποτελεσμάτων.

Τα χαμένα σλόγκαν της πολιτικής, είναι σαν τα παγωτά που τρώγαμε μικροί. Είχαν τόσο ωραία γεύση, που επειδή καθυστερούσαμε να τα φάμε για να μην τελειώσουν γρήγορα, έλιωναν στο χέρι μας. Τώρα, όσο κι αν ψάχνω, δεν τα βρίσκω πουθενά. Κι αυτό με φοβίζει.","Μέρες που είναι όλοι κάνουμε την ανασκόπησή μας και φιλοσοφούμε. Πώς περνούν τα χρόνια... πόσα μας έμειναν... πού πάμε και μέχρι πού θα φτάσουμε; Λοιπόν, να μην κοροϊδευόμαστε, το μεγαλύτερο άγχος της ανθρωπότητας ήταν και είναι ο αναπόφευκτος θάνατος που μας περιμένει όλους. Τα ολοένα και περισσότερα σβησμένα κεριά του Καβάφη. Το ψάξιμο για το ελιξίριο της ζωής είναι κοινό θέμα σε πολλούς μύθους αλλά και στις πραγματικές μας επιστημονικές προσπάθειες (με τέτοια ζήτηση είναι αναμενόμενο να έχουμε θρησκείες που προσφέρουν εναλλακτική αθανασία σε ένα μεταφυσικό επίπεδο). Το συναρπαστικό είναι ότι έχουμε κάνει μεγάλα βήματα και τα επόμενα προβλέπονται να είναι ακόμα μεγαλύτερα. Σήμερα το προσδόκιμο ζωής είναι πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με μόνο δύο αιώνες πριν και αναπτύσσουμε συνεχώς νέες τεχνικές και εργαλεία για να πολεμήσουμε αρρώστιες και φυσικά προβλήματα.
Μελέτες για την επιβράδυνση της γήρανσης των κυττάρων, θεραπείες με βλαστοκύτταρα, εξελίξεις στη γενετική μηχανική, νανοτεχνολογία για εστιασμένες μικροεπισκευές, ανάπτυξη οργάνων και κατά βούληση μεταμοσχεύσεις... όλα αυτά και άλλα έχουν προστεθεί ή θα προστεθούν σύντομα στη φαρέτρα του ανθρώπου που μάχεται άνισα με τον χρόνο. Και μην ξεχνάμε την ανάπτυξη βιο-μηχανικών οργάνων και ""εξαρτημάτων"" που θα προσφέρουν ό,τι χρειαστούμε, όπως αποκατάσταση όρασης. Αν σας ακούγεται η χρήση τεχνολογίας ως αφύσικη σκεφτείτε ότι ήδη το κάνουμε κάθε φορά που κάποιος παραμένει στη ζωή με έναν βηματοδότη ή ένα μηχάνημα αιμοκάθαρσης και κάθε φορά που κάποιος ζει καλύτερα με ένα προσθετικό μέλος ή ένα μικροακουστικό. Δεν ξέρω αν όλα αυτά θα φέρουν την αθανασία αλλά θα επιμηκύνουν και θα βελτιώσουν -ακόμα περισσότερο- την ποιότητα ζωής πολλών. Σίγουρα εγείρονται πολλά φιλοσοφικά ερωτήματα περί αθανασίας αλλά ας τα αφήσουμε για άλλο άρθρο αυτά και ας μείνουμε στο πώς προς το παρόν.
Αφού λοιπόν βλέπουμε ότι η επιστήμη και η τεχνολογία προσθέτουν όπλα σε αυτή τη μάχη με τον θάνατο, ταυτόχρονα πιστεύω ότι η ανάπτυξη της τεχνολογίας ίσως σημάνει και το τέλος της ανθρωπότητας - όπως τη γνωρίζουμε. Διότι εάν και όταν η νοημοσύνη των μηχανημάτων που κατασκευάζουμε φτάσει στο οριακό εκείνο σημείο που δεν μας χρειάζεται και μπορεί να αυτοαναπτυχθεί και μάλιστα σε ασύλληπτες για τα δικά μας δεδομένα ταχύτητες, τότε ποιος μας εγγυάται ότι η νέα πραγματικότητα και κόσμος θα έχουν χώρο για εμάς; Η ζωή ξεκίνησε από απλές χημικές ενώσεις, πέρασε από το κυτταρικό επίπεδο σε απλές μορφές ζωής και στο τέλος φτάσαμε στη δημιουργικότητα του ανθρώπου. Μια αντίστοιχη μη οργανική πορεία μπορεί να δει κάποιος για τις μηχανές... από απλά στοιχεία σε κυκλώματα και από απλές μηχανές και υπολογιστές σε κάτι τόσο περίπλοκο και έξυπνο που είναι ανεξάρτητο. Η έκρηξη αυτή ίσως δεν είναι μακριά και πολλοί πιστεύουν ότι θα συμβεί στις επόμενες δεκαετίες. Ίσως το καλύτερο σενάριο για εμάς σε μια τέτοια εξέλιξη θα είναι απλά η συμβίωση που σημαίνει τη μεταφορά του ""είναι"" μας, δηλαδή του εγκεφάλου μας, σε μηχανήματα όπως ακριβώς μεταφέρεις αρχεία σήμερα. Η χαρτογράφηση του εγκεφάλου που είναι απαραίτητη για κάτι τέτοιο ξεκίνησε αλλά θέλει πολλή δουλειά ακόμα και θα χρειαστεί να βασιστούμε στα ολοένα και πιο αναπτυγμένα μηχανήματα. Έχουμε δηλαδή μια σχέση ανταγωνισμού και αλληλεξάρτησης με την τεχνολογία η οποία θα αποτελέσει τον δρόμο για το πολυπόθητο ελιξίριο ή τον αφανισμό. Και πάλι τα φιλοσοφικά ερωτήματα πολλά αλλά αυτό που βρίσκω το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ένα μεταφυσικό επίπεδο ύπαρξης μάλλον μέσω της επιστήμης θα το φτάσουμε όταν η πληροφορία θα είναι σημαντικότερη της ύλης μας.
Η αθανασία φαίνεται δυνατή αλλά για να την πετύχουμε ίσως χρειαστεί να φτιάξουμε μια νέα ανθρωπότητα.
*Στο βιβλίο μου The Science of Dreams: Theories and Interpretations of a Parallel Reality, ISBN: 978 - 960 - 92734 - 1 - 1, www.the-nightlab.com, συζητώ τη σημασία της χαρτογράφησης του εγκεφάλου, το μεγάλο ξύπνημα και τη σχέση ψυχολογίας και βιοχημείας δίνοντας τον νέο όρο Ψυχημειολογία (Psychimology).",False
"Ο πρωθυπουργός, πολύ σωστά, μετέβη στην Φραγκφούρτη για συνομιλίες με τον μοναδικό Ευρωπαίο ο οποίος γνωρίζει το βάθος της Κρίσης της Ευρωζώνης και έχει και την εξουσία να κάνει κάτι για αυτό: τον Πρόεδρο της ΕΚΤ κ. Mario Draghi. Το κακό με τον κ. Draghi είναι ότι πιστεύει πως, για να λυθούν τα χέρια του να διασώσει την Ιταλία και την Ισπανία, δεσμεύεται να μην ασχολείται με την Ελλάδα. Η γερμανική πλευρά του έχει μηνύσει ότι το «ελληνικό πρόβλημα» το χειρίζεται εκείνη, σε αγαστή συνεργασία με την τρόικα, και πως το τι θα γίνει με την Ελλάδα θα αποφασιστεί κάποια άλλη στιγμή - μετά το κλείσιμο των διαβουλεύσεων εντός της γερμανικής ηγεσίας και των διαπραγματεύσεων με Ρώμη και Μαδρίτη. Από αυτή την σκοπιά, είναι φανερό ότι ο Πρόεδρος της ΕΚΤ δεν έχει να προσφέρει πολλά στον κ. Σαμαρά. Οπότε το ερώτημα τίθεται: Τι θα του ζητήσει, ή προτείνει, ο έλληνας πρωθυπουργός;
Διαβάζω ότι ο κ. Σαμαράς θα διερευνήσει τα εξής αιτήματα:
1. «το ενδεχόμενο να διακρατήσει η ΕΚΤ έως το 2020 τα ελληνικά ομόλογα που έχει στην κατοχή της»
2. το πώς μπορεί «να ωφεληθεί η Ελλάδα» από το πρόγραμμα αγοράς ομολογών υπό όρους, που μόλις ανακοίνωσε ο Πρόεδρος της ΕΚΤ
3. «το να δεχθεί η ΕΚΤ να αποπληρωθεί για τα ελληνικά ομόλογα στην τιμή κτήσης τους και όχι στην ονομαστική τους αξία, να παραιτηθεί δηλαδή η ΕΚΤ από τα κέρδη της»
4. «το ενδεχόμενο το πακέτο των 25 δισ. ευρώ από τα 50 δισ. για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών... να εξαιρεθεί από το χρέος»
Από αυτά τα τέσσερα αιτήματα, θα πρότεινα στον κ. Σαμαρά να ξεχάσει παντελώς το πρώτο, να αφήσει το τέταρτο για άλλο φόρουμ, να κρατήσει το δεύτερο ως ένα απλό ερώτημα που στόχο έχει να κάνει τον κ. Draghi να νιώσει δυσάρεστα, και να ρίξει όλο το βάρος του στην ενίσχυση του τρίτου αιτήματος. Ας τα πάρουμε ένα-ένα.
Αίτημα 1: Δεν γνωρίζω ποιος φωστήρας σκέφτηκε την ιδέα «διακράτησης» από την ΕΚΤ των ελληνικών ομολόγων που έχει στην κατοχή της. Κάτι τέτοιο δεν έχει ειρμό και λογική. Με τα λογιστικά συστήματα που χρησιμοποιεί η ΕΚΤ, μια τέτοια διακράτηση ισοδυναμεί με κούρεμα. Αν όμως είναι να γίνει κούρεμα των ελληνικών ομολόγων που έχει η ΕΚΤ, και τα οποία επέμεινε να μην κουρευτούν μαζί με των ιδιωτών (στο πλαίσιο του PSI), τότε ας γίνει. Οπότε πάμε στο σημείο 3, βλ. πιο κάτω, το οποίο αναφέρεται στο πόσα χρήματα θα πρέπει να λάβει η ΕΚΤ την ώρα της λήξης των ομολόγων μας που αγόρασε πριν δύο χρόνια
Αίτημα 2: Η απάντηση που θα λάβει ο κ. Σαμαράς στο εν λόγω αίτημα θα είναι: Δεν μπορεί να ωφεληθεί η Ελλάδα από το νέο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων επειδή αυτό το πρόγραμμα σχεδιάστηκε ώστε να μην ωφεληθεί η Ελλάδα από αυτό. Σχεδιάστηκε για χώρες επισήμως εκτός Μνημονίων με το ένα πόδι όμως στον τάφο: δηλαδή, την Ιταλία και την Ισπανία. Αυτό είναι καλό ο κ. Σαμαράς να το αναφέρει στον κ. Draghi, μόνο και μόνο ως υπενθύμιση των δύο μέτρων και δύο σταθμών. Όμως θα ήταν λάθος να ζητήσει οφέλη για την Ελλάδα από αυτό το πρόγραμμα καθώς η όλη του δομή δεν μας αφορά. Στόχος της κυβέρνησης πρέπει να είναι τα οφέλη από το αίτημα 3, βλ. αμέσως πιο κάτω:
Αίτημα 3: Εδώ και μήνες σας κουράζω λέγοντας ότι είναι σκάνδαλο το γεγονός (α) ότι η ΕΚΤ βγάζει «κέρδη» από το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο απαιτώντας την αποπληρωμή της ονομαστικής αξίας των ομολόγων μας, δεδομένου ότι τα αγόρασε κοψοτιμής, και (β) ότι η ελληνική κυβέρνηση δέχεται να αποπληρώνει στην ΕΚΤ αυτά τα ποσά χωρίς να χρησιμοποιεί αυτό το διαπραγματευτικό χαρτί στο πλαίσιο μιας γενικότερης διαπραγμάτευσης με την ΕΕ για την δανειακή μας συμφωνία. Θεωρούσα μάλιστα την αποπληρωμή της 20ης Αυγούστου ως την τελευταία μας ευκαιρία. Εξακολουθώ να το πιστεύω αυτό. Αργά λοιπόν θυμήθηκε ο κ. Σαμαράς να καταθέσει στην ΕΚΤ ένσταση για τα «κέρδη» που απαιτεί να βγάζει από το ελληνικό δημόσιο. Σημαίνει ότι δεν πρέπει να απαιτήσει την επιστροφή αυτών των κερδών, έστω και αργά; (1)  Όχι βέβαια. Απλά, σημαίνει ότι τώρα ήρθε η στιγμή ο κ. πρωθυπουργός να ζητήσει περισσότερα. Τι δηλαδή; Να απαιτήσει το 47% των ποσών που έχει ήδη δώσει στην ΕΚΤ και, παράλληλα, να ανακοινώσει, μονομερώς, πως από εδώ και εμπρός το ελληνικό δημόσιο, στην βάση της ισονομίας εντός της ΕΕ, θα καταβάλει στην ΕΚΤ μόνο το 53% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων που λήγουν. Γιατί και με ποιο σκεπτικό; Έως τώρα, η ΕΚΤ ισχυριζόταν ότι τα ομόλογα που έχει στην κατοχή της δεν πρέπει ποτέ να κουρεύονται γιατί αυτό αποτελεί παραβίαση της αρχής της μη διάσωσης των χωρών-μελών (το no bailout clause). Όμως τώρα, ο Πρόεδρος της ΕΚΤ ανακοίνωσε ότι αυτό ήταν λάθος καθώς αυτή η πολιτική εξεδίωξε τους ιδιώτες από τις αγορές ομολόγων της Περιφέρειας. Ανακοίνωσε μάλιστα ότι, για αυτόν τον λόγο, από εδώ και εμπρός η ΕΚΤ δεν θα απαιτεί την εξαίρεση των ομολόγων της από το οποιοδήποτε κούρεμα -εφόσον βέβαια η εν λόγω χώρα υπόκειται στις διαδικασίες ελέγχου της τρόικα. Με απλά λόγια, ο ίδιος ο κ. Draghi έχει αιτιολογήσει πλήρως γιατί η εξαίρεση των ομολόγων της ΕΚΤ από ένα κούρεμα είναι καταστροφική για την Ευρωζώνη. Το μόνο που έχει να κάνει ο έλληνας πρωθυπουργός είναι πει ότι αυτό, για λόγους ισονομίας, πρέπει να ισχύσει και για την Ελλάδα και μάλιστα αναδρομικά - εξασφαλίζοντας ένα κούρεμα 47% για τα ομόλογα που αγόρασε η ΕΚΤ την περίοδο 2010/11. Θα του συνιστούσα μάλιστα να εκκινήσει και νομική διαδικασία εντός των οργάνων της ΕΕ ώστε να ισχυροποιήσει την θέση του. Μια επιτυχία σε αυτό το πεδίο θα απέδιδε στο ελληνικό δημόσιο ένα σημαντικό ποσό τουλάχιστον 20 δις ευρώ. Ένα ποσόν που, αν και δεν θα απέτρεπε τα δεινά που έρχονται, θα έδινε πολλές ανάσες στην κυβέρνηση.
Αίτημα 4: Πρόκειται για ένα αίτημα το οποίο υποστηρίζω εδώ και διόμιση χρόνια. Ένα αίτημα που ο κ. Σαμαράς και ο υπουργός οικονομικών της χώρας έπρεπε να είχαν βροντοφωνάξει στην Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου - τότε που το επέβαλε ο κ. Monti στην Γερμανία. Δυστυχώς τότε ο κ. Σαμαράς ήταν απών και ο υπουργός οικονομικών δεν είχε ακόμα ορκιστεί (με τον κ. Ζανιά, που εκτελούσε χρέη υπηρεσιακού υπουργού, να παραμένει βουβός). Κάλιο αργά παρά ποτέ. Να τεθεί έστω και τώρα. Όχι όμως στον κ. Draghi, ο οποίος είναι καθόλα αναρμόδιος για το συγκεκριμένο ζήτημα. Να τεθεί στην Σύνοδο Κορυφής, όπου δεν ετέθη τον Ιούνιο.
Περίληψη
Άριστα πράττει ο κ. Σαμαράς που πηγαίνει στην Φραγκφούρτη για συνομιλίες με τον Πρόεδρο της ΕΚΤ. Ας μιλήσουν εφ` όλης της ύλης. Όμως το θέμα ουσίας για το οποίο πρέπει να διαπραγματευτεί ο κ. Σαμαράς είναι ένα και μοναδικό: να αποδεχθεί η ΕΚΤ, και μάλιστα αναδρομικά, την εφαρμογή στην περίπτωση και της Ελλάδας του νέου δόγματος της ΕΚΤ (που ανακοινώθηκε από τα χείλη του Προέδρου της) περί μη εξαίρεσης των ομολόγων που αγοράζει από συμπεφωνημένα κουρέματα. Κι αν ο κ. Draghi δεν μπορεί να το αποδεχθεί, δεσμευόμενος από το Βερολίνο, τότε να ανακοινώσει ο έλληνας πρωθυπουργός προσφυγή στα ευρωπαϊκά δικαστήρια με το ερώτημα της ισονομίας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θεωρώ ότι, τουλάχιστον από νομικής πλευράς, η Ελλάδα έχει ισχυρότατα επιχειρήματα - κάτι που ο κ. Draghi θα λάβει υπ` όψη του, εφόσον βέβαια του τεθεί από την ελληνική κυβέρνηση. Ακόμα και στην ύστατη ώρα, έχει αξία η χρήση των ευρωπαϊκών θεσμών ώστε να αρχίσει επιτέλους να διαπραγματεύεται η ελληνική κυβέρνηση, αντί να επαφίεται στην «γενναιοδωρία των ξένων».

1. Κάποιοι σχολιαστές συνηθίζουν να αναφέρουν, λανθασμένα, ότι αυτά τα κέρδη επιστρέφονται στην Ελλάδα μέσω των Κεντρικών Τραπεζών που αποτελούν το ευρύτερο σύστημα των ευρωπαϊκών κεντρικών τραπεζών. Αυτό είναι αναληθές. Κέρδη από συναλλαγές της ΕΚΤ πράγματι μοιράζονται έτσι. Όχι όμως τα υπερκέρδη της ΕΚΤ από το πρόγραμμα αγοράς των ελληνικών, ιρλανδικών και πορτογαλικών ομολόγων της περιόδου 2010/11. Ας σταματήσει παρακαλώ αυτή η παραπληροφόρηση.","
	Γεια σας Κύριε Βάλτη,

	Πρώτα απ'όλα, θα ήθελα να υπογράψω ως Μέλισσα, όχι copy paste από την Παρθένο των 18 καρατίων του Πίτιγκρίλι - το οποίο διαβάζω ως καλοκαιρινό ανάγνωσμα στις παραλίες, αλλά κρύβω το εξώφυλλο γιατί θα με περάσουν για ζουρλή - αλλά από έμπνευση του αείμνηστου Μπίγαλη.
	Λοιπόν, σαν την μέλισσα, πάω από λουλουδάκι σε λουλουδάκι. Πολύ ραντεβού, λίγα φιλιά και ακόμα λιγότερο σεξ. Διότι, οι δύο τελευταίοι γκόμενοι που δεν τους έδωσα μόνο φιλί- κοινή τακτική μου το σκέτο φιλί - δεν τους σηκωνόταν. Κι όμως ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΗΚΩΝΟΤΑΝ. Που για να βγαίνω πολλά ραντεβού, σημαίνει πως είμαι μια αξιόλογη μέλισσα.
	Τελοσπάντων, ο στόχος μου είναι, μιας και είμαι αρκετά φιλήδονη - εκτός από γκαντέμω, να βρω κάποιον γκόμενο με τον οποίο να βγάλουμε τα μάτια μας, διότι είμαι 26 και θέλω να ζήσω επιτέλους το σεξ, βαρέθηκα για πράγματα μικρά να μου μιλάνε - που λεν κ οι πυξ λουξ.
	Ναι, θα μου πεις το γνωστό. Το δοκίμασα. Βρήκα έναν παίδαρο, βογκήξαμε δυο φορές και τον παράτησα μετά γιατί χωρίς συναίσθημα και παραμύθι, το νοιώθω σαν βιασμό.
	Πες μου λοιπόν. Θέλω να συμβεί στη ζωή μου το αντίστροφο: πολύ σεξ, λίγα ραντεβού. Εεεε?

	Ευχαριστώ

	Μέλισσα

	
	Προς Φιλήδονη γκαντεμωμέλισσα

	Άντε, και τον βρήκες. Και είσαι 26 και αξιόλογη. Και φιλιέστε ωραία. Και το προχωράς. Και την έχει μεγάλη. Και του σηκώνεται. Και βγάζετε τα μάτια σας. Και ερωτεύεσαι. Και βγάζετε τα μάτια σας. Και ερωτεύεσαι. Και βγάζετε τα μάτια σας.
	Και μια μέρα δεν του σηκώνεται. Και δεν φιλιέστε ωραία. Και δεν τον ερωτεύεσαι. Και ξανά μανά ραντεβού.
	Άμα δε βαριέσαι, γιατί όχι;
	
	Προς Βικτόρια + Κύων

	Με συγκίνησες βαθιά με την ιστορία σου και γι αυτό δημοσιεύω την αγγελία:

	""Σας ικετεύω. Βοηθήστε με να βρω το σκύλο μου. Είναι ένας πανέμορφος ελληνικός ποιμενικός, με κάτασπρο μακρύ τρίχωμα, τεσσάρων χρονών, γοητευτικός και παιχνιδιάρης, αλλά πολύ υπάκουος. Χαρακτηριστικά γυμνασμένα πίσω πόδια και μακρυά, ζεστή γλώσσα. Φοράει κολάρο με τρία μικρά διαμαντάκια. Προσφέρεται αμοιβή, το κολάρο""

	Παρακαλώ, εάν έχετε πληροφορίες που μπορούν να οδηγήσουν στην εύρεση αυτού του σκύλου, επικοινωνήστε με τη στήλη.
	
	Προς ΔΟΥ betrayed

	Αν νομίζεις ότι με τα συνεχή ραβασάκια που του στέλνεις, θα τον φέρεις πάλι πίσω, κάνεις μεγάλο λάθος. Άν δε θέλει, δε θέλει. Το ότι φάγατε μαζί τα νιάτα σας, δε σημαίνει ότι πρέπει τώρα να τα πληρώσει όλα αυτός. Κοίτα λοιπόν να σοβαρευτείς και άσε τον κακομοίρη ήσυχο. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος.
	 

	Προς Dr.org

	Βρίσκω ενδιαφέρουσα την πρόταση σας. Παραθέτω τα στατιστικά στοιχεία των επισκέψεων μου, κατά τη διάρκεια του τελευταίου μήνα, στο site που προτιμώ:

	TOTAL VIEWS     73
	SHEMALE 27,00%
	MILF 18,00%
	CREAMPIE 12,00%
	HAIRY 18,00%
	SQUIRTING 9,00%
	DEEP THROUGHT 16,00%

	Προσδοκώ στη δωρεάν συνεδρία.  :Ο
	
	Προς Digital Lover

	Μπαίνεις στο http://ijustmadelove.com/ . Ζουμάρεις στο χάρτη στο σημείο που μόλις τελείωσες. Δεξί κλικ. Βάζεις marker στο χάρτη. Επιλέγεις τον τρόπο με τον οποίο το έκανες: 69, Cow girl, doggy style, blow job, missionary, pussy licking, threesome. Επιλέγεις τον τόπο: καναπές, βουνό, θάλασσα, αυτοκίνητο, ξενοδοχείο. Επιλέγεις αν χρησιμοποίησες προφυλακτικό ή αν ήταν η πρώτη σου φορά. Τοποθετείς το marker πιέζοντας το πλήκτρο ""save marker"". Ξαναμπαίνεις στο χάρτη. Love Counter: 179.185. Θεσσαλονίκη: 128. Αθήνα: 494. Ένας στους δέκα χιλιάδες Έλληνες.
	
	Προς Κινέζικη Οικογένεια

	Πάντα η ίδια ιστορία το καλοκαίρι με τα εξοχικά. Κληρονόμος στον κληρονόμο, φίλος στον φίλο, εκατό άνθρωποι.
	Υπομονή.
	Εσένα σου την έσπασε που τα βράδια ακούγεται ο βόμβος του δονητή του αδελφού σου ή που τα έφτιαξε η κουνιάδα σου με τον 17χρονο φίλο της κόρης σου;
	Δυο εβδομάδες είναι. Θα περάσουν.

	
	Προς Πληγωμένο Ταξιτζή

	Πως σου πέρασε απ' το μυαλό ότι όλοι θέλουν το κακό σου; Συνέχισε εσύ και μη σε νοιάζει.

	
	Προς Μπάνια Λαού

	Συμφωνώ μαζί σου. Ο ""Καιρός"" μοιάζει με τσόντα το καλοκαίρι. Τέλεια τα  κωλαράκια στο γυαλί. Γιατί δε βάζουν όμως και κανένα παίδαρο;
	Άντε, να' ρθει ο χειμώνας. Να δούμε και αν θα τη βγάλουμε.

	 

	Έχεις προβλήματα στο κρεβάτι; Θέλεις να διηγηθείς την καυτή ιστορία σου; Ψάχνεις για απαντήσεις σε βασανιστικά ερωτήματα; Μη διστάζεις. Γράψε μου στο valtis@protagon.gr. Τηρείται απόλυτη εχεμύθεια.",False
"Πείτε ότι είστε φοιτητές, τελειόφοιτοι μιας σχολής π.χ. μηχανικών και αρχίζετε να σκέφτεστε τι γίνεται μετά το δίπλωμα. Μεγαλώσατε με το όνειρο να σπουδάσετε και μετά να βρείτε δουλειά. Σας βγήκε το λάδι να μπείτε στη σχολή με πανελλήνιες. Όταν ήσασταν στη σχολή θεωρήσατε ότι τα δύσκολα είναι πίσω πια. Άπαξ και μπήκατε δεν είναι άλλωστε και τόσο δύσκολο να τελειώσετε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο. Λίγο φιλότιμοι να είστε τα καταφέρνετε μια χαρά. Και φιλότιμοι να μην είστε, πάλι αργά ή αργότερα θα το «πάρετε το χαρτί».
 
Κι έρχεστε λοιπόν στο τέλος και λέτε «Και τώρα τι;». Άντε να κάνετε και κανένα μεταπτυχιακό να βάλετε κι άλλα βέλη στη φαρέτρα για το κυνήγι της πρόσληψης. Ποιας πρόσληψης όμως; Το Δημόσιο πρέπει να το ξεχάσετε. Το πατροπαράδοτο όνειρο γενεών φούσκωσε κι έσκασε. Η παχιά αγελάδα του δημοσίου άρχισε τη δίαιτα. Από την άλλη ο ιδιωτικός τομέας κι αυτός με το ζόρι προσπαθεί να κρατήσει αυτούς που έχει. Κι εκεί κλειστές λοιπόν οι πόρτες, πέρα από κάτι περιστασιακές ευκαιρίες κι αυτές με δελτίο παροχής και ωράριο 7/24.

Υπάρχει όμως μια διέξοδος που δυστυχώς περνάει από το μυαλό μόνο μιας μικρής μειοψηφίας από σας. Να κάνετε κάτι δικό σας, σε παρέες ή μόνοι σας. Συνήθως οι νέοι και δη οι μηχανικοί τα πάτε καλά με τις νέες τεχνολογίες. Εκεί (…και όχι μόνο) υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό για καινοτομία. Κι αν αυτό συνδυαστεί με λίγες δόσεις επιχειρηματικότητας μπορείτε να ξεκινήσετε από κάτι μικρό, αλλά δικό σας. Πολλές φορές η καινοτομία κρύβεται στο συνδυασμό ήδη υπαρχόντων διαδικασιών και προϊόντων κι όχι σώνει και καλά στην ανακάλυψη ολοκαίνουργιων. Σήμερα που η πληροφορία ρέει άφθονη στο διαδίκτυο, όπως βέβαια και οι δυνατότητες προβολής και προώθησης μιας ιδέας, με ένα γρήγορο googling θα δείτε ότι υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα νέων που δεν κάθισαν να γκρινιάζουν για την έλλειψη επιχορηγήσεων, κρατικής υποστήριξης κ.λ.π., αλλά προχώρησαν, έφτιαξαν κάτι με επιμονή και πολλές φορές με εξωστρέφεια. Γιατί όχι κι εσείς; Δεν λέω ότι θα γίνετε όλοι Ζούκερμπεργκ φτιάχνοντας το νέο facebook, αλλά με ανοιχτές κεραίες και έχοντας κατά νου ότι τα στεγανά είναι καλά μόνο για τα πλοία, υπάρχουν πάντα προϊόντα και υπηρεσίες που περιμένουν να γεννηθούν.

Δεν παριστάνω τον γκουρού της επιχειρηματικότητας (στο χωριό μου λένε ότι αν ξέρεις κάτι το κάνεις, αν το μισο-ξέρεις το διδάσκεις). Απλώς λέω στους φοιτητές μας ότι υπάρχει και αυτό και αξίζει τον κόπο να δοκιμάσουν. Δεν είναι εύκολο, είναι δύσκολο και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, που δεν είναι κι ο παράδεισος επιχειρηματικών πρωτοβουλιών. Το «εδώ» ή «έξω» ήταν πάντα ένα μεγάλο δίλλημα που σηκώνει πολύ συζήτηση. Παντού όμως σήμερα οι δυνητικοί χρηματοδότες έχουν «κουμπωθεί», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν ακόμα ανοιχτά τα αυτιά τους. Επιπλέον, το μεγαλύτερο φρένο σε τέτοιες πρωτοβουλίες δεν είναι τόσο το θεσμικό, όσο ο φόβος της αποτυχίας. Θεμιτό αλλά σε καμία περίπτωση αποτρεπτικό. Πατώντας σε γνώριμα χωράφια θα έλεγα ότι δεν υπάρχουν καριέρες χωρίς ήττες, ή αλλιώς, το γκολ δεν μπαίνει με την πρώτη. Όπως στον αθλητισμό κάθε ήττα προετοιμάζει την επόμενη νίκη, έτσι κι εδώ, μια άκαρπη προσπάθεια μας κάνει πιο σοφούς στο δρόμο για μια καρποφόρα. Στην Ελλάδα όμως όπου παντού και πάντα το βραχυπρόθεσμο νικάει το μακροπρόθεσμο, αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Παρ`όλα αυτά, τελευταία αυξάνουν οι πρωτοβουλίες προώθησης του δίπτυχου καινοτομία και επιχειρηματικότητα. Ημερίδες, forums, εκδηλώσεις, πρωτοβουλίες που προσανατολίζονται σε νέες τεχνολογίες, νέες ιδέες, νέες ευκαιρίες. Αυτά όμως δεν ταιριάζουν με την παλιά νοοτροπία. Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια θεοποίησε τη σιγουριά και σχεδόν δαιμονοποίησε το επιχειρείν. Ένα γονίδιο που μας χαρακτήριζε και τώρα μεταλλάχθηκε. Επιπρόσθετα, τα μηνύματα που έπαιρναν οι νέοι από παντού είναι ότι όποιος κοπιάζει είναι κορόιδο κι όποιος λουφάρει (ή «έχει άκρη») είναι μάγκας.
 
Αυτή η διαβρωτική νοοτροπία είναι κατά τη γνώμη μου και η βασικότερη αιτία που φτάσαμε ως εδώ. Όμως το ζήτημα που πρέπει να δούμε κατά προτεραιότητα είναι πώς θα βγούμε από δω κι όχι πώς θα γκρινιάξουμε για το τι μας έφερε εδώ. Οι σημερινοί νέοι των 20-40 δεν φταίνε για τη σημερινή κρίση, αλλά είναι αυτοί που μπορούν να μας βγάλουν από αυτήν. Κι αυτό θα γίνει αν από το «να χωθούμε» αρχίσουμε σιγά-σιγά να περνάμε στο «να φτιάξουμε»","Με εξομολογητική διάθεση, αλλά και με μπόλικο χιούμορ, μια φίλη αποκάλυψε πρόσφατα στην παρέα μας, ότι η κρίση της την έχει δώσει, επειδή επηρεάζει - πέραν όλων των άλλων - τον τρόπο που κάνεις και απολαμβάνεις το σεξ. «Δεν είναι ότι δεν το κάνεις, αλλά πώς το κάνεις», μας αποκάλυψε. Και προσθέτοντας ότι η ίδια με τον σύζυγό της υπήρξαν, ανέκαθεν, «πρωινοί τύποι», μας περιέγραψε παραστατικότατα, πώς ξενέρωσε την τελευταία φορά: «Είμαστε», λέει, ""ακριβώς μετά τα ορεκτικά και την στιγμή που μπαίνουμε στο κυρίως μενού, συνειδητοποιώ ότι πίσω από την πλάτη μου εξακολουθούν να παίζουν οι μούρες του Καμπουράκη και του Οικονομέα. «Καλά, πώς δεν σου κόβεται η όρεξη, άμα βλέπεις αυτούς;», ρωτά με ειλικρινή απορία τον φίλο μας, ο οποίος παρακολουθεί ξεκαρδισμένος το ειλικρινές ξέσπασμα της συζύγου του. «Tι γελάς; Είναι δυνατόν να το κάνουμε και να' χω αυτούς τους σατανάδες πίσω από την πλάτη μου;» τον ρωτά με ειλικρινή απορία. Εκείνος υπομειδιά και βυθίζεται πιο βαθιά στον καναπέ. Εκείνη συμπληρώνει, απευθυνόμενη τώρα σε εμάς: «Καταλάβατε τώρα, γιατί σας λέω ότι με την κρίση θα κόψουμε και το σεξ σε λίγο;»

Εγώ, πάλι, δεν είμαι τόσο απαισιόδοξος. Πρώτα -πρώτα, δεν θεωρώ ότι η γενικότερη καταπίεση είναι απαραίτητο να επενεργήσει σε όλες τις περιπτώσεις με τον ίδιο τρόπο. Άλλος (ή άλλη) μπορεί να τη βρίσκει με την καταπίεση που θα υφίσταται καθημερινά. Να του εξάπτει την φαντασία. Ενδεχομένως, να την αναπαράγει και να ανακαλύπτει νέα κόλπα, τύπου Τρόικας. Με γερμανικά παραγγέλματα και διαταγές. Ειδικά αυτοί οι Τροϊκανοί, έχουν και κάτι φοβερά ονόματα: «Ράιχενμπαχ!» Σαν βουρδουλιά που σκίζει τον αέρα ακούγεται. Ή το όνομα - κωδικός: «Μορς!» Σα να περιμένει ο εραστής το σύνθημα, κρυμμένος μέσα στη ντουλάπα της κρεβατοκάμαρας.

Άλλος πάλι, μπορεί να καταπλήξει την σύντροφό του, ανακαλύπτοντας ξανά την χαμένη του τρυφερότητα. Να στραφεί στο αγαπημένο του πρόσωπο, με διάθεση να τον/την προστατέψει. Να δώσει και να δοθεί, σε μια ενστικτώδη προσπάθεια να διασωθεί και να διασώσει τον άνθρωπο μέσα του, υπενθυμίζοντας στον εαυτό του ότι δεν είναι ένας σκέτος αριθμός.

Αντίθετα, ένας άλλος μπορεί να γουστάρει τους αριθμούς και να το ρίξει έξω. Ο κλασσικός τύπος «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο...» Αυτός θα εκτονώνεται μέσω του αχαλίνωτου σεξ. Θα πει: αφού μου τα κόβετε όλα, ρε κουφάλες, εγώ θα σας εκδικηθώ. Οπότε οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην σκέψη, ότι η κατάθλιψη της κρίσης δύσκολα θα κάμψει το ηθικό του Έλληνα. Αλλωστε, τώρα που το σκέφτομαι, και το ιστορικό παράδειγμα του παραπετάσματος, του πρώην ανατολικού μπλοκ, μας διδάσκει αυτό ακριβώς. Στρεφόμαστε σε αυτό που επιτρέπεται και που είναι τσάμπα!

Ουπς! Τί είπα τώρα; Δεν κατάπινα καλύτερα την γλώσσα μου; Κι αν διαβάζει protagon ο Βενιζέλος; Δεν το σώζω με τίποτα...Δεν είναι και δύσκολο να το σκεφτεί - εδώ σκέφτηκε χίλιους τρόπους να κάνει σεξ σε δέκα εκατομμύρια Έλληνες ταυτόχρονα, επί 365 ημέρες τον χρόνο! Μπορώ να μαντέψω και τον κωδικό στο εκκαθαριστικό σημείωμα: ΦΕΣΕΞ*. Το μόνο που απομένει, είναι να βρει τον τρόπο υπολογισμού. Θα βγαίνει με πολλαπλασιασμό επί τον αριθμό των ερωτικών συντρόφων; Μπα, έτσι χάνει τους μονογαμικούς. Θα είναι με τον χρόνο διάρκειας της πράξης; Αποκλείεται, γιατί έτσι θα πλακωθούν όλοι στα προκαταρκτικά... Ένας τρόπος να χτυπήσει καλύτερα την φοροδιαφυγή, είναι να πολλαπλασιάζεται ο φόρος με τις φορές που το κάνουμε. Ή, ακόμα καλύτερα, μπορεί να νομοθετήσει αντικειμενικά κριτήρια: Εχεις σύζυγο; Eπί δύο. Μετά την δεκαετία, όμως, μπαίνει η παλαιότητα και θα γλιτώνεις κάτι. Εχεις γκόμενο/α; Επί τρία. Και αν κάνεις συχνά επαγγελματικά ταξίδια, επί τέσσερα και βάλε!

Και το πιο ανησυχητικό, είναι μην σου τηλεφωνήσει καμιά μέρα ο έφορας, για να σου πει το γνωστό «περάστε από εδώ, για μία υπόθεσή σας». Γιατί ο αναδρομικός έλεγχος ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να βγάλει. Άσε που δεν αποκλείεται να σου 'ρθει πρόστιμο, ή αναδρομική έκτακτη εισφορά, που θα ισοδυναμεί με υποχρεωτική αποχή μέχρι το επόμενο οικονομικό έτος - υπό τον όρο ότι θα προβλέπεται δυνατότητα διακανονισμού της οφειλής...

* ΦΕΣΕΞ: Φόρος Ενεργοπαθητικού Σεξ",False
"Η ανάκαμψη της οικονομίας οφείλει να παραμείνει ο πρωταρχικός σκοπός της οικονομικής πολιτικής μετά τον ανασχηματισμό. Το ουσιαστικό ερώτημα, φυσικά, είναι τι μπορεί να βοηθήσει την ανάκαμψη, δεδομένου ότι η παραδοσιακή συνταγή της μεταπολίτευσης (αύξηση κρατικών δαπανών) δεν είναι εφικτή. Όπως γράψαμε πρόσφατα, η αύξηση των εξαγωγών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιστροφή στην ανάπτυξη, αλλά οι ελληνικές εξαγωγές παραμένουν σε χαμηλότερα επίπεδα απ' ό,τι ήταν πριν την κρίση. Η προώθηση των εξαγωγών και η αντιμετώπιση των εμποδίων τους μπορεί, λοιπόν, να αποτελέσει τον πυρήνα μιας αναπτυξιακής πολιτικής (μια πιο εκτενής ανάλυση για τη σημασία του εμπορικού ισοζυγίου στην ελληνική κρίση βρίσκεται εδώ).
Για να αυξηθούν οι εξαγωγές, τα ελληνικά προϊόντα χρειάζεται να γίνουν πιο ανταγωνιστικά στις διεθνείς αγορές, δηλαδή να συμπιεστεί το κόστος παραγωγής τους, το οποίο μπορεί να επιτευχθεί βραχυπρόθεσμα με τη μείωση εγχώριων μισθών και τιμών (μακροπρόθεσμα, είναι απαραίτητη η αύξηση της παραγωγικότητας). Τα στοιχεία, όμως, δείχνουν μια ετεροβαρή προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας στα νέα δεδομένα, με την αγορά εργασίας να αναλαμβάνει το μεγαλύτερο βάρος της προσαρμογής και τις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών να παραμένουν εν πολλοίς προστατευμένες από τις συνέπειες της κρίσης.
Μεταξύ 2008 και 2013, ο μέσος μισθός μειώθηκε κατά 19% στην Ελλάδα ενώ στην ευρωζώνη αυξήθηκε κατά 11%, το οποίο συνιστά μεγάλη αύξηση στην ανταγωνιστικότητα του μέσου Έλληνα εργαζομένου. Ωστόσο, η καχεξία των εξαγωγών δείχνει ότι αυτό δεν αρκεί. Το ίδιο χρονικό διάστημα, παρά την πτώση της κατανάλωσης και τη μείωση του εργατικού κόστους, οι τιμές προϊόντων και υπηρεσιών αυξήθηκαν με τον ίδιο ρυθμό σε Ελλάδα και ευρωζώνη (περίπου 10%). Η έλλειψη προσαρμογής των τιμών στην Ελλάδα έχει δύο ειδών αρνητικές συνέπειες. Πρώτον, η αναπόφευκτη μείωση μισθών γίνεται πιο οδυνηρή, καθώς η πραγματική αξία τους μειώνεται ακόμα περισσότερο. Δεύτερον, για να ανακτηθεί η ανταγωνιστικότητα, οι μισθοί θα χρειαστεί να μειωθούν πολύ περισσότερο απ' ό,τι εάν «συνεργάζονταν» και οι τιμές.
Το παράδειγμα των υπόλοιπων «χωρών του μνημονίου» είναι ενδεικτικό. Οι εξαγωγές της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας αυξήθηκαν κατά 20% σε σχέση με πριν την κρίση, ενώ της Ελλάδας μειώθηκαν κατά 5%. Η ανταγωνιστικότητά τους ανακτήθηκε μέσω ενός συνδυασμού μικρής αύξησης μισθών (2% μεταξύ 2008 και 2013, ήτοι αύξηση μικρότερη κατά 9 ποσοστιαίες μονάδες από της ευρωζώνης) και τιμών (αύξηση κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες μικρότερη από της ευρωζώνης).
Η ανθεκτικότητα των τιμών στην Ελλάδα οφείλεται κυρίως στον ελλιπή ανταγωνισμό και την ολιγοπωλειακή διάρθρωση της ελληνικής αγοράς. Επιχειρηματικά και συντεχνιακά συμφέροντα, από τα μεγαλύτερα (διυλιστήρια), τα μεσαία (συμβολαιογράφοι), μέχρι τα μικρότερα (λαϊκές αγορές), προσπαθούν να μειώσουν τον ανταγωνισμό στον κλάδο τους με σκοπό να αποφύγουν το κόστος της κρίσης. Οι νόμοι και οι ρυθμίσεις, όμως, που προστατεύουν αυτές τις αγορές έχουν ως αποτέλεσμα τη διατήρηση των τιμών σε υψηλά επίπεδα και έτσι μετακυλίουν το κόστος της κρίσης στους υπόλοιπους πολίτες.
Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι η απελευθέρωση των αγορών προϊόντων και υπηρεσιών παραμένει επιτακτική για να βοηθήσει την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας και την επιστροφή στην ανάπτυξη αλλά και για να ελαφρύνει το κόστος των -δυστυχώς απαραίτητων- μειώσεων μισθών. Η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ καθώς και άλλες σχετικές μελέτες προσφέρουν τρόπους για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Οι πρόσφατες, όμως, δηλώσεις του υπεύθυνου υπουργού κ. Γιακουμάτου δείχνουν ότι οι προτεραιότητες της οικονομικής πολιτικής μπορεί να βρίσκονται πλέον αλλού.","Από τα επεισόδια έξω από το γραφείο του Μ. Βαρβιτσιώτη, κρατάω την απειλή που εξαπέλυσε ένας άντρας της ΔΕΛΤΑ προς τον δημοσιογράφο Άγγελο Καλοδούκα: «Θα σε γαμήσουμε, αν σηκώσεις τη φωτογραφική μηχανή».
Η μεταφορική χρήση του ρήματος «γαμάω» με την έννοια της τιμωρίας, της εκδίκησης ή της ταλαιπωρίας είναι ευρύτατη στην ελληνική γλώσσα. Από το «θα σε γαμήσω αν…» μέχρι το «με γάμησαν στη δουλειά» ή απλώς το «γαμιέται» για μια συσκευή που δεν λειτουργεί, βλέπουμε σταθερά ότι το «γαμάω» όχι μόνο είναι μια πράξη τιμωρητική, αλλά -κυρίως- ότι το «γαμιέμαι» είναι μια πράξη υποβιβασμού και εξευτελισμού. Είναι κακό πράγμα το να «γαμιέσαι» - και μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αντιθέτως, είναι πηγή περηφάνιας και κύρους το να γαμάς, και κυριολεκτικά και μεταφορικά, όπως βλέπουμε στις εκφράσεις «το τραγούδι γαμάει» ή «οι Βαζέλοι δεν γαμάνε».
Η γλώσσα ποτέ δεν είναι αθώα. Νομίζουμε, εσφαλμένα, ότι η γλώσσα απλώς αποτυπώνει την πραγματικότητά μας, αλλά δεν ισχύει. Τη συνδημιουργεί συνεχώς, εμπεδώνοντας νοήματα και καθορίζοντας τη ματιά μας πάνω στον κόσμο. Ο κόσμος μας είναι η γλώσσα μας ή, για να το πω πιο κατανοητά, ο μόνος τρόπος που έχουμε ν` αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα είναι μέσα από τη γλώσσα. Δεν υπάρχει μια αντικειμενική πραγματικότητα, την οποία αποτυπώνει πιστά η γλώσσα. Αντιθέτως, η γλώσσα ταξινομεί και κατηγοριοποιεί την πραγματικότητα υποκειμενικά. Π.χ. η ταξινόμηση του χρωματικού φάσματος διαφέρει από γλώσσα σε γλώσσα. Στις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες, θεωρούμε το μπλε διαφορετικό χρώμα από το πράσινο, ενώ το θαλασσί το θεωρούμε απόχρωση του μπλε και όχι χρώμα. Στα βιετναμέζικα, δεν υπάρχει μπλε και πράσινο χρώμα, υπάρχει μόνο μπλάσινο (grue γλωσσολογικά) και όταν θέλουν να τα διαφοροποιήσουν λένε μπλάσινο του νερού ή μπλάσινο των φύλλων. Αντιθέτως, στα ρωσικά το θαλασσί δεν είναι απόχρωση αλλά χρώμα, εντελώς ξεχωριστό από το μπλε.
Ο λόγος που μακρηγορώ περί χρωμάτων είναι για να καταδείξω ότι ο τρόπος που χρησιμοποιούμε τη γλώσσα δημιουργεί την πραγματικότητά μας. Τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου, όπως λέει ο Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν. Έτσι λοιπόν, η χρήση του «γαμιέμαι» σαν πράξη υποβιβασμού δημιουργεί μεγάλες δυσκολίες σε όσους και όσες είναι δέκτες του πέους-τιμωρού. Οι άντρες που κάνουν παθητικό σεξ (είτε γκέι είτε στρέιτ - ω ναι, υπάρχουν στρέιτ άντρες που τους αρέσει να τους πηδάει η σύντροφός τους) πολύ συχνά ντρέπονται που επιτρέπουν σε κάποιον να τους «υποβιβάσει» γαμώντας τους. Επίσης, δεν είναι λίγες οι γυναίκες που, παρότι, γαμιούνται, αισθάνονται ότι εκχωρούν τη δύναμή τους στον άντρα ή έστω ότι υφίστανται μια πράξη, αντί αυτές οι ίδιες να πράττουν. Γι` αυτό και το να «του κάτσουν» είναι κάτι που απαιτεί περίσκεψη και διαπραγμάτευση.
Γενικότερα, η εντελώς αυθαίρετη ταξινόμηση της σεξουαλικής πράξης σε παθητικό και ενεργητικό ρόλο, με τον «γαμιά» να έχει τον ενεργητικό (δηλαδή να «ενεργεί») και τη γυναίκα (ή τον γκέι που υποβιβάζεται σε γυναίκα) να «παθαίνει», δημιουργεί σχέσεις ανισότητας και εξουσίας. Απαιτείται καθάρισμα της λέξης «γαμιέμαι» για να ξεφορτωθεί τις αρνητικές χροιές που έχει. Όπως δήλωσε με παρρησία μια νέα γυναίκα στις ομάδες για τη γυναικεία σεξουαλική επιθυμία που οργανώνω: «Γαμιέμαι και είμαι εξαιρετικός άνθρωπος» («και», όχι «αλλά»!)
Όσες και όσοι γαμιούνται, ξέρουν καλά ότι απαιτείται πολλή ενέργεια εκ μέρους τους· δεν υφίστανται. Δεν είναι απλώς παθητικός δέκτης της ενέργειας του «ενεργητικού γαμιά», αλλά ενεργούν και οι ίδιοι/ες. Όμως η γλώσσα δεν το απεικονίζει αυτό - αντιθέτως εμπεδώνει ακριβώς το αντίθετο. Ο/Η διεισδυόμενος/η παθαίνει, υφίσταται· ο διεισδύων κάνει, ενεργεί. Με όλα όσα συνεπάγεται αυτό περί γενικότερης δράσης των αντρών και παθητικότητας των γυναικών.
Η γλώσσα όμως αλλάζει. Ήδη το ρήμα «fuck» στα αγγλικά χρησιμοποιείται μεταβατικά και από γυναίκες: «Τρεις φορές τον γάμησα αυτόν χτες» λέει μια γυναίκα, και η αγγλική πλέον επιτρέπει αυτή τη σύνταξη. Και στα ελληνικά, κάποιες γυναίκες παίρνουν πίσω τη δύναμη που τους έχει αφαιρέσει η πατριαρχική γλώσσα, χρησιμοποιώντας το «γαμάω»/«πηδάω» ενεργητικά (στον βαθμό που τους ταιριάζει αισθητικά). «Θέλω να τον γαμήσω αυτόν», λένε.
Η νέα σύνταξη δεν είναι κολπάκι άνευ ουσίας. Δημιουργεί μια νέα πραγματικότητα, καθώς βάζει τη γυναίκα σε ρόλο ενεργητικού υποκειμένου αντί σε ρόλο παθητικού αντικειμένου. Ειδικά δε όσον αφορά τη γυναικεία σεξουαλική επιθυμία, η οποία θεωρείται ανύπαρκτη ή έστω παραπληρωματική της αντρικής και σίγουρα όχι αυτόνομη ή αυθύπαρκτη, το να «γαμάει» μια γυναίκα (χωρίς τη συμπαραδήλωση της τιμωρίας ή της εκδίκησης) όχι μόνο της δίνει μια δύναμη που της έχουν στερήσει, αλλά και τη βοηθά να διεκδικήσει την ερωτική επιθυμία της.
«Οι λέξεις φταίνε… Αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα ν` αρχίσουν να συμβαίνουν», όπως γράφει η Κική Δημουλά.",False
"Στα μέσα  της δεκαετίας του  1980,  ένας υφυπουργός του Καντάφι - με τον οποίο η τότε κυβέρνηση είχε άριστες σχέσεις-  ήθελε να δώσει αργά τη νύχτα συνέντευξη Τύπου, χωρίς να ενημερώσει την κυβέρνηση. Με εντολή του  Ανδρέα Παπανδρέου   η αστυνομία πήγε στο ξενοδοχείο του και τον …συνέλαβε!

Την άνοιξη του 1999 η χώρα συγκλονίζεται  από τους χειρισμούς της κυβέρνησης  Σημίτη  στην υπόθεση  Οτσαλάν. Μια συνεργάτιδα του Kούρδου  ηγέτη,  οργανώνει συνέντευξη Τύπου και καταγγέλλει αυτούς τους χειρισμούς. Έξαλλος, ο Μίκης Θεοδωράκης, βγήκε με τις πυτζάμες στην τηλεόραση και την έβαλε στη θέση της.

Δυο παράδειγμα που δείχνουν ότι η εθνική αξιοπρέπεια των λαών δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Ακόμη και όταν μια χώρα χάνει έναν πόλεμο,  προσπαθεί να διασώσει  την αξιοπρέπεια της. Και υπάρχουν  ηγέτες που όταν δεν  το κατόρθωσαν έβαλαν το πιστόλι στον  κρόταφό τους.

Την περασμένη Παρασκευή δεν βρέθηκε κάποιος να κάνει κάτι ανάλογο. Ήταν μια μέρα ντροπής. Επί δύο ώρες οι άνθρωποι της Τρόικας εξευτέλιζαν τη χώρα, παίζοντας ωμα το ρόλο του  επικυρίαρχου.  Έβαλαν πωλητήριο στη χώρα. Επέκριναν τους πολίτες της γιατί δεν συμπεριφέρονται   σαν  ακίνητα στρατιωτάκια . Υπέδειξαν σαν αποικιοκράτες ποιος είναι ο σωστός τρόπος διακυβέρνησης.

Κανείς δεν τους έβαλε στη θέση τους εκείνη τη στιγμή.  Η κυβέρνηση  προφανώς πανικόβλητη από  τον αντίκτυπο που είχε αυτή η συμπεριφορά στους πολίτες, εδεησε  να βγάλει μια ανακοίνωση. Την  ιδία ώρα που είχε ανακοινώσει να το σχηματισμό της: ξημερώματα!  Σ` αυτή την ανακοίνωση πρώτα διαμαρτύρεται για την ωμή παρέμβαση των τροικανών, αλλά στη συνέχεια σπεύδει να τους διαβεβαιώσει ότι …όσα διέταξαν θα γίνουν .

Τι να πει κανείς; Φαίνεται ότι  ο κατήφορος  δεν έχει τέλος.  Η κυβέρνηση αδυνατεί να καταλάβει ότι η θηλιά που έβαλε στο λαιμό της χώρας  με το ΔΝΤ θα πνίξει πρώτα την ιδία. Γιατί  αν μη τι άλλο αυτές  οι κυνικές παρεμβάσεις της Τρόικας, ύστερα από μια περίοδο κατεδάφισης του  επίπεδου ζωής  των Ελλήνων  το πρώτο που δείχνουν είναι ότι αυτή η ιδία η συνταγή λιτότητας  που επέβαλε  απέτυχε. Δεν είναι άλλωστε και η πρώτη φορά. Οπού και αν πήγε το ΔΝΤ το ίδιο αποτέλεσμα είχε.
Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι χειρότερα. Οι τύποι αισθάνονται ότι έχουν δικαίωμα να ασκούν πολιτική εξουσία . Και  να την ασκούν όπως οι ίδιοι νομίζουν, για να προστατεύουν το μόνο αγαθό που τους ενδιαφέρει: τα δάνεια τους.
Αυτή τη φορά όμως πέρασαν την κόκκινη γραμμή.  Αλλά δεν την πέρασαν μόνοι τους . Κάποιοι τους το επέτρεψαν.   Κάποιοι τους εκχώρησαν αυτή την εξουσία και τώρα κρύβονται πίσω τους. Κάποιοι δεν ανέλαβαν τη δική τους ευθύνη. Γιατί πχ δεν μπορούσε να κάνει ο υπουργός Οικονομικών ανακοινώσεις για τη δημόσια περιουσία  και έπρεπε να το κάνουν οι τροικανοί;

Αυτό το καλαμπούρι με τους  υπαλλήλους των τριών οργανισμών που μας δάνεισαν πέρυσι πρέπει να σταματήσει.  Η τρόικα  έχει ρολό τεχνικού σύμβουλου και εκεί πρέπει να  μείνει.    Εκτός αν υπάρχουν κι άλλα που δεν ξέρουμε.","Τη Δευτέρα 12 Αυγούστου το Google μας έκανε μια έκπληξη. Για άλλους ευχάριστη και για άλλους εντελώς ακατανόητη. Αντί για το συνηθισμένο του λογότυπο εμφανίστηκε ένα σύμπλεγμα περίπου όμοιο με αυτό: [δίπλα μια γάτα να βγαίνει φρέσκια μέσα από ένα κουτί, μια άλλη σαν φάντασμα που φαίνεται να ανέρχεται προς κάποιο (γατο)παράδεισο και μαζί μερικά από τα γράμματα της εταιρείας, το G και το e (δείτε το εδώ).
Ήταν εκείνη την ημέρα 126 χρόνια από τη γέννηση του Αυστριακού Φυσικού Έρβιν Σρέντιγκερ αλλά και το Protagon σε αναστάτωση από την επίθεση που είχαμε δεχτεί. Επειδή άκουσα ακόμη και στο ραδιόφωνο να αναρωτιούνται τη ήθελε να πει ο επινοητικός δημιουργός των dooddles (=πρόχειρα σκιτσάκια) της διάσημης πια εταιρείας, σκέφθηκα πως ίσως να είναι στη θέση τους δυο λόγια γύρω από το θέ(α)μα αυτό. Οι άνθρωποι του Google σκέφθηκαν να συνδυάσουν το λογότυπό τους με τη διάσημη εξίσωση του Σροέντιγκερ (1887-1961). Μια εξίσωση ανάλογης αξίας με τις εξισώσεις του Αϊνστάιν, μόνο που αναφέρεται σε έναν γειτονικό αλλά εντελώς διαφορετικό υλικό κόσμο. Ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας και με τα όποια συνηθισμένα μικροσκόπια, με τηλεσκόπια και διαστημόπλοια, είναι ο μακρόκοσμος. Και εκεί οι εξισώσεις του Νεύτωνα ή σε ορισμένες περιπτώσεις για περισσότερη ακρίβεια οι εξισώσεις του Αϊνστάιν μας δίνουν ό,τι ζητούμε και με αρκετή ακρίβεια μάλιστα. Αν όμως προσπαθήσουμε να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις ίδιες για να περιγράψουμε τον μικρόκοσμο, που αρχίζει περίπου από τα 10 δισεκατομμυριοστά του μέτρου, εκεί όπου συναντούμε μόνον μόρια, άτομα και ακόμη πιο στοιχειώδη σωματίδια τότε είναι σαν να έχουμε εισχωρήσει σε έναν εντελώς άλλο κόσμο. Και εκεί δεν υπάρχει πια βεβαιότητα για το πού βρίσκεται το κάθε τι αλλά μόνον πιθανότητα. Και αν αυτό φαίνεται σχετικά λογικό, ό,τι κινείται σε αυτό το μικρόκοσμο μερικές φορές τα όργανα παρακολούθησης και καταγραφής δείχνουν ότι συμπεριφέρεται σαν ένα υλικό σωματίδιο, μια μπαλίτσα δηλαδή που κινείται στο χώρο και μερικές φορές σαν ένα κύμα. Αυτή όμως η κυματική συμπεριφορά χρειαζόταν και την κατάλληλη μαθηματική εξίσωση για να την περιγράφει. Και δεν ήταν αυτό δυνατό να γίνει χρησιμοποιώντας τις εξισώσεις που έχουμε στη Φυσική του μακρόκοσμου για τα συνηθισμένα κύματα, του ήχου ή της θάλασσας για παράδειγμα. Διότι όπως είπαμε στον μικρόκοσμο μόνον οι πιθανότητες παίζουν. Το ανθρώπινο μυαλό όμως μπόρεσε, εκεί στο πρώτο τέταρτο του προηγούμενου αιώνα να συνδυάσει τα δυο. Συνέδεσε τη συμπεριφορά ενός σωματιδίου με ένα υποθετικό κύμα, έφτιαξε μια εξίσωση για να το περιγράφει και κατανόησε πως το πλάτος αυτού του υποθετικού κύματος όταν το πολλαπλασιάσεις με τον εαυτό του σου δίνει κατά έναν απροσδόκητο (για εκείνη την εποχή τουλάχιστον) τρόπο την πιθανότητα να βρίσκεται κάπου ένα σωματίδιο. Το 1925, σε ηλικία 38 ετών ο Σρέντιγκερ, έδωσε μαθηματική υπόσταση στη μεγαλοφυή πρόταση ενός άλλου σπουδαίου Γάλλου Φυσικού ότι τα σωματίδια μπορούμε να τα βρούμε να συμπεριφέρονται και σαν να ήταν κύματα. Το Ψ είναι ένας συνοπτικός συμβολισμός που ο μηχανισμός του Σρέντιγκερ (δηλαδή η εξίσωσή του), μας επιτρέπει, αν τον χειριστούμε όπως πρέπει, να πληροφορηθούμε για την ένδειξη που προκύπτει, έστω και στο περίπου, τη σχετική με το πώς συμπεριφέρεται ένα σωματίδιο σε δεδομένη στιγμή.
Η Google όμως μας έβαλε δίπλα και τις δυο γάτες, για να μας θυμίσει ότι το 1935, ο ίδιος ο Σρέντιγκερ διατύπωσε ένα θεωρητικό πείραμα, που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε γιατί δεν είχε νόημα να το δούμε να συμβαίνει, με μια γάτα κλεισμένη σε κουτί, και έναν μηχανισμό δηλητηρίασής της σε περίπτωση που ένα σωματίδιο του μικρόκοσμου, θα έκανε την εμφάνισή του όσο θα κρατούσε το (υποθετικό) πείραμα. Αυτή είναι η γάτα του Σρέντικερ και το πείραμα εξέφραζε στην πραγματικότητα την αμφιβολία του ήδη διάσημου Αυστριακού Φυσικού για τα θεμέλια της Κβαντομηχανικής, της επιστήμης που ο ίδιος είχε τεράστια συμβολή στη θεμελίωσή της! Ναι, παρ` όλο που αρκετοί έχουν παρερμηνεύσει τι ήθελε να πει ο Σρέντιγκερ. Σύμφωνα με το πείραμα, επειδή δεν ξέρουμε αν το σωματίδιο εμφανίστηκε ή όχι, ή αν βρίσκεται σε κάποια ενδιάμεση κατάσταση, που αυτό το ενδιάμεσο το επιτρέπει η συμπεριφορά των… κατοίκων του μικροκόσμου, πριν ανοίξουμε το κουτί δε ξέρουμε και αν η γάτα είναι ζωντανή ή πήγε ήδη στον άλλο κόσμο ή βρίσκεται και αυτή σε μια ενδιάμεση(;) κατάσταση. Με αυτό ο Σρέντιγκερ ρωτούσε τον κόσμο: Είναι δυνατόν να συμβαίνει; Και προς μεγάλη του έκπληξη πολλοί του απήντησαν εκείνη την εποχή: ναι, είναι. Βέβαια όταν αναλύεται σήμερα το παράδοξο αυτό πείραμα η απάντηση είναι περίπου ότι όσα πράγματα ισχύουν στον μικρόκοσμο δεν μπορείς να τα μεταφέρεις αυτούσια και στον μακρόκοσμο. Άρα δεν έχει νόημα να συζητούμε για κάτι τόσο μεγάλο όπως μια γάτα και να ρωτούμε αν θα συμπεριφερθεί όπως ένα μόριο.
Με την ευκαιρία, και την παραπάνω απόπειρα εξήγησης επιτρέψτε μου να αναφερθώ και στη μόδα όπου σε πολλές θεραπείες (με αέρα κοπανιστό), κολλούν και τη λέξη «κβαντικός» για να δελεάσουν την πελατεία. Πρόκειται νέτα σκέτα για μπαρούφες. Αρκεί να σκεφθούμε αυτά που αναφέραμε πριν. Δεν ελέγχουμε τον μικρόκοσμο όπως κάνουμε με τον μακρόκοσμο και δεν μπορούμε να προσφέρουμε αυτά που υπόσχονται οι κβαντικές θεραπείες. Μόνο την τσέπη μας μπορούν να επηρεάσουν και μάλιστα με αρνητικό τρόπο.",False
"Η ΕΚΤ πήρε το όπλο της (αλλά… αστόχησε)

Πριν ένα μήνα, μετά από πιέσεις των ΗΠΑ, της Ινδίας, της Κίνας και του Καναδά, οι ευρωπαίοι ηγέτες είχαν αφήσει να εννοηθεί ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η ΕΚΤ, θα τύπωνε χρήμα ώστε να χρηματοδοτηθούν τα παραπαίοντα κράτη (με προεξάρχουσα την Ιταλία). Τότε, οι αγορές ηρέμησαν. Δεν πέρασαν όμως παρά μερικές μέρες για να ακουστεί άλλο ένα nein από το Βερολίνο: «Δεν είναι δουλειά της ΕΚΤ να τυπώνει χρήμα για να βοηθούνται οι πτωχευμένοι. Μόνο η λιτότητα και η ασκητική ζωή θα τους βάλει στον χρηστό δρόμο.» Κάτι τέτοιο αποφασίστηκε, λίγο-πολύ, και στην τελευταία (αποτυχημένη) Σύνοδο Κορυφής της 9ης Δεκεμβρίου. Κι έτσι η Κρίση επέστρεψε σε όλο της το μεγαλείο.

Προχτές όμως,εκεί που η Λουθερανική χρηματο-ηθική είχε φανεί να αποκλείει το τύπωμα χρήματος από την ΕΚΤ ως μέθοδο καταπολέμησης της Κρίσης, νά'σου η ανακοίνωση της χρονιάς: euro 489 δις «δημιουργήθηκαν» εν ριπή οφθαλμού από την ΕΚΤ με τα οποία δάνεισε στις τράπεζες της ευρωζώνης για μια περίοδο, έως και τρία χρόνια, με επιτόκιο 1% ετησίως. Τι συνέβη ξαφνικά; Ξεχάστηκε το γερμανικό nein στο μαζικό τύπωμα χρήματος υπό την πίεση της σήψης της ευρωζώνης; Μόνο φαινομενικά. Στην ουσία τίποτα δεν άλλαξε.

Κατ` αρχάς, να βάλουμε τους αριθμούς στην «θέση» τους: Από τα euro 489 δις τα οποία «δημιούργησε» η ΕΚΤ υπέρ των τραπεζών, λιγότερα από τα euro 200 δις αποτελούν πραγματική ενίσχυση. Κι αυτό επειδή οι τράπεζες είχαν ήδη δανειστεί από την ΕΚΤ ποσά περίπου  300 δις τα οποία πλησίαζε η ώρα να τα επιστρέψουν. Έστω. Τα  200 δις σε μια ημέρα δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό την ώρα που, μην ξεχνάμε, τα μέλη του ΔΣ της ΕΚΤ έχουν γίνει μαλλιά κουβάρια (με τους εκπρόσωπους της Γερμανίας να καταγγέλλουν τους συναδέλφους τους στην ΕΚΤ, και να παραιτούνται ακόμα) επειδή η ΕΚΤ «τόλμησε» να αγοράσει, όχι σε μια μέρα ή ένα μήνα, αλλά  στην διάρκεια 18 τρικυμιωδών μηνών, ομόλογα των πιεζόμενων κρατών (Ελλάδας, Ιρλανδίας, Πορτογαλίας, Ισπανίας και Ιταλίας) αντίστοιχης αξίας (λίγο πάνω από  200 δις). Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Γιατί η γερμανική πλευρά δεν έχει αντίρρηση με το τύπωμα τόσου χρήματος όταν αυτό δανείζεται πάμφθηνα σε πτωχευμένες τράπεζες αλλά δεν συζυτά επ` ουδενί να δανειοδοτηθούν τα πτωχευμένα κράτη;

Η επίσημη απάντηση, βέβαια, είναι γνωστή τοις πάσι, καθώς επαναλαμβάνεται μονότονα: «Η ΕΚΤ είναι υποχρεωμένη να κρατάει ρευστή την αγορά χρήματος, τον χρηματοπιστωτικό τομέα, αλλά δεν έχει καμία δουλειά να κρατά ρευστό ένα κράτος. Αυτή είναι η δουλειά των φορολογουμένων-πολιτών του: να του δίνουν, και από το υστέρημά τους, αν χρειάζεται, ώστε να παραμένει ρευστό.» Αυτός ο δυισμός βρίσκεται στην βάση του γερμανικού nein στο τύπωμα χρήματος για να χρηματοδοτηθεί π.χ. η Ιταλία. Αυτός ο απόλυτος διαχωρισμός (α) του ρόλου της ΕΚΤ ως δανειστή της έσχατης στιγμής στις τράπεζες από (β) τον ρόλο δανειστή, ή τουλάχιστον, διαχειριστή των οικονομικών, των κρατών, εξηγεί τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά: το πώς δηλαδή λιθοβολούν όποιον μιλήσει για την χρηματοδότηση από την ΕΚΤ των πτωχευμένων κρατών με τυπωμένο χρήμα την ίδια στιγμή που δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την εκτύπωση χρήματος υπέρ των πτωχευμένων τραπεζών.

Το θέμα όμως είναι ότι, αν αφήσουμε στην άκρη το πιο πάνω ιδεολόγημα, και μελετήσουμε τι γίνεται στην πραγματικότητα, αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο η υποκρισία και η συλλογική ηλιθιότητα της εμμονής σε αυτόν τον διαχωρισμό. Για να μην γενικολογώ, ας βάλουμε κάτω από το μικροσκόπιο την προχθεσινή χιονοστιβάδα τυπωμένου (από την ΕΚΤ) χρήματος το οποίο κατέκλυσε τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Ποιος ήταν ο στόχος του Προέδρου της ΕΚΤ, του κ. Draghi; Τι έλπιζε η κα Merkel από αυτή την επιθετική κίνηση της ΕΚΤ; Τρία πράγματα, είναι η απάντηση.
Πρώτον, την ενίσχυση των υπό κατάρρευση τραπεζών ολόκληρης της ευρωζώνης. Δεύτερον, την αποκατάσταση, σε κάποιο βαθμό, του δανεισμού της μίας τράπεζας από τις υπόλοιπες (κάτι που είχε σταματήσει καθώς καμία τράπεζα δεν εμπιστεύεται άλλη τράπεζα). Τρίτον, την έμμεση ενίσχυση των κρατών που δυσκολεύονται να δανειστούν στις αγορές.

Πώς θα πετύχαιναν αυτά τα τρία τρυγόνια με έναν μόνο σμπάρο; Ως εξής:
Ο πρώτος στόχος ήταν άμεσα συνυφασμένος με τον τρίτο. Η ιδέα παλαιά και, κατά την άποψη της ΕΚΤ, δοκιμασμένη: Δίνει μια, π.χ., ισπανική τράπεζα ό,τι εχέγγυα διαθέτει  στην ΕΚΤ (που μπορεί πλέον να είναι και «απόβλητα», μιας και η ΕΚΤ δεν τα πολύ-ψειρίζει καθώς οι τράπεζες έχουν ξεμείνει από καλής ποιότητας περιουσιακά στοιχεία) από την οποία δανείζεται, στο πλαίσιο της προχθεσινής μαζικής «παραγωγής» χρήματος από την ΕΚΤ, ένα βουνό ευρώ. Τα χρήματα αυτά τα δανείζεται για τρία χρόνια με επιτόκιο 1%. Αμέσως, το ισπανικό κράτος εκδίδει τριετή ομόλογα με επιτόκιο κοντά στο 4% τα οποία τα αγοράζει η συγκεκριμένη τράπεζα. Έτσι, για τα τρία επόμενα χρόνια η τράπεζα τσεπώνει την διαφορά τόκων (4% μείον 1% = 3% επί το ποσό ομολόγων που αγόρασε) ενισχύοντας τα κεφάλαιά της (ECB carry trade λέγεται αυτό στην αγορά). Παράλληλα, το ισπανικό κράτος μόλις κατάφερε να δανειστεί με 4% χωρίς να έχει ανάγκη τους ιδιώτες-επενδυτές που δεν έχουν καμία όρεξη να δανείσουν ένα από τα προβληματικά κράτη της ευρωζώνης ούτε για 5% ή και 6%. Τέλος, όσον αφορά τον δεύτερο στόχο (εκείνο της αποκατάστασης της δια-τραπεζικής αγοράς), η ιδέα ήταν ότι αν οι τράπεζες και το δημόσιο βοηθηθούν από αυτήν την τονωτική ένεση της ΕΚΤ, τότε, σιγά-σιγά, η εμπιστοσύνη που λείπει μεταξύ τραπεζιτών και μεταξύ τραπεζιτών και δημοσίου θα επανέλθει.

Αυτό ήταν το σκεπτικό. Η ελπίδα. Η μεγάλη προσδοκία. Ουαί και αλλοίμονο όμως, η πραγματικότητα άλλη μια φορά σχίζει τα πλάνα των ηγετών μας σε μικρά-μικρά κομματάκια τα οποία κατόπιν αφήνει να τα πάρει ο αέρας για να μας θυμίζουν, κάθε φορά που τα βλέπουμε να παρασύρονται, την μεγάλη ευρωπαϊκή μας αποτυχία. Μήπως τα παραλέω; Μήπως έχω συνηθίσει τους τελευταίους 18 μήνες να προσδοκώ τα χειρότερα από τους ηγέτες μας; Πιστεύω πως όχι. Ειλικρινά σας λέω ότι, προχθές, όταν έμαθα για αυτή την τονωτική ένεση από την ΕΚΤ, έστω και στις τράπεζες, αναθάρρησα. Σκέφτηκα ότι κάτι κινείται. Πράγματι, στον βαθμό που οι γονατισμένες τράπεζες έδειξαν σημάδια ότι μπορεί και να σηκωθούν ξανά όρθιες, αυτή η κίνηση της ΕΚΤ έχει θετικά στοιχεία. Όμως, και εδώ έγκειται η πηγή της απαισιοδοξίας μου, σε καμία περίπτωση δεν αντιμετωπίζει την Κρίση. Αν μη τι άλλο, εξακολουθεί να επιβραβεύει τις συμπεριφορές των τραπεζιτών που αποτελούν μέγιστο μέρος του προβλήματος, βασική συνιστώσα της Κρίσης.

Δύο είναι, λοιπόν, οι λόγοι που αυτή η κίνηση της ΕΚΤ δεν μπορεί να απειλήσει την Κρίση, παρά τα μεγάλα ποσά που ακούμε. Ο ένας είναι ότι στην καλύτερη περίπτωση (το «καλό σενάριο») εμφυσά στις τράπεζες ένα πολύ μικρό μέρος των κεφαλαίων που τους λείπουν ώστε να πάψουν αν είναι, επί της ουσίας, χρεωκοπημένες. Επιπλέον, κι εδώ έχουμε ένα δείγμα εγκληματικής συμπεριφοράς τραπεζών (με την ανοχή της ΕΚΤ), δεν είναι καθόλου σίγουρο για το εάν οι τράπεζες χρησιμοποιούν τα τυπωμένα χρήματα της ΕΚΤ για να αλαφρώνουν το βάρος του δημόσιου χρέους (αγοράζοντας κρατικά ομόλογα). Το «κακό σενάριο», με άλλα λόγια (και όπως θα δούμε πιο κάτω), είναι ότι η ενίσχυση με ρευστότητα των πτωχευμένων τραπεζών όχι μόνο δεν βοηθά αρκετά τα πτωχευμένα κράτη αλλά κάνει και κακό από πάνω!

Θα μου επιτρέψετε αυτά τα δύο διαφορετικά ζητήματα να τα πάρω με την σειρά. Αρχίζω με το «καλό σενάριο»: Έστω ότι οι τράπεζες κάνουν αυτό που περιγράψαμε παραπάνω. Χρησιμοποιούν όλα τα δανεικά από την ΕΚΤ για να αγοράσουν νέα ομόλογα του κράτους τους, κερδίζοντας οι ίδιες αλλά και βοηθώντας τον δημόσιο τομέα της χώρας τους. Για τι ποσά μιλάμε; Πόσο θα ωφεληθούν οι ίδιες οι τράπεζες; Αν η διαφορά μεταξύ του επιτοκίου των κρατικών ομολόγων που αγοράζουν και εκείνου του «συμβολικού» 1% που πληρώνουν στην ΕΚΤ κυμαίνεται μεταξύ 3% και 4%, τότε μιλάμε για ένα συνολικό όφελος των τραπεζών της ευρωζώνης της τάξης των  6 με  8 δις. Αν σκεφτούμε όμως ότι, σύμφωνα με την ίδια την ΕΕ, οι τράπεζες χρειάζονται  110 δις, ή  200 με  400 δις σύμφωνα με το ΔΝΤ, τι να σου κάνουν τα  6 με  8 δις; Θα μου πείτε: Από το τίποτα, καλά είναι και αυτά, ιδίως αν την ίδια ώρα διοχετεύονται  200 δις προς τα αναξιοπαθούντα κράτη-μέλη της ευρωζώνης. Σωστά, αλλά η Κρίση δεν θα γιατρευτεί με τέτοια νούμερα.

Πάμε τώρα στο «κακό σενάριο». Εδώ και καιρό, η «πιάτσα» βουίζει (και εδώ στην Ελλάδα αλλά και σε χώρες όπως η  Ιρλανδία και η Πορτογαλία) από ένα ωραίο κολπάκι των τραπεζιτών, το οποίο απαιτεί την αγαστή συνεργασία των πολιτικών αρχών του κράτους στο οποίο έχουν την έδρα τους. Κοιτάξτε τι κάνουν: Η τράπεζα εκδίδει δικά της ομόλογα - ιδιωτικά. Με άλλα λόγια, συμβόλαια δανεισμού. Ως εδώ καλά. Ο κάθε οργανισμός, δημόσιος ή ιδιωτικός, έχει δικαίωμα να εκδίδει δικά του ομόλογα - να προσπαθεί να δανειστεί. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι, καθώς οι τράπεζες είναι ημι-πτωχευμένες, κανείς δεν αγοράζει αυτά τα ομόλογα. Και τότε; Τότε ο τραπεζίτης κάνει ένα ωραίο lunch με κάποιον υπουργό ή υφυπουργό και τον πείθει να εκδώσει το κράτος εγγύηση για αυτά τα ομόλογα της τράπεζάς του. Ουσιαστικά, το δημόσιο εγγυάται στον κάτοχο των ομολόγων της αναξιόπιστης αυτής τράπεζας ότι θα πάρει τα χρήματά του πίσω από… τον φορολογούμενο (σε περίπτωση που η τράπεζα του τραπεζίτη δεν μπορεί να αποπληρώσει το δάνειο αυτό). Βέβαια, καθώς και το εν λόγω κράτος τελεί υπό πτώχευση, οι ιδιώτες δεν θα αγόραζαν αυτά τα ιδιωτικά ομόλογα (παρά την κρατική εγγύηση) παρά μόνον αν τους απέδιδαν μεγάλα επιτόκια (αντίστοιχα με αυτά που δανείζουν στο δημόσιο). Το αυτί όμως του τραπεζίτη δεν ιδρώνει. Γιατί; Επειδή, έτσι κι αλλιώς, δεν εξέδωσε τα ομόλογα αυτά για να τα πουλήσει στην αγορά αλλά για να τα καταθέσει στην ΕΚΤ ως εχέγγυα ώστε να δανειστεί ζεστό χρήμα από αυτήν! Θα ρωτήσετε, πολύ σωστά: Γιατί δέχεται η ΕΚΤ αυτά τα ομόλογα της συγκεκριμένης τράπεζας, όταν ξέρει ότι τα εξέδωσε για να… δανείσει (μέσω ΕΚΤ) τον εαυτό της; Ο επίσημος λόγος είναι ότι η ΕΚΤ δεν μπορεί να πει όχι από την στιγμή που για τα ομόλογα αυτά έχει εγγυηθεί ένα κράτος της ευρωζώνης! Συνειδητοποιείτε το έγκλημα; Είναι σαν εγώ να δανείζω τον εαυτό μου, να βάζω το δημόσιο να εγγυάται αυτό το δάνειο και μετά να καταθέτω αυτό το δάνειο ως εχέγγυο σε έναν τρίτο από τον οποίο να δανείζομαι για να καλύψω τα χρήματα που έχασα στο Καζίνο. Κι αν δεν καταφέρω να αποπληρώσω τον τρίτο, τότε δεν πειράζει: θα τα σκάσει το κορόιδο, το δημόσιο.

Θα με ρωτήσετε: Μα, γίνονται τέτοια πράγματα; Ναι, γίνονται φίλες και φίλοι. Τώρα, την ώρα που διαβάζετε αυτές τις αράδες. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, προχθές που η ΕΚΤ έκανε αυτή την τονωτική ένεση στις τράπεζες, με διακηρυγμένο στόχο την ενίσχυση τραπεζών και κρατών παράλληλα, ιταλικές τράπεζες (με πρώτη και καλύτερη την Unicredit) εξέδωσαν  40 δις ομόλογα τα οποία η κυβέρνηση τεχνοκρατών του κ. Monti εγγυήθηκε πάραυτα και τα οποία, την ίδια μέρα, κατατέθηκαν στην ΕΚΤ ως εχέγγυα με αντάλλαγμα ζεστό παραδάκι το οποίο πήγε μεν στις τράπεζες αυτές χωρίς όμως να αγοραστούν ιταλικά ομόλογα με αυτά τα χρήματα. 

Συμπέρασμα
Ένα μέρος των χρημάτων που τύπωσε προχθές η ΕΚΤ θα βοηθήσει, σε μικρό βαθμό και ιδιαίτερα βραχυπρόθεσμα, τόσο τις τράπεζες όσο και τα κράτη. Για αυτό οι αγορές ηρέμησαν κάπως εν όψει γιορτών. Σύντομα όμως θα διαφανεί, πρώτον, η ανεπάρκεια των αριθμών και, δεύτερον, το έγκλημα το οποίο επιτελέστηκε από κάποιους μεγαλο-τραπεζίτες και τους πολιτικούς που τους καλύπτουν (και οι οποίοι, τουλάχιστον στην Ιταλία, είναι και… τεχνοκράτες με άψογα βιογραφικά). Ποιο έγκλημα; Η χρήση αυτών των τυπωμένων από την ΕΚΤ χρημάτων όχι για να μειωθεί αλλά για να… αυξηθεί το χρέος χωρών όπως η Ιταλία, προς όφελος βέβαια των πτωχευμένων, κρατικοδίαιτων τραπεζιτών. Το 2011, δυστυχώς, κλείνει με ακόμα μία υποχώρηση της ΕΚΤ προς την Πτωχοτραπεζοκρατία - προς το νέο καθεστώς υπό το οποίο ζούμε και στο οποίο όσο πιο πτωχευμένος ένας τραπεζίτης τόσο μεγαλύτερη εξουσία έχει επί των υπόλοιπων συμπολιτών του.","	Το πεδίο ""Θέμα"" είναι άδειο. Θέλετε να εισάγετε ένα τώρα;
	Η κοπέλα σημάδεψε με το ποντίκι το ΟΚ. Πληκτρολόγησε θυμωμένα:
	Όσοι από εσάς νομίζετε ότι αυτό πρέπει να το σταματήσουμε, διαδώστε το μήνυμα σε όσο περισσότερους φίλους μπορείτε.

	""Όχι, όχι, για μας είναι. Δε χρειάζεται να μας το τυλίξτε"". Πλήρωσαν με την κάρτα και βγήκαν από το super market με τη γλυκιά αίσθηση ότι μόλις είχαν κάνει ένα μεγάλο δώρο στη σχέση τους.
	Αγόρασαν το μοντέλο με διάρκεια ζωής 3 ετών σε κίτρινο χρώμα που αντιστοιχούσε σε χαρακτήρα Playful & Fun. Η Βανέσα προτιμούσε το μοντέλο ενός έτους, για δοκιμή, αλλά ο Μάκης το έβρισκε χαζομάρα να πληρώσουν σχεδόν τα ίδια λεφτά, ενώ το άλλο θα ζούσε δυο χρόνια παραπάνω. Στο κίτρινο, η απόφαση ήταν ομόφωνη. Είχαν αρχίσει να βαριούνται ελαφρά, μετά από 7 χρόνια που ζούσαν μαζί. Για παιδί δε γινόταν λόγος. Η Βανέσα δε μπορούσε κι ο Μάκης δεν ήθελε.

	""Ase m na se peripoihthw. Se latrevw. Eisai I zoi m"", ψιθύρισε η Zygote σε άψογα greeklish. Ο άντρας χαμογέλασε εξαντλημένος. Τα μάτια του θόλωσαν, το στόμα του μισάνοιξε και η γλώσσα της μπήκε βιαστικά μέσα του. Λεπτή, υγρή, καυτή, αγνόησε αρχικά τη δικιά του και εξερεύνησε όλο του το στόμα. Έγλειψε τρυφερά τα ούλα  κάτω από τους τραπεζίτες. Σταμάτησε για να γαργαλίσει παιχνιδιάρικα τη σπηλιά πίσω από τους φρονιμίτες. Ανέβηκε και μέτρησε τα αυλάκια του ουρανίσκου και από κει όρμησε ξαφνικά προς τις αμυγδαλές του.
	
	Του ήρθε να ξεράσει. Το στομάχι του συσπάστηκε, το στόμα του γέμισε σάλιο. Η Zygote το κατάπιε λαίμαργα και συνέχισε τη διείσδυση. Η γλώσσα κατέβηκε τον οισοφάγο, μπήκε στο στομάχι και εκεί φούσκωσε έτσι που να ακουμπάει απαλά στα τοιχώματα του. Ο άντρας ένιωσε τη ζέστη να διαχέεται σε όλο του το κορμί. Οι κινήσεις της Zygote ήταν αργές. Ο χρόνος σταμάτησε.
	
	Η γλώσσα άρχισε να γλιστράει πάλι προς τα πίσω, έφτασε πάλι στο στόμα του, λέπτυνε, μάκρυνε και στριφογύρισε γύρω από τη δική του. Άρχισε να του τη σφίγγει και να την τραβάει. Μετά χαλάρωσε πάλι, χόντρυνε, μαλάκωσε και του γέμισε το στόμα. Η ανάσα της Zygote ήταν ήσυχη. Τα μπλε λέντ που έδειχναν το επίπεδο της ικανοποίησης της ήταν στο full. Οι μικρές, μακριές, σκληρές ρώγες της, του καίγανε το στήθος.

	""Τα genpets είναι η καινούργια ανακάλυψη της βιομηχανικής. Ζωντανά ανθρωποειδή που πωλούνται στα ράφια των super market και των pet shop. Είναι φτιαγμένα από ανάμιξη ανθρώπινου και ζωικού DNA"" είπε ενθουσιασμένα ο Μάκης.
	
	Κάθονταν με τη Βανέσα στον καναπέ του μικρού τους διαμερίσματος στην Καλαμαριά. Αυτός, πωλητής σε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Η Βανέσα, υπεύθυνη στο τοστάδικο λίγο παρακάτω, Εθνικής Αντιστάσεως και Γεωργίου Παπανδρέου, γωνία. Ο Μάκης δεν είχε και πολλά ενδιαφέροντα, ούτε φίλους. Δουλειά το πρωί και σερφάρισμα το απόγευμα. Στο blog του έγραφε για gadget και επιτεύγματα της τεχνολογίας που τον γοήτευαν. Είχε επτά αναγνώστες όλο κι όλο, αλλά δεν τον ενδιέφερε αυτό. Όποτε η Βανέσα είχε δουλειά το απόγευμα, αναρτούσε καμιά εικοσαριά ""νέα"", μετά το ξεχνούσε πάλι. Αυτό με τα genpets όμως του είχε κολλήσει.
	
	""Δες ρε Βανεσάκι μου, να κουφαθείς"" είπε, κι η Βανέσα κοίταξε αφηρημένα, μόνο και μόνο για να μην του χαλάσει το χατήρι.

	""Xise! Xise ! Xise"" σύριξε η Zygote ενώ η γλώσσα της τραβιόταν με ταχύτητα έξω από το στόμα του και γλιστρούσε προς τα κάτω. Ο άντρας έχασε και πάλι τον έλεγχο. Η κοιλιά του σφίχτηκε κι ένιωσε να το σπέρμα του να καίει.

	""Βανέσα μου, λυπάμαι. Δεν έχει νόημα πια. Δεν πατάει πελάτης. Θα το κλείσω το γαμημένο"".
	
	Η Βανέσα δεν θέλησε να τον κοιτάξει στα μάτια. ""Κατάλαβα, κύριε Κώστα"" μουρμούρισε και έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι.
	
	Το μόνο που λαχταρούσε ήταν να φτάσει σπίτι, να βγάλει τα ρούχα της, να ξαπλώσει στον καναπέ, και να βάλει το τούρκικο στην Τιβί. Θα έστριβε ένα μπάφο και θα γινόταν τύφλα με το τσίπουρο που της είχε στείλει η μάνα της από τη Λέρο.
	Ξεκλείδωσε βιαστικά και άφησε την πόρτα να κλείσει πίσω της με το ρεύμα που έκανε ο αέρας. Τα παντζούρια ήταν κατεβασμένα και το σαλόνι μισοσκότεινο. Κάποιος καθόταν  στον καναπέ. Τρόμαξε. Στην αρχή σκέφτηκε ότι σάλταρε. Ζαλίστηκε. Μετά άκουσε τα βογκητά του και τελευταία είδε τη γεμάτη σπέρμα γλώσσα της Zygote να πάλλεται απλωμένη στην κοιλιά του Μάκη.

	""Είσαι τελείως μαλάκας ρε αγά.., ρε Μάκη; Γαμάς το ξένο το πλάσμα;"" τσίριξε υστερικά και όρμησε επάνω του χτυπώντας τον εκτός εαυτού.
	""Μα την έχω σα παιδί μου. Εξάλλου, μόνο φιλιόμασταν"" ψέλλισε ο Μάκης απολογητικά.
	
	Η Zygote έμεινε να την κοιτάει ασάλευτη με τα μεγάλα ρυτιδιασμένα μάτια της καρφωμένα πάνω της. ""Dn einai afto p nomizeisss"", είπε και άρχισε να ρουφάει γεμάτη ικανοποίηση τη βλεννώδη  γλώσσα της προς τα μέσα.  Ο Μάκης, κοιτάζοντας και μόνο, τέλειωσε άθελα του ξανά.

	Πέταξε τη Zygote στη χέστρα και τράβηξε με μίσος το νερό. Η Zygote στροβιλίστηκε ατάραχη, ανέβηκε στην αρχή προς τα επάνω και στη συνέχεια χάθηκε μέσα στη ρουφήχτρα που εξαφανίστηκε με θόρυβο στον πάτο της λεκάνης. Από πάνω άδειασε ένα μπουκάλι χλωρίνη και έκλεισε το καπάκι. Της φάνηκε παράξενο που εκείνη τη στιγμή πέρασε απ το μυαλό της το feng shui. Άνοιξε τη ντουλάπα, στούμπωσε με μανία όσα ρούχα χωρούσαν μέσα, άρπαξε παραμάσχαλα το λάπτοπ και έφυγε τρέχοντας. Ο Μάκης έμεινε αποχαυνωμένος στον καναπέ. Δεν τον ξαναείδε ποτέ.

	""Αποστολή μηνύματος χωρίς κείμενο;"" διερωτήθηκε ο υπολογιστής.
	
	""Δεν πρόκειται για προϊόν της φαντασίας μου. Κοιτάξτε το site της εταιρείας που τα κατασκευάζει"", πληκτρολόγησε η Βανέσα και έκανε paste τη διεύθυνση: http://www.genpets.com/index.php

	Αποστολή μηνύματος τώρα. ΟΚ. Μήνυμα εστάλη επιτυχώς.
	
	Πλάγιασε με το δεξί της χέρι την οθόνη, καπάκωσε το πληκτρολόγιο και ξέσπασε σε κλάματα.",False
"Μετά την ομιλία του Κώστα Σημίτη στο ίδρυμα Ηeinrich Boell στο Βερολίνο την 23-1-2012 με τίτλο « Ελλάδα quo vadis;» άρχισε η καθιερωμένη συζήτηση και μουρμούρα. Οι περισσότεροι από τους δυσφορούντες είναι βέβαιο ότι δεν μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν την ομιλία αλλά περιορίστηκαν σε τίτλους. Το ίδιο έκαναν και όλα αυτά τα χρόνια όταν ο Κώστας Σημίτης από τον Δεκέμβριο του 2008 προειδοποιούσε για τα επερχόμενα αδιέξοδα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ενώ τότε γκρίνιαζαν γιατί μιλούσε και «υπονόμευε» την εθνική προσπάθεια τώρα διαμαρτύρονται γιατί δήθεν μίλησε με καθυστέρηση. Αλλά scripta manent και είναι ευκαιρία για όσους δεν διάβαζαν όταν έπρεπε (αρρώστια μεταδοτική εσχάτως) να το κάνουν τώρα ώστε να ανακαλύψουν -έστω και με καθυστέρηση- την κόκκινη γραμμή που διαπερνά όλα τα κείμενα του.
Στην συζήτηση στην Βουλή για τον προϋπολογισμό στις 18 Δεκεμβρίου προειδοποιούσε:
Αποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι η Ελλάδα δεν προσαρμόζεται στις επιταγές της ΟΝΕ και ότι επίσης οι όποιες νουθεσίες και επιτηρήσεις δεν αρκούν. Θεωρούν ότι η τωρινή πολιτική ηγεσία της χώρας, που στηρίχθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε όλες τις σημαντικές επιδιώξεις της, την απογραφή, την αναθεώρηση του ΑΕΠ, την γρήγορη ολοκλήρωση της διαδικασίας της επιτήρησης, εκμεταλλεύτηκε αυτή τη συμπαράσταση για να χειροτερεύσει κατά πολύ τα πράγματα και να  μην τηρήσει δεσμεύσεις. Απλά, τους κορόιδεψε. Η Ελλάδα, πιστεύουν, καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.) για να εξασφαλίσει τον απαραίτητο δανεισμό, ώστε η παρακολούθηση της Ελληνικής οικονομίας να είναι αρμοδιότητά του και όχι φροντίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αφορμές για μια τέτοια κίνηση μπορούν, να βρεθούν, αν συνεχιστεί η σημερινή πορεία.  Η Ελλάδα σύμφωνα με τον προϋπολογισμό που συζητάμε θα πρέπει να δανειστεί το 2009 τουλάχιστον 40 δις. αλλά πιθανότατα ένα ποσό 50 δις. Τα χρήματα στις διεθνείς χρηματαγορές θα είναι δύσκολο να βρεθούν την περίοδο που θα επιδιώξει τον δανεισμό η Ελλάδα. Γιατί και άλλες χώρες και προπαντός ξένες τράπεζες θα επιθυμούν να δανειστούν και θα προσφέρουν ικανοποιητικότερο επιτόκιο ή περισσότερη φερεγγυότητα. Στην περίπτωση που παρουσιαστούν δυσκολίες δανεισμού του ελληνικού κράτους θα έχει δοθεί η αφορμή να διατυπωθεί η υπόδειξη, ότι η λύση του προβλήματος θα πρέπει να επιζητηθεί μάλλον με προσφυγή στο Δ.Ν.Τ.  Θα είναι μια ταπεινωτική για την Ελλάδα εξέλιξη, η πιο καταστροφική κατάληξη της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. 
Ίσως η κυβέρνηση και τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας ή και άλλοι δεν ανησυχούν ή και αν ανησυχούν δεν αισθάνονται ότι πρέπει να αντιμετωπίσουν με αποτελεσματικότητα την δύσκολη κατάσταση που διαμορφώνεται.
Βυθισμένοι στην μακαριότητα τους η ΝΔ δια του κ. Αλογοσκούφη τον ειρωνεύτηκε ενώ «οι άλλοι», δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, διέρρευσαν την δυσφορία τους. Θεωρούσαν ότι η προειδοποίηση δυσχέραινε την επικείμενη εκλογική νίκη που στηριζόταν στην αυταπάτη (επιεικώς) ότι «λεφτά υπάρχουν. Αλλά και η παραδοσιακή Αριστερά αγρόν ηγόρασε. Δείτε τις ομιλίες  όλων στην Βουλή και τις παρεμβάσεις στον δημόσιο διάλογο. Ή δεν έβλεπαν ή έχωναν το κεφάλι τους στην άμμο χτυπημένοι από το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου.
Συνεχίστηκε από μέρους του μια πληθώρα έμμεσων προειδοποιήσεων, μήπως και αντιληφθούν την κινούμενη άμμο στην οποία βυθίζονταν. Και στις 7 Απριλίου 2011 με άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Απορίες» αμφισβήτησε άμεσα και με απόλυτη σαφήνεια την δυνατότητα να επιτευχθούν οι στόχοι του Μνημονίου. Έγραφε όταν η κυβέρνηση πανηγύριζε για τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της 25ης Μαρτίου:
Η εμπειρία έχει δείξει ότι ένα χρέος που ξεπερνά το 100% του ΑΕΠ δεν είναι βιώσιμο. Κατά την επικρατούσα αντίληψη το χρέος δεν πρέπει να ξεπερνά το 90% του ΑΕΠ. Μπορεί να αντιμετωπιστεί ακόμη και όταν φτάσει επίπεδα περί το 100% του ΑΕΠ αλλά οπωσδήποτε με όλο και πιο αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξη της χώρας. Το ελληνικό χρέος ύψους περίπου 153% του ΑΕΠ είναι από τα υψηλότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η δραστική μείωσή του ήταν και είναι λοιπόν αναγκαία.  Όμως το χρονικό διάστημα περιορισμού του και ο ρυθμός μείωσης των ετησίων ελλειμμάτων θα έπρεπε να είναι πολύ πιο εκτεταμένα από τα προβλεπόμενα στο Μνημόνιο. Η πολιτική μείωσης με κάθε τρόπο σε ελάχιστο χρόνο περιορίζει την οικονομική δραστηριότητα και την ανάπτυξη. Η χώρα οδηγήθηκε σε καθοδική σπειροειδή πορεία την οποία δύσκολα θα ανατρέψει. Οι ρυθμίσεις που πετύχαμε στη Σύνοδο Κορυφής για την επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης του δανείου και τη μείωση του επιτοκίου βελτιώνουν μεν αλλά όχι αποφασιστικά τη θέση μας.  Μειώνουν τα 345 δις που  χρωστάμε μόνο κατά 10 δις περίπου. Ο ρυθμός ανάπτυξης είναι καθοριστικής σημασίας για την αντιμετώπιση της κρίσης. Υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης εξασφαλίζουν πόρους για την μείωση του χρέους. Χαμηλοί ρυθμοί αντίθετα επιτείνουν την κρίση. Η ύφεση προβλέπεται να συνεχισθεί το 2011 με μείωση του ΑΕΠ κατά 3%. Για τα επόμενα χρόνια προβλέπεται από το Μνημόνιο ονομαστική ανάπτυξη περί το 4% του ΑΕΠ ετησίως, ένας στόχος χαμηλός, αλλά δύσκολα πραγματοποιήσιμος με βάση τη μέχρι τώρα εμπειρία. Αν το τραπεζικό σύστημα συναντήσει δυσκολίες χρηματοδότησης, η εξέλιξη θα είναι δυσμενής. Ο απεγκλωβισμός από την κατάσταση αυτή δεν είναι εύκολος και δεν θα επέλθει αυτόματα.  Χρειάζονται επενδύσεις, αλλά το οικονομικό κλίμα δεν τις ευνοεί. Ο ρυθμός ανάπτυξης στην Ευρωζώνη δεν πρόκειται ν` αυξηθεί θεαματικά τα επόμενα χρόνια. .
Πρόκειται για τα ίδια σχεδόν λόγια που χρησιμοποίησε πριν λίγες μέρες στο Βερολίνο περιγράφοντας «το μοιραίο πολιτικό λάθος».
Η συμφωνία μεταξύ της ΟΝΕ και της Ελλάδας για την πολιτική, που οφείλει να εφαρμόσει η Ελλάδα, ώστε να της χορηγηθεί το σύνολο των δόσεων του συμφωνηθέντος δανείου, γνωστή ως Μνημόνιο, συντάχτηκε χωρίς να υπάρχει ικανοποιητική προετοιμασία και λειτούργησε με τρόπο που επιδείνωσε την κατάσταση. Το κύριο χαρακτηριστικό της ήταν ότι απαιτούσε από την Ελλάδα να αποκαταστήσει σε μόλις τρία χρόνια δηλαδή μέχρι το 2013 μια δημοσιονομική κατάσταση σύμφωνη με τις επιταγές των Συνθηκών, να περιοριστεί δηλαδή το έλλειμμά της από 15,4% του ΑΕΠ σε 3% δηλαδή κατά 12%. Για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα η περικοπή των δαπανών θα έπρεπε να φτάσει το 18% συνολικά, ώστε να καλυφθούν οι μειώσεις εσόδων λόγω της υποχώρησης της οικονομικής δραστηριότητας. Αυτοί οι όροι συνεπάγονταν περιορισμούς στις δαπάνες και επιδόσεις ως προς την αναπτυξιακή προσπάθεια που ξεπερνούσαν κατά πολύ αυτό που μπορούν να επιτύχουν χώρες με πολύ καλύτερες προϋποθέσεις ανάκαμψης απ` ό,τι η Ελλάδα. Ήταν εξωπραγματικοί. Το Μνημόνιο δεν προέβλεπε επίσης ειδική ρύθμιση να αντισταθμίσει τις επιπτώσεις της περικοπής δαπανών στις επενδύσεις, όπως π.χ. τη δυνατότητα άντλησης των πόρων των διαθρωτικών ταμείων χωρίς να υπάρχει εθνική συμμετοχή. Το αποτέλεσμα ήταν η Ελλάδα να επιτύχει μεν περιορισμό του ελλείμματος κατά 6% του ΑΕΠ περίπου συνολικά το 2010 και το 2011, γνώρισε όμως μια πρωτόγνωρη ύφεση για τα χρόνια 2009-2012 πολύ υψηλότερη εκείνης που καθόριζε το Μνημόνιο. Αντί για 8,6% περίπου υπολογίζεται να φτάσει συνολικά στο -15% περίπου. Οι αισιόδοξες προβλέψεις του Μνημονίου για αρχή ανάπτυξης από το 2012, πρωτογενή πλεονάσματα ήδη από το 2012 και προσφυγή στις διεθνείς αγορές για δανεισμό επίσης από το 2012 αποδείχθηκαν τελείως λανθασμένες. Η ύφεση και η αβεβαιότητα ματαίωσαν τέλος τα όποια σχέδια επενδύσεων. 
Οι συντάκτες του Μνημονίου είχαν παραλείψει επίσης να συναρτήσουν τους στόχους τους με τις πραγματικές εξελίξεις, να προβλέψουν δηλαδή ότι σε περίπτωση ύφεσης θα παρατείνεται αυτόματα ο χρόνος πραγματοποίησης των στόχων ή και θα περιορίζονται ορισμένες επιδιώξεις. Ήταν ένα πολιτικά μοιραίο λάθος. Η παράλειψη είχε ως αποτέλεσμα να εξακολουθεί το αρχικό σκληρό πρόγραμμα λιτότητας παρά την ύφεση που επήλθε και να επιτείνει κατά πολύ την ύφεση.
Θα θυμάστε την οργή με την οποία αντιμετώπισαν κυβερνητικοί κύκλοι το άρθρο του στην Καθημερινή. Εγκλωβισμένοι στον μονόδρομο τους και με την ανασφάλεια του αδαούς ανακάλυψαν εκ νέου υπονόμευση. Αλλά και οι άλλοι, δεξιοί και παραδοσιακοί αριστεροί, έκαναν ότι δεν άκουσαν. Γιατί ο Σημίτης δεν έδειξε να συγκινείται από το ουγγρικό μοντέλο το οποίο μέχρι πρότινος -δηλαδή μέχρι την κατάρρευση του- θαύμαζαν οι επιτελείς του «ανένδοτου» κ. Σαμαρά, ούτε βέβαια από τις ασυνάρτητες κραυγές της παραδοσιακής αριστεράς. Και οι δυο αυτές υποτιθέμενες λύσεις προετοιμάζουν το έδαφος για την δραχμή και την καταστροφή. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μέσα στην ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ (το ΚΚΕ δεν είχε πρόβλημα αφού προπαγανδίζει την έξοδο από την ΕΕ) το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν οι λαϊκίστικες φωνές για επιστροφή στην δραχμή.
Θα θυμάστε επίσης ότι η οργή και η αμηχανία κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης κορυφώθηκαν όταν σε συνέντευξη του στο «ΒΗΜΑ της Κυριακής» τάχθηκε καθαρά υπερ της ταχείας αναδιάρθρωσης του χρέους. Θυμίζω μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
Μια καλά προετοιμασμένη αναδιάρθρωση θα βελτιώσει ουσιαστικά τη θέση μας. Ήδη τώρα δεν ξέρουμε πώς θα βγάλουμε πέρα το 2012 και το 2013, μια που είναι πολύ πιθανό να μην εξασφαλίσουμε δανεισμό με ένα ανεκτό επιτόκιο. Το ζητούμενο δεν είναι να τα καταφέρουμε «κουτσά στραβά» με βάση τις ισχύουσες ρυθμίσεις. Η εμπειρία δείχνει, ότι μια λύση που κινείται στα απώτατα όρια των δυνατοτήτων της οικονομίας δεν αποτελεί ενδεδειγμένη αντιμετώπιση ενός προβλήματος.  Είναι επιπόλαιο να ελπίζουμε ότι τα επόμενα 20 χρόνια, που κατά τα διάφορα σενάρια είναι ο αναγκαίος χρόνος για την πλήρη ομαλοποίηση της κατάστασης, δεν θα προκύψουν οικονομικές αναταραχές, νομισματικές κρίσεις, ανατιμήσεις του πετρελαίου. Θα απορρυθμίσουν το μηχανισμό τακτοποίησης του χρέους που με τόση επιμέλεια και κόπο δημιουργήσαμε. Θα αναπαράγονται οι κρίσεις. Χρειάζεται μια λύση που θα έχει σταθερότητα και δεν θα ακυρωθεί από τις μεταγενέστερες διεθνείς εξελίξεις. Η αναδιάρθρωση ξεκαθαρίζοντας το τοπίο μπορεί να απελευθερώσει δυνάμεις. Τα επόμενα 15-20 χρόνια πρέπει να είναι περίοδος στην οποία θα ξαναχτίσουμε με αισιοδοξία μια σταθερή οικονομία και θα επανενταχτούμε στην ευρωπαϊκή εξέλιξη και όχι ένα διάστημα μιζέριας, όπου θα ζούμε στο έλεος των κλυδωνισμών της παγκόσμιας οικονομίας.
...Οι τράπεζες που έχουν δανείσει την Ελλάδα επίσης δεν θα είναι σύμφωνες με την περικοπή των απαιτήσεών τους. Δεν θέλουν να χάσουν χρήματα. Αλλά δεν είναι κατανοητό γιατί οι Έλληνες πολίτες και ιδίως οι εργαζόμενοι θα πρέπει οπωσδήποτε να ζήσουν για είκοσι χρόνια περίπου σε κατάσταση στενότητας και συνεχών δυσκολιών λόγω των υψηλών επιτοκίων που συμφωνήθηκαν σε μια κατάσταση κρίσης. Οι περιφερειακές χώρες της Ένωσης πληρώνουν όχι μόνο τις απροσεξίες και τις λανθασμένες πολιτικές τους αλλά και τις ανισορροπίες που προκαλεί το χάσμα ανάπτυξης μεταξύ Βορρά και Νότου. Η αντιμετώπιση των συνεπειών αυτού του χάσματος απαιτεί κοινοτική αλληλεγγύη και διευκόλυνση των οφειλετριών χωρών...
 Αναδιαρθρώσεις είναι σκόπιμο να μην καθυστερούν. Η Ελλάδα με το δάνειο των 110 δις εξοφλεί παλαιούς ιδιώτες ομολογιούχους δημιουργώντας νέες υποχρεώσεις προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ τις οποίες θα εξοφλήσει στο μέλλον. Με την πάροδο του χρόνου το χρέος προς τους ιδιώτες ομολογιούχους (κυρίως τις τράπεζες του εξωτερικού) μετατρέπεται έτσι σε νέο χρέος προς τους Διεθνείς Οργανισμούς που μας στηρίζουν. Οι νέες αυτές υποχρεώσεις δεν μπορούν να περικοπούν γιατί προέκυψαν από αιτήματα της Ελλάδας για βοήθεια και συμφωνήθηκαν στο πλαίσιο των διεθνών σχέσεών της. Όσο λοιπόν καθυστερεί η αναδιάρθρωση τόσο αυξάνεται το χρέος που δεν μπορεί να αναδιαρθρωθεί. Περιορίζεται έτσι το αποτέλεσμα το οποίο επιδιώκεται, το χρέος παραμένει υψηλό. Η καθυστέρηση έχει επίσης αρνητική επίδραση στο κλίμα των αγορών. Όλο και περισσότεροι αναλυτές αμφιβάλλουν για τη δυνατότητα της Ελλάδας να εξοφλήσει το σύνολο του χρέους της. Είναι επόμενο λοιπόν το επιτόκιο του δανεισμού της χώρας να παραμένει απαγορευτικό. Υπό τις συνθήκες αυτές η αναδιάρθρωση πρέπει να επαναφέρει σαφήνεια για το μέλλον. Πρέπει να είναι πειστική και να αποτελεί βιώσιμη λύση. Μια ατελής αναδιάρθρωση θα προκαλέσει την ένταση των αμφιβολιών για τη δυνατότητα θετικής έκβασης της κρίσης με αποτέλεσμα τη φυγή των καταθέσεων προς το εξωτερικό και τον αισθητό περιορισμό των ισχνών δυνατοτήτων ανάκαμψης.
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να παραθέσω και άλλα κομμάτια για να αποδειχθεί ότι η πολιτική είναι πράγματι η τέχνη του προβλέπειν. Και αμέσως μετά «του συστηματικώς εργάζεσθαι». Και για να γίνουν και τα δύο πρέπει να ανοίγεις και κανένα βιβλίο, να παρακολουθείς τις εξελίξεις. Δεν ευτυχήσαμε μετά το 2004. Και το μέλλον δυσοίωνο.","Βρίσκομαι στην Ιαπωνία αυτές τις μέρες. Ζέστη και υγρασία σημαίνουν ανήσυχος ύπνος ακόμα και με το κλιματιστικό να κάνει υπερωρίες. Όχι ότι οι κλιματολογικές συνθήκες επηρεάζουν την ένταση των ονείρων μου μιας και βλέπω καθημερινά χολιγουντιανά όνειρα, όπου και να βρίσκομαι. Μέχρι και ένα μικρό βιβλίο έγραψα για το θέμα παλιότερα (Η Επιστήμη των ονείρων). Ξυπνώντας λοιπόν ύστερα από τηλεφώνημα από Ελλάδα στις 6 το πρωί (πόσες φορές πια να πω τη διαφορά ώρας ο καψερός) και έχοντας στο μυαλό μου το τελευταίο όνειρο που ελπίζω να μη βγει αληθινό (άσε, θέλω ολόκληρο άρθρο για να το εξιστορήσω... είπαμε, είναι χολιγουντιανά) σκέφτηκα μιας και αρθρογραφώ εδώ, πλέον, να το τιμήσω το θέμα. Και είπα να το κάνω πιάνοντας το πιο συνηθισμένο και πιασάρικο ερώτημα που έχουμε κάνει όλοι κάποια στιγμή. Αν θες μια μίνι εισαγωγή διάβασε την επόμενη παράγραφο, αλλιώς προσπέρνα την.

Οι υποθέσεις που έχουν γίνει σχετικά με τα όνειρα έχουν κατηγοριοποιηθεί σε ψυχολογικές ερμηνείες και φυσιολογικές ερμηνείες. Στην πρώτη κατηγορία κύριοι εκπρόσωποι είναι οι γνωστοί πρωτοπόροι της επιστήμης της ψυχολογίας Sigmund Freud και Carl Jung οι οποίοι παραθέτουν την άποψη ότι τα όνειρα είναι η έκφραση του υποσυνείδητου που μας φέρνει στον ύπνο μας αντιμέτωπους με οτιδήποτε (κατάσταση, πρόσωπο, πτυχή του χαρακτήρα μας, επιθυμία) καταπιέζουμε στην καθημερινότητά μας. Αποτελεί για αυτούς λοιπόν το όνειρο μια βαθιά αλήθεια που οι κοινωνικές συμβάσεις και ο ηθικός κώδικας που υιοθετήσαμε έθαψε βαθιά. Το όνειρο είναι μια διαδικασία ψυχολογικής αυτο-θεραπείας του εγκεφάλου μας. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι ερμηνείες σχετικών ερευνητών όπως οι Aserinsky (ανακάλυψε τη φάση REM), Hobson, McCarley, Solms και Zhang. Οι υποθέσεις τους με ονόματα όπως activation synthesis, continual activation και άλλες έχουν όλες να κάνουν με σήματα από διάφορα μέρη του εγκεφάλου τα οποία είναι τυχαία ή λόγω κάποιας διεργασίας όπως η κωδικοποίηση και αποθήκευση πληροφοριών στη μνήμη. Ο εγκέφαλος δημιουργεί κάποιες μικρές ""ταινίες"" που ονομάζουμε όνειρα είτε για να επεξεργαστεί τις πληροφορίες καλύτερα είτε διότι αντιλαμβάνεται την παράλυση του σώματος σε εκείνη τη φάση και μετατρέπει τα σήματα σε εικονική κίνηση. (Έμεινες με νέες απορίες, ήδη; Είπαμε, υπάρχει και βιβλιαράκι).

Το ερώτημα παραμένει ασχέτως της αιτίας δημιουργίας ονείρων: μπορούν τα όνειρα να είναι προφητικά; Εγώ προσεγγίζω το ερώτημα με δύο διαφορετικούς, αλλά και στις δύο περιπτώσεις ορθολογικούς τρόπους δίχως να αγγίζω ή να αναφέρω μεταφυσικά ζητήματα που αποτελούν προσωπικές απόψεις του καθενός, δίχως σκληρές βάσεις. Στην περίπτωση που υποθέσουμε ότι το όνειρο είναι η επεξεργασία των πολλών πληροφοριών που λαμβάνουμε κατά τη διάρκεια της μέρας και οι οποίες δεν καταγράφονται στο συνειδητό αλλά στο υποσυνείδητο, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι κατά τη διάρκεια του ονείρου ο εγκέφαλος, τακτοποιώντας αυτές τις πληροφορίες, βρίσκει μοτίβα και μια ακολουθία. Η επιστήμη έχει τη δύναμη της πρόβλεψης, λόγω της επαγωγικής μεθόδου. Αν αναλύσουμε μεγάλο αριθμό δεδομένων μέσα από πολλές παρατηρήσεις, τότε μοτίβα μπορεί να εμφανιστούν που θα μας οδηγήσουν σε θεωρίες ικανές για ακριβή πρόβλεψη του επόμενου γεγονότος. Επιπροσθέτως, η θεωρία του χάους δηλώνει τάξη μέσα σε μια φαινομενική αταξία. Είναι δυνατόν ο εγκέφαλος να εντοπίζει αυτή την τάξη στις πολλές πληροφορίες και με ένα επιστημονικό-επαγωγικό τρόπο να προβλέπει το επόμενο σχετικό γεγονός. Αυτή είναι μια καθόλου μεταφυσική εξήγηση, αλλά επιστημονική και ορθολογική.

Μια δεύτερη εκδοχή η οποία προσεγγίζει το θέμα από την αντίθετη πλευρά έχει να κάνει με τους αριθμούς και το θέμα των πιθανοτήτων. Δεδομένου ότι καθένας μας έχει περίπου 3 όνειρα κάθε νύχτα και ότι ο πληθυσμός της Γης είναι 6 δισεκατομμύρια άνθρωποι, τότε στη διάρκεια ενός έτους έχουμε περίπου 6 τρισεκατομμύρια όνειρα. Αυτός είναι αριθμός αρκετά μεγάλος για να δικαιολογήσει το ότι υπάρχει η πιθανότητα κάποια από αυτά τα όνειρα θα επαληθευτούν συμπτωματικά. Ένα άλλος τρόπος υπολογισμού είναι ότι στη διάρκεια 30 ετών καθένας μας θα έχει περίπου 10 χιλιάδες όνειρα. Αν οι πιθανότητες επαλήθευσης είναι μια στις χίλιες (επιλέγω αυτή την πιθανότητα λόγω του είναι μια συνηθισμένη καθημερινή έκφραση που υπονοεί το αδύνατο) τότε καθένας από μας θα έχει στη διάρκεια αυτή των 30 ετών τουλάχιστον 10 ""προφητικά"" όνειρα.

Αφήνοντας τη μεταφυσική στην άκρη (εγώ προσωπικά την απορρίπτω πλήρως) μπορούμε να σκεφτούμε ορθολογικά και στο τέλος να διαλέξουμε την εκδοχή που μας ταιριάζει. Η σίγουρη στιγμή που η επιστήμη θα δώσει την ξεκάθαρη απάντηση δεν έχει έρθει ακόμη αν και είναι θέμα χρόνου. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ένας πολύ βαθύς ωκεανός γεμάτος μυστικά και πολυπλοκότητα και μόλις κάναμε την πρώτη μας βουτιά.

