text,label
ik vind het heel ambetant dat er zo veel personen in meedoen. Ze springt ook van een hak op een tak. Ik vond het boek niet slecht maar kon beter. Ook de datums in het begin waren niet nodig. het las vlot dat is waar maar ik heb er niet heel veel positiefs over te zeggen. De titel van het boek snap ik ook niet hoe het bij het boek past. Ze zoekt naar de moord van haar vader niet naar wie zij is. Het wel zo dat ze niet meer weet wat ze moet doen. IK ben zelf een Belg en snap sommige Nederlandse woorden niet zo goed. dat maakt niet zoveel uit het is gewoon wat ambetant.,-1
"The Bone Collector evenaren zit er lang niet meer in voor Deaver. The Twelfth Card (De hangende man) is een heel erg vergezocht verhaal (zelfs voor Deaver begrippen) waarin de schrijver vooral wil laten blijken dat hij op velerlei gebied (van 'african american english' tot Rhyme zijn verlamming, van 'arabic american english' tot de amerikaanse grondwet) uitgebreid research heeft gedaan.
Een of twee, misschien zelfs drie plotwendingen zijn nog wel te doen maar het blijft maar doorgaan en om iedere hoek komt er weer een slechterik tevoorschijn of blijkt de slechterik toch weer niet zo slecht. Het forensisch onderzoek is inmiddels wat ondergeschikter, alle vragen worden binnen tien regels opgelost. Wellicht de laatste 100 pagina's niet lezen, dan is het nog wel te doen.",-1
"Chemie is een dun young adult boek van 134 pagina's. De cover is erg mooi en past goed bij het verhaal.

Chemie gaat over de 17-jarige Emma die in de zomervakantie op klassenreis naar Griekenland gaat. De knappe meneer Vandevelde is 1 van de 2 begeleiders en dat is een reden voor haar om zich er nog meer op te verheugen. De meeste meisjes uit de klas, en ook een paar van de jongens, hebben een crush op meneer Vandevelde en Emma is daar 1 van. Ze weet dat een relatie tussen hen onmogelijk is, maar dat maakt het juist spannender. Dan lijkt het erop dat meneer Vandevelde misschien ook een oogje op haar heeft. Is er echt chemie tussen hen?

Het boek is vlot geschreven en je vliegt er ook zo doorheen. Ik had het binnen een paar uurtjes uit. Af en toe wat Belgische woordjes ertussen, maar ze komen dan ook uit België dus niet meer als normaal.

Verder vond ik het hoofdpersonage niet echt een leuke meid, ze was naar mijn mening veelste oppervlakkig. Het was redelijk geschreven, maar niet mijn soort verhaal.",-1
"Alsjeblieft mensen: lees dit NIET! Verspil alsjeblieft niet je tijd, geld, moeite en ruimte in de boekenkast aan deze rommel. Ik had naar mijn voorgangers hier moeten luisteren (en vooral Loen die me nog extra gewaarschuwd had) en dit boek in de boekhandel moeten laten liggen!
Het begin is typisch Heleen van Royen; gewoon een dommig verhaal zonder daadwerkelijke inhoud wat wegleest zonder bij na te denken. Maar na de eerste helft wordt het steeds triester en het einde is simpelweg belachelijk. Dit boek gaat nergens over en het bestaan ervan is werkelijk een schande voor het Nederlands taalgebied. Verscheuren/verbranden/verstoppen die boel!",-1
"Ik las voor het eerst een boek van Lucinda Carrington namelijk
'Negentig Dagen Genevieve' . Op de achterkant las ik de
samenvatting en het sprak me wel aan. Eenmaal begonnen aan het
boek, kreeg ik me twijfels. Je word er gelijk in gezogen, in plaats
van dat je er geleidelijk in gaat is het nu meteen raak. Het was
niet prettig om te lezen, zowel het verhaal als de teksten stonden
vol met spelfouten. Maar al met al, heb ik het wel uitgelezen, Het
is niet spannender dan 'Vijftig Tinten Grijs', maar ze heeft wel
een poging gedaan tot.",-1
"Het verhaal gaat over Will Raven die stage gaat lopen bij een arts. Een dag voordat Will intrekt bij hem, ging hij op bezoek bij een vriendin, maar als hij daar aankomt is ze vermoord. Will gaat dan snel weg omdat hij niet geassocieerd wilt worden met de moord. Na deze gebeurtennis, gebeurt er in het verhaal ineens veel minder, en heeft het weinig spanning. Will gaat op zoek met de huishoudster Sara naar de dader. Maar lukt het hen ook om de dader te vinden? Voor hen is dat zeker niet makkelijk omdat zij op meerdere manieren tegengewerkt worden. In het eind zijn ze de dader op het spoor, maar lukt het hen ook om de dader te pakken?

Het verhaal is mij tegengevallen. Dat komt door meerdere dingen, er is te weinig ontwikkeling bij de personages en doordat er heel veel medische ingrepen in het boek voorkomen wordt het langdradig. Door al die medische ingrepen is er misschien wat weinig tijd om het verhaal echt te laten ontwikkelen. En dat vind ik jammer. Achterin het boek stond dat er nog meer boeken komen over Will en Sara, maar die ga ik waarschijnlijk niet lezen.

Maar hou jij van een misdaadroman en vind je het niet erg als het verhaal langzaam op gang komt. Dan is dit zeker een boek voor jou.",-1
"Ik vind het boek niet echt leuk om te lezen, want alles was vrij voorspelbaar. Dat heb ik bij wel meer boeken maar bij dit boek was dat zeker het geval. De personages zijn wel leuk naar mijn mening maar het verhaal valt een beetje tegen. Het is gewoon te makkelijk bedacht. Het enige wat je soms niet ziet aankomen zijn bepaalde gebeurtenissen die er tussen door komen maar dat gebeurt ook niet heel vaak.


Bob",-1
"In dit derde boek van Hendrik Groen gaat het niet over de avonturen in het bejaardentehuis, maar over een weggesukkelde burgerlijke man die ontslagen wordt, maar er een erg riante ontslagvergoeding uit weet te slaan. Deze gebruikt hij om zijn eigen dood in scène te zetten: iets waar het boek om draait. Al vrij snel wordt duidelijk dat het hierom gaat, en dit sukkelt het hele boek zo door.

Doorsukkelen: dat is denk ik wel een erg toepasselijk woord. Hoewel Groens schrijfstijl nog steeds makkelijk wegleest, kabbelt het verhaal vooral door. Pas op de laatste derde tot kwart, wanneer de begrafenis dichterbij komt, begint het pas echt op gang te komen. De personages zijn allemaal uitgeblust en dat merk je ook. Helaas druppelt dat ook door naar hun ontwikkeling: die is ook niet echt om naar huis te schrijven. En ook het verhaal zelf is niet heel denderend: doordat de personages niet echt heel lekker uit de verf komen, mist het verhaal de pit die het toch wel nodig heeft. Nu sukkelt het gewoon een beetje door.

Op zich is het geen verkeerd verhaal. Het leest lekker weg, het is interessant, er komen zeker over de uitvaartbranche interessante feiten langs en er zitten wel wat leuke wendingen in. Maar zeker in vergelijking met Groens eerdere boeken vind ik dit een tegenvaller. 2,5 sterren.",-1
"“Ek is jammer. Ek het die boek nie graag gelees nie. Die storie is lang en snaaks.” Aldus een review van een fan uit het geboorteland van Meyer. Dit is mijn eerste kennismaking met Meyer en omdat dit boek de lucht in geprezen werd, waren mijn verwachtingen misschien aan de hoge kant. En die verwachtingen gingen nog verder omhoog toen ik de eerste paar hoofdstukken gelezen had. Het begin van dit boek is echt supergoed. Maar dan … dan zakt de boel in en gaat het tempo omlaag. Er gebeurt niets en karakters komen niet uit de verf. Het stuk van de ‘Westkusters’ heb ik zelfs overgeslagen en ik heb niet het gevoel dat ik iets gemist heb. Ik moest ook steeds vaker denken aan The Walking Dead (Willem Storm = Rick / Nico Storm = Carl / Domingo = Daryl) maar daar heb je tenminste nog zombies die zo nu en dan wat spanning brengen.

Pas in de laatste twee hoofdstukken leren we de waarheid kennen en die is misschien verrassend, maar wordt er helaas kort en bondig en op een veel te simpele manier doorheen gejaagd. Dat kan het verhaal ook niet meer redden. Dus kan ik me slechts aansluiten: ‘Ek het die boek nie graag gelees niet’.",-1
"Waar ik de eerste twee delen nog het voordeel van de twijfel gaf, ben ik na het lezen van dit derde deel afgehaakt.
Marek maakt deel uit van het zogenaamde The Kills project, en omvat voor de Europese markt een viertal delen aangevuld met een multimedia beleving. Om met het laatste te beginnen. dat voegt weinig tot niets toe. Het boek zelf is een trip op een soms hallucinerende toon, waar weinig samenhang en/of verbanden zijn te ontdekken. Daarnaast is er een totaal gebrek aan spanning en kabbelt de letterbrij rustig voort.
Vreemd genoeg werd het boek genomineerd voor de zeer pretentieuze Booker Prize, wat zeker voor een thriller (maar dat is het dan ook niet) een zeer bijzondere nominatie is. Wat de onderbouwing en overweging was om dit te doen is een raadsel. Misschien valt dit in de categorie letterkunst. kunst die voor een maar beperkte groep te begrijpen is.",-1
"Ben veel belovend aan het boek begonnen. Zeker gezien de recensies en de tekst op de achterflap en cover.
Echter ik kreeg de smaak tijdens het lezen niet te pakken. Ik kwam niet in het verhaal en na lang dooremmeren besloten om het boek weg te leggen. Het was voor mij te onsamenhangend, vergezocht en lastig te volgen. Ook de dialogen en gebeurtenissen tussen de 'opvoeders' konden me totaal niet boeien.
Jammer maar voor mij was dit hem niet.",-1
"Ook dit boek lees ik voor de NS Publieksprijs.
Hoewel ik niets heb met René van der Gijp leest het boek erg gemakkelijk. Maar het is geen onderwerp dat mij kan boeien.",-1
"Eigenlijk ben ik teleurgesteld met dit boek. Ik ben absoluut een Loes den Hollander liefhebber, ik heb al haar boeken en vele al met veel enthousiasme uitgelezen, waaronder ook de verhalenbundel 'Loslaten' waar ik van onder de indruk was.
Met dit boek heb ik dat gevoel helaas niet kunnen behalen. Het boek heet vreemde liefde en de verhalen zouden dus ook over liefdes moeten gaan die op hun manier als 'vreemd' als in 'apart' bestempeld zouden kunnen worden. Maar waar in de bundel 'Loslaten' de verhalen mooi afsloten met iets wat daad werkelijk was 'losgelaten' op wat voor manier dan ook, sloegen deze verhalen de plank volledig mis.

Sommige verhalen stopten gewoon zo abrupt dat je begon te twijfelen of er gewoon pagina's misten uit jouw exemplaar, verhalen die niet mooi waren afgerond waardoor je je afvroeg waarom dat verhaal überhaupt geschreven was. Dat je de bladzijde omsloeg en eigenlijk bij jezelf dacht 'dus?'
Bovendien had veel dingen niet direct met 'liefde' te maken. Het merendeel van dit boek gaat over lust en seks. Je lichamelijk aangetrokken voelen door iemand en verder niet perse geestelijk met diegene verbonden te zijn. Ik hou best van een boek waar een beetje erotiek in voorkomt want daar kun je je goed in inleven, maar dit werd op sommige punten gewoon een beetje vulgair, bah!

Helaas.",-1
"De Da Vinci code is een buitengewoon spannend verhaal, maar Dan Brown is niet eerlijk als hij zegt dat alle beschrijvingen van kunstwerken, architectuur en documenten in het boek waarheidsgetrouw zijn. In feite staat het namelijk vol van fouten op deze gebieden. Het is natuurlijk prima dat een schrijver zelf van alles en nog wat bedenkt, maar beweer dan niet dat het allemaal accuraat is. Ik heb een uitgebreide recensie geschreven waarin een groot aantal van Brown's missers opgesomd staan. De recensie is te vinden op http://www.DeDaVinciCode.TK",-1
"Met grote verwachting heb ik uitgekeken naar het nieuwste boek van Indridason. Nu ik het gelezen heb, vind ik het teleurstellend. Echt spannend wordt het boek namelijk nooit. Ook de beklemmende sfeer uit Indridasons vorige boeken ontbreekt dit keer. Niet dat het slecht geschreven is maar een thriller is het geenszins.
Ik hoop dan ook dat de schrijver in het volgende boek zijn oude niveau wel weet te evenaren.",-1
"De titel Herkomst verwijst zowel naar het Duitse stadje Bad Ems waar de auteur Botho Strauss in de veertiger en vijftiger jaren opgroeide als naar zijn strenge, vereenzaamde vader op wie hij steeds meer ging lijken.

In het eerste deel van Herkomst achterhaalt de 70-jarige Strauss via zijn herinneringen de gelijkenissen tussen hem en deze vereenzaamde man, farmaceut op zijn retour. Zijn vader, niet alleen gekwetst in zijn eer, maar ook letterlijk: in Wereldoorlog I drong een kogel via zijn oog zijn schedel binnen. Strauss harkt in de herfst van zijn leven herinneringen bijeen die het verlangen naar deze man en de tijd die ze samen doorbrachten aanwakkeren. Deze weemoed maakt hem er pijnlijk van bewust dat hij zijn vader de aandacht die hij hem als jongeling ontzegde nu enkel nog kan schenken in mijmerend terugdenken.

ook in het tweede deel rijgt Strauss associatief jeugdherinneringen aaneen tot een patchwork van nostalgie. Op de vooravond van de dag waarop zijn ouderlijke woning wordt leeggehaald, laat hij zich vollopen met haast tastbare herinneringen aan Römerstrasse 18, Bad Ems, de rivier, zijn jeugdvrienden, zijn moeder en, alweer, zijn vader. Uit dit terugblikken blijkt een allesoverheersende hunker naar verloren gegane jeugd, verdwenen tradities, gesloopte gebouwen, uit het oog verloren mensen of naar wat verloren ging in zichzelf …

Herkomst is geschreven in een gebald proza dat het heimwee, de hunker naar hoe het ooit was onbevangen toelaat.",-1
"Keep it cool is het vervolg op het boek Mulberry house van Kristine Groenhart. In Keep it cool krijgt de Nederlandse Marjolein, die op de Engelse meisjeskostschool Mulberry House zit, een nieuwe taak. Ze mag namelijk een nieuw meisje begeleiden, een Arabische prinses! Ze heet Leila en ze heeft een superknappe tweelingbroer, de prins Zoltan. Marjolein merkt dat ze Zoltan wel heel erg leuk vindt, maar dat kan niet! Want ze heeft al een vriendje, James. Bovendien kan Marjolein op uitwisseling naar het Zwitserse Villars, maar dat is alleen voor de uitstekende leerlingen weggelegd. Marjolein moet zich dus aan de regels zien te houden wil ze kans maken op twee weken skieën.  

Keep it cool is een typisch meisjesboek met onderwerpen als jongens, kleding, school en vriendschap. Marjolein heeft bovendien via Facebook contact met haar Nederlandse vriendinnen. Deze berichten zijn op een typische manier geschreven. Er worden veel uitroeptekens en overdrijvingen gebruikt, zoals ‘zwáááár!’ (p.74). Het verhaal speelt zich af in Engeland en daardoor bevat het boek ook veel Engelse woorden. Deze worden allemaal schuingedrukt weergegeven, gevolgd door de Nederlandse vertaling. In sommige gevallen is dit overbodig. De doelgroep van dit boek is tien- tot twaalfjarigen en zij weten waarschijnlijk wel wat bodyguards zijn. In andere gevallen kan deze vertaling of uitleg wel noodzakelijk zijn, zoals het uitleggen van het scoringssysteem bij rugby. Doordat de leerlingen Frans moeten leren als ze op uitwisseling willen bevat het boek bovendien veel Franse woorden. Opvallend is dat deze woorden en zinnen niet altijd worden vertaald, terwijl de gemiddelde tien- tot twaalfjarige meer Engels dan Frans zal spreken.  

De verhaallijn van Keep it cool doet heel erg denken aan de film Wild child uit 2008 met Emma Roberts. Zowel in het boek als in de film gaat het hoofdpersonage naar een Engelse kostschool, wordt teamcaptain van het Lacrosseteam en krijgt een relatie met de knapste jongen uit de buurt. Ook de verkleedpartijen en het stiekem onder schooltijd pizza eten met de vriendinnen lijken zo uit de film over te zijn gelopen. Het verhaal is dus niet heel origineel. Bovendien is het verhaal voorspelbaar. Al bij de eerste vermelding van de uitwisseling met Zwitserland weet je eigenlijk al hoe het af zal lopen.  

Ondanks dat dit boek een vervolg is op Mulberry house is het prima als opzichzelfstaand verhaal te lezen. In het eerste hoofdstuk wordt verteld dat Marjolein een half jaar geleden naar Engeland is verhuisd en worden alle personages uit het vorige boek kort geïntroduceerd. Er wordt wel gerefereerd aan gebeurtenissen uit het vorige verhaal, maar die worden waar nodig toegelicht waardoor het goed te volgen is. Keep it cool is dus een echt meisjesverhaal, dat helaas niet origineel aanvoelt.",-1
"Ik ben niet echt enthousiast over dit boek. Af en toe raakte ik de draad van het verhaal een beetje kwijt ,doordat de schrijfstijl niet altijd even lekker las maar ook door de vaak wat letterlijke vertaling van het boek. Het verhaal had wel wat spannende momenten, maar het plot was niet echt verrassend. Dit boek geef ik dan ook maar twee duimpjes.",-1
"Het idee van dit boek is goed. Een man heeft iemand vermoord en die persoon in zijn tuin begraven. Daardoor onderhoudt hij zijn tuin niet meer en laat enkele werklieden komen om onderhoud te doen. Die vinden een lijk, maar niet op de plaats waar de hoofdpersoon Jason zijn lijk heeft begraven. Er volgt een politieonderzoek, dat leidt naar een derde lijk is zijn tuin. De vorige eigenaar wordt aan de tand gevoeld, maar die is overleden, heeft zelfmoord gepleegd en in een briefje zijn daden opgebiecht. Case closed zou je denken. Zo simpel is het natuurlijk niet. Jason is een ontstellend zwak in zijn schoenen staand mannetje waarmee gesold wordt.
De uitwerking van het verhaal en vooral de schrijfstijl met lange zinnen en woorden die precies niet bij elkaar horen, maken dat dit boek lang niet het niveau haalt dat het zou kunnen halen. Bovendien gebeurt er tijdens een bepaalde nacht vanalles tegelijkertijd dat niet meer geloofwaardig is.
Het is jammer dat dit boek het label ontdekking van 2013 heeft gekregen in Amerika want dat schept bepaalde verwachtingen die het boek niet kan nakomen.
Een gemiste kans.",-1
"Meg Corbyn is gevlucht van de lopende namen en is hierbij terecht gekomen in het territorium van de Anderen, ook wel Terra Indigene genoemd. Deze wezens zijn niet menselijk, vandaar de naam. Het zijn woeste oerbewoners van Navid en ze hebben zich zo geëvolueerd dat ze zich aan alles kunnen aanpassen. Toen kwamen de mensen. Dit zijn gewoon stukken vlees voor de Anderen maar ze tolereren hun aanwezigheid. Al gauw wordt Meg geaccepteerd als de nieuwe “contactmens”, die fungeert als luik tussen de mensen en de Anderen en balanceert ze op de gevaarlijke lijn tussen de Anderen en de mensen waar ze voor vluchtten, de Lopende Namen.

De verwachting vooraf was dat dit een goed leesbaar Urban Fantasy boek was. De verwachting was om in een nieuwe wereld te duiken en kennis te maken met de powervrouw genaamd Meg Corbyn. Eerlijk gezegd werd er ook een romance in verwacht.

Te beginnen met de schrijfstijl. De hoofdstukken waren erg lang, waardoor het boek snel weggelegd wordt en het was veel te langdradig. Er zaten zo veel elementen in die onthouden moesten worden! Waardoor de weg kwijtgeraakt wordt en het boek weer wordt weggelegd. De verstandhoudingen tussen de mensen en de Anderen is ook zoiets. De Anderen zijn woest, ruig, gevaarlijk, agressief en zien mensen als niets meer dan vlees wat handige snufjes uitvindt. Totdat Meg Corbyn langskomt en het wel leek alsof ze in handtamme papegaaien veranderden. De functie van Meg als contactpersoon is voornamelijk om post en pakjes te ontvangen, te sorteren en verder te sturen. Dat is de functie van de contactmens. Best logisch dat je die functie dan ook uitvoert toch? Blijkbaar niet want iedereen van de Anderen vindt haar ineens heel aardig omdat ze haar werk doet en pakjes rondbrengt... Schemert het door dat dit erg storend was? Tel daarbij op dat dat is waar het een derde van het boek lang alleen over gaat en het wordt dan ook nog eens behoorlijk saai. Ook de romance ontbreekt...

Wat wel goed is aan dit boek is dat het laat zien hoe goed het werkt om gewoon vriendelijk tegen mensen te zijn. Letterlijk, als je oog in oog staat met een bloeddorstige wolf en je bent aardig, kalmeert de wolf… Maar het laat op een dieper niveau denk ik ook de verhoudingen tussen verschillende bevolkingsgroepen zien en hoe er kan worden neergekeken op een groep. Ook wat dat met de andere groep doet. In het verhaal worden mensen namelijk erg onderdrukt en minderwaardig behandeld en willen ze het liefst in opstand komen, ondanks dat de Anderen zo angstaanjagend zijn. Wat mooi was, was dat Meg veranderd van zielig onwetend meisje naar een vrouw die er stukje bij beetje achter komt wie ze is.

Alles bij elkaar opgeteld viel het boek erg tegen. De verwachtingen waren niet heel hoog en toch kon het boek ze niet waarmaken. Het was langdradig, had weinig plot, was moeilijk doorheen te komen en er zat te weinig diepgang in. Er zijn wat positieve punten in te vinden maar echt weinig.",-1
"J.(Johny)K. Johansson is het pseudoniem van een groep Finse scriptschrijvers. Volgens de uitgever houdt deze fictieve auteur van Scandinavische misdaadverhalen, van alle series op HBO, goedgeschreven seksscènes en leest hij het boek graag voor hij de film ziet. Laura is het eerste deel van een trilogie. Deel twee, getiteld Noora, wordt verwacht in oktober van dit jaar.

Miia Pohjavirta, ex-politieconsulente op het gebied van sociale media, keert terug naar haar geboortedorp Palokaski in Finland. Ze start als remedial teacher op de middelbare school, waar haar broer Nikke de schoolpsycholoog is. Hun zus Venla is daar als tiener spoorloos verdwenen. Op de eerste schooldag wordt een van de scholieren, Laura Anderson, vermist. De inspecteur die belast wordt met het onderzoek is een goede bekende van Miia. De ouders van Laura openen een Facebookpagina in de hoop dat dit bruikbare tips zal opleveren. De reacties van medescholieren zijn overweldigend, maar niet in positieve zin. Het lijkt erop dat Laura een verborgen leven leidde waar haar ouders geen weet van hadden. Al snel wordt Nikke de hoofdverdachte, waardoor Miia zich intensief met de zaak gaat bemoeien. Wanneer Laura dood gevonden wordt, gaat dit de boeken in als een ongeluk. Zowel Miia, Nikke als inspecteur Korhonen hebben hier – onafhankelijk van elkaar – hun bedenkingen over.

Laura is een dun boek en kenmerkt zich vooral door simpel taalgebruik en de toepassing van nogal wat clichés. Het verhaal speelt zich af in een dorpsgemeenschap waar iedereen die in meer of mindere mate afwijkend gedrag vertoont direct als verdacht wordt beschouwd. Zowel Laura’s medescholieren als de volwassenen in haar omgeving krijgen moeiteloos een motief in de schoenen geschoven. Het is al vrij snel duidelijk dat Laura slachtoffer is geworden van een illegale organisatie opgezet door invloedrijke personen uit het dorp. Dat Venla’s verdwijning destijds hiermee verband houdt, ligt ook voor de hand. De plot wordt dus eigenlijk al in het eerste deel grotendeels weggegeven en alle onbeantwoorde vragen lijken vooral betrekking te hebben op de mate van betrokkenheid van de diverse hoofdrolspelers.

Alle personages in het boek zijn vlak en de motieven voor gedrag zijn bij tijd en wijle onbegrijpelijk. Miia is gestopt met het politiewerk omdat het werken met jongeren haar meer aantrekt. In het boek doet ze echter niets anders dan de agente uithangen en haar remedial teaching werk lijkt haar geen moment te kunnen boeien. Op eigen houtje ondervraagt ze mensen en niemand lijkt haar hierbij een strobreed in de weg te leggen. De ouders van Laura doen helemaal niet mee en alle pubers lijken op elkaar: verongelijkt, ongeïnteresseerd en met een voorliefde voor roddel en alcohol.

Wanneer Laura’s lichaam aan het einde van het boek wordt gevonden blijkt het na forensisch onderzoek vol te zitten met hormonen. Geen normale waardes voor een tienermeisje, dus overduidelijk zijn deze opzettelijk ingenomen of toegediend. Toch wordt Laura’s dood afgedaan als een ongeluk onder invloed van alcohol. Dit kan een doofpot-actie zijn, maar het is op zijn minst vreemd dat dit zo gemakkelijk kan gebeuren.

Een trilogie zou moeten bestaan uit drie boeken die ieder een deel van het uiteindelijk verhaal vertellen. Elk deel is een verhaal op zich met voldoende losse draadjes en een cliffhanger om het pad te effenen naar het volgende deel. Dat is met Laura niet echt gelukt. Pas aan het einde krijg je het gevoel dat het verhaal gaat beginnen, maar dan is het boek al uit. Het citaat op de cover vermeldt dat Laura de Finse Twin Peaks zou zijn; de enige overeenkomst lijkt slechts de naam van het dode meisje te zijn: Laura.",-1
"Op basis van de titel het boek uitgekozen. Dat viel een beetje tegen. Het begon wel met een verslaafde dochter en een interventie, maar wat daarna allemaal gebeurde had elk ander begin kunnen hebben. Voor mij weinig spanning en soms te langdradig. Ook erg christelijk gericht wat van mij ook niet hoeft als ik een boek lees. Jammer!",-1
"Tja, wat zal ik eens van zeggen van dit nieuwste boek van de oude meester Stephen King? Ik zal het vriendelijk houden door te concluderen dat het niet zijn beste werk is.

Waar het naar mijn idee mis gaat is de omvang van het boek: ruim 500 pagina’s is veel te veel voor een in de kern erg simpel verhaaltje: hoe de weduwe van de beroemde schrijver Scott Landon afrekent met een maniak met behulp van de ‘droomwereld’ die haar man geschapen heeft.
Je merkt dat er bij Stephen King geen rem op zit: de manier waarop hij alles maar op papier kwakt, lijkt een soort tegengesteld writer’s block: geen constipatie maar diarree. Dat klinkt oneerbiediger dan ik bedoel, want bij tijd en wijlen komt de brille van King nog best wel eens boven; het kost alleen wel erg veel moeite dit te vinden. Precies hetzelfde gebeurt met het verhaal: dit is voor het grootste deel eigenlijk gewoon matig interessant.

Desondanks zit ergens diep toch nog een echt intrigerend verhaal verborgen, namelijk dat van de jeugd van Scott. Die groeit op samen met zijn broer en vader op een geïsoleerde boerderij en in een verontrustend plot dat alleen King kan verzinnen, wordt zijn broer bezeten door een demon en moet die uiteindelijk worden afgemaakt door zijn vader. Het wordt allemaal nog meer bizar als ‘de rottigheid’ ook bezit krijgt van zijn vader en de elfjarige Scott zelf zich zal moeten verdedigen op een manier die ik maar niet zal verklappen… IJzingwekkend.
Maar ook dit is te weinig om dit boek mee overeind te houden. Je kan dus spreken over een naar mijn idee zeker niet geheel geslaagd boek.",-1
"Niet slecht maar nu ook weer niet zo bijzonder. Spannend, humor, actie, beetje onmogelijke dingen. Goed om te lezen tijdens een zonnige namiddag in de tuin.",-1
"Ik had hoge Verwachtingen Van dit boek, omdat het vooraf veelvuldig gepromoot werd als literair boek. Helaas is het literaire ver te zoeken. Erg korte hoofdstukjes, Van de hak op de tak. Kinderlijk en eenvoudig geschreven. Vergezochte metaforen en helaas voor mij ook ongeloofwaardig op een aantal punten.",-1
Hoe een jonge snaak in het bezit komt van een wetenschappelijk geheim dat het establishment van de rooms-katholieke kerk van de zestiende eeuw op z'n grondvesten doet daveren. Het boek wordt bestempeld als een thriller. De intrige is zwak en de schrijver heeft te sterk de nadruk gelegd op het historische kader waarin zich het verhaal afspeelt. In die mate dat het soms storend is.,-1
"Op bladzijde 26 al door hebben hoe het verhaal in elkaar steekt en verder alle elementen hebben waar ik van gruwel in een thriller. Nee dit boek is niet voor mij.
Had al eerdere boeken van deze auteur gelezen en waren ook niet mijn ding maar wilde deze vanwege de achterflap proberen. Helaas...",-1
"Wat relaties betreft heeft Grace het nooit makkelijk gehad. Zeker niet wanneer haar zusje Millie ten tonele verschijnt. Millie heeft het syndroom van Down en vele mannen haken af wanneer ter sprake komt dat er later ook een plaatsje voor haar moet voorzien worden. Grace is immers niet van plan haar zusje ooit in de steek te laten. En dan ontmoet ze Jack, een charmante succesvolle advocaat die het opneemt voor mishandelde vrouwen. Jack sluit Grace en Millie in zijn hart en een huwelijk laat niet lang op zich wachten. Het perfecte droomkoppel lijkt geboren, niets staat hun geluk in de weg. Maar waarom zijn Jack en Grace altijd samen ? Waarom neemt zij nooit de telefoon op ? Waarom daagt Grace zelden op bij gemaakte afspraakjes ? Hebben Jack en Grace genoeg aan elkaar of is er toch meer aan de hand ?

'Achter gesloten deuren', het thrillerdebuut van de Frans-Ierse BA Paris, is in Engeland reeds een heuse bestseller en alles wordt nu in gereedheid gebracht om ook de Nederlandstalige markt te veroveren. 11 oktober brengt Ambo|Anthos de vertaling op de markt en de verwachtingen zijn hoog. Misschien wel te hoog ...

'Achter gesloten deuren' weet immers niet echt te overtuigen. Hoe veelbelovend het verhaal ook klinkt, de uitwerking is een pak minder. Volledig verteld vanuit het standpunt van Grace krijg je als lezer een vrij eentonig verhaal voorgeschoteld dat weinig of nauwelijks weet te verrassen. Mede door de door de auteur gemaakte keuze om heden en verleden met elkaar af te wisselen. Waarschijnlijk bedoeld om een beklemmende spanning op te bouwen, resulteert deze keuze jammer genoeg in een hoge mate van voorspelbaarheid en een 'meer van hetzelfde' gevoel, waarbij elke prikkeling van de lezer achterwege blijft. Dat BA Paris bij momenten hevig flirt met ongeloofwaardigheid helpt natuurlijk ook niet, zeker niet bij een verhaal dat in grote mate afhankelijk is van psychologische spanning.

Ondanks dit alles is 'Achter gesloten deuren' wel een boek dat heel vlot wegleest, mede geholpen door de toegankelijke schrijfstijl van BA Paris. Ze kan best wel een verhaal vertellen, alleen blijft dat verhaal deze keer - de best wel heftige thematiek ten spijt - niet echt hangen. Een verteerbaar tussendoortje in plaats van de verwachtte hoogvlieger. Jammer. Volgende keer beter BA Paris.",-1
"Salto is een road trip verhaal over twee jonge mensen die elkaar op reis tegenkomen, samen avonturen beleven en elkaar ook weer kwijtraken. De schrijfster wilde er gezien het omslag een spannend verhaal over een internationale samenzwering van maken, maar dat wordt nergens echt tot leven gewekt. De setting, een rondreizend circus, is wel verrassend en inventief maar het verhaal blijft aan de oppervlakte en krijgt zeker geen spanning. Verder vind ik het taalgebruik archaisch en hier en daar warrig.",-1
"Was ik blij dat ik eindelijk het laatste boek uit deze reeks in mijn handen nam. Blij, omdat ik mij houd aan principes. Als ik ergens aan begin dan ga ik er ook voor tot het einde, ook al is het saai geschreven. Het verhaal van Thomas begint terug in Wicked waarbij de overlevenden van de schroeiproeven zijn opgenomen. Thomas weet niet wie hij nog kan vertrouwen en wie niet, en gaat op zijn eigen gevoel af. Terwijl sommige Laarders kiezen om hun geheugen terug te krijgen, kiest Thomas en enkele anderen om dat niet te doen en te ontsnappen aan Wicked. Na een lang verhaal dat zich grotendeels in Denver afspeelt, eindigt de reeks toch nog spannend terug in Wicked.",-1
"Nicci en French hebben een nieuw boek geschreven in de achtdelige Frieda Klein-reeks. Nicci en French hebben al vijftien thrillers geschreven, waaronder een heel aantal bestsellers. Na Blauwe maandag, Dinsdag is voorbij, Wachten op woensdag en Donderdagskinderen is er nu Denken aan vrijdag uitgekomen. De eerdere delen van deze reeks heb ik met veel plezier gelezen, mijn verwachtingen voor dit boek waren dan ook hoog.

De boeken in de Frieda Klein-reeks kenmerken zich door het genre thriller gecombineerd met psychologische diepgang. De boeken zijn als reeks te lezen, maar zijn ook los van elkaar goed te lezen.

Frieda Klein is van beroep psychotherapeute en een bijzondere vrouw. Ze woont als alleenstaande vrouw in Londen en het boek speelt zich in de tegenwoordige tijd af. Ze heeft een gevarieerde vriendengroep, met uiteenlopende achtergronden, werkzaamheden en gezinssamenstellingen.
Sterk aan het boek vind ik de losjes getekende/geschetste plattegrond aan het begin van het boek, wat het voor de lezer gemakkelijk maakt om de gebeurtenissen te plaatsen op de plekken waar zij zich afspelen. Ook krijg je door de plattegrond wat inzicht in de afstanden tussen de verschillende locaties.

Het boek begint met de ontdekking die het vijfjarige meisje Kitty doet vanuit een boot op de Theems. Ze heeft namelijk een ""wallevis"" gezien vlak bij de boot. De ""wallevis"" blijkt geen walvis, maar het lichaam van een man.

Hij draagt een ziekenhuisbandje met de naam van Frieda Klein, zij wordt naar het mortuarium gevraagd om het lichaam te identificeren. Het blijkt Alexander Holland te zijn door iedereen Sandy genoemd. Frieda heeft een tijd een relatie gehad met Sandy. Omdat zijn keel is doorgesneden wordt er gedacht aan moord. De politie stelt een groot onderzoek in naar de dader(s) van de moord. Waarbij Frieda zelf ook een belangrijke verdachte blijkt te zijn. In de loop van het boek wordt het motief van Frieda uitgebreid onderzocht en zoekt Frieda op haar beurt ook naar de moordenaar. Ze heeft hierbij de hulp van anderen nodig. Wie zijn de mensen die Frieda vertrouwen en op wie kan Frida vertrouwen.

Het verhaal komt naar mijn idee erg traag op gang, er gebeurt niet zo veel en dat wat er gebeurt wordt uitgebreid vertelt. Pas de laatste honderd bladzijden, krijgt het boek me te pakken en raak ik in het verhaal. Mogelijk hebben ze in dit boek teveel terug gegrepen naar wat in de eerdere delen al aan bod is gekomen.

Wanneer het vervolg uitkomt in de Frieda Klein-reeks, dan zal ik dat zeker lezen. Ik hoop dat het dan weer de spanning zal hebben van de voorgaande delen, want die vond ik beter dan 'Denken aan vrijdag'.",-1
"Quentin en Margo zijn al jaren beste vrienden als ze op een dag een dode man in het park vinden die zichzelf van het leven heeft beroofd. Die dag had een grote impact op hun vriendschap. Ze spreken elkaar jaren niet, totdat Margo op een avond weer door zijn slaapkamerraam naar binnen komt en hem overtuigt samen met haar de meest onwaarschijnlijke nacht ooit aan te gaan. Quentin probeert zo het meest mysterieuze meisje dat hij kent eindelijk voor zich te winnen, terwijl Margo met hele andere dingen bezig is. Dit blijkt de volgende dag als Margo verdwijnt en Quentin alles op alles zet om haar te vinden. Iedere aanwijzing wakkert de drang om haar te vinden en de liefde voor haar nog meer aan. Maar wat als Margo helemaal niet gevonden wil worden? En wat heeft die dag in het park jaren geleden voor Margo betekend?

Na de lyrische reacties op het boek en de verfilming van The Fault in Our Stars, ofwel Een weeffout in onze sterren, waren de verwachtingen voor Paper Towns erg hoog. Ook voor dit boek ontvangt John Green, jaren na uitgave, de eer om dit verhaal op het witte doek te tonen. Hiermee richten de ogen van vele jonge lezers zich opnieuw op het oorspronkelijke verhaal, waarin Green bijzondere tieners heeft laten ontpoppen tot scherpzinnige jongeren met een eigentijdse kijk op de wereld. Liefhebbers van The Fault in Our Stars, een van zijn beste boeken, zullen jammer genoeg niet herenigd worden met de Green waar ze destijds verliefd op werden.  

De diepgang die de toon zet vanaf de eerste bladzijde dat zowel het boek als de film van The Fault in Our Stars kenmerkt, is in Paper Towns nergens te bekennen. Door de scherpzinnigheid en geheimzinnigheid van sommige personages kan de lezer zich maar tot een bepaald niveau inleven. Deze sfeer van mysterie laat wel zien waarom Paper Towns een van de belangrijkste thrillerprijzen ontving, namelijk de Edgar Award. De problemen en beschamende momenten van een alledaagse puber komen uitgebreid aan bod, wat het verhaal losjes maakt en een grappige twist geeft. De literaire verwijzingen en onalledaagse uitspraken die Green uit de mond van tieners laat komen zorgen voor scheurtjes in de geloofwaardigheid van de personages. Dit draagt daarentegen wel bij aan de mysterieuze sfeer van het boek, wat de lezer nog nieuwsgieriger maakt naar de verblijfplaats van Margo Roth Spiegelman.

De zoektocht naar Margo Roth Spiegelman blijkt even mysterieus als haar naam doet vermoeden. Aanwijzingen die speciaal voor Quentin zijn achtergelaten zorgen ervoor dat je het verhaal in wilt springen om Margo te helpen zoeken. Green zuigt je mee in een zoektocht die misschien wel eindeloos lijkt en uiteindelijk door de toevalligheden zijn geloofwaardigheid verliest. Green geeft je een too good to be true-gevoel, wat waarschijnlijk niet zijn bedoeling is geweest. De steken die Green tijdens de zoektocht naar Margo laat vallen weet hij niet meer goed te maken.

Waar de personages van The Fault in Our Stars je diep raken, weet Green dit met Quentin en Margo niet te bereiken. Inleving in de hoofdpersoon Quentin lukt niet helemaal, waardoor er vragen opkomen als ‘Waarom wil hij Margo nu wel vinden als ze al eerder is weggelopen?’ en ‘Waarom voelt hij zich zo intens met haar verbonden?’. Doordat de lezer tijdens de zoektocht naar Margot Roth Spiegelman op zoek gaat naar antwoorden op deze vragen, lijkt het verhaal meer te draaien om de zoektocht dan om het daadwerkelijk vinden van Margo. Ook blijft onduidelijk waarom Margot precies is verdwenen, wat een enorme anticlimax vormt ten opzichte van de spannende en vrolijke sfeer van de zoektocht. De verhaallijn is echter goed en verrassend, maar lijkt zich meer in Greens hoofd dan op het papier af te spelen. Een echte teleurstelling. Tenzij Green wilde overbrengen dat de reis belangrijker is dan de bestemming…",-1
"Sinds hij in 2005 debuteerde met Steenkoud, heeft Stuart MacBride in rap tempo naam gemaakt als schrijver van recht-toe-recht-aan romans met brigadier Logan McRae in de hoofdrol en het unheimische Aberdeen als crimecity. Geen psychologie of andere literaria; de boeken van MacBride zijn honderd procent zuivere whodunnits en daarin gaat het er niet altijd even zachtzinnig aan toe. Mo Hayder mag dan de naam hebben, maar in het bloed-zweet-en-tranen-genre is zij inmiddels toch wel overklast door Stuart MacBride. Dat geldt zeker voor zijn laatstverschenen boek, dat de veelzeggende titel Slachthuis draagt. Voor lezers die in de loop der jaren nog geen aanleg voor enige vorm van sadisme hebben ontwikkeld, zal het moeilijk zijn oprecht van dit boek te genieten.
Ik vraag me af of je Slachthuis wel een serieuze misdaadroman kunt noemen; het is veel eerder een soap. In een soap wordt de werkelijkheid steevast met een knipoog benaderd. Alles is net een beetje té; overdrijving is een van de belangrijkste stijlmiddelen. Alsof de scenarioschrijver je voortdurend wil waarschuwen: ’Beste kijker, wat je ziet lijkt misschien wel echt, maar dat is het niet hoor.’ Zo is het ook met deze vierde roman van Stuart MacBride. De overdrijving zit ‘m vooral in de onbeschrijflijke wreedheid van de seriemoordenaar op wie McRae en zijn collega’s jagen. De man wordt ‘de Vleesmeester’ genoemd en neemt u maar van mij aan: die naam doet hij alle eer aan! Maar ook de personages missen voldoende geloofwaardigheid. Inspecteur Insch bijvoorbeeld, Logan McRae’s superieur, loopt het hele boek door met een vuurrood hoofd te schreeuwen en ook tussen de andere personages komt amper een normaal gesprek voor.
Het verhaalgegeven is vrij simpel: in de tweede helft van de jaren tachtig zaait een seriemoordenaar dood en verderf, en vooral veel angst, in de straten van Aberdeen, waar wind en regen altijd om voorrang lijken te strijden. Omdat de man zijn slachtoffers in stukken snijdt en hun lichaamsdelen stiekem als consumptievlees aanbiedt, wordt hij ‘de Vleesmeester’ genoemd. Aan die gewelddadige praktijken komt een eind wanneer de politie ene Ken Wiseman als hoofdverdachte arresteert. Wiseman bekent en krijgt levenslang, maar wordt elf jaar later wegens goed gedrag vrij gelaten. Tien jaar worden er weer lijken gevonden die tot consumptievlees zijn verwerkt. De Vleesmeester heeft zijn oude beroep kennelijk weer opgepakt.
Je hebt als lezer het nodige doorzettingsvermogen – en een sterke maag – nodig om het moment te kunnen beleven waarop Wiseman opnieuw wordt gepakt. Maar, zoals het een goede misdaadroman betaamt, weet je niet zeker of de moorden nu ook zijn opgelost. En inderdaad, er komt dus nog meer en dat is meer van hetzelfde. Grote vraag: Is Wiseman nu wel of niet de Vleesmeester. De uiteindelijke ontknoping had ik eerlijk gezegd niet zien aankomen. Dat is dan wel weer knap gedaan.
Het zal duidelijk zijn dat Stuart MacBride me teleurgesteld heeft. Met zijn eerder verschenen boeken had hij me echt voor zich gewonnen, maar in Slachthuis wordt zijn handelsmerk op een verkeerde manier geëxploiteerd. En dat werkt vooral vervreemding in de hand. Het verhaal noch zijn personages hebben me ook maar een moment voor zich gewonnen en dat mag je voor een schrijver toch een doodzonde noemen. Om deze bespreking in stijl af te sluiten.",-1
"Dit gaat niet mee vallen, om hier een beetje goede kritiek op te schrijven, maar ik ga het proberen. Wat mij het eerste op viel was de cover van het boek, die vond ik veel belovend, en de achterflap had ook een veel belovende inhoud. Dus vol goede moed begon ik te lezen, en ik moet zeggen het woord psychologisch is hier volkomen op zijn plaats… want de titel is, vond ik later, goed gevonden, en hoe het boek ook leest, en hoe het verhaal zich ook vormt, je blijft door lezen.

We maken in het boek kennis met Sarah Pribek, die op mij overkomt als een emotionele rechercheur. Die echt gevoelsmatig en intuitief handelt, zoals het al begint met die jongetjes die in het riool springen… en hup zij er achter aan… elke goed opgeleide politie of rechercheur weet dat je altijd moet zorgen dat je zelf altijd aan de veilige kant blijft, zodat er niks met jouw gebeurt. Later in het boek zal blijken dat ze haar emoties blijft volgen, want dan heeft ze inmiddels opdracht gekregen, dat ze een arts die illegale praktijken uitvoert, moet opsporen.
Dan ineens maken wij kennis met Marlinchen, en die doet een beroep op Sarah. Ze wil graag dat die haar broer gaat zoeken, die al een half jaar weg is. En daar gaat ze weer, want al de emoties komen weer los, en het wordt een heus familie drama, wat eigelijk niks meer heeft te maken met politie werk.

Nou ik vond de inhoud erg oppervlakkig, had geen diepgang, en hing aan elkaar met losse eindjes. Van de hak op de tak werd er gesprongen. Na blz. 200 werd het een beetje spannend, en lees je door. Maar daarvoor, had ik echt zoiets van.. aarrgghhhh. Maar gewoon vol gehouden, en het is goed gekomen.",-1
"Ik vind Uitglijder tegen vallen. Hele korte zinnen die me het gevoel gaven dat het boek afgerafeld is. Ook is het verhaal niet zo heel sterk vergeleken met haar voorgaande boeken. Erg jammer, nu maar hopen dat haar volgende boeken van een betere kwaliteit zullen zijn.",-1
"Ook ik had hoge verwachtingen van de nieuwste thriller van Saskia Noort. Nieuwe Buren is bepaald geen hoogstandje. De vele lege pagina's zijn storend en de personage's niet goed uitgediept. In het boek word het verdriet om het verlies van een kind beschreven maar helaas weet Noort het niet zo te beschrijven dat het je tot in het diepst van je ziel raakt. En dat is jammer want de schrijfster kan veel beter. Het boek loopt over van cliché's en psychologisch gezever. Met de vele liedteksten probeert Noort de gevoelssituatie van de personen weer te geven maar zij heeft hier helaas te veel gebruik van gemaakt waardoor dit alleen maar irriterend werkt.

De eerste pagina's zijn wel een goed begin maar daarna zakt het verhaal als een pudding in elkaar. Het lijkt erop dat Saskia wat minder haar best heeft gedaan als bij Terug naar de kust en De Eetclub omdat zij van mening is dat thrillers van haar hand toch wel verkopen door haar naamsbekendheid.

Nee dit boek is absoluut geen aanrader voor de liefhebber van literaire thrillers.",-1
"Mijn verwachtingen waren al niet te hooggespannen, maar toch wilde ik dit boek lezen omdat de tekst op de achterflap mij wel aansprak. Na een paar heftige boeken van 'zelfdoding' was ik toe aan iets ontspannends. Dit boek was ontspannend, eigenlijk TE, want het verhaal kabbelt een beetje voort.

Rob en Esther besluiten om naar een camping in Frankrijk te gaan met hun 12 jarige dochter Isa.
Daar aangekomen, merkt Esther dat Rob onafscheidelijk is van zijn telefoon tot grote ergenis van Esther.
De gezelligheid is ver te zoeken en als Esther vraagt waarom hij zo nerveus wordt van de berichten die steeds binnenkomen, zegt hij dat het op het werk niet goed gaat...Intussentijd leren ze Barry en Ingrid kennen die ook op deze camping staan en ze sluiten zich aan bij deze Nederlandse campingbuurtjes.

Abrupt en zonder een goede reden kapt Rob deze vakantie af en wil naar een andere camping, tot ergenis van Esther en in het bijzonder van dochter Isa, die daar een paar leuke meiden heeft ontmoet om de tijd leuk door te komen. Ze vinden een andere camping en zijn nog maar net geïnstalleerd, als ze ontdekken dat hun overbuurtjes Barry en Ingrid zijn. Waarom zijn ze hun achterna gekomen?

Het verhaal kabbelt maar wat voort, zonder enige spanning en als Rob voorstelt om een dagje naar Parijs te gaan, lijkt het weer een beetje interressant te worden. Op het laatste moment wil Rob niet mee en gaan Esther en Isa samen een dagje shoppen in Parijs. Ook dit gedeelte is niet echt boeiend!
Als Rob niet bij het station staat om hun op te halen begint er een beetje spanning te komen en dan is het boek bijna uit. Het plot is vergezocht en ongeloofwaardig! Ik snap niet dat dit boek onder de genre thrillers uitgegeven wordt, want dat is het beslist niet. Geen aanrader!",-1
"Helemaal eens met de crimezone recensent: te veel legal, te weinig thriller. Kon me niet boeien, zelfs bladzijden overgeslagen om het boek toch uit te lezen. Jammer, heb betere boeken van Connelly gelezen.",-1
"Jose Luis Peixoto en ik zijn elkaar vier jaar misgelopen. Hij bezocht Noord-Korea in 2012, ik was er in 2016. Omdat iedere westerling grotendeels hetzelfde, van staatswege vastgestelde, parcours aflegt (op het achterplat valt ronkend te lezen: ‘hij slaagde erin enige tijd door het land te reizen…’ maar men dient zich hierover geen illusies te maken. Peixoto was gewoon een toerist en er zijn voor hem geen deuren opengegaan die voor anderen gesloten zijn gebleven), was de herkenning bijna volledig. Hotel Yanggakdo, de kunstmestfabriek, het uitgestorven en volledig kindvrije Internationaal Vakbondskinderkamp van Songdowon, nu pas besef ik dat in de voetsporen ben getreden van ‘een van de verrassendste stemmen van de Portugese literatuur,’ aldus Jose Saramago op (alweer) de achterplat

Whatever, want de stem van Peixoto verrast in dit reisverslag geen moment. Het boeken van een reis naar Noord-Korea zal ieder weldenkend mens voor morele dilemma’s stellen en de reis zelf zal ook de nodige vragen oproepen, ook over de vrijheid die wij menen te hebben bij het omarmen van een ideologie. Want zijn wij niet misschien niet net zo grondig geïndoctrineerd door het consumentisme (gelardeerd met wat repressieve tolerantie voor degenen die zichzelf graag zien als de kritische schaapjes van de makke kudde) als de Noord-Koreanen door de persoonlijkheidscultus rondom Kim? Nu hoeft Peixoto was mij betreft niet Guy Debord citerend door Noord-Korea te trekken, maar dat hij 240 pagina’s lang niet tot ook maar een originele gedachte of rake observatie komt, is wel wat ontmoedigend. Hij toont zo goed als geen enkele belangstelling voor zijn medereizigers, de Koreaanse geschiedenis of de gidsen (‘meisje Kim’). Wel is er veel aandacht voor de lichamelijke gesteldheid van de man zelf (veel kwaaltjes, hoofdpijntjes en ander ongemak) en het feit dat hij zijn kinderen zo mist. Aandoenlijk, maar daarvoor had hij niet hoeven afreizen naar een van de bruutste dictaturen uit de geschiedenis. De auteur leest af en toe wat in Don Quichot dat hij meer lijkt mee te zeulen in een mislukte poging wat spanning in zijn verhaal aan te brengen, (de grenswacht wilde echter dat spel niet meespelen) dan als springplank voor prikkelende inzichten. Op een zeker moment koopt de schrijver een vertaalde bundeling van verhalen van de subcommissie proza van het Centraal Comité van de Koreaanse Schrijversvakbond, maar ook deze papieren ontmoeting met vakbroeders brengt geen leven in het verslag.

Om een of andere reden blijft Peixoto zichzelf hardnekkig interessanter vinden dan zijn omgeving. Het narcisme neemt groteske vormen aan als hij tegen het einde van het boek een boodschap vertaald in het Koreaans laat opnemen 'voor de Koreaanse student in de toekomst, die geïnteresseerd is in de reis die een Portugees in 2012 maakte'. Tuurlijk Jose, in de verre toekomst zijn Koreanen reuze benieuwd naar de precieze plekken waar jij hoofdpijn en maagkrampen hebt opgelopen. Peixoto lijkt het wel heel erg roerend met Saramango eens te zijn dat hij toch wel een der verrassendste stemmen der Portugese literatuur is.

Wie kennis wil nemen van dit fascinerende land zonder dat het zicht belemmert wordt door het opgeblazen ego van een Portugese schrijver en niet terugschrikt voor een gedegen geschiedenisles, is oneindig veel beter af met Joop Verstratens Korea Korea.",-1
"Grappig spel van spionageperikelen rond een nagemaakte Engelse pub op de Brusselse Expo als satirische kijk op wat Britishness betekent ten opzichte van de rest van Europa. Al lijkt mijn omschrijving alsof het grappiger is dan dat het in werkelijkheid uitpakt, want deze titel is toch vooral een flauwe dijenkletser vol oninteressante personages van wie de motieven niet bepaald tot de verbeelding spreken. Qua toon en stijl doet het denken aan het óók tegenvallende Sweet Tooth van Ian McEwan, maar die titel wist in ieder geval nog een interessant aspect van literatuurkritiek in zijn postmoderne pastiche te verwerken. Hier worden verschillende genreconventies in de mixer gegooid en komt er uiteindelijk een bloedeloos geheel uit tevoorschijn. Een liefdesgeschiedenis zonder veel passie. Een spionageroman zonder veel spanning. En vooral een komedie zonder werkelijk scherpe grappen die goed gebruik maken van de originele setting.",-1
"De naamloze hoofdpersoon in De Verliezer denkt op zijn 27ste terug aan zijn leven tot dan toe. Wat heeft hij gedaan, wat heeft hij bereikt, hoe staat hij in het leven?
Hoe de hoofdpersoon kijkt naar het leven en hoe de samenleving in elkaar zit is een unieke manier.
Hij denkt terug naar zijn enige serieuze relatie met een meisje en de manier waarop dit fout is gegaan. Hij denkt na over zijn tijd in de gevangenis. Christus en Marx zijn, naar eigen zeggen, zijn voorbeelden.

De hoofdpersoon komt over als een narcistisch, psychopatisch persoon met enorme tegenstrijdigheden.
Alles overkomt hem, mensen doen het hem aan. De andere mensen zijn verliezers, de wereld is wreed en slecht en hij doet het goed. Daar waar hij weet dat hij fout zit, bagatelliseert de hoofdpersoon deze fout door aan te geven hoe slim hij was om het op die manier aan te pakken.
Een voorbeeld van de tegenstrijdigheden is dat hij probeert aan te trekken, maar al af stoot voordat hij ergens aan begint.

De afstand tussen het personage en de lezer is te groot mijn inziens, met name de momenten waarop hij het over het kapitalisme had. De momenten waarop zijn innerlijke gevoelswereld naar voren komt, kwam hij wat dichterbij.
Ik hoef geen sympathie te hebben voor een personage, maar meestal vind ik wel ergens begrip voor iemand, dat had ik nu eerlijk gezegd niet. Dat maakte het voor mij moeilijk om te lezen.",-1
Ik vond dit boek zeer teleurstellend. Dit boek was heel anders dan haar vorige boeken. Het is zeer vervelend lezen om al vanaf het begin te weten wie de moord heeft gepleegd. Ook vond ik het heel jammer dat Inspecteur Sejer er pas aan het eind aan te pas komt. Echt een afknapper. Als je nog niet bekend bent met deze schrijfster moet je niet beginnen met dit boek. Al haar andere boeken zijn geweldig en zeer spannend!!,-1
"Zoooo op verheugd en het boek begint heel aantrekkelijk, met veel vaart en mooi verhaal. Het gaat al gauw mis en ik vond er zo niks aan. Meestal lees ik gewoon door, maar helaas....ik ben gestopt.",-1
"met geijkte karakters.,Kim Baldwin en Xenia Alexiou hebben elkaar, min of meer toevallig, via het internet ontmoet. Kim liep met het plan een thriller te schrijven, maar had nog geen idee waar het verhaal over zou moeten gaan. Tijdens een brainstormsessie met Xenia ontstond het plan om het boek samen te schrijven. De geboorte van een nieuw schrijversduo was hiermee een feit.
In Explosieve erfenis komt barones Chris van der Jagt door een erfenis in het bezit van een kostbare diamant. De steen, ooit door haar vader van een nazi-officier afgetroggeld, zorgt al gauw voor grote problemen. Niet alleen maakt een groep neonazi’s jacht op de diamant, maar ook een Afghaanse terroristische organisatie. Beide groeperingen hebben zo hun eigen gewelddadige plannen voor de steen. Special agent Allegro krijgt de taak om het kostbare kleinood als eerste te stelen, zodat deze gebruikt kan worden om een op handen zijnde terroristische aanslag te voorkomen.
De lesbische hoofdpersonen zijn het enige verrassende aan Explosieve erfenis. Voor het overige is het een standaard verhaaltje, met geijkte karakters. De spanning is, vooral voor een thriller, ver te zoeken en van een onverwachte wending is ook al geen sprake.
Explosieve erfenis valt als thriller dan ook zwaar tegen, maar misschien dat het bij de specifieke doelgroep meer zal aanslaan. Op mij heeft het in ieder geval geen indruk gemaakt.",-1
"Het boek gaat over Charlotte van den Broecke.

Ze woont met haar hulpbehoevende vader in een statig huis dat in verval begint te raken.

Op een dag glijdt ze uit in de badkamer. Ze is er van overtuigd dat dit haar dood zal worden. Maar ze wordt gered.

Ze besluit wraak te nemen op haar redders.

Cover

Je ziet een vrouwenhand die over de rand van het bad hangt.

Er is een directe link met het boek, aangezien Charlotte onderuit gaat in de badkamer en dat het begin is van alles wat er verder gebeurd.

We komen Vegter, Talsma en Renee ook weer tegen in dit boek. Personages die we inmiddels wat beter kennen, als je eerdere boeken van Dijkzeul heb gelezen.

Ik voel wel sympathie voor Vegter en consorten. Met hun menselijke problemen en twijfels. Maar de verhaallijn van deze politiemensen is voor mij ook meteen het enige dat leuk is om te lezen.

Ik vind het een rommelig, onoverzichtelijk,, maar ook saai boek. Het verspringt continu in tijd en van perspectief. Maar zo vaak dat het bijna niet te volgen is.

Ik irriteerde me er mateloos aan. Heb het boek ook niet uitgelezen. Het was elke keer een opgave om verder te lezen.

Het ligt niet aan de schrijfkwaliteiten van mevrouw Dijkzeul, want ik heb al eerder boeken van haar gelezen. Zowel thrillers als kinderboeken. Waarom dit boek mij dan niet aanspreekt?

Geen idee...wellicht doordat het zo rommelig overkomt. Of doordat ik me mateloos erger aan Charlotte, de hoofdpersoon. Een beetje een klaagrijk type, daar hou ik niet zo van in een boek...

Het betekent in ieder geval niet dat ik geen boek meer zal lezen van mevrouw Dijkzeul. Daarvoor is toch meer nodig dan 1 slecht boek, zeker als andere boeken wel in goede aarde vielen.",-1
"Voor Amerikanen is de familie Vanderbilt een gekend gegeven. De familie klom eind 19e eeuw op tot de hoogste sociale kringen van New York. Therese Anne Fowler wijdt haar roman aan de vrouw die de Vanderbilts op de kaart hielp te zetten. De titel, Een illustere vrouw, vat het hoofdpersonage perfect samen. Alva Belmont (1853-1933) werd immers gedreven door de drang om aanzien te krijgen en kwam op voor zichzelf in een tijd dat dat voor vrouwen allesbehalve evident was.
Alva en haar zussen leiden aanvankelijk een zorgeloze jeugd die er vooral op gericht is om een zinvol huwelijk te sluiten. Alles wijst erop dat ze een rijke man met veel macht aan de haak zullen slaan. Die vooruitzichten gaan in rook op wanneer hun moeder op jonge leeftijd sterft en hun vader zijn kapitaal verliest. Met amper voldoende geld om zich te voeden, stort Alva zich op de huwelijksmarkt. Ze heeft maar één doel: haar familie van de ondergang redden.
William Vanderbilt heeft een enorm familiekapitaal, Alva heeft de capaciteiten om sociaal op te klimmen. De verbintenis tussen die twee is dus een ideale combinatie. Het nadeel van deze beredeneerde keuze blijkt al tijdens hun eerste huwelijksdagen, maar Alva laat zich niet uit het lood slaan. Ze maakt het haar missie om de familie Vanderbilt eindeloze roem en rijkdom te brengen. In ruil voor status en geld schuift ze systematisch het geluk van zichzelf en haar familieleden opzij. Dat ze uiteindelijk toch voor haar eigen idealen kiest is ongezien in die tijd. Hoewel de beau monde haar de rug toekeert, krabbelt ze opnieuw overeind en verdiept ze zich steeds meer in de strijd voor het vrouwenstemrecht.
Fowler brengt Alva aanvankelijk als een menselijk personage en verbloemt haar negatieve kanten niet. Dat maakt haar geloofwaardig en intrigerend. Het is dan ook bijzonder jammer dat Fowler ervoor kiest om vooral het opklimmen op de sociale ladder te beklemtonen. Alva’s intelligentie, humor en tactische kracht komen bijna volledig in de schaduw te staan van de eindeloze beschrijvingen van feestjes, jurken en accessoires en society roddeltjes. Hoewel ook de hypocrisie en schone schijn van de rijken wordt blootgelegd, verzandt het verhaal te vaak in een conservatieve, brave toon. Fowler verantwoordt die keuze door in haar nawoord te stellen dat ze zich gehouden heeft aan ‘negentiende-eeuwse personages en een bijhorende vertelstijl’. Die stijl is onderhoudend, maar mist een interessante invalshoek die de aandacht van de lezer tot het einde weet vast te houden.
Ondanks Alva’s eigenzinnige keuzes wordt ze gaandeweg een stereotype weergave van een strategisch ingestelde vrouw die harteloos te werk gaat en dan vol zelfmedelijden zucht dat ze alles heeft wat haar hartje begeert en toch niet gelukkig is. Zelfs wanneer het uiteindelijk over haar politieke ambities gaat, gaat de aandacht van de auteur systematisch naar het oppervlakkige:
‘Voor de vergadering van die dinsdag droeg Alva een ingetogen groene japon met bijpassend jasje en een van haar eenvoudigste hoeden. Haar sieraden waren ook al bewust eenvoudig gehouden.
Dat Alva’s betrokkenheid in de suffragettebeweging uiteindelijk slechts een paar pagina’s in beslag neemt, is tekenend voor de keuzes die de auteur heeft gemaakt.
Een illustere vrouw toont een vrouw die zich niet alleen lange tijd schikt in de rol die haar opgelegd wordt, maar dwingt dat keurslijf ook aan haar dochter op. Fowler schrijft hierover:
‘Ik weet dat we nu anders over bepaalde feministische zaken denken, maar ik ga ervan uit dat mijn keuze voor zich spreekt en dat we er geen moderne gevoeligheden op moeten loslaten.’
Wie louter een ontspannend boek over de high society wil lezen, zal deze keuze ondersteunen. Wie een genuanceerd verhaal met diepgang verwacht, komt bedrogen uit.",-1
"Goh, deze vond ik echt niet goed. Niet echt slecht geschreven maar voor mij niet top.",-1
"Parijs, jaren twintig. Mazarine, een jonge schilderes, woont in Montparnasse. In haar huis verbergt ze een schat, die al generaties lang in het bezit is van haar familie. Haar leven komt op zijn kop te staan als ze in de leer gaat bij Cadiz, een geniale schilder en grondlegger van een revolutionaire kunststroming, die een grenzeloze hartstocht bij haar opwekt. Hij maakt echter op zijn zestigste een creativiteitscrisis door en alleen Mazarine kent het geheim dat hem inspiratie kan bieden…

Het boek bestaat uit twee verhaallijnen: de wederzijdse obsessie van Mazarine en Cadiz voor elkaar en het geheim dat Mazarine in haar huis verbergt.
Cadiz kan geen voeten schilderen en het eerste dat Mazarine doet is een paar volmaakte voeten schilderen. Hij raakt volledig gefixeerd op de voeten van Mazarine, die sinds hun kennismaking alleen nog maar op blote voeten loopt. Maar hij is niet van plan een sexuele relatie met Mazarine aan te gaan, terwijl dat het enige is dat zij wil. Hij negeert haar verlangens doelbewust en kwetst haar hiermee willens en wetens. Mazarine leert inmiddels een jongeman kennen, Paul, die de zoon blijkt te zijn van Cadiz en ondanks haar obsessie voor Cadiz trouwt ze met Paul.

De tweede verhaallijn in het boek is de relikwie die zich in het oude, vervallen huis van Mazarine bevindt: het lichaam van een jonge, vermoorde edelvrouw uit de 12e/13e eeuw, La Sainte, ook wel Sienna genoemd. In de loop van het boek wordt steeds duidelijker wie Sienna is, maar het wordt pas op het allerlaatst duidelijk waarom ze in het huis van Mazarine is en welke verhouding er is tussen deze twee. Sienna heeft een prachtige halsketting en wanneer Mazarine deze gaat dragen en het motief ervan door een duistere organisatie wordt herkend als zijnde hun herkenningsteken, wordt de jacht op Sienna geopend.

Met de eerste drie woorden begint al mijn verwarring over de tijdstypering van het boek. ‘De jaren twintig’ roept bij mij een beeld op van Parijs aan het begin van de 20e eeuw. Dit klopt echter niet, omdat Cadiz als jonge schilder in 1968 tijdens het studentenoproer van mei (onlangs nog herdacht) Sarah ontmoet, een Amerikaanse fotografe die zijn echtgenote wordt. In het boek is hij zestig; rekening houdend met het feit dat hij in 1968 ongeveer een twintiger is, kan dit boek zich alleen maar rondom de eeuwwisseling afspelen en niet in de jaren twintig (van welk eeuw dan ook). Dit gegeven heeft mij voortdurend op het verkeerde been gezet omdat ik een sfeer zocht die er niet was.

Daarnaast vond ik het zeer matig en kon het mij niet boeien. De sfeer is bij vlagen magisch-realistisch, dan weer ontstijgt het het niveau van een boeketreeksboekje niet en even later verwacht je in een thriller-achtige scene te komen à la Dan Brown, maar het komt er maar niet van. Te pas en te onpas duiken er allerlei vage figuren op die daarna weer hoofdstukken lang verdwijnen om totaal onverwacht verderop in het boek weer op te duiken.
Verder is de volstrekt passieve houding van Mazarine in een aantal zaken onbegrijpelijk voor mij. Bijvoorbeeld haar houding ten opzichte van Paul, haar reactie (of juist het gebrek daaraan) wanneer Sienna verdwijnt, haar kat waar ze gek op is maar waar ze gedurende een groot deel van het boek – wanneer ze niet thuis woont – totaal niet naar omkijkt, de voorbereiding van het huwelijk, etc.
Ik begrijp haar niet. En op een gegeven moment had ik er ook geen behoefte meer aan om moeite te doen om haar te begrijpen. Ze irriteerde me alleen nog maar.",-1
"Survivalgame (oorspronkelijke naam: The Game of Lives) is het derde en laatste deel van de 'The Mortality Doctrine'-serie, geschreven door James Dashner (1972). Inmiddels is de volledige reeks in Amerika uitgekomen en ook in het Nederlands vertaald. Naast de trilogie heeft Dashner ook een kort verhaal over de serie geschreven, genaamd Gunner Skale. Dashner is bekend van 'De Labyrintrenner', een trilogie waarvan het eerste en tweede deel verfilmd zijn, en het derde deel in aankomst is. Van deze trilogie zijn wereldwijd meer dan zeven miljoen exemplaren verkocht.  

De vorige twee delen (genaamd: Geestesoog en Cyberbrein) draaiden om de tangent Michael en zijn gevecht tegen mede-tangent Kaine. Ze zijn beiden deel van Virtnet. Virtnet is een virtuele wereld die ontstaan is door de enorme technische vooruitgang. Samen met zijn vrienden Sarah en Bryson spendeerde Michael het grootste deel van zijn dagen in Virtnet. Inmiddels hebben ze elkaar ontmoet in de echte wereld en worden ze ook daar opgejaagd door Kaine.  

Als een oude bekende van Michael terugkeert, lijken de kansen van Michael in zijn voordeel te keren in de onmogelijk lijkende strijd tegen Kaine. De inzet lijkt daarbij steeds hoger te worden als blijkt dat Kaine meer en meer tangenten in mensenlichamen stopt en zo ook de macht krijgt over machtspersonen. Michael komt voor grote beslissingen te staan en moet kiezen wie hij zal vertrouwen. Ondertussen komt hij erachter dat vriend vijand kan zijn en worden de grenzen tussen realiteit en werkelijkheid steeds vager.  

Survivalgame pakt het verhaal op na opnieuw een bloedstollende cliffhanger. De gevechten worden steeds groter en zo ook de consequenties. Ondanks dat het verhaal genoeg actie-geladen gebeurtenissen heeft, wordt het veel afgewisseld met lange en nutteloze dialogen. Dit is zonde en Dashner lijkt het te compenseren met plottwists, die jammer genoeg weinig uitgewerkt worden. Zo blijven er ook na dit boek nog een hoop vraagtekens over en voelt het boek haastig en onzorgvuldig geschreven.  

Net zoals de voorgaande twee boeken is de vriendschap tussen Michael, Sarah en Bryson het hart van het boek. Hun vriendschap wordt in dit deel het zwaarst op de proef gesteld en ze zullen grote offers moeten brengen om de strijd te overleven. Gelukkig lijden de personages niet onder de onzorgvuldige schrijfwijze van Dashner en worden ze goed uitgewerkt in dit deel. Ze hebben een duidelijke groei gehad sinds het eerste deel en het is mooi om te zien hoe hun vriendschap ondanks alle tegenslagen standhoudt.  

Het concept van het boek is sterk, maar de uitwerking is onder de maat. Het mist een balans tussen dialogen, verrassingen en actie, waarin de eindeloze en nutteloze gesprekken domineren. Daardoor sluit Dashner zijn ‘Mortality Doctrine’-serie zwak af en dat is zonde, vooral omdat de eerste twee delen erg interessant en vermakelijk waren. Voor lezers die de meeste vraagtekens beantwoord willen hebben, is dit boek zeker aan te raden, maar verwacht hierbij een haastige en slordige plot.",-1
"Claire Vaye Watkins wist met haar debuutbundel ‘Battleborn’ (2012) een werk te schrijven waar ik soms nog wel eens aan terugdenk. De sfeer van troosteloze, desolate woestijnlandschappen waartegen beschadigde mannen en vrouwen rondzwerven in een zoektocht naar zichzelf. Zoals de ondraaglijke hitte en de ruwe prairiewind het landschap doen afbrokkelen; zo zijn de personages zelf geërodeerd door de zwaarte van het beladen verleden dat zij meetorsen. Nevada en Californië hebben in haar eerste werk een aantrekklingskracht op gelukzoekers en dromers: of het de goudzoekers zijn die ooit grote sporen hebben nagelaten op het natuurlandschap, of de volgelingen van de sekteleider Charles Manson en de familieleden die met de duistere ballast verder moeten leven. Het artificiële licht van Las Vegas, de groezelige cafés om sekspartners op te pikken of de verlopen Bunny Ranches in de woestijn, lonken eenzame dolers met hun beloftes van geldelijk gewin en seksuele gratificatie. Tegen de prijs dat liefde, intimiteit, affectie en warmte ook ruilmiddelen worden.

Het hoofdpersonage in 'Gold Fame Citrus' (2015) is de jonge Mexicaans-Amerikaanse vrouw Luz, die ooit een iconisch babymodel was voor een landelijke campagne om de regio onder de aandacht te brengen. Na een apocalyptische droogte onder de invloed van een mysterieuze (buitenaardse? ) duinvorming wordt zij gedwongen om zelf het besluit te nemen of en wanneer zij zich afhankelijk maakt van haar mannelijke beschermer Ray. Deze ex-militair is gevlucht voor zijn dienstplicht en spendeerde zijn dagen voorheen met gedachteloos rond te surfen om een oorlogstrauma te verwerken. Totdat de schoonheid Luz een beschermdrift aanwakkerde en hem dwong om de masculiene held uit te gaan hangen. In drie delen wordt de psychologische ontwikkeling gevolgd van een anti-heldin die gedwongen wordt tot afhankelijkheid naar onbetrouwbare mannen toe, tijdens een apocalyps waar seksuele intimidatie en gendervooronderstellingen haar beweegruimte ernstig beperken of haar zelfs fysiek in gevaar brengen.

'Gold Fame Citrus' (2015) heeft qua thematiek en vormtrucjes veel gemeen met haar debuutverhalen. Vanuit een eco-feministisch oogpunt beziet Claire Vaye Watkins de sporen die patriarchaal geordende maatschappijen hebben gehad op een kapitalisme waar de natuur en de maatschappij nog altijd lijden onder het juk van ongelijkwaardige genderverhoudingen. Waar lijfbehoud, geweten en empathie het onderspit delven tegenover bezittingsdrang, seksuele aantrekkelijkheid en het gelijk krijgen omwille van het man-zijn en niet om het gelijk hebben. Ook kiest zij hier weer voor secundaire teksten die radicaal afwijken van de eigenlijke vertelling: een Borgesiaanse beschrijving van fictieve dieren met tekeningen; een uitgebreide wetenschappelijk aandoende verhandeling over de oorsprong van de fictieve duinvorming Amargosa; enkele passages waarin de tekst opeens uit toneeldialogen bestaat en de sfeerbeschrijvingen uit de rest van de roman schitteren door afwezigheid.

In 'Battleborn' (2012) wist Watkins mij te betoveren met de impliciete sfeerschepping waarmee zij de eigen kritiek op haar thuisstaat poëtisch in een beklijvende vorm wist te gieten. Pretenties worden in haar debuutroman pretentieus met een narratief dat nodeloos experimenteel is van opzet, terwijl het tegelijkertijd net te veel inhaakt op de uitgekauwde clichés van de post-apocalyptische literatuur om origineel te zijn. Dan is het abstract, dan is het een spannende genreroman, dan roept het op tot identificatie met de personages en dan wordt het weer iets wat de nadruk legt op de eigen vorm. Een manier van schrijven die naar mijn smaak alleen een meerwaarde heeft als de verschillende elementen ergens bij elkaar komen en de losse associaties meer doen dan alleen vervreemding oproepen. Nu lijkt Watkins eerder op een nog niet doorgebroken schrijfster die haar authenticiteit tracht te forceren met rommelige, inconsequente vormspelletjes. Zelfs haar sterke sfeerbeschrijvingen (want dat zijn ze nog steeds!) worden vermoeiend repetitief in een stijl die geen enkele ademruimte laat voor rust en bezinning. Overdaad schaadt, ook in de literatuur.

Vooralsnog kijk ik nog steeds reikhalzend uit naar de nieuwe romans of verhalen waarmee Watkins zo doeltreffend plaatsen tot leven kan brengen met haar bezwerende proza. Hopelijk wordt het pretentieuze gedoe eromheen geen constante in haar toekomstige werk.",-1
Eén en al meligheid. Puberale ongein.Heel jammer dat dit boek is uitgegeven.Literatuurvervuiling.,-1
"Dit bok heb ik gekozen voor de landenchallenge. het verhaal over felix de districts officier van justitie die zich bezig houd met een aantal lijken. En niet zomaar lijken maar doden die op een gruwelijke wijze veroord zijn.

Naarmate de ontknoping vordert krijgen de aanwijzingen een verassende wending.

Het boek ik in mijn ogen moeilijk en leest niet heel erg makkelijk. De Spaanse benamingen en kerkelijke rituelen maken het verhaal complex. Je moet bijna al een beetje thuis zijn in de peruaanse cultuur om het te kunnen vatten.
Ellenlange hoofdstukken met gebeurtenissen volgen elkaar en ook al snap ik de essentie van het verhaal wel ...ik kan het niet helemaal makkelijk volgen.

Ook is er in mijn ogen te weinig spanning om me aan het boek te kunnen binden. Er is een verhaal een ontknoping/plot en een afwikkeling maar door lastige peruaanse beschrijvingen komt dat er niet helemaal uit naar mijn idee.",-1
"Over het algemeen is Hayder's Tokio een vrij goed boek, jammer genoeg moet je enorm lang wachten voor er echte spanning, die normaal een fundamenteel element is voor thrillers, optreedt. Zeer betreurenswaardig, des te meer omdat Hayder zeker een topper is op het gebied van spanning en zo dus een verkeerd beeld schept voor de lezer die niet makkelijk volhoudt. Vogelman, ook van haar hand, had ik al gelezen en dat is een van de redenen waarom ik mezelf er toe kon brengen om ook Tokio volledig te doorworstelen, jammer genoeg vond ik het aanvankelijk een traag, zelfs een saai boek. Gelukkig slaagt ze erin om naarmate het verhaal vordert, de spanning op te bouwen... maar de climax blijft uit. Reken daar dan nog bij dat het einde zo vreselijk voorspelbaar en snel gaat, dan kun je al stellen dat het een erg moeilijk boek is voor een lezer met niet veel ervaring in het thriller-of detectivegenre.",-1
"Ik heb wel even moeten denken wat ik hier nou neer zou zetten. Toen besefte ik dat ik dat 'even denken' al zonde van mijn tijd vond. Dat zei me opeens genoeg.
Ik heb me niet geërgerd aan dit boek en ik heb er niet van genoten. Het was een boek zoals er al zo velen zijn over een vrouw die ongelukkig is.
Maar het zal best wel dapper geweest zijn van Kate Chopin om dit, in die tijd, te schrijven.",-1
"Om ermee te beginnen wil ik graag zeggen dat dit boek anders is dan de meeste John Green boeken dan die ik heb gelezen. Fault In Our Stars is juist een emotioneel boek en An Abundance Of Katherines is juist een grappige en luchtige boek. Ik vond het ook best een moeilijke boek om te lezen, ik lees altijd in het Engels maar dit boek bevat best wel veel lastige termen. Mijn favorite personage is Hassan, ik vond het eigenlijk best leuk dat hij echt de tegenovergestelde is van Colin. Colin is ook een wonderkind zoals ze hem noemen, en dat er onder aan het bladzijde uitlegjes werd gegeven vond ik super leuk en interessant, ook bijvoorbeeld als Hassan Arabisch ging praten.

Maar toch vond ik de verhaal zelf echt stukke minder, het is niet een boek dat ik nog een keer zou willen lezen. Het verhaal vond ik ook te langdradig, en niet zo realistisch. Dus ik geef het 2/5 sterren.",-1
"Het verhaal is eigenlijk erg aardig en zeker origineel (een boek uit 1993. Maar de opzet van het boek is verwarrend; hierdoor is het verhaal nauwelijks te volgen en pas op het eind valt alles ineens op zijn plaats. De schrijfstijl is niet slecht maar kan toch ook niet echt lang boeien. Jammer, het gegeven had veel beter en spannender uitgwerkt moeten worden. Dus wel een redelijk boek, maar niet goed geschreven.",-1
"*SPOILERS*

Het kostte me wat tijd om echt verdiept te raken in het verhaal. Het lezen ging ook niet zo vlot, waarschijnlijk omdat ik me aan een aantal dingen ergerde.
- Smokey was gewoon te goed in alles wat ze deed
- Het personage Callie zegt veel te vaak 'honey love'... heel vervelend.
- Het personage wat uiteindelijk de moordenaar bleek te zijn.. beetje cliché
- Fictief dierenleed

Eindelijk werd het verhaal erg spannend, de moordenaar heeft het uiteindelijk op het team zelf gemunt.
Helaas wordt een hond op gruwelijke wijze iets aan gedaan. Iets waar ik als grote hondenliefhebber niet zo goed tegen kan.",-1
"Het Dertiende Sterrenbeeld is de 1e misdaadroman van Unni Lindell met inspecteur Cato Isaksen in de hoofdrol.
Isaksen is een veertiger, die terzijde wordt gestaan door brigadier Roger Høibakk en agente Randi.
Cato Isaksen worstelt met zijn gevoelens. Hij is weg bij zijn vrouw Bente en zijn zoons Gard en Vetle.Hij woont nu bij de jongere Sigrid, met wie hij samen een baby heeft, Georg. In zijn hoofd trekt Bente echter nog steeds, hij kan zich niet van haar losmaken. Ook het gevoel dat hij faalt tegenover zijn tienerzoons laat hem niet los. Maar het werk roept, er worden een paar vreemde moorden in Oslo gepleegd. Telkens wordt er bij het slachtoffer een briefje gevonden met daarop een paar zinnen uit een gedicht.
Isaksen en collega's vermoeden dat er een seriemoordenaar aan het werk is. Maar hoe ze ook zoeken, ze kunnen geen verband tussen de slachtoffers vinden.
Intussen raakt de relatie tussen Cato en Sigrid steeds verder in een dip en zoekt hij weer toenadering tot Bente. De relationele sores en de moorden vermoeien Isaksen nogal, waardoor hij knorrig en humeurig wordt.
Unni Lindell schrijft het verhaal in korte hoofdstukken. Dat houdt de vaart er wel in. Ze heeft een heel bijzondere manier van schrijven, heel beeldend, zodat je bijna kunt ruiken en voelen wat er gebeurt. De korte hoofdstukken geeft haar de mogelijkheid om het verhaal vanuit steeds wisselend perspectief te vertellen.
Het is een uitstekend geschreven boek, met een prima plot en sterke karakters.",-1
"De Amerikaan Edward is iemand uit de financiele wereld die gevraagd wordt door een Engels grafelijk echtpaar om een middeleeuws manuscript op te sporen, een codex. Waarom juist hij als bankman gevraagd wordt is hem niet duidelijk, mij ook niet trouwens. Hij is wel betrouwbaar wat geldzaken betreft, maar weet niks van middeleeuwse manuscripten af. Edward speelt tussendoor een computerspel dat hij heeft gekregen van zijn ietwat vreemde vrienden. Het spel lijkt op de gebeurtenissen in de codex, maar het uiteindelijke verband ontgaat mij helemaal. Dit boek is onderhoudend, maar zou dunner kunnen omdat er veel uitgeweid wordt. Wat ik heel jammer vind, is dat het einde niet bepaald inslaat, het was mij al eerder in het verhaal duidelijk dat het zoiets moest zijn.",-1
"Op alle punten scoorde dit verhaal voor mij onvoldoende. Het verhaal zat té complex in elkaar om spannend te worden en het las daardoor ook niet makkelijk weg. De schrijfstijl deed een extra duit in het zakje. Het was in mijn beleving erg 'rommelig' allemaal. Dit in combinatie met een matig plot maakte het lezen van het boek meer een opgave dan een feest voor mij. Over de onderdelen 'originaliteit' en 'psychologie' kan ik alleen maar zeggen dat ik het allemaal een beetje té veel van het goede vond. Als je je heel erg in de hoofdpersonages in zou leven, zou ik misschien nog compassie voor ze hebben. Dat kon ik hier echter niet opbrengen, waardoor ik ook deze met 'onvoldoende' beoordeeld heb. Ik moet het 'psychologische' aspect wel echt voelen, en dat deed het niet. Het boek was niet 'slecht', maar 'behoorlijk goed' was het zeker niet. Vandaar per saldo 2 sterren.

Spanning: 2 sterren
Plot: 2 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 2 sterren
Originaliteit: 2 sterren
Psychologie: 2 sterren

Eindoordeel: 2 sterren",-1
"Fatale wedloop is het debuut van het auteursduo schrijvend onder de naam Carl J. Berg. Het boek is in eigen beheer uitgegeven bij uitgeverij Bookscout.

In Brussel stort tijdens een concert van een bekende band, een van de tribune in. Europarlementariër Jennifer de Jong van de Groenen bevindt zich op de tribune vlakbij het ingestorte gedeelte. Rechercheur Tom Putter, een bekende van Jennifer, wordt belast met het onderzoek. Al gauw is er twijfel, misschien toch geen constructiefout, maar een aanslag.

De flaptekst van het boek klonk goed en maakte nieuwsgierig. Echter schort het helaas aan de uitvoering in het grootste deel van het boek. De laatste vijftig bladzijden kunnen eigenlijk alleen enigszins spannend worden genoemd. Het verhaal vliegt alle kanten op, zodra er een nieuwe situatie of personage wordt geïntroduceerd.

De auteurs beschrijven alles tot in de kleinste, niet ter zaken doende details. Ze laten niets over aan de verbeelding van de lezer en beschrijven alles heel erg uitgebreid en verliezen daarmee totaal de rode draad van het verhaal. De complete doopceel van bij-personages worden gelicht. Ze moeten durven eerder een punt te zetten in een zin en niet verzanden in onleesbare zinnen met vele komma`s. Vraag je af welke details bijdragen aan het verhaal en laat de rest weg.

Helaas wordt ook zeer in het begin, door de toevoeging van een hoofdstuk, een groot deel van de spanning in het plot weggehaald. Direct is een cruciaal deel van de ontknoping duidelijk en kan je als lezer niet meer verrast worden. Dit hoofdstuk had in zijn geheel weggelaten moeten worden en in plaats daarvan in subtiele details moeten worden verwerkt in het verloop van het boek.

De laatste vijftig bladzijden hebben iets meer vaart als eerder in het boek. Ook prettiger leesbaar en enigszins spannend te noemen. Het motief had echter wel iets meer aandacht verdiend en niet zo abrupt moeten worden geïntroduceerd.

Advies aan de auteurs, schakel bij een volgend deel met Tom Putter in de hoofdrol een redacteur in, die jullie helpt om tot de kern van het verhaal te komen. Het idee van Fatale wedloop is origineel, interessant en heeft potentieel, maar aan de uitvoering schort het helaas.",-1
"Ik heb de eerdere boeken van haar niet gelezen, en ik vond dat ik
dat wel had moeten doen. Ik bedoel er waren nu erg veel personages,
en als nieuwe lezer miste je gewoon die informatie. Ik vond het
daarom geen goed boek, maar ik kan me voorstellen dat als ik eerst
de andere delen gelezen had ik het boek ook een beteer waardering
geven had. Ik vond het ook irritant dat het vaak voorkwam dat een
paragraaf bijv. eindigd in de keuken van het politieburo, en
vervolgens de volgende paragraaf begint in een keuken van iemand,
zonder dat dat echt duidelijk is. Maar ik denk dat dat ook komt
door het gemis van info uit de eerdere boeken",-1
"Waardeloos boek. Ik was direct de draad kwijt en kon maar niet volgen hoe de verschillende brokjes verhaal met elkaar te maken hadden.

niet lezen. er is zoveel met 4/5 sterren dat je hier niet je tijd mee moet verdoen.",-1
"Ik heb het boek De DaVinci code zopas uit. Oef.
In vier dagen !
Persoonlijk vond ik het een 'licht-verteerbaar' verhaal, heb er mij vooral 's avonds en 's nachts mee bezig gehouden, maar het was de randinformatie die het geheel alsnog wat spannend hield en dit sprak me wel aan. Zonder deze zou het boek een banaal misdaadromannetje geworden zijn.
Ik ben dan ook daaromtrent het een en ander op internet gaan opzoeken: over het leven en de werken van Leonardo da Vinci, de verbanden die gelegd worden tussen de figuur van Jezus enerzijds en deze van Judas en Maria Magdalena anderzijds en wat de bijbel daarover schrijft (hoewel ik dit een beetje vergezocht vind), de connectie met de Graal, de geschiedenis van de Graalridders en de Orde van de Tempeliers, de geheimdoenerij rond de Hammadi-documenten, de priorij van Sion en de Rosslyn Chapel, leuk is de reactie van het Vaticaan daarop, namelijk het aanstellen van een kardinaal om de genoemde feiten en stellingen uit het boek te ontzenuwen. En tenslotte de strijd tussen Opus Dei en het Vaticaan zelf.

Het zal de schrijver ontegensprekelijk veel opzoekingswerk gekost hebben, want naast de verhaallijn springt hij van het ene historische (achterhaalbare) raadsel op het ander wat op zich wel interessant is, maar in het boek zodanig is aangedikt dat het het verhaal zelf wurgt. En desondanks de vele informatieve gegevens, zijn er hier en daar enkele onvolledigheden of verkeerdelijke interpretaties.
Ik haal er hier vluchtig enkele aan die me zijn opgevallen...
Als de auteur het bijvoorbeeld heeft over die militaire rangtekens, moet ik onmiddellijk opmerken dat niet alle graden in ^-vorm staan... als hij het heeft over Sigebert (Hdst60/pag247) dan mag dat wel even verduidelijkt worden in Sigebert III, zoon van Dagobert I want er zijn verschillende Sigeberts' geweest. Als hij het heeft over vrijdag de 13de mag dat wel vervolledigt worden naar oktober 1307. Op pag 360 heeft men het opeens over een 'groene reus' i.p.v. een groene ridder (drukfoutje ?). Voor alle duidelijkheid gaat het wel degelijk over een pistool Hawker 400/731 enz. enz.
En er zullen er nog wel enkele tussenzitten die ik over het hoofd heb gezien. Als men over zulke feiten schrijft, vind ik dat deze dan wel juist moeten zijn.
Het boek op zich heeft wel (de facts achterwege gelaten) een vlotte verhaalstijl, maar de inhoud blijft flauw. Eens het hoofdstuk 80 gepasseerd, kreeg ik de neiging om naar de laatste pagina's te grijpen om de plot te weten, want dat opsporingswerk leek me plotseling een beetje te langdradig en op het vervelende af.
Het einde is dan zeker een grote teleurstelling omdat heel het avontuur geen oplossing heeft gebracht en zo bruusk wordt afgebroken (daar kan gemakkelijk nog een vervolg aangezet worden... met deze gedachte ga ik nu zeker ook de andere boeken van Dan Brown gaan lezen...)
Het is ook geschreven als een film-scenario, zo gedetailleerd dat je (als je de acteurs erbij fantaseert) de film zo voor de ogen ziet afspelen.
En over de film gesproken: ik heb al enkele trailers mogen bekijken en het lijkt me veelbelovend / in ieder geval zal het veel beter zijn dan het boek zelf...hetgeen niet altijd kan gezegd worden van andere prenten.
Maar ik hou mijn hart vast.
Alles speelt zich voor 80% af (met uitzondering van het laatste gedeelte) tijdens de nacht en dan riskeert men een avontuur te bekijken die zich anderhalf uur in het donker afspeelt en dat is allesbehalve spannend. Dit wordt dé uitdaging van de regisseur.
Wat de cast betreft: ik zie niet direct de rol van de 'professor' weggelegd voor Tom Hanks. Hij is volgens mij niet de geschikte acteur om de nieuwe 'Indiana Jones op zoek naar de Graal' te spelen. Daarvoor mochten ze wel een 'oudere' speler gezocht hebben, want tenslotte komt er voor zijn rol toch geen stuntwerk bij kijken.
Waar ik wel naar uitkijk zijn de rollen van JeanPierre Marielle als conservator, Ian McKellen als excentrieke kasteelheer en dan vooral Jean Reno (mijn favoriete Franse acteur) als immer knorrige politieambtenaar.
Ik kijk al uit naar de maand mei waar hij in de zalen komt.
Hopelijk maakt hij evenveel ophef als indertijd 'The Temptation of Christ'...",-1
"Het duurde erg lang voordat er vaart in het verhaal kwam. Een erg lange aanloop naar een ontknoping in Duitsland. Ik lees graag spionage-thrillers, maar dit kwam echt niet in de buurt. Jammer want er had echt wel meer in gezeten.",-1
"Dit is het verhaal van een geel paleis,
van een koning met een gouden kroon
en van een prinses die de hele dag geeuwde. (blz. 2)

Ergens in een paleis maakt een koning zich zorgen over zijn dochter die de hele dag geeuwt. Om haar hiervan af te helpen bestelt hij de heerlijkste gerechten, het fijnste beddengoed en siropen en zalven van tal van heelmeesters. Elke poging mislukt. Op een dag ontmoet ze een jongen die door zijn stotteren woorden verkeerd uitspreekt, bijvoorbeeld m-malle geit in plaats van majesteit. En hoe reageert de prinses?

Lees de rest van mijn recensie op Ikvindlezenleuk",-1
"Voor mij was het moeilijk lezen. Het duurde echt heel lang voor ik mee was. Gewoonlijk is ""het boek beter dan de film"", maar nu is het voor mij toch omgekeerd. Bij de film zat ik op het puntje van mijn stel, bij het boek niet.",-1
"Ik heb het boek zojuist uitgelezen en ben eerlijk gezegd blij dat ik m uit heb. Ik vond het ingewikkeld geschreven, daar bedoel ik dan mee dat er vele moeilijke zinnen in stonden. Carla gebruikt veel moeilijke termen en dat zal ook wel horen bij het psychologische maar ik was er niet gecharmeerd van. Al met al vond ik het dus moeilijk te lezen en ook nog eens ontzettend langdradig. Helaas.",-1
"Het is al een paar jaar geleden dat ik deze turf las - en weet nog heel goed dat ik het zowat het saaiste verhaal vond dat ik tot op dat moment gelezen had. Plot? Waar dan? Verhaal? Tussen de regels misschien? het enige goede eraan waren natuurbeschrijvingen, maar daarvoor lees je geen 'thriller'...",-1
"Te lief, te braaf, te simpel. Tamelijk voorspelbare verhaaltjes in een alledaagse stijl. De bedoeling van de schrijfster is te opzichtig, de constructie weinig subtiel.",-1
"Dit is mijn eerste boek van Marshall en helaas: ik vind er niks aan...
Ik vind het een onduidelijk verhaal, na 150 pagina's wist ik eigenlijk nog niet wat ik aan het lezen was.
Het ligt misschien aan mij, maar ik vond het boek gewoon niet te lezen.
Ik heb nu nog De stromannen ongelezen liggen,maar daar wacht ik nog even mee. Ik hoop dat die beter is.
Dus helaas: Het oudste offer kan ik niet meer dan 1 ster geven...",-1
"Geen slecht boek, maar er is te weinig spanning. Er zijn wel enkele spannende momenten, maar niet genoeg om het hele verhaal te boeien.",-1
"Misschien een mooi boek, maar ik houd meer van realistische verhalen. Dat is dus heel persoonlijk en voor mij was dit dus een verkeerde boekkeuze.",-1
"Ik vond het boek maar zo zo, niet boeiend, maar ook niet heel vervelend.

En dan de recensie: 'Het is betreurenswaardig dat zo'n getalenteerde auteur zich gaat bezighouden met het schrijven van seksverhalen' Er was niks sexy aan! Ik weet dat het toen zo was, maar ik kan me er bijna niets bij voorstellen dit boek als schokkend werd ervaren. Maar vanuit dat oogpunt gezien is het heel dapper van haar geweest, dat ze dit boek heeft durven schrijven.",-1
"Een alternatieve leeservaring. Sommige hoofdstukken laten het midden tussen hallucinaties en wartaal. Geen touw aan vast te knopen, maar ‘t zal aan mij liggen, anderen zullen Nova geniaal vinden. Op andere momenten vond ik het weer fijn leesbaar: het liefdesavontuur in de bergen, de wandeling naar de bedreigde gorilla’s en de ongemakkelijke gesprekken op de burelen van een moderne uitgeverij. Voor de rest voelde ik mij verloren tussen onbegrijpelijke astrologische experimenten en berekeningen rondom een afgelegen sterrenwacht.",-1
"Nederlanders behoren tot de gelukkigste inwoners van Europa. Ze geven hun leven maar liefst een 7,7. Een van de oorzaken van dat geluksgevoel is dat Nederlanders zich veilig voelen in hun land. Geheel ten onrechte, volgens criminoloog en historicus Monique Koemans die promoveerde op een onderzoek naar de Nederlandse veiligheidsutopie. Veiligheid is volgens haar een illusie. Om dat idee te onderstrepen schreef ze er een spannend boek over, met de titel 2013.
Plaats en tijd van handeling: Amsterdam en Den Haag, 30 april 2013, tussen 6.35 uur en 14.00 uur.
Het is de dag van de inhuldiging van Willem Alexander en er zijn extreme veiligheidsmaatregelen genomen om ervoor te zorgen dat geen waxinelichtgooier, damschreeuwer of verfbomactivist de feestelijkheden zal verstoren. Toch gonst het van de geruchten dat er een terroristische aanslag zal worden gepleegd. Terwijl men zich daar in veiligheidskringen zorgen over maakt, geeft de veertigjarige Kika Bentinck in Den Haag een societyparty voor de Haagse en Gooische elite. Iedereen van belang is er. Behalve Kika’s man Peter Zwart, hoogleraar Staatsrecht, die in het Amsterdamse Grand Hotel Krasnapolsky logeert, vanwaar hij gemakkelijk naar de Nieuwe Kerk kan gaan om de ceremonie rond het koninklijke paar bij te wonen.
Terwijl in Den Haag huwelijken, relaties en vriendschappen op de proef worden gesteld en de leegte van het bestaan schrijnend duidelijk wordt, bereidt in Amsterdam een eenzame hotelgast zich voor op een daad die de geschiedenis van de monarchie ingrijpend zal moeten veranderen. Een hotelgast die bereid is om de Nederlanders voorgoed hun illusie van veiligheid te ontnemen, onder het motto: “de realiteit kent geen moraal, alleen geweld.”
Aanslagen op en rond staatshoofden zijn een geliefd thema in de misdaadliteratuur: Frederick Forsyth, David Baldacci, Lee Child en Jussi Adler-Olsen hebben er ijzingwekkend spannende thrillers over geschreven. Voor een debutante als Monique Koemans getuigt het van lef om zich met deze grootheden te willen meten, maar wie hoog vliegt kan diep vallen. De schrijfster komt doodeenvoudig ervaring tekort. In haar poging een smeuïg en spannend verhaal te schrijven, walst zij over alle grenzen van geloofwaardigheid heen. Al haar personages zijn platte karikaturen die de motivatie voor hun handelen ontlenen aan één, weliswaar ernstige, gebeurtenis uit het verleden. Maar die gebeurtenis(sen) hebben een soapkarakter waar 'Goede Tijden, Slechte Tijden' een puntje aan kan zuigen.
Hoofdpersoon is barones Kika. Zij had 11 jaar geleden een relatie met de als een bohemien levende (adellijke) fotograaf Gijs. Als ze zwanger van hem raakt, vlucht de fotograaf naar New York om na te denken. De sluwe, maar ambitieuze Peter Zwart, die van lage komaf is, speelt vals spel, weet Kika van haar vriend los te weken en trouwt haar. Het is een vreugdeloos huwelijk. Peter gaat dan ook al snel vreemd met de mooie Anne Levitt, professor Internationaal Strafrecht. Ook zij is getrouwd, maar Peter en Anne hebben uitsluitend een puur seksuele relatie. Hun privélevens blijven gescheiden. Kika weet van niets, maar verdenkt haar man Peter ervan vreemd te gaan met hun Indonesische au pair Dewi, wier zoontje door een blanke is doodgereden. Zij zit vol wrok. De naar Nederland teruggekeerde fotograaf Gijs werkt samen met de jonge Turkse journaliste Lubna. Zij is verkracht door een jonkheer uit de kringen van Kika. Als reactie is Lubna een losbandig leven gaan leiden, vol drank, drugs en seks. Zij zit vol haat. Kika zoekt contact met haar ex Gijs, en oude emoties laaien weer op. Peter maakt het uit met Anne die dat niet accepteert. Zij maakt het uit met haar man. En zo gaat het maar door. Meer dan 175 van de 286 pagina’s worden in beslag genomen door bovengenoemde, soapachtige relationele drama’s.
De dreiging van de aanslag krijgt vorm in korte, tussentijdse stukjes, waarin de hotelgast (“vanmiddag zal iedereen weten wie hij is”) in Amsterdam zijn voorbereidingen treft om op het zwaaimoment op het balkon Willem Alexander vanuit zijn hotelraam dood te schieten. De opbouw naar dit moment gebeurt helaas op zo'’n clichématige manier dat er geen enkele spanning vanuit gaat. Door de magere plot en de talrijke hints ziet de lezer de ontknoping ver van tevoren aankomen.
Op het achterplat van het boek staat wervend: “Leest als een thriller, beklijft als literatuur.” Geen van beiden is waar. 2013 is een soap, waarin valse sentimenten, typische 'vrouwendialogen' en een bouquetreeksachtig standenverschil de boventoon voeren. Een echt verhaal en een spanningsboog ontbreken, de overdaad aan onbelangrijke zijlijntjes werkt verstikkend en het slot van het verhaal wordt gevormd door een krankzinnige en volstrekt ongeloofwaardige opeenhoping van gebeurtenissen in een vergeefse poging het verhaal rond te breien. Alleen de vragen wie aan het einde nog leeft en wie met wie verder gaat, zouden de liefhebber van dit soort chicklit nog enig leesplezier kunnen geven.",-1
Lily was de krant lezen maar Leon was benieuwd Hij stoort haar altijd. In de krant stond een stukje over voetbal. Nu hou ik zelf niet zo erg van voetbal meestal dan rennen die mannen achter bal aan en schoppen zijn hem weg of ze schoppen elkaar dan heeft iedereen weer pijn en dan iedereen is weer boos maar in dit verhaal vond ik voetbal heel klein beetje leuk. Nog steeds hou ik niet echt van voetbal maar ja ik wilde alle boeken van Heksje Lilly gaan lezen dus dan nog steeds er ook maar bij.,-1
"Helaas, ik begon vol goede moed an dit boek na daverende recensies te hebben gelezen. Maar na een paar hoofdstukken heb ik het boek van mijn mp3 speler verwijderd.Het was niet te luisteren, misschien wel gewoon te lezen, al is dat voor mij een brug te ver. Dus dankzij het voordeel van deze twijfel toch nog twee sterren.",-1
"Ik moet eerlijk zeggen dat ik meer van Liefdesduivel verwacht had voor ik het had gelezen. Sterker nog, na het lezen van het eerste deel, vond ik het echt niks. Het was allemaal te vluchtig, te onzorgvuldig, te snel en af en toe te ongeloofwaardig. Ik weet dat ik niet echt de doelgroep ben voor dit boek, maar ik kon me echt absoluut niet in het verhaal vinden.
Deel 2 en 3 maken heel wat goed wat betreft de schrijfstijl. Het is veel rustiger en completer beschreven en dat zorgde voor een hoop rust in mijn hoofd. Maar nu ik het boek dicht doe, vraag ik me toch af wat het motief nu was voor de bedreigingen en ontvoering van Jessie. Maar ook de verhaallijn rondom Marissa en Dr. Bruin kon ik niet plaatsen. Waarschijnlijk ligt dat aan mijn manier van lezen hoor, maar ik heb het boek met veel vragen en twijfels dichtgeslagen en dat vind ik niet echt prettig.
Toch twee duimpjes, omdat duidelijk te zien is dat er tijd, fantasie en moeite in het verhaal zit. Maar persoonlijk heeft het me - helaas - niet aangesproken...",-1
"I expected a deep, thought-provoking story, but read a light and girly book instead. The book started out strong and well-paced. Unfortunately it lost momentum very fast, making the larger part of the story rather dull. I would have preferred to read more about the actual experience of walking the PCT and its surroundings, instead of how tan and muscular the hiker was becoming and how much she was liked by everybody she met. There was just too much self-pity on each and every page to take her pain and sorrow serious. A lot of readers seem to like this book, but it just wasn’t my thing.",-1
"Via de Hebban leesclub was ik een van de geselecteerde om het thillerdebuut Vogelvrij van Kasper van Beek te lezen.
Het begin van het boek grijpt je meteen en zit je op het puntje van je stoel. Je wilt doorlezen om te kijken waar het verhaal en de personages naartoe gaat. Helaas weet Kasper dit niet vol te houden. Het verhaal wordt met de bladzijde vager en de beslissingen die Olaf neemt in zijn zoektocht onlogisch, niet realistisch en onwaarschijnlijk. Nadat zijn collega Mila in het verhaal komt om mee op zoek te gaan naar antwoorden, begint bij mij een irritatie op te komen richting de hoofdpersonages. Naarmate het einde nadert weet Kasper alle vage verhaallijnen en beslissingen tot een verrassend, maar onrealistisch einde aan te brengen.
Is het een thriller? Voor mijn niet, meer een spannend verhaal. Dat Kasper een film- en televisieproducent is van beroep merk je goed aan zijn schrijfstijl. Hij schrijft zo beeldend, dat je je fantasie tijdens het lezen niet hoeft te gebruiken. Hierdoor blijft het verhaal niet goed hangen. Dit thrillerdebuut krijgt van mij 2 sterren.

Kasper van Beek (Amsterdam, 1985) is film- en televisieproducent. Hij is medeoprichter van twee productiebedrijven, waarmee hij een breed scala aan nationale en internationale projecten maakt. Hij woont en werkt in Amsterdam. Kasper debuteert als auteur met de thriller ‘Vogelvrij’

Achterflap: Het rustige leven van Olaf wordt op zijn kop gezet wanneer hij een groene envelop tussen zijn post vindt. In de envelop zit een foto van hemzelf, lachend aan de oever van een bevroren meer, met zijn arm om de schouders van een andere man. Hij herkent deze man niet en heeft geen enkele herinnering aan het moment waarop de foto is genomen. Zijn familie zegt dat het vast een grap is en dat hij de foto maar moet vergeten, maar Olaf kan het niet loslaten.
Samen met Mila, een collega die haar eigen redenen heeft om hem te helpen, begint Olaf aan een zoektocht naar de onbekende man op de foto. Het leidt hem van Amsterdam naar Helsinki, en de nachtmerries die Olaf in toenemende mate teisteren blijken verrassend dicht bij de waarheid te komen. Hoe meer Olaf en Mila ontdekken, hoe gevaarlijker de belagers worden die hen achtervolgen. Wie heeft de foto gestuurd en vooral: waarom?",-1
"Johanna Spaey studeerde assyriologie in Leuven en Leiden. Ze werkt als eindredacteur en journaliste. Dit boek is haar eerste roman.

Dit boek is winnaar van de gouden strop.

Het verhaal speelt zich af in 1919 in het Brabantse Hageland en zowel de mensen als de streek zijn zich nog volop aan het herstellen van de traumatiserende gebeurtenissen van Wereldoorlog I. Er wordt een lijk gevonden met ingeslagen schedel. Weinig mensen lijken om de vermoorde te treuren. Sara een jonge vrouwelijke dokter tracht het mysterie op te lossen.

Dit dit boek vertelt het verhaal vanuit twee standpunten.De twee hoofdpersonages laat de schrijfster, bovenkomen als verteller. Soms afgewisseld per hoofdstuk, soms in verschillende hoofdstukken na elkaar. Hierbij ligt vaak zo weinig verschil in de gedachtegang van dokter Sara Sondervorst en haar minnaar-oorlogsveteraan Alexander, dat het als lezer aan het begin van een nieuw hoofdstuk niet altijd makkelijk te achterhalen is wie nu precies aan het woord is. Het is een boek dat je leest en herleest.

Ik had me verwacht aan een spannend misdaadverhaal. Jammer genoeg voldoet dit boek niet aan mijn verwachtingen. Te veel personages, onsamenhangende en te drukke plotlijn. In dit boek zat totaal geen enkele spanning.

Ik was wel aangenaam verrast om mijn familienaam tegen te komen in het boek. Ik vraag me af hoe Johanna Spaey hierop is gekomen, daar het niet echt een meest gebruikelijke familienaam is.",-1
"Het derde en tevens laatste deel van de avonturentrilogie rond Nadia en Alexander is ook het minste deel. Ik had de indruk dat het geschreven is als een verplicht nummer: het moet een trilogie worden, dus er moet ook een derde boek komen. De 'spanning' die in mindere mate in het eerste deel en wat meer in het tweede deel voorkwamen, was in dit derde deel zo goed als afwezig.

Er waren zelfs momenten dat ik me tijdens het lezen liet afleiden tot andere gedachten. Het verhaal speelt zich af in het Afrika van de 21e eeuw, maar wordt niet als zodanig geschetst. Zo wordt bijvoorbeeld gesproken over de eerste olifantensafari van Afrika, terwijl dit in de 20e eeuw al bestond. Verder komen in het boek meer onduidelijkheden voor: de Pygmeeën hebben een gorilla gevangen genomen, maar voor de Pygmeeën is de gorilla juist een heilig dier waar ze nooit op zullen jagen.

Ook hebben Alexander en Nadia weer wijsheden als volwassenen, terwijl Alexander op een bepaald moment ook als onzekere en jonge tiener wordt neergezet. En dan het einde van het boek. Tja, daar valt helemaal geen touw aan vast te knopen. Een gezocht en onwaarschijnlijk eind. Al met al is dit boek, zoals gezegd, niet het beste van de drie.",-1
"Ik hou wel van een chicklitje op zijn tijd, maar dit boek heb ik met grote moeite uitgelezen :-( Ik kan er niets anders van maken, dan dat ik het een vreselijk flutboek vind waar ik me vaak aan ergerde. De schrijfstijl is ronduit grof en van alle kanten komen er personages voorbij, die er totaal niet toe doen. Door de grofheid in het boek zou je denken, dat dit boek geschreven is door een man.

Nog nooit een boek gelezen van zo'n laag niveau,... zelfs één ster vind ik eigenlijk teveel!",-1
"In de roman Vroeger was alles beter maakt de lezer kennis met een man op leeftijd die het liefst alles bij het oude laat. Van de moderne tijd moet hij niets weten: niet van computers, noch van internet, smartphones (’al die IT-apparaten’ zoals hij ze steeds noemt) en ook niet van andere elektrische apparaten. Ook zijn taalgebruik gaat niet met de tijd mee: naar zijn demente vrouw verwijst hij steevast met ‘moeder de vrouw’ en het woord ‘waarachtig’ komt bijna op elke bladzijde voor. Onder deze afkeer van de moderne technologie en de huidige tijd en maatschappij schuilt eigenlijk een diepe angst: de angst voor veroudering, aftakeling en de dood. Vandaar dat deze meneer zo wanhopig probeert terug te grijpen naar het verleden en zich vastklampt aan alles van ‘vroeger’. Wanneer hij een ongelukje krijgt beseft hij uiteindelijk dat de moderne tijd ook wel degelijk voordelen biedt.

Tuomas Kyrö is een Finse maatschappijcriticus die zijn stem probeert te laten klinken via deze oude man. Hij sluit met deze roman aan bij een trend van de laatste jaren: verhalen over bejaarden die allerlei komische avonturen beleven (denk hierbij aan bijvoorbeeld Pogingen iets van het leven te maken van Hendrik Groen en Jonas Jonassons De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween). Het recept is vaak hetzelfde: aan het woord is een komische bejaarde in of rondom een verpleeg- of bejaardentehuis, en onder deze laag schuilt soms kritiek op de maatschappij, de ouderenzorg etc.

Kyrö probeert de avonturen van deze oude man ook hilarisch te laten zijn, maar slaagt hier niet in. Soms zijn de grappen niet zo leuk of ze komen niet goed uit de verf (hoewel over humor uiteraard valt te twisten), soms zijn de avonturen of het taalgebruik van deze man niet realistisch. De hoofdpersoon bedient zich bijvoorbeeld vaak van ouderwets, deftig taalgebruik, wat geheel in lijn is met het feit dat hij wordt neergezet als een oude brompot die verlangt naar vroegere tijden, maar het ligt er te dik bovenop door het gebruik van te veel ouderwetse woorden in één alinea of fragment:

""Mijn leven wordt uitgestippeld door mensen wier ouders ik naar het graf heb gedragen, wier bezigheden ik heb gadegeslagen toen ze de snotneusfase, de oogmake-upfase, de brommerfase en de nozemsfase doormaakten. Ik word toch zo sikkeneurig wanneer zo iemand met luide stem vraagt: kunnen we het nog een beetje behapstukken zo in ons eentje, meneer?""

Hierdoor lijkt het taalgebruik op een gegeven moment te gekunsteld en daardoor wordt het verhaal minder realistisch, iets wat bijvoorbeeld ook al gevoed wordt door het overvloedige gebruik van het woordje ‘waarachtig’. Dit leidt af van het verhaal en wekt eerder irritatie op dan amusement. Ook mist de roman vaart; de auteur weet de aandacht niet vast te houden en bovendien lezen de zinnen niet altijd even prettig.

Vroeger was alles beter overtuigt helaas niet genoeg, de hilariteit blijft uit en vanwege de te grote hoeveelheid ouderwets taalgebruik die Kyrö de hoofdpersoon laat gebruiken is het verhaal te gekunsteld en onrealistisch. De auteur had het er wellicht beter iets minder dik bovenop kunnen leggen en minder expliciet kunnen maken: less is more geldt in dit geval.",-1
"Jaren van de Tijger is wat mij betreft een boek dat lekker wegleest, maar nergens heen lijkt te gaan. De personage’s zijn enerzijds interessant, anderzijds onsympathiek en weerbarstig. Het is mij onduidelijk wat de schrijver qua bedoeling heeft met het scheppen van dit verhaal.",-1
"Stel je eens voor: Je mag mee op een cruise, samen met 350 anderen van over de hele wereld, heerlijk toch? Maar wat als dan het noodlot toeslaat en het schip zinkt en je met 90 andere overlevenden een onbewoond eiland weet te bereiken?

Dat is het thema van het boek van Jos Veltman, gekwalificeerd onder thriller en 418 pagina's lang beloofd het een boek vol spanning en avontuur.

Helaas blijft de spanning uit en ook het avontuur is beperkt tot het uitvinden van hoe te overleven op een onbewoond eiland met 90 mensen die je niet kent.
Het is een verzameling korte verhalen waar niet echt een rode draad in te vinden is, het gaat over het leven, het samenleven en het ontdekken van manieren om te wonen, eten, slapen, seksualiteit en overleven.

Daarbij zijn de dialogen vaak te lang en ongemakkelijk en is het gebruik van ouderwetse woorden niet van deze tijd. De verhouding van tekst van de verteller en dialogen is wel goed.
De hoeveelheid personages is te groot en de schrijver probeert ze nog wel diepgang te geven door over ieder apart iets te vertellen of ze in gedachten te laten verzinken, toch lukt het niet om er binding mee te krijgen.

Een boek vol beloftes welke helaas niet worden ingelost.",-1
"Het is vaak zo dat na een geweldig boek het tweede deel tegenvalt.
Helaas is dat in dit geval niet anders. Na enorm genoten te hebben van het Rosie Project wilde ik dit deel ook lezen.
We kennen inmiddels de hoofdrolspelers en hebben ze in ons hart gesloten.
Het boek begint goed, realistisch, maar al snel gaat het fout: Doordat Rosie zwanger raakt gaat Don filmen in een New Yorks park om kennis over kleine kinderen op te doen. Vanaf dat moment vind ik het boek niet meer realistisch en amerikaans overdreven.
Geen mens gaat van alles en nog wat in scene zetten om zijn vrouw te beschermen, je gaat niet in een peperduur appartement wonen waar het altijd naar bier stinkt, gratis, om iemand te helpen.
Hoewel er erg leuke stukken in het boek zitten vond ik dit een tegenvaller.
Voor mij zeker geen aanvulling op deel 1.
Jammer!!",-1
"Je hebt soms van die schrijvers waarvan je denkt: 'Waarom zijn die zo populair?'
De Alchemist was Coelho's eerste boek dat ik las. Iedereen die ik sprak en het gelezen had, was er enthousiast over. Ik daarentegen vond het een kinderbijbelverhaal. Het was slecht en zonder diepgang geschreven. Voor mij was het een reden geen boeken van Coelho meer te lezen. Toch kon ik de verleiding niet weerstaan. Zo las ik onder andere De Zahir dat minstens zo slecht bleek.
De winnaar staat alleen leek mij een nieuwe uitdaging. Het boek werd weliswaar niet als thriller aangemerkt, maar het onderwerp was anders dan men van de auteur gewend was. Maar helaas, nog steeds vond ik het geheel veel te vlak. De personages komen geen moment tot leven. Het verhaal is niet erg boeiend en dat er toevallig moorden gebeuren, is inderdaad uitsluitend bedoeld om het verhaal voor lezers interessant te houden.
Het voordeel van de boeken van Coelho is dat je ze in een ruk uit hebt en dus niet te veel tijd verspild aan het lezen. Mijn advies luidt desondanks er niet aan te beginnen.",-1
"Hoe komt een IJslander in Londen terecht? Gewoon een beetje aversie krijgen tegen de klimatologische omstandigheden en de gevolgen hiervan in je eigen land en andere Scandinavische buurlanden. Voeg daar nog wat voorliefde aan toe voor het theater en je kunt nergens beter vertoeven dan in Londen. S. Kristjansson, met de on-Nederlandse voornaam Snorri, heeft deze keuze een aantal jaren geleden zeer bewust gemaakt en voelt zich sinds 2005 in de Engelse hoofdstad als de beroemde vis in het water. Niet alleen staat hij veelvuldig op het podium, hij is ook de geestelijke vader van de Walhalla Saga. Een serie waarin de protagonist Ulfar Thormodson er alles aan doet om de geschiedenis in het jaar 996 een ommekeer te geven.

De Noorse stad Stenvik is gevallen en de strijders likken hun wonden. Ulfar Thormodson behoort tot de winnende partij maar komt er niet ongehavend uit. Danig gewond, scheiden de wegen zich van hem en de vervloekte smid Audun Arngrimsson na de strijd. Ulfar gaat op weg naar huis, koning Olav heeft de stad Stenvik in zijn macht en kan beginnen met zijn wil uit te rollen over de bewoners.
Waar Ulfar echter niet op heeft gerekend is dat niet alle tegenstand van de Stenvikse bevolking is gebroken. Onderweg naar het noorden, wordt Ulfar geconfronteerd met die tegenstand en moet zijn doel enigszins bijstellen. Maar zoals normaal is in de tiende eeuw, is het niet de taal van het wijze woord dat de strijd wint maar zijn het zwaarden, hamers, bijlen en alles wat binnen handbereik komt en waarmee je een tegenstander definitief kunt uitschakelen. Dus gaat ook deze tocht niet over rozen maar eerder over lijken, veel lijken.

Met het eerste deel Strijd om Stenvik, heeft Kristjansson een belangstellend publiek weten te interesseren in de historische saga (of sage). Het woord dat staat voor fabel, legende, mythe, ja zelfs sprookje. Dus in de meest ideale situatie is deze historie opgetekend uit overleveringsverhalen. Daarmee zo (on-)betrouwbaar als het gesproken woord over al die jaren maar zijn kan. Maar daar gaat het in dit geval niet direct om. Kristjansson schetst in dit tweede deel, Bloed zal bloeien, hoe het er in de tiende eeuw in Scandinavië mogelijk aan toe is gegaan. Dus is het een verhaal met een knipoog naar de waarheid waarin soms dingen beschreven staan die niet helemaal in onze huidige kijk op dingen passen. Het is een kniesoor die daarop let. De liefhebbers van de tot de verbeelding sprekende Vikingen, zullen ook dit tweede deel van de Walhalla Saga met smaak consumeren. Over de historische waarde kan nog wel een kleine discussie opgezet worden, die beperkt zich voornamelijk tot een opsomming van de beschikbare wapens en transportmiddelen, en intussen vloeien er vele liters bloed. Lezers die andersoortige historie en nagelbijtende spanning zoeken kunnen deze saga beter naast zich neerleggen.",-1
"AM Homes

In haar verantwoording schrijft AM Homes dat deze bundel verhalen zeer langzaam tot stand gekomen is. Dit lijkt te suggereren dat ze nogal met de materie geworsteld heeft. In ieder geval was het lezen van de verhalen voor mij een tamelijk moeizame ervaring. Misschien vindt dit zijn oorzaak wel in de ontstaansgeschiedenis van de bundel. Je kunt een verhaal te snel afronden maar je kunt er ook te lang over doen. Van heel veel sleutelen wordt een verhaal niet per sé beter.

Het belangrijkste bezwaar dat ik bij lezen had, was de erg wisselende kwaliteit van het geschrevene. Goede, een enkele keer zeer goede, beschrijvingen laat de auteur nogal eens volgen door veel mindere passages. Zo eindigt het onderhoudende openingsverhaal Broer op zondag met een kleuterachtige vechtpartij tussen de broers die het verhaal verpest. Lukte het de schrijfster niet om een goed einde te verzinnen en heeft ze er na lang piekeren dit maar van gemaakt?

De langere verhalen in de bundel, waaronder het titelverhaal, zeuren te lang door. Als lezer verlies ik de draad, weet niet meer waar het verhaal over gaat en geef ik het op. Er zijn twee verhalen met dezelfde personages, Hallo allemaal en Ontsnapt. Hier bestaat Homes het om een paar beschrijvingen uit het eerste verhaal letterlijk te laten terugkomen in het tweede, zonder dat daar een reden voor is. In het eerste verhaal verandert een redelijk geloofwaardige dialoog opeens zo van toon dat het lijkt of het een gesprek tussen twee robots betreft. Ook heeft de auteur nogal eens de neiging om achtergrondinformatie voor de lezer in een dialoog te verwerken, zodat de personages elkaar vertellen wat ze allebei allang weten. Heel knullig.

Het is me niet gelukt om me bij deze verhalen ook maar enigszins betrokken te voelen. Merkwaardig genoeg hebben twee verhalen een vergelijkbare setting en thematiek als twee verhalen van de Britse schrijfster en Booker-prize winnaar Penelope Lively: respectievelijk een familie- en vriendenbijeenkomst en een congresbezoek. Vergeleken bij de pogingen van Homes zijn de versies van Lively een wonder van vertelkunst: onderhoudend, humoristisch en vlot geschreven. Misschien kan de uitgever een volgende keer eens voor de verhalenbundel van deze auteur kiezen als er een vertaling komen moet?",-1
"!In deze review komen spoilers en mijn ongezouten meningen in voor!
Review 5#

Had al eerder een Suzanne Vermeer gelezen en was toen ook geen fan en zal ook nooit een cent aan haar boeken uitgeven, maar dit boek had ik gewonnen van de vriendenloterij en ik heb een persoonlijke regel. De regel is dat elk boek in mijn bezit een kans krijgt en dat ik hem uitlees. Kan je al vertellen dat op het moment dat ik klaar ben met dit boek, dat ik het ga verkopen of doneren.

Het verhaal:
De Nederlandse vlogster Emma van Zomeren is aan de Franse Rivièra op vakantie als ze bevriend raakt met de Italiaanse tweeling Alessandro en Sofia Onesti. De twee telgen uit een steenrijke familie nodigen haar uit om naar Monaco te gaan, waar de Onesti's een penthouse hebben, en Emma neemt het aanbod met beide handen aan. De dagen daarna brengt Emma door in ongekende luxe - diners in fantastische restaurants, party's op de duurste jachten en elke avond naar het casino. Maar wanneer ze op een ochtend wakker wordt, blijkt het penthouse te zijn leeggehaald en is van Alessandro en Sofia geen spoor te bekennen. Wanneer Emma op onderzoek uitgaat en enkele schokkende ontdekkingen doet over de tweeling, wordt de zaak alleen nog maar vreemder. Haar eigen leven komt hierbij op het spel te staan...
!Spoiler Alert!
Zoals altijd met slechte thrillers (als je dit een thriller kan noemen) kwam ik al heel snel erachter waar het verhaal over zou gaan. Al op blz 30 kon ik al voorspellen wat er ging gebeuren.
Emma ontmoet een knappe Italiaan die haar helpt met een tasjesdief (als je niet ziet dat dat doorgestoken kaart is...) 2 seconden later ontmoet ze ook nog even zijn ''zus'' en wordt uitgenodigd voor het filmfestival. Emma doet daarna kinderachtig, omdat de tweeling geen foto's wil laten maken en dan zegt ze: ''Ik heb het gevoel dat jullie mij niet vertrouwen.'' Umm, jullie kennen elkaar maar een paar uur.
Dan wordt ze uitgenodigd om mee te gaan naar Monaco en ze zegt ja. Hoe bedoel je dom en naïef. Je gaat toch niet met wildvreemden mee!? Een vlogster die journalist wil worden is volgens mij wel wat slimmer om deze mensen zomaar te vertrouwen.
Van voor naar achter, van links naar rechts werd je dood gegooid met dure merken. Gucci, Prada, Louis Vuitton, Bugatti enz. Het leek wel een reclame voor elk duur modemerk en elk duur hebbedingetje dat er maar bestaat op de wereld.
En surprise surprise, Emma is gebruikt in een zwendel. Ze had werkelijk een verborgen camera in haar horloge nodig om te zien dat die tweeling niet koosjer waren.
Een heleboel domme acties van haar later en een ontmoeting met een echte Onesti (Tomasso)die haar gaat helpen, wordt ze samen met hem ontvoerd.
En wat een verrassing (niet) was het om te horen dat de tweeling Allesandro en Sofia eigenlijk Sacha en Michelle heten en dat het beroepsdieven zijn die in opdracht iets moesten stelen en Emma daarin mee zeulden.
Het loopt allemaal natuurlijk weer goed af. Een corrupte kardinaal, een fraudezaak, chantage enz. Emma moet zwijgen en het boetekleed aantrekken. Niemand kan het interesseren dat iemand trauma heeft of zijn/haar leven/werk misschien geruïneerd is. Zolang het Vaticaan maar weer positief in de picture komt te staan.
En dan wordt er aan het einde van het boek nog een ''romantische'' draai aan gegeven. Tomasso is verliefd op Emma en kust haar (heeft iemand een emmertje voor mij?)

Conclusie:
Suzanne Vermeer is niet mijn schrijfster.
Dit was geen thriller, voor mij was het meer een comedy.
Het einde was best saai, las er een beetje overheen.

Cheen",-1
"Stel dat Jack the Ripper nog leefde en dat hij zijn gruweldaden vastlegde in een boek, of anders iemand als The Boston Wrangler of een seriemoordenaar als The Green River Killer. Koelbloedige slachters die meer plezier beleefden aan het martelen en vermoorden van mensen dan aan het drinken van een kop koffie. Kan je dan spreken van een goed boek? Kan je dergelijke bekentenissen in een sterrensysteem waarderen? Dat dilemma doet zich ook voor bij het boek Chopper van de Australische crimineel Mark Brandon Read, die martelde, moordde en tenen afknipte alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
Mark Brandon Read (1954), beter bekend als Chopper, was gedurende lange tijd de meest beruchte moordenaar van Australie. Zijn wapenarsenaal bestond uit ijzeren staven, tomahawks en geweren met afgezaagde loop. Gereedschap dat hij vaak en graag gebruikte om zijn tegenstanders een lesje te leren of voorgoed het zwijgen op te leggen. Slechts in één opzicht onderscheidde Chopper zich van zijn collega moordenaars. Zijn slachtoffers waren stuk voor stuk zware criminelen. Met hen had hij geen enkel medelijden. Om in Chopper’s eigen woorden: “Ik ben geen moordenaar, maar een afvalverwerker.”
Chopper vertelt zijn trieste levensverhaal vanaf zijn jeugd waarin hij al besloten had om een carriere op het criminele pad te gaan ondernemen. Samen met twee vrienden die zich spiegelden aan de karakters uit de film The Godfather wilde hij met zware explosieven de kopstukken van de Australische onderwereld om zeep helpen om de macht te kunnen overnemen. Chopper, een reus van een vent die al op jeugdige leeftijd 120 kilo woog, werd lijfwacht, overvaller en afperser die voor criminele groeperingen allerlei gewelddadige karweitjes opknapte. Hij mishandelde, martelde en vermoordde mannen omdat hem dat correct leek, omdat hem dat gevraagd werd of omdat ze zijn vijanden waren. Chopper spijkerde een man met een grote spijker aan een tafel vast en knipte tenen af.
Mark Brandon Read vertelt zijn belevenissen met de nodige humor en zelfrelativering. Hij leefde in een zelf gekozen wereld waarin de wetten van de sterkste golden. Maar als lezer bekruipt je het gevoel dat hij een doorgeslagen freak is. Een idiote slachter met een merkwaardig eergevoel. Daar waar hij zichzelf stoer en keihard vindt, is de lezer geneigd de man volslagen krankzinnig te verklaren. Een asociaal wezen zonder gevoel en zonder hersens. Geen man die zijn gewelddaden probeerde te verstoppen. Hij was er eerder trots op. Het gevolg was dat hij op zijn 24e al een gevangenisstraf van 13 jaar aan zijn broek kreeg en dat elke korte periode van keiharde geweldadigheid in vrijheid weer werd opgevolgd door lange gevangenisstraffen. En ook in de cel ging het er heftig en moorddadig aan toe.
Chopper zegt ergens dat hij geen spijt heeft van zijn daden, maar aan het einde van het boek rekent hij uit dat hij vanaf zijn twintigste welgeteld dertien maanden op vrije voeten is geweest. Een volstrekt verspild leven. Inmiddels bijna 55 jaar, is Chopper dat ook gaan beseffen. Met het neerpennen van zijn leven heeft hij een, voor zijn doen, goede richting ingeslagen. In het buitenland zijn nu zeven boeken van Chopper verschenen, die allemaal de bestsellerlijsten hebben gehaald. Ze zijn angstaanjagend gewelddadig. Niet alleen voer voor psychologen, maar ook voer voor de sensatiebeluste lezers. En dat zijn er velen. Een sterrenwaardering is moeilijk. Dat wat beschreven wordt, zijn de wandaden van een psychopaat. Maar wel van een psychopaat die door de media in Australië omarmd wordt. In tal van tv-programma’s is Chopper momenteel een geliefde gast. De oude Brederode zei het in de 16e eeuw al: “’t Kan verkeeren.”",-1
"Het oog van de krokodil is een kort verhaal dat zich afspeelt in de wereld van De onzichtbare maalstroom, een serie van Jasper Polane. Chronologisch gezien ligt het tussen het tweede en derde deel, maar het is bedoeld als iets wat los van de serie gelezen kan worden.

Een kort verhaal schrijven dat zich afspeelt in de wereld van een grotere serie maar dat tegelijkertijd los van die serie staat is niet makkelijk. Het verhaal moet een afgerond, op zichzelf staand geheel zijn; de geschiedenis van de wereld en de achtergrond van de karakters moeten erin doorwerken, maar zonder het verhaal te overweldigen. Het moet boeiend en begrijpelijk zijn voor nieuwkomers, maar ook voor mensen die de serie al kennen. En wat betreft plot- en karakterontwikkeling bevinden dergelijke verhalen zich in een soort niemandsland. In het korte verhaal mag niets gebeuren wat van wezenlijk belang is voor de serie, omdat een auteur er niet van uit mag gaan dat lezers van zijn boeken ook het korte verhaal zullen lezen (en dat ze de juiste volgorde zullen aanhouden). De gebeurtenissen in het verhaal moeten interessant zijn, maar tegelijkertijd irrelevant.

Het is een lastig evenwicht om te vinden, en Polane slaagt er helaas niet in. De wereld van De onzichtbare maalstroom biedt genoeg mogelijkheden voor verhalen. In verschillende dimensies bestaan verschillende versies van dezelfde stad, en er zijn een aantal manieren bekend om tussen deze steden te reizen (mechanisch, magisch, via dromen). Sommige mensen hebben dubbelgangers, die bijzondere vermogens hebben. Maar in Het oog van de krokodil is deze achtergrond weinig meer dan een excuus om een verhaal te vertellen over een mooie, blonde vrouw (Edison – een karakter dat ook in de boeken voorkomt) die tot slavin wordt gemaakt door een primitieve, Afrikaans aandoende stam.

Maar los van het feit dat Polane de mythologie van zijn wereld niet echt gebruikt, heeft het verhaal een aantal problemen. Het eerste is dat de plot te afhankelijk is van toeval en invloeden van buitenaf. Te veel belangrijke plotwendingen komen niet voort uit beslissingen of (gebrek aan) handelingen van de karakters of uit hun samenleving. In plaats daarvan volgt de ene onwaarschijnlijke gebeurtenis de andere op (in de woorden van Edisons bewaker: ‘dit is nog nooit eerder gebeurd’). Misschien bestaat hier ergens in het Maalstroom-universum een verklaring voor, maar binnen het verhaal wordt die niet gegeven.

Het tweede – verwante – probleem is dat Edison Mary Sue-trekken heeft. Edison is niet het meest interessante karakter uit de Maalstroom-serie, maar daar is haar competentie nog redelijk geloofwaardig, en heeft ze een persoonlijkheid. In Het oog van de krokodil is ze eenvoudig overal goed in, ook in dingen die ze nog nooit eerder gedaan heeft, en ze lijkt haar gevangenschap eerder te beschouwen als een irritant oponthoud dan als iets wat gevaarlijk zou kunnen zijn. Haar bewaker valt onmiddellijk voor haar blonde haren en ‘stralende glimlach’ (een omschrijving die niet vier keer in drie pagina’s terug zou moeten komen). De natuur zelf lijkt aan haar kant te staan.  Pas tegen het eind van het verhaal komt de lezer (die de serie niet kent) iets te weten over haar achtergrond, maar dat komt te laat en het is te gehaast verteld.

Al met al doet Het oog van de krokodil gehaast en onaf aan. Als los verhaal is het oppervlakkig en niet goed afgerond, en het is ook geen goede introductie op de serie. De Maalstroom-boeken zijn niet perfect, maar wel een stuk interessanter en gelaagder dan ‘blonde schoonheid wordt gekidnapt door slavenhouders’.",-1
"Omdat hij altijd al interesse in schrijven had, is Sybren Kalkman zich na zijn pensionering (hij heeft het grootste deel van zijn carrière bij accountants- en adviesorganisatie KPMG gewerkt) daar intensiever mee bezig gaan houden. Kalkman heeft een groot aantal publicaties op zijn naam staan, vooral op financieel gebied. Zijn eerste thriller, De dood op wintersport, schreef hij in 2000. Hierna volgden nog een aantal financiële thrillers met oud-accountant Rob van Dam als vast personage. Zijn nieuwste boek, de historische thriller Venetiaans vuur, speelt zich af in het Venetië van 1537. Een voor de hand liggende keuze aangezien de auteur lid is van 'De poorters van Venetië'.

De succesvolle kapitein van de Venetiaanse vloot, Roberto Zenier, wordt ontboden bij Ernesto Gennari, een belangrijk man in Venetië en afstammend uit een beroemd geslacht. Gennari heeft zijn financiële hulp nodig bij een geheim project dat met het onlangs ontdekte Amerika te maken heeft. Hoewel niet van harte, stemt Zenier onder zijn voorwaarden in met het project. Tijdens zijn afspraak ontmoet hij Gennari's dochter Portia, waar hij meteen weg van is. Portia is echter niet de enige vrouw in Roberto's leven. Regelmatig deelt hij het bed met Bettina, een jonge prostituee. Vlak na zijn toezegging krijgt Zenier de opdracht om het Griekse havenstadje Paxos op de Turken te heroveren. Als hij geruime tijd later terug is in Venetië krijgt hij een opdracht van de doge. Waardoor zijn eigen leven in gevaar komt.

Bijna iedereen heeft wel eens afbeeldingen gezien uit de zestiende eeuw. Of een televisieserie of film die zich in die periode, of eventueel een korte tijd later, afspeelt. Ze ademen altijd een bepaalde sfeer uit en precies die sfeer komt, en dat is in feite al vanaf het begin, in Venetiaans vuur, bijzonder goed tot uiting. De macht van de Republiek Venetië, de losbandigheid van de bewoners, de verschillen tussen de rijken en armen, de onderlinge verstandhoudingen tussen de mensen, maar ook het leven in, en inherent daaraan, het verval van de stad komen alle in het boek naar voren.

Het verhaal, dat uit vier delen bestaat, speelt zich grotendeels in Venetië af. Kalkman heeft in de persoon Zenier iemand gecreëerd die regelmatig lyrisch over zijn stad spreekt. Omdat de auteur zo enorm betrokken is bij Venetië lijkt het een lofzang van de schrijver zelf. Het tweede deel van het boek, dat zich in en bij Paxos, een Grieks havenstadje, afspeelt, is het meest oninteressante van het verhaal. Het beschrijft, in dagboekvorm, vooral de mijmeringen van Zenier over Portia. Daarnaast wordt de verveling van de oorlog, een beetje tot vervelens toe, uitvoerig in beeld gebracht. De enige conclusie die over dit deel getrokken kan worden, is dat het volkomen overbodig is. Het heeft voor het eigenlijke verhaal van geen enkele toegevoegde waarde.

Venetiaans vuur is een over het algemeen vlot geschreven, maar niet voortdurend interessant boek. De historische feiten kloppen allemaal, Kalkman heeft prima research gedaan, maar het nadeel van alle historiek is dat het ten koste gaat van de toch al minimaal aanwezige spanning. Af en toe maakt de auteur gebruik van een aantal plotwendingen. Helaas springt hij daarbij van de hak op de tak waardoor de lezer het overzicht soms kwijt raakt en het verhaal wat rommelig wordt. Jammer, hoewel niet erg van invloed op de beleving van het boek, is dat het voor een ervaren thrillerlezer al vrij snel duidelijk is wie de 'bad guy' is.

Dat Sybren Kalkman kan schrijven valt niet te ontkennen. Hij heeft immers voldoende schrijfervaring. Nadeel is echter dat hij te veel van zijn eigen interessegebied uit lijkt te gaan en zich te weinig in de lezer verplaatst heeft. Venetiaans vuur is daardoor als thriller niet geslaagd. Voor de in Venetië geïnteresseerde geschiedenisliefhebber kan het daarentegen wel een aardig boek zijn.",-1
"Carrie Pilby is een aparte meid. Ze woont in New York in een appartment die haar vader betaald en is een genie. Ze is afgestudeerd op 19 jarige leeftijd van een Ivy League universiteit. Ze is sociaal compleet incapabel, de enige die ze met regelmaat ziet is haar therapeut.

Carrie is een excentriek persoon maar ze zit behoorlijk vast in haar eigen denkpatronen. Door haar intelligentie vindt ze zichzelf beter dan anderen. Ze heeft het idee dat ze zelden iemand tegenkomt die haar intelligentie kan evenaren. Ze is eigenlijk enorm arrogant. Ze heeft niet door dat de wereld groter is dan haar neus lang is, dat de wereld niet zwart/wit is en dat er meerdere (zelfs betere) kwaliteiten in mensen zitten dan alleen hun intelligentie. Ze is awkward. Hypocriet. Een kluizenaar eigenlijk omdat ze zich niet wil mengen in een wereld die ze niet begrijpt.

“Ja, ik weet het; iemand die denkt dat ze doorslaat omdat ze kantoorbenodigdheden gaat kopen, heeft inderdaad iets lachwekkends. Nou, ieder diertje zijn pleziertje. Jij mag porno kijken, wiet roken, met een fles sterke drank op het dak klimmen en huilen naar de maan maar ik AAI LEKKER MET MIJN VINGERS OVER MIJN FRAAIE ROZE GUM EN SLAAK EEN EXTATISCHE ZUCHT. Bovendien wordt ík in elk geval niet wakker met een kater of een lelijke zuigzoen in mijn hals.”

Carrie leeft al een hele tijd volgens haar eigen regels maar eigenlijk wordt ze daar niet gelukkig van. Haar therapeut is het zat en geeft haar een aantal opdrachten.

1. Verzin 10 dingen die je leuk vind en voer ze uit.
2. Sluit je aan bij een club en praat met mensen.
3. Maak een afspraakje met een jongen die je ook echt leuk vindt.
4. Vertel iemand dat je om hem/haar geeft, je psychiater telt niet.
5. Vier een feestje maar niet niet in je eentje.

Carrie gaat door bovenstaande opdrachten inzien dat ze wereld meer is en anders in elkaar zit dan ze dacht. Ze probeert er met man en macht achter te komen waarom mensen doen wat ze doen. Waarom doen mensen slechte dingen? Waarom gaan mensen vreemd terwijl ze weten dat ze dan iemand ontzettend kwetsen? Waarom liegen mensen als ze weten dat het fout is? Waarom praten mensen hun daden goed? Als het vandaag niet goed is waarom morgen dan wel? Wat is goed eigenlijk? Wanneer ben je een goed persoon? Door middel van de opdrachten komt ze erachter dat dingen niet zo zwart/wit zijn als ze in eerste instantie dacht. Ze verbreed haar blik en uiteindelijk wordt ze daar ook een gelukkiger mens van.

Toen ik het boek kreeg dacht ik dat het een romantisch boek zou zijn, De cover doet meer denken aan een chicklit terwijl dat het echt niet is. Het is een beetje misleidend. Ik had er iets anders van verwacht.

Bij het lezen van dit boek hield ik in het begin van Carrie. Ik hou van excentrieke hoofdpersonages, prettig gestoorde mensen. Mensen met een afwijkende kijk op het leven. Awkward mensen. Heeeerlijk.

Maar na een tijdje begon ik me ontzettend te irriteren aan Carrie. Ze is arrogant, koppig, oordeelt over alles en iedereen terwijl ze zelf geen reet uitvoert en alleen maar klaagt over de wereld. Ze snapt er gewoon echt niks van. O en ze is nog hypocriet ook! De dingen die ze bij andere mensen helemaal afkeurt, gaat ze zelf doen.

Dan komt er een punt waarop je begrijpt dat ze het niet snapt en begrip krijgt voor waarom ze dit niet snapt. Ze is een jong genie. Waar iedereen anders hun ontwikkeling op social en intellectueel niveau vrij gelijk loopt met leeftijdsgenootjes zit er bij haar een enorme discrepantie (afwijking) in. Ze heeft gewoon nooit echt sociale vaardigheden aangeleerd. Nooit geleerd dat niet iedereen hetzelfde is. Ze heeft alleen academische feitjes aangeleerd. Ze loopt gewoon achter!

Dat was het moment ook waarop ze zichzelf allerlei existentiële levensvragen (die vragen van, waarom ben ik hier, wat is het nut, waarom ben ik zoals ik ben, waarom zijn anderen zoals ze zijn?) ging stellen. Ze begint steeds meer in te zien hoe de wereld echt in elkaar ziet en je ziet haar daarin ontwikkelen. Ze ontwikkelt meer begrip voor andere mensen, krijgt betere sociale vaardigheden en zet zich in voor een doel.

Het boek heeft mij gemengde gevoelens gegeven. Aan de ene kant vond ik haar gedachtegangen soms briljant om te lezen en aan de andere kant ergerde ik me kapot aan haar arrogantie en hypocritie. De cover heeft voor mij de plank een beetje misgeslagen doordat het doet denken aan een chicklit maar niets minder waar is. Ik zou het boek niet snel aanraden.",-1
"Cecilia lijkt een perfect leven te hebben: een man, twee dochters, een mooi huis. Dan komt Tobias, the boy at the door uit de titel, en het verhaal begint.
Het verhaal kent heel veel drama: verslaving, verkrachtingen, zelfmoord, verdrinking en nog veel meer. Als het aantal drama’s de helft was geweest, dan was het nog heel veel geweest. Het lijkt wel of de schrijfster elk drama dat bij haar opkwam in het boek heeft willen opnemen.
Van sommige personen in het boek (bijvoorbeeld Johan, de man van Cecilia) is het moeilijk voor te stellen dat ze zich in het echt zo zouden gedragen zoals ze in het boek doen. Ook is een deel van de gebeurtenissen in het boek erg ongeloofwaardig. Ik denk dan zeker ook de derde zwangerschap van Cecilia.
Het boek wordt gepresenteerd als thriller, maar ik zou het eerder een dramatisch en ongeloofwaardig verhaal noemen. Van een thriller verwacht je spanning, en die spanning was er bijna nooit. Sommige passages waren zelfs saai.
Alex Dahl schrijft een heel toegankelijk Engels. Zij vertelt het verhaal vanuit het perspectief van Cecilia, Tobias en Annika (gaandeweg het verhaal wordt de betrokkenheid van de laatstgenoemde duidelijk). Zij geeft elk van deze drie personen een heel eigen stem en dat doet ze uitzonderlijk goed.",-1
"Regelrecht plagiaat van De naam van de roos. Wie dat niet ziet is een (boeken)uil. Ofwel is Eco zo beroemd en binnen, ofwel is er een reden dat hij geen aanklacht indient.",-1
"Cross bones/Begraven beenderen! Ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Ik heb alle romans van Kathy Reichs gelezen en kan wel zeggen dat ik ze altijd met veel plezier tegemoet zag. Zo ook Cross Bones (de Nederlandse vertaling liet m.i. wat te lang op zich wachten), maar wat een teleurstelling! Een ""geleend"" plot, meerijdend op successen van intrigerende romans als Het Messias mysterie, Het Bernini mysterie en De Da Vinci code. Alleen ""Mysterie-loos""! Jammer! Te oppervlakkig, geen orgineel plot, te weinig diepgang betreffende bestaande relaties (Tempe-Ryan) en misschien wel boven alles: not thrilling at all! Misschien alleen nog te gebruiken als script (script-taal) voor haar nieuwe tv-serie Bones.",-1
"'Ze maakt een tweede snee. Een brandend kloppen omringt de wonden. Het voelt lekker, zuiver – hier, waar degene is die ‘ik’ zegt. Ineens wordt ze overvallen door het nu – alleen dit moment, en een zachte pijn. Geen gemis. Als gemis een kap over je hoofd is, dan valt die nu van haar af, vormt een kloppende knoop en nestelt zich in de open wond op haar arm. Ze haalt diep adam. Dit past bij me, denkt ze. Dit past bij me.'

De Grens is het debuut van de jonge Finse auteur Riikka Pulkkinen. Ze kerft (letterlijk) diep in de ziel van haar twee vrouwelijke hoofdpersonages. Anja, een 53 jarige literatuurprofessor heeft haar dementerende echtgenoot beloofd dat ze hem zal helpen met sterven op het moment dat hij haar niet meer herkent. Haar nichtje, de 16-jarige Mari is verliefd op haar leraar Fins, die het mooie, fragiele tienermeisje ook wel ziet zitten. Beide protagonisten komen beurtelings aan bod met hun verhaal en daarnaast krijgen we enkele hoofdstukjes waarin de gebeurtenissen bekeken worden door de ogen van Julian (de leraar) en Anni (het 6-jarig dochtertje van de leraar). De grens is een intens psychologische roman, die voor mij wel iets minder zwaar-op-de-hand had mogen zijn. Dat is moeilijk voor een roman die bol staat van zwaar beladen thema’s als zelfmoord , euthanasie, dementie, zelfverminking, onverwerkte homoseksualiteit, de dood, het noodlot en seksueel misbruik. Een zwaarmoedige atmosfeer domineert constant en leidt uiteindelijk in het geval van Mari tot een geforceerd dramatische ontknoping. Ondanks het gepsychologiseer komt deze tiener niet echt tot leven. De motieven van haar leraar blijven nog onduidelijker, tenzij zijn handelen toch simpelweg door geilheid aangestuurd wordt

De schuldgevoelens van Anja die worstelt met de ‘onmogelijke’ belofte aan haar zieke man worden heel beeldenrijk gevolgd in het tempo van de Finse seizoenen, waarvan de geuren en kleuren in het hele boek de sombere, enigszins beklemmende sfeer versterken. De associatie met moord komt wat krampachtig over, maar beter te begrijpen als we ons realiseren dat in Finland euthanasie nog volledig bij wet verboden is.

De verhalen van Anja en Mari komen nergens echt samen. Wel tasten ze allebei hun grenzen af. ‘Goed en kwaad’ , ‘liefde en lust’ maar ook de vraag of het noodlot persoonlijke keuzes in de weg staat.

De roman eindigt met de illusie dat alle personages uiteindelijk op hun pootjes terecht komen, een interpretatie die volgens mij sterk varieert naargelang de optimistische/pessimistische ingesteldheid van de lezer.

De Grens is een veelbelovend debuut van een schrijfster met nog wat groeipijnen maar zeker veel potentieel! P.S. Is de fixatie van alle vrouwelijke personages op orale seks een typisch Fins fenomeen?",-1
"Ditmaal staat er niet ""literair"" op de kaft, maar verdenk ik het boek er wel van een literaire thriller te zijn. Vogelman staat vol met vreemde zinnen waarbij ik na drie keer lezen nog niet begrijp wat er bedoeld wordt. Dit debuut van Mo Hayder had wat mij betreft nooit uitgegeven mogen worden. Ik heb me er met moeite doorheen geworsteld. Hayder kan gewoonweg niet schrijven. De plot is erg cliché en bestaat uit het bekende rijtje: seriemoordenaar met vreemde modus operandi en medische achtergrond, copy-cat, politieonderzoek, romance en apocalyptische eindscene. Precies hetzelfde als De Chirurg van Tess Gerritsen alleen met dit verschil dat Tess wél kan schrijven en een spannende sfeer weet op te roepen. Vogelman is kortom een afrader.",-1
"Dit zou wel eens een van de weinige boeken kunnen zijn waarover ik mijn mening wil geven, maar het niet volledig lukt. Ik weet namelijk echt niet zo goed wat ik ervan vind. Het is een boek wat gaat over niets, nou ja, niets, het heeft geen plot, geen plot twists en er gebeuren vrij weinig dingen. Ik hou van een goed plot in een boek, ik hou van plottwists die ik wel of niet zie aankomen. Het boek is langzaam, maar wel gerelateerd aan het echte leven, dat is dan ook wat er wordt besproken in dit boek, het echte leven. Het gaat over Ari en Dante die vrienden worden en eigenlijk niet zoveel samen doen, behalve dan dat ze de geheimen van het universum willen leren kennen. Veel mensen vinden dit boek geweldig, ik niet, ik heb er ook geen spijt van dat ik dit boek gelezen heb. Zoals ik al zei, ik weet het gewoon niet zo goed.

Lees meer op: http://readingjournal.princesssam.nl",-1
"Van alle Nederlandse provinciën is inmiddels een deel verschenen in de serie Mysteries in... Alleen Flevoland ontbreekt, omdat daar eerst een geschiedenis van mysterieuze, curieuze en onverklaarbare gebeurtenissen moet worden opgebouwd. Want dat is waar deze boekjes vol mee zouden staan. Het gaat zelfs zover dat redacteur Martijn J. Adelmund meent dat de verhalen de lezer “de stuipen op het lijf kunnen jagen”. Nou, daar zijn we in Overijssel dan waarschijnlijk te nuchter voor.
Adelmund heeft de mysteries uit allerhande bronnen opgediept. Vaak zijn de letterlijke teksten van deze bronnen gebruikt. Veel meer dan een voorwoord, een quiz en korte inleidende en afsluitende teksten bij de mysteries heeft Adelmund niet toegevoegd. Dat is jammer, want de kwaliteiten van de verschillende schrijvers lopen sterk uiteen. Bovendien zijn de verhalen erg kort en is slechts af en toe sprake van iets dat werkelijk mysterieus is. Hoewel vele gebeurtenissen zich erg wel toe lenen, heb ik nauwelijks een flintertje spanning kunnen ontdekken.
Natuurlijk is het als inwoner van Overijssel leuk om te lezen over Zwartkapje, de heks van Hasselt, De geile juffers van Goor en De hellehond rond Enschede. Ook leuk zijn de aanwijzingen om sporen en bewijzen van de mysteries in werkelijkheid op te kunnen zoeken.
Wilt u iets leuks? Koop dan met een gerust hart Mysteries in Overijssel. Wilt u een bundel met opzienbare en spannende verhalen? Zoek dan nog even verder.",-1
"Dit boek is het eerste deel van de Eve Dallas-reeks. J.D. Robb, ook wel beter bekend als Nora Roberts, heeft ondertussen al ontelbare Eve Dallas-boeken op haar naam staan. Deze boeken zijn ook enorm gewild leesvoer aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Nu worden ze ook vertaald naar het Nederlands.

Het hoofdpersonage in deze reeks is Eve Dallas, inspecteur. Ze heeft een moeilijke jeugd achter de rug en laat niemand snel toe in haar omgeving. Wanneer de kleindochter van senator DeBlass vermoord wordt teruggevonden, krijgt zij de leiding over het onderzoek. Een onderzoek dat meerdere slachtoffers eist. Een onderzoek met een race tegen de klok.

Maar dat blij gevoel waarover ik het eerder had, ging snel weg. Eens ik er in begonnen was, nam het verhaal me niet mee. Ik raakte niet betrokken bij Eve en het verhaal. Ik las stukjes en beetjes en ik vond andere boeken veel interessanter. Ik heb het uitgelezen om een recensie te kunnen schrijven, maar indien dit een boek van mezelf was, zou ik gestopt zijn.

Wat opvallend is aan dit boek, is dat het in de toekomst afspeelt. Vliegende auto's, robot-obers, computers die doen wat je zegt (vb.: ""Sluit computer af."" i.p.v. zelf de computer af te sluiten,...). Misschien zat hier bij mij het struikelblok. Ik heb niets met de verre toekomst en het doet echt al science fiction aan. Dit boek is in het Engels gepubliceerd midden jaren '90, voor de Engelstaligen was het nog een verdere toekomst.

Achteraan het boek krijg je nog een kort voorsmaakje van het volgende boek, Vermoorde reputatie. Dat voorsmaakje heb ik niet gelezen omdat ik nog genoeg boeken heb staan die liggen te wachten om gelezen te worden.

Kortom, het was mijn ding niet, maar ik kan begrijpen dat ze miljoenen lezers heeft. Het is een gewaagd onderwerp (politiethriller in de toekomst) en dat trekt misschien vele lezers aan. Ik zou dan ook zeggen om het lezen als dit onderwerp je interesseert en als het science fiction-gegeven je niet stoort. Ik blijf bij dit ene boek van Eve Dallas, maar ik hoop uit de grond van mijn hart dat deze reeks ook vele mensen kan bekoren in het Nederlandstalig gebied.",-1
"Michael Crichton is zonder twijfel een van die schrijvers die vanwege zijn enorme staat van dienst helemaal aan de top staat. Voor de meeste van ons is hij onsterfelijk geworden door Jurassic Park, een verhaal dat ook als film een daverend succes is geweest. Met Staat van angst doet Crichton opnieuw een poging om door te breken bij het grote publiek.
Het verhaal heeft de milieubelasting van de aarde als onderwerp. Opwarming van de aarde, smeltende ijskappen op Antarctica, verhoogde CO2-uitstoot door de industrie, het zijn allemaal bekende ingrediënten van onze moderne tijd. Twee partijen, de rijke industriëlen die geen enkel belang hebben bij beperking van de uitstoot en alleen belangstelling hebben voor stijging van hun eigen vermogen en een groep milieuactivisten die wel beperking nastreven en geen oor hebben voor de economische belangen, staan lijnrecht tegenover elkaar.
George Morton, een miljardair en zijn advocaat Peter Evans willen de industrie stoppen. Morton doneert miljoenen dollars ter attentie van de milieuorganisatie om dit te realiseren.
Maar de voorwaarden zijn hoog, erg hoog… Reizend over de aardbol proberen een aantal idealisten met Peter Evans aan het hoofd een dreigende ramp te voorkomen. Dat ze daarbij in allerlei hachelijke situaties terecht komen is haast voorspelbaar. Meetresultaten worden door beide tegenstanders gemanipuleerd om maar goodwill te kweken bij de gemeenschap en hun donateurs. Louche praktijken worden hierbij zeker niet geschuwd.
Veelvuldig probeert Crichton door middel van theoretische achtergronden de motieven van beide partijen te onderbouwen. Norman Hoffman geeft in een tien pagina's durend gesprek met Peter Evans de titel van dit boek meer diepgang. Hij weet heel duidelijk en expliciet te verwoorden waarom de wereld een 'staat van angst' is. Daarbij laat hij met sprekende voorbeelden zien op welke verderfelijke wijze de wereldpolitiek daar hun voordeel mee wil doen. Of de winnaar uiteindelijk ook de winnaar zal zijn vertelt het verhaal niet meer.
Ondanks alle plotwendingen van het verhaal is het Crichton niet gelukt om een echt spannende thriller neer te zetten. Er komen wel passages voor waar de spanning stijgt, maar de echte top of crime wordt nooit gehaald. Sommige van die stukjes zijn zelfs ietwat aan de overdreven kant en maken het geheel een tikje ongeloofwaardig.
Dat is jammer, want de onderwerpen die worden aangesneden hebben wel degelijk potentie om de kern te zijn van een spannend verhaal. Het is de auteur overigens wel goed gelukt om veel nuttige informatie over de omstreden milieuonderwerpen te verschaffen. Maar een informatief boek is mijns inziens een andere categorie boek dan een thriller.",-1
"Ik schreef al een recensie over het boek afblijven. In dat boek gaat het voornamelijk om Jordi en Melissa. Meer Afblijven Toine, Debby & Fleur gaat over de bijpersonen die in het verhaal ook een grote rol spelen. Zo lees je dat Toine zijn ouders veel ruzie hebben, Debby haar moeder haar altijd overal de schuld van geeft omdat ze haar zus Marit voortrekt en Fleur die in de wolken is van Toine. Het boek is oorspronkelijk uitgegeven in 3 losse boekjes.

De verhaallijnen van Toine en Fleur zijn erg leuk om te lezen, maar man wat heb ik me geërgerd aan Debby zeg! Oke ja ze had het thuis niet makkelijk, maar ze deed wel erg overdreven bitchy tegen de mensen buitenshuis. Als Debby in real life bestond zou ik in ieder geval niet bevriend met haar willen zijn door het gedrag wat ze vertoond.

Dit boek is na de film uitgekomen. Wat dan ook gelijk opvalt als je begint te lezen, is dat het boek gebaseerd is op de film. Hierdoor sluit het boek niet echt aan op het hoofdboek, je merkt hierin weer dat er dingen zijn veranderd ten opzichte van het oorspronkelijke verhaal. Dit vind ik persoonlijk erg jammer. Ik vind het boek wel oke, maar ik ben enthousiaster over het oorspronkelijke verhaal.",-1
"Merijn de Boer woont in New York, zo staat op het achterplat van De geur van miljoenen. Waarom vindt een uitgever het nodig om dit als wapenfeit te vermelden? Zodat mensen zich kunnen afvragen waar die vent het toch in vredesnaam van doet? Of moeten ze gepast onder de indruk raken van het kosmopolitisme wat daarmee gesuggereerd wordt? Wekt wonen in New York dan nog indruk, nu internet en goedkoop vliegverkeer de wereld zo klein hebben gemaakt? Het doet er uiteindelijk ook helemaal niet toe. Dit is misschien sinds Watergate wel de interessantste tijd om in de Verenigde te wonen, maar uit de verhalen van De Boer zul je daar niets van merken. Alleen het laatste verhaal speelt zich af in New York en dat is een erg lange en ook erg larmoyante mijmering van een succesvolle zakenbankier over zijn middelbare schooltijd in Heemstede, terwijl hij des nachts over Broadway wandelt. De cirkel is hiermee rond, want ook het openingsverhaal ging over corpsballen aan de vooravond van een midlifecrisis en (al dan niet latente) homoseksualiteit. Het is echter zo onbehouwen kluchtig uitgewerkt dat je het lijkt alsof je een afgekeurde sketch van de Lullo’s aan het lezen bent. Een ander verhaal, over een gepensioneerde man die tot zijn grote verbazing op de begrafenis van een oud-collega is uitgenodigd, doet dan weer denken aan Debiteuren Crediteuren. Sterk verdund uiteraard.

De typetjes komen de literatuur binnen gemarcheerd, zo lijkt het. Als dan ook nog Marcel en Milan, personages uit een eerdere roman van De Boer komen opdraven om als een soort Koot en Bie twee wezenloze verhalen (waarvan er een pastiche op Gogol moet zijn) op te leuken, dan ben ik als lezer wel een beetje klaar met deze Showroomachtige potpourri van hooggestemd sentiment en spotternij. Een verhaal met een Paul Bowles-achtige setting, een Psycho rewrite en een ‘antwoord’ in verhaalvorm op een roman van Robert Welagen, houden de eentonigheid weliswaar op afstand, maar de verveling toch niet. Alleen het titelverhaal waarin De Boer scherp de naïviteit en passiviteit van de gegoede middenklasse blootlegt en ‘Een vaderfiguur’ over een ontmoeting tussen een student en een oudere homoseksuele man, suggereren dat Merijn de Boer meer in zijn mars heeft dan dit. Hopelijk is met deze bundel de digitale schrijfzolder nu leeggeruimd en zal blijken dat dit slechts een dwaling was, niet een regressie.",-1
"Ik ben nu 5 hoofdstukken verder en eerlijk gezeg snap ik er nog steeds niets van. Ik weet alleen maar wat ik had moeten horen, door recensies te bekijken. Het is heel vermoeiend om zo een boek te luisteren. Net of je door een dikke drab waadt. Ik stop met luisterenen ga op zoek naar een boek dat me wel kan boeien, waar ik niet vermoeid van word en wat ik gewoon snap.",-1
"In dit boek voert Kehlmann twee grote Duitse wetenschappers op: Alexander van Humboldt en Carl Friedrich Gauss. De wederwaardigheden van beide komen om de beurt aan bod, wat grappig is omdat Humboldt en Gauss geheel van elkaar verschillen. Is Humboldt de beschaafde maar humorloze aristocraat die vele ontdekkingsreizen doet, daar is Gauss een wat lompe en ongevoelige boer die het liefst nog geen meter reist. Kehlmann spaart beide personages ook niet echt: hij stelt ze voor als op hun eigen manier wat wereldvreemde types.
In het boek wordt ingezoomd op een ontmoeting van beide grote geleerden in Berlijn, waarin blijkt dat ze elkaar best wel mogen. Beide mannen zijn dan al ouder en moeten onder ogen zien dat hun grootste daden al lang achter hun liggen. Hiermee lijkt ook vergankelijkheid een thema in het boek.
Is het ook een goed boek? Op zijn best is het vermakelijk, door de grappige situaties waarin beide terecht komen. Maar uiteindelijk kan het toch niet bekoren. Dat ligt onder meer aan de nogal afstandelijke indirecte schrijfstijl van Kehlmann (in het hele boek komt geen enkele dialoog voor). Ook is het verhaal eigen gewoon niet zo interessant en gaat het eigenlijk een beetje als een nachtkaars uit. Om die reden was ik zeker niet enthousiast: dit is een boek dat je rustig kunt laten liggen.",-1
"Dit is het 1e boek van Michael Crichton dat ik niet heb uitgelezen.
Maar ik las dan ook dat hij het niet zelf heeft geschreven.
Het idee achter het boek is van hem, jammer genoeg overleed hij voor hij het boek kon schrijven.
Iemand schreef het dus in zijn plaats en dat hadden ze beter niet gedaan of dan onder zijn/haar eigen naam.
Het was net of ik een natuurkunde boek of les aan het volgen was.
Het begon veel belovend, met de mysterieuze dode maar een 100tal paginas verder was er nog niets meer gebeurt en had ik gehad en hem weggelegd.
Te ingewinkeld in momenten, latijnse termen, geen ontspannend boek voor mij.",-1
"Alicia Giménez Bartlett (Almansa, 1951) woont sinds 1975 in Barcelona, waar ze aan de universiteit promoveerde in de Spaanse taal- en letterkunde. In 1997 kreeg ze de Feminino Lumen prijs voor beste Spaanse vrouwelijke auteur. Na het succes van haar eerste boeken besloot ze haar baan als lerares Spaanse literatuur op te geven en zich volledig op het schrijven te richten.
In een aantal van haar boeken treden Petra Delicado en Fermin Garzón als hoofdpersonen op. Het personage Petra Delicado figureert zelfs in een 13-delige gelijknamige succesvolle televisieverfilming.
Inspecteur Petra Delcado doet, samen met haar collega brigadier Fermin Garzón, onderzoek naar de moord op een zwerver die, doodgeslagen op een bank in een park in Barcelona, gevonden is.
Volgens een getuige is hij door een aantal skinheads uit een auto gesleurd, op het bankje gelegd en, na hem vier dreunen met een stok op zijn hoofd te hebben gegeven, hebben ze hem achtergelaten. Het onderzoek naar de moord vordert nauwelijks; er zijn weinig aanknopingspunten. Een tijdje later wordt een tweede zwerver vermoord gevonden: Anselmo, met wie de politie al eerder contact heeft gehad met betrekking tot de eerste moordzaak. Beetje bij beetje wordt het mysterie rond deze moorden ontrafeld.
Harteloos is tamelijk langdradig en dat is te wijten aan de vele uitwijdingen over de privélevens en de onderlinge verhoudingen tussen Petra, Fermin, Ricard en de anderen. De relatie tussen Petra en Ricard Crespo, een psychiater die ze beroepshalve ontmoet heeft, is, zeker in het begin, opmerkelijk te noemen. Petra ziet niets in deze chaotische, bijzondere psychiater. Tóch nodigt ze hem in een opwelling uit om bij haar te komen eten en de relatie is diezelfde avond nog een feit…
Het verhaal is traag. Als er meer toegeschreven zou zijn naar de zaak en minder aandacht besteed zou zijn aan de verhoudingen tussen de personages, had het boek veel meer vaart gehad en was het stukken spannender geweest.
Verder wordt er veel te diep ingegaan op zaken als het denken, doen en laten van de personages, waardoor er van een spanningsopbouw totaal geen sprake is.
Voeg daar aan toe dat het einde niet erg overtuigend is en dat de epiloog kant noch wal raakt, en de conclusie deint zich spontaan aan.
Dit is gewoon geen lekker, vlot weglezend, spannend boek. Als thriller maakt Harteloos totaal geen indruk. Wellicht is Alicia Giménez Bartlett beter in het schrijven van ‘gewone’ romans.",-1
"Een romantische verhaal.
In het begin vond ik het niet zo pakkend. Kwam niet zo goed in het verhaal. Later wel.",-1
"Vond het boek een beetje tegenvallen , er zat weinig diepgang in het boek , op het eind werd het pas spannender , alhoewel spannend , ik vond het een beetje ver gezocht .Ik geeft het 2 sterren .",-1
"Dit dunne boekje heeft een wat kleiner lettertype dan andere boekjes uit de reeks, waardoor je dus meer verhaal hebt. Jammer in dit geval, want er staat een hoop bla bla in. Sterker nog, het hele verhaal lijkt bla bla te zijn.

Het is een veelbeproefde methode, vooral bij beginnende schrijvers: laat je hoofdpersoon het overal over hebben, behalve daar waar het echt om gaat. Zo is eigenlijk al vanaf het begin duidelijk dat de hoofdpersoon ooit werd beschuldigd van pedofilie, maar het is tot zeker over de helft van het boek dat dit ook uitgesproken wordt (dat er een beschuldiging is geweest). Het doet er voor het verhaal helemaal niet toe of die beschuldiging waar is of niet, het boeit ook helemaal niet, want het boeit de hoofdpersoon ook niet.
Het is dus geen thriller in de zin van ""heeft hij het gedaan of niet?"" Die ontknoping is er immers niet.

Helaas is het verhaal verder nogal clichématig en biedt het geen nieuwe inzichten in het leven van een (vermeende) pedofiel. De stereotype schetsmatigheid van de personages, met name van de dochter, is dan nog het meest schokkend. Jammer dat het de schrijver niet is gelukt om het taboethema naar een hoger niveau dan ""Panorama-artikel"" te tillen.",-1
"Een ontgoocheling... Ik las al eerder een werk van Coben (de titel ontsnapt mij nu) en was niet echt overtuigd, maar wou het nog wel eens proberen met iets uit de Bolitar-reeks. Pfff, wat een irritante mens toch, die Myron Bolitar. Misschien ligt het aan mij en snapte ik er de ironie niet van; ik ergerde me mateloos aan deze leukerd, die met z'n bonte vezameling al even ergerlijke assistenten gezellig laveert in één van de meest onwaarschijnlijke plots van de afgelopen jaren. Het ding zakt gewoon in elkaar onder het gewicht van zijn eigen kronkels, zódanig dat Coben de laatste 50 blz. nodig heeft om de lezer duidelijk te maken hoe de vork eigenlijk in de steel zit. Dit was definitief mij laatste Harlan Coben.",-1
"Romantische 'feelgood' toestanden zijn normaal gezien niet echt mijn ding. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik niet open sta om af en toe toch iets anders te proberen. De samenvatting van dit boek trok me wel aan en zo kon ik dit verhaal vooraf lezen dankzij Hebban en Uitgeverij Bruna.

Het verhaal begint bij de begrafenis van Ed, de man van Zoë, die net gestorven is in een banaal verkeersongeval. Zoë kan maar moeilijk haar leven terug op de rails krijgen en denkt eraan hoe ze haar man, haar zielsgenoot, haar vriend nog zoveel wilde zeggen, en met hem beleven.

Als ze daar maar eens de kans voor kreeg… Als ze valt op haar terras, wordt ze met een bons terug wakker in haar vorige leven op de dag dat ze zal verhuizen naar haar universiteit en Ed zal leren kennen in haar nieuwe appartement met nieuwe studiegenoten. Samen met Zoë beleven we de belangrijkste dagen van haar relatie met Ed terug mee. Echter nu heeft Zoë de kennis hoe het allemaal zal aflopen. Zal ze de kans krijgen om meer gelukkige momenten met Ed te beleven en de ruzies te vermijden én bovendien het ongeluk te voorkomen? Dat is waar het in dit verhaal om draait.

Deze premisse is dan ook al op voorhand enigszins buitenaards voor deze nuchtere lezer te noemen, wat het boek bij mij deels al verkorven heeft. En dan maakt Zoë ook nog eens onlogische beslissingen die haar missie echt niet helpen slagen. Het is bij tijd en wijle een mooi verhaal als Zoë opnieuw de liefde met haar man beleeft, en ze elkaar leren ontdekken.

Grote vragen in de relatie zijn het al dan niet trouwen, en of ze kinderen willen krijgen of niet. In het begin van hun relatie is het vooral Ed die op kinderen aanstuurt en wil Zoë haar carrière uitbouwen, maar als ze uiteindelijk gezwicht is, doen ze er samen alles aan zodat Zoë zwanger zou geraken want dit blijkt zeer moeilijk te gaan. Ze gaan als koppel door een hel en dit moet Zoë allemaal voor een tweede keer beleven hoewel ze al weet hoe alles gaat aflopen. Je wilt uiteindelijk wel verder lezen om te weten hoe het eindigt, maar het slot van het verhaal verrast totaal niet waarbij het verhaal helemaal wordt tenietgedaan.

De nadruk in dit boek ligt op de vraag of je je levensloop kan wijzigen als je een tweede kans zou krijgen, en of je wel zo veel anders zou doen. Echter: het is ergens onlogisch te denken dat deze levensloop door enkele dagen uit je leven opnieuw te beleven een nieuwe richting zou nemen en dat is wel een weeffout in het verhaal.

Waar het eerste deeltje me nog ergens kon raken vanwege de rouw waarin de lezer wel betrokken wordt, geraakt de schrijfster mij jammer genoeg kwijt later in het verhaal. Het karakter van Ed wordt dan ook minimaal beschreven daar waar we Zoë wel beter leren kennen. Op een aantal personages wordt gewoon niet diep genoeg ingegaan. Ook was het taalgebruik niet bijster aantrekkelijk en zat er daar wel heel veel herhaling in. Uiteraard is alles qua syntaxis en woordgebruik vrij eenvoudig gehouden waardoor het boek wel heel snel te lezen is. “Elk nadeel heeft zo z’n voordeel…“",-1
"‘Vanaf nu wordt alles beter’ is een boek met verhalen over ‘dertigers-dilemma’s’. Het zijn geen columns; een kort verhaal beslaat nog geen twee pagina’s en de langere verhalen bestaan uit meerdere korte hoofdstukjes.

Er is geen duidelijke rode draad te herkennen; de verhalen staan op zichzelf en hebben ieder een eigen thema, bijvoorbeeld ‘mode’, ‘hoe vind je de ware liefde’, ‘hoe ga je om met het verdriet van vrienden’, ‘vriendschappen’ en ‘collega’s’. Door het ontbreken van de rode draad is het geen boek wat je achter elkaar doorleest; ik heb af en toe een verhaal als tussendoortje gelezen, naast een ander boek.

Soms worden de verhalen aangevuld met een zwart-wit illustratie; een leuke toevoeging want het verhaal en de illustratie zijn echt een setje. Sommige verhalen bevatten een schema of een inspiratiematrix; dat vind ik weinig toevoegen.

Een aantal verhalen zijn leuk en herkenbaar maar een aantal vind ik ook nogal zeurderig, overdreven en vergezocht. Bovendien staat het boek (onnodig) vol met Engelse termen. Na het lezen van het voorwoord had ik een wat hilarischer boek verwacht; ik vind het over het algemeen niet echt grappig, ik mis de humor. Het is niet het lekkere feelgood-boek waarop ik had gehoopt; al moet ik wel bekennen dat ik niet direct tot de doelgroep behoor, dat speelt waarschijnlijk mee...",-1
"Uit huis getrapt. Een lege portemonnee. Een bijzonder karakter met rebelse trekjes. Wanhopig op zoek naar vrijheid. Een heleboel lef.  

Roxy is op de juiste plek op het juiste moment als ze wordt gescout. Ze wordt in contact gebracht met Miss Brittany die de gok neemt om de ontspoorde maar bloedmooie Roxy om te toveren tot een volwaardige escort-girl. Haar miljoenenbedrijf dat in het grootste geheim opereert brengt de rijkste mannen in contact met de mooiste meisjes. Haar meisjes. Tijdens de intensieve opleiding om een echte Brittany-girl te worden, bloeit Roxy helemaal op. Van de ene op de andere dag leeft ze de meest luxe levensstijl en wordt ze omringd door de succesvolste mannen. Al lijkt alles haar voor de wind te gaan, het echte geluk weet ze niet te vinden. Met het goedverdienende werk in het vooruitzicht weet ze haar ouders en zusje soms even te vergeten, totdat haar zusje Emmie contact zoekt.  

Roxy’s Verhaal maakt deel uit van de Roxy-serie, waarin dit verhaal een tweeluik vormt met Verlaten Zusje dat zich gelijktijdig afspeelt, maar dat wordt verteld door zusje Emmie. Ondanks deze nauw samenhangende verhalen is Roxy’s Verhaal een opzichzelfstaand boek. Zoals een goede serie hoort te doen wekt het tweede en laatste deel van de Roxy-serie nieuwsgierigheid op naar het eerste deel.  

Spookschrijver Andrew Neiderman schreef na het overlijden van Virgina Andrews haar ideeën uit, waaronder de Roxy-serie. Jarenlang schreef ze voornamelijk series en dat heeft Neiderman weten voort te zetten. Neiderman heeft een mooie poging gedaan om de ideeën van Andrews uit te werken en tot leven te wekken, waardoor haar succes voortleeft na haar dood. Andrews staat bekend om haar verrassende perspectieven op familiedrama’s en dat is ook het schaduwonderwerp van dit verhaal.  

Als we Roxy volgen tijdens haar opleiding tot escort-dame weet ze op een verfrissende manier een andere denkwijze aan te nemen en laat ze haar oude ik langzaam vervliegen. Dit is wellicht een opluchting voor de lezer, omdat het rebelse gedrag van Roxy moeilijk te volgen is en het lastig is sympathie op te brengen voor de hoofdpersoon in het begin van het verhaal. Dit heeft echter een versterkend effect op de waardering die de lezer later voor haar zal hebben als Roxy zich ontpopt tot een veelkleurige vlinder. Deze veranderingen lijken Roxy wel heel gemakkelijk af te gaan, doordat het vlot en luchtig geschreven wordt. Toch beslaat de opleiding een groter deel van het verhaal dan verwacht. De verwachting wordt namelijk gewekt dat ze snel als escort zal gaan werken, maar dan volgt een onverwachte wending die de spanning in rap tempo doet stijgen. De ontknoping wordt in razendsnel tempo ontrafeld, wat zonde is voor de kwaliteit van het verhaal. Hierdoor blijft ook de spanning minder lang hangen dan gehoopt.  

De opbouw van het boek zorgt in Roxy’s Verhaal voor de meeste teleurstellingen. Er is geen sprake van ‘spanning tot de laatste bladzijde’ en de plot wordt onvoldoende benut, maar desondanks leest het prettig weg als een doktersromannetje. Andrews weet ongewone onderwerpen op een respectvolle manier te beschrijven en jongeren zo kennis te laten maken met het onalledaagse. Het werk van een escortdame wordt als een eervolle en spannende baan gebracht, maar tegelijkertijd wordt ook de innerlijke strijd van Roxy op boeiende manier belicht. Zal ze haar leven als escort voortzetten of terugkeren naar haar familie?",-1
"Het is 2020 en alle volwassenen zijn gestorven aan de mysterieuze rode ziekte. Ook de ouders van Anna en Astor, die op een verwoest Sicilië wonen. Het eiland is een kale vlakte en er is geen elektriciteit of stromend water meer. Ook bijna geen eten. Alle kinderen die er nog wonen vermoorden elkaar voor een blik bonen. En ook zijn er kuddes zwerfhonden die levensgevaarlijk zijn.

Ik vond de sfeer in dit boek niet fijn. Het logisch dat een verwoest eiland niet prettig is, maar hoe iedereen met elkaar omgaat en hoe alles verwoest is gaf me een heel naar gevoel. Dat gevoel hielt me het hele boek vast. Ook bijvoorbeeld de band van Anna met de zwerfhond. Eerst probeert hij haar te doden en steekt zij hem bijna dood. Daarna geeft ze hem eten en doet hij opeens poeslief, maar moet Anna hem niet meer. Ik vond het naar om te lezen en totaal onlogisch.
Later wordt Astor ontvoerd en gaat Anna hem achterna. Ze komt dan ook terecht in drugs en hallucinaties, heel naar allemaal.

Dit boek was niks voor mij, de sfeer en de verhaallijn vond ik niet prettig. Alleen het einde vond ik wel oké.
Ik vind het wel jammer, ik had veel over deze schrijver gehoord, maar het viel dus behoorlijk tegen.",-1
"Nou... 'k heb 'm uit hoor (aan deze eerste zin kan je al afleiden dat dat vrij moeizaam ging)!

En toch begon 't verhaal errrrrg goed! Uit het vorige boek 'Kind 44' wisten we al dat hoofdpersoon Leo marionet van Stalin was, in opdracht mensen met een andere mening dan de regering opspoorde, zonder proces martelde en liet fussileren, daar erg veel wroeging van ondervond, twee dochters van een door zijn schuld omgebrachte 'dissident' adopteerde en een moordzaak oploste ondanks alle tegenwerking van bovenaf.

Nu in dit deel heeft ie z'n eigen 'moordoplosbureau' en werkt aan een gelukkig leven met zijn gezin.

Je raadt al dat dat dus niet gaat lukken. Dat is omdat een wraakzuchtig persoon uit zijn Sovjet-agent verleden een van z'n dochters ontvoert en als tegenprestatie verlangt dat Leo haar echtgenoot uit een Siberisch werkkamp haalt. Undercover, want Stalin mag dan gevallen zijn, de gevestigde orde wil niet de zwarte piet voor alle wandaden krijgen en gaat gewoon door met hun dagelijkse wrede bezigheden. Dit gegeven haalt het beste in de schrijver naar boven. Half tot driekwart boekdeel verandert in een ijskoude thriller die je niet anders dan op 't puntje van je stoel kan lezen.

Totdat Leo Jack Bauer trekjes begint te vertonen. Opgestaan uit de marteldood is ie ineens tot grootse daden in staat waar ieder ander toch wel eventjes graag een maandje of wat in het ziekenhuis had moeten revalideren. Knap ongeloofwaardig. En dus mega irritant en goed voor menige diepe zuchten en 'o ja hoors' .

Maar goed... dat eerste knap geschreven stukje plot kon ik nog wel enigszins doorstuiterend van de adrenaline doorkomen.

Tis meer het laatste kwart van 't boek waar ik niet doorheen wist te komen. Nouja.. bijna niet dan, want ik heb 'm uit. Sjongejonge zeg... d'r was nog eenHongaarse opstand in die tijd. Verrotte jammer dat Smith al z'n hoofdpersonen daarheen bonjourde en verwikkeld liet raken in een overkill aan (ook weer ongeloveloze) aktiescènes en onbegrijpelijke politieke zaken. Dat kost 'm wat mij betreft zeker twee, zo niet drie sterren. Ik heb getwijfeld of ik er twee of drie zou geven maar de overheersende teleurstelling en het in mineur aflopende boek (zeker vanwege het lachwekkend rare snelle einde (had ie een deadline die ineens afliep?)) gaf de doorslag naar 2.

Dusss... op naar Agent 6! Want hij kán 't wel. Een volledig vijfsterrenboek schrijven.

;o)",-1
"Drie sterke Vrouwen van Marie NDiaye is geen boek waar je vrolijk van wordt. In drie aparte verhalen, die heel subtiel aan elkaar gelinkt zijn, schetst de auteur het leven van drie Afrikaanse vrouwen.

Norah leeft en werkt in Europa als juriste, maar wordt door haar autoritaire en gevoelloze vader teruggeroepen omdat hij haar nodig heeft. Hij wil dat ze haar broer verdedigt voor de rechtbank. Die zit in de gevangenis wegens moord op de tweede vrouw van haar vader. Norah kom er achter dat niet haar broer, maar haar vader zelf de moord moet hebben gepleegd ...

Het tweede verhaal schetst het leven van Fanta. Hier kiest Ndiyae ervoor om deze vrouw door de ogen van haar Franse echtgenoot te portretteren. Het verhaal gaat dus evenzeer over Rudy Descas. Hij leert Fanta kennen op de Senegalese school waar hij lesgeeft. Hij slaagt erin haar mee te tronen naar Frankrijk waar zij naar zijn zeggen op bergen goud zal zitten. Wanneer blijkt dat haar diploma in Frankrijk niet geldig is en bovendien ook hij niet aan de bak komt als leraar, zit er voor haar niets anders op dan de dagen door te brengen met hun enige zoon op een appartement, terwijl Rudy als verkoper in een keukenzaak aan de slag gaat. Rudy ziet hun liefde onder zijn ogen doodbloeden en maakt door haar telkens de verkeerde dingen te zeggen de situatie alleen maar erger. De lezer volgt Rudy op een dag dat hij ruzie heeft gehad met Fanta, te laat komt op zijn werk, ruzie krijgt met een collega en bij een klant met een van zijn beroepsflaters wordt geconfronteerd.

Het derde verhaal over Khady Demba is meteen het sterkste verhaal en doet de titel van het boek alle eer aan. Toch doet NDiyae er wat lang over om op kruissnelheid te komen. Eenmaal het zover is, laat dit verhaal je niet meer los.

In dit verhaal volgen we de volwassen geworden Khady, het meisje dat voor de kleintjes van Norahs vader (verhaal 1) zorgt. Nadat haar man is overleden en haar kinderwens niet is ingelost, vindt ze onderdak bij haar schoonfamilie. Die dulden haar echter niet langer in huis en sturen haar met wat geld op weg naar Europa om er bij een nicht –Fanta uit verhaal 2- te gaan wonen. Deze reis wordt voor Khady echter een nachtmerrie. Onderweg leert ze de jongen Lamine kennen die zich aanvankelijk over haar ontfermt, maar eenmaal ze zonder geld in een woestijnstad zijn gestrand toch als prostituee overlevert aan een plaatselijke pooier en haar beroofd achterlaat. Khady over-leeft en als enige trots draagt ze nog haar naam. Voor het overige is ze compleet van haar eigen lichaam ontvreemd en woont ze enkel nog in haar naam. We volgen Khady nog tot ze sterft bij een poging om Europa binnen te geraken. Dit verhaal zou iedereen die illegale allochtonen beschimpt, moeten lezen om hun mening toch enigszins bij te stellen...

De drie verhalen hebben kwaad, bedrog, leugens en vernedering als thema. De titel ‘Drie sterke Vrouwen’ slaat op hun innerlijke kracht om hun lot te dragen (Norahs vader terroriseerde haar en haar zus, Fanta’s man heeft haar een schitterende toekomst voorgelogen en Khady wordt vernederd, verstoten en bestolen).

NDiyae schrijft prachtig, maar laat zich niet gemakkelijk lezen! Zinnen van 15 regels lang met talloze bijzinnen zijn eerder regel dan uitzondering. Het lijkt wel of ze de lezer geen keuze laat om met een rotvaart door te lezen, want even want wat meer tijd nemen om zo’n volzin te lezen, leidt zeker en gewis tot het (herhaaldelijk) moeten hernemen ervan. Het bekijken van een interview op YouTube leert ons in elk geval dat Marie NDiyae schrijft zoals ze praat: met bijzinnen bij bijzinnen van bijzinnen ... Lastig.",-1
In de bibliotheek zag ik dit boek liggen bij de aanraders. Door de titel en de kaft van het boek verwachtte ik een combinatie van een chicklit en bouqet-reeks te gaan lezen. Het boek viel ontzettend tegen. Het verhaal was flinterdun en gaat van seksscène naar seksscène. Tussendoor nog wat gevloek van de mannelijke hoofdpersoon en dan heb je het wel gehad. Geen aanrader wat mij betreft.,-1
"De gevangene, Shadow Moon, zit zijn tijd uit, en telt af naar het moment waarop hij vrij zal komen. Hij wil terug naar huis, het leven met zijn vrouw verderzetten, want ze houden nog van elkaar. Ze heeft zijn vliegtuigticket klaar en Shadow wacht geduldig het bevrijdende moment af. Als tijdverdrijf heeft hij zich allerlei kunstjes met munten aangeleerd….

Dan wordt hij plots een beetje vervroegd vrijgelaten, blijkt omdat zijn vrouw, Laura, is omgekomen bij een auto-ongeluk.
Tijdens zijn reis naar huis ontmoet Shadow de mysterieuze meneer Wednesday, die hem uitnodigt om met hem mee te gaan en in ruil een goed inkomen garandeert.

Meneer Moon beslist in te gaan op het voorstel van Wednesday maar voor hij definitief vertrekt, wint hij een gouden munt, die hij als afscheidscadeau, aan zijn overleden vrouw schenkt, en zowel vrouw als munt worden begraven.

Hij verblijft bij wel zeer bijzondere karakters, doet de vreemde klussen die hem opgedragen worden en ….droomt. Zou het kunnen dat oude goden verhuisden naar Amerika, en dat iedereen terechtkomt in een reeks absurde, Amerikaanse dromen, of anders gezegd nachtmerries...

Het originele boek werd in 2001 door Neil Gaiman geschreven en 16 jaar later ‘bijgewerk” en verfilmd.
De schrijfstijl is boeiend en om van het boek te houden, helpt het als je fan bent van Amerikaanse lectuur, film en series.",-1
"Sandrine Jolie is het pseudoniem voor een Nederlands-Belgische auteur die reeds boeken schreef onder de naam Linda van Rijn.
De auteur heeft jarenlang ervaring opgedaan in de rechtbank en beroept zich hierop om deze te verwerken in haar boeken.
‘Soixante Neuf’ is de eerste erotische thriller van haar hand en tevens het eerste boek in de G-reeks.
Een reeks thrillers waarvan het de bedoeling is dat erotiek en misdaad elkaar afwisselen en waarin deze op een subtiele manier gecombineerd worden. Zo staat het althans te lezen op de achterflap van haar boek.
In 'Soixante Neuf' krijgt Sandy G de opdracht undercover te gaan in de wereld van de seksclub.
Nadat er een tweetal moorden zijn gepleegd in de seksclub ‘Soixante Neuf’ zitten de rechercheurs met hun handen in het haar. Ze kunnen geen enkele aanwijzing vinden naar de dader. Het is dan ook de taak van Sanne Romijn om als Sandy G te infiltreren in het milieu van Ramses Barbino en de dader te ontmaskeren.
'Soixante Neuf' pretendeert een erotische thriller te zijn maar als je dit boek leest blijf je zeer lang op je honger zitten. De erotische scènes worden weinig subtiel gebracht en het boek is absoluut niet spannend.
Het verhaal is zeer eenvoudig en als lezer is het zeer moeilijk om je te laten meevoeren in het verhaal.
Wie houdt van een recht toe rechtaan verhaal, geschreven in een zeer eenvoudige schrijfstijl, zal dit boek wel een leuk tussendoortje vinden.
De lezer die eerder houdt van ingewikkelde verhaallijnen en intriges, blijft echter op zijn honger zitten.
Spanning en erotiek moet je echter niet verwachten, al beweert de achterflap het tegendeel.
Voor mij heeft ‘Soixante Neuf’ het dus niet en de vele taal-, stijl- en spellingfouten maken het er niet beter op.
Het lijkt erop dat het boek mee moet met de ‘erotische hype’ van dit moment en dat is zeer jammer.",-1
"Na de dood van zijn vader wordt Pieter-Jan (12) door zijn moeder erg beschermd opgevoed. Daarom lukt het hem niet haar te vertellen over de pesterijen die hij moet ondergaan. Lezen vanaf ca. 11 jaar. Het is een actueel onderwerp, maar het komt niet tot zijn recht. Het gaat veel te gemakkelijk en het heeft geen diepgang. Ik ergerde mij ook aan zijn moeder. Gemiste kans dit verhaal.",-1
Ik heb het boek uitgelezen en weet nog niet waar het over gaat. Het verhaal hangt hap snap aan elkaar. Natuurlijk is Fabienne de rode draad. Maar waarvan is me nu nog een raadsel. En dat raadsel boeit me niet genoeg om het op te lossen.,-1
Ik vond de boeken van Ira Levin 25 jaar geleden geweldig. Dit boek had ik nog niet gelezen en ik vond het laatst op een rommelmarkt. Ik vond het jammer genoeg helemaal niets. Misschien is mijn smaak veranderd? Of was het de bedoeling van Ira Levin na de kaskraker van Rosemary's baby dit succes te evenaren? En is dit niet gelukt? Lag het aan de vertaling? Ik heb de andere boeken namelijk in het Engels gelezen. Ik weet het niet. Saai en langdradig. Wat mij betreft geen aanrader.,-1
"Anne Moon Disko brengt als beeldend kunstenaar en auteur van korte verhalen literatuur en de kunsten samen en dit doet ze ook in haar debuutroman, Kleine hellen, verschenen bij uitgeverij Oevers.

Kleine hellen vertelt het verhaal van Vera en Max. Beiden creatieve zielen en ook broer en zus. Vera is ongeneeslijk ziek en blikt terug op een leven vol pijnlijke herinneringen en bijzondere momenten, terwijl Max worstelt met zijn onvermogen om nog nieuwe schilderijen te maken en moet aanzien hoe Monica, een vriendin van zijn zus de laatste dagen van Vera in beeld brengt.

Kleine hellen laat zich moeilijk samenvatten, in het boek lopen vier of vijf verhaallijnen door elkaar en gezien de omvang (120 pagina’s) is dat nogal veel. Een roman is anders dan korte verhalen, maar de debuutroman van Disko is net zo fragmentarisch en gecomponeerd uit losse beelden. De lezer krijgt te weinig houvast en het verhaal springt van de hak op de tak. De sprongen in de tijd en de wisselingen in perspectief zijn op zichzelf geen bezwaar, maar binnen een en dezelfde scène, waarin ook nog eens gewisseld wordt tussen de eerste en derde persoon enkelvoud waar hetzelfde personage bedoeld wordt, maakt het wel heel bont. Op die manier raak je de lezer als auteur onderweg kwijt. De onduidelijkheid overheerst en prikkelt de lezer niet om nieuwsgierig te blijven.

Kunst speelt een hele grote rol in Kleine hellen en dit wordt door de auteur op drie niveaus erg mooi uitgewerkt. Allereerst zijn er de letterlijke verwijzingen naar schilders en specifieke schilderijen waaraan de hoofdpersonages (doen) denken. “Ze is omlijst door de deurpost, waardoor het lijkt alsof ze in een schilderij van Edward Hopper is beland.” Ten tweede is er de manier waarop Disko haar personages en hun verhaal beschrijft, het beeldende beschrijven van verschillende scènes: “Ze lag met opgetrokken benen op haar linkerzij te slapen, het laken waaronder we lagen bedekte alleen haar benen.” Tot slot is er de manier waarop het verhaal gecomponeerd is, als een doek met grove streken of een modern muziekstuk.

Disko stipt nog meer onderwerpen of thema’s aan in haar boek, waaronder loslaten, rouwverwerking en het idee van verdrinken, maar allen blijven aan de oppervlakte en worden niet voldoende uitgewerkt om indruk te maken. De titel wordt verklaard aan de hand van een nummer van Little Hells maar elk personage leeft tegelijk zijn eigen kleine hel, Vera worstelt met haar ziekte en nog steeds met het verlies van haar jongste broertje Menko, Max worstelt op zijn beurt met het verlies van Vera en hun afwezige ouders leefden in hun kleine hel die ook wel scheiding genoemd wordt.

Kleine hellen is zeker een interessant debuut en de manier waarop de verschillende kunstvormen verweven worden levert pluspunten op. Toch weegt de manier waarop de verhaallijnen onduidelijk en onafgemaakt blijven en het feit dat je als lezer de 120 pagina’s niet zonder slag of stoot door kunt lezen zwaarder en is Kleine hellen geen grote aanrader.",-1
"Shari Lapena (1960) is een Canadese schrijfster, die eerder bekend werd met thrillers als 'The Couple Next Door' en 'Stranger in the House'.

In haar nieuwste thriller 'An Unwanted Guest' maken we kennis met een groep mensen, die noodgedwongen een weekend in een afgelegen hotel in de Catskill Mountains door moet brengen.

Dat daar één en ander daar niet pluis is, wordt al snel duidelijk als één van de gasten de volgende morgen dood onderaan de trap gevonden wordt.
In een rap tempo valt achtereenvolgens de één na de ander dood neer, de overige gasten in shock achterlatend, want al snel wordt duidelijk dat één van hen een moordenaar is.

Alle ingrediënten voor een klassiek whodunit verhaal a la Agatha Christie lijken in 'An Unwanted Guest' aanwezig te zijn, waarmee het lijkt alsof Lapena poogt het beroemde 'And there were None' , ook bekend als 'tien kleine negertjes.' te evenaren, Agatha Christie's meest beroemde mystery.

Achteloos strooiend met memorabele namen als 'the Murder at Hill Road, Ernest Shakleton, The Body in the Library, And there were None, Hercule Poirot, en citaten uit Shakespeare, lijkt Shari Lapena the Queen of Crime met haar roman 'An Unwanted Guest' naar de troon te willen hebben steken.

Een nogal schamele poging als je het mij vraagt, want de roman haalt nergens het niveau van 'And there were None' , maar lijkt eerder een bijzonder rammelende uitwerking met Christie's thema als leidraad.
Shari Lapena's poging te menen dát verhaal te (mogen/) kunnen evenaren, is voor mij wel het grootste mysterie van dit boek.

**",-1
"Spannend tussendoortje! Niets meer, niets minder.",-1
"Dit is inderdaad geen reisboek maar de schrijver geeft veel te veel details over enkele onderwerpen, over al wat hij ook maar in het vizier krijgt en daardoor krijgt het verhalende geen vaart genoeg om nieuwsgierig verder te blijven lezen.",-1
"Dit zie je niet vaak: een auteur van een historische detective die in een nawoord openlijk toegeeft in historisch opzicht niet altijd even authentiek te zijn: ""Het is vrijwel onmogelijk een begrijpelijk verhaal te vertellen dat zich in de twaalfde eeuw afspeelt zonder althans voor een deel anachronistisch te zijn."" Ariana Franklin (het pseudoniem van Diana Norman) neemt het dus niet zo nauw. Als we haar boek voor waar aan zouden nemen, speelde men in de twaalfde eeuw al mikado en biljart, was gelatine volledig ingeburgerd en bespeelde men de viool. Uiteraard hebben al deze zaken hun voorlopers gehad, maar kennelijk houdt de schrijver het liever begrijpelijk. Men was zich er zelfs bewust van in de duistere middeleeuwen te leven, een term die waarschijnlijk pas in de vijftiende eeuw zijn intrede deed.
Dit zijn natuurlijk details. Franklink volgt in grote lijnen de bekende geschiedenis in dit boek met de boude titel Meesteres van de kunst des doods. Het is het jaar 1170 wanneer de aartsbisschop van Canterbury om het leven wordt gebracht door aanhangers van koning Hendrik II. Een kind verdwijnt in Cambridge en komt later letterlijk boven water. Omdat het kind voor het laatst in een joods huis gezien werd, krijgen de joden de schuld. Daarna verdwijnen er nog drie kinderen. Een rijke jood wordt door de woedende bevolking vermoord, waarna de overige joden hun toevlucht zoeken in het kasteel van de plaatselijke drost. De koning - die toch al onder druk staat sinds de moord op de aartsbisschop - is verbolgen, want de joden vormen zijn belangrijkste bron van inkomsten. Hij roept daarom de hulp in van de koning van Sicilië, die familie van hem is.
Jawel, helemaal uit het zuiden van Europa en een jaar na de eerste moord, moet het antwoord op dit probleem komen in de persoon van Simon van Napels, een speurneus. Simon wordt geassisteerd door een vrouw: Adelia, de meesteres van de kunst des doods. Hoe wonderlijk het ook mag lijken dat de koning van Engeland iemand uit Zuid-Europa laat overkomen om een serie moorden op te lossen, helemaal gek is het niet. In Salerno, waar Simon en Adelia vandaan komen, was in die tijd de belangrijkste medische school van Europa gevestigd. Adelia is een middeleeuwse patholoog.
Maar ook hier kan Franklin het niet laten de moderne tijd via een achterdeur binnen te laten. Adelia is namelijk opvallend modern in haar denken. Ze is tegen martelen, tegen de doodstraf, gelooft niet in het bestaan van een god en zelfs in de uitoefening van haar beroep lijkt ze met een tijdmachine overgevlogen te zijn. In Salerno heeft ze haar eigen ""Bodyfarm"". De ""Bodyfarm"" is, voor wie het niet weet, een onderzoeksinstituut in Amerika waar de ontbinding van het menselijk lichaam onder verschillende omstandigheden wordt bestudeerd. Adelia doet exact hetzelfde, maar dan met varkens.
Op zich had Meesteres van de kunst des doods een redelijk goed boek kunnen worden als er meer zorg aan was besteed. De stroeve dialogen, het onregelmatige perspectief en de neiging overal uitgebreid verslag van te doen, komen deze detective ook niet ten goede. Bovendien, wie zegt er nou ""even recapituleren"" tegen een kind van zes? Deze uitgave kan duidelijk beter.",-1
"Het verhaal zwabbert alle kanten op (behalve de goede...). Telkens worden er weer nieuwe verdachte personages en (sub)plotjes ten tonele gevoerd, die het tot een bijzonder warrig geheel maken. De karakters worden totaal niet uitgediept en ik heb het boek halverwege dan ook weggelegd.",-1
"Het boek Weg van jou van N.I. Monteny is een feelgood roman. De auteur is van Belgische bodem. Als Nederlander kom je dan af en toe bijzondere uitspraken tegen in dit verhaal. Allemaal wel goed te lezen en verklaren. Volgens de boektekst gaat het boek over de relationele problemen binnen de familie van Antwerpen. Maar met name over alleenstaande moeder Helena en haar broer Cas (en schoonzus Anouk). Het boek begint vrij vlotjes. De relatieperikelen nemen snel toe en alles wat daarbij hoort. De personages Helena, Klaus, Anouk en Cas worden goed uitgediept. Alle andere familieleden blijven een beetje aan de oppervlakte. Het verhaal leest goed weg, het taalgebruik is soms grappig (maar meer doordat er Vlaamse woorden gebruikt zijn). Wat mij erg opviel was dat ik halverwege het boek het toch wat saai en eentonig vond worden. Het verhaal is heel realistisch, zou in iedere familie kunnen gebeuren. Maar misschien is het daardoor ook wat voorspelbaar. Geen slecht begin voor deze auteur, maar ik denk dat het nog wel beter kan. Mijn leesvoorkeur gaat toch meer uit naar een chicklit of zoiets.",-1
"De schrijfstijl van Loes den Hollander is toegankelijk. Het boek leest makkelijk. Deze woorden zijn neergezet om de recensie positief te starten.

Het is den Hollander niet gelukt de lezer onder de huid te laten kruipen van de personages. Ondanks de vele woorden die aan de personen worden besteed. Ze blijven voorspelbaar en oppervlakkig. De geloofwaardigheid is laag. Iedereen lijkt wel een seksuele connectie met de dader te hebben.

Twist aan het einde kondigt zich al vroeg aan. Het hele boek werkt zich naar een kort moment van actie. Voor je het weet is het alweer voorbij.

Veel zaken blijven onbesproken. Die hadden meer aandacht verdiend en hadden het verhaal meerdere lagen kunnen geven.",-1
"Het woord 'pageturner' krijgt wel een bijzondere betekenis als je de bladzijden wil omslaan om het oeverloze gebabbel voorbij te zijn. Liane Moriarty breit pagina's aan elkaar met 'heb ik nou wel of heb ik nou niet, zal ik wel of zal ik niet, heb ik daar nou goed aan gedaan of niet, telt een kroontje wel als een paashoed, als ik nou dat, dan zou ik misschien, of niet, of toch? Wat zou zij daar nou van denken, en hij? Ik ga dit doen, of nee, toch niet. Ja toch wel, ja, want ..., nee toch eigenlijk maar niet, of?' -gewauwel, zodat het boek toch niet is wat het zou kunnen zijn. Of toch wel? Telkens hoop je dat er iets zal gebeuren, maar het volgende hoofdstuk kabbelt net zo voort als het vorige. De eerste de best Viva is spannender. De personages zijn ook nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Rachel, Mary, Lucy, wie is wie ook alweer? Ook Tess en Cecilia zijn lastig te onderscheiden. Telkens als je denkt dat het nu toch wel spannender zou kunnen worden, wordt het dat niet. Het boek moet het hebben van enkele tragische passages. Het is vrouwengebabbel aan de keukentafel, en daar is niets mis mee, maar zet dat niet in een boek en noem het dan geen pageturner.",-1
"Vrouwen versieren is een kunst die de auteur tot in de finesse beheerst.
Er worden talloze tips gegeven voor de mannelijke helft van de lezers hoe je een dame aan de haak kunt slaan, afgewisseld met de eigen ervaringen van de auteur. Hij schroomt daarbij niet aan te geven dat het ook bij hem wel eens mis kan gaan. Van het moment dat je een dame voor het eerst ziet tot en met het moment dat je samen de eerste keer seks hebt, alles wat je altijd al wilde weten wordt uitgelegd en voorzien van tips om iedere stap goed te laten verlopen.

Ook leuk voor de dames onder de lezers om eens op een andere manier in het hoofd van de heren te kunnen gluren en met een knipoog te kijken naar het gedrag van de eigen sekse.

Herkenbaar en leerzaam. Soms roept het herinneringen op aan dierbare en minder prettige momenten in het leven die de meesten van ons wel eens hebben meegemaakt.

Het is niet te expliciet, maar wel helder. Een prettig te lezen boek dat je weet te raken, of je nu een versierder bent of niet.
Beoordeling:
☆☆☆☆
ISBN: 9789462660700
Uitgever: Uitgeverij Schrijverspunt
Uitgave: Paperback
Verkoopprijs: 15,95 euro
Geschreven door Marco Van Driel",-1
"Terwijl ik door de Trylle-trilogie een enorme fan ben geworden van Amanda Hocking en mij de Watersongserie werd aangeraden, ben ik toch een beetje teleurgesteld nadat ik dit eerste deel heb gelezen.

Ik ben dol op verhalen over zeemeerminnen en allerlei verwanten, maar dit verhaal heeft op een gegeven moment zo’n ongeloofwaardige wending dat ik het boek bijna aan de kant schoof. Gelukkig gebeurt dat tijdens een spannend stuk en bijna aan het einde van het boek, waardoor ik het wel uit heb gelezen. Anders had ik het niet meer uitgelezen, ben ik bang.

Het verhaal wordt ook pas echt spannend als je al zo’n 75-80% van het boek hebt gelezen. Daarvoor kabbelt het maar wat voort en is het volgens mij de bedoeling geweest om de spanning op te bouwen: hoe gaat Gemma ermee om?
Maar zo denderend vond ik het niet.
Het spannende stuk maakt echter wel redelijk veel goed, want toen had ik het boek ook erg snel uit. Jammer dat ze dat niet het hele verhaal (of eerder in het verhaal) heeft toegepast, want dan had het een vlot lezend boek kunnen zijn, net als de Trylle-delen.

Over de personages kan ik niet veel bijzonders zeggen. Je leert Gemma en Harper het meest kennen, omdat het van hun pov is, maar om nou te zeggen dat ik ze door en door ken… Nee, helaas. Ook op dat gebied stelt Hocking mij teleur.
Doordat ze vanuit meerdere pov’s schrijft, schrijft ze echt alle perspectieven door elkaar. Zo kan ze van de ene op de andere zin switchen naar het perspectief van Gemma, terwijl je zojuist het hoofdstuk van Harper bent begonnen. Ook wisselt ze weleens af naar het perspectief van een totaal ander personage. Beetje verwarrend allemaal.

En toch… Ja toch heb ik een klein beetje genoten van het boek. Ondanks de kabbeling, de oppervlakkige personages en ongeloofwaardige wending in het verhaal, ben ik wel nieuwsgierig geworden naar de overige delen.
Een stem in mijn hoofd zegt dat ik Amanda Hocking nog niet direct moet opgeven en gewoon de rest van de serie moet gaan lezen.
Laat ik die andere drie boeken nou toevallig in mijn kast hebben staan, dus ja… Ik zal snel genoeg weten of ik nog meer teleurgesteld zal raken of dat Hocking me wederom verrast.",-1
"Flauw. Dat is voor mij het verhaal zoals ""Rare"", het hoofdpersonage het beleeft. Boeiend en leerrijk, het dagboek van het 2e hoofdpersonage, Chonmin.

Dit boek is voor mij zeker geen thriller klassieke stijl en vond hem zelfs saai. Er gebeurt echt niets spannends in, behalve de laatste 5 hoofdstukken of zo. Heb meerdere dagen moeten lezen, wat me normaal (Wallander, Indridason, Kellerman) in 2, max 3 lukt.

Ben me wel wat gaan verdiepen in de geschiedenis van Nanking (waar de massamoorden plaatsvonden) en die vind ik uitermate interessant.
Mensen die zeggen dat het boek ""horror"" is, ""Saw is er kinderspel tegen"", ""erover"", ""te ver gezocht"", kan ik enkel aanraden om zich ook even te informeren rond Nankin (Nanjing).
Indien de holocaust beschreven wordt in een boek, of concentratiekampen of gruwel uit WOII, bestempelt men dit toch ook niet als ""erover"" of ""onwaarschijnlijk""? Mensen, Nankin is realiteit he!

Enfin, dit gezegd zijnde, voor mij bestond het boek eigenlijk enkel uit het dagboek en was de rest bladvulling.",-1
"Het boek Voedingsmythes is ingedeeld in thema’s (afvallen, suiker, boter kaas en eieren, gif en kanker, groente en fruit, gezondheid uit een potje, natuurlijk en gezond, drinken) en bevat per thema allemaal korte stukjes. Telkens wordt een stelling of mythe besproken. De bedoeling is dan om de stellingen en mythes te ontkrachten of bevestigen. Bij elk stukje wordt de situatie duidelijk geschetst, en wordt er getracht een wetenschappelijke klinkende uitleg te geven. De uitleg is in eenvoudige taal en vlot geschreven. Op het einde van ieder stukje alsook op het einde van ieder thema wordt een conclusie getrokken. Soms verwijst de schrijver ook terug naar andere plaatsen in het boek en wordt dan een bladzijdeaanduiding geven. Achteraan het boek staat een lijst met referenties gerangschikt op voorkomen in het boek.  

Met zijn achtergrond van professor emeritus-hoogleraar Voedingsleer aan de Vrije Universiteit Amsterdam en door gebruik te maken van referenties wil Martijn B. Katan aangeven dat hij de waarheid in pacht heeft. Helaas spreekt Katan zichzelf regelmatig tegen. Zo zegt hij bijvoorbeeld dat dik worden geen kwestie is van stoffen in voedsel, maar van goedkoop (pag. 85, er op doelende dat goedkoop eten dik maakt en bovendien dat je van goedkoop eten meer koopt en meer eet). Op pagina 185 volgt dat het eten lekker goedkoop en makkelijk moet zijn. Maar, zegt hij dan: ""Veel lekker, goedkoop eten is rijk aan suiker..."" vs ""Vaak is de gezonde keuze meteen de goedkoopste"" op pagina 202. Misschien is het in Nederland anders dan in België, maar in België is wit brood 20% goedkoper dan volkoren brood. En niet zoals in het boek wordt beweerd even duur.  

Ook beweert Katan dat ""suiker niet ongezond is, je wordt er alleen maar een beetje dik van"" (op pagina 26) vs de uitspraak ""suiker is niet echt gezond"" (op pagina 63). En nog verder in het boek lezen we dan dat te veel suiker zorgt voor allerlei gezondheidsproblemen. Wat is nu de uiteindelijke conclusie? Of wil Katan ons toch doen geloven dat dikke mensen niet ongezonder zijn dan slanke mensen? De wereld gezondheidsorganisatie (WHO) denkt daar nochtans anders over.  

Regelmatig komt het voor dat Katan in zijn boek oneerlijke of niet onderbouwde informatie geeft. Hij geeft toe dat er in moderne granen en groenten minder mineralen zitten, maar hij schrijft: ""voor ons rijke westerlingen is dat niet zo relevant"" (pag. 199). Waarom niet? Wat heeft rijk zijn daar mee te maken? Een op de acht kinderen in België groeit trouwens op in armoede. Katan beweert dat er in Nederland geen grote tekorten zijn op vlak van vitaminen en mineralen. Een blik op de website van hematologie.nl leert dat 10% van de jong-adolescenten een ijzertekort heeft en het aantal vrouwen met een tekort ligt nog heel wat hoger. Ook lopen er heel wat mensen rond met een magnesiumtekort.    

Katan schrijft dat transvetten bijna helemaal uit de voeding verdwenen zijn (pag. 32), zullen we eens langs de koekjesrekken lopen? Of hij dicht resultaten aan studies toe die er niet in te vinden zijn, bijvoorbeeld op pag. 56: ""Glycemische index geen effect op gewicht"", maar dit gegeven is helemaal niet onderzocht in de aangegeven studie.  Of hij laat na positieve resultaten te vermelden, bijvoorbeeld op pag. 27: ""maaltijdvervangende shakes van Herbalife verlaagden beter de lichaamsvetmassa dan het normale dieetplan"" vindt hij gewoon niet de moeite om te vermelden.  

Ook laat Martijn Katan heel wat belangrijke studies over bepaalde onderwerpen links liggen, bijvoorbeeld op pag. 32, waar de stelling dat verzadigd vet slecht is voor hart- en bloedvaten niet geflankeerd wordt door de meest recente conclusies daaromtrent te vermelden. Katan kan dat ook niet meer vermelden, omdat heel die stelling recent onderuit is gehaald, maar hij blijft die mythe nog wel in heel zijn boek gebruiken. En dan is er nog zijn stelling dat het niet bewezen is dat groenten en fruit helemaal niet bijdragen aan een gezonder en efficiënter lichaam. Weer gaat hij hier tegen wat wetenschappelijk geconcludeerd is in. Nochtans spreekt hij ook zichzelf hier tegen op onder andere  pag. 111. Alsook met de conclusiezin: ""Je valt alleen af als je komkommer eet in plaats van Magnums"". Maar waarom zou je moeten afvallen, dik zijn was toch niet ongezond? En volgens de zijn boek Voedingsmythes is het ""niet bewezen"" dat groenten eten de gezondheid bevordert. Waarom zou men dan komkommer moeten eten?  

Martijn Katan hanteert in zijn boek Voedingsmythes ook niet altijd dezelfde normen. Alleen als ze in zijn kraam passen zijn het de goede normen. Zo is een onderzoek met 100 of 150 mensen of een korte looptijd als het hem niet uitkomt niet uitgebreid genoeg en dus volgens hem volledig onbetrouwbaar, maar bij andere mythes wordt heel zijn stelling dan wel gebaseerd op onderzoek met 50 of 100 of 150 mensen of op kortdurende onderzoeken. De ene keer zal hij heel zijn conclusie baseren op onderzoeken met dieren en andere keren vindt hij dat resultaten van onderzoeken bij dieren nog geen bewijs zijn van het effect op mensen. Bijvoorbeeld op pagina 43, wanneer bewezen wordt dat ratten gemakkelijk verslaafd geraken aan suiker. Bovendien is ook al bij mensen bewezen dat ze verslaafd raken aan suiker, helaas heeft Katan deze studies vergeten opnemen. Misschien toch eens naar documentaire Fed-up kijken? Ook schrijft hij de ene keer dat experimenten niet mogen meetellen om iets wetenschappelijk te bewijzen, maar andere keren haalt hij dan wel experimenten aan om zijn gelijk wetenschappelijk te onder steunen.  

Ook bevestigt hij nog maar eens de paradigma dat wetenschappers zeggen ""Ge moet dat allemaal zo nauw niet nemen"", maar zelf kijken ze wel goed uit met wat ze eten. Katan hekelt de mensen die liever geen smaakversterkers (pag. 118) of E-nummers (pag. 113) in hun eten willen en zeggen dat ze er slecht op reageren (allergisch), maar zelf mijdt hij de voedingsmiddelen met deze producten evenzeer. 

Katan houdt ook mythes instant. ‘Een dieet is minder lekker en minder makkelijk, daarom eet men minder en valt men af’ (pag. 17). Je kan nochtans heel wat maaltijden klaarmaken die lekker zijn en geen invloed hebben op het gewicht. Ook zijn bewering dat er aanwijzingen zijn dat de overgewicht-epidemie aan het verminderen is berust maar op een zeer kleinschalig onderzoek (de omgeving van één school in Amsterdam waar men intens bezig is met voeding). Een onderzoek dat niet representatief is voor de gehele bevolking. Recente statistieken laten een heel ander beeld zien.   

De opsomming van fouten, onjuistheden, vergetelheden en misleidingen in Voedingsmythes kan zo nog wel even doorgaan. Is er dan niets juist? Jawel hoor, er zijn nog enkele stellingen overgebleven: roken is ongezond en veel alcohol drinken eveneens, maar om dat te weten moet je niet door dit boek spartelen. Veel mensen hunkeren naar een oplossing voor hun overgewicht, hoofdpijn, buikpijn, slapeloosheid, stress, vermoeidheid, slappe huid en andere kwalen. Als je er iets aan wil veranderen lees dan vooral een ander boek, want dit boek wordt vooral gebaseerd op resultaten verkregen door het werk van grote lobbygroepen.",-1
"Debuut van F.T. Olsson waarvan ik gezien de beschrijving op de achterkant van het boek veel meer had verwacht. Erg langdradig, verhaal komt niet op gang. Geen aanrader voor de liefhebbers van Dan Brown en of Michael Crichton",-1
"Een makkelijk te lezen boek, weinig spanning. Een boek waarvan je denkt ik heb het gelezen maar bijzonder was het niet.
Jack Farrell is een privedetective en bespied mensen terwijl ze vreemdgaan. Hij verdiend daar genoeg geld mee en hoeft zich nergens zorgen over te maken. Er is geen enkele reden om te denken dat hij ooit zonder werk komt te zitten, omdat er altijd wel mensen vreemd blijven gaan. Door het liegen en bedriegen van mensen is Jack er niet gelukkiger op geworden. Steeds vaker komt de vraag bij hem op of het niet eens tijd wordt voor iets anders. Als Archie Venice de bekende pornoproducent hem vraagt of hij zijn zoon Larry in de gaten wil houden, voor een royaal honorarium lijkt dat een makkelijke klus. Hij moet alleen maar zorgen dat Larry zover mogelijk uit de buurt blijft van zijn ex-vriendin. Het is de vraag of Jack op tijd inziet dat Larry zijn ex-vriendin niet nodig heeft om weer in de problemen te raken.",-1
"Wat een opgave om door dit boek te geraken. De auteur heeft er geen gemakkelijke lezing van gemaakt door het gebruik van voornaam, achternaam en roepnaam of alias de hele tijd door elkaar te gebruiken. Dat maakt het voor de lezer moeilijk om te weten over wie het nu eigenlijk gaat. Komt daar nog eens bij dat er veel personages zijn en dat de Poolse namen niet de gemakkelijkste zijn om te lezen.
Ik wil hier niets verraden, maar er wordt iets opgevoerd dat ik een gemakkelijkheidsoplossing vind.",-1
"Het begint leuk maar daarna vindt ik het erg langdradig worden. Ik heb me echt door het boek heen geploeterd, ben blij dat ik het uit heb. Annika, journalist gaat op onderzoek uit naar de moord op een aantal jonge moeders, maar dat zwakt af omdat Annika haar man wordt ontvoerd in het buitenland. en dan gaat het maar over die onderhandelingen van de ontvoering. Ik vind het dan wat saai worden. Het is gewoon niet mijn genre. Twee sterren een matig verhaal.",-1
"Het enige positieve dat ik over dit boek kan zeggen is dat het leest als een trein.
Het negatieve overheerst echter: Duister kwaad leest als een bloemlezing van andere seriemoordenaar-boeken. Een kleine gemeenschap, een paar niet zo voor de hand liggende verdachten, de lezer die na 50 pagina's al denkt te weten waar het heen gaat, inclusief een moordenaar die heel 'up close and personal' wordt, veel sexuele spanning tussen twee mensen die heel verschillend zijn (en eentje daarvan bovendien getrouwd), en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Het 'handwerk' van de profiler is te weinig te zien in dit boek, Maggie O'Dell stort zich zonder verdere bedenkingen in het eigenlijke speurwerk.
En toch heb ik het boek met plezier gelezen. Het is echter het soort plezier als van een suikerspin: lekker, maar het vult niet.",-1
"Het verhaal op zich is sterk maar naar mijn mening iets te romantisch weergegeven
Het is zeker niet slecht maar om nu 5 sterren te geven vind ik teveel
Ik had er meer van verwacht",-1
"Harry Hole -sorry Holieeeee- is een Noorse rechercheur met een drankprobleem. Door middel van conversaties, dromen/hallicunaties en flashbacks krijgen we steeds een beetje meer te weten over wie Holly Hole eigenlijk is. En die is... bijzonder!

Het verhaal begint al gelijk met een grote dosis (politie)humor, waar ik altijd van gecharmeerd ben. Helaas krijgen Australische legendes, geschiedenislesjes over de Aboriginals en feiten over van alles en nogwat te vaak de overhand in dit verhaal, waardoor ik constant uit de spanning werd gehaald en hierdoor ook niet echt lekker in het moordmysterie ben gekomen. En omdat ik er niet zo goed in kwam, was het voor mij ook even puzzelen wie nou welke personages waren.

De opbouw van het verhaal was vrij traag en er werden heel veel dingen aangehaald die er wat mij betreft buiten gelaten hadden kunnen worden. Het mysterie kwam pas over de helft van het boek op gang en de laatste 50 pagina's gingen echt in sneltreinvaart, zonder al te veel afdwalingen.

Nee, helaas was dit dus niet echt mijn boek. Wel hoor ik rondom me heen dat ik me er even overheen moet zetten en verder moet gaan in de volgende, dat ze echt de moeite waard zijn. Ga ik zeker ook wel doen, maar nu nog even niet :). Deze is me teveel tegengevallen.",-1
"Na verschillende thrillers geschreven te hebben, schreef Sophie Hannah op verzoek van haar uitgever een totaal ander boek.
Een boek die volgens de cover bol moest staan van de spanning.
Het boek is in de ik-stijl geschreven, verteld door Louise Beeston.Een vrouw die overal tegen problemen oploopt.
Een vervelende buurman, een onverschillige echtgenoot,een politieagent die haar niet geloofd.Het enige lichtpuntje in haar leven is haar zoon Joseph,die , tegen haar zin, op een kostschool zit en zingt in een koor.
Nadeel van de kostschool is dat Joseph niet meer thuis kan wonen en daar kan zijn moeder maar niet aan wennen..
Een duister koor vond ik een saai, langdradig boek, zonder enige spanning.
Soms hele lange zinnen, personen die tot in den treure uitgediept worden, een totaal ontbrekende geloofwaardigheid, kortom, geen boek die ik van deze schrijfster gewend ben.
Ik hoop dan ook dat dit ""uitstapje ""eenmalig was en haar volgende boek weer van de ouderwetse
kwaliteit is die ik van haar gewend ben.
Meer dan twee sterren verdiend ze niet met dit boek...",-1
"Ik vond het leuk om in dit boek de hele geschiedenis van Marie Mancini terug te vinden. Grotendeels is het waarscjijnlijk historisch. Ik stond in Brouage, waar zij heen verbannen was, onder aan de trap die naar de vestingwalen leidt. Een bord vermelde dat Marie Mancini deze trap gebruikte om naar de wallen te klimmen en met tranen in de ogen naar het verre Parijs staarde waar haar geliefde Lodeijk woonde. In Brouage is zelfs een cafe naar haar vernoemd: een plaatselijke beroemdheid dus!",-1
"Wie werk van James Salter las, zal zijn autobiografie Dwars door de Dagen stillistisch zeker naar waarde weten te schatten. Salter blikt, met de heimwee die eigen is aan elegieën, terug op zijn leven als kleine jongen in New York, als cadet op West Point, als gevechtspiloot in Korea, als schrijver-debutant, als scenarist … , maar vooral op de helden en idolen uit zijn leven die hij nu moet missen.
Wie denkt in de ziel van Salter te zullen kijken, komt van een kale reis terug. Meer nog dan over zichzelf te schrijven, bejubelt hij immers zijn geliefde familie, trouwe jeugdvrienden, knappe meisjes die hij heeft gekend, heldhaftige piloten die neerstortten of werden neergehaald, zijn overleden schrijversidool Irwin Shaw, zijn vrienden Robert Phelps en Robert Redford ...
Zijn lieve doden voor het voetlicht plaatsen, siert niet alleen de auteur, maar verschaft zijn verdwenen era ook de beoogde nostalgische glans.
Toch blijft het de vraag waarom de lezer slechts mondjesmaat een DNA-stukje uit Salters persoonlijkheid mag loswrikken. Ook over zijn vrouw en kinderen rept hij (bijna) met geen woord.
Salter schrijft aan het einde van het hoofdstuk over zijn leven als cineast: “Gedetailleerd over iemand schrijven, is iemand vernietigen, opgebruiken. Dat geldt waarschijnlijk ook voor ervaringen – door een wereld te beschrijven, vernietig je die – en in een boek dat uit herinneringen bestaat, wordt veel tot puin gereduceerd.” Wellicht vermeed Salter bewust zichzelf tot puin te schrijven …

De jaren op West Point en zijn dienst als gevechtspiloot doen denken aan de martiale sfeer in boeken als Matterhorn (Marlantes) en lezen als een trein, of toepasselijker: als een mirage. De hoofdstukken over zijn leven als auteur en scenarist zijn minder episch, maar zijn sterke vertelstijl maakt dat de die hard Salterfan aan het lezen blijft.
Chronologisch overzicht houden, is bij Dwars door de Dagen mission impossible. Eens zijn jeugd en de West Pointepisode verteld zijn, zapt Salter gezwind van de ene levensperiode naar de andere. Talloze steden en personages (vooral vrouwen) passeren de revue. De vele plaatsen waar hij heeft gewoond (Parijs, Rome, Korea, New York …) en de vage tijdsaanduidingen maken het al helemaal lastig om volgen.

In Dwars door de Dagen kom je er vooral achter met welke (beroeps)bezigheden Salter zijn dagen heeft gevuld: vrouwen, vrienden en literatuur. Hoe hij zijn eigen werk evalueert of hoe hij op zijn leven terugblikt, blijft echter in een mistige waas gehuld. Wie de mens achter de auteur James Salter is, blijft na 430 pagina’s even mysterieus als het silhouet van een gevechtspiloot in zijn cockpit, taxiënd over het tarmac, klaar voor een top secretmissie.

Eerder las ik van James Salter Alles wat is en Lichtjaren. Op de dag dat ik Dwars door de Dagen uitlas, werd Salter 90 jaar. Leve James Salter!

Met dank aan de heer Chris Boudewijns van WPG-uitgevers België voor het leesexemplaar.",-1
"Anthea heeft een man die haar ontrouw is. Ze scheidt en blijft in Nederland met haar dochter. Haar ex is ook niet bepaald trouw in het betalen van zijn alimentatie en hun dochter wil gaan studeren. Daarom besluit Anthea af te reizen naar Spanje, waar haar ex in weelde leeft. Ze koppelt er een vakantie aan vast van drie weken. Op de eerste avond wanneer ze rondsluipt in de tuin van haar ex en een poging doet hem te chanteren, wordt hij vermoord. Er zijn verschillende verdachten waaronder Anthea.

De dode dichter is de titel van dit boek. Loek Kessels heeft een vlotte pen en kan een verhaal schrijven dat vaart heeft. Je zou De dode dichter een ‘feel-good’ thriller kunnen noemen (bestaat die categorie?). Een exotische plek (in dit geval vakantie in Spanje), een relationeel verhaal met allerlei verwikkelingen, gebeurtenissen die elkaar in rap tempo opvolgen en vele verdachten. Ook mannen die in aanmerking komen als nieuwe geliefde komen voorbij.  

Er is niks mis met ‘feel-good’ thrillers. Een beetje huiveren, een beetje spanning en weten dat het goed komt. Criterium blijft natuurlijk wel dat een boek goed geschreven en de plot geloofwaardig is. Hierin stelde De dode dichter mij teleur. Er is teveel sprake van toeval en het lijkt alsof de auteur erg veel kwijt moest in dit boek. Hierdoor ontstaat een soort overdosis aan : verdachten, incidenten, emoties en taalgebruik. Op de omslag staat dat het een literaire thriller is, maar ik vond het geen mooi geschreven boek. Een voorbeeld: ‘De geur van knoflook klapwiekte me tegemoet’.  En zo zijn er meer voorbeelden. Anthea is nog geen week in Spanje of ze heeft al goede vrienden. Veel mensen hebben een half leven nodig om vrienden te kunnen onderscheiden van kennissen of voorbijgangers.  

De ontknoping verraste mij niet. ‘ Eind goed al goed’  zie je aankomen evenals de romance met een ‘lekker ding’ die voorheen door Anthea gewantrouwd werd. Als het al iets wordt tussen die twee dan valt er een boel te bespreken. Al met al vond ik dit een te geconstrueerd boek met teveel verwikkelingen en geen sterk plot. De twee sterren zijn te danken aan de vlotte schrijfstijl van Loek Kessels. Want het boek leest bijzonder rap weg.",-1
"Aanleiding voor het verhaal is een werkongeval, dat voor bedrijfsjurist en aspirant-misdaadauteur Roger Feys de inspiratie vormt voor een misdaadverhaal, een fictieopzet die door de realiteit ingehaald zal worden. De moord op hem is het startschot van een standaardontknoping. Een voor een passeren verdachten de revue (met elk hun versie van de feiten), terwijl er nog slachtoffers blijven vallen.

Bouts wisselt doorheen het verhaal regelmatig van gezichtspunt (van personeelchef Verboven, over de speurtocht van de assistent van Feys, Wim Albers, tot het speurwerk van de hoofdinspecteur Toets), hetgeen de karakters weinig diepgang en ""flair"" geeft. Het verhaal ontplooit zich dus nogal stijf en sec, met geregelde verwijzingen naar de misdaadklassiekers in de literatuur (Maigret, Chandler, etc.), klassiekers die kennelijk ook hun invloed hebben op deze nogal traditionele plot en de nogal ""brave"" inspecteur. Nadat alle verdachten een voor een de revue gepasseerd zijn, zal blijken dat de these dat de werkelijkheid de fictie inhaalt, de enige juiste is. De uiteindelijke achtergronden van de dader zijn in het verhaal iets minder van belang, voor mij een behoorlijke anti-climax.

Ondanks alle kritiek is dit boek best aangenaam en vlot om te lezen. Verdienstelijk met andere woorden.",-1
"Als trouwe Elizabeth George fan, was ik redelijk ontgoocheld in deze kanjer. Net als de vorige keren, was ik gebeten om kennis te maken met Inspector Lynley en inspectuer Havers, dus het feit dat dit speurdersduo deze keer geen rol speelde in het boek was de eerste ontgoocheling. Bovendien vond ik het verhaal zelf, mogelijks wel een correcte weerspiegeling van het leven van jongeren in Londen, bij momenten erg saai en soms zelfs zielig. Ook miste ik een zekere actie in het boek. De beschrijvingen en de gebeurtenissen die zich steeds herhaalden, misten inhoud en spanning. Het is het eerste, en hopelijk meteen ook het laatste boek van George, dat ik even opzij gelegd heb, omdat er spannender boeken naar me lagen te lonken. Het einde begon dan weer wat aan inhoud te winnen, maar een echt slot heb ik niet echt teruggevonden.
Ik hoop oprecht Lynley en Havers in het volgende boek terug te kunnen ontmoeten!!",-1
"Het boek begon nog wel aardig maar verder vond ik er echt niet veel aan,had het eigenlijk weg willen leggen maar uiteindelijk toch maar uitgelezen.",-1
"Ik ken de schrijfster van de serie Fallen. Dat vond ik best aardige boeken, voldoende diepgang voor zover dat mogelijk was en niet al te voorspelbaar. Het verraad van Natalie Hargrove kwam ik eerlijk gezegd niet doorheen en het staat nu nog in de kast om een keer uit te lezen. Misschien dat het voor jongere meiden een leuker boek is om te lezen, dat ze zich meer in het personage kunnen verplaatsen. Maar mij lukte dat echt niet.

Waarom lukte het niet? Het boek is vrij dun, en daardoor zijn de personages niet erg ontwikkeld. Ze komen op mij erg plat over. De gebeurtenissen zijn naar mijn mening vrij voorspelbaar en niet wat ik ervan verwacht had.

Het boek is een leuk tussendoortje. Maar meer ook niet.",-1
Goed boek voor tussendoor. Sluit me geheel aan bij de reactie van Saskia hieronder. Best een lekker-makkelijk-lezen boek en je bent toch wel benieuwd naar de ontknoping maar sommige stukken waren te langdradig en saai.,-1
"Na meer dan tien jaar stilte in de wereld van de vampieren, kwam Anne Rice sterk terug met 'Prince Lestat'. Een boek dat, na de ontgoochelende 'Blackwood Farm' en 'Blood Canticle', mijn interesse in de Vampierenkronieken weer kon aanwakkeren.

Het rechtstreekse vervolg op dat boek, 'Prince Lestat and the Realms of Atlantis' had ik me dan ook heel snel aangeschaft. En het begin was uitnodigend. Een nieuwe dreiging die alle vampieren aanbelangt. Een onbekend wezen dat gevangen gehouden wordt en heel speciale eigenschappen heeft.

Helaas verdween mijn interesse al even snel weer. In 'The Prince Lestat' had Anne Rice ook scènes die te lang duurden, te veel gefocust waren op de emoties van de vampieren, emoties die je als lezer al lang kent. En herhaalt ze die telkens opnieuw. In dat boek viel het nog mee, het verhaal ging snel en was interessant.

In dit boek heeft de lezer dat geluk niet. Ellenlange scènes die zo goed als niets bijdragen tot het verhaal, altijd opnieuw weer dezelfde gevoelens die breed over de pagina's uitgesmeerd worden, tot ik als lezer simpelweg niet meer geïnteresseerd ben.

Het boek heeft geen spanning, de dreiging die in het begin naar boven komt wordt nooit goed uitgewerkt. Het blijft het ganse verhaal wel ietwat aanwezig, maar na nog eens een scène over hoe Lestat omgaat met zijn medevampiers, wat zijn gevoelens zijn, verdwijnt alle spanning die al nooit echt aanwezig was. Als er dan eens een scène komt die misschien iets van spanning kan brengen, word je er als lezer doorgejaagd. Een gevecht tussen oeroude vampieren zou spectaculair moeten zijn, maar is voorbij na een paar regels. Heel teleurstellend, allemaal.

Het boek telt meer dan vierhonderd pagina's, maar het plot is flinterdun en ongeloofwaardig (Kwaadaardige aliens, werkelijk? Amel is plots een oeroud en uitermate goedaardig wezen die gewoon zijn verleden vergeten was? En dan ook nog eens onnodig voor het voortbestaan van de vampieren zelf? Om nog maar niet te spreken van de nogal onnozele manier waarop de vampieren op het einde de oplossing vinden.) Anne Rice had op voorhand gesteld dat de gebeurtenissen in dit boek als een bom zouden inslaan bij de vampiergemeenschap, helaas komt dat totaal niet naar boven in dit boek. Uiteindelijk verandert er heel weinig voor hen. En als er iets veranderd is, interesseert het me simpelweg niet meer.

De personages blijven allemaal zoals ze jaren geleden al op papier gezet zijn. Geen evolutie. Ze komen nooit tot leven, hebben nauwelijks nog een eigen identiteit. Behalve misschien Roshamandus, maar die vampier blijft nog altijd de eeuwige twijfelaar en zijn acties zijn volstrekt onbelangrijk. Haal driekwart van de personages uit dit boek en er verandert niets aan het verhaal.

Het continue focussen op de emoties van de personages zorgt ervoor dat dit voor mij geen effect meer heeft. Op zich zijn er scènes in dit boek die een mokerslag konden geweest zijn voor de lezer. Oude vampieren die met de gevolgen van handelingen van honderden jaren geleden geconfronteerd worden, maar, net zoals de weinige actie in dit boek, komt het allemaal platjes over.

Het verhaal biedt veel te weinig, zeker voor die vierhonderd plus pagina's. Er komt nog een vervolg, al boeit het me totaal niet meer. En dat is jammer.",-1
"Ik vond het boek helaas tegenvallen. De karakters vond ik niet erg geloofwaardig, bijna karikaturaal, de plot niet overtuigend. Het is alsof Longworth schrijvers als Deaver, Hoag, McDermid en Connolly op een grote hoop heeft gegooid en daar uiteindelijk de personages en de plot uit heeft gefilterd. Met name de 'mannelijke' trekjes van Driver, die bijna potteus aandoet, worden zo zwaar aangezet dat het lachwekkend wordt. Het Sterke Vrouw versus Norse Man-effect is al zo vaak gebruikt, dat je wel iets heel bijzonders moet brengen om het opnieuw op originele wijze voor het voetlicht te brengen. En dat is Longworth helaas niet gelukt wat mij betreft. Tja, en wat moet je zeggen over de identificatie aan de hand van borstimplantaten? En van een superster die toch maar mens blijkt te zijn? Waar Driver voor valt als een baksteen? En ga zo maar door. Te veel van het goede en te weinig diepgravend. Vermakelijk, maar zeker niet meer dan dat.",-1
"Waardering **
Auteur Fons Burger brengt met Smith!, het tie-wrap mysterie Een eerste deel uit van een nieuw te starten thrillerserie. Als ervaren oorlogsverslaggever en later als redacteur van een magazine heeft hij al veel ervaring opgedaan. Eerder schreef hij de roman vrouwen en de thriller de martelaren van lot. Zijn roman word nu ook in Amerika uitgebracht. Naast schrijven is Fons actief in de muziek.
Het eerste deel van Smith! speelt zich af in een klein pittoresk dorpje omringt door weilanden. Harry Smith is advocaat in het dorp en heeft een zeer uiteenlopende caseload; onder andere vluchtelingen, prostituees en boeren behoren tot zijn vaste klantenkring. In het toch wel enigszins aparte dorpje gaat iedereen zijn gang totdat men opgeschrikt word door een moord, een moord met een tie-wrap.
Al snel komt het dorp met zijn inwoners in de belangstelling te staan en dat leidt tot onverwachte situaties met Smith als belangrijkste verdachte.
Burger begint zijn verhaal met een redelijk uitgebreide beschrijving van het dorp, de omgeving en de belangrijkste inwoners. Dit maakt dat het verhaal wat langzaam op gang komt en in het begin zeker niet duidelijk is wat er gaat gebeuren. Smith! word aangeprezen als een boek met humor, spanning en erotiek. Alhoewel er wel enige humor in het boek aanwezig is, moet het wel net de humor zijn waar je als lezer van houdt. De erotiek is naar mijn mening vooral platvloers en levert weinig bijdrage aan deze thriller, waarin helaas ook de spanning nergens echt de boventoon voert. De personages hebben weinig diepgang, waardoor ook zij niet bepaald van de pagina afspringen.
Met een ontknoping die niet alleen ontzettend ver gezocht overkomt en een open einde dat in deel 2 een staart krijgt snijdt Burger zichzelf waarschijnlijk wel in de vingers. Smith! nodigt nu niet bepaald uit om een vervolg snel ter hand te nemen.",-1
"Wat een waardeloos verhaal zeg! Veel te veel personages worden opgevoerd waardoor je soms niet meer weet wie wie is. Je gaat allerlei onbelangrijke dingen proberen te onthouden waarvan later blijkt dat ze er niet toe doen.
De climax op het eind vond ik gewoon lachwekkend en het open einde waardeloos. Ik zal niet snel meer pakken naar een boek van Tineke, jammer",-1
"De cover van Wat echt is is opvallend en suggestief; wat zien we nu precies? Die cover vat perfect samen waar dit boek hoopt over te gaan: zijn er verschillende werkelijkheden waaruit we kunnen kiezen? Doet schijn en bedrog afbreuk aan de werkelijkheid? En tot slot: hoe verhoudt kunst zich tot de werkelijkheid? Het uitgangspunt is net als de cover veelbelovend, maar de inhoud verzakt te gauw in clichés om het debuut van Daniela Hooghiemstra als baanbrekend te bestempelen.

Het begin van het boek houdt het midden tussen chicklit en een feelgood roman. Je herkent in Vanessa onmiddellijk het typische hoofdpersonage: mooi, rijk, onbezorgd, zoekend zonder zichzelf echt onder de loepe te willen nemen. Hooghiemstra heeft een vlotte schrijfstijl, en gebruikt duidelijke, vrij eenvoudige zinsconstructies. Als lezer hoef je geen enkele moeite te doen. Zo wordt het beroep van Victor - ontwikkeling van navigatiesystemen - expliciet in verband gebracht met Vanessa die de weg kwijt is. Ik vind het niet fijn wanneer alles voorgekauwd wordt. Het was interessanter geweest mocht het zoeken naar dit soort verklaringen meer bij de lezer gelegd worden. Voor lezers die vooral ontspannende lectuur zoeken, kan dit wel een pluspunt zijn.

Problematischer vind ik dat geen van de personages grondig uitgediept wordt, waardoor er te veel verhaallijnen aangeboden worden die net zo snel weer worden losgelaten wanneer ze de hoofdplot niet meer kunnen dienen. De personages, ook Vanessa, zijn karikaturaal. Ook de ironische reflecties over de kunstwereld blijven net iets te vaak in het clichématige steken. Hierdoor is het niet duidelijk of de auteur scherp wil uithalen naar deze wereld of er net mee dweept. Het einde van het boek is best verrassend, maar eerlijk gezegd was ik mijn interesse in het hoofdpersonage toen al kwijt. Het uitgangspunt en de schrijfstijl zijn goed, maar de uitwerking is te oppervlakkig om te beklijven.",-1
"Met het uit 2010 stammende HhhH schreef de Fransman Laurent Binet (1972, Parijs, Fra) een soort van historische roman met als onderwerp de moord op Nazi kopstuk - SS-Obergruppenführer Reinhard Heydrich in 1942, door de Tsjecho-Slowaakse verzetshelden Jozef Gabčík en Jan Kubiš (Operatie Anthropoid),en verwierf daarmee Internationale waardering, prijzen en faam wat uit monde in vele vertalingen en de verfilming in 2017 (HhhH, the man with the iron heart)

Bewust schrijf ik hierboven “een soort van historische roman “ want het is geen traditionele roman. Opgehangen aan de executie van Heydrich waarbij zeker ook historische feiten vermeld worden is het veel meer nog een verzameling anekdotes, gedachten spinsels van de auteur, kritieken op eerdere publicaties over dit onderwerp, de zoektocht naar feitjes, de afwegingen en strijd over hoeveel verzinsels en aanname;s er in het boek opgenomen mogen worden en het proces hoe het boek tot stand kwam.

De auteur geeft gedurende het boek diverse keren aan dat het geen “gewone “ roman is. Hoewel hoogst gewaardeerd door de critici, begrijp ik maar weinig van deze aanpak. Het zelfdragende verhaal biedt meer dan genoeg mogelijkheden om het te “ver-romantiseren “, Alle Anekdotes en weergegeven overwegingen etc.,etc., zorgen voor fuss en irritatie en maken het een onprettige leeservaring.

2 sterren",-1
"Laat maar zitten dus. Dit boek is alleen interessant voor lezers die bestand zijn tegen een flink aantal beschrijvingen van allerlei vormen van zinloos geweld, waarbij een mensenleven niets voorstelt. Truc van de schrijver: ook onbelangrijke personages worden heel kort ""van binnen uit"" beschreven, voordat ze vermoord worden. Effect: de lezer voelt zich enigszins betrokken bij het personage en leeft dus mee met het slachtoffer. Flauw hoor. Gelukkig hebben alle personages slechts 1 dimensie.",-1
"De titel is de eerste zin van de proloog. Ava laat deze kreet wanneer zij ziet dat haar ouders gedood zijn. Jaren later ontmoet zij Mark, haar buur die haar heeft geholpen in he verleden. Na vele jaren later is er iemand die haar volgt. ook op de ranch van Mark gebeuren vreemde zaken. Daar zijn echter veiligheidscamera´s geplaatst door de broers van Ava. De persoon die Mark wil doden weet steeds te verdwijnen. Ava werkt in een museum en ook daar krijgt zij problemen. Op het einde komen we te weten wie de persoon is maar hij zou ook weten wie haar ouders zou gedood hebben. We komen dat niet weten en dus op naar het volgende boek.
Het boek is vlot geschreven door iemand die schijnbaar een cursus schrijven heeft gevold. Het boek heeft 198 blz. waarvan ook een groot aandeel gaan naar een liefdesverhaal. Men kan spreken van een thriller met een sausje liefde verhaal of een liefde verhaal met een sausje thriller.

Besluit: Leest vlot maar toch zwak.",-1
"In Nederland wordt vaak geklaagd over het optreden van de politie, maar wat speurders er in Londen van bakken is echt lachwekkend. Inspecteur Torne is een tobber, hij walgt van zijn werk en denkt erover een winkeltje te beginnen. Van zijn medewerkers is er één verslaafd aan cocaïne, de ander heeft huwelijksproblemen. Dit illustere trio moet een aantal lugubere moorden oplossen.
Halverwege het boek weet je als oplettende lezer wie de dader is, maar Torne ziet het niet. Gelukkig maar, anders was het een dun boekje geweest. Intussen stapelt de inspecteur de ene blunder op de andere en dat kost veel onschuldige levens. Hij heeft het daar, terecht, erg moeilijk mee. Zo vervoert hij een moordenaar in zijn auto op de achterbank. Deze geeft hem uiteraard een klap op zijn kop en neemt de benen. Je vraagt je af hoeveel fatale fouten een politieman daar ongestraft mag maken.
Billington kan vlot schrijven, al houd ik persoonlijk niet zo van die snelle scènewisselingen.
Het idee achter het verhaal is op zich aardig, maar de speurder moet in een thriller wel de lezer te slim af zijn en niet andersom.",-1
"Nadia verhuist met haar vader en broertje naar Captive’s Sound, nadat haar moeder hen verlaten heeft. Te vroeg, want ze heeft Nadia nog niet volledig opgeleid. Nadia is een heks: magie wordt generaties lang van moeder op dochter doorgegeven. Ondanks haar nog niet afgeronde opleiding, voelt Nadia al snel dat er duistere krachten rond Captive’s Sound hangen. En ze zal haar eigen magie snel nodig hebben.
Claudia Gray, bekend van de ‘Vuurvogel’-serie, is begonnen aan een nieuwe serie over heksen, waarvan Zwartspreuk het eerste deel is. Het boek is uit het Engels (Spellcaster) vertaald door Marjet Schumacher. Helaas is dit eerste deel geen geweldige start van een nieuwe reeks boeken.
Er is veel aan dit boek dat niet klopt, of gewoonweg niet fijn leest. De hoofdpersonages in dit verhaal zijn Nadia, Mateo en Verlaine, die bevriend raken nadat Nadia is verhuisd. De personages en hun verhouding tot elkaar zijn niet bijzonder, eigenlijk zelfs een beetje cliché. Mateo en Nadia worden vanaf het eerste moment dat ze elkaar zien verliefd op elkaar. Maar ze hebben allebei geheimen, zijn gevaarlijk voor elkaar en blijven daarom het hele boek om elkaar heen draaien.
Ondertussen zit Verlaine de hele tijd een beetje in de ‘derde wiel’-slachtofferrol. Toch is Verlaine wel het meest boeiende karakter, omdat ze helemaal zichzelf is. Hopelijk wordt dit personage in het volgende deel beter uitgewerkt. Dan is er natuurlijk nog de slechterik van het verhaal, dat op veel plekken meer voor verwarring zorgt dan voor verduidelijking.
Ook de uitwerking van de opbouw en de plot zijn niet heel logisch. Het boek heeft een vrij langzame start, waarin veel onnodige herhaling en relatief weinig ontwikkeling zit. Voorbeeld van zo’n storende herhaling is dat de personages steeds bij elkaar weglopen wanneer ze nieuwe informatie krijgen, omdat ze dat ‘even moeten verwerken’. Mateo doet dat meerdere keren, en Verlaine op een gegeven moment ook. Mateo’s reactie is dan: “Gek genoeg begreep hij het”, wat niet echt ‘gek’ is, want hij doet dat zelf ook steeds. Naast de aanwezige herhaling lijkt het verhaal op die punten dus ook nog eens niet te kloppen.
De laatste hoofdstukken hebben ineens erg veel vaart, er wordt veel nieuwe informatie gegeven en daardoor wordt het verhaal op sommige punten verwarrend. Ook wordt een aantal dingen meerdere keren geïntroduceerd in het boek, maar niet verder uitgewerkt. Zo gaat het al vanaf het begin over ‘iets krachtigs’ dat begraven ligt onder het scheikundelokaal. Op bladzijde 33 is al te lezen: “Nadia wierp een vlugge blik op de vloer van het scheikundelokaal, alsof ze die kracht letterlijk met eigen ogen zou kunnen zien.” En vervolgens op pagina 89: “Er lag daar iets begraven - lang geleden, diep weggestopt. Wat het ook was, het bezat enorme kracht.” Dat ‘iets’ onder het lokaal wordt dit boek in ieder geval niet uitgelegd, je blijft als lezer dus met veel vragen zitten.
Positief aan dit verhaal is het magische aspect, wat leuk bedacht is. Magie werkt hier door het ophalen van herinneringen, en bestaat alleen onder vrouwen: mannen weten hier absoluut niks vanaf. Het is jammer dat het verhaal op andere vlakken zo tekortschiet, waardoor dit onderdeel op de achtergrond verdwijnt.",-1
"Ik blijf de boeken van Grisham kopen, want je weet nooit of het weer zo'n ouderwets goede is. In de krant had ik gelezen dat het (eindelijk) weer een goed verhaal was, maar hij viel mij tegen. In het begin wordt de spanning opgebouwd, maar het ellenlange stuk in Italie boeide me niet. Je blijft geconcentreerd lezen omdat je verwacht dat in het verdere verhaal daarnaar verwezen wordt, maar dat gebeurde ook niet. Toen Joel/Marco eenmaal vluchtte werd het verhaal weer beter, maar ook het slot gaf mij geen voldoening. Jammer.....",-1
"Ik had hoge verwachtingen van dit boek, want het verhaal op zich is boeiend. Zogenaamde 'weeskinderen' die na de Tweede Wereldoorlog per schip naar Australië reizen, waar het leven net zo hard is als in het tehuis in Engeland.
Helaas stelde dit boek me behoorlijk teleur. Dit verhaal had zoveel meer kunnen bevatten in zoveel minder pagina's.

De schrijfstijl rammelt aan alle kanten en er staan fouten in het boek. Verder was het einde heel erg voorspelbaar, een einde dat je al ver vooruit ziet aankomen.

Wanneer je geen hoogstaande literatuur verwacht, maar wel een boek dat je vlot uitleest, dan is dit een prima keuze.",-1
"Teleurstellend, dit is het eerste wat bij me op komt wanneer ik het boek uit heb. Na het lezen van Vogelman verwachtte ik heel veel (te veel?) van dit boek maar het valt tegen. Het begin en eigenlijk het volledige eerste deel is best in orde en spannend maar daarna is het precies of de schrijfster haar inspiratie was uitgeput. Het vervolg van het boek is onbelangrijk, niet spannend en soms zelfs saai. Het verhaal op zich bied best mogelijkheden: een journalist probeert een sekteleider als bedrieger te ontmaskeren en doet daarbij enkele akelige ontdekkingen. Wanneer de journalist dan uiteindelijk nog een relatie met de misvormde dochter van de sekteleider krijgt begint het boek meer op een stationsroman te lijken dan op een thriller. Het verhaal ""pakte"" mij op geen enkel moment. De gruwelijkheden en de spanning die Vogelman zo speciaal en goed maakten zijn hier helemaal niet te vinden en daarom is dit boek teleurstellend.",-1
"Het eerste boek wat ik las van Loes den Hollander. Het las goed
weg, maar verder vond ik het storend dat het zo ""Nederlands"" is
(namen e.d.) en dat het erg ongeloofwaardig is. Ze heeft blijkbaar
verder alleen thrillers geschreven en omdat ik die ook een aantal
op mijn Ereader heb staan, zal ik me daar nog aan gaan wagen. Ben
benieuwd hoe die zijn.",-1
"Mila gaat met haar vader op zoek naar Matthew, een vriend van haar vader. Hij is zomaar verdwenen, terwijl ze eigenlijk op bezoek zouden komen. In hun zoektocht ontdekken ze steeds meer over Matthew en zijn gezin.

Mila vond ik geen leuk personage. Ik vond haar voor een twaalfjarige nogal filosofisch en irritant. De verhaallijn was ook nogal verwarrend. Na afloop heb je geen idee wat je hebt gelezen en realistisch is het ook niet te noemen. Twee mensen gaan in Amerika waar ze op vakantie zijn op zoek naar een vriend en reizen daarvoor het halve land af. Het was wel leuk dat ze gaandeweg steeds meer informatie wisten te achterhalen over Matthews leven en gezin, dat maakte het iets completer.
Wat sowieso vreemd is, is dat er geen aanhalingstekens worden gebruikt en de ouders bij de voornamen worden genoemd. Dat las vervelend en aan het begin had ik niet door wanneer iets gezegd werd of niet.