Κλείνοντας να σας θυμίσω ότι όνειρα δεν είναι μόνο αυτά που έχουμε όταν κοιμόμαστε, αλλά και εκείνα που δε μας αφήνουν να κοιμηθούμε… μαζί με τα τηλέφωνα σε λάθος ώρες. Πάω για σάκε... κάμπαϊ.",False
"Corrupción entre los incorruptibles
Cuando se fundó Acción Nacional no faltó el panista bisoño que con gran ingenuidad afirmaba que habían elegido el celeste y el blanco como los colores del partido para honrar a la Inmaculada Concepción. Semejante explicación se justificaba no sólo por la participación de numerosos católicos en la nueva organización, era también una manera de aludir a la pureza de las intenciones de un proyecto que veía en la corrupción de funcionarios y políticos del partido en el poder uno de los principales males del país. Ese gravísimo pecado de los revolucionarios era un argumento en contra del pago de impuestos y, en términos generales, de la expansión de la autoridad del Estado. Desde su punto de vista esta política disfrazaba la promoción de intereses privados y nada tenía que ver con el bien común, que era el objetivo de Acción Nacional.
Así no fuera más que por estas razones –los porqués de la fundación del PAN–, el comportamiento de legisladores y funcionarios panistas en el tema vergonzoso de los moches –es decir, las comisiones que cobran los legisladores por votar presupuesto para obra pública, cuya realización los gobiernos locales favorecidos deben atribuir a las empresas que los mismos diputados les indican– es escandaloso e inaceptable. Están negando la cruz de su parroquia, al comportarse exactamente igual a como lo hacían antes los priístas por ellos tan despreciados, y de quienes ahora ya no hay nada que los distinga.
La corrupción de los panistas puede tener muchas explicaciones. Creo que una de las más poderosas es de actitud. Por principio sostenían que el sector privado era más honrado que el sector público; de ahí derivaban que los funcionarios privados eran impolutos, y deducían que, trasladados al sector público llegarían con un botellón de Maestro Limpio a echar fuera a las ratas. ¿Cuántas veces no oímos a Vicente Fox hacer esa promesa, fundada en la sencilla creencia de que todo lo estatal es malo? Sin embargo, nunca aplicó su amenaza, mucho menos cuando los hijos de su esposa se vieron involucrados en un escándalo de tráfico de influencias.
El problema de los panistas corruptos se planteó desde que un funcionario de la Presidencia, afiliado a ese partido, compró unas toallas de lujo y unos colchones que tenían un sobreprecio inexplicable. Es cierto que lo corrieron, pero en el episodio aparecieron elementos que apuntaban hacia la ignorancia o la falta de entendimiento de los panistas de la frontera entre lo público y lo privado, o de asuntos centrales para una administración pública honesta como es el concepto de conflicto de intereses, que estuvo, y está, ausente del léxico del panista del siglo XXI, que piensa que no comete ninguna irregularidad cuando desde el Congreso participa en el diseño de quitas financieras para las empresas de su papá.
Es conmovedora la respuesta del alcalde de Celaya, Ismael Pérez Ordaz, de donde se filtró información a propósito de la práctica de los moches, cuando explica esa ratería con el argumento de que, aun cuando le dio su parte a los legisladores blanquiazules, pudo llevar a cabo la pavimentación que se necesitaba. En cambio, es indignante que siendo autoridad, Pérez Ordaz se niegue a aplicar la ley y se rehúse a denunciar al extorsionador ( Reforma, 14/1/14). Habría que explicarle que una función de los ayuntamientos es perseguir delitos, y que el cumplimiento de la ley no está a discusión. Grave mensaje envía el alcalde cuando se niega a denunciar a un extorsionador de recursos públicos que, además, es su correligionario.
Los panistas en el gobierno han adquirido muchos de los vicios que se atribuían a los priístas. Su comportamiento confirma por lo menos dos cosas: que la corrupción no es una característica privativa del PRI, y la creencia de muchos de que el poder sirve para abusar de él. Peor todavía, si miramos a nuestro alrededor veremos que los políticos corruptos son un problema recurrente en democracias ricas y pobres; hay diferencias de estilo y de dimensiones, pero tienen en común la confusión del interés privado y el interés público, así como las políticas privatizadoras de los años 90, uno de cuyos efectos fue abrir la puerta a los abusos de funcionarios que supieron beneficiarse personalmente de esos arreglos.
Si se trata de denunciar la corrupción, los panistas de ahora no pueden tirar la primera piedra. El tema será un factor de consideración en el proceso de elección de presidente del PAN nacional, que amenaza con convertirse en una pedriza generalizada.","La Revolución y el Estado en México
Uno de los principales legados de Arnaldo Córdova es su muy convincente interpretación de la Revolución de 1910 y de su vínculo con el Estado mexicano del siglo XX. Para él, entre ambos, Revolución y Estado, existía una relación causal de orden histórico, que se propuso desentrañar en los muchos ensayos y artículos de investigación en los que reflexionó sobre el tema. En una y otro veía procesos de largo plazo, en los que el pasado mismo ""es un problema del presente"".
La perspectiva de Córdova es una feliz combinación de historia, ciencia política y derecho constitucional, que aplicada al análisis de la Revolución, de la Constitución y del gobierno rindió resultados originales y sugerentes. Arnaldo Córdova fue un investigador creativo y honesto que sólo interrumpió su carrera académica entre 1982 y 1985, cuando fue elegido diputado a la LII Legislatura por el entonces esperanzador PSUM; fue también un militante comprometido con el proyecto de país que asociaba con el gobierno del presidente Lázaro Cárdenas, y con la noción de un gobierno popular que era la natural derivación de la revolución popular que estaba en el origen del Estado.
A mi manera de ver, el libro más importante de él es La ideología de la Revolución Mexicana. La formación del nuevo régimen, que fue publicado en 1970, en el que examina la Constitución de 1917 desde la perspectiva combinada; pero además del rico análisis que hace del texto constitucional y de la coyuntura histórica en la que fue elaborado, apunta muchas pistas para otras investigaciones.
Creo que la evaluación ponderada de la obra de Córdova ha de tomar en cuenta el contexto en el que escribía. El presidente Miguel de la Madrid lanzó la reforma del Estado para enfrentar la pavorosa crisis de 1982; Carlos Salinas siguió adelante con el programa de desmantelamiento del intervencionismo estatal, y Ernesto Zedillo profundizó cuanto pudo esos cambios, desconfiado como era él del Estado. Desafortunadamente, entre los muchos pecados que podemos reprochar a Salinas y a Zedillo está la ignorancia o la inconciencia histórica, un pecado por el que hemos pagado todos, pero más los justos que los pecadores, porque quizá una de las peores faltas de los así llamados neoliberales es que hayan transformado el Estado sin preguntarse los porqués de la particular fisonomía que había adquirido a finales del siglo XX. De haberlo hecho, es posible que se hubieran detenido a pensar con más cuidado el redimensionamiento del Estado que, en realidad, quería decir la contracción del Estado, sobre todo en materia económica.
La reducción de la presencia estatal en áreas clave para el desarrollo del país, por ejemplo en la industria o en la educación, ha tenido consecuencias de largo plazo muy costosas: una desindustrialización precoz o la pérdida de signos comunes de identidad en una sociedad crecientemente diferenciada. Los reformadores tendrían que haber pensado que sin Estado les iba a ser mucho más difícil gobernar, y que esa responsabilidad pasaría entonces a grupos privados o a comisiones autónomas que gobiernan para ellos, y nada más. Tampoco se dieron cuenta de que el Estado era un factor central para el éxito de sus reformas, y que cuando lo hicieron a un lado, ellos mismos condenaban su propio programa al fracaso.
Es muy posible que los líderes del neoliberalismo mexicano ya se hayan dado cuenta de que el Estado era el aval de la legitimidad de la élite gobernante; que también introducía una cierta coherencia en la sociedad pues era un referente común a buena parte de ella, aun cuando no eran pocos los grupos que quedaban al margen de la autoridad estatal. El Estado le daba a la sociedad un sentido de dirección que hemos perdido, era como una brújula, pues, como escribió Arnaldo Córdova, la mayoría de los mexicanos creíamos –o creemos– en el Estado, incluso si no nos ofrece mucho a cambio ni se compromete demasiado (""La historia maestra de la política"").
Decía Arnaldo que poco le importaba que lo llamaran ""estatólatra"", o que el gobierno popular que tanto admiraba en la experiencia radical del cardenismo fuera autoritario, porque para él lo que define el poder es la adhesión de los ciudadanos (""La historia maestra de la política""). Esta aseveración, discutible como es, recoge el compromiso de Córdova con la noción que sostenía de la democracia como el gobierno del pueblo, por el pueblo y para el pueblo. Cómo me gustaría discutir otra vez con él las raíces autoritarias de este planteamiento.",True
"Corrupción entre los incorruptibles
Cuando se fundó Acción Nacional no faltó el panista bisoño que con gran ingenuidad afirmaba que habían elegido el celeste y el blanco como los colores del partido para honrar a la Inmaculada Concepción. Semejante explicación se justificaba no sólo por la participación de numerosos católicos en la nueva organización, era también una manera de aludir a la pureza de las intenciones de un proyecto que veía en la corrupción de funcionarios y políticos del partido en el poder uno de los principales males del país. Ese gravísimo pecado de los revolucionarios era un argumento en contra del pago de impuestos y, en términos generales, de la expansión de la autoridad del Estado. Desde su punto de vista esta política disfrazaba la promoción de intereses privados y nada tenía que ver con el bien común, que era el objetivo de Acción Nacional.
Así no fuera más que por estas razones –los porqués de la fundación del PAN–, el comportamiento de legisladores y funcionarios panistas en el tema vergonzoso de los moches –es decir, las comisiones que cobran los legisladores por votar presupuesto para obra pública, cuya realización los gobiernos locales favorecidos deben atribuir a las empresas que los mismos diputados les indican– es escandaloso e inaceptable. Están negando la cruz de su parroquia, al comportarse exactamente igual a como lo hacían antes los priístas por ellos tan despreciados, y de quienes ahora ya no hay nada que los distinga.
La corrupción de los panistas puede tener muchas explicaciones. Creo que una de las más poderosas es de actitud. Por principio sostenían que el sector privado era más honrado que el sector público; de ahí derivaban que los funcionarios privados eran impolutos, y deducían que, trasladados al sector público llegarían con un botellón de Maestro Limpio a echar fuera a las ratas. ¿Cuántas veces no oímos a Vicente Fox hacer esa promesa, fundada en la sencilla creencia de que todo lo estatal es malo? Sin embargo, nunca aplicó su amenaza, mucho menos cuando los hijos de su esposa se vieron involucrados en un escándalo de tráfico de influencias.
El problema de los panistas corruptos se planteó desde que un funcionario de la Presidencia, afiliado a ese partido, compró unas toallas de lujo y unos colchones que tenían un sobreprecio inexplicable. Es cierto que lo corrieron, pero en el episodio aparecieron elementos que apuntaban hacia la ignorancia o la falta de entendimiento de los panistas de la frontera entre lo público y lo privado, o de asuntos centrales para una administración pública honesta como es el concepto de conflicto de intereses, que estuvo, y está, ausente del léxico del panista del siglo XXI, que piensa que no comete ninguna irregularidad cuando desde el Congreso participa en el diseño de quitas financieras para las empresas de su papá.
Es conmovedora la respuesta del alcalde de Celaya, Ismael Pérez Ordaz, de donde se filtró información a propósito de la práctica de los moches, cuando explica esa ratería con el argumento de que, aun cuando le dio su parte a los legisladores blanquiazules, pudo llevar a cabo la pavimentación que se necesitaba. En cambio, es indignante que siendo autoridad, Pérez Ordaz se niegue a aplicar la ley y se rehúse a denunciar al extorsionador ( Reforma, 14/1/14). Habría que explicarle que una función de los ayuntamientos es perseguir delitos, y que el cumplimiento de la ley no está a discusión. Grave mensaje envía el alcalde cuando se niega a denunciar a un extorsionador de recursos públicos que, además, es su correligionario.
Los panistas en el gobierno han adquirido muchos de los vicios que se atribuían a los priístas. Su comportamiento confirma por lo menos dos cosas: que la corrupción no es una característica privativa del PRI, y la creencia de muchos de que el poder sirve para abusar de él. Peor todavía, si miramos a nuestro alrededor veremos que los políticos corruptos son un problema recurrente en democracias ricas y pobres; hay diferencias de estilo y de dimensiones, pero tienen en común la confusión del interés privado y el interés público, así como las políticas privatizadoras de los años 90, uno de cuyos efectos fue abrir la puerta a los abusos de funcionarios que supieron beneficiarse personalmente de esos arreglos.
Si se trata de denunciar la corrupción, los panistas de ahora no pueden tirar la primera piedra. El tema será un factor de consideración en el proceso de elección de presidente del PAN nacional, que amenaza con convertirse en una pedriza generalizada.","Desestabilizando el país (Carta en 10 párrafos al Presidente)
1. Dice usted señor presidente que “pareciera” existir la intención de “desestabilizar” el país y “atentar contra el proyecto de nación” que usted impulsa. La frase es ominosa por su origen, el priismo más viejo, aquel con las manos manchadas de sangre. El del presidente Díaz Ordaz. “Fuerzas oscuras desean desestabilizar a la nación”, dijo semanas antes de ordenar la masacre de Tlatelolco.
2. En el “pareciera” que usted expresó, puede presumirse que se refiere a los muchos que estamos protestando en los últimos meses. Protestando en las redes sociales. En las planas editoriales de los periódicos. En los estadios. En las marchas que recorren las calles y las carreteras del país. En las sobremesas familiares y de amigos. Es el monotema ruidoso de la nación que trasciende las líneas geográficas y sociales: la protesta.
3. Y no se equivoca, presidente, en la apreciación. A pesar de las resonancias nefastas de la frase, en efecto el propósito de este movimiento social espontáneo es desestabilizar su proyecto de nación. Lo que los muchos quieren, queremos, es que quien preside el país, quien tiene los bártulos del gobierno en la mano, quien dispone del poder centralizado de la Presidencia, cambie el rumbo. Gire el timón. Se dirija hacia donde nosotros señalamos.
4. No deje que al oído le hablen los asesores rebuscados. Que le soplen: AMLO, Cárdenas. Que le murmuren: Aristegui, Proceso, la Lista Usual de los Periodistas Rejegos. Ojalá esta revuelta fuera controlable por sus adversarios políticos o por la prensa, pero esto es más grande, más móvil, más inevitable.
5. ¿Qué tan difícil es entender lo que apalabran las pancartas, los hashtag, los gritos de los contingentes? Son los lemas acumulados de una impaciencia acumulada. Ya nos cansamos. Queremos Justicia. Ya basta. El Estado es criminal. No más sangre. Justicia.
6. ¿Para qué intentar aislar a Iguala o la Casa Blanca, presidente? ¿Para qué pretender negar lo que usted sabe, con más detalle que ninguno: Iguala y la Casa Blanca son en una nuez de dos hemisferios el país entero?
7. Iguala debe esclarecerse hasta sus últimas ramificaciones, por supuesto, y aún no se esclarece sino mínimamente: ¿Dónde está el gobernador que encubrió a los Abarca?, ¿dónde está el jefe de partido que los encubrió?, ¿dónde están los militares traidores?, ¿dónde están las confesiones judiciales de Abarca y su cónyuge? Y la situación de la Casa Blanca por fortuna ya la esclareció su esposa. Cuando usted gobernó el Estado de México, Angélica Rivera realizó sucesivas transacciones con Televisa y con el Grupo Higa, empresas especialmente favorecidas por su administración, y ahora también por el gobierno federal que usted preside. Un claro y prolongado conflicto de intereses.
8. Y sin embargo lo dicho: Iguala y la Casa Blanca son en una nuez el país entero invadido por la corrupción y el crimen. En cifras frías la catástrofe: un país con un 95% de crímenes que no llegan a ser investigados, menos enjuiciados, menos castigados. ¿Qué quiere usted que hagamos los que vivimos en medio de este 95%, señor presidente? ¿Morirnos en silencio? ¿Velar a nuestros muertos resignadamente? ¿Dejarnos robar por los ladrones y por los policías? ¿Respetar el derecho de corso de los funcionarios públicos? ¿Sentarnos en el coliseo a presenciar cómo la Izquierda y la Derecha y los De En medio destripan el presupuesto público? ¿Aceptar el delito como una eterna lluvia de fuego?
9. Otra vez. La tragedia es el 95% de impunidad. Otra vez. La tragedia es el 95% de impunidad. Otra vez. El 95% de impunidad. Otra vez. Cada quien tendría que pintárselo en la frente para ahorrarnos la reiteración. Cada ciudadano con un 95% en la frente.
10. Y si el Mal es así de extenso, la cura tiene que ser así de extensa. Si el Mal recorre toda la estructura del Estado, el remedio debe recorrerla entera. Ese es el proyecto de nación que queremos los más en este país. Tan sencillo. Tan amargo. Tan arduo para usted y para nosotros. No una fiscalía ni tres. No una reforma de leyes. No un recambio de personas en el gabinete. No otra campaña de publicidad. No un cambio de narrativa. Como lo dijo usted mismo, señor presidente, queremos otro proyecto para otra nación. Una nación sin crimen y sin corrupción. Decente y que funcione.",False
"El reino de Oz
Tom Disch, visionario de la ciencia ficción, afirmó que la publicidad es el cuento de hadas de la sociedad moderna. En la compra de un yogur te prometen un palacio. Un territorio fantástico donde los beneficios no provienen del esfuerzo, sino de la milagrosa acción de una marca.
En América Latina el inconsciente colectivo está cada vez más determinado por los anuncios y las telenovelas. Millones de personas orientan su comportamiento a partir de fórmulas televisivas. Lo peculiar es que esta subordinación psicológica también atañe a quienes pretenden guiar una nación.
Enrique Peña Nieto surgió como el perfecto telecandidato mexicano. Un hombre atractivo, de peinado imperturbable, que aun al improvisar parece leer un teleprompter.
Casado con una conocida actriz, no tuvo que acercarse a la gente para ganar las elecciones. En la sociedad del espectáculo, triunfó como quien desempeña un papel.
¿Qué clase de mentalidad respalda sus decisiones? A fines de 2011, Jacobo García, periodista de El Mundo, le pidió que mencionara tres libros que lo hubieran marcado. Peña Nieto fue incapaz de hacerlo.
A la distancia, lo más grave no parece ser su incultura ni la falta de reflejos políticos para disponer de una respuesta preparada por sus asesores, sino la estructura misma de su mente.
Con toda probabilidad podría haber mencionado 20 telenovelas o 50 películas. La cultura de masas es la nueva memoria impersonal. ¿Cómo afecta esto a quien guía los destinos ciudadanos? Estamos ante un caso fronterizo que merece detenido análisis.
No se le puede pedir a un Mandatario que lea mucho. Su cargo es refractario a la capacidad de dudar y aceptar contradicciones, efectos básicos de la lectura.
En su espléndida novela “Una Lectora Nada Común”, Alan Bennett plantea lo que sucedería si la Reina de Inglaterra se volviera adicta a los libros. En efecto, abdicaría.
Lo que está en juego en el caso de Peña Nieto no es su nivel cultural, sino su peculiar acercamiento al mundo. Después de hacer campaña en aviones privados y hablar en asambleas tan controladas como una película, planeó reformas en los apartados salones del poder.
Al ofrecer su primera declaración patrimonial, tanto él como varios miembros de su gabinete revelaron tener propiedades por “donación”.
Los ciudadanos deben comprar o heredar una casa. Los políticos pertenecen a otra lógica, la economía de la dádiva donde los inmuebles se regalan. ¡Bienvenidos al nuevo reino de Oz, donde se cumplen las promesas de la publicidad y los cuentos de hadas!
Mucho se ha hablado en los últimos días de la “Casa Blanca”, la mansión de unos 7 millones de dólares propiedad de la Primera Dama, Angélica Rivera. Ese predio pertenece a la constructora Grupo Higa, compañía a la que Peña Nieto favoreció desde sus tiempos de Secretario de Administración en el Estado de México y que se expandió notablemente durante su Gubernatura.
Curiosamente, la licitación del tren rápido a Querétaro fue a dar a esa empresa (la misma que prestó a Peña Nieto aviones privados durante su campaña a la Presidencia).
Aunque el Presidente no sea el dueño directo de la “Casa Blanca”, no es difícil suponer una relación de tráfico de influencias (sobre todo tomando en cuenta que la “donación” es un recurso de apropiación aceptado por su Gobierno).
En una declaración en YouTube, dicha en el tono de falsa intensidad de las telenovelas, Rivera asegura que compró la propiedad con el dinero que le dio Televisa, empresa en la que trabajó 25 años y con la que dejó de colaborar en 2010.
Para quienes no vivimos dentro de un anuncio de televisión, resulta poco creíble que una actriz reciba una liquidación tan espectacular. En caso de que hubiese sido así, seguramente le ayudó estar casada con el Mandatario que ajustó la reforma de telecomunicaciones a los íntimos deseos de Televisa.
La insensibilidad del Presidente de ir a China en un momento de crisis nacional y la respuesta de Rivera, en la que se muestra ofendida y habla como quien “se digna” a dar explicaciones que, según ella, no tendría por qué ofrecer, pertenecen a la lógica de quienes viven en una evanescente irrealidad.
La promesa de vender la casa equivale a la de cambiar de set. Todo se arregla alterando el guión o la escenografía.
Peña Nieto es el primer telepresidente de México. Sus reformas ofrecieron una nueva telenovela nacional, pero demasiado pronto se le atravesó la realidad. Para sobrevivir tendrá que salir de la pantalla y enfrentar lo que está afuera de ella: un país dolorosamente verdadero.","El ABC del fuego
El 5 de junio de 2009, 49 niños perdieron la vida y 76 resultaron heridos en un incendio en la Guardería ABC de Hermosillo, Sonora. Aunque se investigó a 19 funcionarios, no hubo sanciones.
El fuego se ha convertido en sinónimo de impunidad. El 7 de noviembre el procurador Jesús Murillo Karam anunció a los medios que, con toda probabilidad, los cuerpos de los 43 estudiantes normalistas desaparecidos habían ardido en una pira infernal.
Poco después, en una marcha de solidaridad con las víctimas, un reducido grupo de “anarquistas” quemó la puerta de Palacio Nacional, que en forma inexplicable no se encontraba custodiada. Sólo un general vestido de civil se opuso a los desmanes. ¿Qué hacía ahí ese miembro de las Fuerzas Armadas? Las heridas que recibió en el rostro son señas de valentía, pero sorprende su acción solitaria y encubierta.
El miércoles 12, Día del Cartero, llegó otro mensaje de lumbre: el Congreso de Guerrero fue incendiado, como antes lo habían sido el Palacio de Gobierno y oficinas de algunos partidos políticos.
¿Qué comunica esta gramática del fuego? El país arde sin control alguno. El caso de la Guardería ABC revela que la atroz negligencia de los responsables es exonerada por la negligencia de la Ley. También demuestra la incapacidad de dos gobiernos, el de Felipe Calderón y el de Enrique Peña Nieto, para enfrentar tragedias. La aniquilación producida por las llamas resulta irreparable, pero el Estado tiene la obligación de remediar lo que esté a su alcance en las cenizas. En Hermosillo no se fincaron responsabilidades, no se honró a las víctimas con tres días de luto nacional, no se apoyó cabalmente a las familias ni se lanzó una campaña para prevenir casos similares. Las autoridades apostaron a que el humo se disipara sin impartir lecciones.
Quienes perpetraron los asesinatos de Ayotzinapa quisieron usar el fuego para borrar sus crímenes. Ignoraban que nada se recuerda tanto como la lumbre: “Cerrar podrá mis ojos la postrera/ sombra que me llevare el blanco día;/ [...mas] dejará la memoria en donde ardía”, escribe Quevedo.
La respuesta judicial no ha estado a la altura de la desesperación de la gente. Llama la atención la lentitud con que se dio a conocer el fatal desenlace. El procurador Jesús Murillo Karam confirmó el 7 de noviembre lo que el padre Alejandro Solalinde había dicho el 17 de octubre. El retraso en aportar datos decisivos contribuyó al clima de angustias, y las noticias de la mansión del Presidente y su viaje a China en un momento de alarma nacional acabaron por vulnerar la imagen de un mandatario que parece ajeno a todo lo que ocurra fuera de una pantalla de televisión.
No enfrentamos hogueras encendidas por accidente o la restringida pasión de unos pirómanos. El país entero se conjuga en llamas.
¿Qué pretenden quienes queman una estación de Metrobús, la puerta de Palacio Nacional o coches en un estacionamiento? No se trata de gestos políticos directos, sino de un vandalismo
que busca una reacción política. ¿A quién le conviene que la gente tenga miedo de manifestarse y que se criminalice el descontento? Las flechas apuntan a los distintos mandos del gobierno.
Unos buscan borrar sus huellas con fuego y otros inventar responsables para el fuego. Las agresiones recibidas por militantes del PRD en diversos lugares del país y la hipótesis -que otras versiones ponen en duda- de que el alcalde de Iguala encontró refugio en la casa de un empresario cercano al partido del sol azteca buscan responsabilizar a la izquierda oficiosa de todos los desastres. Este acoso no sólo es antidemocrático sino innecesario: el PRD se desprestigia solo.
Al sembrar el fuego en medio de actos pacíficos se lanza una señal: “Puede haber algo peor que lo que ya tenemos, urge que el descontento se apague junto con las llamas”. Pero el país donde la muerte tiene permiso no puede resignarse de ese modo.
El gobierno es responsable de sancionar tanto a los criminales como a los provocadores que fingen discrepancia. También es responsable de que no se fabriquen culpables de esos hechos.
En 1982 la Cineteca Nacional ardió a causa de una explosión producida por el descuidado almacenamiento de las películas. En el momento de la tragedia, se exhibía un filme de Andrzej Wajda cuyo título parecía profetizar la administración de Peña Nieto: La tierra de la gran promesa.
Érase una vez un país donde se festinaban las reformas y de pronto se oía un ruidito. No era el corcho de una botella de champaña, sino la primera señal del estallido.",True
"El reino de Oz
Tom Disch, visionario de la ciencia ficción, afirmó que la publicidad es el cuento de hadas de la sociedad moderna. En la compra de un yogur te prometen un palacio. Un territorio fantástico donde los beneficios no provienen del esfuerzo, sino de la milagrosa acción de una marca.
En América Latina el inconsciente colectivo está cada vez más determinado por los anuncios y las telenovelas. Millones de personas orientan su comportamiento a partir de fórmulas televisivas. Lo peculiar es que esta subordinación psicológica también atañe a quienes pretenden guiar una nación.
Enrique Peña Nieto surgió como el perfecto telecandidato mexicano. Un hombre atractivo, de peinado imperturbable, que aun al improvisar parece leer un teleprompter.
Casado con una conocida actriz, no tuvo que acercarse a la gente para ganar las elecciones. En la sociedad del espectáculo, triunfó como quien desempeña un papel.
¿Qué clase de mentalidad respalda sus decisiones? A fines de 2011, Jacobo García, periodista de El Mundo, le pidió que mencionara tres libros que lo hubieran marcado. Peña Nieto fue incapaz de hacerlo.
A la distancia, lo más grave no parece ser su incultura ni la falta de reflejos políticos para disponer de una respuesta preparada por sus asesores, sino la estructura misma de su mente.
Con toda probabilidad podría haber mencionado 20 telenovelas o 50 películas. La cultura de masas es la nueva memoria impersonal. ¿Cómo afecta esto a quien guía los destinos ciudadanos? Estamos ante un caso fronterizo que merece detenido análisis.
No se le puede pedir a un Mandatario que lea mucho. Su cargo es refractario a la capacidad de dudar y aceptar contradicciones, efectos básicos de la lectura.
En su espléndida novela “Una Lectora Nada Común”, Alan Bennett plantea lo que sucedería si la Reina de Inglaterra se volviera adicta a los libros. En efecto, abdicaría.
Lo que está en juego en el caso de Peña Nieto no es su nivel cultural, sino su peculiar acercamiento al mundo. Después de hacer campaña en aviones privados y hablar en asambleas tan controladas como una película, planeó reformas en los apartados salones del poder.
Al ofrecer su primera declaración patrimonial, tanto él como varios miembros de su gabinete revelaron tener propiedades por “donación”.
Los ciudadanos deben comprar o heredar una casa. Los políticos pertenecen a otra lógica, la economía de la dádiva donde los inmuebles se regalan. ¡Bienvenidos al nuevo reino de Oz, donde se cumplen las promesas de la publicidad y los cuentos de hadas!
Mucho se ha hablado en los últimos días de la “Casa Blanca”, la mansión de unos 7 millones de dólares propiedad de la Primera Dama, Angélica Rivera. Ese predio pertenece a la constructora Grupo Higa, compañía a la que Peña Nieto favoreció desde sus tiempos de Secretario de Administración en el Estado de México y que se expandió notablemente durante su Gubernatura.
Curiosamente, la licitación del tren rápido a Querétaro fue a dar a esa empresa (la misma que prestó a Peña Nieto aviones privados durante su campaña a la Presidencia).
Aunque el Presidente no sea el dueño directo de la “Casa Blanca”, no es difícil suponer una relación de tráfico de influencias (sobre todo tomando en cuenta que la “donación” es un recurso de apropiación aceptado por su Gobierno).
En una declaración en YouTube, dicha en el tono de falsa intensidad de las telenovelas, Rivera asegura que compró la propiedad con el dinero que le dio Televisa, empresa en la que trabajó 25 años y con la que dejó de colaborar en 2010.
Para quienes no vivimos dentro de un anuncio de televisión, resulta poco creíble que una actriz reciba una liquidación tan espectacular. En caso de que hubiese sido así, seguramente le ayudó estar casada con el Mandatario que ajustó la reforma de telecomunicaciones a los íntimos deseos de Televisa.
La insensibilidad del Presidente de ir a China en un momento de crisis nacional y la respuesta de Rivera, en la que se muestra ofendida y habla como quien “se digna” a dar explicaciones que, según ella, no tendría por qué ofrecer, pertenecen a la lógica de quienes viven en una evanescente irrealidad.
La promesa de vender la casa equivale a la de cambiar de set. Todo se arregla alterando el guión o la escenografía.
Peña Nieto es el primer telepresidente de México. Sus reformas ofrecieron una nueva telenovela nacional, pero demasiado pronto se le atravesó la realidad. Para sobrevivir tendrá que salir de la pantalla y enfrentar lo que está afuera de ella: un país dolorosamente verdadero.","El ABC del fuego
El 5 de junio de 2009, 49 niños perdieron la vida y 76 resultaron heridos en un incendio en la Guardería ABC de Hermosillo, Sonora. Aunque se investigó a 19 funcionarios, no hubo sanciones.
El fuego se ha convertido en sinónimo de impunidad. El 7 de noviembre el procurador Jesús Murillo Karam anunció a los medios que, con toda probabilidad, los cuerpos de los 43 estudiantes normalistas desaparecidos habían ardido en una pira infernal.
Poco después, en una marcha de solidaridad con las víctimas, un reducido grupo de “anarquistas” quemó la puerta de Palacio Nacional, que en forma inexplicable no se encontraba custodiada. Sólo un general vestido de civil se opuso a los desmanes. ¿Qué hacía ahí ese miembro de las Fuerzas Armadas? Las heridas que recibió en el rostro son señas de valentía, pero sorprende su acción solitaria y encubierta.
El miércoles 12, Día del Cartero, llegó otro mensaje de lumbre: el Congreso de Guerrero fue incendiado, como antes lo habían sido el Palacio de Gobierno y oficinas de algunos partidos políticos.
¿Qué comunica esta gramática del fuego? El país arde sin control alguno. El caso de la Guardería ABC revela que la atroz negligencia de los responsables es exonerada por la negligencia de la Ley. También demuestra la incapacidad de dos gobiernos, el de Felipe Calderón y el de Enrique Peña Nieto, para enfrentar tragedias. La aniquilación producida por las llamas resulta irreparable, pero el Estado tiene la obligación de remediar lo que esté a su alcance en las cenizas. En Hermosillo no se fincaron responsabilidades, no se honró a las víctimas con tres días de luto nacional, no se apoyó cabalmente a las familias ni se lanzó una campaña para prevenir casos similares. Las autoridades apostaron a que el humo se disipara sin impartir lecciones.
Quienes perpetraron los asesinatos de Ayotzinapa quisieron usar el fuego para borrar sus crímenes. Ignoraban que nada se recuerda tanto como la lumbre: “Cerrar podrá mis ojos la postrera/ sombra que me llevare el blanco día;/ [...mas] dejará la memoria en donde ardía”, escribe Quevedo.
La respuesta judicial no ha estado a la altura de la desesperación de la gente. Llama la atención la lentitud con que se dio a conocer el fatal desenlace. El procurador Jesús Murillo Karam confirmó el 7 de noviembre lo que el padre Alejandro Solalinde había dicho el 17 de octubre. El retraso en aportar datos decisivos contribuyó al clima de angustias, y las noticias de la mansión del Presidente y su viaje a China en un momento de alarma nacional acabaron por vulnerar la imagen de un mandatario que parece ajeno a todo lo que ocurra fuera de una pantalla de televisión.
No enfrentamos hogueras encendidas por accidente o la restringida pasión de unos pirómanos. El país entero se conjuga en llamas.
¿Qué pretenden quienes queman una estación de Metrobús, la puerta de Palacio Nacional o coches en un estacionamiento? No se trata de gestos políticos directos, sino de un vandalismo
que busca una reacción política. ¿A quién le conviene que la gente tenga miedo de manifestarse y que se criminalice el descontento? Las flechas apuntan a los distintos mandos del gobierno.
Unos buscan borrar sus huellas con fuego y otros inventar responsables para el fuego. Las agresiones recibidas por militantes del PRD en diversos lugares del país y la hipótesis -que otras versiones ponen en duda- de que el alcalde de Iguala encontró refugio en la casa de un empresario cercano al partido del sol azteca buscan responsabilizar a la izquierda oficiosa de todos los desastres. Este acoso no sólo es antidemocrático sino innecesario: el PRD se desprestigia solo.
Al sembrar el fuego en medio de actos pacíficos se lanza una señal: “Puede haber algo peor que lo que ya tenemos, urge que el descontento se apague junto con las llamas”. Pero el país donde la muerte tiene permiso no puede resignarse de ese modo.
El gobierno es responsable de sancionar tanto a los criminales como a los provocadores que fingen discrepancia. También es responsable de que no se fabriquen culpables de esos hechos.
En 1982 la Cineteca Nacional ardió a causa de una explosión producida por el descuidado almacenamiento de las películas. En el momento de la tragedia, se exhibía un filme de Andrzej Wajda cuyo título parecía profetizar la administración de Peña Nieto: La tierra de la gran promesa.
Érase una vez un país donde se festinaban las reformas y de pronto se oía un ruidito. No era el corcho de una botella de champaña, sino la primera señal del estallido.",True
"El reino de Oz
Tom Disch, visionario de la ciencia ficción, afirmó que la publicidad es el cuento de hadas de la sociedad moderna. En la compra de un yogur te prometen un palacio. Un territorio fantástico donde los beneficios no provienen del esfuerzo, sino de la milagrosa acción de una marca.
En América Latina el inconsciente colectivo está cada vez más determinado por los anuncios y las telenovelas. Millones de personas orientan su comportamiento a partir de fórmulas televisivas. Lo peculiar es que esta subordinación psicológica también atañe a quienes pretenden guiar una nación.
Enrique Peña Nieto surgió como el perfecto telecandidato mexicano. Un hombre atractivo, de peinado imperturbable, que aun al improvisar parece leer un teleprompter.
Casado con una conocida actriz, no tuvo que acercarse a la gente para ganar las elecciones. En la sociedad del espectáculo, triunfó como quien desempeña un papel.
¿Qué clase de mentalidad respalda sus decisiones? A fines de 2011, Jacobo García, periodista de El Mundo, le pidió que mencionara tres libros que lo hubieran marcado. Peña Nieto fue incapaz de hacerlo.
A la distancia, lo más grave no parece ser su incultura ni la falta de reflejos políticos para disponer de una respuesta preparada por sus asesores, sino la estructura misma de su mente.
Con toda probabilidad podría haber mencionado 20 telenovelas o 50 películas. La cultura de masas es la nueva memoria impersonal. ¿Cómo afecta esto a quien guía los destinos ciudadanos? Estamos ante un caso fronterizo que merece detenido análisis.
No se le puede pedir a un Mandatario que lea mucho. Su cargo es refractario a la capacidad de dudar y aceptar contradicciones, efectos básicos de la lectura.
En su espléndida novela “Una Lectora Nada Común”, Alan Bennett plantea lo que sucedería si la Reina de Inglaterra se volviera adicta a los libros. En efecto, abdicaría.
Lo que está en juego en el caso de Peña Nieto no es su nivel cultural, sino su peculiar acercamiento al mundo. Después de hacer campaña en aviones privados y hablar en asambleas tan controladas como una película, planeó reformas en los apartados salones del poder.
Al ofrecer su primera declaración patrimonial, tanto él como varios miembros de su gabinete revelaron tener propiedades por “donación”.
Los ciudadanos deben comprar o heredar una casa. Los políticos pertenecen a otra lógica, la economía de la dádiva donde los inmuebles se regalan. ¡Bienvenidos al nuevo reino de Oz, donde se cumplen las promesas de la publicidad y los cuentos de hadas!
Mucho se ha hablado en los últimos días de la “Casa Blanca”, la mansión de unos 7 millones de dólares propiedad de la Primera Dama, Angélica Rivera. Ese predio pertenece a la constructora Grupo Higa, compañía a la que Peña Nieto favoreció desde sus tiempos de Secretario de Administración en el Estado de México y que se expandió notablemente durante su Gubernatura.
Curiosamente, la licitación del tren rápido a Querétaro fue a dar a esa empresa (la misma que prestó a Peña Nieto aviones privados durante su campaña a la Presidencia).
Aunque el Presidente no sea el dueño directo de la “Casa Blanca”, no es difícil suponer una relación de tráfico de influencias (sobre todo tomando en cuenta que la “donación” es un recurso de apropiación aceptado por su Gobierno).
En una declaración en YouTube, dicha en el tono de falsa intensidad de las telenovelas, Rivera asegura que compró la propiedad con el dinero que le dio Televisa, empresa en la que trabajó 25 años y con la que dejó de colaborar en 2010.
Para quienes no vivimos dentro de un anuncio de televisión, resulta poco creíble que una actriz reciba una liquidación tan espectacular. En caso de que hubiese sido así, seguramente le ayudó estar casada con el Mandatario que ajustó la reforma de telecomunicaciones a los íntimos deseos de Televisa.
La insensibilidad del Presidente de ir a China en un momento de crisis nacional y la respuesta de Rivera, en la que se muestra ofendida y habla como quien “se digna” a dar explicaciones que, según ella, no tendría por qué ofrecer, pertenecen a la lógica de quienes viven en una evanescente irrealidad.
La promesa de vender la casa equivale a la de cambiar de set. Todo se arregla alterando el guión o la escenografía.
Peña Nieto es el primer telepresidente de México. Sus reformas ofrecieron una nueva telenovela nacional, pero demasiado pronto se le atravesó la realidad. Para sobrevivir tendrá que salir de la pantalla y enfrentar lo que está afuera de ella: un país dolorosamente verdadero.","El ABC del fuego
El 5 de junio de 2009, 49 niños perdieron la vida y 76 resultaron heridos en un incendio en la Guardería ABC de Hermosillo, Sonora. Aunque se investigó a 19 funcionarios, no hubo sanciones.
El fuego se ha convertido en sinónimo de impunidad. El 7 de noviembre el procurador Jesús Murillo Karam anunció a los medios que, con toda probabilidad, los cuerpos de los 43 estudiantes normalistas desaparecidos habían ardido en una pira infernal.
Poco después, en una marcha de solidaridad con las víctimas, un reducido grupo de “anarquistas” quemó la puerta de Palacio Nacional, que en forma inexplicable no se encontraba custodiada. Sólo un general vestido de civil se opuso a los desmanes. ¿Qué hacía ahí ese miembro de las Fuerzas Armadas? Las heridas que recibió en el rostro son señas de valentía, pero sorprende su acción solitaria y encubierta.
El miércoles 12, Día del Cartero, llegó otro mensaje de lumbre: el Congreso de Guerrero fue incendiado, como antes lo habían sido el Palacio de Gobierno y oficinas de algunos partidos políticos.
¿Qué comunica esta gramática del fuego? El país arde sin control alguno. El caso de la Guardería ABC revela que la atroz negligencia de los responsables es exonerada por la negligencia de la Ley. También demuestra la incapacidad de dos gobiernos, el de Felipe Calderón y el de Enrique Peña Nieto, para enfrentar tragedias. La aniquilación producida por las llamas resulta irreparable, pero el Estado tiene la obligación de remediar lo que esté a su alcance en las cenizas. En Hermosillo no se fincaron responsabilidades, no se honró a las víctimas con tres días de luto nacional, no se apoyó cabalmente a las familias ni se lanzó una campaña para prevenir casos similares. Las autoridades apostaron a que el humo se disipara sin impartir lecciones.
Quienes perpetraron los asesinatos de Ayotzinapa quisieron usar el fuego para borrar sus crímenes. Ignoraban que nada se recuerda tanto como la lumbre: “Cerrar podrá mis ojos la postrera/ sombra que me llevare el blanco día;/ [...mas] dejará la memoria en donde ardía”, escribe Quevedo.
La respuesta judicial no ha estado a la altura de la desesperación de la gente. Llama la atención la lentitud con que se dio a conocer el fatal desenlace. El procurador Jesús Murillo Karam confirmó el 7 de noviembre lo que el padre Alejandro Solalinde había dicho el 17 de octubre. El retraso en aportar datos decisivos contribuyó al clima de angustias, y las noticias de la mansión del Presidente y su viaje a China en un momento de alarma nacional acabaron por vulnerar la imagen de un mandatario que parece ajeno a todo lo que ocurra fuera de una pantalla de televisión.
No enfrentamos hogueras encendidas por accidente o la restringida pasión de unos pirómanos. El país entero se conjuga en llamas.
¿Qué pretenden quienes queman una estación de Metrobús, la puerta de Palacio Nacional o coches en un estacionamiento? No se trata de gestos políticos directos, sino de un vandalismo
que busca una reacción política. ¿A quién le conviene que la gente tenga miedo de manifestarse y que se criminalice el descontento? Las flechas apuntan a los distintos mandos del gobierno.
Unos buscan borrar sus huellas con fuego y otros inventar responsables para el fuego. Las agresiones recibidas por militantes del PRD en diversos lugares del país y la hipótesis -que otras versiones ponen en duda- de que el alcalde de Iguala encontró refugio en la casa de un empresario cercano al partido del sol azteca buscan responsabilizar a la izquierda oficiosa de todos los desastres. Este acoso no sólo es antidemocrático sino innecesario: el PRD se desprestigia solo.
Al sembrar el fuego en medio de actos pacíficos se lanza una señal: “Puede haber algo peor que lo que ya tenemos, urge que el descontento se apague junto con las llamas”. Pero el país donde la muerte tiene permiso no puede resignarse de ese modo.
El gobierno es responsable de sancionar tanto a los criminales como a los provocadores que fingen discrepancia. También es responsable de que no se fabriquen culpables de esos hechos.
En 1982 la Cineteca Nacional ardió a causa de una explosión producida por el descuidado almacenamiento de las películas. En el momento de la tragedia, se exhibía un filme de Andrzej Wajda cuyo título parecía profetizar la administración de Peña Nieto: La tierra de la gran promesa.
Érase una vez un país donde se festinaban las reformas y de pronto se oía un ruidito. No era el corcho de una botella de champaña, sino la primera señal del estallido.",True
"“Yo sé leer”: vida y muerte en Guerrero
En este territorio bipolar, el carnaval coexiste con el apocalipsis. El emporio turístico de Acapulco y la riqueza de los caciques contrasta con la pobreza de la mayoría, y el narcotráfico no es la principal causa de su deterioro
El pasado 17 de octubre el cadáver de Margarita Santizo fue velado en la calle Bucareli de la Ciudad de México, frente a la Secretaría de Gobernación. Así se cumplía la última voluntad de la difunta, que había buscado sin éxito a su hijo desaparecido. La escena sirve de alegoría para un país donde la política amenaza con transformarse en un rito funerario.
La espiral de violencia alcanzó un grado superior el 26 de septiembre con el asesinato de seis jóvenes y el secuestro posterior de 43 estudiantes normalistas en Ayotzinapa. Ese día me encontraba en la Universidad Autónoma Guerrero para dar una conferencia sobre José Revueltas. Mi anfitrión era un alto funcionario de la Universidad que en su juventud perteneció a la guerrilla de Lucio Cabañas. Hablamos del escritor comunista tantas veces encarcelado por sus ideas. Esto permitió que el académico repasara su propia trayectoria: “Lucio Cabañas me salvó la vida”, comentó con una peculiar mezcla de admiración y tristeza: “Me obligó a bajar de la sierra antes de que mataran a su gente: ‘No tienes aspecto de campesino’, me dijo: ‘Si te encuentran acá, no podrás decir que andabas sembrando; tienes que continuar la lucha donde vales más: el salón de clases”.
La exigencia del guerrillero significó la pérdida de una ilusión. Al mismo tiempo, el solitario camino de regreso a la vida civil permitió que un luchador social siguiera con vida.
La gran paradoja del Estado de Guerrero es que ser maestro también es un oficio de alto riesgo. Cabañas nació en un pueblo que refutaba su nombre (El Porvenir) y se dedicó a la enseñanza primaria. Muy pronto descubrió que era imposible educar a niños que no podían comer. Al igual que otro maestro, Genaro Vázquez, creó un movimiento para mejorar la vida de sus alumnos y se topó con la cerrazón oficial. Con el tiempo, quienes enseñaban a leer radicalizaron sus métodos de lucha.
La cultura de la letra ha sido un desafío en una zona que dirime discrepancias a balazos. En los años sesenta del siglo XX, dos terceras partes de los pobladores de Guerrero eran analfabetas. La Normal de Ayotzinapa surgió para mitigar ese rezago, pero no pudo ser ajena a males mayores: la desigualdad social, el poder de los caciques, la corrupción del gobierno local, la represión como única respuesta al descontento, la impunidad policiaca y la creciente injerencia del narcotráfico. Esas lacras no son ajenas a otras partes del país. La peculiaridad de Guerrero es que el oprobio ha sido continuamente impugnado por movimientos populares.
En México armado, libro fundamental para entender este conflicto, Laura Castellanos narra el tránsito de los maestros a la guerrilla. Genaro Vázquez fundó una Asociación Cívica que recibió el repudio de las autoridades y el mote despectivo de “Civicolocos”. Por su parte, Lucio Cabañas creó el Partido de los Pobres, pero no logró incidir en la política local. El Gobierno ofreció a los cabecillas dinero y puestos políticos (en Guerrero, suelen ser sinónimos). Los líderes rechazaron esa salida ""negociada"" y optaron por un camino sin retorno en la montaña.
La cultura de la letra ha sido un desafío en una zona que dirime las discrepancias a balazos
La salvaje represión de la guerrilla se conoció con el redundante eufemismo de “guerra sucia”. Después de la muerte de Cabañas, hubo 173 desapareciedos. Castellanos cuenta la historia de la base aérea en Pie de la Cuesta, Acapulco, donde los aviones despegaban para arrojar disidentes al océano, inclemente recurso que también usarían las dictaduras de Chile y Argentina. En los años setenta, durante la presidencia de Luis Echeverría, México fue el país esquizoide que daba asilo a perseguidos políticos de Sudamérica y sepultaba a sus inconformes en altamar.
Hablábamos en Acapulco de José Revueltas y Lucio Cabañas cuando supimos que seis jóvenes habían sido asesinados en el municipio de Iguala. Esta noticia del infierno venía agravada por una certeza: el horror no era nuevo; llegaba de muy lejos. En Guerrero, la violencia ha sido sistemáticamente alimentada por las masacres cometidas por el ejército y grupos paramilitares. Luis Hernández Navarro, autor de un libro crucial sobre el tema (Hermanos en armas), señala que todos los movimientos insurgentes de la región han surgido después de matanzas (la de Iguala, en 1962, produjo el levantamiento de Genaro Vázquez; la de Atoyac en 1967, el de Lucio Cabañas; la de Aguas Blancas en 1995, el del Ejército Popular Revolucionario).
¿Cuál será el saldo de 2014? El narcotráfico ha ganado fuerza en la región con la presencia rotativa de los cárteles de La Familia, Nueva Generación, los Beltrán Leyva y Guerreros Unidos. Pero no es la principal causa del deterioro. En ese territorio bipolar, el carnaval coexiste con el apocalipsis. El emporio turístico de Acapulco y la riqueza de los caciques contrasta con la pobreza extrema de la mayoría de la población. La indignante desigualdad social justifica el descontento y explica que muchos no encuentren mejor destino que sembrar marihuana o matar a sueldo.
En 2011, el Partido de la Revolución Democrática llevó a la gubernatura a Ángel Aguirre, que había pertenecido al PRI y fungido como gobernador interino en 1999, sustituyendo a su jefe, Rubén Figueroa, responsable de la matanza de Aguas Blancas. Su elección fue un giro oportunista para sumar intereses políticos con el engañoso mensaje de una alternancia en el poder. Como los barcos que utilizan la insignia de Panamá, el PRD se ha convertido en una entidad que alquila su bandera. En la búsqueda del poder por el poder mismo, apoyó a un personaje que jamás combatiría la corrupción ni la injusticia. Al amparo de esa gestión, surgieron figuras dignas de Los Soprano, como el alcalde de Iguala, José Luis Abarca, también del PRD y hoy fugitivo. De manera inverosímil, la cúpula partidista respaldó a Aguirre después de la desaparción de los estudiantes. Sólo la presión social llevó a su renuncia, que en modo alguno mitiga el eclipse del “Partido del Sol”.
La indignante desigualdad social conduce a muchos a sembrar marihuana o matar a sueldo
En la búsqueda de los normalistas desaparecidos se han encontrado fosas con otros muertos. De 2005 a la fecha han aparecido 38 criptas de ese tipo. Excavar la tierra en Guerrero es un inevitable acto forense.
Durante medio siglo, los abusos de las autoridades han sido repudiados por una población pobre pero politizada. La Escuela Normal representa un centro neurálgico de la discrepancia. Conviene recordar que en los años sesenta uno de sus activistas se llamaba Lucio Cabañas.
El 26 de septiembre hubo cuatro balaceras distintas y un solo blanco: los jóvenes. Con el apoyo del crimen organizado, el alcalde Abarca sembró el terror para amedrentar a los normalistas que se movilizaban para recordar a las víctimas de la matanza de Tlatelolco. Una vez desatado el mecanismo represivo, también fue acribillado un equipo de fútbol. ¿Su delito? Ser jóvenes; es decir, posibles rebeldes.
“Hay una tensión entre leer y la acción política”, escribe Ricardo Piglia. Interpretar el mundo puede llevar al deseo de transformarlo. En ocasiones, la letra, y la ortografía misma, son un gesto político que desafía un orden bárbaro: “Podríamos hablar de una lectura en situación de peligro. Son siempre situaciones de lectura extrema, fuera de lugar, en circunstancias de extravío, o donde acosa la amenaza de una destrucción. La lectura se opone a una vida hostil”, argumenta Piglia en El último lector.
El Che Guevara pasó su última noche en una escuela rural. Ya herido, contempló una frase en la pizarra y dijo a la maestra: “Le falta el acento”. La frase era “Yo sé leer”. Ya derrrotado, el guerrillero volvía a otra forma de corregir la realidad.
Hace años, maestros acorralados por el Gobierno decidieron tomar las armas en Guerrero. Lucio Cabañas decidió salvar a uno de los suyos para que volviera a la enseñanza, instrumento de lucha en un país sin ley.
43 futuros maestros han desaparecido. La dimensión del drama se cifra en una frase que se opone a la impunidad, el oprobio y la injusticia: “Yo sé leer”. El México de las armas teme a quienes enseñan a leer.
A ese país le falta el acento. Llegará el momento de ponérselo.","El
sabor
de
la
muerte

El terremoto de 8.8 que devastó Chile el 27 de febrero fue tan potente que modificó el eje de rotación de la tierra. El día se redujo en 1.26 microsegundos. Desde la Estación Espacial Internacional el astronauta japonés Soichi Noguchi fotografió la tragedia y mandó un mensaje: “Rezamos por ustedes”.
Los mexicanos tenemos un sismógrafo en el alma, al menos los que sobrevivimos al terremoto de 1985 en el DF. Si una lámpara se mueve, nos refugiamos en el quicio de una puerta. Esta intuición sirvió de poco el 27 de febrero. A las 3:34 de la madrugada, una sacudida me despertó en Santiago. Dormía en un séptimo piso; traté de ponerme en pie y caí al suelo. Fue ahí donde desperté. Hasta ese momento creía que me encontraba en mi casa y quería ir al cuarto de mi hija. Sentí alivio al recordar que ella estaba lejos.
Durante dos minutos eternos el temblor tiró botellas, libros y la televisión. El edificio se cimbró y pude oír las grietas en las paredes. Pensé que nos desplomaríamos. Alguien gritó el nombre de su pareja ausente y buscó una mano invisible en los pliegues de la sábana. Otros hablaron a sus casas para contar segundo a segundo lo que estaba pasando. Imaginé el dolor que causaría esa noticia, pero también que mi familia dormía, con felicidad merecida. Me iba del mundo en una cama que no era la mía, pero ellos estaban a salvo. La angustia y la calma me parecieron lo mismo. Algo cayó del techo y sentí en la boca un regusto acre. Era polvo, el sabor de la muerte.
Mientras más duraba el temblor, menos oportunidades teníamos de salir de ahí. Los muebles se cubrieron de yeso. Una naranja rodó como animada por energía propia.
Cuando el movimiento cesó, sobrevino una sensación de irrealidad. Me puse de pie, con el mareo de un marinero en tierra. No era normal estar vivo. El alma no regresaba al cuerpo. Los gritos que el edificio había sofocado con sus crujidos se volvieron audibles. Abrí la puerta y vi una nube espesa. Pensé que se trataba de humo y que el edificio se incendiaba. Era polvo. Sentí un ardor en la garganta. Volví al cuarto, abrí la caja fuerte donde estaban mis documentos, tomé mi computador y perdí un tiempo precioso atándome los zapatos con doble nudo. Los obsesivos morimos así.
En la escalera se compartían exclamaciones de asombro y espanto. Ya abajo, una conducta tribal nos hizo reunirnos por países. Los mexicanos repasamos cataclismos y supusimos que la ciudad estaría devastada. La acera de enfrente era un bloque de sombras, escuchamos ladridos distantes, los coches de los trasnochadores tocaban el claxon, había cristales en el suelo, pero la fachada de nuestro edificio permanecía intacta.
En la explanada frente al hotel, se alzaba la réplica de una estatua de la Isla de Pascua. Era la efigie de un moái, jerarca que durante su mandato habrá visto maremotos. Se convirtió en nuestra figura tutelar. Supimos esto cuando se fue la luz y dejamos de verlo. Por suerte, el apagón duró poco. La piedra donde los ojos parecen hechos por el tiempo regresó de las sombras. No estábamos solos.
Otra señal de tranquilidad vino del reino animal. Un perro se echó a dormir en medio de nosotros. Mientras no despertara, todo estaría bien.
Alguien quiso regresar al edificio por sus “pantalones de la suerte”. La superstición era la ciencia del momento. Nuestras ideas, si se les podía llamar así, no seguían un curso común. El editor Daniel Goldin, que estaba en muletas por un accidente previo, me propuso recorrer el edificio para ver si había daños estructurales. “¡Tú estás cojo y yo soy tonto!”, exclamé. De nada servía que buscáramos lo que no podíamos encontrar, como un ciego y un sordo dibujados por Goya.
Poco a poco, la realidad recuperó nitidez. Me sorprendió que tanta gente usara piyama. Pensaba que se trataba de una prenda en desuso. Un grupo de voluntarios volvimos al hotel por pantuflas. No podíamos revisar la estructura, pero podíamos evitar que se enfriaran los pies.
La arquitectura chilena es una forma del milagro. Solo esto explica que en Santiago los daños hayan sido menores. Aunque algunos edificios fueron desalojados y otros tendrán que ser demolidos (inmuebles posteriores a 1990, cuando las leyes de supervisión se hicieron menos estrictas), lo cierto es que la resistencia del paisaje urbano fue asombrosa. Un terremoto es una radiografía de la honestidad arquitectónica. En 1985, el terremoto de la Ciudad de México demostró que la especulación inmobiliaria y la amañada construcción de edificios públicos eran más dañinas que los grados Richter. “Con usura no hay casa de buena piedra”, escribió Ezra Pound.
Llama la atención que en un país con tanta sapiencia antisísmica el aeropuerto padeciera graves lastimaduras. El cierre de vuelos contribuyó al aftershock. Nuestra vida se había detenido y no sabíamos cuándo comenzaría nuestra sobrevida. Estábamos en el limbo o en un episodio de Lost.
El discurso de los noticieros se caracterizó por el tremendismo y la dispersión: desgracias aisladas, sin articulación de conjunto. Las imágenes de derrumbes eran relevadas por escenas de pillaje. No había evaluaciones ni sentido de la consecuencia. Unos tipos fueron sorprendidos robando un televisor de pantalla plana extragrande. Obviamente no se trataba de un objeto de primera necesidad. ¿Era un caso aislado?, ¿el crimen organizado se apoderaba de electrodomésticos? Los rumores sustituyeron las noticias. Se mencionó a un pueblo que temía ser invadido por otro. El relato fragmentario de los medios mostraba rencillas de tribus y repetía las declaraciones de una gobernadora que pedía que el ejército usara sus armas.
Algunos amigos chilenos creen que además de la morbosa búsqueda de ráting, los noticieros pretenden crear un clima de confrontación antes de que Michelle Bachelet abandone el poder. El sismo llegó como un último desafío para la presidenta, que tiene 80% de aprobación, y como una amarga encomienda para su sucesor, el empresario Piñera, que había prometido expansión y desarrollo al estilo Disney World y ahora tendrá que proceder con el cuidado de los restauradores y anticuarios. Si el ejército comete un error en los días de toque de queda, o si se produce una confrontación, la sucesión presidencial sería menos tersa, se podrían hacer acusaciones sobre el origen de la violencia y se regresaría al divisionismo y la crispación que durante años dominaron a
la sociedad chilena. Las réplicas más fuertes del sismo ocurrirán en la política chilena.
En Santiago, la suspensión de vuelos y la ocasional falta de teléfonos, internet, suministro de electricidad y agua fueron las señas visibles de la catástrofe. Esto nos dejó la sensación de estar en un reality show al revés. Nuestra vida parecía transcurrir en la realidad controlada de un estudio de televisión mientras las cámaras retrataban una realidad salvaje al sur de Chile. Los supermercados asaltados eran el rostro dramático de un país donde la gente tenía hambre y las filas para cargar gasolina en los barrios ricos de Santiago eran su rostro hipocondríaco.
El terremoto de 8.8 grados ha sido el segundo más fuerte en la historia de Chile. La isla Robinson Crusoe naufragó como el personaje que le dio su nombre. El tsunami dejó miles de desaparecidos y sepultados en el lodo. Hasta el momento hay unos 800 muertos. Los rescatistas chilenos que estuvieron en Haití comentan que será mucho más difícil sacar cuerpos de construcciones de concreto, encapsulados en el lodo endurecido después del tsunami.
Fui a Santiago para participar en el Congreso Iberoamericano de Literatura Infantil y Juvenil organizado por la editorial SM. Hablamos de ogros y hadas, magos y titiriteros, ilusiones extremas y la forma de convertirlas en historias. Esa realidad paralela cristaliza en el lema de los hermanos Grimm: “Entonces, cuando desear todavía era útil”. La literatura infantil practica la utilidad del deseo.
El edificio donde sesionamos, la Antigua Academia de Bellas Artes, fue uno de los más dañados de la ciudad. Sus señoriales escaleras quedaron reducidas a escombros. En la mañana del 27 nuestro único deseo era el de Ulises: volver a casa.
 Colombia, Brasil y Perú mandaron aviones especiales para rescatar a sus compatriotas. Los españoles salieron en vuelos comerciales, con el apoyo de su embajada.
Los mexicanos sabíamos que no íbamos a ganar el Mundial pero ignorábamos que seríamos los últimos en salir de Chile. Aguardamos con ardiente paciencia el vuelo no comercial que prometió la embajada. En vano. Como el sismo acortó el día, nuestra burocracia no tiene tiempo para nada. Finalmente, la editorial SM nos consiguió plazas en un vuelo comercial.
Aún hay mucha gente atrapada en la zona de Concepción. Como tantas veces, los periodistas han llegado al desastre antes que las personas que deben aliviarlo, y como siempre, los más afectados son los que habían padecido antes el cataclismo de la pobreza.
Dos días después del terremoto fui a una casa en las afueras de Santiago, con piscina y jardines, uno de esos espacios latinoamericanos que muestran que Miami puede estar donde sea. Había que hacer un esfuerzo para recordar que el escenario pertenecía al país arrasado por el terremoto.
En su duplicidad, la cifra 8.8 adquiere carga simbólica: los gemelos del miedo, el diablo ante el espejo o, sencillamente, lo que somos y lo que podemos dejar de ser. Una falla invisible decide el juego, nuestra residencia en la Tierra.",True
"Coyuntura Crítica
Cadena
La brutal, la salvaje respuesta de una policía municipal a la actitud revoltosa pero finalmente inerme de unos estudiantes en una ciudad de poco más de 140 mil habitantes (Iguala) en un estado (Guerrero) que tiene el más alto índice de marginación, (Conapo, 2010), ha detonado una crisis mayúscula en el régimen político mexicano. Y es que la tragedia de Iguala, unida a la incapacidad del gobierno federal para resolver de manera creíble el caso de seis muertes y 43 desapariciones, aunado al asesinato en Tlatlaya de 15 prisioneros por parte del ejército unos meses antes, más el escándalo desatado alrededor de dos lujosos inmuebles en las Lomas de Chapultepec asociados a la esposa del presidente de la República y a la adjudicación de un contrato -ahora cancelado- para construir el ferrocarril México-Querétaro, son los últimos eslabones de una larga e histórica cadena de agravios que la clase política a infligido a la sociedad mexicana.
Es contra el interminable rosario de humillaciones construido con abusos, corrupción, impunidad e ineficiencia de la élite del poder, que la sociedad mexicana está manifestando hoy un enojo acumulado.
Sorpresa
La crisis hizo su arribo de manera sorpresiva, justo cuando el gobierno de Enrique Peña Nieto (EPN) parecía estar ""salvando a México"" (TIME Magazine dixit) y empezando a cosechar los frutos de su ""pacto por México"" con la oposición. Con ese pacto, logró con sorprendente facilidad alcanzar en menos de dos años lo que el PAN no pudo en dos sexenios: cambiar el artículo 27 constitucional para dar acceso al gran capital nacional e internacional a la riqueza natural más valiosa, estratégica y no renovable de México: los hidrocarburos. Esa reforma histórica, fue negociada exclusivamente con y en la cúpula del poder, dejando a la sociedad como simple espectador. A éste primer éxito se supone deberán seguir otros: que el PRI obtenga en las elecciones de 2015 una proporción significativamente mayor al 38.15 % de los votos del 2012, para finalmente alcanzar el tercer objetivo: controlar la presidencia más allá del 2018. ¿Hasta qué punto los acontecimientos actuales pueden interferir con ese proyecto? Esa es hoy la gran incógnita.
Deseable pero no Previsible
Lo deseable pero poco probable, sería que el horror de Iguala y la movilización social que ha provocado más la inconformidad acumulada, pudieran transformarse en una ""coyuntura crítica"" en el sentido que dan al término Daron Acemoglu y James Robinson en Por qué fracasan los países, (Barcelona: Crítica, 2013). Este tipo de coyunturas son acontecimientos de gran calado que perturban los equilibrios político y económico de una sociedad, y que por ello tienen el potencial de provocar un cambio institucional que desemboque en un nuevo arreglo social, (p. 502).
Ejemplos Positivos
Acemoglu y Robinson toman coyunturas críticas de gran magnitud histórica y examinan sus efectos igualmente espectaculares, como el descubrimiento de América, los cambios que trajeron las nuevas rutas comerciales entre Europa y Asia o la Revolución Francesa. Pero esa idea de coyuntura crítica también puede aplicarse al plano local. En el siglo XIX, por ejemplo, la invasión francesa de la Península Ibérica abrió la posibilidad de hacer de la Nueva España y de otros componentes del imperio español, naciones independientes. En la segunda mitad del siglo XIX el fracaso del proyecto francés en México pudo transformarse en el triunfo y consolidación del proyecto liberal.
En el siglo XX, la I Guerra Mundial fue la coyuntura que aumentó el grado de libertad que México tuvo para dar forma a una nueva constitución sin que Estados Unidos o Europa pudieran impedirlo. La II Guerra fue otra coyuntura que aceleró la industrialización del país.
Ejemplos Negativos
Desafortunadamente, las coyunturas críticas también pueden desaprovecharse o, incluso, dar resultados negativos. La guerra contra Estados Unidos fue una que no sirvió para regenerar el arreglo institucional mexicano sino para empeorarlo. La pugna interna de la élite porfirista por la sucesión de Porfirio Díaz facilitó en 1910 el surgimiento y triunfo de Francisco Madero como el líder nacional de un movimiento que abanderó la democracia política, pero cuando el polvo de la Revolución de 1910 se asentó, varias cosas habían cambiado pero la democracia  no  apareció.  La  II  Guerra  Mundial  aceleró  al industrialización pero también fue la coyuntura perfecta para llamar a la ""unidad nacional"" e iniciar el gran viraje hacía el alemanismo y la derechización.
La última ""coyuntura crítica"" mexicana que se desaprovechó fue la que abrió la crisis del modelo económico en 1982, la insurgencia electoral de 1988, la aparición del neozapatismo y la expulsión pacífica del PRI de la presidencia en el 2000. Las posibilidades de un salto cualitativo en la vida de las instituciones políticas mexicanas, fue entonces enorme. Sin embargo, la incompetencia, frivolidad, falta de visión y corrupción del liderazgo, llevaron al retorno del PRI al poder y a la restauración de partes sustantivas del antiguo régimen.
La Gran Incógnita
Lo que hoy se expresa con vehemencia en las calles es un cuestionamiento del proyecto de EPN y del PRI y una exigencia de dar forma a una mejor alternativa. El gran problema es cómo aprovechar positiva, constructivamente, esta penosa coyuntura crítica para que su energía no se dilapide y México cambie para bien.","“Yo sé leer”: vida y muerte en Guerrero
En este territorio bipolar, el carnaval coexiste con el apocalipsis. El emporio turístico de Acapulco y la riqueza de los caciques contrasta con la pobreza de la mayoría, y el narcotráfico no es la principal causa de su deterioro
El pasado 17 de octubre el cadáver de Margarita Santizo fue velado en la calle Bucareli de la Ciudad de México, frente a la Secretaría de Gobernación. Así se cumplía la última voluntad de la difunta, que había buscado sin éxito a su hijo desaparecido. La escena sirve de alegoría para un país donde la política amenaza con transformarse en un rito funerario.
La espiral de violencia alcanzó un grado superior el 26 de septiembre con el asesinato de seis jóvenes y el secuestro posterior de 43 estudiantes normalistas en Ayotzinapa. Ese día me encontraba en la Universidad Autónoma Guerrero para dar una conferencia sobre José Revueltas. Mi anfitrión era un alto funcionario de la Universidad que en su juventud perteneció a la guerrilla de Lucio Cabañas. Hablamos del escritor comunista tantas veces encarcelado por sus ideas. Esto permitió que el académico repasara su propia trayectoria: “Lucio Cabañas me salvó la vida”, comentó con una peculiar mezcla de admiración y tristeza: “Me obligó a bajar de la sierra antes de que mataran a su gente: ‘No tienes aspecto de campesino’, me dijo: ‘Si te encuentran acá, no podrás decir que andabas sembrando; tienes que continuar la lucha donde vales más: el salón de clases”.
La exigencia del guerrillero significó la pérdida de una ilusión. Al mismo tiempo, el solitario camino de regreso a la vida civil permitió que un luchador social siguiera con vida.
La gran paradoja del Estado de Guerrero es que ser maestro también es un oficio de alto riesgo. Cabañas nació en un pueblo que refutaba su nombre (El Porvenir) y se dedicó a la enseñanza primaria. Muy pronto descubrió que era imposible educar a niños que no podían comer. Al igual que otro maestro, Genaro Vázquez, creó un movimiento para mejorar la vida de sus alumnos y se topó con la cerrazón oficial. Con el tiempo, quienes enseñaban a leer radicalizaron sus métodos de lucha.
La cultura de la letra ha sido un desafío en una zona que dirime discrepancias a balazos. En los años sesenta del siglo XX, dos terceras partes de los pobladores de Guerrero eran analfabetas. La Normal de Ayotzinapa surgió para mitigar ese rezago, pero no pudo ser ajena a males mayores: la desigualdad social, el poder de los caciques, la corrupción del gobierno local, la represión como única respuesta al descontento, la impunidad policiaca y la creciente injerencia del narcotráfico. Esas lacras no son ajenas a otras partes del país. La peculiaridad de Guerrero es que el oprobio ha sido continuamente impugnado por movimientos populares.
En México armado, libro fundamental para entender este conflicto, Laura Castellanos narra el tránsito de los maestros a la guerrilla. Genaro Vázquez fundó una Asociación Cívica que recibió el repudio de las autoridades y el mote despectivo de “Civicolocos”. Por su parte, Lucio Cabañas creó el Partido de los Pobres, pero no logró incidir en la política local. El Gobierno ofreció a los cabecillas dinero y puestos políticos (en Guerrero, suelen ser sinónimos). Los líderes rechazaron esa salida ""negociada"" y optaron por un camino sin retorno en la montaña.
La cultura de la letra ha sido un desafío en una zona que dirime las discrepancias a balazos
La salvaje represión de la guerrilla se conoció con el redundante eufemismo de “guerra sucia”. Después de la muerte de Cabañas, hubo 173 desapareciedos. Castellanos cuenta la historia de la base aérea en Pie de la Cuesta, Acapulco, donde los aviones despegaban para arrojar disidentes al océano, inclemente recurso que también usarían las dictaduras de Chile y Argentina. En los años setenta, durante la presidencia de Luis Echeverría, México fue el país esquizoide que daba asilo a perseguidos políticos de Sudamérica y sepultaba a sus inconformes en altamar.
Hablábamos en Acapulco de José Revueltas y Lucio Cabañas cuando supimos que seis jóvenes habían sido asesinados en el municipio de Iguala. Esta noticia del infierno venía agravada por una certeza: el horror no era nuevo; llegaba de muy lejos. En Guerrero, la violencia ha sido sistemáticamente alimentada por las masacres cometidas por el ejército y grupos paramilitares. Luis Hernández Navarro, autor de un libro crucial sobre el tema (Hermanos en armas), señala que todos los movimientos insurgentes de la región han surgido después de matanzas (la de Iguala, en 1962, produjo el levantamiento de Genaro Vázquez; la de Atoyac en 1967, el de Lucio Cabañas; la de Aguas Blancas en 1995, el del Ejército Popular Revolucionario).
¿Cuál será el saldo de 2014? El narcotráfico ha ganado fuerza en la región con la presencia rotativa de los cárteles de La Familia, Nueva Generación, los Beltrán Leyva y Guerreros Unidos. Pero no es la principal causa del deterioro. En ese territorio bipolar, el carnaval coexiste con el apocalipsis. El emporio turístico de Acapulco y la riqueza de los caciques contrasta con la pobreza extrema de la mayoría de la población. La indignante desigualdad social justifica el descontento y explica que muchos no encuentren mejor destino que sembrar marihuana o matar a sueldo.
En 2011, el Partido de la Revolución Democrática llevó a la gubernatura a Ángel Aguirre, que había pertenecido al PRI y fungido como gobernador interino en 1999, sustituyendo a su jefe, Rubén Figueroa, responsable de la matanza de Aguas Blancas. Su elección fue un giro oportunista para sumar intereses políticos con el engañoso mensaje de una alternancia en el poder. Como los barcos que utilizan la insignia de Panamá, el PRD se ha convertido en una entidad que alquila su bandera. En la búsqueda del poder por el poder mismo, apoyó a un personaje que jamás combatiría la corrupción ni la injusticia. Al amparo de esa gestión, surgieron figuras dignas de Los Soprano, como el alcalde de Iguala, José Luis Abarca, también del PRD y hoy fugitivo. De manera inverosímil, la cúpula partidista respaldó a Aguirre después de la desaparción de los estudiantes. Sólo la presión social llevó a su renuncia, que en modo alguno mitiga el eclipse del “Partido del Sol”.
La indignante desigualdad social conduce a muchos a sembrar marihuana o matar a sueldo
En la búsqueda de los normalistas desaparecidos se han encontrado fosas con otros muertos. De 2005 a la fecha han aparecido 38 criptas de ese tipo. Excavar la tierra en Guerrero es un inevitable acto forense.
Durante medio siglo, los abusos de las autoridades han sido repudiados por una población pobre pero politizada. La Escuela Normal representa un centro neurálgico de la discrepancia. Conviene recordar que en los años sesenta uno de sus activistas se llamaba Lucio Cabañas.
El 26 de septiembre hubo cuatro balaceras distintas y un solo blanco: los jóvenes. Con el apoyo del crimen organizado, el alcalde Abarca sembró el terror para amedrentar a los normalistas que se movilizaban para recordar a las víctimas de la matanza de Tlatelolco. Una vez desatado el mecanismo represivo, también fue acribillado un equipo de fútbol. ¿Su delito? Ser jóvenes; es decir, posibles rebeldes.
“Hay una tensión entre leer y la acción política”, escribe Ricardo Piglia. Interpretar el mundo puede llevar al deseo de transformarlo. En ocasiones, la letra, y la ortografía misma, son un gesto político que desafía un orden bárbaro: “Podríamos hablar de una lectura en situación de peligro. Son siempre situaciones de lectura extrema, fuera de lugar, en circunstancias de extravío, o donde acosa la amenaza de una destrucción. La lectura se opone a una vida hostil”, argumenta Piglia en El último lector.
El Che Guevara pasó su última noche en una escuela rural. Ya herido, contempló una frase en la pizarra y dijo a la maestra: “Le falta el acento”. La frase era “Yo sé leer”. Ya derrrotado, el guerrillero volvía a otra forma de corregir la realidad.
Hace años, maestros acorralados por el Gobierno decidieron tomar las armas en Guerrero. Lucio Cabañas decidió salvar a uno de los suyos para que volviera a la enseñanza, instrumento de lucha en un país sin ley.
43 futuros maestros han desaparecido. La dimensión del drama se cifra en una frase que se opone a la impunidad, el oprobio y la injusticia: “Yo sé leer”. El México de las armas teme a quienes enseñan a leer.
A ese país le falta el acento. Llegará el momento de ponérselo.",False
"Preguntas a nosotros mismos
Estimad@ lector, lectora: sincerémonos, ¿no hemos aspirado ya cien veces el aire envenado del horror? ¿No hemos cruzado ya cien límites de indignación, cada uno insoportable en su momento?
¿Tal vez toca hoy que los ciudadanos no bárbaros –los no asesinos, los no ladrones, los que no hemos secuestrado a nadie– nos hagamos a nosotros mismos algunas preguntas?
¿Tal vez toca que nosotros, 90% de la población, nos preguntemos si sabemos qué hacer para que esta última masacre, la de Iguala, no se sume al montón de masacres atroces de los últimos 10 años?
¿Cómo haremos para que este horror sea un punto de quiebre? ¿Un momento de cambio en el país?
¿Incendiaremos casas de gobierno? ¿Asaltaremos camiones de uso público? ¿Vaciaremos comercios? ¿Es decir: nos volveremos en lo que odiamos: en bárbaros, vándalos, criminales?
¿O nos quedaremos dentro de los límites de la ley y apelaremos a los que gobiernan, a pesar de que no creemos ya en su eficacia o siquiera en la verdad de su palabra?
¿Qué reclamos haremos hoy a esa autoridad moralmente dudosa que no sea una calca de los reclamos inútiles de ayer?
¿Qué reclamos haremos hoy que no acaben en un solo caso –excepcional porque ha capturado la atención mundial–, sino que trasciendan a todo el sistema político?
¿Y cómo vincularemos con la obligación a un presidente que responde a nuestro horror a regañadientes y con las promesas que ya hizo otro presidente hace cinco años, idénticas a las que hizo otro presidente hace 10 años?
¿Otra marcha? ¿Más puños alzados? ¿Más frases iracundas?
¿Más artículos de prensa rabiosos?
Tormentas que los funcionarios dejan pasar mientras juegan bridge dentro de los palacios del poder.
¿Cómo escapar de los rituales de victimización en los que estamos atrapados?
¿Exigir una Comisión contra la Corrupción, que adivinamos desde ya formada por miembros de una clase política cohesionada por el mutuo encubrimiento de la corrupción?
¿Y luego qué?
¿Luego el retorno a la tranquila tristeza reaccionaria del pesimismo?
¿Luego sentarnos ante la tele para esperar la invasión de nuestra inmovilidad, otra vez, por la barbarie: el familiar secuestrado, el vecino robado, el pago al extorsionador de la colonia, la amistad con el político que sabemos es un ladrón, la aceptación silenciosa de la arbitrariedad de otro funcionario prepotente, la nueva y más atroz noticia de otra masacre?
¿Cómo haremos del grito YA BASTA de hoy un verdadero ya basta?
¿Podemos enlistar en 10 puntos los reclamos de toda una sociedad?
¿En 10 puntos realizables a corto plazo? ¿10 puntos que el presidente puede realizar sin dilación, porque obedecen a las leyes? ¿10 puntos que rebasen las ideologías, que sean indiscutiblemente morales? Morales: benéficos para el bien común de los mexicanos.
¿10 puntos que exijan del presidente acciones inéditas? ¿Acciones que lo obliguen a ejecutar un viraje? ¿A realizar lo nunca visto en nuestro país?
¿10 puntos que aunque no contengan todo el crimen y el abuso (¿cómo podría caber tanto en 10 puntos o en mil?), pero sí obliguen al presidente a cruzar a otro momento histórico, a dar la espalda a los rituales de la impunidad?
¿El juicio, por fin, a un pariente del presidente, Arturo Montiel?
¿El juicio, por fin, a un miembro del partido gobernante, Humberto Moreira?
¿La captura de La Tuta, así sea necesario un estado de sitio en Michoacán para no dejar ni una sola piedra sin voltear, para encontrarlo?
¿El excarcelamiento del doctor Mireles?
¿Podemos coincidir en 10 puntos?
¿Podemos realizar en las redes sociales una encuesta, para que la mayoría los elija, y que la mayoría los adopte y los presente al presidente del país?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","Dos años, dos meses
En los primeros 22 meses de este sexenio el presidente Peña Nieto logró imponer una agenda propia desde el primer día al anunciar el Pacto por México. Sostuvo la alianza legislativa con los partidos de oposición el tiempo necesario para pasar reformas constitucionales con las que sus predecesores sólo soñaron. Se enfrentó a poderes fácticos: metió a unos a la cárcel —como a Elba Esther Gordillo—, limitó a otros a través de cambios legislativos e ignoró las pataletas de muchos grandes empresarios que no querían ni oír hablar de aumentos de impuestos y exigían ser recibidos y mantener con los tomadores de decisiones una cercanía como de la que gozaron durante los gobiernos de Fox y Calderón. El Presidente y su equipo dieron muestras de concentración y decisión a la hora de perseguir su objetivo. Peña Nieto, disciplinado, evitó mostrarse en exceso o improvisar durante sus discursos para no incomodar a sus aliados, PRI y PAN, y entorpecer el trabajo de filigrana que hacía su equipo para completar las grandes reformas. Finalmente el 2 de agosto en la madrugada los diputados aprobaron las leyes secundarias en materia energética concluyendo el periodo de reformas y liberando al Presidente de esos frenos autoimpuestos. Se notó de inmediato. En pocos días se multiplicaron sus apariciones públicas y mediáticas. Peña Nieto estaba en triunfal campaña para promover las bondades de las reformas, recuperar la popularidad perdida y ayudar a su partido a posicionarse de cara a las elecciones del 2015. A principios de septiembre volvió a sorprender con el anuncio de la construcción del nuevo aeropuerto para la ciudad de México. Un proyecto que tampoco pudieron concretar sus antecesores y que parecía extraordinario por el trabajo previo realizado y el tamaño de su ambición. Todo parecía sonreírles. Pero les duró poco.
Hoy sabemos que este gobierno tuvo mucha suerte durante 22 meses. No sólo por la inusitada disposición que encontró en los líderes de la oposición para negociar y avanzar en una agenda de reformas, sino porque no le estalló antes una tragedia como la de Iguala. Para bien o para mal, las reformas existen por esa tregua del horror que no se explica sino por el azar. Porque las condiciones para que ocurriera: municipios sometidos o coludidos con el crimen, policías al servicio de las bandas y disputas entre grupos delincuenciales han estado ahí desde hace años y este gobierno no hizo nada significativo para cambiarlo. En el sexenio de Calderón se daban a intervalos regulares: Villas de Salvarcar, Casino Royal, San Fernando, los michoacanos asesinados en Guerrero. Es cierto que Iguala es singular, pero no por falta de antecedentes o por la colusión entre autoridades y delincuentes, sino por la capacidad y combatividad de los grupos afines a las víctimas, los maestros de la coordinadora local y nacional, y por su calidad de estudiantes.
Ya sin suerte, el Presidente lleva dos meses sin lograr dar la impresión de que sabe y puede resolver los problemas que se le presentan. Se trate de la inseguridad en general, de cómo reaccionar ante los excesos de grupos violentos que se infiltran en las marchas o de responder a graves acusaciones sobre conflicto de interés en la otorgación de contratos. No se ve a un gobierno que interpreta y dimensiona correctamente los eventos y es capaz de reaccionar con
oportunidad. Se le ve indeciso, rebasado, sorprendido. Finalmente la semana pasada presentó una agenda en materia de justicia, inseguridad y corrupción. Dicen quienes saben que algo bueno puede salir pero que llevará meses si no es que años.
Por lo pronto, en lo inmediato, es un gobierno tocado por la desconfianza. Un gobierno que se presentó a dar una batalla mayor contra poderes reales teniendo fisuras incomprensibles en su coraza.
En la política mexicana hemos visto muchas veces ciclos triunfales seguidos de dramáticas hecatombes, solían durar seis años, ahora sólo llevamos 24 meses. ¿Que nos deparan los 48 que faltan?",False
"El ABC del fuego
El 5 de junio de 2009, 49 niños perdieron la vida y 76 resultaron heridos en un incendio en la Guardería ABC de Hermosillo, Sonora. Aunque se investigó a 19 funcionarios, no hubo sanciones.
El fuego se ha convertido en sinónimo de impunidad. El 7 de noviembre el procurador Jesús Murillo Karam anunció a los medios que, con toda probabilidad, los cuerpos de los 43 estudiantes normalistas desaparecidos habían ardido en una pira infernal.
Poco después, en una marcha de solidaridad con las víctimas, un reducido grupo de “anarquistas” quemó la puerta de Palacio Nacional, que en forma inexplicable no se encontraba custodiada. Sólo un general vestido de civil se opuso a los desmanes. ¿Qué hacía ahí ese miembro de las Fuerzas Armadas? Las heridas que recibió en el rostro son señas de valentía, pero sorprende su acción solitaria y encubierta.
El miércoles 12, Día del Cartero, llegó otro mensaje de lumbre: el Congreso de Guerrero fue incendiado, como antes lo habían sido el Palacio de Gobierno y oficinas de algunos partidos políticos.
¿Qué comunica esta gramática del fuego? El país arde sin control alguno. El caso de la Guardería ABC revela que la atroz negligencia de los responsables es exonerada por la negligencia de la Ley. También demuestra la incapacidad de dos gobiernos, el de Felipe Calderón y el de Enrique Peña Nieto, para enfrentar tragedias. La aniquilación producida por las llamas resulta irreparable, pero el Estado tiene la obligación de remediar lo que esté a su alcance en las cenizas. En Hermosillo no se fincaron responsabilidades, no se honró a las víctimas con tres días de luto nacional, no se apoyó cabalmente a las familias ni se lanzó una campaña para prevenir casos similares. Las autoridades apostaron a que el humo se disipara sin impartir lecciones.
Quienes perpetraron los asesinatos de Ayotzinapa quisieron usar el fuego para borrar sus crímenes. Ignoraban que nada se recuerda tanto como la lumbre: “Cerrar podrá mis ojos la postrera/ sombra que me llevare el blanco día;/ [...mas] dejará la memoria en donde ardía”, escribe Quevedo.
La respuesta judicial no ha estado a la altura de la desesperación de la gente. Llama la atención la lentitud con que se dio a conocer el fatal desenlace. El procurador Jesús Murillo Karam confirmó el 7 de noviembre lo que el padre Alejandro Solalinde había dicho el 17 de octubre. El retraso en aportar datos decisivos contribuyó al clima de angustias, y las noticias de la mansión del Presidente y su viaje a China en un momento de alarma nacional acabaron por vulnerar la imagen de un mandatario que parece ajeno a todo lo que ocurra fuera de una pantalla de televisión.
No enfrentamos hogueras encendidas por accidente o la restringida pasión de unos pirómanos. El país entero se conjuga en llamas.
¿Qué pretenden quienes queman una estación de Metrobús, la puerta de Palacio Nacional o coches en un estacionamiento? No se trata de gestos políticos directos, sino de un vandalismo
que busca una reacción política. ¿A quién le conviene que la gente tenga miedo de manifestarse y que se criminalice el descontento? Las flechas apuntan a los distintos mandos del gobierno.
Unos buscan borrar sus huellas con fuego y otros inventar responsables para el fuego. Las agresiones recibidas por militantes del PRD en diversos lugares del país y la hipótesis -que otras versiones ponen en duda- de que el alcalde de Iguala encontró refugio en la casa de un empresario cercano al partido del sol azteca buscan responsabilizar a la izquierda oficiosa de todos los desastres. Este acoso no sólo es antidemocrático sino innecesario: el PRD se desprestigia solo.
Al sembrar el fuego en medio de actos pacíficos se lanza una señal: “Puede haber algo peor que lo que ya tenemos, urge que el descontento se apague junto con las llamas”. Pero el país donde la muerte tiene permiso no puede resignarse de ese modo.
El gobierno es responsable de sancionar tanto a los criminales como a los provocadores que fingen discrepancia. También es responsable de que no se fabriquen culpables de esos hechos.
En 1982 la Cineteca Nacional ardió a causa de una explosión producida por el descuidado almacenamiento de las películas. En el momento de la tragedia, se exhibía un filme de Andrzej Wajda cuyo título parecía profetizar la administración de Peña Nieto: La tierra de la gran promesa.
Érase una vez un país donde se festinaban las reformas y de pronto se oía un ruidito. No era el corcho de una botella de champaña, sino la primera señal del estallido.","""Muchos Méxicos""...Con poco en común
Monstruoso pero Racional
El asesinato de seis personas por policías de Iguala -una con desollamiento- y la desaparición forzada de otras 43, puede ser muchas cosas pero no irracional. Al hacer lo que hicieron en Guerrero el 26 de septiembre, policías y criminales caminaban por un sendero ya muy andado: el de la impunidad. El camino lo construyeron las más de 20 fosas clandestinas en la zona, los más de 22 mil desaparecidos registrados por la PGR o las 14 mil muertes asociadas al crimen organizado en este sexenio. Lo mismo puede decirse de los 22 ejecutados por el ejército en Tlatlaya el 30 de junio; el informe que acaba de  aparecer  de  la  Comisión  de  la  Verdad  de  Guerrero (http://www.almomento.mx/images/InformeFinalCOMVERDAD.pdf) muestra que desde hace cuarenta y cinco años, durante la llamada ""guerra sucia"", el ejército ya acostumbraba ejecutar a los sospechosos de pertenecer o auxiliar a los guerrilleros de Genaro Vázquez o Lucio Cabañas. Esa práctica simplemente revivió en Tlatlaya como parte de la siguiente guerra: la de Felipe Calderón en contra de los narcotraficantes.
Nada de lo que da forma a la actual crisis política por la violación de derechos humanos es realmente nuevo salvo, quizá, la menor tolerancia de las sociedades local e internacional a las monstruosidades que produce el Estado mexicano. Esas sociedades pasaron de la resignación, indiferencia o celebración de un presidente dedicado a ""saving Mexico"" (revista Time, 24/02/14) a exigir que ese mismo presidente y su gobierno hagan algo más que simplemente intentar, sin éxito, administrar un desastre.
Muchos Mexicos
Cuando apareció ""Many Mexicos"" del historiador Lesley Byrd Simpson, (Universidad de California, 1941), llamó la atención la definición implícita que hizo de México: a éste se le debería entender más como un mosaico geográfico, étnico, social y cultural que como una nación acabada. Su historia, desde la conquista española hasta la post revolución, era una amalgama de muchas historias. Tres cuartos de siglo después seguimos igual: para interpretar y enfrentar la magnitud de la actual tragedia nacional hay que aceptar no sólo que existen muchos Méxicos sino que la relación entre varios de ellos es un juego suma cero: lo que uno gana otro lo pierde. Además, y a diferencia de la época de Simpson, esta vez el rompecabezas nacional no se puede pensar como una gran obra en proceso de armado porque hoy por hoy no hay ningún ""gran diseño"" que permita embonar las piezas.
Un Abismo
Hoy la principal contradicción mexicana se tiene en la distancia social creciente. Los estudiantes de Ayotzinapa viven en un México de raíces rurales, de familias cuya forma de vida es cercana a la subsistencia, en una estructura política caciquil y forman parte de ese 20% de la sociedad que debe contentarse con apenas el 6.6% del ingreso disponible en los hogares (cifras de CEPAL, 2013). Sus formas de vida poco tienen que ver con las del 20% de mexicanos que están en el tope de la pirámide social y que disponen del 46.2% de ese ingreso y nada, absolutamente nada que ver con la de los amos de los ""poderes fácticos"", los 16 super ricos que representan el 0.0005% de los hogares mexicanos y que aparecen en la revista Forbes con una fortuna combinada que en 2013 ascendía a 148.5 mil millones de dólares.
El significado de estas cifras se entiende mejor si se contrastan los entornos en que se mueven los normalistas rurales agredidos y sus familias y que la prensa ha descrito a grandes rasgos, (ver La Jornada) con los propios de la de cúspide de ese Everest social que es México. Y aquí viene al caso un reportaje de Dolia Estevez, la periodista que logró identificar, pese al secreto con que se guarda ese dato, al mexicano dueño de uno de los bienes mueble que son parte del ocio de los hombres más ricos de este mundo: el yate Tsumat. Se trata de una embarcación de 164 pies fabricada al gusto expreso del cliente por Trinity Yatch. Cuenta con tres cubiertas, seis recámaras, garage en vez de helipuerto, comedor para doce personas, una amplia zona para tomar sol, paredes cubiertas de piel, pisos de ónix con calefacción y todo lo que puede tener una nave de 50 millones de dólares. El fabricante no aceptó confirmar el nombre del propietario porque normalmente este tipo de bienes se pone a nombre de empresas off-shore (para disminuir o evitar impuestos o la incautación por disputas legales y, desde luego, la crítica social), pero se trata del dueño  de  una  gran  cadena  de  supermercados  mexicanos, (http://www.forbes.com/sites/doliaestevez/2014/10/22/mexicos-five-luxury-superyacht-owners/).
Unas Ligas
Entre la brutalidad de las fosas de Iguala y su entorno y el lujo exquisito del Tsumat hay tanto un golfo como muchas ligas. El mundo de la gran empresa mexicana y la gran concentración de capital se asientan y parcialmente dependen de ese otro mundo tan mísero, inquietante e inquieto donde ocurren tragedias como las de Iguala o Tlatlaya. Se supone que el Estado y su burocracia administran y controlan ese desequilibrio o abismo. Sin embargo, la ampliación de los extremos sociales y la enorme corrupción e incapacidad del aparato estatal, están provocando que las ligas entre los ""muchos Méxicos"" se estén tensando no sólo más allá de lo justo, eso es obvio, sino de lo prudente. Es difícil que el Tsumat llegue a naufragar, pero el sistema que lo hizo posible hace agua y de tiempo atrás.",False
"El reino de Oz
Tom Disch, visionario de la ciencia ficción, afirmó que la publicidad es el cuento de hadas de la sociedad moderna. En la compra de un yogur te prometen un palacio. Un territorio fantástico donde los beneficios no provienen del esfuerzo, sino de la milagrosa acción de una marca.
En América Latina el inconsciente colectivo está cada vez más determinado por los anuncios y las telenovelas. Millones de personas orientan su comportamiento a partir de fórmulas televisivas. Lo peculiar es que esta subordinación psicológica también atañe a quienes pretenden guiar una nación.
Enrique Peña Nieto surgió como el perfecto telecandidato mexicano. Un hombre atractivo, de peinado imperturbable, que aun al improvisar parece leer un teleprompter.
Casado con una conocida actriz, no tuvo que acercarse a la gente para ganar las elecciones. En la sociedad del espectáculo, triunfó como quien desempeña un papel.
¿Qué clase de mentalidad respalda sus decisiones? A fines de 2011, Jacobo García, periodista de El Mundo, le pidió que mencionara tres libros que lo hubieran marcado. Peña Nieto fue incapaz de hacerlo.
A la distancia, lo más grave no parece ser su incultura ni la falta de reflejos políticos para disponer de una respuesta preparada por sus asesores, sino la estructura misma de su mente.
Con toda probabilidad podría haber mencionado 20 telenovelas o 50 películas. La cultura de masas es la nueva memoria impersonal. ¿Cómo afecta esto a quien guía los destinos ciudadanos? Estamos ante un caso fronterizo que merece detenido análisis.
No se le puede pedir a un Mandatario que lea mucho. Su cargo es refractario a la capacidad de dudar y aceptar contradicciones, efectos básicos de la lectura.
En su espléndida novela “Una Lectora Nada Común”, Alan Bennett plantea lo que sucedería si la Reina de Inglaterra se volviera adicta a los libros. En efecto, abdicaría.
Lo que está en juego en el caso de Peña Nieto no es su nivel cultural, sino su peculiar acercamiento al mundo. Después de hacer campaña en aviones privados y hablar en asambleas tan controladas como una película, planeó reformas en los apartados salones del poder.
Al ofrecer su primera declaración patrimonial, tanto él como varios miembros de su gabinete revelaron tener propiedades por “donación”.
Los ciudadanos deben comprar o heredar una casa. Los políticos pertenecen a otra lógica, la economía de la dádiva donde los inmuebles se regalan. ¡Bienvenidos al nuevo reino de Oz, donde se cumplen las promesas de la publicidad y los cuentos de hadas!
Mucho se ha hablado en los últimos días de la “Casa Blanca”, la mansión de unos 7 millones de dólares propiedad de la Primera Dama, Angélica Rivera. Ese predio pertenece a la constructora Grupo Higa, compañía a la que Peña Nieto favoreció desde sus tiempos de Secretario de Administración en el Estado de México y que se expandió notablemente durante su Gubernatura.
Curiosamente, la licitación del tren rápido a Querétaro fue a dar a esa empresa (la misma que prestó a Peña Nieto aviones privados durante su campaña a la Presidencia).
Aunque el Presidente no sea el dueño directo de la “Casa Blanca”, no es difícil suponer una relación de tráfico de influencias (sobre todo tomando en cuenta que la “donación” es un recurso de apropiación aceptado por su Gobierno).
En una declaración en YouTube, dicha en el tono de falsa intensidad de las telenovelas, Rivera asegura que compró la propiedad con el dinero que le dio Televisa, empresa en la que trabajó 25 años y con la que dejó de colaborar en 2010.
Para quienes no vivimos dentro de un anuncio de televisión, resulta poco creíble que una actriz reciba una liquidación tan espectacular. En caso de que hubiese sido así, seguramente le ayudó estar casada con el Mandatario que ajustó la reforma de telecomunicaciones a los íntimos deseos de Televisa.
La insensibilidad del Presidente de ir a China en un momento de crisis nacional y la respuesta de Rivera, en la que se muestra ofendida y habla como quien “se digna” a dar explicaciones que, según ella, no tendría por qué ofrecer, pertenecen a la lógica de quienes viven en una evanescente irrealidad.
La promesa de vender la casa equivale a la de cambiar de set. Todo se arregla alterando el guión o la escenografía.
Peña Nieto es el primer telepresidente de México. Sus reformas ofrecieron una nueva telenovela nacional, pero demasiado pronto se le atravesó la realidad. Para sobrevivir tendrá que salir de la pantalla y enfrentar lo que está afuera de ella: un país dolorosamente verdadero.","Lo que estuvo y lo que estará en juego
¿Una decisión histórica? A lo largo del siglo XX mexicano y de lo que llevamos del actual, todas las elecciones presidenciales han sido calificadas en algún momento de “históricas”. Sin embargo, el tiempo mostró que algunos de los cambios de la estafeta presidencial apenas si dejaron huella y simplemente fueron las inercias las fuerzas determinantes del periodo. Es imposible predecir si la elección misma del 2012 es de las que dejará marca perdurable o no, aunque algunas de sus características permiten suponer que va a quedar entre las que cuentan en la conformación de nuestra historia política contemporánea. Y la marca será más por lo que pudo haber sido que por lo que fue.
La primera razón por la cual la que acaba de tener lugar podrá ser una elección significativa es que la decisión que tomó una mayoría relativa de los mexicanos se dio en un contexto realmente competido, pues al elector se le ofrecieron dos proyectos significativamente distintos: uno de derecha con dos variantes y otro de izquierda.
Las propuestas en disputa no se reflejaron tanto en las plataformas de los partidos o coaliciones –todas tuvieron amplias zonas de ambigüedad y tendieron a situarse en el centro– sino en los candidatos, en su biografía y su personalidad. La candidata del partido en el gobierno, Josefina Vázquez, entró a la política profesional hace relativamente poco y por la puerta grande, montada en el triunfo del 2000 de Vicente Fox y como miembro de su gabinete. Como candidata del PAN su propuesta resultó apenas una variante de la política que efectivamente llevó a cabo el gobierno que está por terminar; difícilmente hubiera podido ser de otra manera.
La verdadera alternativa al rotundo fracaso de los dos últimos sexenios panistas la ofrecieron dos políticos profesionales pero con carreras y proyectos muy distintos: el priista mexiquense Enrique Peña Nieto (EPN) y Andrés Manuel López Obrador (AMLO). El primero, tras egresar de un par de universidades privadas, empezó su carrera política a los 27 años como tesorero de un comité del PRI en la campaña de un candidato que de antemano se sabía que ganaría la gubernatura –Emilio Chuayffet– para luego pasar a ser secretario particular de dos secretarios del gobierno mexiquense hasta llegar él mismo a la gubernatura en su calidad de protegido del mandatario saliente, Arturo Montiel.
Así pues, como político, EPN nunca dejó de estar en el primer círculo del poder del Estado de México, la entidad con mayor cantidad de votantes y donde por 83 años ininterrumpidos el PRI ha sido el partido dominante. El segundo, AMLO, se lanzó de lleno a la política de Tabasco a los 24 años proveniente de una universidad pública (la UNAM), y lo hizo impulsado por un poeta –Carlos Pellicer– y, literalmente, desde la base de la pirámide social: trabajando y viviendo por cinco años con los indios chontales. En la coyuntura de 1988 AMLO optó por la propuesta neocardenista, dejó al PRI y a inicios de este siglo se ganó a pulso su posición como el líder indiscutible de la izquierda mexicana, una izquierda muy dividida y donde el único factor de relativa unión fue el propio AMLO.
Las diferencias en los inicios de los dos candidatos presidenciales de oposición marcaron de manera indeleble sus carreras, estilos y, sobre todo, los intereses políticos, económicos, sociales y culturales que decidieron encarnar y representar. EPN se constituyó en la opción de centro derecha y de todos los poderes fácticos ante el fracaso de Fox y de su sucesor, Felipe Calderón –continuador, en lo esencial, de la política que el PRI puso en marcha a partir de la crisis de 1982– y AMLO en la de centro izquierda.
La mayoría relativa de quienes acudieron el 1 de junio a las urnas, y por una mezcla de razones sobre las que se deberá ahondar en el futuro, optó por conveniencia o convicción por la invitación a seguir el camino ya muy trazado y trillado de la derecha. Así pues, en el futuro inmediato México marchará por esa orilla del río de su historia con todo lo que implica, en particular la persistencia de un desequilibrio profundo en su estructura social.
Otra razón para suponer que la elección que acaba de tener lugar será de las que queden en la memoria, es porque no dio el triunfo a cualquier derecha, sino que significó el retorno al centro de la escena política del partido autoritario más exitoso del siglo XX. La cuarta ola democrática de la historia moderna mundial permitió suponer que partidos como el PRI desaparecerían ahogados por el peso de sus abusos y corrupción o que, al menos, quedarían permanentemente condenados a jugar papeles secundarios. Finalmente no fue ese el caso en Taiwán y ni tampoco ha sido el de México. Hoy, la democracia mexicana tiene a uno de sus enemigos más astutos en su seno y dispuesto a permanecer ahí por largo tiempo. Y este hecho marcará la vida política de México en los años por venir.
El futuro inmediato. En la arena estrictamente política, la gran incógnita del futuro inmediato es cómo procesará la sociedad mexicana el retorno del partido autoritario al primer plano, pues el PRI nació para administrar una contradicción –elaborar un discurso democrático que resultara útil al funcionamiento cotidiano de una estructura antidemocrática y abusiva–, y por 71 años la contradicción funcionó. Y es aquí donde debemos admitir que el régimen autoritario que se consolidó tras el triunfo de la Revolución Mexicana nunca dejó realmente de existir: sobrevivió en feudos como el Estado de México o Veracruz; ahí restañó heridas, acumuló recursos y renovó alianzas con los grandes poderes fácticos –la televisión monopólica en primer lugar– y desde ahí, al fallar catastróficamente un PAN que no supo ser fiel a su origen, el PRI se lanzó a la reconquista.
Eso deja como gran problema y tarea inmediata de esa parte de la sociedad mexicana no dispuesta a resignarse a la restauración, a invertir una buena parte de su energía en la defensa del terreno ya ganado para la democracia, a sostener y de ser posible ensanchar el incipiente pluralismo.
La Ciudad de México, como el bastión principal de la izquierda, deberá continuar siendo la abanderada de una alternativa democrática, aunque no dispondrá de los recursos materiales ni del aparato político tan numeroso y disciplinado ni de las redes clientelares tan tupidas que el PRI ha construido y mantenido a lo largo de casi un siglo (hay que tener en cuenta que cuando dieron forma al PRI, los padres fundadores de ese partido llevaban más de un decenio de ser los amos y señores del mundo político mexicano).
Así pues, la tarea inmediata de quienes se identifican con la democracia política como el mejor sistema para México es resistir la inevitable tendencia del PRI a ser fiel a sus orígenes y a su historia autoritaria. Y que nadie se escude para no actuar aduciendo que el PRI actual ya no es el que fue y que se ha transformado en algo diferente del original. La impunidad de Montiel en el Estado de México, los acuerdos bajo la mesa para meter a la televisión a jugar y a fondo al lado de EPN en estas elecciones, la forma como buscó terminar con la protesta social en Atenco y en Oaxaca, la manera ilegal e ilegítima en que manipuló los recursos públicos de Coahuila, son sólo ejemplos recientes de que el tigre ni quiere ni puede desprenderse de sus rayas.
Finalmente, entre los muchos temas por enfrentar una vez que el ciclo panista ha concluido de la manera tan poco digna en que ha concluido, está, en la lista de lo urgente, enfrentar a un narcotráfico que ya demostró que puede mantener sus posiciones incluso frente a la ofensiva abierta y sin restricciones de las fuerzas armadas federales y auxiliadas por las agencias norteamericanas.
A lo urgente se le añade lo importante, y ahí destacan cuatro grandes problemas: los 51 millones de mexicanos viviendo en pobreza, una economía que en el último sexenio apenas si logró crecer al ritmo del 2% en promedio anual, lo que le impidió crear los empleos que se necesitaron, un sistema educativo secuestrado por un sindicalismo corrupto e incapaz de preparar bien a los niños y jóvenes para que enfrenten con éxito el reto de este siglo del conocimiento y una estructura productiva dominada por monopolios que, aunque inconstitucionales, avanzan en el control de áreas completas de la economía.
Finalmente, para la izquierda democrática que tanto ha navegado contra la corriente desde 1987, su primera tarea es rehacerse y deshacerse de su propia corrupción, pues en su fragmentación está una de las razones profundas de no haber podido tomar su turno en el timón de este navegar muy de prisa del siglo XXI mexicano.",False
"Coyuntura Crítica
Cadena
La brutal, la salvaje respuesta de una policía municipal a la actitud revoltosa pero finalmente inerme de unos estudiantes en una ciudad de poco más de 140 mil habitantes (Iguala) en un estado (Guerrero) que tiene el más alto índice de marginación, (Conapo, 2010), ha detonado una crisis mayúscula en el régimen político mexicano. Y es que la tragedia de Iguala, unida a la incapacidad del gobierno federal para resolver de manera creíble el caso de seis muertes y 43 desapariciones, aunado al asesinato en Tlatlaya de 15 prisioneros por parte del ejército unos meses antes, más el escándalo desatado alrededor de dos lujosos inmuebles en las Lomas de Chapultepec asociados a la esposa del presidente de la República y a la adjudicación de un contrato -ahora cancelado- para construir el ferrocarril México-Querétaro, son los últimos eslabones de una larga e histórica cadena de agravios que la clase política a infligido a la sociedad mexicana.
Es contra el interminable rosario de humillaciones construido con abusos, corrupción, impunidad e ineficiencia de la élite del poder, que la sociedad mexicana está manifestando hoy un enojo acumulado.
Sorpresa
La crisis hizo su arribo de manera sorpresiva, justo cuando el gobierno de Enrique Peña Nieto (EPN) parecía estar ""salvando a México"" (TIME Magazine dixit) y empezando a cosechar los frutos de su ""pacto por México"" con la oposición. Con ese pacto, logró con sorprendente facilidad alcanzar en menos de dos años lo que el PAN no pudo en dos sexenios: cambiar el artículo 27 constitucional para dar acceso al gran capital nacional e internacional a la riqueza natural más valiosa, estratégica y no renovable de México: los hidrocarburos. Esa reforma histórica, fue negociada exclusivamente con y en la cúpula del poder, dejando a la sociedad como simple espectador. A éste primer éxito se supone deberán seguir otros: que el PRI obtenga en las elecciones de 2015 una proporción significativamente mayor al 38.15 % de los votos del 2012, para finalmente alcanzar el tercer objetivo: controlar la presidencia más allá del 2018. ¿Hasta qué punto los acontecimientos actuales pueden interferir con ese proyecto? Esa es hoy la gran incógnita.
Deseable pero no Previsible
Lo deseable pero poco probable, sería que el horror de Iguala y la movilización social que ha provocado más la inconformidad acumulada, pudieran transformarse en una ""coyuntura crítica"" en el sentido que dan al término Daron Acemoglu y James Robinson en Por qué fracasan los países, (Barcelona: Crítica, 2013). Este tipo de coyunturas son acontecimientos de gran calado que perturban los equilibrios político y económico de una sociedad, y que por ello tienen el potencial de provocar un cambio institucional que desemboque en un nuevo arreglo social, (p. 502).
Ejemplos Positivos
Acemoglu y Robinson toman coyunturas críticas de gran magnitud histórica y examinan sus efectos igualmente espectaculares, como el descubrimiento de América, los cambios que trajeron las nuevas rutas comerciales entre Europa y Asia o la Revolución Francesa. Pero esa idea de coyuntura crítica también puede aplicarse al plano local. En el siglo XIX, por ejemplo, la invasión francesa de la Península Ibérica abrió la posibilidad de hacer de la Nueva España y de otros componentes del imperio español, naciones independientes. En la segunda mitad del siglo XIX el fracaso del proyecto francés en México pudo transformarse en el triunfo y consolidación del proyecto liberal.
En el siglo XX, la I Guerra Mundial fue la coyuntura que aumentó el grado de libertad que México tuvo para dar forma a una nueva constitución sin que Estados Unidos o Europa pudieran impedirlo. La II Guerra fue otra coyuntura que aceleró la industrialización del país.
Ejemplos Negativos
Desafortunadamente, las coyunturas críticas también pueden desaprovecharse o, incluso, dar resultados negativos. La guerra contra Estados Unidos fue una que no sirvió para regenerar el arreglo institucional mexicano sino para empeorarlo. La pugna interna de la élite porfirista por la sucesión de Porfirio Díaz facilitó en 1910 el surgimiento y triunfo de Francisco Madero como el líder nacional de un movimiento que abanderó la democracia política, pero cuando el polvo de la Revolución de 1910 se asentó, varias cosas habían cambiado pero la democracia  no  apareció.  La  II  Guerra  Mundial  aceleró  al industrialización pero también fue la coyuntura perfecta para llamar a la ""unidad nacional"" e iniciar el gran viraje hacía el alemanismo y la derechización.
La última ""coyuntura crítica"" mexicana que se desaprovechó fue la que abrió la crisis del modelo económico en 1982, la insurgencia electoral de 1988, la aparición del neozapatismo y la expulsión pacífica del PRI de la presidencia en el 2000. Las posibilidades de un salto cualitativo en la vida de las instituciones políticas mexicanas, fue entonces enorme. Sin embargo, la incompetencia, frivolidad, falta de visión y corrupción del liderazgo, llevaron al retorno del PRI al poder y a la restauración de partes sustantivas del antiguo régimen.
La Gran Incógnita
Lo que hoy se expresa con vehemencia en las calles es un cuestionamiento del proyecto de EPN y del PRI y una exigencia de dar forma a una mejor alternativa. El gran problema es cómo aprovechar positiva, constructivamente, esta penosa coyuntura crítica para que su energía no se dilapide y México cambie para bien.","El ABC del fuego
El 5 de junio de 2009, 49 niños perdieron la vida y 76 resultaron heridos en un incendio en la Guardería ABC de Hermosillo, Sonora. Aunque se investigó a 19 funcionarios, no hubo sanciones.
El fuego se ha convertido en sinónimo de impunidad. El 7 de noviembre el procurador Jesús Murillo Karam anunció a los medios que, con toda probabilidad, los cuerpos de los 43 estudiantes normalistas desaparecidos habían ardido en una pira infernal.
Poco después, en una marcha de solidaridad con las víctimas, un reducido grupo de “anarquistas” quemó la puerta de Palacio Nacional, que en forma inexplicable no se encontraba custodiada. Sólo un general vestido de civil se opuso a los desmanes. ¿Qué hacía ahí ese miembro de las Fuerzas Armadas? Las heridas que recibió en el rostro son señas de valentía, pero sorprende su acción solitaria y encubierta.
El miércoles 12, Día del Cartero, llegó otro mensaje de lumbre: el Congreso de Guerrero fue incendiado, como antes lo habían sido el Palacio de Gobierno y oficinas de algunos partidos políticos.
¿Qué comunica esta gramática del fuego? El país arde sin control alguno. El caso de la Guardería ABC revela que la atroz negligencia de los responsables es exonerada por la negligencia de la Ley. También demuestra la incapacidad de dos gobiernos, el de Felipe Calderón y el de Enrique Peña Nieto, para enfrentar tragedias. La aniquilación producida por las llamas resulta irreparable, pero el Estado tiene la obligación de remediar lo que esté a su alcance en las cenizas. En Hermosillo no se fincaron responsabilidades, no se honró a las víctimas con tres días de luto nacional, no se apoyó cabalmente a las familias ni se lanzó una campaña para prevenir casos similares. Las autoridades apostaron a que el humo se disipara sin impartir lecciones.
Quienes perpetraron los asesinatos de Ayotzinapa quisieron usar el fuego para borrar sus crímenes. Ignoraban que nada se recuerda tanto como la lumbre: “Cerrar podrá mis ojos la postrera/ sombra que me llevare el blanco día;/ [...mas] dejará la memoria en donde ardía”, escribe Quevedo.
La respuesta judicial no ha estado a la altura de la desesperación de la gente. Llama la atención la lentitud con que se dio a conocer el fatal desenlace. El procurador Jesús Murillo Karam confirmó el 7 de noviembre lo que el padre Alejandro Solalinde había dicho el 17 de octubre. El retraso en aportar datos decisivos contribuyó al clima de angustias, y las noticias de la mansión del Presidente y su viaje a China en un momento de alarma nacional acabaron por vulnerar la imagen de un mandatario que parece ajeno a todo lo que ocurra fuera de una pantalla de televisión.
No enfrentamos hogueras encendidas por accidente o la restringida pasión de unos pirómanos. El país entero se conjuga en llamas.
¿Qué pretenden quienes queman una estación de Metrobús, la puerta de Palacio Nacional o coches en un estacionamiento? No se trata de gestos políticos directos, sino de un vandalismo
que busca una reacción política. ¿A quién le conviene que la gente tenga miedo de manifestarse y que se criminalice el descontento? Las flechas apuntan a los distintos mandos del gobierno.
Unos buscan borrar sus huellas con fuego y otros inventar responsables para el fuego. Las agresiones recibidas por militantes del PRD en diversos lugares del país y la hipótesis -que otras versiones ponen en duda- de que el alcalde de Iguala encontró refugio en la casa de un empresario cercano al partido del sol azteca buscan responsabilizar a la izquierda oficiosa de todos los desastres. Este acoso no sólo es antidemocrático sino innecesario: el PRD se desprestigia solo.
Al sembrar el fuego en medio de actos pacíficos se lanza una señal: “Puede haber algo peor que lo que ya tenemos, urge que el descontento se apague junto con las llamas”. Pero el país donde la muerte tiene permiso no puede resignarse de ese modo.
El gobierno es responsable de sancionar tanto a los criminales como a los provocadores que fingen discrepancia. También es responsable de que no se fabriquen culpables de esos hechos.
En 1982 la Cineteca Nacional ardió a causa de una explosión producida por el descuidado almacenamiento de las películas. En el momento de la tragedia, se exhibía un filme de Andrzej Wajda cuyo título parecía profetizar la administración de Peña Nieto: La tierra de la gran promesa.
Érase una vez un país donde se festinaban las reformas y de pronto se oía un ruidito. No era el corcho de una botella de champaña, sino la primera señal del estallido.",False
"Viajes presidenciales
El presidente Enrique Peña Nieto viaja de nuevo. Parecería que quiere emular a Adolfo López Mateos, a quien, dicen, admira sinceramente. ¿Hasta dónde quiere seguir sus pasos? Él viajaba mucho, pero en esa época de la economía cerrada sus objetivos eran distintos a los del Presidente hoy, que ha dicho, como lo dijo el presidente Echeverría, que lo hace para promover las exportaciones y, añade, la inversión extranjera. Las giras internacionales de López Mateos buscaban fortalecer la capacidad de influencia de México en el escenario internacional, que era también una manera de hacerse fuerte en relación con Estados Unidos. En los años 50 el gobierno mexicano todavía podía jugar a la independencia diplomática, mantenerse en apariencia equidistante del bloque socialista y del bloque occidental, salvo en una situación de crisis como la de octubre de 1962. Sin embargo, hoy parece más difícil seguir ese camino, porque en 1994 decidimos seguir la vía de la integración a Estados Unidos, y así se redujeron nuestras opciones. Creo que era inevitable, siendo el sistema internacional lo que es, dominado por una superpotencia que es nada menos que nuestro vecino inmediato.
En esta ocasión Enrique Peña Nieto voló a la ciudad de La Habana para asistir a la cima de la Comunidad de Estados Latinoamericanos y del Caribe (Celac). La verdad es que en las fotos que ha publicado la prensa se le ve muy contento. Allá, lejos de Apatzingán y de las presiones de una izquierda que no acaba de organizarse, y de una derecha que no acaba de desorganizarse, el Presidente se mueve a sus anchas, más a gusto aquí, en cálidas tierras tropicales, que en Davos. Se le ve en confianza, como si estuviera con sus abuelitos: bromea con Raúl Castro y abraza y condecora a José Mujica, el presidente de Uruguay. El contraste de sus actitudes en una y otra ciudad llama la atención, sobre todo porque más habrá de atender a lo que escuchó en Davos que a las propuestas de integración latinoamericana que hizo Raúl Castro.
A nadie se le ocurre pensar que la asistencia de Peña Nieto a esta reunión va a modificar su política hacia Estados Unidos; para nosotros el mensaje cubano llega tarde. En la dinámica de la integración al norte, no hay espacio para un proyecto latinoamericano que además se propone para enfrentar a nuestro socio, Estados Unidos. La presencia mexicana en La Habana, entonces, tiene un significado diferente al que podría atribuírsele si estuviéramos pensando cambiar de rumbo y buscar soluciones a nuestros problemas en el sur del continente. La visita debe ser vista como una operación de salvamento contra las pifias de los gobiernos panistas. Ciertamente, el presidente Felipe Calderón, en su momento, tomó iniciativas más o menos eficaces en esa dirección; sin embargo, entre los cubanos la experiencia con el PAN en la Presidencia en México dejó un sabor amargo, que los priístas esperan disolver, pero no será fácil.
El gobierno está apostando a la diplomacia personalizada, la cual no está exenta de riesgos, porque igual se simpatizan los jefes de Estado que se irritan mutuamente, y perjudican más que favorecen la relación entre los dos países: Adolfo Ruiz Cortines prefería darle la vuelta a Ike Einsehower, que nunca entendió por qué, si todo el mundo lo quería; el presidente José López Portillo encontraba insoportable a Jimmy Carter; y a George W. Bush Vicente Fox lo entusiasmó primero, pero luego, cuando comprobó su ineficacia, empezó a tratarlo con una displicencia –por no decir majadería– que hasta a mí me dolía.
En todo el mundo se sigue creyendo que nada sustituye el apretón de manos y la conversación cara a cara entre presidentes, primeros ministros y monarcas, que son oportunidades para que dialoguen y se amisten. Es posible, porque esos encuentros generan el espejismo de la igualdad entre los países cuyos líderes aparecen todos en la misma foto, como si fueran también iguales; el problema aparece, como en la noche de bodas, cuando se cierra la puerta y se quedan solos.","La insidiosa certidumbre
El Pacto por México con el que se inauguró el gobierno del presidente Peña Nieto fue recibido con gran optimismo, sobre todo por la prensa internacional que, atarantada como es cuando se trata de inversiones en países pobres, empezó a hablar con alboroto del ""momento mexicano"" (por ejemplo, cinco años antes la revista The Economist había celebrado el ""despegue brasileño"" casi histéricamente). Entre los nuevos funcionarios se instaló una atmósfera de autosatisfacción que se apoderó de la imaginación de los corresponsales extranjeros. Unos y otros se felicitaban por el talento político que había logrado sentar a la mesa de negociación a opositores rejegos, para concluir acuerdos sobre temas que durante más de 12 años habían sido motivo de desacuerdo entre los partidos políticos.
El éxito fue tan grande que nubló el entendimiento de los recién llegados al poder del gobierno federal. Como la lechera de la fábula, empezaron a hacer grandes cuentas para el futuro. Estaban tan seguros de las bondades y del éxito de las reformas que calculaban tanto las inversiones millonarias que esperan como los sexenios que se quedarían en el Ejecutivo y en el Congreso. Incluso se debatía la identidad del tapado para 2018; el tono me hizo pensar que parecía como si el triunfo del PRI en 2012 nos hubiera regresado de un golpe a 1963. Sobre la reacción tan apresurada de los nuevos altos funcionarios federales, como un meteorito cayeron los crímenes de Iguala y de Ayotzinapa. Entonces se esfumaron muchas de las certezas que sostenían su arrogancia, y la incertidumbre quedó instalada en el corazón del quehacer gubernamental. Ahora deben de estarse preguntando cuánto tiempo tienen para responder al monumental desafío en que se ha convertido la violencia en México. Peor todavía, este fenómeno ha adquirido tales dimensiones y características que parece un monstruo multiforme, en el que no se distingue la cola de la cabeza. En estas condiciones es muy difícil acabar con ella, que a muchos les ha quitado la vida, y a muchos más el gusto por el país. Hoy en México la violencia criminal ha adquirido una aterradora fluidez, parece incontenible y desbordada, y por eso mismo genera una incertidumbre que mina la confianza de los ciudadanos en el gobierno, así como la confianza del gobierno en sí mismo.
La desaparición de los estudiantes guerrerenses sugiere que estamos ante un fenómeno desestructurado, incluso anárquico, y que no sabemos en realidad de dónde viene. Sabemos que las organizaciones criminales son generadoras de violencia; sin embargo, en algunas regiones del país existen otros agentes, otras fuentes de violencia cuyos nombres y caras, y hasta ocupación, se pierden en la confusión. Tal vez su motivación última es ganar dinero con el tráfico de drogas, pero cuántos otros crímenes se cometen en su nombre cuando en realidad ya no sabemos de dónde viene ni adónde va. ¿Los asesinos del hijo de Javier Sicilia forman parte del mismo tipo de organización que secuestró a los estudiantes normalistas en Guerrero? ¿A quiénes pertenecen los restos humanos que se encontraron en las siniestras fosas clandestinas de Iguala? ¿Eran estudiantes? ¿Guerrilleros? ¿Narcotraficantes? ¿Militares, marinos? Podemos hacernos las mismas preguntas a propósito de los responsables de estos crímenes. Aunque quizá habría que añadir dos categorías más: ¿quiénes cometieron esos crímenes? ¿Narcotraficantes? ¿Guardias blancas? ¿Legisladores? ¿Presidentes municipales?
Maquiavelo advirtió a su Príncipe que siempre que tomara una decisión tuviera presente la posibilidad de que ocurriera un accidente, que cada vez que tuviera que elegir una solución, una vía de acción, incorporara la posible intervención del azar en sus consideraciones. Difícilmente podemos pensar en la tragedia de Ayotzinapa o en los asesinatos de Tlatlaya como si se trataran de un accidente. No lo fueron; tampoco fueron producto del azar. No obstante, al gobierno lo tomaron por sorpresa, o al menos dio esa impresión, porque mucho era su empeño de diferenciarse del gobierno anterior. Pero francamente necesitamos saber si el Presidente y sus secretarios de Estado tienen la capacidad de investigar los crímenes y de aplicar la ley. Queremos saber si han medido la relación entre la violencia y la incertidumbre que cada día se agrava y nos agobia, porque ambas pueden bloquear, ya no digamos la convivencia social, sino la aplicación de las reformas en las que el gobierno de Peña Nieto ha cifrado su futuro. Ya sabemos que pueden negociar, pero ¿pueden gobernar?",True
"El reino de Oz
Tom Disch, visionario de la ciencia ficción, afirmó que la publicidad es el cuento de hadas de la sociedad moderna. En la compra de un yogur te prometen un palacio. Un territorio fantástico donde los beneficios no provienen del esfuerzo, sino de la milagrosa acción de una marca.
En América Latina el inconsciente colectivo está cada vez más determinado por los anuncios y las telenovelas. Millones de personas orientan su comportamiento a partir de fórmulas televisivas. Lo peculiar es que esta subordinación psicológica también atañe a quienes pretenden guiar una nación.
Enrique Peña Nieto surgió como el perfecto telecandidato mexicano. Un hombre atractivo, de peinado imperturbable, que aun al improvisar parece leer un teleprompter.
Casado con una conocida actriz, no tuvo que acercarse a la gente para ganar las elecciones. En la sociedad del espectáculo, triunfó como quien desempeña un papel.
¿Qué clase de mentalidad respalda sus decisiones? A fines de 2011, Jacobo García, periodista de El Mundo, le pidió que mencionara tres libros que lo hubieran marcado. Peña Nieto fue incapaz de hacerlo.
A la distancia, lo más grave no parece ser su incultura ni la falta de reflejos políticos para disponer de una respuesta preparada por sus asesores, sino la estructura misma de su mente.
Con toda probabilidad podría haber mencionado 20 telenovelas o 50 películas. La cultura de masas es la nueva memoria impersonal. ¿Cómo afecta esto a quien guía los destinos ciudadanos? Estamos ante un caso fronterizo que merece detenido análisis.
No se le puede pedir a un Mandatario que lea mucho. Su cargo es refractario a la capacidad de dudar y aceptar contradicciones, efectos básicos de la lectura.
En su espléndida novela “Una Lectora Nada Común”, Alan Bennett plantea lo que sucedería si la Reina de Inglaterra se volviera adicta a los libros. En efecto, abdicaría.
Lo que está en juego en el caso de Peña Nieto no es su nivel cultural, sino su peculiar acercamiento al mundo. Después de hacer campaña en aviones privados y hablar en asambleas tan controladas como una película, planeó reformas en los apartados salones del poder.
Al ofrecer su primera declaración patrimonial, tanto él como varios miembros de su gabinete revelaron tener propiedades por “donación”.
Los ciudadanos deben comprar o heredar una casa. Los políticos pertenecen a otra lógica, la economía de la dádiva donde los inmuebles se regalan. ¡Bienvenidos al nuevo reino de Oz, donde se cumplen las promesas de la publicidad y los cuentos de hadas!
Mucho se ha hablado en los últimos días de la “Casa Blanca”, la mansión de unos 7 millones de dólares propiedad de la Primera Dama, Angélica Rivera. Ese predio pertenece a la constructora Grupo Higa, compañía a la que Peña Nieto favoreció desde sus tiempos de Secretario de Administración en el Estado de México y que se expandió notablemente durante su Gubernatura.
Curiosamente, la licitación del tren rápido a Querétaro fue a dar a esa empresa (la misma que prestó a Peña Nieto aviones privados durante su campaña a la Presidencia).
Aunque el Presidente no sea el dueño directo de la “Casa Blanca”, no es difícil suponer una relación de tráfico de influencias (sobre todo tomando en cuenta que la “donación” es un recurso de apropiación aceptado por su Gobierno).
En una declaración en YouTube, dicha en el tono de falsa intensidad de las telenovelas, Rivera asegura que compró la propiedad con el dinero que le dio Televisa, empresa en la que trabajó 25 años y con la que dejó de colaborar en 2010.
Para quienes no vivimos dentro de un anuncio de televisión, resulta poco creíble que una actriz reciba una liquidación tan espectacular. En caso de que hubiese sido así, seguramente le ayudó estar casada con el Mandatario que ajustó la reforma de telecomunicaciones a los íntimos deseos de Televisa.
La insensibilidad del Presidente de ir a China en un momento de crisis nacional y la respuesta de Rivera, en la que se muestra ofendida y habla como quien “se digna” a dar explicaciones que, según ella, no tendría por qué ofrecer, pertenecen a la lógica de quienes viven en una evanescente irrealidad.
La promesa de vender la casa equivale a la de cambiar de set. Todo se arregla alterando el guión o la escenografía.
Peña Nieto es el primer telepresidente de México. Sus reformas ofrecieron una nueva telenovela nacional, pero demasiado pronto se le atravesó la realidad. Para sobrevivir tendrá que salir de la pantalla y enfrentar lo que está afuera de ella: un país dolorosamente verdadero.","La gran depresión...la gran furia
Oportunidad Perdida
En el imaginario colectivo mexicano, la elección del 2000 pareció abrir las puertas del cambio político real, pero lo que terminó por abrir, y de par en par, fue la del horror, producto de la irresponsabilidad, la banalidad y la corrupción de quienes sustituyeron en ""Los Pinos"" al PRI de los 71 años. Una de las consecuencias de haber defraudado las expectativas abiertas hace catorce años es la mezcla de gran depresión y gran furia colectivas que se han producido a raíz de las tragedias de Ayotzinapa y Tlatlaya.
Asesinatos y desapariciones masivas ya habían tenido lugar antes, como el asesinato de 72 migrantes en San Fernando, Tamaulipas, en agosto de 2010 y la desaparición de 300 personas en febrero de 2011 en Allende, Coahuila. La cólera social que se ha despertado ahora por los incidentes en Iguala y el Estado de México fueron la gota que derramó un vaso al que llenaron al menos 19 mil ejecuciones en lo que va del actual sexenio, 16 mil desaparecidos en la cuenta oficial y 700 mil desplazados por la violencia, (Fuentes: Parametría, 10/07/14; zedtatijuana, 29/10/14).
Involución
En el lejano 2000, el PAN y todas las fuerzas que le apoyaron de manera abierta o encubierta, tuvieron una oportunidad histórica inédita para echar, por fin, los cimientos de una democracia electoral sólida que evolucionara hacia una democracia política bona fide. La desperdiciaron miserablemente.
Aprovechar las posibilidades que se le abrieron a México a inicios del siglo XXI requería de un liderazgo de estadistas -sacrificar el corto plazo y el interés personal en aras del largo plazo e interés colectivo- y dispuestos a una lucha de titanes en contra de las inercias de la corrupción y de los intereses creados. Pero los panistas resultaron todo, menos titanes.
El PAN se presentó en 1939 no como una fuerza inspirada en el triunfo del franquismo en España sino como una nacida en el seno de la clase media para luchar en favor de la democracia electoral y en contra la izquierda del PRM (antecesor del PRI) y de la corrupción en la esfera pública. Sesenta y un años más tarde ese partido alcanzó el poder gracias a una combinación de factores: un candidato no acartonado, el avance de la democracia en América Latina, el desgaste de una izquierda que tuvo que luchar contra Carlos Salinas y un PRI desprestigiado, encabezado por un presidente por accidente: Ernesto Zedillo.
Ya en el poder, Fox definió como su adversario principal no a un PRI autoritario y desmoralizado, sino a una izquierda que ya no era revolucionaria pero avanzaba. A la corrupción endémica, Fox no sólo la toleró sino que la aprovechó y al PRI de los estados le dio oportunidad para recobrar bríos. El sucesor, Felipe Calderón, optó por la misma línea pero con una variante: para legitimarse y aparecer como un líder fuerte, optó por encabezar una guerra espectacular contra algunos de los productos más notorios de la corrupción: ciertos grandes capos del narcotráfico. Sin embargo, tras lo aparatoso de la movilización de fuerzas federales y de una violenta ""guerra contra el narco"", se escondió un hecho innegable: no se atacó la raíz del mal, la corrupción y las mil maneras en que el dinero de las drogas se diluía en la economía formal. En este campo, que era vital para controlar la descomposición, todo siguió igual.
Resultado
Al final de su época, lo que se tiene es un PAN fracasado, una corrupción galopante, instituciones más disminuidas que en el pasado y, finalmente, el regreso del PRI a ""Los Pinos"". Se trata de un PRI con el estilo de Atlacomulco, es decir, producto del subsistema mexiquense donde la protesta se trata al estilo Atenco, donde nunca se ha experimentado ni la rendición de cuentas ni la alternancia de partidos.
Ese PRI de Atlacomulco manejó muy bien el acuerdo en la cúpula con la partidocracia -el ""Pacto por México""-, difundió una buena imagen en el exterior apoyando esa campaña con la apertura al capital externo de las industrias petrolera y eléctrica, pero no logró reactivar la economía y dejó intacto el problema más difícil y que le toca muy de cerca: el de la corrupción y la impunidad. El México mayoritario siguió como estaba observando los efectos tan dañinos de la convivencia sistémica entre las estructuras del Estados y las del crimen organizado. Y fue en ese entorno que se desembocó en las tragedias de Tlatlaya y, sobre todo, de Iguala.
Conclusión
La impunidad y corrupción que permitieron el nacimiento y auge de carteles como el de Tijuana, Juárez, Sinaloa, del Golfo, los Zetas, la Familia Michoacana y que, a su vez, han dado lugar a organizaciones menores pero más numerosas e igual de violentas, como los Guerreros Unidos de Iguala -en ese estado operan 22 grupos- es lo que finalmente ha hecho que las actuales calamidades de Tlatlaya y Ayotzinapa se hayan transformado en catalizadores de esa mezcla de depresión y furia que hoy domina a la sociedad mexicana.
La depresión y el enojo colectivos, el hartazgo que se expresa en marchas, paros universitarios, desplegados, artículos, columnas, mensajes en las redes sociales, es energía política pura y disponible. Sin embargo, la gran pregunta y desafío es cómo lograr encausar tal ánimo antes que se disipe, para que no sea otra oportunidad perdida y sí aliente la regeneración del país.",False
"Evasores conscientes
2014 nos trajo la mala nueva del aumento de impuestos. A nadie le gusta pagar más impuestos, concedido, pero en este caso las circunstancias lo volvieron odioso e incluso opresivo. El aumento llegaba en un momento de incomparable corrupción, los periódicos del país se hallaban convertidos en un diario de la inmoralidad impune de la clase política, y por eso en este espacio de Proceso se me ocurrió publicar una cantata, no precisamente dedicada al odio a los impuestos, sino a algo más útil. A sugerir al ciudadano que condicionara su pago.
Antes de pagar impuestos, propuse, los ciudadanos estamos en el derecho de pedirle al gobierno una muestra de que nuestras contribuciones no serán dilapidadas en el último yate de Romero Deschamps. Antes de pagarlos, nos gustaría ver que el exgobernador Humberto Moreira no continúe pagando sus útiles escolares en España con lo que tomó del erario hace un par de años, 33 mil millones de pesos. Antes, no después de pagarlos, quisiéramos alguna certeza de que los legisladores mochos del PAN son sancionados por haber tomado moches al distribuir presupuestos por la República. Vaya, antes de dar nuestro dinero al erario, quisiéramos algún indicio de que el mismo gobierno que nos pide dar más, amarra las manos de sus funcionarios para que roben menos.
El llamado tuvo resonancia entre los lectores. Se difundió en las redes sociales y por email. A mi propia bandeja de correo llegó tres veces firmado por un anónimo. Un contribuyente sensible le compuso música y se cantó en algunos bares. Alguien pensó que era una broma pedirle a un gobierno mexicano alguna muestra de reciprocidad con la ciudadanía, y lo leyó en voz alta como un largo chiste en la cena familiar. Pero no era una broma. Era un llamado real a este gobierno para decidirse a no malbaratar el bono de buena fe de los ciudadanos en un nuevo gobierno presidido por un joven político y para atreverse a romper con una historia de enajenación entre gobiernos y ciudadanos e intentar una relación de confianza y decencia.
La contestación a la cantata vino en tres formas. El silencio del Secretario de Hacienda, la continuación de los casos de corrupción y, a últimas fechas, la declaración del presidente de la República de que la corrupción es una enfermedad cultural universal. Tache, tache, tache, tres errores en una sola frase del presidente Peña. La corrupción no es una enfermedad ni tiene su origen en lo cultural, es una deficiencia en un sistema político, en específico es la ausencia de un sistema de justicia probo, es decir, de jueces y policías honestos que sancionen el crimen de robar al erario. Y no, tampoco es universal. En los países con sistemas de justicia, cuando la corrupción ocurre es muy probablemente sancionada, así que ocurre muy poco, excepcionalmente, mientras en los países sin un sistema de justicia probo, como el nuestro, la corrupción ocurre por sistema, es más, es sistemática, y tampoco ocurre a todas horas y en cualquier transacción, sólo ocurre donde hay de dónde robar impunemente, es decir que sobre todo en los puestos públicos donde se dispone del dinero de nuestros impuestos.
En el mismo llamado a condicionar nuestro pago de impuestos, y en tres subsecuentes llamados bastante similares en este espacio de Proceso, expresé otra aspiración natural. Los ciudadanos quisiéramos saber en qué serán gastados nuestros impuestos. Si en los viajes de la hija de Romero Deschamps no, si en los lápices y los aviones de Humberto Moreira no, si en los departamentos de Arturo Montiel en París no, tal vez alguien podría informarnos en qué nuevas carreteras, hospitales y teatros, en qué nuevas escuelas y universidades y presas, en qué subsidios a pequeños empresarios, a la ciencia, a la cultura, a la innovación tecnológica.
De nuevo algún cínico leyó a sus amigos la petición como un chistorete. De nuevo el Secretario de Hacienda respondió con silencio. Y de nuevo el presidente, por vía también de su Secretario de Hacienda, respondió a esta duda con un mazazo. Anunció que las deudas de Pemex, debidas a la corrupción de su jerarquía, deudas de un monto equivalente a 5 puntos del PIB, serán cubiertas por los impuestos. En aritmética simple, eso es decir que este gobierno nos pidió, y nos pedirá anualmente, dar al fisco un aumento equivalente al 1 punto más del PIB, para saldar una deuda de 5 puntos del PIB de Romero Deschamps y otros secuaces. Y eso en el momento en que se prepara la venta de los derechos de explotación de nuestro petróleo a empresas privadas nacionales y extranjeras, una venta que le procurará al gobierno entradas fabulosas. Eso es decir que este gobierno ha decidido distribuir así las obligaciones nacionales. Todo para el gobierno, nada para los ciudadanos.
Para terminar el primer trimestre del año, el runrún de no pagar impuestos giraba intensamente por internet y un gentil lector me escribió para informarme cómo los ciudadanos inconformes podíamos ampararnos y en efecto, sin violar la ley, no pagar impuestos, y yo publiqué la información en este espacio. Acaso algunos atendiéndola, de seguro los más por otras rutas, varios miles de ciudadanos se ampararon y no pagaron en 2014 impuestos: 40 mil empresas y 20 mil grupos de ciudadanos, cada grupo de 6 a 10 ciudadanos.
No sé al lector, a mí me parece que sí tenemos derecho los ciudadanos a seguir condicionando nuestro pago anual de impuestos. A presionar a este gobierno para que dé indicios de que ha comprendido que la corrupción no somos todos, son ellos, los funcionarios públicos, y nosotros estamos hartos de pagárselas anualmente, amén de que sí deseamos saber en qué otros rubros gastan nuestro dinero. Es una postura justa. Es una postura digna. Es una postura que expresa que el país no es de unos pocos que nos lo ponen en renta, el país es de todos. Es una forma de Resistencia civil civilizada. Así que el llamado a los evasores conscientes del fisco sigue para 2015. Así que probablemente seguirá coleccionando adeptos.","¿Qué hacer con la corrupción?
Quizás sólo por hoy me permitirá el lector un acto de candor. Hablar en este espacio de la corrupción sin usar el lenguaje de la indignación ni el de la picardía.
Cuando este lunes recién pasado el presidente Enrique Peña Nieto agradeció al Congreso su aprobación de la reforma energética, no mencionó ni una sola vez la palabra corrupción. Habló en contraste de los cuantiosos beneficios que la reforma traerá al Bien Común y a continuación los medios se saturaron de las mismas promesas de bonanza.
Y sin embargo entre el resto de los mexicanos no hubo festejos, la glorieta del Ángel de la Independencia no fue inundada por miles de mexicanos entusiastas y optimistas, nadie que no fuera político tuiteó ¡Lo hemos logrado!, y la palabra corrupción en cambio apareció en las conversaciones de sobremesa, de forma inevitable.
Es comprensible que el presidente no se haya detenido en este mal: la corrupción. El acto de tomar del bien de los muchos para sí solo. No podría haberlo hecho el presidente, no por cierto porque la corrupción en el proceso de venta de nuestro petróleo sea impensable, sino por lo contrario.
En las encuestas de opinión, la corrupción es la objeción más a menudo citada por los mexicanos contra la reforma. Del 70% que se ha declarado contra la reforma, más de la mitad, un 45%, ha citado a la corrupción como la condición que probablemente la vuelva nociva.
Nociva: el espíritu popular prevé que en actos de corrupción se malbaratará un tesoro nacional, amén que los funcionarios aprobarán reglamentos que favorezcan a los compradores y sólo a un minúsculo número de mexicanos.
¿Qué hacer pues ante la corrupción, precisamente ahora que decidirá nuestro futuro inmediato?
La cuestión es urgente y a la vez y por desgracia imposible. La verdad es que los ciudadanos no podemos hacer nada. Una Comisión contra la Corrupción, la primera promesa de gobierno del presidente Peña Nieto, de instalarse sería inútil, si es corrupta. La publicación de los números de las transacciones, si son falsos, serían inútiles. De cierto ese es el mal mayor de la corrupción: pudre cuanto toca, es una lepra que desfigura toda intención, todo mecanismo, todo proyecto.
Hoy México vive en un estado de corrupción universal. Lo que durante el siglo 20 fue el privilegio de los funcionarios de un solo partido, se ha vuelto el privilegio de cualquier funcionario de cualquier nivel y de cualquier ideología. De los liberales, de los izquierdistas, de los surgidos de la derecha religiosa.
Las páginas de nuestros periódicos son un diario del triunfo absoluto del mal en esta generación de políticos. De cierto las noticias diarias de corrupción son la evidencia de su impunidad y del mecanismo de esa impunidad. Ningún político hoy puede señalar con un dedo a otro político sin que un tercero lo señale a él, y hoy ningún ciudadano puede encontrar al funcionario que efectivamente sancione un acto de corrupción.
De querer hoy condenar la corrupción como conducta, tendríamos que condenar a todo el sistema político. Hoy el sistema político es la corrupción. Una corrupción que cumple con rituales democráticos mofándose de ellos. Una corrupción que nos deja a los ciudadanos comunes ante un dilema de vida grave.
O nos rendimos a la corrupción, nos declaramos sus víctimas y participamos en el sistema tan corrupto como es, o nos rebelamos, nos oponemos al sistema, lo rechazamos en bloque, lo que implica un inicio de revolución.
Una y otra solución la están tomando cada día miles de connacionales mientras otros tantos se ven forzados a una u otra. Quiero decir que en las zonas del país donde se vive todavía en relativa calma un ciudadano puede elegir participar, en calidad de víctima, en el sistema corrupto, o resistirse. Pero en las zonas del país donde la corrupción del gobierno se alía al crimen organizado, una mayoría de los mexicanos está identificando su sobrevivencia con el rechazo al gobierno y está tomando las armas.
En más de la mitad del territorio nacional tal es el caso: las cuadrillas de defensas ciudadanas son la manifestación de un dilema terrible: revolución o extinción.
¿Hay una tercera vía entre participar de la corrupción o rechazarla con un rifle en la diestra?
Me sincero: no lo sé.
Pero sé que es de suma importancia que hoy los mexicanos apalabremos en voz alta nuestras opciones. Apalabrarlas no traerá la extinción del mal, apalabrarlas no creará un nuevo conocimiento, esos no son los frutos del lenguaje. Pero apalabrar creará un espacio moral: un espacio donde salvemos al lenguaje de su corrupción y donde aún podamos distinguir el bien del mal.
No es mucho, tampoco es poco. Y podría ser el inicio de una tercera vía.",True
"Si no ahora, ¿cuándo?
Hace dos semanas, en este espacio, le pedía al lector, a la lectora, que nos formuláramos algunas preguntas sinceras. La primera: ¿Cuántas veces hemos cruzado la línea de lo insoportable en nuestro país? ¿Cuántas veces hemos visto alargarse el territorio de lo que consideramos inaceptable?
Preguntaba también si la medida de un sistema político que no progresa, que por el contrario se deteriora, no es otra: la cantidad de líneas inaceptables que nos hace cruzar a los ciudadanos.
Propongo ahora que nos preguntemos, en vista de los sucesos recientes, por qué Iguala ha adquirido un valor alegórico tan potente, que nos une trascendiendo ideologías y clases sociales. ¿Es que Iguala nos iguala en el horror de mirar en sus sucesos, como en una nuez, a todo México?
El alcalde que duerme textualmente con el crimen organizado. Que dispone de las policías como de sicarios mientras los sicarios disponen de él como de un operador. El gobernador de Guerrero que lo solapa, el jefe del partido político que solapa al alcalde y al gobernador, y un presidente que nos asombra con sus respuestas menores a las circunstancias. Sus respuestas para salvar el momento, no para salvar al país de su angustia.
Iguala, propongo ahora, es en efecto todo el país en un microcosmos. La ilusión de la excepcionalidad del crimen se disipa en Iguala: crimen y Estado se fundieron ahí en un área, la corrupción, que todos sabemos de sobra que existe en cada gobierno de cada población de México.
Vuelvo a preguntar al lector, a la lectora: ¿Qué nos sigue enseñando Iguala, como alegoría de todo el sistema?
Ahora que un día sí y al día siguiente también, hay marchas, mítines de protesta, ahora que una nueva generación ha salido a protestar a las calles, ahora que sólo los más cínicos suponen que esto es una mera repetición del ritual eterno del descontento mexicano, sobre todo ahora que han sido las protestas las que por fin han movilizado al Estado para dar con los autores intelectuales del crimen y proponer un pacto contra la violencia, ¿no nos enseña otra vez Iguala el camino?: ¿no nos enseña Iguala que es la energía social, el enojo social, la rabia de los ciudadanos, lo único que cambiará al país?
¿Y qué pensamos realmente de este pacto propuesto por los operadores del sistema corrupto contra el que protestamos? ¿Qué pensamos de un pacto pensado por esa clase, la política, cohesionada entre sí por el mutuo encubrimiento de actos de daño al Bien Común?
¿Qué podemos pensar al leer la agenda del pacto? ¿No nos fatiga el alma al sólo leer la secuencia de propuestas que el pacto dispone: reformular leyes, reformular agencias, crear ooooooootro consejo contra la corrupción, no sabemos en qué distinto al que hace ya ocho años se reunió en la Ciudad de México y al que el señor Martí les espetó, la voz quebrada por el llanto, “si no pueden, renuncien”?
¿No nos están pidiendo ahora los políticos lo de siempre: déjenos acá su rabia y acá ya jugaremos ajedrez con ella hasta que ustedes se aburran? ¿No nos están pidiendo en realidad lo de siempre: más tiempo para el sistema tal y como es? ¿Más tiempo: más papeleo, más debates, más votaciones, más bla bla bla?
¿No sería más sencillo pedir a los operadores del sistema que respeten las leyes y basta? ¿Que expulsen del quehacer público a quienes las transgreden? ¿A qué nuevas leyes si las de hoy no se cumplen?
Y si pedir eso es pedir lo imposible en lo inmediato (porque los policías inevitablemente se corrompen, porque los jueces son corrompibles, porque bla bla bla: la balada interminable de autojustificaciones de un sistema indispuesto a corregirse), ¿podemos nosotros al menos poner la agenda al pacto que propone la clase política?
Nosotros: los que no hemos robado, no hemos secuestrado, no hemos asesinado y no negociamos los delitos ajenos a cambio de privilegios.
Le propongo al lector, a la lectora, que nosotros podemos poner la agenda inmediata de un pacto nacional. Algo semejante propuse hace dos semanas en este espacio: una lista de 10 exigencias al presidente, de 10 exigencias realizables desde su poder por ser perfectamente legales, 10 exigencias que no resolverían todo el crimen ni toda la corrupción, pero al menos obligarían a la clase política a dar las espaldas al pasado, a traicionar los pactos inconfesables que sostienen, a inaugurar simbólicamente otro mejor momento mexicano.
Durante estas dos semanas recibí una cascada de tuits sugiriendo esta o esta otra exigencia. También en los comentarios al pie del artículo recibí sugerencias interesantes, amén de acusaciones de ser ingenua o agente secreta del PRI o anarquista o peores cosas. De cualquier forma, es una idea que interesó a unos cuantos y apunto las tres que más se repitieron y que me parecen impecables:
El hallazgo de los 43 normalistas, todos los responsables de su secuestro, todos los responsables de la fuga del alcalde criminal, su juicio y la aplicación de las sanciones que correspondan según la ley.
El juicio público del doctor Mireles, para que sepamos por fin de qué se le acusa para mantenerlo encarcelado, y el dictamen público de su condena o de su liberación.
El juicio público a Arturo Montiel, acusado por la opinión pública de desfalco, el juicio público a Humberto Moreira, acusado de ídem, el juicio a Mario Marín, acusado de pederastia por la opinión pública.
¿Podría ser? ¿Podríamos coincidir en un método para completar 10 exigencias que marquen como histórico este momento? ¿10 exigencias empujadas por la energía social que ha liberado Iguala? ¿10 exigencias que den cauce y dirección a la ardiente urgencia ciudadana de un país con sistema de Justicia y transiten fuera de las instituciones corruptas y sin embargo en paz?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","Malas compañías
Los papás de antes advertían siempre del peligro que representaban las malas compañías. Yo no tenía muy claro qué quería decir eso, que así dejado a la imaginación podía significar cualquier cosa, desde amigas que fumaban hasta amigos adolescentes que veían películas para adultos. El problema de las malas compañías era el mal ejemplo, la influencia nefasta que podían ejercer, las mañas que enseñaban; en un descuido podían arrastrarnos al abismo de su propia perversión. Todo sugiere que alguien olvidó advertir a los partidos de oposición que no debían acercarse demasiado a los priístas, si no querían volverse como ellos. Porque entre los reproches que podemos hacerles, uno muy principal es que ante la oportunidad de transformar el sistema político que nos legaron los Echeverría y los Martínez Domínguez de este mundo, sólo han contribuido a reproducirlo.
Mucho se dice que los partidos de oposición están en crisis, y lo están, porque han perdido credibilidad, porque se ha roto el encantamiento que trajo el surgimiento del pluralismo político, y ahora ya no son considerados agentes de la democracia, sino que los vemos como un mal necesario. Los partidos están en crisis por muchas razones, y los síntomas se han agudizado. Por ejemplo, tanto el PAN como el PRD lidian ahora con fracturas internas que se traducen en fragilidad. La existencia de corrientes distintas dentro de un mismo partido no es en sí misma motivo de preocupación, pero sí lo es que el origen de esos conflictos sea la pura y simple disputa por parcelas de poder. Creo que otra manifestación de la crisis de los partidos es que todos parecen iguales.
Uno puede preguntarse hasta dónde la inestabilidad interna de los partidos es consecuencia de que las oposiciones hayan llegado al poder, y de que una vez en esa posición se mimetizaron con el PRI, de manera que amplias franjas de panistas y de perredistas empezaron a comportarse como los priístas, probablemente convencidos de que así es como se ejerce el poder. A diario la prensa publica historias de dirigentes y funcionarios de origen partidista que disponen del poder como si fuera su propiedad privada, favorecen a sus amigos con los bienes públicos, generan redes clientelares, negocian la ley, anteponen su interés privado al interés público.
Ha sido tan potente la influencia de los hábitos y las costumbres priístas sobre los demás partidos que cada día es más difícil distinguirlos. Por eso la migración de un partido a otro de tanto diputado o senador golondrino es tan sencilla. Nada más cambian de lugar su curul, y creo que ni eso. Los diputados todos hablan igual, dicen lo mismo respecto a problemas como el crimen organizado, la violencia, la mediocridad del crecimiento económico; algunos critican las reformas estructurales, pero al final todos convergieron en una misma posición. Las coincidencias entre partidos distintos pueden ocurrir, pero yo esperaría que la defensa de un partido de izquierda de una determinada política fuera por lo menos distinta de la que haría un partido de derecha. En el terreno de los comportamientos y las costumbres, la uniformidad entre todos los partidos es notable y desesperanzadora. Hemos visto cómo al llegar al poder Acción Nacional se transformó, no sólo no erradicó los problemas que durante décadas fueron la materia de su crítica al partido oficial, y la sustancia de su antagonismo antipriísta, sino que abandonó no pocos de sus rasgos distintivos y de sus posiciones históricas, y adquirió muchos de los gestos, los vicios y los hábitos del PRI y, peor todavía, muchos de sus compromisos. Si no, cómo explicar el tratamiento privilegiado que los presidentes panistas le dispensaron a líderes sindicales de rancio abolengo priísta como Elba Esther Gordillo. ¿Será que creen que sólo un PRI, o algo muy parecido al PRI, puede gobernar a México? Al PRD le ocurrió algo similar, y en lugar de combatir todas aquellas malas mañas que siempre señaló y criticó, se las apropió y les extendió carta de naturalización.
¿Es posible que esas semejanzas expliquen la afirmación del presidente Peña Nieto de que la corrupción es un rasgo, una característica, una propiedad, un problema, un tema cultural? (¿Qué dijo el señor Presidente?) A lo mejor cree que es una presencia universal, y siempre a la mano, como el gusto por los esquites o la salsa picante. Lo que es cierto es que le extendió carta de naturalización. Si esto es así, entonces llegó la hora de salvar al Presidente de las malas compañías.",False
"Si no ahora, ¿cuándo?
Hace dos semanas, en este espacio, le pedía al lector, a la lectora, que nos formuláramos algunas preguntas sinceras. La primera: ¿Cuántas veces hemos cruzado la línea de lo insoportable en nuestro país? ¿Cuántas veces hemos visto alargarse el territorio de lo que consideramos inaceptable?
Preguntaba también si la medida de un sistema político que no progresa, que por el contrario se deteriora, no es otra: la cantidad de líneas inaceptables que nos hace cruzar a los ciudadanos.
Propongo ahora que nos preguntemos, en vista de los sucesos recientes, por qué Iguala ha adquirido un valor alegórico tan potente, que nos une trascendiendo ideologías y clases sociales. ¿Es que Iguala nos iguala en el horror de mirar en sus sucesos, como en una nuez, a todo México?
El alcalde que duerme textualmente con el crimen organizado. Que dispone de las policías como de sicarios mientras los sicarios disponen de él como de un operador. El gobernador de Guerrero que lo solapa, el jefe del partido político que solapa al alcalde y al gobernador, y un presidente que nos asombra con sus respuestas menores a las circunstancias. Sus respuestas para salvar el momento, no para salvar al país de su angustia.
Iguala, propongo ahora, es en efecto todo el país en un microcosmos. La ilusión de la excepcionalidad del crimen se disipa en Iguala: crimen y Estado se fundieron ahí en un área, la corrupción, que todos sabemos de sobra que existe en cada gobierno de cada población de México.
Vuelvo a preguntar al lector, a la lectora: ¿Qué nos sigue enseñando Iguala, como alegoría de todo el sistema?
Ahora que un día sí y al día siguiente también, hay marchas, mítines de protesta, ahora que una nueva generación ha salido a protestar a las calles, ahora que sólo los más cínicos suponen que esto es una mera repetición del ritual eterno del descontento mexicano, sobre todo ahora que han sido las protestas las que por fin han movilizado al Estado para dar con los autores intelectuales del crimen y proponer un pacto contra la violencia, ¿no nos enseña otra vez Iguala el camino?: ¿no nos enseña Iguala que es la energía social, el enojo social, la rabia de los ciudadanos, lo único que cambiará al país?
¿Y qué pensamos realmente de este pacto propuesto por los operadores del sistema corrupto contra el que protestamos? ¿Qué pensamos de un pacto pensado por esa clase, la política, cohesionada entre sí por el mutuo encubrimiento de actos de daño al Bien Común?
¿Qué podemos pensar al leer la agenda del pacto? ¿No nos fatiga el alma al sólo leer la secuencia de propuestas que el pacto dispone: reformular leyes, reformular agencias, crear ooooooootro consejo contra la corrupción, no sabemos en qué distinto al que hace ya ocho años se reunió en la Ciudad de México y al que el señor Martí les espetó, la voz quebrada por el llanto, “si no pueden, renuncien”?
¿No nos están pidiendo ahora los políticos lo de siempre: déjenos acá su rabia y acá ya jugaremos ajedrez con ella hasta que ustedes se aburran? ¿No nos están pidiendo en realidad lo de siempre: más tiempo para el sistema tal y como es? ¿Más tiempo: más papeleo, más debates, más votaciones, más bla bla bla?
¿No sería más sencillo pedir a los operadores del sistema que respeten las leyes y basta? ¿Que expulsen del quehacer público a quienes las transgreden? ¿A qué nuevas leyes si las de hoy no se cumplen?
Y si pedir eso es pedir lo imposible en lo inmediato (porque los policías inevitablemente se corrompen, porque los jueces son corrompibles, porque bla bla bla: la balada interminable de autojustificaciones de un sistema indispuesto a corregirse), ¿podemos nosotros al menos poner la agenda al pacto que propone la clase política?
Nosotros: los que no hemos robado, no hemos secuestrado, no hemos asesinado y no negociamos los delitos ajenos a cambio de privilegios.
Le propongo al lector, a la lectora, que nosotros podemos poner la agenda inmediata de un pacto nacional. Algo semejante propuse hace dos semanas en este espacio: una lista de 10 exigencias al presidente, de 10 exigencias realizables desde su poder por ser perfectamente legales, 10 exigencias que no resolverían todo el crimen ni toda la corrupción, pero al menos obligarían a la clase política a dar las espaldas al pasado, a traicionar los pactos inconfesables que sostienen, a inaugurar simbólicamente otro mejor momento mexicano.
Durante estas dos semanas recibí una cascada de tuits sugiriendo esta o esta otra exigencia. También en los comentarios al pie del artículo recibí sugerencias interesantes, amén de acusaciones de ser ingenua o agente secreta del PRI o anarquista o peores cosas. De cualquier forma, es una idea que interesó a unos cuantos y apunto las tres que más se repitieron y que me parecen impecables:
El hallazgo de los 43 normalistas, todos los responsables de su secuestro, todos los responsables de la fuga del alcalde criminal, su juicio y la aplicación de las sanciones que correspondan según la ley.
El juicio público del doctor Mireles, para que sepamos por fin de qué se le acusa para mantenerlo encarcelado, y el dictamen público de su condena o de su liberación.
El juicio público a Arturo Montiel, acusado por la opinión pública de desfalco, el juicio público a Humberto Moreira, acusado de ídem, el juicio a Mario Marín, acusado de pederastia por la opinión pública.
¿Podría ser? ¿Podríamos coincidir en un método para completar 10 exigencias que marquen como histórico este momento? ¿10 exigencias empujadas por la energía social que ha liberado Iguala? ¿10 exigencias que den cauce y dirección a la ardiente urgencia ciudadana de un país con sistema de Justicia y transiten fuera de las instituciones corruptas y sin embargo en paz?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","Fabricación de ""violentos""
Alejandro Cabrera estudia Administración en la UNAM, tiene 22 años y se sumó a la convocatoria de su facultad para ir a la marcha del 20 de noviembre por Ayotzinapa. Era día inhábil en su trabajo y quedó de iniciar su recorrido con un amigo desde el Aeropuerto Internacional de la Ciudad de México.
Al salir comenzaba una trifulca entre granaderos de la Secretaría de Seguridad Pública del DF y algunos estudiantes. Alejandro fue detenido junto con otros 14 hombres, un adolescente y una mujer. Cuenta que cuando los policías se disponían a arrestarlo, alcanzó a esquivar a dos, pero el tercero le dio una patada que lo dejó en el suelo, donde recibió una golpiza de cinco policías más. Lo levantaron y lo subieron a la patrulla, ahí continuaron golpeándolo y agrediéndolo verbalmente. Intercalando entre los insultos la amenaza de: “te vamos a desaparecer”. Dos horas después fue puesto a disposición del ministerio público. Ahí, la prima de Alejandro fue testigo del arribo de los granaderos cargando cajas con restos de bombas molotov, mismas que quisieron hacer pasar como pertenencias de Alejandro, a lo que él se negó rotundamente. Narra que después los policías trataron de interrogarlo, pero en su derecho de guardar silencio, decidió no responder. Mientras pudo ver y escuchar la declaración de un policía que repetía con nitidez lo que otras personas le dictaban. El personal del ministerio público les anunció que debían hacerles un peritaje en las manos para comprobar que no habían utilizado bombas molotov. Alejandro aceptó con la tranquilidad de ser inocente. Los resultados fueron positivos.
Después de 15 horas de detención, el ministerio público concluyó que no había suficientes elementos para probar los delitos por los que habían sido consignados: portación de objetos para agredir, ataques a la paz pública y ultrajes a la autoridad. Fijó una fianza de 12 mil 500 pesos para cada uno. Con apoyo ciudadano se pagaron las multas. Sin embargo, cubiertas once fianzas, el MP decidió que los cuatro muchachos restantes no podrían salir bajo fianza, con el argumento de que habían recibido nuevos elementos para inculparlos. Entre ellos estaban Alejandro y Samantha, la única mujer detenida.
Ambos fueron trasladados al reclusorio norte y al de Santa Martha, respectivamente. El abogado Federico Anaya preguntó la razón de la consignación, a lo que la autoridad respondió que habían recibido un oficio de orden federal. Su caso fue tomado por el abogado Sergio Soto, defensor de los detenidos de San Bartolo Ameyalco y de Sandino Bucio. Soto solicitó la libertad bajo caución. La jueza la concedió previa fianza de 50 mil pesos que de nueva cuenta se juntó con apoyo ciudadano. Así que siguen en calidad de inculpados con auto de formal prisión.
Aquí sólo una muestra de las detenciones arbitrarias en las que participan policías, jueces y autoridades. El discurso del presidente Peña Nieto contra la violencia “mezquina”, la cuestionable actuación de la PGR y el apoyo incondicional del Gobierno del Distrito Federal apuntan hacia un mismo objetivo: criminalizar la protesta.
Si como señala Jesús Silva Herzog Márquez: en México hemos alcanzado el pluralismo y nos resta únicamente transitar hacia la legalidad, me temo que sin legalidad el pluralismo sigue siendo una
quimera.",False
"El ABC del fuego
El 5 de junio de 2009, 49 niños perdieron la vida y 76 resultaron heridos en un incendio en la Guardería ABC de Hermosillo, Sonora. Aunque se investigó a 19 funcionarios, no hubo sanciones.
El fuego se ha convertido en sinónimo de impunidad. El 7 de noviembre el procurador Jesús Murillo Karam anunció a los medios que, con toda probabilidad, los cuerpos de los 43 estudiantes normalistas desaparecidos habían ardido en una pira infernal.
Poco después, en una marcha de solidaridad con las víctimas, un reducido grupo de “anarquistas” quemó la puerta de Palacio Nacional, que en forma inexplicable no se encontraba custodiada. Sólo un general vestido de civil se opuso a los desmanes. ¿Qué hacía ahí ese miembro de las Fuerzas Armadas? Las heridas que recibió en el rostro son señas de valentía, pero sorprende su acción solitaria y encubierta.
El miércoles 12, Día del Cartero, llegó otro mensaje de lumbre: el Congreso de Guerrero fue incendiado, como antes lo habían sido el Palacio de Gobierno y oficinas de algunos partidos políticos.
¿Qué comunica esta gramática del fuego? El país arde sin control alguno. El caso de la Guardería ABC revela que la atroz negligencia de los responsables es exonerada por la negligencia de la Ley. También demuestra la incapacidad de dos gobiernos, el de Felipe Calderón y el de Enrique Peña Nieto, para enfrentar tragedias. La aniquilación producida por las llamas resulta irreparable, pero el Estado tiene la obligación de remediar lo que esté a su alcance en las cenizas. En Hermosillo no se fincaron responsabilidades, no se honró a las víctimas con tres días de luto nacional, no se apoyó cabalmente a las familias ni se lanzó una campaña para prevenir casos similares. Las autoridades apostaron a que el humo se disipara sin impartir lecciones.
Quienes perpetraron los asesinatos de Ayotzinapa quisieron usar el fuego para borrar sus crímenes. Ignoraban que nada se recuerda tanto como la lumbre: “Cerrar podrá mis ojos la postrera/ sombra que me llevare el blanco día;/ [...mas] dejará la memoria en donde ardía”, escribe Quevedo.
La respuesta judicial no ha estado a la altura de la desesperación de la gente. Llama la atención la lentitud con que se dio a conocer el fatal desenlace. El procurador Jesús Murillo Karam confirmó el 7 de noviembre lo que el padre Alejandro Solalinde había dicho el 17 de octubre. El retraso en aportar datos decisivos contribuyó al clima de angustias, y las noticias de la mansión del Presidente y su viaje a China en un momento de alarma nacional acabaron por vulnerar la imagen de un mandatario que parece ajeno a todo lo que ocurra fuera de una pantalla de televisión.
No enfrentamos hogueras encendidas por accidente o la restringida pasión de unos pirómanos. El país entero se conjuga en llamas.
¿Qué pretenden quienes queman una estación de Metrobús, la puerta de Palacio Nacional o coches en un estacionamiento? No se trata de gestos políticos directos, sino de un vandalismo
que busca una reacción política. ¿A quién le conviene que la gente tenga miedo de manifestarse y que se criminalice el descontento? Las flechas apuntan a los distintos mandos del gobierno.
Unos buscan borrar sus huellas con fuego y otros inventar responsables para el fuego. Las agresiones recibidas por militantes del PRD en diversos lugares del país y la hipótesis -que otras versiones ponen en duda- de que el alcalde de Iguala encontró refugio en la casa de un empresario cercano al partido del sol azteca buscan responsabilizar a la izquierda oficiosa de todos los desastres. Este acoso no sólo es antidemocrático sino innecesario: el PRD se desprestigia solo.
Al sembrar el fuego en medio de actos pacíficos se lanza una señal: “Puede haber algo peor que lo que ya tenemos, urge que el descontento se apague junto con las llamas”. Pero el país donde la muerte tiene permiso no puede resignarse de ese modo.
El gobierno es responsable de sancionar tanto a los criminales como a los provocadores que fingen discrepancia. También es responsable de que no se fabriquen culpables de esos hechos.
En 1982 la Cineteca Nacional ardió a causa de una explosión producida por el descuidado almacenamiento de las películas. En el momento de la tragedia, se exhibía un filme de Andrzej Wajda cuyo título parecía profetizar la administración de Peña Nieto: La tierra de la gran promesa.
Érase una vez un país donde se festinaban las reformas y de pronto se oía un ruidito. No era el corcho de una botella de champaña, sino la primera señal del estallido.","Tercera (Y Definitiva)
Ciclo
Treinta años le tomó a la Revolución Mexicana desmontar al Porfiriato y construir lo poco o mucho positivo que pudo, de 1910 a 1940. Un tiempo casi igual, de 1982 a 2013, le tomó a la derecha neoliberal desmontar ese poco o mucho positivo creado por los gobierno de Madero al de Lázaro Cárdenas para dejar hoy al país a merced de la ""mano invisible"" del mercado o, mejor dicho, de las manos muy visibles de los pocos que manejan el mercado y la política.
Como si se quisiera dar la razón a los clásicos griegos que consideraban a la historia no como un proceso ascendente y de progreso sino uno cíclico, resulta que hoy el México de la oligarquía neoliberal es similar, en su esencia, al México de la oligarquía liberal porfirista.
Las Muertes de la Revolución Mexicana
El movimiento que nació en 1910 como revuelta y que devino en revolución social, dejó de existir definitivamente cuando se desnacionalizó la industria petrolera y se puso fin a la última gran idea revolucionaria y nacionalista que aún quedaba en pie. Ya antes habían desaparecido los signos vitales de las otras construcciones revolucionarias de corte progresista: la reforma agraria, el Estado activo más o menos comprometido con las clases populares, el empeño por sostener una independencia relativa frente a Estados Unidos, el freno a las aspiraciones políticas de la iglesia católica o el antiimperialismo.
El Ciclo Vital
La Revolución Mexicana alcanzó su cenit un cuarto de siglo después del estallido inicial. Fue entre 1935 y 1938 y bajo el inesperado liderazgo del general Lázaro Cárdenas, cuando el nuevo régimen llevó lo más lejos que pudo su compromiso con campesinos y trabajadores:  acabó  con  el  latifundio,  apoyó  el  esfuerzo  de sindicalización, hizo de las organizaciones de masas la base social del régimen, expandió la educación pública, auxilió a la República Española y condenó las políticas agresivas de los países de El Eje. Y toda esa notable gama de políticas progresistas culminó en 1938 con la sorpresiva expropiación de las empresas petroleras extranjeras.
La Primera Muerte
La última acción notable del cardenismo fue su renuencia a reelegirse o a convertirse en el poder detrás de ""la silla del águila"" pese a su control sobre las organizaciones de masas y sobre el partido de Estado. En contraste, el anti cardenismo se lanzó a la ofensiva y, a partir de 1946, con Miguel Alemán como presidente, se volvió la fuerza política dominante.
La llamada política de ""unidad nacional"" propiciada por las circunstancias extraordinarias de la II Guerra, se transformó en un proyecto de largo plazo, uno de cuyos objetivos fue neutralizar al cardenismo, es decir, a la única parte de la Revolución Mexicana que aún seguía con vida. Se instaló entonces el control ""charro"" sobre los sindicatos, se frenó el reparto agrario, se dieron los certificados de ""inafectabilidad"" en favor de propietarios privados, se anuló lo ""socialista"" de la educación y se abrió una discreta puerta a las empresas norteamericanas en la actividad petrolera (""contratos riesgo""). La intervención del Estado en la economía favoreció ya no a las clases populares sino a los empresarios y políticos transformados en grandes capitalistas. Finalmente, México se convirtió en un discreto pero eficaz aliado de Estados Unidos en la Guerra Fría. Para mediados del siglo pasado, La Revolución Mexicana había dejado de existir y el discurso ""revolucionario"" ya era un cascaron sin contenido.
La Segunda Muerte
El segundo deceso de la Revolución Mexicana tuvo lugar cuando ésta dejó de funcionar incluso como cascarón. Y eso ocurrió después que el sistema económico vigente desde la II Guerra Mundial -el de sustitución de importaciones vía el proteccionismo- se declaró en bancarrota. Ya antes había sobrevenido otra bancarrota: la moral, como consecuencia de la represión abierta a los movimientos antiautoritarios, como el del 68 o del fraude electoral de 1988. La presidencia de Carlos Salinas (1988-1964) ya no encontró ninguna utilidad  ni  posibilidad  de  legitimarse  recurriendo  al  discurso revolucionario, pues ya no podía mezclarlos de manera creíble con la globalización y el neoliberalismo.
La Tercera y Última Muerte
La deslucida y absurda celebración oficial del centenario de la Revolución Mexicana en 2010 fue el preámbulo de la tercera muerte de la Revolución Mexicana, y a la que se puede datar en diciembre de 2013 cuando la coalición PRI-PAN reformó la constitución para echar por tierra el último vestigio de ese movimiento: el petróleo nacionalizado.
Esta tercera, y definitiva, muerte de lo que nació en 1910 fue festejada únicamente por las élites e intramuros. La verdadera celebración se hizo fuera, en los círculos ganadores internacionales, como bien lo muestra lo publicado por el Wall Street Journal, Blomberg, el Financial Times, Forbes, etcétera. Quien celebra, quien protesta y quien se mantiene al margen -la mayoría-, constituye el mejor indicador de quien ganó y quien perdió con el cambio histórico.",False
"El reino de Oz
Tom Disch, visionario de la ciencia ficción, afirmó que la publicidad es el cuento de hadas de la sociedad moderna. En la compra de un yogur te prometen un palacio. Un territorio fantástico donde los beneficios no provienen del esfuerzo, sino de la milagrosa acción de una marca.
En América Latina el inconsciente colectivo está cada vez más determinado por los anuncios y las telenovelas. Millones de personas orientan su comportamiento a partir de fórmulas televisivas. Lo peculiar es que esta subordinación psicológica también atañe a quienes pretenden guiar una nación.
Enrique Peña Nieto surgió como el perfecto telecandidato mexicano. Un hombre atractivo, de peinado imperturbable, que aun al improvisar parece leer un teleprompter.
Casado con una conocida actriz, no tuvo que acercarse a la gente para ganar las elecciones. En la sociedad del espectáculo, triunfó como quien desempeña un papel.
¿Qué clase de mentalidad respalda sus decisiones? A fines de 2011, Jacobo García, periodista de El Mundo, le pidió que mencionara tres libros que lo hubieran marcado. Peña Nieto fue incapaz de hacerlo.
A la distancia, lo más grave no parece ser su incultura ni la falta de reflejos políticos para disponer de una respuesta preparada por sus asesores, sino la estructura misma de su mente.
Con toda probabilidad podría haber mencionado 20 telenovelas o 50 películas. La cultura de masas es la nueva memoria impersonal. ¿Cómo afecta esto a quien guía los destinos ciudadanos? Estamos ante un caso fronterizo que merece detenido análisis.
No se le puede pedir a un Mandatario que lea mucho. Su cargo es refractario a la capacidad de dudar y aceptar contradicciones, efectos básicos de la lectura.
En su espléndida novela “Una Lectora Nada Común”, Alan Bennett plantea lo que sucedería si la Reina de Inglaterra se volviera adicta a los libros. En efecto, abdicaría.
Lo que está en juego en el caso de Peña Nieto no es su nivel cultural, sino su peculiar acercamiento al mundo. Después de hacer campaña en aviones privados y hablar en asambleas tan controladas como una película, planeó reformas en los apartados salones del poder.
Al ofrecer su primera declaración patrimonial, tanto él como varios miembros de su gabinete revelaron tener propiedades por “donación”.
Los ciudadanos deben comprar o heredar una casa. Los políticos pertenecen a otra lógica, la economía de la dádiva donde los inmuebles se regalan. ¡Bienvenidos al nuevo reino de Oz, donde se cumplen las promesas de la publicidad y los cuentos de hadas!
Mucho se ha hablado en los últimos días de la “Casa Blanca”, la mansión de unos 7 millones de dólares propiedad de la Primera Dama, Angélica Rivera. Ese predio pertenece a la constructora Grupo Higa, compañía a la que Peña Nieto favoreció desde sus tiempos de Secretario de Administración en el Estado de México y que se expandió notablemente durante su Gubernatura.
Curiosamente, la licitación del tren rápido a Querétaro fue a dar a esa empresa (la misma que prestó a Peña Nieto aviones privados durante su campaña a la Presidencia).
Aunque el Presidente no sea el dueño directo de la “Casa Blanca”, no es difícil suponer una relación de tráfico de influencias (sobre todo tomando en cuenta que la “donación” es un recurso de apropiación aceptado por su Gobierno).
En una declaración en YouTube, dicha en el tono de falsa intensidad de las telenovelas, Rivera asegura que compró la propiedad con el dinero que le dio Televisa, empresa en la que trabajó 25 años y con la que dejó de colaborar en 2010.
Para quienes no vivimos dentro de un anuncio de televisión, resulta poco creíble que una actriz reciba una liquidación tan espectacular. En caso de que hubiese sido así, seguramente le ayudó estar casada con el Mandatario que ajustó la reforma de telecomunicaciones a los íntimos deseos de Televisa.
La insensibilidad del Presidente de ir a China en un momento de crisis nacional y la respuesta de Rivera, en la que se muestra ofendida y habla como quien “se digna” a dar explicaciones que, según ella, no tendría por qué ofrecer, pertenecen a la lógica de quienes viven en una evanescente irrealidad.
La promesa de vender la casa equivale a la de cambiar de set. Todo se arregla alterando el guión o la escenografía.
Peña Nieto es el primer telepresidente de México. Sus reformas ofrecieron una nueva telenovela nacional, pero demasiado pronto se le atravesó la realidad. Para sobrevivir tendrá que salir de la pantalla y enfrentar lo que está afuera de ella: un país dolorosamente verdadero.","“Yo sé leer”: vida y muerte en Guerrero
En este territorio bipolar, el carnaval coexiste con el apocalipsis. El emporio turístico de Acapulco y la riqueza de los caciques contrasta con la pobreza de la mayoría, y el narcotráfico no es la principal causa de su deterioro
El pasado 17 de octubre el cadáver de Margarita Santizo fue velado en la calle Bucareli de la Ciudad de México, frente a la Secretaría de Gobernación. Así se cumplía la última voluntad de la difunta, que había buscado sin éxito a su hijo desaparecido. La escena sirve de alegoría para un país donde la política amenaza con transformarse en un rito funerario.
La espiral de violencia alcanzó un grado superior el 26 de septiembre con el asesinato de seis jóvenes y el secuestro posterior de 43 estudiantes normalistas en Ayotzinapa. Ese día me encontraba en la Universidad Autónoma Guerrero para dar una conferencia sobre José Revueltas. Mi anfitrión era un alto funcionario de la Universidad que en su juventud perteneció a la guerrilla de Lucio Cabañas. Hablamos del escritor comunista tantas veces encarcelado por sus ideas. Esto permitió que el académico repasara su propia trayectoria: “Lucio Cabañas me salvó la vida”, comentó con una peculiar mezcla de admiración y tristeza: “Me obligó a bajar de la sierra antes de que mataran a su gente: ‘No tienes aspecto de campesino’, me dijo: ‘Si te encuentran acá, no podrás decir que andabas sembrando; tienes que continuar la lucha donde vales más: el salón de clases”.
La exigencia del guerrillero significó la pérdida de una ilusión. Al mismo tiempo, el solitario camino de regreso a la vida civil permitió que un luchador social siguiera con vida.
La gran paradoja del Estado de Guerrero es que ser maestro también es un oficio de alto riesgo. Cabañas nació en un pueblo que refutaba su nombre (El Porvenir) y se dedicó a la enseñanza primaria. Muy pronto descubrió que era imposible educar a niños que no podían comer. Al igual que otro maestro, Genaro Vázquez, creó un movimiento para mejorar la vida de sus alumnos y se topó con la cerrazón oficial. Con el tiempo, quienes enseñaban a leer radicalizaron sus métodos de lucha.
La cultura de la letra ha sido un desafío en una zona que dirime discrepancias a balazos. En los años sesenta del siglo XX, dos terceras partes de los pobladores de Guerrero eran analfabetas. La Normal de Ayotzinapa surgió para mitigar ese rezago, pero no pudo ser ajena a males mayores: la desigualdad social, el poder de los caciques, la corrupción del gobierno local, la represión como única respuesta al descontento, la impunidad policiaca y la creciente injerencia del narcotráfico. Esas lacras no son ajenas a otras partes del país. La peculiaridad de Guerrero es que el oprobio ha sido continuamente impugnado por movimientos populares.
En México armado, libro fundamental para entender este conflicto, Laura Castellanos narra el tránsito de los maestros a la guerrilla. Genaro Vázquez fundó una Asociación Cívica que recibió el repudio de las autoridades y el mote despectivo de “Civicolocos”. Por su parte, Lucio Cabañas creó el Partido de los Pobres, pero no logró incidir en la política local. El Gobierno ofreció a los cabecillas dinero y puestos políticos (en Guerrero, suelen ser sinónimos). Los líderes rechazaron esa salida ""negociada"" y optaron por un camino sin retorno en la montaña.
La cultura de la letra ha sido un desafío en una zona que dirime las discrepancias a balazos
La salvaje represión de la guerrilla se conoció con el redundante eufemismo de “guerra sucia”. Después de la muerte de Cabañas, hubo 173 desapareciedos. Castellanos cuenta la historia de la base aérea en Pie de la Cuesta, Acapulco, donde los aviones despegaban para arrojar disidentes al océano, inclemente recurso que también usarían las dictaduras de Chile y Argentina. En los años setenta, durante la presidencia de Luis Echeverría, México fue el país esquizoide que daba asilo a perseguidos políticos de Sudamérica y sepultaba a sus inconformes en altamar.
Hablábamos en Acapulco de José Revueltas y Lucio Cabañas cuando supimos que seis jóvenes habían sido asesinados en el municipio de Iguala. Esta noticia del infierno venía agravada por una certeza: el horror no era nuevo; llegaba de muy lejos. En Guerrero, la violencia ha sido sistemáticamente alimentada por las masacres cometidas por el ejército y grupos paramilitares. Luis Hernández Navarro, autor de un libro crucial sobre el tema (Hermanos en armas), señala que todos los movimientos insurgentes de la región han surgido después de matanzas (la de Iguala, en 1962, produjo el levantamiento de Genaro Vázquez; la de Atoyac en 1967, el de Lucio Cabañas; la de Aguas Blancas en 1995, el del Ejército Popular Revolucionario).
¿Cuál será el saldo de 2014? El narcotráfico ha ganado fuerza en la región con la presencia rotativa de los cárteles de La Familia, Nueva Generación, los Beltrán Leyva y Guerreros Unidos. Pero no es la principal causa del deterioro. En ese territorio bipolar, el carnaval coexiste con el apocalipsis. El emporio turístico de Acapulco y la riqueza de los caciques contrasta con la pobreza extrema de la mayoría de la población. La indignante desigualdad social justifica el descontento y explica que muchos no encuentren mejor destino que sembrar marihuana o matar a sueldo.
En 2011, el Partido de la Revolución Democrática llevó a la gubernatura a Ángel Aguirre, que había pertenecido al PRI y fungido como gobernador interino en 1999, sustituyendo a su jefe, Rubén Figueroa, responsable de la matanza de Aguas Blancas. Su elección fue un giro oportunista para sumar intereses políticos con el engañoso mensaje de una alternancia en el poder. Como los barcos que utilizan la insignia de Panamá, el PRD se ha convertido en una entidad que alquila su bandera. En la búsqueda del poder por el poder mismo, apoyó a un personaje que jamás combatiría la corrupción ni la injusticia. Al amparo de esa gestión, surgieron figuras dignas de Los Soprano, como el alcalde de Iguala, José Luis Abarca, también del PRD y hoy fugitivo. De manera inverosímil, la cúpula partidista respaldó a Aguirre después de la desaparción de los estudiantes. Sólo la presión social llevó a su renuncia, que en modo alguno mitiga el eclipse del “Partido del Sol”.
La indignante desigualdad social conduce a muchos a sembrar marihuana o matar a sueldo
En la búsqueda de los normalistas desaparecidos se han encontrado fosas con otros muertos. De 2005 a la fecha han aparecido 38 criptas de ese tipo. Excavar la tierra en Guerrero es un inevitable acto forense.
Durante medio siglo, los abusos de las autoridades han sido repudiados por una población pobre pero politizada. La Escuela Normal representa un centro neurálgico de la discrepancia. Conviene recordar que en los años sesenta uno de sus activistas se llamaba Lucio Cabañas.
El 26 de septiembre hubo cuatro balaceras distintas y un solo blanco: los jóvenes. Con el apoyo del crimen organizado, el alcalde Abarca sembró el terror para amedrentar a los normalistas que se movilizaban para recordar a las víctimas de la matanza de Tlatelolco. Una vez desatado el mecanismo represivo, también fue acribillado un equipo de fútbol. ¿Su delito? Ser jóvenes; es decir, posibles rebeldes.
“Hay una tensión entre leer y la acción política”, escribe Ricardo Piglia. Interpretar el mundo puede llevar al deseo de transformarlo. En ocasiones, la letra, y la ortografía misma, son un gesto político que desafía un orden bárbaro: “Podríamos hablar de una lectura en situación de peligro. Son siempre situaciones de lectura extrema, fuera de lugar, en circunstancias de extravío, o donde acosa la amenaza de una destrucción. La lectura se opone a una vida hostil”, argumenta Piglia en El último lector.
El Che Guevara pasó su última noche en una escuela rural. Ya herido, contempló una frase en la pizarra y dijo a la maestra: “Le falta el acento”. La frase era “Yo sé leer”. Ya derrrotado, el guerrillero volvía a otra forma de corregir la realidad.
Hace años, maestros acorralados por el Gobierno decidieron tomar las armas en Guerrero. Lucio Cabañas decidió salvar a uno de los suyos para que volviera a la enseñanza, instrumento de lucha en un país sin ley.
43 futuros maestros han desaparecido. La dimensión del drama se cifra en una frase que se opone a la impunidad, el oprobio y la injusticia: “Yo sé leer”. El México de las armas teme a quienes enseñan a leer.
A ese país le falta el acento. Llegará el momento de ponérselo.",True
"Preguntas a nosotros mismos
Estimad@ lector, lectora: sincerémonos, ¿no hemos aspirado ya cien veces el aire envenado del horror? ¿No hemos cruzado ya cien límites de indignación, cada uno insoportable en su momento?
¿Tal vez toca hoy que los ciudadanos no bárbaros –los no asesinos, los no ladrones, los que no hemos secuestrado a nadie– nos hagamos a nosotros mismos algunas preguntas?
¿Tal vez toca que nosotros, 90% de la población, nos preguntemos si sabemos qué hacer para que esta última masacre, la de Iguala, no se sume al montón de masacres atroces de los últimos 10 años?
¿Cómo haremos para que este horror sea un punto de quiebre? ¿Un momento de cambio en el país?
¿Incendiaremos casas de gobierno? ¿Asaltaremos camiones de uso público? ¿Vaciaremos comercios? ¿Es decir: nos volveremos en lo que odiamos: en bárbaros, vándalos, criminales?
¿O nos quedaremos dentro de los límites de la ley y apelaremos a los que gobiernan, a pesar de que no creemos ya en su eficacia o siquiera en la verdad de su palabra?
¿Qué reclamos haremos hoy a esa autoridad moralmente dudosa que no sea una calca de los reclamos inútiles de ayer?
¿Qué reclamos haremos hoy que no acaben en un solo caso –excepcional porque ha capturado la atención mundial–, sino que trasciendan a todo el sistema político?
¿Y cómo vincularemos con la obligación a un presidente que responde a nuestro horror a regañadientes y con las promesas que ya hizo otro presidente hace cinco años, idénticas a las que hizo otro presidente hace 10 años?
¿Otra marcha? ¿Más puños alzados? ¿Más frases iracundas?
¿Más artículos de prensa rabiosos?
Tormentas que los funcionarios dejan pasar mientras juegan bridge dentro de los palacios del poder.
¿Cómo escapar de los rituales de victimización en los que estamos atrapados?
¿Exigir una Comisión contra la Corrupción, que adivinamos desde ya formada por miembros de una clase política cohesionada por el mutuo encubrimiento de la corrupción?
¿Y luego qué?
¿Luego el retorno a la tranquila tristeza reaccionaria del pesimismo?
¿Luego sentarnos ante la tele para esperar la invasión de nuestra inmovilidad, otra vez, por la barbarie: el familiar secuestrado, el vecino robado, el pago al extorsionador de la colonia, la amistad con el político que sabemos es un ladrón, la aceptación silenciosa de la arbitrariedad de otro funcionario prepotente, la nueva y más atroz noticia de otra masacre?
¿Cómo haremos del grito YA BASTA de hoy un verdadero ya basta?
¿Podemos enlistar en 10 puntos los reclamos de toda una sociedad?
¿En 10 puntos realizables a corto plazo? ¿10 puntos que el presidente puede realizar sin dilación, porque obedecen a las leyes? ¿10 puntos que rebasen las ideologías, que sean indiscutiblemente morales? Morales: benéficos para el bien común de los mexicanos.
¿10 puntos que exijan del presidente acciones inéditas? ¿Acciones que lo obliguen a ejecutar un viraje? ¿A realizar lo nunca visto en nuestro país?
¿10 puntos que aunque no contengan todo el crimen y el abuso (¿cómo podría caber tanto en 10 puntos o en mil?), pero sí obliguen al presidente a cruzar a otro momento histórico, a dar la espalda a los rituales de la impunidad?
¿El juicio, por fin, a un pariente del presidente, Arturo Montiel?
¿El juicio, por fin, a un miembro del partido gobernante, Humberto Moreira?
¿La captura de La Tuta, así sea necesario un estado de sitio en Michoacán para no dejar ni una sola piedra sin voltear, para encontrarlo?
¿El excarcelamiento del doctor Mireles?
¿Podemos coincidir en 10 puntos?
¿Podemos realizar en las redes sociales una encuesta, para que la mayoría los elija, y que la mayoría los adopte y los presente al presidente del país?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","La Revolución y el Estado en México
Uno de los principales legados de Arnaldo Córdova es su muy convincente interpretación de la Revolución de 1910 y de su vínculo con el Estado mexicano del siglo XX. Para él, entre ambos, Revolución y Estado, existía una relación causal de orden histórico, que se propuso desentrañar en los muchos ensayos y artículos de investigación en los que reflexionó sobre el tema. En una y otro veía procesos de largo plazo, en los que el pasado mismo ""es un problema del presente"".
La perspectiva de Córdova es una feliz combinación de historia, ciencia política y derecho constitucional, que aplicada al análisis de la Revolución, de la Constitución y del gobierno rindió resultados originales y sugerentes. Arnaldo Córdova fue un investigador creativo y honesto que sólo interrumpió su carrera académica entre 1982 y 1985, cuando fue elegido diputado a la LII Legislatura por el entonces esperanzador PSUM; fue también un militante comprometido con el proyecto de país que asociaba con el gobierno del presidente Lázaro Cárdenas, y con la noción de un gobierno popular que era la natural derivación de la revolución popular que estaba en el origen del Estado.
A mi manera de ver, el libro más importante de él es La ideología de la Revolución Mexicana. La formación del nuevo régimen, que fue publicado en 1970, en el que examina la Constitución de 1917 desde la perspectiva combinada; pero además del rico análisis que hace del texto constitucional y de la coyuntura histórica en la que fue elaborado, apunta muchas pistas para otras investigaciones.
Creo que la evaluación ponderada de la obra de Córdova ha de tomar en cuenta el contexto en el que escribía. El presidente Miguel de la Madrid lanzó la reforma del Estado para enfrentar la pavorosa crisis de 1982; Carlos Salinas siguió adelante con el programa de desmantelamiento del intervencionismo estatal, y Ernesto Zedillo profundizó cuanto pudo esos cambios, desconfiado como era él del Estado. Desafortunadamente, entre los muchos pecados que podemos reprochar a Salinas y a Zedillo está la ignorancia o la inconciencia histórica, un pecado por el que hemos pagado todos, pero más los justos que los pecadores, porque quizá una de las peores faltas de los así llamados neoliberales es que hayan transformado el Estado sin preguntarse los porqués de la particular fisonomía que había adquirido a finales del siglo XX. De haberlo hecho, es posible que se hubieran detenido a pensar con más cuidado el redimensionamiento del Estado que, en realidad, quería decir la contracción del Estado, sobre todo en materia económica.
La reducción de la presencia estatal en áreas clave para el desarrollo del país, por ejemplo en la industria o en la educación, ha tenido consecuencias de largo plazo muy costosas: una desindustrialización precoz o la pérdida de signos comunes de identidad en una sociedad crecientemente diferenciada. Los reformadores tendrían que haber pensado que sin Estado les iba a ser mucho más difícil gobernar, y que esa responsabilidad pasaría entonces a grupos privados o a comisiones autónomas que gobiernan para ellos, y nada más. Tampoco se dieron cuenta de que el Estado era un factor central para el éxito de sus reformas, y que cuando lo hicieron a un lado, ellos mismos condenaban su propio programa al fracaso.
Es muy posible que los líderes del neoliberalismo mexicano ya se hayan dado cuenta de que el Estado era el aval de la legitimidad de la élite gobernante; que también introducía una cierta coherencia en la sociedad pues era un referente común a buena parte de ella, aun cuando no eran pocos los grupos que quedaban al margen de la autoridad estatal. El Estado le daba a la sociedad un sentido de dirección que hemos perdido, era como una brújula, pues, como escribió Arnaldo Córdova, la mayoría de los mexicanos creíamos –o creemos– en el Estado, incluso si no nos ofrece mucho a cambio ni se compromete demasiado (""La historia maestra de la política"").
Decía Arnaldo que poco le importaba que lo llamaran ""estatólatra"", o que el gobierno popular que tanto admiraba en la experiencia radical del cardenismo fuera autoritario, porque para él lo que define el poder es la adhesión de los ciudadanos (""La historia maestra de la política""). Esta aseveración, discutible como es, recoge el compromiso de Córdova con la noción que sostenía de la democracia como el gobierno del pueblo, por el pueblo y para el pueblo. Cómo me gustaría discutir otra vez con él las raíces autoritarias de este planteamiento.",False
"Corrupción entre los incorruptibles
Cuando se fundó Acción Nacional no faltó el panista bisoño que con gran ingenuidad afirmaba que habían elegido el celeste y el blanco como los colores del partido para honrar a la Inmaculada Concepción. Semejante explicación se justificaba no sólo por la participación de numerosos católicos en la nueva organización, era también una manera de aludir a la pureza de las intenciones de un proyecto que veía en la corrupción de funcionarios y políticos del partido en el poder uno de los principales males del país. Ese gravísimo pecado de los revolucionarios era un argumento en contra del pago de impuestos y, en términos generales, de la expansión de la autoridad del Estado. Desde su punto de vista esta política disfrazaba la promoción de intereses privados y nada tenía que ver con el bien común, que era el objetivo de Acción Nacional.
Así no fuera más que por estas razones –los porqués de la fundación del PAN–, el comportamiento de legisladores y funcionarios panistas en el tema vergonzoso de los moches –es decir, las comisiones que cobran los legisladores por votar presupuesto para obra pública, cuya realización los gobiernos locales favorecidos deben atribuir a las empresas que los mismos diputados les indican– es escandaloso e inaceptable. Están negando la cruz de su parroquia, al comportarse exactamente igual a como lo hacían antes los priístas por ellos tan despreciados, y de quienes ahora ya no hay nada que los distinga.
La corrupción de los panistas puede tener muchas explicaciones. Creo que una de las más poderosas es de actitud. Por principio sostenían que el sector privado era más honrado que el sector público; de ahí derivaban que los funcionarios privados eran impolutos, y deducían que, trasladados al sector público llegarían con un botellón de Maestro Limpio a echar fuera a las ratas. ¿Cuántas veces no oímos a Vicente Fox hacer esa promesa, fundada en la sencilla creencia de que todo lo estatal es malo? Sin embargo, nunca aplicó su amenaza, mucho menos cuando los hijos de su esposa se vieron involucrados en un escándalo de tráfico de influencias.
El problema de los panistas corruptos se planteó desde que un funcionario de la Presidencia, afiliado a ese partido, compró unas toallas de lujo y unos colchones que tenían un sobreprecio inexplicable. Es cierto que lo corrieron, pero en el episodio aparecieron elementos que apuntaban hacia la ignorancia o la falta de entendimiento de los panistas de la frontera entre lo público y lo privado, o de asuntos centrales para una administración pública honesta como es el concepto de conflicto de intereses, que estuvo, y está, ausente del léxico del panista del siglo XXI, que piensa que no comete ninguna irregularidad cuando desde el Congreso participa en el diseño de quitas financieras para las empresas de su papá.
Es conmovedora la respuesta del alcalde de Celaya, Ismael Pérez Ordaz, de donde se filtró información a propósito de la práctica de los moches, cuando explica esa ratería con el argumento de que, aun cuando le dio su parte a los legisladores blanquiazules, pudo llevar a cabo la pavimentación que se necesitaba. En cambio, es indignante que siendo autoridad, Pérez Ordaz se niegue a aplicar la ley y se rehúse a denunciar al extorsionador ( Reforma, 14/1/14). Habría que explicarle que una función de los ayuntamientos es perseguir delitos, y que el cumplimiento de la ley no está a discusión. Grave mensaje envía el alcalde cuando se niega a denunciar a un extorsionador de recursos públicos que, además, es su correligionario.
Los panistas en el gobierno han adquirido muchos de los vicios que se atribuían a los priístas. Su comportamiento confirma por lo menos dos cosas: que la corrupción no es una característica privativa del PRI, y la creencia de muchos de que el poder sirve para abusar de él. Peor todavía, si miramos a nuestro alrededor veremos que los políticos corruptos son un problema recurrente en democracias ricas y pobres; hay diferencias de estilo y de dimensiones, pero tienen en común la confusión del interés privado y el interés público, así como las políticas privatizadoras de los años 90, uno de cuyos efectos fue abrir la puerta a los abusos de funcionarios que supieron beneficiarse personalmente de esos arreglos.
Si se trata de denunciar la corrupción, los panistas de ahora no pueden tirar la primera piedra. El tema será un factor de consideración en el proceso de elección de presidente del PAN nacional, que amenaza con convertirse en una pedriza generalizada.","Malas compañías
Los papás de antes advertían siempre del peligro que representaban las malas compañías. Yo no tenía muy claro qué quería decir eso, que así dejado a la imaginación podía significar cualquier cosa, desde amigas que fumaban hasta amigos adolescentes que veían películas para adultos. El problema de las malas compañías era el mal ejemplo, la influencia nefasta que podían ejercer, las mañas que enseñaban; en un descuido podían arrastrarnos al abismo de su propia perversión. Todo sugiere que alguien olvidó advertir a los partidos de oposición que no debían acercarse demasiado a los priístas, si no querían volverse como ellos. Porque entre los reproches que podemos hacerles, uno muy principal es que ante la oportunidad de transformar el sistema político que nos legaron los Echeverría y los Martínez Domínguez de este mundo, sólo han contribuido a reproducirlo.
Mucho se dice que los partidos de oposición están en crisis, y lo están, porque han perdido credibilidad, porque se ha roto el encantamiento que trajo el surgimiento del pluralismo político, y ahora ya no son considerados agentes de la democracia, sino que los vemos como un mal necesario. Los partidos están en crisis por muchas razones, y los síntomas se han agudizado. Por ejemplo, tanto el PAN como el PRD lidian ahora con fracturas internas que se traducen en fragilidad. La existencia de corrientes distintas dentro de un mismo partido no es en sí misma motivo de preocupación, pero sí lo es que el origen de esos conflictos sea la pura y simple disputa por parcelas de poder. Creo que otra manifestación de la crisis de los partidos es que todos parecen iguales.
Uno puede preguntarse hasta dónde la inestabilidad interna de los partidos es consecuencia de que las oposiciones hayan llegado al poder, y de que una vez en esa posición se mimetizaron con el PRI, de manera que amplias franjas de panistas y de perredistas empezaron a comportarse como los priístas, probablemente convencidos de que así es como se ejerce el poder. A diario la prensa publica historias de dirigentes y funcionarios de origen partidista que disponen del poder como si fuera su propiedad privada, favorecen a sus amigos con los bienes públicos, generan redes clientelares, negocian la ley, anteponen su interés privado al interés público.
Ha sido tan potente la influencia de los hábitos y las costumbres priístas sobre los demás partidos que cada día es más difícil distinguirlos. Por eso la migración de un partido a otro de tanto diputado o senador golondrino es tan sencilla. Nada más cambian de lugar su curul, y creo que ni eso. Los diputados todos hablan igual, dicen lo mismo respecto a problemas como el crimen organizado, la violencia, la mediocridad del crecimiento económico; algunos critican las reformas estructurales, pero al final todos convergieron en una misma posición. Las coincidencias entre partidos distintos pueden ocurrir, pero yo esperaría que la defensa de un partido de izquierda de una determinada política fuera por lo menos distinta de la que haría un partido de derecha. En el terreno de los comportamientos y las costumbres, la uniformidad entre todos los partidos es notable y desesperanzadora. Hemos visto cómo al llegar al poder Acción Nacional se transformó, no sólo no erradicó los problemas que durante décadas fueron la materia de su crítica al partido oficial, y la sustancia de su antagonismo antipriísta, sino que abandonó no pocos de sus rasgos distintivos y de sus posiciones históricas, y adquirió muchos de los gestos, los vicios y los hábitos del PRI y, peor todavía, muchos de sus compromisos. Si no, cómo explicar el tratamiento privilegiado que los presidentes panistas le dispensaron a líderes sindicales de rancio abolengo priísta como Elba Esther Gordillo. ¿Será que creen que sólo un PRI, o algo muy parecido al PRI, puede gobernar a México? Al PRD le ocurrió algo similar, y en lugar de combatir todas aquellas malas mañas que siempre señaló y criticó, se las apropió y les extendió carta de naturalización.
¿Es posible que esas semejanzas expliquen la afirmación del presidente Peña Nieto de que la corrupción es un rasgo, una característica, una propiedad, un problema, un tema cultural? (¿Qué dijo el señor Presidente?) A lo mejor cree que es una presencia universal, y siempre a la mano, como el gusto por los esquites o la salsa picante. Lo que es cierto es que le extendió carta de naturalización. Si esto es así, entonces llegó la hora de salvar al Presidente de las malas compañías.",True
"Coyuntura Crítica
Cadena
La brutal, la salvaje respuesta de una policía municipal a la actitud revoltosa pero finalmente inerme de unos estudiantes en una ciudad de poco más de 140 mil habitantes (Iguala) en un estado (Guerrero) que tiene el más alto índice de marginación, (Conapo, 2010), ha detonado una crisis mayúscula en el régimen político mexicano. Y es que la tragedia de Iguala, unida a la incapacidad del gobierno federal para resolver de manera creíble el caso de seis muertes y 43 desapariciones, aunado al asesinato en Tlatlaya de 15 prisioneros por parte del ejército unos meses antes, más el escándalo desatado alrededor de dos lujosos inmuebles en las Lomas de Chapultepec asociados a la esposa del presidente de la República y a la adjudicación de un contrato -ahora cancelado- para construir el ferrocarril México-Querétaro, son los últimos eslabones de una larga e histórica cadena de agravios que la clase política a infligido a la sociedad mexicana.
Es contra el interminable rosario de humillaciones construido con abusos, corrupción, impunidad e ineficiencia de la élite del poder, que la sociedad mexicana está manifestando hoy un enojo acumulado.
Sorpresa
La crisis hizo su arribo de manera sorpresiva, justo cuando el gobierno de Enrique Peña Nieto (EPN) parecía estar ""salvando a México"" (TIME Magazine dixit) y empezando a cosechar los frutos de su ""pacto por México"" con la oposición. Con ese pacto, logró con sorprendente facilidad alcanzar en menos de dos años lo que el PAN no pudo en dos sexenios: cambiar el artículo 27 constitucional para dar acceso al gran capital nacional e internacional a la riqueza natural más valiosa, estratégica y no renovable de México: los hidrocarburos. Esa reforma histórica, fue negociada exclusivamente con y en la cúpula del poder, dejando a la sociedad como simple espectador. A éste primer éxito se supone deberán seguir otros: que el PRI obtenga en las elecciones de 2015 una proporción significativamente mayor al 38.15 % de los votos del 2012, para finalmente alcanzar el tercer objetivo: controlar la presidencia más allá del 2018. ¿Hasta qué punto los acontecimientos actuales pueden interferir con ese proyecto? Esa es hoy la gran incógnita.
Deseable pero no Previsible
Lo deseable pero poco probable, sería que el horror de Iguala y la movilización social que ha provocado más la inconformidad acumulada, pudieran transformarse en una ""coyuntura crítica"" en el sentido que dan al término Daron Acemoglu y James Robinson en Por qué fracasan los países, (Barcelona: Crítica, 2013). Este tipo de coyunturas son acontecimientos de gran calado que perturban los equilibrios político y económico de una sociedad, y que por ello tienen el potencial de provocar un cambio institucional que desemboque en un nuevo arreglo social, (p. 502).
Ejemplos Positivos
Acemoglu y Robinson toman coyunturas críticas de gran magnitud histórica y examinan sus efectos igualmente espectaculares, como el descubrimiento de América, los cambios que trajeron las nuevas rutas comerciales entre Europa y Asia o la Revolución Francesa. Pero esa idea de coyuntura crítica también puede aplicarse al plano local. En el siglo XIX, por ejemplo, la invasión francesa de la Península Ibérica abrió la posibilidad de hacer de la Nueva España y de otros componentes del imperio español, naciones independientes. En la segunda mitad del siglo XIX el fracaso del proyecto francés en México pudo transformarse en el triunfo y consolidación del proyecto liberal.
En el siglo XX, la I Guerra Mundial fue la coyuntura que aumentó el grado de libertad que México tuvo para dar forma a una nueva constitución sin que Estados Unidos o Europa pudieran impedirlo. La II Guerra fue otra coyuntura que aceleró la industrialización del país.
Ejemplos Negativos
Desafortunadamente, las coyunturas críticas también pueden desaprovecharse o, incluso, dar resultados negativos. La guerra contra Estados Unidos fue una que no sirvió para regenerar el arreglo institucional mexicano sino para empeorarlo. La pugna interna de la élite porfirista por la sucesión de Porfirio Díaz facilitó en 1910 el surgimiento y triunfo de Francisco Madero como el líder nacional de un movimiento que abanderó la democracia política, pero cuando el polvo de la Revolución de 1910 se asentó, varias cosas habían cambiado pero la democracia  no  apareció.  La  II  Guerra  Mundial  aceleró  al industrialización pero también fue la coyuntura perfecta para llamar a la ""unidad nacional"" e iniciar el gran viraje hacía el alemanismo y la derechización.
La última ""coyuntura crítica"" mexicana que se desaprovechó fue la que abrió la crisis del modelo económico en 1982, la insurgencia electoral de 1988, la aparición del neozapatismo y la expulsión pacífica del PRI de la presidencia en el 2000. Las posibilidades de un salto cualitativo en la vida de las instituciones políticas mexicanas, fue entonces enorme. Sin embargo, la incompetencia, frivolidad, falta de visión y corrupción del liderazgo, llevaron al retorno del PRI al poder y a la restauración de partes sustantivas del antiguo régimen.
La Gran Incógnita
Lo que hoy se expresa con vehemencia en las calles es un cuestionamiento del proyecto de EPN y del PRI y una exigencia de dar forma a una mejor alternativa. El gran problema es cómo aprovechar positiva, constructivamente, esta penosa coyuntura crítica para que su energía no se dilapide y México cambie para bien.","Lo que estuvo y lo que estará en juego
¿Una decisión histórica? A lo largo del siglo XX mexicano y de lo que llevamos del actual, todas las elecciones presidenciales han sido calificadas en algún momento de “históricas”. Sin embargo, el tiempo mostró que algunos de los cambios de la estafeta presidencial apenas si dejaron huella y simplemente fueron las inercias las fuerzas determinantes del periodo. Es imposible predecir si la elección misma del 2012 es de las que dejará marca perdurable o no, aunque algunas de sus características permiten suponer que va a quedar entre las que cuentan en la conformación de nuestra historia política contemporánea. Y la marca será más por lo que pudo haber sido que por lo que fue.
La primera razón por la cual la que acaba de tener lugar podrá ser una elección significativa es que la decisión que tomó una mayoría relativa de los mexicanos se dio en un contexto realmente competido, pues al elector se le ofrecieron dos proyectos significativamente distintos: uno de derecha con dos variantes y otro de izquierda.
Las propuestas en disputa no se reflejaron tanto en las plataformas de los partidos o coaliciones –todas tuvieron amplias zonas de ambigüedad y tendieron a situarse en el centro– sino en los candidatos, en su biografía y su personalidad. La candidata del partido en el gobierno, Josefina Vázquez, entró a la política profesional hace relativamente poco y por la puerta grande, montada en el triunfo del 2000 de Vicente Fox y como miembro de su gabinete. Como candidata del PAN su propuesta resultó apenas una variante de la política que efectivamente llevó a cabo el gobierno que está por terminar; difícilmente hubiera podido ser de otra manera.
La verdadera alternativa al rotundo fracaso de los dos últimos sexenios panistas la ofrecieron dos políticos profesionales pero con carreras y proyectos muy distintos: el priista mexiquense Enrique Peña Nieto (EPN) y Andrés Manuel López Obrador (AMLO). El primero, tras egresar de un par de universidades privadas, empezó su carrera política a los 27 años como tesorero de un comité del PRI en la campaña de un candidato que de antemano se sabía que ganaría la gubernatura –Emilio Chuayffet– para luego pasar a ser secretario particular de dos secretarios del gobierno mexiquense hasta llegar él mismo a la gubernatura en su calidad de protegido del mandatario saliente, Arturo Montiel.
Así pues, como político, EPN nunca dejó de estar en el primer círculo del poder del Estado de México, la entidad con mayor cantidad de votantes y donde por 83 años ininterrumpidos el PRI ha sido el partido dominante. El segundo, AMLO, se lanzó de lleno a la política de Tabasco a los 24 años proveniente de una universidad pública (la UNAM), y lo hizo impulsado por un poeta –Carlos Pellicer– y, literalmente, desde la base de la pirámide social: trabajando y viviendo por cinco años con los indios chontales. En la coyuntura de 1988 AMLO optó por la propuesta neocardenista, dejó al PRI y a inicios de este siglo se ganó a pulso su posición como el líder indiscutible de la izquierda mexicana, una izquierda muy dividida y donde el único factor de relativa unión fue el propio AMLO.
Las diferencias en los inicios de los dos candidatos presidenciales de oposición marcaron de manera indeleble sus carreras, estilos y, sobre todo, los intereses políticos, económicos, sociales y culturales que decidieron encarnar y representar. EPN se constituyó en la opción de centro derecha y de todos los poderes fácticos ante el fracaso de Fox y de su sucesor, Felipe Calderón –continuador, en lo esencial, de la política que el PRI puso en marcha a partir de la crisis de 1982– y AMLO en la de centro izquierda.
La mayoría relativa de quienes acudieron el 1 de junio a las urnas, y por una mezcla de razones sobre las que se deberá ahondar en el futuro, optó por conveniencia o convicción por la invitación a seguir el camino ya muy trazado y trillado de la derecha. Así pues, en el futuro inmediato México marchará por esa orilla del río de su historia con todo lo que implica, en particular la persistencia de un desequilibrio profundo en su estructura social.
Otra razón para suponer que la elección que acaba de tener lugar será de las que queden en la memoria, es porque no dio el triunfo a cualquier derecha, sino que significó el retorno al centro de la escena política del partido autoritario más exitoso del siglo XX. La cuarta ola democrática de la historia moderna mundial permitió suponer que partidos como el PRI desaparecerían ahogados por el peso de sus abusos y corrupción o que, al menos, quedarían permanentemente condenados a jugar papeles secundarios. Finalmente no fue ese el caso en Taiwán y ni tampoco ha sido el de México. Hoy, la democracia mexicana tiene a uno de sus enemigos más astutos en su seno y dispuesto a permanecer ahí por largo tiempo. Y este hecho marcará la vida política de México en los años por venir.
El futuro inmediato. En la arena estrictamente política, la gran incógnita del futuro inmediato es cómo procesará la sociedad mexicana el retorno del partido autoritario al primer plano, pues el PRI nació para administrar una contradicción –elaborar un discurso democrático que resultara útil al funcionamiento cotidiano de una estructura antidemocrática y abusiva–, y por 71 años la contradicción funcionó. Y es aquí donde debemos admitir que el régimen autoritario que se consolidó tras el triunfo de la Revolución Mexicana nunca dejó realmente de existir: sobrevivió en feudos como el Estado de México o Veracruz; ahí restañó heridas, acumuló recursos y renovó alianzas con los grandes poderes fácticos –la televisión monopólica en primer lugar– y desde ahí, al fallar catastróficamente un PAN que no supo ser fiel a su origen, el PRI se lanzó a la reconquista.
Eso deja como gran problema y tarea inmediata de esa parte de la sociedad mexicana no dispuesta a resignarse a la restauración, a invertir una buena parte de su energía en la defensa del terreno ya ganado para la democracia, a sostener y de ser posible ensanchar el incipiente pluralismo.
La Ciudad de México, como el bastión principal de la izquierda, deberá continuar siendo la abanderada de una alternativa democrática, aunque no dispondrá de los recursos materiales ni del aparato político tan numeroso y disciplinado ni de las redes clientelares tan tupidas que el PRI ha construido y mantenido a lo largo de casi un siglo (hay que tener en cuenta que cuando dieron forma al PRI, los padres fundadores de ese partido llevaban más de un decenio de ser los amos y señores del mundo político mexicano).
Así pues, la tarea inmediata de quienes se identifican con la democracia política como el mejor sistema para México es resistir la inevitable tendencia del PRI a ser fiel a sus orígenes y a su historia autoritaria. Y que nadie se escude para no actuar aduciendo que el PRI actual ya no es el que fue y que se ha transformado en algo diferente del original. La impunidad de Montiel en el Estado de México, los acuerdos bajo la mesa para meter a la televisión a jugar y a fondo al lado de EPN en estas elecciones, la forma como buscó terminar con la protesta social en Atenco y en Oaxaca, la manera ilegal e ilegítima en que manipuló los recursos públicos de Coahuila, son sólo ejemplos recientes de que el tigre ni quiere ni puede desprenderse de sus rayas.
Finalmente, entre los muchos temas por enfrentar una vez que el ciclo panista ha concluido de la manera tan poco digna en que ha concluido, está, en la lista de lo urgente, enfrentar a un narcotráfico que ya demostró que puede mantener sus posiciones incluso frente a la ofensiva abierta y sin restricciones de las fuerzas armadas federales y auxiliadas por las agencias norteamericanas.
A lo urgente se le añade lo importante, y ahí destacan cuatro grandes problemas: los 51 millones de mexicanos viviendo en pobreza, una economía que en el último sexenio apenas si logró crecer al ritmo del 2% en promedio anual, lo que le impidió crear los empleos que se necesitaron, un sistema educativo secuestrado por un sindicalismo corrupto e incapaz de preparar bien a los niños y jóvenes para que enfrenten con éxito el reto de este siglo del conocimiento y una estructura productiva dominada por monopolios que, aunque inconstitucionales, avanzan en el control de áreas completas de la economía.
Finalmente, para la izquierda democrática que tanto ha navegado contra la corriente desde 1987, su primera tarea es rehacerse y deshacerse de su propia corrupción, pues en su fragmentación está una de las razones profundas de no haber podido tomar su turno en el timón de este navegar muy de prisa del siglo XXI mexicano.",True
"Coyuntura Crítica
Cadena
La brutal, la salvaje respuesta de una policía municipal a la actitud revoltosa pero finalmente inerme de unos estudiantes en una ciudad de poco más de 140 mil habitantes (Iguala) en un estado (Guerrero) que tiene el más alto índice de marginación, (Conapo, 2010), ha detonado una crisis mayúscula en el régimen político mexicano. Y es que la tragedia de Iguala, unida a la incapacidad del gobierno federal para resolver de manera creíble el caso de seis muertes y 43 desapariciones, aunado al asesinato en Tlatlaya de 15 prisioneros por parte del ejército unos meses antes, más el escándalo desatado alrededor de dos lujosos inmuebles en las Lomas de Chapultepec asociados a la esposa del presidente de la República y a la adjudicación de un contrato -ahora cancelado- para construir el ferrocarril México-Querétaro, son los últimos eslabones de una larga e histórica cadena de agravios que la clase política a infligido a la sociedad mexicana.
Es contra el interminable rosario de humillaciones construido con abusos, corrupción, impunidad e ineficiencia de la élite del poder, que la sociedad mexicana está manifestando hoy un enojo acumulado.
Sorpresa
La crisis hizo su arribo de manera sorpresiva, justo cuando el gobierno de Enrique Peña Nieto (EPN) parecía estar ""salvando a México"" (TIME Magazine dixit) y empezando a cosechar los frutos de su ""pacto por México"" con la oposición. Con ese pacto, logró con sorprendente facilidad alcanzar en menos de dos años lo que el PAN no pudo en dos sexenios: cambiar el artículo 27 constitucional para dar acceso al gran capital nacional e internacional a la riqueza natural más valiosa, estratégica y no renovable de México: los hidrocarburos. Esa reforma histórica, fue negociada exclusivamente con y en la cúpula del poder, dejando a la sociedad como simple espectador. A éste primer éxito se supone deberán seguir otros: que el PRI obtenga en las elecciones de 2015 una proporción significativamente mayor al 38.15 % de los votos del 2012, para finalmente alcanzar el tercer objetivo: controlar la presidencia más allá del 2018. ¿Hasta qué punto los acontecimientos actuales pueden interferir con ese proyecto? Esa es hoy la gran incógnita.
Deseable pero no Previsible
Lo deseable pero poco probable, sería que el horror de Iguala y la movilización social que ha provocado más la inconformidad acumulada, pudieran transformarse en una ""coyuntura crítica"" en el sentido que dan al término Daron Acemoglu y James Robinson en Por qué fracasan los países, (Barcelona: Crítica, 2013). Este tipo de coyunturas son acontecimientos de gran calado que perturban los equilibrios político y económico de una sociedad, y que por ello tienen el potencial de provocar un cambio institucional que desemboque en un nuevo arreglo social, (p. 502).
Ejemplos Positivos
Acemoglu y Robinson toman coyunturas críticas de gran magnitud histórica y examinan sus efectos igualmente espectaculares, como el descubrimiento de América, los cambios que trajeron las nuevas rutas comerciales entre Europa y Asia o la Revolución Francesa. Pero esa idea de coyuntura crítica también puede aplicarse al plano local. En el siglo XIX, por ejemplo, la invasión francesa de la Península Ibérica abrió la posibilidad de hacer de la Nueva España y de otros componentes del imperio español, naciones independientes. En la segunda mitad del siglo XIX el fracaso del proyecto francés en México pudo transformarse en el triunfo y consolidación del proyecto liberal.
En el siglo XX, la I Guerra Mundial fue la coyuntura que aumentó el grado de libertad que México tuvo para dar forma a una nueva constitución sin que Estados Unidos o Europa pudieran impedirlo. La II Guerra fue otra coyuntura que aceleró la industrialización del país.
Ejemplos Negativos
Desafortunadamente, las coyunturas críticas también pueden desaprovecharse o, incluso, dar resultados negativos. La guerra contra Estados Unidos fue una que no sirvió para regenerar el arreglo institucional mexicano sino para empeorarlo. La pugna interna de la élite porfirista por la sucesión de Porfirio Díaz facilitó en 1910 el surgimiento y triunfo de Francisco Madero como el líder nacional de un movimiento que abanderó la democracia política, pero cuando el polvo de la Revolución de 1910 se asentó, varias cosas habían cambiado pero la democracia  no  apareció.  La  II  Guerra  Mundial  aceleró  al industrialización pero también fue la coyuntura perfecta para llamar a la ""unidad nacional"" e iniciar el gran viraje hacía el alemanismo y la derechización.
La última ""coyuntura crítica"" mexicana que se desaprovechó fue la que abrió la crisis del modelo económico en 1982, la insurgencia electoral de 1988, la aparición del neozapatismo y la expulsión pacífica del PRI de la presidencia en el 2000. Las posibilidades de un salto cualitativo en la vida de las instituciones políticas mexicanas, fue entonces enorme. Sin embargo, la incompetencia, frivolidad, falta de visión y corrupción del liderazgo, llevaron al retorno del PRI al poder y a la restauración de partes sustantivas del antiguo régimen.
La Gran Incógnita
Lo que hoy se expresa con vehemencia en las calles es un cuestionamiento del proyecto de EPN y del PRI y una exigencia de dar forma a una mejor alternativa. El gran problema es cómo aprovechar positiva, constructivamente, esta penosa coyuntura crítica para que su energía no se dilapide y México cambie para bien.","El
sabor
de
la
muerte

El terremoto de 8.8 que devastó Chile el 27 de febrero fue tan potente que modificó el eje de rotación de la tierra. El día se redujo en 1.26 microsegundos. Desde la Estación Espacial Internacional el astronauta japonés Soichi Noguchi fotografió la tragedia y mandó un mensaje: “Rezamos por ustedes”.
Los mexicanos tenemos un sismógrafo en el alma, al menos los que sobrevivimos al terremoto de 1985 en el DF. Si una lámpara se mueve, nos refugiamos en el quicio de una puerta. Esta intuición sirvió de poco el 27 de febrero. A las 3:34 de la madrugada, una sacudida me despertó en Santiago. Dormía en un séptimo piso; traté de ponerme en pie y caí al suelo. Fue ahí donde desperté. Hasta ese momento creía que me encontraba en mi casa y quería ir al cuarto de mi hija. Sentí alivio al recordar que ella estaba lejos.
Durante dos minutos eternos el temblor tiró botellas, libros y la televisión. El edificio se cimbró y pude oír las grietas en las paredes. Pensé que nos desplomaríamos. Alguien gritó el nombre de su pareja ausente y buscó una mano invisible en los pliegues de la sábana. Otros hablaron a sus casas para contar segundo a segundo lo que estaba pasando. Imaginé el dolor que causaría esa noticia, pero también que mi familia dormía, con felicidad merecida. Me iba del mundo en una cama que no era la mía, pero ellos estaban a salvo. La angustia y la calma me parecieron lo mismo. Algo cayó del techo y sentí en la boca un regusto acre. Era polvo, el sabor de la muerte.
Mientras más duraba el temblor, menos oportunidades teníamos de salir de ahí. Los muebles se cubrieron de yeso. Una naranja rodó como animada por energía propia.
Cuando el movimiento cesó, sobrevino una sensación de irrealidad. Me puse de pie, con el mareo de un marinero en tierra. No era normal estar vivo. El alma no regresaba al cuerpo. Los gritos que el edificio había sofocado con sus crujidos se volvieron audibles. Abrí la puerta y vi una nube espesa. Pensé que se trataba de humo y que el edificio se incendiaba. Era polvo. Sentí un ardor en la garganta. Volví al cuarto, abrí la caja fuerte donde estaban mis documentos, tomé mi computador y perdí un tiempo precioso atándome los zapatos con doble nudo. Los obsesivos morimos así.
En la escalera se compartían exclamaciones de asombro y espanto. Ya abajo, una conducta tribal nos hizo reunirnos por países. Los mexicanos repasamos cataclismos y supusimos que la ciudad estaría devastada. La acera de enfrente era un bloque de sombras, escuchamos ladridos distantes, los coches de los trasnochadores tocaban el claxon, había cristales en el suelo, pero la fachada de nuestro edificio permanecía intacta.
En la explanada frente al hotel, se alzaba la réplica de una estatua de la Isla de Pascua. Era la efigie de un moái, jerarca que durante su mandato habrá visto maremotos. Se convirtió en nuestra figura tutelar. Supimos esto cuando se fue la luz y dejamos de verlo. Por suerte, el apagón duró poco. La piedra donde los ojos parecen hechos por el tiempo regresó de las sombras. No estábamos solos.
Otra señal de tranquilidad vino del reino animal. Un perro se echó a dormir en medio de nosotros. Mientras no despertara, todo estaría bien.
Alguien quiso regresar al edificio por sus “pantalones de la suerte”. La superstición era la ciencia del momento. Nuestras ideas, si se les podía llamar así, no seguían un curso común. El editor Daniel Goldin, que estaba en muletas por un accidente previo, me propuso recorrer el edificio para ver si había daños estructurales. “¡Tú estás cojo y yo soy tonto!”, exclamé. De nada servía que buscáramos lo que no podíamos encontrar, como un ciego y un sordo dibujados por Goya.
Poco a poco, la realidad recuperó nitidez. Me sorprendió que tanta gente usara piyama. Pensaba que se trataba de una prenda en desuso. Un grupo de voluntarios volvimos al hotel por pantuflas. No podíamos revisar la estructura, pero podíamos evitar que se enfriaran los pies.
La arquitectura chilena es una forma del milagro. Solo esto explica que en Santiago los daños hayan sido menores. Aunque algunos edificios fueron desalojados y otros tendrán que ser demolidos (inmuebles posteriores a 1990, cuando las leyes de supervisión se hicieron menos estrictas), lo cierto es que la resistencia del paisaje urbano fue asombrosa. Un terremoto es una radiografía de la honestidad arquitectónica. En 1985, el terremoto de la Ciudad de México demostró que la especulación inmobiliaria y la amañada construcción de edificios públicos eran más dañinas que los grados Richter. “Con usura no hay casa de buena piedra”, escribió Ezra Pound.
Llama la atención que en un país con tanta sapiencia antisísmica el aeropuerto padeciera graves lastimaduras. El cierre de vuelos contribuyó al aftershock. Nuestra vida se había detenido y no sabíamos cuándo comenzaría nuestra sobrevida. Estábamos en el limbo o en un episodio de Lost.
El discurso de los noticieros se caracterizó por el tremendismo y la dispersión: desgracias aisladas, sin articulación de conjunto. Las imágenes de derrumbes eran relevadas por escenas de pillaje. No había evaluaciones ni sentido de la consecuencia. Unos tipos fueron sorprendidos robando un televisor de pantalla plana extragrande. Obviamente no se trataba de un objeto de primera necesidad. ¿Era un caso aislado?, ¿el crimen organizado se apoderaba de electrodomésticos? Los rumores sustituyeron las noticias. Se mencionó a un pueblo que temía ser invadido por otro. El relato fragmentario de los medios mostraba rencillas de tribus y repetía las declaraciones de una gobernadora que pedía que el ejército usara sus armas.
Algunos amigos chilenos creen que además de la morbosa búsqueda de ráting, los noticieros pretenden crear un clima de confrontación antes de que Michelle Bachelet abandone el poder. El sismo llegó como un último desafío para la presidenta, que tiene 80% de aprobación, y como una amarga encomienda para su sucesor, el empresario Piñera, que había prometido expansión y desarrollo al estilo Disney World y ahora tendrá que proceder con el cuidado de los restauradores y anticuarios. Si el ejército comete un error en los días de toque de queda, o si se produce una confrontación, la sucesión presidencial sería menos tersa, se podrían hacer acusaciones sobre el origen de la violencia y se regresaría al divisionismo y la crispación que durante años dominaron a
la sociedad chilena. Las réplicas más fuertes del sismo ocurrirán en la política chilena.
En Santiago, la suspensión de vuelos y la ocasional falta de teléfonos, internet, suministro de electricidad y agua fueron las señas visibles de la catástrofe. Esto nos dejó la sensación de estar en un reality show al revés. Nuestra vida parecía transcurrir en la realidad controlada de un estudio de televisión mientras las cámaras retrataban una realidad salvaje al sur de Chile. Los supermercados asaltados eran el rostro dramático de un país donde la gente tenía hambre y las filas para cargar gasolina en los barrios ricos de Santiago eran su rostro hipocondríaco.
El terremoto de 8.8 grados ha sido el segundo más fuerte en la historia de Chile. La isla Robinson Crusoe naufragó como el personaje que le dio su nombre. El tsunami dejó miles de desaparecidos y sepultados en el lodo. Hasta el momento hay unos 800 muertos. Los rescatistas chilenos que estuvieron en Haití comentan que será mucho más difícil sacar cuerpos de construcciones de concreto, encapsulados en el lodo endurecido después del tsunami.
Fui a Santiago para participar en el Congreso Iberoamericano de Literatura Infantil y Juvenil organizado por la editorial SM. Hablamos de ogros y hadas, magos y titiriteros, ilusiones extremas y la forma de convertirlas en historias. Esa realidad paralela cristaliza en el lema de los hermanos Grimm: “Entonces, cuando desear todavía era útil”. La literatura infantil practica la utilidad del deseo.
El edificio donde sesionamos, la Antigua Academia de Bellas Artes, fue uno de los más dañados de la ciudad. Sus señoriales escaleras quedaron reducidas a escombros. En la mañana del 27 nuestro único deseo era el de Ulises: volver a casa.
 Colombia, Brasil y Perú mandaron aviones especiales para rescatar a sus compatriotas. Los españoles salieron en vuelos comerciales, con el apoyo de su embajada.
Los mexicanos sabíamos que no íbamos a ganar el Mundial pero ignorábamos que seríamos los últimos en salir de Chile. Aguardamos con ardiente paciencia el vuelo no comercial que prometió la embajada. En vano. Como el sismo acortó el día, nuestra burocracia no tiene tiempo para nada. Finalmente, la editorial SM nos consiguió plazas en un vuelo comercial.
Aún hay mucha gente atrapada en la zona de Concepción. Como tantas veces, los periodistas han llegado al desastre antes que las personas que deben aliviarlo, y como siempre, los más afectados son los que habían padecido antes el cataclismo de la pobreza.
Dos días después del terremoto fui a una casa en las afueras de Santiago, con piscina y jardines, uno de esos espacios latinoamericanos que muestran que Miami puede estar donde sea. Había que hacer un esfuerzo para recordar que el escenario pertenecía al país arrasado por el terremoto.
En su duplicidad, la cifra 8.8 adquiere carga simbólica: los gemelos del miedo, el diablo ante el espejo o, sencillamente, lo que somos y lo que podemos dejar de ser. Una falla invisible decide el juego, nuestra residencia en la Tierra.",False
"¿Hasta dónde la violencia?
Hace unos días el maestro León Portilla preguntó desde el templete de un acto público: ¿Hasta dónde? El compilador y traductor del náhuatl de los textos que conforman La visión de los vencidos, es decir la visión de los derrotados en la terrible guerra de la Conquista, lo preguntó refiriéndose a los vencidos de hoy, los 43 normalistas desaparecidos y los desconocidos de las fosas recién descubiertas en nuestro país, así como a los encajuelados y los secuestrados y los colgados de puentes de ayer, y los cerca ya de 90 mil muertos acumulados hasta antier en la guerra contra el narco.
Otro sabio se hizo hace 144 años la misma pregunta: ¿Hasta dónde la violencia y la destrucción? Charles Darwin no vivía en un entorno siniestro, aunque la isla de civilidad en la que habitaba, la aristocracia intelectual del Imperio Británico, sí estaba rodeada de un mar de crueldad. Un proletariado miserable y poblaciones colonizadas explotadas sin límite y controladas por ejércitos sanguinarios. Peor aún para el pacífico y amable Darwin, su teoría de la evolución estaba siendo utilizada en el Imperio como argumento principal para extremar aún la explotación del prójimo.
Rezaba el argumento supuestamente evolucionista: Si la ley de la Naturaleza es que las especies evolucionan a través de la lucha y el triunfo del más apto, deroguemos los límites que los humanos han erigido y demos libertad absoluta a la contienda. Nada de servicios sociales, nada de altruismo, nada de misericordia cristiana. Que mueran los que deban morir y emerja el superhombre.
Lo dicho, Darwin a los 60 años, instalado en el pináculo del prestigio mundial, se preguntó si de verdad su descubrimiento de la Ley del más Apto, señalaba que desbordar los límites de la violencia era el destino natural de los primates parlantes. Y para responder la pregunta, Darwin, que no era un filósofo, que no un creyente de Dios tampoco, volvió la mirada a la Naturaleza y esgrimió su instrumento predilecto, el método científico. En los tres sucesivos jardines de su hacienda, construyó un mariposario delimitado por redes, un acuario, una caja de tierra donde sembró tréboles, permitió que las hormigas y las termitas y las abejas prosperaran en el césped y los troncos de los árboles, al tiempo que en su estudio cada mañana escribía cartas a sus informantes en los cinco continentes, pidiéndoles noticias sobre la vida social de las especies que vivían en grupo.
Y entonces Darwin se puso a hacer lo que tan bien sabía hacer, reunir información de la Naturaleza, sistematizarla, y tratar de descifrar las leyes de lo social.
Lo que concluyó al cabo de una década es de un valor inestimable para nuestro feroz mundo del siglo XXI. Descubrió que la Ley del más Apto rige únicamente bajo una condición. La de la escasez. Escasez de alimento, territorio y parejas sexuales para la reproducción. Si hay escasez, los individuos luchan a muerte por lograr comida o territorio o sexualidad. Si no hay escasez, no luchan. Y de cierto, de ahí se desprende una segunda ley de la cooperación. Los individuos cooperan entre sí precisamente para anular la escasez; para crear la abundancia que anula la Ley del más Apto; la cooperación es la estrategia más genial de la Naturaleza en la lucha por la sobrevivencia.
No en vano las especies que dominan el planeta son especies sociales. Las hormigas, los peces que viven en cardúmenes, y la especie más complejamente organizada para la cooperación, la más gregaria del planeta, los primates habladores: nosotros.
Darwin, materialista radical, ateo, siguió descubriendo leyes de la cooperación de donde emana la bondad entre los individuos. Descubrió esta tercera ley. La felicidad y el bienestar de los individuos de un grupo es cosustancial a la abundancia. Es decir, una y otra facilitan la tercera, la tercera facilita las primeras. También descubrió la existencia de la Justicia en las especies de mamíferos superiores: Si estas especies anulan la escasez creando un bien común de comida, al que roba del bien común se le suele castigar con la muerte.
Y por fin, Darwin formuló una nueva definición de la moral, una definición que no pasa por entidades sobrenaturales, un Dios o un Diablo, que tampoco nada tiene que ver con un voluntarismo por ser bueno o una caída a la maldad. Un Bien y un Mal inscrito en la Naturaleza, una moral natural más antigua que la filosofía o las religiones, más antigua aún que la especie humana. Una moral que puede observarse, medirse y modificarse. Moral es lo que conserva o aumenta el bien común de un grupo. Inmoral es lo que disminuye el bien común.
Con el maestro Portilla, los mexicanos no depredadores se preguntan a diario: ¿Hasta dónde?, ¿hasta cuándo la violencia, los robos, los secuestros, las extorsiones, los asesinatos? La respuesta del gobierno ha sido hasta hoy autoritaria: hasta que matemos a todos los que matan. También ha sido ineficaz: en su último informe, el presidente Peña celebró que 83 cabecillas del crimen han sido sustraídos de la sociedad, los principales ejecutados, y sin embargo la violencia no disminuye, nuevos criminales toman el lugar de los idos. El legado de Darwin sobre la cooperación es poco menos que desconocido y nunca ha sido aplicado a las sociedades humanas, pero trasladado a nuestro tiempo y hábitat no deja de tener sentido.
Sólo la creación de abundancia comunitaria en el México hambriento, esa mitad de la población, garantizaría la anulación de la violencia: salud pública buena y accesible, un mínimo de alimentación y un espacio de habitación asegurados. Y un sistema de Justicia real y que rija sobre todos y para todos, que proteja el bien común y castigue a quien lo dañe o disminuya.
Darwin dejó escritas sus leyes para la cooperación en un librito delgado, El origen del ser humano. No es casual que sea un texto apenas y leído, mientras su Origen de las especies, con la Ley del más Apto al centro, se estudia en cada preparatoria de Occidente, al menos en una síntesis. Nada asegura que la especie vuelva la mirada al librito, miles de libritos sabios se pierden en la oscuridad del olvido humano, pero en esas hojas escritas hace un poco menos que siglo y medio por el fundador de la Biología moderna está la respuesta al ¿Hasta dónde la violencia?","Los desestabilizadores
El Presidente ha dicho que hay planes de desestabilización en marcha, cuyo objetivo es detener el avance del país. No identificó a los conspiradores; se limitó a denunciarlos públicamente, aunque también les advirtió que echaría mano de los recursos a su disposición para detenerlos. Hacía mucho tiempo que no escuchábamos un argumento que en forma casi rutinaria utilizaban los presidentes de extracción priísta para deslegitimar a la oposición. Hoy, la mayoría de las oposiciones son legales y legítimas: actúan conforme a la ley y son auténticamente representativas de corrientes políticas presentes en la sociedad. Tal vez por eso la declaración presidencial sonó tan extravagante. Hay corrientes de oposición que rechazan las vías legales, y que han optado por la acción directa. No obstante, están a la vista de todos. Sabemos de la existencia de grupos guerrilleros; sabemos que acciones del crimen organizado erosionan el tejido social y desestabilizan las instituciones; también, que hay grupos de anarquistas que vandalizan oficinas públicas y negocios privados. No sabemos quiénes son, pero actúan a plena luz del día. Además, existe un amplio movimiento anarquista internacional al que probablemente pertenecen los grupos mexicanos. Sus tácticas y sus objetivos son públicos.
En el pasado, la información pública respecto a los funcionarios, o a los entretelones de los procesos de toma de decisiones de gobierno, era poca o la que había estaba reservada a los iniciados. Tampoco se sabía muy bien qué era, cómo, qué tan grande era y dónde estaba la oposición. Entonces el presidente –quien quiera que fuera– podía denunciar de manera vaga e imprecisa, así como lo hizo Peña Nieto, a los enemigos de la nación –que eran los suyos–, y dejar su señalamiento a merced de los prejuicios y de la imaginación de la opinión pública. Ahora ya no puede ser así. La información fluye abundante y libremente, sobre todo en el radio y en la prensa escrita; los actores políticos se dan a conocer en los medios y los ciudadanos podemos tener idea de quiénes son y qué buscan.
Si de desestabilización hablamos, habría también que pensar en políticas de gobierno que alteran los equilibrios existentes. Es decir, esa acción no está de ninguna manera reservada a las oposiciones. El politólogo estadunidense Steven Skowronek, especialista en la historia de los presidentes de su país, insiste en que las decisiones presidenciales que buscan el cambio, desestabilizan el sistema político. Sin embargo, los presidentes también tienen el poder de propiciar nuevos equilibrios políticos. Miremos las decisiones que ha tomado el presidente Peña Nieto desde esta perspectiva. La reforma educativa ha desestabilizado al sector; al igual que la reforma energética; o que la reforma fiscal que tan molestos tiene a los empresarios. Hasta ahora, sin embargo, no sabemos si va a poder generar nuevos equilibrios. Diferentes acontecimientos de las últimas semanas han debilitado de tal manera la posición del Presidente que uno se pregunta de dónde sacará la fuerza para hacerlo, para concluir nuevos acuerdos con los afectados por sus reformas; o para convencer a los ciudadanos que no creen en ellas, de que son la mejor vía para resolver los graves problemas del país.
Pero, en fin de cuentas, ¿quiénes son los que desestabilizan? Los hay de una y otra parte. El impacto desestabilizador de los lamentables hechos de violencia en Guerrero fue magnificado por el golpe igualmente destructivo que la señora Peña le propinó a su marido al acordar con un contratista del estado de México la construcción de una casa según sus gustos y preferencias. Todo ello antes de pago alguno. ¿Y por qué lo haría el contratista? ¿Qué tipo de inversión representaba para él una morada blanca como la que le pidió la esposa del Presidente? Las apariencias son condenatorias. El escándalo que ha causado no va a desaparecer porque ella venda los derechos de esa casa. Lo que está hecho, está hecho. La posición del esposo de la señora Peña, para no hablar de la suya propia, es más frágil a raíz de que nos enteramos de su arreglo con el amable constructor. Seguro no era su intención, pero tenía que haber sabido que una decisión de ese tamaño en un país como el nuestro, tendría grandes repercusiones, porque la señora Peña fue actriz, pero hoy es la esposa del Presidente.
El país está viviendo una de las crisis más severas de la historia contemporánea. Se discuten posibilidades y soluciones extremas que hace unos cuantos años hubieran sido impensables. En el pasado los políticos podían contar con el miedo de la sociedad a la inestabilidad y a la violencia; pero ese miedo parece agotado por la impunidad y la irresponsabilidad de actores políticos que tienen mala memoria, o que simplemente no quieren recordar.",False
"Viajes presidenciales
El presidente Enrique Peña Nieto viaja de nuevo. Parecería que quiere emular a Adolfo López Mateos, a quien, dicen, admira sinceramente. ¿Hasta dónde quiere seguir sus pasos? Él viajaba mucho, pero en esa época de la economía cerrada sus objetivos eran distintos a los del Presidente hoy, que ha dicho, como lo dijo el presidente Echeverría, que lo hace para promover las exportaciones y, añade, la inversión extranjera. Las giras internacionales de López Mateos buscaban fortalecer la capacidad de influencia de México en el escenario internacional, que era también una manera de hacerse fuerte en relación con Estados Unidos. En los años 50 el gobierno mexicano todavía podía jugar a la independencia diplomática, mantenerse en apariencia equidistante del bloque socialista y del bloque occidental, salvo en una situación de crisis como la de octubre de 1962. Sin embargo, hoy parece más difícil seguir ese camino, porque en 1994 decidimos seguir la vía de la integración a Estados Unidos, y así se redujeron nuestras opciones. Creo que era inevitable, siendo el sistema internacional lo que es, dominado por una superpotencia que es nada menos que nuestro vecino inmediato.
En esta ocasión Enrique Peña Nieto voló a la ciudad de La Habana para asistir a la cima de la Comunidad de Estados Latinoamericanos y del Caribe (Celac). La verdad es que en las fotos que ha publicado la prensa se le ve muy contento. Allá, lejos de Apatzingán y de las presiones de una izquierda que no acaba de organizarse, y de una derecha que no acaba de desorganizarse, el Presidente se mueve a sus anchas, más a gusto aquí, en cálidas tierras tropicales, que en Davos. Se le ve en confianza, como si estuviera con sus abuelitos: bromea con Raúl Castro y abraza y condecora a José Mujica, el presidente de Uruguay. El contraste de sus actitudes en una y otra ciudad llama la atención, sobre todo porque más habrá de atender a lo que escuchó en Davos que a las propuestas de integración latinoamericana que hizo Raúl Castro.
A nadie se le ocurre pensar que la asistencia de Peña Nieto a esta reunión va a modificar su política hacia Estados Unidos; para nosotros el mensaje cubano llega tarde. En la dinámica de la integración al norte, no hay espacio para un proyecto latinoamericano que además se propone para enfrentar a nuestro socio, Estados Unidos. La presencia mexicana en La Habana, entonces, tiene un significado diferente al que podría atribuírsele si estuviéramos pensando cambiar de rumbo y buscar soluciones a nuestros problemas en el sur del continente. La visita debe ser vista como una operación de salvamento contra las pifias de los gobiernos panistas. Ciertamente, el presidente Felipe Calderón, en su momento, tomó iniciativas más o menos eficaces en esa dirección; sin embargo, entre los cubanos la experiencia con el PAN en la Presidencia en México dejó un sabor amargo, que los priístas esperan disolver, pero no será fácil.
El gobierno está apostando a la diplomacia personalizada, la cual no está exenta de riesgos, porque igual se simpatizan los jefes de Estado que se irritan mutuamente, y perjudican más que favorecen la relación entre los dos países: Adolfo Ruiz Cortines prefería darle la vuelta a Ike Einsehower, que nunca entendió por qué, si todo el mundo lo quería; el presidente José López Portillo encontraba insoportable a Jimmy Carter; y a George W. Bush Vicente Fox lo entusiasmó primero, pero luego, cuando comprobó su ineficacia, empezó a tratarlo con una displicencia –por no decir majadería– que hasta a mí me dolía.
En todo el mundo se sigue creyendo que nada sustituye el apretón de manos y la conversación cara a cara entre presidentes, primeros ministros y monarcas, que son oportunidades para que dialoguen y se amisten. Es posible, porque esos encuentros generan el espejismo de la igualdad entre los países cuyos líderes aparecen todos en la misma foto, como si fueran también iguales; el problema aparece, como en la noche de bodas, cuando se cierra la puerta y se quedan solos.","Los desestabilizadores
El Presidente ha dicho que hay planes de desestabilización en marcha, cuyo objetivo es detener el avance del país. No identificó a los conspiradores; se limitó a denunciarlos públicamente, aunque también les advirtió que echaría mano de los recursos a su disposición para detenerlos. Hacía mucho tiempo que no escuchábamos un argumento que en forma casi rutinaria utilizaban los presidentes de extracción priísta para deslegitimar a la oposición. Hoy, la mayoría de las oposiciones son legales y legítimas: actúan conforme a la ley y son auténticamente representativas de corrientes políticas presentes en la sociedad. Tal vez por eso la declaración presidencial sonó tan extravagante. Hay corrientes de oposición que rechazan las vías legales, y que han optado por la acción directa. No obstante, están a la vista de todos. Sabemos de la existencia de grupos guerrilleros; sabemos que acciones del crimen organizado erosionan el tejido social y desestabilizan las instituciones; también, que hay grupos de anarquistas que vandalizan oficinas públicas y negocios privados. No sabemos quiénes son, pero actúan a plena luz del día. Además, existe un amplio movimiento anarquista internacional al que probablemente pertenecen los grupos mexicanos. Sus tácticas y sus objetivos son públicos.
En el pasado, la información pública respecto a los funcionarios, o a los entretelones de los procesos de toma de decisiones de gobierno, era poca o la que había estaba reservada a los iniciados. Tampoco se sabía muy bien qué era, cómo, qué tan grande era y dónde estaba la oposición. Entonces el presidente –quien quiera que fuera– podía denunciar de manera vaga e imprecisa, así como lo hizo Peña Nieto, a los enemigos de la nación –que eran los suyos–, y dejar su señalamiento a merced de los prejuicios y de la imaginación de la opinión pública. Ahora ya no puede ser así. La información fluye abundante y libremente, sobre todo en el radio y en la prensa escrita; los actores políticos se dan a conocer en los medios y los ciudadanos podemos tener idea de quiénes son y qué buscan.
Si de desestabilización hablamos, habría también que pensar en políticas de gobierno que alteran los equilibrios existentes. Es decir, esa acción no está de ninguna manera reservada a las oposiciones. El politólogo estadunidense Steven Skowronek, especialista en la historia de los presidentes de su país, insiste en que las decisiones presidenciales que buscan el cambio, desestabilizan el sistema político. Sin embargo, los presidentes también tienen el poder de propiciar nuevos equilibrios políticos. Miremos las decisiones que ha tomado el presidente Peña Nieto desde esta perspectiva. La reforma educativa ha desestabilizado al sector; al igual que la reforma energética; o que la reforma fiscal que tan molestos tiene a los empresarios. Hasta ahora, sin embargo, no sabemos si va a poder generar nuevos equilibrios. Diferentes acontecimientos de las últimas semanas han debilitado de tal manera la posición del Presidente que uno se pregunta de dónde sacará la fuerza para hacerlo, para concluir nuevos acuerdos con los afectados por sus reformas; o para convencer a los ciudadanos que no creen en ellas, de que son la mejor vía para resolver los graves problemas del país.
Pero, en fin de cuentas, ¿quiénes son los que desestabilizan? Los hay de una y otra parte. El impacto desestabilizador de los lamentables hechos de violencia en Guerrero fue magnificado por el golpe igualmente destructivo que la señora Peña le propinó a su marido al acordar con un contratista del estado de México la construcción de una casa según sus gustos y preferencias. Todo ello antes de pago alguno. ¿Y por qué lo haría el contratista? ¿Qué tipo de inversión representaba para él una morada blanca como la que le pidió la esposa del Presidente? Las apariencias son condenatorias. El escándalo que ha causado no va a desaparecer porque ella venda los derechos de esa casa. Lo que está hecho, está hecho. La posición del esposo de la señora Peña, para no hablar de la suya propia, es más frágil a raíz de que nos enteramos de su arreglo con el amable constructor. Seguro no era su intención, pero tenía que haber sabido que una decisión de ese tamaño en un país como el nuestro, tendría grandes repercusiones, porque la señora Peña fue actriz, pero hoy es la esposa del Presidente.
El país está viviendo una de las crisis más severas de la historia contemporánea. Se discuten posibilidades y soluciones extremas que hace unos cuantos años hubieran sido impensables. En el pasado los políticos podían contar con el miedo de la sociedad a la inestabilidad y a la violencia; pero ese miedo parece agotado por la impunidad y la irresponsabilidad de actores políticos que tienen mala memoria, o que simplemente no quieren recordar.",True
"“Yo sé leer”: vida y muerte en Guerrero
En este territorio bipolar, el carnaval coexiste con el apocalipsis. El emporio turístico de Acapulco y la riqueza de los caciques contrasta con la pobreza de la mayoría, y el narcotráfico no es la principal causa de su deterioro
El pasado 17 de octubre el cadáver de Margarita Santizo fue velado en la calle Bucareli de la Ciudad de México, frente a la Secretaría de Gobernación. Así se cumplía la última voluntad de la difunta, que había buscado sin éxito a su hijo desaparecido. La escena sirve de alegoría para un país donde la política amenaza con transformarse en un rito funerario.
La espiral de violencia alcanzó un grado superior el 26 de septiembre con el asesinato de seis jóvenes y el secuestro posterior de 43 estudiantes normalistas en Ayotzinapa. Ese día me encontraba en la Universidad Autónoma Guerrero para dar una conferencia sobre José Revueltas. Mi anfitrión era un alto funcionario de la Universidad que en su juventud perteneció a la guerrilla de Lucio Cabañas. Hablamos del escritor comunista tantas veces encarcelado por sus ideas. Esto permitió que el académico repasara su propia trayectoria: “Lucio Cabañas me salvó la vida”, comentó con una peculiar mezcla de admiración y tristeza: “Me obligó a bajar de la sierra antes de que mataran a su gente: ‘No tienes aspecto de campesino’, me dijo: ‘Si te encuentran acá, no podrás decir que andabas sembrando; tienes que continuar la lucha donde vales más: el salón de clases”.
La exigencia del guerrillero significó la pérdida de una ilusión. Al mismo tiempo, el solitario camino de regreso a la vida civil permitió que un luchador social siguiera con vida.
La gran paradoja del Estado de Guerrero es que ser maestro también es un oficio de alto riesgo. Cabañas nació en un pueblo que refutaba su nombre (El Porvenir) y se dedicó a la enseñanza primaria. Muy pronto descubrió que era imposible educar a niños que no podían comer. Al igual que otro maestro, Genaro Vázquez, creó un movimiento para mejorar la vida de sus alumnos y se topó con la cerrazón oficial. Con el tiempo, quienes enseñaban a leer radicalizaron sus métodos de lucha.
La cultura de la letra ha sido un desafío en una zona que dirime discrepancias a balazos. En los años sesenta del siglo XX, dos terceras partes de los pobladores de Guerrero eran analfabetas. La Normal de Ayotzinapa surgió para mitigar ese rezago, pero no pudo ser ajena a males mayores: la desigualdad social, el poder de los caciques, la corrupción del gobierno local, la represión como única respuesta al descontento, la impunidad policiaca y la creciente injerencia del narcotráfico. Esas lacras no son ajenas a otras partes del país. La peculiaridad de Guerrero es que el oprobio ha sido continuamente impugnado por movimientos populares.
En México armado, libro fundamental para entender este conflicto, Laura Castellanos narra el tránsito de los maestros a la guerrilla. Genaro Vázquez fundó una Asociación Cívica que recibió el repudio de las autoridades y el mote despectivo de “Civicolocos”. Por su parte, Lucio Cabañas creó el Partido de los Pobres, pero no logró incidir en la política local. El Gobierno ofreció a los cabecillas dinero y puestos políticos (en Guerrero, suelen ser sinónimos). Los líderes rechazaron esa salida ""negociada"" y optaron por un camino sin retorno en la montaña.
La cultura de la letra ha sido un desafío en una zona que dirime las discrepancias a balazos
La salvaje represión de la guerrilla se conoció con el redundante eufemismo de “guerra sucia”. Después de la muerte de Cabañas, hubo 173 desapareciedos. Castellanos cuenta la historia de la base aérea en Pie de la Cuesta, Acapulco, donde los aviones despegaban para arrojar disidentes al océano, inclemente recurso que también usarían las dictaduras de Chile y Argentina. En los años setenta, durante la presidencia de Luis Echeverría, México fue el país esquizoide que daba asilo a perseguidos políticos de Sudamérica y sepultaba a sus inconformes en altamar.
Hablábamos en Acapulco de José Revueltas y Lucio Cabañas cuando supimos que seis jóvenes habían sido asesinados en el municipio de Iguala. Esta noticia del infierno venía agravada por una certeza: el horror no era nuevo; llegaba de muy lejos. En Guerrero, la violencia ha sido sistemáticamente alimentada por las masacres cometidas por el ejército y grupos paramilitares. Luis Hernández Navarro, autor de un libro crucial sobre el tema (Hermanos en armas), señala que todos los movimientos insurgentes de la región han surgido después de matanzas (la de Iguala, en 1962, produjo el levantamiento de Genaro Vázquez; la de Atoyac en 1967, el de Lucio Cabañas; la de Aguas Blancas en 1995, el del Ejército Popular Revolucionario).
¿Cuál será el saldo de 2014? El narcotráfico ha ganado fuerza en la región con la presencia rotativa de los cárteles de La Familia, Nueva Generación, los Beltrán Leyva y Guerreros Unidos. Pero no es la principal causa del deterioro. En ese territorio bipolar, el carnaval coexiste con el apocalipsis. El emporio turístico de Acapulco y la riqueza de los caciques contrasta con la pobreza extrema de la mayoría de la población. La indignante desigualdad social justifica el descontento y explica que muchos no encuentren mejor destino que sembrar marihuana o matar a sueldo.
En 2011, el Partido de la Revolución Democrática llevó a la gubernatura a Ángel Aguirre, que había pertenecido al PRI y fungido como gobernador interino en 1999, sustituyendo a su jefe, Rubén Figueroa, responsable de la matanza de Aguas Blancas. Su elección fue un giro oportunista para sumar intereses políticos con el engañoso mensaje de una alternancia en el poder. Como los barcos que utilizan la insignia de Panamá, el PRD se ha convertido en una entidad que alquila su bandera. En la búsqueda del poder por el poder mismo, apoyó a un personaje que jamás combatiría la corrupción ni la injusticia. Al amparo de esa gestión, surgieron figuras dignas de Los Soprano, como el alcalde de Iguala, José Luis Abarca, también del PRD y hoy fugitivo. De manera inverosímil, la cúpula partidista respaldó a Aguirre después de la desaparción de los estudiantes. Sólo la presión social llevó a su renuncia, que en modo alguno mitiga el eclipse del “Partido del Sol”.
La indignante desigualdad social conduce a muchos a sembrar marihuana o matar a sueldo
En la búsqueda de los normalistas desaparecidos se han encontrado fosas con otros muertos. De 2005 a la fecha han aparecido 38 criptas de ese tipo. Excavar la tierra en Guerrero es un inevitable acto forense.
Durante medio siglo, los abusos de las autoridades han sido repudiados por una población pobre pero politizada. La Escuela Normal representa un centro neurálgico de la discrepancia. Conviene recordar que en los años sesenta uno de sus activistas se llamaba Lucio Cabañas.
El 26 de septiembre hubo cuatro balaceras distintas y un solo blanco: los jóvenes. Con el apoyo del crimen organizado, el alcalde Abarca sembró el terror para amedrentar a los normalistas que se movilizaban para recordar a las víctimas de la matanza de Tlatelolco. Una vez desatado el mecanismo represivo, también fue acribillado un equipo de fútbol. ¿Su delito? Ser jóvenes; es decir, posibles rebeldes.
“Hay una tensión entre leer y la acción política”, escribe Ricardo Piglia. Interpretar el mundo puede llevar al deseo de transformarlo. En ocasiones, la letra, y la ortografía misma, son un gesto político que desafía un orden bárbaro: “Podríamos hablar de una lectura en situación de peligro. Son siempre situaciones de lectura extrema, fuera de lugar, en circunstancias de extravío, o donde acosa la amenaza de una destrucción. La lectura se opone a una vida hostil”, argumenta Piglia en El último lector.
El Che Guevara pasó su última noche en una escuela rural. Ya herido, contempló una frase en la pizarra y dijo a la maestra: “Le falta el acento”. La frase era “Yo sé leer”. Ya derrrotado, el guerrillero volvía a otra forma de corregir la realidad.
Hace años, maestros acorralados por el Gobierno decidieron tomar las armas en Guerrero. Lucio Cabañas decidió salvar a uno de los suyos para que volviera a la enseñanza, instrumento de lucha en un país sin ley.
43 futuros maestros han desaparecido. La dimensión del drama se cifra en una frase que se opone a la impunidad, el oprobio y la injusticia: “Yo sé leer”. El México de las armas teme a quienes enseñan a leer.
A ese país le falta el acento. Llegará el momento de ponérselo.","Mexico, su estado y los cuasi estados
Desapariciones
 Las palabras parecen insuficientes para captar plenamente una tragedia donde se mezclan brutalidad, corrupción, ineptitud, cinismo, avidez e irresponsabilidad históricas. En Iguala no sólo se asesinó a 6 personas y desaparecieron 43 estudiantes, también se perdió la esencia del Estado.
Soberanías
En México hoy conviven y chocan dos poderes que se comportan como si ambos fuesen soberanos, es decir, que sólo rinden cuentas a sí mismos. Uno es el Estado formal, corrupto, ineficiente y débil, y el otro es el conjunto de pequeños cuasi estados o feudos criminales que a sangre y soborno han conquistado porciones de nuestra geografía y que, además, están en guerra permanente entre ellos.
Hoy, el Estado formal es apenas una estructura patrimonial, extractiva en beneficio de muy pocos, endeble, que opera más con reglas no escritas que constitucionales y sin más proyecto que su propia reproducción. Al mismo tiempo, el conjunto de cuasi estados, soberanos en el territorio que controlan, tienen sus propios ejércitos y administradores, son de naturaleza totalmente criminal, con reglas brutalmente violentas y con un proyecto claro: doblegar al Estado formal para construir, mantener y ensanchar, una economía ilegal y depredadora. Estos poderíos delictivos, por sus formas de operar, son hoy el obstáculo más visible, que no único, para la convivencia social segura, digna y productiva.
Los feudos criminales ejercen un dominio directo sólo en regiones pero sus efectos nocivos se dejan sentir en todo el país. El Estado formal y los cuasi estados ilegales conviven en medio de tensiones y choques pero también de acuerdos ilícitos pero efectivos, auténticos ""pactos contra México"".
El Liderazgo
Hoy, el Estado formal y debilitado, está encabezado por el PRI de siempre y con los apoyos de siempre -el de las élites económicas, la burocracia, la televisión, los grandes sindicatos, etcétera. Por su parte, los cuasi estados criminales tienen un liderazgo forjado en un feroz proceso de selección darwiniano, donde el fracaso y los errores se pagan con la vida. Esos liderazgos son producto de la ambición y la audacia, de la descomposición social y de una asociación con la clase empresarial ""legal"" para convertir la riqueza ilícita en lícita.
El examinar de cerca a los dirigentes de los cuasi estados es meterse de lleno en un mundo de horror y, sobre todo, de los procesos de captura de trozos del Estado formal -gubernaturas, alcaldías, policías, militares- por el criminal. Tomemos como ejemplo el caso abordado por Juan Carlos Reyna y Farrah Fresnedo en El Extraditado, (Grijalbo, 2014), producto de entrevistas en la cárcel a uno de los grandes capos del narcotráfico clásico: Benjamín Arellano Félix (BAF), cabeza del cartel de Tijuana.
Lo Malo fue el Entorno
Según un estudio psicológico hecho a BAF tras su ingresó a prisión en 2002, en él no había nada singular -católico, con educación preparatoria, hijo de una familia de ingresos modestos y numerosa pero integrada, que le inculcó el hábito del trabajo- el problema fue el entorno. A los 16 años empezó a ""trabajar"" como contrabandista de whisky y electrodomésticos en Culiacán, es decir, en la zona de impunidad de personajes como Miguel Ángel Félix Gallardo o Rafael  Caro  Quintero.  El  joven  contrabandista  entendió  que narcotraficantes y autoridades formaban ya una sola estructura y él, un emprendedor ambicioso, decidió que el futuro estaba no en el contrabando menor sino en las drogas prohibidas.
La Ética del Trabajo
Según el mismo, BAF fue narcotraficante mas no adicto. Su obsesión es un ""negocio"" rentable como pocos: 100 mil dólares por kilo es la ganancia de llevar la cocaína desde la selva colombiana hasta las calles de Nueva York. El valor del mercado mundial de cocaína se calcula, según Reyna, en 38,000 millones de dólares anuales, de los cuales poco un 20% ingresan a México.
El Poder Ilegal
BAF, como el resto de los capos, logró hacerse de esas partes del Estado que necesitaba: desde gobernadores hasta personajes del círculo íntimo de un presidente ¿Cómo? usando la violencia y pagando. Según su dicho, en los 1990 pagó millón y medio de dólares mensuales al personaje cercano al gobierno federal, medio millón al hombre de la PGR en el estado y 250 mil dólares a los jefes locales de la policía judicial federal del ejército. El capo creó su propio ejército con reclutas tanto de México como de Estados Unidos e instructores extranjeros, lo uniformó y disciplinó con la asistencia de un ex comandante de la judicial federal. Este brazo armado dio a BAF poder de vida o muerte en su zona y lo ejerció impunemente por años en más de un millar de casos.
Los jefes de los cuasi estados pueden caer, como le sucedió a BAF, pero su estructura perdura. Y sus inversiones están aseguradas, al punto que la multa que le impuso la justicia norteamericana -cien millones de dólares- simplemente no pudo hacerse efectiva porque Washington no pudo o no quiso encontrarlos.
El Desafío
Hoy es general la conciencia que la impunidad y la corrupción endémicas son las bases de la compleja y muy dañina convivencia actual entre un Estado formal pero corrupto, contradictorio e impotente y los brutales cuasi estados criminales. El reto es imaginar cómo transformar la movilización que ha provocado el horror de Iguala en el punto de quiebre para regenerar al Estado, neutralizar a los feudos criminales y superar esta etapa de miedo, rabia, humillación y desilusión.",False
"Si no ahora, ¿cuándo?
Hace dos semanas, en este espacio, le pedía al lector, a la lectora, que nos formuláramos algunas preguntas sinceras. La primera: ¿Cuántas veces hemos cruzado la línea de lo insoportable en nuestro país? ¿Cuántas veces hemos visto alargarse el territorio de lo que consideramos inaceptable?
Preguntaba también si la medida de un sistema político que no progresa, que por el contrario se deteriora, no es otra: la cantidad de líneas inaceptables que nos hace cruzar a los ciudadanos.
Propongo ahora que nos preguntemos, en vista de los sucesos recientes, por qué Iguala ha adquirido un valor alegórico tan potente, que nos une trascendiendo ideologías y clases sociales. ¿Es que Iguala nos iguala en el horror de mirar en sus sucesos, como en una nuez, a todo México?
El alcalde que duerme textualmente con el crimen organizado. Que dispone de las policías como de sicarios mientras los sicarios disponen de él como de un operador. El gobernador de Guerrero que lo solapa, el jefe del partido político que solapa al alcalde y al gobernador, y un presidente que nos asombra con sus respuestas menores a las circunstancias. Sus respuestas para salvar el momento, no para salvar al país de su angustia.
Iguala, propongo ahora, es en efecto todo el país en un microcosmos. La ilusión de la excepcionalidad del crimen se disipa en Iguala: crimen y Estado se fundieron ahí en un área, la corrupción, que todos sabemos de sobra que existe en cada gobierno de cada población de México.
Vuelvo a preguntar al lector, a la lectora: ¿Qué nos sigue enseñando Iguala, como alegoría de todo el sistema?
Ahora que un día sí y al día siguiente también, hay marchas, mítines de protesta, ahora que una nueva generación ha salido a protestar a las calles, ahora que sólo los más cínicos suponen que esto es una mera repetición del ritual eterno del descontento mexicano, sobre todo ahora que han sido las protestas las que por fin han movilizado al Estado para dar con los autores intelectuales del crimen y proponer un pacto contra la violencia, ¿no nos enseña otra vez Iguala el camino?: ¿no nos enseña Iguala que es la energía social, el enojo social, la rabia de los ciudadanos, lo único que cambiará al país?
¿Y qué pensamos realmente de este pacto propuesto por los operadores del sistema corrupto contra el que protestamos? ¿Qué pensamos de un pacto pensado por esa clase, la política, cohesionada entre sí por el mutuo encubrimiento de actos de daño al Bien Común?
¿Qué podemos pensar al leer la agenda del pacto? ¿No nos fatiga el alma al sólo leer la secuencia de propuestas que el pacto dispone: reformular leyes, reformular agencias, crear ooooooootro consejo contra la corrupción, no sabemos en qué distinto al que hace ya ocho años se reunió en la Ciudad de México y al que el señor Martí les espetó, la voz quebrada por el llanto, “si no pueden, renuncien”?
¿No nos están pidiendo ahora los políticos lo de siempre: déjenos acá su rabia y acá ya jugaremos ajedrez con ella hasta que ustedes se aburran? ¿No nos están pidiendo en realidad lo de siempre: más tiempo para el sistema tal y como es? ¿Más tiempo: más papeleo, más debates, más votaciones, más bla bla bla?
¿No sería más sencillo pedir a los operadores del sistema que respeten las leyes y basta? ¿Que expulsen del quehacer público a quienes las transgreden? ¿A qué nuevas leyes si las de hoy no se cumplen?
Y si pedir eso es pedir lo imposible en lo inmediato (porque los policías inevitablemente se corrompen, porque los jueces son corrompibles, porque bla bla bla: la balada interminable de autojustificaciones de un sistema indispuesto a corregirse), ¿podemos nosotros al menos poner la agenda al pacto que propone la clase política?
Nosotros: los que no hemos robado, no hemos secuestrado, no hemos asesinado y no negociamos los delitos ajenos a cambio de privilegios.
Le propongo al lector, a la lectora, que nosotros podemos poner la agenda inmediata de un pacto nacional. Algo semejante propuse hace dos semanas en este espacio: una lista de 10 exigencias al presidente, de 10 exigencias realizables desde su poder por ser perfectamente legales, 10 exigencias que no resolverían todo el crimen ni toda la corrupción, pero al menos obligarían a la clase política a dar las espaldas al pasado, a traicionar los pactos inconfesables que sostienen, a inaugurar simbólicamente otro mejor momento mexicano.
Durante estas dos semanas recibí una cascada de tuits sugiriendo esta o esta otra exigencia. También en los comentarios al pie del artículo recibí sugerencias interesantes, amén de acusaciones de ser ingenua o agente secreta del PRI o anarquista o peores cosas. De cualquier forma, es una idea que interesó a unos cuantos y apunto las tres que más se repitieron y que me parecen impecables:
El hallazgo de los 43 normalistas, todos los responsables de su secuestro, todos los responsables de la fuga del alcalde criminal, su juicio y la aplicación de las sanciones que correspondan según la ley.
El juicio público del doctor Mireles, para que sepamos por fin de qué se le acusa para mantenerlo encarcelado, y el dictamen público de su condena o de su liberación.
El juicio público a Arturo Montiel, acusado por la opinión pública de desfalco, el juicio público a Humberto Moreira, acusado de ídem, el juicio a Mario Marín, acusado de pederastia por la opinión pública.
¿Podría ser? ¿Podríamos coincidir en un método para completar 10 exigencias que marquen como histórico este momento? ¿10 exigencias empujadas por la energía social que ha liberado Iguala? ¿10 exigencias que den cauce y dirección a la ardiente urgencia ciudadana de un país con sistema de Justicia y transiten fuera de las instituciones corruptas y sin embargo en paz?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","El Fondo, dormido en sus laureles
Leo Zuckerman se preguntó si se justifica la existencia de una editorial subsidiada como es el Fondo de Cultura Económica. “No nos hagamos bolas”, escribió en poesía vernácula. “El Fondo sirve (únicamente) a una élite cultural, académica e intelectual”.
Airadas le llegaron las respuestas de dos de nuestros escritores más aristocráticos. Empleo el término “aristocrático” en el sentido en que lo hacía José Vasconcelos: por virtud de la excelencia, incluidos en una minoría. Jesús Silva Herzog Márquez le llamó liberal salvaje. Jorge Volpi le recordó que la alta cultura siempre ha sido patrocinada y nuestras instituciones culturales subsidiadas cifran la ventaja cultural que tenemos sobre el resto de Latinoamérica.
Y sin embargo, me parece a mí que la pregunta de Leo se sostiene. Sí, ¿por qué el Fondo no ha logrado, en medio siglo, llegar a más lectores? ¿Por qué no llega a los millones de preparatorianos y universitarios del país? ¿De verdad el defecto reside en esos lectores posibles pero no reales, o es en el Fondo?
Que es lo mismo que preguntarse asuntos más particulares. ¿Por qué los últimos 24 años las colecciones de poesía y de dramaturgia del Fondo no han crecido mientras que su cava de vinos sí, hasta ser famosa entre los editores del idioma de la ñ?¿Por qué uno de nuestros mayores antropólogos, cuyo nombre él no me agradecería que tecleara aquí, puede publicar su último libro, de tema mexicano por cierto, en una de las más exigentes editoriales universitarias de Estados Unidos, pero en el Fondo se le pide que espere tres años para su publicación en español?
¿Por qué los primeros años del Fondo fueron los de su expansión territorial, de la multiplicación de sus librerías en el mundo de la ñ, mientras en los últimos 24 años inaugurar una librería en Bogotá y una en la colonia Condesa de la capital se proclama como una hazaña?
Más preguntas concretas. ¿Cómo sucedió que España a finales del siglo XX se adueñó de la difusión y la enseñanza del español en el planeta, a través de su Instituto Cervantes, si era el Fondo el que tenía la ventaja hasta un lustro antes?
¿Y cómo es que ahora, cuando una España en crisis económica debe cerrar sus institutos Cervantes, el Fondo no avanza para ocupar los vacíos? En el mismo sentido, ¿por qué es que ante el encogimiento de las editoriales españolas, el Fondo no lidera la avanzada de nuestras buenas editoriales nacionales?
Es decir, dicho en poesía vernácula, ¿cuándo se durmió el Fondo en sus laureles? ¿Cuándo se acomodó en la seguridad del subsidio y el deleite de su cava de vinos y se olvidó de crecer y de servir a más que a una minoría autosatisfecha?
Leo se pregunta si se justifica la existencia de una editorial subsidiada cuyos libros llegan a muy pocos. Digo que me parece a mí que la pregunta es importante, aunque la respuesta que Leo da es, sí, para citar a Silva Herzog, la de un liberal salvaje. (Perdón, amigo Zuckerman, y con el aprecio intacto a tu afán de sacudir las complacencias de las élites.)
Aun en términos económicos, es una respuesta poco útil. ¿Qué gana México con cerrar el Fondo? Nada, nada y nada. Salvo la diferencia actual entre sus costos y sus ventas, 200 millones de pesos, una partida minúscula en el contexto del presupuesto estatal. ¿Y qué oportunidades gana el país si el Estado decide despertarlo y hacerlo crecer?
Servir a muchos más, coleccionar a nuestros clásicos de las últimas tres décadas, lo que no ha hecho, y expandir nuestro mercado editorial a otras latitudes, ahora que ocurre el encogimiento de las editoriales españolas.
Los espartanos cogían a sus hijos de los talones y los hundían en el río helado. Si no morían de neumonía los dejaban vivir. Si enfermaban, los atravesaban con una espada, para abreviar su agonía. Por eso fueron atenienses y no espartanos Sócrates y Platón. Por eso los espartanos fueron magníficos en el arte del asesinato, la guerra, pero no en las artes de la cooperación y el bien vivir, las bellas artes y la filosofía.
Somos ya espartanos en exceso. Cultivemos nuestras instituciones atenienses. Pongamos a un lado los laureles marchitos del Fondo y despertémoslo. Para volver a lo vernáculo: esperemos del Fondo otros laureles más verdes.",True
"Ciudadanos descreídos
El problema más serio que enfrenta el gobierno de Enrique Peña Nieto es la falta de credibilidad. No es un asunto menor. La confianza es un componente central de la relación entre el Estado y los ciudadanos; sin ella, se oscurece la comprensión de las decisiones presidenciales y el comportamiento del gobierno, así como la percepción de los problemas del presente. En consecuencia, la capacidad de gobierno se reduce de manera considerable. Creo que la expresión más dramática de la desconfianza de los ciudadanos es la posición de los padres de los normalistas de Ayotzinapa, que han rechazado los escalofriantes resultados de la investigación que presentó el procurador, Jesús Murillo Karam, y han sostenido que el gobierno tiene a los estudiantes. De manera que el objetivo de su protesta no es el crimen organizado, la pareja de delincuentes Abarca o la policía local, sino el gobierno federal y el Presidente de la Republica. ¿Qué puede significar esta postura de los padres de familia? ¿Cuáles son las implicaciones de esta atribución de responsabilidades?
Por una parte, las pruebas del conflicto de intereses en el que parecen haber incurrido la esposa del Presidente y él mismo se extienden para fundamentar su culpabilidad en el caso de Ayotzinapa. Muchos piensan que si el presidente Peña Nieto y su pareja han aportado información respecto a su patrimonio que no corresponde a la realidad, entonces es muy probable que tampoco sean veraces en relación con otros temas incluso mucho más delicados, por ejemplo el destino de los normalistas. Por otra parte, al atribuirle la responsabilidad de presentar vivos a sus hijos, los padres de familia apuntan hacia una demanda política que asoma la cabeza cada vez más francamente: la renuncia del Presidente.
Creo que en realidad, más allá de la denuncia, los padres de Ayotzinapa han reaccionado a la incapacidad del gobierno de articular una explicación convincente de la trágica desaparición de sus hijos. Lo mismo que le pasa en relación con algunos de los problemas más apremiantes que enfrenta, para los que tampoco ha podido ofrecer soluciones satisfactorias o, por lo menos, tranquilizadoras. Ante los tartamudeos gubernamentales, las voces se multiplican, las falsas comparaciones distorsionan la realidad, el efecto emotivo de las acusaciones supera la racionalidad de las evidencias, diferentes perspectivas se adocenan y magnifican la complejidad de la violencia como fenómeno político y como expresión del descontento social. El escenario no podía ser más desfavorable para llevar a cabo cambios como los propuestos por el Presidente al inicio de su administración. Tampoco podía ser peor el contexto para la articulación de propuestas políticas atractivas. El deterioro de las instituciones del Estado parece imparable. Hoy, creerle al gobierno supone un acto de fe de magnitud comparable al que exige creer en la transustanciación de la sangre.
El proceso de pérdida de crédito del gobierno es comparable a un colapso de los puentes de comunicación entre el Estado y la sociedad, que hubiera ocurrido a hachazos; resultado del trabajo intenso de los gobiernos recientes: de la incompetencia de Vicente Fox, de la ofensiva del crimen organizado contra el Estado, y de la guerra de Felipe Calderón contra ellos, y, ahora, de la impericia del actual gobierno. Aquellos que por décadas han clamado contra el Estado mexicano aplaudieron su debilitamiento, porque confundieron el deterioro con democratización. Sin embargo, tendrían que reconsiderar, porque creo que más bien estamos ante el reflejo de la fragmentación que aqueja a nuestro sistema político y a nuestra sociedad, el cual nutre contradicciones que en algunos casos resultan irresolubles. Tomemos, por ejemplo, la exigencia más o menos amplia de que el gobierno aplique la ley. Cuando no lo hace, vulnera el estado de derecho y mina sus propios fundamentos, pero si efectivamente lo hace, no son pocas las denuncias de represión que se levantan en su contra. A ojos de un sector amplio de la opinión pública, esta acusación tiene más credibilidad que las afirmaciones del gobierno de que cumple con su deber. Es esta una situación límite: por una parte, el gobierno se compromete a cumplir la ley, pero por la otra, cuando lo hace, digamos, cuando ordena a la policía intervenir para detener los actos de violencia de manifestantes rijosos, porque está obligado a proteger los bienes públicos y la propiedad privada, el gobierno se convierte en el blanco de furibundos cuestionamientos. Un sector no pequeño de la opinión pública le reprocha su supuesta timidez en el tratamiento de los manifestantes agresivos, mientras que otros repudian totalmente sus acciones. No obstante, unos y otros coinciden en que debe aplicarse la ley, al menos así lo expresan públicamente.
En estas condiciones, el estado de derecho, lejos de ser una certeza, se plantea como dilema. Antes de hacer valer una ley el gobierno hará un cálculo político de las consecuencias de esta decisión. Así politizada, la convierte nuevamente en un instrumento que utilizará o no, en forma arbitraria, según su conveniencia. Es este uno de los legados más onerosos de nuestro pasado autoritario, que en estas semanas ha adquirido las dimensiones de una peligrosa restauración a punto de dar al traste con más de 20 años de reformismo político. Esta sería una de las peores consecuencias del descrédito del gobierno, que es obra no tanto de opositores recalcitrantes, como de funcionarios y de políticos reincidentes.","Abusos contra prevención
Cuando en diciembre de 1991 el entonces gobernador de Chiapas, Patrocino González Garrido, inauguró la Zona Galáctica en las afueras de Tuxtla Gutiérrez, no imaginó el giro que tomaría su política de regulación del comercio sexual. La Zona Galáctica desarrolló un modelo de respaldo a las trabajadoras sexuales, con chequeo médico y la entrega de cien condones cada 15 días. Hoy en Chiapas, como en otras entidades, los condones son utilizados para fincar responsabilidades, pues en lugar de verlos como prueba de una eficaz prevención de infecciones de transmisión sexual se los toma como un “indicio de trata”.
Esto es lo que acaba de ocurrir en Tapachula, donde Médicos de Mundo Francia y la Brigada Callejera de Apoyo a la Mujer “Elisa Martínez” dieron un taller sobre Prevención de Infecciones de Transmisión Sexual a personal de tres bares: El Dragón Chino, Selene y El Rosedal. Luego de que terminó el curso, se efectuó un operativo policiaco “contra la trata de personas” donde, al encontrar condones, fueron detenidos varias migrantes hondureñas y meseras y encargados mexicanos de los tres bares. Los Médicos del Mundo Francia, organización que tiene más de cinco años haciendo una labor de solidaridad impresionante en la zona del Soconusco, fueron testigos consternados.
La doctora Patricia Uribe Zúñiga, directora general del Centro Nacional para la Prevención y Control del VIH/Sida, ha tenido que enviar el Oficio DG/SNAT/93/13 a los procuradores de justicia de todos los estados solicitándoles que la presencia de insumos de prevención del VIH e ITS (como el condón) no sea utilizada como evidencia de delito y que, al contrario, se contribuya a un mayor uso de los mismos.
En Tapachula, los operativos policiacos que se realizan con la excusa de la trata son cada vez más frecuentes y agresivos, al grado de que parecen proceder de una deliberada política de “limpieza social”, alimentada por el puritanismo y la ignorancia. Así, en lugar de cambiar las condiciones sociales que producen pobreza y alientan a las personas a buscar su sobrevivencia en el comercio sexual, se detiene con el “operativo anti-trata” a quienes evidentemente están ahí por cuestiones económicas.
Es un hecho la gravísima situación de los migrantes centroamericanos que cruzan por la frontera sur. Las mujeres que migran usan anticonceptivos como una estrategia de prevención de embarazos para cuando intercambien sexo por diversos apoyos durante su viaje, o incluso ante la probabilidad de ser violadas, y muchas recurren al trabajo sexual para resolver las dificultades que enfrentan. Pero una novedad en este deplorable panorama radica en un notable cambio de actitud de distintos funcionarios públicos que, con sensibilidad y compromiso, están procurando un trato humanitario y respetuoso con las mujeres, tanto migrantes como nacionales, que vale la pena reconocer.
Las licenciadas Alma Rosa Altamirano Sánchez y Claudia Gutiérrez Romero, del Instituto Nacional de Migración (INM), están dando ejemplo de un cambio de política de esta dependencia, ayudando a que varias bailarinas, meseras y cocineras regularicen su situación migratoria. Desde la Comisión Estatal de Derechos Humanos de Chiapas, la licenciada María Cruz Cruz intenta cumplir cabalmente con su encomienda, y además ha logrado que se registre a las criaturas nacidas en México de mujeres migrantes en situación irregular.
Por otro lado, además de los Médicos del Mundo Francia, otros galenos han mostrado el lado verdaderamente ético de su profesión: los doctores Víctor Manuel Guzmán Solís, del Centro de Salud de Puerto Madero; Raúl Hernández Gutiérrez, director del Centro Ambulatorio de Prevención y Atención en Sida, y José Fernando Cortés López, responsable de la revisión directa de las mujeres que trabajan en bares y cantinas. También la licenciada Hilda Nelly Gómez Ventura, titular del programa de VIH/Sida de la Secretaría de Salud de Chiapas, ha mostrado su compromiso con la prevención y facilita el trabajo de Médicos del Mundo Francia y de la Brigada Callejera. Finalmente el titular de la Fiscalía Especializada en Delitos Cometidos en contra de Migrantes, el licenciado Alejandro Vila Chávez, ha evidenciado su disposición a escuchar las quejas sobre los operativos policiacos.
Hay una brecha indudable entre quienes, desde las instancias federales y estatales, como el INM, la Secretaría de Salud y la Comisión Estatal de Derechos Humanos, tratan de atenuar la difícil y dolorosa situación de las migrantes, y la forma arbitraria y errada en que las autoridades judiciales y policiacas operan. No basta la buena voluntad de todos estos funcionarios públicos, ya que las llamadas “fuerzas del orden” están poniendo desorden al confundir el trabajo sexual con la trata de personas.
Es necesario el establecimiento de una mesa de trabajo sobre política sexual y salud pública entre la Procuraduría de Justicia y las demás autoridades estatales y federales, a la que también se invite a las organizaciones de la cooperación internacional (Médicos del Mundo) y nacional (Brigada Callejera). De esa manera podrán cerrar la brecha entre sus buenas intenciones y sus más que deficientes acciones policiacas.",False
"Preguntas a nosotros mismos
Estimad@ lector, lectora: sincerémonos, ¿no hemos aspirado ya cien veces el aire envenado del horror? ¿No hemos cruzado ya cien límites de indignación, cada uno insoportable en su momento?
¿Tal vez toca hoy que los ciudadanos no bárbaros –los no asesinos, los no ladrones, los que no hemos secuestrado a nadie– nos hagamos a nosotros mismos algunas preguntas?
¿Tal vez toca que nosotros, 90% de la población, nos preguntemos si sabemos qué hacer para que esta última masacre, la de Iguala, no se sume al montón de masacres atroces de los últimos 10 años?
¿Cómo haremos para que este horror sea un punto de quiebre? ¿Un momento de cambio en el país?
¿Incendiaremos casas de gobierno? ¿Asaltaremos camiones de uso público? ¿Vaciaremos comercios? ¿Es decir: nos volveremos en lo que odiamos: en bárbaros, vándalos, criminales?
¿O nos quedaremos dentro de los límites de la ley y apelaremos a los que gobiernan, a pesar de que no creemos ya en su eficacia o siquiera en la verdad de su palabra?
¿Qué reclamos haremos hoy a esa autoridad moralmente dudosa que no sea una calca de los reclamos inútiles de ayer?
¿Qué reclamos haremos hoy que no acaben en un solo caso –excepcional porque ha capturado la atención mundial–, sino que trasciendan a todo el sistema político?
¿Y cómo vincularemos con la obligación a un presidente que responde a nuestro horror a regañadientes y con las promesas que ya hizo otro presidente hace cinco años, idénticas a las que hizo otro presidente hace 10 años?
¿Otra marcha? ¿Más puños alzados? ¿Más frases iracundas?
¿Más artículos de prensa rabiosos?
Tormentas que los funcionarios dejan pasar mientras juegan bridge dentro de los palacios del poder.
¿Cómo escapar de los rituales de victimización en los que estamos atrapados?
¿Exigir una Comisión contra la Corrupción, que adivinamos desde ya formada por miembros de una clase política cohesionada por el mutuo encubrimiento de la corrupción?
¿Y luego qué?
¿Luego el retorno a la tranquila tristeza reaccionaria del pesimismo?
¿Luego sentarnos ante la tele para esperar la invasión de nuestra inmovilidad, otra vez, por la barbarie: el familiar secuestrado, el vecino robado, el pago al extorsionador de la colonia, la amistad con el político que sabemos es un ladrón, la aceptación silenciosa de la arbitrariedad de otro funcionario prepotente, la nueva y más atroz noticia de otra masacre?
¿Cómo haremos del grito YA BASTA de hoy un verdadero ya basta?
¿Podemos enlistar en 10 puntos los reclamos de toda una sociedad?
¿En 10 puntos realizables a corto plazo? ¿10 puntos que el presidente puede realizar sin dilación, porque obedecen a las leyes? ¿10 puntos que rebasen las ideologías, que sean indiscutiblemente morales? Morales: benéficos para el bien común de los mexicanos.
¿10 puntos que exijan del presidente acciones inéditas? ¿Acciones que lo obliguen a ejecutar un viraje? ¿A realizar lo nunca visto en nuestro país?
¿10 puntos que aunque no contengan todo el crimen y el abuso (¿cómo podría caber tanto en 10 puntos o en mil?), pero sí obliguen al presidente a cruzar a otro momento histórico, a dar la espalda a los rituales de la impunidad?
¿El juicio, por fin, a un pariente del presidente, Arturo Montiel?
¿El juicio, por fin, a un miembro del partido gobernante, Humberto Moreira?
¿La captura de La Tuta, así sea necesario un estado de sitio en Michoacán para no dejar ni una sola piedra sin voltear, para encontrarlo?
¿El excarcelamiento del doctor Mireles?
¿Podemos coincidir en 10 puntos?
¿Podemos realizar en las redes sociales una encuesta, para que la mayoría los elija, y que la mayoría los adopte y los presente al presidente del país?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","La insidiosa certidumbre
El Pacto por México con el que se inauguró el gobierno del presidente Peña Nieto fue recibido con gran optimismo, sobre todo por la prensa internacional que, atarantada como es cuando se trata de inversiones en países pobres, empezó a hablar con alboroto del ""momento mexicano"" (por ejemplo, cinco años antes la revista The Economist había celebrado el ""despegue brasileño"" casi histéricamente). Entre los nuevos funcionarios se instaló una atmósfera de autosatisfacción que se apoderó de la imaginación de los corresponsales extranjeros. Unos y otros se felicitaban por el talento político que había logrado sentar a la mesa de negociación a opositores rejegos, para concluir acuerdos sobre temas que durante más de 12 años habían sido motivo de desacuerdo entre los partidos políticos.
El éxito fue tan grande que nubló el entendimiento de los recién llegados al poder del gobierno federal. Como la lechera de la fábula, empezaron a hacer grandes cuentas para el futuro. Estaban tan seguros de las bondades y del éxito de las reformas que calculaban tanto las inversiones millonarias que esperan como los sexenios que se quedarían en el Ejecutivo y en el Congreso. Incluso se debatía la identidad del tapado para 2018; el tono me hizo pensar que parecía como si el triunfo del PRI en 2012 nos hubiera regresado de un golpe a 1963. Sobre la reacción tan apresurada de los nuevos altos funcionarios federales, como un meteorito cayeron los crímenes de Iguala y de Ayotzinapa. Entonces se esfumaron muchas de las certezas que sostenían su arrogancia, y la incertidumbre quedó instalada en el corazón del quehacer gubernamental. Ahora deben de estarse preguntando cuánto tiempo tienen para responder al monumental desafío en que se ha convertido la violencia en México. Peor todavía, este fenómeno ha adquirido tales dimensiones y características que parece un monstruo multiforme, en el que no se distingue la cola de la cabeza. En estas condiciones es muy difícil acabar con ella, que a muchos les ha quitado la vida, y a muchos más el gusto por el país. Hoy en México la violencia criminal ha adquirido una aterradora fluidez, parece incontenible y desbordada, y por eso mismo genera una incertidumbre que mina la confianza de los ciudadanos en el gobierno, así como la confianza del gobierno en sí mismo.
La desaparición de los estudiantes guerrerenses sugiere que estamos ante un fenómeno desestructurado, incluso anárquico, y que no sabemos en realidad de dónde viene. Sabemos que las organizaciones criminales son generadoras de violencia; sin embargo, en algunas regiones del país existen otros agentes, otras fuentes de violencia cuyos nombres y caras, y hasta ocupación, se pierden en la confusión. Tal vez su motivación última es ganar dinero con el tráfico de drogas, pero cuántos otros crímenes se cometen en su nombre cuando en realidad ya no sabemos de dónde viene ni adónde va. ¿Los asesinos del hijo de Javier Sicilia forman parte del mismo tipo de organización que secuestró a los estudiantes normalistas en Guerrero? ¿A quiénes pertenecen los restos humanos que se encontraron en las siniestras fosas clandestinas de Iguala? ¿Eran estudiantes? ¿Guerrilleros? ¿Narcotraficantes? ¿Militares, marinos? Podemos hacernos las mismas preguntas a propósito de los responsables de estos crímenes. Aunque quizá habría que añadir dos categorías más: ¿quiénes cometieron esos crímenes? ¿Narcotraficantes? ¿Guardias blancas? ¿Legisladores? ¿Presidentes municipales?
Maquiavelo advirtió a su Príncipe que siempre que tomara una decisión tuviera presente la posibilidad de que ocurriera un accidente, que cada vez que tuviera que elegir una solución, una vía de acción, incorporara la posible intervención del azar en sus consideraciones. Difícilmente podemos pensar en la tragedia de Ayotzinapa o en los asesinatos de Tlatlaya como si se trataran de un accidente. No lo fueron; tampoco fueron producto del azar. No obstante, al gobierno lo tomaron por sorpresa, o al menos dio esa impresión, porque mucho era su empeño de diferenciarse del gobierno anterior. Pero francamente necesitamos saber si el Presidente y sus secretarios de Estado tienen la capacidad de investigar los crímenes y de aplicar la ley. Queremos saber si han medido la relación entre la violencia y la incertidumbre que cada día se agrava y nos agobia, porque ambas pueden bloquear, ya no digamos la convivencia social, sino la aplicación de las reformas en las que el gobierno de Peña Nieto ha cifrado su futuro. Ya sabemos que pueden negociar, pero ¿pueden gobernar?",False
"El ABC del fuego
El 5 de junio de 2009, 49 niños perdieron la vida y 76 resultaron heridos en un incendio en la Guardería ABC de Hermosillo, Sonora. Aunque se investigó a 19 funcionarios, no hubo sanciones.
El fuego se ha convertido en sinónimo de impunidad. El 7 de noviembre el procurador Jesús Murillo Karam anunció a los medios que, con toda probabilidad, los cuerpos de los 43 estudiantes normalistas desaparecidos habían ardido en una pira infernal.
Poco después, en una marcha de solidaridad con las víctimas, un reducido grupo de “anarquistas” quemó la puerta de Palacio Nacional, que en forma inexplicable no se encontraba custodiada. Sólo un general vestido de civil se opuso a los desmanes. ¿Qué hacía ahí ese miembro de las Fuerzas Armadas? Las heridas que recibió en el rostro son señas de valentía, pero sorprende su acción solitaria y encubierta.
El miércoles 12, Día del Cartero, llegó otro mensaje de lumbre: el Congreso de Guerrero fue incendiado, como antes lo habían sido el Palacio de Gobierno y oficinas de algunos partidos políticos.
¿Qué comunica esta gramática del fuego? El país arde sin control alguno. El caso de la Guardería ABC revela que la atroz negligencia de los responsables es exonerada por la negligencia de la Ley. También demuestra la incapacidad de dos gobiernos, el de Felipe Calderón y el de Enrique Peña Nieto, para enfrentar tragedias. La aniquilación producida por las llamas resulta irreparable, pero el Estado tiene la obligación de remediar lo que esté a su alcance en las cenizas. En Hermosillo no se fincaron responsabilidades, no se honró a las víctimas con tres días de luto nacional, no se apoyó cabalmente a las familias ni se lanzó una campaña para prevenir casos similares. Las autoridades apostaron a que el humo se disipara sin impartir lecciones.
Quienes perpetraron los asesinatos de Ayotzinapa quisieron usar el fuego para borrar sus crímenes. Ignoraban que nada se recuerda tanto como la lumbre: “Cerrar podrá mis ojos la postrera/ sombra que me llevare el blanco día;/ [...mas] dejará la memoria en donde ardía”, escribe Quevedo.
La respuesta judicial no ha estado a la altura de la desesperación de la gente. Llama la atención la lentitud con que se dio a conocer el fatal desenlace. El procurador Jesús Murillo Karam confirmó el 7 de noviembre lo que el padre Alejandro Solalinde había dicho el 17 de octubre. El retraso en aportar datos decisivos contribuyó al clima de angustias, y las noticias de la mansión del Presidente y su viaje a China en un momento de alarma nacional acabaron por vulnerar la imagen de un mandatario que parece ajeno a todo lo que ocurra fuera de una pantalla de televisión.
No enfrentamos hogueras encendidas por accidente o la restringida pasión de unos pirómanos. El país entero se conjuga en llamas.
¿Qué pretenden quienes queman una estación de Metrobús, la puerta de Palacio Nacional o coches en un estacionamiento? No se trata de gestos políticos directos, sino de un vandalismo
que busca una reacción política. ¿A quién le conviene que la gente tenga miedo de manifestarse y que se criminalice el descontento? Las flechas apuntan a los distintos mandos del gobierno.
Unos buscan borrar sus huellas con fuego y otros inventar responsables para el fuego. Las agresiones recibidas por militantes del PRD en diversos lugares del país y la hipótesis -que otras versiones ponen en duda- de que el alcalde de Iguala encontró refugio en la casa de un empresario cercano al partido del sol azteca buscan responsabilizar a la izquierda oficiosa de todos los desastres. Este acoso no sólo es antidemocrático sino innecesario: el PRD se desprestigia solo.
Al sembrar el fuego en medio de actos pacíficos se lanza una señal: “Puede haber algo peor que lo que ya tenemos, urge que el descontento se apague junto con las llamas”. Pero el país donde la muerte tiene permiso no puede resignarse de ese modo.
El gobierno es responsable de sancionar tanto a los criminales como a los provocadores que fingen discrepancia. También es responsable de que no se fabriquen culpables de esos hechos.
En 1982 la Cineteca Nacional ardió a causa de una explosión producida por el descuidado almacenamiento de las películas. En el momento de la tragedia, se exhibía un filme de Andrzej Wajda cuyo título parecía profetizar la administración de Peña Nieto: La tierra de la gran promesa.
Érase una vez un país donde se festinaban las reformas y de pronto se oía un ruidito. No era el corcho de una botella de champaña, sino la primera señal del estallido.","“Yo sé leer”: vida y muerte en Guerrero
En este territorio bipolar, el carnaval coexiste con el apocalipsis. El emporio turístico de Acapulco y la riqueza de los caciques contrasta con la pobreza de la mayoría, y el narcotráfico no es la principal causa de su deterioro
El pasado 17 de octubre el cadáver de Margarita Santizo fue velado en la calle Bucareli de la Ciudad de México, frente a la Secretaría de Gobernación. Así se cumplía la última voluntad de la difunta, que había buscado sin éxito a su hijo desaparecido. La escena sirve de alegoría para un país donde la política amenaza con transformarse en un rito funerario.
La espiral de violencia alcanzó un grado superior el 26 de septiembre con el asesinato de seis jóvenes y el secuestro posterior de 43 estudiantes normalistas en Ayotzinapa. Ese día me encontraba en la Universidad Autónoma Guerrero para dar una conferencia sobre José Revueltas. Mi anfitrión era un alto funcionario de la Universidad que en su juventud perteneció a la guerrilla de Lucio Cabañas. Hablamos del escritor comunista tantas veces encarcelado por sus ideas. Esto permitió que el académico repasara su propia trayectoria: “Lucio Cabañas me salvó la vida”, comentó con una peculiar mezcla de admiración y tristeza: “Me obligó a bajar de la sierra antes de que mataran a su gente: ‘No tienes aspecto de campesino’, me dijo: ‘Si te encuentran acá, no podrás decir que andabas sembrando; tienes que continuar la lucha donde vales más: el salón de clases”.
La exigencia del guerrillero significó la pérdida de una ilusión. Al mismo tiempo, el solitario camino de regreso a la vida civil permitió que un luchador social siguiera con vida.
La gran paradoja del Estado de Guerrero es que ser maestro también es un oficio de alto riesgo. Cabañas nació en un pueblo que refutaba su nombre (El Porvenir) y se dedicó a la enseñanza primaria. Muy pronto descubrió que era imposible educar a niños que no podían comer. Al igual que otro maestro, Genaro Vázquez, creó un movimiento para mejorar la vida de sus alumnos y se topó con la cerrazón oficial. Con el tiempo, quienes enseñaban a leer radicalizaron sus métodos de lucha.
La cultura de la letra ha sido un desafío en una zona que dirime discrepancias a balazos. En los años sesenta del siglo XX, dos terceras partes de los pobladores de Guerrero eran analfabetas. La Normal de Ayotzinapa surgió para mitigar ese rezago, pero no pudo ser ajena a males mayores: la desigualdad social, el poder de los caciques, la corrupción del gobierno local, la represión como única respuesta al descontento, la impunidad policiaca y la creciente injerencia del narcotráfico. Esas lacras no son ajenas a otras partes del país. La peculiaridad de Guerrero es que el oprobio ha sido continuamente impugnado por movimientos populares.
En México armado, libro fundamental para entender este conflicto, Laura Castellanos narra el tránsito de los maestros a la guerrilla. Genaro Vázquez fundó una Asociación Cívica que recibió el repudio de las autoridades y el mote despectivo de “Civicolocos”. Por su parte, Lucio Cabañas creó el Partido de los Pobres, pero no logró incidir en la política local. El Gobierno ofreció a los cabecillas dinero y puestos políticos (en Guerrero, suelen ser sinónimos). Los líderes rechazaron esa salida ""negociada"" y optaron por un camino sin retorno en la montaña.
La cultura de la letra ha sido un desafío en una zona que dirime las discrepancias a balazos
La salvaje represión de la guerrilla se conoció con el redundante eufemismo de “guerra sucia”. Después de la muerte de Cabañas, hubo 173 desapareciedos. Castellanos cuenta la historia de la base aérea en Pie de la Cuesta, Acapulco, donde los aviones despegaban para arrojar disidentes al océano, inclemente recurso que también usarían las dictaduras de Chile y Argentina. En los años setenta, durante la presidencia de Luis Echeverría, México fue el país esquizoide que daba asilo a perseguidos políticos de Sudamérica y sepultaba a sus inconformes en altamar.
Hablábamos en Acapulco de José Revueltas y Lucio Cabañas cuando supimos que seis jóvenes habían sido asesinados en el municipio de Iguala. Esta noticia del infierno venía agravada por una certeza: el horror no era nuevo; llegaba de muy lejos. En Guerrero, la violencia ha sido sistemáticamente alimentada por las masacres cometidas por el ejército y grupos paramilitares. Luis Hernández Navarro, autor de un libro crucial sobre el tema (Hermanos en armas), señala que todos los movimientos insurgentes de la región han surgido después de matanzas (la de Iguala, en 1962, produjo el levantamiento de Genaro Vázquez; la de Atoyac en 1967, el de Lucio Cabañas; la de Aguas Blancas en 1995, el del Ejército Popular Revolucionario).
¿Cuál será el saldo de 2014? El narcotráfico ha ganado fuerza en la región con la presencia rotativa de los cárteles de La Familia, Nueva Generación, los Beltrán Leyva y Guerreros Unidos. Pero no es la principal causa del deterioro. En ese territorio bipolar, el carnaval coexiste con el apocalipsis. El emporio turístico de Acapulco y la riqueza de los caciques contrasta con la pobreza extrema de la mayoría de la población. La indignante desigualdad social justifica el descontento y explica que muchos no encuentren mejor destino que sembrar marihuana o matar a sueldo.
En 2011, el Partido de la Revolución Democrática llevó a la gubernatura a Ángel Aguirre, que había pertenecido al PRI y fungido como gobernador interino en 1999, sustituyendo a su jefe, Rubén Figueroa, responsable de la matanza de Aguas Blancas. Su elección fue un giro oportunista para sumar intereses políticos con el engañoso mensaje de una alternancia en el poder. Como los barcos que utilizan la insignia de Panamá, el PRD se ha convertido en una entidad que alquila su bandera. En la búsqueda del poder por el poder mismo, apoyó a un personaje que jamás combatiría la corrupción ni la injusticia. Al amparo de esa gestión, surgieron figuras dignas de Los Soprano, como el alcalde de Iguala, José Luis Abarca, también del PRD y hoy fugitivo. De manera inverosímil, la cúpula partidista respaldó a Aguirre después de la desaparción de los estudiantes. Sólo la presión social llevó a su renuncia, que en modo alguno mitiga el eclipse del “Partido del Sol”.
La indignante desigualdad social conduce a muchos a sembrar marihuana o matar a sueldo
En la búsqueda de los normalistas desaparecidos se han encontrado fosas con otros muertos. De 2005 a la fecha han aparecido 38 criptas de ese tipo. Excavar la tierra en Guerrero es un inevitable acto forense.
Durante medio siglo, los abusos de las autoridades han sido repudiados por una población pobre pero politizada. La Escuela Normal representa un centro neurálgico de la discrepancia. Conviene recordar que en los años sesenta uno de sus activistas se llamaba Lucio Cabañas.
El 26 de septiembre hubo cuatro balaceras distintas y un solo blanco: los jóvenes. Con el apoyo del crimen organizado, el alcalde Abarca sembró el terror para amedrentar a los normalistas que se movilizaban para recordar a las víctimas de la matanza de Tlatelolco. Una vez desatado el mecanismo represivo, también fue acribillado un equipo de fútbol. ¿Su delito? Ser jóvenes; es decir, posibles rebeldes.
“Hay una tensión entre leer y la acción política”, escribe Ricardo Piglia. Interpretar el mundo puede llevar al deseo de transformarlo. En ocasiones, la letra, y la ortografía misma, son un gesto político que desafía un orden bárbaro: “Podríamos hablar de una lectura en situación de peligro. Son siempre situaciones de lectura extrema, fuera de lugar, en circunstancias de extravío, o donde acosa la amenaza de una destrucción. La lectura se opone a una vida hostil”, argumenta Piglia en El último lector.
El Che Guevara pasó su última noche en una escuela rural. Ya herido, contempló una frase en la pizarra y dijo a la maestra: “Le falta el acento”. La frase era “Yo sé leer”. Ya derrrotado, el guerrillero volvía a otra forma de corregir la realidad.
Hace años, maestros acorralados por el Gobierno decidieron tomar las armas en Guerrero. Lucio Cabañas decidió salvar a uno de los suyos para que volviera a la enseñanza, instrumento de lucha en un país sin ley.
43 futuros maestros han desaparecido. La dimensión del drama se cifra en una frase que se opone a la impunidad, el oprobio y la injusticia: “Yo sé leer”. El México de las armas teme a quienes enseñan a leer.
A ese país le falta el acento. Llegará el momento de ponérselo.",True
"El reino de Oz
Tom Disch, visionario de la ciencia ficción, afirmó que la publicidad es el cuento de hadas de la sociedad moderna. En la compra de un yogur te prometen un palacio. Un territorio fantástico donde los beneficios no provienen del esfuerzo, sino de la milagrosa acción de una marca.
En América Latina el inconsciente colectivo está cada vez más determinado por los anuncios y las telenovelas. Millones de personas orientan su comportamiento a partir de fórmulas televisivas. Lo peculiar es que esta subordinación psicológica también atañe a quienes pretenden guiar una nación.
Enrique Peña Nieto surgió como el perfecto telecandidato mexicano. Un hombre atractivo, de peinado imperturbable, que aun al improvisar parece leer un teleprompter.
Casado con una conocida actriz, no tuvo que acercarse a la gente para ganar las elecciones. En la sociedad del espectáculo, triunfó como quien desempeña un papel.
¿Qué clase de mentalidad respalda sus decisiones? A fines de 2011, Jacobo García, periodista de El Mundo, le pidió que mencionara tres libros que lo hubieran marcado. Peña Nieto fue incapaz de hacerlo.
A la distancia, lo más grave no parece ser su incultura ni la falta de reflejos políticos para disponer de una respuesta preparada por sus asesores, sino la estructura misma de su mente.
Con toda probabilidad podría haber mencionado 20 telenovelas o 50 películas. La cultura de masas es la nueva memoria impersonal. ¿Cómo afecta esto a quien guía los destinos ciudadanos? Estamos ante un caso fronterizo que merece detenido análisis.
No se le puede pedir a un Mandatario que lea mucho. Su cargo es refractario a la capacidad de dudar y aceptar contradicciones, efectos básicos de la lectura.
En su espléndida novela “Una Lectora Nada Común”, Alan Bennett plantea lo que sucedería si la Reina de Inglaterra se volviera adicta a los libros. En efecto, abdicaría.
Lo que está en juego en el caso de Peña Nieto no es su nivel cultural, sino su peculiar acercamiento al mundo. Después de hacer campaña en aviones privados y hablar en asambleas tan controladas como una película, planeó reformas en los apartados salones del poder.
Al ofrecer su primera declaración patrimonial, tanto él como varios miembros de su gabinete revelaron tener propiedades por “donación”.
Los ciudadanos deben comprar o heredar una casa. Los políticos pertenecen a otra lógica, la economía de la dádiva donde los inmuebles se regalan. ¡Bienvenidos al nuevo reino de Oz, donde se cumplen las promesas de la publicidad y los cuentos de hadas!
Mucho se ha hablado en los últimos días de la “Casa Blanca”, la mansión de unos 7 millones de dólares propiedad de la Primera Dama, Angélica Rivera. Ese predio pertenece a la constructora Grupo Higa, compañía a la que Peña Nieto favoreció desde sus tiempos de Secretario de Administración en el Estado de México y que se expandió notablemente durante su Gubernatura.
Curiosamente, la licitación del tren rápido a Querétaro fue a dar a esa empresa (la misma que prestó a Peña Nieto aviones privados durante su campaña a la Presidencia).
Aunque el Presidente no sea el dueño directo de la “Casa Blanca”, no es difícil suponer una relación de tráfico de influencias (sobre todo tomando en cuenta que la “donación” es un recurso de apropiación aceptado por su Gobierno).
En una declaración en YouTube, dicha en el tono de falsa intensidad de las telenovelas, Rivera asegura que compró la propiedad con el dinero que le dio Televisa, empresa en la que trabajó 25 años y con la que dejó de colaborar en 2010.
Para quienes no vivimos dentro de un anuncio de televisión, resulta poco creíble que una actriz reciba una liquidación tan espectacular. En caso de que hubiese sido así, seguramente le ayudó estar casada con el Mandatario que ajustó la reforma de telecomunicaciones a los íntimos deseos de Televisa.
La insensibilidad del Presidente de ir a China en un momento de crisis nacional y la respuesta de Rivera, en la que se muestra ofendida y habla como quien “se digna” a dar explicaciones que, según ella, no tendría por qué ofrecer, pertenecen a la lógica de quienes viven en una evanescente irrealidad.
La promesa de vender la casa equivale a la de cambiar de set. Todo se arregla alterando el guión o la escenografía.
Peña Nieto es el primer telepresidente de México. Sus reformas ofrecieron una nueva telenovela nacional, pero demasiado pronto se le atravesó la realidad. Para sobrevivir tendrá que salir de la pantalla y enfrentar lo que está afuera de ella: un país dolorosamente verdadero.","Barack Peña
La clase política de Estados Unidos se niega a aceptar la realidad de la estrepitosa caída de su predominio económico, poder político e influencia ideológica en el mundo. Recurre una vez más a la fuerza de las armas como un acto desesperado por afianzar su control sobre los recursos y los pueblos del planeta. Las nuevas agresiones en Irak, Siria, Palestina y Ucrania fomentadas o dirigidas por Barack Obama, otrora Premio Nobel de la Paz, también le han permitido construir su propio pacto con la oposición, al estilo del “Pacto por México” de Enrique Peña Nieto, para unir a la clase política frente a las cada vez más contundentes críticas a su gestión, tanto desde la izquierda como de la derecha.
La tasa de aprobación ciudadana para Obama se encuentra en el nivel más bajo que ha tenido durante los casi seis años que ha ocupado la Casa Blanca. Hoy todas las encuestas coinciden en que más de 50% de la población desaprueba su labor, mientras solamente 40% lo apoya (véase: http://ow.ly/BDg2V). Asimismo, la gran mayoría de quienes desaprueban expresan un sentimiento fuerte al respecto (strongly disapprove), mientras solamente la mitad de quienes aprueban están tan convencidos (véase: http://ow.ly/BDgjJ).
La movilización social del pueblo afroamericano en Ferguson, la traición a los latinoamericanos en materia migratoria y la consolidación del poder militar del Estado Islámico (EI) en el Medio Oriente desnudan el fracaso del gobierno de Obama tanto en materia de política interior como en el exterior. Obama es entonces el perfecto “amigo” y símil de Peña Nieto. Ambos presidentes trabajan para intereses ajenos y, por lo tanto, son repudiados por sus pueblos.
La revuelta de Ferguson, Missouri, responde al hecho de que los afroamericanos se encuentran en una situación aún más precaria que cuando Obama ganó su primera elección presidencial en 2008. La brecha entre los “blancos” y los “negros” en términos de ingresos, patrimonio, rendimiento educativo y desempleo se ha ensanchado de manera pronunciada. Igualmente, el racismo estructural del sistema de “justicia” estadunidense llena las cárceles del país con cada vez más afroamericanos. Este es el contexto para la brutalidad policiaca que ha abierto las heridas y despertado la conciencia de la comunidad afroamericana. Obama no solamente ha dado la espalda a los latinos que lo apoyaron con tanta convicción, sino también a su propia comunidad.
Los contundentes éxitos militares del EI en una zona supuestamente “pacificada” por el ejército estadunidense evidencia el absoluto fracaso de más de dos décadas de bombardeos e intervención militar desde el inicio de la Guerra del Golfo en 1990. Así como la consolidación del poder del narco en Michoacán revela la derrota de la “guerra contra las drogas” iniciada por Felipe Calderón y continuada por Peña Nieto por órdenes de Washington, la situación en Irak demuestra la enorme fragilidad y debilidad de las estrategias militares dirigidas desde la Casa Blanca en todo el mundo.
Existe una sorprendente continuidad entre el gobierno de Obama y el de George W. Bush Jr. (2000-2008), comparable a la falta de cambio o “transición” durante los 12 años de gobiernos panistas en México. Del mismo modo en que el PAN terminó por devolver el poder al viejo PRI, lo más probable es que Obama también entregue la Casa Blanca de regreso al Partido Republicano cuando termine su segundo cuatrienio en 2016 o, en su caso, a Hilary Clinton, quien representa exactamente los mismos intereses.
El discurso de Barack Obama del pasado 17 de septiembre en la Base Militar MacDill, en Florida, fue revelador con respecto a su verdadera orientación política. “Entre la guerra y la recesión económica (…) estos han sido 14 años llenos de retos. Quiero que sepan, mientras los acompaño hoy, que hoy estoy tan seguro, como lo he estado siempre, de que este siglo, justo como el siglo anterior, será dirigido por América (sic) (…) Es y será un siglo americano (sic)”.
No se asomó ni por error la palabra “cambio” o “esperanza” en el discurso del presidente que supuestamente introduciría transformaciones importantes en el sistema político de Estados Unidos. Obama ahora se quita la máscara al presentarse como el defensor de la más absoluta continuidad conservadora, tanto con los ocho años anteriores a los suyos en que Bush Jr. ocupó la Casa Blanca (“han sido 14 años”), como con el siglo pasado de “liderazgo” estadunidense en el mundo, incluyendo constantes intervenciones militares, económicas y políticas a lo largo y ancho de América Latina.
La “democracia” estadunidense se encuentra tan dolida y traicionada como la mexicana. Quienes luchan por un mejor país deben enfrentar la realidad de que lo que ocurre en México es parte de un fenómeno global de vaciamiento del sentido de las instituciones “liberales” en todo el planeta. No se trata desde luego de abandonar el frente nacional, sino de constantemente vincularlo con las luchas paralelas que están teniendo lugar en el mundo. Por ejemplo, el empuje hacia la independencia de Escocia, la resistencia del pueblo palestino y los esfuerzos del nuevo partido ciudadano “Podemos” en España, todos indican que se acercan nuevos tiempos. También sería muy importante estrechar los lazos con los gobiernos de izquierda en Sudamérica.
La izquierda mexicana ha cometido el error de descuidar el frente internacional durante los últimos lustros. La revitalización de este ámbito de acción sería particularmente importante en este momento, dado el dinamismo actual en tal esfera. Una mejor vinculación con movimientos y luchas en otras latitudes podría fortalecer de manera importante el proceso de reconstrucción de la izquierda nacional y nacionalista.",False
"¿Qué sigue?
Las calles se han llenado de gente que protesta, dándole visibilidad a sentimientos que hasta hace poco estaban dispersos. Al mismo tiempo, actos aislados confunden la discrepancia con la violencia. Se habla de grupos anarquistas y se habla de provocadores al servicio de quienes desean la represión.
La quema de la puerta de Palacio Nacional, en presencia de un general vestido de civil, parece un montaje para desacreditar la inconformidad y amedrentar a quienes deseen participar en futuras marchas.
Un clima ominoso se cierne sobre el país. De acuerdo con la ONG Artículo 19, el año pasado hubo 330 ataques a periodistas, muchos de ellos cometidos en el Distrito Federal en el contexto de manifestaciones. El curador y teórico del arte Cuauhtémoc Medina ha llamado la atención sobre la creciente criminalización de la disidencia. En una carta que circula en la red, se refiere a las detenciones ilegales que han ocurrido en los últimos días. La onda expansiva de los arrestos ha alcanzado a personas no involucradas en política, como Atzin Andrade, estudiante de La Esmeralda, o Laurence Maxwell, doctorado chileno que vive en México.
Es obvio que la gente está cansada de las molestias ocasionadas por las marchas y el cierre de carreteras. Este hartazgo se ha visto incrementado por la quema de coches y autobuses. En algunos casos esa piromanía es espontánea y surge de quienes no encuentran otro cauce para su indignación; en otros parece provenir de quienes desean que arrecien las detenciones en curso. Pero sería un enorme retroceso que el gobierno federal y el capitalino criminalizaran la protesta, buscando la restauración de un sistema corrompido y carente de credibilidad.
¿Es posible generar un movimiento a partir de las energías en juego?, ¿crear un Frente Cívico que renueve la esperanza?
El prerrequisito para que eso suceda es que las causas ciudadanas tengan fuerza. En los últimos días la sociedad ha podido comprobar su impacto, no tanto en las plazas, sino en la reacción del gobierno. La cancelación del contrato otorgado a la compañía Higa para el tren México-Querétaro y la promesa de que la “Casa Blanca” será vendida son gestos que no restauran la dañada imagen de la Presidencia, pero muestran que toma nota de la indignación popular.
Nuestra opinión pública no tiene rostro definido; escapa a los desprestigiados partidos políticos y se dispersa en las miles de voces que reclaman un cambio.
¿Será posible articular eso en un frente común? La discrepancia ha tenido numerosas formas de expresarse en los últimos años, de la Caravana de Caravanas en apoyo al EZLN al Movimiento por la Paz con Justicia y Dignidad, pasando por #YoSoy132 y las movilizaciones por Ayotzinapa. Empresarios, juristas, figuras del espectáculo, sectores de la iglesia, estudiantes y profesores se han pronunciado en contra de la corrupción y la impunidad.
Para que un Frente Cívico plural prospere es decisivo que tenga muy pocas y muy claras metas. No se trata de rediseñar el país en detalle. Su objetivo no puede ser la renegociación de la deuda pública. Los temas puntuales vendrán después. Lo decisivo es cambiar el tablero y las reglas del juego. Luego llegarán las nuevas fichas.
Un tema puede unir el descontento: la legalidad, buscar que el ejercicio del poder pase por la ética. La clase política mexicana pretende criminalizar la inconformidad porque ella misma incumple la ley.
Necesitamos una reforma del Estado y nuevos modos de participación. En España, el colectivo Podemos ha impulsado estrategias heterodoxas para hacer política. Muchos cuestionan las metas de este movimiento. Le pregunté al respecto al analista político Josep Ramoneda y contestó: “Eso va a durar hasta que se peleen”. La respuesta, que parece desalentadora, no lo es. El grupo Podemos busca cambiar el tablero de juego; cuando lo haga, cada tendencia será representada por piezas diferentes.
La urgencia mexicana es del mismo tipo. Necesitamos un horizonte confiable para participar. Eso no necesariamente implica ganar las elecciones; la ciudadanía ha mostrado su fuerza para influir en las decisiones del gobierno y los partidos. Es iluso pensar que los profesionales de la grilla harán el harakiri de dejarle su “negocio” a los ciudadanos, pero podemos presionar en esa dirección.
¿Será viable organizarnos en la diversidad para ciudadanizar la política? Esto, que parece un sueño guajiro, podría suceder en el país que llena los estadios para superar la realidad al grito de: “¡Sí se puede!”.","Libros a bordo
Hace exactamente veinte años que navego con una biblioteca a bordo. Porque una biblioteca personal, como saben ustedes, no es un lugar donde se colocan libros, sino un territorio en el que uno vive rodeado de inmediatez y de posibilidades. Hay libros que están ahí, sin leerse todavía, aguardando pacientes su momento, y otros que ya leíste y a cuyas páginas conocidas retornas en busca de memoria, de utilidad, incluso de consuelo. A medida que envejeces, el número de esa segunda clase de libros, los viejos amigos y conocidos, aumenta respecto a los que aguardan turno; aunque siempre existe la melancólica certeza de que, por mucho que vivas, nunca acabarás de leerlos todos; que la vida tiene límites, que siempre habrá libros de los que te acompañan que apenas abrirás nunca, y que un día, tanto ellos como los ya leídos caerán en manos de otros lectores: amueblarán otras vidas. Parece algo triste, pero en realidad no lo es. Porque tales son las reglas. En cierto modo, más que una vida de lecturas, una biblioteca es un proyecto de vida que nunca llegará a culminarse del todo. Eso es lo triste, y lo fascinante.
Un velero no siempre deja tiempo para la lectura. A menudo estás atento a la maniobra, al estado de la mar, a la recha en el horizonte, al tráfico de los malditos mercantes que te vienen encima. Pero siempre hay ratos de calma: días tranquilos con marejadilla y quince nudos de viento, con todo el trapo arriba, o fondeos apacibles en lugares sin algas, donde cuarenta metros de cadena permiten dormir algo más tranquilo. Ahí es donde los libros se vuelven compañía perfecta, al sol o a la sombra en verano, abajo en la camareta en invierno, a veces de noche, a la luz de una lámpara, mientras arriba, en la bañera, alguien te releva cuatro horas en la guardia y oyes el vago rumor del canal 16 en la radio.
Durante mucho tiempo, a bordo sólo llevé libros sobre el mar. Es una vieja costumbre. Quizá porque he leído demasiados de ellos, hace un par de años empecé a admitir polizones terrícolas en la biblioteca marinera, donde antes estaban proscritos. Aun así, éstos siguen siendo pocos, y por lo general se relacionan con la novela que estoy escribiendo en cada momento. Lo seguro es que vuelvo una y otra vez a los de siempre, los marinos, releyéndolos a menudo. Hace poco dediqué una temporada a calzarme por enésima vez todas las novelas de Joseph Conrad que tienen el mar y a los marinos por protagonistas, empezando por La línea de sombra y acabando por el ejemplar de El espejo de mar traducido por Javier Marías que siempre llevo a bordo. En realidad, la biblioteca del barco se reparte en tres zonas. Bajo la mesa de la camareta llevo los derroteros y los libros de señales, faros y mareas, y en las estanterías sobre la entrada al motor van los libros técnicos e históricos, incluidos los dos derroteros de Tofiño —es asombroso cómo aún son útiles para un velero, dos siglos y medio después— y también, lleno de subrayados y notas, el sobado e imprescindible Navegación con mal tiempo, de Adlard Coles. Con ellos, entre otros, el Diccionario marítimo de O’Scanlan, dos obras de Fernández de Navarrete en las que me sumerjo gozoso de vez en cuando (Historia de la Náutica y los cinco magníficos volúmenes de Viajes y descubrimientos de los españoles) y varios clásicos lomos amarillos de Editorial Juventud, entre ellos mis dos favoritos, que también lo fueron de mi padre: Corsarios alemanes en la Primera Guerra Mundial y Corsarios alemanes en la Segunda Guerra Mundial.
Los libros que más se renuevan a bordo son los de la tercera zona, correspondiente a novelas y otros libros de ficción que ocupan estantes y armarios en la camareta. Por ahí han pasado, y regresan de vez en cuando, los 20 volúmenes de la serie Capitán de mar y guerra, de Patrick O’Brian, así como los de Alexander Kent y C. S. Forester —los de la serie Ramage de Dudley Pope, sólo disfrutables por anglosajones cretinos aficionados al tópico, los arrojé hace años por la borda—. También, por supuesto, con amarre fijo en un estante, Moby Dick, de Melville, y la trilogía de Nordhoff y Hall sobre la Bounty. A eso hay que añadir la soberbia novela El cazador de barcos, de Justin Scott, La Cacería, del gran Alejandro Paternain, El enigma de las arenas, de R.E. Childers —una de las más hermosas novelas sobre mar y espionaje que leí nunca—, y la obra maestra sobre la batalla del Atlántico: Mar Cruel, de Nicholas Monsarrat. Cuya magnífica película, aunque sólo puede encontrarse en inglés, regalo a mis amigos cada vez que me la tropiezo.
Libros y mar, en resumen. Memoria, aventura, navegación. Y la tierra, bien lejos. Les aseguro que no puedo imaginar combinación más feliz. Situación más perfecta.",False
"Si no ahora, ¿cuándo?
Hace dos semanas, en este espacio, le pedía al lector, a la lectora, que nos formuláramos algunas preguntas sinceras. La primera: ¿Cuántas veces hemos cruzado la línea de lo insoportable en nuestro país? ¿Cuántas veces hemos visto alargarse el territorio de lo que consideramos inaceptable?
Preguntaba también si la medida de un sistema político que no progresa, que por el contrario se deteriora, no es otra: la cantidad de líneas inaceptables que nos hace cruzar a los ciudadanos.
Propongo ahora que nos preguntemos, en vista de los sucesos recientes, por qué Iguala ha adquirido un valor alegórico tan potente, que nos une trascendiendo ideologías y clases sociales. ¿Es que Iguala nos iguala en el horror de mirar en sus sucesos, como en una nuez, a todo México?
El alcalde que duerme textualmente con el crimen organizado. Que dispone de las policías como de sicarios mientras los sicarios disponen de él como de un operador. El gobernador de Guerrero que lo solapa, el jefe del partido político que solapa al alcalde y al gobernador, y un presidente que nos asombra con sus respuestas menores a las circunstancias. Sus respuestas para salvar el momento, no para salvar al país de su angustia.
Iguala, propongo ahora, es en efecto todo el país en un microcosmos. La ilusión de la excepcionalidad del crimen se disipa en Iguala: crimen y Estado se fundieron ahí en un área, la corrupción, que todos sabemos de sobra que existe en cada gobierno de cada población de México.
Vuelvo a preguntar al lector, a la lectora: ¿Qué nos sigue enseñando Iguala, como alegoría de todo el sistema?
Ahora que un día sí y al día siguiente también, hay marchas, mítines de protesta, ahora que una nueva generación ha salido a protestar a las calles, ahora que sólo los más cínicos suponen que esto es una mera repetición del ritual eterno del descontento mexicano, sobre todo ahora que han sido las protestas las que por fin han movilizado al Estado para dar con los autores intelectuales del crimen y proponer un pacto contra la violencia, ¿no nos enseña otra vez Iguala el camino?: ¿no nos enseña Iguala que es la energía social, el enojo social, la rabia de los ciudadanos, lo único que cambiará al país?
¿Y qué pensamos realmente de este pacto propuesto por los operadores del sistema corrupto contra el que protestamos? ¿Qué pensamos de un pacto pensado por esa clase, la política, cohesionada entre sí por el mutuo encubrimiento de actos de daño al Bien Común?
¿Qué podemos pensar al leer la agenda del pacto? ¿No nos fatiga el alma al sólo leer la secuencia de propuestas que el pacto dispone: reformular leyes, reformular agencias, crear ooooooootro consejo contra la corrupción, no sabemos en qué distinto al que hace ya ocho años se reunió en la Ciudad de México y al que el señor Martí les espetó, la voz quebrada por el llanto, “si no pueden, renuncien”?
¿No nos están pidiendo ahora los políticos lo de siempre: déjenos acá su rabia y acá ya jugaremos ajedrez con ella hasta que ustedes se aburran? ¿No nos están pidiendo en realidad lo de siempre: más tiempo para el sistema tal y como es? ¿Más tiempo: más papeleo, más debates, más votaciones, más bla bla bla?
¿No sería más sencillo pedir a los operadores del sistema que respeten las leyes y basta? ¿Que expulsen del quehacer público a quienes las transgreden? ¿A qué nuevas leyes si las de hoy no se cumplen?
Y si pedir eso es pedir lo imposible en lo inmediato (porque los policías inevitablemente se corrompen, porque los jueces son corrompibles, porque bla bla bla: la balada interminable de autojustificaciones de un sistema indispuesto a corregirse), ¿podemos nosotros al menos poner la agenda al pacto que propone la clase política?
Nosotros: los que no hemos robado, no hemos secuestrado, no hemos asesinado y no negociamos los delitos ajenos a cambio de privilegios.
Le propongo al lector, a la lectora, que nosotros podemos poner la agenda inmediata de un pacto nacional. Algo semejante propuse hace dos semanas en este espacio: una lista de 10 exigencias al presidente, de 10 exigencias realizables desde su poder por ser perfectamente legales, 10 exigencias que no resolverían todo el crimen ni toda la corrupción, pero al menos obligarían a la clase política a dar las espaldas al pasado, a traicionar los pactos inconfesables que sostienen, a inaugurar simbólicamente otro mejor momento mexicano.
Durante estas dos semanas recibí una cascada de tuits sugiriendo esta o esta otra exigencia. También en los comentarios al pie del artículo recibí sugerencias interesantes, amén de acusaciones de ser ingenua o agente secreta del PRI o anarquista o peores cosas. De cualquier forma, es una idea que interesó a unos cuantos y apunto las tres que más se repitieron y que me parecen impecables:
El hallazgo de los 43 normalistas, todos los responsables de su secuestro, todos los responsables de la fuga del alcalde criminal, su juicio y la aplicación de las sanciones que correspondan según la ley.
El juicio público del doctor Mireles, para que sepamos por fin de qué se le acusa para mantenerlo encarcelado, y el dictamen público de su condena o de su liberación.
El juicio público a Arturo Montiel, acusado por la opinión pública de desfalco, el juicio público a Humberto Moreira, acusado de ídem, el juicio a Mario Marín, acusado de pederastia por la opinión pública.
¿Podría ser? ¿Podríamos coincidir en un método para completar 10 exigencias que marquen como histórico este momento? ¿10 exigencias empujadas por la energía social que ha liberado Iguala? ¿10 exigencias que den cauce y dirección a la ardiente urgencia ciudadana de un país con sistema de Justicia y transiten fuera de las instituciones corruptas y sin embargo en paz?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","Corrupción entre los incorruptibles
Cuando se fundó Acción Nacional no faltó el panista bisoño que con gran ingenuidad afirmaba que habían elegido el celeste y el blanco como los colores del partido para honrar a la Inmaculada Concepción. Semejante explicación se justificaba no sólo por la participación de numerosos católicos en la nueva organización, era también una manera de aludir a la pureza de las intenciones de un proyecto que veía en la corrupción de funcionarios y políticos del partido en el poder uno de los principales males del país. Ese gravísimo pecado de los revolucionarios era un argumento en contra del pago de impuestos y, en términos generales, de la expansión de la autoridad del Estado. Desde su punto de vista esta política disfrazaba la promoción de intereses privados y nada tenía que ver con el bien común, que era el objetivo de Acción Nacional.
Así no fuera más que por estas razones –los porqués de la fundación del PAN–, el comportamiento de legisladores y funcionarios panistas en el tema vergonzoso de los moches –es decir, las comisiones que cobran los legisladores por votar presupuesto para obra pública, cuya realización los gobiernos locales favorecidos deben atribuir a las empresas que los mismos diputados les indican– es escandaloso e inaceptable. Están negando la cruz de su parroquia, al comportarse exactamente igual a como lo hacían antes los priístas por ellos tan despreciados, y de quienes ahora ya no hay nada que los distinga.
La corrupción de los panistas puede tener muchas explicaciones. Creo que una de las más poderosas es de actitud. Por principio sostenían que el sector privado era más honrado que el sector público; de ahí derivaban que los funcionarios privados eran impolutos, y deducían que, trasladados al sector público llegarían con un botellón de Maestro Limpio a echar fuera a las ratas. ¿Cuántas veces no oímos a Vicente Fox hacer esa promesa, fundada en la sencilla creencia de que todo lo estatal es malo? Sin embargo, nunca aplicó su amenaza, mucho menos cuando los hijos de su esposa se vieron involucrados en un escándalo de tráfico de influencias.
El problema de los panistas corruptos se planteó desde que un funcionario de la Presidencia, afiliado a ese partido, compró unas toallas de lujo y unos colchones que tenían un sobreprecio inexplicable. Es cierto que lo corrieron, pero en el episodio aparecieron elementos que apuntaban hacia la ignorancia o la falta de entendimiento de los panistas de la frontera entre lo público y lo privado, o de asuntos centrales para una administración pública honesta como es el concepto de conflicto de intereses, que estuvo, y está, ausente del léxico del panista del siglo XXI, que piensa que no comete ninguna irregularidad cuando desde el Congreso participa en el diseño de quitas financieras para las empresas de su papá.
Es conmovedora la respuesta del alcalde de Celaya, Ismael Pérez Ordaz, de donde se filtró información a propósito de la práctica de los moches, cuando explica esa ratería con el argumento de que, aun cuando le dio su parte a los legisladores blanquiazules, pudo llevar a cabo la pavimentación que se necesitaba. En cambio, es indignante que siendo autoridad, Pérez Ordaz se niegue a aplicar la ley y se rehúse a denunciar al extorsionador ( Reforma, 14/1/14). Habría que explicarle que una función de los ayuntamientos es perseguir delitos, y que el cumplimiento de la ley no está a discusión. Grave mensaje envía el alcalde cuando se niega a denunciar a un extorsionador de recursos públicos que, además, es su correligionario.
Los panistas en el gobierno han adquirido muchos de los vicios que se atribuían a los priístas. Su comportamiento confirma por lo menos dos cosas: que la corrupción no es una característica privativa del PRI, y la creencia de muchos de que el poder sirve para abusar de él. Peor todavía, si miramos a nuestro alrededor veremos que los políticos corruptos son un problema recurrente en democracias ricas y pobres; hay diferencias de estilo y de dimensiones, pero tienen en común la confusión del interés privado y el interés público, así como las políticas privatizadoras de los años 90, uno de cuyos efectos fue abrir la puerta a los abusos de funcionarios que supieron beneficiarse personalmente de esos arreglos.
Si se trata de denunciar la corrupción, los panistas de ahora no pueden tirar la primera piedra. El tema será un factor de consideración en el proceso de elección de presidente del PAN nacional, que amenaza con convertirse en una pedriza generalizada.",False
"El reino de Oz
Tom Disch, visionario de la ciencia ficción, afirmó que la publicidad es el cuento de hadas de la sociedad moderna. En la compra de un yogur te prometen un palacio. Un territorio fantástico donde los beneficios no provienen del esfuerzo, sino de la milagrosa acción de una marca.
En América Latina el inconsciente colectivo está cada vez más determinado por los anuncios y las telenovelas. Millones de personas orientan su comportamiento a partir de fórmulas televisivas. Lo peculiar es que esta subordinación psicológica también atañe a quienes pretenden guiar una nación.
Enrique Peña Nieto surgió como el perfecto telecandidato mexicano. Un hombre atractivo, de peinado imperturbable, que aun al improvisar parece leer un teleprompter.
Casado con una conocida actriz, no tuvo que acercarse a la gente para ganar las elecciones. En la sociedad del espectáculo, triunfó como quien desempeña un papel.
¿Qué clase de mentalidad respalda sus decisiones? A fines de 2011, Jacobo García, periodista de El Mundo, le pidió que mencionara tres libros que lo hubieran marcado. Peña Nieto fue incapaz de hacerlo.
A la distancia, lo más grave no parece ser su incultura ni la falta de reflejos políticos para disponer de una respuesta preparada por sus asesores, sino la estructura misma de su mente.
Con toda probabilidad podría haber mencionado 20 telenovelas o 50 películas. La cultura de masas es la nueva memoria impersonal. ¿Cómo afecta esto a quien guía los destinos ciudadanos? Estamos ante un caso fronterizo que merece detenido análisis.
No se le puede pedir a un Mandatario que lea mucho. Su cargo es refractario a la capacidad de dudar y aceptar contradicciones, efectos básicos de la lectura.
En su espléndida novela “Una Lectora Nada Común”, Alan Bennett plantea lo que sucedería si la Reina de Inglaterra se volviera adicta a los libros. En efecto, abdicaría.
Lo que está en juego en el caso de Peña Nieto no es su nivel cultural, sino su peculiar acercamiento al mundo. Después de hacer campaña en aviones privados y hablar en asambleas tan controladas como una película, planeó reformas en los apartados salones del poder.
Al ofrecer su primera declaración patrimonial, tanto él como varios miembros de su gabinete revelaron tener propiedades por “donación”.
Los ciudadanos deben comprar o heredar una casa. Los políticos pertenecen a otra lógica, la economía de la dádiva donde los inmuebles se regalan. ¡Bienvenidos al nuevo reino de Oz, donde se cumplen las promesas de la publicidad y los cuentos de hadas!
Mucho se ha hablado en los últimos días de la “Casa Blanca”, la mansión de unos 7 millones de dólares propiedad de la Primera Dama, Angélica Rivera. Ese predio pertenece a la constructora Grupo Higa, compañía a la que Peña Nieto favoreció desde sus tiempos de Secretario de Administración en el Estado de México y que se expandió notablemente durante su Gubernatura.
Curiosamente, la licitación del tren rápido a Querétaro fue a dar a esa empresa (la misma que prestó a Peña Nieto aviones privados durante su campaña a la Presidencia).
Aunque el Presidente no sea el dueño directo de la “Casa Blanca”, no es difícil suponer una relación de tráfico de influencias (sobre todo tomando en cuenta que la “donación” es un recurso de apropiación aceptado por su Gobierno).
En una declaración en YouTube, dicha en el tono de falsa intensidad de las telenovelas, Rivera asegura que compró la propiedad con el dinero que le dio Televisa, empresa en la que trabajó 25 años y con la que dejó de colaborar en 2010.
Para quienes no vivimos dentro de un anuncio de televisión, resulta poco creíble que una actriz reciba una liquidación tan espectacular. En caso de que hubiese sido así, seguramente le ayudó estar casada con el Mandatario que ajustó la reforma de telecomunicaciones a los íntimos deseos de Televisa.
La insensibilidad del Presidente de ir a China en un momento de crisis nacional y la respuesta de Rivera, en la que se muestra ofendida y habla como quien “se digna” a dar explicaciones que, según ella, no tendría por qué ofrecer, pertenecen a la lógica de quienes viven en una evanescente irrealidad.
La promesa de vender la casa equivale a la de cambiar de set. Todo se arregla alterando el guión o la escenografía.
Peña Nieto es el primer telepresidente de México. Sus reformas ofrecieron una nueva telenovela nacional, pero demasiado pronto se le atravesó la realidad. Para sobrevivir tendrá que salir de la pantalla y enfrentar lo que está afuera de ella: un país dolorosamente verdadero.","La maldita corrupción
Medusa, ser mitológico, hermosa doncella hasta que fue violada por Poseidón. Esto hizo que se transformara su bello cabello en serpientes y su fin fuera convertir a todo aquel que la mirase en piedra. Medusa muere cuando Perseo le corta la cabeza y de su cuello brota Pegaso, el caballo alado. Breve versión de esta parte de la mitología griega como introducción a un tema que está presente en nuestra sociedad, una enfermedad que nos agobia, serpientes que con su veneno minan el tejido social, un rostro horripilante que nos petrifica: la corrupción.
De acuerdo con el Índice de Percepción de la Corrupción 2014 elaborado por Transparencia Internacional, México se sitúa en el lugar 103 de 175 países evaluados, con una calificación de 35/100, muy por debajo de los países desarrollados y también muy por debajo de otros países latinoamericanos como Chile y Uruguay; el peor de entre todos los que integran la OCDE. Vivimos en un país plagado de actos corruptos, cuyo resultado es un menor nivel de desarrollo económico y son una causa de la desigualdad en la distribución del ingreso.
Corrupción a todos los niveles, desde la adjudicación de contratos de obra pública, proveeduría de los gobiernos, poder contar con el servicio de limpia, conectarse a las redes de electricidad y agua, pasando por todos los trámites gubernamentales en los tres órdenes de gobierno, poder acceder a servicios médicos y educativos, recibir el correo, políticos y partidos políticos, gobernantes, policías, ministerios públicos y jueces corruptos, etcétera, un muy largo etcétera. Los mexicanos, como agentes económicos individuales, seamos personas o empresas, estamos oprimidos por un sistema de extracción de rentas con un alto costo social.
En todo acto de corrupción hay quien pierde y quien gana. Pierde el que tiene que pagar por recibir un servicio público o realizar un trámite; su nivel de bienestar se reduce porque esos recursos tienen un uso alternativo; principalmente, podían haber sido destinados a la adquisición de bienes de consumo familiar o a inversión. Ganan los funcionarios corruptos que se apropian de una renta ejerciendo ilegalmente su poder público para obtener un beneficio personal.
Lo que unos pierden lo ganan los otros; sin embargo, no es un juego de suma cero, sino uno de suma negativa. La corrupción le cuesta al país, en la forma de mayores costos de transacción, una menor inversión, obras y servicios públicos de más baja calidad, menor crecimiento económico y menor desarrollo y bienestar de los mexicanos.
La ausencia de rendición de cuentas por parte de funcionarios públicos, junto con una ciudadanía que está prácticamente indefensa ante los actos que impunemente cometen los funcionarios corruptos, se convierten en un cáncer que va destruyendo a la sociedad, en una enfermedad que inhibe el progreso económico. Contralorías y oficinas de auditorías federales y estatales van y vienen y la corrupción simple y sencillamente no se reduce y, peor aún, en muchas ocasiones aumenta.
La solución obviamente no es fácil, pero sin duda uno de los aspectos centrales en la batalla en contra de la corrupción es la transparencia y la rendición de cuentas en un entorno de democracia efectiva y abierta al escrutinio público, incluido obviamente el ejercicio del gasto público. Y esto es lo que no se tiene, a pesar de algunos pasos que se han dado en esta dirección, como es el caso del Instituto Federal de Acceso a la Información Pública.
La pregunta es ¿quién será nuestro Perseo, el que aniquile a Medusa y permita que Pegaso vuele? ¿La Comisión Nacional Anticorrupción? Lo dudo.",False
"La gran depresión...la gran furia
Oportunidad Perdida
En el imaginario colectivo mexicano, la elección del 2000 pareció abrir las puertas del cambio político real, pero lo que terminó por abrir, y de par en par, fue la del horror, producto de la irresponsabilidad, la banalidad y la corrupción de quienes sustituyeron en ""Los Pinos"" al PRI de los 71 años. Una de las consecuencias de haber defraudado las expectativas abiertas hace catorce años es la mezcla de gran depresión y gran furia colectivas que se han producido a raíz de las tragedias de Ayotzinapa y Tlatlaya.
Asesinatos y desapariciones masivas ya habían tenido lugar antes, como el asesinato de 72 migrantes en San Fernando, Tamaulipas, en agosto de 2010 y la desaparición de 300 personas en febrero de 2011 en Allende, Coahuila. La cólera social que se ha despertado ahora por los incidentes en Iguala y el Estado de México fueron la gota que derramó un vaso al que llenaron al menos 19 mil ejecuciones en lo que va del actual sexenio, 16 mil desaparecidos en la cuenta oficial y 700 mil desplazados por la violencia, (Fuentes: Parametría, 10/07/14; zedtatijuana, 29/10/14).
Involución
En el lejano 2000, el PAN y todas las fuerzas que le apoyaron de manera abierta o encubierta, tuvieron una oportunidad histórica inédita para echar, por fin, los cimientos de una democracia electoral sólida que evolucionara hacia una democracia política bona fide. La desperdiciaron miserablemente.
Aprovechar las posibilidades que se le abrieron a México a inicios del siglo XXI requería de un liderazgo de estadistas -sacrificar el corto plazo y el interés personal en aras del largo plazo e interés colectivo- y dispuestos a una lucha de titanes en contra de las inercias de la corrupción y de los intereses creados. Pero los panistas resultaron todo, menos titanes.
El PAN se presentó en 1939 no como una fuerza inspirada en el triunfo del franquismo en España sino como una nacida en el seno de la clase media para luchar en favor de la democracia electoral y en contra la izquierda del PRM (antecesor del PRI) y de la corrupción en la esfera pública. Sesenta y un años más tarde ese partido alcanzó el poder gracias a una combinación de factores: un candidato no acartonado, el avance de la democracia en América Latina, el desgaste de una izquierda que tuvo que luchar contra Carlos Salinas y un PRI desprestigiado, encabezado por un presidente por accidente: Ernesto Zedillo.
Ya en el poder, Fox definió como su adversario principal no a un PRI autoritario y desmoralizado, sino a una izquierda que ya no era revolucionaria pero avanzaba. A la corrupción endémica, Fox no sólo la toleró sino que la aprovechó y al PRI de los estados le dio oportunidad para recobrar bríos. El sucesor, Felipe Calderón, optó por la misma línea pero con una variante: para legitimarse y aparecer como un líder fuerte, optó por encabezar una guerra espectacular contra algunos de los productos más notorios de la corrupción: ciertos grandes capos del narcotráfico. Sin embargo, tras lo aparatoso de la movilización de fuerzas federales y de una violenta ""guerra contra el narco"", se escondió un hecho innegable: no se atacó la raíz del mal, la corrupción y las mil maneras en que el dinero de las drogas se diluía en la economía formal. En este campo, que era vital para controlar la descomposición, todo siguió igual.
Resultado
Al final de su época, lo que se tiene es un PAN fracasado, una corrupción galopante, instituciones más disminuidas que en el pasado y, finalmente, el regreso del PRI a ""Los Pinos"". Se trata de un PRI con el estilo de Atlacomulco, es decir, producto del subsistema mexiquense donde la protesta se trata al estilo Atenco, donde nunca se ha experimentado ni la rendición de cuentas ni la alternancia de partidos.
Ese PRI de Atlacomulco manejó muy bien el acuerdo en la cúpula con la partidocracia -el ""Pacto por México""-, difundió una buena imagen en el exterior apoyando esa campaña con la apertura al capital externo de las industrias petrolera y eléctrica, pero no logró reactivar la economía y dejó intacto el problema más difícil y que le toca muy de cerca: el de la corrupción y la impunidad. El México mayoritario siguió como estaba observando los efectos tan dañinos de la convivencia sistémica entre las estructuras del Estados y las del crimen organizado. Y fue en ese entorno que se desembocó en las tragedias de Tlatlaya y, sobre todo, de Iguala.
Conclusión
La impunidad y corrupción que permitieron el nacimiento y auge de carteles como el de Tijuana, Juárez, Sinaloa, del Golfo, los Zetas, la Familia Michoacana y que, a su vez, han dado lugar a organizaciones menores pero más numerosas e igual de violentas, como los Guerreros Unidos de Iguala -en ese estado operan 22 grupos- es lo que finalmente ha hecho que las actuales calamidades de Tlatlaya y Ayotzinapa se hayan transformado en catalizadores de esa mezcla de depresión y furia que hoy domina a la sociedad mexicana.
La depresión y el enojo colectivos, el hartazgo que se expresa en marchas, paros universitarios, desplegados, artículos, columnas, mensajes en las redes sociales, es energía política pura y disponible. Sin embargo, la gran pregunta y desafío es cómo lograr encausar tal ánimo antes que se disipe, para que no sea otra oportunidad perdida y sí aliente la regeneración del país.","Mexico, su estado y los cuasi estados
Desapariciones
 Las palabras parecen insuficientes para captar plenamente una tragedia donde se mezclan brutalidad, corrupción, ineptitud, cinismo, avidez e irresponsabilidad históricas. En Iguala no sólo se asesinó a 6 personas y desaparecieron 43 estudiantes, también se perdió la esencia del Estado.
Soberanías
En México hoy conviven y chocan dos poderes que se comportan como si ambos fuesen soberanos, es decir, que sólo rinden cuentas a sí mismos. Uno es el Estado formal, corrupto, ineficiente y débil, y el otro es el conjunto de pequeños cuasi estados o feudos criminales que a sangre y soborno han conquistado porciones de nuestra geografía y que, además, están en guerra permanente entre ellos.
Hoy, el Estado formal es apenas una estructura patrimonial, extractiva en beneficio de muy pocos, endeble, que opera más con reglas no escritas que constitucionales y sin más proyecto que su propia reproducción. Al mismo tiempo, el conjunto de cuasi estados, soberanos en el territorio que controlan, tienen sus propios ejércitos y administradores, son de naturaleza totalmente criminal, con reglas brutalmente violentas y con un proyecto claro: doblegar al Estado formal para construir, mantener y ensanchar, una economía ilegal y depredadora. Estos poderíos delictivos, por sus formas de operar, son hoy el obstáculo más visible, que no único, para la convivencia social segura, digna y productiva.
Los feudos criminales ejercen un dominio directo sólo en regiones pero sus efectos nocivos se dejan sentir en todo el país. El Estado formal y los cuasi estados ilegales conviven en medio de tensiones y choques pero también de acuerdos ilícitos pero efectivos, auténticos ""pactos contra México"".
El Liderazgo
Hoy, el Estado formal y debilitado, está encabezado por el PRI de siempre y con los apoyos de siempre -el de las élites económicas, la burocracia, la televisión, los grandes sindicatos, etcétera. Por su parte, los cuasi estados criminales tienen un liderazgo forjado en un feroz proceso de selección darwiniano, donde el fracaso y los errores se pagan con la vida. Esos liderazgos son producto de la ambición y la audacia, de la descomposición social y de una asociación con la clase empresarial ""legal"" para convertir la riqueza ilícita en lícita.
El examinar de cerca a los dirigentes de los cuasi estados es meterse de lleno en un mundo de horror y, sobre todo, de los procesos de captura de trozos del Estado formal -gubernaturas, alcaldías, policías, militares- por el criminal. Tomemos como ejemplo el caso abordado por Juan Carlos Reyna y Farrah Fresnedo en El Extraditado, (Grijalbo, 2014), producto de entrevistas en la cárcel a uno de los grandes capos del narcotráfico clásico: Benjamín Arellano Félix (BAF), cabeza del cartel de Tijuana.
Lo Malo fue el Entorno
Según un estudio psicológico hecho a BAF tras su ingresó a prisión en 2002, en él no había nada singular -católico, con educación preparatoria, hijo de una familia de ingresos modestos y numerosa pero integrada, que le inculcó el hábito del trabajo- el problema fue el entorno. A los 16 años empezó a ""trabajar"" como contrabandista de whisky y electrodomésticos en Culiacán, es decir, en la zona de impunidad de personajes como Miguel Ángel Félix Gallardo o Rafael  Caro  Quintero.  El  joven  contrabandista  entendió  que narcotraficantes y autoridades formaban ya una sola estructura y él, un emprendedor ambicioso, decidió que el futuro estaba no en el contrabando menor sino en las drogas prohibidas.
La Ética del Trabajo
Según el mismo, BAF fue narcotraficante mas no adicto. Su obsesión es un ""negocio"" rentable como pocos: 100 mil dólares por kilo es la ganancia de llevar la cocaína desde la selva colombiana hasta las calles de Nueva York. El valor del mercado mundial de cocaína se calcula, según Reyna, en 38,000 millones de dólares anuales, de los cuales poco un 20% ingresan a México.
El Poder Ilegal
BAF, como el resto de los capos, logró hacerse de esas partes del Estado que necesitaba: desde gobernadores hasta personajes del círculo íntimo de un presidente ¿Cómo? usando la violencia y pagando. Según su dicho, en los 1990 pagó millón y medio de dólares mensuales al personaje cercano al gobierno federal, medio millón al hombre de la PGR en el estado y 250 mil dólares a los jefes locales de la policía judicial federal del ejército. El capo creó su propio ejército con reclutas tanto de México como de Estados Unidos e instructores extranjeros, lo uniformó y disciplinó con la asistencia de un ex comandante de la judicial federal. Este brazo armado dio a BAF poder de vida o muerte en su zona y lo ejerció impunemente por años en más de un millar de casos.
Los jefes de los cuasi estados pueden caer, como le sucedió a BAF, pero su estructura perdura. Y sus inversiones están aseguradas, al punto que la multa que le impuso la justicia norteamericana -cien millones de dólares- simplemente no pudo hacerse efectiva porque Washington no pudo o no quiso encontrarlos.
El Desafío
Hoy es general la conciencia que la impunidad y la corrupción endémicas son las bases de la compleja y muy dañina convivencia actual entre un Estado formal pero corrupto, contradictorio e impotente y los brutales cuasi estados criminales. El reto es imaginar cómo transformar la movilización que ha provocado el horror de Iguala en el punto de quiebre para regenerar al Estado, neutralizar a los feudos criminales y superar esta etapa de miedo, rabia, humillación y desilusión.",True
"El reino de Oz
Tom Disch, visionario de la ciencia ficción, afirmó que la publicidad es el cuento de hadas de la sociedad moderna. En la compra de un yogur te prometen un palacio. Un territorio fantástico donde los beneficios no provienen del esfuerzo, sino de la milagrosa acción de una marca.
En América Latina el inconsciente colectivo está cada vez más determinado por los anuncios y las telenovelas. Millones de personas orientan su comportamiento a partir de fórmulas televisivas. Lo peculiar es que esta subordinación psicológica también atañe a quienes pretenden guiar una nación.
Enrique Peña Nieto surgió como el perfecto telecandidato mexicano. Un hombre atractivo, de peinado imperturbable, que aun al improvisar parece leer un teleprompter.
Casado con una conocida actriz, no tuvo que acercarse a la gente para ganar las elecciones. En la sociedad del espectáculo, triunfó como quien desempeña un papel.
¿Qué clase de mentalidad respalda sus decisiones? A fines de 2011, Jacobo García, periodista de El Mundo, le pidió que mencionara tres libros que lo hubieran marcado. Peña Nieto fue incapaz de hacerlo.
A la distancia, lo más grave no parece ser su incultura ni la falta de reflejos políticos para disponer de una respuesta preparada por sus asesores, sino la estructura misma de su mente.
Con toda probabilidad podría haber mencionado 20 telenovelas o 50 películas. La cultura de masas es la nueva memoria impersonal. ¿Cómo afecta esto a quien guía los destinos ciudadanos? Estamos ante un caso fronterizo que merece detenido análisis.
No se le puede pedir a un Mandatario que lea mucho. Su cargo es refractario a la capacidad de dudar y aceptar contradicciones, efectos básicos de la lectura.
En su espléndida novela “Una Lectora Nada Común”, Alan Bennett plantea lo que sucedería si la Reina de Inglaterra se volviera adicta a los libros. En efecto, abdicaría.
Lo que está en juego en el caso de Peña Nieto no es su nivel cultural, sino su peculiar acercamiento al mundo. Después de hacer campaña en aviones privados y hablar en asambleas tan controladas como una película, planeó reformas en los apartados salones del poder.
Al ofrecer su primera declaración patrimonial, tanto él como varios miembros de su gabinete revelaron tener propiedades por “donación”.
Los ciudadanos deben comprar o heredar una casa. Los políticos pertenecen a otra lógica, la economía de la dádiva donde los inmuebles se regalan. ¡Bienvenidos al nuevo reino de Oz, donde se cumplen las promesas de la publicidad y los cuentos de hadas!
Mucho se ha hablado en los últimos días de la “Casa Blanca”, la mansión de unos 7 millones de dólares propiedad de la Primera Dama, Angélica Rivera. Ese predio pertenece a la constructora Grupo Higa, compañía a la que Peña Nieto favoreció desde sus tiempos de Secretario de Administración en el Estado de México y que se expandió notablemente durante su Gubernatura.
Curiosamente, la licitación del tren rápido a Querétaro fue a dar a esa empresa (la misma que prestó a Peña Nieto aviones privados durante su campaña a la Presidencia).
Aunque el Presidente no sea el dueño directo de la “Casa Blanca”, no es difícil suponer una relación de tráfico de influencias (sobre todo tomando en cuenta que la “donación” es un recurso de apropiación aceptado por su Gobierno).
En una declaración en YouTube, dicha en el tono de falsa intensidad de las telenovelas, Rivera asegura que compró la propiedad con el dinero que le dio Televisa, empresa en la que trabajó 25 años y con la que dejó de colaborar en 2010.