De schrijfstijl en verhaallijn bevielen me dus niet zo. Het idee is best oké, maar deze uitvoering wist me niet te boeien.",-1
"Leuk om eens een boek over geocaching te lezen, de details klopten ook En waren goed uitgelegd voor de niet cachers.

Maar dat is het dat ook wel zo'n beetje. Het is een aardig verhaal, het idee is goed, maar er zit zoveel meer potentie in, en dat komt er helaas niet uit. Jammer.",-1
"Ik heb het laatste boek van de trilogie van Herman Portocarero gelezen.
Doordat ik de voorgaande delen niet heb gelezen, had ik toch het gevoel dat ik iets miste. De personages werden bij het begin van het boek niet grondig voorgesteld en het verhaal bevat twee verschillende verhaallijnen, namelijk die van Général Coca en Nightman. Na verloop van tijd versmelten die twee verhaallijnen.
Het boek zit vol intriges, duistere praktijken en zwarte magie. Voor wie houdt van zwarte magie is het boek zeker en vast een aanrader.
Ikzelf heb het met een nuchtere kijk gelezen, maar ook mij wist het te boeien doordat Portocarero er in slaagt alles zeer realistisch weer te geven.
De schrijver bouwt de spanning goed op; langzaamaan worden alle mysteries rond de verdwijning van Madame Erzulie opgelost.
Het slot heeft mij alvast kunnen bekoren. Liefhebbers van een gezonde dosis spanning kan ik het zeker aanraden.",-1
Ik heb meerdere boeken van dit schrijvers duo gelezen maar de bewoonde wereld is het eerste boek van hun dat ik niet uitgelezen heb. Ik kon totaal niet in het verhaal komen en vond er veel herhaling in zitten. Ik had het boek in de kast staan maar heb het achter gelaten op de camping bibliotheek en hoop dat ik iemand anders er gelukkig mee heb gemaakt.,-1
"Het verhaal gaat over de politieke perikelen van diverse partijen voor een nieuwe burgemeester in Utrecht.

Maar dan wordt er een meisje gevonden in een gebouw, op de plaats waar een moskee komt.

Ze is gekruisigd. ….


Kan erg niet meer dan een 5 van maken voor mij te weinig spanning, plot was gauw geraden, door de vele fouten en namen ging het leesplezier achteruit. En orinaliteit en psychologie zat er eigenlijk ook niet in. En dat is wel raar als je bedenkt dat er een recherchepsycholoog aan meedoet.",-1
"Je moet er van houden. Niet teveel en kritisch denken want dan had ik het niet uitgelezen. Op zich geen slecht verhaal, dus verstand op nul en ""open minded"" uitlezen.",-1
"Lefbek van Anke Laterveer is een aangrijpende coming-of-age roman over Lise, een vrouw die als kind veel liefde tekort komt en in de loop der jaren probeert steeds meer voor zichzelf te kiezen. De bondige en directe schrijfstijl van Laterveer, die als cabaretier duidelijk gewend is om mondeling verhalen te vertellen, geeft je het gevoel echt aanwezig te zijn bij de – soms heftige, soms hilarische – gebeurtenissen in Lises leven.

Als je hem eenmaal uit hebt, beklijft de roman helaas minder dan de afzonderlijke scènes. Lises levensverhaal blijft eendimensionaal omdat ze weinig reflecteert op de gebeurtenissen in haar leven en haar relaties met anderen. Als een goed geredigeerd dagboek van een jonge en dan steeds volwassenere Lise spreekt de tekst je als lezer direct aan en leef je met de hoofdpersoon mee. Het nadeel is dat een kritische blik op Lises keuzes en een grotere betekenis achter haar verhaal ontbreken.

De achterflap beschrijft Lise als iemand “die normaal wil zijn maar allesbehalve normaal is.” Het is de vraag of Lise écht zo anders is als ze zelf gelooft. De overige personages in Lefbek ontwikkelen zich maar beperkt of worden simpelweg afgedaan als ‘saai.’ Afgezien van het label ‘saai,’ dat nogal neerbuigend overkomt: Is het echt zo zwart-wit? Zijn die mensen allemaal hetzelfde en alleen Lise bijzonder? Vaak, als je je verdiept in anderen, blijkt dat ze meer met je gemeen hebben dan je dacht.

Ik raad het boek aan als je wilt weten hoe traumatische ervaringen iemands hele leven kunnen beheersen en hoe het is om daarmee om te moeten gaan. Dit komt vaker voor dan we denken, ook bij mensen van wie je het niet had verwacht. Laterveer maakt haar lezers bewust van de pijn en problemen die trauma’s kunnen veroorzaken. Dat is de sterke kant van dit boek en van Laterveers werk in het algemeen.",-1
"Waar 'Bekraste zielen' zeker 5 sterren verdiende en 'Broedertwist' minstens 4, blijft 'Het kwaad en de rivier' helaas fors achter. Het verhaal gaat om de moord op een 16-jarig meisje en de zoektocht naar de dader.
Het verhaal had op zich best redelijk kunnen zijn, als Ellory en/of zijn redactie éénderde geschrapt hadden. Nu wekt het boek vooral ongeduld en irritatie op.
Ellory lijkt met 'Het kwaad en de rivier' een makkelijk kunstje te hebben willen doen. Zo staat dit boek vol met herhalingen. Er worden gesprekken gevoerd en even verderop worden die weer naverteld aan een ander personage, die dan weer 'vol verbijstering' reageert. Er zijn filosofische beschouwingen over de oorlog en andere zaken die gewoon té veel open deuren in trappen. Tenslotte irriteert je als lezer de enorme aantallen namen en details die later vrij weinig te betekenen blijken te hebben. Nee, met 'Er kwaad en de rivier' heeft Ellory echt een uitglijder gemaakt. Desondanks ga ik hem zéker nog een kans geven, want 'Bekraste zielen' was de beste thriller/roadmovie die ik ooit las.",-1
"Drie dode tieners in een bizarre positie, een gefrustreerde politie-inspecteur en een verknipte familie zijn geen garantie voor een ademloos leesavontuur. De ingrediënten voor ‘De beschermengel’ deugen, het thema is ronduit bijzonder, maar de kok moet nog veel leren. Het grote aantal uitstapjes in de wereld van de geestverschijningen, tarotkaarten en de sociologie van het Spaanse platteland verhinderen dat het verhaal de spanning krijgt die je van een thriller mag verwachten. Vanaf het moment dat de obsessieve haat van de moeder voor haar dochter, inspecteur Amai Salazar, duidelijk wordt, is ook de lijn van de plot en ontknoping zichtbaar. Al eindigt het verhaal net iets anders dan ik had gedacht.
Het beschrijven van alle familieverwikkelingen en de zielenroerselen van de hoofdpersonen overstijgt niet het niveau van de romantische pulpboekjes. De persoonlijke spanningen tussen de inspecteur en een van haar diepjarloerse ondergeschikten leest als een analyse van een aankomende begeleider van Jeugdzorg. Dolores Redendo grossiert in clichés en stereotypen.
Van het politiewerk bakt zij helemaal niets. Hoe het mogelijk is dat een geheim agent van de FBI (??) haar de hemel in prijst als een briljante politievrouw, heb ik niet kunnen ontdekken. Zij geeft haar team wat opdrachten en een paar pagina’s later neemt zij kennis van de resultaten die mee- of tegenvallen. Verhoren – het onderdeel dat een verhaal spannend maakt,de spelers diepgang geeft en mogelijkheden biedt om lezers op het verkeerde been te zetten – zijn een opsomming van uitspraken. Teksten als behangpapier. Dat de Amai pas in het laatste deel doet, wat een beetje politieman meteen zou hebben gedaan – in het verleden naar vergelijkbare moorzaken zoeken – is een kunstgreep om tot ruim vierhonderd pagina’s te komen.
Voor het volgende boek zou een kritische redacteur veel goed kunnen doen.",-1
"ik heb het boek via Crimezone ontvangen en ben vol entousiasme beginnen te lezen. Spijitg genoeg kon het boek me weinig boeien en ik heb echt moeite moeten doen om het uit te lezen.
Het verhaal begint in een klein dorpje en hoofdpersonage is Harry Smith, advocaat in dat dorpje en getrouwd met Mary, een depressieve vrouw die zwaar aan de pillen zit. Alle vrouwen vallen voor Harry's blauwe ogen en ook Harry is niet ongevoelig voor deze vrouwelijke interesse en deelt met de ene na de andere het bed.
Het verhaal begint pas goed als steenrijk zakenman en kasteelbewoner van het dorp Frederico Gomez op een dag in Harry's kantoor staat met 2 van zijn ""medewerkers"" en een koffertje vol geld. Harry wordt verzocht om zijn belangen te behartigen en een aantal nepfirma's op te richten. In ruil daarvoor krijgt hij veel geld. Een tijdje later wordt Gomez vermoord met een tie wrap en er volgen nog andere identieke moorden. Zelfs Harry wordt op een bepaald moment hoofdverdachte nr 1 omdat al deze mensen een link met hem hebben. Het plot is wel goed maar wordt plots kort samengevat in een epiloog en er wordt verwezen naar het 2e deel van deze serie. Spijtig, maar ik zal geen volgend boek van deze serie kopen.",-1
"Over nieuwkomer Harry Tenholter is niet veel informatie te vinden. Hij heeft jaren in de advocatuur gezeten en heeft, nu hij gepensioneerd is, de pen ter hand genomen. Met Het Mozes mysterie leverde hij zijn debuut af in de wereld van het spannende boek.
Journalist Richard de Winter reist naar Egypte om een reeks economische krantenartikelen te schrijven. Hij is er nog maar net gearriveerd of hij vindt in de woestijn een aantal kleitabletten. In een poging de afkomst ervan te achterhalen komt hij in contact met de studente Jennifer die hem op haar beurt kennis laat maken met de in oude talen gespecialiseerde professor en archeoloog Howard van Cleef. Deze heeft snel begrepen dat de tabletten dateren uit de tijd van Mozes en dat de tekst delen van het Oude Testament in twijfel trekt. Maar alle betrokkenen blijken ook nog een verborgen agenda te hebben.
Het Mozes mysterie is de zoveelste roman waarin nieuwe gevoelige informatie ontdekt wordt die de onstaansgeschiedenis van het Israelisch-Palestijns conflict, of beter de strijd tussen het Christendom (het Jodendom inbegrepen) en de Islam om de eigendomsakte van Jeruzalems Tempelberg, dreigt te beslissen. In dit boek staan zowel de afkomst van Mozes als de uittocht uit Egypte centraal. Ook al naar analogie van veel genre-genoten speelt een verhaallijn zich af in het verleden en een andere behelst het heden. Beide zijn gelukkig strikt gescheiden, wat het voor de lezer makkelijk maakt om zich in tijd te kunnen oriënteren. Het is trouwens raar te moeten vaststellen dat juist dit boek is uitgegeven bij een Christelijk geïnspireerde uitgeverij.
In een poging om het niet bijster originele verhaal, dat ook al niet erg verrassend of vernieuwend uitgewerkt wordt, toch van enige spanning te voorzien, heeft de auteur ervoor geopteerd om overdadig veel op de proppen te komen met blote borsten en vrijscenes, wat het niveau nog meer omlaag haalt. Een foute zet, die wellicht enkel geapprecieerd zal worden door jong adolecenten.
En dan is er nog de grootste ergernis van dit boek: de tekst zelf. Niet alleen gebruikt de schrijver te pas en te onpas Engelse woorden en ouderwetse begrippen – Wie heeft er ooit het woord “televisieapparaat” in de mond genomen? – maar het ergste van alles is het ongelooflijk grote aantal fouten. Ontbrekende interpunctie; tot drie verschillende schrijfwijzes voor hetzelfde woord; half geredigeerde zinnen; een paragraaf die dubbel is afgedrukt en dan nog rekenfouten: dit boek heeft het jammer genoeg allemaal, waardoor het leesplezier al snel afzakt naar ongeloof en ergernis. Zelfs de flaptekst slaagt er niet in de naam van de hoofdpersoon correct weer te geven.
Het Mozes mysterie is een schoolvoorbeeld van hoe het niet moet. Als dit een eerste versie van een manuscript was geweest, was het nog enigszins aanvaardbaar geweest, maar als eindproduct, waarvan de richtprijs tweeëntwintig en een halve euro bedraagt, kan dit echt niet door de beugel.",-1
"""Het is maandag vandaag"" vertelt het verhaal van schoonmaakster Julia, die na haar studies teert op een geschreven boek.
Julia wil je als schoonmaakster echt niet in je huis hebben. Zij neemt als het ware bezit van je woning, van je appartement en doet zich tegoed aan de infrastructuur (geniet van het zonnige dakterras, van een bed...) en schrikt er niet voor terug om aangebroken verpakkingen van voedsel verder op te eten en geopende drank leeg te drinken. Zij doet erg consequent want de lege verpakking(en) neemt ze mee naar huis, want als de lege verpakking er niet meer is, zal niemand merken dat het weg is.
Zij komt ook geregeld in conflict met de huisbewoners waar zij poetst.
Julia worstelt mijns inziens met haar persoon en in uitbreiding met haar leven. Weet ze wel wat ze wil?
Het boek mist diepgang, maar is erg beschrijvend geschreven uit het oogpunt van Julia.
Sytske van Koeveringe kon mij met dit debuut helemaal niet raken.
Er blijven te veel vragen over! wat betekent nu eigenlijk de titel? Dit kon ik niet achterhalen. ik mis enige duiding!
De cover van het boe oogt mooi en speciaal en trekt wel aan. De flaptekst daarentegen zou me zeker niet aanzetten tot de aankoop van het boek.",-1
"De titel, de korte omschrijving en betiteld als Bestseller wekte bij mij (te) hoge verwachtingen.

Edith, jonge studente van zeer gerenommeerde ouders, wordt vermist onder vreemde omstandigheden
Manon Bradshaw en haar team beginnen de zoektocht met de tijdsdruk en de hete adem van hooggeplaatste personen in hun nek.
Na 72 uur vermissing is de kans beduidend kleiner dat de vermiste nog levend teruggevonden wordt.

Met maar weinig aanknopingspunten of aanknopingspunten die op niets uitlopen wordt haar leven uitgepluist. Er komt uiteraard ook nog een geheime kant van het leven van Edith naar boven. In de hoop haar verdwijning te verklaren en haar nog levend terug te vinden worden alles op alles gezet met de nodige gevolgen.

Per hoofdstuk kijk je door verschillende ogen van de personen in het verhaal. Zo leer je ook wat meer over sommige personen in het verhaal.

Daar waar je telkens hoopt van nu gaat het echt spannend worden komt het telkens niet. De ontknoping was wel een verrassende wending, maar daarmee wordt het voor mij nog steeds geen thriller, laat staan een bestseller.",-1
"Hotel alfabet.
Speelt zich af in de transylvanische alpen het land van graaf dracula.
Daar wordt verder overigens niet verder op in gegaan,behalve een schilderij die daar naar linkt.
Het boek begint ermee dat adriaan hoorndrager onderweg is naar een oude vlam,in zijn beleving tenminste.want hoorndrager heeft nogal wat eigenaardige karakter trekjes.
Door hevige sneeuwval strand hij echter onderweg in een hotel,hotel alfabet.

En vanaf dat moment word alles zo chaotisch en onduidelijk beschreven.
De dialogen zijn op zich wel vermakelijk beschreven .
Verder een heel absurd verhaal waar geen eind aan lijkt te komen.
Het einde van het boek lijkt met haast geschreven en er valt werkelijk waar geen touw aan vast te knopen waar de schrijver met ons naartoe wil tot de laatste bladzijde!.
Al met al leuk verzonnen verhaal maar behoorlijk onlogisch en onduidelijk beschreven.
Het verhaal weet niet te boeien.",-1
"Gelukkig is er nog de vlotte schrijfstijl en af en toe wat spannende momenten, maar dit derde deel in de reeks 'Chandonne' kan niet meer op dezelfde manier bekoren als de eerste boeken van P.C. Een rode draad door alle boeken met betrekking tot de personages is leuk. Je moet het wel vooraf weten (zodat je ze in de goede volgorde leest) en het moet steeds een verder invulling zijn van de sleutelrollen. Wanneer er echter een tweede draad bijkomt is dit van het goede te veel. Zeker wanneer het dan nog over meer dan twee werken loopt. Er is inderdaad een vierde vervolg te verwachten! Het is zoals de TV-reeksen. Zelfde basiscasting met andere personen voor het plot maar afgewerkt in één aflevering. Come and see next week voor het vervolg laat je onbevredigd achter.

Wat me ook stoorde is enkele volledig onwaarschijnlijke daden die door de ex-cops Rudy en Lucy worden uitgevoerd, zonder noemenswaardig tegenwerk, zowel factueel als naar maatschappijnormering. Of is dit aanvaardbaar in de Wild wild west? Twee sterretjes.",-1
"(Deze recensie verscheen al op CLEEFT.nl in september 2016)
“De eerste keer dat ik op de uitgeverij hoorde dat mijn boek met Franca Treur en Jan Siebelink werd geassocieerd, schrok ik. Mijn boek ging over gedrevenheid, kunstenaarschap, vrijheidsdrang en liefde, vond ik. En toevallig kwam de hoofdpersoon uit een gelovig gezin, net als ik.” Dit schrijft Suzanne Brink op haar website suzannebrink.nl. Uitgeverij Ambo Anthos en Brink geven de roman hiermee heel veel zwaarte. ‘Grootser dan ik’ is een beschaafde ‘coming of age’- roman met af en toe een te dramatische toon.

Sara komt uit een religieus gezin en is beschermd opgevoed. Ze voelt zich er alleen niet thuis. Sara wil kunstenares worden. Ze wordt toegelaten op de kunstacademie in Kampen. Daar maakt Sara zich los van haar ouders en begint haar zoektocht naar vrijheid. Totdat een gebeurtenis ervoor zorgt dat Sara alles in een ander perspectief ziet.

AANSTELLERIG
Sara voelt zich verbonden met iets ‘hogers’ nu ze met kunst bezig is en haar ouders thuis gedragen zich te banaal voor haar nieuwe levensstijl: ‘Ik ontweek haar vragen omdat ik niet wilde dat ze mijn nieuwe wereld bezoedelde, de glans benam met opmerkingen over hoeveel groente ik per dag moest eten.’ Het afzetten tegen haar ouders komt af en toe vooral aanstellerig en puberaal over, omdat het taalgebruik van Sara te dramatisch is voor wat er daadwerkelijk aan de hand is. Je ergeren aan je ouders omdat je groente moet eten was misschien irritant toen je vijftien was. De vraag is of dat soort worstelingen in een personage interessant zijn om met veel lading in een roman te verwerken.

AANDOENLIJK
Op de achterkant van het boek staat dat ‘ Sara zich verliest in haar nieuwe vrijheid en in een obsessieve liefde voor de grenzeloos hedonistische Milan’. Een achterflap als deze wekt de indruk dat de roman over seks, drugs en rock-en-roll gaat, maar Sara is eigenlijk overdreven braaf: ‘Ik was in Kampen al een keer mijn portemonnee verloren en had twee keer sleutels moeten laten maken. Ik vergat de tijd. Wat vroeger belangrijk was, was dat nu niet meer.’ Brink geeft het karakter Sara zo, misschien onbedoeld, nogal wat aandoenlijkheid mee. In een maatschappij als deze, waarin hedonisme zo nu en dan de norm lijkt te zijn is ‘Grootser dan ik’ dan misschien niet indrukwekkend maar wel verfrissend in haar onschuld.",-1
"Een boek wat vele wendingen heeft maar ook vele fouten. Op blz. 90 staat dat iemand verdacht wordt van een verkrachting terwijl het lichaam nog niet is gevonden. Heel apart.
Het leest wel lekker snel door de korte hoofdstukken",-1
"Op de achterflap van mijn exemplaar (derde druk 2004, zelfde voorkant als hierboven) staat een recensie uit de Chicago Times/Herald uit 1899 die luidt: `Het is betreurenswaardig dat zo´n getalenteerde auteur zich met het schrijven van seksverhalen gaat bezighouden.`
In 1899 werd dit boek dan wel als ´schokkend´ beschreven. Ik vond dit boek echter weinig boeiend, met soms erg langdradige beschrijvingen. Heel waarschijnlijk was ik dit boek niet gaan lezen, als het niet voor CU was geweest.",-1
"Ik kon niet wachten om te beginnen aan het volgende deel van de serie van Lars Kepler.
Ik heb me herhaaldelijke malen afgevraagd of dit boek wel bij de serie hoort?
Waar is Joona Linna en al die anderen.....
Het verhaal vind ik wazig, niet interessant, en ongeloofwaardig. Wie laat nou in vredesnaam zijn hart bewust stil zetten om samen met je kind naar het hiernamaals te gaan.
Blij dat ik dit deel van de biblotheek heb geleend...
Ik stop.er.nu dan ook mee, en breng het boek gauw terug naar de bibliotheek.
Ik hoop dat het.laatste deel weer een.echte ""Joo na Linna"" is",-1
"“Als ik nee zeg voel ik mij schuldig”, de vertaling van “When I say no, I feel guilty”, geeft handvatten om beter voor jezelf op te komen, zonder daarbij anderen te kwetsen.

Veel mensen vinden het moeilijk om “nee” te zeggen en voelen zich schuldig als ze het wel doen.
Om beter voor je eigen rechten op te durven en kunnen komen, beschrijft Smith, psychotherapeut, een aantal assertieve verbale technieken, zoals “kapotte grammofoonplaat” (blijven volhouden en herhalen, zonder boosheid, irritatie of stemverheffing), “aanvaardbaar compromis”, “misten” (instemmen met de kritiek), “zelfopenbaring”, “negatieve zelfbevestiging” en “navraag”.
De boodschap gaat echter deels verloren door de hoeveelheid onprettig leesbare saaie theorie. Voorbeelden en dialogen (die overigens leesbaarder waren) proberen de diverse technieken te verhelderen, maar de uitvoering lijkt vaak gemakkelijker dan het in werkelijkheid is.",-1
"Het gebeurt zelden dat ik blij ben als ik een boek uit heb, meestal zit ik in een dubel-gevoel van het willen weten hoe het afloopt, maar tegelijkertijd nog geen afscheid willen nemen van de personages. Iedere boekenwurm weet wat ik bedoel en voor de anderen, vervang het boek in bijvoorbeeld een goede film, dat is net zoiets. Daar ben je ook benieuwd naar de afloop, maar tegelijkertijd wil je nog geen afscheidnemen van de hoofdrolspelers.

Terug naar mijn recensie. Ik was vanmorgen heel erg blij dat ik het boek uit had, want ik vond het niets. Toch ben ik blij dat ik het boek mocht lezen voor de leesclub, want nu kan ik mijn eigen mening er over hebben en heb ik niet steeds het gevoel van 'zou het wel wat voor mij zijn, ergens wil ik het ook wel lezen, ben ik er benieuwd naar', want dit boek behoorde echt bij de twijfelgevallen. Het enerzijds wel willen lezen omdat je er benieuwd naar bent en anderzijds ook zoiets hebben van dat het ook weer niet hoeft. Lekker dubbel is dat, maar ik denk dat er vast meer boekenwurmen zijn die dat kennen, dat ik niet de enige ben. Toch mede dankzij de voornamelijke positieve reacties wilde ik het boek lezen.

Wederom dwaal ik af, want jullie willen vast wel weten waarom ik blij ben dat ik het boek uit had. Ik vind haar taalgebruik erg grof. Voor diegenen die mij kennen, weten dat ik ook wel eens boeken lees met grof taalgebruik, I know, maar van de een kan je het hebben en van de ander niet en in dit geval was het wel heel erg extreem en vond ik het ook geregeld beledigend naar sommige mensen toe. Alsof zij beter is dan de andere mensen.
Toch neem ik mijn petje voor de schrijfster af dat ze zo vanuit wat sommige mensen denken, van uit een diep gevoel, heeft geschreven, dat ze zich goed heeft ingeleefd in die persoon en toegegeven ze was geregeld ook kunstig met woorden. Je moet maar op bepaalde woorden komen. De schrijfstijl vind ik in ieder geval heel apart, een verhalende poëzie.
Verder wisselde mijn gevoel af van een hekel aan de hoofdpersoon hebben, daarna medelijden, daarna weer een hekel en eindigend met medelijden.
Het einde zat er aan te komen. Neen, ik verklap niet hoe, maar op het laatst had ik het wel door.
De cover vind ik mooi en past bij het boek, al zou ik voor een andere bloem hebben gekozen. Lees het boek maar om te begrijpen welke bloem ik bedoel.",-1
"GoedZo is een simpele jongen, die met liefde elke dag alle klusjes voor zijn meester doet. Maar op een dag zegt zijn meester dat zijn einde is gekomen. GoedZo erft zijn bibliotheek en moet nog een keer een klusje opknappen voor zijn meester. Hij moet de koning een belangrijke boodschap brengen. Onderweg komt hij in veel gevaarlijke situaties terecht. Naarmate zijn tocht voortgaat, voelt hij veel druk op zijn schouders. De slechte toekomst van het rijk, kan hij het voorkomen ?

Dit boek gaat over goed en kwaad. En leugens. Kunnen Goedzo en zijn vrienden dit verschrikkelijke lot keren?

Er zit veel magie in het boek ,door Mira bijvoorbeeld. Grote valken,prachtige wezens waar je mee kunt vliegen .

Verwarrend vond ik het gebruik van de naam Goedzo in combinatie met dienjongen en jongeman. Het is dezelfde persoon. Maar het creëerde zo meer afstand met zijn personage op deze manier. Jammer.

De draak vind ik enorm leuk… eigenwijs en goedgebekt. De stukjes van deze waterdraak vond ik erg leuk. Mijn favoriete personage is dan ook de draak. Deze laat zich goed kennen en ik kreeg er een band mee. Herkende veel in zijn karakter. De karakterisering is vrij vlak, er gebeuren best veel dingen, maar ik wil de personages echt leren kennen.

Het duurt wel een tijdje voordat je de cover kunt plaatsen… Maar dat is een scène uit het boek.

Ik kreeg geen band met hoofdpersonage GoedZo, doordat ik niet echt in het verhaal kon komen…………..

Mooie lange zinnen die ik soms een paar keer moest lezen, om te begrijpen wat ik nu las. Het is beeldend geschreven. Maar ik kwam niet in het verhaal, door de schrijfstijl. Ik kon daar niet aan wennen. Jammer als dat, je uit een verhaal blijft houden.

De Schrijfstijl is in mijn ogen best deftig en dat is mijn ding niet. Dat is altijd jammer. Ik kon mijn draai er niet in vinden. Maar iedereen ervaart een boek anders.

Typische Vlaamse uitspraken. Bv jullie zijn zo’n schatjes… Dat vind ik wel leuk en Vlaams heeft altijd zijn charme!

Cijfer 5 , dat is net geen 3*** Dus. 2.5***",-1
"De ondertitel van de bundel Wrakgenoten van Dingeman Kuilman prikkelt de nieuwsgierigheid: Verklaarde gedichten. Dat zou toch niet nodig moeten zijn, denk je onwillekeurig, het verklaren van gedichten. Dient de poëzie niet op eigen benen te kunnen staan?

'Ik wil een gedicht schrijven over mijn gestorven vriend, de dichter Gerrit Kouwenaar. Misschien is het niet goed om een gedicht te willen schrijven (...) Een gedicht is een konijn uit een hoed. Een raadsel waar dat konijn vandaan kwam.' Met deze regels begon Remco Campert zijn wekelijkse column na het overlijden van Gerrit Kouwenaar. Het gedicht is er niet gekomen. 'Willen en een gedicht schrijven gaan eigenlijk niet samen.'

Aantekeningen
Wrakgenoten is een boekje in twee delen. De gedichten reiken tot ruim over de helft, daarna begint een fors deel 'Aantekeningen' die de verklaringen vormen. Het zijn echter die zorgvuldig gecomponeerde aantekeningen die deze bundel interessant maken; niet de gedichten waar het eigenlijk om zou moeten gaan. Kuilman is een dichter die gedichten heeft wíllen schrijven: het konijn uit de hoed heeft hij nooit gezien.

Twee handen klappen en maken geluid.
Wat is het geluid van één hand?

De oude wilg bij de vijver:
zijn spiegelbeeld ruist in de wind.

Deze haast klakkeloos geplaatste regels vormen het gedicht Koan. Ze worden 'verklaard' door een tekst over fundamentele twijfel bij de zenleerling, de ondeelbaarheid van de persoonlijke waarneming. Met een fraaie anekdote over Robert Pirsig en J. D. Salinger als afsluiting. Na lezing van de verklaring is het aanvankelijke gedicht uit het zicht verdwenen.

Hooitijd

Waar blijft het blauw wanneer het gras
van groen naar geel verschiet?

Het welft zich over lage velden
en drijft de wolken in het nauw.

Het spiegelt zich in kinderogen
of in de ogen van een vrouw. (...)

In Hooitijd probeert Kuilman een gevoel uit zijn kinderjaren naar boven te halen. Dat begint aardig met een beeld van kleuren op het hooiland en in het nauw gedreven wolken. De spiegeling in de kinderogen is een letterlijke uitleg en waar vervolgens de vrouwenogen vandaan komen is een raadsel. Het is deze geforceerde opzet die het 'willen' in dit gedicht – en in deze bundel – zo ergerlijk benadrukt. In de verklaring staat dan weer een prachtig stukje over een zomerse logeerpartij:

In de schroeiende zomerhitte bestuurde ik de stapvoets rijdende tractor. Over mijn schouder zag ik mannen met bovenlijven die blonken van de zon en het zweet. Beurtelings bracht een drietal de hooibalen met één vloeiende beweging van hun hooivork omhoog

En hup, weg is het gedicht.

Ontwerpen
Dingeman Kuilman laat zijn povere gedichten ondersneeuwen door zijn talent voor het schrijven van proza. De alleszins leesbare 'Aantekeningen' doen de poëzie volledig naar de achtergrond verdwijnen, terwijl hij juist ervaringen wil delen door ze in eerste instantie te verbeelden in een gedicht. Door het 'verhelderen van de context, met behoud van de ervaringsruimte bij de lezer' worden niet de gedichten dichterbij gebracht, maar juist Kuilmans kracht op een ander gebied getoond.

De verklaring voor deze wonderlijke omkering ligt misschien in het feit dat de dichter 'werd opgeleid als grafisch vormgever', zoals de achterflap van Wrakgenoten vermeldt. De gedichten zijn als een ontwerp: de beeldende uitkomst van een gegeven vraagstuk of de illustratie van een persoonlijke ervaring. Poëzie is geen demonstratie van iets wat je wilt verbeelden. Poëzie is de verbeelding zelf.

@8WEEKLY/André van Dijk",-1
"Hij is eindelijk uit. En ja het is teleurstellend. Ik heb het absoluut willen uitlezen omdat ik toch wel wou weten hoe het eindigde. Curiosity killed the cat... Nu ja, zelfs een slecht boek moet en zal ik uitlezen, afwijkinkje zeker.
Het einde is wel verrassend, dat had ik niet verwacht, maar het hele boek is zwoegen, slecht geschreven, saai, al die haakjes om gek van te worden !
Ik heb nog steeds niet begrepen wat de moordenaar drijft hoor, en dat meisje, is die helemaal.... hmmm hoe moet ik het zeggen : gestoord ? ik vind de juiste woorden niet om haar gedrag te beschrijven. Een heel raar boek, ik raad het niet echt aan.",-1
"Het boekje was wel vermakelijk, maar zag het einde helaas al aankomen. Echt spannend was het niet, maar het is wel een prima boek voor als je een boek voor ""tussendoor"" wilt lezen.",-1
"Ik vond het een rommelig en slecht geschreven boek. Na hoofdstuk 3 ben ik ermee ophouden omdat ik helemaal geen structuur kon ontdekken. Het zijn korte stukken met ervaringen van bevrijdingskinderen die willekeurig achter elkaar gezet zijn. Ze worden niet geïntroduceerd, maar je krijgt opeens het verhaal van deze of gene te lezen. Halverwege de tekst is de hoofdpersoon soms opeens iemand anders. Gaat het eerst over Lydia, worden opeens de ervaringen van Tiny verteld. Kop noch staart.
Daarnaast zijn de ervaringen grotendeels vergelijkbaar. Iedereen is blijkbaar op de hoogte, behalve het bevrijdingskind zelf, die onthutst en met vragen achterblijft als hij/zij het geheim ontdekt. De moeder weigert namelijk ook maar iets te zeggen.",-1
"Ikzelf vond dit het minst goede boek van de trilogie.
Eigenlijk was ik teleurgesteld na de super eerste twee boeken maar, vond het wel fijn om de eindjes bij elkaar te kunnen knopen zeg maar.",-1
"Qua leesbaarheid verdient de auteur een pluim: eenmaal begonnen, wil je graag weten hoe het zal aflopen. De stijl is toegankelijk, op het simpele af (je kunt merken dat de auteur een verleden heeft als kinderboekenschrijfster) en de hoofdstukken zijn lekker kort met de nodige cliffhangers. Minder positief is het gebrek aan diepgang van de personages; de ik-figuur blijft een sjabloonachtige figuur die een terurigmakend Viva-gedachtengoed tracht op te sieren met volstrekt ongeloofwaardige pseudo-wetenschappelijke informatie over de werking van het geheugen. Kom nou, zeg, verdringing is een Freudiaans begrip waar sowieso al het nodige op valt af te dingen maar zoals het in dit boek wordt gebruikt, is totale nonsens. Je kunt een argeloze lezer kennelijk veel verkopen (zo blijkt ook uit al die lovende recensies) maar een iets geoefender oog prikt hier makkelijk doorheen. Of is het juist een intelligente manier om impliciet de egomanie en het opportunisme van de hoofdpersoon aan het licht te brengen? Dan alsnog hulde...",-1
"Ik heb expres geen andere reacties gelezen op dit boek, omdat ik graag zelf een beoordeling vorm, maar ik zie nu dat mijn mening zo ongeveer wel gedeeld wordt. Ik moet zeggen dat ik automatisch veel goeds van Simone van der Vlugt verwacht, maar dit boek is me echt ontzettend tegengevallen. Het is zo simplistisch en totaal niet spannend, dat ik het gevoel had dat ik het zelf wel had kunnen schrijven. De ontknoping maakt iets goed, maar al met al heb ik er alleen negatieve gevoelens bij. Jammer.",-1
"Kwam er niet doorheen. Niet de schrijfstijl die ik normaal lees, misschien had het daarmee te maken.",-1
"Het enige dat ik leuk vond aan dit boek: was de titel, dat ik het cadeau kreeg van Hebban en dat ik voor het eerst iets kon lezen van de veelgeprezen Dimitri Verhulst. Op DWDD komt hij goed bij mij over. Na lezing van dit boek is mijn interesse gesmolten als sneeuw in de zon.
Wat ik wel knap vond is dat Dimitri zich volledig heeft kunnen inleven in iemand -die al het goeds in het leven vergooit en dat deelt met andere trieste ontspoorde Spoo Pee Doo-ers- en de sfeer van dat ontmoedigende leven op papier heeft kunnen overbrengen.
Misschien dient dit boek als schrikbarend voorbeeld, maar er lichten geen raakpunten in mij op, ook niet op symbolisch niveau.
Ik richt me liever op inspirerende, aanmoedigende, opwekkende boeken, die mij aan het denken zetten over een beter leven. Nee, Dimitri is duidelijk niet mijn soort schrijver. Dat weet ik nu.",-1
"Ik lees heel veel thrillers, dus had ik helaas het plot door. Dat ligt niet aan het boek dus. Ook vond ik het een erg sloom boek. Pas ver over twee derde van het boek begon het voor mij interessant te worden. De creepy en horror sfeer heb ik niet gevoeld. Het boek zit verder wel goed in elkaar. Het gaf mij gewoon niet de leeservaring waar ik op hoopte.",-1
"Jammer dat er geen spanning in het verhaal zat. Ik werd niet geboeid door dit boek, helaas. Het einde daarintegen was wel weer goed.",-1
"Alhoewel het verhaal vlot leest en ook wel spannend is, is de plot ongeloofwaardig en erg gekunsteld. Helaas laat de vertaling hier en daar ook te wensen over (Er stond iemand op de hoek van de Koninklijke Bibliotheek naar hem te kijken....). Ben toch wel nieuwsgierig naar de andere titels van Alvtegen, misschien wordt het nog wat.",-1
"Het eerste dat je te binnen schiet na een aantal bladzijden is ""dit kán niet. Dit is gewoon infantiel"". De personages worden naargelang de situatie geschilderd en bijgewerkt tot ze in de juiste bak kunnen worden gedeponeerd. Het (nou ja) ""avontuur"" is als het script voor een budgetloze B-film. Na een derde acht je het voor bekeken. Je leest hier en daar nog een woord en het verhaal is gekend. Absolute nonsens.",-1
"Simon Tolkien (1959) is een Brits strafrechtadvocaat en auteur. Hij is de kleinzoon van de beroemde schrijver en professor J.R.R. Tolkien. Hij studeerde af aan de Dragon School in Oxford en de Downside School. Aan het Trinity College studeerde hij moderne geschiedenis.
Sinds 1994 was Simon Tolkien advocaat in Londen. Zijn eerste roman, ‘De stiefmoeder’ werd in 2002 gepubliceerd.
Hij is met zijn gezin naar Californië verhuisd en schrijft nu fulltime.

Aan het begin van de twintigste eeuw groeit Adam Raine op in een achterbuurt van Londen. Zijn vader is socialist en vakbondsman. Hij zet in verschillende jobs vaak de boel op stelten omdat hij niet bereid is voor een mager loon te werken en hij altijd betere arbeidsomstandigheden nastreeft. Zijn moeder is huisvrouw.
Nadat deze overlijdt verhuist hij met zijn vader naar familie in het kolenmijnstadje Scarsdale in Yorkshire. Daar wacht zijn vader werk aan de mijn. Adam kan zijn studies voortzetten en is daarmee een buitenbeentje. Zijn leeftijdsgenoten werken veelal in de mijn.
Ook hier is zijn vader de vakbondsman , ook hier lopen de spanningen tussen de arbeiders en hun werkgever Sir John Scarsdale hoog op. Ze rijzen de pan uit, er volgt een explosie van geweld waarbij Adams vader omkomt.
Adam wordt door Sir John opgevangen, maakt zijn middelbare school af en heeft plannen om in Oxford verder te studeren.
Ondertussen is hij ook verliefd geworden op de domineesdochter Myriam.

De oorlog breekt uit. Al Adams plannen worden gedwarsboomd. Hij en zijn vrienden melden zich aan om in Frankrijk, in de loopgraven aan de Somme, te gaan strijden. Hij komt in een hel terecht. De enigen aan wie hij zich kan optrekken zijn zijn vrienden Ernest, Thomas, Luke en Rawdon.
Terug thuis na de oorlog blijkt Adam te zeer veranderd te zijn voor de wereld die hij vier jaar geleden achterliet.

Het hele boek speelt zich chronologisch af. Alle personages worden duidelijk uitgelijnd maar daar blijft het bij; ze blijven erg oppervlakkig. Een terdege uitwerking van de karakters mist.
Het eerste deel van het boek, dat over de kinder- en tienerjaren van Adam vertelt wordt in een haast ouderwetse, traditionele, trage stijl geschreven.
Het tweede deel, de oorlog wordt erg beeldend in al zijn gruwelijkheden beschreven. Dit is ook het sterkst geschreven deel van deze roman. Het is niet moeilijk om als lezer betrokken te geraken bij de verschrikkingen van de oorlog. Het is tevens het deel dat het langst in de herinnering zal voortleven.
In het derde deel krijgen we de ontknoping van het liefdesverhaal dat zich heel clichématig, als een stationsromannetje, ontwikkeld heeft. Dit liefdesverhaal brengt geen enkele meerwaarde aan het boek bij.

Tolkien heeft verschillende boodschappen voor zijn publiek: de verschrikkingen en de gruwel van de oorlog waardoor het duidelijk wordt dat we moeten proberen elke oorlog te voorkomen, het belang van echte vriendschap, het verschil tussen arm en rijk, het besef dat je afkomst je leven niet hoeft te bepalen.

Het Niemandsland uit de titel dekt volledig de lading van het boek. Het is in de letterlijke betekenis het stukje land dat gelegen is tussen beide fronten in een oorlogszone. Maar elke lezer kan voor zichzelf in de loop van het verhaal meerdere symbolische betekenissen ontdekken.

Niemandsland is tevens een hommage aan de oorlogsjaren van zijn grootvader, J.R.R. Tolkien en aan zijn strijd in de slag aan de Somme.",-1
"Na veel positieve reacties gelezen te hebben, heb ik mij gewaagd aan dit boek. Maar het heeft me uiteindelijk niet kunnen bekoren.
Het begin viel nog mee, maar op de duur wordt het langdradig en zelfs saai. Humoristisch vond ik het helemaal niet, maar ik zal het misschien niet echt hebben voor dergelijke boeken!",-1
"Jeroen Kuypers is geen auteursnaam die bij iedereen voor op de tong ligt maar zijn pseudoniem Roel Thijssen zegt fans van de Graham Marquand-reeks veel meer. Onder het pseudoniem Peter Marx is Kuypers onlangs met een nieuwe serie gestart, met geheim agent Damian Dupont in de hoofdrol. Bijna gelijktijdig zijn Het Armeens medaillon en Het uur van de dode wolf verschenen. Kuypers' oeuvre wordt gekenmerkt door een niet aflatende belangstelling voor thema’'s als spionage, grote militaire conflicten, culturen en godsdiensten. Ook Het Armeens medaillon is hieronder te scharen.
Damian krijgt als eigenaar van een beveiligingsbedrijf opdracht om als undercoveragent te infiltreren in het Armeense terroristische milieu. De opdracht komt van een Europese geheime dienst die een grote groep multinationals vertegenwoordigt. Damian moet een door Armeniërs geplande aanslag op de Turkse premier voorkomen, tijdens diens bezoek aan het Europees Parlement in Brussel. Zo'n moord zou grote politieke instabiliteit veroorzaken en gevolgen hebben voor de toelating van Turkije tot de EU. En voor de multinationals geldt maar één ding: business as usual!
Binnen de Turkse gemeenschap zijn er voor- en felle tegenstanders van de toetreding; met name de Islamitische gemeenschap ziet grote inperking van haar macht door Europa. Van Damian Dupont wordt verwacht dat hij als witwassende bankier gemakkelijk in het corrupte wereldje van de machthebbers uit de Balkan kan infiltreren. Hij treedt binnen in een wereld van spionage en contraspionage, die alleen lijkt te bestaan uit vijanden in plaats van uit vrienden en medestanders.
Peter Marx heeft zich goed ingelezen in de jonge Turkse geschiedenis. De erfenis die voornamelijk bestaat uit haat en wantrouwen tussen de Armeniërs en Koerden vloeit voort uit de Balkanoorlog van 1912. Met name de Armeense genocide waar de Turkse regering verantwoordelijk voor wordt gehouden, broeit nog steeds voort onder de bevolkingsgroepen. Die verhouding gebruikt hij als basis voor de verborgen broeinesten van opstand in Turkije met de dood van de premier als einddoel.
Overigens is het iets te optimistisch om Damian te vergelijken met andere geheime agenten zoals James Bond. Die naam is immers synoniem voor bijna bovenmenselijke intelligentie en veel technisch vernuft. Voor wat beide eigenschappen betreft kan Damian niet eens in de schaduw staan van zijn opponent. De tocht van Damian en zijn twee collega’s door de wereld van de Turkse machthebbers is logisch en begrijpelijk beschreven, hoewel het infiltreren soms wel kinderlijk eenvoudig verloopt. Dit doet de geloofwaardigheid wankelen, en het dimt ook de spanning tot een klein waakvlammetje.
Misschien is de auteur er niet helemaal alleen verantwoordelijk voor, maar tientallen spel- en taalfouten in dit relatief korte verhaal verstoren voortdurend de aandacht van de lezer; bij een (eventuele) herdruk moet hier serieus werk van gemaakt worden. Mede daardoor kan Het Armeens medaillon het best als een prototype worden beschouwd waar nog behoorlijk aan gesleuteld moet worden voor het rijvaardig, toonbaar en aantrekkelijk is.",-1
"Teleurstellend. Haar vorige boek ""Familieportret"" vond ik super maar dit boek kan daar in de verste verte niet aan tippen. Ben na 125 bladzijdes gestopt. Ondanks de soepele schrijfstijl kon het verhaal mij niet boeien. Vond het oppervlakkig, voorspelbaar en langdradig.",-1
"De achterkant van Havikskruid maakte me nieuwsgierig doordat hij zo mysterieus was en dit boek leek me spannend. Waar ik wel een beetje verward door raakte was de voorkant van het boek, want die deed naar mijn mening een beetje kinderlijk aan. Ik wist het niet zeker, maar eigenlijk dacht ik wel dat dit boek iets voor mij zou zijn.

De proloog leek mijn vermoedens te bevestigen: dit zou een spannend, maar toch wel een licht boek worden. Wat ik wel jammer vond is dat de plot, die aan het einde een enorme plottwist zou kunnen zijn, in de proloog meteen al onthuld wordt. Dat betekent dat je als lezer al weet waarom Poppy en Ember zich niet thuis voelen en dat je al weet wat er aan het einde gaat gebeuren, maar de personages weten het zelf niet. Eigenlijk ben ik daar helemaal geen fan van. Natuurlijk, uiteindelijk draait het verhaal om de personages en hoe die zich ontwikkelen, maar het leuke aan boeken vind ik dat je een soort band met de personages krijgt en dan met ze mee gaat denken. Dat had ik nu niet.

Maar dit was niet het enige waardoor er een soort kloof tussen mij en de personages lag. Ik kon me namelijk ook helemaal niet vinden in de manier van schrijven van Irena Brignull. Alles wordt rijkelijk beschreven. Soms is dat fijn, maar ik had het gevoel dat al die beschrijvingen het verhaal een beetje tegenhielden. Het kon niet mooi voortvloeien. Daardoor werd mijn hoop op een spannend, maar licht Fantasy verhaal keihard de grond in geboord. Ik kon namelijk helemaal niet door het boek heenkomen. Ik bleef het maar wegleggen en stelde het moment waarop ik het boek weer op zou pakken steeds uit.

Toch zijn er niet alleen maar slechte dingen te vertellen over dit boek. Ik vond Poppy een leuk personage. Hoe ze zich niet thuis voelt, maar troost vindt bij haar kleine eigenaardigheden (zoals de katten!), dat vond ik toch wel lief. Ember, die eigenlijk in hetzelfde schuitje zit, vond ik wat minder. Ze komt niet voor zichzelf op en laat zichzelf kleineren. Toch snap ik het wel, want hoe buitengesloten ze zich ook voelt, het is toch wel haar thuis en anders is ze helemaal alleen. Ook voor Ember kon ik dus wel begrip opbrengen en uiteindelijk begon ik haar ook steeds meer te waarderen. Zelfs Distel was iemand bij wie ik me kon inleven, met haar gemene moeder, haar drang om begrepen te worden, haar onzekerheid.

Een personage waar ik al heel snel hélemaal klaar mee was, is Leo. Ik snap nog steeds zijn nut niet. Waarom is hij in het leven van Ember en Poppy? Wat doet hij daar in vredesnaam?! Hij heeft een sneu verleden, maar verder… Ik had vanaf het begin al een hekel aan hem. Dat kwam niet alleen door zijn persoonlijkheid, maar dat kwam dus ook doordat hij naar mijn mening niets toevoegde aan het verhaal. Poppy en Ember helpen elkaar, ze veranderen door elkaar, maar Leo? Nee. Poppy en Ember denken veel aan hem, maar ik kan bijna niets verzinnen wat hij in hen naar boven heeft gebracht. Ik had een beetje het gevoel dat Irena Brignull zich een soort van verplicht voelde om hem in het verhaal te stoppen, om romantiek in het verhaal te brengen. Om, jazeker, een liefdesdriehoek te creëren. Nou, die waardeer ik dus echt niet.

Ik ben niet heel positief over dit boek. Misschien dat het leuker is voor een wat jonger publiek, maar helaas heb ik al te veel boeken gelezen die origineler, spannender en voor mij leuker om te lezen zijn dan Havikskruid. De schrijfstijl wist me niet te pakken en de geforceerde romantiek haalde me helemaal uit het verhaal. Toch vond ik vooral Poppy een fijn personage en hield ik van de katten!",-1
"Mwah … deze serie is duidelijk 1 boek te lang. Wat een teleurstelling en dat terwijl ik jarenlang zo genoten heb van alle bovennatuurlijke avonturen. Overigens ook niet elke keer vijf sterren, maar gaandeweg werd ik toch steeds closer met die rare Odd Thomas. En dan dit kleurloze einde. Het ontbreekt in dit verhaal aan focus, het duurt allemaal veel te lang, de tegenstanders zijn van bordkarton, hun drijfveren blijven onduidelijk en de plot wordt afgeraffeld … werkelijk een waardeloos einde. Alsof Koontz er geen zin meer in had. Alsof hij geen ideeën meer had voor Odd. Dan zou ik zeggen: doe het niet, laat het zitten. Voor het geld hoeft Koontz het volgens mij niet meer te doen.

Laat ik stoppen met mopperen. De hele serie vond ik zeker de moeite waard. Koontz blijft één van mijn favoriete schrijvers (maar dit moet ‘ie niet meer doen).",-1
"Meisjes met dromen is het informatieve verslag over tien ambitieuze meisjes die zich ontpopten tot grote historische vrouwen en werd geschreven door Paulien Andriessen. De meervoudig academica besloot jaren geleden het professionele vertalen in te ruilen voor haar grote passie: schrijven. Voor het meidenblad Tina schreef zij onder andere Powergirls. Historische werkelijkheid in combinatie met de toegankelijkheid van de Tina kan een boeiende combinatie opleveren. De interesse is zeker gewekt.  

Andriessen heeft ervoor gekozen om een beeld te schetsen van beroemdheden voordat zij bekendheid verwierven, zoals Florence Nightingale voordat ze de bekendste verpleegster aller tijden werd. Waarvan droomden vrouwen als Frieda Kahlo of Coco Chanel toen ze opgroeiden? Was de weg naar eeuwige roem simpel of moesten ze juist heel hard werken? Om meer te weten te komen dan het internet ons aan informatie kan bieden is Andriessen de archieven ingedoken en maakt ze gebruik van dagboekverslagen. Hierdoor krijgt de lezer een uitgebreid beeld van de opgroeiende meisjes.  

Zo kende Agatha Christie voorafgaand aan haar tientallen bestsellers vele teleurstellingen en werden haar verhalen constant afgewezen.  Ze verdiende haar geld door baantjes in de zorg, waaronder in een apotheek, waardoor ze veel van vergiften leerde. Kennis die ze later zo vaak in haar boeken zou gebruiken.  

De betrekkelijk onbekende kunstenares Maria Sibylla Merian opent het boek. Als dertienjarig meisje was ze al gek op rupsen en bestudeerde ze de beestjes die ze in talloze dozen verspreid door haar ouderlijk huis bewaarde. Haar moeder gruwde van die vieze rupsen, maar Merian trok zich hier niets van aan en volgde hun levenscyclus nauwgezet. Ze maakte er prachtige, gedetailleerde tekeningen van. Haar werk was tijdens haar leven al zeer populair. Volgens Andriessen verdient deze kunstenares een plekje in haar boek van grote historische vrouwen vanwege haar bijdrage aan de biologische wetenschap.  

Het idee om vrouwen uit de context van hun geschiedenis te halen om ze op een geïsoleerd voetstuk te plaatsen heet ‘Herstory’ en is een tegenhanger van de militair politieke geschiedschrijving van ‘History’. Het doel van herstory is de geschiedenis vanuit een vrouwelijk perspectief te beschrijven en betekenis van vrouwen centraal te stellen. Dit was in de jaren ’80 erg populair, maar heeft haar rol allang verloren.  Vrouwen worden tegenwoordig in hun eigen context beschreven. Een verworpen theorie gebruiken om jonge lezers te inspireren dat zij hun dromen kunnen verwezenlijken, is wat achterhaald. Maar als de beelden die van de tien grote vrouwen accurater waren geweest, had het best een interessant boek kunnen opleveren. En hier gaat het mis.  

De beelden die van de tien vrouwen worden geschetst zijn op zijn zachtst gezegd merkwaardig. Zo wordt de jonge Agatha Christie als een jaloers meisje afgeschilderd dat het steeds aflegt tegen haar oudere zus, die niet erg aardig is. Maar het is Agatha die uiteindelijk doorbreekt. Een wel erg kinderlijk beeld van deze grootste detectiveschrijfster aller tijden. Hellen Keller, een meisje dat door ziekte blind en doof werd maar toch talloze boeken schreef en zelfs een aantal academische titels behaalde, wordt afgeschilderd als een driftig kind. Zij wordt beschreven vanuit het perspectief van haar begeleidsters waardoor de lezer niet echt te weten komt wat Keller motiveerde. Ook bij het levensverhaal van Merian rijzen vraagtekens. Haar werk is lange tijd verguisd omdat het veel fouten bleek te bevatten. Dit (overigens zeer boeiende aspect uit haar leven) is buiten beschouwing gelaten.  

Een andere grote vrouw in Meisjes met dromen is Cleopatra, die ooit droomde dat zij, en niet haar oudere zus, de volgende Farao zou worden. We lezen dat Cleopatra tijdens haar leven meerdere Romeinse keizers ontmoette en dat is vreemd omdat Rome in die tijd een Republiek was en geen keizer had.  

Het geheel is geschreven op de toon van de Tina. Daar is niets mis mee. Geschiedenis begrijpelijk maken voor de jeugd is een nobel streven. Tien leuke portretten maken van vrouwen die zich tijdens hun leven hebben onderscheiden door hun droom na te jagen is een geweldig gegeven voor een boek. Maar bij een historisch boek moeten feiten kloppen en beelden die worden geschetst accuraat zijn en dat is helaas niet het geval.  

De illustraties zijn van Monique van den Hout, een zeer begenadigd illustrator, die garant staat voor kwalitatief mooie tekeningen. Voor dit boek heeft ze haar galeriewerk aangepast aan een tienertekening: centraal zie je een personage met daaromheen in schetsvorm de attributen die bij deze figuur horen. De tekeningen op zich zijn buitengewoon goed gelukt, maar lijken in geen velden of wegen op de echte historische personages. Aan het omslag is hierdoor helemaal niet te zien om wat voor boek het gaat.  

Het boekje leest vrij vlot, al is het taalgebruik wat archaïsch, en het concept is bovengemiddeld goed, maar de uitwerking laat helaas te wensen over.",-1
"Als je een degelijke recensie verwacht: vergeet het maar. Het komt niet vaak voor, maar dit boek ging na de eerste paar hoofdstukken retour bibliotheek.

Het verhaal speelt zich af in een fictief Amerika. Het opent met een beschrijving van New York, net na een grote ramp. Denk 9/11 en de dag of twee erna.

Het wordt de lezer al gauw duidelijk, dat er vanalles mis is met de persoon die de situatie beschrijft. Verbod op het rond hangen in park met kinderen; gebruik van gestolen credit cards (voor porno, prostitue-bezoek inclusief beschrijving van z'n voorkeursstandjes, gokken, diefstal) - what not.

Uiteraard steelt de misfit en sukkel een creditcard van een andere sukkel. Vervolgens krijgt de lezer die bestolen sukkel uit New England als hoofdpersoon voorgeschoteld. Hij krijgt te maken met een lege creditcard, identiteitsfraude en erger.

Deze harde werker en family-man, raakt in de ban (of klauwen) van een miljardair: Hadi.

Het boek is een bestseller en beschikbaar als e-book. Wellicht dat jij het eens bent met recensenten die het ""lichtvoetig"" en ""interessant"" vinden. Misschien dat het appelleert aan je gevoel voor humor.

Er zijn ook recensenten die het een warrig rommeltje vinden. Zonder het uit te lezen, was dat mijn indruk. Dit boek was gewoon totaal niets voor mij.

Op dit moment is het een ""hit"" in de USA. Dat komt omdat velen vinden dat Hadi gebaseerd is op Trump.

Na het lezen van biografieën en het dagelijks bijhouden van wat Trump uitvreet, ben ik het hier niet mee eens. Ik kreeg eerder de indruk dat Hadi en de situatie leken op ""The Ghostwriter""; met humor maar niet mijn soort humor.

Omdat ik het niet de moeite waard vond het uit te lezen, heb ik er over gedacht dit boek van m'n Hebban-plank te verwijderen.

Maar ja: als jij dezelfde voorkeuren hebt als mij, verknoei jij ook je tijd aan de eerste paar hoofdstukken of het hele boek. Terwijl er zo veel betere romans en goede, leuke fictie te lezen is.

Mijn advies: zoek wat online Engelstalige recensies en lees de blurb (zo heet dat echt) op de voor- en achterkant van het boek. Besluit daarna, of je er tijd in gaat steken - of niet.",-1
"Jammer! Door al de lovende recensies verwachtte ik een goed boek en dat was in mijn ogen absoluut niet het geval.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik weinig moeite had het uit te lezen, het leest wel lekker vlot en op één of andere manier wil je toch weten hoe het verder gaat. Toch was ik wel blij dat het uit was want ik stoorde me erg aan de ‘Amerika is geweldig’- toon. Bevooroordeeld en zo zwart-wit, echt ergerlijk.
De personages stegen ook niet uit boven hun bijna karikaturale, stereotype beschrijving. De verhaallijn vond ik onwaarschijnlijk en de vele, zeer gedetailleerd beschreven heldendaden irrelevant.
Tot ongeveer 100 pagina’s voor het eind dacht ik nog aan een 3*** beoordeling (mijn ‘best wel oké’ beoordeling) want als je bijna 800 pagina’s kan schrijven en de lezer ze zonder veel moeite kan uitlezen heb je wel 3*** verdiend. Maar… het belabberde einde en met name de laatste paragraaf deden me zonder enige twijfel niet meer dan 2** te geven.
Nee, absoluut geen aanrader.",-1
"In Vlaanderen is Pieter Aspe ongeveer even beroemd als Eddy Merckx, hem nog voorstellen zou dus bijna een belediging zijn. Voor de Nederlandse lezers die Aspe niet kennen zal de volgende vergelijking helpen: denk aan Appie Baantjer en zijn inspecteur De Cock, en je hebt Pieter Aspe en zijn inspecteur Van In. Het kader is meteen duidelijk: ongecompliceerde rechttoe rechtaan verhalen met een hele rits vaste ingrediënten en met personages wier dagelijkse gewoontes zo vast en voorspelbaar zijn dat ze de saaiheid overstijgen. Tenminste, dat is hoe de uitgebreide schare hondstrouwe fans erover zal denken. Voor de meeste andere lezers valt te vrezen dat alleen 'saaiheid' het kenmerkende kernwoord zal blijven. Met Postscriptum voldoet Pieter Aspe alweer voor het volle pond aan de onveranderlijke verwachtingen van 'zijn' publiek...
Jean-Pierre Vandamme is te voet onderweg naar Santiago de Compostela, maar halverwege zijn pelgrimstocht wordt hij in Frankrijk vermoord. In Brugge krijgt inspecteur Van In bezoek van Vandamme's vriendin Livia, die hem smeekt de woning van haar vriend te verzegelen zodat de familie niet aan de haal kan gaan met een enorme voorraad goud die daar in de kluis zit. Vandamme heeft het goud geërfd van zijn oom die ooit een berucht huurlingenleider was tijdens de onafhankelijkheidsstrijd van Belgisch Kongo. Als Van In uiteindelijk een kijkje gaat nemen, is er echter geen goud te vinden. Enkele dagen later wordt ook Livia vermoord. Het onderzoek verloopt stroef en er komen meer vragen dan antwoorden. Wat is het verband met de ontsnapping van de gewelddadige gangster Mad Max uit de Brugse gevangenis, waarom wordt Van In tegengewerkt door de stafhouder van de Brugse balie, en wat betekent het postscriptum in een van de geschriften van de oom, waarin hij verwijst naar de thriller De gesloten kamer van Sjöwall en Wahlöö? Van In dreigt met zijn onderzoek een stinkende pot uit het koloniale verleden open te wrikken, en dat zien een aantal mensen uit de omgeving van Vandamme liever niet gebeuren.
Thrillerfans die opleven bij diepgaande psychologische ontrafelingen van personages of die het moeten hebben van ingewikkelde plots, fijnzinnig onderzoek en ernstig denkwerk, verrassende wendingen en secundaire verhaallijnen, zullen bij Aspe hun gading niet vinden. En wie bij het lezen van een thriller ook graag wat literaire meerwaarde meekrijgt zal ook niet in extase raken. De lezers van Aspe willen zekerheid en eenvoud, en die krijgen ze, telkens weer en dus ook in deze thriller: een rechtlijnig verhaal, een duidelijke plot met spanning, af en toe een vleugje propere seks, een inspecteur Van In die op tijd zijn Duvel drinkt en zijn norse stemming van vandaag afwisselt met een nog norsere stemming morgen, een ernstige, plichtsgetrouwe onderzoekrechter Hannelore Martens (de echtgenote van Van In) die op tijd en stond een aanval van oncontroleerbare geilheid krijgt, enz. En als Van In tussendoor eens stevig afgeeft op het ""zootje franskiljons"" dan zijn vooral de Vlaamse fans helemaal in de wolken.
Is dit nu denigrerend bedoeld? Absoluut niet. Pieter Aspe voldoet aan een behoefte. Hij heeft een stijl ontwikkeld waarmee hij een hele groep mensen aan het lezen heeft gekregen - en aan het lezen houdt - die daar anders misschien nooit zou aan begonnen zijn. Dat kunnen we alleen maar toejuichen.",-1
"Van Milou van der Will verscheen eind 2010 haar eerste boek. Dit heb ik via een leesclub mogen lezen, en hoewel ik normaal gesproken niet bijzonder gecharmeerd ben van Nederlandse thrillers, staat mij bij dat ik het opvallend goed vond.

Vandaar dat ik ook zo benieuwd was naar dit tweede boek van haar. Het gegeven klonk alvast goed en ik wilde het graag lezen. Helaas pakte het deze keer een beetje verkeerd uit voor mij. In het verhaal, waar ik verder niet op in zal gaan, spelen twee lijnen door elkaar, die - in mijn ogen - beter als twee verschillende verhalen had uitgewerkt kunnen worden. Nu zag ik twee lijnen, die allebei niet voldoende uitgewerkt waren om echt goed stand te kunnen houden. Daarnaast speelden op verschillende moment de geloofwaardigheid het boek nog een beetje parten en waren er momenten waarop ik me afvroeg welke psychologische stoornis de hoofdpersoon moest hebben zo weinig emoties toonde hij. De personages kwamen ook niet helemaal uit de verf, enkel de twee belangrijkste kregen wat meer aandacht (mijn inziens nog niet genoeg) waardoor je je niet verbonden met ze voelde en ook niet mee ging leven.

Aan de andere kant was de schrijfstijl er een die heel prettig las, die ook heel gemakkelijk las. Soms misschien een beetje té. Wat ik vooral jammer vond was het ontbreken van écht mooie, memorabele zinnen die je bij blijven. Ik zou me nu al geen enkele zin meer voor de geest kunnen halen, en zeker niet een die de moeite van het doorvertellen waard zou zijn.

Dat is ook een beetje het probleem met het hele boek. Ja, het leest makkelijk en snel en het is echt geen straf het te moeten lezen. Maar nee, het is niet iets waar je nog snel aan terug zal denken, niet iets dat je mensen aan gaat raden en niet iets waar je veel over zult vertellen. Jammer, maar ik heb het idee dat voor mij dit boek compleet is afgesloten en begint te vervagen zodra ik het voor de laatste keer heb dichtgeslagen.",-1
"Samenvatting:
De geschiedenis van de mens wordt beschreven vanaf de evolutie,
dus ook voorlopers van de mens. Deze geschiedenis wordt gebaseerd
op de revoluties die plaatsvonden in de ontwikkeling zoals
de cognitieve, de agrarische en de wetenschappelijke revolutie.
Hij laat zien hierbij steeds mythen en grote verhalen een rol spelen,
zoals volgens hem religies en het communisme, het libealisme,
het naziisme en volgens Harari ook het christendom.
In het boek staan een aantal denkbeelden waarin de wereld ook
op een heel andere manier wordt bekeken. Het boek is goed geschreven en
absoluut niet saai. Door de manier van denken en de ideeën
die erin beschreven worden zet het boek aan om zelf ook goed
over deze denkbeelden na te denken. Maar aan het einde wordt een toekomst
perspectief gegeven gebaseerd op ontwikkelingen binnen de
wetenschap, en daarbij worden nauwelijks nog
op de historie gebaseerde denkbeelden gebruikt.

Opinie:
Het boek is goed geschreven en laat zich met erg veel vaart lezen.
Maar bijvoorbeeld in de beschrijving van het christendom wordt
vaak de plank erg is geslagen, dus ga je afvragen hoe goed de
beschreven denkbeelden van de andere wereldbeschouwingen kloppen.
Verder worden alle grote wereldbeschouwingen weggezet als
mythen, waar niets van deugd, er is maar één waarheid en dat is
wat hijzelf verteld. Een wel heel erg arrogante kijk op de wereld!
Dat is precies wat hij andere wereldbeschouwingen verwijt.
Wat meer voorzichtigheid en meer nuancering zou het boek
zeker veel waardevoller maken. Wat bovendien opvalt is zijn
wel erg positieve kijk op de islam. Op veel andere werledbeschouwingen
heeft Harari veel commentaar, het christendom wordt zelfs in
één adem genoemd met de nazi's ! maar de islam wordt wel heel
erg positief belicht als de godsdienst van vrede. De kruistochten
waren (terecht) een ramp, maar de veroveringen van de islam rond
de middellandse zee rond 700-1000 waren het uitdragen van een
beschaving! De opkomst van IS wordt helemaal niet genoemd.
Ook de wetenschappelijke bijdrage van de islamistische wetenschap in
de oudheid wordt erg overdreven. Soms wordt gesuggereerd dat aan het
begin van de jaartelling deze bijdrage veel belangrijker was dan
de kennis uit West Europa ( nb Mohammed leefde omstreeks 600 n Chr. ).
Bijvoorbeeld de schrijfwijze van de decimale getallen komt uit India en
is dus geen islamitische vinding. Verder wordt er met geen woord
gesproken over de belangrijke ontwikkelingen in de Middeleeuwen.
Harari volgt hierbij het verlichtingsdenken dat de middeleeuwen
erg negatief laat zien. Terwijl ook in de middeleeuwen belangrijke
uitvinden zijn gedaan ( zoals de bril, de ploeg, de stijgbeugel, enz )
De laatste hoofdstukken hebben niet meer met geschiedenis te maken,
maar is één grote lofzang op de verdiensten van de wetenschap en de
geweldige vooruitgang die deze heeft gebracht. Daaruit wordt een
toekomst voorspelling afgeleid, die hetzelfde beeld geeft als veel
andere erg optimistische boeken die vooral ook in de periode 1970-1980
zijn verschenen ( en waar ook niets van terecht is gekomen )
Hierdoor verliest het boek erg veel aan waarde.
Jammer, want ondanks dat
zet het boek wel aan om zelf over het verhaal na te denken.",-1
"Ik had verwacht dat dit verhaal meer de nadruk zou leggen op de dood van Antonie Kamerling en de nasleep hiervan. Het lijkt echter eerder dat Isa Hoes de wikipedia pagina's van haarzelf an Antonie heeft opgezocht, toen heeft besloten ""een stukje over Isa, een stukje over Antonie, een stukje over Isa etc."" en daar vervolgens een (nagenoeg saai) verhaal omheen heeft geschreven. Het voegt in het begin nog wel wat diepte toe, om te zien waar ze elkaar ontmoet hebben en hoe druk ze beide waren. Dit hoeft echter niet tot pagina 150 door te gaan.

Spoiler: Pas op pagina 197 van de 213 pleegt Antonie zelfmoord. Misschien de eerste hoofdstukken lezen en de laatste paar. Voor de rest is het meer van hetzelfde en ik heb me er met veel moeite doorheen moeten werken.",-1
"Michael Koryta, (20-09-1980), woont in Bloomington, Indiana, waar hij voor een detective bureau werkt en aan de Universiteit van Indiana doceert in journalistiek. Ondanks zijn jeugdige leeftijd is hij al een succesvolle schrijver. Zijn debuutroman Tonight I Said Goodbye werd niet alleen genomineerd, maar won ook meteen de prestigieuze prijs voor het beste privé-detective boek. In Amerika zijn vier boeken van Michael Koryta uitgegeven, waarvan de derde nu in Nederland verschijnt. A Welcome Grave, Michael’s derde boek over privé-detective Lincoln Perry, wordt in Nederland uitgegeven onder de titel B.E.G.R.A.V.E.N.
In B.E.G.R.A.V.E.N. wordt privédetective Lincoln Perry verdacht van de moord op advocaat Alex Jefferson. Perry en Jefferson zijn gezworen vijanden vanaf het moment dat laatstgenoemde er met de verloofde van de ander vandoor ging. Voor de politie is hij dus een uitstekende verdachte, die zich nog verder in de nesten werkt, als hij een opdracht van zijn ex-verloofde aanneemt. Zij vraagt hem of hij haar pleegzoon, de voornaamste erfgenaam van de advocaat, kan opsporen. De ervaren Perry vindt hem vrij snel, maar staat machteloos als deze onder zijn ogen zelfmoord pleegt. De politie weigert echter van zelfmoord uit te gaan en verdenkt de privédetective ook van deze moord. Perry rest niets anders dan, met behulp van zijn partner, het mysterie van de zelfmoord op te lossen en tevens de moordenaar van Alex Jefferson te vinden.
Als thriller stelt B.E.G.R.A.V.E.N. teleur. Het verhaal wil maar niet spannend worden en de karakters overtuigen niet. Hoofdpersoon Lincoln Perry wordt gepresenteerd als de nieuwe Mike Hammer, maar dan zonder diens hardheid en zonder diens aantrekkingskracht op vrouwen. Deze privédetective is niet koel, hij is gewoon saai. De politiekorpsen van de diverse staten worden wel heel erg sukkelig weergegeven: alle rechercheurs leiden aan tunnelvisie, waardoor ze zich alleen concentreren op één verdachte. Zwijgzame crimineel Thor lijkt er helemaal met de haren bijgesleept: een geheimzinnige, superzware misdadiger zet zich belangeloos in, bij acties die gemakkelijk zijn leven zou kunnen kosten.
Aan het eind van het verhaal tracht schrijver Michael Koryta nog origineel uit de hoek te komen met een onverwachte plotwending. Zowel het onverwachte als het originele komt echter niet uit de verf, waardoor het boek eindigt zoals het begonnen is: voorspelbaar!
B.E.G.R.A.V.E.N. is een echte dertien uit een dozijn thriller. Ontspannend leesvoer waar je niet bij hoeft na te denken en waar je vooral niet veel van moet verwachten.",-1
"Omdat het in deze bittere tijden onmogelijk is te ontsnappen aan de ""Brownies"", heb ik besloten de massa te volgen en ze te doorworstelen. Wat een teleurstelling. Is dit dé schrijver over wie iedereen het heeft? Ik vond De Da Vinci code teleurstellend, op het irritante af. De wendingen zijn té voor de hand liggend en de hoofdpersonages alles behalve lucide. Ik besloot hem nog een laatste kans te geven en schafte ook Deception Point aan, maar hier weer hetzelfde verhaal. De hoofdpersonage botst op een onoplosbaar mysterie/ code en zijn vertrouweling blijkt onbetrouwbaar te zijn. Happy end...

Wat ik wel bewonder aan Dan Brown is dat hij er toch maar in geslaagd is zijn boeken op wereldschaal te verkopen terwijl ze ronduit slecht zijn.",-1
"De serie rondom rechercheur Jurriaan de Cock (met ceeooceekaa) van Appie Baantjer kan bijna tot cultureel erfgoed worden verheven. Met vele tientallen uitzendingen jarenlang op tv is De Cock, vereeuwigd door Piet Römer, bij jong en oud in Nederland en Vlaanderen even bekend als geliefd. Net zo bekend zijn de tientallen Baantjerboeken die door de jaren zijn verschenen.
In eerste instantie natuurlijk van de hand van de meester zelf, later in coauteurschap met Simon de Waal en als Baantjer Inc., waar de Utrechtse auteur Ed van Eeden zich achter verschool. Op dit moment is Peter Römer, met toestemming van de erven Baantjer, bezig de scenario’s van de tv-serie om te zetten naar boeken. De Cock en de onzichtbare moordenaar  en De Cock en de moord in het circus  zijn al eerder verschenen, de laatste loot aan de Baantjer-boekenstam is De Cock en de rituele moord.
Dick Vledder wordt naar het Westerpark gestuurd waar een lichaam van een vrouw is gevonden, doodgeschoten waarna met een mes haar buik is verminkt. Het volledige team van De Cock is snel ter plaatse, maar voor het onderzoek is afgerond blijkt in een kofferbak van een auto aan de Ruysdaelkade een tweede vrouwenlichaam te zijn gevonden. Dit lichaam vertoont exact dezelfde verwondingen als het eerste slachtoffer. Als de dames zijn geïdentificeerd blijken het prostituees te zijn die in leven in dezelfde omgeving hun werkterrein hadden.
Team De Cock zet de maximaal beschikbare capaciteit in om deze moorden op te lossen maar wordt door de harde werkelijkheid ingehaald als pooier Karel Raaff ook vermoord wordt gevonden.
De verhalen van Baantjer zijn, evenals de opzet en structuur, te genoegzaam bekend om daar nog enige vernieuwing en originaliteit in te ontdekken. Dat is bij De Cock en de rituele moord  niet anders. Bekende karakters als Appie Keizer, Dr. Den Koninghe, commissaris Buitendam en de patholoog-anatoom Dr. Rusteloos, ze laten zich allen zien.
Omdat het verhaal inhoudelijk vrij weinig om het lijf heeft, is het gissen waar de kracht van deze serie is te vinden. Is het toch de herkenbare omgeving in Amsterdam waarin het zich afspeelt of geeft de vertolking van De Cock door Piet Römer de doorslag?
Alle Baantjerboekjes zijn relatief korte verhalen met weinig diepgang en altijd wel een of meerdere moorden. De karakters behoeven geen nadere toelichting omdat de lezers veelal dezelfde zijn die naar de tv-serie hebben gekeken en beide uitvoeringen met elkaar associëren. Dus is bekend dat De Cock wordt verpersoonlijkt door Piet Römer, Dick Vledder door Victor Reinier en commissaris Buitendam door Serge-Henri Valcke.
Met de komende zonnige dagen zijn de Baantjerboeken lekker leesvoer; als de zon opkomt begin je op de eerste pagina en gaat de zon onder dan sla je de laatste pagina dicht. Tussendoor is nog ruimte genoeg over om een uiltje te knappen. Hoe zalig kan lezen zijn",-1
"Nederland heeft De Cock, Frankrijk heeft Maigret, Engeland heeft Jack Frost, Zweden heeft Wallander en Italië heeft Montalbano, een politieman die net als zijn buitenlandse collega’s is uitgegroeid tot een nationaal symbool, een tv-ster en een boekenheld. Geestelijke vader van Montalbano, de laconieke Siciliaanse commissaris, is Andrea Camilleri.
Italiaanse misdaadschrijvers onderscheiden zich van hun Europese collega’s door hun boeken vol passie, sentiment en een warmbloedig, melancholisch taalgebruik. Dat is precies wat men kan verwachten in Zeven maandagen met Montalbano. Het is een origineel verhaal waarin de commissaris en zijn team worden geconfronteerd met een vreemde “seriemoordenaar”. De man schiet eerst een vis dood bij een restaurant en vervolgens op diverse andere plaatsen dieren die qua formaat in grootte oplopen: een kip, een hond, een geit, een ezel en een olifant. Steeds in de nacht van zondag op maandag. Bij de gedode dieren laat hij een briefje achter met de raadselachtige tekst: “Ik blijf mij samentrekken.” Een psychopaat? Een godsdienstfanaat? Montalbano is ervan overtuigd dat de man over zal gaan op het doden van mensen. Haast is dus geboden.
Camilleri is een schrijver die zijn publiek kan boeien met kleine gebeurtenissen van eenvoudige mensen. Naast de hoofdlijn waarin Montalbano op zoek is naar de moordenaar van dieren, worden tal van kleine, andere zaken genoemd die de politie moet oplossen. Een ruzie tussen temperamentvolle boeren, een man die op zijn foeilelijke vrouw schiet omdat hij denkt dat ze constant vreemd gaat, het zijn anekdotes in de kantlijn, maar ze geven het boek sfeer, smaak en kleur. Het zijn bizarre, soms absurdistische gebeurtenissen, waar Italiaanse kunstenaars (zie Fellini en De Sica) hun visie op de realiteit zo graag mee larderen. Niet bloedstollend, wel enerverend, vol hartstocht.
In Zeven maandagen met Montalbano wordt veel aandacht besteed aan de verhouding tussen de politiemannen onderling. Er wordt veel gemopperd en ook de commissaris zelf, die last heeft van maagzuur, is nors, humeurig en behoorlijk grof tegen zijn ondergeschikten. Hij ervaart het Europese rookverbod als zeer irritant en hij reageert zijn algehele onbehagen af op zijn geliefde Livia, die hij doodleuk laat zitten. Het verhaal is een novelle van slechts 129 pagina’s, en biedt een fraaie miniatuur van de Italiaanse samenleving. De plotlijn is echter zeer gekunsteld. Een plot die achter de schrijftafel is bedacht, originele elementen heeft, maar niet uitblinkt door geloofwaardigheid. In dat opzicht is Camilleri wel eens beter op dreef geweest. Er liggen gelukkig nog genoeg verhalen op de plank waarmee hij zich kan revancheren.",-1
Wat een teleurstelling. Amper 130 pagina’s in mega groot lettertype. En de rest van het boek is het eerste hoofdstuk van De Reiziger.,-1
"Wat er in het boek staat over waar het eigenlijk om gaat, omhelst hoop en al tien pagina's. Al het overige komt bij mij eerder over als van de hak op de tak springend opvulsel over koeien, vogels, de velden, de wind, de boerderij; lang uitgesponnen koetjes en kalfjes. Je zit je constant, en wegens langdradigheid met tegenzin verder lezend, ongeduldig af te vragen wanneer er nu eindelijk klaarheid komt over wat er is gebeurd. Een enerverend boek dat mij meermaals zin gaf het onuitgelezen definitief dicht te gooien.",-1
"Je zou denken dat een beetje schijfster wel tijdig meekrijgt dat als je het teveel verschillende mensen naar de zin wil maken, je het maar weinig mensen naar de zin zult maken. Het maken van scherpe keuzes is belangrijk om een goed boek te krijgen. ""Kill your darlings"". Helaas blijkt het de Amerikaans/Italiaanse auteur Christina Dalcher allemaal te zijn ontgaan. Zij probeert tot een cocktail te komen van een politieke dystopie, een bouquetreeksachtige overspelromance en een op een waanzinnige complottheorie gestoelde thriller. Maar nee, het werkt inderdaad niet. Niet alleen door de rare genremix, maar ook doordat Dalcher haar verhaal slecht heeft doordacht.

En dat is echt heel jammer want de voortekenen waren zo veelbelovend. Dalcher is van beroep taalkundige en komt met een dystopische opzet die daar nauw mee samenhangt: in een hedendaags aandoende VS worden vrouwen door christelijke fanatici onderdrukt, onder meer door hun een woordlimiet op te leggen van slechts 100 woorden per dag. Dat wordt afgedwongen door een teller die de dames als een soort armband om hun pols dragen en die elektrische schokken afgeeft als de limiet wordt overschreden. Ook hoofdpersone Jean is taalkundige en krijgt te maken met deze woordbeperking. Met zoveel wetenschappelijkheid aan boord verwacht je toch een intelligent boek te gaan lezen over taal, communicatie en wat iemand met weinig woorden toch nog kan bereiken in een verstoorde wereld.

En ja, gedurende de eerste pakweg 80 pagina’s lijkt het boek die belofte waar te gaan maken, ook al sluipen er al snel wat ongeloofwaardigheden in het verhaal. Zo blijken praktisch alle werkende vrouwen (zo’n 70 miljoen in de VS) van de ene op de andere dag naar huis te zijn gestuurd. Toch lijkt het land daar niet door te zijn ingestort en horen we zelfs niet dat sectoren die grotendeels op vrouwelijke arbeidskrachten draaien zijn ingestort. Nog vreemder zijn de woordtellers. Ook die schijnen op één en dezelfde dag alle vrouwen in de VS (> 160 miljoen) onder dwang te zijn omgedaan. Natuurlijk waren er veel vrouwen die zich daartegen hebben verzet, maar blijkbaar was er genoeg gewapende mankracht beschikbaar om het verzet van een half land te onderdrukken. Daarbij wist niemand dat die armbanden werden geproduceerd, terwijl ze nota bene in allerlei kleuren en maten kwamen en gemaakt zijn van een tot dusver onbekend materiaal. Ondertussen kunnen deze armbanden zeer sterke elektrische schokken afgeven, maar hoeven nooit te worden opgeladen of iets dergelijks. Hm.

Maar toch, het verhaal heeft een zekere emotionele heftigheid en zet je aan het nadenken over veel zaken waar je normaal nooit over nadenkt. Ongedachte problemen die je zult krijgen als je maar 100 woorden per dag mag zeggen duiken stelselmatig op en de manier waarop de christelijke georiënteerde Pure Movement mensen en vooral ook kinderen weet te beïnvloeden is verontrustend. En dus valt er wat voor te zeggen om de ongeloofwaardigheden maar te accepteren, for the sake of argument. Dat verloopt echter als Dalcher steeds meer maatregelen toevoegt, die ook niet goed zijn doordacht. Camera’s in echt ieder huis en gebouw in de VS, kampen voor homoseksuelen en overtreders van de regels, van de ene op de ander dag gescheiden onderwijs voor jongens en meisjes; logistiek gezien lijkt allemaal heel erg onhaalbaar.

Toch blijf je hopen dat het alsnog ergens goed voor is, bijvoorbeeld voor een mooi verhaal over hoe Jean ondanks haar beperkingen toch in verzet weet te komen. Maar in plaats daarvan trekt Dalcher de stekker uit haar eigen verhaalopzet. Jean raakt in een positie dat ze weer gewoon mag praten en dat was het dan. Ongelukkig genoeg doet ze zelfs met dat voorrecht maar weinig soeps (laat staan dat ze ergens toe kwam met maar 100 woorden per dag). Ze krijgt namelijk ook de mogelijkheid om haar buitenechtelijke relatie met de blijkbaar nogal perfecte Italiaan Lorenzo weer op te pakken en daar gaat het dan opeens voornamelijk over. Niet dus dat ze alsnog overtuigd het verzet induikt of eens goed met haar geïndoctrineerde kinderen gaat praten of wat dan ook. Nee, het is allemaal Lorenzo, Lorenzo en hoe geweldig hij toch niet is, vooral ook in vergelijking met de slappe echtgenoot. Hm.

Vanaf hier is dit boek mij als geïnteresseerde lezer kwijt. Echt terugkeren naar de oorspronkelijke thema’s doet het ook niet echt meer. Uiteindelijk volgt er wel nog een boel actie tegen het verdorven regime enzo, maar dat is een beetje langs mij heen gegaan. Al is het me nog wel opgevallen dat ook het gemakzuchtige einde aan de kant van de afknappers zit.

Dat alles neemt niet weg dat boek wel vlot en helder is geschreven en je er snel genoeg doorheen geraakt. Ook blijven bepaalde ideeën die, met name in het eerste gedeelte van het boek, worden opgelepeld je maar door het hoofd spoken. Je blijft maar over die kwesties nadenken, ook als je het boek verder niet zo goed vond. Al is het maar om jezelf te overtuigen dat dit niet kan gebeuren zo of dat wij vrouwen echt niet zo schaapachtig zijn als veel vrouwen in dit boek vaak zijn. En in ieder geval neem je jezelf toch wel een paar dingen voor, voor het geval dat…

Maar het doet je ook afvragen, hoe goed had dit boek wel niet kunnen zijn, als Dalcher een strakker plan had gehad, zelf ook wat langer en beter had nagedacht en keuzes had durven maken.",-1
"Het verhaal gaat over een amerikaanse journalist die een nederlandse schrijfster moet interviewen van zijn baas omdat hij nederlandse roots heeft. De schrijfster, Iris, blijkt ernstig ziek en wordt verzorgd door haar vriendin Kay. Kay houdt Iris buiten de schijnwerpers waardoor het lastig wordt voor Fields, de amerikaanse journalist, om Iris te interviewen.

In het begin is het verhaal zeer verwarrend. Het begint met twee verhalen in de ik-vorm, maar het is niet duidelijk wie aan het woord is. Dan gebeuren er een aantal dingen die ik zeer ongeloofwaardig vindt. Ook vindt er een ontvoering plaats waar ik de toegevoegde waarde niet van snap. Dan ben je aanbeland bij het "" ik herinner me"" deel. Dit is te langdradig. Ook het einde is me niet duidelijk. Ik had niet in de gaten dat ik aan het einde van het boek was.

Het boek is vlot geschreven, maar helaas vindt ik het verhaal zeer chaotisch, ongeloofwaardig en te onduidelijk. Ik wil het geen roman noemen, maar in welke categorie ik het wel moet plaatsen durf ik niet te zeggen.",-1
"Ik heb het boek gelezen en, hoewel de plot zeer aanvaardbaar is, heeft het boek een groot euvel. Dat euvel is het feit dat de mannen denken en voelen alsof ze vrouwen zijn. Mannen horen gewoonlijk wat harder en minder invoelend te zijn dan vrouwen. Er bestaat dus een bekend verschil in de psyche en dat laat de schrijfster niet uitkomen. Carol O'Connell's boek wordt daardoor een boek dat niet echt pakt.",-1
"Dit was voor mij een kennismaking met de boeken van deze schrijfster.
Ik had er meer van verwacht. Misschien nog maar een ander boek van van Corine proberen.",-1
"Het is onvoorstelbaar dat de schrijver van De hoogvlieger' dezelfde auteur is als van De valse belofte. De hoogvlieger is werkelijk een uitschieter in het genre 'literaire thriller, vanwege het originele verhaal, dat bovendien op onnavolgbare wijze wordt verteld; spiritueel met puntige dialogen. De valse belofte ontbeert deze kwaliteiten jammerlijk. Overigens denk ik dat dat niet aan de auteur ligt, maar eerder aan de oubollige vertaling door Sandra van de Ven. Voor De hoogvlieger heeft de uitgever een betere keuze gedaan: Ineke Lenting. Hulde voor die vertaling; boe! voor die van De valse belofte!",-1
"De dame  is het debuut van de Australiër Daniel O’Malley. Het boek kreeg lovende recensies in zowel zijn geboorteland als de Verenigde Staten, waar hij middeleeuwse geschiedenis studeerde. Geroemd wordt hij om zijn mengeling van verschillende stijlen. Volgens het Amerikaanse 'Publishers Weekly' wordt dit debuut zelfs een wereldwijde bestseller.
Stel je voor: je wordt wakker in een park, de regen valt met bakken uit de lucht en als je je ogen opent, merk je dat je lichaam bont en blauw is. Als je nog beter kijkt, zie je dat je omringd bent door dode lichamen met witte latex handschoenen aan. Je hebt geen idee hoe je daar bent beland, wat er is gebeurd en nog erger: wie je bent. Dit is precies wat Myfanwy Thomas overkomt. Het enige wat haar een beetje houvast geeft, is een brief die ze in haar zak vindt. ""Het lichaam dat je draagt was ooit van mij"" vertelt de onbekende briefschrijfster haar.
Deze vreemdeling blijkt later de voormalige ‘bewoner’ van Myfanwy’s lichaam te zijn. Gelukkig wist deze voorganger dat ze haar herinneringen kwijt zou raken en heeft ze grondige voorbereidingen getroffen. Zo leest de nieuwe Myfanwy in diezelfde brief dat ze op dat moment twee keuzes heeft: een nieuw leven met een nieuwe identiteit of het leven dat toebehoorde aan de vorige Myfanwy hervatten. Ze kiest - hoe kan het ook anders - voor het laatste. Via een hele reeks brieven van haar vroegere zelf, komt Myfanwy erachter dat ze een hooggeplaatst lid is van een geheime organisatie van de Britse overheid die Engeland moet beschermen tegen bovennatuurlijke bedreigingen. Deze majestueuze dienst, genaamd de Checquy, bestaat uit agenten die allen een bepaalde superkracht bezitten. Zo zijn er agenten die een dodelijk gas kunnen produceren, scheermesjes als tanden hebben of iemands zenuwstelsel kunnen beïnvloeden.
Langzaamaan ontdekt Myfanwy wie haar voorganger was, wat haar taken waren en hoe ze haar krachten kan gebruiken. Dat laatste is van belang, want om te weten te komen wie haar heeft proberen te vermoorden en wie verantwoordelijk is voor haar geheugenverlies, zal ze moeten strijden tegen sluwe vijanden met eveneens bovennatuurlijke krachten
De openingshoofdstukken in De dame  voldoen aan alles wat je van een goede thriller kan verwachten: verrassend, snel, spannend en vol actie. De intriges en het originele uitgangspunt bieden een veelbelovend vooruitzicht voor de rest van het boek, maar na een honderdtal pagina’s komt het besef dat het beste deel er eigenlijk al op zit. Het aparte verhaal zet zich voort met een aantal ongeloofwaardige gebeurtenissen, waarbij O’Malley sukkelt met de ‘tone-of-voice’ in het boek. Hij weet niet alleen te verbazen met een rijke, fantasievolle wereld, waarin genoeg potentie zit voor een fascinerend verhaal, maar komt op de meest onlogische momenten met cynische humor waarvan je je soms afvraagt: neemt hij ons nu in de maling? Alsof hij zijn eigen verzinsels niet serieus neemt.
Een spion met bovennatuurlijke krachten, opererend voor een uiterst geheime dienst in opdracht van Hare Majesteit, stuntelend met geheugenverlies en zoekend naar de redenen hiervoor, is een inventief gevonden basis voor een spannend verhaal. Op sommige momenten weet O’Malley dit ook prima uit te werken, maar vaker wint de langdradigheid het van de daadwerkelijke actie. Omdat de oude Myfanwy van tevoren wist dat ze haar geheugen zou verliezen, schreef ze een hele reeks brieven en een dik dossier over alles en iedereen binnen de Checquy om zo haar nieuwe ik voor te bereiden. De brieven en stukken uit het dossier staan als aparte hoofdstukken in het boek. Jammer genoeg leiden deze cursieve teksten alleen maar af van het werkelijke verhaal. O’Malley gebruikt deze hoofdstukken om een hele hoop informatie aan zowel Myfanwy als de lezers te geven, maar weidt te vaak uit met zinloze en vertragende zijverhalen.
Het is erg jammer dat het buitengewoon originele idee niet beter is uitgewerkt. Zonder de misplaatste humor, de vermoeiende uitweidingen en de paar onwaarschijnlijkheden, had het verhaal veel meer waarde gehad. Of het dan was uitgegroeid tot een wereldwijde bestseller, durf ik niet te zeggen, maar nu verdient het die status zeker niet. De dame  is als een slechte parodie op een mix van Harry Potter, X-Men en Heroes. Jammer, er had meer in gezeten.",-1
"Dit boek is voor mij een twijfelgevalletje. De personages zijn wel erg mooi. In dit geval vond ik de film beter dan het boek. Persoonlijk verdwaalde ik steeds in het verhaal door de vele beschrijvingen over chocolade en de omgeving.
Mede hierdoor raakte ik telkens de draad kwijt. Ook omdat het vanuit twee personages in de ik vorm geschreven was, moest ik er telkens weer inkomen. Misschien was het anders geweest als ik achter elkaar door had kunnen lezen.
Deze krijgt wel drie sterren.",-1
"'De beste Nederlandstalige thrillerschrijver' zegt NRC Handelsblad. Dat vind ik niet kloppen, maar goed, het NRC heeft het wel eens vaker bij het verkeerde eind. Dit houdt overigens niet in dat Roomservice een vervelend boek is om te lezen. Nee, het leest best wel prettig.

Roomservice heeft echter niet het kaliber van een echte thriller. Daarvoor is het niet spannend genoeg. Het is zeker goed geschreven en er zijn ook spannende momenten, maar niet dusdanig dat je daardoor op het puntje van je stoel gaat zitten.

Of dit boek kenmerkend is voor de stijl van Elvin Post kan ik niet zeggen. Het was namelijk mijn eerste kennismaking met hem. Maar het is me niet dermate tegengevallen dat ik nooit meer een boek van hem zal gaan lezen. Nee, ik denk dat er nog wel eens een volgt.",-1
"Het thema intrigeerde mij wel maar de moraliserende boodschap van het kinderverhaaltje van dochterlief, saai en langdradig, was een afknapper.",-1
"Het boek zou ongeveer 300 bladzijdes moeten tellen in plaats van 414. Het kostte me veel doorzettingsvermogen om het uit te lezen. Gelukkig kwam er aan het eind nog een spannende ontknoping.
Het boek is ietwat afstandelijk geschreven en de coherentie tussen de gedeelten is soms echt ver te zoeken. De afloop is een tikkeltje gekunsteld.",-1
"Een kanjer van een boek in aantal bladzijden (930 blz), maar helaas niet in verhaal. Nochtans, start het verhaal veelbelovend maar al snel wordt de verhaallijn doorspekt door allerlei pseudowetenschappelijke weetjes en theorien. Vanaf Deel 2 is er geen houden meer aan. Hierdoor begint het verhaal meer te neigen naar een of andere wetenshappelijke paper waar de lezer geen boodschap aan heeft. We krijgen pagina's lang een saaie les in microbiologie, DNA , geologie, platentektoniek, enz.... . De momenten dat het dan nog echt een plezier is om te lezen worden schaars. En dan is er ook nog het moraliserende over hoe de mens als 'opperwezen' het leven op aarde verknoeit.
Een dergelijk verhaal hoort thuis in het rijtje blockbusters: Deep Impact, The abyss, 2012, ... . Helaas blockbusters zijn vaak slechte verhalen en scoren vooral door hun special effects en cinema beleving.",-1
"Scott McEwen heeft een benijdenswaardige reputatie opgebouwd als coauteur van American Sniper, verfilmd door Clint Eastwood. Met The sniper and the Wolf start hij een nieuwe serie: Sniper-elite, die hij samen schrijft met Thomas Koloniar, een voormalig politieman. In het Engels zit men aan vier stuks, dit is de eerste Nederlandstalige vertaling.

Dat dit soort boeken een populair succes zijn, hoeft geen betoog. Mensen afknallen mits a Licence to kill is ‘sexy’ omdat het de lezer in de positie van de schutter dwingt. In de wereld van de spionage wemelt het bovendien van standpunten, personages, landen, opportuniteiten, zodat verrassingen worden gegarandeerd. Waar het vooral aan ontbreekt zijn scrupules. Vandaar dat op dit boek het cachet Meer boek voor mannen prijkt. Gevoelige lezers lopen beter een straatje om.

Gil Shannon is de sniper. Om drie uur ’s nachts ligt hij op een goederenwagon in een buitenwijk van Parijs, te wachten tot hij een kogel door Dokka Oemarov kan jagen, een van de meest gezochte terroristen ter wereld. Shannon wordt gecoacht per satelliet door CIA-man Bob Pope, een vertrouweling van de Amerikaanse president. Op het moment suprême wordt zijn hinderlaag verhinderd door een andere sniper, Sasha Kovalenko, iemand met uitzonderlijke kwaliteiten, in dienst van Tsjetsjeense rebellen. Amerika en Rusland geven deze liquidatie de hoogste prioriteit, want de westerse wereld wacht een ramp als Oemarov en Kovalenko in hun plannen zouden slagen. Daar heb je het zaligmakende motief. Shannon krijgt een vrijgeleide naar de Kaukasus, weliswaar onder begeleiding van Majoor Ivan Dragoenov, een Spetsnaz, en uitmuntend scherpschutter. Dragoenov draagt de tattoo van de Spetsnaz, een wolvenkop. Hij is de Wolf uit de titel.

De tweede verhaallijn speelt zich af in de Verenigde Staten, waar Pope de opdracht krijgt de CIA te hervormen. Daardoor wordt Pope zelf een doelwit. Hij overleeft tot twee keer toe een aanslag en moet de rest van het verhaal vanuit de ziekenboeg opereren.

Bevalt het eerste deel van het boek enigszins door de aanhoudende actie, dan lijdt het verdere verloop sterk aan geloofwaardigheid. Driehonderdvijftig pagina’s lang rennen Shannon en Dragoenov voor hun leven: Van Parijs naar Sicilië over Malta naar Moskou, zo naar de Kaukasus. Onderweg tuimelen ze van de ene hinderlaag in de andere shoot-out. Terwijl de sniper en de wolf zich schietend een weg banen geraak je gegarandeerd de tel kwijt.

McEwen zorgt ervoor dat de schietpartijen interessant blijven door veel te variëren. Hij is daarom even nauwgezet in het beschrijven van de technische specificaties van de wapens als dat hij creatief is met het kiezen van manieren om te sneuvelen. Ingewanden druipen uit buiken, tanden worden uit gebitten geschoten, ogen uit kassen getrokken en - o ja, hoofden behoren te ontploffen als pompoenen. De tegenstanders sneuvelen met bosjes tegelijk, terwijl Shannon en zijn maat voortdurend stukjes lichaam verliezen.

Soms herinnert McEwen zich op tijd dat hij aan een plot moet werken en laat hij zijn held Shannon wat tijd verliezen met menselijke trekjes. Zo krijgt hij in Istanboel medelijden met een bende uitgebuite hoeren, die tegen hun zin worden vastgehouden. Shannon schiet de hele tent naar de verdommenis (volgens het bekende recept van pompoenen en doorboorde ingewanden), en zet de hoeren op een vliegtuig richting Amerika.

McEwen is zo begaan met zijn stoere helden, die regelmatig sarcastisch uit de hoek komen, dat hij de zeldzame lichtpunten in het verhaal vergeet te gebruiken. Wanneer ze in Sicilië een auto stelen van een knappe Italiaanse, Claudina, blijft die koppig in de wagen zitten omdat ze haar auto niet kwijt wil. Claudina kon een humoristische, menselijke noot in dit verhaal zijn, maar verdwijnt van de ene bladzijde op de andere.

Tot slot: wapenfreaks zullen wellicht smullen van de overvloed aan technische details van het geciteerde wapentuig. Rotatiesnelheid, mechanische tekortkomingen, munitie, gewicht, richtingscorrecties: al die dingen waarmee een sniper moet rekening houden. Wie daar niet zo door geboeid is, steekt zijn tijd beter in een ander boek.",-1
"Helaas een tegenvaller voor mij.
Ik ben het met Loen eens; De, naar mijn idee, mislukte poging tot een diep rakend verhaal, hoe mooi het idee ook, blijft slechts bij een opgeblazen poging.",-1
"Hendrik Groen heeft zichzelf een nieuwe uitdaging gesteld die veel te hoog gegrepen is. En wat hij wellicht beter niet had kunnen doen.

Ondanks dat het boek heel vlot is geschreven is het verhaal verre van origineel en kan het zo zijn overgeschreven uit andere boeken. Je blijft hopen op een plotwending die er niet komt. Eerlijk gezegd een heel saai en heel voorspelbaar verhaal. En dan komt er plotseling uit het niets een slot, omdat er toch een eind moet worden gemaakt aan het verhaal, dat precies lijkt op de rest van het boek. Slecht verzonnen, niet origineel en ook nog eens een open eind.",-1
"Er zijn in 2004 al heel wat boeken verschenen die het stempel ‘beste boek van het jaar’ hebben gekregen. Volgens Larry King is De dode slaapster van Phillip Margolin zeker weten ook zo’n boek. Maar zoals onze eigen oerhollandsche tv-persoonlijkheid Henny Huisman altijd zong bij de miniplaybackshow ‘er kan er maar één de winnaar zijn’. De nieuwste Margolin is dat wat mij betreft in ieder geval niet.

In De dode slaapster komt aan het gelukkige gezinsleven van Ashley Spencer abrupt een einde. Een gewetenloze seriemoordenaar dringt haar ouderlijk huis binnen en vermoordt haar vader en beste vriendin. Ashley zelf weet net op tijd aan de klauwen van de moordenaar te ontsnappen. Zwaar getraumatiseerd, maar vol goede moed krabbelt Ashley op en neemt haar leven weer in eigen hand. Haar moeder Terry is daarbij een grote steun. Na enig aandringen van Terry besluit Ashley te gaan studeren op de Oregon Academy, een school met faam onder leiding van de mooie maar koele Casey Van Meter. Alle lichten lijken weer op groen te staan en het geluk lacht Ashley toe. Maar dan komt haar moeder om het leven tijdens een bezoekje aan de Academy. Als ze een gesprek heeft met decaan Van Meter steekt iemand Terry neer. Ook decaan Van Meter komt niet ongeschonden uit de strijd. Ze raakt zo zwaar gewond dat ze in coma komt te liggen. Ashley die toevallig in de buurt wandelde, is de enige ooggetuige van de moordpartij. Ze heeft de dader betrapt met een bebloed mes in zijn handen. Het blijkt de beroemde schrijver (en tevens leraar op de Academy) Joshua Maxfield te zijn. Maxfield achtervolgt haar met het mes en Ashley weet ternauwernood aan het blinkende staal te ontsnappen. De politie arresteert Maxfield op basis van Ashley’s verklaring en even lijkt de rust in haar jonge leven weer teruggekeerd. Echter, tijdens het proces tegen Maxfield weet hij door middel van een slimme truc te ontsnappen. Vanaf dat moment is Ashley haar leven niet meer zeker en staat haar maar één ding te doen, vluchten…

Het lezen van De dode slaapster was voor mij een grote teleurstelling. Dit boek was het zesde dat ik van Margolin las en de kwaliteit lag beduidend lager dan bij zijn voorgaande werk. Spanning, verrassing, een snelle vertelstijl, het ontbrak allemaal in dit boek. De voorspelbare en ongeloofwaardige elementen stapelden zich lustig op, om over de langdradigheid maar niet te spreken. De bron van Margolin’s originaliteit lijkt in dit boek (tijdelijk) opgedroogd. Veel verder dan een ranzige dertien in een dozijn familiekwestie kwam hij dit keer niet en dat ben in niet van hem gewend. De Nederlandse titel vond ik wel zeer mooi en treffend gekozen. Dit compliment gaat echter niet naar Margolin, maar naar de uitgeverij.

Afgaande op de promotie omtrent de nieuwe Margolin ging ik er van uit dat de De dode slaapster een fantastisch boek moest zijn. Ik hoopte zelfs stiekem op een vijf sterren recensie. Ik kwam helaas niet verder dan twee. Eén positief puntje heb ik wel kunnen ontdekken. Een leuk detail dat me gelijk bij de eerste pagina’s opviel was het feit dat één van de hoofdpersonen de rol van advocaat en schrijver vervult, net als Margolin. Helaas was dit wat mij betreft gelijk ook het enige leuke detail in het hele boek. Een zeer magere opbrengst voor een toch meer dan gevestigd thrillerauteur.",-1
"Ik had al veel gehoord van deze reeks dus mijn nieuwsgierigheid was wel wat gewekt. Helaas vrees ik dat dit soort van boeken niets voor mij is. Het barst van de clichés en het hele heen-en-weer getrek tussen de twee hoofdpersonages Dex en Mila werd gewoon saai. Het voelde aan alsof ik naar een soapserie zat te kijken (of te lezen). Helaas niet mijn ding, maar laat dat anderen zeker niet tegenhouden.",-1
"Na de dood van haar moeder komt Merel terecht in Villa Betty.Het huis heeft nog een aantal bewoners buiten de familie Beaufort.
Merel verdiept zich in het leven van de Beauforts en stuit op een verrassende ontdekking.Het verhaal begint goed maar ik verloor mijn aandacht omdat ik het te traag vond.Ook de spanning is ver te zoeken...",-1
"Dubbel Feest! is een echte feelgood roman, eentje zoals Madeleine Wickham (ook wel Sophie Kinsella) wel meer neerzet. Milly staat op het punt te gaan trouwen met Simon, zoon van de steenrijke Harry en in alle opzichten vooral kwaad op zijn moeder. Wat hij echter niet weet, is dat Milly een geheim voor hem verborgen houdt. Ze is ooit getrouwd geweest en hoewel dat een schijnhuwelijk was, heeft ze dat nooit iemand verteld. Dat geheim wil ze het liefst vergeten, maar een onverwachte gast zorgt ervoor dat ze er toch weer aan herinnerd wordt. Om te voorkomen dat haar huwelijk niet doorgaat, zoekt ze Rupert op. Die wil al helemaal geen herinneringen meer hebben aan die verleden tijd. Om de ellende compleet te maken, heeft iemand de pastoor over het geheim verteld. Als dat maar goed gaat...

Dubbel Feest! is zoals gezegd een echte feelgood roman. Diepgang zul je er niet in vinden, daarom blijft het een matig verhaal. Het boek was wel in drie dagen uit, dus ergens blijft het toch ook boeien. Er zaten dan ook hier en daar wat onverwachte twists in, dat maakte het aangenaam. Maar om nu te zeggen dat het je bij zal blijven? Het was een leuk tussendoortje, maar ook niet meer dan dat.",-1
"De Amerikaanse journalist Fields wordt, omdat hij Nederlandse roots heeft, naar Nederland gestuurd om een interview af te nemen bij Iris Kouwenaar, iets waar hij totaal geen zin in heeft. Dit door het feit dat hij haar 20 jaar terug een keer heeft horen spreken in verband met haar toendertijd veelgeprezen debuut en hierdoor een aversie voor haar ontwikkelde.

Iris zelf te spreken krijgen lijkt een onmogelijkheid omdat hij tegen een muur op loopt in de vorm van de huisgenoot/verzorgster/levensgezel Kay. Fields besluit zelf dan maar het leven van Iris binnen te dringen.

Wat volgt is een surrealistische observatie van de gesprekken tussen Kay en Iris met tussendoor het gemijmer van Fields over hoe hij altijd tegen de schrijfster van Antidote aankeek en zijn mening nu bijstelt en hij uiteindelijk overgaat van observant tot deelnemer in het verhaal.

Dit niet al te dikke boek had nog dunner gekund. Een googlesearch op de naam Iris Kouwenaar leidde mij naar de iriskouwnaar.nl een “BijpediA” waarin hetzelfde verhaal te vinden was zonder Kay. Daar word het hele verhaal al verteld waardoor je het best het advies van de titel van dit verhaal op kan volgen: Vergeet de meisjes.",-1
Ik had het boek gekregen van familie die het heel goed vonden. Maar al snel had je door wie en wat. Ik heb het uiteindelijk toch maar uitgelezen omdat ik wilde weten of ik het bij het rechte eind had of niet. Maar uiteindelijk ben ik toch niet overtuigd geraakt om een nieuw boek van hem te gaan lezen.,-1
"Iedereen kent wel een echtpaar als Jack en Grace: hij is knap en rijk, zij is charmant en elegant. Mensen om jaloers op te zijn, als je ze niet aardig zou vinden. Je zou Grace beter willen leren kennen. Maar dat is moeilijk, want Grace en Jack zijn altijd samen. Sommigen zouden dit ware liefde noemen. Anderen zouden zich misschien afvragen waarom Grace nooit de telefoon opneemt. En waarom ze nooit op visite komt, ook al werkt ze niet. En waarom een slaapkamer van hun huis tralies voor het raam heeft...

Het boek gaat over een perfect huwelijk wat niet zo perfect blijkt. Het verhaal is volledig vanuit het perspectief van Grace geschreven. Grace leert Jack kennen als de perfecte man; hij heeft goede manier, mag financieel niet klagen en is gek op haar zusje (Millie). Dit laatste is voor Grace belangrijk, want Millie heeft het syndroom van Down en is aangewezen op de zorg van Grace. Maar zodra ze met hem trouwt, nog tijdens de huwelijksnacht, komt de andere kant van Jack naar boven en zit Grace gevangen in het huwelijk.

Het verhaal zelf is leuk bedacht door de schrijver, de uitvoering ben ik echter minder enthousiast over. Doordat het verhaal enkel vanuit het perspectief van Grace wordt geschreven, is het verhaal wat eentonig. Daarnaast was de ontwikkeling van het karakter van de hoofdpersoon allerminst bijzonder. Waar ze in het begin wordt omschreven als een strong independend women, verandert ze binnen no-time in een afhankelijk, naïef en wanhopig vrouwtje. Gelukkig wordt ze gaande weg toch weer een beetje minder dom.

Ik vond het jammer dat enkel Grace, Jack en Millie duidelijk worden neergezet. Het boek zou mij een stuk leuker lijken, wanneer ook de andere rollen sterker worden weg gezet. Zoals de vrienden van Jack en Grace of de begeleider van Millie. Ik ben nieuwsgierig naar hun perspectief; wat zien zij, denken zij of vinden zij van de situatie?

Tot slot lag het mogelijk ook aan mijn verwachtingen: op verschillende plekken wordt hét debuut van B.A. Paris enorm geprezen. Dat heeft de lat hoog gelegd. Die lat werd helaas bij lange na niet bereikt. Er was geen moment dat ik dag; hoe dan?! Er zaten weinig verassende wendingen in.

Conclusie: dit was niet mijn boek. De schrijver heeft veel kansen laten liggen. Wil je een lichte thriller lezen? Dan is dit misschien wat voor jou. Ben je meer op zoek naar een stevige thriller, met verassende wendingen en die je niet weg kan leggen? Dan is dit niet het boek voor jou.",-1
"Ja eigenlijk weet ik 't even niet zo goed.
Erg enthousiast ben ik niet over het boek. Jammer, want de andere boeken van Verhoef vond ik toch best wel fijn om te lezen. Maar op de een of andere manier kon dit verhaal me niet zo raken.
De vergelijking met de boeken van Michael Berg verliest Esther Verhoef toch bij mij.",-1
Ben het helemaal eens met de recensie van: Monique met haar recensie titel onbegrijpelijk. Dit boek heeft een goed idee voor het verhaal maar is verschrikkelijk slecht geschreven. Niet alleen de naam fouten maar ook de vele onwaarschijnlijkheden laat staan de onmogelijkheden en dan ook nog een verschrikkelijke schrijfstijl. Onbegrijpelijk die hoge waardering.,-1
"Helemaal in de ban van de flaptekst begon ik met grote verwachtingen aan deze zwaar overprezen kanjer van de bejubelde auteur van “De schaduw van de wind” De bovenloop van deze roman is nog enigszins genietbaar, maar naar het midden toe wordt het een lappen-deken van korte opstelletjes, met een draad van alle tinten rood bijeenge-snoerd om uiteindelijk te verzanden in een eindeloos aanslepend ape-gapen en pagina’s die druipen van nutteloze bloederigheid. Een verhaal, zelfs een epos, kan best wat absurditeiten bevatten maar het moet toch ergens als mogelijk geloofwaardig overkomen. Zafon heeft blijkbaar een periode meegemaakt van gruwelijke nachtmerries die hij met een erg overdreven patos in bloed en ontbinding in de openbaarheid heeft willen brengen. Ik pijnig mij het kalende hoofd om één reden te bedenken op u dit boek aan te bevelen.",-1
"Donna Leon komt van oorsprong uit Amerika, maar woont al jaren in Venetië. Ze is helemaal weg van de stad en Venetië is dan ook het decor voor al haar boeken. Ze staat bekend om haar politieromans met in de hoofdrol commissaris Brunetti. Voor Hemelse juwelen maakt Leon een uitstapje naar een ander genre waar niet direct een lijk wordt gevonden. De stijl blijft herkenbaar, maar de stap is gewaagd en niet helemaal geslaagd.
Muziekwetenschapper Caterina Pellegrini krijgt de kans om in haar favoriete stad Venetië onderzoek te doen naar twee mysterieuze kisten vol documenten. Ze wordt door een advocaat ingehuurd om voor twee rijke neven op zoek te gaan naar de erfenis van Agostino Steffani, een componist/abbé uit de zeventiende eeuw. Steffani schijnt volgens de neven een schat te hebben nagelaten aan de voorouders van de neven. Pellegrini is gefascineerd door het verhaal en vooral geïnteresseerd in verborgen composities en partituren van Steffani. Naarmate ze meer papieren uit de kist onderzoekt, wordt het verhaal steeds interessanter. Heeft Steffani zijn betrokkenheid bij een moord verborgen? En is er eigenlijk wel een schat?
Leon leidt de lezer in Hemelse juwelen eigenlijk door een soort geschiedenisles. Het college gaat over het leven van Steffani en zijn rol in de barokmuziek, het kerkelijk wezen en het leven van een aantal welgestelden. Naast het onderzoek van Pellegrini, dat uitgebreid beschreven wordt, spelen ook de relatie tussen haar en de advocaat en haar en haar zus een rol. Dat zorgt voor afwisseling, maar die verhaallijnen blijven redelijk op de oppervlakte. Hoewel het boek bestempeld is als literaire thriller, is de geschiedenisles te weinig echt spannend. Natuurlijk is er nieuwsgierigheid naar de documenten in de kist en naar het privéleven van Pellegrini, maar de stempel literaire roman zou hier toch meer op zijn plek zijn.
Literair is het boek namelijk wel. Vooral de beschrijvingen van de gebeurtenissen in de zeventiende eeuw en de analyses van de barokmuziek trekken het naar een hoger niveau. De schrijfstijl is soms zelfs statig en deftig. Zoals Leon wel vaker doet, maakt ze ook in dit verhaal weer gebruik van Italiaanse passages. Dit maakt Hemelse juwelen geloofwaardig en authentiek, maar af en toe lastig te volgen voor wie die de taal niet machtig is.
De geschiedenisles lijkt soms over te gaan in een sprookje. Echter wel een sprookje dat als een nachtkaars uitgaat. Het einde is verrassend, maar de kous wordt heel snel afgedaan. Leon lijkt het verhaal af te raffelen en dat is jammer. Al met al is het een uniek boek met veel informatie, maar te weinig spannend en diepgravend om lang te blijven hangen.",-1
"Op basis van de beschrijving op de achterkant trok het boek mij aan. Toch viel het boek mij erg tegen. Ik vond het op verschillende (belangrijke) momenten afgeraffeld, inleven in Gina vond ik daardoor lastig. Ook het moment dat zij haar echtgenoot neersteekt kwam onverwacht en leek niet ""logisch""...ondanks dat, blijft bizar dat dit echt iemands leven is geweest...",-1
"“Neem me mee”, vraagt de jonge tiener Atte midden in de nacht aan Leona en Danilo. Hij zwerft rond in pyama en kan niet naar huis. Zegt hij. Eenmaal bij Leona thuis – haar man is onder verdachte omstandigheden overleden – begint de eigenzinnige en slimme knaap eisen te stellen. Hij chanteert ze zelfs door te dreigen de politie te vertellen dat het tweetal hem heeft ontvoerd. En gemarteld en opgesloten. Danilo, gefrustreerd schrijver en uitbater van een rendez-vous hotel (dat doet denken aan een armoedige uitvoering van Sliver) krijgt een helder idee: ze gaan die ontvoering daadwerkelijk uitvoeren. Atte vindt het fantastisch en werkt overal aan mee, maar wil eigenlijk ook ontsnappen om het verhaal nog echter te doen lijken. Leona heeft er (steeds meer) moeite mee omdat ze eerder al met de politie in aanraking is gekomen. En de speurders? De leden van de Coördinatiecel tasten in het duister, net als de spionerende gepensioneerde overburen.

Schellaert neemt nogal wat hooi op zijn vork. Het verhaal is gelardeerd met terugblijk naar het verleden en vanuit de toekomst. Bovendien is het hoofdpersonage een schrijver waarvan het eerste verhaal ook is opgenomen. Overbodig, net als de vele seksscènes en uitwaaierende gedachtengangen. Dat maakt het allemaal nogal breedlopig. Het skelet van het verhaal is prima, maar aan de uitwerking hangt veel te veel vlees aan waardoor het uiteindelijk aan body ontbreekt. Niet doen, dus.",-1
"Van Patricia Cornwell heb ik al heel wat thrillers gelezen, maar deze is naar mijn mening toch echt een van de minst geslaagde. Bij de gelegenheid van de boekenweek of de week van het spannende boek worden gerenommeerde schrijvers wel eens gevraagd een speciaal voor die week uit te brengen verhaal te schrijven. Veelal levert dat een korte roman op, waarvan ik dan denk dat men die toch nog ergens onafgemaakt op de plank had liggen....
Wel, dat is nou precies het beeld wat ik heb nu ik Het Risico heb gelezen. Beslist niet het niveau van de Scarpetta-thrillers van haar. Niet dat Cornwell met haar nieuwe creatie Geronimo dat niveau niet zou kunnen halen, integendeel, maar dan moet er meer energie in worden gestopt en moet het verhaal en de plot beter worden uitgewerkt. Nu heeft zij er zich wat al te gemakkelijk vanaf gemaakt.",-1
"Alan heeft in zijn leven heel wat zakelijk gegokt, maar is niet goed uit de strijd gekomen, hij krijgt een laatste kans; er wordt in Saoedie-Arabie in de woestijn een hele nieuwe stad uit de grond gestampt, althans dat is de bedoeling, Harry heeft hier ook zijn bijdrage in, maar telkens als hij de koning van het land wil ontmoeten om zijn plannen te ontvouwen geeft de koning niet thuis, de dagen worden langer omdat er niets gebeurd, hij krijgt wel kennis aan een leuke vrouw waarmee hij wel wat onderneemt, maar niet tot een echte relatie komt.
Laten we voorop zetten dat ik een redelijk fan ben van Eggers, ontzettend knap dat hij steeds maar weer kan schrijven over totaal verschillende onderwerpen, maar dit boek viel me erg tegen, ik kon er niet van genieten zoals van zijn andere boeken het geval was",-1
"Ik had geen idee waarover deze novelle ging, had alleen ooit gelezen dat het een meesterwerk was. Overpeizingen van Mann over het kunstenaarschap en een homo-erotisch boek, waarin de hoofdpersoon gevoelens krijgt voor een 14 jaar oude jongen en daarmee worstelt. Niet mijn ding, wie er meer over wil weten:
http://www.youtube.com/watch?v=b5vYJFUs-4Y",-1
"Verslingerd is het tweede deel in de Verborgen Littekens-trilogie van Susanne van den Beukel – Hendriks. Hoewel het als een trilogie wordt gepresenteerd denk ik niet dat je het eerdere boek hoeft te lezen om Verslingerd goed te begrijpen, het gaat namelijk over een heel ander meisje en een heel ander onderwerp. De cover past erg goed bij het verhaal. Er staan verschillende elementen op de cover die in het verhaal terugkomen, zoals de schommels en het feit dat het een tekening op een kladblok is! Hier is goed over nagedacht en je ziet dat er veel aandacht aan besteed is.

Susanne van den Beukel – Hendriks heeft ervoor gekozen om een heftig onderwerp aan te snijden in Verslingerd, een onderwerp waarin genoeg meisjes zichzelf kunnen herkennen omdat ze iets soortgelijks hebben meegemaakt. Dit boek laat zien dat ze niet alleen zijn, dat er lotgenoten rondlopen en dat ze zich niet hoeven te schamen. Het verhaal dat wordt verteld in Verslingerd is zeker mooi en heeft erg veel potentie om uit te groeien tot een goed boek. Toch heeft een boek meer nodig dan alleen een verhaal met een mooie boodschap.

“Ze staart uit het hoge raam en ziet een boom met een gebroken tak. Dat raakt haar, ze voelt zich ook gebroken.” -p. 161
Verslingerd start heel erg sterk met een goed proloog. Hiermee maakt Susanne van den Beukel – Hendriks de lezer nieuwsgierig naar wat er gebeurd is in het verleden van Gwen. Het is spannend en overtuigend neergezet. Helaas houdt de schrijfster dit gevoel niet vast en vanaf dat punt gaat de interesse van de lezer langzaam naar beneden. Bijna vanaf het begin weet de lezer al wat er gaat gebeuren en hierdoor is het boek enigszins voorspelbaar. Dit is niet heel erg, als het verhaal niet aan de oppervlakte blijft kabbelen.

Verslingerd mist dus helaas de nodige diepgang. Er wordt vooral gefocust op het verborgen litteken van Gwen, maar alles eromheen valt een beetje weg. De personages en sommige onderdelen van het verhaal hadden veel meer uitwerking mogen hebben. In de proloog wordt bijvoorbeeld al gezegd dat Katja en Gwen elkaar jaren niet meer hebben gezien of gesproken. Waarom is dat zo? Hebben ze ruzie gekregen of was er iets anders aan de hand? Hier krijg je nooit een antwoord op. Ook de moeder van Gwen wordt niet echt uitgewerkt. Ze is nooit thuis en als ze er wel is, is ze gemeen. Ze maakt zich totaal geen zorgen om Gwen en kijkt amper naar haar om. Waarom? En zo zijn er nog wel meer personages die meer uitgewerkt hadden mogen worden, zoals Danny en Nick.

De schrijfstijl van Susanne van den Beukel – Hendriks in Verslingerd is iets te jong om bij een echte Young Adult te passen. Ik had eigenlijk het idee dat ik over een meisje van 13 aan het lezen was in plaats van over een meisje van 16/17 jaar. Hierdoor is Verslingerd toch meer een tienerboek. Alleen is daarvoor het onderwerp dat in het boek besproken wordt weer iets te heftig. Hier had zeker iets meer balans in mogen zitten. Daarnaast wordt, zeker in het begin van het verhaal, heel snel gewisseld tussen het heden en verleden. Je moet daardoor aandachtig blijven lezen, anders raak je de draad kwijt.

Het verhaal speelt zich af in 2008 en Susanne van den Beukel – Hendriks gebruikt kleine details om ervoor te zorgen dat het echt lijkt alsof Gwen en Katja zich in dat jaartal bevinden. De meiden zetten bijvoorbeeld Mercy van Duffy op, dat liedje is in 2008 gereleased. Toch waren er ook wat dingen in het verhaal die afbreuk deden aan het realistische gehalte. In 2008 was ik zelf ook 16/17 jaar en ik sprak de moeder van mijn beste vriendinnetje zeker niet aan met ‘Dag mevrouw’. Ik denk dat je daarvoor wel iets verder terug in de tijd moet gaan.

Verslingerd van Susanne van den Beukel – Hendriks bevat een krachtige, maar heftige boodschap. Het is mooi om te zien dat de schrijfster aandacht geeft aan dit onderwerp om meisjes een hart om onder de riem te steken! Helaas kan ik het boek niet hoger beoordelen dan met 2 sterren, omdat het verhaal echt de nodige diepgang mist.",-1
"Ik vond dit boek tegenvallen, waarom? Door die robot die in het verhaal komt, vind ik nergens op slaan. Wel jammer want het had een leuk verhaal kunnen zijn",-1
"Wat een tegenvaller!
Of had ik te hoge verwachtingen?
De titel is totaal misleidend, want er worden naar verhouding slechts maar enkele pagina's in het boek besteed aan wat de titel doet vermoeden...!
Los van het zeer aangrijpende thema van de Holocaust, vind ik het boek (c.q. de schrijver) wat narcistische trekjes hebben, misschien ook doordat het boek in de ik-vorm is geschreven. Af en toe wilde ik het daardoor gewoon niet meer verder lezen, en gewoon wegleggen!
Het laatste deel - betreffende Ernie, en in de derde vorm geschreven - vond ik veel indringender!
Kortom: Het boek viel mij tegen!",-1
"Viel me erg tegen, langdradig verhaal, vol ongeloofwaardigheden. De hoofdpersonen vond ik niet sympathiek en reageerden op onlogische manieren op situaties. Wat mij betreft geen aanrader.",-1
"Dit boek vond ik nu werkelijk echt helemaal niks! Ik heb gedurende het lezen geen enkele keer begrepen wat de verhaallijn nu was. Alles springt van de hak op de tak, is nergens spannend en die 'nachtelijke climax' is echt een lachertje. Echt heel jammer, want het boek sprak me aan en ik had er echt zin in om hem te lezen. Het enige pluspuntje is dat het boek zo snel uit is...",-1
"Een debuut van deze auteurs.
Het verhaal speelt zich in verschillende landen af, met name Zweden en Rusland spelen een belangrijke rol. Er komen veel personages in voor. Deze zijn allemaal diep uitgewerkt en dit kan verwarring opleveren. Het is belangrijk om vooral in het begin geconcentreerd te lezen.
Een rechercheur in Zweden vindt dat er opvallende veel moorden plaatsvinden die hij niet kan plaatsen. Tijdens een internationaal congres komt hij erachter dat dit ook in andere landen zo is. Het boek bestaat eigenlijk uit kleine verhaaltjes waarbij het steeds naar elkaar toe groeit. het springt van land naar land en van vroeger naar heden. De spanning is met name aan het begin en het eind van het boek. Doordat het moorden wordt uitgelegd valt ook veel spanning weg. Desondanks heeft het boek een verassend en onverwacht einde.",-1
"Ben Pastor heette nog Maria Verbena Volpi toen ze archeologie doceerde, maar trok het gewijde gewaad van Ben Pastor aan om nu al zeven boeken te schrijven over haar held Martin Bora. Pastor houdt wel van een uitdaging en maakte het zichzelf niet gemakkelijk. Bora is een Duitse legerdetective met het hart op de juiste plaats, maar in het verkeerde uniform, die voortdurend moet optornen tegen foute beeldvorming. Kaputt Mundi is het zevende deel uit Bora’'s persoonlijke saga, waarvan voorlopig slechts drie delen in het Nederlands verkrijgbaar zijn: Lumen(2009) en Luna Mendax(2011). De boeken spelen zich steeds af in het kader van de Tweede wereldoorlog, beginnend in 1937, telkens op verschillende locaties: Spanje, Leipzig, Krakau, Verona en nu Rome. Bora volgt daarmee in feite de brandhaard van het geschiedkundig verloop van deze oorlog.
Het decor is dus Rome in januari 1944. De Duitsers krijgen het aan de stok met hun voormalige bondgenoten. Buiten het boek woedt de oorlog, de geallieerden rukken op, hoewel er nog niets bekend is over de nakende invasie in Normandië. Binnen het boek gaat het leven gewoon verder. Als een jonge vrouw van de Duitse ambassade uit een raam wordt geduwd, moet daar een politie-inspecteur naartoe. Majoor Martin Bora is die inspecteur, en hij krijgt de niet zo enthousiaste medewerking van de Italiaanse inspecteur Sandor Guidi. Allebei lopen ze cirkeltjes in de machtsspelletjes tussen Duitsers, Italianen en het Vaticaan. Om het vuile spel van Bora’s “verloofde” Benedikta niet te vernoemen.
Kaputt Mundi is een amalgaam van detective, spionage en oorlogslyriek, met een zee van nevenpersonages, intriges en feiten. Uit meer dan vierhonderd bladzijden historisch, cultureel en politiek overzicht een detectiveverhaal peuteren is best vermoeiend, zeker als dat verhaal niet eens origineel is. Ik ken mensen die hierop zullen kicken, maar zelf houd ik het bij ""Jezus, wat is dit saai"", een zin die overigens letterlijk uit dit boek komt.
Hoewel Ben Pastor duidelijk met woorden, symboliek en dialogen overweg kan, is een evenwichtige plot te hoog gegrepen. Wat me bijzonder stoort zijn de overgangen, van de ene zin naar de andere, waarin van locatie of tijd wordt gewisseld en waar geen witruimte tussen steekt, net alsof je de gedachten leest van de auteur zoals ze sprongsgewijs tot stand komen.
Capet Mundi betekent “de bekende wereld”. Het is tevens de eeuwenoude naam voor Rome: de stad van de wereld. Ik ga geen grapje maken over Kaputt, maar ik begrijp de zin van de titelverandering niet. Tenzij die betekenis nog ergens onder het stof van de historische feiten ligt, en ik die niet heb opgemerkt.",-1
"Lang geleden dat ik een boek las dat zo verwarrend was om te lezen. En aan het eind heb je ook niet het idee dat alle puzzelstukjes op z'n plaats vallen, maar misschien ben ik niet slim genoeg voor dit soort boeken. Het is me ook allemaal iets té bedacht, zowel in stijl als vorm, en dan begint er al snel iets te jeuken bij me. Ik heb het boek wel uitgelezen, omdat ik Krauss een kans wilde geven, maar ik bleef teleurgesteld achter. Groot probleem wat mij betreft is ook dat het verhaal wordt verteld vanuit maar liefst vier (!) gezichtspunten/personages. Veel goede boeken blijken gewoon het beste vanuit één personages het verhaal te doen; op die manier is doorgaans de identificatie door de lezer het grootst.",-1
"De ideale man werd vorige week afgeleverd in een kartonnen doos. Het was geen verrassing want vooraf had men gevraagd om mijn adres. Na De ideale man gretig van zijn kartonnen omhulsel te hebben ontdaan, begon ik direct met lezen. Dit spiksplinternieuwe boek van Mathilde Hoekstra had mij door de titel zeer nieuwsgierig gemaakt. Helaas sloeg de nieuwsgierigheid al snel om in wanhoop.

Ik had mij verheugd op de vooraf gecommuniceerde verhaallijn over een vrouw die alles heeft: mooie man, leuke kinderen, groot huis, uitdagende baan. Toch vond zij hierin geen geluk en viel als een blok voor een mysterieuze man die haar dwong na te denken over wie zij écht was en waar ze écht gelukkig van zou worden. Dit verhaal komt in het boek echter matig uit de verf. Daarnaast ervaarde ik het als een zoekspel: de hoofdpersoon wisselt elke paar alinea’s van locatie, maar deze locaties worden niet geduid. Zo begint het verhaal blijkbaar op het strand van Bloemendaal, maar dit wordt nergens zo genoemd. Ook gaat de hoofdpersoon met haar man op vakantie. Pas na een groot aantal bladzijden kom je erachter dat ze zich op Ibiza bevinden, uit de beschrijving had ik op Bali gegokt. Evelien, de hoofdpersoon wiens naam, om de verwarring nog iets aan te dikken in de eerste bladzijden van het boek niet genoemd wordt (wanneer eigenlijk wel, vraag ik mij af), hopt van plek naar plek en telkens moet je gokken waar ze is: zo belandt ze zonder reistijd van Italiaans restaurant in trein en van huis in Bloemendaal in café in Amsterdam. Waarom deze onduidelijkheid? Wat is er mis met een beschrijving van tijd plaats en hoofdpersoon in de eerste zin van het boek? Dat schept een kader voor het verhaal. Bijvoorbeeld in De jongen in de sneeuw van Samuel Bjørk : Op eerste kerstdag 1999 reed een gepensioneerde weduwnaar van eenenzeventig door de bergen van Oslo naar Hemsdal na de kerstdagen bij zijn dochter te hebben doorgebracht. (De oude man is niet eens de hoofdpersoon, maar het plaatje in mijn hoofd is na deze eerste zin meteen compleet). Door het niet duiden van plaats, noch van personen (een aantal figuren heten ‘de ene moeder’ of ‘moeder nummer twee’, andere personages hebben verwarrend genoeg naam én bijnaam) ontstaat er een onsamenhangend verhaal. De lezer is niet meer geïnteresseerd in het verhaal an sich maar is bezig de puzzel op te lossen over wie wat en waar.

Als Hoekstra probeert concreet te zijn in plaats, door een deel van het verhaal af te laten spelen in café Finch te Amsterdam, slaat ze de plank mis. Voor een zekere groep Amsterdammers was (!) café Finch een begrip: altijd volle bak, een clientèle bestaande uit yuppen als makelaars en reclamejongens, vrouwen die zich graag laten versieren en hier en daar een lijntje coke. Niet-Amsterdammers hebben geen idee wat voor tent Finch was. Finch is overigens sinds 23 juli 2018 gesloten. Aangezien in De ideale man geen jaartallen worden genoemd en het boek pas ver na deze datum in de winkels ligt, had het beter in een laatste fase van het schrijfproces aangepast kunnen worden. Op de cover van het boek wordt een link gelegd naar Kluun. Kluun zelf was ongetwijfeld een bezoeker van Finch. Al gaf hij in zijn debuut een voorkeur aan De Pilsvogel, een kroeg die nog steeds bestaat en waar hij heel duidelijk de sfeer van beschreef zodat de lezer, ook zonder er zelf ook maar een voet over de drempel te hebben gezet, in het feestgedruis werd meegezogen.

De ideale man heeft een briljante titel, maar dat is dan ook het enige goede aan dit boek.",-1
"Ik mocht dit boek lezen van Hebban en ik was direct enthousiast begonnen. Maar ik kon er maar niet inkomen. Steeds weer legde ik het weg om het vervolgens weer op te pakken. Het verhaal is zeer saai omschreven, de karakters van de personen vond ik maar negatief. Het leek maar een donker boek met niks geen positieve dingen. Het enige wat ik mooi omschreven vond was dat Billy werd vergeleken met een lichte vlinder. Nee, ik raad anderen niet aan om dit boek te gaan lezen.
Maar wel bedankt, dat ik dit boek mocht lezen.",-1
"In de bib als thriller gemerkt. Sorry, voor mij geen thriller en daarom maar twee sterren. Als roman beter. Vier sterren.
Het boek bestaat uit vier boeken.
Deel 1: Trouw van vader e, geboorte van de zoon. Terugkeer naar Amerika en het de eerste levensjaren. Zij die New York kennen zullen hier zeker aan hun trekken komen.
Deel 2: Beschrijving van het leven van zijn vader met zijn eerste vrouw en kind. Ook de moord op zijn eerst vrouw. Verblijf van zijn moeder en hij in Italie bij de familie.
Deel3: Verblijf in de gevangenis van zijn vader.
Deel 4: De breuk met zijn vader en de start van zijn eigen gezin.",-1
"Sorry Robinson liefhebbers, dit was mijn derde Robinson en toch wel de minste. Ik lees de boeken in volgorde van schrijven (zie de website van Vrij Nederland; Crimezone is niet erg overzichtelijk in het aangeven van de volgorde van schrijven), dit boek valt tegen, saai en langdradig, dus laten we maar zeggen: voor de liefhebber. De vorige recensies van anderen kloppen grotendeels.",-1
"Dit boek kon me maar niet boeien, het verhaal rammelde aan alle kanten en wilde ook maar nooit echt spannend worden. De hoofdpersonen waren variërend irritant of ronduit onaangenaam. Een tegenvaller. Volgende keer maar weer Stephen King.",-1
"Laat ik voorop stellen dat het boek echt heel spannend is geschreven en dat het verhaal zich afspeelt in een echt interessante setting, want normaliter weet je toch echt niet hoe het voelt om in India als berooide buitenlander te leven of liever gezegd te overleven, zoals vaak het geval is in dit boek. Toch begon de hoofdpersoon me echt de keel uit te hangen zo halverwege het boek. Zijn pseudo- psychologische praatjes en betweterigheid werden echt irritant. Het rare was dat ik vond dat de man, hoewel hij steeds beschrijft hoe goed en oprecht hij bezig is, bij mij een onbetrouwbare en hypocriete indruk achter laat, met andere woorden, ik vond hem niet pluis. Ik denk niet dat dit de bedoeling van de schrijver is, want dit boek is min of meer gebaseerd op zijn leven.",-1
"Slordig geschreven met fouten die de schrijfster had kunnen voorkomen door beter haar informatie te checken. Een slapende redactie die het toeliet dat het boek wat vorm en inhoud betreft niet geweldig is. Leuk voor familie, vrienden en bekenden maar op deze manier niet iets voor een serieuze uitgeverij. Lees voor de complete beschrijving met voorbeelden mijn blog (blogsel 251).
Twee duimpjes voor de moeite.",-1
Zo'n een teleurstellend boek... Na 95 pagina's kon ik het gewoon niet opbrengen om het uit te lezen... Vol met onzinnige dialogen en een ongeloofwaardige plot . Onbegrijpelijk dat dit door een 'international bestelling author' is geschreven.,-1
"Het boek leest makkelijk weg en door de bladvulling en korte hoofdstukken heb je het zo uit.
Ik vond het geen spectaculair verhaal en ik had al gauw door hoe het in elkaar stak. Het zal niet lang blijven hangen.",-1
"Complot bestaat uit drie tijdsvakken. Het begint in 1998 met de kennismaking met de SAS-strijders Chet Freeman en Luke Mercer die een opdracht moeten uitvoeren in Servië en daar niet ongeschonden uitkomen. Vijf jaar later, vlak voor de Golfoorlog, raken ze betrokken bij een smerig handeltje van partijen die er alle belang bij hebben dat die oorlog er komt. Nog eens tien jaar later richt de focus zich op Israel, als daar de Klaagmuur vernietigd dreigt te worden, om zo de eindstrijd te ontketenen zoals in het bijbelboek Daniël staat.
Wat spanning betreft zit het wel goed bij Chris Ryan. De SAS-strijders moeten diverse keren in actie komen en de uitkomst staat niet van tevoren vast. Bij Chris Ryan is niemand veilig. Ook de goeden met belangrijke rollen vallen als bosjes.
Het taalgebruik van Ryan past daar goed bij. Geen overbodige beschrijvingen, maar een snel verslag van de actie. Ryan kan er niets aan doen dat de vertaler dacht dat de Engelse uitdrukking ‘'sing from the same hymn book'’ letterlijk in het Nederlands omgezet kon worden naar de niet bestaande uitdrukking 'uit hetzelfde psalmboek zingen'...
Met spanning alleen heb je nog geen goed boek. Ook aan het verhaal mogen eisen worden gesteld. Wat de plot betreft is het knulligheid troef bij Ryan. Om eens een serie voorbeelden te noemen... Een vrouw zonder enige achtergrond die in haar eentje doorheeft dat een internationaal bedrijf dat handelt in wapens een afspraak heeft met de premier? Die ook weet waar die plaatsvindt, ook al is de locatie geheim? Die zich daar de dag voor de meeting aanmeldt als schoonmaakster, gelijk wordt aangenomen en de volgende dag toegang heeft tot die kamers? Of de beste huurmoordenares van de Mossad die na een gevecht met een man zich de volgende dag zijn gezicht niet meer kan herinneren en dan maar een ander voor de trein gooit? Een verstopte simkaart die tien jaar niet is gebruikt (of waar iets voor betaald is) en die het nog gewoon doet? En iemand anders die nog steeds het telefoonnummer van een vriend in zijn toestel heeft staan die tien jaar geleden is overleden?
De opsomming kan zo nog wel even doorgaan. Al die knulligheden zijn nodig om het verhaal lopende te houden. Wie die zich daar niet aan stoort, zal zich prima vermaken met dit boek.",-1
"Toen ik begon met lezen van dit boek had ik niet kunnen vermoeden welke richting het boek uitging bij de grote twist in het verhaal. De eerste helft, om het zo maar even te noemen, vond ik zeer boeiend geschreven met echt gevoel van het inbrekersvak. De tweede helft was nogal vreemd dus, onverwacht maar ik vond het niet jammer. Op de een of andere manier zit er toch genoeg spanning in om door te blijven lezen.

Ik ben nieuwsgierig naar zijn andere boeken, maar of ik ze gelijk zou kopen, zoals bij deze, kan ik niet zeggen. Maar ik denk dat ik dit boek zeker nog een keer lees, kijken of dan bepaalde gebeurtenissen een voorbode gehad had in het verhaal dat ik de eerste keer gemist zou hebben.
Een redelijk verhaal.",-1
"Een boek dat me helaas niet kon bekoren... Bavo Dhooge kan zeker schrijven, maar publiceert helaas te veel. Daar zitten goeie dingen tussen, maar spijtig genoeg ook verhalen die niet genoeg uitgewerkt zijn, zoals dit. Nu ja, daar moet de auteur zich niets van aantrekken. Niet alle boeken van Simenon zijn bijvoorbeeld pareltjes, om van Aspe nog maar te zwijgen. Ik zou zeggen: lees liever dan dit boek iets van Sonnst of Van Laere. En gun Bavo vooral het voordeel van de twijfel, want hij kan wel degelijk schrijven!",-1
"Verborgen erfgoed, het tweede boek van auteur Danny Elia, gaat over Max Ruegard, die ook in Ongrijpbaar (2008) de hoofdrol speelde. Max’ vader komt uit het voormalige Nederlands-Indië en heeft uit die tijd nog vrienden die ook in Nederland wonen. Wanneer die vrienden een voor een in bizarre ‘ongelukken’ om het leven komen, gaat Max op onderzoek uit. Hij wordt daarbij geholpen door zijn goede vriend Lex, de mysterieuze geest Marcellus en andere mystieke Indische krachten. Maar hoe dieper hij in het onderzoek verstrikt raakt, hoe meer hij over zijn vaders duistere verleden te weten komt. En hoe meer hij zijn eigen leven in gevaar brengt…
In Verborgen erfgoed zitten veel verwijzingen naar het vorige boek, waardoor het slecht te volgen is als je dat niet gelezen hebt. Sommige dingen worden wel uitgelegd, maar toch kun je Ongrijpbaar beter eerst lezen voor je aan dit boek begint.
Overigens moet je je wel eerst afvragen of dat de moeite waard is. Er kleven namelijk nogal wat minpuntjes aan. Zo zijn de dialogen uitgesproken houterig en soms zelfs tenenkrommend. Het lijkt af en toe wel een soapserie. Maar misschien komt dit ook omdat de schrijver nog nooit gehoord heeft van ‘Show! Don’t tell!, want hij omschrijft vaak letterlijk welke emoties een personage op een bepaald moment beroeren. Erg jammer en niet spannend, de lezer hoeft zelf weinig in te vullen.
Jammer is ook dat de personages vrij vlak blijven, het zijn niet echt mensen van vlees en bloed die voor de lezer gaan leven. Tel daarbij op dat het boek maar op twee momenten een beetje spannend wordt… Het eindresultaat laat zich raden.
Zijn er dan alleen minpunten te signaleren? Nee, dat niet. Wel leuk zijn de verwijzingen naar Indische gebruiken en de Indische woorden die Elia gebruikt. Voor mensen met een Indische achtergrond is dit erg herkenbaar. Bovendien maken ze het verhaal iets geloofwaardiger, want (oude) Indische mensen zijn vaak bijgelovig. Maar het is een blijft een ‘paranormale thriller’, zoals er op het omslag staat, en zelfs als je daarvan houdt, is het de vraag of je Verborgen erfgoed kunt waarderen.",-1
"De beschrijving van ‘De laatste dochter’ doet een spannende thriller vermoeden: dode moeder, dode dochter, gewonde vader en een dochter die er zonder kleurscheuren afkomt. Jane Casey maakt deze belofte van spanning echter niet waar. De gebeurtenissen spelen zich af binnen een kleine groep mensen en de titel van het boek verraadt al welke kant het opgaat. Het verhaal is daardoor helaas nogal voorspelbaar, op één wending na, die buiten mijn voorstellingsvermogen lag.

‘De laatste dochter’ is in ik-vorm geschreven. Ik heb niets tegen ik-boeken, maar het veelvuldige ge-ik van rechercheur Maeve Kerrigan werd al na een paar hoofdstukken irritant. De overdaad aan details, de met veel woorden omschreven gedachtegangen van Maeve en de tot op de vierkante centimeter uitgemeten beschrijvingen van locaties leidden de aandacht af van het moordonderzoek. Ik heb het ervaren als een ‘alles draait om Maeve’-show. Het verhaal wordt uitsluitend vanuit Maeves perspectief verteld, wat de overige personages beweegt blijft voor het overgrote deel giswerk. Er fietst dan nog wel een tweede verhaallijn door het boek, maar ook die overtuigt niet. Hetzelfde geldt voor de moeizame verstandhouding die Maeve heeft met haar collega Derwent en voor de relatie van Maeve met haar vriend Rob.

Gewogen en te licht bevonden. Van een literaire thriller, zoals op de cover vermeld staat, verwacht ik beter. Het idee achter ‘De laatste dochter’ is interessant, de uitwerking onvoldende en oppervlakkig.",-1
"Lieve is een vlot geschreven verhaal. Het leest makkelijk weg. Het perspectief wisselt per hoofdstuk, van personage en van tijd. Dat maakt het voor mij nogal onrustig. Het gegeven van wisselingen/dubbelingen van personages is op zich leuk, maar de uitwerking is gewoon niet goed. De personages blijven plat, ze maken geen ontwikkelingen door. Er wordt een personage geïntroduceerd 'out of nowhere' (Dirk) die daarna hoofdstukken lang niet terugkomt en aan het eind ineens weer opduikt. Iedereen doet het met iedereen, vooral zonder voorbehoedsmiddel, enige terughoudendheid hierbij omdat iemand de partner van je vriend is, is ver te zoeken. Giphart heeft dit boek tijdens zijn vakantie geschreven zonder de gebruikelijke uitwerking van details zoals hij normaal doet. En dat merk je. Lieve is een vluggertje.",-1
"Een recensie schrijven over dit boek zonder Gone Girl van Gillian Flynn aan te halen is haast onmogelijk. Niet alleen lijken de boeken qua titel op elkaar, maar net als Flynn deinst Hawkins niet weg van een onsympathieke protagonist. Rachel lijkt wel het onsympathieke zusje van Bridget Jones; een dertiger met een alcoholprobleem, gescheiden en momenteel vrijgezel, wonend in Londen en in het geheim werkloos. Om de schijn op te houden dat ze nog werkt, gaat ze braaf elke dag met de trein. Deze stopt altijd op hetzelfde punt voor een huis en Rachel is verveeld dan wel fantasierijk genoeg om zich een voorstelling te maken van het stel dat daar woont. Langzamerhand worden die illusies haar werkelijkheid en wanneer er iets gebeurt in dat huis, denkt Rachel waardevolle informatie te hebben.
Tegelijkertijd lijkt Rachels leven uit elkaar te spatten: haar obsessie voor haar ex-man en zijn nieuwe gezin is erger dan gedacht en haar geheime werkloosheid is ook nauwelijks te verbergen.
Lukt het Rachel om erachter te komen wat de vrouw is overkomen en belangrijker: Hoe betrouwbaar is Rachel, met al haar geheimen en illusies, nu eigenlijk?

Hoewel ik erg had uitgekeken naar dit boek, viel het me zwaar tegen. Ik vond Flynn's onsympathieke protagonist verfrissend, maar Rachel vond ik ronduit vervelend. Ik kon op geen enkel moment compassie voelen voor haar, niet alleen vanwege haar verslavingen en geheimen, maar vanwege haar bemoeienissen met het politieonderzoek. Hoewel ik de invalshoek leuk gevonden vond, vond ik het wel erg ongeloofwaardig dat een alcoholistische bemoeial met genoeg eigen problemen beter in staat denkt te zijn om een onderzoek te leiden dan de getrainde politiecorpsen van Londen. Ik was ook niet weg van Hawkins beschrijvingen; om een boek vanuit een eenzijdig perspectief te laten slagen, is het noodzakelijk dat het karakter niet voorspelbaar is, of dat de lezer zich niks aantrekt van het karakter. Beide vond ik bij deze thriller van toepassing en dit heeft mijn leesplezier aanzienlijk aangetast.
Ik vond het een ontzettend overschat boek: het is lang zo spannend niet als de media me deden geloven en ik vond het gewoon allemaal niet zo boeiend. Het meisje niet, de trein niet, haar problemen en verleden ook niet...alleen de overburen van de trein die dus elke dag bespied worden door Rachel wisten me te boeien, maar dat was van korte duur.",-1
"Gelezen mei 2007. Ik heb er de volgende recensie over geschreven:
Amy Balcourt is een jonge vrouw, half Engels, half Frans. Haar vader is tijdens de Franse revolutie onthoofd en haar moeder is met haar gevlucht naar Engeland, waar ze bij familie opgroeit. Haar enige hartstocht is op zoek te gaan naar de Paarse Gentiaan, de opvolger van de Rode Pimpernel en zich bij zijn verbond aan te sluiten.
Wanneer haar broer haar uitnodigt om bij hem in Parijs te komen wonen, grijpt ze die kans met beide handen aan en gaat met haar nichtje Jane en een chaperonne op pad. Nu kan ze de Paarse Gentiaan gaan zoeken! Tijdens de oversteek maakt ze kennis met Lord Richard Selwick en maakt hevig ruzie met hem, niet wetende dat hij de Paarse Gentiaan is. Ze raken verstrikt in een spel van aantrekken en afstoten en gaan van zinderende harstocht naar hoog opvlammende woede. Maar wie is toch die Roze Anjer??

Ik heb het boek met kromme tenen gelezen. De schrijfster had tot doel het schrijven van een historische roman, maar is niet verder gekomen dan een driestuiverroman met een historische inslag. Het taalgebruik is kinderlijk (om de haverklap slikt Amy haar woede in met Grrrr) en Amy wordt – naar ik aanneem onbedoeld – neergezet als een dom, onbenullig, impulsief kind dat alleen maar kan drammen en stampvoeten wanneer zij haar zin niet krijgt.
En natuurlijk moet er ook een portie sex in het boek. Ook hier slaat de schrijfster de plank volledig mis met de broeierige taal die ik verder alleen ben tegengekomen in de slechtere bouquetreeksboekjes.
En waarom Eloïse, de studente geschiedenis, in het boek is opgenomen is me helemaal een raadsel. Die paar hoofdstukken voegen helemaal niets toe aan het verhaal.

Afgaande op de tekst op de achterkant van het boek, ben ik het gaan lezen in de verwachting dat ik een interessante historische roman te pakken had. Dat was het in ieder geval niet. Het is in mijn ogen zeker ook geen chicklit, hoewel ik het moeilijk vind daar een eenduidige definitie van te geven. Ik zou het boek willen klassificeren als een luchtig vakantieromannetje dat vlot wegleest op een moment dat je helemaal niets aan je hoofd wilt hebben. Meer pretentie moet het boek niet hebben.",-1
"Deze titel geef ik het boek omdat er geen ontwikkeling zit in de persoon Ina. Tenmiste voor mij geeft Treur dat niet weer. Ina blijft ook in de stukken dat zij ouder is, een puberaal meisje met een naïeve kijk op de wereld waardoor de oudere Ina wat ongeloofwaardig over komt, zeker in het stuk waarin zij spreekt met de zoon van haar eerste ""vriendje"".
Treur komt bij mij niet verder als zeur. Het repeterende georakel over het geloof. De onzin ervan zoals zij zelf verwoord op de pagina's 276 t/m 283.
Het meisjesachtige schaapachtige volgen van doctrines uit die regio's doet me wel beseffen dat er eigenlijk een grote aanklacht ingediend moet worden van psychische (kinder) mishandeling tegen.deze hele sector.
Deze gelovigen zijn niet veel beter dan andere extremistische groeperingen in de wereld. Ok ze gebruiken geen geweld om hun geloof te verspreiden, maar binnen eigen kring zijn ze medogeloos. Pakken nietsontziend alles in met een verzin-verhaal wat goed past in een meisjesboek. Als ik die gedachtes, dat geloof volg, komt het goed.
Dream. On baby!",-1
"Marvellous Ways is een oude, spirituele vrouw die al jaren alleen langs een rivier woont. Met de mensen uit het dorp heeft ze geen contact, ze vinden haar vreemd. Dan spoelt de getraumatiseerde militair Freddy Drake bij haar aan. Het is een paar jaar na de tweede wereldoorlog in Cornwall (Engeland). Marvellous en Drake ontwikkelen een bijzondere band, ze beginnen elkaar te leren kennen, vertrouwen en vertellen elkaar verhalen.
Het verhaal gaat over nog meer unieke personages, maar Marvellous en Drake zijn de hoofdlijn.

Dit is het tweede boek van actrice Sarah Winman (1964). Het is een heel beeldend verhaal door de bijzondere schrijfstijl. Haar zinnen zijn poëtisch geschreven, met een vleugje fantasie. Het was lastig in te komen, waar ligt de grens tussen realisme en fantasie.
Er wordt gewisseld tussen verschillende personages, dat maakte het ook lastig. Zit je net in een persoon, gaat het weer over de geschiedenis van een ander. Op het einde zie je meer het grote geheel en wordt het verhaal begrijpbaar. Toch wist het mij niet te raken.",-1
"Helaas, 'De nachtwaker' kon me niet bekoren. Normaal gesproken hou ik van boeken waarin twee verhaallijnen naast elkaar spelen, of waarin regelmatig van locatie of tijd gewisseld wordt. Bij dit boek had ik al vrij snel het gevoel in een complete chaos beland te zijn. Tientallen personages, het ene al nietszeggender dan het andere. Onmogelijk om de relaties tussen al deze mensen te ontdekken. Een overdaad aan personages dus, maar ook aan details, aan complexiteit. Naar het einde van het boek toe praten een aantal personages met elkaar om informatie uit te wisselen en het plaatje helder te krijgen. Helaas, zelfs de hoofdrolspelers begrijpen niet hoe alles in elkaar zit.

Als ik op de beoordelingen op Hebban mag afgaan, heb ik met De nachtwaker een van de mindere boeken van Tomas Ross gelezen.",-1
"Strijdperk van Matthew Reilly is het slechtste boek dat ik sinds lange tijd heb gelezen. Hoewel slecht? Ik vermoed dat Reilly de boze buitenwereld alleen maar kent via de first person shooters op zijn PC en van Hollywood B-films, want de onnozele plot en de belachelijke plastic karakters van dit boek zijn hieraan identiek. Als je een puberale ADHD-er bent met een geweldsfetisj dan is er misschien nog een kans dat je je daar over heen zet, maar dan blijf je wel hangen in de amateuristische schrijfstijl van deze would-be soldaat. Het is alweer Reilly’s vierde boek en ze worden steeds slechter. Zonde van het papier.",-1
"Afgaande van wat ik er over gehoord en gelezen had, had ik een dijk van een thriller verwacht. Dit valt echter nogal tegen!

Het verhaal hangt van toevalligheden aan elkaar, is niet bijzonder spannend, en ik ergerde mij aan het gebruik van korte zinnen, wat bij nogal opsommerig overkwam en niet echt fijn leest. Ook het vele benoemen van kleuren vond ik erg overbodig!

De hoofdpersoon in het boek is redelijk goed neergezet, en zo ook haar ouders. De rest komt vrij ongeloofwaardig over, je leest wel door want je wilt weten hoe het nou echt zit. Maar naar het einde toe denk je : dit heb ik al eens gelezen en kwam bij mij vrij lachwekkend over.

Het is de auteur haar debuut, wat zij uitbrengt na het winnen van een schrijfwedstrijd. Dit boek is een redelijk tussendoortje wat je in een middagje uitleest. Het boek heeft het allemaal nét niet, maar menig lezer zal hier doorheen kijken. Voor boek 2 hoop ik dan maar op die echte ijzersterke thriller.",-1
"Een mysterieuze ziekte heeft zich vanuit het Belgische Luik verspreid over de rest van de wereld. Deze ziekte, ook wel de Rode Ziekte genoemd, treft alle volwassenen en is uiterst dodelijk. Alleen kinderen blijven nog over.

Een van die kinderen is Anna. Zij woont op Sicilië en nu haar ouders zijn overleden zorgt zij voor haar broertje Astor. Haar moeder heeft haar een schrift nagelaten; een soort handleiding met tips waarvan fragmenten te lezen zijn in het boek. Verder staan ze er helemaal alleen voor. De situatie is echter uitzichtloos en dus gaan ze op weg naar Italië.

Het boek beschrijft deze reis, waarop ze lotgenoten tegenkomen, maar houdt op zodra ze Sicilië verlaten. Of ze in Italië aankomen en of dat daadwerkelijk een verbetering is blijft voor de lezer een onbeantwoorde vraag. Ook komt de lezer weinig te weten over De Rode ziekte. Enkel wat symptomen worden kort beschreven en daarna volgt de onvermijdelijke dood.

Deze roman is erg langdradig geschreven, waardoor het op sommige punten bijna saai wordt. Anna leek een veelbelovende roman, maar valt in werkelijkheid heel erg tegen.",-1
"Geschreven door Nina Schouten 

Op een nacht ziet de veertienjarige Vega Jane hoe een goede vriend van haar wordt opgejaagd door het Bitterbos. Vlak voor hij gegrepen kan worden, rent hij het Moeras in en daar kwam nog nooit iemand levend weer uit. Het laat Vega niet meer los, want waarom zou iemand dat ooit vrijwillig doen?Vega is een Bitter. Een toepasselijke naam, want het leven van een Bitter ís bitter. Mensen van dit volk lijken niets anders te doen dan honger lijden, regels opvolgen, keihard werken en zorgen dat ze niet worden opgegeten door een van de verschrikkelijke beesten uit het Moeras dat het Bitterbos omsluit als een strop. Nooit kwam er iemand van buiten en nooit ging er iemand weg. ‘Ons was altijd verteld dat er geen andere kant wás.’

Argwaan
En toch lijkt er nu een jongen te zijn die denkt dat er wel een andere kant is: Vega’s collega Quintin Hermes. Hij heeft een briefje voor haar achtergelaten: ‘Ga vanavond naar je boom. Daar zul je iets vinden waarmee je misschien uit het Bitterbos kunt wegkomen, als je dat wilt. QH.’ Het probleem is: je zou niet uit het Bitterbos weg mógen willen. De enige manier om te overleven is om te doen wat je hoort te doen, alles daarbuiten wekt argwaan. En die heeft Quentin met zijn vluchtpoging gewekt. Vanaf dat moment wordt Vega nauwlettend in de gaten gehouden, want zij heeft Quentin als laatste gezien. In het geheim gaat ze op zoek naar antwoorden.
 
Volop fantasy
Het boek The Finisher is vooral weggelegd voor de diehard fantasy-fans. Onverklaarbare gebeurtenissen en een stortvloed aan nieuwe woorden en uitleg overspoelen je. Zo heb je een heleboel vreemde beesten die garms, amarocs, creta’s en adars heten. En net als je denkt al die namen en de bijbehorende wezens onder de knie te hebben, wordt er weer een nieuw monster geïntroduceerd dat nog erger was dan de vorige. Zo zak je dieper en dieper weg in deze verwarrende wereld. En toch… toch is er iets wat je aan het lezen houdt. Op een of andere manier wil je heel graag weten wat hier in godsnaam aan de hand is. David Baldacci heeft niet voor niets meer dan dertig thrillers op zijn naam staan en de spanning die hij opbouwt is je lantaarntje in deze duisternis.",-1
"Schoonmaaktips van een huurmoordenaar is bepaald geen gangbare titel en gek genoeg past dat dan weer prima bij het boek. De hoofdpersoon, huurmoordenaar Toxic, is ook verre van ‘gewoon’, het plot is totaal anders dan je zou verwachten en de schrijfstijl is op z’n minst verrassend.
Toxic is een New Yorkse huurmoordenaar die al 66 hits op z’n naam heeft staan, maar nu wordt het tijd dat hij even onderduikt in Kroatië, zijn geboorteland. Op het vliegveld loopt hij bijna in de armen van de FBI, en om hen om de tuin te leiden vermoordt hij nummer 67: een man die qua uiterlijk wel iets van Toxic wegheeft. Nadeel: de man blijkt een priester te zijn, op weg naar IJsland. En dus reist Toxic naar een donker en koud land waar hij amper van gehoord heeft.
Tot zover is er qua plot nog weinig aan de hand, maar vanaf dit punt loopt alles anders dan je als lezer verwacht. Toxic wordt op het vliegveld opgewacht door ‘zijn’ gastheer en gastvrouw, die een religieus televisieprogramma maken en zeer verheugd zijn hun Amerikaanse voorbeeld in hun huis te ontvangen. In plaats van zich uit de voeten te maken, leeft Toxic zich zo goed als mogelijk in in zijn rol. Al snel krijgt hij in de gaten dat hij klem zit op het eiland. Geen wapens, nauwelijks moorden en geen enkele manier om weg te komen. Nu wordt de ex-soldaat en huurmoordenaar gedwongen na te denken over zijn toekomst.
Niet echt een standaardverhaal dus, en dat wordt versterkt door de schrijfstijl: die is verre van standaard. Met humor en sarcasme vertelt Toxic namelijk zelf wat hem overkomt. Zijn kijk op de zaken is bepaald niet mainstream, en hij beschrijft zijn belevenissen met een soort onderkoelde, gitzwarte humor. Hoewel dit best verfrissend, bij vlagen erg goed en soms ronduit grappig is, kost het wel veel moeite om er aan te wennen.
Een schrijfstijl die je niet direct meeneemt, een plot dat nergens echt veel spanning krijgt en een hoofdpersoon waarvoor je pas ver in het verhaal iets van sympathie begint op te bouwen; dit is geen gemakkelijk boek. Voor de liefhebbers van donkere humor en ironie een aanrader, maar de meer mainstream-thrillerlezer kan dit boek beter laten liggen.",-1
"Marieke Nijkamp is een verhaal op zichzelf. Een Nederlandse die in het Engels schrijft en met haar debuutroman 54 minuten meteen op de bestsellerlijsten belandde in zowel Amerika als Nederland. Nu is er een tweede boek: Voor ik je loslaat. Opnieuw Young Adult, maar dit keer een thrillerachtig mysterie over een zelfmoord. Of was het moord? Helaas is de schrijfster zelf een stuk interessanter dan haar tweede boek.
Voor ik je loslaat wordt ijzersterk opgezet. De omgeving is lekker mysterieus: het verhaal speelt in het dorpje Lost Creek in Alaska. De hoofdpersoon, Corey, woont intussen niet meer in het kleine dorpje. In plaats van pas in haar vakantie terug te gaan om haar beste vriendin op te zoeken, moet ze eerder op bezoek. Voor een begrafenis. De begrafenis van diezelfde beste vriendin om precies te zijn. Kyra had beloofd om op Corey te wachten, maar het ziet ernaar uit dat haar bipolaire stoornis Kyra te veel is geworden. Corey keert terug om een week bij Kyra’s ouders te logeren. Het plan? Erachter komen hoe de afgelopen zeven maanden voor Kyra zijn geweest en waarom ze uit het leven wilde stappen.
Al snel blijkt dat Kyra’s zelfmoord wellicht toch niet zelfgekozen was. Waarom doen de dorpelingen zo geheimzinnig? Vroeger accepteerden zij Kyra niet vanwege haar bipolaire stoornis, maar nu zouden ze ineens allemaal in diepe rouw zijn na haar dood? Corey vertrouwt het niet en gaat op onderzoek uit. Deze spannende opzet beslaat enkel de eerste pagina’s van het verhaal. Het onderzoek bestaat slechts uit ellenlange gesprekken met allerlei verschillende dorpelingen, onderbroken door flashbacks naar de tijd dat Corey en Kyra beste vriendinnen waren. We zoomen vooral in op Coreys gevoelens, haar herinneringen, de gesprekken die ze met Kyra had… Nergens wordt het echt spannend en al snel zijn dezelfde gevoelens en gedachten geen één, twee, maar zelfs wel drie keer herhaald. In één hoofdstuk.
Dat Corey en Kyra niet uitgediept worden, maakt het verhaal er niet bepaald interessanter op. Dat de bijpersonages van karton blijven, is Nijkamp vergeven. Het is duidelijk dat het echt om de twee meiden draait. De kale gegevens zijn intrigerend. Corey is aseksueel en kampt met schuldgevoelens over het achterlaten van Kyra. Ze probeert te ontdekken of ze wel een goede vriendin is geweest. Kyra zelf is niet alleen bipolair, maar ook panseksueel. Bijzondere personages – althans, zo klinken ze. In de praktijk levert het vooral eindeloze scènes op waarin Corey haar relatie met Kyra in kaart probeert te brengen in steeds saaier wordende flashbacks. Dat Corey zelf aseksueel is wordt in twee zinnen afgedaan en komt verder totaal niet terug.
De bipolaire stoornis van Kyra speelt wel een belangrijke rol. Wanneer ze ongelukkig is, gaat ze schilderen. Wanneer Corey terugkeert naar Lost Creek, komt ze erachter dat de bovennatuurlijke aard van de schilderijen Kyra een aparte status binnen de dorpsgemeenschap gaf. Even lijkt het boek dan een ware fantasyroman te worden, maar daarvoor wordt deze kant van het verhaal niet genoeg uitgediept.
In de tweede helft van het verhaal probeert Nijkamp de stempels ‘moordmysterie’ en ‘thriller’ eer aan te doen. Brandstichting rennen door een donker bos, een poging tot moord, een geheimzinnige kluis – alles wordt uit de kast gehaald. Echt spannend wordt het helaas nooit, vooral doordat Corey een nogal suf en vlak karakter blijft. We weten aan het eind van het verhaal niet meer over haar dan in het begin. Aseksueel, geeft om Kyra, is zeven maanden geleden vertrokken uit Lost Creek. Daar blijft het bij. Een duidelijke karakterschets van haar maken is onmogelijk, omdat ze geen uitgesproken kenmerken krijgt in de loop van het verhaal.
Nijkamp speelt verder net als in haar debuut met het perspectief. We kijken door de ogen van Corey, maar krijgen ook verzonden en achtergehouden brieven van Kyra te lezen. Tussendoor zitten haast regieachtige stukken, waarin het lijkt alsof Corey in een toneelstuk zit. Extra spanning of uitdieping levert dat niet op, waardoor het een vingeroefening lijkt in plaats van een afgewerkt geheel.
Uiteindelijk is Voor ik je loslaat voornamelijk een teleurstelling, vooral doordat het verhaal zo veel ongebruikte mogelijkheden heeft. Het had een fantastische thriller kunnen worden, compleet met een bijzondere setting en een onderzoek naar een (zelf)moord. Het had een fantasyroman kunnen zijn over een profetes in Alaska. Of juist een realistisch verhaal over een bekrompen dorpje en hoe twee bijzondere meisjes hier wel – of juist niet – in passen. In plaats daarvan is Voor ik je loslaat van alles een beetje en daardoor uiteindelijk geen van allen. Een bijzondere mix van verschillende genres dan? Helaas, ook dat niet. Voor ik je loslaat voldoet op geen enkele manier aan de verwachtingen die 54 minuten losmaakte.",-1
"Een boek dat een mooi inkijkje geeft in de filmwereld van de heftige intense werkperiodes waarin een crew volledig in elkaar opgaat tot acteurs die helemaal opgaan in hun rol en eigenlijk één worden met hun personage. Casper is regisseur en hij is getrouwd geweest met de bekende actrice Lieve tot zij op tragische wijze is overleden een paar jaar geleden. Hij wil nu een film maken over hun leven samen. Hiervoor heeft hij Liv en Bison gecast. Lieve leefde op het randje en had en leidde een leven met veel seks en losse relaties tot ze Casper tegen komt. De hoofdstukken gaan afwisselend in op het leven van Liv en Bison en de crew in de tegenwoordige tijd en grijpen daarnaast terug op het leven van Lieve jaren daarvoor. De levens van Liv en Lieve lijken steeds meer gelijkenissen te vertonen naarmate het verhaal vordert. Ze verliezen zichzelf volledig. Dit geldt eigenlijk voor meer karakters in dit boek; allemaal leven ze langs de rand van de afgrond en gaan er zo nu en dan bijna of helemaal overheen. De levens van Liv en Lieve kennen zoveel parallellen dat deze omschakeling tussen beide karakters niet zo interessant is. De karakters ontwikkelen zich niet echt en dat geldt eigenlijk ook voor de andere personen in dit boek. Dat heeft denk ik mede te maken, omdat we niks te weten komen over de gevoelswereld en de motieven van de karakters. Dit maakt het lastig om je als lezer in te leven. Lieve heeft wel wat weg van Ik omhels je met duizend armen waarbij de karakters ook een losbandig leven leiden. Waar dat boek wat meer gelaagdheid kende, mis ik dat bij Lieve. Meneer Giphart, dit kan beter!",-1
"Philipp Vandenberg, pseudoniem voor Hans Hartel, heeft in het verleden gewerkt als journalist en literair redacteur voor diverse vakbladen en tijdschriften. Gedurende die jaren verrichtte deze Duitse auteur veel geschiedkundig onderzoek naar diverse tijdperken, en verzamelde zo genoeg interessant materiaal voor een reeks spannende historische thrillers die zich uiteenlopend afspelen ten tijde van de gladiatoren, van de farao’s in het oude Egypte, van de middeleeuwen, enzovoort. De spiegelmaker is zijn dertiende thriller en verscheen begin 2012 bij Karakter Uitgevers.
Michel Melzer is een succesvolle spiegelmaker in de vijftiende eeuw. Hij woont en werkt in Mainz, Duitsland. Zijn zaken lopen gestaag en zijn kunsten worden gewaardeerd door de inwoners van Mainz. Maar als op een dag zijn huis – en daarbij al zijn hebben en houwen – in de brand wordt gestoken, is zijn leven niets meer waard. Hij vertrekt samen met zijn spraakstomme dochter Editha naar Constantinopel om daar een nieuw leven op te bouwen. Het plan is om Editha uit te huwelijken aan een rijke handelaar om zo wat geld te verdienen. Maar het loopt anders dan verwacht. Editha vlucht voor het toegewezen huwelijk en Melzer komt per toeval in contact met een groep Chinezen, die zijn vaardigheden willen gebruiken bij de totstandkoming van de uitvinding van de eeuw: de drukkunst. Deze zwarte kunst – die het mogelijk maakt om teksten sneller te schrijven dan honderd monniken – komt onder de ogen van enkele machthebbers van Kerk en Staat. Melzer raakt verstrikt tussen deze twee conflicterende entiteiten. Hij vlucht naar Venetië, maar ook daar is hij niet veilig; er barst een strijd los om de diensten van de spiegelmaker, die niet van gevaar verstoken blijft. Uiteindelijk vlucht hij terug naar Mainz. Hier zoekt hij steun bij Johann Gensfleisch, een voormalige gezel van de spiegelmaker. Maar is dit wel een goede beslissing?
Het is duidelijk dat Vandenberg een indrukwekkende ‘knowhow’ heeft van de vijftiende eeuw en het ontstaan van de boekdrukkunst. Johann Gensfleisch heet in de geschiedenis eigenlijk Johannes Gutenberg en voltooide in 1455 het eerste gedrukte boek. Vandenberg heeft de werkelijkheid wat verdraaid en er een fictief verhaal omheen gebouwd, waarin Gensfleisch (dus Gutenberg) maar een kleine rol speelt.
In de proloog komen we te weten dat Melzer zijn laatste dagen in een gevangenis doorbrengt en dat zijn levensverhaal wordt opgetekend door een medegevangene. Daar is op zich niets verkeerds aan, maar het wordt wel verwarrend als het verhaal vanuit het oogpunt van andere personages wordt verteld. Melzer kan toch onmogelijk weten wat zich in de hoofden van anderen heeft afgespeeld. Opmerkelijk is ook het feit dat sommige scènes worden geformuleerd in een epische stijl die door lange uitweidingen totaal niet uit de verf komen, terwijl andere worden opgevoerd met een ongepaste haast.
Daarnaast zijn de personages behoorlijk kleurloos. Hun gedrag is vaak onlogisch en onbegrijpelijk. Het is voor mij bijvoorbeeld een raadsel waarom de afhankelijke Editha ineens besluit haar vader te verlaten en hem nooit meer wil zien, terwijl zij voor de oversteek naar Italië ook al wist dat ze zou worden uitgehuwelijkt.
Bij liefhebbers van historische thrillers zal dit boek een onbevredigende indruk achterlaten. Een uitgesproken thriller kun je De spiegelmaker ook niet noemen, omdat het verhaal gewoonweg te weinig kenmerken daarvan bezit. De lezer die een snelle en spannende thriller verwacht, komt bedrogen uit. Philipp Vandenberg is vergeten spanning in te bouwen en lijkt niet te beseffen dat een groot deel van zijn lezers bepaalde kennis niet bezit. Daardoor valt De spiegelmaker als thriller tegen, maar ben ik er wel van overtuigd dat het boek hogere ogen had kunnen gooien als verhalende non-fictie of als historische roman, want daarvan heeft het wel de kenmerken in zich.",-1
"Bij het zien van het zeepaardje op de cover en de titel van Het Zeepaardje van Eugenie Brands verwacht je een kinderboek te gaan lezen over zeepaardjes, maar niets is minder waar. Het is een boek voor (jong)volwassenen.
De omschrijving van het boek en het genre van het boek brengen hoge verwachtingen met zich mee. Helaas is de eerste helft van het boek niet echt spannend te noemen voor een thriller, ook voor een thriller die niet bloederig is, is het allemaal wel heel erg soft, soms zelfs saai, er gebeurt veel, maar anderzijds ook weer niets. Pas vanaf de tweede helft wordt het spannend, gebeurt er echt iets waardoor je op je nagels gaat bijten van spanning. Helaas gaat het dan erg op en neer; dan is het weer even spannend zoals op het moment dat Resi moet vluchten, om vervolgens weer een soft stukje te gaan lezen, zoals over wat ze die dag doet en dat om en om. Het verhaal kent verrassende wendingen, maar het is ook geregeld voorspelbaar zoals wat er met Rocky is gebeurd. Het eind is wel heel erg doorzichtig, het is een eind die je wel verwacht en ook past bij dit boek, maar het had wel spannender gemogen, minder voorspelbaar.

Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2018/12/het-zeepaardje-eugenie-brands.html.",-1
"Heb een paar hele enthousiaste reacties gelezen op dt boek maar mij kon het niet bekoren. Het eerste deel begon veelbelovend en was ook heel goed, daarna zakt het volledig is en kom het ook niet meer goed.
Ik vond het een raar en ongeloofwaardig boek waar ik helemaal niks van begrepen heb.",-1
"Ondanks het een interessant onderwerp is, leest dit boek niet vlot omwille van zijn schrijfstijl.
De schrijver wordt veel aangeprezen maar dit boek kon mij niet bekoren.
Ik ben dan ook halverwege het boek afgehaakt.",-1
"Na 40 bladzijden heb ik het opgegeven. Het lijkt wel alsof dit boek in de 50er jaren is geschreven, met een ubertruttige afhankelijke hoofdpersoon en een ""slechte"" man. De karakters zijn erg eendimensionaal, bouqet reeks niveau.
Jammer van de wel vlotte schrijfstijl van de schrijfster.",-1
"Het idee is wel mooi bedacht, schrijf een thriller die heel actueel is. Het onderwerp wordt zeker sinds gisteren heel veel besproken in de media. In dit boek verdwijnen zes eurocommissarissen plotseling van de radar. Een journaliste, een onderhandelaar en de president die net in functie is werken samen om dit op te lossen. Dan komen er complottheorieën en beweringen naar voren en is het afwachten of het nog goed zal komen voor de zes ontvoerden. De ontvoeringen op zich zijn spannend en het idee laat je nadenken over de politiek van nu. Het steeds wisselen van personage en vertellen van het verhaal en terugvallen op de gebeurtenissen maakte dat ik me snel ging vervelen. Toch word je getriggerd om door te lezen, waarschijnlijk omdat het zo actueel is. Ik hoopte op een verrassing op het einde maar dat werd hem ook niet. Jammer want de verwachtingen waren hoog.",-1
"Deze reactie bevat spoilers, selecteer de tekst om de spoilers te lezen. Het boek sprak mij niet zo aan. Ik vond de eerste 70 bladzijden ronduit saai en kon niet goed in het verhaal komen en daardoor heb ik het boek vaak even weggelegd, wat uiteraard niet gebeurd als het boeiend is vanaf de eerste blz.
Naarmate het verhaal vorderde werd het wat interessanter en uiteindelijk heb ik het boek uitgelezen en dichtgeklapt met de wetenschap dat ik het nooit voor een tweede keer zou lezen. Nee...het verhaal was niet echt mijn ding. Bovendien heb ik nog nooit gehoord dat mensen die in coma liggen zo dromen als Tender deed ( en ik ken er een aantal die in coma hebben gelegen 0.a. mijn broer ) en dat maakt voor mij het verhaal ongeloofwaardig...helaas",-1
"Frank Temple III is een 25-jarige knul wiens vader, een huurmoordenaar, zeven jaar geleden zelfmoord heeft gepleegd toen hij opgepakt dreigde te worden. Hij is ervan overtuigd dat een zekere Devin zijn vader verraden heeft. Frank heeft gezworen om Devin te zullen vermoorden als hij hem ooit nog eens tegenkomt.
Op een dag krijgt Frank een telefoontje dat Devin op weg is naar een vroegere hut van zijn vader. Frank gaat ook op pad, maar bereikt zijn einddoel niet omdat een auto-ongeluk hem bij een naburige garage doet belanden. Deze garage wordt tijdelijk geleid door de jonge Nora omdat haar vader vanwege een beroerte in een verpleeghuis zit. Door het auto-ongeluk van Frank raken hij en Nora betrokken bij allerlei onfrisse zaken en moeten ze nog hun best doen om ongeschonden uit het avontuur te komen.
Erfenis heeft niet de minste aanbevelingen. Michael Connelly noemt Koryta één van de besten van de besten en in de Detective & Thrillergids van Vrij Nederland krijgt het boek vijf sterren. Deze aanbevelingen zijn mij een raadsel.
Erfenis blijft op elk gebied onder het gemiddelde. Koryta hanteert een nogal populaire en ongedwongen schrijfstijl. Dat zou op zich geen probleem zijn, maar als hij op die manier de geregeld naïeve gedachten van zijn bordpapieren personages weergeeft, begint Erfenis wel erg veel op een jeugdboek te lijken.
Dit zorgt er ook voor dat spanning ver te zoeken is in Erfenis. De gebeurtenissen spelen zich af in de garage van Nora, nabij de hut van Franks vader en het verpleeghuis waar Nora's vader verzorgd wordt. De touwtjes waarmee Koryta zijn personages als houterige marionetten van situatie naar situatie brengt zijn bijna zichtbaar. En dat Frank en Nora als jonge mensen zonder partner zich gelijk tot elkaar aangetrokken voelen ziet iedereen aankomen.
Ook de plot is niet om over naar huis te schrijven. Om niets van het verhaal te verraden zal ik geen voorbeelden noemen, maar bepaalde plotwendingen zijn zo onovertuigend dat ze beginnen te wringen.
Het enige lichtpuntje van Erfenis vond ik de reden die op het eind wordt genoemd die de aanzet is geweest tot deze heel reeks van gebeurtenissen. Maar één zo'n lichtpuntje is onvoldoende om een heel boek aan op te hangen.
Vijf sterren bij Vrij Nederland, twee sterren bij Crimezone. De keus is aan de lezer.",-1
"In deze bundel schrijven vijf auteurs, waaronder Adrian Tchaikovsky, mee aan verhalen over Dracula en de man achter die legendarische naam. Elk verhaal speelt zich af in een andere eeuw en langzaam bouwt het op naar het heden, waar een meisje genaamd Dani de nieuwste vampierjager wordt en deze verhalen krijgt toegestuurd op de mail ter voorbereiding van de laatste strijd – een strijd die echter, heel anticlimactisch, nooit komt.
Elk verhaal in de bundel heeft duidelijk een eigen stem en interpretatie op Dracula. Dat zorgt onvermijdelijk voor enkele contradicties tussen de verhalen. Er is ruimte gegeven voor de auteurs om te spelen met het concept van Dracula en er iets nieuws uit te halen. Zo is er het eerste verhaal, waar Count Vlad op de slagvelden van het Ottomaanse Rijk zijn ware aard laat zien. Nogal onverwacht blijkt hij homoseksueel te zijn, maar in de volgende verhalen is hier niks meer van terug te vinden en wordt Vlad als een echte vrouwenverslinder neergezet. De schrijvers volgen globaal dus wel één rode draad, maar ze vullen allemaal de details in op hun eigen manier zonder te letten op eventuele inconsistenties. Dit kan verwarrend zijn en soms zelfs storend, maar het gaat uiteindelijk om het grotere plaatje waar de auteurs naartoe werken: hoe kan je een man als Dracula verslaan?
'Perhaps I am the better alchemist, for I have made gold from blood.'
Doordat het grootste gedeelte van de verhalen bestaat uit brieven, e-mails en dagboekfragmenten vallen de urgentie en spanning weg. Je maakt de gebeurtenissen waarover wordt gesproken niet direct mee en moet het woord van de personages geloven. Zij hebben grotendeels een eigen agenda waardoor deze geschreven bronnen niet per se betrouwbaar zijn. Daarnaast is het bijzonder (lees: ongeloofwaardig) hoe goed de geheugens van de schrijvers van deze bronnen zijn: ze herinneren zich nog precies hele dialogen en de kleinste details. De verhalen hadden absoluut veel beter tot hun recht kunnen komen als directe tekst.
Een sterk onderdeel dat consistent door de verhalen heen loopt is de schrijfstijl van de auteurs. De dialogen en wijze waarop brieven worden opgesteld passen bij de eeuwen waarin de auteurs schrijven en er is een duidelijke verandering in te zien naarmate de verhalen dichter bij het heden komen. Elke auteur weet op een poëtische en prikkelende manier te schrijven waardoor zelfs de wat langdradigere verhalen een genot zijn om te lezen. Het is alleen jammer dat de inhoud niet altijd even sterk is en de vorm niet genoeg is.
'What do any of us do, we kings and lords? We all live of the blood of those below us, do we not? But there’s metaphor, and there’s literal truth.'
Deze bundel is in feite één groot naslagwerk zonder een overtuigend overkoepelend plot. Wanneer een verhaal eindelijk spanning opbouwt is het alweer afgelopen en is het tijd om een sprong naar de volgende eeuw te maken. Personages in de verhalen naast Dracula blijven niet hangen en door de indirecte manier waarop hun verhalen worden verteld is het lastig om met ze mee te leven en de urgentie te voelen in de tekst. Ondanks de sterke manier van vertellen van de auteurs is het geheel simpelweg niet overtuigend genoeg en voelt het teveel als een aanloop naar het echte verhaal dat nooit komt. Het is een gemiste kans om wat kleur in het afgematte vampiergenre te krijgen.",-1
"Blij dat ik het boek mocht lezen ben ik er vol enthousiasme aan begonnen.
Het heeft even geduurd voor ik doorheen het boek geraakte maar ik heb het tot het einde gelezen.
Vooral al de andere personages maakte het soms ingewikkeld... Er is duidelijk telkens een voor en een na mattias.
Het was voor mij persoonlijk langdradig en heb me er echt moeten aan zetten.
ik had het anders voorgesteld meer een ‘romantischer’ verhaal?
Echt ontspannend lezen was het niet voor mij, het was een opdracht.
Iedereen gaat anders om met verdriet en rouw en dat komt goed tot uitting bij de verschillende personages in het boek.",-1
"Dit boek is echt zonde van je tijd. De eerste 300 bladzijden zijn supersaai. Het laatste gedeelte maakt veel goed, maar je kunt je tijd beter besteden aan een boek van een schrijver die goed een verhaal kan vertellen; behalve de moeder Julia komen de hoofdpersonen niet uit de verf, er zijn nauwelijks persoonlijke relaties.
Het plot zit goed in elkaar, maar ik heb talloze keren op het punt gestaan met dit boek op te houden.",-1
"Het is dat ik in die periode( 50e Jaren) gewoond heb in die buurt ,dan is het leuk om te lezen, maar verder is het geen hoogstandje",-1
"Je kan de Steen der Wijzen plaatsen in de polonaise achter Dan Browns' code en mysterie. Mystieke gegevens, fantasie en gesuggereerde realiteiten worden samengevoegd in een hutsepot en uitgebracht onder de vorm van een misdaadroman. Het verhaal op zich is spannend. Toch kan de geroutineerde thrillerlezer de plot reeds ver voor het einde opsnuiven. Het lijkt erop dat de schrijver zijn geloofwaardigheid moet halen in hoogdravende verklaringen van metafysische verschijnselen. Deze spitstechnologische beschrijvingen zouden rustpunten kunnen zijn in de opbouw van de spanning, maar op mij werkten ze als een ""steen des aanstoots"".
De schrijftrant vind ik goedkoop. Op sommige momenten stelde ik me de vraag of dit boek wel door één auteur is geschreven. Enerzijds wordt een hele resem mystiek, geschiedenis en metafysica voorgeschoteld, terwijl de uitwerking van het eigenlijke verhaal soms kinderlijk overkomt. Het taalgebruik onderstreept deze tweeslachtigheid: geleerddoenerij bij het ene en simpliciteit bij het andere.
Dit boek lees je tijdens de vakantie in je luie zetel of op het strand. Daar is niks mis mee, als je maar beseft dat je geen meesterwerk leest.",-1
"H.J. Hermeler schreef in 2011 zijn eerste boek, getiteld Bonfire, de chaos regeert. De beschrijving lijkt veel overeenkomsten te hebben met zijn tweede boek Bonfire, onder de schaduw van Icarus. Beide verhalen over kleine geweldsuitbarstingen die uitlopen op grote opstanden. Een actueel onderwerp in de huidige maatschappij waarin grote groepen mensen via media met elkaar verbonden zijn en een idee van een individu een grote groep kan bereiken. Dat zagen we in het echt ook gebeuren bij Project X in Haren in 2012, waarbij een onschuldige uitnodiging voor een verjaardagsfeest uitliep op een massale toestroom van mensen, wat ontaarde in rellen. Interessant thema dus, maar het mist diepgang en verfijning in de uitwerking.

Een klein plaatsje in Nederland, Angerlo, wordt opgeschrikt door een geplande, georganiseerde geweldsuitbarsting. Het dorp wordt vernield en niets houdt de geweldplegers tegen. Het is een zogenoemde 'bonfire'. Deelnemers aan de bonfire lijken zich af te zetten tegen het 'systeem': de overheid, politie en justitie. Een paar weken later gebeurt hetzelfde in een ander dorp, maar nu vallen er ook slachtoffers. Het lijkt volledig uit de hand te lopen. De politie heeft zijn handen vol aan het onderzoek. Ze worden daarbij geholpen door de speciale eenheid van Evert Drost. De eenheid krijgt steeds meer vrijheid om de rust in het land te herstellen. Alle mogelijke kanalen worden ingezet voor de opsporing van de daders en het voorkomen van nieuwe bonfires. Zelfs kanalen die tegen de grondrechten indruisen. Ondertussen wordt duidelijk dat niet alle deelnemers aan de bonfires met hetzelfde doel meedoen. Heiligt het doel alle middelen of gaat het daarmee van kwaad tot erger?

Hermeler verdeelt het boek in drie delen, achtereenvolgens Schemer, Nacht en Dageraad. De titels staan symbool voor het verloop van het verhaal, maar de posities lijken niet altijd even logisch. Er schort sowieso wat aan de opbouw van het verhaal. Er zijn veel sprongen in tijd, soms zelfs binnen de gemiddeld al korte hoofdstukken. Normaal zijn flashbacks of flashforwards goed voor verhaalopbouw en spanningsbogen, maar nu is het vaak wel erg van de hak op de tak. Hierdoor kan de lezer de draad kwijtraken en de aandacht verliezen. Bonfire, onder de schaduw van Icarus is aangemerkt als thriller, maar verliest vaak de spanning en verandert meer in een verslag of registratie. Jammer!

De uitgave is ook wat slordig. Lettertypes van paginanummers verschillen van elkaar, er staan nog enkele typefouten in en er wordt af en toe gebruikgemaakt van populair taalgebruik. Waar 'me' in plaats van 'mijn' bij de jeugd nog toepasselijk kan zijn, is dat in een vergadering van een politieteam toch niet erg op zijn plek.

Vrij veel personages verschijnen op het toneel, maar geen enkele gaat echt de diepte in. Voor het weergeven van de gebeurtenissen is dat ook niet noodzakelijk, maar wel om de lezer te pakken, te binden en nieuwsgierig te houden naar een vervolg. Hermeler weet het originele verhaal wel boeiend te brengen, maar blijft toch achter bij zijn collega-thrillerschrijvers.",-1
"Het verhaal zelf is wel aangrijpend, zelfs begrijpelijk dat de moordenaar de moorden pleegt.

Maar ik vind het absoluut niet spannend geschreven. Ben echt totaal niet onder de indruk van deze schrijver. Jammer want ik had er wel wat van verwacht!",-1
Net in begonnen maar kan de draad nog niet goed te pakken krijgen. Ben benieuwd of het boek boeiend bpgenoeg is om uit te lezen,-1
"‘Nachtelijke ontmoeting’ klonk als een boek dat me zeker zou aanspreken. Ik verwachte iets dat veel weg zou weg hebben van haar Marked-serie die ik reeds las maar die verwachting bleek niet te kloppen. Ik moet zelfs eerlijk bekennen dat de eerste pagina met absoluut niet aansprak. Ik had zelfs schrik dat elke vrijscène op zo’n manier omschreven zou worden.

Begrijp me niet verkeerd. Ik heb echt geen probleem met erotische boeken vermits ze doorgaans uiterst vlot lezen en dus ook erg ontspannend leesvoer zijn alleen ergerde ik me iets te vaak aan bepaalde omschrijvingen. Nu lees je dit soort boeken doorgaans niet omwille van hun goed uitgewerkte verhaallijn maar bij dit boek leek het soms wel alsof de schrijfster een aantal seksscènes wilde schrijven en er nadien een verhaal omheen ging bedenken.

Ik kon er jammer genoeg niet echt in komen en voelde niet datgene dat de schrijfster schreef. Zo wordt de liefde die de personages voor elkaar voelen vrij frequent omschreven, maar ik voelde geen liefde tijdens het lezen. Eigenlijk kan ik er enkel lust van maken gezien het hoge aantal keren dat ze het bed in duiken.

Misschien komt hier nog verandering in bij het tweede deel van deze reeks, maar in dit eerste boek kwam de wereld waaruit Aidan komt maar vrij beperkt aan bod. Het paranorma-aspect moest het onderspit delven ten opzichte van de fysieke omschrijvingen en de in grote getallen aanwezige bedscènes. Jammer genoeg was deze verhouding niet helemaal mijn ding waardoor de ontspanningsfactor die ik doorgaans bij de boeken van deze schrijfster ervaar af en toe gecombineerd werd met een bedenkelijke blik en een portie ergernis.",-1
"Een boek wat zich afspeelt in de ondergrondse gangen van een groot winkelcentrum. Het verhaal gaat over de consumptiemaatschappij.De cover van het boek vermeldt dat het om een roman gaat. Echter het verhaal hoort meer thuis in de horror/twilightzone genres. In dit boek dus geen elfjes, heksen en vampiers.
Het verhaal speelt zich af in een sneltreinvaart. Echter het mist de spanning, is erg ongeloofwaardig en het is moeilijk om je in te leven in de personages en het verhaal. Het kon mijn aandacht niet vasthouden.
Als je echter van een horrorachtig boek houdt is dit misschien wel wat voor je. Maar verwacht geen goede thriller.",-1
"Ik had De Schoonmaker gewonnen en dat is ook de reden dat ik het heb gelezen. Hoogstwaarschijnlijk had ik het laten staan als ik het in een boekhandel zou zijn tegengekomen. Ik lees niet zoveel romans en kan daarom niet zo goed beoordelen of het wel of niet een goed boek is. Het verhaal gaat over Evert, een 'gewone' man die nergens echt goed of tevreden is. Zijn enige hobby is houtbewerken en op zijn werk stelt hij niet veel voor totdat iemand hem anoniem te hulp schiet en voor hem allerlei dingen bedenkt. Evert meent dat de schoonmakers het gedaan hebben. Hierna verandert er veel in het rustige/saaie leventje van Evert. Het verhaal vond ik opzich wel origineel, maar het was hier en daar wel behoorlijk voorspelbaar. Verder kon ik de schrijfstijl het best 'Nederlands' noemen. Ik vond het erg lijken op andere boeken van Nederlandse schrijvers. Wat me wel een beetje stoorde waren details waar ik echt niet op zat te wachten; ik hoef niet te weten of de hoofdpersoon in zijn neuspeutert of zo erg zweet dat hij deodorant niet meer werkt. Ook vond ik dat er weer erg makkelijk gegeneraliseerd, zoals dat wel vaker in Nederlandse boeken het geval is. Ik vond het boek, om zo tussendoor te lezen, best aardig, en het was natuurlijk leuk om een boek te winnen!",-1
Niet echt mijn ding. Het boek leest als een sprookje met zwart-wit personages zonder enige diepgang. Ik had ook verwacht dat het boekje grappiger zou zijn omdat Arto Paasilinna aanbevolen wordt als je op zoek bent naar humoristische verhalen. Misschien moet ik nog eens iets anders van hem proberen - dit verhaal zei me in elk geval niet zo veel.,-1
"Was het echt de bedoeling van Clare Littleford om een literaire thriller te schrijven of was het een idee van de pr-afdeling van de uitgeverij om deze twee vermaledijde woorden op de cover te zetten? In alle geval, Bedreigd is allesbehalve een thriller en al helemaal niet literair. Geen nanoseconde is dit boek spannend. Als een onverbeterlijke optimist bleef ik toch maar verder lezen in de hoop dat het verhaal in het volgende hoofdstuk echt zou beginnen. Verloren moeite. In plaats van een bloedstollende zoektocht naar het verdwenen meisje Sophie en een verhaal vol plotwendingen en mogelijke verdachten, krijgen we het oersaaie relaas over een man met problemen op zijn werk, die als hij tijd heeft wat in het dagboek van Sophie leest en naar het einde van het boek toe toch eindelijk (een beetje) in actie schiet en actief op zoek gaat naar het meisje. Gelukkig was de plot nog verrassend, anders zou het boek helemaal een lege doos geweest zijn. Ook de schrijfstijl kon me niet echt boeien. Constant is er een ik-figuur aan het woord. Enerzijds hoofdrolspeler Peter, maar wanneer hij het dagboek leest is, wordt Sophie de ik-figuur. Op den duur kwam me dat ge-ik grondig de strot uit. Enige diepgang moet je ook niet verwachten. Alle personages blijven oppervlakkig. Je leert ze niet echt kennen, laat staan begrijpen. Zo komt Peter nogal ongeloofwaardig over. Geobsedeerd door het meisje wil hij dolgraag weten waar Sophie zich bevindt en hoopt aanwijzingen te vinden in het dagboek. Nu, als ik Peter was, dan zou ik dat dagboek in een paar uur verslinden en desnoods onmiddellijk op de laatste bladzijde kijken. Maar na een maand heeft hij nauwelijks een twintigtal bladzijden van het boek gelezen. Vreemde obsessie!

Bedreigd is een boek dat het etiket ‘literaire thriller’ helemaal niet verdient. Door deze woorden op de cover was mijn verwachtingspatroon waarschijnlijk anders dan wanneer ze er niet opstonden. Een flater van de uitgeverij, want ik kijk nu niet meteen uit naar nieuw werk van Clare Litteford.",-1
"Dit boek moest ik na alle goede recensies zo onderhand eens lezen. Hoewel het prettig las en ik de jeugd die in het begin werd beschreven erg boeiend vond, kan ik eigenlijk weinig met het boek. Ik miste ook herhaaldelijk leestekens. Dat is vast bewust zo gedaan, maar ik vond het echt heel irritant. Dit boek leg ik straks weg en ik vrees dat ik het gauw vergeet... De 'clou' is me vast ontgaan...",-1
"Ik heb tot nu toe vaak met plezier de boeken van Kellerman gelezen, maar heb me bij dit verhaal bijzonder geirriteerd aan de manipulatieve politieke toevoegingen. Op anti-Arabische/pro-Israelische meningen (zo wordt tussen neus en lippen het bloedbad te Jenin stellig ontkend) zit ik niet te wachten als ik gewoon een spannende detective wil lezen, het leidt erg af van het eigenlijke verhaal, wat overigens ook weinig boeiend is.
Erg jammer en teleurstellend.",-1
"Boas, een student van begin 20, wordt door zijn vader, een bioloog, meegestuurd op een expeditie naar een afgelegen berg in Azie. De expeditie is bedoeld om onderzoek te doen naar de Narsalis Larvatus, een neusaap die in dat gebied leeft. Er gaan verhalen rond over de berg, de berg zou geen indringers dulden. Boas heeft een voorgevoel dat de expeditie niet goed zal aflopen. Zal zijn gevoel juist zijn, of is het juist het gevoel van een bange jongeman?
De expeditiegroep, bestaande uit 5 expeditieleden, vindt al snel in dat ondoordringbare oerwoud, de neusaap die zij zoeken. En dat niet alleen, er worden meer inheemse dieren en planten gevonden waarbij de expeditieleden hun ogen uit kijken.
Dan gebeurt er een ongeluk en moeten de gidsen het kamp verlaten, waardoor de groep een aantal dagen het alleen moet zien te redden. Wat als de gidsen niet terug komen? Dan zouden ze afgesloten raken van de buitenwereld.
De vraag of de berg leeft en zich wil ontdoen van hen die niet op de berg horen begint te dagen bij Boas. Expeditieleden verdwijnen, worden ziek en wat heeft de kolonie neusapen ermee te maken? Of verliest iedereen zijn verstand en is het de waanzin die spreekt?

De manier van schrijven is pakkend te noemen, door te niet te lange zinnen die niet complex zijn, leest lekker weg. Het is interessant om te lezen wat afsluiting van de buitenwereld met mensen kan doen. De personages blijven wat aan de oppervlakte, wat in dit niet al te dikke boek, dit had meer de diepte in mogen gaan waardoor je je meer met hen kan identificeren.
De essentie ligt bij de vraag of iedereen waanzinnig geworden is.
Paradijs zit vol met symboliek en de essentie komt ruimschoots aan bod en laat ruimte achter voor de invulling van je eigen ideeën doordat sommige vraagstukken niet worden beantwoord.
Alhoewel het geen slecht verhaal is, bekruipt mij het gevoel dat er veel meer in had kunnen zitten. Het is wat onaf wat mij betreft.",-1
"De Ierse schrijver Boyne vond ik met ten minste een boek zeer aardig, maar na wat meer van hem te hebben gelezen, bekoelt toch een beetje het enthousiasme. Zijn debuut vond ik matig en ook dit boek kon me helaas niet erg bekoren. Dat is met name omdat ik boek nogal voorspelbaar vond. Vanaf het begin is volledig helder wat voor een soort verhaal je leest; namelijk een ouderwets spookverhaal over een huis dat wordt bezeten door geesten. Boyne rolt het plot precies zo uit zoals je mag verwachten. Een naïeve hoofdpersoon die langzaam achter het familiedrama komt dat zich in het huis afspeelde, de angstige en doodsbedreigende voorvallen waar ze mee te maken krijgt en natuurlijk de verschijning van mysterieuze personages, ja, het zit er kortom allemaal in.

Ook de schrijfstijl van Boyne is niet echt om naar huis te schrijven. Het is allemaal nogal braaf en vormelijk en de dialogen komen afstandelijk en onecht over. Dan kan het boek alleen nog een beetje worden gered met een verrassend einde, maar ook dat is niet echt het geval, alhoewel Boyne het verhaal redelijk rond krijgt en nog een goede vondst voor je in petto heeft. Maar in het geheel stelt dit boek toch, helaas, flink teleur. Jammer!",-1
"Neem een onvoorstelbaar knappe, ongelooflijk rijke en machtige jongeman, gooi erbij een flinke portie cynisme, een vrachtwagen vol vrouwonvriendelijkheid, puberaal machogedrag en neiging tot snikkend instorten bij de eerste tegenslag en ziedaar: het hoofdpersonage Drew Evans, slechtst denkbaar voorbeeld van een retroseksueel pur sang. Op de dag waarop zijn pad gekruist wordt door lange benen van even ongelooflijk knappe, net zo zelfverzekerde, succesvolle en ambitieuze Kate Brooks, komt er een verandering in het simplistische geestelijke leven van Drew. Was hij voorheen meer van: “…zie je die vent - zwart pak, moorddadig knap?... ja, die vent die in het wc-hokje wordt gepijpt door een roodharige schoonheid. Dat ben ik. De echte ik…”, na zijn ontmoeting met Kate transformeert hij langzaam maar zeker in een gevoeliger variant van zichzelf. In beide gevallen blijft hij een ongeloofwaardig gefantaseerd personage. Maar wie wil nou fantaseren over een dergelijk misbaksel? Nog een raampje open in de deerniswekkende gedachtewereld van Drew: “…voor de dames die meeluisteren… als een man die je zojuist hebt ontmoet je een 'baby', 'schatje', 'lieveling' noemt... moet je vooral niet denken, dat hij je zo erg ziet zitten… hij doet het omdat hij zich je echte naam niet meer kan of wil herinneren… en geen meisje wil de verkeerde naam horen als ze op haar knieën zit op het herentoilet.” Volgende: “…rooie heeft immers goed haar best gedaan op de pijpbeurt…ze heeft een drankje verdiend….” Volgende: “…het is een beroerde wip. Een tip (voor dames): geen geluid maken en stil blijven liggen als een lijk… levert geen spetterende herinnering op.” Het is onvoorstelbaar dat deze woorden door een vrouw zijn geschreven en het is maar te hopen dat dit niet haar serieuze overtuiging is over hoe de meeste mannen in elkaar zitten (een tijdlang vond ik al lezend troost bij de gedachte dat dit bijna zeker humoristisch bedoeld moet zijn, maar ik vrees dat het niet zo is).

Zulke pareltjes sieren ongeveer elke tweede pagina en ondanks dat Drew zichzelf en aantal keren vergelijkt met Richard Gere in Pretty woman, heeft de lezer een sterk verlangen om een dergelijke macho zak nooit ofte nimmer in het echte leven te ontmoeten. Het personage Drew wordt dan plotseling anders als hij de mooie Kate ontmoet. Helaas weet de schrijfster hier niet voldoende uit te halen: het had best spannend kunnen zijn, twee vergelijkbaar narcistische en in wezen lege figuren die elkaar ontmoeten zowel op de werkvloer als in een ontluikend liefdesgevoel, maar helaas ontaardt het in een weinig subtiele strijd tussen de lakens en eindeloze herhalingen van het o zo bekende leidmotief: Jongen wil meisje. Meisje wil jongen niet. Jongen wil meisje nog steeds. Meisje wil jongen wel. Jongen wil meisje nog steeds. Meisje en jongen hebben seks. Meisje wil jongen niet (meer). Enzovoort, enzovoort.

Het is een vederlicht verhaal, de personages hebben geen enkele diepte en wekken op geen enkele manier de sympathieën of het medegevoel van de lezer op. De zich flink herhalende beschrijvingen van de seksuele daad zijn – ondanks de aantrekkingskracht die tussen Drew en Kate stroomt – slaapverwekkend. De uitdaging in een goede erotische roman is ook: show, don’t tell. Een goede schrijver laat ook iets aan de verbeelding van de lezer over, schept een wereld met hiaten die de lezer uitnodigen om ze op te vullen. Subtiliteit en fantasie prikkelende omschrijvingen, niet de expliciet gepresenteerde veelvoudige daad, dat zijn de ingrediënten die de lezer doen verlangen naar meer. En dat is de kunst die Emma Chase helaas niet meester is.",-1
"Matig verhaal. Ongeloofwaardig, over de top, te veel gezeur, langdradig. Had 100 bladzijden korter gemogen.",-1
"Ik vond ‘De sekte‘ van Mariette Lindstein intrigerend en beklemmend en aan het einde was ik zeker benieuwd naar deel twee.

‘De sekte herrijst’ gaat verder, Sofia probeert een nieuw leven op te bouwen na haar leven in de sekte en dat gaat niet makkelijk. Wat me in dit boek vooral irriteerde was het gedrag van Sofia. Ze is irrationeel, denkt niet na over haar stappen en soms gebeuren er dingen die ik wel heel bizar makkelijk vond gaan. Die kwamen daardoor totaal niet realistisch over. Daarnaast vond ik Sofia niet alleen irrationeel, maar ook naief. Dat had ik niet verwacht na haar ervaringen in de sekte en ook dat voelde onrealistisch aan.

Het verhaal vond ik ook niet zo heel boeiend, er zat op momenten weinig vaart in maar ondertussen verstreek er in één hoofdstuk ineens een jaar, wat dan weer veel te snel aanvoelde. Al met al waren er teveel dingen die me in ‘De sekte herrijst’ behoorlijk teleurstelde.

Mijn theorie over trilogieen lijkt toch steeds weer waar te zijn: het eerste deel is goed, het tweede deel echt een stuk minder en het derde deel briljant. Dat moet ik in deze serie nog afwachten, maar ik ben zeker wel benieuwd genoeg om het derde deel ook te gaan lezen.

‘De sekte herrijst’ is, in tegenstelling tot deel één, wat mij betreft echt een stuk minder boeiend. Het verhaal was ongeloofwaardig, de hoofdpersoon irrationeel en naief. Zo jammer!",-1
"Verity is, tijdens de tweede wereldoorlog, opgeleid als spion, haar vriendin Maddie is piloot. Maddie vliegt Verity, tijdens een geheime opdracht, naar Ormaie in bezet Frankrijk. Het vliegtuig wordt echter geraakt en Verity moet uit het vliegtuig springen en weet niet of haar vriendin het heeft overleefd.
Helaas wordt Verity gevangen genomen en overgedragen aan de Gestapo.
Daar wordt ze, om in ieder geval haar executie of het op transport gesteld worden naar een concentratiekamp, uit te stellen, gedwongen een bekentenis te schrijven en geheime codes prijs te geven.
In het tweede deel van het boek maken we kennis met Maddie, die de situatie buiten de gevangenis belicht. Daardoor wordt het boek wel spannender en geloofwaardiger, iets wat in het eerste deel ontbreekt.",-1
"Het idee van het verhaal is wel mooi, maar ik had het iets spannender verwacht. Pas de laatste 50 bladzijdes komt er een beetje spanning in. Dat had ik niet aan zien komen. Wat de schrijfster wel goed doet, is dat de twee oogpunten waaruit geschreven wordt (Elisabeth en Martha) van elkaar verschillen, daardoor ontstaan er wel twee karakters. Alleen de schrijfstijl bij Elisabeth, daar had ik moeite mee om te lezen, ik heb nog nooit zo vaak iets terug moeten lezen om door te hebben wat er staat. Het woord ""zijn"" kan op meerdere manieren gelezen worden, en daar ging ik nogal eens de mist mee in en dat had ik nog niet eerder meegemaakt.",-1
"Ik kan nog niets schrijven over het verhaal omdat ik die nog niet uitgdlezen heb.
Ik heb Allerzielen en De schaduw van de nacht na elkaar gelezen. Het xuurde lang tegen dat deel 3 uitkwam, ik geraak niet in het verhaal weet ook niet meer wie wie is.
Het boek ligt voorlopig al sinds de launch langs de kant, misschien eerst nig eens deel 1 en 2 lezen en direct erna deel 3.",-1
"Hoge verwachtingen door recensies die ik gelezen had. Ik vind het echter langdradig. Er gebeurt bijzonder weinig. Vooral een vrouw die zichzelf erg belangrijk en slachtoffer vindt en alles wat de lezer al van verre aan ziet komen voor zichzelf blijft ontkennen. (Waarschijnlijk om de titel waar te maken??)
Ik heb het boek nog niet uit en hoewel ik dat uit principe eigenlijk nooit doe: ik weet niet of ik het uit ga lezen...",-1
"Wat gaat de weduwe vertellen? Een uitgangspunt met mogelijkheden, zou je denken. Helaas heeft de schrijfster de verwachtingen niet waar kunnen maken. Het begin is interessant, maar de verveling slaat halverwege het verhaal toe. De personages zijn oppervlakkig, slecht uitgewerkt en spreken nooit tot de verbeelding. Het politie onderzoek is goed beschreven, de drijfveren van de Taylors blijven onderbelicht. Je blijft hopen tot en met de laatste bladzijde op een verrassende wending die het boek alsnog gaat redden. Ijdele hoop, zo blijkt...",-1
"Dit soort boeken lees ik zo af en toe tussendoor. Simpele verhalen, waarbij je niet hoeft na te denken en waar je het einde al van verre aan ziet komen. Kortom een luchtig niemendalletje. Dit boek is dan ook perfect voor in de vakantiekoffer of een luie middag op de bank.",-1
"Edith de Wit is werkzaam op het gebied van Marketing, communicatie en journalistiek. En laat zich graag inspireren door de belevenissen in het paralelle universum van verhalen. Ze heeft daarom in 2014 haar Bachelor Storytelling Academy gehaald, haar specialiteit hierin is het vrouwelijke perspectief, wat ook in dit werkboek terugkomt, het boek is volledig vanuit het vrouwelijke perspectief geschreven, zo komen in het boek enkel en alleen vrouwelijke heldinnen voor als: Emma Bovary, Jane Eyre, Dorothy van de Wizard of Oz, Belle van het beest, Sneeuwwitje, Doornroosje, Psyche, Kali, Inanna en Ersehkigal en vele anderen. Tevens werkt ze als storycoach waarmee ze je helpt om je eigen verhaal te ontdekken. In de voetsporen van de heldin is zo`n werkboek die op dit principe aansluit, het is geen diepgaand “werk-aan-jezelf-boek” het is meer een werkboek die je helpt je eigen levensverhaal om te zetten in de vorm van een narratieve storytelling. Narratief is een verhaal waarbij een keten van gebeurtenissen een oorzaak/gevolg hebben, men probeert hierbij de samenhang van een set gebeurtenissen te begrijpen, kenmerkend is dat het een begin, midden en eind heeft, het karakter in het verhaal gaat zo een transformerende verandering door. Storytelling is de behandeling van een verhaal om deze via woorden te vertellen, zo schrijven mensen hun “story” wat dan inzicht geeft.

Het werkboek is opgebouwd aan de hand van Aristoteles klassieke plot, welke bestaat uit 3 aktes: Begin - Orde, Midden – Chaos, Eind – Ontknoping. Elk van deze aktes is weer onderverdeeld in 4 episodes. Zo heb je te samen 12 hoofdstukken waarbij Edith de Wit je mee op avontuur neemt als je de uitdaging aangaat om de rode schoenen aan te trekken.

Per hoofdstuk verdiept Edith de Wit de verschillende episodes uit, aan de hand van meerdere fragmenten uit bestaande sprookjes en mythen. Tevens bevat elk hoofdstuk een nieuw verhaal van een alledaagse heldin, iemand zoals jij en ik, die haar eigen draken en heksen heeft moeten bestrijden.

Aan het eind van elk hoofdstuk staan vragen, die je helpen om jouw verhaal te schrijven gebaseerd op jouw gebeurtenissen, wie waren of zijn hierin de boze heksen en wie was juist de toverfee. De bedoeling hiervan is dat je op deze manier je leven niet langer ziet als een losse verzameling van toevallige gebeurtenissen maar hierin de rode draad vindt zodat je leert inzien wat het terugkomende thema in jouw verhaal is waardoor je je keuzes in het verleden beter leert te doorgronden en ze kunt benutten als spiegel voor je persoonlijke reis.

Het boek trok mijn aandacht vanwege de tekst op de achterflap: “Stel je voor: er wordt een doos bij je afgeleverd. In de doos vind je een paar magische schoenen. Deze schoenen kunnen je overal naartoe brengen, je weet alleen niet waarheen. Wat zou jij doen? Trek je ze aan? Zet je ze achterin je kast? Of breng je ze meteen naar de kringloop?.‘’ En dat in combinatie met de belofte van een rijke en betekenisvolle wereld van verhalen met vele inspirerende voorbeelden uit literatuur en films, trok ik enthousiast mijn rode schoenen aan en klikte met mijn hielen, klaar voor het avontuur. Misschien komt het omdat ik nog niet bekend was met therapeutische storytelling, waardoor mijn verwachtingen anders waren dan wat het boek uiteindelijk bleek te zijn. Het was juist de uitleg in de verschillende episodes, aan de hand van fragmenten uit verschillende sprookjes, waardoor het geheel bij mij niet overtuigend genoeg overkwam, het gaf mij het gevoel dat het echte levensverhaal niet nauwsluitend past in een, met allerlei plotwendingen klassiek Aristoteles plot, en dat de inspirerende voorbeelden lukraak uit een sprookje geplukt kunnen worden, om het maar passend te krijgen in het verhaal van de hedendaagse heldin. Waardoor het uitlezen van het boek steeds moeizamer werd naarmate de hoofdstukken vorderden, daarom krijgt het boek van mij 2 sterren.",-1
"Het boek wordt beschreven vanuit 2 jongens wiens vader is overleden, Liesbeth die de zorg over het gezin had neemt nu ook nu de zorg voor deze 2 jongens.
Ze zal voor hun zorgen zegt ze, maar dan worden de jongens afgevoerd naar het buitenland (ze wonen zelf in Wenen) en worden daar min of meer ter bezichtiging gesteld, daar uit zou je kunnen concluderen dat er iets uiterlijk bijzonders is aan de jongens, versterkt door het feit dat er nu ook een meisje wordt tentoongesteld die haar hele lichaam vol haar heeft, maar het blijven vermoedens, je mag het zelf invullen, naar verloop van tijd keren ze terug naar Wenen.

Laat ik voorop stellen dat ik de schrijfstijl prettig vond, maar met het verhaal kon ik niets mee, ik ga zijn volgende roman zeker lezen omdat hij prettig schrijft, maar als hij weer met zoiets vaags op de proppen komt, haak ik af dan is dit soort literatuur voor mij te hoog gegrepen denk ik.",-1
"Een hologram voor de koning van Dave Eggers werd voor het eerst gepupliceerd in 2012. In verband met de boekverfilming die in het voorjaar van 2016 in de Nederlandse bioscopen verscheen, kent het boek nu een heruitgave in de vorm van een filmeditie. Eggers, in Nederland vooral bekend van Wat is de Wat, De Cirkel en Zeitoun, heeft de gave zich in zeer diverse personages, culturen en werelddelen in te leven en van daaruit een meeslepend en empathisch verhaal te schrijven, dat menig lezer in vervoering weet te brengen.

Dit boek speelt zich af in Saoedi-Arabië. Alan Clay is een Amerikaanse man van 45, die in meerdere karakteristieken symbool staat voor het failliet van de Amerikaanse maatschappij/ droom. Hij heeft een torenhoge schuld opgebouwd, niet alleen door een scheiding en de plicht van de alimentatie, maar ook door verkeerde investeringen en het afsluiten van flinke leningen bij goede vrienden en minder goede bekenden. Naast zijn schulden heeft hij ook nog de verplichting tot het betalen van het collegegeld voor zijn dochter, Kit. Alan heeft het grootste gedeelte van zijn leven bij een fietsfabriek in Amerika gewerkt. Hier heeft hij zijn grootste twijfelachtige eer behaald met het verplaatsen van de productie van de fietsen van dit oer-Amerikaanse bedrijf naar een goedkoper land (China).

Het IT-bedrijf waar Alan werkt, Reliant, krijgt de mogelijkheid mee te dingen naar een opdracht om de IT in Koning Abdullah Economic City in Saoedi-Arabië te gaan leveren. Deze opdracht biedt, samen met de aan een succesvolle opdracht verbonden bonus, een ideale uitweg uit de financiële kopzorgen van Alan. Om deze opdracht te winnen hebben Alan en drie medewerkers van Reliant een presentatie voor Koning Abdullah voorbereid, waarbij communicatie door middel van hologrammen centraal staat. Het wachten is echter op het moment dat de Koning zelf zijn opwachting maakt om de presentatie te aanschouwen. Dit wordt elke dag uitgesteld: “vandaag komt hij zeker niet, misschien morgen.” Tot het grote moment daar is verkent Alan de majestueuze stad in opbouw, reflecteert op de relaties met zijn dochter, buurman, vader en ex-vrouw, laat zich op sleeptouw nemen door Yousef (zijn persoonlijke chauffeur) en komt op verschillende manieren in aanraking met een cultuur die op bepaalde vlakken ver afstaat van zijn eigen.

Een hologram voor de koning is een boek dat makkelijk wegleest, een toegankelijke schrijfstijl heeft, die in het begin van het boek opgeleukt wordt met een aantal moppen. De thema’s van dit boek zoals duurzaamheid, eenzaamheid en de efficiëntie-maatschappij zijn aansprekend en ook verontrustend. Toch is het de leegte van het boek, niet alleen die van de woestijn die de Koning Abdullah Economic City is, maar ook van de personages en het verhaal zelf, die het boek geen goed doen. Alan spendeert een lange tijd in de woestijn, zonder dat er echt noemenswaardige dingen gebeuren. Als lezer verlies je het besef van tijd en voelen zijn dagen aan als weken. Het boek werkt toe naar een einde, waarin de thema’s van het boek samenkomen. Het komt echter vrij abrupt tot het einde van het verhaal, waardoor je als lezer enigszins teleurgesteld achterblijft.",-1
"Het boek wist mij totaal niet te boeien. Ik voelde geen enkele betrokkenhid bij de hoofdpersonen. Technisch gezien is het een prima verhaal, maar om geboeid te raken is meer nodig dan dat.",-1
"Het allerbeste aan het boek is het idee: de USA gaat ten onder aan interne ruzies. Dat wordt aardig geschetst. De hoofdpersoon Sarat intrigeert, en je dringt precies zo langzaam tot haar wezen door dat je nieuwsgierig blijft naar haar drijfveren en gedachten. Dat is voor de spanningsboog van het boek een zwak punt; de schrijver gaat echt drama en dilemma's lang uit de weg. Het is allemaal wel erg en zo, al die oorlog en al dat geweld, maar je moet toch zeker 300 pagina's door voor hij de literaire lagen daarvan weet te raken, voor het gaat schrijnen en je als lezer weet te raken. Ondertussen wringt het perspectief toch vaak en beetje en zijn de verslagen en citaten die de hoofdstukken afwisselen een hinderlijke onderbreking van het vertelritme. De vertaling is toereikend maar ook niet meer dan dat. De achterflap staat natuurlijk weer vol ronkende citaten, maar laat je niet misleiden: het is gewoon een boek over oorlog. Het bevat geen relevant of realistisch toekomstbeeld. Het is eigenlijk geen dystopie, en er is al helemaal niets post-apocalypistch aan. De oorlog en hoe die Sarat tekent wordt echt mooi beschreven, in een paar alinea's verspreid over de laatste paar hoofdstukken. Dat maakt het net de moeite waard om te lezen.
Maar al met al lijkt het vooral voor een erg Amerikaans publiek geschreven en is het voor het Nederlandse lezerspubliek maar matig relevant. Lees dan liever VSV van Leon de Winter. https://www.hebban.nl/boeken/vsv",-1
"Ik vraag mij af waarom Noort haar nieuwste boek een literaire thriller durft te noemen. Nieuwe buren is niks meer dan een goedkoop zeer voorspelbaar bouqetreeksrommantje met platvloerse seks.

Jammer want ik had na Terug naar de kust (topper) en De eetclub hoge verwachtingen van Saskia Noort. Die zij zeker niet heeft waargemaakt",-1
"Soms zijn er boeken die je als blogger moeilijk te recenseren vindt, dit is er zo een. Want wat het makkelijkst is om te doen is dit boek te vergelijken met bijvoorbeeld de literaire bestseller ''Haar naam was Sarah.'' Ook dit is namelijk een roman met een liefdesaffaire en een geheim uit het oorlogsverleden. Echter dan zou ik uitkomen op een hele slechte recensie want het verhaal speelt zich af in en te korte tijdsspanne, de personages komen totaal niet tot leven, het is te voorspelbaar en te toevallig. Het erbij gehaalde verhaal over de Algerijnse vluchtelingen gaat uit als een nachtkaarsje en is eigenlijk compleet overbodig. De schrijfstijl is te simpel.
Maar wanneer je liefhebber bent van Bouquet-reeks zou ik je aanraden het boek te kopen, zo niet laat het dan lekker liggen.",-1
"Geheel tegen mijn gewoonte in geef ik het op. Ik kom niet in het verhaal, kan er geen touw aan vastknopen. Zelfs drie keer opnieuw beginnen heeft niet mogen baten.

Inmiddels is mij bekend dat dit het vierde deel van een reeks is, maar het eerste dat in NL verschenen is. Onvoldoende achtergrondinfo zal waarschijnlijk mede debet zijn aan het niet kunnen volgen van wat zich afspeelt.
Niet zo handig van de uitgever om op deze manier een auteur in de markt te zetten.",-1
"Redelijk opgezet boek met leuke weetjes over de Chinese cultuur, maar het plot is alleen gebaseerd op actie en het boek stikt van de taal en grammaticafouten en dat doet ontzettend af aan het leesplezier.",-1
"Zuid-Frankrijk. De Nederlandse Ilse stopt bij de olijvenboomgaard van Vigo. Hij is op zoek naar helpende handen voor de oogst en Ilse biedt zich aan. Ze kan op de boerderij blijven overnachten en zal in de komende weken kennis maken met de buren en kennissen van Vigo. In de loop van die weken zetten verschillende gebeurtenissen het leven van de personages op zijn kop.

In een tweede verhaallijn volgen we een criminele bende, die het vooral gemunt lijkt te hebben op apotheken.

Met Echo uit het verleden is het schrijversduo Jara Lee nochtans niet aan zijn proefstuk toe. Achter de naam Jara Lee schuilt het echtpaar Rachel en Jan van der Lee. Eerder schreven zij al een vijftal misdaadromans.

Het woord dat het beste bij dit boek past, is ‘overdaad’: overdaad aan personages, overdaad aan gebeurtenissen, overdaad aan (vaak inhoudsloze) dialogen. Elk personage dat in het boek voorkomt, heeft zijn eigen demonen of maakt in de loop van het verhaal iets verschrikkelijks mee. Als lezer weet je het na een tijdje wel: hier zal een slachtoffer vallen en die of die is aan de beurt. Het verhaal is zo voorspelbaar dat het door de vele zogenaamde toevalligheden ongeloofwaardig wordt.

Het feit dat één van de hoofdpersonages psychologe is, doet de vaart in het verhaal ook geen goed. De dialogen zijn doorspekt met zogenaamde psychologische peptalk. Dat valt nog te begrijpen bij een eerste voorval, maar als bij elke tegenslag het handboek psychologie opnieuw bovengehaald wordt, gaat dit al snel vervelen. Gevolg is dat je als lezer nooit echt helemaal in het verhaal komt. Een verhaal dat bovendien heel traag op gang komt. Halverwege het verhaal heb je met alle personages kennisgemaakt, maar is er eigenlijk nog niets noemenswaardigs gebeurd.

In het begin is het ook wennen aan de vreemde vertelstijl van dit duo. Het vertelperspectief verandert soms midden in een alinea. Als lezer ben je even uit het lood geslagen en moet je de logica eventjes gaan zoeken. Ook dit gaat ten nadele van de spanning, want niets blijft verzwegen voor de lezer. De schrijfstijl zelf is bijzonder eenvoudig. Ook hier weer die overdaad. De auteurs hebben de neiging alles maar te willen uitleggen. De kleinste handeling wordt tot in detail beschreven. Gevolg: het verhaal kabbelt traagjes verder.

Wie een roman wil lezen waarin van alles gebeurt, liefst met veel personages en lang uitgesponnen gevoelens, is met Echo uit het verleden aan het goede adres. Wie gehoopt had een spannend boek te lezen, blijft echter op zijn honger zitten.",-1
"Na Mattias het verhaal over een jongen die dood is dat is duidelijk en dan krijg je allemaal korte impressies van zijn vrienden, familie hoe zij hier mee omgaan en die soms willen spreken over hem hoe hij was maar dit niet kunnen omwille van het grote verdriet. Ja iets dat iedereen al eens zal meegemaakt hebben. Persoonlijk vond ik het niet een boek dat vlot las. Eer je in het korte verhaal zat was er alweer een ander verhaal teveel personages misschien ik weet het niet. Dus daarom geef ik slechts een twee sterren.",-1
"Ik had eerlijk gezegd nog nooit van Franka Potente gehoord, maar
achterop staat te lezen dat ze bekendheid verwierf als actrice.
Deze Franka is wat mij betreft dan een getalenteerde tante, want
naast acteren kan ze ook echt schrijven. Dit is haar eerste roman
die mooi vertaald werd uit het Duits. Meestal lees ik boeken in de
originele taal, maar nu kreeg ik een vertaald exemplaar. Het
taalgebruik is mooi, verzorgd en ze weet heel goed een sfeer te
scheppen. Helaas is een groot gedeelte van het boek zwaar, donker,
pessimistisch en soms komt dat op mij geforceerd over. Het is
duidelijk dat de hoofdpersoon Tim Wilkins in zwaar weer zit na het
verliezen van zijn baan en het op de klippen lopen van zijn
relatie, en het is begrijpelijk dat hij het daar moeilijk mee
heeft, maar de uitwerking ervan is soms toch echt te veel en
daardoor niet realistisch. Er komen daarbij ook soms karakters in
het verhaal die niet goed uitgediept worden; gemiste kansen. Zoals
zijn vrienden Alfie en Larry; ze blijven vlak en het is mij niet
altijd duidelijk waarom ze in het verhaal zijn opgevoerd. Langzaam
wordt wel duidelijk wat er allemaal gebeurd is in Tims leven, zowel
recent als wat langer geleden en dat komt wel allemaal mooi samen
in het laatste gedeelte van het boek, wat voor mij ook meteen het
mooiste gedeelte was omdat daar naast het rauwe, ook een reeel
beeld geschept wordt van Tims moeizame relaties met zijn zus en
zoon. Zonder hier heel veel woorden voor te gebruiken is Potente in
staat om je te raken. Dat is een mooie prestatie voor een nog jonge
schrijfster.",-1
"Antonio “Tony” Joseph Mendez (1940) studeerde aan de Universiteit van Colorado, en werkte nadien als illustrator en als industrieel ontwerper van gereedschappen. In 1965 kwam Mendez in dienst van de CIA waar hij o.a. werkte als vervalser op de grafische afdeling. Hij werd mondiaal bekend na de inmiddels wereldberoemd geworden reddingsactie in 1979 waarbij zes Amerikaanse diplomaten uit Iran bevrijd werden. Argo is zijn vierde non-fictieboek. Daarin beschrijft hij deze spectaculaire bevrijdingsactie.
In Iran dreigt een revolutie en daar zal de regerende sjah Reza Pahlavi het slachtoffer van worden. In 1978 vindt er een machtswisseling plaats, de Amerikaans en westers georiënteerde sjah moet het veld ruimen voor de in ballingschap levende ayatollah Ruhollah Khomeini. De sjah vlucht met zijn familie naar het buitenland en wordt door de toenmalige president van de USA, Jimmy Carter, gastvrij ontvangen en krijgt asiel aangeboden. Khomeini is razend! Als tegenactie bezet hij de Amerikaanse ambassade in Teheran en gijzelt het volledige ambassadepersoneel. Zes diplomaten lukt het echter de ambassade te ontvluchten en ergens in Iran onder te duiken.
Er is Amerika alles aan gelegen om het gegijzelde ambassadepersoneel te bevrijden maar hogere prioriteit krijgt de opsporing van de zes ondergedoken diplomaten om hen daarna het land uit te krijgen. Antonio Mendez komt in aanraking met de zaak en probeert een kansrijke missie op te zetten waarbij het gevaar voor ontdekking minimaal is. Pas jaren later blijkt het een legendarische bevrijdingsactie te zijn geweest maar toen moest alles nog langzaam op gang komen.
Antonio Mendez is een groot verteller en gebruikt in Argo zijn allesomvattende kennis om de bevrijdingsmissie tot in de kleinste details weer te geven. Zelfs de voortdurend wisselende politieke verhoudingen tussen de grootmachten Iran, Amerika, Engeland en Rusland komen uitgebreid voor het voetlicht. Dat is wel belangrijk voor de geschiedenis van de mensheid, maar niet direct van belang voor de missie. Tergend langzaam sluipt de architect van de spectaculairste reddingsactie van de twintigste eeuw van het ene detail naar het andere. En dat doet hij meer als verteller dan als schrijver. Zelfs de professionele auteur Matt Baglio, met wiens samenwerking dit boek tot stand kwam, krijgt het tij niet gekeerd. In Argo is meer inhoud kwijt aan het breed uitgemeten randgebeuren dan aan de daadwerkelijke missie. Hierdoor wordt het verhaal pas vanaf pagina 163 een beetje concreet, en krijgt de lezer vanaf dan een idee van de manier waarop de acties kunnen gaan plaatsvinden.
Argo lijkt, als missie, op deze manier ondergesneeuwd te worden door de onbegrensde vertelkunst van Mendez. En daar doet hij zijn meesterlijke plan schromelijk mee te kort. Dat is jammer, want op de juiste toon gezet had dit wel een spannend verhaal kunnen zijn. In een van zijn interviews zegt Mendez zijn verhaal de afgelopen jaren zo vaak verteld te hebben dat hij de tel kwijt is. Dan valt daar waarschijnlijk de vertelling aan Matt Baglio ook onder. Want veel meer is over Argo in boekvorm niet te zeggen. Jammer!",-1
Zielloze flauwiteiten. Hier heb ik kennelijke geen antenne voor. Vergeleken met Kafka! Laat me niet lachen.,-1
"Als je levend begraven wordt klinkt als iets spannends. Ondanks de vlotte schrijfstijl mist het verhaal diepgang. Vanuit de slachtoffers en de dader.
De diepgang zit vooral in de liefdesrelatie tussen de hoofdpersonen. Die ik persoonlijk onnodig vond. En op sommige momenten zelfs irritant en klef.
Ondanks dat is slaap zacht een prima tussendoortje.",-1
"Echt waar, 6 maanden heb ik erover gedaan om dit boek uiteindelijk uit te lezen. Ik ben er in juni vorig jaar in begonnen maar vanaf het begin vond ik het moeilijk om te weten wie wie was en éénmaal ik dat doorhad, vond ik het saai, vanwege de vele herhalingen.
Het boek werd de hemel ingeprezen en omdat er dan ook nog een leesclub startte, was ik toch van plan om het uit te lezen. Ondertussen las ik andere boeken voor eigen leesclubs of reviews maar op het einde van vorig jaar nam ik vol goede moed het boek terug op om het uit te lezen, zodat het klaar was.

4 personen vertellen op hun eigen manier een shooting in een school. Die shooting duurt 54 minuten, vandaar de titel.
Pas halverwege kreeg ik de relaties van de vertellende personen onderling meer te weten.
Ik denk dat het een Young Adult verhaal is en misschien ben ik ""te oud"" om dit soort boek te lezen?
Er komen zoveel onwaarschijnlijkheden in voor dat het voor mij ""kinderachtig"" leek. Als je midden in een gijzeling zit, als er 39 doden/gewonden zijn, dan hou je je niet bezig met verliefdheid of andere gevoelens hieromtrent, dan ben je gewoon bang! Dat heb je teveel adrenaline, dan denk je niet meer nuchter.
Nu ja, het boek is uit, ik ben blij dat het weg kan.
Ik hoopte op nog een speciaal of spannend plot, maar dat kwam dan ook niet! ...

Misschien is het voor tieners wel spannend om te lezen en is het gewoon niet voor mij weggelegd, daarom krijgt het verhaal toch nog 2 sterren.",-1
"In""De gevleugelde"" van Arthur Japin volg je het leven en de uitvindingen van Alberto Santos-Dumont.
Vanaf zijn jeugd in Brazilië tot de periode van zijn grootste uitvinding in het Frankrijk van begin vorige eeuw en weer terug naar Brazilië waar hij uiteindelijk overlijdt.
Het boek begint als een spannende thriller om dan ineens terug te gaan in de tijd om het verhaal te vertellen van de jeugd van Alberto. Hoewel mooi geschreven, met soms zinnen die je dwingen ze over te lezen, was deze overgang een lichte teleurstelling. Een teleurstelling die gedurende de rest van het boek niet meer helemaal verdwenen is.
Japin kan bij vlagen heel mooi en beeldend schrijven en uitnodigen om door te lezen. Echter nergens in dit verhaal leer je de personen echt goed kennen, en blijft het meer een beschrijving van de geschiedenis.
De delen uit het verhaal die nog het meest vertellen over de directe hoofdpersonen spelen zich af in Frankrijk. Dit stuk van het boek is dan ook voor mij het meest boeiende deel van het verhaal.
Deze eerste kennismaking met het werk van Japin is er niet direct een die aanzet tot meer boeken te lezen van deze schrijver. Echter de stukken uit ""De gevleugelde"" de mij wel aanspraken rechtvaardigen wel om Japin een tweede kans te geven.",-1
"pff wat een kneuterig, saai en voorspelbaar boek. Het eerste deel van deze serie vond ik best aangenaam. Maar dat kan ik niet zeggen voor dit deel. Onaangename karakters en tussen het muffin- en koekjesbakken door gebeurd niet veel.",-1
"Inmiddels ben ik door alle boeken van Nicci French heen. De verborgen glimlach lag al een paar manden te wachten om gelezen te worden en dat is inmiddels gebeurd. Ik had een hoge pet op van Nicci French maar helaas daalt mijn waardering na het lezen van dit boek. Geen onaardig verhaal, dat zeker niet maar zoals al eerder is gezegd heb ook ik het gevoel dat de boeken steeds meer fabriekswerk worden en dat er niet meer met passie wordt geschreven.

Het verhaal leest lekker weg en er zitten inderdaad enkele spannende momenten in verwerkt maar een literaire thriller, nee zo zou ik het niet noemen. Meer een ik-wil-even-niet-nadenken boek. Ik ben beter geend van Nicci French maar blijf hopen op een boek dat Onderhuids zal overtreffen. Helaas is ze dat mijns inziens niet gelukt met De verborgen glimlach.",-1
"Niet enorm boeiend helaas. Ik had me er meer van voorgesteld. Vooral de eerste helft vond ik behoorlijk vervelend en de personages onsympathiek en ook niet zo uitgewerkt. Ook situaties en gebeurtenissen vond ik vaak wel èrg summier beschreven.
Later werd het geheel wel wat beter maar toch in 't algemeen teleurstellend.",-1
"Na 'Blote schoenen', een bundel op rijm, en de roman 'Blijf liggen jij', beide uitgegeven via Free Musketeers, is 'Anju' de derde publicatie van Karin Verhaak-Kersten. Het boek werd uitgegeven door Elikser in Leeuwarden, een uitgeverij die in tegenstelling tot Free Musketeers alleen boeken publiceert die volgens hen over voldoende kwaliteit beschikken (bron: http://www.elikser.nl/?page_id=793).

'Anju' verhaalt over de tegenstelling tussen oosterse en westerse cultuur, de positie van de vrouw en de rol van de familie. De auteur bezocht India een paar maal, woonde eind 2012 een maand in Goa en daarmee heeft ze voldoende ingrediënten om een boeiend en interessant verhaal te schrijven.

De dertig jaar ervaring die Verhaak in de journalistiek heeft opgedaan lijkt haar daarbij echter in de weg te zitten. Het boek informeert de lezer, maar vertelt geen verhaal. 'Tell, don't show' lijkt het uitgangspunt bij het schrijven van deze roman geweest te zijn en dat lijdt tot een gekunstelde schrijfstijl die onprettig leest. De dialogen hebben voornamelijk een informatieve functie en zijn saai. Als Thomas oudste zoon Tom bijvoorbeeld een sollicitante belt om haar te vertellen dat de keuze op haar is gevallen wordt dat als volgt verwoord:
“Tom Libo hier. Ik heb lang nagedacht en uiteindelijk besloten u de baan te gunnen. Ik hoop dat u nog beschikbaar bent.”
........... 'Meneer Libo, ik ben erg blij met de job en zal alles doen om er een succes van te maken.'
'Mooi, is het mogelijk dat u over twee maanden begint, dan zien we elkaar in Mumbai.”
Einde gesprek.
Saaiheid is niet het enige probleem in deze roman. Ongeloofwaardigheid wordt naarmate het verhaal vordert een steeds groter obstakel. De merkwaardige manier waarop over een depressie wordt geschreven duidt op gebrek aan kennis op dit vlak. De hoofdpersonen zijn regelmatig langere tijden van huis, als ze een zaak hebben gaat alles daar gewoon door, en als je alle feiten op een rijtje zet dan past het allemaal net niet binnen de beschikbare tijd. Niet alleen het tijdsverloop roept vraagtekens op, ook een personage dat plots opduikt en even snel weer verdwijnt, of personages die pas in de eindfase worden toegevoegd doen de geloofwaardigheid geen goed.

Het verhaal heeft een te hoog 'en ze leefden nog lang en gelukkig' gehalte. Allemaal fantastische mensen die onvoorwaardelijk van elkaar houden, zeer getalenteerd zijn en uitermate succesvol in hun carrière. Als ze aan een relatie toe zijn vallen ogenblikkelijk partners uit de lucht die al even fantastisch, getalenteerd en succesvol zijn.
Op basis van de cover verwacht je dat Anju door het overlijden van Thomas in de problemen komt, maar dat is niet het geval. Ze is financieel goed verzorgd achtergebleven, heeft een riant huis, personeel en een eigen zaak. Pas als ze zelf een misstap begaat dreigt ze in de problemen te komen, maar dat brengt nauwelijks spanning teweeg. Zelfs de dramatische afloop van zelfverdediging voelt niet echt ernstig aan en voor het werkelijk verkeerd kan uitpakken zwaait Tom met de toverstaf en is ook dat weer opgelost.

Het vermoeden rijst dat de auteur het schrijven van fictie heeft onderschat en daardoor verzuimd heeft zich voldoende voor te bereiden op het schrijfproces van deze roman. Een boek dat een schrijnend gebrek aan kwaliteit heeft is het resultaat.",-1
"In zijn jeugd werd Blaze op een kwade dag een paar keer van de trap gegooid door zijn vader en dat leidde tot een deuk in zijn hoofd en een verstandelijke beperking. Hij kwam in een tehuis terecht en werd ’s winters bij adoptiegezinnen geplaatst omdat hij erg sterk was en daardoor een enorme hulp kon zijn. Door zijn verstandelijke beperking kwam hij later snel onder invloed van criminelen die hem konden gebruiken bij hun oplichterijen. De laatste crimineel was George, een man die Blaze onder zijn hoede nam. Zoals King in het voorwoord al zegt dringt de vergelijking met Of mice and men zich erg op.
Stephen King heeft onder de schuilnaam Richard Bachman een aantal boeken geschreven. Volgens eigen zeggen was daarbij 1966-1973 de productiefste periode. Uit die periode komt De ontvoering, al die tijd weggestopt in een koffer. Af en toe kwam King het boek tegen en herlas hij het. De ene keer vond hij het tegenvallen, de andere keer zag hij weer de goede kanten van het verhaal. En daarmee is ook alles wel gezegd over dit boek.
De ontvoering is een uitgesponnen vingeroefening zonder constante kwaliteit. Het heeft zijn goede kanten, zoals de humor die erin zit. Nadat hij een baby heeft ontvoerd hoort de achterlijke Blaze bijvoorbeeld op de radio dat er nog geen losgeld is geëist en bedenkt hij zich dat hij dat niet moet vergeten te doen. Ook goed is de rol van George, die inmiddels is overleden maar nog steeds als een stem in het hoofd van Blaze zit en hem allerlei opdrachten geeft. Dit gaat op een gegeven moment een heel sinistere kant op waarin je de oude King kunt herkennen, maar helaas wordt dit niveau niet vastgehouden.
Een slechte kant zijn de flashbacks die weliswaar meer kleur geven aan het verhaal, maar er ook enorm de vaart uithalen. Ik vraag me af waarom King heeft gekozen voor de flashbackvorm. Het verhaal had prima in chronologische volgorde verteld kunnen worden.
Een ander minpunt zijn sommige scènes die nodeloos en zonder enige functie opgerekt worden.
De ontvoering heeft te weinig inhoud om van een volledig boek te spreken. Misschien dat de uitgever daar ook zo over dacht toen hij besloot om op het eind er nog een ander verhaal van King tegenaan te gooien.",-1
"De VS na de tragedie van 11 september: de gebeurtenissen na de aanslag op het WTC spelen een grote rol in dit boek. Zeker niet het beste boek van Stephen Coonts. Op een of andere manier spreken de gebeurtenissen en personen minder aan dan in zijn vorige boeken. Het is allemaal nogal geforceerd pro-amerikaans en veel te veel toegeschreven op de gevoelens van de amerikanen na 11-9. Kortom: leuk voor de vaste lezers van Coonts, maar zeker geen hoogvlieger.",-1
"Ik vond dit geen leuk boek, teveel sex en ik irriteerde me mateloos aan de hoofdrolspeelster. Je maakt je altijd een voorstelling van de personen maar van Ben met zijn geschubde laarzen, buik en gehoorapparaat werd ik niet echt warm.....",-1
"Nog nooit meegedaan aan een buzz-actie, dus ingeschreven voor ""Een stap te ver"". Het boek kreeg ik toegestuurd en de omschrijving deed me vermoeden dat het wel een mooi, interessant boek zou worden.
Het boek bestaat uit vier delen en korte hoofdstukken. Het boek leest makkelijk en vlot en is zeker niet saai.

In deel 1 zien we dat Emily Coleman haar man verlaat om in Londen een nieuw bestaan op te bouwen. Dit lukt haar met behulp van een nieuwe huisgenoot/vriendin Angel. Ook verandert zij (gedeeltelijk) haar naam om niet gevonden te worden. Waarom Emily verdwijnt blijft heel lang onbekend. De hoofdstukken wisselen de huidige tijd en het verleden met elkaar af en laten de achtergrond van Emily zien, het gezin waar ze uit komt, haar tweelingzus met wie ze een haat/liefde verhouding heeft.
In deel 2 zijn we ineens bijna een jaar verder. Emily/Cat heeft een aantal promoties gehad, woont met haar vriendin Angel samen in een appartement en lijkt haar leventje weer op orde te hebben. Dan nadert de datum waarop ""het"" een jaar geleden is gebeurt. Wat ""het"" is? Geen idee. Alles verloopt ineens heel snel. Cat komt in aanraking met de politie (aardig onrealistisch gebeuren) en als ze op borgtocht vrij komt, wacht haar man Ben haar op.
In deel 3 krijgen we dan uiteindelijk te horen wat er gebeurd is en waarom Emily gevlucht is. Heel heftig, maar hiervoor heb ik al ongeveer 270 van de ongeveer 340 blz. gelezen. Emily en Ben zijn weer samen en proberen hun leven op te pakken.
In deel 4 maken we een sprong in de toekomst. Gescheiden, hertrouwt, huisje boompje beestje. alles weer dik in orde.
Een thriller is het in mijn ogen niet. Eerder een roman. Het boek is vlot geschreven, leest lekker weg en het enige deel wat me aansprak was het deel waarin ik eindelijk te horen kreeg waarom Emily vertrokken was. Een heftig gebeuren wat ieder van ons zou kunnen overkomen, maar waar (bijna) iedereen op een andere manier zou reageren. Reactie is m.i. een beetje ver gezocht.
Ik heb het boek gewaardeerd met 2 sterren, omdat het makkelijk leest en verder wel een aardig verhaal is.",-1
"Dit boek lees je inderdaad in één keer uit. Ik vond hem echter niet zo heel geweldig. Ja, het is zeker een tijdloos verhaal en de zware strijd die de oude man moet leveren vind ik erg beeldend. Maar ik vond het persoonlijk niet echt een aanrader...",-1
"Journalist en media-adviseur Dan Buthler en schrijver en fotograaf Dag Öhrlund leerden elkaar kennen toen Buthler met Öhrlund contact opnam omdat hij een goed idee had voor een boek maar zichzelf niet als schrijver zag. Gezamenlijk schreven ze hun goed ontvangen debuut Moord.net, waarin ze commissaris Jacob Colt introduceerden. Moordlust is hun tweede boek.

In Moordlust hebben drie vrienden, Christopher, Hans en Johannes, het goed voor elkaar: ze hebben geld en succes, maar ze willen steeds meer. De ene kick volgt de andere op, van drank- en seksorgies naar diefstal, naar..... moord. Christopher is de drijvende kracht achter de louche zaakjes van de vrienden. Hij is een gewetenloze, manipulerende en cynische rotzak die zijn vrienden – die zeker niet geheel willoos meedoen – meesleept in zijn machtsspelletjes. De oorsprong van Christophers gedrag ligt in het verleden, wanneer zijn vader zelfmoord pleegt nadat zijn bedrijf is geruïneerd door toedoen van bankier De Wahl. Als Alexander, de zoon van de bankier, 14 jaar later wordt vermoord en Jacob Colt, de sympathieke commissaris uit Moord.net, de zaak onderzoekt, lijkt zich een interessante plot te ontwikkelen.

Helaas verzandt het boek al gauw in zeer gedetailleerde en niet ter zake doende beschrijvingen van zo'n beetje alles wat er voorbij komt. Waar in het debuut van Buthler & Öhrlund de zorgvuldige aandacht voor personages en plot in het voordeel van het boek werkte, is dit in Moordlust omgeslagen in ongebreidelde beschrijvingen van seks-, drugs- en drankorgies en de gepleegde misdaden. Het karakter van Christopher wordt uitentreure onder de loep genomen om maar duidelijk te maken wat een schurk hij is. Maar na drie keer weet de lezer dat wel en is 'meer' niet het synoniem van 'beter'. Daar staat tegenover dat de andere hoofdpersonen totaal niet uit de verf komen en dat is zeker jammer waar het commissaris Jacob Colt betreft, die ik graag beter had leren kennen omdat hij zowel in Moord.net als in Moordlust een centrale rol inneemt.

Na de laatste jaren verwend te zijn met zoveel goeds uit Scandinavische thrillerpennen, moet helaas geconstateerd worden dat niet alles goud is wat daar blinkt. Na een goed debuut hebben Buthler & Öhrlund met Moordlust de plank voor een groot deel misgeslagen. Aan de schrijfstijl ligt het niet; die is vlot en bij vlagen boeiend. Maar de totale indruk is dat Moordlust een rommelig en onsamenhangend verhaal is dat de belofte van een nieuw Zweeds thrillerfenomeen (nog?) niet kan inlossen. Met meer aandacht voor de verschillende karakters en een compactere inhoud geef ik de heren bij een derde boek graag nog een kans.",-1
"Om maar met de deur in huis te vallen: de één-ster-waardering komt in dit geval ook door de beroerde vertaling. Er zijn drie vertaalsters geweest bij dit boek, en een redacteur voor de vertaling, en toch staat het bol van slecht Nederlands. Zo jammer. Eén van de drie vertaalsters heeft al eerder boeken die ik las om zeep geholpen: Erica Feberwee. Wanneer gaan ze die Bij Luitingh eens vervangen door iemand die het Nederlands wèl machtig is?

Afijn. Helemaal onbekend ben ik niet met Dan Brown's werk. Ik heb Meteor gelezen, de Duitse vertaling van Deception Point (2001), ik heb veel gelezen over de Da Vinci Code en ook de (gratis verspreide) eerste hoofdstukken daarvan, en ik heb de film Angels & Demons gezien (de verfilming van wat in Nederland Het Bernini Mysterie heet). Het was dus wel duidelijk dat het zou gaan over actie, actie, actie in het kader van een complot of samenzwering tussen de kunstwerken. Dat is het ook, daar zat de teleurstelling niet in. Maar wel jammer dat het weer ongeveer hetzelfde patroon is, met de oudere man en de jonge, intelligente vrouw die samen op de vlucht zijn.

Het verhaal gaat over een geschifte wetenschapper die de mensheid voor een groot deel wil uitroeien. Vergezocht, maar goed te volgen en beslist een cliché. Waarom hij vervolgens heel veel moeite doet om te vertellen hoe hij dat wil doen en waar hij toe wil slaan, is niet duidelijk. Waarom al die moeite, met encrypties en raadsels die alleen de held (Robert Langdon) kan oplossen? En dan nog een timing die op louter toeval berust, want het raadsel had veel eerder al opgelost kunnen worden en dan was alle moeite voor niets geweest. Kortom: plottechnisch rammelt het nogal.

Daar komt bij dat Brown vaak plotseling van (personaal) perspectief wisselt, waardoor je niet weet wie iets doet of denkt. Daar komt bij dat je als lezer wel de gedachten van de hoofdpersonen leest, maar zeker niet al hun gedachten of gevoelens te lezen krijgt. Dat is een flauw trucje om essentiële informatie verborgen te houden voor de lezer, ik zie dat als lezersbedrog. Het maakt ook dat, achteraf gezien, de personages niet 'echt' overkomen, omdat je niet leest hoe ze emotioneel reageren op de gebeurtenissen zoals die binnen hun referentiekader van de 'waarheid' bekend zouden moeten zijn. Of anders gezegd: hoewel je gedachten van die personages opvangt, kun je niet achter hun masker kijken totdat Brown de maskers laat vallen, alsof de personages hun privégedachten maskeren.

Hierbij maakt Brown (of de vertaler) erg veel gebruik van cursief. Dat is irritant, omdat het zelden duidelijk is wat bedoeld wordt. Zowel de vreemde talen (waaronder Italiaans), als de vertaling daarvan (Nederlands), als gedachten, terugblikken en opschriften staan in cursief. Waar dat idiote gebruik vandaan komt, snap ik niet. Ik moet er niet aan denken slechtziend te zijn en zo'n boek voorgelezen te krijgen.

Dan zijn er nog wat missers. Halverwege het boek gaat Langdon naar Venetië. Mooie stad om over te schrijven, maar waarom ze in allerijl daarheen gaan blijft een misser: als kunsthistoricus met meer dan rudimentaire kennis van het Latijn had Langdon moeten weten dat hij in een andere stad moest zijn. Zelfs ik wist waar hij precies moest zijn, wat feilloos uitkwam, maar dan ongeveer 200 nutteloze pagina's later. Het is ongeloofwaardig dat een gerenommeerde professor die locatie niet direct herkent.
Ook de (korte) scène waarin Langdon een witte auto met een rood kruis ziet, aanvankelijk denkt dat het een auto van de WHO (het Rode Kruis) is, en dan beseft dat het een auto van de Zwitserse ambassade is, is ongeloofwaardig. Een professor in de symboliek hoort te weten dat de Zwitserse vlag een wit kruis op een rood vlak is, niet andersom, en als dat voor auto's van de ambassade anders is, is het gepast om een korte uitleg te geven, zoals bij alle andere opmerkelijke zaken ook wordt gedaan. Of was dat weer een vertaalfout?

Ik denk dat het verhaal beter tot zijn recht komt in een stripboek, waarin je als lezer kunt zien hoe de verschillende kunstwerken eruit zien. Dan is er ruimte voor kunsthistorische uitleg in een kader, en is het makkelijker te zien wie wat denkt of zegt.