Para quienes no vivimos dentro de un anuncio de televisión, resulta poco creíble que una actriz reciba una liquidación tan espectacular. En caso de que hubiese sido así, seguramente le ayudó estar casada con el Mandatario que ajustó la reforma de telecomunicaciones a los íntimos deseos de Televisa.
La insensibilidad del Presidente de ir a China en un momento de crisis nacional y la respuesta de Rivera, en la que se muestra ofendida y habla como quien “se digna” a dar explicaciones que, según ella, no tendría por qué ofrecer, pertenecen a la lógica de quienes viven en una evanescente irrealidad.
La promesa de vender la casa equivale a la de cambiar de set. Todo se arregla alterando el guión o la escenografía.
Peña Nieto es el primer telepresidente de México. Sus reformas ofrecieron una nueva telenovela nacional, pero demasiado pronto se le atravesó la realidad. Para sobrevivir tendrá que salir de la pantalla y enfrentar lo que está afuera de ella: un país dolorosamente verdadero.","El primer tercio y la gran crisis
Números y significado
Al concluir el segundo año del sexenio de Enrique Peña Nieto (EPN), y teniendo como marco una inesperada y severa crisis política, han aparecido números que dicen mucho sobre la naturaleza del bienio.
Una encuesta del Centro de Estudios Sociales y de Opinión Pública de la Cámara de Diputados aparecida en octubre, es decir, antes de que la tragedia de Iguala agudizara la actual crisis política, muestra que apenas 11% de los ciudadanos aceptó tener mucha confianza en el presidente de la República; otro 21% le concedió algo de la misma. En contraste, 33% declaró que ya era poca su confianza en el personaje y, finalmente, 32% de plano aseguró no tenerle ninguna. En consecuencia, si se toman como punto de referencia las elecciones de 2012, donde EPN recibió el voto de 38.15% de quienes acudieron a las urnas, el conjunto de ciudadanos que aún confían en el ahora jefe del Ejecutivo es 16% menor al que votó por él hace dos años. La mayoría –dos tercios– ve a EPN con mucha o total desconfianza.
Ahora bien, EPN y los suyos pueden optar por otras cifras, por ese número 11 que consideran simboliza el lado brillante de su bienio: el conjunto de “reformas estructurales” que en algún futuro modernizarán a México. Las 11 reformas son, en realidad, 10: energética, competencia económica, telecomunicaciones y radiodifusión, hacendaria, financiera, educativa, electoral, la del amparo, el código de procedimientos penales y transparencia; la laboral, que generalmente se incluye en el grupo, en realidad tuvo lugar al concluir el sexenio anterior.
Blitzkrieg y petróleo
La ofensiva legislativa relámpago de EPN y su partido contra el status quo se presentó como una gran victoria política, sobre todo por el contraste con la impotencia que en este campo mostró el PAN durante los 12 años que tuvo el control de la Presidencia.
Vistas con detenimiento, las 11 reformas mencionadas no fueron el parteaguas que el gobierno dijo que eran, salvo en un caso: el de los hidrocarburos. Y es que el cambio del artículo 27 constitucional para permitir el acceso del capital privado nacional e internacional a todos los campos de la industria del petróleo y el gas fue el golpe decisivo del neoliberalismo en contra del último gran pilar del nacionalismo forjado por la Revolución Mexicana que aún permanecía en pie.
Años antes, el gobierno panista de Felipe Calderón había intentado un ataque lateral a la herencia constitucional cardenista pero fracasó. Y es que Calderón se propuso abrir la explotación de los depósitos de petróleo en aguas profundas al capital privado extranjero prometiendo encontrar “un tesoro”, mas no logró el apoyo de la oposición priista. En contraste, EPN diseñó una estrategia que de entrada implicó contar con la anuencia y la colaboración activa e incluso entusiasta de la oposición panista y perredista. Fue de este modo que en tan sólo 20 meses EPN levantó el marco legal de un proyecto sexenal que debería permitir a su gobierno una gran libertad en la asignación de recursos y oportunidades al sector privado, en particular a empresarios cercanos a él y al grupo que controla al gobierno federal.
El corazón del proyecto
La estrategia legislativa que llevó a lograr las “reformas estructurales” se diseñó a partir del llamado “Pacto por México”. Este documento de 95 puntos, dado a conocer al día siguiente de la toma de posesión, se convirtió en el corazón político de la primera etapa del sexenio. Fue un gran acuerdo cupular entre el presidente y su partido, por un lado, y por el otro los presidentes de los dos grandes partidos que, formalmente, constituían la oposición de derecha e izquierda: el PAN, que tras dos sexenios en la Presidencia apenas obtuvo en 2012 el 25.4% de los votos, y el PRD, entonces la segunda fuerza política (31.5% de los sufragios), pero que para entonces ya estaba en una situación difícil, pues su candidato presidencial y gran movilizador del voto, Andrés Manuel López Obrador (AMLO), lo había abandonado para fundar otro –Morena– que, inevitablemente, a partir de 2015 competiría con el PRD por el espacio izquierdo del espectro político nacional.
De todos los cambios propuestos en el Pacto por México, el más importante –el corazón del corazón– era el que se concentraba en los puntos o compromisos del 54 al 60, y que implicaron la reforma al artículo 27 constitucional en materia de hidrocarburos. Sin rechazar el principio de que los depósitos petroleros son propiedad de la nación, la reforma hizo de Pemex –símbolo del nacionalismo económico– una empresa petrolera más, una que deberá competir con otras pues se eliminó la restricción que desde 1960 impedía la firma de contratos con particulares para la extracción de hidrocarburos; también se abrió la petroquímica básica –hasta ese momento un monopolio del Estado– a la inversión privada, lo mismo que el transporte y la comercialización de los combustibles. Como corolario, el mercado eléctrico también se abrió al capital privado nacional o externo.
El aplauso externo
Las medidas anteriores, y en una actitud que recordó lo sucedido con Carlos Salinas, los gobiernos y los medios de comunicación internacionales se mostraron entusiasmados hasta el extremo por el retorno del PRI neoliberal al poder. Además, este retorno se hizo sin la sombra del burdo fraude electoral de 1988 (la compra e inducción de votos en 2012 se consideró peccata minuta, parte de los usos y costumbres del país y practicada por todos los contendientes). La revista Time del 24 de febrero de 2014 incluso dio su portada a EPN y lo presentó como el “salvador de México”.
La caída y prisión de la poderosa dirigente del Sindicato Nacional de Trabajadores de la Educación (SNTE), Elba Esther Gordillo, fue interpretada por esos mismos observadores externos no como el castigo a una antigua priista convertida en un obstáculo para devolver al SNTE su carácter de instrumento priista, sino como lo que no fue: el inicio de un ataque a fondo de un mal endémico: la corrupción. La captura en febrero de 2014 del poderoso e internacionalmente famoso narcotraficante de Sinaloa Joaquín El Chapo Guzmán volvió a producir el aplauso externo, pese a que la actividad de los cárteles del narcotráfico no disminuyó en nada.
Finalmente, mientras el PAN, los círculos empresariales y el exterior loaban la “valentía” de EPN para poner fin a la última herencia cardenista –la actividad petrolera como monopolio estatal–, la mayoría de los mexicanos mantuvo una opinión contraria. Una encuesta del instituto Pew de Estados Unidos, publicada a inicios de 2014, mostró que la apertura de la industria petrolera al capital privado extranjero era reprobada por la mayoría de los mexicanos (57% contra 34%).
Y, sin embargo, la economía no se mueve
Las “reformas estructurales”, se dijo dentro y fuera del país, habían creado el “Mexican moment”. En los círculos empresariales se aceptó la tesis que sostenía que la ortodoxia económica traería como consecuencia un repunte de la economía mexicana y que, por fin, el país se reencontraría con la generación de empleo, la disminución de la pobreza y con todo lo que se asocia al crecimiento económico. Sin embargo, al concluir 2014, la promesa del crecimiento se mantenía como eso, como una promesa, mientras que la realidad insistía en mantener mediocre el incremento del PIB.
Al inicio de 2014, los pronósticos de la tasa de crecimiento del PIB –ligados a los vaivenes de la economía estadunidense– fueron modestamente optimistas: 3.4% se dijo en febrero en el Banco de México, pero al correr del año las expectativas fueron disminuyendo hasta quedar en vaticinios absolutamente mediocres: entre 2.1% y 2.6%. En noviembre de 2014 una encuesta señaló que, en relación con el año anterior, 40% de los mexicanos consideraba que su situación económica permanecía estancada, pero 48% aseguró que había empeorado (Excélsior, 24 de noviembre). Por otro lado, la Cepal hizo notar que mientras en la mayoría de los países latinoamericanos la pobreza y la indigencia iban a la baja, en México ocurría exactamente lo contrario, aquí iban al alza (“Panorama social de América Latina, 2013”).
Fue en este marco de insuficiencia económica para la mayoría pero de casi euforia para la minoría que estalló la crisis de inconformidad política masiva al final del segundo año de gobierno de EPN.
La crisis
El detonador de las protestas masivas contra el gobierno en general y contra EPN en particular se localiza en una ciudad de 140 mil habitantes –Iguala– en Guerrero, el estado con los peores índices de marginación. El asesinato de seis personas y el secuestro y paradero desconocido de 43 estudiantes de la Normal Rural de Ayotzinapa por la policía municipal en complicidad con el crimen organizado –los Guerreros Unidos– la noche del 26 de septiembre, no obstante la presencia del 27 Batallón de Infantería en la ciudad, detonó una reacción de gran indignación que hechos más monstruosos en el pasado no habían logrado, como la desaparición en un solo día de 300 personas en Allende, Coahuila, a manos de Los Zetas en 2011.
Que el crimen involucrara la subordinación del cuerpo de policía y de toda la estructura municipal de Iguala y Cocula al crimen organizado, que la acción exhibiera un grado inaudito de crueldad –desollar y sacar los ojos de una de las jóvenes víctimas– y que el gobierno federal no lograra dar con los secuestrados, hizo que lo acontecido en Guerrero fuera la proverbial gota que derramó un vaso lleno de agravios en contra de la sociedad mexicana.
La tragedia de Iguala, a la que le había precedido la de Tlatlaya, donde el Ejército ejecutó a sus prisioneros y a la que después se le agregaría un caso concreto de tráfico de influencias a nivel presidencial –la mansión de lujo extremo que un contratista del gobierno del Estado de México, el tamaulipeco Juan Armando Hinojosa Cantú, construyó para la esposa de EPN–, desembocó en movilizaciones en todo el país y en el extranjero, que demandaron no sólo el esclarecimiento del crimen contra los estudiantes, sino incluso la renuncia de EPN. Esas movilizaciones y protestas buscaron y buscan hacer evidente el hartazgo de un buen número de ciudadanos con una estructura de gobierno corrupta hasta la médula y a todos los niveles, que es ineficiente, refractaria a la rendición de cuentas y asociada en numerosos puntos con un crimen organizado que tiene más cabezas que la Hidra de Lerna. Se trata de un reclamo masivo ante la incapacidad de resolver el problema del estancamiento económico, el rechazo a la desnacionalización del aparato productivo, a la reproducción de una estructura social donde una familia posee la segunda mayor fortuna del mundo mientras que la mitad de la población es clasificada como pobre y, finalmente, el disgusto frente a una política sostenida por acuerdos entre partidos que no representan otros intereses que los de ellos mismos.
¿Recuperar la iniciativa?
Tras quedar pasmado por semanas ante la crisis que se le vino encima, y después de transcurrir dos meses sin poder o sin querer encontrar a los estudiantes desaparecidos, pero descubriendo cada vez más fosas clandestinas con cadáveres que no se buscaban, EPN decidió asumir como propio uno de los lemas de las movilizaciones en su contra –“Todos somos Ayotzinapa”–, y el 27 de noviembre propuso un plan de 10 puntos para enfrentar no la raíz de la crisis sino sus manifestaciones más inmediatas. Se trató de un claro intento por arrebatar la iniciativa política de manos de los padres y compañeros de los estudiantes desaparecidos, de los jóvenes estudiantes que forman el grueso de las marchas en las calles. La iniciativa con sus 10 puntos puede ser vista como una edición de bolsillo del “Pacto por México” para combatir la inseguridad y el crimen organizado, reformar las policías estatales y reafirmar las declaraciones contra la corrupción y la pobreza. El punto más llamativo de la propuesta es un proyecto de ley que permitirá al gobierno federal desaparecer ayuntamientos ahí donde el crimen se haya apoderado de la autoridad local, lo que viene bien con el esfuerzo de EPN de recuperar algo del presidencialismo del pasado.
Hasta ahora, la respuesta de EPN y su gobierno a la crisis se antoja pequeña en relación a las dimensiones de ésta, donde lo que se cuestiona de manera masiva ya no es sólo al presidente y a su gobierno sino al régimen mismo. Está aún por verse si EPN realmente puede recuperar el liderazgo real del proceso político, pues si bien él y los suyos tienen el control de las instituciones formales, la legitimidad la tienen quienes los cuestionan.
La crisis que afronta EPN al final de su primer tercio es, finalmente, no sólo una crisis de su gobierno, sino de todo un régimen, resultado de una transición que se inició en 1997 y que a estas alturas pareciera agotada y fallida.
Lo sucedido en Iguala ha servido para hacer evidente a una parte sustantiva de la sociedad mexicana, en particular a los jóvenes, que el problema de fondo es que en el siglo XXI se logró modificar pero no acabar con el régimen autoritario creado por el PRI y el presidencialismo en el siglo pasado.
La cuestión importante al concluir 2014 no es tanto cómo enfrentará EPN lo que resta de su sexenio, sino cómo la sociedad mexicana puede aprovechar esta coyuntura crítica –la movilización y el hartazgo– para dar forma a un proyecto alternativo al que hoy existe, uno efectivamente nacional y para el siglo XXI.",False
"La Revolución y el Estado en México
Uno de los principales legados de Arnaldo Córdova es su muy convincente interpretación de la Revolución de 1910 y de su vínculo con el Estado mexicano del siglo XX. Para él, entre ambos, Revolución y Estado, existía una relación causal de orden histórico, que se propuso desentrañar en los muchos ensayos y artículos de investigación en los que reflexionó sobre el tema. En una y otro veía procesos de largo plazo, en los que el pasado mismo ""es un problema del presente"".
La perspectiva de Córdova es una feliz combinación de historia, ciencia política y derecho constitucional, que aplicada al análisis de la Revolución, de la Constitución y del gobierno rindió resultados originales y sugerentes. Arnaldo Córdova fue un investigador creativo y honesto que sólo interrumpió su carrera académica entre 1982 y 1985, cuando fue elegido diputado a la LII Legislatura por el entonces esperanzador PSUM; fue también un militante comprometido con el proyecto de país que asociaba con el gobierno del presidente Lázaro Cárdenas, y con la noción de un gobierno popular que era la natural derivación de la revolución popular que estaba en el origen del Estado.
A mi manera de ver, el libro más importante de él es La ideología de la Revolución Mexicana. La formación del nuevo régimen, que fue publicado en 1970, en el que examina la Constitución de 1917 desde la perspectiva combinada; pero además del rico análisis que hace del texto constitucional y de la coyuntura histórica en la que fue elaborado, apunta muchas pistas para otras investigaciones.
Creo que la evaluación ponderada de la obra de Córdova ha de tomar en cuenta el contexto en el que escribía. El presidente Miguel de la Madrid lanzó la reforma del Estado para enfrentar la pavorosa crisis de 1982; Carlos Salinas siguió adelante con el programa de desmantelamiento del intervencionismo estatal, y Ernesto Zedillo profundizó cuanto pudo esos cambios, desconfiado como era él del Estado. Desafortunadamente, entre los muchos pecados que podemos reprochar a Salinas y a Zedillo está la ignorancia o la inconciencia histórica, un pecado por el que hemos pagado todos, pero más los justos que los pecadores, porque quizá una de las peores faltas de los así llamados neoliberales es que hayan transformado el Estado sin preguntarse los porqués de la particular fisonomía que había adquirido a finales del siglo XX. De haberlo hecho, es posible que se hubieran detenido a pensar con más cuidado el redimensionamiento del Estado que, en realidad, quería decir la contracción del Estado, sobre todo en materia económica.
La reducción de la presencia estatal en áreas clave para el desarrollo del país, por ejemplo en la industria o en la educación, ha tenido consecuencias de largo plazo muy costosas: una desindustrialización precoz o la pérdida de signos comunes de identidad en una sociedad crecientemente diferenciada. Los reformadores tendrían que haber pensado que sin Estado les iba a ser mucho más difícil gobernar, y que esa responsabilidad pasaría entonces a grupos privados o a comisiones autónomas que gobiernan para ellos, y nada más. Tampoco se dieron cuenta de que el Estado era un factor central para el éxito de sus reformas, y que cuando lo hicieron a un lado, ellos mismos condenaban su propio programa al fracaso.
Es muy posible que los líderes del neoliberalismo mexicano ya se hayan dado cuenta de que el Estado era el aval de la legitimidad de la élite gobernante; que también introducía una cierta coherencia en la sociedad pues era un referente común a buena parte de ella, aun cuando no eran pocos los grupos que quedaban al margen de la autoridad estatal. El Estado le daba a la sociedad un sentido de dirección que hemos perdido, era como una brújula, pues, como escribió Arnaldo Córdova, la mayoría de los mexicanos creíamos –o creemos– en el Estado, incluso si no nos ofrece mucho a cambio ni se compromete demasiado (""La historia maestra de la política"").
Decía Arnaldo que poco le importaba que lo llamaran ""estatólatra"", o que el gobierno popular que tanto admiraba en la experiencia radical del cardenismo fuera autoritario, porque para él lo que define el poder es la adhesión de los ciudadanos (""La historia maestra de la política""). Esta aseveración, discutible como es, recoge el compromiso de Córdova con la noción que sostenía de la democracia como el gobierno del pueblo, por el pueblo y para el pueblo. Cómo me gustaría discutir otra vez con él las raíces autoritarias de este planteamiento.","El Fondo, dormido en sus laureles
Leo Zuckerman se preguntó si se justifica la existencia de una editorial subsidiada como es el Fondo de Cultura Económica. “No nos hagamos bolas”, escribió en poesía vernácula. “El Fondo sirve (únicamente) a una élite cultural, académica e intelectual”.
Airadas le llegaron las respuestas de dos de nuestros escritores más aristocráticos. Empleo el término “aristocrático” en el sentido en que lo hacía José Vasconcelos: por virtud de la excelencia, incluidos en una minoría. Jesús Silva Herzog Márquez le llamó liberal salvaje. Jorge Volpi le recordó que la alta cultura siempre ha sido patrocinada y nuestras instituciones culturales subsidiadas cifran la ventaja cultural que tenemos sobre el resto de Latinoamérica.
Y sin embargo, me parece a mí que la pregunta de Leo se sostiene. Sí, ¿por qué el Fondo no ha logrado, en medio siglo, llegar a más lectores? ¿Por qué no llega a los millones de preparatorianos y universitarios del país? ¿De verdad el defecto reside en esos lectores posibles pero no reales, o es en el Fondo?
Que es lo mismo que preguntarse asuntos más particulares. ¿Por qué los últimos 24 años las colecciones de poesía y de dramaturgia del Fondo no han crecido mientras que su cava de vinos sí, hasta ser famosa entre los editores del idioma de la ñ?¿Por qué uno de nuestros mayores antropólogos, cuyo nombre él no me agradecería que tecleara aquí, puede publicar su último libro, de tema mexicano por cierto, en una de las más exigentes editoriales universitarias de Estados Unidos, pero en el Fondo se le pide que espere tres años para su publicación en español?
¿Por qué los primeros años del Fondo fueron los de su expansión territorial, de la multiplicación de sus librerías en el mundo de la ñ, mientras en los últimos 24 años inaugurar una librería en Bogotá y una en la colonia Condesa de la capital se proclama como una hazaña?
Más preguntas concretas. ¿Cómo sucedió que España a finales del siglo XX se adueñó de la difusión y la enseñanza del español en el planeta, a través de su Instituto Cervantes, si era el Fondo el que tenía la ventaja hasta un lustro antes?
¿Y cómo es que ahora, cuando una España en crisis económica debe cerrar sus institutos Cervantes, el Fondo no avanza para ocupar los vacíos? En el mismo sentido, ¿por qué es que ante el encogimiento de las editoriales españolas, el Fondo no lidera la avanzada de nuestras buenas editoriales nacionales?
Es decir, dicho en poesía vernácula, ¿cuándo se durmió el Fondo en sus laureles? ¿Cuándo se acomodó en la seguridad del subsidio y el deleite de su cava de vinos y se olvidó de crecer y de servir a más que a una minoría autosatisfecha?
Leo se pregunta si se justifica la existencia de una editorial subsidiada cuyos libros llegan a muy pocos. Digo que me parece a mí que la pregunta es importante, aunque la respuesta que Leo da es, sí, para citar a Silva Herzog, la de un liberal salvaje. (Perdón, amigo Zuckerman, y con el aprecio intacto a tu afán de sacudir las complacencias de las élites.)
Aun en términos económicos, es una respuesta poco útil. ¿Qué gana México con cerrar el Fondo? Nada, nada y nada. Salvo la diferencia actual entre sus costos y sus ventas, 200 millones de pesos, una partida minúscula en el contexto del presupuesto estatal. ¿Y qué oportunidades gana el país si el Estado decide despertarlo y hacerlo crecer?
Servir a muchos más, coleccionar a nuestros clásicos de las últimas tres décadas, lo que no ha hecho, y expandir nuestro mercado editorial a otras latitudes, ahora que ocurre el encogimiento de las editoriales españolas.
Los espartanos cogían a sus hijos de los talones y los hundían en el río helado. Si no morían de neumonía los dejaban vivir. Si enfermaban, los atravesaban con una espada, para abreviar su agonía. Por eso fueron atenienses y no espartanos Sócrates y Platón. Por eso los espartanos fueron magníficos en el arte del asesinato, la guerra, pero no en las artes de la cooperación y el bien vivir, las bellas artes y la filosofía.
Somos ya espartanos en exceso. Cultivemos nuestras instituciones atenienses. Pongamos a un lado los laureles marchitos del Fondo y despertémoslo. Para volver a lo vernáculo: esperemos del Fondo otros laureles más verdes.",False
"El primer tercio y la gran crisis
Números y significado
Al concluir el segundo año del sexenio de Enrique Peña Nieto (EPN), y teniendo como marco una inesperada y severa crisis política, han aparecido números que dicen mucho sobre la naturaleza del bienio.
Una encuesta del Centro de Estudios Sociales y de Opinión Pública de la Cámara de Diputados aparecida en octubre, es decir, antes de que la tragedia de Iguala agudizara la actual crisis política, muestra que apenas 11% de los ciudadanos aceptó tener mucha confianza en el presidente de la República; otro 21% le concedió algo de la misma. En contraste, 33% declaró que ya era poca su confianza en el personaje y, finalmente, 32% de plano aseguró no tenerle ninguna. En consecuencia, si se toman como punto de referencia las elecciones de 2012, donde EPN recibió el voto de 38.15% de quienes acudieron a las urnas, el conjunto de ciudadanos que aún confían en el ahora jefe del Ejecutivo es 16% menor al que votó por él hace dos años. La mayoría –dos tercios– ve a EPN con mucha o total desconfianza.
Ahora bien, EPN y los suyos pueden optar por otras cifras, por ese número 11 que consideran simboliza el lado brillante de su bienio: el conjunto de “reformas estructurales” que en algún futuro modernizarán a México. Las 11 reformas son, en realidad, 10: energética, competencia económica, telecomunicaciones y radiodifusión, hacendaria, financiera, educativa, electoral, la del amparo, el código de procedimientos penales y transparencia; la laboral, que generalmente se incluye en el grupo, en realidad tuvo lugar al concluir el sexenio anterior.
Blitzkrieg y petróleo
La ofensiva legislativa relámpago de EPN y su partido contra el status quo se presentó como una gran victoria política, sobre todo por el contraste con la impotencia que en este campo mostró el PAN durante los 12 años que tuvo el control de la Presidencia.
Vistas con detenimiento, las 11 reformas mencionadas no fueron el parteaguas que el gobierno dijo que eran, salvo en un caso: el de los hidrocarburos. Y es que el cambio del artículo 27 constitucional para permitir el acceso del capital privado nacional e internacional a todos los campos de la industria del petróleo y el gas fue el golpe decisivo del neoliberalismo en contra del último gran pilar del nacionalismo forjado por la Revolución Mexicana que aún permanecía en pie.
Años antes, el gobierno panista de Felipe Calderón había intentado un ataque lateral a la herencia constitucional cardenista pero fracasó. Y es que Calderón se propuso abrir la explotación de los depósitos de petróleo en aguas profundas al capital privado extranjero prometiendo encontrar “un tesoro”, mas no logró el apoyo de la oposición priista. En contraste, EPN diseñó una estrategia que de entrada implicó contar con la anuencia y la colaboración activa e incluso entusiasta de la oposición panista y perredista. Fue de este modo que en tan sólo 20 meses EPN levantó el marco legal de un proyecto sexenal que debería permitir a su gobierno una gran libertad en la asignación de recursos y oportunidades al sector privado, en particular a empresarios cercanos a él y al grupo que controla al gobierno federal.
El corazón del proyecto
La estrategia legislativa que llevó a lograr las “reformas estructurales” se diseñó a partir del llamado “Pacto por México”. Este documento de 95 puntos, dado a conocer al día siguiente de la toma de posesión, se convirtió en el corazón político de la primera etapa del sexenio. Fue un gran acuerdo cupular entre el presidente y su partido, por un lado, y por el otro los presidentes de los dos grandes partidos que, formalmente, constituían la oposición de derecha e izquierda: el PAN, que tras dos sexenios en la Presidencia apenas obtuvo en 2012 el 25.4% de los votos, y el PRD, entonces la segunda fuerza política (31.5% de los sufragios), pero que para entonces ya estaba en una situación difícil, pues su candidato presidencial y gran movilizador del voto, Andrés Manuel López Obrador (AMLO), lo había abandonado para fundar otro –Morena– que, inevitablemente, a partir de 2015 competiría con el PRD por el espacio izquierdo del espectro político nacional.
De todos los cambios propuestos en el Pacto por México, el más importante –el corazón del corazón– era el que se concentraba en los puntos o compromisos del 54 al 60, y que implicaron la reforma al artículo 27 constitucional en materia de hidrocarburos. Sin rechazar el principio de que los depósitos petroleros son propiedad de la nación, la reforma hizo de Pemex –símbolo del nacionalismo económico– una empresa petrolera más, una que deberá competir con otras pues se eliminó la restricción que desde 1960 impedía la firma de contratos con particulares para la extracción de hidrocarburos; también se abrió la petroquímica básica –hasta ese momento un monopolio del Estado– a la inversión privada, lo mismo que el transporte y la comercialización de los combustibles. Como corolario, el mercado eléctrico también se abrió al capital privado nacional o externo.
El aplauso externo
Las medidas anteriores, y en una actitud que recordó lo sucedido con Carlos Salinas, los gobiernos y los medios de comunicación internacionales se mostraron entusiasmados hasta el extremo por el retorno del PRI neoliberal al poder. Además, este retorno se hizo sin la sombra del burdo fraude electoral de 1988 (la compra e inducción de votos en 2012 se consideró peccata minuta, parte de los usos y costumbres del país y practicada por todos los contendientes). La revista Time del 24 de febrero de 2014 incluso dio su portada a EPN y lo presentó como el “salvador de México”.
La caída y prisión de la poderosa dirigente del Sindicato Nacional de Trabajadores de la Educación (SNTE), Elba Esther Gordillo, fue interpretada por esos mismos observadores externos no como el castigo a una antigua priista convertida en un obstáculo para devolver al SNTE su carácter de instrumento priista, sino como lo que no fue: el inicio de un ataque a fondo de un mal endémico: la corrupción. La captura en febrero de 2014 del poderoso e internacionalmente famoso narcotraficante de Sinaloa Joaquín El Chapo Guzmán volvió a producir el aplauso externo, pese a que la actividad de los cárteles del narcotráfico no disminuyó en nada.
Finalmente, mientras el PAN, los círculos empresariales y el exterior loaban la “valentía” de EPN para poner fin a la última herencia cardenista –la actividad petrolera como monopolio estatal–, la mayoría de los mexicanos mantuvo una opinión contraria. Una encuesta del instituto Pew de Estados Unidos, publicada a inicios de 2014, mostró que la apertura de la industria petrolera al capital privado extranjero era reprobada por la mayoría de los mexicanos (57% contra 34%).
Y, sin embargo, la economía no se mueve
Las “reformas estructurales”, se dijo dentro y fuera del país, habían creado el “Mexican moment”. En los círculos empresariales se aceptó la tesis que sostenía que la ortodoxia económica traería como consecuencia un repunte de la economía mexicana y que, por fin, el país se reencontraría con la generación de empleo, la disminución de la pobreza y con todo lo que se asocia al crecimiento económico. Sin embargo, al concluir 2014, la promesa del crecimiento se mantenía como eso, como una promesa, mientras que la realidad insistía en mantener mediocre el incremento del PIB.
Al inicio de 2014, los pronósticos de la tasa de crecimiento del PIB –ligados a los vaivenes de la economía estadunidense– fueron modestamente optimistas: 3.4% se dijo en febrero en el Banco de México, pero al correr del año las expectativas fueron disminuyendo hasta quedar en vaticinios absolutamente mediocres: entre 2.1% y 2.6%. En noviembre de 2014 una encuesta señaló que, en relación con el año anterior, 40% de los mexicanos consideraba que su situación económica permanecía estancada, pero 48% aseguró que había empeorado (Excélsior, 24 de noviembre). Por otro lado, la Cepal hizo notar que mientras en la mayoría de los países latinoamericanos la pobreza y la indigencia iban a la baja, en México ocurría exactamente lo contrario, aquí iban al alza (“Panorama social de América Latina, 2013”).
Fue en este marco de insuficiencia económica para la mayoría pero de casi euforia para la minoría que estalló la crisis de inconformidad política masiva al final del segundo año de gobierno de EPN.
La crisis
El detonador de las protestas masivas contra el gobierno en general y contra EPN en particular se localiza en una ciudad de 140 mil habitantes –Iguala– en Guerrero, el estado con los peores índices de marginación. El asesinato de seis personas y el secuestro y paradero desconocido de 43 estudiantes de la Normal Rural de Ayotzinapa por la policía municipal en complicidad con el crimen organizado –los Guerreros Unidos– la noche del 26 de septiembre, no obstante la presencia del 27 Batallón de Infantería en la ciudad, detonó una reacción de gran indignación que hechos más monstruosos en el pasado no habían logrado, como la desaparición en un solo día de 300 personas en Allende, Coahuila, a manos de Los Zetas en 2011.
Que el crimen involucrara la subordinación del cuerpo de policía y de toda la estructura municipal de Iguala y Cocula al crimen organizado, que la acción exhibiera un grado inaudito de crueldad –desollar y sacar los ojos de una de las jóvenes víctimas– y que el gobierno federal no lograra dar con los secuestrados, hizo que lo acontecido en Guerrero fuera la proverbial gota que derramó un vaso lleno de agravios en contra de la sociedad mexicana.
La tragedia de Iguala, a la que le había precedido la de Tlatlaya, donde el Ejército ejecutó a sus prisioneros y a la que después se le agregaría un caso concreto de tráfico de influencias a nivel presidencial –la mansión de lujo extremo que un contratista del gobierno del Estado de México, el tamaulipeco Juan Armando Hinojosa Cantú, construyó para la esposa de EPN–, desembocó en movilizaciones en todo el país y en el extranjero, que demandaron no sólo el esclarecimiento del crimen contra los estudiantes, sino incluso la renuncia de EPN. Esas movilizaciones y protestas buscaron y buscan hacer evidente el hartazgo de un buen número de ciudadanos con una estructura de gobierno corrupta hasta la médula y a todos los niveles, que es ineficiente, refractaria a la rendición de cuentas y asociada en numerosos puntos con un crimen organizado que tiene más cabezas que la Hidra de Lerna. Se trata de un reclamo masivo ante la incapacidad de resolver el problema del estancamiento económico, el rechazo a la desnacionalización del aparato productivo, a la reproducción de una estructura social donde una familia posee la segunda mayor fortuna del mundo mientras que la mitad de la población es clasificada como pobre y, finalmente, el disgusto frente a una política sostenida por acuerdos entre partidos que no representan otros intereses que los de ellos mismos.
¿Recuperar la iniciativa?
Tras quedar pasmado por semanas ante la crisis que se le vino encima, y después de transcurrir dos meses sin poder o sin querer encontrar a los estudiantes desaparecidos, pero descubriendo cada vez más fosas clandestinas con cadáveres que no se buscaban, EPN decidió asumir como propio uno de los lemas de las movilizaciones en su contra –“Todos somos Ayotzinapa”–, y el 27 de noviembre propuso un plan de 10 puntos para enfrentar no la raíz de la crisis sino sus manifestaciones más inmediatas. Se trató de un claro intento por arrebatar la iniciativa política de manos de los padres y compañeros de los estudiantes desaparecidos, de los jóvenes estudiantes que forman el grueso de las marchas en las calles. La iniciativa con sus 10 puntos puede ser vista como una edición de bolsillo del “Pacto por México” para combatir la inseguridad y el crimen organizado, reformar las policías estatales y reafirmar las declaraciones contra la corrupción y la pobreza. El punto más llamativo de la propuesta es un proyecto de ley que permitirá al gobierno federal desaparecer ayuntamientos ahí donde el crimen se haya apoderado de la autoridad local, lo que viene bien con el esfuerzo de EPN de recuperar algo del presidencialismo del pasado.
Hasta ahora, la respuesta de EPN y su gobierno a la crisis se antoja pequeña en relación a las dimensiones de ésta, donde lo que se cuestiona de manera masiva ya no es sólo al presidente y a su gobierno sino al régimen mismo. Está aún por verse si EPN realmente puede recuperar el liderazgo real del proceso político, pues si bien él y los suyos tienen el control de las instituciones formales, la legitimidad la tienen quienes los cuestionan.
La crisis que afronta EPN al final de su primer tercio es, finalmente, no sólo una crisis de su gobierno, sino de todo un régimen, resultado de una transición que se inició en 1997 y que a estas alturas pareciera agotada y fallida.
Lo sucedido en Iguala ha servido para hacer evidente a una parte sustantiva de la sociedad mexicana, en particular a los jóvenes, que el problema de fondo es que en el siglo XXI se logró modificar pero no acabar con el régimen autoritario creado por el PRI y el presidencialismo en el siglo pasado.
La cuestión importante al concluir 2014 no es tanto cómo enfrentará EPN lo que resta de su sexenio, sino cómo la sociedad mexicana puede aprovechar esta coyuntura crítica –la movilización y el hartazgo– para dar forma a un proyecto alternativo al que hoy existe, uno efectivamente nacional y para el siglo XXI.","Mexico, su estado y los cuasi estados
Desapariciones
 Las palabras parecen insuficientes para captar plenamente una tragedia donde se mezclan brutalidad, corrupción, ineptitud, cinismo, avidez e irresponsabilidad históricas. En Iguala no sólo se asesinó a 6 personas y desaparecieron 43 estudiantes, también se perdió la esencia del Estado.
Soberanías
En México hoy conviven y chocan dos poderes que se comportan como si ambos fuesen soberanos, es decir, que sólo rinden cuentas a sí mismos. Uno es el Estado formal, corrupto, ineficiente y débil, y el otro es el conjunto de pequeños cuasi estados o feudos criminales que a sangre y soborno han conquistado porciones de nuestra geografía y que, además, están en guerra permanente entre ellos.
Hoy, el Estado formal es apenas una estructura patrimonial, extractiva en beneficio de muy pocos, endeble, que opera más con reglas no escritas que constitucionales y sin más proyecto que su propia reproducción. Al mismo tiempo, el conjunto de cuasi estados, soberanos en el territorio que controlan, tienen sus propios ejércitos y administradores, son de naturaleza totalmente criminal, con reglas brutalmente violentas y con un proyecto claro: doblegar al Estado formal para construir, mantener y ensanchar, una economía ilegal y depredadora. Estos poderíos delictivos, por sus formas de operar, son hoy el obstáculo más visible, que no único, para la convivencia social segura, digna y productiva.
Los feudos criminales ejercen un dominio directo sólo en regiones pero sus efectos nocivos se dejan sentir en todo el país. El Estado formal y los cuasi estados ilegales conviven en medio de tensiones y choques pero también de acuerdos ilícitos pero efectivos, auténticos ""pactos contra México"".
El Liderazgo
Hoy, el Estado formal y debilitado, está encabezado por el PRI de siempre y con los apoyos de siempre -el de las élites económicas, la burocracia, la televisión, los grandes sindicatos, etcétera. Por su parte, los cuasi estados criminales tienen un liderazgo forjado en un feroz proceso de selección darwiniano, donde el fracaso y los errores se pagan con la vida. Esos liderazgos son producto de la ambición y la audacia, de la descomposición social y de una asociación con la clase empresarial ""legal"" para convertir la riqueza ilícita en lícita.
El examinar de cerca a los dirigentes de los cuasi estados es meterse de lleno en un mundo de horror y, sobre todo, de los procesos de captura de trozos del Estado formal -gubernaturas, alcaldías, policías, militares- por el criminal. Tomemos como ejemplo el caso abordado por Juan Carlos Reyna y Farrah Fresnedo en El Extraditado, (Grijalbo, 2014), producto de entrevistas en la cárcel a uno de los grandes capos del narcotráfico clásico: Benjamín Arellano Félix (BAF), cabeza del cartel de Tijuana.
Lo Malo fue el Entorno
Según un estudio psicológico hecho a BAF tras su ingresó a prisión en 2002, en él no había nada singular -católico, con educación preparatoria, hijo de una familia de ingresos modestos y numerosa pero integrada, que le inculcó el hábito del trabajo- el problema fue el entorno. A los 16 años empezó a ""trabajar"" como contrabandista de whisky y electrodomésticos en Culiacán, es decir, en la zona de impunidad de personajes como Miguel Ángel Félix Gallardo o Rafael  Caro  Quintero.  El  joven  contrabandista  entendió  que narcotraficantes y autoridades formaban ya una sola estructura y él, un emprendedor ambicioso, decidió que el futuro estaba no en el contrabando menor sino en las drogas prohibidas.
La Ética del Trabajo
Según el mismo, BAF fue narcotraficante mas no adicto. Su obsesión es un ""negocio"" rentable como pocos: 100 mil dólares por kilo es la ganancia de llevar la cocaína desde la selva colombiana hasta las calles de Nueva York. El valor del mercado mundial de cocaína se calcula, según Reyna, en 38,000 millones de dólares anuales, de los cuales poco un 20% ingresan a México.
El Poder Ilegal
BAF, como el resto de los capos, logró hacerse de esas partes del Estado que necesitaba: desde gobernadores hasta personajes del círculo íntimo de un presidente ¿Cómo? usando la violencia y pagando. Según su dicho, en los 1990 pagó millón y medio de dólares mensuales al personaje cercano al gobierno federal, medio millón al hombre de la PGR en el estado y 250 mil dólares a los jefes locales de la policía judicial federal del ejército. El capo creó su propio ejército con reclutas tanto de México como de Estados Unidos e instructores extranjeros, lo uniformó y disciplinó con la asistencia de un ex comandante de la judicial federal. Este brazo armado dio a BAF poder de vida o muerte en su zona y lo ejerció impunemente por años en más de un millar de casos.
Los jefes de los cuasi estados pueden caer, como le sucedió a BAF, pero su estructura perdura. Y sus inversiones están aseguradas, al punto que la multa que le impuso la justicia norteamericana -cien millones de dólares- simplemente no pudo hacerse efectiva porque Washington no pudo o no quiso encontrarlos.
El Desafío
Hoy es general la conciencia que la impunidad y la corrupción endémicas son las bases de la compleja y muy dañina convivencia actual entre un Estado formal pero corrupto, contradictorio e impotente y los brutales cuasi estados criminales. El reto es imaginar cómo transformar la movilización que ha provocado el horror de Iguala en el punto de quiebre para regenerar al Estado, neutralizar a los feudos criminales y superar esta etapa de miedo, rabia, humillación y desilusión.",True
"Corrupción entre los incorruptibles
Cuando se fundó Acción Nacional no faltó el panista bisoño que con gran ingenuidad afirmaba que habían elegido el celeste y el blanco como los colores del partido para honrar a la Inmaculada Concepción. Semejante explicación se justificaba no sólo por la participación de numerosos católicos en la nueva organización, era también una manera de aludir a la pureza de las intenciones de un proyecto que veía en la corrupción de funcionarios y políticos del partido en el poder uno de los principales males del país. Ese gravísimo pecado de los revolucionarios era un argumento en contra del pago de impuestos y, en términos generales, de la expansión de la autoridad del Estado. Desde su punto de vista esta política disfrazaba la promoción de intereses privados y nada tenía que ver con el bien común, que era el objetivo de Acción Nacional.
Así no fuera más que por estas razones –los porqués de la fundación del PAN–, el comportamiento de legisladores y funcionarios panistas en el tema vergonzoso de los moches –es decir, las comisiones que cobran los legisladores por votar presupuesto para obra pública, cuya realización los gobiernos locales favorecidos deben atribuir a las empresas que los mismos diputados les indican– es escandaloso e inaceptable. Están negando la cruz de su parroquia, al comportarse exactamente igual a como lo hacían antes los priístas por ellos tan despreciados, y de quienes ahora ya no hay nada que los distinga.
La corrupción de los panistas puede tener muchas explicaciones. Creo que una de las más poderosas es de actitud. Por principio sostenían que el sector privado era más honrado que el sector público; de ahí derivaban que los funcionarios privados eran impolutos, y deducían que, trasladados al sector público llegarían con un botellón de Maestro Limpio a echar fuera a las ratas. ¿Cuántas veces no oímos a Vicente Fox hacer esa promesa, fundada en la sencilla creencia de que todo lo estatal es malo? Sin embargo, nunca aplicó su amenaza, mucho menos cuando los hijos de su esposa se vieron involucrados en un escándalo de tráfico de influencias.
El problema de los panistas corruptos se planteó desde que un funcionario de la Presidencia, afiliado a ese partido, compró unas toallas de lujo y unos colchones que tenían un sobreprecio inexplicable. Es cierto que lo corrieron, pero en el episodio aparecieron elementos que apuntaban hacia la ignorancia o la falta de entendimiento de los panistas de la frontera entre lo público y lo privado, o de asuntos centrales para una administración pública honesta como es el concepto de conflicto de intereses, que estuvo, y está, ausente del léxico del panista del siglo XXI, que piensa que no comete ninguna irregularidad cuando desde el Congreso participa en el diseño de quitas financieras para las empresas de su papá.
Es conmovedora la respuesta del alcalde de Celaya, Ismael Pérez Ordaz, de donde se filtró información a propósito de la práctica de los moches, cuando explica esa ratería con el argumento de que, aun cuando le dio su parte a los legisladores blanquiazules, pudo llevar a cabo la pavimentación que se necesitaba. En cambio, es indignante que siendo autoridad, Pérez Ordaz se niegue a aplicar la ley y se rehúse a denunciar al extorsionador ( Reforma, 14/1/14). Habría que explicarle que una función de los ayuntamientos es perseguir delitos, y que el cumplimiento de la ley no está a discusión. Grave mensaje envía el alcalde cuando se niega a denunciar a un extorsionador de recursos públicos que, además, es su correligionario.
Los panistas en el gobierno han adquirido muchos de los vicios que se atribuían a los priístas. Su comportamiento confirma por lo menos dos cosas: que la corrupción no es una característica privativa del PRI, y la creencia de muchos de que el poder sirve para abusar de él. Peor todavía, si miramos a nuestro alrededor veremos que los políticos corruptos son un problema recurrente en democracias ricas y pobres; hay diferencias de estilo y de dimensiones, pero tienen en común la confusión del interés privado y el interés público, así como las políticas privatizadoras de los años 90, uno de cuyos efectos fue abrir la puerta a los abusos de funcionarios que supieron beneficiarse personalmente de esos arreglos.
Si se trata de denunciar la corrupción, los panistas de ahora no pueden tirar la primera piedra. El tema será un factor de consideración en el proceso de elección de presidente del PAN nacional, que amenaza con convertirse en una pedriza generalizada.","Inventando culpables
Un ejercicio contra la impunidad. Un argumento para que los intocables no sigan siendo intocables. Un llamado de atención a quienes tomaron el país como su propiedad. Su feudo. Su reino particular. Una denuncia contra Felipe Calderón, Genaro García Luna y Marisela Morales por lo que hicieron en el caso controvertido de Florence Cassez. Así es el libro de José Reveles, El affair Cassez / La indignante invención de culpables en México. En cuyas páginas describe ese caso paradigmático que evidenció la podredumbre de las instituciones que supuestamente imparten justicia en México pero acaban saboteándola.
He allí al gobierno de Calderón manipulando, politizando, criminalizando, prefabricando el caso Cassez para demostrar que actuaba con “firmeza” contra la delincuencia organizada. Creando una “justicia a la carta”, al gusto y conveniencia de Los Pinos y sus aliados. Llevando a que muchos mexicanos continúen considerando a Cassez culpable, liberada por razones ajenas a su condición de “secuestradora”. Y por ello es imprescindible desmenuzar las iniquidades de su detención, arraigo y consignación. Los procesos judiciales irregulares que acompañaron su caso. La condena excesiva sin evidencia. La siembra de rehenes y testigos. Irregularidades y arbitrariedades a las que se ven sometidos muchos más que el caso Cassez tan sólo sacó a la luz.
La forma en la cual numerosos mexicanos son torturados. La manera en la cual familias enteras son criminalizadas. Cómo se compran testigos. Cómo se alteran archivos, testimonios y peritajes. Cómo se siembran rehenes. Por qué hay tantos inocentes presos a los que se han negado los más elementales derechos de acceso a la justicia. Y la responsabilidad de sucesivos procuradores de la República –Rafael Macedo de la Concha, Daniel Cabeza de Vaca, Eduardo Medina Mora, Arturo Chávez Chávez y Marisela Morales– que encarcelaron con imputaciones apoyadas sólo en declaraciones de testigos protegidos o comprados. Responsables de manufacturar delitos con fines propagandísticos o personales.
Valiente el hecho de que José Reveles vaya a contracorriente de lo que la mayoría de la población cree sobre Florence Cassez. Valiente que cuestione la “verdad única” que los medios y la autoridad sembraron con la pregunta: ¿Pesan más las violaciones a los derechos de una secuestradora que el sufrimiento de sus víctimas? Valiente que ponga en tela de juicio dos premisas falsas y percepciones equívocas: Que ella sí era plagiaria y que las víctimas fueron violadas o lastimadas. Reveles expone –a pesar de lo que piensan muchos mexicanos de manera prejuiciosa– que la justicia se prostituyó por motivos políticos y de glorificación personal.
No hay que olvidar que Genaro García Luna promovió un montaje televisivo para engañar a la opinión pública y fingir un rescate “en vivo” de tres víctimas de secuestro. O que los supuestos plagiarios habían sido detenidos un día antes. O que Florence Cassez pasó –según Reveles– 53 horas sin asistencia consular. O que a lo largo de un proceso amañado no tuvo acceso efectivo a la justicia. Y que a pesar de la decisión de la Suprema Corte que la liberó, el juzgamiento de los funcionarios públicos responsables de esta gran impostura nunca ocurrió.
No hay que olvidar las preguntas sin respuesta: ¿Por qué las víctimas del secuestro jamás denunciaron que fueron utilizadas por la Policía Federal para una recreación televisiva? ¿Por qué no presentaron una queja por el abuso de su calidad de rehenes dobles, primero de la delincuencia y después de la autoridad? ¿Por qué insistieron en que fueron rescatadas el día del montaje y nadie les ha reclamado esa mentira, repetida hasta el cansancio? ¿Por qué cambiaron drásticamente sus declaraciones después de que la PGR las premió enviándolas a vivir a Estados Unidos? ¿Las víctimas se convirtieron en victimarios a modo?
Y en todo ese proceso irregular, plagado de interrogantes a las que nadie quiere responder, hay un tema fundamental. Si Genaro García Luna y Marisela Morales no son investigados y sancionados, el gobierno de Enrique Peña Nieto seguirá mandando el mismo mensaje de siempre. Que los mexicanos estamos a merced de policías corruptos, jueces parciales y magistrados politizados. Que el histórico fallo de la Suprema Corte –en el cual se liberó a una mujer a la cual le violaron todas sus garantías fundamentales– habrá servido de poco. Que nadie pagará en México por tanto abuso. Hasta el momento la Procuraduría General de la República no se ha pronunciado sobre si los delitos posiblemente cometidos por Genaro García Luna han prescrito o no. Prevalece el silencio, y con él la impunidad.
La impunidad que protege a Genaro García Luna. A Luis Cárdenas Palomino, entonces director de Investigación Policial. A Garza Palacios, director de Operaciones Especiales. A Jorge Rosas García, titular de la Unidad Especializada en Investigación y Secuestro. A Israel Zaragoza Rico, subdirector del área de secuestros de la AFI. A los AFI José Aburto Pazos, José Escalona Aldama, María Isabel Arzate, Germán Ovidio Zavaleta y Carlos Servín Castorena. Por obstaculizar la administración de la justicia, por abusar de la autoridad, por falsedad de declaraciones y por el ejercicio indebido del servicio público.
El caso de Florence Cassez debería funcionar como una alerta, un foco rojo, un llamado a la acción urgente. Porque reveló cómo no funciona la justicia en México, desde el momento en que la captura fue recreada como montaje a modo. Porque reveló que los intereses políticos y personales –en esta instancia de Genaro García Luna– pesaron más que el respeto a los derechos individuales. Y así el “debido proceso” se convirtió en el “indebido proceso”. La justicia convertida en farsa, lo que indigna a José Reveles y que debería indignar a cualquier mexicano. La capacidad que tiene el sistema judicial para aprehender a presuntos inocentes y transformarlos en indudables culpables. La capacidad que tiene el sistema penal para encarcelar a alguien porque al presidente en turno le conviene. La sensación surrealista que queda después de leer el libro y entender lo que ocurrió. El Estado mexicano inventó un culpable y, dado que no hubo sanción, sigue y seguirá haciéndolo.",False
"Si no ahora, ¿cuándo?
Hace dos semanas, en este espacio, le pedía al lector, a la lectora, que nos formuláramos algunas preguntas sinceras. La primera: ¿Cuántas veces hemos cruzado la línea de lo insoportable en nuestro país? ¿Cuántas veces hemos visto alargarse el territorio de lo que consideramos inaceptable?
Preguntaba también si la medida de un sistema político que no progresa, que por el contrario se deteriora, no es otra: la cantidad de líneas inaceptables que nos hace cruzar a los ciudadanos.
Propongo ahora que nos preguntemos, en vista de los sucesos recientes, por qué Iguala ha adquirido un valor alegórico tan potente, que nos une trascendiendo ideologías y clases sociales. ¿Es que Iguala nos iguala en el horror de mirar en sus sucesos, como en una nuez, a todo México?
El alcalde que duerme textualmente con el crimen organizado. Que dispone de las policías como de sicarios mientras los sicarios disponen de él como de un operador. El gobernador de Guerrero que lo solapa, el jefe del partido político que solapa al alcalde y al gobernador, y un presidente que nos asombra con sus respuestas menores a las circunstancias. Sus respuestas para salvar el momento, no para salvar al país de su angustia.
Iguala, propongo ahora, es en efecto todo el país en un microcosmos. La ilusión de la excepcionalidad del crimen se disipa en Iguala: crimen y Estado se fundieron ahí en un área, la corrupción, que todos sabemos de sobra que existe en cada gobierno de cada población de México.
Vuelvo a preguntar al lector, a la lectora: ¿Qué nos sigue enseñando Iguala, como alegoría de todo el sistema?
Ahora que un día sí y al día siguiente también, hay marchas, mítines de protesta, ahora que una nueva generación ha salido a protestar a las calles, ahora que sólo los más cínicos suponen que esto es una mera repetición del ritual eterno del descontento mexicano, sobre todo ahora que han sido las protestas las que por fin han movilizado al Estado para dar con los autores intelectuales del crimen y proponer un pacto contra la violencia, ¿no nos enseña otra vez Iguala el camino?: ¿no nos enseña Iguala que es la energía social, el enojo social, la rabia de los ciudadanos, lo único que cambiará al país?
¿Y qué pensamos realmente de este pacto propuesto por los operadores del sistema corrupto contra el que protestamos? ¿Qué pensamos de un pacto pensado por esa clase, la política, cohesionada entre sí por el mutuo encubrimiento de actos de daño al Bien Común?
¿Qué podemos pensar al leer la agenda del pacto? ¿No nos fatiga el alma al sólo leer la secuencia de propuestas que el pacto dispone: reformular leyes, reformular agencias, crear ooooooootro consejo contra la corrupción, no sabemos en qué distinto al que hace ya ocho años se reunió en la Ciudad de México y al que el señor Martí les espetó, la voz quebrada por el llanto, “si no pueden, renuncien”?
¿No nos están pidiendo ahora los políticos lo de siempre: déjenos acá su rabia y acá ya jugaremos ajedrez con ella hasta que ustedes se aburran? ¿No nos están pidiendo en realidad lo de siempre: más tiempo para el sistema tal y como es? ¿Más tiempo: más papeleo, más debates, más votaciones, más bla bla bla?
¿No sería más sencillo pedir a los operadores del sistema que respeten las leyes y basta? ¿Que expulsen del quehacer público a quienes las transgreden? ¿A qué nuevas leyes si las de hoy no se cumplen?
Y si pedir eso es pedir lo imposible en lo inmediato (porque los policías inevitablemente se corrompen, porque los jueces son corrompibles, porque bla bla bla: la balada interminable de autojustificaciones de un sistema indispuesto a corregirse), ¿podemos nosotros al menos poner la agenda al pacto que propone la clase política?
Nosotros: los que no hemos robado, no hemos secuestrado, no hemos asesinado y no negociamos los delitos ajenos a cambio de privilegios.
Le propongo al lector, a la lectora, que nosotros podemos poner la agenda inmediata de un pacto nacional. Algo semejante propuse hace dos semanas en este espacio: una lista de 10 exigencias al presidente, de 10 exigencias realizables desde su poder por ser perfectamente legales, 10 exigencias que no resolverían todo el crimen ni toda la corrupción, pero al menos obligarían a la clase política a dar las espaldas al pasado, a traicionar los pactos inconfesables que sostienen, a inaugurar simbólicamente otro mejor momento mexicano.
Durante estas dos semanas recibí una cascada de tuits sugiriendo esta o esta otra exigencia. También en los comentarios al pie del artículo recibí sugerencias interesantes, amén de acusaciones de ser ingenua o agente secreta del PRI o anarquista o peores cosas. De cualquier forma, es una idea que interesó a unos cuantos y apunto las tres que más se repitieron y que me parecen impecables:
El hallazgo de los 43 normalistas, todos los responsables de su secuestro, todos los responsables de la fuga del alcalde criminal, su juicio y la aplicación de las sanciones que correspondan según la ley.
El juicio público del doctor Mireles, para que sepamos por fin de qué se le acusa para mantenerlo encarcelado, y el dictamen público de su condena o de su liberación.
El juicio público a Arturo Montiel, acusado por la opinión pública de desfalco, el juicio público a Humberto Moreira, acusado de ídem, el juicio a Mario Marín, acusado de pederastia por la opinión pública.
¿Podría ser? ¿Podríamos coincidir en un método para completar 10 exigencias que marquen como histórico este momento? ¿10 exigencias empujadas por la energía social que ha liberado Iguala? ¿10 exigencias que den cauce y dirección a la ardiente urgencia ciudadana de un país con sistema de Justicia y transiten fuera de las instituciones corruptas y sin embargo en paz?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","Desestabilizando el país (Carta en 10 párrafos al Presidente)
1. Dice usted señor presidente que “pareciera” existir la intención de “desestabilizar” el país y “atentar contra el proyecto de nación” que usted impulsa. La frase es ominosa por su origen, el priismo más viejo, aquel con las manos manchadas de sangre. El del presidente Díaz Ordaz. “Fuerzas oscuras desean desestabilizar a la nación”, dijo semanas antes de ordenar la masacre de Tlatelolco.
2. En el “pareciera” que usted expresó, puede presumirse que se refiere a los muchos que estamos protestando en los últimos meses. Protestando en las redes sociales. En las planas editoriales de los periódicos. En los estadios. En las marchas que recorren las calles y las carreteras del país. En las sobremesas familiares y de amigos. Es el monotema ruidoso de la nación que trasciende las líneas geográficas y sociales: la protesta.
3. Y no se equivoca, presidente, en la apreciación. A pesar de las resonancias nefastas de la frase, en efecto el propósito de este movimiento social espontáneo es desestabilizar su proyecto de nación. Lo que los muchos quieren, queremos, es que quien preside el país, quien tiene los bártulos del gobierno en la mano, quien dispone del poder centralizado de la Presidencia, cambie el rumbo. Gire el timón. Se dirija hacia donde nosotros señalamos.
4. No deje que al oído le hablen los asesores rebuscados. Que le soplen: AMLO, Cárdenas. Que le murmuren: Aristegui, Proceso, la Lista Usual de los Periodistas Rejegos. Ojalá esta revuelta fuera controlable por sus adversarios políticos o por la prensa, pero esto es más grande, más móvil, más inevitable.
5. ¿Qué tan difícil es entender lo que apalabran las pancartas, los hashtag, los gritos de los contingentes? Son los lemas acumulados de una impaciencia acumulada. Ya nos cansamos. Queremos Justicia. Ya basta. El Estado es criminal. No más sangre. Justicia.
6. ¿Para qué intentar aislar a Iguala o la Casa Blanca, presidente? ¿Para qué pretender negar lo que usted sabe, con más detalle que ninguno: Iguala y la Casa Blanca son en una nuez de dos hemisferios el país entero?
7. Iguala debe esclarecerse hasta sus últimas ramificaciones, por supuesto, y aún no se esclarece sino mínimamente: ¿Dónde está el gobernador que encubrió a los Abarca?, ¿dónde está el jefe de partido que los encubrió?, ¿dónde están los militares traidores?, ¿dónde están las confesiones judiciales de Abarca y su cónyuge? Y la situación de la Casa Blanca por fortuna ya la esclareció su esposa. Cuando usted gobernó el Estado de México, Angélica Rivera realizó sucesivas transacciones con Televisa y con el Grupo Higa, empresas especialmente favorecidas por su administración, y ahora también por el gobierno federal que usted preside. Un claro y prolongado conflicto de intereses.
8. Y sin embargo lo dicho: Iguala y la Casa Blanca son en una nuez el país entero invadido por la corrupción y el crimen. En cifras frías la catástrofe: un país con un 95% de crímenes que no llegan a ser investigados, menos enjuiciados, menos castigados. ¿Qué quiere usted que hagamos los que vivimos en medio de este 95%, señor presidente? ¿Morirnos en silencio? ¿Velar a nuestros muertos resignadamente? ¿Dejarnos robar por los ladrones y por los policías? ¿Respetar el derecho de corso de los funcionarios públicos? ¿Sentarnos en el coliseo a presenciar cómo la Izquierda y la Derecha y los De En medio destripan el presupuesto público? ¿Aceptar el delito como una eterna lluvia de fuego?
9. Otra vez. La tragedia es el 95% de impunidad. Otra vez. La tragedia es el 95% de impunidad. Otra vez. El 95% de impunidad. Otra vez. Cada quien tendría que pintárselo en la frente para ahorrarnos la reiteración. Cada ciudadano con un 95% en la frente.
10. Y si el Mal es así de extenso, la cura tiene que ser así de extensa. Si el Mal recorre toda la estructura del Estado, el remedio debe recorrerla entera. Ese es el proyecto de nación que queremos los más en este país. Tan sencillo. Tan amargo. Tan arduo para usted y para nosotros. No una fiscalía ni tres. No una reforma de leyes. No un recambio de personas en el gabinete. No otra campaña de publicidad. No un cambio de narrativa. Como lo dijo usted mismo, señor presidente, queremos otro proyecto para otra nación. Una nación sin crimen y sin corrupción. Decente y que funcione.",True
"Coyuntura Crítica
Cadena
La brutal, la salvaje respuesta de una policía municipal a la actitud revoltosa pero finalmente inerme de unos estudiantes en una ciudad de poco más de 140 mil habitantes (Iguala) en un estado (Guerrero) que tiene el más alto índice de marginación, (Conapo, 2010), ha detonado una crisis mayúscula en el régimen político mexicano. Y es que la tragedia de Iguala, unida a la incapacidad del gobierno federal para resolver de manera creíble el caso de seis muertes y 43 desapariciones, aunado al asesinato en Tlatlaya de 15 prisioneros por parte del ejército unos meses antes, más el escándalo desatado alrededor de dos lujosos inmuebles en las Lomas de Chapultepec asociados a la esposa del presidente de la República y a la adjudicación de un contrato -ahora cancelado- para construir el ferrocarril México-Querétaro, son los últimos eslabones de una larga e histórica cadena de agravios que la clase política a infligido a la sociedad mexicana.
Es contra el interminable rosario de humillaciones construido con abusos, corrupción, impunidad e ineficiencia de la élite del poder, que la sociedad mexicana está manifestando hoy un enojo acumulado.
Sorpresa
La crisis hizo su arribo de manera sorpresiva, justo cuando el gobierno de Enrique Peña Nieto (EPN) parecía estar ""salvando a México"" (TIME Magazine dixit) y empezando a cosechar los frutos de su ""pacto por México"" con la oposición. Con ese pacto, logró con sorprendente facilidad alcanzar en menos de dos años lo que el PAN no pudo en dos sexenios: cambiar el artículo 27 constitucional para dar acceso al gran capital nacional e internacional a la riqueza natural más valiosa, estratégica y no renovable de México: los hidrocarburos. Esa reforma histórica, fue negociada exclusivamente con y en la cúpula del poder, dejando a la sociedad como simple espectador. A éste primer éxito se supone deberán seguir otros: que el PRI obtenga en las elecciones de 2015 una proporción significativamente mayor al 38.15 % de los votos del 2012, para finalmente alcanzar el tercer objetivo: controlar la presidencia más allá del 2018. ¿Hasta qué punto los acontecimientos actuales pueden interferir con ese proyecto? Esa es hoy la gran incógnita.
Deseable pero no Previsible
Lo deseable pero poco probable, sería que el horror de Iguala y la movilización social que ha provocado más la inconformidad acumulada, pudieran transformarse en una ""coyuntura crítica"" en el sentido que dan al término Daron Acemoglu y James Robinson en Por qué fracasan los países, (Barcelona: Crítica, 2013). Este tipo de coyunturas son acontecimientos de gran calado que perturban los equilibrios político y económico de una sociedad, y que por ello tienen el potencial de provocar un cambio institucional que desemboque en un nuevo arreglo social, (p. 502).
Ejemplos Positivos
Acemoglu y Robinson toman coyunturas críticas de gran magnitud histórica y examinan sus efectos igualmente espectaculares, como el descubrimiento de América, los cambios que trajeron las nuevas rutas comerciales entre Europa y Asia o la Revolución Francesa. Pero esa idea de coyuntura crítica también puede aplicarse al plano local. En el siglo XIX, por ejemplo, la invasión francesa de la Península Ibérica abrió la posibilidad de hacer de la Nueva España y de otros componentes del imperio español, naciones independientes. En la segunda mitad del siglo XIX el fracaso del proyecto francés en México pudo transformarse en el triunfo y consolidación del proyecto liberal.
En el siglo XX, la I Guerra Mundial fue la coyuntura que aumentó el grado de libertad que México tuvo para dar forma a una nueva constitución sin que Estados Unidos o Europa pudieran impedirlo. La II Guerra fue otra coyuntura que aceleró la industrialización del país.
Ejemplos Negativos
Desafortunadamente, las coyunturas críticas también pueden desaprovecharse o, incluso, dar resultados negativos. La guerra contra Estados Unidos fue una que no sirvió para regenerar el arreglo institucional mexicano sino para empeorarlo. La pugna interna de la élite porfirista por la sucesión de Porfirio Díaz facilitó en 1910 el surgimiento y triunfo de Francisco Madero como el líder nacional de un movimiento que abanderó la democracia política, pero cuando el polvo de la Revolución de 1910 se asentó, varias cosas habían cambiado pero la democracia  no  apareció.  La  II  Guerra  Mundial  aceleró  al industrialización pero también fue la coyuntura perfecta para llamar a la ""unidad nacional"" e iniciar el gran viraje hacía el alemanismo y la derechización.
La última ""coyuntura crítica"" mexicana que se desaprovechó fue la que abrió la crisis del modelo económico en 1982, la insurgencia electoral de 1988, la aparición del neozapatismo y la expulsión pacífica del PRI de la presidencia en el 2000. Las posibilidades de un salto cualitativo en la vida de las instituciones políticas mexicanas, fue entonces enorme. Sin embargo, la incompetencia, frivolidad, falta de visión y corrupción del liderazgo, llevaron al retorno del PRI al poder y a la restauración de partes sustantivas del antiguo régimen.
La Gran Incógnita
Lo que hoy se expresa con vehemencia en las calles es un cuestionamiento del proyecto de EPN y del PRI y una exigencia de dar forma a una mejor alternativa. El gran problema es cómo aprovechar positiva, constructivamente, esta penosa coyuntura crítica para que su energía no se dilapide y México cambie para bien.","La gran depresión...la gran furia
Oportunidad Perdida
En el imaginario colectivo mexicano, la elección del 2000 pareció abrir las puertas del cambio político real, pero lo que terminó por abrir, y de par en par, fue la del horror, producto de la irresponsabilidad, la banalidad y la corrupción de quienes sustituyeron en ""Los Pinos"" al PRI de los 71 años. Una de las consecuencias de haber defraudado las expectativas abiertas hace catorce años es la mezcla de gran depresión y gran furia colectivas que se han producido a raíz de las tragedias de Ayotzinapa y Tlatlaya.
Asesinatos y desapariciones masivas ya habían tenido lugar antes, como el asesinato de 72 migrantes en San Fernando, Tamaulipas, en agosto de 2010 y la desaparición de 300 personas en febrero de 2011 en Allende, Coahuila. La cólera social que se ha despertado ahora por los incidentes en Iguala y el Estado de México fueron la gota que derramó un vaso al que llenaron al menos 19 mil ejecuciones en lo que va del actual sexenio, 16 mil desaparecidos en la cuenta oficial y 700 mil desplazados por la violencia, (Fuentes: Parametría, 10/07/14; zedtatijuana, 29/10/14).
Involución
En el lejano 2000, el PAN y todas las fuerzas que le apoyaron de manera abierta o encubierta, tuvieron una oportunidad histórica inédita para echar, por fin, los cimientos de una democracia electoral sólida que evolucionara hacia una democracia política bona fide. La desperdiciaron miserablemente.
Aprovechar las posibilidades que se le abrieron a México a inicios del siglo XXI requería de un liderazgo de estadistas -sacrificar el corto plazo y el interés personal en aras del largo plazo e interés colectivo- y dispuestos a una lucha de titanes en contra de las inercias de la corrupción y de los intereses creados. Pero los panistas resultaron todo, menos titanes.
El PAN se presentó en 1939 no como una fuerza inspirada en el triunfo del franquismo en España sino como una nacida en el seno de la clase media para luchar en favor de la democracia electoral y en contra la izquierda del PRM (antecesor del PRI) y de la corrupción en la esfera pública. Sesenta y un años más tarde ese partido alcanzó el poder gracias a una combinación de factores: un candidato no acartonado, el avance de la democracia en América Latina, el desgaste de una izquierda que tuvo que luchar contra Carlos Salinas y un PRI desprestigiado, encabezado por un presidente por accidente: Ernesto Zedillo.
Ya en el poder, Fox definió como su adversario principal no a un PRI autoritario y desmoralizado, sino a una izquierda que ya no era revolucionaria pero avanzaba. A la corrupción endémica, Fox no sólo la toleró sino que la aprovechó y al PRI de los estados le dio oportunidad para recobrar bríos. El sucesor, Felipe Calderón, optó por la misma línea pero con una variante: para legitimarse y aparecer como un líder fuerte, optó por encabezar una guerra espectacular contra algunos de los productos más notorios de la corrupción: ciertos grandes capos del narcotráfico. Sin embargo, tras lo aparatoso de la movilización de fuerzas federales y de una violenta ""guerra contra el narco"", se escondió un hecho innegable: no se atacó la raíz del mal, la corrupción y las mil maneras en que el dinero de las drogas se diluía en la economía formal. En este campo, que era vital para controlar la descomposición, todo siguió igual.
Resultado
Al final de su época, lo que se tiene es un PAN fracasado, una corrupción galopante, instituciones más disminuidas que en el pasado y, finalmente, el regreso del PRI a ""Los Pinos"". Se trata de un PRI con el estilo de Atlacomulco, es decir, producto del subsistema mexiquense donde la protesta se trata al estilo Atenco, donde nunca se ha experimentado ni la rendición de cuentas ni la alternancia de partidos.
Ese PRI de Atlacomulco manejó muy bien el acuerdo en la cúpula con la partidocracia -el ""Pacto por México""-, difundió una buena imagen en el exterior apoyando esa campaña con la apertura al capital externo de las industrias petrolera y eléctrica, pero no logró reactivar la economía y dejó intacto el problema más difícil y que le toca muy de cerca: el de la corrupción y la impunidad. El México mayoritario siguió como estaba observando los efectos tan dañinos de la convivencia sistémica entre las estructuras del Estados y las del crimen organizado. Y fue en ese entorno que se desembocó en las tragedias de Tlatlaya y, sobre todo, de Iguala.
Conclusión
La impunidad y corrupción que permitieron el nacimiento y auge de carteles como el de Tijuana, Juárez, Sinaloa, del Golfo, los Zetas, la Familia Michoacana y que, a su vez, han dado lugar a organizaciones menores pero más numerosas e igual de violentas, como los Guerreros Unidos de Iguala -en ese estado operan 22 grupos- es lo que finalmente ha hecho que las actuales calamidades de Tlatlaya y Ayotzinapa se hayan transformado en catalizadores de esa mezcla de depresión y furia que hoy domina a la sociedad mexicana.
La depresión y el enojo colectivos, el hartazgo que se expresa en marchas, paros universitarios, desplegados, artículos, columnas, mensajes en las redes sociales, es energía política pura y disponible. Sin embargo, la gran pregunta y desafío es cómo lograr encausar tal ánimo antes que se disipe, para que no sea otra oportunidad perdida y sí aliente la regeneración del país.",True
"Coyuntura Crítica
Cadena
La brutal, la salvaje respuesta de una policía municipal a la actitud revoltosa pero finalmente inerme de unos estudiantes en una ciudad de poco más de 140 mil habitantes (Iguala) en un estado (Guerrero) que tiene el más alto índice de marginación, (Conapo, 2010), ha detonado una crisis mayúscula en el régimen político mexicano. Y es que la tragedia de Iguala, unida a la incapacidad del gobierno federal para resolver de manera creíble el caso de seis muertes y 43 desapariciones, aunado al asesinato en Tlatlaya de 15 prisioneros por parte del ejército unos meses antes, más el escándalo desatado alrededor de dos lujosos inmuebles en las Lomas de Chapultepec asociados a la esposa del presidente de la República y a la adjudicación de un contrato -ahora cancelado- para construir el ferrocarril México-Querétaro, son los últimos eslabones de una larga e histórica cadena de agravios que la clase política a infligido a la sociedad mexicana.
Es contra el interminable rosario de humillaciones construido con abusos, corrupción, impunidad e ineficiencia de la élite del poder, que la sociedad mexicana está manifestando hoy un enojo acumulado.
Sorpresa
La crisis hizo su arribo de manera sorpresiva, justo cuando el gobierno de Enrique Peña Nieto (EPN) parecía estar ""salvando a México"" (TIME Magazine dixit) y empezando a cosechar los frutos de su ""pacto por México"" con la oposición. Con ese pacto, logró con sorprendente facilidad alcanzar en menos de dos años lo que el PAN no pudo en dos sexenios: cambiar el artículo 27 constitucional para dar acceso al gran capital nacional e internacional a la riqueza natural más valiosa, estratégica y no renovable de México: los hidrocarburos. Esa reforma histórica, fue negociada exclusivamente con y en la cúpula del poder, dejando a la sociedad como simple espectador. A éste primer éxito se supone deberán seguir otros: que el PRI obtenga en las elecciones de 2015 una proporción significativamente mayor al 38.15 % de los votos del 2012, para finalmente alcanzar el tercer objetivo: controlar la presidencia más allá del 2018. ¿Hasta qué punto los acontecimientos actuales pueden interferir con ese proyecto? Esa es hoy la gran incógnita.
Deseable pero no Previsible
Lo deseable pero poco probable, sería que el horror de Iguala y la movilización social que ha provocado más la inconformidad acumulada, pudieran transformarse en una ""coyuntura crítica"" en el sentido que dan al término Daron Acemoglu y James Robinson en Por qué fracasan los países, (Barcelona: Crítica, 2013). Este tipo de coyunturas son acontecimientos de gran calado que perturban los equilibrios político y económico de una sociedad, y que por ello tienen el potencial de provocar un cambio institucional que desemboque en un nuevo arreglo social, (p. 502).
Ejemplos Positivos
Acemoglu y Robinson toman coyunturas críticas de gran magnitud histórica y examinan sus efectos igualmente espectaculares, como el descubrimiento de América, los cambios que trajeron las nuevas rutas comerciales entre Europa y Asia o la Revolución Francesa. Pero esa idea de coyuntura crítica también puede aplicarse al plano local. En el siglo XIX, por ejemplo, la invasión francesa de la Península Ibérica abrió la posibilidad de hacer de la Nueva España y de otros componentes del imperio español, naciones independientes. En la segunda mitad del siglo XIX el fracaso del proyecto francés en México pudo transformarse en el triunfo y consolidación del proyecto liberal.
En el siglo XX, la I Guerra Mundial fue la coyuntura que aumentó el grado de libertad que México tuvo para dar forma a una nueva constitución sin que Estados Unidos o Europa pudieran impedirlo. La II Guerra fue otra coyuntura que aceleró la industrialización del país.
Ejemplos Negativos
Desafortunadamente, las coyunturas críticas también pueden desaprovecharse o, incluso, dar resultados negativos. La guerra contra Estados Unidos fue una que no sirvió para regenerar el arreglo institucional mexicano sino para empeorarlo. La pugna interna de la élite porfirista por la sucesión de Porfirio Díaz facilitó en 1910 el surgimiento y triunfo de Francisco Madero como el líder nacional de un movimiento que abanderó la democracia política, pero cuando el polvo de la Revolución de 1910 se asentó, varias cosas habían cambiado pero la democracia  no  apareció.  La  II  Guerra  Mundial  aceleró  al industrialización pero también fue la coyuntura perfecta para llamar a la ""unidad nacional"" e iniciar el gran viraje hacía el alemanismo y la derechización.
La última ""coyuntura crítica"" mexicana que se desaprovechó fue la que abrió la crisis del modelo económico en 1982, la insurgencia electoral de 1988, la aparición del neozapatismo y la expulsión pacífica del PRI de la presidencia en el 2000. Las posibilidades de un salto cualitativo en la vida de las instituciones políticas mexicanas, fue entonces enorme. Sin embargo, la incompetencia, frivolidad, falta de visión y corrupción del liderazgo, llevaron al retorno del PRI al poder y a la restauración de partes sustantivas del antiguo régimen.
La Gran Incógnita
Lo que hoy se expresa con vehemencia en las calles es un cuestionamiento del proyecto de EPN y del PRI y una exigencia de dar forma a una mejor alternativa. El gran problema es cómo aprovechar positiva, constructivamente, esta penosa coyuntura crítica para que su energía no se dilapide y México cambie para bien.","México bronco
Inician simultáneamente un nuevo proceso electoral y un nuevo ciclo de protesta social. El segundo, sin duda, genera más esperanza que el primero. Todos sabemos que las próximas elecciones del 5 de julio de 2015, para 500 diputados federales, nueve gobernadores, 661 diputados locales y mil 15 ayuntamientos en 17 entidades federativas, no cambiarán absolutamente nada en el país. La compra masiva de votos y los ríos de dinero de procedencia desconocida que fluirán a los operadores de las campañas y a los medios de comunicación asegurarán que los mismos intereses de siempre continúen gobernando. En contraste, el creciente movimiento popular a raíz de la masacre de Iguala tiene el potencial de transformar radicalmente a la nación.
Omar García, uno de los valientes normalistas de Ayotzinapa sobrevivientes de la masacre, lo ha dicho con todas sus letras: “Esto que vivimos, con lo doloroso que es, es una oportunidad única de escalar la presión, de lograr una movilización generalizada que trascienda Ayotzinapa, que trascienda Guerrero, que pueda poner fin de una vez por todas a la situación intolerable de violencia e impunidad que está viviendo México desde hace años. Ojalá no la dejemos escapar”. Comparte también las palabras de los padres de familia de los ayotzis desaparecidos: “Nosotros, por nuestros hijos, estamos dispuestos a dar la vida. Y ustedes, ¿hasta dónde están dispuestos a llegar?” (Texto completo de la entrevista con Blanche Petrich disponible aquí: http://ow.ly/CQbGQ).
La gran visión política y enorme valentía de los estudiantes de Ayotzinapa y sus familiares es precisamente lo que requiere hoy el país. En un contexto social en donde predominan el egoísmo, el “agandalle” y la corrupción, se levanta una generosa voz de dignidad rebelde desde las montañas de Guerrero. Estos grandes líderes sociales están dispuestos a sacrificar todo, incluso la vida misma, con tal de conquistar la justicia y la paz para el país entero. Los “chilangos”, normalmente enajenados con nuestra apurada vida cotidiana, tenemos mucho que aprender de su ejemplo. Y todo México tendría que apoyar públicamente a estos jóvenes líderes, así como replicar su lucha en las comunidades, trabajos y escuelas.
Nunca faltan las voces de siempre que insisten en que los movimientos sociales no deberían “desvirtuarse” al incorporar asuntos supuestamente “ajenos” a sus causas iniciales. Por ejemplo, Leonardo Curzio ha acusado a un servidor de “usar” a los estudiantes del Politécnico para fines políticos (Véase: http://ow.ly/CQhyU) por haber sugerido, en estas mismas páginas, que la batalla por refundar el Instituto Politécnico Nacional es simultáneamente una lucha por democratizar el país (Véase: http://ow.ly/CQjF8). Y en su cobertura de la masacre de Iguala, los principales medios de comunicación electrónicos han hecho esfuerzos sobrehumanos para presentarla como un asunto estrictamente local donde no habría complicidad alguna ni del gobierno federal ni de Washington.
Estas perspectivas subestiman enormemente la conciencia crítica y la capacidad de movilización del pueblo mexicano. Tantos años codeándose con políticos corruptos y oligarcas apátridas han hecho a muchos periodistas pensar que todo México es igual de cínico y egoísta que las élites que dominan el país.
Pero los acontecimientos de la semana pasada han desmentido de manera contundente esta apuesta por la desmovilización social. En el nuevo mundo de redes sociales y comunicación digital es más fácil que nunca articular luchas y acciones. El paro solidario con Ayotzinapa de docenas de escuelas y facultades de la UNAM, UAM, ENAH, UACM y otras universidades es una excelente señal. Y la ampliación del movimiento en Guerrero para incluir a los maestros de la CETEG y a docenas de ayuntamientos a lo largo y ancho del estado implica una sana expansión de la indignación social. Asimismo, mientras la PGR sigue sin dar resultados sobre la desaparición de los 43 normalistas, los policías comunitarios avanzan con paso firme al encontrar cada día más fosas utilizadas por el narcogobierno para esconder sus fechorías sangrientas.
Los movimientos sociales exitosos son aquellos que saben dictar la agenda de discusión, negociación y presión. Los estudiantes del Politécnico, por ejemplo, han dado una gran lección en la materia al resistir los intentos de manipulación por parte del gobierno federal o de los medios de comunicación. Los estudiantes mandan y las autoridades obedecen. Así se construyen las luchas sociales victoriosas, desde abajo y con gran astucia política.
El antiguo debate entre la “vía electoral” y la “vía armada” ya quedó sin materia. Ambas vías fracasaron terriblemente en su intento por transformar el país. Las importantes luchas emprendidas en ambos frentes desde 1968 nos han dejado en una situación igual de ignominiosa que hace 46 años.
Surge entonces la imperiosa necesidad de articular una nueva vía de aguerrida militancia social que pueda derrocar al neoliberalismo despótico con la fuerza de la razón y la presencia multitudinaria de la ciudadanía en las calles. No es cuestión, desde luego, de apostarle a una “sociedad civil” deslavada, bien portada y controlada por el financiamiento de corporaciones extranjeras, sino al México bronco que siempre ha estado presente en los momentos más cruciales de la historia nacional.
Tampoco se trata de abandonar la democracia electoral o la autodefensa popular. El abstencionismo y el “voto en blanco” solamente ayudan al régimen a acumular más votos. Y en muchas comunidades del país, notablemente en Michoacán y Guerrero, las armas son estrictamente necesarias para defenderse de los narcotraficantes en un contexto de total ausencia del estado de derecho.
Pero ni el voto ni las armas pueden ser hoy el centro articulador hacia el futuro. Urge ensayar nuevas formas de lucha y de organización.",False
"Coyuntura Crítica
Cadena
La brutal, la salvaje respuesta de una policía municipal a la actitud revoltosa pero finalmente inerme de unos estudiantes en una ciudad de poco más de 140 mil habitantes (Iguala) en un estado (Guerrero) que tiene el más alto índice de marginación, (Conapo, 2010), ha detonado una crisis mayúscula en el régimen político mexicano. Y es que la tragedia de Iguala, unida a la incapacidad del gobierno federal para resolver de manera creíble el caso de seis muertes y 43 desapariciones, aunado al asesinato en Tlatlaya de 15 prisioneros por parte del ejército unos meses antes, más el escándalo desatado alrededor de dos lujosos inmuebles en las Lomas de Chapultepec asociados a la esposa del presidente de la República y a la adjudicación de un contrato -ahora cancelado- para construir el ferrocarril México-Querétaro, son los últimos eslabones de una larga e histórica cadena de agravios que la clase política a infligido a la sociedad mexicana.
Es contra el interminable rosario de humillaciones construido con abusos, corrupción, impunidad e ineficiencia de la élite del poder, que la sociedad mexicana está manifestando hoy un enojo acumulado.
Sorpresa
La crisis hizo su arribo de manera sorpresiva, justo cuando el gobierno de Enrique Peña Nieto (EPN) parecía estar ""salvando a México"" (TIME Magazine dixit) y empezando a cosechar los frutos de su ""pacto por México"" con la oposición. Con ese pacto, logró con sorprendente facilidad alcanzar en menos de dos años lo que el PAN no pudo en dos sexenios: cambiar el artículo 27 constitucional para dar acceso al gran capital nacional e internacional a la riqueza natural más valiosa, estratégica y no renovable de México: los hidrocarburos. Esa reforma histórica, fue negociada exclusivamente con y en la cúpula del poder, dejando a la sociedad como simple espectador. A éste primer éxito se supone deberán seguir otros: que el PRI obtenga en las elecciones de 2015 una proporción significativamente mayor al 38.15 % de los votos del 2012, para finalmente alcanzar el tercer objetivo: controlar la presidencia más allá del 2018. ¿Hasta qué punto los acontecimientos actuales pueden interferir con ese proyecto? Esa es hoy la gran incógnita.
Deseable pero no Previsible
Lo deseable pero poco probable, sería que el horror de Iguala y la movilización social que ha provocado más la inconformidad acumulada, pudieran transformarse en una ""coyuntura crítica"" en el sentido que dan al término Daron Acemoglu y James Robinson en Por qué fracasan los países, (Barcelona: Crítica, 2013). Este tipo de coyunturas son acontecimientos de gran calado que perturban los equilibrios político y económico de una sociedad, y que por ello tienen el potencial de provocar un cambio institucional que desemboque en un nuevo arreglo social, (p. 502).
Ejemplos Positivos
Acemoglu y Robinson toman coyunturas críticas de gran magnitud histórica y examinan sus efectos igualmente espectaculares, como el descubrimiento de América, los cambios que trajeron las nuevas rutas comerciales entre Europa y Asia o la Revolución Francesa. Pero esa idea de coyuntura crítica también puede aplicarse al plano local. En el siglo XIX, por ejemplo, la invasión francesa de la Península Ibérica abrió la posibilidad de hacer de la Nueva España y de otros componentes del imperio español, naciones independientes. En la segunda mitad del siglo XIX el fracaso del proyecto francés en México pudo transformarse en el triunfo y consolidación del proyecto liberal.
En el siglo XX, la I Guerra Mundial fue la coyuntura que aumentó el grado de libertad que México tuvo para dar forma a una nueva constitución sin que Estados Unidos o Europa pudieran impedirlo. La II Guerra fue otra coyuntura que aceleró la industrialización del país.
Ejemplos Negativos
Desafortunadamente, las coyunturas críticas también pueden desaprovecharse o, incluso, dar resultados negativos. La guerra contra Estados Unidos fue una que no sirvió para regenerar el arreglo institucional mexicano sino para empeorarlo. La pugna interna de la élite porfirista por la sucesión de Porfirio Díaz facilitó en 1910 el surgimiento y triunfo de Francisco Madero como el líder nacional de un movimiento que abanderó la democracia política, pero cuando el polvo de la Revolución de 1910 se asentó, varias cosas habían cambiado pero la democracia  no  apareció.  La  II  Guerra  Mundial  aceleró  al industrialización pero también fue la coyuntura perfecta para llamar a la ""unidad nacional"" e iniciar el gran viraje hacía el alemanismo y la derechización.
La última ""coyuntura crítica"" mexicana que se desaprovechó fue la que abrió la crisis del modelo económico en 1982, la insurgencia electoral de 1988, la aparición del neozapatismo y la expulsión pacífica del PRI de la presidencia en el 2000. Las posibilidades de un salto cualitativo en la vida de las instituciones políticas mexicanas, fue entonces enorme. Sin embargo, la incompetencia, frivolidad, falta de visión y corrupción del liderazgo, llevaron al retorno del PRI al poder y a la restauración de partes sustantivas del antiguo régimen.
La Gran Incógnita
Lo que hoy se expresa con vehemencia en las calles es un cuestionamiento del proyecto de EPN y del PRI y una exigencia de dar forma a una mejor alternativa. El gran problema es cómo aprovechar positiva, constructivamente, esta penosa coyuntura crítica para que su energía no se dilapide y México cambie para bien.","El Mundial como sacrificio azteca
En cada Mundial comenzamos apoyando nuestra camiseta verde y acabamos apoyando la amarilla de Brasil
Poeta de la naturaleza, Carlos Pellicer escribió: “El verde se alimenta de amarillo”. El verso define la vacilante pasión mexicana: en cada Mundial comenzamos apoyando nuestra camiseta verde y acabamos apoyando la amarilla de Brasil.
Por desgracia, compartimos grupo con los brasileños y nuestro cordial temperamento se rehúsa a arruinarle la fiesta a los anfitriones. Las perspectivas del equipo azteca son inciertas. Lo más doloroso es que hace poco eran estupendas.
En 2012 México venció a Brasil en la final de los Juegos Olímpicos y decidimos soñar en futuras proezas. Esta ilusión se reforzaba con los dos campeonatos Sub17 obtenidos por el equipo juvenil. Además, la selección mayor, comandada por José Manuel Chepo de la Torre, había mostrado insólita regularidad.
Pero lo que parecía una épica se transformó en telenovela. La fase eliminatoria nos llevó a imprevisibles altibajos emocionales. El mejor jugador mexicano, Carlos Vela, se negó a alinear con el equipo. Las razones permanecen en la oscuridad, pero apuntan a una desavenencia con la Federación después de que el delantero de la Real Sociedad fuera sancionado por “indisciplina” (nombre políticamente correcto de una fiesta con sexoservidoras).
Aun sin Vela la clasificación parecía sencilla. La CONCACAF ofrece tres boletos directos al Mundial y no incluye a ninguna selección fuerte. Es una reserva ecológica sin depredadores a la vista.
A México le bastaba jugar a su nivel para clasificar sin mayor riesgo que el bronceado de los soles centroamericanos. Pero el equipo que destacó en partidos amistosos se convirtió en una sombra de sí mismo en los compromisos serios. La telenovela aumentó de tono y el público exigió cada vez más de los futbolistas que juegan en Europa, ganan una fortuna y tienen novias demasiado guapas. Los emigrados dejaron de ser vistos como héroes de la patria y se convirtieron en apóstatas que abandonaron a su grey por un puñado de oro.
Honduras, Costa Rica y Estados Unidos se quedaron con los tres boletos para la gloria. Como la FIFA es generosa, México aún pudo ir al repechaje. En esa región de las últimas oportunidades venció a Nueva Zelanda, que parecía confundir la pelota con un kiwi.
Esos últimos dos partidos fueron dirigidos por Miguel El Piojo Herrera, hombre carismático cuya mejor estrategia es el sentido común. Para apaciguar las tensiones del vestuario, enfrentó a Nueva Zelanda sin europeos. Ahora, viajará a Brasil con ellos, procurando que los resquemores previos se conviertan en patriótico buen rollo.
El grupo de México es complicado por varias razones. La principal somos nosotros mismos. En esta etapa del culebrón los complejos parecen superar a las posibilidades.
Nunca le hemos ganado a un país africano en competencia oficial. Camerún es un conjunto poco ordenado pero veloz y nuestra defensa tiende a jugar en cámara lenta. Si no ganamos el primer partido, todo estará perdido.
Brasil suele ser para nosotros menos letal que Alemania o Argentina, pero ahora juega en casa, tiene gran equipo y un entrenador que combina la creatividad con la disciplina.
Croacia cuenta con individuales tan deslumbrantes que El Piojo deberá prohibirle a los suyos que se abstengan de pedirles autógrafos.
Desde hace décadas nuestra esperanza consiste en llegar al quinto partido. Esta vez, el temible cuarto juego sería contra Holanda o España.
El nublado horizonte se presta para un tradicional sacrificio azteca. Esto no acaba con nuestra ilusión. La suerte nos ha dado tantas veces la espalda que nos debe una recompensa. Si el cosmos compensa sus desigualdades, le ganaremos a Brasil y el poeta Pellicer volverá a tener razón: “El verde se alimenta de amarillo”.",False
"Coyuntura Crítica
Cadena
La brutal, la salvaje respuesta de una policía municipal a la actitud revoltosa pero finalmente inerme de unos estudiantes en una ciudad de poco más de 140 mil habitantes (Iguala) en un estado (Guerrero) que tiene el más alto índice de marginación, (Conapo, 2010), ha detonado una crisis mayúscula en el régimen político mexicano. Y es que la tragedia de Iguala, unida a la incapacidad del gobierno federal para resolver de manera creíble el caso de seis muertes y 43 desapariciones, aunado al asesinato en Tlatlaya de 15 prisioneros por parte del ejército unos meses antes, más el escándalo desatado alrededor de dos lujosos inmuebles en las Lomas de Chapultepec asociados a la esposa del presidente de la República y a la adjudicación de un contrato -ahora cancelado- para construir el ferrocarril México-Querétaro, son los últimos eslabones de una larga e histórica cadena de agravios que la clase política a infligido a la sociedad mexicana.
Es contra el interminable rosario de humillaciones construido con abusos, corrupción, impunidad e ineficiencia de la élite del poder, que la sociedad mexicana está manifestando hoy un enojo acumulado.
Sorpresa
La crisis hizo su arribo de manera sorpresiva, justo cuando el gobierno de Enrique Peña Nieto (EPN) parecía estar ""salvando a México"" (TIME Magazine dixit) y empezando a cosechar los frutos de su ""pacto por México"" con la oposición. Con ese pacto, logró con sorprendente facilidad alcanzar en menos de dos años lo que el PAN no pudo en dos sexenios: cambiar el artículo 27 constitucional para dar acceso al gran capital nacional e internacional a la riqueza natural más valiosa, estratégica y no renovable de México: los hidrocarburos. Esa reforma histórica, fue negociada exclusivamente con y en la cúpula del poder, dejando a la sociedad como simple espectador. A éste primer éxito se supone deberán seguir otros: que el PRI obtenga en las elecciones de 2015 una proporción significativamente mayor al 38.15 % de los votos del 2012, para finalmente alcanzar el tercer objetivo: controlar la presidencia más allá del 2018. ¿Hasta qué punto los acontecimientos actuales pueden interferir con ese proyecto? Esa es hoy la gran incógnita.
Deseable pero no Previsible
Lo deseable pero poco probable, sería que el horror de Iguala y la movilización social que ha provocado más la inconformidad acumulada, pudieran transformarse en una ""coyuntura crítica"" en el sentido que dan al término Daron Acemoglu y James Robinson en Por qué fracasan los países, (Barcelona: Crítica, 2013). Este tipo de coyunturas son acontecimientos de gran calado que perturban los equilibrios político y económico de una sociedad, y que por ello tienen el potencial de provocar un cambio institucional que desemboque en un nuevo arreglo social, (p. 502).
Ejemplos Positivos
Acemoglu y Robinson toman coyunturas críticas de gran magnitud histórica y examinan sus efectos igualmente espectaculares, como el descubrimiento de América, los cambios que trajeron las nuevas rutas comerciales entre Europa y Asia o la Revolución Francesa. Pero esa idea de coyuntura crítica también puede aplicarse al plano local. En el siglo XIX, por ejemplo, la invasión francesa de la Península Ibérica abrió la posibilidad de hacer de la Nueva España y de otros componentes del imperio español, naciones independientes. En la segunda mitad del siglo XIX el fracaso del proyecto francés en México pudo transformarse en el triunfo y consolidación del proyecto liberal.
En el siglo XX, la I Guerra Mundial fue la coyuntura que aumentó el grado de libertad que México tuvo para dar forma a una nueva constitución sin que Estados Unidos o Europa pudieran impedirlo. La II Guerra fue otra coyuntura que aceleró la industrialización del país.
Ejemplos Negativos
Desafortunadamente, las coyunturas críticas también pueden desaprovecharse o, incluso, dar resultados negativos. La guerra contra Estados Unidos fue una que no sirvió para regenerar el arreglo institucional mexicano sino para empeorarlo. La pugna interna de la élite porfirista por la sucesión de Porfirio Díaz facilitó en 1910 el surgimiento y triunfo de Francisco Madero como el líder nacional de un movimiento que abanderó la democracia política, pero cuando el polvo de la Revolución de 1910 se asentó, varias cosas habían cambiado pero la democracia  no  apareció.  La  II  Guerra  Mundial  aceleró  al industrialización pero también fue la coyuntura perfecta para llamar a la ""unidad nacional"" e iniciar el gran viraje hacía el alemanismo y la derechización.
La última ""coyuntura crítica"" mexicana que se desaprovechó fue la que abrió la crisis del modelo económico en 1982, la insurgencia electoral de 1988, la aparición del neozapatismo y la expulsión pacífica del PRI de la presidencia en el 2000. Las posibilidades de un salto cualitativo en la vida de las instituciones políticas mexicanas, fue entonces enorme. Sin embargo, la incompetencia, frivolidad, falta de visión y corrupción del liderazgo, llevaron al retorno del PRI al poder y a la restauración de partes sustantivas del antiguo régimen.
La Gran Incógnita
Lo que hoy se expresa con vehemencia en las calles es un cuestionamiento del proyecto de EPN y del PRI y una exigencia de dar forma a una mejor alternativa. El gran problema es cómo aprovechar positiva, constructivamente, esta penosa coyuntura crítica para que su energía no se dilapide y México cambie para bien.","Mexico, su estado y los cuasi estados
Desapariciones
 Las palabras parecen insuficientes para captar plenamente una tragedia donde se mezclan brutalidad, corrupción, ineptitud, cinismo, avidez e irresponsabilidad históricas. En Iguala no sólo se asesinó a 6 personas y desaparecieron 43 estudiantes, también se perdió la esencia del Estado.
Soberanías
En México hoy conviven y chocan dos poderes que se comportan como si ambos fuesen soberanos, es decir, que sólo rinden cuentas a sí mismos. Uno es el Estado formal, corrupto, ineficiente y débil, y el otro es el conjunto de pequeños cuasi estados o feudos criminales que a sangre y soborno han conquistado porciones de nuestra geografía y que, además, están en guerra permanente entre ellos.
Hoy, el Estado formal es apenas una estructura patrimonial, extractiva en beneficio de muy pocos, endeble, que opera más con reglas no escritas que constitucionales y sin más proyecto que su propia reproducción. Al mismo tiempo, el conjunto de cuasi estados, soberanos en el territorio que controlan, tienen sus propios ejércitos y administradores, son de naturaleza totalmente criminal, con reglas brutalmente violentas y con un proyecto claro: doblegar al Estado formal para construir, mantener y ensanchar, una economía ilegal y depredadora. Estos poderíos delictivos, por sus formas de operar, son hoy el obstáculo más visible, que no único, para la convivencia social segura, digna y productiva.
Los feudos criminales ejercen un dominio directo sólo en regiones pero sus efectos nocivos se dejan sentir en todo el país. El Estado formal y los cuasi estados ilegales conviven en medio de tensiones y choques pero también de acuerdos ilícitos pero efectivos, auténticos ""pactos contra México"".
El Liderazgo
Hoy, el Estado formal y debilitado, está encabezado por el PRI de siempre y con los apoyos de siempre -el de las élites económicas, la burocracia, la televisión, los grandes sindicatos, etcétera. Por su parte, los cuasi estados criminales tienen un liderazgo forjado en un feroz proceso de selección darwiniano, donde el fracaso y los errores se pagan con la vida. Esos liderazgos son producto de la ambición y la audacia, de la descomposición social y de una asociación con la clase empresarial ""legal"" para convertir la riqueza ilícita en lícita.
El examinar de cerca a los dirigentes de los cuasi estados es meterse de lleno en un mundo de horror y, sobre todo, de los procesos de captura de trozos del Estado formal -gubernaturas, alcaldías, policías, militares- por el criminal. Tomemos como ejemplo el caso abordado por Juan Carlos Reyna y Farrah Fresnedo en El Extraditado, (Grijalbo, 2014), producto de entrevistas en la cárcel a uno de los grandes capos del narcotráfico clásico: Benjamín Arellano Félix (BAF), cabeza del cartel de Tijuana.
Lo Malo fue el Entorno
Según un estudio psicológico hecho a BAF tras su ingresó a prisión en 2002, en él no había nada singular -católico, con educación preparatoria, hijo de una familia de ingresos modestos y numerosa pero integrada, que le inculcó el hábito del trabajo- el problema fue el entorno. A los 16 años empezó a ""trabajar"" como contrabandista de whisky y electrodomésticos en Culiacán, es decir, en la zona de impunidad de personajes como Miguel Ángel Félix Gallardo o Rafael  Caro  Quintero.  El  joven  contrabandista  entendió  que narcotraficantes y autoridades formaban ya una sola estructura y él, un emprendedor ambicioso, decidió que el futuro estaba no en el contrabando menor sino en las drogas prohibidas.
La Ética del Trabajo
Según el mismo, BAF fue narcotraficante mas no adicto. Su obsesión es un ""negocio"" rentable como pocos: 100 mil dólares por kilo es la ganancia de llevar la cocaína desde la selva colombiana hasta las calles de Nueva York. El valor del mercado mundial de cocaína se calcula, según Reyna, en 38,000 millones de dólares anuales, de los cuales poco un 20% ingresan a México.
El Poder Ilegal
BAF, como el resto de los capos, logró hacerse de esas partes del Estado que necesitaba: desde gobernadores hasta personajes del círculo íntimo de un presidente ¿Cómo? usando la violencia y pagando. Según su dicho, en los 1990 pagó millón y medio de dólares mensuales al personaje cercano al gobierno federal, medio millón al hombre de la PGR en el estado y 250 mil dólares a los jefes locales de la policía judicial federal del ejército. El capo creó su propio ejército con reclutas tanto de México como de Estados Unidos e instructores extranjeros, lo uniformó y disciplinó con la asistencia de un ex comandante de la judicial federal. Este brazo armado dio a BAF poder de vida o muerte en su zona y lo ejerció impunemente por años en más de un millar de casos.
Los jefes de los cuasi estados pueden caer, como le sucedió a BAF, pero su estructura perdura. Y sus inversiones están aseguradas, al punto que la multa que le impuso la justicia norteamericana -cien millones de dólares- simplemente no pudo hacerse efectiva porque Washington no pudo o no quiso encontrarlos.
El Desafío
Hoy es general la conciencia que la impunidad y la corrupción endémicas son las bases de la compleja y muy dañina convivencia actual entre un Estado formal pero corrupto, contradictorio e impotente y los brutales cuasi estados criminales. El reto es imaginar cómo transformar la movilización que ha provocado el horror de Iguala en el punto de quiebre para regenerar al Estado, neutralizar a los feudos criminales y superar esta etapa de miedo, rabia, humillación y desilusión.",True
"Coyuntura Crítica
Cadena
La brutal, la salvaje respuesta de una policía municipal a la actitud revoltosa pero finalmente inerme de unos estudiantes en una ciudad de poco más de 140 mil habitantes (Iguala) en un estado (Guerrero) que tiene el más alto índice de marginación, (Conapo, 2010), ha detonado una crisis mayúscula en el régimen político mexicano. Y es que la tragedia de Iguala, unida a la incapacidad del gobierno federal para resolver de manera creíble el caso de seis muertes y 43 desapariciones, aunado al asesinato en Tlatlaya de 15 prisioneros por parte del ejército unos meses antes, más el escándalo desatado alrededor de dos lujosos inmuebles en las Lomas de Chapultepec asociados a la esposa del presidente de la República y a la adjudicación de un contrato -ahora cancelado- para construir el ferrocarril México-Querétaro, son los últimos eslabones de una larga e histórica cadena de agravios que la clase política a infligido a la sociedad mexicana.
Es contra el interminable rosario de humillaciones construido con abusos, corrupción, impunidad e ineficiencia de la élite del poder, que la sociedad mexicana está manifestando hoy un enojo acumulado.
Sorpresa
La crisis hizo su arribo de manera sorpresiva, justo cuando el gobierno de Enrique Peña Nieto (EPN) parecía estar ""salvando a México"" (TIME Magazine dixit) y empezando a cosechar los frutos de su ""pacto por México"" con la oposición. Con ese pacto, logró con sorprendente facilidad alcanzar en menos de dos años lo que el PAN no pudo en dos sexenios: cambiar el artículo 27 constitucional para dar acceso al gran capital nacional e internacional a la riqueza natural más valiosa, estratégica y no renovable de México: los hidrocarburos. Esa reforma histórica, fue negociada exclusivamente con y en la cúpula del poder, dejando a la sociedad como simple espectador. A éste primer éxito se supone deberán seguir otros: que el PRI obtenga en las elecciones de 2015 una proporción significativamente mayor al 38.15 % de los votos del 2012, para finalmente alcanzar el tercer objetivo: controlar la presidencia más allá del 2018. ¿Hasta qué punto los acontecimientos actuales pueden interferir con ese proyecto? Esa es hoy la gran incógnita.
Deseable pero no Previsible
Lo deseable pero poco probable, sería que el horror de Iguala y la movilización social que ha provocado más la inconformidad acumulada, pudieran transformarse en una ""coyuntura crítica"" en el sentido que dan al término Daron Acemoglu y James Robinson en Por qué fracasan los países, (Barcelona: Crítica, 2013). Este tipo de coyunturas son acontecimientos de gran calado que perturban los equilibrios político y económico de una sociedad, y que por ello tienen el potencial de provocar un cambio institucional que desemboque en un nuevo arreglo social, (p. 502).
Ejemplos Positivos
Acemoglu y Robinson toman coyunturas críticas de gran magnitud histórica y examinan sus efectos igualmente espectaculares, como el descubrimiento de América, los cambios que trajeron las nuevas rutas comerciales entre Europa y Asia o la Revolución Francesa. Pero esa idea de coyuntura crítica también puede aplicarse al plano local. En el siglo XIX, por ejemplo, la invasión francesa de la Península Ibérica abrió la posibilidad de hacer de la Nueva España y de otros componentes del imperio español, naciones independientes. En la segunda mitad del siglo XIX el fracaso del proyecto francés en México pudo transformarse en el triunfo y consolidación del proyecto liberal.
En el siglo XX, la I Guerra Mundial fue la coyuntura que aumentó el grado de libertad que México tuvo para dar forma a una nueva constitución sin que Estados Unidos o Europa pudieran impedirlo. La II Guerra fue otra coyuntura que aceleró la industrialización del país.
Ejemplos Negativos
Desafortunadamente, las coyunturas críticas también pueden desaprovecharse o, incluso, dar resultados negativos. La guerra contra Estados Unidos fue una que no sirvió para regenerar el arreglo institucional mexicano sino para empeorarlo. La pugna interna de la élite porfirista por la sucesión de Porfirio Díaz facilitó en 1910 el surgimiento y triunfo de Francisco Madero como el líder nacional de un movimiento que abanderó la democracia política, pero cuando el polvo de la Revolución de 1910 se asentó, varias cosas habían cambiado pero la democracia  no  apareció.  La  II  Guerra  Mundial  aceleró  al industrialización pero también fue la coyuntura perfecta para llamar a la ""unidad nacional"" e iniciar el gran viraje hacía el alemanismo y la derechización.
La última ""coyuntura crítica"" mexicana que se desaprovechó fue la que abrió la crisis del modelo económico en 1982, la insurgencia electoral de 1988, la aparición del neozapatismo y la expulsión pacífica del PRI de la presidencia en el 2000. Las posibilidades de un salto cualitativo en la vida de las instituciones políticas mexicanas, fue entonces enorme. Sin embargo, la incompetencia, frivolidad, falta de visión y corrupción del liderazgo, llevaron al retorno del PRI al poder y a la restauración de partes sustantivas del antiguo régimen.
La Gran Incógnita
Lo que hoy se expresa con vehemencia en las calles es un cuestionamiento del proyecto de EPN y del PRI y una exigencia de dar forma a una mejor alternativa. El gran problema es cómo aprovechar positiva, constructivamente, esta penosa coyuntura crítica para que su energía no se dilapide y México cambie para bien.","Vivir en México: un daño colateral
Visité la Cruz Roja Mexicana en compañía de su presidente, Daniel Goñi Díaz. El hospital ha sido renovado por completo. Con legítimo orgullo, Goñi Díaz me mostró la tecnología en los quirófanos y las pulcras habitaciones. De pronto, llegamos a un pasillo en el que solo había cuartos individuales. ¿Un lujo especial? El presidente de la Cruz Roja es notario. Hasta ese momento, había hablado en el tono de quien menciona cláusulas con las que solo se puede estar de acuerdo. Con voz grave agregó: ""Estos cuartos permiten mayor vigilancia"". No se refería a la atención médica, sino a la custodia policiaca: ""Aquí atendemos a los criminales; nuestra obligación es darle asistencia a todo mundo"".
Le pregunté cuál había sido su mayor desafío al frente de la Cruz Roja. ¿La epidemia de la Gripe A? ""Esa fue una falsa alarma; desde un principio supimos que se exageraba. Mi hijo practica equitación y tenía una competencia en Veracruz, cerca de donde surgió el primer brote. Le dije que fuera. Nuestro mayor reto es otro: mantener a los heridos dentro de las ambulancias. Muchos tienen que ver con el crimen organizado. Nos detienen las ambulancias y ahí los rematan"". El azar objetivo quiso que la Cruz Roja se ubicase en la avenida del Ejército Nacional. Cada vez son más los heridos de guerra que llegan a esa rampa de emergencias.
Muy lejos de ahí, en el municipio de Villa de Reyes, San Luis Potosí, se extiende un desierto donde los coyotes escasean tanto como las personas. La cacería y la emigración a Estados Unidos han vaciado el territorio. De tanto en tanto, se avista un caserío. Pasé la Semana Santa en uno de ellos. Un primo mío lucha por arreglar las ruinas de una hacienda. En las noches, el pueblo se sume en un silencio solo rasgado por el aullido de un perro. Esta calma antecedió a la llegada de tres camionetas negras, tripuladas por sicarios. Secuestraron a una muchacha, golpearon a un campesino, asaltaron una gasolinera. Nos encerramos tras un portón y huimos al día siguiente. Las camionetas siguen ahí y mi primo no ha podido regresar.
El desierto mexicano tiene dueños movedizos. En la entrevista que el capo Ismael El Mayo Zambada concedió a Julio Scherer García, dijo: ""El monte es mi casa, mi familia, mi protección, mi tierra"". Cuatro veces ha tenido cerca al Ejército, pero ha escapado: ""Hui por el monte, del que conozco los ramajes, los arroyos, las piedras, todo. A mí me agarran si me estoy quieto o me descuido"". El prófugo dice más de lo que aparenta. Su habilidad para huir es menos significativa que el hecho de que dispone de un territorio enorme. La principal función de las zonas desérticas consiste en ofrecer refugio y opciones de circulación al narcotráfico.
Hace 100 años las cabalgatas de Pancho Villa recorrieron una nación donde el 80% de los habitantes vivía en el campo. Esa proporción se ha invertido. Salvo en las zonas fértiles, el campo es una desolación donde apenas se produce. La propiedad colectiva de la tierra (el ejido) impide la inversión privada. El reparto agrario posterior a la Revolución fue en buena medida una operación demagógica que maquilló las estadísticas y aniquiló las antiguas unidades productivas. La tierra se subdividió en predios inservibles: de peones sometidos, los campesinos pasaron a propietarios inermes. El narcotráfico dispone de un país vacío: tierra de nadie, hinterland, retaguardia. Al mundo no le faltan mexicanos, pero sí al campo. En el desierto todo ocurre por excepción. Las novelas de Daniel Sada muestran que ahí cualquier suceso es decisivo. En tiempos de tecnología y pobreza, los terrenos sin nadie ofrecen refugio local a la ilegalidad globalizada que se planea en computadora.
El cine, la música, la literatura y la pintura se ocuparon obsesivamente de ese territorio hasta los años cincuenta del siglo pasado. Luego, lo rural dejó de estar en el imaginario. Los campesinos se fueron a las ciudades o a Estados Unidos. Eran pocos los que, como Sada, percibían que algo cambiaba en el escondite más grande de América.
De acuerdo con Leonardo Valdés, consejero presidente del Instituto Federal Electoral, la ausencia de condiciones de seguridad dificulta instalar casillas en al menos el 15% del territorio. Una franja al margen de la soberanía.
Hace cuatro años el presidente Felipe Calderón inició la guerra contra el narcotráfico. Dependiendo de los conteos, ha habido entre 23.000 y 32.000 muertos. El problema, por supuesto, venía de lejos. Pero la estrategia ha fallado. Estábamos sentados en dinamita y Calderón encendió un cerillo para comprobarlo. ""Lo único que hace la guerra contra las drogas es subir el precio de los narcóticos sin reducir significativamente la demanda"", explica Marcelo Bergman, doctor en Sociología Jurídica por la Universidad de California.
Las redes de financiación del narco y la infiltración de altos mandos del Gobierno se mantienen intactas. Por otra parte, el combate parece ser selectivo. De acuerdo con Edgardo Buscaglia, consultor de Naciones Unidas, el 28% de las detenciones ha afectado al cartel de los Beltrán Leyva, principales adversarios del Chapo Guzmán, y solo el 1% ha tocado al más poderoso de los capos (el 71% restante corresponde a los demás carteles). En la escalada de la violencia ha surgido el narcoterrorismo que ataca a la población civil: lanzamiento de granadas en una plaza de Morelia, jóvenes acribillados en una fiesta en Ciudad Juárez, bloqueo de todas las vías de acceso a Monterrey, mensajes en las cuentas de Internet de los usuarios de Mazatlán, Tampico, Cuernavaca y otras localidades.
Mientras el terror se generaliza, importantes políticos son seleccionados como víctimas. Diego Fernández de Cevallos, candidato del PAN a la presidencia en 1994, está secuestrado desde mayo (posiblemente por un grupo guerrillero); en los últimos cuatro meses han sido ejecutados nueve alcaldes, y Rodolfo Torre Cantú, candidato del PRI a la gubernatura de Tamaulipas, fue asesinado en junio.
El economista David Konzevik tiene el don de entender los mercados y el don superior de explicarlos. Hace poco me comentó: ""El principal problema económico de México es la ocupación. Lo grave no es que se pierdan empleos formales, sino que los desempleados tienen otras opciones. Y todas son ilegales"". El tráfico de drogas, armas, mujeres son las opciones de las que habla Konzevic. En este capitalismo sin copyright, la piratería convive con monopolios que evaden impuestos.
La edad predominante en México es de 16 años. Esos jóvenes fueron concebidos en la euforia de 1993, cuando nos preparábamos para entrar al ""primer mundo"" con el Tratado de Libre Comercio. Pero nacieron en 1994, cuando volvimos a la realidad con el asesinato de Luis Donaldo Colosio, el levantamiento zapatista y la devaluación del peso. ¿Qué horizonte les aguarda? No hay opciones laborales, educativas, religiosas o deportivas que brinden un sentido de pertenencia tan fuerte como el crimen organizado. Rossana Reguillo ha estudiado con brillantez esta variable cultural del tema. Incapaz de incluir a los jóvenes, el Estado tiende a criminalizarlos de antemano como ""delincuentes juveniles"". Esto ha operado como una profecía que se cumple a sí misma: los carteles les han ofrecido identidad y códigos compartidos.
El saldo más extraño de la batalla contra el narco es que desconocemos a protagonistas decisivos. Es poco lo que sabemos del Ejército y las distintas perspectivas que ahí se tienen. Pero sobre todo, es nulo lo que sabemos de Estados Unidos. La DEA ha brindado celebridad a los capos mexicanos. Esta política exterior no tiene un correlato interno. El principal consumidor de drogas y armas opera en la sombra. México aporta los muertos, es decir, las historias. ¿Dónde esta la otra parte de la narrativa?
Recuperar el tejido social pasa por la cultura. En Medellín y Bogotá dos matemáticos convertidos en alcaldes, Fajardo y Mokus, entendieron que las bibliotecas combaten la violencia. Incluir a los jóvenes en la sociedad es una tarea más costosa y lenta que comprar armamento, pero también más digna. A México no lo salvarán las balas, lo salvará la gente.
""¿Sabes quiénes son los que más aportan en la colecta de la Cruz Roja?"", me preguntó Daniel Goñi Díaz al final de mi visita: ""Los pobres"".
Los olvidados no olvidan al país.",False
"¿Hasta dónde la violencia?
Hace unos días el maestro León Portilla preguntó desde el templete de un acto público: ¿Hasta dónde? El compilador y traductor del náhuatl de los textos que conforman La visión de los vencidos, es decir la visión de los derrotados en la terrible guerra de la Conquista, lo preguntó refiriéndose a los vencidos de hoy, los 43 normalistas desaparecidos y los desconocidos de las fosas recién descubiertas en nuestro país, así como a los encajuelados y los secuestrados y los colgados de puentes de ayer, y los cerca ya de 90 mil muertos acumulados hasta antier en la guerra contra el narco.
Otro sabio se hizo hace 144 años la misma pregunta: ¿Hasta dónde la violencia y la destrucción? Charles Darwin no vivía en un entorno siniestro, aunque la isla de civilidad en la que habitaba, la aristocracia intelectual del Imperio Británico, sí estaba rodeada de un mar de crueldad. Un proletariado miserable y poblaciones colonizadas explotadas sin límite y controladas por ejércitos sanguinarios. Peor aún para el pacífico y amable Darwin, su teoría de la evolución estaba siendo utilizada en el Imperio como argumento principal para extremar aún la explotación del prójimo.
Rezaba el argumento supuestamente evolucionista: Si la ley de la Naturaleza es que las especies evolucionan a través de la lucha y el triunfo del más apto, deroguemos los límites que los humanos han erigido y demos libertad absoluta a la contienda. Nada de servicios sociales, nada de altruismo, nada de misericordia cristiana. Que mueran los que deban morir y emerja el superhombre.
Lo dicho, Darwin a los 60 años, instalado en el pináculo del prestigio mundial, se preguntó si de verdad su descubrimiento de la Ley del más Apto, señalaba que desbordar los límites de la violencia era el destino natural de los primates parlantes. Y para responder la pregunta, Darwin, que no era un filósofo, que no un creyente de Dios tampoco, volvió la mirada a la Naturaleza y esgrimió su instrumento predilecto, el método científico. En los tres sucesivos jardines de su hacienda, construyó un mariposario delimitado por redes, un acuario, una caja de tierra donde sembró tréboles, permitió que las hormigas y las termitas y las abejas prosperaran en el césped y los troncos de los árboles, al tiempo que en su estudio cada mañana escribía cartas a sus informantes en los cinco continentes, pidiéndoles noticias sobre la vida social de las especies que vivían en grupo.
Y entonces Darwin se puso a hacer lo que tan bien sabía hacer, reunir información de la Naturaleza, sistematizarla, y tratar de descifrar las leyes de lo social.
Lo que concluyó al cabo de una década es de un valor inestimable para nuestro feroz mundo del siglo XXI. Descubrió que la Ley del más Apto rige únicamente bajo una condición. La de la escasez. Escasez de alimento, territorio y parejas sexuales para la reproducción. Si hay escasez, los individuos luchan a muerte por lograr comida o territorio o sexualidad. Si no hay escasez, no luchan. Y de cierto, de ahí se desprende una segunda ley de la cooperación. Los individuos cooperan entre sí precisamente para anular la escasez; para crear la abundancia que anula la Ley del más Apto; la cooperación es la estrategia más genial de la Naturaleza en la lucha por la sobrevivencia.
No en vano las especies que dominan el planeta son especies sociales. Las hormigas, los peces que viven en cardúmenes, y la especie más complejamente organizada para la cooperación, la más gregaria del planeta, los primates habladores: nosotros.
Darwin, materialista radical, ateo, siguió descubriendo leyes de la cooperación de donde emana la bondad entre los individuos. Descubrió esta tercera ley. La felicidad y el bienestar de los individuos de un grupo es cosustancial a la abundancia. Es decir, una y otra facilitan la tercera, la tercera facilita las primeras. También descubrió la existencia de la Justicia en las especies de mamíferos superiores: Si estas especies anulan la escasez creando un bien común de comida, al que roba del bien común se le suele castigar con la muerte.
Y por fin, Darwin formuló una nueva definición de la moral, una definición que no pasa por entidades sobrenaturales, un Dios o un Diablo, que tampoco nada tiene que ver con un voluntarismo por ser bueno o una caída a la maldad. Un Bien y un Mal inscrito en la Naturaleza, una moral natural más antigua que la filosofía o las religiones, más antigua aún que la especie humana. Una moral que puede observarse, medirse y modificarse. Moral es lo que conserva o aumenta el bien común de un grupo. Inmoral es lo que disminuye el bien común.
Con el maestro Portilla, los mexicanos no depredadores se preguntan a diario: ¿Hasta dónde?, ¿hasta cuándo la violencia, los robos, los secuestros, las extorsiones, los asesinatos? La respuesta del gobierno ha sido hasta hoy autoritaria: hasta que matemos a todos los que matan. También ha sido ineficaz: en su último informe, el presidente Peña celebró que 83 cabecillas del crimen han sido sustraídos de la sociedad, los principales ejecutados, y sin embargo la violencia no disminuye, nuevos criminales toman el lugar de los idos. El legado de Darwin sobre la cooperación es poco menos que desconocido y nunca ha sido aplicado a las sociedades humanas, pero trasladado a nuestro tiempo y hábitat no deja de tener sentido.
Sólo la creación de abundancia comunitaria en el México hambriento, esa mitad de la población, garantizaría la anulación de la violencia: salud pública buena y accesible, un mínimo de alimentación y un espacio de habitación asegurados. Y un sistema de Justicia real y que rija sobre todos y para todos, que proteja el bien común y castigue a quien lo dañe o disminuya.
Darwin dejó escritas sus leyes para la cooperación en un librito delgado, El origen del ser humano. No es casual que sea un texto apenas y leído, mientras su Origen de las especies, con la Ley del más Apto al centro, se estudia en cada preparatoria de Occidente, al menos en una síntesis. Nada asegura que la especie vuelva la mirada al librito, miles de libritos sabios se pierden en la oscuridad del olvido humano, pero en esas hojas escritas hace un poco menos que siglo y medio por el fundador de la Biología moderna está la respuesta al ¿Hasta dónde la violencia?","Abusos contra prevención
Cuando en diciembre de 1991 el entonces gobernador de Chiapas, Patrocino González Garrido, inauguró la Zona Galáctica en las afueras de Tuxtla Gutiérrez, no imaginó el giro que tomaría su política de regulación del comercio sexual. La Zona Galáctica desarrolló un modelo de respaldo a las trabajadoras sexuales, con chequeo médico y la entrega de cien condones cada 15 días. Hoy en Chiapas, como en otras entidades, los condones son utilizados para fincar responsabilidades, pues en lugar de verlos como prueba de una eficaz prevención de infecciones de transmisión sexual se los toma como un “indicio de trata”.
Esto es lo que acaba de ocurrir en Tapachula, donde Médicos de Mundo Francia y la Brigada Callejera de Apoyo a la Mujer “Elisa Martínez” dieron un taller sobre Prevención de Infecciones de Transmisión Sexual a personal de tres bares: El Dragón Chino, Selene y El Rosedal. Luego de que terminó el curso, se efectuó un operativo policiaco “contra la trata de personas” donde, al encontrar condones, fueron detenidos varias migrantes hondureñas y meseras y encargados mexicanos de los tres bares. Los Médicos del Mundo Francia, organización que tiene más de cinco años haciendo una labor de solidaridad impresionante en la zona del Soconusco, fueron testigos consternados.
La doctora Patricia Uribe Zúñiga, directora general del Centro Nacional para la Prevención y Control del VIH/Sida, ha tenido que enviar el Oficio DG/SNAT/93/13 a los procuradores de justicia de todos los estados solicitándoles que la presencia de insumos de prevención del VIH e ITS (como el condón) no sea utilizada como evidencia de delito y que, al contrario, se contribuya a un mayor uso de los mismos.
En Tapachula, los operativos policiacos que se realizan con la excusa de la trata son cada vez más frecuentes y agresivos, al grado de que parecen proceder de una deliberada política de “limpieza social”, alimentada por el puritanismo y la ignorancia. Así, en lugar de cambiar las condiciones sociales que producen pobreza y alientan a las personas a buscar su sobrevivencia en el comercio sexual, se detiene con el “operativo anti-trata” a quienes evidentemente están ahí por cuestiones económicas.
Es un hecho la gravísima situación de los migrantes centroamericanos que cruzan por la frontera sur. Las mujeres que migran usan anticonceptivos como una estrategia de prevención de embarazos para cuando intercambien sexo por diversos apoyos durante su viaje, o incluso ante la probabilidad de ser violadas, y muchas recurren al trabajo sexual para resolver las dificultades que enfrentan. Pero una novedad en este deplorable panorama radica en un notable cambio de actitud de distintos funcionarios públicos que, con sensibilidad y compromiso, están procurando un trato humanitario y respetuoso con las mujeres, tanto migrantes como nacionales, que vale la pena reconocer.
Las licenciadas Alma Rosa Altamirano Sánchez y Claudia Gutiérrez Romero, del Instituto Nacional de Migración (INM), están dando ejemplo de un cambio de política de esta dependencia, ayudando a que varias bailarinas, meseras y cocineras regularicen su situación migratoria. Desde la Comisión Estatal de Derechos Humanos de Chiapas, la licenciada María Cruz Cruz intenta cumplir cabalmente con su encomienda, y además ha logrado que se registre a las criaturas nacidas en México de mujeres migrantes en situación irregular.
Por otro lado, además de los Médicos del Mundo Francia, otros galenos han mostrado el lado verdaderamente ético de su profesión: los doctores Víctor Manuel Guzmán Solís, del Centro de Salud de Puerto Madero; Raúl Hernández Gutiérrez, director del Centro Ambulatorio de Prevención y Atención en Sida, y José Fernando Cortés López, responsable de la revisión directa de las mujeres que trabajan en bares y cantinas. También la licenciada Hilda Nelly Gómez Ventura, titular del programa de VIH/Sida de la Secretaría de Salud de Chiapas, ha mostrado su compromiso con la prevención y facilita el trabajo de Médicos del Mundo Francia y de la Brigada Callejera. Finalmente el titular de la Fiscalía Especializada en Delitos Cometidos en contra de Migrantes, el licenciado Alejandro Vila Chávez, ha evidenciado su disposición a escuchar las quejas sobre los operativos policiacos.
Hay una brecha indudable entre quienes, desde las instancias federales y estatales, como el INM, la Secretaría de Salud y la Comisión Estatal de Derechos Humanos, tratan de atenuar la difícil y dolorosa situación de las migrantes, y la forma arbitraria y errada en que las autoridades judiciales y policiacas operan. No basta la buena voluntad de todos estos funcionarios públicos, ya que las llamadas “fuerzas del orden” están poniendo desorden al confundir el trabajo sexual con la trata de personas.
Es necesario el establecimiento de una mesa de trabajo sobre política sexual y salud pública entre la Procuraduría de Justicia y las demás autoridades estatales y federales, a la que también se invite a las organizaciones de la cooperación internacional (Médicos del Mundo) y nacional (Brigada Callejera). De esa manera podrán cerrar la brecha entre sus buenas intenciones y sus más que deficientes acciones policiacas.",False
"Malas compañías
Los papás de antes advertían siempre del peligro que representaban las malas compañías. Yo no tenía muy claro qué quería decir eso, que así dejado a la imaginación podía significar cualquier cosa, desde amigas que fumaban hasta amigos adolescentes que veían películas para adultos. El problema de las malas compañías era el mal ejemplo, la influencia nefasta que podían ejercer, las mañas que enseñaban; en un descuido podían arrastrarnos al abismo de su propia perversión. Todo sugiere que alguien olvidó advertir a los partidos de oposición que no debían acercarse demasiado a los priístas, si no querían volverse como ellos. Porque entre los reproches que podemos hacerles, uno muy principal es que ante la oportunidad de transformar el sistema político que nos legaron los Echeverría y los Martínez Domínguez de este mundo, sólo han contribuido a reproducirlo.
Mucho se dice que los partidos de oposición están en crisis, y lo están, porque han perdido credibilidad, porque se ha roto el encantamiento que trajo el surgimiento del pluralismo político, y ahora ya no son considerados agentes de la democracia, sino que los vemos como un mal necesario. Los partidos están en crisis por muchas razones, y los síntomas se han agudizado. Por ejemplo, tanto el PAN como el PRD lidian ahora con fracturas internas que se traducen en fragilidad. La existencia de corrientes distintas dentro de un mismo partido no es en sí misma motivo de preocupación, pero sí lo es que el origen de esos conflictos sea la pura y simple disputa por parcelas de poder. Creo que otra manifestación de la crisis de los partidos es que todos parecen iguales.
Uno puede preguntarse hasta dónde la inestabilidad interna de los partidos es consecuencia de que las oposiciones hayan llegado al poder, y de que una vez en esa posición se mimetizaron con el PRI, de manera que amplias franjas de panistas y de perredistas empezaron a comportarse como los priístas, probablemente convencidos de que así es como se ejerce el poder. A diario la prensa publica historias de dirigentes y funcionarios de origen partidista que disponen del poder como si fuera su propiedad privada, favorecen a sus amigos con los bienes públicos, generan redes clientelares, negocian la ley, anteponen su interés privado al interés público.
Ha sido tan potente la influencia de los hábitos y las costumbres priístas sobre los demás partidos que cada día es más difícil distinguirlos. Por eso la migración de un partido a otro de tanto diputado o senador golondrino es tan sencilla. Nada más cambian de lugar su curul, y creo que ni eso. Los diputados todos hablan igual, dicen lo mismo respecto a problemas como el crimen organizado, la violencia, la mediocridad del crecimiento económico; algunos critican las reformas estructurales, pero al final todos convergieron en una misma posición. Las coincidencias entre partidos distintos pueden ocurrir, pero yo esperaría que la defensa de un partido de izquierda de una determinada política fuera por lo menos distinta de la que haría un partido de derecha. En el terreno de los comportamientos y las costumbres, la uniformidad entre todos los partidos es notable y desesperanzadora. Hemos visto cómo al llegar al poder Acción Nacional se transformó, no sólo no erradicó los problemas que durante décadas fueron la materia de su crítica al partido oficial, y la sustancia de su antagonismo antipriísta, sino que abandonó no pocos de sus rasgos distintivos y de sus posiciones históricas, y adquirió muchos de los gestos, los vicios y los hábitos del PRI y, peor todavía, muchos de sus compromisos. Si no, cómo explicar el tratamiento privilegiado que los presidentes panistas le dispensaron a líderes sindicales de rancio abolengo priísta como Elba Esther Gordillo. ¿Será que creen que sólo un PRI, o algo muy parecido al PRI, puede gobernar a México? Al PRD le ocurrió algo similar, y en lugar de combatir todas aquellas malas mañas que siempre señaló y criticó, se las apropió y les extendió carta de naturalización.
¿Es posible que esas semejanzas expliquen la afirmación del presidente Peña Nieto de que la corrupción es un rasgo, una característica, una propiedad, un problema, un tema cultural? (¿Qué dijo el señor Presidente?) A lo mejor cree que es una presencia universal, y siempre a la mano, como el gusto por los esquites o la salsa picante. Lo que es cierto es que le extendió carta de naturalización. Si esto es así, entonces llegó la hora de salvar al Presidente de las malas compañías.","La insidiosa certidumbre
El Pacto por México con el que se inauguró el gobierno del presidente Peña Nieto fue recibido con gran optimismo, sobre todo por la prensa internacional que, atarantada como es cuando se trata de inversiones en países pobres, empezó a hablar con alboroto del ""momento mexicano"" (por ejemplo, cinco años antes la revista The Economist había celebrado el ""despegue brasileño"" casi histéricamente). Entre los nuevos funcionarios se instaló una atmósfera de autosatisfacción que se apoderó de la imaginación de los corresponsales extranjeros. Unos y otros se felicitaban por el talento político que había logrado sentar a la mesa de negociación a opositores rejegos, para concluir acuerdos sobre temas que durante más de 12 años habían sido motivo de desacuerdo entre los partidos políticos.
El éxito fue tan grande que nubló el entendimiento de los recién llegados al poder del gobierno federal. Como la lechera de la fábula, empezaron a hacer grandes cuentas para el futuro. Estaban tan seguros de las bondades y del éxito de las reformas que calculaban tanto las inversiones millonarias que esperan como los sexenios que se quedarían en el Ejecutivo y en el Congreso. Incluso se debatía la identidad del tapado para 2018; el tono me hizo pensar que parecía como si el triunfo del PRI en 2012 nos hubiera regresado de un golpe a 1963. Sobre la reacción tan apresurada de los nuevos altos funcionarios federales, como un meteorito cayeron los crímenes de Iguala y de Ayotzinapa. Entonces se esfumaron muchas de las certezas que sostenían su arrogancia, y la incertidumbre quedó instalada en el corazón del quehacer gubernamental. Ahora deben de estarse preguntando cuánto tiempo tienen para responder al monumental desafío en que se ha convertido la violencia en México. Peor todavía, este fenómeno ha adquirido tales dimensiones y características que parece un monstruo multiforme, en el que no se distingue la cola de la cabeza. En estas condiciones es muy difícil acabar con ella, que a muchos les ha quitado la vida, y a muchos más el gusto por el país. Hoy en México la violencia criminal ha adquirido una aterradora fluidez, parece incontenible y desbordada, y por eso mismo genera una incertidumbre que mina la confianza de los ciudadanos en el gobierno, así como la confianza del gobierno en sí mismo.