Nog een terzijde: Brown gebruikt voor zijn personages standaard de achternaam om hen aan te duiden: zegt Langdon, doet Langdon, Langdon rent verder. Dat doet hij bij alle mannelijke personages. Hij doet het ook bij Sinskey, een oudere vrouw. Er zijn twee personages die voortdurend bij hun voornaam worden genoemd: dr. Sienna Brooks, de jonge, knappe, sexy arts, en Dante, de beroemde dichter (die inderdaad bekender is onder zijn verkorte voornaam dan onder zijn achternaam Alighieri). Het maakt de indruk dat jonge vrouwen niet serieus genomen moeten worden.",-1
"(Deze recensie is eerder verschenen in het Elf Fantasy Magazine)

In Donkere Grond wil journaliste Jane Widowson voor een plaatselijke krant een artikel schrijven over een archeologische opgraving in de buurt. Aldaar blijkt het werk – en opzichter Stuart – echter zo leuk dat ze mee gaat helpen. Helaas is de snode landeigenaar van plan een luxe hotel op zijn grondgebied te bouwen, en probeert hij de opgraving dan ook stelselmatig te saboteren.

Donkere Grond is een houterig geschreven Bouquetreeksroman in een archeologische setting. De talrijke romantische scenes tussen Jane en Stuart zijn tenenkrommend, maar veel beters komt er niet: iedereen is lief, aardig en vriendelijk (behalve de voornoemde kapitalistische landeigenaar), keuvelt wat, graaft wat, luncht wat en dan is er ineens een ontzettend feelgood deus ex machina-einde. In potentie interessante problemen worden even abrupt als ze uit de lucht komen vallen door Bullinga de nek omgedraaid – de personages mochten er eens hinder van ondervinden.

Bullinga is duidelijk liefhebber van archeologie, en het werk aan de opgraving zelf neemt dan ook het grootste deel van het boek in. Dit levert op zich aardige details op, maar haar afstandelijke schrijfstijl houdt de lezer mijlenver van elke mogelijke inleving. Tip: besteed je geld aan een kaartje voor het museum of het Archeon.",-1
"Een beetje een tegenvaller, dit boek. Ik keek er al een hele tijd naar uit, omdat ik al jaren achter de kassa werk als bijbaantje. Helaas voldeed het niet aan mijn verwachtingen. Natuurlijk zaten er een aantal leuke quotes bij die ook echt wel herkenbaar zijn. Maar Anna Sam is kassiére in Frankrijk geweest. Daar zijn de dingen echt heel anders. Bovendien was het nou ook niet zo hilarisch geschreven... Jammer!",-1
"De schrijver gebruikt erg veel bijvoeglijke naamwoorden en probeert indruk te maken met een overdreven gebruik van “moeilijke” woorden. Al snel raakte ik verveeld. Toch nog doorgelezen, de reviews waren immers zeer lovend. Ik ben toch gestopt. De schrijver is zeer neerbuigend over zijn medemens. En dat vind ik echt vervelend, jammer!",-1
"Tja, wat valt er over De verborgen geschiedenis te vertellen.... Het boek begint met de ontknoping. Niet echt spannend. Wel een verhaal waarin de karakters erg goed omschreven worden. Ik persoonlijk kreeg steeds een idee van een karakter maar dat werd dan verderop weer teniet gedaan door de schrijver. Mocht je het leuk vinden om oude talen te leren dan staan er wel leuke zinnen in om te onthouden!",-1
"Een beoordeling in 'sterren' is altijd lastig. Vergeleken met de oude Wexfords komt ik op twee sterren, vergeleken met het 'gemiddelde' van alle crimeboeken (wellicht) op drie. In feite kan met het lezen van het laatste hoofdstuk worden volstaan, omdat Wexford daarin uit de doeken doet over het hoe en waarom van de moorden. De hoofdstukken daarvoor ontberen (voldoende) spanning. Wat het verhaal naar mijn mening ongeloofwaardig maakt is dat het zowel in de misdaden als in Wexford's privésituatie gaat over draagmoederschap. Ingaan op actualiteiten is ok, maar dit is allemaal wat al te toevallig en teveel van het goede, en doet het boek geen goed.",-1
"Warcraft Durotan is een boek van deze tijd en wellicht in nog grotere mate van de toekomst. Niet eens omdat de titel niet in het Nederlands is vertaald; dat is iets dat in onze Engelstalig gerichte multimediacultuur steeds vaker voorkomt wanneer een vertaald boek gerelateerd is aan een Engelstalige film, serie of computerspel. De titel wordt dan een merknaam, waaronder allerlei bijproducten op de markt worden gebracht, met als meest lelijke voorbeeld de vertaling van Frozen Heart, met als titel, juist ja, Frozen Heart. In ieder geval kun je bij Nederlandstalige (vertaalde) boeken met een Engelse titel dus concluderen dat het een bijproduct betreft. Dat hoeft de pret natuurlijk niet te drukken. Het zet de deur wel open naar steeds minder vertalen, zoals in dit geval titels en begrippen als “warlock” (tovenaar) en “chieftain” (hoofdman) ook maar niet vertaald worden. Het zal wel de economische noodzaak zijn om ook op de vertaalkosten te besparen.
Maar bij Warcraft Durotan gaat het nog veel verder.
Wanneer je het boek in de boekenkast ziet staan, is het eerste dat opvalt dat er geen auteur is. “Warcraft Durotan Het verhaal dat voorafgaat aan de film.” Haal je het boek uit de kast en kijk je naar de voorkant van de omslag, dan lees je meteen onder de herhaling van de tekst op de rug dat het “van regisseur Duncan Jones” is. Maar nog voor je bewonderend kunt denken dat die Jones een veelzijdig man is, lees je al: “verhaal door Chris Metzen”, en aangezien dit “het verhaal dat voorafgaat aan de film” is, moet die Metzen wel de auteur zijn. Helemaal onderaan, als laatste, komt dan nog“boek door Christie Golden”; dus die zal de omslag, het lettertype en de bladspiegel wel hebben bepaald. Voor een boek als Warcraft Durotan is er tegenwoordig geen auteur meer, het is een teamprestatie, net zoals dat in het onderwijs in grote mate het geval is. Wie heeft wat gedaan? Wie is verantwoordelijk voor de goede dingen en wie heeft er de kantjes vanaf gelopen? In ieder geval lijkt de inbreng van Christie Golden minimaal, want zij heeft volgens haar dankbetuiging aan een heel ander boek gewerkt, getiteld “Lord of the Clans”.
Ach, het zal de lezer worst zijn; het gaat hem om het eindproduct. Is dat de moeite waard? Ja en nee. Ja, omdat het vlot leest en, als je er van houdt, best een sfeervol verhaal is, geheel volgens de regels van de fantasy. Nee, omdat het beweert over orcs te gaan, nog benadrukt door de omslagillustratie, terwijl dat niet het geval is. Ook al wordt er sporadisch een slagtand genoemd en worden stamleden in de tekst orcs genoemd, het zijn gewoon mensen. Een van hen bekent dat ruiterlijk wanneer hij tegen Durotan zegt dat leden van de stam moeten kunnen vertrekken wanneer ze dat willen: “Als mensen weg willen, moeten ze kunnen vertrekken” (blz. 149). In de film krijg je voortdurend de visuele signalen dat het heel andere wezens zijn, terwijl je in hun doen en laten voortdurend met hun menselijkheid wordt geconfronteerd. Door die discrepantie heeft de film naast het amusement ook een emotioneel spanningsveld, met daarachter zelfs een moreel verantwoorde boodschap: hoe anders ze bij de eerste aanblik ook lijken, die vluchtelingen, allochtonen, horde voetbalfans, ze zijn uiteindelijk, net als wijzelf, gewoon mensen. Dit spanningsveld is in het boek geheel afwezig, hetgeen lijkt te benadrukken dat het boek Warcraft Durotan ‘slechts’ een bijproduct is. Aangename ontspanning als je er van houdt, maar niets nieuws en niet verrassend.

Paul van Leeuwenkamp",-1
"Ik vind dit boek ver onder de maat scoren. Zitten wel mooie stukken tussen hoor, die lekker weg lezen en goed geschreven zijn. Zoals de Italiaanse familie geschiedenis die uitgebreid aan bod komt.
Helaas worden deze afgewisseld door vage verhaallijnen die het verhaal niet ten goede komen, ook geen bijdrage leveren aan het verhaal (de ontmoeting met de Braziliaanse familie)
Ze hebben totaal geen waarde. Sommige stukken zijn ook hopeloos ongeloofwaardig (ontmoeting thuis met de arts), en het aangedikte stukje van het Haagsche accent van de verpleger in het ziekenhuis is ronduit storend.
Uit eindelijk verwaterd het basis verhaal; het gevonden plekje op de echo en de ingreep die daarop volgt.
Jammer. De auteur had hier meer uit kunnen halen.",-1
"De Borgia'’s is de literaire versie van de gelijknamige tv-serie, die op de Nederlandse televisie aan haar tweede seizoen begon, maar oorspronkelijk draaide op het Amerikaanse Showtime. Het verhaal, ofwel vlug verteld ofwel uitputtend gedetailleerd, is het relaas van de eerste maffiafamilie aller tijden, de Borgia’'s, die met terreur en corruptie de macht namen in het Italiaanse schiereiland, dat toen - eind 15de, begin 16de eeuw - uit verschillende vorstendommen bestond. Het Vaticaan was de katalysator van deze over elkaar buitelende machtsbastions, waardoor het voor Rodrigo Borgia een uitgemaakte zaak werd om precies daar de macht te grijpen. Hij kocht zichzelf de positie van Paus Alexander VI en begon aan de creatie van een eigen machtsblok. Hij bracht daarvoor zijn vier onechte kinderen in getouw, waarvan Cesare en Lucretia Borgia de meest roemruchte waren.
Het spreekt voor zich dat in dit historisch kader van de Renaissance, waar Machiavelli de gebeurtenissen van op de eerste rij kon meemaken, niets lijkt wat het is. Intrige, politiek gekonkel, moord en verraad waren dagelijkse bezigheden. Je kunt haarfijn uit het boek halen wie het met wie deed, gesteld dat dit écht je ambitie is. Auteur Tom Fontana, een Amerikaan die al vele prijzen won met tv-series, kwijt zich naar behoren van zijn taak. Aan zijn schrijfkunst zal het niet liggen, en de hoofdpersonages krijgen genoeg aandacht. Het probleem zit in de complexe structuur van de toenmalige samenleving, waarbij koninkrijken van eigenaar veranderen door gearrangeerde huwelijken.
Tegen boeken die starten met zes bladzijden stamboomgedoe heb ik echter een zware aversie. Het is een indicatie voor je onvermogen om het ene secondaire personage te onderscheiden van een andere. Het aantal historische figuren, al dan niet fictief, die de intrige moet inkleden, staat in dit soort historische romans omgekeerd evenredig met spanningsopbouw. Je neemt alle aannames uit het boek gewoon voor waar, juist omdat de werkelijkheid in dit geval erger was dan fictie. Het bewijs werd door de geschiedenis geleverd.
Dat daaruit vele lezers hun leesplezier ontlenen, kan ik begrijpen, maar ik lees liever een roman waarin diepgang een andere uitvoering kent.",-1
"Jarhead (‘kaalkop’) moet geld hebben voor zijn gezin. Winkels beroven gaat hem niet goed af. Dan maar naar de Donnybrook, een bokswedstrijd waar de winnaar een ton kan verdienen. Meth-handelaar Angus en zijn gestoorde zus willen ook die honderdduizend hebben. Evenals Ned, jager van beroep en de Chinese gangster Fu. Sheriff Whalen, die probeert de boeven te vangen, maar zelf ook niet helemaal spoort.

Het woord Donnybrook stamt van een Ierse braderie die altijd uitliep op een knokpartij. Hier gaat het om een toernooi waarop kerels erop losslaan tot er nog maar één overeind staat. Dat trekt criminele types aan. Desperado’s, zoals ze dat vroeger noemden. Dat – van oorsprong Spaanse – woord is wel van toepassing: in het hele boek komt niemand voor met gezond verstand of met andere argumenten dan je vuisten.

Originaliteit is niet het eerste criterium voor dit soort boeken. Het gaat om het spektakel, het inleven, het rechtvaardigheidsgevoel dat wordt bevredigd. Daar zijn wel grenzen aan. Iedereen is in Donnybrook op z’n eigen gewin uit en mept erop los. Er vallen zoveel klappen, al die slechteriken zijn zó slecht - vermoeiend. De stijl dan? De korte zinnen doen denken aan Hemingway- geforceerd. De taalarmoede is storend: armen en benen zijn voortdurend ‘harig’, iedereen is een klootzak, enzovoort.

De uitgever heeft het over ‘rauwe humor’. Humor moet het hebben van het onverwachte. In dit boek gebeurt niets onverwachts. Krijgt Jan klappen van Piet, dan slaat hij Piet. Krijgt Piet klappen, dan slaat hij Jan. Krijgt Klaas klappen van Piet, dan slaat híj weer iemand. Een vergelijking met Donald Ray Pollock ligt voor hand. In zijn Knockemstiff (confrontaties tussen incestueuze, vechtlustige rednecks) is het ook beuken geblazen, maar Pollock had nog als doel het uitzichtloze van de ‘deep south’ te schetsen. De spierballentaal in Donnybrook kent geen context en biedt geen inzicht.

Frank Bill debuteerde verdienstelijk met de verhalenbundel Crimes in Southern Indiana, maar deze 350 pagina’s geweld mist iets. ‘Wat’ is moeilijk te definiëren, maar lees je iets van Elmore Leonard of Carl Hiaasen, dan weet je waar ‘t ‘m in zit. De losers vallen bij bosjes, maar je blijft betrokken bij het verhaal. Daarin schuilt ook het succes van films met actiehelden. Dat het kan, bewijst Frances McDormand in het rete-agressieve Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (white trash-huismoeder rekent af met dorp dat niets doet om verdwenen dochter te vinden): anderhalf uur daverend geweld waarna je tevreden naar huis gaat.",-1
"Als 15 jarige puber heb je veel te verduren; liefde, jaloezie, school en vaak ook nog zeurende ouders. Voor Joop zit het allemaal niet mee. Joop woont samen met haar twee vaders en twee moeders. Als ze samen met haar halfzusje naar Parijs gaat, ontmoet ze niet alleen een ver familielid, maar ontdekt ze ook veel over zichzelf.

Dit is eigenlijk een derde deel van een serie over Joop. Doordat ik de vorige delen niet heb gelezen, miste ik wat informatie, zoals wie Joop nu eigenlijk is, wie haar vrienden en halfzusje zijn, maar vooral hoe het komt dat ze twee vaders en twee moeders heeft. Door dit moeilijk opkomende begin vond ik het niet makkelijk om me in te leven in Joop. Dit heeft mijn leeservaring van dit boek negatief beïnvloed.

Vanaf de eerste paar pagina's leek Joop me al niet zo'n sympathiek persoon, en dit is me het hele boek bij gebleven. Zo heeft ze al meteen een (negatieve) mening over Sophie, terwijl ze haar nog nooit heeft ontmoet en niks van haar weet. Ze is naar mijn mening ook erg hypocriet; ze wordt boos omdat iemand haar beste vriend 'inpikt', maar later doet ze hetzelfde. Ook doet en zegt Joop veel tegenstrijdige dingen. Ik snap dat het in haar hoofd niet allemaal even duidelijk is, maar dit maakt het niet gemakkelijk om echt te begrijpen wat ze wil. Sommige acties lijken dan erg onverwacht, omdat ik de clues blijkbaar had gemist.

Het verhaal heeft me hierdoor ook niet kunnen boeien. Een hoofdpersoon waarmee je niet kunt meeleven is nooit een goed begin. Verder gebeurt er niet zo veel in het boek en bleef ik me constant ergeren aan Joop. Dit was een boek waar ik geen ‘klik’ mee had. Ook had ik het gevoel alsof het boek te kinderlijk geschreven was. Het is een 15+ boek, en ik ben net iets ouder dan dat, maar het is geschreven alsof het een 12+ boek is. Ik denk dat ik hierdoor ook veel diepgang miste. De gebeurtenissen en redeneringen van Joop zijn veel te oppervlakkig en missen detail.

Het verhaal heeft zeker potentie. Eindelijk een boek waarin homoseksualiteit open en luchtig wordt besproken. Dit geeft zeker aan dat het een boek van deze tijd is, goed voor onze nieuwe generatie. Maar het boek heeft me niet kunnen inpakken, ik heb me met moeite door het boek heen geworstelt. Door al mijn ergernissen bij elkaar zag ik misschien een hoop goede delen van het boek ook niet. Al met al zeker geen boek voor mij, maar als je eens een luchtig boek wilt lezen en je niet te kritisch bent, zou je dit boek zeker op kunnen pakken.",-1
"Gewoon niet lezen.
Ik heb het gelezen ( eerlijk gezegd, is het enigste boek wat ik niet helemaal uit gelezen heb.
Ik heb het een kans gegeven. Bah!",-1
"Het boek begint veelbelovend, gelijk spannend, goede karakters.
En die spanning hield stand tot ongeveer halverwege het boek, toen het wat langdradig begon te worden. Het onderzoek naar de moord op de postbode en het meisje Juli, en zowel het persoonlijke levensverhaal van inspecteur Konrad Simonsen werd te lang uitgerekt en het verhaal verloor daardoor zijn vaart en kon maar weinig meer boeien.
Erg jammer, want als het op hetzelfde tempo als in het begin was voortgezet dan had er een geweldig boek uit kunnen komen. Ik kon er dus op een gegeven moment ook maar moeilijk mijn gedachte bijhouden. Ik krijg een beetje het idee dat de schrijvers een briljant idee hadden, maar halverwege zelf niet meer wisten hoe ze het tot een goed einde moesten brengen.
IJzersterke Thriller, zoals op de achterkant van het boek prijkt, is dus een lichtelijk overdreven aanprijzing.",-1
"Dit was het eerste leesclub boek dat me niet geraakt heeft. Normaal gesproken kom ik vroeg of laat in een fase dat het boek uit moet. Dit gevoel heb ik bij dit boek niet mogen beleven, integendeel, te vaak had ik de neiging het boek weg te leggen. Maar omdat ik nooit een boek definitief wegleg voor het uit is, heb ik ook dit boek uitgelezen.
Zeker het is een mooi geschreven boek, met mooi taalgebruik, maar… Herhaaldelijk was ik de draad kwijt in dit boek. Dat kwam zeker niet door de complexiteit van het boek, ook al is het vanuit meerdere personen geschreven met het gebruik van de ik-vorm. De gebruikte intermezzo’s van David, waren goed te plaatsen, mede door het gebruik van een ander lettertype. Dus daar zat het hem ook niet in. In feite was dat een interessante kant van het boek.
Ook het onopgeloste mysterie van Kay viel me wat tegen. Het antwoord van Kathy zelf in de leesclub, dat het in de literatuur niet ongebruikelijk is om niet alles uit te kauwen, kon mij niet bekoren.
Tenslotte merk ik op dat de personages mij niet emotioneel hebben geraakt. Ze blijven voor mij te weinig ontwikkeld, te vlak.
Omdat de reacties in de leesclub echt alle kanten op gaan, gaat het te ver om dit boek af te raden. Positief als ik ben, zeg ik, geef het boek een kans. Blijkbaar past het niet bij mij. Gezien het taalgebruik en de manier van schrijven kan ik me zo maar voorstellen dat anderen het schitterend vinden.",-1
"Marelle Boersma vind ik normaal gesproken 1 van de betere Nederlandse schrijfsters.
Toch kan ik dit boek hooguit 2 sterren geven.
Het duurt te lang voordat er iets gebeurt. Pas op het einde.
Het verhaal kabbelt wat voort. De hoofdpersonen zijn oninteressant en oppervlakkig. Daardoor blijft het verhaal ook oppervlakkig en mist iedere vorm van diepgang.
Juist de diepgang maakt Marelle Boersma zo goed, zoals in tweestrijd, nobody en vals alarm.
Echt jammer! Volgende keer beter!",-1
"Deze trigger gaat aan mij voorbij.

Wellicht dat ik gewoon te nuchter ben voor het lezen van een psychologische thriller. Ik vond het verhaal tegenvallen. Eerst gaat het nog wel, maar later wanneer duidelijk wordt wat er echt aan de hand is, volgt de teleurstelling. Een ietwat zweverig verhaal, in mijn ogen. Ik ben dus niet getriggerd om nog eens een boek van Dorn op te gaan pakken, echter: zeg nooit, nooit!",-1
"De Vlaamse schrijver Herman de Jonghe studeerde fysica aan de universiteit van Leuven. In zijn maatschappelijke leven is hij leraar en schooldirecteur geweest. Op jeugdige leeftijd schreef hij al verhalen in vijfvoud en gaf ze aan klasgenoten. Door zijn pensioen kreeg hij tijd en gelegenheid om meer vorm aan zijn vroeg geboren liefhebberij te geven, het schrijven van verhalen. Blindeman is zijn derde boek, Koppenbergblues en Hongaarse dans zijn hier aan vooraf gegaan. Wim Deferm werkt als verkoper van medicijnen bij een groot farmaceutisch bedrijf. Zijn huwelijk met Frida zit in een crisis, mede door een eerder gebeurd ongeluk waarbij hun dochter Inge, het licht in een oog is verloren. Haar nog goede oog lijdt aan de progressieve ziekte PVD die op termijn blindheid tot gevolg heeft. Wereldwijd wordt naar een geneesmiddel gezocht.Om het huwelijk nieuw leven in te blazen, accepteren ze een stedentrip naar Praag als cadeau. Daar wordt zijn portefeuille gerold en tijdens het aangeven op het politiebureau loopt hij Imelda Moermans tegen het lijf. Imelda is er om aangifte te doen van inbraak en helpt Wim bij zijn aangifte. Ze werkt als promovendus in Praag aan een historisch onderzoek voor haar proefschrift. Als blijkt dat haar laptop moedwillig is gecrasht, geeft ze een usb-stick met data aan Wim met het verzoek die aan haar vriendin Carla Devriendt te geven. Korte tijd later wordt haar dode lichaam op straat gevonden. De eerste conclusie is zelfmoord.Als Wim terug is in België en de usb-stick heeft afgegeven, krijgt hij een waarschuwing dat er mensen belangstelling hebben in de data op de stick. Het leven van Wim neemt een andere wending als hij wordt benaderd door Carla die denkt te weten waar de data mee te maken heeft. Zijn grootste prioriteit ligt echter bij het medicijn dat zijn dochter kan redden van blindheid.
In feite is Blindeman een historische roman hoewel de auteur het zelf een misdaadroman noemt. Herman de Jonghe verweeft veel informatie over de hussietenoorlog in de 15e eeuw in de Bohemen, het hedendaagse Tsjechië, door zijn verhaal. Dat vraagt opperste aandacht van de lezers. Hetzelfde gebeurt met de geschiedenis rondom de dood van Jeanne d’Arc en het vermeende verdwijnen van een kelk, gevuld met een geneeskrachtige vloeistof. De Jonghe probeert beide onderwerpen aansluiting te laten vinden met zijn verhaal en dat lukt deels. De historische uitstapjes dempen de spanning en sluiten niet altijd naadloos aan in het verhaal. Het vraagt veel van de lezers om de kern duidelijk te krijgen omdat er ook nog grote financiële en zakelijke belangen op de achtergrond meespelen. Het voortdurend achterwege laten van namen en de persoonsvorm beperkt te laten tot een hij of zij levert een extra ongemak op bij het lezen. De Jonghe laat het aan de lezers hoe snel ze door hebben wie er wordt bedoeld. De historische en financieel economische onderwerpen drukken hun stempel op het verhaal en zorgen ervoor dat het feitelijke verhaal ondersneeuwt. Blindeman is een aantal min of meer losse verhalen met een te dunne verbinding naar elkaar.
Na een stevige plot die de aanzet zou moeten zijn voor een spetterende finale blijft de lezer ietwat gedesillusioneerd achter wanneer het verhaal als een nachtkaars uitfloept.",-1
"Een aardig boek om tijdens een tropische vakantie te lezen. De exotische sferen worden goed gebracht. Het verhaal is, door de twee lijnen, wel spannend. De tweede lijn is goed gevonden.

Dat zijn de positieve punten. Voor de rest: weinig diepgang en een gezocht plot. De hoofdpersonen worden slecht uitgewerkt en sommige zijpersonages zijn karikaturen. Al met al een te vlak verhaal en oppervlakkig vermaak.",-1
"Wat een raar boek. Mooi geschreven, sfeervol,maar naar mijn idee ontbreekt wat nodig is in een roman: een spanningsboog, een kwestie die bij de lezer benieuwdheid oproept, een crisis, een ontknoping, kortom een plot. In dit boek kabbelen de gebeurtenissen zich maar voort, terwijl je alsmaar niet weet waar het heengaat....welnu, het gaat nergens heen.",-1
"Niet mijn soort boek, het is makkelijk leesbaar door de korte hoofdstukjes maar echt boeien kon het me niet,
Heb het dus ook niet uitgelezen....",-1
Nog nooit een boek gelezen waarin zo vaak een situatie keer op keer wordt herhaald. Erg langdradig het schiet niet op.,-1
"Na het lezen van de korte inhoud op de achterflap had ik hoge verwachtingen. Ik vond het verhaal wel iets hebben. Maar helaas, het is een ontgoocheling geworden. Naar mijn gevoel had dit boek best een flink stuk pagina's minder mogen tellen. Sommige zaken werden echt te uitgebreid beschreven ( om een voorbeeld te geven: alle merken van de auto's die op een parking staan en die totaal geen rol speelden in het verhaal). Het maakte dat het boek niet vlot las.
Nu en dan had ik ook het gevoel dat alles nogal onrealistisch was. Bv.agenten in oorlogsuitrusting, helikopter, om een persoon op te halen van wie men nog niet eens zeker weet of die iets met de zaak te maken heeft. Ik had het gevoel dat de personages nogal ondoordacht te werk gingen.
Mijn hoge verwachtingen zijn helaas niet ingelost. Jammer, want de vorige boeken van Lauryssens vond ik wel goed.",-1
"Tjonge jonge, het gebeurt maar zelden dat ik halverwege een boek besluit te stoppen. Maar bij Schorshuiden heb ik dat dus gedaan.
De reden: er worden ongelofelijk veel personages en gebeurtenissen opgevoerd, maar niks komt tot leven. Daarnaast is de taal in het boek ook nogal makkelijk en matig. Ik vond het zo saai worden dat ik gestopt ben.",-1
"Na het zien van de cover en het lezen van de flaptekst was ik wel benieuwd naar het boek. Maar het is me toch redelijk tegengevallen. Het verhaal is in het begin erg langdradig en er wordt veel herhaalt.

Het eerste del is weinig spannend en verdient het predicaat thriller eigenlijk niet. Het laatste deel wordt wel iets spannender, maar niet voldoende. Het is op het einde, vind ik erg ongeloofwaardig en de plot veranderd ineens, waardoor het eigenlijk niet echt bij het verhaal past.

Ik heb ook niet het gevoel dat het verhaal me bij blijft. Er zaten te weinig originele dingen in het verhaal.

Ik zou het verhaal niet aanraden bij kennissen of vrienden.",-1
"Misschien ligt het aan het genre, misschien aan de doelgroep (young
adults) maar dit boek heeft het niet voor mij. Het is vlot
geschreven, hoewel ik het taalgebruik wat geforceerd vind. Bij
vlagen spannend, maar over het geheel genomen blijft het
oppervlakkig en raak je nooit echt betrokken bij de hoofdpersoon,
Boy 7. Wel uitgelezen. Het einde is mij een raadsel. Of is dat
juist de bedoeling?",-1
"Voor je weggaat is een boek van de schrijfster Clare Swatman.

Het boek gaat over Zoë en Ed, hoe ze elkaar hebben leren kennen, wat ze in het dagelijkse leven doen, maar vooral ook hoe hun huwelijk is.
Totdat op een dag als Zoë op haar werk zit, zij op haar werk het nieuws krijgt dat Ed een ongeluk heeft gehad en overleden is.
Zoë en Ed hadden een niet zo gezellige ochtend op de ochtend van zijn overlijden, dus wat als Zoë het verleden kan veranderen.
Groot deel van het boek neemt je op Scrooge wijze mee naar het verleden, zo maakt Zoë dagen uit het verleden mee en hoopt het verleden te veranderen.

De schrijfwijze is prettig leest vlot alleen het b0ek bleef heel erg lang in het verleden hangen waardoor het voor mij moeilijker lezen was .
Toen het einde naderde las het boek weer vlot weg omdat je toch wil weten of Zoë het verleden en heden kon veranderen.
Het einde van het boek was wel erg mooi.",-1
"Het boek viel me een beetje tegen t.o.v. het fenomenale Saturday. Volgens de achterflap zou de seksuele moraal van de jaren zestig debet zijn aan hoe de relatie tussen de twee hoofdpersonen niet tot wasdom komt, maar, buiten het verplicht moeten trouwen, zie ik niet hoe deze moraal echt van invloed is op bepaalde beslissingen. Hoe anders was dat bij Saturday, dat wel een levendig document was van onze tijd en hoe de onderlinge relaties daarin passen. Ik had ook vaak het gevoel dat sommige zijlijnen alleen maar afleiden van het daadwerkelijke verhaal, zo blijven de ontmoetingen tussen de geliefden en hun ouders een tikkeltje oppervlakkig. Waarom moest de moeder van Edward gemankeerd zijn met een hersenaandoening? Zulke metaforen werken te geforceerd om de thematiek kracht bij te kunnen zetten. Waar deze roman wel in excelleert, is in hoe McEwan van bijna niks - twee jonge mensen die zich niet aan elkaar durven te geven - toch een immense spanning in weet te bouwen.",-1
"Volgens de achterkant ""de populairste thriller in jaren, een superieure pageturner, vol verrassende feiten over kunst, religie en geschiedenis met een messcherpe spanning die geen moment inzakt"".
Maar hoewel het makkelijk wegleest, is het gewoon niet goed geschreven, komen de personages niet tot leven en zijn de oplossingen op de doorslaggevende momenten te Ludlum (spontane zak met geld, snelle auto, pistool-in-de-hand etc).",-1
"""Dit gebouw ademt geschiedenis. Je voelt het gewoon in de muren zitten,"" roep ik bij de meeste excursies die iets met geschiedenis van doen hebben. Hiermee zou de Glazen Kamer (der Glasraum) dus fantastisch moeten zijn, want het is het hoofdpersonage van dit boek. Er rijzen alleen enkele problemen. Een gebouw in een boek wordt niet beoordeeld op architectonische hoogstandjes waar bladzijde aan bladzijde over gesproken wordt. Over het cement, de indelen, de gebruikte materialen. Ik weet het niet meer precies en het interesseerde me vrij weinig. Daarnaast, en daar gaat het boek echt de mist in, wordt geschiedenis (in gebouwen) gemaakt door de mensen die er in wonen en aangezien er verschillende mensen in verblijven, is het daarvan afhankelijk of het boek interessant is. De twee sterren zijn omdat het goed geschreven is en ik het uit kon lezen.",-1
"Niet te volgen tenzij je zeer goed ingevoerd bent in de Amerikaanse politiek.
Wel zeer onthullend !",-1
"Nodeloos veel geweld, vooral tegen het einde. Een steeds maar toenemende hoeveelheid personages, die niet allemaal echt noodzakelijk zijn voor het verhaal. Personages die in de eerste hoofdstukken prominent aanwezig zijn en daarna geen functie meer lijken te hebben.
Het grootste probleem is misschien dat dit boek deeltje zoveel vormt in een serie, waarvan de voorafgaande delen niet vertaald zijn. We missen dus informatie, en het einde lijkt alweer voor te bereiden op een vervolg, waardoor het geen echte afsluiting van het verhaal is.
Nee, laat maar.",-1
"Dit boek neemt je mee naar de wielerwereld. Een bikkelharde wereld. Een wielrenner moet zich letterlijk en figuurlijk naar de top knokken.

Marc is de knecht van de frontman Panata in zijn team. Hij maakt het meeste kans om de tour De France te winnen. Er vallen steeds meer mensen uit, of krijgen vreemde ongelukken, als ze ook maar een beetje dichtbij Panata komen…… maar de winst lonkt ook voor Marc. Elke renner lijkt een verleden te hebben. Er vallen slachtoffers. De moordenaar kan op de fiets achter je rijden….

De spanning komt vooral van De tour zelf. Ik vond het voor een thriller niet spannend genoeg. Je leest en leert veel bij over de wielerwereld, maar ik heb geen moment op het puntje van mijn stoel gezeten. Ik werd niet door het verhaal gegrepen. En dat maakt een boek…. of breekt het…

Ik ben er sinds de zomer meerdere keren aan begonnen, maar steeds weer gestopt. Deze hele wereld is er een, waar ik weinig mee heb. Het is wel origineel gevonden. Voor echte wielerfans is het waarschijnlijk een geweldig boek. Ik vond het teveel informatie. Soms van de hak op de tak springend. Er werd gewezen naar verdachten, waarvan ik dacht nee die hebben het echt niet gedaan. Ik raakte echt in de war van dit boek en voelde er niets bij. Helemaal geen boek voor mij. Ik kan het ook niet meer als 2,5 sterren geven.",-1
"De van oorsprong Britse genaturaliseerde Australische Jane Harper (1972, Manschester (VK), Aus) debuteerde in 2015 met deze roman in Australië, won daarmee de literatuurprijs van de Victoriaanse premier en bestormt sindiens de wereld. Inmiddels vertaald in 22 talen en de rechten voor de verfilming zijn verkocht aan Reese Whiterspoon.

De verwachtingen zijn dan natuurlijk weer torenhoog, en maar moeilijk waar te maken, en dat worden ze dan ook niet.
De droogte is een roman over de Australische outback, en behelpt zich ook van dat tempo. Uiterst traag worden de verhandelingen vertelt van een zoektocht naar zijn jeugd van Aaron Falk die een link hebben met een 3 voudige moord in de fictieve Australische gemeenschap Kiewarra. Ik schrijf heel bewust roman want dat het verhaal is opgehangen aan die moorden maakt het geen thriller (zelfs geen psychologische). Maakt het dat een vervelend boek? Dat niet.. In dat rustige tempo geeft het een inkijk in het leven en de sfeer in de outback. En wie weet als je start met dat gegeven, een kabbelende roman, waardeer je het verhaal. Ik begon erin als een thriller en daarvoor gebeurt er te weinig. geen spanning, geen beklemming, geen broeierigheid. maar een meanderend stroompje.

en weer een teleurstellende hype",-1
"Dit is het eerste boek van Unni Lindell dat ik gelezen heb. Mooi geschreven echter minder ""thrilling"" dan verwacht. De ontknoping is m.i. te vroeg in het verhaal, waardoor het zeer moeilijk wordt het plot van de nodige spanning te blijven voorzien. Verder vond ik het, ondanks de mooie schrijfstijl, zeer ongeloofwaardig; sprookjesachtig onwaarschijnlijk. Passende titel dus! Het feit dat de gepensioneerde politieman Holger Eliassen bij niemand door kan dringen met zijn gevonden bewijsmateriaal en zijn hele vertrouwen legt in een de vrouw die hij als kind door hem misbruikt is,is zeer ongeloofwaardig. Mooi geschreven, maar helaas toch slechts 2 *.",-1
"Het is dat ik dit boek voor de leesclub moest lezen, maar ook ik had het allang aan de kant gegooid als dat niet had gehoeven. Ik ben heel lang blijven hangen in het begin van het boek, en had echt enorm veel moeite om op gang te komen. Normaliter ben ik aardig wat filosofie gewend, maar dit was gewoon niet te volgen dronkemansgebral van een oversekste veertiger. Daarnaast ergerde ik me aan tal van spelfouten in het boek.
Het is dat ik weet dat andere boeken van Pieter Aspe een duidelijk ander verhaal hebben en heel leesbaar zijn, anders zou ik eerlijk gezegd nooit meer iets van hem oppakken, wanneer het vergelijkbaar zou zijn met dit boek.
1 ster",-1
"Wat heb ik eigenlijk gelezen??
Ik snap geen snars van het verhaal. Zo vaag. De vrouwelijke hoofdpersoon heeft geen naam. Wie belt steeds naar ""haar"" toestel? Daar krijg je nooit antwoord op. Tenzij ik iets gemist heb?
Aan het einde werd het nog wat spannend/creepy.
Misschien moet ik het boek nogmaals lezen om het te begrijpen?
Ik kom niet verder dan 2 sterren!",-1
"""Goedemorgen, Nederland. Ik ben een oude man die een uur geleden op uw grond is overleden en nu niet in uw grond begraven wil worden.""

Zo begint Zeg maar dat we niet thuis zijn van Rashid Novaire (1979). Een pratende overledene die vanuit zijn koelcel in het mortuarium zijn uitvaartverzorger toespreekt in schuingedrukte passages… Inderdaad, er wordt een flink beroep gedaan op de willing suspension of disbelief  van de lezer. Helemaal als de overledene zegt: ""Sommige mensen geloven dat ongeboren kinderen hun ouders kiezen. […] Wat weinig mensen weten en wat ik zelf ook niet wist is dat de doden op hun beurt ook zelf een uitvaartondernemer kiezen. (Ik kies jou. Ik vind je aardig)."" En dan is er ook nog de zoon van de overleden man die beweert e-mails van zijn vader te ontvangen. Geschreven na zijn dood.

Het boek is ingedeeld in zeven hoofdstukken: de zeven dagen die de overledene in zijn Nederlandse koelcel ligt. Het was zijn laatste wens om begraven te worden in thuisland Iran. Maar hij heeft bij zijn aankomst als vluchteling in Nederland ‘een witte leugen’ verteld, namelijk dat hij uit Irak kwam – daarmee kreeg hij eenvoudiger een verblijfsvergunning - en nu is het niet duidelijk waar het lichaam naar toe moet, met alle problemen bij de ambassades van dien.

Milan, al jaren werkzaam bij uitvaartmaatschappij Noorderzon (haha), is de uitverkoren uitvaartverzorger. Eigenlijk heeft hij net die week opgezegd want hij wil voor zichzelf beginnen met ‘bedjasjes’. Die houden mensen warm als ze zitten te lezen in bed met het dekbed alleen over de benen. Milan is opgevoed door zijn moeder en haar vriendin. Het stel had vaak ruzie, de vriendin ging regelmatig bijna weg, waarop zijn moeder haar hart bij Milan uitstortte. Milan zelf is biseksueel en heeft grote moeite zich aan iemand over te geven.

Tussendoor regelt Milan ook nog de uitvaart van een jong lid van een motorclub. Op de crematie krijgt hij door de moeder van de verongelukte jongen een Aldi-tas in zijn handen gedrukt met heel veel geld erin. Milan besluit het te houden als startkapitaal voor zijn bedjasjesimperium, maar er zijn natuurlijk mensen op zoek naar het geld…

De dagen tikken voorbij en het lukt niet met het regelen van de repatriëring van de man uit Iran/Irak. Als crematie van de islamitische overledene dreigt, neemt het lichaam de benen. U leest het goed. De dode verdwijnt met de Noorderzon. ""Ja. Het lukt. Ik ben uit mijn koelcel weggekomen."" Een potsierlijk einde van een moeizaam verhaal. Moeizaam omdat de auteur te veel wil. Te veel thema’s. Vluchtelingenproblematiek, botsing van culturen, lesbisch ouderschap, biseksualiteit, overgave aan de liefde, leven na de dood, de geschiedenis van de Feyli-Koerden die en passant voorbij komt…

En de titel? Geen idee waar die op slaat. Misschien iets van de ‘Hollandmensen’? Net als dat bij Nederlanders de koektrommel dichtgaat na één koekje? Maar had het dan in ieder geval een plek in het verhaal gegeven. De titel wordt nu niet geduid en is daarmee nóg een moeizaam element in dit boek.",-1
"Helaas, ik ben geen fan geworden van Bengt Ohlsson's verhaal. Ik vond de wereld vanuit de 10-jarige Majorie te zwaar, filosofisch aangezet en het totale verhaal te traag, 't heeft me niet me kunnen pakken in het verhaal, ik bleef steeds met verwachting en zoekend lezen...en heb niet gevonden.",-1
"het boek viel een beetje. Het is leuk te lezen wat hij allemaal beleefd en gedaan heb voor mensen. Maar misten toch een beetje actie, dialog, spanning,
Heb mijn met veel moeite door het boek heel geslagen. Ik denk het boek leuker zou zijn als in stukken leest met af en toe een ander boek er tussen.
meer info
http://infoboeken.blogspot.be/2014/10/royan-van-velse-meer-info.html",-1
"In Valse praktijken van Peter Spiegelman wordt privé-detective John March gevraagd om de bekende beursanalist Gregory Danes op te sporen. Niet dat zijn echtgenote, Nina, hem zo mist, maar ze wil z’n alimentatie niet kwijt. Dus gaat John naarstig op pad.
Dan haalt Spiegelman een flauw schrijverstrucje uit en stuurt de man met de gouwe tip op vakantie. Zo’n 250 pagina’s verder heeft John flink rond gespeurd, is tegen wat klappen opgelopen en heeft er enkele uitgedeeld. Heel wat familie-sores is de revue gepasseerd en met z’n vriendin, Jane, zit het ook niet supersnor. Maar veel wijzer is hij (en de lezer) nog steeds niet. Dan komt de gouwe tipper gelukkig weer opdagen en raakt de zaak in een stroomversnelling.
Spiegelman kan heus wel aardig schrijven, maar John is helaas een wat humorloze speurneus, met veel persoonlijke problemen en weinig oneliners, en al met al vraag je je af waarom dit verhaal zo nodig op papier moest.",-1
"Een exotische bestemming als locatie voor een thriller zorgt toch altijd voor een zomers gevoel tijdens het lezen. Het is dan aan de auteur om er toch voor te zorgen dat we gaan beven op onze stoel en dat dit geen makkelijke opdracht is, blijkt ook in 'Bali'.

Joris en Cita's dochter Evi is vermist. Ze woonde op Bali, maar is daar al een paar dagen onvindbaar. Cita reist af naar het eiland om haar dochter, waarvan ze vervreemd is, te gaan zoeken. Op Bali aangekomen overvallen haar herinneringen van vroeger en tijdens haar zoektocht naar Evi moet ze ook haar innerlijke angsten bestrijden. Wat is er gebeurd met Evi en zal Cita haar levend terugvinden? Er zijn op het eiland namelijk meerdere jonge mensen dood teruggevonden de laatste tijd.

Tijdens het lezen van 'Bali' krijg je eigenlijk wel een mooi beeld van het eiland. Als je er zelf nog niet geweest bent, zijn er genoeg beschrijvingen die je zeker in de goede sfeer brengen. Dat is het grote pluspunt van dit boek. De verweving van het verhaal met wat cultuur.
Het lezen van dit boek gaat erg vlot. Dit komt door een combinatie van de schrijfstijl en het plot. De schrijfstijl is er eentje met weinig ingewikkelde zinnen en dat zorgt ervoor dat je over de pagina's heen vliegt. Het verhaal zelf is erg makkelijk te volgen. De personages zijn duidelijk van elkaar te onderscheiden en ook al is dit een erg fijn gegeven, toch laat dat je als lezer ook een beetje 'hongerig naar meer' achter. Daarbij komt nog dat de plot in het begin wel goed opgezet wordt, maar de afwikkeling dan ineens erg snel gaat. Na het dichtslaan van het boek is het vooral een teleurgesteld gevoel dat overheerst. Een goed bedacht plot, maar er had zoveel meer in gezeten.

'Bali' is ideaal om te lezen op een zomerse dag in de tuin of aan het zwembad. Als je hersenen dreigen geroosterd te worden door de zon lukt het vast nog wel om dit boek met veel plezier te lezen. Voor de echte thrillerfan zal dit boek te licht uitvallen.",-1
"het boek was zeker niet spannend, waardeloos verhaal.",-1
Goed boek om in een notendop de geschiedenis en de aanleiding van een klein gedeelte van de geschiedenis van de Eerste Wereldoorlog te kunnen begrijpen. Verder zijn de personages met verbazingwekkend weinig diepgang neergezet en zijn draaien hun levens voornamelijk om het wel of niet vinden van de liefde. Schrijfstijl vond ik zeer matig. Het is daarentegen wel weer een boek dat vlot wegleest als je behoefte hebt aan pretentieloos vermaak en even geen zin hebt in literatuur.,-1
"Een whodunit a la Agathie Christie, alhoewel dit boek daar nog niet aan kan tippen.

Het verhaal over de rijke jetset en hun vakantie in de Caribbean wordt verteld vanuit verschillende perspectieven. Alle personages komen wel een keer aan het woord.
De persoon die de mensen op zijn boot heeft uitgenodigd om de vakantie met hem te vieren, Alexander Zilver, wordt tijdens de vakantie vermoord. Bijna iedereen op de boot heeft een motief, en aangezien ze op de boot zitten, moet een van de mensen daar het wel gedaan hebben. Dan verdwijnt het lijk van Alexander, en wordt de situatie nijpender. Maar wie is nu de dader?

De personages worden allemaal wel erg typerend neergezet, de jaloerse vrouwen op de vriendin van Alexander, de rijke zakenmannen die nog een appeltje te schillen hebben, de jaloerse broer, noem maar op. Omdat het verhaal door zoveel personages wordt verteld, blijft het erg oppervlakkig en is er geen enkele diepgang te vinden in het boek. Platte omschrijvingen, snelle maar enigszins overdreven stijl, een echt hersenloos-lezen-boek.
Het plot is ook niet erg verrassend helaas.
Marion heeft betere boeken geschreven zoals Daglicht. Wel vind ik het aardig dat ze zichzelf wil blijven verbeteren in het genre en qua opzet van verhalen. Maar helaas heeft ze hiermee aardig de plank misgeslagen.
Hoewel de schrijfstijl wel weer heerlijk genoeg is om het boek nog uit te lezen, blijft er voor de rest vrij weinig over.",-1
"Hoe open kan een einde zijn?

Mo Hayder kan behoorlijk scherp met haar pen in de weer zijn. Veel spanning en psychologie laten lezers vaak naar het puntje van hun stoel kruipen.
Met Rot steekt dat wat anders in elkaar.

De 16-jarige Lorne Wood wordt vermist en later dood gevonden.
Zoë, werkzaam bij de politie, gaat op onderzoek en heeft al snel een verdachte. Alleen is het niet de dader want zijn alibi is sluitend. Zoë speurt verder terwijl haar zus Sally wanhopig probeert haar hoofd boven water te houden na een scheiding.
Om extra geld binnen te halen gaat ze werken bij David Goldrab, een pornobaas en crimineel.
Haar dochter Milly heeft geld geleend bij een drugsdealer en moet dat met hoge rente terugbetalen.

Genoeg ellende om daar een spannend verhaal over te schrijven zou je denken.

Maar Mo heeft heel veel papier gebruikt om een tijdje om de hete brij heen te draaien. Ze komt niet tot de kern van de zaak en laat verhaallijnen onafgewerkt. Ongeloofwaardig politieoptreden en solistische acties dragen ook niet bij voor een flitsend geheel. Personages die met veel uitleg worden geïntroduceerd komen verder nauwelijks terug in het verhaal
Dan wordt het na 300 pagina’s warempel nog spannend maar als op pagina 395 het boek uit is, blijkt het verhaal nog niet afgelopen te zijn.
Een cliffhanger in een boek waarvan niet bekend is of er een vervolg komt, het moet verboden zijn!",-1
"Na IJsblauw - Het Instituut is dit boek het tweede deel in een trilogie die science fiction-achtig aan doet door het onderwerp: de hoofdpersoon, Eva-Lin, is een kloon die door haar ontwerper Marcus Brent met een speciaal doel is gemaakt. Zij – en andere klonen – moeten worden verkocht aan de hoogste bieder om als vechtmachines te dienen. Ze zijn ontdaan van alle menselijke emoties en getraind om te moorden. Althans, dat was het doel van Brent. De ontwikkeling van Eva-Lin en haar mannelijke tegenhanger, Adam, is abrupt onderbroken waardoor zowel Eva-Lin als Adam niet voldoen aan de hoge verwachtingen die Brent van ze had. Erger nog, niet alle menselijke gevoelens zijn uit hun DNA weggehaald, waardoor hun reacties onvoorspelbaar zijn geworden.
Wat de gevolgen daarvan waren, zijn in IJsblauw - Het Instituut uitgebreid beschreven. In dit boek gaat de strijd van Eva-Lin tegen Marcus Brent naadloos verder. Zij wil het levenswerk van Brent vernietigen en zeggenschap krijgen over haar eigen leven. Maar kan zij blijven rekenen op de hulp van Adam?
De verwachtingen over dit vervolg waren hooggespannen na de avonturen Eva-Lin en Adam in het eerste deel. Lineke Breukel had daarin blijk gegeven een vlot en boeiend verhaal te kunnen vertellen. De eerlijkheid gebiedt echter te zeggen dat dat niveau in IJsblauw – Het beest niet wordt gehaald. Bij een vervolg op een eerder boek is ontwikkeling van de personages of een verdieping van de verhaallijn belangrijk om mee te kunnen blijven leven. In dit boek is daar echter geen sprake van. De lezer valt weliswaar van de ene gruwelijkheid en zoektocht in de andere, maar het is meer van hetzelfde.
Er gebeurt heel veel en in een moorddadig tempo. De lezer krijgt geen moment rust. Het idee ontstaat al gauw dat met minder actie en meer uitwerking van enkele onderdelen van het verhaal, het boek wellicht minder bladzijden maar wel meer spanning had kunnen hebben. Daarbij komt dat, net als in het eerste deel, ook in dit boek de uitvoerige, zeer gedetailleerde beschrijvingen van alles wat er met de hoofdpersonen gebeurt, de lezer tot niet meer dan consument maakt. Er is geen ruimte voor interpretatie of meespeuren; alles wordt aan je voorgeschoteld.
Wat het boek ten goede komt, is de vlotte en meeslepende schrijfstijl van de auteur. Ook al gruwel je af en toe van de heftige acties die hier en daar naar horror neigen, de hoofdstukken rijgen zich als vanzelf aaneen.
IJsblauw – Het beest kan los worden gelezen van het eerste deel, IJsblauw – Het instituut. Maar voor een goed inzicht in de verschillende karakters en gebeurtenissen verdient het wel aanbeveling dat boek eerst te lezen. De cliffhanger van Het beest zal de liefhebber nieuwsgierig maken naar het derde en laatste deel van de IJsblauw-trilogie: Kloon, dat is verschenen in oktober 2017. Maar daar hoort deze lezer niet bij.",-1
"De cover van het boek is niet echt eentje die ik zou oppakken in de winkel. De rode glimmende letters trekken me wel aan maar de grauwe kleur is wat saai ook al wijst het op vroeger.
Het boek gaat over Jake Troy Delaney, hij zit bij een speciale eenheid en heeft geen problemen om mensen te doden, vrouwen of mannen. Wel heeft hij problemen met het doden van dieren. Zijn opdracht is om de president van Amerika Kennedy te vermoorden, dit gebeurd dus op vrijdag 22 november 1963. Wie de opdracht geeft weet hij niet en dat interesseert hem ook niet. Vanuit een stoepput neemt hij zijn positie in en schiet. Wanneer Jack er achter komt dat hij op de dodenlijst staat, wil hij weten wie de opdracht gever was en waarom hij dood moet. Iedereen die ook maar iets van de moord weet wordt het zwijgen opgelegd door de opdrachtgever. Wanneer Jack zijn verhaal bij de krant wil vertellen ontmoet hij Rosaly Bloomfield, die hem te woord staat omdat de hoofdredacteur geen tijd heeft. Beide raken ze van elkaar in de ban en er ontstaat een liefdes relatie. Jack vertelt niets over zijn werk en verleden en Rosaly probeert er iedere keer achter te komen waarom Jack zo gesloten is. Rosaly krijgt de opdracht de moord op Kennedy uit te pluizen en ook haar vader die in het Pentagon werkt stelt vragen, waar Jack het antwoord niet op wil geven. Wanneer het echt te heet wordt onder zijn voeten en Rosaly en Jack eigenlijk willen trouwen vlucht Jack en laat alles achter. 50 jaar later wordt hij bij toeval ontdekt door een paar jochies en die nemen een filmpje op wat op you tube verschijnt. Jack schrijft Rosaly een brief waarin hij vertelt wat zijn motief was om Kennedy zonder pardon te vermoorden. Het was niet alleen de opdracht die hij kreeg maar een diep gewortelde haat jegens Kennedy.
Beredenering:
Het boek mocht ik lezen voor de leeskring van Hebban en het verhaal leek mij boeiend omdat het over de moord op Kennedy ging en ik toevallig vorig jaar in Amerika was en de straat heb gezien waar de moord gepleegd is. Van de schrijver Lex Pieffers had ik nog nooit gehoord en was erg benieuwd naar zijn verhaal over deze moord.
Het boek is onder verdeeld in veel korte hoofdstukken wat ik fijn vind lezen alleen ging het over veel verschillende personen. De hoofdpersonen zijn Jack en Rosaly, maarr komen heel veel personen in het boek voor die met zijn opleiding, familie, vrienden en werk te maken hebben. Op een gegeven moment komt er nog een Jack voor, ik had daar liever een andere naam voor bedacht.
Ik kan niet precies na vertellen hoe het verhaal nu ging. Ik vond het een beetje rommelig en door elkaar lopend verhaal. Ik denk ook dat het meer een mannen verhaal is er komen ook nog wat technische termen in voor qua wapens. Na ruim de helft van het boek gelezen te hebben, waar ik moeite voor moest doen, ging het me iets meer boeien en was ik toch wel benieuwd naar het hoe en waarom Kennedy dood moest. Het boek is uit en ik kan het nog niet vertellen. Jammer dat me dat niet echt heel duidelijk werd. Het verhaaltje na 50 jaar had veel verder kunnen worden uitgediept. Het plot vond ik te onoverzichtelijk en het einde een koude douche.
Oordeel:
Het is dus niet mijn soort boek. Ik zal het niet gauw aan iemand aanraden. Ik geef het boek 2 sterren, de spanning was niet echt hoog en naar mijn mening een boek dat verder uitgewerkt had kunnen worden.",-1
"Als je de flaptekst leest, pakt het verhaal je direct. Althans zo verging het mij...Ik heb al meerdere boeken gelezen van deze schrijfster en het valt mij op dat de één beduidend beter is als de andere. . Dit verhaal verteld over Cressie en Luke, die op hele jonge leeftijd verliefd opelkaar worden en beiden niet zo'n leuk leven hebben. Ze worden beiden opgevoed door de vader en Luke wordt stelselmatig mishandeld door zijn vader wanneer hij weer te diep in het glaasje gekeken heeft. Ik had vaak met Luke te doen. Cressie werd heel kort gehouden door haar vader met zijn strenge regels. Ook Cressie werd mishandeld . De boodschap van dit verhaal is dat er veel mensen aan de zijlijn staan, toekijken maar niets doen. Het is een zeer indringend verhaal, maar irritant geschreven. Herhalingen, steeds maar weer. Ik had de neiging om af te haken, maar was toch benieuwd hoe het Cressie verder in haar leven zou vergaan. Ik heb mij er doorheen geworsteld en nogmaals, het is niet mijn boek...verre van dat!",-1
"Het idee is sterk: een 'flik' genaamd Styx (joh!) op seriemoordenaarsjacht wordt vermoord en over'leeft' als zombie om de jacht hoogstpersoonlijk af te maken.

De seriemoordenaar lijkt in het begin van het verhaal nog hoogst originele ideeën te hebben met/voor zijn slachtoffers, maar dat strandt nogal abrupt door de halve moord op Styx. Alleen zijn bijnaam, de Stuffer, doet er na verloop van tijd nog aan denken.

Dhooge lijkt het vanaf het moment dat Styx wederopstaat als zombie allemaal niet meer zo precies te weten, want noch de tentoonstelling van de moordenaar, noch de alternatieve wereld waarin Styx soms rondwaart, noch de zoektocht die Styx samen met zijn ex-collega onderneemt naar de Stuffer worden in het verloop voldoende spannend uitgewerkt. Jammer, omdat alledrie de 'lijntjes' voldoende potentie hebben en het verzombiën van Styx alleraardigst terugkerende beelden op had kunnen leveren als het beter ver'beeld' zou zijn in de actie.

Het verhaal kabbelt voort, er wordt (te)veel verteld en uitgelegd zonder dat het ergens spannend, laat staan griezelig wordt. 'Saai' is helaas de term die dit boek het best omschrijft, ondanks het veelbelovende begin en de alleraardigste ideeën.",-1
"Superproductief worden, wie wil dat niet? Ik was sceptisch maar het kan, althans dat is wat Brian Tracy belooft in dit zelfhulpboek. De tactiek: kikkers gaan eten.

Kikkers zijn taken en “jouw ‘kikker’ is je grootste, belangrijkste taak, de taak die je vrijwel zeker voor je uit gaat schuiven, tenzij je jezelf tot de orde roept.” Waar Tracy voor pleit is eigenlijk het maken van lijstjes. Te beginnen met een hoofdlijst vol dingen die je “ergens in de toekomst wilt doen.” Dan maak je een maandlijst, en een weeklijst, en, om het behapbaar te houden, een daglijst. Ik denk dat het maken van die lijstjes ook wel op je lijstje mag. Wat we hier uit moeten halen (denk ik) is het organiseren van je taken. Zet op een rij wat gedaan moet worden, en in welke volgorde. Prioriteren is een van de hoofdpunten die Tracy probeert duidelijk te maken en illustreert dat met de 80/20-regel: Pareto stelt dat 20 procent van je taken, tot 80 procent van de resultaten leidt. En die 20 procent-taken, dat zijn juist de taken die we voor ons uitschuiven. Omdat ze zo belangrijk zijn, zo groot, en zo angstaanjagend. Een ander hoofdstuk nog : “Werk van olievat naar olievat,” oftewel doe een taak in stappen.

Ja, het klinkt vrij logisch, en eigenlijk zijn alle 21 hoofdstukken dat wel. Het maakt ‘Eat That Frog’ een supertoegankelijk boek: die 21 korte hoofdstukken (ze tellen meest drie bladzijden, soms wat meer) worden nog gevolgd door een samenvatting in twee hoofdpunten. Het leest vlot en je gaat gauw van hoofdstuk naar hoofdstuk, maar het fastfood-gevoel blijft hangen.

Het nadeel van het boek is dat het zich met name richt op een werkend leven (meer dan werken werken werken mag je van Tracy überhaubt niet doen), want dat maakt het lastig het boek toe te passen op een in mijn geval studerend leven. Natuurlijk prioriteren, stap-voor-stap, die belangrijke en dus enge zaken eerst aanpakken, de stappen die ik eerder noemde kun je zeker toepassen, maar taken wegstrepen (omdat ze te weinig opleveren) of delegeren (mij leiden ze alleen maar af van de echt belangrijke zaken), het kan simpelweg niet.

Daarnaast laat hij het hele idee van sociale wellbeing buiten beschouwing; je moet gewoon optimistisch doen, want optimisten zijn productiever. Tracy komt zo wat kort door de bocht en klinkt daardoor als een overenthousiaste productiviteits- en positiviteitsgoeroe in dit boek. En het helpt niet echt dat hij zich voor nam mij op elke bladzijde een kikker tegen te laten komen. En mag ik dan ook nog wat zeggen van die quasi-inspirerende citaten voor elk hoofdstuk? Zelfhulpboeken, ik weet het niet, hoor, de scepsis bleef.",-1
"Ik heb het boek niet uitgelezen.Niet omdat het niet goed was, het verhaal zat best goed, maar het kon me niet blijven boeien. Misschien neem ik het ooit weer op.",-1
"“Dr. Zjivago” van Boris Pasternak was voor mij een tegenvaller.
Personages die twee of drie verschillende namen hebben. Hou die maar uit elkaar!
Verder niet echt een mooie schrijfstijl.
Dat het lang en breed is, dat is niet erg. Dat is bij veel Russen het geval. Maar het moet dan wel goed geschreven zijn.
Hoe is het mogelijk dat Pasternak daarvoor de Nobelprijs heeft gekregen?

De hoofdpersoon, Joeri Andrejevitsj, of Joeri Zjivago, is een toeschouwer. Alles 'overkomt' hem. Hij lijkt geen eigen mening te hebben. Hij snapt zelfs nergens iets van.
De Russische revolutie wordt in dit boek in een zeer slecht daglicht gesteld. (Vandaar misschien die Nobelprijs, in volle koude oorlog.)
blz. 376:
“In die eerste dagen werden mannen als soldaat Pamfil Palych, die zonder daartoe te zijn aangezet een dierlijk wrede haat koesterden jegens alle intellectuelen, landheren en officieren, door de fanatieke linkervleugel van de intellectuelen als een kostbare vondst, als iets van grote waarde beschouwd. Hun onmenselijkheid werd als een wonder van klassenbewustzijn, en hun barbarisme als een voorbeeld van proletarische vastberadenheid en revolutionair instinct voorgesteld.”

En blz. 436:
“Ik herinner mij mijn jeugd nog heel goed. Ik heb de tijd nog gekend waarin de vreedzame begrippen van de vorige eeuw nog van kracht waren. Men vond het toen normaal op de stem van het gezonde verstand te vertrouwen. ...”
Dat zegt Lara.
De vorige eeuw (de 19e eeuw), dat was wel de tijd van de tsaren en het lijfeigenschap.
Als je dàt gaat verheerlijken.

Nee, dit boek was HARKEN, en ik heb er veel te veel tijd in gestoken.",-1
"Ik moet zeggen dat ik al de lovende kritieken op dit boek niet deel. Bovendien lijkt de hoofdpersoon mij een man die zodanig op zich zelf betrokken was dat er voor de gevoelens van anderen geen plaats lijkt. Zijn vrouw met wie hij meer dan 50 jaar getrouwd was lijkt een hulpje van hem en zekere geen gewaardeerde partner,
Hij komt uitermate onsympatiek op mij over.
Ook over de schrijfstijl van de auteur ben ik negatief. Elke lijn ontbreekt in dit boek en de vorm waarvoor gekozen is, is buitengewoon inconsistent",-1
"Dit boek is niet wat ik ervan verwacht had. De cover beloofd een heel spannend verhaal, maar dat komt totaal niet uit de verf. Het verhaal leest vlot weg, maar gaat voornamelijk over de ergernissen van Louise. Ze krijgt het steeds zwaarder met het verwerken van het geluidsoverlast en het feit dat haar zoon van haar afgepakt is. Ze hoopt haar rust ergens anders te vinden, maar ook daar wordt ze gestoord door het koor. Hierna ontwikkelt het verhaal zich razendsnel en is het boek zo uit en laat je teleurgesteld achter, want waar was nou die spanning?",-1
"Dit boek deed mij op twee gedachten hinken. Aan de ene kant beschrijft op bijna lyrische wijze de affaire die de Amerikaanse Dolores in Engeland krijgt met een daar voor zaken verblijvende landgenoot. Mooi beschreven scenes vol passie en alleen al interessant omdat in de literatuur de liefde tussen personages met volwassen kinderen onderbelicht is.
French verpest haar boek echter met paginalang gezeur over hoe slecht en onbetrouwbaar mannen wel niet zijn. Dit tot op het punt dat je denkt: wat een enorm zeurmens moet dit zijn. Zelfs als je het boek beoordeelt in het tijdsgewricht waarin het verscheen - hoogtepunt van de feministische golf - blijft al dat gemekker toch een obstakel om optimaal van dit boek te genieten.",-1
"Rommelig boek, waarbij de schrijfster niet precies lijkt te weten welke richting ze in wil slaan.
Het is al snel duidelijk dat Lacey Flint, de hoofdpersoon, een moeizaam verleden heeft dat ongetwijfeld gevolgen heeft voor het heden. Probleem is dat Lacey ook de verteller is van (het grootste deel van) het verhaal, en als lezer voel je je een beetje ongemakkelijk bij een verteller van wie je kunt vermoeden dat ze niet alle kaarten op tafel gooit. Uiteindelijk blijkt natuurlijk dat Lacey nogal wat details heeft achtergehouden, waarmee bovendien tot in het laatste hoofdstuk wordt gerommeld: wie is nou precies wie?
Dit is het tweede boek van Bolton dat ik heb gelezen, en ook hierin is sprake van een beginnende relatie tussen twee personages. Maar ook nu leidt het allemaal tot niks; verspilde moeite. Die gimmick begint irritant te worden.",-1
"Lucy Christopher is geboren in Wales, opgegroeid in Melbourne en later teruggekeerd naar Wales om daar een studie Creative Writing te volgen. Ondanks dat ze na haar studie wilde terugkeren naar Australië, werkt ze nog steeds in Bath en wel aan de universiteit waar ze zelf studeerde. Voor haar debuut, Dreigende stilte, ontving zij meerdere awards, voornamelijk in Engeland en Australië. Dodelijk spel  is haar derde boek.

Op een avond komt Emily’s vader, Jon Shepherd, terug uit het bos met in zijn armen het dode lichaam van Ashlee Parker. Zijn vrouw belt een ambulance en de politie. Jon wordt gearresteerd omdat hij ervan verdacht wordt Ashlee gestalkt en vermoord te hebben.
Damon Hilary, de vriend van Ashlee, krijgt de ochtend erna een sms van zijn vriend Mack, met de vraag of hij weet wat er is gebeurd. Maar, aangezien hij de avond ervoor veel te veel gedronken heeft en drugs heeft gebruikt, kan hij zich nauwelijks iets herinneren van de bewuste avond. Emily gelooft echter in de onschuld van haar vader en zet alles op alles om de waarheid te achterhalen. Ook Damon wil weten wat er is gebeurd en probeert zich op alle mogelijke manieren de gebeurtenissen van die avond te herinneren.

Dodelijk spel  wordt afwisselend vanuit Emily’s en Damons perspectief verteld. Het is al met al een nogal vlak verhaal. Hoofdpersonages Emily en Damon komen niet helemaal uit de verf, ondanks de pogingen daartoe. Het blijft allemaal vrij oppervlakkig en ook wordt er vaak in herhaling gevallen: veel scènes spelen zich af in het bos en vertonen veel overeenkomsten, alsmede de ontmoetingen tussen Emily en Damon. Het verhaal blijft te vaak hierin hangen. Er zijn weinig uitschieters qua spanning en beleving, soms wel in de emoties, maar dat is net te weinig om er een boeiend verhaal van te maken.

Dodelijk spel  is eigenlijk een boek voor jongeren, over gevaren waar zij mee te maken kunnen krijgen: drank, drugs en gevaarlijke spelletjes. In haar nawoord schrijft Christopher over duisternis en dat het verhaal dat ze voor ogen had ‘donker’ moest zijn. Dat is het ook geworden: een donker, zwaar verhaal over wanhoop, angst, onmacht en verdriet. Alleen aan het einde gloort er een beetje licht en hoop, althans voor Emily, haar ouders en Damon.",-1
"Ik vond het absoluut niet duidelijk welk deel er nu door Rose en welk deel er door Ruby was geschreven. Het is, dat het lettertype verschilde en dat je natuurlijk wel begrijpt dat als er over Rose werd geschreven, Ruby aan het woord was en andersom, maar aan de stijl kon ik het niet merken.
Verder stond er op bijna elke bladzijde ontzettend veel tussen haakjes geschreven en dat irriteerde me. Een aantal keren stond ik op het punt om het boek maar weg te leggen, maar omdat het erg makkelijk las en omdat ik hoopte dat het aan het eind nog wat zou worden heb ik het uitgelezen.
Ik zou niemand dit boek aanraden.",-1
"In 1939 slaat het noodlot toe: vanwege de oorlog wordt de 13-jarige Lisa Becker op transport naar Engeland gezet. Ze komt terecht bij pleegouders in Londen en moet zich zien aan te passen aan een nieuwe taal en nieuw land. Dan komt de oorlog wel erg dichtbij en de Blitz begint. Lisa raakt gewond én haar geheugen kwijt. Opnieuw moet ze zien te overleven in een onbekende situatie. Lukt haar dat? En ziet ze haar geliefde familie ooit nog terug?

‘Het meisje zonder naam’ is een verhaal dat in potentie aangrijpend, emotioneel en ontroerend is. Hoe moet het immers zijn om als klein meisje op transport te worden gezegd, weg van je familie, naar een land waar je de taal niet spreekt? Lisa’s situatie is min of meer vergelijkbaar met de vele vluchtelingen van deze tijd. Hoe red je jezelf in zo’n ander land? In Lisa’s geval is dat andere land óók nog in oorlog. Dat maakt het helemaal verstikkend. En dan raakt ze ook nog haar geheugen kwijt - hoe ze daar bovenop komt?

Toch maakt Diney Costeloe met ‘Het meisje zonder naam’ de potentie niet waar. Sterker nog, ze heeft Lisa’s verhaal zo slecht uitgewerkt dat het tegen kan gaan staan. Zo staat Costeloe om te beginnen lang stil bij de verkeerde gebeurtenissen. Kleine dingen worden over vijf pagina’s uitgewerkt, waar gebeurtenissen die belangrijk zijn of diepgang kunnen hebben maar kort worden uitgewerkt, waaronder het (eigenlijk emotionele) einde. Het lijkt alsof Costeloe geen diepgang heeft willen creëren.

De kinderlijk eenvoudige schrijfstijl draagt daaraan bij. Met korte zinnen en simpele woorden voelt het alsof dit boek is geschreven voor een tiener. Eentje die alle uitleg nodig heeft over elke stap die Lisa of een ander personage zet. Het helpt daarbij niet dat Costeloe meerdere personages en veel perspectieven hanteert. Ze springt zonder moeite van de een naar de ander, en de lezer moet zonder enige vorm van samenhang maar volgen. Al deze sprongen zorgt ervoor dat geen enkel personage écht is uitgewerkt, zelfs Lisa niet. Haar uiterlijk, haar persoonlijkheid, wat ze voelt en denkt; alles blijft aan de oppervlakte. Ondanks dat ze in haar jonge leventje zoveel meemaakt, kom je niet dichter bij haar.

Dit verhaal had absoluut een betere uitwerking verdiend. ‘Het meisje zonder naam’ is echter een prettig boek voor iedereen die kan leven met een eenvoudige schrijfstijl en minimaal uitgewerkte personages. Want het verhaal zelf is gewoon mooi en ontroerend.",-1
"De aankondiging van De Oxymorontheorie schiep bij mij hoge verwachtingen. Pieter Aspe is sowieso al een goed auteur, ik was dan ook benieuwd naar een roman van hem. Maar uiteindelijk viel dit boek echt wel tegen.
Aspe is een vlotte schrijver en dat merk je doorheen het verhaal. Maar De Oxymorontheorie bevat vaak pagina's vol folosofische theorieën, waar je niks meer mee weet. Ook is het taalgebruik in de conversaties vaak vulgair, en de sekscènes heel expliciet en overdreven.
Het verhaal zelf sprak me niet aan en ik heb echt moeite moeten doen om het boek uit te lezen. Toch krijgt het boek nog twee sterren omwille van de vlotte schrijfstijl van Aspe.",-1
"Hypes zijn als een steen die in een vijver wordt gegooid. Wanneer het water wordt geraakt breiden de rimpelingen zich uit. Zo ook met de hype. Iets is een succes op de markt en het volgende ogenblik staan de copycats in de rij om er een graantje van mee te pikken. Het thrillergenre is na het succes van De Da Vinci Code overspoeld met boeken die lijken op het werk van Dan Brown. Maar zelden is het zo duidelijk dat er leentjebuur wordt gespeeld als bij Het geheim van de alchemist van Scott Mariani.
De hoofdrol is in handen van voormalig SAS-agent Ben Hope die zich heeft gespecialiseerd in het opsporen en terugvinden van ontvoerde kinderen. Zijn nieuwste cliënt heeft echter een apart verzoek. Zijn kleindochter is stervende aan een vorm van kanker en haar enige redding is een levenselixer dat de alchemist Fulcanelli heeft ontwikkeld. De koene held moet Europa afreizen om via historische symbolen bij het elixer te komen. Daarin krijgt hij hulp van de aantrekkelijke wetenschapster Roberta Ryder, die haar expertise van de alchemie inzet om hem bij te staan. Maar zij zijn niet de enigen die achter het elixer aanzitten, want er blijkt ook een katholieke sekte te bestaan met interesse voor het heilige goedje. In de vorm van de pijnlijk volhardende Bocca, bijnaam de inquisiteur, worden de helden achternagezeten in hun avontuurlijke reis door Europa.
Van de zoektocht door historische symbolen tot de geloofswaanzinnige huurmoordenaar in de schurkenrol, alles in deze roman lijkt te zijn gekopieerd van De Da Vinci Code. Op een bepaald moment worden de hoofdrolspelers geconfronteerd met hun eigen geloofstwijfel en kiezen zij ook het geloof in God boven het geloof in de kerk. Het is exact wat Robert Langdon ook al eens doormaakte in het boek van Dan Brown. Natuurlijk worden de hoofdrollen vertolkt door een stoere man en een knappe vrouw en zal er gaandeweg een chemie tussen de twee ontstaan. Ook weer een element dat inmiddels bekend voorkomt uit die eerdere thriller. Het maakt Het geheim van de alchemist een zielloze commerciële poging om in te haken op eerder succes.
Er is te weinig aan de roman dat eigen en origineel is en het kleurt dan ook veilig binnen de lijntjes van wat men van het genre verwacht. Voorspelbaar en weinig verrassend. Deze inwisselbare thriller is alleen geschikt voor mensen die nog meer Dan Brown willen maar zijn echte werk al hebben gelezen.",-1
Ik vind dit boek minder dan zijn debuut. Het verhaal is minder spannend en misschien te voorspellend. De personages daarentegen zijn goed neergeschreven en ieder zijn karakter komt mooi uit de verf. Op naar het derde boek....,-1
"Leuk dat er eens een thriller in Nijmegen speelt en een aardig plot, maar dat is ook het enige positieve.
Het boek is geschreven als een reportage van een journalist, de diepgang ontbreekt.
Slechte dialogen, de motivatie van de hoofdrolspelers ontbreekt.",-1
"Ik was een tijd geleden, ik meen ergens aan het eind van augustus, al begonnen in dit boek. Maar daarna kreeg ik een aantal geleende boeken, en die wil ik dan altijd zo snel mogelijk weer teruggeven, en er waren een aantal boeken die ik per sé wilde lezen. Maar gisteren heb ik In het Duister dan eindelijk toch uitgelezen. Het verhaal gaat over politie-agenten en bendeleden en het perspectief wisselt gedurende het verhaal op en neer. In het begin vond ik het verhaal nogal ingewikkeld, er worden heel veel personages geintroduceerd (uit beide verhaalperspectieven) en het duurt een tijdje voordat ze bij elkaar komen. Dat was voor mij de eerste wending die ik niet helemaal had zien aankomen. Het deel tot het einde vond ik niet zo bijzonder, het lukte me zelfs om het maanden te laten liggen tot ik het gisteren weer zag, maar het eind vond ik dan wel weer best origineel. De schrijfstijl zou ik absoluut niet literaire willen noemen, het zou een literaire thriller zijn, want ik vind dat er daarvoor veel te veel straattaal in zit.",-1
"In dit boek worden vraagtekens gezet bij de kruisiging en opstanding van Jezus Christus. Het fundament van het christelijke geloof wordt in twijfel getrokken. Als dit niet over Jezus en de Bijbel maar over Mohammed en de Koran was gegaan had de wereld in brand gestaan en had Tom Egeland een fatwa aan zijn broek gehad. Wat de Duivelsverzen voor de islam was, is dit boek voor het christendom. Alles is verpakt in een roman waarvan de schrijver stelt dat deze niet theologisch is.
Bjoern Beltoe is als controleur toegevoegd bij een archeologische opgraving bij het Vaerneklooster in de buurt van Oslo. Er wordt een gouden kistje gevonden. De leiders van de opgraving zijn van plan het kistje illegaal naar het buitenland te verschepen. Bjoern steelt het kistje echter en verbergt het. De archeologen en hun opdrachtgevers/sponsors doen er alles aan om het kistje te bemachtigen. Het zou een groot geheim kunnen bevatten dat de westerse wereld op zijn grondvesten doet schudden.
Het Einde van de Cirkel is een voorloper van De Da Vinci Code en het lijkt wel of Dan Brown hieruit ook inspiratie heeft opgedaan. In een epiloog worden alle overeenkomsten opgesomd; zelfs de albino speelt in beide boeken een hoofdrol. Als roman heeft het boek verder weinig om het lijf. Het deed het mij denken aan De Celestijnse Belofte; het ontmoeten van allerlei mensen die verhalen vertellen over geheime zaken. Toch leest het vlot weg en geef ik het 4 sterren.",-1
"Een coming of age verhaal op een te journalistieke wijze gebracht.

Edith Tulp is een journalist die voor haar werk regelmatig reizen maakt door Afrika. Reizen die haar inspireerden voor een 2-tal romans.
Alleen dapper te zijn is een verhaal over een jonge vrouw met een wat getroebleerde jeugd en een weinig omlijnd toekomst beeld.
Uit pure wanhoop richt ze zich op wat zelfonderzoek in een groepstherapie. Met weinig resultaat. Ze voelt zich hier alles behalve op haar gemak. Wel wordt ze gewezen op een reisdoel met de nodige uitdagingen, een tocht door de Sahel. Impulsief als ze is wordt op een hop en een sprong de reis geboekt.
Het reisgezelschap is niet helemaal wat ze ervan verwacht heeft. Ze heeft moeite om haar weg te vinden.
Daarbij is de moeizame verhouding met reisleider Koen ook niet echt rustgevend. Verliefdheid en afkeer wisselen elkaar af.
En helaas blijkt ‘witte ridder’ Koen te wisselvallig om een vaste baken in haar leven te worden.
Na de omzwervingen in de woestijn blijkt ze zich niet langer thuis te voelen in een, haar beklemmend Nederland. Een opnieuw impulsieve beslissing om ontwikkelingswerk te gaan verrichten in Liberia geeft haar eindelijk het inzicht dat dat is wat ze wil gaan doen, de mens in Afrika helpen. Echter de roman eindigt met een open eind. Eindelijk heeft ze haar bestemming gevonden, maar helaas ziet ze ook de keerzijde van het hedendaagse Afrika en de rol van het westen. En het zou zomaar heel slecht met haar kunnen aflopen........

Edith kan schrijven dat is duidelijk, ze weet haar onderwerpen zeker te kiezen en zijn ook zeker interessant. Echter, waar het misgaat weet ik niet, maar het verhaal, hoe gruwelijk, romantisch, politiek correct dan ook, beklijft niet. Je leest wat je leest, maar mijn gevoel zegt, ‘nou en?’. Kortom als roman boeit het niet. Het is meer een journalistiek stuk dan een roman. En dat wringt als je een coming of age van een jonge vrouw wilt beschrijven. Dus helaas voor mij een niet echt geslaagd boek.",-1
Dir was niet helemaal mijn boek. De beschrijvingen waren te lang(dradig) waardoor het boek me niet-blanke blijven boeien. Ik ben gestopt op bladzijde 208.,-1
"Bessy gaat na het overlijden van haar broodheer op zoek naar werk als dienstmeid in Schotland. Halverwege blijft ze echter in de buurt van Snatter hangen en vindt er werk op een landhuis bij een wrekkige heer met politieke ambities en een lieve meesteres met toch wel eigenaardige trekjes ten opzichte van het huisdelijk personeel. Zij pleegt ze vreemde bevelen te laten opvolgen om hen vervolgens te observeren bij het uitvoeren daarvan. Hiermee wil de dame des huizes inzicht krijgen in de denk- en leefwereld van het personeel. Ze noteert haar bevindingen nauwgezet in haar boek: De Observaties. Bovendien vraagt ze ook aan het personeel om een dagboek bij te houden en haar hieruit voor te lezen.

Bessy weet uit te vissen dat al vele meiden –precies omwille van die ‘zotte kuren’ van mevrouw- het huis hebben verlaten. Maar ze komt er ook achter dat een zekere Nora op mysteriueze wijze om het leven is gekomen en ... zwanger was. Wie was die Nora waarvoor haar meesteres nog steeds zo’n voorliefde koestert, waarom en vooral hoe kwam ze om het leven? Bessy besluit op deze vragen een antwoord te vinden en gaat op zoek in het huis. Hierbij komt ze op het idee om mevrouw eens lekker angst aan te jagen door wat te ‘spoken’. Het hele plan loopt echter danig uit de hand en maakt mevrouw letterlijk knettergek.

Aan dit boek geraak je niet echt verslingerd, maar toch verwacht je dat de auteur met een op zijn minst verrassend einde op de proppen zal komen. Even lijkt het erop dat het voorspelbaar wordt, maar neen dus. Toch een verrassend einde ... voor wie er even wil over nadenken. Jane Harris slaagt er immers in om in een knappe constructie alle betrokkenen gek te maken: niet mevrouw zelf, maar ook haar man James is aan het einde van het boek gek van verdriet. Uiteindelijk kan men zelfs de vraag stellen wie aan het einde van het verhaal als geesteszieke in de instelling is beland: mevrouw of ... Bessy? Wanneer je als lezer over deze vraag gaat piekeren, is het gevaar niet denkbeeldig om ook ... kierewiet te worden. Lezen op eigen risico!",-1
"Na het zien van de Netflix-serie besloot ik me aan het boek te wagen. Helaas was dit een echte tegenvaller, zeker na het zien van de sterke reeks. Het hoofdpersonage is irritant - de gebruikte zinnen zijn te lang, te eentonig, te saai. Het greep me totaal niet. Het boek werd dus niet uitgelezen.",-1
"Tien minuten geleden heb ik dit boek dichtgeslagen en ik weet ergens niet zo goed hoe ik mijn review van dit boek moet beginnen. Ik ben namelijk vooral teleurgesteld. Ik had heel erg naar dit boek uitgekeken, ik heb deel twee zelfs al in het Engels in de kast staan, maar om de ene of de andere reden pakte het boek me gewoon niet.

Laten we voorop stellen dat het niet aan de wereld ligt. De wereld van Three Dark Crowns wordt ongelooflijk goed en mooi opgebouwd en tijdens het boek krijg je een steeds beter beeld van de politiek, de religie en de achtergrond van alle gebruiken, gewoontes en rituelen. Het uitgangspunt van het boek is heel interessant en wellicht is het uitgangspunt voor deel twee nog wel interessanter.

Waarom ik dan toch teleurgesteld ben? Omdat ik tijdens het hele boek helemaal niks gevoeld heb. Er was geen enkel karakter in het boek waar ik iets om gaf. Er was geen enkele emotie die echt bij me binnen kwam. Er was geen enkele scene die ik tot in het diepste van mijn ziel voelde. En heel eerlijk? Dat is voor mij wel de reden waarom ik lees.

Een interessante wereld is voor mij gewoon absoluut niet genoeg. Als ik niks om de karakters geef, als ik hun emoties niet kan voelen, als ik op geen enkel moment het gevoel heb ook maar bij iemand betrokken te zijn, dan gaat er voor mij gewoon iets gruwelijk mis.

En heel eerlijk? Ik weet ook niet echt waar het nu aan lag. Van de drie zussen vond ik eigenlijk alleen Katherine nog ietwat interessant, maar zelfs met haar had ik geen emotionele band. Misschien komt het deels door de schrijfstijl, waarbij er continue van perspectief gewisseld wordt en we wellicht wel in iets te veel hoofden zitten. Ik kan er mijn vinger niet zo goed opleggen.

Ik ga deel twee ooit wel lezen, want ik vind de premise nog steeds interessant en ik ken meer boeken waar het eerste deel van de serie me gewoon niet zo beviel. Maar ik heb geen haast. Ik heb genoeg andere boeken te lezen, die me hopelijk beter bevallen!",-1
"Ik vrees dat ik tot de conclusie moet komen dat de beginperiode van Ludlum mij, in tegenstelling tot het latere werk, niet zo aanspreekt. Was De Scarlatti erfenis al een teleurstelling, Het Ostermann weekend is ronduit deceptie. Gelukkig is het ook maar een dun boekje met slechts zo'n 250 pagina's ben je er zo doorheen. Maar ja, als je je dan afvraagt wat je gelezen hebt, dan kom je helemaal niet ver en vraag je je teleurgesteld af wat je in de tijd allemaal beter had kunnen doen...

Het boek begint aan de vooravond van een jaarlijkse bijeenkomst van een welgesteld vriendengroepje. Met één van de personen (John Tanner) wordt contact opgenomen en hem verteld dat waarschijnlijk iemand in het groepje lid is van een terroristische organisatie, Omega en dat hij, Tanner, kan helpen met de ontmaskering. Die ontmaskering zou dan plaats moeten vinden tijdens hun jaarlijks weekendje.

Hoe dat dan in zijn werk gaat en waarom juist voor deze aanpak wordt gekozen is en blijft volstrekt onduidelijk. Helemaal als aan het einde ook nog een plottwist om de hoek komt kijken ben je, als lezer, de draad compeet kwijt. Het verhaal zit dan ook zo ontzettend onlogisch in elkaar. En ook al worden de verschillende wendingen in het verhaal op de laatste pagina's op een rijtje gezet en uitgelegd, toch blijft de lezer verstomd achter.

Mijn advies: laat dit boek liggen, maar waag je vooral aan een latere Ludlum waarbij je je zeker geen bult valt bij Het Sigma protocol"" of De Fontini strijders",-1
"De koningin van de literaire thriller, zoals Suzanne Vermeer ook wel wordt genoemd, komt na Après-ski voor de tweede keer dit jaar met een nieuw thrillerboek: De suite. Dat de auteur woont en schrijft in het zonnige Barcelona en werkzaam is geweest in de reisbranche, komt duidelijk in haar boeken naar voren. Zonovergoten vakantieoorden, misdaden en foute mannen zijn Vermeers favoriete thema’s.
De suite speelt zich af in het zonnige Tenerife. Op dit eiland leidt alleenstaande moeder Joyce Nieuwpoort een succesvol hotel. Al schipperend tussen het werk en haar puberzoon probeert ze de balans te vinden in haar leven. Als Joyce op een avond moet overwerken, wordt ze overmeesterd door twee mannen die haar bedwelmen. De volgende dag ontwaakt Joyce in één van haar eigen hotelkamers en kan ze zich nauwelijks meer iets van de nacht herinneren. Dan stapt er een man haar kantoor binnen en dwingt Joyce een suite volledig tot zijn beschikking te stellen. Via zijn mobiele telefoon laat hij haar filmfragmenten zien van de vorige avond. Dit schokkende filmpje is het begin van een chantage, die het leven van Joyce en haar geliefden volledig overhoop gooit. Maar waarom? En wie zit er achter?
De prangende vraag die Joyce in haar greep houdt, gaat gepaard met spannende situaties en conflicten. Oog in oog staan met een levende dode, achtervolgingen en een opsluiting in een discotheek: Joyce krijgt het allemaal voor haar kiezen.
Vermeer besteedt veel tijd aan het introduceren en beschrijven van haar personages. Zelfs iets te veel: pas na een kwart van het boek te hebben gelezen, krijgt het verhaal eindelijk de eerste spannende wending. Toch weet Vermeer deze spanning slecht vast te houden. En dat komt door een aantal vreemde overgangen. Zo wordt een zoektocht naar een vermist familielid ineens onderbroken door een verhaal over de historie van het uitgaansleven op Tenerife. Ook de korte hoofdstukken die een kijkje geven in de gedachten van minder belangrijke personages, halen de vaart uit het verhaal. Jammer.
De suite is een makkelijk verteerbaar, maar geen verrassende maaltijd. Zoals Vermeer met haar thema’s al aangeeft: een wegleesroman tijdens een warme zomerdag. Het bevat een aantal korte, spannende gebeurtenissen, maar een echte thriller? Nee, de titel koningin van de ‘net niet spannende boeken’ zou haar beter staan.",-1
"Stijlvolle en inventieve modernistische roman in de geest van Thomas Mann, maar die zelf zo veilig binnen de lijntjes van de verwachtingen blijft dat het nergens boven de middelmaat uitstijgt. Voorspelbare thema's als vergankelijkheid en huwelijkse ontrouw worden geforceerd intellectueel gepresenteerd met een hoofdpersonage die zich continu verliest in oninteressante filosofische overpeinzingen. Daarnaast ligt het er erg dik bovenop dat het een roman is die over de geneugten van de hogere kunst gaat. Elke intertekstuele verwijzing is geforceerd pretentieus bedoeld als een oppervlakkige lofzang op kunst en cultuur. Eigenlijk kon ik alleen genieten van de sporadische fragmenten waarin Camus plotsklaps om het leven komt bij een auto-ongeluk en daarbij bezien wordt door enkele omstanders. Deze sleutelfragmenten zijn nog enigszins beeldend beschreven ten opzichte van de oersaaie opbouw van het eigenlijke verhaal.",-1
"Zeer, zeer teleurstellend, totaal voorspelbaar, geen spanning!
Ven een fan van Saskia, verheug me steeds op haar nieuwe boek.",-1
"Ik ben eigenlijk blij dat dit boek uit is. Het leest wel heel vlot maar het verhaal op zich kon me maar matig boeien, vanwege de vlotte schrijfstijl toch nog twee sterren!",-1
"Ik heb niet veel boeken gelezen van Grisham maar dit was wel meteen de laatste. Wat een slecht verhaal en ook nog eens slecht beschreven. Geen enkele spanning, het boekt pakt je nergens. Het is een waargebeurd verhaal en zegt wellicht iets over het rechtssysteem maar er zullen toch wel betere waargebeurde verhalen te vertellen zijn!
Ik heb de indruk dat dit boek al 20 jaar geleden geschreven is en nu uitkomt omdat het toch wel verkoopt onder de naam Grisham. Ik heb maar 1 woord voor dit boek: WAARDELOOS.",-1
"De titel deed vermoeden dat dit om een Agatha Christie-esque whodunnit gaat, maar niets bleek minder waar. Het is het achterafverslag van een waargebeurde moord, iets dat gelijk in het begin duidelijk wordt gemaakt en toch genoeg nieuwsgierig maakt om te willen weten wat er dan zo bijzonder was. In eerste instantie lijkt het boek antwoord te gaan geven op de vraag hoe de situatie waarin de moord plaatsvond zo heeft kunnen ontstaan, maar al snel verzandt het in oeverloos geneuzel over het leven van de vermoorde vrouw zonder de belofte dat er nog iets staat te gebeuren of dat er een belangrijke ontdekking wordt gedaan. Met andere woorden, het nodigt op geen enkele manier uit om verder te lezen, wat ik na 40% te hebben gelezen ook niet heb gedaan. Helaas.",-1
"Dit wordt zonder twijfel een van de moeilijkste reviews die ik ooit heb geschreven; Volgers van mijn blog weten waarschijnlijk wel dat ik een grote Collleen Hoover fan ben. En toen las ik dus dit boek… Voor het allereerst ga ik een slechte review schrijven over een van Colleens boeken. En een slechte review is dan nog mild uitgedrukt.

Without Merit voelt aan als een grote puinhoop. Er waren momenten tijdens het lezen dat ik me echt afvroeg of Colleen Hoover misschien zo stoned als een garnaal was tijdens het schrijven van dit verhaal. Ze staat er om bekend om moeilijkere, donkere onderwerpen een platform te geven in haar boeken. En meestal doet ze dat echt schitterend. Maar deze keer is de uitvoering echt om bij te huilen. Daarnaast komt er ook veel te veel aan bod en wordt niets deftig uitgewerkt. Zelfmoord, seksualiteit, depressie, zelf de Syrische vluchtelingen crisis. Alles probeert Colleen in dit boek te verwerken. Of althans te vermelden, want van echt verwerken is jammer genoeg geen spraken.

Ik weet echt niet goed hoe ik deze review op papier moet krijgen. Ik moet misschien ook niet zo streng zijn. Want het is echt niet makkelijk om een samenhangende review te schrijven over een boek dat totaal geen samenhang kent. Ik ga mijn gedachten proberen op papier te zetten met een metaforische taart. Want alles is altijd beter met taart, toch? Dit boek begon als een simpele, lekkere taart. Een a twee lagen, beetje fruit, beetje slagroom. Maar de bakker wou graag wat extra’s. Dus kwamen er extra lagen. En extra slagroom. Extra chocolade, een hele hoop extra kersen. De bakker bleef maar extra’s toevoegen, tot de taart te zwaar werd. De taart zakte in elkaar en zou je ook gewoon na twee happen al extreme misselijk maken. En daar zit het grootste probleem met Without Merit. Het is allemaal wat te veel van het goede.

Daarnaast is het boek gevuld met verschrikkelijk vervelende personages, die maar hun eigen ding doen, zonder twee seconden na te denken. Er is geen karakter ontwikkeling en zelf tegen het einde van het verhaal wordt er eigenlijk niets opgelost. Alles wordt een beetje onder de mat geveegd met de magische woorden: “Maar iedereen maakt toch al eens fouten.” Of je nu zelfmoord wil plegen of seks hebt met je ex vrouw in het huis van je huidige vrouw. Maakt allemaal niet uit in dit boeken, iedereen maakt wel eens fouten!

Het verhaal is dan ook nog eens tot de nok gevuld met slut-shaming, scheldwoorden, homofobie en heel veel clichés uit YA verhalen. Ik begrijp dat Colleen Hoover regelmatig een nieuw boek op de markt brengt, maar voor mij mag dit geen vrijgeleiden zijn om boeken zonder enige kwaliteit uit te geven.",-1
"Blij was ik toen ik dit boek wonnen; maar helaas.. Saai !! Halverwege mee gestopt (en ik lees 95 % van de boeken waar ik aan begin uit, dus dat zegt wel iets.) Absoluut niet mijn genre..",-1
"In De Gevangene van Malika Oufkir en Michèle Fitoussi vertelt Malika hoe ze als vijfjarige door de Marokkaanse koning Mohammed V geadopteerd wordt als speelkameraadje van zijn dochter. Als Malika’s vader, generaal Oufkir, in 1972 een mislukte staatsgreep pleegt tegen de nieuwe koning Hassan II (de zoon van Mohammed V) wordt Malika samen met haar moeder, broers en zussen verbannen naar opeenvolgende verblijfplaatsen. Deze gevangenschap zal twintig jaar duren.

Vooropgesteld zijn de ontberingen die Malika en haar familie doormaken natuurlijk vreselijk. Zelfs al hadden ze twintig jaar in een paleis opgesloten gezeten en waren ze behandeld als royalty dan was het nog vreselijk geweest. Maar ze worden niet goed behandeld. Ze worden constant in de gaten gehouden, geïntimideerd, van elkaar gescheiden, krijgen te weinig eten, leven tussen de ratten en muizen, lopen allerlei ziektes op door het gebrek aan hygiëne en leven in doorlopende angst.

Op de achterflap van De Gevangene staat “Malika Oufkir beschrijft op aangrijpende wijze…” Nee. Haar verhaal is aangrijpend, maar de manier waarop het verteld wordt is niet aangrijpend. En dat is meteen het probleem van dit boek: de inhoud is interessant; de vorm verdoezelt dat.

Laten we maar meteen beginnen met iets onbenulligs waar veel mensen waarschijnlijk geen probleem mee hebben, maar waar een enkeling zich enorm aan kan ergeren: zinnen die eindigen in… Dat is, net als uitroeptekens, af en toe leuk en handig, maar niet de hele tijd. De Gevangene staat er propvol mee. Elke keer als Malika een onheilspellende uitspraak doet dan komen die drie stomme punten aan het einde van de zin. Bah.

Met zoveel, grotendeels ellendige, gebeurtenissen in zo’n breed tijdsbestek is het begrijpelijk dat Oufkir zichzelf af en toe tegenspreekt en dat periodes in elkaar over lijken te lopen en daardoor niet kloppen. Haar medeauteur, Michèle Fitoussi, heeft helaas niet de taak op zich genomen om het boek wat bij te schaven en in een geschiktere vorm te gieten. Misschien koesterde Fitoussi te veel bewondering voor Oufkir om waar nodig te redigeren?

Wat rest is een interessant verhaal dat flets verteld wordt. Bij hoge uitzondering is het aangrijpend. Gebeurtenissen worden op een vreemde, vage manier beschreven die weinig emotie of belangstelling teweeg brengt. Alsof details die het boek tot leven hadden kunnen brengen achterwege worden gelaten. Het begin over de jeugd van Malika aan het Marokkaanse hof had beter weggelaten kunnen worden. Het zou moeten functioneren als contrast met haar leven in ballingschap, maar het is vooral een opeenstapeling van lofzangen op alles en iedereen die op den duur gaat vervelen. Lange tijd wil ook het daaropvolgende gedeelte over hun verblijf in de gevangenis niet vlotten. Pas als ze een ontsnappingspoging doen begint het verhaal te leven.

De Gevangene lijdt aan hetzelfde euvel als Toen Ik Je Zag van Isa Hoes. In de handen van de verkeerde persoon kan zelfs het meest hartverscheurende relaas resulteren in een slap verslag.",-1
"De achterkant beloofde een spannend boek, nou, ik kom er maar niet doorheen. Ik ben op de helft, maar wat een saaie kost. Het is echt vreselijk geschreven, met personages die er nauwelijks toe doen. Terwijl het zo'n interessant onderwerp zou kunnen zijn! Jammer.",-1
"Zóveel positieve recensies over een boek, dat bovendien flink urban fantasy-elementen bevat: dat moet goed zijn! Dacht ik. Maar toen ik dit boek ging lezen, werden mijn (wellicht té hooggespannen?!) verwachtingen flink de bodem in geslagen. Dit is, kort gezegd, een niet uitzonderlijk paranormal romance verhaal in een véél te dik jasje. De personages konden me beslist niet bekoren (het woord 'bordkarton' komt in me op), het verhaal was voorspelbaar en kon me nauwelijks boeien, en, nou ja, de samenvatting is 'TL-DR'. Heb het boek weggegeven in de hoop dat iemand anders er wél plezier aan beleeft. Waarom dan toch nog twéé sterren in plaats van één? Ach, het was wel vlot geschreven, an sich.",-1
"Het eerste boek wat ik gelezen heb van Esther Verhoef. Dit op aanraden en lang aandringen van omgeving. Vanaf het begin leest de tekst goed weg. Esther brengt veel details in haar schrijven maar genoeg ruimte voor de lezer om er nog een eigen fantasie op na te houden. Echter lijkt er geen eind te komen aan de intro. Op een gegeven moment snakte ik om wat actie binnen het verhaal. Dit kwam mijn inziens uiteindelijk wel opgang, Maar was redelijk voorspelbaar. Eindconclusie: de tekst van het gehele boek is makkelijk te lezen. Echter is het een langerekt verhaal met een voorspelbare uitkomst. Voor mij geen boek om aan te raden!",-1
"Vol goede moed begon ik te lezen. Helaas boeide het me niet. Na een 20-tal blz. besliste ik te stoppen.
Omdat ik geen opgever ben, ben ik deze week opnieuw begonnen met lezen. Ik had het graag anders gezien maar helaas het kon me echt niet boeien. Teveel verhalen die voor mij en er wordt te regelmatig afgeweken van het verhaal.
In ieder geval blijf ik het boek bewaren. Misschien komt er toch een tijd dat het me wel kan boeien, wie weet.",-1
"""Schreeuw maar lekker, liefje, gil maar, gooi het er maar uit.""
""Zwevend op de muziek werd ik weer een verleidster en ik vond het heerlijk me weer zo levend, jong en sexy te voelen.""
Enkele citaten uit De eetclub.

Gaat het hier over een nieuw deel in de Bouquet-reeks? Een feuilleton uit de Opzij? Het script voor een nieuwe aflevering van GTST?
Nee, De eetclub is de nieuwe literaire thriller van Saskia Noort.

Karin en haar vriendinnen vormen een eetclub. Ze zijn getrouwd met succesvolle mannen. De een heeft een keten van sportzaken, de ander opent het ene Grand cafe na het andere.
En de vrouwen? De een ambieert een carriere als binnenhuisarchitecte, de ander wil niets liever dan ""tennis van Dennis"", de tennisleraar (uiteraard).
Ciabatta, witte wijn, gamba's, nog meer witte wijn, de gesprekken worden altijd rijkelijk voorzien van eten & drinken. Natuurlijk gaat het niet over kinderen, maar over ""kids""; natuurlijk gaat het over de spanning tussen gesetteld zijn enerzijds en de behoefte aan ""woeste feesten"" en ""dansen op de vulkaan"" anderzijds.
Maar ze wisten ook dat ze ""op een dag afgerekend zouden worden op (hun) hedonistische levensstijl"", schrijft Noort.

Noort's De eetclub is volgens de omslag een ""literaire thriller"".
Dat, naast de verkoopcijfers die er niet om liegen en de nominatie voor de Gouden Strop 2004, belooft wat.
Dat V.N.'s thillergids 'slechts' 2 sterren geeft, heeft op Crimezone's forum de kritiek op de kwaliteit van de recensies in V.N.'s thrillergids aangewakkerd.
Nu is een recensie nooit obectief. De achtergrond van de recensent en zijn subjectieve voorkeuren spelen altijd mee.

Toch een poging tot objectivering: De eetclub is geen literair boek, omdat het 2-dimensionaal is. Het mist diepte: er is slechts 1 verhaallijn, karakters worden slechts beschreven en niet uitgediept, en er is nauwelijks sprake van achergrondbeschrijving of reflectie, laat staan van commentaar op de door Noort beschreven wereld.
De eetclub is ook geen thriller: het verhaal is vlak, d.w.z. er is geen sprake van spanningsopbouw- en ontlading.
Hoogstens vraag je je als lezer af wie van al de Babettes en Karins slachtoffer is van wie en in die zin is dit een 'whodunnit'-boek. Dat maakt het echter nog niet spannend.
De eetclub is dan ook een weliswaar vlot lezend boek dat als damesliteratuur in de 'Libelle' niet misstaat, maar als litereraire thriller nauwelijks geslaagd is. Als je het weg hebt gelegd, ben je het vegeten.
Toch maar 2 **.",-1
"Alexander McCall Smith scoort hoge toppen met zijn reeks rond Het Beste Dames Detectivebureau: al vier miljoen verkochte Engelse exemplaren en tweeëndertig vertalingen. Zelf zoekt hij de verklaring voor dit succes in de hoge feel-good-factor van zijn boeken. Ze bieden een positieve kijk op de wereld en daar schijnen de lezers van vandaag meer dan ooit behoefte aan te hebben. In Amerika is er zelfs een psychiater die McCall Smiths boeken aanbeveelt als antidepressivum.
Als lezer begrijp ik die feel-good-factor erg goed. De oorzaak ervan is de warme persoonlijkheid van Mma Ramotswe, het hoofdpersonage. Deze mollige, excuseer, 'traditioneel gebouwde' dame, dochter van wijlen de beste veekenner van Botswana, runt samen met haar assistente Het Beste Dames Detectivebureau.

In Goede zeden voor mooie meisjes hebben ze diverse katjes te geselen. Een Regeringsman verdenkt zijn schoonzus ervan dat ze zijn broer met mondjesmaat vergiftigt. Een organisator van een schoonheidswedstrijd wil alleen integere kandidaten. Een directrice van een weeshuis weet zich geen raad met een kind dat plots opdook uit de wildernis. De toekomstige echtgenoot van Mma Ramotswe is depressief en laat het werk in zijn garage slabakken. Mma Ramotswe pakt alle zaakjes één voor één aan. Waarheden als koeien kijken daarbij om de hoek. Niet alles raakt opgelost, want “er zijn zaken die je beter ongemoeid kunt laten. We hoeven niet op alles het antwoord te weten.” En ondanks de drukte is er steeds tijd voor een gesprek bij een kopje rooibosthee. Dit is een hartverwarmend boek.

Maar… hoort dit boek wel thuis op de Crimezonesite? Want, zoals recensent Ine ook al schreef in haar recensie, echt spannend is het niet en een plot is er nauwelijks. Het is vooral aardig en dat is meteen de quotering die ik aan dit verhaal geef: twee sterren. Maar deze keer in erg erg positieve zin. Ik haal nog een McCall Smithje in huis, als appeltje voor een dipje.",-1
"Jongeman die zich ondergronds verstopt houdt omdat iedereen die hem ziet op slag superagressief wordt en hem het liefst helemaal in elkaar wil timmeren. Heel langzaam komen we erachter: als je de jongeman aankijkt zie je in zijn ogen alle dingen die je gedurende je leven verkeerd hebt gedaan.
Op zich wel een aardig gegeven, maar ik vind de uitwerking van Koontz dit keer een stuk minder dan zijn gebruikelijke werk. Ik heb niet zo'n probleem met een open einde, dus dat je zelf moet invullen wat voor soort wezen die jongeman is. Daar kun je geloof of filosofie aankoppelen en nog lekker even over doormijmeren. Maar veel losse eindje ...  daar hou ik niet zo van. En daar blijven er nogal wat van over op de laatste bladzijde. Veel gebeurtenissen gedurende het verhaal komen helemaal niet meer terug, dus dan had het boek ook de helft korter gekund.
Frustrerend (en dat van een van mijn favoriete schrijvers) dus daarom maar 2 sterren.",-1
"Het boek handelt over in eerste instantie de familie Richardson, een welgestelde familie met 4 kinderen, waarvan Izzy, de jongste, de meest onhandelbare is, ze ligt voortduren in de clinch met jan en alleman.
De vrouw des huizes is in bezit gekomen van een appartementencomplex die ze aan diverse personen verhuurt, als er 1 leeg komt, komen Mia en Pearl, haar dochter, dit appartement afhuren; Mia en Pearl leven een nomadenbestaan, maar Mia belooft dat er nu meer vastigheid komt, om rond te komen als kunstenaar heeft ze diverse bijbaantjes en zo komt ze ook aan het werk bij haar huurbaas als werkster, de families kunnen goed met elkaar opschieten.
Dat verandert als een rechtszaak op hun pad komt en waar iedereen zijdelings mee te maken krijgt.

Ik was heel benieuwd naar dit boek, voornamelijk omdat het werd overladen met goede kritieken, maar toen ik zag dat de hoge sterren kwalificatie van alleen maar vrouwen kwamen, begon ik te argwanen, en terecht.
Het is een typisch vrouwenboek met vrouwenproblemen, de hoofdrolspeelsters zijn dan ook niet voor niets: Mevrouw Richardson, Mia, Pearl, Lexie en Izzy, de mannelijke rollen zijn bijrollen, ik vond het een zwaar overschat boek, absoluut niet slecht geschreven, maar wel een heel matig verhaal, ik wilde 2,5 ster geven maar dat kan niet bij Hebban, dus dan maar een 2, in een 10 cijfersysteem dus een 5, net onvoldoende.",-1
"Dimitri Leue is in Vlaanderen vooral bekend als acteur en regisseur voor televisie, radio en theater. Eerder schreef hij al theaterteksten en kinderboeken. Zijn fictiedebuut Het Lortchersyndroom is dan ook gebaseerd op een toneelstuk, dit gelijknamige toneelstuk schreef hij samen met Warre Borgmans.

Het Lortchersyndroom gaat over de familie Lortcher, meer specifiek over Peer en Marcel Lortcher, vader en zoon. De vergeetziekte hangt de familie Lortcher constant boven het hoofd. Marcel moet aanzien hoe de dementie de geest van zijn vader langzaam wegknaagt. Peer is een bekend componist en dus probeert Marcel zijn geheugen op te frissen met zijn eigen muziek. Wanneer dit niet het gewenste resultaat oplevert grijpt Marcel terug op de dagboeken van zijn vader en begint zo aan een familiekroniek.

Het Lortchersyndroom is een familieverhaal en in sommige passages ook zeker een knap portret van iemand die met alzheimer kampt en de invloed die dit heeft op zijn naasten. Leue werkt de vader-zoonrelatie het best uit in dit boek. ‘Ik lijk zo akelig veel op mijn vader. Dat de geschiedenis zich herhaalt, zeggen ze herhaaldelijk. Ik beaam het cliché.’ De lezer vindt dezelfde trekjes al snel terug bij zowel vader als zoon.

Het is duidelijk aan het boek af te lezen dat het verhaal een bewerking is van een toneeltekst, maar dat maakt het boek als roman niet per se heel geslaagd. Zinnen volgen elkaar snel op, er zit veel informatie in zinnen die geschreven zijn om mooi te klinken, maar zonder betekenis of diepgang. Het verhaal springt van de hak op de tak, met heel veel wisselingen in tijd; iets wat op het toneel met verschillende acteurs wellicht voor veel dynamiek zorgt, maar dat in het boek vooral voor veel verwarring zorgt. Daarbij komen veel uitweidingen en verhalen over de familiegeschiedenis die niet direct iets toevoegen aan het grotere geheel of de belangrijkste personages. Deze uitweidingen zijn vervolgens weer te weinig uitgewerkt om echt van een ‘familiekroniek’ te kunnen spreken, het zijn vooral losse anekdotes en een handjevol gebeurtenissen.

Leue zet met de oude Peer een vervelend personage neer, de trots op het feit dat hij vier talen spreekt (en dus ook elk woord in vier talen herhaalt wanneer hij met Marcel praat) werkt de lezer al snel op de zenuwen. Daarnaast zijn de Lortcher-personages duidelijk seksueel gefrustreerd. Schunnig taalgebruik wordt niet geschuwd, maar heeft geen andere functie dan te shockeren. Centraal thema in het boek is ook overspel. Marcel komt er via de dagboeken achter dat zijn vader zijn moeder heeft bedrogen, zelf krijgt hij een relatie met een getrouwde vrouw, hierin ziet hij vervolgens een familietrekje.

De dagboeken van Peer zijn in het begin erg geloofwaardig, later lijkt het alsof een soort alwetende verteller zijn dagboeken overneemt, er komen ook veel dialogen in voor, iets wat in een dagboek doorgaans niet het geval is. Al met al weet Leue de familierelaties en vooral de vader-zoonrelatie mooi weer te geven, maar het verhaal als roman is zeker een stuk minder geslaagd.",-1
"Ik vond dit boek erg tegenvallen.
Eerlijk gezegd vond ik het gewoon
een slecht boek.
Alle personages blijven hele vlakke
personen die je alleen zeer oppervlakkig
leert kennen. Ook worden er gebeurtenissen
beschreven die totaal niet relevant maar wel
ronduit saai zijn.
Het tweede gedeelte van het boek werd wel iets
beter maar al met al vond ik het geen voldoende
en geef ik ook maar 2 sterren.",-1
"Paul Sussman (1970) is een gelukkig man. Met succes heeft hij zijn twee grootste passies (schrijven en archeologie) beroepsmatig weten te combineren. Na zijn loopbaan aanvankelijk als advertentieverkoper gestart te zijn, wist hij zich op te werken tot journalist. Eind jaren negentig kreeg hij de mogelijkheid om aan een archeologische expeditie deel te nemen. Tijdens zijn eerste opgravingen kreeg hij het idee voor een archeologische avonturenroman. Na een periode van immense research schreef hij zijn debuutroman Het verloren leger van Cambyses. Het boek werd een groot succes.
De Geheime Oase start met het verongelukken van een vrachtvliegtuig. Door een hevige storm raakt het toestel in de problemen en verdwijnt het boven Egypte van de radar. Ruim twintig jaar later wordt het lijk van één van de piloten gevonden. Op zijn lichaam wordt een fototoestel, met daarin een volgeschoten fotorolletje gevonden. Bij het ontwikkelen blijken de foto's aanwijzingen te bevatten die kunnen leiden naar een geheime oase. Intussen is Freya Hannan in Egypte gearriveerd. Haar zus, een begenadigd archeologe, heeft zelfmoord gepleegd en Freya is daar om haar te begraven. Ter plaatse ontdekt zij echter dat haar zus vermoord is, door een bende uiterst gevaarlijke lieden. Deze personen, onder leiding van een corrupte zakenman, zijn op zoek naar de verborgen oase van Zerzure. Freya, wil wraak. Met de hulp van een vriend van haar zus, gaat zij met deze bende de strijd aan.
De Geheime Oase is een vermoeiend boek. De schrijver houdt er namelijk van om zijn kennis uitgebreid te verwoorden. Zelfs zo uitgebreid dat er een Verklarende Woordenlijst van 15 pagina's noodzakelijk is. Hierdoor zit je als lezer(es) regelmatig achterin te bladeren.
Het verhaal zelf heeft twee volkomen onwaarschijnlijke verhaallijnen. Een ongeloofwaardig verhaal over een vliegtuig met een geheime vracht en een nog ongeloofwaardiger verhaal over een oase met mystieke krachten.
De uitgewerkte karakters zijn ook niet echt spannend. De helden zijn bijvoorbeeld vrij standaard. Fysiek en mentaal erg sterk, maar uiteraard zachtmoedig. De slechteriken zijn echte karikaturen. Zo wordt een succesvol, maar uiterst corrupte zakenman, ten tijden van stress zwaar psychotisch. Een tweeling, lief en zorgzaam voor hun moeder, verandert moeiteloos in een moordlustige Jansen en Janssen op steroïden.
Het plot slaat, ondanks een zogenaamde verrassende wending, nergens op. De climax in de oase is daarvoor veel te ver gezocht. Al met al een zwak boek dat ongeloofwaardig is in alle opzichten faalt om spannend te worden.",-1
"Saai en niet door te komen.....dit is dus een echte miskoop.
Jammer!!",-1
"Toen ik de voorpublicatie van dit boek van Giphart gelezen had, was ik direct gegrepen en ben ik zeer enthousiast geworden om mee te doen aan de Hebban-leesclub. Ik moet eerlijk zeggen - en ik heb dat ook eerlijk gezegd in mijn motivatie voor de leesclub - dat ik maar één boek van Giphart gelezen heb: Troost uit 2005, was dat, over een kok. Giphart heeft veel met ‘gourmets’ en ‘gourmands’ en goed eten; een van mijn kinderen is zo’n uitstekende kok. Vandaar dat ik het boek las, op haar voorspraak. Ik herinner me er niet zo veel van maar ik vond het zeker geen beroerd boek.
Bij ‘Lieve’ raakte me de humor die eruit opspatte en de complexe structuur van verdubbelingen, spiegelingen en ingewikkelde verwijzingen. Ik schatte in dat het begrippenpaar ‘fictie versus werkelijkheid’ wel eens behoorlijk belangrijk zou kunnen zijn.

Waar gaat het boek over? Nou, over het maken van een film. Er is in dit boek sprake van zelfs drie films. Dat wil zeggen, eentje is er al gemaakt - ‘Sub’ met Lieve Vanlieve - nomen est omen, bij elk van de figuren - in de hoofdrol en Noah Boudrin als regisseur, en twee andere films volgen. Dit boek van Giphart gaat over het maken van de film ‘Lieve’ - aan het eind verschijnt er na jaren nog een film die ‘Aurora’ heet en die ook over Lieve gaat.
Lieve is jong overleden nadat ze met haar auto gecrasht is. Haar liefje Noah gaat een film over hun leven samen maken.

Liv Minnema gaat Lieve spelen, Bison van Beerschot - wat een man moet je zijn als je én een bison én een beer in je naamt heb; arme jongen die aan zo’n ouderlijke verwachting moet voldoen - speelt Noah Boudrin - is die naam nu Frans of Marokkaans? en wat doet die oudtestamentische figuur, die wereld redt in dit boek? -: Noah regisseert bij voortduring, niet alleen de hoofdrolspelers maar ook zichzelf.
Twee andere mannen, die bij de films betrokken zijn: Casper de Goede - die naam belooft wat! ik denk aan iemand als Philips de Goede -, de scenarioschrijver, en Dirk Montaigne - weer een Franse naam, eigenlijk sjiek voor Van de Berg, een van de meest voorkomende Nederlandse namen -, is meester opnameleiding.
De verwikkelingen en verdubbelingen liggen voor de hand: Liv, die Lieve speelt die verliefd is op Noah, krijgt iets met Bison, die Noah speelt. Liv - Bison - Lieve - Noah; en dan nog Casper en Dirk, twee soort van ‘eminence grises’. Ik kreeg een beetje een associatie met Shakespeares ‘Midsummer Night’s Dream’, maar zo ingewikkeld wordt het niet. Je voelt wel aan je klompen aan dat het niet helemaal goed kan gaan.
Dit boek gaat namelijk ook over kinky seks: sm in ‘Sub’ tussen een escortmeisje en een politicus - in de film - , en Kandaulisme (een spel van voyeurisme en exibitionisme) tussen Lieve - oa als escort - en Casper - in de werkelijkheid. Casper geeft Lieve opdrachten mannen te versieren en hem daar dan achteraf over te vertellen.

De hoofdstukken zijn kort, de taal en stijl zijn die die horen bij de taal van het filmbedrijf. Als in snelle scenewisselingen komt dan de ene personage dan weer de ander in beeld. Dan gaat het over Lieves leven, over de films van Lieve en over het leven van Noah, over vroeger en nu, over de fictie van de film, die op werkelijkheid berust - maar zeg ik: altijd fictie blijft -. Hoe dan ook een ‘roller coaster’ aan beelden en perspectiefwisselingen, zodat je je af en toe vertwijfeld afvraagt: wie is wie - Lieve - Liv: verwarring ligt voor de hand - en waar ben ik in het verhaal? Er worden ook nog twee verhalen over de werkelijkheid verteld: het leven van Lieve en dat van Liv - om het maar eenvoudig te duiden.

Verder komen er tal van liefdesverhoudingen aan de orde. Bisons vroegere relaties; en die van de moeder van Bison, en van nog meer personen.

Je snapt: daar word je heel duizelig van. Ik heb ook onderwijl schemaatjes getekend met: wie is wie en wie doet wat met wie en wie heeft de touwtjes in handen en waarom? En ik moet toegeven: ik hou ervan, van dat spelen met fictie-werkelijkheid, wisselende rollen, onverwachte perspectieven, puzzels op te lossen, in film en in romans. Waarmee ik zeggen wil: hierin ligt voor mij de sterkte van deze roman.
Ik begrijp niet helemaal waar het allemaal goed voor is. Even dacht ik nog aan een Orfeus-thema, romantica die ik ben. Maar een paar vage aanwijzingen daartoe verdwijnen in het afvoerputje. Noah wil Lieve niet terug, hij wil haar kwijt. Hij hoopt dat hij door het maken van de film haar eindelijk kan vergeten.

Ik mis de mensen van vlees en bloed, dat wil zeggen van mensen die in een verhaal geloofwaardig zijn; mensen die ik herken als mensen en met wie ik in het boek kan meeleven. Het hoeft niet zo te zijn dat die mensen ook in de werkelijkheid bestaan, voorbeeld: de personages in de fictie van Haruki Murakami.
Nu kan dat per lezer verschillen natuurlijk. In dit boek blijven de personages houten klazen, platte personen, die een rol spelen op alle mogelijke gebieden, maar ik zie ze niet, ik voel ze niet, ik leef niet met hen mee.

Het viel me op een aantal zaken, die voor het boek van belang zijn zo expliciet uitgelegd worden; en dat dat feitelijk buiten het verhaal omgaat:, zoals het Kandaules/Gyges-motief en de Traumnovelle van Schnitzler, in hfst 23; op p 173 over eros en agape, p. 193 over Husserl, p. 229 over (een scenario van) Raymond Chandler. Waarom?

Het motto voorin het boek luidt:

Gott sei Dank geht alles schnell vorüber
Auch die Liebe und der Kummer sogar.
Wo sind die Tränen von gestern abend?
Wo ist der Schnee vom vergangenen Jahr?

Bertold Brecht, 'Nanna's Lied'

Wat betekent dat nu eigenlijk? De liefde gaat snel voorbij? Ook de tranen om de liefde verdrogen snel? Het leven is snel voorbij? Een memento mori (gedenk te sterven)-motief? Of wat? De liefde is wispelturig?

Ook de weg via het motto loopt dood. Giphart luisterde naar dit lied tijdens schrijven; het heeft geen inhoudelijke betekenis. Jammer, wat mij betreft.

Er komen veel relaties en verhoudingen aan de orde in dit boek. Geen daarvan houdt stand.

Alles draait om Lieve; zij is het scharnier van het boek, aanleiding voor verdubbelingen en spiegelingen. Leve Lieve....of toch niet?",-1
"De, zeg maar, achterkant van het boek doet een aardige thriller vermoeden. Louis van Thillo, journalist, is getuige van de moord op een vluchtende man. Hoewel hij de daders niet herkend heeft, denken zij dat ze dat wel zijn. Ze komen Van Thillo achterna, verkrachten zijn vriendin en laten haar als wrak achter, en blijven hem achtervolgen. Van Thillo verandert langzaam maar zeer zeker in een wrak, geholpen door de drank.

Het boek is onwaarschijnlijk slecht, soms op het ranzige af, met hoofdstukken met flashbacks, totaal onverwacht en niet direct aansluitend op het vorige. Hierdoor is het boek zeer onaangenaam om te lezen. Eigenlijk nog niet eens een ster waard.",-1
"Het komt niet vaak voor dat ik een boek niet uitlees. Dat gold wel voor Gisèle.
Invalshoek leek me boeiend genoeg, maar de personages ( perspectief wisselt) boeiden me niet. Ik kwam nooit echt dichtbij. Stijl sprak me ook onvoldoende aan.",-1
"Vrouweneiland van Inger Frimansson is het eerste boek dat ik lees van deze Zweedse schrijfster. De hoofdpersoon is Tobias Elmkvist en hij is schrijver. Zijn vader heeft een ongeluk gehad en hij verleent tijdelijk hand- en spandiensten op diens boerderij. Zijn vader woont hier samen met zijn jongere vrouw Sabina. Zij heeft een kind uit een eerdere relatie, een verstandelijk gehandicapte jongen die verdienstelijk Elvis kan imiteren. Tobias, de zoon, begint een oppervlakkige relatie met de vrouw van zijn vader. Een criminele dorpsbewoner krijgt hier lucht van en probeert uit dit gegeven een slaatje te slaan. Hij wordt vermoord, sporen worden gewist, de lezer weet wie de dader is en de vraag is of een ontmaskering volgt.

Vrouweneiland wil maar niet spannend worden. Toegegeven, het boek bevat aardige passages over het landelijke Zweedse leven, maar dat valt in het niet bij de traagheid van het verhaal. Tobias is een schrijver van het type ‘zeurpot’. Hij vindt tegenslag op zijn weg, is uit beeld, depressief en sombert over zijn leven. Niet bepaald een daadkrachtig persoon. Sabina, de vrouw van zijn vader, heeft meer kenmerken die in die richting wijzen. De romance tussen Tobias en Sabina komt min of meer uit de lucht vallen. Ik vond hun relatie niet echt aannemelijk.

Het boek lijdt aan teveel beschouwing en teveel uitweiding. Soms is er een tempoversnelling, maar daarna kabbelt het voort en worden vooral de egocentrische gedachtes van Tobias gevolgd. Hij is niet bepaald een hoofdpersoon om je mee te identificeren, Eigenlijk is de gehandicapte jongen – Adam - nog het meest sympathieke karakter. Hij heeft wel iets eigens door zijn Elvis-imitaties en zijn naïeve kijk op het leven.

Al met al bepaald geen voltreffer. Teveel taal, teveel woorden en te weinig spanning. Best een aardig boek voor liefhebbers van een beschrijving van het landelijke Zweedse leven of voor lezers die gedachtegangen van een navelstarende schrijver boeiend vinden.
Maar spannend? Bijzonder? Onderscheidend? Dat alles niet.",-1
"Louis zijn ouders willen net zo cool zijn als hem. Ze vragen hem daarom om tips. Hij leert ze allemaal straattaal maar staat er niet bij stil dat ze het ook daadwerkelijk gaan gebruiken… OP STRAAT! Als Louis na het schoolfeest opgehaald wordt door zijn vader, schrikt hij zich wezenloos; zijn vader is verkleed als rapper! En om er een schepje bovenop te doen spreekt hij ook nog in straattaal tegen zijn klasgenoten. Om je rot te schamen natuurlijk! Daarnaast is Louis een grappenmaker en doet mee aan een talentenjacht. Zijn beste vriendin Maddy helpt hem bij het in elkaar zetten van zijn optredens. Zou een verhaal over zijn ouders de toestand weer terug kunnen draaien?

Het verhaal is in dagboekvorm, vanuit de ogen van Louis. De insteek van het boek is dat het een grappig verhaal is, met Louis als grappenmaker. Ik had hoge verwachtingen van dit boek, ook omdat hij best wel hoog aangeschreven staat. Ik had verwacht dat ik het hilarisch zou vinden, maar helaas was dat niet de werkelijkheid. Ik vond het behoorlijk tegenvallen! Het verhaal was wel oké, begrijp me niet verkeerd, maar ik miste de humor. Of misschien was het gewoon niet mijn soort humor, dat kan natuurlijk ook.Het kan ook liggen aan het feit dat het vertaald is naar het Nederlands. Britse humor is een aparte soort humor, wat ik over het algemeen hilarisch vind. Al met al vond ik het verhaal een beetje plat en kwam het voor mij niet tot leven.

Voor mij was het allemaal net iets te typisch, om het grappig te kunnen vinden",-1
"En, wat is het punt? Wat wilde Alma Mathijsen zeggen met 'Vergeet de meisjes'? Eerlijk gezegd weet ik dat niet. Toen ik de auteur enkele dagen geleden in DWDD zag, begon ik een achterliggende feministische gedachte of boodschap te bevroeden. Dus: boek nogmaals gelezen, maar hoe ik ook speur, ik zie het niet.

Iris Kouwenaar en Kay Idle wonen samen. Kay verzorgt Iris, die schrijfster is en al lange tijd niets meer geproduceerd heeft. De vrouwen vertellen elkaar verhalen, steevast over bijzondere, sterke vrouwen. De Amerikaanse journalist Fields is de verteller. Hij moet in een kast kruipen en zich onder een bed verstoppen om te volgen hoe de vrouwen met elkaar omgaan, hij hoort en ziet alle intimiteiten die ze delen (geen seks, puur platonisch). Een erg gekunstelde manier om in kaart te brengen wat Iris en Kay beweegt.

'Vergeet de meisjes' wist mij niet te boeien, ondanks de mooie schrijfstijl van de auteur. Ongetwijfeld schort er iets aan mijn belevingswereld, dat ik niets begrijp van dit boek. Het gaat mij boven de pet.",-1
"Toen ik hoorde dat er een nieuw verhaal van Poirot zou komen was ik heel enthousiast. Mijn verwachtingen lagen heel hoog. Helaas zijn deze verwachtingen absoluut niet ingelost.
Sophie Hannah brengt een heel langdradig verhaal. Ze blijft maar doorbomen over de kleine kantjes van Poirot en valt enorm veel in herhaling.
Alles wordt in het lang en het breed uitgesmeerd, zelfs de ontknoping. Een ontknoping die mij geen 'aha' gevoel gaf maar eerder 'huh???'
Voor de fans van Agatha Christie is dit absoluut geen aanrader. Van sommige legendes blijf je beter af!",-1
"Ik heb dit boek aangeschaft vanwege de goede recensies. Ik kan niet zeggen dat het een slecht boek is, maar het verhaal vind ik er warrig vanwege de verhaallijn en de diversiteit aan namen die voorbij komt. Er zitten in mijn ogen te veel opzichtige “toevalligheden” in het verhaal waarmee het raadsel wordt opgelost. Ik sta nog niet echt te trappelen om deel 2 te kopen. Wellicht in de toekomst een nieuwe poging doen om deze schrijvers meer te gaan waarderen.",-1
"Ik begijp absoluut de (commerciële?) hype niet rond dit boek (in tegenstelling tot De Lincoln-advocaat, een thriller die wel de volle vijf sterren waard was!). Echo park is vlak geschreven met een voorspelbaar scenario en een achterhaald onderwerp. Die seriemoordenaars hebben we onderhand al wel gehad. Meestal kan ik jullie recencenten volgen maar deze keer absoluut niet.",-1
"Dit boek kon me niet echt bekoren. In LA worden mensen ziek als gevolg van een nieuwe prionziekte waarvoor geen medicijn bestaat. Als drastische maatregel wordt heel LA in quarantaine geplaatst. Dit heeft uiteraard zo zijn gevolgen voor de bevolking. Wanneer mensen gedwongen worden binnen een bepaald gebied te blijven, vallen ze terug op hun primitieve behoeften. Tegelijkertijd wordt er een nieuwe Maya codex gevonden. Her vermoeden bestaat dat de oplossing voor de nieuwe ziekte terug te vinden is in deze codex. De vertaling ervan loopt stroef, ook al omdat een van de mensen een eigen agenda heeft. De stukken vertaalde codex in de tekst vond ik storend omdat ze het verhaal ophielden. Daarnaast vond ik het einde nogal snel afgehaspeld en was het voor mij geen goed einde.",-1
"De verhaallijnen lopen erg door elkaar, je hebt de verhaallijn van Door, meneer Croup en Vandemar en Richard. Daarnaast is er ook nog een stukje verhaallijn van de engel Islington. Wat er aan het begin gebeurd is dat Door achterna wordt gezeten en Richard haar bloedend op straat vindt. Hij besluit haar te helpen met alle gevolgen van dien.

In het begin had ik nog niet zo goed door hoe het allemaal in elkaar stak. Londen-boven en Londen-onder lopen in elkaar over. Het leek alsof in Londen-onder de tijd deels stil stond maar ook weer niet… Het was voor mij erg verwarrend. Ook de schrijfstijl kreeg mij maar niet te pakken. Waar het precies aan lag weet ik niet, maar voor mijn gevoel las het ontzettend sloom en zat er gewoon geen beweging in.

Het boek gaf me zo’n raar gevoel dat ik in een leesdip terecht kwam. Aan de ene kant wilde ik het boek wegleggen, maar aan de andere kant wilde ik juist verder lezen. Hoewel het boek me totaal niet aanstond was er toch iets wat zorgde dat ik verder las.

Uiteindelijk heb ik het boek na drie weken uitgelezen. Het is een prima boek, alleen helaas niet voor mij weggelegd.",-1
"Al tijden keek ik uit naar dit boek en ik was zo blij toen ik 'm eindelijk in handen had. Ik bedoel: die titel alleen al! Als dat je niet nieuwsgierig maakt... En de tekst op de achterzijde maakte me al helemaal enthousiast. Vooral omdat ik daar toen las dat dit verhaal is gebaseerd op het leven van de schrijfster.

Het verhaal is origineel en leest vlot door, maar wist me toch teleur te stellen. Misschien komt het door het geweldige boek (lees: Een hart vol hommel(e)s!) dat ik hiervoor las of misschien had ik te hoge verwachtingen, dat kan ook. Maar het verhaal wist me niet volledig te pakken, ondanks dat er best wel wat gebeurt hier en daar. Dit zou er mee te maken kunnen hebben dat Julia - hoewel gevat en grappig - niet altijd even sympathiek is. Haar beweegredenen zijn te begrijpen, maar toch was het voor mij net iets te veel negativiteit af en toe.
De laatste paar hoofdstukken waarin Julia een reis maakt met onbekenden vond ik trouwens niets toevoegen aan het verhaal. En het einde kwam me iets te plotseling.

Ik denk dat er meer uit dit idee gehaald had kunnen worden, jammer!",-1
"Ik vond het een redelijk spannend boek en de beste van Saskia Noort.
Alles wat daarna kwam werd steeds slechter, naar mijn idee...
Ik ben geen fan van Saskia Noort, maar met dit boek heb ik mij prima vermaakt.",-1
"Als je leesverslaving ooit begon met het lezen van medische thrillers dan ben ik altijd blij als ik weer een nieuw boek kan lezen in dat genre.

Maar deze zorgt er voor dat ik nu weer een boek lees van mijn favoriet op dat gebied: Robin Cook.

Tenenkrommend vond ik het.
Veel word aangetikt maar niet uitgewerkt.
Het gemak waarmee Manon de patiëntengegevens deelt met haar vriendin gaat mij iets te makkelijk
Waar is haar arts moraal? Tuurlijk zwicht Manon op den duur maar dit ging wel heel simpel

Er wordt een moord gepleegd en de politie word niet ingeschakeld? Heel apart, en het gemak waarom dat niet gedaan word. ook later is er geen gedegen verhoor waar blijkt dat de 2 vriendinnen onschuldig zijn hoewel ze alle schijn tegen hebben.

Dan is de zoon van Charlotte weg meegegeven aan een ""oom"" dat gaat ook wel makkelijk op het kinderdagverblijf. Te makkelijk.
Ze moet dan een foto meenemen om haar zoon te zoeken? Ze neemt een foto mee in een lijstje? Als goede moeder staan er minstens 1000 op je telefoon.

Nee een hoop onderwerpen worden aangetikt maar het mist uitwerking.

Zelfs de medische termen worden niet uitgelegd als je nog nooit bevallen bent dan is niet alles duidelijk.

Nee mijn favoriet was het niet.
Er stonden meer negatieve reacties, maar die zijn weg.",-1
"De gedachte achter dit verhaal is erg aangrijpend en goed voor te stellen. Wat dat betreft heeft Nele Neuhaus een mooie prestatie geleverd. De titel 'Diepe Wonden' raakt ook precies de kern van het verhaal, al kom je daar toch laat achter. Het verhaal overall zat voor mij echter veel te ingewikkeld in elkaar. Veel ingewikkelde Poolse namen worden er gebruikt en naar mijn mening zijn er té veel hoofdrolspelers waardoor ik toch door de bomen het bos niet meer zag op een gegeven moment. Ook het slotstuk had wel iets meer charme verdiend. Er zaten erg veel toevalligheden in. Al met al was ik niet echt kapot van dit boek helaas. Wellicht waren mijn verwachtingen té hoog na Sneeuwwitje moet sterven. Vandaar ook slechts 2 sterren voor 'Diepe Wonden' van Nele Neuhaus wat mij betreft.

Plot: 2 sterren
Spanning: 2 sterren
Leesplezier: 2 ster
Schrijfstijl: 2 sterren
Originaliteit: 3 sterren
Psychologie: 3 sterren",-1
"Met veel verwachting begon ik aan dit boek van Ruth Ware.

Het boek gaat over de journaliste die door een een gelukkige omstandigheid een reisverslag mag schrijven van haar verblijf op een cruiseschip.
Vlak voordat ze op reis gaat wordt er bij haar thuis ingebroken, waardoor de start van de reis niet probleemloos is.
Als ze aan het begin van de cruise een vrouw ontmoet in suite 10 die later blijkt te verdwijnen begint een zoektocht vol verwarrende ontmoetingen.

Het verhaal leest makkelijk weg en kent wel een zekere spanning. Kritisch gezien zit het boek vol clichés (vrouw aan de drank, complex liefdesleven, moeilijke carrière) en is het plot wel erg vergezocht.

Ik heb het boek gelezen op vakantie en daar leent het zich prima voor.",-1
"Nergens in De profetie wordt enige uitleg gegeven over het feit dat dit boek onderdeel is van een trilogie. Na enig gesnuffel via Google blijkt, dat dit boek deel 1 is van een trilogie over Michel Nostredame. De hoofdpersoon raakt later bekend onder de naam Nostradamus, wiens voorspellingen over allerlei gebeurtenissen zoals de komst van Hitler en de aanslagen op het WTC hem in “gelovige” kringen een wereldwijde faam brachten.
Tot mijn niet geringe verbazing slaat de titel van dit boek nauwelijks op de inhoud. De inleiding bespreekt kort de rivaliteit tussen de grootmachten in de 16e eeuw: Spanje, Frankrijk en Engeland. Ook de vervolging van Joden, vrouwen en andersgelovigen zoals de volgelingen van Luther wordt aangehaald. Zelfs bekeerde Joden (Maranen) worden door de kerk gewantrouwd en regelmatig worden ook zij bij allerlei oproeren vervolgd en gemarteld. Het eerste “echte” hoofdstuk brengt de lezer in aanraking met de drieënzestigjarige aan jicht lijdende Nostradamus, die een onduidelijk visioen op papier zet. Verderop in het boek volgen nog 2 andere schuingedrukte hoofdstukjes met vage visioenen. De rode draad is de jacht van de Spaanse Inquisitie op zijn leermeester Ulrich van Mainz. Deze aanvoerder van de sekte De Verlichten heeft een heilig boek gemaakt: Arbor Mirabilis. Dit komt in bezit van zijn leerling Michel Nostredame, die van Joodse afkomst is. Met een niet aflatend fanatisme probeert een zekere Diego Molinas namens de Inquisitie alles wat de macht van de kerk aantast, uit te roeien. Via de sleutelfiguur Michel wil men Ulrich treffen, en onze hoofdpersoon is daardoor in het hele boek op de vlucht voor deze ketterbestrijders. Vanaf 1530 maken we kennis met een stel studenten in de medicijnen, die in Zuid-Frankrijk ook aan den lijve ondervinden, hoe de Zwarte Dood – de pest – regelmatig toeslaat en soms de helft van de bevolking uitroeit. Nostredame krijgt de kans om met zijn voor die tijd ongebruikelijke middelen die vreselijke ziekte met succes te bestrijden. Zijn reputatie als gediplomeerd arts en apotheker groeit, alhoewel zijn eigen vrouw en kinderen de ziekte niet overleven. Zijn achtervolger faalt intussen iedere keer opnieuw om Michel definitief uit te schakelen. Na iedere mislukking pijnigt en verminkt de streng gelovige Molinas zichzelf zodanig, dat hij regelmatig bijna sterft (!) door zijn eigen boetedoening. Deze fysieke beschadigingen worden door de auteur iedere keer zeer beeldend en overdadig beschreven. Het opwekken van allerlei visioenen bij Michel door het eten van kruiden zoals “muizenoor” komt ook meerdere malen in het boek voor. Helaas is het beschreven effect eerder lachwekkend dan indrukwekkend en zal de lezer tevergeefs op een “echte” voorspelling wachten. Ook zijn contacten met leidende politieke figuren in die tijd komen nauwelijks uit de verf en de opgeklopte emoties van Molinas – zijn tegenspeler – zijn ongeloofwaardig.
De motieven voor Michels handelingen worden ook rijkelijk onwaarschijnlijk beschreven, zoals zijn deelname aan de vervolging van de Waldenzers, een sekte, die ook in de Provence invloed had. Tevergeefs zoekt men ook naar de betekenis van vele termen, zoals demonolatie – efemeriden – dipsoden – periodent enz.
Al met al een historische thriller, die de vergelijking met de boeken van Alexandre Dumas niet kan doorstaan. Misschien leveren de twee vervolgdelen meer waar voor het geld. Dit kan zeker niet bereikt worden door deze goedkope mengeling van bloeddorstige beschrijvingen, enige gluursex, oppervlakkige karakters en ongeloofwaardige acties.",-1
"Een duif met een postzak verlaat de metro en trekt op reis om een vredesboodschap te verspreiden. Hier en daar onderbreekt ze haar vlucht om een conflict te voorkomen of nieuwe vrienden te maken. De duif is een graag geziene gast en slaagt erin om flink wat andere vogels te betrekken bij haar vredesmissie. Ondersteund door de tekst van het iconische lied Imagine zet ze haar reis verder en zet anderen aan om dezelfde boodschap te verspreiden.
Het lijkt een prachtig idee om de boodschap die John Lennon met zijn lied de wereld in stuurde in een kinderboek te verpakken. De Franse illustrator Jean Jullien maakte er tekeningen voor. Die vallen op door hun eenvoud. De dikke lijnvoering en de grote gekleurde vlakken zorgen voor een overzichtelijk geheel dat leuk is om te bekijken. De afgebeelde vogels zijn erg divers en Jullien doet zijn best om niet te veel in herhaling te vallen. Toch pakt het geheel niet helemaal uit zoals bedoeld. Haast iedereen kan Imagine meezingen, de tekst is overbekend en juist dat staat dit prentenboek (4+) in de weg. Hoewel er overduidelijk moeite is gedaan om prenten en tekst op elkaar af te stemmen en het verhaal rond de duif mooi gevonden is, blijft het wringen. De boodschap van de tekst en de tekeningen is hetzelfde, maar het valt kinderen moeilijk om bijvoorbeeld de prent van een duif die de metro verlaat te rijmen met de woorden: “imagine there’s no heaven” of een afbeelding van twee kolibries boven een bloem met “imagine no possessions”. Bij sommige illustraties lukt het wel. Mooi is die van de duif die al zijn nieuwe vrienden omarmd met als onderschrift ‘and the world will live as one.’
De Nederlandse vertaling van Ted van Lieshout is goed gelukt en doet geen afbreuk aan het origineel. Op elke pagina is die terug te vinden in een kleinere druk. Dat maakt het gemakkelijker om het prentenboek effectief voor te lezen, maar er moet wel even gezocht worden naar de plaats op de pagina waar het regeltje zich schuilhoudt. Visueel gezien behoudt de originele Engelstalige tekst het overwicht, dat maakt van dit boek meer een hebbeding voor fans van de Beatles dan een aanwinst voor de boekenkast van jonge lezertjes. Dat wordt nog verder bekrachtigd door het onvermijdelijke voorwoord van Lennons weduwe Yoko Ono die zijn nalatenschap beheert. Ze heeft uiteraard gelijk wanneer ze zegt dat de woorden van Lennon vandaag niets aan kracht hebben verloren, maar ze brengt het verkeerd. Voor kinderen is een dergelijk voorwoord overbodig en voor een volwassenpubliek is het te beknopt en clichématig. In een meer uitgebreid en diepgaander nawoord zouden haar woorden meer tot z’n recht komen.
De opbrengst van dit boek gaat naar Amnesty International, een vereniging die zich inzet voor de naleving van de mensenrechten. De keuze voor John Lennons Imagine is dan ook niet verwonderlijk. Het lied past perfect bij de waarden die zij vooropstelt. Een prentenboek is jammer genoeg echter niet helemaal het juiste medium voor de vertaalslag die ze hiermee hebben willen maken.",-1
"Mijn eerste kennismaking met Stephen King in boekvorm. Teleurgesteld, ja,
in zekere zin wel. Zoals velen sprak het plot mij erg aan. Helaas heb ik moeten constateren dat de uitwerking van het verhaal zeer matig is. Slap geouwehoer, slap geouwehoer, kogel. Slap geouwehoer, slap geouwehoer, kogel. Ik kan daar niet zoveel mee. De deelnemers die neergeschoten worden gaan niet eens op spectaculaire wijze dood. Schande! Ik ben dan ook blij dat ik het boek achter
de rug heb. Mijn eerste indruk van Dhr. King is dus niet zo best. Nu maar hopen
dat een volgend boek van hem mij beter zal gaan bevallen. Echt waar, fingers crossed, want ik heb de laatste tijd aardig wat van hem aangeschaft. 1,5 ster
van mijn kant voor 'The Long Walk', meer kan ik er helaas niet van maken.",-1
"Châteauroux, een weinig spannend provinciestadje in Frankrijk eind jaren vijftig. Pierre en Rachel beleven een heftige affaire. Rachel is hevig verliefd en zeer onder de indruk van de erudiete Pierre, die uit een veel hogere sociale klasse komt en die niet nalaat het standsverschil te benadrukken. Hij is zeer met zichzelf begaan en vat de hele affaire op als een goede daad, die vooral geen consequenties moet hebben. Als Rachel zwanger is, maakt hij ook snel duidelijk dat trouwen niet aan de orde is. Zelfs het kind erkennen behoort voor hem niet tot de mogelijkheden; het zou zijn carrière te zeer beschadigen.

Voor Rachel is dochter Christine het beste wat haar overkomen is en ze geniet erg van het moederschap. Ze blijft verliefd op Pierre, stapt steeds over zijn vernederingen heen, zelfs als hij haar tot op het bot beledigt. Ze weet na lang aandringen voor elkaar te krijgen dat hij zijn dochter erkent.  Christine adoreert in eerste instantie haar vader, daarin gestimuleerd door haar moeder. Als Pierre zijn dochter verkracht, wordt Rachel gedwongen afstand van Pierre te nemen. Dat is moeilijk voor haar. Pas als Christine afstand neemt van haar moeder en haar verwijt dat ze niets heeft gezien, is er ruimte voor erkenning van het aangedane leed, het ontwijken van verantwoordelijkheid als moeder en haar kritiekloze adoratie voor een foute man.

Christine Angot (1959) is een Franse schrijfster met een oeuvre van twintig boeken, waarin incest regelmatig een onderwerp is. Een onmogelijke liefde werd bekroond met de Prix de Décembre.

Een onmogelijke liefde is niet zozeer de beschrijving van een gepassioneerde verhouding, maar gaat over verschillende vormen van egocentriciteit. De man is egocentrisch, zeer begaan met zichzelf, neemt geen enkele verantwoordelijkheid voor zijn handelen en pleegt incest als uiting van ultieme vernedering. De vrouw, die voor deze foute man valt, pikt zijn egocentriciteit, zijn onbeschofte handelen, zijn vernederende uitspraken jegens haar en haar dochter. Ook zij is egocentrisch, zij het op een andere wijze: het geluk van haar dochter is ondergeschikt aan het enigszins in stand houden van haar geïdealiseerde relatie met Pierre. De harde boodschap dat Pierre zijn dochter verkracht sluit ze in eerste instantie buiten: ze valt flauw en wordt ziek. Op geen enkele manier neemt ze vervolgens haar dochter in bescherming. Het onderwerp is nauwelijks bespreekbaar. In het hele boek wordt slecht eenmaal, door een vriend, duidelijk verwoord dat Pierre zijn dochter regelmatig grof verkracht. Moeder en dochter spreken uiteindelijk slechts heel versluierd en via omwegen over de verkrachting, hun woede en hun onderlinge verwijdering. Er is er nauwelijks ruimte voor verwerking van het trauma en er blijven twee beschadigde levens achter; opgeofferd aan een waanidee over liefde.

Een onmogelijke liefde is vanuit het perspectief van de dochter geschreven. In een aantal hoofdstukken verplaatst zij zich in haar moeder en wisselt die af met hoofdstukken waarin ze haar eigen situatie beschrijft. Dat vergt enige inspanning bij het lezen maar maakt het verhaal wel spannend.

Het verhaal geeft een goed beeld van Frankrijk halverwege de twintigste eeuw, het diepgewortelde standsverschil en de bijbehorende omgangsvormen.  Kennis daarvan is nodig om enigszins de personages te kunnen volgen in hun handelen, hun manier van leven en overleven en in hun vreemde en foute gepassioneerde keuzes. Want met liefde heeft het verhaal weinig te maken.",-1
"Kristin Hannah is een New York Times-bestsellerauteur die het leven van haar personages vaak op een indringende manier beschrijft. Haar werk wordt in meer dan twintig landen uitgegeven.

Verder dan de sterren is de opvolger van haar succesvolle roman Wie naar de sterren grijpt. In dat eerste boek leren we Kate en Tully kennen, twee hartsvriendinnen wiens vriendschap de laatste jaren ernstig bekoeld is. Wanneer Kate aan kanker ten onder dreigt te gaan probeert ze de vriendschap weer op te rakelen. Tully is intussen een bekende tv-vedette. Als ze verneemt wat er met Kate aan de hand is laat ze alles vallen om haar vriendin op te zoeken. In het tweede boek wordt dit voldoende uitgelegd en herhaald, waardoor de lezer het verhaal zonder problemen kan volgen.

Verder dan de sterren start wanneer Tully instort door verdriet, drank en pillen. Via flashbacks van verschillende personages vernemen we hoe het zover heeft kunnen komen. Eerst maken we kennis met Johnny, de weduwnaar van Kate. We kijken met hem terug naar de tijd net nadat Kate de strijd tegen kanker moest opgeven. Johnny vlucht weg van alles, neemt foute beslissingen, verliest de greep op zijn dochter Marah en stoot Tully af. Ondertussen lezen we via flashbacks van Tully haar kant van het verhaal. Terwijl ze zelf bijna in haar verdriet verzuipt, probeert ze de missers van Kate en de fouten van Johnny op te vangen en ook nog Marah te ondersteunen. Kate was immers de enige die nog om haar geeft. Marahs moeder leeft nog wel maar is er nooit voor haar geweest.  En haar oma, bij wie ze opgroeide, is overleden.
Tully wil wegvluchten in haar werk, maar niemand wil haar nog een tv-show aanbieden omdat ze (in het vorige boek) zonder omkijken uit de tv-wereld is gestapt. Ook haar ultieme uitweg om haar memoires te schrijven mislukt omdat haar moeder geen contact met haar wil.

Halfverwege het boek ontdekken we Marahs verhaal. Opnieuw beleef je dezelfde omwentelingen, maar nu vanuit Marahs perpectief. Ze voelt zich door niemand begrepen en cijfert zichzelf en haar gevoelens weg, tot ze niet meer weg te stoppen zijn en de boel helemaal ontploft.

Kristin Hannah gaat heel diep met haar personages, maar hoe diep kan je mensen laten zinken zonder te gaan vervelen? Soms is het deel van Tully echt te deprimerend om te lezen. En het deel van Johnny, dat gebruikt wordt als smeermiddel tussen de andere verhalen, kan niet echt boeien. Gelukkig bespeelt Hannah veel thema’s: alcoholisme, drugsverslaving, zelfverminking, zelfmoord, afdwalende en weglopende tieners, kanker, verlies, depressie, incest, racisme, gemengde huwelijken, bijna dood-ervaring en huiselijk geweld, waardoor het al met al toch nog wat een gevarieerd boek blijft.

De plotontwikkeling bevat veel clichés, waardoor het boek minder hard binnenkomt dan zou kunnen. Er zitten ook veel herhalingen in en sommige stukken zijn te langgerekt. Dikwijls zie je de gebeurtenis al van mijlenver aankomen. Het is interessant om gevoelens vanuit verschillende standpunten te benaderen, maar je kan er ook te ver in gaan. Het verhaal op zich heeft weinig vernieuwends ten opzichte van soortgelijke boeken. Pas op de laatste 200 bladzijden, waar ze het perspectief van Marah uitwerkt en de belevenissen van Dorothy (Tully's moeder) beschrijft, komt Hannah echt op stoom en besef je dat ze wel een goed verhaal kan neerzetten.  Eindelijk grijpt het verhaal je dan toch nog een beetje naar de keel en kan je het boek enigszins met een positief gevoel dichtslaan.",-1
"Ik was erg benieuwd naar dit boek, maar kreeg moeilijk vat op het verhaal. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Ruth, die in haar eigen huis haar gevangenisstraf uitzit, maar de verhaallijnen zijn erg chaotisch. Hoewel het verhaal naar het einde toe meer focus (en daardoor ook spanning) krijgt, blijft het in cirkels te draaien, zonder ergens toe te leiden. De personages – zelfs Ruth – zijn slechts oppervlakkig uitgewerkt. Conclusie: een grillig boek van wisselende kwaliteit dat uiteindelijk niet kon overtuigen.",-1
Door de lovende recensies ben ik begonnen in dit boek... Het eerste hoofdstuk begon goed en spannend. Maar daarna kon ik niet in het verhaal komen. Er volgden allerlei verhaallijnen die gewoon saai waren. De spanning onbrak. Ben op bladzijde 100 gestopt. Ook ik ben niet zo van de Scandinavische Thrillers met uitzondering van Lackberg.,-1
"Op de voorkant van ‘Stad in brand’ staat een quote uit de New York Times. Garth Risk Hallberg kreeg voor zijn debuut $2 miljoen, een ongekend bedrag voor een debuut. Dat schept hoge, hele hoge verwachtingen. Misschien voel je het al een beetje aankomen, maar helaas heeft Garth Risk Hallberg die verwachtingen bij mij niet waargemaakt.

De samenvatting klinkt veelbelovend en doordat het boek meer dan 1000 pagina’s heeft, moet dit wel een bizar goed boek zijn. Helaas. De eerste hoofdstukken staan vooral in het teken van het introduceren van de personages. Daarna volgt de aanslag en dan verwacht je dat het verhaal gaat beginnen. Maar dan gaat het heen en weer in de tijd, leer je alle familieleden en vrienden van de hoofdpersonen kennen en leest het boek voor mij vooral als een verschrikkelijk gesprek met mijn oma. Zij kon vroeger een verhaal beginnen, dan halverwege een ander verhaal starten en op het eind terugkomen bij het eerste verhaal. En dat gebeurt in ‘Stad in brand’ ook. Alleen dan met een flink aantal verhaallijnen.

Dat zorgde er bij mij voor dat ‘Stad in brand’ vooral heel traag las, op sommige momenten had ik zelfs zo’n weerstand tegen dit boek, dat ik gewoon niets anders kon dat het opzij leggen. Ik heb zowaar drie weken over dit boek gedaan, iets dat mij nog nooit gebeurd is. Ik kon dit boek niet in een keer achter elkaar lezen, zo traag was het.

De ontknoping en de black-out van 1977 beginnen pas rond pagina 800 uit mijn hoofd en toen ik eenmaal zover was, wilde ik ook weten hoe het verhaal afliep. Alleen was de climax geen climax. Ja, ik was verrast wie de schutter was, maar hoe deze de levens van de hoofdpersonen veranderden, tja, dat vond ik geen wereldschokkend nieuws.

‘Stad in brand’ is zo’n boek waar maar twee meningen over bestaan: of je vindt het helemaal geweldig, of je hebt er een hekel aan. Bij mij is het het laatste, ik kan werkelijk geen positief oordeel vellen over dit boek. En dat vind ik dan toch een prestatie, dat een boek zoveel gevoelens op kan wekken.",-1
"Het boek gaat over allerlei dingen die de auteur in boeken aantreft, van aantekeningen tot brieven, van onderstrepingen tot koffievlekken. Op zich zitten daar echt wel interessante dingen bij. Theodore heeft zowat de hele wereld afgereisd - soms lijkt de hoofdzaak zoektocht naar boeken - en heel veel boekwinkels bezocht en leeggekocht. Het blijft voor mij echter een samenraapsel van onsamenhangende zaken. Dat komt waarschijnlijk ook wel omdat Theodore als arts, heel veel medische boeken behandelt, die mij sowieso al minder aanspreken.
Wel bijzonder knap dat hij de zaken die hij aantreft probeert te herleiden naar de origine ervan.
Aardig om te lezen, maar geen aanrader.",-1
"Over Herman zijn nieuwe boek kan ik eigenlijk vrij kort zijn. Dit in tegenstelling tot het boek zelf. Dit is de eerste echte Brusselmans die ik lees, de Zeik-boeken niet meegerekend, de dikste en allicht de laatste. Want wat een vervelend boek is dit. Toch heb ik het uitgelezen omdat ik het persé wilde lezen.

Herman beschrijft in een soort van dagboekvorm zonder datumvermelding zijn leven, over zijn prille knipperlichtrelatie met zijn jonge vlam Lena (maak het toch gewoon uit), over zijn vroegere relaties en wat hij buiten schrijven nog doet op een dag. Veel eten blijkbaar op restaurant. En voetbalanalyses maken, 't is maar wat je werken noemt, en daar dan nog voor betaald worden ook. Het boek lijkt op een lange doch slechte reclamespot voor Telenet.

Nee dit boek kon mij echt niet bekoren. En toch uitgelezen. Dat getuigt van moed en zelfopoffering, al zeg ik het zelf. Sorry Herman, ik zal nooit een fan van je worden, maar schrijf vooral verder voor de mensen die wel fan van je zijn.",-1
"Recensie Pole Position van Lex Pieffers

Met dank aan de leesclub van thrillzone mocht ik dit boek lezen.

Janet Ross woont in Glasgow en is werkzaam als monteur in een garage. Ze is dol op snelle auto’s en vooral het besturen ervan. Tijdens een personeelsuitje blijkt ze ook erg goed te zijn in het racen want ze wint van al haar mannelijke collega’s tijdens het karten. Haar baas bied haar daarop een klus aan voor veel geld. Janet wantrouwt het maar ze heeft het geld dringend nodig. Ze hoeft alleen maar te rijden. Het gaat echt fout als ze plotseling middenin een ontvoering terecht komt en ze doet er alles aan om deze fout weer goed te maken.

Het boek trok meteen mijn aandacht door de cover en de titel. Alles straalt snelheid uit en ik heb nog niet eerder iets gelezen over race of de formule 1. Helaas werd ik hierin wel teleurgesteld. Het boek leest makkelijk en vlot maar daar is dan ook alles mee gezegd. Er is weinig tot geen spanning en ook de personages blijven wat oppervlakkig. Het boek bestaat uit twee verschillende verhaallijnen die aan het eind pas bij elkaar komen. Geen spannend plot maar een open einde. Jammer, want ik blijf zo wel met vragen achter. Ik weet ook niet of er nog een vervolg op komt.

Echt overtuigd was het boek niet voor mij. Ik miste de spanning die de auteur toch wel voldoende had kunnen inbrengen en ook de twee verhaallijnen vond ik niets. Een gemiste kans voor Lex Pieffers

Ik geef het 2,5 ster",-1
"Drie jaar geleden las ik de debuutthriller van Laura McHugh. Die gaf ik drie welverdiende sterren en ik verwachtte veel van McHughs tweede boek, 'Onvindbaar'. Te veel blijkbaar, want McHugh haalt niet het niveau van 'Het gewicht van bloed'. Saai en voorspelbaar verhaal, waarin nergens ook maar enige sprankeling te bekennen valt.

Hoofdpersoon Arden Arrowood spreekt onvoldoende tot de verbeelding, ze 'leeft' niet. De overige personages weten helemáál geen gevoelige snaren te raken of blijven opmerkelijk onderbelicht. De setting komt niet uit de verf: de familie Arrowood bulkt van het geld en heeft een zekere klasse (mansion, personeel) maar dat straalt Arden niet uit.
Standaardelementen als een oud huis, Halloween, een twijfelachtige trustbeheerder, hulpvaardige jongemannen, verborgen ruimten en enge telefoontjes moeten spanning oproepen. Dat is niet gelukt, het effect is minimaal, wat o.a. te wijten is aan McHughs uitweidingen over van alles en nog wat (bijvoorbeeld over de badkamer) en de herinneringen van Arden aan haar jeugd, die nauwelijks bijdragen aan de plot.
Evenals in haar debuut gebruikt McHugh graag adjectieven en metaforen om situaties en gedachten te verduidelijken, zo veel en frequent dat het averechts uitpakt. Eén voorbeeld:
- QUOTE -
""Ik staarde de auto een ogenblik na, verbijsterd, en toen hapte ik naar adem vanwege een scherpe pijn vanbinnen, alsof iemand me een ijspegel in de borst had gestoken, alsof mijn hart wist wat mijn hoofd nog niet kon bevatten.""
- UNQUOTE -
Een ijspegel. Kom er maar op.

Met Laura McHughs idee om twee jonge tweelingzusjes te laten verdwijnen is niets mis. Aandacht voor het feit dat het geheugen graag spelletjes speelt, dat herinneringen niet alleen vervagen maar ook vervormen, is toe te juichen. Ontdaan van al wat slechts tot bladvulling dient rest een teleurstellend magere thriller met fouten van diverse aard (blunders en taalfouten).

[spanning 1, plot 2, schrijfstijl 3, leesplezier 3, originaliteit 2, psychologie 2]",-1
"Ik ben niet verder gekomen dan bladzijde 60. Wat een saai, nietszeggend begin. En als dat al niet goed is, dan heb ik geen zin om verder te lezen. Helaas!",-1
"Rachel is een alcoholiste (aan de drank geraakt door het niet kunnen krijgen van kinderen), gescheiden van Tom, die inmiddels weer gelukkig getrouwd is, ze is inmiddels ook ontslagen, maar om de schijn op te houden neemt ze nog steeds de trein die ze voorheen naar haar werk nam.
De trein staat altijd stil bij haar oude buurt voor een sein, en zo houdt ze een stel in de gaten (Megan en Scott) die zo te zien gelukkig is, totdat ze wat vreemds ziet gebeuren.
Als ze hoort dat Megan daarna spoorloos verdwenen is, besluit ze op onderzoek uit te gaan en belandt ze weer in haar oude buurt, zeer tot tegenzin van haar ex en zijn huidige vrouw.

Ik begrijp werkelijk niet waarom mensen zo laaiend enthousiast hebben gereageerd op dit boek, het zal wel door de laagdrempeligheid van het boek zijn, waardoor het voor een hoop mensen toegankelijk is, ik heb in de vakantie 3 thrillers gelezen en deze was absoluut de minste.",-1
"De roman Erfgoed van Ellen Ombre vertelt het verhaal over Lakshmi Kanhai die op jonge leeftijd met haar moeder van Suriname naar Nederland is gekomen. De auteur stelt de problematiek rondom immigratie in Nederland aan de kaak. Ombre wil in deze roman echter te veel tegelijk waardoor de personages en gebeurtenissen oppervlakkig blijven.

De auteur wil in Erfgoed aan de ene kant de problematiek rondom cultuurverschillen binnen een samenleving op verschillende fronten aankaarten en aan de andere kant de ingewikkelde gezinssituatie waarin Lakshmi zich bevindt uitlichten. De roman vormt echter een onsamenhangend geheel dat voor de lezer helaas moeilijk te volgen is. De verschillende verhaallijnen volgen elkaar niet logisch op en worden niet genoeg aan elkaar verbonden.

Een overvloed aan erfgoed
Het toonbeeld van Nederlands erfgoed is in deze roman het schilderij Het meisje met de parel van Johannes Vermeer. Dit schilderij vormt een rode draad in het leven van Lakshmi. Maar Ombre levert via haar personages ook veel kritiek op de Nederlandse maatschappij. ‘Wilders moet zich niet schamen om wie hij is, hij moet zich schamen om wat hij teweegbrengt. […] Nederland is niet meer wat het was, het was een beschaafd land toen we kwamen.’ Ombre stipt veel discussies aan in haar roman, maar werkt ze niet goed genoeg uit om relevant te zijn voor het verhaal van Lakshmi. De Nederlandse politiek, de Decembermoorden, het koloniale verleden, het misbruik in de katholieke kerk en de Sinterklaasdiscussie worden allemaal slechts aangestipt. De relatie die de personages met deze discussie hebben blijft vaag, maar de relaties tussen de personages onderling zijn ook problematisch.

Gezinssituatie
Lakshmi woont met haar moeder en dochter in Nederland, terwijl haar vader en de vader van haar kind in Suriname verblijven. De hele roman bouwt op naar de ontmoeting met haar vader, maar dit wordt vervolgens in een zin afgedaan. ‘De volgende dag ontmoette ik de man om wie de onderneming naar Suriname was begonnen. Bij mijn vertrek, een week later, was hij nog steeds wie hij was: Meester, de vader.’ De familierelaties in Erfgoed zijn een verhaal op zich, maar ook hier wordt door Ombre dus te weinig ruimte aan gegeven. Al met al komt de roman van Ombre als Nederlands erfgoed helaas niet overtuigend genoeg uit de verf.

[Deze recensie verscheen eerder (2014) op CLEEFT]",-1
"Na lang wachten heb ik uiteindelijk Hypnose opgepakt. Het lag al een tijdje op de planken maar steeds kwam het er niet van om aan dit boek te beginnen. Na alle positieve reviews toch besloten aan dit eerste boek van Lars Kepler te beginnen. Helaas was het niet alles wat ik ervan verwachtte.

Het verhaal begint sterk: een gruwelijke moord, één overlevende en een dader die spoorloos is. Erik Bark, een man die in het verleden hypnose heeft toegepast in het kader van traumaverwerking, wordt ingeschakeld om de enige overlevende te verhoren. Het betreft hier een kind dat kunstmatig in coma wordt gehouden vanwege zijn verwondingen, maar omdat hij de enige is die mogelijk informatie kan geven over de gevluchte moordenaar, is het de taak aan Erik Bark om de jongen onder hypnose te verhoren. Hij wordt hiertoe overgehaald door Joona Linna, de rechercheur die op de zaak wordt gezet, en verbreekt de belofte hij die jaren geleden heeft gedaan: hij besluit de jongen te hypnotiseren.

Na de hypnose, die meer oplevert dan Erik noch Joona konden vermoeden, verdwijnt de zoon van Erik (Benjamin genaamd). Terwijl hij nog worstelt met het afgenomen verhoor gebeurt er van alles in zijn privéleven waar hij mee moet dealen.

Na het sterke begin werd het boek wat verwarrend. Het duurde even voor ik Joona en Erik uit elkaar kon houden. Dit komt waarschijnlijk omdat je met beide karakters kennismaakt in het kader van hetzelfde moordonderzoek, zonder dat de karakters voldoende uitgediept zijn om ze direct te herkennen.
Ik had het boek een paar dagen weggelegd omdat ik geen tijd had om te lezen en wilde na een week verder gaan waar ik gebleven was (zo'n 60 bladzijden in het verhaal), maar moest even opnieuw beginnen om weer helder te krijgen wie wie was. Toen dat eenmaal duidelijk was, ging het lezen enorm snel.

De zinnen zijn kort, mijns inziens enorm versimpeld en dit stoort omdat het daardoor voelt alsof de karakters niet echt ontwikkelen in het verhaal. Echter, dit kan komen door de vertaling. Een verhaal komt vaak beter tot zijn recht in de originele taal waarin het geschreven is, maar soms is er geen andere keus dan een vertaling te lezen en daarin kan veel van de boodschap die de schrijver over wil brengen verloren gaan.

Al snel lijkt het alsof het boek twee losse verhalen bevat, namelijk de moord waar het boek mee begint en de verdwijning van Benjamin. Dit is zonde, want beide verhalen hebben potentie voor een goede afzonderlijke thriller, maar lijken nu niet voldoende ruimte te krijgen om goed uitgewerkt te worden. Er zitten teveel karakters in die niet belangrijk genoeg zijn maar wel een rol toebedeeld krijgen, een aantal hints naar de rode lijn die zich gaat ontwikkelen in de Joona Linna-serie en ook daar zit verwarring want het lijkt alsof Erik de hoofdpersoon is in plaats van Joona.

Samengevat: het begin zuigt je in het verhaal en het boek leest snel weg. Het is rommelig, verwarrend en gaat nergens de diepte in. Door de hints naar Joona's verleden worden de andere boeken in de reeks ook interessant, maar zonder dit aspect had ik waarschijnlijk geen enkel ander boek van Kepler meer opgepakt.",-1
Beetje eenvoudig verhaal wat losjes gebaseerd is op de verdwijning van Natalee Holloway. De hoofdpersonen worden niet goed uitgewerkt en komen erg simpel over waardoor het geheel wat oppervlakkig blijft. Ik vond het ook niet spannend maar het één hangt natuurlijk ook met het ander samen. Als je je meer in kunt leven bij de personages voel je je ook meer betrokken bij de gebeurtenissen. Als je iets simpels zoekt voor op vakantie is het een prima boek.,-1
"Blijkbaar is Peter Straub een pak geëvolueerd in zijn schrijven, want van wat ik mij herinner, kan ik niets meer terug vinden in dit boek. Dit is echt een poging om een literaire thriller te schrijven. met weinig gebeurtenissen, langdradige beschrijvingen (hij doet er vier blz over om een ter aardebestelling te beschrijven) en een overdadig gebruik van bijvoeglijke naamwoorden. Kortom een echte stijlbreuk, alhoewel het buitengewone nog altijd een rol speelt. Wat mij vooral stoorde was dat sommige scenes meerdere keren de revue passeerden, waardoor ik de schrijver ging verdenken van gebrek aan inspiratie. Maar ik merkte toch dat ik op de duur mee was met het verhaal, en dan komt de ontknoping, en dat was toch een tegenvaller. Het leek mij een gemakkelijkheids oplossing, in de trant van de 300 blz zijn vol. Nu nog even afronden. Kortom dit had evengoed een kortverhaal kunnen zijn, en dan was het waarschijnlijk beter geweest ook.",-1
"Een vrouw hoort op haar werk dat haar geheime minnaar (een getrouwde vader met 2 zonen) waar ze al 13 jaar een relatie mee heeft, plotseling is overleden.
Ze kan zich uiteraard niet gewoon uiten, haar baas, die op de hoogte is van de relatie, voorziet haar van een manier om haar troost gestalte te geven.

Ik had vooraf een goed gevoel over het boek, maar ik kan kort zijn, het boek kon me geen moment boeien, het was saai, het verhaal vond ik niks, dit boek is aan mij niet besteed, gauw weer naar een boek waar ik me wel in kan vinden.",-1
"Een junk gaat op zoek naar verzorging nadat hij door een hond is gebeten die achtergebleven was in een door hem gestolen auto, die hij heeft geopend met 1 van zijn talloze scharen die hij bezit, die hij spaart.
Nadat hij een oude vriendin, tevens verpleegster treft, zakken ze neer in een cafe, het gesprek wordt be-eindigd in een ruzie, waarna hij pardoes in de demonstraties belandt die plaats vonden bij de inhuldiging van Beatrix in 1980.

Ik weet niet wat ik hier precies van moet vinden, wel goed geschreven dat wel, maar ik vond het een heel warrig verhaal, geen plezier aan beleefd dit boek.",-1
"Ik begrijp ook niet waarom dit boek een goede recensie heeft gekregen. Het verhaal wordt nergens spannend en sommige bladzijden vond ik niet eens de moeite waard om te lezen. Deze heb ik maar snel gescand om door het boek heen te komen. Het verhaal heeft wel potentie maar het komt totaal niet van de grond. Het wordt nergens echt spannend. Maar goed, ik had hiervoor twee steengoede thrillers gelezen namelijk; Wat verborgen is en de opvolger De discipel. Twee werkelijk geweldige 'pageturners' die je niet weg kan leggen, zo ontzettend goed geschreven! Dus misschien zijn deze boeken moeilijk te evenaren...",-1
"Dit boek is absoluut geen aanrader.
Om te beginnen is de cover heel aardig, oogt spannend.

Een stel is op weg met de auto dan worden ze van de weg gehaald door een agent en ergens anders naar toe gestuurd. Plotseling rijden ze in het bos op een spijkermat. Banden lek. Ze zoeken een onderkomen en komen dan bij Het Huis. Ze gaan het huis binnen en beleven allerlei vreemde dingen. Er zijn meer ""mensen"" in het huis die iets minder goede bedoelingen met het stel heeft. Zo word het een ronddwalen in het huis. Het huis veranderd van binnen steeds en ze komen steeds in de stookruimte terrecht. Maar er moet een dode vallen, dan is het kwaad tevreden.

Dit is een boek van steeds herhalende passages, steeds maar weer om vanuit die stookruimte naar buiten proberen te komen je word er een beetje moe van.
Dan denk je dat er wel een spannend eind aan zit te komen met de ontknoping. Het is meer een Peretti boek dan een Dekker.
Een beetje te vergelijken met De eed van Peretti alleen in dit boek gaat hij vaak op herhaling.
Ik heb ook het idee dat de uitgever (Voorhoeve) de 330 bladzijden die het boek telt met hangen en wurgen vol heeft moeten krijgen.
Er komt na bijna elk hoofdstuk een lege bladzijde en als je weet dat het boek 43 hoofdstukken heeft dan kun je het aantal lege bladzijden ook wel raden.

Samenvatting: zeer telleurstellend boek van 2 topauteurs.",-1
"Het verhaal van iemand anders, het debuut van Anneliese Mackintosh, blijkt winnaar te zijn van diverse Amerikaanse prijzen. In april werd het boek uitgegeven door uitgeverij Atlas Contact. Een boek met 30 korte verhalen over Gretchen, een twintiger die je in je hart sluit en in wie je jezelf herkent. Maar is dit wel zo?

Gretchen is een getalenteerd meisje dat houdt van tatoeages en seks. Soms verminkt ze zichzelf. Regelmatig duikt ze het bed in, met mannen of vrouwen, het maakt haar niet uit. Vaak hebben haar bedpartners het niet erg goed met haar voor. Gretchens vader is overleden en daar heeft ze het nog steeds moeilijk mee. Maar bovenal is Gretchen vreemd.

Daarnaast heeft Gretchen veel gezichten. Dat is duidelijk te zien aan de cover, die bestaat uit blokjes met foto’s van de hoofdpersoon. In het midden zien we de ‘normale’ Gretchen en daaromheen de verschillende kanten die het meisje heeft. De foto’s zijn vrolijk en nodigen uit tot het lezen. Dit kan grappig worden. Tenminste, die indruk krijg je.

Niets is minder waar. De verhalen waarin Gretchen over haar vader vertelt zijn mooi, maar zwaar. Er wordt gezegd dat Gretchen een vrolijke kijk op het leven heeft. De vraag is waar? Erg is dat niet. De verhalen over papa raken een gevoelige snaar. Op een bijzondere manier wordt het gemis van een vader vormgegeven. Deze verhalen lijken het boek ietwat diepgang te geven.

Helaas wordt die diepgang teniet gedaan door de grove andere verhalen. Bijvoorbeeld het verhaal Van die kleine rituelen. Het bevat allereerst geen lijn. Maar als er dan ook nog vragen in voorkomen als 'Hoe is het om borsten te hebben?', 'Hoe is het om een penis te hebben?' en 'Hoe zit het met je kut?', wordt het wel erg plat. Ook de herkenbaarheid in jezelf is daar ver te zoeken. Gretchen zegt hier bijvoorbeeld dat ze hoopte dat haar borsten zouden slinken toen ze begonnen met groeien. Ook nu is de vraag: wat is hier herkenbaar aan?

De verhalen gaan nergens over. Je bent aan het lezen, maar hebt geen idee waar het naartoe gaat. Bijna elk verhaal laat je ontevreden achter. Was dit het nou? Wat moet ik hiermee? Vragen die regelmatig door je hoofd spoken. Een enkel verhaal is wel de moeite waard.

Het verhaal van iemand anders  maakt de verwachtingen niet waar. Je verwacht een vrolijk boek met leuke verhalen over een twintiger. Je krijgt nietszeggende anekdotes uit een leven vol seks. Soms word je geraakt, maar helaas doet het volgende verhaal dat weer teniet. Jammer.",-1
Ik vond het een zeer oppervlakkig en luchtig geschreven romannetje. Het verhaal heeft mij helaas niet geboeid. De cover ziet er ook uit als een goedkoop romannetje. Zou het heel erg gevonden hebben als ik hier rond de 20 euro voor betaald zou hebben.,-1
"Uitgeverij Sijthoff noemt Albino van Peter Moore Smith een ""literaire thriller"". Hoewel ik problemen blijf houden met het bepalen van wat ""literair"" is en wat niet, mag het van mij. Noem het maar zoals je wilt. Al was het maar omdat ""het spannende boek"" hierdoor toegankelijker en dus populairder schijnt te worden. Ik heb deze keer meer moeite met het kenmerk ""thriller"". Albino is geen thriller, het is een tragedie. Het vertelt het trieste verhaal van het leven van een trieste albino met de trieste naam Angel in het rijke Los Angeles. De lichamelijke beperkingen van Angel en het levenslange gebrek aan liefde, verklaren de grote rol van drank en drugs in zijn leven. En de glazen Jack Daniels en de wonderlijke hoeveelheid pillen verklaren op hun beurt het feit dat Angel voortdurend in een waanwereld leeft. Geen wonder dat je gedachten met je op de loop gaan als een plotselinge liefde in je leven even plotseling verdwijnt.

Dat is het. Veel meer heeft Albino niet te bieden. Hoewel Moore Smith prachtige zinnen kan schrijven, verliest hij zichzelf hierin te vaak. De psychedelische beschrijving van zowel de (eeuwig zonnige en dus voor een albino totaal ongeschikte) omgeving als de naieve waangedachten van Angel werken al snel irritatie op bij een lezer die op zoek is naar spanning. Zelfs de vaak zo succesvolle ""plotwending op het eind"" kan het boek niet redden. De wending lijkt te logisch om zelfs maar enigszins onverwacht te zijn. En is er eigenlijk wel sprake van een plot? Het is mij nog steeds onduidelijk wat Moore Smith heeft willen vertellen.

In ieder geval eindigt het boek net zo triest als het begon. Zoals het een tragedie betaamd. Misschien komt het boek beter tot zijn recht in een ander hoekje van de boekhandel. Als thrillerliefhebber kan ik niet anders dan u adviseren het boek te laten liggen waar het ligt.",-1
"totdat het van de weeromstuit niet spannend meer is.,Michael Crichton is zo’n auteur die met hetzelfde gemak thrillers, fantasy en sciencefiction schrijft. Hoogtepunt van zijn oeuvre vind ik natuurlijk Jurassic Park, dat ik een jaar of drie voor het werd verfilmd al las. Dieptepunten zijn mijns inziens Sphere (een heel saai sciencefiction-verhaal over een vreemde bol) en Disclosure, met taalgebruik anno nul. En dan nu Tijdlijn. Ik neem aan dat Michael Crichton zelf ook veel leest. En ik wil wedden dat hij The Doomsday Book van Connie Willis heeft gelezen (in Nederland uitgekomen als Zwarte winter). Tijdlijn is namelijk een kloon van dit boek.

In het kort: het verhaal speelt zich af in twee tijdperken. Het ene is de huidige tijd, het andere is het Engeland van de Middeleeuwen. Wetenschappers reizen terug in de tijd, maar er gaat iets mis en dus zitten ze vast. Denken ze. Dan verzinnen zij een ingenieuze manier om om hulp te vragen: zij laten een noodkreet achter op een plaats die in onze tijd ook bereikbaar is. De boodschap wordt gevonden en hulp wordt geboden. Waarom reizen die wetenschappers in de tijd? Omdat zij onderzoek willen doen. Maar zij hebben ook achterliggende bedoelingen. En waarom gaat het dan mis? Omdat zij geen rekening hebben gehouden met bepaalde factoren die het leven in de Middeleeuwen nu eenmaal zo anders maken. En omdat er aan ‘deze’ kant, de huidige tijd, iets misgaat met de techniek.

Ziet u de overeenkomsten? Bovenstaande geldt namelijk voor beide boeken! In Tijdlijn wordt het verhaal gepresenteerd met nogal veel technisch gepraat over alternatieve universa (een onderwerp dat in andere boeken veel beter tot z’n recht komt), in Zwarte winter wordt de techniek wat minder op de voorgrond gesteld, maar in beide gevallen reist men terug naar de 14e eeuw. In Tijdlijn zitten mensen uit onze tijd vast omdat ze gevangen worden genomen, in Zwarte winter omdat het winter is en de pest uitbreekt…

Connie Willis was eerder: haar boek dateert van 1992. En het is een spannend, origineel boek, met interessante hoofdpersonen en verwikkelingen. Connie Willis won hier niet voor niets de hoogste prijs voor die in SF-land wordt uitgedeeld. Tijdlijn is een kloon van dit boek. Maar wel een beetje slappe. Al ruim van te voren zie je de ellende aankomen en de spanning wordt veel en veel te lang gerekt, totdat het van de weeromstuit niet spannend meer is. En als je over alternatieve universa wilt lezen, dan weet ik nog wel een paar andere titels…

Kortom, Michael Crichton kan best schrijven, maar hij heeft met dit boek toch de plank redelijk misgeslagen.",-1
"Wanneer Lore elf jaar is, staat ’s nachts opeens haar huis in brand. Ze zoekt haar moeder tussen de vlammen door, maar vindt haar niet. Het laatste wat ze zich kan herinneren van die nacht is dat iemand haar oppakt en naar buiten brengt. Hoewel ze eerst denkt dat dit haar moeder is, blijkt achteraf dat haar moeder de brand niet overleefd heeft.

Vijftien jaar later keert Lore terug naar de kustplaats waar ze opgroeide. Haar oma is net overleden, en omdat zij een bekende schilderes was, heeft de lokale kunstvereniging hier een evenement rondom gepland. Lore is uiteraard uitgenodigd. De komst naar het plaatsje haalt bij Lore nare herinneringen naar boven en ze begint dit avontuur dan ook met veel twijfel en wantrouwen. Toch raakt ze bevriend met haar buurvrouw Gitte en ook de relatie met haar oude buurjongen Patrick bloeit langzaam op. Maar hoe langer ze terug is, hoe meer ze gaat nadenken over die bewuste avond en hoe opvallender het voor haar wordt dat niet alles op elkaar aansluit. Wanneer er dan ook vreemde dingen gebeuren, gaat Lore samen met Patrick op onderzoek uit om er achter te komen wat er nu precies met haar moeder gebeurd is.

Tijdens de proloog word je het verhaal ingezogen, je wilt meteen weten hoe het verder gaat. Schrijfster Lizi Mulder laat je echter nog even wachten en introduceert eerst nog een aantal andere personages. Vervolgens wordt ook Lore’s verhaal pas langzaam weer op gang gebracht. Dit zorgt voor nieuwsgierigheid, omdat je als lezer natuurlijk wilt weten wat er nu precies gebeurd is. Deze spanningsboog is gelijk het belangrijkste pluspunt van dit boek – als het openingshoofdstuk niet had bestaan, zouden veel lezers al hebben opgegeven voordat ze überhaupt het middelpunt bereikt hadden.

Dit is op de eerste plaats te wijten aan het feit dat er eigenlijk heel weinig gebeurt. Pas na bijna honderdvijftig bladzijdes komt er eindelijk schot in de zaak. De bladzijdes daarvoor heeft Mulder vooral gewijd aan personages en verhaallijnen die volstrekt overbodig zijn. Wat ook stoort in deze roman is de schrijfstijl. Het verhaal bevat veel onlogische zinsconstructies die tot vervelends toe gebruikt worden, waardoor het boek alleen nog draaglijk is wanneer het snel gelezen wordt en er door de lezer dus weinig aandacht wordt besteed aan de manier van schrijven.

Qua plot en idee heeft Lize Mulder best een aardig boek opgezet, maar helaas laat de uitvoering veel te wensen over. Misschien hadden nog een paar redacteuren zich over deze roman moeten buigen, hier en daar een hoofdstuk moeten schrappen en wat zinnen moeten herschrijven. Misschien was het dan een aardige roman geworden.",-1
"Wederom een boek van Judith Visser met een zeer onwaarschijnlijk verhaal, net zoals Tegengif en Ysabella. Haar schrijfstijl kan me óók niet bekoren en de gedachte die ik na het lezen van Ysabella al had wordt nu alleen nog maar bevestigd: Ik zal NOOIT meer iets van haar lezen, want ik vind het zonde van mijn tijd.",-1
"Net als de voorganger, Mara en Dann, is dit boek niet 'vooruit te branden'.... nog minder eigenlijk. Dann was en bleef voor mij onbegrijpelijk. Ali is het enige personage in het boek, dat tot leven kwam. Ook Griott, de dochter van Mara, zelfs Ruff de sneeuwhond bleven saaie, platte typetjes. Er gebeurt weinig tot niets en hoewel dat geen bezwaar hoeft te zijn, want ook dat kan heel interessant en/of spannend zijn om te lezen, leidt het hier tot dichtvallen van de (oog)luiken.
Moeilijk te waarderen dus... als boek voor het slapen gaan, heeft het meerd dan voldaan aan de verwachtingen, maar ik lees toch liever een boek dat mij nachtrust kost. Voor mij voorlopig geen SF/Fantasy meer van de hand van Doris Lessing.",-1
...dat vlot leest maar Houellebecq probeert de lezer te overtuigen dat gelovigen (Moslims) beter af zijn dan ongelovigen (atheïsten) en dit stoorde mateloos...,-1
"Net als ik, bekend met ""The Boys from Brazil""? Dan herken je één van de onderwerpen uit dat verhaal in dit deel uit de Helen-trilogie.

De schrijvers laten weten, dat je dit deel als een zelfstandig onderdeel zou kunnen lezen. Het is echter aan te raden te beginnen met deel 1, vervolgens deel 2 en te besluiten met dit deel. Of alle drie over te slaan, als je inmiddels vindt dat het allemaal wat te fantastisch en ongeloofwaardig is geworden.

In deel 3 uit de Helen-trilogie keren een aantal personages terug uit eerdere verhalen. Sommige zullen ongetwijfeld opnieuw opduiken in nieuwe delen uit deze Aloysius Pendergast serie.

Ik was erg gecharmeerd van één van de eerste delen uit die Preston & Child serie. Dus ""werkte"" ik me door de meeste delen tot (en na) deze. Wat ik vooral kon waarderen was de humor van het schrijversduo.

Een van de personages die opduikt in de Helen-trilogie, is een oude bekende van Pendergast. Als ze elkaar voor het eerst tegen komen, lang voor het Helen-verhaal geschreven werd, probeert het personage één van de eerste boeken van Preston & Child zonder succes uit te lezen. Ik kon daar hartelijk om lachen.

Maar was de goedgeklede, eigenaardige special agent Pendergast in eerste instantie nog een beetje geloofwaardig ... Nu moeten de lezers wel heel veel onrealistische situaties verwerken en geloven. Omdat het schrijversduo de vaart erin houdt, zijn fans van de serie bereid veel te accepteren. Laten we wel wezen: Pendergast is onderhand een interessanter personage dan James Bond.

Zelf was ik na het verslinden van dit deel (minder dan een weekend nodig) niet helemaal tevreden over dit deel:
- het onderwerp is ""geleend"" van een andere auteur;
- wat Pendergast overleeft en anderen overkomt, wordt onderhand erg ongeloofwaardig;
- de humor raakt inmiddels een beetje vergeten;
- niet alle losse eindjes worden netjes afgerond, acceptabel aan elkaar geknoopt.

Mogelijk dat het duo hun hoofdpersonage en diverse personages uit de serie zat zijn? Pendergast is regelmatig op sterven-na-dood. Bovendien is het duo zo rond dit deel óók gestart met de serie rond Gideon.

Ik ga door met het lezen van delen uit de Pendergast-serie die na dit deel volgen; tenzij de rest me nog meer tegen valt dan dit deel.",-1
"De Amerikaanse auteurs James Patterson en Maxine Paetro kennen elkaar al ruim veertig jaar. Sinds 2005 werken zij samen aan de succesvolle Women's Murder Club-serie. En ook aan de Young Adult-thriller ‘Bekentenis van een moordverdachte.’
De kinderen Matthew (24), Harry (16), Hugo (10) en Tandy (16) worden ’s nachts opgeschrikt door politie aan de deur. Zij komen af op een alarm dat is afgegaan en na onderzoek blijken de ouders, Malcolm en Maud, overleden te zijn. Omdat de voordeur op slot zat, zoekt de politie de verdachte in familiekring. De inwonende assistente van hun moeder, Samantha, wordt tot de familie gerekend.

Het gezin Angel is vreemd: alle kinderen hebben uitzonderlijke talenten. Matthew is een sporttalent, Harry is super muzikaal, Hugo is enorm sterk en Tandy is intelligent. Ook de inrichting van het huis zit vol met rariteiten. De overleden ouders waren bijzonder vermogend en excentriek en stelden hoge eisen aan hun kinderen. Als zij daaraan niet konden voldoen volgden eigenaardige en zware strafprojecten.
Slimme Tandy wil de onschuld van haar broers bewijzen en gaat op onderzoek uit. Daardoor is het boek in de ik-vorm geschreven en richt Tandy zich rechtstreeks tot de lezer. Door flashbacks van haar kom je steeds meer over het gezin en hun geschiedenis te weten. De hoofdstukken zijn kort en het verhaal blijft lang in hetzelfde kringetje ronddraaien. Pas op het laatst worden er wat familiegeheimen onthuld. Tandy is het enige personage dat duidelijk uit de verf komt, de andere blijven wat vaag.

Door al die rariteiten en excentrieke gezinsleden kun je je als lezer niet inleven. Een broertje dat het hele meubilair aan gort slaat, kinderen die handenvol met pillen moeten slikken, drugs en vreemdgaan zijn heftige onderwerpen voor een YA-thriller. Daarbij is het verhaal erg over de top en flink overdreven. Ook vond ik het einde niet verrassend.",-1
"Ik probeer ook eens een Literair Juweeltje, zeg... Dit verhaal is speciaal voor de Literaire Juweeltjes geschreven en echt bar slecht. Het gaat over een, nogal naieve, vrouw die in allerlei lulkoek-verhaaltjes stapt van een foute man. Ik erger me mateloos aan zinnen als ""Godzijdank heb ik smalle handen en kon ik me loswurmen."" of ""Het is een wonder dat het me lukte om daarna zo snel door het gat te kruipen..."" om vervolgens verder te gaan met ""Het is ook een wonder dat ik de goede richting koos toen ik op het achterpaadje belandde."" Dit soort zelfverheerlijking vind ik echt irritant.
Op zich denk ik dat het basisidee voor dit verhaal wel goed was, maar absoluut niet geschikt om in zo'n weinig woorden tot een fatsoenlijk verhaal te brengen.",-1
"Eerlijk gezegd begrijp ik niet waarom dit boek zo hoog gewaardeerd is. Nodeloos veel filosofisch geneuzel en overdreven veel gebruik van moeilijke woorden. Tieners die praten en denken als hoogontwikkelde, hoogbegaafde volwassenen; nogal ongeloofwaardig. Voor mij was het zwoegen om hier doorheen te komen, lange zinnen en veel 'zijpraat' maakten dat het niet wilde opschieten. Ja, ik heb het wel uitgelezen, maar het was niet echt met plezier. Het was omdat ik wilde begrijpen wat er nou zo bijzonder is aan dit boek.. Ik heb het uit en begrijp het nog steeds niet.",-1
"Poeh zeg wat een tegenvaller. Was deel 1 steengoed, deze valt echt tegen. Het verhaal is saai en langdradig en er gebeurt maar weinig.",-1
"Ik had me meer van het boek voorgesteld, uiteindelijk miste ik toch wel een beetje spanning in het boek. De opzet van het boek is goed en de potentie is er zeker, maar het is niet helemaal gelukt de spanning op te stuwen. Het plot zit iets te simpel inelkaar en de dader van de bedreigingen was me dan ook al snel duidelijk.",-1
"De aanleiding dat Lisa Gardner met schrijven begon, is een heel bijzondere. Aanvankelijk werkte ze in de voedingsbranche, maar omdat haar haren een aantal keren vlamvatten, hield ze hiermee op en richtte ze zich op het schrijven van voornamelijk thrillers. Haar debuut, Bloedbruiloft, verscheen in 1998 dat in datzelfde jaar de RT Reviewer’s Choice Award won. Onder het pseudoniem Alicia Scott schreef ze aan aantal romans. Wereldwijd zijn er van haar meer dan twintigmiljoen boeken in ruim dertig landen gepubliceerd en enkele van haar boeken zijn verfilmd.

Jim Beckett, politieman, heeft zijn zinnen gezet om met de 18-jarige Theresa (Tess) te gaan trouwen. Tess gaat hierop in want bij haar thuis is de sfeer niet optimaal. Aanvankelijk gaat het nog wel goed, maar al heel snel komt de ware aard van Jim naar boven. Hij mishandelt Tess, zowel geestelijk als lichamelijk. Als Tess er ook nog achter komt dat hij een kille moordenaar is, geeft ze hem waardoor hij in de gevangenis belandt. Jim weet te ontsnappen en gaat achter haar aan. Tess kan nu nog maar één ding doen om het te overleven: Jim doden.

In de proloog van Bloedbruiloft is een dreigende, en eigenlijk ook wel wat beklemmende, spanning voelbaar. Dan verwacht je dat het vervolg van het verhaal, dat zich vijf jaar later afspeelt, op dezelfde voet doorgaat, maar al snel kom je erachter dat dat een illusie is. De eerste hoofdstukken zijn nogal warrig waardoor het onoverzichtelijk dreigt te worden. Na dat begin komt er meer structuur in het verhaal waardoor het voor de lezer ook steeds duidelijker wordt wat zich allemaal precies afspeelt. Dat neemt echter niet weg dat grote stukken tekst volkomen overbodig zijn, het verhaal een heel stuk minder interessant maken, maar er zeker voor zorgen dat het eventuele tempo in het verhaal drastisch afneemt.

Dat het tempo erg laag is, blijkt al vanaf het begin. Het verhaal sleept zich voort en behalve veelvuldige ruzies, verslagen van schietoefeningen en drankgelagen, gebeurt er niet bijzonder veel. Pas halverwege wordt het een beetje spannender en daardoor ook wat boeiender, maar helaas blijkt dit van korte duur te zijn. Het boek is vooral een relaas van persoonlijke problemen die in feite niets aan het verhaal toevoegen. Daar komt ook nog bij dat de meeste dialogen geforceerd en gemaakt zijn en als gevolg daarvan erg onrealistisch overkomen. Dat laatste geldt eveneens voor de personages. Ze zijn niet geloofwaardig en lijken vooral met zichzelf bezig te zijn.

Met de schrijfstijl van Gardner is, na die eerste stroeve hoofdstukken, op zich niet zo heel veel mis. Met vlotte zinnen weet ze het verhaal draaiend te houden, er toch wat lijn in aan te brengen en het ook tot een ontknoping te brengen zoals ze in gedachten had. Desondanks had het allemaal verrassender gekund, minder vlak en met beduidend meer plotwendingen. Opvallend is dat het vaste seriepersonage Quincy een bijzonder beperkte rol in het verhaal heeft (Rainie, zijn partner, komt er helemaal nog niet in voor). Het heeft er daarom alle schijn van dat Gardner pas na het schrijven van dit boek besloten heeft dat hij een terugkerend personage zou worden.

Dat Lisa Gardner kan schrijven heeft ze in de loop der jaren wel aangetoond, maar dat Bloedbruiloft destijds zo goed ontvangen is, is onbegrijpelijk. Dit debuut is een miskleun van het eerste uur en eigenlijk onbegrijpelijk dat er een uitgever was die het aangedurfd heeft het boek uit te brengen.",-1
"Ik vond Lexicon een ingewikkeld boek. Het verhaal op zich is wel origineel, maar het is erg ingewikkeld uitgewerkt. Ook was mij pas halverwege het boek duidelijk dat de 2 verhaallijnen in verschillende periodes zijn, waardoor de verwarring nog groter werd. De personages zijn wel goed uitgewerkt en beeldvormend. Ik vond het vrij moeilijke materie die er werd besproken en moest soms ook even terugkijken hoe het nu zat. Ik vond het ook niet echt een thriller, meer een SF, dit is helaas niet zo mijn ding. Wat betreft het puurwoord... daar ben ik nog steeds niet helemaal uit...",-1
"Ik kocht het boek omdat het vier sterren kreeg in Vrij Nederland. Vond het erg tegenvallen. De sfeertekening in de club in Tokyo is heel goed en het gegeven van het verhaal is origineel. Maar alles bij elkaar geen geloofwaardig verhaal. De hoofdpersonen blijven vlak en sommige onthullingen zie je van verre al aankomen. Ze schrijft wel goed, Mo Hayder, maar dit boek doet gekunsteld aan.",-1
"Student Theologie Kevin wordt tijdens een autorit geconfronteerd met een telefoontje dat een raadsel bevat, als hij dat raadsel niet oplost zal de beller de auto laten ontploffen, ternauwernood weet hij de auto in veiligheid te brengen en zichzelf, waarna de auto inderdaad ontploft, het onderzoek levert niets op, de dader weet niet van ophouden, weer geeft hij een raadsel op en vervolgens pleegt hij weer de aanslag.
De politie staat voor een raadsel, ze lopen steeds achter de feiten, langzaam maar zeker komen er scheuren in het verleden van Kevin, waarin de oorprong lijkt te liggen van de huidige gebeurtenissen.
Dit boek kreeg via Hebban hoge waarderingen, ik heb echter geen idee waarom, het is zo'n vreselijk vaag verhaal, daar kan ik geen worst van maken, misschien iets voor de lezers van Stephen King, voor mij niet in ieder geval.",-1
Ik heb de twee andere autobiografische boeken van Carry Slee (Moederkruid en dochter van Eva) met veel plezier en interesse gelezen en kon me goed verplaatsen in de schrijfster. Maar heel eerlijk gezegd vond ik dit boek voornamelijk een hoop 'gezeur'. Ik snapte niet zo goed waaromm de relatie met de uitgeefster van Carry zo moeizaam moest verlopen en dat ze daar dan ook nog een boek over moest schrijven. Jammer.,-1
"Wederom een afknapper en niet voor de eerste keer, de laatste jaren ben ik elke keer weer teleurgesteld.
Het idee is super, we zijn allemaal verslaafd aan de telefoon. Een goed uitgangspunt, je ziet niemand meer zonder mobieltje. En inderdaad mag je vaak alle gesprekken van anderen horen, waar je uiteraard geen enkele behoefte aan hebt. Ook in boek gebeurt dit in het begin. dus de titel sprak me meteen aan. Het boek gaat in volle vaart totdat je het einde nadert. de plot wordt in het een na laatste hoofdstuk al beschreven en daarna is er alleen maar wat gekakel. Er is gewoon geen einde. Volgens mij heeft hij een aantal broodschrijvers in dienst die maar wat aan broddelen. Jammer, hij kan het beter zelf doen.",-1
"Ik heb me laten bedonderen door de cover. Die ziet er goed uit. Het leek wel mijn ding.
Maar dat viel even tegen.
Oppervlakkigheid troef. Slecht uitgewerkte karakters. Onder pseudoniem schrijven omdat er veel te onthullen valt.
Allemaal onzin.
Het is een flutverhaal.
Zonde van mijn geld.
Ik ga deze, onder pseudoniem schrijvende auteur, vanaf nu mijden.
Als deze schrijverd weer een ander pseudoniem aanneemt, dan wordt dat lastig.
Een schone taak voor de uitgeverij. In het kader van de goede naam hoog houden: afserveren.",-1
"Met grote verwachtingen ben ik begonnen ik tel tot tien.

Een verhaal over een verdwenen kind doet veel mensen al sidderen. Een onderwerp waarbij dus veel spanning en meeleven valt te creeren bij de lezer. In ik tel tot tien is dit helaas niet gelukt.
Waar het nog sterk begint met een goed beschreven gebeurtenis waarbij Ella, de dochter van Lisa en Alex, verdwijnt, is de spanning daarna eigenlijk geheel verdwenen.
Wat volgt is een saai verhaallijn met vlakke personages die niet heel interessant zijn omschreven. De schakeling tussen Lisa en de ontvoerder, die vrijwel direct bekend is, maken het lezen er niet vlotter op. De gebeurtenissen in de verschillende verhaallijnen zijn daarbij ook van weinig diepgang voorzien.

Helaas een teleurstellend boek.",-1
"Het kiezen van een hokje om De schim van Petra Hammesfahr in te plaatsen, valt nog niet mee. Wanneer je afgaat op de flaptekst, lijkt het om een horrorverhaal te gaan. De eerste pagina’s doen meer denken aan de opmaat van een degelijke crimi en wanneer je wat verder leest, lijkt het allemaal te draaien om bovennatuurlijke zaken en hekserij. Pas wanneer je alle vijfhonderd pagina’s doorgewerkt hebt, blijkt dat psychologische thriller ook nog een toepasselijk label zou kunnen zijn. Een lastig geval dus, dit boek.
Lastig, om te beginnen, omdat het ongeveer de helft te dik is. Vijfhonderd pagina’s is een behoorlijke pil, dus dan moet een auteur behoorlijk wat te melden hebben en de lezer aardig geboeid weten te houden. Dat lukt Hammesfahr niet; ze vervalt in ellenlange beschrijvingen van zaken die niet of slechts zijdelings met het verhaal te maken hebben en heeft er geen moeite mee de gedachtespinsels van haar hoofdpersonen meerdere malen uitgebreid uiteen te zetten.
Die gedachtespinsels zijn ook een lastig punt. Want hoe geloofwaardig is het dat twee politiemensen, een wijkverpleegster en een succesvolle carrièrevrouw allemaal geloven dat een schrijfster bovennatuurlijke krachten heeft? Hoe komen ze tot de overtuiging dat de vrouw die krachten ook met enige regelmaat aanwendt om mensen uit de weg te ruimen die haar in de weg zitten? Dat komt nergens lekker uit de verf.
Waar het om gaat? Stella Heiner heeft geen makkelijke tijd. Ze is ontslagen als filmproducent, en woont in een gehucht waar ze niet weg kan. Zij en haar man wonen in bij zijn moeder, die voortdurend commentaar heeft op de manier waarop Stella voor hun pasgeboren gehandicapte dochtertje probeert te zorgen. Tot overmaat van ramp heeft Stella een drankprobleem, dat misschien zelfs wel voor de handicap van haar kindje heeft gezorgd.
De afgelopen weken heeft Stella geprobeerd de drank te laten staan, maar op een avond gaat het toch weer mis. Midden in de nacht wordt ze stomdronken wakker op de bank, terwijl een stukje van een door haar geproduceerde griezelfilm op tv is. Het lijkt wel of de geest uit de film ineens in de kamer is, en Stella is doodsbang. De volgende ochtend vindt haar man haar na zijn nachtdienst in slaap op de bank. Het kindje is spoorloos verdwenen en boven in de badkamer vindt hij zijn moeder met een ingeslagen schedel.
Waarschijnlijk is het de bedoeling dat je als lezer, zoals in een goed horrorverhaal, wilt geloven dat er schimmen, geesten en andere krachten aan het werk zijn. Maar nergens word je zodanig meegenomen door de spanning of de schrijfstijl dat je dat echt gaat denken. Het overheersende gevoel blijft ‘wat een gedoe, zometeen zal er wel een verklaring komen’. Het duurt weliswaar nogal lang, maar die verklaring komt er uiteindelijk ook. Maar dan ben je al lang afgehaakt.",-1
"Een aantal mensen die leven in eenzaamheid, die veel levensvragen hebben, en die zich zelf aan het zoeken zijn komen in het bezit van een pluizerig bolletje, een bolletje dat je levensvragen stelt, een bolletje dat je gelukkig maakt, maar ook een bolletje dat je opdrachten geeft. Ze geraken op hun eigen manier in een soort verslaving, hechting misschien een beetje ziekelijke hechting naar het bolletje toe. Ze maken beslissingen die ze voor het bolletje nooit zouden doen.
Het boek geeft me echt een dubbel gevoel, ik vind het boek op zich prachtig geschreven, je zweeft af en toe weg en sommige citaten of stukken zijn een herkenning des levens. Toch vond ik het met momenten een wirwar, een bol wol dat vol knoppen zat en dan werd het wel zwaar, en trok het me soms zelfs mee naar beneden. Als een auteur dat kan wil het wel zeggen dat het onder je huid kruipt. Zou ik het boek aanraden of bij mijn favorieten zetten, nee op dit moment in mijn eigen leven niet. Maar dan spreek ik natuurlijk over mijn eigen persoonlijk gevoel. Ik denk dat je van dit boek houdt of dat je dit boek soms moet wegleggen.",-1
"Het speelt zich af in een ziekenhuis, waar 2 grove fouten worden gemaakt. Je zou denken dat dat de hoofdlijn in het verhaal is. Maar niets is minder waar. Er wordt meer aandacht geschonken aan de onderlinge verhoudingen en intriges in het ziekenhuis, waardoor die gemaakte fouten meer op de achtergrond raken. Het verhaal leest wel eenvoudig, maar spanning is verder erg ver te zoeken. Mijn inziens niet echt een boek dat thuis hoort op een thrillersite.",-1
Luchtig vermaak voor in de vakantiekoffer. Vrij oppervlakkig en het woord literair is hier zeker niet op zijn plaats. Viel me tegen,-1
"""Gelezen"" als luisterboek. Het boek wordt mooi voorgelezen door Willemijn de Vries. Een traag Scandinavisch misdaad verhaal is heerlijk om te laten voorlezen. Het verhaal zelf valt wat tegen. De plot is zwak en eindigt toch vrij abrupt. De schrijfster heeft ook haar best gedaan om wat van het ""normale"" stramien af te wijken. Het slachtoffer is biseksueel. De mensen die een polyamoreuze relatie met elkaar hebben zijn verdacht en de lesbische relatie is gewelddadig.
In het boek leer je de hoofdpersoon Ellen goed kennen. Zij werkt als verslaggeefster bij TV4 en heeft veel problemen met haar verleden. Alle overige personen in het boek blijven aan de oppervlakte. Het boek heeft een cliffhanger. Gelukkig is er al een volgend deel beschikbaar in de app van de bibliotheek.",-1
"Almudena Grandes, die in Nederland furore heeft gemaakt met haar vuistdikke roman Het ijzig hart, presenteert in haar roman Kleine helden uit 2015 een scala aan bewoners van een volksbuurt in Madrid en hoe zij worden geconfronteerd met de gevolgen van de recente economische crisis.

Grandes neemt ons bijna letterlijk aan de hand door deze volksbuurt: “Kom mee, dan ga we een kijkje nemen”. Daarna worden meerdere personen, die hier en daar onderling verbonden zijn, gevolgd in afwisselende fragmenten. Hier en daar komen de ingrediënten voor het doorstaan van zo’n crisis naar voren: volharding, solidariteit en soms daadkracht.

Helaas blijven de personages door de gekozen aanpak allemaal behoorlijk vlak, er is erg weinig diepgang. Daardoor weet de roman, ondanks de goede bedoelingen, niet te raken.

Het motto van deze roman luidt: ""Voor mijn kinderen, die nooit het brood hebben gekust"". De oorspronkelijke Spaanse titel van het boek duidt hier ook op. Het geeft het bevrijdende gevoel weer van het einde van een moeilijke tijd. Als representant van de oudere generatie, die het Franco-regime nog heeft meegemaakt, wil Grandes de nieuwere generaties een hart onder de riem steken. Crises en armoede zijn te overwinnen. Volharding, een positieve instelling, menselijkheid en saamhorigheid leiden uiteindelijk tot betere tijden.

Dat het boek uiteindelijk niet overtuigt, is jammer. Het afsluitende hoofdstuk, waarin we vernemen hoe het een deel van de personages verder is vergaan, levert aan de hand van de laatste zinnen daar nog eens bijdrage aan. Als lezer blijf je met een onbevredigd gevoel zitten.",-1
"Zelf lezen en eens kijken wat de contradictie betreft.
Welke contradictie??
Ik ontvang per mail regelmatig de Bestseller 60 van CPNB waarin in al lange tijd meerdere titels van Suzanne Vermeer vemeld staan (op 25-01-2012 zelfs zes titels!!) en ik zie op Dizzie twaalf titels waarvan er een drie duimpjes krijgt en de rest maar net boven de twee duimpjes krijgt .

Wat is dit: al maanden lang verkopen de boeken van deze schrijver als zoet broodjes? Zelfs de nieuwste en tevens laatste titel Noorderlicht die per 17-01 te koop is, staat na drie weken op nummer 1 in diezelfde lijst.....
Klopt deze lijst niet? Is het allemaal marketing? Of is het iets anders dat mijn zeer gerespecteerde medelezers op Dizzie stoort?

Een feit is dat er reeds 1 miljoen boeken van Suzanne Vermeer verkocht zijn. Of beter: van Paul Goeken die op 21 juni 2011 op 48-jarige leeftijd overleed aan kanker. De uitgever verklaarde na zijn overlijden dat Paul Goeken na 6 eerdere titels onder eigen naam uitgebracht te hebben, gekozen had voor een pseudoniem voor dit nieuwe genre.

Welk genre hebben we het dan over?? De kaft heeft het over een literaire thriller, een kreet waar van alles ""spannends"" in geschoven wordt.
De website van Suzanne Vermeer vermeld zelf het volgende:
All-inclusive (2006) was het eerste boek op naam van Suzanne Vermeer en werd meteen een bestseller. Ook voor de volgende boeken (inmiddels 9 titels) waren de reisbranche en het toerisme het uitgangspunt en inmiddels is dat het unieke handelsmerk geworden voor deze ijzersterke vakantiethrillers.

Ikzelf ben altijd geneigd om het ""vakantielectuur"" te noemen.
Dit eerste boek dat ik van deze schrijver lees begint zowat als een chicklit waarbij Chantal een kwetsbaar fragiel vrouwtje is die als wens heeft de allerbeste moeder te zijn en een verantwoordelijk weloverwogen leven aan haar kinderen te bieden. Niet te veel verstoringen en verrassingen, het liefste alles in harmonie en vanzelf want assertief gedrag is haar vreemd.
Het leest als een tierelier. Dan nemen we een actualiteit en een gebeurtenis en de hoofdpersonen zijn gedwongen om zich te ontwikkelen en omdat het dan ook nog een thriller te laten zijn moeten spannende gebeurtenissen zich nog verder ontwikkelen.

Volgens die ingrediënten is het een verhaal wat heel makkelijk leest, maar de verhaal lijn is flinterdun tot onwaarschijnlijk, terwijl ook de personages zich niet in diepte ontwikkelen.
Het doet mij denken aan sommige tijdschriften die verhalen vertellen over vrouwen die iets traumatisch meemaken en vervolgens verder moeten met hun leven, bij dit boek is dit een langer verhaal in roman vorm.

Het feit dat het zo enorm verkoopt betekend dat er wel degelijk een doelgroep voor dit lichte leesvermaak is, zijn dit dezelfde mensen die in de supermarkt wekelijks een dergelijk tijdschrift meenemen? Ergens in All-inclusive worden de problemen van Heleen door Jeroen verwoord als:
""Aan de andere kant is het ook wel eens prettig om te horen dat het gras bij de buren niet altijd groener is"". . Is dit de beweegreden voor de grote groep lezers van de door mij gesuggereerde type tijdschriften?
De wekelijkse tijdschriften misère door Paul Goeken omgezet in vakantielectuur?

Een thriller zeker niet, literair: neen, maar wel ontzettend leesbaar en daarbij respect voor het plezieren van zovele lezers die op vakantie dit makkelijk in de zonnestoel, onder het genot van een drankje, wegpeuzelen en zich het verhaal levendig herinneren als er een incident met een van de mede-vakantiegenoten plaatst vind...... het is net of je een goeie Vriendinhebt die ook zoiets meegemaakt heeft.....

Niet mijn ding, maar ik denk dat ik me de contradictie kan indenken , kijk, dat was nu wat mij interesseerde en daardoor toch genoten.",-1
"Ik vond, net als Naomi, dat dit boek eigenlijk niet echt een plot heeft. Daardoor nodigde het niet uit om erin te verder te lezen. Ik heb het wel uitgelezen, maar daar is dan alles mee gezegd. Als je dit boek niet leest, mis je niks, maar dat is dan mijn mening.",-1
"Wat een enorme tegenvaller! Na het lezen van het boek Doodsengel dacht ik een nieuwe schrijfster gevonden te hebben die me volledig lag. Maar Nacht en ontij heb ik zelfs niet uitgelezen!
Het boek gaat over een fietskoerier die aan het eind van de dag een pakje moet ophalen bij een louche advocaat. Als dit is gebeurd en hij verder rijdt probeert men hem het pakje afhandig te maken en vervolgens te vermoorden. Dit mislukt, maar hij verneemt wel even later dat de advocaat is vermoord.
Tot hier toe is het een redelijk verhaal, ware het niet dat ik ondertussen al aan bladzijde 100 zat en er van geen enkele andere verwikkeling sprake was!
Er zijn te veel personages die niet ter zake doen. Neem bijvoorbeeld de jongere broer van de fietscourier met wie hij en zijn Chinese familie in een ""china-town"" woont. Of wat te denken van de inspecteur die de moord op de advocaat onderzoekt. Hij krijgt hulp van wel drie assistenten, de agenten van een ander bureau niet eens meegerekend.
Kortom, veel personages en beschrijvingen die weinig ter zake doen.",-1
"Agressor is alweer het achtste boek met Nick Stone in de hoofdrol. Andy McNab, de schrijver van dit pulpromannetje, wil niet herkenbaar op de foto. Om dezelfde reden wordt zijn echte naam niet bekend gemaakt. Andy McNab is namelijk een pseudoniem. Als reden voor het niet in de openbaarheid willen treden geeft de schrijver aan regelmatig met de dood te worden bedreigd. Het kan natuurlijk ook zijn dat Andy McNab zich gewoon teveel voor zijn brouwsels schaamt om zich bekend te willen maken.
Agressor begint met een warrige beschrijving van de aanval op de sekte van David Koresh in Waco. Twaalf jaar later is Nick Stone aan het rondtoeren door Australië. Hij besluit daar zijn oud-collega Charlie op te zoeken. Na het ophalen van herinneringen blijkt Charlie de volgende dag verdwenen te zijn. Aan Nick de schone taak zijn vriend naar zijn familie terug te brengen.Charlie heeft echter andere plannen: omdat hij vernomen heeft dat hij ernstig ziek is, wil hij nog een keer een gevaarlijke klus uitvoeren. Er zit voor Nick niets anders op dan zijn vriend, net als in de oude dagen, bij te staan.
Agressor is een boek dat mij totaal niet kon boeien. Een supermacho in de hoofdrol, met uiteraard een supermooie vriendin. De slechteriken zijn natuurlijk superslecht en superdom.Het verhaal “het laatste klusje” is al vele malen veel beter verteld. Je ergert je algauw mateloos aan het macho taalgebruik en gedrag van de hoofdpersoon. De regelmatig gebruikte afkortingen met speciaal hiervoor een verklarende lijst maken het verhaal letterlijk af.
Als personen in een boek “Halve Reet” heten, haak ik normaliter meteen af. Ik heb nu het hele boek uitgezeten. Daar is alles mee gezegd.",-1
"Zelfverklaard ‘ambassadeur van geluk en levenskwaliteit’ en auteur Leo Bormans (van onder meer The world book of happiness) is in Vlaanderen een autoriteit op het vlak van optimisme en positivisme. Geïnspireerd door zijn kennis en ervaring over wat ons echt gelukkig maakt, vertaalde Mirjam van Beijsterveldt enkele van deze inzichten voor kinderen in Tips voor de verdrietige koe. Waarbij die verdrietige koe staat voor elk kind dat zich wel eens, zonder reden, triest of down voelt.  

Victor de vogel, die op koeienruggen naar beestjes zoekt, wil de diep zuchtende Carolina de koe van haar tristesse helpen. We komen niet te weten waarom Carolina de blues heeft of waarom Victor daar per se zijn missie van maakt, maar we volgen de behulpzame vogel naar enkele mensen en dieren die hem tips geven om minder verdrietig te zijn. Hij leert van hen te letten op de mooie dingen om ons heen, veel beweging te nemen, dat leuke dingen doen je goed doet voelen, dat je jezelf moet verwennen en goed moet verzorgen. Met deze goede raad staat Victor Carolina bij: hij doet haar de kleur van het gras en de bloemen waarderen en sprintjes trekken naar de kersenboom, hij laat de andere koeien haar verwennen met klaver en de vogels haar rug masseren en doet Carolina een heerlijk modderbad nemen. Waarop Carolina toegeeft zich niet meer verdrietig te voelen. De andere koeien hebben bovendien nog meer tips: je moet altijd doorzetten, elke dag met minstens één andere koe een praatje maken, een vervelende klus maar meteen doen, op tijd gaan slapen, enzoverder.  

Op de tips die de auteur leent van Leo Bormans is niets af te dingen: het zijn inderdaad nuttige inzichten, die wat vanzelfsprekend lijken, maar in een depri bui uit het oog verloren worden. Ook voor jonge lezers zijn deze tips begrijpelijk en uitvoerbaar, net zoals Carolina de koe dat doet. De auteur tracht met haar verhaaltje en personages een en ander op kindermaat aanschouwelijk te maken. Dat mensen met dieren praten of dieren menselijke eigenschappen vertonen, stoort in een kinderboek niet. Hier en daar echter voelen sommige elementen wat vreemd, zelfs voor kinderen: een kater die op kantoor werkt? Een koe die gaat bergbeklimmen om lekkere bloemen te eten?  

De illustraties bij de tekst blinken ook niet uit in originaliteit of vaardigheid en maken het best dikke boek niet bepaald aantrekkelijker. Eigenlijk is het boek gewoon te dik: de boodschap voor de ongelukkige koe is vrij duidelijk, maar wordt te veel uitgemolken, om het in koeientermen te zeggen. De ontmoetingen met de goede-raadgevers en de stapsgewijze ‘genezing’ van Carolina nemen tergend veel bladzijden in beslag, waar dat snediger en vooral vlotter zou kunnen. De verzorging van het boek had ook beter gekund. Zo staat bijvoorbeeld de hoofding van hoofdstuk vier onderaan op een rechterpagina, waarna de tekst op de volgende pagina begint. Of de eerste woorden van een nieuwe paragraaf staan onderaan de linkerpagina en de rest rechts. Zo’n slordige lay-out is storend.  

Een boek met goede bedoelingen en heldere inzichten dus, maar omdat het te langdradig is, weinig aantrekkelijke tekeningen heeft en slecht is afgewerkt, valt dit geluksboek in zijn geheel ongelukkig genoeg wat tegen.",-1
"‘Tenzij er heel gekke dingen gebeuren wordt Train de thriller van het jaar’, zo kopt de Volkskrant op de cover van het zojuist verschenen boek van Pete Dexter. Maar ook Scott Turow en The New York Times ontbreken niet met hun lofzang aan de schrijver en het geschrevene. Dat schept torenhoge verwachtingen, en de oplettende lezer heeft al aan de door mij toegekende sterren gezien dat er van die verwachtingen weinig terecht is gekomen...

Train speelt zich af in het Amerika van de jaren vijftig, waarin de discriminatie haar hoogtij dagen vierde, om precies te zijn: het zonnige California. Het verhaal bestaat eigenlijk uit twee afzonderlijke verhaallijnen waarin Lionel ‘Train’ Walker, een jonge zwarte golfcaddie, de linking pin is. De lezer wordt meegenomen in het leven van Train, die met vallen en opstaan de (voor een zwarte bijna onmogelijke) liefde en het talent voor de exclusieve golfsport ontdekt. Dan loopt Train aan tegen politieman Miller Packard, die - zij het mondjesmaat - bezig is met een onderzoek naar een mislukte kaping van een plezierjacht, waarbij zijn sterke gevoelens voor slachtoffer en weduwe Norah Still de kop opsteken. Maar zijn gevoelens voor Norah worden langzaamaan overschaduwd door zijn bijzondere interesse voor Train.

Het lijkt een redelijk bizar verhaal en dat is het dan eigenlijk ook een beetje. Dexter springt van de hak op de tak en hoewel de achterliggende gedachte van het verhaal voor mij een raadsel blijft, wist de auteur mij vreemd genoeg toch nog in het verhaal mee te krijgen. Dit komt met name door het fragiele, onzekere karakter van Train, dat goed wordt weergegeven door de schrijver. Maar dat is - naast het prachtige omslag - het enige positieve. Bovenal heb ik Train ervaren als een vreselijk saai boek, met stereotype personages, een ongeloofwaardig plot en een gebrek aan spanning. Dexter weet mij niet te overtuigen en dat bewijst maar weer eens hoe persoonlijk een recensie is.",-1
"Eve of man speelt zich af in een dystopische wereld waarin er al in geen 50 jaar meer een meisje geboren is. Totdat Eve geboren wordt. Zij is de redding van de mensheid, die er voor moet gaan zorgen dat onze soort niet uitsterft.

Het idee achter het verhaal is een zeer interessant concept. De vraag ‘hoe ver zou jij gaan om de mensheid te redden?’ rijst al op nog voordat je het aan het boek begonnen bent. En het verhaal begint dat ook zeer veelbelovend.

Het begin van het verhaal is traag, maar niet op een vervelende manier. Op deze manier maak je rustige kennis met de wereld zoals hij geschapen is in het boek en de karakters. Maar al gauw komt het verhaal op gang en lijkt het steeds sneller te gaan. Het is een beetje te vergelijken met een stoomtrein. Het verhaal start traag, maar gaat steeds harder. Aan het einde van het verhaal gaat het zo snel dat je een hoop mist en dat het verhaal langs de gebeurtenissen raast, zonder ergens nog echt goed bij stil te staan.

Maar al gauw blijkt dat het boek doorweven is met clichés die we in veel YA dystopische verhalen terug zien. Een ongeloofwaardig liefdesverhaal, te makkelijke uitwegen uit ogenschijnlijk onmogelijke situaties en oppervlakkige personages weven het verhaal aan elkaar.

Het lijkt alsof de auteur teveel in dit boek hebben willen stoppen, waardoor er geen enkel onderdeel goed uit de verf komt. Er gebeurd heel veel, maar door de oppervlakkige en vaak snelle en korte beschrijving wordt er niets echt heel duidelijk. Zo blijven de meeste personages erg oppervlakkig. Eve is eigenlijk het enige personage wat je echt een beetje leert kennen.",-1
"Het is knap hoor. Echt waar. Vijf jaar lang en 33.000 kilometer hardlopen met een zware rugzak. Maar dat wil nog niet zeggen dat je er een boeiend boek over kunt schrijven. En dat kan Rosie niet. Pagina na pagina worden we deelgenoot gemaakt van de hardlooptocht. Mooie steden, prachtig eenzaam landschap, kou, regen, zon, hitte, soms een spannend avontuur, fijne mensen en altijd weer geweldige en fijne mensen onderweg en heel veel namen van merken, sponsors, bedrijven en had ik het al gehad over die fijne mensen onderweg?
Rosie is niet te stoppen. Zelfs het feit dat ze al die jaren haar zo geliefde kinderen en kleinkind niet ziet kan haar niet stoppen. Blijkbaar is de reis naar het diepste van je innerlijke zelf veel belangrijker dan die dierbare mensen om je heen. Je verliest je man en daar ben je kapot van en vervolgens kies je 100% voor jezelf. Ik had er een beetje moeite mee. Maar wel heel veel fijne en geweldige mensen onderweg. Dat dan weer wel.",-1
"Pulpromans. Ooit waren ze – met name in de Verenigde Staten – erg geliefd. Maar wie erg van crime houdt en veel leest, kent vermoedelijk ook wel de boekjes van Jean Bruce over zijn alleskunner annex ‘held’ OSS 117. Een van oorsprong Franse misdaadreeks die in Nederland verscheen bij de Zwarte Beertjes van Bruna.
Net zo goedkoop is nu een nieuweling in het genre: Erica Sandstrom. ‘Geboren in Zweden, opgegroeid in Boston en later Washington DC, en nu sinds jaar en dag wereldburger, die van casino naar casino trok’. Een regel uit het gedachtegoed van het verleidelijke persoontje om wie het allemaal draait in Stockholm Straight, volgens de achterflap het eerste deel uit een reeks. Het mag bij dit ene boekje blijven.
Zo weinig niveau als Erika Sandstrom – geen tikfout, de naam van de schrijfster verschilt slechts één letter van die van haar hoofdrolspeler – haalt, maakt dat deze ‘misdaadroman’ barstensvol clichés niet meer dan een titel waard is. Het is in meer dan één opzicht een goedkoop werkje, de plot stelt heel weinig voor, het woord niemendalletje lijkt voor dit soort boekjes te zijn bedacht.
Dat het maar 4,95 euro kost is dan het enige goede; er is bij aanschaf niet te veel geld over de balk gegooid, voor 174 pagina’s die voorbijvliegen hoef je niet te veel tijd te verspillen en zo’n dunnertje heeft ook geen groot aantal bomen gekost om te drukken. Als uitgeverij Karakter er nu ook maar mee ophoudt en geen volgende delen laat drukken. Er moeten toch interessantere auteurs te vinden zijn om uit te geven.",-1
"Ik moest het boek lezen voor school, maar ik vond het vreselijk saai... het was te langdradig, maar door de filosofische uitspraken over onder andere tijd werd het een beetje beter. Ik zou het boek zelf niet aanraden.",-1
"Om eerlijk te zijn nogal een tegenvaller. Kan me voorstellen dat het boek voor mensen die met Alzheimer in hun omgeving te maken hebben wellicht interessant is. Maar ik vond het verhaal vrij emotieloos geschreven, Dr Dosa benadert het gedrag van Oscar ook behoorlijk wetenschappelijk, wat in de loop van het boek wel licht verandert maar het komt gewoon niet over. Heb het boek zelfs niet uitgelezen. Normaal gesproken betekent dat 1 duimpje, maar hier toch 2 omdat het denk ik meer in mezelf zit (geen affiniteit) dan dat het door het boek komt.",-1
Het is een indrukwekkend verhaal maar vond het niet echt goed geschreven. Op sommige dingen bleef ze maar doorgaan en dat verveelde me. Daarom krijg het boek ook maar 2 sterren van mij.,-1
"Marjolijn Uitzinger woont in Berlijn en strooit kwistig rond met weetjes over het transport, de restaurants, de geschiedenis en de socio-culturele gewoontes in Berlijn. Hoe interessant deze informatie ook is, het remt het tempo van het verhaal behoorlijk af. Hierdoor werd het boek nooit zo spannend dat ik het niet kon wegleggen. Uitzinger schrijft: “Dictatuur, verklikkers, een verwoest gezin, de afrekening bijna dertig jaar later... Spanning en emotie, dat werkt altijd.'' (p. 180) Dit boek bewijst het tegendeel.",-1
"Aangezien ik even niet wist wat ik wilde lezen, liet ik mijn beste vriend een boek kiezen uit mijn kast. Hij koos voor De slinger van Foucault. Echter ben ik al vrij snel gestopt met het lezen ervan. Ik snapte er niks van en zelfs na verder bladeren snapte ik het nog steeds niet. Het boek begint al vrij pittig en ik moest hetzelfde stuk soms meerdere keren lezen om alles goed in mij op te nemen. Maar hoe vaak ik het ook las, de tekst werd me alsnog niet duidelijk.
Misschien is dit boek te hoog gegrepen voor mij? Ik leg het boek in ieder geval weg en ga op zoek naar iets anders :)",-1
"Laat ik eens beginnen aan het einde van het boek: Brad Winning bedankt in zijn dankwoord de proeflezers voor hun waardevolle input. Hij zegt zelf dat het verhaal door hun input inhoudelijk sterker is geworden. Maar dan wil ik toch mijn twijfels te plaatsen bij de kwaliteiten van de proeflezers, want er valt nog heel veel aan te merken op het boek...
Begrijp me niet verkeerd, 'Ondergang' heeft ook heel veel sterke kanten: Een leuk verhaal, dat bovendien in een hoog tempo wordt verteld. Ik had moeite om het boek weg te leggen, want ik wilde weten hoe het verhaal verder ging. Ook de omslagillustratie van 'Ondergang' is heel mooi, die bovendien perfect aansluit bij de inhoud van het boek.
Maar tijdens het lezen had ik allerlei kleine ergernissen. Om er een paar te noemen. Brad, probeer je in te leven in de personages en gebruik taal die past bij de personages. Dit vond ik met name irritant bij de mijnwerkers, met een geschoold taalgebruik die totaal niet strookte bij het ruwe bolster blanke pit karakter van die mensen. Daarnaast gedroegen sommige personen zich op momenten anders dan bij hun karakter paste. Magister Henry O'Neill wordt in het eerste deel van het boek beschreven als een hardvochtig man met een moeizame relatie met de sheriff Earl Justus en weinig liefde voor zijn dochter Vivian, maar hij gaat uiteindelijk zonder aanwijsbare reden behoorlijk vriendschappelijk met de sheriff om, en hij snelt naar zijn dochter toe als ze gewond is. Verder is het mij niet duidelijk waarom er opeens bij het uitgraven van die ene mannetjesdraak een complete drakenplaag op aarde ontstaat, terwijl de Chinezen al veel draken hebben. Waar komen die dan vandaan? Bovendien vind ik het nogal ergerlijk dat als Brad de spanning met raadsels opbouwt, hij deze spanning te snel wegneemt met uitleg. Laat de lezer het langzaam maar zeker zelf uitzoeken, en voer hem af en toe puzzelstukjes om bij de oplossing te komen. Dan had ik het boek nog moeilijker kunnen wegleggen. Okay, het boek wordt dan dikker, maar dat is helemaal niet erg als het verhaal goed is uitgewerkt. Datzelfde gevoel had ik bij de epiloog. De meeste schrijvers zouden met wat hier wordt beschreven een heel boek hebben gevuld.
Ik denk dat het boek sterker was geworden als Brad Winning het verhaal uit drie gezichtspunten had geschreven, bijvoorbeeld die van de sheriff Earl Justus, die van de dubbelspion Heinrich Josephson en die van de 'duivel' Thaumas Elektra.
'Ondergang' heeft heel veel potentie. Het is jammer dat Brad Winning het boek niet eerst door een goede redacteur heeft laten lezen. Dan zou het boek veel sterker zijn geworden. Het verhaal verdient het.",-1
"Issa en Gijs, twee zeer goed bevriende kameraden die door een noodlottig ongeval (?) uit elkaar worden gerukt. Hoe dit heeft plaatsgevonden wordt helaas niet duidelijk in dit verhaal. Jammer dat zo'n belangrijk detail niet is uitgewerkt.
Om het verhaal goed te kunnen volgen is het verstandig om het in een keer uit te lezen, wat helaas niet voor iedereen is weggelegd. Er zijn meerdere verhaallijnen die wat rommelig in elkaar overlopen.",-1
"[De papieren uitgave gelezen, ISBN 9789462250413]

Genre: true crime
Longread, 82 blz.

De vraag of je je lot tegemoet kunt lezen is dusdanig vergezocht dat dit thema lijkt op interessantdoenerij. De gevolgtrekking dat Marian Heij meer zelfhulpboeken las wanneer ze niet lekker in haar vel zat is een logische: zolang alles goed gaat heb je die boeken immers niet nodig. Zo kun je aan elke handeling van de vrouw wel een gedachte wijden of een draai geven, maar of dat zo nodig in een boekje moet?

Niets menselijks is de boekverkoopster vreemd. Ondanks haar belezenheid, ondanks haar slimheid, biedt ze haar echtgenoot de gelegenheid haar te vergiftigen. Erg genoeg, maar bij mij rijst de vraag hoe dit kon gebeuren, waarom er geen alarmbellen zijn gaan rinkelen. Het is een langdurig traject geweest, ook anderen zijn ziek geworden van eten/drinken in het huis Marian, maar kennelijk heeft niemand de daadkracht gehad de echtgenoot te (doen) stoppen. Wist Marian wat er gaande was en liet ze het over zich komen? Die vraag zou ik liever beantwoord zien dan de vraag welke boeken ze las, of waarom ze in de loop der tijd 'anders' ging lezen. (Ik lees ook niet meer wat ik vroeger las.) Van de vele opsommingen van titels had ik al heel gauw genoeg.

Wellicht een aardig boekje voor mensen die bekend waren met Marian, of haar boekwinkel of Wageningen kennen, maar mij deed het hoegenaamd niets.",-1
"Mooie stukken over hoe een psychiatrische patient de wereld ziet, de dag doorkomt.
Maar, wat bedoelt de schrijfster nu? Het treft niet mij. Staat ver van me af. Wie zijn dat meisje en de vader? Hoezo, gaat een twaalfjarig kind niet naar school, maar treedt wel op in een kerk, omdat ze in tongen zou spreken, in het Noorwegen van nu? Een droom, in haar zieke hoofd, is het einde van het boekje, denk ik.",-1
"Wat een waardeloos boek,zeer veel personen en verwarrende hoofdstukken.
veel bla, bla, ongeveer de helft van het boek,
het einde is zeer open, er kan zo weer 1 boek over geschreven worden (een vervolg), ja, ja,
geen aanrader om te lezen,",-1
"Ik vond het boek erg tegen vallen. De dood van de moeder, door de kinderen veroorzaakt uit liefde, vond ik erg vergezocht. Het zwaarbeladen onderwerp als pedofilie werd erg zwak afgedaan. Ik heb het boek uitgelezen in de hoop det het einde toch nog een stukje voldoening gaf maar helaas.",-1
"Op aanraden van boekhandelaar gelezen. Heel spannend en dan komt het slot, kan echt niet begrijpen dat er lezers zijn die dit goed vonden. Het slechtste boek wat ik in jaren heb gelezen. Ongeloofwaardig. Voor degene(n) die twijfelen niet kopen maar lenen in de bieb.",-1
"Sinds ik deze schrijfster voor het eerst ontdekte ben ik steeds meer van haar boeken gaan lezen én ik ben er ook steeds meer van gaan houden. Doordat ik de afgelopen zoveel verschillende verhalen uit haar oeuvre heb gelezen kan ik echter ook een duidelijk onderscheid maken. Zo bevalt haar latere werk me het meest, maar de eerdere boeken spreken me veel minder aan en laat dit boek nu net een bundel zijn met twee oudere verhalen.

Een verhaal dat in 1995 geschreven werd kan al wat gedateerd aanvoelen, maar zowel ‘Plaats voor geluk’ als ‘Diep water’ zijn nog wat ouder. Het eerste verhaal werd namelijk in 1982 uitgebracht terwijl het tweede werd voor het eerst in 1984 werd gepubliceerd en eerlijk is eerlijk in die periode schreef Nora Roberts nog op een heel andere manier.
...
Een boek dat luchtig is en vrij oppervlakkig kan nog steeds erg ontspannend zijn. Een verhaal waarin de handelingen en uitspraken zo tegenstrijdig zijn dat ze je bijna een whiplash bezorgen … tja, dan wordt het voor mij al erg moeilijk om van het boek te genieten.

Dit boek was dus jammer genoeg niet voor mij weggelegd. Al was het tegelijkertijd ergens wel interessant om te zien hoe de schrijfstijl van deze auteur door de jaren heen ontzettend veranderd én gegroeid is.",-1
"Na eerder 13 uur van Deon Meyer gelezen te hebben waren mijn verwachtingen erg hoog toen ik aan Feniks begon. Helaas zijn deze verwachtingen niet uitgekomen. Op zichzelf is Feniks best een aardige politieroman maar dit boek kan zich bij lange na niet meten aan de echte thrillers van dit moment. Het is wellicht ook een beetje een oneerlijke vergelijking om deze 2 boeken met elkaar te vergelijken, omdat Feniks een van zijn eerste en 13 uur een van zijn laatste boeken was. Meyer heeft wat mij betreft dus zeker een zeer positieve ontwikkeling doorgemaakt. Zijn boeken zijn echter niet erg geschikt om 'tegen de draad in' te lezen.

Feniks kent een heel apart verhaal waarin de nodige moorden en berovingen plaatsvinden. De nog jonge inspecteur Mat Joubert krijgt de taak deze puzzel op te lossen. Het is net het zetje dat hij nodig heeft om zijn leven weer een nuttige invulling te geven. Na de dood van zijn vrouw twee jaar eerder is zijn leven in een negatieve spiraal terecht gekomen.

Het verhaal had voor mij een té seksueel ondertoontje. Dit paste niet bij het verhaal, net zoals de lange teksten die besteed waren aan het 'moeten' afvallen van de inspecteur. Dit zijn geen onderwerpen waar ik van houd in een spannend boek.

De mooie schrijfstijl van Deon Meyer verloor zijn charme al snel door de overload eraan. Helaas kon ook het verhaal zelf me niet echt in zijn grip krijgen. Al met al wel een aardig boek (in de vorm van mwoah) maar zeker niet meer dan dat. Geen aanrader wat mij betreft. Als je iets goeds van Deon Meyer wilt lezen, zou ik zeker 13 uur aan kunnen raden.Frappant vind ik wel dat ik me tijdens het lezen steeds bleef afvragen wat Meyer nou precies met Feniks bedoeld heeft en wie die dame is die op de cover van de Nederlandse versies prijkt?

Plot: 2
Spanning: 2
Leesplezier: 2
Schrijfstijl: 3
Originaliteit: 2
Psychologie: 2",-1
"Helen is 11 jaar wanneer haar nicht Flora op vraag van Helens vader op haar komt oppassen tijdens de zomer van 1945.
Omdat er een polio-epidemie heerst, vraagt Helens vader – die zelf slachtoffer is geweest van polio - Flora om niet buitenshuis te gaan.
Noodgedwongen delen Flora en Helen dus hun tijd samen op en in het enorme domein met het afgelegen en half vervallen landhuis ""Goeie Ouwe Duizend"".
Helen is voor haar leeftijd vroeg-volwassen, mede door het verlies van haar moeder en haar oma Nonie met wie zij een heel goede band had.
Zij heeft een heel aparte kijk op de dingen en denkt veel af te weten en te kennen over de wereld en de maatschappij, maar kent eigenlijk alleen maar haar eigen leefwereld en leefomgeving.
Zij denkt boven Helen te staan, die in haar ogen heel erg naïef is voor haar 22 jaren en gedraagt zich tegenover haar oppas heel hautain en verheven.
Buiten de kuishulp en een jonge ex-soldaat Finn komen er geen mensen langs op het landgoed dat voordien een hersteloord was voor ondermeer tbc- en psychiatrisch patiënten.
Ik ben wat teleurgesteld in dit boek.
De cover van het boek oogt heel mooi, een foto van een jong bedeesd meisje en de titel in mooi handgeschreven letters in opdruk.
De inhoud op de achterflap en de uitklapflappen zijn veelbelovend en nodigen uit tot lezen, daarna volgt de teleurstelling.
Het boek komt heel erg traag op gang, is saai opgebouwd en wanneer je denkt dat er eindelijk iets staat te gebeuren, blijf je op je honger zitten.
De actie, volgend op de thuiskomst van Helens vader, op het einde van het boek, komt wat te laat om nog te kunnen boeien.
Dit genre van boeken zal waarschijnlijk wel zijn aanhangers hebben, maar de saaie opbouw en het verhaal geschreven in de ik-vorm, kon mij niet echt bekoren.
Schrijfster Gail Godwin heeft met dit boek wel een heel mooi tijdsbeeld geschetst van de naoorlogse periode.
Zij beschrijft hoe de mensen leefden, hun tijd doorbrachten, de verschillende standen in de maatschappij, over hun verdriet en hun liefde...
Dit boek geef ik twee sterren.",-1
"Gekocht op basis van een goede recensie. Na 24 pagina's terzijde gelegd. Onwaarschijnlijk (maar dat was tevoren bekend), kinderachtig en melig. Niet mijn soort humor. Dus waarom zou ik verder als er nog zoveel te lezen valt? Ook en juist van andere Vlaamse schrijvers. Miskoop.",-1
"Nee...ik vond dit boek slechter als Koud Zuid, terwijl ik daar al niet kapot van was. Jammer van het geld, ik heb het boek nieuw gekocht, maar gelukkig weer doorverkocht. Ongeloofwaardig en niet boeiend en soms zelfs irritant. Jammer !",-1
"De voorgaande boeken van Meltzer waren prima maar dit is gewoon een slecht boek, zelfs nog niet 1 ster waardig",-1
"Een gegeven paard, lees boek (Hebban win-actie), mag men niet in zijn bek kijken. Een boek echter moet je wel openslaan om het al dan niet kritische te lezen.
Gelukkig heb ik heel wat andere boeken liggen die nog gelezen mogen worden en daar kon ik al snel aan beginnen na enkele hoofdstukken van Door het licht.
Arrogant en humorloos vind ik Harmens en mijn advies is om er niet aan te beginnen. Er is nog zoveel moois in het land der geschreven woord.
Maar ja, ik ben ook geen ervaringsdeskundige.",-1
"Een parodie in versvorm, in eerste instantie verschenen in AMC Magazine.
Frank van Pamelen, Driek van Wissen, Kees Torn en Ivo de Wijs nemen beurtelings een vers voor hun rekening, waarbij ze het stokje van elkaar overnemen in die zin dat de eennalaatste regel van de voorganger de eerste voor de volgende is.
Niet heel bijzonder. Echt een vluggertje voor de Hrc2016.",-1
"Niets is wat het lijkt is Tanya Byrons verslag van haar vierjarige opleiding tot klinisch psycholoog. De levensverhalen van haar patiënten zijn schrijnend, adembenemend en zitten vol zwarte humor. Psychopaten, mensen met beginnende dementie, kinderen met eetstoornissen en slachtoffers van seksueel misbruik; patiënten met ieder een aangrijpend verhaal. Prachtig geschreven, hartverscheurend en tot op het eind verrassend: een confronterend boek.

Dit keer een non-fictie boek voor mij. Ik werk zelf in de zorg met kwetsbare kinderen en vind het interessant om verhalen te lezen van andere mensen die in de zorg werken. Ik had dan ook hoge verwachtingen van het boek. De verhalen in het boek zijn vrij heftig. De problematiek en situaties die zij tegen komt zijn niet mals, maar voor mijn gevoel ook wel heel bewust gekozen voor dit boek.
Mijn verwachtingen van het boek zijn niet helemaal waar gemaakt, maar komen misschien ook door mijn eigen ervaringen in het werkveld.

Echter is het wel een hartverscheurend en emotioneel boek, wat zeker de moeite waard is om te lezen!",-1
"Ik had al zo'n vermoeden dat dit geen literair hoogstandje was, maar ik moet zeggen dat ik me toch heb vermaakt met dit onwaarschijnlijker verhaal over het geheim van Mozart. Een operazangeres die door een tijdreis in het jaar 1791 terechtkomt en samen met de beroemde componist een eeuwenoud voorwerp moet beschermen. Geen personage komt echt lekker uit de verf, maar ik ben stug door blijven lezen omdat ik wilde weten hoe het verhaal zou eindigen, vermakelijk dus.",-1
Dit vind ik dus een hele slechte vertaling!!! wat een taalgebruik zeg! Door dat slechte taalgebruik wordt het harstikke saai. Ik ben echt teleurgesteld.,-1
"Dolores Tuoey leeft een onopvallend leven in Miami. Maar ze draagt een verleden met zich mee: voor haar geënsceneerde zelfmoord was ze Jane Doe, een antropologe die onder andere veldwerk deed in hartje Afrika. Als in Miami een hoogzwangere vrouw vermoord wordt, weet ze dat haar verleden haar gevonden heeft. Tegelijk staat Jimmy Cruz, de rechercheur die belast is met de moord, voor een raadsel. De weinige sporen op de plaats van de misdaad verwijzen naar Afrikaanse magie. Maar hoe kan je dit gebruiken als bewijslast, want geen normaal mens gelooft hier nog in. Maar dan, als Jimmy bij Dolores op de stoep staat, besluiten ze dat er maar een mogelijke oplossing is: magie bevechten met magie.
Nachtrituelen begint zeer intrigerend, door een constante afwisseling van het heden en het verleden. Maar als de schrijver het imponeren met zijn kennis over Afrikaanse hekserij en waarzeggerij laat overheersen en boven het verhaal stelt, is de verwarring al snel compleet. De grote hoeveelheid Latijnse plantennamen, chemische stoffen en vooral Afrikaanse woorden waarmee het verhaal doorspekt is, komen de leesbaarheid absoluut niet ten goede. Het was echt zwoegen om door de eerste pakweg honderdzeventig bladzijden heen te komen. Daarna ontwikkelt er zich eindelijk iets dat op een spannend verhaal lijkt en gaat het lezen wat vlotter, maar helaas is het kwaad dan al geschied, want het leesplezier is ondertussen al tot ver onder het nulpunt gedaald.
Bovendien blinkt het verhaal niet uit in geloofwaardigheid, want het bovennatuurlijke speelt een hoofdrol: geesten, heksen, tovenaars, waarzeggers, mensen die zich onzichtbaar kunnen maken, zombies, enz. worden veelvuldig opgevoerd in deze, als literaire thriller bestempelde, eersteling van Michael Gruber.
Misschien dat de liefhebbers van het subgenre er meer plezier aan beleven, en dit boek echt naar waarde weten te schatten, maar ik kon mij er totaal niet in vinden: een afknapper dus.",-1
"Ira Levin weet dat zijn boeken allemaal verfilmd worden. Hij doet dan ook geen enkele moeite om een mooi boek met diepgang neer te zetten. Sliver slechts 180 pagina's en leest als een filmscenario, zonder uitdieping van karakters en zonder fraaie ensceneringen. Maar gewoon in sneltreinvaart van scene naar scene. De film met Sharon Stone was al niet geweldig, het boek is dus niet beter.",-1
"Zelfingenomen, hypocriet en gespeend van zelfreflectie.",-1
"Chris Morgan Jones heeft ruim elf jaar gewerkt als adviseur van regeringen in het Midden-Oosten, Londense banken en Russische zakenlieden. De ervaringen die hij heeft opgedaan heeft hij gebruikt om zijn debuut, An Agent of Deceit, te schrijven.

De hoofdpersonen komen uit zeer tegengestelde richtingen; Richard Lock is van Nederlands-Engelse afkomst maar heeft voor een Russische oligarch een enorm imperium opgebouwd. Ben Webster begon ooit als journalist maar hij werkt nu voor een grote Londense firma die informatie verzameld. Hij en Richard komen tegenover elkaar te staan als Webster een onderzoek moet doen naar de herkomst van het imperium van de Rus, Konstantin Malin. Het verhaal speelt zich af in Moskou, Londen en Berlijn maar de rest van de wereld is het schouwtoneel.

Helaas is het Chris Morgan Jones niet gelukt om het spannende gegeven en alle kennis die hij heeft opgedaan, samen te vatten in een echt spannend boek. Integendeel, de spanning is ver te zoeken. In afwisselende hoofdstukken lezen wij over de achtergronden van Lock en Webster en ze reizen heel wat af. Verder wordt er heel veel tijd doorgebracht met het lezen van dikke dossiers. Vanaf het begin af aan echter had ik moeite mijn aandacht bij het verhaal te houden; de hoofdpersonen blijven plat, de achtergronden saai en de spanning afwezig. Het plot is niet slecht maar helaas heeft Morgan Jones er niet genoeg mee gedaan. (door Jannelies Smit)",-1
"Wat ik miste was de diepgang in de personages. Er werd in mijn ogen overdreven veel in lijken gesneden. Wel zodanig geschreven dat ik het voor me zag en in dit geval was dat toch wat teveel van het goede. De schrijfstijl zelf was dan ook niets mis mee. Maar ik vond het allemaal wat TE overdreven. En als dan op het laatst nog een lijk overeind schiet die dan niet dood blijkt te zijn, vind ik dat niet zo realistisch. Beetje teleurgesteld.",-1
"maar niet meer dan dat. ,Ethan Decker is gedesillusioneerd na het overlijden van zijn zoon. Hij verpietert in de woestijn van New Mexico totdat Anna Kelsey komt aanrijden met in haar kielzog twee kinderen. Ze dumpt de kinderen bij Ethan en verdwijnt, hij mag het verder zelf uitzoeken. Maar wie zijn deze kinderen en wat moet hij met hen?

Tijdens het lezen van Blinde jacht dacht ik telkens: ‘Deze film heb ik al een keer gezien.’
Dat betekent twee dingen. Allereerst is het boek filmisch geschreven, je ziet de scènes bijna voor je, hierdoor leest het lekker vlot. Het tweede punt is dat het verhaal voor mij weinig nieuws bevatte. Het is een spannend achtervolgingsverhaal met mensen die deugen en mensen die niet deugen. Gelukkig komen zij die deugen er overwegend goed mee weg en een dode meer of minder aan de kant van de slechteriken maakt niet uit.  Eigenlijk weet je vanaf ongeveer bladzijde 50 hoe het verhaal zich globaal verder gaat ontwikkelen.
 
Blijft er dan nog iets over om je over te verbazen, te verwonderen of van te genieten?
Ja, dat wel. Het verhaal van de kinderen is soms aangrijpend. Daarnaast is het toch ook een onderhoudend boek met vaart en het nodige actiewerk. Er wordt nogal wat geschoten en verslagen en de snelle wisselingen van plaats en tijd leveren veel tempo op. Blinde jacht leest gemakkelijk en is spannend. Wat mij betreft valt dit boek in de categorie : ‘ontspannend vertier’.  Daar is overigens niks mis mee, letters tot je nemen en de tijd vliegt. Voor je het weet is de zon een heel stuk verder gezakt en klap je het boek dicht waarna het leven verder gaat.
Al met al een plezierig tussendoortje, maar niet meer dan dat.",-1
"Dit boek zat in een celebrateboek box, veel verhalen deden zich de ronden op instagram en was daardoor het boek van januari/februari.
Het verhaal is gebaseerd op verschillende sprookjes, en speelt zich af in een sprookjes setting. Door de vele verhalen die er al geschreven zijn rondom de sprookjes werd sprak dit boek minder aan als andere. het duurde lang voor je in het boek komt. Doordat er veel verwachtingen naar dit boek waren is het boek gaan tegen vallen. Je leest het boek maar krijgt er niet echt een beeld bij. En ook na het gelezen hebben van dit boek vergeet je het verhaal. Je weet dat je het gelezen hebt maar waar het ookal weer precies overging weet je niet meer. Dit is erg jammer, had meer van het boek verwacht.

Het boek is wel goed geschreven en leest lekker weg, maar jammer dat het verhaal je niet pakt.",-1
"Ik schrijf deze recensie zonder de andere recensies gelezen te hebben, omdat ik altijd graag objectief aan een boek begin. Als er overeenkomsten zijn, dan is dit per ongeluk zo gegaan.
Verder denk ik niet dat ik echt spoilers heb geplaatst, maar toch een kleine waarschuwing voor je dit leest: ik ben wel in detail getreden.

Gisteravond heb ik het boek uitgelezen. Ik moet zeggen dat ik erg positief ben. Ik wil er wel enkele dingen over kwijt.
Alleereerst mijn kritische noten (ja ik ben leerkracht, dus ik wil met mijn positieve opmerkingen eindigen...)
Allereerst viel me op dat er ongelooflijk veel uitroeptekens in staan. Dat is natuurlijk iets persoonlijks, maar ik vind dat niet prettig lezen. Gelukkig was het verhaal hierdoor niet minder interessant.
Ik vond het ook jammer dat Kagnot en Eefha pas zo laat in het boek kwamen. Het verhaal ging zo lang in op alleen Adam, dat ik op een gegeven moment niet echt verder kwam in het boek. Pas toen Kagnot op het toneel verscheen, werd ik weer wat meer geboeid.
Verder vroeg ik me af waarom het boek 'Dagboek 32' heet. Ik snap wel dat het een mysterieuze titel is en het spreekt ook wel aan. Maar ik vind het wel onrealistisch dat iemand zo uitgebreid in zijn dagboek schrijft, inclusief letterlijke citaten. In het verhaal was het ook noodzakelijk dat het dagboek steeds bij Adam terug kwam, anders kon hij er natuurlijk niet in schrijven. Maar dat Kagnot wel zijn koffer steelt, maar het dagboek weggooit, had ik persoonlijk anders gezien. Waarom is hij wel 'bang' voor het dagboek, maar niet voor de andere vreemde spulletjes in de koffer? Ik denk dat het verhaal nog beter tot zijn recht was gekomen als Adam het gewoon vertelde.
Dan mijn positieve bevindingen! Allereerst vind ik het erg leuk dat er een nieuwe wereld gecreeërt is. Dat vind ik altijd leuk. Vooral nu het zo anders is dan onze wereld. Dan kun je er lekker je fantasie in kwijt. De tekening op het einde vond ik ook leuk. En ik vond het ook goed dat het op het einde pas stond, want dan kon ik tenminste mijn eigen fantasie laten gelden. Het was echter zo gedetailleerd geschreven dat mijn voorstelling nagenoeg dezelfde was.
In het boek komen jeugdherinneringen van Adam naar voren. Hier heb ik mezelf af zitten vragen of het misschien autobiografisch was, aangezien ze ontzettend gedetailleerd beschreven waren. Het leek me echt een dagboekschrijfsel haha!
Het hoofdstuk wat me het meest bij is gebleven is 'een lus in de tijd'. De gebeurtenissen daarin zijn erg vreemd en onverklaarbaar en toch heel realistisch beschreven. Ik ben heel vatbaar voor dat soort dingen en vond het persoonlijk ook eng. Ik was blij dat het boek niet verder in ging op die vreemde gebeurtenissen, want anders weet ik niet of ik het af had kunnen lezen. Het sprak zo tot mijn verbeelding, dat ik bang was dat ik er niet meer van zou kunnen slapen. Ik heb er echter wel van genoten, aangezien het enkel een 'droom' is.

Al met al ben ik positief gestemd en ben ik nieuwsgierig naar het volgende boek! Ik zou zeggen: ga zo door Jan!

Liefs Sanne",-1
"Leuk verhaal, maar toch valt het tegen. Wat is er gebeurd met de regels omtrent time turners? Ron lijkt ook anders. Hij komt over als een lafaard en een sukkeltje.
Je merkt gelukkig niet heel erg dat het slechts een script is. Toch zal het werk beter tot haar recht komen op de planken. Het is namelijk nogal lastig om de gebeurtenissen voor je te zien.",-1
"Dit is een verhaal over licht en duisternis. Je volgt een aantal verhaallijnen, waaronder die van Benedictus en zijn leerling Xavier. Xavier moet van hem een aantal boeken lezen. Maar hij beleeft ze alsof hij er zelf is. Het komt allemaal heel dichtbij. Hierdoor komt hij terecht in een wereld, die hij liever niet had leren kennen. Aan welke kant staat hij? Het licht of de duisternis? Is er hoop? Een sprankje hoop? Of zelfs maar een zaadje van hoop, dat in iemand geplant is?

De vecht scenes zijn bloederig en goed beschreven, deze zie je goed voor je.

Pluspunt is de namenlijst, deze staat voor in het boek, dus kom je meteen tegen.

Maar………………

Ik kon niet echt in het verhaal komen. Er staan veel scheldwoorden in. En soms slaan ze nergens op…Maar dat is niet het grootste struikelblok voor mij. Wat dat wel is ga ik proberen uit te uitleggen….

De schrijver zet alles op papier zoals hij het voor zich ziet, in een film. Als lezer zie je dit niet zo, omdat hij zijn wereld niet goed genoeg opbouwt. Hij zet dan bij elke scene (ik heb het over scenes, omdat het echt zo aanvoelt) neer wie er meespeelt en waar het zich afspeelt.

Bijvoorbeeld: -Abbus- Grote Zaal. En vervolgens moet je als lezer zelf invullen hoe deze zaal er dan uit ziet. Zo gaat het met andere kamers, steden en gebieden ook. Je moet zelf invullen hoe het eruit ziet. En omdat ik hierdoor totaal geen binding voel met deze wereld….Kom ik gewoon niet in het verhaal. Een landkaartje zou al een beetje helpen. Dan krijg je een beeld van de wereld!

Er is ook behoorlijk veel dialoog in het boek. Soms ben ik de draad kwijt en weet ik niet meer wie wat zegt…En waarom? Veel personages gaan tekeer tegen elkaar…

De auteur zijn bedoeling is (denk ik) om dit boek een intro te laten zijn voor de rest van zijn verhalen. Net zo’n idee als The Fellowship of the Ring. Maar waar Tolkien de tijd neemt om beeldend te vertellen hoe de wereld eruit ziet…Doet deze auteur dat niet. ….. Het komt zeer traag op gang. Het liefste had ik het boek na 80 blz dichtgeslagen en niet meer open gedaan. Pas op het einde is het wat spannender aan het worden. Het eindigt met een behoorlijke cliffhanger. Maar als ik heel eerlijk ben…Wil ik niet weten hoe het verder gaat, ik ben er over uit dat dit niet mijn boek is! Ieder zijn ding!

Er staat een verklarende woordenlijst in…Achterin het boek. Maar als je begint te lezen, weet je niet dat deze erin staat. Er is namelijk geen inhoudsopgave  voor in het boek! Dus je kunt niet opzoeken wat op welke pagina staat.

Ik kan wel merken dat het met veel enthousiasme is geschreven. Maar ik krijg gewoon geen binding met de personages. Ik Irriteer me eerder aan ze. En als ik fantasy lees, wil ik een goed beeld krijgen van de wereld. Deze wereld doet een beetje middeleeuws aan, in alle verhaallijnen. Maar dan heeft een personage wel een smartphone. Ik kon dat eerst niet plaatsen. Ik heb het maar geaccepteerd. Toen kwam ik er later pas achter, dat er meer technische snufjes zijn. ( Een van de verhaallijnen speelt zich  in het heden af, maar dat gevoel krijg je niet in het begin door de middeleeuwse sfeer, daarom raakte ik enorm in de war.). En als je niet in een verhaal kunt komen, dan is het leesplezier als snel verdwenen.

(Er zijn teveel dingen die vragen oproepen). Maar als er dan een verklaring komt…Dan is het in mijn ogen te laat.

De cover vind ik niet mooi en het formaat van het boek is echt te groot, Het past net aan in de boekenkast…………

Ik mis gewoon te veel in dit boek. Ik kan het daarom ook geen voldoende geven!

Ik geef het boek 2**.",-1
"De eerste helft las lekker weg, korte hoofdstukken. Maar op den duur waren de gebeurtenissen zo ongeloofwaardig, dat ik me er bijna niet toe kon zetten om dit boek uit te lezen, jammer.",-1
"Wat een tegenvaller. Geen Grisham zoals wij gewoon zijn: geen thrillergehalte, veel bladvulling met nutteloze stadsbeschrijvingen en storende vertalingen uit het italiaans. Grisham is volgens mij nog altijd op zijn best in advocatenthrillers.",-1
"Ik heb dit verhaal niet uitgelezen simpelweg omdat het mij niks boeide. ""Wie was nou wie en wáár gaat het nou eigenlijk over"", dat ging er steeds door mijn hoofd. Oninteressante praat en onsamenhangend dat is wat ik er van vind. Hup, door naar het volgende boek!",-1
"Tijdens het lezen van dit tweede boek van Lindstein valt meteen op dat het lang niet zo fascineert als het eerste. Achteraf kan ik concluderen dat dat meerdere redenen heeft. In het eerste boek zijn zaken nog aannemelijk en te vertalen naar een (soort van) realiteit. Zou dit echt zo kunnen? Die vraag werd toen menigmaal met een ‘ja’ of ‘misschien wel’ beantwoord. Nu is dat niet het geval. Lindstein heeft heel veel toevalligheden gebruikt om het verhaal kloppend te krijgen waardoor het totaal niet realistisch lijkt. Sommige zaken natuurlijk wel maar op het moment dat ze probeert iets meer verdieping aan het geheel te geven, wordt het alleen maar meer voorspelbaar en zijn er zelfs momenten dat er irritatie optreedt ten aanzien van de invulling van bijvoorbeeld Sofia. Als je uit een sekte bent ontsnapt en weet hoe een dergelijke organisatie werkt dan is haar naïviteit totaal niet aannemelijk, komt het met vlagen zelfs heel dom over. En zo zijn er meer zaken te noemen.

Persoonlijk lagen de verwachtingen van dit vervolg veel hoger want het blijft niet bij één ding dat niet klopt. Richting de plot maakt Lindstein een sprong in het verhaal en gebeurt er weer iets heel voorspelbaars, de afloop daarvan laat zich ook raden want er is maar weinig fantasie voor nodig om het verhaal af te ronden. In het achterhoofd zit echter de ervaring van Lindstein zelf als sektelid en daarom is het teleurstellend dat ze zich mijns inziens heeft laten meeslepen in het romantiseren en ongeloofwaardig uitbreiden van het verhaal. Dit terwijl de basis en de in het verhaal genoemde familiekronieken wél heel goed gevonden zijn. Jammer dus dat Lindstein niet meer bij de kern van het verhaal is gebleven, ik denk namelijk dat dat veel authentieker zou overkomen. Laat duidelijk zijn dat dit mijn interpretatie is en niet per se een gegeven. Lees het boek vooral zelf en trek je eigen conclusies. De schrijfstijl is bijzonder prettig en daar is dus niets mis mee. Dit vervolg mist naar mijn mening gewoon het waarheidsgetrouwe gevoel dat het eerste deel wel had. Het derde deel gaat verder met de kinderen van Oswald, de proloog die in dit boek is vermeld noemt dat niet expliciet, maar de afkortingen van de namen laten dat duidelijk doorschemeren. Ditmaal is de nieuwsgierigheid echter stukken getemperd. 2 sterren, een matige herrijzenis. Jammer.",-1
"Na het lezen van de Fallen-serrie was is zo verliefd op de hoofdrolspellers en het verhaal.
Ik was dolblij dat fallen in love uitkwam en ook schuld vond ik een leuke toevoeging aan de serrie.
maar dit boek snap ik niet dat het uitgekomen is. het heeft mij ontzettend teleurgesteld.
het zijn hoofdstukken die verwijderd zijn uit het boek.",-1
Een heel interessant boek over de leefwijze van de bewoners op Groenland. Het boek houdt het midden tussen een reisverhaal en een avonturenroman.,-1
"'Fierce Kingdom' is het vijfde boek van de Amerikaanse auteur Gin Phillips, het eerste dat ook naar het Nederlands vertaald wordt. Debuteren deed de auteur al in 2009 met 'The Well and the Mine', een roman waarmee ze de Barnes & Noble Discovery Award won.

'Een schitterende dag', zoals het boek in het Nederlands zal heten, wordt omschreven als een beklemmende, claustrofobische pageturner over de dunne lijn tussen goed en kwaad en de onverbrekelijke band tussen moeder en kind. Zoiets schept verwachtingen: een verschrikkelijk goed weergegeven sfeer, een rollercoaster van emoties en dat alles omvat door een ontzettend spannend verhaal.

Joan is mama van de vierjarige Lincoln. Zoals zo vaak hebben ze de middag in de dierentuin doorgebracht en reppen ze zich tegen sluitingstijd naar de uitgang. En dan gaat alles mis, er wordt geschoten en de grond ligt vol lijken. Zullen Joan en Lincoln kunnen ontkomen? Zijn zij de enige overlevenden in de dierentuin? En waar blijft die politie?

Helaas, de lezer komt van een koude kermis thuis. Spanning en emotie zijn ver te zoeken, 200 bladzijden lang is het verhaal ronduit saai. De dierentuin waar alles zich afspeelt wordt tot in den treure beschreven, maar eigenlijk heb je daar weinig of niets aan, een plattegrond was handiger geweest. De gedachten van Joan dwalen af naar van alles en nog wat (haar jeugd, haar oom, haar moeder, films,...) en dat haalt compleet de vaart uit het verhaal, net zoals de oeverloze uitweidingen dat doen. Bovendien komt een en ander ongeloofwaardig over. Daarna resten nog een 75 bladzijden die veel beter zijn, maar dan is het kalf al lang verdronken.

Na het dichtslaan van het boek overheerst teleurstelling. Over gemiste kansen, want de insteek voor dit verhaal is goed. Over (te) veel losse eindjes. Nee, als dit het beste is wat Gin Phillips in huis heeft, dan houdt deze lezer het voor bekeken.",-1
"Het boek leest makkelijk en is wel prettig maar voerde me op een of andere manier niet mee. De diverse karakters waren voor mijn gevoel niet tastbaar: er werden wel aspecten van hun karakter en verleden opgevoerd maar verder niet gebruikt. Zo ook het verhaal...bijv het bezoek aan de helderziende wordt maar weinig gebruikt, het verhaal zwenkt naar een andere insteek. Zo ook het eind, leuk dat het een en ander toegelicht werd, maar zo voelde het dan ook. Alle belangrijke karakters hebben een verstoorde relatie en alhoewel dat dan wel helemaal op het uiterste eind als een rode draad naar de dader toeloopt vond ik het erg onbevredigend dat het niet meer uitgewerkt was. Ik ervaarde geen dreiging/spanning , verdieping of overrompeling aan emoties, dus geen uitnodiging voor een volgend deel.",-1
"Ik ben gekomen tot blz 170 en zag dat ik er nog +/- 280 blz moest lezen. Ik heb het maar opgegeven.
Verhaal is op zich wel aardig en karakters ook, maar het gaat zo traag en stroperig. Er zit absoluut geen vaart in.",-1
"De selectie-trilogie vind ik erg leuk en ik vind het heerlijk om ze weg te lezen maar deel 4 De prinses en deel 5 De kroon vind ik tegenvallen. Voor mij was het verhaal al afgesloten na deel 3 De one en ik heb er spijt van dat ik toch deel 4 en 5 heb gelezen, ik vond ze saai, alleen in deel 4 een spannend stukje dat Eadlyn door mensen werd bekogeld. Eadlyn had niet veel tijd voor de jongens van de selectie en zowat geen spanningen van het volk vandaan.

Ik had het liever bij de Selectie- trilogie gelaten en raad je aan als je De one een goed einde en afsluitend einde vind niet nog deel 4 en 5 te lezen.
Maar ik vind het wel een goede optie voor mensen die heel graag willen weten hoe het zou gaan als er een nieuwe opvolger op de troon komt en de selectie sfeer niet los kan laten.",-1
"Journalist Joe Oakes zijn levensdoel is het ontmaskeren van bedrieglijke secteleiders, gebebedsgenezers en soortgelijken. Vanaf het moment dat er een vage amateurvideo opduikt, waarop de duivel te zien zou zijn, gaat Joe op pad om deze te ontkrachten. Maar het is niet eenvoudig, want de video werd voor echt verklaard door specialisten. Joe moet dus de plaats waar de video geschoten werd proberen te bereiken. Maar het eiland, in de volksmond Varkenseiland genoemd, heeft een kwalijke reputatie. En iemand vinden om hem er heen te varen is niet makkelijk.
Als hij er dan toch eenmaal voet aan land zet, treft hij er de doodsbange volgelingen van Malachi Dove, een gebedsgenezer die vroeger al eens door Joe ontmaskerd werd, aan. Al snel blijkt dat Malachi zijn vroegere vernedering nog niet nog niet vergeten is, en nog altijd een rekening te vereffenen heeft met Joe.

Dit boek doet me aan de film “Cop land” (met Sylvester Stallone) denken: het is een traag verhaal, en de ganse tijd zat ik te wachten tot de actie en spanning er eindelijk aan komt. En als het boek eindigt zat ik nog altijd op mijn honger, en dan blijf ik daar achter met een een “was dat alles?”-gevoel.

Een origineel gegeven en een kleine twist op het eind zijn eigenlijk de enige positieve punten, maar dat is lang niet genoeg om er een goed boek van de maken. De wetenschap dat Mo Hayder in het verleden zulke goede boeken afleverde, maakt het nog pijnlijker deze misser te lezen. Dit is, met stip, het slechtste boek dat ik dit jaar las en het is erg jammer dat haar naam op deze cover prijkt.

Ik ga er niet meer woorden aan vuil maken, en een kaarsje branden dat haar volgende boek terug het niveau van Vogelman en Tokio haalt.",-1
"Een brallende politicus Govert Brands, gemeenteraadslid, spint garen als een ambulancebroeder wordt neergestoken en overlijdt. Rechercheur Sjaak Bijl en haar collega onderzoeken de zaak. De ambulancebroeder Bart Flick, heeft tijdens een hulpverlening xtc afgepakt van een dealer. De dealer heeft nog schulden uitstaan en heeft er alle belang bij dat hij de xtc terug krijgt. De politie doet onderzoeken zowel naar de dader van de steekpartij als naar de handel in de drugs. Verschillende teams houden zich daarmee bezig. Zoals ook in de practijk ontstaat er bij de teams enige rivaliteit. Immers, beide teams hebben er belang bij om een dader te arresteren. Ook vinden er relletjes plaats waarbij mensen van Marokkaanse afkomst zijn betrokken. De relletjes hebben onder andere te maken met het al of niet verstrekken van subsidie aan een buurthuis. Govert Brands, gemeenteraadslid en tevens fractievoorzitter, heeft er belang bij dat de subsidie wordt verstrekt. Hij is vreemd gegaan en een kind verwekt bij de zus van een van die Marokkanen en wordt gechanteerd. Het plot is niet sterk en heeft wat losse eindjes. Frappant is dat de politicus overal mee wegkomt.",-1
"Garry Disher is een Australische schrijver die vele boeken op zijn naam heeft staan. In Duitsland heeft hij enkele prijzen gewonnen. Ik heb nooit iets van hem gelezen, dus dit was de eerste kennismaking. De hoofdpersoon is Hal Challis, politieman. Hij heeft het niet gemakkelijk. Zijn vrouw zit in de gevangenis en hij tobt over zijn persoonlijk leven. Deze Hal is getuige van een bijna-moord op een vriendin. De verdachte slaat op de vlucht en Hal moet deze man opsporen.

Scherpschutter kent merkwaardige personages. John Tankard bijvoorbeeld. Hij is dik, politieman en fantaseert over zijn aantrekkelijke collega. Een ander voorbeeld is de man met de fret: tenger, prikkelbaar, sluw en snel. En zo zijn er meer bijzondere personen die Garry Disher bij de lezer introduceert.

Het was interessant eens een keer een boek van een Australische schrijver te lezen vanwege de sfeertekeningen en de beschrijving van de plaatselijke cultuur. De scherpschutter is een onderhoudend boek, maar ik vond het niet echt spannend. In het begin had ik ook even moeite om ‘in’ het boek te komen, mede door de verschillende pespectiefwisselingen. Voor mij was de kennismaking met Garry Disher aangenaam met name door de ‘paradijsvogels’ die in het boek voorkomen. Jammer dat ik het niet echt spannend of pakkend vond. Maar blijkbaar denken bijvoorbeeld veel Duitse lezers daar anders over.",-1
"Rumini wordt scheepsjongen, of eigenlijk scheepsmuis, op de Windkoningin van kapitein Bent Borstel. Hij moet gaan schoonmaken en allerlei andere klusjes doen. Dat staat hem niet zo aan, want hij wil graag spannende avonturen beleven. Dat gaat ook lukken. Hij komt ondermeer een draak en piraten  tegen. Ook zoeken ze naar een verborgen schat. Rumini kan zijn hart ophalen. In dit eerste deel van een (geplande) serie gebeurt er erg veel en wordt de lezer steeds bij de les gehouden door de spannende avonturen.
De Hongaarse kinderboekenschrijfster Judit Berg (*1975) won met dit boek in 2007 de 'IBBY Book of the Year Award'. Ook zijn er veel positieve reacties van kinderen over het boek te vinden. ‘Zonder Rumini zou de boekenwereld een stuk saaier zijn, zegt Julia Rezessy (10 jaar) uit Boedapest bijvoorbeeld. Heel begrijpelijk, want het verhaal is smakelijk geschreven en leest vlot. Er zijn dertig hoofdstukken. Op de binnenzijde van de kaft is een zeekaart afgebeeld. Hierdoor kan de reis van Rumini gevolgd worden.
De buitenkant van het boek ziet er aantrekkelijk uit. Het belooft een soort Jeronimo Stilton te worden en dat spreekt altijd aan. De tekeningen van Zoltan Nagy zijn aantrekkelijk en zijn een mooie aanvulling op het verhaal. Modern en duidelijk. Een beetje animatie-achtig. Dit komt waarschijnlijk ook omdat Nagy veel gewerkt heeft in de grafische vormgeving van games.
Rumini is de hoofdpersoon en er is sprake van een soort alwetende verteller van waaruit je het verhaal volgt. Toch blijft Rumini een wat oppervlakkig karakter: hij is altijd dapper, zit altijd vol goede ideeën… Kinderen zullen zich wel goed kunnen identificeren met de dappere scheepsmuis. Ook is er sprake van veel dialoog, waardoor het verhaal vlot loopt.
‘Kijk dan naar het water!’ riep Baliko uit. ’Zei ik het niet, Rumini?’
Toch zal er, naarmate het verhaal vordert, bij volwassenen wat ergernis opkomen over het taalgebruik en het verhaal. De vertaling van Frans van Nes is hier niet schuldig aan; het gaat om de verhaallijn zelf. Zinssneden als: ‘zei hij mismoedig’, ‘vroeg hij bezorgd’, ‘stelde Baliko vast’, ‘gruwelde Roeland’ gaan snel tegenstaan.
Door het muizen-element, het soort tekeningen en de verhaallijn wordt Rumini en de Windkoningin helaas een kopie van de bekende Jeronimo Stilton-verhalen. Kinderen van rond de 8-10 jaar zullen het juist door deze elementen een prachtig boek vinden. Het werkt als leesbevordering dan weer heel goed. En daar gaat het om. Maar de kwaliteit moet ook meetellen en die is hier van een te laag niveau.",-1
"Lezen is mijn grote verslaving maar dit boek hield ik gewoon niet vol. Ik ben tot pagina 100 gekomen en besloot toen er mee te stoppen. Het verhaal gaat over een zombie genaamd R. dat verliefd wordt op een levend meisje. Het is een saai verhaal en misschien komt de spanning nog wel maar mij lukte het eenvoudig niet om verder te lezen. Sorry, ik heb mijn best gedaan...",-1
"Het gaat met name over het ziektebeeld van haar vriendin.,
Over haar eigen doet ze wat lichtvoetig

Ben erg teleurgesteld in haar kwetsende manier van schrijven mbt Annemarie Jorritsma, ex burgemeester van Almere.
Ken deze vrouw zelf niet van naam,maar vind dat Berdien in haar opmerkingen te ver is gegaan.
Daarnaast voegt het niets toe aan het verhaal.
Vind dit erg teleurstellend... Had het boek dan ook eigenlijk geen ster willen geven.",-1
Alles loopt door elkaar. Slechte schrijfwijze!,-1
"Het onderwerp van het boek sprak mij onwijs aan, maar in mijn idee loopt het niet helemaal lekker over en wordt er aandacht gelegd op andere dingen dan ik had verwacht.
Het is een lang verhaal, wat erg langzaam wordt verteld, waardoor ik eigenlijk al snel het boek wilde wegleggen. Niet gedaan, omdat ik het verhaal wilde begrijpen.
Dit is het eerste boek van Tatiana en ik denk dat met moeite een ander boek zou beginnen van haar.",-1
"Ik weet het: je mag een gegeven paard niet in de bek kijken, maar dat is bij dit boekje, dat je in de week van het spannende boek gratis kreeg, toch wel moeilijk. Want op het boekje is veel aan te merken. De nogal overdreven aangezette hoofdpersonen bijvoorbeeld: Martin Reed is geen gewone suffe kantoorlul, maar meteen wel een enorme sukkel, die ook nog eens op ongelooflijk grove wijze door zo’n beetje iedereen in de grond wordt getrapt. En agente An Albada is een al even karikaturale schepping, met haar verzonnen door aids gestorven vriendin Jill.
Het maakt dat je dit boekje met groeiende verwondering leest. Wat wil Slaughter eigenlijk? Een echt komische klucht is het niet, een spannende thriller of whodunnit evenmin. En als je dan de laatste bladzijde van het boekje omslaat, begrijp je dat er maar één ding wel is gelukt aan dit boekje: de titel: Onbegrepen. Want ik -in ieder geval- begreep dit boekje niet.",-1
"Na de 50/50 moorden, dat ik een erg goed boek vond, had ik hoge verwachtingen van het volgende boek van Steve Mosby. Voor een schrijver is het natuurlijk moeilijk om zo'n succes te evenaren of zelfs te verbeteren, maar ik was ervan overtuigd dat dat Mosby met Niemand die je hoort wel gelukt was.

Vol optimisme begon ik aan Niemand die je hoort, maar ik kwam er al redelijk snel achter dat Mosby mijn verwachting niet kon waarmaken. Het verhaal, dat op zich goed kan zijn voor een grote dosis spanning, mist deze grotendeels. Helaas, want daardoor is het boek niets meer of minder dan een 'gewoon' boek waar af en toe wat spanning in voorkomt.

Deze spanning wordt gedurende het boek wel wat opgebouwd, het plot heeft een verrassende wending, maar over het geheel genomen is het toch allemaal net niet. Ondanks dit is het wel een prettig geschreven boek dat vlot wegleest. Maar zo'n topper als de 50/50 moorden is het zeker niet. En dat is jammer.",-1
"Let’s talk about sex van De Theemutsen (Jade den Adel en Darcy Lazar) is een perfect boek voor in je nachtkastje wanneer je tussen de twaalf en de achttien jaar bent. Die periode is nu eenmaal spannend, ook op seksueel gebied. Soms is het ongemakkelijk om erover te praten met je ouders en zelfs tegenover je vrienden of vriendinnen is het niet altijd even fijn om toe te geven dat je heel veel dingen gewoon niet weet. Zo’n boekje in de buurt is lekker laagdrempelig: even kijken of je vraag te vinden is in de inhoudsopgave en dan naar de goede pagina voor het antwoord. Of gewoon bladeren en lezen over de eigen ervaringen van Darcy en Jade. Je voelt je al snel minder alleen.
Het YouTubekanaal van de twee dames bestaat niet meer op dezelfde manier als ten tijde van het uitkomen van het boek (2015). Intussen is Jade haar eigen kanaal begonnen en Darcy is nog een tijdje doorgegaan op het oude kanaal van De Theemutsen. Veel van hun grappige, openhartige filmpjes staan wel nog gewoon online. Ze waren rond de tijd van het uitkomen van het boek echt razend populair en hun filmpjes worden nog altijd bekeken. In het boek van De Theemutsen verwijzen Darcy en Jade regelmatig naar hun eigen filmpjes, vlogs van anderen en sites met handige informatie. Doordat het boek intussen alweer twee jaar oud is, werken niet meer alle QR-codes, maar je wordt in elk geval geprikkeld om het niet te laten bij het lezen van het boek.
Dat De Theemutsen in eerste instantie een YouTubekanaal was en was later een boek werd, zegt eigenlijk genoeg. Vaak werkt een internetfenomeen toch minder goed op papier. Dit komt bij De Theemutsen vooral doordat ze de teksten van hun filmpjes te sterk willen laten terugkomen. Ze zetten gesprekjes met elkaar in ballonnetjesvorm en plaatsen en kiezen voor tekeningen in plaats van foto’s, zoals ze dat ook doen op hun kanaal. Voor jongeren zijn vrolijke filmpjes van drie minuten aantrekkelijker dan een vrij kleurloos boek. In elk geval is hun kanaal een stuk interactiever, omdat je door kunt klikken op andere vraagjes en vragen kunt stellen. Let’s talk about sex is daardoor eerder een perfect boek om je tienerzoon of –dochter cadeau te doen dan om zelf in de boekhandel te gaan halen als puberende seksbom.
Ouders moeten er wel rekening mee houden dat de adviezen uit het boekje niet honderd procent verantwoord zijn. Zo raadt Jade de morning-afterpil min of meer aan als alternatief voorbehoedsmiddel: “Eerlijk gezegd gebruik ik morning-afterpil best vaak. Voor de zekerheid, weet je wel. Dan denk ik na de seks: o nee, misschien is het condoom toch gefloept…” Ook legt het stuk over het nemen van een spiraaltje vooral de nadruk op hoeveel pijn het kan doen, wat de toch al hoge drempel hiervoor nog hoger legt.
Over abortus doen de dames dan weer juist heel makkelijk. Ze linken hierbij door naar een filmpje waarin Darcy vertelt over haar eigen abortus op haar zeventiende. Ze vertelt het verhaal heel rustig met een glimlach op haar gezicht. Ook houden ze er een duidelijke mening op na als het gaat om seks in relatie tot het geloof. Tips over het faken van bloed bij de eerste keer, omdat je vriend dat belangrijk vindt? Gewoon een prikje in je vinger. Geen seks voor het huwelijk? Dat is eigenlijk best wel een goed idee, hoewel de dames zelf op hun veertiende en vijftiende ontmaagd zijn. Op YouTube is dit allemaal iets minder bezwaarlijk, omdat het heel duidelijk is dat het gaat om hun persoonlijke meningen en ervaringen en niet om wetenschappelijke inzichten. Zwart op wit en met bronvermelding onderaan de pagina voelt het allemaal een stuk officiëler.
Gelukkig bestaat het boek vooral uit grappige verhalen over hun eigen seksleven en de ontkrachting van allerlei fabeltjes die veel onervaren jongeren nog geloven. Na het lezen van dit boek weet je in ieder geval het antwoord op vragen als:

Twijfel je zelf over één van de antwoorden? Even het boek of het YouTubekanaal van De Theemutsen checken!",-1
"Ik ben ik; de ontdekking van het zelf dat in 2002 verscheen, is de voorloper van ‘De Eigenander’. In beide boeken schrijft Dolph Kohnstamm, echtgenoot van de welbekende Rita Kohnstamm, over het ineens doorbrekende ik-besef. Geïnspireerd door Carl Gustav Jung die in een interview zegt dat hij op elfjarige leeftijd opeens het inzicht kreeg: ‘nu ben ik ik en niet iemand anders’. Dit besef en het plotselinge van die gewaarwording fascineerde Kohnstamm zodanig dat hij er inmiddels twee boeken over heeft geschreven.

In dit tweede boek gaat hij wat dieper in op het thema ‘een ik in mij’. Het geheel beslaat vele herinneringen van bekende maar overwegend onbekende mensen samen met quotes uit de literatuur. De gedachtenis aan het moment waarop bij hen als kind of jongere plots een ik-besef doorbrak. Meestal groeit het ik-besef ongemerkt en geleidelijk, maar soms weet je dus nog het exacte moment. Later in de ontwikkeling kan dit leiden tot zelfreflectie. Het zelfbeeld ontstaat meestal na het vierde levensjaar. Zodra kinderen over zichzelf kunnen nadenken wordt de basis gelegd voor zelfreflectie. Spijtig genoeg wordt het fenomeen introspectie/zelfreflectie slechts oppervlakkig besproken. Vermoedelijk omdat je over dit onderwerp een geheel nieuw boek kunt schrijven.

Het woord eigenander is afgeleid van: als een ander, maar toch eigen, want uit de eigen hersenen ontstaan. Het is eigenlijk de tweede ik die kan denken over de gedachten van de eerste ik. Een soort dubbelganger in de geest. Wanneer de eigenander zich manifesteer ontstaat er een innerlijke dialoog. Wat is het vooral niet: het alter-ego of het geweten. Veelal zijn dit van oorsprong Duitstalige citaten, keurig vertaald in het Nederlands met de originele uitspraak erbij. Dat is heel prettig, want soms is de lading in een andere taal net even anders of duidelijker dan de vertaalde tekst. Het wat grotere lettertype maakt het makkelijk leesbaar.

Helaas worden bepaalde vraagstukken, zoals: hoe verhouden transcendente ervaringen en de vrije wil zich ten opzichte van de eigenander, weinig uitgediept en zijn gegeven voorbeelden soms discutabel. Neem het voorbeeld van een intens beleefd zelfbesefmoment. Een jongetje fietst zingend langs een meisje waarop het meisje de opmerking maakt: ‘moet je dat jongetje horen zingen’. Is dit dan een plotseling doorbrekend zelfbesef (van het jongetje) of slechts een gewoonweg jezelf ongemakkelijk voelen?

Bovendien beweert Kohnstamm dat ‘de mens niet van nature goed is’ (slecht dus). Wel heeft hij in de loop van de evolutie in de hersenen de mogelijkheid gekregen van het volstrekt op eigenbelang gerichte doen en laten los te komen. Van deze uitermate interessante uitspraak had een gedegen onderbouwing niet misstaan.

De eigenander, een ik in mij, een buitengewoon originele titel voor een boek dat de belofte ‘een rijke en gevarieerde analyse’ niet geheel waarmaakt.",-1
"De Spaanse auteur David Monteagudo (1962) is een laatbloeier. Deze gewezen heftruckchauffeur begon pas rond zijn veertigste verhalen te schrijven. De 'psychothriller' Einde is zijn debuut.
Een aantal vrienden heeft ooit een weekend in een berghut doorgebracht en destijds afgesproken dat over 25 jaar te herhalen. Een van hen heeft die afspraak onthouden en ervoor gezorgd dat exact een kwarteeuw later iedereen zich weer verzamelt, ook al lopen de meesten niet over van enthousiasme. Tijdens de reünie wordt duidelijk dat één gast niet is komen opdagen, een jongen waar ze destijds iets vreselijks mee uitgehaald hebben en die als bijnaam de Profeet heeft. Dan beginnen er mysterieuze dingen te gebeuren: de stroom valt uit, mobieltjes en auto's weigeren dienst... Ten einde raad besluit men op pad te gaan om hulp te zoeken in de bewoonde wereld. Alleen is die bewoonde wereld er niet meer. De enige levende wezens die ze tegenkomen zijn dieren. Ondertussen verdwijnen ook de leden van de groep een na een op onverklaarbare wijze.
Onverklaarbaar is ook van toepassing op alles wat er in het boek gebeurt. David Monteagudo geeft geen enkele verklaring voor wat dan ook. Niet voor hoe opeens de stroom uitvalt of de mobieltjes en auto's het niet doen, niet waarom alle mensen opeens van de aardbodem verdwenen zijn, niet op welke wijze de leden van de groep verdwijnen of welke streek er vroeger met de Profeet is uitgehaald. Als dat een horrorboek moet zijn, zoals op de kaft vermeld staat, dan heeft de auteur zich er wel heel gemakkelijk van afgemaakt.
Behalve de geheimzinnige verdwijningen gebeurt er niet bijster veel in het boek. Monteagudo beschrijft geregeld de omgeving met veel bijvoeglijke naamwoorden. En verder is er vooral veel dialoog tussen de personages die niet zoveel kenmerken meekrijgen en daardoor nogal gemakkelijk verwisselbaar zijn.
Het gebrek aan actie zal wel de reden zijn dat de flaptekstschrijver heeft besloten om in de samenvatting zelfs zaken te noemen die pas in de laatste tien bladzijden gebeuren. Normaal is dat een doodzonde, maar dit boek kan daardoor niet verder verpest worden.",-1
"De flaptekst van dit boek doet je denken dat de kat Oscar in dit boek een heel grote rol heeft. Om die reden moet je dit boek niet gaan lezen, want Oscar heeft in dit boek een heuse bijrol naar mijn bescheiden mening.
Wat dit boek wel heeft is heel veel informatie omtrent de ziekte van Alzheimer ofwel dementie. Dus als je daarin geïnteresseerd bent, raad ik je aan om dit boek te lezen.",-1
"Een eland in het bos, die naar een mens toekomt, omdat die mens hem geroepen heeft in de slangentaal, die knielt en nederig zijn hals ontbloot, zodat die mens hem kan slachten?
Een meisje dat van haar vader een grote troep hazen in stukken moet hakken, om ze te voeren aan de wolven in de stal, elke dag weer?
Een oerkikker die kan vliegen (een soort van godheid), die in slaap gesukkeld is en die alleen maar gewekt kan worden door tienduizend mannen die de slangentaal spreken, door hun gezamenlijk gesis?
Nee, dit boek is echt niets voor mij!!! Weg ermee.",-1
"Het boek in sneltrein vaart gelezen, het kan makkelijk,Maar echt een hoogstaand boek is het niet.
Ik heb wel mooie andere boeken van haar gelezen,",-1
Vandaag na 40 pagina's gestopt met dit boek. Behalve dat er alleen maar spiritueel wordt gedaan om het doen en niet om de inhoud zijn de dialogen ook nog eens van bedroevend niveau. Echt spannend werd het ook nog niet. In mijn ogen weer zo`n hype waar destijds iedereen als kuddevolk achteraan liep. Voor mij het 2e boek in heel mijn leven dat ik niet uitlees.,-1
"Lia Peters is het pseudoniem voor het schrijversechtpaar Lia Krijnen en Peter de Zwaan. Peter de Zwaan (1944, Meppel) heeft zijn sporen in het schrijversvak inmiddels verdiend. Hij werd maar liefst zeven keer genomineerd voor de Gouden Strop en twee keer voor de Diamanten Kogel (de Vlaamse versie). In 2000 won hij de Gouden Strop met Het Alibibureau. Peter de Zwaan schrijft, naast misdaadromans, ook jeugdboeken en columns. In mei 2011 kwam zijn boek De vuurwerkramp van Harmen Saliger uit, gebaseerd op de dramatische gebeurtenis van 13 mei 2000 in Enschede. Peter de Zwaan woont samen met zijn vrouw Lia Krijnen in Enschede. Lia Krijnen (1953, Amersfoort) is journaliste en fotografe. Ook zij werkte, net als Peter, bij De Twentsche Courant Tubantia. Voor haar is Zusjesliefde haar eerste boek.
Anne, Liz en Helen zijn zussen. Helen werd ooit ontvoerd en, na een mislukte losgeldbetaling, vermoord. Helens man, Ferdie, trouwt een jaar na de dood van Helen met Liz. Dan wordt ook Liz gekidnapt. Anne en Ferdie besluiten zelf op onderzoek uit te gaan, omdat ze geen vertrouwen hebben in de politie die, in hun ogen, na de verdwijning van Helen fouten heeft gemaakt. Op een dag komt er een telefoontje van de ontvoerder met een losgeldeis: € 100.000,- Euro moet op dezelfde plek neergezet worden als bij Helen het geval was. Anne brengt het losgeld weg, maar daarna komt er nóg een telefoontje: de ontvoerder eist opnieuw €100.000,-!
Geerten, een oud-werknemer van Ferdie, is dan al benaderd door Anne met de vraag om te helpen. Hij gaat op onderzoek uit. Wat hij te weten komt, doet Anne versteld staan.
Op een dag komt Henk Schoonewille, een rechercheur die ook betrokken was bij de ontvoering van Helen, bij Anne op kantoor. Hij wil zijn hulp aanbieden als privépersoon, niet als rechercheur.
In Normandië, waar uiteindelijk iedereen bij elkaar is, vallen de puzzelstukjes grotendeels op hun plaats.
Het verhaal kent verschillende tijdlijnen en deze lopen, zeker in het begin, nogal eens door elkaar, wat niet altijd bijdraagt aan de continuïteit van het verhaal . Gaandeweg het boek wordt hier minder gebruik van gemaakt. Het verhaal in Zusjesliefde draait grotendeels rond de levens van Anne, haar man Jaak, haar zwager Ferdie, haar vriendin Mireille, Corine, de moeder van Mireille die tevens als secretaresse van Ferdie werkt, en Geerten, de oud-werknemer van Ferdie, die Anne behulpzaam is.
Hun manier van omgaan met deze ontvoering wordt vrij gedetailleerd beschreven. Af en toe komt de situatie van Liz zelf aan bod, hoe ze behandeld wordt door haar ontvoerder en hoe ze hiermee omgaat. Toch is dit alles, zeker in het begin van het boek, nogal oppervlakkig en afstandelijk beschreven. Althans, zo voelt het. Ik werd in ieder geval niet direct het verhaal ingezogen. Pas op het einde wordt een en ander iets persoonlijker en wordt er dieper ingegaan op de verhoudingen, zeker tussen Anne en Liz, maar dan is het eigenlijk al te laat om er nog echt door gegrepen te worden. Ik vind het persoonlijk moeilijk om over boeken zoals Zusjesliefde een recensie te schrijven en dat komt mede omdat het verhaal me niet voldoende ‘raakte’. Zusjesliefde is zeker geen slecht boek, maar helaas ook geen boek dat qua verhaal lang blijft hangen. Het is geen specifiek, indringend of psychologisch diepgaand verhaal en het mist ook grotendeels de échte spanning die een boek tot een goede thriller maken. Verder staan er twee behoorlijk storende fouten in het boek: op pagina 361 wordt de naam 'Liz' gebruikt in plaats van 'Anne', en op pagina 372 staat een keer 'Liz' waar eigenlijk 'Helen' bedoeld wordt. Dit zou toch bij het redigeren van de tekst opgevallen moeten zijn!
In interviews geven beide schrijvers toe dat ze niet meer precies weten wie het verhaal nu bedacht heeft, of wie welk besluit hierover genomen heeft, en dat is misschien net het grote struikelblok. Dat er gedurende vier jaar, tussen alle bedrijven door, aan het boek gewerkt is zonder precies te weten wie wat deed, is duidelijk ten koste gegaan van het verhaal. Eens te meer blijkt dan ook dat samen een boek schrijven niet voor iedereen is weggelegd, al bewijst het duo achter Nicci French dat het wél kán. Maar ja, dan heb je het ook over een schrijversechtpaar 'pur sang'.",-1
"k zie je

Fender is een nostalgische jongen, begin dertig, die tegen beter weten in zijn eigen videotheek runt. Als Lisa op zijn pad komt, voelt hij zich voor het eerst sinds de breuk met zijn ex eindelijk weer tot leven komen. Lisa is prachtig maar ook ongrijpbaar; hun liefde puur maar stormachtig. Fender leeft voor films en het zoeken naar bewijs dat Elvis nog steeds leeft. Lisa wil alles uit het leven halen en doet dat met vrienden, muziek en drugs. Hoe sterk kan liefde zijn als de ander steeds probeert te vluchten?
Te gewoontjes voor een roman

Als veellezer merk ik waar mijn voorkeur ligt. Toch (of juist daarom) is het fijn om verschillende soorten boeken te lezen. Het was even wennen aan de ultrasimpele verteltrant van Matthijs Kleyn, maar de schrijfstijl maakt het verhaal toegankelijk. Het leest als een typische Nederfilm gesitueerd in Amsterdam met een opengetrokken blik BN’ers in de hoofd- en bijrollen. Ik zie de poster al voor me.

Het is vlot geschreven en toch lijkt het alsof je het niet snel genoeg uit hebt. Het verhaal is saai, sloom, een zoveelste zelfde soort verhaal over Amsterdam en het ontbreekt er aan een eigen stem, een unieke manier om het verhaal in te kleuren. Die ene verhaallijn is net te weinig om een boeiende roman te vormen. Fender is geobsedeerd door Elvis en gelooft dat hij nog leeft. Dat is wel een element dat het iets creatiever maakt… als het niet hinderlijk zou zijn voor wie geen passie voor de man met de kuif koestert.

Veel uitweidingen dienen geen doel en nemen kostbare ruimte in beslag die Kleyn nodig had voor character development. Er wordt totaal geen aandacht besteed aan het verleden van Fender en dat van Lisa wordt slechts terloops genoemd. Het is te weinig om ze te begrijpen. Ik mis de cruciale diepgang waardoor je je identificeert met de personages en ze menselijk worden. Het boek wordt daarbij gedomineerd door, weliswaar sterke, dialogen. Er is geen plek voor gedragingen en sfeervolle beschrijvingen van omgeving. Na honderd pagina’s wil je niet enkel lezen wat ze zeggen, je wilt weten hoe ze zich gedragen.

Het verhaal is gewoontjes. Ik ergerde me eraan dat het zo verdomde gewoontjes was. In een roman wil ik niet lezen over ‘gewone’ levens. In tegenstelling tot het gewone leven waar we vaak pas later betekenis geven aan situaties moet in een roman alles een betekenis hebben. Dat ontbrak hier, net als een spanningsboog die in een roman nogal belangrijk is, al past het gebrek aan spanning bij de hoofdpersoon. Maar de vorm versterkt de inhoud niet.

'Ik zie je' is een filmisch geschreven verhaal waar zo veel onnodig wordt uitgeweid dat Matthijs Kleyn terloops vergeten is een tweede verhaallijn te bedenken en de personages goed uit te werken.

(Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl)",-1
"ik vond het een matig verhaal
persoonlijk hou ik niet van dat soort verhalen",-1
"Ik vond het boek niet heel interessant, maar het leest lekker makkelijk weg. Moest even wennen aan het wat oude taalgebruik. 3 keer 'zij' in één zin in plaats van het gebruik van 'ze', leest heel gek.",-1
"Het verhaal op zich is niet slecht, maar toch wat minder in vergelijking met Deflo's vorige boeken...",-1
"Toen in 2017 bekend werd wie het boekenweekgeschenk voor 2018 zou gaan schrijven werd ik wild enthousiast. Griet Op de Beeck behoort namelijk absoluut tot mijn favoriete auteurs. Ik heb dan ook reikhalzend uitgekeken naar de Boekenweek van 2018.

Het verhaal van Griet Op de Beeck begint sterk, maar geleidelijk aan verliest het aan kracht. Ik begin Roos tijdens het lezen steeds meer een nare dochter te vinden, waarschijnlijk heeft zij het karakter dan van haar vader geërfd wellicht. En het verhaal moet in het verloop steeds meer aan geloofwaardigheid inboeten. Ik snap het punt wat Griet Op de Beeck wil maken met dit verhaal. Het is nooit te laat om te gaan leven zoals je het zelf wil. Maar de manier waarop de boodschap verpakt is deed wel eerder mijn tenen krommen en dat vond ik niet echt prettig. Ik kreeg op den duur het gevoel dat ik een sappig Bouquetroman in mijn handen had.",-1
"Ik dacht ik moet toch eens zo'n populaire scandinavische thriller lezen.
Viel me zwaar tegen, dit boek was voor mij niet meer dan een handig in elkaar geflansde keukenmeiden roman, maar gelukkig voor Jo Nesbo zijn er millioenen die daar anders over denken!",-1
"Ik had me, als fan van pa en ma Kellerman, hier veel van voorgesteld maar ik vond het een vervelend, onecht en ongeloofwaardig boek in een rare stijl.
Ik snap niet dat zijn ouders niet het advies hebben gegeven om hiermee te stoppen.
De lovende recensies zijn m.i. ook alleen maar omdat men zijn achtergrond kent.
Nee, ik ga verder met de nieuwste Jonathan Kellerman en laat deze Kellerman links liggen.",-1
"De Messias verteld het verhaal van de “Stradivarius” viool de Messias. Julian Winter neemt de lezer, door middel van twee totaal verschillende verhaallijnen, mee in de geschiedenis van de familie Stradivarius en hun bekendste viool. Of is die wereldberoemde viool niet van hun? De hoofdverhaallijn verteld hoe de Messias het onderwerp van controverse is tussen kunst- en muziekliefhebbers aan een kant en wetenschappers aan de andere kant. Emma Faber de hoofdpersoon in het boek is de wetenschapper die zonder het te weten de echtheid van de viool vast moet zien te stellen. Een boek over controverse in de wetenschap betekend echter niet een spannend boek, want de spanning is echter ver te zoeken hier. Het is allemaal vrij recht toe recht aan. De auteur probeert door middel van flash backs het hoofdpersonage interessanter te maken maar slaagt hier echter maar deels in. De tweede verhaallijn dat uit het oogpunt van houtenvoorwerpen is origineel en omdat het deels op waarheid berust ook best interessant. Maar het verhaal in het algemeen is saai met vlakke karakters. In mijn opinie had Julian Winter er veel meer uit kunnen halen en een veel boeiender boek kunnen schrijven; dan bedoel ik niet de verhaallijn over de viool en de familie Stradivarius maar over de verhaallijn van Emma Faber.",-1
"Telt dat ook als recensie? Het lukte me niet, het duurde me op dit moment te lang en misschien zit er iets in in de kritiek dat het boek te dik is. Ik ga het nog wel eens proberen als ik de boeken gelezen heb die ik ook nog wil lezen. Wat Foer schrijft is vaak raak en mooi en kan alleen daarom al de moeite waard zijn. Maar, zoals gezegd, nu even niet.",-1
"Door de vele lovende recensies kwam 'Het vervloekte Huis' al snel op mijn leeslijstje terecht. Hoewel het boek zeer vlot geschreven is en leest als een trein, ben ik toch niet erg enthousiast. De karakterisering en spanningsopbouw vielen tegen en daardoor zat ik op geen enkel moment echt in het verhaal. Vaak stelde ik me vragen bij het doen en laten van de personages. Daarbij komt nog dat sommige passages uitgebreid beschreven werden terwijl ze triviaal waren en voor het verhaal weinig ter zake deden. Heel slecht was het boek niet, maar ik zou het zeker niet aanbevelen.",-1
"Na vier prehistorische fantasy-romans keert Peter Schaap met Het Woud van de Maker terug bij de algemene fantasy. Het gigantisch woud van bomen op bomen vormt een wereld op zich, bevolkt door mensen en dryaden; vrouwelijke bosgeesten, de bezieling van het woud. Maar het woud wordt bedreigt door een magische kracht van buiten en dat noopt de sluimerende Maker tot actie. In dat woud woont ook Kaia, de dochter van de mysterieuze, jaren eerder plotseling verdwenen Talyssa. Haar twee broers Keld en Roenar zijn naar de hoofdstad Meerwold getrokken om hun geluk te beproeven, Kaia alleen met haar verbitterde vader achterlatend. Wanneer er een vreemde opduikt die naar haar moeder vraagt, besluit Kaia haar moeder te gaan zoeken, er van overtuigd dat ze nog leeft. Geleidelijk aan raken zij en haar twee broers betrokken bij de gebeurtenissen die het woud bedreigen, en uiteraard spelen zij een sleutelrol bij het weerstaan van die bedreiging.
Uiteraard wordt een fantasyschrijver beïnvloed door al die fantastische literatuur die al geschreven is. Het is dan ook niet erg dat een wereld die bestaat uit een groot bos bekend is, bijvoorbeeld uit Ranon-kel van Jacques Hamelink. Het is ook niet erg dat de lezer tegen het einde van het verhaal aan De Oor-log van de Grote Scheuring van Raymond Feist moet denken. Het is wel bezwaarlijk dat het verhaal niet overtuigt. Zowel de personen als de op¬bouw van de roman doet gekunsteld (geknutseld) aan. Op het eind wordt er van alles bijgesleept om het verhaal af te ronden, niet helemaal als een deus ex machina, maar ze worden door de schrijver te weinig voorbereid. Het Woud van de Maker lijkt even snel tussendoor te zijn geschre¬ven. Zo spreekt Kaia tegen het einde over een “magiër”, terwijl dat begrip in de primitieve wereld die tot op dat moment wordt beschreven eigenlijk niet bestaat. Zo wordt een van de personen opeens weer afstande¬lijk met “de prospector” aangeduid, terwijl deze persoon al een tijdje persoonlijk is gevolgd.
Dergelijke zaken zouden bij ontspanningslektuur nog wel te pruimen zijn, mits het verhaal goed is geschreven. Maar ook in dat opzicht schiet Het Woud van de Maker tekort. De stijl van deze roman is houterig en ondanks de korte zinnen vaak omslachtig qua formulering. Het leest daardoor niet lekker weg, waardoor de aandacht van de lezer des te meer wordt gericht op de beperkingen van het verhaal zelf.",-1
"Twee wetenschappers die gevraagd worden om een grot in Zuid-Frankrijk te onderzoeken waar teksten in diverse oude talen op de wanden staan, geschreven in de dertiende eeuw. Het is een gegeven waar je een weergaloze thriller van kunt maken of waarmee je je hopeloos kunt vergalopperen. Andreas Wilhelm doet het laatste in Project Babylon.
In een poging om zijn boek toegankelijk te maken voor een zo groot mogelijke groep lezers, hanteert Wilhelm een trucje dat De Da Vinci code ook al de das omdeed: hij laat wetenschappers onderling elkaar zaken uitleggen die bij de ander als bekende feiten mogen worden verondersteld. Zo laat Wilhelm een archeoloog optreden die, ook al heeft hij in het verleden onderzoek gedaan naar bijbelse geschriften, geen idee heeft wat de Thora of de kabbala inhoudt en hoe het ook alweer zat met de verdrijving van Adam en Eva uit het paradijs.
De Katharen, tempeliers, Rozenkruizers, Maarten Luther, vrijmetselaars, de Priorij van Sion, satanisten, Semieten en nog veel meer: ze buitelen over elkaar heen in dit boek. De heilige graal, de grot van Merlijn, Eldorado, de boom van kennis, de graaf van St. Germain, de veronderstelde nakomelingen van Jezus... Wilhelm heeft zoveel van dit soort zaken in zijn boek gestopt dat het een bizarre en lachwekkende mix is geworden. Daarbij zijn de dialogen en het handelen van de personages zo naïef, dat dit boek het niveau van een jongensboek niet ontstijgt. Naarmate het einde van het boek nadert, zakt het niveau zo mogelijk nog meer. Het verhaal ontspoort, de climax is absurd en er is nergens een moment van spanning. Als lezer blijf je met een hoop vragen zitten, waar de auteur waarschijnlijk het antwoord ook niet meer op wist.
In het nawoord bedankt Andreas Wilhelm zijn vrouw dat ze hem tegenhield toen hij op het punt stond om alles in de kachel te stoppen. Dat had hij wat mij betreft mogen doen.",-1
"Er wordt enorm met bloemen gegooid naar de inhoud van dit boek. Alsof Debbaut opnieuw het licht heeft uitgevonden. Iemand beweerde zelfs dat je lef moest hebben om zo'n boek te schrijven. Was het geschreven in de 17de eeuw zou ik het hier volledig mee eens zijn, maar in onze toenemende seculiere samenleving is er niemand meer die opkijkt van een boek die spot met de gevestigde waardes in de religies.
Mij kwam het weinig origineel over, het doet me wat denken aan de boeken ""De bijbel voor ongelovigen"" van Guus Kuijer, waar er ook een God wordt getoond die nogal slap en besluiteloos is, en eigenlijk niet weet wat hij aan het doen is. Ook in dit boek ontdek ik een al te antropomorfe God, die eerder lijkt te willen bestaan als een stand-up commedian dan als een schepper. Verder kan ik de logica niet doortrekken, door zijn al te diep menselijke trekken kan hij onmogelijk de mens gecreëerd hebben, waardoor hij niet langer God kan zijn. Jezus wordt er afgeschilderd als een verwend kind dat zijn zin niet krijgt, en verder passeren natuurlijk alle cliché's de revue, zoals zijn heimelijke relatie met Maria van Magdala, Thomas, de eeuwige twijfelaar...
Kevin is dan weer gewoon een jongen die niet beter weet en op zijn gevoel speelt, maar misschien beter even naar zijn discipelen had geluisterd.
Verder komt mij heel ongeloofwaardig over dat een wannabe messias zo'n aanhang zou verkrijgen, als dat Kevin krijgt door het stellen van één wonder, en ook het einde, waar de hele wereld zich tegen hem keert, is mij al te ongeloofwaardig.",-1
"Dit derde boek met Luc Borré in de hoofdrol is mijn kennismaking met deze inspecteur en zijn collega’s en de, voor een origineel Nederlandstalige policier, ongelooflijke dikte van het werk – 441 blz – belooft alvast meer dan de gebruikelijke rechtlijnige verhaallijnen.

De openingszinnen zijn zowat de beste die ik ooit mocht lezen: ”Knokke ligt onder een wolk die regen zeikt. Regen roffelt op autodaken, geselt hoofden, teistert gedachten en de plaatselijke middenstand.
Juli.”
Qua sfeerzetting kan dit tellen: dit wordt – ondanks de titel- geen feelgood verhaal.
Maar het niveau van deze start wordt niet volgehouden, en al vlug blijkt dat het een flinterdun verhaaltje is doorspekt met gedachtengangen en typeringen van het niveau dat men elke zaterdag in een willekeurige bruine kroeg kan horen: alle vooroordelen van een tanend huwelijk, politiek en “de rijken” passeren de revue, alsook de typische seksistische opvattingen ten aanzien van het vrouwelijk geslacht. De tooghangers kunnen uit dit boek wel nog een aantal spitsvondige one-liners halen om hun vrienden mee te verbazen.

Toch blijkt uit de ongelooflijk gedetailleerde omgevingsbeschrijvingen dat de schrijver een opmerkelijk goed waarnemingsvermogen heeft, en hij de kunst verstaat om sfeer te scheppen door middel van origineel gevonden vergelijkingen. Maar jammer genoeg geldt dit dan weer niet voor zijn personages, die quasi geen diepgang hebben en bijna typetjes zijn. In het begin werkt het wel, maar op de duur gaan de incompetentie van de commissaris en de veroveringsdrang van Stefaan enerverend werken.
Het mooiste personage is het enige niet fictieve karakter in het verhaal: graaf Lippens, de echte burgemeester van Knokke.

Oh ja, het verhaal: Naast een aantal kleinere vergrijpen en misdaden die door de burgemeester en/of de commissaris met de mantel der liefde bedekt worden, ligt de nadruk op een overlijden van bejaarde vrouw. Zonder het te kunnen verantwoorden vindt Luc Borré het gegeven verdacht en gaat op onderzoek uit., tot groot ongenoegen van de commissaris.

Samengevat is het een plezierig, vlot leesbaar boek dat niet thuishoort bij de spannende boeken maar wel een mooie inkijk geeft in het reilen en zeilen van Knokke.",-1
"Een van de slechtste boeken van Patterson die ik al gelezen heb. Het leek bij tijden alsof ik een chicklit aan het lezen was. Niet dat daar iets mis mee is, maar dat is niet mijn genre en volgens mij ook niet dat van Patterson. Voor mij is dit het einde van de women's murder club. Het hoeft niet meer voor mij.",-1
"Ik weet niet zo goed wat ik van dit boek verwacht had, maar toch wel meer dan wat ik gekregen heb, denk ik. Kijk, ik wist dat dit een guilty pleasure read zou worden. Ik had niet verwacht dat het boven de drie sterren uit zou komen, maar ik had op zijn minst gehoopt dat ik toch wel een beetje vermaakt en geamuseerd zou zijn, dat ik het toch wel een beetje leuk zou vinden om te lezen.

En dat was helaas niet echt het geval. In de eerste helft was er een behoorlijke misbalans tussen plot en seks. Hoewel er een halfslachtige poging gedaan wordt om de relatie tussen onze twee hoofdrolspelers een beetje op te bouwen, is dat wat mij betreft nergens echt gelukt. De emotionele doorwerking van gebeurtenissen was simpelweg veel en veel te zwak om mij het idee te geven dat er een echte band was en niet alleen maar lust.

In de tweede helft van het boek wordt geprobeerd om het boek wat meer als een mysterie neer te zetten, maar ook dat komt eigenlijk nergens echt uit de verf. Het mysterie is daar gewoon niet sterk en spannend genoeg voor en de ontknoping te veel een let down. Het is het gewoon allemaal net niet, zeg maar.

En de meerdere perspectieven helpen daarbij ook niet echt. Sommige perspectieven voegen nauwelijks wat toe en omdat het boek al maar zo dun is, betekent het dat het verhaal alleen maar minder diepgang kent. Het is vooral heel veel tell en weinig echte show en niks ervan lijkt echt betekenis te hebben of binnen te komen, terwijl ik tijdens de eerste paar hoofdstukken nog wel iets van hoop had.

Ik heb nog 2 delen van deze serie staan, maar ik weet nog niet helemaal zeker of ik die ga lezen. Laten we zeggen: Dit is gewoon niet de guilty pleasure waarop ik gehoopt had.",-1
"Het is een eigenaardig boek, een soort zelfhatende biografie. De hoofdpersoon is wreed en haat zichzelf daarom. Steeds weer probeert ze haar daden goed te praten hoewel ze wel degelijk beseft dat ze fout is. Zeer goed gedocumenteerd aangaande de tweede wereldoorlog en de klassieke letteren. Goed geschreven maar sorry, het is niet de stijl waar ik van hou.",-1
"Weet het niet. Soms mooie beschrijvingen maar soms irritant.
Plotselinge overgang en weer terug van ""ik"" naar ""hij"".
Had denk ik wat langzamer moeten lezen - op me laten moeten bezinken.
Ik lees vaak te snel, over dingen heen lezen. Rond blz 200 langzamer gaan lezen en vind het eigenlijk wel mooi geschreven. Speelt zich geloof ik af rond 1915.
Soms een deprimerend boek maar ook weer niet. Over armoede / liefde /
""vriend""-schap / blut zijn en niet uit het diepe dal kunnen komen.
Soms erg vreemde maar rake beschrijvingen. Soms tè....
Regelmatig een zin van 8 regels lang. Dit is wel een boek dat mooier wordt hoe verder je in het boek komt. Al haalde ik soms personages door elkaar of verdwenen ze plotseling om niet meer terug te komen. Maar eindconclusie is dat het toch wel een goed boek is en mooi geschreven.",-1
"Onrealistische personages. Onrealistisch verhaal. Om snel te vergeten. Harlan Coben, schrijf aub over gewone mensen",-1
"wat op de cover staat, dekt redelijk de lading, maar een thriller is dit m.i. niet te noemen.
Het eerste hoofdstuk beschrijft hoe een Romeins schip voor de kust van Engeland dreigt te vergaan en hoe twee van de passagiers ( vrouw en kind) met hulp van de kapitein, toch het vaste land weten te bereiken. Ze komen dan in vijandig gebied...de engelsen zijn in oorlog met hun Romeinse overheersers.
Gelijk daar houdt de zo bekende thriller spanning op.
De vrouw en haar kind worden ontdekt door de Britten en de verwachtingen van de lezer zijn dan gericht op hen. Echter vanaf het tweede hoofdstuk komen ze een hele tijd niet meer in beeld.
De schrijver gaat over tot het uitwerken van een aantal Romeinse personages en de veldslagen die zij leveren. Bloedig en tot in detail beschreven zodat je als lezer wel een vaste maag moet hebben. Knap geschreven, dat wel, want je ruikt als het ware het bloed en het voelt aan of je zelf, vanachter een struik, de veldslag meemaakt. Spannend, voor sommigen wellicht, maar dan niet onder het kopje van een thriller.
De veldslagen worden tot in detail uitgewerkt, evenals de karakters van de personages.
Een oorlogroman met spanning, zou ik dit boek willen noemen, maar wie echt op zoek is naar een thriller, vindt die spanning helaas niet in dit boek.",-1
"In dit tweede deel van Sue Grafton over de vrouwelijke privé detective Kinsey Millhone draait het om de vermissing van Elaine Boldt. Hoewel het in eerste instantie een routineklus lijkt te zijn die te maken heeft met de uitvoering van een testament, komt Millhone er al snel achter dat er meer aan de hand moet zijn. Zo heeft Beverly Danziger, de zus van de vermiste en de opdrachtgeefster, ook wat geheimen te bewaren en blijkt de buurvrouw van Elaine Boldt te zijn vermoord.

Wederom een heel aardig boek van Sue Grafton en ook de humor uit het eerste deel is weer ruim aanwezig. Er zat bijna drie jaar tussen A van Alibi en B staat voor Bedrog en misschien moest Grafton haar draai weer even vinden, want in vergelijking is dit verhaal net even wat minder verrassend. Af en toe lijkt het enigszins te verzanden in onduidelijke plots en wat onnodige zijsprongen. Daarnaast was het exemplaar dat ik heb gelezen (Rainbow Crime) wat onzorgvuldig uitgegeven met ontbrekende zinnen, weggevallen woorden en in sommige gevallen wat storende vertalingen. Maar dat mag ik Sue Grafton uiteraard niet aanrekenen.",-1
"Ik zal met de deur in huis vallen. Dit boek viel me zwaar tegen. Ik had er heel wat van verwacht, want het is een super leuk idee. De uitvoering is waar het fout ging. Het was niet grappig. Er werden pogingen gedaan om het grappig te maken, maar dat sloeg de plank finaal mis. Het was geen logisch lopend verhaal. Er werden verhaallijnen ingetrokken die ik onnodig vond voor de rest van het verhaal en waardoor het verhaal alleen maar verwarrend werd. Het enige wat ik echt leuk vond in het boek was het huisdier van Bob. Voor de rest was ik er teleurgesteld. Het boek uitlezen vond ik moeilijk, maar het wegleggen vond ik ook moeilijk. Het idee was zo leuk, dat ik keer op keer dacht, het wordt vast beter. Dat werd het helaas niet. Dit boek is het perfecte voorbeeld van leuk idee, maar helemaal verkeerd aangepakt.",-1
"Veel loze tekst, veel bla bla bla, en spannend word het ook nergens.",-1
"2,5 ster
Begon heel sterk, maar al snel werd het herhalend en er zijn veel ongeloofwaardigheden, ridicuul bijna. De boeken worden nu wel een beetje veel van hetzelfde. Alhoewel ik nu slechts 3 boeken van deze auteur heb gelezen, weet ik bijna al hoe de volgende boeken zullen ""smaken"". ,Ik las maar even een Deaver pauze in.",-1
"Zoals in de criminele wereld vaak dealtjes worden gesloten, heeft Appie Baantjer dat in het verleden met de Utrechtse misdaadauteur Ed van Eeden ook gedaan. Nadat de serie rond De Cock was afgerond, heeft de geestelijk vader met Van Eeden afgesproken dat er onder de auteursnaam Baantjer Inc. een nieuwe reeks wordt opgezet.
Inhoudelijk mocht er niet veel verschil zijn met de serie rond De Cock, alleen zouden de personages op de voorgrond moeten veranderen, 'mister C-O-C-K' had zijn hoed immers aan de kapstok gehangen. Als goede opvolgers zijn Hendrick (met cee kaa) Zijlstra, een neefje van De Cock, en Oscar Graanoogst op het toneel verschenen. De PD (plaats delict) blijft onveranderd: Amsterdam. Moord op de tram is het vijfde deel in deze eigentijdse reeks.
Ward Bolten reist met de Amsterdamse tram naar zijn werk als hij ziet dat een passagier door het schokken van zijn stoel glijdt en bewegingsloos blijft liggen. Op het Roelof Hartplein wordt vastgesteld dat de man dood is. Een wond in zijn hals bevestigt het vermoeden dat hij is vermoord. Vera Keizer van bureau De Pijp stuurt de jonge agent Hendrick Zijlstra naar de plaats delict en even later arriveert daar Oscar Graanoogst ook. Samen starten ze het onderzoek waarbij snel duidelijk wordt dat de moord tussen station Amstel en station Ceintuurbaan heeft plaatsgevonden. Het slachtoffer is de student Jordi Jongerius. Tijdens een bezoek aan zijn vriendin, Marja ter Weiden, valt het de speurders op dat beide studenten wel heel luxueus wonen. Omdat dit niet gefinancierd kan worden met hun studiebeurs, vermoeden ze het bestaan van een andere, wellicht illegale, geldstroom. Die vinden zal waarschijnlijk meer aanknopingspunten geven voor een motief, en wellicht ook voor het vinden van de dader.
Het concept van deze vervolgserie is niet anders dan de zeventig boeken die eerder zijn verschenen rond hoofdinspecteur De Cock. Laagdrempelig geschreven, ongekunsteld en eenvoudig. Toch mist deze serie iets wat zijn grote voorbeeld wel heeft: de typische Amsterdamse humor! Natuurlijk zijn een aantal bekende Amsterdamse locaties in het verhaal opgenomen, maar een stamkroegje waar in een ontspannen sfeer logische oplossingen naar boven komen, ontbreekt. Even keert die sfeer terug als Hendrick Zijlstra zijn tante Marretje gaat feliciteren. Daar komt hij in het gezelschap van Jurriaan de Cock en Dick Vledder terecht, en dat roept nostalgische gevoelens op. Ook wordt veel ruimte vrijgemaakt voor de onderlinge relaties binnen het bureau. Het kan niet anders of dit moet ten koste gaan van de verhaallijn, het oplossen van de moord.
Samengevat is Moord op de tram een simpel, kort verhaal met weinig diepgang. Dat 'gebrek' wordt enigszins gecompenseerd door het leesplezier, het boek laat zich immers zonder noemenswaardige inspanning lezen. Dus goed voor een avondje verstand op nul en blik in het boekje.",-1
"Na de drie vorige boeken van Herrick in dichtvorm te hebben gelezen waren mijn verwachtingen zeer gespannen over zijn nieuwe roman.
Ik denk dat het boek helemaal nog zo gek niet is als je de voorgaande boeken van Herrick nooit gelezen hebt, maar mij viel het nogal tegen. Ik vond het erg vlak, terwijl bijvoorbeeld zijn boek ""Aan de rivier"" in weinig woorden precies de goede snaar wist te raken.",-1
"In dit boek staat de arbeidersklasse centraal, en dan met name dat deel waar werkloosheid, criminaliteit, alcohol en drugs een stempel zetten op het leven van elke dag. In dat milieu groeit de hoofdpersoon Tommy op. Familie en vrienden spelen een grote rol in zijn leven, maar zijn vader is de grote afwezige. Aan alles merk je dat zijn leven en zijn droom tot mislukken gedoemd zijn. Langzaam ontwikkel je sympathie voor de hoofdpersoon, al blijft hij wat op afstand doordat je zijn gedachten niet leest. Het boek is vooral een letterlijke beschrijving van een examenfeest en de voorbereidingen daarvan, waarbij grove taal niet geschuwd wordt. Veel humor heb ik er niet in ontdekt, wel een confronterende blik op een deel van de samenleving. Omdat het boek niet veel meer biedt dan een oppervlakkige beschrijving, blijft mijn waardering van het boek op 2 sterren steken. De thematiek van het verhaal is wel boeiend. Het boek deed me denken aan Wees onzichtbaar van Murat Isik. Ook in dat boek speelt de vaderfiguur niet een hele positieve rol, maar het boek zelf kent veel meer diepgang en is daarom veel meer bij mij blijven handen dan Bloed is dikker dan water.",-1
"Randy Susan Meyers is geboren in Brooklyn, New York. Op jonge leeftijd las ze veel en al gauw voornamelijk literatuur die maatschappelijke kwesties beschreef. Mogelijk doordat ze opgroeide in een gezin met een gewelddadige vader, heeft ze een sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel. Dit uitte zich in een bijzondere belangstelling voor sociale discussies en de wensdroom de wereld te willen veranderen. Na haar studie verhuisde Meyers naar Berkeley, Californië, in de hoop daar haar droom waar te maken. Maar uiteindelijk keerde zij na een tijdje enigszins gedesillusioneerd terug naar haar geboortestad, waar ze trouwde en twee dochters kreeg. Daarmee verruilde ze, zoals ze zegt op haar website, de spandoeken voor de luiers. Maar haar betrokkenheid bleef, want zodra haar kinderen oud genoeg waren, stortte Meyers zich op het maatschappelijk werk. Huiselijk geweld, met alle gevolgen van dien, had haar aandacht. Niet alleen slachtoffers, ook daders en de door dit geweld beïnvloede, kansarme jongeren.   

Bovenstaande kwesties zijn allemaal terug te vinden in Schaduwkant. Een psychologische roman die zich, net als de overige boeken van deze auteur, afspeelt in de gezins- en familiesfeer.  

Schaduwkant is geen opwekkend verhaal, zoals de subtitel al doet vermoeden. We weten vaak niet wat zich afspeelt in de schaduwen van een ogenschijnlijk gelukkig huwelijk, welke verzwegen drama’s er zijn achter iedere voordeur. Zoals in het huwelijk van Maddy en Ben. Zij is een intelligente, zorgzame vrouw en maatschappelijk werkster. Hij een succesvol en gewiekst advocaat. Samen hebben ze drie kinderen, Emma, Gracie en Caleb.  

Maddy zucht onder het juk van haar huwelijk: Ben heeft een opvliegend karakter en zijn wisselende stemmingen zijn bepalend voor de sfeer thuis. Ben geeft haar voortdurend het gevoel dat ze tekortschiet en weet iedere situatie zo te manipuleren dat Maddy, vermoeid als ze is, altijd weer toegeeft. Om alles onder controle houden, zoekt zij regelmatig haar toevlucht tot tranquillizers. En ondanks dat ze in haar werk dagelijks in contact komt met vrouwen die te maken hebben met huiselijk geweld, durft Maddy zelf niet onder ogen te zien hoe haar thuissituatie akelig veel overeenkomsten vertoont met die van haar cliënten. Als op zeker moment een opgejaagde en driftige Ben een ernstig auto-ongeluk veroorzaakt, waarbij Maddy zwaargewond raakt, worden beiden in de periode die volgt op pijnlijke wijze geconfronteerd met zichzelf en met de schaduwkant van hun relatie.  

Deze roman wordt verteld vanuit drie perspectieven, die van Maddy, Ben en hun vijftienjarige dochter Emma. Ongetwijfeld vanuit haar eigen beroepservaring wil de auteur hiermee aandacht vragen voor de positie van de dader, Ben dus, in dit geval. Toch lijkt het karakter van Ben maar niet tot leven te willen komen. Zijn gevoelens van spijt en zelfreflectie worden belicht, maar dit blijft oppervlakkig. Daarentegen is het verdriet en de onmacht van Maddy aangrijpend. Haar hersenletsel na het ongeval is mogelijk blijvend en belet haar normaal te functioneren. Haar frustratie en angst zijn pijnlijk en bijna tastbaar.   

In het boek is veel aandacht voor communicatie binnen het gezin, vaak in huishoudelijke dialogen, die op den duur het verhaal vertragen. Dochter Emma krijgt veel verantwoordelijkheid toebedeeld van haar vader, dusdanig zelfs dat het ongeloofwaardig wordt, ook omdat grootouders veelvuldig in het huishouden aanwezig zijn, maar niet ingrijpen. Dat Emma uiteindelijk bezwijkt onder die druk, komt pas laat in het boek aan de orde en is dan even snel weer voorbij. Hiermee deed de auteur geen recht aan het karakter en de positie van Emma. Maar ditzelfde geldt voor de schets van het huwelijk voordat het ongeluk plaatsvond. De lezer weet weliswaar via de achterflap van het boek over het tiranniserende gedrag van Ben en de pillenverslaving van Maddy, maar die emotionele chantage had scherper toegelicht mogen worden.    

In basis is dit absoluut een sterk en realistisch verhaal, juist vanwege de focus op psychisch geweld binnen een relatie, maar er zijn te veel losse eindjes, alsof het verhaal jammer genoeg te vlug werd afgerond.",-1
"Pretentieuze titel, veel belovende achterflap, maar een enorme deceptie. de eerste helft, de kennismaking en plotontwikkeling, is nog vrij aardig maar de tweede helft is een grote teleurstelling: achtervolgen, schieten, slaan, schoppen, vastbinden enz. Het is mateloos vervelend en onwaarschijnlijk simplistisch. Je verwacht een intelligent boek, maar wordt getrakteerd op een afgeraffelde pief paf poef zonder verdere diepgang. Het vervolg, Het Omega Complot, hoef ik echt niet meer te lezen, al kreeg ik het boek gratis. Jammer.",-1
"Het boek begon leuk en tot het laatste hoofdstuk is het een spannend boek, ik vind het echter jammer dat er geen einde is.. Wat een domper.",-1
"Het boek begint met George die het ontzielde lichaam van zijn vrouw Catherine vind. Hun dochtertje Franny bevind zich in het kamertje ernaast en weet niks. Na een paar hoofdstukken waarin George zich probeert onschuldig te doen voorkomen, gaan we een jaar terug in de tijd. En lezen we over de familie Hale. Gaande weg het boek worden die twee verhaallijnen meer en meer met elkaar verweven en lopen op het laatst synchroon aan elkaar. Naar mijn mening kan ik hier niet verder op in gaan, dan kun je namelijk meteen vele hoofdstukken overslaan.
De verschillende tijdslijnen, verhalende personen en het gebrek aan leestekens,maakt dit een niet prettig te lezen boek. Na de eerste hoofdstukken kun je je een Helder beeld vormen van het verhaal, de schrijfster lijkt je te willen verwarren door veel info over bijzaken en personen te geven om zo toch een beetje controle terug te krijgen. Maar het Plot is zeer teleurstellend, had daar toch wat meer sjeu verwacht.",-1
"Het onderwerp is interessant, maar sterk geromantiseerd. Vindt het
af en toe zelfs wat kinderlijk. Er worden veel niet- chronologische
sprongen in de tijd gemaakt. Dit maakt het verhaal warrig en ook te
breed uitgemeten. Bv de passage die zich afspeelt in Parijs waarin
een vriend ter dood veroordeeld wordt, is niet erg relevant voor
het verdere verhaal en leidt alleen maar af van het oorspronkelijke
thema. Als de schrijver zich meer beperkt had tot het vertellen van
de geschiedenis vooraf gaand aan de val van de tsaar en de
ontsnapping uit Rusland dan had het boek naar mijn idee aan kracht
gewonnen.",-1
"Enige jaren gelden las ik Wraakhotel van Mark Billingham. Een prima thriller met de menselijke inspecteur Tom Thorne in de hoofdrol. Na Wraakhotel ben ik Billingham een beetje uit het oog verloren. Het recent verschijnen van zijn nieuwe boek Levenloos maakte dan ook dat ik het tijd vond om me weer eens te gaan verdiepen in de avonturen van Tom Thorne.

Na de dood van zijn vader is Tom Thorne een beetje de weg kwijt. Om hem wat tot rust te laten komen, heeft zijn werkgever hem een suf administratief baantje in de schoenen geschoven. Thorne is dit werk al snel meer dan zat. Als een seriemoordenaar een aantal daklozen heeft vermoord ziet Thorne zijn kans schoon. Hij haalt zijn superieuren over om undercover te gaan als dakloze om zo de moordenaar op te sporen. Thorne krijgt toestemming en verruilt zijn comfortabele flat voor een leven in regenachtige portieken. Helaas kan deze transformatie niet verhinderen dat er nog meer doden vallen…

Billingham heeft op zich een interessant concept gekozen voor zijn nieuwe thriller Levenloos. Een inspecteur die zich undercover het leven op straat eigen maakt, kan smeuïge verhalen opleveren. De wijze waarop Billingham met deze ingrediënten omgaat, is echter niet geloofwaardig. Zonder boe of bah transformeert Thorne ineens van een man met een flat en alle luxe die daarbij hoort in een stinkende zwerver die zich ophoudt in ranzige portieken alsof hij nooit anders gedaan heeft. Het leven op straat past hem als een uitstekend zittende jas en alle verwachtte aanpassingsproblemen blijven uit. Het maakt het er allemaal niet aannemelijker op.

Verder heeft Billingham veel te veel woorden nodig om een verhaal te vertellen waar eigenlijk weinig in gebeurt. Hierdoor krijgt het geheel een langdradig tintje. Ook ten aanzien van de moordenaar laat hij duidelijk wat liggen. De summiere typering van de dader en het uitblijven een goed uitgewerkte motivatie voor de moorden maakt het verhaal er niet spannender op. Billingham laat de lezer niet ‘in’ de verknipte geest van de killer kijken en daardoor doet de plot wat oppervlakkig aan.

Is er dan helemaal niets positiefs te ontdekken aan dit boek? Jawel. De uitwerking en beschrijving van twee junks waar Thorne op straat mee optrekt is wel pakkend. Hun behoefte om te scoren ten koste van alles is aangrijpend. De uitzichtloosheid van hun levens en hun dromen die ze nooit zullen verwezenlijken stemmen tot nadenken en laten je meer dan eens beseffen dat een bestaan met alles erop en eraan niet voor iedereen een vanzelfsprekendheid is. Dankzij dit element toch nog twee sterren.",-1
"Kamel Daoud is een auteur waar niet eenvoudig vat op te krijgen is. Hij gaf een stem aan de anonieme Arabier die het slachtoffer is van de verblinding door hoogmoed (hybris) van Meursault in Albert Camus' De vreemdeling in zijn roman Moussa. Vanwege Moussa was Daoud een held van de post-koloniale francophonie. Kritische uitlatingen over de plaats van vrouwen in de Islamitische wereld maakten echter dat zijn populariteit weer afnam. Islamkritiek is niet slechts een thema in Daouds journalistieke en dus op de actualiteit betrokken werk, maar ook in de literatuur die hij maakt. De gelijknamige hoofdpersoon van Zabor koestert een heimelijke liefde voor de jonge weduwe die zijn buurvrouw is en van wie hij slechts glimpen heeft opgevangen. Ze mag zich niet vertonen. Ze mag niet hertrouwen. De klacht die Zabor verwoordt is eigenlijk een klaagzang over haar lijden. -- En over het zijne, want Zabor is een vreemde, onaangepaste jongen die door zijn ""geitenstem"" en onhandige fysiek geheel uit de toon valt in de macho-samenleving van het kleine Berberse dorpje waar hij met zijn tante woont. Zabor is niet alleen onaangepast en verliefd, hij is ook bijzonder begaafd, vertelt hij. Hij leerde Frans uit pulpromans en schrijft sindsdien schriften vol met verhalen over zijn dorpsgenoten. Dit doet hij om hen te redden van de dood. Steeds als iemand ziek is en op sterven ligt slaat Zabor aan het schrijven. Al snel schrijft hij voor het leven van zijn vader, de voor kleine Algerijnse boeren puissant rijke slager die hem verstoten heeft en die zijn leven tot een kwelling heeft gemaakt. Zabor zet zich er weigerachtig toe te proberen de dood ook van deze oude man af te schrijven. Moeten we het verslaan van de dood met het schrift letterlijk nemen of gaat het om een uitgesponnen metafoor?
Zabor doet in een paar opzichten enigszin denken aan Een te luide eenzaamheid van Bohumil Hrabal, waarin de letterlijk papierverwerkende industrie een metafoor is voor vraatzuchtig lezen en verslonden worden door boeken. Ook voor Zabor de obsessie met boek en schrift, de onweerstaanbare drang naar bedrukt papier die Erasmus er al toe dreef een flard drukwerk op te rapen van straat. Ook de vaak lyrische stijl van Kamel Daoud wijst op die bevlogenheid. Toch denk ik dat we Zabor moeten lezen als een dubbelzinniger boek. Zabor is een onbetrouwbare verteller. De eerste aanwijzing is dat hij keer op keer en te pas en te onpas blijft ontkennen zijn stiefbroer ooit in een put geduwd te hebben. Later in het boek wordt ook duidelijk dat hij in een waan verkeert, waar hij uit ontwaakt als zijn vader sterft en hij zijn verscheurde leven aanschouwt. Maar is dat alles? Er is veel schoonheid in Zabors fantasieën. De verhalen die hij schrijft en die de mensen weliswaar niet letterlijk in leven houden verwoorden hun levens wel degelijk.
Zabor overtuigde me niet helemaal. Delen zijn prachtig, maar het voortdurende insisteren op het weghouden van de dood door te schrijven werkte me al snel op de zenuwen. Een korter boek ware beter geweest.",-1
"Voor zijn nieuwe jeugdroman vond Jan de Leeuw inspiratie in het Bijbelse verhaal over de toren van Babel. Net als in die vertelling staat in Babel de zucht naar macht centraal.

De Leeuws boek draait om een universum waarin het wereldkapitaal in handen ligt van Abraham Babel. Hij bewoont de bovenste verdieping van zijn ruim 300 verdiepingen tellingen wolkenkrabber. Zijn deels verlamde kleindochter Alice woont bij hem sinds haar ouders en Abrahams vrouw zijn omgekomen bij een terroristische aanslag.

Naomi woont sinds kort in de toren, maar leidt een compleet ander leven dan Alice. Er geldt een duidelijke hiërarchie van macht en ze begint onderaan als zogenaamde ‘sub’: ze boent de vloeren en schrobt de toiletten. Alles verandert wanneer Naomi invalt voor een zieke medewerker van de hofhouding en ze ‘Juffrouw Alice’ redt van een verdrinkingsdood in haar privézwembad. Naomi wordt tot gezelschapsdame benoemd en een nieuwe vriendschap is geboren. Tegelijkertijd is dat het begin van het einde van hun onbezorgde leven.

De Leeuw heeft een vlotte schrijfstijl die prettig leest, maar slaagt niet in zijn pogingen samenhang en diepgang in het verhaal aan te brengen. De talloze verwijzingen naar sprookjes en Bijbelse verhalen zorgen voor een overdaad aan symboliek. De metaforen zijn daarbij vaak onlogisch of niet goed uitgewerkt. Het boek doet denken aan de driekoppige hond uit de Griekse mythologie: je weet niet waar je kijken moet, enkel dat je moet vluchten.

Zo is hoofdpersonage Alice vernoemd naar Alice in Wonderland, maar vergelijkt De Leeuw haar met Rapunzel en Roodkapje. Met Abraham verwijst hij naar de gelijknamige figuur uit de Bijbel die door God opgedragen kreeg zijn zoon Isaac te vermoorden. Er komt ook een Isaac in het verhaal voor die geen belangrijke functie heeft, maar die symboliek wordt niet doorgepakt. Die slordigheid vind je ook bij de personages, die plat overkomen door hun ongeloofwaardige motieven en inconsistente gedachtes en gedrag.

Wel is Babel voorzien van een fraaie vormgeving: elk hoofdstuk begint met een mysterieuze zwarte pagina met donkergrijs ruitjespatroon, waarop een tarotkaart verklapt wat er qua thematiek zal gebeuren. Ondanks de mooie vormgeving en de prettige schrijfstijl is het vooral een duister jeugdboek dat uitblinkt in slordigheid.

Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant (maart 2016) en op www.alexhoogendoorn.nl",-1
"Sneeuwengelen – Suzanne Vermeer

Ze waren met z’n zessen en kenden elkaar uit het Leidse studentenleven. Een hechte club meiden die lief en leed met elkaar deelden, en die elk jaar samen op wintersportvakantie gingen. ‘De sneeuwengelen’ noemden ze zichzelf. Succesvol in hun werk, niet altijd even succesvol in de liefde, en de wereld leek aan hun voeten te liggen. Totdat een van hen kwam te overlijden...

De dood van Daphne komt keihard aan in de groep, maar tegelijkertijd maakt het de band tussen de vrouwen nog sterker. Ze sluiten een pact en beloven elkaar dat ze altijd voor elkaar zullen zorgen, zoals ze ook voor hun vriendin hadden gezorgd toen zij ziek werd. Dan slaat het noodlot toe. Een ongeluk, niemand weet precies hoe het heeft kunnen gebeuren. Maar bepaalde zaken kloppen niet. Was er misschien opzet in het spel? Maar waarom? En wie zou er dan achter zitten? Langzaam maar zeker komen er barstjes in wat de perfecte vriendinnengroep leek te zijn.



Hoewel de echte schrijver die boeken uitgaf onder de naam Suzanne Vermeer overleden is, schrijft zijn familie verder onder deze naam.

In Sneeuwengelen volgen we zes vriendinnen die elkaar kennen sinds ze studenten zijn. Ondanks dat ze inmiddels allemaal zijn afgestudeerd, is hun vriendschap gebleven. Elk jaar gingen ze samen op wintersportvakantie. De meiden leken het allemaal voor elkaar te hebben, tot hun vriendeclubje een grote klap moet verwerken als één van de meiden komt te overlijden.
De meiden besluiten het er niet bij te laten zitten en lijken na de dood van hun trouwe vriendin nog hechter te zijn geworden. De overgebleven “sneewengelen” sluiten gezamenlijk een deal. Wat er ook gebeurd, ze zullen altijd voor elkaar blijven zorgen. Niet lang na dit besluit krijgt de vriendinnenclub nog een grotere klap te verwerken…



Het boek Sneeuwengelen, leest erg raar. In de eerste 50 bladzijden van het boek gebeurt er veel, naar mijn mening te veel. Hierna gebeurt er eigenlijk helemaal niks meer in het boek, wat ontzettend raar is naar mijn idee. De spanning is na de eerste 50 bladzijden voorbij en de rest is maar “bijzaak”.

Het boek is hierna ook ontzettend voorspelbaar en wordt na de tegenvallende climax niet veel beter. Op zijn tijd is het echt niet erg om een voorspelbaar boek te lezen, maar er zitten ook grenzen aan wat voorspelbaar is. In het boek Sneeuwengelen is het allemaal te duidelijk, alsof het er al daadwerkelijk beschreven staat wie wat heeft gedaan, wat natuurlijk erg tegenvalt als lezer zijnde.

Dit is toch eigenlijk iets waardoor het mij opviel dat de originele schrijver niet meer schrijft, natuurlijk is het zeer spijtig dat hij is overleden, maar het is ook zonde dat de familie op het pseudoniem nog zo’n boek moet zetten. Misschien moeten hun ook wennen aan het schrijven. Het boek had al veel beter geweest als de spanning langer was, dat er pas dingen gebeurde in het midden en op het einde. Hierdoor wordt het boek niet langdradig en zal de schrijver vol verwachting uitkijken naar de climax van het boek.



Naar mijn mening is het boek niet echt je tijd waard, maar (gelukkig!) heeft iedereen een andere mening.
Ik geef het boek 2/5 sterren.



Overige informatie:
3Taal: Nederlandstalig;
Uitgeverij: Bruna Uitgevers A.W;
Aantal bladzijden: 311;
Gelezen versie: paperback;
ISBN: 9789400506374.",-1
"In de filmwereld kennen we het treurige sequel-effect. Het zogenaamde ""deel 2"" is een flauwe afspiegeling van het origineel, soms zelfs een goedkope remake; louter om te cashen. In de wereld van het gedrukte woord is het soms niet anders.
Een beginnend auteur poept er na een lovende eerste titel snel een tweede uit. Dit gebeurt kennelijk onder druk van de uitgever, zijn geldverslindende partner, de torenhoge hypotheek of als gevolg van het idee dat de auteur denkt écht goed te kunnen schrijven.
De geur van sterfelijkheid was een zeer aangename en ontwapenende thriller. Simon Beckett komt nu met Het laatste zwijgen en het eerdergenoemde sequel-effect ligt er dik bovenop.
Een lijk, een afgezonderde gemeenschap, tig personages en nu maar raden wie wat gedaan heeft. Het verhaal komt erg geforceerd over, is truttig geschreven en door de clichés weinig boeiend.
Simon says: volgende keer beter.",-1
"Dalcher heeft, wat mij betreft, teveel in dit boek willen vertellen: hoe zo'n samenleving kan ontstaan inclusief een (weinig overtuigende) verzet'groep', overspel inclusief onverwachte zwangerschap én een samenzwering om het bestuur van (dit deel van) de VS ten val te brengen.
Door de snelheid - en daardoor overhaaste uitwerking - overtuigden noch de samenleving, noch de samenzwering, laat staan dat de karakters tot leven kwamen.

Dalcher moet hebben geweten dat dit boek vergeleken zou gaan worden met The handmaid's tale van Margaret Atwood, dus aan lef ontbreekt het haar niet. Helaas heeft die lef er niet voor kunnen zorgen dat Vox - in welk opzicht dan ook - in de schaduw mag staan van Atwood's boek.",-1
"Een geschenkboekje nav de Nederlandse Spannende Boeken Weken. Toen ik een tijd geleden nog eens wat bij een grote onlinewinkel kocht, kreeg ik het er ook gratis bij.

In de proloog beleven we een ongeluk mee in het Sovjet-onderzoeksinstituut Vector. Een oververmoeide onderzoeker besmet zichzelf in een ongeluk met een heel gevaarlijk virus en sterft enkele dagen later. Kort daarna spat de Sovjetunie uit elkaar en wordt het instituut opgedoekt. Enkele wetenschappers trekken naar het buitenland en kunnen het niet laten om al eens een virus mee te nemen.

2016 in Amsterdam. Alex, van Russische afkomst, bezoekt zijn vader in een rusthuis en komt erachter dat hij bezoek heeft gehad van een onbekende Russische man, die zijn vader blijkt te kennen en op zoek is naar iets. Zijn vader is echter dementerend en kan niemand meer helpen. Dan komt hij zelf onverwachte bezoekers tegen en weet hij niet meer wie hij moet geloven.

Het verhaal is mij te dun en niet spannend genoeg. Niet echt slecht maar ook niet bijster origineel. Ik las dit jaar dan ook al een verhaal in dezelfde trant.",-1
"Best een aardig boek, maar geen thriller waarvan ik op het puntje van m'n stoel belandde... De sfeertekening blijft vrij oppervlakkig, de karakters zijn niet echt uitgewerkt en de plot is niet heel verrassend. Al halverwege het boek krijg je door welke kant het verhaal op gaat en in een echt spannende thriller word je dan overvallen door een onverwachte wending, maar dat is hier niet het geval. Vrij voorspelbaar dus. Er zit wel een 'nevenplotje' in het verhaal (dreigbrieven en inbraak) maar dat is er toch teveel met de haren bijgesleept om echt overtuigend te werken.",-1
"Wie Een stap te ver in handen krijgt, verwacht een spannend, goed verhaal. ""#1 Internationale bestseller”, “strak geschreven en adembenemend....echt een wervelende leeservaring”; de quotes spatten van de mysterieus aandoende cover af. Helaas; menig lezer komt bedrogen uit. Tina Seskis gebruikt in Een stap te ver weliswaar een boeiend verhaalconcept, maar overtuigt zeer zeker niet. Een stap te ver is niet spannend en bevat te veel stilistische onkunde. Het ooit zo goed bedoelde en boeiende verhaalconcept valt daardoor in het water.

Seskis neemt ons mee naar het jaar 2010 wanneer Emily wegloopt bij haar man Ben. Vanaf dat moment bouwt ze een nieuw leven op als 'Catharine' en gebruikt ze haar tweede naam om haar echte identiteit verborgen te houden. Waarom ze weggelopen is, blijft de vraag die de lezer vanaf de eerste bladzijde bezig zal houden. Seskis weet het antwoord tot de laatste bladzijden van Een stap te ver vakkundig voor zich te houden.

Na een korte introductie van Cat/Emily deelt Seskis het verhaal in tweeën. Het ene verhaal vertelt Cats leven in het heden, in het andere verhaal vertelt Seskis over Emily's verleden. Op zeer fragmentarisch wijze haalt ze bepaalde levensgebeurtenissen als de ziekteperiode van zusje Caroline en de ontmoeting met man Ben naar voren. Deze geschiedenisverhalen moeten leiden naar een antwoord op de eerdere vraag: waarom liep Emily weg?

Het verhaalconcept in Een stap te ver is zeker boeiend. Vanaf het begin wil je als lezer weten waarom Emily vertrokken is en wat er gebeurd is in het verleden. Seskis speelt hier handig op in door gedurende het verhaal hints en cliffhangers te gebruiken. Regelmatig zet ze de lezer daarbij op het verkeerde been. Daarbij houdt ze het verhaaltempo hoog en creëert ze zeker enige mate van spanning. Ook de opvallende perspectiefkeuze lijkt een positieve uitwerking te hebben op het verhaal. Waar Seskis het emotioneel betrokken ik-perspectief gebruikt om Cats leven in het heden te vertellen, gebruikt ze de afstandelijke alwetende verteller om het verleden te beschrijven.

Helaas lijkt daarmee ook alles gezegd. Een stap te ver bevat zeker een mooi verhaalconcept, maar valt in het water door de stilistische missers die het boek rijk is. Seskis grossiert in het gebruiken van te lange, slecht geformuleerde zinnen, waarbij ze de neiging heeft het hele verhaal dicht te timmeren: ""Een donkere jongen met sluik halflang haar staat naast de gootsteen eigenaardige groenten te snijden, zijn naam is Fabio, had Angel volgens mij gezegd, maar hij houdt zijn hoofd omlaag en neemt niet deel aan ons gesprek."" Regelmatig confronteert ze de lezer met onnodige invullingen en ontneemt ze dezelfde lezer de kans zijn eigen verhaal te bedenken. Daarbij haalt ze tal van thema’s aan, zonder ze echt uit te werken. De anorexiaperiode van zusje Caroline, de overspelige vader van Emily, de traumatische ervaring van Caroline: meer dan louter benoemd worden de onderwerpen niet. Seskis grijpt her en der wat uit het verleden om het heden van Emily te kunnen construeren. Een direct gevolg is het gebrek aan emotionele betrokkenheid. Seskis laat de hoofdpersonen hun verhaal vertellen, maar showt niet echt. Als lezer blijf je op afstand en kun je Emily niet echt begrijpen. Niet in het verleden, niet in het heden: “Ik ben nu hondsmoe maar ik ga terug naar mijn kamer en spreid het crèmekleurige vloerkleed uit en het is perfect, het bedekt bijna de hele vloer naast het bed en verhult de vlekken op het tapijt eronder, dus kan ik doen alsof die er niet zijn.”

Hoewel het verhaal in grote lijnen realistisch lijkt, voegt Seskis ook diverse verhaalelementen toe die afbreuk doen aan het eigenlijke verhaal. Het moment waarop Emily hoort dat ze zwanger is, en de arts haar omhelst, is ronduit ongeloofwaardig en de gebeurtenissen rondom topsporter Robby komen als donderslag bij heldere hemel. Seskis verhoogt met de elementen het tempo en de spanning, maar maakt tegelijkertijd het verhaal dier en daar ongeloofwaardig.

In de laatste twee delen van Een stap te ver wint het boek op het gebied van aantrekkelijkheid. Seskis verlaat het verleden en laat Ben en Emily hun verhaal doen. Het antwoord op de vraag komt. Eindelijk. Helaas te laat om het boek écht te kunnen redden.",-1
"Dit is het tweede boek dat ik lees waarin Coltan uit Congo, in combinatie met een gewetenloze kapitalist, een rol speelt. Het andere boek is “het zwarte pad” van Asa Larsson uit 2014. Wel apart dat dit onderwerp blijkbaar zo leeft bij schrijvers.

Dan hoofdstuk 20 . De datum is 5 februari 2016. Vervolgens gaat Chris Victoria in november opzoeken in Bergen, ze is dan een poos uit de kliniek. Maar daar heeft hij haar net heen gebracht. Na veel heen weer bladeren kon ik alleen maar tot de conclusie komen dat dit bezoek voor 5 februari plaats vond. Blijkbaar was Sofie al eerder opgenomen geweest. Dit haalt voor mij de vaart uit het verhaal.

Het boek bevat daarna een beschrijvingen van ....De puntjes zijn omdat ik na een alinea of twee zo snel probeer te lezen om er maar voorbij te zijn dat ik geen idee heb waar het over gaat. Het is ook niet relevant voor het verhaal.

En tot slot:
mijn irritatie begon bij het lezen van de volgende woorden “gaf het rauwe daglicht de ruimte een kathedraalachtige sfeer”.
Rauw daglicht?",-1
"Ik heb meegedaan aan de leesclub van dit boek, leuke discussie gehad en het was zeker geslaagd!

Nooit eerder heb ik een boek gelezen van Stephen King. Dit is een fantasieverhaal, waarbij ik niet eens wist dat hij fantasie schreef. Ik weet wel dat hij veel horror schrijft, en dat kon je zeker merken in de wat spannendere stukjes in dit boek, die meteen heel goed waren.

Het verhaal gaat over een koninkrijk, genaamd Delain. De koning heeft twee zoons, maar nadat hij overlijdt gebeuren er heel wat vreemde dingen...
Verder wil ik er niet veel over zeggen, anders verklap ik teveel!!

Het boek is een leuk verhaal en heeft hele speciale en unieke elementen. Je kunt vanaf het begin al merken dat het verhaal echt wordt opgebouwd, tot één bepaald punt, waarna het veel spannender en interessanter wordt.Toch waren de personages wat oppervlakkig en vond ik het verhaal soms wat langdradig. Ik heb gehoord dat dit boek gekoppeld is aan de Donkere Toren boeken, maar als je die boeken niet hebt gelezen is dit verhaal ook prima te volgen!! De titel begrijp je pas als je wat verder in het boek zit, het verhaal centreert zich namelijk niet echt met draken. Samengevat, is het een leuk verhaal om even te lezen, niet veel verdieping en het verhaal raakt je ook niet echt, maar zeker spannend en mysterieus!",-1
"Marion van de Coolwijk debuteerde in 1988 al, en heeft zich daarna volop in het schrijversvak gestort. Met maar liefst 250 (!) kinderboeken op haar naam, is van de Coolwijk een ouwe rot in het vak te noemen. De auteur verkocht meer dan drie miljoen boeken, maar met Mangelvrouw begeeft Marion zich op gloednieuw terrein: haar eerste boek voor volwassenen.

In Mangelvrouw gaat het om drie personen: Bette, Monica en Lucas. Bette en Lucas zijn al enige tijd getrouwd wanneer Lucas een ongeluk krijgt. Hij belandt in het ziekenhuis en Bette moet voor het eerst sinds jaren voor zichzelf zorgen. Dat bevalt haar beter dan ze gedacht had. Wanneer ze haar (verplichte) bezoekje aan haar man doet, ontmoet ze zijn verpleegster Monica. De twee hebben direct een klik en al gauw ontstaat er een hechte vriendschap. Samen smeden de dames een plan om Lucas uit het veld te ruimen, zodat ze met elkaar een nieuw leven kunnen opbouwen van het geld waar Lucas zo hard voor gewerkt heeft. 

Mangelvrouw draait er niet bepaald omheen: door de proloog weet de lezer al direct dat het plan om Lucas uit de weg te ruimen, zal lukken. We volgen in een groot deel van het boek dan ook de aanloop naar de dood van Lucas. Een ietwat saai gebeuren. We krijgen - zoals een vrouwenthriller dat betaamt - een heleboel outfits, kleding en vrouwenpraat naar ons hoofd geslingerd.

Monica en Bette blijken elkaar al sinds de basisschool te kennen, en dat zorgt aan het begin voor conflict. Monica wil wraak nemen op Bette, maar slaat om als een blad aan de boom, wanneer Bette haar excuus daar voor aanbiedt. Een opvallende wending. Monica benadrukt namelijk dat ze jarenlang wrok heeft gekoesterd jegens Bette. Maar een lesbische relatie met haar vroegere aartsrivaal, komt zonder enig verwijt van de grond.

Mangelvrouw is geen thriller te noemen: het is een chicklit met een spannende wending. Het taalgebruik is simpel te noemen en ruimtes worden uitvoerig omschreven, net als kleding van de personages. Er staan behoorlijk wat storende fouten in het boek. Zo wordt er meermaals het woord 'prototype' gebruikt, waar 'stereotype' had moeten staan. Het is opmerkelijk dat deze fouten door geen enkele redacteur zijn opgemerkt. 

Wanneer Lucas dan - eindelijk - is overleden, krijgt Mangelvrouw een wending waar de lezer al een heel boek op heeft zitten wachten. Er is plotseling spanning en tempo. Toch heeft de lezer op dat moment nog maar een aantal pagina's te gaan. Het lijkt er dan ook op dat de auteur meer plezier beleefde aan de relaties (en bijbehorende ontwikkeling van personages) in het boek, dan aan het gedetailleerd uitwerken van de aanloop naar de plot. Niks mis mee! Wie zegt dat een boek om plot moet draaien? De uitkomst is ook niet dusdanig verrassend, dus wat dat betreft wint Marion van de Coolwijk wel.

Het blijft enigszins onduidelijk hoe lang Bette en Lucas nou echt bij elkaar zijn. De ene keer lijken er al tientallen jaren verstreken, de andere keer lijkt het op enkele maanden. Dit werkt niet mee aan de beeldvorming van de lezer. 

Bette doet dingen zonder volledige overtuiging, en ook daardoor lijkt de moord op haar man een onzekere keuze. Als een pubermeisje, dat plotseling besluit haar vriendje te dumpen en een dag later beseft dat ze gewoon ongesteld moest worden, en het allemaal niet zo bedoelde. Bette is een puber, in het lichaam van een vrouw. Daarnaast is Bette wat uit de hoogte en enigszins hard te noemen. Dit zorgt niet bepaald voor medeleven.

De saaie aanloop weerhoudt een thrillerlezer om echt plezier te beleven aan Mangelvrouw. Het einde is er een die je al van mijlen ver ziet aankomen. Het boek wordt dan ook met een onvoldaan gevoel weggelegd. Wellicht geschikter in de kast van een romanliefhebber, maar voor een thriller is Mangelvrouw net iets te slap.",-1
"De wereldberoemde thrillerauteur Robert Ludlum overleed in 2001. In 2000 begon de Covert-One-serie onder zijn naam, waaraan door verschillende co-auteurs werd gewerkt. Jamie Freveletti tekende voor het tiende boek in de reeks (de uitgeverij vergat het achtste deel, De Vulcanus obsessie, te noemen in de opsomming vooraan in het boek).
Het Janus complot begint explosief: microbioloog en agent bij Covert One Jon Smith bevindt zich in een hotel in Den Haag als plotseling een stel overvallers alle gasten neerschiet en Smith met moeite weet te ontsnappen. Diezelfde dag wordt Oman Dattar bevrijd uit de gevangenis in Den Haag, een Pakistaanse oorlogsmisdadiger en een vroegere tegenstander van Jon Smith. Als na de overval blijkt dat er virusmonsters zijn gestolen uit de hotelkluis, dan vermoedt Smith dat Dattar van plan is een aanslag te plegen waar niemand zich tegen kan wapenen.
Het Janus complot is typisch een thriller van dertien in een dozijn en die een naam van een beroemde auteur nodig heeft, omdat hij anders in de vergetelheid zou belanden. Het boek ontleent alleen wat bestaansrecht aan de spanning die erin zit; op elk ander gebied is het onder de maat. Jamie Freveletti buigt zich af en toe in bochten om de plot op gang te houden. Neem bijvoorbeeld de overvallers in het Haagse hotel. Die dragen foto’s bij zich van doelwitten die zich in Amerika bevinden. Waarom? Niet omdat ze zelf de opdracht hebben gekregen om die uit te schakelen, want hun meerdere heeft de overvallers al een zelfmoordpil laten slikken om van ze af te komen. Maar ja, het helpt Jon Smith wel om de doelwitten in Amerika op te sporen. Hoe had hij anders moeten weten dat ze met de zaak te maken hadden?
De personages blijven lege hulzen in Het Janus complot. Bovenmenselijk zijn ze, hoe ze ziek, neergeschoten, verdoofd en zwaar gewond toch nog alles geven om de zaak tot een goed einde te brengen. Maar enige karaktertekening ontbreekt totaal.
Het Janus complot is geschikt voor lezers die alleen een spannend verhaal willen en verder geen enkele eis stellen aan plot of schrijfstijl. Het is niet kies dat de naam van een overleden auteur misbruikt wordt om een dergelijk product aan de man te brengen. ‘Het was een eer om een kleine rol te spelen in de voortzetting van zijn nalatenschap’ zegt Jamie Freveletti in het nawoord. Ludlum heeft beter verdiend.",-1
"Neem aan dat dit boek als thriller bedoeld is, maar werd geen moment echt spannend. Je krijgt op z'n hoogst zin om eens naar the Isle of Skye te gaan, maar de rest van het boek zal niet blijven hangen ben ik bang.",-1
"Angelique, is terminaal ziek. Ze heeft al jaren geen contact meer met haar zoon die naar het buitenland is vertrokken. Ze leeft haar leven in eenzaamheid en mist haar zoon. Angelique houd in opdracht van haar therapeut een dagboek bij, dus het verhaal springt continue van het heden naar het verleden en weer terug. Je leest mee in haar dagboek. Aan de andere kant, verteld het boek het verhaal van Miquel die naar Duitsland is vertrokken. Hij heeft zich daar ontfermd over een jonge man die af en toe flinke woede aanvallen heeft en een simpele kijk op het leven. Miquel en Jorge leven van weinig en verdienen de kost met kleine klussen en bijv. het plukken van kersen

Als Miquel hoort dat zijn moeder ongeneeslijk ziek is gaat hij haar toch opzoeken. Zijn moeder is echter ondertussen op zoek naar hem. Lukt het de beiden om af te rekenen met het verleden en elkaar weer terug te vinden voor het te laat is. Dat is naar mijn idee de essentie van dit boek.

Vanaf het begin kan ik niet in het verhaal komen. Het kost me dan ook erg veel moeite om dit boek helemaal uit te lezen, maar ik kan het toch niet laten om door te lezen, omdat ik toch wil weten hoe het afloopt.",-1
"Toen het donker werd voldoet aan de kenmerken van een ‘literaire’ thriller: vlot leesbaar, niet moeilijk, veel herkenbare ellende en tegenslag, veel clichés en toegankelijk voor iedereen en juist dat laatste verklaart wellicht de vijfvoudige nominatie voor de NS Publieksprijs. Toch is Toen het donker werd om bovengenoemde en andere redenen niet de beste literaire thriller van Simone van der Vlugt. Onafgewerkte, rafelige verhaallijntjes en een regelrechte continuïteitsfout (de pagina’s 235 en 241 sluiten inhoudelijk niet op elkaar aan) zorgen ervoor dat het boek hier-en-daar slordig aandoet en dat laatste hoort niet, ook niet in een literaire thriller.

Dit is een deel van mijn recensie. De gehele recensie is (binnenkort) te vinden op chicklit.nl",-1
"Toen ik studeerde had ik een hekel aan het vak filosofie. De stof vond ik vervelend en de leraar weinig interessant. Of andersom. Later las ik veel filosofische teksten, kreeg nog wat lessen, die wel interessant waren en ik begon van het vak te houden.
Met het lezen van dit boek was ik echter weer terug bij af, bij mijn schooltijd met de saaie lessen. Wat een vervelend boek. Het grootste deel ervan is gebruikt om te beschrijven, wat er behandeld gaat worden, een ander groot deel gaat over wat er behandeld is en zo heel af en toe staat er ook nog iets nieuws tussen, maar dan moet je wel goed opletten. Tegen die tijd ben je al in slaap gesukkeld.
Ik had heel wat vrije wil nodig, om het uit te lezen, en moet toegeven, dat ik hier en daar wel een stuk heb overgeslagen.
Er is ook nog een tweede deel. Ik ga dat maar niet lezen.",-1
"Een vrouw wordt vermist. De welgestelde familie schakelt privédetective Tess de Herder in. Als de vrouw vermoord wordt aangetroffen, neemt de politie het onderzoek over. Dat weerhoudt Tess er niet van om zich verder in de zaak vast te bijten, samen met haar herdershond. Tess is een sterke vrouw, maar gecompliceerde relaties met de mannen in haar leven hebben haar onzeker gemaakt op dat vlak. Haar onderzoek brengt haar in aanraking met de duistere kanten van de mens en brengt haar in contact met een roodharige kunstschilder, die Tess intrigeert, maar wiens gedrag tot argwaan en verdenking leidt. Het verhaal speelt zich af in Wageningen, waar Hetty Visser ook woont.
Het verhaal neemt ons mee in de wereld van Tess de Herder. Al snel wordt duidelijk waarom de familie haar inschakelt. De waarheid over de vermoorde Sylvia Bongers moet boven tafel komen. Het verhaal heeft veel vaart. De schrijfster introduceert alle personages met een uitgebreide beschrijving van de kleding die ze dragen. Omdat er behoorlijk wat personages een rol hebben in Vermoorde onschuld, begint dit op een gegeven moment vervelend te worden. De kleren van de personages zijn lang niet altijd relevant.
Het boek leest vlot. Het lijkt er echter op dat de schrijfster het ook snel heeft geschreven. De interpunctie klopt niet altijd en vaak zijn zinnen grammaticaal onjuist. De lezer kan zich niet goed verplaatsen in het hoofdpersonage, omdat zij niet altijd even sympathiek overkomt. Af en toe is ze ongeloofwaardig agressief. Dit wordt niet voldoende opgebouwd, waardoor de lezer nogal eens schrikt van haar driftige acties. Vanaf dat moment slaat Visser de plank dan ook goed mis.
Als de schrijfster een dubbele laag in de verhaallijn had kunnen aanbrengen, had dit een interessante roman kunnen worden. Maar de lezer vermoedt al na enkele tientallen pagina’s wie de dader is van de moord op Sylvia Bongers. De verschillende personages worden verdacht gemaakt, maar één persoon vormt hierop de grote uitzondering. Omdat het voorgevoel van de lezer uiteindelijk blijkt te kloppen, is het einde van het boek nogal eendimensionaal en voorspelbaar.
Tess de Herder en haar herdershond zijn onafscheidelijk van elkaar. Zij is zelfs jaloers als op een gegeven moment blijkt dat haar herder het ook goed kan vinden met een ander personage in Vermoorde onschuld. Dit gegeven maakt Tess wat menselijker en zorgt voor een glimlach op het gezicht van de lezer.
Vermoorde onschuld wordt aangeprezen als een spannende liefdesroman. Maar gekeken naar de inhoud en het einde van het verhaal is het meer een traditionele detective met een clichématig einde.",-1
"Wat voor Carherine een nieuw begin had moeten zijn met man en dochter, eindigt in een nachtmerrie. Verhuizen naar het platteland, waar George kan werken als leraar lijkt ideaal. Dan slaat het noodlot toe! George komt thuis van zijn werk en treft zijn vrouw vermoord in bed. Hun dochter van drie heeft alles 'gezien'. Niets lijkt wat het is of lijkt alles juist wel wat het is?!",-1
"ik had eerder een boek van tineke gelezen wat ik erg mooi vond en dacht dat wil ik nog wel eens lezen.
maar ik vraag me af of dit misschien een boek is wat geschreven is na een groot succes.

want op die manier vond ik het een beetje geschreven. op een manier van mijn eerste boek was ok en er moet nodig een vervolg komen.

Ik vond de verhaallijn niet erg boeiend en af en toe verwarrend en te vaak van scene wisselen .wel weet je op de helft al bijna zeker hoe het afloopt. het plot komt dan plots snel maar bied geen verassing is niet spannend en een beetje afgeraffeld snel geschreven.

Ik had er meer van verwacht...zonde.",-1
"Na het lezen van haar eerste boek had ik hoge verwachtingen van deze titel. Helaas weet Brigitte Aubert niet dat niveau te halen. Het is niet slecht, maar ook niet goed.
De personages blijven vlak en in sommige gevallen zelfs lachwekkend (surfvriend van hoofdpersoon) en dat komt het verhaal vanzelfsprekend niet ten goede.
Natuurlijk zit er wel een enigszins doordacht plot in en zijn er een aantal plotwendingen en spannende momenten in maar in het geheel is het verhaal te zwak geschreven.",-1
"Wat een draak van een boek. Zelfs een ster is nog te veel.

Als fan van de hitchhiker's guide van Douglas Adams moest ik dit boek gewoon lezen maar wat een afknapper is dit. Totaal geen verhaallijn, irritante Noten uit het handboek tussendoor.
Waarom heb ik dit boek dan uitgelezen? Omdat ik altijd de naïeve gedachte heb dat het wel beter zal worden. Niet dus.
Zo zie je maar dat in de voetsporen treden van een grootheid ook wel eens verkeerd kan uitvallen.

Hopelijk heb ik hiermee mijn slechtste boek van dit jaar gelezen, het kan dus alleen maar beter worden.",-1
"René Verstegen kreeg in 2014 een blindegeleidehond toegewezen omdat hij het syndroom van Usher heeft. ( Dit syndroom is een erfelijke aandoening die doofblindheid veroorzaakt). Hij besloot een Facebookpagina te openen om mensen een beeld te geven hoe het is om met een geleidehond rond te lopen. Als snel ging het informatieve naar de achtergrond en de avonturen van Missy, de geleidehond, gingen hun eigen leven leiden. Momenteel heeft de pagina ruim 2500 volgers en ontstond het idee om de avonturen van de eerste twee jaar uit te brengen in een boek van ruim 280 bladzijdes.

In de inleiding neemt Missy zelf het woord. De goldendoodleteef is bij schrijven vier jaar oud en verteld de lezer hoe ze na de opleiding tot geleidehond na anderhalf jaar bij haar huidige baasje is terecht gekomen en over hoe haar avonturen op Facebook terecht kwamen. Dagelijks worden er berichten geplaatst. De ene keer een kort stukje van nog geen zes regels de andere keer een langer verhaal van bijna een pagina.

De bundel beslaat deze berichten, in chronologische volgorde van de periode van 2014 tot en met 2016. Hier en daar een kleine foto ter illustratie maar vooral korte berichten voorzien van datum boven de tekst.

De kracht van Facebook is dat mensen kort getriggerd worden door een kort en bondig stukje, liefst vrolijk, grappig of ontroerend waarbij ze snel geneigd zijn om op “like” te drukken. Als zo’n tekstje ook nog een foto of plaatje heeft geeft dat een extra aantrekkingskracht. Soms worden langere stukjes niet eens gelezen maar meteen al geliked maar dit terzijde. Door de snelheid waarmee mensen over Facebook gaan en waardoor de concentratieboog laag is moeten de stukjes kort en bondig zijn om de aandacht niet te verliezen. Dieren en emoties doen het altijd goed en ik denk dat daarom Missy op Facebook populair is geworden. Ik kon Missy niet van Facebook en deze bundel was mijn eerste kennismaking met haar.

Stukjes schrijven op sociale media is heel wat anders dan een boek schrijven. De kracht van de stukjes op Facebook komen voor mij ook niet terug in het boek. De stukjes zijn te kort om mij te blijven boeien en af en toe vind ik ze wat aan de flauwe kant.

Ik heb na het lezen de Facebookpagina dan ook bezocht en mede door de vele foto’s heeft het een grotere aantrekkingskracht dan het boek. Ik vraag mij ook af of de Facebook fans meerwaarde zullen beleven aan het boek. Boekenlezers zijn anders dan Facebooklezers en de Facebook fans hebben alle verhaaltjes al een keer gelezen.

Het idee van het verhaal is goed, mensen kennis laten maken met de avonturen van een geleidehond maar als je dit in boekvorm wilt plaatsen zou het denk meer pakken als je dit in een compleet verhaal giet zodat je de lezer meer kan boeien met je verhaal.",-1
"'De laag uitgesneden hals van haar japon onthult de bedwelmende aanzet tot haar roomblanke borsten.'
'Wanneer mijn blik dreigt af te dwalen naar haar roomblanke schouders, wend ik me af.'
'In verwarring staar ik naar de parels die als druppels maanlicht op haar zachte hals rusten.'
'Mijn hart is gevulder dan ooit terwijl rivieren van liefde me op het ritme van mijn hartslag doorstromen.'
'Ze staat op, een dun laagje zweet glinstert op haar blozende boezem.'
'Een deel van het bier stroomt over haar kin en sijpelt tussen haar borsten.'

Zo kan ik nog regel, na regel doorgaan... ik ben opgehouden met het onderstrepen van deze clichés, die rechtstreeks uit een Bouquetreeksboek afkomstig lijken te zijn, op het moment dat ik deze regel tegenkwam, die op dezelfde pagina staat als de laatste hierboven:

'Ik neem haar in mijn armen, voel haar vochtige huid tegen de mijne en terwijl ik haar gezicht streel, komt plotseling het verlangen [...]'

Zo jammer, zo jammer. Ik had me echt verheugd op dit boek, omdat het filosofie, wetenschap, alchemie en een tikkeltje fantasy (magie) bijeen zou brengen en zich in ons eigen Nederland zou afspelen. Huygens, Spinoza, de Witt, enz. Maar Bosnak speelt niet. Speelt niet met taal, speelt niet met de (historische) personages die daardoor geen van allen tot leven komen, is bijna irritant consciëntieus als het om de feiten en de feitjes gaat. Zo vertelt hij in een interview dat hij veel schilderijen uit de tijd waarin het verhaal speelt (tweede helft 17de eeuw), heeft bestudeerd, en dat is te prijzen, ware het niet dat de beschrijving van stad en omgeving daardoor op navertellingen van schilderijen lijken. Voeg daar Jungiaanse droomtherapieën en een driehoeksverhouding waarbij de reacties van de betrokkenen, vooral de twee vrouwen, regelmatig nogal 19e-eeuws 'over de top' zijn, en het verhaal van Rode Sulfur, deel 1 is verteld. Op één element na. Er is nog een geheimzinnige figuur met een halvemaanvormige dolk, en de hoofdpersoon Mundanus, is niet zo gecharmeerd van hem omdat hij gevaarlijk is en waarschijnlijk achter de Rode Sulfur aanzit. Spanning levert dat niet op, want daar blijft het vooralsnog bij: vertellen dat het spannend is. Of wordt.

Wellicht wordt die spanning in het volgende deel wel opgebouwd, wellicht heeft Bosnak dan wel het lef om wat vrijheid te nemen bij het vertellen en is hij daardoor in staat om zijn personages wat meer vlees en bloed te gunnen? Deel 1 stelde daarin, wat mij betreft, teleur.

Oh ja, en voor wie wil weten welk verlangen er dan wel bij Mundanus wordt opgewekt door die vochtige huid terwijl hij 'haar' gezicht streelt, zal ik de complete zin hieronder opnemen.

'Ik neem haar in mijn armen, voel haar vochtige huid tegen de mijne en terwijl ik haar gezicht streel, komt plotseling het verlangen in mij op mijn baard te scheren.'

Duh.",-1
"Best spannend, dit verhaal met al zijn flashbacks en herinneringen, intrigerende personages en een verwarde hoofdpersoon. Uiteindelijk krijgt de lezer door dat die hoofdpersoon zich allerlei spectaculaire gebeurtenissen herinnert, ook zaken die nooit hebben plaatsgevonden. Dan komt het er natuurlijk op aan: wat is echt en wat niet?
Zo’n opeenstapeling van onbetrouwbare figuren plus een onbetrouwbare verteller, namelijk diezelfde hoofdpersoon Annie Powers, dat is een beetje veel. Op deze manier is er niemand meer die we kunnen geloven.",-1
"Het valt me op dat de Crimezone-recensenten een stuk positiever zijn over dit boekje dan de bezoekers. Het was voor mij de eerste kennismaking met René Appel en na het lezen van dit boekje voel ik niet de behoefte me verder te verdiepen in deze schrijver. Het plot had ik na het eerste hoofstuk al door, de personages zijn zo karakturaal dat ze mij niet kunnen boeien en de schrijfstijl is niet verkeerd maar ook zeker niet bijzonder. Kortom 't was gratis en dat is maar goed ook.",-1
"Vlucht naar Curaçao van Debby van den Bergh is een deels autobiografische roman waarin de hoofdpersoon (die verder nergens met naam benoemd wordt) haar leven na het overlijden van een goede vriendin drastisch omgooit. Ze heeft haar man verlaten en gaat op zoek naar zichzelf.

Het boek bevat ongeveer 240 pagina’s, verdeeld over 43 hoofdstukken. De hoofdstukken zijn korte opzichzelfstaande verhalen. In elk hoofdstuk staat een lied centraal. De complete lijst is achter in het boek te vinden. Tevens staan er een QRcode en een link naar een afspeellijst op Spotify waar de complete lijst te beluisteren valt. Leuk om naar te luisteren tijdens het lezen, voor het complete plaatje.

Van den Bergh maakt gebruik van een simpele schrijfstijl die erg toegankelijk is. De korte hoofdstukken vol overpeinzingen en gedachtegangen van de naamloze hoofdpersoon zorgen dat het lijkt alsof je iemands dagboek leest. Het merendeel van deze overpeinzingen is bedoeld als zelfspot met het idee dat ze grappig zouden moeten zijn. Dit is niet altijd het geval. Het lijkt soms meer alsof de hoofdpersoon zwelgt in zelfmedelijden (waarom is die internetdate niet leuk? Waarom ligt mijn vader wéér op een andere afdeling? Waarom is de leuke jongen homo?). Dit alles gaat gepaard met de nodige liters wijn.

Hoewel de hoofdstukken los van elkaar te lezen zijn, keren dezelfde personages regelmatig terug. Over het algemeen zijn dit vrienden Mark en Ellis. Doordat de hoofdstukken zo kort zijn en elkaar niet duidelijk opvolgen, is het vaak erg verwarrend. Nergens is er een tijdsaanduiding te vinden. Dit zorgt dat het soms moeilijk te volgen is wat er wanneer is gebeurd, wat weer een negatief effect heeft op het lezen van dit boek.

Tussen de hoofdstukken door zijn enkele korte en minder korte gedichten te lezen. Ook deze zijn weer erg prettig geschreven, waardoor ze zorgen voor een welkome afwisseling.

De hoofdpersoon lijkt vanaf het begin redelijk oppervlakkig en maakt nergens enige groei door. Pas tegen het einde van het boek wijst een vriend haar op haar gedrag en zet dit haar aan het denken (voor de verandering eens zonder een glas wijn).

De omslag beloofde een ontroerend en meeslepend verhaal over een vrouw die worstelt met het afscheid nemen op verschillende vlakken en een nieuwe manier zoekt om haar leven in te delen. Die belofte wordt niet waargemaakt. De indeling van de hoofdstukken zonder tijdsaanduidingen zorgen voor te veel verwarring en de gedachtegang van de hoofdpersoon werkt soms eerder irritatie op dan een glimlach. Zonde, want schrijven kan Debby wel. Dat laten de gedichten in het boek zien.",-1
"Hierbij waarschuw ik de mensen die nog niet in deze trilogie begonnen zijn. Deze recensie staat vol met spoilers, maar ik kan deze recensie niet goed schrijven zonder deze spoilers te noemen. Er staan niet alleen spoilers in die je voor het gemak even vergeet, maar ook een aantal spoilers die de hele trilogie kunnen verpesten. Dus, lees deze recensie alleen als je de hele trilogie, ook dit deel, tot en met de laatste letter, hebt gelezen!

Ik kwam meteen goed in het verhaal. De cliffhanger van deel 2 werd een beetje naar achteren gedrukt (we waren alweer een paar dagen verder, Evelyn had alles onder controle), maar ik las gretig verder. Toen Tris en Tobias allerlei ontdekkingen deden, was ik net zo verontwaardigd als zij. Hoe kán dat nou?! Ze waren gewoon een experiment? Ik had dus gelijk wat de stad betreft, het was inderdaad Chicago. Ik werd helemaal meegesleurd in het verhaal, totdat ik ongeveer op de helft mijn aandacht helemaal verloor.

De personages deden maar wat: Tris was alleen maar bezig met haar moeder en sloot na een tijdje zelfs vrede met het idee dat ze haar hele leven voor de gek was gehouden. Tobias was alleen maar bezig met het feit dat hij genetisch beschadigd was, en hij had alleen maar medelijden met zichzelf. Hij was ongeveer de enige die in opstand wilde komen, samen met de andere GB’s, maar het duurde allemaal zo lang! Christina, Peter en Caleb werden steeds onbelangrijker in het verhaal, en die vonden het helemaal niet erg dat ze GB waren, net zoals Tris het ook onzin vindt dat daar een probleem van wordt gemaakt. Maar ze doen er niks mee. De hele tijd zeggen ze dat het hen niet uitmaakt of er mensen Afwijkend zijn of niet, en dat die David moet stoppen met daar een probleem van te maken, maar ze gaan gewoon door met niks doen!

En dan krijgen Tris en Tobias weer eens ruzie (het zal toch eens niet zo zijn). Maar, er komt wel weer wat actie. Wat actie die mijn hart breekt, want ik vond Uriah fantastisch. In deel 1 sterven er mensen, maar dat deed niet echt zeer. In deel 2 sterven er mensen, en dat deed gewoon pijn, maar Uriah, die al zoveel heeft meegemaakt, mag niet dood!
Maar goed, in de tweede helft was mijn aandacht weer bij het boek, dus ik was helemaal happy! Alles leek zo simpel, en Tris en Tobias hadden ook een mooi beeld voor zich, dat alles goed zou komen. Totdat “het” gebeurde.

Oké, hier komt de major-spoiler… Hoe kan Tris doodgaan?! Naarmate ik dichterbij het einde kwam, dacht ik: “Dit gaat te gemakkelijk. Ze overleeft het doodsserum, maar…” En toen die stem van David. Die had ik ergens wel zien aankomen, maar ik had het diep weggestopt, ergens waar ik het nooit meer kon denken. Maar het gebeurt toch, Tris gaat dood. Niet te geloven. Wat een lef moet je dan hebben als schrijfster! Is er niet ergens een ongeschreven regel dat je de hoofdpersonages áltijd moet laten leven? Altijd? Kijk, dat Uriah, Marlene, Lynn, Tris’ ouders, Tori en Will dood gingen, kan ik me nog iets bij voorstellen. Het verhaal moet geloofwaardig blijven, en in de wereld van Divergent gaan er mensen dood. Punt. Maar Tris?! Oké, ik kan er niet omheen: Ik ben onder de indruk, Veronica Roth. Hoewel dit pijn deed, veeeeeel meer pijn dan al het andere in het boek, ben ik diep onder de indruk. Zó diep, dat je het toch weer een beetje goedmaakt dat ik het eerste deel van Samensmelting zo saai vond.

Maar dan, toch weer een minpuntje… Samensmelting wordt vanuit twee perspectieven verteld, namelijk vanuit dat van Tris en dat van Tobias. Eerst vond ik dat erg leuk, want ik wilde wel weten wat er in het hoofd van Tobias allemaal omging. Maar al snel vond ik het vooral irritant, want ik raakte de hele tijd in de war! Omdat de eerste twee delen gewoon vanuit Tris worden geschreven, dacht ik nu ook de hele tijd dat ik vanuit Tris las, maar dan kwam ik er een paar bladzijdes later achter dat ik me even in Tobias moest verplaatsen! Want ja, Tris heeft geen vriendinnetje, haha! Ik weet zelf niet zo goed hoe je als auteur een goed onderscheid moet maken tussen twee personages. Patrick Ness schrijft in Lawaai dat Nooit Stopt vanuit drie perspectieven, maar daar had ik dit probleem niet. Hij gebruikte voor ieder personage een ander lettertype, dat wel, maar er was nog iets. De schrijfstijl was anders. De personages dachten en praatten op een andere manier. En dat hadden Tris en Tobias niet. Ze dachten en praatten hetzelfde, waardoor ik vaak het verschil pas te laat merkte. En dat is toch iets waar je rekening mee moet houden als je vanuit twee perspectieven wilt schrijven.

Oké. Het is denk ik wel duidelijk dat ik dit boek niet fantastisch vond. Ik kan nog heel lang doorschrijven over dit boek, en dan zullen er nog wat minpunten bijkomen, maar tóch ook nog wel wat pluspunten, hoor! Het tweede deel van het boek was een stuk beter dan het eerste deel (hoe gaat het ooit goed komen met de film, dan?), maar ook het einde heeft mijn mening toch nog wel wat veranderd. Het einde brak mijn hart, maar maakte een hoop goed. Dát was de actie, de rauwheid, waardoor ik deel 1 zo goed vond. Ik ben blij dat dat er uiteindelijk nog een beetje in terugkwam.

Lees meer van mijn recensies op https://rabbitbookz.wordpress.com/",-1
"Nadat ik Aasvlieg had gelezen kon ik niet wachten om Sporen te gaan lezen. Ik hoopte op een vervolg van Aasvlieg. Helaas. Er zitten veel losse eindjes in het boek (zoals de fobie van dr. Marcus). 'Ineens' is er ook een veel te makkelijk einde aan het verhaal gekomen.
Ik heb wel betere boeken van Patricia Cornwell gelezen....",-1
"Het leest lekker weg en het is prijzenswaardig dat Van der Vlugt een actueel thema bij de kop neemt maar is het een goed boek? Nee, daarvoor is de plot te ongeloofwaardig en te breed uitgesponnen. De karakters zijn te clichématig en niet altijd even consequent. En verder te veel overbodige scènes en personen, te veel huis- tuin- en keukengedoe en getut over rokjes en jurkjes. Maar het ergste is de voorspelbaarheid. En daardoor wordt het nooit echt spannend en dat is toch het minste dat je van een thriller mag verwachten.",-1
"Nét geslaagd, maar mee op vakantie nemen zou ik niet doen...

In 'Vermoorde ziel' van Daniel Blake moeten Franco Patrese en zijn partner Mark Barnadino een aantal gruwelijke moorden oplossen. De slachtoffers zijn hooggeplaatste mensen in de stad Pittsburg, een chirurg, een priester en een rechter. Stuk voor stuk worden ze levend verbrand. Om deze moorden op te lossen roepen de rechercheurs de hulp in van de FBI, de specialisten op het gebied van serie-moordenaars en ze worden ook een handje geholpen door de dader zelf.

Die stuurt namelijk e-mails naar de politie waarin Franco en Mark persoonlijk worden uitgedaagd om wat harder te gaan zoeken en de Bijbel er nog eens op na te slaan. Hebben we hier te maken met een religiefreak, een moslim-terrorist of een afleidingsmanoeuvre? Alle opties worden nagezocht, totdat de dood wel heel dichtbij komt en niet alle vrienden blijken te zijn wie ze leken te zijn. Franco en Mark moeten ieder voor zich proberen zichzelf te redden en de dader te pakken te krijgen.

Blake schrijft korte zinnen en daardoor komt het verhaal in het begin vrij staccato over. De hoofdstukken zijn kort wat aan de ene kant een goed verschil tussen de verschillende vertelperspectieven geeft (Franco, Mark en vermeende daders), maar soms zorgt het er ook voor dat je minder lekker doorleest in het verhaal. Het verhaal kun je hierdoor makkelijk wegleggen. Uiteindelijk is 'Vermoorde Ziel' niet slecht, maar het is weinig vernieuwend in het genre.",-1
"De president van Europa, een journaliste en een onderhandelaar worden gedwongen samen te werken om een zestal ontvoerde Eurocommissarissen vrij te krijgen en/of van een wisse dood te redden. De president, Thomas Van den Broeck, dient zich te confirmeren aan het machtsspel zoals dat op zijn niveau gespeeld wordt. De journaliste, Marie Vaerewyck, is een harde tante die vrijheid blijheid hoog in het vaandel heeft en daarvan flink moet inleveren. De onderhandelaar, professor David Fox Cabane, is voor geen kleintje vervaard en draait er de hand niet voor om met wie dan ook te onderhandelen. Lukt het het trio een team te vormen en aan het gestelde ultimatum te voldoen? Wat is er precies gaande in Europa?

Een actuele thriller over een onrustig Europa kan een goed uitgangspunt zijn voor een spannend (politiek) verhaal. Na vijf hoofdstukken kon ik echter al geen touw meer vastknopen aan ‘Het Brusselsyndroom’, aan het wie-wat-waar, en ben ik nogmaals bij het begin begonnen. In de herhaling begon het muntje te vallen, maar toch … De vele (ik-)perspectieven vormen een onoverkomelijke barrière, het is zeer onaangenaam om na elke bladzijde, of soms twee of drie, te moeten switchen. Leesplezier was bij mij dan ook ver te zoeken. Afwisselend worden de gebeurtenissen beschouwd door de ogen van Van den Broeck, Vaerewyck, Fox Cabane, Eurocommissaris Anna Wetzel en anderen c.q. vanuit locaties. De tekst bestaat vrijwel uitsluitend uit dialogen, rustpunten in de vorm van beschrijvingen doen zich amper voor, het merendeel van de zinnen is kort, afgeknot. Je moet ervan houden. Ik werd er ibbelig en ongedurig van, het leidde af van het verontrustende verhaal.
Het taalgebruik van de auteurs is gelardeerd met behoorlijk wat Vlaamse woorden en termen. Dat mag, al komt het hier en daar naar Nederlandse begrippen enigszins ‘krom’ over.

Leukste opmerking: “Ezels zijn niet koppig, ze weten alleen goed wat ze willen.”
Mooiste woord: geplogenheden.

‘Het Brusselsyndroom’ heeft me geboeid noch bekoord, hoe interessant het thema ‘wie heeft de macht in Europa’ ook is. Het is een zakelijke thriller, die geen greintje sympathie oproept voor de deelnemende personages. Als dat de bedoeling van de auteurs is geweest, zijn ze daarin in elk geval geslaagd. Het totaalbeeld schiet net tekort voor een voldoende.

Dank aan Hebban en uitgeverij Houtekiet voor de gratis e-pub!

[spanning 2, plot 3, schrijfstijl 2, leesplezier 2, originaliteit 3, psychologie 2]",-1
"Dit was het eerste boek dat ik heb gelezen van John Grisham, en ik moet zeggen dat ik erg teleurgesteld ben.
De achterflap van het boek belooft zoveel...
Gedurende de volledige lijn is er wel een bepaalde spanning, maar de laatste 20 bladzijden zijn een ware teleurstelling.
Veel vragen blijven onbeantwoord:
Wie is de spion?
Wat gebeurt er tussen hem en Dale?
Wordt Bennie opgepakt?
Waren de agenten die bij zijn vader aankwamen wel echte agenten?
Wat geeft de toekomst?
...
Kortom: Zwakjes",-1
"Zes vier is een code die veertien jaar geleden aan een ontvoeringszaak gegeven werd. Toen werd de jonge Shoko ontvoerd. Er is losgeld betaald, maar Shoko werd niet vrijgelaten. Kort daarna werd ze vermoord teruggevonden. Veertien jaar later is er van een dader of daders nog altijd geen spoor.
Nu wil een hoge commissaris uit Tokyo de ouders ontmoeten met veel pers erbij om te tonen dat het onderzoek nog altijd doorgaat.
Mikami was toen een van de rechercheurs, maar is ondertussen overgeplaatst naar mediarelaties. Het botert niet tussen de rechercheurs en mediarelaties. De pers wil altijd over alle feiten beschikken, maar de rechercheurs willen dit uiteraard niet om het onderzoek niet in gevaar te brengen. Dit zorgt voor een spanningsveld en het is voor Mikami altijd balanceren om voldoende informatie te geven om de pers tevreden te houden, maar niet te veel. Hij is er echter niet goed met zijn gedachten bij door de verdwijning van zijn eigen dochter.

Het begin van dit boek vond ik sterk, maar daarna zakte het gigantisch in om te verworden tot een traag boek. De geplogenheden en beleefdheid die met de Japanse cultuur samenhangen zorgen ook niet voor enige actie, integendeel, ze vertragen mee de zaak.
Ik ben nooit echt goed in dit boek geraakt en heb me naar het einde van dit boek moeten worstelen om dan te constateren dat het een echte tegenvaller is. Hier had ik zoveel meer van verwacht.",-1
"Rot komt niet in de buurt van Mo Hayders De behandeling en Vogelman, haar beste werken. Wat sindsdien van Hayders hand verschenen is sprak me steeds minder aan, voor mij reden om enkele titels geleden af te haken. De standalone Rot leek een mooie gelegenheid om de draad weer op te pakken, maar mijn toch weer hooggespannen verwachtingen zijn niet uitgekomen.

De schrijfstijl in het eerste deel van het boek is te lichtvoetig en eenvoudig, als in een romannetje. Het tweede en derde gedeelte zijn wat dat betreft beter, maar kunnen de aanloop niet goedmaken. Korte hoofdstukken, ten behoeve van de perspectiefwisselingen.
Gebrek aan spanning, weinig diepgang, overbodige verhaallijnen die later nergens meer toe doen.
Zwakke uitwerking van de karakters: personages die uiteindelijk niet van belang blijken krijgen veel aandacht, de zussen Sally en Zoë ondergaan gaandeweg het verhaal binnen een kort tijdsbestek een totale karakterverandering, weer anderen blijven totaal onderbelicht. De soloacties tijdens het politieonderzoek doen voor mij de deur van het toch al niet geloofwaardige verhaal dicht.
Open einde, waar ik op zich niets op tegen heb. Rot lijkt echter onaf. Vond Hayder het welletjes zo en moet de lezer het verhaal zelf maar verder invullen?

Kortom: ongeloofwaardig, te veel rafels, oppervlakkig, niet meer dan ** waardig. Tenzij er een vervolg komt, maar daar is niets over bekend.
Jammer, dat de veelbelovende tekst op de achterflap geenszins waargemaakt wordt.",-1
"Toen er in een groep werd geopperd om De Shining als groepsboek te lezen, heb ik even zitten twijfelen. The Shining is één van de weinige films waar ik nachtmerries over heb gehad en wist niet of ik het boek aandurfde. Uiteindelijk besloten om toch maar mee te doen en nu, twee weken later, is het boek eindelijk uit.

Wat een verschrikking! King gaat weer van hot naar her, de gedachtes vliegen door de acties heen en het leest gewoon echt als bagger. Vette, cursieve, normale teksten lopen door elkaar en haakjes worden ook nergens overgeslagen. Nergens wordt het eng, want King heeft er een handje van om een enge zin in iets ""humoristisch"" te laten eindigen, waardoor het allemaal te wazig en vooral te vreemd wordt. Of ik heb natuurlijk gewoon een totaal andere humor dan Mr. King, dat kan natuurlijk ook :-D. Want hierdoor is voor mij de spanning meteen weg en de humor erin kan ik ook niet ontdekken. En zo ging het dus het hele boek...

Mr. King, wááááááááárom???? Ik weet dat die man schrijven, echt! 22.11.63 bijvoorbeeld, dat komt toch echt heel erg in de buurt van een masterpiece. Maar dan vervolgens lees ik weer een oud boek van hem, een klassieker, een boek dat ontzettend goede recensies heeft en dan moet ik me er letterlijk weer doorheen worstelen. Ik denk dat ik het gewoon beter bij zijn nieuwere boeken kan houden. Daar is het bovennatuurlijke aspect voor zover ik tot nu toe heb gelezen wat minder aanwezig en is het voor mij allemaal wat beter verteerbaar.

Het verhaal is natuurlijk ontzettend gaaf: schrijver met een writersblock neemt zijn gezin mee naar een hotel om daar in de winter te kunnen werken en vervolgens worden ze langzaamaan helemaal gek in dat hotel, wat een heftig eind in petto heeft. Gaaf, gaaf! Maar die schrijfstijl...

Nee, De Shining was voor mij echt een verschrikking. Echt heel jammer, maar niet mijn ding. 1,5*.",-1
"Jammer, maar na 150 bladzijdes leest het nog niet lekker. Dit is denk ik een brug te ver van mijn voorkeuren.
Ik hoop dat een ander er meer plezier aan beleeft.",-1
"Na het historisch verantwoorde Kou uit het Oosten was ik toe aan wat luchtiger vermaak. Ik koos voor Dekkingsvuur; het spannende debuut van de Amerikaan Marc Guggenheim. Volgens de tekst op de achterzijde is het “Een thriller met het testosteron van een actiethriller, de intelligentie van rechtbankdrama en de paranoia van een samenzweringsfilm.” Een kwalificatie die de lading aardig dekt maar niet geheel waarmaakt.

Lees de volledige recensie op: http://spanningzoeker.nl/alfabet/g/guggenheim_m/2014dekkingsvuur.htm",-1
"Niet echt geweldig. Ik mis de opbouw, het creëren van spanning, zoals alleen Ludlum zelf dit kon.",-1
"Het is altijd ingewikkeld om een recensie te schrijven van een boek dat je is tegengevallen.
De Archipel is een verzonnen eiland waar op een dag drie lijken aanspoelen. Een oude vrouw, een leraar, een jutter, een visser en de burgemeester vragen zich af wat hiermee moet. De burgemeester wil dit voorval verhullen en zorgt voor een plan voor de lijken.
Tot zover een verrassend verhaal. Grappig ook, als bij een geheime vergadering diezelfde avond ineens de dominee zich meldt; heeft er iemand de geheimhouding verbroken? Nee, iemand heeft gebiecht en zo komt ook de dominee in het complot.
Het verhaal ontrolt zich aanvankelijk verrassend en in een fijne stijl geschreven maar halverwege neemt het verhaal een bizarre ongeloofwaardige wending en vanaf dat moment was er geen touw meer aan vast te knopen. Al met al raakte ik steeds minder geboeid en las ik de laatste hoofdstukken eerder plichtsgetrouw dan met plezier.
Jammer.

Voor mij is Philippe Claudel vooral Het kleine meisje van meneer Linh.",-1
"Na het eerste boek ""De Elfen"" (die ik met ontzettend veel plezier heb gelezen) begon ik aan dit tweede boek van de reeks maar kennelijk waren mijn verwachtingen te hoog gespannen. Ik vond het boek een beetje teleurstellend. Misschien omdat er minder hoofdpersonen in dit boek waren, en dat de personen mij minder intrigeerden? De persoon Alfadas bijv.werd in het eerste boek -kort- geintroduceerd en de uitwerking van zijn persoon in dit tweede boek vond ik niet zo boeiend als de beschrijvingen van alle andere karakters in het eerste boek. Ook de karakter Ollowain werd anders weergegeven, minder sterk dan in het eerste boek; het leek net of Ollowain een gedaanteverwisseling had ondergaan. Jammer.",-1
"Met goede moed en hoge verwachtingen ben ik met ""een goede raad"" begonnen . Na de Harry Potter boeken is dit echter een compleet ander genre en dat was een beetje moeilijk wennen voor mij.
Alhoewel het verhaal opzicht prima geschreven is was ik halverwege het boek de draad kwijt en me afvragend of er ook nog iets ging gebeuren heb ik het uiteindelijk aan de kant gelegd.

Het komt mij voor dat vooral mijn verwachtingen niet goed waren toen ik aan het boek begon maar vooral omdat ik maar niet in mijn standaard lees modus kon komen moet ik concluderen dat dit niet mijn boek is.

Uiteindelijk heb ik het niet uitgelezen misschien ga ik dat ooit nog wel doen maar ik verwacht voorlopig niet. Jammer.",-1
Er zij al veel recensies over dit boek geschreven. Veel uitgesproken meningen. De een vindt het geweldig. De ander valt het tegen. Ik vind het een teleurstellend boek. Ik begrijp alle lovende woorden niet. Het boek is veel te dik en had veel pakkender en bondiger kunnen worden geschreven. Misschien was het verhaal dan nog een beetje spannend geworden. Het duurt erg lang voordat het boek enigszins op gang komt. En het eind is erg voorspelbaar en zeker niet spannend. Halverwege krijg je al het vermoeden welke kant het op gaat. Er wordt zo ingezoomd op de mogelijke verdachten dat je al snel doorhebt dat zij het niet hebben gedaan. En dan blijven er maar weinig mogelijke verdachten over. Op zich is de keuze om het verhaal in feite in dagboek vorm te vertellen wel goed. Maar in mijn ogen heeft het boek een te hoog 'soap' gehalte. Jammer!,-1
"Stella Helling is een voormalig filmproducente, maar al een tijdje verslaafd aan alcohol. Tijdens een herhaling van een van haar succesfilms, De schim met de moordenaarsogen, valt ze door overmatig alcoholgebruik voor de televisie in slaap. Op een bepaald moment wordt ze toch wakker en ziet ze de schim voor haar staan.

Als haar man Heiner, hij is politieagent, 's morgens na een nachtdienst thuiskomt vindt hij haar laveloos en slapend op de bank. Hun pasgeboren en gehandicapte dochter Johanna blijkt te zijn verdwenen. In de badkamer vindt Heiner zijn moeder levenloos op de vloer.

De schim is een boek dat niet op gang wil komen. Een overgroot deel van het boek gaat over de werkzaamheden van Stella, hoe haar succesfilm tot stand is gekomen en ook nog over haar drankprobleem. Verder wordt het gevuld met het politieonderzoek. Dit alles gebeurt in een tergend langzaam tempo zodat de spanning die een thriller zou moeten hebben volledig ontbreekt.

De schrijfstijl van Hammesfahr is ook niet een van de meest prettige. Het boek lijkt vooral geschreven te zijn vanuit de gedachten van de diverse personages. De schim hoort een thriller te zijn, maar heeft ook elementen van een slecht horrorverhaal en een verhaal over bovennatuurlijke zaken.

Dit zou op zich samen moeten kunnen gaan, maar het is Hammesfahr niet gelukt om hier een goed en boeiend verhaal van te maken. Pas tegen het eind van het boek wordt het enigszins interessant, maar het leed is al geschied en kan niet anders worden geconcludeerd dat De schim een vervelend en slaapverwekkend boek geworden is.",-1
"Het lijkt veel op vijftig tinten grijs, maar de ontknoping vind ik weerzinwekkend en ongeloofwaardig. Ik heb hem wel met enige moeite uitgelezen.",-1
"Het moet gezegd, eerdere boeken van Åke Edwardson blonken niet uit door de vertelsnelheid van het verhaal. Wat dat betreft heeft deze Zweedse auteur een reputatie hoog te houden. Toch stellen veel lezers het vermoedelijk op prijs dat de snelheid wat opgevoerd wordt. Een verdere uitbreiding van zijn schare fans zou hier waarschijnlijk het gevolg van zijn. Want de schrijfkunst beheerst Edwardson wel degelijk. Het probleem zit hem meer in de eindeloos lijkende zijpaadjes die door hem worden bewandeld en die de aandacht aan de primaire verhaallijn ontneemt.
Ook in zijn nieuwe thriller, met Erik Winter opnieuw in de hoofdrol, heeft Edwardson weer gebruik gemaakt van de voor hem zo kenmerkende schrijfstijl.
Inspecteur Lars Bergenheim vindt een verlaten auto die met openstaande deuren en een kogel in de rugleuning is achtergelaten. Roger Edwards blijkt de eigenaar te zijn maar verklaart dat zijn auto is gestolen. Korte tijd later wordt de schrijver Jacob Ademar beschoten.
Hoofdinspecteur Erik Winter mobiliseert zijn team als blijkt dat Bengt Sellberg in zijn auto is beschoten en aan de verwondingen overlijdt. Na deze moord blijkt Jan Richardson ook spoorloos verdwenen te zijn en dit maakt hem tot primaire verdachte.
Tijdens het moordonderzoek blijkt dat Ademar bezig is met het schrijven van een boek waarin de verdwijning van zijn zus, 30 jaar geleden, centraal staat. Beatrice Ademar was toen 15 jaar en nooit is er een spoor van haar gevonden. Uitgebreide research naar het verloop van de gebeurtenissen worden door enkele mensen niet erg op prijs gesteld en zijn waarschijnlijk de aanleiding om Ademar te frustreren.
Wanneer in een parkeergarage een spectaculaire moord plaatsvindt, probeert Erik Winter toch aanknopingspunten te vinden met andere zaken omdat steeds hetzelfde kaliber kogel wordt gebruikt.
Hij wordt tijdens zijn onderzoek echter regelmatig geplaagd door een plotseling opkomende hoofdpijn die het werken praktisch onmogelijk maakt. Angela, zijn vrouw, is als praktiserend arts werkzaam, denkt hierbij aan een vorm van migraine maar is er niet erg gerust op. Haar onrust voor haar man vloeit voort uit het tijdelijk optredende geheugenverlies.
Tijdens zijn uitgebreide speurtocht krijgt Erik Winter veel informatie die in eerste instantie niets met de huidige moordzaken te maken heeft. Maar die wel een verband legt met de verdwijning van Beatrice Ademar. Het lijkt er op dat de oplossing van deze oude zaak ook de oplossing brengt voor actuele moord- en schietpartijen.
Åke Edwardson besteedt in zijn verhalen veel aandacht aan de sociale aspecten van zijn figuranten. Hiermee beperkt hij zich niet alleen tot het oplossen van de misdaad maar spelen relatie- en persoonlijke problemen vaak een belangrijke rol. Hierin schuilt het gevaar dat de verhaallijnen elkaar gaan overheersen en het thrilleraspect voor korte momenten ondergeschikt wodt. Lezers ervaren dit als traagheid van vertellen in de boeken van Edwardson.
Omdat dit niet altijd beperkt blijft tot de hoofdpersonen, stimuleert de auteur hiermee dit subjectieve gevoel van lezers. Het valt natuurlijk niet helemaal te ontkennen, maar het is een schrijfstijl die andere liefhebbers zeker appreciëren. Het is in ieder geval kenmerkend voor de stijl van Åke Edwardson. Je houdt ervan of niet, een tussenweg is er niet. De lezer weet dus exact wat hem/haar te wachten staat bij Nog niet dood.",-1
"Wat heb je eigenlijk écht nodig? Dat lijkt de vraag te zijn die Joelle Charbonneau stelt in Nodig. Een kijkje in het hoofd van tieners die zich afvragen wat ze nodig hebben en hoe ver ze willen gaan om dit te krijgen? Dat zou een interessant boek zijn geweest. Dat is helaas niet het boek dat Joelle Charbonneau heeft geschreven. Nodig blijft heel oppervlakkig en is ook nog eens enorm belerend.   

Een nieuwe website, met de naam Nodig, vraagt scholieren van een middelbare school wat ze nodig hebben. In eerste instantie moeten ze anderen uitnodigen om te krijgen wat ze willen hebben, maar als zo goed als elke leerling al lid is moeten er opdrachten uitgevoerd worden. Dit is een interessant concept, want het stelt de vraag wat je nou écht nodig hebt en hoe ver je zou gaan om dit te bereiken. Charbonneau kiest ervoor om de focus te leggen op het thrillerachtige aspect van het verhaal. Er blijkt een ‘boosaardig’ persoon achter de website te zitten en dat is het probleem dat opgelost moet worden.  

Hier gaat het eigenlijk ook meteen mis in Nodig. De ontknoping van dit mysterie is onlogisch en ongeloofwaardig. Het internet en de sociale media worden behandeld als een of ander almachtig monster waar iedereen misbruik van maakt. Het lijkt bijna alsof de moraal van het verhaal is dat je maar beter van het internet weg kunt blijven. Dit is een ouderwets standpunt, waar je echt niets mee kunt in deze tijd.  

Ook de beslissingen die de ouders nemen zijn onlogisch en deze worden eigenlijk alleen gemaakt om het verhaal voort te kunnen zetten. Een bemoeiende moeder is bijvoorbeeld niet handig voor het verhaal. En dus kiest de schrijfster ervoor om Kaylee’s moeder wel haar zorgen over de psychische toestand van haar dochter te laten uiten, maar beslist zij ook meteen om Kaylee alleen thuis te laten terwijl ze zelf gaat logeren bij haar zus in een andere stad.  

Naast het onlogische en ongeloofwaardige verloop van het verhaal zijn de personages ook nog eens enorm irritant. Ze zijn egoïstisch en stellen zich enorm aan. Denkt de schrijfster dat alle tieners zich zo gedragen? Van alle personages leren we Kaylee het beste kennen. Zij is het hoofdpersonage en de enige ik-verteller. Maar ook over haar komen we niet meer te weten dan dat ze haar zieke broertje wil helpen, dat ze denkt dat ze een goed persoon is en dat ze het gevoel heeft dat iedereen altijd over haar praat.  

Verder zijn er nog een heleboel hoofdstukken waarin andere leerlingen worden gevolgd vanuit de derde persoon. Deze personages leren we al helemaal niet kennen en ze zijn ook vaak niet uit elkaar te houden. Alle personages klinken hetzelfde, waardoor er niemand tussenuit springt die gedenkwaardig is. Door de vele personages blijft het verhaal heel erg oppervlakkig en wordt het hele aspect van het ‘wat heb je écht nodig’ totaal vergeten. Blijkbaar doen tieners alles om maar te krijgen wat ze willen. Doordat je geen van de personages echt leert kennen is het moeilijk om met ze mee te voelen. Een grotere focus op minder personages had het verhaal een stuk sterker gemaakt.  

Het concept is enorm interessant en het verhaal leest vlot en het is op momenten ook echt spannend. Toch laat het boek een heel erg ontevreden gevoel achter. Nodig kijkt enorm neer op tieners en is hierdoor heel erg belerend van toon. Daarnaast is de oppervlakkigheid en de onlogische ontknoping heel erg teleurstellend en frustrerend.",-1
"Het verhaal gaat over twee stellen, Kate en David, en Hannah en Ben, of was het nou Hannah en David? En wie van de twee stellen had nou de kinderwens. DE personage werden zo weinig levendig beschreven dat ik de dames nauwelijks uit elkaar kn houden, en uiteindelijk maar het ezelsbruggetje K(ate) heeft K(inderen).
Ook tijdens het verhaal zijn de emoties niet goed navolgbaar. Als er serieuze problemen zijn, gaat Hannah rucktsichloos voor haar ongeboren kind, en verliest ze de belangen van haar beste vriendin volledig uit het oog. Ergens in het verhaal keert de focus en tijdens de geboorte heef Hannah enkel en alleen oog voor haar vriendin, die daar niet zo heel veel meer aan heeft. Ook de gevoelens van voor de vader van Kate veranderen van haat naar liefde, maar het waarom hiervan wordt niet duidelijk. Jammer, want het thema van het boek is boeiend, hoe kun je vriendschap goed houden in tijden van groot verdriet.",-1
"Voor je weggaat, het #buzz boek wat ik mocht lezen voor Hebban.
Zoë en Ed zijn een jong stel wat elkaar in de studenten tijd heb leren kennen.Na de studie gaan ze samenwonen. Ed wil dolgraag een groot gezin, maar Zoë ziet dat helemaal niet zitten, ze wil carrière maken en vind het nog veel te vroeg voor kinderen. Ze wil wel erg graag trouwen, iets wat Ed helemaal niet ziet zitten, zijn vader heeft zijn moeder en hem in de steek gelaten, en hij denkt dat als hij met Zoë gaat trouwen het zelfde gaat doen, en Zoë gaat verlaten. Dat vind Zoë natuurlijk klinkklare onzin en vraag aan de moeder van Ed om met hem te gaan praten. Die haalt Ed over, maar dan komt Ed weer met de kinderwens op de proppen.
Als Zoë bij haar zus ziet hoe makkelijk zij met haar kindertjes omgaat, komt de kinderwens ook bij haar tot leven.
Maar zo makkelijk gaat dat niet na allerlei onderzoeken en behandelingen wil het maar niet lukken om zwanger te worden. Iets wat niet bevorderlijk is voor hun huwelijk, ondanks dat ze stapelgek op elkaar zijn, wordt er heel wat ruzie gemaakt. Op een morgen als Zoë en Ed naar hun werk moeten komt het weer tot een kibbelpartij.
Ed gaat boos weg en Zoë is ook behoorlijk pissig.
Op haar werk wordt ze apart genomen en krijg ze te horen dat Ed een ongeluk heeft gehad, en het niet heeft overleeft. Het verdriet wat Zoë heeft en de wroeging omdat ze die ochtend zo uit elkaar zijn gegaan maakt haar heel labiel.
Ze probeert de tuin wat Ed zijn lust en leven was wat bij te houden, dan gebeurt er iets . Het een boek vol verdriet en liefde, met een verrassend einde. Van mij krijgt het boek 2 sterren, het is toch niet de soort lectuur die ik prefereer .",-1
Als fan had ik me verheugd op dit boek. In tegenstelling tot andere boeken vond ik het saai en ongeloofwaardig. Die Winston was te voorspelbaar.,-1
"De boekjes en verhalen van CSI zijn een beproefd recept maar zoals het vaak met steeds dezelfde maaltijd is, gaat dit verschijnsel met Teamgeest ook op.
De magie van CSI is, wat mij betreft, een beetje (veel) verdwenen en er zit in dit verhaal weinig verrassends. Een standaard ‘politie-boefje’ verhaal wat zo standaard is weergegeven dat er ook geen enkele verrassing te vinden was en ook niet eens echt spannend.
Ik vermoed ook dat Collins daarom maar de ploeg van Gil Grissoms uit elkaar heeft gerukt om ze, lopende het verhaal, weer naar elkaar te laten komen.
Niet echt zo heel erg spannend maar och, leuk voor een verloren uurtje zonder veel nadenken even ontspannen. Van mij niet meer beloond dan met 2 sterren.",-1
"Tempest and Slaughter is het eerste deel van een nieuwe trilogie van Tamora Pierce, die samen het proloog moeten gaan vormen voor de boeken die afspelen in Tortall. Nieuwkomers wordt beloofd met een onvergetelijk avontuur kennis te maken, waarin de toekomst van een koninkrijk rust op de schouders van een jonge jongen.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: die belofte wordt niet waargemaakt. Het is zeker geen vervelend verhaal om te lezen, maar helaas wordt er niet echt ergens naartoe gewerkt. Hierdoor verandert de nieuwsgierigheid in verveling. Dat is erg jammer, want de wereld die Pierce omschrijft is leuk en heeft potentie. Maar het lijkt niet af. Het voelt alsof dit eerste boek een lange aanloop is naar het volgende uit deze trilogie.

We maken kennis met Arram, die naar een school gaat waar hij met magie leert om te gaan. In Tempest and Slaughter volgen we hem en zijn vrienden, Ozorne en Varice, in in hun eerste schooljaren. Er zijn wat gelijkenissen te vinden met Harry Potter, maar nergens krijgen deze de overhand en het boek heeft echt een geheel eigen stijl

De schrijfstijl van Pierce is ontzettend fijn. Nergens worden vreemde woorden gebruikt en het vloeit allemaal heerlijk samen in een makkelijk leesbare tekst. Hierdoor zou het eigenlijk een perfect boek kunnen zijn voor beginners in het fantasy-genre. Helaas schort er wel het een en ander aan de uitwerking en de grote dwarsligger is dus het plot. Of het missen van het plot.

Tempest and Slaughter is waarschijnlijk ontzettend leuk om te lezen als je bekend(er) bent met de wereld van Tortall, omdat het veel achtergrondinformatie geeft. Persoonlijk zou ik 'm overslaan als je nog nieuw in deze fantasyreeks bent en eerst iets anders van Pierce gaan lezen.",-1
"Dit boekske is alweer gene meevaller zulle. Verhulst bedrijft een soort humor die voor het grootste deel bestaat uit overdrijving en gebruik van plechtige woorden in banale situaties. Dat gaat vervelen. Ook wil hij erg graag tonen hoe goed hij is in het formuleren van volzinnen en al, zijn personages krijgen die stijl in hun mond gelegd. Het verhaal zelf stelt niets voor en is ongeloofwaardig, blijft oppervlakkig. Waarom fingeert de hoofdpersoon nu eigenlijk dementie? De schrijver vertelt meer dan hij toont en dat is jammer want juist als er dialoog is en er iets in het hier en nu gebeurt, wordt het interessant.

Het hele boek is een bedenkseltje, meer niet.",-1
"Omdat iedereen (wie dan?) dit boek geweldig vind, dacht ik, nou dan moet het wel een super goed boek zijn. ...Ik ben niet eens tot de helft gekomen.... ik kreeg de kriebels al van het naieve personage, hoe heet ze ook alweer. En dan die uiterst zakelijke ijskoude grey... nope. Kwam op mij zo simplistisch over.... Die hype om die film al net zoiets.
Geef mij maar onze eigen Marique Maas (Ester Verhoef)",-1
"Na alle reclame en lovende recensies, wilde ik mij ook maar eens wagen aan dit boek. Het begin is best spannend, een invitatie om verder te lezen. Helaas nam mijn enthousiasme behoorlijk af naarmate het boek vorderde en vond ik het langzamerhand een 13 uit een dozijn verhaal worden. Een hoofdrol voor een wat kleur- en stuurloze inspecteur Erika Foster, typische macho rollen voor haar superieuren die, natuurlijk, de verkeerde beslissingen nemen, een einde dat voor mij toch wat uit de lucht komt vallen. Ik vond het weinig origineel. En de hype die rond dit boek is ontstaan, begrijp ik echt niet.",-1
"Een beetje zoals je verwacht dat het boek zal gaan. Vermakelijk leesvoer, maar niet verrassend. Geen plottwists.",-1
"Aan alliteraties en goede zinnen geen gebrek in Het zijn de geheimen, het debuut van de Vlaamse journalist en presentator Thomas Siffer (1964). Maar de als ‘Meesterlijk’ aangeprezen roman mist een pointe en is onevenwichtig.

Het boek beschrijft de relatie van Benedetto, café- en winkeleigenaar (‘kaduke kruidenier’) in een Zuid Italiaans dorpje, met de Vlaming Lou Debouvry (“koppig onbekwaam om een brutale werkelijkheid onder ogen te zien”). Lou is een celeb uit België die denkt in “het vertraagde Zuiden” van Castelnuovo een vluchtheuvel te hebben gevonden waar hij kan bijkomen van “het gedreven Noorden”. Met zijn uitbundige optreden is hij de tegenpool van de terughoudende Benedetto. Toch ontstaat er een verwantschap tussen beide mannen.

Volgens de flaptekst handelt de roman ‘over vriendschap en verraad’. Maar als lezer bekruipt je het gevoel dat de schrijver eigenlijk niet met thematiek bezig was, maar gewoon een vlot, lekker verhaal wilde vertellen. Die toon en snelheid doen denken aan de boeken van Kluun. Maar er is te veel mis met Het zijn de geheimen om daarmee de concurrentie aan te gaan. 

Het vertelperspectief wisselt tussen ik-persoon en alwetende verteller. De Benedetto-passages boeien, maar in de andere gedeelten is het verhaal plat van toon en sfeer. Aanvankelijk lijkt dat bedoeld om onderscheid te maken tussen de leefwereld van Lou en die van Benedetto, maar halverwege het boek vervaagt het aanvankelijke stijlverschil meer en meer en loopt de roman richting een grotesk einde. Naarmate de voorvallen ernstiger worden, wordt de toon luchtiger.
Siffer weet hoe te schrijven om een lezer vlotjes mee te nemen. Voor een artikel of column kan dat heel plezierig zijn, maar het is te mager om ruim 220 pagina’s te boeien. Het is niet zonder risico om te psychologiseren over mogelijke overeenkomsten tussen schrijver en hoofdpersoon. Kijkend naar hetgeen internet te melden heeft, is er hier sprake van niet te negeren parallellen. Zowel Thomas Siffer als Lou Debouvry waren én hoofdredacteur van een roddelblad én presentator van een TV-programma. In de roman koketteert Debouvry vol bravoure met zijn prestaties. Siffer in een interview over de ontmoeting met zijn echtgenote:
Zijn dat de geheimen?",-1
"Ik had alle boeken van de Grant county serie al gelezen en kocht dus vol vertrouwen deze om mee te nemen op vakantie. Maar het viel me erg tegen. Ik was Sara zat, haar negatieve gedoe was ik zat. En het zijn gewoon teveel heftige dingen die dezelfde personen overkomen. Ik weet dat er veel rottigheid in de wereld is, maar er is ook veel moois. En doordat dat in Karin Slaughter's boeken niet naar voren komt, vind ik ze steeds onrealistischer worden en beginnen ze me te vervelen.
Los van de serie was het misschien wel een goed boek hoor, maar daar kan ik niet over oordelen, aangezien ik het wel in de serie heb gelezen.",-1
"Inderdaad, een beetje een 'uitglijder' van Loes. Ik vind haar andere boeken veel beter. Ik vond het hele verhaal een beetje afgeraffeld en ook de hoofdpersonen niet echt sympathiek.",-1
"Michiel, een doctorandus die er zopas het bijltje heeft bij neergelegd, is gehuwd met Hella. Samen hebben ze een dochtertje, Yvonne. Ze wonen in een villawijk in een niet nader genoemde provinciestad in Nederland. Hella wil aan het werk als remedial teacher, Michiel wil les gaan geven. Geen van beiden vindt een gepaste job (crisisjaren ’80!). Terwijl Hella vruchteloos wacht op een brief met een werkaanbieding, doodt Michiel zijn tijd als voorzitter van een wijkcomité dat zich tot doel stelt een sporthal te laten slopen die voor overlast zorgt in de buurt. Van lieverlede laat hij dat project echter varen wegens een gebrek aan interesse. Hij wil zich consequenter met zijn vrouw en dochtertje bezighouden nadat zijn verhouding met Emmy is uitgelekt voor Hella. Het koppel herstelt zich node van deze aardbreuk in hun huwelijk. Heeft Hella –op bezoek bij Claire, haar zus die in Afrika woont- (uit wraak?) iets gehad met een zwarte? Alleszins haar vroegere relatie met Id, Michiels broer, breekt het koppel vaak op. Hella is verder volop bezig met het verwerken van de dood van haar moeder. Ze komt maar met moeite los van haar. Haar vader en zus, die zopas –zonder haar echtgenoot Oscar- is teruggekeerd uit Afrika, hebben minder moeite om de draad van hun leven weer op te nemen. Meer zelfs, nu blijkt haar vader –eindelijk- het pad vrij te hebben om zijn jeugdliefde Conny weer te contacteren. Verder wordt het niet duidelijk of Oscar en Claire nog langer een stel vormen ... Oscar zou onder het mom van zoekgeraakte reistassen (tijdelijk) achtergebleven zijn, maar daagt in het hele verhaal niet meer op.

En zo zit in De herfst zal schitterend zijn iedereen op zijn eiland, opgeslokt door zijn eigen bezigheden en kopzorgen. De hal is de leterlijke sta-in-de-weg voor het geluk van de buurtbewoners, maar bij veralgemening staat het symbool voor het obstakel in het leven van de protagonisten: de werkloosheid van Hella en Michiel, het overspel van Michiel én van Hella (ook in Afrika?), de koelheid waarmee haar vader het overlijden van mama verwerkt, de breuk tussen Claire en Oscar ... Alleen Yvonne schijnt zorgeloos door het verhaal te fietsen (letterlijk!).

Het blijft een wat dromerig en tegelijk broeierig verhaal waarin een gevoel van leegte/leegheid permanent aanwezig is. Het verhaal krijgt daardoor een latente spanning die evenwel niet uitmondt in een climax, maar in een open einde. De relaties tussen en de gevoelens van de personages zijn in deze roman hoe dan ook belangrijker dan de gebeurtenissen. Voor wie van psychologische romans houdt ...",-1
"Ik vond het boek ook tegenvallen. Gedurende de eerste helft van het boek hoop je nog dat ""het"" komt, maar er is niks echt goed aan het boek. Zeer middelmatig dus, jammer...",-1
"Nadat ik Bloedrood, morgenzwart van Sophia Drenth had gelezen, had ik geen zin om ooit nog iets van haar te lezen (ik heb dus ook Bloedwetten niet gelezen). Helaas heb ik een abonnement op Splinters, waarin de nieuwste Drenth is verschenen. Toch maar proberen dan, maar zelfde euvel: onleesbare tekst.

Het begint met
""In de diepste diepte van het woud leven de Sahandran.""
Die afschuwelijke diepste diepte zullen we maar voor dichterlijke vrijheid aannemen. Verder is er weinig mis met de zin, al is het niet zo'n geweldige originele als ""In een hol onder de grond woonde een hobbit"".
Het is ook duidelijk dat het tamelijk exotisch is, want het is geen normale naam of verbuiging, dat Sahandran.
Het gaat verder met
""Geen mens is sterker dan Sahandran.""
Ja, en dan loop ik al vast. De Sahandran is een volk waarschijnlijk. Maar wat is het los dan? Moet dat niet ""een Sahandran"" zijn, of iets zonder fictieve meervoudsuitgang, of is dat allemaal hetzelfde? Geen idee, wel verwarrend. Misschien stoort het minder als je diagonaal leest, even vlug vlug en vlotjes de pagina's scannen, maar zo lees ik niet en zo wil ik niet lezen. Ik wil van elk woord in een boek kunnen genieten.
Het gaat verder:
""Geen mens is meer vervloekt en geen mens is meer gezegend.""
Waarom dat dat weer een aparte zin moet zijn is onduidelijk, juist omdat het zo onduidelijker is - het gebruik van korte zinnen leest niet altijd makkelijker en het is allang bewezen dat de samenhang, de logica van een tekst door het gebruik van (te) korte zinnen vaak verloren gaat.. Het gaat namelijk *vermoedelijk* nog steeds over de vergelijking tussen een mens en een Sahandran, hoewel ik dacht dat de mensen niet langer vervloekt werden...
Dan:
""Sterker dan het bloed van de levenden en doder dan de meest verloren ziel.""
Ik kan er geen chocola van maken. Is dit überhaupt een zin? Wat sterker dan het bloed? En hoezo doder? Had dat niet beter achter dat andere sterker opgemerkt kunnen worden? Dan zou het nog ergens op slaan.
Dat was de eerste alinea, die om onduidelijke redenen in cursief is afgedrukt.

De tweede alinea begint met
""Zo begonnen Babays verhalen altijd.""
Oké. Dit had dus beter achter de vorige alinea gepast en die had dus inderdaad niet cursief hoeven zijn.
Het gaat verder met:
""Zijn moeder was een geboren verteller.""
Op zich niets mis mee, tot je de volgende alinea's leest. Want het is hier niet duidelijk dat Babays dezelfde is als ""zijn moeder"". Ik dacht echt dat ""zijn"" terugsloeg op ""Babays"", en dat er dus iets zou volgen als ""zo begonnen de verhalen altijd, zijn moeder was een geboren verteller maar (zoals je aan de eerste alinea kunt zien), zoon Babays blonk er niet bepaald in uit.
Het verhaal vervolgt echter:
""Nu al verlangde hij terug naar de avonden in het met rook doortrokken lange huis.""
Waar sluit dit dan weer bij aan? Hoezo ""nu al""? Babays moeder is een geboren verteller en hij verlangt terug naar huis. Een simpel signaalwoord kan die tekst zoveel duidelijker maken. Bijvoorbeeld:
Zo begonnen altijd de verhalen van Babays, zijn moeder, die een geboren verteller was, waardoor hij (nu al) terugverlangde naar de avonden in haar met rook doortrokken, lange huis.
Nog steeds raadselachtig, want we weten niet wie de hoofdpersoon is of wat hij doet.

Dat wordt pas een beetje duidelijk in de derde alinea:
""Yan kwam overeind in de top van een nestelboom."" Ik nam maar aan dat Yan een oerang-oetan is, want ik had juist een boek gelezen over nesten van yeti's en oerang-oetans (het is op dit moment niet duidelijk dat Yan de zoon van Babays is, en alinea 2 dus over hem ging). Hierop volgt overigens een landschapsbeschrijving, waarbij nog steeds niets bekend is over die Sahandran of waarom Yan terugverlangt naar het lange huis. Ik voel geen sfeer, geen spanning, niets dat nieuwsgierig maakt naar hoe het verder gaat.

Ik had het daar ongeveer gehad met het verhaal. Ik heb nog een pagina verder gelezen, maar het werd er niet beter op: namen, begrippen, alles onduidelijk, nog steeds geen sfeer of spanning. Een killercryptogram is makkelijker te volgen en een stuk boeiender.
Niet uitgelezen dus. En dus ook niet in de challenge.
Misschien had het lezen van de achterflap geholpen, maar die lees ik niet als ik een boek niet hoef te kopen (ik begin een boek vooraan en lees van daar naar achteren, de achterflap is dus het laatst aan de beurt). Nu ik het wel heb gelezen, constateer ik dat me het hele verhaal, dat zich blijkbaar baseert op het actuele racismedebat, niet interesseert. In elk geval niet genoeg om zoveel moeite te doen om het verloop van de handeling te kunnen volgen.
Volgende challange: Floris ende Blancefloer.

Opnieuw vind ik het jammer dat er bij Splinters is gekozen voor een verhaal dat opgevat kan worden als promotiemateriaal van ander werk (in dit geval de Bloedwetten-reeks, die door de geassocieerde uitgeverij wordt uitgegeven, dus min of meer eigen reclame). Dat terwijl er letterlijk honderden korte verhalen zijn die helemaal zelfstandig zijn te lezen. Gemiste kans.",-1
"Erin maakt een documentaire over gevangenen tijdens hun verblijf in de gevangenis en na hun vrijlating. Ze is verloofd met Mark, een bankier met een riant inkomen, maar die nu zijn job verloor omwille van de commotie rond Brexit. Hoewel hun financiële toestand nu niet meer zo rooskleurig is, besluiten ze toch te trouwen en op huwelijksreis te gaan naar Bora Bora. Op het idyllische eiland vergeten ze hun zorgen. Alles is rozengeur en maneschijn tot ze besluiten een boottochtje te maken en te gaan duiken. Op de bodem van de zee vinden ze iets dat hun leven niet alleen totaal dooreenschudt maar ook nog eens in gevaar brengt.
Een binnenkomer van jewelste en geen enkele fervente thrillerlezer die hier niet door geïntrigeerd zal zijn. Nu zijn we vier pagina’s verder (nog steeds het graf) en leren we het volgende: ''Om het even voor je in perspectief te plaatsen, dit gat, mijn gat van twee uur, is: 90x60x180 cm, wat neerkomt op zo’n 1 kubieke meter grond, en dat is dan weer minstens 1500 kilo. En dat… Dat is het gewicht van een flinke personenauto of een volwassen witte walvis of het gemiddeld nijlpaard. Het equivalent daarvan heb ik omhoog en een stukje naar links verplaatst ten opzichte van daarvoor. En dan is dit graf nog maar negentig centimeter diep.'   

Als je denkt dat dit al vermoeiend en langdradig is, lees dan gerust verder. Het wordt nog erger. We krijgen het menu, inclusief prijzen, voorgeschoteld van een restaurant met een uitgebreide reden waarom voor een bepaald menu gekozen werd; alle mogelijke vliegroutes en vliegtuignummers voor vluchten naar Bora Bora enz. Als je al niet het gevoel had Wikipedia te lezen, wordt er nog letterlijk een artikel geciteerd over de meest voorkomende vliegtuigongelukken.   

De lezer moet zijn verstand en realiteitszin op nul zetten om De duik te kunnen smaken. Als je afstand kan nemen van het van de hak op de tak springen, van de vele toevalligheden en van de talloze overbodige informatie, kan je de schrijfstijl van Catherine Steadman best appreciëren. Ze schrijft vlot, is niet hoogdravend en gebruikt geen moeilijke woorden. Korte hoofdstukken vergemakkelijken het lezen.  

Catherine Steadman is een Engelse actrice, bij ons bekend door haar rol van Lane Fox in de serie Dowton Abbey. Ze werkt momenteel aan de opnames voor een film. De duik is haar debuut. Aan de lezer om te oordelen of er nog een volgende dient te komen.",-1
"Ik ben een Renate Dorrestein “fan” en vind haar boeken stuk voor stuk goed. Dit boek heb ik niet eens uitgelezen. Rommelig verhaal en gaat van de hak op de tak, personages lopen ook door elkaar heen, ik heb het van ellende maar weer in mijn boekenkast gezet.",-1
"Na de verschrikkelijke gebeurtenissen in Rode Koningin doen Mare en Cal er alles aan om uit de klauwen van koningin Elara en Maven te blijven. Onderduiken is voorlopig hun enige kans op overleven, maar allebei weten ze dat een nieuwe confrontatie onvermijdelijk is en dat ze voorlopig zwaar in de minderheid zijn. Hun laatste hoop ligt bij de nieuwbloedigen, mensen met rood bloed die net zoals Mare zilveren gaven bezitten. Enkel als deze unieke individuen de krachten bundelen, is er een kans om weerwoord te bieden aan het terreurbewind van Maven. Het verzamelen van de strijdkrachten vormt een grote uitdaging, niet alleen omdat ze her en der verspreid wonen, maar ook omdat Mare worstelt met zichzelf en haar rol in de opstand. Zeker als ze wordt verplicht om genadeloos te handelen en ze zo tegen wil en dank op haar vijanden gaat lijken.  

De eerste hoofdstukken van Zwaard van glas, het tweede deel van de dystopische reeks van Victoria Aveyard, barsten van de actie en zijn onverbiddelijk hard. Via ongedwongen taal brengt Aveyard de actie op filmische wijze recht naar de lezer en het lijdt geen twijfel dat de relatief jonge auteur over de nodige capaciteiten beschikt om de lezer op het puntje van zijn stoel te brengen en hem daar ook te houden. Deze overtuigende opening creëert hoge verwachtingen voor al wat volgt, maar daar ligt vooral teleurstelling te wachten.  

De zoektocht naar de nieuwbloedigen vormt de rode draad in het verhaal, maar wat een opwindende queeste hoort te zijn, draait algauw uit op een saai reisje. Aveyard heeft ideeën genoeg en haar toewijding is duidelijk merkbaar, maar dat vormt een deel van het probleem. Het geheel voelt te rationeel, haast mechanisch, waardoor de meeste ontwikkelingen de lezer koud laten. Als er al sprake is van actie of spanning, dan verloopt het vaak te gemakkelijk. Zo voelt een zwaarbeveiligd fort binnendringen meer als een ontspannen zondagsuitje.  

Een ander probleem is dat Aveyard onverwachte sprongen in de tijd maakt, waardoor de lezer geen kans krijgt om te wennen aan nieuwe situaties of om een band op te bouwen met de personages. De talrijke nieuwe nevenpersonages moeten het doen met een paar beschrijvende zinnen waardoor ze niets meer zijn dan een naam en een specifieke kracht die enkel in het leven is geroepen om later in het verhaal wel zeer goed van pas te komen.  

Het hoofdpersonage vormt wellicht het grootste probleem. Het is heel moeilijk om mee te leven met de wel zeer egocentrisch ingestelde Mare. Ze laat geen kans voorbijgaan om haar eigen verhevenheid te benadrukken (‘Ik ben het bliksemmeisje’) en neer te kijken op haar vrienden, die louter werkinstrumenten vormen om haar doel te bereiken. Deze kilheid trekt ook de liefdesdriehoek in het belachelijke omdat beide kemphanen geen enkele geloofwaardige reden hebben om gevoelens te koesteren voor Mare.  

De laatste honderd bladzijden zitten net zoals de eerste hoofdstukken barstensvol actie en opnieuw laat Aveyard haar schrijfmagie werken. Toch volstaat het zinderende einde niet om het teleurstellende middendeel te vergeten. Zwaard van glas voelt als een geforceerd filmscenario: visueel sterk, maar niet voldoende spontaniteit om een onderhoudend verhaal tot stand te brengen.",-1
"Een boek wat een tranentrekker had kunnen zijn. Had, ja helaas is het bij mij zo ver niet gekomen. Het onderwerp van het boek is de tragische zelfmoord van Antonie en hoe het gezin daarna hun leven weer probeert op te pakken. Een onderwerp wat van zichzelf al een lading met zich mee neemt. Echter voelde ik tijdens het lezen deze diepgang helaas niet.

Het boek is wat mij betreft heel veel gebaseerd op feiten (bv start van hun carrière) en gaat daar wat mij betreft iets te lang over door. Ik had gehoopt meer diepgang te vinden, waar het verhaal helaas erg vlak blijft. De emoties zitten uiteraard wel in het boek verwerkt, maar komen niet heel erg tot uiting.

Het neemt uiteraard niet weg dat het onderwerp niet enorm triest is!",-1
"Eind september waren wij (van Mustreads or Not) te gast bij het Boek10 event van Godijn Publishing in Schouwburg ‘Het Park’, Hoorn. Naderhand kregen wij onze recensie-exemplaren mee en voor mij zat daar ‘Doodgewoon’ van Carla Scheepstra bij. Het is een Young Adult fantasy verhaal en zowel de cover als de achterflaptekst spraken mij op voorhand aan.

De indeling van het boek in 49 hoofdstukken bevalt, zorgt voor overzicht en een vlotte doorloop van het gehele verhaal. De schrijfstijl leest zeer gemakkelijk, voor mijn smaak ietwat te simplistisch. Zo hier en daar vond ik de zinsopbouw of verwoording niet geheel kloppen of zelfs lichtelijk storend. Daarnaast voelde het alsof er een herhaling van gebeurtenissen plaatsvond naar mate het verhaal vorderde. Toch is de kern van het verhaal goed en origineel bedacht waardoor het een aantrekkelijk verhaal is voor de beoogde doelgroep. De hoofdpersonages hebben veel herkenbare karaktereigenschappen en levenservaring. Hierdoor kan je als lezer zijnde met hen meeleven. Persoonlijk vind ik alleen dat het boek meer redactie kan gebruiken en inhoudelijk op het verhaal zelf uitgebreid kan worden zodat de voorspelbaarheid en herhaling van gebeurtenissen verminderd wordt.",-1
"Zoals de titel al doet vermoeden is Cross country een boek waarin Pattersons rechercheur Alex Cross figureert. Cross wordt op de zaak van een afgeslacht gezin gezet. Toevallig blijkt de vermoorde moeder een oud vriendinnetje van Cross te zijn geweest. Veel tijd om te treuren krijgt hij niet, want er worden nog andere gezinnen afgeslacht in Washington D.C. Het spoor leidt naar een Nigeriaanse huurmoordenaar, Tijger genaamd. Cross besluit de antwoorden in Afrika te gaan zoeken en komt daar in een nachtmerrie terecht.
De boeken van Patterson wisselen van kwaliteit. Er zitten toptitels tussen, maar ook titels die zwaar onder de maat zijn. Cross country behoort tot de laatste categorie en dat is grotendeels te danken aan het handelsmerk van Patterson: snelle, korte en kernachtige hoofdstukken.
Het grootste deel van Cross Country speelt zich af in Nigeria, Sudan en Sierra Leone. Cross komt daar in een volkomen losgeslagen samenleving terecht. Corruptie, ontvoeringen, martelingen en afschuwelijke moorden zijn aan de orde van de dag en Cross krijgt daar ook zijn portie van mee.
De flaptekst stelt dat Cross country leest als een ijzingwekkende achtbaan. Dat klopt, maar dat is geen aanbeveling voor dit boek. Patterson heeft het boek vol gruwelijkheden gestopt en daar had hij veel meer aandacht aan moeten besteden dan nu het geval is. Situaties als een jong meisje dat achteloos wordt weggegooid met een ontploffende granaat en een stel mensen waar Cross gehecht aan is geraakt en dat omkomt in een brandend huis worden in een enkele zin afgehandeld. De korte hoofdstukken (waarvan de indeling me een raadsel is) zorgen ervoor dat deze zaken geen impact hebben. Patterson zorgt voor snelheid op momenten dat er rust nodig is. Daardoor leest dit boek als een concept van een verhaal dat nog nader uitgewerkt had moeten worden.
Op andere fronten overtuigt Cross country ook niet. Cross zou een goede rechercheur moeten zijn, maar dat blijkt niet uit dit boek. Alle aanwijzigen om Tijger te zoeken worden hem op een presenteerblaadje aangeboden. Hij hoeft er geen enkel denkwerk voor te verrichten.
Dat de lezer, zoals de flaptekst stelt, continu op het verkeerde been wordt gezet klopt niet. Het is voor de lezer op elk moment in het boek duidelijk waar het verhaal naartoe gaat, ook omdat Patterson de situaties beschrijft waarin Cross geen rol speelt.
Cross country snelt op deze manier voort. Wonderlijk genoeg vindt de moordenaar het niet de moeite waard om Cross om zeep te helpen, ook al krijgt hij daartoe de kans en ook al kijkt hij in andere gevallen niet op een moord meer of minder. Dat geeft Cross de gelegenheid om in het laatste, korte hoofdstuk nog met een oplossing te komen die volledig uit de lucht komt vallen en de lezer nog even door de strot wordt geduwd.",-1
"‘Niemand schrijft betere suspense dan Scott Turow’ staat vermeld op de omslag van diens onlangs uitgebrachte boek, De grenzen van de wet. Het is al weer twintig jaar geleden dat de Amerikaanse schrijver en advocaat de ‘legal thriller’ nieuw leven inblies. Volgens menigeen doet hij niet veel onder voor John Grisham.
In Turows boeken is het vaak niet de vraag wíé de dader is, maar wáárom de dader zijn daad heeft begaan. De grenzen van de wet  is dus feitelijk een ‘whydunit’, het tegenovergestelde van een whodunit. Turow is het om het even: hij heeft zijn nieuwste rechtszaak geopend.

Protagonist George Mason is rechter bij het Hof van Beroep en krijgt een verkrachtingszaak onder handen. Een door alcohol bedwelmd meisje wordt verkracht door vier jongens. Pas vele jaren later onthult ze wat er is gebeurd. Een oude video-opname waarop het zware vergrijp duidelijk te zien is, laat niets aan de verbeelding over.
Masons vrouw sukkelt ondertussen met haar gezondheid en laat een knobbeltje in haar schildklier onderzoeken. Daar komt nog eens bij dat Mason dreigmails krijgt van iemand die zichzelf ‘De Fanaat’ noemt. De berichten nemen almaar toe en de rechter is aangewezen op persoonlijke bescherming. Dit alles ontaardt in een zoektocht naar de verzender van de e-mails en sms’jes, zodat Mason eindelijk zijn vrijheid terugkrijgt.

Turow mag dan wel tot de betere schrijvers behoren, in De grenzen van de wet  weet hij het hoge verwachtingspatroon op geen enkel moment waar te maken. De verkrachtingszaak speelt een minder belangrijke rol dan het zich laat aanzien en dient vooral om het geheel aan te vullen. Bovendien wordt in het eerste hoofdstuk alles uit de doeken gedaan en is de toedracht van het misdrijf niet langer meer in nevelen gehuld. Wat de gezondheid van Masons vrouw betreft, valt er weinig anders op te merken. Ook deze is om het langzaam voortkabbelende verhaal beter gevuld te krijgen.
De flashback waarin de rechter als jongen een nummertje maakt met een dronken meid in een koelkastdoos is eveneens een treffend voorbeeld van overbodig inkleuren van het geheel.
Blijft over het grote aantal dreigmails maar ook bij deze verhaallijn zit je geen moment op de punt van je stoel. Tot halverwege moet je het boek voor zoete koek slikken. Pas daarna wordt het ietwat interessanter en begint het stilstaande water opeens te golven. Maar als vervolgens het boek uit is en duidelijk wordt wat de ontknoping omhelst, blijkt hoe zwak de plot in elkaar steekt. Om deze te kunnen bedenken hoef je geen vakbekwame auteur te zijn. Waar is de suspense? Waar zijn de spanningsbogen? Waar is de rechtspraak die een auteur als John Lescroart zo mooi brengt? Niets van dit alles.

Turow schrijft daarnaast in de tegenwoordige tijd, een keuze die in de smaak moet vallen. Het is in combinatie met de dialogen soms onhandig lezen. Lees even te snel en je denkt dat een gesprek tussen twee personen plaatsvindt in plaats van de gedachtegang van de protagonist of een sfeeromschrijving.
Weliswaar worden de juridische feiten op boeiende wijze uiteengezet, maar dit mag ook wel worden verwacht van een schrijver die zelf advocaat is. Het is nauw bekeken het enige punt dat De grenzen van de wet  overeind houdt. Nou vooruit dan maar: 2 sterren.",-1
"Het in 2010 verschenen ""Dijkshoorn"" is de eerste bundel met columns en verhalen van Nico Dijkshoorn, welke hij voor verschillende media schreef. De kracht van Nico Dijkshoorn is dat hij de kleine dingen in het leven groot maakt. Berichten in de krant, die ieder normaal mens gewoon tot zich neemt, zijn voor hem munitie om te laten zien hoe absurd het leven soms is en hoe vanzelfsprekend wij het allemaal accepteren. Hij geniet van de meest normale zaken die wij nog amper opmerken en maakt daar vervolgens een verslag van in de vorm van een spetterende column of een confronterend verhaal. Het leven onder een enorme vergrootglas en Nico Dijkshoorn kijkt er als geen ander doorheen. Toch is deze eerste bundel niet van hetzelfde niveau als zijn latere boeken. Hij worstelt op het oog nog enigszins met inhoud en vorm en slaat af en toe ook de plank een beetje mis. Dat kan natuurlijk ook te maken hebben met de grote verscheidenheid aan opdrachtgevers. Je schrijft voor De Volkskrant waarschijnlijk toch net even iets anders dan voor Hard Gras, JFK of het culinaire tijdschrift Bouillon.

Ik heb de Rinus Israël en Wim van Hanegem proef erop los gelaten.

Israël was meteen duidelijk:
“Dus je wilt een boekie schrijven, als een grote meneer? Waar mensen om kunnen lachen? Nou, dan zou ik het voortaan maar wat korter houden en het wat grappiger maken, want nu vallen ze in slaap. Begrepen? Dijkshoorn? Let je wel een beetje op? Ik probeer je wat bij te brengen hier!”

Van Hanegem was nog duidelijker:
“Een boekje? Nee, dat soort dingen lees ik niet.”

Natuurlijk valt er best wel wat te genieten in de eerste bundel van Nico Dijkshoorn, met name de verhalen uit Hard Gras en een aantal nog niet eerder gepubliceerde columns. Het is echter wel fijn om te weten dat Dijkshoorn met name het advies van Rinus Israël flink ter harte heeft genomen. Het boek “Dijkshoorn” kost slechts € 12,50 en voor die prijs zal je er geen buil aan vallen. Al is het maar om de verzameling compleet te maken.",-1
"Het schrijversduo Aljoscha Andreas Long en Ronald Pierre Schweppe schreven eerder samen “de veertien geheimen van de panda” en “de zeven geheimen van de schildpad”.
Long is een Duits schrijver, psycholoog, filosoof, componist en tai-chileraar. Schweppe is muzikant in een orkest en meditatieleraar. Samen richtten ze in 1999 het Instituut voor Persoonlijke Integratie op in München, Riga en Beijing.

Met de wijsheid van de witte wolf brengen ze thema’s als zelfzorg, tevredenheid en zelfacceptatie in de aandacht. Aan de hand van volksverhalen uit de hele wereld worden verschillende thema’s besproken en gelinkt aan meditatieoefeningen. De witte wolf (zit vol levensvreugde, is ontspannen en vrolijk) en de zwarte wolf (die o.a. staat voor onrust, angst, woede) vormen de rode draad doorheen dit boek. De wolf die jij besluit voedsel te geven, zal sterker worden.

De aantrekkelijke cover, titel en ondertitel beloven een inspirerende leeservaring te bieden. Het meest vernieuwende en verfrissende aan dit boek zijn de volksverhalen. Ze geven stof tot nadenken en zetten je op een zeer vrijblijvende manier aan het werk. Jammer genoeg houdt het daar een beetje bij op. Verwacht geen integratie van eigenschappen die wolven in verschillende culturen worden toegedicht of wijsheden die we uit het leven van wolven kunnen halen. De wolf is bijzaak.
Het dubbele in dit boek zijn de soms naar moralisering neigende ‘toelichtingen’ van de auteurs bij deze volksverhalen. En laat het nu net een boek zijn dat het tegenovergestelde promoot. De verbindende teksten tussen volksverhalen en meditatieoefeningen zullen een goede kennismaking zijn voor wie deze materie eerder nieuw is, maar wie op zoek is naar meer verdieping, blijft op z’n honger zitten.

Laten we het een luchtig boekje noemen dat aanzet om toch af en toe stil te staan bij wat we doen, waarom we het doen en wat het ons helpt. In tijden waar iedereen af en toe wel eens op de tippen van z’n tenen loopt, kan dit boekje voor sommigen misschien een moment van pauze en inzicht zijn. Helaas blijven de auteurs te veel op de oppervlakte en slagen ze er niet in echt te raken.",-1
"Lang gewacht op deze nieuwe van Marion Pauw maar mijn geduld werd niet echt beloond helaas. Na het meesterwerkje Daglicht en Zondaarskind viel Jetset me behoorlijk tegen. Het begon al met de vele personages die ik uit elkaar moest houden, die niet goed uit de verf kwamen. Het verhaal speelt zich alleen op een boot af, ik had het gevoel dat ik in een goedkope “Tros-klucht” van vroeger beland was. Ik had ook het idee dat de schrijfstijl van Pauw anders was, ik vond het erg simpel en soms tegen het kinderlijke aan geschreven terwijl Marions schrijfstijl me in haar vorige boeken juist zo aansprak. Jammer Marion, volgende keer beter!",-1
"Ik heb dit boek vorig jaar gekocht in de uitverkoop. Als je afgaat op de omslag lijkt het te gaan om een literaire roman, maar niets is minder waar.
Het boek bestaat uit een opeenstapeling van clichés die ook nog eens keer op keer herhaald worden. Maar zelfs als thriller is dit boek volkomen mislukt. De paar keer dat het verhaal een beetje pakt wordt dit gevoel binnen de kortste keren weer teniet gedaan.
Waarom een veredeld schoolopstel uitspinnen tot ruim 600 bladzijden?
Ik kwam ongeveer 15 keer bij verschillende gelegenheden het woord brullen tegen, terwijl hier gewoon 'roepen' of 'schreeuwen' had moeten staan.
We hebben er een nieuw genre bij: meeuwenflut.",-1
"Wat een verschil met boek 1! Veel minder (of geen) wetenschappelijke woorden, waardoor het makkelijker weg leest. En er gebeurd erg veel in dit boek. Ik heb alleen wel de omslag gemist van Werner Boren van vriendelijk naar slecht persoon, dat was voor mij een abrupte verandering.
Dit boek is niet te vergelijken met deel 1, vaak gaat het verhaal verder in een vervolgboek, maar hier zit veel nieuwe input in, leuk!
Ondanks dat science fiction niet mijn genre is, ben ik toch wel heel erg nieuwsgierig naar deel 3!",-1
"Hendrik Haan is vader geworden, van maar liefst negen kuikentjes. En nog eens acht. En bij nog een kip weer drie, en daar nóg tien. Dat maakt dus dertig erg beweeglijke kuikentjes. De andere dieren op de ‘dierderij’ (een boerderij zonder boer?) helpen de kuikentjes bijeen te houden én uit elkaar te houden: want als ze eenmaal weer gevangen zijn, hoe weet je wie wie is? De schapen en geit maken dan dertig genummerde truitjes: dat vergemakkelijkt het leven van de beproefde vader die zijn spruiten naar de kuikencrèche stuurt, overleef-les laat volgen en probeert ze wat op te voeden en rustiger te laten zijn. Al kunnen zelfs keurig opgevoede kuikentjes niet belet worden de tractor te kapen om naar het strand te gaan.  

Alle dubbele platen van Gouden Penseel-winnares Alice Hoogstad worden begeleid door vierregelige rijmen. Die rijmen zijn soms wat geforceerd: ja, ‘tien’ rijmt makkelijk op ‘Jozefien’ en ‘Carolien’, en ‘thee’ op ‘o jee’. Moeilijk is karamellenverzen maken niet, dat kan zelfs ik ook, zoals u ziet. Lida Dijkstra heeft dan wel weer haar best gedaan er nogal wat puns in te steken: de kuikens ‘piepen er tussenuit’, ze marcheren in ganzenpas, ze rennen als ‘kippen zonder kop’… Dat is dan vooral weer leuk voor de voorlezer.  

Want het is niet helemaal duidelijk voor welke leeftijd dit prentenboek bestemd is: als je afgaat op de tekeningen, het rijm en het non-verhaaltje (er is eigenlijk geen ‘plot’: de kuikentjes worden geboren, geteld, opgevoed, van truitjes voorzien en halen streken uit), zou je aan kleuters denken. Maar die zijn dan weer niet in staat om de kuikentjes te tellen, waartoe dit boek toch uitnodigt. Verschillende platen na elkaar zelfs wordt de lezer verzocht de dertig kuikentjes te zoeken en te tellen, als ze kriskras over het erf stuiven, zich in de kasten en potten verstoppen of hun truitjes krijgen. Als ze die truitjes hebben, kunnen ze zelfs vier keer geteld worden: twee keer vijftien, drie keer tien, zes keer vijf en vijftien keer per twee. Dit soort vermenigvuldigingen kunnen pas kinderen van 7 of 8 aan. En die zijn dan weer te oud voor dit boek. Een prentenboek met een moeilijk te bepalen doelgroep dus, waardoor het zijn doel voorbij schiet.",-1
"Dagbladjournaliste Ellen den Hollander (1969) lijdt al van jongs af aan een gezonde schrijfhonger. Noodtoestand  is haar derde thriller en kent als hoofdthema cybercrime. Den Hollander heeft een neus voor actualiteit. Haar vorige boek, De primeur, ging over een bende Roemeense skimmers, een onderwerp dat vlak na de publicatie in real life volop in het nieuws was. In Noodtoestand  spelen zowel een dode staatssecretaris van Veiligheid en Justitie (V&J) als diens opvolger een rol, terwijl juist ten tijde van de publicatie van het boek politieke discussie is over de staatssecretaris van V&J.
Staatssecretaris van V&J, Wim Paardenkoper, ligt dood in zijn huis. Zelfmoord of moord? De lezer weet hoe het zit, de politie tast in het duister. Joost van Bronckhorst wordt gepusht Paardenkoper op te volgen. Van Bronckhorst heeft weinig politieke ervaring, zal hij zijn weg in Den Haag vinden en kan hij zijn zware taak aan? Meer geeft de boekbeschrijving niet prijs. Uit de ter zake doende quotes op de cover van het boek kun je opmaken dat de maatschappij ontwricht wordt, waardoor de overheid met de handen in het haar zit. Prijzenswaardig dat er niet meer verteld wordt, toch lijkt het zinvol te vermelden dat Noodtoestand  om meer draait dan politiek alleen. Er is nóg een verhaallijn en wel over Ann-Charlotte Bremmer, een dame die niet voor de poes is.
Den Hollander heeft met cybercrime een interessant onderwerp gekozen. We kijken nauwelijks meer op van een storing bij een bank of van beveiligingsproblemen bij DigiD, maar over het algemeen is – of lijkt – er niet zo veel aan de hand, het leven gaat door. Dat kan snel veranderen als kwaadwillenden de computersystemen van overheden platleggen, zoals beschreven in Noodtoestand. Je moet er niet aan denken dat het werkelijk gebeurt, maar het is niet uit te sluiten. Joost van Bronckhorst gaat zelf op onderzoek uit naar de dader(s), waarbij hij samenwerkt met Ann-Charlotte Bremmer.
Complexe materie wordt verbazingwekkend snel en gemakkelijk ontrafeld, beveiliging verwordt tot een lachwekkend woord en politiek blijkt meer bij- dan hoofdzaak voor de staatssecretaris.
De rol van mevrouw Bremmer is uiterst dubieus; onbegrijpelijk en ongeloofwaardig dat de staatssecretaris daarin meegaat. Gaten, losse draadjes, daar moet je het aan het eind mee doen. De sfeer in het boek lijkt op twee gedachten te hinken: enerzijds een zwaar en serieus onderwerp in zowel de eerste als tweede verhaallijn, anderzijds de oppervlakkige benadering met name op het menselijke vlak. Een verdiepingsslag had de personages meer karakter kunnen geven en wellicht 'warmer' kunnen maken, waar ze nu vreemden blijven in wie je je niet kunt verplaatsen.
De staccatostijl van Den Hollander resulteert in een verzameling achter elkaar geplaatste losse zinnetjes in plaats van een soepel leesbaar verhaal. Teksten als “zo incontinent als de eerste de beste demente bejaarde” mogen gerust achterwege blijven, daar wordt een thriller niet literair van.

Noodtoestand  stoelt op een prima basisidee, jammer dat de auteur in de uitwerking tekortschiet.",-1
"Stephen King, terug wakker worden a.u.b.!
Na de schitterende Dr. Sleep en de Mr. Mercedes trilogie, is dit boek, de naam zegt het zelf, slaapverwekkend...Als Stephen King fan ben ik serieus teleurgesteld. Is dit voor volwassenen geschreven of is het een sprookje voor pubers?",-1
"Bill Loehfelm werd veertig jaar geleden geboren in New York, en bracht zijn jeugd ook door in verschillende districten van deze wereldstad. Hij studeerde af als leraar en doceerde Engels aan een middelbare school op Staten Island. In 1997 gooit hij het roer om en verhuist naar New Orleans, waar hij nog een paar jaar voor de klas stond. Hij woont er nog altijd met zijn vrouw en dochter. In de tweede helft van 1999 begon hij met het schrijven van een boek en meteen besefte hij dat zijn professionele toekomst in die richting lag. Hij nam ontslag en om in zijn levensbehoefte te voorzien nam hij allerhande tijdelijke jobs aan. De rest van zijn tijd schreef hij of volgde hij schrijfcursussen. Het boek, Fresh Kills zou pas in 2008 gepubliceerd worden en werd meteen bekroond met de Amazon breakthrough novel award, een genre overschrijdende prijs voor debuterende auteurs.
In Fresh Kills, dat verwijst naar het grote vuilnisbelt op Staten Island waar omheen het verhaal gesitueerd is, verneemt John Sanders jr dat zijn vader vermoord werd. Hoewel John absoluut geen goede band had met zijn vader, probeert hij toch de dader van deze koelbloedige moord op te sporen. Een zoektocht die tegelijk ook een hernieuwde kennismaking met zijn verleden als gevolg heeft.
Laten we maar direct met de deur in huis vallen: Fresh Kills is geen spannend boek. Dit is weer zo een typisch voorbeeld van een boek dat verkeerd gepositioneerd werd door de uitgever. Het verhaal – dat weliswaar draait rond een moord en waarin al eens een klap uitgedeeld wordt – is vooral een “coming-of-age” roman, waarin het hoofdpersonage in de korte tijd tussen het overlijden en de begrafenis van zijn vader, eindelijk volswassen wordt.
Het verloop van het verhaal roept herinneringen op aan Copland, de eerste zogenaamd serieuze film van Sylvester Stallone uit 1997. Net zoals bij de die film, zit de lezer nu heel de tijd op het puntje van de stoel wachten tot het verhaal eindelijk eens echt begint om dan plots te moeten constateren dat het boek uit is. Om dan onverzadigd en ontgoocheld achter te blijven.
Daarenboven leest het boek niet altijd even vlot weg, waardoor het plezier dat men aan lezen zou moeten beleven van tijd tot tijd meer op werken begint te lijken; en dat kan echt de bedoeling niet zijn. Tot overmaat van ramp moet ook worden vastgesteld dat er een schrijffout staat in de titel op de rugzijde van het boek.
Bill Loehfelm heeft wel veel aandacht besteed aan de locaties van zijn voormalige woonomgeving. Hij beschrijft levendig en onderhoudend de locaties, en aan de hand van anekdotes en kritische observaties brengt hij zijn decor op professionele wijze tot leven.
Ook de personages worden met veel gevoel geboetseerd tot karakters van allerlei pluimage, maar toch zijn ze niet allemaal even geloofwaardig. Ook het feit dat ze allen ongeveer tegelijkertijd, als dominosteentjes, tot hetzelfde inzicht komen, zodat het boek eindigt met een algemeen happy end, komt nogal melig over.
Met Fresh Kills blijft de liefhebber van het spannende boek onbevredigd achter, maar als roman beschouwd, heeft het verhaal best wel bestaansrecht.",-1
"Sanne en Luca hebben, voor mij, een ondergeschikte rol in dit boek en als je al iets leest over die twee, dan is het altijd vanuit Sanne. Sarah vertelt haar verhaal en haar verhaal is dan ook waar het boek omgaat. Het boek is in een prettige leesstijl geschreven en de hoofdstukken zijn niet te lang. Voor mij is het einde (in Zweden) te vergezocht.",-1
"Ommekeer is het eerste boek van Sophie Ester, pseudoniem van Kirstin Rozema, in het thrillergenre. Eerder schreef zij al kinderboeken en feelgoodromans.  

In de proloog van Ommekeer vertelt Carol Donewell-Vandoren wat er rond 1979 in San Fransisco gebeurde. Haar ouders kwamen om vanwege (naar alle waarschijnlijkheid) een wraakactie omdat Carol’s vader een dag eerder een man had gearresteerd. Ook deze arrestant en een aantal agenten van het bureau Richmond Station worden door deze wraakactie omgebracht. Vanaf dat moment gaat alles razendsnel. Aangezien de verdachte van deze aanslagen het ook op de kinderen gemunt heeft omdat hij denkt dat ook zij een en ander weten, worden Carol en haar broers Steven, Jamey, Robin en Vincent naar New York overgevlogen. Daar zijn ze veilig. Toch? In ieder geval tot 23 juni 1985. Die dag zet het leven van Carol en haar broers wederom helemaal op zijn kop. Niemand kan zich voorstellen hoe de gebeurtenissen op deze dag van invloed zullen zijn op hun verdere levens.  

Het verhaal wordt, door gebruik te maken van een bijzonder perspectief, grotendeels door Carol verteld. Zij wil namelijk een boek schrijven over de gebeurtenissen in haar leven en dat van haar broers. In een aantal flashbacks geeft zij deze gebeurtenissen weer. Het verhaal switcht daardoor, niet alleen tussen heden en verleden, maar ook tussen de diverse personages. Het leven van haarzelf en van haar broers komt, vanaf het moment van de aanslag op hun ouders, in afzonderlijke hoofdstukken aan de orde. Dit zorgt ervoor dat het verhaal hier en daar nogal onoverzichtelijk wordt.  

Het verhaal dat Carol vertelt, is vaak ook té onwaarschijnlijk. Heel veel toevalligheden, wendingen en ingewikkelde zaken die op een vreemde manier geregeld (kunnen) worden en dat ook nog eens in een heel kort tijdsbestek. Ook beslissingen, met vaak verstrekkende gevolgen, worden van het ene op het andere moment genomen.  

De personages worden niet echt uitgediept. Hier en daar worden er wat emoties beschreven, maar verder dan dat gaat het meestal niet. Carol zet de gebeurtenissen op een rijtje en plaatst er hier en daar wat kanttekeningen bij. Te weinig om je écht betrokken te voelen. Daarbij ontbeert het verhaal helaas ook nog elke vorm van spanning. Ester slaagt er niet in om deze spanning op te roepen, waardoor je als lezer zeker niet meegezogen wordt in de (wel) vaak bizarre belevenissen in het leven van Carol en haar broers.  

Gezien het feit dat Ommekeer het eerste deel is van een vierdelige reeks misdaadromans, is de plot dusdanig geschreven dat er inderdaad mogelijkheden zijn voor een vervolg. Hoewel ook gezegd moet worden dat de plot verre van origineel is.  

Vraag is echter wat Ester nog bedenkt om de andere drie delen mee te vullen en hoe ze wél spanningsopbouw in de volgende drie delen aanbrengt. De tijd zal het leren.",-1
"De rijke en elegante Destiny heeft een groot zwak voor haar drie flamboyante neefjes Richard, Ben en Mack Carlton en omdat ze de aantrekkelijke heerschappen graag gelukkig gehuwd wil zien, treedt ze regelmatig op als een weinig subtiele koppelaarster. Bij twee van de broers hebben haar bemoeienissen al vruchten afgeworpen, maar de knapste van de drie, ex-voetballer Mack, is nog steeds een bekende en fel begeerde vrijgezel. Helaas is hij ook een onverbeterlijke en weinig betrouwbare womanizer en player. Zijn veroveringen zijn talrijk en zijn plannen om te trouwen of aan een serieuze relatie beginnen nihil. Maar tante Destiny is ook niet voor een gat te vangen en op een slinkse wijze brengt ze Mack in contact met de intelligente en aantrekkelijke jonge oncologe Beth Browning. De eerste ontmoeting verloopt niet bepaald soepel en het lijkt dat Beth en Mack niets, maar dan ook niets gemeenschappelijks hebben: hij, een rijke, waanzinnig aantrekkelijke playboy die niet weet wat het woord tegenspoed betekent, en zij, een serieus studiehoofdje uit de middenklasse, met een verdriet in het verleden dat van invloed is op haar denken en handelen in het heden.

En dan is er nog een jongetje, Tony, ernstig, mogelijk terminaal ziek, die onverwachte gevoelens en betrokkenheid in Mack naar boven brengt. Hierdoor gaat Mack mogelijkerwijze voor de eerste keer in zijn leven niet handelen als een verwende jongen, maar als een betrokken volwassen man.

Is de fysieke aantrekkingskracht, lust en begeerte tussen Beth en Mack voldoende om alle verschillen glad te strijken? Of blijft het bij een paar samen doorgebrachte nachten? Zullen ze in hun relatie naar een hoger niveau getild worden door onbaatzuchtig handelen en elkaar leren waarderen? Passen ze dan toch beter bij elkaar dan het lijkt en zal de eerste bevlieging overgaan in een blijvende en diepe liefde?

Fortuinlijke minnaar van Sherryl Woods is een flinterdun verhaal, de personages zijn weinig realistisch en ze handelen gemaakt. De beschrijving van de fysieke kwaliteiten van Mack doet denken aan David Beckham, waar natuurlijk elke recensent een beschuitje mee wil eten, en toch zijn de liefdesscènes tussen Beth en Mack geen spetterende, temperatuur-van-de-lezer-verhogende en tot de verbeelding sprekende hoogtepunten, maar meer iets wat lijkt op de tamme bezigheid van lang getrouwde echtparen van middelbare leeftijd. De vertaling (de naam van de vertaalster suggereert de Belgische nationaliteit) zorgt voor een aantal bijzondere uitdrukkingen, zoals in de zin: “…oké, dacht ze, ook zij was stapelverlustigd.” Grappig, maar het wordt er niet mooier op. Ondanks deze tekortkomingen is het verhaal levendig en vol vaart en op een grijze, winterse zondag, hangend op de bank of een comfortabele leesfauteuil, een beetje loom en met niet teveel te doen, met een schaaltje bonbons en een lekker drankje binnen handbereik, is Fortuinlijke minnaar best een aardige metgezel om een paar uurtjes bij te vertoeven en de zorgen van alledag te vergeten.",-1
"Na iene miene mutte aan deze begonnen in de hoop dat het wat beter was. Zeer voorspelbaar boek, ik kon wel raden hoe het zou verlopen. Einde was wel aardig, mooi geschreven niet zeer spannend of bijzonder. Ik overweeg nog of ik aan deel 3 ga beginnen of niet, vind het allemaal wat tegen vallen. 2 sterren, meer vind ik het niet waard",-1
"Het is een indrukwekkend boek, als het zo voor je ligt. Revocatie, het slotstuk van Jürgen Snoerens tweeluik De demon van Felswyck, is met zijn 672 pagina’s zelfs nog dikker dan het eerste deel. En de vraag is dan natuurlijk… Is dat het waard? Is de auteur in staat om met een verhaal dat in totaal bijna 1400 pagina’s beslaat de lezer bij de les te houden?
Het antwoord? Mwah…
In het eerste deel verraste Snoeren vooral door een uitzonderlijk complexe en gedetailleerde fantasywereld neer te zetten. Tegelijk verloor hij zich in zijn drang om de lezer van al die details op de hoogte te stellen. Het werkelijke verhaal over de dievegge Feri die per ongeluk betrokken raakt bij politieke intriges als een wetenschapper een kwaadaardige demon oproept, raakte daarbij ondergesneeuwd. Als lezer hoop je natuurlijk dat hij in dat tweede deel er wel in slaagt om te focussen en zijn karakters van de broodnodige diepte te voorzien.
In Revocatie is de stammenoorlog nog in volle gang. De invloed van de demon doet zich gelden en wanneer Feri’s bijzondere gave om zijn aanwezigheid te voelen groeit, is ook duidelijk dat zij degene moet zijn die de demon zal vernietigen.
Dat lijkt een duidelijke lijn en Snoeren blijft ook wel wat beter bij de les dan in deel één. Hij heeft duidelijk gekozen voor drie van zijn karakters: Feri, de dochter van de stamheer Isse en de informant Osser die in het bed van een van de legerleiders van de ‘tegenpartij’ belandt. Dat maakt dat je in elk geval weet waar je zit in het verhaal.
Jammer genoeg is dat nog altijd niet voldoende om zijn wereld echt tot leven te brengen. Nog altijd heeft neigt Snoeren naar veel te uitgebreide uitleg, vaak in de vorm van dialogen. Een simpele opmerking over sneeuw leidt bijvoorbeeld al snel tot een verdere verhandeling over het klimaat. Karakters stellen soms vragen waarop ze het antwoord niet eens wíllen weten, maar die wel leiden tot een alinea’s lange geschiedenisles.
Daarbij hebben de karakters nog altijd onvoldoende vlees op de botten. Ze hebben vrijwel allemaal dezelfde tone of voice. Doordat daarnaast ook erg weinig aandacht is voor wie ze werkelijk zíjn, is het moeilijk ze van elkaar te onderscheiden. Wat drijft hen? Hoe vormen de gebeurtenissen hun persoonlijkheid? En dan zijn er nog de vele bijrolletjes van personages die niet geïntroduceerd worden. De namenlijst van zes pagina’s aan het begin is dan de enige houvast.
Toch is het grootste mankement van Revocatie de opbouw. Een goede spanningsopbouw ontbreekt en het tempo is door het hele boek vrijwel hetzelfde. Net zoals de kerngebeurtenis - de daadwerkelijke invocatie van de demon - in het eerste deel pas halverwege het boek plaatvond, is dat ook hier het geval. Wat doorgaat is de aaneenschakeling van schermutselingen op verschillende plaatsen, die qua belang moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. Pas helemaal aan het einde in de laatste twintig bladzijden treedt er een werkelijk versnelling op. Maar dat is dan toch aan de late kant.
Misschien is haast wel de grootste valkuil geweest bij dit boek. Het is immers niet niks, om een boek van zo’n omvang af te leveren in een jaar tijd. Het zou onlogische plotlijnen verklaren, die niet zijn gecorrigeerd. Of het feit dat informatie vaak op verschillende plekken wordt herhaald, alsof de auteur vergeten is wat hij de lezer had verteld.
In andere gevallen spreekt de auteur zichzelf tegen. Zoals op pagina 473, wanneer gemuteerde wolven eerst ‘vrij gemakkelijk in een fuik van schilden en speren gelokt [konden] worden, om vervolgens te worden omsingeld en gedood’. Een zin later schrijft hij: ‘Maar ze waren zonder uitzondering moeilijk te doden.’
Revocatie maakt – net als Invocatie - indruk door de rijkheid van Snoerens wereld. Maar hij slaagt er jammer genoeg niet in om die rijkdom adequaat te vertalen naar een meeslepende roman.",-1
"Charlotte Carter werkt als freelance editor en corrector. Zij heeft in Frankrijk, Noord-Afrika, Canada en Chicago gewoond. Momenteel woont zij in New York. Carter is een groot fan van mysterieuze fictie en film noir. Eerder verscheen van haar de roman Walking Bones en zij is tevens de schrijfster van de Cook County Mysterie-reeks.
Carters vaste hoofdpersonage Nanette liet voor het eerst van zich horen in het boek Rhode Island Red (1997), daarna in Drumsticks (2000) en nu is zij dus weer terug in Coq au Vin. Deze eerste drie titels in de reeks verschenen in juni 2010 voor het eerst in Nederlandse vertaling bij uitgeverij Lebowski.
Nanette is, op de een of andere manier, ontwapenend, impulsief, een beetje gek, maar ook ietwat naïef, ondanks alles wat ze heeft meegemaakt. Deze saxofoniste wordt gedumpt door haar vriend Griffin. Tijdens een etentje bij haar moeder blijkt dat haar tante Vivian, woonachtig in Parijs, in de problemen zit. Nanette gaat naar Parijs om haar tante te helpen. Op het aangegeven adres, een hotelletje, blijkt Vivian niet meer te zijn. Nanette gaat op zoek. Zij ontmoet André, een violist. Ze trekt al snel bij hem in en samen zoeken ze verder.
Het boek blijft nogal oppervlakkig, tot aan het einde, waarin Nanette het hele verhaal en haar zoektocht in Parijs de revue nog eens laat passeren. Dan pas gaat het boek ietwat de diepte in.
Coq au vin is ideaal als tussendoortje. Het heeft nog het meeste weg van chicklit met een scheutje spanning. Kortom: geen hoogdravende literatuur, maar een boekje dat snel en gemakkelijk weg leest en waar je niet te veel bij hoeft na te denken.",-1
"Via Crimezonebuzzz kreeg ik de Goden van Gotham van debuterend schrijfster Lyndsay Faye in mijn handen.
Een historische thriller. Een genre dat ik normaalgesproken niet zo snel lees. En ik ben bang dat ik na de Goden van Gotham dat nog minder vaak zal doen.

Ik ben drie keer opnieuw begonnen. Ik kwam er gewoon niet door heen. Ik heb iets gedaan wat ik niet snel doe: ik ben gestopt met lezen.

Waarom kwam ik er niet door heen? De - vaak nietszeggende - details, de vergezochte metaforen (literaire aspiraties), het lastige en steeds meer irriterende woordgebruik zoals 'nifterig kinchen'.

Gevolg: ik kwam niet in het verhaal.

Voor mijn gevoel heeft Faye de balans niet gevonden tussen de beschrijving van historisch New York en het spannende van een thriller.

Jammer.",-1
"Laat ik maar meteen iedere illusie de kop indrukken: In steen begraven, het debuut van de Britse schrijfster Jenni Mills, is geen thriller, ondanks dat het omslag anders wil doen geloven. De uitgever houdt ons dus voor de gek. Een thriller is immers een spannend boek en spannend wordt In steen begraven pas tegen het eind, als al meer dan driehonderd bladzijden proza gepasseerd zijn. En dat is rijkelijk laat. Toegegeven, er lopen een paar raadselachtige kwesties als rode draden door het verhaal, maar de uitwerking daarvan vind ik onvoldoende om het boek als thriller te kunnen kwalificeren.
Waar gaat het over? Wel, hoofdpersoon Kit Parry is mijnbouwkundig ingenieur en wordt naar Bath gestuurd om leiding te geven aan een project dat tot doel heeft de oude mijnen onder de stad te stabiliseren. Het is namelijk verre van denkbeeldig dat bepaalde stadsdelen op een dag letterlijk in de aardbodem verdwijnen. Ze merkt al snel dat niet iedereen op een vrouwelijke leidinggevende zit te wachten. Ze wordt tegengewerkt en zelfs, door een van de andere stafleden nota bene, geïntimideerd. Maar Kit heeft geleerd hoe zij in deze typische mannenwereld overeind kan blijven en laat zich dus niet zo snel uit het veld slaan.
Haar vastberadenheid heeft nog een tweede, veel belangrijker reden. Er zijn namelijk aanwijzingen dat er diep onder de heuvels rond het eeuwenoude Bath resten van een Romeinse tempel verborgen liggen. Dat zou dé archeologische ontdekking van het decennium zijn en die wil zij maar wat graag op haar naam schrijven. Zie daar verhaaldraad nummer één.
Door dit verhaal worden flarden gevlochten uit Kits jeugd, met name uit die ene zomer toen zij veertien was. Ze was niet gelukkig in die tijd, iets wat meer pubermeisjes overkomt. Maar waar haar leeftijdgenoten doorgaans gekweld werden door een onbenoembare melancholie, had Kit verdriet om haar verdwenen moeder. Op een dag was ze er niet meer, spoorloos verdwenen, en niemand die Kit kon vertellen waarom en waarheen. Was er inderdaad, zoals geruchten wilden doen geloven, sprake van een uit de hand gelopen flirt met een militair of is ze om andere redenen bij haar gezin weggegaan? En wil zij zich na al die jaren nog laten vinden? Dat is verhaaldraad nummer twee.
Mills, die al een carrière achter de rug heeft als producer en regisseur voor de Britse omroep, laat zien dat zij ook als auteur het nodige in haar mars heeft. Ik heb genoten van de beeldende beschrijvingen van het landschap rond Bath en ook de manier waarop zij haar scènes opbouwt, verraadt vakmanschap. Sommige hebben niet alleen voor de hoofdpersoon maar ook voor de lezer een ronduit claustrofobisch effect. Je moet bijvoorbeeld de openingsscène, waarin Kit tijdens een ondergrondse zoektocht vast komt te zitten, beslist niet vlak voor het slapengaan lezen. Maar dat maakt In steen begraven nog geen thriller.
De zoektocht naar de Romeinse tempel kon me geen moment boeien, terwijl Mills er toch meer dan ruimschoots aandacht aan besteedt, en die andere verhaallijn heeft te lang het karakter van een Bildungsroman in zakformaat: over een kind dat bezig is een grote meid te worden en in die ontwikkeling een aantal lastige hobbels moet nemen: de afwezige moeder, de onberekenbare vader en diens nieuwe liefde voor de opdringerige bibliothecaresse Jenny en ten slotte een onbereikbare geliefde die haar ‘bedriegt’ met haar beste vriendin. Pas heel laat – in mijn ogen dus tè laat – wordt duidelijk dat vooral dit verhaal de spanning moet brengen die van een boek een thriller maakt.
Jammer en dat mogen ze zich wat mij betreft vooral bij Mills’ uitgeverij aantrekken. Ofwel je noemt dit boek geen thriller ofwel je begeleidt zo’n auteur beter bij het uitwerken van een idee. Als dat bij een volgend boek beter gebeurt, laat ik me overigens graag informeren over Mills’ volgende stap op weg naar een volwaardig schrijverschap. Want zoals gezegd: schrijven kan ze wis en waarachtig wel.",-1
"Ik heb hard moeten knokken om door dit boek te komen.
Zeer langdradig kleine letters,en dan nog een best dik.",-1
"Ik ben geen fan van Saskia Noort, maar ik geef graag mensen een nieuwe kans. En ik sta op boekenmarkten waar wel fans komen... dus vooruit.
Maar stromboli... Ik kan niet anders zeggen... rommel. Ik ben niet tegen seks in een boek. Integendeel, maar ik werd misselijk van de ordinaire omschrijving van Noort. Verder gaat het boek buiten alle seks nergens over. Het is niet spannend, niet leuk, niet fijn om te lezen.
Na dit... heb ik besloten dat het definitief mijn laatste Noort is. Wat een pulp...",-1
"Allereerst mijn complimenten voor de briljante cover van dit boek, bijzonder mooi! Schrijfster Karin Hazendonk neemt mij mee in het leven van tiener Hannah, haar vader Jan van Dijk en diens vrouw Martine. Hannah raakt na een schuurfeest vermist en familierechercheur Loes de Koning wordt uiteindelijk op deze zaak gezet. Er wordt gebruik gemaakt van korte hoofdstukken, diverse verhaallijnen en een toegankelijke schrijfstijl. Het verhaal wordt vanuit verschillende perspectieven beschreven en boven sommige hoofdstukken staat de naam van de personage vanuit welk perspectief is geschreven. Deze thriller bevat bijzonder wrede scenes, deze worden uitvoerig beschreven en doen je als lezer huiveren. Ik vind dat de focus van het boek voornamelijk op deze scenes ligt en dat de karakters en de verhaallijnen in het boek hierdoor ondergeschikt zijn geraakt. Dit uit zich naar mijn mening in het feit dat de duidingen van de schrijfster niet altijd even goed corresponderen met het gedrag van de personages in het verhaal. Dit heeft mij dusdanig gestoord en afgeleid dat deze thriller het voor mij helaas net niet is…",-1
"ik vond het een matig verhaal spanning zat aan het einde wat een beetje tegen viel
las wel vlot weg
het kon beter",-1
"In een misdaadroman draait het vaak om… het motief. In die zin is de titel van Lescroarts nieuwste niet bijster origineel. Hij houdt je tijdens het lezen wel de hele tijd alert: wat is het motief, wat is het motief? Motief waarvan? Wel, van de dubbele moord, natuurlijk. Op de stinkend rijke Paul Hannover en zijn mooie, jonge, aanstaande vrouw. Ze worden verkoold teruggevonden in de resten van hun onlangs gerestaureerde huis, en al snel blijkt dat ze vermoord werden voor de brand uitbrak.
Dus: wat is het motief? Niet te ver zoeken… geld natuurlijk! Paul wilde trouwen en zijn familie zag de erfenis al verbrast worden door de jonge minnares. Of: Paul schoot als zakenman onder de duiven van een andere firma, en dat daar wat politiek getouwtrek bijzit hoeft niet te verbazen.
Met deze ingrediënten had Het motief een lekker spannend boek kunnen worden. Dat is het in deel 1 alleszins jammer genoeg niet. De hoofdreden daarvoor ligt in een vorig boek van Lescroart. Daar hadden de steeds weerkerende hoofdpersonages, hoge politieome Abe Glitsky en zijn vriend advocaat Dismas Hardy, een aanvaring met rechercheur Cuneo. Dat feit welt in alle hevigheid op als Cuneo als eerste op de plaats delict komt. Hij is het onderzoek al gestart, als Glitsky van de burgemeester herself de opdracht krijgt om het onderzoek in goede banen te leiden. Als water en vuur moeten gaan samenwerken, krijg je stoom. In Het motief lijkt die stoom op een deprimerende mist waarbij veel meer aandacht uitgaat naat politiek incorrect gekonkelfoes dan naar de oorspronkelijke moordzaak. Tijdens het lezen denk je vooral: wanneer klaart het hier op?
Dat gebeurt vrij onverwacht in deel twee. Lescroart maakt een tijdsprong, er is een verdachte, advocaat Hardy mag haar verdedigen, en doet dat met glans. Lescroarts roots als schrijver van rechtbankthrillers komen hier aan de oppervlakte. Terwijl Hardy zich in de juridische arena vol overgave vastbijt in zijn tegenstander, gaat Glitsky op de valreep nog een aantal sporen na. Dat had hij, tussen ons gezegd en gezwegen, al veel eerder kunnen doen. Je zou denken dat zo’n bekwaam man zijn prioriteiten beter moet kunnen inschatten. Als verzachtende omstandigheid mag zijn privésituatie aangehaald worden. Zijn tweede vrouw is zwanger en er niet helemaal zeker van of Abe daar wel zo blij om is. Opnieuw een item met potentie, maar Lescroart maakt zich er van af met wat Mona’s hartenrubriekgepieker en een sandwichknuffel toe. Wel aardig allemaal, maar net niet pittig genoeg. En daar verandert het verrassende einde helemaal niets aan.",-1
"Zelden zo'n slecht boek gelezen
Langdradig, saai en een belachelijk eind
Jammer het leek mij een goed boek
Zal niet snel nog een boek van deze schrijver lezen",-1
"De achttienjarige Maddy heeft een zeldzame ziekte. In haar hele leven zijn de keren dat ze buiten is geweest op een hand te tellen. Haar afweersysteem is zo slecht, dat ze ziek wordt zodra ze buiten haar geïsoleerde huis komt. Ze gehoorzaamt haar moeder, tevens haar arts, haar hele leven. Tot ze nieuwe buren krijgt… Het nieuwe buurmeisje rookt stiekem sigaretten in het paadje tussen de twee huizen in, maar de nieuwe buurjongen is nog interessanter. Als ze online met elkaar in contact komen, komt de kleine rebel binnenin Maddy los.

Een normaal huis met een aangebouwde serre en een nette tuin. Zo ziet Maddy’s huis er van de buitenkant uit. Echter is het huis het best geïsoleerde huis in een straal van honderd kilometer. Als je op bezoek wilt komen, zul je eerst een uur in een koude windtunnel moeten staan voor je de kamer mag betreden. Maddy’s moeder is streng voor buitenstaanders en neemt zelfs de zelfgebakken tulband door de nieuwe buurvrouw niet aan. Dit alles om haar enige dochter te beschermen, want de wereld is dodelijk voor haar.

Alles wat je lief is kan omschreven worden als een minimaal boek. Het is ingedeeld in ultrakorte hoofdstukken, waarvan sommige nog niet eens een halve bladzijde bedekken. Hier en daar kom je een van Maddy’s boekenrecensies van maximaal vijf zinnen tegen, weliswaar vol spoilers. Ook zijn er veel grafieken en andere aantekeningen over Maddy’s ziekte te vinden. Wellicht was dit Yoons methode om het boek een wat meer medisch kantje te geven, maar met de schetsen en grafieken slaat ze de plank volledig mis. Weliswaar is het een luchtige toevoeging, maar het zorgt er tegelijkertijd voor dat het verhaal kinderachtig wordt. Het zou een stuk mooier zijn door (in plaats van de grafieken en aantekeningen) tekst toe te voegen. Maak de hoofdstukken langer, durf meer woorden te gebruiken en leg de ziekte uit of creëer diepgang door het in de tekst uit te leggen. Het is immers een leesboek, geen prentenboek.

Dat Maddy en buurjongen Olly stiekem afspreken en daarna samen de hort op gaan, is als verhaal best cliché. 'Alles wat je lief is' zal lang niet zo’n hoge sterrenbeoordeling krijgen als de plottwist er niet zou zijn. Pfoe, die zag niemand aankomen! Er wordt een draai gegeven aan de levens van zowel Maddy, Olly, Maddy’s moeder als Maddy’s verpleegster. De plottwist sluit deuren, maar opent er ook een heleboel. Onverwacht, maar het past in de context. Het is geweldig dat deze ontknoping het hele boel omhoog weet te tillen en er aan het eind van Alles wat je lief is nog wat van maakt!",-1
"Vele Zweedse schrijvers voelen zich geroepen om een graantje mee te pikken van het geweldige succes waarvan Stieg Larsson momenteel geniet. Maar een nieuwe Larsson is Kepler bijlange nog niet!
Volgens het buikbandje op deze thriller, het debuut van Lars Kepler, is hij de nieuwe Stieg Larsson (“Lars Kepler: Uit het land van Stieg Larsson/Lars Kepler betovert zijn lezers zoals Stieg Larsson dat doet”). Deze laatste is intussen, na zijn Millenium-trilogie wereldberoemd, zeker nu de drie filmen, die naar aanleiding van deze romans werden gemaakt, volop draaien in de bioscopen (en binnenkort ook op KRO-detectives komen). Overigens bracht de publicatie van dit boek in Zweden een zoektocht op gang naar deze tot dan toe onbekende schrijver en wat bleek: Kepler is het pseudoniem van het schrijversechtpaar Alexander en Alexandra Ahndoril.
Overigens is Kepler al de derde zogenaamde Larsson, zulks na het verschijnen vorig najaar van de thriller Snel geld van Jens Lapidus.
Maar is dat wel zo? Welnu, met het boek Hypnose alleszins niet. Dit lijvige boek van 557 pagina’s is eerder een ontgoocheling. Omdat het boek zo uitgesponnen is in de verhaalvorming, mist het de suspense en de spanning die toch eigen moeten zijn aan een goede thriller.
Het boek draait om psychiater Erik Maria Bark die een vijftienjarige zwaargewonde jongen hypnotiseert, zéér tegen zijn zin, maar ertoe gepusht door politie-inspecteur Joona Linna, die blijkbaar de spil zal vormen van een reeks thrillers. Na hypnose van de jongen blijkt dat hij verantwoordelijk is voor het afslachten van zijn ouders en zusje en hierop volgt de weergave van een reeks gewelddadige gebeurtenissen, weliswaar onderbroken door een beschrijving van de relatieproblemen die Bark heeft met zijn echtgenote Simone en de vreemde verdwijning van hun probleemzoon Benjamin. Deze laatste gebeurtenis en de zoektocht naar de verdwenen jongen maken het grootste deel uit van de roman.
Het is een complex boek en twee oorzaken liggen hierin ten grondslag: vooreerst het nodeloos lang uitgesponnen verhaal en vervolgens het feit dat sommige informatie in de eerste 300 pagina’s van het boek pas in het midden van de roman wordt verklaard. Inderdaad alles speelt zich af in het heden, maar halverwege het boek gaan we plots 10 jaar terug in de tijd en worden onopgeloste vragen uit het eerste deel verklaard, onder meer de redenen waarom Eric Maria Bark gestopt is met hypnoses, alsmede de oorzaak van het conflict tussen Eric en zijn vrouw Simone. Pas nadat het heden helemaal verklaard werd, komt er enige spanning in het boek. Je gaat nu ook vlot mee met het verhaal, zulks in tegenstelling tot het eerste deel van het boek dat eerder saai en warrig is, en een traag tempo heeft: het verhaal schiet niet op en blijft in cirkeltjes draaien.
Ik mis heel wat componenten die een thriller normaal bevat: spanning, plotwendingen, begeestering en vind daarentegen langdradigheid, saaiheid en een stroeve verhaalstijl, hetgeen het lezen niet gemakkelijk maakt. Het boek sleept je, vooral in het begin niet mee, waardoor je het vlug weglegt omdat je vaak niet mee bent met de gebeurtenissen en de feiten allemaal toch nog eens op een rijtje wil zetten. Hierdoor ben je ook verplicht om soms terug te bladeren. Ik vind het alles bij elkaar een zeer middelmatig boek!",-1
"De schrijver Scott Smith is niet erg bekend in Nederland. Zijn eerste boek, A simple plan, verscheen in 1993 op de markt. In 1998 verscheen de verfilming met Bill Paxton, Bridget Fonda en Billy Bob Thornton in de belangrijkste rollen. In Amerika is deze film bekroond met vier sterren wat er waarschijnlijk toe heeft bijgedragen om Smith te motiveren zijn tweede boek te gaan schrijven. Het resultaat, Ruïne, verscheen in de Nederlandse vertaling in 2007 op de markt.
Het verhaal gaat over vier vrienden, Amy, Stacy, Jeff en Eric. Op vakantie in Mexico maken ze kennis met de Duitser Mathias. Ze trekken als vakantievrienden met de Duitser op en ontmoeten in deze samenstelling drie Griekse jongens. Wanneer ze elkaar iets beter leren kennen, komen ze van Mathias te weten dat zijn broer Henrich is vertrokken naar een opgraving. Het lijkt het avontuurlijke gezelschap wel iets om hen een bezoek te gaan brengen en ze vertrekken, met z’n vijven (en in gezelschap van één Griek) voor een dagtrip naar de ruïne. Hoewel een taxichauffeur het hen afraadt, zijn ze eigenwijs en lopen ze een heuvel op waar ze een schacht vinden. Als ze allerlei vreemde geluiden horen, besluiten ze om af te dalen. Ongelukkigerwijs verwondt de Griekse Pablo zich ernstig, maar de jongens kunnen de heuvel niet meer af om medische hulp te halen omdat de plaatselijke bevolking, de Maya’s, het hen verhindert. Het lijkt erop dat de Maya’s willen voorkomen dat mensen die in aanraking zijn geweest met de vleesetende slingerplant op de heuvel, ooit nog terugkeren. Zij willen het territorium van de plant strikt afbakenen. Op het moment dat de vrienden dit ontdekken begint voor hen een strijd tegen de Maya’s om de heuvel te kunnen verlaten. Tevens neemt de dreiging van de slingerplant steeds grotere vormen aan en komen zelfs hun levens in gevaar.
Het scenario is veelbelovend maar het verschijnsel vleesetende planten is niet bepaald origineel. In de jaren ’50 schreef John Wyndham de bestseller De Triffids komen, een science fiction verhaal over de opmars en verovering van de wereld door de Triffids, een mobiele vleesetende plant. Het lijkt erop dat Scott Smith zich door deze schrijver heeft laten inspireren. Enig verschil zit hem in de mobiliteit van de Triffids en de vaste stek van de slingerplanten in Mexico.
Het is Smith niet gelukt om een net zo strak, sterk en spannend verhaal neer te zetten als dat van de Triffids. De dialogen van de personages zijn weinig inspirerend. Daarbij komt dat de karakters zich vaak in zichzelf keren en hun persoonlijke herinneringen ophalen. Hierdoor wordt het een verhaal waar de lezer zich doorheen moet sleuren zonder de voldoening van enig zicht op een oplossing. Als het einde dat ook niet te bieden heeft, kan de lezer zich alleen af vragen waarom hij dit boek gelezen heeft. Jammer, dit had anders gekund.",-1
"Het overkomt me heel zelden dat ik er niet in slaag een boek uit te lezen, maar bij dit boek is het dan toch zover. Jammer, maar het zij zo. Dit is dan ook niet echt een review maar eerder een persoonlijk gevoel dat ik overhou na een verkeerde keuze van boek (mea culpa).
Na ruim 120 pagina's slaag ik er niet in enige beleving te vinden in het verhaal. Een mogelijke verklaring zie ik in: Het gebruik van korte simpele zinnen,
oninteressante personages, een verhaal dat me niet kan boeien, ... . Het verhaal hangt aaneen aan oninteressante restaurant bezoekjes met telkenmale een opsomming van het menu (misschien is het ongekend schrijversduo werkzaam in de horeca?). Een opsomming van allerlei zaken die er niet toe doen en twee journalisten (de hoofdpersonages) die zowaar toegelaten worden op de crime scene hetgeen me ook nogal ongeloofwaardig lijkt. Enfin na 120 pagina's vond ik het nogal saai en oppervlakkig.
Dat het boek werd genomineerd voor de Premio Bancarella 2018 is bijgevolg vreemd. Uiteindelijk heeft dit boek de prijs niet gewonnen. De prijs werd god zij dank toegekend aan het wondermooie boek van Dolores Redondo ""Dit alles zal ik je geven"" dat deze prijs terecht verdient. Bij deze een mooie tip.

Onder het mom van ""Het leven is te kort om oninteressante boeken te lezen"" laat ik deze kelk aan mij voorbijgaan. Uit de reviews merk ik dat veel mensen
dit een goed boek vinden en dan stemt het me toch nog tevreden dat dergelijke boeken een publiek weten te vinden.

Ik begon aan dit boek na het lezen van ""de berlijnse trilogie"" van Philip Kerr. Misschien is het contrast in taal en verhaal te groot waardoor ik het verkeerde tijdstip heb gekozen om dit boek aan te vatten. Maar een herkansing komt er niet.",-1
"Wat gebeurt er als de vrouwen de macht overnemen. Volgens Naomi zullen ze net zo wreed zijn als mannen nu kunnen zijn. Een interessant gegeven, maar de uitwerking heeft op mij een averechts effect. De structuur is zo gecompliceerd, dat ik de draad nog maar net kan vasthouden. Er is een raamvertelling van een briefwisseling tussen collega-schrijvers, waarbinnen het verhaal zich afspeelt rondom 4 hoofdpersonen. Omdat ieder hoofdstuk aan 1 persoon is gewijd kom je er niet lekker in. Naast die hoofdstukken heeft ze ook nog archeologische vondsten in het verhaal geplaatst, die voor mij totaal geen functie hadden. De tijd waarin het zich afspeelt is ook heel gecompliceerd, het speelt in een verre toekomst, maar voor die toekomst in de historie. Kun je me nog volgen?
Het is een onwaarachtige fantasyroman, wat mij helemaal niet boeien kan. Maar wel begrijpelijk als je weet dat de schrijfster een gamedesigner is. Van mij mag ze zich tot de games beperken.",-1
"Met verbazing kijk ik naar de recensies op deze pagina. Dit boek krijgt van mij, met moeite, twee sterren. De reden hiervan is dat ik het een uiterst simpel, voorspelbaar verhaal vond. De karakters zijn cliché, de verhaallijn zeer makkelijk en simpel uitgezet. Ik mis bij de personages diepgang en karakter. Ik mis in het verhaal originaliteit. Het kwam op mij over alsof de schrijfster een verwoedde poging deed Nicci French o.i.d. te evenaren, maar dat zij de complexiteit en diepgang van een echt goede thriller met geen mogelijkheid kon benaderen. Jammer!",-1
"De achterkant van het boek klonk veelbelovend: met humor en compassie over het moderne leven. Dit kun je als schrijver op een leuke en humorvolle manier neerzetten.

De twaalf verhalen slaagden er geen van alle in om me echt te boeien. Bij tijd en wijle is de schrijfstijl dramatisch waardoor de dingen die personages zeggen in elkaar overlopen. Sommige verhalen zijn over the top en wat absurd, wat humoristisch kan zijn, maar op mij had het niet dit effect.
Het grootste deel van het boek vroeg ik me af wat ik nou precies aan het lezen was en miste ik een pakkend verhaal dat op de juiste wijze is geschreven. Sommige verhalen heel kort, zonder dat er echt een kern in is te ontdekken en andere weer wat langdradig.

Ik zou dit boek niet aanraden.",-1
"Als ik de recensies bekijk van andere lezers, merk ik dat ik het boek toch iets anders heb beleefd als de anderen.

Het is misschien niet helemaal reeel om aan dit boek maar 2 sterren toe te kennen, maar dat komt omdat ik niet echt plezier aan het boek heb beleefd, ik zit duidelijk op een andere golflengte, en dat kan heel goed met mezelf te maken hebben, het zij zo.",-1
"Dit boek kreeg ik in mijn handen gedrukt bij een boekenbeurs, ik het boek nog nooit eerder gezien maar de tekst op de achterkant van het boek maakte me erg nieuwsgierig.

Het verhaal begint METEEN. Je krijgt geen intro of iets dergelijks, je wordt meteen het verhaal ingesleurd, dit vond ik een pluspunt het is namelijk meteen spannend. De schrijfstijl van Margaretha is erg fijn, het leest als een speer. Het verhaal daarentegen vond ik niet echt geloofwaardig (natuurlijk is het een non-fictie boek maar ik bedoel, een fantasy wereld in Friesland klinkt eerder lachwekkend, al is het wel leuk bedacht) maar hierdoor kon ik me moeilijk verdiepen in het verhaal. Ook vond ik het hoofdpersonage Daniël (beide Daniëls trouwens, ook die ene in de rolstoel) een vreselijke eikel. Het einde vond ik dan wel weer erg verassend en een beetje ingewikkeld.

Het rare is dat dit verhaal ongeloofwaardig klinkt maar toch wil je door blijven lezen.",-1
"Ik had hogere verwachtingen van dit boek door de commentaren, maar mij heeft het niet bevallen. In het begin heel verwarrend, te veel personages, ook verwarrende namen gebruikt zoals Anna en Annie, met lege gaten zoals bv. wat is er gebeurd met de moordenaar van Madeleine,... Nee, dit was een miskoop.",-1
"Het derde deel in de serie District Noord over inspecteur Snetlage behandelt een onderwerp dat de laatste jaren actueel is, namelijk vrouwenhandel. Het boek volgt twee verhaallijnen. Ten eerste is er Aisa Obasango die zogenaamd voor een baantje in de horeca vanuit haar geboorteland Nigeria naar Nederland gelokt is. Zij verdwijnt in de illegale prostitutie waar ze meedogenloos misbruikt wordt. Als lezer wordt je geconfronteerd met haar schrijnende gevangenschap die tegen elk gevoel van rechtvaardigheid indruist. Zonder iets aan de verbeelding over te laten, beschrijft Van Eeden door wie en op welke wijze Aisa seksueel misbruikt en mishandeld wordt.

De tweede verhaallijn begint bij haar oudere zus: Raia. Zij is jaren eerder op dezelfde wijze naar Nederland gelokt en is uiteindelijk, met een vals identiteitsbewijs, in de legale prostitutie terechtgekomen die evenmin verkwikkelijk te noemen is. Als zij hoort dat haar zus haar gevolgd én verdwenen is, schakelt zij de politie in. Dit is een klus voor Snetlage en zijn ingewerkte team.

Dossier vrouwenhandel geeft ongetwijfeld een realistisch beeld van de illegale en legale prostitutie. Als lezer maak ik kennis met een schemerwereldje waarbij de vraag zich onwillekeurig aandient of je zo'n bedrijfstak überhaupt gelegaliseerd wil hebben. Het is net alsof de sector een stempel van goedkeuring krijgt terwijl de wantoestanden navrant zijn. Enigszins irritant is de klungeligheid die Snetlage in het boek tentoonspreidt waaraan de negatieve afloop debet is.

De serie District Noord met Fons Snetlage in de hoofdrol kan het beste in volgorde van publicatie gelezen worden omdat de karakters in dit deel niet echt uitgebreid geïntroduceerd worden. De lezer wordt in sterke mate verondersteld met Snetlage en zijn team bekend te zijn. Afgezien daarvan is deel drie een gemakkelijk leesbaar boek in de trant van Baantjer zonder enige literaire pretenties. Wat mij betreft niet de sterkste in de serie.",-1
"Aylans geheim
Het verhaal gaat over een Syrische jongen Aylan. Zijn vader Omar is zoon van een iman en zijn moeder Miriam is van christelijk Arameense afkomst. Aylan’s vader koos voor Miriam en niet als oudste zoon voor de moskee.
Ze vieren bij Aylan thuis zowel de islamitische als christelijke feestdagen. Aylan is enig kind. Zijn ouders hebben lang op hem gewacht. Zijn vader heeft weinig tijd voor hem: “In vaders kalender kreeg Aylan geen plekje”. Totdat hij dertien jaar is en zijn vader hem wekelijks meeneemt naar de markt. Dan maakt hij kennis met Sayenna, een bekende van zijn vader. Zij laat hem ‘verboden’ boeken lezen over democratie en economie. Hierdoor krijgt Aylan een andere kijk op de maatschappij.
Wanneer Aylan op reis gaat, ontmoet hij twee Europse vrouwen: Helena en Rosie uit België. Na de dood van Sayenne blijkt dat Aylan een studio in Brussel heeft geërfd van Sayenne. Aylan besluit om naar België te vertrekken om te gaan studeren maar ook om op zoek te gaan naar Helena.
Als blijkt dat de IS de macht in handen krijgt in Syrië neemt Aylan het besluit om niet meer terug te keren naar Syrië, ondanks dreigementen van zijn oom Asir en vraagt een verblijfsvergunning aan in België.
De titel en de tekst op de achterkant van het boek suggereert een liefdesverhaal, echter de passages over de politiek, de economie, de democratie en de vrije markt politiek waren teveel van het goede. De schrijfster heeft hierover teveel informatie, gegoten in een liefdesverhaal, aan de lezer willen meegeven. De tweede titel: Een reis naar democratie had beter gepast bij dit verhaal.",-1
"Het boek kon mij niet boeien, gaf wel herkenning met mijn eigen
jeugdleven en opvoeding, maar het is allemaal nogal saai
weergegeven.",-1
"Op 57-jarige leeftijd kijkt Jonah Kirk terug op zijn leven. Zijn verhaal begint als hij acht jaar oud is en hij voor het eerst de vreemde vrouw ontmoet die veel in zijn leven zal veranderen. De vrouw is de personificatie van de stad waarin Kirk leeft en ze is begaan met alles wat daar gebeurt. Zij geeft hem de aanzet om te gaan pianospelen en zij is ook degene die hem via dromen waarschuwt voor de duistere personen die op zijn pad zullen komen. Maar ondanks die waarschuwing kan Jonah de rampspoed niet voorkomen die het lot voor hem in petto heeft.

Bestsellerauteur Dean Koontz heeft al een omvangrijk oeuvre op zijn naam staan. Een vaak terugkomend gegeven in zijn boeken is een personage dat in staat is om op een ander niveau naar de wereld om zich heen te kijken en daarbij ook waarnemingen van gene zijde doet. Dit geldt ook voor Jonah in De stad.

De eerste honderd pagina’s van De stad  nemen de lezer gelijk in beslag. Koontz weet de verwachtingen op te bouwen als hij Jonah laat vertellen over zijn leven. Jonahs vader liet zijn gezin in de steek en terwijl zijn moeder vaak aan het werk is, maakt Jonah kennis met de vreemde buren in hun flat. De verhaallijnen die Koontz in het begin uitzet, beloven een geweldige ontknoping.

Na de eerste honderd pagina’s zakt het verhaal echter in. Het lijkt alsof Koontz het verhaal een hele poos heeft weggestopt en er daarna verder mee is gegaan, terwijl hij niet meer wist wat er in het voorgaande stond. Koontz vertraagt het verhaal en begint uit te weiden over details die geen functie in het verhaal hebben. Van een thriller verandert De stad opeens in een roman waarbij de spanning op een lager pitje is gezet. De verhaallijnen en verwachtingen die Koontz had uitgezet, worden niet ingelost. Om maar eens een voorbeeld te noemen: het visioen dat Jonah in het begin over Fiona heeft, komt nergens terug.

Pas op het eind gaat Koontz weer even knallen, maar ook deze uitspatting lijkt niet goed aan te sluiten op al het voorgaande, en dat komt voornamelijk doordat Koontz de lezer zo weinig over de slechteriken heeft verteld. Ook dat is een handelsmerk van Koontz: weinig tot geen uitleg geven over wat er gebeurt.