La desaparición de los estudiantes guerrerenses sugiere que estamos ante un fenómeno desestructurado, incluso anárquico, y que no sabemos en realidad de dónde viene. Sabemos que las organizaciones criminales son generadoras de violencia; sin embargo, en algunas regiones del país existen otros agentes, otras fuentes de violencia cuyos nombres y caras, y hasta ocupación, se pierden en la confusión. Tal vez su motivación última es ganar dinero con el tráfico de drogas, pero cuántos otros crímenes se cometen en su nombre cuando en realidad ya no sabemos de dónde viene ni adónde va. ¿Los asesinos del hijo de Javier Sicilia forman parte del mismo tipo de organización que secuestró a los estudiantes normalistas en Guerrero? ¿A quiénes pertenecen los restos humanos que se encontraron en las siniestras fosas clandestinas de Iguala? ¿Eran estudiantes? ¿Guerrilleros? ¿Narcotraficantes? ¿Militares, marinos? Podemos hacernos las mismas preguntas a propósito de los responsables de estos crímenes. Aunque quizá habría que añadir dos categorías más: ¿quiénes cometieron esos crímenes? ¿Narcotraficantes? ¿Guardias blancas? ¿Legisladores? ¿Presidentes municipales?
Maquiavelo advirtió a su Príncipe que siempre que tomara una decisión tuviera presente la posibilidad de que ocurriera un accidente, que cada vez que tuviera que elegir una solución, una vía de acción, incorporara la posible intervención del azar en sus consideraciones. Difícilmente podemos pensar en la tragedia de Ayotzinapa o en los asesinatos de Tlatlaya como si se trataran de un accidente. No lo fueron; tampoco fueron producto del azar. No obstante, al gobierno lo tomaron por sorpresa, o al menos dio esa impresión, porque mucho era su empeño de diferenciarse del gobierno anterior. Pero francamente necesitamos saber si el Presidente y sus secretarios de Estado tienen la capacidad de investigar los crímenes y de aplicar la ley. Queremos saber si han medido la relación entre la violencia y la incertidumbre que cada día se agrava y nos agobia, porque ambas pueden bloquear, ya no digamos la convivencia social, sino la aplicación de las reformas en las que el gobierno de Peña Nieto ha cifrado su futuro. Ya sabemos que pueden negociar, pero ¿pueden gobernar?",True
"El reino de Oz
Tom Disch, visionario de la ciencia ficción, afirmó que la publicidad es el cuento de hadas de la sociedad moderna. En la compra de un yogur te prometen un palacio. Un territorio fantástico donde los beneficios no provienen del esfuerzo, sino de la milagrosa acción de una marca.
En América Latina el inconsciente colectivo está cada vez más determinado por los anuncios y las telenovelas. Millones de personas orientan su comportamiento a partir de fórmulas televisivas. Lo peculiar es que esta subordinación psicológica también atañe a quienes pretenden guiar una nación.
Enrique Peña Nieto surgió como el perfecto telecandidato mexicano. Un hombre atractivo, de peinado imperturbable, que aun al improvisar parece leer un teleprompter.
Casado con una conocida actriz, no tuvo que acercarse a la gente para ganar las elecciones. En la sociedad del espectáculo, triunfó como quien desempeña un papel.
¿Qué clase de mentalidad respalda sus decisiones? A fines de 2011, Jacobo García, periodista de El Mundo, le pidió que mencionara tres libros que lo hubieran marcado. Peña Nieto fue incapaz de hacerlo.
A la distancia, lo más grave no parece ser su incultura ni la falta de reflejos políticos para disponer de una respuesta preparada por sus asesores, sino la estructura misma de su mente.
Con toda probabilidad podría haber mencionado 20 telenovelas o 50 películas. La cultura de masas es la nueva memoria impersonal. ¿Cómo afecta esto a quien guía los destinos ciudadanos? Estamos ante un caso fronterizo que merece detenido análisis.
No se le puede pedir a un Mandatario que lea mucho. Su cargo es refractario a la capacidad de dudar y aceptar contradicciones, efectos básicos de la lectura.
En su espléndida novela “Una Lectora Nada Común”, Alan Bennett plantea lo que sucedería si la Reina de Inglaterra se volviera adicta a los libros. En efecto, abdicaría.
Lo que está en juego en el caso de Peña Nieto no es su nivel cultural, sino su peculiar acercamiento al mundo. Después de hacer campaña en aviones privados y hablar en asambleas tan controladas como una película, planeó reformas en los apartados salones del poder.
Al ofrecer su primera declaración patrimonial, tanto él como varios miembros de su gabinete revelaron tener propiedades por “donación”.
Los ciudadanos deben comprar o heredar una casa. Los políticos pertenecen a otra lógica, la economía de la dádiva donde los inmuebles se regalan. ¡Bienvenidos al nuevo reino de Oz, donde se cumplen las promesas de la publicidad y los cuentos de hadas!
Mucho se ha hablado en los últimos días de la “Casa Blanca”, la mansión de unos 7 millones de dólares propiedad de la Primera Dama, Angélica Rivera. Ese predio pertenece a la constructora Grupo Higa, compañía a la que Peña Nieto favoreció desde sus tiempos de Secretario de Administración en el Estado de México y que se expandió notablemente durante su Gubernatura.
Curiosamente, la licitación del tren rápido a Querétaro fue a dar a esa empresa (la misma que prestó a Peña Nieto aviones privados durante su campaña a la Presidencia).
Aunque el Presidente no sea el dueño directo de la “Casa Blanca”, no es difícil suponer una relación de tráfico de influencias (sobre todo tomando en cuenta que la “donación” es un recurso de apropiación aceptado por su Gobierno).
En una declaración en YouTube, dicha en el tono de falsa intensidad de las telenovelas, Rivera asegura que compró la propiedad con el dinero que le dio Televisa, empresa en la que trabajó 25 años y con la que dejó de colaborar en 2010.
Para quienes no vivimos dentro de un anuncio de televisión, resulta poco creíble que una actriz reciba una liquidación tan espectacular. En caso de que hubiese sido así, seguramente le ayudó estar casada con el Mandatario que ajustó la reforma de telecomunicaciones a los íntimos deseos de Televisa.
La insensibilidad del Presidente de ir a China en un momento de crisis nacional y la respuesta de Rivera, en la que se muestra ofendida y habla como quien “se digna” a dar explicaciones que, según ella, no tendría por qué ofrecer, pertenecen a la lógica de quienes viven en una evanescente irrealidad.
La promesa de vender la casa equivale a la de cambiar de set. Todo se arregla alterando el guión o la escenografía.
Peña Nieto es el primer telepresidente de México. Sus reformas ofrecieron una nueva telenovela nacional, pero demasiado pronto se le atravesó la realidad. Para sobrevivir tendrá que salir de la pantalla y enfrentar lo que está afuera de ella: un país dolorosamente verdadero.","El ABC del fuego
El 5 de junio de 2009, 49 niños perdieron la vida y 76 resultaron heridos en un incendio en la Guardería ABC de Hermosillo, Sonora. Aunque se investigó a 19 funcionarios, no hubo sanciones.
El fuego se ha convertido en sinónimo de impunidad. El 7 de noviembre el procurador Jesús Murillo Karam anunció a los medios que, con toda probabilidad, los cuerpos de los 43 estudiantes normalistas desaparecidos habían ardido en una pira infernal.
Poco después, en una marcha de solidaridad con las víctimas, un reducido grupo de “anarquistas” quemó la puerta de Palacio Nacional, que en forma inexplicable no se encontraba custodiada. Sólo un general vestido de civil se opuso a los desmanes. ¿Qué hacía ahí ese miembro de las Fuerzas Armadas? Las heridas que recibió en el rostro son señas de valentía, pero sorprende su acción solitaria y encubierta.
El miércoles 12, Día del Cartero, llegó otro mensaje de lumbre: el Congreso de Guerrero fue incendiado, como antes lo habían sido el Palacio de Gobierno y oficinas de algunos partidos políticos.
¿Qué comunica esta gramática del fuego? El país arde sin control alguno. El caso de la Guardería ABC revela que la atroz negligencia de los responsables es exonerada por la negligencia de la Ley. También demuestra la incapacidad de dos gobiernos, el de Felipe Calderón y el de Enrique Peña Nieto, para enfrentar tragedias. La aniquilación producida por las llamas resulta irreparable, pero el Estado tiene la obligación de remediar lo que esté a su alcance en las cenizas. En Hermosillo no se fincaron responsabilidades, no se honró a las víctimas con tres días de luto nacional, no se apoyó cabalmente a las familias ni se lanzó una campaña para prevenir casos similares. Las autoridades apostaron a que el humo se disipara sin impartir lecciones.
Quienes perpetraron los asesinatos de Ayotzinapa quisieron usar el fuego para borrar sus crímenes. Ignoraban que nada se recuerda tanto como la lumbre: “Cerrar podrá mis ojos la postrera/ sombra que me llevare el blanco día;/ [...mas] dejará la memoria en donde ardía”, escribe Quevedo.
La respuesta judicial no ha estado a la altura de la desesperación de la gente. Llama la atención la lentitud con que se dio a conocer el fatal desenlace. El procurador Jesús Murillo Karam confirmó el 7 de noviembre lo que el padre Alejandro Solalinde había dicho el 17 de octubre. El retraso en aportar datos decisivos contribuyó al clima de angustias, y las noticias de la mansión del Presidente y su viaje a China en un momento de alarma nacional acabaron por vulnerar la imagen de un mandatario que parece ajeno a todo lo que ocurra fuera de una pantalla de televisión.
No enfrentamos hogueras encendidas por accidente o la restringida pasión de unos pirómanos. El país entero se conjuga en llamas.
¿Qué pretenden quienes queman una estación de Metrobús, la puerta de Palacio Nacional o coches en un estacionamiento? No se trata de gestos políticos directos, sino de un vandalismo
que busca una reacción política. ¿A quién le conviene que la gente tenga miedo de manifestarse y que se criminalice el descontento? Las flechas apuntan a los distintos mandos del gobierno.
Unos buscan borrar sus huellas con fuego y otros inventar responsables para el fuego. Las agresiones recibidas por militantes del PRD en diversos lugares del país y la hipótesis -que otras versiones ponen en duda- de que el alcalde de Iguala encontró refugio en la casa de un empresario cercano al partido del sol azteca buscan responsabilizar a la izquierda oficiosa de todos los desastres. Este acoso no sólo es antidemocrático sino innecesario: el PRD se desprestigia solo.
Al sembrar el fuego en medio de actos pacíficos se lanza una señal: “Puede haber algo peor que lo que ya tenemos, urge que el descontento se apague junto con las llamas”. Pero el país donde la muerte tiene permiso no puede resignarse de ese modo.
El gobierno es responsable de sancionar tanto a los criminales como a los provocadores que fingen discrepancia. También es responsable de que no se fabriquen culpables de esos hechos.
En 1982 la Cineteca Nacional ardió a causa de una explosión producida por el descuidado almacenamiento de las películas. En el momento de la tragedia, se exhibía un filme de Andrzej Wajda cuyo título parecía profetizar la administración de Peña Nieto: La tierra de la gran promesa.
Érase una vez un país donde se festinaban las reformas y de pronto se oía un ruidito. No era el corcho de una botella de champaña, sino la primera señal del estallido.",True
"El Fondo, dormido en sus laureles
Leo Zuckerman se preguntó si se justifica la existencia de una editorial subsidiada como es el Fondo de Cultura Económica. “No nos hagamos bolas”, escribió en poesía vernácula. “El Fondo sirve (únicamente) a una élite cultural, académica e intelectual”.
Airadas le llegaron las respuestas de dos de nuestros escritores más aristocráticos. Empleo el término “aristocrático” en el sentido en que lo hacía José Vasconcelos: por virtud de la excelencia, incluidos en una minoría. Jesús Silva Herzog Márquez le llamó liberal salvaje. Jorge Volpi le recordó que la alta cultura siempre ha sido patrocinada y nuestras instituciones culturales subsidiadas cifran la ventaja cultural que tenemos sobre el resto de Latinoamérica.
Y sin embargo, me parece a mí que la pregunta de Leo se sostiene. Sí, ¿por qué el Fondo no ha logrado, en medio siglo, llegar a más lectores? ¿Por qué no llega a los millones de preparatorianos y universitarios del país? ¿De verdad el defecto reside en esos lectores posibles pero no reales, o es en el Fondo?
Que es lo mismo que preguntarse asuntos más particulares. ¿Por qué los últimos 24 años las colecciones de poesía y de dramaturgia del Fondo no han crecido mientras que su cava de vinos sí, hasta ser famosa entre los editores del idioma de la ñ?¿Por qué uno de nuestros mayores antropólogos, cuyo nombre él no me agradecería que tecleara aquí, puede publicar su último libro, de tema mexicano por cierto, en una de las más exigentes editoriales universitarias de Estados Unidos, pero en el Fondo se le pide que espere tres años para su publicación en español?
¿Por qué los primeros años del Fondo fueron los de su expansión territorial, de la multiplicación de sus librerías en el mundo de la ñ, mientras en los últimos 24 años inaugurar una librería en Bogotá y una en la colonia Condesa de la capital se proclama como una hazaña?
Más preguntas concretas. ¿Cómo sucedió que España a finales del siglo XX se adueñó de la difusión y la enseñanza del español en el planeta, a través de su Instituto Cervantes, si era el Fondo el que tenía la ventaja hasta un lustro antes?
¿Y cómo es que ahora, cuando una España en crisis económica debe cerrar sus institutos Cervantes, el Fondo no avanza para ocupar los vacíos? En el mismo sentido, ¿por qué es que ante el encogimiento de las editoriales españolas, el Fondo no lidera la avanzada de nuestras buenas editoriales nacionales?
Es decir, dicho en poesía vernácula, ¿cuándo se durmió el Fondo en sus laureles? ¿Cuándo se acomodó en la seguridad del subsidio y el deleite de su cava de vinos y se olvidó de crecer y de servir a más que a una minoría autosatisfecha?
Leo se pregunta si se justifica la existencia de una editorial subsidiada cuyos libros llegan a muy pocos. Digo que me parece a mí que la pregunta es importante, aunque la respuesta que Leo da es, sí, para citar a Silva Herzog, la de un liberal salvaje. (Perdón, amigo Zuckerman, y con el aprecio intacto a tu afán de sacudir las complacencias de las élites.)
Aun en términos económicos, es una respuesta poco útil. ¿Qué gana México con cerrar el Fondo? Nada, nada y nada. Salvo la diferencia actual entre sus costos y sus ventas, 200 millones de pesos, una partida minúscula en el contexto del presupuesto estatal. ¿Y qué oportunidades gana el país si el Estado decide despertarlo y hacerlo crecer?
Servir a muchos más, coleccionar a nuestros clásicos de las últimas tres décadas, lo que no ha hecho, y expandir nuestro mercado editorial a otras latitudes, ahora que ocurre el encogimiento de las editoriales españolas.
Los espartanos cogían a sus hijos de los talones y los hundían en el río helado. Si no morían de neumonía los dejaban vivir. Si enfermaban, los atravesaban con una espada, para abreviar su agonía. Por eso fueron atenienses y no espartanos Sócrates y Platón. Por eso los espartanos fueron magníficos en el arte del asesinato, la guerra, pero no en las artes de la cooperación y el bien vivir, las bellas artes y la filosofía.
Somos ya espartanos en exceso. Cultivemos nuestras instituciones atenienses. Pongamos a un lado los laureles marchitos del Fondo y despertémoslo. Para volver a lo vernáculo: esperemos del Fondo otros laureles más verdes.","Preguntas a nosotros mismos
Estimad@ lector, lectora: sincerémonos, ¿no hemos aspirado ya cien veces el aire envenado del horror? ¿No hemos cruzado ya cien límites de indignación, cada uno insoportable en su momento?
¿Tal vez toca hoy que los ciudadanos no bárbaros –los no asesinos, los no ladrones, los que no hemos secuestrado a nadie– nos hagamos a nosotros mismos algunas preguntas?
¿Tal vez toca que nosotros, 90% de la población, nos preguntemos si sabemos qué hacer para que esta última masacre, la de Iguala, no se sume al montón de masacres atroces de los últimos 10 años?
¿Cómo haremos para que este horror sea un punto de quiebre? ¿Un momento de cambio en el país?
¿Incendiaremos casas de gobierno? ¿Asaltaremos camiones de uso público? ¿Vaciaremos comercios? ¿Es decir: nos volveremos en lo que odiamos: en bárbaros, vándalos, criminales?
¿O nos quedaremos dentro de los límites de la ley y apelaremos a los que gobiernan, a pesar de que no creemos ya en su eficacia o siquiera en la verdad de su palabra?
¿Qué reclamos haremos hoy a esa autoridad moralmente dudosa que no sea una calca de los reclamos inútiles de ayer?
¿Qué reclamos haremos hoy que no acaben en un solo caso –excepcional porque ha capturado la atención mundial–, sino que trasciendan a todo el sistema político?
¿Y cómo vincularemos con la obligación a un presidente que responde a nuestro horror a regañadientes y con las promesas que ya hizo otro presidente hace cinco años, idénticas a las que hizo otro presidente hace 10 años?
¿Otra marcha? ¿Más puños alzados? ¿Más frases iracundas?
¿Más artículos de prensa rabiosos?
Tormentas que los funcionarios dejan pasar mientras juegan bridge dentro de los palacios del poder.
¿Cómo escapar de los rituales de victimización en los que estamos atrapados?
¿Exigir una Comisión contra la Corrupción, que adivinamos desde ya formada por miembros de una clase política cohesionada por el mutuo encubrimiento de la corrupción?
¿Y luego qué?
¿Luego el retorno a la tranquila tristeza reaccionaria del pesimismo?
¿Luego sentarnos ante la tele para esperar la invasión de nuestra inmovilidad, otra vez, por la barbarie: el familiar secuestrado, el vecino robado, el pago al extorsionador de la colonia, la amistad con el político que sabemos es un ladrón, la aceptación silenciosa de la arbitrariedad de otro funcionario prepotente, la nueva y más atroz noticia de otra masacre?
¿Cómo haremos del grito YA BASTA de hoy un verdadero ya basta?
¿Podemos enlistar en 10 puntos los reclamos de toda una sociedad?
¿En 10 puntos realizables a corto plazo? ¿10 puntos que el presidente puede realizar sin dilación, porque obedecen a las leyes? ¿10 puntos que rebasen las ideologías, que sean indiscutiblemente morales? Morales: benéficos para el bien común de los mexicanos.
¿10 puntos que exijan del presidente acciones inéditas? ¿Acciones que lo obliguen a ejecutar un viraje? ¿A realizar lo nunca visto en nuestro país?
¿10 puntos que aunque no contengan todo el crimen y el abuso (¿cómo podría caber tanto en 10 puntos o en mil?), pero sí obliguen al presidente a cruzar a otro momento histórico, a dar la espalda a los rituales de la impunidad?
¿El juicio, por fin, a un pariente del presidente, Arturo Montiel?
¿El juicio, por fin, a un miembro del partido gobernante, Humberto Moreira?
¿La captura de La Tuta, así sea necesario un estado de sitio en Michoacán para no dejar ni una sola piedra sin voltear, para encontrarlo?
¿El excarcelamiento del doctor Mireles?
¿Podemos coincidir en 10 puntos?
¿Podemos realizar en las redes sociales una encuesta, para que la mayoría los elija, y que la mayoría los adopte y los presente al presidente del país?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?",True
"Si no ahora, ¿cuándo?
Hace dos semanas, en este espacio, le pedía al lector, a la lectora, que nos formuláramos algunas preguntas sinceras. La primera: ¿Cuántas veces hemos cruzado la línea de lo insoportable en nuestro país? ¿Cuántas veces hemos visto alargarse el territorio de lo que consideramos inaceptable?
Preguntaba también si la medida de un sistema político que no progresa, que por el contrario se deteriora, no es otra: la cantidad de líneas inaceptables que nos hace cruzar a los ciudadanos.
Propongo ahora que nos preguntemos, en vista de los sucesos recientes, por qué Iguala ha adquirido un valor alegórico tan potente, que nos une trascendiendo ideologías y clases sociales. ¿Es que Iguala nos iguala en el horror de mirar en sus sucesos, como en una nuez, a todo México?
El alcalde que duerme textualmente con el crimen organizado. Que dispone de las policías como de sicarios mientras los sicarios disponen de él como de un operador. El gobernador de Guerrero que lo solapa, el jefe del partido político que solapa al alcalde y al gobernador, y un presidente que nos asombra con sus respuestas menores a las circunstancias. Sus respuestas para salvar el momento, no para salvar al país de su angustia.
Iguala, propongo ahora, es en efecto todo el país en un microcosmos. La ilusión de la excepcionalidad del crimen se disipa en Iguala: crimen y Estado se fundieron ahí en un área, la corrupción, que todos sabemos de sobra que existe en cada gobierno de cada población de México.
Vuelvo a preguntar al lector, a la lectora: ¿Qué nos sigue enseñando Iguala, como alegoría de todo el sistema?
Ahora que un día sí y al día siguiente también, hay marchas, mítines de protesta, ahora que una nueva generación ha salido a protestar a las calles, ahora que sólo los más cínicos suponen que esto es una mera repetición del ritual eterno del descontento mexicano, sobre todo ahora que han sido las protestas las que por fin han movilizado al Estado para dar con los autores intelectuales del crimen y proponer un pacto contra la violencia, ¿no nos enseña otra vez Iguala el camino?: ¿no nos enseña Iguala que es la energía social, el enojo social, la rabia de los ciudadanos, lo único que cambiará al país?
¿Y qué pensamos realmente de este pacto propuesto por los operadores del sistema corrupto contra el que protestamos? ¿Qué pensamos de un pacto pensado por esa clase, la política, cohesionada entre sí por el mutuo encubrimiento de actos de daño al Bien Común?
¿Qué podemos pensar al leer la agenda del pacto? ¿No nos fatiga el alma al sólo leer la secuencia de propuestas que el pacto dispone: reformular leyes, reformular agencias, crear ooooooootro consejo contra la corrupción, no sabemos en qué distinto al que hace ya ocho años se reunió en la Ciudad de México y al que el señor Martí les espetó, la voz quebrada por el llanto, “si no pueden, renuncien”?
¿No nos están pidiendo ahora los políticos lo de siempre: déjenos acá su rabia y acá ya jugaremos ajedrez con ella hasta que ustedes se aburran? ¿No nos están pidiendo en realidad lo de siempre: más tiempo para el sistema tal y como es? ¿Más tiempo: más papeleo, más debates, más votaciones, más bla bla bla?
¿No sería más sencillo pedir a los operadores del sistema que respeten las leyes y basta? ¿Que expulsen del quehacer público a quienes las transgreden? ¿A qué nuevas leyes si las de hoy no se cumplen?
Y si pedir eso es pedir lo imposible en lo inmediato (porque los policías inevitablemente se corrompen, porque los jueces son corrompibles, porque bla bla bla: la balada interminable de autojustificaciones de un sistema indispuesto a corregirse), ¿podemos nosotros al menos poner la agenda al pacto que propone la clase política?
Nosotros: los que no hemos robado, no hemos secuestrado, no hemos asesinado y no negociamos los delitos ajenos a cambio de privilegios.
Le propongo al lector, a la lectora, que nosotros podemos poner la agenda inmediata de un pacto nacional. Algo semejante propuse hace dos semanas en este espacio: una lista de 10 exigencias al presidente, de 10 exigencias realizables desde su poder por ser perfectamente legales, 10 exigencias que no resolverían todo el crimen ni toda la corrupción, pero al menos obligarían a la clase política a dar las espaldas al pasado, a traicionar los pactos inconfesables que sostienen, a inaugurar simbólicamente otro mejor momento mexicano.
Durante estas dos semanas recibí una cascada de tuits sugiriendo esta o esta otra exigencia. También en los comentarios al pie del artículo recibí sugerencias interesantes, amén de acusaciones de ser ingenua o agente secreta del PRI o anarquista o peores cosas. De cualquier forma, es una idea que interesó a unos cuantos y apunto las tres que más se repitieron y que me parecen impecables:
El hallazgo de los 43 normalistas, todos los responsables de su secuestro, todos los responsables de la fuga del alcalde criminal, su juicio y la aplicación de las sanciones que correspondan según la ley.
El juicio público del doctor Mireles, para que sepamos por fin de qué se le acusa para mantenerlo encarcelado, y el dictamen público de su condena o de su liberación.
El juicio público a Arturo Montiel, acusado por la opinión pública de desfalco, el juicio público a Humberto Moreira, acusado de ídem, el juicio a Mario Marín, acusado de pederastia por la opinión pública.
¿Podría ser? ¿Podríamos coincidir en un método para completar 10 exigencias que marquen como histórico este momento? ¿10 exigencias empujadas por la energía social que ha liberado Iguala? ¿10 exigencias que den cauce y dirección a la ardiente urgencia ciudadana de un país con sistema de Justicia y transiten fuera de las instituciones corruptas y sin embargo en paz?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","¿Hasta dónde la violencia?
Hace unos días el maestro León Portilla preguntó desde el templete de un acto público: ¿Hasta dónde? El compilador y traductor del náhuatl de los textos que conforman La visión de los vencidos, es decir la visión de los derrotados en la terrible guerra de la Conquista, lo preguntó refiriéndose a los vencidos de hoy, los 43 normalistas desaparecidos y los desconocidos de las fosas recién descubiertas en nuestro país, así como a los encajuelados y los secuestrados y los colgados de puentes de ayer, y los cerca ya de 90 mil muertos acumulados hasta antier en la guerra contra el narco.
Otro sabio se hizo hace 144 años la misma pregunta: ¿Hasta dónde la violencia y la destrucción? Charles Darwin no vivía en un entorno siniestro, aunque la isla de civilidad en la que habitaba, la aristocracia intelectual del Imperio Británico, sí estaba rodeada de un mar de crueldad. Un proletariado miserable y poblaciones colonizadas explotadas sin límite y controladas por ejércitos sanguinarios. Peor aún para el pacífico y amable Darwin, su teoría de la evolución estaba siendo utilizada en el Imperio como argumento principal para extremar aún la explotación del prójimo.
Rezaba el argumento supuestamente evolucionista: Si la ley de la Naturaleza es que las especies evolucionan a través de la lucha y el triunfo del más apto, deroguemos los límites que los humanos han erigido y demos libertad absoluta a la contienda. Nada de servicios sociales, nada de altruismo, nada de misericordia cristiana. Que mueran los que deban morir y emerja el superhombre.
Lo dicho, Darwin a los 60 años, instalado en el pináculo del prestigio mundial, se preguntó si de verdad su descubrimiento de la Ley del más Apto, señalaba que desbordar los límites de la violencia era el destino natural de los primates parlantes. Y para responder la pregunta, Darwin, que no era un filósofo, que no un creyente de Dios tampoco, volvió la mirada a la Naturaleza y esgrimió su instrumento predilecto, el método científico. En los tres sucesivos jardines de su hacienda, construyó un mariposario delimitado por redes, un acuario, una caja de tierra donde sembró tréboles, permitió que las hormigas y las termitas y las abejas prosperaran en el césped y los troncos de los árboles, al tiempo que en su estudio cada mañana escribía cartas a sus informantes en los cinco continentes, pidiéndoles noticias sobre la vida social de las especies que vivían en grupo.
Y entonces Darwin se puso a hacer lo que tan bien sabía hacer, reunir información de la Naturaleza, sistematizarla, y tratar de descifrar las leyes de lo social.
Lo que concluyó al cabo de una década es de un valor inestimable para nuestro feroz mundo del siglo XXI. Descubrió que la Ley del más Apto rige únicamente bajo una condición. La de la escasez. Escasez de alimento, territorio y parejas sexuales para la reproducción. Si hay escasez, los individuos luchan a muerte por lograr comida o territorio o sexualidad. Si no hay escasez, no luchan. Y de cierto, de ahí se desprende una segunda ley de la cooperación. Los individuos cooperan entre sí precisamente para anular la escasez; para crear la abundancia que anula la Ley del más Apto; la cooperación es la estrategia más genial de la Naturaleza en la lucha por la sobrevivencia.
No en vano las especies que dominan el planeta son especies sociales. Las hormigas, los peces que viven en cardúmenes, y la especie más complejamente organizada para la cooperación, la más gregaria del planeta, los primates habladores: nosotros.
Darwin, materialista radical, ateo, siguió descubriendo leyes de la cooperación de donde emana la bondad entre los individuos. Descubrió esta tercera ley. La felicidad y el bienestar de los individuos de un grupo es cosustancial a la abundancia. Es decir, una y otra facilitan la tercera, la tercera facilita las primeras. También descubrió la existencia de la Justicia en las especies de mamíferos superiores: Si estas especies anulan la escasez creando un bien común de comida, al que roba del bien común se le suele castigar con la muerte.
Y por fin, Darwin formuló una nueva definición de la moral, una definición que no pasa por entidades sobrenaturales, un Dios o un Diablo, que tampoco nada tiene que ver con un voluntarismo por ser bueno o una caída a la maldad. Un Bien y un Mal inscrito en la Naturaleza, una moral natural más antigua que la filosofía o las religiones, más antigua aún que la especie humana. Una moral que puede observarse, medirse y modificarse. Moral es lo que conserva o aumenta el bien común de un grupo. Inmoral es lo que disminuye el bien común.
Con el maestro Portilla, los mexicanos no depredadores se preguntan a diario: ¿Hasta dónde?, ¿hasta cuándo la violencia, los robos, los secuestros, las extorsiones, los asesinatos? La respuesta del gobierno ha sido hasta hoy autoritaria: hasta que matemos a todos los que matan. También ha sido ineficaz: en su último informe, el presidente Peña celebró que 83 cabecillas del crimen han sido sustraídos de la sociedad, los principales ejecutados, y sin embargo la violencia no disminuye, nuevos criminales toman el lugar de los idos. El legado de Darwin sobre la cooperación es poco menos que desconocido y nunca ha sido aplicado a las sociedades humanas, pero trasladado a nuestro tiempo y hábitat no deja de tener sentido.
Sólo la creación de abundancia comunitaria en el México hambriento, esa mitad de la población, garantizaría la anulación de la violencia: salud pública buena y accesible, un mínimo de alimentación y un espacio de habitación asegurados. Y un sistema de Justicia real y que rija sobre todos y para todos, que proteja el bien común y castigue a quien lo dañe o disminuya.
Darwin dejó escritas sus leyes para la cooperación en un librito delgado, El origen del ser humano. No es casual que sea un texto apenas y leído, mientras su Origen de las especies, con la Ley del más Apto al centro, se estudia en cada preparatoria de Occidente, al menos en una síntesis. Nada asegura que la especie vuelva la mirada al librito, miles de libritos sabios se pierden en la oscuridad del olvido humano, pero en esas hojas escritas hace un poco menos que siglo y medio por el fundador de la Biología moderna está la respuesta al ¿Hasta dónde la violencia?",True
"Coyuntura Crítica
Cadena
La brutal, la salvaje respuesta de una policía municipal a la actitud revoltosa pero finalmente inerme de unos estudiantes en una ciudad de poco más de 140 mil habitantes (Iguala) en un estado (Guerrero) que tiene el más alto índice de marginación, (Conapo, 2010), ha detonado una crisis mayúscula en el régimen político mexicano. Y es que la tragedia de Iguala, unida a la incapacidad del gobierno federal para resolver de manera creíble el caso de seis muertes y 43 desapariciones, aunado al asesinato en Tlatlaya de 15 prisioneros por parte del ejército unos meses antes, más el escándalo desatado alrededor de dos lujosos inmuebles en las Lomas de Chapultepec asociados a la esposa del presidente de la República y a la adjudicación de un contrato -ahora cancelado- para construir el ferrocarril México-Querétaro, son los últimos eslabones de una larga e histórica cadena de agravios que la clase política a infligido a la sociedad mexicana.
Es contra el interminable rosario de humillaciones construido con abusos, corrupción, impunidad e ineficiencia de la élite del poder, que la sociedad mexicana está manifestando hoy un enojo acumulado.
Sorpresa
La crisis hizo su arribo de manera sorpresiva, justo cuando el gobierno de Enrique Peña Nieto (EPN) parecía estar ""salvando a México"" (TIME Magazine dixit) y empezando a cosechar los frutos de su ""pacto por México"" con la oposición. Con ese pacto, logró con sorprendente facilidad alcanzar en menos de dos años lo que el PAN no pudo en dos sexenios: cambiar el artículo 27 constitucional para dar acceso al gran capital nacional e internacional a la riqueza natural más valiosa, estratégica y no renovable de México: los hidrocarburos. Esa reforma histórica, fue negociada exclusivamente con y en la cúpula del poder, dejando a la sociedad como simple espectador. A éste primer éxito se supone deberán seguir otros: que el PRI obtenga en las elecciones de 2015 una proporción significativamente mayor al 38.15 % de los votos del 2012, para finalmente alcanzar el tercer objetivo: controlar la presidencia más allá del 2018. ¿Hasta qué punto los acontecimientos actuales pueden interferir con ese proyecto? Esa es hoy la gran incógnita.
Deseable pero no Previsible
Lo deseable pero poco probable, sería que el horror de Iguala y la movilización social que ha provocado más la inconformidad acumulada, pudieran transformarse en una ""coyuntura crítica"" en el sentido que dan al término Daron Acemoglu y James Robinson en Por qué fracasan los países, (Barcelona: Crítica, 2013). Este tipo de coyunturas son acontecimientos de gran calado que perturban los equilibrios político y económico de una sociedad, y que por ello tienen el potencial de provocar un cambio institucional que desemboque en un nuevo arreglo social, (p. 502).
Ejemplos Positivos
Acemoglu y Robinson toman coyunturas críticas de gran magnitud histórica y examinan sus efectos igualmente espectaculares, como el descubrimiento de América, los cambios que trajeron las nuevas rutas comerciales entre Europa y Asia o la Revolución Francesa. Pero esa idea de coyuntura crítica también puede aplicarse al plano local. En el siglo XIX, por ejemplo, la invasión francesa de la Península Ibérica abrió la posibilidad de hacer de la Nueva España y de otros componentes del imperio español, naciones independientes. En la segunda mitad del siglo XIX el fracaso del proyecto francés en México pudo transformarse en el triunfo y consolidación del proyecto liberal.
En el siglo XX, la I Guerra Mundial fue la coyuntura que aumentó el grado de libertad que México tuvo para dar forma a una nueva constitución sin que Estados Unidos o Europa pudieran impedirlo. La II Guerra fue otra coyuntura que aceleró la industrialización del país.
Ejemplos Negativos
Desafortunadamente, las coyunturas críticas también pueden desaprovecharse o, incluso, dar resultados negativos. La guerra contra Estados Unidos fue una que no sirvió para regenerar el arreglo institucional mexicano sino para empeorarlo. La pugna interna de la élite porfirista por la sucesión de Porfirio Díaz facilitó en 1910 el surgimiento y triunfo de Francisco Madero como el líder nacional de un movimiento que abanderó la democracia política, pero cuando el polvo de la Revolución de 1910 se asentó, varias cosas habían cambiado pero la democracia  no  apareció.  La  II  Guerra  Mundial  aceleró  al industrialización pero también fue la coyuntura perfecta para llamar a la ""unidad nacional"" e iniciar el gran viraje hacía el alemanismo y la derechización.
La última ""coyuntura crítica"" mexicana que se desaprovechó fue la que abrió la crisis del modelo económico en 1982, la insurgencia electoral de 1988, la aparición del neozapatismo y la expulsión pacífica del PRI de la presidencia en el 2000. Las posibilidades de un salto cualitativo en la vida de las instituciones políticas mexicanas, fue entonces enorme. Sin embargo, la incompetencia, frivolidad, falta de visión y corrupción del liderazgo, llevaron al retorno del PRI al poder y a la restauración de partes sustantivas del antiguo régimen.
La Gran Incógnita
Lo que hoy se expresa con vehemencia en las calles es un cuestionamiento del proyecto de EPN y del PRI y una exigencia de dar forma a una mejor alternativa. El gran problema es cómo aprovechar positiva, constructivamente, esta penosa coyuntura crítica para que su energía no se dilapide y México cambie para bien.","Mexico, su estado y los cuasi estados
Desapariciones
 Las palabras parecen insuficientes para captar plenamente una tragedia donde se mezclan brutalidad, corrupción, ineptitud, cinismo, avidez e irresponsabilidad históricas. En Iguala no sólo se asesinó a 6 personas y desaparecieron 43 estudiantes, también se perdió la esencia del Estado.
Soberanías
En México hoy conviven y chocan dos poderes que se comportan como si ambos fuesen soberanos, es decir, que sólo rinden cuentas a sí mismos. Uno es el Estado formal, corrupto, ineficiente y débil, y el otro es el conjunto de pequeños cuasi estados o feudos criminales que a sangre y soborno han conquistado porciones de nuestra geografía y que, además, están en guerra permanente entre ellos.
Hoy, el Estado formal es apenas una estructura patrimonial, extractiva en beneficio de muy pocos, endeble, que opera más con reglas no escritas que constitucionales y sin más proyecto que su propia reproducción. Al mismo tiempo, el conjunto de cuasi estados, soberanos en el territorio que controlan, tienen sus propios ejércitos y administradores, son de naturaleza totalmente criminal, con reglas brutalmente violentas y con un proyecto claro: doblegar al Estado formal para construir, mantener y ensanchar, una economía ilegal y depredadora. Estos poderíos delictivos, por sus formas de operar, son hoy el obstáculo más visible, que no único, para la convivencia social segura, digna y productiva.
Los feudos criminales ejercen un dominio directo sólo en regiones pero sus efectos nocivos se dejan sentir en todo el país. El Estado formal y los cuasi estados ilegales conviven en medio de tensiones y choques pero también de acuerdos ilícitos pero efectivos, auténticos ""pactos contra México"".
El Liderazgo
Hoy, el Estado formal y debilitado, está encabezado por el PRI de siempre y con los apoyos de siempre -el de las élites económicas, la burocracia, la televisión, los grandes sindicatos, etcétera. Por su parte, los cuasi estados criminales tienen un liderazgo forjado en un feroz proceso de selección darwiniano, donde el fracaso y los errores se pagan con la vida. Esos liderazgos son producto de la ambición y la audacia, de la descomposición social y de una asociación con la clase empresarial ""legal"" para convertir la riqueza ilícita en lícita.
El examinar de cerca a los dirigentes de los cuasi estados es meterse de lleno en un mundo de horror y, sobre todo, de los procesos de captura de trozos del Estado formal -gubernaturas, alcaldías, policías, militares- por el criminal. Tomemos como ejemplo el caso abordado por Juan Carlos Reyna y Farrah Fresnedo en El Extraditado, (Grijalbo, 2014), producto de entrevistas en la cárcel a uno de los grandes capos del narcotráfico clásico: Benjamín Arellano Félix (BAF), cabeza del cartel de Tijuana.
Lo Malo fue el Entorno
Según un estudio psicológico hecho a BAF tras su ingresó a prisión en 2002, en él no había nada singular -católico, con educación preparatoria, hijo de una familia de ingresos modestos y numerosa pero integrada, que le inculcó el hábito del trabajo- el problema fue el entorno. A los 16 años empezó a ""trabajar"" como contrabandista de whisky y electrodomésticos en Culiacán, es decir, en la zona de impunidad de personajes como Miguel Ángel Félix Gallardo o Rafael  Caro  Quintero.  El  joven  contrabandista  entendió  que narcotraficantes y autoridades formaban ya una sola estructura y él, un emprendedor ambicioso, decidió que el futuro estaba no en el contrabando menor sino en las drogas prohibidas.
La Ética del Trabajo
Según el mismo, BAF fue narcotraficante mas no adicto. Su obsesión es un ""negocio"" rentable como pocos: 100 mil dólares por kilo es la ganancia de llevar la cocaína desde la selva colombiana hasta las calles de Nueva York. El valor del mercado mundial de cocaína se calcula, según Reyna, en 38,000 millones de dólares anuales, de los cuales poco un 20% ingresan a México.
El Poder Ilegal
BAF, como el resto de los capos, logró hacerse de esas partes del Estado que necesitaba: desde gobernadores hasta personajes del círculo íntimo de un presidente ¿Cómo? usando la violencia y pagando. Según su dicho, en los 1990 pagó millón y medio de dólares mensuales al personaje cercano al gobierno federal, medio millón al hombre de la PGR en el estado y 250 mil dólares a los jefes locales de la policía judicial federal del ejército. El capo creó su propio ejército con reclutas tanto de México como de Estados Unidos e instructores extranjeros, lo uniformó y disciplinó con la asistencia de un ex comandante de la judicial federal. Este brazo armado dio a BAF poder de vida o muerte en su zona y lo ejerció impunemente por años en más de un millar de casos.
Los jefes de los cuasi estados pueden caer, como le sucedió a BAF, pero su estructura perdura. Y sus inversiones están aseguradas, al punto que la multa que le impuso la justicia norteamericana -cien millones de dólares- simplemente no pudo hacerse efectiva porque Washington no pudo o no quiso encontrarlos.
El Desafío
Hoy es general la conciencia que la impunidad y la corrupción endémicas son las bases de la compleja y muy dañina convivencia actual entre un Estado formal pero corrupto, contradictorio e impotente y los brutales cuasi estados criminales. El reto es imaginar cómo transformar la movilización que ha provocado el horror de Iguala en el punto de quiebre para regenerar al Estado, neutralizar a los feudos criminales y superar esta etapa de miedo, rabia, humillación y desilusión.",True
"El Fondo, dormido en sus laureles
Leo Zuckerman se preguntó si se justifica la existencia de una editorial subsidiada como es el Fondo de Cultura Económica. “No nos hagamos bolas”, escribió en poesía vernácula. “El Fondo sirve (únicamente) a una élite cultural, académica e intelectual”.
Airadas le llegaron las respuestas de dos de nuestros escritores más aristocráticos. Empleo el término “aristocrático” en el sentido en que lo hacía José Vasconcelos: por virtud de la excelencia, incluidos en una minoría. Jesús Silva Herzog Márquez le llamó liberal salvaje. Jorge Volpi le recordó que la alta cultura siempre ha sido patrocinada y nuestras instituciones culturales subsidiadas cifran la ventaja cultural que tenemos sobre el resto de Latinoamérica.
Y sin embargo, me parece a mí que la pregunta de Leo se sostiene. Sí, ¿por qué el Fondo no ha logrado, en medio siglo, llegar a más lectores? ¿Por qué no llega a los millones de preparatorianos y universitarios del país? ¿De verdad el defecto reside en esos lectores posibles pero no reales, o es en el Fondo?
Que es lo mismo que preguntarse asuntos más particulares. ¿Por qué los últimos 24 años las colecciones de poesía y de dramaturgia del Fondo no han crecido mientras que su cava de vinos sí, hasta ser famosa entre los editores del idioma de la ñ?¿Por qué uno de nuestros mayores antropólogos, cuyo nombre él no me agradecería que tecleara aquí, puede publicar su último libro, de tema mexicano por cierto, en una de las más exigentes editoriales universitarias de Estados Unidos, pero en el Fondo se le pide que espere tres años para su publicación en español?
¿Por qué los primeros años del Fondo fueron los de su expansión territorial, de la multiplicación de sus librerías en el mundo de la ñ, mientras en los últimos 24 años inaugurar una librería en Bogotá y una en la colonia Condesa de la capital se proclama como una hazaña?
Más preguntas concretas. ¿Cómo sucedió que España a finales del siglo XX se adueñó de la difusión y la enseñanza del español en el planeta, a través de su Instituto Cervantes, si era el Fondo el que tenía la ventaja hasta un lustro antes?
¿Y cómo es que ahora, cuando una España en crisis económica debe cerrar sus institutos Cervantes, el Fondo no avanza para ocupar los vacíos? En el mismo sentido, ¿por qué es que ante el encogimiento de las editoriales españolas, el Fondo no lidera la avanzada de nuestras buenas editoriales nacionales?
Es decir, dicho en poesía vernácula, ¿cuándo se durmió el Fondo en sus laureles? ¿Cuándo se acomodó en la seguridad del subsidio y el deleite de su cava de vinos y se olvidó de crecer y de servir a más que a una minoría autosatisfecha?
Leo se pregunta si se justifica la existencia de una editorial subsidiada cuyos libros llegan a muy pocos. Digo que me parece a mí que la pregunta es importante, aunque la respuesta que Leo da es, sí, para citar a Silva Herzog, la de un liberal salvaje. (Perdón, amigo Zuckerman, y con el aprecio intacto a tu afán de sacudir las complacencias de las élites.)
Aun en términos económicos, es una respuesta poco útil. ¿Qué gana México con cerrar el Fondo? Nada, nada y nada. Salvo la diferencia actual entre sus costos y sus ventas, 200 millones de pesos, una partida minúscula en el contexto del presupuesto estatal. ¿Y qué oportunidades gana el país si el Estado decide despertarlo y hacerlo crecer?
Servir a muchos más, coleccionar a nuestros clásicos de las últimas tres décadas, lo que no ha hecho, y expandir nuestro mercado editorial a otras latitudes, ahora que ocurre el encogimiento de las editoriales españolas.
Los espartanos cogían a sus hijos de los talones y los hundían en el río helado. Si no morían de neumonía los dejaban vivir. Si enfermaban, los atravesaban con una espada, para abreviar su agonía. Por eso fueron atenienses y no espartanos Sócrates y Platón. Por eso los espartanos fueron magníficos en el arte del asesinato, la guerra, pero no en las artes de la cooperación y el bien vivir, las bellas artes y la filosofía.
Somos ya espartanos en exceso. Cultivemos nuestras instituciones atenienses. Pongamos a un lado los laureles marchitos del Fondo y despertémoslo. Para volver a lo vernáculo: esperemos del Fondo otros laureles más verdes.","Inventando culpables
Un ejercicio contra la impunidad. Un argumento para que los intocables no sigan siendo intocables. Un llamado de atención a quienes tomaron el país como su propiedad. Su feudo. Su reino particular. Una denuncia contra Felipe Calderón, Genaro García Luna y Marisela Morales por lo que hicieron en el caso controvertido de Florence Cassez. Así es el libro de José Reveles, El affair Cassez / La indignante invención de culpables en México. En cuyas páginas describe ese caso paradigmático que evidenció la podredumbre de las instituciones que supuestamente imparten justicia en México pero acaban saboteándola.
He allí al gobierno de Calderón manipulando, politizando, criminalizando, prefabricando el caso Cassez para demostrar que actuaba con “firmeza” contra la delincuencia organizada. Creando una “justicia a la carta”, al gusto y conveniencia de Los Pinos y sus aliados. Llevando a que muchos mexicanos continúen considerando a Cassez culpable, liberada por razones ajenas a su condición de “secuestradora”. Y por ello es imprescindible desmenuzar las iniquidades de su detención, arraigo y consignación. Los procesos judiciales irregulares que acompañaron su caso. La condena excesiva sin evidencia. La siembra de rehenes y testigos. Irregularidades y arbitrariedades a las que se ven sometidos muchos más que el caso Cassez tan sólo sacó a la luz.
La forma en la cual numerosos mexicanos son torturados. La manera en la cual familias enteras son criminalizadas. Cómo se compran testigos. Cómo se alteran archivos, testimonios y peritajes. Cómo se siembran rehenes. Por qué hay tantos inocentes presos a los que se han negado los más elementales derechos de acceso a la justicia. Y la responsabilidad de sucesivos procuradores de la República –Rafael Macedo de la Concha, Daniel Cabeza de Vaca, Eduardo Medina Mora, Arturo Chávez Chávez y Marisela Morales– que encarcelaron con imputaciones apoyadas sólo en declaraciones de testigos protegidos o comprados. Responsables de manufacturar delitos con fines propagandísticos o personales.
Valiente el hecho de que José Reveles vaya a contracorriente de lo que la mayoría de la población cree sobre Florence Cassez. Valiente que cuestione la “verdad única” que los medios y la autoridad sembraron con la pregunta: ¿Pesan más las violaciones a los derechos de una secuestradora que el sufrimiento de sus víctimas? Valiente que ponga en tela de juicio dos premisas falsas y percepciones equívocas: Que ella sí era plagiaria y que las víctimas fueron violadas o lastimadas. Reveles expone –a pesar de lo que piensan muchos mexicanos de manera prejuiciosa– que la justicia se prostituyó por motivos políticos y de glorificación personal.
No hay que olvidar que Genaro García Luna promovió un montaje televisivo para engañar a la opinión pública y fingir un rescate “en vivo” de tres víctimas de secuestro. O que los supuestos plagiarios habían sido detenidos un día antes. O que Florence Cassez pasó –según Reveles– 53 horas sin asistencia consular. O que a lo largo de un proceso amañado no tuvo acceso efectivo a la justicia. Y que a pesar de la decisión de la Suprema Corte que la liberó, el juzgamiento de los funcionarios públicos responsables de esta gran impostura nunca ocurrió.
No hay que olvidar las preguntas sin respuesta: ¿Por qué las víctimas del secuestro jamás denunciaron que fueron utilizadas por la Policía Federal para una recreación televisiva? ¿Por qué no presentaron una queja por el abuso de su calidad de rehenes dobles, primero de la delincuencia y después de la autoridad? ¿Por qué insistieron en que fueron rescatadas el día del montaje y nadie les ha reclamado esa mentira, repetida hasta el cansancio? ¿Por qué cambiaron drásticamente sus declaraciones después de que la PGR las premió enviándolas a vivir a Estados Unidos? ¿Las víctimas se convirtieron en victimarios a modo?
Y en todo ese proceso irregular, plagado de interrogantes a las que nadie quiere responder, hay un tema fundamental. Si Genaro García Luna y Marisela Morales no son investigados y sancionados, el gobierno de Enrique Peña Nieto seguirá mandando el mismo mensaje de siempre. Que los mexicanos estamos a merced de policías corruptos, jueces parciales y magistrados politizados. Que el histórico fallo de la Suprema Corte –en el cual se liberó a una mujer a la cual le violaron todas sus garantías fundamentales– habrá servido de poco. Que nadie pagará en México por tanto abuso. Hasta el momento la Procuraduría General de la República no se ha pronunciado sobre si los delitos posiblemente cometidos por Genaro García Luna han prescrito o no. Prevalece el silencio, y con él la impunidad.
La impunidad que protege a Genaro García Luna. A Luis Cárdenas Palomino, entonces director de Investigación Policial. A Garza Palacios, director de Operaciones Especiales. A Jorge Rosas García, titular de la Unidad Especializada en Investigación y Secuestro. A Israel Zaragoza Rico, subdirector del área de secuestros de la AFI. A los AFI José Aburto Pazos, José Escalona Aldama, María Isabel Arzate, Germán Ovidio Zavaleta y Carlos Servín Castorena. Por obstaculizar la administración de la justicia, por abusar de la autoridad, por falsedad de declaraciones y por el ejercicio indebido del servicio público.
El caso de Florence Cassez debería funcionar como una alerta, un foco rojo, un llamado a la acción urgente. Porque reveló cómo no funciona la justicia en México, desde el momento en que la captura fue recreada como montaje a modo. Porque reveló que los intereses políticos y personales –en esta instancia de Genaro García Luna– pesaron más que el respeto a los derechos individuales. Y así el “debido proceso” se convirtió en el “indebido proceso”. La justicia convertida en farsa, lo que indigna a José Reveles y que debería indignar a cualquier mexicano. La capacidad que tiene el sistema judicial para aprehender a presuntos inocentes y transformarlos en indudables culpables. La capacidad que tiene el sistema penal para encarcelar a alguien porque al presidente en turno le conviene. La sensación surrealista que queda después de leer el libro y entender lo que ocurrió. El Estado mexicano inventó un culpable y, dado que no hubo sanción, sigue y seguirá haciéndolo.",False
"Ciudadanos descreídos
El problema más serio que enfrenta el gobierno de Enrique Peña Nieto es la falta de credibilidad. No es un asunto menor. La confianza es un componente central de la relación entre el Estado y los ciudadanos; sin ella, se oscurece la comprensión de las decisiones presidenciales y el comportamiento del gobierno, así como la percepción de los problemas del presente. En consecuencia, la capacidad de gobierno se reduce de manera considerable. Creo que la expresión más dramática de la desconfianza de los ciudadanos es la posición de los padres de los normalistas de Ayotzinapa, que han rechazado los escalofriantes resultados de la investigación que presentó el procurador, Jesús Murillo Karam, y han sostenido que el gobierno tiene a los estudiantes. De manera que el objetivo de su protesta no es el crimen organizado, la pareja de delincuentes Abarca o la policía local, sino el gobierno federal y el Presidente de la Republica. ¿Qué puede significar esta postura de los padres de familia? ¿Cuáles son las implicaciones de esta atribución de responsabilidades?
Por una parte, las pruebas del conflicto de intereses en el que parecen haber incurrido la esposa del Presidente y él mismo se extienden para fundamentar su culpabilidad en el caso de Ayotzinapa. Muchos piensan que si el presidente Peña Nieto y su pareja han aportado información respecto a su patrimonio que no corresponde a la realidad, entonces es muy probable que tampoco sean veraces en relación con otros temas incluso mucho más delicados, por ejemplo el destino de los normalistas. Por otra parte, al atribuirle la responsabilidad de presentar vivos a sus hijos, los padres de familia apuntan hacia una demanda política que asoma la cabeza cada vez más francamente: la renuncia del Presidente.
Creo que en realidad, más allá de la denuncia, los padres de Ayotzinapa han reaccionado a la incapacidad del gobierno de articular una explicación convincente de la trágica desaparición de sus hijos. Lo mismo que le pasa en relación con algunos de los problemas más apremiantes que enfrenta, para los que tampoco ha podido ofrecer soluciones satisfactorias o, por lo menos, tranquilizadoras. Ante los tartamudeos gubernamentales, las voces se multiplican, las falsas comparaciones distorsionan la realidad, el efecto emotivo de las acusaciones supera la racionalidad de las evidencias, diferentes perspectivas se adocenan y magnifican la complejidad de la violencia como fenómeno político y como expresión del descontento social. El escenario no podía ser más desfavorable para llevar a cabo cambios como los propuestos por el Presidente al inicio de su administración. Tampoco podía ser peor el contexto para la articulación de propuestas políticas atractivas. El deterioro de las instituciones del Estado parece imparable. Hoy, creerle al gobierno supone un acto de fe de magnitud comparable al que exige creer en la transustanciación de la sangre.
El proceso de pérdida de crédito del gobierno es comparable a un colapso de los puentes de comunicación entre el Estado y la sociedad, que hubiera ocurrido a hachazos; resultado del trabajo intenso de los gobiernos recientes: de la incompetencia de Vicente Fox, de la ofensiva del crimen organizado contra el Estado, y de la guerra de Felipe Calderón contra ellos, y, ahora, de la impericia del actual gobierno. Aquellos que por décadas han clamado contra el Estado mexicano aplaudieron su debilitamiento, porque confundieron el deterioro con democratización. Sin embargo, tendrían que reconsiderar, porque creo que más bien estamos ante el reflejo de la fragmentación que aqueja a nuestro sistema político y a nuestra sociedad, el cual nutre contradicciones que en algunos casos resultan irresolubles. Tomemos, por ejemplo, la exigencia más o menos amplia de que el gobierno aplique la ley. Cuando no lo hace, vulnera el estado de derecho y mina sus propios fundamentos, pero si efectivamente lo hace, no son pocas las denuncias de represión que se levantan en su contra. A ojos de un sector amplio de la opinión pública, esta acusación tiene más credibilidad que las afirmaciones del gobierno de que cumple con su deber. Es esta una situación límite: por una parte, el gobierno se compromete a cumplir la ley, pero por la otra, cuando lo hace, digamos, cuando ordena a la policía intervenir para detener los actos de violencia de manifestantes rijosos, porque está obligado a proteger los bienes públicos y la propiedad privada, el gobierno se convierte en el blanco de furibundos cuestionamientos. Un sector no pequeño de la opinión pública le reprocha su supuesta timidez en el tratamiento de los manifestantes agresivos, mientras que otros repudian totalmente sus acciones. No obstante, unos y otros coinciden en que debe aplicarse la ley, al menos así lo expresan públicamente.
En estas condiciones, el estado de derecho, lejos de ser una certeza, se plantea como dilema. Antes de hacer valer una ley el gobierno hará un cálculo político de las consecuencias de esta decisión. Así politizada, la convierte nuevamente en un instrumento que utilizará o no, en forma arbitraria, según su conveniencia. Es este uno de los legados más onerosos de nuestro pasado autoritario, que en estas semanas ha adquirido las dimensiones de una peligrosa restauración a punto de dar al traste con más de 20 años de reformismo político. Esta sería una de las peores consecuencias del descrédito del gobierno, que es obra no tanto de opositores recalcitrantes, como de funcionarios y de políticos reincidentes.","¿Qué hacer con la corrupción?
Quizás sólo por hoy me permitirá el lector un acto de candor. Hablar en este espacio de la corrupción sin usar el lenguaje de la indignación ni el de la picardía.
Cuando este lunes recién pasado el presidente Enrique Peña Nieto agradeció al Congreso su aprobación de la reforma energética, no mencionó ni una sola vez la palabra corrupción. Habló en contraste de los cuantiosos beneficios que la reforma traerá al Bien Común y a continuación los medios se saturaron de las mismas promesas de bonanza.
Y sin embargo entre el resto de los mexicanos no hubo festejos, la glorieta del Ángel de la Independencia no fue inundada por miles de mexicanos entusiastas y optimistas, nadie que no fuera político tuiteó ¡Lo hemos logrado!, y la palabra corrupción en cambio apareció en las conversaciones de sobremesa, de forma inevitable.
Es comprensible que el presidente no se haya detenido en este mal: la corrupción. El acto de tomar del bien de los muchos para sí solo. No podría haberlo hecho el presidente, no por cierto porque la corrupción en el proceso de venta de nuestro petróleo sea impensable, sino por lo contrario.
En las encuestas de opinión, la corrupción es la objeción más a menudo citada por los mexicanos contra la reforma. Del 70% que se ha declarado contra la reforma, más de la mitad, un 45%, ha citado a la corrupción como la condición que probablemente la vuelva nociva.
Nociva: el espíritu popular prevé que en actos de corrupción se malbaratará un tesoro nacional, amén que los funcionarios aprobarán reglamentos que favorezcan a los compradores y sólo a un minúsculo número de mexicanos.
¿Qué hacer pues ante la corrupción, precisamente ahora que decidirá nuestro futuro inmediato?
La cuestión es urgente y a la vez y por desgracia imposible. La verdad es que los ciudadanos no podemos hacer nada. Una Comisión contra la Corrupción, la primera promesa de gobierno del presidente Peña Nieto, de instalarse sería inútil, si es corrupta. La publicación de los números de las transacciones, si son falsos, serían inútiles. De cierto ese es el mal mayor de la corrupción: pudre cuanto toca, es una lepra que desfigura toda intención, todo mecanismo, todo proyecto.
Hoy México vive en un estado de corrupción universal. Lo que durante el siglo 20 fue el privilegio de los funcionarios de un solo partido, se ha vuelto el privilegio de cualquier funcionario de cualquier nivel y de cualquier ideología. De los liberales, de los izquierdistas, de los surgidos de la derecha religiosa.
Las páginas de nuestros periódicos son un diario del triunfo absoluto del mal en esta generación de políticos. De cierto las noticias diarias de corrupción son la evidencia de su impunidad y del mecanismo de esa impunidad. Ningún político hoy puede señalar con un dedo a otro político sin que un tercero lo señale a él, y hoy ningún ciudadano puede encontrar al funcionario que efectivamente sancione un acto de corrupción.
De querer hoy condenar la corrupción como conducta, tendríamos que condenar a todo el sistema político. Hoy el sistema político es la corrupción. Una corrupción que cumple con rituales democráticos mofándose de ellos. Una corrupción que nos deja a los ciudadanos comunes ante un dilema de vida grave.
O nos rendimos a la corrupción, nos declaramos sus víctimas y participamos en el sistema tan corrupto como es, o nos rebelamos, nos oponemos al sistema, lo rechazamos en bloque, lo que implica un inicio de revolución.
Una y otra solución la están tomando cada día miles de connacionales mientras otros tantos se ven forzados a una u otra. Quiero decir que en las zonas del país donde se vive todavía en relativa calma un ciudadano puede elegir participar, en calidad de víctima, en el sistema corrupto, o resistirse. Pero en las zonas del país donde la corrupción del gobierno se alía al crimen organizado, una mayoría de los mexicanos está identificando su sobrevivencia con el rechazo al gobierno y está tomando las armas.
En más de la mitad del territorio nacional tal es el caso: las cuadrillas de defensas ciudadanas son la manifestación de un dilema terrible: revolución o extinción.
¿Hay una tercera vía entre participar de la corrupción o rechazarla con un rifle en la diestra?
Me sincero: no lo sé.
Pero sé que es de suma importancia que hoy los mexicanos apalabremos en voz alta nuestras opciones. Apalabrarlas no traerá la extinción del mal, apalabrarlas no creará un nuevo conocimiento, esos no son los frutos del lenguaje. Pero apalabrar creará un espacio moral: un espacio donde salvemos al lenguaje de su corrupción y donde aún podamos distinguir el bien del mal.
No es mucho, tampoco es poco. Y podría ser el inicio de una tercera vía.",False
"El Fondo, dormido en sus laureles
Leo Zuckerman se preguntó si se justifica la existencia de una editorial subsidiada como es el Fondo de Cultura Económica. “No nos hagamos bolas”, escribió en poesía vernácula. “El Fondo sirve (únicamente) a una élite cultural, académica e intelectual”.
Airadas le llegaron las respuestas de dos de nuestros escritores más aristocráticos. Empleo el término “aristocrático” en el sentido en que lo hacía José Vasconcelos: por virtud de la excelencia, incluidos en una minoría. Jesús Silva Herzog Márquez le llamó liberal salvaje. Jorge Volpi le recordó que la alta cultura siempre ha sido patrocinada y nuestras instituciones culturales subsidiadas cifran la ventaja cultural que tenemos sobre el resto de Latinoamérica.
Y sin embargo, me parece a mí que la pregunta de Leo se sostiene. Sí, ¿por qué el Fondo no ha logrado, en medio siglo, llegar a más lectores? ¿Por qué no llega a los millones de preparatorianos y universitarios del país? ¿De verdad el defecto reside en esos lectores posibles pero no reales, o es en el Fondo?
Que es lo mismo que preguntarse asuntos más particulares. ¿Por qué los últimos 24 años las colecciones de poesía y de dramaturgia del Fondo no han crecido mientras que su cava de vinos sí, hasta ser famosa entre los editores del idioma de la ñ?¿Por qué uno de nuestros mayores antropólogos, cuyo nombre él no me agradecería que tecleara aquí, puede publicar su último libro, de tema mexicano por cierto, en una de las más exigentes editoriales universitarias de Estados Unidos, pero en el Fondo se le pide que espere tres años para su publicación en español?
¿Por qué los primeros años del Fondo fueron los de su expansión territorial, de la multiplicación de sus librerías en el mundo de la ñ, mientras en los últimos 24 años inaugurar una librería en Bogotá y una en la colonia Condesa de la capital se proclama como una hazaña?
Más preguntas concretas. ¿Cómo sucedió que España a finales del siglo XX se adueñó de la difusión y la enseñanza del español en el planeta, a través de su Instituto Cervantes, si era el Fondo el que tenía la ventaja hasta un lustro antes?
¿Y cómo es que ahora, cuando una España en crisis económica debe cerrar sus institutos Cervantes, el Fondo no avanza para ocupar los vacíos? En el mismo sentido, ¿por qué es que ante el encogimiento de las editoriales españolas, el Fondo no lidera la avanzada de nuestras buenas editoriales nacionales?
Es decir, dicho en poesía vernácula, ¿cuándo se durmió el Fondo en sus laureles? ¿Cuándo se acomodó en la seguridad del subsidio y el deleite de su cava de vinos y se olvidó de crecer y de servir a más que a una minoría autosatisfecha?
Leo se pregunta si se justifica la existencia de una editorial subsidiada cuyos libros llegan a muy pocos. Digo que me parece a mí que la pregunta es importante, aunque la respuesta que Leo da es, sí, para citar a Silva Herzog, la de un liberal salvaje. (Perdón, amigo Zuckerman, y con el aprecio intacto a tu afán de sacudir las complacencias de las élites.)
Aun en términos económicos, es una respuesta poco útil. ¿Qué gana México con cerrar el Fondo? Nada, nada y nada. Salvo la diferencia actual entre sus costos y sus ventas, 200 millones de pesos, una partida minúscula en el contexto del presupuesto estatal. ¿Y qué oportunidades gana el país si el Estado decide despertarlo y hacerlo crecer?
Servir a muchos más, coleccionar a nuestros clásicos de las últimas tres décadas, lo que no ha hecho, y expandir nuestro mercado editorial a otras latitudes, ahora que ocurre el encogimiento de las editoriales españolas.
Los espartanos cogían a sus hijos de los talones y los hundían en el río helado. Si no morían de neumonía los dejaban vivir. Si enfermaban, los atravesaban con una espada, para abreviar su agonía. Por eso fueron atenienses y no espartanos Sócrates y Platón. Por eso los espartanos fueron magníficos en el arte del asesinato, la guerra, pero no en las artes de la cooperación y el bien vivir, las bellas artes y la filosofía.
Somos ya espartanos en exceso. Cultivemos nuestras instituciones atenienses. Pongamos a un lado los laureles marchitos del Fondo y despertémoslo. Para volver a lo vernáculo: esperemos del Fondo otros laureles más verdes.","¿Hasta dónde la violencia?
Hace unos días el maestro León Portilla preguntó desde el templete de un acto público: ¿Hasta dónde? El compilador y traductor del náhuatl de los textos que conforman La visión de los vencidos, es decir la visión de los derrotados en la terrible guerra de la Conquista, lo preguntó refiriéndose a los vencidos de hoy, los 43 normalistas desaparecidos y los desconocidos de las fosas recién descubiertas en nuestro país, así como a los encajuelados y los secuestrados y los colgados de puentes de ayer, y los cerca ya de 90 mil muertos acumulados hasta antier en la guerra contra el narco.
Otro sabio se hizo hace 144 años la misma pregunta: ¿Hasta dónde la violencia y la destrucción? Charles Darwin no vivía en un entorno siniestro, aunque la isla de civilidad en la que habitaba, la aristocracia intelectual del Imperio Británico, sí estaba rodeada de un mar de crueldad. Un proletariado miserable y poblaciones colonizadas explotadas sin límite y controladas por ejércitos sanguinarios. Peor aún para el pacífico y amable Darwin, su teoría de la evolución estaba siendo utilizada en el Imperio como argumento principal para extremar aún la explotación del prójimo.
Rezaba el argumento supuestamente evolucionista: Si la ley de la Naturaleza es que las especies evolucionan a través de la lucha y el triunfo del más apto, deroguemos los límites que los humanos han erigido y demos libertad absoluta a la contienda. Nada de servicios sociales, nada de altruismo, nada de misericordia cristiana. Que mueran los que deban morir y emerja el superhombre.
Lo dicho, Darwin a los 60 años, instalado en el pináculo del prestigio mundial, se preguntó si de verdad su descubrimiento de la Ley del más Apto, señalaba que desbordar los límites de la violencia era el destino natural de los primates parlantes. Y para responder la pregunta, Darwin, que no era un filósofo, que no un creyente de Dios tampoco, volvió la mirada a la Naturaleza y esgrimió su instrumento predilecto, el método científico. En los tres sucesivos jardines de su hacienda, construyó un mariposario delimitado por redes, un acuario, una caja de tierra donde sembró tréboles, permitió que las hormigas y las termitas y las abejas prosperaran en el césped y los troncos de los árboles, al tiempo que en su estudio cada mañana escribía cartas a sus informantes en los cinco continentes, pidiéndoles noticias sobre la vida social de las especies que vivían en grupo.
Y entonces Darwin se puso a hacer lo que tan bien sabía hacer, reunir información de la Naturaleza, sistematizarla, y tratar de descifrar las leyes de lo social.
Lo que concluyó al cabo de una década es de un valor inestimable para nuestro feroz mundo del siglo XXI. Descubrió que la Ley del más Apto rige únicamente bajo una condición. La de la escasez. Escasez de alimento, territorio y parejas sexuales para la reproducción. Si hay escasez, los individuos luchan a muerte por lograr comida o territorio o sexualidad. Si no hay escasez, no luchan. Y de cierto, de ahí se desprende una segunda ley de la cooperación. Los individuos cooperan entre sí precisamente para anular la escasez; para crear la abundancia que anula la Ley del más Apto; la cooperación es la estrategia más genial de la Naturaleza en la lucha por la sobrevivencia.
No en vano las especies que dominan el planeta son especies sociales. Las hormigas, los peces que viven en cardúmenes, y la especie más complejamente organizada para la cooperación, la más gregaria del planeta, los primates habladores: nosotros.
Darwin, materialista radical, ateo, siguió descubriendo leyes de la cooperación de donde emana la bondad entre los individuos. Descubrió esta tercera ley. La felicidad y el bienestar de los individuos de un grupo es cosustancial a la abundancia. Es decir, una y otra facilitan la tercera, la tercera facilita las primeras. También descubrió la existencia de la Justicia en las especies de mamíferos superiores: Si estas especies anulan la escasez creando un bien común de comida, al que roba del bien común se le suele castigar con la muerte.
Y por fin, Darwin formuló una nueva definición de la moral, una definición que no pasa por entidades sobrenaturales, un Dios o un Diablo, que tampoco nada tiene que ver con un voluntarismo por ser bueno o una caída a la maldad. Un Bien y un Mal inscrito en la Naturaleza, una moral natural más antigua que la filosofía o las religiones, más antigua aún que la especie humana. Una moral que puede observarse, medirse y modificarse. Moral es lo que conserva o aumenta el bien común de un grupo. Inmoral es lo que disminuye el bien común.
Con el maestro Portilla, los mexicanos no depredadores se preguntan a diario: ¿Hasta dónde?, ¿hasta cuándo la violencia, los robos, los secuestros, las extorsiones, los asesinatos? La respuesta del gobierno ha sido hasta hoy autoritaria: hasta que matemos a todos los que matan. También ha sido ineficaz: en su último informe, el presidente Peña celebró que 83 cabecillas del crimen han sido sustraídos de la sociedad, los principales ejecutados, y sin embargo la violencia no disminuye, nuevos criminales toman el lugar de los idos. El legado de Darwin sobre la cooperación es poco menos que desconocido y nunca ha sido aplicado a las sociedades humanas, pero trasladado a nuestro tiempo y hábitat no deja de tener sentido.
Sólo la creación de abundancia comunitaria en el México hambriento, esa mitad de la población, garantizaría la anulación de la violencia: salud pública buena y accesible, un mínimo de alimentación y un espacio de habitación asegurados. Y un sistema de Justicia real y que rija sobre todos y para todos, que proteja el bien común y castigue a quien lo dañe o disminuya.
Darwin dejó escritas sus leyes para la cooperación en un librito delgado, El origen del ser humano. No es casual que sea un texto apenas y leído, mientras su Origen de las especies, con la Ley del más Apto al centro, se estudia en cada preparatoria de Occidente, al menos en una síntesis. Nada asegura que la especie vuelva la mirada al librito, miles de libritos sabios se pierden en la oscuridad del olvido humano, pero en esas hojas escritas hace un poco menos que siglo y medio por el fundador de la Biología moderna está la respuesta al ¿Hasta dónde la violencia?",True
"El reino de Oz
Tom Disch, visionario de la ciencia ficción, afirmó que la publicidad es el cuento de hadas de la sociedad moderna. En la compra de un yogur te prometen un palacio. Un territorio fantástico donde los beneficios no provienen del esfuerzo, sino de la milagrosa acción de una marca.
En América Latina el inconsciente colectivo está cada vez más determinado por los anuncios y las telenovelas. Millones de personas orientan su comportamiento a partir de fórmulas televisivas. Lo peculiar es que esta subordinación psicológica también atañe a quienes pretenden guiar una nación.
Enrique Peña Nieto surgió como el perfecto telecandidato mexicano. Un hombre atractivo, de peinado imperturbable, que aun al improvisar parece leer un teleprompter.
Casado con una conocida actriz, no tuvo que acercarse a la gente para ganar las elecciones. En la sociedad del espectáculo, triunfó como quien desempeña un papel.
¿Qué clase de mentalidad respalda sus decisiones? A fines de 2011, Jacobo García, periodista de El Mundo, le pidió que mencionara tres libros que lo hubieran marcado. Peña Nieto fue incapaz de hacerlo.
A la distancia, lo más grave no parece ser su incultura ni la falta de reflejos políticos para disponer de una respuesta preparada por sus asesores, sino la estructura misma de su mente.
Con toda probabilidad podría haber mencionado 20 telenovelas o 50 películas. La cultura de masas es la nueva memoria impersonal. ¿Cómo afecta esto a quien guía los destinos ciudadanos? Estamos ante un caso fronterizo que merece detenido análisis.
No se le puede pedir a un Mandatario que lea mucho. Su cargo es refractario a la capacidad de dudar y aceptar contradicciones, efectos básicos de la lectura.
En su espléndida novela “Una Lectora Nada Común”, Alan Bennett plantea lo que sucedería si la Reina de Inglaterra se volviera adicta a los libros. En efecto, abdicaría.
Lo que está en juego en el caso de Peña Nieto no es su nivel cultural, sino su peculiar acercamiento al mundo. Después de hacer campaña en aviones privados y hablar en asambleas tan controladas como una película, planeó reformas en los apartados salones del poder.
Al ofrecer su primera declaración patrimonial, tanto él como varios miembros de su gabinete revelaron tener propiedades por “donación”.
Los ciudadanos deben comprar o heredar una casa. Los políticos pertenecen a otra lógica, la economía de la dádiva donde los inmuebles se regalan. ¡Bienvenidos al nuevo reino de Oz, donde se cumplen las promesas de la publicidad y los cuentos de hadas!
Mucho se ha hablado en los últimos días de la “Casa Blanca”, la mansión de unos 7 millones de dólares propiedad de la Primera Dama, Angélica Rivera. Ese predio pertenece a la constructora Grupo Higa, compañía a la que Peña Nieto favoreció desde sus tiempos de Secretario de Administración en el Estado de México y que se expandió notablemente durante su Gubernatura.
Curiosamente, la licitación del tren rápido a Querétaro fue a dar a esa empresa (la misma que prestó a Peña Nieto aviones privados durante su campaña a la Presidencia).
Aunque el Presidente no sea el dueño directo de la “Casa Blanca”, no es difícil suponer una relación de tráfico de influencias (sobre todo tomando en cuenta que la “donación” es un recurso de apropiación aceptado por su Gobierno).
En una declaración en YouTube, dicha en el tono de falsa intensidad de las telenovelas, Rivera asegura que compró la propiedad con el dinero que le dio Televisa, empresa en la que trabajó 25 años y con la que dejó de colaborar en 2010.
Para quienes no vivimos dentro de un anuncio de televisión, resulta poco creíble que una actriz reciba una liquidación tan espectacular. En caso de que hubiese sido así, seguramente le ayudó estar casada con el Mandatario que ajustó la reforma de telecomunicaciones a los íntimos deseos de Televisa.
La insensibilidad del Presidente de ir a China en un momento de crisis nacional y la respuesta de Rivera, en la que se muestra ofendida y habla como quien “se digna” a dar explicaciones que, según ella, no tendría por qué ofrecer, pertenecen a la lógica de quienes viven en una evanescente irrealidad.
La promesa de vender la casa equivale a la de cambiar de set. Todo se arregla alterando el guión o la escenografía.
Peña Nieto es el primer telepresidente de México. Sus reformas ofrecieron una nueva telenovela nacional, pero demasiado pronto se le atravesó la realidad. Para sobrevivir tendrá que salir de la pantalla y enfrentar lo que está afuera de ella: un país dolorosamente verdadero.","“Yo sé leer”: vida y muerte en Guerrero
En este territorio bipolar, el carnaval coexiste con el apocalipsis. El emporio turístico de Acapulco y la riqueza de los caciques contrasta con la pobreza de la mayoría, y el narcotráfico no es la principal causa de su deterioro
El pasado 17 de octubre el cadáver de Margarita Santizo fue velado en la calle Bucareli de la Ciudad de México, frente a la Secretaría de Gobernación. Así se cumplía la última voluntad de la difunta, que había buscado sin éxito a su hijo desaparecido. La escena sirve de alegoría para un país donde la política amenaza con transformarse en un rito funerario.
La espiral de violencia alcanzó un grado superior el 26 de septiembre con el asesinato de seis jóvenes y el secuestro posterior de 43 estudiantes normalistas en Ayotzinapa. Ese día me encontraba en la Universidad Autónoma Guerrero para dar una conferencia sobre José Revueltas. Mi anfitrión era un alto funcionario de la Universidad que en su juventud perteneció a la guerrilla de Lucio Cabañas. Hablamos del escritor comunista tantas veces encarcelado por sus ideas. Esto permitió que el académico repasara su propia trayectoria: “Lucio Cabañas me salvó la vida”, comentó con una peculiar mezcla de admiración y tristeza: “Me obligó a bajar de la sierra antes de que mataran a su gente: ‘No tienes aspecto de campesino’, me dijo: ‘Si te encuentran acá, no podrás decir que andabas sembrando; tienes que continuar la lucha donde vales más: el salón de clases”.
La exigencia del guerrillero significó la pérdida de una ilusión. Al mismo tiempo, el solitario camino de regreso a la vida civil permitió que un luchador social siguiera con vida.
La gran paradoja del Estado de Guerrero es que ser maestro también es un oficio de alto riesgo. Cabañas nació en un pueblo que refutaba su nombre (El Porvenir) y se dedicó a la enseñanza primaria. Muy pronto descubrió que era imposible educar a niños que no podían comer. Al igual que otro maestro, Genaro Vázquez, creó un movimiento para mejorar la vida de sus alumnos y se topó con la cerrazón oficial. Con el tiempo, quienes enseñaban a leer radicalizaron sus métodos de lucha.
La cultura de la letra ha sido un desafío en una zona que dirime discrepancias a balazos. En los años sesenta del siglo XX, dos terceras partes de los pobladores de Guerrero eran analfabetas. La Normal de Ayotzinapa surgió para mitigar ese rezago, pero no pudo ser ajena a males mayores: la desigualdad social, el poder de los caciques, la corrupción del gobierno local, la represión como única respuesta al descontento, la impunidad policiaca y la creciente injerencia del narcotráfico. Esas lacras no son ajenas a otras partes del país. La peculiaridad de Guerrero es que el oprobio ha sido continuamente impugnado por movimientos populares.
En México armado, libro fundamental para entender este conflicto, Laura Castellanos narra el tránsito de los maestros a la guerrilla. Genaro Vázquez fundó una Asociación Cívica que recibió el repudio de las autoridades y el mote despectivo de “Civicolocos”. Por su parte, Lucio Cabañas creó el Partido de los Pobres, pero no logró incidir en la política local. El Gobierno ofreció a los cabecillas dinero y puestos políticos (en Guerrero, suelen ser sinónimos). Los líderes rechazaron esa salida ""negociada"" y optaron por un camino sin retorno en la montaña.
La cultura de la letra ha sido un desafío en una zona que dirime las discrepancias a balazos
La salvaje represión de la guerrilla se conoció con el redundante eufemismo de “guerra sucia”. Después de la muerte de Cabañas, hubo 173 desapareciedos. Castellanos cuenta la historia de la base aérea en Pie de la Cuesta, Acapulco, donde los aviones despegaban para arrojar disidentes al océano, inclemente recurso que también usarían las dictaduras de Chile y Argentina. En los años setenta, durante la presidencia de Luis Echeverría, México fue el país esquizoide que daba asilo a perseguidos políticos de Sudamérica y sepultaba a sus inconformes en altamar.
Hablábamos en Acapulco de José Revueltas y Lucio Cabañas cuando supimos que seis jóvenes habían sido asesinados en el municipio de Iguala. Esta noticia del infierno venía agravada por una certeza: el horror no era nuevo; llegaba de muy lejos. En Guerrero, la violencia ha sido sistemáticamente alimentada por las masacres cometidas por el ejército y grupos paramilitares. Luis Hernández Navarro, autor de un libro crucial sobre el tema (Hermanos en armas), señala que todos los movimientos insurgentes de la región han surgido después de matanzas (la de Iguala, en 1962, produjo el levantamiento de Genaro Vázquez; la de Atoyac en 1967, el de Lucio Cabañas; la de Aguas Blancas en 1995, el del Ejército Popular Revolucionario).
¿Cuál será el saldo de 2014? El narcotráfico ha ganado fuerza en la región con la presencia rotativa de los cárteles de La Familia, Nueva Generación, los Beltrán Leyva y Guerreros Unidos. Pero no es la principal causa del deterioro. En ese territorio bipolar, el carnaval coexiste con el apocalipsis. El emporio turístico de Acapulco y la riqueza de los caciques contrasta con la pobreza extrema de la mayoría de la población. La indignante desigualdad social justifica el descontento y explica que muchos no encuentren mejor destino que sembrar marihuana o matar a sueldo.
En 2011, el Partido de la Revolución Democrática llevó a la gubernatura a Ángel Aguirre, que había pertenecido al PRI y fungido como gobernador interino en 1999, sustituyendo a su jefe, Rubén Figueroa, responsable de la matanza de Aguas Blancas. Su elección fue un giro oportunista para sumar intereses políticos con el engañoso mensaje de una alternancia en el poder. Como los barcos que utilizan la insignia de Panamá, el PRD se ha convertido en una entidad que alquila su bandera. En la búsqueda del poder por el poder mismo, apoyó a un personaje que jamás combatiría la corrupción ni la injusticia. Al amparo de esa gestión, surgieron figuras dignas de Los Soprano, como el alcalde de Iguala, José Luis Abarca, también del PRD y hoy fugitivo. De manera inverosímil, la cúpula partidista respaldó a Aguirre después de la desaparción de los estudiantes. Sólo la presión social llevó a su renuncia, que en modo alguno mitiga el eclipse del “Partido del Sol”.
La indignante desigualdad social conduce a muchos a sembrar marihuana o matar a sueldo
En la búsqueda de los normalistas desaparecidos se han encontrado fosas con otros muertos. De 2005 a la fecha han aparecido 38 criptas de ese tipo. Excavar la tierra en Guerrero es un inevitable acto forense.
Durante medio siglo, los abusos de las autoridades han sido repudiados por una población pobre pero politizada. La Escuela Normal representa un centro neurálgico de la discrepancia. Conviene recordar que en los años sesenta uno de sus activistas se llamaba Lucio Cabañas.
El 26 de septiembre hubo cuatro balaceras distintas y un solo blanco: los jóvenes. Con el apoyo del crimen organizado, el alcalde Abarca sembró el terror para amedrentar a los normalistas que se movilizaban para recordar a las víctimas de la matanza de Tlatelolco. Una vez desatado el mecanismo represivo, también fue acribillado un equipo de fútbol. ¿Su delito? Ser jóvenes; es decir, posibles rebeldes.
“Hay una tensión entre leer y la acción política”, escribe Ricardo Piglia. Interpretar el mundo puede llevar al deseo de transformarlo. En ocasiones, la letra, y la ortografía misma, son un gesto político que desafía un orden bárbaro: “Podríamos hablar de una lectura en situación de peligro. Son siempre situaciones de lectura extrema, fuera de lugar, en circunstancias de extravío, o donde acosa la amenaza de una destrucción. La lectura se opone a una vida hostil”, argumenta Piglia en El último lector.
El Che Guevara pasó su última noche en una escuela rural. Ya herido, contempló una frase en la pizarra y dijo a la maestra: “Le falta el acento”. La frase era “Yo sé leer”. Ya derrrotado, el guerrillero volvía a otra forma de corregir la realidad.
Hace años, maestros acorralados por el Gobierno decidieron tomar las armas en Guerrero. Lucio Cabañas decidió salvar a uno de los suyos para que volviera a la enseñanza, instrumento de lucha en un país sin ley.
43 futuros maestros han desaparecido. La dimensión del drama se cifra en una frase que se opone a la impunidad, el oprobio y la injusticia: “Yo sé leer”. El México de las armas teme a quienes enseñan a leer.
A ese país le falta el acento. Llegará el momento de ponérselo.",True
"Ciudadanos descreídos
El problema más serio que enfrenta el gobierno de Enrique Peña Nieto es la falta de credibilidad. No es un asunto menor. La confianza es un componente central de la relación entre el Estado y los ciudadanos; sin ella, se oscurece la comprensión de las decisiones presidenciales y el comportamiento del gobierno, así como la percepción de los problemas del presente. En consecuencia, la capacidad de gobierno se reduce de manera considerable. Creo que la expresión más dramática de la desconfianza de los ciudadanos es la posición de los padres de los normalistas de Ayotzinapa, que han rechazado los escalofriantes resultados de la investigación que presentó el procurador, Jesús Murillo Karam, y han sostenido que el gobierno tiene a los estudiantes. De manera que el objetivo de su protesta no es el crimen organizado, la pareja de delincuentes Abarca o la policía local, sino el gobierno federal y el Presidente de la Republica. ¿Qué puede significar esta postura de los padres de familia? ¿Cuáles son las implicaciones de esta atribución de responsabilidades?
Por una parte, las pruebas del conflicto de intereses en el que parecen haber incurrido la esposa del Presidente y él mismo se extienden para fundamentar su culpabilidad en el caso de Ayotzinapa. Muchos piensan que si el presidente Peña Nieto y su pareja han aportado información respecto a su patrimonio que no corresponde a la realidad, entonces es muy probable que tampoco sean veraces en relación con otros temas incluso mucho más delicados, por ejemplo el destino de los normalistas. Por otra parte, al atribuirle la responsabilidad de presentar vivos a sus hijos, los padres de familia apuntan hacia una demanda política que asoma la cabeza cada vez más francamente: la renuncia del Presidente.
Creo que en realidad, más allá de la denuncia, los padres de Ayotzinapa han reaccionado a la incapacidad del gobierno de articular una explicación convincente de la trágica desaparición de sus hijos. Lo mismo que le pasa en relación con algunos de los problemas más apremiantes que enfrenta, para los que tampoco ha podido ofrecer soluciones satisfactorias o, por lo menos, tranquilizadoras. Ante los tartamudeos gubernamentales, las voces se multiplican, las falsas comparaciones distorsionan la realidad, el efecto emotivo de las acusaciones supera la racionalidad de las evidencias, diferentes perspectivas se adocenan y magnifican la complejidad de la violencia como fenómeno político y como expresión del descontento social. El escenario no podía ser más desfavorable para llevar a cabo cambios como los propuestos por el Presidente al inicio de su administración. Tampoco podía ser peor el contexto para la articulación de propuestas políticas atractivas. El deterioro de las instituciones del Estado parece imparable. Hoy, creerle al gobierno supone un acto de fe de magnitud comparable al que exige creer en la transustanciación de la sangre.
El proceso de pérdida de crédito del gobierno es comparable a un colapso de los puentes de comunicación entre el Estado y la sociedad, que hubiera ocurrido a hachazos; resultado del trabajo intenso de los gobiernos recientes: de la incompetencia de Vicente Fox, de la ofensiva del crimen organizado contra el Estado, y de la guerra de Felipe Calderón contra ellos, y, ahora, de la impericia del actual gobierno. Aquellos que por décadas han clamado contra el Estado mexicano aplaudieron su debilitamiento, porque confundieron el deterioro con democratización. Sin embargo, tendrían que reconsiderar, porque creo que más bien estamos ante el reflejo de la fragmentación que aqueja a nuestro sistema político y a nuestra sociedad, el cual nutre contradicciones que en algunos casos resultan irresolubles. Tomemos, por ejemplo, la exigencia más o menos amplia de que el gobierno aplique la ley. Cuando no lo hace, vulnera el estado de derecho y mina sus propios fundamentos, pero si efectivamente lo hace, no son pocas las denuncias de represión que se levantan en su contra. A ojos de un sector amplio de la opinión pública, esta acusación tiene más credibilidad que las afirmaciones del gobierno de que cumple con su deber. Es esta una situación límite: por una parte, el gobierno se compromete a cumplir la ley, pero por la otra, cuando lo hace, digamos, cuando ordena a la policía intervenir para detener los actos de violencia de manifestantes rijosos, porque está obligado a proteger los bienes públicos y la propiedad privada, el gobierno se convierte en el blanco de furibundos cuestionamientos. Un sector no pequeño de la opinión pública le reprocha su supuesta timidez en el tratamiento de los manifestantes agresivos, mientras que otros repudian totalmente sus acciones. No obstante, unos y otros coinciden en que debe aplicarse la ley, al menos así lo expresan públicamente.
En estas condiciones, el estado de derecho, lejos de ser una certeza, se plantea como dilema. Antes de hacer valer una ley el gobierno hará un cálculo político de las consecuencias de esta decisión. Así politizada, la convierte nuevamente en un instrumento que utilizará o no, en forma arbitraria, según su conveniencia. Es este uno de los legados más onerosos de nuestro pasado autoritario, que en estas semanas ha adquirido las dimensiones de una peligrosa restauración a punto de dar al traste con más de 20 años de reformismo político. Esta sería una de las peores consecuencias del descrédito del gobierno, que es obra no tanto de opositores recalcitrantes, como de funcionarios y de políticos reincidentes.","Evasores conscientes
2014 nos trajo la mala nueva del aumento de impuestos. A nadie le gusta pagar más impuestos, concedido, pero en este caso las circunstancias lo volvieron odioso e incluso opresivo. El aumento llegaba en un momento de incomparable corrupción, los periódicos del país se hallaban convertidos en un diario de la inmoralidad impune de la clase política, y por eso en este espacio de Proceso se me ocurrió publicar una cantata, no precisamente dedicada al odio a los impuestos, sino a algo más útil. A sugerir al ciudadano que condicionara su pago.
Antes de pagar impuestos, propuse, los ciudadanos estamos en el derecho de pedirle al gobierno una muestra de que nuestras contribuciones no serán dilapidadas en el último yate de Romero Deschamps. Antes de pagarlos, nos gustaría ver que el exgobernador Humberto Moreira no continúe pagando sus útiles escolares en España con lo que tomó del erario hace un par de años, 33 mil millones de pesos. Antes, no después de pagarlos, quisiéramos alguna certeza de que los legisladores mochos del PAN son sancionados por haber tomado moches al distribuir presupuestos por la República. Vaya, antes de dar nuestro dinero al erario, quisiéramos algún indicio de que el mismo gobierno que nos pide dar más, amarra las manos de sus funcionarios para que roben menos.
El llamado tuvo resonancia entre los lectores. Se difundió en las redes sociales y por email. A mi propia bandeja de correo llegó tres veces firmado por un anónimo. Un contribuyente sensible le compuso música y se cantó en algunos bares. Alguien pensó que era una broma pedirle a un gobierno mexicano alguna muestra de reciprocidad con la ciudadanía, y lo leyó en voz alta como un largo chiste en la cena familiar. Pero no era una broma. Era un llamado real a este gobierno para decidirse a no malbaratar el bono de buena fe de los ciudadanos en un nuevo gobierno presidido por un joven político y para atreverse a romper con una historia de enajenación entre gobiernos y ciudadanos e intentar una relación de confianza y decencia.
La contestación a la cantata vino en tres formas. El silencio del Secretario de Hacienda, la continuación de los casos de corrupción y, a últimas fechas, la declaración del presidente de la República de que la corrupción es una enfermedad cultural universal. Tache, tache, tache, tres errores en una sola frase del presidente Peña. La corrupción no es una enfermedad ni tiene su origen en lo cultural, es una deficiencia en un sistema político, en específico es la ausencia de un sistema de justicia probo, es decir, de jueces y policías honestos que sancionen el crimen de robar al erario. Y no, tampoco es universal. En los países con sistemas de justicia, cuando la corrupción ocurre es muy probablemente sancionada, así que ocurre muy poco, excepcionalmente, mientras en los países sin un sistema de justicia probo, como el nuestro, la corrupción ocurre por sistema, es más, es sistemática, y tampoco ocurre a todas horas y en cualquier transacción, sólo ocurre donde hay de dónde robar impunemente, es decir que sobre todo en los puestos públicos donde se dispone del dinero de nuestros impuestos.
En el mismo llamado a condicionar nuestro pago de impuestos, y en tres subsecuentes llamados bastante similares en este espacio de Proceso, expresé otra aspiración natural. Los ciudadanos quisiéramos saber en qué serán gastados nuestros impuestos. Si en los viajes de la hija de Romero Deschamps no, si en los lápices y los aviones de Humberto Moreira no, si en los departamentos de Arturo Montiel en París no, tal vez alguien podría informarnos en qué nuevas carreteras, hospitales y teatros, en qué nuevas escuelas y universidades y presas, en qué subsidios a pequeños empresarios, a la ciencia, a la cultura, a la innovación tecnológica.
De nuevo algún cínico leyó a sus amigos la petición como un chistorete. De nuevo el Secretario de Hacienda respondió con silencio. Y de nuevo el presidente, por vía también de su Secretario de Hacienda, respondió a esta duda con un mazazo. Anunció que las deudas de Pemex, debidas a la corrupción de su jerarquía, deudas de un monto equivalente a 5 puntos del PIB, serán cubiertas por los impuestos. En aritmética simple, eso es decir que este gobierno nos pidió, y nos pedirá anualmente, dar al fisco un aumento equivalente al 1 punto más del PIB, para saldar una deuda de 5 puntos del PIB de Romero Deschamps y otros secuaces. Y eso en el momento en que se prepara la venta de los derechos de explotación de nuestro petróleo a empresas privadas nacionales y extranjeras, una venta que le procurará al gobierno entradas fabulosas. Eso es decir que este gobierno ha decidido distribuir así las obligaciones nacionales. Todo para el gobierno, nada para los ciudadanos.
Para terminar el primer trimestre del año, el runrún de no pagar impuestos giraba intensamente por internet y un gentil lector me escribió para informarme cómo los ciudadanos inconformes podíamos ampararnos y en efecto, sin violar la ley, no pagar impuestos, y yo publiqué la información en este espacio. Acaso algunos atendiéndola, de seguro los más por otras rutas, varios miles de ciudadanos se ampararon y no pagaron en 2014 impuestos: 40 mil empresas y 20 mil grupos de ciudadanos, cada grupo de 6 a 10 ciudadanos.
No sé al lector, a mí me parece que sí tenemos derecho los ciudadanos a seguir condicionando nuestro pago anual de impuestos. A presionar a este gobierno para que dé indicios de que ha comprendido que la corrupción no somos todos, son ellos, los funcionarios públicos, y nosotros estamos hartos de pagárselas anualmente, amén de que sí deseamos saber en qué otros rubros gastan nuestro dinero. Es una postura justa. Es una postura digna. Es una postura que expresa que el país no es de unos pocos que nos lo ponen en renta, el país es de todos. Es una forma de Resistencia civil civilizada. Así que el llamado a los evasores conscientes del fisco sigue para 2015. Así que probablemente seguirá coleccionando adeptos.",False
"El reino de Oz
Tom Disch, visionario de la ciencia ficción, afirmó que la publicidad es el cuento de hadas de la sociedad moderna. En la compra de un yogur te prometen un palacio. Un territorio fantástico donde los beneficios no provienen del esfuerzo, sino de la milagrosa acción de una marca.
En América Latina el inconsciente colectivo está cada vez más determinado por los anuncios y las telenovelas. Millones de personas orientan su comportamiento a partir de fórmulas televisivas. Lo peculiar es que esta subordinación psicológica también atañe a quienes pretenden guiar una nación.
Enrique Peña Nieto surgió como el perfecto telecandidato mexicano. Un hombre atractivo, de peinado imperturbable, que aun al improvisar parece leer un teleprompter.
Casado con una conocida actriz, no tuvo que acercarse a la gente para ganar las elecciones. En la sociedad del espectáculo, triunfó como quien desempeña un papel.
¿Qué clase de mentalidad respalda sus decisiones? A fines de 2011, Jacobo García, periodista de El Mundo, le pidió que mencionara tres libros que lo hubieran marcado. Peña Nieto fue incapaz de hacerlo.
A la distancia, lo más grave no parece ser su incultura ni la falta de reflejos políticos para disponer de una respuesta preparada por sus asesores, sino la estructura misma de su mente.
Con toda probabilidad podría haber mencionado 20 telenovelas o 50 películas. La cultura de masas es la nueva memoria impersonal. ¿Cómo afecta esto a quien guía los destinos ciudadanos? Estamos ante un caso fronterizo que merece detenido análisis.
No se le puede pedir a un Mandatario que lea mucho. Su cargo es refractario a la capacidad de dudar y aceptar contradicciones, efectos básicos de la lectura.
En su espléndida novela “Una Lectora Nada Común”, Alan Bennett plantea lo que sucedería si la Reina de Inglaterra se volviera adicta a los libros. En efecto, abdicaría.
Lo que está en juego en el caso de Peña Nieto no es su nivel cultural, sino su peculiar acercamiento al mundo. Después de hacer campaña en aviones privados y hablar en asambleas tan controladas como una película, planeó reformas en los apartados salones del poder.
Al ofrecer su primera declaración patrimonial, tanto él como varios miembros de su gabinete revelaron tener propiedades por “donación”.
Los ciudadanos deben comprar o heredar una casa. Los políticos pertenecen a otra lógica, la economía de la dádiva donde los inmuebles se regalan. ¡Bienvenidos al nuevo reino de Oz, donde se cumplen las promesas de la publicidad y los cuentos de hadas!
Mucho se ha hablado en los últimos días de la “Casa Blanca”, la mansión de unos 7 millones de dólares propiedad de la Primera Dama, Angélica Rivera. Ese predio pertenece a la constructora Grupo Higa, compañía a la que Peña Nieto favoreció desde sus tiempos de Secretario de Administración en el Estado de México y que se expandió notablemente durante su Gubernatura.
Curiosamente, la licitación del tren rápido a Querétaro fue a dar a esa empresa (la misma que prestó a Peña Nieto aviones privados durante su campaña a la Presidencia).
Aunque el Presidente no sea el dueño directo de la “Casa Blanca”, no es difícil suponer una relación de tráfico de influencias (sobre todo tomando en cuenta que la “donación” es un recurso de apropiación aceptado por su Gobierno).
En una declaración en YouTube, dicha en el tono de falsa intensidad de las telenovelas, Rivera asegura que compró la propiedad con el dinero que le dio Televisa, empresa en la que trabajó 25 años y con la que dejó de colaborar en 2010.
Para quienes no vivimos dentro de un anuncio de televisión, resulta poco creíble que una actriz reciba una liquidación tan espectacular. En caso de que hubiese sido así, seguramente le ayudó estar casada con el Mandatario que ajustó la reforma de telecomunicaciones a los íntimos deseos de Televisa.
La insensibilidad del Presidente de ir a China en un momento de crisis nacional y la respuesta de Rivera, en la que se muestra ofendida y habla como quien “se digna” a dar explicaciones que, según ella, no tendría por qué ofrecer, pertenecen a la lógica de quienes viven en una evanescente irrealidad.
La promesa de vender la casa equivale a la de cambiar de set. Todo se arregla alterando el guión o la escenografía.
Peña Nieto es el primer telepresidente de México. Sus reformas ofrecieron una nueva telenovela nacional, pero demasiado pronto se le atravesó la realidad. Para sobrevivir tendrá que salir de la pantalla y enfrentar lo que está afuera de ella: un país dolorosamente verdadero.","México bronco
Inician simultáneamente un nuevo proceso electoral y un nuevo ciclo de protesta social. El segundo, sin duda, genera más esperanza que el primero. Todos sabemos que las próximas elecciones del 5 de julio de 2015, para 500 diputados federales, nueve gobernadores, 661 diputados locales y mil 15 ayuntamientos en 17 entidades federativas, no cambiarán absolutamente nada en el país. La compra masiva de votos y los ríos de dinero de procedencia desconocida que fluirán a los operadores de las campañas y a los medios de comunicación asegurarán que los mismos intereses de siempre continúen gobernando. En contraste, el creciente movimiento popular a raíz de la masacre de Iguala tiene el potencial de transformar radicalmente a la nación.
Omar García, uno de los valientes normalistas de Ayotzinapa sobrevivientes de la masacre, lo ha dicho con todas sus letras: “Esto que vivimos, con lo doloroso que es, es una oportunidad única de escalar la presión, de lograr una movilización generalizada que trascienda Ayotzinapa, que trascienda Guerrero, que pueda poner fin de una vez por todas a la situación intolerable de violencia e impunidad que está viviendo México desde hace años. Ojalá no la dejemos escapar”. Comparte también las palabras de los padres de familia de los ayotzis desaparecidos: “Nosotros, por nuestros hijos, estamos dispuestos a dar la vida. Y ustedes, ¿hasta dónde están dispuestos a llegar?” (Texto completo de la entrevista con Blanche Petrich disponible aquí: http://ow.ly/CQbGQ).
La gran visión política y enorme valentía de los estudiantes de Ayotzinapa y sus familiares es precisamente lo que requiere hoy el país. En un contexto social en donde predominan el egoísmo, el “agandalle” y la corrupción, se levanta una generosa voz de dignidad rebelde desde las montañas de Guerrero. Estos grandes líderes sociales están dispuestos a sacrificar todo, incluso la vida misma, con tal de conquistar la justicia y la paz para el país entero. Los “chilangos”, normalmente enajenados con nuestra apurada vida cotidiana, tenemos mucho que aprender de su ejemplo. Y todo México tendría que apoyar públicamente a estos jóvenes líderes, así como replicar su lucha en las comunidades, trabajos y escuelas.
Nunca faltan las voces de siempre que insisten en que los movimientos sociales no deberían “desvirtuarse” al incorporar asuntos supuestamente “ajenos” a sus causas iniciales. Por ejemplo, Leonardo Curzio ha acusado a un servidor de “usar” a los estudiantes del Politécnico para fines políticos (Véase: http://ow.ly/CQhyU) por haber sugerido, en estas mismas páginas, que la batalla por refundar el Instituto Politécnico Nacional es simultáneamente una lucha por democratizar el país (Véase: http://ow.ly/CQjF8). Y en su cobertura de la masacre de Iguala, los principales medios de comunicación electrónicos han hecho esfuerzos sobrehumanos para presentarla como un asunto estrictamente local donde no habría complicidad alguna ni del gobierno federal ni de Washington.
Estas perspectivas subestiman enormemente la conciencia crítica y la capacidad de movilización del pueblo mexicano. Tantos años codeándose con políticos corruptos y oligarcas apátridas han hecho a muchos periodistas pensar que todo México es igual de cínico y egoísta que las élites que dominan el país.
Pero los acontecimientos de la semana pasada han desmentido de manera contundente esta apuesta por la desmovilización social. En el nuevo mundo de redes sociales y comunicación digital es más fácil que nunca articular luchas y acciones. El paro solidario con Ayotzinapa de docenas de escuelas y facultades de la UNAM, UAM, ENAH, UACM y otras universidades es una excelente señal. Y la ampliación del movimiento en Guerrero para incluir a los maestros de la CETEG y a docenas de ayuntamientos a lo largo y ancho del estado implica una sana expansión de la indignación social. Asimismo, mientras la PGR sigue sin dar resultados sobre la desaparición de los 43 normalistas, los policías comunitarios avanzan con paso firme al encontrar cada día más fosas utilizadas por el narcogobierno para esconder sus fechorías sangrientas.
Los movimientos sociales exitosos son aquellos que saben dictar la agenda de discusión, negociación y presión. Los estudiantes del Politécnico, por ejemplo, han dado una gran lección en la materia al resistir los intentos de manipulación por parte del gobierno federal o de los medios de comunicación. Los estudiantes mandan y las autoridades obedecen. Así se construyen las luchas sociales victoriosas, desde abajo y con gran astucia política.
El antiguo debate entre la “vía electoral” y la “vía armada” ya quedó sin materia. Ambas vías fracasaron terriblemente en su intento por transformar el país. Las importantes luchas emprendidas en ambos frentes desde 1968 nos han dejado en una situación igual de ignominiosa que hace 46 años.
Surge entonces la imperiosa necesidad de articular una nueva vía de aguerrida militancia social que pueda derrocar al neoliberalismo despótico con la fuerza de la razón y la presencia multitudinaria de la ciudadanía en las calles. No es cuestión, desde luego, de apostarle a una “sociedad civil” deslavada, bien portada y controlada por el financiamiento de corporaciones extranjeras, sino al México bronco que siempre ha estado presente en los momentos más cruciales de la historia nacional.
Tampoco se trata de abandonar la democracia electoral o la autodefensa popular. El abstencionismo y el “voto en blanco” solamente ayudan al régimen a acumular más votos. Y en muchas comunidades del país, notablemente en Michoacán y Guerrero, las armas son estrictamente necesarias para defenderse de los narcotraficantes en un contexto de total ausencia del estado de derecho.
Pero ni el voto ni las armas pueden ser hoy el centro articulador hacia el futuro. Urge ensayar nuevas formas de lucha y de organización.",False
"La insidiosa certidumbre
El Pacto por México con el que se inauguró el gobierno del presidente Peña Nieto fue recibido con gran optimismo, sobre todo por la prensa internacional que, atarantada como es cuando se trata de inversiones en países pobres, empezó a hablar con alboroto del ""momento mexicano"" (por ejemplo, cinco años antes la revista The Economist había celebrado el ""despegue brasileño"" casi histéricamente). Entre los nuevos funcionarios se instaló una atmósfera de autosatisfacción que se apoderó de la imaginación de los corresponsales extranjeros. Unos y otros se felicitaban por el talento político que había logrado sentar a la mesa de negociación a opositores rejegos, para concluir acuerdos sobre temas que durante más de 12 años habían sido motivo de desacuerdo entre los partidos políticos.
El éxito fue tan grande que nubló el entendimiento de los recién llegados al poder del gobierno federal. Como la lechera de la fábula, empezaron a hacer grandes cuentas para el futuro. Estaban tan seguros de las bondades y del éxito de las reformas que calculaban tanto las inversiones millonarias que esperan como los sexenios que se quedarían en el Ejecutivo y en el Congreso. Incluso se debatía la identidad del tapado para 2018; el tono me hizo pensar que parecía como si el triunfo del PRI en 2012 nos hubiera regresado de un golpe a 1963. Sobre la reacción tan apresurada de los nuevos altos funcionarios federales, como un meteorito cayeron los crímenes de Iguala y de Ayotzinapa. Entonces se esfumaron muchas de las certezas que sostenían su arrogancia, y la incertidumbre quedó instalada en el corazón del quehacer gubernamental. Ahora deben de estarse preguntando cuánto tiempo tienen para responder al monumental desafío en que se ha convertido la violencia en México. Peor todavía, este fenómeno ha adquirido tales dimensiones y características que parece un monstruo multiforme, en el que no se distingue la cola de la cabeza. En estas condiciones es muy difícil acabar con ella, que a muchos les ha quitado la vida, y a muchos más el gusto por el país. Hoy en México la violencia criminal ha adquirido una aterradora fluidez, parece incontenible y desbordada, y por eso mismo genera una incertidumbre que mina la confianza de los ciudadanos en el gobierno, así como la confianza del gobierno en sí mismo.
La desaparición de los estudiantes guerrerenses sugiere que estamos ante un fenómeno desestructurado, incluso anárquico, y que no sabemos en realidad de dónde viene. Sabemos que las organizaciones criminales son generadoras de violencia; sin embargo, en algunas regiones del país existen otros agentes, otras fuentes de violencia cuyos nombres y caras, y hasta ocupación, se pierden en la confusión. Tal vez su motivación última es ganar dinero con el tráfico de drogas, pero cuántos otros crímenes se cometen en su nombre cuando en realidad ya no sabemos de dónde viene ni adónde va. ¿Los asesinos del hijo de Javier Sicilia forman parte del mismo tipo de organización que secuestró a los estudiantes normalistas en Guerrero? ¿A quiénes pertenecen los restos humanos que se encontraron en las siniestras fosas clandestinas de Iguala? ¿Eran estudiantes? ¿Guerrilleros? ¿Narcotraficantes? ¿Militares, marinos? Podemos hacernos las mismas preguntas a propósito de los responsables de estos crímenes. Aunque quizá habría que añadir dos categorías más: ¿quiénes cometieron esos crímenes? ¿Narcotraficantes? ¿Guardias blancas? ¿Legisladores? ¿Presidentes municipales?
Maquiavelo advirtió a su Príncipe que siempre que tomara una decisión tuviera presente la posibilidad de que ocurriera un accidente, que cada vez que tuviera que elegir una solución, una vía de acción, incorporara la posible intervención del azar en sus consideraciones. Difícilmente podemos pensar en la tragedia de Ayotzinapa o en los asesinatos de Tlatlaya como si se trataran de un accidente. No lo fueron; tampoco fueron producto del azar. No obstante, al gobierno lo tomaron por sorpresa, o al menos dio esa impresión, porque mucho era su empeño de diferenciarse del gobierno anterior. Pero francamente necesitamos saber si el Presidente y sus secretarios de Estado tienen la capacidad de investigar los crímenes y de aplicar la ley. Queremos saber si han medido la relación entre la violencia y la incertidumbre que cada día se agrava y nos agobia, porque ambas pueden bloquear, ya no digamos la convivencia social, sino la aplicación de las reformas en las que el gobierno de Peña Nieto ha cifrado su futuro. Ya sabemos que pueden negociar, pero ¿pueden gobernar?","Viajes presidenciales
El presidente Enrique Peña Nieto viaja de nuevo. Parecería que quiere emular a Adolfo López Mateos, a quien, dicen, admira sinceramente. ¿Hasta dónde quiere seguir sus pasos? Él viajaba mucho, pero en esa época de la economía cerrada sus objetivos eran distintos a los del Presidente hoy, que ha dicho, como lo dijo el presidente Echeverría, que lo hace para promover las exportaciones y, añade, la inversión extranjera. Las giras internacionales de López Mateos buscaban fortalecer la capacidad de influencia de México en el escenario internacional, que era también una manera de hacerse fuerte en relación con Estados Unidos. En los años 50 el gobierno mexicano todavía podía jugar a la independencia diplomática, mantenerse en apariencia equidistante del bloque socialista y del bloque occidental, salvo en una situación de crisis como la de octubre de 1962. Sin embargo, hoy parece más difícil seguir ese camino, porque en 1994 decidimos seguir la vía de la integración a Estados Unidos, y así se redujeron nuestras opciones. Creo que era inevitable, siendo el sistema internacional lo que es, dominado por una superpotencia que es nada menos que nuestro vecino inmediato.
En esta ocasión Enrique Peña Nieto voló a la ciudad de La Habana para asistir a la cima de la Comunidad de Estados Latinoamericanos y del Caribe (Celac). La verdad es que en las fotos que ha publicado la prensa se le ve muy contento. Allá, lejos de Apatzingán y de las presiones de una izquierda que no acaba de organizarse, y de una derecha que no acaba de desorganizarse, el Presidente se mueve a sus anchas, más a gusto aquí, en cálidas tierras tropicales, que en Davos. Se le ve en confianza, como si estuviera con sus abuelitos: bromea con Raúl Castro y abraza y condecora a José Mujica, el presidente de Uruguay. El contraste de sus actitudes en una y otra ciudad llama la atención, sobre todo porque más habrá de atender a lo que escuchó en Davos que a las propuestas de integración latinoamericana que hizo Raúl Castro.
A nadie se le ocurre pensar que la asistencia de Peña Nieto a esta reunión va a modificar su política hacia Estados Unidos; para nosotros el mensaje cubano llega tarde. En la dinámica de la integración al norte, no hay espacio para un proyecto latinoamericano que además se propone para enfrentar a nuestro socio, Estados Unidos. La presencia mexicana en La Habana, entonces, tiene un significado diferente al que podría atribuírsele si estuviéramos pensando cambiar de rumbo y buscar soluciones a nuestros problemas en el sur del continente. La visita debe ser vista como una operación de salvamento contra las pifias de los gobiernos panistas. Ciertamente, el presidente Felipe Calderón, en su momento, tomó iniciativas más o menos eficaces en esa dirección; sin embargo, entre los cubanos la experiencia con el PAN en la Presidencia en México dejó un sabor amargo, que los priístas esperan disolver, pero no será fácil.
El gobierno está apostando a la diplomacia personalizada, la cual no está exenta de riesgos, porque igual se simpatizan los jefes de Estado que se irritan mutuamente, y perjudican más que favorecen la relación entre los dos países: Adolfo Ruiz Cortines prefería darle la vuelta a Ike Einsehower, que nunca entendió por qué, si todo el mundo lo quería; el presidente José López Portillo encontraba insoportable a Jimmy Carter; y a George W. Bush Vicente Fox lo entusiasmó primero, pero luego, cuando comprobó su ineficacia, empezó a tratarlo con una displicencia –por no decir majadería– que hasta a mí me dolía.
En todo el mundo se sigue creyendo que nada sustituye el apretón de manos y la conversación cara a cara entre presidentes, primeros ministros y monarcas, que son oportunidades para que dialoguen y se amisten. Es posible, porque esos encuentros generan el espejismo de la igualdad entre los países cuyos líderes aparecen todos en la misma foto, como si fueran también iguales; el problema aparece, como en la noche de bodas, cuando se cierra la puerta y se quedan solos.",True
"El Mundial como sacrificio azteca
En cada Mundial comenzamos apoyando nuestra camiseta verde y acabamos apoyando la amarilla de Brasil
Poeta de la naturaleza, Carlos Pellicer escribió: “El verde se alimenta de amarillo”. El verso define la vacilante pasión mexicana: en cada Mundial comenzamos apoyando nuestra camiseta verde y acabamos apoyando la amarilla de Brasil.
Por desgracia, compartimos grupo con los brasileños y nuestro cordial temperamento se rehúsa a arruinarle la fiesta a los anfitriones. Las perspectivas del equipo azteca son inciertas. Lo más doloroso es que hace poco eran estupendas.
En 2012 México venció a Brasil en la final de los Juegos Olímpicos y decidimos soñar en futuras proezas. Esta ilusión se reforzaba con los dos campeonatos Sub17 obtenidos por el equipo juvenil. Además, la selección mayor, comandada por José Manuel Chepo de la Torre, había mostrado insólita regularidad.
Pero lo que parecía una épica se transformó en telenovela. La fase eliminatoria nos llevó a imprevisibles altibajos emocionales. El mejor jugador mexicano, Carlos Vela, se negó a alinear con el equipo. Las razones permanecen en la oscuridad, pero apuntan a una desavenencia con la Federación después de que el delantero de la Real Sociedad fuera sancionado por “indisciplina” (nombre políticamente correcto de una fiesta con sexoservidoras).
Aun sin Vela la clasificación parecía sencilla. La CONCACAF ofrece tres boletos directos al Mundial y no incluye a ninguna selección fuerte. Es una reserva ecológica sin depredadores a la vista.
A México le bastaba jugar a su nivel para clasificar sin mayor riesgo que el bronceado de los soles centroamericanos. Pero el equipo que destacó en partidos amistosos se convirtió en una sombra de sí mismo en los compromisos serios. La telenovela aumentó de tono y el público exigió cada vez más de los futbolistas que juegan en Europa, ganan una fortuna y tienen novias demasiado guapas. Los emigrados dejaron de ser vistos como héroes de la patria y se convirtieron en apóstatas que abandonaron a su grey por un puñado de oro.
Honduras, Costa Rica y Estados Unidos se quedaron con los tres boletos para la gloria. Como la FIFA es generosa, México aún pudo ir al repechaje. En esa región de las últimas oportunidades venció a Nueva Zelanda, que parecía confundir la pelota con un kiwi.
Esos últimos dos partidos fueron dirigidos por Miguel El Piojo Herrera, hombre carismático cuya mejor estrategia es el sentido común. Para apaciguar las tensiones del vestuario, enfrentó a Nueva Zelanda sin europeos. Ahora, viajará a Brasil con ellos, procurando que los resquemores previos se conviertan en patriótico buen rollo.
El grupo de México es complicado por varias razones. La principal somos nosotros mismos. En esta etapa del culebrón los complejos parecen superar a las posibilidades.
Nunca le hemos ganado a un país africano en competencia oficial. Camerún es un conjunto poco ordenado pero veloz y nuestra defensa tiende a jugar en cámara lenta. Si no ganamos el primer partido, todo estará perdido.
Brasil suele ser para nosotros menos letal que Alemania o Argentina, pero ahora juega en casa, tiene gran equipo y un entrenador que combina la creatividad con la disciplina.
Croacia cuenta con individuales tan deslumbrantes que El Piojo deberá prohibirle a los suyos que se abstengan de pedirles autógrafos.
Desde hace décadas nuestra esperanza consiste en llegar al quinto partido. Esta vez, el temible cuarto juego sería contra Holanda o España.
El nublado horizonte se presta para un tradicional sacrificio azteca. Esto no acaba con nuestra ilusión. La suerte nos ha dado tantas veces la espalda que nos debe una recompensa. Si el cosmos compensa sus desigualdades, le ganaremos a Brasil y el poeta Pellicer volverá a tener razón: “El verde se alimenta de amarillo”.","El ABC del fuego
El 5 de junio de 2009, 49 niños perdieron la vida y 76 resultaron heridos en un incendio en la Guardería ABC de Hermosillo, Sonora. Aunque se investigó a 19 funcionarios, no hubo sanciones.
El fuego se ha convertido en sinónimo de impunidad. El 7 de noviembre el procurador Jesús Murillo Karam anunció a los medios que, con toda probabilidad, los cuerpos de los 43 estudiantes normalistas desaparecidos habían ardido en una pira infernal.
Poco después, en una marcha de solidaridad con las víctimas, un reducido grupo de “anarquistas” quemó la puerta de Palacio Nacional, que en forma inexplicable no se encontraba custodiada. Sólo un general vestido de civil se opuso a los desmanes. ¿Qué hacía ahí ese miembro de las Fuerzas Armadas? Las heridas que recibió en el rostro son señas de valentía, pero sorprende su acción solitaria y encubierta.
El miércoles 12, Día del Cartero, llegó otro mensaje de lumbre: el Congreso de Guerrero fue incendiado, como antes lo habían sido el Palacio de Gobierno y oficinas de algunos partidos políticos.
¿Qué comunica esta gramática del fuego? El país arde sin control alguno. El caso de la Guardería ABC revela que la atroz negligencia de los responsables es exonerada por la negligencia de la Ley. También demuestra la incapacidad de dos gobiernos, el de Felipe Calderón y el de Enrique Peña Nieto, para enfrentar tragedias. La aniquilación producida por las llamas resulta irreparable, pero el Estado tiene la obligación de remediar lo que esté a su alcance en las cenizas. En Hermosillo no se fincaron responsabilidades, no se honró a las víctimas con tres días de luto nacional, no se apoyó cabalmente a las familias ni se lanzó una campaña para prevenir casos similares. Las autoridades apostaron a que el humo se disipara sin impartir lecciones.
Quienes perpetraron los asesinatos de Ayotzinapa quisieron usar el fuego para borrar sus crímenes. Ignoraban que nada se recuerda tanto como la lumbre: “Cerrar podrá mis ojos la postrera/ sombra que me llevare el blanco día;/ [...mas] dejará la memoria en donde ardía”, escribe Quevedo.
La respuesta judicial no ha estado a la altura de la desesperación de la gente. Llama la atención la lentitud con que se dio a conocer el fatal desenlace. El procurador Jesús Murillo Karam confirmó el 7 de noviembre lo que el padre Alejandro Solalinde había dicho el 17 de octubre. El retraso en aportar datos decisivos contribuyó al clima de angustias, y las noticias de la mansión del Presidente y su viaje a China en un momento de alarma nacional acabaron por vulnerar la imagen de un mandatario que parece ajeno a todo lo que ocurra fuera de una pantalla de televisión.
No enfrentamos hogueras encendidas por accidente o la restringida pasión de unos pirómanos. El país entero se conjuga en llamas.
¿Qué pretenden quienes queman una estación de Metrobús, la puerta de Palacio Nacional o coches en un estacionamiento? No se trata de gestos políticos directos, sino de un vandalismo
que busca una reacción política. ¿A quién le conviene que la gente tenga miedo de manifestarse y que se criminalice el descontento? Las flechas apuntan a los distintos mandos del gobierno.
Unos buscan borrar sus huellas con fuego y otros inventar responsables para el fuego. Las agresiones recibidas por militantes del PRD en diversos lugares del país y la hipótesis -que otras versiones ponen en duda- de que el alcalde de Iguala encontró refugio en la casa de un empresario cercano al partido del sol azteca buscan responsabilizar a la izquierda oficiosa de todos los desastres. Este acoso no sólo es antidemocrático sino innecesario: el PRD se desprestigia solo.
Al sembrar el fuego en medio de actos pacíficos se lanza una señal: “Puede haber algo peor que lo que ya tenemos, urge que el descontento se apague junto con las llamas”. Pero el país donde la muerte tiene permiso no puede resignarse de ese modo.
El gobierno es responsable de sancionar tanto a los criminales como a los provocadores que fingen discrepancia. También es responsable de que no se fabriquen culpables de esos hechos.
En 1982 la Cineteca Nacional ardió a causa de una explosión producida por el descuidado almacenamiento de las películas. En el momento de la tragedia, se exhibía un filme de Andrzej Wajda cuyo título parecía profetizar la administración de Peña Nieto: La tierra de la gran promesa.
Érase una vez un país donde se festinaban las reformas y de pronto se oía un ruidito. No era el corcho de una botella de champaña, sino la primera señal del estallido.",True
"Corrupción entre los incorruptibles
Cuando se fundó Acción Nacional no faltó el panista bisoño que con gran ingenuidad afirmaba que habían elegido el celeste y el blanco como los colores del partido para honrar a la Inmaculada Concepción. Semejante explicación se justificaba no sólo por la participación de numerosos católicos en la nueva organización, era también una manera de aludir a la pureza de las intenciones de un proyecto que veía en la corrupción de funcionarios y políticos del partido en el poder uno de los principales males del país. Ese gravísimo pecado de los revolucionarios era un argumento en contra del pago de impuestos y, en términos generales, de la expansión de la autoridad del Estado. Desde su punto de vista esta política disfrazaba la promoción de intereses privados y nada tenía que ver con el bien común, que era el objetivo de Acción Nacional.
Así no fuera más que por estas razones –los porqués de la fundación del PAN–, el comportamiento de legisladores y funcionarios panistas en el tema vergonzoso de los moches –es decir, las comisiones que cobran los legisladores por votar presupuesto para obra pública, cuya realización los gobiernos locales favorecidos deben atribuir a las empresas que los mismos diputados les indican– es escandaloso e inaceptable. Están negando la cruz de su parroquia, al comportarse exactamente igual a como lo hacían antes los priístas por ellos tan despreciados, y de quienes ahora ya no hay nada que los distinga.
La corrupción de los panistas puede tener muchas explicaciones. Creo que una de las más poderosas es de actitud. Por principio sostenían que el sector privado era más honrado que el sector público; de ahí derivaban que los funcionarios privados eran impolutos, y deducían que, trasladados al sector público llegarían con un botellón de Maestro Limpio a echar fuera a las ratas. ¿Cuántas veces no oímos a Vicente Fox hacer esa promesa, fundada en la sencilla creencia de que todo lo estatal es malo? Sin embargo, nunca aplicó su amenaza, mucho menos cuando los hijos de su esposa se vieron involucrados en un escándalo de tráfico de influencias.
El problema de los panistas corruptos se planteó desde que un funcionario de la Presidencia, afiliado a ese partido, compró unas toallas de lujo y unos colchones que tenían un sobreprecio inexplicable. Es cierto que lo corrieron, pero en el episodio aparecieron elementos que apuntaban hacia la ignorancia o la falta de entendimiento de los panistas de la frontera entre lo público y lo privado, o de asuntos centrales para una administración pública honesta como es el concepto de conflicto de intereses, que estuvo, y está, ausente del léxico del panista del siglo XXI, que piensa que no comete ninguna irregularidad cuando desde el Congreso participa en el diseño de quitas financieras para las empresas de su papá.
Es conmovedora la respuesta del alcalde de Celaya, Ismael Pérez Ordaz, de donde se filtró información a propósito de la práctica de los moches, cuando explica esa ratería con el argumento de que, aun cuando le dio su parte a los legisladores blanquiazules, pudo llevar a cabo la pavimentación que se necesitaba. En cambio, es indignante que siendo autoridad, Pérez Ordaz se niegue a aplicar la ley y se rehúse a denunciar al extorsionador ( Reforma, 14/1/14). Habría que explicarle que una función de los ayuntamientos es perseguir delitos, y que el cumplimiento de la ley no está a discusión. Grave mensaje envía el alcalde cuando se niega a denunciar a un extorsionador de recursos públicos que, además, es su correligionario.
Los panistas en el gobierno han adquirido muchos de los vicios que se atribuían a los priístas. Su comportamiento confirma por lo menos dos cosas: que la corrupción no es una característica privativa del PRI, y la creencia de muchos de que el poder sirve para abusar de él. Peor todavía, si miramos a nuestro alrededor veremos que los políticos corruptos son un problema recurrente en democracias ricas y pobres; hay diferencias de estilo y de dimensiones, pero tienen en común la confusión del interés privado y el interés público, así como las políticas privatizadoras de los años 90, uno de cuyos efectos fue abrir la puerta a los abusos de funcionarios que supieron beneficiarse personalmente de esos arreglos.
Si se trata de denunciar la corrupción, los panistas de ahora no pueden tirar la primera piedra. El tema será un factor de consideración en el proceso de elección de presidente del PAN nacional, que amenaza con convertirse en una pedriza generalizada.","Preguntas a nosotros mismos
Estimad@ lector, lectora: sincerémonos, ¿no hemos aspirado ya cien veces el aire envenado del horror? ¿No hemos cruzado ya cien límites de indignación, cada uno insoportable en su momento?
¿Tal vez toca hoy que los ciudadanos no bárbaros –los no asesinos, los no ladrones, los que no hemos secuestrado a nadie– nos hagamos a nosotros mismos algunas preguntas?
¿Tal vez toca que nosotros, 90% de la población, nos preguntemos si sabemos qué hacer para que esta última masacre, la de Iguala, no se sume al montón de masacres atroces de los últimos 10 años?
¿Cómo haremos para que este horror sea un punto de quiebre? ¿Un momento de cambio en el país?
¿Incendiaremos casas de gobierno? ¿Asaltaremos camiones de uso público? ¿Vaciaremos comercios? ¿Es decir: nos volveremos en lo que odiamos: en bárbaros, vándalos, criminales?
¿O nos quedaremos dentro de los límites de la ley y apelaremos a los que gobiernan, a pesar de que no creemos ya en su eficacia o siquiera en la verdad de su palabra?
¿Qué reclamos haremos hoy a esa autoridad moralmente dudosa que no sea una calca de los reclamos inútiles de ayer?
¿Qué reclamos haremos hoy que no acaben en un solo caso –excepcional porque ha capturado la atención mundial–, sino que trasciendan a todo el sistema político?
¿Y cómo vincularemos con la obligación a un presidente que responde a nuestro horror a regañadientes y con las promesas que ya hizo otro presidente hace cinco años, idénticas a las que hizo otro presidente hace 10 años?
¿Otra marcha? ¿Más puños alzados? ¿Más frases iracundas?
¿Más artículos de prensa rabiosos?
Tormentas que los funcionarios dejan pasar mientras juegan bridge dentro de los palacios del poder.
¿Cómo escapar de los rituales de victimización en los que estamos atrapados?
¿Exigir una Comisión contra la Corrupción, que adivinamos desde ya formada por miembros de una clase política cohesionada por el mutuo encubrimiento de la corrupción?
¿Y luego qué?
¿Luego el retorno a la tranquila tristeza reaccionaria del pesimismo?
¿Luego sentarnos ante la tele para esperar la invasión de nuestra inmovilidad, otra vez, por la barbarie: el familiar secuestrado, el vecino robado, el pago al extorsionador de la colonia, la amistad con el político que sabemos es un ladrón, la aceptación silenciosa de la arbitrariedad de otro funcionario prepotente, la nueva y más atroz noticia de otra masacre?
¿Cómo haremos del grito YA BASTA de hoy un verdadero ya basta?
¿Podemos enlistar en 10 puntos los reclamos de toda una sociedad?
¿En 10 puntos realizables a corto plazo? ¿10 puntos que el presidente puede realizar sin dilación, porque obedecen a las leyes? ¿10 puntos que rebasen las ideologías, que sean indiscutiblemente morales? Morales: benéficos para el bien común de los mexicanos.
¿10 puntos que exijan del presidente acciones inéditas? ¿Acciones que lo obliguen a ejecutar un viraje? ¿A realizar lo nunca visto en nuestro país?
¿10 puntos que aunque no contengan todo el crimen y el abuso (¿cómo podría caber tanto en 10 puntos o en mil?), pero sí obliguen al presidente a cruzar a otro momento histórico, a dar la espalda a los rituales de la impunidad?
¿El juicio, por fin, a un pariente del presidente, Arturo Montiel?
¿El juicio, por fin, a un miembro del partido gobernante, Humberto Moreira?
¿La captura de La Tuta, así sea necesario un estado de sitio en Michoacán para no dejar ni una sola piedra sin voltear, para encontrarlo?
¿El excarcelamiento del doctor Mireles?
¿Podemos coincidir en 10 puntos?
¿Podemos realizar en las redes sociales una encuesta, para que la mayoría los elija, y que la mayoría los adopte y los presente al presidente del país?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?",False
"El ABC del fuego
El 5 de junio de 2009, 49 niños perdieron la vida y 76 resultaron heridos en un incendio en la Guardería ABC de Hermosillo, Sonora. Aunque se investigó a 19 funcionarios, no hubo sanciones.
El fuego se ha convertido en sinónimo de impunidad. El 7 de noviembre el procurador Jesús Murillo Karam anunció a los medios que, con toda probabilidad, los cuerpos de los 43 estudiantes normalistas desaparecidos habían ardido en una pira infernal.
Poco después, en una marcha de solidaridad con las víctimas, un reducido grupo de “anarquistas” quemó la puerta de Palacio Nacional, que en forma inexplicable no se encontraba custodiada. Sólo un general vestido de civil se opuso a los desmanes. ¿Qué hacía ahí ese miembro de las Fuerzas Armadas? Las heridas que recibió en el rostro son señas de valentía, pero sorprende su acción solitaria y encubierta.
El miércoles 12, Día del Cartero, llegó otro mensaje de lumbre: el Congreso de Guerrero fue incendiado, como antes lo habían sido el Palacio de Gobierno y oficinas de algunos partidos políticos.
¿Qué comunica esta gramática del fuego? El país arde sin control alguno. El caso de la Guardería ABC revela que la atroz negligencia de los responsables es exonerada por la negligencia de la Ley. También demuestra la incapacidad de dos gobiernos, el de Felipe Calderón y el de Enrique Peña Nieto, para enfrentar tragedias. La aniquilación producida por las llamas resulta irreparable, pero el Estado tiene la obligación de remediar lo que esté a su alcance en las cenizas. En Hermosillo no se fincaron responsabilidades, no se honró a las víctimas con tres días de luto nacional, no se apoyó cabalmente a las familias ni se lanzó una campaña para prevenir casos similares. Las autoridades apostaron a que el humo se disipara sin impartir lecciones.
Quienes perpetraron los asesinatos de Ayotzinapa quisieron usar el fuego para borrar sus crímenes. Ignoraban que nada se recuerda tanto como la lumbre: “Cerrar podrá mis ojos la postrera/ sombra que me llevare el blanco día;/ [...mas] dejará la memoria en donde ardía”, escribe Quevedo.
La respuesta judicial no ha estado a la altura de la desesperación de la gente. Llama la atención la lentitud con que se dio a conocer el fatal desenlace. El procurador Jesús Murillo Karam confirmó el 7 de noviembre lo que el padre Alejandro Solalinde había dicho el 17 de octubre. El retraso en aportar datos decisivos contribuyó al clima de angustias, y las noticias de la mansión del Presidente y su viaje a China en un momento de alarma nacional acabaron por vulnerar la imagen de un mandatario que parece ajeno a todo lo que ocurra fuera de una pantalla de televisión.
No enfrentamos hogueras encendidas por accidente o la restringida pasión de unos pirómanos. El país entero se conjuga en llamas.
¿Qué pretenden quienes queman una estación de Metrobús, la puerta de Palacio Nacional o coches en un estacionamiento? No se trata de gestos políticos directos, sino de un vandalismo
que busca una reacción política. ¿A quién le conviene que la gente tenga miedo de manifestarse y que se criminalice el descontento? Las flechas apuntan a los distintos mandos del gobierno.
Unos buscan borrar sus huellas con fuego y otros inventar responsables para el fuego. Las agresiones recibidas por militantes del PRD en diversos lugares del país y la hipótesis -que otras versiones ponen en duda- de que el alcalde de Iguala encontró refugio en la casa de un empresario cercano al partido del sol azteca buscan responsabilizar a la izquierda oficiosa de todos los desastres. Este acoso no sólo es antidemocrático sino innecesario: el PRD se desprestigia solo.
Al sembrar el fuego en medio de actos pacíficos se lanza una señal: “Puede haber algo peor que lo que ya tenemos, urge que el descontento se apague junto con las llamas”. Pero el país donde la muerte tiene permiso no puede resignarse de ese modo.
El gobierno es responsable de sancionar tanto a los criminales como a los provocadores que fingen discrepancia. También es responsable de que no se fabriquen culpables de esos hechos.
En 1982 la Cineteca Nacional ardió a causa de una explosión producida por el descuidado almacenamiento de las películas. En el momento de la tragedia, se exhibía un filme de Andrzej Wajda cuyo título parecía profetizar la administración de Peña Nieto: La tierra de la gran promesa.
Érase una vez un país donde se festinaban las reformas y de pronto se oía un ruidito. No era el corcho de una botella de champaña, sino la primera señal del estallido.","Efectos electorales