Een nieuwe Koontz zal uiteraard op naam goed verkocht worden. Toch had De stad  beter redigeerwerk verdiend, zodat het een boek was geworden waarin de onderdelen meer op elkaar hadden aangesloten en verhaallijnen mooier waren uitgewerkt.",-1
"Toen ik de achterflap las, was ik vol verwachtingen van het boek. Helaas zijn deze niet ingelost. Vooral het eerste deel is eerder een opgave om verder te blijven lezen. Het gaat over Geiger ( de martelaar) en zijn assistente Harry , die de website en rekrutering van klanten regelt. En bij een nieuwe opdracht loopt het mis: degene die Geiger moet ondervragen is een kind van 12 jaar (Ezra) en laat het nou net één van zijn regels zijn dat hij geen kinderen doet. Daarom besluit hij hem te redden en ontsnappen ze samen. Natuurlijk blijft dit niet zonder gevolgen. De opdrachtgever is er van overtuigd dat de jongen weet waar zijn vader is. En vinden zullen ze hem en daarom open ze de jacht op hen. Ondertussen kan je ook lezen hoe het komt dat Geiger een martelaar is geworden. Hoe hij zijn jeugd heeft beleefd en af en toe flashback krijgt. in het laatste deel is er wel een beetje spanning en vraag je jezelf af hoe het zou eindigen. Wie gaat er winnen? Wie gaat er dood? De antwoorden laat ik open voor jullie zodat je dit zelf kan ontdekken als je het boek zou willen lezen.",-1
"Wat mij een leuk gegeven leek bleek bitter tegen te vallen. Mevrouw in kwestie gedraagd zich inderdaad erg onnozel en wordt verliefd op alles wat een broek aan heeft. Zeer irritant allemaal, in het begin valt het nog mee maar na nr. 3 hebben we het wel gehad.
En ze leefden nog lang en gelukkig.
Nee ik heb wel eens spannender boeken gelezen.",-1
"Buren - Patrick de Bruyn
Genre: Thriller
Paperback - 286 pagina’s
Uitgever: Manteau/WPG Uitgevers België ISBN: 978 90 223 3069 2
Verschijningsdatum: 2 oktober 2014

Korte inhoud/achterflap:

Tomas heeft het allemaal: een fijn gezin, een topbaan in het bedrijf van zijn schoonvader, genoeg geld voor een fraaie villa, auto's, reizen, en vooral: genoeg tijd om door te bren- gen met zijn vrouw Gisèle en zijn kinderen Lianne en Jack.
Op een dag herkent hij een man van wie hij weet dat die al vijftien jaar dood is. Tomas reageert ontzet: als de man nog leeft, is dat een tijd-bom onder zijn comfortabele leven.
Even later ontmoet hij ook zijn vroegere buurmeisje Kimberley, op wie hij als tiener al dolverliefd was, maar die hij van de ene op de andere dag nooit meer heeft willen terug zien. Waarom niet?
Kimberley wil na vijftien jaar nog steeds een antwoord op die vraag.
Tomas wordt geconfronteerd met een verleden dat hij voorgoed had willen vergeten. Maar niets is zo moeilijk als een geheim tot in je graf meedragen.

De cover:

Een deur met een (nacht)kleedje eraan gehangen siert de cover. In goudkleurige letters staat de titel ‘Buren’ onderaan. De naam van de auteur zelf staat in witte druk bovenaan. Alles in wel héél neutrale kleuren, onopvallend zou ik het durven noemen.
De achterflap is zwart met in wit- en goudkleurige druk een korte inhoud van het boek, een korte biografie over de auteur en enkele quotes.
Zou ik dit boek uit de schappen nemen om zijn cover, nee! Zou ik het uit de schappen nemen omwille van de auteur, ja!
Ná het lezen van dit boek snap ik deze cover, maar het had voor mij evengoed een ‘beek’ mogen zijn.

Samenvatting:

Thomas leidt een luxe leventje, is rijk getrouwd, sjieke villa, prachtige baan bij schoonpapa, twee leuke kinderen, kortom niets te kort. Als hij op een dag denkt een oude bekende uit zijn verleden te hebben gezien, waarvan hij dacht dat die al 15 jaar dood was, vreest hij dat zijn mooie zeepbel die hij zo zorgvuldig opgebouwd heeft, uit elkaar zal spatten. Hij zet alles op alles om ervoor te zorgen dat zijn verleden niet aan het licht komt bij zijn echtgenote Gisèle en zijn schoonvader, die hij tot nu toe altijd een spiegel heeft voorgehouden van nette en meegaande echtgenoot en schoonzoon. Als dan ook nog zijn grote jeugdliefde Kimberly op het toneel verschijnt, komt Thomas in een rollercoaster van leugens terecht en dekt hij de ene leugen met een andere.

***

Het was voor mij een tijdje geleden dat ik nog iets las van Patrick de Bruyn, dus ik was erg benieuwd. Het verhaal begint met een proloog die een terugblik geeft op het verleden van Thomas. Dit deel moet je als lezer wel mee hebben om het hele verhaal te kunnen begrijpen.
Als lezer krijg je een duidelijke kijk op het rijke leventje dat Thomas heeft. De luxe straalt overal vanaf en wordt ook door de auteur regelmatig duidelijk in de verf gezet: een barbecue met traiteur, hulpjes en sjieke tenten in de tuin, een zwembad, ‘Veuve Clicquot’ champagne, Vuitton, BMW... zijn maar enkele verwijzingen.

Doordat het geheim van Thomas pas later in het verhaal duidelijk wordt, vond ik Thomas een erg naïeve kerel. Voor iemand met een universitair diploma, die zijn leven op voorhand min of meer uitgestippeld had, nam hij alles lukraak aan wat hem verteld werd en handelde hij soms erg ondoordacht. Ineens uit de Thalys springen, terwijl hij onderweg was naar een belangrijke lunch, omdat hij iemand meende te zien uit zijn verleden? Niet op voorhand checken of het verhaal van Kimberly wel klopte, vond ik niet erg geloofwaardig, maar eerder goedgelovig. Ik heb mij daar verschillende keren ontzettend aan zitten ergeren. Misschien juist daardoor, heb ik tijdens het lezen geen moment die spanning gevoeld die ik bij een thriller zou moeten voelen. Jammer! Eens je weet wat zijn geheim is, vind ik deze reacties veel aannemelijker.

Zijn huwelijk met Gisèle had verder uitgediept kunnen worden. Dat het niet lekker loopt in hun relatie krijg je als lezer duidelijk mee, maar ik heb hier geen diepgang gevoeld. Dat zij zo plots haar koffers pakt, op advies van een buurvrouw die even ten tonele verschijnt, kwam bij mij als een verrassing.
De plot heeft me echt aangenaam verrast! Tijdens het lezen heb ik daar geen moment aan gedacht. Dit had ik niet zien aankomen, geniaal!!

Het is een boek, eens je erin begint, dat je wilt uitlezen. Je wilt weten wat het geheim is dat Thomas met zich meedraagt. Het leest makkelijk weg en is met vlotte, Vlaamse pen geschreven. Dat merk je aan sommige uitdrukkingen/woorden, bijvoorbeeld ‘Vuitton- sacochen”. Prachtig toch!

Doch vind ik het een vrij oppervlakkig verhaal, waar volgens mij meer in had gezeten. Ik geef het 2,5 ster.

Karin",-1
"Dit gaat denk ik een moeilijk verhaal worden, want ik vond het een beetje een verwarrend verhaalWel kon je het boek makkelijk wegleggen om 1 dag later weer verder te lezen, zonder dat het hinderlijk was. Maar ik vond dat je niet echt in het verhaal komt, het schept geen verwachtingen en ook niet dat je zoiets hebt van… weg allemaal ik wil lezen….

Een klein beetje van het plot, wat ik overigens erg lang vond duren voor er nu eens wat gebeurt. We maken kennis met Alex Delaware, Ik kon hem nog niet, en die heeft als patient Lucy, die last heeft van slaapwandelen en nachtmerries. Ze is jurylid geweest bij een proces, van een zeer idiote verkrachter, en door deze aktie wordt haar eigen nachtmerrie weer wakker geschud.

Ik had mij er heel veel van voorgesteld, ook omdat de resencies goed zijn, maar ik vond het erg tegenvallen. Heel jammer. Daarom ook deze niet echt overzichtelijke weergave van wat ik van het boek vond, zelfs dit is moeilijk.",-1
"Grote gebeurtenissen zal je in dit boek niet vinden, interne omwentelingen daarentegen des te meer. Het hoofdpersonage, Freya, verlaat niet enkel het land van haar dromen, maar ook haar man en kind. Terug in Nederland ondergaat ze op een vrij apathische manier haar leven. Herinneringen komen en gaan, maar worden nooit echt vastgegrepen. Door de vele herhalingen en het ontbreken van een duidelijke kern vond ik het vaak moeilijk om mijn aandacht bij het verhaal te houden. De afstandelijke stijl zorgde er bovendien voor dat ik weinig voeling met de personages kreeg. Voor mij mist dit boek een spanningsopbouw en duidelijke richting.",-1
"ik ben helemaal niet zo enthousiast als mijn voorgangers. ik vond dit haar slechtste boek tot nu toe. ik kon mij helemaal niet vinden in de persoon die fleur is, ze is gewoon slecht. er zit geen humor in en het verhaal kabbelt maar door. het einde wordt vlug afgeraffeld. ik vind het maar 1 ster waard.",-1
"samenvattign
In de Utrechtse wijk Overvecht wordt het gekruisigde lijk van een jonge vrouw aangetroffen in een verlaten flat. Het gebouw staat op het punt om te worden afgebroken: op dezelfde plek moet de grootste moskee van Midden-Nederland gaan verrijzen. De moord roept felle reacties op onder de diverse bevolkingsgroepen in directe omgeving.
Ook de politieke partijen in de Domstad spelen direct in op de moordzaak.
Deze zaak word toegewezen aan inspecteur Fenny Folman, die samen met haar collega's zich vastbijt op deze zaak.

Wat ik er van vond:

Een oerhollandse politiethriller!
het zijn korte hoofdstukken, wat ik wel leuk vind en waardoor het boek vlot leest. Het duurde even voor het boek me vast greep, maar eens het me had wou ik doorlezen. Daarom had ik het boek ook binnen de 4 dagen uit.
Spijtig voor de schrijver zitten er nog veel schrijffouten in en ook de typische Hollandse zinnen maakte het voor deze Belgische dame iets minder leuk om het boek te lezen.",-1
"Hubertus Tzschirner heeft ongetwijfeld veel fans. Het is ook prachtig om een kunstwerk op je bord aan te treffen. Dat het goed smaakt is uiteraard nog belangrijker maar ook daar heeft Hubertus Tzschirner ervaring in. Hij geeft overal ter wereld cursussen en seminars met als onderwerp zijn innovatieve manier van koken. Hij is een expert op het gebied van sous-vide koken - het langzaam garen van vacuum verpakte voedingsmiddelen op een lage temperatuur - en wie op zijn website kijkt ziet ook dat hij meester is in het opmaken van borden met kleine hapjes, streepjes, bloemetjes en zelfgemaakte decoraties. In Het Ultieme Hapjesboek gaat het over de nieuwe generatie hapjes. Lolly’s en hoorntjes voor alle gangen van een diner. Het enorm grote boek bevat recepten voor 36 hoorntjes en 42 lolly’s.

Voor wie zijn deze recepten bedoeld? De doorsnee hobbykok gaat dit ver boven de pet en de geroutineerde chefkok die wel in staat is om deze hapjes te maken kan ze zelf ook bedenken. De recepten zijn heel duidelijk en begrijpelijk. Dat is het punt dan ook niet. Maar een hapje waarin heel dungesneden halskarbonade is verwerkt, die eerst in de koekenpan is gebakken, daarna in de oven gaat en vervolgens gevacumeerd wordt en 2 uur in een warmwaterbad van 58 graden gelegd wordt?
Vacumeren is een regelmatig gebruikte techniek in het boek en om alles echt zo te maken als in het boek staat is ook zeker een cursus snijtechniek geen overbodige luxe. Er zijn veel ingrediënten per recept en deze zijn lang niet altijd makkelijk te verkrijgen. Gelukkig staat er een woordenlijst achterin het boek zodat je de ingrediënten kunt opzoeken, want wie weet wat Dukka is? Of Peta Zeta?

Een klein maar belangrijk deel van het boek bestaat uit  basisrecepten. En dan met name voor het zelf maken van de hoorntjes. Daar heb je weliswaar een wafelijzer voor nodig maar dat staat bij veel mensen ongebruikt in de kast. En dat is jammer want hoorntjes maken is leuk!

Het basisrecept:
250 gram 00 bloem
130 gram suiker
4 gram zeezout
mespunt vanillemerg
100 gram boter
2 eieren (M)

Meng de bloem, suiker, het zout en vanillemerg. Klop er 2,5 dl water door met een mixer tot er een glad beslag ontstaat. Smelt de boter en meng hem door het beslag tot het beslag glad en smeuïg is. Meng daarna de eieren erdoor. Dek het beslag af en laat het ongeveer 1 uur rusten op een koele plek.

Daarna volgt een minutieuze beschrijving van hoe je in een wafelijzer een wafel bakt. Zelfs daar heeft Hubertus Tzschirner twee pagina’s voor nodig. Ook hartige hoorntjes staan beschreven en vervolgens tientallen variaties in smaken die bijna allemaal heel simpel te maken zijn. Bijna, want “meng 1 tl vloeibare rook door het beslag” is dan weer niet bepaald gericht op de hobbykok.

Een ander belangrijk onderdeel van het boek zijn de foto’s. Bij ieder recept staat een pagina-grote foto gemaakt door Daniel Esswein. Geen onbekende in de culinaire wereld en zijn vakwerk spat dan ook van de bladzijden af. Ontzettend jammer dat de naam van het recept boven de foto’s is afgedrukt want het zijn stuk voor stuk kunstwerken die je zo kunt inlijsten en ophangen. De foto’s zijn onmisbaar in het boek want ze laten zien wat in een tekst niet te beschrijven is. Namelijk het eindresultaat.

Hoorntjes? Nooit meer kant en klaar kopen. Zoet of hartig. Met een laagje aan de binnenkant (chocola!); in een leuk kleurtje of heel aparte smaak. En je dan door dit boek laten inspireren om ze naar eigen inzicht te vullen. Het boek zelf leg je als pronkstuk op tafel en is een fijn kijk- en praatstuk voor je gasten terwijl ze wachten tot jij je zelfgemaakte hoorntjes hebt gevuld met een simpel stukje kaas en een blaadje sla.",-1
"Ik heb het boek net gelezen, ik vond het wel grappig maar ik vond het echt een boek voor even snel tussendoor. Niet indrukwekkend. Flitsend, snel taalgebruik. Misschien ben ik te oud voor dit boek, vond het meer iets voor jongeren.",-1
"Ik heb het boek halverwege aan de kant gelegd. De materie sprak mij erg aan, ik vond het geschiedenisverhaal, de research en achtergronden erg goed, maar ik kon niet wennen aan de schrijfstijl. Op één of andere manier kwam het geheel chaotisch bij mij binnen en kon ik mijn aandacht er niet bij houden.
Ik denk dat ik het over een hele poos een tweede kans ga geven, want zoals ik al zei, ik vind wel dat de auteur enorm veel weet te vertellen.",-1
"Dit boek viel bijzonder tegen. Niet uitgelezen, was behoorlijk saai ge- en beschreven. Die Edo Ankum hoort zichzelf iets te graag praten. Categorie praatjesmaker, maar heeft verder erg weinig om het lijf. Ik adviseer een ander boek, Hebban heeft erg veel interessantere boeken!",-1
"Dit boek, het eerste dat ik van Iris Johansen gelezen heb is over het algemeen een goed boek voor liefhebbers van Amerikaanse thrillers met een link naar het verleden. Het boek is vlot geschreven, met een minpunt dat de personages erg stereotiep zijn, en dat sommige personages groots worden aangekondigd om vervolgens een snelle stille dood te sterven. Wat me verder een beetje tegenviel, maar wat niet ongewoon is -de Da Vinci Code in mijn achterhoofd houdend-, was dat sommige handelingen wel erg onrealistisch overkomen (een avondje overvliegen etc.). Het verhaal is verder wel leuk het leest lekker weg, maar om haar een van de beste Amerikaanse schrijfsters te noemen....",-1
"Duidelijk een boek waar je van houdt of niet. In mijn geval niet.....Ben gekomen tot blz. 184 om het vervolgens weg te leggen en niet meer op de pakken. In het begin vond ik het boek nog aardig, maar hoe verder ik kwam hoe meer het voor mij een herhaling werd die maar doorging en doorging. Daardoor sloeg de verveling zo toe dat het mij niet meer interesseerde hoe het verhaal zou eindigen. Jammer.",-1
"Een reeks dagboekachtige aantekeningen over de ervaringen, gedachten en gevoelens van de hoofdpersoon Manja terwijl zij met haar partner, een Bosnische vluchteling, vele familiebezoeken aan zijn land aflegt. Een land dat in de jaren negentig zich bloedig afscheidde van de rest van Joegoslavië. Tegelijk een zoektocht naar de zin van het leven van Manja, van leven überhaupt. De auteur speelt met haar voornaam: Manon = non, Manja = Man-ja.
Bij vlagen trefzeker in het weergeven van Manja’s confronterende ontmoetingen met haar schoonfamilie: oorlog, ellende, dood, gebrek aan toekomst. Soms ook een saaie opsomming van voorvallen, reisindrukken en flodderige gedachten. De auteur blijft daarmee aan de buitenkant van de tragische omstandigheden in het leven van de leden van haar schoonfamilie.
Stilistisch te vaak een overdaad aan metaforen (zoals-vergelijkingen) en lange hoofdzinnen, waaraan overbodige bijzinnen en tussen haakjes gestelde terzijdes zijn vastgeplakt: spaghettislierten die over de bladzijden kronkelen.",-1
"Dit boek vond ik helemaal niet realistisch. Niet wat ik van Marelle Boersma gewend ben. Voor mij een grote afknapper, niet spannend, ik kon niet in het verhaal komen omdat ik me niet kan voorstellen dat dit echt gebeurd is waardoor ik me niet kon inleven. Ik hoop dat de volgende van marelle Boersma weer als van ouds is.",-1
"Als tijdens een feest in het Witte huis een bediende in snikken uitbarst omdat haar kleinzoon is overleden aan het gebruik van cocaïne, is voor de president de maat vol. Cocaïne moet voor eens en altijd de wereld uit worden geholpen. Maar hoe pak je zoiets aan?
Paul Deveraux, bijnaam Cobra, is een voormalige geheimagent. Zijn reputatie is voldoende om door de president gevraagd te worden dit project op zich te nemen. Deveraux’ leeftijd (eind zestig, begin zeventig) is geen enkele belemmering. Na een analyse van het probleem besluit Deveraux het project op zich te nemen, als er aan zijn voorwaarden wordt voldaan. De belangrijkste daarvan zijn een vrijbrief voor zijn acties en een grote smak geld om de boel te financieren. Na de toestemming van de president gaat Deveraux aan de slag en dat zal de cocaïnewereld merken.
Forsyth is al in de zeventig maar gaat gestaag door met schrijven. Zal zijn eigen leeftijd er iets mee te maken hebben dat hij in dit boek wil laten zien dat de oudjes nog meetellen? Naast Deveraux is er ook een grote rol weggelegd voor Cal Dexter, een voormalige premiejager van ergens in de zestig.
De schrijfstijl die we gewend zijn van Forsyth komt ook in dit boek sterk naar voren. Het leest niet zozeer als een roman maar als een geschiedkundige opsomming van allerlei gebeurtenissen en een uitleg hoe de ene reactie invloed had op de andere. En zoals in zijn vorige boeken ook gebruikelijk is, vertelt hij van een aantal personages hoe ze opgegroeid zijn (en soms zelfs hoe de ouders van die personages opgegroeid zijn) om zo hun huidige handelen een verklaring te geven.
En dat zou een prima boek kunnen opleveren, als Forsyth zich niet zo enorm verslikt had in het onderwerp. Het uitroeien van cocaïne. ‘Alleen cocaïne, meneer de president? De rest niet? Geen heroïne, PCP, angel dust, extasy of de alomtegenwoordige cannabis?’ probeert een medewerker van de president nog.
Het grootste deel van het boek lijkt Forsyth de materie onder controle te hebben en kan de lezer meemaken hoe de oorlog tegen de cocaïne verloopt, ook al knaagt het dan al dat het toch niet zo simpel kan verlopen als wordt geschetst. Maar dan moet Forsyth nog een einde breien aan het geheel en daar is waar het spaak loopt. Zonder afdoende verklaringen laat hij personages dingen doen die afwijken van hun eerdere gedrag, waardoor hij de lezer met raadsels achterlaat.
Het zou beter zijn geweest als Forsyth een minder groot onderwerp had aangesneden.",-1
"Het tiende boek van Meyer dat ik heb gelezen is zwaar tegengevallen.
Waar veel boeken vlot zijn geschreven met een fijne verhaallijn is Feniks maar moeilijk te lezen. Geen moment is het verhaal leuk geweest, waardoor de aandacht snel verslapt.

In Feniks draait het om twee zaken die deels in elkaar overlopen door verdenkingen. Centraal staan de moorden op verschillende mensen met een gezamenlijk verleden. Daarnaast is een bankovervaller actief die door samenloop van omstandigheden ook verdacht wordt van de moorden. Nadat Griessel uit de afkickkliniek is gekomen wordt hij op de zaak van de overvallen gezet. Al snel vordert dit onderzoek.
Het moordonderzoek komt in een stroomversnelling wanneer een belangrijke aanwijzing wordt gevonden. Dit zorgt nog voor een onverwachte wending. Het heeft echter het verder matige boek niet meer kunnen redden.",-1
"Dean Koontz heeft al diverse boeken geschreven over Odd Thomas, een werkloze kok in zijn twintiger jaren die geesten ziet. De lifter is het vijfde boek in de serie.
Odd Thomas laat zijn vrienden Annamaria en Tim achter om kleren te kopen, zonder te weten dat het lang zal duren voor hij hen weer zal zien. In de stad treft hij de opzichtig geklede chauffeur van een tientonner aan. Door zijn paranormale gave merkt Odd Thomas dat de chauffeur in de nabije toekomst drie kinderen zal vermoorden met behulp van een vlammenwerper. Na een korte schermutseling zet Odd Thomas de achtervolging in, daarbij geholpen door de 86-jarige Edie Fischer die hem oppikt en net als Odd Thomas meer ziet dan de gewone mens.
Ooit stond een ‘Dean Koontz’ voor gegarandeerd griezelplezier, maar daar is de laatste jaren al geen sprake meer van. Het doet afbreuk aan de spanning dat Koontz De lifter door Odd Thomas zelf laat vertellen, die op wat de spannendste momenten zouden moeten zijn nog steeds quasi leuke opmerkingen maakt. Eén ‘grap’ wordt volledig uitgemolken in het boek: Edie Fischer die continu tegen Odd Thomas zegt dat hij haar Edie moet noemen, waarop hij reageert met: '‘Ja mevrouw’' en het vervolgens dus niet doet.
Het gebrek aan spanning wordt ook veroorzaakt door het ontbreken van een goede plot. In plaats van dat door middel van goed speurwerk de jacht wordt ingezet, vertrouwt Odd Thomas enkel op zijn gave die hem als een magneet op het spoor van de opzichtige chauffeur moet zetten. Hier links, daar rechts en dan zijn we weer aanbeland bij een scène waar Odd Thomas geconfronteerd wordt met de geestenwereld alvorens verder op jacht te gaan.
De vreemde ontmoetingen die Odd Thomas onderweg heeft, zouden moeten bijdragen aan een waas van geheimzinnigheid rondom het hele gebeuren. Helaas schiet Koontz ook daarin te kort. Een sfeer van mysterie overbrengen op je lezers ontstaat niet vanzelf door het opsommen van wat geheimzinnige zaken.
In de Odd Thomas-reeks komen ook de geesten van overleden bekende personen voor. In De lifter is dat Alfred Hitchcock. Maar zelfs de aanwezigheid van de master of suspense kan geen spanning brengen in een boek met matige humor, een gebrek aan een plot en saaie geheimzinnigheid.",-1
"Toen ik in dit boek begon dacht ik weer een goede thriller in
handen te hebben. Helaas viel dit tegen. Het verhaal word steeds
ongeloofwaardiger en er word teveel ingegaan op dingen die niets
aan het verhaal toevoegen. Voor mij was dit boek het net niet.",-1
"Een kort verhaal dat niet past binnen de Q-serie van Jussi Adler-Olsen. Het is blijkbaar uitgegeven omdat het nog even wachten is op een volgend verhaal in die serie. Is het om het lezerspubliek warm te houden? Geen idee, maar het is niet spannend, het is kort, karakters zijn niet uitgediept wat ook moeilijk kan in zo'n kort verhaal.
De vrouw van Lars Hvilling Hansen heeft hem saai genoemd, reden om haar te dumpen en om iets aan zijn uiterlijk te doen. Hij gaat naar een schoonheidssalon en laat zowat alle behandelingen doen die er bestaan, maar dat kost uiteraard geld. In het salon van François komen rijke vrouwen ook voor hun behandelingen en daar krijgt hij een geweldig idee om aan te geld te komen.

Ik herken er eigenlijk niets in van de auteur van de Q-serie, of het moest de lichtvoetige humor zijn die in het boek zitten. Verder eentje om snel te vergeten. Ik ben blij dat ik het boek niet zelf gekocht heb maar geleend van de bib.",-1
"Had hoge verwachtingen, maar werd diep teleurgesteld. Dit boek bevestigde weer eens, dat de meeste Nederlandse auteurs geen goede (historische) romans schrijven.

Geertje Otten schreef een uitstekende Hebban recensie. Voor een samenvatting verwijs ik naar haar recensie. Zij merkt terecht op, dat dit boek onder meer spanning en diepgang mist. Daar ben ik het roerend mee eens, net zoals met haar conclusie: het maakt de belofte niet waar.

Dit is nog net geen exemplaar uit de Bouquet-reeks, maar het scheelt niet veel. Het Amsterdam van de 17e eeuw wordt niet overtuigend neergezet. In het hele boek wordt bijvoorbeeld slechts één keer iets gemeld over paardenvijgen; waarbij nog de verkeerde term wordt gebruikt ook.

Zeventiende-eeuwse steden waren niet alleen ongezond (epidemieën worden wel vermeld), maar stonken: zomers verkassen naar het buitenhuis was geen overbodige luxe. Wat te denken van de mensen, het weeshuis, de markt, de grachten, in huis, de specerijen - of het verf-bedrijf dat Eva bezoekt? En dan hebben we het alleen nog maar over geur en reuk.

Amsterdam en Batavia worden niet overtuigend neergezet? De personages komen ook totaal niet uit de verf. Eva Ment lijkt op een paspop uit de eenentwintigste eeuw, die zich beweegt in een onrealistisch zeventiende-eeuws decor.

Het verhaal, waarvan veel is verzonnen omdat bronnen ontbreken of zijn vernietigd, kabbelt lusteloos voort. Een huwelijksaanzoek van tweede keus Coen, wordt door Eva Ment uiteindelijk geaccepteerd omdat pa is overleden. De familie zit in de problemen.

Jammer: veel is onbekend, maar er is heus voldoende drama! Maar zelfs het schandaal rond de familie Specx wordt niet overtuigend neergezet, op zo'n manier dat de lezer wordt meegesleept en eens goed aan het denken wordt gezet.

De titel? Deze komt één keer terug in het verhaal. Als Eva Ment eindelijk in Batavia is gearriveerd (dan zit de lezer al over 2/3 van deze roman), ziet ze een keer een ""Schaduwspel"". De politieke spelletjes, macht spelletjes, leugens rondom wat er werkelijk in Indonesië aan de hand is? Het blijft allemaal zo vlak, dat het te ver bij de lezer vandaan blijft.

Fan van de auteur: daar verandert dit boek waarschijnlijk niets aan. Voor mij is deze roman in ieder geval aanleiding om geen boeken van Simone van der Vlugt meer te lezen. Mijn advies?

Probeer eens:
- ""Bitters Bruid, een koloniaal huwelijksdrama"", Engelse titel 'Bitter Bonds', Leonard Blusse;
- ""Hoe duur was de suiker"", Engelse titel ""The Cost of Sugar"", Cynthia McLeod;
- ""De Stille Kracht"", Engelse titel ""The Hidden Force"", Louis Couperus (hoewel mijn internationale lezersgroep het einde slap vond);
- ""Oroonoko"", verscheen in het Engels - al in 1688, Aphra Behn.",-1
Ik vond er helemaal niets aan. Het is niet mijn gewoonte maar na 4 hoofdstukken heb ik het opgegeven en het boek weggelegd.,-1
"Kelly Simmons woont in de buurt van Philadelphia samen met haar echtgenoot en kinderen. Ze debuteerde met De indringer. Gedurende het schrijfproces werkte Kelly Simmons graag ’s nachts aan De indringer, waardoor ze de sfeer kon proeven van de donkere nachten om die zo goed mogelijk in haar verhaal in te passen.
Claire is moeder van drie kinderen en journaliste van beroep. Haar man Sam is veel buiten de deur in verband met zakenreizen. Elke nacht die Claire alleen in bed doorbrengt, voelt ze zich alleen en angstig. Ze heeft paniekaanvallen en elk geluidje dat ze in huis hoort, associeert ze met een inbreker. Als Claire op een nacht weer alleen thuis is en haar drie dochtertjes vredig slapen, wordt ze wakker van een geluid. Claire controleert de slaapkamers van haar dochters en opeens staat ze oog in oog met een onbekende man, een inbreker. De man heeft haar oudste dochter vast en het lijkt erop dat hij haar wilt kidnappen. Claire smeekt hem haar mee te nemen in plaats van haar dochter. Voor ze het weet zit ze in zijn auto en neemt hij haar mee naar een plek ver weg van haar eigen vertrouwde omgeving. De week die daarop volgt brengt Claire samen met hem door in een hotel. Haar ontvoerder zorgt goed voor haar. Hij geeft haar te eten, schone kleding, laat haar tv kijken en geeft haar soms een krant. Feit is echter dat ze de gehele week vastgebonden door moet brengen en dus niet kan ontsnappen. Of niet wil ontsnappen? In de wijde omgeving is geen mens te bekennen en zelfs het hotelpersoneel schittert door afwezigheid. De gesprekken tussen Claire en haar ontvoerder worden persoonlijker en onthullen feiten uit zowel Claire’s verleden als uit zijn verleden. Ook de zakelijke bezigheden van Claire’s man Sam zijn niet geheel rooskleurig, dit blijkt uit de dialogen tussen de twee. Waarom heeft deze man het op haar gezin voorzien, dat is de vraag die Claire vooral bezig houdt. Is het toeval of speelt er meer?
De indringer is typisch een boek voor vrouwen. Met name de werkende moeders met jonge kinderen zullen zich goed in Claire kunnen verplaatsen. Wie niet in die categorie hoort zal meer moeite hebben met identificatie.
Het verhaal neemt de lezer mee naar het rumoerige verleden van Claire, dat ze inmiddels heeft afgesloten. Haar vele vriendjes en ervaringen van destijds maken dat ze overkomt als een losbollige vrouw die altijd in is voor een spannend avontuur. In het heden is Claire echter afwachtend, onzeker en een onopvallende verschijning. De gedachte aan haar kinderen doet haar een beetje wakker schudden en in actie komen, want voor hen wil ze dat deze “worst nightmare” van iedere moeder zo snel mogelijk eindigt.
Het verhaal kent weinig spanning en is vrij eentonig. Dit komt niet zozeer doordat een groot gedeelte van het verhaal zich afspeelt in één hotelkamer, maar met name door de vele herhalingen. Kelly Simmons probeert zowel de gedachtegang van Claire als de gebeurtenissen uit het verleden steeds verder uit te diepen. Het heeft niet het gewenste resultaat. De spanning zakt weg en Claire komt niet echt tot leven. De enige afwisseling is de combinatie van het heden en het verleden. Bovendien neemt het verhaal aan het einde een onvoorspelbare wending.
Ondanks bovengenoemde inhoudelijke bezwaren, is de verzorgde schrijfstijl van Kelly Simmons zeker een pluim waard. Maar alleen daarmee, maak je nog geen spannende thriller.",-1
"De Franse schrijver Jules Verne is met boeken als ‘Naar het middelpunt der aarde’ en ‘De reis om de wereld in tachtig dagen’ bekend geworden als pionier van het sciencefictiongenre. Zijn verhalen worden tot op de dag van vandaag gelezen en enkele zijn zelfs nog vrij recent (opnieuw) verfilmd. Het is dus wel duidelijk dat Vernes boeken, waarvan de eerder genoemde titels als klassiekers beschouwd worden, nog steeds tot de verbeelding spreken. Dat is ook niet verwonderlijk, want het zijn spannende avonturenverhalen die een beeld schetsen van een tijd waarin de wereld nog groot en onbekend was en techniek niet vanzelfsprekend was – voor de meeste hedendaagse lezers moeilijk voor te stellen.
In ‘De reis naar de maan in 28 dagen en 12 uren’ gunt Verne de lezer een blik op de toekomst zoals hij die voor zich zag. In dit geval gaat het, zoals de naam al zegt, om een ruimtereis met als bestemming de maan. De grootste spoiler van het hele verhaal zit overigens al in de titel: de reizigers komen na een kleine maand gewoon weer terug. Deze onthulling van het verloop van de reis is toch enigszins jammer, want heel spannend is de rest van het verhaal ook niet. ‘De reis naar de maan in 28 dagen en 12 uren’ is een bundeling van de aanvankelijk apart gepubliceerde boeken ‘Van de aarde naar de maan’ en ‘De reis om de maan’, waarbij ook in de titel van het tweede boek al sprake is van een spoiler. Helaas is niet te zien waar beide verhalen in elkaar overgaan, want de hoofdstuknummering loopt gewoon door. Dit is enerzijds bewonderenswaardig, want het laat zien dat de boeken erg goed op elkaar aansluiten. Aan de andere is het jammer, want het is niet alleen een leuk feitje om te weten waar het ene boek eindigt en het andere begint, maar het geeft ook aan dat het eerste boek geen duidelijk afgerond einde heeft en dat het tweede boek heel plotseling begint. Eigenlijk lijkt het één verhaal en daarom is het mooi dat ze in dit boek dus samen gepubliceerd zijn.

Na de Amerikaanse Burgeroorlog is de Gun-club, een vereniging die gespecialiseerd is in verwoestende kogels en andere voorwerpen die ver weggeschoten kunnen worden, toe aan wat actie. Voorzitter Barbicane stelt voor iets baanbrekends te doen: proberen een projectiel naar de maan te schieten. Iedereen is enthousiast over dit idee en er wordt begonnen met de bouw. Enkel kapitein Nicholl, Barbicanes verklaarde vijand, gelooft niet dat het projectiel de maan daadwerkelijk zal bereiken. Hij is ervan overtuigd dat het gauw zal neerstorten. De Fransman Michel Ardan wil graag met het projectiel naar de maan reizen en hij daagt de beide mannen uit om met hem mee te gaan om te zien wie er gelijk heeft. De reis verloopt voorspoedig, maar als de heren bijna de maan bereikt hebben gebeurt er iets onverwachts. In plaats van dat ze naar beneden vallen of landen, blijft het projectiel in een baan om de maan hangen en maken ze er noodgedwongen een reis omheen.
De beschrijving van de vergadering en de bouw van de racket, gebeurtenissen die vermoedelijk vrijwel het hele eerste boek beslaan, zijn erg technisch en voor lezers die vooral van actie of mooie zinnen houden een beetje saai. Het is taaie kost en als je daar niet aan gewend bent dan is het even doorbijten. Alles nauwkeurig lezen is ook zeker niet nodig, want een groot deel is toch al volstrekt onbegrijpelijk als je geen verstand hebt van projectielen en brandstoffen. Voor mensen die zich hiermee bezighouden is het dan wel weer interessant om na te gaan in hoeverre wat Verne bedacht heeft allemaal mogelijk is. Achteraf is het erg bijzonder is dat Verne vrij nauwkeurig de vorm van een racket goed voorspeld heeft. Ook zijn berekeningen van de grootte van het projectiel en de kracht waarmee het zou moeten worden weggeschoten schijnen vrij correct te zijn. Natuurlijk klopt niet alles en valt er tijdens het lezen genoeg te glimlachen om dingen waarvan we nu weten dat ze niet mogelijk zijn en dingen waarvan Verne misschien ook wist dat ze onmogelijk waren en waarmee hij de spot dreef. Dat neemt niet weg dat lezers van toen zich verwonderd zullen hebben om Vernes ideeën en de mogelijkheid om naar de maan te reizen. Spannend is het verhaal niet te noemen, zeker niet als je de afloopt al kunt raden op basis van de titel, maar het gaat dan ook meer om de reis en de wonderlijkheid van het heelal dan om de verrassing van het einde.
Veel wat er gebeurt voor de lancering voelt iets te bedacht en onecht. De hoeveelheid hulp die de Gun-club krijgt is lachwekkend, het is wel erg toevallig dat het allemaal precies kan lukken en Amerika wordt wel heel erg opgehemeld, maar juist dat geeft het boek ook wel z’n charme. Het doet vermoeden dat het allemaal niet zo serieus bedoeld is. Daarnaast zit er een leuke verwijzing naar Nederland in het boek die bij het vertalen moet zijn toegevoegd en alleen al het feit dat dit mogelijk was en dat het zo opvalt is grappig. Het verhaal is erg beschrijvend en de personages blijven behoorlijk vlak, maar ze vervullen allemaal een duidelijke rol in het verhaal en het is mooi om te zien hoe secretaris Maston – die op een geinige manier een beetje belachelijk wordt gemaakt – vanaf de grond meeleeft met de reizigers.
De originele gravures (met zinnen uit het verhaal) die het boek bevat doen enigszins gedateerd aan. Juist daardoor zijn ze echter mooi sfeervol. Ze passen goed bij het verhaal en zijn er een mooie aanvulling op.
Voor de hedendaagse lezer is dit boek net iets te gedateerd en te weinig bijzonder. De personages worden niet genoeg uitgediept, er gebeurt heel weinig en zonder de verwondering van toen kunnen de beschrijving van het heelal en het idee van reizen naar de maan de lezer niet genoeg betoveren. Het is ook nu nog een aardige vertelling en het is grappig om het met de ogen van nu te lezen, maar ‘De reis naar de maan in 28 dagen en 12 uren’ is voor lezers die gewend zijn aan ruimteverhalen niet origineel genoeg. Het boek steekt niet boven soortgelijke verhalen uit en kan in tegenstelling tot enkele van Vernes andere werken geen klassieker genoemd worden.",-1
Slecht boek wat een gezeur. Ik ben er mee gestopt.,-1
"Na de afronding van de zesdelige serie van 'Gone' leek de reeks tot einde zijn gekomen. Maar nu, vier jaar na het laatste deel, komt een nieuwe trilogie van auteur Michael Grant die zich afspeelt in dezelfde wereld. In het eerste deel, Monster, zijn er ook vier jaar verstreken sinds de koepel over Perdido Beach verdween en de kinderen van de FAKZ (Fall-Out Alley Kinder Zone) werden bevrijd.  

Monster introduceert nieuwe personages en combineert ze met enkele oude bekenden. Zo wordt de lezer voorgesteld aan Shade Darby, een meisje dat erbij was toen de koepel verdween en daar haar moeder verloor. Zij zint op wraak en maakt daardoor een keuze die niet alleen haarzelf, maar ook iedereen om haar heen in gevaar brengt. Waaronder haar voormalige vriendje Malik en nieuwe vriendin Cruz die worstelt met haar identiteit; iemand die volgens Shade ‘multiple choice is in een wereld van ja/nee vragen.’ Algauw raken ze verstrikt in een ingewikkeld web van corrupte overheidsinstanties en ‘vermogens’. Deze vermogens zijn al bekend uit de 'Gone'-serie, waarin sommige kinderen een gave kregen door de radiatie van een buitenaardse meteoriet. In Monster is het echter zo dat vier jaar na de verdwijning van de koepel opnieuw meteorieten op aarde belanden en met zich het virus meedragen dat vermogens aan mensen kan geven. Natuurlijk belanden deze rotsen algauw in de verkeerde handen en lopen er steeds meer ‘freaks’ rond op de aarde. En niet iedereen heeft goede bedoelingen.  

Het probleem van deze nieuwe serie is de schaal. De 'Gone'-serie was heel intiem en aangrijpend doordat de lezer samen met de kinderen opgesloten zat in een koepel waar ze zich moesten zien te redden in een wereld zonder volwassenen en met een voedselvoorraad die snel slonk. Nu de koepel is verdwenen, speelt Monster zich grotendeels op nationale, maar ook deels globale schaal af. De actie neemt daardoor exponentieel toe in dit boek, maar het intieme is er nu wel van af. Het is lastig om je in te leven in de nieuwe personages doordat ze niet voldoende uitgewerkt worden en in plaats daarvan in talloze actiescènes worden gestopt. Oude bekende Dekka is een aangename uitzondering hierop met haar verhaallijn, maar over het algemeen gezien is het een verlies. De actie is wel goed beschreven en prima te volgen, maar het verhaal zelf lijdt er helaas onder. In de hoofdstuktitels wordt nu ook niet meer afgeteld naar een nog onbekende gebeurtenis aan het einde van het boek, wat jammer is.  

Het voelt een beetje dubbel om na een afgeronde reeks toch nieuwe boeken te krijgen. De kans is groot dat het uitgemolken voelt en zelfs onnodig. Helaas is dit eerste deel van de nieuwe trilogie niet helemaal overtuigend. De actiescènes zijn spectaculair en goed uitgewerkt, maar de uitwerking van het gruwelijke uiterlijk van de helden en monsters heeft meer aandacht gekregen dan het verhaal en de personages zelf. Het persoonlijke, schrijnende randje van de 'Gone'-serie is eraf en heeft plaatsgemaakt voor een comic book-achtig plot. Echter, door het spannende laatste gedeelte van het boek en de cliffhanger op het einde is er wel hoop dat het vervolg wellicht meer diepgang met zich mee zal brengen.",-1
"Ik heb erg goede reviews gelezen van Charly met als gevolg dat mijn verwachtingen ernaar waren. En eerlijk gezegd viel het me tegen. Vooral het stuk tussen pagina 50-100 was echt niet te pruimen. Wat was dat ineens, een young adult boek over twee tieners die een stomende seksuele relatie beginnen, veel jaloezie en gedoe rond populair zijn op school.
Het begon anders wel goed en spannend. Na die enorme dip, werd het wel terug iets beter maar het kon me toen al niet meer echt bekoren. Al dat gedoe met die telefoons lag er ook iets te dik op.
Sorry, het was niet mijn ding.",-1
"Vreemd dat toch nog aardig wat mensen dit een goed boek vinden. Ik las het pas onlangs (Leve ebooks) maar vond het na een spannende start steeds saaier en saaier worden. Als het de helft dunner was geweest had het nog wat kunnen worden ,nu was het echt worstelen om het einde te halen.",-1
"Tja, wat moet ik met dit boek… Dennie, een gemankeerd jong poesje, wordt door de vrienden van vrouwelijke protagonist Ted uitgeroepen tot een nieuwe God (met kapitaal G). Maar gaat dit boek wel over Dennie? ‘Dennie is een star’ gaat met name over de twijfels van Ted, over haar relaties. Wil ze die nu wel of niet aanhouden? Gaat het nu over liefde of over vleselijk genot? De dames vingeren heel wat af, Ted laat zichzelf overmannen door een Marokkaanse man in een douchecabine, alsof het een kort telefoongesprek betreft waar je je aandacht niet kunt bijhouden.

De innemende Maartje Wortel komt in interviews over als een aarzelende, twijfelende vrouw, iemand waarmee je alle kanten op kunt. Ik ben oprecht een fan, maar met ‘Dennie is een star’ kan ze me geenszins overtuigen. Het is een novelle over de zoektocht van een lesbische vrouw die zich zeer makkelijk neerlegt – soms letterlijk – bij de loop der dingen. Wel sluit ze het verhaal mooi af, als al Teds ex-meiden zich verzamelen voor een afscheid, maar verder: van Maartjes eerdere boeken heb ik meer genoten. Ooit heb ik haar nota bene de nieuwe Haasse genoemd. Laten we dit boekje dan maar als de uitzondering op de regel beschouwen.",-1
"Karen Sharpe en Phoenix, er zit wat in, maar het komt er helaas niet helemaal uit.

Het verhaal is op zich een boeiend geheel. Dat een schrijver daar enige diepgang in wil steken, is een goeie zaak. Connor gaat daar echter een stap te ver in. Enkele van de (62!!) hoofdstukken geven duidelijk weer dat hij weet hoe een politieonderzoek tot in detail verloopt; maar het wordt daardoor bij momenten wel een saai.

Bovendien maken namen en gebeurtenissen en verwijzingen naar gebeurtenissen er een complexe boel van - niet ideaal voor wie door tijdsgebrek een maand of meer over een boek doet.

De laatste 50 bladzijden gaat het tempo dan plots omhoog, krijg je een spannende finale gepresenteerd, en wordt alles duidelijk op een rij gezet. Maar: de geloofwaardigheid gaat daardoor toch wel een stuk verloren. Bovendien kijk je achteraf terug naar de drie bladzijden intro - feiten uit het verleden waar het boek mee begint - en vraag je je af wat het nut en de meerwaarde van die intro zijn...

Phoenix en Karen Sharpe, er zit wat in, maar het komt er niet helemaal uit...",-1
"Had er erg veel van verwacht maar wat bevat dit boek weer veel clichés:
- de alleenstaande/eigenzinnige rechercheur, natuurlijk ook nog single mother,
- de chef die meer voor de eigen carrière kiest dan voor het grondige onderzoek,
- de in ongenade gevallen rechercheur, natuurlijk ook nog met een persoonlijk drama uit het verleden,
- de zuipende en hoeren bezoekende collega,
- de daders die het toch niet blijken te zijn,
- het afgelegen huis/boerderij/villa,
- de martelkelder,
- de poppetjes, tekens bij de slachtoffers,
- sneeuw, regen, etc.
- gruwelijke moorden met veel verminkingen,
- kinderen/kindertijd die de sleutel tot de oplossing zijn,
-de held/heldin die bijna sterft of op wonderbaarlijke wijze ontsnapt aan een zekere dood,
- matige vertaling (......),
Tsja, ik heb de serie The Killing (Forbrydelsen) met veel genoegen bekeken (met name Sophie Gabrol)
maar dit haalt het er bij lange na niet bij. Vooruit, nog een dom detail: als je zoekt naar begraven lijken of lichaamsdelen, zou je dan niet lijkhonden gebruiken?
Toch een pluspunt gevonden om het een * te kunnen geven. Het boek leest snel weg. Kun je daarna weer aan wat beters beginnen. Sowieso vind ik die Scandinavische thrillers/detectives meer en meer tegenvallen maar dat is natuurlijk persoonlijk.",-1
"‘Een zakelijk tripje’ maakt deel uit van de ‘Secretary Journals’, een reeks geschreven door J. Zuniga-De Jong en met een secretaresse in de hoofdrol. Jo-Anna, de secretaresse in kwestie, zou in Oostenrijk een businesstrip van een paar dagen organiseren voor haar bazen en een aantal potentiële Zweedse klanten. Maar dan zou (volgens de achterflap) onverwacht een imponerende, spannende, onbekende man haar pad kruisen en haar chaos compleet maken.

Over de auteur wordt gezegd : “Haar fantasie en vlotte manier van vertellen maakt dat deze reeks een genot is om te lezen.” Naast een aantal sterk in het oog springende grammaticafouten (een meisje die / zich iets beseffen / zich verexcuseren, om er een paar te noemen) is er echter meer dat stoort. ‘Een zakelijk tripje’ wordt verkocht als vlot leesbaar verhaal. Waarom dan dingen schrijven als “… de badkamer, alwaar het bad reeds halfvol is gelopen” of “mijn glas en deze van Kris”. Soms lijkt een compleet fout taalregister aangeboord te worden. Op geen enkel moment worden echte emoties in het verhaal gestopt, bij momenten doet het boek aan als een verslag, een opsomming van wie wat deed en wanneer wat gebeurde. Zelfs de romantische momenten tussen Jo-Anna en Max komen eerder koeltjes over. Max, dat is dus die spannende man waar de achterflap het al over had.

Inhoudelijk schort er een en ander aan het verhaal. Welke gast, secretaresse of niet, mag er in het kantoor van de hotelmanager aan de slag? In het begin van het boek lijkt het of het organiseren van een paar vluchten en overnachtingen hogere wiskunde is, terwijl even later een extra vlucht in een paar seconden geregeld is via een mobieltje.

Jo-Anne en Max doen om beurten hun verhaal, ze doen dat beiden in de ik-vorm. Dit vertelperspectief was voor dit boek de foute keuze. Ergens in de tweede helft van het boek lijkt er eventjes iets interessants te gebeuren, een beetje peper en zout voor dit slappe verhaal, maar nee, ook dat liep met een sisser af. Ook bij de sex spatten de vonken er niet af, dat had anders misschien nog wat goedgemaakt. Of het zakelijke tripje van Jo-Anna en co een succes geworden is, laten we in het midden, anders is er al helemaal geen reden meer om dit boekje van luttele 147 blz te gaan lezen.

Een bijzonder magere verhaallijn, taalkundig matig, totaal niet verrassend en met een open einde. Twee sterren voor ‘Een zakelijk tripje’. Omdat het zondag is.",-1
"Tja wat zal ik zeggen, ik vond het geen fijn boek. De schrijfstijl is erg simpel en de personages hebben weinig tot geen diepgang. De hoofdpersoon doet ook regelmatig dingen die niet logisch zijn en de onderlinge relaties blijven allemaal heel oppervlakkig. Misschien dat het wel een fijn vakantieboek is, je hoeft er niet bij na te denken",-1
"De veertienjarige Skippy valt geheel onverwacht dood van zijn stoel in de donutzaak naast de Ierse kostschool waar hij verblijft. Met deze tamelijk schokkende, bevreemdende gebeurtenis begint het boek. Vervolgens gaat het verhaal terug in de tijd en in de daarop volgende ruim zeshonderd pagina’s blijken de voorafgegane maanden het een en ander teweeg hebben gebracht bij Skippy. Niet alleen bij de (ongelukkig) verliefde Skippy, ook bij zijn vrienden, zijn leraren, de paters op zijn school, zijn vijanden. Vele verhaallijnen worden gevolgd en blijken met elkaar verweven. Meer en meer ‘mysteries’ duiken op en worden ontrafeld tot uiteindelijk duidelijk wordt hoe het komt dat Skippy juist zó aan zijn einde komt.

Medicijn-dealende bully’s, een aan dieetpillen verslaafde geliefde, een gedesillusioneerde geschiedenisleraar met bindingsangst die verleid wordt door een sexy invalster, een pater met pedofiele geschiedenis, een kreupele zwemcoach, de geniale Rupert die de elfde dimensie met zijn experimenten aantoonbaar wil maken, een overambitieuze conrector die de Automator wordt genoemd – dit is nog maar een greep uit de vele, vele personages in een wereld vol onwaarschijnlijkheden.

Wat een zwartgalligheid. Het boek wordt als “grappig” omschreven, maar eigenlijk valt er nergens echt ook maar een beetje te grinniken om alle - naar het absurdistische neigende- gebeurtenissen. De humor in het boek zit hem vooral in de ironie van alle (per ongeluk) samenvallende, ellendige situaties. Met een klein beetje positiviteit in het slot, maar toch, vrolijk word je er niet van. Dit boek zal misschien eerder mannen dan vrouwen aanspreken, gezien het hoge puberale jongenshormonen-gehalte en de vrij geringschattende visie op vrouwen in het algemeen.",-1
Ik las het vorig jaar in het begin van de vakantie. Leuk om mee te beginnen. Een beetje gtst gehalte.,-1
"Het begint goed. De moord op Theo van Gogh is een trigger.De verhaallijn van Max Kohn en (ex) vriendin Sonja Verstraete heeft potentie. Dan komen er te veel personages die geforceerd met elkaar in verband gebracht worden. Schiet te ver door en resulteert in schrijversdwang. De geloofwaardigheid neemt met de bladzijde af. Met moeite uit gelezen, toch benieuwd naar de grande finale...
Een regelrechte teleurstelling.",-1
"Ik vond het begin erg slapjes en eigenlijk saai.
Verder in het boek werd het wat spannender om te lezen. Wel voorspelbaar.
Boek is wel makkelijk om te lezen.
Was wel teleurgesteld.",-1
"De reden om het uit de boekwinkel te halen was simpel: een boek over een fascinerende periode, een thriller op Hollandse bodem en een onderwerp waarvan ik wat af meende te weten, Hollandse schilderkunst.
Het boek leest prettig, maar alras komt men tot de conclusie dat het eerder een jeugdboek is dan een boek voor volwassenen.
Het plot is eenvoudig, de hoofdfiguur redt zich telkens uit schijnbaar onmogelijke situaties en heeft nauwelijks last van het sociale kader van zijn tijd!
Er had zoveel meer van gemaakt kunnen worden, zeker als het waar is dat de auteur uitvoerig onderzoek heeft gedaan naar het Amsterdam in de Gouden Eeuw.
Het is niet meer dan een boek voor onderweg in de trein!",-1
"Ooit geschreven in een blog, maar nooit bij de reacties geplaatst, dus doe ik dat alsnog:

26-02-2009 om 17:52:47

Het diner
heb ik uit. En het was een lange zit van 300 blz. Als het boek door iemand anders dan Herman Koch (Jiskefet) geschreven was, zou het dan ook zoveel lovende recensies hebben ontvangen?
Ik had veel honger naar het boek, begon met trek aan het voorgerecht, bij het hoofdgerecht verheugde ik me reeds op het dessert, het digestief was me eigenlijk al iets teveel van het goede, maar na het betalen van de rekening ging ik helaas met indigestie naar huis.",-1
"Zelden heb ik zo lang over een boek gedaan als dit boek. En dit kwam niet door de vele pagina's (600) maar meer doordat ik erg moeilijk door het verhaal heen kon komen. Het verhaal is erg langdradig, tot aan de helft van het boek had ik het idee dat ik nog steeds met een inleiding bezig was en daarna kwam het verhaal pas op gang.
Joe verlaat zijn vrouw Alina en zoontje Samuel in Finland en keert terug naar Amerika waar hij een nieuw gezin start. We lezen in het boek de ontmoeting met Alina, hoe het mis ging en lezen ook hoe het Joe nu vergaat met zijn nieuwe vrouw en dochters. Jussi Valtonen gebruikt veel te veel zinnen om deze situaties weer te geven, hij dwaalt erg af en dat maakt het erg saai.
Het verhaal is voornamelijk uit het oogpunt van Joe maar ook enkele keren vanuit Alina en Samuel. Je springt steeds heen en weer tussen verleden, heden en dit maakt het verhaal lastig om te lezen. Je moet echt je aandacht houden bij het boek.
Joe is wetenschapper op een universiteit en houd zich bezig met dierproeven. Hij en zijn gezin worden bedreigd door dierenactivisten. De bedreigingen worden steeds erger en ondertussen word zijn dochter gebruikt als een soort proefkonijn door een bedrijf voor een nieuwe technisch snufje.
Na een telefoontje met Alina komt Joe erachter dat Samuel in Amerika is en zich ophoud met dierenactivisten, zou hij achter de bedreigingen zitten?
De onderwerpen in het boek zijn erg interessant en de verhaallijn op zich ook, dit had een heel goed boek kunnen zijn als het in veel minder woorden was geschreven. Het had alle goede ingrediënten maar de uitwerking is matig.",-1
"In dit boek blikt Dirk Kuyt met name terug op zijn laatste twee jaar bij Feyenoord.Het is leuk om te lezen hoe Kuyt doelen stelt en hiernaar leeft. Verder is het leuk je als lezer te verdiepen in het leven van een professionele voetballer.

Taaltechnisch is het een matig boek.Dit maakt het boek wel toegankelijk voor iedere lezer. Het zou echter beter te lezen zijn wanneer het taalgebruik iets gevarieerder zou zijn, maar misschien mag je dit ook niet verwachten van een dergelijk boek. Daarnaast wordt er wel erg vaak herhaald waarom het vervelend is dat Dirk Kuyt op de bank moet zitten. Dit maakt het verhaal wat langdradig, waardoor ik mij snel ging vervelen.",-1
"Hoewel iedereen het boek warm lijkt te onthalen vond ik het ,helaas, een grote teleurstelling.

De auteur rijgt clichés aan elkaar vast waardoor ze een zeer voorspelbaar verhaal en personages vormen. Op geen enkel moment vond ik het boek spannend. Het verhaal deed me eerder denken aan een goedkope Bollywoodfilm.",-1
"Op de achterkant van het boek word je al aangepraat dat het eerst uitgelezen moet zijn voor het aan de kant kan worden gelegd.
Inderdaad als je hebt doorgezet en de eerste, minimaal honderd bladzijden, met verschrikkelijk veel informatie over de verschillende families in het stadje, bent doorgekomen, wil je beslist weten hoe het afloopt.
Toen uiteindelijk alle geheimen waren onthuld bleef ik met een flinke kater zitten.
Volkomen ongeloofwaardig dat zowel de vrouw die door haar schoonvader wordt verkracht als haar schoonmoeder, die het ook heeft zien gebeuren, doen al die jaren of er niets aan de hand is.
De hoge concentratie psychopaten in de familie waar het uiteindelijk om draait is verre van realistisch.",-1
"Ontspannend en vlot geschreven boekje - ik heb het uitgelezen, wat ook al iets wil zeggen - maar de verschillende personages blijven oppervlakkig, de situaties zijn enerzijds niet echt geloofwaardig, maar anderzijds ook niet zo 'over the top' dat ze zo absurd of hilarisch worden dat het weer leuk wordt. De personages worden elk apart beschreven, elk heeft zijn eigen verhaal(tje), maar er is niet echt een lijn of een richting en de ontknoping is teleurstellend om niet te zeggen cliché...",-1
"Dorien is de sleur van haar relatie met Joost beu en trekt in bij Ellen. De vrouwen gaan samen naar Ibiza en belanden daar in een leven waar geen remmingen zijn. Alcohol, drugs, seks, feesten die 24 uur duren. Al tijdens de eerste nacht raken Ellen en Dorien elkaar kwijt. Aangezien Dorien alle spullen van Ellen heeft, gaat ze al snel naar haar op zoek. Ze heeft echter een gat in haar geheugen, drugs in de punch die ze gedronken heeft. Op hetzelfde moment is er iets vreemd aan de hand op het eiland. Vrouwen verdwijnen, plegen zelfmoord door van een balkon te springen of verdrinken. Wat gebeurt er eigenlijk echt achter de wereld van kitch en glamour.
Ik vind dit geen goed boek, de heel erg korte hoofdstukjes en de snelle afwikkeling van het verhaal konden me niet echt boeien. Volgens mij was er meer met dit verhaal mogelijk geweest.",-1
"Het begin van het vijftiende boek van John Sandford over Lucas Davenport is werkelijk zeer veelbelovend. De moord op een Russische man, de achtervolging van de moordenaar op een toevallig aanwezige zwerfster en – als klap op de vuurpijl – hilarische momenten met Weather, de echtgenote van Davenport, die met 80 kilometer per uur de garagedeur in puin weet te rijden. Omdat die volgens haar niet snel genoeg openging, waarbij niemand het in zijn hoofd durft te halen om de vrouwelijke brokkenpiloot de waarheid te vertellen over haar waanzinnige rijdgedrag. Maar op het moment dat je er als lezer vervolgens eens goed voor gaat zitten, is het met Onder schot eigenlijk alweer voorbij. Ruim voor de helft van het boek heb je het gevoel dat je tot aan je enkels in de dikke stroop rondwandelt in een verhaal waar geen beweging meer in te ontdekken valt. Slechts met enorm veel wilskracht en vastberadenheid kom je nog langzaam vooruit en moet je echt je best doen om nog iets van samenhang in al die woorden en zinnen te ontdekken. En net op het moment dat dit misschien nog lijkt te lukken, gaat het verhaal volledig uit als de overbekende nachtkaars. John Sandford is met zijn serie over Lucas Davenport op een dood spoor aangeland en het is nog maar de vraag of hij in staat is het tij te keren.

Het middelpunt van Onder schot is de moord op een Russische man in de haven van Duluth. Aangezien het slachtoffer belangrijke connecties heeft in zijn moederland, wordt de FBI onder druk gezet om zo snel mogelijk met een dader op de proppen te komen. Om dit proces te begeleiden wordt de Russische agente Nadya Kalin gestuurd en krijgt Lucas Davenport de opdracht om samen met haar de situatie te onderzoeken. Korte tijd later wordt er ook een tweede moord gepleegd – deze keer op een onschuldige zwerfster – en ontstaat het vermoeden dat er een verband tussen beide slachtoffers moet bestaan. Al snel krijgt Davenport het bewijs dat er een groot politiek steekspel gaande is en dat Nadya Kalin niet zo maar een buitenlandse politie agente is.

Alle ingrediënten lijken hiermee aanwezig voor een goed en onderhoudend verhaal, maar de waarheid is helaas anders. Sandford krijgt het niet voor elkaar alle elementen op elkaar te laten aansluiten en al snel verdrinkt het boek in ongeloofwaardigheid en valt de lezer ten prooi aan totale wanhoop. Tientallen pagina’s lang valt er nergens ook maar een rode draad te ontdekken en geven alle actiescènes een geforceerd en plichtmatig gevoel. De normaal gesproken aanwezige charisma van Lucas Davenport valt ook vrijwel nergens echt te ontdekken, wat alleen maar bijdraagt aan de algehele middelmatigheid.

Ooit was het een ongekend genoegen om de boeken van John Sandford te lezen en vooral toen Davenport nog een gewone politieagent was, stond deze serie op een zeer hoog niveau. Ook toen Davenport promotie begon te maken, bleef de kwaliteit van de verhalen goed tot uitstekend en dankzij personages als Clara Rinker (met name in Verbeten Strijd) zag Sandford ook regelmatig kans om met nieuwe elementen zijn verhalen van vers bloed te voorzien. Maar ongemerkt begon Lucas Davenport steeds minder politieman te worden en steeds meer een soort verlengstuk van de bestuurlijke macht, een rol die hij zelf jaren geleden nog verafschuwd zou hebben. Het is haast onmogelijk om in de huidige Davenport dezelfde man te herkennen van een aantal jaar geleden en het is triest om te moeten vaststellen dat hij zijn specifieke identiteit als harde en creatieve wetshandhaver vrijwel volledig is kwijtgeraakt. Niet dat de boeken van John Sandford nu niets meer voorstellen, maar feit is dat ze kwalitatief niet meer te vergelijken zijn met pakweg de eerste tien titels die van hem verschenen zijn. Waarbij Lucas Davenport als middelpunt van de serie lijkt te zijn gedegradeerd tot een redelijk kleurloos personage die tot weinig meer in staat lijkt dan mee hobbelen op zijn eigen achterhaalde reputatie.",-1
"William Arrowood begeeft zich in het Londen van 1895 op dezelfde markt als de bekende detective Sherlock Holmes. Alleen waar het cliënteel van Holmes bestaat uit rijke Londenaren, moet Arrowood zich bedruipen met de zaken die hij aanneemt van de sociale onderklasse van Londen. In dit verhaal komt Caroline Cousture bij Arrowood, die wil dat hij haar vermiste broer opspoort. Aanvankelijk wil Arrowood, die toch altijd wel om geld verlegen zit, de zaak niet aannemen. Totdat hij hoort dat de man voor Cream werkte, de aartsvijand van Arrowood. Arrowood en assistent Norman Barnett gaan op onderzoek uit.

Vergelijking met Sherkock Holmes
De vergelijking met Sherlock Holmes laat zich makkelijk maken, dat wordt door de uitgever al op de omslag gedaan. Dit creëert wel hoge verwachtingen voor een debuutthriller. Het lijkt door dit vergelijk alsof Finlay zich wilde meten met een klassieker uit het genre, terwijl een vergelijk met thrillers van dergelijk aanzien bij voorbaat verloren lijkt te zijn. Maar ook zonder deze vergelijking komt het boek er maar schraal vanaf.

Niet meer dan vermakelijk
‘Arrowood’ van Mick Finlay is een vermakelijk verhaal, maar ook niet meer dan dat. Het verhaal weet niet te boeien en echt spannend wordt het nergens. Er zijn tijdens het verhaal weinig ontwikkelingen en het verhaal wordt nogal ‘traag verteld’. De insteek (een concurrent en rauwe tegenpool voor Sherlock Holmes) is leuk verzonnen, maar weet in de verdere uitwerking niet te boeien. Het verloop van het verhaal is erg voorspelbaar, de ontknoping weet nog ietwat te verrassen, maar niet voldoende om de rest te compenseren.

Plat
De personages blijven platte karakters die niet echt tot leven komen. Hoewel je de onderbuikgevoelens van Arrowood jegens Sherlock Holmes snapt, komt het hoofdpersonage niet echt uit de verf. Ook de verteller van het verhaal, zijn hulpje Norman Barnett, heeft niet de diepgang die je van een dergelijk hoofdpersonage mag verwachten.

Conclusie
Ook zonder de hoge verwachting van een klassieker in een nieuw jasje stelt ‘Arrowood’ op alle vlakken teleur. ‘Arrowood’ weet zich hiermee niet hoger te klasseren dan een goed geprobeerde poging.",-1
"Na alle lovende recensies verwachtte ik nogal veel, maar het boek viel me tegen. Het gegeven is natuurlijk gekunsteld: een advocaat die de moeder verdedigt en daardoor indirect de dochter veroordeelt, en die daarna de dochter moet verdedigen en dus geconfronteerd wordt met zijn eigen beschuldigingen. Zoiets hoeft helemaal geen bezwaar te zijn, het gaat er om dat een schrijver ons weet te overtuigen. Helaas is het begin van dit boek dodelijk saai. Het verhaal komt tergend langzaam op gang en het belang van die golfbaan ontgaat mij volledig. Daarna gaat het wat beter, maar echt spannend wil het maar niet worden. De onthullingen en familiegeheimen zijn niet echt verrassend, en de juridische trucjes niet bepaald origineel. Bovendien is de vertaling af en toe stuntelig, wat ook al niet helpt.",-1
"Het boek handelt over een misdadiger, die na een getuigenis protectie krijgt, hij krijgt een andere naam en een andere woonplaats, maar toch komen zijn vijanden hem op het spoor.

Ik wil hier niet zoveel woorden aan vuil maken, ik vond het geen goed boek, af en toe redelijke dialogen tilt het niveau net boven de 1 uit, gauw door naar een goed boek.",-1
"De tv-serie 24 is in Amerika bekroond met de Emmy Award en de Golden Globe. De serie is voor het eerst uitgezonden op 6 november 2001, met de bedoeling dit niet langer te laten duren dan 13 afleveringen. De werkelijkheid leert ons iets anders, de serie scoort nog steeds hoog, heeft inmiddels veel fans en er zijn tot op heden al zes seizoenen verschenen. Het zevende seizoen wordt in 2009 uitgezonden en in 2010 wordt seizoen acht verwacht.
Naast de serie wordt er veel aan merchandise gedaan. Zo verscheen er een actiepopje van hoofdpersoon Jack Bauer en is een computerspel gemaakt. Over het verschijnen van een film bestaan concrete plannen.
Zoals de naam doet vermoeden, is de duur van het verhaal precies 24 uur. De tv-serie doet hier een heel seizoen over, de lezer mag het allemaal zelf uitmaken. In Stormkracht is de gevierde held Jack Bauer druk in de weer om terroristische aanslagen te voorkomen.
Samen met Peter Malo zijn de twee agenten van het CTU (Counter Terrorist Unit) betrokken bij een schietpartij waarbij kolonel Martello Paz het doelwit was. Zijn lijfwachten overleven het niet, Paz ziet kans het strijdtoneel levend te verlaten.
Kolonel Paz is een trouwe volgeling van Hugo Chavez, de alleenheerser van Venezuela en vriend van Fidel Castro van Cuba. Beiden machthebbers hebben Amerika als aartsvijand nummer 1. Jack Bauer ontdekt dat de moordcompagnie die het op Paz had voorzien, nauwe banden heeft met Tariq bin Tassin, een steenrijke oliebaron uit Saoedie Arabië.
Het geheel begint steeds meer een politiek geurtje te krijgen waarbij internationaal terrorisme, drugssmokkel, illegaliteit, spionage en prostitutie hoogtij vieren.
Met achterlating van een bloedig spoor van moord en verderf proberen een aantal terroristen voor een nog onbekende opdrachtgever een aanslag voor te bereiden en uit te voeren. Jack Bauer zal alles uit de kast moeten halen om dit te voorkomen.
De afkorting CTU staat voor Counter Terroristen Unit, een organisatie die voortdurend in de weer is om terroristische aanslagen te voorkomen en de daders te elimineren. Dat gaat niet zonder geweld gepaard. Zo worden duizenden kilo’s explosieven door een geweerloop en via explosies het luchtruim in geknald. Veel doden en even veel menselijk leed zijn het gevolg.
Naast Jack Bauer worden ook de gebeurtenissen binnen de antiterrorismeorganisatie CTU en belevenissen van andere personages gevolgd. Voor een snelle TV-serie is dat best mogelijk maar in een boek blijkt het wat teveel van het goede te zijn.
De lezer moet geen uitgediepte karakters verwachten. Daarvoor in de plaats fluiten de kogels van de ene pagina naar de andere pagina. De fans van de serie zullen naar alle waarschijnlijkheid smullen van de boeken die een heel tv-seizoen beschrijven, de autonome lezer die wat meer verwacht dan alleen kruitdampen, zal snel afhaken.",-1
"Kluun, ouwe haan, houd toch op met het uitmelken van je succes rondom 'Komt een vrouw bij…' Het is mooi geweest.
Ik vond Haantjes simpel gezegd een bar slecht boek. Ik heb het wel uitgelezen omdat het vlot wegleest (net zoals al Kluuns werk), maar eigenlijk had ik het net zo goed niet kunnen lezen. Ik vond er echt niets aan.

'Komt een vrouw bij de dokter' vond ik een prima, pakkend boek. Nee, het is geen hoogstaande literatuur. Maar moet een boek altijd van hoog literatuur niveau zijn om goed gevonden te worden? Ik vind van niet. En ik heb plezier beleefd aan het lezen van 'Komt een vrouw bij'. Sterker nog; het verhaal en de morale vragen die het oproept heeft ook mij toentertijd wel een paar dagen beziggehouden. Ook 'De Weduwnaar; vond ik geen slecht boek. Minder dan boek 1, maar prima.

Met Haantjes slaat Kluun in mijn perceptie de plank volledig mis. Jammer de bammer.",-1
"Ondanks dat ik zeer graag boeken van Loes den Hollander lees, is Naaktportret in mijn ogen één van de slechtere boeken.

Het verhaal gaat over Marijke die getrouwd is met Lodewijk, die na een ernstige val in coma geraakt en daardoor in een revalidatiecentrum terecht komt. Na deze val wordt Marijke lastig gevallen door rare telefoontjes en brieven. Marijke heeft veel last van nare dromen die vooral in de maand mei voorkomen, voor Marijke meer een maand van overleven dan leven. Opeens komt haar schizofrene stiefzoon ook met voorspelende dromen aanzetten die zij in het begin niet serieus neemt, maar misschien zou ze dat wel moeten doen? Opeens gebeuren er allemaal vreemde voorgevallen waardoor Marijke steeds meer op haar hoede moet zijn opeens dringt het tot haar door dat niet alleen zij maar haar hele familie gevaar loopt.

Het boek is makkelijk te lezen, en leest ook goed door, ik miste alleen de spanning, het boek kon mij net niet genoeg grijpen, je wordt veel meegenomen naar het verleden van Marijke waar je beetje bij beetje meer achter haar levensverhaal komt en waardoor haar reacties en acties in het heden aan te verwijten zijn. Het is meer een levensverhaal dan een echte thriller.",-1
"volgens de commentaar leest het als een trein.
ik had eerder het gevoel dat ik op een boemel trein zat.
echt geen aanrader.",-1
"Mattias is dood, daar kom je eigenlijk al in het eerste hoofdstuk achter. Elk hoofdstuk wordt verteld vanuit het perspectief van een persoon die in relatie stond met Mattias, maar je weet niet in welke rol. Elke persoon beschrijft wat de dood van Mattias met hem of haar doet. Bij elk nieuw hoofdstuk kost het even tijd om te ontdekken wie er over Mattias schrijft. Ik vond het een taai boek, steeds hoopte ik dat er een onverwachte wending zou plaatsvinden, maar die bleef uit. Dit was het eerste boek van deze auteur dat ik las, maar ik twijfel of ik meer van hem wil gaan lezen.",-1
"De toezegging in de catalogus van de uitgever dat het zo'n geweldig spannend verhaal zou zijn, heb ik niet kunnen terugvinden in het boek. De hoofdfiguur Anna (een orthopedisch chirurge) heeft in het verleden iets uitgehaald, maar ze woont nu alleen in een Drents dorpje in het huis van haar grootmoeder. Goed, er is een conflict met haar buurman, maar erg dramatisch is dat allemaal niet. Dan ontmoet ze bij toeval een leuke paardenman met wie ze binnen een week naar bed gaat. Het lijkt op gang te komen met de integratie in het dorp. Totdat....... er een kaper op de kust komt, die haar met het verleden confronteert. Ineens kijkt iedereen in het gehucht haar met de nek als er seskfoto's van haar en d epaardenman via de mail worden verspreid. De bedreigingen gaan intussen ook door, maar echt spannend wordt het verhaal nooit. Wanneer de dader na een spijtbetuiging ook nog eens met de staart tussen de benen afdruipt, is het verhaal over, krijgt het verhaal een happy en goedkooop end. Ik kreeg niet het idee dat ik een thriller aan het lezen was. Meer het idee dat ik aan een streekroman bezig was. Patricia Snel Vergeten dus.",-1
"De jonge verpleegkundige Hendrik wordt wakker in het lichaam van de vijfiger André Stul. Het blijkt dat Hendrik een ernstig ongeluk heeft gehad en dat zijn hersenen tijdens een geheime operatie zijn getransplanteerd. De operatie is geslaagd en nu is het aan Hendrik om de draad op te pakken in een voor hem totaal onbekend leven. Hendrik probeert dat door het stiel van André uit te oefenen, dat overeenkomt met dat van auteur Piet Allersma zelf: docent verpleegkunde.

Een hersentransplantatie, wat voor consequenties zou dat kunnen hebben? Wat de praktische gevolgen zijn, daar wil Piet Allersma niet bij stilstaan. Binnen mum van tijd kan André/Hendrik lopen, zonder enige vorm van revalidatie. Sowieso kunnen de hersenen gelijk het nieuwe lichaam helemaal besturen. Medicijngebruik om het vreemde orgaan aan het lichaam te laten aanpassen is niet nodig. Ook van psychologische begeleiding heeft men nog nooit gehoord. Hendrik krijgt te horen dat dit een geheime operatie was, of hij dat alsjeblieft geheim wil houden en succes met de rest van je leven. Doei.

Hoe Hendrik kennismaakt met zijn nieuwe familie doet al even klungelig aan, alsof de auteur ook niet wist wat hij daarmee aan moest. Allersma lijkt pas op gang te komen als hij pagina’s lang kan vertellen hoe Hendrik invulling kan geven aan het vak van docent verpleegkunde.
Ingelijfd is hierdoor een onrealistische thriller geworden, gebaseerd op een idee dat een betere uitwerking verdiende.",-1
"Dit is het eerste boek van Philip Kerr dat ik lees en het is me tegen gevallen.
Het gaat over Bernie Gunther die terugblikt op een zaak tijdens de tweede wereldoorlog. Hij moet van Goebbels zorgen dat actrice Dagmar Dresser in Duitland blijft en in een film meespeelt. Goebbels heeft een oogje op de getrouwde actrice. Die is echter naar Zwitserland getrokken, wil niet meespelen. Enkel indien iemand haar vermiste vader zoekt is ze nog bereidt.
Bernie Gunther is de man die haar vader moet zoeken. Hij begeeft zich hiermee in een wespennest dat hem diep de oorlog in Yugoslavia in trekt, waar volkeren elkaar afslachten en niet vergeten of vergeven.
Ik kwam moeilijk in het boek en vond het eigenlijk helemaal niet spannend. Na wat ik allemaal over de boeken van Phillip Kerr gelezen had, had ik hier gewoon meer van verwacht. De kans dat ik nog een boek ga lezen van deze auteur is klein.",-1
"Beetje wereldvreemde roman over een Oostduitse biologielerares die het einde van haar schoolcarriere naderbij ziet komen en met haar biologische bril naar de wereld om haar heen kijkt. Langzamerhand komen er barstjes in haar strenge en rechtlijnige aanpak, maar in tegenstelling tot de achterflaptekst, is niet heel duidelijk waardoor dat komt. Door het ontbrekende plot kwam ik niet echt in het verhaal en dat is eigenlijk jammer, want als personage was Inge Lohmark best boeiend.",-1
"Een thriller die zich afspeelt in de straten van het mooie Italiaanse Napels. Een jong meisje is vermoord en er zijn allerlei vragen... Een mooi startpunt voor een goede thriller. Helaas weet Andrej Longo hier niet optimaal gebruik van te maken. Hoewel hij al enkele jaren niet onsuccesvol boeken publiceert, maakt hij met Wie heeft Sarah vermoord? geen indruk.
Acanfora, een jonge agent, rijdt met zijn collega surveillerend door de straten van Napels als zij naar een adres worden gestuurd waar gegil gehoord is. Ze gaan uit van een routinebezoekje, maar ontdekken dan een dode vrouw van begin twintig. Sarah Lo Russo is het slachtoffer en al snel zijn haar huidige vriendje en haar ex de verdachten. Vanwege de aankomende zomervakanties ligt er veel druk op het politieteam dat met de moord bezig is. Vooral de commissaris wordt van bovenaf onder druk gezet. Ondersteund door de rest proberen Acanfora en de commissaris de onderste steen boven te krijgen.
De plot van Wie heeft Sarah vermoord? klinkt simpel en dat is ook zo. Korte hoofdstukken, tweehonderd pagina’'s en een redelijk groot lettertype kunnen van dit boek een pageturner maken. Een dergelijke kwalificatie is normaal voorbehouden voor een bloedstollend spannend boek, maar dat geldt hier helaas niet. Het verhaal heeft weinig body en kabbelt een beetje voort. De setting spreekt wel aan, het leven in Napels wordt goed neergezet.
De personages hebben nauwelijks diepgang en relaties blijven oppervlakkig. Uitzondering hierop is de relatie tussen Acanfora en de commissaris. Het is duidelijk dat laatstgenoemde zijn ambitieuze maar onervaren pupil onder zijn hoede neemt en probeert hem de fijne kneepjes van het vak te leren. Er bloeit een speciale band op, en dat geeft karakter aan het verhaal. Tussen de regels door is kritiek op de mentaliteit van de maatschappij te lezen, zoals bijna aan het eind: “Ik was gekomen omdat je zo niet kunt leven, net doen of je niet ziet wat er om je heen gebeurt. Zo was ik namelijk eerst ook. Ik interesseerde me alleen maar voor mijn eigen dingen, niet voor de rest.” Het is net alsof Longo de lezer direct aanspreekt.
Echt spannend wordt het verhaal niet, het zal ook niet lang blijven hangen. Behalve de clou, die is zo verrassend dat de lezer totaal wordt overrompeld. Dat redt de uiteindelijke indruk van Wie heeft Sarah vermoord? nog enigszins.",-1
"Wikipedia vermeldt 144 uitzendingen van de populaire tv-serie 24. Al vanaf 2001 rollen aan de lopende band afleveringen uit de productie die in hoofdzaak hard zijn en vele minuten vechten tonen. Met Kiefer Sutherland in de hoofdrol als de held Jack Bauer die geen muur te hoog gaat om de wereld te beschermen tegen terroristen. Wel aardig te vermelden is dat de titel (24) voort komt uit het feit dat ieder seizoen 24 uur tv-film het levenslicht mag aanschouwen. Lijkt het boek nu ook op de TV-film?

Het boek lijkt heel erg op de tv-film. Lezers die de serie niet van de tv kennen, hebben moeite om de personen een plaats te geven. De schrijver besteedt geen tijd aan een kennismaking met een aantal vaste personen, hij gaat er eenvoudig van uit dat iedereen de serie op de tv volgt. De lezer blijft dus zitten met vraagtekens die pas halverwege het boek worden beantwoord. Ook in dit verhaal waar de vijand op zoek is naar een superhelikopter die, door zijn constructie, volledig onzichtbaar is voor de radar. De indeling van het verhaal komt overeen met de film. In korte scènes wordt het verhaal verteld en ziet de lezer de camera bijna van scène naar scène draaien
Dat er doden vallen is voorspelbaar, dat het er erg veel zijn maakt het weer wat overdreven. Dat er veel vernield wordt door aanslagen is ook voorspelbaar, dat er na 144 uitzendingen in Amerika nog gebouwen overeind staan is ook wonderbaarlijk te noemen. Of zouden het decors zijn?

Het is kenmerkend voor het type thriller: veel kruitdampen en vernielde gebouwen, talloze man tegen mangevechten met vaak bloedige slachtpartijen. Het kan allemaal niet op.
Als leesboek is het allemaal wat minder, maar dat komt door het ontbreken van zelfs de minste informatie over de personen die van de heer Cerasini een rol krijgen. Voor de fan van 24 een hebbeding. Wie geen fan is, zal Area 51 snel vergeten.",-1
"Tom Clancy is een auteur die, toen hij nog leefde, regelmatig de samenwerking zocht met andere, gevestigde auteurs. Zo ook met Peter Telep, een schrijver die al meer dan veertig titels op zijn naam heeft staan. De samenwerking werd pas echt geactiveerd nadat Clancy in 2013 kwam te overlijden. Omdat er voldoende materiaal was om nog een aantal boeken te schrijven, begon Peter Telep met de aantekeningen van Clancy aan een serie boeken, waarbij Eindspel de laatstverschenen titel is.
Of dit nu zo goed uitpakt voor de naam van Tom Clancy is maar zeer de vraag. In de grote lijnen van het verhaal kan men de hand van Tom Clancy wel ontdekken, maar in de uitwerking is in geen velden of wegen het signatuur van hem terug te vinden. Telep kan niet in de schaduw staan van zijn vermaarde co-auteur. Peter Telep is een in 1965 geboren Amerikaan die naast het schrijven van thrillers, fantasy en science fiction boeken, ook voor televisie series schrijft en educatieve schrijfcursussen geeft. Hij is auteur van onder andere de Wing Commander-serie.
Rusland en de Verenigde Staten staan lijnrecht tegenover elkaar, na een nucleaire oorlog, die in het Midden-Oosten zes miljoen mensen het leven kost. Europa verenigt zich in de Europese Federatie, zonder Engeland en Ierland, die neutraal blijven. De olievoorraad staat zwaar onder druk en een wereldwijde crisis lijkt onafwendbaar.
Als in 2020 Rusland de grootste energieleverancier ter wereld is, halen zij met hun nieuwe rijkdom hun militaire achterstand snel in en lijkt de wereld af te stevenen op een alles vernietigende oorlog.
Stephanie Halverson, een JSF-piloot wordt op een verkenningsvlucht boven Rusland uit de lucht geschoten, terwijl ze een nieuw radarsysteem test en vervolgens gevangen genomen door de Russen.
In de jungle van Ecuador is Lex Alexandrov een vermaard terrorist op het spoor, als hij een internationale samenzwering ontdekt op een eiland voor de Japanse kust, wordt een Russische ex spion door haar oude kameraden opgejaagd en haar enige hoop is dat zij kan overlopen naar het Westen.
Dit zijn de drie belangrijkste verhaallijnen binnen dit verhaal. Daarnaast lopen nog wat andere lijnen door het geheel heen, waardoor het boek niet uitblinkt in overzichtelijkheid. Daar komt bij dat Peter Telep zijn uitgebreide kennis van het moderne wapentuig uitgebreid in dit verhaal heeft verwerkt. Dat is voor kenners misschien interessant maar voor lezers die minder in deze materie thuis zijn redelijk storend.

Tijdens het eerste gedeelte van het boek wordt de lezer overrompeld met deze informatie die niet veel toegevoegde waarde heeft voor het verhaal. Het lijkt alsof de schrijver op deze manier zijn dunne verhaal met veel opsmuk probeert te redden. De hoofdpersonages zijn volgens goed Amerikaans gebruik stereotype ijzervreters, die in alle, soortgelijke actiethrillers ook opgevoerd worden. Ook de tegenstanders zijn niet verrassend te noemen en ook al de ‘usual suspects’.
Dat Peter Telep goed ingevoerd is in de moderne oorlogsvoering wordt al vrij snel in het boek duidelijk. Hij verwerkt recente situaties op gebied van spanningen in de wereld en verpakt deze goed in Eindspel. Het boek is met name door de teveel uitgesmeerde techniek van het wapentuig en door de verschillende verhaallijnen, die pas vrij laat in het verhaal bij elkaar lijken te komen, niet echt een boek wat indruk op de lezers zal maken.
Tom Clancy maakte vooral aan het begin van zijn carrière met The Hunt For Red October naam en wordt gezien als een van de beste schrijvers in zijn genre. Dat zijn naam op de kaft prijkt heeft waarschijnlijk te maken met de verkoop van dit boek. Publicitair zal dit zo zijn voordelen hebben, maar hierdoor loopt Clancy zijn reputatie wel een deukje op.",-1
"Persoonlijk vind ik de verhalen van Forbes met Tweed en consorten in de hoofdrollen nogal saai en zeer voorspelbaar. Er is altijd sprake van een organisatie met een markant, invloedrijk persoon aan het roer die de wereld wil domineren.
Als er er één of twee hebt gelezen ken je ze feitelijk allemaal. De 'Tweed'-reeks is enkel voor de liefhebber.
Lees liever de Tweedloze Forbes novellen waaronder bijvoorbeeld Het Stockholm komplot en Verdoemd. Deze zijn kwalitatief beter.",-1
"Afrika, het continent van de tegenstrijdigheden, waar natuurschoon gepaard gaat met afschuwelijk bloederige burgeroorlogen en menselijk lijden van de ergste soort. Deze uitersten weet de auteur Wilbur Smith al ettelijke jaren te vangen in zijn omvangrijke oeuvre avonturenromans. De greep van de angst is één van de herdrukken in de familiekroniek rond de Courney’s, een stinkendrijke upperclass familie die vertoeft tussen de hertogen, prinsen en zakenmagnaten van de wereld. In dit deel staat de jonge telg Isabella Courtney in het middelpunt. Haar keurige rijkeluisleventje wordt uit balans gebracht als ze een relatie krijgt met de Cubaanse Ramon Santiago. Ze wordt verleid door zijn onweerstaanbare air van gevaar en mysterie en uit hun passievolle samenzijn ontstaat baby Nicholas. Wat Isabella niet weet - en wij als lezer inmiddels wel - is dat Ramon Santiago een rebel is voor het communistische Sovjet-Unie. Zijn doel is om vanuit Angola een beweging op te zetten die het fragiele Zuid-Afrika weet te veroveren. En laat de familie Courtney nou net in een zakelijk gesprek zijn over de fabricatie van een nucleaire energiebron. Isabella wordt zodoende gedwongen tot een pijnlijk hoogverraad ten opzichte van haar familie.
Het grootste probleem van deze roman is dat het te fragmentarisch is in de opbouw, waarbij spannende momenten te vaak afgewisseld worden met nodeloos langdradige sfeerbeschrijvingen van zakendiners of het hobbyisme van de upperclass. Een genadeloos spannende passage waarin hoofdpersoon Isabella haar baby verliest, wordt zodoende opgevolgd door een uitgebreide beschrijving van een jachtpartij tijdens een safari. Met deze constructie slaagt Wilbur Smith er geen moment in de spanning hoog te blijven houden en het wordt enigszins vermoeiend als de plot weer op een onnodig zijspoor belandt. In een compactere stijl zouden bepaalde elementen uit de plot vele malen beter tot hun recht zijn gekomen. Daarbij neemt Smith teveel hooi op zijn vork met de uitgebreide selectie aan hoofdkarakters en bijrollen uit de Courtney-clan. De ene verhaallijn is amper afgewerkt of er verschijnt weer een nieuwe met een nieuwe hoofdpersoon en een andere stijl waarin het verhaal verteld wordt.
Van de suspense rond de gestolen baby gaat het over op militaristisch machogeweld bij Sean Courtney of een stuk sociaal commentaar op de apartheid vanuit Michael Courtney. En dan is er ook nog eens schurk Ramon Santiago die tussen de bedrijven door een schrikbewind op weet te zetten in Angola. Alleen Isabella Courney blijft een vaste waarde in de gebeurtenissen, maar haar aandeel verliest langzaamaan aan kracht als ze wel erg gemakkelijk over immense traumatische gebeurtenissen heen weet te stappen. Naar het einde toe volgt dan een uiterst gewelddadige, maar simplistische en voorspelbare ontknoping die weinig opzien baart. Van allerlei genres een beetje maar te weinig eenheid daarin om te blijven boeien.",-1
"Ik zit bij het einde van het boek met nog vragen, had er iets meer van verwacht!",-1
"Opnieuw komt Leon de Winter met een spektakelstuk waarin hij de geschiedenis naar zijn hand zet. In de complottheorie van Geronimo wordt Al Qaida-leider Osama Bin Laden in 2011 niet gedood maar gekidnapt en gevangengezet. En alle remmen gaan los.

Vlak na de presentatie van de nieuwste De Winter komt criticus Arjan Peters in De Volkskrant met een recensie die nog meer aandacht trekt dan het gerecenseerde boek zelf. Peters – geen fan – vindt dat de schrijver een ‘uitmiddelpuntige aanprijzing’ verdient met deze roman. ‘De Winter stookt het vuurtje van de verbeelding op tot de pagina’s er van vlammen. Die houding maakt hem uniek.’ De viersterrenbeoordeling brengt de literaire wereld in verwarring: is Peters wel serieus te nemen? In het van verbloemd sarcasme druipende stuk concludeert de criticus dat als bij een schrijver ‘Alles Te’ is en ieder aspect tot in het uiterste overdreven wordt, er sprake is van een ‘buitencategorie’ in de literatuur. Zo wordt de bewonderde kwaliteit een knuppel om mee te slaan, waarbij Peters fijnzinnig afsluit met de opmerking dat De Winter alom geprezen wordt als goede verteller, maar dus nog steeds geen goede schrijver is.

Literaire draai
Genoeg roddel en achterklap. Leon de Winter heeft met Geronimo een boek gemaakt waarin hij voortborduurt op de Navy Seal-overval op de schuilplaats van Osama Bin Laden in Abbottabad in Pakistan. De commando’s doden de terroristenleider – op geheim bevel van hogerhand – en dumpen zijn lichaam in de oceaan. ‘Dat moeten we dan maar aannemen’, zegt De Winter in een interview, en geeft de geschiedenis een literaire draai door Bin Laden in zijn boek te laten leven. De Seals hebben hem op eigen initiatief een dag van tevoren ontvoerd en een look-a-like Bin Laden zijn plaats laten innemen.

De kern van dit verhaal is een aardig gegeven. Maar De Winter blijft in gebreke door verder niets te doen met deze wending. Bin Laden blijkt naderhand ergens in Afghanistan gevangen te worden gehouden, later wordt hij door Arabieren ‘bevrijd’ en meegenomen naar Saoedi-Arabië, waarop de Israëlische geheime dienst het klusje klaart door een gerichte bom op zijn verblijfplaats te gooien. Alsnog einde Osama Bin Laden.

Heilige graal
Om dit middelpunt heen knoopt De Winter nog wat verhaallijnen die voor de aankleding moeten zorgen. Hoofdpersoon is de Joods-Amerikaanse ex-commando Tom die in Afghanistan heeft gediend en daar een jong Afghaans meisje onder zijn hoede heeft genomen. Het kind is verzot geraakt op de klanken van de Goldbergvariaties van J.S. Bach en wordt later door Talibanfundamentalisten om die reden verminkt: oren en handen afgehakt. Zo brengt De Winter op pathetische wijze schoonheid en gruwelijkheid bijeen, een simpele combinatie met het grootst mogelijke effect.

Het meisje wordt – hoe wonderlijk – in Abbottabad opgemerkt door Osama die ‘s nachts stiekem op zijn brommertje naar de winkel moet om sigaretten en vanille-ijs voor zijn derde vrouw te kopen. Na zijn dood c.q. ontvoering wordt het meisje opgepikt door de Pakistaans-christelijke Jabbar en zijn moeder die zich over haar ontfermen. Jabbar is in het bezit van een krukje uit het leeggeroofde huis van Bin Laden. In een poot van dit krukje bevindt zich een usb-stick met informatie waarmee Osama ‘de loop van de geschiedenis een cruciale wending wilde geven’.

Zo brengt De Winter een fantasieverhaal van wereldbelang terug tot de heilige graal in de poot van een kruk. En daar blijft het bij. De kermisachtige entourage die de essentie overeind moet houden kan niet verhullen dat de ambitieuze en nogal luidruchtige opzet weinig resultaat oplevert. Menig thrillerschrijver zou dit project als een zinderende whodunnit op de markt weten te brengen, maar Leon de Winter raakt verstrikt in al zijn lijntjes, in zijn research, in zijn boodschappen. Hij houdt geen maat en blaast de boel op tot een bombastisch ma­­­nifest. Alles is ‘Te’.

@8WEEKLY/André van Dijk",-1
"Johnnie Walker is een oud para-commando die na zijn para-periode in Rwanda te Antwerpen een boekhandel-antiekwinkel “De Blauwe Maandag” heeft geopend.
’s Nachts wordt hij geplaagd door nachtmerries over deze zwarte periode die hij doormaakte in Rwanda.
Hij gaat hiervoor in behandeling bij een psychiater, die hem pillen voorschrijft, doch Walker is nooit zinnens geweest deze ook maar in te nemen.
Liever gaat hij na sluitingstijd van de boekhandel-antiekwinkel naar zijn naastgelegen Grieks stamcafé, waar hij met een resem vrienden, de ene al obscurer dan de andere, zich verdiept in dronkemansgelal, nietszeggende conversaties en het drinken van alcohol.
Alle vrienden hebben een bijnaam die verwijst naar hun verleden.
Op een dag komt Louise de ex-vriendin van Walker terug naar Antwerpen. Na een hevige relatie is deze van de ene op de ander dag vertrokken naar Griekenland met haar Griekse adonis.
Walkers leven staat vanaf dan volledig op zijn kop.
Hij wordt terug verliefd, beleeft een hevige liefdesnacht met haar en op een dag ontdekt hij dat Louise in zijn bed werd vermoord.
De flamboyante politiecommissaris Moermans is belast met het moordonderzoek en al gauw leiden de eerste sporen naar Walker.
Walker duikt onder bij een oud pastoor en begint een eigen onderzoek naar de moordenaar van zijn ex-geliefde.
Van dit ogenblik af blijkt dat Walker gebukt gaat onder ander leed uit zijn jeugd, kindermisbruik door een geestelijke.
Van al zijn vrienden is het de oude prostituee Mustang Sally die hem onderdak verschaft en gelooft in zijn onschuld.
Het net begint zich aardig rond Walker te sluiten.

De plot waarin de Griekse maffia een rol opeist is verrassend en toch onverwacht.
Tijdens het lezen van dit boek had ik de indruk soms dingen niet te hebben gelezen of te hebben gemist.
Het boek is wat mij betreft veel te complex met de onderliggende verhaallijnen en verhaalwendingen.
In het boek zit veel zwarte humor verwerkt.
Ik vond dit geen super boek en had het moeilijk met de schrijfstijl die soms te complex overkwam.

Zonder afbreuk te doen aan de schrijverskwaliteiten van Patrick Conrad, kan ik dit boek met slecht twee sterren waarderen.",-1
"De SF-schrijver Gerben Hellinga jr, niet te verwarren met de bekende thriller-auteur Gerben Hellinga, leerde het schrijven naar eigen zeggen maar moeizaam. Nadat hij een aantal SF-verhalen had gepubliceerd, werd zijn eerste roman ‘Coriolis’ door verschillende uitgeverijen geweigerd: ze vonden het meer een kinderboek, een kwalificatie waarmee Hellinga niet akkoord ging. Als gevolg daarvan verscheen in 1986 het boek eerst in het Duits, bij Heijne Verlag. Daarna probeerde hij het in Nederland toch maar bij een jeugduitgever en in 1987 werd het met succes uitgegeven door Leopold, waar ook het vervolg, ‘Een Osbork in de ruimte’ verscheen. Hellinga was tegen wil en dank een schrijver van jeugdboeken, getuige ook de reeks historische jeugdromans die hij nu aan het schrijven is en waarvan het eerste deel in oktober 2000 bij Piramide verscheen. Toch heeft Hellinga zich nooit neergelegd bij zijn status als jeugdboekenschrijver. In 1993 publiceerde hij in eigen beheer een bundel verhalen en tussen 1995 en 1997 volgde een trilogie bij Babel, waar nu ook zijn laatste boek, Missie: Status Quo is verschenen: een reeks verhalen over Jerry Hill, waarvan er enkele al eerder in verzamelbundels verschenen. Babel geeft in zijn reeks SF- en fantasyboeken geen aanduiding van soort of genre, en daardoor ontbreekt het stempel ‘jeugdboek’. Dat is het wel, evenals de eerder gepubliceerde trilogie.
De verhalen over de planetair agent Hill, werkend voor een organisatie die de status quo in een door mensen overheerst sterrenrijk in stand wil houden, horen in de traditie van de jaren 50, waarin SF vol zat met schematisch getekende planeten en aliens, en waarin de schrijfvaardigheid van de auteurs te wensen over liet. Personages met weinig diepte en een weinig complexe plot, snelle ruimteschepen vol koddig aandoende pseudotechnologie en ‘vreemde’ planeten die met “kroesbollen” en “schuurtorren”. In dit universum weet de knullige Hill ondanks zichzelf een aantal gevallen op te lossen, en daarmee klimt hij in de organisatie van rekruut, via leerling en gezel tot meester.
Erg spannend is het allemaal niet en met moderne SF heeft het weinig te maken, maar de jongere lezers en zij die van dergelijke ‘klassieke’ SF houden, zullen het wellicht toch kunnen waarderen. Anderen nemen beter het werk van bijvoorbeeld Peter Hamilton, David Brin of de Nederlander Michiel Nijk ter hand.",-1
"Rolf Österberg (pseudoniem) heeft, na zijn tweeluik De Al-Qaedaconnectie, opnieuw een thriller geschreven waarin deze terreurorganisatie een belangrijke rol speelt. Zijn eigen ervaringen als lid van het Korps Commandotroepen zijn duidelijke terug te vinden in de nauwgezette beschrijvingen van de militaire manoeuvres die in het verhaal plaatsvinden. En hoewel er genoeg actie en gevaar aanwezig is, leidt dit niet tot veel spanning.

Het Oslo-virus  bevat meerdere verhaallijnen in verschillende tijdsspannen waarvan de belangrijkste zich afspeelt in het plaatsje Arnskog in Zweden.
Het is 2020 en Rob en Selma zitten, met vier andere stellen, vast op hun landgoed. Al-Qaeda heeft vanuit Oslo een virus verspreid waardoor bijna heel Scandinavië is besmet. De besmette personen veranderen langzaam in zogenaamde ‘psychoten’, half-mensen die enkel en alleen nog de beschikking hebben over hun dierlijke instincten. Met alle mogelijke middelen probeert de groep zichzelf te beschermen tegen de steeds groter wordende groep psychoten die op zoek is naar voedsel. Voedsel dat ook op het landgoed steeds schaarser wordt. Ondertussen wordt in Israël met man en macht gewerkt aan een vaccin tegen dit verschrikkelijke virus en probeert Al-Qaeda te profiteren van de chaos die het virus op het wereldtoneel heeft veroorzaakt.

Kortom, Österberg heeft genoeg ingrediënten om een spannend verhaal te schrijven maar deze komen niet goed uit de verf. De belangrijkste reden hiervoor is dat hij te veel aandacht besteedt aan de machtsverhoudingen en de keuzes die door de leiders in de diverse verhaallijnen moeten worden genomen. Zo wordt de lezer constant geconfronteerd met Robs strijd om zijn plaats als leider in de groep van overlevenden, of wordt er veel papier gevuld met het dilemma van proefpersonen waar Cas mee worstelt. “Zijn gedachten zwalken tussen wraak en ethische waarden. Het is om gek van te worden!”. Dat laatste denkt de lezer ook regelmatig want al deze dilemma’s en gevechten om de interne macht, verstoren in grote mate de spanningsopbouw. De militaire achtergrond van Österberg zie je ook terug in de beschrijving van de personages. Hij voelt zich comfortabel bij de zwart-wit karakters van de militairen en kan ook prima de onderlinge teamspirit van de militairen vastleggen. Met de ‘burgerpersonages’ heeft hij meer moeite. Rob, Selma en de overige bewoners hebben enigszins stereotype karakters die zich alleen in tijden van nood, ook weer stereotype, veranderen. Bovendien worden de karakters in het begin van het boek al vastgelegd zodat er voor de eigen beleving van de lezer geen eer meer te behalen valt.

Hoewel de opbouw met de flashbacks en de juiste cliffhangers een voldoende haalt, wordt dit door het bovenstaande tenietgedaan, waardoor het lezen van de ruim 600 pagina’s een zware opgave is.",-1
"Hoe de hoofdpersoon spreekt tegen en over zijn gehandicapte zoon maakt sympathie erg lastig, zo niet onmogelijk. Niet alleen over zijn zoon overigens. Zo zegt hij over diens moeder: ""Zoals zoveel zwangere vrouwen had ze vanaf haar vierde maand een onblusbare zin om te vrijen. Heeft iets te maken met een veranderde doorbloeding daar onderaan. (...) Alle hoeren zouden vier maanden zwanger moeten zijn.""

Need I say more?",-1
"Anna Nooshin is fashionblogger en succesvol online ondernemer. In 2015 verscheen haar eerste boek On top – jouw handboek voor online succes. Precies een jaar later is er nu al haar tweede, kleinere en vooral veel persoonlijker boekje On life. De ondertitel dekt, in tegenstelling tot haar eerdere werk, volledig de lading: Anna over fashion, beauty, reizen, vriendschap en de liefde.  

In On top vertelde Nooshin al over haar ‘vluchtverleden’: om politieke redenen moest zij samen met haar ouders en zusje vluchten vanuit Iran, waarna ze in Nederland in meerdere asielzoekerscentra verbleef. Toch wist ze het dankzij haar doorzettingsvermogen tot succesvol ondernemer te schoppen, met inmiddels meerdere projecten en werknemers onder zich. Overigens is Nooshin nu ook op tv te zien als deskundige aan de desk van RTL Boulevard. In On top vertelde ze over deze zakelijke reis.  

On life is een veel persoonlijker relaas. In acht hoofdstukken neemt Nooshin de lezer mee langs onderwerpen die onlosmakelijk met haar leven zijn verbonden: fashion, liefde, familie, vriendschap en er is zelfs een heel hoofdstuk aan haar lange lokken gewijd, Nooshins trade mark. In ieder hoofdstuk gaat ze daarnaast in gesprek met de mensen die het dichtst bij haar staan. Zo komen haar twee beste vriendinnen – die nooit in de openbaarheid treden – aan het woord én in beeld, net als haar zus en moeder. Deze laatste levert ook het meest interessante hoofdstuk op als Nooshin haar moeder naar de redenen achter haar vlucht uit Iran vraagt, maar ook hier gaat het gesprek nog steeds niet écht de diepte in.

Want dat is waar het dit kleine, handzame boekje een beetje aan ontbreekt: diepgang. De lezer komt meer te weten over de vrouw achter alle ondernemingen, en ze doet haar best om de grote thema’s des levens bespreekbaar te maken bij haar geliefden, maar veel verder dan de herhaaldelijk gestelde vraag ‘wat is de beste levensles die je met de lezers wilt delen?’ gaat het niet. Doorvragen en haar eigen visie op deze levenslessen loslaten gebeurt niet, en daarnaast gaan de gesprekken ook vaak vooral over Nooshin zelf. ‘Hoe zou jij mijn make-upstijl willen omschrijven?’ ‘Wat is mijn slechtste eigenschap?’ en ‘Zou je het ooit aandurven om mijn haar heel kort te knippen?’ zijn daar voorbeelden van.  

‘Het voeren van deze gesprekken was voor mij het hoogtepunt van mijn jaar’, vertelt Nooshin in het nawoord van On life. ‘Ik had het nog urenlang kunnen doen: mijn geliefden uithoren over hun wensen, dromen en idealen.’ Misschien had Nooshin dat toch moeten doen. Want hoewel de intentie er is, lijkt dit boek meer een eerste versie, een opmaat te zijn naar een groter, interessanter werk.  

Helaas is On life niet helemaal de opvolger die de hoge verwachtingen die Nooshin met  On top gewekt had waarmaakt. Natuurlijk is het boek opgeleukt met polaroids en andere mooie beelden van de schrijfster zelf. Een prima boekje voor de trouwe volger en fan van Anna Nooshin, die meer over deze succesvolle dame wil weten, maar meer dan dat is het helaas niet.",-1
"Op een snikhete dag hebben forensisch patholoog Kay Scarpetta en haar kantoormanager Bryce een woordenwisseling in het openbaar, omdat ze liever een stukje gaat wandelen dan zich door hem te laten chauffeuren. Een onschuldig incident, maar iemand meent rechercheur Pete Marino anoniem van het voorval op de hoogte te moeten stellen. Benton, de partner van Kay, vraagt zich af of Tailend Charlie, de cyberstalker van Kay, de anonieme melder kan zijn.

Dezelfde avond eist een andere zaak de aandacht van Kay op. Marino vraagt haar om de dood van een vrouwelijke fietser te onderzoeken die in het park gevonden is. Eenmaal bij het lichaam aangekomen, wordt Kay met raadselachtige feiten geconfronteerd. En daarbij speelt steeds de vraag: zit hier iemand achter die het op Kay gemunt heeft?  

Patricia Cornwell gold ooit als een goede thrillerauteur, maar getuige de recensies (ook op Hebban) van de laatste jaren, keldert haar ster als een baksteen.  ‘Ik ga geen volgende thrillers in de Kay Scarpetta-reeks meer lezen’ en ‘Minimale actie, maximaal geneuzel’ zijn enkele van de beoordelingen. Voornaamste klacht is dat haar boeken ontzettend langdradig zijn geworden, waarbij op het eind plots nog wat ongeloofwaardige spanning wordt gepropt.  

Voor Chaos geldt helaas hetzelfde. Misschien ligt het aan het lome weer in het boek, maar allemachtig, wat een traag verhaal. Het duurt zo lang voor er iets gebeurt. Vanaf het moment dat Marino en Kay naar het lichaam gaan tot het punt dat ze ziet wie de dode is, zit met gemak tientallen pagina’s. En al die tijd zit de lezer gevangen in de gedachten van Kay, die continu aan hetzelfde denkt: hoe ze haar zus Dorothy niet van het vliegveld kan afhalen omdat ze een lichaam moet onderzoeken en hoe ze niet gelijk een mening mag vormen over de feiten die ze waarneemt. Afgezien van twee afsluitende hoofdstukken, beslaat het hele boek een tijdsbestek van nog geen 24 uur; van de late middag tot het eind van de ochtend de volgende dag.

Net als in de vorige boeken, gooit Cornwell pas op het eind nog wat spanning erin, met een schurk die ontzettend kwaadaardig zou moeten zijn, maar die in Chaos net zoveel indruk maakt als een boef uit een Suske & Wiske. Tezamen met een absurde theorie voor alles wat gebeurd is, inclusief krankzinnig moordwapen en heel wat toevalligheden, is dit het zoveelste boek op rij waarmee Cornwell haar fans van het eerste uur van zich vervreemdt. Een Cornwell is geen aanbeveling meer.",-1
"Dit vond ik nou echt een overbodig boek. Ongetwijfeld grappig bedoeld, maar ik vond het alleen maar irritant.",-1
"Het verhaal begint in de gevangenis waar Ash voor de zoveelste keer compleet word doorgelaten door een paar andere criminelen. Zijn gezondheid gaat steeds sneller achteruit en alles begint hem steeds minder te interesseren.
Tijdens zijn evaluatiegesprek ziet hij de kans dat hij wordt vrij gelaten dan ook erg somber in. Totdat hij Dr. Alice McDonald hoort vragen om zijn vrijlating voor een speciale zaak. De Poppenspeler zou weer hebben toegeslagen. Er is namelijk weer een lijk opgedoken met een plastic pop in haar buikholte vastgenaaid. Een paar jaar geleden had Ash hem bijna te pakken. Dat moment zal hij nooit meer vergeten. Bijna had hij hem te grazen, maar ondanks alle moeite, al zijn doorzettingsvermogen, is hij weten te ontsnappen. Ash heeft het zichzelf nooit vergeven.
Terwijl Dr.Alice McDonald er alles aan doet om de vrijlating van Ash te realiseren, denkt Ash aan heel iets anders. Hij zou namelijk dolgraag wraak willen nemen op de persoon die verantwoordelijk is voor zijn opsluiting in de gevangenis. Dat gaat natuurlijk niet zo simpel wanneer hij constant door Dr. Alice McDonald in de gaten word gehouden.
Wanneer ze beginnen met het onderzoek naar de Poppenspeler, besluiten Ash en Alice alle oude dossiers eens na te pluizen. Misschien hebben ze iets over het hoofd gezien? Alice probeert dan ook heel nauwkeurig alles na te lopen wat er al aan onderzoek naar de Poppenspeler is geweest. Dit blijkt echter lastiger dan gedacht. Er blijken namelijk heel wat bewijs stukken te zijn verdwenen. Op een gegeven moment kunnen ze zelfs het lijk dat in het mortuarium lag niet meer vinden. Hoe moeten ze op deze manier ooit deze case oplossen?
Ondertussen wordt Ash regelmatig lastig gevallen door de criminelen die hem ook in de gevangenis lastig vielen. Ze laten hem maar al te duidelijk weten dat hij moet oppassen, want ze houden hem in de gaten.
Lukt het Ash en Alice om de zaak van de Poppenspeler voor eens en voor altijd op te lossen? En krijgt Ash zijn kans om wraak te nemen?

Het begin van het verhaal leest rommelig. Ik had moeite om in het verhaal te komen omdat het een wirwar van gevoelens waren. Het verhaal begint al vrij snel met de mishandelingen van de andere criminelen tegen Ash en de reden waarom lees je pas een stukje verder op. Het boek werkt heel erg naar de meest spannende momenten op het einde toe. Hoewel de gebeurtenissen rondom de Poppenspeler erg luguber zijn en ook zo worden beschreven, merk je niets van de spanning of angst wat zijn slachtoffers zouden hebben gevoeld. Dit vond ik persoonlijk erg jammer. Het verhaal werd daardoor pas spannend op het moment dat ze dichter bij de dader begonnen te komen en een tweetal personen verdwenen waren. Ook vond ik de relatie tussen Ash en Alice erg verwarrend. Het ene moment is Alice een volwassen en intelligente vrouw, en op het ander moment komt ze op mij over als een erg jong en onervaren persoon. Dit maakte de gesprekken tussen Ash en Alice erg apart. Ik twijfelde steeds of er meer tussen de twee speelde dan alleen maar collega’s, waar het soms ook op een vader, dochter relatie leek.
Al met al vond ik het een redelijk leuk boek ook al kwamen er meer detective elementen in voor dan thriller wat ik toch enigszins teleurstellend vond.",-1
"Zinloos geweld vond ik een aardige Appel. Deze is letterlijk zoals de titel: Doorgeschoten. Het boek begint aardig en schetst in fictie de situatie zoals die ten tijde van de opkomst van Fortuyn was. Niet slecht neergezet, geeft een redelijk sfeerbeeld (bv de groep die naar het tv optreden van Hordijk zit te kijken) van de groep tegenstanders. Echter, na de moord op Hordijk schiet het boek volledig door, komen de meest curieuze relaties en verbindingen tot uiting en kreeg ik zeer sterk de indruk dat er krampachtig naar een cliffhanger einde gezocht werd. In mijn ogen is dat mislukt wat jammer is want Appel heeft wel degelijk goede boeken geschreeven. Dit vond ik niet best.",-1
"Een enkele column daargelaten, vind ik de columns van Saskia Noort behoorlijk depri en zeurderig. Ik hoop niet dat ik zo de wereld inkijk als ik 40 ben.....",-1
"Ik had het boek voor mijn verjaardag gekregen en verheugde me erg op het lezen. De bookcover is erg mooi en het verhaal op de achterkant trok me erg aan.
Jammer genoeg viel het boek zelf me erg tegen. Ik kan er niet omheen dat het geweldig geschreven is, maar de verhaallijn is een beetje vaag en wat het doel is van de hoofdpersoon wordt ook niet erg duidelijk.",-1
"David Spandau is een voormalig stuntman die tegenwoordig werkt als een eigenzinnige privédetective. Dat hij de laatste hoop is voor de sterren in Hollywood zoals op de voorkant staat, is schromelijk overdreven. Spandau is gewoon een privédetective zonder opvallende kwaliteiten, in een stad die wemelt van de privédetectives.
Spandau werkt bij een agentschap en op een dag krijgt hij de opdracht om de acteur Bobby Dyes te beschermen. Dyes maakt grote kans om eindelijk door te breken als een groot acteur in een goede film. Richie Stella is een crimineel die graag zelf een film wil gaan produceren. Stella realiseert zich dat hij Dyes goed kan gebruiken om zijn film onder de aandacht van het grote publiek te brengen. Dyes weigert aan de film mee te werken omdat deze niet bevorderlijk is voor zijn carrière. Als Stella hem middels chantage dwingt om mee te werken aan de film, roept Dyes de hulp van Spandau in.
Loser’s town is een oppervlakkig verhaal dat doet vermoeden dat Depp de lezer vooral een inkijkje wilde geven in de wereld van Hollywood. Mocht dat de opzet zijn, dan is Depp daar niet in geslaagd. De beschrijvingen van hoe acteurs op de filmset qua status niet voor elkaar onder willen doen en van hoe de mensen in Bel Air met elkaar omgaan zijn zo clichématig dat ze niet interessant zijn. Depp weet de verschillende gebeurtenissen in het verhaal ook niet goed te doseren. Tot driekwart van het boek gebeurt er bijster weinig en is er vooral aandacht voor het liefdesleven van een paar personages, tot er in het laatste deel in grote stappen nog wat actie doorheen wordt gejaagd.
Daarnaast is Loser’s town voor de liefhebber van mooi taalgebruik een verschrikking om te lezen. Ik weet niet of het aan de vertaling ligt, maar ik heb zelden zulke lelijke zinnen gelezen als in dit boek. Kromme zinnen waarbij de bijzin niet aansluit op de rest van de zin omdat er een verkeerd voegwoord wordt gebruikt, tangconstructies die stilistisch zwaar onder de maat zijn... je komt ze in dit boek op elke bladzijde tegen.
In een opmerking vooraf meldt de auteur dat elke gelijkenis met bekende personen toeval is en door hem beschouwd worden als een eerbetoon aan zijn talent. Van dat talent is geen sprake. Het zou net iets te ver gaan om maar één ster aan dit boek toe te kennen, maar dat wil niet zeggen dat ik iemand dit boek zou willen aanraden.",-1
"Petra Woods, die leiding geeft aan de kustwachteenheid bij Sydney (Australië) gaat met haar jeugdvriendin Kirsten McKenzie (de chique en rijke directrice van de Sentinel Bank) voor een korte vakantie naar Zuid Afrika. Daar ontmoeten ze de 14-jarige Moses, een jongetje dat voorspellende gaven lijkt te hebben. Kirsten besluit de jongen mee naar Australië te nemen en hem daar te laten studeren. Al snel blijkt dat Kirsten de helderziendheid van het jongetje wil gebruiken om haar noodlijdende bank te redden. Als Petra begrijpt wat haar vriendin van plan is, neemt zij de jongen mee naar haar afgelegen huis in het Nationale Park. Moses voorspelt een aantal dingen: dat hij zal sterven in Australië, dat de schepen die deelnemen aan de Sydney Hobart Zeilrace zullen vergaan met veel doden tot gevolg, dat Petra en haar verloofde Billy uit elkaar zullen gaan en dat hijzelf op de tv zal komen. Als Kirsten de jongen ontvoert en mee aan boord van haar zeiljacht neemt, komen ze in een cycloon terecht. Zijn de andere voorspellingen van de kleine stormprofeet ook waar?

Stormprofeet is een boek dat meerdere doelgroepen probeert aan te spreken: de sportliefhebbers die houden van boten, water en zeilraces, de lezer die graag meezweeft met het paranormale (Moses lijkt op het water te lopen en heeft voorspellende gaven), de lezer van psychologische romans, de lezer van liefdesromans en de lezer van avonturenthrillers. Op alle vlakken sprokkelt het boek wat punten bij elkaar. Toch krijgen de acties op zee, met veel Hemingway-achtige trekjes, de meeste aandacht.

Tegelijkertijd zadelt Stormprofeet de lezer met een aantal clichés op dat zijn weerga niet kent. De (goede) blonde Petra is een tomboy, het liefst gekleed in jeans en t-shirt. Een eerlijke jonge vrouw van 33 met een hart van goud. Als leidster van de kustwacht is zij altijd aan boten aan het sleutelen. Haar (kwaadaardige) vriendin Kirsten is het tegenovergestelde: zij heeft donker haar, is schatrijk, elegant gekleed, efficiënt en uitermate berekenend. De twee jeugdvriendinnen komen als vijanden tegenover elkaar te staan. Blond versus donker, goed versus kwaad. Niet alleen probeert Kirsten de kleine jongen uit te buiten daar waar Petra hem wil beschermen, maar ook dreigt Kirsten de vriend van Petra, de mooie Billy, af te pikken.

Het verhaal is eenvoudig van taal en opzet. De jonge Moses met zijn voorspellende gaven houdt de gemoederen bezig. Is hij echt een profeet en moet men rekening houden met zijn voorspellingen of is dat wat hij zegt humbug? Het gegeven is origineel maar wordt pover uitgewerkt. Het onevenwichtig opgebouwde verhaal dreutelt veel te lang door op dit schamele thema en verzandt veelal in acties zonder spanning. Pas na 150 pagina's (van de 288) komt het verhaal een beetje op gang. Stormprofeet is vrijwel nergens bovennatuurlijk, terwijl het wel met dat motief 'flirt'. Het is af en toe klef romantisch en er zitten veel trekjes in van de Boeket/Harlequin-reeks. Het stoere meisje Petra valt op de simpele, mooie vrijbuiter Billy, een adrenalinejunk en een waaghals. Ze dreigen uit elkaar te worden gedreven door de rijke en valse Kirsten.

Met name het lang uitgesponnen begin bewijst het onvermogen van de schrijver om zijn motieven en zijn plot goed op de rails te krijgen. Ook helpt het niet dat de handelingen van zijn personages af en toe volstrekt ongeloofwaardig (of op zijn minst onbegrijpelijk) zijn. De maniakale drang van Kirsten om de jonge Moses voor haar zakelijke karretje te spannen, gaan veel te ver om nog geloofwaardig te zijn. Ook de Baywatch-achtige heldendaden van Petra zijn buiten proportie.
Het slot van het boek biedt een oplossing die de lezer bijna neerslachtig maakt. Hoe dom denkt de schrijver dat zijn lezers zijn? Dit boek is niet half zo goed als Mind Games waarmee Hector MacDonald ooit de wereld veroverde.

Stormprofeet volledig afbreken zou het boek echter onrecht aandoen. Het is absoluut aardig voor mensen die houden van avonturen op en onder water, stormen en stranden, bruine lijven en romantische intermezzo’s. Het is een combinatie van Baywatch en Superwoman, maar dan geschreven door Alistair McLean in samenwerking met Desmond Bagley. Gewoon actierijk doorsnee amusement dat niet al te serieus genomen hoeft te worden. Nadenken niet vereist. Lekker, hapklaar. Dat kan ook wel eens prettig zijn.",-1
Duurt erg lang voordat er wat schot in komt.. Vrij saai; vrouw in een huis met agorafobie die haar buren bekijkt en beschrijft.. totdat er eindelijk iets gebeurt.,-1
"Het boek begint heel goed, veelbelovend, nadien gaat het erg bergafwaarts en op het einde is het echt teleurstellend, geen goed boek, hier was echt een veel beter boek vaste maken, spijtig...",-1
"Korte inhoud op de kaft sprak me meteen aan. Helaas, te veel personages en te langdradige karakterbeschrijvingen zorgen dat er geen vaart in het verhaal komt. Het thrillergenre is niet de sterkste kant van de schrijfster. Eerder geschikt voor Young adults.",-1
"Ik had nog nooit iets gelezen van deze schrijver, die wordt geroemd als de belangrijkste hedendaagse vaandeldrager van de grootste Dickensiaanse epossen. Als Dickens-fan begon ik daarom eindelijk maar eens aan dit boek.
Om al snel te ontdekken dat Irving inderdaad verre van een beknopte schrijfstijl heeft. Wat heet! Ik zou zeggen een über-maximalistische stijl, waarbij Irving het beste in zijn element lijkt met eindeloos voortkabbelende vertellingen, en dan ook nog met zo weinig mogelijk oponthoud (regels wit of nog erger: een nieuw hoofdstuk).

Nou zou dat niet zo erg zijn, maar dan moet Irving wel een boeiend verhaal te vertellen hebben. En dat is toch wel lastig te vinden tussen al die woorden. Het verhaal draait om de jeugdige vriendschap tussen verteller Johnny met de titelheld: een klein eigenzinnig jongetje met nogal snerpende stem (wiens woorden in het boek consequent IN KAPITALEN worden weergegeven). Zo lezen we bijvoorbeeld hoe Owen het kerststuk op school naar zijn hand zet, zodanig dat hij zelf de glansrol van het kindeke Jezus in de kribbe mag vertolken. Erg geestig allemaal misschien, maar toch ook weer niet zo bijzonder om honderden pagina’s over te lezen.

Wat het boek dan interessant zou moeten houden is dat Owen, in zijn rol van Geest van de Toekomst in de toneelopvoering van Dickens’ Christmas Carol, zijn eigen dood heeft voorzien. Het is bepalend voor zijn leven en Owen gaat zich zelfs een instrument van God voelen (ja, heel veel in dit boek gaat over het geloof), bestemd voor die ene heroïsche daad waarmee hij zal sterven. Hetgeen wat uiteindelijk ook gebeurt. Op zich een prikkelende gedachte, maar naar mijn idee te weinig om al die woorden te vergoeilijken. Daarom -helaas- niet meer dan een matig boek wat mij betreft…",-1
"Wat een teleurstelling...
Heb me door het boek heen geworsteld... in de hoop dat het toch nog wat zou worden..

Als je Istanbul beter wilt leren kennen zijn er heel wat betere boeken..
Van de hak op de tak ... geen diepgang...
Dingen worden kort aangekaart zonder er dieper op in te gaan...
Jammer...",-1
"Ellen Holms: Privédetective is een luisterboek geschreven door Nicolet Steemers speciaal voor Storytel, Het verhaal bestaat uit tien delen van ruim een uur en worden voorgelezen door actrice Miryanna van Reeden Zij maakt door het voorlezen in de ik-vorm dat je je haar als Ellen Holms voor je ziet.

Twee jaar heeft Ellen Holms in de gevangenis gezeten, veroordeeld voor doodslag op een leerling van haar, Joey. Bij het verlaten van de gevangenis moet zij van de reclassering een keuze maken uit een cursus en zie kiest voor de thuiscursus privédetective. Daarnaast gaat zij werken bij de plantsoenendienst van de gemeente.

Het idee van het boek is origineel, maar wel een beetje vergezocht. Het zijn ruim tien vermakelijke uren luisteren, maar het plot en gebeurtenissen zijn allemaal te voorspelbaar, Nicolet Steemers weet jammer genoeg geen een keer te verrassen met een actie van Ellen. Alles wat je denkt dat gaat gebeuren, gebeurt ook. Helaas zit het allemaal iets te simpel in elkaar.",-1
"Ik begrijp dat dit boek lange tijd hoog in de top tien gestaan heeft. Onbegrijpelijk. Het begint veelbelovend, maar vervalt al snel tot een verhaaltje dat niet misstaat in een glossy tijdschrift. Er wordt veel ""pijn"" gedaan in relaties, wat absoluut niet relevant is. De plot van het verhaal staat niet in verhouding de gebeurtenissen die er aan vooraf gaan.",-1
"In eerste instantie leek het boek overeen te komen met een ander boek welke ik momenteel lees; Na Delphine van Siska Mulder. Beide boeken beginnen met een Engels stukje, gaan over een verlies en de manier waarop betrokken personen het onder aanduiding van hun naam vertellen. Deze schrijf manier vind ik aangenaam om te lezen, maar toch miste ik de diepgang in Na Mattias. Voor mij had er een hoofdstuk Mattias die zijn verhaal doet, bij gemogen. Dit om de cirkel rond te maken. Hoe het verhaal nu staan, geeft het mij geen voldoening dat het verhaal af is, ik mis hierin een laatste stukje.",-1
"De elfjarige Alex is verknocht aan alles wat te maken heeft met astronomie. In de overtuiging dat er op een ander planeet intelligent leven is, neem hij alles wat hij relevante informatie vindt op zijn goudkleurige iPod op. Zijn ultieme droom is om tijdens een festival voor amateurastronomen een zelfgebouwde raket samen met de iPod de ruimte in te sturen. Het gezinsleven van Alex is bepaald niet ideaal: zijn vader is overleden, zijn moeder heeft vaak ‘stille dagen’ en zorgt niet voor het huishouden, zijn broer is ver weg in Los Angeles bezig met onduidelijke commerciële activiteiten. De intelligente en razend nieuwsgierige Alex is hele dagen alleen met als enig gezelschap zijn geliefde hond Carl Sagan, vernoemd naar de favoriete wetenschapper van Alex. Het vertrek van Alex naar het astronomen festival om zijn raket te lanceren, is het begin van een reeks gebeurtenissen die zijn hele bestaan overhoop zullen gooien.

Het verhaal wordt verteld in korte hoofdstukken, de opnamen van Alex voor de buitenaardse intelligentie op een verre planeet. De sterkste kant van het boek is de taal waarmee een elfjarig, vroegwijs amusant kereltje uiting geeft aan zijn gedachten en emoties. Het is Jack Cheng uitstekend gelukt om in de rol van een kind te blijven en de overpeinzingen en gedachten van Alex zijn af en toe ronduit hilarisch. Helaas heeft de schrijver besloten om de monoloog van Alex af en toe te onderbreken en te vervangen door een soort scenarioachtig geschreven tekst.  En dan krijgt de lezer dus zoiets voorgeschoteld:
Het is volstrekt onduidelijk waarom dit een verrijking van de tekst zou moeten zijn. Mogelijk was de schrijver zich al aan het voorbereiden op een voorhanden zijnde verfilming, voor het verhaal is het helaas niet meer dan een reeks irritante onderbrekingen zonder toegevoegde waarde. Erg jammer. Wat een mogelijk interessante road novel had kunnen worden, blijft stranden tussen de brokstukken van goede bedoelingen. Het verhaal op zich heeft te weinig body om echt pakkend te worden. Er worden weliswaar bij stukjes en beetjes een paar nieuwe gegevens over het leven van Alex toegevoegd, maar het geheel heeft niet genoeg overtuigingskracht om te blijven boeien.

Ook de personen, die Alex op zijn reis ontmoet blijven vlak en eendimensionaal. Het meest spannende is nog het karakter van een geheimzinnige jongen die Alex aan het begin van zijn reis ontmoet, en de lezer blijft hopen dat de jongen terugkomt en iets spannends blijkt te zijn, iemand van een andere planeet misschien? Maar helaas. Het meest boeiend is nog het blijvende optimisme van Alex, zijn rotsvaste geloof in ‘happy endings’, zijn open mind en gretige behulpzaamheid, zijn vergevingsgezindheid en oprechte interesse in de medemens, op deze en alle andere planeten.

De vertaalster Karien Gommers heeft fantastisch werk geleverd omdat het haar gelukt is om consequent en vol inlevingsvermogen de taal van een elfjarige vroegwijze jongen te creëren. Het uitstekende werk van de vertaler kan het boek helaas niet redden, het blijft een matig en ondanks alle pogingen niet vernieuwende vertelling.",-1
"Het korte verhaal ‘Een laatse dag’ mocht ik lezen in kader van de fantasy leesclub, waarvoor nog mijn dank. In de leesclub heb ik gezegd dat het verhaal echt half om half is voor mij. Dat betekent dat ik het, als dat mogelijk was geweest, 2,5 sterren had gegeven.

‘Een laatste dag’ is een lief en aandoenlijk verhaal dat op momenten weet te ontroeren. Het idee erachter is leuk gevonden, er zijn aardige hoofdpersonen, er is Felix de malle zombiekat en er is een onverwacht feelgood einde. Ook zijn er gestoorde criminelen die de boel nog een beetje spannend maken en weet de schrijfster een wat treurige sfeer tot het laatst goed vol te houden. De schrijfstijl is vlot en leest makkelijk weg. Er is kortom veel goeds te zeggen over dit verhaal.

Jammer genoeg is er echter nauwelijks iets nader uitgewerkt aan dit verhaal. De achtergronden van de personages niet, de necromantische kwaliteiten van hoofdpersoon Kol niet, het feit dat het meisje Simi een ondode is niet en de locaties in het verhaal niet. Het conflict met de criminelen laat wat lang op zich wachten en het einde komt uit de lucht vallen.
Meest problematisch is echter de manier waarop de naamloze stad waarin het verhaal zich afspeelt wordt neergezet. Dat is niet alleen erg vaag, maar de dingen die wel worden beschreven passen niet echt bij elkaar. Zo wordt de stad in eerste instantie beschreven als helemaal in verval door grote rampen als een brand en een pestepidemie, maar blijkt er wel een onaangetaste luxe wijk te zijn en zelfs een volop functionerende dierentuin met exotische diersoorten. Ook is het niet duidelijk in wat voor tijd deze stad geplaatst moet worden. In veel opzichten doet hij middeleeuws aan, maar de dierentuin, waar we vrij lang verblijven, is honderd procent hedendaags en ook Kol en Simi gedragen zich als hedendaagse personages.
Er ontbreekt dan ook nog het een ander, waardoor ik veel zaken in dit verhaal niet zo goed kan plaatsen. Het komt allemaal erg bescheiden of sober over en ieder geval te kort.

Dat ik daar redelijk zwaar aan til, komt voornamelijk doordat ik niet begrijp waarom dit verhaal zo beperkt is gebleven. Ik zie daar geen enkele reden voor en vind het dan ook erg jammer. Er staat immers nergens geschreven dat een kort verhaal niet langer mag zijn dan dit. En de manier waarop het is uitgegeven, als apart boekje, lijkt zelfs te vragen om een langer verhaal. Daardoor komt ‘Een laatste dag’ op mij over als té bescheiden, terwijl dat echt nergens voor nodig is. Als je leuke ideeën hebt voor een verhaal, verdienen die ideeën het om mooi te worden uitgewerkt. En ik twijfel er niet aan dat auteur Likaiar dat heus wel uitstekend voor elkaar krijgt als ze er even voor gaat zitten.",-1
"Helaas, na de lovende recensies bleek dit boek niet aan de verwachting te kunnen voldoen. Hoop onnodig heen en weer gereis in de tijd, wat verwarring schept. En veel, heel veel zeer oninteressante details. Nee, dit was eerste en gelijk de laatste keer Vlautin. Gelukkig van de bieb.",-1
"Dit is geen thriller, ook geen literaire thriller, dit is gewoon een slecht lang verhaal.
Een flauw verhaal met enkele gebeurtenissen die ook al niet erg geloofwaardig zijn, zoals het bezoek aan Solange waarna Kathelijn zich plots iets herinnert.
Kathelijne is schrijfster die na een sterk debuut en een zwak tweede boek worstelt om een nieuw goed boek te schrijven. Ze heeft een relatie met een getrouwde man die met zijn vrouw en kinderen op vakantie vertrekt. Ze is zwanger van die getrouwde man en samen beslissen ze erg snel dat ze een abortus moet.
Michiel vertrekt dan op vakantie met zijn vrouw en zij blijft achter met haar hormonen en verdriet.
Ze merkt dat ze 's nachts op een briefje zinnetjes schrijft en ze wil uitzoeken waarover dat gaat. Daarover gaat ze dan haar boek schrijven.
Nee, dit was dus echt niets.",-1
"Het boek is niet echt een topper. Het eerste deel, waar naar de moord toegewerkt wordt, lijkt me wat te lang om het verhaal echt te laten vlotten. De personages worden wel mooi uitgewerkt, maar toch is het niet echt een ""thriller"". Wanneer de moord gepleegd is, weet je bijna onmiddellijk wie de moord gepleegd heeft, of toch bijna: een van de twee meisjes. De rest van het boek, na de moord, gaat dan ook niet zozeer om de dader maar meer om de manier waarop de personages met deze vreselijke gebeurtenis omgaan en hoe ze uit hun web van leugens en problemen proberen te komen. Als je de achterflap erbij neemt, wordt er gesproken van een ""psychologische thriller"". Op een manier is dit wel een correcte weergave, het gaat niet echt zo om de gebeurtenissen, maar om de gedachtegangen van de mensen.
Het einde is wel mooi: het is niet zoals meestal het aantonen van een dader, maar het aanwijzen van de zondebok, het noodzakelijk kwaad.

Sommige stukken zijn wel mooi gevonden, en sterk uitgewerkt, maar anderen, zoals al aangehaald, zijn dan eerder vervelend, en voorspelbaar.",-1
nog geen recensie kunnen geven ben bekend met de the killing boeken fantastisch,-1
"Ik heb dit boek gewonnen via de auteur en was er uiteraard erg blij mee. Ik ben altijd eerlijk in mijn recensies en zal dat nu ook zijn.
Het concept is goed, de ingrediënten voor een goed verhaal zijn aanwezig, maar helaas is de uitwerking niet van hetzelfde niveau.
Duidelijk is dat het boek geen redactie heeft gekregen, er staan echt heel veel schrijffouten in.
Grof taalgebruik in boeken vind ik nooit een probleem, hoe grof het ook is, mits het maar een functie heeft. In dit boek had ik het gevoel dat het geen functie had. Daarbij zijn er zaken gebruikt die te voor de hand liggend zijn, zoals slechte tabak die Mall Pall heet of de Zwarte Klazen discussie.
Ik vind het erg jammer dat ik niet positiever kan zijn, want ergens gun ik dat de auteur wel. Ik ga er altijd van uit dat een auteur iemand wil vermaken met zijn verhaal en ben ervan overtuigd dat het niet meevalt om een boek te schrijven.
Als tip zou ik willen meegeven, zoek een goede redacteur.",-1
"Ik weet het niet zo goed bij dit boek, de Bazin. Normaal gesproken geniet ik altijd erg van de boeken van de Duitse schrijfster Petra Hammesfahr, maar dit boek vond ik toch tegenvallen.

Het verhaal leek me eerst interessant. Een vrouw vermoord haar man, doet het lijken alsof het een zelfmoord is, en de rechercheur die de zaak onderzoekt wordt verliefd op haar. Logisch dat er dan sporen en verdenkingen gaan komen.

Misschien verwachtte ik iets anders, maar het bleek in feite voornamelijk te gaan om de opbloeiende 'liefde' tussen de vrouw en de rechercheur, en ik vond het jammer dat het zolang duurde voordat er ook maar enige twijfel gerezen was. Ik kwam ook niet goed in het verhaal, wat me bij haar andere boeken wel altijd lukt, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik allebei de hoofdpersonen zo ontzettend onsympathiek vond. Ik zou dit boek van haar dan ook niet aanraden aan mensen die kennis willen maken met deze schrijfster, want ik vind haar andere boeken een stuk beter. Maar ik heb niet op gegeven en toch haar nieuwste boek, De schim, ook gelezen.",-1
"Carol Ann Davis schijnt de Schotse leading lady te zijn van het spannende boek. Haar interesse gaat uit naar afwijkend psychisch gedrag van mensen. Van kinderen die een moord pleegden, maakte zij een uitgebreide studie. Haar bevindingen verwerkt ze in haar boeken, samen met een flinke portie geweld en seks.

In De psychopaat verlaat Ben James na een ruzie met zijn vriendin Dawn haar flat. Om zijn gedachten wat te ordenen maakt hij een wandeling in het dichtbij gelegen park. Als een verwilderde jongeman (Nick) die stijf staat van de anabole steroïden hem aanspreekt en om geld voor sigaretten vraagt, voelt Ben zich gedwongen dit aan hem te geven. Al snel blijkt dat Nick niet alleen geïnteresseerd is in zijn geld. Op beestachtige wijze verkracht hij Ben. Vernederd en hevig bloedend verlaat Ben daarna het park en sluit zich dagenlang op in zijn studentenkamer. Hij schaamt zich te zeer om aangifte te doen van het gebeurde bij de politie. Omdat hij niet eeuwig op zijn kamer kan blijven zitten probeert hij zijn gewone leven weer op te pakken.

Dat hij veranderd is door de gebeurtenis blijft echter niet opgemerkt. Zijn vriendin Dawn ziet haar geliefde van een spontane energieke jongen veranderen in een teruggetrokken prikkelbaar typ. Hun prille relatie is niet bestand tegen deze gedragsverandering en Dawn zet Ben aan de kant. Als Dawn verneemt dat er in het park vlakbij haar huis een moord is gepleegd nadat Ben op die bewuste avond haar huis heeft verlaten, gaat er in eerste instantie nog geen lampje branden. Maar, als ze vlak daarna op televisie een compositietekening ziet van een vermeende moordenaar is de gelijkenis met Ben enorm. Ze laat zijn vreemde gedrag nog eens de revue passeren en kan maar één conclusie trekken: Ben zou wel eens iets te maken kunnen hebben met deze moord. Na enig aarzelen besluit ze de politie in te schakelen, die gelijk met haar informatie aan de slag gaat. Van slachtoffer verandert Ben ineens in dader. Het is de vraag of het hem lukt zichzelf vrij te pleiten aangezien het bewijs tegen hem vrij stevig is…

Het verhaal van De psycopaat heeft in principe alle ingrediënten in zich om een knaller te zijn. Helaas was dat niet het geval. Carol Ann Davis heeft er een vrij vlak boek van gemaakt. Het begin is ‘verfrissend’. Niet een vrouw maar een man is het slachtoffer van verkrachting. De beschrijving van die anale verkrachting is zo levensecht dat je als lezer niet meer echt lekker op je stoel zit. Je voelt bijna de vernedering en de pijn die Ben doorstaat. Dat gedeelte van het verhaal is goed beschreven. Ook de spagaat waar Ben zich na de verkrachting in bevindt is voor de lezer erg tastbaar. Enerzijds wil hij zijn gewone leven zo snel mogelijk weer oppakken, maar anderzijds is het trauma te groot om dat ook daadwerkelijk te doen. De sex met zijn vriendin is tot wat gefriemel gereduceerd omdat hij bang is haar met HIV te besmetten. In afwachting van zijn Aids-test neemt hij dus gepaste afstand. Zijn vriendin begrijpt hier niets van en Ben schaamt zich te veel om haar een plausibele verklaring te geven voor zijn gedrag. Dat de relatie uiteindelijk stukloopt is niet meer dan logisch.

De karakterschets van Nick (de verkrachter en moordenaar) is ook best aardig gelukt. Door het boek heen kom je steeds meer te weten over zijn ongelukkige jeugd die bol stond van mishandeling, misbruik en alcoholisme. Davis gunt de lezer een kijkje in de totstandkoming van zijn verdorven geest en laat duidelijk zien wat een slechte jeugd voor desastreuze gevolgen kan hebben. Op sommige momenten kun je dan ook niets anders dan medelijden met Nick voelen. Nick’s levensstijl is vreselijk. Hij jat alles bij elkaar om zijn anabolen te kunnen bekostigen en leeft in een zeer ranzige woning van een alcoholistische ‘vriend’. De onderlaag van de samenleving brengt Davis mooi in beeld.

Tot nu toe eigenlijk alleen maar lovende woorden, waarom dan slechts twee sterren voor dit boek? Op de een of andere manier is het Davis gelukt om alle positieve elementen uit haar boek te compenseren met hele slechte. Hoewel de plot in het begin aardige ingrediënten lijkt te hebben en vlot leest, is het uiteindelijk steeds meer van hetzelfde. Eén uitgebreide anale verkrachting is nog wel te verteren, maar drie is toch een beetje too much. Ook de drang van Nick om aan drugs en drank te komen is in het begin geloofwaardig, maar gaat na een tijdje toch vervelen. De creativiteit van de schrijfster laat in dit verhaal duidelijk te wensen over.

De relatie van Dawn ((ex-)vriendin van Ben) met haar ex-man Richard is ook uitermate vervelend. Hij zit in een mid-life en wat doen mannen dan, ze gaan vreemd met een groen blaadje. Dawn pikt dat in eerste instantie niet, maar komt later op hangende pootjes naar Richard terug en biedt haar excuses aan?!? Hallo, hij is vreemd gegaan hoor! En de beste man zelf zit alleen maar te piepen omdat hij Dawn zo mist. Waar ben je dan in godsnaam mee bezig??? Koppel daar een echt ultraslap einde aan (waarbij ik mijzelf betrapte op een keihard ‘GATVER’) en dan zit er toch niet meer in dan twee sterren.",-1
"De in 1936 in het noorden van Italië geboren Domenico Cacopardo bracht zijn kinderjaren door op Sicilië, waar de roots van zijn vader lagen. Zijn moeder komt uit een familie die aan de wieg stond van de PSI, de Italiaanse socialistische partij. Al tijdens zijn studie rechten schreef hij stukken voor verschillende kranten en tijdschriften. Na zijn studies koos hij voor een carrière als advocaat, en later werd hij politiek actief waar hem de titel ‘consigliere di stato‘, minister van staat, toegekend werd.
Voordat hij zijn eerste roman publiceerde, werden er al verschillende van zijn dichtbundels op de markt gebracht. In 1999 debuteerde hij als romancier met De zaak Gaetano Chillè, dat nu, bijna tien jaar later, naar het Nederlands vertaald werd.
In dit boek wordt de lezer geconfronteerd met de gevolgen van het neerschieten van rentmeester Talìo door zijn baas cavaliere Chillè. Hoewel de omstandigheden verdacht lijken, stelt de plaatselijke magistratuur alles in het werk om de zaak zo vlug mogelijk als een ongeluk te klasseren. Maar als blijkt dat de cavaliere een relatie heeft met de vrouw van de neergeschoten rentmeester, stellen de carabinieri een grondig onderzoek in. En dat is zeer tegen de zin van de lokale notabelen, die besluiten er een machtsstrijd van te maken.
Domenico Cacopardo heeft veel van zijn persoonlijke geschiedenis in dit verhaal, dat zich situeert tussen 1910 en 1923, verwerkt. Niet alleen is de plaats van de gebeurtenissen Letojanni, aan de oostkust van Sicilië waar zijn vader vandaan kwam, maar ook speelt de politiek en de opkomst van het socialisme in Italië een een rol in het geheel.
In zeer korte, vlotlezende hoofdstukken doet hij het relaas van feiten als klassejustitie, overspel, machtsmisbruik en vriendjespolitiek, in een onopgesmukte, bijna emotieloze stijl tegen een historisch waarheidsgetrouwe achtergrond. Het lijkt dan ook een kapitale inschattingsfout van de uitgever om dit boek uit te brengen onder het label van een Italiaanse thriller, zoals we op de omslag kunnen lezen, want als er een ding ontbreekt in het boek, dan is het spanning. De doelgroep moet dan ook niet gezocht worden onder de liefhebbers van het spannende boek, maar onder de adepten van de moderne geschiedenis en politiek, die door de realische beschrijvingen van de tijdgeest waarschijnlijk wel hun nieuwsgierigheid bevredigd zien.
De vrijblijvende, neutrale vertelstijl, die men ook terugvindt in documentaires, komt natuurlijk wel de geloofwaardigheid van dit boek ten goede, maar is tegelijk verantwoordelijk voor het creëren van een onoverbrugbare afstand tussen het verhaal en de lezer.
De zaak Gaetano Chillè boeit bij momenten wel maar beklijft nooit. Als roman haalt dit debuut nog makkelijk twee sterren, maar als thriller valt het terug op de minimumscore.",-1
"Ik kan niet overweg met de schrijfstijl van deze auteur, teveel kortsluitingen. Vind het vaak onhandig geformuleerd en er zijn gedachtesprongen die ik niet kan volgen. Het zijn typische beginnersfouten.

P.7: op pcscherm verschijnt een foto van Olivier en Fie, Olivier ziet zichzelf en denkt ‘... en voor het eerst, ondanks alle kleine tekens onderweg, zag hij dat hij er nu was.’ Tekens onderweg? Dat hij er nu is? De schrijfster bedoelt waarschijnlijk dat Olivier tijdens het downloaden wel zag dat hij het was die op de foto stond maar dat hij het nu pas echt ziet. Heel knullig geformuleerd!
P.7. ‘Dag in dag uit had hij zich achter computers, in inbouwkeukentjes, in de metro gepropt.’ Ik zie hem helemaal zitten, opgevouwen in een keukenkastje.
P.9 ‘Sylvie wist inderdaad altijd wat ze moest dragen, en wat ze moest zeggen. Wat ze moest doen. Een wit boeket en een mand met rozenblaadjes, had ze gezegd toen hij zijn moeder moest begraven. Goddank dat hij die bij zich had.’ Dus Sylvie zei wat hij moest meenemen naar de begrafenis en o wonder, laat hij dat boeket en die mand nou net bij zich hebben!???
P.13 ‘ ... een oude schoenendoos op de hoek van de boekenkast.’ Op de hoek? Welke hoek?
P.16 Olivier gaat naar een straat waar hij herinneringen van vroeger aan heeft, hij kijkt er aan het begin van de straat naar en denkt ‘Nu is het nog de straat van vroeger. Als hij verder liep, nam hij het heden mee.’ In zijn hoofd is het nog de straat van vroeger ja, maar de straat waar hij naar kijkt is die van het heden. Als hij verder loopt, dringt het heden het beeld in zijn hoofd binnen, maar hij neemt zelf het verleden mee. Weer erg onhandig verwoord.
P.24 ‘Op dinsdagochtend verzamelden ze zich... Het was de eerste excursie van het semester. Olivier was er al en stond boven aan de trap te wachten.’ Dit wordt verteld vanuit het perspectief van een onafhankelijke waarnemer, maar we zitten verder altijd in het hoofd van Olivier. Kan niet. Fout.
P.28 ‘Sinds ze teamgenoten waren, had Jacques een kind gekregen en Olivier een leerstoel.’ Een kind ‘krijgen’ is iets anders dan een leerstoel ‘krijgen’. Je kunt het zo niet formuleren.
P.38 ‘Een paar keer, tussen de langs waaiende vrienden door, besloot hij naar haar toe te gaan.’ Besluiten tussen vrienden door?
P.48 ‘Ze had een nieuwe hobby nodig. Een jongen misschien, die lekker rook. Al kon ze zich dat in deze kamer eigenlijk niet voorstellen. Het was hier zo schoon.’ Past een lekker ruikende jongen niet in een schone kamer? Een stinkende jongen misschien niet, maar een lekker ruikende? Of is hier weer een onuitgesproken gedachtesprong: jongen, seks, vies, past niet?
P.49 skypen: ‘Ik zie wel. Ik regel wel wat. Dag,mam!’ ‘Dag, Fie!’ En weg was haar moeder, voor ze nog wat zeggen kon.’ Maar wat had ze anders verwacht, wat zou ze nog willen zeggen, ze had zelf immers al dag gezegd?
P.50 ‘Sommige gevels herbergden een archiefkast aan herinneringen.’ Lelijke beschrijving. Zit er een gat in die gevels waar de archiefkast in staat?

En neem het hoofdstukje 13 over de onverwachte zwangerschap van de vroegere geliefde van Olivier: is ze nu blij of niet? Is ze expres zwanger geworden of niet? Is hij verrast of niet? Ik kan het niet volgen.

Ook de karakters kunnen me niet boeien, ze blijven op afstand, hebben iets mechanisch.",-1
"Van alle verhalen die ik over dit boek heb gehoord, zou het een geweldig leuk, humoristisch en fantasierijk boek moeten zijn, waarin Terry Pratchett de draak steekt met alle cliché 's van fantasyschrijvers uit zijn tijd. Helaas kon ik in de meeste gevallen de echte humor er moeilijk van inzien, vind ik het een verhaal dat weliswaar vele bekende maar verdraaide elementen bevat maar zo droog en vertellend geschreven is, dat ik me moeilijk een voorstelling kan maken bij wat er precies gebeurt. Bovendien zitten er hele lange, lastige zinnen in, in onbegrijpelijk taalgebruik, hele stukken informatie over hoe de wereld in elkaar steekt en wordt er steeds herhaald waarvoor de tovenaar Rinzwind niet kan toveren. Het idee van de toerist met zijn perenhouten kist op pootjes is grappig, zoals er meer grappige elementen in dit verhaal zitten. Toch overviel mij de onaangename herinnering aan verplichte literatuurlijsten van school, alsof ik ""Een zwerver verliefd"" aan het lezen was, om maar iets te noemen. Ik weet niet welk boek me meer aansprak. Ik heb me door dit verhaal heen geworsteld omdat ik aan de Challenge meedoe van Hebban en dit nu eenmaal op mijn lijst van te lezen boeken stond in 2016, het jaar van het boek. De film ""The color of magic"" die ik heb gezien, is stukken beter te behappen en veel grappiger. Ik denk dat dit boek in zijn tijd waarschijnlijk wel kunst genoemd kon worden, maar aan de eisen die tegenwoordig aan fantasyboeken gesteld worden, voldoet het niet. Daar is het te belerend voor, te gortdroog. Ik kon in elk geval heel moeilijke meeleven met de personages, hoewel ik de plaatjes van de schrijfwereld ken en ik dat idee van een schildpad met olifanten op zijn rug die de schijf van de wereld dragen heel leuk gevonden vind. In dit boek wordt dat gegeven in de vorm van een stukje apart gezette informatie gezet. Zonder het plaatje dat ik al gezien had, zou ik me zelfs daarvan moeilijk een beeld kunnen vormen. Hopelijk zijn de latere boeken van Pratchett veel beter. En bedenk dat dit mijn leeservaring is, dat hoeft voor een ander niet hetzelfde te zijn. Misschien vind jij het juist wel een heel leuk boek.",-1
"De verbeelding is werkelijk het slechtste boek van mijn favoriete schrijver Harlan Coben. In tegenstelling tot zijn andere thrillers, waarin zo' n beetje in elk hoofdstuk een plot twist zit, is dit een erg saai boek waar voor mij bijna geen doorkomen aan was. Daarom geef ik slechts één ster.",-1
"Genadeloze stad is de eerste thriller van Matthew d’Ancona, politiek commentator van het Engelse ‘The Sunday Telgraph’. In dit boek wordt het verhaal verteld van Mia Taylor die haar hele familie verliest als gevolg van een explosie. Uiteraard kan ze moeilijk leven met hetgeen haar overkomen is. Ze strekt zich terug uit de mondaine en succesvolle kringen waartoe ze vóór de calamiteit behoorde en gaat werken in een soort new-age bedrijfje in East-End, een multiculturele wijk in Londen. De geschiedenis van haar familie laat haar niet los en ze probeert te achterhalen wat de oorzaak is geweest van de explosie.
Genadeloze stad speelt zich af in diverse wijken van Londen. Het zijn soms mooie Londense taferelen die zich ontvouwen. De tegenstelling tussen de rijke en arme buurten en kringen komt naar voren. Daarnaast speelt het verhaal van de speurtocht van Mia. Ik vond Mia een sympathieke hoofdpersoon. Daarnaast wordt het boek bevolkt door allerlei mensen van verschillend soms kleurrijk pluimage.
Het boek kon mij, over het geheel genomen, niet echt boeien. Er zitten een aantal zijpaden in waarvan ik vind dat ze niet goed bij elkaar komen. Matthew d’'Ancona heeft tegenstellingen willen neerzetten in dit boek. Maar vaak zijn ze, wat mij betreft, iets teveel karikatuur. De wereld van het geld is wel erg slecht en verdorven. Dat zal voor een bepaald gedeelte wel kloppen, maar het wordt overtrokken waardoor er een soort zwart-wit tegenstelling ontstaat zonder nuance. Een aardig boek voor wie houdt van een beschrijving van het veelkleurige Londen.",-1
"De broers Barrett en Tyler worstelen met hun innerlijke ik, het alledaagse van het leven, de teleurstelling dat ze niet groots leven.

Tyler is niet de beroemde liedjesschrijver geworden die hij graag wilde zijn en Barrett heeft moeite met relaties en kan geen man blijvend aan zich binden.

Tyler woont samen met zijn ongeneeslijk zieke vriendin Beth en Barrett woont bij hen in. Wanneer de ziekte van Beth dan toch op z'n retour lijkt weten beide mannen niet hoe met deze rollercoaster aan emoties om te gaan.

Dit boek heb ik gelezen voor een leesclub. De recensies waren veelbelovend en daarom viel de keuze dan ook op dit boek.

Toen ik het boek uit had, had ik het gevoel ergens de boot te hebben gemist. Een auteur die zo wordt bejubeld, een boek met zulke recensies, ik had er echt zoveel meer van verwacht. Het volgen van de twee broers in een deel van hun alledaagse leven was voor mij bepaald niet boeiend. De diepgang heb ik niet kunnen ontdekken en de grote lappen tekst die tussen haakjes staan lieten mij elke keer de draad kwijtraken, waardoor deze mij in grote mate gingen irriteren.

De personages irriteerden mij ook. De vicieuze cirkel van ontevreden zijn, het gezemel en geneuzel daarover, het niets veranderen hieraan, om daarna weer ontevreden te zijn...... gaven mij de neiging om ze bij kop en kont te pakken, door elkaar te schudden en te zeggen, houd je mond en doe er wat aan!",-1
"Had me veel van het boek voorgesteld maar vond het teleurstellend.
Een ""onrustig"" boek met een vreemd einde.",-1
"Vader Ton en moeder Marga zijn met hun twee dochters Fleur en Manon een doorsnee gezin. Fleur is de voorbeelddochter: rustig en verantwoordelijk. Haar oudere zus Manon is haar tegenpool. Na de zoveelste studiemisser en verbroken relatie woont ze weer thuis. Ze heeft maling aan haar omgeving, is onverantwoordelijk en egoïstisch.
Tijdens de jaarlijkse skivakantie in Oostenrijk praat de familie met de wispelturige Manon. Het lijkt te werken, de sfeer wordt beter en het skiën gezelliger. Dan schiet een snowboarder langs Manon heen en doorboort een klasje kinderen. Manon is een ervaren skiër en redt op ludieke wijze een zesjarig meisje dat op de zwarte piste afstormt. Haar reddingsactie wordt opgemerkt door de skischool en ze krijgt een baan als skilerares aangeboden.
Haar nieuwe werk, skischool SFun, wordt bedreigd door Tsjechen en er gebeuren vreemde dingen. Zo steekt iemand de skischool in de brand en wordt er met het materiaal geknoeid. Manon is vastberaden dit probleem op te lossen. Maar hoe meer ze zich ermee bemoeit, hoe vaker ze zelf bedreigd wordt. Als ze te veel weet, is ze haar leven niet meer zeker.
Suzanne Vermeer schrijft in heldere, eenvoudige zinnen en korte hoofdstukken. Elk familielid krijgt in het begin van het boek een eigen hoofdstuk toegewezen. Zo leren we de gezinssituatie kennen. Helaas speelt de familie in de rest van het verhaal een achtergrondrol en dat maakt dat de hoofdstukken overbodige informatie bevatten die het verhaal niet echt verder helpen. Door de simpelheid van de tekst, heb je het boek binnen een paar uur uit.
De dreiging van de Tsjechen blijkt reëel. Het verhaal kabbelt door zonder enige spanning. Hierdoor blijft Après-ski voorspelbaar en biedt het weinig uitdaging. De achtervolgingsscène op het einde van het boek, is het meest spannend. Als ze dit in het eerste hoofdstuk beschreven had, was het boek vast een stuk boeiende geweest.
Après-ski is een prima boek voor in de auto op weg naar het skioord of om nu en dan een hoofdstukje te lezen nadat je op de lange latten hebt gestaan. Maar het woord ‘literaire thriller’ is het niet waard, chicklit komt meer in de buurt.",-1
"Deze week las ik mijn boek ‘Ben je gek’ van Marian Keyes uit. Ik had op voorhand gemengde reacties op het boek gezien, maar besloot om het toch een kans te geven.

Het begin van het boek was even wennen. Het hoofdpersonage Helen Walsh kampt met een aanhoudende depressie en dit thema keert voortdurend terug in het boek. Het verhaal draait vooral rond de verdwijning van een Laddz-bandlid. Een populaire band uit vervlogen tijden die nu opnieuw samenkomt.

Helen wordt door een ex benaderd en neemt de job aan om Wayne, die van de aardbol verdwenen lijkt, op te sporen. Ze komt in aanraking met de andere bandleden en probeert info los te krijgen. Daarbij komt ze meerdere feiten te weten en stilaan kan ze alles aan elkaar knopen.

Persoonlijk was dit boek voor mij een beetje een afknapper. Het gedeelte rond de ziekte van Helen, maakte dit een zwaar boek. Niet het luchtige dat ik ervan verwacht had. Daarom bleef dit boek lang liggen en moest ik me door de helft van het verhaal doorslepen. Naarmate het einde naderde, werd het boek beter. Toch was mijn mening over het boek al langer gevormd en gaf ik het een score van 2/ 5 .

Mijn landenchallenge is er wel bij gevaren door dit boek te lezen!
Ierland heb ik kunnen afvinken op mijn lijstje.",-1
"Een nieuwe bewoner van zorghotel Avondrust, mijnheer Uchida, wordt gevraagd om iets over zichzelf te vertellen ter kennismaking. Wat hij vertelt, ontstemt menig bejaarde. Hij blijkt tijdens zijn late tienerjaren in dienst te zijn geweest van het Japanse leger, en was tijdens WO II bewaker van een gevangenenkamp. Hij lijkt de gruwelen daar te minimaliseren en een aantal bejaarden verlaat boos en vroegtijdig de kennismaking. Enkele dagen later is mijnheer Uchida dood, doorboord door zijn eigen samoeraizwaard dat hij als souvenir mee naar het zorghotel had genomen. De politie kan de zaak echter niet oplossen en privé-detective Joost Ternate wordt door de zoon van de vermoorde aangezocht om te proberen een doorbraak te forceren.  

Walther van Venrooij was wetenschappelijk onderzoeker en schreef wetenschappelijke artikelen. Na zijn pensionering ging hij fictie schrijven. Hij publiceerde een aantal kinderboeken over Muisje Knabbelgraag waarvoor de inspiratie gekomen is uit verhalen die hij zelf voor zijn kinderen en kleinkinderen verzon. In 2016 startte hij een serie misdaadromans waarin Joost Ternate de hoofdrol speelt. De Japanner is het derde deel in deze reeks.   De Detective- en Thrillergids had voor dit boek amper één ster veil. Waarom, daar zegt de recensie niet veel over. Zelf lezen en beoordelen is dus de boodschap want de synopsis van het boek klinkt best veelbelovend, ook al is deze misdaadroman met minder dan 140 bladzijden verdacht dun.  

Van Venrooij schrijft een beetje ouderwets. Dat merkt men al meteen aan het dankwoord dat vooraan staat. Je eigen zus bedanken en haar dan mevrouw A. van den Akker-van Venrooij noemen, is toch niet helemaal meer van deze tijd. De personages in het verhaal zelf gebruiken meestal wel elkaars voornaam maar praten en gedragen zich verder heel vormelijk en stijf, en zijn overdreven beleefd voor elkaar. Dat past totaal niet bij de hedendaagse realiteit. Wie vandaag de dag op deze manier wordt aangesproken, kijkt meteen rond op zoek naar de verborgen camera.   Die houterigheid wordt nog versterkt door de spelling en schrijfstijl, die wel eens gedateerd zijn. Woorden als “Wc” of “WC” in plaats van “wc” of “het appèl” in plaats van “het appel”, zijn al een hele poos niet meer correct. Het zijn kleinigheden maar het boek voelt meteen een halve eeuw oud aan. De iPad die in het boek voorkomt, neemt dat gevoel niet weg. Opvallend ook is het overmatig gebruik van de komma. Op elke pagina staat wel een zin met overbodige en foutief geplaatste komma’s. Ook dit versterkt nog maar eens de houterige indruk van het geheel.  

De plot zelf is eerder charmant dan interessant. Uit het voorwoord blijkt dat de gebeurtenissen in de Japanse gevangenkampen, waar dit boek diep op ingaat, gebaseerd zijn op eigen ervaringen van de auteur en zijn zus. Dat op zich is boeiende materie, keurig en aantrekkelijk beschreven via flashbacks. De detectivezaak die daarrond zit, is andere koek. Het verhaal is traag, naïef, weinig opwindend en qua uitwerking bij momenten een beetje kinderlijk en zelfs lachwekkend. Dat het totaal overbodige personage Rita al twee jaar revalideert na een hersenbloeding, is nog een normaal gegeven. Maar dat de auteur vervolgens totaal naast de kwestie doorgaat over Rita’s open been en blaasontsteking, daar is moeilijk doorheen te lezen zonder in lachen uit te barsten. Personages zijn ook wel eens niet op de hoogte van feiten waar ze tevoren wel van op de hoogte waren, en er worden regelmatig dingen op langdradige wijze herhaald. Het bizarre einde tenslotte is er een om snel te vergeten.  

De Detective- en Thrillergids heeft niet mild geoordeeld over het boek en dat is niet onterecht. Zelf vinden we in het boek verschillende elementen terug die nog een tweede ster rechtvaardigen. Maar nooit verdwijnt de indruk dat Muisje Knabbelgraag beter past bij het soort schrijver dat Van Venrooij is. Deze detectivereeks komt een halve eeuw te laat.",-1
"Dit verhaal speelt zich af in Peru, maar het had ieder ander willekeurig land, dat te maken heeft gehad met oorlog/burgeroorlog, kunnen zijn. De verkrachtigen, martelingen en andere wreedheden zijn helaas van alle tijden, en alle landen, en dat beide partijen ""fout"" zijn is natuurlijk ook niet uniek.
Het verhaal zelf is helaas vrij ""dun"" en lang niet zo mooi geschreven als ik me had voorgesteld.",-1
"Gelezen juli 2008.
Het boek was wel aardig maar ook niet meer dan dat. Het hele idee van de zoektocht van Marie Claire naar de Ridders van de Gulden Vlies (waaraan veel aandacht werd besteed in het boek) gaat als een nachtkaars uit. Verder vond ik Marie Claire, de hoofdpersoon, maar een dom wicht, met haar sexuele frustraties. Het eind van het boek vond ik wel weer erg spannend worden.
Al met al heb ik me over het algemeen wel vermaakt met het boek, maar ook veel geërgerd, omdat ik de hoofdpersone niet sympathiek vond en erg wispelturig. Ook andere personen van verschillende veiligheidsdiensten, kwamen niet goed uit de verf. Het boek hele ging eigenlijk als een nachtkaars uit. Jammer; in potentie was het een mooi, spannend boek, maar de schrijver heeft te veel willen vertellen en heeft zich daardoor verslikt in het verhaal. Op het eind wordt DE diamanthandelaar, De Beers, nog even onderuit gehaald; heeft niets te maken met het verhaal.",-1
"Witte warmte beschrijft het gezin Sluis waar vader Victor de overstap maakt van de universiteit naar een eigen bedrijf in nanotechnologie, vrouw Sophie haar man daarin ondersteunt en 18-jarige dochter Eline zich losmaakt van haar ouders. Dochter is zeer beschermd opgevoed maar wordt als 1e jaars student op kamers zelfstandig, ook nog verliefd en gaat zich afzetten tegen haar ouders. Victor ziet dat met lede ogen aan, ziet weinig in die vriend, vooral niet gezien diens meerdere relaties en gebruikt hem als proefpersoon voor een ultieme medische test waarna hij zijn bedrijf met veel winst wil verkopen. De vriend overlijdt, volgens Victor door diens eigen schuld en Eline beland in een acute depressie. Langzaam maar zeker stort de hele wereld van Victor in, dochter en vrouw wenden zich van hem af, de verkoop van het bedrijf gaat niet door vanwege het dodelijk experiment en uiteindelijk belandt hij daardoor ook in de gevangenis. Dit alles in een decor van veel wit door het interieur van het kantoor van Victor, het ziekenhuis en de heftige, langdurige sneeuwbuien die weer een relatie leggen met de klimaatveranderingen waar dochter erg bezorgd om is.

Het boek leest bijzonder vlot weg en door het experiment en wat gebeurtenissen daaromheen maakt het bij tijd en wijle ook nieuwsgierig. Echter, het vlotte lezen komt vooral omdat de personages en gebeurtenissen nauwelijks worden uitgediept. De potentieel ‘spannende’ situaties worden toch niet zo spannend als had gehoopt/gekund. Dialogen zijn erg oppervlakkig, bij vlagen ongeloofwaardig en ook sommige gebeurtenissen komen niet geloofwaardig over. Een boodschap van dochter aan haar ouders in de vorm van een sprookje is voor mij het dieptepunt in het boek: kinderachtig geschreven en matig niveau, veel te breed uitgesponnen en de boodschap is niet heel duidelijk.

Heel jammer want de gebeurtenissen zelf (ontwikkeling nanotechnologie en gebruik van proefpersonen, losmaken van dochter van haar ouders en de reactie van die ouders daarop, de klimaatveranderingen) zijn ingrediënten waar een heel interessant boek over geschreven kan worden. Dat is er helaas niet van gekomen. Al met al wil ik er niet meer dan 2 sterren voor geven.",-1
"Veranderingen is het vijfde boek in de serie waarin we de familie Cazalet volgen, een gegoede, uitgebreide Britse familie. Vele jaren na de reeks van vier, die verschenen in de eerste helft van de jaren 90, schreef Howard in 2013 nog een vijfde boek over de familie. Voor lezers die na vier boeken erg vertrouwd zijn geraakt met deze vele generaties familieleden, is zo'n extra boek natuurlijk iets om naar uit te kijken. Maar de verwachtingen worden niet ingelost.

Het eerste boek, Lichte jaren, speelde zich vlak voor de Tweede Wereldoorlog af. Zoals de titel aangeeft, waren de jaren nog licht, probleemloos. Ook de verhaallijn in het boek kabbelende rustig voort. We leerden de familieleden wat beter kennen, maar iedereen leefde zowat naast elkaar, er was weinig interactie. De tekst werd gekenmerkt door tal van beschrijvingen: van de natuur, de kledij, de mensen...

In het tweede boek, Aftellen, is de oorlog losgebarsten. De meeste familieleden hebben zich samen teruggetrokken op hun landgoed, op veilige afstand van Londen. De oorlog is wel aanwezig, maar overheerst het leven niet echt. Alles is natuurlijk wat anders. Er moet creatief worden omgesprongen met maaltijden en kledij, en het economische en culturele leven draait vierkant.

In derde boek, Verwarring, is de oorlog eerst nog volop bezig. We volgen weer de hele familie, maar de focus ligt nu op drie jongvolwassen dames, die wel in de eerdere delen zagen opgroeien. Samen beleven we de laatste oorlogsjaren en de bevrijding. Het is een boek vol stagnatie, het is wachten op de bevrijding.

In het vierde boek, Bevrijding, beleven we dan de eerste jaren na de oorlog. Ook in dit boek valt op hoe parallel het leven van de Cazalets verloopt met het de maatschappelijke ontwikkelingen na de oorlog. Het land moet zich weer weten te redden en dat moeten zij ook. De familie lijkt in een nieuwe wereld terechtgekomen te zijn, maar moet nog afrekenen met heel wat nawerkingen uit de oorlogsjaren.

En dan is er dus dit vijfde boek, Veranderingen. Het speelt zich af in de tweede helft van de jaren 50. Op grote veranderingen is het voor de lezer lang wachten, die komen eigenlijk maar op het eind van het boek. Het grootste deel van het boek voelt aan als een heel, heel lange inleiding. Alle familieleden werden weer voorgesteld en doordat de kinderen van vroeger ondertussen ook volwassen zijn geworden en velen zelf ook kinderen hebben, was er wel een hele lijst familieleden af te lopen.

De schrijfstijl van Howard lijkt veranderd. Deze bejaarde dame gebruikt af en toe woorden die volgens haar misschien passen bij haar jeugdige personages, maar je krijgt natuurlijk geen jong taalgebruik door er af en toe een paar van die  woorden tussen te gooien.

Het boek is anders dan de voorgaande. Het is niet zo dat er niets gebeurt in dit boek, het soapgehalte blijft erg hoog, maar er is zelden diepgang. En dat maakt deel vijf regelmatig wat saai, ondanks de korte hoofdstukjes. Er zijn wel een paar (maar veel te weinig) mooi geschreven diepgaande passages, met name die waarin twee sterfgevallen worden beschreven.

De veranderingen uit de titel komen eigenlijk pas op het einde van het boek aan bod. Het betreft zakelijke veranderingen met grote persoonlijke gevolgen voor de familieleden. De veranderingen die ze meebrengen voor onze personages worden maar heel lichtjes aangehaald. Eigenlijk had het boek beter kunnen beginnen met het hoofdstuk waarmee het nu afsluit.

Deel vijf had eigenlijk niet geschreven hoeven te worden. Het speelt natuurlijk in op de logische  nieuwsgierigheid van de lezer die de eerste vier delen las, maar het is een overbodig boek. Het vierde boek rondde de familiesaga heel mooi af, het vijfde maakt het geheel weer wat minder goed. 2,5 sterren.",-1
"De 23-jarige Manon Dijkstra woont, na een zoveelste studiemisser en een verbroken relatie, weer thuis bij haar ouders. Manon is nogal eigenzinnig en gaat haar eigen gang. Dat zorgt voor spanningen. Vooral bij haar vader Ton. Ondanks al die huiselijke spanning gaat het gezin Dijkstra, zoals ieder jaar, toch voor een wintersportvakantie naar Oostenrijk.

In Oostenrijk volgt nog een uitbarsting en na een goed gesprek is Manon 180 graden bijgedraaid. De skivakantie lijkt toch nog leuk te worden. Helemaal als Manon een meisje van een gevaarlijke afdaling redt en daarna een baan als skilerares krijgt aangeboden. Manon heeft het naar haar zin. Tot zich diverse incidenten voordoen die niet als ongeluk bestempeld kunnen worden.

Après-ski leest als een snelle skiër op een afdaling, bijzonder vlot. De begrijpelijkheid waarmee het boek geschreven is, is daar zeker debet aan. Het verhaal wordt nergens ingewikkeld waardoor het goed te volgen is. Nadeel is dat het verhaal ook geen enkele diepgang heeft. De personages worden minimaal uitgewerkt en sommige delen van het boek zijn zelfs enigszins overbodig.

Het boek valt binnen het thrillergenre. Daar is tijdens het lezen echter niets van te merken. Het boek wordt nergens spannend en de momenten die als spannend bedoeld zijn, zijn zo goed als mislukt. De enige spanning die in het boek voorkomt, is die huiselijke spanning in het begin.

Daarnaast is het verhaal redelijk voorspelbaar en ontbreken de broodnodige plotwendingen. Daardoor kabbelt het maar wat voort en hoef je je als lezer niet al te veel in te spannen om de aandacht toch bij het boek te houden. Als thriller of roman heeft Après-ski gefaald, maar als niemendalletje is het met vlag en wimpel geslaagd.",-1
"Na de Ragdoll moorden is Baxter bezig om haar leven weer op te pakken. Ze is gepromoveerd, ze heeft een relatie en ze speurt copycat criminelen op die de Ragdoll moorden proberen te recreëren. Omdat de meeste gevallen uit de hand gelopen grappen zijn heeft Baxter er schoon genoeg van. Maar dan gebeurt er een moord in Amerika die mogelijk een daadwerkelijke connectie heeft met de Ragdoll moorden. Noodgedwongen komen Amerikaanse agenten Baxter om hulp vragen…..niet dat Baxter daar op zit te wachten.

Kort voordat ik aan Hangman begon heb ik Ragdoll herlezen om mijn geheugen op te frissen over de gebeurtenissen die zich in dat boek hebben voorgedaan.

Waar in Ragdoll alles om Wolf draait heeft Hangman het stokje overgedragen aan baxter. Wolf vond ik geen vermakelijk figuur dus ik was blij dat Baxter het overnam, zij is keihard en sarcastisch. Normaal houd ik wel van dat soort personages, helaas pakte het in Hangman anders uit.

Baxter was zo overdreven in haar doen en laten, de gedwongen humor en sarcasme overschaduwen de rest van haar karakter. Ik snap dat het in haar geval een coping’s mechanisme is maar het wordt zo aangedikt dat het niet meer vermakelijk is om te lezen.

Dit geldt trouwens voor meer personages, ze worden heel groots en overdreven beschreven zonder dat je ze echt leert kennen. De komst van nieuwe personages voegt zo niets toe aan.

Gelukkig hebben we Edmunds nog, hij haalt ons uit de chaos en neemt ons mee in de ontwikkelingen die zich in zijn leven plaatsvinden.

Al met al heb ik een boekkater aan Hangman overgehouden. Het boek is niet moeilijk geschreven maar de schrijfstijl is chaotischer dan in zijn voorganger. Dat plus de “over the top” karakters van de personages maakt dat het voor mij geen vermakelijk boek is.

Waar ik mij het meest aan stoorde was waar in Ragdoll Wolf in het middelpunt stond en de verschillende verhaallijnen bij elkaar bracht. Het in Hangman met Baxter juist de andere kant op, de verhaallijnen komen nog wel op één punt uit maar haar rol is mij nog steeds niet duidelijk.

Het concept van het verhaal is op zich leuk bedacht maar de uitwerking ervan laat te wensen over. Ik zal daarom de vervolgdelen niet oppakken.",-1
"Ik had eigenlijk gedacht dit boek leuk te vinden omdat het dystopisch is en het idee van ""alleen kinderen blijven over"" erg interessant klonk!

Maar helaas heb ik mij echt door boek heen moeten worstelen!
Meerdere keren eraan begonnen, toen weer weg gelegd en daarna weer begonnen met lezen!

Het lukt niet om een connectie met Anna te voelen, want daarvoor gaat de auteur niet genoeg op haar in!

Het blijft allemaal wat een deprimerend geheel omdat er geen hoop op een goede toekomst is.

Dit boek heb ik gelezen voor de 7 Days Reading Challenge van Hebban & heb goede hoop dat ik toch nog een heel leuk boek ga vinden in deze challenge!",-1
"actie en nog eens actie,
De actiethriller is een heel apart genre. Pittige dialogen zijn leuk, maar niet noodzakelijk. Geloofwaardigheid is aardig, maar niet waar het om draait. Karaktertekening is meegenomen, maar zonder gaat het ook. Een sterk plot okee, maar ach. Nee, de essentie van de actiethriller is snelheid.
Snel denkwerk, snelle klappen, snelle moorden, snelle verplaatsingen, snel wisselende decors. Actie, actie, actie. Dat is dan ook precies wat Colin Forbes de lezer voorschotelt in zijn nieuwste thriller Geen genade. Hoofdpersoon is Tweed, onder-directeur bij de Britse geheime dienst. Op verzoek van zijn vriend, hoofdinspecteur Buchanan van Scotland Yard, ontfermt Tweed zich over ene Michael die lijdt aan geheugenverlies. Het enige dat hij weet te melden is: “Ik heb moord een gezien.”
De zwijgende Michael brengt Tweed en zijn assistente Paula Grey naar Dartmoor, naar het huis van zijn oom Drago Volkanian, de Armeense grondlegger van een grote supermarktketen en een wapenfabriek. Onderweg vinden Tweed en Paula twee ernstig toegetakelde skeletten. Als zij op onderzoek uit gaan, maken zij kennis met een aantal familieleden van Drago die allen min of meer verdacht zijn. Deze verhaallijn kruist een andere verhaallijn waarbij geheimzinnige wapenhandelaren raketkoppen willen leveren aan het vijandige Angora, dat hiermee in staat wordt gesteld om wereldsteden als Londen, Parijs en Berlijn met een enkele druk op de knop te vernietigen. Tweed vermoedt een verband tussen de moorden en de wapenleveranties. Als er nog twee toegetakelde skeletten worden gevonden, trekken Tweed en zijn team pas goed van leer. Zij gaan net zo meedogenloos te werk als hun tegenstanders. Op een mysterieus eiland voltrekt zich, geheel in de trant van James Bond, een bloedige strijd met de wapenleveranciers. Dat ook de sadistische moordenaar niet onbestraft blijft, moge duidelijk zijn.
Het voordeel van een actiethriller als Geen genade is dat je er niet diep bij hoeft na te denken. De acties en reacties onttrekken zich aan iedere vorm van logica of geloofwaardigheid. Als Tweed en Paula bijvoorbeeld besluiten om met de aan amnesie lijdende Michael te gaan praten (slechts enkele straten verderop in Londen), pakt Paula Grey 2 koffertjes met schoon ondergoed voor haar chef en haarzelf. Onder het motto van “je weet maar nooit.” Tweed is in dit verhaal de Kop van Jut. Er wordt op hem geschoten, hij wordt van de weg gedrukt, er wordt een bom onder zijn auto geplaatst en hij wordt van een rots geduwd. Het maakt de dappere opper-padvinder niet voorzichtiger. In tegendeel. Tweed beveelt zijn team zelfs om hem niet te beschermen. Zijn argeloosheid is schrikbarend. Verder mist hij volstrekt het vermogen om verdachten serieus te ondervragen. Geen enkel gesprek levert nieuwe info op. En toch legt hij als enige het verband tussen de sadistische moordenaar en de geheime wapenleveranties. Waarom? Ik als lezer heb geen flauw idee. Tweed is zo naief, dat het een topman van de geheime dienst onwaardig is. Gelukkig is de tegenstander van Tweed minstens zo simpel. Door Tweed uit te schakelen denkt hij/zij verlost te zijn van vervolging door de geheime dienst. Het feit negerend dat Tweed medewerkers heeft met wie hij zijn onderzoeksresultaten deelt. Zoals gezegd, voor de actiethriller is logica onbelangrijk. In de actiethriller regeren de ijzeren wetten van de jungle: de jager die onverbiddelijk zijn prooi najaagt en die van tijd tot tijd zelf prooi wordt om vervolgens weer tot jager te transformeren.
Een aantal thrillers van Forbes is verfilmd. Ook Geen genade is daar uitermate geschikt voor. Het boek lijkt geschreven te zijn als de ruwe outline voor een film. De acties die als een sneltrein voorbijrazen, zijn enorm beeldend. De achtervolgingen, schotenwisselingen en bomexplosies wisselen elkaar in hoog tempo af. Tijd om adem te halen is er niet voor de bedrieglijke mooie mannen en vrouwen met hun dure whisky’s. Voor wie alle genoemde manco’s van het boek voor lief neemt is er sfeer en spanning alom. Het is een keuze.",-1
"Interesting, of course you know part of what happened, but if you read what Russia is doing/has done in Tsjetjenia, you will understand it better. The Tsjetjenian case has a lot of view points and all parties have a part in the wrong doing.",-1
"Samen met Wendela de Vos vormde Atie Vogelenzang een schrijfduo onder het pseudoniem Tupla Mourits. Ze wonnen met Vrouwelijk Naakt de Schaduwprijs voor beste thrillerdebuut in 2006. Samen schreven ze zeven boeken, waarna Vogelenzang besloot alleen een boek te schrijven. Uit het niets is het resultaat van haar rijke fantasie. Een boek over de verpleegster Barbara, die op een avond in haar huis wordt aangevallen door een gemaskerde man. Na de aanval doemen er allerlei vragen bij Barbara op: Wie was de man, en waarom werd ze aangevallen?

Als thrillerliefhebber doet de cover je hart wellicht sneller kloppen: Een verlaten, mysterieus huisje in de mist met de titel Uit het niets. Uitgaande van de cover verwacht je eventueel een keiharde, bloedstollende thriller, maar helaas is niets minder waar. Er is weinig sprake van spanningsopbouw, de plottwists die in het verhaal zitten zie je al van mijlenver aankomen en je wordt als lezer weinig verrast.

Vogelenzang maakt het tekort aan spanning in het verhaal een beetje goed met haar schrijfstijl, waarbij ze nergens doekjes om windt. De zinnen en hoofdstukken zijn kort, de omgeving wordt niet onnodig beschreven en het boek bestaat voornamelijk uit acties en dialogen. Dit heeft echter een groot nadeel; de personages blijven erg vlak. Voornamelijk de ik-persoon, Barbara, komt af en toe emotieloos over en lijkt weinig na te denken bij de gebeurtenissen. Terwijl de lezer de puzzelstukjes van een mysterie al in elkaar gepast heeft, komt Barbara hier een paar bladzijden later achter. Ze is weinig verdrietig en zelden verward bij een ommekeer in het verhaal, en waar normale mensen bang zouden zijn geeft ze geen kick:
Het einde van dit boek is wat vreemd. Er lijken losse eindjes aan elkaar te worden geknoopt. Zo wordt het verhaal ietwat afgeraffeld met een mail waarin de laatste momenten worden beschreven. Ook blijf je, net als het hoofdpersonage, nog achter met vragen. De grote ‘waarom?’ vraag wordt eigenlijk niet beantwoord, iets waar je als thrillerliefhebber toch wel op zit te wachten.

Al met al mist deze thriller wat spanning en had het verhaal misschien wat beter uitgedacht moeten worden. De personages hebben weinig diepgang en het einde lijkt wat afgeraffeld te worden, waardoor je teleurgesteld het boek dichtslaat. Een lichtpuntje is te vinden in de fijne schrijfstijl van Vogelenzang; ze gebruikt korte zinnen en hoofdstukken om snel en efficiënt ter zake te komen.",-1
"!In deze review komen spoilers en mijn ongezouten meningen in voor!
Review 13#

Er werd me verteld dat dit boek een Alice in Wonderland retelling was, heb er niks mee maar wilde toch een poging wagen. Op de voorkant zie je bladeren (staan voor het woud) en de veer, de kam en het botje die Alice in bezit heeft.

Het verhaal:
De zeventienjarige Alice is het grootste deel van haar leven samen met haar moeder op de vlucht geweest voor het ongeluk dat hen achtervolgt. Maar wanneer Alice' oma, schrijfster van een duister sprookjesboek, op haar landgoed het Hazelwoud overlijdt, lijkt het ongeluk hen in te halen: Alice'
moeder wordt ontvoerd door een man die zegt dat hij uit het Achterland komt - de dreigende bovennatuurlijke wereld uit haar oma's verhalen. Alice' enige aanwijzing is het bericht dat haar moeder voor haar achterlaat:
BLIJF WEG UIT HET HAZELWOUD
Alice heeft haar oma's fanatieke fans altijd zo veel mogelijk vermeden, maar nu zit er niets anders op: ze moet hulp vragen aan haar klasgenoot en Achterland-superfan Ellery Finch. Hij helpt haar gelukkig maar al te graag, al vraagt Alice zich wel af waarom hij zo gretig op haar aanbod ingaat. Om haar moeder terug te vinden, moeten Alice en Ellery afreizen naar het Hazelwoud, naar de wereld waar haar oma's sprookjes hun oorsprong vonden. Zal Alice er tijdens haar zoektocht achter komen waar haar eigen verhaal begon en vooral waar het misging?
!Spoiler alert!
De eerste 50 blz zijn introductie, dan is er een probleem, daarna krijgen we een zoektocht waarin niks gebeurd. Op blz 160 gebeurd er eindelijk iets, maar 3 blz later is het weer het saaie ’’er gebeurd niks’’ riedeltje. Het einde was ook uitgekauwd en smakeloos.
De hoofdpersoon Alice is moeilijk om van te houden. Ze is gemeen naar anderen, dom en naïef, de hele tijd afhankelijk van anderen enz.
I.p.v. dat het verhaal verder gaat, of dat er iets gebeurd, heb je constant herinneringen van Alice met haar moeder die saai zijn, niks aanvullen of ook maar van belang zijn.
Gelukkig worden de andere verhalen van het kinderboek ook verteld, anders waren het maar nutteloze titels en had de schrijfster ze beter niet kunnen noemen. Ik vond de verhalen uit het kinderboek eigenlijk interessanter dan het boek Hazelwoud zelf.
Het boek staat onder de categorie YA, maar ik vind dat het wel voor een jonger publiek kan zijn. Elk kind is anders en weet zelf (of de ouders) wat bij hen past en wat ze aankunnen. Kan denk ik ook dienen als een voorleesverhaal.

Conclusie:
Het verhaal was saai, er gebeurde niks en de sprookjes waren uiteindelijk interessanter dan het boek zelf.
Als je de achterkant van het boek hebt gelezen, kan je makkelijk iets van 180 blz overslaan en daar beginnen met lezen. Je mist niet veel als je dat zou doen.
Kon heel makkelijk dit e-book wegleggen, vergeten en niet lezen.

Cheen",-1
"Elísa, een moeder van drie kinderen, wordt op brute wijze vermoord. Haar dochter Margrét van zeven jaar ligt ten tijde van de moord onder het bed van haar moeder en is getuige van haar lijdensweg. Op de plaats delict laat de dader een briefje achter met een ondefinieerbare cijferreeks.

Rechercheur Huldar wordt bij gebrek aan beschikbare collega’s met ervaring, de leiding over het onderzoek gegeven. Hij is jong, onzeker in zijn nieuwe functie en erop gebrand de moordenaar te vinden. Mocht dat niet lukken, dan kan hij een carrière bij de politie verder wel vergeten. Om vooruit te komen in het politieonderzoek wordt kinderpsycholoog Freyja ingeschakeld. Zij moet de politie bijstaan tijdens de ondervragingen van Margrét, maar Freyja en Huldar kennen elkaar van een onenightstand en de samenwerking wordt er hoogst ongemakkelijk door.

Tegelijkertijd pikt Karl, een scheikundestudent en radioamateur, een IJslands radiostation op waarop eveneens cijferreeksen worden voorgelezen. Aangezien hij in de brij van getallen zijn eigen burgerservicenummer herkent, gaat hij ervanuit dat de berichten op het radiostation voor hem persoonlijk bedoeld zijn. Samen met twee andere radioamateurs, die Karl graag zijn vrienden noemt, gaat hij op onderzoek uit. DNA is het eerste deel van een nieuwe serie rond rechercheur Huldar en kinderpsycholoog Freyja. In Nederland althans, want in IJsland verscheen DNA al in 2014 en is in 2018 het vijfde deel uitgebracht. Vandaar dat het tweede deel Vortex in Nederland al in mei van dit jaar verschijnt.

Yrsa Sigurdardottír trekt je het boek in met een nieuwsgierig makende proloog en een spannend eerste hoofdstuk, waarin de moord op Elísa plaatsvindt. Dit lijkt veel goeds voor het vervolg van het verhaal te beloven. Helaas. Direct hierna zakt het verhaal in om eigenlijk niet weer op te krabbelen. Steeds op het moment dat er zich iets kan gaan ontwikkelen, kapt de auteur dit af door haar personages in overpeinzingen te laten verzinken over gebeurtenissen uit het verleden. Weg vaart en spanning. Dit gaat op een gegeven moment irriteren en de neiging om het boek aan de kant te leggen, speelt op.

Uiteindelijk is er toch iets dat blijft trekken en waarom je geen gehoor geeft aan deze neiging. Het in elk hoofdstuk meelezen met een ander personage is interessant en geeft steeds meer inzicht in de afloop. Bovendien, wat Sigurdardottír goed doet in tegenstelling tot wat vaak in andere thrillers gebeurt, is dat ze de identiteit van de dader goed verborgen houdt en je niet laat meelezen met zijn of haar gedachten. De dader blijft mysterieus.

Pas tegen het einde volgen de ontwikkelingen elkaar ietsje sneller op, overpeinzingen maken plaats voor meer vaart en dialoog. Toch is het prettig dat dit boek op een gegeven moment ook uit is. Samen met de iets te vergezochte plot en de vele spelfouten is dit boek helaas geen topper.",-1
"I was a bit disappointed in this book, expected more of it. It's a true story about a young man who goes to war at WW II. After several already horrible events, he gets captured en is a prisoner of the Germans. He has to work in bad conditions at IG Farben at Auschwitz. There he sees people with pijama's who are in even worse shape en who get killed for nothing. He smells the dead of the gas chambers. At a certain moment, he wants to know more and see with his own eyes, so he changes clothes with a jew and goes to Auschwitz. The next day he returns and they switch again.",-1
"Een matig boek van Peter James, waarbij er 4 verhaallijnen te volgen zijn. De verhaallijnen zijn niet altijd even duidelijk te volgen, ze komen wat rommelig over. Naarmate het boek vorderd weet je al ongeveer hoe de verhaallijnen bij elkaar gaan passen. Leuk om gelezen te hebben maar geen boek wat in je gedachten blijft hangen.",-1
"Op één of andere manier kon dit boek me niet zo boeien als ik had verwacht. Het plot dat liefde een ziekte is, waarvoor een genezing bestaat, waardoor je leven veilig, afgepast, voorspelbaar en gelukkig is sprak me aan. Ik was benieuwd hoe Lena hiermee om zou gaan als ze vlak voor haar behandeling toch verliefd wordt.

Het vertelperspectief bleef wat mij betreft te veel bij Lena, waardoor ik het hele boek een afstand tot haar voelde. Gracie, Hana en Alex had ik graag ook hun verhaal uit hun oogpunt zien vertellen, om meer van hen te weten te komen. Aan de andere kant, in de puberteit draait meestal alles om jezelf, dat is een periode dat de meeste mensen ook meer egocentrisch zijn.
Sommige zinnen en gedachtes heb ik wel meerdere keren voorbij zien komen waardoor ik zoiets had van, ja dat weet ik nu onderhand wel.
Tevens werd er op een gegeven moment ook niet meer over de Evalutatie, Behandeling en Procedure gesproken (bijvoorbeeld dat een ander personage dat wel meemaakte) dat had het boek een extra verdieping kunnen geven.

Ik vind het wel stoer dat Lena er uiteindelijk voor kiest om voor de liefde te gaan en zich niet te laten behandelen waardoor iedereen praktisch gezien onverschillig door het leven gaat.

Er zitten wel een aantal mooie zinnen en morele lessen in, maar het boek werd zo'n 80 bladzijdes voor het eind pas pakkend, wat voor mij de reden is om dit boek 2 sterren geven in plaats van 3.

Toen het boek uit was, heb ik wel deel 2 (Pandemonium) meteen opgepakt (deel 3 staat hier ook in de kast) omdat ik wil weten hoe het nu verder gaat en ik vind nu, na 30 bladzijdes, deel 2 prettiger weglezen dan deel 1.",-1
"Ik heb het boek niet uitgelezen, ik ben tot 100 bladzijden gekomen en heb het toen weggelegd. In mijn hoofd is het op dit moment ook vrij onrustig en dit boek hielp met niet om te ontspannen. Wel jammer omdat er veel mensen erg positef zijn over dit boek.",-1
"'Verdraaid Goed' is het eerste deel van de 'Verborgen Littekens'trilogie. Ik heb dit boek mogen ontvangen van de schrijfster en ben zeer benieuwd naar het verhaal. De beschrijving van het boek komt een beetje apart, misschien rommelig, over en dat trok mij wel aan. 

Het verhaal gaat over een jonge dame genaamd Crystal die in haar verleden is gepest. Hierdoor is ze onzeker over haarzelf en probeert ze zoveel mogelijk mensen te ontwijken. Crystal heeft wel één droom en dat is DJ worden. Zal haar dit lukken of wint haar onzekerheid?

De schrijfster heeft een verhaal geschreven met een redelijk vlotte schrijfstijl. Het verhaal zelf had op vele vlakken beter uitgewerkt mogen worden. Sommige gebeurtenissen in het verhaal, worden niet afgemaakt wat niet doorloopt met het verhaal. Crystal zelf  is als hoofdkrater die niet echt een interessant persoon. Ze doet veel studeert, is koerier en houd van sporten. Hier word niet op verder gegaan. De schrijfster had haar veel beter mogen uitwerken.

Het verhaal gaat over het DJ wezen, maar miste in het boek het DJ gevoel, de feeststemming, de stress en het opbouw naar DJ zijn. Crystal wilt DJ worden en kan dat dan ook gelijk na één keer oefenen. Dit klinkt ongeloofwaardig.

Buiten om dit heeft het verhaal wel potentie. Het heeft een interessante verhaallijn die meer tot zijn recht kan komen als het verhaal wat beter is uitgewerkt is.

Het boek zelf is erg dun en heeft maar 108 bladzijden. Voor een bedrag van €15 euro vindt ik dat aan de hoge kant. De cover van het boek had van mij ook iets duidelijker gemogen.

Ik ben wel benieuwd naar het volgende deel van deze trilogie.



STERREN 



Ik geef dit boek 2,5 sterren



BOOKLOVERSAPHIRA",-1
"Hoeveel simplisme kun je bij elkaar verzinnen?
Het is zo simpel dat ik het boek bladerend door kon lezen en nog kon volgen ook.
Na zo n 100 pagina's maar gestopt met bladeren en...
En als je over seks en verleiding schrijft, dan mag het wel wat explicieter.",-1
"Een oude visser op Cuba heeft al 84 dagen niets meer gevangen en voelt zich verslagen. Het voelt ook zo aan alsof hij 84 jaar oud is, toch naar hedendaagse normen. Hij is mager en pezig, wordt ook zo afgebeeld op de afbeeldingen. Bijna geen haar meer... De afbeeldingen geven tenminste een gezicht aan het verhaal.

Het is een verhaal van 1952, hét boek waardoor Hemingway de Nobelprijs heeft gewonnen. Uiteraard voor de diepere lagen in het boek, maar het verhaal biedt mij te weinig houvast en laat me verloren drijven, achter Santiago en de marlijn aan.

Maar is het wel een marlijn? Want dit is verwarrend: is het een zwaardvis, een marlijn (vertaling van het Engelse marlin), een soort haai (vertaling van het Spaanse tiburón)? Of wordt het op het einde van het verhaal gewoon in het ongewisse gelaten? Uiteraard gaat het in dit boek niet over welke vis Santiago, de visser, uiteindelijk overwint (of net niet?), maar mij verwart dit... Ik wil weten over welke fauna het hier écht gaat. Het was toch geen droom hé? Volgens het boek in ieder geval niet....

Een waardige oude man is de visser wel, maar in een hopeloos en nutteloos gevecht, wat mij betreft. Misschien omdat we oude mannen nu niet meer laten vechten tot de striemen in hun handen staan... Mij boeide dit niet, de lagen zullen te verstopt onder de golven zijn geweest.",-1
"Ik las reeds alle boeken van deze schrijfster, die me heel erg kon overtuigen met haar stijl en spannende opbouw.
In dit nieuwste boek mis ik haar stijl, haar diepgang, .... Het verhaal komt heel traag echt op gang en kon mij op geen enkel vlak echt raken. Ik had er zo naar uitgekeken, maar deze keer viel haar boek mij echt tegen.",-1
"Na het fenomale Kind 44 gaat het snel bergafwaarts met Tom Rob Smith. Het verhaal is gewoonweg niet goed geschreven. Het heeft een beetje een ""opstel""-niveau. Bovendien zijn er zo veel ""twists"" in het verhaal, dat het ook niet meer geloofwaardig is. Jammer, want een wat uitgeklede vorm van dit verhaal had best potentie gehad. Ik twijfel of ik het volgende boek van Tom Rom Smith nog in huis haal.",-1
"Ik vond het boek t/m het hoofdstuk Nathan plezierig lezen. Daarna werd het warrig.
Duidelijkheid over de relatie van de verteller tot Matias liet soms lang op zich wachten.
Naarmate het boek vorderde werd het lastiger de personages te plaatsen.
Na een stop moeilijk weer in te komen.
Geen van de persoonlijke verhalen heeft met echt kunnen raken.
Geen voldaan gevoel nadat ik het boek uit had.
Ik vond het geen aanrader. Jammer van mijn tijd, er zijn zoveel prachtige boeken.",-1
"In het debuut IJsprinses van Camilla Läckberg loopt als rode draad de ontluikende romance tussen schrijfster Erica en politieman Patrik. Op bijna bouquetreeksachtige wijze wordt hun idylle beschreven, inclusief kwesties die bij een ontluikende liefde horen: je te dik voelen, aanwezige vetrollen, eindeloze verkleedpartijen, culinaire perikelen voor een love-dinner, blozen bij het minste geringste, et cetera. Door deze en andere overbodig gedetailleerde uitleg van zaken gaat de continuïteit van een in basis pakkende thriller verloren en wordt de spanning weggenomen uit de op zich goede verhaallijn. Het lijkt erop dat aan de huidige thrillergenres een nieuwe kan worden toegevoegd: de thrillerroman.

Läckbergs manier van schrijven varieert van haast kinderlijk eenvoudig en belerend tot goed en spannend. Soms is er diepgang maar dan ineens weer niet. Door deze duidelijke wisselingen in schrijfstijlen, lijkt het of twee auteurs zich met het boek hebben bemoeid. Was dit debuut te groot voor Läckberg? Mogelijk was ze te jong (27-28 jaar) voor een eenduidige aanpak en samenhang, noodzakelijk om een pakkende spanning op te bouwen. Läckberg groeit wel in IJsprinses. Vooral in de eindfase wordt het erg spannend. Dan zie je dat Läckberg best in staat is een thriller van behoorlijk niveau af te leveren.

Misschien is het mijn makke dat ik me stoor aan een teveel van niet ter zake doende luchtigheden, en misschien dik ik deze recensie wat aan, het zij zo. Voor wie van romance in een thriller houdt: ga ervoor! Maar het etiket 'literair' - tegenwoordig te pas en te onpas opgeplakt - is hier misplaatst. Een pluspunt is dat Läckberg ons verrast met een zeer knap gevonden plot, complimenten hiervoor! Daarom is het extra jammer dat zelfs bij deze verrassende plotwending nog even de kneuterigheid van een verkeerd en vergrijsd huwelijk erbij wordt gehaald. Läckberg heeft het zelfs als slotnummer gekozen maar het voegt niets toe aan het verhaal.
Als Läckberg voortaan hoofd- van bijzaken kan scheiden, zal volgend werk zeker een kans moeten krijgen. Gezien de lovende kritieken van trouwe Läckbergfans over haar andere boeken heeft zij zich mogelijk na haar debuut IJsprinses verbeterd en kan het zo maar gebeuren dat ik toch nog enthousiast word.",-1
"Een enkele keer koop ik een thriller vanwege het aantal toegekende sterren in VN; zo ook dit boek dat 4 sterren meekreeg. Eerlijk is eerlijk, het verhaal op zich is verrassend genoeg en bevat voldoende spanningselementen, maar toch blijft het gevoel ""dit is het net niet"" prominent aanwezig.
In de flaptekst staat de nogal boute bewering dat Edwardson Henning Mankell's natuurlijke opvolger zou zijn. Niet wat mij betreft. Mankell's karakter- en sfeertekeningen zijn veel en veel beter.
Sommige delen zijn ronduit saai en doen door herhalingen van zinnen en woorden gemaakt literair aan.
De hoofdpersonen komen wél goed uit de verf; dat schijnen Scandinaviërs toch goed te beheersen.",-1
"Met Twee meisjes in het blauw heeft Mary Higgins Clark haar gewoonlijke, damesachtige thrillertje afgeleverd. De vaste kenmerken zijn weer aanwezig: Cape Cod, de gedetailleerde beschrijvingen wie wat draagt, de eendimensionale karakters, het personage dat de sleutel tot de oplossing van de zaak heeft, maar daarmee om één of andere reden wacht tot het einde van het boek...
Niks nieuws onder de zon, maar ik krijg de indruk dat Higgins Clark haar gevoel voor spanningopbouw kwijt is. De eerste driekwart van het boek wil het maar niet spannend worden en het enige dat dan resteert is een kaal plot. Een plot dat goed in elkaar zit weliswaar, maar je doorziet hoe Higgins Clark het allemaal ontworpen heeft. De ontknoping van het boek heeft ze uitgesmeerd over tientallen pagina's en dat is weer teveel van het goede.
Misschien is ze inmiddels te oud geworden voor het schrijven van boeken. Zelf denkt ze van niet. In het nawoord kondigt ze aan al met het volgende boek bezig te zijn.",-1
"Moeilijk om een recensie over Driftleven te schrijven. Dat komt -denk ik- omdat het enerzijds knap in elkaar zit. Immers, aan het begin denk je al te weten wat er speelt en wie de dader is, maar dan heb je nog minstens 300 pagina's te gaan. En die wil je tóch uitlezen. En dat komt door de snelle, vlotte schrijfstijl. Met name de verschillende perspectieven vond ik heel knap gedaan/goed bedacht. Je vliegt gewoon door het verhaal heen.
Het einde vond ik niet voorspelbaar, maar ook geen heel bijzondere ontknoping. Anderzijds is het verhaal zelf wat dunnetjes en leunt het op wat toevalligheden. De band die Emma met 'de dood' heeft, had ik graag iets meer uitgewerkt/begrijpelijker willen zien.
Dwaalspoor, dat ik hiervoor heb gelezen, vond ik beter. Omdat ik dat boek (gemotiveerd) drie duimpjes heb gegeven, krijgt deze er van mij twee.",-1
"Marvellous Ways is een eigenzinnige vrouw met wonderbaarlijke gedachten en gewoonten. In het boek helpt Marvellous een jongen genaamd Freddy Drake. Hij is een oude oorlogsveteraan die op een koude nacht voor de stoep van Marvellous aankwam. Hij was ernstig gewond aangekomen van de tweede wereldoorlog. In het verhaal komen verschillende prachtige citaten voor die heel magisch zijn. Verder zijn Marvellous en Drake geheel anders van elkaar. Ze zijn heel verschillend. Maar hoe het op het eind van het boek is, vind ik het prachtig gedaan. Dit boek is wel een aanrader!",-1
"Met De dood van Cassandra werpt Steven Saylor de lezer terug naar het Rome van het jaar 48 voor Christus. Het is het tijdperk van de machtsstrijd tussen Caesar en zijn rivaal Pompejus. Tegen deze achtergrond plaatst Saylor een moordmysterie. De opmerkelijke vrouw Cassandra die bekend stond om de dramatische wijze waarop ze de toekomst kon voorspellen is vergiftigd. Haar minnaar Gordianus besluit dat hij alle verdachten moet horen om de waarheid boven water te halen.

Het boek dat van de uitgever het trendy predikaat ""literaire thriller"" meekreeg, is geen gecompliceerd werk met hoogdravende taal en ingewikkelde structuren. In eenvoudige bewoordingen schetst Saylor de naar opstand gonzende hoofdstad van het Romeinse imperium. Lange tijd volgt hij het patroon waarbij hoofdstukken waarin teruggekeken wordt op het leven Cassandra afgewisseld worden met hoofdstukken waarin Gordianus de verdachten spreekt. Eigenlijk stelt Gordianus alle relevante vragen voor het onderzoek niet. Hij vraagt niet naar alibi's, probeert geen motieven te ontdekken of bewijsmateriaal te verzamelen. Hij is vooral benieuwd naar de vrouw die zijn maitresse was want hij komt tot de conclusie dat hij haar amper gekend heeft. Wie was ze eigenlijk? Die vraag maakt het boek net interessant genoeg om door te lezen.

Als detective laat De dood van Cassandra nog wat te wensen over. De uiteindelijke ontknoping komt niet als een spannende onthulling. Gordianus stuit vanzelf op de dader die zonder slag of stoot schuld bekent. Zonder die bekentenis had Gordianus geen poot om op te staan. Naar mijn mening is het een beetje goedkoop. De antieke wereld die geschetst wordt is de enige factor waardoor dit boek uiteindelijk toch de moeite van het lezen waard was. Als historische roman niet onaardig.",-1
"Ik heb echt geprobeerd om van dit boek te houden. Echt waar. Ik heb supergoede dingen over dit boek gehoord en ik wilde die goede dingen delen. Maar het lukte gewoon niet.

Ik vond de personages, voornamelijk Lara Jean verschrikkelijk vervelend. Ze deed de hele tijd dingen die super dom waren. Ik ergerde me er echt aan. Afschuwelijk. Geef mij maar slimme personages. Niet mensen die dingen doen die het eerst bij hen opkomen. Nee, alsjeblieft.

Ten tweede dacht ik dat het boek vooral over het probleem van de brieven ging, maar nee, het ging over wat er NA het versturen van de brieven gebeurde. En dan bedoel ik ook NA, nadat alle jongens begrijpen dat Lara Jean het niet echt meent. Ik was teleurgesteld.

Als laatste verwachtte ik dat er dit ""iets"" ging gebeuren en wachtte ik er de hele tijd op, maar uiteindelijk gebeurde dat niet, dus ik was weer teleurgesteld. Maar wat echt stom is, is dat ik er letterlijk het hele boek door zat te wachten op dat ""iets"". Sorry Jenny, maar ik had beter verwacht. Maar eigenlijk ook niet. Dan zou het cliché zijn.

Waarom heb ik dit boek dan toch twee sterren gegevan in plaats van één? Het is heel simpel. Jenny heeft een geweldig leuke en grappige schrijfstijl. Ik heb een aantal keer hardop zitten lachen terwijl ik dit boek las en door die leuke schrijfstijl had ik het in no-time uit.

Helaas denk ik niet dat ik deel 2, P.S. I Still Love You ga lezen. Daarvoor ben ik te teleurgesteld geraakt door dit boek, maar misschien. Ooit. Ook moet ik toegeven dat dit soort boeken niet echt mijn ding is. Dus tja. Misschien moet ik die ""ooit"" wel weghalen.",-1
"!In deze review komen spoilers en mijn ongezouten meningen in voor!
Review 42#

Heb dit boek al heel vaak in de boekenwinkels gezien, maar was er niet geïnteresseerd in, het verhaal leek mij toen niks. Wat doe je dan als je moeder je het als kerstcadeautje geeft, je geeft het maar een kans (wie weet, misschien vind ik het wel goed.) Vind de voorkant van het boek niet echt speciaal.

Het verhaal:
Scarlett Dragna woont met haar zus Donatella op een klein eiland, waar hun gewelddadige vader hen in zijn greep houdt. Wanneer haar vader haar wil uithuwelijken, wil Scarlett meer dan ooit naar de magische show Caraval. In deze jaarlijkse voorstelling zijn de bezoekers ook de spelers van een gevaarlijk spel. De prijs? 1 wens wordt vervuld. Met de komst van een onverwachte uitnodiging lijkt Scarlett’s grootste droom werkelijkheid te worden. Maar algauw blijkt dat haar zus Tella deinzet is van de nieuwe Caraval-voorstelling. Scarlett heeft nooit kunnen kiezen, maar nu staat ze voor een reeks onmogelijke keuzes. Durft ze in het diepe te springen om haar zus te vinden? Of zal de wanhopige zoektocht haar blind maken voor de magie en waanzinnigheid van Caraval?
!Spoiler alert!
Scarlett Dragna woont samen met haar gewelddadige vader en jongere zus Donatella op het eiland Trisda. Ze droomt al jaren van de magische show Caraval, waarvan de bezoekers de spelers zijn en als ze winnen, wordt een wens van ze vervuld. Scarlett schrijft al jarenlang brieven aan Caravalmeester Legende en krijgt uiteindelijk een brief terug met kaartjes voor het aanstaande Caraval op Isla de los Suenos. Het lijkt haar geen goed idee, het risico is te groot. Maar tegen haar wil in wordt ze meegenomen door Donatella en de zeeman Julian naar Caraval. Donatella verdwijnt en ze komen erachter dat zij deel uitmaakt van het spel. Scarlett en Julian hebben 5 dagen om 5 aanwijzingen te vinden om zo Donatella te vinden en de prijs (een wens) is dan van hun. Na een hoop avonturen is het einde van het spel in zicht, is Julian vermoord, pleegt Donatella zelfmoord en ontdekt Scarlett dat er meer aan de hand is dan ze dacht. Donatella heeft in het verleden brieven geschreven aan Legende en samen hebben ze een plan gesmeed om tijdens deze Caraval Scarlett en Donatella te bevrijden van hun vader, alles was dus nep. Het spel wordt afgesloten met een feest en daar ziet ze de weer tot leven gekomen Julian (die de broer van Legende blijkt te zijn), vergeeft hem en beginnen hun relatie. Het boek eindigt met Donatella dansend met een mysterieuze man die haar een brief overhandigt.

Aan het begin van het verhaal is er een kaart van Caraval.
Door het hele boek wordt vertelt dat Scarlett slim is, manipulatie kan zien, niet snel kan vertrouwen, onafhankelijk is en zeker niet naïef is (ik kan zo nog wel een tijd doorgaan, maar ik denk wel dat het duidelijk is.) Als je echter het verhaal leest, doet ze totaal het tegenovergestelde. Ze wordt beschreven als sterk, maar komt zwak en naïef over en handelt ook zo. Er wordt je een leeuw beloofd, maar je krijgt een konijn.
Ik haatte haar zus Donatella, vond haar irritant en egoïstisch. Ook al was het voor ’’The greater good’’, ze heeft Scarlett zoveel aangedaan dat het in mijn ogen moeilijk tot onmogelijk is om Donatella te vergeven. Na al die traumatische ervaringen, leugens en bedrog zou ik persoonlijk die persoon nooit meer kunnen vertrouwen en het contact verbreken.
Ik snap die hele zusterband niet (ben zelf enigs kind), maar vind het ongezond als je werkelijk de ander nodig hebt om überhaupt te leven. De zusterliefde is in dit boek zeker niet gelijkwaardig en persoonlijk zou ik nooit zoveel opofferen/op het spel zetten (bijv. een paar dagen van je leven) voor iemand (en al zeer zeker niet voor iemand zoals Donatella.)
Als je de epiloog wegdenkt, kan dit boek een standalone zijn. Er zijn dan nog wel wat onopgeloste vragen, maar die kan je makkelijk zelf invullen.
Heb geen interesse om verder te gaan met deze serie.

Conclusie:
Leuke kaart aan begin van het boek.
Frustrerende hoofdpersonage en haatte de zus van hoofdpersonage.
Geen interesse in het 2de boek.

Cheen",-1
"Al in de eerste hoofdstukken volgen we Robert Naysmith op zoek naar een slachtoffer, Hij kijkt op de klok en de eerste die oogcontact met hem maakt is zijn volgende slachtoffer. Na het plegen van de zoveelste moord is het tijd voor door zijn verleden gekwelde inspecteur Graham Harland om de zaak te onderzoeken. Een aardig verhaal, maar meer ook niet. De personages zijn van bordkarton. Over de dader en Grahams persoonlijke leven kom je dan ook niks aan de weet, ook niet over wat er in het verleden is gebeurd. Het merendeel van het verhaal richt zich op het onderzoek, dat ronduit saai wordt verteld. De plot zit nog wel aardig in elkaar, maar begint doordat het nogal rechtlijnig is al snel te vervelen. Geen boek met verrassingen. Ondanks dat het uitgangspunt goed is weet Fergus McNeill geen spanning aan het verhaal toe te voegen. Geen aanrader dus, tenzij je van een saai verhaal houdt. Heb hem uitgelezen, maar mij er niet mee vermaakt, had wel wat meer in gezeten naar mijn smaak. Ik kom dan ook niet verder dan 2 sterren.

Spanning: 2 sterren
Plot: 3 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 3 sterren
Originaliteit: 2 sterren
Psychologie: 2 sterren",-1
"heb toch de moeite gedaan om hem uit te lezen maar vond een echte tegenvaller, veel te langdradig en de spanning ontbrak.",-1
"In De wurger volgt de lezer de belevenissen van drie broers. Michael Daley werkt bij het openbaar ministerie en heeft last van migraineaanvallen, Joe Daley is een gokverslaafde en overspelige rechercheur en Rick Daley is een inbreker. De Ierse broers komen nog iedere zondag eten bij hun moeder. Hun vader, een politieagent, is een jaar geleden overleden tijdens een jacht op een crimineel. Zijn partner van destijds, is nu de vriend van hun moeder.
Het verhaal begint net na de moord op Kennedy, als het vermeende dertiende slachtoffer van de Wurger wordt gevonden. De Wurger heeft een spoor van vermoorde oudere maar ook jonge vrouwen achtergelaten die hij in een uitdagende pose heeft neergelegd.
Dit is niet de enige verhaallijn van het boek. Landay heeft gemeend het boek met meer grote lijnen te moeten vullen, zoals het raadsel van het overlijden van vader Daley, de maffia die de gokwereld in Boston in haar ban heeft en een projectontwikkelaar die een verpauperde buurt van Boston hardhandig laat opruimen om er een prachtige, nieuwe wijk neer te zetten.
Al die verhaallijnen zorgen ervoor dat De Wurger een ratjetoe is, waarbij de verschillende zaken iedere keer kort even aangestipt worden. ‘Literaire thriller’ staat er op de voorkant, maar dit predikaat heeft het boek niet verdiend. De schrijfstijl en dialogen zijn erg simpel en de karakters krijgen geen enkele diepgang. De kans op diepgang is er wel, maar omdat Landay zich geen tijd gunt om iets langer ergens bij stil te staan, bijvoorbeeld bij de vrouw van Joe die met lede ogen moet toezien hoe hij het huishoudgeld vergokt en met andere vrouwen het bed induikt, wordt deze kans in de kiem gesmoord. Doordat Landay zoveel grote verhaallijnen tegelijkertijd behandelt, wordt niet één enkel geval goed belicht.
Dat het boek met de dertiende moord begint is kenmerkend voor de rest van het verhaal. In reuzensprongen gaat Landay van feit naar feit. Een voorbeeld is een hele rechtszaak die wordt overgeslagen; Landay gaat meteen naar het oordeel.
Hij verslikt zich in het materiaal dat hij allemaal in het boek wil verwerken en dat komt het verhaal niet ten goede.
Het onderzoek naar de Wurger komt daarbij ook niet overtuigend uit de verf. Het verhaal speelt weliswaar in 1963, net na de moord op Kennedy (die verder ook af en toe slechts zijdelings in het verhaal voorkomt) en dus voordat er gebruik werd gemaakt van profielschetsers, maar dat is geen reden om de politie verdachten te laten arresteren waarvan de lezer op de klompen kan aanvoelen dat die de daders niet zijn. En dan zwijg ik nog over de wijze waarop de echte dader wordt aangewezen, die gebaseerd is op het feit dat hij het had kunnen doen.
Landay houdt deze verteltrant vol tot het einde, waardoor de oplossing afgeraffeld wordt en eigenlijk onbevredigend is. In het nawoord legt Landay uit dat dit boek geïnspireerd is door de Wurger van Boston en dat hij in het boek ook de destijds heersende maffiaoorlog wilde beschrijven, evenals hoe verpauperde wijken werden opgeknapt.
Dat kan zo zijn, maar dat is geen reden om een boek zo vol te proppen dat geen van de zaken goed uitgewerkt wordt. In dat geval had Landay beter een keuze kunnen maken uit de verschillende verhaallijnen.",-1
Zijn debuut en mijn eerste en waarschijnlijk laatste Ludlum. Ik heb het tot 70 pagina's voor het einde volgehouden. Lastig te volgen boek met veel dialogen. Het verhaal schiet alle kanten op en er komen steeds meer personages bij. De schrijfstijl lijkt op die uit de jaren '70. Gaap.,-1
"In Overspel leven we mee met Helene. Een upperclass vrouw van 50 die haar leventje prima op de rails heeft. Ze woont in een mooi huis, heeft kinderen en kleinkinderen, een goed huwelijk (op het overspel van haar man na) en werkt regelmatig als vrijwilligster. Ze is het stereotype van de brave huisvrouw. Totdat zij op een dag in gaat op het 'oneerbare voorstel' van een totaal vreemde man. Dit resulteert voor Helene in de meest fantastische sexpartij die ze ooit heeft gehad. Totdat ze even later wakker wordt en haar minnaar dood naast haar ligt...Overleden aan een hartstilstand.
In alle paniek rent Helene het appartement uit. Eenmaal thuis krijgt ze de schrik van haar leven, haar tas ligt nog in de woning! Al snel klopt de politie bij haar aan, maar met een goed verhaal houdt ze die op afstand. Verder weet niemand wat er is gebeurd, dacht ze...
Kort hierop meld zich en jonge dame bij Helene die beweert van alles op de hoogte te zijn...

Het is een vrij dun boek, in een zeer gemakkelijke en vlotte schrijfstijl, dat laatste is met name erg prettig.
Echter mist naar mijn mening het boek alle diepgang. De personages zijn erg oppervlakkig en hierdoor ongeloofwaardig. Hierdoor mis je een verbinding met het boek. Het is mijn eerste boek dat ik lees van de Rosnay en had erg hoge verwachtingen aangezien de schrijfster goed aangeschreven staat. Naar mijn mening is ze met dit boek redelijk de mist in gegaan. Het verhaal had leuker kunnen zijn als er sprake was van meer diepgang en spanning gedurende het verhaal. Helaas, 2 sterren voor overspel.",-1
"Ik was met veel enthousiasme aan dit boek begonnen, doch werd dit al gauw getemperd na enkele pagina's Eve Duncan meegemaakt te hebben. Ik had -en kreeg, naarmate het verhaal vorderde- totaal geen goed gevoel bij Eve, ik vond het een kattige en soms enorm botte vrouw aan wie ik me hoe langer hoe meer mateloos begon te ergeren. Ik heb getwijfeld of ik het boek 1 of 2 sterren zou geven. Uiteindelijk koos ik voor 2, aangezien het verhaal op zich niet echt slecht was, maar het hoofdpersonage deed er desondanks toch afbreuk aan.

Het gezicht van de dood speelt zich af in politieke kringen; met name het Witte Huis (vooral dan wie erin zit) krijgt te maken met een heksenjacht op een schedel die in gang is gezet door computermagnaat John Logan. Hij spant Eve voor zijn kar, zich welbewust van de mogelijke gevaren van deze zoektocht. Het boek blijft spannend tot op het eind, maar toch was ik blij dat ik het uit had en ik verlost was van Eve Duncan. Jammer voor zo'n eerste kennismaking.",-1
"Aftellen - De Cazalet kronieken - ik geef het boek twee sterren

Dit boek in feuilleton vorm mogen lezen via Hebban.nl. Een geweldig leuke manier om samen met anderen een boek te lezen en te bespreken.

‘Aftellen’ Is het tweede boek van de Cazalet-kronieken. Het verhaal speelt zich af in de eerste jaren van de Tweede Wereldoorlog en beschrijft het reilen en zeilen van een welgestelde Engelse familie met hun personeel, vrienden en minnaars en minnaressen. Gezien het verloop van het verhaal en de vele personages vind ik het wel aan te raden om het eerste boek ‘Lichte Jaren’ gelezen te hebben en een stamboom paraat te houden.

Het boek is uitermate geschikt voor mensen die houden van familiekronieken. Het verhaal kabbelt rustig voort, er gebeurt niet veel. Voor mij geen boek waarin ik direct werd meegezogen.

De familie is in het eerste boek uitgebreid voorgesteld en het leven, voornamelijk in Sussex en deels in Londen, kabbelt voort. Kabbel, kabbel, kabbel... Het ene personage krijgt wat meer ‘speeltijd’ dan de andere en over het algemeen wordt er over de vrouwen en meisjes meer geschreven dan over de mannen en de jongens.

Wat spanning, snelheid of een verhaallijn had ik wel prettig gevonden. Het boek bestaat eigenlijk uit allemaal korte episodes zonder dat er een echt verhaal in zit. De familie leeft nogal langs elkaar heen; de familiaire banden worden niet echt uitgediept.

Het hoofdthema is de Tweede Wereldoorlog. De familie heeft de huizen in Londen deels gesloten en woont samen in de buitenhuizen in Sussex. Er wordt (wat) zuiniger geleefd en men is wat meer op elkaar aangewezen. De familie wordt overigens niet altijd gespaard, er vinden ook een aantal dramatische gebeurtenissen plaats.

Net als in het eerste boek zijn het vooral losse passages rondom de hoofdpersoon van dat moment en is er niet echt een samenhang; beetje los zand. Soms zijn de overgangen van de één naar de ander nogal onsamenhangend of onlogisch.

Wel vind ik dit tweede boek een stuk vlotter geschreven dan het eerste. Het eerste boek vond ik traag, de schrijfstijl behoorlijk warrig en soms veel te langdradig. Ellenlange beschrijvingen over futiliteiten. Dat is in dit deel beter al zet ik mijn vraagtekens bij de vertaling; deze kon hier en daar écht beter. En ook het gebruik van komma’s en leestekens zorgden voor wat lichte irritatie...

Na het lezen van de eerste twee delen van de Cazalet kronieken sluit ik het Cazalet hoofdstuk af. Beide boeken konden mij niet genoeg boeien en bekoren om straks ook deel 3 en 4 te lezen.",-1
"Vreemde gewaarwording dat je het allerlaatste werk leest van één van Neerlands meest productieve auteurs van na de Tweede Wereldoorlog. In die zin voelt het onkies om een stevig oordeel te vellen over een roman met een emotionele lading rond zijn publicatie. Laat ik niet lang stilstaan bij de oppervlakkige bijrollen en de clichématige schets van een strenge Christelijke dorpsgemeente. Echt beklijven doen de terloopse filosofische inzichten óók al niet. Wat vooral opvalt is dat het een vrolijke ondertoon heeft van twee jonge mensen aan de vooravond van hun nieuwe leven. Een minderjarig meisje experimenteert met haar ontluikende seksualiteit. Een optimistische twintiger probeert een probleemrelatie af te sluiten door een nieuw leven op te bouwen in een dorpsgemeenschap. Tussen de twee ontstaat een seksuele spanning die voor de buitenwacht de aanzet geeft tot roddel en achterklap.

Gelukkig zwicht Bernlef niet voor voorspelbaar gedoe met verboden liefdes en seksuele taboes, maar houdt hij de seksuele spanning tussen de twee personages tot iets wat nooit direct uitgesproken wordt. Hun wederzijdse aantrekkingskracht is een volstrekt onschuldige chemie zonder element van machtsmisbruik. Vooral de oudere leraar-figuur weet waar de grenzen liggen om met de maatschappelijk afgekeurde verlangens van en naar het rijpende jonge meisje. Geen seksueel misbruik is hier een keuze en niet gekoppeld aan de impliciete verlangens zelf.

In een tijdsgewricht waarin de meningen over pedofilie continu schipperen tussen demonisering of verheerlijking, is het fijn dat de oude Bernlef nog de nuchterheid weerspiegelt van een generatie waar open gesproken wordt over seksualiteit als iets wat er nou eenmaal bestaat tussen mensen.",-1
"Michel van Egmond is de eerste auteur die twee jaar na elkaar de NS Publieksprijs wist te winnen. In 2014 ontving hij deze prijs voor zijn boek Kieft over ex-voetbalspits Wim Kieft die destijds aan drugs verslaafd was, en een jaar eerder voor Gijp, waarin de belevenissen van ex-rechtsbuiten René van der Gijp zijn opgetekend. Deal gaat niet over een voetballer maar over de makelaar in voetballers; Rob Jansen, die miljoenen verdiende met het afsluiten van transfers van voetballers.  

Van Egmond heeft bijna een jaar met Rob Jansen meegelopen om het boek te kunnen schrijven. Het boek, dat geen indeling in hoofdstukken kent, beschrijft de periode die de schrijver heeft beleefd in het gezelschap van Jansen. Tussendoor wordt de tekst doorspekt met herinneringen van Jansens activiteiten uit het verleden. Dit gaat terug tot de tijd dat de jonge Rob meeliep met zijn vader Karel Jansen die, ondersteund door zijn vrouw, voorzitter was van de door hem zelf in 1961 opgerichte Vereniging van Contract Spelers (VVCS). Deze vereniging behartigt de belangen van voetballers bij cao-onderhandelingen en contractbesprekingen. Rob Jansen nam het werk van zijn vader over en realiseerde zich al snel dat het werk dat hij deed veel interessanter qua financiële beloning zou zijn wanneer hij het in een ander kader plaatste. Hij begon het bureau Sport-Promotion, dat de belangen van onder meer spelers als Makaay, Cocu, Bergkamp en Jonk en trainers als Dick Advocaat en Ronald Koeman verzorgde.  

Het boek gaat onder meer over de periode waarin Everton met trainer Ronald Koeman op zoek was naar versterking van zijn team voor het seizoen 2017-2018. Eind 2017 is gebleken dat de versterkingen geen gelukkige keuzes waren. De prestaties van Everton waren dusdanig dat dit leidde tot het ontslag van Ronald Koeman. In hoeverre Rob Jansen hieraan mede debet is, valt niet uit het boek af te leiden. Schimmig blijft wie uiteindelijk desbetreffende spelers heeft binnengehaald. Farhad Moshiri, de eigenaar van Everton, schijnt naast Rob Jansen een grote groep adviseurs te hebben.

Ook de beschrijving van de achtergronden van de ophef die in de media ontstond na het ontslag van Danny Blind als trainer van het Nederlands elftal door de wijze waarop Hans van Breukelen namens de KNVB de aanstelling van een nieuwe trainer voor zijn rekening nam, is voor de voetballiefhebber een van de interessante onderdelen van het boek.

Degenen die niet van voetbal houden zullen waarschijnlijk het meest genieten van de sporadische beschrijvingen van de huiselijke bezigheden van de puissantrijke Rob Jansen, zoals het aankleden en naar school brengen van zijn dochtertje Nina en het verschonen van de bak van Ted de cavia. De meest oninteressante onderdelen zijn de pagina's lange opsommingen van spelers die Jansen begeleid heeft en clubs waarmee hij zaken heeft gedaan. Een heel indrukwekkend lijstje, maar meer geschikt voor een bijlage. Van Egmond ontkomt niet aan herhalingen. Het is niet anders: veel situaties lijken op elkaar, alleen de namen zijn anders.  

Dat het haat en nijd is in het wereldje van de spelersmakelaars is op zich geen nieuws. Dat er geen sprake is van een beschermd beroep is evenzo duidelijk, net als het gegeven dat velen proberen een graantje mee te pikken bij het transfereren van spelers. Michel van Egmond geeft hieraan inhoud door concrete gevallen te beschrijven. Als het boek uit is, blijft de lezer niettemin achter met het onbestemde gevoel dat hij veel van hetzelfde heeft gelezen.",-1
"Ik dacht een positief boek over autisme te hebben gevonden. Maar deze schrijfster doet net alsof het een feest is. Ik ergerde me dood aan haar schrijfstijl en lakse manier van omgaan met situaties.
Haar autistisch zoon duwt een mw in de supermarkt om in de aardbeien en de moeder vertrekt zonder excuus.
Ook slaat haar zoon alle druiven in de supermarkt plat en de moeder vindt dit kennelijk normaal en hilarisch. Verder zijn haar beschrijvingen te langdradig en saai.",-1
"Danielle Hermans (1963) debuteerde in 2008 met Het tulpenvirus, een geslaagde thriller over, de titel zegt het al, de waanzin rond de bloembol. (In de hoogtijdagen van de zeventiende eeuw, verwisselde een zeldzaam exemplaar rustig van eigenaar tegen betaling van een grachtenpand, om niet veel later, toen de zeepbel doorgeprikt was, nagenoeg niets meer waard te zijn.) Hermans wist dit historische verhaal succesvol te combineren met een hedendaagse policier. De vertaalrechten werden verkocht aan dertien landen, onder meer ook aan de VS en Australië, alwaar Hollandse nostalgie het over het algemeen zeer goed doet. Er wordt ook een film van gemaakt.

Waarom zou je een winnend paard uit de race halen? Nog een viertal thrillers volgden, overwegend met Nederlandse cultuurhistorische elementen. Maar Hermans had behoefte aan meer. Ze liet samen met collega Esther Verhoef in het non-fictieboek Stil in mij tientallen vrouwen aan het woord over hun jeugd bij de nonnen en schreef samen met actrice Marian Mudder een spannend boek over de wortels van klassieke gerechten. Niets te wensen over, me dunkt.

Danielle is Daan geworden bij haar nieuwe project: Het bedrog van Quisco. Nee, geen ontboezemingen, geen vrouw in een verkeerd lijf. Het is de start van een nieuwe richting. Daan wilde een heuse roman schrijven, wil ergens toch bij die saaie dames en heren literatoren horen. Dat op de achterflap nadrukkelijk wordt vermeld dat dit Hermans eerste roman is, spreekt voor haar, getuigt van (zelf)kennis. Je zult de thrilleristen de kost moeten geven die eigenlijk vinden dat hun werk, wijzend op de verkoopcijfers, minstens net zo belangwekkend is als dat van, om even in het binnenland te blijven, pakweg Jeroen Brouwers, P.F. Thomése, L.H. Wiener, Gerbrand Bakker, A.F.Th. van der Heijden en Thomas Rosenboom. O, o, allemaal oudere mannen.

‘Zonder een woord te veel en in een beeldende stijl weet Daan Hermans op confronterende wijze de geheimen van Quisco te ontrafelen. Het bedrog van Quisco is een fascinerende roman over oordelen en veroordelen, over schuld en onschuld.’

Toe maar, die marketing- en promotieafdelingen ook altijd. ‘Welkom in Quisco waar niets is wat het lijkt,’ voegt de schrijfster zelf op het voorplat nog toe.

Allereerst maar even het verhaal: Journalist Evander Clovis – waar haalt men toch altijd die namen van personages vandaan? Hermans relativeert in het midden van het boek bekwaam. Een van de bewoners van Quisco zegt tegen de journalist dat hij een beetje gekke riddernaam heeft. – is dankzij de connecties van een oom bij een krant terechtgekomen. Zijn schrijftalent is tanende omdat hij van de hoofdredacteur alleen maar onderwerpen krijgt die eigenlijk in het plaatselijke sufferdje thuis zouden horen. Dan verdwijnt in de (fictieve) enclave Quisco, een afgelegen oase op een woestijnachtig schiereiland, ineens de huisarts Martha Mulder. Ridder Clovis herinnert zich tijdens de redactievergadering dat hij een oudtante daar heeft wonen en praat zijn mond voorbij. Liever kwijt dan rijk, denkt de redacteur en zend hem op pad.

Over Quisco is weinig tot niets bekend, de bewoners houden niet van pottenkijkers. Er wonen geen kinderen, behalve de pigmentloze dochter van de huisarts, Josie, een negenjarig wel heel erg vroegwijs kind, een ziener eerder. En nu komt het: Evander is aanvankelijk sceptisch, maar raakt gedurende zijn verblijf geïntrigeerd door de bewoners, raakt verstrikt in hun levens en, jawel, hij ontdekt zichzelf, beseft dat hij zichzelf zijn hele (amper dertig jaar oude) leven heeft ontlopen.

De roman opent als volgt: ‘De waarheid onder ogen zien gaat de een nu eenmaal makkelijker af dan de ander. Bij mij was het een moeizaam proces dat werd ingezet door drie factoren: toeval, stupiditeit mijnerzijds en het overlijden van mijn oma. Althans dat dacht ik. Later bleek dat het anders zat.’

Direct het thrillerelement, dat nog versterkt wordt door de cliffhanger aan het einde van het eerste hoofdstuk: ‘Wat ik toen nog niet wist, was dat ik heel veel over Quisco te weten zou komen. En over mezelf. Veel meer dan me lief was.’

Quisco is een afgesloten gemeenschap, bewoond door zonderlingen, of eerder door mensen die voldoende hebben aan gewoonweg leven. Een ideale omgeving voor de literaire beschrijving, voor de invulling van intermenselijke relaties, voor verbeelding, voor voelbare emoties. De personages maken ten opzichte van Evander een ontwikkeling door. Quisco zelf verandert gedurende het boek meermaals van identiteit. Niets is inderdaad wat het lijkt. Maar het geheel ademt vooropgezetheid, mist een onderlaag, mist terloopsheid, mist het laconieke. Het ligt er allemaal net iets te dik bovenop. Tja, zoals in een thriller. Eerder fantasie dan verbeelding.

Hermans weet natuurlijk hoe je een verhaal moet vertellen, maar haar stijl is in dit boek eerder weifelend, wringt een beetje, ontbeert zo nu en dan een natuurlijke cadans. Heeft ze wellicht te bewust naar een ‘andere taal’ gezocht. Woordgrappen – ook al zijn ze wellicht onbedoeld – tillen het geheel niet bepaald naar een hoger plan.

‘Twee maanden later overleed oma nadat zij en haar bridgepartner groot slem hadden geboden. Bij de laatste slag ging het mis. Voor oma’s hart was dat ook meteen de laatste.’

‘Ook wist ik dat ik niet inde wieg gelegd was voor het moederschap.’

Het verhaal van Evander wordt her en der onderbroken door monologen van Josie, die onder meer haar eigen geboorte, haar tijd als baby en haar haatverhouding met haar moeder beschrijft. Vroegwijs, zeiden we al, bij een ziener begint de tijd des onderscheids immers al in de baarmoeder. Cesuren die opnieuw wat gemaakt overkomen. Evander schrijft gedurende de tekst een boek, een beproefde literaire truc. (U raadt het al: het boek dat voorligt.) Ergens ontwaakt hij ook nog eens uit een droom. (Wij herhalen: ‘tell a dream, lose a reader’.)

Quisco blijkt een verzamelplaats te zijn van verschoppelingen, ex-criminelen of criminelen op de vlucht, mensen die vals beschuldigd zijn of creaturen die door hun verschijning het daglicht niet kunnen verdragen. De levensverhalen die zijn toegevoegd zijn interessant, soms zelf bittergrappig.

Het boek van Evander wordt een succes, nadat hij – ternauwernood, we verklappen verder niets – de commune heeft weten te ontvluchten. Maar is hij soms een eendagsvlieg? En waarom hebben de bewoners hem echt laten gaan? Hebben ze hem soms bedrogen en alleen maar gebruikt?

In het nawoord probeert Hermans nog een extra lading te geven door te schrijven dat alle gebeurtenissen zich echt hebben voltrokken en dat de personages zijn gebaseerd op bestaande personen, maar dat de namen van sommigen (sic!) zijn gefingeerd.

‘De naam Quisco heb ik verzonnen om te voorkomen dat het stadje overspoeld wordt door lieden die er niets te zoeken hebben.’

Leuk, maar daar trappen we niet in. Het bedrog van Quisco is een aarzelend boek, eerder een zesde thriller dan een roman. Maar goed, alle begin is moeilijk.",-1
"Mijn blind-date Recensie: “Duizend Vaders” van Nhung Dam. Uitgeverij De Bezige Bij.

Nhung is een chinees meisje dat in het klein dorp Beiahem woont. Nhung is elf jaar, en klein maar dapper. Nhung woont samen met haar moeder in een huis. Haar vader is vertrokken, en woont (ergens) samen met een andere vrouw die zwanger is van een zoon. In het dorp wonen meer Chinezen, bijvoorbeeld Gekke Tante. Een vrouw die tegelijk met de ouders van Nhung gevlucht is naar Nederland. Gekke Tante is het criminele pad opgegaan, heeft banden met de maffia, en ze bedreigt Nhung en haar moeder. Nhung zit op school en heeft een vriendin, Moes. Ook heeft ze ee vogeltje, Pirouetje. In het boek is Nhung op zoek naar aansluiting. Zo ontmoet ze een man met een boot, Amour, van wie ze het idee heeft dat hij haar vader kent, en die haar, met zijn zeilboot, ook bij haar vader kan brengen. Amour werpt zich op als vertrouweling. Helaas komt Nhung er al snel achter dat hij niet is wie zij denkt. Nhung’s zoektocht naar aansluiting wordt opgemerkt door de vader van Moes. Hij organiseert een volksverhuizing van mensen uit het dorp naar elders. Hij neemt Nhung onder zijn hoede en noemt zichzelf en de andere volksverhuizers haar familie. Hij vraagt haar echter wel om goud en geld mee te nemen zodat ze kan bewijzen dat ze ‘echt’ bij hen kan en wil horen! Op de dag van vertrek echter heeft Nhung dit geld niet, en ze lijkt bijna niet mee te kunnen. Dan wordt ze echter gedwongen tot een vreselijke daad, de dood van Pirouetje tot gevolg. Bij dit tafereel, en het daarop volgende vertrek van de volksverhuizers worden ze nagekeken door de vader van Eloy, de zwarte tandpastaverkoper. Had hij iets kunnen doen om het lot van Nhung te beinvloeden?

Ik vond het een bijzonder boek. Normaal gesproken houd ik meer van realistische boeken, verhalen van alledag en thrillers. Dit boek zou ik zelf niet gekozen hebben. Toch ben ik wel blij dat ik het gelezen heb, een mooie kennismaking met Nhung Dam die een prachtig debuut heeft geschreven. Voor de liefhebber. Ik geef het boek 2 sterren.",-1
"Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar ik ben nooit ""in"" deze roman geraakt. De gezwollen, breedsprakerige schrijfstijl, met zinnen van een halve bladzijden, volgestouwd met bijzinnen - al of niet tussen gedachtenstrepen; zo nodig zelfs aan mekaar gezet met puntkomma's (wie gebruikt die nog, ja het mag ook tussen haakjes) stoort me mateloos. Humor bestaat natuurlijk ook al in smaken en Vekeman blijkt me maar zeer matig te kunnen amuseren. Christophe Vekeman is het hoofdpersonage van deze roman. Hij is schrijver en heeft beslist om geen boeken meer te schrijven. Dan voel je al van kilometers ver aan dat we het boek aan 't lezen zijn dat hij niet had willen schrijven... Het boek heeft een heel dun plotje, maar wil per se wel enige spanning opwekken, terwijl Vekeman wel fulmineert tegen de stroming die beweert dat het weer tijd is voor ""het grote verhaal"" in de literatuur. Toegegeven, ik hou van goede verhalenvertellers, maar ik kan het wel hebben als auteurs daar met een briljante stijl onderuit weten te komen. Vekeman niet dus. Wat jammer, de laaiend enthousiaste recensie in de Standaard deed me voor 't eerst naar iets van Vekeman grijpen en nu zal het vreselijk lang duren voor ik dat nog eens overweeg, vrees ik. Terwijl dit misschien gewoon een spijtige uitschuiver was? Of niet?",-1
"Het orgineel van mijn review kan je vinden op mijn blog:
http://www.linda-linea-recta.nl/wat-we-zien-als-we-lezen-door-peter-mendelsund/

*Ik weet dat ik met mezelf heb afgesproken om buiten *mijn comfort zone* te gaan lezen. Maar dit is wel heel ver van mijn bed.*",-1
"Persoonlijk hou ik wel van verhalen met fantasy en mystiek dus wilde ik wel mee doen met deze blogtour omtrent “Ster van Acht”. De bijhorende trailer vind ik ook erg mooi. Maar de cover daar heb ik andere gevoelens over. Als ik dit boek in de winkel zou zien liggen zou ik er aan voorbij gaan. Ik vind foto-covers niet fijn omdat ik het liever zelf invul hoe de karakters er uit zouden zien. Bovendien staren deze personen mij aan met een dode blik die totaal niet uitnodigend is. Vooral de dame ziet er erg ‘versteend en gevoelloos’ uit terwijl ze dat in het verhaal helemaal niet is.

Maar ‘don’t judge a book by his cover’ dus over naar de inhoud, daar gaat het immers om. Het verhaal draait om Teagan (17), ze heeft al jarenlang beangstigende dromen. Ze ziet schaduwen in haar slaapkamer en lijkt die ook in het dagelijks leven te zien. Het begin is een wat lange aanloop waarin we kennis maken met Teagan maar je krijgt wel een goed beeld van haar. De rest van het verhaal verloopt vlotter en er is een goede spanningsopbouw. Dit komt mede doordat de dromen van Teagan en de belevenissen met de engelen door haar gewone leven heen gaan lopen. Teagan heeft één vriendin en is het slachtoffer van de pesterijen van de populaire dame uit de klas. Als er op school een nieuwe jongen komt, waar iedereen op valt, smelt ook Teagan. Garreth is haar droomprins, die haar beschermengel blijkt te zijn. Hij heeft een achtpuntige ster op zijn huid die met haar lotsbestemming te maken heeft. Geen goede beschermengel zonder een duistere kant en daar komt Hadrian op het toneel. Uiteraard is er het goed/kwaad, duister/licht verhaal waarin zij de strijd aan moet gaan tegen de donkere Hadrian, bij gestaan door Garreth.

Het verhaal zelf vond ik niet bijster origineel en lichtelijk voorspelbaar maar de schrijfstijl is heel toegankelijk en de schrijfster weet de hoofdkarakters goed neer te zetten. De bij-figuren, om het zo te moeten noemen, komen wat slechter uit de verf, maar voor de loop van het verhaal misschien ook niet zo belangrijk maar ik had daardoor wel het gevoel dat er meer uit te halen viel.

“Ster van Acht” is een lekker, toegankelijk leesbaar paranormale fantasy young- adult verhaal voor een paar uurtjes leesplezier. Ik merkte dat het niet mijn boek is, na het lezen had ik wat meer verwacht, maar het zal zeker gewaardeerd worden door de liefhebbers van dit genre.",-1
"Majgull Axelsson met het boek: ‘Ik heet geen Miriam’ zou taalkundig eigenlijk: ‘Ik heet niet Miriam’ moeten zijn. Het is een aangrijpende roman over duistere geheimen van Zweden, de uitsluiting van de zigeuners (Roma) tijdens en naoorlogse periode van de Tweede Wereldoorlog
Ik ben er niet van overtuigd waarom zij ervoor koos om dit verhaal op deze manier te schrijven. Het idee wanneer Miriam tijdens een wandeling eindelijk haar leven vertelt aan kleindochter (die in feite de stiefkleindochter is), werkt in mijn ogen niet goed met de waargebeurde pijnlijke scènes uit Auschwitz- Birkenau en Ravensbrück. Miriam die als tienermeisje Malika heet is voortdurend aanwezig net als het broertje Didi. Het is alsof een zo groot geheim over de onderdrukking van een heel volk te vertellen, de kracht van het verhaal daardoor wordt afgezwakt. Hoe het is om een heel leven te op te bouwen met een leugen. Ik zou liever een verhaal uit de eerste hand willen lezen, van de Roma's ( zigeuners) zelf in hun eigen woorden.
Soms vond ik het zo gruwelijk dat ik pagina’s oversloeg. Non-fictie en fictie is voor mij niet weggelegd. De talrijke bronnen waar de schrijfster haar ideeën vandaan heeft gehaald worden achterin het boek vermeld.",-1
Twee sterren voor de originele schrijfstijl. Het verhaal is te complex en onwaarschijnlijk en de hoofdpersoon is te ongeloofwaardig. Amerikaanse pompeuze thriller.,-1
"De twee koninkrijken Myriad en Troika hebben er alles aan gedaan om de begaafde Tenley voor zich te winnen. Net voor haar gewelddadige dood zweert ze trouw aan Troika, het rijk van licht en liefde. Dit betekent dat haar geliefde Killian eensklaps tot vijand wordt gebombardeerd. Met een gebroken hart probeert Tenley haar draai te vinden in deze nieuwe wereld en leert ze omgaan met de verantwoordelijkheid die op haar schouders rust. Ze weigert aan haar onzekerheden toe te geven, maar ontdekt algauw dat niet iedereen haar goedgezind is en het niet eenvoudig is om vriend van vijand te onderscheiden.
Eerste leven, het eerste deel van de boekenreeks ‘Everlife’ van Gena Showalter ging gebukt onder een rommelige vertelstructuur en een te hoge dosis voorspelbaarheid. Het vervolg Levensbloed, uitgegeven door HarperCollins Young Adult en vertaald door Irene Paridaans, is op het eerste gezicht meer geordend met de focus op Tenley en de manier waarop ze omgaat met de voorgeschotelde uitdagingen en de mensen om haar heen. Anders dan in het eerste deel laat Showalter de romantische perikelen niet te veel overheersen en laat zo meer ruimte aan het verhaal. Haar schrijfstijl is vlot en durft tegelijkertijd al eens buiten de gangbare lijntjes treden.
Twijfel is een verraderlijk schepsel. Het kruipt naar binnen, slaat zijn tenten op en vernielt alles.
Toch woelt ook in dit tweede deel chaos. Het lijkt alsof Showalter na een weliswaar intense brainstorm vergeten is om de verhaalstof te filteren en te structureren waardoor enige vorm van overzicht ontbreekt. Daarbovenop zijn er heel wat ontwikkelingen die bezwaarlijk logisch genoemd kunnen worden. Zo is het een raadsel waarom Tenley als groentje vrijwel meteen heel wat verantwoordelijkheid krijgt tijdens belangrijke en gevaarlijke missies. In combinatie met het zeer hoge vertelritme en bijhorend gebrek aan tijdbesef overheerst de verwarring.
Een tweede pijnpunt zijn de personages. Hoofdpersonage Tenley is haast mechanisch uitgewerkt en roept met haar onverklaarbare voorliefde voor getallen steevast ergernis op. Daarnaast heb je nog een tiental vage nevenpersonages die schijnbaar willekeurig komen aandraven en die zich enkel van elkaar onderscheiden door middel van hun naam. Dit alles maakt dat de sympathie beperkt blijft en ingrijpende gebeurtenissen weinig emoties weten los te weken.
Eerste leven pakte uit met een boeiende opzet over het leven en de dood en de vraagstukken die daaraan verbonden zijn. Jammer genoeg verzinkt ook deze thematiek in de chaos die het verhaal is en speelt het slechts een kleine rol in het grotere geheel.
Toch zal Levensbloed niet snel in de vergetelheid geraken. Het boek roept qua opzet weinig tot geen associaties op met andere Young Adult-verhalen, een bewonderenswaardige prestatie gezien het grote aanbod. Net zoals het eerste deel is dit verhaal een ruwe diamant die veel sterker zou kunnen schitteren mits het nodige schrapwerk en verfijning. Ondanks alle minpunten zorgt de afsluitende cliffhanger voor voldoende interesse om uit te kijken naar het derde deel.",-1
"Op de omslag van het boek Een perfecte glimlach staat een stenen beeld van twee mensen afgebeeld. Hiervoor is wellicht gekozen om mee te varen op de hype rond Nicci French. Anders dan de Nicci French boeken echter, mist Een perfecte glimlach in mijn opinie vaart. Dit wordt mede veroorzaakt door het bloemrijk taalgebruik waarmee situaties, personen en landschappen beschreven worden. Ook besluit hoofdpersonage Harry Bliss keer op keer nog even te wachten met het stellen van vragen of het ondernemen van acties, die een tipje van de sluier kunnen oplichten rond de dood van zijn vrouw Alison. Iets dat niet bijdraagt aan het verteltempo en mij op een gegeven moment redelijk begon te irriteren. De omslag van het boek laat weten dat het hier om een literaire thriller gaat. De definitie van thriller (volgens van Dale) is 'Een verhaal, film of toneelstuk, bedoeld om bij de lezer of toeschouwer spanning op te roepen'. Helaas heeft het boek op geen enkel moment enig gevoel van spanning bij mij kunnen oproepen. Maar alle negativiteit op een stokje; bovenstaande zaken zorgen er wel voor dat het boek een ontspannende werking heeft. En na een dag hard werken kan het best plezierig zijn even tot rust te komen met dit boek.",-1
"Ik ben met heel veel belangstelling aan die boekje begonnen
Ik ben al sinds lang bekend met het fenomeen BDE [bijna dood ervaring] en ik ben er ook van overtuigd dat er meer is tussen hemel en aarde dan wat we met onze zintuigen kunnen waarnemen [daarom had ik dit boek gekozen voor de joker #spiritualiteit] en daarom was ik erg benieuwd naar de ervaringen van dit jochie.

Helaas werd het een tegenvaller. het verhaal over de ervaringen van Colton wordt geschreven door zijn vader, Todd die predikant is. Het hele boek lijkt op een preek die oproept tot bekering.

Elk zinnetje uit het verhaal van zijn zoontje tracht hij te verbinden - ter controle van de ervaring? - aan een Bijbeltekst. Hij kent de bijbel van haver tot gort, zoveel is duidelijk, en daardoor is zijn boek uiteindelijk bijna een samenvatting van de Bijbel geworden in plaats van het verhaal van Colton. Ik kreeg het gevoel dat de bijzondere ervaring van het kind door de vader misbruikt wordt om zieltjes te winnen.

Het werd op den duur zó irritant dat ik zin kreeg om het boek dicht te klappen en niet verder te lezen. Wanneer ik Bijbelteksten wil lezen dan neem ik wel mijn Bijbel van de boekenplank.

Om kort te zijn: De jongen die in de hemel was heeft me niet kunnen raken en dat ligt niet aan Colton maar helemaal aan de manier waarop zijn vader, Todd, er in dit boek mee omgesprongen is.
2** voor Colton....",-1
"Middernacht is een al wat ouder boek en dat merk je: zo worden ze niet meer geschreven. Maar dat is niet zo positief in dit geval, want de manier waarop de spanning wordt opgebouwd en de gruwelen die worden getoond hebben inmiddels al een baard.

Het verhaal begin heel traag, waarbij het de bedoeling is dat je heel langzaam doorkrijgt wat er gaande is in het stadje Moonlight Cove. De werkelijkheid is, dat dit verhalen al zo vaak zijn verteld dat het al snel duidelijk is wat er aan de hand is en hoe de ontknoping zal zijn. Ligt in het eerste deel nog de nadruk op allerlei ""uncanny"" zaken die voorvallen (zoals de scènes in de horeca), al snel breekt de hel los en dat blijft dan even zo.
Tegen het einde komt de nadruk op degene die het heeft veroorzaakt te liggen, en zijn (uiteindelijk toch vrij schetsmatige en cliché-achtige) achtergrond als psychopaat. De oplossing van de problemen in Moonlight Cove wordt wat afgeraffeld. Helaas zijn andere verhaallijnen te slecht uitgewerkt om op hun beurt de aandacht vast te kunnen houden.

Keer op keer dacht ik fragmenten uit andere boeken te lezen. Moose lijkt bijvoorbeeld op een personage uit het Franciscus Complot en Zon heeft, samen met Shaddack, weg van de hardware uit Duivelszaad. Wie nog niets in dit genre heeft gelezen kan het waarschijnlijk beter waarderen.",-1
"Daar was die dan, eindelijk was het tweede deel van de Young Adult boeken serie, de Royals Verraad uit. Op dit boek heb ik zo ontzettend lang zitten wachten. Maanden lang heb ik mijn eigen fantasie gebruikt om het verhaal verder te laten gaan, ik kon dan ook mijn geluk niet op toen het boek op 31 oktober eindelijk op mijn deurmat lag. Ik begon natuurlijk gelijk met lezen en ben daarna nog nooit zo teleurgesteld geweest…

Het verhaal tussen Ella en Reed gaat dus verder. Ella is weggelopen nadat zij Reed had betrapt met een andere meid. Reed probeert kostte wat het kotst Ella terug te krijgen, hiervoor moet hij echter wel zijn verleden achter zich kunnen laten en dit is toch niet altijd even simpel als Ella en hij willen. ze raken verdraaid in een web vol geheimen…

Waarom teleurgesteld?

Voor mijn gevoel las ik het eerste deel, De Royals verleiding, weer helemaal opnieuw. Ook al vond ik dat boek echt fantastisch, ik hoopte toch op wat minder herhaling. Ik begon mij soms ook heel erg te ergeren aan Ella, ze was dan wel een 17-jarig meid maar soms hield ik haar voor mijn geest als een 14 jarige. Dat kwam op de manier waarop zij zo nu en dan praatte en dacht. Ook begon ik mij te ergeren aan al die geheimen die iedereen maar had, door al deze geheimen werd het verhaal af en toe heel vaag.

Vond ik dan iets wel goed?

Ondanks dat ik ontzettend teleurgesteld was, heb ik toch gekeken of er dingen waren die ik wél goed/leuk vond. Het verhaal speelde heel goed door op de cliffhanger van het vorige boek, het begin vond ik dan ook het leukste om te lezen. Daarnaast kregen de andere personages zo hier en daar wat meer diepgang, zo kon je bijvoorbeeld niet alleen vanuit Ella lezen maar ook vanuit de andere hoofdpersonage Reed, je leerde hem via deze manier, en de kant van zijn verhaal beter kennen.

De personages

Ella bloeide in dit boek wel meer op naar een zelfverzekerde vrouw (ondanks haar liefdesverdriet) die ook wat meer haar oude zelf durfde los te laten. Daarin tegen liet Reed zijn masker wat meer verdwijnen en werd hij wat softer, wat best heel schattig was. Callum werd eindelijk maar toch een echte vader en Easton zag je nog steeds heel erg struggelen met zijn verlatingsangst en gokproblemen.

Conclusie

voor mij was dit niet het boek waar ik op had gehoopt, misschien had ik wel te hoge verwachting gesteld waardoor die nu zo tegen viel. Toch vond ik het slot en die weer enorme cliffhanger zeker wel interessant. Ik ben vooralsnog zeer benieuwd naar deel 3, De Royals Geheimen, maar mijn verwachtingen van dit boek zijn wel minder hoog.

Ik geef dit boek twee sterren omdat ik dit deel teveel vond lijken op het eerste deel De Royals Verleiding",-1
"Ik vind het verhaal erg simpel, onwaarschijnlijk en voorspelbaar. De karakters blijven oppervlakkig. Het verhaal boeit niet. De relatie tussen Lilian en haar moeder zwalkt verschillende kanten op. Dat een 18-jarig meisje met een onbekende man om 22.00 u afspreekt in het Vondelpark is één van de onwaarschijnlijkheden in dit verhaal. Ook al is haar moeder verstopt in de bosjes in de buurt. Dat de moeder na een moord vrijwel onaangedaan thuis komt, is een andere. Jammer dat dit was gekozen als weggevertje in de weken van het spannende boek. Ik wordt hierdoor niet uitgedaagd om nog meer van Boris Dittrich te gaan lezen.",-1
"Taboe is een redelijk goed boek waarin de personages en karakters redelijk goed worden uitgediept.

Er wordt een goed leesbaar lettertype gebruikt en dat leest wel lekker weg. Maar voor mij is het verhaal te voorspelbaar en mist het de nodige diepgang. Ik had al snel in de gaten wie de lugubere moorden had gepleegd. In het begin worden al veel lugubere moorden gepleegd en beschreven maar op een gegeven moment wordt dit eentonig. Het had naar mijn mening meer uitgewerkt kunnen worden.
De aanpak van het boek is hierdoor dan ook niet origineel.

Volgens mij heeft Casey Hill wel het talent om de meest lugubere moorden te verzinnen en dit te verwoorden in een verhaal. Maar ik heb betere thrillers gelezen. Jammer, maar er gloort zeker hoop!",-1
"‘Ik droeg zorg voor de tussenruimtes in de levens van anderen, verdiende de kost als inwonende hulp. Ik cultiveerde een beschaafde onzichtbaarheid in seksloze kleren, op mijn gezicht de sympathieke, ondoorgrondelijke uitdrukking van een tuinornament.’ (p.8)

Zo omschrijft ik-verteller Evie Boyd zichzelf en haar leven in de debuutroman De meisjes van de Amerikaanse schrijfster Emma Cline. Het zet de toon. In het boek blikt Evie uitgebreid terug op de gebeurtenissen in 1969 die haar leven hebben bepaald. In het verhaalheden past zij op het huis van een vriend. Als de 20-jarige zoon van die vriend en zijn jonge vriendin Sasha daar arriveren, vertelt ze hun over deze gebeurtenissen.

In 1969 is Evie 14 jaar, een eenzame en ongelukkige puber met een negatief zelfbeeld en onlangs gescheiden ouders. Ze bekijkt iedereen kritisch, met name haar moeder. Ze experimenteert met drank en drugs en praat met een vriendin over seks.
Als zij op een middag in het park 3 meisjes ziet, draait haar saaie leventje radicaal om. Kort daarna rijdt ze met de meisjes mee naar een ranch, waar ene Russell de leiding heeft. Het is er smerig en de aanwezigen zijn graag stoned en dronken. Alle meisjes staan zwaar onder invloed van Russell, met wie ze om de beurt seks hebben. Evie zelf is gefascineerd door Suzanne, één van de meisjes.
Russell heeft intussen contact met popmuzikant Mitch, die hem een platencontract heeft beloofd. Als dit contract niet doorgaat, wordt Russell nijdig en lopen de zaken volledig uit de hand.

Terug naar het citaat waarmee ik begon. Evie zet zichzelf hier treffend neer. Zij is een toeschouwer, maar is zelf niet bij machte om iets voor elkaar te krijgen. Aan het eind van het boek zegt zij dit ook met zoveel woorden. Ik vind de hoofdpersoon dan ook niet interessant. Ze heeft niets origineels, heeft geen bijzonder probleem en ze was zelfs niet fysiek aanwezig bij de dramatische avond in 1969. Zij blijft haar hele leven kleurloos.

Ook het verhaal weet me niet te boeien. Waarom loopt men zo achter Russell en Suzanne aan? Wat was precies hun aantrekkingskracht? Wat was er nu zo erg aan de problemen van Evie en andere meisjes dat ze hun toevlucht namen op de ranch? Waarom de vergaande troep en verwaarlozing? Waarom ineens zo’n heftige ontknoping? De schrijfster weet het wat mij betreft niet invoelbaar te maken. Daarmee mist het verhaal spanning of diepgang en zie ik ook geen noodzaak tot vertellen.

Dan de stijl, door velen geprezen en door anderen dan weer niet. De zinnen gaan gebukt onder een overdaad aan beeldspraak, de formuleringen zijn vaak omslachtig en ze raken me zelden. Zie bijvoorbeeld de tweede zin van het citaat bovenaan. Er zijn blijkbaar veel mensen die het waarderen, en dat is mooi, maar voor mij hoeft het niet.",-1
"Zwagermans debuutroman De Houdgreep begint aardig, maar ontwikkelt zich vrij zwak. Uiteindelijk blijft de vraag hangen wat de schrijver met dit boek wilde.
De roman vertelt het verhaal van Adriënne, een Nederlandse au-pair in Londen, die een jonge student (Ingmar Booy) ontmoet die in de zomermaanden ook in de Engelse hoofdstad verblijft, bij zijn broer Siewald. Aanvankelijk onwennig groeit de ontmoeting uit tot een vorm van verliefdheid, zij het dat de twee er enigszins verkrampt mee omgaan. Met name Adriënne bevindt zich tussen twee werelden. Enerzijds het burgerlijke van de familie Rafferty, waar een Engelse spruitjeslucht aan hangt - niet voor niets wordt De Avonden van Reve aangehaald - en anderzijds de spannende wereld van Ingmars broer Siewald, die videoclips maakt voor popgroepen en artiesten en het gemaakt heeft in deze snelle (schijn)wereld.

Hoewel het verhaal begint als een (niet erg vernieuwend) verhaal over een ontluikende liefde bij jongvolwassenen, blijft de ontwikkeling daarvan een beetje hangen en bloedt uiteindelijk dood. Enigszins onbevredigend. Daarbij komt dat gaandeweg enkele stilistische eigenschappen van dit boek gaan storen:
- Zo is het hinderlijk en ook vreemd dat de jongen steeds Ingmar Booy wordt genoemd, dus inclusief achternaam.
- Het taalgebruik en de overwegingen passen niet bij de hoofdpersonen. Zij zijn daarmee vooral ‘marionetten’ voor Zwagerman om zijn ideeën uit de doeken te doen, met onder andere de beschrijving van enkele grote kunstenaars (denk hierbij aan Zwagermans colleges over beeldende kunst in DWDD. Het etaleren van kennis over kunst begint al in dit boek).
- Naar het einde van het boek wordt de lezer steeds directer aangesproken alsof een (onafhankelijke) verteller het verhaal direct aan hem aan het vertellen is: “Zo het nog niet duidelijk mocht zijn..”, “Maar genoeg nu over die twee…”, “Verteld is reeds dat…”, “…maar ook daarover zijn we reeds ingelicht”. Daarvoor werd het verhaal meer vanuit het perspectief van Adriënne of Ingmar vertelt. Die stijlverandering gaat irriteren.

Bij elkaar is het een wat teleurstellend boek. Het zijn de eerste oefeningen, de eerste stappen op het pad van het roman schrijven, van iemand die zijn stijl nog niet heeft gevonden.",-1
dit boek leest wel vlot maar kan ik moeilijk als een thriller beschouwen meer als een zoveelste American Hero-verhaal en dus zeker niet echt vernieuwend.,-1
"Heldhaftig gaat over Pieter Posthumus, ook wel PP of Posthumus genoemd. Hij werkt bij team uitvaarten in Amsterdam en heeft een drukke taak. Onbekende lijken uit de gracht, iemand die zich heeft verhangen; zolang het onbekenden zijn belanden ze bij het team van Posthumus. Twee van de aan hem toegewezen overledenen kan hij niet loslaten, ook al ziet de politie geen samenhang. Posthumus zet een eigen onderzoek in. Dan komt journaliste Merel in beeld, een oude bekende van Posthumus.
De tweede verhaallijn in Heldhaftig gaat over een team dat achter een Amsterdamse terroristische cel aan zit. Lisette en haar team moeten opnieuw achter de verdachten aan als zij wegens bewijs zijn vrijgelaten. Van bovenaf staan zij onder flinke druk om te presteren.
Heldhaftig is gepromoot als een misdaadboek, een thriller waarvan je wel wat mag verwachten getuige ook de tekst op de achterflap. Helaas is Britta Bolt er niet in geslaagd dit waar te maken. Posthumus is een boeiend personage, geplaagd door herinneringen die hem diepte geven. Andere personages echter blijven 1-dimensionaal, gaan nergens echt leven. Waar Bolt goed in geslaagd is, is een bijna levend Amsterdam te creeren, waarbij het bij momenten voelt alsof je er zelf loopt en je waarschijnlijk met het boek in de hand de routes zou kunnen lopen. Wat mist is de beloofde actie en de spanning die je mag verwachten als je de achterflap leest. Terrorisme en de inlichtingendienst spelen echter slechts een bijrol en behalve één spannend moment beleeft Posthumus vrij weinig. Er is teveel de nadruk gelegd op details en bijzaken waardoor het tempo en daardoor de spanning ver te zoeken zijn. Ondanks dat er een open einde is dat op zich wel uitnodigt om een volgend deel op te pakken, heeft Britta Bolt zich met heldhaftig niet voldoende weten neer te zetten om dit ook daadwerkelijk te doen.",-1
"Ik mag misschien van het zeldzame soort wezen in dit geval... Maar wat afschuwelijk saai! Er zit totaal geen verhaal in, zij zegt alleen maar ""holy shit"", waar ik me dóód aan heb geërgerd, en hij is gewoon een ... laat ik netjes blijven :') als je het nog niet gelezen hebt denk je bij de eerste twee seksscene's: ooh spannend! En daarna vervalt alles gewoon in herhaling. Ik had nog niet zo lang geleden Grey gewonnen, en ik moet zeggen dat ik best nieuwsgierig was, maar heb het uiteindelijk weggelegd en de hele serie aan een vriendin gegeven, die ze wel kan waarderen.",-1
"Jaarlijks laat James Patterson veel boeken het licht zien die hij met coauteurs schrijft. Zijn bekendste reeks, die over rechercheur Alex Cross, schrijft hij alleen.
De tegenstander van Cross is ditmaal Marcus Sunday, een auteur van true crime-boeken en geïnteresseerd in de perfecte misdaad. Alex Cross heeft eens kritiek gehad op een boek van Sunday en daarvoor zal hij moeten boeten. Sunday wil Cross vernederen en breken. Het resultaat is al in de proloog te lezen: Alex Cross die beroofd van alles en iedereen als een zombie door de straten zwalkt.
Een tegenstander die Alex Cross wil breken, klinkt als een interessant gegeven voor een boek. In Erewoord, Alex Cross  komt het echter niet goed uit de verf en dat komt voornamelijk door de aanpak van die tegenstander. Sunday laat op een behoorlijk klunzige manier zoveel aanwijzingen achter voor Cross, dat hij hem bijna in het gezicht lijkt te schreeuwen: 'Pak me dan!' Cross, aan de andere kant, vertoont een opvallend gebrek aan het oppikken van die diverse aanwijzingen, zodat het een raadsel is waar hij zijn reputatie van slimme rechercheur aan te danken heeft.
Natuurlijk ligt dit voor een groot deel aan de schrijfstijl van Patterson: korte hoofdstukken en zo min mogelijk woorden gebruiken om de snelheid te verhogen. Maar zelfs dan mag je als lezer enige eisen aan de plot stellen. Erewoord, Alex Cross  lijkt voornamelijk het product van een auteur die geen rekening meer hoeft te houden met zijn lezers omdat hij toch wel verkoopt.
Of misschien bekommert Patterson zich toch om zijn lezers. In een nawoord vraagt hij begrip voor de manier waarop hij het boek laat eindigen. Zijn grote schare fans zal hem dat einde ongetwijfeld graag vergeven.",-1
"De Vlaamse schrijfster Belinda Aebi was gedurende ruim een kwarteeuw manager bij Rodania, het bedrijf van haar Zwitserse vader. Ze was al ver in de veertig toen ze drie jaar geleden ontdekte wat ze echt wou doen, namelijk thrillers schrijven. In een interview gaf ze toe dat haar ambitie niks minder is dan de vrouwelijke Pieter Aspe te worden. Na Dubbelspel uit 2010 is nu haar tweede thriller verschenen: Het geluid van stilte.
Een rijk echtpaar Vlaamse paardenkwekers wordt geconfronteerd met de plotse dood van hun zoon, die samen met zijn broer en zus het bedrijf had overgenomen. Het rechercheteam komt voor vraagtekens te staan als blijkt dat er meer mysteries rond dit overlijden en deze familie hangen dan op het eerste gezicht wordt vermoed. Een dag voor dit drama vindt een poetsvrouw een envelop met veel geld in het openstaande kluisje van een hotelkamer, die vrijwel ongebruikt is achtergelaten. Aanvankelijk wil ze het geld houden, maar gefrustreerd door het liefdeloze leven dat ze leidt, bedenkt ze een snood plan en gaat op zoek naar de eigenaar.
De ingrediënten voor dit spannende gegeven worden al in het begin door elkaar gehaspeld. Er ontstaat vrijwel onmiddellijk verwarring door het onaangekondigd binnenvallen van veel personages in de klaarblijkelijke veronderstelling dat hun positie, handelen en denkwijze bij de lezer al bekend zijn. Bovendien kan, voor Nederlandse lezers, het veelvuldig gebruik van typisch Vlaamse uitdrukkingen een bijkomende barrière vormen tegen het lekker doorlezen, iets waarmee de Vlaamse lezers uiteraard geen problemen zullen hebben. Die uitdrukkingen zijn soms grappig, maar voor Nederlanders soms ook totaal onbegrijpelijk, en dat is jammer. Dit geldt evenzo voor de dialogen. Vaak zijn ze op het ordinaire af en komen niet erg geloofwaardig over. In de loop van het verhaal komt hier weinig verandering in. De toon blijft opgejaagd en snauwerig: nergens lijkt iemand een normale conversatie te kunnen voeren. Ook tijdens de verhoren en gesprekken van de recherche met familie en mogelijke verdachten, en ook in hun onderlinge bijeenkomsten, zijn de dialogen schreeuwerig en niet serieus te nemen.
De twee plotlijnen komen vrij snel bij elkaar en voeren de spanning ietsjes op. Daarna blijft het verhaal voortkabbelen. Als eenmaal duidelijk begint te worden waar het allemaal om draait, komt er grip op de plot en is de weg naar de ontknoping gemarkeerd met helder uitgezette piketpaaltjes. Maar dit is dan wel de enige motivatie om mee te blijven zoeken naar het laatste puzzelstukje. De desillusie is echter groot als er op het einde veel vragen openblijven door het ontbreken van een bevredigende ontknoping. Ondanks de schoonheid van de veelbelovende titel proeft Het geluid van stilte als stilstaand water.",-1
"Ik las een oproep voor een feuilleton, aangezien dat me wel leuk leek, het gelezen voorstukje vond ik niet raar of onaangenaam schreef ik me in voor het Hebban lees feuilleton.

De eerste 100 bladzijden kwam ik met moeite doorheen, ik vond het een erg wollig en warrig verhaal. Maar goed de leesclub hield me op de been, ik las dat er meer deelnemers moeite hadden met het verhaal en gedeelde smart is nu eenmaal halve smart.

In het boek volg je de levens van Johann Christoph Petersenn zijn vrouw Josefa Graf en hun kinderen Alfons Petersenn en Christoph Maria Petersenn. Tevens de levens van de vrouw van Christoph, Lucie H. Hinrichs, haar vader Michél Hinrichs en hun dochter Freya Petersenn en haar man Jürgen Mertens en als laatste hun dochter Jessie Mertens.

De verhalen van deze personen worden in een niet chronologische vorm verteld. In een hoofdstuk kan je dus rustig iets lezen over het leven van Lucie maar ook over het leven van Jessie. Aangezien de hoofdstukken best lang zijn kan dit het lastig maken. Verder zijn er veel heel lange en wollige zinnen in het boek. Dat je je dus ook soms midden in de zin afvraagt waar gaat dit nu eigenlijk heen? Het taalgebruik is zeer bloemrijk maar ook regelmatig vol met herhalingen.

Helaas heeft het boek, naar mijn mening, een zeer open einde. Een familie saga hoeft natuurlijk niet altijd vrolijk en positief te zijn, maar deze saga is naar mijn mening nergens vrolijk of positief. Er is een grote mate van verslaving onder de hoofdpersonen, drank danwel drugs en daar word ik niet echt vrolijk van.

Als je van uitgebreide beschrijvingen houdt zit je met dit boek goed, verder lees je ook wat over het werk van gewone burgers bij de registratie dienst in Duitsland tijdens de oorlog en er zijn veel beschrijvingen van de plaats Lübeck te vinden.",-1
"Flashback is zeker geen doorsnee thriller. Voor auteur Mariëtte Middelbeek (1983) is dit haar eerste volwassenen misdaadroman, maar ze laat de gebaande paden al meteen links liggen en komt met een originele opzet. Het verhaal vertelt de levensgeschiedenis van vier verschillende vrouwen omringt door een thrillerraamwerk. Op zich een interessant idee, maar het krijgt helaas ongeloofwaardig vorm. Politieonderzoek naar de dader(s) van misdrijven verloopt nu eenmaal op een bepaalde manier en daar kun je als misdaadauteur niet te veel aan tornen. In dit boek heeft dat onderzoek en de bijbehorende jacht op de dader(s) echter zo weinig om het lijf, dat het niet meer realistisch is.  

Mariëtte Middelbeek heeft voor iemand van haar leeftijd al een flink oeuvre, dat bestaat uit zes feelgood boeken, zes bundels met waargebeurde verhalen uit de hulpverlenende sector en vijf jeugdthrillers. Die ervaring uit zich ook in Flashback, dat vlot is geschreven en goed verzorgd. De vier hoofdpersonen kloppen met zichzelf en er zijn geen fouten in de continuïteit.  

Het verhaal draait om Ilona, Sanne, Bregje en Anouk, vier vrouwen van begin dertig. Op de middelbare school waren ze vriendinnen, maar die vriendschap is verwaterd. Er was ook nog een vijfde vriendin, Céline, maar die is kort na het eindexamen spoorloos verdwenen. Nu worden in de duinen bij Bloemendaal echter resten van Céline gevonden. Het verleden dringt zich daardoor weer naar de voorgrond en Bregje besluit een klassenreünie te organiseren. Helaas doen zich vanaf dat moment nieuwe drama’s voor die de levens van de vier vriendinnen overhoop halen. Het is dan de vraag of dit iets met Célines verdwijning te maken heeft of dat het toeval is. Vreemd: in dit boek dat Flashback heet en wortelt in het verleden, komt geen enkele echte flashback voor.  

Succesvolle styliste Ilona, misdaadblogger Sanne, paardenmens Bregje en tandarts Anouk zijn gelijkwaardige hoofdpersonen, die ieder hun eigen boekdeel hebben. Daarbij gaat veel aandacht uit naar de levens die ze in het heden hebben, met een dringende focus op hun problemen met foute, lompe of ontrouwe mannen. Levendige portretten van moderne jonge vrouwen zijn het geworden, dat wel. Zozeer zelfs dat bijna iedere lezeres zich met minstens twee van deze vrouwen zal kunnen identificeren, hoewel het zeker geen eenvormige types zijn. Op zich is dat dus goed gedaan, behalve dat het steeds weer de thrillerelementen overschaduwt.  

Niet dat er geen spanning in de afzonderlijke levensverhalen zit. De dames komen allemaal, ieder op hun eigen manier, in nog redelijk wat benauwde situaties terecht en de vraag of ze toevallig tegelijkertijd in de problemen zijn geraakt, blijft open. De onderkenning van gevaar blijft echter onwaarschijnlijk gebrekkig. Bregje maakt zich op driekwart van het boek bijvoorbeeld vooral druk over haar privébesognes, terwijl ze alle reden heeft voor haar leven te vrezen. Ondertussen reageert ook de politie verrassend lauw op de dan ontstane situatie. Alleen op het laatst, in het gedeelte rondom Anouk, loopt het anders, maar dat is too little, too late.  

Uiteindelijk zitten er tegen die tijd wel vijfentwintig rechercheurs op de zaak, maar wat die uitvoeren blijft grotendeels een raadsel en levert kennelijk geen aanwijzingen op. Ook zelf doen de dames zich nauwelijks de moeite om de waarheid boven tafel te krijgen. In plaats daarvan nemen ze veel dingen maar aan en laten het daarbij.  

Uiteindelijk wreekt dat zich in het plot. De grote verrassing die daarin wordt gebracht, is namelijk iets dat de politie dan al had zullen weten, iets dat Bregje had zullen raden, iets dat mensen op de reünie hadden kunnen weten. Meer nee, niemand had ook maar enig vermoeden. Helaas zal datzelfde niet gelden voor een zekere groep lezers. Die zullen de ontknoping wél op voorhand raden, want dat is te doen.  

Jammer. Originaliteit wil je graag kunnen belonen, maar bij een misdaadverhaal wil je wel het idee hebben dat het echt zo gebeurd had kunnen zijn. Dat lukt met Flashback niet, ondanks de levensechte personages.",-1
"Tja…Loes en ik…het blijft een moeizame relatie. Of ik vind het boek goed, of ik vind er geen klap aan. Een grijs gebied is er niet.

Dit boek heeft alles in zich om een mooi en noodzakelijk verhaal te vertellen. Pesten, het blijft helaas een actueel thema.

Maar met dit boek heeft Loes de plank compleet mis geslagen. Het vliegt aan alle kanten de bocht uit. Ik weet niet eens waar te beginnen, zoveel is er over te zeggen.

Allereerst: in de colofon zou moeten staan: Dit boek is mede mogelijk gemaakt door de Jumbo. Onvoorstelbaar hoe vaak deze supermarkt met naam en toenaam genoemd wordt. Ik ben echt de tel kwijt geraakt. Ik weet wel dat ze het heeft gepresteerd de naam 3 keer op 1 bladzijde te noemen!

Dan het taalgebruik. Met name de woorden hansopje en dociel. Hallo…in welke eeuw leven we? Zijn er nog mensen, naast Loes, die deze woorden gebruiken. En bij het woord hansopje had ik de hele tijd de associatie met een zuivelproduct. Maar dat zal dan wel aan mij liggen.

De vrouwen. Oh mijn God, die vrouwen. Wat een zielig hoopje, ruggengraatloze ellende bij elkaar. Komop zeg! Dat een trauma veel invloed op je heeft, ja dat weet iedereen. En is ook te begrijpen. Maar hoe deze dames reageren is gewoonweg ongeloofwaardig. Daardoor heb ik werkelijk geen enkel moment ook maar enige sympathie voor wie dan ook gevoeld.

En dan Wilbert nog…Wat een figuur! Of beter gezegd, een karikatuur. Een karakter uitvergroten kan werken, maar hij is werkelijk over de top.

Omdat het maar 160 bladzijden waren heb ik het boek uitgelezen, maar ik kan niet beweren dat ik er leesplezier aan heb beleefd.

1,5 sterren",-1
"Hoewel het Midden-Oosten gedachtengoed van De Winter verwerpelijk is, evenals de krant waarin hij deze zienswijzen bezigt, zijn zijn boeken alleszins onderhoudend. Niet litterair, daarvoor voert hij teveel toevalligheden en complottheorieën op, eerder een makkelijk leesbaar scenario voor een B-film. Zo gaat het ook in Geronimo. Het verhaal voert terug naar 2011, de afrekening met OBL in de Pakistaanse stad Abbottabad (guilty pleasure: ik stond die avond te hossen voor het Witte Huis). Dubbel gevoel bij dit boek: leest als een trein maar De Winter vergaloppeerd zich met het thema en zijn eigen vooringenomenheid waardoor het allemaal erg ongeloofwaardig wordt.",-1
"Ik ben met dit boek gestopt. Ik vond het een heel erg saai boek.
Als ik ooit eens moeite heb om in slaap te vallen kan ik altijd nog
weer in dit boek beginnen.",-1
"De negende ontmoeting met Lincoln Rhyme is als de zoveelste familieverjaardag: je begroet elkaar heel hartelijk, maar al snel beginnen de geijkte gesprekken te vervelen. Natuurlijk is de vrijwel volledig verlamde Rhyme welhaast de meest ultieme speurder van het afgelopen decennium. En zeker, Jeffery Deaver is en blijft een begenadigd spannendeverhalenverteller. Maar als zelfs de onverwachte plotwendingen voorspelbaar worden, gaat er iets goed mis.

Misschien zoek ik spijkers op laag water, maar dat Deaver zijn gedachten nog steeds bij de seriemoordenaar uit een van zijn beste Rhyme-thrillers De koude maan heeft, is veelzeggend. Net als in Het gebroken raam is Rhymes internationale speurtocht naar deze ultraslimme Klokkenmaker in volle gang als zijn hulp wordt ingeroepen voor iets dat meer haast heeft. In New York is een saboteur van het elektriciteitsnet actief. Met het kunnen creëren van - voor een ieder na het lezen van dit boek reproduceerbare - vlammenbogen en kortsluitingen heeft hij een geweldig massamoordwapen in handen. Spanningsvelden genoeg. Omdat zowel de identiteit als de motivatie van de saboteur onbekend is, hebben Rhyme en zijn trouwe helpers weinig om hun speurneuzen op te richten. Terwijl nieuwe stroomstoten elkaar steeds sneller opvolgen.

Alle technische hulpsnufjes, alle (eigen)aardige eigenschappen en de onvolprezen oprechte inzet van Rhyme en zijn mensen zijn inmiddels genoegzaam bekend. Geen enkele verrassing op dat gebied. Maar dat is het ergste niet. Waar de lezer in andere Rhyme-boeken nog werd getrakteerd op interessante nieuwkomers, moet hij het nu vooral stellen met een stereotiepe elektro-nerd. En als hij - geïnspireerd door Rhymes werkwijze - de moeite neemt de onverwachte plotwendingen uit Deavers andere boeken overzichtelijk op een whiteboard te schrijven, zou hij weleens heel vroeg de afloop kunnen schetsen. Deaver redt het boek met passages die (letterlijk) vol spanning zitten en zijn gedegen research, waardoor elektriciteit een interessant en geloofwaardig wapen wordt. Maar van mij mag Deaver Rhyme nu een flinke tijd in de ijskast zetten en al zijn aandacht richten op een personage dat wel onvermoeibaar boeiend blijft: James Bond. Ik kijk alvast uit naar zijn 007-verhaal, dat eind mei 2011 verschijnt.",-1
"Het verhaal over twee prinsessen gaat over twee meisjes Amarillis en Velaris, die met hun verzorgster Arria in een klein huisje in het bos wonen. Mama Arria zoals zij haar noemen, verteld de beide meisjes tijdens de lange winteravonden keer op keer het verhaal over de twee prinsessen. Alles gaat goed, totdat de meisjes 15 en 16 jaar zijn en de soldaten van de boze (lees bloederige koning) komen. Arria wordt gedood en de beide meisjes slaan op de vlucht. Tijdens hun vlucht ontdekken ze wie ze eigenlijk zijn en komen regelmatig tijdens gevechten in het nauw, waarbij hun krachten goed te pas komen en krijgen ze vaak hulp van andere mensen met gelijksoortige krachten. Het is geen dik boek met 160 bladzijden, alleen helaas wel vol taalfouten en pas vanaf een derde van het verhaal wist het mij te boeien, maar voor korte duur en het heeft mij moeite gekost om het uit te lezen.
Het verhaal heeft een eenvoudige simpele schrijfwijze, Voor een fantasy boek voor volwassenen spreekt het verhaal over twee prinsessen mij absoluut niet aan. Het lijkt in het begin meer op een sprookje over twee meisjes Amarillis en Velaris die met hun verzorgster Arria in een huisje in het bos wonen. Daar is op zich niets mis mee, alleen is het meer de manier waarop het is geschreven.
Het is jammer, want het verhaal heeft best potentie, misschien dat de volgende delen beter zijn geschreven en geredigeerd. Maar voor mij hoef ik niet meer van Bjorn Peeters te lezen. Ik zou het verhaal ook meer in Young Adult plaatsen. Ontluikende liefde, geweld, zorg voor een ander en zusterliefde volop aanwezig.",-1
"Nee dit was helemaal niet mijn boek, ik vond het ontzettend rommelig, met zoveel personen erin dat ik steeds de draad kwijtraakte. Ik vond het ook geen prettige schrijfstijl, korte hoofdstuken steeds weer met een andere hoofdpersoon. Jammer!",-1
"Eigenlijk is alles slecht aan dit boek, met uitzondering van de omslag. Het verhaal is oppervlakkig en tegen het einde maakt het een rare wending en krijgt het een hoog boeketreeks-gehalte. De personages zijn vreemd, slecht uigewerkt en (wederom) oppervlakkig. Daarnaast is het doorspekt met billenkoekscenes die ik erg misplaatst vind. De auteur wilde blijkbaar iets 'nieuws' toevoegen maar diept dit bijzondere onderwerp niet uit. Het is voor een doorsnee lezer niet logisch dat iemand zich laat slaan. Voor de schrijfster waarschijnlijk wel want ze geeft geen uitleg en beschrijft geen emotie.
Daarnaast scoort het slechte recensies in tijdschriften en kranten (Vrij Nederland en de Pers). Slecht is dus wel een goede omschrijving van dit mislukte experiment. Onbegrijpelijk dat dit boek is uitgegeven. Mensen die derhalve toch nieuwsgierig zijn, adviseer ik om nog even geduld te hebben. De rest van de oplage is vast binnenkort voor een zeer zacht prijsje te koop bij de Slegte of in de aanbieding bij alle andere boekhandels.",-1
"Op aandringen van Niels, de zoon van Hans, een fysiotherapeut, en Petra, een modewinkel medewerkster, gaan ze op vakantie naar een camping. Ze beleven een geweldige tijd daar tot op een avond Niels niet optijd bij de caravan terug is. Hans vind hem in de bosjes bij een vermoorde vriendje. Hans achtervolgd de mogelijke dader, maar de dader overleefd dat niet en valt dood in het water. Niels is in shock en durft niets te vertellen over wat er in gebeurt, maanden lang. Tot op een dag Hans en Petra ontdekken dat er nog een kindje in vermoord vlakbij de camping, waardoor Niels gedwongen durft te vertellen wat er in gebeurt. Zal dit hen helpen de dader te pakken?

Dit is geen thriller maar meer een roman met wat spannende momenten. Modern in taal gebruik met actuele geschiedkundige gebeurtenissen. Het verhaal bouwt langzaam op en momenten worden vaak herhaalt, zoals dat Niels soms een woede aanval krijgt zonder echte rede. De dader wordt gewoon vlak voor het einde bekend gemaakt en hierdoor wordt het alleen spannend of ze hem te pakken krijgen of dat hij weet te snappen.

Dit is de eerste en meteen de laatste van deze schrijver voor mij. Het verhaal is langdradig, saai en vermoeiend. Het had zelfs de helft korter gekunt en misschien dat het dan spannender hadden geweest.",-1
"Zoals we van Linda van Rijn gewend zijn, lezen haar boeken vlot weg. Dat geldt ook voor ‘Off piste’. De auteur heeft een gemakkelijke schrijfstijl, wat goed bij haar verhalen past. Een typisch winterverhaal van vier stellen die lekker op vakantie gaan, maar waar het uiteindelijk toch niet allemaal goed gaat.

Als lezer heb je al vrij snel door wat er aan de hand is en waardoor een van de vrouwen ten val is gekomen. Helaas duurt het relatief lang voor de politie dat doorheeft. Dat remt het verhaal en haalt de verrassing uit de uiteindelijke ontknoping. En dat is jammer. Vooral omdat Van Rijn meerdere boeiende titels op haar naam heeft staan. ‘Off piste’ valt helaas tegen.",-1
"Een goede verhaal voor een schrijfcursus is nog geen geweldig boek.
Wel uitgelezen, maar op een slome natte vakantiedag.
Heel veel stereotypen. Te veel. Met als ergste het rijden van het Poolse boerenmeisje, alsof ze daar achterlijk zijn.
Mijn vrouw vroeg hoe het eind was. Er bleven eindes komen.
Verder zeer onwaarschijnlijk dat dit kan, therapie uit alle landen, als ik alleen al denk aan de taal.
Veel gekunstelde zinnen, zoals ""ze kromde tegen hem aan"".",-1
"Met moeite kon ik mij door dit boek heen worstelen.
Wat een onwaarschijnlijk verhaal, ik ben blij dat ik hem uit heb.",-1
"Soms lees je een boek waarvan je achteraf denkt: mijn verwachtingen zijn niet helemaal uitgekomen. Met dit boek kom ik niet eens zover: Ik kan niet meer dan een bladzijde per keer lezen en dan moet ik het wegleggen omdat ik me niet langer kan concentreren. De schrijfstijl is vooral druk, chaotisch en onsamenhangend. Jessica Knoll lijkt een ongeleid projectiel met een oen in de hand. Uitgebreide verhandelingen over merkkleding, op de meeste plekken totaal niet ter zake doend, gewauwel over jongens en meisjes, higschooltalk. De kaft en de tekst achterop doet vermoeden dat het om een thriller gaat, en de vergelijking met Gone Girl en Donna Tartt vind ik een belediging voor Gillian Flynn en Donna Tartt.
Het is me niet gelukt om verder te komen dan bladzijde 87.
De zwarte roos op de kaft (met vies neongele letters) staat voor mij symbool voor de tijd die ik aan dit boek besteed heb,",-1
"Eigenlijk is de journalist André Oerlemans als auteur nog relatief onbekend in lezend Nederland. Toch verscheen zijn debuut al in 2006 onder de titel Drakendoder met journalist Michael van de Put in de hoofdrol. Zijn tweede, Het geheim van Paros, verscheen een jaar daarna en deed menige lezer denken aan De Da Vinci Code. In al die jaren heeft de Dordtse auteur zijn eerste protagonist niet goed kunnen vergeten want we schrijven het jaar 2012 als de avontuurlijke misdaadverslaggever weer aan de bak moet in Het duivelshol.

Misdaadverslaggever Michael van de Put heeft zijn leven goed op de rit na zijn huwelijk met Susan Alterhuis. Samen zijn ze de ouders van hun tweeling, Rick en Ivo en Michael verheugt zich na een werkdag weer thuis te komen. Hij verdenkt zijn huisgenoten van het spelen van een spelletje als hij het huis helemaal verlaten aantreft. Al vrij snel is hij overtuigd dat er dit keer geen spelletje wordt gespeeld maar dat Susan en de kinderen echt verdwenen zijn. Al zijn inspanningen ten spijt vindt hij ze niet terug en probeert via een grondig onderzoek meer gegevens te krijgen over een mogelijke aanleiding van de verdwijning. Susan heeft ook als journalist gewerkt en in die hoedanigheid heeft ze een zeker sympathie opgebouwd voor de moslimgemeenschap. Als Michael van een bomaanslag getuige is wordt hij zelfs als verdachte opgepakt. Een voorstel om als undercover gevangene in een cel met een vermoedelijke terrorist opgesloten te worden, lijkt zijn enige mogelijkheid te zijn om de speurtocht naar zijn gezin voort te kunnen zetten…

Het verhaal binnen Het duivelshol behelst de al jaren durende strijd tegen het moslimterrorisme. In de wereld van veiligheidsdiensten worden met regelmaat de gekste capriolen uitgehaald om aanslagen te voorkomen. Oerlemans heeft drie waargebeurde incidenten als referentie voor zijn verhaal gebruikt, er wordt gerefereerd aan de verloren geraakte usb-stick door een lid van de AIVD, de moord op TV presentator en schrijver Theo van Gogh en tenslotte de speurtocht naar de schuilplaats van Osama Bin Laden. Het is geen toeval dat bij alle drie moslims een belangrijke rol spelen. Daarmee wordt de originaliteit wel geweld aan gedaan. De spanning ondergaat hetzelfde lot door het te vaak en te lang teruggrijpen in het verleden bij alles en iedereen. Dit geldt voor gebeurtenissen en voor sommige karakters waarbij lezers worden belast met vreemde namen en personen die er in het feitelijke verhaal totaal niet toe doen. Het leidt alleen maar af, verzwakt de interesse en uiteindelijk de belangstelling voor het vervolg. Terwijl de auteur tijdens de korte momenten dat de spanning zegeviert, wel bewijst die goed neer te kunnen zetten en even vast te houden. Maar om een echte strakke en constante spanningsboog over het volledige verhaal te plaatsen, zal het eerst ontdaan moeten worden van de overbodige ballast. Dan krijgt de verdwijning en het gemis van Susan en de kinderen eveneens de psychologische lading die het nodig heeft en ook verdient. Dat is nu geenszins het geval en dat kun je als gemiste kans beschouwen, mede omdat het de belangrijkste drager is van het plot. Jammer is dat!",-1
"Back on track is een literaire thriller. Tenminste... dat is het genre dat aan het boek is meegegeven. Toegegeven, in het laatste kwart van het boek komt een vleugje 'spanning' om de hoek kijken, maar de categorie (reis)roman was beter op zijn plaats geweest.

In Back on track wordt Tansy Harris door een vriendin uitgenodigd om haar in een kindercentrum in de ashram in India te gaan helpen. Tansy wil dolgraag, maar dan met haar hele gezin. Toch vertrekt ze alleen. Vooral dankzij haar man Max, die de problemen waar Tansy mee kampt onderkent en het ticket naar India heeft geboekt.

Aanvankelijk heeft Tansy het moeilijk en denkt ze vaak aan haar gezin. Toch raakt ze steeds beter in haar element en komt ze ook tot rust. Tot er dingen gebeuren die iedereen zag, behalve zijzelf. En opnieuw is het Max die haar uit de problemen haalt.

Back on track is een aangenaam boek om te lezen, maar het is niet het beste boek dat Barr geschreven heeft. Het leest vlot, mede dankzij de korte hoofdstukken, en het boek heeft een goede opbouw. Voor wie op zoek is naar spanning is het boek af te raden, maar wie een prettig vakantieboek wil lezen, maakt met dit boek een goede keus.",-1
"De publiciteit rond dit boek was veelbelovend. Eindelijk een boek
over hooligans die het verhaal achter de hooligan zou laten zien.
Daar lees je weinig van terug. Een vrij eendimensionaal boek waarin
diverse vechtpartijtjes worden beschreven en tussen de regels door
moet de lezer concluderen wat voor stoere jongens dit zijn...want
ze stonden vooraan... Ik had de hoop om te lezen wat mensen drijft
tot het hooliganisme, maar meer dan 'ff lekker dom matten', haal ik
er niet uit. De aanwezige vooroordelen over hooligans worden
volledig bevestigd door Kievits.",-1
"Een absolute puinhoop, dit boek. Dat komt ook door de hemeltergend slechte Nederlandse vertaling, die de knarsend zand in de machine gooit.
DeMille maakt grote geforceerde stappen, met personages die nauwelijks weten te boeien. Een elementaire beginnersfout, waardoor het boek, net als de titel, kopje onder gaat. Alleen is een zoektocht naar het hoe en waarom in dit geval ' a waste of time'.",-1
"Ik vond dit boek zeer vervelend om te lezen. Er zaten te veel voetnoten in, werd te veel met ""fucking"" gesmeten en de hoofdpersonage zat zo vol met zelfmedelijden dat ik er zelf haast depressief van werd. Jammer, want normaal gesproken vind ik de boeken van Marion Pauw juist heel goed.",-1
"Jan van negen is volgens zichzelf ‘niks bijzonders ’. (Ik ben zo gewoon. Zo gewoon, dat geloof je niet. Zo gewoon dat ik zin heb om te schreeuwen.) Zijn familie heeft allemaal wél iets bijzonders. Zijn zus is veel slimmer en zijn jongere broertje is een aandachtstrekker en een huilebalk. Ook zijn ouders hebben allebei wel iets wat hen onderscheidt. Jan zoekt naar een weg om meer gezien te worden en ook ergens bijzonder in te zijn. Er volgt een zoektocht waarin Jan samen met zijn vriendinnetje Nina uit gaat zoeken wat hem bijzonder zou kunnen maken. Verschillende records uit het Guinness Book of Records passeren de revue. Zo denkt hij achtereenvolgens na over het langste opstel en de scheefste blokkentoren, maar dat is toch een beetje saai vindt zijn vriendinnetje. Aan het eind komt er een oplossing voor zijn probleem. Deze afloop is een beetje voorspelbaar, maar wel positief.

Een leuk droogkomisch verhaal met grappige vondsten. Dit komt door de verteltoon en de grappige tekeningetjes. Deze zijn simpel en geven zelfs een extra accentje aan de tekst. Het boek is plezierig om te lezen, maar geeft ook het gevoel dat er erg meegelift wordt op het succes van de Het leven van een loser-hype van Jeff Kinney. De zoektocht had wel iets korter gekund en was af en toe een beetje gezocht.

Ik heet Jan en ik ben niets bijzonders is geschreven door Kathleen Vereecken. Behalve schrijfster is zij ook freelance-journaliste voor onder andere De Standaard. Zij schrijft boeken voor volwassenen en kinderen.

Eva Mouton maakte de tekeningen. Naast haar werk als illustratrice begon ze in 2010 een webshop met gadgets waarop eigen ontwerpen en tekeningen staan.

Kinderen van rond de 8-9 jaar zullen veel plezier aan het boek beleven. Ook voor moeilijke lezers een boek dat ze met plezier zullen lezen. Als voorleesboek ook aansprekend.",-1
"Kjell E. Genberg schijnt in eigen land – Zweden - een beroemd auteur te zijn met meer dan 200 titels op zijn naam. Het werd voor ons tijd hem te ontdekken en dus verscheen een titel van zijn hand Retour Stockholm in Nederlandse vertaling.

Hoofdpersoon is commissaris Arnold Nyman. Hij is weduwnaar en heeft een volwassen dochter. Zijn hulp wordt gevraagd wanneer een politieman dood wordt aangetroffen onder een duikplank.
In het begin van Retour Stockholm zit de vaart er flink in. Aardige vondsten komen voorbij en Kjell Genberg weet de lezer te boeien met zijn beschrijvingen van politiemensen en misdadige milieus. Personages binnen criminele circuits zoals Toomas en Ubregis worden goed beschreven en komen tot leven. Datzelfde geldt voor hun achtergronden en voor commissaris Arnold Nyman en zijn dochter.

Maar helaas heeft het boek ook mindere kanten. Criminelen weten verdenking te laden op de commissaris en vanaf dat moment is hij loslopend wild. Daarna schort het soms aan de geloofwaardigheid van gebeurtenissen en toevalligheden maken teveel deel uit van het verhaal. Hierbij is o.a. de dochter van de commissaris betrokken, maar haar rol in dit deel van het boek kon mij niet overtuigen.
Gedurende de rit blijft het een boek met vaart dat gemakkelijk leest. Ontspannende spannende lectuur, goed voor een paar avonden plezierig lezen. Maar – zoals gezegd - niet altijd even geloofwaardig. Personages en het verhaal zullen niet lang blijven hangen. Een aardig verhaal dat thuishoort bij een middenmoot. Kjell E. Genberg is voor mij geen nieuw Zweeds talent om meteen te omarmen. Misschien heeft hij in de toekomst meer in petto?",-1
"Hele mooie citaten, prachtige zinspelingen en een origineel plot. Maar... Literaire thriller? Literair zeker, maar geen thriller... Daarvoor miste ik te weinig spanning. Ik vond het meer een psychologische roman, met een bijzondere schrijfstijl.",-1
"Zack Lightman is een fervent gamer en besteedt vrijwel zijn gehele vrije tijd aan gamen. Hij staat in de spelerstop 10 van het populaire game ‘Armada’, een spel waar buitenaardse aanvallen tegengehouden moeten worden. Maar dan blijken de aliens van de game Armada echt te bestaan en een reële dreiging te vormen. Zach wordt gerekruteerd door de Earth Defense Alliance (EDA) om te helpen om de aliens te verslaan, en dan komt er toch wel heel veel druk op zijn schouders. Samen met andere gamers moet hij de mensheid zien te redden…

Ik had zoveel zin om dit boek te lezen. Ik heb zulke goede dingen gehoord over auteur Ernest Cline, met zijn popculture references en humor. ‘Ready Player One’ staat al tijden op mijn tbr-lijstje en veel van mijn vriendinnen hebben hem al gelezen en zijn er positief over.

Maar helaas viel ‘Armada’ tegen. Zack is een vrij saai personage en ik merkte dat ik niet veel met hem meeleefde. Hij gaat niet een noemenswaardige ontwikkeling door, maar blijft de stoere en eigenwijze jongen. Ook de andere personages blijven wat vlak en krijgen geen achtergrondverhaal of uitdieping.

De constante verwijzingen naar 80’s games en naar andere liedjes, films & boeken begonnen op een gegeven moment mij ook wat te irriteren. Verder kwam er wel erg veel terminologie en technische informatie in voor. De humor in het boek is wel leuk en de schrijfstijl is goed leesbaar. Naar het einde toe wordt het verhaal spannender en wordt de actie opgevoerd.

Uiteindelijk valt ‘Armada’ tegen en zitten er maar weinig verrassingen in het verhaal. Toch blijf ik benieuwd naar ander werk van Ernst Cline, in 2017 ga ik zeker ‘Ready Player One’ lezen.",-1
"De Vlaamse Othman El Hammouchi werd geboren in 1999 en groeide op in Vilvoorde. Hij was het kind van orthodoxe moslims van Marokkaanse afkomst. Hij wordt gezien als een jonge, conservatieve opiniemaker en schrijft sinds 2016 regelmatig opiniestukken voor verschillende dagbladen. Zijn interesses liggen bij geschiedenis, filosofie, wetenschap en alles wat naar het academische neigt. En juist dit laatste is een aspect waarmee je rekening moet houden voordat je dit boek gaat lezen.  Met Lastige Waarheden probeert de auteur te achterhalen hoe we de knoop in de westerse ziel kunnen ontwarren.   

De titel is erg goed gekozen. Lastige Waarheden zou je op twee manieren op kunnen vatten. De ene strekking geeft aan dat het een boek is dat vraagstukken op een bepaalde manier zal beantwoorden. De andere betekenis van de titel kan juist als een frivole maar subtiele hint naar het taalgebruik opgevat worden, namelijk 'lastig'. Laat je niet misleiden door de achterflap. Deze is in hippe taal geschreven, maar de inhoud van het boek is dit allerminst. Het geeft namelijk niets weg van het niveau waarop het boek geschreven is. Knap lastig!
Is Lastige Waarheden dan een slecht boek? Nee, dat zeker niet. De vraagstukken zijn van deze tijd en gewichtig. El Hammouchi schrijft zijn betogen waarin zijn mening uiteraard goed doorschemert. Na de inleiding geeft hij ons vier verschillende thema's die elk overvloedig besproken worden. Hij verrijkt zijn redenaties door feiten in zijn tekst te verwerken. Ook lezen we met regelmaat quotes van bekende filosofen die je mening een bepaalde kant op duwen. De citaten van onder andere Socrates, Plato en Hume zijn enkele enkele voorbeelden die het boek polijsten Tóch zorgt El Hammouchi ervoor dat hij zijn mening niet afdwingt en op deze manier geeft hij zijn lezers de ruimte om zelf over kwesties na te denken. Hij prikkelt, maar drukt niet door.   

Het is alleen vreselijk jammer dat de auteur de lat zo hoog legt door zoveel delicate woorden te gebruiken. De getoonde belangstelling kan door de moeilijkheidsgraad van het boek al snel veranderen in desinteresse. Het is een boek waarvan de onderwerpen je nabij moeten staan om er plezier uit te halen. 

Tevens gaat de auteur met regelmaat terug naar de basis. Dit verduidelijkt zijn gedachtegang, maar zorgt er tegelijkertijd voor dat de tekst langdradig wordt. Iemand die doelgericht de keuze maakt om voor deze materie te kiezen, zal het grootste leesplezier incasseren.   

Lastige Waarheden bespreekt moderne en interessante onderwerpen die de moeite waard zijn om te lezen. Helaas maakt het taalgebruik van de auteur het boek erg ontoegankelijk. Hij creëert (onbewust) een erg kleine doelgroep. Een plezierig boek om te lezen is het namelijk niet. De academische toon eist veel van de gemiddelde lezer en zorgt ervoor dat de interesse wordt ondergesneeuwd door verbijstering.",-1
"Deel drie in de ‘Iron Fey’-serie is wederom een snel te lezen boek en is iets serieuzer dan de vorige delen. Het verhaal achter De IJzerkoningin is echter toch erg simpel. Daarnaast kunnen er twijfels bestaan over of het boek wel echt geschreven is voor het young adult-genre of dat het alleen voor een young adult-publiek bestemd is omdat er een liefdesverhaallijn is in verwerkt.  

De serie is uitgegeven door Harlequin en verkrijgbaar voor een zeer voordelige prijs. In De IJzerkoningin schemert echter door waarom de boeken zo goedkoop zijn. De vertaling is niet erg geweldig en er zijn diverse spelfouten te vinden in het boek, meer dan in de eerdere delen. Stoere mannelijke personages ‘gillen’ diverse keren in het boek, terwijl het woord ‘schreeuwen’ hier veel beter op zijn plek zou zijn geweest. Het maakt de lezer af en toe twijfelen aan wat er staat in het boek, omdat de vertaalde woorden niet altijd in de context van het verhaal passen.  

De IJzerkoningin weet het niet voor elkaar te krijgen om een diepgaand verhaal te schetsen. Vrijwel elke gebeurtenis kan men aan zien komen. Het meest treffende voorbeeld hierin is dat de Gremlins een essentiële rol in de strijd zullen spelen omdat ze naar Meghan luisteren. Een feit dat al duidelijk is gemaakt in deel twee van de serie. Grimalkin heeft duidelijk de rol om de wijze in het verhaal te spelen en zijn ergernissen over de onwetendheid van de andere personages wordt langzaam ook de ergernis van de lezer. Met name wanneer dingen die erg duidelijk zijn ook niet door de honderden jaren oude Puck of Ash worden opgevangen. Ook het genezingsproces van Paul, de stiefvader van Meghan, en elk ander personage in het boek, is onrealistisch snel.  

De verhaallijn en schrijfstijl in De IJzerkoningin zijn erg kinderlijk en zou geschikter zijn voor lezers van 12 tot 14 jaar oud. Dit maakt dat voornamelijk de ontwikkelingen in de relatie van Ash en Meghan het boek aantrekkelijk moeten maken voor een young adult-publiek.  

Grote twijfels bestaan er echter over het verloop van deze relatie. Meghan is nog maar net zestien jaar oud en Ash en Meghan hebben slechts een enkele keer gezoend. Dat Kagawa de verdere stappen van het elkaar ontdekken overslaat en direct overgaat naar het hebben van seks is dan ook niet erg gepast, als ook onrealistisch. Niet alleen gaat deze verhaallijn opeens wel erg snel en komt zonder opbouw, maar ook wordt er geen aandacht besteed aan voorbehoedsmiddelen (Meghan kan nog zwanger zijn ook!), is er geen naspel, er worden geen onzekerheden over het hebben van seks voor de eerste keer beschreven, of wordt er op enige manier een referentie aan het gebeurde geplaatst na deze scène. Het is alsof Kagawa heeft gedacht ‘ik moet deze liefdeslijn nog even uitschrijven’, waardoor een deel van de liefdesscènes erg losstaan van het verhaal. Desondanks is het verlangen van Meghan naar Ash natuurlijk beschreven, hoewel het soms wat abrupt komt.  

Wat maakt het boek dan toch vermakelijk om te lezen? Als je zoekt naar een verhaal dat snel leest en je je niet snel ergert aan voorspelbaarheden, pak het boek dan op. Kagawa ontwikkelt haar verhaal beter dan dat ze deed in de eerste twee delen van de serie en is origineler in de verhaallijn. Meghan ontwikkelt zich als een sterker personage, begint de leiding te nemen, komt tot inzichten en neemt wat initiatief. Ze heeft wat zelfvertrouwen gekregen en dat doet het boek erg goed. Het verhaal gaat wel erg snel en vrijwel zonder problemen, maar het is zeer zeker vermakelijk door de introductie van nieuwe feiten over het IJzerrijk. Daarnaast is het vermengen van de zomer- en ijzermagie zeer goed bedacht. Als lezer kun je dus zeker een goede tijd hebben met het boek, als je niet verwacht dat het verhaal je naar een hoger niveau van lezen gaat tillen.",-1
"Wat was ik blij dat hebban mij had uitverkoren om mee te doen met de buzz over Cody, de debuutthriller van Bernice Berkleef. Het heerlijke weer leent zich tenslotte uitstekend voor het lezen van een lekker spannend boek.
Het verhaal begint met de grootste nachtmerrie die een moeder zich kan voorstellen: het wiegje van je twee maanden oude zoontje is leeg en even later blijkt dat je man zich op het politiebureau heeft gemeld met het lijkje in de Maxi Cosi. Vanaf het allereerste begin is duidelijk dat het allerergste zich heeft voltrokken, hopen op een happy end is er niet meer bij.
De vraag bij dit verhaal is dus niet wat er gaat gebeuren, maar hoe het is gebeurd en wie daar verantwoordelijk voor is. Een hele uitdaging voor een schrijfster om het boek dan toch spannend te houden, maar helaas is de schrijfster daar niet in geslaagd. En dat terwijl de ontknoping uiteindelijk best wel verrassend is. De tegenvaller zit hem in het feit dat de verschillende hoofdpersonen in het verhaal nogal onnatuurlijk reageren op de gebeurtenissen. Je gaat niet echt met ze meeleven en doorvoelt geen diep verdriet. Het verhaal wordt voornamelijk beschreven vanuit de moeder, de vader en vanuit het dagboek van een andere dame en is opgedeeld in 6 delen: dag 1 t/m 6.

Naast het feit dat de hoofdpersonen in het boek niet echt gaan leven, is het taalgebruik vaak ook wat geforceerd. Dit nog los van het feit dat er heel veel ruimte in beslag wordt genomen door muziekteksten en titels van films, terwijl dit meestal niet functioneel is, maar vooral lijkt te dienen als bladvulling.
Op de achterflap staat dat de schrijfster de smaak van het schrijven te pakken heeft. Hopelijk slaagt ze er in haar volgende boek beter in om een goede thriller af te leveren.",-1
"2 stars for the story... I really wished it was a lot more as the idea/impression the blurb gave of the book was very promising and could really make a good story. Unfortunately the whole story is nothing more than one great journey/chase (and not a convincing one) to rescue the girl's mother while shouting out very regularly that the wolf wilder girl, Feo, isn't afraid of anything. And that's it. The characters all stay extremely flat and it is a missed opportunity to not tell more about Russia a hundred years ago (it's history and country).
But worse if you put in the blurb the following: 'A wolf wilder is the opposite of an animal tamer: it is a person who teaches tamed animals to fend for themselves, and to fight and to run, and to be wary of humans.' than it's quite stupid to let Feo and her friend ride on them for hours and give them a lot 'not wolf like' roles in the story and tell nothing about their real way of living in nature.

I do give 5 stars for the illustrations, they were absolutely beautiful!!!",-1
"Het boek begint veelbelovend en leest als een trein. Het zit sommige mensen ook niet mee, denk je dan.
Maar op een gegeven moment had ik het wel gehad met al die moorden en snakte naar een origineel einde. Helaas viel dat een beetje tegen. Op sommige momenten had ik het idee in een roadmovie van Quentin Tarantino beland te zijn. Voor mij wat te veel moord en doodslag om het nog leuk te vinden.",-1
"Martin Amis (1949) is naast een bekend journalist en essayist tevens een van de opmerkelijkste Engelse romanschrijvers van zijn tijd. Tot zijn meesterwerken worden onder meer Geld (1984) en London Fields (1989) gerekend. Hij werd enkele keren genomineerd voor de Man Booker Prize, maar viel nooit werkelijk in de prijzen voor zijn controversiële oeuvre. In een interview verklaarde hij daarover dat ‘awards enkel naar saaie boeken gaan’. Hij veroorzaakte in het verleden al meerdere relletjes door zijn provocerende politieke en islamkritische uitspraken, en naast een schare trouwe fans kan hij dus ook op een aanzienlijke groep felle tegenstanders rekenen die hem samen met zijn uitspraken verguizen.  

Amis is intussen een dagje ouder en brengt met De rimpel van de tijd een soort best-of van eerder gepubliceerde essays en reportages van de voorbije dertig jaar. Vladimir Nabokov is zijn stokpaardje en het onderwerp van een aanzienlijk deel van de ingesloten essays. Deze stukken zijn zo gedetailleerd en vakspecifiek dat ze nog weinig toegankelijk zijn, behalve dan misschien voor die handvol andere Nabokov-experts. Veelvuldig ingesloten fragmenten moeten zijn standpunten illustreren, waardoor je niet zelden de indruk krijgt dat je een lesboek voor het hoger onderwijs in handen hebt. Amis’ criteria voor waar een goede schrijver aan moet voldoen zijn bikkelhard en de enkelingen die zijn waardering genieten zijn de grote namen uit de generatie van zijn vader, de eerdergenoemde Nabokov, Saul Bellow of Don DeLillo.  

Dat Amis een literatuurkenner van de hoogste orde is, valt niet te betwisten, maar de mate waarin hij zijn kennis etaleert en daarbij ook andere auteurs bekritiseert is naast pretentieus ook volstrekt overbodig. Zo is er een passage waarin hij woord voor woord een briefwisseling tussen Philip Larkin en zijn vrouw analyseert, om daaruit te concluderen dat ze beiden geen aspiraties hadden en Larkin een angstaanjagende echtgenoot was die zijn relatie saboteerde. Of wat te denken van een stuk waarin hij het werk van John Updike door het slijk haalt wegens een naar zijn mening belachelijk geplaatste puntkomma?  

Naast literatuur zijn er ook essays over politiek, de islam en terrorisme. Bij zijn kritiek op verschillende presidentskandidaten schrijft hij onder meer over de geestelijke gezondheid van Trump, wat best een amusant stuk oplevert, maar verder eerder een verkooptruc lijkt door het in de (originele) titel van het boek te verwerken. Amis besteedt ook ettelijke pagina’s aan het verval van acteur John Travolta (“Je voelt dat John Travolta zo iconisch is dat hij dood zou moeten zijn”) over een tijdspanne van tien jaar. Het probleem met dergelijke stukken is dat niemand zit te wachten op een typering van Travolta uit de jaren ’90.  

Het Engelse koningshuis wordt ook niet gespaard, en we lezen tot in de kleinste details over de hypocrisie van de Queen en het fenomeen van Diana.
De rimpel van de tijd is een obligate bloemlezing uit het non-fictiewerk van Amis. Dat de man kan schrijven staat buiten kijf, maar de stukken zijn naast gekleurd door de tijdsgeest ook getekend door een elitair snobisme dat beslist niet bij iedereen in de smaak valt. Zijn brede belangstelling voor zowel literatuur, politiek, popcultuur als sport zorgt gelukkig wel voor een waaier aan onderwerpen, zodat het uiteindelijk aan de lezer is om er een keuze uit te maken.",-1
"Het boek is prettig geschreven en leest 'heel lekke weg'' , maar het is, naar mijn idee, een matige thriller.

De hoofdpersoon is zeer zeker een interessant figuur door zijn achtergrond als para, misbruikte misdienaar en verstoten zoon!
Met deze ingredienten had de schrijver een spannender boek kunnen schrijven..
De personages die dagelijks in het griekse cafe te vinden zijn, zijn erg kleurrijk en fleuren het boek op. De plot is zeker heel verrassend te noemen en had ik ook zeker niet zien aankomen.
Dit is wel erg goed!

Op de een of andere manier had ik het idee dat ik een stuk heb overgeslagen, niet heb gelezen, toen ik aan het einde van het boek kwam....dus overal geeft dat geen goed gevoel over het boek!",-1
"Het was lang wachten op het vierde boek van Simon Beckett. Eindelijk kon ik weer terug gaan naar een van mijn favoriete boekpersonen; David Hunter. Maar jee wat ben ik teleurgesteld in dit verhaal. Het proefde naar een gebakje in de verkeerde smaak. Het verhaal kwam zeer langzaam op gang en miste ""het"" gewoon. Ik vond het onderwerp niet bepaald boeiend en van zijn werk (forensisch antropologie) was bijna niks terug te vinden, wat voor mij juist de reeks o.a. interessant maakt. Ik vond zijn vorige boeken nog wel iets gezelligs hebben, daar is hier niks van terug te vinden. Ik vond David Hunter in dit verhaal eerder als een kneusje overkomen en met de andere personen had ik niet veel binding. Ik had moeite mijn gedachten erbij te houden en legde het boek te vaak en te snel opzij wat geen goed teken is. Het boek is niet geslaagd in zijn opzet en is een fikse tegenvaller zeker omdat het helemaal uit de toon valt in vergelijking met zijn vorige drie boeken over David Hunte als hoofdpersoon.Jammer, jammer, jammer.",-1
"Wanneer je de diagnose kanker krijgt, staat je wereld volledig op zijn kop. Maar hoe is dat voor iemand die zelf kankerpatienten begeleidt? In 2010 kreeg de auteur van het boek Ik wil leven borstkanker. Yogalerares en levensfasecoach Wieke van Woudenberg stort in. Haar strijd tegen de gevreesde ziekte wordt beschreven in dit boek. Vreugdevolle momenten worden afgewisseld met diep verdriet. De ene kuur op de andere volgt. Onderzoeken, een second-opinion... alles, maar dan ook werkelijk alles komt op de lezer af. Vanaf het prille begin dat de ziekte zich openbaarde tot ruim vijf jaar later is in dagboekvorm beschreven.

Het voorwoord bestaat uit twee delen: één van de behandelend arts Zoltan Schermann en één van internist-oncoloog Sabine Linn. De inleiding die erop volgt is van de hand van Wieke zelf uiteraard. We zien in de allereerste zin hiervan gelijk een slordige fout. De toon is gezet. Het leesproces vlot niet. Veel herhaling, eindeloos beschreven spirituele eigenaardigheden en soms te lange, haperende zinnen. Je worstelt je door de bladzijdes heen, zoals Wieke zich moet zien te ontworstelen aan de kanker die voortwoekert in haar lichaam.

Het schrijven van dit boek moet louterend zijn geweest voor de schrijfster, die door zo'n diep ziektedal heen is gegaan. Echter, het is te vrezen dat dit voor de lezer niet geldt. Tenzij... je zelf door een dergelijk dal bent gegaan. Dit boek is voor zo'n specifieke doelgroep geschreven, dat het de 'algemene lezer' niet kan boeien. Ongetwijfeld roept dit boek veel herkenning op bij diegene die ook kanker heeft (gehad), of bij diegene die spiritueel ingesteld is en zich bezighoudt met aardstralen, yoga, mandala's, kaartleggen en andere vormen van spirituele activiteiten. De nuchtere lezer kan hier echter niets mee. Juist alle spirituele bezigheden van de schrijfster, waar zij zoveel baat bij heeft en rust in vindt, is de ballast in het verhaal. Juist deze zaken houden het verhaal enorm op, er zit geen vaart in. Wiekes schrijfstijl is bij vlagen mooi. Korte staccato zinnen zorgen ervoor dat je meeleeft met haar gevoel: ""Ik kijk naar mijn linkerborst. Er is iets vreemds met die borst. (...) Opeens voel ik onrust. Het klopt niet. Ik durf niet goed te voelen."" Een slechte dag? Een korte(re) zin! Afgemeten, verbeten schrijft ze over de mindere periodes in haar ziek-zijn. Ook de nodige zelfspot en humor ontbreken niet. De woordkeuze van Wieke valt soms tegen: hard schrijft ze over de ziekte, de strijd, de pijn, gevoelens... begrijpelijk, maar houd het netjes qua woordgebruik.

Het is knap dat je als schrijfster je zo kwetsbaar durft op te stellen en een inkijk geeft in je persoonlijke leven. Gewaagd! De kritische noot is: Zit de lezer hier op te wachten? Een spanningsveld... Zelf schrijft ze in de inleiding: ""Uiteindelijk zal de geschiedenis gaan bepalen of het inderdaad een gelezen boek wordt, hoe het zijn weg zal gaan vinden, de wereld in."" Wieke van Woudenberg heeft een intiem, emotioneel verhaal geschreven voor een zeer specifieke doelgroep, eerlijk maar ook vermoeiend.",-1
"Ik kan geen twee-en-een-halve duim geven anders had ik dat gedaan.
Als schrijver kan Koch mij niet echt overtuigen. De hoofdpersonen blijven oppervlakkig en overtuigen niet. Het verhaal is niet goed uitgewerkt en kan veel schrijnender. Dat dit boek de New York bestseller lijst gehaald heeft verbaast me niet eens zo zeer want daar hebben wel meer boeken in gestaan waar ik niets aan vind. Er is betere literatuur te vinden om Nederland te vertegenwoordigen.
Dit boek had z'n momenten maar als geheel vond ik het middelmatig.",-1
"met levensechte hoofdpersonen en een plot waarbij de lezer zijn hersens moet gebruiken...,
Bijna niets is zo moeilijk als een thrillerdebuut van een Nederlands auteur in de markt zetten. Foreign Media Books pakt het goed aan; maar liefst 50 leesexemplaren werden er uitgedeeld aan mensen die hebben aangegeven hier belangstelling voor te hebben. Ook bij Crimezone.nl viel een exemplaar in de brievenbus.
Dagvals tijding, in een bijzonder fraaie omslag gestoken, vertelt het verhaal van Berend Dagval. Hij is een jonge maar vooral briljante meteoroloog, die bij het Koninklijk Weerinstituut (leuk gevonden!) gaat werken aan klimatologisch onderzoek. Helaas ziet het er voor Nederland niet al te best uit: akelige stormen zullen binnen niet al te lange tijd hun verwoestende werk doen en van het Nederland zoals wij dat kennen zal niet veel overblijven. Helaas is Berend Dagval een roepende in de woestijn (ehh… de zee?) en hij komt in grote problemen zodra hij zijn bevindingen openbaar maakt.
Marten van der Veen heeft een actueel thema gekozen voor zijn debuut. Hier en daar neigt zijn stijl naar de prachtige droge stijl die bijvoorbeeld J.J. Voskuil zo beroemd heeft gemaakt. Dit geldt dan vooral voor de beschrijvingen van het Instituut. Helaas moest ik na het eerste hoofdstuk het boek al even dichtslaan, omdat ik misselijk werd. Het kan aan mij liggen, maar ik vind het uitgebreid beschrijven van het martelen van een hondje niets toevoegen aan een spannend verhaal. Dit hele eerste hoofdstuk zit trouwens vol met nogal gruwelijke beschrijvingen. Verder komen de reacties van de betreffende personen komen onnatuurlijk over.
Helaas kwamen bij verder lezen in dit boek bij mij ook de woorden ‘houterig’ en ‘ongerijpt’ naar boven.
Dagvals tijding laat mijns inziens goed zien hoe moeilijk het is om een écht spannend boek te schrijven, met levensechte hoofdpersonen en een plot waarbij de lezer zijn hersens moet gebruiken. De lezer heeft daarbij niet direct behoefte aan allerlei uitwijdingen over vroegere belevenissen van bijfiguren, en de lezer heeft daarbij ook niet direct behoefte aan scènes die fysieke misselijkheid oproepen.
Maar goed, we hebben het hier over een debuut. Niet iedereen kan een volmaakt debuut schrijven, een boek dat wereldwijd omarmd wordt. Wellicht moet Marten van der Veen dit boek gewoon zien als een héél uitgebreide vingeroefening.",-1
"Jeetje wat een boek en dat komt voornamelijk door het plot.
Het hele boek door hangt er een sfeer van waar gaat dit heen ? Alleen toen het bovennatuurlijke aspect ten sprake kwam , dacht ik oh jee .. ( hou er niet zo van ).
Maar het heeft de pret niet kunnen drukken en mede daardoor een verrassend einde !",-1
"Wat een waardeloos boek is dit, gaat écht nergens over. Ik begrijp de aankondiging ""Huidpijn is Noorts gevoeligste thriller tot nu toe"", dan ook totaal niet.
Ik zeg NIET LEZEN, je hebt vast wel iets beters te doen ...",-1
"‘Een olifant vergeet niet gauw’ is het laatste boek dat Agatha Christie schreef over Hercule Poirot. Het laatste deel in de serie, ‘Het doek valt’ (in het Engels: ‘Curtain’) schreef ze al eerder, in de jaren ’40. Daarvoor mogen we haar heel dankbaar zijn. Hoewel ik ‘Het doek valt’ nog niet heb gelezen (ik stel dat uit omdat ik dan écht alle Poirots heb gelezen, behalve de korte verhalen) weet ik zeker dat dat boek een waardiger einde voor de serie is dan ‘Een olifant vergeet niet gauw’.

Dit boek gaat over een koppel dat samen zelfmoord gepleegd heeft. Wanneer Ariadne Oliver op een literaire lunch wordt aangesproken door iemand die wil weten of de man de vrouw heeft doodgeschoten of andersom, gaat zij op onderzoek uit, natuurlijk met de hulp van haar oude vriend Poirot.

Zoals je wellicht al hebt geraden, vind ik dit geen goed boek. Dat heeft meerdere redenen:

1. Het is vermoeiend
Het verhaal is traag, er wordt met allerlei mensen gepraat en er zijn nauwelijks ontwikkelingen. Hercule Poirot voert weinig uit (zoals Ariadne Oliver terecht opmerkt) en het verhaal leest alsof je erwtensoep eet in de zomer: een troebele massa die niet echt vies is, maar ook niet lekker – uit beleefdheid eet je toch je kom leeg.

2. Het klopt niet
De tijdlijn in dit verhaal is erg gek. Het koppel dat zelfmoord heeft gepleegd, is al ouder. Er zijn verschillende fysieke klachten. Toch is er een dochter van een jaar of twaalf, wat grofweg betekent dat in elk geval de vrouw niet veel ouder dan midden vijftig kan zijn. Daarnaast is Ariadne Oliver zelf ook al behoorlijk oud (ze is al meer dan veertig jaar met Poirot bevriend), maar in dit boek gaat ze op bezoek bij haar oude kinderjuffrouw. Deze mevrouw was al oud toen ze voor Ariadne zorgde, wordt in het verhaal verteld, maar ze is nu ongeveer zeventig (of vijfenzeventig, ik ben slecht met getallen, het gaat om het idee). Aangezien Ariadne minstens veertig jaar is, als we aannemen dat zij als baby al bevriend was met Poirot, kan de kinderjuffrouw nooit ouder dan een jaar of dertig zijn geweest – en zelfs dat is nog oud, want het is niet waarschijnlijk dat Ariadne en Hercule als baby al vriendschap sloten (hij komt immers uit België en zij uit Groot-Brittannië).

3. Het ontknoping is voorspelbaar
Normaal weet Agatha Christie precies wat de lezer denkt en zet ze die handig op het verkeerde been, maar in dit boek is het mysterie ontzettend voorspelbaar. Ik had het ruim voor het einde al opgelost en eerlijk gezegd vond ik het vrij cliché.

4. De personages leven niet
De personages lijken er alleen te zijn om informatie te geven, meer diepgang is er niet aanwezig. Er is heel veel dialoog, wat niet per se vervelend is, maar in dit boek stoort het mij omdat er ook best wat ruimte gebruikt had kunnen worden voor het vormgeven van de personages. In een boek is het zo belangrijk dat je kunt meeleven, dat het je iets kan schelen wat er met de personages gebeurt, en hier is daar nauwelijks mogelijkheid toe.

Er is één uitzondering: Ariadne Oliver. Het is heerlijk dat zij een grote rol heeft in dit boek, zij is een heel fijn personage. Het begin van dit boek is ook veelbelovend, de literaire lunch is interessant. Het is jammer dat de rest mij zo tegenvalt. Agatha Christie is een heldin en ze heeft fantastische verhalen geschreven, maar dit boek is niet levendig, verrassend of memorabel. Misschien komt het door de leeftijd waarop Christie dit schreef of misschien is het niet meer dan normaal om een keer een wat minder boek te produceren – we zullen het nooit weten. In elk geval is dit een boek dat je rustig kunt overslaan, ik zou het alleen aanraden als je écht fan bent van Ariadne Oliver en meer over haar wilt lezen.

2 sterren.",-1
"Kwestie van smaak, dat geldt natuurlijk voor ieder verschenen boek. Ik was nieuwsgierig, door alle media heisa rond het boek en de auteur.
Ik ben tot blz. 80 gekomen en heb het weggelegd, iets wat ik zelden of nooit doe bij een boek.
Complete overkill aan stijl, emoties, drama, van de hak op de tak voorbeelden en zogenaamd grappige opmerkingen. Hoop kabaal en drama: niets voor mij.",-1
"Ik vond het wat flauw. Kon mij niet boeien. Niet wat ik in een Jo Nesbo zoek em wat ik verwacht.

De omgeving beschrijving is daarentegen prachtig. Kreeg zin om op reis te gaan. En wie weet....... Komt op mijn wensen reislijst.",-1
"Vol overgave aan het boek manipulatie begonnen, ondanks het feit dat de beschrijving op de kaft me niet aansprak. Achteraf gezien jammer dat ik de beschrijving gelezen had, omdat dit uiteindelijk het verhaal nog voorspelbaarder maakte...

Het boek gaat over Geiger, die een duistere kant heeft en een onbekend verleden. Hij vergaart op lugubere wijze informatie, maar laat toch de psychologie hierbinnen de overhand hebben. Verder lijkt hij gevoelloos en keihard, maar dit verandert naarmate het verhaal vordert. Dit alles maakt dat het verhaal wel boeiend is en ik wilde doorlezen om te zien welke ontwikkelingen zouden volgen. Helaas met een domper tot gevolg.

Ondanks het feit dat het boek vlot en integrerend cq. meeslepend geschreven is, ben ik uiteindelijk er maar matig positief over. Het boek is typisch Amerikaans; bijna een script voor een overdreven en voorspelbare clichéfilm. Iets dat maakt dat het einde tegenvalt, omdat de rode draad snel helder is en er geen verrassende wendingen in het verhaal zitten. Dit maakt dat het boek voor mij te oppervlakkig is.",-1
"Als fan van Harlan Coben ben ik erg teleurgesteld over Zes jaar. Het verhaal wordt steeds ongeloofwaardiger, tot op het punt dat het je allemaal niets meer interesseert. Bovendien is het bijzonder slecht geschreven. Onvoorstelbaar dat de uitgever het in deze vorm op de markt gegooid heeft. Volgende keer beter en minder plichtmatig graag.",-1
"Het verhaal van Antonio en Ginevra leest erg prettig en gemakkelijk weg. De beschrijvingen over het Italië van toen zijn mooi en geloofwaardig, maar het verhaal wordt nergens echt spannend. Omdat er vanuit verschillende perspectieven wordt geschreven, wordt de vaart uit het verhaal gehaald. Toch wordt er niet van de gelegenheid gebruik gemaakt dieper in te gaan op de gevoelens van Antonio. Zo komen we bijvoorbeeld niet te weten waarom Antonio eerst zo afwerend was (of was het echt alleen vanwege het gedicht dat hij ineens dolverliefd werd?). Daarnaast worden de gevoelens van Ginevra erg summier beschreven.
Het eind vond ik afgeraffeld overkomen. Jammer, ik had er meer van verwacht.",-1
"De wade des doods is de vierde historische detective over Damyaen Roosvelt. De nieuwste Marian de Haan biedt het vertrouwde beeld van het fictieve Duynhaven met zijn adel, ambachtslieden en het gewone volk. Het verhaal speelt zich af in 1379, wanneer Jan Houtepoot, de oom van schepen Damyaen Roosvelt, met een groot deel van de familie terugkeert van een pelgrimage naar Jeruzalem. Net als in vorige boeken over Damyaen, drukken familieperikelen een belangrijke stempel op De wade des doods.

Zonder enige twijfel biedt De Haan een kleurrijk palet van het leven in de middeleeuwen. Het is dat, en de ontwikkelingen in de familie Roosvelt, die het verhaal lange tijd interessant en amusant houden. Tegelijkertijd kan ik me voorstellen, dat iemand die nog onbekend is met de familie Roosvelt, daar niet door aangetrokken wordt. Ook zijn de bestuurlijke verhoudingen interessant, omdat ze op scherp worden gezet door de komst van een zichzelf verrijkende schout.

Juist het misdaadverhaal zelf komt traag op gang. In eerste instantie wordt er wel een kinderlijkje uit het water gevist, maar daarna duurt het lange tijd voordat het onderzoek begint te lopen. Er vinden meer misdaden plaats die, net als in eerdere boeken van De Haan, meestal niet met elkaar in verband staan.

In het boek vinden een behoorlijk aantal moorden plaats. Zoals de moorden op de dochter van smid Folcker en op de Fransman Giraud Bossart. De oplossing van deze moorden ligt er zo ongelofelijk dik bovenop, dat het me verwonderd dat Marian de Haan het zo in het boek heeft gelaten. Daarom kom ik tot de conclusie, dat De wade des doods vooral een jeugdboek is. Een boek geschreven voor een goedgelovig publiek, dat alles aanneemt zoals de personages in het boek je willen doen geloven. Een beetje detective-liefhebber heeft geen enkele moeite daar doorheen te prikken. Daarom blijven de sfeervolle Middeleeuwse setting en de perikelen op bestuurlijk niveau en in de familie Roosvelt, de aspecten waarom ik dit boek toch met plezier gelezen heb. Een zeer luchtig tussendoortje.",-1
"Ik jou ook prijkt groot op de kleurrijke cover van het debuut van Marielle de Visscher. Een cover die je mooi of lelijk kunt vinden, maar die in ieder geval niks prijsgeeft van het verhaal. Een boek dat volgens de achterzijde ‘een heerlijke chicklit’ moet zijn. Een vrolijk verhaal, dat is wat je verwacht.

Sofie lijkt haar leven aardig op de rit te hebben. Leuke vrienden, een baan en een leuk huis. Het enige wat nog ontbreekt zijn een grote perfecte boekenkast en een man. Maar die man, daar praat Sofie amper over. Als Sofie de boekenkast van haar dromen vindt, gaat haar hart niet alleen sneller kloppen van de kast, maar ook van de verkoper.

In Ik jou ook lezen we het verhaal van Sofie met alle onbelangrijkheden erbij. Marielle de Visscher laat in bijvoorbeeld de eerste tachtig pagina’s veel gebeuren, maar weet deze gebeurtenissen zo te beschrijven dat het totaal niet boeit. Een drankje met vrienden, een dagje op het werk – inclusief oninteressante gesprekken met ouders, een bezoekje aan ouders. Zucht. Te veel. Oninteressante en onbelangrijke info.

Toch, veel details kunnen een verhaal vormen. Kunnen een stukje voorbereiding zijn op de rest van het verhaal. Maar dat is in Ik jou ook niet altijd het geval. Zo lijkt vooral de prijs van de kast een issue. Driehonderd euro voor een boekenkast? Weet je wel hoe lang je daarvoor moet werken? Het lijkt alsof iemand die een duur – wat is duur – meubelstuk koopt dom is. Waarom? Wat voegt dit toe aan het verhaal? Helemaal niks.

Pas als Aron ten tonele verschijnt begint het verhaal wat leuker te worden. Toch is ook zijn komst wat ongeloofwaardig. De ontmoetingen zijn te onverwachts en de manier waarop de ‘relatie’ zich ontwikkelt gaat veel te snel. De Visscher lijkt te veel gebeurtenissen in een te korte verteltijd te willen stoppen. Door deze keuze verliest de relatie – zeker in de beginfase – aan geloofwaardigheid.

Ook later is de relatie niet helemaal geloofwaardig. Er is iets met Aron. Dat is al snel duidelijk. Je denkt dat-ie een player is of misschien is hij wel getrouwd. Maar niets is minder waar, er is inderdaad wat met Aron, maar niets dat echt raakt. Nee, Aron is een slappeling. Hij komt niet sterk over. En dat is jammer, want geen enkel personage in het boek lijkt echt tot leven te komen. Sofie zit met zichzelf in de knoop, Aron heeft geen ballen en de rest van de personages hangen er maar een beetje bij. Dit maakt dat je je niet echt kunt inleven in het verhaal. Dat is jammer, want de ik-vorm waarin het boek geschreven is, leent zich hier wel voor.

Gelukkig is er ook nog iets positiefs over het boek te melden. De Visscher weet op een hele leuke manier boeken, films en muziek in haar verhaal te verwerken. Door niet direct de titel te noemen, maar een soort hint te geven, ontstaat een ‘oh ja’ reactie tijdens het lezen. Dat is leuk en voegt zeker wat toe aan dit verhaal.

Ik jou ook is een simpel, ongeloofwaardig verhaal met iets te veel oninteressante informatie. De Visscher had er beter aan gedaan veel informatie weg te laten, zoals het ‘gezeur’ over de prijs van de kast. Iets meer ontwikkeling van personages en iets minder gebakken lucht, dat zou dit verhaal goed doen.",-1
"Monica, ik vind dat wat je schrijft ook niet onder de noemer ""recensie"" valt. Jij zegt zelfs helemaal niets over het boek maar spreekt mij aan over mijn mening dat is pas vreemd. Ik vraag me ook af of de redactie hier dat ook op prijs stelt. Maar dat weet ik dus niet. En inderdaad, ik vond De chirurg ook gruwelijk maar niet op een dergelijke manier onsmakelijk (ik werd er trouwens niet misselijk van hoor) wat ik bij dit boek wel vond. Een dergelijk onderwerp spreekt mij gewoon niet aan en ik ben van mening dat ik dat hier ook moet kunnen neerzetten.",-1
"Begrijp de benoeming 'literair' niet zo erg.
Bijzonder vlak geschreven met een bijzonder ongeloofwaardige plot.
Jammer.....",-1
"Op zich een leerzaam en prima te lezen boek. Echter levert het te veel vragen op. Onderwerpen worden niet waterdicht besproken. Daarnaast spreekt hij zichzelf nogal eens tegen. Kijk bijvoorbeeld naar de verklaringen over het verschil tussen man en vrouw. Ik vrees dat hij iets te vaak zijn eigen filosofie er op los laat. Een completer beeld leveren de boeken van Jared Diamond op. Zie 'Zwaarden, paarden en ziektekiemen' uit 1997 (Pulitzerprijs) en 'Ondergang' uit 2005. Harari noemt hem meerdere malen zijn leermeester, maar ik vrees dat hij niet goed genoeg heeft opgelet tijdens de les.",-1
"Na een foute avond vol drank wordt Lily wakker naast Eindhovens lokale popidool Mika. Ze heeft een hekel aan de populaire band, waarvan de bandleden denken dat ze alles maar kunnen krijgen. Als Mika haar maar niet met rust laat en ze hem beter leert kennen, lijkt hij misschien niet zo verschrikkelijk als Lily dacht. Misschien kampt hij zelfs wel met soortgelijke problemen als zijzelf. En hij? Wat vindt hij van haar?

‘Chaos & Structure’ was een leuk soort van amusement op de camping aan de rand van de Grand Canyon. Lily en Mika nemen je als lezer mee in een heen-en-weer gewaggel tussen haat en liefde. Om confused van te worden. Heen en weer, op en neer. Lily en Mika weten niet wat ze willen, wat onwijs wordt doorgevoerd en aan bod komt in het boek. Op een gegeven moment hunker je als lezer naar wat vastigheid, maar dit is ver te zoeken.

Hoewel Lily en Mika zeer origineel zijn in het maken van keuzes – echt, ze liggen te zoenen en twee minuten later rent Lily boos het huis van Mika uit – gebeurt er verder weinig. Hoofdstuk één is interessant, omdat Lily hier wakker wordt naast Mika en zich niets meer kan herinneren. Echter, daarna wordt er enkel gehobbeld van liefde naar haat. Een sterk plot is er niet, want wat het leven betreft is het tweetal een beetje aan het aanmodderen. En dat, terwijl ze wel hobby’s hebben waarvoor ze uitkomen. Toch wordt de lezer met een milde indruk achtergelaten.

Volg deze link om de rest van de recensie te lezen: https://qreativeminds.weebly.com/recensies/recensie-chaos-structure-marielle-brouwer",-1
"De verloren familie gaat over Peter, die na de 2e wereldoorlog naar Amerika is geëmigreerd. Het boek bestast uit 3 delen, allereerst Peter, hier lees je zijn geschiedenis en zijn ontmoeting met zijn toekomstige vrouw, June.
Het 2e deel van het boek verteld dat ook het leven vanuit June, nu getrouwd met Peter en ze hebben nu ook een dochtertje Elsbeth.
Elsbeth is aan de beurt in deel 3.

Waarom, maar zo weinig sterren? De cover doet voor mij uitkomen, dat het een boek is dat naar het verleden terug grijpt. Maar helaas is dat maar een klein deel, nog geen 5 bladzijden bij elkaar.
Aangezien ik het boek om dit onderwerp heb gekocht, viel hij mij dus erg tegen.
De aanwezige sterren zijn voor jet 1e deel wat mij wel boeide. Wel goed verteld, maar dus geen oorlogsroman. Jammer!",-1
"Wanneer een netwerk van mensenhandel wordt opgerold, realiseert ""special agent' Kate Coppola zich dat dit slechts het topje van de ijsberg is. Haar collega Decker Davenport ontdekt dat er ook tieners worden misbruikt voor webcamseks en de twee slaan de handen ineen om de zaak op te lossen. Hun onderzoek naar het grimmige netwerk wordt met het uur moeilijker en gevaarlijker. Terwijl Kate en Decker dichter naar elkaar toegroeien, is de dader systematisch bezig alle sporen te wissen. Hij is nietsontziend, zelfs als dat betekent dat er mensen voor uit de weg geruimd moeten worden. Elke minuut telt…

Alle boeken van Karen Rose gelezen en dat was voor een deel maar goed ook. Er komen te veel personages bij elkaar uit de vorige delen. Doordat er ook uitgelegd wordt wat die allemaal meegemaakt hebben, kon ik er geen touw meer aan vast knopen.
Met enige regelmaat was ik daardoor de draad van het hoofdverhaal kwijt. Omdat die zoektocht ook nogal lang duurt en iedereen voor iedereen zorgt ontstaat er in mijn ogen teveel gedoe. Ook valt hierdoor het verhaal ook nogal eens in herhalingen zodat het allemaal nog langer duurt.
Het is best leuk om personages uit de andere delen tegen te komen, maar niet te uitgebreid. Hopelijk wordt een volgend boek weer wat dunner en simpeler.",-1
"Troebel water heeft een hoog Libelle- en Margrietgehalte. We worden uitgebreid deelgenoot gemaakt van het denken en lijden van de hoofdpersoon. Die komt daardoor aardig uit de verf, maar het maakt het verhaal tegelijk erg stroperig. De achterflap verklapt dat hij een ""weinig opwindend bestaan"" leidt en dat lijkt voor het hele boek te gelden. De gebeurtenissen ontrollen zich volgens een logisch (en dus voorspelbaar) patroon en dus kun je eigenlijk alleen maar concluderen dat Troebel water buiten de categorie ""spannende verhalen"" valt. Daar komt nog bij dat inspecteur Bonnema nadrukkelijk een gezellige koffieleut is die schijnbaar achteloos de waarheid naar boven weet te halen. Karikaturale lectuur uit de vijftiger jaren.",-1
Ik had er meer van verwacht. De boodschappenlijstje zijn makkelijk maar onwijs lang. De recepten weinig origineel. De lijnzaadcracker waar je mee begint kan ik helemaal het recept niet eens van vinden.... nee er zijn in mijn optiek betere koolhydraatarme kookboeken!,-1
"De geest is het tweede boek in de eilandenserie van S.J. Paul. Het is de opvolger van Het eiland. De groep jongeren is van het eiland gered. Nu worden ze klaargestoomd om te kunnen functioneren in de maatschappij. De cliffhanger van het eerste deel beloofde veel spannends voor deel twee, maar helaas valt dit tegen.  

De jongeren worden opgevangen door Daniëlle, een psycholoog die moet helpen met de voorbereiding op het ‘echte’ leven. Ze zijn niet gewend aan technologie en hebben geen studie gedaan. Ook worden ze ineens weer herenigd met hun families, die ze zich niet meer kunnen herinneren. Dit is eigenlijk het meest interessante aspect uit het verhaal, maar wordt niet goed genoeg uitgewerkt. Het is meer tell dan show. Als lezer wil je praktijkvoorbeelden: je wilt weten hoe het is als de jongeren boodschappen doen, een iPad in handen hebben of leren lezen. Ook wil je meer voorbeelden van de familiesituaties. Het is logisch dat niet alle familiebanden gelijk soepel lopen. Daar wil je over lezen. Maar dat blijft allemaal oppervlakkig.  

Daarnaast wordt ook de spanning die in het eerste deel werd opgebouwd niet voortgezet. De spanning zou hem moeten zitten in de nachtmerries die Stef steeds heeft. Door de belofte die hij heeft gedaan aan Dennis, wordt hij nu door zijn geest achtervolgd. Dennis spookt de hele tijd rond en geeft hem nachtmerries. Maar deze delen zijn erg langdradig. De nachtmerries zijn steeds nagenoeg hetzelfde, er zit geen spanningsopbouw in. Je leest keer op keer hetzelfde en dat begint snel te vervelen.  

En ook het schrijfwerk zelf laat te wensen over. Er zitten veel zinnen in die op de Nederlandse lezer onlogisch kunnen overkomen. Wellicht komt dat omdat de schrijfster Vlaamse is, waardoor dingen anders geformuleerd kunnen zijn. Hoewel, een zin als “Sofie schrikt op wanneer haar telefoon belt”… huh? Maar er zitten naast formuleringsfouten ook spelfouten in, op sommige plekken. Een foutje kan er natuurlijk tussendoor glippen, maar drie in één alinea… auw. Ook de herhalingen die in het eerste deel al als storend werden ervaren, komen hier terug. Soms wordt hetzelfde woord drie keer gebruikt in een alinea van vijf regels.  

Herhaling van een ander soort: gaandeweg het verhaal is Stefs moeder zo vaak aan het huilen dat het erg vervelend begint te worden. Dit zijn kleine details, maar het haalt enorm de vaart uit het verhaal.  

Het verhaal is misschien leuker voor een jonge lezer, iemand die net begint met Young Adult-boeken. Het is makkelijk te volgen en uitdagender als je minder kritisch leest. Daarnaast eindigt ook dit boek weer met een cliffhanger, wat het toch verleidelijk maakt om door te lezen.",-1
"Ik vond dit boek tegenvallen in vergelijk met Slaap zacht van Lisa Jackson. Ik werd afgeleid en ook wat afgehaakt doordat er steeds werd gerefereerd aan onder andere de zere knie van Bentz en zijn liefde voor Olivia en vice versa. Ik dacht vaak bij mezelf; ja ja jullie houden van elkaar en olivia wil graag een kindje.
Heel lang blijft onduidelijk wie de zijn doodgewaande ex-vrouw is. Dat is echt geniaal gedaan in dit boek. Pas echt in de laatste bladzijden volgt de ontknoping. Het laatse deel van het boek vind ik dan ook een stuk prettiger om te lezen omdat er meer spanning in komt.
Ik vind het verhaal wel wat vergezocht. Dat de dader twaalf jaar wacht om zich te wreken. Het is me niet duidelijk geworden wat nu de aanleiding eigenlijk geweest is, dat de dader dit moment aanpakt.
OOk vallen er teveel doden naar mijn mening.",-1
"In dit vierde en laatste deel van Emma Chase's serie over Drew Evans en Kate Brooks kunnen de hoofdpersonen niet wachten om elkaar het ja-woord te geven. Als ze de festiviteiten in aanloop naar de bruiloft doorkomen tenminste. Eerder verschenen in deze serie de titels Gebonden, Gewillig en Getemd. De titel van dit laatste deel, Geketend, zegt al een heleboel over de manier waarop Drew naar het ophanden zijnde huwelijk gekeken heeft.

Het verhaal wordt door Drew verteld in de ik-vorm. In de proloog waar Drew in de kerk staat te wachten op zijn bruid Kate, kijkt hij terug naar de tijd voorafgaande aan dat moment. Het is een inleiding naar de rest van het verhaal en op dit moment presenteert hij zich als iemand die enorm met zichzelf is ingenomen en dat niet onder stoelen of banken steekt.

In Geketend vertelt Drew over de liefde voor hun zoontje James en over de zorgen die hij en Kate soms hebben; doen ze alles wel goed of moet het anders? Ze vragen Drews moeder zelfs om raad, maar deze geeft aan dat ze het best zélf het een en ander kunnen ervaren. Daar is Drew haar later in het verhaal dankbaar voor.

Steeds lees je een terugblik naar de tijd vóór het moment dat Drew en Kate voor het altaar staan. Maar omdat dit verhaal uit het perspectief van Drew wordt verteld, gaat het hoofdzakelijk over zijn gevoelens. Het perspectief van Kate wordt nauwelijks belicht.

Seks en liefde spelen een grote rol in dit verhaal. Drew is in het bijzonder vooral bezig met de toestand van zijn penis. Dit lichaamsdeel wordt bijzonder plastisch beschreven in al zijn hoedanigheden op dat betreffende moment. Drew vertelt daarbij natuurlijk uitgebreid hoe deze toestand tot stand is gekomen. Het zou mooier geweest zijn als de erotische scènes op een andere manier door Chase werden beschreven. Niet zo platvloers als nu het geval is.

Geketend is vlot te lezen. Je zult verbaasd zijn over het feit dat een boek gevuld kan worden met zoveel woorden met weinig inhoud.",-1
"Het verhaal gaat over Avery Daniels, zij is een verslaggeefster die in een vliegtuigongeluk onjuist geïdentificeerd wordt als Carole Rutledge, de vrouw van de aspirant-senator kandidaat, Tate Rutledge. De echte Carole overleed tijdens de ramp. Anno 2017 is dit door DNA testen en gebit-controle onmogelijk. Net als zo veel andere dingen die in het boek gebeuren. Hoe moet ik nu een oud boek beoordelen? Ik kocht het als E-book en wist niet dat het al in 1993 was uitgegeven. Daardoor viel ik van de ene verbazing in de andere. Er worden veel platte seksscènes beschreven en de ongeloofwaardigheid over de plastische chirurgie springt van de bladzijdes af. Oorspronkelijk titel is ""Mirror Image"" ( spiegelbeeld) De romantiek is echt mierzoet. Ook andere medische ingrepen passen niet meer in de eenentwintigste eeuw. Beoordeling op de jaren negentig vier sterren ****, maar ik las het nu dus geef ik er twee**",-1
"Hoi
Misschien denk ik te moeilijk
Maar vond het een heel verwarrend boek",-1
"Dit is het derde deel in de serie rond Aslak Eira, een Noorse politierechercheur van Samische afkomst. In een verlaten internaatschool van de jaren '50 wordt door een aantal tieners een lijk gevonden dat daar al dertig jaar gelegen moet hebben. Geen goed nieuws dus voor Aslak die deze zaak op zijn bord krijgt. Terwijl hij zich haast om het eten op tijd klaar te krijgen voor zijn tienerzoon, wordt hij aangesproken door Britt Moe die hem meer zou kunnen vertellen over het gevonden slachtoffer. en leerlinge uit die tijd van de school. Hij laat haar echter wachten tot de volgende dag, wanneer ze dood wordt teruggevonden samen met de dronken Bjørn Gregersen, die zijn roes uitslaapt naast haar lijk en ook een ex-klasgenoot. En dan vallen er nog andere slachtoffers die betrokken zijn bij deze zaak. Aslak en zijn collega's doen hun best om de moordenaar zo snel mogelijk te klissen...

Dit is een vrij klassiek detectiveverhaal, waarbij schuld en wraak opnieuw de boventoon voeren, herkenbaar maar dus ook niet echt complex. De personages zijn niet super goed uitgewerkt en het verhaal blijft toch vrij vlak. Het boek is niet echt ergerlijk noch erg aantrekkelijk. Het is wel vlot geschreven en het leest erg snel. Alles blijft vrij middelmatig mijns inziens. Aslak Eira is best een interessant personage met zijn Samische achtergrond en ik vraag me af of de andere boeken misschien wel spannender zijn dan dit. Het is nu geen serie die ik speciaal zou gaan volgen. Maar daar heb je biebboeken voor om dat te ontdekken.",-1
"De kaft, en ook de korte inhoud op de achterflap beloven een Science Fiction roman.
Ik vond dat ietwat overdreven:
Het verhaal gaat over een jonge Nederlandse vrouw, Helena, wier vader verbonden is aan een geheim project waarbij contact gemaakt is met een buitenaards volk, de Experianen.
Als Helena 17 is trekt ze een tijd lang op met de Experiaan Mica. Ze voelen zich heel sterk met elkaar verbonden, maar dan moet Mica terug naar zijn eigen planeet. Hij laat haar achter, en zij heeft het gevoel dat er een belangrijk stuk van haar met hem mee is gegaan.
Na vele jaren komen de Experianen weer terug, maar deze keer voeren zij oorlog met de Amerikanen.
Mica blijkt ondertussen de Experiast geworden te zijn. Hij vraagt Helena om te helpen met de vredesonderhandelingen. En dat doet zij graag, want ze houdt van Mica.
De grote vraag is dan of hij ook van haar houdt, of gebruikt hij haar alleen om zijn doelen te bereiken?

Mijn mening over dit boek is dat het een lekker weg leesbaar verhaal is.",-1
"Ik heb het boek nog niet uit, ben pas op pagina 100 of zo, maar ik erger me nu al kapot aan het feit dat de schrijver, ondanks dat hij er in het verhaal op hamert dat je altijd je feiten goed moet onderbouwen en wetenschappelijk moet bewijzen, ZELF niet de minste of geringste moeite heeft gedaan om te checken wat het tijdsverschil tussen Tel Aviv en Tokyo is. Hij beweert dat het 10 uur is, terwijl het in werkelijkheid maar 6 uur is.

Nu zullen sommige misschien denken ""whatever"", maar ik vind dit echt een grove amateuristische fout, die door een zeer simpel natrekken van de feiten vermeden had kunnen worden. Nu lijkt het alsof de schrijver een willekeurig nummer heeft gekozen dat in strijd is met de werkelijkheid, en het geheel totaal ongeloofwaardig maakt.
Ik bedoel, tijdreizen is natuurlijk ook niet mogelijk, maar je mag toch in ieder geval van een schrijver verwachten dat hij dingen die WEL bestaan niet zomaar naar zijn eigen gemak aanpast.
Wilde hij soms per se dat het 10 uur moest zijn?

Het maakt mij niet uit hoe dit verhaal verder gaat, ik geloof er nu niks meer van.",-1
"Wat jammer dat het verhaal zo eindigt... Wat een afknapper! Er blijven te veel losse eindjes over. Het boek leest wel lekker, het plot heeft genoeg potentie, maar oh oh... dat einde... Zonde.",-1
"Vox, het debuut van Christina Dalcher, surft mee op de golf van feministische dystopische romans die door de populariteit van de televisieserie The Handmaid’s Tale (gebaseerd op het boek van Margaret Atwood uit 1985) nieuwe hoogtes kent. Hoewel er gelijkenissen tussen beide boeken zijn, wijkt Dalcher voldoende van Atwoods roman af om een eigen verhaal te vertellen.

Vox speelt zich af in een Amerika waarbij vrouwen gemuilkorfd door het leven gaan. Van kindsbeen af wordt hen een teller – commercieel op de markt gebracht als een armband in verschillende kleuren – om de pols gebonden. Het onding houdt nauwgezet elk woord bij dat de drager ervan uitspreekt en jaagt bij het overschrijden van de dagelijkse 100-woorden-grens een steeds pijnlijker wordende stroomstoot doorheen het lichaam. Om er zeker van te zijn dat vrouwen niet overgaan op gebarentaal of geschreven taal worden laptops, papier, balpennen… uit hun omgeving vervangen door nietsontziende camera’s.

Door het ijzersterke begin van de roman geloof je meteen in deze vreselijke werkelijkheid. Jean en haar dochter Sonia ondergaan het gezamenlijke avondmaal in stilte terwijl haar zonen en echtgenoot luidruchtig en uitgebreid hun dag bespreken. Omdat het verhaal vanuit een ik-verteller gebracht wordt komt het gebeuren des te harder binnen. Je voelt de onmacht en onrechtvaardigheid, en begrijpt de sluimerende haat tegenover de gezinsleden die wel mogen praten. Jean vraag zich af of het gemakkelijker zou zijn indien mannen ook verplicht zouden worden om te zwijgen. Zou ze haar lot gemakkelijker verdragen als het een gedeelde straf zou zijn, als jaloezie niet naar binnen zou kunnen sluipen? De verwoesting van de vertrouwensband met de mensen van wie ze het meest zou moeten houden is misschien wel wat die eerste pagina’s zo doordringend maken.

Door flash-backs toont Dalcher hoe Jean haar leven als succesvolle wetenschapper moest omruilen voor een woordeloos bestaan in de keuken. Vooral het verschil met Sonia, die nooit anders heeft gekend, toont de systematiek van de onderdrukking van de vrouwen aan. Het meest schrijnend is de oprechte vreugde van Sonia die op school een ijsje wint omdat ze die dag het minste gezegd heeft van de hele klas – haar teller staat die avond op drie. Maar ook subtielere ingrepen tonen hoe de macht langzaam maar zeker herverdeeld wordt: vrouwen hebben geen paspoorten meer, mogen de post niet lezen, kunnen niet met elkaar afspreken, krijgen enkel nog huishoudkundige schoolvakken… Dat Dalcher ook oog heeft voor de mannen die evenmin gelukkig zijn met deze ontwikkelingen maakt het verhaal bovendien genuanceerd.

Hoewel het boek meteen een pageturner is, sluipen een aantal beginnersfouten het verhaal binnen. Zo doet Dalcher te veel haar best om alles gedetailleerd aan de lezer uit te leggen: van het voorwoord dat aangeeft hoe je het boek moet interpreteren tot het verklaren van veelgebruikte medische afkortingen als MRI (dat blijkt te staan voor magnetic resonance image – informatie die helemaal niet ter zake doet). Ook de buitenechtelijke verhouding van Jean doet afbreuk aan het plot, dat sterk genoeg was om zonder sentimentele toevoegingen overeind te blijven. Naarmate deze relatie meer aandacht krijgt glijdt het plot in het tweede deel van de roman af naar een Hollywood-achtige actiethriller die de zorgvuldig opgebouwde geloofwaardigheid van het eerste deel compleet teniet doet.

Aan het einde blijft nog weinig van de oorspronkelijke verhaallijn overeind. Wat overblijft is actie om de actie waarbij de dieperliggende thema’s totaal naar de achtergrond geschoven worden. Wanneer na een wankelend tweede deel een enorm teleurstellend einde volgt, kan je enkel nog van een gemiste kans spreken.",-1
"Peter Römer schreef een scenario gebaseerd op de personages van Janwillem van de Wetering. De Nederlandse kijker kan in het voorjaar van 2004 beoordelen of dat boeiende televisie oplevert. Wie met het tot boek herwerkte script van Ed van Eeden gehoopt had op boeiende lectuur, moet ik teleurstellen.

Wat had ik eigenlijk verwacht? Wel, dat het boek mij een avondje ongecompliceerde ontspanning zou bieden. Elk mooi karakter, onverwachte plotwending of opgewekte emotie zou meegenomen zijn. Helaas. Niets van dat alles. Grijpstra en De Gier zijn eersteklas klieren. Secretaresse Hetty een kleurloos wicht. De commissaris, ‘de breekbare oudere man’, springt in het gelid als een politieke vriend hem belt, volgt in alles Grijpstra en De Gier, volgt ook aankomend rechercheur Cardozo, maar zou volgens het boek ‘keihard’ zijn. Pfft.

Nochtans hebben een aantal van deze hoofdpersonen ‘een achtergrond’. Die achtergrond wordt over drie paragraafjes uitgesmeerd. Grijpstra verloor zijn geliefde vrouw toen de kinderen nog klein waren. Haar zus nam de zorg voor het jonge gezin over, en uit dankbaarheid is Grijpstra dan maar met haar getrouwd. Het huwelijk is fut- en liefdeloos, de kinderen laten hun tante te pas en te onpas merken dat ze niet meer dan de stiefmoeder is. De dappere Grijpstra zorgt dat hij zo weinig mogelijk thuis is… Moet de lezer uit deze beschrijving sympathie puren voor Grijsptra, de zielenpoot? En hoe rijm je zijn pestgedrag ten opzichte van collega Cardozo met de zorg die hij tentoon spreidt voor een straathond?

Okee, duidelijk: de karakters zijn ongeloofwaardige en vlakke typetjes, G&DG bovendien vrouwonvriendelijk en antipolitiek. Maar is het verhaal dan tenminste spannend en goed? Welnee. Bijvoorbeeld. Het huis van een politicus wordt beschreven: groot, vrijstaand, omringd door een geweldige tuin met bomen, er staan wel drie auto’s op de oprit. De heer des huizes opent de deur als G&DG aanbellen. Zijn houding is eerst onderzoekend, dan cynisch en daarna -als Grijpstra gewag maakt van het feit dat de buren kunnen meeluisteren- plots geschrokken. Of deze switchende gevoelens levensecht zijn wil ik nog in het midden laten. Maar de meeluisterende buren… staan ze daar met megafoons aan de voordeur of wat? Ander voorbeeld. Collega Cardozo vindt met behulp van de computer (verachterlijk ding) twee mogelijke verdachten. Eén ervan zou een extreem-rechtse motorfanaat zijn. G&DG hebben niet veel zin om dat spoor te volgen -want aangebracht door Cardozo, stel je voor!- maar ‘moeten’ van de commissaris. Als ze bij Ernie “De Helm” Meijer aankomen, ontpopt de man zich als een zachtaardige buurtwerker die het beste voor heeft met zijn allochtone buren. G&DG geloven hem blindelings. De getatoëerde letters H A T E op zijn knokkels en de Duitse helm die hij vol trots draagt zijn gewoon… attributen. Wordt verder in het boek geen aandacht meer aan geschonken. Die domme Cardozo toch.

Denk nu niet dat ik er behagen in schep deze recensie te schrijven. Ik kreeg het boek met een uitermate vriendelijke begeleidende brief van The house of books. Bovendien zat er een gratis introductiefoldertje bij met de titel “Achter de schermen van Grijpstra en De Gier”. Dat foldertje is een erg professionele teaser. Ik hoop dan ook dat de televisieserie de verwachtingen waar maakt. Het boek dat ik las doet dat in elk geval niet.",-1
"Boeken die zowel in het heden als verleden afspelen vind ik vaak leuk om te lezen. Dat is ook een van de redenen dat ik aan Triptiek ben begonnen. Het is bovendien een losstaand boek van Slaughter, aangezien ik maar 1 ander boek van haar heb gelezen. Het boek is opgedeeld in 3 delen: deel 1 is heden, deel 2 verleden en in deel 3 worden heden en verleden afgewisseld. Deel 1 was nog wel leuk om te lezen. Maar deel 2 was bijna niet doorheen te komen zo langdradig met overbodige beschrijvingen. Deel 3 werd weer wat leuker maar nog steeds niet echt spannend om te lezen. Halverwege het boek wordt eigenlijk ook wel duidelijk hoe het verhaal in elkaar steekt. Dat vind ik echt een groot minpunt van het boek. De laatste 200 pagina's zijn dan eigenlijk alleen nog maar bladvulling met nog een paar niet echt spannende verwikkelingen waardoor de schrijfster een boek van 450 pagina's heeft kunnen afleveren. Ik zou dit boek eigenlijk dus alleen maar aanraden als je een groot slaughter fan bent en dit boek nog ontbreekt in je boekenkast.",-1
"Wat een tegenvaller.
Ik heb veel boeken gelezen van deze schrijver veel goede en mindergoede.
Maar dit boek is echt waardeloos.
Als iemand kennis wil maken met de boeken van Grisham en begint met dit boek.Dan leest hij nooit nog een boek van hem.Spijtig",-1
"Vergeten waarom je boos bent (zeker wanneer je daar een gegronde reden voor hebt) zodra je in iemands ogen kijkt lijkt me iets voor in een Disney-sprookje in plaats van real-life. Hier zou ik echter mits enige moeite nog overheen kunnen lezen. Ik geloof ook dat een trauma op onverwachte momenten kan opspelen maar niet dat het op enkele minuten tijd weer de kop is ingedrukt. Dit slechts enkele bedenkingen die ik me maakte tijdens het lezen van ‘Harde leugen’. Jammer genoeg waren er nogal veel fragmenten die me bedenkelijk deden kijken.

Ik ben niet ontzettend veeleisend. Een portie clichés overleef ik zonder probleem. Enige voorspelbaarheid is nog steeds geen ramp. Geloofwaardigheid en personages waar ik mee wil/kan meeleven zijn echter onmisbaar. Eén van beide moet sowieso aanwezig zijn wil ik van een verhaal kunnen genieten én jammer genoeg miste ik beide factoren in dit verhaal.

Zo leek Daniel’s ontwikkeling in dit verhaal nogal vergezocht én ongeloofwaardig. Andere personages worden dan weer niet serieus uitgewerkt waardoor ze niet veel meer zijn als bijzaak. Nu had ik bij het eerste boek van deze serie al wel enkele bedenkingen, maar die waren geen echte belemmering bij het lezen van het verhaal. Dit keer waren er iets te veel ergernissen om van het boek te kunnen genieten. Ik merkte dat het mijn aandacht moeilijk kon vasthouden

Nu weet ik ondertussen wel dat het bij dit genre vooral de lust is die primeert terwijl de liefde niet echt voelbaar is. Wanneer je je echter tijdens het lezen van een erotische scène vooral afvraagt of hun rug niet pijn zou doen wordt het waarschijnlijk tijd om wat meer andere genres te lezen. Ik tracht steeds zowel voor -als nadelen te vermelden bij het schrijven van een recensie maar dit keer lijk ik vooral veel voorbeelden van dat laatste te kunnen aanhalen. Misschien had ik dit boek positiever onthaald indien ik de afgelopen maanden niet vrij veel gelijkaardige verhalen had gelezen. Jammer genoeg kreeg ‘Harde leugen’ nu maar een matige ontvangst.",-1
"Ergens in Irak liggen belangrijke kleitabletten verborgen. Op deze tabletten staat het verhaal over de schepping van de wereld, zoals God dat aan Abraham heeft verteld. Abraham op zijn beurt vertelt het verhaal aan een jonge schrijver, Shamas.
Ergens in Amerika ontdekt een groep van vier oude vrienden dat de man die hun leven in het kamp, tijdens de Tweede Wereldoorlog, tot een hel heeft gemaakt nog leeft.
Ergens in Egypte woont een man die van plan is Irak van zijn kunstschatten te beroven.
Ergens in Italië woont een jonge priester die een vreselijk geheim met zich meedraagt.
En in het Witte Huis zit een man die van plan is een land binnen te vallen.
Al deze verhaallijnen hebben met elkaar te maken en Julia Navarro heeft er bijna 600 pagina’s voor nodig om deze verhalen te vertellen. Het aantal hoofdpersonen in dit verhaal is erg groot. Je hebt als een van de belangrijkste Alfred Tannenberg, maar ook zijn kleindochter Clara Tannenberg en haar man Achmed Hoesseini spelen een cruciale rol. Clara is de archeologe die van Alfred de eer krijgt de kleitabletten te mogen ontdekken. Achmed is haar Iraakse man, een belangrijk politiek kopstuk en aanhanger van Saddam Hoessein. (In de flaptekst staat foutief dat Clara een Irakese is; zij is echter van geboorte een Egyptische. Haar man Achmed is een Irakees, maar hij heeft in Amerika gestudeerd.) Dan heb je de oude vrienden Mercedes, Bruno, Hans en Carlo, waarmee het boek begint. Al snel wordt duidelijk dat zij in grote opwinding verkeren omdat zij menen in Alfred Tannenberg de beul uit hun jeugd te herkennen. De jonge priester Gian Maria reist met een smoesje naar Irak omdat hij Clara wil beschermen tijdens de opgravingen. En dan is er nog senator Wagner, die snode plannen heeft omdat hij precies weet op welke dag Bush Irak gaat binnenvallen. Politiek gezien is daarvan te profiteren.
De jonge schrijver Shamas wordt gevolgd tijdens zijn leertijd, en gedurende de periode dat hij een warme vriendschap met Abram (zoals die toen nog genoemd werd) opbouwt zodat hij van hem het verhaal van de schepping mag opschrijven.
De verborgen kleitabletten is een van de vele boeken die ‘meeliften’ op het succes van Dan Brown. En als Julia Navarro zich nu gehouden had aan de verhaallijn waar de titel van het boek aan ontleend is, namelijk de ontdekking van de kleitabletten met hun belangrijke inhoud, dan was dit boek ongetwijfeld een stuk beter geslaagd. Helaas gaat het verhaal ten onder in de enorme hoeveelheid feiten, feitjes, gebeurtenissen en personen die er soms met de haren worden bijgesleept. Dat de verschillende groeperingen elkaar naar het leven staan, wordt al snel duidelijk. Maar als dan ook nog blijkt dat die groeperingen onafhankelijk van elkaar dezelfde bureaus inhuren waar men blijkbaar met het grootste gemak een huurmoordenaar kan bestellen, raakt de lezer toch al snel redelijk de draad kwijt. Een van de belangrijkste andere verhaallijnen, die van de oude vrienden die hun kampbeul terugvinden, is zo versnipperd weergegeven dat de aandacht van de lezer de neiging krijgt te verslappen. De jonge schrijver Shamas die ten tonele wordt gevoerd, krijgt uiterst stijf klinkende teksten in de mond gelegd, en dat en passant ook even het hele scheppingsverhaal in het boek verweven wordt, is te veel van het goede. Het had volstaan om hier en daar een stukje op te schrijven van hetgeen Shamas gedicteerd krijgt. Men mag toch gevoeglijk aannemen dat iemand die de Bijbel kent, het verhaal niet meer hoeft te lezen, en iemand die de Bijbel niet kent, geen zin heeft in eindeloze hoofdstukken er uit?
Dan de politieke kant van het verhaal. De kleitabletten liggen in Irak en het verhaal speelt zich voor een groot deel af gedurende de maanden voorafgaand aan de inval van Bush in dat land. Julia Navarro vond het nodig om een uitgebreid essay te schrijven over de voors en tegens van deze inval, dat ook in het verhaal verweven zit. Hier en daar is het vermomd als een beschrijving van het dagelijks leven van de ‘gewone’ bevolking, maar desalniettemin is het een uitgebreid verhaal dat eigenlijk gewoon te veel toevoegt, in plaats van te zorgen voor de benodigde achtergrondinformatie. Ze heeft zorgvuldig haar best gedaan om geen kant te kiezen, wat natuurlijk ook niet de bedoeling is in een roman, maar het verhaal van de naderende inval maakt het verhaal absoluut niet spannender, integendeel.
Dat ‘te veel’ is iets wat voortdurend in het boek terugkomt. Elke hoofdpersoon krijgt een uitgebreide achtergrondbeschrijving mee, maar ook hun familie, vrienden, neven, nichten, het personeel, de portier, de chauffeur en noem maar op, iedereen wordt beschreven en van iedereen krijgen wij te horen waar ze vandaan komen en hoe ze over de politieke situatie denken. Je mag toch hopen dat dit zou bijdragen tot een beter begrip van de belangrijke spelers in dit verhaal. Niets is minder waar. Alle personen blijven tweedimensionaal omdat Navarro geen kans ziet om ze tot leven te brengen door hun handelingen. Het enige wat namelijk iedereen in dit boek doet, is verschrikkelijk kwaad, ongelukkig en chagrijnig zijn. Niemand heeft ook maar een goed woord voor iemand over. Iedereen geeft iedereen voortdurend bevelen: vaders aan zonen, moeders aan dochters en ga zo maar door. Niemand praat normaal, het is allemaal: ‘Ik heb je gezegd je er niet mee te bemoeien,’ en woorden van gelijk strekking. Voeg daarbij het feit dat Julia Navarro een schrijfstijl heeft die eerder geschikt is voor een brochure dan voor een roman, en u begrijpt dat het heel wat inzet vergt van de lezer om die bijna 600 pagina’s door te komen.
De verborgen kleitabletten zou een spannend boek geweest kunnen zijn over een belangrijke ontdekking. Helaas wordt het allemaal nergens spannend vanwege de overmaat aan informatie, de soms lastig te volgen verhaallijnen, de tweedimensionale karakters en de ook al genoemde taaie schrijfstijl.",-1
"De Vlaming Roger Schoemans heeft een verleden als journalist. Nadat hij zowat alle stadia van die job – hoofdredacteur incluis – als werknemer doorlopen heeft, sloot hij zijn carrière af als zelfstandig reporter. Ondertussen geniet hij van zijn pensioen en schrijft hij twee boeken per jaar: eentje voor de jeugd en een voor de volwassenenmarkt. Maar de auteur, die al meer dan vijftig werken op zijn naam heeft staan, schrijft al veel langer: hij begon als stripscenarist, probeerde zowat elk gerne en werd uiteindelijk een gevierd en meermaals bekroond jeugdboekenauteur.
Een weddenschap lag aan de basis van zijn eerste stappen als misdaadauteur, en ondertussen zijn de hoofdpersonages Geo Joosten en Peter Schraepen met Prinses al aan hun vijfde avontuur toe. Hoewel de auteur in het Pajottenland woont, spelen zijn thrillers zich steevast in het zuiden van Belgisch Limburg af.
Als een prinses van het Belgische koningshuis spoorloos verdwijnt uit de koninklijke villa in Opgrimbie, wordt onmiddellijk met de vinger gewezen naar de moslimterroristen die wat eerder een aantal bomaanslagen pleegden in de Belgische hoofdstad. De regering zet grote middelen in en probeert het hele gebeuren uit de media te houden, maar dat laatste is een onbegonnen zaak, want slechts een paar uur na de feiten wordt er op het koninklijk domein al een journalist opgepakt. Intussen proberen de ontvoerders een waterdichte manier te vinden om hun actie succesvol te beëindigen zonder ingerekend te worden...
Prinses kent een zeer moeilijk begin waarbij de vertrouwde clichés de lezer om de oren vliegen: de incompetente, machtmisbruikende politie; de eerst-doen-dan-denken mentaliteit van het speciaal interventie eskadron; en de zich God wanende hoofdredacteur. Ook heeft de auteur het moeilijk om de hem zeer vertrouwde schrijfstijl voor jeugdliteratuur van zich af te schudden en deze aan te passen aan een publiek van volwassenen: op de stomende sexscene na, is er constant het gevoel dat men een jeugdboek aan het lezen is. Gelukkig wordt het beter naarmate het verhaal vordert.
De personages worden amper uitgewerkt. De leden van de koninglijke families en andere gezagsdragers krijgen zelfs geen naam toebedeeld, maar worden steevast met functie of stand – minister, premier, prins, prinses of koning - aangesproken, wat het voor de lezer een stuk moeilijker maakt om zich met hen te vereenzelvigen. Maar anderzijds zijn de vaste personages van de reeks zo sympathiek dat je best in hun gezelschap wil vertoeven. Om bijvoorbeeld eens te gaan tafelen in een van de etablissementen in het Haspengouwse kader dat de auteur beschrijft met veel liefde voor de streek en de plaatselijke gastronomie.
Het sterke punt is de plot. Het begint al bij de gedurfde thematiek van de ontvoering van een lid van de monarchie. Onderweg volgen een paar verrassende wendingen en op het eind hangen er geen losse eindjes meer te bungelen. Die compactheid en perfecte afhandeling roept herinneringen op aan Patrick De Bruyn die met Verdoemd ook al zo’n stukje vertelkunst afleverde.
Net zo belangrijk als het verhaal is dit boek een middel waarmee de auteur zijn wantrouwen tegenover en zijn lage beeld van politie en politici van zich af kan schrijven. Maar ook hierin haalt hij lang niet hetzelfde hoge niveau van bijvoorbeeld een Jef Geeraerts, die er een kei in was.
Prinses is een origineel verhaal met jammer genoeg een teveel aan puntjes waaraan nog geschaafd had kunnen en moeten worden om het boven de middelmaat te laten uitstijgen.",-1
"Erg kort, op zich zelf staand verhaal dat zich afspeelt tijdens de Oorlog van de grote scheuring. Te kort om echt boeiend te zijn. Behalve dat het in Midkemia speelt, zie ik geen enkele koppeling met de overige verhalen.",-1
"Het duurde even voordat ik in het boek kwam. Het verhaal van Nick en Amy wordt om en om verteld, waarbij er soms lange stukken in voorkomen die niks met het verhaal te maken hebben. Naarmate het boek vorderd begrijp je ook meer de keuzes die beiden maken. Gillian Flynn heeft wel een origineel verhaal geschreven, met een vrouw die haar man opdrachten geeft voor elk huwelijksjaar. Een matig boek voor mij, waarbij de spanning niet echt aanwezig was.",-1
"Nadat ik met plezier de debuutroman van Tineke Beishuizen had gelezen haastte ik me om ook haar tweede roman te verslinden. Het is gemakkelijk leesvoer maar ik vond het helaas nogal tegenvallen. De hoofdpersoon, Tess, is m.i. nogal geforceerd stoer neergezet en de plot vind ik gekunsteld. Fred komt als karakter nauwelijks uit de verf en zijn dood wekt weinig emoties op bij de dames.
Jammer maar misschien verwacht ik ook wel teveel en moet je dit boek scharen onder de noemer 'aangename strandlectuur'.",-1
"Ik ben een grote fan van Harlan Coben maar ik moet zeggen dat de laatste paar boeken me nogal teleurstellen. Neem nu dit boek Zes jaar. Naar mijn idee heeft hij het op hoge snelheid geschreven; ik vind het soms zelfs een beetje kinderachtig. Hij wil zogenaamd grappig zijn maar drijft dat veel te veel door. Bovendien gaat het hier en daar zelfs op chicklit lijken. In het verhaal zelf vind ik een groot aantal dingen onwaarschijnlijk. Het is niet-onweglegbaar, m.a.w. ik vind het onder zijn niveau. Het boeit niet en de personages zijn oppervlakkig.
Normaal gesproken heeft hij een hoop credits van mij, maar dit gaat me te ver. Ik kan me niet voorstellen dat zijn redacteur hier niets aan heeft gedaan! Het lijkt erop alsof het gemiddelde van 1 boek per jaar iets te hoog gegrepen is. Harlan: neem gewoon 2 jaar voor een boek en schrijf ze weer zoals vroeger.",-1
"Zoe en Ed volgen allebei hun eigen pad. Maar dan, na jaren vol uitzichtloze baantjes en chaotische huisgenoten, vinden ze elkaar. Een happy koppel aan het begin van een gelukkig leven samen.

En dan gebeurt het ondenkbare. Op een ochtend, op weg naar zijn werk, komt Ed om bij een verkeersongeluk. Zoe moet leren leven zonder hem. Maar ze kan de herinneringen niet loslaten. Hoe kan ze de gelukkige momenten, hun eerste kus, alles wat ze samen hebben opgebouwd, achter zich laten? Ze wil nog van alles tegen hem zeggen, nu is het te laat. Of toch niet…
Nee, dit is helaas geen boek voor mij. In het begin van het boek is een verrassende wending in het verhaal, dat beloofde wat. Helaas, het zette niet door. Geen diepgang en geen goede uitwerking van het idee, een gemiste kans. Met moeite heb ik het uitgelezen. Er was zoveel herhaling dat het lichtelijk irritant werd. Jammer, op zich een aardig idee, alleen bleven personages zeer oppervlakkig en er kwam geen clou. Elke keer dacht ik: ‘nu zal het wel gebeuren’ maar het gebeurde niet. Zelfs het slot zag je van mijlenver aankomen. Nee, helaas, niets voor mij.",-1
"Linda Castillo heeft al meerdere boeken geschreven waarvoor zij ook diverse awards heeft ontvangen, zoals de ‘Daphne du Maurier Award of Excellence’ en ‘The Holt Medaillion’. Ook werd zij genomineerd voor de ‘Rita’. Een tijdje geleden begon Linda aan een reeks boeken met de vrouwelijke politiechef Kate Burkholder in de hoofdrol. Zwijgplicht is het eerste boek en Voor altijd stil het tweede. Breaking Silence wordt het derde boek. Met deze boeken beleefde Linda haar internationale doorbraak als thrillerauteur. Zij woont momenteel met haar echtgenoot in Texas.
In Voor altijd stil krijgt politiechef Kate Burkholder de taak om, samen met haar team, de moord op een amish familie - vader Amos Plank, moeder Bonnie en hun 5 kinderen - op te lossen. Kate, zelf ooit amish, kende de familie niet zo goed omdat ze nog niet zo lang in Painters Mill woonden. In eerste instantie worden maar weinig aanknopingspunten gevonden, tot de autopsie aantoont dat Mary, de vijftienjarige dochter uit dit gezin, zwanger was. Als Kate later Mary's dagboek vindt, wordt een en ander duidelijk over de problemen die hierdoor in het gezin ontstaan waren. Dan doet zich tijdens de begrafenis nog een merkwaardigheid voor: er blijkt nog een zoon te zijn, Aaron. Hij woonde al jaren niet meer thuis en had ook al meer dan drie jaar geen contact meer met zijn familie. Ook duikt agent John Tomasetti nogal onverwacht op. Hij is gekomen om Kate te helpen. Kate en John hebben eerder samen aan een zaak gewerkt en houden er sinds die tijd een nogal merkwaardige relatie op na. Op een dag wordt een usb-stick, die Mary in haar bezit had, op het politiebureau ingeleverd. Daarop zijn beelden van een verdachte te zien. Kate en John gaan de verdachte opzoeken, maar die heeft zelfmoord gepleegd. Er wordt wel veel bewijsmateriaal bij hem gevonden, en bijna iedereen denkt dat hiermee de zaak opgelost is, behalve Kate. Zij blijft intuïtief aanvoelen dat deze man niet de enige dader was, en daar blijkt zij gelijk in te krijgen...
Na het lezen van Voor altijd stil krijg je het idee dat het continue herhalen van onder meer de gruwelijkheden rondom de moorden en de steeds terugkerende informatie over de achtergrond van Kate, zelf afkomstig uit een amish gezin, een beetje te veel van het goede is. Vaak worden ook nog dezelfde quotes of quotes van gelijke strekking gebruikt en dat doet zeker afbreuk aan het verhaal. Kate heeft vroeger problemen gekend die zich nu lijken te herhalen bij Mary Plank. Ook hier wordt dikwijls naar verwezen. De leefwijze van en de problematiek binnen een amish familie wordt uit-en-te-na aangehaald. Op een bepaald moment weet je het wel en ben je er eigenlijk een beetje klaar mee. Zonde omdat, zoals ik al aanhaalde, dit alles het verhaal niet ten goede komt. Daarbij komt ook nog het gedrag van Kate en John. Zij doen beroepsmatig dingen die een rechtgeaarde politiechef of agent niet zou mogen of kunnen doen, en ze komen er nog mee weg ook. Dit gedrag komt niet waarheidsgetrouw of overtuigend over en je kunt er zo je vraagtekens bij plaatsen.
De personages van Kate en John zijn, buiten het soms onverklaarbare gedrag, redelijk neergezet. Kate, een politiechef die het moeilijk heeft op momenten dat er kinderen bij een zaak betrokken zijn, zeker in dit geval. Zij gaat onverminderd door in haar zoektocht naar de dader(s) en gunt zichzelf geen rust voordat ze gevonden zijn. John kampt nog steeds met de gevolgen van het feit dat zijn vrouw en twee kinderen twee en een half jaar eerder vermoord werden. Kalmeringspillen en drank zijn de redenen waarom hij een ‘verlofregeling’ aangeboden krijgt. Deze periode grijpt hij aan om Kate te helpen met haar zaak. De andere personages komen niet genoeg in beeld om uitgediept te worden.
Al met al een verhaal dat een beetje realiteitszin mist en door de vele herhalingen niet goed uit de verf komt. Hopelijk wordt dit in het volgende boek weer enigszins rechtgetrokken. Kate zou dit in ieder geval wel verdienen.",-1
"De politie krijgt een melding dat er een meisje is vermoord tijdens een zomerkamp van de religieuze sekte ‘Het Reine Leven’. Er is echter geen meisje gevonden. De dienstdoende politieman besluit de melding serieus te nemen en commissaris van Veeteren wordt – als ervaren speurder – aangetrokken om de zaak te onderzoeken. Hij reist af en brengt een bezoek aan het zomerkamp. Hier ontmoet hij de goeroe en zijn vrouwelijke volgelingen. Maar iedereen zwijgt, niemand laat iets los.
De commissaris en het zwijgen, heet dit boek van Hakan Nesser. Een toepasselijke titel omdat het onderzoek niet vordert vanwege het gebrek aan medewerking van betrokkenen. De rijen sluiten zich en de sekte houdt indringers buiten hun territorium.
In De commissaris en het zwijgen ontmoeten we weer commissaris van Veeteren met zijn bekende tandenstokers. Hij houdt van lekker eten, een glaasje drinken en zijn sigaret. Het verhaal speelt zich weer af in een fictief land. Van Veeteren wordt zo langzamerhand een oude bekende voor mij. Hakan Nesser is een kundig schrijver en hij weet ook de nodige humor en zelfrelativering van de hoofdpersoon door het verhaal te verweven. De beschrijving van het plaatsje aan het meer is soms beeldend. Hetzelfde geldt voor beschrijvingen van de sekte en de beslotenheid van een dergelijke gemeenschap.
Het verhaal wordt breed uitgesponnen. Soms iets te breed, naar mijn smaak. Hierdoor verdwijnen op meerdere momenten de vaart en de spanning uit het boek. De ontmaskering van de dader kwam voor mij niet als een verrassing. Al met al vond ik het een redelijk verhaal. Ik heb betere ‘Van Veeterens’ gelezen.",-1
"Ik heb dit boek tweedehands aangeschaft, het zag er uit als nieuw, en kostte slechts 2 euro. Elke cent daarvan is achteraf echter te veel betaald. Ook al ben ik er geen kenner van, ik zou dit boek wilen typeren als een dieptepunt in de (homo-)erotische literatuur. En dan geschreven door iemand die tot de 'Grote Drie Schrijvers van de Naoorlogse Literatuur' wordt gerekend. Uiteraard dient het boek ironisch te worden opgevat en met een glimlach te worden gelezen, dan kun je in bepaalde karakters een Jezus-figuur of een Maria ontdekken, zoals Bert van Weenen op Chroom-net.
Nou deze Bert denkt daar heel anders over, als ik deze hele roman,die zich gelukkig nog beperkt tot amper 180 bladzijden, en een abrupt einde kent (waarschijnlijk had de auteur er zelf ook geen zin meer in), op een ironische manier moet opvatten, is het al helemaal geen leuk boek meer. Ironie mag van mij af en toe de kop op steken, maar moet niet van elke bladzijde afdruipen. En volgens mij bedoelt Reve het ook niet allemaal ironisch.

Kwetsen kan Reve natuurlijk als geen ander, maar gezien de tijd waarin dit boek is geschreven (1998), vraag ik mij af of dat in die tijd nog wel nodig was, voor mij is dat volkomen overbodig, maar oordeelt U zelf, hier volgen een paar citaten:

‘Armen,die waren slecht, dacht Wessel, anders waren ze toch niet arm?’
‘[…]armoede bracht alleen maar armoede voort.’
‘Ja, ja, kunstenaars waren behalve dom en asociaal soms nog pervers ook […]’
‘Zijn vader had hem nooit met meer gezag bejegend dan nodig was.’
‘Je hebt een mooi karakter, maar daar heb je in bed niks aan.’
‘Voor niks ging de zon op, nog niet eens onder.’
‘Zodra er stoelzitters in een straat waren was alle deftigheid verdwenen, en daalden de prijzen van de huizen aanzienlijk.’
‘Het zoude een onaangekondigd bezoek zijn, maar boeren waren in dezen minder moeilijk dan stadsmensen.’
‘Hij belde aan[...]. Daarna gebeurde er een tijd niets. Misschien zat de bewoner in een afgelegen vertrek zich af te rukken bij een boek met plaatjes.’

Als iemand nu dit boek na het lezen van deze zinnen nog wil hebben, kan hij of zij mij wat postzegels sturen en een adres waar het naartoe moet, dan stuur ik het op, maar liever nog zou ik het vanavond willen verbranden. Nou vooruit, er stond nog wel één mooie zin in, en die luidde:
‘Een man denkt dat hij veel weet, maar een vrouw begrijpt alles, meende Wessel.’

Die zin knip ik er dan wel uit voordat ik het boek in het vuur gooi...",-1
"De blauwe vogel speelt zich grotendeels af in een klein Ghanees dorpje. Op een dag vindt het vriendinnetje van een Ghanese minister iets in een hut dat op een nageboorte lijkt. Omdat zij verbonden is met een hooggeplaatst iemand, is het van het grootste belang om deze zaak op te lossen. Maar wie is daar deskundig genoeg voor? Kayo Odamtten is een man die in Engeland heeft gestudeerd, daarna probeerde een baan bij de politie in Ghana te krijgen en toen dat mislukte bij een onderzoekslaboratorium is gaan werken. Zijn expertise is gewenst voor deze zaak, dus vraagt de Ghanese politie of hij zich vrij kan maken van zijn werk en mee wil helpen. Eenmaal in het dorpje aangekomen, raakt Kayo middels de verhalen die verteld worden binnen de kortste keren betrokken bij de geheimen van het dorpje.
De blauwe vogel is geen dik boek en zelfs binnen de amper 240 bladzijden wordt het verhaal behoorlijk opgerekt. Het heeft nogal wat voeten in aarde voor Kayo van zijn werk weg kan en daardoor wordt er pas na de helft van het boek met een onderzoek begonnen, als er al sprake is van een echt onderzoek. Het boek gaat niet zozeer over het raadsel van de nageboorte, maar wil eerder een beeld geven van een Ghanese gemeenschap met haar cultuur van verhalen vertellen. Nii Ayikwei Parkes strooit kwistig met allerlei Ghanese woorden die verder niet uitgelegd worden en waarvan de lezer de betekenis uit de context moet halen.
Misdaad in een boek maakt het niet gelijk tot een thriller. Zo is het ook met De blauwe vogel. De doorsnee thrillerlezer zal hierin niet kunnen vinden wat hij zoekt. Geïnteresseerden in Afrika wel, maar dat is een andere doelgroep.",-1
"Bij het zien van de cover en de titel verwacht je een mysterieus boek te gaan lezen. Een boek over een geheim iets waar je nieuwsgierig naar wordt. Wat je misschien kan gebruiken in je eigen huwelijk.
Het eerste hoofdstuk begint lekker, je wordt nieuwsgierig naar wat Jake is overkomen en waarom, maar dan wordt het monotoom en vaak langdradig. Er zit geen vaart in, soms is het saai. Geregeld speel je met de gedachte om het boek weg te leggen, om een ander boek te gaan lezen. Toch doe je dat niet, omdat je benieuwd bent of het verhaal later toch wat vlotter wordt en je bent heel erg benieuwd naar hoe het afloopt, wat het geheim is van het pact.
De opbouw is op zich goed, je wordt langzaam aan naar het plot geleid. Af en toe wordt er even terug gekeken naar hoe het begon of naar een bepaald gedeelte uit de schooltijd.
Helaas komt het verhaal geregeld erg ongeloofwaardig over. Zoals bijvoorbeeld het ondertekenen van iets, zonder goed te lezen wat je ondertekent, de straffen als je je niet aan het pact houdt en de extreme controle. Het verhaal bevat vaak veel te veel opsommingen van bijvoorbeeld een omgeving of een persoon die niet hadden gehoeven.
Het is jammer dat het verhaal maar vanuit één persoon is verteld en niet door beiden, waardoor je eigenlijk niet weet wat de ander denkt of precies meemaakt. Als het verhaal ook vanuit de andere persoon was verteld, dan was het waarschijnlijk een beter verhaal geworden.
Het einde is, ondanks een boodschap, toch vreemd en voelt niet af. Je hebt het gevoel dat je nog een stukje mist. Een epiloog met een kijkje in de toekomst had het verhaal af gemaakt.
Toch was het plot ook wel weer verrassend, je verwacht dat die een andere wending zou krijgen.

Lees verder op https://surfingann.blogspot.nl/2017/07/het-huwelijkspact-michelle-richmond.html.",-1
"Ex-crimineel Nadjan 'Teddy' komt op vrije voeten en belandt in een wereld die voor hem totaal is veranderd. En dat niet alleen, hij gaat in op het aanbod van een advocatenkantoor om samen met jr. advocaat Emelie een zeer gevoelige zaak op te lossen. Eerst weigert hij, wil niets te maken hebben met dingen die hem doen herinneren aan zijn verleden, maar uiteindelijk blijkt dat Teddy geen keus heeft en neemt het aanbod aan.
Advocate Emelie is carrieregericht en snapt dat ze de opdracht van haar baas niet kan weigeren. Samenwerken met 'aso' Teddy is een omstandigheid waar ze nou niet echt op zit te wachten. Maar langzaam maar zeker groeien beide personages naar elkaar toe.
De zaak die ze moeten oplossen, steekt anders in elkaar dan ze hadden kunnen denken, en blijkt zelfs te maken te hebben met de lijken die nog altijd in Teddy's kast zitten.

Het idee van de plot is tof, alleen de uitwerking is allesbehalve goed. Het verhaal sleept zich traag voort, van de 400+-plus pagina's hadden er minimaal 100 geschrapt kunnen worden. Daarbij is het verwarrend. Viproom wordt uit meerdere perspectieven verteld, op zich vind ik dit altijd wel erg leuk en werkt mee aan de spanning, ieder lost een stukje van de puzzel op. Ook de slachtofferervaringen zijn voor mij een belangrijk onderdeel van een goed boek. Helaas niet in Viproom, waar de overvloed aan personages en perspectieven - zelfs binnen hetzelfde hoofdstuk werden perspectiefwisselingen en sprongen in tijd gemaakt - juist verwarrend en gekunsteld werkte.

Daarbij kwam de spanning niet op gang. Nergens voelde ik mijn hart tegen mijn ribbenkast slaan en nergens moest ik met trillende vingers en half hyperventilerend de bladzijde omslaan omdat Ik MOEST weten hoe het verder ging.
De personages bleven vlak en alle elementen die voor spanning konden zorgen, werden veel te veel beschrevend verteld. Jens Lapidus kan met Viproom een voorbeeld zijn van 'Show, don't tell'. Helaas een voorbeeld van hoe het juist niet moet...

Nee, ik ben niet enthousiast over VIproom. Als ik het boek niet voor de Crimezone leesclub had mogen lezen, had ik het na 50 of 100 pagina's aan de kant gelegd, zonder me daar schuldig om te voelen.",-1
"Naar mijn idee zijn de schrijfsels van Gerard Reve's oudere broer wat beter te verteren. Op zijn best schrijft Karel namelijk erg geestig en in een mooie, nauwgezette stijl met soms scherpe observaties en associaties. Zijn romans laten kortweg zien waar hij schijnbaar ook als essayist bekend om geworden is.

‘Twee minuten stilte’, is wel het minste boek dat ik van hem heb gelezen. Het blijft heel dicht bij huis, want het gaat over een medewerker van een kennisinstituut over Rusland (in het boek Slobodië genoemd), die wordt geconfronteerd met de moord op zijn chef. Vervolgens ontstaat een soort detective-roman, waarin hij zelf onderzoek doet en achter een spionage-intrige komt. Het plot is best aardig, maar het verhaal gaat soms wel wat langzaam, mede door de wat uitleggerige stijl. Daarom toch niet meer dan twee sterren.",-1
"De inlichtingendiensten, de politie en de minister van Justitie zijn zeer actief in dit verhaal. Het gaat over een macabre moordzaak, de integratieproblemen en terreurangsten. Er komen veel personages en relaties voor dat het voor de lezers, voor mij althans, iets te veel van het goede is. Spijtig maar de schrijver heeft mij niet kunnen blijven boeien. Het is wel spannend.

Het boek heeft twee tittels in het Nederlands(vertaling). De tweede titel is: Dichtbij zijnde familieleden.",-1
"De nu in Wales wonende Belinda Bauer is geboren in Engeland en groeide in Zuid-Afrika op. Ze werkte zeven jaar als journalist en scenarioschrijver in Cardiff. Haar debuut Blacklands verscheen begin 2010. Het was het eerste deel van de Exmoor Trilogy. Blacklands is zowel een familiedrama als een misdaadroman. Met dit boek won ze de CWA Gold Dagger for Crime Novel of the Year 2010. De Gold Dagger is een prijs die sinds 1960 jaarlijks wordt uitgereikt door de Crime Writers 'Association of the United Kingdom voor de beste misdaadroman van het jaar. Naast de trilogie schreef ze vijf standalones, waarvan Snap de meest recente is.
Het eerste hoofdstuk van Snap is veelbelovend. Het is augustus 1998. Een zwangere moeder heeft haar drie kinderen in haar auto met pech op de snelweg achtergelaten en is te voet hulp gaan halen. Het is kokend heet in de auto en de moeder keert niet terug.
It was so hot in the car that the seats smelled as though they were melting. Jack was in shorts, and every time he moved his legs they sounded like sellotape.
De oudste, de elfjarige Jack, besluit om met zijn jongere zusje Joy en Merry, een uk van twee, op pad te gaan om te kijken waar hun moeder blijft. Een politieagent treft hen aan en brengt hen naar huis. De moeder is spoorloos. Blijkbaar heeft ze wel een telefooncel bereikt en heeft ze getelefoneerd, maar is het gesprek afgebroken. De grote vraag voor de lezer is dus: wat is er met de moeder gebeurd?
Na het eerste hoofdstuk volgen echter verschillende verhaallijnen, die niets met elkaar te maken lijken te hebben, behalve het feit dat ze in dezelfde buurt spelen. De auteur heeft ervoor gekozen de eerste hoofdstukken van een titel te voorzien: afwisselend “1998'' en “Drie jaar later”. Na enkele hoofdstukken zijn de hoofdstuktitels verdwenen, terwijl er wel flashbacks zijn naar bijvoorbeeld twee jaar eerder. De hoofdstukken met de verschillende verhaallijnen zijn kort, hetgeen gemakkelijk leest, maar spanning wordt onvoldoende gecreërd. Een groot aantal personages verschijnt ten tonele, maar vooralsnog blijft onduidelijk wie de hoofdrol(len) moet(en) gaan spelen.
Belinda Bauer schrijft helder en scherp, maar kil, met vleugjes humor, vooral wanneer ze de activiteiten en de onderlinge irritaties binnn het politieteam onder leiding van John Marvel beschrijft. Mede door de fragmentarische aanpak in de eerste helft van het boek krijgt de lezer geen band met een of meer personages in het boek. Daar komt bij dat de personages vlakke karakters hebben. De lezer kan zich daardoor niet met een van de personages vereenzelvigen. In de tweede helft van het boek blijkt dat Jack de protagonist moet zijn, maar als lezer lukt het niet om intens mee te leven met deze hoofdpersoon.
Snap wordt geafficheerd als een thriller. Het is echter geen thriller waarbij stukje voor beetje wordt ontrafeld wat er met de moeder gebeurd is. Het plot is mager; er zijn weinig alternatieven voor een andere afloop. Het voorgaande kan cryptisch overkomen, maar door meer inhoudelijk op het boek in te gaan, zou ook het restje spanning dat het verhaal wel bevat, verdwenen zijn.",-1
"Vol goede moed en met alleen maar laiende berichten was ik na een paar bladzijde zwaar teleurgesteld!
Wat een verschrikkelijk slecht geschreven boek! Wat zonde om van zo`n mooi onderwerp zo`n vreselijk boek te maken!
Ik begrijp echt niet dat veel andere mensen niet zien hoe knullig het geschreven is, vol flauwe, makkelijke toevalligheden en voorspelbaarheden.
Ik vind het vreselijk overschat en ga mij zeker niet wagen aan de rest van deze schrijver.",-1
"Twaalf jaar geleden verdween de driejarige Coco tijdens een feest dat verschillende dagen duurde.
Alles gebeurde in Bournemouth, waar Sean Jackson – vader van Coco – een buitenverblijf heeft.
Wat is er gebeurd en “Waar is ze?”.

Twaalf jaar na de verdwijning van Coco, komt Sean te sterven en komen alle personages opnieuw in the picture en wordt er beetje bij beetje duidelijk wat er mogelijks 12 jaar geleden is gebeurd.

Het boek heeft een verrassend einde, maar toch blijft de vraag “Is dit nu wel de waarheid?”

Het boek bestaat uit twee grote delen die elkaar afwisselen. Enerzijds is er het verhaal uit het verleden waar de verdwijning van Coco zich afspeelt en anderzijds is er het heden waar alles draait om de begrafenis van Sean en waar Ruby – tweelingzus van Coco – en Camilla de hoofdpersonages zijn.

Het duurde heel erg lang voor ik een beetje in het verhaal kwam.
Ik vond alles heel erg langdradig en soms zelfs vervelend om lezen.
Het verhaal op zich kon mij wel boeien en toont gelijkenissen met de verdwijning van Maddie McCain, doch de auteur wou volgens mij te veel weergeven, waardoor alles in een erg traag tempo wordt verteld en uiteindelijk blootgelegd.
Het boek staat bol van machtsspelletjes en complotten en complottheorieën.
Het is een boek waar ook alles kan en niets is wat het lijkt te zijn.

Persoonlijk vindt ik het eerder een spannend verhaal dan een echte thriller.
Ik loop niet echt op van dit boek.",-1
"De officiële Vlaamse benaming voor piloot is “vliegtuigbestuurder”. Dat weet ik van een collega die voor de selectiecel van de overheid werkte. Op een bepaald moment had hij een vacature voor een “vliegtuigbestuurder”. Prompt diende zich een kandidaat aan die weliswaar nog nooit gevlogen had, maar die zich perfect capabel achtte om na de landing de stuurknuppel van de piloot over te nemen en het vliegtuig over de tarmac naar de hangar te taxiën! Wat is een vliegtuig besturen anders?
Deze hilarische anekdote welde spontaan in me op bij het lezen van De bloedzuiger. Het boek is hoofdzakelijk geschreven in een erg bureaucratische stijl. Een meisje wordt gewurgd met “een snoerachtig wapen”. In een woonkamer hangen “decoraties in de vorm van portretten”. “Van het najaar hadden we nog een dubbele moordzaak die we tot een goed einde konden brengen”, vertellen twee vrienden elkaar in een joviaal telefoongesprek. Sommige recensenten noemen deze stijl tijdloos, maar op mij maakt het een oubollige, harkerige indruk. Die stijl belemmerde mijn inleving in het verhaal, omdat ik niet geloof dat mensen zo denken of praten, en toch zeker niet allemaal tegelijk. Daardoor werden het geen echte personen, maar bleven het stijve typetjes in een verhaal waar wel meer niet strookte met mijn belevingswereld. Wie staat nu een hele middag in de keuken om één pan verse tomatensoep te maken? Nee hoor, niet die trage huisvrouw maar toevallig wel de dame die er even later in slaagt om, vertrekkende van nul, binnen de minuut tevoorschijn te komen met drie dampende koppen koffie. Dat lukt zelfs mijn Senseo niet.

Erg nadrukkelijke beschrijvingen versterken dat stroeve taalgebruik. Het lijkt wel alsof Books de lezer stijf aan de hand wil houden, zonder recht op eigen fantasie. Nadat je in de spanning van het verhaal herhaaldelijk te horen kreeg dat de zon inmiddels onderging, het dus donker werd en de tijd begint te dringen, haasten twee rechercheurs zich met de auto naar een afspraak. Dan kan je lezen: “Zijn bleke gezicht werd elke keer verlicht als een tegenliggende auto met felle koplampen om de bocht kwam”. Alsof ik bij ‘tegenliggers’ aan Aliens met verstralers zou gedacht hebben.

Die officiële nadrukkelijkheid weegt zwaar op de vlotte voortgang van het verhaal. Dat wordt bovendien nog af en toe onderbroken voor lesjes streekgeschiedenis. Doet een verdachte een donkergroen geverfde deur open, voor we horen wat hij te zeggen heeft, moeten we ons willens nillens door een uitleg over Napoleonhuizen en kasteelvrouwen wurmen. Niet oninteressant hoor, maar wel enigszins misplaatst in de verwachtingsboog. Dezelfde krampachtigheid vond ik bij de karakters terug. Hoofdpersonage rechercheur Petersen is een man van wie het morele gezag buiten kijf staat. Dat gegeven brengt Books niet losjes aan in de loop van het verhaal, maar dat wordt er met stichtende voorbeelden ingedramd. Eten weggooien doe je niet! Vrienden aangeven doe je niet! Daar is Petersen heel erg duidelijk over.

Inmiddels ben ik ook wel duidelijk. Marco’s tweede thriller kreeg me niet in de ban. Hoofdoorzaak is de –voor mij!- niet door te komen stijl. Ik ben me er van bewust dat recensies persoonlijk zijn en dat onder de mijne al heel wat enthousiaste meningen neergepend werden. Daar ben ik blij om, want uiteindelijk wens ik Marco, een gewaardeerde collega-recensent, een succesvolle schrijverscarrière. Persoonlijk denk ik niet dat De bloedzuiger daaraan gaat bijdragen, maar gelukkig denken anderen daar anders over.",-1
"niet het boek waar ik van hou. heb het uitgelezen. maar echt niet mijn type boek.
Zoveel liefde in één boek we niet wel niet weet wat je wil. snap niet waarom het uit maken omdat je gaat studeren of je houd van elkaar of houd niet van elkaar",-1
"Een tegenvallend boekje van deze (oud) politicus. Hoewel het plot origineel is, met zangeres Lilian Lely, die aan een talentejacht op televisie meedoet in de hoofdrol, is de ontwikkeling van het verhaal te voorspelbaar. Recherdheur Maya Oliphant (wel originele namen gevonden door Boris), een vrouw - ook weer wel eens wat anders - lost de zaak samen met haar collega langzaam maar zeker op. Als je er als lezer dan op de laatste paar bladzijden er toch naast blijkt te zitten, dan zou het nog wel oké zijn, maar helaas.
Enige voordeel van dit boekje is dat het snel uit is en o, ja het itikt wel een lijn in de checklist af: lees een boek van een benkende Nederlander.",-1
"*Dit gaat over de Engelse versie genaamd By your side

Autumn is een heel cliché typisch meisje. Ze is braaf maar wel populair. Ze haalt goede cijfers, heeft goede, best populaire vrienden die uit een goede mix tussen meisjes en jongens bestaan. Gaat waarschijnlijk naar een goede school na haar high school. Ze verwacht dat Jeff haar vriendje wordt en ze verwacht dat dat vanavond gaat gebeuren. Maar… Ze moet eerst plassen dus ze rent nog even terug de bibliotheek in om dat te doen.

Voel je ‘m al aankomen? Juist. Ze komt van het toilet af en de deuren van de bieb zitten allemaal dicht en iedereen is al weg. In die 5 minuten dat ze ging plassen is iedereen vertrokken. Maar hé, haar vrienden komen haar vast ophalen. Of niet…Je weet dat je vrienden misschien niet zo tof zijn als je dacht als ze je vergeten terwijl je met zijn allen naar een feestje zou gaan. O en dacht je dat ze een mobiel bij zich zou hebben? Die ligt nog in de auto van Jeff…

Op het moment dat Autumn erachter komt dat ze niet alleen in de bieb is denkt ze eerst aan een seriemoordenaar maar komt er vervolgens achter dat het Dax is, de mysterieuze badboy van haar school. Langzaam maar zeker leren de twee elkaar kennen en samen proberen ze het beste maken van hun lange weekend in de bieb.

Dax is een nukkige maar lieve jongen eigenlijk. Mysterieus omdat hij niet zijn verleden en erbarmelijke situatie aan de grote klok wil hangen. Beter houdt hij zich op de achtergrond.

Het verhaal is geschreven vanuit de ogen van Autumn. Hierdoor leer je haar beter kennen en kun je zien hoe beschermd ze is opgegroeid. Het heeft haar nooit tegen gezeten. Dit maakt haar echter ook oppervlakkig naïef. Ik had soms moeite met haar gedachten. Hoe preuts ze soms dacht, hoe onzinnig ze zich gedroeg omdat ze dingen awkward vond. Zo had ze het bijvoorbeeld enorm koud en had Dax een slaapzak. Hij had hem opengeritst en vroeg of ze erbij wilde en dan wil ik Autumn echt schieten dat ze er liever niet op in gaat want dat zou ongemakkelijk zijn. DOODVRIEZEN OOK HE?!

Het begin van het verhaal wekt enorme interesse! Opgesloten in een bibliotheek (of all places!) met een mysterieuze hunk met wie je samen moet overleven en met wie je je moet vermaken. Ik zie de potentie! Het stuk van het verhaal in de bibliotheek vind ik dan ook grandioos en daar schoot ik als een malle doorheen (ja je kan bij een audiobook versnellen, is net alsof je heeeel snel leest). Je ziet de band tussen Autumn en Dax opbouwen, je voelt dat ze dingen voor elkaar gaan voelen maar je voelt ook de onzekerheid die tussen hen in hangt. Hoe gaat dit als we uit de bieb kunnen? Doen we dan alsof er niks is gebeurd? Zijn we dan ineens weer vreemden van elkaar. In dat stukje na de bieb zit enorm veel potentie.

Dat kwam er voor mijn gevoel niet uit. In plaats van dat je veel leest over hoe het tussen Dax en Autumn verloopt, wordt de focus gelegt op de vrienden van Autumn en Jeff en hoe het daarmee is verlopen terwijl Autumn in de bieb zat. Daar ontvouwt zich een waar drama die niet zou misstaan bij Goede Tijden, Slechte Tijden. Ook interessant maar ik wilde juist lezen over die spanning tussen Dax en Autumn. Ik denk dat, in ieder geval voor mij, hier het boek flopte.

screenshot_20171024-134632.png

Het werd raar. Autumn werd in een heel vaag drama gezogen met Jeff en haar vrienden en ik vond het zo idioot en het interesseerde me zo weinig dat ik bijna met het boek gestopt ben. Het was dat er af en toe inderdaad nog een glimps Dax en Autumn in zat. Ook het einde was cringeworthy en afgezaagd maar dat kan komen omdat ik tegen die tijd het boek al had afgeschreven…

Ook nog een heel ernstig minpuntje aan het karakter van Autumn was dat ze een heel weekend in een bibliotheek zat opgesloten en NIET WIST WAT ZE MOEST DOEN OM DE TIJD TE DODEN. R U KIDDIN’ ME?!

By your side was dus niet echt mijn ding. De opbouw van het verhaal begon goed maar liet na ongeveer een derde veel kansen liggen en zakte voor mij helemaal in, Autumn was naïef, beschermd en oppervlakkig en daar kon ik me niet in vinden en de drama was onnodig, leidde de focus weg van het liefdesverhaal dat zich ontvouwde en was compleet ongeloofwaardig en vaag.

Het boek leest (luistert) dan weer wel makkelijk weg, zeker in het begin, ondanks de irritaties die het bij mij opriep en voor wie van een goede vage portie GTST waardige drama houdt is dit boek zeker een aanrader.",-1
"Ik heb dit boek rechtstreeks bij de auteur gewonnen, waar ik uiteraard enorm dankbaar voor ben. De cover is echt prachtig. Het verhaal is op zich prima en zal vele kinderen aanspreken. De uitwerking is wat mij betreft helaas niet voldoende. Aan de ene kant is het taalgebruik soms erg simpel, aan de andere kant wordt er gepraat over onthoofding, moord en doodslag. Dit maakt dat het verwarrend is om te lezen , maar ook om na te gaan voor welke doelgroep dit boek bedoeld is. De personages zijn wat clichématig. Een voorbeeld van is een jongen genaamd Arthur die zeer behendig is met een zwaard. Voor mij is dat te vanzelfsprekend. De wereld die is gecreëerd spreekt tot de verbeelding, maar had wat mij betreft dieper mogen worden uitgewerkt, nog meer in detail.
Wat mij helaas ook opviel is dat er best nog wat taalfouten instaan. de Vlaamse uitspraken zijn geen probleem voor mij, maar kunnen voor Nederlandse kinderen wel verwarrend zijn. Al met al een aardig verhaal, maar zou met een goede redactie veel beter kunnen zijn.",-1
"Dit boek had de Pulitzer prize 2011 veroverd en stond hoog op mijn nog te lezen boeken, al wilde ik eerst nog wat andere boeken lezen, maar plotseling had ik hem in mijn handen in de bieb en besloot ik deze toch maar eerst te pakken.

Het is het verhaal van Sacha, een notoire dievegge die zeer veel moeite heeft haar ziekelijke drang tot stelen kwijt te raken.
Zij belandt in de muziekscene (en drugswereld) en dat leidt bijna tot de ondergang van haar tot haar oom haar opzoekt in Napels en haar redt van de ondergang.

Het verhaal verloopt bijzonder chaotisch, springt vooruit en achteruit in de tijd, verplaatst zich dan weer van de 1, dan weer naar de andere persoon, er valt gedurig geen touw aan vast te knopen.
Het begon mij bijzonder te irriteren, ik vond het absoluut niet prettig weglezen.
Gelukkig begint vanaf blz 231 de weergave van het gezinsleven van Sacha.
Het gezinsleven komt in 70 bladzijden in schematische en grafische voorstellingen naar de lezer toe, daar ben je in 10 minuten doorheen en dan ben je bijna aan het eind van het boek.
1 Ding moet ik toegeven, het is bijzonder origineel, maar absoluut niet aan mij besteed.
Ik snap geen eens waar de titel op slaat.
Het feit dat het boek een prijs heeft gewonnen past dus niet bij mijn mening, dus ik raad het aan toch maar zelf te lezen, dan lees ik jullie reacties wel.",-1
"Tja, wat moet ik hiervan zeggen. Dat ik in dit boek begonnen ben. Dat het gaat over het Parijse treinstation Gare du Nord. Dat de diverse verhalen in dit boek zich voortslepen als een trage slak. Dat ik niet verder gekomen ben dan pagina 88 (het boek telt 198 leesbare pagina's) is veelzeggend. Vooral omdat ik een boek niet snel niet uitlees. Maar door dit boek kon ik werkelijk niet heenkomen. Ik zal daarom niemand aanraden hier ooit in te beginnen.",-1
"Iedere hobbyist zijn thriller, lijkt tegenwoordig het motto te zijn van veel schrijvers. Dat kan interessant zijn, op voorwaarde dat je ook de buitenstaander niet uit het oog verliest. En daar gaat Cris Freddi jammerlijk uit de bocht.
De ik-figuur uit Het bloedoffer, zijn naam komen we niet te weten, is een vogelaar. Hij doet niets liever dan er dag en nacht op uit trekken om zijn vogellijstje aan te vullen. Vogels bespieden is zijn grote passie. In die mate zelfs dat hij er niet voor terugschrikt tegenstanders uit de weg te ruimen. Owen Whittle bijvoorbeeld, een gekende verzamelaar van eieren, wordt meedogenloos neergeknald. Die daad moet de ik-figuur niet alleen zien te verbergen voor de politie, maar ook voor zijn vogelaarvrienden, zoals de mooie Stevie, op wie hij stiekem een oogje heeft.
Het aantal vogels dat de revue passeert is ontzagwekkend. Elke plaats die bezocht wordt, is getypeerd door een vogel. Soms gaat het om een zeldzaam exemplaar, soms om een doodgewone ekster. Soms vliegt hij weg, soms is er alleen gescharrel te horen in de bosjes. De eerste twintig pagina's is dat een verfrissende aanpak, maar op den duur gaat dat flink vervelen. Idem dito voor het verhaal: veel verder dan gebabbel over de vriendschap en de liefde komt Cris Freddi niet. De boodschap – hoe ver kan je gaan om een ideaal te beschermen – verwatert er nog verder door. Maar er zijn ook pluspunten: Freddi hanteert een licht ironisch toontje dat me wel bevalt. Verder is het einde best aardig, zij het een tikkeltje uit de lucht gegrepen. Een dode mus is Het bloedoffer niet, maar veel leven zit er ook niet in.",-1
"Linda is een detectiveverhaal dat zich afspeelt bij de plaatselijke politie in Zweden. Er is een moord gepleegd en dat moet worden opgelost. De plaatselijke politie krijgt daarbij hulp van het nationale rechercheteam, aangevoerd door een bijzonder grof type.
Als ik puur en alleen kijk naar de premisse van het boek, is het nog best interessant. Er is een moord gepleegd en die wordt stukje bij beetje opgelost en daarnaast spelen er genoeg nevenlijntjes om het verhaal interessant te houden. Maar...
Ten eerste is de schrijfstijl van het boek belabberd. Veel letterlijke herhalingen in de tekst, weinig variatie in woordkeus, overmatig gebruik van dialooglabels en dan heb ik het nog niet gehad over de hoeveelheid (nutteloze) vloeken en de grove manier waarop er over vrouwen wordt gepraat (wat ook wel bij het karakter van de personen kan passen). Ik begrijp niet dat een uitgever dit manuscript zo door heeft laten gaan. Je mag toch verwachten dat een redacteur zulke dingen eruit haalt.
Ten tweede had het boek de helft korter gekund. Er zaten veel scénes in waarvan de relatie met het geheel niet duidelijk was, ook niet toen ik het boek allang uit had. Zijwegen die uitgebreid ingeslagen worden, maar doodlopen. Als je daarbij optelt hoevaak de schrijver letterlijk in herhaling valt, had dit boek het makkelijk met de helft minder woorden kunnen doen.
De schrijver wil met dit boek duidelijk meer dan alleen een detectiveverhaal schrijven. Dat blijkt wel aangezien na ongeveer 75% van het boek duidelijk is wie de moordenaar is, maar het verhaal dan nog heel lang doorkabbelt.
Kortom: dit boek is niet de moeite van het lezen waard.",-1
"""Spiegel van de ziel is een hoogtepunt van het oeuvre van Dean Koontz"", staat op de achterkant van het boek te lezen. Vol goede moed dook ik dan ook in de 479 pagina’s tellende pil. Ik verwachtte ultieme spanning en literaire hoogstandjes. Wat een tegenvaller, het werd een ware worsteling om het boek uit te lezen.

In Spiegel van de ziel loopt de strijd tussen goed en kwaad als een rode draad door het boek. Als de wereldberoemde filmster Channing Manheim zes zeer bedreigende pakketjes ontvangt, gaat het hoofd beveiliging Ethan Truman op onderzoek uit. Al snel volgen onverklaarbare gebeurtenissen zich op. De zoon van Manheim begint zich ineens vreemd te gedragen en ook Truman zelf maakt de nodige rare dingen mee. Wat is er aan de hand en wie is toch die man in die gele regenjas die steeds op verschillende plaatsen opduikt?

Dean Koontz is de schrijver die bij mij het vuur voor spannende boeken heeft doen ontbranden. Na Het kwade licht en Dienaren van de schemering was ik helemaal verkocht. Deze boeken stonden bol van de spanning en hielden mij van begin tot eind op het puntje van mijn stoel. Helaas moet ik constateren dat Spiegel van de ziel het tegenovergestelde in mij los maakte. Wat een langdradig boek! Ik heb geen seconde een bepaalde spanning of nieuwsgierigheid gevoeld. Lange zinnen en oneindig uitgekauwde metaforen haalden volledig de vaart uit het boek. Hoewel ik normaal elke letter van een boek in me opneem, dwaalde ik bij dit boek herhaaldelijk af. Ik heb heel wat pagina’s twee keer moeten lezen om het verhaal enigszins te blijven volgen. Het plot kon me niet boeien en zat niet erg stevig in elkaar. Daarnaast stonden er ook nog wat fouten in het boek. Hoewel dit op het conto van de vertalers komt en Koontz niet valt aan te rekenen, deed dat mijn enthousiasme helemaal tot onder het vriespunt dalen. Veel diepe zuchten en irritatie was het gevolg. Jammer, Koontz kan zoveel beter.",-1
"Malavita  is niet alleen een film maar ook een boek geschreven door Tonino Benacquista. Feitelijk is Malavita  een vervolg op de eerder verschenen film Goodfellas, een maffiafilm bij uitstek. Basis voor het verhaal is de familie Blake: Frederick (Fred) en zijn echtgenote Maggie, dochter Belle en zoon Warren. Het lijkt dan ook een rustig verhaal te zijn over een vader, een moeder en twee schatten van kinderen. Over de film zijn de meningen sterk verdeeld, ondanks dat de hoofdrollen worden vertolkt door Robert De Niro en Michelle Pfeiffer.
Fred Blake is eigenlijk de beruchte maffioso Giovanni Manzoni uit New York. Als spijtoptant heeft hij een getuigenis afgelegd waardoor maffialeider Don Mimino grote problemen krijgt. Fred moet New York uit, en als onderdeel van het getuigenbeschermingsprogramma verhuist hij met zijn gezin naar Frankrijk. Aan de buitenkant lijkt het een vredig en rustig gezinnetje maar binnen de muren broeit en gist het als was het een bedrijvige bierketel. Hun gedrag veroorzaakt een paar gedwongen verhuizingen naar Parijs, de Côte d'’Azur en uiteindelijk Cholong-sur-Avre in Normandië.
Als uitvloeisel van het beschermingsprogramma lijkt het een kleine bijkomstigheid dat een volledig team van de FBI permanent over de veiligheid van het gezin Blake waakt. Onder leiding van Thomas Quintiliani leeft dit team als overbuur van de familie en houdt waakzaam alles in de omgeving in de gaten. De rust in huize Blake is zo bepalend aanwezig dat Fred geen andere nuttige bezigheid kan ontdekken dan het schrijven van zijn memoires, op een gevonden oude 'Brother 900' typemachine. Aan de andere kant van de oceaan zijn de gedupeerde families echter nog niet klaar met Manzoni en zinnen op wraak...
Malavita  is het verhaal van een familie die door toedoen van de vader des huizes is veroordeeld tot een levenswijze die niet geheel standaard genoemd kan worden. Individueel leiden de gezinsleden levens die geheel niet met elkaar overeenstemmen. Maar alles staat in het teken van de gedachte dat het over is als ze worden gevonden door de benadeelde families uit New York.
Malavita  kent een snelle start doordat de lezer in rap tempo kennis moet maken met de familie Blake. De kennismaking mondt uit in korte individuele acties van de vier gezinsleden waarbij humor veelal de boventoon voert. Daarna kakt het verhaal volledig in, wordt sloom, traag en op momenten zelfs vervelend. Wat in een film in een kort moment uitgebeeld kan worden vraagt in het boek om een lange lap tekst die zijn doel nooit bereikt.
Daarmee is ook meteen de achilleshiel van het verhaal blootgelegd. Zou Malavita  een sterk en geloofwaardig spannend verhaal als basis hebben gehad, dan vond het daarin ongetwijfeld zijn balans, maar niets is nu minder waar. De essentiële gebeurtenissen zijn af en toe compleet van de pot gerukt, alles is veel te toevallig en totaal ongeloofwaardig. Humor zou daarbij als de grote katalysator moeten werken maar die moet dan wel aanwezig zijn.
Dat alles bij elkaar opgeteld maakt het lezen van Malavita  eerder tot een last dan tot een lust.",-1
"Chris Whitcomb heeft een indrukwekkende staat van dienst bij de FBI. Dat is te merken. Zwart is geschreven met veel praktijkkennis en zet met geloofwaardige personages een even geloofwaardig als actueel beeld neer van het Amerika na 9/11 en haar “War On Terrorism”. Zwart bewijst bovendien dat geloofwaardigheid nog geen garantie geeft op een spannend verhaal.

Een Amerikaanse multinational, gepersonifieerd door een multimiljardair à la Bill Gates, wil een grote slag slaan door haar onafluisterbare communicatietechniek te verkopen aan leden van het Al Quaida-netwerk. Wat een vrouwelijke senator - die thuis wordt overvallen en kort daarna wordt beschuldigd van moord - en de trainingen van een aspirant-lid van het Hostage Rescue Team hiermee te maken hebben, is onduidelijk. Wel staat vast dat deze drie verhaallijnen samenkomen, want dat belooft de omslagtekst. Slechts deze wetenschap maakt dat de lezer door blijft lezen. Naarstig op zoek naar een spannende collisie.

De drie verhaallijnen (eigenlijk vier, want ook het wel en wee van een sensuele sollicitant van de multinational wordt gevolgd) kabbelen een beetje voort met hier en daar een onbesuisde golfslag. Prettig geschreven en (dus) niet vervelend om te lezen, maar niet spannend genoeg. Te vaak vroeg ik me af wanneer er nu echt iets spectaculairs zou gaan gebeuren. Om er uiteindelijk achter te komen dat de bovengenoemde climax er met een paar pagina’s wel erg bekaaid van af is gekomen. Best vernuftig en zelfs een beetje verrassend, maar toch niet voldoende spannend voor een boek in de categorie “thriller”. Een indrukwekkende carrière bij de FBI betekent nog niet dat je een indrukwekkende thrillerauteur bent.",-1
"Een merkwaardig verhaal is het zeker


Moord.net is een niet alledaags verhaal waarin de 15-jarige Rus Nicolaj Schenizin zich ontwikkelt tot een grote machtwellusteling die geen zee te hoog gaat om zijn doel te bereiken. Hij ontdekt al vrij snel wat de mogelijkheden van internet zijn en hoe die hem kunnen helpen naar zijn einddoel. Nicolaj wil president van Rusland worden en vanuit die positie de rest van de wereld aan zijn grillen onderwerpen.
Daar heeft hij geld voor nodig, zeer veel geld.
Hij rekruteert een aantal jonge IT-specialisten en laat ze via internet geld genereren.
Als dat niet snel genoeg gaat, ontwikkelt hij een duivels plan. Internetbezoekers kunnen een bestelling doen om iemand om het leven te brengen. Hun tegenprestatie is natuurlijk een som geld en het doden van een voor hen onbekend persoon.

Wereldwijd worden honderden mensen vermoord waar geen politiekorps iets mee kan. Tot een internationaal congres verschillende korpsen bij elkaar brengt en er mondiaal wel overeenkomsten zijn.

De kern van Moord.net zijn in feite een aantal korte, op zich zelfstaande verhalen. Met behoorlijk uitgebreide karakters waardoor duidelijk wordt wat hun heeft aangezet tot deze finale stap. Het bindmiddel is internet en de kwade genius erachter, Nicolaj Schenizin.

In ieder geval is het verhaal niet alledaags en ook wel opmerkelijk. Zij het dat in leesclub VI-01 iemand al snel een relatie legde met de ruilmoorden in Strangers on a train, naar een boek van Patricia Highsmith en destijds verfilmd door Hitchcock.
Dus niet zo originele basis maar wel leuk geïntegreerd in de moderne media. Leuk om te lezen maar omdat er eigenlijke geen echte hoofdrolspelers zijn, blijven het in feite losse verhalen onder de paraplu van internet en de internationale politiemacht. Het laatste heel erg weinig maar wel toekomstbepalend!",-1
"Het thema van het boek intrigeerde me maar de inhoud heeft mijn nieuwsgierigheid echter niet kunnen bevredigen (om in Schothorst termen te blijven....).

De schrijfstijl is nogal staccato en ik mis jaartallen en periode-aanduidingen. Van sommige periodes vraag ik me af hoe lang die hebben geduurd; weken, maanden of jaren?

Don Schothorst is iemand die behoorlijk wat zelfmedelijden heeft. Hij heeft, in zijn ogen, geen plezierige jeugd gehad met een vader die bijna altijd aan het werk was, een moeder die geen liefde en aandacht aan hem gaf terwijl de jongere kinderen in het gezin die aandacht wél kregen.

Schothorst, die zichzelf 'De Don' noemt is een geslaagd zakenman in de reclamewereld. Waarschijnlijk heeft hij een geweldig team van mensen om zich heen die het reclamebureau draaiende houdt want hij heeft het vooral druk met andere zaken.... Het is een narcistische, egoïstische en manipulatieve man die erg tevreden is met zichzelf. Verantwoordelijkheidsgevoel of volwassen gedrag zijn hem volkomen vreemd.

Hij kampt met een alcohol- en cocaïneverslaving die steeds extremere en obsessievere vormen aanneemt. Nogal schokkend zijn de scènes waarin hij zaken expliciet vertelt met betrekking tot drank- en cocaïnegebruik en de perverse seks waar hij zich enorm tot aangetrokken voelt. Overigens vraag ik me bij sommige passages wel af hoe waarheidsgetrouw het is; er zullen toch veel dingen zijn die hij zich niet meer zo helder voor de geest kan halen.... Ook is hij verslaafd aan geld, veel geld om de meest bizarre dingen mee te doen.

Met mensen gaat hij om of het voorwerpen zijn; vriendschappen (schoolvriend Frederik) boeien hem kennelijk niet en hij kan geen respect opbrengen voor vrouwen in het algemeen en ook niet voor zijn vrouw Maria en hun twee kinderen Bas en Sophie. Direct na de geboorte van hun kinderen vertrekt hij naar de kroeg en een maîtresse, als een vlucht voor de werkelijkheid die hij duidelijk niet aankan.

Eén van de dieptepunten en misschien ook wel een keerpunt, is het 'vergeten' van de elfde verjaardag van dochter Sophie. ""Gefeliciteerd, prinsesje van me! Ik stopte een paar biljetten van honderd gulden in het tasje dat om haar schouder hing.""

Op een zeker moment besluit hij, samen met zijn familie die hem nooit écht heeft laten vallen, dat afkicken noodzakelijk is. Start van het afkickproces is in een dure privékliniek in London die door zijn moeder (als voorschot) wordt bekostigd. Door verschillende terugvallen is Schothorst meerdere keren in de kliniek in Londen geweest en heeft hij ook andere centra bezocht om voorgoed van zijn verslavingen af te komen. Voorgoed is misschien niet het juiste woord...

Het boek besluit met het verhaal over SolutionS, de afkickkliniek die hij zelf heeft opgezet en die mensen wereldwijd helpt. Volgens Schothorst een eclatant succes.

Schothorst is een man voor wie ik totaal geen enkele vorm van empathie kan opbrengen. Het is een wonder dat hij iedere keer weer mensen voor zijn karretje wist te spannen waardoor hij grote zakelijke successen kon boeken. Ook verbaast het me dat zijn familie hem nooit heeft 'opgegeven'.

Het boek is geschreven door een ghostwriter omdat de gezondheid van Schothorst hem inmiddels in de steek heeft gelaten.",-1
"Deze reactie bevat spoilers, selecteer de tekst om de spoilers te lezen. Dit boek een poosje geleden gewonnen bij Dizzie (JOEHOE!) en nu mag een reactie natuurlijk niet ontbreken.

Dit boek vertelt een verhaal gebaseerd op een historisch document: een brief van de burgemeester van Bamberg, Johannes Junius, aan zijn dochter, geschreven toen hij vast zat in het Heksenhuis. Het verhaal speelt zich af tussen 1609 - 1632 toen heksenjachten eerder regelmaat dan uitzondering waren. De meeste gruwelijke folteringsmethoden werden niet geschuwd in het Heksenhuis, alles om de gevangenen/verdachten maar te laten bekennen (en hun buren, dierbaren, collega's etc. ook te betichten van heksenpraktijken).

Eva Maria Babel werkt in het heksenhuis in een poging haar grootmoeder te bereiken die gevangen genomen is op verdenking van heksenpraktijken. In het heksenhuis maakt ze de meest vreselijke dingen mee en op een gegeven moment beseft ze dat haar eigen leven ook niet veilig is. Vervolgens begint een zoektocht naar vrijheid en veiligheid welke haar na vele omzwervingen in Leiden doet belanden.

Deze historische roman heeft een heel interessant uitgangspunt en zeer veel informatie omtrent de heksenjachten die toen plaatsvonden wordt met de lezer gedeeld. De godsdienstwaanzin die toen heerste......eigenlijk blijft het ook altijd wel hetzelfde liedje (alleen in een ander jasje)...

Ondanks dat dit boek zeer vlot geschreven is (lees: makkelijk) en gebaseerd is op interessante feiten pakte het verhaal me niet, het had me niet in zijn greep. Ook vond ik het verhaal op een gegeven moment wel erg voorspelbaar worden. Daarom dus toch maar 2 duimpjes...",-1
"Mijn volledige recensie is terug te vinden op:
https://www.linda-linea-recta.nl/lessen-in-de-liefde/

Helaas is dit boek mij ontzettend tegengevallen. Het haalde het niet bij de Calendar Girl serie. Ik heb gemerkt dat ik mij continu zat te ergeren. Ik vond het een vreselijk voorspelbaar verhaal. Het is een typisch verhaal over een meisje met grote problemen en een player die op haar valt. Bij elk hoofdstuk is er uitleg over verschillende yogahoudingen en uitleg over de chakra’s, ik heb begrepen dat Audrey Carlan put uit eigen ervaringen met yoga. De Yoga reeks is gebaseerd op haar persoonlijke, jarenlange ervaring met yoga. Voor mij is dit geen aanvulling. Wel ga ik Wachten op de ware, Yoga Girl 2 lezen en hoop ik dat ik mij in de serie vergist heb.",-1
"Een teleurstelling over de ganse lijn! Niet origineel, niet spannend,gewoon saai!!
Lang geleden dat ik nog zo een echt slecht boek heb gelezen.
Voor mij geen boeken meer van Luc Deflo!",-1
"Het verhaal begint veelbelovend met Adriaan (een componist die wegvlucht naar zijn one-night stand Eva.
Door hevige sneeuwval strand hij bij Hotel Alfabet in de Transsylvanische Alpen.
Al snel kom je er achter dat Hotel Alfabet geen ""normaal"" hotel is met doorsnee gasten.
Helaas wordt het verhaal daarna zo mysterieus dat de verhaallijn je laat verdwalen in het boek.
De boodschap van het boek bleef een mysterie.",-1
Van alle vertaalde Mankell verhalen vind ik dit het minste. Ondanks de heldere karakters vind ik dit verhaal te zeer bij de haren getrokken.,-1
"De Italiaanse filmregisseur Paolo Sorrentino (1970) is ook auteur. Hij schreef eerder twee romans, maar echt bekend werd hij met zijn film La grande bellezza. Hiermee won hij in 2014 een Oscar voor de beste buitenlandse film. Jeugd, het boek en de film Youth zijn quasi tegelijk uitgekomen. Youth was de grote winnaar van de Europese Filmprijzen want de film werd uitgeroepen tot beste Europese film van dit jaar. Michael Caine kreeg de prijs voor beste Europese acteur. Regisseur Sorrentino ging ervandoor met de onderscheiding als beste Europese regisseur. Niets dan woorden van lof voor de film, of het boek zal worden bejubeld valt echter sterk te betwijfelen.

In deze korte roman mijmeren een gepensioneerde componist en een regisseur op leeftijd over het leven, tijdens een vakantie in een kuuroord in de Alpen. Fred is een gepensioneerde componist-dirigent, Mick is nog steeds actief als filmmaker. Beide heren naderen de kaap van de tachtig; ze zijn al sinds jaren bevriend. Ze verblijven in een luxehotel aan de voet van de Alpen, waar ze vakantie vieren. De maestro wil een korte comeback op verzoek van de Engelse koningin afhouden, de ander werkt met een stel jonge kerels aan zijn laatste filmische exploten. Samen bezinnen de twee vrienden zich over hun leven, liefdes, veroudering en het definitieve verlies van hun onschuldige jeugd. Ook overschouwen ze hun gemiste kansen, uiten ze gevoelens van spijt en van definitieve berusting in hun lot.

Vooral de filmscène waarin Fred boven op een heuvel naar de koebellen luistert, die hem als een symfonie in de oren klinken, wordt hemels mooi weergegeven. In het boek wordt deze passage slechts erg sec beschreven. “Terwijl hij naar de koeien kijkt, gaat hij op een rotsblok zitten. Hij luistert naar het speelse samenspel van klanken: koeien, cicaden, vogel. Dan concentreert Fred zich, doet hij zijn ogen dicht. Zachtjes begint hij met zijn hand te zwaaien, als een dirigent, en dan, als bij toverslag, stopt een aantal koebellen. Er blijven andere over, maar die produceren niet langer een anarchie van geluiden en houden zich aan een melodieuze volgorde. Met een nieuw handgebaar stopt Fred in gedachten nog meer koebellen, er blijven er maar twee over, die om beurten klingelen.” Twee minuten film, één schamele pagina in de roman.

De roman Jeugd is geschreven op basis van het filmscenario, meestal is dit net andersom. Het verhaal is een comedy-drama pur sang, geschreven in een erg beknopte schrijfstijl en voorzien van glasheldere dialogen. Deze recensie kan geenszins worden losgekoppeld van de film; er moet obligaat worden vergeleken. Jeugd situeert zich ergens halverwege tussen literatuur en filmscript, het is vlees noch vis. Paolo Sorrentino slaagt er in het boek immers niet in zijn vertelling scherp genoeg weer te geven of voldoende diepgang te creëren. Zelfs een lezer die een oeverloze fantasie bezit zal zich niet kunnen losmaken van de rolprent. Daarom ook duidelijk de volgende tip: bekijk eerst de film, lees pas nadien het boek(je). Op deze manier kan je dan tijdens het lezen de prachtige filmbeelden nogmaals op je netvlies projecteren.",-1
"Hoge verwachtingen voor dit boek, na sneeuwwitje gelezen te hebben. Ik kwam moeizaam in het verhaal. Toch heeft Nele een prestatie geleverd. Mooi geschreven, prachtig verhaal, maar teveel hoofdrolspelers en Poolse namen.
Helaas heeft het boek mij dit keer niet kunnen boeien.

2 sterren",-1
"Martin Langfield (UK, 1962) ging na zijn middelbare school naar de universiteit van Cambridge. Hier studeerde hij met succes af in Frans, Spaans en literatuur. In 1987 werd hij buitenlandcorrespondent en chef de bureau bij Reuters. Hij werkte in diverse Zuid Amerikaanse en Europese landen. Tegenwoordig woont hij in New York. Martin houdt van muziek en bestudeert graag de verschillen tussen de diverse religies. In 2007 maakte hij met Duister Ultimatum zijn debuut als romanschrijver. Het geheime vuur is het op zichzelf staande vervolg van zijn debuut.
In Het geheime vuur wordt hoofdpersoon Robert Reckliss in 2007 geconfronteerd met een duister wapen uit de tweede wereldoorlog. Dit wapen, een allesvernietigende bom, is halverwege de oorlog ontworpen door speciale elitegroepen van Heinrich Himmler. De bom is, voordat hij schade aan kon richten, door een groep bovennatuurlijk begaafde mensen, in tijd bevroren. De hiervoor gebruikte mentale krachten zijn echter niet oneindig, waardoor het wapen nu op het punt staat alsnog zijn werk te doen. De gevolgen zullen nu nog veel erger zijn. Zestig jaar geschiedenis staat op het punt te verdwijnen, alsof het er nooit is geweest. Generaties mensen zullen nooit geboren zijn. De tweede wereldoorlog zal met terugwerkende kracht alsnog door de Duitsers gewonnen worden. Uiteraard mag dit niet gebeuren. Aan de eveneens bovennatuurlijk begaafde Robert de taak om, samen met zijn medestanders, de bom eens en voor altijd onschadelijk te maken.
Als je het bovenstaande zo leest, lijkt het een origineel, spannend verhaal te worden. De voorkant en de tekst op de achterflap van het boek lijken dit nogmaals te bevestigen. Groot is dan ook de teleurstelling als het gigantisch tegenvalt. Het is een saai verhaal geworden, dat maar niet spannend wil worden. De keuze van de schrijver om meer dan regelmatig tussen het heden en verleden te switchen, draagt ook niet bij aan de leesbaarheid.
Ronduit ergerlijk wordt het bij de ellenlange beschrijvingen van drakenlijnen en heilige locaties in o.a. Londen en Parijs. De hoofdpersonen, zowel de goede als hun kwade tegenhangers, komen niet uit de verf en zijn volkomen ongeloofwaardig. Van enige identificatie, wat je als lezer(es) toch wil, is dan ook geen sprake. Kortom, het boek valt zwaar tegen. Ik word dan ook absoluut niet warm van dit geheime vuurtje, wat aanvoelt als een zielig waakvlammetje.",-1
"""In oktober 2013 verscheen De geur van kolen van journalist Joep Dohmen. Het boek is een familiegeschiedenis, aan de hand waarvan Dohmen de opgang en neergang van zijn geboorteplaats Heerlen onderzoekt. In de pers kreeg De geur van Kolen echter voornamelijk aandacht vanwege wat Dohmen bestempelde als het tot dan toe ‘onbekende oorlogsverleden’ van Marcel van Grunsven, die van 1926 tot 1961 burgemeester van Heerlen was. Hiervoor zou hij bewijzen hebben aangetroffen in onder meer het Nationaal Archief in Den Haag – ‘Geheime dossiers gingen voor het eerst open.’

Na lezing van De geur van kolen beklijft een beeld van een burgemeester die zeer nauwe contacten onderhield met Nazi’s en NSB’ers, die antisemitische en discriminerende maatregelen van de bezetter uitvoerde en die na de oorlog alleen dankzij zijn contacten in hogere kringen burgemeester mocht blijven. Kortom, het tot voor kort positieve beeld van Van Grunsven als oorlogsburgemeester zou niet kloppen.

Naar aanleiding van de ‘nieuwe feiten’ die Dohmen in zijn boek presenteerde, riep de Heerlense gemeenteraad op tot een hernieuwd onderzoek naar de oorlogsgeschiedenis van de stad – in het bijzonder naar de rol van haar burgemeester. HistoryWorks, een collectief van Limburgse historici, bood daarop aan dat onderzoek uit te voeren. De resultaten daarvan zijn gepresenteerd in het op 17 september gepresenteerde boek ‘Eindelijk een echte burgemeester’. Feiten en fabels over Marcel van Grunsven 1940-1946.

Aan de hand van pas­sages uit De geur van kolen wordt duidelijk gemaakt hoe Dohmen zijn verhaal over Van Grunsven construeert. De oogst stemt ontevreden. Onvolledige en verminkte citaten, weggelaten verklarende informatie en context, suggestieve formuleringen en ten­dentieuze uitleg creëren een beeld van een burgemeester op wie veel aan te merken is. Zo vermeldt Dohmen niet dat zijn voornaamste protagonist in de bronnen letterlijk een ‘querulant’ wordt genoemd en doet hij de gedetailleerde replieken van Van Grunsven af met het zinnetje: ‘In zijn verweerschrift wuift Van Grunsven de klachten weg.’

Van Dohmens claim dat de geraadpleegde dossiers in het Nationaal Archief ons een duistere kant van Van Grunsven onthullen, blijft niets over. Hij is niet verder gekomen dan het overnemen van beschuldigingen aan het adres van Van Grunsven die zeventig jaar geleden geen stand hielden, het ongegrond verdacht maken van het zuiveringsproces door Binnenlandse Zaken en het opkloppen van een onderzoek door een Bijzonder Gerechtshof dat nooit heeft plaatsgevonden.

Dit alles roept de vraag op: is dit een bedrijfsongeval, het gevolg van een te begrijpen gebrek aan kennis of ervaring van een niet-historicus? De onderzoekers hebben de bronnen gezien die Dohmen heeft gezien. Ze hebben vastgesteld welke rel­evante informatie hij weglaat, hoe hij de bronnen misbruikt, hoe hij contexten negeert en het weerwoord van Van Grunsven en anderen niet of nauwelijks weergeeft. De lezer mag oordelen of hier sprake is van geschiedvervalsing. Zeker is dat er sprake is van vooringenomenheid en manipulatie. De nagedachtenis van burgemeester Van Grunsven, die Heerlen met bekwame hand door de onzekere oorlogsjaren leidde, is er in ieder geval nodeloos door bedoezeld.

Bovenstaande is uiteraard slechts een summiere samenvatting van de onderzoeksresultaten, die uitvoerig zijn uitgewerkt in‘Eindelijk een echte burgemeester’.""

Zie tevens bijgaande documentaire op youtube: http://youtu.be/3FFVIvu0hkM",-1
"Het boek Het glazen plafond van Meta Muller is het aan alle kanten net niet. Of eigenlijk is het het helemaal niet. Het is geen literatuur, het biedt geen suspense, het is geen chicklit en het is ook weinig anders. Muller probeert te associëren en een literaire stijl te imiteren, maar met elke beeldspraak slaat zij de plank volledig mis. Wellicht had zij er beter aan gedaan gewoon haar eigen stijl te volgen in plaats van te proberen echte schrijvers na te doen. Aan de andere kant is haar schrijfstijl dermate stroef en ontransparant dat ik het vermoeden heb dat dit haar hoogste kunnen is. En als dat waar is, stelt Mullers schrijftalent weinig voor. In Ad Valvas, het alumniblaadje van de VU, las ik dat zij haar skills heeft opgedaan uit een boekwerkje over het schrijven van thrillers. Het stramien van het boek is dan ook clichématig en nooit verrassend. Bovendien komen de karakters niet tot leven en is de plot erg dun. In Ad Valvas bekende Muller ook dat zij haar eerste versie volledig rood terugkreeg van de redacteur van uitgeverij Q (imprint van uitgeverij Querido). Zij had er waarschijnlijk beter aan gedaan daar haar conclusie uit te trekken en haar manuscript terug te trekken. Het boek is er namelijk ook na herschrijven niet beter op geworden. Je vraagt je als kritische lezer af of de desbetreffende redacteur toevallig mischien een dagje vrij was of nog een quotum moest halen op de dag dat Mullers herschreven werk weer op de mat lag. Het is onvoorstelbaar dat dit werk de boekhandel bereikt heeft. Het glazen plafond is op geen enkele wijze serieus te nemen - noch de intrige, noch de personages, noch het billenkoekgebeuren overtuigen ook maar in het geringste. Het lijkt mij verstandig als Muller zich toelegt op haar privéleven en hobby's in plaats van het schrijven.",-1
"Jonas jonasson gaat helaas per boek een ster achteruit.. De 100-Jarige (4 sterren) is een klassieker en iedereen aan te bevelen. Het bommenmeisje bevat veel minder verrassingen, maar kreeg het voordeel van de twijfel. Bij Gangster Andres lees je weer een bij vlagen een hilarisch, verrassend en leuk verhaal, maar wel meer van hetzelfde.",-1
"Mijn één ster is misschien niet helemaal eerlijk, want ik ben niet verder gekomen dan pagina 130. Vanwege de lovende reacties was ik heel erg benieuwd, maar toen ik begon met lezen had ik echt het gevoel dat er een grap met me was uitgehaald. Alsof al die reacties een prank zijn.

Jemig, wat een saai cliché verhaal. Het kon me totaal niet boeien. Smaken verschillen!",-1
"De voorbestemming.
Een roman waarin een problematische vader-zoon relatie breed wordt uitgemeten. Heel even dringt een vergelijking met”Karakter” van Bordewijk zich aan ons op. Echter als we verder lezen blijkt het verhaal toch een geheel andere wending te nemen. De zoon, Henri, afgeschilderd als iemand met een niet al te sterk karakter, voldoet aanvankelijk blindelings aan alle door zijn vader aan hem gestelde eisen. Om hem over doorzettingsvermogen, daadkracht, lef en mensenkennis te laten beschikken wordt hij naar, een door geestelijken geleid, internaat in Frankrijk gezonden. In dit internaat wordt hij uitvoerig gepest door medeleerlingen en vernederd en misbruikt door de paters. Aan deze beproeving komt abrupt een einde wanneer zijn moeder, maman, overlijdt.
Henry gaat op aandringen van zijn vader economie studeren. Met minimale inspanning en een totaal gebrek aan interesse in economische modellen behaalt Henri uiteindelijk de door zijn vader zo zeer gewenste doctoraalbul hetgeen op grootse wijze wordt gevierd waarna een aanstelling als directeur volgt. Tijdens het feest wordt Aline, de vriendin waar Henri al geruime tijd een relatie mee heeft, aan Papa voorgesteld en de kennismaking verloopt nogal stroef, vooral omdat Aline niet katholiek is.
De jeugd van Aline is eveneens als die van Henri op een naargeestige wijze verlopen doordat zij is opgegevoed door valse nonnen in een internaat in Brabant. Aline probeert Henri er van te overtuigen dat er naast een luxe leven, waarvan de Singer Voque die hij van zijn vader cadeau kreeg, symbool staat, andere hogere waarden bestaan. Zij praat met hem over Transcendente Meditatie, over een leven in een ashram in India en over haar spirituele ervaringen. Henri is niet bijster geïnteresseerd.
Wanneer Aline korte tijd later aan Henri vertelt dat zij in verwachting is, trekt het bloed weg uit zijn gezicht en stamelt hij onverstaanbare woorden en wordt duidelijk dat hij met de nieuwe situatie geen raad weet. Zijn vader weet dat wel want nadat hij eerst in woede is ontstoken en zijn veto heeft uitgesproken over een eventueel huwelijk, bezoekt hij Aline, kondigt aan dat er geen sprake kan zijn van een blijvende verbintenis tussen haar en zijn zoon en biedt haar een groot bedrag als afkoopsom aan. Aline weigert verontwaardigd en verdwijnt uit het gezichtsveld van vader en zoon. Henri doet wekenlang te vergeefs naspeuringen om achter haar verblijfplaats te komen.
Nadat Aline voorgoed uit zijn leven is verdwenen leidt Henri een eentonig leven dat gekenmerkt wordt door overmatig drankgebruik. Tijdens een schemerig feestje ontmoet hij Bernadette, een leeghoofdig meisje dat een flink aantal jaren jonger is dan hij en dat erg is gesteld op luxe. Ook zij valt niet in de smaak bij de oude heer maar ook Henri zelf ziet het zinloze van deze relatie in en Bernadette verdwijnt vrijwel geruisloos van het toneel.
Als Henri’s vader kort daarna ernstig ziek blijkt te zijn bespreken zij samen de nalatenschap waarbij is vastgelegd dat een kostbaar schilderij zal toekomen aan het tot nu toe onopgespoorde kind van Aline. Na de dood van de oude potentaat gaat het bergafwaarts met het onroerendgoedconcern van Henri. Een faillissement is onvermijdelijk en het kostbare schilderij kan maar ternauwernood gered worden uit de klauwen van de aasgieren die op de openbare verkoping zijn afgekomen.
Henry gaat een nieuwe relatie aan, deze keer met de zakenvrouw, Christine en hij denkt uiteindelijk zijn levensvervulling gevonden te hebben in de schilderkunst. Een bevriend echtpaar blijkt de in India in een ashram geboren dochter van Aline, geadopteerd te hebben. Al met al een heel vreemd einde van een soms nogal onwaarschijnlijk verhaal. Bepaald storend in dit boek is dat er op bijna iedere pagina wel een “sjekkie”wordt gedraaid of gerookt en verder draagt het platvloerse taalgebruik waarmee diverse lichaamsdelen worden aangeduid, ook niet bij aan de literaire kwaliteit.
De voorbestemming, auteur Hans van Harteveld, uitgever In de Knipscheer, ISBN 9789062656745,2011/246 blz.
Lodewijk Lasschuit.",-1
"Heb dit boek gelezen voor Hebban,nog dank daarvoor ,had nog nooit iets van haar gelezen dus verwachten een leuk Feel Good boek in handen te hebben.Wat op zich ook wel zo was ,maar ik irriteerde me aan het steeds terug kerende ( vleugje erotiek)Ik ben daar denk ik te oud voor geworden.Maar heb leuke vriendinnen die dit soort boeken wel leuk vinden ,dus daar komt het boek goed terecht.Nogmaals dank Hebban en ZomerenKeuning dat ik dit boek heb mogen lezen. Weet nu dat ik dit soort genre niet meer moet lezen.
Maar me beter bij mijn genre Thrillers en echte Feelgood kan houden.",-1
"Helaas kon dit boek mij niet bekoren. Ik vond het een mengsel van Alice in Wonderland en Pinoccio, boeken die ik in mijn jeugd altijd vreselijk heb gevonden. Blijkbaar heb ik niet genoeg fantasie om mij te verliezen in sprekende dieren, deuren die de trap op rennen en afgebroken takken die vanzelf weer aangroeien.
Haal je al die lariekoek uit het boek, dan blijft er een mooi verhaal over, maar John Boyne zal er toch ongetwijfeld een bedoeling mee hebben gehad.
Ik ben zeer slecht in het tussen de regels door lezen en heb weinig tot niets begrepen van alle symboliek die er ongetwijfeld in zit. Maar dat ligt geheel aan mij!",-1
Ik heb echt geprobeerd dit boek een eerlijke kans te geven. Het ging moeizaam van start. de schrijver heeft een lastige stijl van schrijven het lijkt wel of hij zoveel mogelijk informatie kwijt wil in het eerste stuk dat er geen samenhang is. Het beklijft niet. Omdat het een boek is waar ik een recensie over moet schrijven heb ik het uitgelezen. Er staan lange eindeloze lange zinnen in en soms loopt een zin ook niet. Is dit misschien te wijten aan de vertaling?Dat verliet moeizaam. Het laatste gedeelte komt het verhaal pas op gang en leest het lekker weg. Het plot is voorspelbaar ik zag het wel aankomen. Voor wie veel geduld heeft zou ik zeggen probeer het eens.,-1
"Vanaf het moment dat Joop van Riessen als hoofdcommissaris van de Amsterdamse politie in 2004 met pensioen is gegaan, is hij beginnen te schrijven. Dit resulteerde onder meer in een aantal thrillers. Zijn nieuwste boek Plaats delict is geen thriller, maar geeft een inkijkje in het werk van politiefotografen en het erop volgende politieonderzoek.  

Na een opleiding voor hogere politieambtenaar werd Van Riessen in 1965 aangesteld als inspecteur bij de Amsterdamse gemeentepolitie. In 1974 werd hij bevorderd tot hoofdinspecteur, in 1983 tot commissaris en in 1990 tot hoofdcommissaris. Van Riessen was geen rechercheur, zoals Appie Baantjer. Rechercheurs hebben ervaring met gevallen van moord en doodslag. Van Riessen zat dicht op het beleid in de zogenoemde 'driehoek', een overleg tussen burgemeester, hoofdofficier en hoofdcommissaris van politie.  

Plaats delict is een verzameling foto's van 'crime scenes', waarbij Van Riessen toelicht wat de achtergrond van elke foto is. Het boek bevat 32 foto's en dus even zovele toelichtingen. Er zijn oude foto's bij, daterend uit de jaren zestig toen Van Riessen bij de Amsterdamse politie aan het werk ging en meer recente foto's. Afhankelijk van de leeftijd van de lezer zijn de geselecteerde 'cases' erg of helemaal niet bekend. Tot de meest, waarschijnlijk voor iedereen bekende, gevallen behoren de moord op Thomas van der Bijl in 2006 en de crash van Turkish Airlines bij Schiphol begin 2009.  

De meest recente foto is die van de 'strandrel' in augustus 2009, waarbij politieagenten op het strand bij Hoek van Holland schoten op feestgangers die de politie belaagden, waarna onderzocht werd of politieagenten hierdoor een misdrijf begaan hadden. Door het tonen van de romp van een mens, gefrommeld in een koffer, behoort deze foto tot de meest gruwelijke van de collectie. Van Riessen valt soms in herhaling. Zo komt hij enkele keren terug op de opkomst van de Chinese triades eind jaren zestig die zich bezig hielden met de smokkel en verkoop van heroïne. Het begint met de foto en het verhaal van de liquidatie van Chung Moon. Van Riessen belicht de Chinese triades opnieuw in 'Heroineslachtoffer' en in 'Verdachte met smokkelbroek'. Ook de activiteiten en liquidatie van Klaas Bruinsma komt de lezer meerdere malen tegen.  

Op verschillende momenten toont Van Riessen zijn onvrede met het vervolg dat justitie of de rechter aan het politiewerk geeft:
Zo nu en dan toont Van Riessen nostalgie: 'Wat was het toch schattig toen zo'n veertig jaar geleden de drugs nog door dames met smokkelbroeken werden binnengebracht in Amsterdam. Jammer, die tijd is echt voorbij.'   

Plaats delict is bepaald geen boek om vrolijk van te worden. Desondanks bevat het een foto en verhaal dat komisch is. Het gaat over de vermissing van een half miljoen gulden bij een bank. Een schoonmaakster bleek tijdens het schoonmaken van de kluis haar toezichthouder zo met haar achterste te kunnen afleiden dat ze haar schort met duizendjes kon vullen. Het geld leverde ze in bij haar Surinaamse vriend. Die was inmiddels verdwenen, waarna Van Riessen besluit met: 'In Paramaribo dook hij weer op. Daar richtte hij van dit geld de eerste busonderneming op. Een bijzondere manier van ontwikkelingshulp.'   

Het boek geeft inzicht in het werk van politiefotografen en van de opsporing. Natuurlijk bestaat er veel meer informatie over de gepresenteerde cases dan de korte toelichtingen bij de foto's. Als lezer ben je bij veel verhalen benieuwd naar achtergronden en de wijze waarop een zaak is opgelost. In dit boek is gekozen voor korte verhalen bij de foto's omdat de basis van het boek gebaseerd is op een rubriek die Van Riessen verzorgde voor het tijdschrift Koud bloed. Wellicht komt er ooit een versie met toelichtingen met meer diepgang.",-1
"Ik kan hier weinig over zeggen. Ik vond het een moeilijk boek en dat komt omdat het onderwerp niet interessant is voor mij en de ik-vorm storend leest.
Meerdere bladzijden moest ik teruglezen om weer bij te zijn in het verhaal en hierdoor heb ik het opgegeven om het boek uit te lezen....",-1
"Pieter Posthumus, medewerker van Team Uitvaarten van de Gemeente Amsterdam, kan de dood van twee onbekende mannen niet loslaten. In tegenstelling tot de politie, is hij ervan overtuigd dat er iets niet klopt. Op zoek naar de waarheid raakt hij verzeild in een wereld van terrorisme en geheime diensten. Met gevaar voor eigen leven blijft hij spitten in het verleden van de overledenen maar of dat nou zo verstandig is…
Zo luidt het verhaal in het kort.
Eerlijk gezegd is 'Heldhaftig' voor mij een tegenvaller. Ik heb de echte spanning, die bij een thriller hoort, gemist. Het boek is voor mij niet thriller waardig.

Zoals ik al eerder heb aangegeven kan ik bijna niet aangeven wat ik nu gelezen heb. Het verhaal heb ik wel kunnen volgen maar vooral in het begin was het één opsomming van feiten en details. Met name de eerste helft van het boek ging nergens over. Hierdoor kon ik moeilijk in het verhaal komen.
Het is een aardig boek om te lezen, omdat Britta Bolt een op zich prettige schrijfstijl heeft, maar voor mij absoluut géén thriller.
Het 2e gedeelte was beter maar ook hier heb ik de echte spanning die bij een thriller hoort, gemist!

Ik hoef dan ook niet per se het vervolg van deze trilogie te lezen!",-1
"“De Heksen van Smyrna” is een raamvertelling. De Griekse Maria krijgt in1988 van haar moeder een koffertje met (dag)boeken en schriften met geheimzinnige spreuken, bezweringen en recepten van haar tante Katina.

Katina weet via van een Turkse tovenares gekregen toverspreuken en recepten vele mannen naar haar hand te zetten en grote macht en aanzien te verwerven in Smyrna, hoewel zij zelf weinig aantrekkelijk is

Schrijfster Maria Meimaridi vertelt kleurrijk en levendig het in oosterse sferen spelend verhaal vol romantiek en occulte zaken over het avontuurlijke leven van twee ondernemende vrouwen in Smyrna, een smeltkroes van nationaliteiten, culturen en geloven in die tijd (Turken, Grieken, Armeniers, Koerden, joden, christenen en islamieten).

Desondanks wist het boek mij weinig te boeien. De tekst op de achterkant van het boek heeft mij niet behekst, ik ben eerder ontgoocheld.",-1
"J.L. Butler is het pseudoniem van de Engelse schrijfster Tasmina Perry. Op 18 jaar besloot ze advocate te worden, op haar dertigste een journaliste. Ze is getrouwd met auteur John Perry. Samen schreven ze een serie van Vampire-romans. Zij onder het pseudoniem Mia James. Ze is nu een internationaal best-selling-auteur en heeft meer dan 10 titels op haar naam staan.

De elementen zijn glibberig en plat.

De cover lokt. De titel doet een hoop beloven. Dus vol goede moed ging ik aan de slag met dit mooie boek. De vertelperspectief is de ik-vorm. Hoofdkarakter Fran neemt ons mee naar London, daar werkt ze als junior-advocate in echtscheidingszaken. Het belooft een mooi verhaal te zijn, ware het niet dat je soms struikelt over de zinnen en de taal. Er is veel achtergrond, die vertelt wordt. Maar met veel extra toevoegingen, metaforen of gewoon moeilijke taal. Het lezen wordt er daardoor niet fijner door. maar soms een ware struggle.

De auteur is advocate en journaliste en weet waar ze over praat. Maar moet zich realiseren dat de lezer deze kennis niet altijd heeft. In het begin duizelt het van de vaktermen en lijkt het of je in een aflevering van de serie ""suits"" ben. beland.

Als lezer ben je op zoek naar spanning en een goed verhaal, dat miste ik in dit boek.

Fran wordt verliefd op haar cliënt Martin Joy, een bankier en best een gladde man. De actieve intimiteiten zijn erg plat beschreven. Emotie en gevoel zijn soms mager aanwezig. Het doet wat zakelijk aan. Hierdoor bleef ik niet genoeg met mijn aandacht bij het boek. In het begin wordt het advocatenvak goed belicht. Ook de personages en omgeving. Dan raakt Donna vermist en lezen we meer over Fran zelf. Het kabbelt dan wat, qua verhaal. Speurwerk aan de kant van de politie wordt niet belicht. Richting einde wordt de spanningsboog pas op scherp gezet. Die spanning had al wat eerder ingezet kunnen worden.

Conclusie

J.L. Butler schreef met haar expertise over Fran in de advocatenwereld. Gevoel en emotie worden soms te weinig weergegeven. Daardoor wordt je als lezer niet direct gegrepen door door het verhaal. En dat is erg jammer. Echte smeuïge romantiek blijft uit. De intimiteit is plat.

De vermissing overruled de echtscheidingszaak en bemoeilijkt ook de affaire. De spanningsboog trekt traagjes strak. Na een fout bij de personages, kan niet anders zegen: het boek stelde teleur.

Waardering 2,5 sterren, nipt aan.",-1
"Ik ben een fan van Camilla Lackberg van het eerste uur, en ik versta dat je eens een andere weg wil inslaan maar wat is dit?
Als je alle seks en vermelding van merken overslaat heb je nog maar een flinterdun verhaal dat nergens over gaat.
Zonde....",-1
"Normaal heb ik geen problemen met een boek lezen, maar wel met dit boek. Ik heb mijzelf echt moeten dwingen om het uit te lezen.

In het begin had ik nog positieve gedachten bij het boek, maar hoe verder ik las hoe minder ik het vond.
Er gebeurde te veel voorspelbare dingen, en het eindigt met een soort van open eind.
De vragen die ik aan dit boek overhou zijn: hoe is dit virus ontstaan, hoezo alleen volwassenen, zijn er mensen die echt immuun zijn en is de hele wereld besmet geraakt?

Verder is zijn schrijfstyle niet helemaal mijn ding. Hij switched vaak of dan ineens een hoofdstuk over iets/iemand anders...

Ik denk niet dat ik nog eens iets zal lezen van deze schrijver.",-1
"Koos van Zomeren (1946) debuteerde alweer in 1965 met de dichtbundel De wielerkoers van Hank. In het kader van zijn vijftigjarige schrijverschap is nu Alles is begonnen verschenen. In de vijftig tussenliggende jaren verschenen van zijn hand onder meer columns, dagboeken, romans, verhalen, dichtbundels, journalen, thrillers en bloemlezingen. Hij heeft zich dus met alle mogelijke genres en literaire disciplines bezig gehouden.

Alles is begonnen is in essentie een staalkaart van Van Zomerens oeuvre, veel van zijn stijloefeningen komen in dit boek terug. Soms doet het boek essayistisch aan, om dan vervolgens dagboekachtige trekken aan te nemen. Er komen zelfs twee gedichten in voor. In Alles is begonnen vertelt Van Zomeren onder meer over zijn schrijverschap, de natuur (zijn grote passie), zijn familiegeschiedenis en zijn omgang met de moderne gedigitaliseerde maatschappij.

Grappig zijn de passages waarin hij zijn desinteresse in de ICT en alle social media ventileert. Een oude weggooi Nokia is het meest geavanceerde wat hij heeft. Het interesseert hem domweg gewoon allemaal niet. Hetzelfde geldt voor de discussie over de voor- en nadelen van social media. ""Mijn behoefte om een rol te spelen in het maatschappelijke debat heb ik in 1975 grotendeels achtergelaten in de SP. En afgezien daarvan, als iets mijn weerzin tegen pc en toebehoren heeft gevoed, dan was het wel het eindeloze geouwehoer erover."" En verder ""ik vrees kortom dat de nieuwe media van mij een mate van onoprechtheid zouden opeisen, die ik domweg niet kan opbrengen."" Tegelijkertijd vraagt hij zich af of zijn verzet dan wel desinteresse niet iets krampachtigs heeft en of hij niet wat meer zijn best zou moeten doen om toch aansluiting bij de moderne tijd te vinden.

Ergens onderweg in het boek overpeinst hij het einde van zijn schrijverschap. Hij heeft meerdere keren overwogen om met het schrijven te stoppen, maar hij weet niet wie hem dan zou missen. Vroeger was hij nog een naam, maar tegenwoordig zijn er niet veel mensen meer die op zijn lezingen afkomen. Dan kan hij net zo goed door blijven gaan. Hij verwoordt het zelf als volgt: ""als de langdurigheid het bijzondere is van mijn schrijverschap, dacht ik, dan moet ik er ook maar zo lang mogelijk mee doorgaan."" Dit soort gedachtegangen en verzuchtingen maakt het lezen van Alles is begonnen bij tijd en wijle de moeite waard.

Dit boek is vermoedelijk het meest geschikt voor de lezer die bekend is met het oeuvre en de interesses van Koos van Zomeren. Die zal veel terug kunnen vinden in de vele anekdotes en de verwijzingen naar eerdere boeken. Die herkenning is handig zo niet noodzakelijk om dit boek ten volle te kunnen waarderen. Zo doet hij minutieus verslag van het groei en ontstaansproces van verschillende soorten orchideeën, die niet alleen pagina's, maar hele hoofdstukken aanhouden. Het zijn letterlijk aantekeningen uit een schriftje dat de vorderingen van de bloemen van dag tot dag bijhoudt. Niet voor iedereen even interessante kost om het maar eens eufemistisch te stellen. Degene die niet bekend zijn met Koos van Zomeren doen er wellicht verstandig aan om dit boek links te laten liggen en een wat toegankelijkere titel te kiezen.",-1
"Het thema van het boek is rouwverwerking. Geen vrolijk onderwerp dus. Maar soms kan door de beschrijving van de verwerking van een groot verdriet toch een een schitterend boek ontstaan. Een ontroerend boek over verlies en rouw is 'Schaduwkind' van P.J. Thomese.

Het verhaal van 'De rivier van vergetelheid' is ontzettend somber. De hoofdpersoon is een en al verdriet. Bovendien balanceert het verhaal vaak op het randje van de sentimentaliteit..
De andere mensen uit het dorp, zoals de vriendelijke weduwe Madame Outsander, de cafébezoekers, de pastoor en de doodgraver, hun manier van samenleven, hun geschiedenis, die mondjesmaat aan het licht komt, hun eigen (vaak onuitgesproken) verdriet, was voor mij vele malen boeiender, dan de gekunstelde zinnen over Paule.

'De rivier der vergetelheid' was het debuut in 1999 van Philippe Claudel. Inmiddels is het gevolgd door een reeks zeer gewaardeerde boeken. 'Grijze zielen' (2003), 'Het kleine meisje van meneer Linn'(2005) en 'Het verslag van Brodeck' (2007) bevalt mij veel beter.",-1
"Voor vreemde gebeurtenissen is er vrijwel altijd een plausibele verklaring. Jack Lance, ook wel de ‘Nederlandse Stephen King’ genoemd, laat dit gegeven niet onberoerd. Zijn boeken worden dan ook gekenmerkt door hun bovennatuurlijke karakter met verrassende afloop. Lance’ oeuvre is zeer divers; van spannende romans en verhalenbundels tot een trilogie met waargebeurde verhalen. Onlangs verscheen Scherprechter. Deze bundel telt tien fictieve verhalen die allemaal vallen onder de noemer ‘suspense’.

Verhalenbundels bestaan zelden tot nooit uit uitsluitend kwalitatief goede dan wel minder goede verhalen. Doorslaggevend is de verhouding tussen deze twee. Uitgerekend op dit punt gaat het bij Scherprechter  de mist in. Onder de tien verhalen bevinden zich strikt bekeken vier aanraders, te weten: ‘'Kirks beste vriend'’, '‘Weggedood’', ‘'Susie’s geheim'’ en '‘De late levering'’. Laatstgenoemde is allicht het meest inventief en een heerlijke afsluiter van de bundel. Toch staat hier een handvol verhalen tegenover die met hun kop niet boven het maaiveld uitsteken. Uitgerekend ‘'Scherprechter’', het verhaal waarnaar de bundel is vernoemd, vergt te veel van het inbeeldingsvermogen van de lezer. De auteur vergeet dat er zelfs ‘'s nachts constant auto'’s rijden op de autobanen. De onzichtbare vijand die snelheidsovertreders uitschakelt, zou dus nooit ongezien zijn gang kunnen gaan. Ook de plot van ‘'Het mysterie van Albyn House’', het verhaal waarmee de bundel opent, verdient geen originaliteitprijs. Daarvoor is het einde te voorspelbaar.

Tegenstrijdig zijn de ontknopingen die variëren van een acceptabel ontwaken uit een coma of hypnose tot de alom bekende geest die opeens alles en iedereen weet te verjagen. Het lijkt daardoor wel alsof sommige verhalen op het einde ten ondergaan aan hun simplistische clou. Zonde want Lance weet voortreffelijk met spanningsbogen en angstaanjagende decors om te gaan. Hij presteert het de saaie Nederlandse autobaan tot een horrortraject om te toveren en maakt van een eenvoudig hotel of oninteressante raadszaal een mystieke plek waar onheil in de lucht hangt. De auteur zorgt verder voor afwisseling door sommige verhalen buiten onze landsgrens te situeren, bijvoorbeeld in het onherbergzame Schotland of de VS.

Wat eveneens aan de bundel opvalt, is dat Lance qua vertelperspectief niet veel experimenteert. Slechts een verhaal telt een ik-persoon, maar veel valt er op deze keuze niet aan te merken.
Scherprechter  is een bundel van wisselend niveau. Van twaalf in een dozijn verhalen tot enkele ruwe diamanten. Verder dan ideaal leesvoer voor een regenachtige middag komt het niet.",-1
"Ik kon mijn aandacht niet bij het boek houden tijdens het lezen, na ruim de helft te hebben gelezen toch maar aan de kant gelegd.",-1
"Een tegenvaller, deze Indridason.

Als geheel vond ik het allemaal een beetje te gladjes. Het heden en verleden dat naar het einde toe samenvalt is een beproefd recept maar hier vond ik het een beetje te kunstmatig aandoen. Vooral de archeoloog die alle moeite van de wereld moet doen om het tot het einde toe te rekken! Erg realistisch! Alle hedendaagse personages (inclusief Erlendur en zijn bende) zijn verschrikkelijk 2D en handelen bijna zo kinderachtig als in het eerste het beste jeugdfeuilleton (Elinborg en de dood van de oude Robert!).
Het verhaal van het geterroriseerde gezin is boeiend verteld en wat mij betreft had het hele boek zich beter kunnen concentreren op dit drama. Dit zijn ook meteen de enige personages in het boek die een degelijke, geloofwaardige uitwerking meekrijgen. Of is ""boeiend"" hier misschien een vorm van misplaatst ramptoerisme? (Hoe Margret het echter tegenover de buitenwereld verborgen kan houden dat ze 7 maand zwanger is, terwijl Indridason duidelijk de ronde buik beschrijft is weer een technische stunt om de plot op benen te houden). De tweede verhaallijn uit het verleden, Benjamin & Solveig, haalt met moeite het niveau en de geloofwaardigheid van een stationsromannetje en blijkt er achteraf maar bijgesleurd te zijn om aan 250 blz te komen.
Een bijzonder irritant element van Indridason's schrijfstijl is dat, wanneer er twee zinnen met hetzelfde onderwerp elkaar opvolgen, hij in de tweede zin het onderwerp gewoon weglaat. Op z'n Latijns zeg maar. Bijvoorbeeld: ""Ze zat soms urenlang op de rand van het bed (...). Zat in stille ellende voor zich uit te staren (...)."" of ""Simon had haar soms over hem horen vertellen (...). Had zich voorgesteld dat hij de zoon van die man was."" Het zou misschien niet opvallen als Indridason hier zuinig mee om zou springen maar het duikt als een nerveuze tic minstens om de twee bladzijden op.
Het exotische van de IJslandse namen is snel verdwenen en het enige dat IJsland na lezing onderscheidt van de rest van de wereld is dat blijkbaar iedereen aanvaardt dat mensen plots kunnen verdwijnen.

Indridason heeft getracht een technisch perfekt geconstrueerd boek in elkaar te steken en was blijkbaar zo gefixeerd op de technische kant van de zaak dat hij vergeten is er menselijke personages in te plaatsen. Te glad, te gestroomlijnd als een perfekt gemengd en geproduced popdeuntje. Geef mij maar doorleefde blues of rauwe rock...",-1
"Het verhaal omvat drie lijnen. Het verlies van een gezinslid, een gebroken relatie en een nieuwe liefde. Het verhaal gaat voornamelijk over de hoofdrolspeelster Ember hoe ze met de situaties omgaat. Het is toegangelijk vlot geschreven.Voor wie graag Bouquetboeken leest is dit een aanrader.",-1
"Na Wat Verborgen Is en De Discipel verwacht je veel. Behoorlijk veel. En dan gebeurt het toch: de speld valt, het bobijntje blijkt afgerold en een stuk rode draad blijft over. Het is dan wel meteen duidelijk hoe dun die draad is. Zonder het thrilleraspect vervalt het boek in een banaal verhaal over een onhebbelijk forensisch psycholoog aan wiens beslommeringen je je zodanig gaat storen dat je nog net de samenvatting op het internet wil lezen. Gesteld dat iemand uit zuiver altruïsme andermans leed zou willen verzachten. Het boek is saai, traag en er gebeurt helemaal niets. Hier en daar schieten de schrijvers even wakker maar er wordt tot de laatste pagina gewacht om een enkele verwachting in te lossen. Hjorth en Rosenfeldt nemen hier toch een risico. Maar een e-reader als onderzetter gebruiker is niet verstandig en dus gaan we dat ook niet doen.",-1
"Met deze zin opent Meester van Chahdortt Djavann, en het is Rody, de dertienjarige hoofdpersoon van dit boek, intussen gelukt om de geschiedenis in te gaan. Hij is namelijk veroordeeld tot levenslang omdat hij maar liefst drie mensen heeft vermoord. Een paar dingen worden snel duidelijk: Rody heeft geen uitzicht op vrijlating, hij is een slimme jongen, en zijn advocate, Nikki, is gefascineerd door zijn verhaal.

De rechtszaak heeft ze allang verloren, maar Nikki blijft Rody bezoeken. Ze wil dat hij haar zijn levensverhaal vertelt. Dat doet Rody, maar alleen op voorwaarde dat Nikki ook haar eigen verhaal opschrijft. Ze gaat akkoord, en zo ontstaat de vorm van dit boek: in cursief gedrukte hoofdstukken het verhaal van Rody’s leven, zoals hij het aan Nikki vertelt, en in de andere hoofdstukken Nikki’s perspectief. Het werkt in het begin vrij goed, omdat je op deze manier af en toe wat extra informatie over Rody krijgt die hij zelf nog niet prijsgeeft. Als het verhaal vordert, wordt het echter vooral vertragend, en remt de wisseling van perspectief.

Djavann is er goed in geslaagd om de macabere wereld waarin Rody opgroeide neer te zetten. Hij is als tienjarig weesjongetje in huis genomen bij een lokale crimineel die wel iets in hem zag, en wordt door deze Big Daddy gehard en klaargestoomd voor een carrière in de misdaad. Sommige van Big Daddy’s methoden zijn wel heel gruwelijk, en hoewel Rody er met zekere afstand over vertelt, merk je dat zijn verhaal grote impact heeft op Nikki. Uiteindelijk gaat ze zich afvragen of Rody nu werkelijk achter de tralies thuishoort.

Dit alles speelt zich in de loop van meer dan 14 jaar af, hoewel het aan de hand van de fragmenten in het boek lastig is om het verstrijken van de tijd in te schatten. Alleen in Nikki’s perspectief zitten af en toe aanwijzingen waaruit je kunt opmaken dat er soms lange tussenpozen in het verhaal zitten. Hierdoor is het soms lastig om te volgen waar het verhaal heen gaat. Als dan ook nog, op ongeveer tweederde van het boek, Rody’s perspectief wegvalt, wordt het verhaal alleen maar minder duidelijk. Nikki heeft haar lot verbonden aan dat van Rody, zoveel is duidelijk, maar het hoe en waarom daarvan blijft vaag.

In de laatste vijftig pagina’s neemt het verhaal vervolgens zo’n onverwachte wending dat eigenlijk al het voorgaande, dat zo voorzichtig en rustig is opgebouwd, teniet wordt gedaan. Wanneer het boek ook nog vrij plotseling afsluit met een pagina die doet voorkomen alsof het voorgaande non-fictie is geweest, blijft de lezer uiteindelijk weinig voldaan achter.",-1
"Een levensbeschrijving van een jonge vrouw, Anju, in India met gemengde roots van een Nederlandse vader en een Indiaanse moeder. Het eerste deel van het boek gaat over Thomas, een ondernemer op leeftijd die op het punt staat zijn schoenenfabriek over te dragen aan zijn vier zoons. De vrouw van Thomas is overleden en Thomas besluit naar India te gaan waar zijn oudste zoon Tom de schoenenfabriek runt die is verplaatst van Waalwijk naar Bombay. Je volgt Thomas in zijn laatste jaren waar hij terug kijkt op zijn leven, hij maakt droevige en hele mooie tijden mee. Als hij Anju ontmoet, krijgt zijn leven weer glans, hij bouwt met haar de zaak van haar en haar vader uit tot een goedlopend concern in sieraden en antiek en ze krijgen vier zoons. Na Thomas overlijden, krijgt Anju bij diverse persoonlijke problemen veel steun van de familie. Er valt nooit een onvertogen woord en ook alle zakelijke activiteiten pakken allemaal positief uit, dat is een beetje ongeloofwaardig. Het boek beschrijft een korte tijdspanne waarin Anju heel veel meemaakt op persoonlijk vlak maar helaas wordt dit niet geheel uitgewerkt waardoor het boek een beetje oppervlakkig blijft. Anju komt ook uit een rijke familie waardoor veel problemen met geld worden opgelost. Een kennismaking met het echte ""incredible"" India blijft hierdoor een beetje achterwege en dat is erg jammer.",-1
"Het eerste boek van Watson met veel plezier gelezen, maar deze was teleurstellend. Voorspelbaar, een zoals velen, niet origineel. Een hoofdpersoon waar je al gauw een hekel aan krijgt, met haar trauma's ,problemen en gezeur.
Het is dat ik vrijwel nooit met een boek ophou, maar ik had wel de neiging.
Op het laatst toch nog redelijk spannend, maar toch had ik de clou al door",-1
"Loes den Hollander, wie kent haar niet? Als begenadigd schrijfster van haar succesdebuut Vrijdag en daaropvolgend haar Zwanenzang ligt nu Naaktportret op de behandeltafel.
De diagnose is niet zo simpel als het lijkt. Omdat Loes gewoon een klasse schrijfster is, zal het niet aan haar schrijverstalent liggen maar zal het verhaal in het eindoordeel de doorslag geven. En of dat verhaal zo spannend is, is twijfelachtig.
Loes stelt de lezers voor aan Marijke van Manen, een vriendelijke en zorgzame vrouw die in haar nopjes is wanneer ze andere mensen kan verzorgen. Haar eigen leven blinkt uit in hoogtepunten en dieptepunten, waarbij de laatsten de overhand hebben. Het is de vraag hoe een mens zoveel tegenslag kan krijgen in het leven, dat overigens nog lang niet op zijn einde loopt. Na enkele, weinig succesvolle relaties, ontmoet Marijke op zekere dag Lodewijk van Manen en wordt ouderwets verliefd op hem. Haar nieuwe echtgenoot heeft uit een eerder huwelijk een zoon Jeroen. Hij ziet af en toe merkwaardige dingen, die soms nog gaan gebeuren ook. Jeroen en Marijke zijn stapeldol op elkaar. Helaas wordt Marijke nog voortdurend geconfronteerd met herinneringen uit het verleden. Soms vanuit haar eigen herinnering en soms door gebeurtenissen in haar huidige, nieuwe, leven. Haar opvoeding en de vorming in haar jeugd hebben een behoorlijk stempel gedrukt op haar persoonlijkheid.
Als ze teveel last krijgt van allerlei verwijten en als bovendien het leven van Lodewijk gevaar gaat lopen, moet ze proberen de neerwaartse spiraal te stoppen, wil zij er zelf niet aan ten onder gaan.
In de inleiding van deze recensie is al opgetekend dat Loes den Hollander een vakvrouw is. Ze bezit een zeer vlotte hand van schrijven waarbij haar verhalen kloppen tot in de kleinste details. Met Naaktportret lukt het haar echter niet om de lezer te grijpen en vast te houden in het verhaal. De voornaamste reden is dat er te pas en onpas wordt teruggeblikt in de tijd. De ene keer naar haar jeugd, de andere keer naar haar eerste huwelijk, dan weer naar haar eerste baan. Zo wordt de lezer het gehele verhaal door heen en weer geworpen tussen heden en verleden. Dus komt de lezer tot de conclusie dat Marijke eigenlijk een rotleven achter de rug heeft, en dat haar leven tot aan de laatste bladzijde nog maar weinig is verbeterd.
Al met al drukt het de waardering voor Naaktportret aanzienlijk. Dat is jammer want qua schrijfstijl verdient Loes den Hollander meer. De oorzaak van de lage waardering ligt in de opzet van de verhaallijn. Wanneer het boek uit is, blijkt het verhaal een verslag te zijn geweest van een stuk uit het leven van Marijke dat de volgende dag weer gewoon verder gaat. Het verhaal heeft dus geen echt einde, of je zou een open eind ook een einde moeten noemen.
Daar moet je van houden.",-1
"Dit boek heb ik ooit gratis gekregen. Op zich vind ik het wel een vermakelijk boek, maar de vele korte zinnetjes gaven het mij een afgeraffeld gevoel, ik kon er niet echt in komen en naar het eind toe vond ik het afzwakken. Ik voelde ook niet veel voor de personages. Het is een vrij vlak verhaal, wat mij betreft. Als ik het niet had gekregen, had ik het denk ik niet gelezen. Twee sterren!",-1
"Ik mocht ""Pussy Album"" digitaal lezen voor de Leesclub. Het is maar goed dat het 'moest' want anders had ik het na de eerste tien pagina's in de hoek gegooid en het er waarschijnlijk ook niet meer uitgehaald.

Het boek begint al met de opdracht: 'Ik hoop dat je sterft aan dit boek.' Lekkere binnenkomer, maar ik geef toch de voorkeur aan iets dat ietsje minder grof is. Ik had wat recensies gelezen en het viel me op dat er maar twee mogelijkheden zijn bij dit boek. 'Love it, or hate it.' En ik hoor bij de laatste groep.

Pussy album gaat over Eva en Eva heeft er totaal geen moeite mee om seks te gebruiken om haar zin te krijgen. Maakt niet uit met wie, maakt niet uit waar, haar leven bestaat uit Seks en Drank. Ze kan geen baan houden, ze kan geen cursus volgen zonder dat er drugs of drank aan te pas moet komen, kortom: Eva is een zwakke dame zonder ruggegraat en ik had het hele boek echt een hekel aan het personage. (Seks met een leerling is ook niet echt iets dat je erg geliefd maakt...) Alcoholisme. (ZEER)grof taalgebruik. Pedofilie, drugs, seks seks seks en heel veel k*t.

Op geen enkel moment heeft het boek me 'gegrepen', of indruk gemaakt. Ik heb niet gelachen en ik heb er niets bij gevoeld. Het is een debuut, bij een grote uitgever, en het is 'literair' en misschien ben ik wel te dom om dat te begrijpen.... maar 'De grote, de kleine, dikke, dunne, met baarden, zonder. Met trieste ogen, met lelijke schoenen, met mooie lippen, met nare tanden, met een fijne geur...."" om te eindigen, drie ebook-pagina's verder met 'Hun zomerhuisjes in de ardennen, hun kinderen die ik nooit zal kennen, hun scheefgezakte tuinen waarin ik naakt wil dansen' blablablaaaaa was voor mij echt teveel van het goede. En dat was dus pas op pagina 17, en toen wilde ik al niet meer verder lezen.

Als de schrijfster wilde shockeren, is dat gelukt. Maar niet op de manier die ze waarschijnlijk wilde. Ik ben wél in shock hoe iemand 200+ pagina's woordendiarree kan laten uitgeven en er nog lyrische recensies op weet te krijgen ook.

Op de laatste pagina's wist ze me eindelijk te raken. Iets te laten voelen.
En dat was dan niet omdat het verhaal me raakte, maar ik voelde opluchting dat het uit was en ik het aan de kant mocht gooien...............",-1
"Journaliste Didi werkt voor het blad De Week (die echt wekelijks verschijnt). Ze zit nog in haar proeftijd en heeft veel te bewijzen. Haar hoofdredacteur Sjors zet haar flink aan het werk, met het overnemen van overspannen collega’s maar ook een eigen coverstory. Didi grijpt de kans graag aan, al weet ze op het moment dat ze ‘ja’ zegt, het hoofdonderwerp nog niet. Dat is Sociale Media. Zelf twittert ze vooral, dus neemt ze dat medium als haar onderwerp. Ze zoekt alleen nog naar een goede insteek. Didi bijt zich vast in het artikel en heeft het er druk mee. Ze komt terecht in een onderzoek naar meiden die gestopt zijn met twitteren, om onbekende reden. Terwijl Didi zich steeds dieper in het onderzoek graaft, zijn er nog vriendinnen Lein en Iris, die bij haar in huis wonen. Ook zij kampen zo met hun eigen problemen. Vooral mannen, een geliefd onderwerp. Want met die mannen loopt het niet altijd zo lekker. Ook niet bij Didi. Er is hoofdredacteur Sjors, leuk of niet? Dan komt ze tijdens een bijeenkomst over twitter Joep tegen, een wel erg leuke man. Maar wat klopt er dan niet aan hem?

Astrid Harrewijn is inmiddels een gevestigde naam binnen het feelgood/chicklit genre. Toch valt Miss Communicatie niet als een van haar betere boeken aan te schrijven. Sterker nog, het is vooral in het begin slecht geschreven (langdradig, saai) en de hoofdpersoon wekt weinig sympathie op. De angst van Didi om alleen achter te blijven, niet in huis samen te wonen met haar vriendinnen, was kinderlijk. ‘Gezellig bij elkaar blijven’ is gewoon niet realistisch. En vooral irritant als er continu door Didi aan die wens gedacht wordt. Pas over de helft en tegen het einde werd het verhaal beter, spannend ook. De niet-sympathiek overkomende Didi en de combinatie van vriendschap, (mislukte) liefde en thriller-elementen maken Miss Communicatie tot een raar verhaal. Goed, het boek leest wel snel. Je hebt het dus zo uit. Een prima tussendoortje, maar verwacht er ook niet meer van. Mij nodigt het dan ook niet uit om de andere twee boeken over Lein (Miss Match) en over Iris (Miss Verstand) te lezen.",-1
"""Lexicon leek mij een superboek te worden. De tekst op de achterflap is heel uitnodigend en de boodschap dat je niet dichterbij de perfecte thriller komt, is veelbelovend. Het boek heeft alle ingredi‰nten om inderdaad een veel-sterren boek te worden: boeiend thema, vlotte schrijfstijl... Helaas is het geen gewone thriller, maar meer een science fiction verhaal en daar houd ik niet zo van. Met het idee dat je woorden als wapen kunt gebruiken had het verhaal een heel andere kant op kunnen gaan; een die mij wel zou aanspreken. Wat niet aan mijn leesplezier heeft bijgedragen is het feit dat er geen tijdsaanduidingen boven de hoofdstukken staan. Iemand die voor dood op de weg ligt, heeft een paar bladzijden later geen schrammetje. Lezers die zich daar minder aan storen dan ik, zullen dit mogelijk een goed verhaal vinden, maar ik kom niet verder dan **.""",-1
"Print een overzicht van Paul Koecks volledige oeuvre af, en je krijgt een goeie drie A4'tjes. Daarbij zijn er niet alleen romans: ook toneel (waarvoor hij ooit de Staatsprijs voor Toneel kreeg), scenario's (een bewerking van Ons geluk voor VTM, De Alias voor Jan Verheyen), een hoorspel en een hele bundel artikels in allerlei tijdschriften. Tot zover het goede nieuws.

Le petit Belge, een internationaal geseinde Vlaamse ex-politieman, is desondanks een speciale agent in Duitsland (?). Dat houdt in dat hij voor het Bundeskriminalamt allerlei gevaarlijke opdrachten uitvoert. Een tochtje naar Colombia om een paar gijzelaars vrij te krijgen, bijvoorbeeld. De man wordt er als free-lancer (?) behoorlijk voor betaald: in Brandenburg bezit hij een optrekje op een terrein van 80 hectare, compleet met vliegveld voor zijn Cessna en helikopter (?). Le petit Belge, in het echt Michael Adam, moet in Spanje op zoek naar twee Albanezen die een geldtransport van de Bundesbank overvallen hebben. Wat erger is, is dat er daarbij ook compromitterende papieren verdwenen zijn (?), waaruit blijkt dat de minister van Binnenlandse Zaken, Edward Bauerbaum, vroeger een agent was van de Oost-Duitse inlichtingendienst. Alles verloopt goed, Adam komt terug naar Duitsland en krijgt een nieuwe opdracht: bewijzen dat een overval op een juwelierszaak geënsceneerd was om de verzekering op te lichten. Voor iemand die het gewoon is Palestijnse terroristen te schaduwen, is dat natuurlijk een mooi opdrachtje (?). Vooral als je er een miljoen euro voor krijgt (?). Maar natuurlijk is er meer aan de hand. De twee Albanezen duiken weer op, en minister Bauerbaum heeft er ook nog wat mee te maken.

Ik kon het niet laten hier en daar (?) een vraagteken te plaatsen bij het scenario. En daar houdt het niet bij op: de ongeloofwaardigheden, veelal te wijten aan 'overacting', rijgen zich aaneen. Zo heeft le petit Belge een eigen netwerk over heel Europa van mannen die hij af en toe eens met de trein van Marseille naar Rome stuurt om een pakje af te geven in een ondergrondse parkeergarage. Kwestie van de mannen wat bezig te houden. Het is slechts een van de manieren waarop Adam de zaken onnodig ingewikkeld maakt. Maar le petit Belge is zo overvol van zichzelf dat hij dat zelf niet eens merkt. Integendeel: hij is de mooiste, de beste, de slimste. En dat terwijl hij gewoon een arrogante en omhooggevallen idioot is. Kortom, het voorhoofdfronsen is van een bijna permanente aard. Paul Koeck mag dan al zijn verdiensten hebben, op thrillergebied is hij voorlopig niet meer dan un petit Belge.",-1
"Zo zie je maar dat meningen flink kunnen verschillen. Mij zegt het boek weinig, te ver gezocht, te weinig uitgediept, het raakte me op geen enkel vlak.
Had er veel meer van verwacht.",-1
"Mijn eerste kennismaking met het werk van Peter Delpeut is niet echt een succes geweest.
Alhoewel dit boek vlot geschreven is, is Kruisverhoor meer een roman dan een thriller. Zo kwam het boek toch bij me over. De spanning was soms ver te zoeken en de verschillende verhaallijnen vloeiden niet in elkaar.

Ik had eerder het gevoel, dat Kruisverhoor een proefscript was, waar nog ernstig moest aan gesleuteld worden… Het mooiste aan dit boek was de cover, die was wel “af” en veelbelovend!

De flauwe plot heeft me dan ook niet gestimuleerd om kwistig met sterren te gooien. Voor mij is Kruisverhoor een gemiste kans. Volgende keer beter!",-1
"Ik vind (kunst)geschiedenis altijd erg interessant en dacht daarom dat dit boek mij een mooi inkijkje zou geven in de geschiedenis. Helaas vond ik dit boek tegenvallen. Er wordt vrijwel alleen aandacht besteed aan oorlogen door en tegen de medici. Alles eromheen wordt weggelaten. Dat vind ik erg jammer. Ik heb ook mijn twijfels over of dit boek wel echt op de waarheid gebaseerd is. Zo komt Reinhardt Schwartz uitgebreid in beeld, en de Albizzi's en sommige anderen ook. Maar de familie Pazzi die toch ook echt een grote rol speelde in Florence wordt niet een keer genoemd. Dit boek is dus eigenlijk alleen interessant als je geïnteresseerd bent in oorlogen, want aan iets anders wordt geen aandacht gegeven. En als je oorlogen interessant vind dan is het wel een goed boek, want het is wel mooi geschreven. Ik weet dus ook nog niet of ik de volgende delen in deze trilogie wel ga lezen.",-1
Redelijk. Voor mij de minste van Jef in de reeks van Vincke en Verstuyft.. De ene leeft nu in Franrijk en de andere komt op verlof naar zijn vriend. Een groot deel gaat over het weerzien van de vrienden. De ene is intussen goed bevriend met de politie en zo geraken zij bij een moord betrokken. Zij lopen langs de zijlijn mee en nemen eigenlijk niet deel aan het onderzoek. Vanaf en toe geven ze advies of een tip. Wanneer de zaak opgelost is kan de dader vrijkomen door de corruptie van het gerecht. Ook in dit boek geeft de schrijver de nodig kritiek op de politiek in Frankrijk en onrechtstreeks ook over Belgie. Dit alles vertraagt het verhaal en neemt d spanning weg. Volgens mij kan Jef Geeraerts beter.,-1
"De losgeslagen robot blijft mensen bezighouden. Hij verscheen al in heel wat verhalen en we gaan hem vast nog vaker tegenkomen. Want wat als we die kunstmatige intelligentie niet goed onder de knie krijgen? Welke prijs gaan we dan betalen? Kortom, alle reden voor auteurs om over dit onderwerp te blijven filosoferen. Binnen dit kader valt ook de dunne roman De man die niet van robots hield van de Nederlandse auteur H.J. Hermeler.
Voor Hermeler is dit alweer zijn derde in eigen beheer uitgegeven roman. Na twee thrillers met een technisch randje, komt hij nu met een mengeling van sciencefiction en thriller. Het mag overigens gezegd worden dat dit een verzorgde publicatie is, met een leuke kaft van Tristan van der Laan en een fatsoenlijke tekstredactie. Het enige minpuntje is dat de tekst niet inspringt bij een nieuwe alinea of het begin van een dialoog, waardoor je wat massief ogende tekstblokken krijgt. Alles bij elkaar is dit boek echter goed leesbaar.
En dan begint het nog veelbelovend ook. Het verhaal is onderverdeeld in drie delen en het eerste deel, Klaagliederen, is spannend en humoristisch tegelijkertijd. Het vertelt over een oude man die zijn dagen in een zorginstelling slijt, schmierend over het niveau van de zorg en kaartend met zijn drie makkers. De instelling wordt raak neergezet met alle bezuinigingsrondes, gestreste personeelsleden en managementkronkels die daar bij horen. Op een dag verschijnt er tot ieders verbazing echter een noviteit op de instelling in de vorm van een zorgrobot. Deze Ikiryo ziet er menselijk uit en hoewel hij alleen nog Japans spreekt vinden de meeste bewoners hem geweldig. De naamloze ik-persoon merkt echter al snel dat er connecties zijn tussen de robot en een stijgend aantal dodelijke ongelukken in het tehuis. Omdat niemand hem wil geloven gaat hij zelf op onderzoek uit, wat eerder meer dan minder problemen oplevert.

Helaas beleeft het verhaal in het tweede deel, Genesis, een ongelukkige wending. We maken dan kennis met het, eveneens in de eerste persoon geschreven, gezichtspunt van Ikiryo. Dat laat zien hoe deze robot is geworden zoals hij is. Nu is het weergeven van de gedachten van een robot in ik-vorm voor de meeste auteurs vragen om moeilijkheden, maar hier gaat het echt goed mis. Robots die over kunstmatige intelligentie beschikken kennen toch een spanningsveld tussen hun programmering enerzijds en voorzichtig aangroeiende eigen inzichten anderzijds. Waarbij uit dat laatste misschien een bewustzijn kan ontstaan. Als de robot, of eigenlijk liever androïde, dankzij extreem geavanceerde programmering bovendien emoties kan hebben, is ook dat een voorzichtige en stapsgewijze aangelegenheid.

Bij deze auteur mist echter iedere terughoudendheid. Hij zet zijn robot neer als een bijna-mens met een volwaardig bewustzijn. Bovendien rolt Ikiryo moeiteloos van de ene in de andere emotie en lijkt hij niet te handelen naar aanleiding van zijn programmering maar op basis van eigen keuzen en beslissingen. Er is af en toe wel sprake van een programmering, maar wat die precies vermag te doen wordt niet duidelijk. Behalve dat het trekken van kwade en dreigende gezichten er blijkbaar onderdeel van uitmaakt, wat een merkwaardig kwaliteit is voor een robot.

In het laatste deel van het boek, Openbaringen, krijgen we beide gezichtspunten opnieuw te lezen. Er doen zich dan nog een paar verhaalwendingen voor die verrassend zijn, maar wringen met het idee van een armlastige zorginstelling. Gelukkig is er ook nog een woeste climax, waarbij de locatie van het tehuis wel weer tot zijn recht komt.

Uiteindelijk levert H.J. Hermeler met dit verhaal zoals gezegd een bijdrage aan de discussie over kunstmatige intelligentie. Hij sluit het boek dan ook af met een conclusie op dit punt. Eentje die zeker het overdenken waard is, maar wel haaks staat op het idee van een robot die zelfbewustzijn en emoties heeft. En daarmee schiet de auteur zijn eigen doel voorbij. Wat best jammer is, want de goede delen van het boek laten het gevoel achter dat hier meer in had gezeten.",-1
"In deel vijf van de serie gaat de Gentse advocate Frieda Degraeve op zoek naar het graf van de negende eeuwse ‘schandaal-paus’ Johanna. Daar komt nogal wat bij kijken: chantage, de ontvoering van haar zuster, bezoeken aan Fulda, Praag en Athene, The Last Temptation of Christ en zelfs Pier Paolo Passolini’s Il Vangelo secundo Matteo uit 1964.
Dit leidt er toe dat “mr. Frieda Degraeve niet weet te reageren op een huilende man, provocerende opmerkingen maakt over de Da Vinci Code van de Amerikaanse auteur Dan Brown en ten slotte tot de vaststelling komt dat niet Petrus maar Maria Magdelena de eerste paus van de kerk van Jesus Christus was.”
Veel namedropping en stukken kerkgeschiedenis, zonder spanning maar met als voornaamste wetenswaardigheid dat jonge kardinalen een nieuwe paus op zijn mannelijkheid moeten controleren: “Hij heeft er twee en ze hangen goed”, moet dan het oordeel dan luiden. Actueel, dat wel.",-1
"Niet realistisch, over gedramatiseerd en saai om te lezen.
Kan niet zeggen dat ik het boek heel interessant vond. Helaas geeft het ook een beeld van coschappen lopen wat niet klopt en nu in de praktijk zo niet is. Waarschijnlijk door het zelf lopen van mijn coschappen op het moment valt het boek erg tegen en is het vooral op een populaire manier geschreven om meer publiek aan te spreken. Echter ontbreekt het boek aan een opbouwende, interessante schrijfstijl. Het voelt aan alsof het boek geschreven is om te dienen als een soap-format voor op televisie.",-1
Na de eerste 2 delen leuk te hebben gevonden vond ik dit een anti climax. In de vorige delen word naar mijn mening naar iets toegewerkt/ opgebouwd. Ik verwachtte dus wat groots maar dat zat er voor mij dus niet in. Jammer. Ga dus de andere delen niet lezen. Ook niet echt nodig want het verhaal is nu ook klaar. De volgende delen zijn een ander verhaal....,-1
"De avonturen van Jack Reacher heb ik zeer graag gevolgd.
Maar 'Onder de radar' is een heel zwak exemplaar.",-1
"Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog vlucht Nick met zijn twee zoons naar Amerika, om daar een nieuw leven op te bouwen. Hij moet zijn luxe leventje op het landgoed van zijn vader achterlaten om te gaan werken als circusartiest. Bij het circus leert hij al snel dat hij zich aan moet passen aan zijn nieuwe levensstijl en wordt hij verliefd.   Danielle Steel is een geliefd schrijfster van romantische verhalen. Ze heeft 97 romans geschreven die over de hele wereld verkocht worden en waarvan vele bestsellers zijn. 

Toch blijken niet alle verhalen een succes. Waar het in het begin al fout gaat met Pegasus, is dat de tekst op het omslag een totaal verkeerd beeld geeft van het verhaal en daarnaast ook nog eens feitelijk onjuist is. Daar valt nog overheen te komen als dat het enige punt van kritiek zou zijn.  

Aristocraat Nick komt er plotseling achter dat hij half joods is en dus in gevaar is in het Duitsland van voor de Tweede Wereldoorlog. Nick heeft nooit een dag in zijn leven gewerkt en moet nu plotseling met zijn twee kinderen naar Amerika om daar te gaan werken en zo te ontsnappen aan de nazi's. Zijn gedrag en uitspraken komen erg verwend en onverantwoordelijk over, wat voor weinig respect bij de lezer zorgt. Hij beklaagt zich vooral over de kleine woonwagen waar zijn gezin in moeten leven. Zelfs zijn paarden leven ruimer dan hij.   

Het verhaal speelt zich af tegen de achtergrond van de Tweede Wereldoorlog, maar de historische context is erg summier, terwijl je bij het lezen van de omslagtekst verwacht dat de oorlog wel een grotere rol zou spelen in het verhaal. In plaats daarvan gaat het over een circus. Op zich maakt deze wending het verhaal even wat interessanter, want het leven in het circus is een wereld op zich en deze draai geeft tijdelijk wat meer kleur aan het verhaal. Totdat Nick verliefd wordt op een van zijn collega's in het circus, wat het startsein is voor een overdosis relatiedrama. Want Christianna is koorddanseres en door haar verliefdheid op Nick maakt ze misstappen op het koord. Daar krijgen ze vervolgens weer ruzie over, omdat Christianna zonder vangnet optreedt en het dus levensgevaarlijk is. Het is geen alledaags relatiedrama, dat dan weer wel.  