Le tocó al gobierno de Enrique Peña Nieto la crisis de credibilidad gubernamental que en realidad se viene gestando desde hace varios años. Acontecimientos similares a los de Iguala se habían registrado varias veces durante el gobierno de Felipe Calderón, que suscitaron protestas y movilizaciones limitadas, como la de los familiares de víctimas encabezados por Javier Sicilia, que emprendieron varias caravanas de protesta. Pero ninguno con la extensión e intensidad del actual. Iguala (y en menor medida, Tlatlaya) fue detonador de este descontento acumulado, que no sólo tiene que ver con las condiciones de inseguridad, sino también con la corrupción generalizada del Estado. Aparentemente, la crisis de credibilidad actual no sólo se enfoca al gobierno nacional, sino a toda la clase política en general, pues toda ella se ha mostrado vinculada y complaciente con el crimen organizado, empezando por el PRD, protagonista de esta tragedia (y recordemos cómo introdujo clandestinamente al diputado Godoy al Congreso para garantizarle su fuero legislativo, cuando era acusado de vínculos con el crimen que resultaron ciertos). El PAN está enlodado con los asuntos de los casinos y de los jugosos moches. Ninguno se salva (aunque Morena asegura que viene de otro planeta).
No se sabe bien a bien qué ocurrirá con la ola de protestas y movilizaciones. Lo que se pide será imposible de resolver por el gobierno; el retorno con vida de los normalistas. ¿Seguirán las movilizaciones pese a ello, o lo harán pero con propuestas concretas para el combate a fondo de la inseguridad y la corrupción? El plan planteado por Peña Nieto tiene aspectos interesantes, pero la suspicacia general de la sociedad lo ponen en veremos. El combate a la corrupción debe demostrarse más allá del apoyo a la iniciativa para un nuevo sistema nacional anticorrupción, donde además la autonomía de las instituciones encargadas queda en entredicho, por la partidización que hemos visto de los órganos constitucionalmente autónomos.
La pregunta que ronda en el aire es cómo la actual crisis afectará los resultados electorales de 2015, al menos a nivel federal. Antes de la crisis, parecía que al PRI le iría bastante bien, que sufriría un golpe menor y mantendría el grueso de sus curules en la Cámara de Diputados, y algunos incluso sostenían que podría incrementar su presencia, ante el desplome y descrédito de los partidos opositores. Eso, pese a que tradicionalmente las elecciones intermedias representan una factura al partido gobernante. Y es que además en esos comicios prevalece la abstención, lo que favorece el voto duro, siendo el del PRI el más nutrido y extenso. Pero ahora no se sabe cuál será la repercusión de la crisis actual sobre el PRI. Pero la oposición no sale librada de esta crisis, además de presentarse mucho más dividida que el disciplinado PRI (que eso le ayudará al tricolor a amortiguar el golpe). No se diga en el PRD que sufre la mayor crisis de su historia de 25 años, primero con la fractura de Morena y ahora con la salida, simbólicamente significativa, de su fundador. Sin duda la izquierda, que tradicionalmente sufre una caída fuerte en comicios intermedios, resentirá un mayor descalabro ahora (pues los votos que Morena le quite en diversos distritos ni siquiera darán el triunfo a ese partido, sino favorecerá a otros). El PAN pareciera poder elevar su posición, así sea porque en 2012 sufrió un auténtico desastre que ahora podría subsanar parcialmente. Pero tampoco tiene las credenciales para presentarse como la mejor opción.
Queda entonces la incógnita de si la actual indignación ciudadana encontrará en el voto nulo una forma de canalizar su protesta, con mayor razón que en 2009, pues si bien no tiene efectos jurídicos, sí los tiene políticos. Genera una merma grave de legitimidad en el sistema de partidos que se verían presionados a conceder nuevas y mejores medidas de control ciudadano sobre la clase política. O quizá haya mayor abstención que lo normal, aunque ésta no tiene los mismos efectos políticos que el voto nulo, pues es silenciosa y amorfa.",False
"Coyuntura Crítica
Cadena
La brutal, la salvaje respuesta de una policía municipal a la actitud revoltosa pero finalmente inerme de unos estudiantes en una ciudad de poco más de 140 mil habitantes (Iguala) en un estado (Guerrero) que tiene el más alto índice de marginación, (Conapo, 2010), ha detonado una crisis mayúscula en el régimen político mexicano. Y es que la tragedia de Iguala, unida a la incapacidad del gobierno federal para resolver de manera creíble el caso de seis muertes y 43 desapariciones, aunado al asesinato en Tlatlaya de 15 prisioneros por parte del ejército unos meses antes, más el escándalo desatado alrededor de dos lujosos inmuebles en las Lomas de Chapultepec asociados a la esposa del presidente de la República y a la adjudicación de un contrato -ahora cancelado- para construir el ferrocarril México-Querétaro, son los últimos eslabones de una larga e histórica cadena de agravios que la clase política a infligido a la sociedad mexicana.
Es contra el interminable rosario de humillaciones construido con abusos, corrupción, impunidad e ineficiencia de la élite del poder, que la sociedad mexicana está manifestando hoy un enojo acumulado.
Sorpresa
La crisis hizo su arribo de manera sorpresiva, justo cuando el gobierno de Enrique Peña Nieto (EPN) parecía estar ""salvando a México"" (TIME Magazine dixit) y empezando a cosechar los frutos de su ""pacto por México"" con la oposición. Con ese pacto, logró con sorprendente facilidad alcanzar en menos de dos años lo que el PAN no pudo en dos sexenios: cambiar el artículo 27 constitucional para dar acceso al gran capital nacional e internacional a la riqueza natural más valiosa, estratégica y no renovable de México: los hidrocarburos. Esa reforma histórica, fue negociada exclusivamente con y en la cúpula del poder, dejando a la sociedad como simple espectador. A éste primer éxito se supone deberán seguir otros: que el PRI obtenga en las elecciones de 2015 una proporción significativamente mayor al 38.15 % de los votos del 2012, para finalmente alcanzar el tercer objetivo: controlar la presidencia más allá del 2018. ¿Hasta qué punto los acontecimientos actuales pueden interferir con ese proyecto? Esa es hoy la gran incógnita.
Deseable pero no Previsible
Lo deseable pero poco probable, sería que el horror de Iguala y la movilización social que ha provocado más la inconformidad acumulada, pudieran transformarse en una ""coyuntura crítica"" en el sentido que dan al término Daron Acemoglu y James Robinson en Por qué fracasan los países, (Barcelona: Crítica, 2013). Este tipo de coyunturas son acontecimientos de gran calado que perturban los equilibrios político y económico de una sociedad, y que por ello tienen el potencial de provocar un cambio institucional que desemboque en un nuevo arreglo social, (p. 502).
Ejemplos Positivos
Acemoglu y Robinson toman coyunturas críticas de gran magnitud histórica y examinan sus efectos igualmente espectaculares, como el descubrimiento de América, los cambios que trajeron las nuevas rutas comerciales entre Europa y Asia o la Revolución Francesa. Pero esa idea de coyuntura crítica también puede aplicarse al plano local. En el siglo XIX, por ejemplo, la invasión francesa de la Península Ibérica abrió la posibilidad de hacer de la Nueva España y de otros componentes del imperio español, naciones independientes. En la segunda mitad del siglo XIX el fracaso del proyecto francés en México pudo transformarse en el triunfo y consolidación del proyecto liberal.
En el siglo XX, la I Guerra Mundial fue la coyuntura que aumentó el grado de libertad que México tuvo para dar forma a una nueva constitución sin que Estados Unidos o Europa pudieran impedirlo. La II Guerra fue otra coyuntura que aceleró la industrialización del país.
Ejemplos Negativos
Desafortunadamente, las coyunturas críticas también pueden desaprovecharse o, incluso, dar resultados negativos. La guerra contra Estados Unidos fue una que no sirvió para regenerar el arreglo institucional mexicano sino para empeorarlo. La pugna interna de la élite porfirista por la sucesión de Porfirio Díaz facilitó en 1910 el surgimiento y triunfo de Francisco Madero como el líder nacional de un movimiento que abanderó la democracia política, pero cuando el polvo de la Revolución de 1910 se asentó, varias cosas habían cambiado pero la democracia  no  apareció.  La  II  Guerra  Mundial  aceleró  al industrialización pero también fue la coyuntura perfecta para llamar a la ""unidad nacional"" e iniciar el gran viraje hacía el alemanismo y la derechización.
La última ""coyuntura crítica"" mexicana que se desaprovechó fue la que abrió la crisis del modelo económico en 1982, la insurgencia electoral de 1988, la aparición del neozapatismo y la expulsión pacífica del PRI de la presidencia en el 2000. Las posibilidades de un salto cualitativo en la vida de las instituciones políticas mexicanas, fue entonces enorme. Sin embargo, la incompetencia, frivolidad, falta de visión y corrupción del liderazgo, llevaron al retorno del PRI al poder y a la restauración de partes sustantivas del antiguo régimen.
La Gran Incógnita
Lo que hoy se expresa con vehemencia en las calles es un cuestionamiento del proyecto de EPN y del PRI y una exigencia de dar forma a una mejor alternativa. El gran problema es cómo aprovechar positiva, constructivamente, esta penosa coyuntura crítica para que su energía no se dilapide y México cambie para bien.","¿Qué sigue?
Las calles se han llenado de gente que protesta, dándole visibilidad a sentimientos que hasta hace poco estaban dispersos. Al mismo tiempo, actos aislados confunden la discrepancia con la violencia. Se habla de grupos anarquistas y se habla de provocadores al servicio de quienes desean la represión.
La quema de la puerta de Palacio Nacional, en presencia de un general vestido de civil, parece un montaje para desacreditar la inconformidad y amedrentar a quienes deseen participar en futuras marchas.
Un clima ominoso se cierne sobre el país. De acuerdo con la ONG Artículo 19, el año pasado hubo 330 ataques a periodistas, muchos de ellos cometidos en el Distrito Federal en el contexto de manifestaciones. El curador y teórico del arte Cuauhtémoc Medina ha llamado la atención sobre la creciente criminalización de la disidencia. En una carta que circula en la red, se refiere a las detenciones ilegales que han ocurrido en los últimos días. La onda expansiva de los arrestos ha alcanzado a personas no involucradas en política, como Atzin Andrade, estudiante de La Esmeralda, o Laurence Maxwell, doctorado chileno que vive en México.
Es obvio que la gente está cansada de las molestias ocasionadas por las marchas y el cierre de carreteras. Este hartazgo se ha visto incrementado por la quema de coches y autobuses. En algunos casos esa piromanía es espontánea y surge de quienes no encuentran otro cauce para su indignación; en otros parece provenir de quienes desean que arrecien las detenciones en curso. Pero sería un enorme retroceso que el gobierno federal y el capitalino criminalizaran la protesta, buscando la restauración de un sistema corrompido y carente de credibilidad.
¿Es posible generar un movimiento a partir de las energías en juego?, ¿crear un Frente Cívico que renueve la esperanza?
El prerrequisito para que eso suceda es que las causas ciudadanas tengan fuerza. En los últimos días la sociedad ha podido comprobar su impacto, no tanto en las plazas, sino en la reacción del gobierno. La cancelación del contrato otorgado a la compañía Higa para el tren México-Querétaro y la promesa de que la “Casa Blanca” será vendida son gestos que no restauran la dañada imagen de la Presidencia, pero muestran que toma nota de la indignación popular.
Nuestra opinión pública no tiene rostro definido; escapa a los desprestigiados partidos políticos y se dispersa en las miles de voces que reclaman un cambio.
¿Será posible articular eso en un frente común? La discrepancia ha tenido numerosas formas de expresarse en los últimos años, de la Caravana de Caravanas en apoyo al EZLN al Movimiento por la Paz con Justicia y Dignidad, pasando por #YoSoy132 y las movilizaciones por Ayotzinapa. Empresarios, juristas, figuras del espectáculo, sectores de la iglesia, estudiantes y profesores se han pronunciado en contra de la corrupción y la impunidad.
Para que un Frente Cívico plural prospere es decisivo que tenga muy pocas y muy claras metas. No se trata de rediseñar el país en detalle. Su objetivo no puede ser la renegociación de la deuda pública. Los temas puntuales vendrán después. Lo decisivo es cambiar el tablero y las reglas del juego. Luego llegarán las nuevas fichas.
Un tema puede unir el descontento: la legalidad, buscar que el ejercicio del poder pase por la ética. La clase política mexicana pretende criminalizar la inconformidad porque ella misma incumple la ley.
Necesitamos una reforma del Estado y nuevos modos de participación. En España, el colectivo Podemos ha impulsado estrategias heterodoxas para hacer política. Muchos cuestionan las metas de este movimiento. Le pregunté al respecto al analista político Josep Ramoneda y contestó: “Eso va a durar hasta que se peleen”. La respuesta, que parece desalentadora, no lo es. El grupo Podemos busca cambiar el tablero de juego; cuando lo haga, cada tendencia será representada por piezas diferentes.
La urgencia mexicana es del mismo tipo. Necesitamos un horizonte confiable para participar. Eso no necesariamente implica ganar las elecciones; la ciudadanía ha mostrado su fuerza para influir en las decisiones del gobierno y los partidos. Es iluso pensar que los profesionales de la grilla harán el harakiri de dejarle su “negocio” a los ciudadanos, pero podemos presionar en esa dirección.
¿Será viable organizarnos en la diversidad para ciudadanizar la política? Esto, que parece un sueño guajiro, podría suceder en el país que llena los estadios para superar la realidad al grito de: “¡Sí se puede!”.",False
"Si no ahora, ¿cuándo?
Hace dos semanas, en este espacio, le pedía al lector, a la lectora, que nos formuláramos algunas preguntas sinceras. La primera: ¿Cuántas veces hemos cruzado la línea de lo insoportable en nuestro país? ¿Cuántas veces hemos visto alargarse el territorio de lo que consideramos inaceptable?
Preguntaba también si la medida de un sistema político que no progresa, que por el contrario se deteriora, no es otra: la cantidad de líneas inaceptables que nos hace cruzar a los ciudadanos.
Propongo ahora que nos preguntemos, en vista de los sucesos recientes, por qué Iguala ha adquirido un valor alegórico tan potente, que nos une trascendiendo ideologías y clases sociales. ¿Es que Iguala nos iguala en el horror de mirar en sus sucesos, como en una nuez, a todo México?
El alcalde que duerme textualmente con el crimen organizado. Que dispone de las policías como de sicarios mientras los sicarios disponen de él como de un operador. El gobernador de Guerrero que lo solapa, el jefe del partido político que solapa al alcalde y al gobernador, y un presidente que nos asombra con sus respuestas menores a las circunstancias. Sus respuestas para salvar el momento, no para salvar al país de su angustia.
Iguala, propongo ahora, es en efecto todo el país en un microcosmos. La ilusión de la excepcionalidad del crimen se disipa en Iguala: crimen y Estado se fundieron ahí en un área, la corrupción, que todos sabemos de sobra que existe en cada gobierno de cada población de México.
Vuelvo a preguntar al lector, a la lectora: ¿Qué nos sigue enseñando Iguala, como alegoría de todo el sistema?
Ahora que un día sí y al día siguiente también, hay marchas, mítines de protesta, ahora que una nueva generación ha salido a protestar a las calles, ahora que sólo los más cínicos suponen que esto es una mera repetición del ritual eterno del descontento mexicano, sobre todo ahora que han sido las protestas las que por fin han movilizado al Estado para dar con los autores intelectuales del crimen y proponer un pacto contra la violencia, ¿no nos enseña otra vez Iguala el camino?: ¿no nos enseña Iguala que es la energía social, el enojo social, la rabia de los ciudadanos, lo único que cambiará al país?
¿Y qué pensamos realmente de este pacto propuesto por los operadores del sistema corrupto contra el que protestamos? ¿Qué pensamos de un pacto pensado por esa clase, la política, cohesionada entre sí por el mutuo encubrimiento de actos de daño al Bien Común?
¿Qué podemos pensar al leer la agenda del pacto? ¿No nos fatiga el alma al sólo leer la secuencia de propuestas que el pacto dispone: reformular leyes, reformular agencias, crear ooooooootro consejo contra la corrupción, no sabemos en qué distinto al que hace ya ocho años se reunió en la Ciudad de México y al que el señor Martí les espetó, la voz quebrada por el llanto, “si no pueden, renuncien”?
¿No nos están pidiendo ahora los políticos lo de siempre: déjenos acá su rabia y acá ya jugaremos ajedrez con ella hasta que ustedes se aburran? ¿No nos están pidiendo en realidad lo de siempre: más tiempo para el sistema tal y como es? ¿Más tiempo: más papeleo, más debates, más votaciones, más bla bla bla?
¿No sería más sencillo pedir a los operadores del sistema que respeten las leyes y basta? ¿Que expulsen del quehacer público a quienes las transgreden? ¿A qué nuevas leyes si las de hoy no se cumplen?
Y si pedir eso es pedir lo imposible en lo inmediato (porque los policías inevitablemente se corrompen, porque los jueces son corrompibles, porque bla bla bla: la balada interminable de autojustificaciones de un sistema indispuesto a corregirse), ¿podemos nosotros al menos poner la agenda al pacto que propone la clase política?
Nosotros: los que no hemos robado, no hemos secuestrado, no hemos asesinado y no negociamos los delitos ajenos a cambio de privilegios.
Le propongo al lector, a la lectora, que nosotros podemos poner la agenda inmediata de un pacto nacional. Algo semejante propuse hace dos semanas en este espacio: una lista de 10 exigencias al presidente, de 10 exigencias realizables desde su poder por ser perfectamente legales, 10 exigencias que no resolverían todo el crimen ni toda la corrupción, pero al menos obligarían a la clase política a dar las espaldas al pasado, a traicionar los pactos inconfesables que sostienen, a inaugurar simbólicamente otro mejor momento mexicano.
Durante estas dos semanas recibí una cascada de tuits sugiriendo esta o esta otra exigencia. También en los comentarios al pie del artículo recibí sugerencias interesantes, amén de acusaciones de ser ingenua o agente secreta del PRI o anarquista o peores cosas. De cualquier forma, es una idea que interesó a unos cuantos y apunto las tres que más se repitieron y que me parecen impecables:
El hallazgo de los 43 normalistas, todos los responsables de su secuestro, todos los responsables de la fuga del alcalde criminal, su juicio y la aplicación de las sanciones que correspondan según la ley.
El juicio público del doctor Mireles, para que sepamos por fin de qué se le acusa para mantenerlo encarcelado, y el dictamen público de su condena o de su liberación.
El juicio público a Arturo Montiel, acusado por la opinión pública de desfalco, el juicio público a Humberto Moreira, acusado de ídem, el juicio a Mario Marín, acusado de pederastia por la opinión pública.
¿Podría ser? ¿Podríamos coincidir en un método para completar 10 exigencias que marquen como histórico este momento? ¿10 exigencias empujadas por la energía social que ha liberado Iguala? ¿10 exigencias que den cauce y dirección a la ardiente urgencia ciudadana de un país con sistema de Justicia y transiten fuera de las instituciones corruptas y sin embargo en paz?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","El Fondo, dormido en sus laureles
Leo Zuckerman se preguntó si se justifica la existencia de una editorial subsidiada como es el Fondo de Cultura Económica. “No nos hagamos bolas”, escribió en poesía vernácula. “El Fondo sirve (únicamente) a una élite cultural, académica e intelectual”.
Airadas le llegaron las respuestas de dos de nuestros escritores más aristocráticos. Empleo el término “aristocrático” en el sentido en que lo hacía José Vasconcelos: por virtud de la excelencia, incluidos en una minoría. Jesús Silva Herzog Márquez le llamó liberal salvaje. Jorge Volpi le recordó que la alta cultura siempre ha sido patrocinada y nuestras instituciones culturales subsidiadas cifran la ventaja cultural que tenemos sobre el resto de Latinoamérica.
Y sin embargo, me parece a mí que la pregunta de Leo se sostiene. Sí, ¿por qué el Fondo no ha logrado, en medio siglo, llegar a más lectores? ¿Por qué no llega a los millones de preparatorianos y universitarios del país? ¿De verdad el defecto reside en esos lectores posibles pero no reales, o es en el Fondo?
Que es lo mismo que preguntarse asuntos más particulares. ¿Por qué los últimos 24 años las colecciones de poesía y de dramaturgia del Fondo no han crecido mientras que su cava de vinos sí, hasta ser famosa entre los editores del idioma de la ñ?¿Por qué uno de nuestros mayores antropólogos, cuyo nombre él no me agradecería que tecleara aquí, puede publicar su último libro, de tema mexicano por cierto, en una de las más exigentes editoriales universitarias de Estados Unidos, pero en el Fondo se le pide que espere tres años para su publicación en español?
¿Por qué los primeros años del Fondo fueron los de su expansión territorial, de la multiplicación de sus librerías en el mundo de la ñ, mientras en los últimos 24 años inaugurar una librería en Bogotá y una en la colonia Condesa de la capital se proclama como una hazaña?
Más preguntas concretas. ¿Cómo sucedió que España a finales del siglo XX se adueñó de la difusión y la enseñanza del español en el planeta, a través de su Instituto Cervantes, si era el Fondo el que tenía la ventaja hasta un lustro antes?
¿Y cómo es que ahora, cuando una España en crisis económica debe cerrar sus institutos Cervantes, el Fondo no avanza para ocupar los vacíos? En el mismo sentido, ¿por qué es que ante el encogimiento de las editoriales españolas, el Fondo no lidera la avanzada de nuestras buenas editoriales nacionales?
Es decir, dicho en poesía vernácula, ¿cuándo se durmió el Fondo en sus laureles? ¿Cuándo se acomodó en la seguridad del subsidio y el deleite de su cava de vinos y se olvidó de crecer y de servir a más que a una minoría autosatisfecha?
Leo se pregunta si se justifica la existencia de una editorial subsidiada cuyos libros llegan a muy pocos. Digo que me parece a mí que la pregunta es importante, aunque la respuesta que Leo da es, sí, para citar a Silva Herzog, la de un liberal salvaje. (Perdón, amigo Zuckerman, y con el aprecio intacto a tu afán de sacudir las complacencias de las élites.)
Aun en términos económicos, es una respuesta poco útil. ¿Qué gana México con cerrar el Fondo? Nada, nada y nada. Salvo la diferencia actual entre sus costos y sus ventas, 200 millones de pesos, una partida minúscula en el contexto del presupuesto estatal. ¿Y qué oportunidades gana el país si el Estado decide despertarlo y hacerlo crecer?
Servir a muchos más, coleccionar a nuestros clásicos de las últimas tres décadas, lo que no ha hecho, y expandir nuestro mercado editorial a otras latitudes, ahora que ocurre el encogimiento de las editoriales españolas.
Los espartanos cogían a sus hijos de los talones y los hundían en el río helado. Si no morían de neumonía los dejaban vivir. Si enfermaban, los atravesaban con una espada, para abreviar su agonía. Por eso fueron atenienses y no espartanos Sócrates y Platón. Por eso los espartanos fueron magníficos en el arte del asesinato, la guerra, pero no en las artes de la cooperación y el bien vivir, las bellas artes y la filosofía.
Somos ya espartanos en exceso. Cultivemos nuestras instituciones atenienses. Pongamos a un lado los laureles marchitos del Fondo y despertémoslo. Para volver a lo vernáculo: esperemos del Fondo otros laureles más verdes.",True
"El ABC del fuego
El 5 de junio de 2009, 49 niños perdieron la vida y 76 resultaron heridos en un incendio en la Guardería ABC de Hermosillo, Sonora. Aunque se investigó a 19 funcionarios, no hubo sanciones.
El fuego se ha convertido en sinónimo de impunidad. El 7 de noviembre el procurador Jesús Murillo Karam anunció a los medios que, con toda probabilidad, los cuerpos de los 43 estudiantes normalistas desaparecidos habían ardido en una pira infernal.
Poco después, en una marcha de solidaridad con las víctimas, un reducido grupo de “anarquistas” quemó la puerta de Palacio Nacional, que en forma inexplicable no se encontraba custodiada. Sólo un general vestido de civil se opuso a los desmanes. ¿Qué hacía ahí ese miembro de las Fuerzas Armadas? Las heridas que recibió en el rostro son señas de valentía, pero sorprende su acción solitaria y encubierta.
El miércoles 12, Día del Cartero, llegó otro mensaje de lumbre: el Congreso de Guerrero fue incendiado, como antes lo habían sido el Palacio de Gobierno y oficinas de algunos partidos políticos.
¿Qué comunica esta gramática del fuego? El país arde sin control alguno. El caso de la Guardería ABC revela que la atroz negligencia de los responsables es exonerada por la negligencia de la Ley. También demuestra la incapacidad de dos gobiernos, el de Felipe Calderón y el de Enrique Peña Nieto, para enfrentar tragedias. La aniquilación producida por las llamas resulta irreparable, pero el Estado tiene la obligación de remediar lo que esté a su alcance en las cenizas. En Hermosillo no se fincaron responsabilidades, no se honró a las víctimas con tres días de luto nacional, no se apoyó cabalmente a las familias ni se lanzó una campaña para prevenir casos similares. Las autoridades apostaron a que el humo se disipara sin impartir lecciones.
Quienes perpetraron los asesinatos de Ayotzinapa quisieron usar el fuego para borrar sus crímenes. Ignoraban que nada se recuerda tanto como la lumbre: “Cerrar podrá mis ojos la postrera/ sombra que me llevare el blanco día;/ [...mas] dejará la memoria en donde ardía”, escribe Quevedo.
La respuesta judicial no ha estado a la altura de la desesperación de la gente. Llama la atención la lentitud con que se dio a conocer el fatal desenlace. El procurador Jesús Murillo Karam confirmó el 7 de noviembre lo que el padre Alejandro Solalinde había dicho el 17 de octubre. El retraso en aportar datos decisivos contribuyó al clima de angustias, y las noticias de la mansión del Presidente y su viaje a China en un momento de alarma nacional acabaron por vulnerar la imagen de un mandatario que parece ajeno a todo lo que ocurra fuera de una pantalla de televisión.
No enfrentamos hogueras encendidas por accidente o la restringida pasión de unos pirómanos. El país entero se conjuga en llamas.
¿Qué pretenden quienes queman una estación de Metrobús, la puerta de Palacio Nacional o coches en un estacionamiento? No se trata de gestos políticos directos, sino de un vandalismo
que busca una reacción política. ¿A quién le conviene que la gente tenga miedo de manifestarse y que se criminalice el descontento? Las flechas apuntan a los distintos mandos del gobierno.
Unos buscan borrar sus huellas con fuego y otros inventar responsables para el fuego. Las agresiones recibidas por militantes del PRD en diversos lugares del país y la hipótesis -que otras versiones ponen en duda- de que el alcalde de Iguala encontró refugio en la casa de un empresario cercano al partido del sol azteca buscan responsabilizar a la izquierda oficiosa de todos los desastres. Este acoso no sólo es antidemocrático sino innecesario: el PRD se desprestigia solo.
Al sembrar el fuego en medio de actos pacíficos se lanza una señal: “Puede haber algo peor que lo que ya tenemos, urge que el descontento se apague junto con las llamas”. Pero el país donde la muerte tiene permiso no puede resignarse de ese modo.
El gobierno es responsable de sancionar tanto a los criminales como a los provocadores que fingen discrepancia. También es responsable de que no se fabriquen culpables de esos hechos.
En 1982 la Cineteca Nacional ardió a causa de una explosión producida por el descuidado almacenamiento de las películas. En el momento de la tragedia, se exhibía un filme de Andrzej Wajda cuyo título parecía profetizar la administración de Peña Nieto: La tierra de la gran promesa.
Érase una vez un país donde se festinaban las reformas y de pronto se oía un ruidito. No era el corcho de una botella de champaña, sino la primera señal del estallido.","El reino de Oz
Tom Disch, visionario de la ciencia ficción, afirmó que la publicidad es el cuento de hadas de la sociedad moderna. En la compra de un yogur te prometen un palacio. Un territorio fantástico donde los beneficios no provienen del esfuerzo, sino de la milagrosa acción de una marca.
En América Latina el inconsciente colectivo está cada vez más determinado por los anuncios y las telenovelas. Millones de personas orientan su comportamiento a partir de fórmulas televisivas. Lo peculiar es que esta subordinación psicológica también atañe a quienes pretenden guiar una nación.
Enrique Peña Nieto surgió como el perfecto telecandidato mexicano. Un hombre atractivo, de peinado imperturbable, que aun al improvisar parece leer un teleprompter.
Casado con una conocida actriz, no tuvo que acercarse a la gente para ganar las elecciones. En la sociedad del espectáculo, triunfó como quien desempeña un papel.
¿Qué clase de mentalidad respalda sus decisiones? A fines de 2011, Jacobo García, periodista de El Mundo, le pidió que mencionara tres libros que lo hubieran marcado. Peña Nieto fue incapaz de hacerlo.
A la distancia, lo más grave no parece ser su incultura ni la falta de reflejos políticos para disponer de una respuesta preparada por sus asesores, sino la estructura misma de su mente.
Con toda probabilidad podría haber mencionado 20 telenovelas o 50 películas. La cultura de masas es la nueva memoria impersonal. ¿Cómo afecta esto a quien guía los destinos ciudadanos? Estamos ante un caso fronterizo que merece detenido análisis.
No se le puede pedir a un Mandatario que lea mucho. Su cargo es refractario a la capacidad de dudar y aceptar contradicciones, efectos básicos de la lectura.
En su espléndida novela “Una Lectora Nada Común”, Alan Bennett plantea lo que sucedería si la Reina de Inglaterra se volviera adicta a los libros. En efecto, abdicaría.
Lo que está en juego en el caso de Peña Nieto no es su nivel cultural, sino su peculiar acercamiento al mundo. Después de hacer campaña en aviones privados y hablar en asambleas tan controladas como una película, planeó reformas en los apartados salones del poder.
Al ofrecer su primera declaración patrimonial, tanto él como varios miembros de su gabinete revelaron tener propiedades por “donación”.
Los ciudadanos deben comprar o heredar una casa. Los políticos pertenecen a otra lógica, la economía de la dádiva donde los inmuebles se regalan. ¡Bienvenidos al nuevo reino de Oz, donde se cumplen las promesas de la publicidad y los cuentos de hadas!
Mucho se ha hablado en los últimos días de la “Casa Blanca”, la mansión de unos 7 millones de dólares propiedad de la Primera Dama, Angélica Rivera. Ese predio pertenece a la constructora Grupo Higa, compañía a la que Peña Nieto favoreció desde sus tiempos de Secretario de Administración en el Estado de México y que se expandió notablemente durante su Gubernatura.
Curiosamente, la licitación del tren rápido a Querétaro fue a dar a esa empresa (la misma que prestó a Peña Nieto aviones privados durante su campaña a la Presidencia).
Aunque el Presidente no sea el dueño directo de la “Casa Blanca”, no es difícil suponer una relación de tráfico de influencias (sobre todo tomando en cuenta que la “donación” es un recurso de apropiación aceptado por su Gobierno).
En una declaración en YouTube, dicha en el tono de falsa intensidad de las telenovelas, Rivera asegura que compró la propiedad con el dinero que le dio Televisa, empresa en la que trabajó 25 años y con la que dejó de colaborar en 2010.
Para quienes no vivimos dentro de un anuncio de televisión, resulta poco creíble que una actriz reciba una liquidación tan espectacular. En caso de que hubiese sido así, seguramente le ayudó estar casada con el Mandatario que ajustó la reforma de telecomunicaciones a los íntimos deseos de Televisa.
La insensibilidad del Presidente de ir a China en un momento de crisis nacional y la respuesta de Rivera, en la que se muestra ofendida y habla como quien “se digna” a dar explicaciones que, según ella, no tendría por qué ofrecer, pertenecen a la lógica de quienes viven en una evanescente irrealidad.
La promesa de vender la casa equivale a la de cambiar de set. Todo se arregla alterando el guión o la escenografía.
Peña Nieto es el primer telepresidente de México. Sus reformas ofrecieron una nueva telenovela nacional, pero demasiado pronto se le atravesó la realidad. Para sobrevivir tendrá que salir de la pantalla y enfrentar lo que está afuera de ella: un país dolorosamente verdadero.",True
"Corrupción entre los incorruptibles
Cuando se fundó Acción Nacional no faltó el panista bisoño que con gran ingenuidad afirmaba que habían elegido el celeste y el blanco como los colores del partido para honrar a la Inmaculada Concepción. Semejante explicación se justificaba no sólo por la participación de numerosos católicos en la nueva organización, era también una manera de aludir a la pureza de las intenciones de un proyecto que veía en la corrupción de funcionarios y políticos del partido en el poder uno de los principales males del país. Ese gravísimo pecado de los revolucionarios era un argumento en contra del pago de impuestos y, en términos generales, de la expansión de la autoridad del Estado. Desde su punto de vista esta política disfrazaba la promoción de intereses privados y nada tenía que ver con el bien común, que era el objetivo de Acción Nacional.
Así no fuera más que por estas razones –los porqués de la fundación del PAN–, el comportamiento de legisladores y funcionarios panistas en el tema vergonzoso de los moches –es decir, las comisiones que cobran los legisladores por votar presupuesto para obra pública, cuya realización los gobiernos locales favorecidos deben atribuir a las empresas que los mismos diputados les indican– es escandaloso e inaceptable. Están negando la cruz de su parroquia, al comportarse exactamente igual a como lo hacían antes los priístas por ellos tan despreciados, y de quienes ahora ya no hay nada que los distinga.
La corrupción de los panistas puede tener muchas explicaciones. Creo que una de las más poderosas es de actitud. Por principio sostenían que el sector privado era más honrado que el sector público; de ahí derivaban que los funcionarios privados eran impolutos, y deducían que, trasladados al sector público llegarían con un botellón de Maestro Limpio a echar fuera a las ratas. ¿Cuántas veces no oímos a Vicente Fox hacer esa promesa, fundada en la sencilla creencia de que todo lo estatal es malo? Sin embargo, nunca aplicó su amenaza, mucho menos cuando los hijos de su esposa se vieron involucrados en un escándalo de tráfico de influencias.
El problema de los panistas corruptos se planteó desde que un funcionario de la Presidencia, afiliado a ese partido, compró unas toallas de lujo y unos colchones que tenían un sobreprecio inexplicable. Es cierto que lo corrieron, pero en el episodio aparecieron elementos que apuntaban hacia la ignorancia o la falta de entendimiento de los panistas de la frontera entre lo público y lo privado, o de asuntos centrales para una administración pública honesta como es el concepto de conflicto de intereses, que estuvo, y está, ausente del léxico del panista del siglo XXI, que piensa que no comete ninguna irregularidad cuando desde el Congreso participa en el diseño de quitas financieras para las empresas de su papá.
Es conmovedora la respuesta del alcalde de Celaya, Ismael Pérez Ordaz, de donde se filtró información a propósito de la práctica de los moches, cuando explica esa ratería con el argumento de que, aun cuando le dio su parte a los legisladores blanquiazules, pudo llevar a cabo la pavimentación que se necesitaba. En cambio, es indignante que siendo autoridad, Pérez Ordaz se niegue a aplicar la ley y se rehúse a denunciar al extorsionador ( Reforma, 14/1/14). Habría que explicarle que una función de los ayuntamientos es perseguir delitos, y que el cumplimiento de la ley no está a discusión. Grave mensaje envía el alcalde cuando se niega a denunciar a un extorsionador de recursos públicos que, además, es su correligionario.
Los panistas en el gobierno han adquirido muchos de los vicios que se atribuían a los priístas. Su comportamiento confirma por lo menos dos cosas: que la corrupción no es una característica privativa del PRI, y la creencia de muchos de que el poder sirve para abusar de él. Peor todavía, si miramos a nuestro alrededor veremos que los políticos corruptos son un problema recurrente en democracias ricas y pobres; hay diferencias de estilo y de dimensiones, pero tienen en común la confusión del interés privado y el interés público, así como las políticas privatizadoras de los años 90, uno de cuyos efectos fue abrir la puerta a los abusos de funcionarios que supieron beneficiarse personalmente de esos arreglos.
Si se trata de denunciar la corrupción, los panistas de ahora no pueden tirar la primera piedra. El tema será un factor de consideración en el proceso de elección de presidente del PAN nacional, que amenaza con convertirse en una pedriza generalizada.","¿Hasta dónde la violencia?
Hace unos días el maestro León Portilla preguntó desde el templete de un acto público: ¿Hasta dónde? El compilador y traductor del náhuatl de los textos que conforman La visión de los vencidos, es decir la visión de los derrotados en la terrible guerra de la Conquista, lo preguntó refiriéndose a los vencidos de hoy, los 43 normalistas desaparecidos y los desconocidos de las fosas recién descubiertas en nuestro país, así como a los encajuelados y los secuestrados y los colgados de puentes de ayer, y los cerca ya de 90 mil muertos acumulados hasta antier en la guerra contra el narco.
Otro sabio se hizo hace 144 años la misma pregunta: ¿Hasta dónde la violencia y la destrucción? Charles Darwin no vivía en un entorno siniestro, aunque la isla de civilidad en la que habitaba, la aristocracia intelectual del Imperio Británico, sí estaba rodeada de un mar de crueldad. Un proletariado miserable y poblaciones colonizadas explotadas sin límite y controladas por ejércitos sanguinarios. Peor aún para el pacífico y amable Darwin, su teoría de la evolución estaba siendo utilizada en el Imperio como argumento principal para extremar aún la explotación del prójimo.
Rezaba el argumento supuestamente evolucionista: Si la ley de la Naturaleza es que las especies evolucionan a través de la lucha y el triunfo del más apto, deroguemos los límites que los humanos han erigido y demos libertad absoluta a la contienda. Nada de servicios sociales, nada de altruismo, nada de misericordia cristiana. Que mueran los que deban morir y emerja el superhombre.
Lo dicho, Darwin a los 60 años, instalado en el pináculo del prestigio mundial, se preguntó si de verdad su descubrimiento de la Ley del más Apto, señalaba que desbordar los límites de la violencia era el destino natural de los primates parlantes. Y para responder la pregunta, Darwin, que no era un filósofo, que no un creyente de Dios tampoco, volvió la mirada a la Naturaleza y esgrimió su instrumento predilecto, el método científico. En los tres sucesivos jardines de su hacienda, construyó un mariposario delimitado por redes, un acuario, una caja de tierra donde sembró tréboles, permitió que las hormigas y las termitas y las abejas prosperaran en el césped y los troncos de los árboles, al tiempo que en su estudio cada mañana escribía cartas a sus informantes en los cinco continentes, pidiéndoles noticias sobre la vida social de las especies que vivían en grupo.
Y entonces Darwin se puso a hacer lo que tan bien sabía hacer, reunir información de la Naturaleza, sistematizarla, y tratar de descifrar las leyes de lo social.
Lo que concluyó al cabo de una década es de un valor inestimable para nuestro feroz mundo del siglo XXI. Descubrió que la Ley del más Apto rige únicamente bajo una condición. La de la escasez. Escasez de alimento, territorio y parejas sexuales para la reproducción. Si hay escasez, los individuos luchan a muerte por lograr comida o territorio o sexualidad. Si no hay escasez, no luchan. Y de cierto, de ahí se desprende una segunda ley de la cooperación. Los individuos cooperan entre sí precisamente para anular la escasez; para crear la abundancia que anula la Ley del más Apto; la cooperación es la estrategia más genial de la Naturaleza en la lucha por la sobrevivencia.
No en vano las especies que dominan el planeta son especies sociales. Las hormigas, los peces que viven en cardúmenes, y la especie más complejamente organizada para la cooperación, la más gregaria del planeta, los primates habladores: nosotros.
Darwin, materialista radical, ateo, siguió descubriendo leyes de la cooperación de donde emana la bondad entre los individuos. Descubrió esta tercera ley. La felicidad y el bienestar de los individuos de un grupo es cosustancial a la abundancia. Es decir, una y otra facilitan la tercera, la tercera facilita las primeras. También descubrió la existencia de la Justicia en las especies de mamíferos superiores: Si estas especies anulan la escasez creando un bien común de comida, al que roba del bien común se le suele castigar con la muerte.
Y por fin, Darwin formuló una nueva definición de la moral, una definición que no pasa por entidades sobrenaturales, un Dios o un Diablo, que tampoco nada tiene que ver con un voluntarismo por ser bueno o una caída a la maldad. Un Bien y un Mal inscrito en la Naturaleza, una moral natural más antigua que la filosofía o las religiones, más antigua aún que la especie humana. Una moral que puede observarse, medirse y modificarse. Moral es lo que conserva o aumenta el bien común de un grupo. Inmoral es lo que disminuye el bien común.
Con el maestro Portilla, los mexicanos no depredadores se preguntan a diario: ¿Hasta dónde?, ¿hasta cuándo la violencia, los robos, los secuestros, las extorsiones, los asesinatos? La respuesta del gobierno ha sido hasta hoy autoritaria: hasta que matemos a todos los que matan. También ha sido ineficaz: en su último informe, el presidente Peña celebró que 83 cabecillas del crimen han sido sustraídos de la sociedad, los principales ejecutados, y sin embargo la violencia no disminuye, nuevos criminales toman el lugar de los idos. El legado de Darwin sobre la cooperación es poco menos que desconocido y nunca ha sido aplicado a las sociedades humanas, pero trasladado a nuestro tiempo y hábitat no deja de tener sentido.
Sólo la creación de abundancia comunitaria en el México hambriento, esa mitad de la población, garantizaría la anulación de la violencia: salud pública buena y accesible, un mínimo de alimentación y un espacio de habitación asegurados. Y un sistema de Justicia real y que rija sobre todos y para todos, que proteja el bien común y castigue a quien lo dañe o disminuya.
Darwin dejó escritas sus leyes para la cooperación en un librito delgado, El origen del ser humano. No es casual que sea un texto apenas y leído, mientras su Origen de las especies, con la Ley del más Apto al centro, se estudia en cada preparatoria de Occidente, al menos en una síntesis. Nada asegura que la especie vuelva la mirada al librito, miles de libritos sabios se pierden en la oscuridad del olvido humano, pero en esas hojas escritas hace un poco menos que siglo y medio por el fundador de la Biología moderna está la respuesta al ¿Hasta dónde la violencia?",False
"Coyuntura Crítica
Cadena
La brutal, la salvaje respuesta de una policía municipal a la actitud revoltosa pero finalmente inerme de unos estudiantes en una ciudad de poco más de 140 mil habitantes (Iguala) en un estado (Guerrero) que tiene el más alto índice de marginación, (Conapo, 2010), ha detonado una crisis mayúscula en el régimen político mexicano. Y es que la tragedia de Iguala, unida a la incapacidad del gobierno federal para resolver de manera creíble el caso de seis muertes y 43 desapariciones, aunado al asesinato en Tlatlaya de 15 prisioneros por parte del ejército unos meses antes, más el escándalo desatado alrededor de dos lujosos inmuebles en las Lomas de Chapultepec asociados a la esposa del presidente de la República y a la adjudicación de un contrato -ahora cancelado- para construir el ferrocarril México-Querétaro, son los últimos eslabones de una larga e histórica cadena de agravios que la clase política a infligido a la sociedad mexicana.
Es contra el interminable rosario de humillaciones construido con abusos, corrupción, impunidad e ineficiencia de la élite del poder, que la sociedad mexicana está manifestando hoy un enojo acumulado.
Sorpresa
La crisis hizo su arribo de manera sorpresiva, justo cuando el gobierno de Enrique Peña Nieto (EPN) parecía estar ""salvando a México"" (TIME Magazine dixit) y empezando a cosechar los frutos de su ""pacto por México"" con la oposición. Con ese pacto, logró con sorprendente facilidad alcanzar en menos de dos años lo que el PAN no pudo en dos sexenios: cambiar el artículo 27 constitucional para dar acceso al gran capital nacional e internacional a la riqueza natural más valiosa, estratégica y no renovable de México: los hidrocarburos. Esa reforma histórica, fue negociada exclusivamente con y en la cúpula del poder, dejando a la sociedad como simple espectador. A éste primer éxito se supone deberán seguir otros: que el PRI obtenga en las elecciones de 2015 una proporción significativamente mayor al 38.15 % de los votos del 2012, para finalmente alcanzar el tercer objetivo: controlar la presidencia más allá del 2018. ¿Hasta qué punto los acontecimientos actuales pueden interferir con ese proyecto? Esa es hoy la gran incógnita.
Deseable pero no Previsible
Lo deseable pero poco probable, sería que el horror de Iguala y la movilización social que ha provocado más la inconformidad acumulada, pudieran transformarse en una ""coyuntura crítica"" en el sentido que dan al término Daron Acemoglu y James Robinson en Por qué fracasan los países, (Barcelona: Crítica, 2013). Este tipo de coyunturas son acontecimientos de gran calado que perturban los equilibrios político y económico de una sociedad, y que por ello tienen el potencial de provocar un cambio institucional que desemboque en un nuevo arreglo social, (p. 502).
Ejemplos Positivos
Acemoglu y Robinson toman coyunturas críticas de gran magnitud histórica y examinan sus efectos igualmente espectaculares, como el descubrimiento de América, los cambios que trajeron las nuevas rutas comerciales entre Europa y Asia o la Revolución Francesa. Pero esa idea de coyuntura crítica también puede aplicarse al plano local. En el siglo XIX, por ejemplo, la invasión francesa de la Península Ibérica abrió la posibilidad de hacer de la Nueva España y de otros componentes del imperio español, naciones independientes. En la segunda mitad del siglo XIX el fracaso del proyecto francés en México pudo transformarse en el triunfo y consolidación del proyecto liberal.
En el siglo XX, la I Guerra Mundial fue la coyuntura que aumentó el grado de libertad que México tuvo para dar forma a una nueva constitución sin que Estados Unidos o Europa pudieran impedirlo. La II Guerra fue otra coyuntura que aceleró la industrialización del país.
Ejemplos Negativos
Desafortunadamente, las coyunturas críticas también pueden desaprovecharse o, incluso, dar resultados negativos. La guerra contra Estados Unidos fue una que no sirvió para regenerar el arreglo institucional mexicano sino para empeorarlo. La pugna interna de la élite porfirista por la sucesión de Porfirio Díaz facilitó en 1910 el surgimiento y triunfo de Francisco Madero como el líder nacional de un movimiento que abanderó la democracia política, pero cuando el polvo de la Revolución de 1910 se asentó, varias cosas habían cambiado pero la democracia  no  apareció.  La  II  Guerra  Mundial  aceleró  al industrialización pero también fue la coyuntura perfecta para llamar a la ""unidad nacional"" e iniciar el gran viraje hacía el alemanismo y la derechización.
La última ""coyuntura crítica"" mexicana que se desaprovechó fue la que abrió la crisis del modelo económico en 1982, la insurgencia electoral de 1988, la aparición del neozapatismo y la expulsión pacífica del PRI de la presidencia en el 2000. Las posibilidades de un salto cualitativo en la vida de las instituciones políticas mexicanas, fue entonces enorme. Sin embargo, la incompetencia, frivolidad, falta de visión y corrupción del liderazgo, llevaron al retorno del PRI al poder y a la restauración de partes sustantivas del antiguo régimen.
La Gran Incógnita
Lo que hoy se expresa con vehemencia en las calles es un cuestionamiento del proyecto de EPN y del PRI y una exigencia de dar forma a una mejor alternativa. El gran problema es cómo aprovechar positiva, constructivamente, esta penosa coyuntura crítica para que su energía no se dilapide y México cambie para bien.","Efectos electorales
Le tocó al gobierno de Enrique Peña Nieto la crisis de credibilidad gubernamental que en realidad se viene gestando desde hace varios años. Acontecimientos similares a los de Iguala se habían registrado varias veces durante el gobierno de Felipe Calderón, que suscitaron protestas y movilizaciones limitadas, como la de los familiares de víctimas encabezados por Javier Sicilia, que emprendieron varias caravanas de protesta. Pero ninguno con la extensión e intensidad del actual. Iguala (y en menor medida, Tlatlaya) fue detonador de este descontento acumulado, que no sólo tiene que ver con las condiciones de inseguridad, sino también con la corrupción generalizada del Estado. Aparentemente, la crisis de credibilidad actual no sólo se enfoca al gobierno nacional, sino a toda la clase política en general, pues toda ella se ha mostrado vinculada y complaciente con el crimen organizado, empezando por el PRD, protagonista de esta tragedia (y recordemos cómo introdujo clandestinamente al diputado Godoy al Congreso para garantizarle su fuero legislativo, cuando era acusado de vínculos con el crimen que resultaron ciertos). El PAN está enlodado con los asuntos de los casinos y de los jugosos moches. Ninguno se salva (aunque Morena asegura que viene de otro planeta).
No se sabe bien a bien qué ocurrirá con la ola de protestas y movilizaciones. Lo que se pide será imposible de resolver por el gobierno; el retorno con vida de los normalistas. ¿Seguirán las movilizaciones pese a ello, o lo harán pero con propuestas concretas para el combate a fondo de la inseguridad y la corrupción? El plan planteado por Peña Nieto tiene aspectos interesantes, pero la suspicacia general de la sociedad lo ponen en veremos. El combate a la corrupción debe demostrarse más allá del apoyo a la iniciativa para un nuevo sistema nacional anticorrupción, donde además la autonomía de las instituciones encargadas queda en entredicho, por la partidización que hemos visto de los órganos constitucionalmente autónomos.
La pregunta que ronda en el aire es cómo la actual crisis afectará los resultados electorales de 2015, al menos a nivel federal. Antes de la crisis, parecía que al PRI le iría bastante bien, que sufriría un golpe menor y mantendría el grueso de sus curules en la Cámara de Diputados, y algunos incluso sostenían que podría incrementar su presencia, ante el desplome y descrédito de los partidos opositores. Eso, pese a que tradicionalmente las elecciones intermedias representan una factura al partido gobernante. Y es que además en esos comicios prevalece la abstención, lo que favorece el voto duro, siendo el del PRI el más nutrido y extenso. Pero ahora no se sabe cuál será la repercusión de la crisis actual sobre el PRI. Pero la oposición no sale librada de esta crisis, además de presentarse mucho más dividida que el disciplinado PRI (que eso le ayudará al tricolor a amortiguar el golpe). No se diga en el PRD que sufre la mayor crisis de su historia de 25 años, primero con la fractura de Morena y ahora con la salida, simbólicamente significativa, de su fundador. Sin duda la izquierda, que tradicionalmente sufre una caída fuerte en comicios intermedios, resentirá un mayor descalabro ahora (pues los votos que Morena le quite en diversos distritos ni siquiera darán el triunfo a ese partido, sino favorecerá a otros). El PAN pareciera poder elevar su posición, así sea porque en 2012 sufrió un auténtico desastre que ahora podría subsanar parcialmente. Pero tampoco tiene las credenciales para presentarse como la mejor opción.
Queda entonces la incógnita de si la actual indignación ciudadana encontrará en el voto nulo una forma de canalizar su protesta, con mayor razón que en 2009, pues si bien no tiene efectos jurídicos, sí los tiene políticos. Genera una merma grave de legitimidad en el sistema de partidos que se verían presionados a conceder nuevas y mejores medidas de control ciudadano sobre la clase política. O quizá haya mayor abstención que lo normal, aunque ésta no tiene los mismos efectos políticos que el voto nulo, pues es silenciosa y amorfa.",False
"El ABC del fuego
El 5 de junio de 2009, 49 niños perdieron la vida y 76 resultaron heridos en un incendio en la Guardería ABC de Hermosillo, Sonora. Aunque se investigó a 19 funcionarios, no hubo sanciones.
El fuego se ha convertido en sinónimo de impunidad. El 7 de noviembre el procurador Jesús Murillo Karam anunció a los medios que, con toda probabilidad, los cuerpos de los 43 estudiantes normalistas desaparecidos habían ardido en una pira infernal.
Poco después, en una marcha de solidaridad con las víctimas, un reducido grupo de “anarquistas” quemó la puerta de Palacio Nacional, que en forma inexplicable no se encontraba custodiada. Sólo un general vestido de civil se opuso a los desmanes. ¿Qué hacía ahí ese miembro de las Fuerzas Armadas? Las heridas que recibió en el rostro son señas de valentía, pero sorprende su acción solitaria y encubierta.
El miércoles 12, Día del Cartero, llegó otro mensaje de lumbre: el Congreso de Guerrero fue incendiado, como antes lo habían sido el Palacio de Gobierno y oficinas de algunos partidos políticos.
¿Qué comunica esta gramática del fuego? El país arde sin control alguno. El caso de la Guardería ABC revela que la atroz negligencia de los responsables es exonerada por la negligencia de la Ley. También demuestra la incapacidad de dos gobiernos, el de Felipe Calderón y el de Enrique Peña Nieto, para enfrentar tragedias. La aniquilación producida por las llamas resulta irreparable, pero el Estado tiene la obligación de remediar lo que esté a su alcance en las cenizas. En Hermosillo no se fincaron responsabilidades, no se honró a las víctimas con tres días de luto nacional, no se apoyó cabalmente a las familias ni se lanzó una campaña para prevenir casos similares. Las autoridades apostaron a que el humo se disipara sin impartir lecciones.
Quienes perpetraron los asesinatos de Ayotzinapa quisieron usar el fuego para borrar sus crímenes. Ignoraban que nada se recuerda tanto como la lumbre: “Cerrar podrá mis ojos la postrera/ sombra que me llevare el blanco día;/ [...mas] dejará la memoria en donde ardía”, escribe Quevedo.
La respuesta judicial no ha estado a la altura de la desesperación de la gente. Llama la atención la lentitud con que se dio a conocer el fatal desenlace. El procurador Jesús Murillo Karam confirmó el 7 de noviembre lo que el padre Alejandro Solalinde había dicho el 17 de octubre. El retraso en aportar datos decisivos contribuyó al clima de angustias, y las noticias de la mansión del Presidente y su viaje a China en un momento de alarma nacional acabaron por vulnerar la imagen de un mandatario que parece ajeno a todo lo que ocurra fuera de una pantalla de televisión.
No enfrentamos hogueras encendidas por accidente o la restringida pasión de unos pirómanos. El país entero se conjuga en llamas.
¿Qué pretenden quienes queman una estación de Metrobús, la puerta de Palacio Nacional o coches en un estacionamiento? No se trata de gestos políticos directos, sino de un vandalismo
que busca una reacción política. ¿A quién le conviene que la gente tenga miedo de manifestarse y que se criminalice el descontento? Las flechas apuntan a los distintos mandos del gobierno.
Unos buscan borrar sus huellas con fuego y otros inventar responsables para el fuego. Las agresiones recibidas por militantes del PRD en diversos lugares del país y la hipótesis -que otras versiones ponen en duda- de que el alcalde de Iguala encontró refugio en la casa de un empresario cercano al partido del sol azteca buscan responsabilizar a la izquierda oficiosa de todos los desastres. Este acoso no sólo es antidemocrático sino innecesario: el PRD se desprestigia solo.
Al sembrar el fuego en medio de actos pacíficos se lanza una señal: “Puede haber algo peor que lo que ya tenemos, urge que el descontento se apague junto con las llamas”. Pero el país donde la muerte tiene permiso no puede resignarse de ese modo.
El gobierno es responsable de sancionar tanto a los criminales como a los provocadores que fingen discrepancia. También es responsable de que no se fabriquen culpables de esos hechos.
En 1982 la Cineteca Nacional ardió a causa de una explosión producida por el descuidado almacenamiento de las películas. En el momento de la tragedia, se exhibía un filme de Andrzej Wajda cuyo título parecía profetizar la administración de Peña Nieto: La tierra de la gran promesa.
Érase una vez un país donde se festinaban las reformas y de pronto se oía un ruidito. No era el corcho de una botella de champaña, sino la primera señal del estallido.","El reino de Oz
Tom Disch, visionario de la ciencia ficción, afirmó que la publicidad es el cuento de hadas de la sociedad moderna. En la compra de un yogur te prometen un palacio. Un territorio fantástico donde los beneficios no provienen del esfuerzo, sino de la milagrosa acción de una marca.
En América Latina el inconsciente colectivo está cada vez más determinado por los anuncios y las telenovelas. Millones de personas orientan su comportamiento a partir de fórmulas televisivas. Lo peculiar es que esta subordinación psicológica también atañe a quienes pretenden guiar una nación.
Enrique Peña Nieto surgió como el perfecto telecandidato mexicano. Un hombre atractivo, de peinado imperturbable, que aun al improvisar parece leer un teleprompter.
Casado con una conocida actriz, no tuvo que acercarse a la gente para ganar las elecciones. En la sociedad del espectáculo, triunfó como quien desempeña un papel.
¿Qué clase de mentalidad respalda sus decisiones? A fines de 2011, Jacobo García, periodista de El Mundo, le pidió que mencionara tres libros que lo hubieran marcado. Peña Nieto fue incapaz de hacerlo.
A la distancia, lo más grave no parece ser su incultura ni la falta de reflejos políticos para disponer de una respuesta preparada por sus asesores, sino la estructura misma de su mente.
Con toda probabilidad podría haber mencionado 20 telenovelas o 50 películas. La cultura de masas es la nueva memoria impersonal. ¿Cómo afecta esto a quien guía los destinos ciudadanos? Estamos ante un caso fronterizo que merece detenido análisis.
No se le puede pedir a un Mandatario que lea mucho. Su cargo es refractario a la capacidad de dudar y aceptar contradicciones, efectos básicos de la lectura.
En su espléndida novela “Una Lectora Nada Común”, Alan Bennett plantea lo que sucedería si la Reina de Inglaterra se volviera adicta a los libros. En efecto, abdicaría.
Lo que está en juego en el caso de Peña Nieto no es su nivel cultural, sino su peculiar acercamiento al mundo. Después de hacer campaña en aviones privados y hablar en asambleas tan controladas como una película, planeó reformas en los apartados salones del poder.
Al ofrecer su primera declaración patrimonial, tanto él como varios miembros de su gabinete revelaron tener propiedades por “donación”.
Los ciudadanos deben comprar o heredar una casa. Los políticos pertenecen a otra lógica, la economía de la dádiva donde los inmuebles se regalan. ¡Bienvenidos al nuevo reino de Oz, donde se cumplen las promesas de la publicidad y los cuentos de hadas!
Mucho se ha hablado en los últimos días de la “Casa Blanca”, la mansión de unos 7 millones de dólares propiedad de la Primera Dama, Angélica Rivera. Ese predio pertenece a la constructora Grupo Higa, compañía a la que Peña Nieto favoreció desde sus tiempos de Secretario de Administración en el Estado de México y que se expandió notablemente durante su Gubernatura.
Curiosamente, la licitación del tren rápido a Querétaro fue a dar a esa empresa (la misma que prestó a Peña Nieto aviones privados durante su campaña a la Presidencia).
Aunque el Presidente no sea el dueño directo de la “Casa Blanca”, no es difícil suponer una relación de tráfico de influencias (sobre todo tomando en cuenta que la “donación” es un recurso de apropiación aceptado por su Gobierno).
En una declaración en YouTube, dicha en el tono de falsa intensidad de las telenovelas, Rivera asegura que compró la propiedad con el dinero que le dio Televisa, empresa en la que trabajó 25 años y con la que dejó de colaborar en 2010.
Para quienes no vivimos dentro de un anuncio de televisión, resulta poco creíble que una actriz reciba una liquidación tan espectacular. En caso de que hubiese sido así, seguramente le ayudó estar casada con el Mandatario que ajustó la reforma de telecomunicaciones a los íntimos deseos de Televisa.
La insensibilidad del Presidente de ir a China en un momento de crisis nacional y la respuesta de Rivera, en la que se muestra ofendida y habla como quien “se digna” a dar explicaciones que, según ella, no tendría por qué ofrecer, pertenecen a la lógica de quienes viven en una evanescente irrealidad.
La promesa de vender la casa equivale a la de cambiar de set. Todo se arregla alterando el guión o la escenografía.
Peña Nieto es el primer telepresidente de México. Sus reformas ofrecieron una nueva telenovela nacional, pero demasiado pronto se le atravesó la realidad. Para sobrevivir tendrá que salir de la pantalla y enfrentar lo que está afuera de ella: un país dolorosamente verdadero.",True
"Coyuntura Crítica
Cadena
La brutal, la salvaje respuesta de una policía municipal a la actitud revoltosa pero finalmente inerme de unos estudiantes en una ciudad de poco más de 140 mil habitantes (Iguala) en un estado (Guerrero) que tiene el más alto índice de marginación, (Conapo, 2010), ha detonado una crisis mayúscula en el régimen político mexicano. Y es que la tragedia de Iguala, unida a la incapacidad del gobierno federal para resolver de manera creíble el caso de seis muertes y 43 desapariciones, aunado al asesinato en Tlatlaya de 15 prisioneros por parte del ejército unos meses antes, más el escándalo desatado alrededor de dos lujosos inmuebles en las Lomas de Chapultepec asociados a la esposa del presidente de la República y a la adjudicación de un contrato -ahora cancelado- para construir el ferrocarril México-Querétaro, son los últimos eslabones de una larga e histórica cadena de agravios que la clase política a infligido a la sociedad mexicana.
Es contra el interminable rosario de humillaciones construido con abusos, corrupción, impunidad e ineficiencia de la élite del poder, que la sociedad mexicana está manifestando hoy un enojo acumulado.
Sorpresa
La crisis hizo su arribo de manera sorpresiva, justo cuando el gobierno de Enrique Peña Nieto (EPN) parecía estar ""salvando a México"" (TIME Magazine dixit) y empezando a cosechar los frutos de su ""pacto por México"" con la oposición. Con ese pacto, logró con sorprendente facilidad alcanzar en menos de dos años lo que el PAN no pudo en dos sexenios: cambiar el artículo 27 constitucional para dar acceso al gran capital nacional e internacional a la riqueza natural más valiosa, estratégica y no renovable de México: los hidrocarburos. Esa reforma histórica, fue negociada exclusivamente con y en la cúpula del poder, dejando a la sociedad como simple espectador. A éste primer éxito se supone deberán seguir otros: que el PRI obtenga en las elecciones de 2015 una proporción significativamente mayor al 38.15 % de los votos del 2012, para finalmente alcanzar el tercer objetivo: controlar la presidencia más allá del 2018. ¿Hasta qué punto los acontecimientos actuales pueden interferir con ese proyecto? Esa es hoy la gran incógnita.
Deseable pero no Previsible
Lo deseable pero poco probable, sería que el horror de Iguala y la movilización social que ha provocado más la inconformidad acumulada, pudieran transformarse en una ""coyuntura crítica"" en el sentido que dan al término Daron Acemoglu y James Robinson en Por qué fracasan los países, (Barcelona: Crítica, 2013). Este tipo de coyunturas son acontecimientos de gran calado que perturban los equilibrios político y económico de una sociedad, y que por ello tienen el potencial de provocar un cambio institucional que desemboque en un nuevo arreglo social, (p. 502).
Ejemplos Positivos
Acemoglu y Robinson toman coyunturas críticas de gran magnitud histórica y examinan sus efectos igualmente espectaculares, como el descubrimiento de América, los cambios que trajeron las nuevas rutas comerciales entre Europa y Asia o la Revolución Francesa. Pero esa idea de coyuntura crítica también puede aplicarse al plano local. En el siglo XIX, por ejemplo, la invasión francesa de la Península Ibérica abrió la posibilidad de hacer de la Nueva España y de otros componentes del imperio español, naciones independientes. En la segunda mitad del siglo XIX el fracaso del proyecto francés en México pudo transformarse en el triunfo y consolidación del proyecto liberal.
En el siglo XX, la I Guerra Mundial fue la coyuntura que aumentó el grado de libertad que México tuvo para dar forma a una nueva constitución sin que Estados Unidos o Europa pudieran impedirlo. La II Guerra fue otra coyuntura que aceleró la industrialización del país.
Ejemplos Negativos
Desafortunadamente, las coyunturas críticas también pueden desaprovecharse o, incluso, dar resultados negativos. La guerra contra Estados Unidos fue una que no sirvió para regenerar el arreglo institucional mexicano sino para empeorarlo. La pugna interna de la élite porfirista por la sucesión de Porfirio Díaz facilitó en 1910 el surgimiento y triunfo de Francisco Madero como el líder nacional de un movimiento que abanderó la democracia política, pero cuando el polvo de la Revolución de 1910 se asentó, varias cosas habían cambiado pero la democracia  no  apareció.  La  II  Guerra  Mundial  aceleró  al industrialización pero también fue la coyuntura perfecta para llamar a la ""unidad nacional"" e iniciar el gran viraje hacía el alemanismo y la derechización.
La última ""coyuntura crítica"" mexicana que se desaprovechó fue la que abrió la crisis del modelo económico en 1982, la insurgencia electoral de 1988, la aparición del neozapatismo y la expulsión pacífica del PRI de la presidencia en el 2000. Las posibilidades de un salto cualitativo en la vida de las instituciones políticas mexicanas, fue entonces enorme. Sin embargo, la incompetencia, frivolidad, falta de visión y corrupción del liderazgo, llevaron al retorno del PRI al poder y a la restauración de partes sustantivas del antiguo régimen.
La Gran Incógnita
Lo que hoy se expresa con vehemencia en las calles es un cuestionamiento del proyecto de EPN y del PRI y una exigencia de dar forma a una mejor alternativa. El gran problema es cómo aprovechar positiva, constructivamente, esta penosa coyuntura crítica para que su energía no se dilapide y México cambie para bien.","Barack Peña
La clase política de Estados Unidos se niega a aceptar la realidad de la estrepitosa caída de su predominio económico, poder político e influencia ideológica en el mundo. Recurre una vez más a la fuerza de las armas como un acto desesperado por afianzar su control sobre los recursos y los pueblos del planeta. Las nuevas agresiones en Irak, Siria, Palestina y Ucrania fomentadas o dirigidas por Barack Obama, otrora Premio Nobel de la Paz, también le han permitido construir su propio pacto con la oposición, al estilo del “Pacto por México” de Enrique Peña Nieto, para unir a la clase política frente a las cada vez más contundentes críticas a su gestión, tanto desde la izquierda como de la derecha.
La tasa de aprobación ciudadana para Obama se encuentra en el nivel más bajo que ha tenido durante los casi seis años que ha ocupado la Casa Blanca. Hoy todas las encuestas coinciden en que más de 50% de la población desaprueba su labor, mientras solamente 40% lo apoya (véase: http://ow.ly/BDg2V). Asimismo, la gran mayoría de quienes desaprueban expresan un sentimiento fuerte al respecto (strongly disapprove), mientras solamente la mitad de quienes aprueban están tan convencidos (véase: http://ow.ly/BDgjJ).
La movilización social del pueblo afroamericano en Ferguson, la traición a los latinoamericanos en materia migratoria y la consolidación del poder militar del Estado Islámico (EI) en el Medio Oriente desnudan el fracaso del gobierno de Obama tanto en materia de política interior como en el exterior. Obama es entonces el perfecto “amigo” y símil de Peña Nieto. Ambos presidentes trabajan para intereses ajenos y, por lo tanto, son repudiados por sus pueblos.
La revuelta de Ferguson, Missouri, responde al hecho de que los afroamericanos se encuentran en una situación aún más precaria que cuando Obama ganó su primera elección presidencial en 2008. La brecha entre los “blancos” y los “negros” en términos de ingresos, patrimonio, rendimiento educativo y desempleo se ha ensanchado de manera pronunciada. Igualmente, el racismo estructural del sistema de “justicia” estadunidense llena las cárceles del país con cada vez más afroamericanos. Este es el contexto para la brutalidad policiaca que ha abierto las heridas y despertado la conciencia de la comunidad afroamericana. Obama no solamente ha dado la espalda a los latinos que lo apoyaron con tanta convicción, sino también a su propia comunidad.
Los contundentes éxitos militares del EI en una zona supuestamente “pacificada” por el ejército estadunidense evidencia el absoluto fracaso de más de dos décadas de bombardeos e intervención militar desde el inicio de la Guerra del Golfo en 1990. Así como la consolidación del poder del narco en Michoacán revela la derrota de la “guerra contra las drogas” iniciada por Felipe Calderón y continuada por Peña Nieto por órdenes de Washington, la situación en Irak demuestra la enorme fragilidad y debilidad de las estrategias militares dirigidas desde la Casa Blanca en todo el mundo.
Existe una sorprendente continuidad entre el gobierno de Obama y el de George W. Bush Jr. (2000-2008), comparable a la falta de cambio o “transición” durante los 12 años de gobiernos panistas en México. Del mismo modo en que el PAN terminó por devolver el poder al viejo PRI, lo más probable es que Obama también entregue la Casa Blanca de regreso al Partido Republicano cuando termine su segundo cuatrienio en 2016 o, en su caso, a Hilary Clinton, quien representa exactamente los mismos intereses.
El discurso de Barack Obama del pasado 17 de septiembre en la Base Militar MacDill, en Florida, fue revelador con respecto a su verdadera orientación política. “Entre la guerra y la recesión económica (…) estos han sido 14 años llenos de retos. Quiero que sepan, mientras los acompaño hoy, que hoy estoy tan seguro, como lo he estado siempre, de que este siglo, justo como el siglo anterior, será dirigido por América (sic) (…) Es y será un siglo americano (sic)”.
No se asomó ni por error la palabra “cambio” o “esperanza” en el discurso del presidente que supuestamente introduciría transformaciones importantes en el sistema político de Estados Unidos. Obama ahora se quita la máscara al presentarse como el defensor de la más absoluta continuidad conservadora, tanto con los ocho años anteriores a los suyos en que Bush Jr. ocupó la Casa Blanca (“han sido 14 años”), como con el siglo pasado de “liderazgo” estadunidense en el mundo, incluyendo constantes intervenciones militares, económicas y políticas a lo largo y ancho de América Latina.
La “democracia” estadunidense se encuentra tan dolida y traicionada como la mexicana. Quienes luchan por un mejor país deben enfrentar la realidad de que lo que ocurre en México es parte de un fenómeno global de vaciamiento del sentido de las instituciones “liberales” en todo el planeta. No se trata desde luego de abandonar el frente nacional, sino de constantemente vincularlo con las luchas paralelas que están teniendo lugar en el mundo. Por ejemplo, el empuje hacia la independencia de Escocia, la resistencia del pueblo palestino y los esfuerzos del nuevo partido ciudadano “Podemos” en España, todos indican que se acercan nuevos tiempos. También sería muy importante estrechar los lazos con los gobiernos de izquierda en Sudamérica.
La izquierda mexicana ha cometido el error de descuidar el frente internacional durante los últimos lustros. La revitalización de este ámbito de acción sería particularmente importante en este momento, dado el dinamismo actual en tal esfera. Una mejor vinculación con movimientos y luchas en otras latitudes podría fortalecer de manera importante el proceso de reconstrucción de la izquierda nacional y nacionalista.",False
"El reino de Oz
Tom Disch, visionario de la ciencia ficción, afirmó que la publicidad es el cuento de hadas de la sociedad moderna. En la compra de un yogur te prometen un palacio. Un territorio fantástico donde los beneficios no provienen del esfuerzo, sino de la milagrosa acción de una marca.
En América Latina el inconsciente colectivo está cada vez más determinado por los anuncios y las telenovelas. Millones de personas orientan su comportamiento a partir de fórmulas televisivas. Lo peculiar es que esta subordinación psicológica también atañe a quienes pretenden guiar una nación.
Enrique Peña Nieto surgió como el perfecto telecandidato mexicano. Un hombre atractivo, de peinado imperturbable, que aun al improvisar parece leer un teleprompter.
Casado con una conocida actriz, no tuvo que acercarse a la gente para ganar las elecciones. En la sociedad del espectáculo, triunfó como quien desempeña un papel.
¿Qué clase de mentalidad respalda sus decisiones? A fines de 2011, Jacobo García, periodista de El Mundo, le pidió que mencionara tres libros que lo hubieran marcado. Peña Nieto fue incapaz de hacerlo.
A la distancia, lo más grave no parece ser su incultura ni la falta de reflejos políticos para disponer de una respuesta preparada por sus asesores, sino la estructura misma de su mente.
Con toda probabilidad podría haber mencionado 20 telenovelas o 50 películas. La cultura de masas es la nueva memoria impersonal. ¿Cómo afecta esto a quien guía los destinos ciudadanos? Estamos ante un caso fronterizo que merece detenido análisis.
No se le puede pedir a un Mandatario que lea mucho. Su cargo es refractario a la capacidad de dudar y aceptar contradicciones, efectos básicos de la lectura.
En su espléndida novela “Una Lectora Nada Común”, Alan Bennett plantea lo que sucedería si la Reina de Inglaterra se volviera adicta a los libros. En efecto, abdicaría.
Lo que está en juego en el caso de Peña Nieto no es su nivel cultural, sino su peculiar acercamiento al mundo. Después de hacer campaña en aviones privados y hablar en asambleas tan controladas como una película, planeó reformas en los apartados salones del poder.
Al ofrecer su primera declaración patrimonial, tanto él como varios miembros de su gabinete revelaron tener propiedades por “donación”.
Los ciudadanos deben comprar o heredar una casa. Los políticos pertenecen a otra lógica, la economía de la dádiva donde los inmuebles se regalan. ¡Bienvenidos al nuevo reino de Oz, donde se cumplen las promesas de la publicidad y los cuentos de hadas!
Mucho se ha hablado en los últimos días de la “Casa Blanca”, la mansión de unos 7 millones de dólares propiedad de la Primera Dama, Angélica Rivera. Ese predio pertenece a la constructora Grupo Higa, compañía a la que Peña Nieto favoreció desde sus tiempos de Secretario de Administración en el Estado de México y que se expandió notablemente durante su Gubernatura.
Curiosamente, la licitación del tren rápido a Querétaro fue a dar a esa empresa (la misma que prestó a Peña Nieto aviones privados durante su campaña a la Presidencia).
Aunque el Presidente no sea el dueño directo de la “Casa Blanca”, no es difícil suponer una relación de tráfico de influencias (sobre todo tomando en cuenta que la “donación” es un recurso de apropiación aceptado por su Gobierno).
En una declaración en YouTube, dicha en el tono de falsa intensidad de las telenovelas, Rivera asegura que compró la propiedad con el dinero que le dio Televisa, empresa en la que trabajó 25 años y con la que dejó de colaborar en 2010.
Para quienes no vivimos dentro de un anuncio de televisión, resulta poco creíble que una actriz reciba una liquidación tan espectacular. En caso de que hubiese sido así, seguramente le ayudó estar casada con el Mandatario que ajustó la reforma de telecomunicaciones a los íntimos deseos de Televisa.
La insensibilidad del Presidente de ir a China en un momento de crisis nacional y la respuesta de Rivera, en la que se muestra ofendida y habla como quien “se digna” a dar explicaciones que, según ella, no tendría por qué ofrecer, pertenecen a la lógica de quienes viven en una evanescente irrealidad.
La promesa de vender la casa equivale a la de cambiar de set. Todo se arregla alterando el guión o la escenografía.
Peña Nieto es el primer telepresidente de México. Sus reformas ofrecieron una nueva telenovela nacional, pero demasiado pronto se le atravesó la realidad. Para sobrevivir tendrá que salir de la pantalla y enfrentar lo que está afuera de ella: un país dolorosamente verdadero.","El Mundial como sacrificio azteca
En cada Mundial comenzamos apoyando nuestra camiseta verde y acabamos apoyando la amarilla de Brasil
Poeta de la naturaleza, Carlos Pellicer escribió: “El verde se alimenta de amarillo”. El verso define la vacilante pasión mexicana: en cada Mundial comenzamos apoyando nuestra camiseta verde y acabamos apoyando la amarilla de Brasil.
Por desgracia, compartimos grupo con los brasileños y nuestro cordial temperamento se rehúsa a arruinarle la fiesta a los anfitriones. Las perspectivas del equipo azteca son inciertas. Lo más doloroso es que hace poco eran estupendas.
En 2012 México venció a Brasil en la final de los Juegos Olímpicos y decidimos soñar en futuras proezas. Esta ilusión se reforzaba con los dos campeonatos Sub17 obtenidos por el equipo juvenil. Además, la selección mayor, comandada por José Manuel Chepo de la Torre, había mostrado insólita regularidad.
Pero lo que parecía una épica se transformó en telenovela. La fase eliminatoria nos llevó a imprevisibles altibajos emocionales. El mejor jugador mexicano, Carlos Vela, se negó a alinear con el equipo. Las razones permanecen en la oscuridad, pero apuntan a una desavenencia con la Federación después de que el delantero de la Real Sociedad fuera sancionado por “indisciplina” (nombre políticamente correcto de una fiesta con sexoservidoras).
Aun sin Vela la clasificación parecía sencilla. La CONCACAF ofrece tres boletos directos al Mundial y no incluye a ninguna selección fuerte. Es una reserva ecológica sin depredadores a la vista.
A México le bastaba jugar a su nivel para clasificar sin mayor riesgo que el bronceado de los soles centroamericanos. Pero el equipo que destacó en partidos amistosos se convirtió en una sombra de sí mismo en los compromisos serios. La telenovela aumentó de tono y el público exigió cada vez más de los futbolistas que juegan en Europa, ganan una fortuna y tienen novias demasiado guapas. Los emigrados dejaron de ser vistos como héroes de la patria y se convirtieron en apóstatas que abandonaron a su grey por un puñado de oro.
Honduras, Costa Rica y Estados Unidos se quedaron con los tres boletos para la gloria. Como la FIFA es generosa, México aún pudo ir al repechaje. En esa región de las últimas oportunidades venció a Nueva Zelanda, que parecía confundir la pelota con un kiwi.
Esos últimos dos partidos fueron dirigidos por Miguel El Piojo Herrera, hombre carismático cuya mejor estrategia es el sentido común. Para apaciguar las tensiones del vestuario, enfrentó a Nueva Zelanda sin europeos. Ahora, viajará a Brasil con ellos, procurando que los resquemores previos se conviertan en patriótico buen rollo.
El grupo de México es complicado por varias razones. La principal somos nosotros mismos. En esta etapa del culebrón los complejos parecen superar a las posibilidades.
Nunca le hemos ganado a un país africano en competencia oficial. Camerún es un conjunto poco ordenado pero veloz y nuestra defensa tiende a jugar en cámara lenta. Si no ganamos el primer partido, todo estará perdido.
Brasil suele ser para nosotros menos letal que Alemania o Argentina, pero ahora juega en casa, tiene gran equipo y un entrenador que combina la creatividad con la disciplina.
Croacia cuenta con individuales tan deslumbrantes que El Piojo deberá prohibirle a los suyos que se abstengan de pedirles autógrafos.
Desde hace décadas nuestra esperanza consiste en llegar al quinto partido. Esta vez, el temible cuarto juego sería contra Holanda o España.
El nublado horizonte se presta para un tradicional sacrificio azteca. Esto no acaba con nuestra ilusión. La suerte nos ha dado tantas veces la espalda que nos debe una recompensa. Si el cosmos compensa sus desigualdades, le ganaremos a Brasil y el poeta Pellicer volverá a tener razón: “El verde se alimenta de amarillo”.",True
"Coyuntura Crítica
Cadena
La brutal, la salvaje respuesta de una policía municipal a la actitud revoltosa pero finalmente inerme de unos estudiantes en una ciudad de poco más de 140 mil habitantes (Iguala) en un estado (Guerrero) que tiene el más alto índice de marginación, (Conapo, 2010), ha detonado una crisis mayúscula en el régimen político mexicano. Y es que la tragedia de Iguala, unida a la incapacidad del gobierno federal para resolver de manera creíble el caso de seis muertes y 43 desapariciones, aunado al asesinato en Tlatlaya de 15 prisioneros por parte del ejército unos meses antes, más el escándalo desatado alrededor de dos lujosos inmuebles en las Lomas de Chapultepec asociados a la esposa del presidente de la República y a la adjudicación de un contrato -ahora cancelado- para construir el ferrocarril México-Querétaro, son los últimos eslabones de una larga e histórica cadena de agravios que la clase política a infligido a la sociedad mexicana.
Es contra el interminable rosario de humillaciones construido con abusos, corrupción, impunidad e ineficiencia de la élite del poder, que la sociedad mexicana está manifestando hoy un enojo acumulado.
Sorpresa
La crisis hizo su arribo de manera sorpresiva, justo cuando el gobierno de Enrique Peña Nieto (EPN) parecía estar ""salvando a México"" (TIME Magazine dixit) y empezando a cosechar los frutos de su ""pacto por México"" con la oposición. Con ese pacto, logró con sorprendente facilidad alcanzar en menos de dos años lo que el PAN no pudo en dos sexenios: cambiar el artículo 27 constitucional para dar acceso al gran capital nacional e internacional a la riqueza natural más valiosa, estratégica y no renovable de México: los hidrocarburos. Esa reforma histórica, fue negociada exclusivamente con y en la cúpula del poder, dejando a la sociedad como simple espectador. A éste primer éxito se supone deberán seguir otros: que el PRI obtenga en las elecciones de 2015 una proporción significativamente mayor al 38.15 % de los votos del 2012, para finalmente alcanzar el tercer objetivo: controlar la presidencia más allá del 2018. ¿Hasta qué punto los acontecimientos actuales pueden interferir con ese proyecto? Esa es hoy la gran incógnita.
Deseable pero no Previsible
Lo deseable pero poco probable, sería que el horror de Iguala y la movilización social que ha provocado más la inconformidad acumulada, pudieran transformarse en una ""coyuntura crítica"" en el sentido que dan al término Daron Acemoglu y James Robinson en Por qué fracasan los países, (Barcelona: Crítica, 2013). Este tipo de coyunturas son acontecimientos de gran calado que perturban los equilibrios político y económico de una sociedad, y que por ello tienen el potencial de provocar un cambio institucional que desemboque en un nuevo arreglo social, (p. 502).
Ejemplos Positivos
Acemoglu y Robinson toman coyunturas críticas de gran magnitud histórica y examinan sus efectos igualmente espectaculares, como el descubrimiento de América, los cambios que trajeron las nuevas rutas comerciales entre Europa y Asia o la Revolución Francesa. Pero esa idea de coyuntura crítica también puede aplicarse al plano local. En el siglo XIX, por ejemplo, la invasión francesa de la Península Ibérica abrió la posibilidad de hacer de la Nueva España y de otros componentes del imperio español, naciones independientes. En la segunda mitad del siglo XIX el fracaso del proyecto francés en México pudo transformarse en el triunfo y consolidación del proyecto liberal.
En el siglo XX, la I Guerra Mundial fue la coyuntura que aumentó el grado de libertad que México tuvo para dar forma a una nueva constitución sin que Estados Unidos o Europa pudieran impedirlo. La II Guerra fue otra coyuntura que aceleró la industrialización del país.
Ejemplos Negativos
Desafortunadamente, las coyunturas críticas también pueden desaprovecharse o, incluso, dar resultados negativos. La guerra contra Estados Unidos fue una que no sirvió para regenerar el arreglo institucional mexicano sino para empeorarlo. La pugna interna de la élite porfirista por la sucesión de Porfirio Díaz facilitó en 1910 el surgimiento y triunfo de Francisco Madero como el líder nacional de un movimiento que abanderó la democracia política, pero cuando el polvo de la Revolución de 1910 se asentó, varias cosas habían cambiado pero la democracia  no  apareció.  La  II  Guerra  Mundial  aceleró  al industrialización pero también fue la coyuntura perfecta para llamar a la ""unidad nacional"" e iniciar el gran viraje hacía el alemanismo y la derechización.
La última ""coyuntura crítica"" mexicana que se desaprovechó fue la que abrió la crisis del modelo económico en 1982, la insurgencia electoral de 1988, la aparición del neozapatismo y la expulsión pacífica del PRI de la presidencia en el 2000. Las posibilidades de un salto cualitativo en la vida de las instituciones políticas mexicanas, fue entonces enorme. Sin embargo, la incompetencia, frivolidad, falta de visión y corrupción del liderazgo, llevaron al retorno del PRI al poder y a la restauración de partes sustantivas del antiguo régimen.
La Gran Incógnita
Lo que hoy se expresa con vehemencia en las calles es un cuestionamiento del proyecto de EPN y del PRI y una exigencia de dar forma a una mejor alternativa. El gran problema es cómo aprovechar positiva, constructivamente, esta penosa coyuntura crítica para que su energía no se dilapide y México cambie para bien.","Capitanes valientes, o no
La noche del 14 de abril de 1912, 99 años y nueve meses antes de que el Costa Concordia se abriese el casco en un escollo de la isla toscana del Giglio, el Titanic se hundió en el Atlántico Norte llevándose a 1.503 personas. El abandono del barco fue desastroso. El capitán Edward Smith, que pese a 34 años de experiencia profesional se comportó más como torpe gerente de un hotel de lujo que como marino, tardó 25 minutos en lanzar el primer SOS. Además, retrasó la orden de abandonar el barco, disimulando esta de modo que la mayor parte de los pasajeros no advirtió el peligro hasta que fue demasiado tarde. Después, la falta de botes salvavidas, el mar bajo cero y los 25 minutos perdidos en la llegada del primer barco que acudió en su auxilio, remataron la tragedia.
Cuatro semanas más tarde, en un artículo memorable publicado en The English Rewiew, Joseph Conrad confrontaba el final del Titanic con el hundimiento, reciente en aquellas fechas, del Douro: un barco más pequeño pero con proporción similar de pasajeros. El Titanic se había hundido despacio, entre el desconcierto y la incompetencia de capitán y tripulantes, mientras que en el Douro, que se fue a pique en pocos minutos, la dotación completa de capitán a mayordomo, menos el oficial al mando de los botes salvavidas y dos marineros para gobernar cada uno, se hundió con el barco, sin rechistar, después de poner a salvo a todo el pasaje. Pero es que el Douro, concluía Conrad, era un barco de verdad, tripulado por marinos profesionales y bien mandados que no perdieron la humanidad ni la sangre fría. No un monstruoso hotel flotante lanzado a 21 nudos de velocidad por un mar con icebergs, atendido por seis centenares de pobres diablos entre mozos, doncellas, músicos, animadores, cocineros y camareros.
Escrito hace un siglo, el comentario conradiano podría aplicarse casi de modo literal al desastre del Costa Concordia. Pese al tiempo y los avances técnicos que median entre uno y otro barco, muchas son las lecciones no aprendidas, las arrogancias culpables y las incompetencias evidentes para cualquier marino, aunque no siempre para los armadores e ingenieros navales: desmesura en los grandes cruceros, escasa preparación de tripulaciones, fe ciega y suicida en la tecnología, o competencia profesional de los capitanes y oficiales al mando. En este último aspecto, ciertos detalles en el comportamiento del capitán del Costa Concordia, Francesco Schettino, quizá merezcan considerarse.
Todo capitán de barco tiene dos deberes inexcusables: gobernar su nave con seguridad y destreza y, en caso de incidente o naufragio, procurar el salvamento de pasaje, tripulación, carga y, a ser posible, del barco mismo. Esa es la razón de que, en otros tiempos, un capitán pundonoroso se hundiese a veces con el barco, pues su presencia a bordo era garantía de que todo se había procurado hasta el último instante. Y así, a un capitán capaz de gobernar bien un barco y asegurar en caso de incidente o tragedia la mayor parte posible de vidas y bienes, se le considera, hoy como ayer, un marino competente.
En la varada del Costa Concordia, en mi opinión, el concepto de incompetencia se ha manejado con cierta ligereza. No creo que el capitán Schettino fuese un incompetente. Treinta años de experiencia y una óptima calificación profesional lo llevaron al puente del crucero. Hacía una ruta conocida, y la maniobra de acercarse a tierra es común en esa clase de viajes. Además, una vez producida la vía de agua casi en la aleta de babor -lo que significaría que ya estaban metiendo a estribor para evitar el peligro-, la maniobra de largar anclas a fin de que, con las máquinas anegadas y fuera de servicio, el barco bornease 180º con su último impulso para acercar el costado a tierra y no hundirse en aguas profundas, parece impecablemente marinera y propia de buenos reflejos. El exceso de confianza, una mirada superficial a los instrumentos, pulsar dos veces una tecla en lugar de hacerlo tres, pudieron bastar, a 16 nudos y en tan poca sonda, con una mole de 17 pisos y 114.500 toneladas, para que del error al desastre transcurriesen pocos segundos. Ningún marino veterano puede afirmar que jamás cometió un error de navegación o maniobra; aunque este no tuviera consecuencias, o estas no sean las mismas en aguas libres de peligros que en un paso estrecho, en la noche, la niebla o el mal tiempo, con una piedra o una restinga cerca; o, como en el caso del Costa Concordia, a solo un cable de la costa.
En los casos mencionados, incluso aplicando al capitán de una nave todo el rigor legal que merezca su error, es posible comprender la tragedia del marino. Simpatizar con él pese a su desgracia. Pero lo que sitúa a cualquier capitán lejos de cualquier simpatía posible es su incompetencia o cobardía a la hora de afrontar las consecuencias del error o la mala suerte. Una desgracia puede ser azar, pero no encararla con dignidad es vileza. Si un capitán está para algo, es sobre todo para cuando las cosas van mal a bordo. Ahí un marino es, o no es. Y Francesco Schettino demostró que no lo era. Escapar a su deber y su conciencia fue una cobardía inexcusable, que en tiempos menos políticamente correctos, frente a un tribunal naval de los de antes, lo habría llevado a la soga de una horca.
Tengo una impresión personal sobre eso. Con el auge de las comunicaciones fáciles vía Internet y telefonía móvil, la responsabilidad de un marino se diluye en aspectos ajenos al mar y sus problemas inmediatos. El oficial del Costa Concordia que fue a comprobar cuánta agua entraba en la sala de máquinas informó repetidas veces al puente, y no obtuvo respuesta porque el capitán estaba ocupado con el teléfono. De hecho, buena parte de los 45 minutos transcurridos entre el momento de la varada (21.58), las mentiras a la autoridad marítima de Livorno (22.10) y la confesión final de que había una vía de agua (22.43), así como el cuarto de hora siguiente, hasta que sonaron las siete pitadas cortas y una larga para abandonar el buque (22.58), Schettino los pasó hablando por teléfono con el director marítimo de Costa Crociere. Dicho de otra forma: en vez de ocuparse del salvamento de pasajeros y tripulantes, el capitán del Costa Concordia estuvo con el móvil pegado a la oreja, pidiendo instrucciones a su empresa.
Mi conclusión es que el capitán Schettino no ejercía el mando de su barco aquella noche. Cuando llamó a su armador dejó de ser un capitán y se convirtió en un pobre hombre que pedía instrucciones. Y es que las modernas comunicaciones hacen ya imposible la iniciativa de quienes están sobre el terreno, incluso en cuestiones de urgencia. Ni siquiera un militar que tenga en el punto de mira a un talibán que le dispara, o a un pirata somalí con rehenes, se atreverá a apretar el gatillo hasta que no reciba el visto bueno de un ministro de Defensa que está en un despacho a miles de kilómetros. El capitán Schettino era patéticamente consciente aquella noche de que el tiempo de los marinos que tomaban decisiones y asumían la responsabilidad se extinguió hace mucho, y de que las cosas no dependían de él sino de innumerables cautelas empresariales: cuidado con no alarmar al pasaje, ojo con la reacción de las aseguradoras, con el departamento de relaciones públicas, con el director o el consejero ilocalizables esa noche. Mientras tanto, seguía entrando agua, y lo que en hombres de otro temple habría sido un ""váyanse al diablo, voy a ocuparme de mi barco"", en el caso del capitán sumiso, propio de estos tiempos hipercomunicados y protocolarizados, no fue sino indecisión y vileza. Además de porque era un cobarde, Schettino abandonó su barco porque ya no era suyo. Porque, en realidad, no lo había sido nunca.
Sé que puede hacerse una objeción comparativa a esta hipótesis, y que precisamente es de índole histórica: el capitán del Titanic también se comportó con extrema incompetencia en el abandono de la nave, y su pasividad tuvo relación directa con la muerte de millar y medio de pasajeros; sin embargo, Edward Smith no tenía teléfono móvil. En 1912 solo había telegrafía de punto-raya en los barcos. Eso permitiría suponer que, en ese caso, las decisiones erróneas sí fueron suyas. Quizá lo fueran, desde luego; nada es simple en el mar ni en la tierra. Pero no por falta de comunicación directa con sus armadores de la White Star. La noche del iceberg y la tragedia, a bordo del Titanic viajaba el presidente de la compañía naviera. Que estuvo en el puente y sobrevivió ocupando un lugar libre en los botes.",False
"Corrupción entre los incorruptibles
Cuando se fundó Acción Nacional no faltó el panista bisoño que con gran ingenuidad afirmaba que habían elegido el celeste y el blanco como los colores del partido para honrar a la Inmaculada Concepción. Semejante explicación se justificaba no sólo por la participación de numerosos católicos en la nueva organización, era también una manera de aludir a la pureza de las intenciones de un proyecto que veía en la corrupción de funcionarios y políticos del partido en el poder uno de los principales males del país. Ese gravísimo pecado de los revolucionarios era un argumento en contra del pago de impuestos y, en términos generales, de la expansión de la autoridad del Estado. Desde su punto de vista esta política disfrazaba la promoción de intereses privados y nada tenía que ver con el bien común, que era el objetivo de Acción Nacional.
Así no fuera más que por estas razones –los porqués de la fundación del PAN–, el comportamiento de legisladores y funcionarios panistas en el tema vergonzoso de los moches –es decir, las comisiones que cobran los legisladores por votar presupuesto para obra pública, cuya realización los gobiernos locales favorecidos deben atribuir a las empresas que los mismos diputados les indican– es escandaloso e inaceptable. Están negando la cruz de su parroquia, al comportarse exactamente igual a como lo hacían antes los priístas por ellos tan despreciados, y de quienes ahora ya no hay nada que los distinga.
La corrupción de los panistas puede tener muchas explicaciones. Creo que una de las más poderosas es de actitud. Por principio sostenían que el sector privado era más honrado que el sector público; de ahí derivaban que los funcionarios privados eran impolutos, y deducían que, trasladados al sector público llegarían con un botellón de Maestro Limpio a echar fuera a las ratas. ¿Cuántas veces no oímos a Vicente Fox hacer esa promesa, fundada en la sencilla creencia de que todo lo estatal es malo? Sin embargo, nunca aplicó su amenaza, mucho menos cuando los hijos de su esposa se vieron involucrados en un escándalo de tráfico de influencias.
El problema de los panistas corruptos se planteó desde que un funcionario de la Presidencia, afiliado a ese partido, compró unas toallas de lujo y unos colchones que tenían un sobreprecio inexplicable. Es cierto que lo corrieron, pero en el episodio aparecieron elementos que apuntaban hacia la ignorancia o la falta de entendimiento de los panistas de la frontera entre lo público y lo privado, o de asuntos centrales para una administración pública honesta como es el concepto de conflicto de intereses, que estuvo, y está, ausente del léxico del panista del siglo XXI, que piensa que no comete ninguna irregularidad cuando desde el Congreso participa en el diseño de quitas financieras para las empresas de su papá.
Es conmovedora la respuesta del alcalde de Celaya, Ismael Pérez Ordaz, de donde se filtró información a propósito de la práctica de los moches, cuando explica esa ratería con el argumento de que, aun cuando le dio su parte a los legisladores blanquiazules, pudo llevar a cabo la pavimentación que se necesitaba. En cambio, es indignante que siendo autoridad, Pérez Ordaz se niegue a aplicar la ley y se rehúse a denunciar al extorsionador ( Reforma, 14/1/14). Habría que explicarle que una función de los ayuntamientos es perseguir delitos, y que el cumplimiento de la ley no está a discusión. Grave mensaje envía el alcalde cuando se niega a denunciar a un extorsionador de recursos públicos que, además, es su correligionario.
Los panistas en el gobierno han adquirido muchos de los vicios que se atribuían a los priístas. Su comportamiento confirma por lo menos dos cosas: que la corrupción no es una característica privativa del PRI, y la creencia de muchos de que el poder sirve para abusar de él. Peor todavía, si miramos a nuestro alrededor veremos que los políticos corruptos son un problema recurrente en democracias ricas y pobres; hay diferencias de estilo y de dimensiones, pero tienen en común la confusión del interés privado y el interés público, así como las políticas privatizadoras de los años 90, uno de cuyos efectos fue abrir la puerta a los abusos de funcionarios que supieron beneficiarse personalmente de esos arreglos.
Si se trata de denunciar la corrupción, los panistas de ahora no pueden tirar la primera piedra. El tema será un factor de consideración en el proceso de elección de presidente del PAN nacional, que amenaza con convertirse en una pedriza generalizada.","Si no ahora, ¿cuándo?
Hace dos semanas, en este espacio, le pedía al lector, a la lectora, que nos formuláramos algunas preguntas sinceras. La primera: ¿Cuántas veces hemos cruzado la línea de lo insoportable en nuestro país? ¿Cuántas veces hemos visto alargarse el territorio de lo que consideramos inaceptable?
Preguntaba también si la medida de un sistema político que no progresa, que por el contrario se deteriora, no es otra: la cantidad de líneas inaceptables que nos hace cruzar a los ciudadanos.
Propongo ahora que nos preguntemos, en vista de los sucesos recientes, por qué Iguala ha adquirido un valor alegórico tan potente, que nos une trascendiendo ideologías y clases sociales. ¿Es que Iguala nos iguala en el horror de mirar en sus sucesos, como en una nuez, a todo México?
El alcalde que duerme textualmente con el crimen organizado. Que dispone de las policías como de sicarios mientras los sicarios disponen de él como de un operador. El gobernador de Guerrero que lo solapa, el jefe del partido político que solapa al alcalde y al gobernador, y un presidente que nos asombra con sus respuestas menores a las circunstancias. Sus respuestas para salvar el momento, no para salvar al país de su angustia.
Iguala, propongo ahora, es en efecto todo el país en un microcosmos. La ilusión de la excepcionalidad del crimen se disipa en Iguala: crimen y Estado se fundieron ahí en un área, la corrupción, que todos sabemos de sobra que existe en cada gobierno de cada población de México.
Vuelvo a preguntar al lector, a la lectora: ¿Qué nos sigue enseñando Iguala, como alegoría de todo el sistema?
Ahora que un día sí y al día siguiente también, hay marchas, mítines de protesta, ahora que una nueva generación ha salido a protestar a las calles, ahora que sólo los más cínicos suponen que esto es una mera repetición del ritual eterno del descontento mexicano, sobre todo ahora que han sido las protestas las que por fin han movilizado al Estado para dar con los autores intelectuales del crimen y proponer un pacto contra la violencia, ¿no nos enseña otra vez Iguala el camino?: ¿no nos enseña Iguala que es la energía social, el enojo social, la rabia de los ciudadanos, lo único que cambiará al país?
¿Y qué pensamos realmente de este pacto propuesto por los operadores del sistema corrupto contra el que protestamos? ¿Qué pensamos de un pacto pensado por esa clase, la política, cohesionada entre sí por el mutuo encubrimiento de actos de daño al Bien Común?
¿Qué podemos pensar al leer la agenda del pacto? ¿No nos fatiga el alma al sólo leer la secuencia de propuestas que el pacto dispone: reformular leyes, reformular agencias, crear ooooooootro consejo contra la corrupción, no sabemos en qué distinto al que hace ya ocho años se reunió en la Ciudad de México y al que el señor Martí les espetó, la voz quebrada por el llanto, “si no pueden, renuncien”?
¿No nos están pidiendo ahora los políticos lo de siempre: déjenos acá su rabia y acá ya jugaremos ajedrez con ella hasta que ustedes se aburran? ¿No nos están pidiendo en realidad lo de siempre: más tiempo para el sistema tal y como es? ¿Más tiempo: más papeleo, más debates, más votaciones, más bla bla bla?
¿No sería más sencillo pedir a los operadores del sistema que respeten las leyes y basta? ¿Que expulsen del quehacer público a quienes las transgreden? ¿A qué nuevas leyes si las de hoy no se cumplen?
Y si pedir eso es pedir lo imposible en lo inmediato (porque los policías inevitablemente se corrompen, porque los jueces son corrompibles, porque bla bla bla: la balada interminable de autojustificaciones de un sistema indispuesto a corregirse), ¿podemos nosotros al menos poner la agenda al pacto que propone la clase política?
Nosotros: los que no hemos robado, no hemos secuestrado, no hemos asesinado y no negociamos los delitos ajenos a cambio de privilegios.
Le propongo al lector, a la lectora, que nosotros podemos poner la agenda inmediata de un pacto nacional. Algo semejante propuse hace dos semanas en este espacio: una lista de 10 exigencias al presidente, de 10 exigencias realizables desde su poder por ser perfectamente legales, 10 exigencias que no resolverían todo el crimen ni toda la corrupción, pero al menos obligarían a la clase política a dar las espaldas al pasado, a traicionar los pactos inconfesables que sostienen, a inaugurar simbólicamente otro mejor momento mexicano.
Durante estas dos semanas recibí una cascada de tuits sugiriendo esta o esta otra exigencia. También en los comentarios al pie del artículo recibí sugerencias interesantes, amén de acusaciones de ser ingenua o agente secreta del PRI o anarquista o peores cosas. De cualquier forma, es una idea que interesó a unos cuantos y apunto las tres que más se repitieron y que me parecen impecables:
El hallazgo de los 43 normalistas, todos los responsables de su secuestro, todos los responsables de la fuga del alcalde criminal, su juicio y la aplicación de las sanciones que correspondan según la ley.
El juicio público del doctor Mireles, para que sepamos por fin de qué se le acusa para mantenerlo encarcelado, y el dictamen público de su condena o de su liberación.
El juicio público a Arturo Montiel, acusado por la opinión pública de desfalco, el juicio público a Humberto Moreira, acusado de ídem, el juicio a Mario Marín, acusado de pederastia por la opinión pública.
¿Podría ser? ¿Podríamos coincidir en un método para completar 10 exigencias que marquen como histórico este momento? ¿10 exigencias empujadas por la energía social que ha liberado Iguala? ¿10 exigencias que den cauce y dirección a la ardiente urgencia ciudadana de un país con sistema de Justicia y transiten fuera de las instituciones corruptas y sin embargo en paz?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?",False
"Si no ahora, ¿cuándo?
Hace dos semanas, en este espacio, le pedía al lector, a la lectora, que nos formuláramos algunas preguntas sinceras. La primera: ¿Cuántas veces hemos cruzado la línea de lo insoportable en nuestro país? ¿Cuántas veces hemos visto alargarse el territorio de lo que consideramos inaceptable?
Preguntaba también si la medida de un sistema político que no progresa, que por el contrario se deteriora, no es otra: la cantidad de líneas inaceptables que nos hace cruzar a los ciudadanos.
Propongo ahora que nos preguntemos, en vista de los sucesos recientes, por qué Iguala ha adquirido un valor alegórico tan potente, que nos une trascendiendo ideologías y clases sociales. ¿Es que Iguala nos iguala en el horror de mirar en sus sucesos, como en una nuez, a todo México?
El alcalde que duerme textualmente con el crimen organizado. Que dispone de las policías como de sicarios mientras los sicarios disponen de él como de un operador. El gobernador de Guerrero que lo solapa, el jefe del partido político que solapa al alcalde y al gobernador, y un presidente que nos asombra con sus respuestas menores a las circunstancias. Sus respuestas para salvar el momento, no para salvar al país de su angustia.
Iguala, propongo ahora, es en efecto todo el país en un microcosmos. La ilusión de la excepcionalidad del crimen se disipa en Iguala: crimen y Estado se fundieron ahí en un área, la corrupción, que todos sabemos de sobra que existe en cada gobierno de cada población de México.
Vuelvo a preguntar al lector, a la lectora: ¿Qué nos sigue enseñando Iguala, como alegoría de todo el sistema?
Ahora que un día sí y al día siguiente también, hay marchas, mítines de protesta, ahora que una nueva generación ha salido a protestar a las calles, ahora que sólo los más cínicos suponen que esto es una mera repetición del ritual eterno del descontento mexicano, sobre todo ahora que han sido las protestas las que por fin han movilizado al Estado para dar con los autores intelectuales del crimen y proponer un pacto contra la violencia, ¿no nos enseña otra vez Iguala el camino?: ¿no nos enseña Iguala que es la energía social, el enojo social, la rabia de los ciudadanos, lo único que cambiará al país?
¿Y qué pensamos realmente de este pacto propuesto por los operadores del sistema corrupto contra el que protestamos? ¿Qué pensamos de un pacto pensado por esa clase, la política, cohesionada entre sí por el mutuo encubrimiento de actos de daño al Bien Común?
¿Qué podemos pensar al leer la agenda del pacto? ¿No nos fatiga el alma al sólo leer la secuencia de propuestas que el pacto dispone: reformular leyes, reformular agencias, crear ooooooootro consejo contra la corrupción, no sabemos en qué distinto al que hace ya ocho años se reunió en la Ciudad de México y al que el señor Martí les espetó, la voz quebrada por el llanto, “si no pueden, renuncien”?
¿No nos están pidiendo ahora los políticos lo de siempre: déjenos acá su rabia y acá ya jugaremos ajedrez con ella hasta que ustedes se aburran? ¿No nos están pidiendo en realidad lo de siempre: más tiempo para el sistema tal y como es? ¿Más tiempo: más papeleo, más debates, más votaciones, más bla bla bla?
¿No sería más sencillo pedir a los operadores del sistema que respeten las leyes y basta? ¿Que expulsen del quehacer público a quienes las transgreden? ¿A qué nuevas leyes si las de hoy no se cumplen?
Y si pedir eso es pedir lo imposible en lo inmediato (porque los policías inevitablemente se corrompen, porque los jueces son corrompibles, porque bla bla bla: la balada interminable de autojustificaciones de un sistema indispuesto a corregirse), ¿podemos nosotros al menos poner la agenda al pacto que propone la clase política?
Nosotros: los que no hemos robado, no hemos secuestrado, no hemos asesinado y no negociamos los delitos ajenos a cambio de privilegios.
Le propongo al lector, a la lectora, que nosotros podemos poner la agenda inmediata de un pacto nacional. Algo semejante propuse hace dos semanas en este espacio: una lista de 10 exigencias al presidente, de 10 exigencias realizables desde su poder por ser perfectamente legales, 10 exigencias que no resolverían todo el crimen ni toda la corrupción, pero al menos obligarían a la clase política a dar las espaldas al pasado, a traicionar los pactos inconfesables que sostienen, a inaugurar simbólicamente otro mejor momento mexicano.
Durante estas dos semanas recibí una cascada de tuits sugiriendo esta o esta otra exigencia. También en los comentarios al pie del artículo recibí sugerencias interesantes, amén de acusaciones de ser ingenua o agente secreta del PRI o anarquista o peores cosas. De cualquier forma, es una idea que interesó a unos cuantos y apunto las tres que más se repitieron y que me parecen impecables:
El hallazgo de los 43 normalistas, todos los responsables de su secuestro, todos los responsables de la fuga del alcalde criminal, su juicio y la aplicación de las sanciones que correspondan según la ley.
El juicio público del doctor Mireles, para que sepamos por fin de qué se le acusa para mantenerlo encarcelado, y el dictamen público de su condena o de su liberación.
El juicio público a Arturo Montiel, acusado por la opinión pública de desfalco, el juicio público a Humberto Moreira, acusado de ídem, el juicio a Mario Marín, acusado de pederastia por la opinión pública.
¿Podría ser? ¿Podríamos coincidir en un método para completar 10 exigencias que marquen como histórico este momento? ¿10 exigencias empujadas por la energía social que ha liberado Iguala? ¿10 exigencias que den cauce y dirección a la ardiente urgencia ciudadana de un país con sistema de Justicia y transiten fuera de las instituciones corruptas y sin embargo en paz?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","Evasores conscientes
2014 nos trajo la mala nueva del aumento de impuestos. A nadie le gusta pagar más impuestos, concedido, pero en este caso las circunstancias lo volvieron odioso e incluso opresivo. El aumento llegaba en un momento de incomparable corrupción, los periódicos del país se hallaban convertidos en un diario de la inmoralidad impune de la clase política, y por eso en este espacio de Proceso se me ocurrió publicar una cantata, no precisamente dedicada al odio a los impuestos, sino a algo más útil. A sugerir al ciudadano que condicionara su pago.
Antes de pagar impuestos, propuse, los ciudadanos estamos en el derecho de pedirle al gobierno una muestra de que nuestras contribuciones no serán dilapidadas en el último yate de Romero Deschamps. Antes de pagarlos, nos gustaría ver que el exgobernador Humberto Moreira no continúe pagando sus útiles escolares en España con lo que tomó del erario hace un par de años, 33 mil millones de pesos. Antes, no después de pagarlos, quisiéramos alguna certeza de que los legisladores mochos del PAN son sancionados por haber tomado moches al distribuir presupuestos por la República. Vaya, antes de dar nuestro dinero al erario, quisiéramos algún indicio de que el mismo gobierno que nos pide dar más, amarra las manos de sus funcionarios para que roben menos.
El llamado tuvo resonancia entre los lectores. Se difundió en las redes sociales y por email. A mi propia bandeja de correo llegó tres veces firmado por un anónimo. Un contribuyente sensible le compuso música y se cantó en algunos bares. Alguien pensó que era una broma pedirle a un gobierno mexicano alguna muestra de reciprocidad con la ciudadanía, y lo leyó en voz alta como un largo chiste en la cena familiar. Pero no era una broma. Era un llamado real a este gobierno para decidirse a no malbaratar el bono de buena fe de los ciudadanos en un nuevo gobierno presidido por un joven político y para atreverse a romper con una historia de enajenación entre gobiernos y ciudadanos e intentar una relación de confianza y decencia.
La contestación a la cantata vino en tres formas. El silencio del Secretario de Hacienda, la continuación de los casos de corrupción y, a últimas fechas, la declaración del presidente de la República de que la corrupción es una enfermedad cultural universal. Tache, tache, tache, tres errores en una sola frase del presidente Peña. La corrupción no es una enfermedad ni tiene su origen en lo cultural, es una deficiencia en un sistema político, en específico es la ausencia de un sistema de justicia probo, es decir, de jueces y policías honestos que sancionen el crimen de robar al erario. Y no, tampoco es universal. En los países con sistemas de justicia, cuando la corrupción ocurre es muy probablemente sancionada, así que ocurre muy poco, excepcionalmente, mientras en los países sin un sistema de justicia probo, como el nuestro, la corrupción ocurre por sistema, es más, es sistemática, y tampoco ocurre a todas horas y en cualquier transacción, sólo ocurre donde hay de dónde robar impunemente, es decir que sobre todo en los puestos públicos donde se dispone del dinero de nuestros impuestos.
En el mismo llamado a condicionar nuestro pago de impuestos, y en tres subsecuentes llamados bastante similares en este espacio de Proceso, expresé otra aspiración natural. Los ciudadanos quisiéramos saber en qué serán gastados nuestros impuestos. Si en los viajes de la hija de Romero Deschamps no, si en los lápices y los aviones de Humberto Moreira no, si en los departamentos de Arturo Montiel en París no, tal vez alguien podría informarnos en qué nuevas carreteras, hospitales y teatros, en qué nuevas escuelas y universidades y presas, en qué subsidios a pequeños empresarios, a la ciencia, a la cultura, a la innovación tecnológica.
De nuevo algún cínico leyó a sus amigos la petición como un chistorete. De nuevo el Secretario de Hacienda respondió con silencio. Y de nuevo el presidente, por vía también de su Secretario de Hacienda, respondió a esta duda con un mazazo. Anunció que las deudas de Pemex, debidas a la corrupción de su jerarquía, deudas de un monto equivalente a 5 puntos del PIB, serán cubiertas por los impuestos. En aritmética simple, eso es decir que este gobierno nos pidió, y nos pedirá anualmente, dar al fisco un aumento equivalente al 1 punto más del PIB, para saldar una deuda de 5 puntos del PIB de Romero Deschamps y otros secuaces. Y eso en el momento en que se prepara la venta de los derechos de explotación de nuestro petróleo a empresas privadas nacionales y extranjeras, una venta que le procurará al gobierno entradas fabulosas. Eso es decir que este gobierno ha decidido distribuir así las obligaciones nacionales. Todo para el gobierno, nada para los ciudadanos.
Para terminar el primer trimestre del año, el runrún de no pagar impuestos giraba intensamente por internet y un gentil lector me escribió para informarme cómo los ciudadanos inconformes podíamos ampararnos y en efecto, sin violar la ley, no pagar impuestos, y yo publiqué la información en este espacio. Acaso algunos atendiéndola, de seguro los más por otras rutas, varios miles de ciudadanos se ampararon y no pagaron en 2014 impuestos: 40 mil empresas y 20 mil grupos de ciudadanos, cada grupo de 6 a 10 ciudadanos.
No sé al lector, a mí me parece que sí tenemos derecho los ciudadanos a seguir condicionando nuestro pago anual de impuestos. A presionar a este gobierno para que dé indicios de que ha comprendido que la corrupción no somos todos, son ellos, los funcionarios públicos, y nosotros estamos hartos de pagárselas anualmente, amén de que sí deseamos saber en qué otros rubros gastan nuestro dinero. Es una postura justa. Es una postura digna. Es una postura que expresa que el país no es de unos pocos que nos lo ponen en renta, el país es de todos. Es una forma de Resistencia civil civilizada. Así que el llamado a los evasores conscientes del fisco sigue para 2015. Así que probablemente seguirá coleccionando adeptos.",True
"El ABC del fuego
El 5 de junio de 2009, 49 niños perdieron la vida y 76 resultaron heridos en un incendio en la Guardería ABC de Hermosillo, Sonora. Aunque se investigó a 19 funcionarios, no hubo sanciones.
El fuego se ha convertido en sinónimo de impunidad. El 7 de noviembre el procurador Jesús Murillo Karam anunció a los medios que, con toda probabilidad, los cuerpos de los 43 estudiantes normalistas desaparecidos habían ardido en una pira infernal.
Poco después, en una marcha de solidaridad con las víctimas, un reducido grupo de “anarquistas” quemó la puerta de Palacio Nacional, que en forma inexplicable no se encontraba custodiada. Sólo un general vestido de civil se opuso a los desmanes. ¿Qué hacía ahí ese miembro de las Fuerzas Armadas? Las heridas que recibió en el rostro son señas de valentía, pero sorprende su acción solitaria y encubierta.
El miércoles 12, Día del Cartero, llegó otro mensaje de lumbre: el Congreso de Guerrero fue incendiado, como antes lo habían sido el Palacio de Gobierno y oficinas de algunos partidos políticos.
¿Qué comunica esta gramática del fuego? El país arde sin control alguno. El caso de la Guardería ABC revela que la atroz negligencia de los responsables es exonerada por la negligencia de la Ley. También demuestra la incapacidad de dos gobiernos, el de Felipe Calderón y el de Enrique Peña Nieto, para enfrentar tragedias. La aniquilación producida por las llamas resulta irreparable, pero el Estado tiene la obligación de remediar lo que esté a su alcance en las cenizas. En Hermosillo no se fincaron responsabilidades, no se honró a las víctimas con tres días de luto nacional, no se apoyó cabalmente a las familias ni se lanzó una campaña para prevenir casos similares. Las autoridades apostaron a que el humo se disipara sin impartir lecciones.
Quienes perpetraron los asesinatos de Ayotzinapa quisieron usar el fuego para borrar sus crímenes. Ignoraban que nada se recuerda tanto como la lumbre: “Cerrar podrá mis ojos la postrera/ sombra que me llevare el blanco día;/ [...mas] dejará la memoria en donde ardía”, escribe Quevedo.
La respuesta judicial no ha estado a la altura de la desesperación de la gente. Llama la atención la lentitud con que se dio a conocer el fatal desenlace. El procurador Jesús Murillo Karam confirmó el 7 de noviembre lo que el padre Alejandro Solalinde había dicho el 17 de octubre. El retraso en aportar datos decisivos contribuyó al clima de angustias, y las noticias de la mansión del Presidente y su viaje a China en un momento de alarma nacional acabaron por vulnerar la imagen de un mandatario que parece ajeno a todo lo que ocurra fuera de una pantalla de televisión.
No enfrentamos hogueras encendidas por accidente o la restringida pasión de unos pirómanos. El país entero se conjuga en llamas.
¿Qué pretenden quienes queman una estación de Metrobús, la puerta de Palacio Nacional o coches en un estacionamiento? No se trata de gestos políticos directos, sino de un vandalismo
que busca una reacción política. ¿A quién le conviene que la gente tenga miedo de manifestarse y que se criminalice el descontento? Las flechas apuntan a los distintos mandos del gobierno.
Unos buscan borrar sus huellas con fuego y otros inventar responsables para el fuego. Las agresiones recibidas por militantes del PRD en diversos lugares del país y la hipótesis -que otras versiones ponen en duda- de que el alcalde de Iguala encontró refugio en la casa de un empresario cercano al partido del sol azteca buscan responsabilizar a la izquierda oficiosa de todos los desastres. Este acoso no sólo es antidemocrático sino innecesario: el PRD se desprestigia solo.
Al sembrar el fuego en medio de actos pacíficos se lanza una señal: “Puede haber algo peor que lo que ya tenemos, urge que el descontento se apague junto con las llamas”. Pero el país donde la muerte tiene permiso no puede resignarse de ese modo.
El gobierno es responsable de sancionar tanto a los criminales como a los provocadores que fingen discrepancia. También es responsable de que no se fabriquen culpables de esos hechos.
En 1982 la Cineteca Nacional ardió a causa de una explosión producida por el descuidado almacenamiento de las películas. En el momento de la tragedia, se exhibía un filme de Andrzej Wajda cuyo título parecía profetizar la administración de Peña Nieto: La tierra de la gran promesa.
Érase una vez un país donde se festinaban las reformas y de pronto se oía un ruidito. No era el corcho de una botella de champaña, sino la primera señal del estallido.","El Mundial como sacrificio azteca
En cada Mundial comenzamos apoyando nuestra camiseta verde y acabamos apoyando la amarilla de Brasil
Poeta de la naturaleza, Carlos Pellicer escribió: “El verde se alimenta de amarillo”. El verso define la vacilante pasión mexicana: en cada Mundial comenzamos apoyando nuestra camiseta verde y acabamos apoyando la amarilla de Brasil.
Por desgracia, compartimos grupo con los brasileños y nuestro cordial temperamento se rehúsa a arruinarle la fiesta a los anfitriones. Las perspectivas del equipo azteca son inciertas. Lo más doloroso es que hace poco eran estupendas.
En 2012 México venció a Brasil en la final de los Juegos Olímpicos y decidimos soñar en futuras proezas. Esta ilusión se reforzaba con los dos campeonatos Sub17 obtenidos por el equipo juvenil. Además, la selección mayor, comandada por José Manuel Chepo de la Torre, había mostrado insólita regularidad.
Pero lo que parecía una épica se transformó en telenovela. La fase eliminatoria nos llevó a imprevisibles altibajos emocionales. El mejor jugador mexicano, Carlos Vela, se negó a alinear con el equipo. Las razones permanecen en la oscuridad, pero apuntan a una desavenencia con la Federación después de que el delantero de la Real Sociedad fuera sancionado por “indisciplina” (nombre políticamente correcto de una fiesta con sexoservidoras).
Aun sin Vela la clasificación parecía sencilla. La CONCACAF ofrece tres boletos directos al Mundial y no incluye a ninguna selección fuerte. Es una reserva ecológica sin depredadores a la vista.
A México le bastaba jugar a su nivel para clasificar sin mayor riesgo que el bronceado de los soles centroamericanos. Pero el equipo que destacó en partidos amistosos se convirtió en una sombra de sí mismo en los compromisos serios. La telenovela aumentó de tono y el público exigió cada vez más de los futbolistas que juegan en Europa, ganan una fortuna y tienen novias demasiado guapas. Los emigrados dejaron de ser vistos como héroes de la patria y se convirtieron en apóstatas que abandonaron a su grey por un puñado de oro.
Honduras, Costa Rica y Estados Unidos se quedaron con los tres boletos para la gloria. Como la FIFA es generosa, México aún pudo ir al repechaje. En esa región de las últimas oportunidades venció a Nueva Zelanda, que parecía confundir la pelota con un kiwi.
Esos últimos dos partidos fueron dirigidos por Miguel El Piojo Herrera, hombre carismático cuya mejor estrategia es el sentido común. Para apaciguar las tensiones del vestuario, enfrentó a Nueva Zelanda sin europeos. Ahora, viajará a Brasil con ellos, procurando que los resquemores previos se conviertan en patriótico buen rollo.
El grupo de México es complicado por varias razones. La principal somos nosotros mismos. En esta etapa del culebrón los complejos parecen superar a las posibilidades.
Nunca le hemos ganado a un país africano en competencia oficial. Camerún es un conjunto poco ordenado pero veloz y nuestra defensa tiende a jugar en cámara lenta. Si no ganamos el primer partido, todo estará perdido.
Brasil suele ser para nosotros menos letal que Alemania o Argentina, pero ahora juega en casa, tiene gran equipo y un entrenador que combina la creatividad con la disciplina.
Croacia cuenta con individuales tan deslumbrantes que El Piojo deberá prohibirle a los suyos que se abstengan de pedirles autógrafos.
Desde hace décadas nuestra esperanza consiste en llegar al quinto partido. Esta vez, el temible cuarto juego sería contra Holanda o España.
El nublado horizonte se presta para un tradicional sacrificio azteca. Esto no acaba con nuestra ilusión. La suerte nos ha dado tantas veces la espalda que nos debe una recompensa. Si el cosmos compensa sus desigualdades, le ganaremos a Brasil y el poeta Pellicer volverá a tener razón: “El verde se alimenta de amarillo”.",True
"Coyuntura Crítica
Cadena
La brutal, la salvaje respuesta de una policía municipal a la actitud revoltosa pero finalmente inerme de unos estudiantes en una ciudad de poco más de 140 mil habitantes (Iguala) en un estado (Guerrero) que tiene el más alto índice de marginación, (Conapo, 2010), ha detonado una crisis mayúscula en el régimen político mexicano. Y es que la tragedia de Iguala, unida a la incapacidad del gobierno federal para resolver de manera creíble el caso de seis muertes y 43 desapariciones, aunado al asesinato en Tlatlaya de 15 prisioneros por parte del ejército unos meses antes, más el escándalo desatado alrededor de dos lujosos inmuebles en las Lomas de Chapultepec asociados a la esposa del presidente de la República y a la adjudicación de un contrato -ahora cancelado- para construir el ferrocarril México-Querétaro, son los últimos eslabones de una larga e histórica cadena de agravios que la clase política a infligido a la sociedad mexicana.
Es contra el interminable rosario de humillaciones construido con abusos, corrupción, impunidad e ineficiencia de la élite del poder, que la sociedad mexicana está manifestando hoy un enojo acumulado.
Sorpresa
La crisis hizo su arribo de manera sorpresiva, justo cuando el gobierno de Enrique Peña Nieto (EPN) parecía estar ""salvando a México"" (TIME Magazine dixit) y empezando a cosechar los frutos de su ""pacto por México"" con la oposición. Con ese pacto, logró con sorprendente facilidad alcanzar en menos de dos años lo que el PAN no pudo en dos sexenios: cambiar el artículo 27 constitucional para dar acceso al gran capital nacional e internacional a la riqueza natural más valiosa, estratégica y no renovable de México: los hidrocarburos. Esa reforma histórica, fue negociada exclusivamente con y en la cúpula del poder, dejando a la sociedad como simple espectador. A éste primer éxito se supone deberán seguir otros: que el PRI obtenga en las elecciones de 2015 una proporción significativamente mayor al 38.15 % de los votos del 2012, para finalmente alcanzar el tercer objetivo: controlar la presidencia más allá del 2018. ¿Hasta qué punto los acontecimientos actuales pueden interferir con ese proyecto? Esa es hoy la gran incógnita.
Deseable pero no Previsible
Lo deseable pero poco probable, sería que el horror de Iguala y la movilización social que ha provocado más la inconformidad acumulada, pudieran transformarse en una ""coyuntura crítica"" en el sentido que dan al término Daron Acemoglu y James Robinson en Por qué fracasan los países, (Barcelona: Crítica, 2013). Este tipo de coyunturas son acontecimientos de gran calado que perturban los equilibrios político y económico de una sociedad, y que por ello tienen el potencial de provocar un cambio institucional que desemboque en un nuevo arreglo social, (p. 502).
Ejemplos Positivos
Acemoglu y Robinson toman coyunturas críticas de gran magnitud histórica y examinan sus efectos igualmente espectaculares, como el descubrimiento de América, los cambios que trajeron las nuevas rutas comerciales entre Europa y Asia o la Revolución Francesa. Pero esa idea de coyuntura crítica también puede aplicarse al plano local. En el siglo XIX, por ejemplo, la invasión francesa de la Península Ibérica abrió la posibilidad de hacer de la Nueva España y de otros componentes del imperio español, naciones independientes. En la segunda mitad del siglo XIX el fracaso del proyecto francés en México pudo transformarse en el triunfo y consolidación del proyecto liberal.
En el siglo XX, la I Guerra Mundial fue la coyuntura que aumentó el grado de libertad que México tuvo para dar forma a una nueva constitución sin que Estados Unidos o Europa pudieran impedirlo. La II Guerra fue otra coyuntura que aceleró la industrialización del país.
Ejemplos Negativos
Desafortunadamente, las coyunturas críticas también pueden desaprovecharse o, incluso, dar resultados negativos. La guerra contra Estados Unidos fue una que no sirvió para regenerar el arreglo institucional mexicano sino para empeorarlo. La pugna interna de la élite porfirista por la sucesión de Porfirio Díaz facilitó en 1910 el surgimiento y triunfo de Francisco Madero como el líder nacional de un movimiento que abanderó la democracia política, pero cuando el polvo de la Revolución de 1910 se asentó, varias cosas habían cambiado pero la democracia  no  apareció.  La  II  Guerra  Mundial  aceleró  al industrialización pero también fue la coyuntura perfecta para llamar a la ""unidad nacional"" e iniciar el gran viraje hacía el alemanismo y la derechización.
La última ""coyuntura crítica"" mexicana que se desaprovechó fue la que abrió la crisis del modelo económico en 1982, la insurgencia electoral de 1988, la aparición del neozapatismo y la expulsión pacífica del PRI de la presidencia en el 2000. Las posibilidades de un salto cualitativo en la vida de las instituciones políticas mexicanas, fue entonces enorme. Sin embargo, la incompetencia, frivolidad, falta de visión y corrupción del liderazgo, llevaron al retorno del PRI al poder y a la restauración de partes sustantivas del antiguo régimen.
La Gran Incógnita
Lo que hoy se expresa con vehemencia en las calles es un cuestionamiento del proyecto de EPN y del PRI y una exigencia de dar forma a una mejor alternativa. El gran problema es cómo aprovechar positiva, constructivamente, esta penosa coyuntura crítica para que su energía no se dilapide y México cambie para bien.","Mexico, su estado y los cuasi estados
Desapariciones
 Las palabras parecen insuficientes para captar plenamente una tragedia donde se mezclan brutalidad, corrupción, ineptitud, cinismo, avidez e irresponsabilidad históricas. En Iguala no sólo se asesinó a 6 personas y desaparecieron 43 estudiantes, también se perdió la esencia del Estado.
Soberanías
En México hoy conviven y chocan dos poderes que se comportan como si ambos fuesen soberanos, es decir, que sólo rinden cuentas a sí mismos. Uno es el Estado formal, corrupto, ineficiente y débil, y el otro es el conjunto de pequeños cuasi estados o feudos criminales que a sangre y soborno han conquistado porciones de nuestra geografía y que, además, están en guerra permanente entre ellos.
Hoy, el Estado formal es apenas una estructura patrimonial, extractiva en beneficio de muy pocos, endeble, que opera más con reglas no escritas que constitucionales y sin más proyecto que su propia reproducción. Al mismo tiempo, el conjunto de cuasi estados, soberanos en el territorio que controlan, tienen sus propios ejércitos y administradores, son de naturaleza totalmente criminal, con reglas brutalmente violentas y con un proyecto claro: doblegar al Estado formal para construir, mantener y ensanchar, una economía ilegal y depredadora. Estos poderíos delictivos, por sus formas de operar, son hoy el obstáculo más visible, que no único, para la convivencia social segura, digna y productiva.
Los feudos criminales ejercen un dominio directo sólo en regiones pero sus efectos nocivos se dejan sentir en todo el país. El Estado formal y los cuasi estados ilegales conviven en medio de tensiones y choques pero también de acuerdos ilícitos pero efectivos, auténticos ""pactos contra México"".
El Liderazgo
Hoy, el Estado formal y debilitado, está encabezado por el PRI de siempre y con los apoyos de siempre -el de las élites económicas, la burocracia, la televisión, los grandes sindicatos, etcétera. Por su parte, los cuasi estados criminales tienen un liderazgo forjado en un feroz proceso de selección darwiniano, donde el fracaso y los errores se pagan con la vida. Esos liderazgos son producto de la ambición y la audacia, de la descomposición social y de una asociación con la clase empresarial ""legal"" para convertir la riqueza ilícita en lícita.
El examinar de cerca a los dirigentes de los cuasi estados es meterse de lleno en un mundo de horror y, sobre todo, de los procesos de captura de trozos del Estado formal -gubernaturas, alcaldías, policías, militares- por el criminal. Tomemos como ejemplo el caso abordado por Juan Carlos Reyna y Farrah Fresnedo en El Extraditado, (Grijalbo, 2014), producto de entrevistas en la cárcel a uno de los grandes capos del narcotráfico clásico: Benjamín Arellano Félix (BAF), cabeza del cartel de Tijuana.
Lo Malo fue el Entorno
Según un estudio psicológico hecho a BAF tras su ingresó a prisión en 2002, en él no había nada singular -católico, con educación preparatoria, hijo de una familia de ingresos modestos y numerosa pero integrada, que le inculcó el hábito del trabajo- el problema fue el entorno. A los 16 años empezó a ""trabajar"" como contrabandista de whisky y electrodomésticos en Culiacán, es decir, en la zona de impunidad de personajes como Miguel Ángel Félix Gallardo o Rafael  Caro  Quintero.  El  joven  contrabandista  entendió  que narcotraficantes y autoridades formaban ya una sola estructura y él, un emprendedor ambicioso, decidió que el futuro estaba no en el contrabando menor sino en las drogas prohibidas.
La Ética del Trabajo
Según el mismo, BAF fue narcotraficante mas no adicto. Su obsesión es un ""negocio"" rentable como pocos: 100 mil dólares por kilo es la ganancia de llevar la cocaína desde la selva colombiana hasta las calles de Nueva York. El valor del mercado mundial de cocaína se calcula, según Reyna, en 38,000 millones de dólares anuales, de los cuales poco un 20% ingresan a México.
El Poder Ilegal
BAF, como el resto de los capos, logró hacerse de esas partes del Estado que necesitaba: desde gobernadores hasta personajes del círculo íntimo de un presidente ¿Cómo? usando la violencia y pagando. Según su dicho, en los 1990 pagó millón y medio de dólares mensuales al personaje cercano al gobierno federal, medio millón al hombre de la PGR en el estado y 250 mil dólares a los jefes locales de la policía judicial federal del ejército. El capo creó su propio ejército con reclutas tanto de México como de Estados Unidos e instructores extranjeros, lo uniformó y disciplinó con la asistencia de un ex comandante de la judicial federal. Este brazo armado dio a BAF poder de vida o muerte en su zona y lo ejerció impunemente por años en más de un millar de casos.
Los jefes de los cuasi estados pueden caer, como le sucedió a BAF, pero su estructura perdura. Y sus inversiones están aseguradas, al punto que la multa que le impuso la justicia norteamericana -cien millones de dólares- simplemente no pudo hacerse efectiva porque Washington no pudo o no quiso encontrarlos.
El Desafío
Hoy es general la conciencia que la impunidad y la corrupción endémicas son las bases de la compleja y muy dañina convivencia actual entre un Estado formal pero corrupto, contradictorio e impotente y los brutales cuasi estados criminales. El reto es imaginar cómo transformar la movilización que ha provocado el horror de Iguala en el punto de quiebre para regenerar al Estado, neutralizar a los feudos criminales y superar esta etapa de miedo, rabia, humillación y desilusión.",True
"Preguntas a nosotros mismos
Estimad@ lector, lectora: sincerémonos, ¿no hemos aspirado ya cien veces el aire envenado del horror? ¿No hemos cruzado ya cien límites de indignación, cada uno insoportable en su momento?
¿Tal vez toca hoy que los ciudadanos no bárbaros –los no asesinos, los no ladrones, los que no hemos secuestrado a nadie– nos hagamos a nosotros mismos algunas preguntas?
¿Tal vez toca que nosotros, 90% de la población, nos preguntemos si sabemos qué hacer para que esta última masacre, la de Iguala, no se sume al montón de masacres atroces de los últimos 10 años?
¿Cómo haremos para que este horror sea un punto de quiebre? ¿Un momento de cambio en el país?