Steel heeft veel focus gelegd op deze verhaallijn vol rare wendingen in plaats van zicht te richten op het goed uitdiepen van de personages. Deze blijven aan de oppervlakte en door de vele herhalingen zeggen ze niet veel. Het boek zou een stuk dunner zijn als alle eindeloze herhalingen zouden zijn geschrapt. Het lijkt er soms op dat Steel vergeet wat ze al verteld heeft en zichzelf daardoor herhaalt. Dit wekt een hoop irritatie op tijdens het lezen, tot op het punt dat je jezelf gaat afvragen of het boek überhaupt wel geredigeerd is.   

De herhalingen, opmerkelijke verhaallijnen en oppervlakkige personages doen af aan de kwaliteit die je van een Danielle Steel-roman mag verwachten en maken van Pegasus geen hoogvlieger.",-1
"Boek begint veel belovend, maar toch vind ik dat het einde nogal tegenvalt. Het boek weet je te boeien en leest gemakkelijk. Je komt in de greep van Child en deze laat hij niet meer los. Met een ander einde was dit een prima boek geweest!!",-1
"Jammer van mijn tijd, deze had ik beter aan een ander boek kan besteden. Hoofdpersoon is absoluut geen ""heldin"".
Het eindigt met: Wordt vervolg. Ik hoef het niet te lezen.",-1
"Met de setting begint De Kattentafel veelbelovend. Een drietal jonge jongens - de hoofdpersoon is elf jaar oud - gaat in de jaren 50 per boot op reis van Sri Lanka naar Engeland, zonder enige serieuze begeleiding. De reis zal zo’n drie weken duren en in die tijd ondernemen de drie aan boord een zoektocht naar avontuur… en naar volwassenheid. Ze vormen een deel van de ‘kattentafel’, de tafel waarin de sociaal laagst geplaatsten zitten, in tegenstelling tot de kapiteinstafel.

We nemen aanvankelijk kennis met enkele bijzondere tafelgenoten en zien hoe de vriendschap van de drie jongens zich ontwikkelt. Gaandeweg worden we echter ook deelgenoot van diverse overpeinzingen die de hoofdpersoon op latere leeftijd - hij is inmiddels schrijver geworden - heeft over deze bootreis. Die komen eerder storend als aanvullend over, zeker op de manier waarop ze verweven zijn in het boek. Mijns inziens was het beter geweest als in een tweede deel in de roman deze terugblik en duiding waren geplaatst. Verder gaat het boek mank aan een uitdieping van de verschillende karakters en blijven meerdere opzienbarende gebeurtenissen aan boord slechts oppervlakkig besproken. Dat kan de bedoeling zijn, de jongens hebben immers een beperkt zicht op de achtergronden van deze gebeurtenissen en moeten dus ook gissen naar de ware toedracht of oorzaken. Maar in de roman werkt het negatief op de lezer, althans op mij in ieder geval.

Er wordt over het boek geschreven dat het autobiografisch is (ondanks het feit dat Ondaatje in een nawoord benadrukt dat het om fictie gaat), omdat Ondaatje ook in 1954 per boot van Ceylon naar Engeland ging. Het lijkt echter weinig waarschijnlijk dat de beschreven gebeurtenissen ook door Ondaatje zijn meegemaakt. Daarvoor is het een beetje te veel van het goede. Wellicht is aan boord wel zijn fantasie aan het werk gezet, omdat de setting op zich intrigerend is.

Hoewel het boek niet slecht geschreven is, weet het (mij) uiteindelijk niet te overtuigen. Ik bleef in ieder geval als lezer teleurgesteld achter. Er had meer in gezeten, denk ik.",-1
"Slap aftreksel van haar vorige boeken.
Heel langdradig tot aan einde.
Zeker geen literaire thriller!",-1
"Ik ben gestopt met ziende blind van C.J. Lyons na 100 blz. Wat een warrig boek. Teveel hoofdpersonen. Te korte hoofdstukken om een band te krijgen met de mensen. Daardoor gaat het van de hak op de tak. Tussen mensen, heden, verleden. Alles loopt door elkaar heen. Daardoor raak je afgeleid van het echte verhaal. Ik zeg een gemiste kans! Dit boek had veel beter gekund",-1
"Schrijfster Michelle McNamara schrijft in dit boek over haar ultieme zoektocht naar de Golden State Killer, een serie-inbreker, -verkrachter en –moordenaar in de Golden State California. Helaas heeft McNamara het oplossen van de zaak niet meer mee kunnen maken, omdat zij onverwacht overlijdt in april 2016. Het boek is daarom afgerond door onder andere haar weduwnaar Patton Oswalt, die sommigen misschien kennen als Spence uit de sitcom ‘King of Queens’.

‘Ik zal verdwijnen in het donker’ valt onder het genre ‘True Crime’. Het is de eerste keer dat ik een boek lees uit dit genre, en dat zal voorlopig zo blijven. Ik ben namelijk niet erg gecharmeerd van dit boek. De ingrediënten zijn vooraf goed: een zoektocht naar een crimineel die, ondanks vele zware vergrijpen, uit de handen van de politie weet te blijven. Hoe krijgt hij dat voor elkaar en waarom wordt hij alsmaar niet gepakt? Dit wordt beschreven, maar niet op een pakkende manier.

Veel verschillende verhalen met veel verschillende personages wisselen elkaar in hoog tempo af. Daarom is het verhaal vaak moeilijk te volgen en zit je er nooit écht in. Zodra je je begint in te leven in een bepaald personage, is het alweer verdwenen. Wellicht een kenmerk van een True Crime, maar ik vond dat nogal storend.

Ook is er vrij veel aandacht voor de het leven van de schrijfster. In het begin is dat erg veel en misschien wel te veel, maar verder in het boek zwakt het weer af. Wat wél vervelend is, is de overvloed van positieve kritieken over het werk van McNamara. Het is ontzettend treurig dat ze is overleden, maar het spreekwoord ‘over de doden niets dan goeds’ wordt in dit boek ten overvloede opgevolgd.

Uiteindelijk is het met name een opsomming van gebeurtenissen geworden. Als je heel erg geïnteresseerd bent in True Crime of in de Golden State Killer in het bijzonder, zal dit boek de moeite zijn om te lezen. Wil je echter eens afstappen van een fictief verhaal en verwacht je ongeveer hetzelfde, maar dan waargebeurd? Laat het dan maar in de winkel liggen.",-1
"Na De acht is De magische cirkel het tweede boek van Katherine Neville dat in het Nederlands is vertaald. Het boek dateert uit 1998 en is dus tien jaar jonger dan De acht.
Ariel Behn, nucleair afvalexperte, erft na de gewelddadige dood van haar favoriete neef Sam een reeks oude rune-documenten. Talrijke mensen zijn, om nog onduidelijke redenen, geïnteresseerd in de documenten en deinzen voor niets terug om ze te bemachtigen. Nog voor ze de documenten goed en wel in haar bezit heeft wordt Ariel in het gezelschap van de charmante Wolfgang von Hauser op missie naar Rusland gestuurd en blijkt Wolfgang meer te weten over Ariel’s erfenis.
Ongetwijfeld heeft Katherine Neville een gigantische hoeveelheid research gepleegd voor dit boek, waarvoor ze respect verdient: door de eeuwen heen hebben mensen geprobeerd de krachten van hemel en aarde te bedwingen of tenminste ze te verklaren en er in harmonie mee te leren leven. En sommigen hebben zelfs getracht deze krachten naar hun hand te zetten in hun streven naar absolute macht. Bijna alles wat je jezelf in deze context maar kan voorstellen komt in het boek uitvoerig ter sprake: zowat alle spelers uit het nieuwe (zij het op onverwachte locaties) en het oude testament, Djenghis Khan, Alexander de Grote, Adolf Hitler en zijn bende, druïden, het hele pantheon van Griekse goden en helden, het Nibelungenlied, de ontdekkingen van Nicola Tesla etc. etc.
Neville tracht voortdurend mythologie, astrologie en geschiedenis met elkaar te verzoenen. Soms slaagt ze hier op overtuigende wijze in na een knap staaltje etymologisch speurwerk maar op andere momenten voelt het aan dat ze wat kort door de bocht gaat en te snel tot de gewenste conclusie komt. Best interessant allemaal, alleen, je ziet al gauw door het bos de bomen niet meer… Wat is het doel van dit alles? Waar leidt het toe?
Dan Brown wijdt in zijn De Da Vinci code op een bepaald moment uit over de gulden snede. Voor vele lezers was dit één van die prachtige momenten van verwondering en openbaring die dit boek tot zo’n succes maakten. Af en toe slaagt Neville er in om een sprankje van dat gevoel bij de lezer op te wekken.
Het verhaal van Ariel Behn dat als kapstok dient om al deze uitwijdingen aan op te hangen is al even onsamenhangend als ongeloofwaardig. Vooral de voortdurend wijzigende stamboom van de familie Behn doet je na korte tijd je interesse verliezen: tantes blijken moeders, bediendes blijken grootmoeders en iedereen lijkt het wel eens met iedereen gedaan te hebben.
Op de cover wordt De magische cirkel aangeprezen als “het vrouwelijke antwoord op Raiders of the lost ark” en niettegenstaande het feit dat er enkele actiescènes in voorkomen, is actie zeker niet de essentie van dit boek. Helaas is ook de spanning ver te zoeken. Hoewel ik me niet onderlegd genoeg acht om de overvloed aan beweringen die Katherine Neville in dit boek doet te ontkrachten of zelfs maar te bekritiseren, durf ik wel te stellen dat dit boek niet thuishoort in het thriller-genre.",-1
"""Verdronken Hart"" gaat over het leven van drie vrouwen; Birdie, Kate en Emily en speelt zich voornamelijk af op ""Heart Island"", eigendom van Birdie. Het boek beschrijft drie verhaallijnen welke op een gegeven moment samensmelten. Het dagboek van een vierde vrouw gaat als een rode draad door het verhaal.
De levensverhalen van deze vrouwen zijn stuk voor stuk aangrijpend en ook op prachtige wijze beschreven. Het boek leest als een roman met af en toe een tintje spanning, maar een echte thriller wil ik het niet noemen.",-1
"Jane Martello, ons hoofdpersonage, ontdekt bij toeval een 25 jaar oud lijk in de tuin van het buitenverblijf van de Martello’s. Het betreft het lichaam van de 25 jaar geleden verdwenen Natalie Martello (destijds het beste vriendinnetje van Jane). Door deze vondst worden oude weggestopte familiegeheimen weer opgerakelt en geraakt de hele familie in een soort trance van het hele gebeuren. Jane wil de waarheid achterhalen maar heeft juist een stukgelopen huwelijk achter de rug, eet niet goed en drinkt bovendien te veel. Ze staat dus emotioneel enorm onder druk en besluit zich tot een psycholoog te wenden om samen met hem haar gedachtegang op een rijtje te zetten. Alex (de psycholoog) probeert haar te helpen en graaft mee in haar verleden, zo komt er een verschrikkelijk verhaal aan het licht. Maar Jane is met deze ontknoping niet helemaal tevreden en ze zoekt verder naar het hoe en waarom van deze misdaad. Zo ontdekt ze fouten in het verhaal dat ze bij Alex had gevonden. Misschien is de moordenaar dus wel niet degene die zij had verwacht…

Het einde van het verhaal is wel onverwacht, het hele boek had wat meer zoals het einde moeten zijn, dan was het veel beter en spannender geweest. Veel te saai! De andere boeken zijn veel beter.",-1
"Dit boek viel me erg tegen, ik kon niet in het verhaal komen door het verspringen in de tijd en de vele aangehaalde feiten, wat mij betreft liep 't daardoor stroef. Op zich het thema: de geschiedenis doorlopen aan de hand van paardenstambomen is best origineel, maar 't is niet mijn boek geworden...",-1
"Neurowetenschapper Joe Chayefski woont met zijn vrouw en twee dochters in Amerika. Hij heeft ook nog een zoon uit een eerder huwelijk in Finland.
Hij krijgt te maken met bedreigingen van dierenactivisten in verband met de dierproeven waar hij bij betrokken is. Hij vermoedt dat zijn zoon te maken heeft met de dreigementen. Daarnaast wordt zijn dochter gemanipuleerd om psychoactieve middelen te gebruiken om haar prestaties te verbeteren.
Door alle spanningen begint het gezin uit elkaar te vallen.

De beschreven onderwerpen in het boek geeft een inzicht in de wereld waarin wij leven en laat zien waar de gevaren liggen van onze vooruitgang.

Het verhaal wordt verteld door verschillende personages. In het boek komen lange dialogen voor die mijn inziens wel wat korter gekund hadden, je krijgt veel informatie die niet verder terugkeert in het boek. Dit maakt het boek “moeilijk” leesbaar. Het is lastig om je aandacht er bij te houden. Aan het einde komt pas alle verhaallijnen te samen. Tijdens het lezen denk je dat je weet waar het naar toe gaat, maar het boek heeft een verrassend einde.

Het boek is een maatschappij kritisch boek en is derhalve erg interessant. Jammer dat het wat mij betreft niet zo uit de verf komt. Het boek krijgt van mij maar twee sterren, omdat het erg langdradig is en ik het moeilijk leesbaar vind. #hrc2016 #hebbanbuzz",-1
"Elders op deze site vertelt Jacob Vis over een nieuw te schrijven boek: “Dit boek moet snel af. Ik heb haast.” Wellicht is onrust een algemeen probleem van Vis, want ook aan Wij… , een boek over “Mabelgate”, had Vis best wat meer tijd mogen besteden. Nu is het een ongeloofwaardig boek vol toevalligheden, overbodige actualiteit en een krampachtige climax met niet meer dan een aardig verhaal over hoe het koninklijk huis zichzelf in de nesten had kunnen werken als Klaas Bruinsma nog had geleefd.

Het verhaal wordt deels verteld in de ik-vorm vanuit hoofdpersoon prinses Anna Katharina van Henegouwen, dochter van de koningin. Anna Katharina is het bijtertje van de familie. Ze treedt letterlijk buiten de gebaande paden door te gaan werken als bosbouwer. Via haar maken we kennis met de andere leden van het koninklijk huis, waarin we, hoewel de namen in het boek zijn veranderd, probleemloos Beatrix en Claus, Maxima en Willem-Alexander, Mabel en Friso en zelfs “paardebloem” Irene herkennen. Anna is het geweten van de koninklijke familie en ziet vertwijfeld toe hoe haar broers het koninklijke vermogen in dubieuze projecten investeren. De lezer leert ondertussen, door de verhaaldelen in de hij-vorm, wat er gebeurt in de criminele wereld van onder meer Klaas Bruinsma (Klaas Kok in het boek), de ex van Mabel (Mary van Mourik). Diezelfde lezer ziet met verwondering en licht onbegrip toe waarvoor het koninklijke geld wordt gebruikt. Ondertussen kijkt een terroristische groepering met bovengemiddelde interesse mee.

U kunt zich voorstellen dat de verwikkelingen in en om het koninklijk huis niet per definitie spannende lectuur oplevert. De gebeurtenissen in de onderwereld zijn hiervoor geschikter. Hoewel Wij… een veelbelovende koppeling van deze werelden tot stand brengt en de schrijfwijze van Vis vaak zeer prettig leest, is het aantal spannende passages op één hand te tellen. Het verhaal kabbelt een beetje voort, onderwijl een aantal onwaarschijnlijkheden in beweging brengend. Een prinses als bosbouwer en een verfblik als moordwapen zijn aardige vondsten van de auteur, maar toevallige en voor het verhaal van groot belang zijnde ontmoetingen tussen Anna en zowel de tweelingbroer van Klaas als de moordenaar van Theo van Gogh (Vincent van Rijn in het boek) gaan mij te ver. En hoe schopt de vriendin van een keiharde crimineel, tevens koffiejuffrouw bij de plaatselijke schouwburg, het plots tot hoofd catering op een luxe cruiseschip?

Jacob Vis heeft een originele gedachte op ongeloofwaardige wijze vormgeven in deze misdaadroman. Tijdens het (op prettige wijze, dat moet gezegd) beschrijven van de vele en veelal herkenbare personages en het verwerken van actuele gebeurtenissen is Vis een krachtig plot uit het zicht verloren. En dat is meer dan een licht vergrijp in de wereld van het spannende boek.",-1
"Ben was acht en de ik-verteller, bijgenaamd Bloempot, zes jaar toen de zoon van de buren verongelukte omdat er herten op de weg liepen. Vader haalde hen van school en nam hen mee naar het park, waar ze bij het huis van de ‘zeven dwergen’ de eenden gingen voeren. Vroeger was er in Gent een dierentuin, tussen het station en de universiteit, waar de herten vrij mochten rondlopen. Nog steeds herinneren de straatnamen hieraan. Zij wonen zelf in de Hertstraat, opa en oma in de Tijgerstraat, oom Huub en tante Anne in de Leeuwstraat. In hun kinderlijke fantasie zijn de dieren er nog steeds. Er zouden nog herten rondwaren, er huist een leeuw bij tante Anna (met haar leeuwenmanen) en een tijger bij opa op het Indiase tapijt. Opa geeft de tijger zelfs te eten: restjes vlees van de slager en boeken van De Slegte:
Wanneer de ouders van Bloempot hun huis in de Hertstraat te koop zetten, bedenkt Ben een plan om het onverkoopbaar te maken. Ze zullen er allemaal rommel, stank en ongedierte naartoe brengen. Ben is altijd vol verwondering en ideeën; hij komt onmiddellijk in actie en ze gaan in het park op zoek naar padden om een plaag te veroorzaken. Oom Huub, die onderzoek doet naar de symboliek van Vlaamse wandtapijten, leest in de Boekentoren (bibliotheek) dagboeken van zeventiende-eeuwse ontdekkingsreizigers over dieren in de Afrikaanse wildernis: hartebeesten, heilige herten, die zich niet gemakkelijk laten vangen, laat staan doden. Opa vertelt over de heilige herten in Japan, die daar het grootste respect krijgen en als een zegen van de goden worden beschouwd. Wanneer Ben en Bloempot ’s nachts uit het raam kijken, zien ze een hert:
Maar de tijd gaat voorbij en alles verandert. De verhuizing gaat gewoon door en de ik-vertelster wordt ouder. Zuster Jef wordt juf Jo en verlaat het klooster met haar Zee, die geen zebra maar een gestreept konijn blijkt te zijn dat de moestuin heeft vernield. Wanneer ze dertien jaar is, hoort ze dat Ben is verongelukt. In de jaren daarna wacht ze op de plotselinge verschijning van een hert:
Het is een mooi gegeven: het kinderlijke perspectief dat de grenzen overschrijdt van realiteit en fantasie. De uitwerking valt echter tegen. In de eerste plaats ontbreekt elke vorm van spanning of dynamiek in deze roman. Het kabbelt maar door, zoals jonge kinderen misschien wel hun dagelijkse avonturen beleven. Ook al gebeuren er heftige dingen, ze raken je niet. In de tweede plaats is het kinderlijke perspectief inconsequent, omdat er ook opmerkingen staan die een kind nooit kan denken of zeggen. Hetzelfde geldt voor de schrijfstijl. Soms word je verrast door mooie, beeldende zinnen, maar sommige zijn heel lang en zonder komma’s, terwijl er ook heel veel korte zinnetjes gebruikt worden die door punten worden begrensd.",-1
Toen ik de achterkant van het boek las sprak het me erg aan. Tijdens het lezen viel het me toch wat tegen. De schrijfstijl en woordkeuze zijn prima gekozen. Af en toe is het echter lastig te volgen wat de meerdere personages denken. Het blijft wel spannend omdat je wilt weten hoe het precies zit. Dit maakte dan ook dat ik het boek uitgelezen heb.,-1
"In 2007 kwam het thrillerdebuut ""Zonder een woord"" uit van Linwood Barclay en dit is het vervolg hierop. Ondertussen zijn er dus wel wat jaren verstreken en zijn we reeds enkele boeken verder van deze auteur en dat laat zich voelen. Hoe dat verhaal ook al weer ging, zit onder een diepe laag stof, aangekoekt ook nog.
""Geen veilige plek"" is een vlotte thriller, niet erg origineel of diepgaand. De plot is betrekkelijk eenvoudig maar zit wel goed in elkaar ook al lijken dingen niet te kloppen. Een crimineel, hard en meedogenloos die bij momenten een echte softie is. Terry is dan weer een vader en leraar en die komt dan weer verrassend sterk uit de bus, soms toch.
En waar Barclay in zijn vorige boeken toch wel humoristisch uit de hoek kwam, is daar hier niets van te bespeuren. Spannend is het ook niet op een enkel momentje na.
Dit boek is het minste wat ik tot nog toe van Barclay gelezen heb maar daarom is het nog geen slecht boek. Gewoon.",-1
"de cover praat over een eco-thriller. er worden een hele hoop personages geintroduceerd in het boek maar het blijft wachten op iets wat op eco lijkt.
groot deel van de conversaties in het boek gaan over wetenschappelijke onderzoeken waardoor het een moeilijk boek word om te blijven volgen.
pas na 250 pg gebeurt er iets dat met ecologie te maken heeft.",-1
"Josie trekt met haar zoontje van ongeveer acht en dochter van vier naar Alaska. Ze vlucht weg van haar man, van haar tandartspraktijk die eigenlijk onder haar gat verkocht is na een claim van een patiënt, van haar huidige leven.

Het verhaal op zich gaat eigenlijk over een vrouw die vlucht en hoopt iets anders te vinden, maar het maakt niet uit hoe ver je vlucht, je verleden neem je altijd mee en zolang je daarmee niet in het reine bent, maakt het niet uit waar je bent.

Ze begint onvoorbereid aan de tocht per camper en brengt verschillende keren haar kinderen in gevaar, zowel door haar gebrek aan ervaring qua kamperen en tochten in bos, als door haar alcohol gebruik of moet ik misbruik schrijven?

Alaska is een stuk van Amerika dat me fascineert en ik hoopte iets van mijn fascinatie terug te vinden in dit boek. Dat was niet het geval, het boek had zich even goed in een ander land in een of ander natuurpark kunnen afspelen, dat was dus wel een tegenvaller.",-1
"The Walworth beauty beschrijft de verhalen van twee verschillende personen. Namelijk het verhaal van Joseph in 1851 en het verhaal van Madeleine in het heden. Joseph werkt voor de onderzoeker Mayhew en moet voor hem de levens onderzoeken van prostituees. Hij komt terecht op Apricot Place, waar hij in contact komt met de geheimzinnig Mrs. Dulcimer. Madeleine verliest haar baan en verhuist naar Apricot place. Het verleden lijkt hier tot leven te komen.
Het boek trok me door hoe het in elkaar leek te zitten. Een verhaal waarbij heden en verleden samenkomen. Mijn verwachtingen werden alleen niet helemaal waargemaakt.
Het begon met de manier van schrijven. Roberts gebruikt mooie zinnen, het brengt het verleden tot leven. Ze geeft soms veel details. Het leest op een bijna dromerige manier. Het probleem alleen was dat er in het boek geen leestekens worden gebruikt. Hierdoor had ik soms moeite om te volgen wie nou wat zei en wanneer iets een gedachte was of werd gezegd. Het liep allemaal door elkaar. Op een gegeven moment wende ik er wat aan, maar ik vond het persoonlijk niet prettig lezen.
Daarnaast werd er veel gebruik gemaakt van flashbacks. De hoofdpersoon dacht dan aan iets wat eerder gebeurd was. Op zich was dit wel een toevoeging, maar soms ging het van de ene naar de andere herinnering en kon ik niet meer volgen waar de hoofdpersoon nou eigenlijk was. Zijn we nou verder of is dit de volgende herinnering? Er zaten geen fijne overgangen in.
Het verhaal van Joseph vond ik interessanter dan dat van Madeleine. Het was interessant om te lezen over de mensen in die tijd. Het verhaal van Madeleine vond ik minder interessant om te leven. Ik had ook vaak het gevoel dat wat zij meemaakte niet veel toevoegde aan het verhaal. Waarschijnlijk was het bedoeld om de levens van vrouwen in twee tijden te beschrijven, maar het kwam voor mij niet helemaal uit de verf.
De manier waarop de verhalen samenvallen werd pas aan het eind een beetje duidelijk en nog was het vaag. Ja, Madeleine woont in het voormalige huis van Mrs. Dulcimer, maar veel verder ging het niet. Er werden aan het eind wat suggesties gewekt, misschien heb ik de onderliggende lagen gemist, maar ik bleef een beetje in het duister. Ik had verwacht dat Madeleine misschien op onderzoek zou gaan of meer dingen zou tegenkomen, maar dat gebeurde niet. Ook was het voor mij niet een spookverhaal zoals op de achterkant stond. Dat had ik persoonlijk ook niet echt verwacht. Het was allemaal heel subtiel. Dat was dan wel weer een pluspunt voor dit boek. Het richtte zich meer op de geschiedenis dan de werkelijke geesten.
Het einde was open. Op zich niet erg, maar ik had een onbevredigend gevoel, omdat ik voor mijn gevoel nog steeds dingen miste. Ik heb niet het gevoel dat ik nou zoveel meer heb gelezen dan wat er in de samenvatting achterop het boek stond. Misschien dat ik het over een paar jaar weer opnieuw lees om te kijken of ik er dan iets anders uithaal, maar nu viel het helaas tegen. Het is een verhaal met veel potentie, maar er had zoveel meer mee gedaan kunnen worden.Voor mij was het dus niet de schoonheid die het had kunnen zijn.",-1
Voor mij geen hoogvlieger en een erg ongeloofwaardig verhaal. Erg naïef en soms kinderlijk geschreven.,-1
"Helen Franklin woont in Praag, waar ze zichzelf een eenzaam en afzijdig leven heeft opgelegd. Wanneer ze via een van haar weinige vrienden over het mysterie rondom Melmoth hoort gaat haar fantasie met haar aan de haal. De mythes en verhalen over Melmoth laten haar niet los, ze voelt zelfs dat deze in de buurt moet zijn. Bestaat Melmoth echt, heeft ze bestaan of is het slechts een folkloristische legende? Gelooft Helen in geestverschijningen of zelfs in sterke verhalen die over het hiernamaals gaan? In deze dolende geest ziet Helen misschien wel een uitweg om van haar schuldgevoelens af te komen.

Met op de achtergrond de prachtige historische stad Praag, dé stad met bruggen, steegjes, oude gebouwen en veel schaduwen probeert Sarah Perry een spookachtige sfeer te scheppen in haar verhaal. Met Melmoth als geest die zich in de gedachten nestelt van gelijkgestemden had Perry een goede zet kunnen doen. Echter doet Melmoth meer aan als Casper het spookje dat zo nu en dan een psychische plaagstoot uitdeelt, ze komt niet volledig tot haar recht in deze opzet en het gevoel dat Melmoth de hoofdrol speelt, verdwijnt al snel naar de achtergrond. Het verhaal impliceert gothic en spannend te zijn maar écht eng of horror wordt het niet en dat is wel jammer. De levensvatbaarheid van Melmoth is de gemene deler die ze met Helen heeft en niet het angstaanjagende beeld dat het had kunnen zijn. Het gegeven dat Helen gebukt gaat onder schuldgevoelens en eenzaamheid zorgt dat je wilt weten waar die emoties op gebaseerd zijn.

Ondanks dat je echt in het verhaal moet komen, soms was het best een opgave, eerlijk is eerlijk, is Melmoth wel een origineel verhaal geworden dat gewaardeerd kan worden door liefhebbers van duistere sprookjes. Een reeks van wonderlijke gebeurtenissen volgen elkaar op die de gemoederen bezig kunnen houden. Het is mysterieus zonder echt duidelijkheid te verschaffen, ook niet door inzage te krijgen in de brieven en dagboekpassages. Melmoth blijft voor mij een groot mysterie maar ook de andere personages brengen geen duidelijkheid. Gaandeweg komen er nogal wat voorbij. Behalve dat ze allemaal iets hebben gedaan dat hen blijft achtervolgen en dat dát de band met Melmoth verklaart geraak ik niet.

Let wel dat het taalgebruik met vlagen oubollig is en zware filosofische stukken bevat die drukken op je gedachten en het lezen kunnen beïnvloeden. Het verhaal doet middeleeuws aan maar speelt zich, wonderlijk genoeg, gewoon in onze tijd af. Een stukje uit het boek dat illustreert hoe er soms geschreven wordt:

“Dees Getuigenis vertrouw ik alhier ten schrifte, onderwijl ik geen twijfel heb, mijn Elizabeth, dat deze bij U afkeur en horreur bewerkstelligen zal. Doch ik moet mij ervan kwijten, want ik ervaar het als een veroordeling ertoe, het drukt zo sterk op mij neder dat het voelt alsof mij de botten breken zullen onder het gewicht, en ik moet mij verlichten, of zal met haar en haar geschiedenis mede verscheiden.”

Je kunt er van vinden wat je wilt, het doet in ieder geval aan als een verhaal uit de oudheid. De reden dat deze recensie zo lang op zich liet wachten had alles te maken met de uitdaging die dit boek bleek te zijn.

Melmoth is dan ook geen gemakkelijk boek om te waarderen. Aan de ene kant kun je bijna niets vertellen zonder te spoileren, dus dat is verhaaltechnisch bijzonder knap gedaan door Perry. Maar aan de andere kant; het is het allemaal nét niet, het ontbreekt aan spanning en angst, verdoemenis, die wel wordt gesuggereerd. Toch fascineert het verhaal, mede of juist dankzij de complexiteit van het geheel, wie zal het zeggen? Heel dubbel dus. Het duurt ook zo lang eer het verhaal je echt vastpakt, als het dat al doet. Er had zoveel meer ingezeten, zoals gezegd vanwege de sprookjesachtige stad Praag die bij uitstek geschikt is voor het gothicsfeertje. Daarbij is dé gewetensvraag of we in staat zijn onszelf te vergeven voor wat we in het leven fout doen bijzonder intrigerend. Maar ook daar geen antwoord, in ieder geval niet vanuit Helen óf Melmoth.

Geboeid door de aparte schrijfstijl en het lef iets totaal anders neer te zetten ben ik wel geïnteresseerd geraakt door het werk van Sarah Perry en ga ik zeker de voorganger Het monster van Essex lezen. Maar verder dan 2,5 nipte sterren voor Melmoth kom ik niet.",-1
"Belangrijke thema’s in dit verhaal waren vervreemding en vergeving. De familieleden van Lynette waren totaal vervreemd van elkaar, maar gelukkig konden ze elkaar vergeven en was er een verbeterde relatie mogelijk. En wanneer de waarheid boven komt, brengt dat eerst vervreemding en dan vergeving. Het verhaal was boeiend doordat er steeds een nieuwe personage bij kwam en doordat er steeds een deel van het geheim ontrafeld werd. Ik kon me niet identificeren met Lynette die alles zelf probeerde op te lossen. De romantiek tussen Nick en Lynette kwam ook niet echt op gang. Lynette durfde zichzelf niet toe te vertrouwen, maar dat was wel weer realistisch, want ze moest eerst zichzelf leren kennen.",-1
"Marieke Nijkamps “Voor ik je loslaat”, een vertaling van “Before I let go”, is een verhaal over twee vriendinnen en een gesloten gemeenschap. Het gaat over schuldgevoelens, vriendschap, maar ook over je buitengesloten voelen.

Er is veel veranderd in Lost Creek, een dorpje in Alaska, sinds Corey zeven maanden eerder met haar moeder en broertje naar Canada verhuisde. Corey komt terug naar Lost Creek voor de herdenkingsdienst van Kyra, haar beste vriendin, een meisje met een bipolaire stoornis.

Nijkamp schetst de leefgemeenschap van voor en na Kyra’s dood. Daar waar Kyra eerder door dorpsgenoten als “freak” werd bestempeld, zou ze sinds Corey’s verhuizing door de gemeenschap omarmd zijn. Corey gaat op onderzoek naar de verdrinkingsdood van haar beste vriendin.

We krijgen een beeld van de mysteries van Lost Creek, een ijskoud dorp, waar voor buitenstaanders geen plaats is én van de relatie tussen Kyra en Corey door brieven, telefoongesprekken en beschrijvingen vanuit de ik-peroon, Corey. Door Kyra geschreven, maar niet verstuurde brieven aan Corey, beschrijven Kyra’s struggle for life.

“Ik zal je een verhaal vertellen. Er was eens een eenzaam meisje dat in een verlaten kuuroord woonde. (…) Ik heb niets meer. Ik ben bang, Cor. Kom alsjeblieft terug.”

Jammer genoeg worden de personages onvoldoende uitgewerkt en zijn de wisselingen in tijd en herhalingen verwarrend en soms zelfs irritant. Een gemiste kans, omdat er voldoende ingrediënten aanwezig waren voor een spannende YA roman of thriller.",-1
"Hoge verwachtingen van mijn kant, niet de schrijfstijl die mij aanspreekt, weer een boek over advocaten, criminelen die het goed pad op gaan/willen en, uiteraard, seksueel misbruik. Ik weet niet waar het aan ligt maar dit boek van Jens Lapidus - Viproom heeft mij niet geraakt en meegenomen naar een andere wereld. Maar......... smaken verschillen, begin gewoon en laat een recensie achter :-)",-1
"Hm, als ik zie wat aan dit boek gemiddeld aan duimpjes gegeven is, vrees ik dat ik dat toch omlaag zal halen... Ik was helemaal niet enthousiast over dit boek! Het duurde ongelooflijk lang voor ik een beetje in het verhaal zat. Lange, bijna poëtische, zinnen en onduidelijke personen (misschien komt dat omdat ik geen eerdere boeken gelezen heb?). Hoe dan ook, toen ik het verhaal eindelijk een beetje begon te waarderen, was het ineens afgelopen! O, wat een anticlimax dat einde! Nee, dit kon ik echt niet waarderen en zal voorlopig het laatste zijn van Lieneke Dijkzeul wat ik lees.",-1
Aan mij de eer om voor Hebban het boek te mogen lezen in ruil voor een recensie. Er waren er al een aantal voorgegaan. Zo te lezen vond het merendeel van de recensenten het boek 3 sterren en meer waard. Met goede zin ben ik aan het boek begonnen. Het verhaal pakte mij niet. Op blz. 58 dacht ik echt ik stop. Toch maar weer begonnen. Het werd nog minder toen er na verloop van tijd een personage in het Engels begon. Ik heb hem uitgelezen. Voor mij één van de mindere boeken die ik gelezen heb. Jammer.,-1
"Sciencefiction is een genre waar ik nog niet zo heel erg in thuis ben. Series en films vind ik leuk – maar boeken, die pak ik niet zo snel op. Desondanks reageerde ik enthousiast op Jeffrey Debris’ vraag om zijn boek te recenseren. Bij fantasy vind ik het fantastisch om nieuwe werelden te ontdekken, dus waarom zou dat bij sciencefiction niet zo zijn?

Al in het begin kostte het me moeite om een duidelijk beeld te krijgen van de wereld. Het duurde best een tijdje voordat ik begreep wat voor soort wezens de hoofdpersonen waren en hoe hun omgeving eruitzag. De auteur weet ruimtes goed te beschrijven, maar dat is niet terug te zien in de landschappen– wat jammer is als je een andere planeet beschrijft.
Het valt niet mee om je met de personages te identificeren. Ze blijven namen op papier, waarbij hun fysieke kenmerken wel worden beschreven, maar hun karakter niet goed bijblijft. Het vertelperspectief heeft daar de grootste schuld aan. De auteur heeft gekozen voor een alwetende verteller, waardoor je constant weet wat iedereen denkt, hoort en ziet. Daardoor kun je je niet vereenzelvigen met een personage, omdat je steeds van het ene naar het andere personage wordt geslingerd. Een band met de personages blijft daardoor uit, met als resultaat dat je je hun lot niet aantrekt.
In de eerste honderdvijftig bladzijden kon geen voordeel vinden in het gehanteerde vertelperspectief. Er wordt geen spanning door gecreëerd, noch worden hierdoor dingen aan het licht gebracht die belangrijk zijn voor de verhaallijn. Het is alleen verwarrend en verstoort de leeservaring.

Door het missen van een band met de hoofdpersonen, is het moeilijk om het boek er steeds weer bij te pakken. De inhoud was voor mij helaas ook niet interessant genoeg om verder te willen lezen. De dialogen zijn saai, veel alledaagse handelingen worden te uitgebreid beschreven – het ontbreekt het boek aan een goede spanningsopbouw. Hier en daar waren er wel interessante elementen, maar het was niet genoeg om door te willen lezen. Ik heb me door de eerste honderdvijftig bladzijden heen geworsteld. Helaas heb ik besloten het boek weg te leggen. Ik raakte er alleen gefrustreerd van.

Dit is niet het eerste sciencefiction boek van dit jaar dat me niet pakt, dus dat geeft het boek wellicht al een valse start. Maar The Fall of Netherea ontwikkelt zich traag, zorgt door het vertelperspectief voor een warrige leeservaring en kon mij helaas niet boeien. Echte sciencefiction-liefhebbers kijken daar wellicht met hele andere ogen naar, dus die wil ik toch aanmoedigen om het boek een kans te geven. Ik ben tenslotte op één derde gestrand en kan alleen mijn mening geven over het eerste deel.",-1
"Wie denkt met Grey van E L James een smeuïge, pikante pageturner in handen te hebben, komt bedrogen uit. Het blijkt keihard werken in de wereld van bondage, dominantie en sadomasochisme (BDSM). En dan met name voor de lezer.

Doodmoe word je er van. Zijn het niet de opgeklopte emoties van Christian Grey, dan is het wel zijn doorlopende worsteling om Anastasia Steel voor zich te winnen. En alsof dat niet genoeg is, komt daarbovenop nog zijn onstuitbare zin in kinky seks. Anastasia is de vertellende hoofdpersoon uit E L James’ Vijftig Tinten-trilogie (2012) en Christian is haar onweerstaanbare tegenspeler. Het aantrekken en afstoten in die populaire millionseller moet James dermate hebben geboeid dat ze in Grey hetzelfde verhaal probeert te vertellen, maar dan gezien door de ogen van het mannelijke personage.

Speelkamer
Die wisseling in positie maakt dat we in het hoofd van Christian terecht zijn gekomen en dat dezelfde geschiedenis zich herhaalt vanuit een ander gezichtspunt. Een bijzonder eendimensionaal gezichtspunt: Christian is een puissant rijke, jonge, knappe, succesvolle, niet te versmaden Apollo die in een toevallige ontmoeting zijn oog laat vallen op de aantrekkelijke, maagdelijke en onervaren Anastasia. Christian is van het zware BDSM-werk en probeert zijn nieuwe verovering zo snel mogelijk in zijn ‘speelkamer’ te krijgen.

Fuck, ik hoop niet dat ze bang wordt. Hoe kan ik haar ertoe overhalen om dit te proberen?­

Dat is de stijl die E L James hanteert: de doorlopende ervaring van Christian wordt gelardeerd met cursief geschreven gedachteflitsen of vermaningen aan zichzelf. Een vorm van overdreven introspectie die de infantiliteit van dit boek tot grote hoogte doet stijgen. Bedoeld om nóg dichter op de huid van de verteller te zitten, zorgen de cursiefjes voor een wat lacherige sfeer, terwijl de schrijfster juist opwindende betrokkenheid probeert weer te geven.

Kama Sutra 2.0
Waar seks vooral een zinnelijke beleving zou moeten zijn, al dan niet gericht op eventuele voortplanting, maakt Christian er een zenuwslopende wedstrijd van: in een race tegen de klok wil hij zijn geliefde koste wat het kost in de kettingen aan het plafond hebben hangen. Maar dat gaat zomaar niet. Anastasia is smoorverliefd – ook wel nieuwsgierig naar Christians boeiende hobby – maar wil toch vooral iets wat E L James met ‘meer’ aanduidt.

En in dat ‘meer’ zit de bottleneck. Christian moet niets hebben van romantiek – de ‘fladderende vlinders’ – maar wordt ondertussen wel op de proef gesteld omdat zijn gevoel voor Anastasia zich onbewust blijkt te ontwikkelen. James laat de stomende seksscènes afwisselen met de grote verwarring die ontstaat in het hoofd van de Meester (die in de vertaling Dominant heet) als zijn Slaaf (vertaald als Onderdanige) niet volledig mee wil gaan in het bereiken van het opperste genot. Zijn BDSM-fantasieën lopen spaak na een iets te hard uitgevoerde spanking waardoor Anastasia met rozegestriemde billen zijn tempel ontvlucht onder de bevrijdende uitroep: ‘Je bent een gestoorde idiote klootzak, weet je dat?’

De vermoeiende verwikkelingen in het Bouquetreeks-proza van de schrijfster vormen de ware beproeving voor de lezer. Vastgeketend in James’ hermetisch afgesloten speelkamer is Grey een pak slaag dat 560 pagina’s lang aanhoudt. Maar als we met deze ‘Kama Sutra 2.0’ de boekenbranche weer even uit het slop kunnen trekken, wie ben ik dan om mijn beklag te doen?

http://8weekly.nl/recensie/anastasia-houdt-niet-van-roze-billen/
@8WEEKLY/André van Dijk",-1
"Het is een echt vakantieboek: niet nadenken, gewoon lezen. Ik vond het wel erg jammer dat het zo voor de hand lag wie de dader was. De schrijfster probeerde het heel onvoorspelbaar te maken, maar daardoor weet je dat het de minst voor de handliggende personage is.",-1
"Het onderwerp van het verhaal in Manipulatie is niet allerdaags. De achterflap beloofd een spannend verhaal. Na het lezen van het boek viel dit voor mij een beetje tegen; de martelingen worden gedetailleerd omschreven. Verder in het verhaal wordt het een en ander duidelijk over de hoofdpersoon Geiger. Hij wordt dan menselijker en dit maakt dat je het boek toch wil uitlezen.
Het einde is voorspelbaar maar daarom niet minder goed. De eindscore voor dit debuutboek ; 2 van de 5 sterren.",-1
"Het is een goed verhaal, doch eigenlijk is het al duidelijk wat de afloop is. Weinig spannend. Toch wil je het boek helemaal uitlezen, vandaar van mij toch 2 sterren.",-1
"Schrijver Ken Follett is vooral bekend als schrijver van spannende spionage thrillers. Hij wordt geboren in Cardiff, Wales op 5 juni 1949. Door het Cum Laude behalen van het universitaire diploma Filosofie, lijkt hij voor het schrijverschap verloren te gaan. Begin jaren zeventig volgt hij echter een korte cursus journalistiek. Een carrière als flitsende journalist is niet voor hem weg gelegd. Zijn romans slaan beter aan, met als grote doorbraak de thriller Door het oog van de naald. Hierna volgen nog diverse boeken in dit genre. In 1989 komt dan ineens, uit het niets, het klassieke meesterwerk Pilaren van de aarde (eerder uitgegeven als De Kathedraal). Dit lijvige boek, gesitueerd in Engeland in de twaalfde eeuw, wordt een daverend succes. Zijn grote schare fans vragen dan ook om meer. Bijna twintig jaar later verschijnt eindelijk de tweede helft van het historische tweeluik.
Brug naar de hemel speelt zich, net als zijn voorganger, af in het plaatje Kingsbridge, ten tijde van de eerste helft van de honderd jarige oorlog. De levens van een viertal hoofdpersonen loopt als een rode draad door het verhaal. Caris is een eigenzinnige vrouw, met ambities die voor die tijd een kleine zeshonderd jaar te vroeg komen. Merthin, de geniale architect, hopeloos verliefd op Caris, wil de hoogste toren van Engeland bouwen. Zijn broer Ralph, een ras egoïst, met als enig levensdoel rijkdom en het verheven worden in de adelstand. Gwenda, de niet zo knappe dochter van een armoedige dagloner, is vastbesloten om te trouwen met de knapste man van het dorp. Gedreven door ambitie, liefde, hebzucht, jaloezie en noodlot blijven hun levens verstrengeld.

Brug naar de hemel is een vlot lezend historisch drama. Het lukt de schrijver al snel een grove scheiding in de karakters aan te brengen. Een gedeelte van zijn hoofdpersonen is uiterst sympathiek, een ander gedeelte wekt grote antipathie. Deze scheiding in karakters houdt de schrijver tot het eind toe vol. Enige nuancering komt er niet aan te pas. Eenmaal goed blijft goed, eenmaal slecht blijft te allen tijde slecht. Ken Follet is duidelijk meer in zijn element met het beschrijven van historische gebeurtenissen. Indrukwekkend is zijn kennis over de wolmarkten en architectonische kunsten uit de veertiende eeuw, de honderdjarige oorlog, de zwarte dood (de pest) en over de priorijen met hun bewoners. Maar zoals wel vaker; overdaad schaadt! Brug naar de hemel lijkt nu meer op een geschiedenisboek in romanvorm, dan een roman met historische elementen.
Brug naar de hemel is niet echt mijn stijl. Daarvoor was de spanning te ver te zoeken. Zoals al eerder aangegeven is het een historisch drama, dat mijns inziens niet bij Crimezone.nl thuis hoort..",-1
"Dick Francis werd bekend door zijn paardenthrillers die hij gedurende bijna veertig jaar tot 2000 schreef. In 2006 pakte hij de draad weer op met zijn zoon Felix Francis. Samen schreven ze drie thrillers, tot Dicks dood in 2010. Op het spel is Felix' eerste thriller die hij alleen schreef.
Het verhaal wordt verteld door Nick Foxton, een voormalige jockey die na een ernstig ongeluk in de financiële sector is gaan werken. Tijdens een paardenrace wordt zijn collega Herb, die naast hem staat tussen een groot publiek, volgepompt met kogels. Tot zijn verrassing blijkt Nick de enige erfgenaam van Herb te zijn en hij laat er dan ook geen gras over groeien om de spullen van zijn vermoorde collega te doorzoeken. Daarbij doet hij vondsten die de politie zijn ontgaan en tezamen met allerlei informatie die hem als vanzelf wordt aangereikt door anderen, zetten die Nick op het spoor van een grote financiële fraude.
Een zoon kan wel de naam van zijn vader hebben, maar dat betekent niet dat hij ook automatisch diens talent heeft. Als de naam Francis niet op het boek zou hebben gestaan, zou het in het thrilleraanbod niet opgevallen zijn. Felix Francis is geen meester in het opzetten van een plot, zoals uit Op het spel blijkt. De verhaallijn dat de dood van Herb te maken zou hebben met clandestiene Amerikaanse gokkers raakt volledig ondergesneeuwd. Pas op het eind bedenkt Felix zich dat hij dat draadje ook nog moet afhandelen en doet dat vervolgens op een wijze die erg kort door de bocht is. De reden die Felix geeft voor een waarschuwingsbriefje in de zakken van Herb past niet in het verhaal. Op het eind van zijn verhaal haalt Felix het cliché van stal van de booswicht die alles bekent voor de hoofdpersoon wordt vermoord. En voor alles wat de booswicht niet bekent, laat Felix de andere personages wel een theorie bij elkaar fantaseren die de feiten moet verklaren.
De kleurloze karaktertekening past bij het simpele verhaal. Pas op het moment dat de huiselijke sores van Nick aan bod komen, vertonen de personages een sprankje van leven. Nick zelf blijft een stuiterbal die van gebeurtenis naar gebeurtenis vliegt zonder te weten wat hem overkomt. Felix hanteert een schrijfstijl waarbij hij Nick regelmatig commentaar laat geven op hetgeen gezegd wordt. Dat gaat dan in zinnetjes als: ""Wat erg, dacht ik. Maar niet heus!""
Op het spel is vooral geschikt voor mensen die nooit lezen en hooguit één keer per jaar tijdens de vakantie naar een thriller grijpen. De doorsnee thrillerlezer mag meer eisen aan een boek stellen.",-1
Zwak en stom verhaal. Je kunt maar beter iets anders zoeken. Ik ben normaal van Tom Clancy veel beters gewend.,-1
"Marc, deel uitmakend van een drietal vrienden, (de anderen zijn Aleix, een rijkeluiszoon, die bovendien dealer is en Gina, een meisje die nogal gek is op Marc) valt uit het raam van 11 elf hoog en overleeft het niet, er zit echter een raar luchtje aan deze valpartij en na onderzoek blijkt dat het helemaal geen ongeluk is geweest maar opzet.
Het onderzoek vervolgt en de gebeurtenissen herleiden naar het verleden waar Marc een zomerkamp bezocht, en waar een meisje de verdrinkingsdood stierf, daar lijkt de oorsprong van alles te liggen.
Tegelijkertijd met dit onderzoek wordt er een onderzoek gedaan naar een van de inspecteurs die een dokter die zich met de vrouwenhandel bezig hield nogal hardhandig heeft aangepakt, dit wordt echt serieus als de dokter helemaal van het platform verdwijnt.

Ik vond het geen bijster goeie thriller, daarvoor werd er teveel in 1 verhaal gepropt om geloofwaardig te zijn, toch heb ik het wel met genoegen gelezen, maar meestal kan ik thrillers pas beoordelen als ik ze uit heb en er later over nadenk en ik moet concluderen dat dit toch echt weer een thriller is die zich kan voegen bij de grijze, gauw in de vergetelheid rakende thrillers.",-1
"“Twee wegen” is het eerste boek dat ik van Per Petterson heb gelezen en daar zal het ook bij blijven. Dat heeft voornamelijk te maken met de schrijfstijl die ik beslist niet kan waarderen.

Het verhaal over de gevolgen van een toevallige ontmoeting van twee vroegere vrienden schakelt regelmatig tussen heden en verleden en wisselt daarnaast van ik-figuur.
Dat hoeft voor de leesbaarheid geenenkel probleem te zijn. Maar de schrijfstijl van Petterson had voor mij tot gevolg dat het toch al geringe verschil in identiteit van de personages die aan woord waren, nog kleiner werd.
Zodra ik weer begon met lezen, moest ik meestal terug bladeren om te zien wie er op dat moment aan het woord was.

Het is een verhaal geladen met donkere dramatiek. De gebeurtenissen uit het verleden worden ons indringend voorgeschoteld.
Het is duidelijk dat niemand dit verleden verwerkt heeft. Een uitzondering hierop is misschien Tommy, die aan het einde echter alleen tot de beslissing komt dat zijn leven moet veranderen, maar dit wordt verder niet uitgewerkt.
Dit is ook wat ik jammer vind aan het boek. Het kent geen afronding, alleen open einden.

Het is echter de schrijfstijl die mij het echte leesplezier ontnam.
De bijzinnen volgen elkaar op en meestal ontbreken leestekens. Ik geloof dat ik in het hele boek geen vraagtekend heb zien staan. Het vervelende daarbij vind ik dat er na het woordje ‘en’ gewoon een volgende hoofdzin volgt. Op een gegeven moment ben ik eens gaan kijken hoe lang een zin nou eigenlijk was. Ik kwam op dat moment op een zin van drie-kwart pagina.
Jammer, want hierdoor zal ik niet gauw een volgend boek van Per Petterson gaan lezen.",-1
Spannend opgebouwd boek tot je aan de ontknoping komt: het lijkt wel of de schrijfster het allemaal beu was en zowat iedereen liet doodgaan om snel te kunnen afsluiten.,-1
"Bij momenten spannend en intrigerend. Maar zoals zo vaak bij Koch een akelige man als hoofdfiguur, wat mij het plezier in het boek toch wel een groot stuk ontneemt.",-1
"Als je niet op zijn minst een beetje bekend bent met militaire jargon, is dit boek waarschijnlijk erg verwarrend.
Je krijgt als lezer te maken met militaire- en afdelingsafkortingen (op bijna elke pagina) ( en ik geef hier maar een paar voorbeelden) :
USDB / DB / SHU / SOP / MP / NCO / CSM / SWAT / PFC / CID / ACU / JAG / XO / NSC / STRATCOM / DIA / NVI / WMD / INSCOM / OSI / CSS / IC / DoD
Die ook nog eens allemaal uitvoerig worden uitgelegd....

De plotwendingen waren belachelijk . De "" spanning "" was gekunsteld , alsof ruzie over, en óf elkaar te kunnen vertrouwen, verondersteld dat het boek dan spannend en dramatisch zal zijn.
Op de ene pagina is Puller woest op Knox en zegt dat ze een spion is en haar nooit zal vertrouwen, 1 pag. verder is hij weer helemaal omgeturnt en is het weer koek en ei om vervolgens 4 blz verder hetzelfde te herhalen.
Er wordt meerdere malen beschreven hoe fantastisch, groot, sterk, atletisch, beste in hun vak, alleskunners etc. de beide broers Puller wel niet zijn.
Dan is er nog de ongeloofwaardige wederopstanding van Knox na een explosie, gewoon tè Wonderwoman.

Er was een tijd dat een nieuw Baldacci boek echt iets betekende. Met name zijn vroegere werk (camel club o.a.) waren boeken om naar uit te kijken. Sinds Baldacci duidelijk de geldtrein heeft geroken, is de neerwaartse spiraal ingezet. Zoveel boeken in een zo'n kort mogelijke tijd uitbrengen kan alleen mbv ghostwriters en hulpjes. Ik heb dus zo mijn vermoeden dat dit boek door iemand anders is geschreven, of belabberd vertaald in de haast. Maar eerlijk gezegd ben ik wel een beetje klaar met dhr. Baldacci en als de Ontsnapping een indicatie is van zijn toekomstige werken (wat te verwachten is), dan zal ik hem niet meer lezen.",-1
"Tja, als ik nu in mijn schoolbibliotheek vaak de vraag kreeg om een heel boek vol ellende en onrecht, dan had ik nu het perfecte boek om uit te lenen. Helaas voor het boek en gelukkig voor de kinderen denk ik toch dat dit boek in de kast verdwijnt en er nooit meer uitkomt. Is Feel-bad al een nieuwe categorie?",-1
"Langdradig verhaal dat volgens de kaft een verrassend einde beloofd, maar dat ik er niet in heb kunnen ontdekken. Geen thriller, naar mijn mening.",-1
"Erg slecht boek dit, geef er je geld niet aan uit!!!!",-1
"Dodelijke stilte is het debuut van A.S.A.(Susan) Harrison. De schrijfster is in april 2013 overleden.

De achterflaptekst belooft dat het een spannend boek wordt, maar ik kan met de beste wil van de wereld geen thriller in dit boek herkennen, ik zou dit boek eerder een psychologische roman noemen. De schrijfster heeft een uitgebreide studie gemaakt van het psychologische aspect in dit boek en schrijft hier veelvuldig over, een beetje teveel naar mijn zin. Bovendien maken lange zinnen het boek minder makkelijk leesbaar. Het verhaal wordt wisselend door hem en haar verteld.

Todd en Jodi leven 20 jaar samen en beleven een moeilijke periode. Er staat veel op het spel zowel voor haar als voor hem. Hij is een notoire vreemdganger die zijn minnares zwanger heeft gemaakt en daardoor zijn vrijheid dreigt te verliezen. Zij is een vrouw die in ontkenning leeft en na een moeilijke jeugd voor de makkelijkste weg kiest. Totdat ze zich realiseert dat ze niets te verliezen heeft.",-1
"Mooi geschreven thriller met een enorme plottwist en vol realistische emoties! Het klopte maar niet voor mijn gevoel, het hele boek lang. Pas tijdens de laatste 100 blz had ik het gevoel dat alles op z'n plaats viel.
Sommige dingen waren echter wat langdradig. Personages waren wel heel goed uitgewerkt. Ik had moeite met het einde, maar het blijkt gewoon dat thrillers niets voor mij persoonlijk zijn. Het was realistisch, maar niet leuk. Toch een topprestatie van de auteur!",-1
"Ik heb het boek helemaal uitgelezen en er zaten behoorlijk vreemde en gewoon weg ranzige verhalen tussen. Het verhaal gaat over een groep mensen die alles achterlaten voor 3 maanden om op een onbekende locatie te worden opgesloten en daar samen het verhaal van hun leven te schrijven. Het boek vertelt over de gebeurtenissen in het huis waar ze opgesloten zitten en over de achtergrondverhalen van de personen in het huis. De één nog schokkender dan de ander.

Dit noemt het boek nu 'Horror van de 21e Eeuw'? Ik vond het ten eerste geen horror, het was gewoon te bizar voor woorden en ranzig. Verder vindt ik het niet per se passen bij de 21e. Ik had me een heel ander boek voorgesteld toen ik over dit boek las. Echter wilde ik hem wel graag uit lezen, ondanks het feit dat ik sommige verhalen niet goed kon volgen.

Eigenlijk zou ik dit boek niet aanraden, tenzij je houdt van héél erg out-of-the-box en na elk hoofdstuk het gevoel wilt hebben 'dit is gewoon niet normaal meer' en dat je een paar uur geschokt voor je uit staart.",-1
"Twee sterren krijgt dit boek, omdat ik het heb uitgelezen.
Maar dat koste me de nodige moeite, want ik vond het een saai boek.",-1
"De boeken van Lauren Weisberger zijn echte boeken wanneer je je verstand even op nul wilt zetten: ze zijn gemakkelijk en snel weg te lezen en het einde is zeer voorspelbaar, er ontstaan dan ook geen echte spanningsbogen. Dit is echt een boek dat je kan lezen om tot rust te komen voor het slapen gaan. Het is namelijk niet zo dat je niet kunt stoppen met lezen, het is geen pageturner.",-1
"Onlangs verscheen de nieuwste misdaadroman van de Amerikaanse bestsellerauteur James Patterson. Patterson, verantwoordelijk voor de succesvolle serie met de sympathieke rechercheur Alex Cross en de avonturen van de ‘Women Murderclub’, heeft met Slotpleidooi (The Beach House) weer eens een opzichzelfstaande thriller afgeleverd. Van een auteur die sinds jaar en dag tot mijn favorieten behoort, zijn de verwachtingen met elk nieuw boek altijd weer hoog gespannen. Maar helaas kan James Patterson mij de laatste tijd niet echt meer verrassen. Ook met deze ‘standalone’ thriller weet de auteur mij niet te overtuigen. Het verhaal is eenvoudig: de broer van een rechtenstudent vindt onder verdachte omstandigheden de dood. Jack Mullen, de student gaat op onderzoek uit en belandt in een wereldje waar een machtig zakenman aan de touwtjes trekt. Samen met zijn grootvader (van 86!) en enkele van zijn beste vrienden besluit Jack het recht in eigen hand te nemen en dit wel op een heel bijzondere wijze…

Zoals altijd leest ook deze Patterson snel weg, maar het verhaal mist de snelheid en het geoliede verloop. Bovenal miste ik het spanningselement waar Patterson zo populair mee is geworden… Slotpleidooi is alles behalve een spannend verhaal te noemen. De hoofdpersonages blijven ook nog vrij vlak, de ‘badguy’ krijgt zeer weinig aandacht en neem daarbij nog enkele feiten die hier en daar gewoon uit de lucht komen vallen en je hebt een weinig bijzondere dertien-in-een-dozijn-thriller die je snel naast je neer zult leggen.",-1
"Ondraaglijke spanning volgens Arne Dahl. Vraag: Heeft hij dit boek gelezen?
Tussen Lee Child en John le Carré heeft Engstrom zijn eigen plek gecreeerd(kaft). Sorry maar Child en Carré zijn echter schrijvers van een ander kaliber. Engstrom zal dan toch nog veel boterhammen moeten eten.
Hij schrijft met de kennis van de journalist op het gebied van politiek en internationaal veiligheidsbeleid.
Op sommige momenten dacht ik aan James Bond. De strijd tussen FBI en CIA en daar tussen een ex agent.
Sommige fragmenten kan men zo verfilmen.
Het leest vlot.
Zeker geen aanrader ik ga zeker zijn andere delen van de serie niet lezen.",-1
"Het verhaal over een complot tegen de Europese unie. Er gebeurt van alles in brussel en aan drie uitverkorenen de taak om de complotten tot een goed einde te brengen

Als je het .boek in handen krijgt denk je , wow wat een mooie mysterieuze spannende cover dat moet haast wel een enorm spannend boek zijn.
Dan begint het verhaal en word het moeizaam.
Ik snap de essentie van het verhaal wel en de opzet heeft ook zeker spannende bedoelingen als in een goede thriller alleen is de auteur daar naar mijn mening niet in geslaagd. Het verhaal is simpelweg niet spannend en boeiend genoeg geschreven waardoor je als lezer de interesse verliest.

Zonde want de opzet van het verhaal is origineel en goed bedacht. Mijn mening is echter je kan pas een oordeel over een boek hebben als je het ook echt helemaal gelezen hebt en dat heb ik dan ook gedaan maar dat kostte me wel wat moeite.

Tegen het einde snapte ik feitelijk niet meer welke kant de verhaallijnen allemaal opvolgen en ik heb het dan ook maar op mijn gemak uitgelezen met niet al te veel interesse meer.

Erg jammer want een iets vlottere manier van lezen had de lezer waarschijnlijk meer bij het verhaal gehouden.",-1
"aanvankelijk was ik geintrigeerd door de beeldende beschrijvingen, het personale perspectief en de open plekken. Halverwege kreeg ik echter nog steeds geen vat op de personages en verdween het verlangen om verder te lezen. Het werd saai en het e-boek maakte het lastig om verder te bladeren. Na drie weken verdween het van mijn e-reader en hoefde het voor mij ook niet meer.",-1
"Vlot geschreven, maar voorspelbaar en weinig vernieuwend.

SPOILER ALERT!

Hoofdpersoon Marit, een naïeve huismus, wordt na verloop van tijd vrij irritant. Zodanig dat ik het jammer vond dat ze de aanslag op haar leven aan het eind overleefde.",-1
"‘De nacht van vier november’ behandelt een boeiend onderwerp: hoe gaan ouders ermee om als hun dochter vermist wordt. Wat is er met Jonna gebeurt? Zien Jon en Magnhild haar ooit nog terug? En wat betekent de hele situatie voor hun relatie?

Karin Fossum heeft ervoor gekozen om de rol van de achterblijvers centraal te stellen, in plaats van de daders en/of de recherche. Op zich is het een interessant gegeven om vanuit dit oogpunt naar een vermissing te kijken, maar helaas resulteert het in een oninteressant verhaal. Het verloopt erg traag en nodigt niet uit om door te blijven lezen. Nadat ik een deel van het boek had gelezen, heb ik het weggelegd en heb ik eerst nog drie andere boeken gelezen voor ik weer verder ging.

Het boek kent geen hoofdstukindelingen. Dat maakt het lezen er niet gemakkelijker op. Ik vraag me af waarom de auteur hiervoor gekozen heeft. Af en toe is er een sterretje als afscheiding, maar verder wordt het verhaal als het ware aan één stuk door verteld. Doordat er niet zoveel gebeurt, kabbelt het verhaal maar voort zonder dat het echt interessant wordt. Erg jammer. Ik had er meer van verwacht nadat ik de flaptekst had gelezen.",-1
"Voor mij ook een zwak boek. Langdradig, weinig boeiend en stroperig. Veel inkleuring van de omgeving en de historiek van het eiland. Lijkt er erg op de aanzet te zijn van volgende verhalen waarbij de hoofdrolspelers zullen terug komen. Spijtig, maar 't zal niet voor mij zijn en .... vergelijken met Stieg Larsson is wel heel ver gegrepen !",-1
"Drie Graven Vol is het thrillerdebuut van de Amerikaanse Jamie Mason. Het boek werd in haar thuisland een groot succes, waardoor het nu ook hier aan de man gebracht wordt als De ontdekking van 2013. Wanneer men dan ook een vergelijking “Coen brothers meet Hitchcock tegenkomt, zijn de verwachtingen natuurlijk heel groot.

Alles begint met de, op zijn zachtst uitgedrukt, klunzige Jason Getty. Jason is de goedheid zelve en zou nog geen vlieg kwaad doen. Maar op een avond is het fout gegaan en nu ligt er een lijk in zijn tuin. Angstvallig probeert hij zijn geheim te bewaren en dan gaat het mis: bij werkzaamheden worden twee andere lichamen in zijn tuin gevonden …

Een mooi uitgangspunt dat jammer genoeg niet zal bieden wat er van verwacht werd. Dit is grotendeels te wijten aan de schrijfstijl van Jamie en de uitwerking van het verhaal. Het eerste deel was moeizaam om lezen: lange zinnen, vreemd aanvoelende uitdrukkingen (al zal de soms letterlijke vertaling hier niet vreemd aan zijn) en het gebrek aan spanning maken het boek traag, soms ronduit saai.

Wat later komen er kortere zinnen en onmiddellijk veel meer vaart, maar de samenloop van gebeurtenissen die dan plaatsvinden zijn zo over the top dat het hilarisch (dat was misschien de bedoeling) en ergerlijk wordt.

Eigenlijk wel jammer, want Mason laat bij momenten wel zien dat ze kan schrijven. Alleen is er geen evenwicht in het verhaal en schippert ze van de ene schrijfstijl naar de andere. Bij momenten lijkt het of het boek door 2 verschillende auteurs geschreven is en dat kan niet de bedoeling zijn.

De ontdekking van 2013 kun je dit dus moeilijk noemen, maar als Mason er in slaagt haar toch wel originele ideeën consequenter uit te werken, zullen we in de toekomst zeker nog van haar horen.",-1
"Ik had dit boek uit de bibliotheek meegenomen omdat het me een ""mooi"" verhaal leek. Ik vind waargebeurde verhalen altijd wel interessant om te lezen. Ook dit verhaal is weer vreselijk, wat Diaryatou allemaal heeft moeten meemaken, echt verschrikkelijk! Ondanks dat het verhaal dus boeiend genoeg was vond ik het wel een heel slecht geschreven boek, het verhaal ging een beetje van de hak op de tak. Soms kon ik er geen touw aan vastknopen maar dat komt misschien ook wel door de vele personen die in het boek voorkomen. Diaryatou heeft zoveel familieleden etc. dat je soms niet meer wist over wie het nu weer ging. Dus een boeiend verhaal maar niet zo best verteld naar mijn mening.",-1
"Wie De Getuige begint te lezen, krijgt snel de indruk dat hij een kopie van Advocaat van de Duivel (The Firm) aan het lezen is (een pas afgestudeerde advocaat krijgt een goedbetaalde baan bij een advocatenkantoor aangeboden en komt plots onder zware druk te staan). Naarmate het verhaal vordert, wijkt het gelukkig af van het Firm-scenario en is een verrassend einde in de maak. Toch blijft deze verrassing uit. De getuige is eerlijk gezegd dan ook zeker niet één van de betere werken van John Grisham. Een kleine ontgoocheling. De daders worden niet gevat en hun motieven en opdrachtgevers blijven onbekend. De lezer blijft kortom met een heleboel vragen zitten...",-1
"Het verhaal komt wat moeizaam op gang en ik had in de eerste instantie een beetje moeite om door te bijten. Al lezende kom je meer te weten over het syndroom Gilles de la Tourette en door de dwangmatige uitspraken en tics schoot ik vaak in de lach op de manier zoals het beschreven is…
Na een aantal hoofdstukken komt er meer verhaal in als ze een man aanrijden en op de vlucht slaan.
Kris en Hopper komen in een Spaans bergdorp terecht waar een dreigende sfeer hangt en als daar de zeer besmettelijke vogelgriep virus uitbreekt, willen ze er stiekem vandoor gaan, terwijl hun verboden is om het dorp te verlaten vanwege de besmetting. Ze lappen het aan hun laars en proberen langs de enige toegangsweg te vluchten, wat niet is gelukt….In hun wanhoop proberen ze via een bergweg weg te komen, wat ook niet lukte en waren genoodzaakt om terug te keren naar het dorp Odrin.
Dan krijgen ze te maken met een traditie van hekserij en toen werd het mij allemaal wat te wazig.
Vanaf dit moment had ik geen zin meer om het boek uit te lezen!",-1
"In Omdat ik je mis van Kate Eberlen leren we Tess en Gus kennen – of eigenlijk niet, en dat brengt ons meteen bij de kern van deze recensie, waarover straks meer – die op een bepalend punt in hun leven staan. Ze gaan beide studeren en hun nieuwe levens strekken zich voor hen uit. Tijdens de zomer overlijdt Tess’ moeder, waardoor haar nieuwe avontuur niet door kan gaan. Ze moet de zorg voor haar zusje dragen. Gus gaat wel studeren, maar ook voor hem gaat niet alles van een leien dakje. Zijn broer is eerder omgekomen bij een skiongeluk en dat heeft hij duidelijk nog niet verwerkt. So far lijkt het alsof we twee losse verhalen bij de kop hebben, maar Tess en Gus ontmoeten elkaar aan het begin van het boek tijdens een vakantie in Italië. Gedurende het verhaal kruisen hun levens elkaar, zonder dat ze dat zelf doorhebben.

Op zich is er niets mis met de plot van het boek. De gegevens zouden een heel boeiend verhaal kunnen opleveren. Dit is echter niet het geval. Eberlen wordt onder andere vergeleken met David Nicholls, een vergelijking die ik onterecht en onverdiend vind. Waar Nicholls het klein en puur weet te houden en op die manier een groots verhaal neer kan zetten, slaat Eberlen de plank mis door er veel te veel bij te halen. Zo wijdt ze op momenten uit over de culturele attracties in Italië, over het autisme van Tess’ zusje, de exacte ingrediënten van een Italiaans gerecht en over de details van een geheime nachtclub. Het gaat niet om authentieke details die het verhaal of de personages karakter geven. Door deze irrelevante uitstapjes wordt je alleen maar uit het verhaal getrokken. Bovendien ontneemt de schrijver zichzelf de ruimte om de personages meer te laten ontwikkelen, die blijven vrij plat. De gevoelens worden niet goed verwoord, waardoor je je niet goed kunt inleven, ondanks dat er een realistische situatie wordt geschetst. Bovendien lijken Tess en Gus beide wel erg tam en gelaten; ze laten zich leven. Ten slotte bevatte het boek erg veel storende type- en taalfouten.

Het boek werkt natuurlijk toe naar een confrontatie tussen de twee karakters, die zich tot dan toe los van elkaar hebben ‘ontwikkeld’. Aangezien het lot schijnbaar bepaalt dat ze elkaar tóch tegenkomen, lijkt het boek ons mee te geven dat geluk niet maakbaar is, dat Tess en Gus ondanks hun passieve instelling en enigszins ellendige leven toch goed terechtkomen. Een trieste boodschap, als je het mij vraagt.",-1
"Ik heb het boek niet uitgelezen omdat ik het totaal niet boeiend vond. Ik geef een boek over het algemeen 50 blz. kans om mij te pakken te krijgen. Lukt dat niet, dan gaat het aan de kant. Zoals dit boek dus.
Ik moet een waardering geven. Dat wordt dan 1 ster omdat ik het niet uitgelezen heb. Maar dat zegt in dit geval niet zozeer iets over of het een slecht boek is of niet, maar meer dat het geen boek voor mij is.",-1
"Ik vraag me af wat de ""doelgroep"" (meisjes rond de 15) van dit boek vindt. Zouden ze denken:""Wat fijn dat ik nu gewaarschuwd ben, daar zal ik nu dus niet intrappen"", of ""Hoe kan iemand het ooit zo ver laten komen, het zou míj niet gebeurd zijn"".
Het boek vind ik erg afstandelijk geschreven maar dat is misschien wel de goede manier voor iemand die dit heeft meegemaakt en tracht te verwerken.",-1
"Waarom een boek lezen over Poetin? Die kleine, guur kijkende Russische man, die je alleen met slecht nieuws en oorlogsbeelden op tv ziet? Omdat de auteurs beloven een biografie te hebben geschreven over de persoon Poetin, en niet de politicus Poetin. En deze auteurs – Hutchins en Korobko- zijn gerenommeerde journalisten. Zo schreef Hutchins al biografieën over enkele Britse koningshuisleden en de oligarch Abramovitsj. Korobko heeft zijn eigen televisiezender in Londen, Russian Hour TV. Ik ga er dus vanuit dat er een eerlijk beeld wordt geschetst van de president van Rusland, die ondanks zijn geringe lengte van 1,65m gezien wordt als de gevaarlijkste man ter wereld.

Getuigen van de auteurs verklaren dat Poetin is opgegroeid in een liefdevolle omgeving. Hij was kwetsbaar en geliefd, aldus enkele personen uit zijn jeugd.
Ook wordt een voorbeeld aangehaald, van de dochter van Borodin (voormalig hoofd Presidentiele zaken), die ernstig ziek was, en waarvoor Poetin persoonlijk voor goede medische hulp heeft gezorgd, gewoon omdat “hij een aardige man is.”
Veel meer persoonlijke ontboezemingen komen we in het boek niet tegen. Of het moet het uit de school klappen van Ljoedmila (echtgenote van Poetin) zijn, die verklaart dat de opera de romantiek in hun huwelijk heeft gebracht. Het stel ging overigens scheiden in 2014, wat de druk van het boek niet meer heeft gehaald.

De positieve getuigenissen worden door de auteurs klakkeloos aangenomen. Negatieve berichten worden er ook wel genoemd, maar vaak ontkracht of tegengesproken. Met name als het gaat om de vele moorden op journalisten en tegenstanders, waarvan Poetin verdacht wordt. Dit wordt goedgepraat door vrienden van de Russische leider: “Maar het zou natuurlijk naïef en dom zijn om over het hoofd te zien dat veel van de slachtoffers inderdaad luizen in de pels waren van de Russiche leider – een man die zijn leven wijdt aan de lotsverbetering van zijn land, die de economie probeert te redden en ervoor probeert te zorgen dat Rusland zijn mannetje staat op het wereldtoneel- en dat ze niet toevallig vermoord werden, maar door toedoen van een individu of groep individuen. Zoals ik hem ken, kan ik niet geloven dat Volodja (Poetin’s bijnaam), diep vanbinnen geen verdriet heeft om moorden die in zijn naam lijken te zijn gepleegd. Maar hij kan het zich niet veroorloven om dergelijke gevoelens te tonen. We hebben het hier over een man die troepen de oorlog in moet sturen, in de wetenschap dat er onschuldige slachtoffers zullen vallen.”
Dit soort verhalen komen regelmatig voor in het boek. Het is dan ook wel verdacht, dat de brongever van de auteur een gezamenlijke vriend van hem en Poetin is. Hoe objectief kun je dan zijn, vraag ik me af?

Het boek staat vol met Russische namen. In het begin probeerde ik ze nog te onthouden, maar als Nederlander is dat bijna niet te doen. Alleen de belangrijkste, die elke keer terugkomen, bleven in mijn hoofd achter.
Verder is het meeste gedeelte toch volgeschreven over de politieke loopbaan van Poetin, beginnend bij zijn baan als KGB-agent. Er zit ook weinig chronologische volgorde in het geheel. Regelmatig wordt er geswitcht van de jaren 90, naar het nieuwe millennium, en weer terug.
Er komen heel erg weinig persoonlijke details aan het licht. Bijvoorbeeld het vermoeden dat Poetin steenrijk is geworden, blijft een vermoeden. Het wordt niet ontkracht of bevestigd.
Voor mij blijft nu nog steeds de vraag: wat is Poetin voor persoon, naast dat hij de gevaarlijkste man van de wereld is? Hoe kan een man zo zonder scrupules over mensenlevens regeren? Het zal voor mij waarschijnlijk altijd een vraag blijven,omdat ik even genoeg heb van deze man.",-1
"In dit boekje zijn vermakelijke blunderteksten gebundeld, die alle van doen hebben met de rechtszaal. Rechters, advocaten, verdachten, menigeen slaat wel eens de plank mis op taalgebied.
Aardig, maar ietwat tegenvallend. Ik had meer blunders verwacht en minder verhaaltjes. Niet dat de verbindende teksten niet interessant zijn, maar deze vormen het hoofdbestanddeel van 'Taal uit de zaal', terwijl de cover aangeeft dat het gaat om 'hilarische uitspraken en taaleigenaardigheden uit de rechtszaal'.

De cover van 'Taal uit de zaal' is uitnodigend vormgegeven.
Van de binnenkant gaan je haren daarentegen rechtovereind staan: rechte letters, cursieve letters, grote letters, kleine letters, onderstreepte teksten, in een grijs blok geplaatste teksten, Ronduit vreselijk. Wie verzint zoiets? Als het er dan al 'leuk' uit moet zien, zie ik liever grappige illustraties dan het chaotische effect van steeds een ander lettertype.",-1
"Hebzucht, jaloezie, intriges, corruptie, machtswellust - het leven van de Borgia's was er vol van, net als dit boek. Je moet ervan houden, en dat doe ik bepaald niet. Met moeite kreeg ik het boek uit.
Alles hebben de Borgia's (vader Rodrigo, zijn zonen Juan en Cesare en zijn dochter Lucretia) ervoor over om wat zij als hun doel zien te bereiken. In het geval van Rodrigo is dat het pausschap. Hij koopt mensen om, belooft iedereen van alles, om dat terug te draaien zodra hij paus is. Er wordt gemoord en verkracht, en dat alles wordt verteld op zo'n afstandelijke, saaie, droge manier, dat lezen bijna onmogelijk wordt. Het is een opsomming van wat er achtereenvolgens gebeurde, een lange lijst namen van personen die al dan niet gehaat werden op een bepaald moment en als pionnen op een schaakbord heen en weer geschoven werden.
Als kinderen een opstel schrijven, doen ze dat aanvankelijk veel met gebruik van en toen, en toen, en toen. Dat ontbrak er hier net nog aan, verder was het een saai soort opstel, dat helaas erg veel tijd kostte om te lezen.",-1
"Toen ik zag beoordelingen van dit boek, wou ik het meteen lezen. Ik kan toch niet een geweldige thriller laten liggen? Het blijkt, dat ik veel te hoge verwachtingen had, zeker heel kort na het lezen van een andere, zeer spannende thriller. Dit boek deed ik wel makkelijk aan de kant, het kon mijn vermoeidheid niet verslaan en ik viel tijdens lezen bijna in slaap.
Hoffman probeert een psychologische thriller te schrijven, kruip in hoofd van haar personages, maar het lukt niet echt. Er wordt te veel herhaald, uitwerkingen van de gedachten zijn te langdradig en saai, waardoor de spanning wegvalt. Voor mij geen goed boek, er gebeurt te weinig, het is te voorspelbaar en langdradig, stukken die meest spannend zouden moeten zijn vliegen zomaar voorbij.",-1
"Melina en Gillian Lloyd, een eeneiige tweeling, halen de truc uit die veel identiek lijkende tweelingzusjes of -broertjes vast ooit hebben uitgehaald: ze verwisselen van plaats voor een avondje. Hierdoor brengt Gillian een mooie romantische avond door met een beroemde astronaut. Helaas wordt een van de zusjes Lloyd, naar blijkt Gillian, die avond vermoord. De moord wordt snel opgelost: een gestoorde man van de kliniek waar het slachtoffer diezelfde dag voor een kunstmatige inseminatie is geweest, blijkt verantwoordelijk. Hij lijkt geobsedeerd te zijn geweest van Gillian. Toch laat Melina het er niet bij zitten, want ze vertrouwd het zaakje niet. En als ook de astronaut wordt bedreigd en denkt dat er meer aan de hand is, gaan ze samen op onderzoek uit naar de werkelijke reden achter de moord. De lezer wordt al snel duidelijk gemaakt dat een soort tv-dominee en zijn sekte iets te maken hebben met de moord en er blijkt nog veel meer achter te zitten.

‘Romantische thriller’ staat er op de voorkant van het boek. Ik zou het bijna ‘Bouqet reeks met vleugje moord’ willen noemen. Het boek is doorspekt met erotisch geladen gedachten en handelingen. Het eindigt ook met een typisch Bouqet reeks uitspraak: ‘Ik hou van je’ (natuurlijk nadat er flink gekreund is en de heupen flink tussen de dijbenen zijn geklemd). Is dit nou zo erg, in thrillers vinden we toch wel vaker romantiek of erotiek terug? Nee, op zich is het niet erg, mits het verhaal spannend is, goed is geschreven en er sprake is van logische, sterke opbouw van karakters. Al deze aspecten zijn wat mij betreft echter volledig afwezig in dit boek. Hoofdpersonen komen niet tot leven. Het plot is supervoorspelbaar, het kent eigenlijk slechts één ietswat verrassende wending, maar zelfs die zag ik al van verre aankomen. Er wordt nergens nieuwsgierigheid gewekt of spanning opgebouwd. En de schrijfster maakt ontzettend veel gebruik van dialogen. Weinig overpeinzingen, weinig beschrijvingen, weinig situatieschetsen. Dit alles tezamen maakt het boek plat en oppervlakkig.",-1
"Ik ben al een tijdje bezig om dit boek uit te lezen, Maar je leest dit boek door twee verschillende mensen die weten van het ongeluk en de ware toedracht ervan. Helaas is dit zo saai er gebeurt haast niks tot het einde van dit boek ik zal nog niet verklappen mocht je het toch besluiten om te lezen. Ik zeg koop hem niet want het is niet zo spannend",-1
"Dit is niet meer dan een aardig spionage-verhaal dat speelt ten tijde van de Suez crisis. De rijke effectenhandelaar Victor van Ransbeek heeft tijdens de Tweede Wereldoorlog clandestien een fortuin vergaart en wordt hiermee gechanteerd om te spioneren voor de Russen. Wat zich ontvouwt is een aardige plot, door Moragie aan het papier toe vertrouwd in een keurige stijl. Maar bijzonder wordt het nergens. Conclusie: Er zijn betere spionage-romans dan deze. Dit boek kun je rustig laten liggen.",-1
"De Zweedse schrijfster Tove Alsterdal (1960) is een vrij nieuw gezicht op de Scandinavische thrillerscene. Haar debuut, Kvinnorna på Stranden (2009), kende geen overweldigend succes maar was toch goed genoeg om in een tiental landen te worden uitgebracht; in 2012 verscheen het in het Nederlands als Vrouwen op het strand. Het is duidelijk dat Alsterdal met Het stille graf, haar tweede thriller, de definitieve doorbraak ambieert. Ze heeft daar zonder twijfel de gepaste ingrediënten voor gevonden; de vraag is nu of ze die wel in de juiste verhoudingen heeft weten te vermengen tot een spannend gerecht...

Ontslagen als correspondent voor de Zweedse radio in Londen, keert Katrine terug naar Stockholm. Ze ontdekt dat haar moeder Ingrid dement geworden is. Als ze in het ouderlijk huis wat orde op zaken stelt, stuit ze op een brief van een vastgoedmakelaar waarin een exorbitant aanbod wordt gedaan voor een huis in Kivikangas, Ingrids geboorteplaats in het noorden. Katrine's broer kan een extraatje goed gebruiken en wil meteen toehappen, maar Katrine aarzelt. Ze wil er het fijne van weten en reist naar Kivikangas. Daar werd, enkele dagen voor haar aankomst, een oude skilegende vermoord. Katrine begint te graven in het onbekende verleden van haar moeder en dat veroorzaakt onrust. Ze ondervraagt achtergebleven familieleden en maakt zo geheimen wakker die al vele tientallen jaren in een diepe slaap werden gehouden. Zelf raakt ze emotioneel verwond door wat ze over haar moeders jeugd ontdekt. De werkloosheid in het noorden van Zweden was hoog, en werkgrage jongeren werden aangetrokken door de megalomane infrastructuurwerken van Stalin in de naburige Sovjet-Unie. Heel wat jonge mensen − ook Katrine's grootvader, zo blijkt − staken daarom de grens over. Katrine moet dus ook antwoorden gaan zoeken in die vroegere communistische republiek. Ondanks enkele niet mis te verstane waarschuwingen blíjft ze maar wroeten, en dat brengt het potje stilaan aan de kook; de moord op de oude skikampioen was blijkbaar geen toeval, en daar blijft het niet bij...

""Moermansk is dichterbij dan Stockholm"" merkt een oude politieman uit Kivikangas verklarend én verontschuldigend op als hij het met Katrine heeft over de eerste decennia van de vorige eeuw, waarin jongeren uit het doodarme Zweedse noorden hun heil gingen zoeken in de Sovjet-Unie. Wie ging, liep al gauw tegen een ontnuchterende desillusie op; wie terugkeerde − als dat al kon − werd argwanend bekeken.

Deze vrij donkere periode uit de Zweedse sociale geschiedenis duurde niet lang, maar is wel bepalend voor de gebeurtenissen van vandaag in Het stille graf. Het boek is somber van toon, en zit vol norse, gesloten, zwijgzame en onbuigzame personages. Om er dan toch nog een 'aangename leeservaring' van te maken − de woorden lijken nu al niet meer op hun plaats − had Alsterdal haar verhaal beter wat eenvoudiger gehouden. Het lijkt alsof ze álle bestaande kenmerken van een goede thriller in één boek heeft willen proppen. Die té ambitieuze overdaad doet het geheel geen goed.

Het aantal personages is indrukwekkend, en het pleit voor Alsterdal dat ze desondanks haar − op zich al complexe − verhaal perfect in de hand weet te houden. Opvallend is de bijna angstaanjagende finesse en precisie waarmee Alsterdal haar karakters psychologisch opbouwt en een afgelijnd profiel geeft: niet altijd even herkenbaar, maar wel duidelijk. Dat nogal wat personages voor hun Zweedse naam ook een Finse variant hebben, werkt dan weer verwarrend, want Alsterdal gebruikt ze door elkaar. Sommige locaties hebben ook zo'n dubbele benaming, en enkele personages hebben zelfs een Russische naamsvariant... Het minste concentratieverlies en de lezer is de pedalen kwijt: terugbladeren dan maar!

Waar Alsterdal toch écht een probleem mee heeft is de geloofwaardigheid van haar uitgangsgegeven: de brief van de makelaar. Wie zo'n aanbod krijgt − het vermenigvuldigt meermaals de marktwaarde van het huis, lijkt volkomen legitiem en komt zo te zien van een bonafide makelaar − slaat meteen toe! Maar dat doet Katrine niet. Nee, in plaats van op de meest menselijke manier te reageren gaat zij een beetje zitten twijfelen en wroeten in familiegeschiedenissen. Dit irrationele gedrag, deze volkomen onrealistische reactie − bovendien van iemand die net werkloos is geworden − heeft veel weg van een kunstmatige 'tour de force' die de auteur uithaalt om haar verhaal in de gewenste richting te persen. Bovendien is Katrine's reactie zó 'mens-oneigen' dat ze de authenticiteit van het hele verdere verhaal op losse schroeven zet.

Bij sommige lezers (zoals bij ondergetekende) zal dit euvel tot het einde toe blijven wegen op het leesplezier. Maar wie bereid is een en ander door de vingers te zien zal Het stille graf zeker kunnen waarderen. Alsterdal bewijst dat ze goed weet wat spanning is: in de laatste honderd pagina's loopt ze op tot nagelbijtend niveau. Het is dan ook jammer dat het boek niet eindigt op de verwachte klap op de vuurpijl; de apotheose ontgoochelt.

Wie houdt van een bijzonder goed geschreven maar complex verhaal met heel veel personages, en bereid is om wat onvolkomenheden met de mantel der liefde toe te dekken, zal na het lezen van Het stille graf ongetwijfeld de duimen aflikken. Maar duimen én vingers, dat lijkt voorlopig nog iets te hoog gegrepen. Eén ding is echter zeker: als Alsterdal leert van de fouten in deze − nog altijd maar haar tweede − thriller, wordt haar volgende boek een kanjer!",-1
"Deze roman van Robert Vuijsje was winnaar van de Gouden Uil geworden, dus de m moeite van het lezen waard, dacht ik.
Nu ik het uit heb, hecht ik niet al te veel waarde meer aan dergelijke prijzen, helaas.
In David's zoektocht naar de ideale negerin en bivakkerend in 2 verschillende milieus raakt de lezer niet echt betrokken in het verhaal, sterker nog ik vind dat de hoofdpersoon lijkt of hij eigenlijk niet in het verhaal thuis hoort.

Het boek staat vol met korte en ultra-korte zinnen en het las ook niet echt prettig weg, vond ik.

Samengevat: ik vond het helemaal niks, sorry, maar uit de reacties te merken ben ik gelukkig niet de enige, zodat ik niet hoef te denken dat het helemaal alleen aan mij ligt.",-1
"Achter gesloten deuren werd als thrillerdebuut erg enthousiast ontvangen in Engeland. Ook de Nederlandstalige markt komt nu aan de beurt. B.A. Paris, van Frans-Ierse komaf, wordt niet geconfronteerd met de gesloten deuren van de boekenmarkt, integendeel! Een bestseller, meteen volop raak… Als toetje komt er dan nog eens een verfilming aanstormen. Een onvervalst droomdebuut. De Nederlandse uitgevers zetten een schitterende marketingprestatie neer, door het boek op een erg professionele manier vooraf te promoten en potentiële kopers aan te trekken. Gefeliciteerd, Ambo | Anthos!

Grace is gehuwd met de succesrijke advocaat Jack; voor de buitenwereld een schitterende en mooie combinatie. Grace heeft een jongere zus, Millie, die lijdt aan het syndroom van Down. Waar Grace is, zie je ook Jack en omgekeerd. Onafscheidelijk zijn ze, de twee tortelduifjes. Zowel de werkloze Grace als bezige bij Jack zijn tevens dol op Millie, die ook bij het koppel thuis haar intrede gaat doen en inwonen. Vraag is: klopt dit bijzonder mooie plaatje wel helemaal? Dit moet –het kan niet anders- de basis zijn voor een enorm spannende psychologische thriller…

Twee hoofdlijnen: één in het heden die erg vaak wordt afgewisseld met een verhaallijn uit het verleden. Stap voor stap treed je als lezer binnen in het leven van de hoofdpersonages en maak je van dichtbij kennis met de karakters van Grace en Jack. Goed voor de spanning, die afwisselende sprongen in de tijd, zou je zo denken… Maar niet voor deze lezer! Het verhaal is eerder voorspelbaar en soms zelfs ongeloofwaardig. Zonder te veel van de plot te willen vrijgeven: hoe blijft dit alles zo eenvoudig verborgen voor de buitenwereld? Quasi onmogelijk… maar het kan wel in Achter gesloten deuren. Er hangt onderhuidse spanning in de lucht, inderdaad… maar die spanning komt niet echt tot aan de oppervlakte. In tegenstelling tot de ervaringen van de meeste vrouwelijke lezers, en hier wringt het schoentje misschien wel, vind ik dit boek persoonlijk een erg vlakke en vooral teleurstellende thriller. De deceptie is groot. Het is duidelijk een roman die op het lijf is geschreven van een vrouwelijk publiek.

De eenvoudige, maar zeker toegankelijke schrijfstijl en –taal staan evenwel garant voor een snelle leesbeurt. Je hebt het boek in enkele uurtjes uit. Het voordeel van de twijfel dan maar, in de hoop dat de volgende thriller van deze auteur een knaller wordt. Ook voor de mannelijke lezers!",-1
"Ik vond het begin van Moordkunstenaar goed, maar naarmate het verhaal vorderde werd het langdradig. Als er al spannende gedeeltes waren dan eindigden deze op absurde wijze. Het was alsof de auteur op een gegeven moment genoeg had van zijn eigen boek, want de laatste paar pagina's waren te ver gezocht. Ik heb van John Case ook de thriller Het Jericho plan gelezen, maar die was duidelijk beter!",-1
"Lottie Moggach is in Londen geboren (1977) en getogen en woont daar nog steeds. Zij is de dochter van Deborah Moggach, zeer succesvol schrijfster van romans en tv-scenario’s. Dat gaat veranderen, aldus moeder Deborah op haar website: ""Soon I'’ll just be known as Lottie Moggach’s mother"".
Als freelancejournaliste heeft Lottie Moggach voor diverse kranten en tijdschriften gewerkt. Het bloed kruipt dan toch waar het niet gaan kan, Lotties eerste boek is een feit, getiteld Eerst een kus. De totstandkoming is een proces van jaren geweest. De auteur heeft veel tijd en aandacht gestoken in het creëren van de perfecte hoofdpersoon voor dit verhaal, Leila, zoals zij die voor ogen had.
Leila is een intelligente, weinig aantrekkelijke jonge vrouw, die tekortschiet in sociale vaardigheden en een baan heeft beneden haar niveau. Sinds de dood van haar moeder is ze eenzamer dan ooit, haar contact met de buitenwereld beperkt zich tot het hoogstnoodzakelijke. Op zeker moment ontdekt ze Red Pill (naar ‘The Matrix’), een onlinegemeenschap met een forum voor filosofische discussies. Leila voelt zich thuis op Red Pill, haar bijdragen worden gewaardeerd, ze blijkt een kei in kibbelen over abstracte begrippen. De beheerder van de site, Adrian Dervish, geeft haar toegang tot de groep van Ultieme Denkers, zijnde Adrians uitverkorenen. Adrian nodigt Leila uit voor een ontmoeting in real life. Hij heeft een klus voor haar, waarmee ze kan bewijzen hoe vrijdenkend ze is. Hij vraagt haar om virtueel, dat wil zeggen op Facebook en wat dies meer zij, Tess te vervangen. Tess is achter in de dertig, depressief en wil zelfmoord plegen, maar haar naasten wil ze doen geloven dat ze een teruggetrokken leven is gaan leiden. Leila gaat op Adrians voorstel in en pakt, tegen betaling, haar taak om Tess te doorgronden serieus op. Tess'’ familie en vrienden, gewoonten, manier van spreken, kortom alles wat bij Tess hoort moet ze zich eigen maken. De vrouwen skypen, chatten en mailen en allengs neemt Leila de plaats van Tess in. Leila heeft de situatie onder controle totdat Connor opduikt, een nooit door Tess genoemde vriend. Met de introductie van Connor beginnen de problemen voor Leila. Niet alles loopt meer volgens plan, de twijfel slaat toe. Is Tess wel dood? Wordt Leila gemanipuleerd door Adrian? Leila wil weten hoe het zit en sluit zich aan bij een newagecommune in Spanje, waar Tess voor het laatst gezien is.
Op basis van de boekbeschrijving verwacht je een origineel en spannend verhaal, geschreven door een jonge vrouw met een vlotte pen. Die verwachting blijkt teleurstellend uit te pakken. Het thema zelfdoding is weliswaar origineel, maar amper uitgewerkt in dit boek dat voor het overige bol staat van de theorieën over levensvraagstukken. Tess, noch haar beweegredenen, leren we goed kennen. Ook Adrians drijfveren en privéleven blijven in nevelen gehuld. Leila is een tamelijk emotieloze nerd, die geen warme gevoelens oproept. Sympathieke personages moet je in Eerst een kus  sowieso met een lantaarntje zoeken.
Het boek is geschreven in de ik-vorm, vanuit het heden- en verledenperspectief van Leila. De opbouw is enigszins vaag, maar al lezende went dat en het houdt de lezer bij de les. Voor een ervaren journaliste hanteert Lottie Moggach een verbazingwekkend eenvoudig taalgebruik, grenzend aan Young Adult-niveau. (Het verhaal op zich is wellicht minder geschikt voor YA.)
Leila beschrijft in verslagvorm wat haar ‘overkomen’ is. Overwegend saaie kost, tot vervelens toe gedetailleerd, elk feit wordt uitgemolken. Slechts de passages rond Connor brengen spanning en consternatie teweeg. Als lezer hoop je op een climax, die deze roman alsnog in een thriller omtovert en die het langdradige, trage verhaal op slag goedmaakt. Een spetterende ontknoping had het tij kunnen keren; die blijft echter achterwege. De beginpagina’'s van Eerst een kus  waren veelbelovend, er hing drama en spanning in de lucht, maar het door Leila opgetekende verhaal gaat als een nachtkaars uit. Door als lezer de resterende losse eindjes zelf aan elkaar te knopen wordt het toch nog een beetje spannend.",-1
"Zittend naakt begint stevig met de moord op en de verdwijning van twee joodse kunstenaars in New York. Jennifer Byron, een in kunst gespecialiseerde FBI-agente wordt ingeschakeld. Samen met collega Steve Foster ontdekt ze dat één van de twee slachtoffers schilderijen van Modigliani kopieerde. In een boek staat bij een schilderij dat in Antwerpen hangt, Zittend naakt, met potlood het zaalnummer bijgeschreven. Tegelijk met de moorden wordt het origineel in het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen verwisseld voor de Amerikaanse kopie. Mooie deal lijkt het, maar Byron en Foster zijn al onderweg naar Antwerpen. Via de lokale diamanthandel ontdekken ze de reden voor de moordzaken in New York.
Zittend naakt is onevenwichtig qua plot, die naar het einde toe nogal wat kanten opvliegt. Personages komen ook niet uit de verf. Jammer van het idee van professionele oplichting; van de uitwerking maakt Geelen een stukje amateurtoneel.",-1
"Jussi Adler-Olsen heeft met De grenzeloze weer een titel toegevoegd aan zijn serie Q, de zesde reeds. En hij doet dit weer op zijn eigenste humorvolle manier.
Afdeling Q is toch wel een zeer speciale afdeling, geplaatst in de kelder en dit alleen al duidt op het feit dat ze niet erg gewaardeerd zijn. Er is deze aflevering nochtans een nieuweling. Het blijven allemaal toch een beetje excentriekelingen, maar dit verhoogt alleen maar het leesplezier, net als de humor trouwens die nu weer overvloedig aanwezig is.
Nochtans is dit toch wel het minste werk in de serie. Het is nogal een dikke pil, dat er heel erg uitgeweid wordt, heeft hiermee te maken. Het verhaal verloopt traag, heel erg traag zelfs. Spannend is het ook al niet behalve aan het einde van het verhaal.
Het maatschappelijke thema in dit verhaal is het sekte verhaal. Tenminste als je dit zo kan zien, het thema is immers niet relevant voor de meesten, je krijgt er zo goed als nooit mee te maken. Je krijgt een kleine inkijk in de werking van zo'n sekte en dat was wel eens leuk om te lezen maar het heeft weinig impact op de lezer, je wordt er niet veel wijzer van, laat staan dat je kon meeleven.
De plot was verder wel goed en ook het einde was knap en verrassend. De opbouw werd verzorgd door twee verhaallijnen, eentje in de huidige tijd, het onderzoek van Afdeling Q en dan start er een andere verhaallijn een klein jaar eerder. Naarmate je verder komt in het boek naderen de twee verhaallijnen elkaar om dan uiteindelijk te overlappen. Dat is wel mooi gevonden.
En dan zijn er nog de kleine verhaallijntjes uit het leven van de rechercheurs. Ook nu wordt er weer een tip van de sluier opgelicht van de spijkerpistoolmoorden waar Carl en zijn maat Hardy slachtoffer van waren. De rode draad in de serie.
Goede plot, humor, goede schrijfstijl, maar spijtig genoeg wat langdradig en niet spannend. Je wordt niet gegrepen door het verhaal. Toch is het boek prima te lezen.",-1
"Ik had een heel ander soort boek verwacht. In het begin boeide het
nog wel maar naarmate het eind van het boek naderde werd het echt
TE ongeloofwaardig. Een tikje paranormaal hou ik wel van maar ik
vond dit echt to much. En dan het einde van het boek, ik begrijp er
geen snars van maar dat zal wel aan mij liggen. Helaas een misser
dit!",-1
"Ik vond Mortuarium heel erg tegenvallen, ik heb het boek niet uitgelezen omdat het verhaal me boeide maar omdat ik hoopte dat het toch nog een mooi verhaal zou worden wat helaas niet het geval bleek te zijn.
Haar eerste boek uit de Scarpetta serie zijn een stuk fijner en spannender om te lezen. Ik vond dit boek te lang doorgaan op bepaalde gedachten, technische snufjes en bepaalde relaties. Erg jammer.",-1
"Ik heb al betere gelezen van Karin Fossum. Al moet ik eerlijk zeggen dat de manier waarop Riktor ten tonele gevoerd wordt en geschetst wordt van een hoogstaand niveau is. Eenzaamheid is gevaarlijk voor de geestelijke gezondheid, het tast het geweten aan en kan tot waanzin, obsessie leiden.",-1
"Al meer dan een maand kijk ik ertegen op om deze recensie te schrijven. Niet omdat een iets negatievere recensie vervelend is om te schrijven - hoewel dat natuurlijk vaak wel zo is - maar omdat ik het lastig vind een boek te recenseren dat ik niet uitgelezen heb.

De grote vraag is dan natuurlijk: waarom heb je hem niet gewoon uitgelezen? Dat komt door mijn regel om boeken lezen leuk te houden: ik lees een boek sowieso tot het midden, maar als ik daarna nog moet hangen en wurgen leg ik hem weg. Het gebeurt maar 1 of 2 keer per jaar dat ik een boek wegleg, maar De Graces was hier toch echt eentje van. Het was gewoon niets voor mij.

Het ging al mis bij de achterflap: River is compleet geobsedeerd door een groep mensen, die heksen blijken te zijn. Nu ben ik gewoon niet zo van heksen in boeken, het spreekt me totaal niet aan. Daarbij had direct Twilight connotaties, dus dan ga je er al bevooroordeeld in. Toen ik eenmaal was begonnen, kon het me allemaal helaas ook niet boeien. De love-at-first-sight cliché, de complete obsessie, de soort-van-diepe-levensobservaties, de karakters die voor mij niet tot leven kwamen en ook gewoon het missen van een duidelijk plot.

Ik heb er twee weken over gedaan om het midden te bereiken en heb het toen maar opgegeven. Het boek is echt niet slecht, maar het is niets voor mij. Soms moet je dat gewoon toegeven.",-1
"Een tovenaar die een tovenaar moet ontmaskeren. Een interessant en apart gegeven, zij het dat Mayne niet zo weet wat hij met het verhaal aan moet. de moorden worden gepleegd, maar je hebt als lezer niet het idee dat er in de beweegredenen van de moordenaar enige logica zit. Er zijn wel wat overeenkomsten, maar het is slecht uitgewerkt en vergezocht. de personages worden ook al niet voldoende uitgewerkt, waardoor meeleven een beetje moeilijk wordt. Mayne heeft wel een lekkere schrijfstijl, zijn boek leest makkelijk weg, maar op een goed plot moet hij zeker nog wel even oefenen. Jammer, maar helaas had er meer van verwacht. Ik geef hem dan ook niet meer dan 2 sterren.",-1
"Boek niet uitgelezen. Te grof en te saai. Te langdradig. Misschien dat het nog wat werd, maar heb het opgeven nar zo'n 110 pagina`s. Kon me er niet in vinden. Liever een nieuw deel met Sara en Will.",-1
Omdat ik deel 1 razend spannend vond had ik hoge verwachtingen van het 2e deel. Helaas viel me dat tegen. Alhoewel ik het onderwerp in het boek ontzettend interessant vond (de fakekant van internet) vond ik het boek toch tegenvallen. Ik vond het lastig te lezen door de wisselingen van de hoofdpersonages en de snelheden waarmee alles gebeurde. Toch het ik het boek uitgelezen omdat ik wilde weten hoe het afliep! Ik twijfel om het 3e deel te lezen...nu nog even niet in ieder geval...,-1
"Ik ben gekomen tot blz 111 van de 411
Ik vind het in documentairestijl geschreven .....Te veel feiten.....Te veel opsommingen.
Echte geschiedenis zonder romantisch jasje.
Conclusie ; not of cup of tea",-1
"Het achterliggende verhaal van De ravenjongens, over magie en leylijnen, is boeiend en origineel. Daarom zijn de hoofdstukken met Gansey in de hoofdrol veruit het interessantst.
Ik vind het jammer dat het spannende verhaal voortdurend wordt onderbroken door de Young Adult liefdesperikelen en het zoeken naar de eigen identiteit (het boek stond in de bibliotheek bij de volwassenenboeken).",-1
"Met dit boek stelt Tommy Wieringa zijn moeder voor, maar ik heb niet het idee dat ik zijn moeder nu zo heel erg goed heb leren kennen. Eén karaktertrek komt wel naar voren en dat is dat zij zich zelf in het centrum van de wereld plaatst. Tommy gaat geduldig en liefdevol met zijn moeder om. Hij doet in elk geval wat zij vraagt en accepteert haar grillen. Zo lijkt het althans. Na een aantal interviews met hem te hebben gezien en gelezen had ik me het boek wat haatdragender voorgesteld, maar niets is minder waar. De band tussen moeder en zoon lijkt er toch één te zijn van onvoorwaardelijke liefde, al uit die zich soms helemaal niet. Misschien komt het omdat hij er nu met afstand naar kan kijken omdat ze al een paar jaar is overleden. Van de doden immers niets dan goeds.
Maar of ik nu zijn moeder heb leren kennen of niet. Tommy kan prachtig schrijven en de lezer geboeid houden.",1
"Rosie zegt JA

De superrijken van Manhattan hebben hun eigen strikte gedragsvoorschriften. In het kille appartement van de familie Wilder-Bingham aan Park Avenue bestuurt matriarch Glenn haar huishouden als een generaal. Wanneer de Engelse giga-optimiste Rosie hun huis binnenstuitert, heeft niemand in de gaten dat ze lak heeft aan reglementen. Rosie – achtendertig, eccentriek, met een geheim verdriet en een hart zo groot als New York – begint hun levens draad voor draad te ontrafelen.

Alex zegt JA

Het hele rijk versus arm-complex vind ik intrigerend. Een lompe trien die de chique rijke upperclass opschrikt als een zwerm bijen, het is de juiste voedingsbodem voor een grappig verhaal. Natuurlijk is het redelijk voorspelbaar hoe het afloopt met de opgeschrikte bijtjes. De rode draad in 'Rosie zegt JA' is geen hogere wiskunde, maar laat dat je er niet van weerhouden dit boek te lezen. Doordat de rode draad behoorlijk voorspelbaar is, heeft Dawn French alle ruimte om het verhaal leuk in te vullen.

De uitwerking is grandioos. Ik lach niet snel hardop, maar Dawn French liet me schateren van het lachen. Net wanneer je denkt te weten welke kant een situatie opgaat, flikkert ze alles overboord en verandert ze van koers. Je schrikt van de plons, lacht om het lompe gebaar… en dan ontdek je dat het niet de koffer maar de baby was. DAT is dit boek. Onvoorspelbaar in de details, leerzaam en ontroerend, hilarisch en bizar. Het is het leven in alle facetten.

Alle personages zich sterk uitgewerkt, maar Rosie wil ik even in het zonnetje zetten. Ze is alles wat je zoekt in een boek als dit. Rosie is een hilarische mix tussen de Australische comédienne en actrice Rebel Wilson en personage Betty Suarez uit tv-serie 'Ugly Betty'. Ze heeft de ongegeneerde humor en soms ongepast brutale houding van Rebel, het ongemakkelijke bewegen en het onophoudelijke optimisme van Betty. Je wordt op één slag verliefd op die vrouw en de werking die ze heeft op alle anderen, inclusief op jou.

'Rosie zegt JA' is een ideaal zomerboek. Het is hilarisch, soms pijnlijk maar ook ontroerend en situationeel verrassend. Lees het onder een palmboom of in je tuin, je krijgt er hoe dan ook geen spijt van.

(Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl)",1
"Het heeft even geduurd voor ik lekker in het verhaal zat. Ik struikelde over de computertermen en de uitgebreide uitleg over het etisch hacken. Ik ben niet zo’n computerfreak, dus was dit voor mij taaie kost. Ik was in het begin lichtelijk teleurgesteld,maar dat kwam naarmate ik verder kwam in het boek, weer helemaal goed. Vooral op het eind is de spanning te snijden…

Mara heeft haar eigen bedrijf en is bezig met de beveiligingssystemen van computers.
Richard Moorman van de Dutch Broadcasting Group heeft haar gevraagd om het netwerk van zijn bedrijf te testen op veiligheidsrisico’s en ze neemt deze uitdaging aan.
Ze haalt hiermee een knoeperd van een opdracht binnen, waar ze heel blij mee is..
Dit werk is haar lust en haar leven en ze kan daar vierentwintig uur per dag mee bezig zijn.

Ze had haar bedrijf SecuryComp willen beginnen met haar man Michael, die helaas door een auto ongeluk om het leven gekomen is. Zij heeft dit ongeluk overleefd en haar man was op slag dood.

De verhaallijnen wisselen vanaf de tijd dat ze in Massachusetts studeerde en het verdriet en gemis van Michael, totdat ze weer terug in Nederland is en het druk heeft met haar werk in de beveiligingssysteem. Het verdriet en het gemis van haar kinderen Jamil en Isra, die door haar ex ontvoerd zijn naar Irak. ..De personages van het heden en verleden komen samen en vormen het geheel van dit (waargebeurde) verhaal..

Als er bij haar ingebroken wordt en haar laptop en de foto van de kinderen verdwenen is, weet ze zeker dat ze iets op het spoor is…Iets wat bedreigend is voor haarzelf en Nederland..Heeft Moorman hier iets mee te maken? Of misschien een medewerker van de Dutch Broadcasting Group, die van dat lek weet? Dan komt ze voor de onmogelijke beslissing te staan om te kiezen voor haar kinderen of voor het saboteren van gegevens, zodat ze een geplande, levensgevaarlijke terreuraanslag kan tegenhouden….",1
"Dit boek zou een Jeugdthriller moeten zijn, maar echt spannend is het niet voor mensen die wel vaker thrillers lezen. Het boek heeft een beetje te veel 'happy-end' gevoelens gedurende het boek. Dit is echter geen nadeel bij dit boek. Voor mij was dit boek een mooie inkijk in het leven in Israel, en dan met name het leven van straatmuzikanten in Israel. Voor mensen die iets willen weten over andere culturen is dit wel een aanrader, maar men moet er wel rekening mee houden dat het voor kinderen/jongeren is geschreven.",1
"Izar is het aangrijpende verhaal van Carlo Groot en zijn vrouw Lisette. Carlo zag zichzelf nooit als vader, maar besluit toch om samen met Lisette voor een kindje te gaan. Omdat spontaan zwanger worden niet lukt, komen ze uiteindelijk in het ziekenhuis terecht. Na allerlei medische onderzoeken en hormoonbehandelingen zijn ze met IVF gestart, maar helaas gaat dit ook niet zoals ze gehoopt hadden. Veel emotionele en verdrietige momenten volgen elkaar op.

Het hele verhaal wordt vanuit het perspectief van Carlo verteld. Hij wisselt zijn verhaal af met de nodige humor en verdriet. Het hele traject heeft een behoorlijke impact op Carlo en je ziet hem tijdens het lezen veranderen. Het boek is gemakkelijk te lezen door de korte hoofdstukken en de vlotte schrijfstijl. De schrijfstijl doet een beetje denken aan de boeken van Kluun.

Het boek heeft op mij een diepe indruk achtergelaten. Meestal worden dit soort emotionele gebeurtenissen verteld vanuit het perspectief van de vrouw. Ik vond het erg bijzonder om dit ook eens vanuit het perspectief van de man te lezen.",1
"En ook dit vierde deel van de Jessica Haider-serie is weer een heerlijk hard en rauw verhaal! Boeiend en spannend van begin tot eind. Goede verhaallijnen die aan het eind samenkomen in een prima plot.
In het begin van het boek een korte samenvatting van de 3 vorige delen, zodat je meteen weer op scherp staat als je aan dit vierde deel begint. De cover vind ik prachtig en zeer intrigerend, je wilt meteen beginnen aan dit boek. Het karakter van Jessica is deze keer iets milder aan het worden, wat me zeer nieuwsgierig maakt naar hoe het verhaal zal eindigen in het laatste deel, deel 5.
De hoge verwachting die ik had van dit verhaal heeft Corine Hartman zeker weer waargemaakt, weer een topper!
Eén minpuntje: je leest dit verhaal van begin tot eind geboeid en vol spanning uit, want het boek is zo goed, dat je wel wilt doorlezen en het boek dus te snel uit is ;)",1
"De oorspronkelijk titel ""viva o povo Brasileiro "" is een veel beter omdat het verhaal duidelijk maakt dat de machthebbers in Brazilië uit historisch perspectief niet per definitie onderdeel van het volk waren. Zij zelf voelden zich slachtoffer als verbannen europeanen naar een vreemd primitief weinig ontwikkeld land.

Daarnaast stelden diezelfde machthebbers de slaven en hun nakomelingen voor als barbaren die onmogelijk als mens, en dus als onderdeel van het Braziliaanse volk konden worden gezien.

Die twee zaken zijn de kernthemas in het boek.

Het boek start op de grens van de 18e en 19e eeuw, en wel in de staat Bahia; daar waar de eerste europeanen en slaven aan land kwamen. De eerste helft van het boek is niet goed inleefbaar zonder kennis en verdieping in enige mondiale historie van die tijd. Er zijn talrijke verwijzingen naar het latijn, naar filosofen, nasr de griekse mythologie en naar katholieke symboliek. Ik heb dan ook constant wickipedia

De tweede helft van het boek is beter leesbaar zonder al die kennis. Ik vind het een boeiend epos. Niet in de laatste plaats vanwege mijn persoonlijk interesse in dit land. Echter ook de verhaallijnen vond ik boeiender dan bijvoorbeeld die van 100 jaar eenzaamheid. Ook vond ik het prettig dat het vsn meet af aan duidelijk is dat het gaat om het braziliaanse volk en niet om een fictief volk zoals bij Marguez.

Door het lezen van dit boek heb ik weer meer kennis en begrip van de huidige braziliaanse samenleving.",1
"Viktor Astafjev (1924-2001) was een Russisch schrijver, ook wel de 'literaire stem van Siberië' genoemd. Een dorpsschrijver -voor mij- in de puurste vorm, die met 'De Keizervis' de plaats en het leven waarin hij werd geboren, opgroeide, leefde en altijd naar terug kwam, weergaloos wist weer te geven.

Het verhaal: De keizervis bestaat uit twaalf relatief korte verhalen samengehouden door verteller en plaats met een hoog biografisch gehalte. Doorheen deze twaalf verhalen staat de relatie tussen mens en natuur en wat dat met mensen doet centraal. In elk verhaal bevind je je op hetzelfde terrein, West-Siberië, daar waar de ""Jenisej"" stroomt.
Je kijkt mee in een oeroude manier van leven, bijna niets verandert met de honderden jaren daarvoor. De hardheid van een bestaan die je niet kiest maar bent, doordat je het leeft en beleefd. De wereld om hen heen verandert aan een tempo die niet strookt met wat ze generaties lang gewoon zijn.

De personages zijn rauw, hard en realistisch weergegeven omdat dat is wat je bent daar in de Siberische tajga. De schrijfstijl is mooi, bij momenten poëtisch en steekt dit verhaal naar de kroon waar anderen wankelen. De intense omschrijving van natuur, gebeurtenissen, gedachten en verhaal trokken mij mee in een avontuur die geen weerga kent.

Meermaals kreeg ik koud en begonnen mijn handen en voeten te tintelen nadat ik weer een bladzijde vol sneeuw omsloeg. Mijn neus begon te druppen na weer een helse tocht door de tajga, hoogzomer met de zakdoek bij mij. Mijn hele lijf koud van verlangen pagina na pagina.

Waarom ik het las: De Heer Astafjev stond op mijn lijstje met ""niet dringende leesbare dingen, als je het eens tegenkomt voor een prijsje"". Wat dus gebeurde dit jaar op de uitverkoop van een lokale bib, € 3,00 en ik was nog aan het twijfelen ook.

Pluspunten: Alles. Één van de beste boeken die ik las tot nu toe.

Minpunten: Voor mij zijn er geen maar ik begrijp dat dat zeer persoonlijk is dus hier zijn er een paar die door anderen als minpunten kunnen beschouwd worden.
- Astafjev gaat vaak en veel in op de omgeving, natuur en gedachten van de mens, wat voor sommigen vervelend kan zijn na een tijd.
- Weinig tot geen variatie. Niet echt een plot, opbouw, spanning, ... Het is een atypisch boekje die gezapig verder ging, zonder verwachtingen. Wat terug als vervelend kan ervaren worden.

Opmerking: Speciale dank aan Lourens Reedijk en Meulenhoff voor een prachtige vertaling, uit 1981 nota bene... Een schande. Al beheers ik op geen enkele manier de Russische taal en is 'lost in translation' onvermijdelijk, ik heb het gevoel dat de schade in deze beperkt bleef.",1
"Toen ik in de aankondiging van Witter zwart las dat dit boek over een Italiaanse SS-er gaat die met een groot innerlijk conflict worstelt, was mijn interesse gewekt. Zijn liefde voor een joodse vrouw en steeds groter wordende afkeer van het fascisme, blijkt moeilijk met elkaar te verenigen. De hoofdpersoon zal keuzes moeten maken en daar gaat dit boek over.
Witter zwart is een oorlogsroman waarin de beelden soms als in een film aan je geestesoog voorbij trekken. Met snoepjes van poëtische zinnen, ronde personages, sterke dialogen, metaforen om twee keer te lezen en een tempo en spanningsboog die niet vervelen.

De Italiaanse pauselijke graaf Marco Sebastini Corletti is, zoals dat ging in de tweede Wereldoorlog, als jongeman bij de SS verzeild geraakt tijdens de annexatie van Italië bij Duitsland. Samen met zijn vriend Helmut Von Schlagen was hij in 1941 al ooggetuige bij de verschrikkingen in Dachau, toen vielen de schellen hem van de ogen maar kon hij niet meer terug.
Het verhaal begint in de nazomer van 1943 op het landgoed La Perla Bianca dat door de SS als hoofdkwartier is ingenomen met als saillant detail dat de joodse eigenaar Nando Tandori en zijn gezin hier nog wonen, dit zorgt meteen voor de nodige spanning. De dochter, violiste Ester Tandori en Marco Corletti leerden elkaar kennen tijdens een concert voor de oorlog en werden verliefd.

Helmut Von Schlagen heeft een tweede agenda en zit de familie op grove wijze dwars wat hem niet sympathiek maakt. Marco voert orders uit en probeert te verzaken, verzachten en te verijdelen waar hij kan, wat hem wel sympathiek maakt. Bovendien is zijn liefde voor Ester echt en die van haar voor Marco ook zoals blijkt uit een dagboekfragment in het begin van het verhaal, maar niet uit hun gesprekjes die stekelig en afwerend zijn om hun ware gevoelens te verbergen. Tijdens de eerste 50 bladzijden worden de piketten geslagen voor het netwerk van intriges die zich op de volgende 400 pagina’s ontvouwen. Met als inzet een kostbare viool, auditie bij de paus, vriendschap en machtsvertoon tussen hoge Duiste officieren en de behoefte Hitlers hielen te likken, Italiaanse verzetsstrijders, executies, zwangere vrouwen en zeer ingewikkelde familiebanden.

Toen ik de eerste zin las moest ik even slikken, te bombastisch? Die eerste zin krijgt op de laatste bladzijde echter betekenis. Dan wordt duidelijk hoe het boek is opgebouwd en het verhaal rond is. Mooi gedaan, de ellips gesloten.

Witter zwart is een gelaagde roman waarin de zin van oorlog ernstig in twijfel wordt getrokken, waarin de katholieke kerk en zijn waarheid een belangrijke rol speelt, waarin vriendschap, macht en loyaliteit op scherp worden gezet, maar waarin bovenal de liefde overwint. Witter zwart van Johan van den Ende is zo’n boek waar unputdownable op de achterflap had mogen staan, een boek dat wanneer je het uit hebt, je even in een gat laat vallen.

Johan van den Ende is naast schrijver ook uitgever en schrijfdocent, dit is zijn eerste roman. Bij het boek is een website witterzwart.nl met meer achtergrondinformatie over het verhaal.",1
"Het is een spannend boek, met een verrassend einde. Prima geschreven trouwens. beschrijft alle personages zeer mooi en gedetailleerd.",1
"Genoten van dit boek, het verhaal word vlot vertelt en de spanning in het slot is om te snijden. Voor mij de beste Jackson tot nu toe. Op naar het volgende boek!",1
"Veertiger Adam Sharp ontvangt op een dag een email berichtje van zijn Eerste Echte Liefde. ""Hoi"" is alles wat er in dit berichtje staat, niet veel , maar genoeg om zijn hele leven op zijn kop te zetten. Adam gaat in gedachte terug naar zijn tijd in Australië en denkt na over de vraag hoe zijn leven er uit zou hebben gezien als de relatie met deze Angelina Brown wat was geworden. Zijn huidige relatie met Claire is verre van goed, en doordat er langzaam meer contact komt met Angelina , besluit Adam een punt achter zijn relatie te zetten. Op dat moment wordt hij door Angelina en haar man uitgenodigd om in Frankrijk elkaar te ontmoeten en een week samen op te trekken. Is het mogelijk om weer opnieuw verliefd te worden op je eerste liefde ? En hoe ga je dan verder.

Het Beste van Adan Sharp is het derde boek van de Australiër Graeme Simsion. Zijn eerder Rosie boeken hebben inmiddels een hele schare fans opgeleverd. Wie echter net zo een boek verwacht komt toch wat bedrogen uit.
Overeenkomst is dat in beide boeken de hoofdpersoon worstelt met zijn relatie met vrouwen en je herkent zeker zijn luchtige en lichte bijna filmische manier van schrijven. Maar waar je bij de Rosie boeken regelmatig hardop moest lachen, blijft het bij Adam Sharp bij een glimlach.
Het lijkt wel of de schrijver met dit boek een meer volwassen weg is ingeslagen waarbij hij dingen laat passeren waar je even stil bij kunt staan om er over na te denken. Soms bijna filosofisch : ""Want op hetzelfde moment dat we elkaar de liefde verklaarden, bepaalden we dat die liefde ten dode was opgeschreven.""

Daarnaast speelt muziek ook een grote rol in het boek en laat zien wat muziek kan betekenen in verschillende situaties ook als je er even geen woorden voor kunt vinden.Vaak mooi gevonden en goed passend bij het verhaal.

Simsion vermeldt nog dat het boek ook een eerbetoon is aan de muziek en de muzikanten die zo belangrijk zijn geweest in het leven van mijn generatie. De afspeellijst achterin het boek is zeker de moeite waard om te beluisteren.

Met Het beste van Adam Sharp laat Simsion zien dat hij naast humor ook serieus kan schrijven, en dat smaakt zeker naar meer.",1
"In Het achtste leven beschrijft Nino Haratischwili (1983) de geschiedenis van zes generaties van een Georgische familie. Het verhaal start omstreeks 1900 en wordt pas in de 21e eeuw afgesloten. De roman opent met wat wel eens de mooiste proloog ooit zou kunnen zijn. Die eerste pagina’s omvatten alles: poëzie, spanning, humor en uitnodigende beloftes. In het begin is het moeilijk om de verschillende personages binnen het geheel van de familie te plaatsen, maar door de chronologische aanpak en het bijhouden van een stamboom, vielen de puzzelstukjes uiteindelijk allemaal op hun plaats.
Wanneer de twaalfjarige Brilka wegloopt uit een hotel in Amsterdam, moet haar tante, Nitsa, haar zoeken en terug brengen naar Georgië. Brilka’s weigering om naar huis te gaan, brengt bij Nitsa een golf aan emoties teweeg. Een golf waarin ze dreigt te verdrinken, tenzij ze houvast vindt bij hun gemeenschappelijke verleden dat start bij haar betovergrootvader, de chocoladefabrikant en zijn dochters, Lidia, Meri, Stasia en Christine. Het zijn vooral die laatste twee die de geschiedenis mee vorm geven en hun stempel drukken op de toekomst van de volgende generaties: “Stasia’s verhalen hadden voor mij altijd iets magisch gehad, het waren fabels en sprookjes uit een andere wereld, wat Alania vertelde waren feiten, keiharde feiten, heel realistisch en wreed.” Nitsa zoekt een middenweg tussen deze twee uitersten en herschrijft haar familiegeschiedenis aan de hand van anekdotes die ze her en der bijeensprokkelt, aangevuld met eigen fantasieën en gebroken dromen. Omdat het verhaal niet los kan staan van de werkelijkheid, heeft ze aandacht voor de feitelijke geschiedenis, voor de gevolgen van politieke ideeën en maatschappelijke omwentelingen. Centraal staan echter de relaties van haar familieleden, relaties die nooit lijken te functioneren en die stuklopen op algemene ideologieën en individuele overtuigingen.

Nino Haratischwili haalt met dit boek een ware krachttoer uit. Ze kent de geschiedenis van Georgië op haar duimpje en weet die op een boeiende manier te vervlechten met de fictieve levens van de familieleden. Om een volledig beeld te kunnen schetsen moeten haar personages zich in brede kringen bewegen en geraakt worden door de verschillende mijlpalen in de geschiedenis van Georgië en Rusland. Die complexiteit heeft een grote invloed op het verhaal: “Ze waren allemaal veel te sterk met elkaar verbonden, of ze wilden of niet, ze zouden zich nooit van elkaar kunnen losmaken, nooit was er in hun verhaal iets definitief ten einde, zolang ze leefden. Na elk vermeend einde waren er altijd weer andere ontknopingen, wendingen en mogelijkheden.” De veelheid aan gebeurtenissen brengt voortdurend spanning met zich mee, maar houdt ook in dat de auteur zich zo nu en dan vergaloppeert. De pogingen om elk personage en elke relatie betekenisvol te maken, blijken te hoog gegrepen. Verbanden zijn soms te ver gezocht of complex en staan de geloofwaardigheid van het verhaal in de weg.

Chocoladeliefhebbers zullen smullen van het begin van het boek. Er wordt van meet af geheimzinnig gedaan over de kracht van chocolade: “Je moet me beloven, bij alles wat heilig is, dat je dit kostbare geheim als je oogappel zult bewaren. Nooit mag dit recept de familie verlaten. Nooit mag het door een vreemde worden gebruikt. Nooit mag je het lichtzinnig bereiden voor een of ander vrolijk feestmaal. Het moet iets bijzonders, iets zeldzaams blijven.” Ondanks de spanningsboog die de auteur opbouwt rond het geheimzinnige recept, wordt de belofte dat chocolade als een personage in dit verhaal zal meespelen niet waargemaakt. De chocoladedrank die volgens familierecept wordt klaargemaakt, lijkt vooral gecreëerd om de vloek die erop zou rusten te pas en te onpas naar boven te toveren als verklaring voor de vele spelingen van het lot die de familie tarten. Lezers die niet naar het mystieke neigen, zullen hier maar moeilijk in mee kunnen gaan.

Deze minpunten vallen echter in het niets bij de prachtige schrijfstijl en beredeneerde opbouw van het boek. Nino Haratischwili trekt alle registers open en slaagt erin om zowel poëtische en magisch-realistische beschrijvingen uit haar pen te toveren, als droge weergaves van feiten en daden. Dat deze wissels in stijl de continuïteit van het lezen niet in het gedrang brengen, is een enorme verdienste van de auteur, maar zeker ook van de vertalers die een bewonderenswaardig resultaat hebben neergezet. Het achtste leven (voor Brilka) is een boek dat zo rijk geschreven en allesomvattend is, dat veel lezers er hun gading in zullen vinden. Laat je niet afschrikken door de meer dan duizend pagina’s. Het verhaal neemt je vanop de eerste pagina mee en laat je na de laatste bladzijde hunkeren naar meer.",1
"maar alle losse draadjes komen wel bij elkaar. ,Hoewel als laatste in vertaling uitgebracht, is Verloren dochter het derde boek van Dennis Lehane en het derde deel in de serie over Patrick Kenzie en Angela Gennaro. Waarom een uitgever niet gewoon de juiste volgorde besluit aan te houden bij het vertalen van de boeken van een auteur waarvoor het de rechten bezit, zal altijd wel een raadsel blijven. Nog raadselachtiger wordt het als dat het zo lang uitgestelde deel ook nog eens één van de beste boeken van de desbetreffende schrijver blijkt te zijn. Want die conclusie kan zeker getrokken worden na het lezen van Verloren dochter, een zeer spannende pageturner waarin bijtende humor, bruut geweld, harde actie en verschillende plotwendingen elkaar doorlopend lijken af te wisselen. De twee privé-detectives worden ingehuurd door de schatrijke Trevor Stone om zijn spoorloos verdwenen dochter Desiree te vinden. De miljardair heeft nog maar enkele weken te leven en nadat één van de beste detectives haar niet heeft kunnen vinden, moeten Kenzie en Gennaro de dochter zien te vinden. Het spoor leidt naar een kerkelijke instantie die mensen met verdriet probeert te helpen hun weg in het leven weer terug te vinden, maar zoals wel vaker is de humanitaire uitstraling slechts een slim gekozen dekmantel voor groot financieel gewin.

Nadat Patrick Kenzie en Angela Gennaro naar het warme Florida zijn vertrokken, raken de ontwikkelingen in een stroomversnelling. Hun opdrachtgever blijkt niet volledig de waarheid te hebben gesproken en ook Desiree is mogelijk niet het schoolvoorbeeld van een liefhebbende dochter. Beetje bij beetje komt de waarheid boven water, maar ondertussen moeten de privé-detectives wel vechten voor hun eigen leven. Net als in de andere boeken van Dennis Lehane is de humor werkelijk fantastisch, zonder dat het zo’n opvallende plaats inneemt dat het de vaart uit het verhaal kan halen. Soms moet je een zin twee keer lezen om zeker te weten wat er nu precies wordt gezegd en probeer dan maar eens een spontane schaterlach te onderdrukken. Met name de scène waarin Kenzie in Florida door de politie meer dan twaalf uur wordt ondervraagd, voordat zijn advocaat hem daar komt bevrijden, is van een zeer hoog en vooral vermakelijk niveau. Mooi gevonden is ook de cryptische tip die de speurders ontvangen om op zoek te gaan naar een straat die alleen wordt omschreven als een bekend nummer van Bob Dylan.

Jammer genoeg is in dit derde deel de rol van Bubba Rogowski, de oersterke en zwaar criminele jeugdvriend van Kenzie en Gennaro, vrij magertjes. Alleen in het eerste deel van het verhaal speelt hij met zijn zwarte humor en psychotische trekjes een rol van betekenis, maar wel weer op zijn eigen en volstrekt unieke manier. De manier van vertellen door Dennis Lehane is weer zeer opzwepend te noemen en de lezers worden bijna gedwongen om volledig mee te gaan in het opzwepende tempo waarin het verhaal zich weet te ontvouwen. De ontknoping is traditiegetrouw (voor wat betreft deze serie) weer niet bijster sterk, maar alle losse draadjes komen wel bij elkaar. De manier waarop de twee detectives vader en dochter bij elkaar brengen is aardig gevonden, maar zeker niet alledaags te noemen. Maar past wel uitstekend bij deze harde thriller van een zeer talentvolle auteur.",1
"Loopgravenhel(d) is een boek waar ik in eerste instantie zoiets van had: is dit wel iets voor mij? Maar ik had een boek van dezelfde auteur (Sandra J. Paul/Joanne Carlton) gelezen en dus wilde ik dit ook een kans geven.
Voor mij echt een enorme verrassing. Ik werd volledig meegezogen in het leven van de soldaat Victor, die amper zeventien was toen hij naar Passendale vertrok. De details van de omgeving waarin hij woont, en daarna de details van de loopgraven zijn zo treffend en gedetailleerd dat ik niet anders kon dan me hier volledig in laten meegaan.
Deze auteur beschrijft de dingen zo grafisch, dat het aanvoelt dat je echt mee daar zit en de gebeurtenissen ziet. Heel, heel mooi.",1
"Wat doet de mensheid als de zon over 500 jaar alle leven op aarde zal vernietigen? We bedenken een manier om de aarde te verplaatsen. The wandering earth, het titelverhaal van deze bundel, gaat over de invloed die dit heeft op het leven van mensen. Het is een waanzinnig idee en de uitwerking is fysisch compleet onmogelijk. Maar de manier waarop Cixin ernaar kijkt maakt dat je wel meedenkt in wat dit betekent in het leven van mensen. Zo is het ook met de andere verhalen. Ze zijn niet heel goed geschreven, en de karakters zijn vaak nogal plat, maar het zijn ideeën waar je 's nachts in bed nog over nadenkt of die je met andere mensen deelt. En dat maakt dit boek echt een aanrader.",1
"Nachtzwemmen is het debuut van Lucy Clarke.

Ik zag het boek hier op boekenfans passeren. Zowel het verhaal als de cover spraken me direct aan. Mijn aankoopsuggestie bij de bib werd direct gerealiseerd, dus was ik de eerste die dit exemplaar in handen kreeg. Al moet ik eerlijkheidshalve wel bij vermelden dat manlief me voor was en de boeken eerst las ;-)

Katie wordt ’s nachts wakker en had een rane droom. Als ze de deur opent staat daar de politie. De agenten vertellen dat haar zus Mia overleden is en zelfmoord pleegde...

Nachtzwemmen vertelt afwisselend het verhaal van Katie en van Mia.
Katie krijgt te horen dat haar zus overleden is. Ze kan niet geloven dat Mia zelfmoord pleegde.
Mia haar verhaal vertelt haar belevenissen tijdens haar wereldreis samen met haar beste vriend Finn. Ze wordt verliefd op Noah, een surfer, maar weet niet waarom hij vlucht, wat hem bezig houdt.
Katie beslist om alles achter te laten, haar appartement en haar job in Londen en haar verloofde. Ze reist Mia achterna. Ze gebruikt het dagboek van Mia om te achterhalen waar haar zus overal is geweest en wat er allemaal in haar omging.

Waarom was Mia in Bali als dit niet op haar route lag?
Waarom was Finn niet bij haar?
Pleegde ze zelfmoord?

Als lezer krijg je stukje voor beetje inzicht in het verhaal. Je ontdekt hoe de relatie tussen de 2 zussen is, waarom Katie en Finn elkaar mijden. Je leest waarom Noah vlucht voor alles en iedereen.

Ik vind het een krachtig debuut. Het vertelt een verhaal van een moeilijke relatie tussen zussen, broers en geliefden. Het toont hoe moeilijk het soms voor mensen is om te tonen dat ze elkaar graag zien. Het boek is vlot geschreven. Het verhaal komt tot leven terwijl je leest over de personages, de omgeving, de culturen,… De afwisseling in de verhalen van de 2 zussen brengt telkens nieuwe informatie. Je hunkert ernaar om de ontknoping te kennen. Het boek is niet superspannend, maar het hield me toch in de ban om het hele verhaal te ontdekken. Ik vind het meer een roman dan een thriller. Dit doet echter geen afbreuk aan de kracht van het verhaal.

Nu ligt Ademhalen klaar om verslonden te worden.",1
"Een bijzondere carrièreswitch maakte auteur Mechtild Borrmann. Na een carrière als dans- en theaterpedagoog, gestalttherapeut en personeelsmanager besloot zij het schrijversvak te leren kennen. In Duitsland hebben haar romans al meerdere prijzen in de wacht gesleept. Oorlogskind is haar debuut in Nederland. Voor de feelgood club op Hebban mocht ik het boek alvast vooruit lezen.

Wanneer Hanno een jongetje vindt zonder iemand die om hem bekommert, besluit hij hem mee naar huis te nemen. Zo net na de Tweede Wereldoorlog moet iedereen vechten om te overleven en het zou onmenselijk zijn om het ventje alleen achter te laten. Jaren eerder vecht de familie Anquist voor hun leven. Ook rijke mensen in Duitsland hadden het tijdens de Oorlogsjaren niet gemakkelijk. En jaren later – in het heden – vraagt Anna zich af waarom haar moeder zich ze vreemd gedraagt. En zou Joost ooit antwoord op zijn vragen krijgen?

Borrmann neemt je in Oorlogskind mee naar drie verschillende tijden. We volgen Clara Anquist rond 1945, Hanno en zijn familie rond 1947 en Anna en Joost in 1992. In eerste instantie lijkt het erg ingewikkeld om drie tijden door elkaar te lezen. Toch is dat niet het geval. Borrmann weet de drie tijden duidelijk van elkaar te laten verschillen door een goede afwisseling van tijd.

Ook als je niet zo kijken in welk jaartal het hoofdstuk zich bevindt – elk hoofdstuk begint met een jaartal – is het verhaal goed te volgen. De sfeer van de rijkelui, die maar moeilijk kunnen overleven, zo net na de oorlog is typisch voor die tijd. Het verdriet om verlies – niet alleen van mensen om hen heen maar ook van bezittingen en het onrecht is voelbaar op elke pagina.

Ook in het verhaal van Hanno is de sfeer duidelijk te proeven. Hanno's leven bestaat uit overleven. Illegaal dingen verkopen om in leven te blijven. De angst om dood te vriezen door de kou en de vele roddels die ontstaan als je het wel weet te redden. De beklemmende sfeer van Hamburg na de Tweede Wereldoorlog spat van de bladzijden en doet soms even rillen.

In het heden zit weinig sfeer. Joost en Anna zijn allebei op zoek naar de waarheid. Terwijl zij zoeken in het verhaal, licht Borrmann steeds een stukje van de sluier op. Het verhaal komt langzaam tot een climax en je bent als lezer druk bezig om het mysterie op te lossen.

Helaas is het als vrij snel duidelijk wie wie is en dat maakt dit verhaal dan ook wel erg voorspelbaar. Dat is zonde, maar het zorgt er niet voor dat het een slecht boek is. Oorlogskind moet het namelijk niet alleen hebben van het mysterie, maar vooral van de sfeerbeschrijvingen over een zwarte periode in Duitsland.

Het verhaal is gebaseerd op een waargebeurd feit, de nooit opgeloste puinmoorden. Borrmann heeft hier een fictief verhaal omheen verzonnen, maar weet wel de geschiedenis te beschrijven. De levensstijl van de armen en de rijken naast elkaar is bijzonder te noemen. Oorlogskind geeft een kijkje in een stukje geschiedenis waar velen nooit over nagedacht hebben. Alleen daarom is het al een must read.",1
"Bij het zien van de schitterende cover van Het Noorden verloren van Nic Compton krijg je een vredig gevoel, je wilt naar het strand om naar de zee te kijken, om lekker uit te waaien. De titel maakt je een beetje bang, maar ook nieuwsgierig, je wilt weten wat ermee bedoeld wordt.
Het Noorden verloren van Nic Compton is een taboe doorbrekend, huiveringwekkend boek dat laat zien dat niet alle verhalen over vermisten op zee, waarom ze vermist zijn, waar zijn, dat er vaak meer achter zit, maar dat dat verzwegen wordt en vaak een ander verhaal wordt opgehangen. Waarom dat verzwegen wordt, dat kan je lezen in het boek. Het is een boek dat je aan het denken zet, anders naar de zee laat kijken.
Een ieder die een zeevaart wil maken, alleen of met anderen, zou dit boek moeten lezen en zich daarna moeten afvragen of hij dat daarna nog wil. Het boek laat zien dat het niet alleen maar leuk is op zee, maar dat het ook zijn nare kanten heeft. Het laat zien wat het met mensen kan doen als ze een schipbreuk meemaken, wat het met mensen kan doen als ze een lange tijd met weing eten en drinken op zee zijn, het verschil tussen vroeger en nu, hoe zwaar het psychologisch kan zijn als je een lange tijd alleen maar op zee zit zonder land te zien, wat het met mensen kan doen als ze een lange tijd met anderen op een kleine oppervlakte moeten werken en leven, hoeveel zelfmoorden er op zee zijn gepleegd, hoeveel verdachte gevallen van zelfmoorden er op de grote- en kleine vaart zijn en wat het met mensen kan doen als ze een solozeereis om de wereld maken.

Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2019/01/het-noorden-verloren-nic-compton.html.",1
"Beginnen in Bloed en beenderen zonder torenhoge verwachtingen is haast onmogelijk. De hype rondom het debuut van Tomi Adeyemi is enorm en ze wordt in één adem met J.K. Rowling genoemd. Een boek dat zo wordt opgehemeld en zoveel in zich moet hebben, kan eigenlijk alleen maar tegenvallen… Toch?
Tomi Adeyemi is geboren in Amerika, maar haar roots liggen in Nigeria, waar haar ouders vandaan komen. In interviews vertelt ze dat ze heel lang weinig wist over haar afkomst en vooral probeerde om erbij te horen. Gelukkig voor al haar lezers heeft ze zich uiteindelijk in haar achtergrond verdiept en al haar kennis én verbeelding in Bloed en beenderen uitgestort. De roman speelt zich af in het verzonnen Afrikaanse land Orïsha en alle personages hebben een donkere huidskleur. Helaas betekent dat allerminst dat er geen racisme is, want juist dat vormt een belangrijk thema. Vroeger was er namelijk volop magie in Orïsha, maar de wrede koning heeft alle magiërs, genaamd maji, uitgemoord en de nieuwere generaties maji hun magie afgenomen. Sinds deze Zuivering leven alle krachteloze jonge maji aan de onderkant van de samenleving, onderdrukt en verstoten.
Een van de hoofdpersonen is de dochter van een maji. Zélie en haar broer Tzain vluchten na de Zuivering met hun vader naar een ander dorp om een nieuw leven te beginnen. Helaas kan Zélie nooit ontsnappen aan haar afkomst, omdat ze aanleg heeft om maji te worden. Kinderen met deze sluimerende krachten worden geboren met zilverwitte haren, waardoor ze makkelijk te herkennen zijn. Ze wijken af en kunnen daardoor rekenen op een regen van scheldwoorden, seksuele toespelingen, aframmelingen en een totaal oneerlijke en ongelijke benadeling. De parallel met de huidige maatschappij is makkelijk te leggen.
Racisme en politiegeweld voelen wellicht als Amerikaanse thema’s. We hebben hier meer jeugdboeken over uit zien komen de laatste jaren, waaronder The hate U give van Angie Thomas. Het boek van Thomas is moeilijk te vertalen naar de Nederlandse samenleving, aangezien we hier gelukkig niet dagelijks worden geconfronteerd met getto’s, politiegeweld, drugsbendes en wapens. Helaas is ook Nederland bepaald niet vrij van racisme. Bloed en beenderen maakt het misschien nog wel makkelijker om je in te leven in de gevoelens van de donkere minderheid dan het boek van Thomas. Adeyemi kiest ervoor om de actuele problematiek in een fantasyjasje te gieten, waardoor iedereen zich wel aangesproken moet voelen.
Zelfs als je het puur als fantasyroman leest, kun je niet anders dan verontwaardigd zijn over de manier waarop de wachters van de koning hun macht op vreselijke wijze laten gelden tegenover de maji’s. En laten we eerlijk zijn: het is ook gewoon een verschrikkelijk spannend verhaal over een groep jongeren die een gevaarlijk avontuur ondernemen om de magie terug te brengen in Orïsha. Koningskinderen en verschoppelingen moeten samenwerken, er worden heuse gladiatorengevechten gehouden en zelfs liefde ontbreekt niet. Natuurlijk valt iedereen precies voor de verkeerde persoon. Adeyemi is ook niet vies van een moord hier en daar. Hoe belangrijk of sympathiek een personage ook is, in Bloed en beenderen moet je haast net zo vrezen dat je favoriete personage het loodje zal leggen als in Game of Thrones.
Het enige minpunt van Bloed en beenderen is hoe snel sommige plotwendingen plaatsvinden. Dat klinkt als een vreemde opmerking over een boek van bijna vijfhonderd pagina’s waarin slechts één maand verstrijkt, maar juist doordat de tijdsspanne zo kort is, is Bloed en beenderen een soort snelkookpan. Personages vormen wel héél snel diepe banden met zowel vriend als vijand. Handig geplaatste flashbacks en vluchtige gesprekken moeten geloofwaardig maken dat de hoofdpersonen enorme ontwikkelingen doormaken. Dat gaat soms net iets té snel. Verliefd worden op je grootste vijand of je tegen je eigen vader keren zou net wat langer mogen duren dan een paar luttele weken.
Na het lezen van Bloed en beenderen kun je uiteindelijk niet anders dan begrijpen waarom het boek zo gehypet wordt. Het is een steengoede fantasyroman die op een originele manier aandacht vraagt voor de manier waarop de huidige maatschappij omgaat met mensen die anders zijn. Hoe de personages worstelen met hun eigen vooroordelen en hier uiteindelijk overheen stappen is inspirerend. Ook mag gezegd worden hoe prachtig het boek eruitziet. Alleen al de kaft is een tripje naar de boekhandel meer dan waard. Gelukkig hoeven we nog geen afscheid te nemen van Adeyemi’s wondere wereld. Voorjaar 2019 komt het vervolg uit.",1
"Zeer geslaagd debuut van dit Scandinavische duo! Er wordt heel zorgvuldig een verhaal opgebouwd dat vanuit verschillende invalshoeken wordt belicht. Het is niet zomaar een thriller waarbij de politie wordt gevolgd op haar weg naar de dader van de moord. Er is veel aandacht voor alle personen die betrokken zijn bij de misdaden en haarfijn wordt uit de doeken gedaan waarom iemand moordt of vermoord wordt.
De politiediensten uit verschillende landen slaan de handen ineen om de wereldomvattende stroom van moorden een halt toe te roepen. Internet is een prachtig medium, maar zoals met veel dingen kun je er goed mee doen maar ook kwaad.....

Trouwens heel leuke knipoog naar een andere Scandinavische schrijver wanneer Jacob Colt bedenkt waarom schrijvers niet eens een politieman laten opdraven die niet zo'n eenzame loser is, gescheiden en wachtend tot zijn enige dochter een keer belt, maar meer als hij: gelukkig getrouwd en tevreden met zijn werk :-).

Wat mij betreft mogen de auteurs heel gauw met een nieuw boek op de proppen komen!",1
"Niks is lekkerder dan met een kop thee, de donkere zondagmiddag weg te lezen. Een goed boek op schoot en je vergeet de hele wereld. Zo'n boek is dit! Je kan het maar moeilijk wegleggen maar gelukkig hoeft dat ook niet. :) Heerlijk spannend met levendige karakters, goed geschreven en spannende verhaallijn. Een aanrader! Zeker een auteur om te onthouden.",1
"De boekenblog Samenlezenisleuker plaatste enige tijd geleden een recensentenoproep voor wie het non-fictie boek ‘De laatste getuige’ zou willen lezen. Uitgeverij Achtbaan stelde de leesexemplaren beschikbaar mist je recensie uiterlijk 15 april online staat.

Ik wist zodra ik hoorde over het verhaal van Wim Aloserij, wat door Frank Krake in dit werk uitgeschreven is, dat ik het moest lezen. Al is het maar om een beter idee te krijgen van wat mijn eigen opa voor leed heeft moeten ondergaan in de tweede wereld oorlog. Daarnaast vind ik het persoonlijk enorm belangrijk dat mensen en de gehele wereld bevolking zich bewust is, wordt en blijft dat oorlog afschuwelijk is. Oorlog kan nooit een goed doel dienen en kan nooit de oplossing zijn. Toch is het nog altijd veel te veel gaande in de wereld en een constant aanwezige dreiging. Ik heb met eigen ogen gezien wat voor schade het bij mijn opa heeft aangericht, hoe hij zijn hele leven de loodzware last op zijn schouders droeg en hoe hij nauwelijks kon praten over wat er allemaal gebeurd is. Ook andere ouderen die ik dankzij mijn werk tegenkom dragen nog altijd de littekens van de tweede wereld oorlog.

Zodra je het verhaal van Wim gaat lezen dringt van begin tot eind tot diep in je ziel door. Dat iemand, een mens van vlees en bloed, zulke gruwelijkheden heeft kunnen ondergaan en dat heeft overleeft is een wonder. Het toont absoluut de onmetelijke kracht van de innerlijke mens. Daarentegen laat het boek ook zien hoe beestachtig mensen kunnen zijn, hoe zij alles kunnen doen als zij denken dat het gerechtigd is. Bepaalde elementen in het verhaal zijn letterlijk misselijkmakend en dan te bedenken dat het geen verhaal is, maar realiteit is geweest voor Wim. Toch is in alles de strijd om te overleven te voelen, de constante hoop dat het beter wordt. Zijn vechtlust wordt op een prachtige manier beschreven door Frank, die zijn bewoording zo heeft gekozen dat het een mengeling is van het daadwerkelijk verhaal van Wim maar ook de geschiedkundige feiten ruim aanbod komen. Het geheel wordt ondersteund door foto’s en documentatie afbeelding die nu na zoveel jaren nog de verschrikkingen laten zien van de oorlog.

Het boek laat je niet meer los als je eenmaal begonnen bent met lezen. Ik heb het naderhand echt moeten laten bezinken eer ik deze recensie kon schrijven. Het raakte mij zo ontzettend en de kleine stukjes die mijn opa mij verteld heeft tijdens zijn leven kan ik nu beter plaatsten. Het breekt nog altijd mijn hart dat dit gebeurd is en nog steeds op grote schaal over de gehele wereld gebeurd. Ik kan en wil niet begrijpen hoe de zucht naar oorlog ontstaat. Uiteraard is het Utopia om te wensen dat mensen alleen maar vredelievend met elkaar omgaan maar laten we het alsjeblieft met zijn alle proberen? Elke dag en nacht opnieuw. Zoals Lenny Kravitz ooit zong; ‘Let love rule’!

Ik geef dit boek de volle 5 sterren en als het kon meer. Het is voor mij enigszins raar om een beoordeling aan dit boek te hangen maar dat hoort er nu eenmaal bij in de recensentenwereld.

Spanning: 8
Plot: 10
Leesplezier: 6
Schrijfstijl: 10
Originaliteit: 8
Psychologie: 10",1
"Ik vond dit een van de spannendste delen... Frieda..... wat een heerlijke reeks. Kijk NU al uit naar het laatste deel.

Na alle delen leef je erg mee met Frieda en haar clubje. Je bent zelf ook erg nieuwsgierig of je nog te weten komt hoe dat nu zit met die Dean......en wat er nog gaat komen in het laatste deel. Ik de vorige delen werd je meer meegenomen in de Frieda wereld en leer je haar kennen dus in dit deel kon je meer eromheen kijken......
Met een ruk uitgelezen",1
"Alles wat onmogelijk lijkt, lijkt te kunnen. Een boek dat je laat nadenken over de (on) mogelijkheden wat betreft klonen en nog veel meer.",1
"Sportbiografieën volgen vaak een vast stramien. Beginnen met een belangrijk moment, dan de lange weg die de sporter vanaf zijn of haar jeugd heeft afgelegd richting de top. Vervolgens de hoogtepunten, het afscheid en het leven na de topsport. Ook Expeditie Edith volgt dit pad grotendeels en toch is het een heel andere sportbiografie dan al die andere. Waarom? Omdat Edith Bosch samen met journalist Jasper Boks de vinger op de zere plek durft te leggen en vervolgens zoals een topjudoka betaamt daar nog eens extra hard op durft te drukken.

Voor veel sporters is een biografie een mooi moment om terug te blikken, nog voor één keer te vertellen hoe het precies zat of misschien zelfs om enkele openstaande rekeningen te vereffenen. Voor Edith Bosch is het waarschijnlijk onderdeel van het proces geweest waar ze zelf vanaf 2010 voor koos. Dat proces was een zoektocht naar zichzelf en naar de reden waarom ze zich steeds zo rot voelde ondanks al het sportieve succes.

Na jaren van zichzelf ellendig voelen ging de judoka de confrontatie met zichzelf aan, met hulp van een lifecoach. Het doel was erachter te komen op welke momenten ze zich wel gelukkig voelde. Als je de erelijst van Bosch bekijkt, kun je die momenten best invullen. Nederlandse titels, Europese titels, een wereldtitel, maar dat blijkt toch allemaal anders in elkaar te steken. Als ze vertelt hoe haar zilveren olympische plak van Athene voelt als de prijs voor de eerste van de verliezers is dat nog wel te begrijpen. Maar als ze vertelt dat ook na de titels de blijdschap of het gelukkige gevoel achterwege blijft, raak je als lezer benieuwd wat de achterliggende reden ervoor is.

Bosch blikt terug naar haar jeugd, hoe judo voor haar een veilige beschermde omgeving bood en hoe dat doorgroeide in een ondoordringbaar pantser van topsport, offers brengen en hard zijn voor jezelf en je omgeving. ‘Bitch’ Bosch was daarin een kei, zo omschrijft ze dat zelf. Ze stelde torenhoge verwachtingen waaraan ze zelf moest voldoen en vervolgens ook haar omgeving, anders liet ze dat op niet mis te verstane wijze blijken. Pas met het afbreken van dat pantser en het durven kijken naar de persoon die ze was, lukt het haar om te gaan genieten van zichzelf en van de dingen die ze doet. Zo kan ze haar topsportcarrière alsnog afsluiten met een goed gevoel en de laatste drie grote prijzen – zilver op het WK van 2011, brons op de Spelen van Londen en het teamgoud tijdens haar laatste EK – vieren met trots en plezier. Ook blikt ze terug op haar deelname aan het survivalprogramma Expeditie Robinson waarmee ze bekend werd buiten de wereld van sportfans. 

Expeditie Edith is een nietsontziende blik in de spiegel van een supersuccesvolle judoka die laat zien dat aan veel van dat succes een keerzijde zat. Zoals de judoka Bosch keihard was voor zichzelf op de tatami en in de trainingshal, zo genadeloos durft ze ook voor zichzelf te zijn in haar terugblik. Ze hekelt de vroegere versie van zichzelf die vond dat iedereen maar rekening moest houden met de topsporter Edith Bosch en zijn agenda op die van haar moest aanpassen. Ze vertelt ronduit eerlijk over haar eigen onbegrip op het moment dat haar ouders het totaal met haar hebben gehad, maar bekent ook hoe ze zo met zichzelf bezig is dat ze haar moeders verjaardag vergeet. Uiteindelijk, zo bekent ze, is ze met zichzelf en met haar omgeving in het reine gekomen en daar is dit boek het resultaat van. Een eerlijk beeld dat nergens van extra glans is voorzien en waarschijnlijk daarom zo straalt.",1
"Wow! Wat een geweldig goed boek zeg! Je zit meteen in het verhaal!
Ik kon niet stoppen met lezen en had het boek in een mum uitgelezen. Als lezer wordt je meegenomen aan de hand van de karakters die je hun beleving laten zien in hun verhaallijn. De ene heeft een ander lettertype en een andere datum, om vergissing helemaal uit te sluiten.
Het verleden en het heden.

Je zult verbaasd staan over de hoeveelheid onderzoek die de auteur heeft gedaan. Het is daardoor een heel geloofwaardig verhaal. De gesprekken in het Iers en de beschrijving van de gebeurtenissen in Ierland zijn indrukwekkend, naar mijn mening.
Wat de hoofdpersoon Janine, mee heeft moeten maken. Verschrikkelijk! En dan je mond daar over kunnen houden, wat een karakter zeg! Het zijn voor mij échte personen geworden, al heel vlug tijdens het lezen. Ze zijn zo realistisch beschreven dat het gewoon niet anders kan, dan dat je je heel erg betrokken moet voelen met de personen om wie het handelt.

Het einde leverde een verrassing op. Helemaal anders dan dat ik verwacht had. Hierdoor werd het verhaal nóg spannender en de afkeer over wat er gebeurt wordt steeds groter.
Maar het is een goed einde...zo is het goed!",1
"Een heerlijk hilarisch boek, vol met verhalen die zeer herkenbaar zijn als veertiger met pubers. Zo fijn om te lezen, dat situaties in eigen huis ook elders voorkomen, het geeft een steuntje in de rug!
Dank Mieke Kosters en Yvanka van der Zwaan, vanavond proost ik op jullie!",1
"Rusland 1922, Ilya Ivanov heeft het idee om een mens en een chimpansee te kruisen. Hij brengt menselijk sperma in bij een chimpansee. Dat lukt allemaal niet te best en hij gaat naar Afrika om het omgekeerde te proberen, sperma van een chimpansee inbrengen bij een afrikaans meisje. Of dit wel of niet gelukt is, wordt niet duidelijk. Dit is trouwens waargebeurd.
Amerika jaren '90. Felix, Nederlander trekt naar New York om er een jaar te studeren, iets met journalistiek. Felix is homo. De aids-epidemie is op haar hoogtepunt. Onderzoekers over heel de wereld zijn naarstig op zoek naar een remedie. Helena Frank is een van die onderzoekers en wil naar de bron van het virus. Als je weet waar het vandaan komt, hoe het ontstaan is, heb je mogelijk ook de remedie in handen. Helena is op de hoogte van de experimenten van Ivanov. Ze is geschort van de universiteit omdat ze, volgens de universiteit, iedere keer te laat publiceert, net nadat iemand anders al met dezelfde resultaten komt. Felix wil uitzoeken wat er echt achter haar schorsing zit en geraakt gefascineerd door Helena. De assistente van Helena, Lois, zit soms bij hem in de klas. De drie krijgen een rare relatie waarin veel verzwegen blijft.

De wetenschappelijke invalshoek en dan vooral de hiv-problematiek boeide me enorm in dit boek. Verder stelt zich de vraag hoe ver wetenschap kan en mag gaan. Wat is ethisch nog aanvaardbaar en wat niet en ook al is het niet aanvaardbaar maar zou het het algemene goed kunnen dienen, moet je bepaalde experimenten dan toch niet laten doorgaan? Wat nu etisch onverantwoord is, was misschien tientallen jaren nog wel verantwoord en omgekeerd. Wie bepaalt wat mag en niet mag en wat hebben rascisme en dominantie van bepaalde bevolkingsgroepen daarmee te maken.
Heel interessant boek met andere woorden.",1
"Het lukt het theatherschip Cirque des Etoiles niet om succes te krijgen, wat hun ondergang kan zijn. Je volgt de wetenswaardigheden van Vierde Regieassistent en hoie ze probeert uit deze wanhopige situatie te komen. Is er redding mogelijk voor het circus...

Bo zet een indringend verhaal neer. Je ziet langzaam de strakke regime in het schip afbrokkelen en hoe 1 persoon ermee om gaat. Mooi, meeslepend SF verhaal.",1
"5-HAVO leerling aan het Thorbecke College Liv gaat een aantal dagen op schoolreis naar Brussel. Als ze er tot haar schrik achter komt dat er ook leerlingen van het Haagse Lyseum meegaan, baalt ze best wel. Helemaal als ook nog eens blijkt dat haar grote concurrent Kim Ji Ho (die haar genadeloos versloeg tijdens Den Haag’s got talent) ook meegaat. Zal dit haar complete schoolreis gaan verpesten? Of gaat ze er koste wat kost het beste van maken en misschien een kleine revanche krijgen tijdens de bonte avond?

Anne, de nieuwe muziekdocente aan het Thorebecke College gaat mee al begeleidster op het schoolreisje. Ze heeft net in de zomervakantie daarvoor te horen gekregen dat haar contract niet verlengd werd bij het Haagse Lyceum. Waar ze behoorlijk ziek van is geweest. Laat het nu zo zijn dat haar opvolger Sjoerd Scheltema (ook wel “de baan-pikker”) ook mee zal gaan. Ze komt er ondertussen achter waarom haar contract niet verlengd is: Sjoerd blijkt het neefje te zijn van haar oude directeur. De stemming is alles behalve gezellig, zal Anne haar boosheid opzij kunnen zetten?

Je leest het verhaal vanuit Liv en Anne, om en om wisselen de hoofdstukken elkaar af, wat erg prettig is en zorgt voor een fijne afwisseling. Aan de ene kant lees je vanuit een middelbare scholier en aan de andere kant vanuit een docente, maar ze bleven wel een soort van hetzelfde verhaal, erg leuk in elkaar gezet. Doordat je gedurende het verhaal leest wat ze denken en voelen, kun je je goed inleven in deze twee hoofdpersonages. Beide hebben ze lieve, prettige en zelfs een beetje brave karaktereigenschappen, ergens lijken ze daardoor ook wel op elkaar. Beide kunnen ze slecht omgaan met de rivaliteit die er heerst, wat ze op een bepaalde manier ook weer erg onzeker maakt. Toch is het erg vermakelijk om over Liv en Anne te lezen. Hoe ze groeien en zien dat vooroordelen niet altijd waar zijn en daardoor dingen in de weg kunnen staan. Ook de bij-personages vulde het verhaal erg mooi aan. En er was zelfs nog een mini rolletje voor Gemma, hoe leuk is dat! (De lizzie van den Ham fans, weten meteen waar ik het over heb)

“Het lied van mijn hart” is enorm lief, luchtig, romantisch en zelf af en toe sexy geschreven verhaal. De auteurs (Lizzie van den Ham & Lily Frank) hebben daarin echt een mooie balans gevonden. Tijdens de schoolreis krijg je allemaal leuke informatie en weetjes over België mee, wat een erg leuke toevoeging was. Je waant jezelf echt in België. Daarnaast loopt muziek als subtiele rode draad door het verhaal heen. Muziek brengt iedereen nader tot elkaar. Ze zeggen niet voor niks dat muziek het voedsel is van de liefde. Eenmaal begonnen in dit verhaal, lees je het binnen de kortste keren uit. Het is ontzettend vlot en realistisch geschreven en ondanks dat het misschien voorspelbaar is, blijf je benieuwd naar het einde.

Dit soort (highschool) liefdes verhalen zijn absoluut heerlijke guilty pleasure verhalen voor veel lezers. Het is gegarandeerd een boek dat je uit een leesdip weet te trekken, gewoon omdat het zo lief en luchtig is en je er niet extreem moeilijk bij na hoeft te denken. Een absolute aanrader voor de feelgood New Adult liefhebbers, die hiervan zullen smullen.

Kortom, ga dit boek lezen! Zeker als je graag vlotte, lieve feelgood/new adult boeken leest. Na het lezen van “het lied van mijn hart” wil je absoluut meer.",1
De boeken van Leighton Gage spelen af in Brazilie en zijn allemaal eigenlijk geweldig goed. Maar voor mij blijft de eerste deel van Mario Silva nog de beste. Spannend en heel goed geschreven.,1
Een goed en spannend verhaal met een verrassende ontknoping. Je wordt snel meegezogen in het verhaal en blijft benieuwd hoe het verder gaat. Ik wacht op meer van deze schrijver.,1
"Het is altijd even spannend of een eerste boek van een schrijver me bevalt maar het werd al snel duidelijk dat de thriller Ik reis alleen van Samuel Bjørk een echte pageturner is. Dit komt vooral door het feit dat vele hoofdstukken eindigen met een klifhanger. Daarenboven kent het boek verschillende verhaallijnen waardoor je wel moet doorlezen om het vervolg van een spannend passage te ontdekken.
Bjørk vertelt in dit boek van een serie over kindermoorden. De seriemoordenaar is iemand die de kinderen eerst met zorg aankleed als een pop, ze daarna vermoord met een narcosemiddel en ze dan met een rugzak vol schoolspullen uitrust. En dit allemaal uit wraak. Verder zien we een bezorgde inspecteur genaamd Holger Munch waarvan de moeder in een verzorgingstehuis ligt. Een andere verhaallijn belicht het ondraagelijke gemis van inspecteur Mia Krüger van haar tweelingzus die tien jaar eerder stierf aan een overdosis. Tenslotte leren we twee verwaarloosde broers kennen die een christelijke sekte ontdekken en stuiten op een tweede vermoord meisje in een bos.
Hoewel deze verhaallijnen bij aanvang geen verband tonen valt alles op het einde mooi op zijn plaats en krijg je op al je vragen een antwoord. Bovendien vertelt de auteur dit alles op zo’n doordachte en stijlvolle manier dat zelfs huiveringwekkende moorden op zesjarige, kleine meisjes op geen enkel moment ongemakkelijk worden. Dit maakt het een zeer toegankelijk boek.
De beschrijving van de personages is zo levendig dat het tot je verbeelding gaat spreken. Het hoofdpersonage Mia Krüger is een zeer getalenteerde maar depressieve jongere collega van Munch die erg goed is in verbanden zoeken en geheimen ontrafelen. Holger Munch kan de talenten van zijn medewerkers optimaal benutten maar buiten zijn wil geraakt hij emotioneel betrokken in deze moordzaak wat alles nog complexer maakt.
Over het algemeen is de spanning goed gedoseerd en met het einde in zicht kwamen er ook enkele verrassende plotwendingen met een enorm enerverende maar geloofwaardige ontknoping tot slot. Voorts bevat het verhaal ook alles wat een goede thriller moet hebben: een origineel verhaal, goed gedoseerde en opgebouwde spanning, personages met veel diepgang en een schrijfstijl die je geboeid houdt tot het laatste woord. Een zeer geslaagde thriller.",1
"Ik heb de DVD van de film gereserveerd, maar ik wilde eerst het boek lezen. Ik had er eerlijk gezegd niet veel van verwacht, na ""Drift"" gelezen te hebben, maar ik vond het spannend!",1
"'Hoewel thuis maar een begrip is, een woord, is het een krachtig woord,
krachtiger dan de krachtigste bezwering ooit door tovenaars uitgesproken
of door geesten beantwoord.'
Charles Dickens - 'Martin Chuzzlewit'


Veel beslissingen in het leven worden op de gok genomen


'Pachinko*' - een titel die tot de verbeelding spreekt - is een relaas over de politiek-historische geschiedenis van Koreaanse migranten in Japan - de periode van 1910 tot 1989 - en wordt als een rode draad verweven in deze fascinerende familiesaga over vier generaties van een kleine Koreaanse familie. Een fictieverhaal gebaseerd op waargebeurde feiten.

In 1910 lijft Japan Korea in, de Japanse kolonisatie die gepaard gaat met veel politieke onrust. Het Koreaanse leven wordt zwaarder door de krappe financiële middelen. Yangjin, Hoonie en hun dochter Sunja hebben hun huis in het vissersdorpje Yeongdo opengesteld voor betalende kostgangers. Onder hen de doodzieke jonge dominee Baek Isak, die het huis aandoet omdat zijn broer Baek Yoseb hem heeft verteld van zijn goede ervaringen daar.

Wanneer Sunja zwanger raakt van de getrouwde Koh Hansu, stelt hij voor dat hij haar een huis geeft en financieel voor haar en hun kind garant zal staan, maar wanneer ze hoort dat hij een getrouwd man is en vader van drie kinderen wil ze niets meer met de hem te maken hebben.
Isak hoort van de zwangerschap en biedt aan om met haar te trouwen en het kind als de zijne te aanvaarden. Zijn enige wens is om samen naar Japan te reizen om zich bij zijn broer en zijn vrouw Kyunghee te voegen en zich sterk te maken voor het Koreaanse christelijke geloof. Sunja neemt het aanbod van de integere man aan en ze vertrekken naar Osaka waar we het verhaal van Sunja verder volgen.

'Ze stapten uit in Ikaino, het getto van de Koreanen. Toen ze daar aankwamen bij het huis van Yoseb zag het er heel anders uit dan de mooie huizen die ze op de route vanaf het starion was gepasseerd. De lucht van beesten verdrong die van eten dat werd klaargemaakt en zelfs de stank van de privaathuisjes. Sunja wilde een hand voor haar neus en mond slaan, maar hield zich in.
Ikaino was een onzalig oord, een samenraapsel van sjofele woningen. Het waren krotten, ondeugdelijk in elkaar gezet met tweederangs materiaal. [...] Veel metalen daken waren doorgeroest. De woningen waren niet veel steviger dan hutten of tenten.'

De Koreaanse auteur Min Jin Lee woonde in 1989 een lezing bij over de zainichi, zoals de Koreaanse migranten tijdens de Japanse kolonisatie wel werden genoemd. Met haar man verhuisde ze jaren later naar Tokio en kreeg ze de kans om Koreaanse migranten te interviewen. Ze heeft bijna dertig jaar zitten 'broeden' op dit verhaal en dat komt in de details en feiten goed naar voren.

Over het algemeen dichtten de Japanners de Koreanen negatieve stereotypen toe en kregen de zainichi te maken met onrechtvaardigheid, discriminatie en slechte leefomstandigheden. Het verkrijgen van een permanente verblijfsstatus of de Japanse nationaliteit bleek een zeer ingewikkelde aangelegenheid. Zelfs kinderen die in Japan zijn geboren moesten zich op hun achttiende nog officieel melden voor hun papieren. Voor hetzelfde werk kregen de Koreaanse mannen minder betaald dan hun Japanse collega's.
Het bleek zeer eenvoudig om Koreanen zonder proces op te sluiten en ze jarenlang onder erbarmelijke omstandigheden te laten verpieteren. Zonder bezoek, zonder voldoende voedsel en zonder uitzicht op vrijlating. Een ernstige ziekte en aanstaande dood waren de enige kansen om met de familie herenigd te worden.
Dit overkomt ook Isak. Hij wordt in de aanloop van de Tweede Wereldoorlog gevangen gezet, omdat hij het opneemt voor een christenjongen.

Sunja en haar zoontjes Noa en Mozasu - De laatste is ook Izak's kind - worden als vanzelfsprekend onderhouden door haar zwager en schoonzus, maar ze wil toch zelf ook haar kostje verdienen door zelfgemaakt etenswaar te verkopen op de markt. A hell of a job voor een migrant om tussen de Japanse marktlieden een plaatsje te vinden, maar de dappere Sunja zet door en zoekt mogelijkheden om haar kinderen een goed leven te bieden en hen te kunnen laten studeren. Ze moet soms noodgedwongen haar trots opzij zetten door onorthodoxe beslissingen te nemen.

Noa en Mozasu hebben buitenshuis geen gemakkelijk leven en hebben het moeilijk met hun Koreaanse afkomst. Ze zijn vaak slachtoffer van vooroordelen en pesterijen, zelfs Muzasu die in Japan is geboren. Vooral de intelligente Noa probeert op school ijverig te zijn, stilletjes in de achterhoede te blijven en zich voor te doen als een Japanner. Tijdens zijn volwassen leven weet hij het, uit schaamte voor zijn afkomst, zelfs geheel te verbergen dat hij geen Japanner is.
Zonder dat ze het weet blijft Hansu op de hoogte van het wel en wee van Sunja en de kinderen en zijn rol in haar kleine familie blijft groot. Hansu zit goed in zijn slappe was, runt restaurants, een pachinkohal en wordt gezien als een rijke yakuza**, maar wanneer de nood hoog is brengt hij haar spullen en voedingsmiddelen.

'Ik heb vlees en gedroogde vis meegebracht. Er zitten ook blikken fruit en chocoladerepen bij uit Amerika. [...] In de onderste krat zitten lappen stof; volgens mij kunnen jullie allemaal wel wat nieuwe kleren gebruiken. Er is een schaar bij, er zijn naalden en garen', zei hij, trots dat hij met die spullen was komen aanzetten. 'De volgende keer neem ik wol mee.'
Sunja wist niet meer wat ze hiermee aan moest. Niet dat ze ondankbaar was. Waar het op neerkwam was dat ze zich schaamde voor haar leven, haar machteloosheid.'

Wanneer de Tweede Wereldoorlog op de achtergrond woedt, is het voor de familie te gevaarlijk om terug te keren naar Korea. In 1950 breekt de Koreaanse oorlog uit en wordt het moederland opgedeeld in Noord- en Zuid-Korea, waardoor de kans op terugkeer nog kleiner is geworden.

Alle leden van de hardwerkende familie van Sunja krijgen gedurende hun leven van doen met het maken van keuzes. Niet elke keuze blijkt achteraf de juiste of meest verstandige te zijn. Soms is het maken van een keuze een gok en zo kom ik terug bij de titel van het boek.
Zowel in het leven als bij de Pachinko* moet je soms een gok nemen en weet je van te voren niet hoe het zal lopen. Er wordt gespeeld in de hoop geluk te hebben.
Als metafoor is Pachinko fraai verweven in dit ingrijpende verhaal.

'[...] er konden maar een paar winnaars en veel verliezers zijn en toch speelden we verder, omdat we hoopten dat we de gelukkigen zouden zijn. Hoe kon je boos worden op diegenen die in het spel wilden zijn? Pachinko was een dwaas spel, maar het leven niet.'

De personages zijn boeiend en levensecht neergezet. Ze worden psychologisch fantastisch uitgediept, zodat het met hen identificeren als vanzelf gaat. De familieleden zijn liefdevol voor elkaar, ook in de moeilijke tijden, maar het wordt pijnlijk duidelijk dat schaamte de liefde danig in de weg kan zitten.
Het boek opent met zeer beeldend, beschrijvend, minutieus en gedetailleerd proza. Soms misschien iets té beschrijvend, zodat er niets aan het toeval wordt overgelaten en je als lezer minder zelf hoeft na te denken, maar doordat het geen westers land betreft - met andere tradities en gewoonten - is dat absoluut niet storend en maakt het dit verhaal juist zeer levend en echt.

Mijn ervaring met boeken die een periode van veel jaren overspannen, is dat ik in het laatste gedeelte vaak wat teleurgesteld raak. (Bij een prachtig boek dat in een tweede deel voortborduurt op het succes van het eerste deel heb ik dat ook.) Zoals er, in de bijna tachtig jaar dat dit verhaal overspant, veel verandert in de loop der tijd, zie je ook de schrijfstijl veranderen van lieflijk proza naar meer grimmiger in oorlogstijd en naarmate we dichter naar het heden komen. In het derde en laatste deel raakt ook dit boek wat van zijn betovering kwijt. Doordat de familiestamboom uiteraard groter en breder wordt, komen er logischerwijze meer personages ten tonele. Het is jammer dat er dan, in tegenstelling tot de eerste twee delen, minder aandacht wordt besteed aan het psychologisch uitdiepen van die karakters. Het epische van het verhaal blijft daar jammer genoeg meer aan de oppervlakte en het krijgt een wat vluchtig, gehaast karakter.

Toch raad ik wel aan om dit schitterende boek te lezen. Het hield mijn aandacht vast tot de laatste bladzijde, de fictie die op waarheid is gestoeld is interessant en in het dankwoord geeft de auteur aan hoe het verhaal is ontstaan.
De vele verhaallijnen zorgen voor een behoorlijke gelaagdheid. Een helder, rijk, maar hartverscheurend verhaal. Ik heb me absoluut geen tel verveeld.

Kijk ook eens naar de prachtige stofomslag en cover. Tal van kraanvogels staan erop afgebeeld. In Aziatische landen staat deze vogel als geluksbrenger symbool voor een lang leven, vrede en gerechtigheid. De boodschapper van wijsheid en het symbool van vrijheid.

Pachinko* is een mechanisch spel dat van oorsprong uit Japan komt en beschouwd wordt als een arcadespel, maar veel vaker als een gokautomaat. Het is in grote mate vergelijkbaar met de westerse gokautomaat. Een pachinkomachine lijkt op een verticale flipperkast, maar heeft geen flippers en maakt gebruik van een groot aantal kleine balletjes.
(Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Pachinko)

De Yakuza** is een Japanse criminele organisatie die al meer dan 100 jaar actief is. Door de buitenlandse pers wordt de Yakuza ook wel de Japanse maffia genoemd. In Japan zelf staat de organisatie verder bekend als gokudō of bōryokudan; 'gewelddadige groep(en)' bij de Japanse politie en de media, en als ninkyō dantai; 'ridderlijke organisaties' binnen de Yakuza zelf.
(Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Yakuza)

Auteur

Min Jin Lee is in 1968 geboren in Seoul, Zuid-Korea. In 1976 verhuisde ze met haar familie naar New York waar ze opgroeide. Als nieuwe immigrant leerde ze lezen en schrijven in Queens bibliotheek. Ze studeerde geschiedenis en rechten en van 2007 tot 2011 woonde ze vier jaar in Japan. In haar werk heeft ze zich laten beïnvloeden door 'Middlemarch' van George Eliot, 'Cousin Bette' van Honoré de Balzac en de Bijbel.

Titel: Pachinko
Auteur: Min Jin Lee
Vertaling: Ineke Lenting & Paul van der Lecq
Pagina's: 512
ISBN: 9789029092494
Uitgeverij J.M. Meulenhoff
Verschenen: maart 2018",1
"Uiltje is niet erg moedig, totdat hij op een dag een rode bril tegen komt. Hij zet de bril op en trekt het bos in.
Bij dit boek hoort een gratis app die ervoor zorgt dat het boek echt tot leven komt. De app is enkel bruikbaar met het boek erbij, waardoor het misschien toch nog net iets meer 'voorlezen' blijft dan 'spelen met de gsm'.
Het boek is echt magisch door de app. Er komen de prachtigste dingen te voorschijn. Je kan uiltje kietelen, de lichtjes fonkelen en kunnen door je kind uitgedrukt worden, ... Echt prachtig! Een absolute aanrader voor iedereen met jonge kinderen!

(Het boek 'Vriendje?' van Charlotte Gastaut is een boek uit dezelfde reeks, maar kon ik op hebban nog niet vinden. Ook dit boek is prachtig! Zowel voor de hele kleintjes - want er is weinig tekst - als voor de iets grotere kleuters door de magische dingen die er gebeuren.)",1
"Als opgroeiende zusjes waren Rose en Lily onafscheidelijk, maar in hun volwassen leven verwaterde het contact, omdat Lily niet kon omgaan met de veeleisende opvoeding van Rose' autistische dochter. Wanneer Rose ernstig ziek wordt, moet Lily terugkeren naar de bloemkwekerij van de familie en moet ze de angst die haar wegdreef onder ogen gaan zien.
Kleine wonderen is geschreven met veel gevoel en begrip voor wat het betekent om 'anders' te zijn. Het is een roman over het belang van familie en over de bergen die mensen kunnen verzetten om hun geliefden te beschermen. Het beschrijft de onverbrekelijke band tussen moeder en dochter en tussen zussen, maar ook die van geliefden en vrienden.

In het begin is het verhaal wat traag, het woord lijzig kwam zelfs bij me op. Misschien omdat het niet echt duidelijk is welke kant het verhaal uit gaat. Gaandeweg komt er een duidelijk lijn in en gaat je hart open voor de diversen personages. Ook al worden ze niet zo uitgebreid beschreven, het is net genoeg om je er een beeld bij te vormen. De bijzondere gave van de dochter van Rose grenst aan de magie. Deze magie doet denken aan de film 'The green mile' of het boek 'Bijen in de mist' van Erick Setiawan.
Het is genoeg om te geloven dat het kan en het spectaculaire, onverwachte en originele plot maakt het tot een verhaal wat nog lang blijft hangen. Na de laatste bladzijde wist ik het zeker, dit is een vooral een lieve roman.",1
"Dit fantasydebuut van een Nederlands auteur is echt veelbelovend. Ik moet bekennen dat wat ik hiervoor van Nederlandse schrijvers had gelezen niet echt heel sterk was (eentje las ik zelfs niet uit). Het genre is erg klein in ons land, en fans lezen vaak in het Engels, waardoor startende auteurs uit het eigen taalgebied worden beperkt tot kleine uitgevers en een nichepubliek. Daar is niks mis mee, want de fans van Nederlandse genreliteratuur zijn vaak enthousiast en de auteurs benaderbaar, maar op het gebied van kwaliteit heeft het beperkingen. Dit boek toont echter aan dat er pareltjes tussen zitten, en het heeft ertoe geleid dat ikzelf veel meer van Nederlandse auteurs ben gaan lezen.
Het was duidelijk dat het om een debuut ging en er waren een paar kleine puntjes qua stijl en plot die ik zelf anders zou hebben gedaan, maar voor het grootste deel laat de schrijver zien hoeveel denkwerk hij heeft gestoken in deze wereld en in zijn hoofdpersoon. Dit is heel duidelijk een liefdewerk en dat zijn de beste boeken. Ik waardeerde de setting van het verhaal: een wereld die zich in een verder stadium van vernietiging bevindt dan meestal in het genre het geval is, op het punt om onder de voet te worden gelopen door mysterieuze insectachtige 'demonen', waarin het kleine groepje mensen dat probeert de mensheid te redden heel goed het laatste stukje beschaving kan wezen dat is overgebleven. De religie van deze wereld is goed uitgedacht. En ik waardeerde de complexe karakters, met voor het merendeel gemengde motivaties. Ze waren goed beschreven en ik kon met ze 'van binnen' meereizen, in plaats van ze van buiten te moeten volgen. Ze voelde voor mij als echte mensen en ze hadden moeilijke beslissingen te nemen. Ik snap zelf niet de klachten van andere recensenten die vinden dat het moeilijk is met de hoofdpersoon mee te leven. Fulia heeft een moeilijk leven gehad en moest daar het beste van zien te maken. Natuurlijk heeft ze daardoor moeite met 'anger management' en vind ze het moeilijk anderen te vertrouwen! Wie zou die problemen niet aan zo'n jeugd overhouden? Ik vond het geloofwaardig, net als haar moeite met zelfvertrouwen.
Het vervolg van dit boek is ook erg goed!",1
"Weer een goed en spannend boek van Meg Gardiner. Het duurde even voordat ik in het verhaal zat. Als je er eenmaal inzit leest het weer lekker weg.
Voor de ogen van 40.000 fans sterft de zangeres Tasia McFarland. Ze was bezig met een grote comeback-tour. Na onderzoek wordt al snel duidelijk dat de kogel uit het pistool van haar ex-man komt, de huidige president van Amerika.
Aan forensisch psycholoog Jo Beckett uit te zoeken of het moord of zelfmoord was. Ze moet het discreet onderzoeken om te voorkomen dat het een politieke rel wordt.
Voor toekomstige lezers: het is het mooist als je de boeken op volgorde leest aangezien er telkens dezelfde personages in voorkomen. ""Dirty secrets club"", ""memory man"" en dan ""vals akkoord"".",1
"Bijna klaar met lezen maar wat een hoofdpersoon, dit verhaal greep mij direct bij de keel. Iedere vrije minuut greep ik direct naar mijn tablet om verder te lezen. Was heel lang niet voorgekomen met een boek. De laatste keer was dat met De Oversteek van Justin Cronin. Niet te vergelijken met dit maar ik vind dat Baldacci met Amos een prachtig mens gecreëerd heeft. Het gegeven hoe hij is en hoe hij omgaat met zijn ""beperking""en met zijn ""super brein"" en zijn worsteling met zijn verlies en zijn leven en zichzelf vind ik heel mooi beschreven. Hij heeft Amos tot leven gebracht voor mij en ik hoop zo dat hij het leven mag behouden.",1
"Nell Zink (1964) beleefde haar jeugdjaren in Virginia. Op dit ogenblik woont ze in de onmiddellijke omgeving van Berlijn, waar ze werkzaam is als vertaalster voor Zeitenspiegel Reportagen. De rotskruiper is haar debuutroman, waarvan ze het eerste deel in nauwelijks vier dagen schreef; de hele roman in drie weken...Ze werd ontdekt en gesteund door Jonathan Franzen, een zwaargewicht uit de literaire klasse. Zink is genomineerd voor de Guardian First Book Award 2015. Weldra verschijnt tevens haar tweede boek Misplaatst.

Tiffany is een jonge vrouw, afkomstig uit Philadelphia. Ze trouwt doelgericht en binnen de kortste keren met Stephen, een wetenschapper. Op die manier is ze ervan overtuigd dat ze nooit meer hoeft te werken. Een bijzonder onalledaags echtpaar dat verhuist naar Zwitserland. Tot haar verbijstering stelt Tiffany vast dat haar man niet alleen een fervent vogelaar is, maar vooral ook een erg sluwe vos. Dit had ze vooraf niet durven verwachten. Ze botsen met hun auto tegen een rotswand, de directe aanleiding tot een aaneenschakeling van gebeurtenissen. Tiffany krijgt ter plekke een miskraam, terwijl Stephen als fervent vogelkijker een zeer mooie vogel vangt: een rotskruiper. Ze nemen de vogel mee naar huis. Zowel Tiffany als Stephen storten zich ongeremd in affaires; huwelijkstrouw is niet echt aan de orde. Tiffany van haar kant ontpopt zich tot een fanatieke milieuactiviste.

Er gebeurt heel wat op de eerste pagina; ruimschoots voldoende om je als lezer nieuwsgierig te maken zodat je met grote belangstelling dit boek wil gaan lezen. De rotskruiper is een huwelijksportret, waarin allerlei rotzooi aan de oppervlakte komt bovendrijven. Het verhaal van Tiffany, een excentrieke vertelling in de ik-vorm. Het hoofdpersonage kanaliseert haar frustraties in een leven vol affaires, vogelen en ecologisch activisme. Een opmerkelijke roman vol spitsvondigheid en humor, door Nell Zink op een sprankelende wijze geschreven.

“Soms klonk zijn muziek als een containerschip dat op een zandbank was vastgelopen en nu langzaam kapseisde. Soms klonk het als een oorlogsfilm die geschikt was gemaakt voor projectie op de maan. De opvattingen over geluidsvolume in de post-reggaewereld zouden de grindcore doen blozen. De losse papieren op zijn bureau dreunden op en neer van de bassen. Als het huis niet zo oud was geweest, zouden de dakpannen hebben geklapperd.”

De rotskruiper vliegt met een halsbrekende snelheid voorbij. Zodra je als lezer meent voet aan de grond te kunnen zetten, sleurt de auteur je onverwacht mee in een achtbaan van opeenvolgende gebeurtenissen. Plots verhuist Tiffany naar een ander appartement, trekt ze naar Berlijn, tot ze dan opnieuw zwanger blijkt te zijn. Nell Zink gaat als een waanzinnige tekeer, ze is op haar best als het verhaal hilarisch wordt en ze het onderwerp seks aansnijdt. Er volgen dan  obscene, onfrisse scenes.

Slechts zelden wordt Zink lyrisch, dit gebeurt uitsluitend als ze de natuur beschrijft. Sterke punten in het boek zijn de strakke plotlijnen, de humor, de filosofische ondersteuning van het verhaal en de politieke achtergrond. Deze debuutroman bestaat uit één hoofdstuk van 174 pagina’s; een langgerekte metafoor waarin mensen als vogels zijn. Een overtuigend maar evenwel ook bizar verhaal.",1
"Met deze verhalenbundel heeft Caroline Ligthart me aangenaam verrast! Zij beschrijft in haar verhalen het leven genadeloos uitgetekend. In een paar zinnen zet ze de toon van het verhaal, een verhaal wat kan gaan over onverwerkte gebeurtenissen, overspel, ziekte of dood. Het onderwerp is in geen enkel verhaal lichtvoetig maar wordt ook niet zwartgallig. Soms moet er een baby gered worden van een moeder met een postnatale depressie, de andere keer wordt de ene zus door de ander bijna vermoord (maar niet expres hoor!) en kijkt de derde zus toe zonder in te grijpen. Roltrappen worden graag in de verkeerde richting genomen en ook de lopende band bij een kassa heeft een magische aantrekkingskracht. Kortom Caroline beschikt over veel fantasie, weet die scherp neer te zetten in weinig woorden. Omdat het korte verhalen betreft, lijkt het makkelijk om het boek neer te leggen maar als je eenmaal van een verhaal hebt gesnoept, wil je meer en is het boek toch verrassend snel uit.

Dit was mijn eerste boek van de Reading Challenge 2016.",1
"Een FBI-agente die geestelijk en lichamelijk behoorlijk gewond is geraakt door een moordenaar krijgt een nieuwe opdracht. Door deze opdracht wankelt haar huwelijk want haar man wil haar alleen als een praalpop in zijn bezit hebben, maar Maggie kan niet zonder haar werk.
Ze komt terecht in een klein dorpje waar een kind op dezelfde wijze omgebracht is als drie kinderen een aantal jaren geleden en waarvan de moordenaar een paar maanden geleden op de elektrische stoel de dood heeft gevonden. Dan ontstaat de vraag: heeft hij nu wel of niet alle drie de kinderen vermoord of loopt er nog een andere seriemoordenaar rond. Een seriemoordenaar die nu steeds sneller achter elkaar kleine jongens te pakken krijgt. Er blijkt in het verleden aardig geknoeid te zijn met het bewijsmateriaal.

Er worden zoveel onderwerpen in dit boek aangesneden waar je telkens weer opnieuw even bij stil blijft staan, maar die totaal niet de vaart uit het verhaal halen. Integendeel, zou ik juist zeggen. Ik wilde weten hoe het afloopt en kon het boek maar moeilijk neerleggen, maar af en toe moet je toch even naar je werk en ook nog eens slapen. Met zo’n boek in je hand vind ik dat altijd maar erg lastig.

Bijna aan het einde blijven er nog drie verdachten over en wie is het nu? En dan komt er helemaal aan het einde weer een afschuwelijk bericht voor Maggie.

Het is mijn eerste boek van Alex Kava, maar zal zeker niet mijn laatste zijn. Vooral ook omdat de hoofdpersonen zo menselijk zijn en laten zien dat ook politiemensen geraakt kunnen worden door alles wat om hen heen gebeurt.",1
"Erika Foster komt vanuit Manchester naar Londen om een onderzoekszaak over te nemen. Ze komt meteen ook terug uit medisch verlof na een incident met meerdere doden. De man die tot nu toe het onderzoek naar de verdwenen dochter van een rijke zakenman-politicus leidde, moet dat nu afstaan aan Erika. Haar eerste vijand heeft ze dus al.
Wanneer de vrouw dood teruggevonden wordt, is het een moordonderzoek. Omdat er politiek mee gemoeid is, moet er voorzichtig gedaan worden, maar dat is iets dat Erika niet kent. Ze gaat erin als een jonge hond in een kegelspel, wars tegen alle afspraken in, tegen het establisment in. Het botst al snel met haar overste, met de vader van het slachtoffer, met zowat iedereen.
Erika kan niet tegen onrecht. Alhoewel ze al vijfentwintig jaar bij de politie is, bijt ze zich nog vast, een zaak is niet gewoon een zaak. Ze heeft vooral een zwak voor de zwaktsten van de maatschappij.

Dit is het eerste boek van een serie en voor een eerste uit een serie is dit erg sterk. Veel actie, snel, veel conflicten tussen mensen, spanning. De ontknoping had ik niet echt ver vooruit zien aankomen. Erika Foster gaat deze reeks goed kunnen dragen als hoofdpersoon.",1
"Het boek pakte me al snel! Je leest het verhaal vanuit meerdere personen, wat het boek meer diepgang geeft. Ik kan me de moeder van Su goed voorstellen; als er iemand aan je kind komt, verander je in een tijger.
Het verhaal is makkelijk geschreven en leest daardoor heerlijk snel weg!",1
"Na het schrijven van meerdere thrillers heeft Marion Pauw zich nu toegelegd op een roman, waarin ze waargebeurde feiten inbedt in fictie; mede door de verrassende invalshoek geeft dat een originele aanvulling aan het al enorme aanbod van boeken gerelateerd aan de Tweede Wereldoorlog.

""Toe, Charlene...ik ben zo bang. Maar je moet toch nooit laten merken dat je bang bent? vraag ik. Aan andere mensen niet, zegt ze. Maar bij jou kan het wel. Jij bent een deel van mezelf.""

""Ze heeft een rare blik in haar ogen. Alsof er niemand meer thuis is in haar lichaam"".

Het verhaal kent drie verhaallijnen:
Alma, met een kampverleden in Auschwitz en overlever daarvan, wordt na 50 jaar noodgedwongen herenigd met haar stiefdochter Charlene. Er is geen andere mogelijkheid en beide dames zullen het een weekend lang met elkaar moeten doen. Alle oud zeer, herinneringen uit het verleden en de verhalen uit Auschwitz komen naar boven.

Afwisselend in hoofdstukken, gerangschikt in tekst en nummer, worden het heden, verleden in Auschwitz en verleden in de jeugdjaren van Charlene behandeld. Dit laatste in de vorm van flashbacks.
Het is ten allen tijde in het boek duidelijk waar je je in de tijd bevindt en om dat goed neer te zetten bedient Marion Pauw zich van een soepele, makkelijk leesbare schrijfstijl.

In de loop van het boek wordt duidelijk dat Alma haar trauma uit het concentratiekamp projecteert op haar stiefdochter, met de gedachte dat wat ik allemaal heb gemist en in mijn jeugdjaren niet heb kunnen doen, in alle overvloed op Charlene wordt uitgestort.
De onverkwikkelijkheden die daarbij plaatsvinden, voedsel en hygiëne zijn heel belangrijk, hebben de kenmerken van kindermishandeling.
Daarbij is het schrijnend om te zien dat de vader van Charlene wegkijkt en het niet voor zijn dochter opneemt, maar voor zijn nieuwe vrouw.

""En dan? Moet ik zeggen: Alma, wat vervelend voor je. Nu snap ik waarom je je vroeger zo afschuwelijk hebt gedragen? Moet ik alles maar vergeven en vergeten?

Charlene heeft uiteindelijk het contact met haar stiefmoeder en vader verbroken en is in continue twijfel hoe zich hieromtrent te gedragen.
Haar dochter Sofia speelt daar een kwalijke rol in; zij dwingt haar moeder als het ware om de confrontatie met Alma aan te gaan, waarbij woede, ongeloof, pijn en wraak belangrijke thema's zijn.

""Mijn wrok voor Alma is als een kogel die beter kan blijven zitten omdat het verwijderen ervan alleen maar meer schade zal veroorzaken"".

De episoden uit het verleden van Alma welke zich in Auschwitz afspelen, worden door Marion Pauw zakelijk, vlak en zonder enige franje opgeschreven. Gevolg is dat de emotionele component die zo vaak bij dit onderwerp aanwezig is wegvalt, en er bijna een ooggetuigenverslag ontstaat over Barak 10, het deel waar de experimenten werden uitgevoerd op zo'n 200 vrouwen.

""Meer bot dan mens, meer huid dan vlees...Om hen heen soldaten. Harde koppen. Er werd geschreeuwd, er werd met knuppels geslagen. Ik denk dat we niet konden geloven dat dit echt gebeurde.""

Het verhaal over Auschwitz is secundair aan het verhaal over de intermenselijke relatie tussen Alma en Charlene. Het is diep triest te zien hoe Alma, bewust of onbewust, haar trauma botviert op de jonge Charlene.
Gruwelijkheden zonder persoonlijke beleving in zowel Auschwitz als in de jeugd van Charlene worden feit voor feit weergeven....

""Alma is knettergek. Ze heeft in een kamp gezeten, maar daar praten we niet over.""

Bovenstaande zin geeft de kern weer waar het in dit boek ook voor een belangrijk deel over gaat: overlevenden uit het concentratiekamp (ook in Nederlands Indië) praten er nooit meer over en gaan op hun eigen manier om met hun trauma, daarbij ongemerkt hun kinderen en kleinkinderen belastend en beschadigend......
Is dit een taboe, jazeker !, maar een taboe wat nog steeds actueel is en vaker op oudere leeftijd tot uitbarsting komt.
Het is zeer treffend hoe Marion Pauw dit in dit boek heeft kunnen weergeven, naast het natuurlijk altijd blijvende feit dat deze verhalen verteld en opgetekend moeten blijven worden!!!!

""Dat ik weerzin voel, zegt iets. Iets over Alma, iets over mij en iets over hoe wij ons tot elkaar verhouden....""

En dat is wat mij betreft het belangrijkste thema van dit boek....blijven we in kringetjes ronddraaien of kunnen we uit de vicieuze cirkel stappen en onszelf daar mogelijk mee helpen of zaken toch verwerken...?

""HEEL EVEN VOELDE IK HOOP. EVEN MAAR...."". En dat geldt voor alle drie de hoofdpersonen...Alma, Charlene en Sofia......

Een prachtig boek, gemakkelijk leesbaar, met een controversieel onderwerp.....zeer de moeite waard om vanuit dit perspectief deze problematiek te beschouwen !!!",1
"Mooi boek! Leest lekker weg. Het middenstuk is een klein beetje teveel in details beschreven, maar verder een erg mooi verhaal om te lezen.",1
"Peter van Zonneveld is neerlandicus, gespecialiseerd in de negentiende eeuw en de Indische letteren. Van zijn hand verschenen talloze zeer leesbare boeken en artikelen over die onderwerpen. Maar hij heeft naast deze non-fictie ook een -qua omvang bescheiden- literair oeuvre op zijn naam: een aantal prachtige novellen en reisverhalen. Een van de hoogtepunten is ‘Het geheim van de Leidse Hortus’ uit 1990. Een schitterend boekje van 49 pagina’s, uitgegeven door uitgeverij Conserve.

In ‘Het geheim van de Leidse Hortus’ staat de liefde centraal die de hoofdpersoon als veertienjarige opvat voor het mooie, Indische leeftijdsgenootje Myra. Een tweede hoofdrol is weggelegd voor een andere liefde van de hoofdpersoon: de botanische tuin van de Leidse universiteit. Van Zonneveld schrijft er zó over, dat je direct in de trein naar Leiden wilt stappen voor een bezoekje. Over botanische tuinen in Nederland en de rest van de wereld schreef Van Zonneveld, die ook biologie studeerde, overigens ook een non-fictieboek: ‘Aardse Paradijzen’.

Maar daarmee is nog lang niet alles gezegd over Het geheim van de Leidse Hortus. Want het gaat ook over de levenslange vriendschap van een aantal studenten, de liefde voor een cyperse kater, het Leidse Museum voor Volkenkunde (meteen ook maar bezoeken) en wie en wat al niet meer.

Peter van Zonneveld kan heel veel vertellen in heel weinig, trefzeker gekozen woorden. ‘Het geheim van de Leidse Hortus’ hoort zonder enige twijfel bij de hoogtepunten van de moderne Nederlandse literatuur.",1
"Dit boek is zeker weten 1 van mijn favorieten.
Waarom? Het is zo ontzettend grappig! leuk om te lezen, zonder poespas ;-)

Ik heb bij dit boek vaak hardop moeten lachen. Hoe Mac denkt en wat hij uithaalt om dat te bereiken, zo leuk!

Dit was mijn eerste feel-good boek van dit jaar en bij uitstek een goede keuze!",1
"De overeenkomst met ‘wees onzichtbaar’ is dat de hoofdpersoon een jongen is in een gezin met Turkse ouders die het in Nederland moeten redden. Ook in dit boek is de vader een tiran maar daar houdt de overeenkomst op. Akyol beschrijft op harde, confronterende wijze hoe het er in het gezin aan toe gaat en hoe iedereen (moeder en twee broers) er een tik van meekrijgt. Extra dimensie voor mij was de plaats waar dit zich afspeelt, Deventer. Ook de stad waarin ik ben opgegroeid dus de plekken die Akyol beschrijft zijn erg herkenbaar.",1
"Kismet, wat een heerlijk boek!
Ik heb het geheel van kaft tot kaft gelezen (itt sommige andere mensen die maar een klein stukje lezen en dan onterecht commentaar geven), wat een fijn verhaal. Iedereen met gevoel en die ooit verliefd is geweest zal het gedrag van Moira en Finn zeker herkennen. Zonder het plot te verklappen, kan ik laten weten dat het boek vele lagen heeft en je echt aan het denken zet, zowel over het verhaal, als over de boodschap. Een absolute aanrader!",1
"Na het lezen van Bob de straatkat was ik erg nieuwsgierig naar het
volgende deel van Bob. Ik heb dit boek net als het eerste deel in
een keer uitgelezen.Een prachtig boek dat je een kijkje geeft in
het leven van Bob en James over onder andere hun bijzondere
vriendschap. Een boek dat je hart weet te raken.",1
"Dankzij Hebban mocht ik dit boek lezen, in ruil voor een recensie. En ohw, ik was maar wat blij toen ik dit boek won. Het verhaal sprak mij direct al aan, en wie wil er nu niet een genummerd en gesigneerd exemplaar thuisgestuurd krijgen?

Ik heb al veel meningen over dit boek voorbij zien komen. Zelfs de vergelijking met Tolkien werd gemaakt. Ja, het boek bevat zoals de grootmeester der fantasy ook mooie gedichten en ""songteksten"". Maar mijns inziens doe je iemand te kort wanneer je hem met een ander gaat vergelijken. De schoenen van een ander passen immers nooit zo goed als die van jezelf.

De eerste wereld is een geweldig neer gezet verhaal, die mij direct naar het vervolg doet verlangen. Je kan duidelijk merken dat er flinke voorbereiding in gezeten heeft, en dat Leëvion voor Marc Lommert inmiddels echt bestaat. De personages zijn stuk voor stuk sterke karakters, met allen een eigen geschiedenis die hen sterk maakt. Vanaf de eerste bladzijde zit je, samen met Eroc en Tarú, in een groot avontuur. Op geen enkel moment voorspel, en nimmer saai. Ik heb met volle teugen genoten!!! Bedankt!",1
"Enorme fan van deze schrijfster. Maar het heeft 90 pagina’s geduurd voor ik in dit verhaal zat.
Het verhaal begint met een schiet incident in een restaurant waar Andrea samen met haar moeder Laura zitten te lunchen. Door Laura haar optreden komen er heel wat vragen en geheimen naar boven.
Andrea die weg gestuurd wordt van haar moeder. Komt haar moeders verleden op het spoor en ontdekt ze een heel andere kant van haar moeder een kant die ze niet kende.
Is haar moeder wel wie ze is?
Dit keer duurde het dus lang voor ik in het verhaal zat. Ik miste de spanning van het begin die we ergens wel gewoon zijn van Slaughter. Dit boekt wijkt ook af van wat we gewoon zijn in haar thrillers over Will Trent. Deze is psychologischer speelt meer met je hoofd in plaats van het klassieke een moord en een zoektocht naar de moordenaar.
We worden echt meegenomen naar een verleden van iemand die er alles aan gedaan heeft om het verborgen te houden. Maar haalt de waarheid je niet altijd in?

Is dit het beste boek die ik al gelezen heb van Slaughter de queen of crime? Nee zeker niet , maar heb er toch weer van genoten. Het boek heeft me toch weer kunnen raken een heerlijk boek om in te verdwijnen eens je vertrokken bent vergeet je vlug dat het boek traag opgang kwam.",1
"Tijdens het laatste jaar van high school vielen scholieren Amanda en Dawson als een blok voor elkaar. Hoewel ze volstrekte tegenpolen wat betreft sociale klasse waren, leek hun liefde sterker dan staal. Toch werd het tweetal uiteen gescheurd, waardoor hun levens opnieuw in tegengestelde richtingen werden gedreven. Als hun oude mentor vijfentwintig jaar later overlijdt, komen Amanda en Dawson terug naar het plaatsje Oriental voor de begrafenis. Echter is mentor Tuck al begraven. Wel heeft hij een aantal opdrachten voor Amanda en Dawson achtergelaten, waarbij ze zowel fijne als pijnlijke herinneringen ophalen. Samen proberen ze uit te zoeken of hun verloren liefde sterk genoeg is om het verleden terug te draaien

Yes! Ook ‘The Best of Me’ brengt je in die lekkere sfeer die Sparks uit zijn pen kan laten toveren. Waan je in een Amerikaans dorp waarin tegenstellingen het decor zijn en liefde de personages. Zoals zo vaak in Sparks’ boeken is het verhaal super cliché, met een aantal onverwachte gangmakers die het pad van de personages bereiken. Het is maar goed dat Tuck, de mentor van Amanda en Dawson, is overleden, want dit schept wat extra diepgang.

Gelukkig heeft Sparks er telkens oog voor dat het niet té zoetsappig wordt, want hij heeft voor flink wat gewelddadige taferelen gezorgd. Het brengt extra dimensie dat er kapers op de kust zijn, oftewel: dat Dawsons familieleden door en door slecht zijn. Ze zijn slecht voor anderen, slecht voor Dawson én slecht voor Amanda. Er hangt constant gevaar in de lucht en iedereen moet op zijn hoede zijn. Dit zorgt voor de nodige spanning.

Het is prettig voor de afwisseling, maar ook voor de diversiteit van de plot, dat er sprake is van tijdsprongen. Er wordt afgewisseld tussen de volwassen Amanda en Dawson en de scholieren. Daarbij wordt er afgewisseld tussen de perspectieven van Amanda en de perspectieven van Dawson. Hier en daar is een deel vanuit het oogpunt van een ander geschreven.

Helaas lijkt het eind nogal vluchtig in elkaar geprutst en komt er even een snelle plottwist. Het is een beetje gek en doet de plot ten onder. Het is te snel, te abrupt en onvoldoende onderbouwd. Maar het neigt naar een onvoldoende onderbouwing, omdat het gewoon te plots gebeurt. Het is jammer dat dit zo plots gebeurt, want op deze moment lijkt het niet bij het grotere geheel te passen.

Hoewel Sparks alle kneepjes van het vak kent en beheerst, is ‘The Best of Me’ toch niet zijn beste werk. Als je zijn andere boeken met dit verhaal moet vergelijken, dan komt dit verhaal niet in de top-3 terecht. ‘The Longest Ride’, ‘The Notebook’ en ‘The Last Song’ zijn toch meer bijzonder en origineler. Deze top-3 raken je als lezer meer en zorgen eerder voor kleine poeltjes achter je oogleden. ‘The Best of Me’ zal dit niet veroorzaken. Wellicht heeft dit ook te maken met het snelle eind, want dit is het moment dat de emotionele laag vrijkomt, maar het wordt ondergesneeuwd door de snelheid waarin het komt.",1
"Erg spannend en plezierig geschreven. Ik zag dat Fenna, de hoofdpersoon, ook in andere boeken terugkomt. Leuk is dat.
Dit was mijn kennismaking met deze schrijfster en ik zal zeker vaker van haar gaan lezen.",1
"Helena (Leen) voelt zich pas weer zichzelf als Mica weer terug in haar leven komt. Hij vult het gat wat in haar hart en ziel zit weer op. Mica komt alleen niet van onze planeet, maar uit een andere dimensie: Experiaan. Als hij dan eindelijk weer opduikt, komt ze erachter dat hij niet is, wie ze dacht dat hij was. Zijn leger valt namelijk Amerika aan, maar om een goede reden volgens Mica. Ze zijn zijn dimensie binnengedrongen om grondstoffen te bemachtigen. Dit kan hij niet accepteren. Mica staat aan de leiding van het leger wat naar Aarde komt om te onderhandelen. Leen wordt gevraagd om te helpen met de onderhandelingen. Het speelt zich in Nederland af, grotendeels in Amsterdam. Wat het ook een stuk echter maakt. Je kunt de plaatsen voor je zien.
Leen heeft het er maar moeilijk mee, moet ze aan de kant van de mensen op Aarde staan, of voor Experiaan kiezen? En de tijd tikt door, ze moet een keuze maken. Mica doet dingen die ze niet kan goedkeuren. Hij houdt ook nog eens veel dingen achter voor haar. Ondertussen gebruikt Mica zijn energie om mensen te laten doen wat hij wil of om ze te straffen. De energie tussen Mica en Leen is licht ontvlambaar. Het verhaal gaat ook over energie en hoe de mensen van Experiaan dat gebruiken. Echt heel bijzonder bedacht. En ik moet zeggen de mensheid maakt overal een potje van, dus ik zie het misschien ook nog weleens in het echt gebeuren. Als de mensheid erachter zou komen dat er een andere dimensie bestaat. Dan willen we daar ook heen om grondstoffen te halen.
Het is een verhaal over het beschermen van een andere dimensie en speelt zich af op aarde.
Het is een echt SF verhaal met een romantisch tintje. Leen is namelijk smoorverliefd op Mica.
Of de mensen op aarde nog te redden zijn, daar moet je zelf achterkomen in dit boek. Leen moet echt keuzes maken. Ik moest er even in komen in het verhaal, maar dat heb ik altijd met SF. Ik moet even bekend raken met de wereld. Dat is echt heel persoonlijk. Ik heb geen sterren in mijn hoofd maar het cijfer 7. Ik denk dat het omgerekend op 3,5 sterren zo ongeveer uitkomt.;-)",1
"Val en Verlossing al weer het laatste deel van de Grisha-trilogie. Wat voor einde weet Bardugo er van te maken. Als een treinvaart raast het boek naar een onverwachte ontknoping.

Waar we in Dreiging en Duisternis werden achtergelaten in een neergestorte wereld gaan we diep onder de grond verder. Word Alina een kleine Heilige en krijgt ze vele volgelingen. Maar staan die allemaal wel echt aan haar kant. Alina komt sterk terug en neemt je mee in haar verhaal vol met onmogelijke (Nee onwaarschijnlijke) gebeurtenissen.

Met een onmogelijke liefde, vriendschap, een offer, duisternis, licht, vastberadenheid en verrassingen geeft Bardugo een geweldig einde aan de serie. Het lot van Ravka zal het levenspad van Alina bepalen maar welk lot zal Ravka overkomen.

Ik kon in deze boeken niet heel veel Russische invloeden vinden, al was dat zeker geen min punt in het verhaal, behalve losse woorden en beschrijvingen van speelgoed die uit poppetjes bestaat die je kan pellen en telkens kleiner worden. Voor haar volgende serie schijnt ze de geschiedenis van Nederland als inspiratie te gebruiken misschien gaan we hier meer van terug herkennen. Bardugo heeft met deze serie een mooie plek verworven binnen de YA wereld en zal met haar schijf stijl in menig boekenkast komen te staan.",1
"Een 5 op 5 van mij voor dit boek. Prachtig, meeslepend verhaal. Enige voorwaarde: je moet een computerfan zijn en er liefst al een minimum van kennen zodat de technische beschrijvingen toch ergens een zeker beeld oproepen. Dat is misschien het enige minpuntje dat ik zou kunnen geven. Hoewel sinds het schrijven van dit boek de ganse Internetwereld enorm geëvolueerd is (denken we aan de opgang van DSL en zo), blijft de gedachtengang van de hacker en het gevaar dat deze kan opleveren heel actueel en ook het boek blijft hierdoor actueel.",1
"""Het onzichtbare leven van Ivan Isaenko"" een debuutroman, waar je op het eerste zicht niet echt weet wat je moet verwachten. Het neemt je mee met Ivan Isaenko die uit zijn standpunt verteld over zijn 17 jarig verblijf in ""Mozir Ziekenhuis voor ernstige zieke kinderen"" (zoals hij het zelf noemt). Dit ziekenhuis is in Wit-Rusland waar Tsjernobyl-slachtoffers worden behandeld. Ivan Isaenko is misvormd, hij heeft geen benen, 1 arm en drie vingers, zelf zijn gezichtspieren zijn los verbonden met zijn hersens, daardoor kan hij geen emotie tonen via zijn aangezicht. Toch heeft Ivan een hoog IQ en is observeren één van zijn dagelijkse bezigheden. Zijn dagen in het ziekenhuis is ook steeds een herhaling, hij zit tussen kinderen met zware beperkingen, waar hij ook geen contact mee kan sluiten. Zijn ouders heeft hij nooit gekend omdat hij ten vondeling is gelegd. Buiten zuster Natalja heeft hij met niemand echt een band. In het ziekenhuis leeft hij in een eigen soort bubbel, ontsprongen door fantasie en het leven beetje dragelijker te maken, lezen hoort tot die bubbel. Tot er een nieuwe patiënt arriveert, de mooie zeventienjarige Polina. Polina heeft leukemie, hier ontstaat een mooi liefdesverhaal. Tussen twee jongeren die weten dat er geen toekomst voor hen is weggelegd, twee jongeren die verbonden zijn aan verdriet en pijn. Het verhaal heeft een zekere donkere kant en soms kruipt het onder je vel. Ik ben een fervente lezer met een uiteenlopende smaak dus er zijn al zeker veel boeken aan me gepasseerd. Is dit een herhaling van ""een weeffout in onze sterren"" nee totaal niet (al wordt het boek wel vergeleken), maar als debuut kan dit wel tellen. De emotionele verwoording, verwoording over dood, het heeft me met momenten bij de keel gegrepen. Er zijn delen die ik echt heb onderstreept of 2 keer heb gelezen, de auteur verwoordt de schoonheid van Polina op zo een mooie manier. Dit is een boek om niet één keer te lezen maar het een tijdje te laten liggen en nog eens te lezen, zelf de sarcastische (noem het niet humoristisch) stukken zijn zeer origineel. Tijdens het boek is mijn hoop blijven groeien, hoop naar een mooi einde, door die hoop had ik het plot zeker niet zien aankomen. Ook de cover begrijp je pas als je het boek hebt gelezen, dat maakt het dan zeker mysterieus en geeft dan toch dat onverwachte. Als auteur zal je met iets heel speciaal nu moeten afkomen, om hier aan te tippen, ik schrijf hier met hoofdletters ""ORGANILITEIT TEN TOP"".",1
"Nadat ik een ander boek van Astrid Harrewijn las wilde ik meer lezen van haar en dus kocht ik het boek drie vrienden, een huis( en een klusjesman) en deed ik mee met de leesclub op hebban.
het boek neemt je mee de wereld in van Noor, ze verhuisd naar Amsterdam en geeft zich over aan haar baan in het van Gogh Museum.
Ze wil zich helemaal gelukkig voelen in Amsterdam, en hoe pakt ze dat aan?
Je beleeft samen met Noor een heleboel leuke dingen en de schrijfstijl in dit boek maakt dat je makkelijk mee gezogen word.
Een boek met een grote dosis humor, leuke mannen , vriendschap en liefde wat heb je nog meer nodig?",1
"Diepe, diepe buiging voor Loes. Wat een mooi verhaal. Dit is geen thriller, maar een psychologische roman. Het was niet zozeer spannend, maar wel boeiend. Goed uitgewerkte personages in een omgeving die Loes zeer goed kent en dat was te merken.",1
"Moeder Magda kan de Griekse vriend van haar dochter Naomi niet uitstaan en doet er dan ook alles aan om de relatie te saboteren. Komt dit doordat de Griekse kunstschilder niet past in het rijke milieu van de familie of is er meer aan de hand?

Als moeder Magda plotseling overlijdt is Janos de Griekse vriend de eerste verdachte, maar al snel blijkt dat andere aanwezigen ook wel eens een motief kunnen hebben..
Dit zorgt ervoor dat je toch wil doorlezen. Was het nou een ongeluk of niet en wie heeft het nu gedaan?
Verrassend vond ik dat na de ontknoping het boek niet direct uit is. Andere verhaallijnen lopen nog even door. Dat zorgt voor een mooi afgerond geheel. Geen open einde dus.",1
"Ik denk niet dat het initieel de bedoeling was dat ‘Nachtwild’, De demonen van Dalca, deel een, uit zou groeien tot een trilogie, maar toen nachtwild al een derde druk kreeg, ging de uitgeverij toch maar eens te rade bij de beide schrijvers. Of er nog iets in de tank zat? Dat moet de vraag geweest zijn, waarop het antwoord (misschien na enig aarzelen) een volmondig: Ja!!! werd. Of het moet zijn dat het in eerste instantie bij de schrijvers wel de bedoeling was en bij de uitgeverij niet.
We zullen het nooit weten denk ik zo. Als je naar het einde van ‘Nachtwild’ kijkt zijn er wel een paar open lijntjes. Het verhaal is nog niet echt af, maar als er geen vervolg was gekomen, dan was dat ook niet echt een gemis geweest. Maar nu er wel een vervolg is (en hierna komt er dus nog een) kunnen de verhaallijnen die niet helemaal klaar waren, weer volop gebruikt worden om het verhaal boeiend te laten vervolgen.
Dit keer doen Siebe en Naïm bijna niet mee in het verhaal. Siebe fungeert meer als wiki vraagbaak. Alexandru is een nieuwe held in het verhaal, hij is een wees en op de hoogte van de vampiers die rondwaren. Hij wordt de tolk en de gids van Maikel en Joanna en dat is heel erg handig. Maikel is samen met Joanna en haar vader, de vampierjager Victor, op weg in Duitsland in de hoop de verschrikkelijke gebeurtenissen in Brussel te kunnen vergeten. Ze merken echter al snel dat ze geschaduwd worden door bloeddorstige wezens, de strigoi in de vorm van een oud omaatje met haar hondje, die in verscheurende monsters veranderen. Iemand of iets is hen op het spoor. Gelukkig slagen ze erin veilig aan te komen in Keulen, waar Maikel op informatie stuit die hem naar de oorsprong van zijn duistere familieverleden kan leiden, ergens diep in Roemenië. Helaas heeft Victor andere prioriteiten, en vindt hij het te gevaarlijk om erheen te gaan. Maar wanneer er doden vallen en Victor ontvoerd wordt, hebben Maikel en Joanna geen andere keus dan de verre reis alleen te beginnen. Het is het begin van een avontuurlijke tocht dwars door Europa, naar het hart van de Karpaten, waar vampiers meer dan ooit springlevend zijn … en ook waar Maikel zijn familie en zijn geschiedenis beter, veel beter, leert kennen.

Je mag nooit verwachten dat een tweede deel het niveau van het eerste deel haalt of overstijgt. Meestal is een tweede deel meer een inzakker en komt het verhaal in een derde deel weer meer op stoom. Toch geloof ik dat ‘Bloedlijn’ beter is dan zijn voorganger. Weet u nog dat ik u vroeg of u al een dergelijk verhaal las op zijn of haar twaalfde? Ik vond het nogal heftig voor de kinderzieltjes. Nu… dit tweede deel is wat minder bloederig, maar vergis u niet… het gaat nog steeds van dik hout zaagt met planken. En slachtoffers vallen er onder Strigoi en vampiers in voldoende mate, maar het gaat wat beschaafder en dat komt het verhaal ten goede. Het lijkt of de hoofdrolspelers wat meer leven en wat meer hun gevoelens uiten en wat meer nadenken over wat ze doen en waarom. Ook als Maikel beduveld wordt door beelden die hem opgedrongen zijn en niet waar zijn, maar hem wel vol in het hart raken, dan wint het verhaal er alleen maar bij. Ik heb aan ‘Bloedlijn’ veel plezier beleeft en wacht in spanning af wat de conclusie zal zijn van ‘De demonen van Dalca’. Het laatste deel ‘Levensgif’is inmiddels ook verschenen, maar die moet ik nog lezen. Tot dan.

Jos Lexmond",1
"Samenvatting
Sylvia is overleden. Langzaam komt ze tot dat besef. In eerste instantie dacht ze dat het een lucide droom was. Maar dan wordt de realiteit haar duidelijk, ze is dood. Ze gaat op zoek naar haar lichaam maar kan het niet vinden. Ze beschrijft wat ze heeft meegemaakt in haar aardse leven en haar ervaringen als geest.

Leeservaring
Een wonderbaarlijk en apart boek. Het verhaal wordt beleeft vanuit Sylvia. Je leeft helemaal mee met wat ze in haar aardse leven heeft meegemaakt en met hetgeen ze als geest meemaakt en beleeft. Het verhaal houd je vanaf het begin tot eind in zijn greep. Het boek is niet opzij te leggen; in een ruk uitgelezen!
De schrijfstijl is erg soepel en goed toegankelijk hetgeen er voor zorgt dat je meegezogen wordt in het verhaal. Je leeft helemaal mee met Sylvia. Het verhaal leest alsof een goede vriendin je haar ervaringen verteld.
Het onderwerp is erg origineel. Je beleefd de ervaringen van het slachtoffer dat is overleden. Een thriller in omgekeerde vorm. Dit boek valt onder het genre thriller. Dat is het ook want het gaat over een slachtoffer en een dader. Toch heb ik het boek niet echt als thriller ervaren. Het thriller effect komt naar het einde toe pas tot uiting. Hoe dan ook ik vind het een bijzonder boek waar ik erg van heb genoten. In een woord: Geweldig!",1
"Het onzichtbare leven van Ivan Isaenko is de debuutroman van Scott Stambach. Deze roman heeft de lat hoog gelegd voor eventuele volgende boeken van deze schrijver. Het is een verhaal over pure liefde met een tragisch einde. Als lezer weet je wat er zal gebeuren aan het einde, maar stiekem hoop je dat het niet zo is en dat er een ‘happy end’ is.

Het verhaal wordt verteld door Ivan Isaenko. Hij is een zeventienjarige jongen die, al zijn hele leven, woont in een ziekenhuis voor Ernstige Zieke Kinderen in Wit-Rusland. Hij is misvormd en gehandicapt als gevolg van de Tsjernobyl-ramp. Ivan is heel scherp van geest, heeft een gevoel voor humor die met recht meedogenloos genoemd kan worden en is gek op boeken. Dan ontmoet hij Polina. Zij heeft leukemie en Ivans hart wordt gestolen door Polina. Het is een liefde die puur is, maar met een onvermijdelijk einde.

De humor is een belangrijk kenmerk van dit boek. Hij is soms zwartgallig met een vleugje zelfspot. Soms kan de humor meedogenloos zijn. De beeldspraak die de humor omringt, is geweldig. Een voorbeeld op pagina 236: “(…) terugkeerde van een tijdelijke vakantie in haar geest” (Hier ging het om een comateuze toestand). De nodige zelfspot is prachtig vormgegeven. Als gevolg van de Tsjernobyl-ramp heeft Ivan geen benen en voeten. Ivan heeft hier soms moeite mee, maar meestal geeft hij hier een unieke draai aan. Soms vergeet je dat Ivan geen benen of voeten heeft, maar de verwijzingen in het boek herinneren je er subtiel aan.

In het begin is het wennen aan het perspectief. De opzet van het boek is niet helemaal duidelijk, langzaamaan wordt dit duidelijker. In het begin lijkt alles door elkaar te lopen, maar opeens valt het kwartje. Dit was een van de mindere aspecten van het boek, maar het paste wel bij de manier waarop Ivan denkt. En dat maakte het tegelijkertijd ook een van de mooiere aspecten van het boek. Ivan wordt steeds meer een persoon van vlees en bloed. Je leert hem kennen en gaat hem steeds meer waarderen om zijn ‘eigenheid’ en zijn persoonlijkheid.

Het verhaal gaat over de pure liefde tussen twee verschillende personen met ieder een andere achtergrond. Dit maakt het verhaal interessant. Daarnaast maakt de humor en eerlijkheid van Ivan het helemaal af. Het is een verhaal dat zijn sporen achterlaat in je ziel.",1
"Het verhaal grijpt je vanaf het begin bij je lurven en sleept je regelrecht mee naar het hart van Amsterdam in het begin van de vorige eeuw.

Fictie en non-fictie gaan naadloos in elkaar over. Een voorbeeld is Ome Jan de porder, 2 regels in het boek maar hij heeft toch echt bestaan, geweldig!
Ook schrijft de auteur met een opvallend oog voor detail over plaatsen, geuren en gewoontes.

Scherpe dialogen en een mooie mix van soms humor, soms geweld. Veelzijdige personages, schijnbaar met een web aan elkaar verbonden en een verrassend sympatieke antiheld. Wat zou het geweldig zijn dit op het grote scherm te zien!

Kom maar op met deel2.",1
Meestal weet je pas aan het eind van het boek wie 'het' gedaan heeft. Bij dit boek is het anders om. Je leest afwisselend het verhaal van slachtoffer en dader. Dat maakt het minder spannend maar niet minder boeiend. Prima geschreven boek. Het duurde wel even voordat ik in het verhaal zat.,1
"“Je bent een herinneraar en een bewaarder, en dat weet je.”

In “Het einde van de eenzaamheid” zien we hoe de hoofdpersoon en ik-verteller Jules, zijn zus Liz en zijn broer Marty omgaan met de veranderingen in hun leven na de dood van hun ouders door een auto-ongeluk. Jules laat vanuit het heden, vanuit een ziekenhuisbed na een motorongeluk, zijn herinneringen en zijn leven de revue passeren en geeft daarmee een inkijkje in hoe hij, Liz en Marty, zich hebben weten te redden na de vroege dood van hun ouders. We zien hoe zij uit elkaar groeien nadat zij op een internaat terecht komen, maar ook hoe zij in hun latere leven weer geborgenheid bij elkaar vinden. Jules vindt tijdens de periode op het internaat steun in zijn goede vriendin Alva en ook de band relatie tussen hen beiden wordt in het boek verteld.

Ik las dit boek in het kader van de Hebban leesclub en heb er van genoten. Een mooi geschreven en ontroerende roman, die ik af en toe even weg moest leggen om het allemaal op me te kunnen laten inwerken. Het boek bespreekt grote thema’s als eenzaamheid, liefde, het verwerken van verlies en hoe de moeilijke gebeurtenissen in het leven te boven te komen. Over hoe je leven wordt gevormd door de gebeurtenissen die je overkomen en hoe het leven er door een (kleine) verandering helemaal anders uit had kunnen zien. De manier waarop het is op geschreven maakt dat je meeleeft met en je kunt inbeelden in hoe Jules omgaat met deze grote vragen en de ontwikkeling die hij doormaakt. Zeker een aanrader!",1
"Recensie Lief van je - Roanne van Voorst
~De belangrijkste momenten van je leven dienen zich vermomd aan, schijnbaar onschuldig door hun verpakking van complete alledaagsheid. ~P. 22

In het verhaal leren we Rêve kennen, we beginnen op het moment dat Rêve in de rechtszaal zit en terecht staat voor een misdaad. Alleen wat er precies is gebeurd blijft een mysterie. Rêve is een tweedejaars literatuurstudent die haar jongere broertje verliest, vervolgens wordt er in het boek verteld hoe dit verlies Rêve niet alleen als persoon kapot maakt maar ook de relatie met haar ouders, vrienden en alles waar het leven van Rêve tot dat moment om draait. Ze besluit om zich bij het leger te voegen om zichzelf zo weer nuttig en goed te voelen. Terwijl ze op uitzending is gebeurd er van alles waardoor ze uit eindelijk de diagnose PTTS krijgt. In het boek volgen de situatie elkaar redelijk snel op en omdat er heen en weer wordt gesprongen tussen verleden, heden en toekomst wordt langzaam duidelijk wat er gebeurd is met haar broertje.

Voor een roman loop ik meestal niet zo snel warm, ik laat ze meestal zelfs liggen. Maar na het lezen van het proloog was ik zo geïntrigeerd dat ik een beetje ontdaan was omdat ik niet verder kon lezen.
Tijdens het lezen heb ik heel veel empathie gekregen voor Rêve. Ik voelde al haar pijn, onmacht, verdriet, woede en tegelijkertijd ook haar humor, geluk, liefde en hoe het haar een dubbel gevoelens gaf.
Ik moest erg wennen het heen en weer gespring tussen het verleden, heden en de toekomst daardoor was het soms lastig te volgen. Dat is het enige minpuntje van het boek in mijn ogen, maar voor een ander kan het juist wel een groot pluspunt zijn. Gelukkig zijn niet alle lezers hetzelfde.
Roanne heeft dit verhaal zo realistisch geschreven dat je echt het gevoel krijgt alsof je overal middenin zit. Het grijpt je bij de keel greep en sleurt je mee naar een climax waar je toch enkele minuten stil van bent.

Dit boek is echt een aanrader voor een ieder die graag het gevoel krijgt om midden in het verhaal te zijn. Er zit humor in, wel een beetje duister zo af en toe, spanning, drama en zelfs een beetje romantiek. Voor ieder wat wils dus, echt een roman zoals een roman in mijn hoofd van nu zou moeten zijn.

Lief van je van Roanne van Voorst krijgt van mij 4 sterren.

~Justin zou hebben gezegd dat elke samenleving zijn eigen rebellen in het leven roept.
~P. 161.",1
"Voor mensen die een spannende thriller willen lezen is deze een absolute aanrader. Het hele boek door hangt er een bijzondere sfeer die je vastgrijpt en niet meer loslaat.
Ik lees zelf vaak terwijl ik eet....maar bij dit boek ging dat toch niet helemaal goed samen! Er worden vrij expliciete beschrijvingen gegeven van de meest gruwelijke situaties. Dit was voor mij ook 'as much as I can take'...",1
"Wat een pracht verhaal, spannend, intelligent en boeiend. Een jongens boek voor volwassenen.
Je kunt wel ziem dat Paul Sussman archelogie als een hobby heeft, ook zijn achtergrond beschrijvingen boeien.
Een aanrader, wacht met spanning op zijn volgende boek, en hoop dat ik zijn eerste boek The lost army of Cambyses ergens in Bangkok kan vinden",1
"Ik heb dit boek heel toevallig ontdekt in de bib en de korte inhoud op de achterflap intrigeerde mij. Ik vind dit een heel goed boek. Beetje bij beetje worden een aantal zaken ontrafeld en dit maakte dat ik telkens verder wilde lezen. De wanhoop van een vader bij de vermissing van zijn kind was duidelijk voelbaar in het boek.
Alles klopte, geen losse eindjes, al had ik wel graag nog wat meer over de moeder gelezen bij de ontknoping. Maar toch, 4 sterren!",1
"In 1960 ondernam een bijzondere man met zijn bijzondere hond (namelijk een blauwe Franse poedel) genaamd Charley een bijzondere reis. De toen al beroemde Amerikaanse auteur John Steinbeck – schrijver van boeken ‘voor de Engelse literatuurlijst’ als Of mice and men en East of Eden- trok in drie maanden met een prototype camper door Amerika. Het leverde een heerlijk reisverslag dwars door bijna alle staten op, vol tekenende anekdotes en gewetensvolle beschouwingen, met als rode draad (destijds een nieuw fenomeen!) de snelweg.

Gewoon de boel de boel laten en ‘vacilando’ rondtrekken, reizen in een bepaalde richting zonder dat het uitmaakt of je ergens wel of niet aankomt, is een onderneming waar veel mensen je om benijden. Zo constateert Steinbeck. Maar de van oorsprong treklustige mens leeft inmiddels te geworteld, zit in zijn verlangen naar grondbezit vastgegroeid in zijn eigen kleine wereldje. Wereldjes die per staat verschillen; qua natuur en omgeving, maar ook qua levensinstelling en opvattingen. Tegelijkertijd schijnen de bewoners in wezen helemaal niet zoveel van elkaar te verschillen.

Steinbeck kan zijn vinger er maar niet opleggen. Om zijn reis doel en zin te geven –een noodzakelijke verantwoording voor geest en geweten- wil hij antwoord vinden op vragen als ""Wie is ‘de’ Amerikaan precies”, en “Hoe steekt Amerika in elkaar”. Uitgebreid bespreekt hij ontmoetingen met een keur aan ‘gewone’ individuen. Het individu is interessanter dan de mens in groepen; een visie die ook spreekt uit zijn romans, met daar uit voortvloeiend zijn afkeer van regels opgelegd door bestuurlijke instanties. Zijn bevindingen maken hem wijzer, maar brengen hem tegelijkertijd ook van de wijs. Elke generalisatie wordt uitgewist door een volgende. Amerika is onderhevig aan modernisering; Steinbeck ondervindt dat op de weg (hij leidt aan panische ‘snelwegzenuwen’, wordt overweldigd door het vele verkeer), ziet het aan ingenieuze uitvindingen als frisdrank- en soepautomaten en aan de explosieve toename van belastingwet-omzeilende stacaravanparken. Hij betwijfelt of deze vooruitgang per definitie ook verbetering betekent. Vraagt zich af waarom vooruitgang er vaak uitziet als verwoesting.

Tot concrete conclusies kan Steinbeck niet komen. Wel constateert hij dat de verschillen tussen de staatsbewoners aan de oppervlakte in toenemende mate aan het afnemen zijn. De diversiteit aan dialecten neemt merkbaar af; taal en plaatselijke gewoonten ‘slijten’ door de komst van snelwegen, hoogspanningslijnen en nationale televisie. En als ‘de’ Amerikanen één ding in gemeen hebben dan is het wel het gebrek aan (politieke) opinie. Aan het verdedigen van een eigen pertinente overtuiging. Misschien is het anno 1960, midden in de Koude Winter, bijvoorbeeld wel makkelijker om op de Russen te schelden dan op de Duitsers, omdat met die eersten geen handel gedreven wordt. Aldus stelt Steinbeck, na weer een vergeefse poging het politieke standpunt van in dit geval een plaatselijk ondernemer te achterhalen.

Eén staat onderscheidt zich. Texas. Steinbeck voelde de bui al hangen en zag er tegen op. Zijn reis komt in deze staat dan ook gevoelsmatig tot een einde. In zijn tijd is de rassenhaat er onvoorstelbaar groot en hierover schroomt men in het geheel niet zijn mening te uiten. De gemoederen roeren zich aangezien de zwarte bevolking in opstand tegen de onderdrukking begint te komen. Steinbeck gruwt van de houding van veel haatdragende blanken, maar neemt zelf (welbeschouwd als ‘typische Amerikaan’) geen duidelijk of publiekelijk standpunt in; erin gelovend dat er gezien de moderne tendens een eind aan deze situatie zal komen, maar bezorgd om de manier waaróp dat dan gebeuren zal. Het blijft bij het uit zijn cabine gooien van een agressieve blanke Zuiderling. Of dat laf is, néé, zegt Steinbeck. Het is pas laf als je dat ontkent. En dat doet hij in ieder geval niet, met het schrijven van dit overigens van enig sarcasme gespeende reisverslag.

Reizen met Charley is recent opnieuw in het Nederlands vertaald. Hierdoor klinkt Steinbeck opvallend fris en hedendaags in zijn toch al pakkende, beeldende, droog-komische stijl. Zijn chronologisch vertelde verslag leest als een intrigerende roman. Komische sketches van een nogal onverwacht door jachtinstinct bezeten Charley wisselen ernstiger situaties af, zoals de blanke “Cheerleaders” in New Orleans die zwarte peuters uitschelden bij het naar school gaan. Bijna profetisch af en toe lijkt Steinbeck in zijn visies en verwachtingen, terwijl sommige daarvan anno 2012 daarentegen juist weer absurd en achterhaald zijn gebleken. Reizen met Charley is een buitengewoon boeiend en vermakelijk boek dat een geweldig treffend tijdbeeld schetst en dat tot nadenken stemt. Hoe staat het er tegenwoordig voor met ‘de’ Amerikaan en Amerika? Historisch journalist en auteur Geert Mak probeert hier een antwoord op te geven in zijn boek Reizen zonder John.",1
"Wat een goed boek, zeg ! Advocaat Mikael Brenne behandelt twee rechtszaken, maar zit ondertussen zelf ook behoorlijk in de miserie ... Verrassende ontknoping ! Voorlopig zijn alleen deel één en vijf uit de reeks vertaald, maar gelukkig is dit vijfde deel absoluut los van de rest te lezen, er zitten nauwelijks of geen verwijzingen naar vorige boeken in.",1
"Dan Brown’s meesterlijke plottenbak-
techniek en tot in de puntjes uitgewerkte
historische en wetenschappelijke achter-
gronden maken dit boek een knaller van
formaat.

Net zoals in de Da Vinci Code is professor Langdon weer het hoofdpersonage. Niet ongewoon voor Brown’s boeken is er ook een mini-romance, ditmaal tussen Langdon en Vittoria Vettra. Vittoria, een wetenschapper wiens meesterwerk werd gestolen en als dodelijk massavernietigingswapen wordt gebruikt. De korte romance die Brown in zijn thriller verwerkt, is wel wat onrealistisch. De tijd in het boek lijkt dan wel lang te duren, maar bestrijkt amper 24 uur. Dit maakt de verliefdheid van de 2 hoofdrolspelers wel heel absurd, zelfs ondanks de intense momenten die ze die 24 uur met elkaar beleefd hebben. Het is een goede poging om het verhaal wat minder éénlijnig te maken, maar meer ook niet.
Maar die lange verteltijd is helemaal niet vervelend, want zo verkrijg je heel veel details over de scenes. Dan Brown maakt het zichzelf niet gemakkelijk door met zijn lezers heel Rome rond te trekken. Maar elk standbeeld, elk gebouw en elke plaats is tot in de kleinste details beschreven. Ook de verbeeldingskracht van Dan Brown is fantastisch. Telkens je denkt te weten waar hij het verhaal heen gaat sturen, neemt hij een bocht van 180°. Hij brengt je elke keer weer op een dwaalspoor en houdt je zo van de eerste tot het laatste moment aan het boek gekluisterd.

Maar de pluspunten wegen zeker voldoende op tegen de minpunten. Brown slaagt erin zijn lezers steeds weer te blijven boeien, en het lijkt hem amper moeite te kosten. Hij bespaart je een trip naar Rome, want als je dit boek gelezen hebt lijkt het wel of je overal al zelf bent geweest. Een leerrijk boek dat je wilt lezen, en opnieuw wilt lezen!",1
"Hoe kom je ertoe om je huis en veilige leventje te verlaten om in oorlogs- of rampgebieden hulp te gaan verstrekken? Yves Petry zet drie verschillende personages in om hierachter te komen: hoofdpersoon Mark Oostermans trekt na een mislukte relatie met Kristien naar Afrika om in een vluchtelingenkamp – Bilonga – zich als arts in te zetten voor de fictieve organisatie Dokters Zonder Kleur. Hij omarmt het werk en het land en lijkt zijn levensmissie gevonden te hebben. De conflicten liggen meer bij zijn collega's, zoals de filosofisch aangelegde ex-jesuïet Jeroen Ullings, die graag zijn werk doet, maar niet de illusie heeft de mensen verder te helpen. Hij ziet het meer als een persoonlijke strijd tegen de westerse consumptiemaatschappij. Zijn tegenpool is Margot, een meisje voor wie de hulp aan vluchtelingen heilig is en met Jeroen in botsing komt dankzij haar idealistische standpunten.

Mark valt tussen de twee in en probeert de vrede te handhaven, maar zie twee van zulke heethoofden maar eens in het gareel te krijgen. Welk gareel? De enige die met beide benen op de grond lijkt te staan is hun Afrikaanse vertaler en hulp Ibrahim, die zijn land nuchter naar de Filistijnen ziet gaan.

Ik vond het interessant om een roman te lezen over NGO's: voor mij een totaal nieuwe wereld, totdat ik er zelf mee werd geconfronteerd op een Grieks eiland, waar de vluchtelingenstroom in 2015 aanzwol tot bijbelse proporties. Eerst was er de lokale bevolking die hielp, toen kwamen uit alle hoeken van de wereld mensen toegestroomd, die nieuwe, kleine NGO's vormden en tenslotte zetten de grote NGO's de puntjes op de 'i'.

Natuurlijk wordt het gros van de hulpverleners gedreven door idealisme. Iedereen wil immers een betere wereld. En natuurlijk heeft Jeroen gelijk dat een merendeel komt om hun eigen tekorten te aan te vullen. Daarom schreef Mark zich ook in bij Dokters Zonder Kleur: om zijn geknakte ego als man op te krikken. Hij hoopte terug te komen als een herboren strijder en bewijs te hebben geleverd dat hij niet bang was om in een conflictzone mensen te gaan helpen. Kristien echter, die op de een of andere manier Mark niet sterk genoeg vond voor haar als partner, had er geen boodschap aan: haar leven ging verder en wachten op Mark kwam zelfs niet in haar hoofd op.

Hulpverleenster Margot komt er als type in Bilalonga het meest bekaaid af: een over-sociaal persoon in wiens aanwezigheid je je zelfs niet negatief mag uiten over het 'belangrijke' werk dat je doet. Veel vluchtelingenhelpers, merendeels vrouwen, hebben zo' fanatieke inslag. Zij hebben echter een verborgen agenda: hun wankelende zelfbeeld opkrikken door de hulpbehoevende mens in alles bij te staan.

Ook Mark voelt zich een goed mens door het werk dat hij doet. En al is het werk vermoeiend en de Afrikaanse zon onbarmhartig, hij geniet juist van het oplappen van zieke personen, als een boetedoening voor zijn nietszeggende rol in de westerse wereld die hij heeft achtergelaten. Hij voelt zich eindelijk een persoon die ertoe doet. Marks relatie vóór Kristien was met Petra, die een vader had die hem deed walgen wegens kapitalistische trekjes. Nu keert hij zijn rug naar de rijkdom en hoopt zichzelf opnieuw uit te vinden onder de Afrikaanse zon. Hij loopt er echter een trauma op en het is maar de vraag of er ooit een nieuwe Mark zal komen.

Jeroen daarentegen gelooft niet in het goede werk, maar is allang blij dat hij in een warme chaos woont en niet in een wijk met keurig aangeharkte tuintjes, waar regels het leven dicteren. Hij is de man in de roman die je denkwerk aanzwengelt en je eens goed doet nadenken, over zowel het vluchtelingenwerk als de consumptiemaatschappij, die leeghoofdige robotten lijkt voort te brengen.

Voor de lezers die bekend zijn met Petri's werk, zal Kristien geen onbekende zijn. Net zoals haar broer Jasper. Deze eigenzinnige broer en zus werden al eerder opgevoerd in Petri's vorige roman Liefde bij wijze van spreken. Maar om De geesten te lezen hoef je deze vorige roman niet te hebben gelezen.

Yves Petry is voor zijn boek niet naar Afrika gereisd. Hij was bang teveel empathie te krijgen met zowel vluchtelingen als hulpverleners. Alles is fictie, zowel de personen, het land als het dorp. Hij heeft voor een buitenpost in Afrika gekozen, met maar drie westerse medewerkers van één NGO. Hier op het Griekse eiland is een totaal nieuwe wereld ontstaan naast het almaar uitdijende vluchtelingenkamp, waar grote en kleine NGO's met elkaar concurreren en/of samenwerken. Een nieuwe wereld van veelal jongeren die de wereld door hun daden willen verbeteren. IS-strijders dachten hun ideaal in het Kalifaat te vinden. Waar ze in de Westerse wereld geen rol konden spelen, dachten ze er een te vinden in een nieuwe maatschappij. Ook hulpverleners trekken ten strijde onder het mom om een gevecht aan te gaan voor een betere wereld, maar vaak ook uit ontevredenheid over regeringen die naar een allesbehalve ideale wereld streven en de vluchtelingenthema's voor zich uit schuiven. Voor een schrijver vormt deze hulpverleningswereld een vat vol sterk uiteenlopende verhalen en dat heeft Yves Petry wel mooi gemist, door zich ter oriëntatie niet tussen de idealisten te begeven. Toch heeft hij er een geloofwaardig verhaal van weten te maken.

Het is een ongewone wereld, waarin zaken en relletjes, zwartkijkers en idealisten hand in hand gaan. Bij zulke grote groepen hulptroepen gaat er natuurlijk van alles mis, en komen er ook rotte appels naar boven. Maar om wat voor reden ze ook komen, ik ben er van overtuigd dat ze hard nodig zijn, ook al is het maar om zowel het leed van de vluchtelingen, als het leven van de lokale bevolking lichter te maken.

Yves Petri zet zich zachtjes af tegen de westerse consumptiemaatschappij. Zijn woorden om het verhaal van Mark te vertellen neigen regelmatig naar een satire. De geesten geeft stof tot nadenken en is tegelijkertijd een onderhoudende roman over een man die zichzelf probeert te verbeteren.

Yves Petry – De geesten, Das Mag Uitgeverij, 2019",1
"De Nederlandse dichter Jacob Groot kreeg in 2012 de A. Roland Holstprijs voor poëzie. Zijn lange gedicht Nieuwe zon, uit 2014 werd door vele geprezen. Het boekje getiteld Verlies me niet is een handzame gedichtenbundel vol overpeinzingen. Ieder gedicht voelt compleet, met ogenschijnlijk eenvoudige zinnen sleept Jacob Groot je mee de diepte in. Mits je daarvoor openstaat, zijn teksten zijn soms wat lastig te begrijpen. Gedachtengangen over verlies in al zijn vormen worden door hem benoemd en in zijn eigen woorden beschreven. Jacob Groot heeft een aparte schrijfstijl waar je van houdt of juist niets mee kan. Mooie gedichten voor de liefhebber, voor wie zich erin kan vinden. Poëzie om keer op keer te herlezen en tot je in te laten werken. Verplicht leesvoer voor liefhebbers van de Nederlandse taal in dichtvorm.",1
"Zoals je gewend bent bij Lisa Jackson begint haar verhaal weer heel erg spannend,In het midden ongeveer vind ik het toch wel wat afzwakken,omdat er zoveel personages zijn worden deze ook allemaal beschreven,dat had van mij wel wat korter gemogen.
Verder is het weer een heerlijk boek en zeker als je naar het einde toeleest word het steeds spannender,maar toch zeker heel verrassend.
Ook laat het eind zien dat er toch zeker weer een vervolg gaat komen.
Nou kom maar op.",1
"Kort inhoud

Lex Niekel neemt je samen met Bob mee van Moskou naar Beijing met de Trans Mongolië Express. Hij vertelt over zijn bezoek aan Moskou waar hij de gekende monumenten heeft bezocht alsook de prachtige metrostations. Vandaar uit nemen zij de trein richting Beijing, met een tussenstop in Ulaanbaatar, waar zij een trektocht doen door de Mongoolse steppe en waar zij ook bij de lokale bevolking overnachten in een joert.

Een treinreis van verschillende dagen lijkt saai, maar toch is deze rit voor Lex en zijn medereiziger Bob een groot avontuur. Ze hebben ervoor gekozen om eerste klas te reizen zo hebben ze een treincoupé voor hun tweeën in plaats van in tweede klas een coupé voor vier personen die zij dan met twee andere, voor hen onbekende reizigers, zouden moeten delen. Maar ze leren al snel andere medereizigers uit de eerste klasse wagon kennen en die hebben naar het lijkt elk wel hun eigen eigenaardige gewoonten.

Na hun trektocht in Ulaanbaatar reizen ze verder met de UB-Beijing sneltrein in tweede klasse, waar ze hun coupé delen met een Chinees koppel. Dit lijkt minder praktisch dan hun eerste klasse coupé die zij hadden op de Trans Mongolië Express. Vier personen en hun bagage lijken maar net te passen in de treincoupé en dit pas na heel wat gepuzzel. Eenmaal aangekomen in Beijing zullen zij ook daar de gekende monumenten bezoeken.

Conclusie

Dit boekje lijkt enkel geschikt voor lezers die ook de reis willen maken met de Trans Mongolië Express, maar dit is niet correct, het zal zeker ook het bredere publiek bekoren. Lex heeft een zeer leuke, grappige schrijfstijl en hij gaat verder dan de gewone reisgidsen, iedereen kan deze raadplegen en iedereen kan mits wat google-opzoekwerk ook alle praktische zaken omtrent deze reis terugvinden, onnodig dus dat Lex deze info hier nogmaals zou herhalen. Hij omschrijft in zijn boek zijn eigen avonturen, hoe hij alles heeft gezien en beleefd, dit doet hij vaak op een ludieke, grappige wijze. Ja, zijn gevoel van humor beviel mij best en zal zeker veel lezers bekoren!


Hiernaast haalde hij ook minder gekende historische feiten en anekdotes aan, die niet terug te vinden zijn in de klassieke reisgidsen, zoals de Loezjnikiramp in het sportstadium van Moskou, of het verhaal van Mathias Rust op het Rode Plein. Bijzonder vond ik ook wel zijn oog voor de contrasten en zijn kritische blik daarop, zo heeft hij het over de rijkdom van Moskou en hoe op een uurtje treinen de armoede overal rond hem te zien was.

Het boek bevat verschillende delen die telkens opgedeeld zijn in kleinere hoofdstukjes, zo leest alles zeer vlot. Lex omschrijft alles wat hij ziet vanuit zijn perspectief, zijn schrijfstijl is beeldend, het was net of ik met hem de trein opstapte in Moskou en samen met hem mee beleefde. Na elk deel staan er ook enkele foto’s en zit er in het begin van het boek een kaartje met de route, dit geeft je als lezer nog een beter beeld van de reis die Lex maakte.
Een extra meerwaarde is dat wanneer je als reiziger dit boekje leest en je vragen hebt je de auteur persoonlijk kan contacteren via zijn emailadres of de facebookpagina van het boek. Bovendien staan er op deze facebookpagina nog tal van extra foto’s.

Dit boek is zeker en vast een aanrader voor reizigers die plannen om de treinreis te maken, maar ook voor andere lezers, die gewoon uit interesse dit leuke boekje willen lezen. Ik heb er enorm van genoten en heb er helemaal niets negatiefs op aan te merken. Daarom ook dat dit leuke boekje vijf verdiende sterren krijgt.",1
"Myrthe van der Meer alias Emma vertelt in haar autobiografische debuut over haar opname in de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis). Emma is zwaar depressief en zelfs suïcidaal. Op de PAAZ wordt ze zo goed als kwaad behandeld volgens de normen van de psychiatrie: een eindeloze hoeveelheid pillen om de depressie te onderdrukken en nog een zooitje andere pillen om de bijwerkingen daarvan tegen te gaan. Gesprekken met psychiaters en psychologen en verschillende vormen van therapie vullen vijf maanden lang haar agenda. Dit alles afgewisseld met een monotone dagbesteding onder leiding van de verplegers.

Van der Meer schuwt niet met de nodige zelfspot en rauwe humor een kijkje in haar verstoorde brein te geven. Met een vloeiende pen en rake woorden weet Van der Meer de vinger precies op de zere plek te leggen. Het geeft de lezer een treffend beeld van het leven van een psychiatrisch patiënt. Het beladen onderwerp wekt de indruk dat deze zogeheten roman zware kost zal zijn. Toch is 'Paaz' is helemaal geen zwaar boek, en leest het juist vloeiend weg. De cynische humor van Van der Meer haalt de scherpe randjes er vanaf en maken het verhaal toegankelijk. Op sommige momenten is het soms zelfs herkenbaar; een vervaarlijk besef dat depressie een ziekte is die iedereen zomaar zou kunnen overkomen. Met haar verhaal haalt Van der Meer het rookgordijn weg dat het algemene beeld van de psychiatrie vertroebeld. Maakt zij het duidelijk en minder stigmatiserend voor de lezer. Wekt zij begrip en sympathie op.

'Paaz' omvat het bevlogen verhaal van iemand die met zichzelf in de knoop zit en daar niet meer eigenhandig uit kan komen. Iemand die ondanks de ontkenning toch professionele hulp heeft aanvaard. Want ook al schrik je soms van het tegenstrijdige gedrag van behandelaren en het gemakzucht waarmee onmetelijk veel pillen voorgeschreven worden; zonder professionele hulp had het zomaar anders kunnen aflopen voor Emma. Van der Meer vormt met haar eerlijke verhaal een boegbeeld voor veel hulpeloze mensen; bij wie slechts een toereikende hand al zoveel verschil kan uitmaken. Een indrukwekkend relaas.",1
"Wow. Na drie dagen bezinking hier een recensie van Lawaai dat nooit stopt, het slotdeel van de Chaos trilogie van Patrick Ness. Bezinking, jawel. Dit boek is zo ontieglijk spannend, heftig en ontroerend dat ik het lezen van de laatste honderd pagina´s zelfs had uitgesteld. Bezorgd om de afloop, maar ook wel een klein beetje omdat ik helemaal niet wilde dat het afgelopen was…

Werd het tweede deel nog gekenmerkt door dreigende afwachting, in dit deel barst de hel definitief los. Todd en Viola voelen zich verscheurd door de onmogelijke posities waarin zij verkeren. Het is ´onverwacht´ gekomen tot een confrontatie tussen de aardse kolonisten en de onderdrukte inheemse wezens, de zogenaamde Spakkels. De stedelingen onder leiding van President Prentiss en de rebellen geleid door Madame Coyle moeten hun onderlinge rivaliteit opzij zetten om de voortzetting van het voortbestaan van de mensheid op de planeet te garanderen. De pas gearriveerde kolonisten worden eveneens onherroepelijk meegetrokken in het bloedbad dat het gevolg is. Wanneer er een patstelling ontstaat moeten Todd en Viola zich in allerlei bochten wringen om een blijvende vrede te creëren. Meer dan wie ook dreigen zij alles te verliezen, op misschien Spakkel “1017” na, die gedreven door zijn persoonlijke wraaklust de hele toestand onherstelbaar dreigt te ontwrichten.