¿Incendiaremos casas de gobierno? ¿Asaltaremos camiones de uso público? ¿Vaciaremos comercios? ¿Es decir: nos volveremos en lo que odiamos: en bárbaros, vándalos, criminales?
¿O nos quedaremos dentro de los límites de la ley y apelaremos a los que gobiernan, a pesar de que no creemos ya en su eficacia o siquiera en la verdad de su palabra?
¿Qué reclamos haremos hoy a esa autoridad moralmente dudosa que no sea una calca de los reclamos inútiles de ayer?
¿Qué reclamos haremos hoy que no acaben en un solo caso –excepcional porque ha capturado la atención mundial–, sino que trasciendan a todo el sistema político?
¿Y cómo vincularemos con la obligación a un presidente que responde a nuestro horror a regañadientes y con las promesas que ya hizo otro presidente hace cinco años, idénticas a las que hizo otro presidente hace 10 años?
¿Otra marcha? ¿Más puños alzados? ¿Más frases iracundas?
¿Más artículos de prensa rabiosos?
Tormentas que los funcionarios dejan pasar mientras juegan bridge dentro de los palacios del poder.
¿Cómo escapar de los rituales de victimización en los que estamos atrapados?
¿Exigir una Comisión contra la Corrupción, que adivinamos desde ya formada por miembros de una clase política cohesionada por el mutuo encubrimiento de la corrupción?
¿Y luego qué?
¿Luego el retorno a la tranquila tristeza reaccionaria del pesimismo?
¿Luego sentarnos ante la tele para esperar la invasión de nuestra inmovilidad, otra vez, por la barbarie: el familiar secuestrado, el vecino robado, el pago al extorsionador de la colonia, la amistad con el político que sabemos es un ladrón, la aceptación silenciosa de la arbitrariedad de otro funcionario prepotente, la nueva y más atroz noticia de otra masacre?
¿Cómo haremos del grito YA BASTA de hoy un verdadero ya basta?
¿Podemos enlistar en 10 puntos los reclamos de toda una sociedad?
¿En 10 puntos realizables a corto plazo? ¿10 puntos que el presidente puede realizar sin dilación, porque obedecen a las leyes? ¿10 puntos que rebasen las ideologías, que sean indiscutiblemente morales? Morales: benéficos para el bien común de los mexicanos.
¿10 puntos que exijan del presidente acciones inéditas? ¿Acciones que lo obliguen a ejecutar un viraje? ¿A realizar lo nunca visto en nuestro país?
¿10 puntos que aunque no contengan todo el crimen y el abuso (¿cómo podría caber tanto en 10 puntos o en mil?), pero sí obliguen al presidente a cruzar a otro momento histórico, a dar la espalda a los rituales de la impunidad?
¿El juicio, por fin, a un pariente del presidente, Arturo Montiel?
¿El juicio, por fin, a un miembro del partido gobernante, Humberto Moreira?
¿La captura de La Tuta, así sea necesario un estado de sitio en Michoacán para no dejar ni una sola piedra sin voltear, para encontrarlo?
¿El excarcelamiento del doctor Mireles?
¿Podemos coincidir en 10 puntos?
¿Podemos realizar en las redes sociales una encuesta, para que la mayoría los elija, y que la mayoría los adopte y los presente al presidente del país?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","El Fondo, dormido en sus laureles
Leo Zuckerman se preguntó si se justifica la existencia de una editorial subsidiada como es el Fondo de Cultura Económica. “No nos hagamos bolas”, escribió en poesía vernácula. “El Fondo sirve (únicamente) a una élite cultural, académica e intelectual”.
Airadas le llegaron las respuestas de dos de nuestros escritores más aristocráticos. Empleo el término “aristocrático” en el sentido en que lo hacía José Vasconcelos: por virtud de la excelencia, incluidos en una minoría. Jesús Silva Herzog Márquez le llamó liberal salvaje. Jorge Volpi le recordó que la alta cultura siempre ha sido patrocinada y nuestras instituciones culturales subsidiadas cifran la ventaja cultural que tenemos sobre el resto de Latinoamérica.
Y sin embargo, me parece a mí que la pregunta de Leo se sostiene. Sí, ¿por qué el Fondo no ha logrado, en medio siglo, llegar a más lectores? ¿Por qué no llega a los millones de preparatorianos y universitarios del país? ¿De verdad el defecto reside en esos lectores posibles pero no reales, o es en el Fondo?
Que es lo mismo que preguntarse asuntos más particulares. ¿Por qué los últimos 24 años las colecciones de poesía y de dramaturgia del Fondo no han crecido mientras que su cava de vinos sí, hasta ser famosa entre los editores del idioma de la ñ?¿Por qué uno de nuestros mayores antropólogos, cuyo nombre él no me agradecería que tecleara aquí, puede publicar su último libro, de tema mexicano por cierto, en una de las más exigentes editoriales universitarias de Estados Unidos, pero en el Fondo se le pide que espere tres años para su publicación en español?
¿Por qué los primeros años del Fondo fueron los de su expansión territorial, de la multiplicación de sus librerías en el mundo de la ñ, mientras en los últimos 24 años inaugurar una librería en Bogotá y una en la colonia Condesa de la capital se proclama como una hazaña?
Más preguntas concretas. ¿Cómo sucedió que España a finales del siglo XX se adueñó de la difusión y la enseñanza del español en el planeta, a través de su Instituto Cervantes, si era el Fondo el que tenía la ventaja hasta un lustro antes?
¿Y cómo es que ahora, cuando una España en crisis económica debe cerrar sus institutos Cervantes, el Fondo no avanza para ocupar los vacíos? En el mismo sentido, ¿por qué es que ante el encogimiento de las editoriales españolas, el Fondo no lidera la avanzada de nuestras buenas editoriales nacionales?
Es decir, dicho en poesía vernácula, ¿cuándo se durmió el Fondo en sus laureles? ¿Cuándo se acomodó en la seguridad del subsidio y el deleite de su cava de vinos y se olvidó de crecer y de servir a más que a una minoría autosatisfecha?
Leo se pregunta si se justifica la existencia de una editorial subsidiada cuyos libros llegan a muy pocos. Digo que me parece a mí que la pregunta es importante, aunque la respuesta que Leo da es, sí, para citar a Silva Herzog, la de un liberal salvaje. (Perdón, amigo Zuckerman, y con el aprecio intacto a tu afán de sacudir las complacencias de las élites.)
Aun en términos económicos, es una respuesta poco útil. ¿Qué gana México con cerrar el Fondo? Nada, nada y nada. Salvo la diferencia actual entre sus costos y sus ventas, 200 millones de pesos, una partida minúscula en el contexto del presupuesto estatal. ¿Y qué oportunidades gana el país si el Estado decide despertarlo y hacerlo crecer?
Servir a muchos más, coleccionar a nuestros clásicos de las últimas tres décadas, lo que no ha hecho, y expandir nuestro mercado editorial a otras latitudes, ahora que ocurre el encogimiento de las editoriales españolas.
Los espartanos cogían a sus hijos de los talones y los hundían en el río helado. Si no morían de neumonía los dejaban vivir. Si enfermaban, los atravesaban con una espada, para abreviar su agonía. Por eso fueron atenienses y no espartanos Sócrates y Platón. Por eso los espartanos fueron magníficos en el arte del asesinato, la guerra, pero no en las artes de la cooperación y el bien vivir, las bellas artes y la filosofía.
Somos ya espartanos en exceso. Cultivemos nuestras instituciones atenienses. Pongamos a un lado los laureles marchitos del Fondo y despertémoslo. Para volver a lo vernáculo: esperemos del Fondo otros laureles más verdes.",True
"Viajes presidenciales
El presidente Enrique Peña Nieto viaja de nuevo. Parecería que quiere emular a Adolfo López Mateos, a quien, dicen, admira sinceramente. ¿Hasta dónde quiere seguir sus pasos? Él viajaba mucho, pero en esa época de la economía cerrada sus objetivos eran distintos a los del Presidente hoy, que ha dicho, como lo dijo el presidente Echeverría, que lo hace para promover las exportaciones y, añade, la inversión extranjera. Las giras internacionales de López Mateos buscaban fortalecer la capacidad de influencia de México en el escenario internacional, que era también una manera de hacerse fuerte en relación con Estados Unidos. En los años 50 el gobierno mexicano todavía podía jugar a la independencia diplomática, mantenerse en apariencia equidistante del bloque socialista y del bloque occidental, salvo en una situación de crisis como la de octubre de 1962. Sin embargo, hoy parece más difícil seguir ese camino, porque en 1994 decidimos seguir la vía de la integración a Estados Unidos, y así se redujeron nuestras opciones. Creo que era inevitable, siendo el sistema internacional lo que es, dominado por una superpotencia que es nada menos que nuestro vecino inmediato.
En esta ocasión Enrique Peña Nieto voló a la ciudad de La Habana para asistir a la cima de la Comunidad de Estados Latinoamericanos y del Caribe (Celac). La verdad es que en las fotos que ha publicado la prensa se le ve muy contento. Allá, lejos de Apatzingán y de las presiones de una izquierda que no acaba de organizarse, y de una derecha que no acaba de desorganizarse, el Presidente se mueve a sus anchas, más a gusto aquí, en cálidas tierras tropicales, que en Davos. Se le ve en confianza, como si estuviera con sus abuelitos: bromea con Raúl Castro y abraza y condecora a José Mujica, el presidente de Uruguay. El contraste de sus actitudes en una y otra ciudad llama la atención, sobre todo porque más habrá de atender a lo que escuchó en Davos que a las propuestas de integración latinoamericana que hizo Raúl Castro.
A nadie se le ocurre pensar que la asistencia de Peña Nieto a esta reunión va a modificar su política hacia Estados Unidos; para nosotros el mensaje cubano llega tarde. En la dinámica de la integración al norte, no hay espacio para un proyecto latinoamericano que además se propone para enfrentar a nuestro socio, Estados Unidos. La presencia mexicana en La Habana, entonces, tiene un significado diferente al que podría atribuírsele si estuviéramos pensando cambiar de rumbo y buscar soluciones a nuestros problemas en el sur del continente. La visita debe ser vista como una operación de salvamento contra las pifias de los gobiernos panistas. Ciertamente, el presidente Felipe Calderón, en su momento, tomó iniciativas más o menos eficaces en esa dirección; sin embargo, entre los cubanos la experiencia con el PAN en la Presidencia en México dejó un sabor amargo, que los priístas esperan disolver, pero no será fácil.
El gobierno está apostando a la diplomacia personalizada, la cual no está exenta de riesgos, porque igual se simpatizan los jefes de Estado que se irritan mutuamente, y perjudican más que favorecen la relación entre los dos países: Adolfo Ruiz Cortines prefería darle la vuelta a Ike Einsehower, que nunca entendió por qué, si todo el mundo lo quería; el presidente José López Portillo encontraba insoportable a Jimmy Carter; y a George W. Bush Vicente Fox lo entusiasmó primero, pero luego, cuando comprobó su ineficacia, empezó a tratarlo con una displicencia –por no decir majadería– que hasta a mí me dolía.
En todo el mundo se sigue creyendo que nada sustituye el apretón de manos y la conversación cara a cara entre presidentes, primeros ministros y monarcas, que son oportunidades para que dialoguen y se amisten. Es posible, porque esos encuentros generan el espejismo de la igualdad entre los países cuyos líderes aparecen todos en la misma foto, como si fueran también iguales; el problema aparece, como en la noche de bodas, cuando se cierra la puerta y se quedan solos.","El peligro de una Presidencia disminuida
Algunos imaginaban un escenario en el que el Presidente renunciaría antes del 1 de diciembre como consecuencia de la crisis provocada por la tragedia de Ayotzinapa y el escándalo de la casa blanca. No sucedió, y ya nadie empuja esta salida porque pasados dos años de gestión el sustituto sería el resultado de una negociación entre grupos parlamentarios. Hoy hay otro escenario, mucho más probable, del que se dice casi nada, y que debería preocuparnos mucho más: y es que a la debilidad institucional del Estado mexicano —su incapacidad para garantizar el respeto de la ley— se le sumen cuatro años de un Presidente disminuido. Vulnerado por las críticas de la tardanza de su gobierno en el caso de Ayotzinapa, pero sobre todo por las insuficientes explicaciones en torno al conflicto de interés en que habría incurrido con una empresa constructora.
A los iniciadores del Pacto por México los unió un mismo diagnóstico: que el poder público en nuestro país llevaba años supeditado a los intereses de los poderes fácticos y que ningún partido, ni ningún presidente estaría en condiciones de enfrentarlos exitosamente a no ser que contara con el respaldo de toda la clase política o por lo menos de los tres principales partidos. Habían llegado a esa conclusión, unos desde la experiencia de gobierno como Santiago Creel que fue secretario de Gobernación o desde las curules de la Cámara y el Senado como Gustavo Madero y Jesús Ortega. La impotencia que decían haber experimentado en los últimos años de su vida pública fue lo que cimentó una alianza fuerte. Y las reformas pasaron. Y gracias a esa alianza y a la fuerza que le daba, el Presidente pudo tomar distancia de los empresarios para votar la reforma fiscal, y de Slim para abrir a la competencia el sector de telecomunicaciones, y de Televisa para facilitar la competencia en los medios audiovisuales, y del sindicato de maestros para votar la reforma educativa.
El riesgo es que ahora con una Presidencia cuestionada el gobierno toque la retirada y paso a paso vaya desmantelando los logros obtenidos con las reformas en aras de conseguir aliados que lo sostengan, o peor, para prevenir y evitar nuevas acometidas.
Hace unos días el secretario de Hacienda, Luis Videgaray, sorprendió al decir que el gobierno no está cerrado “al planteamiento de disminuir los impuestos” y que se analizaría para 2016. Días después el propio presidente reunido con el Consejo Coordinador Empresarial ofreció la posibilidad de revisar que se reduzca la carga fiscal que tienen las empresas para que puedan generar más empleo. Hace unos meses, Luis Videgaray había descartado cualquier modificación en los impuestos en lo que restaba del sexenio. ¿Qué pasó? Más allá de la conveniencia o no de que se haga: ¿hubo una reevaluación de las perspectivas económicas del país o fue la necesidad de tener a los empresarios de aliados en circunstancias difíciles lo que motivó el cambio en el gobierno? Lo mismo puede ocurrir con la reforma educativa: desgastado por las manifestaciones y con un respaldo menguado, ¿cederá el gobierno ante la CNTE que se opone a su aplicación temeroso de más manifestaciones violentas cuando tiene Guerrero en llamas? Y lo mismo en materia energética y de competencia económica y a la hora de imponer sanciones a grandes empresas. ¿Sería hoy el gobierno igual de intratable como lo fue con Grupo México por el derrame en el río Sonora?
El gobierno no quiere más tropiezos, o dar la impresión de que los tiene, y eso lo debilita. Se necesita un Estado fuerte y un presidente respaldado para enfrentar a los poderes fácticos. Un gobierno cuestionado y un Presidente disminuido fácilmente pueden caer en la tentación de hacer amigos y aliados a grupos que antes estuvieron dispuestos a enfrentar y a limitar. Sería un gran retroceso para todos.",False
"Preguntas a nosotros mismos
Estimad@ lector, lectora: sincerémonos, ¿no hemos aspirado ya cien veces el aire envenado del horror? ¿No hemos cruzado ya cien límites de indignación, cada uno insoportable en su momento?
¿Tal vez toca hoy que los ciudadanos no bárbaros –los no asesinos, los no ladrones, los que no hemos secuestrado a nadie– nos hagamos a nosotros mismos algunas preguntas?
¿Tal vez toca que nosotros, 90% de la población, nos preguntemos si sabemos qué hacer para que esta última masacre, la de Iguala, no se sume al montón de masacres atroces de los últimos 10 años?
¿Cómo haremos para que este horror sea un punto de quiebre? ¿Un momento de cambio en el país?
¿Incendiaremos casas de gobierno? ¿Asaltaremos camiones de uso público? ¿Vaciaremos comercios? ¿Es decir: nos volveremos en lo que odiamos: en bárbaros, vándalos, criminales?
¿O nos quedaremos dentro de los límites de la ley y apelaremos a los que gobiernan, a pesar de que no creemos ya en su eficacia o siquiera en la verdad de su palabra?
¿Qué reclamos haremos hoy a esa autoridad moralmente dudosa que no sea una calca de los reclamos inútiles de ayer?
¿Qué reclamos haremos hoy que no acaben en un solo caso –excepcional porque ha capturado la atención mundial–, sino que trasciendan a todo el sistema político?
¿Y cómo vincularemos con la obligación a un presidente que responde a nuestro horror a regañadientes y con las promesas que ya hizo otro presidente hace cinco años, idénticas a las que hizo otro presidente hace 10 años?
¿Otra marcha? ¿Más puños alzados? ¿Más frases iracundas?
¿Más artículos de prensa rabiosos?
Tormentas que los funcionarios dejan pasar mientras juegan bridge dentro de los palacios del poder.
¿Cómo escapar de los rituales de victimización en los que estamos atrapados?
¿Exigir una Comisión contra la Corrupción, que adivinamos desde ya formada por miembros de una clase política cohesionada por el mutuo encubrimiento de la corrupción?
¿Y luego qué?
¿Luego el retorno a la tranquila tristeza reaccionaria del pesimismo?
¿Luego sentarnos ante la tele para esperar la invasión de nuestra inmovilidad, otra vez, por la barbarie: el familiar secuestrado, el vecino robado, el pago al extorsionador de la colonia, la amistad con el político que sabemos es un ladrón, la aceptación silenciosa de la arbitrariedad de otro funcionario prepotente, la nueva y más atroz noticia de otra masacre?
¿Cómo haremos del grito YA BASTA de hoy un verdadero ya basta?
¿Podemos enlistar en 10 puntos los reclamos de toda una sociedad?
¿En 10 puntos realizables a corto plazo? ¿10 puntos que el presidente puede realizar sin dilación, porque obedecen a las leyes? ¿10 puntos que rebasen las ideologías, que sean indiscutiblemente morales? Morales: benéficos para el bien común de los mexicanos.
¿10 puntos que exijan del presidente acciones inéditas? ¿Acciones que lo obliguen a ejecutar un viraje? ¿A realizar lo nunca visto en nuestro país?
¿10 puntos que aunque no contengan todo el crimen y el abuso (¿cómo podría caber tanto en 10 puntos o en mil?), pero sí obliguen al presidente a cruzar a otro momento histórico, a dar la espalda a los rituales de la impunidad?
¿El juicio, por fin, a un pariente del presidente, Arturo Montiel?
¿El juicio, por fin, a un miembro del partido gobernante, Humberto Moreira?
¿La captura de La Tuta, así sea necesario un estado de sitio en Michoacán para no dejar ni una sola piedra sin voltear, para encontrarlo?
¿El excarcelamiento del doctor Mireles?
¿Podemos coincidir en 10 puntos?
¿Podemos realizar en las redes sociales una encuesta, para que la mayoría los elija, y que la mayoría los adopte y los presente al presidente del país?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","Evasores conscientes
2014 nos trajo la mala nueva del aumento de impuestos. A nadie le gusta pagar más impuestos, concedido, pero en este caso las circunstancias lo volvieron odioso e incluso opresivo. El aumento llegaba en un momento de incomparable corrupción, los periódicos del país se hallaban convertidos en un diario de la inmoralidad impune de la clase política, y por eso en este espacio de Proceso se me ocurrió publicar una cantata, no precisamente dedicada al odio a los impuestos, sino a algo más útil. A sugerir al ciudadano que condicionara su pago.
Antes de pagar impuestos, propuse, los ciudadanos estamos en el derecho de pedirle al gobierno una muestra de que nuestras contribuciones no serán dilapidadas en el último yate de Romero Deschamps. Antes de pagarlos, nos gustaría ver que el exgobernador Humberto Moreira no continúe pagando sus útiles escolares en España con lo que tomó del erario hace un par de años, 33 mil millones de pesos. Antes, no después de pagarlos, quisiéramos alguna certeza de que los legisladores mochos del PAN son sancionados por haber tomado moches al distribuir presupuestos por la República. Vaya, antes de dar nuestro dinero al erario, quisiéramos algún indicio de que el mismo gobierno que nos pide dar más, amarra las manos de sus funcionarios para que roben menos.
El llamado tuvo resonancia entre los lectores. Se difundió en las redes sociales y por email. A mi propia bandeja de correo llegó tres veces firmado por un anónimo. Un contribuyente sensible le compuso música y se cantó en algunos bares. Alguien pensó que era una broma pedirle a un gobierno mexicano alguna muestra de reciprocidad con la ciudadanía, y lo leyó en voz alta como un largo chiste en la cena familiar. Pero no era una broma. Era un llamado real a este gobierno para decidirse a no malbaratar el bono de buena fe de los ciudadanos en un nuevo gobierno presidido por un joven político y para atreverse a romper con una historia de enajenación entre gobiernos y ciudadanos e intentar una relación de confianza y decencia.
La contestación a la cantata vino en tres formas. El silencio del Secretario de Hacienda, la continuación de los casos de corrupción y, a últimas fechas, la declaración del presidente de la República de que la corrupción es una enfermedad cultural universal. Tache, tache, tache, tres errores en una sola frase del presidente Peña. La corrupción no es una enfermedad ni tiene su origen en lo cultural, es una deficiencia en un sistema político, en específico es la ausencia de un sistema de justicia probo, es decir, de jueces y policías honestos que sancionen el crimen de robar al erario. Y no, tampoco es universal. En los países con sistemas de justicia, cuando la corrupción ocurre es muy probablemente sancionada, así que ocurre muy poco, excepcionalmente, mientras en los países sin un sistema de justicia probo, como el nuestro, la corrupción ocurre por sistema, es más, es sistemática, y tampoco ocurre a todas horas y en cualquier transacción, sólo ocurre donde hay de dónde robar impunemente, es decir que sobre todo en los puestos públicos donde se dispone del dinero de nuestros impuestos.
En el mismo llamado a condicionar nuestro pago de impuestos, y en tres subsecuentes llamados bastante similares en este espacio de Proceso, expresé otra aspiración natural. Los ciudadanos quisiéramos saber en qué serán gastados nuestros impuestos. Si en los viajes de la hija de Romero Deschamps no, si en los lápices y los aviones de Humberto Moreira no, si en los departamentos de Arturo Montiel en París no, tal vez alguien podría informarnos en qué nuevas carreteras, hospitales y teatros, en qué nuevas escuelas y universidades y presas, en qué subsidios a pequeños empresarios, a la ciencia, a la cultura, a la innovación tecnológica.
De nuevo algún cínico leyó a sus amigos la petición como un chistorete. De nuevo el Secretario de Hacienda respondió con silencio. Y de nuevo el presidente, por vía también de su Secretario de Hacienda, respondió a esta duda con un mazazo. Anunció que las deudas de Pemex, debidas a la corrupción de su jerarquía, deudas de un monto equivalente a 5 puntos del PIB, serán cubiertas por los impuestos. En aritmética simple, eso es decir que este gobierno nos pidió, y nos pedirá anualmente, dar al fisco un aumento equivalente al 1 punto más del PIB, para saldar una deuda de 5 puntos del PIB de Romero Deschamps y otros secuaces. Y eso en el momento en que se prepara la venta de los derechos de explotación de nuestro petróleo a empresas privadas nacionales y extranjeras, una venta que le procurará al gobierno entradas fabulosas. Eso es decir que este gobierno ha decidido distribuir así las obligaciones nacionales. Todo para el gobierno, nada para los ciudadanos.
Para terminar el primer trimestre del año, el runrún de no pagar impuestos giraba intensamente por internet y un gentil lector me escribió para informarme cómo los ciudadanos inconformes podíamos ampararnos y en efecto, sin violar la ley, no pagar impuestos, y yo publiqué la información en este espacio. Acaso algunos atendiéndola, de seguro los más por otras rutas, varios miles de ciudadanos se ampararon y no pagaron en 2014 impuestos: 40 mil empresas y 20 mil grupos de ciudadanos, cada grupo de 6 a 10 ciudadanos.
No sé al lector, a mí me parece que sí tenemos derecho los ciudadanos a seguir condicionando nuestro pago anual de impuestos. A presionar a este gobierno para que dé indicios de que ha comprendido que la corrupción no somos todos, son ellos, los funcionarios públicos, y nosotros estamos hartos de pagárselas anualmente, amén de que sí deseamos saber en qué otros rubros gastan nuestro dinero. Es una postura justa. Es una postura digna. Es una postura que expresa que el país no es de unos pocos que nos lo ponen en renta, el país es de todos. Es una forma de Resistencia civil civilizada. Así que el llamado a los evasores conscientes del fisco sigue para 2015. Así que probablemente seguirá coleccionando adeptos.",True
"Corrupción entre los incorruptibles
Cuando se fundó Acción Nacional no faltó el panista bisoño que con gran ingenuidad afirmaba que habían elegido el celeste y el blanco como los colores del partido para honrar a la Inmaculada Concepción. Semejante explicación se justificaba no sólo por la participación de numerosos católicos en la nueva organización, era también una manera de aludir a la pureza de las intenciones de un proyecto que veía en la corrupción de funcionarios y políticos del partido en el poder uno de los principales males del país. Ese gravísimo pecado de los revolucionarios era un argumento en contra del pago de impuestos y, en términos generales, de la expansión de la autoridad del Estado. Desde su punto de vista esta política disfrazaba la promoción de intereses privados y nada tenía que ver con el bien común, que era el objetivo de Acción Nacional.
Así no fuera más que por estas razones –los porqués de la fundación del PAN–, el comportamiento de legisladores y funcionarios panistas en el tema vergonzoso de los moches –es decir, las comisiones que cobran los legisladores por votar presupuesto para obra pública, cuya realización los gobiernos locales favorecidos deben atribuir a las empresas que los mismos diputados les indican– es escandaloso e inaceptable. Están negando la cruz de su parroquia, al comportarse exactamente igual a como lo hacían antes los priístas por ellos tan despreciados, y de quienes ahora ya no hay nada que los distinga.
La corrupción de los panistas puede tener muchas explicaciones. Creo que una de las más poderosas es de actitud. Por principio sostenían que el sector privado era más honrado que el sector público; de ahí derivaban que los funcionarios privados eran impolutos, y deducían que, trasladados al sector público llegarían con un botellón de Maestro Limpio a echar fuera a las ratas. ¿Cuántas veces no oímos a Vicente Fox hacer esa promesa, fundada en la sencilla creencia de que todo lo estatal es malo? Sin embargo, nunca aplicó su amenaza, mucho menos cuando los hijos de su esposa se vieron involucrados en un escándalo de tráfico de influencias.
El problema de los panistas corruptos se planteó desde que un funcionario de la Presidencia, afiliado a ese partido, compró unas toallas de lujo y unos colchones que tenían un sobreprecio inexplicable. Es cierto que lo corrieron, pero en el episodio aparecieron elementos que apuntaban hacia la ignorancia o la falta de entendimiento de los panistas de la frontera entre lo público y lo privado, o de asuntos centrales para una administración pública honesta como es el concepto de conflicto de intereses, que estuvo, y está, ausente del léxico del panista del siglo XXI, que piensa que no comete ninguna irregularidad cuando desde el Congreso participa en el diseño de quitas financieras para las empresas de su papá.
Es conmovedora la respuesta del alcalde de Celaya, Ismael Pérez Ordaz, de donde se filtró información a propósito de la práctica de los moches, cuando explica esa ratería con el argumento de que, aun cuando le dio su parte a los legisladores blanquiazules, pudo llevar a cabo la pavimentación que se necesitaba. En cambio, es indignante que siendo autoridad, Pérez Ordaz se niegue a aplicar la ley y se rehúse a denunciar al extorsionador ( Reforma, 14/1/14). Habría que explicarle que una función de los ayuntamientos es perseguir delitos, y que el cumplimiento de la ley no está a discusión. Grave mensaje envía el alcalde cuando se niega a denunciar a un extorsionador de recursos públicos que, además, es su correligionario.
Los panistas en el gobierno han adquirido muchos de los vicios que se atribuían a los priístas. Su comportamiento confirma por lo menos dos cosas: que la corrupción no es una característica privativa del PRI, y la creencia de muchos de que el poder sirve para abusar de él. Peor todavía, si miramos a nuestro alrededor veremos que los políticos corruptos son un problema recurrente en democracias ricas y pobres; hay diferencias de estilo y de dimensiones, pero tienen en común la confusión del interés privado y el interés público, así como las políticas privatizadoras de los años 90, uno de cuyos efectos fue abrir la puerta a los abusos de funcionarios que supieron beneficiarse personalmente de esos arreglos.
Si se trata de denunciar la corrupción, los panistas de ahora no pueden tirar la primera piedra. El tema será un factor de consideración en el proceso de elección de presidente del PAN nacional, que amenaza con convertirse en una pedriza generalizada.","La insidiosa certidumbre
El Pacto por México con el que se inauguró el gobierno del presidente Peña Nieto fue recibido con gran optimismo, sobre todo por la prensa internacional que, atarantada como es cuando se trata de inversiones en países pobres, empezó a hablar con alboroto del ""momento mexicano"" (por ejemplo, cinco años antes la revista The Economist había celebrado el ""despegue brasileño"" casi histéricamente). Entre los nuevos funcionarios se instaló una atmósfera de autosatisfacción que se apoderó de la imaginación de los corresponsales extranjeros. Unos y otros se felicitaban por el talento político que había logrado sentar a la mesa de negociación a opositores rejegos, para concluir acuerdos sobre temas que durante más de 12 años habían sido motivo de desacuerdo entre los partidos políticos.
El éxito fue tan grande que nubló el entendimiento de los recién llegados al poder del gobierno federal. Como la lechera de la fábula, empezaron a hacer grandes cuentas para el futuro. Estaban tan seguros de las bondades y del éxito de las reformas que calculaban tanto las inversiones millonarias que esperan como los sexenios que se quedarían en el Ejecutivo y en el Congreso. Incluso se debatía la identidad del tapado para 2018; el tono me hizo pensar que parecía como si el triunfo del PRI en 2012 nos hubiera regresado de un golpe a 1963. Sobre la reacción tan apresurada de los nuevos altos funcionarios federales, como un meteorito cayeron los crímenes de Iguala y de Ayotzinapa. Entonces se esfumaron muchas de las certezas que sostenían su arrogancia, y la incertidumbre quedó instalada en el corazón del quehacer gubernamental. Ahora deben de estarse preguntando cuánto tiempo tienen para responder al monumental desafío en que se ha convertido la violencia en México. Peor todavía, este fenómeno ha adquirido tales dimensiones y características que parece un monstruo multiforme, en el que no se distingue la cola de la cabeza. En estas condiciones es muy difícil acabar con ella, que a muchos les ha quitado la vida, y a muchos más el gusto por el país. Hoy en México la violencia criminal ha adquirido una aterradora fluidez, parece incontenible y desbordada, y por eso mismo genera una incertidumbre que mina la confianza de los ciudadanos en el gobierno, así como la confianza del gobierno en sí mismo.
La desaparición de los estudiantes guerrerenses sugiere que estamos ante un fenómeno desestructurado, incluso anárquico, y que no sabemos en realidad de dónde viene. Sabemos que las organizaciones criminales son generadoras de violencia; sin embargo, en algunas regiones del país existen otros agentes, otras fuentes de violencia cuyos nombres y caras, y hasta ocupación, se pierden en la confusión. Tal vez su motivación última es ganar dinero con el tráfico de drogas, pero cuántos otros crímenes se cometen en su nombre cuando en realidad ya no sabemos de dónde viene ni adónde va. ¿Los asesinos del hijo de Javier Sicilia forman parte del mismo tipo de organización que secuestró a los estudiantes normalistas en Guerrero? ¿A quiénes pertenecen los restos humanos que se encontraron en las siniestras fosas clandestinas de Iguala? ¿Eran estudiantes? ¿Guerrilleros? ¿Narcotraficantes? ¿Militares, marinos? Podemos hacernos las mismas preguntas a propósito de los responsables de estos crímenes. Aunque quizá habría que añadir dos categorías más: ¿quiénes cometieron esos crímenes? ¿Narcotraficantes? ¿Guardias blancas? ¿Legisladores? ¿Presidentes municipales?
Maquiavelo advirtió a su Príncipe que siempre que tomara una decisión tuviera presente la posibilidad de que ocurriera un accidente, que cada vez que tuviera que elegir una solución, una vía de acción, incorporara la posible intervención del azar en sus consideraciones. Difícilmente podemos pensar en la tragedia de Ayotzinapa o en los asesinatos de Tlatlaya como si se trataran de un accidente. No lo fueron; tampoco fueron producto del azar. No obstante, al gobierno lo tomaron por sorpresa, o al menos dio esa impresión, porque mucho era su empeño de diferenciarse del gobierno anterior. Pero francamente necesitamos saber si el Presidente y sus secretarios de Estado tienen la capacidad de investigar los crímenes y de aplicar la ley. Queremos saber si han medido la relación entre la violencia y la incertidumbre que cada día se agrava y nos agobia, porque ambas pueden bloquear, ya no digamos la convivencia social, sino la aplicación de las reformas en las que el gobierno de Peña Nieto ha cifrado su futuro. Ya sabemos que pueden negociar, pero ¿pueden gobernar?",True
"Coyuntura Crítica
Cadena
La brutal, la salvaje respuesta de una policía municipal a la actitud revoltosa pero finalmente inerme de unos estudiantes en una ciudad de poco más de 140 mil habitantes (Iguala) en un estado (Guerrero) que tiene el más alto índice de marginación, (Conapo, 2010), ha detonado una crisis mayúscula en el régimen político mexicano. Y es que la tragedia de Iguala, unida a la incapacidad del gobierno federal para resolver de manera creíble el caso de seis muertes y 43 desapariciones, aunado al asesinato en Tlatlaya de 15 prisioneros por parte del ejército unos meses antes, más el escándalo desatado alrededor de dos lujosos inmuebles en las Lomas de Chapultepec asociados a la esposa del presidente de la República y a la adjudicación de un contrato -ahora cancelado- para construir el ferrocarril México-Querétaro, son los últimos eslabones de una larga e histórica cadena de agravios que la clase política a infligido a la sociedad mexicana.
Es contra el interminable rosario de humillaciones construido con abusos, corrupción, impunidad e ineficiencia de la élite del poder, que la sociedad mexicana está manifestando hoy un enojo acumulado.
Sorpresa
La crisis hizo su arribo de manera sorpresiva, justo cuando el gobierno de Enrique Peña Nieto (EPN) parecía estar ""salvando a México"" (TIME Magazine dixit) y empezando a cosechar los frutos de su ""pacto por México"" con la oposición. Con ese pacto, logró con sorprendente facilidad alcanzar en menos de dos años lo que el PAN no pudo en dos sexenios: cambiar el artículo 27 constitucional para dar acceso al gran capital nacional e internacional a la riqueza natural más valiosa, estratégica y no renovable de México: los hidrocarburos. Esa reforma histórica, fue negociada exclusivamente con y en la cúpula del poder, dejando a la sociedad como simple espectador. A éste primer éxito se supone deberán seguir otros: que el PRI obtenga en las elecciones de 2015 una proporción significativamente mayor al 38.15 % de los votos del 2012, para finalmente alcanzar el tercer objetivo: controlar la presidencia más allá del 2018. ¿Hasta qué punto los acontecimientos actuales pueden interferir con ese proyecto? Esa es hoy la gran incógnita.
Deseable pero no Previsible
Lo deseable pero poco probable, sería que el horror de Iguala y la movilización social que ha provocado más la inconformidad acumulada, pudieran transformarse en una ""coyuntura crítica"" en el sentido que dan al término Daron Acemoglu y James Robinson en Por qué fracasan los países, (Barcelona: Crítica, 2013). Este tipo de coyunturas son acontecimientos de gran calado que perturban los equilibrios político y económico de una sociedad, y que por ello tienen el potencial de provocar un cambio institucional que desemboque en un nuevo arreglo social, (p. 502).
Ejemplos Positivos
Acemoglu y Robinson toman coyunturas críticas de gran magnitud histórica y examinan sus efectos igualmente espectaculares, como el descubrimiento de América, los cambios que trajeron las nuevas rutas comerciales entre Europa y Asia o la Revolución Francesa. Pero esa idea de coyuntura crítica también puede aplicarse al plano local. En el siglo XIX, por ejemplo, la invasión francesa de la Península Ibérica abrió la posibilidad de hacer de la Nueva España y de otros componentes del imperio español, naciones independientes. En la segunda mitad del siglo XIX el fracaso del proyecto francés en México pudo transformarse en el triunfo y consolidación del proyecto liberal.
En el siglo XX, la I Guerra Mundial fue la coyuntura que aumentó el grado de libertad que México tuvo para dar forma a una nueva constitución sin que Estados Unidos o Europa pudieran impedirlo. La II Guerra fue otra coyuntura que aceleró la industrialización del país.
Ejemplos Negativos
Desafortunadamente, las coyunturas críticas también pueden desaprovecharse o, incluso, dar resultados negativos. La guerra contra Estados Unidos fue una que no sirvió para regenerar el arreglo institucional mexicano sino para empeorarlo. La pugna interna de la élite porfirista por la sucesión de Porfirio Díaz facilitó en 1910 el surgimiento y triunfo de Francisco Madero como el líder nacional de un movimiento que abanderó la democracia política, pero cuando el polvo de la Revolución de 1910 se asentó, varias cosas habían cambiado pero la democracia  no  apareció.  La  II  Guerra  Mundial  aceleró  al industrialización pero también fue la coyuntura perfecta para llamar a la ""unidad nacional"" e iniciar el gran viraje hacía el alemanismo y la derechización.
La última ""coyuntura crítica"" mexicana que se desaprovechó fue la que abrió la crisis del modelo económico en 1982, la insurgencia electoral de 1988, la aparición del neozapatismo y la expulsión pacífica del PRI de la presidencia en el 2000. Las posibilidades de un salto cualitativo en la vida de las instituciones políticas mexicanas, fue entonces enorme. Sin embargo, la incompetencia, frivolidad, falta de visión y corrupción del liderazgo, llevaron al retorno del PRI al poder y a la restauración de partes sustantivas del antiguo régimen.
La Gran Incógnita
Lo que hoy se expresa con vehemencia en las calles es un cuestionamiento del proyecto de EPN y del PRI y una exigencia de dar forma a una mejor alternativa. El gran problema es cómo aprovechar positiva, constructivamente, esta penosa coyuntura crítica para que su energía no se dilapide y México cambie para bien.","""Muchos Méxicos""...Con poco en común
Monstruoso pero Racional
El asesinato de seis personas por policías de Iguala -una con desollamiento- y la desaparición forzada de otras 43, puede ser muchas cosas pero no irracional. Al hacer lo que hicieron en Guerrero el 26 de septiembre, policías y criminales caminaban por un sendero ya muy andado: el de la impunidad. El camino lo construyeron las más de 20 fosas clandestinas en la zona, los más de 22 mil desaparecidos registrados por la PGR o las 14 mil muertes asociadas al crimen organizado en este sexenio. Lo mismo puede decirse de los 22 ejecutados por el ejército en Tlatlaya el 30 de junio; el informe que acaba de  aparecer  de  la  Comisión  de  la  Verdad  de  Guerrero (http://www.almomento.mx/images/InformeFinalCOMVERDAD.pdf) muestra que desde hace cuarenta y cinco años, durante la llamada ""guerra sucia"", el ejército ya acostumbraba ejecutar a los sospechosos de pertenecer o auxiliar a los guerrilleros de Genaro Vázquez o Lucio Cabañas. Esa práctica simplemente revivió en Tlatlaya como parte de la siguiente guerra: la de Felipe Calderón en contra de los narcotraficantes.
Nada de lo que da forma a la actual crisis política por la violación de derechos humanos es realmente nuevo salvo, quizá, la menor tolerancia de las sociedades local e internacional a las monstruosidades que produce el Estado mexicano. Esas sociedades pasaron de la resignación, indiferencia o celebración de un presidente dedicado a ""saving Mexico"" (revista Time, 24/02/14) a exigir que ese mismo presidente y su gobierno hagan algo más que simplemente intentar, sin éxito, administrar un desastre.
Muchos Mexicos
Cuando apareció ""Many Mexicos"" del historiador Lesley Byrd Simpson, (Universidad de California, 1941), llamó la atención la definición implícita que hizo de México: a éste se le debería entender más como un mosaico geográfico, étnico, social y cultural que como una nación acabada. Su historia, desde la conquista española hasta la post revolución, era una amalgama de muchas historias. Tres cuartos de siglo después seguimos igual: para interpretar y enfrentar la magnitud de la actual tragedia nacional hay que aceptar no sólo que existen muchos Méxicos sino que la relación entre varios de ellos es un juego suma cero: lo que uno gana otro lo pierde. Además, y a diferencia de la época de Simpson, esta vez el rompecabezas nacional no se puede pensar como una gran obra en proceso de armado porque hoy por hoy no hay ningún ""gran diseño"" que permita embonar las piezas.
Un Abismo
Hoy la principal contradicción mexicana se tiene en la distancia social creciente. Los estudiantes de Ayotzinapa viven en un México de raíces rurales, de familias cuya forma de vida es cercana a la subsistencia, en una estructura política caciquil y forman parte de ese 20% de la sociedad que debe contentarse con apenas el 6.6% del ingreso disponible en los hogares (cifras de CEPAL, 2013). Sus formas de vida poco tienen que ver con las del 20% de mexicanos que están en el tope de la pirámide social y que disponen del 46.2% de ese ingreso y nada, absolutamente nada que ver con la de los amos de los ""poderes fácticos"", los 16 super ricos que representan el 0.0005% de los hogares mexicanos y que aparecen en la revista Forbes con una fortuna combinada que en 2013 ascendía a 148.5 mil millones de dólares.
El significado de estas cifras se entiende mejor si se contrastan los entornos en que se mueven los normalistas rurales agredidos y sus familias y que la prensa ha descrito a grandes rasgos, (ver La Jornada) con los propios de la de cúspide de ese Everest social que es México. Y aquí viene al caso un reportaje de Dolia Estevez, la periodista que logró identificar, pese al secreto con que se guarda ese dato, al mexicano dueño de uno de los bienes mueble que son parte del ocio de los hombres más ricos de este mundo: el yate Tsumat. Se trata de una embarcación de 164 pies fabricada al gusto expreso del cliente por Trinity Yatch. Cuenta con tres cubiertas, seis recámaras, garage en vez de helipuerto, comedor para doce personas, una amplia zona para tomar sol, paredes cubiertas de piel, pisos de ónix con calefacción y todo lo que puede tener una nave de 50 millones de dólares. El fabricante no aceptó confirmar el nombre del propietario porque normalmente este tipo de bienes se pone a nombre de empresas off-shore (para disminuir o evitar impuestos o la incautación por disputas legales y, desde luego, la crítica social), pero se trata del dueño  de  una  gran  cadena  de  supermercados  mexicanos, (http://www.forbes.com/sites/doliaestevez/2014/10/22/mexicos-five-luxury-superyacht-owners/).
Unas Ligas
Entre la brutalidad de las fosas de Iguala y su entorno y el lujo exquisito del Tsumat hay tanto un golfo como muchas ligas. El mundo de la gran empresa mexicana y la gran concentración de capital se asientan y parcialmente dependen de ese otro mundo tan mísero, inquietante e inquieto donde ocurren tragedias como las de Iguala o Tlatlaya. Se supone que el Estado y su burocracia administran y controlan ese desequilibrio o abismo. Sin embargo, la ampliación de los extremos sociales y la enorme corrupción e incapacidad del aparato estatal, están provocando que las ligas entre los ""muchos Méxicos"" se estén tensando no sólo más allá de lo justo, eso es obvio, sino de lo prudente. Es difícil que el Tsumat llegue a naufragar, pero el sistema que lo hizo posible hace agua y de tiempo atrás.",True
"Coyuntura Crítica
Cadena
La brutal, la salvaje respuesta de una policía municipal a la actitud revoltosa pero finalmente inerme de unos estudiantes en una ciudad de poco más de 140 mil habitantes (Iguala) en un estado (Guerrero) que tiene el más alto índice de marginación, (Conapo, 2010), ha detonado una crisis mayúscula en el régimen político mexicano. Y es que la tragedia de Iguala, unida a la incapacidad del gobierno federal para resolver de manera creíble el caso de seis muertes y 43 desapariciones, aunado al asesinato en Tlatlaya de 15 prisioneros por parte del ejército unos meses antes, más el escándalo desatado alrededor de dos lujosos inmuebles en las Lomas de Chapultepec asociados a la esposa del presidente de la República y a la adjudicación de un contrato -ahora cancelado- para construir el ferrocarril México-Querétaro, son los últimos eslabones de una larga e histórica cadena de agravios que la clase política a infligido a la sociedad mexicana.
Es contra el interminable rosario de humillaciones construido con abusos, corrupción, impunidad e ineficiencia de la élite del poder, que la sociedad mexicana está manifestando hoy un enojo acumulado.
Sorpresa
La crisis hizo su arribo de manera sorpresiva, justo cuando el gobierno de Enrique Peña Nieto (EPN) parecía estar ""salvando a México"" (TIME Magazine dixit) y empezando a cosechar los frutos de su ""pacto por México"" con la oposición. Con ese pacto, logró con sorprendente facilidad alcanzar en menos de dos años lo que el PAN no pudo en dos sexenios: cambiar el artículo 27 constitucional para dar acceso al gran capital nacional e internacional a la riqueza natural más valiosa, estratégica y no renovable de México: los hidrocarburos. Esa reforma histórica, fue negociada exclusivamente con y en la cúpula del poder, dejando a la sociedad como simple espectador. A éste primer éxito se supone deberán seguir otros: que el PRI obtenga en las elecciones de 2015 una proporción significativamente mayor al 38.15 % de los votos del 2012, para finalmente alcanzar el tercer objetivo: controlar la presidencia más allá del 2018. ¿Hasta qué punto los acontecimientos actuales pueden interferir con ese proyecto? Esa es hoy la gran incógnita.
Deseable pero no Previsible
Lo deseable pero poco probable, sería que el horror de Iguala y la movilización social que ha provocado más la inconformidad acumulada, pudieran transformarse en una ""coyuntura crítica"" en el sentido que dan al término Daron Acemoglu y James Robinson en Por qué fracasan los países, (Barcelona: Crítica, 2013). Este tipo de coyunturas son acontecimientos de gran calado que perturban los equilibrios político y económico de una sociedad, y que por ello tienen el potencial de provocar un cambio institucional que desemboque en un nuevo arreglo social, (p. 502).
Ejemplos Positivos
Acemoglu y Robinson toman coyunturas críticas de gran magnitud histórica y examinan sus efectos igualmente espectaculares, como el descubrimiento de América, los cambios que trajeron las nuevas rutas comerciales entre Europa y Asia o la Revolución Francesa. Pero esa idea de coyuntura crítica también puede aplicarse al plano local. En el siglo XIX, por ejemplo, la invasión francesa de la Península Ibérica abrió la posibilidad de hacer de la Nueva España y de otros componentes del imperio español, naciones independientes. En la segunda mitad del siglo XIX el fracaso del proyecto francés en México pudo transformarse en el triunfo y consolidación del proyecto liberal.
En el siglo XX, la I Guerra Mundial fue la coyuntura que aumentó el grado de libertad que México tuvo para dar forma a una nueva constitución sin que Estados Unidos o Europa pudieran impedirlo. La II Guerra fue otra coyuntura que aceleró la industrialización del país.
Ejemplos Negativos
Desafortunadamente, las coyunturas críticas también pueden desaprovecharse o, incluso, dar resultados negativos. La guerra contra Estados Unidos fue una que no sirvió para regenerar el arreglo institucional mexicano sino para empeorarlo. La pugna interna de la élite porfirista por la sucesión de Porfirio Díaz facilitó en 1910 el surgimiento y triunfo de Francisco Madero como el líder nacional de un movimiento que abanderó la democracia política, pero cuando el polvo de la Revolución de 1910 se asentó, varias cosas habían cambiado pero la democracia  no  apareció.  La  II  Guerra  Mundial  aceleró  al industrialización pero también fue la coyuntura perfecta para llamar a la ""unidad nacional"" e iniciar el gran viraje hacía el alemanismo y la derechización.
La última ""coyuntura crítica"" mexicana que se desaprovechó fue la que abrió la crisis del modelo económico en 1982, la insurgencia electoral de 1988, la aparición del neozapatismo y la expulsión pacífica del PRI de la presidencia en el 2000. Las posibilidades de un salto cualitativo en la vida de las instituciones políticas mexicanas, fue entonces enorme. Sin embargo, la incompetencia, frivolidad, falta de visión y corrupción del liderazgo, llevaron al retorno del PRI al poder y a la restauración de partes sustantivas del antiguo régimen.
La Gran Incógnita
Lo que hoy se expresa con vehemencia en las calles es un cuestionamiento del proyecto de EPN y del PRI y una exigencia de dar forma a una mejor alternativa. El gran problema es cómo aprovechar positiva, constructivamente, esta penosa coyuntura crítica para que su energía no se dilapide y México cambie para bien.","Mexico, su estado y los cuasi estados
Desapariciones
 Las palabras parecen insuficientes para captar plenamente una tragedia donde se mezclan brutalidad, corrupción, ineptitud, cinismo, avidez e irresponsabilidad históricas. En Iguala no sólo se asesinó a 6 personas y desaparecieron 43 estudiantes, también se perdió la esencia del Estado.
Soberanías
En México hoy conviven y chocan dos poderes que se comportan como si ambos fuesen soberanos, es decir, que sólo rinden cuentas a sí mismos. Uno es el Estado formal, corrupto, ineficiente y débil, y el otro es el conjunto de pequeños cuasi estados o feudos criminales que a sangre y soborno han conquistado porciones de nuestra geografía y que, además, están en guerra permanente entre ellos.
Hoy, el Estado formal es apenas una estructura patrimonial, extractiva en beneficio de muy pocos, endeble, que opera más con reglas no escritas que constitucionales y sin más proyecto que su propia reproducción. Al mismo tiempo, el conjunto de cuasi estados, soberanos en el territorio que controlan, tienen sus propios ejércitos y administradores, son de naturaleza totalmente criminal, con reglas brutalmente violentas y con un proyecto claro: doblegar al Estado formal para construir, mantener y ensanchar, una economía ilegal y depredadora. Estos poderíos delictivos, por sus formas de operar, son hoy el obstáculo más visible, que no único, para la convivencia social segura, digna y productiva.
Los feudos criminales ejercen un dominio directo sólo en regiones pero sus efectos nocivos se dejan sentir en todo el país. El Estado formal y los cuasi estados ilegales conviven en medio de tensiones y choques pero también de acuerdos ilícitos pero efectivos, auténticos ""pactos contra México"".
El Liderazgo
Hoy, el Estado formal y debilitado, está encabezado por el PRI de siempre y con los apoyos de siempre -el de las élites económicas, la burocracia, la televisión, los grandes sindicatos, etcétera. Por su parte, los cuasi estados criminales tienen un liderazgo forjado en un feroz proceso de selección darwiniano, donde el fracaso y los errores se pagan con la vida. Esos liderazgos son producto de la ambición y la audacia, de la descomposición social y de una asociación con la clase empresarial ""legal"" para convertir la riqueza ilícita en lícita.
El examinar de cerca a los dirigentes de los cuasi estados es meterse de lleno en un mundo de horror y, sobre todo, de los procesos de captura de trozos del Estado formal -gubernaturas, alcaldías, policías, militares- por el criminal. Tomemos como ejemplo el caso abordado por Juan Carlos Reyna y Farrah Fresnedo en El Extraditado, (Grijalbo, 2014), producto de entrevistas en la cárcel a uno de los grandes capos del narcotráfico clásico: Benjamín Arellano Félix (BAF), cabeza del cartel de Tijuana.
Lo Malo fue el Entorno
Según un estudio psicológico hecho a BAF tras su ingresó a prisión en 2002, en él no había nada singular -católico, con educación preparatoria, hijo de una familia de ingresos modestos y numerosa pero integrada, que le inculcó el hábito del trabajo- el problema fue el entorno. A los 16 años empezó a ""trabajar"" como contrabandista de whisky y electrodomésticos en Culiacán, es decir, en la zona de impunidad de personajes como Miguel Ángel Félix Gallardo o Rafael  Caro  Quintero.  El  joven  contrabandista  entendió  que narcotraficantes y autoridades formaban ya una sola estructura y él, un emprendedor ambicioso, decidió que el futuro estaba no en el contrabando menor sino en las drogas prohibidas.
La Ética del Trabajo
Según el mismo, BAF fue narcotraficante mas no adicto. Su obsesión es un ""negocio"" rentable como pocos: 100 mil dólares por kilo es la ganancia de llevar la cocaína desde la selva colombiana hasta las calles de Nueva York. El valor del mercado mundial de cocaína se calcula, según Reyna, en 38,000 millones de dólares anuales, de los cuales poco un 20% ingresan a México.
El Poder Ilegal
BAF, como el resto de los capos, logró hacerse de esas partes del Estado que necesitaba: desde gobernadores hasta personajes del círculo íntimo de un presidente ¿Cómo? usando la violencia y pagando. Según su dicho, en los 1990 pagó millón y medio de dólares mensuales al personaje cercano al gobierno federal, medio millón al hombre de la PGR en el estado y 250 mil dólares a los jefes locales de la policía judicial federal del ejército. El capo creó su propio ejército con reclutas tanto de México como de Estados Unidos e instructores extranjeros, lo uniformó y disciplinó con la asistencia de un ex comandante de la judicial federal. Este brazo armado dio a BAF poder de vida o muerte en su zona y lo ejerció impunemente por años en más de un millar de casos.
Los jefes de los cuasi estados pueden caer, como le sucedió a BAF, pero su estructura perdura. Y sus inversiones están aseguradas, al punto que la multa que le impuso la justicia norteamericana -cien millones de dólares- simplemente no pudo hacerse efectiva porque Washington no pudo o no quiso encontrarlos.
El Desafío
Hoy es general la conciencia que la impunidad y la corrupción endémicas son las bases de la compleja y muy dañina convivencia actual entre un Estado formal pero corrupto, contradictorio e impotente y los brutales cuasi estados criminales. El reto es imaginar cómo transformar la movilización que ha provocado el horror de Iguala en el punto de quiebre para regenerar al Estado, neutralizar a los feudos criminales y superar esta etapa de miedo, rabia, humillación y desilusión.",True
"Corrupción entre los incorruptibles
Cuando se fundó Acción Nacional no faltó el panista bisoño que con gran ingenuidad afirmaba que habían elegido el celeste y el blanco como los colores del partido para honrar a la Inmaculada Concepción. Semejante explicación se justificaba no sólo por la participación de numerosos católicos en la nueva organización, era también una manera de aludir a la pureza de las intenciones de un proyecto que veía en la corrupción de funcionarios y políticos del partido en el poder uno de los principales males del país. Ese gravísimo pecado de los revolucionarios era un argumento en contra del pago de impuestos y, en términos generales, de la expansión de la autoridad del Estado. Desde su punto de vista esta política disfrazaba la promoción de intereses privados y nada tenía que ver con el bien común, que era el objetivo de Acción Nacional.
Así no fuera más que por estas razones –los porqués de la fundación del PAN–, el comportamiento de legisladores y funcionarios panistas en el tema vergonzoso de los moches –es decir, las comisiones que cobran los legisladores por votar presupuesto para obra pública, cuya realización los gobiernos locales favorecidos deben atribuir a las empresas que los mismos diputados les indican– es escandaloso e inaceptable. Están negando la cruz de su parroquia, al comportarse exactamente igual a como lo hacían antes los priístas por ellos tan despreciados, y de quienes ahora ya no hay nada que los distinga.
La corrupción de los panistas puede tener muchas explicaciones. Creo que una de las más poderosas es de actitud. Por principio sostenían que el sector privado era más honrado que el sector público; de ahí derivaban que los funcionarios privados eran impolutos, y deducían que, trasladados al sector público llegarían con un botellón de Maestro Limpio a echar fuera a las ratas. ¿Cuántas veces no oímos a Vicente Fox hacer esa promesa, fundada en la sencilla creencia de que todo lo estatal es malo? Sin embargo, nunca aplicó su amenaza, mucho menos cuando los hijos de su esposa se vieron involucrados en un escándalo de tráfico de influencias.
El problema de los panistas corruptos se planteó desde que un funcionario de la Presidencia, afiliado a ese partido, compró unas toallas de lujo y unos colchones que tenían un sobreprecio inexplicable. Es cierto que lo corrieron, pero en el episodio aparecieron elementos que apuntaban hacia la ignorancia o la falta de entendimiento de los panistas de la frontera entre lo público y lo privado, o de asuntos centrales para una administración pública honesta como es el concepto de conflicto de intereses, que estuvo, y está, ausente del léxico del panista del siglo XXI, que piensa que no comete ninguna irregularidad cuando desde el Congreso participa en el diseño de quitas financieras para las empresas de su papá.
Es conmovedora la respuesta del alcalde de Celaya, Ismael Pérez Ordaz, de donde se filtró información a propósito de la práctica de los moches, cuando explica esa ratería con el argumento de que, aun cuando le dio su parte a los legisladores blanquiazules, pudo llevar a cabo la pavimentación que se necesitaba. En cambio, es indignante que siendo autoridad, Pérez Ordaz se niegue a aplicar la ley y se rehúse a denunciar al extorsionador ( Reforma, 14/1/14). Habría que explicarle que una función de los ayuntamientos es perseguir delitos, y que el cumplimiento de la ley no está a discusión. Grave mensaje envía el alcalde cuando se niega a denunciar a un extorsionador de recursos públicos que, además, es su correligionario.
Los panistas en el gobierno han adquirido muchos de los vicios que se atribuían a los priístas. Su comportamiento confirma por lo menos dos cosas: que la corrupción no es una característica privativa del PRI, y la creencia de muchos de que el poder sirve para abusar de él. Peor todavía, si miramos a nuestro alrededor veremos que los políticos corruptos son un problema recurrente en democracias ricas y pobres; hay diferencias de estilo y de dimensiones, pero tienen en común la confusión del interés privado y el interés público, así como las políticas privatizadoras de los años 90, uno de cuyos efectos fue abrir la puerta a los abusos de funcionarios que supieron beneficiarse personalmente de esos arreglos.
Si se trata de denunciar la corrupción, los panistas de ahora no pueden tirar la primera piedra. El tema será un factor de consideración en el proceso de elección de presidente del PAN nacional, que amenaza con convertirse en una pedriza generalizada.","La insidiosa certidumbre
El Pacto por México con el que se inauguró el gobierno del presidente Peña Nieto fue recibido con gran optimismo, sobre todo por la prensa internacional que, atarantada como es cuando se trata de inversiones en países pobres, empezó a hablar con alboroto del ""momento mexicano"" (por ejemplo, cinco años antes la revista The Economist había celebrado el ""despegue brasileño"" casi histéricamente). Entre los nuevos funcionarios se instaló una atmósfera de autosatisfacción que se apoderó de la imaginación de los corresponsales extranjeros. Unos y otros se felicitaban por el talento político que había logrado sentar a la mesa de negociación a opositores rejegos, para concluir acuerdos sobre temas que durante más de 12 años habían sido motivo de desacuerdo entre los partidos políticos.
El éxito fue tan grande que nubló el entendimiento de los recién llegados al poder del gobierno federal. Como la lechera de la fábula, empezaron a hacer grandes cuentas para el futuro. Estaban tan seguros de las bondades y del éxito de las reformas que calculaban tanto las inversiones millonarias que esperan como los sexenios que se quedarían en el Ejecutivo y en el Congreso. Incluso se debatía la identidad del tapado para 2018; el tono me hizo pensar que parecía como si el triunfo del PRI en 2012 nos hubiera regresado de un golpe a 1963. Sobre la reacción tan apresurada de los nuevos altos funcionarios federales, como un meteorito cayeron los crímenes de Iguala y de Ayotzinapa. Entonces se esfumaron muchas de las certezas que sostenían su arrogancia, y la incertidumbre quedó instalada en el corazón del quehacer gubernamental. Ahora deben de estarse preguntando cuánto tiempo tienen para responder al monumental desafío en que se ha convertido la violencia en México. Peor todavía, este fenómeno ha adquirido tales dimensiones y características que parece un monstruo multiforme, en el que no se distingue la cola de la cabeza. En estas condiciones es muy difícil acabar con ella, que a muchos les ha quitado la vida, y a muchos más el gusto por el país. Hoy en México la violencia criminal ha adquirido una aterradora fluidez, parece incontenible y desbordada, y por eso mismo genera una incertidumbre que mina la confianza de los ciudadanos en el gobierno, así como la confianza del gobierno en sí mismo.
La desaparición de los estudiantes guerrerenses sugiere que estamos ante un fenómeno desestructurado, incluso anárquico, y que no sabemos en realidad de dónde viene. Sabemos que las organizaciones criminales son generadoras de violencia; sin embargo, en algunas regiones del país existen otros agentes, otras fuentes de violencia cuyos nombres y caras, y hasta ocupación, se pierden en la confusión. Tal vez su motivación última es ganar dinero con el tráfico de drogas, pero cuántos otros crímenes se cometen en su nombre cuando en realidad ya no sabemos de dónde viene ni adónde va. ¿Los asesinos del hijo de Javier Sicilia forman parte del mismo tipo de organización que secuestró a los estudiantes normalistas en Guerrero? ¿A quiénes pertenecen los restos humanos que se encontraron en las siniestras fosas clandestinas de Iguala? ¿Eran estudiantes? ¿Guerrilleros? ¿Narcotraficantes? ¿Militares, marinos? Podemos hacernos las mismas preguntas a propósito de los responsables de estos crímenes. Aunque quizá habría que añadir dos categorías más: ¿quiénes cometieron esos crímenes? ¿Narcotraficantes? ¿Guardias blancas? ¿Legisladores? ¿Presidentes municipales?
Maquiavelo advirtió a su Príncipe que siempre que tomara una decisión tuviera presente la posibilidad de que ocurriera un accidente, que cada vez que tuviera que elegir una solución, una vía de acción, incorporara la posible intervención del azar en sus consideraciones. Difícilmente podemos pensar en la tragedia de Ayotzinapa o en los asesinatos de Tlatlaya como si se trataran de un accidente. No lo fueron; tampoco fueron producto del azar. No obstante, al gobierno lo tomaron por sorpresa, o al menos dio esa impresión, porque mucho era su empeño de diferenciarse del gobierno anterior. Pero francamente necesitamos saber si el Presidente y sus secretarios de Estado tienen la capacidad de investigar los crímenes y de aplicar la ley. Queremos saber si han medido la relación entre la violencia y la incertidumbre que cada día se agrava y nos agobia, porque ambas pueden bloquear, ya no digamos la convivencia social, sino la aplicación de las reformas en las que el gobierno de Peña Nieto ha cifrado su futuro. Ya sabemos que pueden negociar, pero ¿pueden gobernar?",True
"Si no ahora, ¿cuándo?
Hace dos semanas, en este espacio, le pedía al lector, a la lectora, que nos formuláramos algunas preguntas sinceras. La primera: ¿Cuántas veces hemos cruzado la línea de lo insoportable en nuestro país? ¿Cuántas veces hemos visto alargarse el territorio de lo que consideramos inaceptable?
Preguntaba también si la medida de un sistema político que no progresa, que por el contrario se deteriora, no es otra: la cantidad de líneas inaceptables que nos hace cruzar a los ciudadanos.
Propongo ahora que nos preguntemos, en vista de los sucesos recientes, por qué Iguala ha adquirido un valor alegórico tan potente, que nos une trascendiendo ideologías y clases sociales. ¿Es que Iguala nos iguala en el horror de mirar en sus sucesos, como en una nuez, a todo México?
El alcalde que duerme textualmente con el crimen organizado. Que dispone de las policías como de sicarios mientras los sicarios disponen de él como de un operador. El gobernador de Guerrero que lo solapa, el jefe del partido político que solapa al alcalde y al gobernador, y un presidente que nos asombra con sus respuestas menores a las circunstancias. Sus respuestas para salvar el momento, no para salvar al país de su angustia.
Iguala, propongo ahora, es en efecto todo el país en un microcosmos. La ilusión de la excepcionalidad del crimen se disipa en Iguala: crimen y Estado se fundieron ahí en un área, la corrupción, que todos sabemos de sobra que existe en cada gobierno de cada población de México.
Vuelvo a preguntar al lector, a la lectora: ¿Qué nos sigue enseñando Iguala, como alegoría de todo el sistema?
Ahora que un día sí y al día siguiente también, hay marchas, mítines de protesta, ahora que una nueva generación ha salido a protestar a las calles, ahora que sólo los más cínicos suponen que esto es una mera repetición del ritual eterno del descontento mexicano, sobre todo ahora que han sido las protestas las que por fin han movilizado al Estado para dar con los autores intelectuales del crimen y proponer un pacto contra la violencia, ¿no nos enseña otra vez Iguala el camino?: ¿no nos enseña Iguala que es la energía social, el enojo social, la rabia de los ciudadanos, lo único que cambiará al país?
¿Y qué pensamos realmente de este pacto propuesto por los operadores del sistema corrupto contra el que protestamos? ¿Qué pensamos de un pacto pensado por esa clase, la política, cohesionada entre sí por el mutuo encubrimiento de actos de daño al Bien Común?
¿Qué podemos pensar al leer la agenda del pacto? ¿No nos fatiga el alma al sólo leer la secuencia de propuestas que el pacto dispone: reformular leyes, reformular agencias, crear ooooooootro consejo contra la corrupción, no sabemos en qué distinto al que hace ya ocho años se reunió en la Ciudad de México y al que el señor Martí les espetó, la voz quebrada por el llanto, “si no pueden, renuncien”?
¿No nos están pidiendo ahora los políticos lo de siempre: déjenos acá su rabia y acá ya jugaremos ajedrez con ella hasta que ustedes se aburran? ¿No nos están pidiendo en realidad lo de siempre: más tiempo para el sistema tal y como es? ¿Más tiempo: más papeleo, más debates, más votaciones, más bla bla bla?
¿No sería más sencillo pedir a los operadores del sistema que respeten las leyes y basta? ¿Que expulsen del quehacer público a quienes las transgreden? ¿A qué nuevas leyes si las de hoy no se cumplen?
Y si pedir eso es pedir lo imposible en lo inmediato (porque los policías inevitablemente se corrompen, porque los jueces son corrompibles, porque bla bla bla: la balada interminable de autojustificaciones de un sistema indispuesto a corregirse), ¿podemos nosotros al menos poner la agenda al pacto que propone la clase política?
Nosotros: los que no hemos robado, no hemos secuestrado, no hemos asesinado y no negociamos los delitos ajenos a cambio de privilegios.
Le propongo al lector, a la lectora, que nosotros podemos poner la agenda inmediata de un pacto nacional. Algo semejante propuse hace dos semanas en este espacio: una lista de 10 exigencias al presidente, de 10 exigencias realizables desde su poder por ser perfectamente legales, 10 exigencias que no resolverían todo el crimen ni toda la corrupción, pero al menos obligarían a la clase política a dar las espaldas al pasado, a traicionar los pactos inconfesables que sostienen, a inaugurar simbólicamente otro mejor momento mexicano.
Durante estas dos semanas recibí una cascada de tuits sugiriendo esta o esta otra exigencia. También en los comentarios al pie del artículo recibí sugerencias interesantes, amén de acusaciones de ser ingenua o agente secreta del PRI o anarquista o peores cosas. De cualquier forma, es una idea que interesó a unos cuantos y apunto las tres que más se repitieron y que me parecen impecables:
El hallazgo de los 43 normalistas, todos los responsables de su secuestro, todos los responsables de la fuga del alcalde criminal, su juicio y la aplicación de las sanciones que correspondan según la ley.
El juicio público del doctor Mireles, para que sepamos por fin de qué se le acusa para mantenerlo encarcelado, y el dictamen público de su condena o de su liberación.
El juicio público a Arturo Montiel, acusado por la opinión pública de desfalco, el juicio público a Humberto Moreira, acusado de ídem, el juicio a Mario Marín, acusado de pederastia por la opinión pública.
¿Podría ser? ¿Podríamos coincidir en un método para completar 10 exigencias que marquen como histórico este momento? ¿10 exigencias empujadas por la energía social que ha liberado Iguala? ¿10 exigencias que den cauce y dirección a la ardiente urgencia ciudadana de un país con sistema de Justicia y transiten fuera de las instituciones corruptas y sin embargo en paz?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","Preguntas a nosotros mismos
Estimad@ lector, lectora: sincerémonos, ¿no hemos aspirado ya cien veces el aire envenado del horror? ¿No hemos cruzado ya cien límites de indignación, cada uno insoportable en su momento?
¿Tal vez toca hoy que los ciudadanos no bárbaros –los no asesinos, los no ladrones, los que no hemos secuestrado a nadie– nos hagamos a nosotros mismos algunas preguntas?
¿Tal vez toca que nosotros, 90% de la población, nos preguntemos si sabemos qué hacer para que esta última masacre, la de Iguala, no se sume al montón de masacres atroces de los últimos 10 años?
¿Cómo haremos para que este horror sea un punto de quiebre? ¿Un momento de cambio en el país?
¿Incendiaremos casas de gobierno? ¿Asaltaremos camiones de uso público? ¿Vaciaremos comercios? ¿Es decir: nos volveremos en lo que odiamos: en bárbaros, vándalos, criminales?
¿O nos quedaremos dentro de los límites de la ley y apelaremos a los que gobiernan, a pesar de que no creemos ya en su eficacia o siquiera en la verdad de su palabra?
¿Qué reclamos haremos hoy a esa autoridad moralmente dudosa que no sea una calca de los reclamos inútiles de ayer?
¿Qué reclamos haremos hoy que no acaben en un solo caso –excepcional porque ha capturado la atención mundial–, sino que trasciendan a todo el sistema político?
¿Y cómo vincularemos con la obligación a un presidente que responde a nuestro horror a regañadientes y con las promesas que ya hizo otro presidente hace cinco años, idénticas a las que hizo otro presidente hace 10 años?
¿Otra marcha? ¿Más puños alzados? ¿Más frases iracundas?
¿Más artículos de prensa rabiosos?
Tormentas que los funcionarios dejan pasar mientras juegan bridge dentro de los palacios del poder.
¿Cómo escapar de los rituales de victimización en los que estamos atrapados?
¿Exigir una Comisión contra la Corrupción, que adivinamos desde ya formada por miembros de una clase política cohesionada por el mutuo encubrimiento de la corrupción?
¿Y luego qué?
¿Luego el retorno a la tranquila tristeza reaccionaria del pesimismo?
¿Luego sentarnos ante la tele para esperar la invasión de nuestra inmovilidad, otra vez, por la barbarie: el familiar secuestrado, el vecino robado, el pago al extorsionador de la colonia, la amistad con el político que sabemos es un ladrón, la aceptación silenciosa de la arbitrariedad de otro funcionario prepotente, la nueva y más atroz noticia de otra masacre?
¿Cómo haremos del grito YA BASTA de hoy un verdadero ya basta?
¿Podemos enlistar en 10 puntos los reclamos de toda una sociedad?
¿En 10 puntos realizables a corto plazo? ¿10 puntos que el presidente puede realizar sin dilación, porque obedecen a las leyes? ¿10 puntos que rebasen las ideologías, que sean indiscutiblemente morales? Morales: benéficos para el bien común de los mexicanos.
¿10 puntos que exijan del presidente acciones inéditas? ¿Acciones que lo obliguen a ejecutar un viraje? ¿A realizar lo nunca visto en nuestro país?
¿10 puntos que aunque no contengan todo el crimen y el abuso (¿cómo podría caber tanto en 10 puntos o en mil?), pero sí obliguen al presidente a cruzar a otro momento histórico, a dar la espalda a los rituales de la impunidad?
¿El juicio, por fin, a un pariente del presidente, Arturo Montiel?
¿El juicio, por fin, a un miembro del partido gobernante, Humberto Moreira?
¿La captura de La Tuta, así sea necesario un estado de sitio en Michoacán para no dejar ni una sola piedra sin voltear, para encontrarlo?
¿El excarcelamiento del doctor Mireles?
¿Podemos coincidir en 10 puntos?
¿Podemos realizar en las redes sociales una encuesta, para que la mayoría los elija, y que la mayoría los adopte y los presente al presidente del país?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?",True
"Si no ahora, ¿cuándo?
Hace dos semanas, en este espacio, le pedía al lector, a la lectora, que nos formuláramos algunas preguntas sinceras. La primera: ¿Cuántas veces hemos cruzado la línea de lo insoportable en nuestro país? ¿Cuántas veces hemos visto alargarse el territorio de lo que consideramos inaceptable?
Preguntaba también si la medida de un sistema político que no progresa, que por el contrario se deteriora, no es otra: la cantidad de líneas inaceptables que nos hace cruzar a los ciudadanos.
Propongo ahora que nos preguntemos, en vista de los sucesos recientes, por qué Iguala ha adquirido un valor alegórico tan potente, que nos une trascendiendo ideologías y clases sociales. ¿Es que Iguala nos iguala en el horror de mirar en sus sucesos, como en una nuez, a todo México?
El alcalde que duerme textualmente con el crimen organizado. Que dispone de las policías como de sicarios mientras los sicarios disponen de él como de un operador. El gobernador de Guerrero que lo solapa, el jefe del partido político que solapa al alcalde y al gobernador, y un presidente que nos asombra con sus respuestas menores a las circunstancias. Sus respuestas para salvar el momento, no para salvar al país de su angustia.
Iguala, propongo ahora, es en efecto todo el país en un microcosmos. La ilusión de la excepcionalidad del crimen se disipa en Iguala: crimen y Estado se fundieron ahí en un área, la corrupción, que todos sabemos de sobra que existe en cada gobierno de cada población de México.
Vuelvo a preguntar al lector, a la lectora: ¿Qué nos sigue enseñando Iguala, como alegoría de todo el sistema?
Ahora que un día sí y al día siguiente también, hay marchas, mítines de protesta, ahora que una nueva generación ha salido a protestar a las calles, ahora que sólo los más cínicos suponen que esto es una mera repetición del ritual eterno del descontento mexicano, sobre todo ahora que han sido las protestas las que por fin han movilizado al Estado para dar con los autores intelectuales del crimen y proponer un pacto contra la violencia, ¿no nos enseña otra vez Iguala el camino?: ¿no nos enseña Iguala que es la energía social, el enojo social, la rabia de los ciudadanos, lo único que cambiará al país?
¿Y qué pensamos realmente de este pacto propuesto por los operadores del sistema corrupto contra el que protestamos? ¿Qué pensamos de un pacto pensado por esa clase, la política, cohesionada entre sí por el mutuo encubrimiento de actos de daño al Bien Común?
¿Qué podemos pensar al leer la agenda del pacto? ¿No nos fatiga el alma al sólo leer la secuencia de propuestas que el pacto dispone: reformular leyes, reformular agencias, crear ooooooootro consejo contra la corrupción, no sabemos en qué distinto al que hace ya ocho años se reunió en la Ciudad de México y al que el señor Martí les espetó, la voz quebrada por el llanto, “si no pueden, renuncien”?
¿No nos están pidiendo ahora los políticos lo de siempre: déjenos acá su rabia y acá ya jugaremos ajedrez con ella hasta que ustedes se aburran? ¿No nos están pidiendo en realidad lo de siempre: más tiempo para el sistema tal y como es? ¿Más tiempo: más papeleo, más debates, más votaciones, más bla bla bla?
¿No sería más sencillo pedir a los operadores del sistema que respeten las leyes y basta? ¿Que expulsen del quehacer público a quienes las transgreden? ¿A qué nuevas leyes si las de hoy no se cumplen?
Y si pedir eso es pedir lo imposible en lo inmediato (porque los policías inevitablemente se corrompen, porque los jueces son corrompibles, porque bla bla bla: la balada interminable de autojustificaciones de un sistema indispuesto a corregirse), ¿podemos nosotros al menos poner la agenda al pacto que propone la clase política?
Nosotros: los que no hemos robado, no hemos secuestrado, no hemos asesinado y no negociamos los delitos ajenos a cambio de privilegios.
Le propongo al lector, a la lectora, que nosotros podemos poner la agenda inmediata de un pacto nacional. Algo semejante propuse hace dos semanas en este espacio: una lista de 10 exigencias al presidente, de 10 exigencias realizables desde su poder por ser perfectamente legales, 10 exigencias que no resolverían todo el crimen ni toda la corrupción, pero al menos obligarían a la clase política a dar las espaldas al pasado, a traicionar los pactos inconfesables que sostienen, a inaugurar simbólicamente otro mejor momento mexicano.
Durante estas dos semanas recibí una cascada de tuits sugiriendo esta o esta otra exigencia. También en los comentarios al pie del artículo recibí sugerencias interesantes, amén de acusaciones de ser ingenua o agente secreta del PRI o anarquista o peores cosas. De cualquier forma, es una idea que interesó a unos cuantos y apunto las tres que más se repitieron y que me parecen impecables:
El hallazgo de los 43 normalistas, todos los responsables de su secuestro, todos los responsables de la fuga del alcalde criminal, su juicio y la aplicación de las sanciones que correspondan según la ley.
El juicio público del doctor Mireles, para que sepamos por fin de qué se le acusa para mantenerlo encarcelado, y el dictamen público de su condena o de su liberación.
El juicio público a Arturo Montiel, acusado por la opinión pública de desfalco, el juicio público a Humberto Moreira, acusado de ídem, el juicio a Mario Marín, acusado de pederastia por la opinión pública.
¿Podría ser? ¿Podríamos coincidir en un método para completar 10 exigencias que marquen como histórico este momento? ¿10 exigencias empujadas por la energía social que ha liberado Iguala? ¿10 exigencias que den cauce y dirección a la ardiente urgencia ciudadana de un país con sistema de Justicia y transiten fuera de las instituciones corruptas y sin embargo en paz?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","¿Qué hacer con la corrupción?
Quizás sólo por hoy me permitirá el lector un acto de candor. Hablar en este espacio de la corrupción sin usar el lenguaje de la indignación ni el de la picardía.
Cuando este lunes recién pasado el presidente Enrique Peña Nieto agradeció al Congreso su aprobación de la reforma energética, no mencionó ni una sola vez la palabra corrupción. Habló en contraste de los cuantiosos beneficios que la reforma traerá al Bien Común y a continuación los medios se saturaron de las mismas promesas de bonanza.
Y sin embargo entre el resto de los mexicanos no hubo festejos, la glorieta del Ángel de la Independencia no fue inundada por miles de mexicanos entusiastas y optimistas, nadie que no fuera político tuiteó ¡Lo hemos logrado!, y la palabra corrupción en cambio apareció en las conversaciones de sobremesa, de forma inevitable.
Es comprensible que el presidente no se haya detenido en este mal: la corrupción. El acto de tomar del bien de los muchos para sí solo. No podría haberlo hecho el presidente, no por cierto porque la corrupción en el proceso de venta de nuestro petróleo sea impensable, sino por lo contrario.
En las encuestas de opinión, la corrupción es la objeción más a menudo citada por los mexicanos contra la reforma. Del 70% que se ha declarado contra la reforma, más de la mitad, un 45%, ha citado a la corrupción como la condición que probablemente la vuelva nociva.
Nociva: el espíritu popular prevé que en actos de corrupción se malbaratará un tesoro nacional, amén que los funcionarios aprobarán reglamentos que favorezcan a los compradores y sólo a un minúsculo número de mexicanos.
¿Qué hacer pues ante la corrupción, precisamente ahora que decidirá nuestro futuro inmediato?
La cuestión es urgente y a la vez y por desgracia imposible. La verdad es que los ciudadanos no podemos hacer nada. Una Comisión contra la Corrupción, la primera promesa de gobierno del presidente Peña Nieto, de instalarse sería inútil, si es corrupta. La publicación de los números de las transacciones, si son falsos, serían inútiles. De cierto ese es el mal mayor de la corrupción: pudre cuanto toca, es una lepra que desfigura toda intención, todo mecanismo, todo proyecto.
Hoy México vive en un estado de corrupción universal. Lo que durante el siglo 20 fue el privilegio de los funcionarios de un solo partido, se ha vuelto el privilegio de cualquier funcionario de cualquier nivel y de cualquier ideología. De los liberales, de los izquierdistas, de los surgidos de la derecha religiosa.
Las páginas de nuestros periódicos son un diario del triunfo absoluto del mal en esta generación de políticos. De cierto las noticias diarias de corrupción son la evidencia de su impunidad y del mecanismo de esa impunidad. Ningún político hoy puede señalar con un dedo a otro político sin que un tercero lo señale a él, y hoy ningún ciudadano puede encontrar al funcionario que efectivamente sancione un acto de corrupción.
De querer hoy condenar la corrupción como conducta, tendríamos que condenar a todo el sistema político. Hoy el sistema político es la corrupción. Una corrupción que cumple con rituales democráticos mofándose de ellos. Una corrupción que nos deja a los ciudadanos comunes ante un dilema de vida grave.
O nos rendimos a la corrupción, nos declaramos sus víctimas y participamos en el sistema tan corrupto como es, o nos rebelamos, nos oponemos al sistema, lo rechazamos en bloque, lo que implica un inicio de revolución.
Una y otra solución la están tomando cada día miles de connacionales mientras otros tantos se ven forzados a una u otra. Quiero decir que en las zonas del país donde se vive todavía en relativa calma un ciudadano puede elegir participar, en calidad de víctima, en el sistema corrupto, o resistirse. Pero en las zonas del país donde la corrupción del gobierno se alía al crimen organizado, una mayoría de los mexicanos está identificando su sobrevivencia con el rechazo al gobierno y está tomando las armas.
En más de la mitad del territorio nacional tal es el caso: las cuadrillas de defensas ciudadanas son la manifestación de un dilema terrible: revolución o extinción.
¿Hay una tercera vía entre participar de la corrupción o rechazarla con un rifle en la diestra?
Me sincero: no lo sé.
Pero sé que es de suma importancia que hoy los mexicanos apalabremos en voz alta nuestras opciones. Apalabrarlas no traerá la extinción del mal, apalabrarlas no creará un nuevo conocimiento, esos no son los frutos del lenguaje. Pero apalabrar creará un espacio moral: un espacio donde salvemos al lenguaje de su corrupción y donde aún podamos distinguir el bien del mal.
No es mucho, tampoco es poco. Y podría ser el inicio de una tercera vía.",True
"Preguntas a nosotros mismos
Estimad@ lector, lectora: sincerémonos, ¿no hemos aspirado ya cien veces el aire envenado del horror? ¿No hemos cruzado ya cien límites de indignación, cada uno insoportable en su momento?
¿Tal vez toca hoy que los ciudadanos no bárbaros –los no asesinos, los no ladrones, los que no hemos secuestrado a nadie– nos hagamos a nosotros mismos algunas preguntas?
¿Tal vez toca que nosotros, 90% de la población, nos preguntemos si sabemos qué hacer para que esta última masacre, la de Iguala, no se sume al montón de masacres atroces de los últimos 10 años?
¿Cómo haremos para que este horror sea un punto de quiebre? ¿Un momento de cambio en el país?
¿Incendiaremos casas de gobierno? ¿Asaltaremos camiones de uso público? ¿Vaciaremos comercios? ¿Es decir: nos volveremos en lo que odiamos: en bárbaros, vándalos, criminales?
¿O nos quedaremos dentro de los límites de la ley y apelaremos a los que gobiernan, a pesar de que no creemos ya en su eficacia o siquiera en la verdad de su palabra?
¿Qué reclamos haremos hoy a esa autoridad moralmente dudosa que no sea una calca de los reclamos inútiles de ayer?
¿Qué reclamos haremos hoy que no acaben en un solo caso –excepcional porque ha capturado la atención mundial–, sino que trasciendan a todo el sistema político?
¿Y cómo vincularemos con la obligación a un presidente que responde a nuestro horror a regañadientes y con las promesas que ya hizo otro presidente hace cinco años, idénticas a las que hizo otro presidente hace 10 años?
¿Otra marcha? ¿Más puños alzados? ¿Más frases iracundas?
¿Más artículos de prensa rabiosos?
Tormentas que los funcionarios dejan pasar mientras juegan bridge dentro de los palacios del poder.
¿Cómo escapar de los rituales de victimización en los que estamos atrapados?
¿Exigir una Comisión contra la Corrupción, que adivinamos desde ya formada por miembros de una clase política cohesionada por el mutuo encubrimiento de la corrupción?
¿Y luego qué?
¿Luego el retorno a la tranquila tristeza reaccionaria del pesimismo?
¿Luego sentarnos ante la tele para esperar la invasión de nuestra inmovilidad, otra vez, por la barbarie: el familiar secuestrado, el vecino robado, el pago al extorsionador de la colonia, la amistad con el político que sabemos es un ladrón, la aceptación silenciosa de la arbitrariedad de otro funcionario prepotente, la nueva y más atroz noticia de otra masacre?
¿Cómo haremos del grito YA BASTA de hoy un verdadero ya basta?
¿Podemos enlistar en 10 puntos los reclamos de toda una sociedad?
¿En 10 puntos realizables a corto plazo? ¿10 puntos que el presidente puede realizar sin dilación, porque obedecen a las leyes? ¿10 puntos que rebasen las ideologías, que sean indiscutiblemente morales? Morales: benéficos para el bien común de los mexicanos.
¿10 puntos que exijan del presidente acciones inéditas? ¿Acciones que lo obliguen a ejecutar un viraje? ¿A realizar lo nunca visto en nuestro país?
¿10 puntos que aunque no contengan todo el crimen y el abuso (¿cómo podría caber tanto en 10 puntos o en mil?), pero sí obliguen al presidente a cruzar a otro momento histórico, a dar la espalda a los rituales de la impunidad?
¿El juicio, por fin, a un pariente del presidente, Arturo Montiel?
¿El juicio, por fin, a un miembro del partido gobernante, Humberto Moreira?
¿La captura de La Tuta, así sea necesario un estado de sitio en Michoacán para no dejar ni una sola piedra sin voltear, para encontrarlo?
¿El excarcelamiento del doctor Mireles?
¿Podemos coincidir en 10 puntos?
¿Podemos realizar en las redes sociales una encuesta, para que la mayoría los elija, y que la mayoría los adopte y los presente al presidente del país?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","Ayotzinapa y el capitalismo “gore”
Hace unos años Sayak Valencia publicó su libro Capitalismo gore (Barcelona, Melusina, 2010), donde reflexiona sobre la “violencia sobregirada y la crueldad ultra especializada” que “se implantan como formas de vida cotidiana en ciertas localizaciones geopolíticas a fin de obtener ganancias económicas”. Ella califica de gore, término del género cinematográfico de violencia extrema, el derramamiento de sangre “explícito e injustificado” del crimen organizado, con su altísimo porcentaje de “vísceras y desmembramientos”, y señala que esta brutal violencia es “una herramienta de necroempoderamiento”.
Según esta autora, la sangrienta dinámica del neoliberalismo toma los “cuerpos concebidos como productos de intercambio que alteran y rompen las lógicas del proceso de producción del capital, ya que subvierten los términos de éste al sacar de juego la fase de producción de la mercancía, sustituyéndola por una mercancía encarnada literalmente por el cuerpo y la vida humanos, a través de técnicas de violencia extrema, como el secuestro o el asesinato por encargo”. Los decapitados, los torturados y los desollados, que ejemplifican “una mutilación y desacralización del cuerpo humano”, son el reflejo más elocuente del modelo neoliberal. Como bien señala Jorge Alemán, un psicoanalista argentino, actualmente el neoliberalismo disputa el campo del sentido, la representación y la producción biopolítica de subjetividad.
Al ominoso proceso en que estamos inmersos generalmente se lo interpreta como la consecuencia del vínculo corrupto entre delincuencia organizada y política (gobierno y partido político). Sayak Valencia introduce un elemento fundante de nuestra cultura –el mandato cultural de la masculinidad– y le da un giro al retomar al endriago (personaje mítico en Amadís de Gaula), “monstruo que conjuga hombre, hidra y dragón”, que “habita tierras infernales y produce gran temor entre sus enemigos”. Ella usa el término de endriago para “conceptualizar a los hombres que utilizan la violencia como medio de supervivencia, mecanismo de autoafirmación y herramienta de trabajo”.
De acuerdo con la autora, nuestros endriagos no sólo matan y torturan por dinero, sino que también buscan dignidad y autoafirmación a través de una lógica kamikaze y sacrificial. Estos nuevos sujetos “ultraviolentos y demoledores” (sicarios, secuestradores, coyotes y polleros, pero también policías y soldados) “fortalecen las jerarquías de ser y de valor que dividen al mundo, por un lado, entre blancos y sujetos de color en el norte, y entre distintos tipos de mestizos y poblaciones excluidas de proyectos nacionales en el sur”.
O sea, son hombres que hacen frente a su situación de marginalidad por medio del mercado negro (tráfico de cuerpos, drogas, armas) y el imperio de la violencia: hombres pobres y marginales que vienen de grupos étnicos discriminados y clases sociales subordinadas, y que contribuyen a sostener el poder de la masculinidad hegemónica: la de los gobernantes y empresarios. El mandato de la masculinidad que han internalizado los hace incapaces de cuestionar –y rebelarse– ante un sistema donde están estrechamente entretejidos el poder, la economía y una virilidad depredadora. Un mandato que crea, como bien explica Valencia, una de las subjetividades más “feroces e irreparables” del capitalismo neoliberal.
Matar se ha convertido en el negocio más rentable para estos endriagos, impulsados por el deseo de consumo y la necesidad de hacerse de un capital. Valencia dice que en el capitalismo gore, la destrucción del cuerpo se convierte en una mercancía valorada y califica la comercialización política del asesinato como necroempoderamiento. El necroempoderamiento neoliberal, con su brutal enriquecimiento económico, también “invisibiliza el hecho de que estos procesos inciden sobre los cuerpos de aquellos que forman parte del devenir minoritario”. Sí, también son principalmente hombres (y algunas mujeres) pobres en los que, de una forma u otra, toda esta violencia gore recae.
No es posible resumir en estas páginas la impactante reflexión de Sayak Valencia, que integra en su análisis las polarizaciones económicas, el bombardeo informativo/publicitario hiperconsumista y los imperativos de la masculinidad. Ella señala que el escenario donde circulan libremente la droga, la violencia y el capital, mientras las personas –migrantes sobre todo– son traficadas y asesinadas, no es el que imaginábamos para el inicio del nuevo milenio, pero es el que tenemos y es nuestra responsabilidad reflexionar en él.
En la dirección de explicarnos por qué “la historia contemporánea ya no se escribe desde los sobrevivientes, sino desde el número de muertos”, la reflexión crítica de Valencia introduce el elemento del papel de la masculinidad marginal y gore de los endriagos actuales como una referencia indispensable para comprender mejor lo ocurrido en Ayotzinapa. Con un humor negro premonitorio, la solapa del libro de Valencia registra que, hace años, en un periódico mexicano apareció una viñeta en la que se veía al diablo muy preocupado por la situación de violencia en el país, y le decía a un colega: “Durante décadas temíamos que se colombianizara México, lo que ahora tememos es que se mexicanice el infierno”. Acertó el diablo.",False
"El primer tercio y la gran crisis
Números y significado
Al concluir el segundo año del sexenio de Enrique Peña Nieto (EPN), y teniendo como marco una inesperada y severa crisis política, han aparecido números que dicen mucho sobre la naturaleza del bienio.
Una encuesta del Centro de Estudios Sociales y de Opinión Pública de la Cámara de Diputados aparecida en octubre, es decir, antes de que la tragedia de Iguala agudizara la actual crisis política, muestra que apenas 11% de los ciudadanos aceptó tener mucha confianza en el presidente de la República; otro 21% le concedió algo de la misma. En contraste, 33% declaró que ya era poca su confianza en el personaje y, finalmente, 32% de plano aseguró no tenerle ninguna. En consecuencia, si se toman como punto de referencia las elecciones de 2012, donde EPN recibió el voto de 38.15% de quienes acudieron a las urnas, el conjunto de ciudadanos que aún confían en el ahora jefe del Ejecutivo es 16% menor al que votó por él hace dos años. La mayoría –dos tercios– ve a EPN con mucha o total desconfianza.
Ahora bien, EPN y los suyos pueden optar por otras cifras, por ese número 11 que consideran simboliza el lado brillante de su bienio: el conjunto de “reformas estructurales” que en algún futuro modernizarán a México. Las 11 reformas son, en realidad, 10: energética, competencia económica, telecomunicaciones y radiodifusión, hacendaria, financiera, educativa, electoral, la del amparo, el código de procedimientos penales y transparencia; la laboral, que generalmente se incluye en el grupo, en realidad tuvo lugar al concluir el sexenio anterior.
Blitzkrieg y petróleo
La ofensiva legislativa relámpago de EPN y su partido contra el status quo se presentó como una gran victoria política, sobre todo por el contraste con la impotencia que en este campo mostró el PAN durante los 12 años que tuvo el control de la Presidencia.
Vistas con detenimiento, las 11 reformas mencionadas no fueron el parteaguas que el gobierno dijo que eran, salvo en un caso: el de los hidrocarburos. Y es que el cambio del artículo 27 constitucional para permitir el acceso del capital privado nacional e internacional a todos los campos de la industria del petróleo y el gas fue el golpe decisivo del neoliberalismo en contra del último gran pilar del nacionalismo forjado por la Revolución Mexicana que aún permanecía en pie.
Años antes, el gobierno panista de Felipe Calderón había intentado un ataque lateral a la herencia constitucional cardenista pero fracasó. Y es que Calderón se propuso abrir la explotación de los depósitos de petróleo en aguas profundas al capital privado extranjero prometiendo encontrar “un tesoro”, mas no logró el apoyo de la oposición priista. En contraste, EPN diseñó una estrategia que de entrada implicó contar con la anuencia y la colaboración activa e incluso entusiasta de la oposición panista y perredista. Fue de este modo que en tan sólo 20 meses EPN levantó el marco legal de un proyecto sexenal que debería permitir a su gobierno una gran libertad en la asignación de recursos y oportunidades al sector privado, en particular a empresarios cercanos a él y al grupo que controla al gobierno federal.
El corazón del proyecto
La estrategia legislativa que llevó a lograr las “reformas estructurales” se diseñó a partir del llamado “Pacto por México”. Este documento de 95 puntos, dado a conocer al día siguiente de la toma de posesión, se convirtió en el corazón político de la primera etapa del sexenio. Fue un gran acuerdo cupular entre el presidente y su partido, por un lado, y por el otro los presidentes de los dos grandes partidos que, formalmente, constituían la oposición de derecha e izquierda: el PAN, que tras dos sexenios en la Presidencia apenas obtuvo en 2012 el 25.4% de los votos, y el PRD, entonces la segunda fuerza política (31.5% de los sufragios), pero que para entonces ya estaba en una situación difícil, pues su candidato presidencial y gran movilizador del voto, Andrés Manuel López Obrador (AMLO), lo había abandonado para fundar otro –Morena– que, inevitablemente, a partir de 2015 competiría con el PRD por el espacio izquierdo del espectro político nacional.
De todos los cambios propuestos en el Pacto por México, el más importante –el corazón del corazón– era el que se concentraba en los puntos o compromisos del 54 al 60, y que implicaron la reforma al artículo 27 constitucional en materia de hidrocarburos. Sin rechazar el principio de que los depósitos petroleros son propiedad de la nación, la reforma hizo de Pemex –símbolo del nacionalismo económico– una empresa petrolera más, una que deberá competir con otras pues se eliminó la restricción que desde 1960 impedía la firma de contratos con particulares para la extracción de hidrocarburos; también se abrió la petroquímica básica –hasta ese momento un monopolio del Estado– a la inversión privada, lo mismo que el transporte y la comercialización de los combustibles. Como corolario, el mercado eléctrico también se abrió al capital privado nacional o externo.
El aplauso externo
Las medidas anteriores, y en una actitud que recordó lo sucedido con Carlos Salinas, los gobiernos y los medios de comunicación internacionales se mostraron entusiasmados hasta el extremo por el retorno del PRI neoliberal al poder. Además, este retorno se hizo sin la sombra del burdo fraude electoral de 1988 (la compra e inducción de votos en 2012 se consideró peccata minuta, parte de los usos y costumbres del país y practicada por todos los contendientes). La revista Time del 24 de febrero de 2014 incluso dio su portada a EPN y lo presentó como el “salvador de México”.
La caída y prisión de la poderosa dirigente del Sindicato Nacional de Trabajadores de la Educación (SNTE), Elba Esther Gordillo, fue interpretada por esos mismos observadores externos no como el castigo a una antigua priista convertida en un obstáculo para devolver al SNTE su carácter de instrumento priista, sino como lo que no fue: el inicio de un ataque a fondo de un mal endémico: la corrupción. La captura en febrero de 2014 del poderoso e internacionalmente famoso narcotraficante de Sinaloa Joaquín El Chapo Guzmán volvió a producir el aplauso externo, pese a que la actividad de los cárteles del narcotráfico no disminuyó en nada.
Finalmente, mientras el PAN, los círculos empresariales y el exterior loaban la “valentía” de EPN para poner fin a la última herencia cardenista –la actividad petrolera como monopolio estatal–, la mayoría de los mexicanos mantuvo una opinión contraria. Una encuesta del instituto Pew de Estados Unidos, publicada a inicios de 2014, mostró que la apertura de la industria petrolera al capital privado extranjero era reprobada por la mayoría de los mexicanos (57% contra 34%).
Y, sin embargo, la economía no se mueve
Las “reformas estructurales”, se dijo dentro y fuera del país, habían creado el “Mexican moment”. En los círculos empresariales se aceptó la tesis que sostenía que la ortodoxia económica traería como consecuencia un repunte de la economía mexicana y que, por fin, el país se reencontraría con la generación de empleo, la disminución de la pobreza y con todo lo que se asocia al crecimiento económico. Sin embargo, al concluir 2014, la promesa del crecimiento se mantenía como eso, como una promesa, mientras que la realidad insistía en mantener mediocre el incremento del PIB.
Al inicio de 2014, los pronósticos de la tasa de crecimiento del PIB –ligados a los vaivenes de la economía estadunidense– fueron modestamente optimistas: 3.4% se dijo en febrero en el Banco de México, pero al correr del año las expectativas fueron disminuyendo hasta quedar en vaticinios absolutamente mediocres: entre 2.1% y 2.6%. En noviembre de 2014 una encuesta señaló que, en relación con el año anterior, 40% de los mexicanos consideraba que su situación económica permanecía estancada, pero 48% aseguró que había empeorado (Excélsior, 24 de noviembre). Por otro lado, la Cepal hizo notar que mientras en la mayoría de los países latinoamericanos la pobreza y la indigencia iban a la baja, en México ocurría exactamente lo contrario, aquí iban al alza (“Panorama social de América Latina, 2013”).
Fue en este marco de insuficiencia económica para la mayoría pero de casi euforia para la minoría que estalló la crisis de inconformidad política masiva al final del segundo año de gobierno de EPN.
La crisis
El detonador de las protestas masivas contra el gobierno en general y contra EPN en particular se localiza en una ciudad de 140 mil habitantes –Iguala– en Guerrero, el estado con los peores índices de marginación. El asesinato de seis personas y el secuestro y paradero desconocido de 43 estudiantes de la Normal Rural de Ayotzinapa por la policía municipal en complicidad con el crimen organizado –los Guerreros Unidos– la noche del 26 de septiembre, no obstante la presencia del 27 Batallón de Infantería en la ciudad, detonó una reacción de gran indignación que hechos más monstruosos en el pasado no habían logrado, como la desaparición en un solo día de 300 personas en Allende, Coahuila, a manos de Los Zetas en 2011.
Que el crimen involucrara la subordinación del cuerpo de policía y de toda la estructura municipal de Iguala y Cocula al crimen organizado, que la acción exhibiera un grado inaudito de crueldad –desollar y sacar los ojos de una de las jóvenes víctimas– y que el gobierno federal no lograra dar con los secuestrados, hizo que lo acontecido en Guerrero fuera la proverbial gota que derramó un vaso lleno de agravios en contra de la sociedad mexicana.
La tragedia de Iguala, a la que le había precedido la de Tlatlaya, donde el Ejército ejecutó a sus prisioneros y a la que después se le agregaría un caso concreto de tráfico de influencias a nivel presidencial –la mansión de lujo extremo que un contratista del gobierno del Estado de México, el tamaulipeco Juan Armando Hinojosa Cantú, construyó para la esposa de EPN–, desembocó en movilizaciones en todo el país y en el extranjero, que demandaron no sólo el esclarecimiento del crimen contra los estudiantes, sino incluso la renuncia de EPN. Esas movilizaciones y protestas buscaron y buscan hacer evidente el hartazgo de un buen número de ciudadanos con una estructura de gobierno corrupta hasta la médula y a todos los niveles, que es ineficiente, refractaria a la rendición de cuentas y asociada en numerosos puntos con un crimen organizado que tiene más cabezas que la Hidra de Lerna. Se trata de un reclamo masivo ante la incapacidad de resolver el problema del estancamiento económico, el rechazo a la desnacionalización del aparato productivo, a la reproducción de una estructura social donde una familia posee la segunda mayor fortuna del mundo mientras que la mitad de la población es clasificada como pobre y, finalmente, el disgusto frente a una política sostenida por acuerdos entre partidos que no representan otros intereses que los de ellos mismos.
¿Recuperar la iniciativa?
Tras quedar pasmado por semanas ante la crisis que se le vino encima, y después de transcurrir dos meses sin poder o sin querer encontrar a los estudiantes desaparecidos, pero descubriendo cada vez más fosas clandestinas con cadáveres que no se buscaban, EPN decidió asumir como propio uno de los lemas de las movilizaciones en su contra –“Todos somos Ayotzinapa”–, y el 27 de noviembre propuso un plan de 10 puntos para enfrentar no la raíz de la crisis sino sus manifestaciones más inmediatas. Se trató de un claro intento por arrebatar la iniciativa política de manos de los padres y compañeros de los estudiantes desaparecidos, de los jóvenes estudiantes que forman el grueso de las marchas en las calles. La iniciativa con sus 10 puntos puede ser vista como una edición de bolsillo del “Pacto por México” para combatir la inseguridad y el crimen organizado, reformar las policías estatales y reafirmar las declaraciones contra la corrupción y la pobreza. El punto más llamativo de la propuesta es un proyecto de ley que permitirá al gobierno federal desaparecer ayuntamientos ahí donde el crimen se haya apoderado de la autoridad local, lo que viene bien con el esfuerzo de EPN de recuperar algo del presidencialismo del pasado.
Hasta ahora, la respuesta de EPN y su gobierno a la crisis se antoja pequeña en relación a las dimensiones de ésta, donde lo que se cuestiona de manera masiva ya no es sólo al presidente y a su gobierno sino al régimen mismo. Está aún por verse si EPN realmente puede recuperar el liderazgo real del proceso político, pues si bien él y los suyos tienen el control de las instituciones formales, la legitimidad la tienen quienes los cuestionan.
La crisis que afronta EPN al final de su primer tercio es, finalmente, no sólo una crisis de su gobierno, sino de todo un régimen, resultado de una transición que se inició en 1997 y que a estas alturas pareciera agotada y fallida.
Lo sucedido en Iguala ha servido para hacer evidente a una parte sustantiva de la sociedad mexicana, en particular a los jóvenes, que el problema de fondo es que en el siglo XXI se logró modificar pero no acabar con el régimen autoritario creado por el PRI y el presidencialismo en el siglo pasado.
La cuestión importante al concluir 2014 no es tanto cómo enfrentará EPN lo que resta de su sexenio, sino cómo la sociedad mexicana puede aprovechar esta coyuntura crítica –la movilización y el hartazgo– para dar forma a un proyecto alternativo al que hoy existe, uno efectivamente nacional y para el siglo XXI.","El reino de Oz
Tom Disch, visionario de la ciencia ficción, afirmó que la publicidad es el cuento de hadas de la sociedad moderna. En la compra de un yogur te prometen un palacio. Un territorio fantástico donde los beneficios no provienen del esfuerzo, sino de la milagrosa acción de una marca.
En América Latina el inconsciente colectivo está cada vez más determinado por los anuncios y las telenovelas. Millones de personas orientan su comportamiento a partir de fórmulas televisivas. Lo peculiar es que esta subordinación psicológica también atañe a quienes pretenden guiar una nación.
Enrique Peña Nieto surgió como el perfecto telecandidato mexicano. Un hombre atractivo, de peinado imperturbable, que aun al improvisar parece leer un teleprompter.
Casado con una conocida actriz, no tuvo que acercarse a la gente para ganar las elecciones. En la sociedad del espectáculo, triunfó como quien desempeña un papel.
¿Qué clase de mentalidad respalda sus decisiones? A fines de 2011, Jacobo García, periodista de El Mundo, le pidió que mencionara tres libros que lo hubieran marcado. Peña Nieto fue incapaz de hacerlo.
A la distancia, lo más grave no parece ser su incultura ni la falta de reflejos políticos para disponer de una respuesta preparada por sus asesores, sino la estructura misma de su mente.
Con toda probabilidad podría haber mencionado 20 telenovelas o 50 películas. La cultura de masas es la nueva memoria impersonal. ¿Cómo afecta esto a quien guía los destinos ciudadanos? Estamos ante un caso fronterizo que merece detenido análisis.
No se le puede pedir a un Mandatario que lea mucho. Su cargo es refractario a la capacidad de dudar y aceptar contradicciones, efectos básicos de la lectura.
En su espléndida novela “Una Lectora Nada Común”, Alan Bennett plantea lo que sucedería si la Reina de Inglaterra se volviera adicta a los libros. En efecto, abdicaría.
Lo que está en juego en el caso de Peña Nieto no es su nivel cultural, sino su peculiar acercamiento al mundo. Después de hacer campaña en aviones privados y hablar en asambleas tan controladas como una película, planeó reformas en los apartados salones del poder.
Al ofrecer su primera declaración patrimonial, tanto él como varios miembros de su gabinete revelaron tener propiedades por “donación”.
Los ciudadanos deben comprar o heredar una casa. Los políticos pertenecen a otra lógica, la economía de la dádiva donde los inmuebles se regalan. ¡Bienvenidos al nuevo reino de Oz, donde se cumplen las promesas de la publicidad y los cuentos de hadas!
Mucho se ha hablado en los últimos días de la “Casa Blanca”, la mansión de unos 7 millones de dólares propiedad de la Primera Dama, Angélica Rivera. Ese predio pertenece a la constructora Grupo Higa, compañía a la que Peña Nieto favoreció desde sus tiempos de Secretario de Administración en el Estado de México y que se expandió notablemente durante su Gubernatura.
Curiosamente, la licitación del tren rápido a Querétaro fue a dar a esa empresa (la misma que prestó a Peña Nieto aviones privados durante su campaña a la Presidencia).
Aunque el Presidente no sea el dueño directo de la “Casa Blanca”, no es difícil suponer una relación de tráfico de influencias (sobre todo tomando en cuenta que la “donación” es un recurso de apropiación aceptado por su Gobierno).
En una declaración en YouTube, dicha en el tono de falsa intensidad de las telenovelas, Rivera asegura que compró la propiedad con el dinero que le dio Televisa, empresa en la que trabajó 25 años y con la que dejó de colaborar en 2010.
Para quienes no vivimos dentro de un anuncio de televisión, resulta poco creíble que una actriz reciba una liquidación tan espectacular. En caso de que hubiese sido así, seguramente le ayudó estar casada con el Mandatario que ajustó la reforma de telecomunicaciones a los íntimos deseos de Televisa.
La insensibilidad del Presidente de ir a China en un momento de crisis nacional y la respuesta de Rivera, en la que se muestra ofendida y habla como quien “se digna” a dar explicaciones que, según ella, no tendría por qué ofrecer, pertenecen a la lógica de quienes viven en una evanescente irrealidad.
La promesa de vender la casa equivale a la de cambiar de set. Todo se arregla alterando el guión o la escenografía.
Peña Nieto es el primer telepresidente de México. Sus reformas ofrecieron una nueva telenovela nacional, pero demasiado pronto se le atravesó la realidad. Para sobrevivir tendrá que salir de la pantalla y enfrentar lo que está afuera de ella: un país dolorosamente verdadero.",False
"Si no ahora, ¿cuándo?
Hace dos semanas, en este espacio, le pedía al lector, a la lectora, que nos formuláramos algunas preguntas sinceras. La primera: ¿Cuántas veces hemos cruzado la línea de lo insoportable en nuestro país? ¿Cuántas veces hemos visto alargarse el territorio de lo que consideramos inaceptable?
Preguntaba también si la medida de un sistema político que no progresa, que por el contrario se deteriora, no es otra: la cantidad de líneas inaceptables que nos hace cruzar a los ciudadanos.
Propongo ahora que nos preguntemos, en vista de los sucesos recientes, por qué Iguala ha adquirido un valor alegórico tan potente, que nos une trascendiendo ideologías y clases sociales. ¿Es que Iguala nos iguala en el horror de mirar en sus sucesos, como en una nuez, a todo México?
El alcalde que duerme textualmente con el crimen organizado. Que dispone de las policías como de sicarios mientras los sicarios disponen de él como de un operador. El gobernador de Guerrero que lo solapa, el jefe del partido político que solapa al alcalde y al gobernador, y un presidente que nos asombra con sus respuestas menores a las circunstancias. Sus respuestas para salvar el momento, no para salvar al país de su angustia.
Iguala, propongo ahora, es en efecto todo el país en un microcosmos. La ilusión de la excepcionalidad del crimen se disipa en Iguala: crimen y Estado se fundieron ahí en un área, la corrupción, que todos sabemos de sobra que existe en cada gobierno de cada población de México.
Vuelvo a preguntar al lector, a la lectora: ¿Qué nos sigue enseñando Iguala, como alegoría de todo el sistema?
Ahora que un día sí y al día siguiente también, hay marchas, mítines de protesta, ahora que una nueva generación ha salido a protestar a las calles, ahora que sólo los más cínicos suponen que esto es una mera repetición del ritual eterno del descontento mexicano, sobre todo ahora que han sido las protestas las que por fin han movilizado al Estado para dar con los autores intelectuales del crimen y proponer un pacto contra la violencia, ¿no nos enseña otra vez Iguala el camino?: ¿no nos enseña Iguala que es la energía social, el enojo social, la rabia de los ciudadanos, lo único que cambiará al país?
¿Y qué pensamos realmente de este pacto propuesto por los operadores del sistema corrupto contra el que protestamos? ¿Qué pensamos de un pacto pensado por esa clase, la política, cohesionada entre sí por el mutuo encubrimiento de actos de daño al Bien Común?
¿Qué podemos pensar al leer la agenda del pacto? ¿No nos fatiga el alma al sólo leer la secuencia de propuestas que el pacto dispone: reformular leyes, reformular agencias, crear ooooooootro consejo contra la corrupción, no sabemos en qué distinto al que hace ya ocho años se reunió en la Ciudad de México y al que el señor Martí les espetó, la voz quebrada por el llanto, “si no pueden, renuncien”?
¿No nos están pidiendo ahora los políticos lo de siempre: déjenos acá su rabia y acá ya jugaremos ajedrez con ella hasta que ustedes se aburran? ¿No nos están pidiendo en realidad lo de siempre: más tiempo para el sistema tal y como es? ¿Más tiempo: más papeleo, más debates, más votaciones, más bla bla bla?
¿No sería más sencillo pedir a los operadores del sistema que respeten las leyes y basta? ¿Que expulsen del quehacer público a quienes las transgreden? ¿A qué nuevas leyes si las de hoy no se cumplen?
Y si pedir eso es pedir lo imposible en lo inmediato (porque los policías inevitablemente se corrompen, porque los jueces son corrompibles, porque bla bla bla: la balada interminable de autojustificaciones de un sistema indispuesto a corregirse), ¿podemos nosotros al menos poner la agenda al pacto que propone la clase política?
Nosotros: los que no hemos robado, no hemos secuestrado, no hemos asesinado y no negociamos los delitos ajenos a cambio de privilegios.
Le propongo al lector, a la lectora, que nosotros podemos poner la agenda inmediata de un pacto nacional. Algo semejante propuse hace dos semanas en este espacio: una lista de 10 exigencias al presidente, de 10 exigencias realizables desde su poder por ser perfectamente legales, 10 exigencias que no resolverían todo el crimen ni toda la corrupción, pero al menos obligarían a la clase política a dar las espaldas al pasado, a traicionar los pactos inconfesables que sostienen, a inaugurar simbólicamente otro mejor momento mexicano.
Durante estas dos semanas recibí una cascada de tuits sugiriendo esta o esta otra exigencia. También en los comentarios al pie del artículo recibí sugerencias interesantes, amén de acusaciones de ser ingenua o agente secreta del PRI o anarquista o peores cosas. De cualquier forma, es una idea que interesó a unos cuantos y apunto las tres que más se repitieron y que me parecen impecables:
El hallazgo de los 43 normalistas, todos los responsables de su secuestro, todos los responsables de la fuga del alcalde criminal, su juicio y la aplicación de las sanciones que correspondan según la ley.
El juicio público del doctor Mireles, para que sepamos por fin de qué se le acusa para mantenerlo encarcelado, y el dictamen público de su condena o de su liberación.
El juicio público a Arturo Montiel, acusado por la opinión pública de desfalco, el juicio público a Humberto Moreira, acusado de ídem, el juicio a Mario Marín, acusado de pederastia por la opinión pública.
¿Podría ser? ¿Podríamos coincidir en un método para completar 10 exigencias que marquen como histórico este momento? ¿10 exigencias empujadas por la energía social que ha liberado Iguala? ¿10 exigencias que den cauce y dirección a la ardiente urgencia ciudadana de un país con sistema de Justicia y transiten fuera de las instituciones corruptas y sin embargo en paz?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","Viajes presidenciales
El presidente Enrique Peña Nieto viaja de nuevo. Parecería que quiere emular a Adolfo López Mateos, a quien, dicen, admira sinceramente. ¿Hasta dónde quiere seguir sus pasos? Él viajaba mucho, pero en esa época de la economía cerrada sus objetivos eran distintos a los del Presidente hoy, que ha dicho, como lo dijo el presidente Echeverría, que lo hace para promover las exportaciones y, añade, la inversión extranjera. Las giras internacionales de López Mateos buscaban fortalecer la capacidad de influencia de México en el escenario internacional, que era también una manera de hacerse fuerte en relación con Estados Unidos. En los años 50 el gobierno mexicano todavía podía jugar a la independencia diplomática, mantenerse en apariencia equidistante del bloque socialista y del bloque occidental, salvo en una situación de crisis como la de octubre de 1962. Sin embargo, hoy parece más difícil seguir ese camino, porque en 1994 decidimos seguir la vía de la integración a Estados Unidos, y así se redujeron nuestras opciones. Creo que era inevitable, siendo el sistema internacional lo que es, dominado por una superpotencia que es nada menos que nuestro vecino inmediato.
En esta ocasión Enrique Peña Nieto voló a la ciudad de La Habana para asistir a la cima de la Comunidad de Estados Latinoamericanos y del Caribe (Celac). La verdad es que en las fotos que ha publicado la prensa se le ve muy contento. Allá, lejos de Apatzingán y de las presiones de una izquierda que no acaba de organizarse, y de una derecha que no acaba de desorganizarse, el Presidente se mueve a sus anchas, más a gusto aquí, en cálidas tierras tropicales, que en Davos. Se le ve en confianza, como si estuviera con sus abuelitos: bromea con Raúl Castro y abraza y condecora a José Mujica, el presidente de Uruguay. El contraste de sus actitudes en una y otra ciudad llama la atención, sobre todo porque más habrá de atender a lo que escuchó en Davos que a las propuestas de integración latinoamericana que hizo Raúl Castro.
A nadie se le ocurre pensar que la asistencia de Peña Nieto a esta reunión va a modificar su política hacia Estados Unidos; para nosotros el mensaje cubano llega tarde. En la dinámica de la integración al norte, no hay espacio para un proyecto latinoamericano que además se propone para enfrentar a nuestro socio, Estados Unidos. La presencia mexicana en La Habana, entonces, tiene un significado diferente al que podría atribuírsele si estuviéramos pensando cambiar de rumbo y buscar soluciones a nuestros problemas en el sur del continente. La visita debe ser vista como una operación de salvamento contra las pifias de los gobiernos panistas. Ciertamente, el presidente Felipe Calderón, en su momento, tomó iniciativas más o menos eficaces en esa dirección; sin embargo, entre los cubanos la experiencia con el PAN en la Presidencia en México dejó un sabor amargo, que los priístas esperan disolver, pero no será fácil.
El gobierno está apostando a la diplomacia personalizada, la cual no está exenta de riesgos, porque igual se simpatizan los jefes de Estado que se irritan mutuamente, y perjudican más que favorecen la relación entre los dos países: Adolfo Ruiz Cortines prefería darle la vuelta a Ike Einsehower, que nunca entendió por qué, si todo el mundo lo quería; el presidente José López Portillo encontraba insoportable a Jimmy Carter; y a George W. Bush Vicente Fox lo entusiasmó primero, pero luego, cuando comprobó su ineficacia, empezó a tratarlo con una displicencia –por no decir majadería– que hasta a mí me dolía.
En todo el mundo se sigue creyendo que nada sustituye el apretón de manos y la conversación cara a cara entre presidentes, primeros ministros y monarcas, que son oportunidades para que dialoguen y se amisten. Es posible, porque esos encuentros generan el espejismo de la igualdad entre los países cuyos líderes aparecen todos en la misma foto, como si fueran también iguales; el problema aparece, como en la noche de bodas, cuando se cierra la puerta y se quedan solos.",False
"Coyuntura Crítica
Cadena
La brutal, la salvaje respuesta de una policía municipal a la actitud revoltosa pero finalmente inerme de unos estudiantes en una ciudad de poco más de 140 mil habitantes (Iguala) en un estado (Guerrero) que tiene el más alto índice de marginación, (Conapo, 2010), ha detonado una crisis mayúscula en el régimen político mexicano. Y es que la tragedia de Iguala, unida a la incapacidad del gobierno federal para resolver de manera creíble el caso de seis muertes y 43 desapariciones, aunado al asesinato en Tlatlaya de 15 prisioneros por parte del ejército unos meses antes, más el escándalo desatado alrededor de dos lujosos inmuebles en las Lomas de Chapultepec asociados a la esposa del presidente de la República y a la adjudicación de un contrato -ahora cancelado- para construir el ferrocarril México-Querétaro, son los últimos eslabones de una larga e histórica cadena de agravios que la clase política a infligido a la sociedad mexicana.
Es contra el interminable rosario de humillaciones construido con abusos, corrupción, impunidad e ineficiencia de la élite del poder, que la sociedad mexicana está manifestando hoy un enojo acumulado.
Sorpresa
La crisis hizo su arribo de manera sorpresiva, justo cuando el gobierno de Enrique Peña Nieto (EPN) parecía estar ""salvando a México"" (TIME Magazine dixit) y empezando a cosechar los frutos de su ""pacto por México"" con la oposición. Con ese pacto, logró con sorprendente facilidad alcanzar en menos de dos años lo que el PAN no pudo en dos sexenios: cambiar el artículo 27 constitucional para dar acceso al gran capital nacional e internacional a la riqueza natural más valiosa, estratégica y no renovable de México: los hidrocarburos. Esa reforma histórica, fue negociada exclusivamente con y en la cúpula del poder, dejando a la sociedad como simple espectador. A éste primer éxito se supone deberán seguir otros: que el PRI obtenga en las elecciones de 2015 una proporción significativamente mayor al 38.15 % de los votos del 2012, para finalmente alcanzar el tercer objetivo: controlar la presidencia más allá del 2018. ¿Hasta qué punto los acontecimientos actuales pueden interferir con ese proyecto? Esa es hoy la gran incógnita.
Deseable pero no Previsible
Lo deseable pero poco probable, sería que el horror de Iguala y la movilización social que ha provocado más la inconformidad acumulada, pudieran transformarse en una ""coyuntura crítica"" en el sentido que dan al término Daron Acemoglu y James Robinson en Por qué fracasan los países, (Barcelona: Crítica, 2013). Este tipo de coyunturas son acontecimientos de gran calado que perturban los equilibrios político y económico de una sociedad, y que por ello tienen el potencial de provocar un cambio institucional que desemboque en un nuevo arreglo social, (p. 502).
Ejemplos Positivos
Acemoglu y Robinson toman coyunturas críticas de gran magnitud histórica y examinan sus efectos igualmente espectaculares, como el descubrimiento de América, los cambios que trajeron las nuevas rutas comerciales entre Europa y Asia o la Revolución Francesa. Pero esa idea de coyuntura crítica también puede aplicarse al plano local. En el siglo XIX, por ejemplo, la invasión francesa de la Península Ibérica abrió la posibilidad de hacer de la Nueva España y de otros componentes del imperio español, naciones independientes. En la segunda mitad del siglo XIX el fracaso del proyecto francés en México pudo transformarse en el triunfo y consolidación del proyecto liberal.
En el siglo XX, la I Guerra Mundial fue la coyuntura que aumentó el grado de libertad que México tuvo para dar forma a una nueva constitución sin que Estados Unidos o Europa pudieran impedirlo. La II Guerra fue otra coyuntura que aceleró la industrialización del país.
Ejemplos Negativos
Desafortunadamente, las coyunturas críticas también pueden desaprovecharse o, incluso, dar resultados negativos. La guerra contra Estados Unidos fue una que no sirvió para regenerar el arreglo institucional mexicano sino para empeorarlo. La pugna interna de la élite porfirista por la sucesión de Porfirio Díaz facilitó en 1910 el surgimiento y triunfo de Francisco Madero como el líder nacional de un movimiento que abanderó la democracia política, pero cuando el polvo de la Revolución de 1910 se asentó, varias cosas habían cambiado pero la democracia  no  apareció.  La  II  Guerra  Mundial  aceleró  al industrialización pero también fue la coyuntura perfecta para llamar a la ""unidad nacional"" e iniciar el gran viraje hacía el alemanismo y la derechización.
La última ""coyuntura crítica"" mexicana que se desaprovechó fue la que abrió la crisis del modelo económico en 1982, la insurgencia electoral de 1988, la aparición del neozapatismo y la expulsión pacífica del PRI de la presidencia en el 2000. Las posibilidades de un salto cualitativo en la vida de las instituciones políticas mexicanas, fue entonces enorme. Sin embargo, la incompetencia, frivolidad, falta de visión y corrupción del liderazgo, llevaron al retorno del PRI al poder y a la restauración de partes sustantivas del antiguo régimen.
La Gran Incógnita
Lo que hoy se expresa con vehemencia en las calles es un cuestionamiento del proyecto de EPN y del PRI y una exigencia de dar forma a una mejor alternativa. El gran problema es cómo aprovechar positiva, constructivamente, esta penosa coyuntura crítica para que su energía no se dilapide y México cambie para bien.","Mexico, su estado y los cuasi estados
Desapariciones
 Las palabras parecen insuficientes para captar plenamente una tragedia donde se mezclan brutalidad, corrupción, ineptitud, cinismo, avidez e irresponsabilidad históricas. En Iguala no sólo se asesinó a 6 personas y desaparecieron 43 estudiantes, también se perdió la esencia del Estado.
Soberanías
En México hoy conviven y chocan dos poderes que se comportan como si ambos fuesen soberanos, es decir, que sólo rinden cuentas a sí mismos. Uno es el Estado formal, corrupto, ineficiente y débil, y el otro es el conjunto de pequeños cuasi estados o feudos criminales que a sangre y soborno han conquistado porciones de nuestra geografía y que, además, están en guerra permanente entre ellos.
Hoy, el Estado formal es apenas una estructura patrimonial, extractiva en beneficio de muy pocos, endeble, que opera más con reglas no escritas que constitucionales y sin más proyecto que su propia reproducción. Al mismo tiempo, el conjunto de cuasi estados, soberanos en el territorio que controlan, tienen sus propios ejércitos y administradores, son de naturaleza totalmente criminal, con reglas brutalmente violentas y con un proyecto claro: doblegar al Estado formal para construir, mantener y ensanchar, una economía ilegal y depredadora. Estos poderíos delictivos, por sus formas de operar, son hoy el obstáculo más visible, que no único, para la convivencia social segura, digna y productiva.
Los feudos criminales ejercen un dominio directo sólo en regiones pero sus efectos nocivos se dejan sentir en todo el país. El Estado formal y los cuasi estados ilegales conviven en medio de tensiones y choques pero también de acuerdos ilícitos pero efectivos, auténticos ""pactos contra México"".
El Liderazgo
Hoy, el Estado formal y debilitado, está encabezado por el PRI de siempre y con los apoyos de siempre -el de las élites económicas, la burocracia, la televisión, los grandes sindicatos, etcétera. Por su parte, los cuasi estados criminales tienen un liderazgo forjado en un feroz proceso de selección darwiniano, donde el fracaso y los errores se pagan con la vida. Esos liderazgos son producto de la ambición y la audacia, de la descomposición social y de una asociación con la clase empresarial ""legal"" para convertir la riqueza ilícita en lícita.
El examinar de cerca a los dirigentes de los cuasi estados es meterse de lleno en un mundo de horror y, sobre todo, de los procesos de captura de trozos del Estado formal -gubernaturas, alcaldías, policías, militares- por el criminal. Tomemos como ejemplo el caso abordado por Juan Carlos Reyna y Farrah Fresnedo en El Extraditado, (Grijalbo, 2014), producto de entrevistas en la cárcel a uno de los grandes capos del narcotráfico clásico: Benjamín Arellano Félix (BAF), cabeza del cartel de Tijuana.
Lo Malo fue el Entorno
Según un estudio psicológico hecho a BAF tras su ingresó a prisión en 2002, en él no había nada singular -católico, con educación preparatoria, hijo de una familia de ingresos modestos y numerosa pero integrada, que le inculcó el hábito del trabajo- el problema fue el entorno. A los 16 años empezó a ""trabajar"" como contrabandista de whisky y electrodomésticos en Culiacán, es decir, en la zona de impunidad de personajes como Miguel Ángel Félix Gallardo o Rafael  Caro  Quintero.  El  joven  contrabandista  entendió  que narcotraficantes y autoridades formaban ya una sola estructura y él, un emprendedor ambicioso, decidió que el futuro estaba no en el contrabando menor sino en las drogas prohibidas.
La Ética del Trabajo
Según el mismo, BAF fue narcotraficante mas no adicto. Su obsesión es un ""negocio"" rentable como pocos: 100 mil dólares por kilo es la ganancia de llevar la cocaína desde la selva colombiana hasta las calles de Nueva York. El valor del mercado mundial de cocaína se calcula, según Reyna, en 38,000 millones de dólares anuales, de los cuales poco un 20% ingresan a México.
El Poder Ilegal
BAF, como el resto de los capos, logró hacerse de esas partes del Estado que necesitaba: desde gobernadores hasta personajes del círculo íntimo de un presidente ¿Cómo? usando la violencia y pagando. Según su dicho, en los 1990 pagó millón y medio de dólares mensuales al personaje cercano al gobierno federal, medio millón al hombre de la PGR en el estado y 250 mil dólares a los jefes locales de la policía judicial federal del ejército. El capo creó su propio ejército con reclutas tanto de México como de Estados Unidos e instructores extranjeros, lo uniformó y disciplinó con la asistencia de un ex comandante de la judicial federal. Este brazo armado dio a BAF poder de vida o muerte en su zona y lo ejerció impunemente por años en más de un millar de casos.
Los jefes de los cuasi estados pueden caer, como le sucedió a BAF, pero su estructura perdura. Y sus inversiones están aseguradas, al punto que la multa que le impuso la justicia norteamericana -cien millones de dólares- simplemente no pudo hacerse efectiva porque Washington no pudo o no quiso encontrarlos.
El Desafío
Hoy es general la conciencia que la impunidad y la corrupción endémicas son las bases de la compleja y muy dañina convivencia actual entre un Estado formal pero corrupto, contradictorio e impotente y los brutales cuasi estados criminales. El reto es imaginar cómo transformar la movilización que ha provocado el horror de Iguala en el punto de quiebre para regenerar al Estado, neutralizar a los feudos criminales y superar esta etapa de miedo, rabia, humillación y desilusión.",True
"Si no ahora, ¿cuándo?
Hace dos semanas, en este espacio, le pedía al lector, a la lectora, que nos formuláramos algunas preguntas sinceras. La primera: ¿Cuántas veces hemos cruzado la línea de lo insoportable en nuestro país? ¿Cuántas veces hemos visto alargarse el territorio de lo que consideramos inaceptable?
Preguntaba también si la medida de un sistema político que no progresa, que por el contrario se deteriora, no es otra: la cantidad de líneas inaceptables que nos hace cruzar a los ciudadanos.
Propongo ahora que nos preguntemos, en vista de los sucesos recientes, por qué Iguala ha adquirido un valor alegórico tan potente, que nos une trascendiendo ideologías y clases sociales. ¿Es que Iguala nos iguala en el horror de mirar en sus sucesos, como en una nuez, a todo México?
El alcalde que duerme textualmente con el crimen organizado. Que dispone de las policías como de sicarios mientras los sicarios disponen de él como de un operador. El gobernador de Guerrero que lo solapa, el jefe del partido político que solapa al alcalde y al gobernador, y un presidente que nos asombra con sus respuestas menores a las circunstancias. Sus respuestas para salvar el momento, no para salvar al país de su angustia.
Iguala, propongo ahora, es en efecto todo el país en un microcosmos. La ilusión de la excepcionalidad del crimen se disipa en Iguala: crimen y Estado se fundieron ahí en un área, la corrupción, que todos sabemos de sobra que existe en cada gobierno de cada población de México.
Vuelvo a preguntar al lector, a la lectora: ¿Qué nos sigue enseñando Iguala, como alegoría de todo el sistema?
Ahora que un día sí y al día siguiente también, hay marchas, mítines de protesta, ahora que una nueva generación ha salido a protestar a las calles, ahora que sólo los más cínicos suponen que esto es una mera repetición del ritual eterno del descontento mexicano, sobre todo ahora que han sido las protestas las que por fin han movilizado al Estado para dar con los autores intelectuales del crimen y proponer un pacto contra la violencia, ¿no nos enseña otra vez Iguala el camino?: ¿no nos enseña Iguala que es la energía social, el enojo social, la rabia de los ciudadanos, lo único que cambiará al país?
¿Y qué pensamos realmente de este pacto propuesto por los operadores del sistema corrupto contra el que protestamos? ¿Qué pensamos de un pacto pensado por esa clase, la política, cohesionada entre sí por el mutuo encubrimiento de actos de daño al Bien Común?
¿Qué podemos pensar al leer la agenda del pacto? ¿No nos fatiga el alma al sólo leer la secuencia de propuestas que el pacto dispone: reformular leyes, reformular agencias, crear ooooooootro consejo contra la corrupción, no sabemos en qué distinto al que hace ya ocho años se reunió en la Ciudad de México y al que el señor Martí les espetó, la voz quebrada por el llanto, “si no pueden, renuncien”?
¿No nos están pidiendo ahora los políticos lo de siempre: déjenos acá su rabia y acá ya jugaremos ajedrez con ella hasta que ustedes se aburran? ¿No nos están pidiendo en realidad lo de siempre: más tiempo para el sistema tal y como es? ¿Más tiempo: más papeleo, más debates, más votaciones, más bla bla bla?
¿No sería más sencillo pedir a los operadores del sistema que respeten las leyes y basta? ¿Que expulsen del quehacer público a quienes las transgreden? ¿A qué nuevas leyes si las de hoy no se cumplen?
Y si pedir eso es pedir lo imposible en lo inmediato (porque los policías inevitablemente se corrompen, porque los jueces son corrompibles, porque bla bla bla: la balada interminable de autojustificaciones de un sistema indispuesto a corregirse), ¿podemos nosotros al menos poner la agenda al pacto que propone la clase política?
Nosotros: los que no hemos robado, no hemos secuestrado, no hemos asesinado y no negociamos los delitos ajenos a cambio de privilegios.
Le propongo al lector, a la lectora, que nosotros podemos poner la agenda inmediata de un pacto nacional. Algo semejante propuse hace dos semanas en este espacio: una lista de 10 exigencias al presidente, de 10 exigencias realizables desde su poder por ser perfectamente legales, 10 exigencias que no resolverían todo el crimen ni toda la corrupción, pero al menos obligarían a la clase política a dar las espaldas al pasado, a traicionar los pactos inconfesables que sostienen, a inaugurar simbólicamente otro mejor momento mexicano.
Durante estas dos semanas recibí una cascada de tuits sugiriendo esta o esta otra exigencia. También en los comentarios al pie del artículo recibí sugerencias interesantes, amén de acusaciones de ser ingenua o agente secreta del PRI o anarquista o peores cosas. De cualquier forma, es una idea que interesó a unos cuantos y apunto las tres que más se repitieron y que me parecen impecables:
El hallazgo de los 43 normalistas, todos los responsables de su secuestro, todos los responsables de la fuga del alcalde criminal, su juicio y la aplicación de las sanciones que correspondan según la ley.
El juicio público del doctor Mireles, para que sepamos por fin de qué se le acusa para mantenerlo encarcelado, y el dictamen público de su condena o de su liberación.
El juicio público a Arturo Montiel, acusado por la opinión pública de desfalco, el juicio público a Humberto Moreira, acusado de ídem, el juicio a Mario Marín, acusado de pederastia por la opinión pública.
¿Podría ser? ¿Podríamos coincidir en un método para completar 10 exigencias que marquen como histórico este momento? ¿10 exigencias empujadas por la energía social que ha liberado Iguala? ¿10 exigencias que den cauce y dirección a la ardiente urgencia ciudadana de un país con sistema de Justicia y transiten fuera de las instituciones corruptas y sin embargo en paz?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","Seguridad del DF en manos del Presidente
Miguel Ángel Mancera hizo oficial la renuncia del secretario de Seguridad Pública, Jesús Rodríguez Almeida y designó como secretario interino a Luis Rosales Gamboa. Este intercambio desató reacciones que deambulan entre la celebración por la remoción de Rodríguez y la preocupación por el nombramiento de Rosales. Durante la administración del hoy ex funcionario se acumuló una larga lista de irregularidades. Las sucedidas durante o después de diversas manifestaciones alcanzan para justificar su salida.
Antes de las protestas por Ayotzinapa la intervención de la Secretaría de Seguridad Pública del Distrito Federal en San Bartolo Ameyalco ofreció pistas de lo que sería un recurrente comportamiento alejado del debido proceso y con reiteradas violaciones a los derechos humanos. El 21 de mayo a cinco ciudadanos inocentes, desde el momento de su detención, les fue vulnerado el derecho a un debido proceso y a una legítima defensa. En el ministerio público no se les permitió descargar pruebas ni presentar testigos y fueron consignados al Reclusorio Oriente sin hechos probatorios, acusados de los siguientes delitos:
*Ataques a la paz pública contra agente de la autoridad en el acto de ejercer lícitamente sus funciones.
*Lesiones contra agente de la autoridad en el acto de ejercer lícitamente sus funciones.
Finalmente, la Juez Séptimo de Distrito de Amparo en materia penal en el Distrito Federal resolvió a favor de los quejosos, otorgando un amparo. Así que en los próximos días tendrán que acatar la sentencia a favor de los 5 ciudadanos y cabe la posibilidad que la C. Juez Quincuagésimo Sexto Penal del Distrito Federal les devuelva la libertad. ¿Nos suena conocido? La historia de las detenciones del 20 de noviembre —tanto en las inmediaciones del zócalo como del aeropuerto— como podemos ver, son muy similares a las ocurridas en Ameyalco.
Hubiéramos esperado a que el sustituto de Rodríguez Almeida tuviera un perfil de respeto a los derechos humanos y el debido proceso, sin embargo, Rosales Gamboa fue coincidentemente su operador y durante la administración de Marcelo Ebrard fue el responsable de las detenciones arbitrarias del primero de diciembre del 2012. De esa intervención se derivó la muerte del manifestante Francisco Kuykendall y la desaparición de Teodulfo Torres.
Revisando la fracción VII del artículo 115 de la Constitución queda claro que el Presidente de la República “tendrá el mando de la fuerza pública en los lugares donde resida habitual o transitoriamente. La designación y remoción del servidor público que tenga a su cargo el mando directo de la fuerza pública se hará en los términos que señale el Estatuto de Gobierno”. El nombramiento del Secretario de Seguridad del DF, según el artículo 34 de los Estatutos, corresponde a Enrique Peña Nieto, lo que en buena medida le otorga responsabilidad sobre el desempeño de quien decida designar.
Si Luis Rosales Gamboa es el perfil que Enrique Peña Nieto ha elegido para encargarse de la seguridad del Distrito Federal se cancela la esperanza de un cambio significativo que garantice el respeto al derecho de protesta, la detención bajo debido proceso o el respeto a la integridad física de quienes decidamos expresar alguna inconformidad legítima en nuestras calles. El Presidente todavía puede recapacitar. Su decisión representará sin duda el tipo de seguridad que pretende imponer de ahora en adelante.",False
"Ciudadanos descreídos
El problema más serio que enfrenta el gobierno de Enrique Peña Nieto es la falta de credibilidad. No es un asunto menor. La confianza es un componente central de la relación entre el Estado y los ciudadanos; sin ella, se oscurece la comprensión de las decisiones presidenciales y el comportamiento del gobierno, así como la percepción de los problemas del presente. En consecuencia, la capacidad de gobierno se reduce de manera considerable. Creo que la expresión más dramática de la desconfianza de los ciudadanos es la posición de los padres de los normalistas de Ayotzinapa, que han rechazado los escalofriantes resultados de la investigación que presentó el procurador, Jesús Murillo Karam, y han sostenido que el gobierno tiene a los estudiantes. De manera que el objetivo de su protesta no es el crimen organizado, la pareja de delincuentes Abarca o la policía local, sino el gobierno federal y el Presidente de la Republica. ¿Qué puede significar esta postura de los padres de familia? ¿Cuáles son las implicaciones de esta atribución de responsabilidades?
Por una parte, las pruebas del conflicto de intereses en el que parecen haber incurrido la esposa del Presidente y él mismo se extienden para fundamentar su culpabilidad en el caso de Ayotzinapa. Muchos piensan que si el presidente Peña Nieto y su pareja han aportado información respecto a su patrimonio que no corresponde a la realidad, entonces es muy probable que tampoco sean veraces en relación con otros temas incluso mucho más delicados, por ejemplo el destino de los normalistas. Por otra parte, al atribuirle la responsabilidad de presentar vivos a sus hijos, los padres de familia apuntan hacia una demanda política que asoma la cabeza cada vez más francamente: la renuncia del Presidente.
Creo que en realidad, más allá de la denuncia, los padres de Ayotzinapa han reaccionado a la incapacidad del gobierno de articular una explicación convincente de la trágica desaparición de sus hijos. Lo mismo que le pasa en relación con algunos de los problemas más apremiantes que enfrenta, para los que tampoco ha podido ofrecer soluciones satisfactorias o, por lo menos, tranquilizadoras. Ante los tartamudeos gubernamentales, las voces se multiplican, las falsas comparaciones distorsionan la realidad, el efecto emotivo de las acusaciones supera la racionalidad de las evidencias, diferentes perspectivas se adocenan y magnifican la complejidad de la violencia como fenómeno político y como expresión del descontento social. El escenario no podía ser más desfavorable para llevar a cabo cambios como los propuestos por el Presidente al inicio de su administración. Tampoco podía ser peor el contexto para la articulación de propuestas políticas atractivas. El deterioro de las instituciones del Estado parece imparable. Hoy, creerle al gobierno supone un acto de fe de magnitud comparable al que exige creer en la transustanciación de la sangre.
El proceso de pérdida de crédito del gobierno es comparable a un colapso de los puentes de comunicación entre el Estado y la sociedad, que hubiera ocurrido a hachazos; resultado del trabajo intenso de los gobiernos recientes: de la incompetencia de Vicente Fox, de la ofensiva del crimen organizado contra el Estado, y de la guerra de Felipe Calderón contra ellos, y, ahora, de la impericia del actual gobierno. Aquellos que por décadas han clamado contra el Estado mexicano aplaudieron su debilitamiento, porque confundieron el deterioro con democratización. Sin embargo, tendrían que reconsiderar, porque creo que más bien estamos ante el reflejo de la fragmentación que aqueja a nuestro sistema político y a nuestra sociedad, el cual nutre contradicciones que en algunos casos resultan irresolubles. Tomemos, por ejemplo, la exigencia más o menos amplia de que el gobierno aplique la ley. Cuando no lo hace, vulnera el estado de derecho y mina sus propios fundamentos, pero si efectivamente lo hace, no son pocas las denuncias de represión que se levantan en su contra. A ojos de un sector amplio de la opinión pública, esta acusación tiene más credibilidad que las afirmaciones del gobierno de que cumple con su deber. Es esta una situación límite: por una parte, el gobierno se compromete a cumplir la ley, pero por la otra, cuando lo hace, digamos, cuando ordena a la policía intervenir para detener los actos de violencia de manifestantes rijosos, porque está obligado a proteger los bienes públicos y la propiedad privada, el gobierno se convierte en el blanco de furibundos cuestionamientos. Un sector no pequeño de la opinión pública le reprocha su supuesta timidez en el tratamiento de los manifestantes agresivos, mientras que otros repudian totalmente sus acciones. No obstante, unos y otros coinciden en que debe aplicarse la ley, al menos así lo expresan públicamente.
En estas condiciones, el estado de derecho, lejos de ser una certeza, se plantea como dilema. Antes de hacer valer una ley el gobierno hará un cálculo político de las consecuencias de esta decisión. Así politizada, la convierte nuevamente en un instrumento que utilizará o no, en forma arbitraria, según su conveniencia. Es este uno de los legados más onerosos de nuestro pasado autoritario, que en estas semanas ha adquirido las dimensiones de una peligrosa restauración a punto de dar al traste con más de 20 años de reformismo político. Esta sería una de las peores consecuencias del descrédito del gobierno, que es obra no tanto de opositores recalcitrantes, como de funcionarios y de políticos reincidentes.","Malas compañías
Los papás de antes advertían siempre del peligro que representaban las malas compañías. Yo no tenía muy claro qué quería decir eso, que así dejado a la imaginación podía significar cualquier cosa, desde amigas que fumaban hasta amigos adolescentes que veían películas para adultos. El problema de las malas compañías era el mal ejemplo, la influencia nefasta que podían ejercer, las mañas que enseñaban; en un descuido podían arrastrarnos al abismo de su propia perversión. Todo sugiere que alguien olvidó advertir a los partidos de oposición que no debían acercarse demasiado a los priístas, si no querían volverse como ellos. Porque entre los reproches que podemos hacerles, uno muy principal es que ante la oportunidad de transformar el sistema político que nos legaron los Echeverría y los Martínez Domínguez de este mundo, sólo han contribuido a reproducirlo.
Mucho se dice que los partidos de oposición están en crisis, y lo están, porque han perdido credibilidad, porque se ha roto el encantamiento que trajo el surgimiento del pluralismo político, y ahora ya no son considerados agentes de la democracia, sino que los vemos como un mal necesario. Los partidos están en crisis por muchas razones, y los síntomas se han agudizado. Por ejemplo, tanto el PAN como el PRD lidian ahora con fracturas internas que se traducen en fragilidad. La existencia de corrientes distintas dentro de un mismo partido no es en sí misma motivo de preocupación, pero sí lo es que el origen de esos conflictos sea la pura y simple disputa por parcelas de poder. Creo que otra manifestación de la crisis de los partidos es que todos parecen iguales.
Uno puede preguntarse hasta dónde la inestabilidad interna de los partidos es consecuencia de que las oposiciones hayan llegado al poder, y de que una vez en esa posición se mimetizaron con el PRI, de manera que amplias franjas de panistas y de perredistas empezaron a comportarse como los priístas, probablemente convencidos de que así es como se ejerce el poder. A diario la prensa publica historias de dirigentes y funcionarios de origen partidista que disponen del poder como si fuera su propiedad privada, favorecen a sus amigos con los bienes públicos, generan redes clientelares, negocian la ley, anteponen su interés privado al interés público.
Ha sido tan potente la influencia de los hábitos y las costumbres priístas sobre los demás partidos que cada día es más difícil distinguirlos. Por eso la migración de un partido a otro de tanto diputado o senador golondrino es tan sencilla. Nada más cambian de lugar su curul, y creo que ni eso. Los diputados todos hablan igual, dicen lo mismo respecto a problemas como el crimen organizado, la violencia, la mediocridad del crecimiento económico; algunos critican las reformas estructurales, pero al final todos convergieron en una misma posición. Las coincidencias entre partidos distintos pueden ocurrir, pero yo esperaría que la defensa de un partido de izquierda de una determinada política fuera por lo menos distinta de la que haría un partido de derecha. En el terreno de los comportamientos y las costumbres, la uniformidad entre todos los partidos es notable y desesperanzadora. Hemos visto cómo al llegar al poder Acción Nacional se transformó, no sólo no erradicó los problemas que durante décadas fueron la materia de su crítica al partido oficial, y la sustancia de su antagonismo antipriísta, sino que abandonó no pocos de sus rasgos distintivos y de sus posiciones históricas, y adquirió muchos de los gestos, los vicios y los hábitos del PRI y, peor todavía, muchos de sus compromisos. Si no, cómo explicar el tratamiento privilegiado que los presidentes panistas le dispensaron a líderes sindicales de rancio abolengo priísta como Elba Esther Gordillo. ¿Será que creen que sólo un PRI, o algo muy parecido al PRI, puede gobernar a México? Al PRD le ocurrió algo similar, y en lugar de combatir todas aquellas malas mañas que siempre señaló y criticó, se las apropió y les extendió carta de naturalización.
¿Es posible que esas semejanzas expliquen la afirmación del presidente Peña Nieto de que la corrupción es un rasgo, una característica, una propiedad, un problema, un tema cultural? (¿Qué dijo el señor Presidente?) A lo mejor cree que es una presencia universal, y siempre a la mano, como el gusto por los esquites o la salsa picante. Lo que es cierto es que le extendió carta de naturalización. Si esto es así, entonces llegó la hora de salvar al Presidente de las malas compañías.",True
"Si no ahora, ¿cuándo?
Hace dos semanas, en este espacio, le pedía al lector, a la lectora, que nos formuláramos algunas preguntas sinceras. La primera: ¿Cuántas veces hemos cruzado la línea de lo insoportable en nuestro país? ¿Cuántas veces hemos visto alargarse el territorio de lo que consideramos inaceptable?
Preguntaba también si la medida de un sistema político que no progresa, que por el contrario se deteriora, no es otra: la cantidad de líneas inaceptables que nos hace cruzar a los ciudadanos.
Propongo ahora que nos preguntemos, en vista de los sucesos recientes, por qué Iguala ha adquirido un valor alegórico tan potente, que nos une trascendiendo ideologías y clases sociales. ¿Es que Iguala nos iguala en el horror de mirar en sus sucesos, como en una nuez, a todo México?
El alcalde que duerme textualmente con el crimen organizado. Que dispone de las policías como de sicarios mientras los sicarios disponen de él como de un operador. El gobernador de Guerrero que lo solapa, el jefe del partido político que solapa al alcalde y al gobernador, y un presidente que nos asombra con sus respuestas menores a las circunstancias. Sus respuestas para salvar el momento, no para salvar al país de su angustia.
Iguala, propongo ahora, es en efecto todo el país en un microcosmos. La ilusión de la excepcionalidad del crimen se disipa en Iguala: crimen y Estado se fundieron ahí en un área, la corrupción, que todos sabemos de sobra que existe en cada gobierno de cada población de México.
Vuelvo a preguntar al lector, a la lectora: ¿Qué nos sigue enseñando Iguala, como alegoría de todo el sistema?
Ahora que un día sí y al día siguiente también, hay marchas, mítines de protesta, ahora que una nueva generación ha salido a protestar a las calles, ahora que sólo los más cínicos suponen que esto es una mera repetición del ritual eterno del descontento mexicano, sobre todo ahora que han sido las protestas las que por fin han movilizado al Estado para dar con los autores intelectuales del crimen y proponer un pacto contra la violencia, ¿no nos enseña otra vez Iguala el camino?: ¿no nos enseña Iguala que es la energía social, el enojo social, la rabia de los ciudadanos, lo único que cambiará al país?
¿Y qué pensamos realmente de este pacto propuesto por los operadores del sistema corrupto contra el que protestamos? ¿Qué pensamos de un pacto pensado por esa clase, la política, cohesionada entre sí por el mutuo encubrimiento de actos de daño al Bien Común?
¿Qué podemos pensar al leer la agenda del pacto? ¿No nos fatiga el alma al sólo leer la secuencia de propuestas que el pacto dispone: reformular leyes, reformular agencias, crear ooooooootro consejo contra la corrupción, no sabemos en qué distinto al que hace ya ocho años se reunió en la Ciudad de México y al que el señor Martí les espetó, la voz quebrada por el llanto, “si no pueden, renuncien”?
¿No nos están pidiendo ahora los políticos lo de siempre: déjenos acá su rabia y acá ya jugaremos ajedrez con ella hasta que ustedes se aburran? ¿No nos están pidiendo en realidad lo de siempre: más tiempo para el sistema tal y como es? ¿Más tiempo: más papeleo, más debates, más votaciones, más bla bla bla?
¿No sería más sencillo pedir a los operadores del sistema que respeten las leyes y basta? ¿Que expulsen del quehacer público a quienes las transgreden? ¿A qué nuevas leyes si las de hoy no se cumplen?
Y si pedir eso es pedir lo imposible en lo inmediato (porque los policías inevitablemente se corrompen, porque los jueces son corrompibles, porque bla bla bla: la balada interminable de autojustificaciones de un sistema indispuesto a corregirse), ¿podemos nosotros al menos poner la agenda al pacto que propone la clase política?
Nosotros: los que no hemos robado, no hemos secuestrado, no hemos asesinado y no negociamos los delitos ajenos a cambio de privilegios.
Le propongo al lector, a la lectora, que nosotros podemos poner la agenda inmediata de un pacto nacional. Algo semejante propuse hace dos semanas en este espacio: una lista de 10 exigencias al presidente, de 10 exigencias realizables desde su poder por ser perfectamente legales, 10 exigencias que no resolverían todo el crimen ni toda la corrupción, pero al menos obligarían a la clase política a dar las espaldas al pasado, a traicionar los pactos inconfesables que sostienen, a inaugurar simbólicamente otro mejor momento mexicano.
Durante estas dos semanas recibí una cascada de tuits sugiriendo esta o esta otra exigencia. También en los comentarios al pie del artículo recibí sugerencias interesantes, amén de acusaciones de ser ingenua o agente secreta del PRI o anarquista o peores cosas. De cualquier forma, es una idea que interesó a unos cuantos y apunto las tres que más se repitieron y que me parecen impecables:
El hallazgo de los 43 normalistas, todos los responsables de su secuestro, todos los responsables de la fuga del alcalde criminal, su juicio y la aplicación de las sanciones que correspondan según la ley.
El juicio público del doctor Mireles, para que sepamos por fin de qué se le acusa para mantenerlo encarcelado, y el dictamen público de su condena o de su liberación.
El juicio público a Arturo Montiel, acusado por la opinión pública de desfalco, el juicio público a Humberto Moreira, acusado de ídem, el juicio a Mario Marín, acusado de pederastia por la opinión pública.
¿Podría ser? ¿Podríamos coincidir en un método para completar 10 exigencias que marquen como histórico este momento? ¿10 exigencias empujadas por la energía social que ha liberado Iguala? ¿10 exigencias que den cauce y dirección a la ardiente urgencia ciudadana de un país con sistema de Justicia y transiten fuera de las instituciones corruptas y sin embargo en paz?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","Preguntas a nosotros mismos
Estimad@ lector, lectora: sincerémonos, ¿no hemos aspirado ya cien veces el aire envenado del horror? ¿No hemos cruzado ya cien límites de indignación, cada uno insoportable en su momento?
¿Tal vez toca hoy que los ciudadanos no bárbaros –los no asesinos, los no ladrones, los que no hemos secuestrado a nadie– nos hagamos a nosotros mismos algunas preguntas?
¿Tal vez toca que nosotros, 90% de la población, nos preguntemos si sabemos qué hacer para que esta última masacre, la de Iguala, no se sume al montón de masacres atroces de los últimos 10 años?
¿Cómo haremos para que este horror sea un punto de quiebre? ¿Un momento de cambio en el país?
¿Incendiaremos casas de gobierno? ¿Asaltaremos camiones de uso público? ¿Vaciaremos comercios? ¿Es decir: nos volveremos en lo que odiamos: en bárbaros, vándalos, criminales?
¿O nos quedaremos dentro de los límites de la ley y apelaremos a los que gobiernan, a pesar de que no creemos ya en su eficacia o siquiera en la verdad de su palabra?
¿Qué reclamos haremos hoy a esa autoridad moralmente dudosa que no sea una calca de los reclamos inútiles de ayer?
¿Qué reclamos haremos hoy que no acaben en un solo caso –excepcional porque ha capturado la atención mundial–, sino que trasciendan a todo el sistema político?
¿Y cómo vincularemos con la obligación a un presidente que responde a nuestro horror a regañadientes y con las promesas que ya hizo otro presidente hace cinco años, idénticas a las que hizo otro presidente hace 10 años?
¿Otra marcha? ¿Más puños alzados? ¿Más frases iracundas?
¿Más artículos de prensa rabiosos?
Tormentas que los funcionarios dejan pasar mientras juegan bridge dentro de los palacios del poder.
¿Cómo escapar de los rituales de victimización en los que estamos atrapados?
¿Exigir una Comisión contra la Corrupción, que adivinamos desde ya formada por miembros de una clase política cohesionada por el mutuo encubrimiento de la corrupción?
¿Y luego qué?
¿Luego el retorno a la tranquila tristeza reaccionaria del pesimismo?
¿Luego sentarnos ante la tele para esperar la invasión de nuestra inmovilidad, otra vez, por la barbarie: el familiar secuestrado, el vecino robado, el pago al extorsionador de la colonia, la amistad con el político que sabemos es un ladrón, la aceptación silenciosa de la arbitrariedad de otro funcionario prepotente, la nueva y más atroz noticia de otra masacre?
¿Cómo haremos del grito YA BASTA de hoy un verdadero ya basta?
¿Podemos enlistar en 10 puntos los reclamos de toda una sociedad?
¿En 10 puntos realizables a corto plazo? ¿10 puntos que el presidente puede realizar sin dilación, porque obedecen a las leyes? ¿10 puntos que rebasen las ideologías, que sean indiscutiblemente morales? Morales: benéficos para el bien común de los mexicanos.
¿10 puntos que exijan del presidente acciones inéditas? ¿Acciones que lo obliguen a ejecutar un viraje? ¿A realizar lo nunca visto en nuestro país?
¿10 puntos que aunque no contengan todo el crimen y el abuso (¿cómo podría caber tanto en 10 puntos o en mil?), pero sí obliguen al presidente a cruzar a otro momento histórico, a dar la espalda a los rituales de la impunidad?
¿El juicio, por fin, a un pariente del presidente, Arturo Montiel?
¿El juicio, por fin, a un miembro del partido gobernante, Humberto Moreira?
¿La captura de La Tuta, así sea necesario un estado de sitio en Michoacán para no dejar ni una sola piedra sin voltear, para encontrarlo?
¿El excarcelamiento del doctor Mireles?
¿Podemos coincidir en 10 puntos?
¿Podemos realizar en las redes sociales una encuesta, para que la mayoría los elija, y que la mayoría los adopte y los presente al presidente del país?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?",True
"Viajes presidenciales
El presidente Enrique Peña Nieto viaja de nuevo. Parecería que quiere emular a Adolfo López Mateos, a quien, dicen, admira sinceramente. ¿Hasta dónde quiere seguir sus pasos? Él viajaba mucho, pero en esa época de la economía cerrada sus objetivos eran distintos a los del Presidente hoy, que ha dicho, como lo dijo el presidente Echeverría, que lo hace para promover las exportaciones y, añade, la inversión extranjera. Las giras internacionales de López Mateos buscaban fortalecer la capacidad de influencia de México en el escenario internacional, que era también una manera de hacerse fuerte en relación con Estados Unidos. En los años 50 el gobierno mexicano todavía podía jugar a la independencia diplomática, mantenerse en apariencia equidistante del bloque socialista y del bloque occidental, salvo en una situación de crisis como la de octubre de 1962. Sin embargo, hoy parece más difícil seguir ese camino, porque en 1994 decidimos seguir la vía de la integración a Estados Unidos, y así se redujeron nuestras opciones. Creo que era inevitable, siendo el sistema internacional lo que es, dominado por una superpotencia que es nada menos que nuestro vecino inmediato.
En esta ocasión Enrique Peña Nieto voló a la ciudad de La Habana para asistir a la cima de la Comunidad de Estados Latinoamericanos y del Caribe (Celac). La verdad es que en las fotos que ha publicado la prensa se le ve muy contento. Allá, lejos de Apatzingán y de las presiones de una izquierda que no acaba de organizarse, y de una derecha que no acaba de desorganizarse, el Presidente se mueve a sus anchas, más a gusto aquí, en cálidas tierras tropicales, que en Davos. Se le ve en confianza, como si estuviera con sus abuelitos: bromea con Raúl Castro y abraza y condecora a José Mujica, el presidente de Uruguay. El contraste de sus actitudes en una y otra ciudad llama la atención, sobre todo porque más habrá de atender a lo que escuchó en Davos que a las propuestas de integración latinoamericana que hizo Raúl Castro.
A nadie se le ocurre pensar que la asistencia de Peña Nieto a esta reunión va a modificar su política hacia Estados Unidos; para nosotros el mensaje cubano llega tarde. En la dinámica de la integración al norte, no hay espacio para un proyecto latinoamericano que además se propone para enfrentar a nuestro socio, Estados Unidos. La presencia mexicana en La Habana, entonces, tiene un significado diferente al que podría atribuírsele si estuviéramos pensando cambiar de rumbo y buscar soluciones a nuestros problemas en el sur del continente. La visita debe ser vista como una operación de salvamento contra las pifias de los gobiernos panistas. Ciertamente, el presidente Felipe Calderón, en su momento, tomó iniciativas más o menos eficaces en esa dirección; sin embargo, entre los cubanos la experiencia con el PAN en la Presidencia en México dejó un sabor amargo, que los priístas esperan disolver, pero no será fácil.
El gobierno está apostando a la diplomacia personalizada, la cual no está exenta de riesgos, porque igual se simpatizan los jefes de Estado que se irritan mutuamente, y perjudican más que favorecen la relación entre los dos países: Adolfo Ruiz Cortines prefería darle la vuelta a Ike Einsehower, que nunca entendió por qué, si todo el mundo lo quería; el presidente José López Portillo encontraba insoportable a Jimmy Carter; y a George W. Bush Vicente Fox lo entusiasmó primero, pero luego, cuando comprobó su ineficacia, empezó a tratarlo con una displicencia –por no decir majadería– que hasta a mí me dolía.
En todo el mundo se sigue creyendo que nada sustituye el apretón de manos y la conversación cara a cara entre presidentes, primeros ministros y monarcas, que son oportunidades para que dialoguen y se amisten. Es posible, porque esos encuentros generan el espejismo de la igualdad entre los países cuyos líderes aparecen todos en la misma foto, como si fueran también iguales; el problema aparece, como en la noche de bodas, cuando se cierra la puerta y se quedan solos.","Fabricación de ""violentos""
Alejandro Cabrera estudia Administración en la UNAM, tiene 22 años y se sumó a la convocatoria de su facultad para ir a la marcha del 20 de noviembre por Ayotzinapa. Era día inhábil en su trabajo y quedó de iniciar su recorrido con un amigo desde el Aeropuerto Internacional de la Ciudad de México.
Al salir comenzaba una trifulca entre granaderos de la Secretaría de Seguridad Pública del DF y algunos estudiantes. Alejandro fue detenido junto con otros 14 hombres, un adolescente y una mujer. Cuenta que cuando los policías se disponían a arrestarlo, alcanzó a esquivar a dos, pero el tercero le dio una patada que lo dejó en el suelo, donde recibió una golpiza de cinco policías más. Lo levantaron y lo subieron a la patrulla, ahí continuaron golpeándolo y agrediéndolo verbalmente. Intercalando entre los insultos la amenaza de: “te vamos a desaparecer”. Dos horas después fue puesto a disposición del ministerio público. Ahí, la prima de Alejandro fue testigo del arribo de los granaderos cargando cajas con restos de bombas molotov, mismas que quisieron hacer pasar como pertenencias de Alejandro, a lo que él se negó rotundamente. Narra que después los policías trataron de interrogarlo, pero en su derecho de guardar silencio, decidió no responder. Mientras pudo ver y escuchar la declaración de un policía que repetía con nitidez lo que otras personas le dictaban. El personal del ministerio público les anunció que debían hacerles un peritaje en las manos para comprobar que no habían utilizado bombas molotov. Alejandro aceptó con la tranquilidad de ser inocente. Los resultados fueron positivos.
Después de 15 horas de detención, el ministerio público concluyó que no había suficientes elementos para probar los delitos por los que habían sido consignados: portación de objetos para agredir, ataques a la paz pública y ultrajes a la autoridad. Fijó una fianza de 12 mil 500 pesos para cada uno. Con apoyo ciudadano se pagaron las multas. Sin embargo, cubiertas once fianzas, el MP decidió que los cuatro muchachos restantes no podrían salir bajo fianza, con el argumento de que habían recibido nuevos elementos para inculparlos. Entre ellos estaban Alejandro y Samantha, la única mujer detenida.
Ambos fueron trasladados al reclusorio norte y al de Santa Martha, respectivamente. El abogado Federico Anaya preguntó la razón de la consignación, a lo que la autoridad respondió que habían recibido un oficio de orden federal. Su caso fue tomado por el abogado Sergio Soto, defensor de los detenidos de San Bartolo Ameyalco y de Sandino Bucio. Soto solicitó la libertad bajo caución. La jueza la concedió previa fianza de 50 mil pesos que de nueva cuenta se juntó con apoyo ciudadano. Así que siguen en calidad de inculpados con auto de formal prisión.
Aquí sólo una muestra de las detenciones arbitrarias en las que participan policías, jueces y autoridades. El discurso del presidente Peña Nieto contra la violencia “mezquina”, la cuestionable actuación de la PGR y el apoyo incondicional del Gobierno del Distrito Federal apuntan hacia un mismo objetivo: criminalizar la protesta.
Si como señala Jesús Silva Herzog Márquez: en México hemos alcanzado el pluralismo y nos resta únicamente transitar hacia la legalidad, me temo que sin legalidad el pluralismo sigue siendo una
quimera.",False
"Corrupción entre los incorruptibles
Cuando se fundó Acción Nacional no faltó el panista bisoño que con gran ingenuidad afirmaba que habían elegido el celeste y el blanco como los colores del partido para honrar a la Inmaculada Concepción. Semejante explicación se justificaba no sólo por la participación de numerosos católicos en la nueva organización, era también una manera de aludir a la pureza de las intenciones de un proyecto que veía en la corrupción de funcionarios y políticos del partido en el poder uno de los principales males del país. Ese gravísimo pecado de los revolucionarios era un argumento en contra del pago de impuestos y, en términos generales, de la expansión de la autoridad del Estado. Desde su punto de vista esta política disfrazaba la promoción de intereses privados y nada tenía que ver con el bien común, que era el objetivo de Acción Nacional.
Así no fuera más que por estas razones –los porqués de la fundación del PAN–, el comportamiento de legisladores y funcionarios panistas en el tema vergonzoso de los moches –es decir, las comisiones que cobran los legisladores por votar presupuesto para obra pública, cuya realización los gobiernos locales favorecidos deben atribuir a las empresas que los mismos diputados les indican– es escandaloso e inaceptable. Están negando la cruz de su parroquia, al comportarse exactamente igual a como lo hacían antes los priístas por ellos tan despreciados, y de quienes ahora ya no hay nada que los distinga.
La corrupción de los panistas puede tener muchas explicaciones. Creo que una de las más poderosas es de actitud. Por principio sostenían que el sector privado era más honrado que el sector público; de ahí derivaban que los funcionarios privados eran impolutos, y deducían que, trasladados al sector público llegarían con un botellón de Maestro Limpio a echar fuera a las ratas. ¿Cuántas veces no oímos a Vicente Fox hacer esa promesa, fundada en la sencilla creencia de que todo lo estatal es malo? Sin embargo, nunca aplicó su amenaza, mucho menos cuando los hijos de su esposa se vieron involucrados en un escándalo de tráfico de influencias.
El problema de los panistas corruptos se planteó desde que un funcionario de la Presidencia, afiliado a ese partido, compró unas toallas de lujo y unos colchones que tenían un sobreprecio inexplicable. Es cierto que lo corrieron, pero en el episodio aparecieron elementos que apuntaban hacia la ignorancia o la falta de entendimiento de los panistas de la frontera entre lo público y lo privado, o de asuntos centrales para una administración pública honesta como es el concepto de conflicto de intereses, que estuvo, y está, ausente del léxico del panista del siglo XXI, que piensa que no comete ninguna irregularidad cuando desde el Congreso participa en el diseño de quitas financieras para las empresas de su papá.
Es conmovedora la respuesta del alcalde de Celaya, Ismael Pérez Ordaz, de donde se filtró información a propósito de la práctica de los moches, cuando explica esa ratería con el argumento de que, aun cuando le dio su parte a los legisladores blanquiazules, pudo llevar a cabo la pavimentación que se necesitaba. En cambio, es indignante que siendo autoridad, Pérez Ordaz se niegue a aplicar la ley y se rehúse a denunciar al extorsionador ( Reforma, 14/1/14). Habría que explicarle que una función de los ayuntamientos es perseguir delitos, y que el cumplimiento de la ley no está a discusión. Grave mensaje envía el alcalde cuando se niega a denunciar a un extorsionador de recursos públicos que, además, es su correligionario.
Los panistas en el gobierno han adquirido muchos de los vicios que se atribuían a los priístas. Su comportamiento confirma por lo menos dos cosas: que la corrupción no es una característica privativa del PRI, y la creencia de muchos de que el poder sirve para abusar de él. Peor todavía, si miramos a nuestro alrededor veremos que los políticos corruptos son un problema recurrente en democracias ricas y pobres; hay diferencias de estilo y de dimensiones, pero tienen en común la confusión del interés privado y el interés público, así como las políticas privatizadoras de los años 90, uno de cuyos efectos fue abrir la puerta a los abusos de funcionarios que supieron beneficiarse personalmente de esos arreglos.
Si se trata de denunciar la corrupción, los panistas de ahora no pueden tirar la primera piedra. El tema será un factor de consideración en el proceso de elección de presidente del PAN nacional, que amenaza con convertirse en una pedriza generalizada.","Los desestabilizadores
El Presidente ha dicho que hay planes de desestabilización en marcha, cuyo objetivo es detener el avance del país. No identificó a los conspiradores; se limitó a denunciarlos públicamente, aunque también les advirtió que echaría mano de los recursos a su disposición para detenerlos. Hacía mucho tiempo que no escuchábamos un argumento que en forma casi rutinaria utilizaban los presidentes de extracción priísta para deslegitimar a la oposición. Hoy, la mayoría de las oposiciones son legales y legítimas: actúan conforme a la ley y son auténticamente representativas de corrientes políticas presentes en la sociedad. Tal vez por eso la declaración presidencial sonó tan extravagante. Hay corrientes de oposición que rechazan las vías legales, y que han optado por la acción directa. No obstante, están a la vista de todos. Sabemos de la existencia de grupos guerrilleros; sabemos que acciones del crimen organizado erosionan el tejido social y desestabilizan las instituciones; también, que hay grupos de anarquistas que vandalizan oficinas públicas y negocios privados. No sabemos quiénes son, pero actúan a plena luz del día. Además, existe un amplio movimiento anarquista internacional al que probablemente pertenecen los grupos mexicanos. Sus tácticas y sus objetivos son públicos.
En el pasado, la información pública respecto a los funcionarios, o a los entretelones de los procesos de toma de decisiones de gobierno, era poca o la que había estaba reservada a los iniciados. Tampoco se sabía muy bien qué era, cómo, qué tan grande era y dónde estaba la oposición. Entonces el presidente –quien quiera que fuera– podía denunciar de manera vaga e imprecisa, así como lo hizo Peña Nieto, a los enemigos de la nación –que eran los suyos–, y dejar su señalamiento a merced de los prejuicios y de la imaginación de la opinión pública. Ahora ya no puede ser así. La información fluye abundante y libremente, sobre todo en el radio y en la prensa escrita; los actores políticos se dan a conocer en los medios y los ciudadanos podemos tener idea de quiénes son y qué buscan.
Si de desestabilización hablamos, habría también que pensar en políticas de gobierno que alteran los equilibrios existentes. Es decir, esa acción no está de ninguna manera reservada a las oposiciones. El politólogo estadunidense Steven Skowronek, especialista en la historia de los presidentes de su país, insiste en que las decisiones presidenciales que buscan el cambio, desestabilizan el sistema político. Sin embargo, los presidentes también tienen el poder de propiciar nuevos equilibrios políticos. Miremos las decisiones que ha tomado el presidente Peña Nieto desde esta perspectiva. La reforma educativa ha desestabilizado al sector; al igual que la reforma energética; o que la reforma fiscal que tan molestos tiene a los empresarios. Hasta ahora, sin embargo, no sabemos si va a poder generar nuevos equilibrios. Diferentes acontecimientos de las últimas semanas han debilitado de tal manera la posición del Presidente que uno se pregunta de dónde sacará la fuerza para hacerlo, para concluir nuevos acuerdos con los afectados por sus reformas; o para convencer a los ciudadanos que no creen en ellas, de que son la mejor vía para resolver los graves problemas del país.
Pero, en fin de cuentas, ¿quiénes son los que desestabilizan? Los hay de una y otra parte. El impacto desestabilizador de los lamentables hechos de violencia en Guerrero fue magnificado por el golpe igualmente destructivo que la señora Peña le propinó a su marido al acordar con un contratista del estado de México la construcción de una casa según sus gustos y preferencias. Todo ello antes de pago alguno. ¿Y por qué lo haría el contratista? ¿Qué tipo de inversión representaba para él una morada blanca como la que le pidió la esposa del Presidente? Las apariencias son condenatorias. El escándalo que ha causado no va a desaparecer porque ella venda los derechos de esa casa. Lo que está hecho, está hecho. La posición del esposo de la señora Peña, para no hablar de la suya propia, es más frágil a raíz de que nos enteramos de su arreglo con el amable constructor. Seguro no era su intención, pero tenía que haber sabido que una decisión de ese tamaño en un país como el nuestro, tendría grandes repercusiones, porque la señora Peña fue actriz, pero hoy es la esposa del Presidente.
El país está viviendo una de las crisis más severas de la historia contemporánea. Se discuten posibilidades y soluciones extremas que hace unos cuantos años hubieran sido impensables. En el pasado los políticos podían contar con el miedo de la sociedad a la inestabilidad y a la violencia; pero ese miedo parece agotado por la impunidad y la irresponsabilidad de actores políticos que tienen mala memoria, o que simplemente no quieren recordar.",True
"Mexico, su estado y los cuasi estados
Desapariciones
 Las palabras parecen insuficientes para captar plenamente una tragedia donde se mezclan brutalidad, corrupción, ineptitud, cinismo, avidez e irresponsabilidad históricas. En Iguala no sólo se asesinó a 6 personas y desaparecieron 43 estudiantes, también se perdió la esencia del Estado.
Soberanías
En México hoy conviven y chocan dos poderes que se comportan como si ambos fuesen soberanos, es decir, que sólo rinden cuentas a sí mismos. Uno es el Estado formal, corrupto, ineficiente y débil, y el otro es el conjunto de pequeños cuasi estados o feudos criminales que a sangre y soborno han conquistado porciones de nuestra geografía y que, además, están en guerra permanente entre ellos.
Hoy, el Estado formal es apenas una estructura patrimonial, extractiva en beneficio de muy pocos, endeble, que opera más con reglas no escritas que constitucionales y sin más proyecto que su propia reproducción. Al mismo tiempo, el conjunto de cuasi estados, soberanos en el territorio que controlan, tienen sus propios ejércitos y administradores, son de naturaleza totalmente criminal, con reglas brutalmente violentas y con un proyecto claro: doblegar al Estado formal para construir, mantener y ensanchar, una economía ilegal y depredadora. Estos poderíos delictivos, por sus formas de operar, son hoy el obstáculo más visible, que no único, para la convivencia social segura, digna y productiva.
Los feudos criminales ejercen un dominio directo sólo en regiones pero sus efectos nocivos se dejan sentir en todo el país. El Estado formal y los cuasi estados ilegales conviven en medio de tensiones y choques pero también de acuerdos ilícitos pero efectivos, auténticos ""pactos contra México"".
El Liderazgo
Hoy, el Estado formal y debilitado, está encabezado por el PRI de siempre y con los apoyos de siempre -el de las élites económicas, la burocracia, la televisión, los grandes sindicatos, etcétera. Por su parte, los cuasi estados criminales tienen un liderazgo forjado en un feroz proceso de selección darwiniano, donde el fracaso y los errores se pagan con la vida. Esos liderazgos son producto de la ambición y la audacia, de la descomposición social y de una asociación con la clase empresarial ""legal"" para convertir la riqueza ilícita en lícita.
El examinar de cerca a los dirigentes de los cuasi estados es meterse de lleno en un mundo de horror y, sobre todo, de los procesos de captura de trozos del Estado formal -gubernaturas, alcaldías, policías, militares- por el criminal. Tomemos como ejemplo el caso abordado por Juan Carlos Reyna y Farrah Fresnedo en El Extraditado, (Grijalbo, 2014), producto de entrevistas en la cárcel a uno de los grandes capos del narcotráfico clásico: Benjamín Arellano Félix (BAF), cabeza del cartel de Tijuana.
Lo Malo fue el Entorno
Según un estudio psicológico hecho a BAF tras su ingresó a prisión en 2002, en él no había nada singular -católico, con educación preparatoria, hijo de una familia de ingresos modestos y numerosa pero integrada, que le inculcó el hábito del trabajo- el problema fue el entorno. A los 16 años empezó a ""trabajar"" como contrabandista de whisky y electrodomésticos en Culiacán, es decir, en la zona de impunidad de personajes como Miguel Ángel Félix Gallardo o Rafael  Caro  Quintero.  El  joven  contrabandista  entendió  que narcotraficantes y autoridades formaban ya una sola estructura y él, un emprendedor ambicioso, decidió que el futuro estaba no en el contrabando menor sino en las drogas prohibidas.
La Ética del Trabajo
Según el mismo, BAF fue narcotraficante mas no adicto. Su obsesión es un ""negocio"" rentable como pocos: 100 mil dólares por kilo es la ganancia de llevar la cocaína desde la selva colombiana hasta las calles de Nueva York. El valor del mercado mundial de cocaína se calcula, según Reyna, en 38,000 millones de dólares anuales, de los cuales poco un 20% ingresan a México.
El Poder Ilegal
BAF, como el resto de los capos, logró hacerse de esas partes del Estado que necesitaba: desde gobernadores hasta personajes del círculo íntimo de un presidente ¿Cómo? usando la violencia y pagando. Según su dicho, en los 1990 pagó millón y medio de dólares mensuales al personaje cercano al gobierno federal, medio millón al hombre de la PGR en el estado y 250 mil dólares a los jefes locales de la policía judicial federal del ejército. El capo creó su propio ejército con reclutas tanto de México como de Estados Unidos e instructores extranjeros, lo uniformó y disciplinó con la asistencia de un ex comandante de la judicial federal. Este brazo armado dio a BAF poder de vida o muerte en su zona y lo ejerció impunemente por años en más de un millar de casos.
Los jefes de los cuasi estados pueden caer, como le sucedió a BAF, pero su estructura perdura. Y sus inversiones están aseguradas, al punto que la multa que le impuso la justicia norteamericana -cien millones de dólares- simplemente no pudo hacerse efectiva porque Washington no pudo o no quiso encontrarlos.
El Desafío
Hoy es general la conciencia que la impunidad y la corrupción endémicas son las bases de la compleja y muy dañina convivencia actual entre un Estado formal pero corrupto, contradictorio e impotente y los brutales cuasi estados criminales. El reto es imaginar cómo transformar la movilización que ha provocado el horror de Iguala en el punto de quiebre para regenerar al Estado, neutralizar a los feudos criminales y superar esta etapa de miedo, rabia, humillación y desilusión.","Libros a bordo
Hace exactamente veinte años que navego con una biblioteca a bordo. Porque una biblioteca personal, como saben ustedes, no es un lugar donde se colocan libros, sino un territorio en el que uno vive rodeado de inmediatez y de posibilidades. Hay libros que están ahí, sin leerse todavía, aguardando pacientes su momento, y otros que ya leíste y a cuyas páginas conocidas retornas en busca de memoria, de utilidad, incluso de consuelo. A medida que envejeces, el número de esa segunda clase de libros, los viejos amigos y conocidos, aumenta respecto a los que aguardan turno; aunque siempre existe la melancólica certeza de que, por mucho que vivas, nunca acabarás de leerlos todos; que la vida tiene límites, que siempre habrá libros de los que te acompañan que apenas abrirás nunca, y que un día, tanto ellos como los ya leídos caerán en manos de otros lectores: amueblarán otras vidas. Parece algo triste, pero en realidad no lo es. Porque tales son las reglas. En cierto modo, más que una vida de lecturas, una biblioteca es un proyecto de vida que nunca llegará a culminarse del todo. Eso es lo triste, y lo fascinante.
Un velero no siempre deja tiempo para la lectura. A menudo estás atento a la maniobra, al estado de la mar, a la recha en el horizonte, al tráfico de los malditos mercantes que te vienen encima. Pero siempre hay ratos de calma: días tranquilos con marejadilla y quince nudos de viento, con todo el trapo arriba, o fondeos apacibles en lugares sin algas, donde cuarenta metros de cadena permiten dormir algo más tranquilo. Ahí es donde los libros se vuelven compañía perfecta, al sol o a la sombra en verano, abajo en la camareta en invierno, a veces de noche, a la luz de una lámpara, mientras arriba, en la bañera, alguien te releva cuatro horas en la guardia y oyes el vago rumor del canal 16 en la radio.
Durante mucho tiempo, a bordo sólo llevé libros sobre el mar. Es una vieja costumbre. Quizá porque he leído demasiados de ellos, hace un par de años empecé a admitir polizones terrícolas en la biblioteca marinera, donde antes estaban proscritos. Aun así, éstos siguen siendo pocos, y por lo general se relacionan con la novela que estoy escribiendo en cada momento. Lo seguro es que vuelvo una y otra vez a los de siempre, los marinos, releyéndolos a menudo. Hace poco dediqué una temporada a calzarme por enésima vez todas las novelas de Joseph Conrad que tienen el mar y a los marinos por protagonistas, empezando por La línea de sombra y acabando por el ejemplar de El espejo de mar traducido por Javier Marías que siempre llevo a bordo. En realidad, la biblioteca del barco se reparte en tres zonas. Bajo la mesa de la camareta llevo los derroteros y los libros de señales, faros y mareas, y en las estanterías sobre la entrada al motor van los libros técnicos e históricos, incluidos los dos derroteros de Tofiño —es asombroso cómo aún son útiles para un velero, dos siglos y medio después— y también, lleno de subrayados y notas, el sobado e imprescindible Navegación con mal tiempo, de Adlard Coles. Con ellos, entre otros, el Diccionario marítimo de O’Scanlan, dos obras de Fernández de Navarrete en las que me sumerjo gozoso de vez en cuando (Historia de la Náutica y los cinco magníficos volúmenes de Viajes y descubrimientos de los españoles) y varios clásicos lomos amarillos de Editorial Juventud, entre ellos mis dos favoritos, que también lo fueron de mi padre: Corsarios alemanes en la Primera Guerra Mundial y Corsarios alemanes en la Segunda Guerra Mundial.
Los libros que más se renuevan a bordo son los de la tercera zona, correspondiente a novelas y otros libros de ficción que ocupan estantes y armarios en la camareta. Por ahí han pasado, y regresan de vez en cuando, los 20 volúmenes de la serie Capitán de mar y guerra, de Patrick O’Brian, así como los de Alexander Kent y C. S. Forester —los de la serie Ramage de Dudley Pope, sólo disfrutables por anglosajones cretinos aficionados al tópico, los arrojé hace años por la borda—. También, por supuesto, con amarre fijo en un estante, Moby Dick, de Melville, y la trilogía de Nordhoff y Hall sobre la Bounty. A eso hay que añadir la soberbia novela El cazador de barcos, de Justin Scott, La Cacería, del gran Alejandro Paternain, El enigma de las arenas, de R.E. Childers —una de las más hermosas novelas sobre mar y espionaje que leí nunca—, y la obra maestra sobre la batalla del Atlántico: Mar Cruel, de Nicholas Monsarrat. Cuya magnífica película, aunque sólo puede encontrarse en inglés, regalo a mis amigos cada vez que me la tropiezo.
Libros y mar, en resumen. Memoria, aventura, navegación. Y la tierra, bien lejos. Les aseguro que no puedo imaginar combinación más feliz. Situación más perfecta.",False
"“Yo sé leer”: vida y muerte en Guerrero
En este territorio bipolar, el carnaval coexiste con el apocalipsis. El emporio turístico de Acapulco y la riqueza de los caciques contrasta con la pobreza de la mayoría, y el narcotráfico no es la principal causa de su deterioro
El pasado 17 de octubre el cadáver de Margarita Santizo fue velado en la calle Bucareli de la Ciudad de México, frente a la Secretaría de Gobernación. Así se cumplía la última voluntad de la difunta, que había buscado sin éxito a su hijo desaparecido. La escena sirve de alegoría para un país donde la política amenaza con transformarse en un rito funerario.
La espiral de violencia alcanzó un grado superior el 26 de septiembre con el asesinato de seis jóvenes y el secuestro posterior de 43 estudiantes normalistas en Ayotzinapa. Ese día me encontraba en la Universidad Autónoma Guerrero para dar una conferencia sobre José Revueltas. Mi anfitrión era un alto funcionario de la Universidad que en su juventud perteneció a la guerrilla de Lucio Cabañas. Hablamos del escritor comunista tantas veces encarcelado por sus ideas. Esto permitió que el académico repasara su propia trayectoria: “Lucio Cabañas me salvó la vida”, comentó con una peculiar mezcla de admiración y tristeza: “Me obligó a bajar de la sierra antes de que mataran a su gente: ‘No tienes aspecto de campesino’, me dijo: ‘Si te encuentran acá, no podrás decir que andabas sembrando; tienes que continuar la lucha donde vales más: el salón de clases”.
La exigencia del guerrillero significó la pérdida de una ilusión. Al mismo tiempo, el solitario camino de regreso a la vida civil permitió que un luchador social siguiera con vida.
La gran paradoja del Estado de Guerrero es que ser maestro también es un oficio de alto riesgo. Cabañas nació en un pueblo que refutaba su nombre (El Porvenir) y se dedicó a la enseñanza primaria. Muy pronto descubrió que era imposible educar a niños que no podían comer. Al igual que otro maestro, Genaro Vázquez, creó un movimiento para mejorar la vida de sus alumnos y se topó con la cerrazón oficial. Con el tiempo, quienes enseñaban a leer radicalizaron sus métodos de lucha.
La cultura de la letra ha sido un desafío en una zona que dirime discrepancias a balazos. En los años sesenta del siglo XX, dos terceras partes de los pobladores de Guerrero eran analfabetas. La Normal de Ayotzinapa surgió para mitigar ese rezago, pero no pudo ser ajena a males mayores: la desigualdad social, el poder de los caciques, la corrupción del gobierno local, la represión como única respuesta al descontento, la impunidad policiaca y la creciente injerencia del narcotráfico. Esas lacras no son ajenas a otras partes del país. La peculiaridad de Guerrero es que el oprobio ha sido continuamente impugnado por movimientos populares.
En México armado, libro fundamental para entender este conflicto, Laura Castellanos narra el tránsito de los maestros a la guerrilla. Genaro Vázquez fundó una Asociación Cívica que recibió el repudio de las autoridades y el mote despectivo de “Civicolocos”. Por su parte, Lucio Cabañas creó el Partido de los Pobres, pero no logró incidir en la política local. El Gobierno ofreció a los cabecillas dinero y puestos políticos (en Guerrero, suelen ser sinónimos). Los líderes rechazaron esa salida ""negociada"" y optaron por un camino sin retorno en la montaña.
La cultura de la letra ha sido un desafío en una zona que dirime las discrepancias a balazos
La salvaje represión de la guerrilla se conoció con el redundante eufemismo de “guerra sucia”. Después de la muerte de Cabañas, hubo 173 desapareciedos. Castellanos cuenta la historia de la base aérea en Pie de la Cuesta, Acapulco, donde los aviones despegaban para arrojar disidentes al océano, inclemente recurso que también usarían las dictaduras de Chile y Argentina. En los años setenta, durante la presidencia de Luis Echeverría, México fue el país esquizoide que daba asilo a perseguidos políticos de Sudamérica y sepultaba a sus inconformes en altamar.
Hablábamos en Acapulco de José Revueltas y Lucio Cabañas cuando supimos que seis jóvenes habían sido asesinados en el municipio de Iguala. Esta noticia del infierno venía agravada por una certeza: el horror no era nuevo; llegaba de muy lejos. En Guerrero, la violencia ha sido sistemáticamente alimentada por las masacres cometidas por el ejército y grupos paramilitares. Luis Hernández Navarro, autor de un libro crucial sobre el tema (Hermanos en armas), señala que todos los movimientos insurgentes de la región han surgido después de matanzas (la de Iguala, en 1962, produjo el levantamiento de Genaro Vázquez; la de Atoyac en 1967, el de Lucio Cabañas; la de Aguas Blancas en 1995, el del Ejército Popular Revolucionario).
¿Cuál será el saldo de 2014? El narcotráfico ha ganado fuerza en la región con la presencia rotativa de los cárteles de La Familia, Nueva Generación, los Beltrán Leyva y Guerreros Unidos. Pero no es la principal causa del deterioro. En ese territorio bipolar, el carnaval coexiste con el apocalipsis. El emporio turístico de Acapulco y la riqueza de los caciques contrasta con la pobreza extrema de la mayoría de la población. La indignante desigualdad social justifica el descontento y explica que muchos no encuentren mejor destino que sembrar marihuana o matar a sueldo.
En 2011, el Partido de la Revolución Democrática llevó a la gubernatura a Ángel Aguirre, que había pertenecido al PRI y fungido como gobernador interino en 1999, sustituyendo a su jefe, Rubén Figueroa, responsable de la matanza de Aguas Blancas. Su elección fue un giro oportunista para sumar intereses políticos con el engañoso mensaje de una alternancia en el poder. Como los barcos que utilizan la insignia de Panamá, el PRD se ha convertido en una entidad que alquila su bandera. En la búsqueda del poder por el poder mismo, apoyó a un personaje que jamás combatiría la corrupción ni la injusticia. Al amparo de esa gestión, surgieron figuras dignas de Los Soprano, como el alcalde de Iguala, José Luis Abarca, también del PRD y hoy fugitivo. De manera inverosímil, la cúpula partidista respaldó a Aguirre después de la desaparción de los estudiantes. Sólo la presión social llevó a su renuncia, que en modo alguno mitiga el eclipse del “Partido del Sol”.
La indignante desigualdad social conduce a muchos a sembrar marihuana o matar a sueldo
En la búsqueda de los normalistas desaparecidos se han encontrado fosas con otros muertos. De 2005 a la fecha han aparecido 38 criptas de ese tipo. Excavar la tierra en Guerrero es un inevitable acto forense.
Durante medio siglo, los abusos de las autoridades han sido repudiados por una población pobre pero politizada. La Escuela Normal representa un centro neurálgico de la discrepancia. Conviene recordar que en los años sesenta uno de sus activistas se llamaba Lucio Cabañas.
El 26 de septiembre hubo cuatro balaceras distintas y un solo blanco: los jóvenes. Con el apoyo del crimen organizado, el alcalde Abarca sembró el terror para amedrentar a los normalistas que se movilizaban para recordar a las víctimas de la matanza de Tlatelolco. Una vez desatado el mecanismo represivo, también fue acribillado un equipo de fútbol. ¿Su delito? Ser jóvenes; es decir, posibles rebeldes.
“Hay una tensión entre leer y la acción política”, escribe Ricardo Piglia. Interpretar el mundo puede llevar al deseo de transformarlo. En ocasiones, la letra, y la ortografía misma, son un gesto político que desafía un orden bárbaro: “Podríamos hablar de una lectura en situación de peligro. Son siempre situaciones de lectura extrema, fuera de lugar, en circunstancias de extravío, o donde acosa la amenaza de una destrucción. La lectura se opone a una vida hostil”, argumenta Piglia en El último lector.
El Che Guevara pasó su última noche en una escuela rural. Ya herido, contempló una frase en la pizarra y dijo a la maestra: “Le falta el acento”. La frase era “Yo sé leer”. Ya derrrotado, el guerrillero volvía a otra forma de corregir la realidad.
Hace años, maestros acorralados por el Gobierno decidieron tomar las armas en Guerrero. Lucio Cabañas decidió salvar a uno de los suyos para que volviera a la enseñanza, instrumento de lucha en un país sin ley.
43 futuros maestros han desaparecido. La dimensión del drama se cifra en una frase que se opone a la impunidad, el oprobio y la injusticia: “Yo sé leer”. El México de las armas teme a quienes enseñan a leer.
A ese país le falta el acento. Llegará el momento de ponérselo.","Capitanes valientes, o no
La noche del 14 de abril de 1912, 99 años y nueve meses antes de que el Costa Concordia se abriese el casco en un escollo de la isla toscana del Giglio, el Titanic se hundió en el Atlántico Norte llevándose a 1.503 personas. El abandono del barco fue desastroso. El capitán Edward Smith, que pese a 34 años de experiencia profesional se comportó más como torpe gerente de un hotel de lujo que como marino, tardó 25 minutos en lanzar el primer SOS. Además, retrasó la orden de abandonar el barco, disimulando esta de modo que la mayor parte de los pasajeros no advirtió el peligro hasta que fue demasiado tarde. Después, la falta de botes salvavidas, el mar bajo cero y los 25 minutos perdidos en la llegada del primer barco que acudió en su auxilio, remataron la tragedia.
Cuatro semanas más tarde, en un artículo memorable publicado en The English Rewiew, Joseph Conrad confrontaba el final del Titanic con el hundimiento, reciente en aquellas fechas, del Douro: un barco más pequeño pero con proporción similar de pasajeros. El Titanic se había hundido despacio, entre el desconcierto y la incompetencia de capitán y tripulantes, mientras que en el Douro, que se fue a pique en pocos minutos, la dotación completa de capitán a mayordomo, menos el oficial al mando de los botes salvavidas y dos marineros para gobernar cada uno, se hundió con el barco, sin rechistar, después de poner a salvo a todo el pasaje. Pero es que el Douro, concluía Conrad, era un barco de verdad, tripulado por marinos profesionales y bien mandados que no perdieron la humanidad ni la sangre fría. No un monstruoso hotel flotante lanzado a 21 nudos de velocidad por un mar con icebergs, atendido por seis centenares de pobres diablos entre mozos, doncellas, músicos, animadores, cocineros y camareros.
Escrito hace un siglo, el comentario conradiano podría aplicarse casi de modo literal al desastre del Costa Concordia. Pese al tiempo y los avances técnicos que median entre uno y otro barco, muchas son las lecciones no aprendidas, las arrogancias culpables y las incompetencias evidentes para cualquier marino, aunque no siempre para los armadores e ingenieros navales: desmesura en los grandes cruceros, escasa preparación de tripulaciones, fe ciega y suicida en la tecnología, o competencia profesional de los capitanes y oficiales al mando. En este último aspecto, ciertos detalles en el comportamiento del capitán del Costa Concordia, Francesco Schettino, quizá merezcan considerarse.
Todo capitán de barco tiene dos deberes inexcusables: gobernar su nave con seguridad y destreza y, en caso de incidente o naufragio, procurar el salvamento de pasaje, tripulación, carga y, a ser posible, del barco mismo. Esa es la razón de que, en otros tiempos, un capitán pundonoroso se hundiese a veces con el barco, pues su presencia a bordo era garantía de que todo se había procurado hasta el último instante. Y así, a un capitán capaz de gobernar bien un barco y asegurar en caso de incidente o tragedia la mayor parte posible de vidas y bienes, se le considera, hoy como ayer, un marino competente.
En la varada del Costa Concordia, en mi opinión, el concepto de incompetencia se ha manejado con cierta ligereza. No creo que el capitán Schettino fuese un incompetente. Treinta años de experiencia y una óptima calificación profesional lo llevaron al puente del crucero. Hacía una ruta conocida, y la maniobra de acercarse a tierra es común en esa clase de viajes. Además, una vez producida la vía de agua casi en la aleta de babor -lo que significaría que ya estaban metiendo a estribor para evitar el peligro-, la maniobra de largar anclas a fin de que, con las máquinas anegadas y fuera de servicio, el barco bornease 180º con su último impulso para acercar el costado a tierra y no hundirse en aguas profundas, parece impecablemente marinera y propia de buenos reflejos. El exceso de confianza, una mirada superficial a los instrumentos, pulsar dos veces una tecla en lugar de hacerlo tres, pudieron bastar, a 16 nudos y en tan poca sonda, con una mole de 17 pisos y 114.500 toneladas, para que del error al desastre transcurriesen pocos segundos. Ningún marino veterano puede afirmar que jamás cometió un error de navegación o maniobra; aunque este no tuviera consecuencias, o estas no sean las mismas en aguas libres de peligros que en un paso estrecho, en la noche, la niebla o el mal tiempo, con una piedra o una restinga cerca; o, como en el caso del Costa Concordia, a solo un cable de la costa.
En los casos mencionados, incluso aplicando al capitán de una nave todo el rigor legal que merezca su error, es posible comprender la tragedia del marino. Simpatizar con él pese a su desgracia. Pero lo que sitúa a cualquier capitán lejos de cualquier simpatía posible es su incompetencia o cobardía a la hora de afrontar las consecuencias del error o la mala suerte. Una desgracia puede ser azar, pero no encararla con dignidad es vileza. Si un capitán está para algo, es sobre todo para cuando las cosas van mal a bordo. Ahí un marino es, o no es. Y Francesco Schettino demostró que no lo era. Escapar a su deber y su conciencia fue una cobardía inexcusable, que en tiempos menos políticamente correctos, frente a un tribunal naval de los de antes, lo habría llevado a la soga de una horca.
Tengo una impresión personal sobre eso. Con el auge de las comunicaciones fáciles vía Internet y telefonía móvil, la responsabilidad de un marino se diluye en aspectos ajenos al mar y sus problemas inmediatos. El oficial del Costa Concordia que fue a comprobar cuánta agua entraba en la sala de máquinas informó repetidas veces al puente, y no obtuvo respuesta porque el capitán estaba ocupado con el teléfono. De hecho, buena parte de los 45 minutos transcurridos entre el momento de la varada (21.58), las mentiras a la autoridad marítima de Livorno (22.10) y la confesión final de que había una vía de agua (22.43), así como el cuarto de hora siguiente, hasta que sonaron las siete pitadas cortas y una larga para abandonar el buque (22.58), Schettino los pasó hablando por teléfono con el director marítimo de Costa Crociere. Dicho de otra forma: en vez de ocuparse del salvamento de pasajeros y tripulantes, el capitán del Costa Concordia estuvo con el móvil pegado a la oreja, pidiendo instrucciones a su empresa.
Mi conclusión es que el capitán Schettino no ejercía el mando de su barco aquella noche. Cuando llamó a su armador dejó de ser un capitán y se convirtió en un pobre hombre que pedía instrucciones. Y es que las modernas comunicaciones hacen ya imposible la iniciativa de quienes están sobre el terreno, incluso en cuestiones de urgencia. Ni siquiera un militar que tenga en el punto de mira a un talibán que le dispara, o a un pirata somalí con rehenes, se atreverá a apretar el gatillo hasta que no reciba el visto bueno de un ministro de Defensa que está en un despacho a miles de kilómetros. El capitán Schettino era patéticamente consciente aquella noche de que el tiempo de los marinos que tomaban decisiones y asumían la responsabilidad se extinguió hace mucho, y de que las cosas no dependían de él sino de innumerables cautelas empresariales: cuidado con no alarmar al pasaje, ojo con la reacción de las aseguradoras, con el departamento de relaciones públicas, con el director o el consejero ilocalizables esa noche. Mientras tanto, seguía entrando agua, y lo que en hombres de otro temple habría sido un ""váyanse al diablo, voy a ocuparme de mi barco"", en el caso del capitán sumiso, propio de estos tiempos hipercomunicados y protocolarizados, no fue sino indecisión y vileza. Además de porque era un cobarde, Schettino abandonó su barco porque ya no era suyo. Porque, en realidad, no lo había sido nunca.
Sé que puede hacerse una objeción comparativa a esta hipótesis, y que precisamente es de índole histórica: el capitán del Titanic también se comportó con extrema incompetencia en el abandono de la nave, y su pasividad tuvo relación directa con la muerte de millar y medio de pasajeros; sin embargo, Edward Smith no tenía teléfono móvil. En 1912 solo había telegrafía de punto-raya en los barcos. Eso permitiría suponer que, en ese caso, las decisiones erróneas sí fueron suyas. Quizá lo fueran, desde luego; nada es simple en el mar ni en la tierra. Pero no por falta de comunicación directa con sus armadores de la White Star. La noche del iceberg y la tragedia, a bordo del Titanic viajaba el presidente de la compañía naviera. Que estuvo en el puente y sobrevivió ocupando un lugar libre en los botes.",False
"Si no ahora, ¿cuándo?
Hace dos semanas, en este espacio, le pedía al lector, a la lectora, que nos formuláramos algunas preguntas sinceras. La primera: ¿Cuántas veces hemos cruzado la línea de lo insoportable en nuestro país? ¿Cuántas veces hemos visto alargarse el territorio de lo que consideramos inaceptable?
Preguntaba también si la medida de un sistema político que no progresa, que por el contrario se deteriora, no es otra: la cantidad de líneas inaceptables que nos hace cruzar a los ciudadanos.
Propongo ahora que nos preguntemos, en vista de los sucesos recientes, por qué Iguala ha adquirido un valor alegórico tan potente, que nos une trascendiendo ideologías y clases sociales. ¿Es que Iguala nos iguala en el horror de mirar en sus sucesos, como en una nuez, a todo México?
El alcalde que duerme textualmente con el crimen organizado. Que dispone de las policías como de sicarios mientras los sicarios disponen de él como de un operador. El gobernador de Guerrero que lo solapa, el jefe del partido político que solapa al alcalde y al gobernador, y un presidente que nos asombra con sus respuestas menores a las circunstancias. Sus respuestas para salvar el momento, no para salvar al país de su angustia.
Iguala, propongo ahora, es en efecto todo el país en un microcosmos. La ilusión de la excepcionalidad del crimen se disipa en Iguala: crimen y Estado se fundieron ahí en un área, la corrupción, que todos sabemos de sobra que existe en cada gobierno de cada población de México.
Vuelvo a preguntar al lector, a la lectora: ¿Qué nos sigue enseñando Iguala, como alegoría de todo el sistema?
Ahora que un día sí y al día siguiente también, hay marchas, mítines de protesta, ahora que una nueva generación ha salido a protestar a las calles, ahora que sólo los más cínicos suponen que esto es una mera repetición del ritual eterno del descontento mexicano, sobre todo ahora que han sido las protestas las que por fin han movilizado al Estado para dar con los autores intelectuales del crimen y proponer un pacto contra la violencia, ¿no nos enseña otra vez Iguala el camino?: ¿no nos enseña Iguala que es la energía social, el enojo social, la rabia de los ciudadanos, lo único que cambiará al país?
¿Y qué pensamos realmente de este pacto propuesto por los operadores del sistema corrupto contra el que protestamos? ¿Qué pensamos de un pacto pensado por esa clase, la política, cohesionada entre sí por el mutuo encubrimiento de actos de daño al Bien Común?
¿Qué podemos pensar al leer la agenda del pacto? ¿No nos fatiga el alma al sólo leer la secuencia de propuestas que el pacto dispone: reformular leyes, reformular agencias, crear ooooooootro consejo contra la corrupción, no sabemos en qué distinto al que hace ya ocho años se reunió en la Ciudad de México y al que el señor Martí les espetó, la voz quebrada por el llanto, “si no pueden, renuncien”?
¿No nos están pidiendo ahora los políticos lo de siempre: déjenos acá su rabia y acá ya jugaremos ajedrez con ella hasta que ustedes se aburran? ¿No nos están pidiendo en realidad lo de siempre: más tiempo para el sistema tal y como es? ¿Más tiempo: más papeleo, más debates, más votaciones, más bla bla bla?
¿No sería más sencillo pedir a los operadores del sistema que respeten las leyes y basta? ¿Que expulsen del quehacer público a quienes las transgreden? ¿A qué nuevas leyes si las de hoy no se cumplen?
Y si pedir eso es pedir lo imposible en lo inmediato (porque los policías inevitablemente se corrompen, porque los jueces son corrompibles, porque bla bla bla: la balada interminable de autojustificaciones de un sistema indispuesto a corregirse), ¿podemos nosotros al menos poner la agenda al pacto que propone la clase política?
Nosotros: los que no hemos robado, no hemos secuestrado, no hemos asesinado y no negociamos los delitos ajenos a cambio de privilegios.
Le propongo al lector, a la lectora, que nosotros podemos poner la agenda inmediata de un pacto nacional. Algo semejante propuse hace dos semanas en este espacio: una lista de 10 exigencias al presidente, de 10 exigencias realizables desde su poder por ser perfectamente legales, 10 exigencias que no resolverían todo el crimen ni toda la corrupción, pero al menos obligarían a la clase política a dar las espaldas al pasado, a traicionar los pactos inconfesables que sostienen, a inaugurar simbólicamente otro mejor momento mexicano.
Durante estas dos semanas recibí una cascada de tuits sugiriendo esta o esta otra exigencia. También en los comentarios al pie del artículo recibí sugerencias interesantes, amén de acusaciones de ser ingenua o agente secreta del PRI o anarquista o peores cosas. De cualquier forma, es una idea que interesó a unos cuantos y apunto las tres que más se repitieron y que me parecen impecables:
El hallazgo de los 43 normalistas, todos los responsables de su secuestro, todos los responsables de la fuga del alcalde criminal, su juicio y la aplicación de las sanciones que correspondan según la ley.
El juicio público del doctor Mireles, para que sepamos por fin de qué se le acusa para mantenerlo encarcelado, y el dictamen público de su condena o de su liberación.
El juicio público a Arturo Montiel, acusado por la opinión pública de desfalco, el juicio público a Humberto Moreira, acusado de ídem, el juicio a Mario Marín, acusado de pederastia por la opinión pública.
¿Podría ser? ¿Podríamos coincidir en un método para completar 10 exigencias que marquen como histórico este momento? ¿10 exigencias empujadas por la energía social que ha liberado Iguala? ¿10 exigencias que den cauce y dirección a la ardiente urgencia ciudadana de un país con sistema de Justicia y transiten fuera de las instituciones corruptas y sin embargo en paz?
¿Si no nosotros, quiénes? ¿Si no ahora, cuándo?","El peligro de una Presidencia disminuida
Algunos imaginaban un escenario en el que el Presidente renunciaría antes del 1 de diciembre como consecuencia de la crisis provocada por la tragedia de Ayotzinapa y el escándalo de la casa blanca. No sucedió, y ya nadie empuja esta salida porque pasados dos años de gestión el sustituto sería el resultado de una negociación entre grupos parlamentarios. Hoy hay otro escenario, mucho más probable, del que se dice casi nada, y que debería preocuparnos mucho más: y es que a la debilidad institucional del Estado mexicano —su incapacidad para garantizar el respeto de la ley— se le sumen cuatro años de un Presidente disminuido. Vulnerado por las críticas de la tardanza de su gobierno en el caso de Ayotzinapa, pero sobre todo por las insuficientes explicaciones en torno al conflicto de interés en que habría incurrido con una empresa constructora.
A los iniciadores del Pacto por México los unió un mismo diagnóstico: que el poder público en nuestro país llevaba años supeditado a los intereses de los poderes fácticos y que ningún partido, ni ningún presidente estaría en condiciones de enfrentarlos exitosamente a no ser que contara con el respaldo de toda la clase política o por lo menos de los tres principales partidos. Habían llegado a esa conclusión, unos desde la experiencia de gobierno como Santiago Creel que fue secretario de Gobernación o desde las curules de la Cámara y el Senado como Gustavo Madero y Jesús Ortega. La impotencia que decían haber experimentado en los últimos años de su vida pública fue lo que cimentó una alianza fuerte. Y las reformas pasaron. Y gracias a esa alianza y a la fuerza que le daba, el Presidente pudo tomar distancia de los empresarios para votar la reforma fiscal, y de Slim para abrir a la competencia el sector de telecomunicaciones, y de Televisa para facilitar la competencia en los medios audiovisuales, y del sindicato de maestros para votar la reforma educativa.
El riesgo es que ahora con una Presidencia cuestionada el gobierno toque la retirada y paso a paso vaya desmantelando los logros obtenidos con las reformas en aras de conseguir aliados que lo sostengan, o peor, para prevenir y evitar nuevas acometidas.
Hace unos días el secretario de Hacienda, Luis Videgaray, sorprendió al decir que el gobierno no está cerrado “al planteamiento de disminuir los impuestos” y que se analizaría para 2016. Días después el propio presidente reunido con el Consejo Coordinador Empresarial ofreció la posibilidad de revisar que se reduzca la carga fiscal que tienen las empresas para que puedan generar más empleo. Hace unos meses, Luis Videgaray había descartado cualquier modificación en los impuestos en lo que restaba del sexenio. ¿Qué pasó? Más allá de la conveniencia o no de que se haga: ¿hubo una reevaluación de las perspectivas económicas del país o fue la necesidad de tener a los empresarios de aliados en circunstancias difíciles lo que motivó el cambio en el gobierno? Lo mismo puede ocurrir con la reforma educativa: desgastado por las manifestaciones y con un respaldo menguado, ¿cederá el gobierno ante la CNTE que se opone a su aplicación temeroso de más manifestaciones violentas cuando tiene Guerrero en llamas? Y lo mismo en materia energética y de competencia económica y a la hora de imponer sanciones a grandes empresas. ¿Sería hoy el gobierno igual de intratable como lo fue con Grupo México por el derrame en el río Sonora?
El gobierno no quiere más tropiezos, o dar la impresión de que los tiene, y eso lo debilita. Se necesita un Estado fuerte y un presidente respaldado para enfrentar a los poderes fácticos. Un gobierno cuestionado y un Presidente disminuido fácilmente pueden caer en la tentación de hacer amigos y aliados a grupos que antes estuvieron dispuestos a enfrentar y a limitar. Sería un gran retroceso para todos.",False
"El ABC del fuego
El 5 de junio de 2009, 49 niños perdieron la vida y 76 resultaron heridos en un incendio en la Guardería ABC de Hermosillo, Sonora. Aunque se investigó a 19 funcionarios, no hubo sanciones.
El fuego se ha convertido en sinónimo de impunidad. El 7 de noviembre el procurador Jesús Murillo Karam anunció a los medios que, con toda probabilidad, los cuerpos de los 43 estudiantes normalistas desaparecidos habían ardido en una pira infernal.
Poco después, en una marcha de solidaridad con las víctimas, un reducido grupo de “anarquistas” quemó la puerta de Palacio Nacional, que en forma inexplicable no se encontraba custodiada. Sólo un general vestido de civil se opuso a los desmanes. ¿Qué hacía ahí ese miembro de las Fuerzas Armadas? Las heridas que recibió en el rostro son señas de valentía, pero sorprende su acción solitaria y encubierta.
El miércoles 12, Día del Cartero, llegó otro mensaje de lumbre: el Congreso de Guerrero fue incendiado, como antes lo habían sido el Palacio de Gobierno y oficinas de algunos partidos políticos.
¿Qué comunica esta gramática del fuego? El país arde sin control alguno. El caso de la Guardería ABC revela que la atroz negligencia de los responsables es exonerada por la negligencia de la Ley. También demuestra la incapacidad de dos gobiernos, el de Felipe Calderón y el de Enrique Peña Nieto, para enfrentar tragedias. La aniquilación producida por las llamas resulta irreparable, pero el Estado tiene la obligación de remediar lo que esté a su alcance en las cenizas. En Hermosillo no se fincaron responsabilidades, no se honró a las víctimas con tres días de luto nacional, no se apoyó cabalmente a las familias ni se lanzó una campaña para prevenir casos similares. Las autoridades apostaron a que el humo se disipara sin impartir lecciones.
Quienes perpetraron los asesinatos de Ayotzinapa quisieron usar el fuego para borrar sus crímenes. Ignoraban que nada se recuerda tanto como la lumbre: “Cerrar podrá mis ojos la postrera/ sombra que me llevare el blanco día;/ [...mas] dejará la memoria en donde ardía”, escribe Quevedo.
La respuesta judicial no ha estado a la altura de la desesperación de la gente. Llama la atención la lentitud con que se dio a conocer el fatal desenlace. El procurador Jesús Murillo Karam confirmó el 7 de noviembre lo que el padre Alejandro Solalinde había dicho el 17 de octubre. El retraso en aportar datos decisivos contribuyó al clima de angustias, y las noticias de la mansión del Presidente y su viaje a China en un momento de alarma nacional acabaron por vulnerar la imagen de un mandatario que parece ajeno a todo lo que ocurra fuera de una pantalla de televisión.
No enfrentamos hogueras encendidas por accidente o la restringida pasión de unos pirómanos. El país entero se conjuga en llamas.
¿Qué pretenden quienes queman una estación de Metrobús, la puerta de Palacio Nacional o coches en un estacionamiento? No se trata de gestos políticos directos, sino de un vandalismo
que busca una reacción política. ¿A quién le conviene que la gente tenga miedo de manifestarse y que se criminalice el descontento? Las flechas apuntan a los distintos mandos del gobierno.
Unos buscan borrar sus huellas con fuego y otros inventar responsables para el fuego. Las agresiones recibidas por militantes del PRD en diversos lugares del país y la hipótesis -que otras versiones ponen en duda- de que el alcalde de Iguala encontró refugio en la casa de un empresario cercano al partido del sol azteca buscan responsabilizar a la izquierda oficiosa de todos los desastres. Este acoso no sólo es antidemocrático sino innecesario: el PRD se desprestigia solo.
Al sembrar el fuego en medio de actos pacíficos se lanza una señal: “Puede haber algo peor que lo que ya tenemos, urge que el descontento se apague junto con las llamas”. Pero el país donde la muerte tiene permiso no puede resignarse de ese modo.
El gobierno es responsable de sancionar tanto a los criminales como a los provocadores que fingen discrepancia. También es responsable de que no se fabriquen culpables de esos hechos.
En 1982 la Cineteca Nacional ardió a causa de una explosión producida por el descuidado almacenamiento de las películas. En el momento de la tragedia, se exhibía un filme de Andrzej Wajda cuyo título parecía profetizar la administración de Peña Nieto: La tierra de la gran promesa.
Érase una vez un país donde se festinaban las reformas y de pronto se oía un ruidito. No era el corcho de una botella de champaña, sino la primera señal del estallido.","Las consecuencias de la negación
En el prefacio de Los hundidos y los salvados, Primo Levi –citando a Simon Wiesenthal– recuerda las advertencias que los soldados de las SS dirigían a los prisioneros: “De cualquier manera que termine esta guerra, la guerra contra ustedes la habremos ganado; ninguno de ustedes quedará para contarlo, pero incluso si alguno (…) lograra escapar, el mundo no lo creería (…) la gente dirá que los hechos que cuentan son demasiado monstruosos para ser creídos (…)”.
La advertencia, que podía ser dicha por los asesinos que desde hace más de ocho años no dejan de comportarse en nuestro país como las SS, tiene muchas y espantosas aristas. Primero, contaba con el respaldo de los hornos crematorios, donde las huellas del paso de un ser humano por la tierra quedaban borradas. Nuestros criminales, que no están tecnificados, usan diésel, llantas o ácido. No hay manera de constatar la existencia de la víctima; luego entonces, no hay manera de demostrar el horror –allí está la PGR entrampada con Ayotzinapa.
Segundo, esa misma advertencia aflora en los sueños nocturnos de muchas víctimas. Al igual que lo narra Levi, he escuchado a varias de ellas recordar un sueño recurrente –yo también lo padezco– que, con variaciones de formas y detalles, tiene un leitmotiv: estar en un lugar donde narramos nuestros sufrimientos y no somos escuchados, como si estuviéramos atrapados en una espantosa soledad.
Tercero, esa advertencia y esos sueños son reales. Al igual que una buena parte de la gente en la Alemania nazi sabía lo que sucedía y volvió el rostro hacia otra parte, en México también hemos hecho lo mismo. Durante los primeros cuatro años del gobierno de Calderón vimos cabezas cercenadas y cuerpos desmembrados; escuchamos narraciones de desaparecidos que fueron desintegrados en ácido, vimos fosas clandestinas con migrantes asesinados brutalmente, y no hicimos nada. Muy pocos lo denunciamos. La mayoría no lo creyó, o si lo creyó, el horror estaba lejos. Esas cosas le sucedían a otros: a los criminales y a la gente que andaba en malos pasos, un asunto lejano e increíble como una de esas películas de terror o policiacas con las que nos atosigan cada día las televisoras.
Fue la masacre de siete muchachos, el 28 de marzo de 2011 en Morelos, la que por un momento sacudió las conciencias. Durante dos años visibilizamos lo que pocos creían. Las víctimas, criminalizadas, no escuchadas, sometidas a la soledad, dieron su testimonio en los templetes, en los periódicos, en los noticiarios. Parecía que, por fin, nos escuchaban y nos creían. Parecía que, por fin, encontraríamos, en diálogos y pactos, la ruta de la justicia y de la paz. No fue así, por desgracia. Muy pocos, fuera de algunas víctimas y de algunos hombres y mujeres valientes, son capaces de soportar mantenerse de cara al horror para no perder el rumbo, no volver el rostro a otra parte y enfrentar lo increíble.
Así, con la llegada de la elecciones de 2012, la incredulidad volvió a instalarse en el país. La discusión sobre el fraude electoral y las reformas estructurales, y la perversa política de los nuevos gobiernos de borrar la realidad, instalaron en la gran mayoría un silencio que derivó en las masacres de Tlatlaya y de Ayotzinapa. Durante dos años muchos decidieron olvidar, quisieron creer que el horror había dejado de suceder o disminuía a grandes pasos, que Michoacán era sólo un asunto local, un remanente de lo increíble, que había que negar la existencia de cosas que no debían existir, y, sin embargo, las masacres, las increíbles atrocidades, seguían sucediendo, bajo el silencio de muchos y la vileza de los gobiernos y de los partidos, en pequeñas dosis por todo el territorio. Durante dos años ese silencio y esa vileza se convirtieron nuevamente en hábitos sin los cuales no se habría llegado a Ayotzinapa y México sería distinto.
Hoy ese horror inocultable –esa punta del iceberg bajo la cual hay un inmenso bloque de hielo que día con día crece con la complicidad del Estado y que está hecho de desapariciones, asesinatos, secuestros, extorsiones, corrupciones, rostros desollados, cuerpos violados, desmembrados y consumidos bajo el humo del diésel o del ácido– nos ha vuelto a despertar, a sacudir la desmemoria y a movilizarnos de nuevo.
¿Seremos capaces esta vez de no bajar la guardia, de no olvidar, de no dejarnos entrampar por las elecciones y sus falsas ilusiones, de no hacer de Ayotzinapa y Tlatlaya casos aislados como quiere la vileza del gobierno? ¿Seremos capaces de asumir que tenemos que transformar de raíz el Estado, construir la democracia en su sentido real: el gobierno de la gente y no de las partidocracias, y crear formas de gobernarnos distintas? ¿Seremos capaces de no sucumbir a la violencia y mantenernos en la inventiva de la no-violencia y de la resistencia civil?
Si no lo hacemos y volvemos a aceptar la advertencia de los nazis –que es la misma del gobierno y de los criminales: no les crean a la víctimas–, si olvidamos a los padres de los normalistas como olvidamos a las víctimas que en 2011 y 2012 visibilizamos, y a los que desaparecieron o asesinaron en los últimos dos años, habremos convalidado el crimen y aceptado que México se convierta en un gran rastro humano y en un campo de concentración al aire libre.
Además opino que hay que respetar los Acuerdos de San Andrés, detener la guerra, liberar a José Manuel Mireles, a sus autodefensas, a Nestora Salgado, a Mario Luna y a todos los presos políticos, hacer justicia a las víctimas de la violencia, juzgar a gobernadores y funcionarios criminales, y boicotear las elecciones.",False
"Corrupción entre los incorruptibles
Cuando se fundó Acción Nacional no faltó el panista bisoño que con gran ingenuidad afirmaba que habían elegido el celeste y el blanco como los colores del partido para honrar a la Inmaculada Concepción. Semejante explicación se justificaba no sólo por la participación de numerosos católicos en la nueva organización, era también una manera de aludir a la pureza de las intenciones de un proyecto que veía en la corrupción de funcionarios y políticos del partido en el poder uno de los principales males del país. Ese gravísimo pecado de los revolucionarios era un argumento en contra del pago de impuestos y, en términos generales, de la expansión de la autoridad del Estado. Desde su punto de vista esta política disfrazaba la promoción de intereses privados y nada tenía que ver con el bien común, que era el objetivo de Acción Nacional.
Así no fuera más que por estas razones –los porqués de la fundación del PAN–, el comportamiento de legisladores y funcionarios panistas en el tema vergonzoso de los moches –es decir, las comisiones que cobran los legisladores por votar presupuesto para obra pública, cuya realización los gobiernos locales favorecidos deben atribuir a las empresas que los mismos diputados les indican– es escandaloso e inaceptable. Están negando la cruz de su parroquia, al comportarse exactamente igual a como lo hacían antes los priístas por ellos tan despreciados, y de quienes ahora ya no hay nada que los distinga.
La corrupción de los panistas puede tener muchas explicaciones. Creo que una de las más poderosas es de actitud. Por principio sostenían que el sector privado era más honrado que el sector público; de ahí derivaban que los funcionarios privados eran impolutos, y deducían que, trasladados al sector público llegarían con un botellón de Maestro Limpio a echar fuera a las ratas. ¿Cuántas veces no oímos a Vicente Fox hacer esa promesa, fundada en la sencilla creencia de que todo lo estatal es malo? Sin embargo, nunca aplicó su amenaza, mucho menos cuando los hijos de su esposa se vieron involucrados en un escándalo de tráfico de influencias.
El problema de los panistas corruptos se planteó desde que un funcionario de la Presidencia, afiliado a ese partido, compró unas toallas de lujo y unos colchones que tenían un sobreprecio inexplicable. Es cierto que lo corrieron, pero en el episodio aparecieron elementos que apuntaban hacia la ignorancia o la falta de entendimiento de los panistas de la frontera entre lo público y lo privado, o de asuntos centrales para una administración pública honesta como es el concepto de conflicto de intereses, que estuvo, y está, ausente del léxico del panista del siglo XXI, que piensa que no comete ninguna irregularidad cuando desde el Congreso participa en el diseño de quitas financieras para las empresas de su papá.
Es conmovedora la respuesta del alcalde de Celaya, Ismael Pérez Ordaz, de donde se filtró información a propósito de la práctica de los moches, cuando explica esa ratería con el argumento de que, aun cuando le dio su parte a los legisladores blanquiazules, pudo llevar a cabo la pavimentación que se necesitaba. En cambio, es indignante que siendo autoridad, Pérez Ordaz se niegue a aplicar la ley y se rehúse a denunciar al extorsionador ( Reforma, 14/1/14). Habría que explicarle que una función de los ayuntamientos es perseguir delitos, y que el cumplimiento de la ley no está a discusión. Grave mensaje envía el alcalde cuando se niega a denunciar a un extorsionador de recursos públicos que, además, es su correligionario.
Los panistas en el gobierno han adquirido muchos de los vicios que se atribuían a los priístas. Su comportamiento confirma por lo menos dos cosas: que la corrupción no es una característica privativa del PRI, y la creencia de muchos de que el poder sirve para abusar de él. Peor todavía, si miramos a nuestro alrededor veremos que los políticos corruptos son un problema recurrente en democracias ricas y pobres; hay diferencias de estilo y de dimensiones, pero tienen en común la confusión del interés privado y el interés público, así como las políticas privatizadoras de los años 90, uno de cuyos efectos fue abrir la puerta a los abusos de funcionarios que supieron beneficiarse personalmente de esos arreglos.
Si se trata de denunciar la corrupción, los panistas de ahora no pueden tirar la primera piedra. El tema será un factor de consideración en el proceso de elección de presidente del PAN nacional, que amenaza con convertirse en una pedriza generalizada.","Viajes presidenciales
El presidente Enrique Peña Nieto viaja de nuevo. Parecería que quiere emular a Adolfo López Mateos, a quien, dicen, admira sinceramente. ¿Hasta dónde quiere seguir sus pasos? Él viajaba mucho, pero en esa época de la economía cerrada sus objetivos eran distintos a los del Presidente hoy, que ha dicho, como lo dijo el presidente Echeverría, que lo hace para promover las exportaciones y, añade, la inversión extranjera. Las giras internacionales de López Mateos buscaban fortalecer la capacidad de influencia de México en el escenario internacional, que era también una manera de hacerse fuerte en relación con Estados Unidos. En los años 50 el gobierno mexicano todavía podía jugar a la independencia diplomática, mantenerse en apariencia equidistante del bloque socialista y del bloque occidental, salvo en una situación de crisis como la de octubre de 1962. Sin embargo, hoy parece más difícil seguir ese camino, porque en 1994 decidimos seguir la vía de la integración a Estados Unidos, y así se redujeron nuestras opciones. Creo que era inevitable, siendo el sistema internacional lo que es, dominado por una superpotencia que es nada menos que nuestro vecino inmediato.
En esta ocasión Enrique Peña Nieto voló a la ciudad de La Habana para asistir a la cima de la Comunidad de Estados Latinoamericanos y del Caribe (Celac). La verdad es que en las fotos que ha publicado la prensa se le ve muy contento. Allá, lejos de Apatzingán y de las presiones de una izquierda que no acaba de organizarse, y de una derecha que no acaba de desorganizarse, el Presidente se mueve a sus anchas, más a gusto aquí, en cálidas tierras tropicales, que en Davos. Se le ve en confianza, como si estuviera con sus abuelitos: bromea con Raúl Castro y abraza y condecora a José Mujica, el presidente de Uruguay. El contraste de sus actitudes en una y otra ciudad llama la atención, sobre todo porque más habrá de atender a lo que escuchó en Davos que a las propuestas de integración latinoamericana que hizo Raúl Castro.
A nadie se le ocurre pensar que la asistencia de Peña Nieto a esta reunión va a modificar su política hacia Estados Unidos; para nosotros el mensaje cubano llega tarde. En la dinámica de la integración al norte, no hay espacio para un proyecto latinoamericano que además se propone para enfrentar a nuestro socio, Estados Unidos. La presencia mexicana en La Habana, entonces, tiene un significado diferente al que podría atribuírsele si estuviéramos pensando cambiar de rumbo y buscar soluciones a nuestros problemas en el sur del continente. La visita debe ser vista como una operación de salvamento contra las pifias de los gobiernos panistas. Ciertamente, el presidente Felipe Calderón, en su momento, tomó iniciativas más o menos eficaces en esa dirección; sin embargo, entre los cubanos la experiencia con el PAN en la Presidencia en México dejó un sabor amargo, que los priístas esperan disolver, pero no será fácil.
El gobierno está apostando a la diplomacia personalizada, la cual no está exenta de riesgos, porque igual se simpatizan los jefes de Estado que se irritan mutuamente, y perjudican más que favorecen la relación entre los dos países: Adolfo Ruiz Cortines prefería darle la vuelta a Ike Einsehower, que nunca entendió por qué, si todo el mundo lo quería; el presidente José López Portillo encontraba insoportable a Jimmy Carter; y a George W. Bush Vicente Fox lo entusiasmó primero, pero luego, cuando comprobó su ineficacia, empezó a tratarlo con una displicencia –por no decir majadería– que hasta a mí me dolía.
En todo el mundo se sigue creyendo que nada sustituye el apretón de manos y la conversación cara a cara entre presidentes, primeros ministros y monarcas, que son oportunidades para que dialoguen y se amisten. Es posible, porque esos encuentros generan el espejismo de la igualdad entre los países cuyos líderes aparecen todos en la misma foto, como si fueran también iguales; el problema aparece, como en la noche de bodas, cuando se cierra la puerta y se quedan solos.",True
"La Revolución y el Estado en México
Uno de los principales legados de Arnaldo Córdova es su muy convincente interpretación de la Revolución de 1910 y de su vínculo con el Estado mexicano del siglo XX. Para él, entre ambos, Revolución y Estado, existía una relación causal de orden histórico, que se propuso desentrañar en los muchos ensayos y artículos de investigación en los que reflexionó sobre el tema. En una y otro veía procesos de largo plazo, en los que el pasado mismo ""es un problema del presente"".
La perspectiva de Córdova es una feliz combinación de historia, ciencia política y derecho constitucional, que aplicada al análisis de la Revolución, de la Constitución y del gobierno rindió resultados originales y sugerentes. Arnaldo Córdova fue un investigador creativo y honesto que sólo interrumpió su carrera académica entre 1982 y 1985, cuando fue elegido diputado a la LII Legislatura por el entonces esperanzador PSUM; fue también un militante comprometido con el proyecto de país que asociaba con el gobierno del presidente Lázaro Cárdenas, y con la noción de un gobierno popular que era la natural derivación de la revolución popular que estaba en el origen del Estado.
A mi manera de ver, el libro más importante de él es La ideología de la Revolución Mexicana. La formación del nuevo régimen, que fue publicado en 1970, en el que examina la Constitución de 1917 desde la perspectiva combinada; pero además del rico análisis que hace del texto constitucional y de la coyuntura histórica en la que fue elaborado, apunta muchas pistas para otras investigaciones.
Creo que la evaluación ponderada de la obra de Córdova ha de tomar en cuenta el contexto en el que escribía. El presidente Miguel de la Madrid lanzó la reforma del Estado para enfrentar la pavorosa crisis de 1982; Carlos Salinas siguió adelante con el programa de desmantelamiento del intervencionismo estatal, y Ernesto Zedillo profundizó cuanto pudo esos cambios, desconfiado como era él del Estado. Desafortunadamente, entre los muchos pecados que podemos reprochar a Salinas y a Zedillo está la ignorancia o la inconciencia histórica, un pecado por el que hemos pagado todos, pero más los justos que los pecadores, porque quizá una de las peores faltas de los así llamados neoliberales es que hayan transformado el Estado sin preguntarse los porqués de la particular fisonomía que había adquirido a finales del siglo XX. De haberlo hecho, es posible que se hubieran detenido a pensar con más cuidado el redimensionamiento del Estado que, en realidad, quería decir la contracción del Estado, sobre todo en materia económica.
La reducción de la presencia estatal en áreas clave para el desarrollo del país, por ejemplo en la industria o en la educación, ha tenido consecuencias de largo plazo muy costosas: una desindustrialización precoz o la pérdida de signos comunes de identidad en una sociedad crecientemente diferenciada. Los reformadores tendrían que haber pensado que sin Estado les iba a ser mucho más difícil gobernar, y que esa responsabilidad pasaría entonces a grupos privados o a comisiones autónomas que gobiernan para ellos, y nada más. Tampoco se dieron cuenta de que el Estado era un factor central para el éxito de sus reformas, y que cuando lo hicieron a un lado, ellos mismos condenaban su propio programa al fracaso.
Es muy posible que los líderes del neoliberalismo mexicano ya se hayan dado cuenta de que el Estado era el aval de la legitimidad de la élite gobernante; que también introducía una cierta coherencia en la sociedad pues era un referente común a buena parte de ella, aun cuando no eran pocos los grupos que quedaban al margen de la autoridad estatal. El Estado le daba a la sociedad un sentido de dirección que hemos perdido, era como una brújula, pues, como escribió Arnaldo Córdova, la mayoría de los mexicanos creíamos –o creemos– en el Estado, incluso si no nos ofrece mucho a cambio ni se compromete demasiado (""La historia maestra de la política"").
Decía Arnaldo que poco le importaba que lo llamaran ""estatólatra"", o que el gobierno popular que tanto admiraba en la experiencia radical del cardenismo fuera autoritario, porque para él lo que define el poder es la adhesión de los ciudadanos (""La historia maestra de la política""). Esta aseveración, discutible como es, recoge el compromiso de Córdova con la noción que sostenía de la democracia como el gobierno del pueblo, por el pueblo y para el pueblo. Cómo me gustaría discutir otra vez con él las raíces autoritarias de este planteamiento.","Corrupción entre los incorruptibles
Cuando se fundó Acción Nacional no faltó el panista bisoño que con gran ingenuidad afirmaba que habían elegido el celeste y el blanco como los colores del partido para honrar a la Inmaculada Concepción. Semejante explicación se justificaba no sólo por la participación de numerosos católicos en la nueva organización, era también una manera de aludir a la pureza de las intenciones de un proyecto que veía en la corrupción de funcionarios y políticos del partido en el poder uno de los principales males del país. Ese gravísimo pecado de los revolucionarios era un argumento en contra del pago de impuestos y, en términos generales, de la expansión de la autoridad del Estado. Desde su punto de vista esta política disfrazaba la promoción de intereses privados y nada tenía que ver con el bien común, que era el objetivo de Acción Nacional.
Así no fuera más que por estas razones –los porqués de la fundación del PAN–, el comportamiento de legisladores y funcionarios panistas en el tema vergonzoso de los moches –es decir, las comisiones que cobran los legisladores por votar presupuesto para obra pública, cuya realización los gobiernos locales favorecidos deben atribuir a las empresas que los mismos diputados les indican– es escandaloso e inaceptable. Están negando la cruz de su parroquia, al comportarse exactamente igual a como lo hacían antes los priístas por ellos tan despreciados, y de quienes ahora ya no hay nada que los distinga.
La corrupción de los panistas puede tener muchas explicaciones. Creo que una de las más poderosas es de actitud. Por principio sostenían que el sector privado era más honrado que el sector público; de ahí derivaban que los funcionarios privados eran impolutos, y deducían que, trasladados al sector público llegarían con un botellón de Maestro Limpio a echar fuera a las ratas. ¿Cuántas veces no oímos a Vicente Fox hacer esa promesa, fundada en la sencilla creencia de que todo lo estatal es malo? Sin embargo, nunca aplicó su amenaza, mucho menos cuando los hijos de su esposa se vieron involucrados en un escándalo de tráfico de influencias.
El problema de los panistas corruptos se planteó desde que un funcionario de la Presidencia, afiliado a ese partido, compró unas toallas de lujo y unos colchones que tenían un sobreprecio inexplicable. Es cierto que lo corrieron, pero en el episodio aparecieron elementos que apuntaban hacia la ignorancia o la falta de entendimiento de los panistas de la frontera entre lo público y lo privado, o de asuntos centrales para una administración pública honesta como es el concepto de conflicto de intereses, que estuvo, y está, ausente del léxico del panista del siglo XXI, que piensa que no comete ninguna irregularidad cuando desde el Congreso participa en el diseño de quitas financieras para las empresas de su papá.
Es conmovedora la respuesta del alcalde de Celaya, Ismael Pérez Ordaz, de donde se filtró información a propósito de la práctica de los moches, cuando explica esa ratería con el argumento de que, aun cuando le dio su parte a los legisladores blanquiazules, pudo llevar a cabo la pavimentación que se necesitaba. En cambio, es indignante que siendo autoridad, Pérez Ordaz se niegue a aplicar la ley y se rehúse a denunciar al extorsionador ( Reforma, 14/1/14). Habría que explicarle que una función de los ayuntamientos es perseguir delitos, y que el cumplimiento de la ley no está a discusión. Grave mensaje envía el alcalde cuando se niega a denunciar a un extorsionador de recursos públicos que, además, es su correligionario.
Los panistas en el gobierno han adquirido muchos de los vicios que se atribuían a los priístas. Su comportamiento confirma por lo menos dos cosas: que la corrupción no es una característica privativa del PRI, y la creencia de muchos de que el poder sirve para abusar de él. Peor todavía, si miramos a nuestro alrededor veremos que los políticos corruptos son un problema recurrente en democracias ricas y pobres; hay diferencias de estilo y de dimensiones, pero tienen en común la confusión del interés privado y el interés público, así como las políticas privatizadoras de los años 90, uno de cuyos efectos fue abrir la puerta a los abusos de funcionarios que supieron beneficiarse personalmente de esos arreglos.
Si se trata de denunciar la corrupción, los panistas de ahora no pueden tirar la primera piedra. El tema será un factor de consideración en el proceso de elección de presidente del PAN nacional, que amenaza con convertirse en una pedriza generalizada.",True
"Coyuntura Crítica
Cadena
La brutal, la salvaje respuesta de una policía municipal a la actitud revoltosa pero finalmente inerme de unos estudiantes en una ciudad de poco más de 140 mil habitantes (Iguala) en un estado (Guerrero) que tiene el más alto índice de marginación, (Conapo, 2010), ha detonado una crisis mayúscula en el régimen político mexicano. Y es que la tragedia de Iguala, unida a la incapacidad del gobierno federal para resolver de manera creíble el caso de seis muertes y 43 desapariciones, aunado al asesinato en Tlatlaya de 15 prisioneros por parte del ejército unos meses antes, más el escándalo desatado alrededor de dos lujosos inmuebles en las Lomas de Chapultepec asociados a la esposa del presidente de la República y a la adjudicación de un contrato -ahora cancelado- para construir el ferrocarril México-Querétaro, son los últimos eslabones de una larga e histórica cadena de agravios que la clase política a infligido a la sociedad mexicana.
Es contra el interminable rosario de humillaciones construido con abusos, corrupción, impunidad e ineficiencia de la élite del poder, que la sociedad mexicana está manifestando hoy un enojo acumulado.
Sorpresa
La crisis hizo su arribo de manera sorpresiva, justo cuando el gobierno de Enrique Peña Nieto (EPN) parecía estar ""salvando a México"" (TIME Magazine dixit) y empezando a cosechar los frutos de su ""pacto por México"" con la oposición. Con ese pacto, logró con sorprendente facilidad alcanzar en menos de dos años lo que el PAN no pudo en dos sexenios: cambiar el artículo 27 constitucional para dar acceso al gran capital nacional e internacional a la riqueza natural más valiosa, estratégica y no renovable de México: los hidrocarburos. Esa reforma histórica, fue negociada exclusivamente con y en la cúpula del poder, dejando a la sociedad como simple espectador. A éste primer éxito se supone deberán seguir otros: que el PRI obtenga en las elecciones de 2015 una proporción significativamente mayor al 38.15 % de los votos del 2012, para finalmente alcanzar el tercer objetivo: controlar la presidencia más allá del 2018. ¿Hasta qué punto los acontecimientos actuales pueden interferir con ese proyecto? Esa es hoy la gran incógnita.
Deseable pero no Previsible
Lo deseable pero poco probable, sería que el horror de Iguala y la movilización social que ha provocado más la inconformidad acumulada, pudieran transformarse en una ""coyuntura crítica"" en el sentido que dan al término Daron Acemoglu y James Robinson en Por qué fracasan los países, (Barcelona: Crítica, 2013). Este tipo de coyunturas son acontecimientos de gran calado que perturban los equilibrios político y económico de una sociedad, y que por ello tienen el potencial de provocar un cambio institucional que desemboque en un nuevo arreglo social, (p. 502).
Ejemplos Positivos
Acemoglu y Robinson toman coyunturas críticas de gran magnitud histórica y examinan sus efectos igualmente espectaculares, como el descubrimiento de América, los cambios que trajeron las nuevas rutas comerciales entre Europa y Asia o la Revolución Francesa. Pero esa idea de coyuntura crítica también puede aplicarse al plano local. En el siglo XIX, por ejemplo, la invasión francesa de la Península Ibérica abrió la posibilidad de hacer de la Nueva España y de otros componentes del imperio español, naciones independientes. En la segunda mitad del siglo XIX el fracaso del proyecto francés en México pudo transformarse en el triunfo y consolidación del proyecto liberal.
En el siglo XX, la I Guerra Mundial fue la coyuntura que aumentó el grado de libertad que México tuvo para dar forma a una nueva constitución sin que Estados Unidos o Europa pudieran impedirlo. La II Guerra fue otra coyuntura que aceleró la industrialización del país.
Ejemplos Negativos
Desafortunadamente, las coyunturas críticas también pueden desaprovecharse o, incluso, dar resultados negativos. La guerra contra Estados Unidos fue una que no sirvió para regenerar el arreglo institucional mexicano sino para empeorarlo. La pugna interna de la élite porfirista por la sucesión de Porfirio Díaz facilitó en 1910 el surgimiento y triunfo de Francisco Madero como el líder nacional de un movimiento que abanderó la democracia política, pero cuando el polvo de la Revolución de 1910 se asentó, varias cosas habían cambiado pero la democracia  no  apareció.  La  II  Guerra  Mundial  aceleró  al industrialización pero también fue la coyuntura perfecta para llamar a la ""unidad nacional"" e iniciar el gran viraje hacía el alemanismo y la derechización.
La última ""coyuntura crítica"" mexicana que se desaprovechó fue la que abrió la crisis del modelo económico en 1982, la insurgencia electoral de 1988, la aparición del neozapatismo y la expulsión pacífica del PRI de la presidencia en el 2000. Las posibilidades de un salto cualitativo en la vida de las instituciones políticas mexicanas, fue entonces enorme. Sin embargo, la incompetencia, frivolidad, falta de visión y corrupción del liderazgo, llevaron al retorno del PRI al poder y a la restauración de partes sustantivas del antiguo régimen.
La Gran Incógnita
Lo que hoy se expresa con vehemencia en las calles es un cuestionamiento del proyecto de EPN y del PRI y una exigencia de dar forma a una mejor alternativa. El gran problema es cómo aprovechar positiva, constructivamente, esta penosa coyuntura crítica para que su energía no se dilapide y México cambie para bien.","""Muchos Méxicos""...Con poco en común
Monstruoso pero Racional
El asesinato de seis personas por policías de Iguala -una con desollamiento- y la desaparición forzada de otras 43, puede ser muchas cosas pero no irracional. Al hacer lo que hicieron en Guerrero el 26 de septiembre, policías y criminales caminaban por un sendero ya muy andado: el de la impunidad. El camino lo construyeron las más de 20 fosas clandestinas en la zona, los más de 22 mil desaparecidos registrados por la PGR o las 14 mil muertes asociadas al crimen organizado en este sexenio. Lo mismo puede decirse de los 22 ejecutados por el ejército en Tlatlaya el 30 de junio; el informe que acaba de  aparecer  de  la  Comisión  de  la  Verdad  de  Guerrero (http://www.almomento.mx/images/InformeFinalCOMVERDAD.pdf) muestra que desde hace cuarenta y cinco años, durante la llamada ""guerra sucia"", el ejército ya acostumbraba ejecutar a los sospechosos de pertenecer o auxiliar a los guerrilleros de Genaro Vázquez o Lucio Cabañas. Esa práctica simplemente revivió en Tlatlaya como parte de la siguiente guerra: la de Felipe Calderón en contra de los narcotraficantes.
Nada de lo que da forma a la actual crisis política por la violación de derechos humanos es realmente nuevo salvo, quizá, la menor tolerancia de las sociedades local e internacional a las monstruosidades que produce el Estado mexicano. Esas sociedades pasaron de la resignación, indiferencia o celebración de un presidente dedicado a ""saving Mexico"" (revista Time, 24/02/14) a exigir que ese mismo presidente y su gobierno hagan algo más que simplemente intentar, sin éxito, administrar un desastre.
Muchos Mexicos
Cuando apareció ""Many Mexicos"" del historiador Lesley Byrd Simpson, (Universidad de California, 1941), llamó la atención la definición implícita que hizo de México: a éste se le debería entender más como un mosaico geográfico, étnico, social y cultural que como una nación acabada. Su historia, desde la conquista española hasta la post revolución, era una amalgama de muchas historias. Tres cuartos de siglo después seguimos igual: para interpretar y enfrentar la magnitud de la actual tragedia nacional hay que aceptar no sólo que existen muchos Méxicos sino que la relación entre varios de ellos es un juego suma cero: lo que uno gana otro lo pierde. Además, y a diferencia de la época de Simpson, esta vez el rompecabezas nacional no se puede pensar como una gran obra en proceso de armado porque hoy por hoy no hay ningún ""gran diseño"" que permita embonar las piezas.
Un Abismo
Hoy la principal contradicción mexicana se tiene en la distancia social creciente. Los estudiantes de Ayotzinapa viven en un México de raíces rurales, de familias cuya forma de vida es cercana a la subsistencia, en una estructura política caciquil y forman parte de ese 20% de la sociedad que debe contentarse con apenas el 6.6% del ingreso disponible en los hogares (cifras de CEPAL, 2013). Sus formas de vida poco tienen que ver con las del 20% de mexicanos que están en el tope de la pirámide social y que disponen del 46.2% de ese ingreso y nada, absolutamente nada que ver con la de los amos de los ""poderes fácticos"", los 16 super ricos que representan el 0.0005% de los hogares mexicanos y que aparecen en la revista Forbes con una fortuna combinada que en 2013 ascendía a 148.5 mil millones de dólares.
El significado de estas cifras se entiende mejor si se contrastan los entornos en que se mueven los normalistas rurales agredidos y sus familias y que la prensa ha descrito a grandes rasgos, (ver La Jornada) con los propios de la de cúspide de ese Everest social que es México. Y aquí viene al caso un reportaje de Dolia Estevez, la periodista que logró identificar, pese al secreto con que se guarda ese dato, al mexicano dueño de uno de los bienes mueble que son parte del ocio de los hombres más ricos de este mundo: el yate Tsumat. Se trata de una embarcación de 164 pies fabricada al gusto expreso del cliente por Trinity Yatch. Cuenta con tres cubiertas, seis recámaras, garage en vez de helipuerto, comedor para doce personas, una amplia zona para tomar sol, paredes cubiertas de piel, pisos de ónix con calefacción y todo lo que puede tener una nave de 50 millones de dólares. El fabricante no aceptó confirmar el nombre del propietario porque normalmente este tipo de bienes se pone a nombre de empresas off-shore (para disminuir o evitar impuestos o la incautación por disputas legales y, desde luego, la crítica social), pero se trata del dueño  de  una  gran  cadena  de  supermercados  mexicanos, (http://www.forbes.com/sites/doliaestevez/2014/10/22/mexicos-five-luxury-superyacht-owners/).
Unas Ligas
Entre la brutalidad de las fosas de Iguala y su entorno y el lujo exquisito del Tsumat hay tanto un golfo como muchas ligas. El mundo de la gran empresa mexicana y la gran concentración de capital se asientan y parcialmente dependen de ese otro mundo tan mísero, inquietante e inquieto donde ocurren tragedias como las de Iguala o Tlatlaya. Se supone que el Estado y su burocracia administran y controlan ese desequilibrio o abismo. Sin embargo, la ampliación de los extremos sociales y la enorme corrupción e incapacidad del aparato estatal, están provocando que las ligas entre los ""muchos Méxicos"" se estén tensando no sólo más allá de lo justo, eso es obvio, sino de lo prudente. Es difícil que el Tsumat llegue a naufragar, pero el sistema que lo hizo posible hace agua y de tiempo atrás.",True
"La gran depresión...la gran furia
Oportunidad Perdida
En el imaginario colectivo mexicano, la elección del 2000 pareció abrir las puertas del cambio político real, pero lo que terminó por abrir, y de par en par, fue la del horror, producto de la irresponsabilidad, la banalidad y la corrupción de quienes sustituyeron en ""Los Pinos"" al PRI de los 71 años. Una de las consecuencias de haber defraudado las expectativas abiertas hace catorce años es la mezcla de gran depresión y gran furia colectivas que se han producido a raíz de las tragedias de Ayotzinapa y Tlatlaya.
Asesinatos y desapariciones masivas ya habían tenido lugar antes, como el asesinato de 72 migrantes en San Fernando, Tamaulipas, en agosto de 2010 y la desaparición de 300 personas en febrero de 2011 en Allende, Coahuila. La cólera social que se ha despertado ahora por los incidentes en Iguala y el Estado de México fueron la gota que derramó un vaso al que llenaron al menos 19 mil ejecuciones en lo que va del actual sexenio, 16 mil desaparecidos en la cuenta oficial y 700 mil desplazados por la violencia, (Fuentes: Parametría, 10/07/14; zedtatijuana, 29/10/14).
Involución
En el lejano 2000, el PAN y todas las fuerzas que le apoyaron de manera abierta o encubierta, tuvieron una oportunidad histórica inédita para echar, por fin, los cimientos de una democracia electoral sólida que evolucionara hacia una democracia política bona fide. La desperdiciaron miserablemente.
Aprovechar las posibilidades que se le abrieron a México a inicios del siglo XXI requería de un liderazgo de estadistas -sacrificar el corto plazo y el interés personal en aras del largo plazo e interés colectivo- y dispuestos a una lucha de titanes en contra de las inercias de la corrupción y de los intereses creados. Pero los panistas resultaron todo, menos titanes.
El PAN se presentó en 1939 no como una fuerza inspirada en el triunfo del franquismo en España sino como una nacida en el seno de la clase media para luchar en favor de la democracia electoral y en contra la izquierda del PRM (antecesor del PRI) y de la corrupción en la esfera pública. Sesenta y un años más tarde ese partido alcanzó el poder gracias a una combinación de factores: un candidato no acartonado, el avance de la democracia en América Latina, el desgaste de una izquierda que tuvo que luchar contra Carlos Salinas y un PRI desprestigiado, encabezado por un presidente por accidente: Ernesto Zedillo.
Ya en el poder, Fox definió como su adversario principal no a un PRI autoritario y desmoralizado, sino a una izquierda que ya no era revolucionaria pero avanzaba. A la corrupción endémica, Fox no sólo la toleró sino que la aprovechó y al PRI de los estados le dio oportunidad para recobrar bríos. El sucesor, Felipe Calderón, optó por la misma línea pero con una variante: para legitimarse y aparecer como un líder fuerte, optó por encabezar una guerra espectacular contra algunos de los productos más notorios de la corrupción: ciertos grandes capos del narcotráfico. Sin embargo, tras lo aparatoso de la movilización de fuerzas federales y de una violenta ""guerra contra el narco"", se escondió un hecho innegable: no se atacó la raíz del mal, la corrupción y las mil maneras en que el dinero de las drogas se diluía en la economía formal. En este campo, que era vital para controlar la descomposición, todo siguió igual.
Resultado
Al final de su época, lo que se tiene es un PAN fracasado, una corrupción galopante, instituciones más disminuidas que en el pasado y, finalmente, el regreso del PRI a ""Los Pinos"". Se trata de un PRI con el estilo de Atlacomulco, es decir, producto del subsistema mexiquense donde la protesta se trata al estilo Atenco, donde nunca se ha experimentado ni la rendición de cuentas ni la alternancia de partidos.
Ese PRI de Atlacomulco manejó muy bien el acuerdo en la cúpula con la partidocracia -el ""Pacto por México""-, difundió una buena imagen en el exterior apoyando esa campaña con la apertura al capital externo de las industrias petrolera y eléctrica, pero no logró reactivar la economía y dejó intacto el problema más difícil y que le toca muy de cerca: el de la corrupción y la impunidad. El México mayoritario siguió como estaba observando los efectos tan dañinos de la convivencia sistémica entre las estructuras del Estados y las del crimen organizado. Y fue en ese entorno que se desembocó en las tragedias de Tlatlaya y, sobre todo, de Iguala.
Conclusión
La impunidad y corrupción que permitieron el nacimiento y auge de carteles como el de Tijuana, Juárez, Sinaloa, del Golfo, los Zetas, la Familia Michoacana y que, a su vez, han dado lugar a organizaciones menores pero más numerosas e igual de violentas, como los Guerreros Unidos de Iguala -en ese estado operan 22 grupos- es lo que finalmente ha hecho que las actuales calamidades de Tlatlaya y Ayotzinapa se hayan transformado en catalizadores de esa mezcla de depresión y furia que hoy domina a la sociedad mexicana.
La depresión y el enojo colectivos, el hartazgo que se expresa en marchas, paros universitarios, desplegados, artículos, columnas, mensajes en las redes sociales, es energía política pura y disponible. Sin embargo, la gran pregunta y desafío es cómo lograr encausar tal ánimo antes que se disipe, para que no sea otra oportunidad perdida y sí aliente la regeneración del país.","Lo que estuvo y lo que estará en juego
¿Una decisión histórica? A lo largo del siglo XX mexicano y de lo que llevamos del actual, todas las elecciones presidenciales han sido calificadas en algún momento de “históricas”. Sin embargo, el tiempo mostró que algunos de los cambios de la estafeta presidencial apenas si dejaron huella y simplemente fueron las inercias las fuerzas determinantes del periodo. Es imposible predecir si la elección misma del 2012 es de las que dejará marca perdurable o no, aunque algunas de sus características permiten suponer que va a quedar entre las que cuentan en la conformación de nuestra historia política contemporánea. Y la marca será más por lo que pudo haber sido que por lo que fue.
La primera razón por la cual la que acaba de tener lugar podrá ser una elección significativa es que la decisión que tomó una mayoría relativa de los mexicanos se dio en un contexto realmente competido, pues al elector se le ofrecieron dos proyectos significativamente distintos: uno de derecha con dos variantes y otro de izquierda.
Las propuestas en disputa no se reflejaron tanto en las plataformas de los partidos o coaliciones –todas tuvieron amplias zonas de ambigüedad y tendieron a situarse en el centro– sino en los candidatos, en su biografía y su personalidad. La candidata del partido en el gobierno, Josefina Vázquez, entró a la política profesional hace relativamente poco y por la puerta grande, montada en el triunfo del 2000 de Vicente Fox y como miembro de su gabinete. Como candidata del PAN su propuesta resultó apenas una variante de la política que efectivamente llevó a cabo el gobierno que está por terminar; difícilmente hubiera podido ser de otra manera.
La verdadera alternativa al rotundo fracaso de los dos últimos sexenios panistas la ofrecieron dos políticos profesionales pero con carreras y proyectos muy distintos: el priista mexiquense Enrique Peña Nieto (EPN) y Andrés Manuel López Obrador (AMLO). El primero, tras egresar de un par de universidades privadas, empezó su carrera política a los 27 años como tesorero de un comité del PRI en la campaña de un candidato que de antemano se sabía que ganaría la gubernatura –Emilio Chuayffet– para luego pasar a ser secretario particular de dos secretarios del gobierno mexiquense hasta llegar él mismo a la gubernatura en su calidad de protegido del mandatario saliente, Arturo Montiel.
Así pues, como político, EPN nunca dejó de estar en el primer círculo del poder del Estado de México, la entidad con mayor cantidad de votantes y donde por 83 años ininterrumpidos el PRI ha sido el partido dominante. El segundo, AMLO, se lanzó de lleno a la política de Tabasco a los 24 años proveniente de una universidad pública (la UNAM), y lo hizo impulsado por un poeta –Carlos Pellicer– y, literalmente, desde la base de la pirámide social: trabajando y viviendo por cinco años con los indios chontales. En la coyuntura de 1988 AMLO optó por la propuesta neocardenista, dejó al PRI y a inicios de este siglo se ganó a pulso su posición como el líder indiscutible de la izquierda mexicana, una izquierda muy dividida y donde el único factor de relativa unión fue el propio AMLO.
Las diferencias en los inicios de los dos candidatos presidenciales de oposición marcaron de manera indeleble sus carreras, estilos y, sobre todo, los intereses políticos, económicos, sociales y culturales que decidieron encarnar y representar. EPN se constituyó en la opción de centro derecha y de todos los poderes fácticos ante el fracaso de Fox y de su sucesor, Felipe Calderón –continuador, en lo esencial, de la política que el PRI puso en marcha a partir de la crisis de 1982– y AMLO en la de centro izquierda.
La mayoría relativa de quienes acudieron el 1 de junio a las urnas, y por una mezcla de razones sobre las que se deberá ahondar en el futuro, optó por conveniencia o convicción por la invitación a seguir el camino ya muy trazado y trillado de la derecha. Así pues, en el futuro inmediato México marchará por esa orilla del río de su historia con todo lo que implica, en particular la persistencia de un desequilibrio profundo en su estructura social.
Otra razón para suponer que la elección que acaba de tener lugar será de las que queden en la memoria, es porque no dio el triunfo a cualquier derecha, sino que significó el retorno al centro de la escena política del partido autoritario más exitoso del siglo XX. La cuarta ola democrática de la historia moderna mundial permitió suponer que partidos como el PRI desaparecerían ahogados por el peso de sus abusos y corrupción o que, al menos, quedarían permanentemente condenados a jugar papeles secundarios. Finalmente no fue ese el caso en Taiwán y ni tampoco ha sido el de México. Hoy, la democracia mexicana tiene a uno de sus enemigos más astutos en su seno y dispuesto a permanecer ahí por largo tiempo. Y este hecho marcará la vida política de México en los años por venir.
El futuro inmediato. En la arena estrictamente política, la gran incógnita del futuro inmediato es cómo procesará la sociedad mexicana el retorno del partido autoritario al primer plano, pues el PRI nació para administrar una contradicción –elaborar un discurso democrático que resultara útil al funcionamiento cotidiano de una estructura antidemocrática y abusiva–, y por 71 años la contradicción funcionó. Y es aquí donde debemos admitir que el régimen autoritario que se consolidó tras el triunfo de la Revolución Mexicana nunca dejó realmente de existir: sobrevivió en feudos como el Estado de México o Veracruz; ahí restañó heridas, acumuló recursos y renovó alianzas con los grandes poderes fácticos –la televisión monopólica en primer lugar– y desde ahí, al fallar catastróficamente un PAN que no supo ser fiel a su origen, el PRI se lanzó a la reconquista.
Eso deja como gran problema y tarea inmediata de esa parte de la sociedad mexicana no dispuesta a resignarse a la restauración, a invertir una buena parte de su energía en la defensa del terreno ya ganado para la democracia, a sostener y de ser posible ensanchar el incipiente pluralismo.
La Ciudad de México, como el bastión principal de la izquierda, deberá continuar siendo la abanderada de una alternativa democrática, aunque no dispondrá de los recursos materiales ni del aparato político tan numeroso y disciplinado ni de las redes clientelares tan tupidas que el PRI ha construido y mantenido a lo largo de casi un siglo (hay que tener en cuenta que cuando dieron forma al PRI, los padres fundadores de ese partido llevaban más de un decenio de ser los amos y señores del mundo político mexicano).
Así pues, la tarea inmediata de quienes se identifican con la democracia política como el mejor sistema para México es resistir la inevitable tendencia del PRI a ser fiel a sus orígenes y a su historia autoritaria. Y que nadie se escude para no actuar aduciendo que el PRI actual ya no es el que fue y que se ha transformado en algo diferente del original. La impunidad de Montiel en el Estado de México, los acuerdos bajo la mesa para meter a la televisión a jugar y a fondo al lado de EPN en estas elecciones, la forma como buscó terminar con la protesta social en Atenco y en Oaxaca, la manera ilegal e ilegítima en que manipuló los recursos públicos de Coahuila, son sólo ejemplos recientes de que el tigre ni quiere ni puede desprenderse de sus rayas.
Finalmente, entre los muchos temas por enfrentar una vez que el ciclo panista ha concluido de la manera tan poco digna en que ha concluido, está, en la lista de lo urgente, enfrentar a un narcotráfico que ya demostró que puede mantener sus posiciones incluso frente a la ofensiva abierta y sin restricciones de las fuerzas armadas federales y auxiliadas por las agencias norteamericanas.
A lo urgente se le añade lo importante, y ahí destacan cuatro grandes problemas: los 51 millones de mexicanos viviendo en pobreza, una economía que en el último sexenio apenas si logró crecer al ritmo del 2% en promedio anual, lo que le impidió crear los empleos que se necesitaron, un sistema educativo secuestrado por un sindicalismo corrupto e incapaz de preparar bien a los niños y jóvenes para que enfrenten con éxito el reto de este siglo del conocimiento y una estructura productiva dominada por monopolios que, aunque inconstitucionales, avanzan en el control de áreas completas de la economía.
Finalmente, para la izquierda democrática que tanto ha navegado contra la corriente desde 1987, su primera tarea es rehacerse y deshacerse de su propia corrupción, pues en su fragmentación está una de las razones profundas de no haber podido tomar su turno en el timón de este navegar muy de prisa del siglo XXI mexicano.",True
"Viajes presidenciales
El presidente Enrique Peña Nieto viaja de nuevo. Parecería que quiere emular a Adolfo López Mateos, a quien, dicen, admira sinceramente. ¿Hasta dónde quiere seguir sus pasos? Él viajaba mucho, pero en esa época de la economía cerrada sus objetivos eran distintos a los del Presidente hoy, que ha dicho, como lo dijo el presidente Echeverría, que lo hace para promover las exportaciones y, añade, la inversión extranjera. Las giras internacionales de López Mateos buscaban fortalecer la capacidad de influencia de México en el escenario internacional, que era también una manera de hacerse fuerte en relación con Estados Unidos. En los años 50 el gobierno mexicano todavía podía jugar a la independencia diplomática, mantenerse en apariencia equidistante del bloque socialista y del bloque occidental, salvo en una situación de crisis como la de octubre de 1962. Sin embargo, hoy parece más difícil seguir ese camino, porque en 1994 decidimos seguir la vía de la integración a Estados Unidos, y así se redujeron nuestras opciones. Creo que era inevitable, siendo el sistema internacional lo que es, dominado por una superpotencia que es nada menos que nuestro vecino inmediato.
En esta ocasión Enrique Peña Nieto voló a la ciudad de La Habana para asistir a la cima de la Comunidad de Estados Latinoamericanos y del Caribe (Celac). La verdad es que en las fotos que ha publicado la prensa se le ve muy contento. Allá, lejos de Apatzingán y de las presiones de una izquierda que no acaba de organizarse, y de una derecha que no acaba de desorganizarse, el Presidente se mueve a sus anchas, más a gusto aquí, en cálidas tierras tropicales, que en Davos. Se le ve en confianza, como si estuviera con sus abuelitos: bromea con Raúl Castro y abraza y condecora a José Mujica, el presidente de Uruguay. El contraste de sus actitudes en una y otra ciudad llama la atención, sobre todo porque más habrá de atender a lo que escuchó en Davos que a las propuestas de integración latinoamericana que hizo Raúl Castro.
A nadie se le ocurre pensar que la asistencia de Peña Nieto a esta reunión va a modificar su política hacia Estados Unidos; para nosotros el mensaje cubano llega tarde. En la dinámica de la integración al norte, no hay espacio para un proyecto latinoamericano que además se propone para enfrentar a nuestro socio, Estados Unidos. La presencia mexicana en La Habana, entonces, tiene un significado diferente al que podría atribuírsele si estuviéramos pensando cambiar de rumbo y buscar soluciones a nuestros problemas en el sur del continente. La visita debe ser vista como una operación de salvamento contra las pifias de los gobiernos panistas. Ciertamente, el presidente Felipe Calderón, en su momento, tomó iniciativas más o menos eficaces en esa dirección; sin embargo, entre los cubanos la experiencia con el PAN en la Presidencia en México dejó un sabor amargo, que los priístas esperan disolver, pero no será fácil.
El gobierno está apostando a la diplomacia personalizada, la cual no está exenta de riesgos, porque igual se simpatizan los jefes de Estado que se irritan mutuamente, y perjudican más que favorecen la relación entre los dos países: Adolfo Ruiz Cortines prefería darle la vuelta a Ike Einsehower, que nunca entendió por qué, si todo el mundo lo quería; el presidente José López Portillo encontraba insoportable a Jimmy Carter; y a George W. Bush Vicente Fox lo entusiasmó primero, pero luego, cuando comprobó su ineficacia, empezó a tratarlo con una displicencia –por no decir majadería– que hasta a mí me dolía.
En todo el mundo se sigue creyendo que nada sustituye el apretón de manos y la conversación cara a cara entre presidentes, primeros ministros y monarcas, que son oportunidades para que dialoguen y se amisten. Es posible, porque esos encuentros generan el espejismo de la igualdad entre los países cuyos líderes aparecen todos en la misma foto, como si fueran también iguales; el problema aparece, como en la noche de bodas, cuando se cierra la puerta y se quedan solos.","Dos años, dos meses
En los primeros 22 meses de este sexenio el presidente Peña Nieto logró imponer una agenda propia desde el primer día al anunciar el Pacto por México. Sostuvo la alianza legislativa con los partidos de oposición el tiempo necesario para pasar reformas constitucionales con las que sus predecesores sólo soñaron. Se enfrentó a poderes fácticos: metió a unos a la cárcel —como a Elba Esther Gordillo—, limitó a otros a través de cambios legislativos e ignoró las pataletas de muchos grandes empresarios que no querían ni oír hablar de aumentos de impuestos y exigían ser recibidos y mantener con los tomadores de decisiones una cercanía como de la que gozaron durante los gobiernos de Fox y Calderón. El Presidente y su equipo dieron muestras de concentración y decisión a la hora de perseguir su objetivo. Peña Nieto, disciplinado, evitó mostrarse en exceso o improvisar durante sus discursos para no incomodar a sus aliados, PRI y PAN, y entorpecer el trabajo de filigrana que hacía su equipo para completar las grandes reformas. Finalmente el 2 de agosto en la madrugada los diputados aprobaron las leyes secundarias en materia energética concluyendo el periodo de reformas y liberando al Presidente de esos frenos autoimpuestos. Se notó de inmediato. En pocos días se multiplicaron sus apariciones públicas y mediáticas. Peña Nieto estaba en triunfal campaña para promover las bondades de las reformas, recuperar la popularidad perdida y ayudar a su partido a posicionarse de cara a las elecciones del 2015. A principios de septiembre volvió a sorprender con el anuncio de la construcción del nuevo aeropuerto para la ciudad de México. Un proyecto que tampoco pudieron concretar sus antecesores y que parecía extraordinario por el trabajo previo realizado y el tamaño de su ambición. Todo parecía sonreírles. Pero les duró poco.
Hoy sabemos que este gobierno tuvo mucha suerte durante 22 meses. No sólo por la inusitada disposición que encontró en los líderes de la oposición para negociar y avanzar en una agenda de reformas, sino porque no le estalló antes una tragedia como la de Iguala. Para bien o para mal, las reformas existen por esa tregua del horror que no se explica sino por el azar. Porque las condiciones para que ocurriera: municipios sometidos o coludidos con el crimen, policías al servicio de las bandas y disputas entre grupos delincuenciales han estado ahí desde hace años y este gobierno no hizo nada significativo para cambiarlo. En el sexenio de Calderón se daban a intervalos regulares: Villas de Salvarcar, Casino Royal, San Fernando, los michoacanos asesinados en Guerrero. Es cierto que Iguala es singular, pero no por falta de antecedentes o por la colusión entre autoridades y delincuentes, sino por la capacidad y combatividad de los grupos afines a las víctimas, los maestros de la coordinadora local y nacional, y por su calidad de estudiantes.
Ya sin suerte, el Presidente lleva dos meses sin lograr dar la impresión de que sabe y puede resolver los problemas que se le presentan. Se trate de la inseguridad en general, de cómo reaccionar ante los excesos de grupos violentos que se infiltran en las marchas o de responder a graves acusaciones sobre conflicto de interés en la otorgación de contratos. No se ve a un gobierno que interpreta y dimensiona correctamente los eventos y es capaz de reaccionar con
oportunidad. Se le ve indeciso, rebasado, sorprendido. Finalmente la semana pasada presentó una agenda en materia de justicia, inseguridad y corrupción. Dicen quienes saben que algo bueno puede salir pero que llevará meses si no es que años.
Por lo pronto, en lo inmediato, es un gobierno tocado por la desconfianza. Un gobierno que se presentó a dar una batalla mayor contra poderes reales teniendo fisuras incomprensibles en su coraza.
En la política mexicana hemos visto muchas veces ciclos triunfales seguidos de dramáticas hecatombes, solían durar seis años, ahora sólo llevamos 24 meses. ¿Que nos deparan los 48 que faltan?",False