Op rap tempo wordt de herrie (de gedachten) van Todd, Viola en 1017 afgewisseld. De typische schrijfstijl van Patrick Ness is zijn sterkste troef- die kleurt het overgrote deel van de spanning. Hij hanteert veel interpunctie - […] – een truc die weliswaar even wennen is, maar je dan meedogenloos meesleurt in de emotionele vloedgolf en je op zwiept tot een moordend leestempo. En het aantal plotwendingen is al zo duizelingwekkend... Af en toe is het gewoon nodig de noodrem er op te zetten en/of een eindje terug te lezen.

En dat teruglezen is helemaal niet erg. Van alle drie de boeken heeft dit deel verreweg de meeste diepgang. Het is het meest literair: qua taal bijna poëtisch (zeker waar het de taal van de Spakkels betreft), en qua inhoud bijna metafysisch. Met thema’s die een ieder tot nadenken aanzet. Inzicht in het fenomeen oorlog, waarin de motieven vaak van beide partijen te rechtvaardigen zijn. Het zoeken naar én behouden van een eigen identiteit, uitgerekend in een situatie waarin blijkt dat het belang van de gemeenschap soms boven het eigen belang moet worden gesteld. Een situatie waarin de verantwoordelijkheid voor eigen keuzes en daden genomen dient te worden. En het lastigst van allemaal: de acceptatie dat onvoorwaardelijke trouw moet blíjken.

Bijzonder aangrijpend, deze coming of age trilogie die zich op zoveel fronten onderscheidt van andere Young Adult series die op het moment zo populair zijn. De Chaos-trilogie leidt tot (morele) inzichten, zonder overigens ook maar een seconde te beleren. Het grijpt je bij de kladden, sleept je mee aan je lurven en laat je ten slotte ontredderd achter. Een serie om (van) te houden.",1
"Nog maar amper een jaar geleden werd de eerste thriller van Linwood Barclay, No Time for Goodbye, in Nederland op de markt gebracht onder de titel Zonder een woord. Het boek had het uiteraard al heel goed gedaan in Amerika en ook in Nederland kreeg het lovende recensies. Tijd dus voor een tweede boek. En gelukkig bewijst Linwood Barclay dat hij de pen (het toetsenbord) echt beheerst, want Too Close to Home is minstens even spannend en goed geschreven.

In dit verhaal gebeurt er iets waar iedereen geschokt van zou raken: de buren worden vermoord! Albert, Donna en hun zoon Adam Langley worden alle drie doodgeschoten. De schok komt het hardste aan bij hun naast buren, de familie Cutter. De levens van Eileen, Jim en Derek zullen nooit meer hetzelfde zijn.

Prachtig, zoals Barclay een verhaal neerzet dat simpel lijkt, maar dat meerdere lagen blijkt te hebben. In die zin schrijft hij boeken die bij de fans van Nicci French en Ruth Rendell in goede aarde zullen vallen. Het is allemaal nét wat vlotter, nét wat heftiger, maar in de grond hetzelfde. Een spannend verhaal dat vooral veel lagen kent. Het begint met het feit dat de familie Langley wordt vermoord, maar al snel blijkt er tussen elk lid van de familie Langley en de familie Cutter een speciaal draadje te lopen. Een draadje dat vaak beter verborgen kan blijven. Een belangrijke rol wordt ook gespeeld door de vroegere werkgever van Jim en vooral die rol is meesterlijk uitgewerkt. Alle hoofdpersonen, ook de familie Langley, worden door Barclay haarscherp neergezet zonder dat je verveeld wordt door uitgebreide uitwijdingen over hun doen en laten. En natuurlijk zitten er de nodige onverwachte wendingen in het plot, maar nergens doet het geheel gedwongen aan. Kortom: Linwood Barclay is goed, écht goed! En voor de fans die liever Nederlands lezen: het boek is uitgekomen bij De Boekerij onder de titel Dicht bij huis. (Door: Jannelies Smit)",1
"Achterflap

Merthe krijgt iets te horen wat haar leven compleet op zijn kop zet. In een klap wordt het beeld dat ze van haar ouders en zichzelf had, genadeloos onderuitgehaald. Wat rest, zijn vragen. Vragen waar niemand het antwoord op heeft. Op zoek naar de waarheid gaat ze samen met haar vriendinnen glaasje draaien, in de hoop dat de geesten haar kunnen helpen. Maar de antwoorden die ze tijdens het spel krijgt, leiden enkel tot nog meer vragen. Als de drie tienervriendinnen besluiten om het mysterie zelf op te lossen, wordt hun vriendschap flink onder druk gezet. Ze belanden in een spannend, niet te stuiten, spiritueel avontuur, dat niet alleen hun leven, maar ook dat van anderen drastisch zal veranderen.

Was het wel zo verstandig om die duistere wereld te raadplegen?

Auteur

Hilda Spruit, geboren in Bleiswijk, nu woonachtig in Zoetermeer, heeft een voorliefde voor de Nederlandse taal. Zij is naast schrijfster ook boekrecensente. Eerder schreef ze korte verhalen voor Borre Leesclub, Bobo en het thuisfront van de Koninklijke Landmacht. Geestverwanten is haar debuutroman voor young adults.

Mijn mening

Toen ik enige tijd geleden in contact kwam met Hilda en ik las dat haar debuutroman Geestverwanten de Jonge Jury Debuutprijs had gewonnen, besloot ik dat ik dit boek zeker moest lezen.

Net als ze haar vinger van het glas wil halen, begint het te schuiven. Verbaasd bewegen de meisjes mee, terwijl het glas langzaam naar het briefje schuift waar JA op geschreven staat.

In het boek volgen we Merthe en haar vriendinnen, een ware drie-eenheid. Wanneer de meiden op een avond besluiten tot het 'spel' glaasje draaien, hebben ze geen idee wat ze in gang zetten. De meiden belanden van het ene gevaar in het andere en maken contact met geesten die ze liever nooit zouden kennen.

Hilda maakt gebruik van een schrijfstijl vanuit de hoofdpersoon Merthe, maar wel in de derde persoon. Persoonlijk lijkt het mij enorm moeilijk om, als je zelf volwassen bent, een boek te schrijven die onder andere de gevoelens, gedachten en taal van een tiener moet weergeven. Het is duidelijk te zien dat Hilda de nodige ervaring heeft met tieners. En dit kan ze goed verwoorden in haar boek.

De hoofdstukken zijn kort en vlot en de gebeurtenissen volgen elkaar snel op. Hoewel het boek op sommige punten als ietwat voorspelbaar kan worden ervaren, is dit totaal niet storend en blijft het een boek die je verder wil lezen. Merthe is een persoon die sympathie opwekt en overkomt als een vriendelijke meid. Ze heeft haar eigen verleden die zij tegen elke prijs wil achterhalen.

Wat ook duidelijk naar voren komt, is dat Hilda voldoende tijd en onderzoek heeft gestopt naar de wereld rond paranormale gaven, glaasje draaien, gener zijde, en ga zo maar door. Zij heeft het niet even uit haar duim gezogen, maar zich voldoende ingelezen en voorbereid om een waarheidsgetrouw verhaal te kunnen neerzetten.

Het enige minpuntje aan het boek vind ik de cover van de eerste druk. Het boek is een young adult maar door de oorspronkelijke cover komt het over als een waar kinderboek. Naar mijn mening doet de eerste cover het boek geen eer aan. Sinds kort is het boek voorzien van een nieuwe cover.

Persoonlijk vind ik deze cover het boek meer tot zijn recht laten komen.

Geestverwanten is een spannende, waarheidsgetrouwe, paranormale young adult die de gebeurtenissen levensecht neerzet.

Geestverwanten

ISBN: 9789078437246. Uitgeverij: Life. Verschijningsjaar: 2015. Aantal pagina's: 221.",1
"Spannend boek, ik heb deze schrijfster pas ontdekt. Verhaal waar je rillingen van krijgt. Verder ook veel aandacht voor de politiemensen. Allemaal hebben ze een eigen verhaal",1
"Spaar het meisje is een heftig en realistisch verhaal. Een boek waar zeker veel research aan vooraf is gegaan, gezien de vele medische handelingen die in het boek voorkomen. Het verhaal komt dan ook al lezende tot leven. Het thema familiemoorden is dan ook gruwelijk echt beschreven. Na het lezen van dit boek lees je dan ook een krantenartikel met andere ogen of zal je altijd even terug denken aan dit boek. De personages zijn goed uitgewerkt, je leeft met ze mee. Ik ben dan ook benieuwd of we D.D Warren weer in een volgend boek zullen aantreffen. Het is in ieder geval een goed neergezet personage. De schrijfstijl is prettig en leest lekker vlot weg. De verhaallijnen zijn goed uitgewerkt en komen weer netjes tijdens de ontknoping samen. Kortom, een boek dat zeker niet mag ontbreken in de boekenkast van een thrillerliefhebber.",1
"De recensie

Door de aanvankelijk directe en krachtige schrijfstijl zit je onmiddellijk in het verhaal dat begint met de aankomst van de ik-figuur op het Saanse eiland Tenerife. De directe schrijfstijl wordt regelmatig afgewisseld met een meer vertellende stijl, maar ook daar heeft Jasper Van Buren geen problemen mee. Kenmerkend voor de directe stijl in dit boek zijn de zeer korte, krachtige beschrijvingen van personages en situaties. Vaak één-woord-zinnen. Het verhaal speelt zich af in 1970. Spanje is nog niet zoals wij Spanje nu kennen en als Nederlander op Tenerife is hij niet de meest geliefde persoon. Jasper weet goed op de tijdsgeest in te spelen door de lezer te laten kennismaken met de achtergrond en het verleden van Don Mariano. De auteur maakt gebruik van een aantal flash-backs over Thomas wat de diepgang van het personage positief beïnvloedt. De lezer kan zich een duidelijk beelod vormen van het doen en laten van Thomas en ook over het hoe en waarom van zijn handelingen.

Jasper Van buren weet de lezer te trakteren op een aantal passages waarin seks een belangrijke rol speelt. Vaak nogal direct op de bal, soms ook subtiel verwerkt. Enkele passages met Nuria en Thomas in de hoofdrol zijn vrij gedetailleerd ' in beeld ' gebracht. Dit is geenszins storend voor het hele verhaal. Het is een manier om het seksuele leven van Thomas in heel het verhaal te plaatsen.

Vaak weet de auteur de lezer op het verkeerde been te plaatsen, maar dat is ook aan de lezer om dat te ontdekken en te ervaren.

Je kan geenszins zeggen dat dit boek een saaie roman is: gebeurtenissen, situatiewijzigingen, actie, ... het is genoeg voorhanden om je niet te vervelen tijdens het lezen; voeg daarbij nog het sausje humor waarmee dit verhaal overgoten is en alle ingrediënten voor een, voor mij, geslaagd debuut zijn aanwezig.

Genre

Op de cover staat roman. Wanneer ik het verhaal in zijn geheel bekijk en als ik de gedachtengang van Thomas op een analytische manier ga ontleden zou ik denken dat er een ' psychologische toets ' in het verhaal verweven zit. De verhouding met zijn ouders, de verhouding met vrouwen, zijn houding tegenover Jet, zijn gedrag in hetr bedrijf, zijn onweerstaanbare liefde voor Nuria, zijn persoonlijk probleem, .... laten mij besluiten om dit een sticker ' Psychologische Roman ' te geven.",1
"Pas toen ik een jaar of 17 was, werd MSN een vast onderdeel van mijn bestaan. Ik ben nog opgegroeid zonder smartphone in mijn jaszak, zonder facebook en twitter. En gelukkig ook zonder het cyberpesten. Als ik thuis was, was ik veilig en kon niemand me iets maken. En nu ik al jaren ouder ben, hoop ik dat ik veel beter in staat ben om oorzaak en gevolg van acties af te wegen.

Het is dan ook heel makkelijk om te zeggen ""hoe kun je dat nu doen? Hoe kun je zo stom en naief zijn?"" Maar dit boek is er wonderwel in geslaagd om me dusdanig mee te slepen in de emoties van Coco dat ik het begrijp. Ik begrijp waarom ze het gedaan heeft, waarom ze er geen kwaad in zag, waarom het zo'n leuk en spannend idee leek. En ik begrijp ook hoe zij met geen mogelijkheid heeft kunnen overzien hoe groot de gevolgen zouden zijn.

Het resultaat is een confronterend boek. We zien de impact die alles heeft op Coco, maar ook op alle mensen om haar heen. We voelen de moed en wanhoop die zij ervaart. We ervaren de uitzichtloosheid. Maar ik voelde vooral Coco's schaamte, omdat ze zichzelf diezelfde vragen stelde: Waarom heb ik het gedaan? Hoe kon ik zo stom zijn? Hoe kon ik zo naief zijn? En ook de gevolgen die dat met zich meedraagt.

Ik hoop dat veel middelbare scholieren dit boek lezen. Niet omdat ik het ze niet gun om hun eigen fouten te maken, maar wel omdat sommige fouten nu eenmaal grotere gevolgen hebben dan andere.",1
"Op een instelling voor min of meer ontspoorde meisjes worden twee gruwelijke moorden gepleegd. Commissaris Joona Linna wordt er als waarnemer naartoe gestuurd. Omdat er een intern onderzoek naar hem loopt heeft hij eigenlijk geen bevoegdheden maar eigenwijs als hij is gaat hij zijn eigen gang. Iedereen denkt dat Vicky de moorden heeft gepleegd, maar is dat wel zo? Commissaris Joona ontdekt een aantal vreemde dingen die niet kloppen met wat het O.M. denkt. Niemand gelooft hem en daarom gaat hij op eigen houtje op onderzoek. Hoe zit het met de ontvoering van een klein jongetje? En wat heeft het medium, die de politie steeds belt, met deze zaak te maken?

Het boek heeft mij vanaf het begin erg geboeid. Het is zeker een aanrader en het is erg moeilijk om het boek aan de kant te leggen voordat je het uit hebt. Voor mij dan ook 4 sterren (want het geniale boek moet nog geschreven worden volgens mij, niets is perfect).",1
"Knap geschreven thriller met wilde plotwendingen, te veel van het goede zelfs, want naar het einde toe wordt het kunst- en vliegwerk om alle stukjes in de puzzel te passen. Het plaatje klopt wel, maar slot komt te geforceerd over. Niettemin een aanrader, alleen al voor de talloze cliffhangers aan het eind van praktisch elk hoofdstuk",1
"Goed, eigentijds ,meeslepend en spannend verhaal. Mooi gecomponeerd en geconstrueerd. Eenmaal begonnen....je wilt het verder weten allemaal!",1
De vaart uit deel 1 blijft in deel 2 behouden. Ik heb genoten van de ontwikkeling in Meg en hoe de relatie tussen Simon en Meg zich ontwikkelde. Met mijn hond tegen mij aangekropen heb ik mij verlustigd in het boek. Ik voelde me haast tot de roedel uit het boek horen. Jammer dat mijn hond niet kan lezen. Hoewel er toenadering is tussen de mensen in Lakeside en de Anderen gaat het niet ten koste van de spanning tussen het anders-zijn van de Anderen en de Mensen. Hoe de wereld in elkaar zit wordt beetje voor beetje verder uitgelegd. Ik vind het boek op alle fronten goed gedoseerd en hoop dat deel 3 snel vertaald wordt.,1
"Je verwacht het niet, een pageturner over een beladen maatschappelijk thema als euthanasie. De thriller ‘Voltooid’ van Mariska Overman bewijst dat het kan.

Een man wordt dood aangetroffen in het bos. Uit zijn borst steekt een tak met een witte vlag waarop staat: KLAAR. Isabel Dieudonné, specialist postmortale zorg en ex-rechercheur wordt bij de zaak betrokken. Wie is de moordenaar en welke boodschap wil hij overbrengen? Een paar dagen later wordt weer een lichaam gevonden met een witte vlag waarop staat: VOLTOOID. Om te voorkomen dat er een volgend slachtoffer valt, start een race tegen de klok in een zoektocht naar de dader.

Voltooid is een goed opgebouwde thriller. De thematiek euthanasie en voltooid leven zet aan het denken. Onvoorziene wendingen zorgen ervoor dat je blijft doorlezen. Mariska heeft oog voor detail en een vlotte schrijfstijl. Op beeldende wijze schetst ze de dilemma’s waarvoor de hoofdpersoon Isabel komt te staan, zowel persoonlijk als in haar werk. De zaak wordt opgelost maar er blijven enkele vragen onbeantwoord. Het ‘absoluut te lezen nawoord’ is een originele vondst. Wat mij betreft heeft Mariska met ‘Voltooid’ haar succesvolle debuut ‘Hoofdzaak’ overtroffen. Ik kijk al uit naar haar volgende boek met rechercheur Isabel Dieudonné.",1
"Peter Harper, een musicus met een creatieve dip zoekt in Ierland een rustige plek om over zijn echtscheiding en muzikale writers block te komen. Hij vindt een plek op Tremore Beach, waar hij alleen woont met als naaste buren: Leo en Marie Kogan.
Tijdens een onweer wordt hij getroffen door de bliksem en sinds die tijd heeft hij hoofdpijnen en dromen, die over gevaar gaan. Hij weet niet wat hem overkomt, wel herkent hij het van zijn moeder, die voorspellende dromen had.
Zijn kinderen komen tijdens de vakantie bij hem en vlak voor ze naar Tremore Beach gaan ziet hij in een droom een krant met een artikel dat gaat over een drama met vier doden op Tremore Beach. Hij gaat toch naar zijn huis op het strand en neemt zich voor zijn kinderen goed in de gaten te houden, maar hij kan niet voorkomen dat verschrikkelijke dromen zijn angst en zijn leven beheersen.

Het verhaal is spannend omdat je als lezer niet weet waar die dromen vandaan komen en of ze werkelijk de toekomst voorspellen en waarom dan? De dromen/beelden zijn heel realistisch waardoor Peter het gevoel heeft, dat hij er midden in zit. In het begin gebeurt er niet veel maar wordt de spanning opgebouwd. Peter Harper's zijn visioenen worden door niemand geloofd en zijn buurman wuift het weg. Als hij na een gevecht in het ziekenhuis beland en daar niet uit mag wordt het angstig. Wat als de voorspellingen uitkomen en hij ligt machteloos in het ziekenhuis terwijl zijn kinderen in gevaar kunnen zijn? Op het eind komen de voorspellingen uit, alleen is de uitslag anders dan hij gedacht heeft. Dat deel is heel spannend en blijf je lezen om te kijken hoe het afloopt.

Het verhaal is sterk door de lucide dromen van Peter waarbij lang onduidelijk is wat de betekenis daarvan is waardoor je als lezer ook allerlei vragen hebt.
Het verhaal leidt naar een verrassende ontknoping waarbij door een verklaring achteraf de zaken duidelijk worden.",1
"Ik pak een honkbalknuppel. Het is een 32 ounce Rawlings composiet. Ik verdeel het gewicht over beide handen. Door een deuk aan de bovenkant is hij ietwat uit balans.
Ik pak de knuppel aan beide kanten vast en rek me na de wedstrijd op het parkeerterrein uit. Natick tegen Wellesley. Mijn ploegmaten van Natick staan om me heen, middelbareschooljongens die doen wat ze na een overwinning altijd doen. Het vieren. Uitgebreid.
Ik doe mee.
Ik moet dit voor ogenhouden: ik ben een van jullie. Ik ben jong. Ik ben een winnaar.
Ik glimlach en rek me uit.
Dan breng ik mijn gewicht naar achteren en haal flink uit. Op dat moment nadert Jack Wu me van achteren. De honkbalknuppel mist op een haar na zijn hoofd.
Een forse kerel in een zwart pak die in de buurt staat, verstrakt. Hij verstrakt, maar doet verder niets.
Hij is Jacks lijfwacht en chauffeur, een schaduw die hem altijd en overal volgt, waarheen hij ook gaat. Jacks vader is rijk. Rijk en zenuwachtig.
Jack heeft een pesthekel aan de lijfwacht. Dat heeft hij me vaak genoeg verteld. Jack en ik zijn vrienden, daarom vertelt hij me dat. (15 van 919)

Informatie over het boek
Titel: Boy nobody (Boy nobody 1)
Schrijver: Allen Zadoff
Bladzijden: 303
Uitgeverij: Clavis 2013 (1e druk)
Vertaler: Margot Hummel (""Boy nobody"", Verenigde Staten 2013)
Doelgroep: 12+

Een uitgebreide recensie vind je op mijn website Ikvindlezenleuk:
http://www.ikvindlezenleuk.nl/2014/02/allen-zadoff-boy-nobody-boy-nobody-1.html",1
"Lina lijkt het, als volwassen vrouw, voor elkaar te hebben met een baan, een auto en een vriend. De tachtigste verjaardag van haar vader staat voor de deur en zij helpt mee met de voorbereidingen. Haar verhaal brengt je terug naar haar jeugd. Ze verblijft bij haar vader nadat haar moeder uit beeld is verdwenen. Vader Hugo heeft een goedlopend restaurant en zingt vol overgave voor zijn publiek Franse chansons.
Vader noemt Lina zijn `konijntje,´ die als geen ander de afwas zo goed voor haar rekening neemt. Lina is dan ook veel in de keuken te vinden en slaat haar vader gade die zich vermaakt met het vrouwvolk die aan zijn lippen hangen. Ze vind dit vies maar vader maakt haar deelgenoot van zijn seksuele escapades (door haar verhalen op te dissen en daarover te lachen).
Je kunt je hier al afvragen of dit nou hoort bij vaderlijke opvoeding. Zo kun je je nog veel meer afvragen als hij Lina op haar vijftiende het huis uitzet en haar neerplant in een kale kamer waar ze het voor de rest maar uit moet zoeken.

Deze keuze van vader is voor Lina traumatiserend. Ze hier niet klaar voor en haar leven begint een weg van criminaliteit te volgen. Ze steelt en als ze Rick ontmoet ontstaat er een soort Bonnie & Clyde verhaal. Rick is ouder en `ontfermt´ zich over haar. Samen gaan ze overvallen plegen. Empathie voor de slachtoffers kom je niet tegen in het verhaal. Lina lijkt afgestompt voor agressie en geweld omdat ze zelf zoveel daarvan in zich draagt...
Hoewel ze niet worden doodgeschoten worden ze wel opgepakt door een politiemacht na een achtervolging.
Rick neemt de volle verantwoordelijkheid op zich waardoor Lina nog een kans krijgt om een `normaal´ leven op te bouwen.

Ze keert terug naar haar vader maar echt goed komt het nooit. Hij verbiedt haar Rick te bezoeken in de gevangenis wat haar opzadelt met een verterend schuldgevoel. Er stapelden zich gevoelens op in Lina die de overhand nemen als ook haar huidige vriend Dok aangeeft niet verder met haar te willen en ze op haar werk ook niet haar draai kan vinden met haar collega´s. Een `gewoon´ leven leiden lijkt, in haar geval, toch niet van de grond te kunnen komen. Het glipt door haar vingers en komt tot een climax met haar vader...

Justine le Clercq schrijft kort en bondig. Het verhaal leest vlot en met `maar´ honderdtweeënvijftig bladzijden lijkt het een tussendoor boekje. Maar het verhaal is indringend genoeg om toch het gevoel te beleven dat je een dikker boek gelezen hebt. Ze bewijst hiermee dat de inhoud van een verhaal boven het aantal bladzijden gaat!",1
"Een fraai geschreven verhaal gebaseerd op geschiedenisfeiten.
In dit boek lees je over het boerenleven in het begin van de 19e eeuw in het noorden van IJsland. Over de eenvoudige boerderijen, vergelijkbaar met Nederlandse plaggenhutten, over gezinnen en het werkvolk in die woningen. Een en ander geheel in het teken van een dubbele moord. De daders zijn gepakt en wachten op het doodvonnis.
Hannah Kent beschrijft op indringende wijze hoe de mening van de verschillende leden van een boerengezin tegenover de moordenares(?) wijzigt van vijandschap en angst in vertrouwen en vriendschap.
Fraaie natuurbeschrijvingen, realistische beschrijvingen van het keiharde boerenleven rond 1825 in Noord-IJsland.
Een geweldig mooi boek!",1
"Afgelopen jaar hebben we veel gehoord van grote namen als Jojo Moyes, Liane Moriarty en Santa Montefiore, maar als iemand het verdient om aan dit succesvolle rijtje toegevoegd te worden, is het Julie Cohen wel! Cohen is geboren in Amerika, maar tijdens haar studie in Engeland is ze verliefd geworden op de cultuur en de sfeer van de Britten. Ze twijfelde dan ook niet lang en besloot na haar studie in Engeland te blijven. Inmiddels heeft ze daar een mooi en succesvol leven opgebouwd samen met haar man, zoon en trouwe hond.

Na haar boek De stunt van haar leven (2011), heeft het een tijd geduurd voor Cohen met een nieuw verhaal op de proppen kwam, maar nu in 2017 is het eindelijk zover: Zij, jij en ik ligt in de schappen en oh wat zullen de fans daar blij mee zijn! Gegarandeerd dat je met een gelukzalig gevoel en een lach en een traan dit boek in één ruk uit zult lezen.

Het verhaal begint met Honor. Een oude dame die niets heeft met haar schoondochter Jo en daardoor weinig tijd doorbrengt met haar kleindochter Lydia. Haar zoon Stephen probeerde de dames nog altijd met elkaar in contact te brengen, maar nadat hij is gestorven is er al tien jaar lang amper een woord gewisseld tussen de drie vrouwen. Als Honor haar heup breekt kan ze met haar leeftijd niet meer voor zichzelf zorgen en is ze gedwongen bij Jo en Lydia in te trekken, die haar nou ook niet echt met open armen ontvangen. Door de spanningen tussen Jo en Honor is er weinig gezelligheid te vinden in het huis en de puberteit van Lydia is tot overmaat van ramp óók nog eens aangebroken. Ze doen hun best om elkaar zo veel mogelijk te ontwijken om de confrontatie uit de weg te gaan en dat leidt tot het opkroppen van gevoelens, wrok en pijn. Drie generaties die allemaal lijden onder het verlies van hun vader, zoon en echtgenoot zijn op elkaar aangewezen. Alle drie de dames houden geheimen voor elkaar. Weten ze elkaar en de familie alsnog opnieuw te herenigen?

Niets anders dan lof voor Cohen. Hoe ze dit verhaal uit de perspectieven van drie vrouwen heeft geschreven, is echt een knap staaltje werk. Ieder hoofdstuk lees je vanuit een van de drie personages en je kunt je daardoor volledig inleven. De oude Honor die vasthoudt aan de oude stempel en aan haar nukkige, eigenwijze karakter. Jo die een drukke moeder is, midden in het leven staat en ook nog te kampen heeft met een puberale tienerdochter, onzekerheid, sociale druk en het verlies van haar man. En dan natuurlijk nog Lydia die er een westrijd van maakt om overal zoveel mogelijk tegenin te gaan, maar ondertussen zoekt naar wie ze nou echt is. Alle personages zijn zo gedetailleerd beschreven dat je helemaal in hun gedachten kunt kruipen en je alle drie de kanten van het verhaal wel kunt begrijpen.

Zij, jij en ik is echt een heerlijk boek dat zeker niet onderdoet aan de romans van de grote namen van tegenwoordig. Absoluut een aanrader voor als je een boek met een flinke dosis humor, drama en romantiek zoekt.",1
"Trouwe lezers van Luc Deflo weten vooraf wat ze mogen verwachten als er een nieuwe thriller van hem verschijnt. Ook Donkere Maan, zijn nieuwste boek, is geen uitzondering op die regel en is traditiegetrouw een goed opgebouwd en sterk verhaal. Vol vaart geschreven en voorzien van een strak ritme. Deze Vlaamse auteur klinkt bot, rauw en ruw wanneer hij dit nodig acht.

De jonge Aramese, of Assyrische Esra Shabo heeft zich losgerukt van haar streng religieuze ouders en de daarbij horende opvoeding. Ze wil zelf bepalen hoe ze haar leven gaat invullen. Dit blijkt ook een grote kans op succes te hebben, totdat haar jongere zus Nalan bij haar aan de deur staat. Vader wil Nalan uithuwelijken aan een man, die haar verkracht heeft. Nadien is de zeventienjarige zwanger en raakt ze erg in paniek. Esra neemt het op voor Nalan en wil de illegale abortus van haar zusje betalen. Het geld ontbreekt hiervoor, dus moet Esra op een of andere manier hiervoor snel een oplossing vinden. Ze komt in contact met een crimineel, die haar overtuigt dat ze op korte termijn een smak geld kan verdienen. Ze moet zich als lokaas opstellen bij het afpersen van een bekende politicus. Esra Shabo gaat wel heel ver om ook de toekomst van haar zus veilig te stellen.

“Esra haatte de Assyrische gemeenschap en alles wat ermee te maken had. Ze waren geen haar beter dan die moslims. Hun ijzeren wetten. Hun bemoeizucht. Hun schaamteloze opportunisme. En dat allemaal tot meerdere eer en glorie van dat zogenaamde hogere doel, waar ze stilaan ook aan begon te twijfelen.” Deflo neemt geen blad voor de mond en schrijft ongeremd neer wat hij echt wil vertellen.

De auteur weet zijn hoofdpersonages zelfs met weinig woorden wel erg duidelijk te typeren. Zowel Esra als Nalan krijgen als karakter al vroeg in het verhaal vaste vorm. De spanning wordt flink opgevoerd in deze pageturner; aan diepgang geen gebrek. Messcherpe dialogen voeren de vaart flink op. Donkere Maan is een gewelddadig verhaal, dit moet ook, je belandt immers als lezer midden in het wereldje van de misdaad.

Deze schrijver is een meester in het neerzetten van een sterke plot en weet je op het juiste moment te verrassen, zeker wanneer je meent te weten hoe het verhaal zal uitdraaien. Ja, dan lees je verbaasd verder en blijf je in de ban van Donkere Maan tot en met de laatste zin. Deze psychologische thriller van maestro Deflo is ongetwijfeld een van zijn betere boeken.",1
"Recensie Dodenstad; zielenverzamelaar II- Mascha Schoonakker

Samenvattig
Gwen wil graag dat haar klasgenoot Max, die onsterfelijk is, een nieuwe zandloper krijgt waardoor hij weer een normale, en dus sterfelijke jongen wordt. De Raadsheren geven hier niet zonder meer gehoor aan. Gwen moet het werk als zielenverzamelaar voor het domein Collins op zich nemen en dus haar vader op volgen. Xander, de oudere broer van Gwen, zou opvolger worden en voelt zich hierdoor aan de kant gezet. Hij werkt Gwen eerder tegen als dat hij meehelpt om de problemen binnen het domein op te lossen. Zijn koppigheid brengt vele gevaren en instabiliteit met zich mee. Gwen komt in een moeilijke situatie terecht.

Leeservaring
Dodenstad is het tweede deel in de reeks zielenverzamelaar. Dit deel sluit prima aan op het eerste deel. Het is dan ook niet als stand alone te lezen omdat je dan teveel voorkennis om het verhaal goed te kunnen volgen mist.
De schrijfstijl is vlot en soepel. Alles is begrijpelijke taal geschreven. De zinnen en hoofdstukken hebben een prettige lengte. Ook in dit deel wordt je met gemak meegezogen in het verhaal. Het boek is moeilijk op zij te leggen. Je wilt graag weten hoe het avontuur af loopt.
Evenals in het eerste deel is de dood ook hier een centraal thema. De dood wordt als een overgangsfase beschreven en weer gegeven als een leven op zich. Dood is dus niet dood maar in dit verhaal vol actie en avontuur. Het verhaal is spannend maar hoewel het dus over de dood gaat is het niet eng. Alles speelt zich af in een mooi vormgegeven fantasywereld op zo’n manier geschreven dat je het gevoel hebt dat het echt is.
Bekende personages uit het eerste deel leer je in dit deel beter kennen. De overige personages zijn ook prima uitgewerkt zodat je je van hen ook een goed beeld kunt vormen.
Dodenstad was ook weer een heerlijk boek van Mascha Schoonakker. Jammer dat hij zo snel uit is. Ik heb hem met veel plezier gelezen.",1
"Dat De stamhouder een verbazingwekkend boek is, valt te lezen in de vele recensies die inmiddels verschenen zijn. Afgelopen zaterdag (7 nov. 2015) woonde ik in het Zeeuws Archief een lezing bij van Alexander Münninghoff over dit boek en dan met name over de manier waarop hij gebruikt gemaakt heeft van archiefbestanden. Op een vraag uit het publiek over een eventueel vervolg antwoordde hij dat daar momenteel over overlegd wordt.
Dit boek leest nl. als een indrukwekkende, intrigerende en bij tijd en wijle aangrijpende roman. Toch is het gebaseerd op feiten. Vooral de rol van de grootvader roept veel vragen op, bij de lezer, maar ook bij Münninghoff zelf. De bedoeling is deze rol, samen met een andere journalist, verder uit te diepen, voor zover de archieven dat mogelijk maken (ook al i.v.m. privacy-regels omtrent openbaarheid).

Dat dit lezenswaardige boek de geschiedenisprijs heeft gewonnen is niet verbazingwekkend: Het is niet iedereen gegeven een historisch onderwerp zo vorm te geven dat velen het met plezier zullen lezen. Wil je mijn volledige recensie lezen? Kijk dan op mijn blog: http://mijnboekenkast.blogspot.nl/2015/11/alexander-munninghoff-de-stamhouder-een.html",1
"Een thriller zoals in Nederland zelden geschreven wordt. De stijl doet zeer Scandinavisch aan, de onderwerpen zijn daarentegen heel Nederlands. De haven van IJmuiden en de eerste coffeeshops van Amsterdam, linkse actievoerders, Italiaanse gastarbeiders, het komt allemaal langs. Het is een echte pageturner, je moet het boek in enen uitlezen. Dat is ook wel jammer, want daardoor heb ik het idee dat ik weer veel gemist heb....",1
"De eerste drie boeken van Thomas Enger heb ik achter elkaar gelezen en daarvan heb ik veel leesplezier gehad. Tussen het derde en het vierde deel zat een jaar waarin ik meerdere boeken heb gelezen. Daardoor is het niet gemakkelijk om de verhaallijn weer op te pakken.

De hoofdlijn in de serie gaat over de brand in het huis van Juul Henning waarin zijn zoontje om het leven is gekomen en dat is ook de reden voor de verwijdering tussen Juul en zijn vrouw. Het wordt ingewikkeld omdat er in de loop van de serie steeds meer namen in voorkomen, waarvan ik heel diep moet nadenken welke rol die persoon in het verhaal speelt.

In dit boek speelt Nora Klemetsen, de ex-vrouw van Juul een grotere rol, zij wordt door de man van haar oude schoolvriendin: Helga, gevraagd om erover te schrijven dat zij verdwenen is en dat de politie er weinig aandacht aan besteed. Haar zoektocht brengt haar weer in contact met Juul en het lijkt alsof er een toenadering komt in hun relatie.

In dit boek komt de persoon Nora wat meer op de voorgrond in haar gedachten en overwegingen. Waardoor de reden en de gevolgen van de brand weer actueel wordt.

Het kostte mij moeite om in het verhaal te komen mede doordat ik sommige verbanden vergeten was en pas op het laatst - vrij laat - begon het boek me te boeien.

Het mooie van Thomas Enger is, dat terwijl ik dacht dat ik niet meer aan het volgende boek zou beginnen hij me nu toch getriggerd heeft om nieuwsgierig te zijn, wie de dader is en het volgende deel boek weer te gaan lezen.",1
"In De poppenspeler, een thriller die zich afspeelt in de financiële wereld van Moskou, maakt de lezer meteen al kennis met Fredrik Kastrup die in Sint-Petersburg een financiële deal heeft gemaakt en daarna wordt gedwongen een man neer te schieten.

Vervolgens maakt het verhaal een sprong van tien jaar en speelt het zich verder in Moskou af. Tom Blixen, die door privé-omstandigheden uit Zweden is vertrokken, wordt op een deal gezet waarbij zijn vriend Fredrik Kastrup ook betrokken is.

Als de zaak bijna is afgehandeld, komt Fredrik door een terreuraanslag om het leven. Althans, dat willen de daders doen geloven. Als Olga Okoelova, vriendin van Fredrik en ex-geliefde van Tom, later ook komt te overlijden, vraagt Tom zich af of zijn eigen leven ook op het spel staat?

De poppenspeler begint veelbelovend, maar zakt daarna iets in als het verhaal vooral over de financiële afhandelingen van een aandelentransactie gaat. Na ongeveer een kwart komt het verhaal goed op gang en neemt de spanning toe. Daardoor blijf het boek boeiend tot de laatste bladzijde.

Het boek is het eerste deel van de Moskou Noir trilogie. Na het lezen van dit eerste deel krijg je de smaak van Moskou te pakken en wil je het liefst aan het volgende deel gaan beginnen.",1
"Ik had even mijn twijfels bij de opbouw van het verhaal. Tijdens die aanloop moest ik even wennen aan de schrijfstijl die Lisa Unger hanteert. Sommige van haar omschrijvingen zijn bijvoorbeeld vrij staccato. Vooral wanneer een locatie omschreven wordt lijkt het af en toe alsof een agente in korte, bondige zinnen een verslag opstelt. Bovendien wordt het verhaal vertelt vanuit de derde persoon waardoor je sowieso iets meer afstand voelt tot het personage.

Geleidelijk aan werd ik echter steeds dieper weggezogen in het verhaal. De afstand tot de personages leek te verdwijnen en ik las het boek in snelvaart uit. Terwijl we Finley leren kennen ontdekken we dat ze vooral tracht om zichzelf niet te verliezen terwijl haar bijzondere gave steeds meer tot uiting komt. Een blinkende ronkende moter, kleurrijke tattoo’s, … ze doet haar uiterste best om zichzelf te identificeren, om haar eigen persoonlijkheid niet achteruit te laten dringen door al die beïnvloedende factoren die anderen niet zien of horen.
...
De visioenen en stemmen die Finley achtervolgen willen gehoord worden. Ze willen dat er naar hun verhaal wordt geluisterd. Lisa Unger zorgt hiervoor. Ze schrijft hun verhaal uit en doet dat op zo’n manier dat ze me als lezer gekluisterd wist te houden tot aan de ontknoping. De bijzondere gaven die een belangrijke rol spelen in ‘Inkt en bloed’ zorgen er bovendien voor dat het boek zich duidelijk kan onderscheiden te midden van de vele thrillers.",1
"Dit is het verhaal van de 16 jarige Ize, die in de zomervakantie verplicht moet logeren bij haar oma in Zeeland. Haar ouders gaan namelijk in relatietherapie in Spanje. Ize baalt hiervan, Zeeland is een gebied vol boeren waar niks te beleven valt. Ze heeft het net uitgemaakt met Tije. Haar vriendinnen blijven in Amsterdam. Dat wordt een saaie vakantie…Maar dat verandert als ze op zolder een foto vind van een meisje dat op oma lijkt. Oma schrikt van de foto en wil Ize het hele verhaal vertellen…
Dat gaat over de 16 jarige Janne, die in 1944 wordt opgeroepen om voor de Duitsers te gaan werken. Ze moet ook haar ouders helpen met het huishouden. Het wordt nog moeilijker als haar vrienden vragen of ze “een klusje op wil knappen”… Kiest ze voor haar ouders of voor de Duitsers, die soms wel aardig zijn of kiest ze voor de klusjes van haar vrienden? Haar vriend Willem is haar enige lichtpuntje. Maar niemand mag weten dat ze met hem omgaat…
Het boek, dat dus is opgedeeld in twee aparte verhalen, lees erg vlot. Je kan je met de hoofdpersonen van beide verhalen identificeren. Ize is een stadsmeisje die met haar vrienden aan het Whatsappen is , elke puber kan zich in haar inleven.
Janne leeft in de oorlogstijden heeft haar vrienden, hoe lastig het soms ook is om keuzes te moeten maken.
Beide verhalen zitten vol met spanning en romantiek en humor. Het leuke aan het boek is dat je beide verhalen leest en zo uiteindelijk tot het eind van het verhaal komt. De verhalen staan niet los van elkaar, daar kom je al snel achter. Het is een spannend oorlogsverhaal en een modern verhaal van een puber van deze tijd in een.
Het eind vond ik wat abrupt, het is nu net of het verhaal niet helemaal af is. Ik had graag een afgeronder geheel gezien.
4 sterren.",1
"Vlot leesbare YA met een interessant onderwerp. Lekker boek om zo even tussendoor te lezen, door de vlotte schrijfstijl heb je m zo uit. Als Young Adult zeker geslaagd.",1
"Een schitterend boek om te lezen. Ik kon er niet van afblijven. Een moord van lang geleden, de vermissing van een geliefde en de persoonlijke problemen van inspecteur Erlendur worden op meesterlijke wijze tot een uitermate boeiende thriller samengesmeed. Het gaat over een moord maar, en dat is hier al eerder gezegd, die bestaat eigenlijk op het tweede plan. De beschrijving van het communistische Oost Duitsland van de jaren 50/60 vond ik heel erg tot de verbeelding spreken. Ook wel beangstigend met die totale controle en onbetrouwbaarheid van mensen die je als je beste vrienden beschouwt.
Het is het eerste boek dat ik van Arnaldur Indridason heb gelezen en er zullen er zeker meer volgen.
Het boek was voor mij ook een aanleiding om eens wat meer te lezen over IJsland.
Een echte aanrader en dit boek krijgt van mij 5 sterren.",1
Wat een prachtig boek. Dit is het tweede boek dat ik van deze auteur lees en ik ben weer erg enthousiast. Ik ga zeker meer van haar lezen.,1
"Pierre Lauffer (1920-1981) schreef vrijwel zijn hele leven poëzie en proza. Frank Martinus Arion noemde hem de Dante van het Papiaments. ‘Je kunt zeggen dat iedereen die in het Papiaments goede poëzie schrijft, op de ene of andere manier door Pierre beïnvloed is.’ Helaas was het juist de taal die hem zo lief was, de taal die iedereen op Aruba, Curaçao en Bonaire spreekt, de reden dat hij minder aandacht kreeg dan menig Antilliaanse auteur die wel in het Nederlands publiceerde.

De Fundashon Pierre Lauffer zet zich al jaren in om dat euvel te veranderen. Zo publiceerde het onder meer de tweetalige dichtbundels Kantika pa bientu / Liederen voor de wind en Na final di kaminda / Aan het einde van de rit. Met de biografie die Bernadette Heiligers over Pierre Lauffer schreef, wordt nu ook zijn levensloop toegankelijk voor een groot publiek. Wie zijn gedichten leest, begrijpt meteen waar het enthousiasme van de Fundashon Pierre Lauffer vandaan komt. Hij hoort bij de grote dichters en heeft ervoor gezorgd dat zijn Papiaments eindelijk deel uit ging maken van de wereldliteratuur.

Bernadette Heiligers laat in Pierre Lauffer : het bewogen leven van een bevlogen dichter uitstekend zien hoe Lauffer zich als mens heeft ontwikkeld. Door het reilen en zeilen van de handel van zijn vader te beschrijven en diens uiteindelijke faillissement, snap je dat de nog jonge Lauffer daardoor meteen werd getekend. Het verlaten van de Roodeweg in Otrabanda in 1935 en de gang naar de Riouwsteeg in Pietermaai zal voor niemand van het gezin makkelijk zijn geweest. Van de ene op de andere dag hield hun luxeleven op. Dat Pierre Lauffer zich altijd verbonden voelde met de ‘de kleine man’ is waarschijnlijk toen ontstaan.

Belangrijk voor zijn liefde voor de taal was zijn moeder Machi die hem al als kleuter gedichten in het Spaans voorlas. Ook zijn grootmoeder Maria Louisa Lauffer, bijgenaamd Djèdjè, droeg haar steentje bij door de jonge Lauffer steeds weer te corrigeren wanneer hij geen behoorlijk Papiaments sprak. Iets wat in die dagen bijzonder was. Door de sterke associatie met de slavernij beschouwde men het toen nog als een ‘primitieve lingua franca van vrijgekomen slaven en hun afstammelingen’.

Lauffer ontwikkelt zich al snel tot een jongen die opvalt. Hij haalt hoge cijfers op school, rookt al op jonge leeftijd, spreekt meisjes aan en schrijft opstellen die gewaagd zijn. De eigenzinnigheid die zijn leven zal kenmerken zat er dus al jong in. Helaas geldt dat ook voor de melancholie, het somber voor zich uitstaren of alleen op een gitaar tokkelen. Pierre Lauffer was een jongen die in zijn eigen wereld leefde. ‘Als hij somber was, kon je hem beter met rust laten.’

Op het Sint Thomas College leert hij de Nederlandse poëzie kennen. Frater Franciscus leest vooral werk van Gezelle, Kloos, Perk en Verwey voor. Het geluid van de Tachtigers klinkt dan ook door in zijn eerste dichtbundel Patria. Jules de Palm, een vriend voor het leven die altijd het eerste exemplaar van Lauffers boeken ontving, vertelt: ‘Ik heb kunnen ervaren dat hij niet alleen van poëzie hield, maar dat de poëzie echt in hém zat. Hij veroverde al pratend en dichtend de harten van meisjes en de versregels rolden spontaan over zijn lippen als hij bijvoorbeeld de takken van een struik zal wiegen.’

Samen met Jules de Palm en René de Rooy vormt Pierre Lauffer het driemanschap Julio Perrenal. Ze willen lokale melodieën componeren met eigen, Papiamentstalige teksten over eigen Curaçaose onderwerpen. De eerste en enige zangbundel die ze uitbrengen is Cancionero Papiamento. De liedjes die in de jaren veertig zijn geschreven, behoren inmiddels tot de Curaçaose klassiekers.

In 1944 debuteert Lauffer als dichter met Patria. We danken dat aan Luis Daal die, heel terecht, tegen hem zei: ‘Zolang jij je gedichten niet publiceert, ontneem je ons volk iets waar het recht op heeft.’ Patria was bij verschijning al meteen bijzonder doordat het de eerste dichtbundel was die volledig in het Papiaments was geschreven. In De Stoep, nota bene het literair tijdschrift waarin Lauffer zijn Nederlandse gedichten had gepubliceerd, is de reactie van Luc. Tournier vernietigend voor de dichter. Tournier schreef: ‘Voor mij ligt een dichtbundel van Pierre Lauffer, geschreven in de spreektaal van bijna honderdduizend mensen.’ Hij noemt de publicatie ‘het bedrijf van onnut’.

Simadan (Oogstfeest) is de volgende stap die Lauffer, samen met vele literaire vrienden, zet om het Papiaments op de kaart te zetten. Tussen 1950 en 1951 verschijnen twee nummers die volledig gericht zijn op de Papiamentstalige literatuur. ‘We hebben een eigen wijze van uitdrukken en daarom ook een eigen cultuur,’ was hun introductie. Uiteindelijk verschenen er slechts drie nummers. Na Simadan werkte Lauffer met hart en ziel aan het sociaal-culturele tijdschrift Antillano (Antilliaan). Het zou elf jaar duren voordat zijn tweede bundel, Kumbu (1955), uitkwam.

Met gedichten die Lauffer later in de bundel Kantika pa Bientu / Liederen voor de wind (1964) zou publiceren, won hij een literaire prijsvraag van het Cultureel Centrum Curaçao. Het is een van de vele prijzen en onderscheidingen zijn die hem ten deel zijn gevallen. Op een koninklijke onderscheiding reageerde hij gekscherend. ‘Hij was hem niet gaan halen omdat hij hem anders om de hals had gehangen van de eerste beste hond die hij op straat tegenkwam.’ Toen hij de literatuurprijs van de Sticusa ontving, kon hij nauwelijks praten van emotie.

Pierre Lauffer komt in deze biografie over als een gevoelig mens. Zelf typeert hij de zwaarmoedigheid in zijn poëzie als ‘een wond die hij niet missen kan en daarom steeds met opzet openhaalt.’ Zijn laatste dicht- en verhalenbundel Lágrima i Sonrisa is vervuld van hoop. Hij is een nieuw leven en huwelijk begonnen en dat klinkt in menig gedicht door. Zijn meest geliefde gedicht staat echter tussen zijn laatste acht gedichten, nu verschenen onder de titel Na final di kaminda / Aan het einde van de rit, een vijftalige bundel. Het heet ‘Atrobe mi ke kore krusa mondi’.

Ik wil weer door de mondi struinen
met sandalen aan mijn voeten,
in mijn hand een katapult,
de geur van aarde ruiken
die, zodra de regen staakt,
weer hangt om alle struiken.

Ik wil de wind met lieve woordjes
weer de blaadjes horen minnen
en de geur van wilde salie in ’t voorbijgaan
heel mijn lichaamdoen doordringen.

Met Elis Juliana heeft Pierre Lauffer gemeen dat hij soms de ritmische expressie van de tambú en de tumba laat doorklinken in zijn gedichten. In die tijd waren dat ‘wilde dansen’. De gedichten ‘Balia barí’ en ‘Tumba’ zijn daar goede voorbeelden van. Vooral in het origineel valt op dat de woorden vooral gekozen zijn om hun klank.

Balia barí

Ku sintura die mámundènguè
Ku mantuana mondong’i lobi
Ku tur m’a balia barí.
I or’e chapi ta kokobiá
I or’e kueru ta lamantá:
Kímina, kana kue
Kímina, kana kua
Tur mi kurpa ta kishikí
Ai mi sanger ta herebé.

Uit: Tambú dansen

Met allen danste ik tambú
Met slanke wespentailles en
Dikbuikige canailles.
Als de chapi luid blijft schellen
Om gekreun van trommelvellen:
Kling kling klang! En pak d’r maar,
Kling kling klang! En hier! En daar,
Krijg ik de kriebels in m’n donder:
Ai, mijn bloed kookt in ’t vooronder!

In haar beschrijving van het turbulente leven van Lauffer gaat Bernadette Heiligers vanzelfsprekend in op zijn grote invloed op het culturele leven van Curaçao en op het Papiaments in het bijzonder, de leerboeken, het proza en de poëzie. Tegelijkertijd schetst ze een zeer persoonlijk portret van een man die het zichzelf en zijn omgeving niet altijd makkelijk heeft gemaakt. Juist die combinatie maakt deze biografie zo aantrekkelijk. Het geeft de tijd waarin Lauffer leefde prima weer. We lezen over Curaçao tijdens de Tweede Wereldoorlog, Lauffer als dienstplichtige en later als politieagent. Dat levert hilarische anekdotes op die refereren aan zijn eigen herinneringen die hij publiceerde onder de titel Zes jaar in een groene schil.

Heiligers maakt duidelijk hoe standvastig Lauffer was dat hij het Papiaments voor zijn gedichten gebruikte en dat trouw is gebleven, zelfs toen hij dacht dat men er geen interesse meer voor had. Zelf zei hij: ‘Ik heb een hangmat. Als ik daarin lig, weet ik niet eens dat de wereld bestaat.’ Het was een pose waarin hij heilig geloofde. Soms dacht hij dat waarover hij droomde, werkelijkheid was. Wie zijn brieven aan Luis Daal leest, begrijpt meteen dat er ook een andere Pierre Lauffer was. Een bevlogen man die zelfs zijn beste vriend op de huid zat zodra het om taal of poëzie ging.

‘Ritme, ritme, ritme, ritme. Weet je wat me dwars zit? Dat je hier en daar de cadans laat varen. Blijf schaven totdat er ritme zit in het hele gedicht.’

Aan Hubert Booi schreef hij: ‘Een gedicht is een woordenlied zonder muziek. Het zijn de woorden op zich, hun klank, hun kleur en hun alliteratie die muziek moeten maken.’ Pierre Lauffer deed het Papiaments zingen als geen ander. Bernadette Heiligers schreef de biografie die hij verdiende: een die bewondert en toch niets verzwijgt. Het maakt de biografie onmisbaar voor iedere liefhebber van Caribische literatuur.",1
"In vuur en vlam - Lisa Unger
Genre: Thriller
Paperback - 375 pagina’s
ISBN: 9789022331644
Uitgever: Uitgever Manteau/WPG uitgevers
Verschijningsdatum: mei 2015

Met dank aan WPG uitgevers voor dit recensie exemplaar.

Over de auteur;
Lisa Unger werd geboren in Connecticut, maar groeide op in Nederland, Engeland, New Jersey en New York. Voor ze zich volledig aan het schrijven wijdde werkte ze in de uitgeverswereld. Van haar boeken, die in meer dan 26 landen verschijnen, werden wereldwijd miljoenen exemplaren verkocht. Lisa Unger woont met haar gezin in Florida.

Cover;
De cover is niet spectaculair, het zoveelste vrouwenhoofd! Ik zou dit boek in de boekenwinkel niet vastnemen omwille van de cover. De titel doet me eerder aan een roman denken dan aan een thriller, maar die titel maakt wel nieuwsgierig. Wat staat in vuur en vlam? Wat als liefde alles verwoest? Dat maakt dat ik het boek toch zou pakken om de achterflap te lezen.

Korte inhoud;
Ian Paine is sinds zijn jeugd op de vlucht. Als kind wilde hij alleen maar iemand anders en ergens anders zijn. Om de pijn te verzachten vluchtte hij in alcohol, drugs en tonnen junkfood - tot hij écht iemand anders was. Maar Ian had geluk. Hij slaagde erin te ontsnappen en werd een succesvolle bestsellende striptekenaar in New York City. En hij heeft Priss. Ze is alles wat hij niet is: krachtig, verleidelijk, mooi. Gevaarlijk. Priss lost de problemen op die Ian zelf niet aankan, maar tegelijk blijft ze zijn verslavingen voeden. Alles komt in een stroomversnelling terecht wanneer hij de lieve, mooie Megan ontmoet. Voor haar wil hij zijn leven veranderen. Maar Priss houdt niet van verandering. Verandering maakt haar boos. En als Priss boos is, gebeuren er vreselijke dingen...

Samenvatting;
Ian ‘Fatboy’ Paine is striptekenaar en zijn ‘graphic novel’ over ‘Fatboy & Priss is een bestseller. Ooit was dit anders. In zijn jeugd was hij een ‘dikkerd’, vol acne, die door al zijn klasgenootjes gepest en genegeerd werd.

Zijn vader, die het te druk had met zijn bedrijf had geen tijd voor Ian en als zijn moeder na de geheimzinnige dood van zijn zusje, in de psychiatrie belandt, komt zijn oma een oogje in het zeil te houden.

Gelukkig had hij Priss, zijn vriendinnetje die hem door dik en dun steunde en beschermde. Dit doet zij, in zijn volwassen leven nog steeds. Priss verschijnt te pas en te onpas en als het nodig is neemt ze het voor Ian op. Priss is knap, sexy, wild en gevaarlijk. Priss is verslavend en Priss wil Ian voor haar alleen. Ze hebben een liefdehaat verhouding en kunnen niet zonder elkaar.

Als Ian Megan ontmoet, valt hij als een blok voor haar. Zij is alles wat Priss niet is. Megan is lief, meelevend, maar vooral puur. Kan zij zijn leven beteren? Wil hij zijn leven veranderen en Priss uit zijn leven? Als Priss dit te weten komt, probeert zij er alles aan te doen om Ian alleen voor haar te houden. Slaagt zij daarin?

Beoordeling;
Het boek is geschreven in de ik-vorm en wordt verteld door Ian. Het is geschreven in verschillende tijden en omdat dit niet wordt aangegeven, springt het precies van de hak op de tak. Het is zeker niet hinderlijk, maar toch even wennen.

Door heden en verleden door elkaar te weven krijg je een duidelijk beeld van Ian en hoe het komt dat hij geworden is wie hij nu is. Origineel vind ik dat zijn ‘graphic novel’ een weerspiegeling is van zijn eigen leven en dat van Priss. Op die manier weet Unger je steeds weer met twijfel op te zadelen. Er gebeurt niet echt veel in het verhaal, maar net door die twijfel te voeden en de spanning op te bouwen, wist zij mij te boeien. Je wilt weten hoe het in elkaar zit en dat is de drive om te ‘moeten’ verder lezen.

Conclusie;
Unger schrijft met vlotte pen en weet waarover ze schrijft. De problemen die zij aankaart, van postnatale depressie tot verslaving aan drugs, fastfood en alcohol maken het boek hedendaags. De opbouw van het verhaal zit goed in elkaar en soms is het net of Ian zich tot de lezer richt.

‘Ooit een bal in je gezicht gekregen in de sportles?’

Je herinnering gaat terug naar je eigen schooltijd en daardoor voel je ook wat Ian voelt en dat je daar inderdaad boos van wordt.

Het einde vind ik wat kort door de bocht, het is naar mijn gevoel niet af. Toch heeft dit boek me kunnen bekoren. Hier is heel mooi beschreven wat liefde met je kan doen..... Of net niet?
‘Liefde is loslaten’

Ik geef graag 4 sterren
Karin Team DPB",1
"Nadat ik zag dat Lars Kepler zijn schrijfstijl sterk verbeterd had in het tweede boek, wilde ik het derde boek een kans geven en daar heb ik geen spijt van gehad! Voor het eerst lijkt dit schrijversduo hun stijl gevonden te hebben.

Deze keer gaat het om een moord op een afdeling van een internaat voor meiden met een psychiatrische stoornis. Deze meiden komen goed tot hun recht in het verhaal: Ze hebben allemaal hun eigen problematiek en die komt op een geheel eigen manier tot uitdrukking.

Het is niet Joona die dit verhaal spannend maakt. Hoewel zijn personage steeds meer diepte krijgt, is wat mij betreft deze keer een grote rol weggelegd voor Elin (de wereld heeft meer mensen zoals Elin nodig). De lezer leeft met haar mee, en hoopt vooral voor haar dat het goed komt.

De zaak lijkt redelijk snel opgelost, maar krijgt dan toch nog een onverwachte wending. De ontknoping verraste me, wat een welkome verandering is van alle voorspelbare eindes die je tegenwoordig in thrillers ziet. Het allerlaatste deel van het boek is een echte cliffhanger, eentje waarvan je weet dat je het volgende boek ook moet lezen. Op dat moment wordt duidelijk dat Joona meer te vertellen heeft dan tot nu toe is gebleken. Hij is meer dan een vechtmachine en een goede rechercheur: hij draagt een geheim met zich mee. Na dit boek wilde ik meteen door met ""Slaap"", nu ben ik pas overtuigd van de schrijfkunsten van Lars Kepler en wil ik de rest dus ook lezen, zeker ook omdat ik nu het persoonlijke verhaal van Joona Linna wil kennen.",1
"In na Mattias komen om de beurt 8 personen aan het wordt die verweven waren met Mattias leven. Stukje bij beetje kom je meer over Mattias, zijn omgeving en wat er is gebeurd te weten.
In het begin is het niet altijd meteen duidelijk wat de verhouding van de persoon tot Mattias is, maar gaande het verhaal wordt dit wel duidelijk.
Het is als een puzzel die je stukje voor stukje legt en pas na een tijdje zie je wat het plaatje gaat worden.
Het verhaal is prettig geschreven en leest daardoor lekker weg.",1
"Een leuk en lekker om te lezen boek.
Het gaat over de 18 jarige Jente die op kot gaat wonen (kamers).
Thuis heeft ze het niet zo goed en wil zo snel mogelijk op kamers gaan wonen, nog voor de school begint.
Daar beleeft ze van alles.
Jente is dol op om grapjes uit te halen met de medebewoners, samen met haar vriendinnen.

Het boek leest makkelijk weg en heeft veel humor.",1
"Een seriemoordenaar die eerder weg is gekomen met moorden, begint in een ander deel van het land opnieuw. Steven moet deze zaak tot een goed einde brengen, en dat is lastig zat. Thuis gaat het hem ook niet voor de wind. Hij heeft strijd met zijn oudste zoon, die ineens heel tegendraads is geworden, en zijn jongste zoon worstelt met een trauma. Een gesprek met de lerares van zijn oudste zoon, Jenna, zet zijn leven op een meer positieve manier op de kop.

In de boeken van Karen Rose zit altijd een flinke dosis romantiek met een licht erotisch tintje. Van oorsprong is Karen schrijfster van romannetjes, dus zo gek is dat niet. Het geeft haar spannende verhalen nét dat beetje extra. Leuk vind ik dat! In dit verhaal vind ik de romantische verhaallijn de spannende verhaallijn zelfs overtreffen. Waar ik normaal gesproken door wil lezen omdat ik wil weten of de moordenaar gepakt gaat worden, wilde ik nu vooral weten hoe het tussen Steven en Jenna af zou lopen. Maakt het dat ik dit daardoor een minder goed boek vind? Nee hoor, integendeel! Ik denk dat ik maar eens de zolder op duik, op zoek naar mijn oude Bouquetreeks boekjes!

Veel leesplezier!",1
"Het verhaal gaat verder, hoofdpersonen, Jules en Harry. Ook in dit deel zitten ze elkaar in de weg, wat betreft de grote zaak die ze onderzoeken.
Jules om de waarheid boven te krijgen en Harry om een scoop voor zijn nieuwsblog.
Linda schrijft dit deel met vaart en ik vond dat het onderzoek op een meer logische manier verliep dan in het eerste deel.
Steeds komt er informatie bij, maar denk je toch...hoe komen ze er ooit achter.
In dit deel speelt een sekte een grote rol. Wat heeft de leider voor verleden en waarom lijkt hij gefixeerd op Jules?
Jules heeft ook zo haar persoonlijke geheimen, demonen die ze maar niet onder ogen wil zien.

De spanning wordt op meesterlijke wijze opgevoerd en het verhaal laat je niet los. Een pageturner zoals die zijn moet.
U bent gewaarschuwd!!!!",1
"Meer zeggen is niet nodig, alle boeken van Hjort Rosenfeldt zijn goed, steengoed maar deze is absoluut het beste.
Vraag me wel af of ze verder gaan met de figuren, het einde is nogal verwarrend op dat gebied",1
"Brandbaar is een goed geschreven en vlot leesbare thriller. Het speelt zich af in Londen waar een seriemoordenaar actief is. Deze seriemoordenaar doodt jonge vrouwen en steekt ze daarna in de brand. Maeve Kerrigan is lid van het rechercheteam dat achter deze seriemoordenaar aan zit. Zij onderzoekt het leven van het laatste slachtoffer van de vuurmoordenaar, zoals de pers hem genoemd heeft. Tijdens dit onderzoek gaat Maeve steeds meer twijfelen of dit laatste slachtoffer wel een slachtoffer van de vuurmoordenaar is.
Hoewel het voor een doorgewinterde thrillerlezer al snel duidelijk is wie de moordenaar is, is de weg naar het hoe en waarom prettig om te lezen. Dit komt mede doordat de personages goed zijn uitgewerkt. Je kan je goed inleven in de verschillende karakters en alles wat ze doen en zeggen klopt. Persoonlijk ben ik blij dat ik een keer over een politiechef lees die goed is voor zijn mensen in plaats van alleen maar aan zijn eigen baan denkt. Aan het einde van het boek worden alle eindjes netjes afgewerkt, zelfs diegene die je als lezer vergeten was.
Jammer dat op de achterflap weinig tekst over het boek te vinden is, maar dat men ervoor heeft gekozen om dat aan de binnenzijde van de kaft te plaatsen.",1
"Koken is mijn grootste hobby, bakken vind ik ook erg leuk maar een nadeel is dat je niet een beetje kunt smokkelen met de receptuur en ik mis vaak net het goede recept.
Maar daar is nu verandering in gekomen. Stap-voor-stap met duidelijke foto’s en taal neemt Rutger je mee. Het wordt kinderspel om het perfecte deeg te maken.
Voor vullingen worden diverse heerlijke suggesties gedaan maar er blijft ook genoeg ruimte over om zelf te gaan experimenteren.
De tekst leest prettig en de foto’s zijn prachtig.
Hoe leuk om tijdens de borrel met jouw zelfgemaakt hartige baksels aan te komen! Mijn omgeving wordt er in ieder geval erg blij van!
Het Hartige bakboek is de perfecte aanvulling in mijn kookboekenverzameling!",1
"Als adolescent lees ik niet vaak engelstalige boeken, dit was misschien het tweede of derde. De nederlanstalige versie van dit boek heb ik niet gelezen en ik ben ook niet van plan het te doen.

Donna Leon weet hier weer een misdaadroman neer te pennen vol met humor, gedetailleerde beschrijvingen, gevoelens enzoverder. Wat voor velen een brok letters bij elkaar gedrukt mag lijken is voor mij, en voor anderen hoop ik, een heus lectuurmonster. Dat Donna Leon nog bibliotheken vol mag schrijven met boeken die je evenzeer meesleuren in de wereld van Brunetti als deze.",1
"Uitgeverij Ambo|Anthos kondigde een winactie via een whatsappgroep aan. Nieuwsgierig als ik ben, moest ik daar natuurlijk meer van weten en meldde mij aan. Zo ontving ik steeds sneak peaks en won ik uiteindelijk zelfs één van de vooruitleesexemplaar. Het is altijd leuk om een boek te mogen lezen voordat het officieel in de boekhandel te verkrijgen is. Zeker als het om een mega hit gaat, in Engeland zijn er al meer dan 300.000 exemplaren van verkocht. Of het in Nederland ook zo’n hit gaat worden…..

Toeval, achteraf denk je vaak, wat als… Wat als Joe iets harder had gereden. Wat als zijn zoon William had liggen slapen. Wat als het verkeer vlotter door hard gereden… Zou het dan allemaal anders gelopen zijn? Het leven zit vol met toevalligheden…of toch niet….

Joe is gelukkig getrouwd met Mel (Melissa) en samen hebben ze een zoontje van vier, Wiliam. Ze hebben het goed samen en leven een gelukkig leven, tot het toeval wil dat William de auto van zijn moeder ziet rijden en ze besluiten haar te verrassen. Als Joe dan getuigen is van een ruzie tussen Mel en hun goede vriend Ben, veranderd opeens alles. Maar dan ook letterlijk alles….
Wat houdt zijn vrouw voor hem geheim en wat speelt er tussen die twee?
Joe raakt volledig de grip op zijn leven kwijt. Hij wordt geschorst van zijn werk, buurtgenoten kijken hem met de nek aan. De situatie roept angstgevoelens en boosheid op en Joe wil het leven weer in eigen hand willen nemen. Dit alles zorgt ervoor dat Joe haast gek wordt van woede en wraakgevoelens. Ook de onzekerheid knaagt aan hem en hij pakt alles aan om weer grip te krijgen op zijn leven en om het heft in eigen hand te krijgen, de rollen om te draaien.

Logan maakt handig gebruik van de moderne technieken, mobiele telefoons, internet, en social media zoals FaceBook. Wat is er eigenlijk allemaal waar van wat je ziet op social media? Het geeft je als lezer soms een beklemmend gevoel. Je bent je opeens heel bewust van het feit dat met al je acties op social media, je leven op een presenteer blaadje ligt. Dat er steeds meer nieuwsberichten zijn, waarin hackers een hoofdrolspeler, versterkt dit gevoel.
Ook Joe is zich ervan bewust dat zijn leven door social media opeens heel anders gezien kan worden door vrienden en kennissen. Wat is er eigenlijk nog echt in dit leven…..

Het was een Luik ontdekken onder het kleed in je woonkamer, en je tilt het op en daar ligt een heel andere wereld pal onder je voeten, een verborgen maar bewegend stelsel van tandraderen en koppelingen dat jouw leven de ene of de andere kant opstuurt zonder dat je ook maar iets in de gaten hebt.

Door de fijne schrijfwijze van T.M. Logan lees je lekker weg. Toch had ik zo ongeveer halverwege even een klein dipje. Al die leugens, waar wil de auteur naar toe? Maar gelukkig pakte het verhaal mij kort daarna weer door een gebeurtenis die mijn wenkbrauwen deed liften en ging het lezen in een sneltreinvaart door naar het einde.
De personages komen goed tot hun recht en je krijgt als lezer echt een goed beeld van hoe de personages zijn, althans dat denk je… Want Logan is er een ster in om je op het verkeerde been te zetten. Dit doet hij dan ook meerdere malen en zeker op het einde.
De ontknoping is erg verrassend, misschien iets te ver gezocht? De neiging om het boek nog eens te lezen om te checken of alles wel kan, kriebelt. Maar eerlijk is eerlijk….het is een geweldig boek. Ik heb er van genoten en ben er van overtuigd dat vele anderen net zo gaan genieten!
En het goede nieuws is dat er nog twee boeken in het verschiet liggen!

Mijn beoordeling:
Spanning: 4 punten
Plot: 4 punten
Leesplezier: 4 punten
Schrijfstijl: 4 punten
Originaliteit: 4 punten
Psychologie: 4 punten

Gemiddelde beoordeling: 4 sterren ⭐️⭐️⭐️⭐️",1
"Wat doe je als je tijdens je treinreis een mobiele telefoon vindt? Je geeft het aan de conducteur of machinist. Dat is in ieder geval wat ik zou doen. Maar ik ben Henrik Pettersson, ook HP genoemd, niet. Want hij hield deze mobiele telefoon. Met allerlei gevolgen van dien.

Op de display van de telefoon verschijnt een kort bericht: 'wanna play a game?'. Na een korte aarzeling besloot HP dat hij dat wel wilde. Dat eerste berichtje is er de oorzaak van dat hij wordt meegezogen in een spel. Een gevaarlijk spel met desastreuze gevolgen.

Behalve HP wordt ook de lezer meegezogen in het spel. Al vanaf het eerste hoofdstuk. Dit alles gebeurt in een goed en snel tempo en in een meer dan prettige schrijfstijl. Waarbij de schrijver niet vies is van het tegenwoordige taalgebruik.

De tegenhanger van HP is Rebecca Normén, een veiligheidsagente. Hoewel haar beroep over het algemeen saai is, overkomen haar toch bijzondere en spannende momenten. Eén van die momenten, een gevolg van het spel, zorgt voor een onverwachte confrontatie tussen HP en Rebecca. Waardoor een voorval uit het verleden meer naar de voorgrond komt.

Game is gekozen tot beste Zweedste thrillerdebuut. En daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Want mij heeft het boek in ieder geval geboeid en nieuwsgierig gemaakt naar de volgende boeken van Anders de la Motte.",1
"Dit is een heel heftig boek die laat zien dat het in andere culturen heel anders er aan toe gaat dan hier. Alhoewel het zich wel in nederland afspeelt. Maar wat mij opvalt is dat er geen beschuldiging is naar wie dan ook. Vaak lees je dat de andere culturen dan veroordeeld worden en dat is hier niet zo. Het verhaal is spannend en heeft twee lijnen die allebei tegelijkertijd oplopen. De ene in het verleden en de andere in het heden. Op het eind begrijp je in het heden wat er precies in het verleden is gebeurt, want dat blijft door het verhaal heen onduidelijk, wat ook de spanning opvoert. Een heel goed boek over een heel ongewoon thriller thema.",1
"Het boek was iets anders als ik verwachte, omdat ik de achterkant niet goed gelezen had.  Ik had verwacht dat het over 1 verhaal wasl In het eerste hoofdstuk wordt uitgelegd wat eerwraak precies is en wat je in de volgende hoofdstukken kunt verwachten. De schrijver heeft zelf te maken gehad met eerwraak, is zelf gevlucht naar nederland, studeerd aan de universiteit en is hulpverlener in nederland. Na het eerste hoofdstuk beschrijft hij in in ierder hoofdstuk een korte verhaal over personen die tijdens zijn werk als hulpverlener bij hem aanklopte. Zo krijg je echt een goed inzicht wat eer in sommige landen is en wat eerwraak is, wat het met mensen doet, ook is een hoofdstuk gewijd aan het verhaal van een dader van eerwraak, hoe hij door zijn omgeving tot deze daad gedreven wordt. Het laaste hoofdstuk beschrijft de schrijver hoe we met eerwraak om moeten gaan, en hoe hulpverleners, onderwijzen en mee ommoeten gaan en moeten reageren.
boek leest fijn.",1
"Om heel eerlijk te zijn was ik na 3 vervolgverhalen een beetje verzadigd. Ik volgde het verhaal van Martin destijds wel via Facebook maar in tegenstelling tot de eerdere 3 delen sloeg ik ook wel eens een dagje over. Niet bewust, maar gewoon vergeten. Nu ik “Tegenstroom” in 1 ruk kon uitlezen kan ik maar 1 ding zeggen: sorry Martin! Je had mijn volle aandacht zeker verdiend want dit is gewoon een heerlijke feelgood zoals alleen Jackie van Laren ze kan schrijven. Met leuke en vooral gekke uitdrukkingen, met heerlijke karakters en net als de vorige 3 boeken uit deze Eilandserie, met heel veel gevoel! Want daar pakt zij mij elke keer mee in, dat gevoel… ik voel de twijfel, ik voel de hoop, ik voel de verliefdheid, ik voel de euforie… ze passeren allemaal de revue en ik leef mee, ik zit er helemaal in…. en dat is uiteindelijk waar het voor mij bij het lezen om gaat…",1
"Overweldigend boek met zes verhalen in zes tijdsperioden, maar soepel en intens met elkaar verweven zodat het wel echt één geheel vormt. Wel is de constructie behoorlijk complex. De roman begint in Ierland in 1984, eindigt ook in Ierland in 2043 en gaat tussendoor de wereld over. Een Frans wintersportoord, Noord-Amerika, Irak, Shanghai, Australië, Toronto, de Engelse zuidkust, Wales…. Er zijn veel personages, waarvan een aantal in diverse deelverhalen terugkomen, sommigen zelfs bekend uit eerdere boeken van Mitchell. Het veelbesproken fantasy-element heeft mij totaal niet gestoord terwijl ik daar absoluut geen liefhebber van ben. Maar van Mitchell, zo’n fantastische verteller, kan ik het kennelijk hebben ;)

'I think about pinball, and how being a kid’s like being shot up the firing lane and there’s no veering left or right: you’re just sort of propelled. But once you clear the top, like when you’re sixteen, seventeen or eighteen, suddendly there’s a thousand different paths you can take, some amazing, others not. Tiny little differences in angles and speed’ll totally alter what happens to you later, so a fraction of an inch to the right, and the ball’ll just hit a pinger and a dinger and fly down between your flippers, no messing, a waste of a pence. But a fraction to the left and it’s action in the play-zone, bumpers and kickers, ramps and slingshots and fame on the highscore table.’
Dit zegt de zestienjarige Holly heel mooi op bladzijde 82 en vond ik symbolisch voor de rest van de roman!

Een confrontatie met de eigen sterfelijkheid, met ouder worden, wordt in het boek verbeeld in een strijd, een oorlog kun je wel zeggen, tussen twee soorten onsterfelijken… Een strijd ook tussen goed en kwaad.
Uiteindelijk draait het boek om deze strijd tussen de Horologists en een rivaliserende bende onsterfelijken, de Anchorites (...of the Dusk Chapel of the Blind Cathar). De Anchorites vermoorden kinderen en drinken hun bloed (Black Wine) om niet te verouderen, de Horologists reïncarneren in een ander lichaam en zien het als hun taak om te leven volgens een Script om de Anchorites te vernietigen.
Mitchell aan het woord in NRC: „Je kunt naar sterfelijkheid kijken vanuit het gezichtspunt van onsterfelijkheid. En de vraag is dan: zou ik die deal van de anachoreten sluiten? Zij stellen de dood uit door het leven van één onbekende per jaar af te tappen. Pijnloos, schoon. Zou jij het doen?” en “ Ik wilde een dilemma creëren waar je over na moet denken.” Nou dat is gelukt, wat mij betreft!

In het laatste deel komt Holly (samen met Marinus de échte hoofpersoon) weer aan het woord. Het is inmiddels 2043 en ze woont op het Ierse schiereiland Sheep’s Head. Erg vrolijk wordt je niet van dit dystopische slot. Het is de periode van ‘the Endarkenment’ waarvan Holly zegt: ‘people talk about it as if it’s an act of God. But we summoned it, with every tank of oil we burnt our way through. My generation were diners stuffing ourselves senseless at the Restaurant of the Earth’s Riches knowing – while denying- that we’d be doing a runner and leaving our grandchildren a tab that can never be paid.’
Gelukkig is het slot toch met een sprankje hoop.

Wat me veel inspanning kostte was de Engelse taal. Ik vond het af en toe lastig lezen. Mitchell schrijft behoorlijk literair, gebruikt veel cultuur-historische en politieke verwijzingen en veel uitdrukkingen, straattaal en daarnaast ook nog zelfverzonnen woorden. Google is dus regelmatig door mij ingeschakeld...

En oja: Ook prachtige muziek tegengekomen in deze roman. (Tip: er is een afspeellijst op Spotify te vinden)




Overweldigend boek met zes verhalen in zes tijdsperioden, maar soepel en intens met elkaar verweven zodat het wel echt één geheel vormt. Wel is de constructie behoorlijk complex. De roman begint in Ierland in 1984, eindigt ook in Ierland in 2043 en gaat tussendoor de wereld over. Een Frans wintersportoord, Noord-Amerika, Irak, Shanghai, Australië, Toronto, de Engelse zuidkust, Wales…. Er zijn veel personages, waarvan een aantal in diverse deelverhalen terugkomen, sommigen zelfs bekend uit eerdere boeken van Mitchell. Het veelbesproken fantasy-element heeft mij totaal niet gestoord terwijl ik daar absoluut geen liefhebber van ben. Maar van Mitchell, zo’n fantastische verteller, kan ik het kennelijk hebben ;)

'I think about pinball, and how being a kid’s like being shot up the firing lane and there’s no veering left or right: you’re just sort of propelled. But once you clear the top, like when you’re sixteen, seventeen or eighteen, suddendly there’s a thousand different paths you can take, some amazing, others not. Tiny little differences in angles and speed’ll totally alter what happens to you later, so a fraction of an inch to the right, and the ball’ll just hit a pinger and a dinger and fly down between your flippers, no messing, a waste of a pence. But a fraction to the left and it’s action in the play-zone, bumpers and kickers, ramps and slingshots and fame on the highscore table.’
Dit zegt de zestienjarige Holly heel mooi op bladzijde 82 en vond ik symbolisch voor de rest van de roman!

Een confrontatie met de eigen sterfelijkheid, met ouder worden, wordt in het boek verbeeld in een strijd, een oorlog kun je wel zeggen, tussen twee soorten onsterfelijken… Een strijd ook tussen goed en kwaad.
Uiteindelijk draait het boek om deze strijd tussen de Horologists en een rivaliserende bende onsterfelijken, de Anchorites (...of the Dusk Chapel of the Blind Cathar). De Anchorites vermoorden kinderen en drinken hun bloed (Black Wine) om niet te verouderen, de Horologists reïncarneren in een ander lichaam en zien het als hun taak om te leven volgens een Script om de Anchorites te vernietigen.
Mitchell aan het woord in NRC: „Je kunt naar sterfelijkheid kijken vanuit het gezichtspunt van onsterfelijkheid. En de vraag is dan: zou ik die deal van de anachoreten sluiten? Zij stellen de dood uit door het leven van één onbekende per jaar af te tappen. Pijnloos, schoon. Zou jij het doen?” en “ Ik wilde een dilemma creëren waar je over na moet denken.” Nou dat is gelukt, wat mij betreft!

In het laatste deel komt Holly (samen met Marinus de échte hoofpersoon) weer aan het woord. Het is inmiddels 2043 en ze woont op het Ierse schiereiland Sheep’s Head. Erg vrolijk wordt je niet van dit dystopische slot. Het is de periode van ‘the Endarkenment’ waarvan Holly zegt: ‘people talk about it as if it’s an act of God. But we summoned it, with every tank of oil we burnt our way through. My generation were diners stuffing ourselves senseless at the Restaurant of the Earth’s Riches knowing – while denying- that we’d be doing a runner and leaving our grandchildren a tab that can never be paid.’
Gelukkig is het slot toch met een sprankje hoop.

Wat me veel inspanning kostte was de Engelse taal. Ik vond het af en toe lastig lezen. Mitchell schrijft behoorlijk literair, gebruikt veel cultuur-historische en politieke verwijzingen en veel uitdrukkingen, straattaal en daarnaast ook nog zelfverzonnen woorden. Google is dus regelmatig door mij ingeschakeld...

En oja: Ook prachtige muziek tegengekomen in deze roman. (Tip: er is een afspeellijst op Spotify te vinden)",1
"'Sophie McKenzie woont en werkt in Londen. Schrijven is haar grote passie. Met haar debuut Vermist won ze diverse prijzen, onder andere de Red House Book Award.
Sophie schrijft naast romans voor jongeren ook thrillers voor volwassenen. Twee van haar jongerenromans stonden op de longlist van de Carnegie Medal, een belangrijke Britse kinderboekenprijs.
Vermist heeft ook een Japanse prijs gewonnen, de Sakura Medal Award.

Zusje vermist gaat over Lauren. Lauren is ook de hoofdpersoon in het boek Vermist. In dit boek vindt zij haar biologische ouders. Dit boek vervolgt het verhaal, maar is ook zeer goed zelfstandig te lezen, omdat tijdens het lezen duidelijk wordt wat vooraf ging.
Het is een spannend verhaal met een hoog verhaaltempo. Je wordt heel snel van de ene situatie in de andere gebracht.
De vakanties brengt Laura door bij haar moeder en zusjes Madisons en Shelby. Tijdens een bezoek aan het strand wordt haar zusje Madisons ontvoert. Laura denkt dat ze door dezelfde vrouw is ontvoert als zij twee jaar geleden, maar is dit ook zo? En welke rol speelt Rick, de nieuwe vriend van haar moeder, hierin?
Haar vriendje Jam komt haar helpen, en met hem en zus Shelby komen ze in verschillende spannende situaties terecht.
Laura worstelt met allerlei gevoelens. Houdt haar vriendje echt wel van haar, waarom heeft haar zus Shelby zo'n hekel aan haar?

Met Zusje vermist lees je een spannend boek, wat niet teveel diepgang heeft.",1
"""Mooi"" stukje Nederlandse geschiedenis, want het is natuurlijk diep triest wat daar gebeurd is. Maar de geschiedschrijving zit mooi duidelijk in elkaar. Het is een lange rapportage van hetgeen zij gevonden heeft op haar zoektocht naar haar voorvaderen in Veenhuizen. Verwacht geen roman, want dat is het niet, maar het is zeer zeker de moeite waard.",1
"De veertienjarige Fleur staat centraal in dit gelijknamige boek van Motell Rijnen. De chantagepraktijken waar haar tweelingbroers zich van bedienen, zullen een zware stempel drukken op het verdere leven van Fleur.

“Wat dertig jaar geleden gebeurde, heeft diepe, pijnlijke krassen in mijn ziel geëtst. Mijn broers eigenden zich mijn leven toe. Het was een spel zeiden ze, een half jaar na vaders dood nadat we voor het eerst het zegel van zijn studeerkamer hadden verbroken.”

Fleur raakt emotioneel getraumatiseerd. Ze verlangt wanhopig naar aandacht en liefde, naar een man die haar werkelijk liefheeft. Haar echtgenoot Thomas doet dat niet, maar verbonden door een belofte kunnen de twee elkaar ook niet loslaten. Thomas heeft zijn vrienden in de kroeg en Fleur heeft haar minnaars. Zo lijkt het te blijven, ware het niet dat Thomas reeds op jonge leeftijd aan een hartstilstand overlijdt. Het is aan het doodsbed van haar echtgenoot, dat Fleur afrekent met haar traumatische verleden.

Na dertig leert Fleur bovendien haar biologische vader kennen en ze tracht de keuze die hij, tezamen met haar moeder, destijds maakte, te doorgronden. Ze ziet bovendien kans haar angsten te overwinnen en dat maakt de weg vrij om voor haar eigen toekomst te kiezen.

“Het zal nog wel een tijdje duren voordat ik mijn nieuwe koers heb bepaald. Ik heb het verleden afgesloten en ik ga alle kansen op een andere toekomst benutten. Ik weet niet wanneer, hoe of met wie. Als het zover is, zal ik het wel zien, want ik kan nu in vrijheid mijn eigen keuzes maken.”

Met zijn Fleur heeft Rijnen een indrukwekkende, psychologische roman afgeleverd. In een rakende stijl ziet de auteur kans zijn hoofdpersonage bijzonder treffend neer te zetten en haar gevoelens en emoties in woorden te vatten. Je levert –als lezer- de strijd met de vrouw mee en je zou het liefst een arm om haar heen willen slaan en haar vertellen dat je er voor haar bent. Tja, als je dát kunt bewerkstelligen met een fictief personage, dan heb je het goed gedaan. Rijnen bedient zich overigens van een fijn en verzorgd taalgebruik en zijn dialogen zijn natuurlijk en derhalve volkomen geloofwaardig.

De wisseling in tijdspanne is kundig gedaan. Die geven extra inzicht in de moedige strijd van deze jonge vrouw. Dat doen ook de vele gesprekken die Fleur voert en de herinneringen die Rijnen in woorden heeft gevat. De vele terugblikken op hoe haar leven is verlopen en hoe zij zelf stond in de relatie met haar echtgenoot, haar ouders, de mannen met wie zij omging en niet te vergeten haar broers. Zelfreflectie in optima forma, waarbij Fleur zich voortdurend afvraagt hoe het zo heeft kunnen gaan en wat zij anders had kunnen, wellicht zelfs moeten doen.

Kortom, Fleur is een ware aanrader op vele gebieden. Dit boek verdient een groot lezerspubliek.

Over de auteur
Motell Rijnen (1948) is zoon van een Litouwse moeder en een Brabantse vader. Rijnen is afgestudeerd als socioloog/criminoloog. Hij werkte als beleidsontwikkelaar en manager in welzijnsland en in het hoger beroepsonderwijs. Daarnaast is hij al vele jaren zanger en gitarist van een folkgroep en is hij actief als cultuurbestuurder. Als schrijver heeft Rijnen reeds diverse van zijn korte verhalen gepubliceerd in verzamelbundels, literaire tijdschriften, kranten en op het internet. In 2014 debuteerde hij bij Uitgeverij Bagage met ‘Koningin van de Claddagh’. In mei 2017 werd zijn fiction roman ‘HoRa’ gelanceerd bij Godijn Publishing.

Motell woont samen met zijn geliefde in Breda, heeft een zoon en een dochter en is opa ‘hoed’ van vijf kleindochters.

Uitvoering
Uitgever: Boekenindustrie
ISBN: 9789492046321
Paperback, 212 pagina’s

Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/",1
"Ik was na Het Messias-mysterie, een boek dat mij erg teleurstelde, vooral omdat het allemaal nogal vergezocht was, zonder verwachtingen aan dit boek begonnen. Maar vanaf de eerste bladzijde liet het verhaal me niet meer los. Ik vond het ook wel erg fascinerend: wat doe je als je als gewone sterveling 1 biljoen dollar zou erven? Sommige stukken over economie waren wat saaier, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door de rest van het verhaal. Alleen het einde vond ik nogal vaag. En zonder alles te verklappen voor de mensen die het nog moeten lezen: het laatste hoofdstuk is een beetje een gemakkelijkheidsoplossing, en ik vond dat van McCaine op het laatste er een beetje zitten aankomen, want ik vroeg me het al de hele tijd af.",1
"De boeken van Holt zijn niet altijd van eenzelfde niveau, maar Hoogtelijn is een spannende thriller van begin tot eind. De beklemmende sfeer van een groep mensen, samengebracht door het lot, zonder de mogelijkheid om vrij te bewegen, wordt op een spannende manier beschreven. Wie is er te vertrouwen, en wie niet? De sfeerbeschrijvingen van het hotel en de witte omgeving doen de rest. Absoluut een aanrader.",1
"Ze is allesbehalve een gewone elfjarige. Amanda is niet alleen te wijs voor haar leeftijd maar ze voelt en gedraagt zich ook zo. En haar gedrag is in haar omgeving niet onopgemerkt gebleven. Ze rookt als een schoorsteen en heeft een uitgesproken overlevingsdrang die op school de aandacht heeft getrokken. Samen met haar vader woont Amanda in het ouderlijk huis waar haar moeder hen heeft achtergelaten. Wanneer haar vader onverwacht komt te overlijden staat ze er helemaal alleen voor. Mits je haar beste vriendin Gloria, een wurgslang, niet meetelt.



Ze mag dan wel heel jong zijn maar Amanda weet heel goed voor de buitenwereld te verbergen dat haar vader is weggevallen. Want het is haar wel duidelijk wat er gebeurt met kinderen zonder ouders en dat wil ze per se niet. Overdag gaat ze gewoon naar school, het is bijna zomervakantie en tot die tijd moet ze doen alsof er niets aan de hand is. Want Amanda heeft zich voorgenomen om haar moeder te gaan zoeken zodat ze bij haar kan zijn. Dat is haar ultieme wens en ze begint als de vakantie aanbreekt dan ook meteen aan haar missie. Maar een jong kind met een tamme boa constrictor op pad valt natuurlijk op. De pers krijgt lucht van Amanda’s zoektocht waardoor iedereen ineens oog heeft voor dit bijzondere meisje dat vastbesloten is om met haar moeder herenigd te worden.

De cover van ‘Amanda’ valt meteen al op door de niet alledaagse styling. Een beetje cartoonesk maar achteraf gezien pakt deze precies de sfeer van het verhaal. Want ook dat is, net als de hoofdpersonage(s) en de verhaallijn, niet standaard. Het valt op door het surrealistische en de momenten waarin het verhaal het absurde lijkt te benaderen. Maar dat is natuurlijk ook niet uit te sluiten in een wereld waarin wij leven en daardoor is er geen sprake van ongeloofwaardigheid.

Jelmer Jepsen werd geïnspireerd door de echte Amanda om dit verhaal te gaan schrijven. En dat heeft heel bijzonder uitgepakt. De schrijfstijl van Jepsen is van een uitzonderlijk hoog niveau. Het is duidelijk, vlot en diepzinnig. Hij waagt zich zelfs aan een bijzonder gevoel voor humor en dit geregeld met een knipoog toe te passen, leuk is dat! Jepsen schrijft dusdanig fascinerend dat het verhaal, hoe apart ook, niet weg te leggen is. Behalve de bijzondere aspecten die het verhaal maken, een kettingrookster van elf, een tamme boa constrictor en een zeer doortastend hoofd van de school, klopt gewoon echt alles aan dit verhaal.

Jepsen schrijft beeldend en zeer gedetailleerd maar weet toch bij de kern te blijven. Hierdoor dwaal je geen seconde af en blijf je je afvragen hoe zich dit in vredesnaam toch allemaal ontwikkelt. Amanda is een meisje dat je zo voor je ziet en meteen je hart steelt. Haar kinderlijke charmes ontdooien ieder bevroren hart en Jepsen heeft zich volledig ingeleefd vanuit dat perspectief. Hartverwarmend en mooi. Ze maakt dingen mee die een moederhart sneller doen kloppen en die ervoor zorgen dat je je armen om haar heen wil slaan. En laat dat precies zijn waar Amanda zo naar verlangt. Hoe mooi wil je het hebben?
Jepsen heeft meerdere belangen in het verhaal verwerkt en die werken perfect samen. Alle verhaallijnen komen uiteindelijk mooi samen. Het maatschappelijke effect van jeugdzorg en het belang van goed onderwijs worden subtiel maar duidelijk naar voren gebracht. Dat is ook volledig op zijn plaats in dezen. Dat de personages stuk voor stuk aansprekend zijn en ieders intentie meteen duidelijk is zorgt dat je niet met vragen blijft zitten. Amanda heeft op iedereen dezelfde uitwerking, onbewust en wellicht niet meteen maar puurder dan dit meisje zijn ze er niet. Maar ook zij krijgt te maken met bijzondere mensen die haar pad kruisen tijdens haar reis en iedereen vervult een mooie rol in het geheel.

‘Amanda’ is in alle opzichten een bijzonder verhaal. De originaliteit, het feit dat een volwassen man zich zo kan inleven in een meisje van elf jaar maakt alles nóg meer speciaal. De toon is tragikomisch, vertederend en verontwaardigend. Het is feitelijk te gek voor woorden. En toch heeft Jelmer Jepsen die weten te vinden. Gelukkig maar, want dit boek moet je echt gelezen hebben.

5 dikke sterren
Patrice – Team De Perfecte Buren",1
"Tombola is voor een debuut een goed boek waarin de Spaanse cultuur mooi beschreven wordt.
Brendie heeft zelf jaren in Spanje gewoond en dit maakt dat het boek ook realistisch overkomt.

Hanna, de hoofdpersoon leeft zeker een tombola. Een lot uit de loterij. Het heden en verleden maken dat het leven die zij leidt mooi tot zijn recht komt in dit debuutroman. Haar relatie met haar jeugdvriendin Marit zijn van grote meerwaarde in het boek. De ups en downs in het leven van Hanna waar zij niet altijd invloed op heeft en de wijze waarop zij dit deelt met Hanna maken dat de titel zeker past bij het boek.

De relatie van Siem vond ik niet geheel overtuigend mede door het abrupte einde van het boek.
Ook de beschrijving van haar ex-man en haar schoonfamilie wanen je echt in de Spaanse cultuur.

De korte hoofdstukken laten het boek snel lezen. Het nadeel is dat Brendie ervoor gekozen heeft geen titel te geven aan de hoofdstukken alleen een nummering. Het boek springt van het heden naar het verleden wat maakt dat je steeds schakelen moet.

Het einde van het boek had pakkender gekund. Misschien komt er een vervolg op Tombola?",1
"Het is januari en een ijzige kou teistert IJsland. Voor een groot, armoedig appartementencomplex in Reykjavik wordt een dood Thais jongetje, Elias, in de bebloede sneeuw gevonden. Rechercheurs Elendur, Elínborg en Sigurður Óli doen onderzoek naar deze gruwelijke moordzaak. De gesloten maatschappij van IJsland wordt in beeld gebracht. Het vermoeden gaat dan ook al snel dat Elias om racistische redenen is vermoord. De zaak grijpt Erlendur extra aan, omdat het hem doet denken aan de verdwijning van zijn broertje. Toen Erlendur klein was kwam hij met zijn broertje terecht in een sneeuwstorm, waarbij alleen hij werd gevonden. Het blijft tot het eind van het boek een raadsel wie een zachtaardig, dromerig jongetje als Elias om het leven heeft gebracht. De andere verhaallijn in dit boek gaat over een verdwijning van een vrouw. Liefde en overspel spelen hierbij de hoofdrol.
Indriðason zet een ijzige, donkere en spannende sfeer neer. Tijdens het lezen krijg je de neiging een dikke trui aan te trekken. Ook geeft hij in het boek een kritisch beeld van de samenleving in IJsland. Zijn kritiek is scherp en zet je als lezer aan het denken.
Alleen het personage van rechercheur Erlendur wordt echt uitgediept. Zijn levenlange worsteling met de verdwijning van zijn broertje, zijn gevoelens bij de dood van zijn baas en het opnieuw opbouwen van contact met zijn kinderen geven hem iets zachts en persoonlijks. Steeds meer wordt de verbitterde rechercheur, gehard door moord en geweld waar hij tijdens zijn werk mee te maken krijgt, een man met gevoelens en onzekerheden.
De verhaallijn van de verdwijning van de vrouw loopt als een stippellijn door het verhaal heen. Soms is deze echter eerder verwarrend dan spannend. Maar het is een zijlijn.
In de rest van het boek wordt de spanning zorgvuldig opgebouwd. De lezer wordt steeds op het verkeerde been gezet. De ontknoping is meer dan verrassend. Winternacht is een mooi en sfeervol boek. Menselijk en maatschappijkritisch. Een vleugje warmte uit het koude Noorden.",1
"Wat een heerlijke dystopische trilogie is 'De Gave van de Selkie'. Een avontuurlijk, spannend en mooi verhaal heeft de schrijfster neergezet. Ik ben zelf gek op verhalen die te maken hebben met de zee, dus deze trilogie is echt wat voor mij. Het bijzondere aan dit verhaal is  dat de schrijfster  de Selkie mythe, Avalon, Koning Arthur en zelfs de legende van Excalibur heeft omgetoverd in een futuristisch verhaal. Dit heeft tot een prachtig resultaat geleid .

*Het eerste boek is een mooie kennismaking met de hoofdkarakters Nimeu en haar broer Arthur. Beide  personen zijn interessante en krachtige karakters die opgroeien bij hun oma. Vooral Nimeu heeft veel vragen naar haar moeder en krijgt regelmatig visioenen. Ze vindt op een dag haar moeders dagboek en haalt haar broer over om mee te gaan op een avontuurlijke zoektocht naar hun moeder. Op deze reis zullen ze te maken krijgen met hun magische familiegeschiedenis en krijgen ze meer antwoorden over de visioenen. De schrijfster heeft een vlotte en duidelijke manier van schrijven, waardoor het boek erg fijn te lezen is. Het verhaal komt langzaam op gang, maar blijft mijn nieuwsgierigheid het gehele boek vasthouden, waardoor ik moeite had om het boek weg te leggen. Sommige personages en locaties hadden wel iets beter uitgewerkt mogen worden. Dit zou het verhaal nog mooier en inleefbaard maken.

Het boek zelf heeft een mooie cover wat goed bij het verhaal past. Helaas is het niet een erg dik boek 275 bladzijden. 

Ik geef dit boek 3,5 sterren

Bookloversaphira",1
"Het is een zeer spannend boek en tot op het eind,geweldig. Het verhaal leest zeer vlot en duidelijk.Dat kan niet van elk boek gezegd worden.

Dit is het eerste boek van deze schrijver, die ik lees,en het blijkt een vervolg op vorige boeken van deze schrijver, te zijn.. het kan gebeuren.
Maar ik zal zeker de andere boeken van deze schrijver gaan lezen.",1
"Om maar met de deur in huis te vallen: ik zou een warm pleidooi willen houden voor het lezen van boeken in papieren versie en vooral deze roman. De roman Na Mattias laat maar weer eens zien welke symbiose cover en verhaal kunnen aangaan! Tijdens en na het lezen van de roman heb ik regelmatig mijn hand over het omslag van dit boek laten gaan. Acht nachtblauwe veren, van ongelijke grootte (hulde aan ontwerpster Lyanne Tonk!) liggen iets verhoogd op het omslag.
Omdat ik de veren zeer mooi vond was ik bij het lezen extra gespitst op een hint waarom voor deze veren gekozen was. Gaandeweg werd duidelijk dat er ‘iets’ had plaats gevonden in een popzaal genaamd de Feathers en van de roadie Issam horen we de woorden ‘Black Feathers’ vallen.
Een lezer wees mij erop dat er acht personages in de roman waren (ik had ze niet geteld). Meteen dacht ik aan de acht veren.

Acht levensechte personages komen voorbij, hun karakter, gedragingen, problemen en diepste gevoelens worden helder in duidelijke bewoordingen beschreven. Van sommige personen is vrijwel meteen duidelijk in welke verhouding zij tot Mattias stonden, zoals van zijn vriendin Amber, en van zijn moeder en een vriend Quentin. Van andere personen, die even karakteristiek en levensecht zijn, duurt het langer voordat je ze kunt plaatsen in hun relatie tot Mattias. Toch is dat afwachten voordat het kwartje valt, geen enkel beletsel om te genieten van de roman. Het zorgt voor een subtiele spanning, niet zoals de spanning bij thrillers, maar zoals je verwacht van literatuur. Het moet vooral niet voorspelbaar zijn!

Het grote verdriet dat iemand overvalt na wegvallen van een dierbaar persoon, is waar het hier om draait. Peter Zantingh diept dat thema zo uit dat je het verdriet aan alle kanten op je af voelt komen zonder dat er gehuild of gejammerd wordt. Hij doet dat op een wijze die heel suggestief is. Een voorbeeld: [Riet en Hendrik, oma en opa] “Maar na Mattias wisten ze allebei wekenlang niet zeker of ze wel sliepen.”
Ook iets anders komt hier aan de orde: het tegenwoordig veel voorkomende verschijnsel dat verdriet van privé personen overgaat naar het grote publiek. Het personage Amber brengt dat hartverscheurend naar voren. Iedereen eigent zich haar verdriet toe; van familieleden en vrienden van Mattias is dat begrijpelijk, maar kranten, journalisten, ooggetuigen, tv-programma’s, Facebook en Twitter: er wordt om het hardst gerouwd. Het duurt lang voordat zij kan zeggen dat het verdriet van haar is.

De eenvoudige en zeer verzorgde stijl, met zinnen die niet te veel en niet te weinig zijn maar gewoon hun doel treffen, geen ballast van tierlantijnen. De acht personages denken, zeggen en doen wat zij moeten doen. Zantingh schrijft het op, niet zoals het geweest had kunnen zijn, maar zoals het geweest is. Zó en niet anders is het gegaan.
Absoluut een aanrader van vier dikke sterren!",1
"Vaak vallen oude boeken die een klassieke status hebben mij tegen. Maar dat gold niet voor In Cold Blood van Truman Capote. Wat een geweldig boek zeg!

capote leest thuis in NYC in de krant over de moord op een boerengezin, vader, moeder, zoon en dochter in koelen bloede doodgeschoten, motief onbekend. De zaak intrigreert Capote en hij vertrekt gelijk naar Kansas om verslag te doen. Interviewt mensen die in het kleine plaatsje waar de moorden plaats vonden wonen, interviewt de rechercheurs en raakt langzaam maar zeker betrokken bij deze zaak.

Het boek is een weergave van wat er voor en na de moord gebeurde. De dagelijkse routine van het gezin wat onwetend is van hun noodlottige nacht wordt op hun laatste dag gevolgd. De killers zijn onderweg naar het stadje.

En dan is het een dag later en worden de vier doodgeschoten gezinsleden gevonden. Daarna verschuift het perspectief van de daders naar de rechercheurs naar vrienden en kennissen van het vermoorde gezin en weer terug. Je leert de achtergronden en beweegredenen van de killers kennen, hun tocht door de USA voordat ze gepakt worden, hun tijd (5 jaar) on Death Row. Capote is overal bij of schrijft het op alsof hij er zelf bij was zonder zelf onderdeel van het verhaal te worden.

Uitermate bloedstollend en onthullend boek over twee kleine criminelen, een onschuldig gezin, ongelukkige voorbijgangers, geobsedeerde rechercheurs, de angst die het kleine plaatsje in zijn greep houdt...

Tijdloos en zeer de moeite waard!",1
"Wat een goed debuut van Sofie Sarenbrant. Dit is een heerlijk vlot leesbaar boek, fijne schrijfstijl waardoor je blijft lezen. Normaal ben ik niet zo van het politie speurwerk maar in dit boek heeft het geen overheersende rol, het verhaal word vanuit verschillende personages verteld en daardoor blijft het boeiend. Ik heb genoten van dit boek en kijk uit naar het volgende boek van deze auteur!",1
"Een boek, dat waarschijnlijk in het geheugen blijft hangen, ondanks het moeizame doorworstelen van de vele, in kleine letters gedrukte, bladzijden. Het was ook geen lectuur, die je zomaar even snel las: vooral met de namen had ik in het begin veel moeite. Alle kinderen in de streek, het Chinese platteland, werden genoemd naar lichaamsdelen: hand, hart, wenkbrauw, neus, met daar achter de familienaam. Daarbij kreeg iedereen nog een of meer bijnamen. De namen wervelden over de bladzijden en vooral in het begin was het niet eenvoudig iedereen uit elkaar te houden.
Het verhaal gaat over Tante: gynaecologe, die helpt bij de geboorte van ieder kind in de streek. Dat zijn er veel, want op de boerenbedrijven is veel behoefte aan een groot aantal helpende handen. Kinderen dus. Iedereen is dankbaar voor de hulp die Tante biedt. Maar dan vaardigt de communistische partij het één kind gebod uit: iedere vrouw mag maar één kind ter wereld brengen, andere baby's worden geaborteerd en op het toch krijgen van illegale baby's staan hoge boetes. De mannen worden in grote getale gesteriliseerd. Tante en haar hulp Leeuwtje werken ijverig mee aan het uitvoeren van dit beleid, en de waardering die Tante ervoer, slaat om in haat en afkeer.
Haar neef schrijft een toneelstuk over haar, aangemoedigd door iemand, aan wie hij brieven schrijft met zijn vorderingen. Het uiteindelijke toneelstuk is het laatste hoofdstuk van het boek.
De Chinese samenleving wordt meesterlijk beschreven. De gewoontes, de legendes, de dilemma's.
Om nog lang over na te denken.",1
"Blogtour Maar Li - Half face

In deze psychologische young adult thriller , krijg je een kijkje in de nachtmerrie van Juliette. Ze overleeft een vreselijke bankoverval, waar veel doden bij vallen. Ze gaat getuigen tegen devdader: half face. Hierdoor hoopt ze dat hoofdstuk uit haar leven af te kunnen sluiten.

Maar half face heeft andere plannen. Hij ontsnapt en neemt Juliette mee. Ze komen terecht in het ruige landschap van Mongolië. Half face wil daar de kwade geest laten uitdrijven, die volgens hem bezit van hem heeft genomen. Dit zorgt voor een avontuurlijke, gevaarlijke en pijnlijke reis. Half face isverg agressief en Juliette vresst voor haar leven. Hij ziet haar als zijn redding en zij is het daar helemaal niet mee eens.

De psychologie in dit boek is erg sterk neergezet. Je gedachten schieten heen en weer.

Is Half face een monster? Is hij een gebroken man? Voel je medelijden voor hem..of alleen maar angst en háát? Hoe is hij zo geworden?

Zijn naam heeft ook een bedoeling. Ik heb nog nooit een boek gelezen over iemand met zo’n apart uiterlijk. Kun je daar doorheen kijken?

De manier waarop hij praat, vond ik soms wel irritant. Juliette ook, ik geef haar groot gelijk.

Het is ook een verhaal van een jonge vrouw, die uit har veilige wereldje wordt gerukt en steeds sterker wordt in geest, terwijl haar lichaam steeds zwakker begint te worden. Een verhaal over angst, vrijheid en vriendschap. Ik vond het zeer vlot lezen.

Het krijgt van mij 4****",1
"Ik vond het uitermate interessant dit boek te lezen daar het nogal onvoorspelbaar is. Zoals je misschien al uit de titel kunt opmaken speelt het verhaal zich af in de duistere hoeken van de samenleving. Geweld is zodoende een van de hoofdthema's. Andere thema's die aan bod komen zijn seks en drugs in maffiakringen.
In Bankier van de maffia wisselen de spannende verwikkelingen elkaar snel af. Dit is, net als het grote aantal personages, wel iets waaraan je moet wennen.
Doordat de personages round characters zijn, is het gemakkelijk je in hen te verplaatsen. Dit bevordert het lezen.",1
"Dit verhaal is een thriller, niet zo een met spannende achtervolgingen maar meer een psychologische thriller.
Het verhaal gaat over een gezin, vader, moeder en 2 kinderen, een zoon en een dochter.
Het blijkt, dat ze ieder zo hun eigen agenda hebben.
Zoon Sander is tijdens een zomerkamp ineens verdwenen en wordt niet gevonden.
Na jaren krijgen de ouders een bericht.

Een fijne schrijfstijl en met oog voor het beschrijven van woordenwisselingen, leest dit boek als een trein.
Je krijgt als lezer steeds weer een kijkje in het heden en verleden.
Er speelt iets, maar wat...............

Gaandeweg weet de auteur op meesterlijke wijze het verhaal ingewikkelder, maar toch ook, duidelijker te maken. Dat is knap!
Het wordt in die zin spannender, dat de draadjes bij elkaar gaan komen en je denkt...............hoe bestaat het.",1
"Soms word je geraakt door een boek. Dat was het geval bij 'Mr. Poppins', het verhaal over de dappere, arme, moedige, negenjarige jongen Guille. Zelfs op zijn jonge leeftijd probeert hij iedereen te beschermen, vooral zijn vader Manúel en zijn buurmeisje Nazia.
Zijn onderwijzeres Sonia merkt, dat hij erg opgewekt doet in de klas, maar dat hij nauwelijks vrienden heeft, behalve Nadia, en dat hij nooit over zijn moeder praat. Zij vraagt toestemming aan Manúel om Guile naar schoolpsychologe Maria te sturen, zodat die wat gesprekken met hem kan voeren en kan proberen uit te vinden wat er loos is. Manúel reageert bozig en agressief, maar geeft toch toe.
Langzaam maar zeker komen Maria en Sonia achter het verhaal van het jongetje, dat niet alleen op Maria Poppins wil lijken, maar haar wil zijn. Zo hoopt hij door toverkracht alles weer terug te brengen in de staat, waarin alles nog 'gewoon' was.
Het jongetje werd prachtig neergezet door de schrijver, maar ik wens alle door het leven gekwetste kinderen leerkrachten en psychologen als Sonia en Maria toe.",1
"Op een winteravond plegen drie jongeren een terroristische aanslag in een boekhandel waar een cartoonist een lezing houdt. De jonge vrouw die de taak heeft het geweld te filmen, is de enige die de aanslag overleeft. Twee jaar later bezoekt een schrijver haar in een tbs-kliniek. Ze vertelt hem haar levensverhaal: vanuit de toekomst is ze naar deze tijd gezonden. Geïntrigeerd probeert de schrijver de waarheid te ontrafelen. Ze zullen verdrinken in hun moeders tranen is prachtig, bijzonder en gruwelijk. Ook al zag ik de ontknoping van verre aankomen – ik heb van begin tot eind genoten van dit boek.
Ik kwam het boek van de Zweeds- Oegandese schrijver Johannes Anyuru toevallig tegen in Boekhandel Dominicanen in Maastricht. Ik had nog nooit van de auteur of zijn boeken gehoord. De mysterieuze titel, de prachtige cover en de eerste zinnen van de flaptekst maakten mij echter direct nieuwsgierig. Ik zette het boek bovenaan mijn verlanglijstje en kreeg het van mijn schoonvader als verjaardagscadeau.
Ze zullen verdrinken in hun moeders tranen begint meteen heel spannend. Als lezer ben je direct getuige van een aanslag op de stripwinkel van Hondo. Het meisje dat aan het woord is kan zich niet herinneren wie ze is, maar toch volgt ze Hamad en Amin in hun plan om een aanslag te plegen tijdens de boekpresentatie van de striptekenaar Göran Loberg. Diens laatste project is een verzamelalbum van de satirische strip De Profeet, die onder meer karikaturen bevat van de profeet Mohammed. Met de aanslag opent Johannes Anyuru zijn verhaal direct met een heel heftige scène waarin de drie jongeren de mensen in de winkel gijzelen en beginnen te schieten met machinegeweren. Ook hebben ze bomvesten aan en ondertussen is het meisje de hele aanslag live op internet aan het streamen. De angst greep me meteen bij de keel en tijdens het lezen keek ik steeds om me heen of ik niet toevallig mensen met bomgordels voorbij zag komen. De actuele thematiek van een terroristische aanslag komt akelig dichtbij.
In het tweede deel van het boek zijn we twee jaar verder. De schrijver bezoekt Annika, de jonge vrouw die de aanslagen filmde en overleefde, in een penitentiair psychiatrisch centrum (Toendra) waar de gevaarlijkste geestelijke zieke misdadigers van het land verblijven. De arts van het meisje heeft de schrijver per brief uitgenodigd, omdat ze zijn boeken heeft gelezen en hem wilde ontmoeten. En daar heeft ze een reden voor: Annika, die overigens beweert helemaal geen Annika te heten, heeft haar eigen verhaal over de aanslag geschreven en overhandigd dat stukje bij beetje aan de schrijver. Die raakt geïntrigeerd en keert meerdere keren terug naar Toendra om de rest van haar verhaal op papier te krijgen en met haar te praten. Hij raakt zelfs zo geïntrigeerd dat hij besluit een boek te schrijven over de aanslag op de stripwinkel.
Ik schrijf aan jou die nog niet weet dat waanzin uiteindelijk altijd normaal wordt, en het normale waanzin.
Annika houdt van begin af aan vol dat ze niet Annika is, maar haar echte naam weet ze niet meer. Wat ze wel weet is dat ze uit de toekomst naar deze tijd gezonden is. In verhalen over haar leven in de toekomst schetst ze een dystopisch Zweden: met strafkampen voor moslims die het verplichte burgerschapscontract niet hebben getekend en dus zogenoemde 'Zwedenvijandigen' zijn geworden. Burgercontroles, razzia's en knokploegen zijn er aan de orde van de dag. De duistere sfeer van de facistische staat geeft de lezer een ongemakkelijk gevoel en haalt venijnig uit naar het hedendaagse Zweden.
Zijn zwijgen, dacht ik, was als het zwijgen van de leegte.
De twee personages, de jonge vrouw en de schrijver, hebben veel met elkaar gemeen. Niet alleen zijn ze beiden moslim, ze hebben ook allebei in de 'getto' van Göteborg gewoond: het Konijnenhof. Daarnaast lijken ze beiden te worstelen met hun identiteit: zijn ze nu Zweeds of niet? en willen ze allebei vechten voor een betere toekomst.
De schrijfstijl van Johannes Anyuru is prachtig en poëtisch. Vooral in de teksten die het meisje schrijft, lees je soms erg rake observaties over het leven. Daarnaast intrigeert haar dystopische toekomstbeeld enorm. Het feit dat haar woorden gericht zijn aan de schrijver, geeft het verhaal persoonlijkheid en een zekere urgentie. Ook als lezer voel je je aangesproken.
Prachtige en actuele puzzel over haat en liefde, over terrorisme en nationalisme en over de hoop op een betere toekomst ★★★★
Deze recensie verscheen ook op Boekvinder.be.",1
"Misschien ken je Benjamin Alire Sáenz nog wel van Ari en Dante. Dan weet je vast ook nog wel dat ik helemaal verliefd ben op dat boek. Hoe kan dit dan overtroffen worden? Ik was huiverig, maar ook benieuwd en ik kan je alvast verklappen dat ‘De onverklaarbare logica van mijn leven’ net zo goed is als Ari en Dante.

Hoe Benjamin Alire Sáenz het doet, geen idee, maar ik wilde dit boek opnieuw knuffelen, het koesteren en genieten van de prachtige zinnen. Ik wilde het boek niet uitlezen, maar toch ook weer wel. Je begint langzaam in het leven van Salvador, je leert langzaam zijn vrienden en zijn familie kennen en als je daarin zit, voel je je bijna Salvador. Ik wilde ‘m regelmatig vasthouden, maar ik herkende ook zoveel van mezelf in hem. Opnieuw doet Benjamin Alire Sáenz dat zo bizar goed. Alle personages in het boek hebben niet alleen een functie, ze komen ook tot leven. De vader van Sal is een persoon die iedereen wil kennen en waarvan je aan het eind niets meer dan bewondering kan voelen.

Ik was ontroerd door het boek, niet alleen door de personages, maar ook door het verhaal. Het is geen spannend verhaal en er zit ook geen echt einde aan, je leest gewoon over een deel van het leven van Sal. Maar wat me het meest raakte waren de poetische zinnen. Zinnen waarvan je weet dat ze prachtig zijn, maar die niet pretentieus overkomen. Zinnen die je iedereen gunt, want of Benjamin Alire Sáenz nou gewoon het avondeten beschrijft of een heftige emotie, het komt allemaal prachtig naar voren in dit verhaal.

Toen ik het dichtsloeg wist ik, dit boek blijft me bij. Net als Ari en Dante neem ik dit boek mee. Ik zal regelmatig denken aan de vader van Sal, alsof hij een vage vriend uit het verleden is, waar je af en toe aan terugdenkt. Dit is dan ook precies waarom ik zo van lezen hou. Benjamin Alire Sáenz schrijft van die boeken die aanvoelen als vrienden en dat is waarom ik ook zo van zijn boeken hou.

Ontroerend, lief, maar ook wel bijzonder en zeker ook heftig. Je gaat door alle emoties heen, aan het eind wil je het boek knuffelen en zul je nog regelmatig terugdenken aan Sal en zijn vrienden en familie. Opnieuw heeft Benjamin Alire Sáenz met ‘De onverklaarbare logica van mijn leven’ een prachtboek neergezet.",1
"Wiegelied is het vierde deel in de thriller reeks over Olivia Rönning en Tom Stilton. Toch blijkt dit boek ook prima te lezen (of te luisteren) te zijn als stand-alone.

Het lijkt allemaal los van elkaar te staan. De proloog, die gelijk goed binnenkomt, de verhaallijn van Muriël, de verhaallijn van de twee jongens en de verhaallijn van het moordonderzoek van het team van Mette. Mooi is het om te merken dat de verhalen langzaam in elkaar verweven raken en het zeer ingenieus in elkaar zit. De epiloog rond het perfect af.

Het politieteam en het onderzoek is realistisch neergezet. Van de hoofdpersonages krijg je ook informatie over hun privé leven. Daarin merk je wel dat er eerdere boeken zijn geweest, maar het is niet hinderlijk. De combinatie van personages in het politie-team is goed gekozen.

Als luisterboek is het verhaal zeer goed te volgen. De voorleesstem is prettig en in een goed tempo en ritme. Bij dialogen is het duidelijk wie er wat zegt. Bij spannende stukken weet de stem te boeien en precies de juiste toon te zetten. Het is een luisterboek wat uitnodigt om te blijven luisteren. De afwisseling tussen de verhaallijnen zijn precies goed gekozen om alles te kunnen en willen volgen.

De vele namen geven in het begin verwarring, waar de lezer bij een boek even snel terug kan kijken op een eerdere pagina, is dat bij een luisterboek niet mogelijk. Het maken van notities zou kunnen, maar het verhaal gaat door. De keuze om dan maar te blijven luisteren hopende dat de verhaallijn te volgen blijft is dan de enige optie. Bij Wiegelied werkt dat prima, de personages komen veelvuldig terug in de hoofdstukken en als luisteraar raak je gewend aan de namen en de klanken.

Een spannend verhaal, met een basis van de vluchtelingen problematiek en de criminaliteit die daar gemakkelijk misbruik van kan maken. Zolang team Mette zich daarmee bezig houdt, is dat laatste in ieder geval niet meer zo eenvoudig.",1
"Marguerite en Theo reizen door verschillende dimensies op zoek naar wraak.Hun transportmiddel De Vuurvogel ,gemaakt door Marguerite haar ouders, is gegeerd en is schijnbaar de reden dat op Marguerite ook gejaagd wordt. Haar ouders zijn wetenschappers en met dit toestel kan je overal avonturen beleven en door verschillende werelden reizen.Je omgeving verandert maar jij blijft steeds hetzelfde karakter behouden.
Dit boek is een mengeling van romantiek en een tikkeltje sci-fi.

De personen zijn goed beschreven en de werelden tastbaar. Nadat dit boek uit is,ben je benieuwd naar het vervolg. Deze young adult zorgt voor spanning en actie en doet de lezer doorlezen en nadenken over het vervolg dat hij moet lezen.
Het idee van reizen door de andere werelden is origineel want doordat de personen blijven wie ze zijn ontstaat er verwarring. Wanneer Marguerite de dochter is van een tsaar vraagt ze zich af hoe ze zich in godsnaam moet gedragen of wat doe je in een wereld onder water? Natuurlijk is er ook meer aan de hand en is het maar de vraag of Paul ,haar voormalige vriend, de moordenaar is van Marguerites vader?
Of zijn er andere die hun invloed gebruiken?
Duizend stukjes van jou is een ya waar het hoofdpersonage niet meer weet wat te denken en zich zowel tot Paul als Theo aangetrokken voelt.Maar wie moet ze kiezen?
Verwacht geen volledig uitgewerkte sci-fi maar een romantisch verhaal met een onmogelijke liefde in elke dimensie en je bent de juiste lezer voor dit boek.",1
"Een Vertelling, met het betoverende van de Persische vertelkunst, begint het proloog met ""Er was eens een dorpsvrouw die naar een kind verlangde.""
Het leest ook als een sprookje: een meisje met talent komt door het overlijden van haar vader bij familie terecht. Zij en haar moeder worden opgevangen maar alhoewel ze nu de veiligheid van onderdak en voedsel hebben worden ze niet als gelijken behandeld; als bedienden moeten ze aan het werk en er worden maar weinig privileges verleent. De oom heeft een zwakke plek voor het meisje dat hem aan zichzelf in zijn jonge jaren doet denken. Haar talent ontwikkelt zich maar door haar onbezonnen en eigenzinnig gedrag maakt het meisje fouten dat haar en haar moeder in de goot doen belanden. Natuurlijk zit er ook een moraal in dit verhaal zoals in vele Europese sprookjes en komt er een hoop weer goed.

Dit op bovenstaande wijze omschreven noopt mij de vraag te beantwoorden ""waarom was ik zo enorm gecharmeerd van dit boek?"".

Ik ben altijd al dol geweest op Sprookjes, of bij het volwassen worden: Vertellingen.
De schrijfster verwerkt meerdere authentieke vertellingen die een duizend-en-een nacht gevoel geven.
De cultuur en maatschappij waarin dit zich afspeelt wordt tastbaar neergezet, je wordt meegenomen op een reis in een andere wereld. Je ruikt de markt, de tapijten, de reis, hoort geluiden, als het ware. Het dagelijks leven, gebruiken, omgangsvormen en maatschappelijke verhoudingen in de stad Isfahan zijn op natuurlijke manier verweven in het levensverhaal van de vertelster; het meisje - de tapijtenknoopster.

Daarentegen vind ik het tijdsbeeld mager gebracht. De 17e eeuwse periode waarin Sjah Abbas na meerdere oorlogen het land weer op kracht bracht, daarna met een unieke stadsplanning Isfahan met architectonische ontwerpen van moskeeën en monumenten tot een bijzondere stad maakte, wordt aangehaald maar te weinig onderbouwt om het een historische roman te kunnen noemen. Ook de schilderkunst, keramiek en tapijten kregen een boost in hun ontwikkeling. Ik had het er graag meer over gelezen.
De laatste fase van het boek is de vertelster dusdanig geëmancipeerd bezig het dagelijks bestaan van zichzelf, haar moeder en haar vriendin (incl gezin) te verbeteren dat het bijna niet realistisch lijkt. Het is dat ze haar successen binnen de vrouwenwereld boekt daar menig man haar die ruimte op de handelsmarkt niet zou gunnen; er zijn vele manieren om te onderdrukken.

Ondanks mijn kritische punten en om mijn eigen vraag te beantwoorden:
het is een Vertelling die je meeneemt, op geheel volwassen en intrigerende wijze. De vertellingen binnen de vertelling, de beschrijving van de stad en het leven, maar vooral de Sfeer maakten dat ik heel erg heb genoten van dit boek.
Soms kan ik zo genieten van een Vertelling dat dat genoeg is.


Deze debuutroman van de in de USA wonende schrijfster is inmiddels in 25 talen vertaald en was long-listed voor de 2008 Orange Prize for Fiction.
In juni 2012 is haar tweede titel "" Equal of the Sun"" gepubliceerd, over een machtige vrouw in de Moslim wereld in bijna dezelfde tijdsperiode; Princess Pari Khan Khanoom Safavi. Ik krijg de indruk dat dit boek meer mijn eerder omschreven behoefte aan uitgebreidere historische onderbouwing beantwoord, wellicht stukken minder mijn behoefte naar een Vertelling vervuld, ik ben benieuwd.
Nederlandse - veel minder poëtische - titel: Prinses van Perzië.",1
"Jackie van Laren is heel haar leven al bezig met muziek en verhalen. Het idee om deze twee passies te combineren sprak de Amsterdamse dan ook erg aan. Ze schreef de Q-trilogie. Het verhaal van een wereldberoemde dj met een rugzakje dat verliefd wordt op zijn PA. Deel 1, Zin, werd goed ontvangen. Zou deel 2, Lief, net zo lekker zijn?  

Nina is ontslagen bij Q Productions en weet, mede door liefdesverdriet, haar leven even geen inhoud te geven. Ze werkt bij de strandtent ´om de hoek´ en doet haar best om Q te vergeten. Wanneer haar ex-collega Leo, haar vraagt mee te gaan naar de Award Shows van Q op Ibiza hoeft Nina niet lang na te denken. Wanneer Q en Nina elkaar weer zien, verandert er veel in hun levens. Durft Q eindelijk openlijk een relatie te hebben? Of wordt hij nog steeds getergd door zijn verleden?  

Tergen. Dat is een woord dat in het eerste deel van het boek centraal staat. Nina wordt opgevreten door liefdesverdriet dat ze geen plaats kan geven. Elke dag vroeg op, oceanen aan tranen die ze verliest en ze voelt zich geen moment beter. Ze heeft een idee. Ze koopt een kalender met inspirerende spreuken van de Dalai Lama. Elk hoofdstuk in Lief begint met zo’n tekst. Het geeft niet meteen een positief gevoel aan het nieuwe hoofdstuk, maar als lezer haal je er zelf ook nog wat uit. Voel je je even niet lekker? Zie je het even niet zitten? Dan kan zo’n inspirerende tekst net even een steuntje in de rug zijn.  

Maar niet alleen dat vrolijkt de lezer op in Lief. Van Laren is humoristisch en weet de lezer meerdere malen hardop te laten lachen. Niet altijd even handig als je in het openbaar bent, maar toch iets dat een grote toevoeging voor het verhaal vormt. De woorden die Van Laren weet te verzinnen voor bepaalde personen, bijvoorbeeld rechercheur Snorrie, zijn soms hilarisch. Door de beeldende omschrijvingen weet de auteur je helemaal te pakken en niet meer los te laten.  

En dan heb je Nina en Q. In deel 1 wist je al dat die twee bij elkaar hoorden. Eigenwijze, hippie-achtige Nina. De onweerstaanbare dj van wereldformaat Q. Alleen niet zo indrukwekkend, maar samen een team van jewelste. Een team dat alles overwint. Echte liefde. Of tenminste dat is wat Nina hoopt. Maar Nina krijgt niet alles wat ze wil.  

‘Ik had een relatie nodig op basis van openheid, eerlijkheid en bovenal gelijkheid. Een relatie waarin ik net zo blind op mijn geliefde kan rekenen en vertrouwen als vice versa, waarin we allebei het recht hebben om onszelf te zijn, maar waarin ik ook de ruimte heb om tegen de ander te zeggen dat hij niet moet zeuren’, omschrijft Nina haar zoektocht. De grote vraag: vindt ze dit bij Q?  

Lief is een heerlijk romantisch, maar ook zomers verhaal over hoe het verleden de liefde in de weg kan staan. Vanaf de eerste bladzijde hou je meteen weer van Nina, Q, Taco en Caroline. Lief is een boek waar je in begint en waarin je door wilt gaan. Want de vraag  ‘lukt het ze?’ moet beantwoord worden! Het einde van Lief kan dan ook wat onbevredigend zijn. Gelukkig ligt Ziel, deel 3, al in de winkel!",1
"Hier is dan kookboek nummer van 6 van Karin Luiten. In Het grote zonder pakjes & zakjes kookboek zijn de populairste gerechten gebundeld uit de eerder verschenen boeken Zonder pakjes & zakjes 1 en 2. Koken mét verse ingredienten en zonder pakjes en zakjes waar vooral allerlei E-nummers in zitten. Nou ja, zonder.....een bouillonblokje is hier en daar wel toegestaan net zo als een blikje tonijn of tomaat. Karin gaat in haar kookboek voor gezond maar ook voor goede ingredienten. Dus boter is echte boter. Je kookt tenslotte om een lekkere en gezonde maaltijd op tafel te zetten. De kaft is minder uitnodigend dan de rest van het boek. Wat een vrolijk en blij boek vol met kleur, leuke foto’s en tekeningen en niet onbelangrijk: heerlijke recepten met handige tips voor het koken maar ook voor het varieren met de recepten.

Asperges met hollandaisesaus
Bereiden: 30 minuten
voor: 2 personen

Nodig:
500gr à 1 kg asperges (naar eigen voorkeur)
1 el citroensap
Snufje zout

Saus:
Officieel hoor je hollandaisesaus au bain-marie te maken. Maar dit is de vijf-minuten-kan-niet-mislukken methode met de keukenmachine of blender.

2 eidooiers
1 el citroensap
1 el witte-wijnazijn
100 gr boter in blokjes
Zout & peper uit de molen

Asperges:
snij de taaie uiteinden van de asperges. Schil ze met een dunschiller van net onder het kopje naar beneden, niet te zuinig. Bewaar ze in koud water met wat citroensap tegen het verkleuren. Doe alle schillen met ruim koud water en wat zout in een pan en breng aan de kook. Laat een kwartiertje trekken. Verwijder de schillen en leg de asperges in het geurige water.
Kook ze 10 minuten op zacht vuur (deksel erop), zet het vuur uit en laat ze nog 10 minuten nagaren tot ze mooi zacht zijn.

Saus:
Klop de eidooiers 1 minuut met zout en peper in de keukenmachine (of blender). Zet uit. Verhit het citroensap en de azijn samen in een steelpannetje. Giet de hete vloeistof in een klein straaltje in de machine terwijl hij draait. Zet weer uit.
Laat in dezelfde steelpan de boter smelten maar niet bruin worden. Zet de machine weer aan en giet de vloeibare boter in een dun straaltje naar binnen tot het een mooi dikke botersaus wordt. Proef op zout en peper.

Dit gerecht was heerlijk. De asperges waren precies goed, de kooktijd en nagaartijd van ieder 10 minuten maakt echt verschil. Ook de hollandaisesaus was erg lekker. Bovenstaande hoeveelheid saus was best veel voor 2 personen. Ik had zelf gerookte zalm bij de asperges geserveerd zoals ook in het boek als suggestie staat aangegeven. Helaas werd aan het begin van het recept niet vermeld dat ik de schillen moest bewaren voor het koken van het water.
Niet alle recepten zijn voor hetzelfde aantal personen. Was het bovenstaande recept voor 2 personen, ieder ander recept kan voor een ander aantal zijn. Bij het maken van je boodschappenlijstje moet je dan ook even alert zijn voor wat betreft de hoeveelheden van de ingredienten.
Door de eenvoudig te maken recepten is het een handig kookboek om te hebben voor als je snel tussendoor toch nog even iets wilt kokkerellen. Ingrediënten zijn makkelijk verkrijgbaar bij de supermarkt en veel zal de gemiddelde kok zelfs standaard in huis hebben. Uit dit kookboek wordt zeker nog vaker gekookt!",1
"Speels Wolfje ruikt op een dag een vies luchtje en gaat zijn neus achterna. Hij vindt een oude, wijze geit die hem vertelt dat vandaag haar laatste dag is. Die laatste dag brengen de nieuwe vrienden samen door en Wolfje leert van geit over wat doodgaan eigenlijk betekent. Hij vindt het wel een spannend avontuur en wil met oude geit een wedstrijdje doen wie het eerst doodgaat. Oude geit vindt hem wel vertederend en speelt het spel mee.
Op een heel mooie, heldere en lieve manier wordt er in dit prentenboek beschreven hoe het is als iemand doodgaat. Nergens word je bang gemaakt, het lijkt gewoon een mooi avontuur waarbij de dood niet het einde van alles is. En er zit veel humor in, ook heel fijn!
Herkenbaar is ook de nieuwsgierigheid van de jonge wolf en het gemak waarmee hij vragen stelt en hoe hij er uiteindelijk mee omgaat als oude geit dan echt dood is. Echt op een kinderlijke manier, het is vreemd en nieuw, maar het hoort er ook gewoon bij. Prachtig gedaan! En dat vertederende verhaal komt helemaal tot leven door de prachtige dromerige en zachte illustraties van Carolien. Een perfecte combinatie!",1
"Nimue is een meisje dat leeft in de toekomst. Nadat een meteoriet de wereld heeft verwoest zoals wij die kennen, is het milieu er ernstig aan toe. De zure regen tast de gewassen aan en ook de vispopulatie is voor een groot deel ongezond. De meeste mensen in deze wereld zijn arm. Nimue woont met haar oma en broer Arthur bij de kust in een klein bouwvallig huis en heeft moeite de eindjes aan elkaar te knopen. Nimue’s vader is overleden en haar moeder is verdwenen toen zij en Arthur nog klein waren. Na een grote storm, waarbij haar oma verdrinkt, besluiten Arthur en Nimue hun moeder te zoeken. Een tocht die niet zonder gevaar blijkt te zijn.

Mara Li heeft een mooie, soms bijna poëtische schrijfstijl. Ze neemt uitgebreid de tijd om de lezer mee te nemen in haar wereld. Gedetailleerde beschrijvingen zijn het gevolg, wat de spanning in het verhaal hier en daar volledig wegneemt en het verhaal langdradig maakt, maar wat de lezer tegelijkertijd de sfeer van de nieuwe wereld treffend duidelijk maakt. De meeste personages in het boek zijn noodgedwongen levenswijs geworden tieners. Jammer is dat deze tieners nog niet geleerd hebben wat doorvragen is, zodat gesprekken wat oppervlakkig blijven en de vragen die nodig zijn om de zoektocht te volbrengen niet voldoende aan bod komen.

De nieuwe wereld is heel compleet en intrigerend. De lezer wandelt vanaf het begin van het verhaal met Nimue mee in een zee van vragen, wat eindigt met een (enorme) cliffhanger. Gelukkig is De Stem van de Zee het eerste deel in de Eiland in de Mist –trilogie en verschijnt De Roep van Avalon al in januari, wat snel verder lezen mogelijk maakt. In de zomer van 2016 verschijnt het derde boek De Komst van de Koning.

Avalon, Nimue’s naam en die van haar broer Arthur, koning, eiland, alle woorden verwijzen naar de Arthur-legende, die gedurende het hele boek terugkomt, maar net anders dan het origineel. Het mysterie rondom de geboorte van Nimue in de zee, de zeehonden en Rona’s afkomst verwijzen naar de legende van de Selkie, zeehonden die in vrouwen kunnen veranderen. Beide legendes heeft Mara Li knap in elkaar gevlochten om te komen tot iets nieuws: het verhaal over Nimue, een meisje met een gave.",1
"Inhoud: Bo van Lierop, echtgenote van Adam en moeder van de zestienjarige Eva, doet een wel heel vervelende ontdekking. Haar dochter heeft een verhouding met haar tweeënveertig jaar oude mentor van school. Door deze ontdekking lopen de spanningen in huis erg op. Adam wil zijn maatregelen treffen richting de mentor waardoor de situatie alleen maar zou verergeren. Verder dragen Bo en Adam al jaren een geheim met zich mee wat nu plots op tafel komt te liggen en de situatie nog gecompliceerder maakt. Adam gaat zich steeds vreemder gedragen en dan is er ook nog het jaloerse vriendje van Eva, Yannick, die door omstandigheden bij de familie in huis woont. Bo zoekt haar heil bij haar vrijwilligersbaantje bij de Hulplijn waarbij ze een band opbouwt met Emiel, een cliënt, en tegen beter weten in haar hart lucht. Als Bo uiteindelijk de confrontatie met de mentor van Eva aan wil gaan is er een gebeurtenis die dat behoorlijk in de weg staat.

Allereerst vind ik de cover goed bij het boek passen. Het idee om de titel in krijt op een ouderwets schoolbord weer te geven past goed bij het verhaal en spreekt mij aan. Onder de titel staat de tekst “een dochter, een docent, een verhouding, een slachtoffer”. Dat schept een verwachting naar het verhaal en komt er zeker in terug. Al vind ik wel dat dit de lading niet dekt. Er zijn op verschillende levels meerdere verhoudingen en meerdere slachtoffers.

Het verhaal beslaat een half jaar uit het leven van Bo en haar gezin. We starten in september, het begin van het schooljaar, blikken terug naar een voorval in augustus, voor de zomervakantie, en gaan na die vakantie van start. Vervolgens zijn er stukken voorzien van een maand boven de tekst uit die periode en op het hoogtepunt volgen we het gezin in dagen, waarvan deze ook genoemd worden boven dit stuk. Het verhaal wordt chronologische verteld vanuit het oogpunt van Bo, door stukken dagboek van Eva en in een ander lettertype vanuit het oogpunt van de mentor. Door deze verschillen van perspectief geeft het een mooi totaal plaatje van de situatie.

De schrijfster heeft een boeiende vertelwijze en de spanning in het verhaal wordt goed gedoseerd gegeven. Door de verschillende relaties tussen de hoofdfiguren en de wijze waarop ze met elkaar omgaan wordt er veel verteld maar dit wordt zo duidelijk met elkaar verweven dat het niet rommelig wordt. Het is logisch dat Bo, als moeder zijnde, vecht voor haar dochter, maar haar impulsieve acties zijn niet altijd doordacht en komen bij mij soms niet al te slim over. Ik kon dan ook meer mee leven met ander figuren uit het boek. In verband met een spoileralert kan ik niet teveel ingaan op haar acties, maar als je het boek gaat lezen zal je dit zeker wel herkennen. Ook verbaasde mij het dat zij niet meer één lijn met haar echtgenoot trok om haar dochter te beschermen. Uiteraard is het een fictief verhaal en daar kan alles in gebeuren maar doordat de schrijfster een thema heeft aangesneden wat vandaag de dag zou kunnen gebeuren met levensechte personages en het ook nog laat afspelen in een streek waar ik ben opgegroeid komt het over als een situatie die verre van fictief is en waardoor je de personages gewoon gaat beoordelen, of veroordelen, op hun soms domme acties.

Als een schrijfster daar in slaagt, dat je de personages als echte personen gaat zien, kan je zeggen dat mijn verwachtingen wel zijn uitgekomen. Een spannend en realistisch verhaal wat je niet los kunt laten. Ik was namelijk begonnen met lezen en het moest uit, eerder kon ik het niet weg leggen!",1
"'Oog om oog' gaat onder andere over pesten. Jaap-Jan word al lang gepest. Op een gegeven moment wil Jaap-Jan het anders doen: hij verhuist en begint aan een studie. JJ krijgt vrienden. En het gaat prima met hem. Tot dat hij een oude bekende pestkop tegen komt.
Het boek gaat niet alleen over pesten, er komen ook andere onderwerpen aan bod. Zonder dat het 'teveel' word.
Het eerste deel van het boek heeft een fijne afwisseling tussen het heden en het verleden. In het tweede deel is dit niet meer het geval, maar was alsnog fijn om te lezen. Buddy heeft een fijne schrijfstijl. Je leest vlot door het boek heen, mede dankzij de spanning, maar ook dankzij de schrijfstijl.
Scrabble, een vriend van JJ, vond ik sommige momenten wat 'nep' overkomen. ik begreep Scrabble niet altijd. Maar het was niet 'ergerlijk'.
Dit boek is een aanrader: alleen al om stil te staan bij pesten. Eigenlijk zouden scholen dit boek op hun leeslijst moeten zetten. :)",1
"Ik kan niet precies zeggen waarom ik deze trilogie zo goed vind, maar ik werd er in gezogen. Literatuur, muziek, filosofie, intelligentie, geloofwaardige karakters. Niet aan iedereen besteedt, denk ik. Maar voor wie er wel van houdt, boeken om de tijd voor te nemen.",1
"Bijzonder leuk boek over mensen die de innerlijke drang hebben om zich buiten de gebaande paden van het “normale” leven te begeven. Schrijfster Marleen Hartog heeft verschillende mensen gesproken en hun verhalen, drijfveren, emoties, drang en idealen bijzonder mooi en inspirerend beschreven. Per hoofdstuk wordt het verhaal van een “paradijsvogel” op een eerlijke manier (ja, soms is wonen in een tipi niet leuk) verteld. De verhalen zijn heel gevarieerd en hierdoor erg aantrekkelijk om te lezen. Zelfs ik, redelijk conservatief en innovatieschuw, begon te bubbelen van inspiratie na het lezen van dit boek. Oh ja, ik wil ook graag een levende woning, lijkt mij geweldig!",1
"Kijk niet weg...maar lees deze!

Een mooiere titel had Barclay niet kunnen verzinnen: wanneer je dit boek in een winkel ziet liggen, kijk niet weg, maar koop en lees deze! Kijk je wel weg en laat je het boek liggen, doe je jezelf ernstig te kort! Je mist een prachtige leeservaring. Dit boek heeft werkelijk alles wat een goeie thriller in huis moet hebben: karakterbeschrijvingen, plotwendingen, spanning en vooral ontzettend veel vaart. Als je een verhaal in zo'n tempo weet te vertellen en toch de spanning erin weet te houden en het verhaal waterdicht houdt qua plotwendingen, dan heb je een geniale prestatie geleverd! Hulde!",1
"Akte van berouw is verre van een doorsnee thriller, maar wat is het een goed boek! Intriges in het Vaticaan, conservatieve kringen binnen de kerk die het gemunt hebben op een paus die schoon schip wil maken, dat zorgt voor hoogspanning! Hoe verder in het boek je komt, hoe beter het wordt. Chris Houtman heeft met dit thrillerdebuut bewezen dat hij een en ander in zijn mars heeft. Goed geschreven, een goede plot, spannend, lezen die handel!",1
"Voor mij is ook Het Juvenalis dilemma een pageturner. Minder sterk dan Het Bernini mysterie en De Da Vinci code, maar je kunt het wederom niet wegleggen. Ik vind het leuk dat in een van de boeken een vrouw de hoofdrol speelt. Susan is duidelijk een sterke vrouw die weet wat ze wil. Idioot natuurlijk dat ze de code 'zonder was' niet kraakte. Daarmee wordt ze toch weer een beetje als dom meisje neergezet. Ik vind de schrijfstijl van Dan Brown een beetje te uitgesproken. Als je zijn boeken direct na elkaar leest, raak je op de schrijfstijl uitgelezen. Tijd voor een boek van een andere schrijver.",1
"'Wij zijn een kasloos kantoor,' zei ze.
Ik vond dat echt een zin om over na te denken. En om zelf ook een keer te gebruiken. 'U bent een kasloos kantoor,' zei ik dus. Kitty knikte. Inderdaad. Ze keek naar mijn plastic zak alsof ze vermoedde dat er vuil ondergoed in zat. 'Maar,' zei ik, 'mag ik u misschien vragen wat u dan zoal doet, qua bankzaken?'
Kitty streek over haar gladde haar en zuchtte diep. 'Wij doen de dienstverlening,' zei ze.

Ester Naomi Perquin is direct overtuigd, want het maakt alles wel zo overzichtelijk als de taken zo duidelijk worden uitgesplitst: Boekloze boekhandels. Partnerloze echtparen. Zandloze stranden. Broodloze bakkers. Nee mevrouw, hier doen we alleen de klantgesprekken, voor het brood moet u in de andere vestiging zijn.

Perquin kijkt rond, overdenkt en schrijft op wat ze ziet, hoort of meemaakt. Ze verwerkt dit in korte verhalen van niet meer dan anderhalve bladzijde. Meer pagina's heeft ze niet nodig om het absurde, het ontroerende, het boze, het verdrietige en het lachwekkende uit het leven van alledag te beschrijven. In tegenstelling tot een bekend voetbalfilosoof die meldde dat ""je het pas gaat zien als je het doorhebt"" ziet Perquin het vóórdat ze het doorheeft. Ze ziet het omdat het haar verwondert.

Iedereen die haar gedichten of korte voorleesverhalen (zoals in het radioprogramma De Avonden) kent, weet al dat Perquin over het vermogen beschikt om het kleinste en banaalste bijzonder te maken en dat ze gezegend is met een geweldig taalgevoel. Binnenkort in dit theater benadrukt beide talenten nog maar eens; het boek bevat uitsluitend verhalen over doodgewone, dagelijks voorkomende gebeurtenissen maar dan bekeken door iemand die oplet en over een ongebreidelde fantasie beschikt. 
Zo vertelt ze over de plotselinge sneuheid van een zomeravond in een grote tuin vol met fijne mensen, muziek, gegrilde aubergines, biologisch vlees en frambozenbalsamico, en over een hardgekookt ei, in stukken, midden op straat, en over het gescheiden stel dat door een fout in het 'rooster' ineens samen hun kind staat op te wachten, verbeten en vol boosheid naar elkaar, en over hoe ze een Indiase meneer in de trein moet uitleggen dat er wel toiletten zijn, maar dat ze niet doorspoelen omdat het reservoir leeg is en dat de conducteur net heeft gevraagd of iedereen die 'een grote boodschap' moet doen en kan wachten daartoe vriendelijk wordt verzocht'. 
Sommige verhalen zijn treurig, sommige ontroerend, vaker zijn ze grappig en een enkele keer hilarisch, maar welke emotie ze ook aanboren, het resultaat van Perquins verwondering is altijd een genot om te lezen.

De verhalen in Binnenkort in dit theater zijn eerder allemaal verschenen als column in De Groene Amsterdammer.",1
Het is vanuit de hoofdpersoon in de ik vorm geschreven. Het verhaal is meteen meeslepend en spannend. De spanning loopt heel langzaam op. Het boek is moeilijk opzij te leggen. Ik heb erg meegeleefd met de hoofdpersoon. Het einde vond ik erg verrassend en de dader zag ik niet aankomen. Daarom is het een heel erg goed boek!,1
"Dit boek heeft zelf al een aparte geschiedenis achter de rug: Flanders, a cultural history (Landscapes of the imagination) werd oorspronkelijk geschreven in het Engels en uitgegeven door Signal Books/Oxford University Press, en dit reeds in 2007. De auteur woont en werkt zelf als schrijver en vertaler in Oxford en schreef voordien al Brussels, A cultural and literal history. Zijn passie en expertise liggen duidelijk bij de Vlaamse geschiedenis. Vanwege het succes vertaalde New Zeno Antwerpen dit boek in een vlotte toegankelijke Nederlandse editie, die in 2017 bij de net opgerichte uitgeverij Horizon werd uitgebracht.

In dit boek beschrijft André de Vries de culturele en religieuze geschiedenis van de hoogtepunten van de Vlaamse steden evenals van de rurale regio’s. Van de kust tot Limburg, van ‘Nederlands’ Zeeuws- tot Frans-Vlaanderen doorkruist hij het Vlaamse land en blijft hij stil staan bij de belangrijkste historische personen, monumenten en wetenswaardigheden. In zijn inleiding heeft De Vries het onder andere over de ligging van Vlaanderen , het ‘plat pays’ van Jacques Brel, en de identiteit van de Vlaming. Daarna zoomt de schrijver in de drie volgende hoofdstukken in op een korte geschiedenis, te beginnen bij de veroveringen van Caesar in 58 v. Ch. die voor het eerst naar de Belgae refereerde, de religie, de folklore en zelfs de Vlaamse gastronomie en de volkscultuur, van de Rode Duivels tot en met het vinken zetten.

De volgende tien hoofdstukken brengen allemaal op boeiende wijze de geschiedenis van de verschillende regio’s tot leven. In Gent neem je de poort naar de hel en kom je niet alleen meer te weten over Jacob van Artevelde en het Gravensteen maar ook over de volkse wijk rond het Patershol dat beurtelings volks en hip was. In Antwerpen treed je mee in de voetsporen van Willem Elsschot, Dinska Bronska, Hendrik Conscience en vooral Peter Paul Rubens. Ieper kan niet besproken worden zonder eveneens W.O. I uitgebreid aan bod te laten komen.

Elk hoofdstuk wordt voorafgegaan door een citaat van een bekende buitenlandse of Belgische auteur zoals bijvoorbeeld ook Dante Alighieri: 'Gelijk de Vlaming van Wissant tot Brugge beangstigd door de vloed die aan komt stormen, daar dijken opwerpt om de zee te keren…' 

Dit boek is goed gestructureerd en kan aan de hand van de inhoudstabel uitstekend als toeristische gids gebruikt worden. De geïnteresseerde lezer/toerist kan telkens in één hoofdstuk een bepaalde regio ‘bezoeken’ en daarover meer te weten komen, eerder dan de volledige reis onmiddellijk te maken en het boek in één ruk uit te lezen. Als je echt op reis bent in de betrokken streek, zullen de feiten nog meer voor zich spreken. Het snel verspringen van het ene monument naar het volgende thema binnen één regionaal hoofdstuk onderbreekt soms wel de narratieve schrijfstijl en af en toe komen bepaalde belangrijke personen en gebeurtenissen ook verschillende keren voor onder meerdere ‘lemma’s‘.

In een heldere en onderhoudende taal komt men meer te weten over de culturele ontwikkeling van Vlaanderen. De auteur verbindt artistieke, religieuze en politieke elementen om een vrij compleet zicht te krijgen op het complexe Vlaanderen. De bronnen die hij raadpleegde, zijn zeer uitgebreid zoals de opgenomen bibliografie aan het einde ook aantoont. De prachtige vormgeving springt trouwens ook in het oog: een heel aantal zwart-wit foto’s dient ter illustratie binnenin het boek en een mooi avondlijk tafereel van een Vlaamse stad siert het omslagontwerp van Dominic Van Heupen. Samen met de uitgebreide bibliografie en een handig trefwoordenregister maakt het van dit boek een uitstekend naslagwerk voor iedereen die Vlaanderen van binnen en van buiten wil leren kennen.",1
"Ik ben fan van Tami Hoag, ook dit boek heb ik weer met veel plezier gelezen. Ik geniet van de spanning en de romantiek. Tami blijft zeker tot mijn top 10 schrijfsters behoren.",1
"Dan heb je een fantastisch boek geschreven. Slim. Origineel. Vaardig. Maar het is ook het eerste deel van een serie en dus moet je het kunstje nog een keer doen. Spannend voor de auteur en spannend voor de lezer. Lukt het om het niveau vast te houden? Voor De Vloedvormer, het tweede deel van Paul Evanby’s debuutserie Het Levend Zwart is maar één antwoord mogelijk. Ja. Opnieuw brengt Evanby de lezer naar de wereld van magie-schrijvende scrypturisten en de Schering, en opnieuw weet hij te boeien en te verrassen.

Het is inmiddels tien jaar geleden dat Mauric Dystergroeve de wereld op het randje wist te behoeden voor desintegratie door de dwars- en wildgroei van scryptofacten – wezens die alleen in de virtuele wereld van het de scryptuur bestaan. Maar stabiliteit is er allerminst. Nu wordt de samenleving van Rystryck bedreigd door een onnatuurlijke overstroming. Het water van de zee stijgt steeds verder en maakt steeds grotere delen van het land onbewoonbaar. Het leger – of het ‘Verweer’ in Evanby’s wereld – doet er alles aan om de rust te bewaren. En dan blijkt dat de vreemde overstroming wordt veroorzaakt door de waterwezens waarmee we kennismaakten in deel één, de riindhru. Zij voelen zich bedreigd door de krachtscryptuur, waar een groot deel van deel één om draaide en antwoorden met hun vorm van magie: zij ‘vormen’ een overstroming die uiteindelijk de hele wereld moet opnemen in de genade van Soh, de zee.

Mauric is opnieuw van de partij, maar nu heeft de vrijgevochten scrypturist zijn vaardigheden in dienst gesteld van het leger. Unylle Zyborghe, de koopmansdochter is er ook weer. Tien jaar na dato begint ze zich weer te herinneren wat er is gebeurd en ze gaat op onderzoek. En dan is er Pyrgar, een bijfiguur uit deel één, die zich ontwikkeld heeft tot een begaafd scrypturist en tegen zijn zin wordt gerecruteerd om de strijd met de riindhru aan te gaan.

Veel dingen over Evanby’s manier van schrijven zijn al gezegd bij de recensie over De Scrypturist. Ook Vloedvormer is een intelligent boek, complex en gelaagd. Ook dit boek is weer een indrukwekkend staaltje taalvaardigheid. Het plot zit goed in elkaar en hoewel gebaseerd op dezelfde verhoudingen en problemen als in het eerste deel, heeft Evanby een nieuw focus gevonden voor zijn tweede deel. De riindhru die we eerder alleen hadden leren kennen door de verbannen Nishkigoh, spelen nu een belangrijker rol en dat is absoluut een verrijking.

De wereld onder het water overtuigt door de aandacht voor detail. De taal – veel klik- en keelgeluiden zoals je die onder water zou verwachten. Cultuur – riindhru vinden het vreselijk om in gezelschap te eten, of zelfs te zwémmen. Politiek – er is een veelheid van steden onder het water die met elkaar concurreren. Religie – alles draait om de genade van Soh, de zee zelf.

Wat ook fijn is, zijn de grijstinten in het boek. Evanby heeft veel aandacht voor de motieven van menselijk handelen. Niemand in dit boek is op zichzelf slecht of op zichzelf goed. Mauric werkt nu voor het leger – ondenkbaar in deel één. Het staat hem niet aan, maar hij doet het om erger te voorkomen. Hij brengt Pyrgar onder de aandacht van zijn leidinggevende Arsken, waardoor de jonge scrypturist gedwongen wordt hen te helpen. Het maakt Pyrgar woedend en wanhopig, maar beide partijen proberen op hun eigen manier het beste te maken van een moeilijke situatie. De riindhru voelen zich bedreigd door de krachtscryptuur van de mensen en verzetten zich door middel van de overstroming, die op zijn beurt de mensen weer tot oorlog dwingt.

Toch blijven ook hier de karakters een beetje op afstand, net als in deel één. Mauric moet het toch moeilijk hebben met zijn daden, maar we merken daar vrij weinig van. Unylle Zyborghe redt een meisje van een leven in slavernij en neemt haar in huis, maar als ze haar later uit het oog verliest, lijkt het haar nauwelijks te raken. Daarentegen is de figuur van Korrel – een muzikant wiens geest is aangetast door scryptuur – wel weer ronduit aandoenlijk. Maar grote emoties blijven uit.

Ook blijven hier en daar wat losse draadjes hangen. Want wat gebeurt er nu met het meisje dat Unylle redt bijvoorbeeld? Het zijn echter maar kleinigheden. Evanby heeft strak werk geleverd. Voor de tweede keer dus.",1
"Gelezen oktober 2008.
Wat een heerlijk, absurd, geweldig leuk boek! Ik heb ervan genoten; right book at the right time. Het begin was wat lastig om in te komen, maar daarna heb ik het achter elkaar uitgelezen.",1
"Het verhaal in American Gods begint in de gevangenis met Shadow, een man die zijn straf bijna heeft uitgezeten. Vlak voor zijn vrijlating krijgt hij te horen dat zijn vrouw Laura is omgekomen bij een auto-ongeluk. Shadow vertrekt meteen na zijn vrijlating naar het stadje waar hij woont. Onderweg komt hij de raadselachtige Mr. Wednesday tegen. Omdat Shadow toch geen doel meer in zijn leven heeft na het overlijden van Laura, gaat hij op het aanbod in van Mr. Wednesday om voor hem te komen werken. Gaandeweg het verhaal wordt duidelijk dat er met die Mr. Wednesday iets niet helemaal pluis is, hij blijkt over onduidelijke gaven te beschikken en er vallen nogal wat slachtoffers in zijn omgeving. Shadow maakt er zich niet al te druk over, trekt met Mr. Wednesday op een roadtrip door Amerika. Opmerkelijk genoeg speelt zijn overleden vrouw daar ook een rol in. Ze is duidelijk dood maar toch ook weer niet. Hij komt meer rare figuren tegen, het merendeel blijken Oude Goden te zijn. Ze zijn vergeten door de mensen die hen ooit aanbaden. Voor hen zijn de Nieuwe Goden in de plaats gekomen, technologie, sociale media. Mr. Wednesdag is een Oude God, hij is Odin en wil ten strijde trekken tegen de Nieuwe Goden. Via een ingenieus plan moet Shadow de beslissende schakel worden in deze strijd. Maar of Shadow zich daarvoor laat gebruiken?
American Gods is een dikke pil maar leest toch heel vlot weg. Een mooi verhaal met veel uitstapjes naar oude verhalen en mythologie, voor mij 4 sterren waard!",1
"De heruitgaven van Nasleep van Peter Robinson is geen pocket, iets groter, wel een paperback en goed vast te houden met 1 hand. In het begin vond ik het kleine lettertype minder fijn, het las niet zo gemakkelijk, temeer omdat het begin wat rommelig is, na 2 huiveringwekkende hoofdstukken. Maar toen werd ik gegrepen door het verhaal en wilde alleen maar doorlezen. Het boek las ik toen in 1 adem uit. En de ontknoping is bijzonder.
Alan Banks is een plezierige, tobberige inspecteur. Dpordat Robinson hem zo goed neer zet en dat geldt ook voor de andere personages gaan ze leven en worden echt. Ik dacht dat ik Peter Robinson niet kende, de naam Alan Banks kwam mij wel bekend voor. Ik denk dat ik boeken over hem heb gelezen toen ik nog in de bieb kwam, en dat was voor 2002. Ik wil absoluut meer van Peter Robinson lezen over Alan Banks. Een aanrader.",1
"Gwendy krijgt op 12 jarige leeftijd de zware verantwoordelijkheid over een knoppenkist. Deze knoppenkist geeft 7 verschillende kleuren en twee hendels. De ene hendel voorziet haar van chocolaatjes die ervoor zorgen dat ze vermagert, de andere hendel biedt een zilveren munt. Die haar later dan weer financieel kan helpen. De knoppenkist heeft ook een zwarte knop maar deze mag ze absoluut onder geen beding indrukken. Zal het haar lukken om aan deze verleiding te weerstaan. Hoe gewetensvol is ze?
Tijdens het lezen maakte ik ook de associatie met het verhaal “de doos van pandora”. Zolang Gwendy de kist niet misbruikt gaat alles goed. Maar bij misbruik breng je de mensheid in gevaar.
Het is een relatief kort verhaal dat zeer gemakkelijk wegleest. Toch zit er een heel mooie onderliggende boodschap in het verhaal. Daarom geef ik het boek een dikke vier sterren.",1
"Kirsten, trouwt op jonge leeftijd met haar, wat zij denkt, grote liefde.
Al gauw komt zij erachter dat Erwin twee kanten heeft, voor andere een gentleman voor haar een narcist.
Wanneer hier na vele jaren een eind aankomt en Kristen weer allen is, is er nog weinig van haar zelfbeeld over.
Marius, haar BFF, neemt haar onder zijn hoede, samen met zijn moeder.

Wanneer het tij lijkt te keren, volgen er zedendelicten waar ook Kristen en haar omgeving mee te maken krijgen.
Wat volgt is een strijd, vol emoties.

""Te lang had ze in de schaduw van een narcist geleefd""
""Te lang had ze gehunkerd naar liefde of naar een teken van aandacht""
Te lang.......

Twee mensen, Marius en Kristen, die ondanks pijn en tegenslagen in hun leven van elkaar blijven houden.

Ik geef dit boek 4,5* omdat ik al snel doorhad wie er achter de zedendelicten zat. Dit doet echter niks af aan het verhaal.",1
"De auteur slaagt er voortdurend in de lezer weer bij de les te krijgen, zelfs na bladzijden verheven, zweverige comtemplaties over en rond de inhoud van Oude Boeken. Wanneer de verveling dreigt toe te slaan schudt een onverwachte gebeurtenis of een gemene streek van een personage waarvan je het helemaal niet had kunnen bevroeden, de lezer weer wakker om met nieuwe moed en nieuwsgierigheid een volgende hoofdstuk aan te snijden. De vedetten die Kimpen ten tonele voert kunnen er zich steeds weer uitpraten, zelfs wanneer zij bewust erg laakbare daden hebben gesteld, door zich te baseren op één of ander vers uit een bepaald Boek der Wijsheid. De Filosofische analyses die de auteur kwistig uitspreidt zijn vrij verheven en daarom, m.i. niet steeds op het niveau van de lezer. Is het misschien daarom dat bij de vraag “De kabbalist van Kimpen”, zegt u dat iets?”, meestal wordt geantwoord: “Tot nu toe nog nooit van gehoord!” Wellicht komt er door deze bijdrage verandering in. Ik vond het wel een fascinerende “Singel pocket”. Ik kon er moeilijk afblijven, vaak zelfs ’s nachts niet.",1
"Ik heb het boek op het moment van schrijven van deze recensie nog eens niet uit maar wat een superboek! Ik heb zelfs een non-fictieboek over Rembrandt uit de bieb gehaald. De stijl van Kastner spreekt mij erg aan; leest heel gemakkelijk en boeit enorm. Veel vaart en hij weet het Amsterdam van de 17e eeuw feilloos te schetsen, Hij verliest zich niet in eindeloze beschrijvingen van hoe het er toen uit moet hebben gezien en toch heb ik een goed beeld bij het verhaal. Ik ben dit boek gaan lezen nadat ik van dezelfde schrijver Het Mozart mysterie heb gelezen en als deze roman je aanspreekt is ook dat boek een absolute aanrader.
Ik heb nog niet uitgezocht hoe groot het oeuvre van Kastner is (ik ben bang dat het slechts 3 boeken zijn) maar ik lees in ieder geval alles van hem.",1
"‘De arrogantie van het doorgeefluik’ is het verhaal van Liffert Klooker, een jongen uit een katholiek middenklasse milieu. Liffert is een nakomertje met een vader die, ondanks dat hij zijn opleiding niet heeft afgemaakt, het in het leger toch schopt tot majoor. Zijn moeder is een liefdeloze vrouw die haar kinderen weinig warmte te bieden heeft. Haar zwangerschap tijdens de afwezigheid van haar man, brengt haar overspel aan het licht. Wanneer eerst Lifferts broers en zussen het huis uit gaan en niet veel later ook zijn vader vertrekt, blijft Liffert alleen over met zijn moeder. Als Lifferts oom, met medeweten van zijn moeder, zich seksueel aan hem vergrijpt, komt hij in verzet, ontspoort en wordt in een instituut geplaatst. Daar vertoont Liffert uiterst recalcitrant gedrag. Uiteindelijk neemt zijn zuster hem mee naar Parijs waar hij verliefd wordt.

“Even dacht ik, staande in de dakgoot, dat ik misschien beter achter het schuine had kunnen kruipen om, wanneer oom Tjeer mijn kamer binnen was gegaan, via het overloopje te ontsnappen.”

Liffert ontmoet in Parijs theaterartiest, Bimmer Goorhuis en wordt diens manager. In de theatershow van Bimmer, ‘De arrogantie van het doorgeefluik’, komen tal van maatschappelijke thema’s aan de orde, zoals de macht van de tussenpersonen, de ontmensing van de samenleving en de verloedering van de taal.

Verleden en heden lopen parallel aan elkaar in ‘De arrogantie van het doorgeefluik’, maar komen bijeen in 1968 in Parijs tijdens de studentenonlusten en de vredesbesprekingen over Vietnam. Vervolgens mondt het verhaal uit in een verrassende ontknoping in het heden.

“En krijgt mijn niet onaanzienlijke bijdrage aan het programma, mijn input zoals Gingko zou zeggen, de waardering die het verdient? Krijg ik dank voor de stukken die ik heb geschreven, bijvoorbeeld door middel van een vermelding in het programmaboekje, een royaltybetaling en achting, ja, gewoon ouderwetse achting voor mijn persoon en zijn bijdrage?”

‘De arrogantie van het doorgeefluik’ is een bijzondere roman met interessante en originele thema’s. De schrijfstijl van Erné is vlot en doorspekt met een flinke dosis humor. De karakterisering van zijn (bijzondere!) personages zijn bijzonder en duidend. Het verhaal kent veel dialoog.

Boeiend is het feit dat het boek allerlei actuele thema’s herbergt en een sneer uitdeelt richting de zogenaamde ‘doorgeefluiken’ die men overal tegenkomt. Wanneer je er oog voor hebt, ontdek je ze overal; de doorgeefluiken in onze samenleving. Op subtiele wijze gebruiken zij hun niet te onderschatten invloed.

Kortom, een bijzondere roman voor wie eens een boek wil lezen dat zich niet gemakkelijk laat vangen in de begrenzing van een genre.

Over de auteur
Willem Frederik Erné (Utrecht, 1953) is schrijver en vertaler. Hij studeerde musicologie in Utrecht en werkte lang als musicus in het theater. Hij is getrouwd met Marguerite en woont in Duitsland.

Uitvoering
Uitgever: Dewielen2
ISBN 9789082765304
Paperback, 412 pagina’s

Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/",1
"Wordt De feniksclub de beste thriller van 2004? Dat zou goed kunnen.

Janet Turner Hospital beschrijft de speurtocht van enkele kinderen die een vliegtuigkaping hebben overleefd. Ze vormen samen de Feniksclub, een groep kinderen die herrijst uit de as van het inferno waarmee de kaping van de Air France 64 zo’n 14 jaar geleden is geëindigd. Ze proberen te achterhalen wat er toen precies is gebeurd. In hun speurtocht zoeken ze contact met andere betrokkenen, waaronder Lowell Hawthorne wiens moeder ook in het vliegtuig zat.

Eind jaren 80 van de 20ste eeuw wordt een vliegtuig van de Air France gekaapt door ‘islamitische zeloten’. Het vliegtuig was op weg van Parijs naar New York, en bevatte veel joodse passagiers. Na langdurig onderhandelen waarbij de kapers de vrijlating eisen van 10 islamitische extremisten die gevangen zitten in Israel, Frankrijk en de VS en waarop de autoriteiten niet ingaan, wordt het vliegtuig opgeblazen.

De in het vliegtuig aanwezige kinderen waren al eerder vrijgelaten. Het zijn deze kinderen die later de Feniksclub vormen. Ze willen weten of alle passagiers in het vliegtuig zaten toen het werd opgeblazen, ze willen weten waarom de autoriteiten niet op de eisen van de kapers ingingen. Vele vragen …

Wanneer Hawthorne door hen wordt benaderd, gaat hij er eerst niet op in. Maar wanneer zijn vader onder verdachte omstandigheden om het leven komt en hem een geheimzinnig pakket nalaat met documenten en videobanden, en wanneer hij gevolgd wordt en zijn huis overhoop wordt gehaald, ontrolt zich een boeiend en soms verbijsterend verhaal.

De beschrijving van de gijzeling is indringend. De schrijfster is in staat beelden op te roepen die beklemmen en die je raken. Niet alleen beschrijft ze de angst van de gijzelaars op zo’n manier dat het je als lezer bij de keel grijpt, ook de beschrijving van hun poging om daarbovenuit te stijgen is prachtig.

Is dit scenario het vervolg van Twin Towers 11 september 2001? En van Madrid 11 maart 2004? Met die bange vraag blijven we zitten …

Vijf (echte) sterren, en zes als het had gekund!",1
"“Depressie is een fairtradegeestesgesteldheid. Een nieuwe religie. Maar goed, ik was depressief. Ja, oké, dat is nu wel duidelijk, maar hoe erg?”

Diego, 46 jaar, woonachtig in Rome, is zo depressief dat hij zichzelf niet meer verzorgt, slecht eet en slaapt, zijn werk laat versloffen en zelfs een poging tot suïcide doet. In de eerste helft van de roman Je leeft maar 1 keer vertelt Diego over zijn leven en hoe hij de vier stadia van zijn ziekte doorloopt. Verder maken we door middel van korte terugblikken op zijn leven kennis met zijn familie en vrienden. In de tweede helft van de roman komt hij terecht in de Praatjeswinkel van Massimiliano. Massimiliano luistert naar zijn verhaal en weet meteen de vinger op de zere plek te leggen. Diego besluit het roer om te gooien en iets goeds te doen voor een aantal familieleden en vrienden. In eerste instantie lijken zijn goede daden slecht uit te pakken, maar uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht en geneest Diego van zijn depressie.

Depressie is een heftig onderwerp dat in Je leeft maar 1 keer door de auteur Fausto Brizzi (1968) toegankelijk wordt gemaakt, zonder dat het loodzwaar wordt. Dat is een bijzondere prestatie, zeker omdat het gaat om een onderwerp waarover in onze maatschappij niet gemakkelijk gesproken wordt. Dit doet Brizzi ten eerste door over Diego's leven en zijn depressie te vertellen alsof het een voetbalwedstrijd is, met een eerste en tweede helft, een pauze, verlenging en strafschoppen. De depressieve periode valt samen met de strafschoppen. Wanneer Diego zich steeds beter gaat voelen, blijkt dat er een leven is na deze voetbalwedstrijd. De vorm van de roman ondersteunt zijn veranderde kijk op het leven: het leven is helemaal niet zoals een voetbalwedstrijd, maar gaat om het liefhebben van de personen die dicht bij je staan.

Verder gebruikt Brizzi een flinke dosis humor om het onderwerp van depressie luchtig te houden. De lach en de traan gaan in deze roman heel goed samen, bijvoorbeeld wanneer Diego in het dieptepunt van zijn depressie besluit niet meer te willen leven:

“Uitlaatgassen. Een heel effectieve methode. Heel hoog slagingspercentage als de auto goed is afgesloten. Klein probleem: ik had de Corolla uitgeleend aan mijn ex-vrouw. Wat zou ik moeten doen? Een vriend bellen en vragen of ik alsjeblieft zijn Smart mocht lenen zodat ik me erin kon verstikken? Dat leek me niet beleefd en bovendien had ik geen zin om naar buiten te gaan.”

Diezelfde humor en scherpe waarneming zijn de fundamenten voor deze feelgood roman. Ze maken dat we de personages als echte mensen zien met hun kwaliteiten en onvolkomenheden. Dat blijkt al uit de manier waarop de personages geïntroduceerd worden. Diego benoemt onmiddellijk hun valkuilen en neemt hen niet altijd even serieus. Hij neemt zichzelf zelfs nauwelijks serieus: “Ik, en dat is zeker geen geheim voor wie me kent, ben altijd hopeloos uit de mode geweest (...)”.

Brizzi is, tot slot, niet vies van wat maatschappijkritiek in deze roman. Diezelfde scherpe waarneming en bijtende humor laten ons nadenken over de maatschappij waarin we nu leven:

“Tegenwoordig moet je, door toedoen van Lisa Simpson, per se gezond zijn. Als je geen vegetariër of, liever nog, veganist bent en niet alleen peperdure biologische voedingsmiddelen eet, als je niet afziet van schadelijk zonnebaden en een sigaretje na het eten, als je niet elke dag minstens twee uur aan yoga doet, of als je altijd maar een ibuprofennetje tegen de hoofdpijn neemt in plaats van een wonderbaarlijke Azteekse thee, ben je een volslagen oetlul, veroordeeld tot een laag vetweefsel en een voortijdige dood.”

Fausto Brizzi verdient een dikke pluim voor zijn geslaagde roman die ons met een lach en een traan laat zien dat liefde een medicijn kan zijn.",1
"‘Karin Fossum toont ons de kwetsbaarheid van het bestaan’

Zo staat het vooraan op de kaft van de waarschuwer, de nieuwste thriller van de Noorse auteur Karin Fossum. In het geval van dit boek is deze regel voor 100 % van toepassing. Konrad Sejer, Fossum’s vaste inspecteur van dienst, wordt geconfronteerd met een aantal op het eerste zicht onbeduidende misdrijven, die je met wat goede wil zou kunnen omschrijven als het werk van een flauwe grappenmaker. Maar de gevolgen blijken allerminst banaal.

Een onbezorgd, verliefd jong koppeltje met een slapende baby

Een kwieke zeventigjarige dame, die net haar verjaardag gevierd heeft met haar kinderen en vrienden

De moeder van een tienermeid, die net een scooter cadeau kreeg van haar vader

Allemaal worden ze plots en brutaal geconfronteerd met de breekbaarheid van hun geluk. De dader komt van in het begin in beeld. Het gaat om een ontspoorde, maar op zijn manier eveneens heel kwetsbare jongeman. Konrad Sejer neemt de gebeurtenissen meteen serieus. Met deze inspecteur creëerde Karin Fossum een ongemeen sterk personage, dat bij ieder nieuw verhaal verder groeit in diepgang. Een ontwapenende, warmmenselijke man met vooral veel empathie t.o.v. slachtoffers. De waarschuwer is geen typische thriller, maar behoort wel tot het allersterkste werk van Karin Fossum. Het is een verhaal met veel spannende wendingen, maar nog meer het portret van een aantal doodgewone mensen, van wie het leven met al zijn zekerheden verwordt tot een nachtmerrie waaruit zij onmogelijk nog kunnen ontwaken. De auteur speelt het ook klaar om het hele boek door een beklemmend sfeertje op te roepen. Tijdens het lezen van idyllische, huiselijke taferelen is een constante dreiging voelbaar. Bladzijde na bladzijde word je er als lezer heel subtiel op gewezen hoe vergankelijk levensvreugde en geluk kunnen zijn. Samen met de Indiase bruid is de waarschuwer voor mij de rijkste Fossum tot op heden.",1
"Derde boek van RJ Ellory die ik heb gelezen en alle drie verrassend en overdonderend.
Elk boek heeft een heel eigen stijl en een eigen typische sfeer.
Goed boek waarin het verhaal wordt verteld van het gezapige leven van de 30-jarige Annie.
In één week tijd ontmoet zij in haar boekwinkeltje twee verschillende mensen die beiden
haar leven drastisch door elkaar schudden. De oude man Forrester, die zegt een oude vriend
te zijn van haar vader, die zij eigenlijk nooit heeft gekend. En David, een nieuwe klant,
die haar eenzame leven binnen stapt, haar helemaal overdonderd en haar het gevoel geeft
dat ze eindelijk weer leeft. Aan de hand van een manuscript en brieven leren wij langzaam
deze mensen kennen. [mensen die je liever niet zou ontmoeten...]
Een boek met psychologische diepgang. De vaart zit er goed in.
Spannend van het begin tot het einde.",1
"Ik heb sinds lang niet meegemaakt dat een boek mij zó bij de keel greep als deze dikke roman/thriller van Niklas Natt och Dag. Ik denk dat ik eenzelfde gevoel had toen ik Het Parfum las (op mijn 16e, in één ruk uit, een nacht doorgehaald). Wát een debuut is dit!

Ik betrapte mezelf er op dat ik overdag vaak aan scenes uit het boek moest denken, op de raarste momenten. Stockholm ten tijde van 1793 komt echt tot leven in dit verschrikkelijke maar ook verschrikkelijk mooie boek. De zoektocht van Cecil Winge en Mickel Cardell naar de moordenaar (en identiteit) van het lichaam zonder ledematen, ogen en tong, in de snijdende kou wordt in 4 delen verteld. Deel 2 en 3 schetsen nog mooier de context en achtergrond van het moordmysterie, en in deel 4 komen de draadjes mooi bij elkaar.
Ik ben nog steeds 'blown away' door dit debuut en vind het jammer dat ik het boek uit heb. Een betere aanbeveling kan ik niet bedenken ;-)",1
"De populaire Colombiaanse schrijver Juan Gabriel Vásquez (1973) prees de Mexicaanse schrijfster Guadalupe Nettel om haar ‘wonderlijke’ verhalen en de persoonlijke en unieke universums in haar romans. De in 1973 in Mexico geboren schrijfster heeft Spaanstalige literatuur in Mexico gestudeerd en promoveerde in Taalwetenschappen in Parijs. Na haar promotie schreef Nettel vier verhalenbundels en drie romans. Vásquez is niet de enige die het werk van Nettel waardeert. Haar werk is bekroond met verschillende prestigieuze literaire prijzen en veel van haar verhalen en romans zijn in verschillende talen vertaald. Nettel won één van de meest prestigieuze literaire prijzen in Spanje, De Premio Herralde, voor haar roman Después del invierno (2014). Deze roman werd in 2015 in het Nederlands uitgebracht onder de titel Na de winter.

In Na de winter volgt de lezer in afwisselende hoofstukken het verhaal van de Mexicaanse Cecilia die in Parijs is gaan wonen om literatuurwetenschappen te studeren en het verhaal van de Cubaanse Claudio, die als redacteur in New York woont. Claudio worstelt met herinneringen aan zijn jeugd en met het verlies van zijn eerste vriendin. Zijn huidige relatie met Ruth is erg gecompliceerd. Ook Cecilia heeft een moeilijke jeugd achter de rug en deelt met haar huidige vriend Tom, een jongen met een zwakke gezondheid, haar voorliefde voor begraafplaatsen. Wanneer Claudio en Cecilia elkaar toevallig ontmoeten, lijkt het liefde op het eerste gezicht. Maar dit is slechts schijn. De ontmoeting tussen Claudio en Cecilia resulteert in het besef dat het leven uit mooie en broze momenten bestaat en dat ze moeten leren leven met hun angsten en obsessies.

Nettel weet met een indringende stijl te verwoorden hoe gecompliceerd relaties kunnen zijn, maar ook op welke manier een speciale band tussen twee personen voor verlossing, liefde en hoop in een chaotisch leven kan zorgen. De schijnbare liefde tussen Claudio en Cecilia maakt deel uit van een groter verhaal dat een belangrijke periode van hun leven bestrijkt. Met prachtige woorden brengt Nettel de levens van Claudio en Cecilia in kaart en gedetailleerde omschrijft ze hun zoektocht naar waarheid, hoop en liefde. Uiteindelijk zijn de personages met elkaar verbonden door hun verleden en ze vinden elkaar in hun eigen gecreëerde ‘gevangenis’ van obsessies, angsten en fobieën.

Door de vele verwijzingen naar grote literaire klassiekers en bekende klassieke muziekstukken toont Nettel dat ze kennis van zaken heeft. De lezer zou moeten proberen om de favoriete klassieke muziek van Claudio en Cecilia tijdens het lezen van de roman te beluisteren. Dit resulteert in een nog persoonlijker en uniekere leeservaring. Na de winter is ook een roman met een maatschappelijke betekenis. Met de uitwerking van het thema ‘vervreemding’ lijkt Nettel te willen pleiten voor meer aandacht voor integratie van mensen die zich moeten aanpassen in een stad of land waar ze niet zijn geboren of opgegroeid. Claudio en Cecilia worden allebei niet geaccepteerd in hun omgeving en ze hebben moeite om hun plek in de stad te vinden.

Nettel neemt de lezers dus mee in een uniek universum. Elke woord in de roman is door een getalenteerd schrijfster geschreven. De dialogen ademen spanning en de gedachtes van de personages zorgen voor een indringende sfeer. Het begin van de roman bewijst dat Nettel haar personages goed heeft uitgewerkt door de gedetailleerde omschrijvingen van hun karakters, hun verleden en hun omgeving. Het slot van de roman verontrust en laat de lezer alleen achter. Alsof de lezer op een eenzame begraafplaats op een regenachtige dag loopt.",1
"Dit boek neemt je mee naar allerlei vreemde verhalen in Noord Holland. Erg leuk als je er zelf woont, omdat je echt plaatsen en verhalen gaat herkennen. Maar er komen ook een heleboel verhalen bij. Je gaat geheid anders naar bepaalde plaatsen kijken.

Het begint met waar of niet waar. De auteur legt je een aantal dingen voor. Jij moet bedenken of het waar is of niet. De antwoorden staan achterin het boek. Erg leuk om mee te denken.
Volendam, Heemstede, Hoogwoud maar ook de Bijlmer komen voorbij. De Bijlmer blijft mij ook bij, omdat ik me echt af vraag wat er toen in de doofpot is gestopt. Elk verhaal gaat over mythes en legendes, geschiedenis, verdwijningen, moordzaken of andere dingen die veel vragen oproepen. Het huis met de hoofden op de Keizersgracht. Dat is echt bloederig. Maar toch een kippenvelgevoel kreeg ik ervan. Ook kom je meneer Baantjer tegen, toen hij nog geen boeken schreef. Misschien was dit verhaal het duwtje in de rug om hem aan het schrijven te zetten?
Er staan ongeveer 32 korte verhalen in. Nu een paar voorbeelden die mij echt bijblijven.
De sommeltjes op Texel. Ik wist daar echt niets van. Ben toch een aantal keer op het eiland geweest. Maar eigenlijk is het me nooit opgevallen. Erg leuk verhaal over deze bijzondere eilandbewoners.
De Kenau van Haarlem. Ik heb er een film over gezien en herinner me haar echt goed. En de onthoofding van Rippelda ook.
Noord-Hollandse Raadsels, je kunt ze helpen oplossen. Maar of je dat gaat lukken?
Het spookschip van Zaandam vond ik ook erg bijzonder. Mijn opa heeft het daar weleens over gehad. Dat is me altijd bijgebleven. Het riep ook weer herinneringen op aan mijn opa. Hij heeft altijd aan het Noord Hollands kanaal gewoond. Ik vond schepen altijd (en nu nog steeds) heel mooi om naar te kijken. Dat kon ik uren doen als ik bij mijn grootouders was. Dus het riep een stukje sentiment bij me op en dat is altijd een schot in de roos.
De manier van schrijven is soms van deze tijd. Op andere momenten is het een beetje Oudhollands en spreekt men een klein beetje plat Noord-Hollands of West-Fries. Ik herken dat meteen. Zo praten sommige mensen nog steeds hier. Zeker als je onder elkaar bent;-). Het voelt als een stukje van thuis en dat is heel erg goed bedacht. De auteur heeft alles tot in de puntjes uitgezocht. Soms kwam hij niet verder omdat er niet meer informatie was, maar ver genoeg om je heerlijk te laten wegdromen in mijn Noord Holland! Een echte aanrader als je van mysterieuze verhalen houdt!

Ik geef dit keer een cijfer. Ik doe dat wel vaker. Het krijgt van mij een 7,5;-). Dat getal zat in mijn hoofd na het sluiten van het boek. Dat komt neer op 3,75 sterren.",1
"Het is september 1938, als Adolf Hitler op het punt staat Tjechisch Sudetenland te annexeren. Dat zou kunnen leiden tot het begin van WOII. De Britse premier Neville Chamberlaine doet een verwoede poging om dat te verhinderen en verzoekt Adolf Hitler de annexatie uit te stellen. Aan dat verzoek geeft Hitler morrend gevolg. In München wordt daarover een conferentie belegd. Behalve Hitler en Chamberlaine, nemen ook de Italiaanse dictator Benito Musolini en de Franse premier Édouard Daladier aan de conferentie deel. Er wordt in München een verdrag afgesloten dat een vreedzame annexatie van Sudetenland moet bewerkstellen. Hitler zou daarbij afzien om heel Tsjecho-Slowakije te bezetten.
Chamberlain is er van overtuigd dat dit verdrag leidt tot een duurzame en vreedzame oplossing van het conflict. Inmiddels weten wij beter.

Hugh Legat en Paul von Hartmann twee diplomaten zijn zijdelings betrokken bij de realisatie van het verdrag van München. Hugh is een Britse diplomaat. Paul is diplomaat in Duitse dienst en in het geheim maakt hij deel uit van de oppositie in Duitsland. Hugh en Paul kennen elkaar. Zij hebben in het verleden samen gestudeerd in Oxford. Hun samenwerking rondom de totstandkoming van het verdrag is in het geheim gearrangeerd en moet tot iets leiden.

Hoewel er al veel geschreven is over WOII, heeft auteur Robert Harris met München 1939, er een mooi historisch document aan toegevoegd, dat leest als een spannende thriller. Harris heeft veel research gedaan. Een vermelding daarover is te vinden achterin het boek.",1
"Het boek heeft me vooral gegrepen door het mooie verhaal waarbij de vertaling heel goed genoemd mag worden.
De situatie waarin de hoofdpersoon zich bevind is nauwelijks te benijden, hetgeen te wijten is aan zijn handicap, maar zeker ook door zijn levensomstandigheden. Wie raakt er nu niet verward door de slechte verhouding van zijn ouders, een verschrikkelijke bemoeizieke tante. Bovenop dat is er een buurmeisje waar ook een en ander aan schort, die later plotsklaps overlijdt.
Aan het eind van het boek wordt dit pas helder en verklaart het een en ander over het gedrag van de hoofdpersoon. Een boeiend boek.",1
"Ik hou meestal niet echt van thrillers over gerechtszaken, maar deze is echt de moeite.
Ik heb het boek in een keer uitgelezen en heb echt genoten van de verschillende wendingen in de zaak.
Een echte pageturner.",1
"Wat als je niet geschikt bent als chauffeur van een vluchtauto; je niet kan worden ingezet als bankovervaller omdat je last van je geweten krijgt; werken met drugs onmogelijk is omdat je niet kan rekenen en de prostitutie ook geen optie is omdat je snel verliefd wordt? Simpel, dan word je huurmoordenaar. Althans, zo redeneert Olav, hoofdpersoon in Jo Nesbø’s nieuwste boek, Bloed op sneeuw. Dit keer dus geen Harry Hole, de beroemde protagonist waar de Noorse thrillerkoning faam mee verwierf. Nee, dit keer heeft Nesbø gekozen voor de ontvankelijke en verdorven ‘expediteur’ Olav.

“Ik hield van wachten. Ik hield van de tijd tussen het nemen van het besluit en het uitvoeren ervan. Dat waren de enige minuten, uren, dagen in mijn korte leven dat ik iets wás. Ik was iemands lot.”

Wanneer Olav van drugsbaron Daniel Hoffman de opdracht krijgt om Corina, de vrouw van Hoffman, om te leggen, gaat het mis. De wrakke emoties van Olav spelen hem parten en hij krijgt gevoelens voor de vrouw die hij moet vermoorden. Hij doet het niet. In plaats daarvan vermoordt hij de vermeende minnaar van Corina en duikt hij samen met haar onder. Daniel Hoffman is in alle staten en kan niet anders dan ‘zijn fixer’ opsporen en doden. Maar aan de andere kant weet Hoffman wat de kwaliteiten van Olav zijn en is hij dus ook op zijn hoede voor de acties van de gevoelige Olav. Een spannend steekspel volgt, waarbij ook een concurrerende criminele bende zich ermee bemoeit.

In prachtig proza neemt Nesbø je mee in de gedachtewereld van Olav. Een huurmoordenaar met een moraal, die zich mislukt voelt in het leven en het moment beleeft om iets goed te doen. Zijn jeugd, met een criminele vader en een alcoholistische moeder hebben hem gebracht tot waar hij nu staat. De empathie voor zijn slachtoffers en zijn enigszins zwakke karakter maken van hem een personage met wie je meevoelt en meeleeft. Zijn visie op het leven is boeiend, waarbij hij zijn licht laat schijnen op de zin van het leven. Het feit dat dit in ik-perspectief gebeurt, maakt de leeservaring nog intenser.

Het boek bevat nog geen 200 bladzijden, maar Nesbø gebruikt precies het juiste aantal pagina’s om het verhaal te vertellen. Prachtige quotes en zinnen, die zowel Olav als de lezers doen nadenken over thema’s als liefde, dood en familie, maken van Bloed op sneeuw  meer dan een literaire thriller. Het is bijna poëtisch wat Nesbø ons voorschotelt. Na het dichtslaan van het boek, ben je geneigd het nog eens vanaf het begin te lezen. Briljant, lezen dit boek!",1
"Prachtige sfeer, je waant je voor een paar uur echt in Lapland. Het verhaal zit ook goed in elkaar, en de personages zijn om van de smullen. Spijtig dat alles zo lang wordt gerekt, er hadden gerust 100 bladzijden af gemogen.",1
"Van alle boeken die ik van schrijfster ken, bijna allemaal dus, is dit mijn favoriet.
Als lerares basisonderwijs heb ik ervaring met de kinderen en zij vinden het prachtig! Ik bekijk eerst altijd rustig hoe de thuissituatie is van de kinderen en of dit boek passend is, want er komen soms heftige situaties in voor, dus niet voor elk kind geschikt of het geschikte moment.
En meestal lees ik dit met enkele kinderen uit de hogere groepen, dus groep 7 en 8. In mijn recensie van Mio, mijn Mio heb ik al verklaard dat schrijfster vooral veel innerlijke waardes heeft neergelegd in haar boeken en daar wil ik aan refereren. Dezelfde waardes die ook in sprookjes zitten, zoals liefde, trouw, warmte, eenvoud, verdriet, volharding, vernuft enz. enz.
Daarom geef ik de kinderen graag deze mee als positieve bagage voor het latere leven en ben ik ook bezig in de les om woorden te verklaren en de verhaallijnen uit te diepen, want het valt onder taalonderwijs. Levenskunst zou ook nog kunnen.
Ze leren eveneens, dat lezen troost en kracht geeft, ontspanning en verrijking.
Sommige passages ontroeren me elke keer weer diep en laat ik ook blijken,
hetgeen mijn leerlingen heel natuurlijk vinden en ze de vrijheid geeft, dit ook te tonen.
Ingebed in het overspannen schoolsysteem van toetsen en lessen, is dit lezen met de kinderen een tijdspanne van rust en verdieping. Vooral schoonheid, die Astrid Lindgren voor ons achterliet!",1
"Het verhaal (of moet ik zeggen de verhalen?) begint met de karakterisering van de verschillende personages onder andere door gebruik van verschillende jargons. De twee hoofdpersonages die aanvankelijk los van elkaar gesitueerd worden, hebben geleidelijk aan meer en meer met elkaar te maken en dat leidt zelfs tot een dode. De moordenaar geraakt verward en bang, dat leidt tot een geweldige ontknoping.

Doordat je de personages beter en beter leert kennen, krijg je een goed idee over hun gedachten. Maar je ziet ook hoe de personages van situatie tot situatie een andere houding aannemen. Door het verhaal heen zie je zelfs duidelijk een evolutie van één van beide hoofdpersonages.

Het boek wordt spannend doordat de personages elkaar steeds beter kennen en toch minder van elkaar weten. Dat klinkt misschien als een tegenstelling maar ik zeg dit omdat er veel achtergehouden wordt. In het boek is men niet eerlijk ten opzichte van elkaar en dat zorgt voor misverstanden. Daar draait het boek ook om, als men eerlijk was tegenover elkaar dan waren volgens mij veel dingen anders gebeurd en kon dit een verhaal zijn zonder slachtoffers. Het maakt het boek wel spannend, maar ik zou het eerder omschrijven als een psychologisch drama dan als een thriller.

Ik vond het een beklijvend boek met een erg origineel verhaal. Er stond immers geen woord teveel of te weinig in. Het boek kon zelfs gebaseerd zijn op een waargebeurd verhaal aangezien ook in het echte leven iedereen wel iets weet van een andere persoon wat de andere niet mag weten. Vooral inhoudelijk vind ik het boek zo goed, naar stijl is het niet slecht maar ook geen top. Ik zou het niet direct een Gouden Strop geven, maar vier sterren kunnen er toch wel van af.",1
"Veronica is een prachtig boek waarbij we kunnen mee volgen in het dagboek van de hoofdpersonage (Veronica).
Als zes jarig kind vermoordde ze haar zusje met een kussen, heel haar leven wordt ze hierdoor achtervolgd door haar jongere zusje... Tot haar ouders (en psycholoog) na vele jaren vertellen dat het niet haar schuld was, maar haar dood te wijden was aan de wiegendood. Zij weet wel beter, maar gaat er niet tegen in. Ze wil zo weinig mogelijk vrienden hebben, zodat er minder kans is dat ze nog iemand dierbaar vermoordt. Maar dan leert ze Esmeralda kennen, een vriendelijk meisje dat absoluut met Veronica bevriend wil raken. De echte reden is erger dan je je kan voorstellen...",1
"hard, indringend en prachtig geformuleerd boek over een vrouw die sterft en hoe haar man hiermee om (zou moeten) gaan. Heel puur geschreven, dat het autobiografisch is maakt het boek nog indrukwekkender.",1
"Johannes en Maria Lövgren worden letterlijk afgeslacht in hun afgelegen boerderij. Op het moment dat de politie ter plaatse is blijkt de vrouw nog te leven, maar even later komt ook zij in het ziekenhuis te overlijden. Uit haar laatste woorden valt op te maken dat de daders mogelijk buitenlanders zijn geweest. Het onderzoek komt in handen van Kurt Wallander, die ontdekt dat de Lövgrens geen vijanden hadden, niet rijk waren en geen geld in hun huis bewaarden. Het motief voor de dubbele moord is daarom een raadsel en over veel aanknopingspunten lijkt hij dan ook niet te beschikken.

Wallander is een rechercheur waar je tijdens het lezen al snel sympathie voor voelt. Hij vergeet soms zijn tanden te poetsen, komt er zomaar achter dat hij hoog nodig schoon ondergoed moet aantrekken, drinkt soms te veel alcohol, leegt langs de kant van de weg zijn volle blaas, ziet zijn gewicht snel toenemen en probeert aan het eind van de maand vaak tevergeefs wat geld over te houden om luxe spullen te kopen. Met andere woorden: het is bijna een mens van vlees en bloed en kan zomaar iemand zijn binnen je eigen kennissenkring. Hoewel hij als politieman de touwtjes duidelijk in handen heeft, blijkt hij binnen zijn privé-leven af te glijden naar een zeer bedenkelijk niveau. Hij kan de scheiding die zijn vrouw Mona in werking heeft gezet niet accepteren en het verloren contact met zijn dochter Linda slaat een groot emotioneel gat in zijn hele bestaan. Psychisch raakt Wallander dan ook behoorlijk van slag, waarbij slapeloosheid slechts één van de vele bijverschijnselen is. Daarnaast verloopt ook de relatie met z’n vader alles behalve soepel waardoor hij nauwelijks nog enige houvast heeft om zich buiten zijn werk om nog enigszins staande te houden. Hij begraaft zich daarom in zijn werk maar twijfelt ook regelmatig aan het feit of hij uiteindelijk wel bestand is tegen de verloedering van de huidige maatschappij.

Net als in Nederland leeft ook in Zweden het immigratieprobleem. In dit eerste boek van Henning Mankell over Kurt Wallander speelt dat gegeven een grote rol en tijdens het onderzoek naar de moord op het oude echtpaar komen veel racistische elementen naar boven drijven. Maar langzaam maar zeker lukt het Wallander om een aantal sporen te vinden die hij kan volgen, maar vaak blijken het doodlopende paden te zijn. In Moordenaar zonder gezicht wordt het klassieke speurwerk van de politie uitstekend in beeld gebracht. De frustratie als er geen resultaten komen, de gevolgen voor het privé-leven van de betrokken rechercheurs, de contacten met de pers en de druk van buitenaf. De schrijfstijl van Mankell is daarbij uiterst prettig, met veel korte zinnen, maar ook zeer gedetailleerde beschrijvingen. De oplossing van de moorden komt uiteindelijk heel onverwachts, nadat het onderzoek op een gegeven moment helemaal vast is gelopen. Het uiteindelijke plot zit verpakt in de laatste dertig pagina’s en ontstaat op een moment dat je er bijna niet meer in gelooft. De politieke lading die in het boek zit verpakt werkt absoluut niet storend maar geeft juist een extra dimensie aan het verhaal. Het maakt de inhoud van het boek zeer herkenbaar en maakt de twijfels van Wallander dat er mogelijk behoefte is aan een heel nieuw soort politiemensen heel begrijpelijk.

Mijn eerste kennismaking met Henning Mankell en Kurt Wallander is mijn heel goed bevallen. Heel jammer dat ik deze boeken nu pas ontdek, maar het voordeel is dat ik er nog zeven ongelezen in de kast heb staan. Ik kan dit boek aan werkelijk iedereen aanbevelen, want je weet niet wat spanning en goed politiewerk is, totdat je een boek van Mankell hebt gelezen.",1
"Een historische roman die moeilijk weg te leggen is. Spanning werd afgewisseld met mooie sfeerbeschrijvingen. Het geheel is beeldend beschreven, een goede voorstelling wordt er gegeven hoe het er rond 1490 aan toeging in Florence. De strijd tussen rijke families die invloed uitoefenden op de politiek in deze streek.",1
"Dan Ariely is een bekende spreken en wetenschapper over psychologie en in dit boek neemt hij je mee in zijn vele experimenten die hij heeft gedaan over (on)eerlijkheid. 

Een vaak terugkomend concept in het boek is de ""fudge-factor"". Dit is het principe dat we allemaal een beetje liegen. Zo profiteer je toch een beetje zonder in gewetensnood te komen met jezelf. Ook wordt de link gelegd met geld. Zo is het voor de meeste mensen volstrekt normaal om pennen mee te nemen van het werk, maar om kleingeld te stelen van je baas (dat evenveel waard is als die pennen) voelt voor ons een stuk minder plezierig.

Kortom, lees dit boek als je wilt weten waarom mensen normaal gesproken (een beetje) oneerlijk zijn, welke factoren hierop van invloed zijn en hoe je oneerlijkheid kunt voorkomen. En dat is soms vaak simpeler dan je denkt....",1
"omschrijving van het boek, tekst overgenomen van achterzijde boek:
Met deze roman neemt Koolhaas geen afscheid van zijn dierenverhalen, het is wel een roman geheel zonder dieren. Een verhaal over een pak slaag, dat in werkelijkheid noch gegeven, noch ontvangen is, maar dat in gedachten van degenen die Hein Stotter (hoofdpersoon) omringen zulk een rol spelen dat het vele malen vergroot en verhevigd een geweldige uitwerking gaat krijgen. Humor en poëzie blijven overeind midden in de meest hartgrondige tragiek en eenzaamheid. Boek is uitgekomen in 1963.

mijn mening over het boek:
Genoten van de fantasie en de manier van schrijven. Vooral het hoofdstuk ""Een Hollandse hand"" is zeer humoristisch; hoe de schrijver hier de hoofdpersoon zelf door laat associëren over zijn eigen hand die op het hoofd van een prostitué ligt. Je voelt als lezer bijna zelf hoe ongemakkelijk dit voor haar wordt. Koolhaas is een meester in het beschrijven van situaties en de gedachten die dit oproept bij zijn personages.",1
"Ik heb dit boek net uit. .Het is een erg somber verhaal. Het doet wel wat met je, vooral omdat het op ware feiten is gebaseerd.
De personages zijn gruwelijk echt. Je leeft met ze mee. Vooral voor broeder Fellix heb ik een zwak . Wat die man meemaakt in de eerste wereldoorlog is verschrikkelijk. Er zat een brok in mijn keel, door de beschrijvingen van het leven van de soldaten op de slagvelden en in de loopgraven .
Deze schrijver heeft terecht een prijs voor beste thriller geschreven. De omgeving waar het verhaal zich afspeelt zo mooi omschreven en de karakters ook. Je ziet het gewoon voor je. Na het lezen van dit boek was ik er gewoon stil van. Zoveel indruk heeft dit boek op mij gemaakt. Zoveel verdriet en pijn kan de oorlog op deze personages hebben.
Terecht 5 sterren!",1
"""Liefhebbers van Scandinavische thrillers opgelet: er is weer reden tot juichen want uit de Noorse fjorden is weer een nieuw talent opgedoemd en het heet Kjetil Try..."" Dat was de openingszin die ik voor deze recensie al in mijn hoofd had zitten nog voor ik Laat de kinderen tot mij komen half had uitgelezen.
Het verhaal begint in Oslo tijdens een koude kerstmaand. Een bekende toneelspeler wordt vermist nadat hij kort voordien nog schitterde als Jozef in een toneelopvoering van het Kerstverhaal. In de diepvriezer van zijn woning wordt een deel van zijn ingewanden gevonden, maar er is geen spoor van zijn lijk. Enkele dagen later worden opnieuw ingewanden gevonden, deze keer van een jonge non, maar ook hier ontbreekt het lijk...
Al vanaf de eerste zinnen werd ik meegesleurd door dit verhaal, en na enkele tientallen bladzijden wist ik het zeker: hier is iets bijzonders op komst! Er is vooreerst de algemene sfeerschepping waarin de auteur zijn verhaal situeert: het is putje winter, het vriest stenen dik, er liggen pakken sneeuw en het is donker... Kan het nog Scandinavischer? Dan is er de ietwat stuurse hoofdinspecteur Rolf Gordon Lykke die gehuwd is met een vijftien jaar jongere vrouw; hij heeft eigenlijk alles in huis om gelukkig te zijn maar slaagt er toch in om daaraan te twijfelen. Lykke heeft enkele werkzame assistenten die naar hem opkijken, en één wat eigengereide medewerker waartegen hij zich kan afzetten. Dat alles vermengt de schrijver tot een goed verhaal met degelijke spanning die mooi wordt opgebouwd en aanhoudt. Kortom: alles wat we van een Scandinavische thriller mogen (en willen) verwachten, krijgen we.
Kjetil Try weet zijn personages en vooral inspecteur Rolf Gordon Lykke erg afgelijnd te karakteriseren, en tijdens het lezen overviel mij op een bepaald moment de gedachte: ""Wallander is terug, Beck ook"" (toegegeven, ik schrok zelf van die gedachte). Een andere bevlieging: hoewel het verhaal niks van doen heeft met kannibalisme overvielen mij bijwijlen herinneringen aan Silence of the Lambs. En toch, en toch... Dat euforisch gevoel blijft toenemen tot ruim driekwart ver in het boek, maar naar het einde toe smelt het een beetje weg. Ik wilde niets liever dan dat goede gevoel vasthouden tot het einde, ik wilde absoluut deze nieuwe ontdekking blijven koesteren, maar als ik het boek eenmaal uit had, bleef ik tegen wil en dank wat verweesd achter met een onvoldaan was-het-dat-maar gevoel. Precieze redenen kan ik daar niet voor aanwijzen want het boek is spannend, goed geschreven en minutieus opgebouwd. Alleen, het is niet nieuw, het is niet verrassend, het is alsof je het allemaal al eens eerder gelezen hebt. De talrijke herinneringen aan Wallander, Beck, Silence of the Lambs en nog andere zijn misschien juist daarom verantwoordelijk voor dat gevoel: té veel is vergelijkbaar met ander werk. Deze thriller, die zo veelbelovend begon, komt daarom uiteindelijk toch terecht op de stapel ""erg goed, maar niet uitzonderlijk."" Jammer eigenlijk, want nu kan ik mijn vooropgestelde openingszin niet meer gebruiken. Toch geef ik het boek nog 4 sterren.",1
"I live by the ocean
and during the night
I dive into it
down to the bottom
underneath all currents
and drop my anchor

this is where I'm staying
this is my home

Björk Gudmundsdottir


En steeds is daar de oceaan


De zee, de oceaan, een fenomeen waar al door vele auteurs over is geschreven. Virginia Woolf, Iris Murdoch, Alessandro Baricco en vele anderen zijn Marie Darrieussecq al voorgegaan. Dat er ook in 'Zeewee' een belangrijke rol voor is weggelegd, maakt het verhaal absoluut niet oudbakken. Het geeft het iets dromerigs, iets slaperigs, zonder de urgentie van het onderwerp tekort te doen.

Heel metaforisch opent dit derde boek van de auteur met:

'Het is een mond, een halfopen, ademende mond, maar de ogen, de neus en de kin zijn weg. Een mond groter dan alle monden die je je kunt voorstellen, die de ruimte in tweeën splijt en steeds groter wordt, zo groot dat je met je lichaam een halve cirkel moet beschrijven om te proberen hem helemaal te zien. Het geluid is enorm, bulderend, maar dat is vooral omdat je het niet verwacht, je loopt het duin op, je worstelt om je voeten van de helling omhoog te trekken, een tijd lang bestaat er niets anders voor je dan dat zuigende vacuüm onder het zand, en in één keer explodeert de ruimte [...]'

Een jonge vrouw haalt haar dochtertje - 'de kleine' - op bij haar grootmoeder en vertrekt met de auto naar de kust. Ze heeft tienduizend francs aan contanten mee en gebruikt haar bankpasje niet. Ze is duidelijk van zins om geen sporen achter te laten. Ze gaat er vandoor, zoveel is duidelijk. Ze wil verdwijnen, zonder het iemand te vertellen en zonder opgave van redenen.
Na een nachtje in de tent doorgebracht te hebben, rijden ze door naar het zuiden, tot vlak bij de Spaanse grens, waar ze een appartementje huurt aan zee.

Volgens een vast stramien verlopen hun zomerse dagen, kalm en rustig, met een dagelijks ijsje van Lopez de ijscoman. De kleine krijgt zwemles van Patrick. (Dit zijn ook meteen de enige personages die een naam hebben gekregen.) De moeder krijgt een affaire met Patrick, die van plan is om naar Australië te emigreren, en ze probeert door middel van een zelfstudie haar Engels op te halen.
Hoewel ze ook wel eens aan haar vader denkt, die vast niet weet waar ze is, kan de kleine zich prima vermaken aan het strand en de zee.

Ondertussen heeft de vader een detective in de arm genomen en mijmert de grootmoeder in een algenpakking over de dingen die ze met haar kleindochter ondernam. Op het moment dat ik de laatste bladzijde bereikte, ontlokte het me een gevoel van 'Ohhh....jeetje....'.

Het verhaal is geheel verstoken van dialoog en de auteur is in deze de alwetende verteller. Zij heeft het overzicht en kan in de huid van de personages kruipen.
Door de vele perspectiefwisselingen, de naamloze personages, waarbij Darrieussecq haar personages daardoor alleen met hij en zij aanduidt, is het aan de lezer om uit de tekst te destilleren welk personage de hoofdrol in de diverse passages toebedeeld heeft gekregen.
Over de personages wordt niet geoordeeld. Er wordt nergens een 'goed-' of 'slecht-etiket' aan gehangen, maar de persoonsbeschrijvingen blijven heel sec.
Ook over de gebeurtenissen die de moeder hebben doen besluiten om weg te gaan, wordt met geen woord gerept. Het zou in dit geval geen meerwaarde hebben.

De motieven in dit verhaal zijn weglopen, vluchten, verlaten, achterlaten.
Als allusie wordt de naam Penelope opgevoerd, maar waar Penelope geen ander minnaar wil en wacht op de terugkeer van Odyssee, is hier het omgekeerde het geval.
De vele kleurbeschrijvingen, zoals lichtpaarse lucht, paarse zee, paarse bergen, een poreuze, purperrode stem, hemel als blauw vloeipapier, maken het verhaal zintuiglijk, evenals de vele beschrijvingen van geluiden of juist de afwezigheid ervan, van geuren, smaken, temperatuur en licht. Deze zintuiglijkheid maken het verhaal haast sensitief.

'Ze strijkt over haar voorhoofd, haar jukbeenderen, ze zijn dik van de warmte of van de slaap, vage strepen op het vensterglas. Op haar wangen rijden de auto's en in haar voorhoofd zitten de gaten van de ramen aan de overkant. De zon schittert, verblindende lichtvlekken zetten de dingen in brand tot ze verdwijnen. Het gaas op het balkon verdeelt de lucht in kleine trillende ruitjes.'

Wanneer de kleine zwemles heeft, veel geschreeuw hoort en onder water duikt, denkt ze; 'het water lijkt op slaap', want onder water hoort ze niets. Schitterende metafoor, zoals dit beschreven wordt.

Darrieussecq heeft een geheel eigen stijl. Prachtig poëtisch proza, vol metaforen, die je misschien niet meteen kunt duiden en waarvoor je eerst even door moet lezen, om nog eens terug te lezen. Ze maakt vernuftig gebruik van showing, not telling. Het roept als vanzelf beelden op, is suggestief en laat voor de lezer veel te raden over.
Ze verstaat de kunst om de lezer bij de leesles te houden en te dwingen tot slow reading. Haar verfijnde zinnen zijn vaak lang, vol interpuncties, samengesteld en vol suggestie.

Er is ook absoluut ruimte om zelf te interpreteren. Zo heeft het zwemmen in zee, van Patrick en de moeder, bij mij een heel erotische indruk achtergelaten. Een liefdesspel tussen de golven.
Een boek om meteen weer opnieuw te lezen wanneer je de laatste bladzijde uit hebt, om nog meer te ontdekken in de volle tekst.
Ik heb weer een auteur ontdekt die mijn nieuwsgierigheid heeft gewekt en mij prikkelt om meer werk van haar te lezen. De vertaling van Mirjam de Veth leest fantastisch, meanderend, meebewegend met de golven en getijden, en soms zelfs schimmig, zoals de auteur het vast heeft bedoeld.
Een schitterend kleinood met een mooie cover, uitgevoerd met een gedeelte van een aquarel in turquoise tinten van Yvonne van der Helm en gedrukt op gevergeerd papier*, in een eenmalig gelimiteerde uitgave van 700 stuks en onderdeel van de Franse reeks. Het hart van een bibliofiel, die ook nog houdt van Franse literatuur, zal onmiddellijk een paar slagen sneller gaan kloppen bij het lezen van dit pareltje.

*Papier met een structuur waarbij om de paar millimeters een dunne lijn op het papier loopt. Dit patroon wordt bij de papierfabricatie vervaardigd en zorgt voor een papier met extra 'cachet'.

Auteur

Marie Darrieussecq, geboren op 3 januari 1969in Bayonne, is een Franse schrijver. Ze heeft gestudeerd als psychoanalyticus.
In 1996 kwam haar eerste roman Zeugzoenen uit dat in veertig talen is vertaald en een bestseller werd. In 2013 won ze de Prix Médicis voor haar roman Je moet veel van mannen houden. Ze heeft zich literair laten beïnvloeden door het werk van Franz Kafka en Ovidius wiens boeken Tristia en Pontics ze heeft vertaald.

Titel: Zeewee
Oorspronkelijke titel: Le Mal de mer
Auteur: Marie Darrieussecq
Vertaling:Mirjam de Veth
Pagina's: 110
ISBN: 9789078627159
Uitgeverij Vleugels
Franse reeks
Verschenen: 2015
Oorspronkelijke uitgave: 1999",1
Ik heb genoten van hartzeer. De manier waarop het verhaal is geschreven hou ik van..Niet echt spannend maar ontzettend boeiend en intrigerend..Vier duimpjes en ik ga gelijk door met het vervolgdeel:hartendief.,1
"Onzichtbaar heb ik dus als eerste gelezen in de Sara Linton-serie en ik denk dat het dan inderdaad beter is, dan wanneer je de voorgaande delen al kent. Ik vond het erg spannend, waarschijnlijk omdat ik de voorgaande delen nog niet kende. Ik was bezig met Nachtschade maar ben toen eerst Onzichtbaar gaan lezen, zonder dat ik wist dat het eigenlijk een vervolg was. Gelukkig maakt de volgorde van de boeken niet veel uit, omdat het toch op zichzelf staande verhalen zijn. Het verleden heeft iets teveel de overhand helaas, maar ik vond het een spannend boek dat me,zoals de achterkant al voorspelt, 'vanaf het begin bij mijn strot greep'",1
"Dit boek groeide op me. In eerste instantie irriteerde ik me wat aan de onnodige en tijdsbeeldbevestigende details (dit boek is snel verjaard) over nespresso en kledingkeuzes, maar al snel had de verhaallijn mij toch te pakken.

Ik ben gek op Amerikaanse crimeseries en dit is de Nederlandse literaire variant daarop. Je maakt kennis met de onderzoekers, krijgt een persoonlijke band en bent ondertussen heel druk om erachter te komen wat er toch gebeurd kan zijn. Details maken het boek heel erg Nederlands, waardoor ik het spannender vond dan Engelse, Zweedse of Amerikaanse crimi's.

De ontknoping is wat vergezocht en het einde wel erg ellendig. Respect voor alle rechercheurs en programmamakers en hun beperkte hoeveelheid slaap (is dat realistisch?).",1
"“De duisternis gaat voorbij. Er zal een nieuwe dag aanbreken. En als de zon schijnt, zal hij helderder schijnen dan ooit.” – J.J.R. Tolkien –

(Bovenstaande quote staat als inleiding in het boek.)

'Het vervloekte huis' verteld het verhaal van de 43-jarige journaliste Mikayla (Mika). Mika haar man Steven heeft zelfmoord gepleegd en laat, heel verrassend voor Mika, een huis in Canada achter. Een huis in het bijna uitgestorven Rocky Roads. Samen met haar kinderen emigreert Mika vanuit Amsterdam naar Canada, met de bedoeling daar haar eerste boek te gaan schrijven. Maar er gebeuren vreemde dingen in Rocky Roads. Als Mika onderzoek gaat doen naar een onopgeloste moord komt ze veel duistere geheimen tegen. Het begint er zelfs op te lijken dat het huis vervloekt is. Met gevaar voor haar eigen leven blijft Mika graven in het verleden van Rocky Roads, ze zal de waarheid achterhalen…

Bij de cover van 'Het vervloekte huis' is er de nadruk gegeven op de titel en de naam van de auteur. De kleurstelling is mooi gedaan en dit ontwerp heeft samen met de tekst op de achterflap een goede aantrekkingskracht. Het maakt nieuwsgierig en nodigt uit tot lezen. Het boek heeft 21 hoofdstukken in wisselende lengte. Er worden korte zinnen gebruikt en dit tezamen met de krachtige en toegankelijke schrijfstijl laten het boek prettig lezen.

'Het vervloekte huis' is geschreven vanuit de eerste persoon. Op een uiterst diepgaande wijze dat ervoor zorgde dat ik bijna ongemerkt in de huid van Mika kroop. Het gevoel alles van dichtbij mee te maken alsof ik het zelf meemaakte was indrukwekkend en soms zelfs beangstigend. De emoties van Mika zijn intens voelbaar en deden mij regelmatig huiveren. Alle situaties worden op een mooie en filmische wijze beschreven waardoor de lezer een heldere impressie krijgt van alles wat er gebeurt. Maar deze wijze zorgt er ook voor dat het verhaal niet los te laten is en constant aan je blijft trekken. Een verhaal dat intrigerend is van de eerste tot aan de allerlaatste bladzijde.

‘Donker. Alles was donker om me heen. Vooral binnen, in mijn versplinterende geest. Ik was leeg. Lusteloos. Traag. Alles speelde zich buiten me af. Alsof ik er niet bij was. Een flits.’

Het spanningsniveau in 'Het vervloekte huis' is van zeer hoog niveau. Soms daalt de spanning heel even om ruimte te maken voor een vleugje romantiek en erotiek. Maar daarna wordt de spanning weer op scherpe wijze opgevoerd. Heel soms is er een klein beetje humor aanwezig waardoor het mogelijk is een klein moment de spanning even los te laten maar het duurt niet lang voordat je weer meegesleept wordt.

Er worden veel geheimen ontrafeld en als lezer wordt je regelmatig verrast door onvoorziene ontwikkelingen. Mysteries die omgeven worden door een grimmige sfeer. Toch, ook al heeft de auteur geprobeerd mij op het verkeerde been te zetten, was er een ontwikkeling die ik al voorzien had. Maar dan denk je misschien dat dit ten koste gaat van de spanning, nee, absoluut niet. Deze voorziene twist bracht juist meer onrust met zich mee en zorgde voor een climax in de plot. Een goede uitwerking, een schrijfstijl die met zich meebrengt dat de lezer zich op een intense wijze kan inleven en een uniek gekozen onderwerp. Een thriller die als een film in je hoofd blijft hangen.

Lydia van Houten publiceerde vorig jaar haar eerste thriller 'Doodstil'. Een thriller die veel positieve reacties kreeg en voor Lydia een reden om verder te schrijven in het thrillergenre. 'Het vervloekte huis' verschijnt binnenkort en ik mocht het boek al op voorhand lezen. Heel blij mee natuurlijk omdat ik wel zeer benieuwd was naar deze tweede thriller. Altijd is er dan de vraag of een auteur het succes van een debuut kan evenaren of misschien zelfs overtreffen. Naar mijn mening heeft Lydia zich met 'Het vervloekte huis' overtroffen. Ze heeft een thriller geschreven die pakt en niet meer loslaat. Een thriller met de juiste ingrediënten en een perfecte balans. Ook Lydia laat hier zien dat de Nederlandse thriller veel meer aandacht verdient dan dat het tot nu toe krijgt.",1
"Een heerlijk boek! Het verhaal speelt zich af op Bali en je wil tijdens het lezen eigenlijk gelijk een ticket boeken. Centraal staan twee zussen die zich weer verzoenen met elkaar en tegelijkertijd een nieuwe liefde leren kennen. Het verhaal is vrij voorspelbaar maar de dialogen zijn heel grappig en gevat, wat ervoor zorgt dat het heerlijk wegleest. Ook maakt het dat je weer even stilstaat bij je werk, balans en genieten van het leven. Een mooie boodschap! Als het verhaal nog net iets verrassender of meer de diepte in was gegaan, had het van mij vijf sterren gekregen, maar dan nog is het zeker een aanrader om dit boek op een heerlijke lentedag erbij te pakken!",1
"""Zwartgeblakerde vrouw op een teppan: chefkok zelf geroosterd.""

Japans luxe restaurant Zuma, aan de Hoogpoort in Gent, wordt opgeschrikt door de gruwelijke moord op hun chef-kok Kishi Takeda. Haar verkoolde lichaam wordt gevonden op de teppan, levend verbrand, een horror scenario pur sang.

""Een vrouwenlichaam levend in schijfjes snijden. Het was me iets te ingewikkeld en te riskant. Het beeld bestond alleen maar in mijn dromen. Ik koos voor de teppan. Traag maar zeker. Ik zou haar letterlijk het vuur aan de schenen leggen.""

De brandweer is snel ter plaatse, maar voor Kishi komt alle hulp te laat en getuigen ontbreken. Kishi leefde voor haar zaak en voor haar klanten, een echte vakvrouw. Maar niet alles is wat het lijkt, blijkbaar koesterde iemand een diepe haat jegens haar. Wie heeft deze gruwel op zijn geweten?

""Mijn innerlijke overtuiging zei dat ik geen moordenaar was. Ik was een redder. Ik bedacht hoe ik mijn volgende slachtoffer zou aanpakken.""

Aan onderzoeksrechter Maud Gelderman en haar team van recherche Gent, de taak om deze moordzaak op te lossen. Het onderzoek leidt ze een bepaalde richting in, maar hoe dieper ze graven hoe meer verdachten er opduiken.

""We moesten iets doen. Maar wat? Ellende los je niet op door er niet meer naar te kijken of er niet meer over te praten. Ellende los je alleen maar op door iets te ondernemen.""

Monique Regniers en haar man Jan, hadden samen een goedlopende dierenartspraktijk. Monique is gek op dieren, de liefde voor dieren werd haar met de paplepel ingegoten. Jan, is het beste wat haar ooit is overkomen, helaas wordt hun geluk bruut verstoord wanneer Jan ongeneeslijk ziek blijkt te zijn en steeds sneller aftakelt.

""Hier konden wij niks tegen beginnen. Dat was toen. En toen was anders.""

De herinneringen zijn overal, Monique besluit de praktijk en het huis te verkopen en betrekt een kleine flat in het centrum van Gent en verliest daarmee niet alleen haar liefde, maar ook haar hele leven.

""Een bordenwasser interesseerde niemand. Ik viel niet op. Ik opereerde op het achterplan.""

Vlak voor Jan ziek werd, kwam hij iets op het spoor. Monique moet weten waar haar man mee bezig was en is vastbesloten zijn werk af te maken en duikt er vol in. Alle sporen wijzen in één richting. Monique gaat aan de slag als plongeur in de keuken van Zuma, dichterbij het vuur kan bijna niet. Op zoek naar die éne missing link.

""And we’re still making love, in my secret life.""

Belinda Aebi heeft inmiddels zes thrillers op haar naam staan, recent verscheen haar nieuwste, Nepvlees. Nepvlees is mijn eerste kennismaking met Belinda Aebi. En ik kan wel stellen dat Belinda mij aangenaam heeft weten te verrassen.

Nepvlees bestaat uit 51 korte hoofdstukken, gedrukt in een groter lettertype, welke prettig leest. Het verhaal wordt vertelt in wisselend perspectief vanuit de dader en vanuit onderzoeksrechter Maud Gelderman.

Belinda Aebi heeft een vlotte, grove, beschrijvende schrijfstijl. Op gedetailleerde wijze weet zij de gruwelijkheden tot in de puntjes te beschrijven. De afschuwelijke breinaald scène voelde ik bijna in mijn eigen buik. Nepvlees gaat gelijk goed van start, heerlijk sadistisch.

Hoofdpersonage Maud Gelderman, onderzoeksrechter bij Gentse recherche, is geen onbekende voor de lezers van Aebi’s boeken. Nepvlees is alweer de zesde thriller waarin een rol voor haar is weggelegd. Ondanks dat er sprake is van een terugkerend karakter, zijn de boeken van Belinda Aebi gewoon losstaand te lezen, hier is bewust voor gekozen, zodat iedereen haar boeken kan lezen. Echt goed heb ik Maud niet leren kennen, maar de echte hoofdrol is in dit verhaal dan ook niet voor haar weggelegd, maar voor de dader. Aebi geeft de dader al direct prijs en laat je meekijken vanuit het dadersbrein, wat is de drijfveer van de dader? Hebben we te maken met een gewetenloze gek? Het lukt Belinda zelfs om je op een bepaalde manier compassie te laten krijgen voor de dader. Die er op zijn manier zo zijn redenen op na houdt en het slachtoffer een koekje van eigen deeg geeft.

Nepvlees is anders dan de meeste thrillers die ik lees. Een politiethriller, die leest alsof je naar een Vlaamse politieserie kijkt. Niet bijster eng, wel indrukwekkend, beestachtig en ijzersterk. Een boek met uiterste emoties, hard maar ook liefdevol. Nepvlees kent een zeer goed uitgewerkte plot. Met emoties en actuele onderwerpen uit het leven gegrepen; het leven, de liefde, ziekte en verlies, afscheid en loslaten. Belinda Aebi schuwt er niet voor om over het randje te gaan en weet op rake gewaagde confronterende wijze, heftige thematiek zoals dierenwelzijn, dierenleed en de crisis in haar verhaal te verweven en geeft hiermee een boodschap af. En zal menig dierenliefhebber aan het hart gaan.

Nepvlees, indrukwekkende thriller, Aebi schuwt er niet voor om over het randje te gaan, what comes around goes around, aanrader!",1
"Een bijzondere beschrijving van leven met een manisch-depressieve stoornis.
Geen ellenlange beschrijvingen van haar leven van kind tot volwassenen,maar direct to the point.",1
"Puur, humoristisch, af en toe man-eigen-lekker-grof maar toch ook met een bepaalde emotie.

Al het gedoe met advocaten, zittingen en al de spanning die erbij komt kijken omdat het maanden duurt voordat de Raad start met onderzoeken, uitspraken die elke keer uitgesteld worden, dat hakt erin. Deze uitspraak waarschijnlijk voor velen ook onbegrijpelijk.

Ben daarom erg benieuwd naar het vervolg Vaderstad.",1
"Bij het zien van de schitterende cover van St. Anna van Sjef Smeets kan het zijn dat de oudere generatie, die het oude gebouw van St. Anna hebben gekend, een nostalgisch gevoel krijgen. Het ziekenhuis ziet er dan ook erg huiselijk uit. Je krijgt bewondering voor de verpleegster die ogenschijnlijk makkelijk het bed met een van de patiënten door het ziekenhuis manouvreert. Het lijkt alsof de man haar daarvoor een bloemetje wil geven. Wat ze absoluut verdiend zou hebben. Verderop in het boek kan je lezen waarom de verpleegster met de man in het bed door de gangen loopt.
St. Anna van Sjef Smeets vertelt over de geschiedenis van het ziekenhuis in Geldrop. Het is een bijzonder verhaal van een ziekenhuis dat al zo lang bestaat en al heel veel heeft meegemaakt. Het is zo'n ziekenhuis waarvan je hoopt dat die altijd blijft bestaan, alleen al om zijn geschiedenis. Je leest wat het ziekenhuis eerst was voor het verbouwd werd, hoe het eerst heette, hoe het uiteindelijk een ziekenhuis werd, wie daar verantwoordelijk voor waren, hoe het daarna ging, wie er allemaal werkten in het ziekenhuis in het verleden en wat ze deden, wat er allemaal bij komt kijken voordat een ziekenhuis verbouwd kan worden, hoe het ziekenhuis bestuurd wordt, hoe het ziekenhuis in de loop der jaren uitbreidde en weer afdelingen en bedden afstootte, wat er allemaal moest wijken voor het huidige ziekenhuis en hoe het misschien in de toekomst gaat.

Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2019/03/st-anna-sjef-smeets.html .",1
Geweldige thriller! Het boek is zeer inventief en met voldoende vaart geschreven. Voor de mensen die van dit soort verhalen houden kan ik ook het volgende boek van harte aanbevelen: De stromannen van Michael Marshall.,1
"Judith Koelemeijer schrijf in dit boek de levensgeschiedenis van de nu 87 jarige Anna Boom. Het boek leest als een roman en je leeft echt met Anna mee.
In de zomer van 1942 gaat de dan 22 jarige Anna met de trein naar Boedapest.
Hiermee maakt ze zichzelf eindelijk los van haar moeder.
Het is ook het begin van een uitzonderlijk en rusteloos leven.
In de oorlog helpt Anna Joden met beschermingspassen en voedsel.
Na de oorlog besluit Anna alles te vergeten van deze periode en ze zwijgt 40 jaar
lang over dit verleden.
Heel indrukwekkend is het ook als op een nacht deze stilte wordt verbroken.
Waarom dit zo is verklap ik hier niet dus gewoon lezen dit boek.
Een aanrader.",1
"Met haar eerste roman had Jilliane Hoffman al op slag een schot in de roos. Hoe ze het hoofdpersonage, Chloë Larson, heeft afgeschilderd is subliem, hoe ze de verschrikkelijke nacht met de verkrachting en de verminking geschreven heeft is levensecht en de manier waarop ze de ontmoeting en de rechtspraak met de psychopaat verteld heeft is huiveringwekkend prachtig verwoord.
Ik ben bij dit boek terecht gekomen via een lijst van de beste thrillers van dat moment uitgegeven in Het Laatste Nieuws. Toen ik dan de korte samenvatting gelezen had dacht ik al dat het een zeer spannend boek moest zijn.
In het boek komen de grootste tegengestelden tegenover elkaar te staan, zoals goed en kwaad, verleden en heden, betrouwbaarheid en onbetrouwbaarheid, enzovoort. Het leest zeer vlot en het voelt alsof je het boek nooit wil weg leggen, omdat je telkens weer wil weten wat er zal gebeuren.
Dit boek is een echte aanrader voor iedereen die van thrillers houdt. Weinig schrijvers zijn Hoffman voorgegaan in het schrijven van een verhaal van dit kaliber.",1
"Erika Leonard, geboren als Erika Mitchell, (Londen 7 maart 1963) is een Brits schrijfster die bekend werd met haar erotische romantrilogie Fifty Shades of Grey (in het Nederlands vertaald als Vijftig tinten grijs, dat ze schreef onder het pseudoniem E.L. James en waarvan er wereldwijd al 65 miljoen zijn verkocht waarvan 1,7 miljoen in Nederland (stand december 2012). Ze begon pas in 2009 met schrijven, toen ze de website FanFiction.net ontdekte, waar ze onder de naam Snowqueen's Icedragon schreef.
Leonard woont in Londen, met haar man en twee zoons. Voordat ze succes met schrijven had, werkte ze bij een televisiezender in Londen.
Het boek donkerder is het vijfde boek geschreven in de serie Vijftig tinten Grijs.
Deel 1: vijftig tinten grijs, deel 2:vijftig tinten donkerder, deel 3: vijftig tinten vrij, deel 4: grijs en nu deel 5: donkerder.
Deel 1 tot en met deel 3 is het eigenlijke verhaal verteld door de ogen van Anastasia Steele. Deel 4, 5 en 6 zijn dezelfde boeken als boek 1, 2 en 3, maar dan verteld door de ogen van Christian Grey.
Inhoud:
In deel 4 is de zinderende, sensuele liefdesaffaire van Anastasia (Ana) en Christian geëindigd in hartenpijn, en in scherpe vrwijten, en toch lukt het Christian Gray niet om Ana uit zijn hoofd te krijgen, of uit zijn bloed. Hij is vastbesloten om haar weer voor zichzelf te winnen. Hij probeert zijn donkerste verlangens en zijn behoefte aan volledige controle te onderdrukken en Ana op haar eigen voorwaarden lief te hebben. Maar Ana’s sluwe baas Jack Hyde heeft zijn zinnen ook al op haar gezet, en Christian wordt nog steeds geplaagd door de verschrikkingen van zijn jeugd. Kan Christians therapeut hem verlossen van zijn demonen, of zullen zijn verleidster Elena en zijn vroegere submissive Leila hem laten terugvallen in het verleden? En zelfs als Christian Ana terugwint, kan zo n beschadigde man als hij er dan wel in slagen om haar te behouden?

Mijn mening:
Het is nooit mijn bedoeling geweest om deze serie verder te lezen. De eerste drie delen heb ik ooit tweedehands gehad van een vriendin, waardoor ik ze wel gelezen heb, maar eerlijk is eerlijk, ook hele stukken in heb overgeslagen. De boeken krijgen van mij maar 2*, ik vond ze helemaal niks. Ook de uitgebrachte film deed mij niks en de hype over de boeken kon ik niet begrijpen. Vorig jaar kreeg ik deel 4 nieuw, voor mijn verjaardag, dus ja … besloten het boek dan toch te lezen, dat is wel zo netjes. Ik moet zeggen dat ik verbijsterd was. Het verhaal vanuit Christian is zoveel beter, dan het verhaal vanuit Ana verteld. Ik heb deze 4* sterren gegeven. Afgelopen sinterklaas, kreeg ik het boek donkerder en ik had best zin om dit boek te lezen. Lekker dik in omvang, mooie donkere cover. Ik was benieuwd. En ik heb geluk gehad. Er wordt op dezelfde manier geschreven, als boek 4. Minder kinds (ana), minder onzeker, en ik vond het boek gewoon leuk.
Ik geef dit boek 4.5*",1
"Het plot zit goed ineen. Er zijn 2 verhaallijnen in verweven. 'k Heb het boek in één ruk uitgelezen, kon het gewoonweg niet opzij leggen.
In 't begin las het als een roman maar gaandeweg kwam er spanning bij met een verrassend einde. Een aanrader.

Fan zijnde van H. Coben heb ik weer een creatie van hem aan mijn boekenverzameling kunnen toevoegen.",1
"Karmen, voelt een leegte. Ze mist iets concreets in haar leven, een deel van zichzelf, ware liefde. Alles in haar zegt dat hij ergens rond moet lopen. Ze leeft een leven zoals men van haar verwacht; woont samen met een man die ze liefheeft en ze krijgen samen twee kinderen. Maar de relatie loopt stuk. Ze besluit daarna om het drukke stadsleven achter zich te laten en verhuist met haar zoons naar een rustig dorp. Daar wordt ze tot in haar ziel geraakt door de veel jongere Bas. Ze weet direct; wij kennen elkaar al heel lang! Ook de jongen lijkt haar te herkennen. Terwijl alles in – en iedereen rondom – Karmen schreeuwt dat deze liefde onmogelijk is, kan ze zichzelf toch niet volledig bedwingen. Ze stelt zich kwetsbaar op en zoekt via een openhartige brief contact met de jongen. Ze lijkt op spiritueel vlak voortdurend met hem in contact te staan, weet wat hij doet en hoort als het ware zijn gedachten. Maar wat te verwachten valt gebeurt; De wereld blijkt nog lang niet klaar voor een alles omvattende liefde.
Het boek laat zich op twee manieren lezen, als een fantasierijke roman met een vleugje spiritualiteit. Of (voor wie hiervoor openstaat) als waargebeurd verhaal. Met waarschijnlijk veel herkenning voor iedereen die zijn of haar zielsverwant in dit leven tegen het lijf is gelopen. In beide gevallen is de roman meer dan het lezen waard. Esther Bonse schrijft eerlijk, vol lef en openhartig. Haar ontroerende verhaal over een van de meest krachtige vormen van liefde toont de lezer hoe gecompliceerd de aantrekkingskracht tussen mensen kan zijn en wat dit overhoop kan halen. Mooi verwoord!",1
"(let op: bevat spoilers)

Eigenlijk is ‘De verdwijning van Josef Mengele’ een biografie, maar omdat het boek fictie vermengt met feiten mag het niet zo genoemd worden. De opzet van het boek is hiermee een bijzondere, maar ook eentje die je voortdurend op het verkeerde been zet. ‘Het is non-fictie, geschreven als een roman’ zegt de schrijver zelf in een interview op hebban. Alle historische feiten zijn feiten, geeft de auteur aan, maar er zitten de nodige aannames in die het vleugje fictie zijn geworden. Op de cover staat echter ‘Roman’, en zo leest het ook grotendeels. Het vrijwel geheel ontbreken van dialoog, maakt echter dat het toch niet helemaal als roman leest. Maar waar biografieën vaak grossieren in voetnoten, doet ‘De verdwijning van Josef Mengele’ dat niet. Het maakt dat het boek snel en makkelijk leest.

De persoon die centraal staat is echter niet zo prettig. ‘De verdwijning van Josef Mengele’ beschrijft hoe Mengele -de kamparts van Auschwitz die duizenden mensen de dood heeft ingejaagd met een simpel hoofdknikje en die de meest gruwelijke experimenten op mensen, kinderen en baby’s heeft uitgevoerd- na het einde van de Tweede Wereldoorlog zijn leven heeft geleid en nooit helemaal is gevonden door hen die hem zochten. En dat terwijl hij zijn banden met zijn familie, die nota bene een landbouwbedrijf onder de familienaam bestierden, nooit heeft verbroken. Het boek suggereert dat hij best te vinden was geweest.

De persoon Mengele is een weinig positieve persoon. Gelukkig heeft Guez ook weinig sympathie voor hem kunnen opbrengen en heeft hij hem ook vol minachting beschreven. Allereerst is opvallend hoe jong Mengele tijdens de oorlog was, amper halverwege de dertig. Hij heeft zijn misdaden gepleegd in de volle overtuiging dat het het juiste was, en verkeerde in de stellige overtuiging dat hij bijdroeg aan zinvol wetenschappelijk onderzoek. Ondertussen leek hij na de oorlog heel goed te beseffen dat hij fout was en is daarom voortdurend op de vlucht geweest. Altijd bang geweest dat iemand hem zou herkennen en ontmaskeren. Guez schetst hem als een kleinzielige egoïstische man die verwachtte dat iedereen zich naar hem zou schikken en er voor zou zorgen dat hij onopgemerkt kon blijven. Je kunt je afvragen of dit het leven was dat hij had willen leiden, voortdurend op de vlucht, voortdurend op je hoede, tot op het paranoia af. Ik gun hem overigens niet minder.
Uit het boek blijkt dat Mengele echt niet de enige arts in Auschwitz was die gruweldaden op zijn geweten heeft. Hij was ook echt niet de belangrijkste nazi, het heeft een poosje geduurd voordat hij op lijsten met gezochte misdadigers is verschenen. Maar hij is misschien wel de meest gedrevene geweest, degene met de meest perverse ideeën en acties en daardoor degene die het meest is opgevallen. Wie zal het zeggen?

‘De verdwijning van Josef Mengele’ staat vol historische feiten. En al weet je heel veel (of misschien alles) eigenlijk wel, toch val je bij het lezen van het boek van de ene verbazing in de andere.
Het is best een eye opener om je te realiseren waarom zoveel oorlogsmisdadigers een warm welkom vonden in Zuid-Amerika. Zeker Perón in Argentinië had hier blijkbaar bedoelingen mee. Maar het blijft ook verbazend hoe zeer de BRD is gebouwd met de veel van de voormalige kopstukken van het Derde Rijk. Het is bijna eng om je te realiseren hoe nauw diverse historische ontwikkelingen met elkaar samenhangen, hoe smal het lijntje soms is en hoe nazi’s hebben geprobeerd toch weer politieke macht te krijgen. En het is soms ontluisterend om je te realiseren hoe de loop van de geschiedenis door schijnbaar onbelangrijke en kleine gebeurtenissen is bepaald. Als niet een bepaald Israëlisch jongetje was ontvoerd, had de Mossad Mengele misschien wel te pakken gekregen en had hij zich moeten verantwoorden.

‘De verdwijning van Mengele’ rekent voor eens en voor altijd af met de mythes die rond Mengele hangen. De spookverhalen over alles wat hij na de oorlog gedaan zou hebben, zijn opgehelderd. Het is duidelijk waar en hoe hij is overleden. Dat zijn botten aan de wetenschap zijn geschonken is een wrange, maar ook ultieme, genoegdoening voor zijn daden. Maar het is tragisch om te realiseren hoeveel mensen hij ook na de oorlog heeft belast met zijn aanwezigheid.
En na het boek blijf je toch achter met de onbeantwoordbare vraag hoe het toch allemaal mogelijk is geweest …",1
"Maggie, echtgenote, moeder van twee kids en onderneemster, wint een award en wordt door haar gezin een weekje naar Ibiza gestuurd voor een welverdiende vakantie. Daar ziet ze in eerste instantie tegenop, want haar eigen zaak achterlaten en terug naar Ibiza... dat ziet ze niet zo zitten. Ze heeft namelijk een verleden op Ibiza. Echter, haar goede vriendin Floor woont daar en ze logeert bij haar, wat het idee om terug te gaan toch wat dragelijker maakt. Maar al vanaf dag 1 loopt de vakantie anders dan gehoopt. Iemand gunt Maggie haar succes niet en valt haar lastig. Wie zal het zijn? Daar kom je gedurende het boek achter. Een leuk, vermakelijk verhaal dat zich afspeelt op een lekker zomerse bestemming. Het genre thriller is misschien niet helemaal juist, het boek is meer ""spannende chicklit"". Het eind is een beetje kort, had nog wel een hoofdstuk achter gemogen. Maar nog steeds een lekker boekje voor aan het zwembad op je zonovergoten vakantiebestemming. Ik raad je wel aan om meerdere boeken mee te nemen, want het boek is zo uit! Ik ben er in begonnen en heb 't bijna niet meer weg gelegd.",1
"De vermissing van 2 meisjes, waarvan er een al vrij vroeg in het boek vermoord wordt aangetroffen, vormt de basis van deze zeer mooi en vlot geschreven thriller met naast de basis van het verhaal ook de nodige uitstapjes naar ontwikkelingen die (uiteindelijk) niet direct met het plot te maken hebben. In de uitwerking van het speurwerk ziet Claire McGowan kans om origineel te blijven en vlot te schrijven, zonder afbreuk te doen aan datgene dat de thriller het predicaat ""literair"" geeft. De vermissingen vormen aanleiding voor het breder uitwerken van dit thema waarbij de sfeer van hopeloosheid en vertwijfeling goed beschreven wordt. Vooral de gedachtegang van de hoofdpersoon Paula McGuire, die -ongewild- sterk verbonden is met vermissing, is zeer goed neergezet en voelt absoluut geloofwaardig aan. McGowan geeft personages, naast een verleden, ook een karakterschets mee die je helpt een beeld over die personen te vormen, waardoor je fantasie tijdens het lezen ook aan het werk kan blijven.
Naast een prima verhaal met interessante wendingen en een behoorlijk uitgewerkt plot zegt het veel over hypocrisie in Ierland, geeft het stof tot nadenken over geloof en legt het de nog altijd aanwezige grimmigheid van onderlinge verhoudingen in dit land bloot.
Enkele ""losse eindjes"" aan het eind doen je ook geloven dat er mogelijk kans is op nog een boek over Paula McGuire.

Dit debuut geeft McGowan recht op een warm welkom in de grote groep van schrijvers in het genre Literaire Thrillers. Verloren is een heerlijk boek voor de zwoele zomeravond, maar kan gerust ook op een koude winteravond bij de open haard voor heerlijke uren zorgen.",1
"Een boeiend verhaal. Net ietsje anders dan andere verhalen in dit genre.
Wat ik jammer vond is dat het einde toch een tikkeltje te ongeloofwaardig werd.

Ik vond de schrijfstijl prettig. Ik ga zeker nog een boek van deze serie lezen.",1
"Weer een 'ouderwets'goede Fossum.De eerste paar pagina's denk je in een keukenromannetje te zijn belandt,maar niets is minder waar!
Het is de opbouw naar een verhaal wat als een steen van een berg afrolt,steeds meer los maakt onderweg,steeds meer puin!",1
"Journaliste Alex Dale is voor een nieuw artikel in het ziekenhuis. Daar stuit ze op Amy Stevenson. De toen 15-jarige Amy verdween in 1990 op weg van school naar huis en werd niet veel later zwaar mishandeld teruggevonden. Sindsdien ligt ze in een soort van coma. Dagelijks krijgt Amy bezoek van vrijwilliger Jacob, die aanvankelijk schrikt van Alex’ bemoeienissen. Wanneer tijdens een inbraak hun paden kruisen, besluiten ze samen te werken en op zoek te gaan naar de dader van Amy’s mishandeling. Alex en Jacob hebben ieder zo hun eigen drijfveer om de waarheid te achterhalen, maar voor beiden geldt dat de zoektocht grote gevolgen heeft.

Om maar met de deur in huis te vallen: Hou je adem in is een waanzinnig goede thriller, maar het boek geeft zijn geheim niet meteen prijs. Wanneer je begint met lezen, bekruipt je het gevoel een chicklit vast te hebben. De manier van schrijven is erg simplistisch. “Amy had een vriendje, Jake. Hij hield van haar en zij van hem. Ze waren al acht maanden samen [...]. Amy had twee hartsvriendinnen: Jenny en Becky.” Hoofdpersonage Alex laat zich aanvankelijk het best vergelijken met het bekende chicklit-personage, de onhandige en onzekere Bridget Jones. Maar schijn bedriegt. Na de eerste bladzijden gelezen te hebben, ontpopt zich een meesterlijke vertelster. Holly Seddon schrijft alsof ze al vele boeken op haar naam heeft staan, maar Hou je adem in is echter haar debuut. Ze weet met de aanvankelijk simplistische schrijfstijl een verhaal neer te zetten dat zich heel prettig laat lezen. Korte hoofdstukken, frequente perspectiefwisselingen en een verhaal dat geen moment verveelt zorgen er voor dat je het eigenlijk jammer vindt dat het boek zo makkelijk leest: des te sneller is het einde in zicht. Hier en daar bevat het boek zelfs stof tot nadenken, bijvoorbeeld wanneer Alex denkt: “Chaos en crisis, dat waren de broeinesten waarin verdorvenheid onopgemerkt kon blijven.”

Hou je adem in is niet alleen een spannende thriller waarin de zoektocht naar een dader centraal staat, het is ook een aangrijpend verhaal over een jonge vrouw die het nodige heeft meegemaakt. Door deze gebeurtenissen is ze gaan drinken, wat haar problemen eigenlijk alleen maar groter maakt. Zonder ook maar één moment van vals sentiment laat Seddon je in de gedachten kijken van iemand die zwaar alcoholist is, maar dat eigenlijk nog ontkent. Alex denkt de situatie onder controle te hebben, maar erkent toch ook wel dat haar werk en haar sociale leven er onder lijden. Wat volgt is een strijd tegen de drank afgezet tegen de successen en missers van haar zoektocht met Jacob. Beiden zijn verwikkeld in een energieverslindend gevecht voor Alex, maar ze is duidelijk gemotiveerd om beide gevechten te winnen.

Er zijn veel gelijkenissen tussen Alex en Amy. Beiden zijn even oud en ze groeiden niet ver van elkaar op in Tunbridge Wells. Amy wilde journalist worden, Alex is daadwerkelijk journalist. Interessant is het ook om een vergelijk te maken met de auteur. Net als Alex en Amy groeide Holly op in Zuid-Engeland en is journalist. Wellicht toeval, maar het getal 15 komt ook telkens terug. Seddon heeft 15 jaar ervaring als journalist, Amy was 15 jaar toen ze verdween en dat was dan weer 15 jaar geleden. 

Hou je adem in lijkt een lichtzinnig verhaaltje, maar wie er eenmaal in leest is snel verkocht: het is een eersteklas thriller met een sterke roman erin verweven. Een prachtig debuut dat smaakt naar meer. Seddon schrijft momenteel haar tweede boek, nu maar hopen dat ze dit hoge niveau weet vast te houden.",1
"Janie Jenkins leefde een luxe leventje totdat ze opgepakt werd voor de moord op haar moeder, iedereen leek zo overtuigd van haar schuld dat Janie zelf niet eens meer weet of ze nu werkelijk schuldig is of niet. Ze kan zich weinig herinneren van het voorval, ze weet dat ze een onbekende man heeft horen praten met haar moeder net voordat deze werd vermoord. Zij heeft de man niet gezien, maar weet nog flarden van het gesprek. Tijdens haar tijd in de gevangenis houdt ze zich dan ook voornamelijk bezig met het onderzoeken van de aanwijzingen – die ze heeft dankzij dat gesprek- en spendeert ze veel tijd in de gevangenisbibliotheek. Zo beland Janie, wanneer ze na tien jaar vrijkomt, in een dorpje waar haar moeder een interessant verleden blijkt te hebben.

Lieve dochter is het indrukwekkende debuut van Elizabeth Little. In het verhaal worden diverse schrijfstijlen gebruikt waardoor het lijkt alsof Elizabeth al haar kunnen direct in dit eerste boek van haar hand, heeft willen tonen. Dat is zeker gelukt, de schrijfster bewijst over een groot en divers talent te beschikken. Vele lezers zullen dit zeker weten te waarderen, vooral fans van literatuur. Neemt niet weg dat door haar creatieve uitspattingen het verhaal af en toe juist lastiger te volgen is en het eerder afleid van de vertelling dan dat het daar toe bijdraagt. Zo spreekt Janie (de hoofdpersonage uit het boek) de lezer af en toe rechtstreeks aan. Te vergelijken met een theatervoorstelling waar je als toeschouwer heen gaat: Je verdwijnt bijna letterlijk in het geen dat zich op het podium afspeelt totdat één van de acteurs plots aan jou vraagt (met een spotlight op je gezicht gericht) hoe laat het is. Dag verhaal! Ook verwijst de auteur o.a. naar Shakespeare en naar een regel uit een beroemd gedicht, je moet er van houden!

Wanneer je een spannende thriller verwacht kom je bedrogen uit. De spanning laat voor dit genre te lang op zich wachten. Des al niet te min blijft het verhaal, mede door de sarcastische opmerkingen en de krachtig beschreven personages, van begin tot eind boeien. Ook wanneer je graag literaire detectives leest is dit boek zeker aan te bevelen.",1
"Greenfields leest zalig weg. Men is al zeer snel mee op zoek naar de mogelijke dader en zijn of haar motief. Voor de fans van recherche-thrillers is dit boek dan ook een must. Net zoals een sterke thriller moet zijn, heeft men na het lezen van het boek een gevoel van ""natuurlijk, waarom heb ik het niet in die richting gezocht!"" want Christine beheerst heel goed de techniek om de lezer bijna onzichtbare hints te geven die pas aan de oppervlakte komen als je de laatste bladzijde hebt omgeslagen. Chapeau! Dit verhaal nodigt uit tot meer.",1
"Wel een heerlijk boek, maar jammer dat de flaptekst zoveel verraad. Ik had een aantal dingen dan ook liever zelf ontdekt tijdens het lezen, nu neemt het vooral in het begin een deel van de spanning weg. Dat Sabine Thiesler kan schrijven dat bewijst ze wel met dit boek. Het verhaal zit goed in elkaar. Wat begint als een braaf en rustig verhaal ontpopt zich al snel tot een angstaanjagend thriller. De personages worden goed beschreven Je krijgt dan ook al snel een hekel aan Raffael en zijn gewelddadige gedrag en voelt al aan dit gaat een keer fout. De plot zit goed in elkaar en geeft voldoende afwisseling. Als je denkt gaat het zo nog even door, dan komt Sabineweer met nieuwe wendingen, het is dan ook een goed gedoseerd verhaal. Kortom, jammer van de flaptekst, maar toch blijft er nog voldoende over om van te genieten. Een boek dat zeker de moeite waard is.",1
"Raskolnikov is een arme student rechten, die een moord pleegt op een pandhoudster en haar besteelt, hij had niet de bedoeling een dubbele moord te plegen, maar dat dat gebeurde berustte min of meer op toeval.
Hoewel in de huidige tijd een dergelijke moord vrij snel opgelost zou zijn met de moderne technieken, vergt het in de oude tijd dat zich in St. Petersburg afspeelt, nogal wat tijd.
Weliswaar komt de ontknoping steeds dichterbij, maar lijkt het door omstandigheden (een bekentenis van een andere man)ook weer mijlenver weg, door het verhaal leert de lezer allerlei mensen kennen en krijgt men een idee van de omstandigheden in het oude Rusland waarin het onderzoek plaatsvond.
Het boek stond al een poos op mijn to-read lijst en eindelijk is het dan zo ver, ik heb het met veel genoegen gelezen, het is wel heel handig dat in het boek wat ik las een lijst zat met de persoonsvermeldingen, want anders wordt het toch wel wat lastiger.",1
"Het boek begint nogal banaal met dagdagelijkse straattaferelen, maar verandert al snel in een ware criminele thriller. De reden dat ik het aangeschaft heb, was door de recensies. Die maakten me echt nieuwsgierig naar die werk.
De titel wekte bij mij eerst vragen op. ""Easy doekoes""? wat is dat? De cover sprak me niet zo echt aan, maar geeft ergens wel de sfeer van het boek weer.
Het verhaal gaat over vier compleet verschillende kameraden, die op het eerste zicht een makkelijke klus krijgen, die al snel compleet uit de hand loopt.
Dit boek is gelukkig niet zo dik, want op een gegeven moment zo spannend dat je het niet meer opzij kan leggen.
Het enige minpunt vind ik de lay-out die iets netter kon. Zo zou ik het boek niet links laten uitlijnen, maar uitvullen om vlotter te lezen, maar dat is een kwestie van smaak.
De straattaal van het boek zorgt dat je meteen in de sfeer komt. Dat geeft het extra cachet. Ook al woon in een multiculturele buurt, de verklarende woordenlijst kwam me hier en daar toch eens van pas.
Het geniaalste vind ik echter nog het einde. Als je na een rollercoaster van spanning en onthullingen denkt dat je het gehad hebt, val je helemaal van je stoel.
Een geslaagd werk over de onderwereld in een multiculturele grootstad. Het deed me een beetje aan een combinatie van ""Reservoir Dogs"" en ""Sons of Anarchy"" maar dan zonder motoren denken.",1
"Ik had een wonderlijke ervaring twee dagen terug (6 juni 2018). Ik onderging een healing door Master Maori Healer Ezard Tamaki. Samengevat: hij duwde op (heel veel) pijnpunten en ik schreeuwde het uit van de pijn. Ik kon in dat half uur gewoon niet meer denken. Nu twee dagen later heb ik eigenlijk nog geen woorden voor deze bijzondere ervaring. Alsof taal de ervaring te niet doet.

Die middag bladerde ik door het boek ‘Verslaafd aan liefde‘ van Jan Geurtz. Ik las dit boek in 2016 voor het eerst in één ruk uit. Direct daarna las ik 3 andere boeken van hem ‘Vrij van gedachten‘, ‘Einde van de opvoeding‘ en ‘Over liefde en loslaten‘. Afgelopen meivakantie (2018) nam ik ‘Verslaafd aan liefde‘ weer mee op vakantie en las het opnieuw. Jan Geurtz heeft de gave om het ‘hoe-wat-waarom’ uit te leggen in voor mij begrijpelijke taal.

In deel I van zijn boek (geschreven in 2009) legt hij in 12 korte hoofdstukken identiteitsvorming uit en beschrijft hij stagnaties in de groei van het bewustzijn. Hij schrijft toe naar de liefdesrelatie en de vicieuze cirkel van samsara: het symptoom van de fundamentele misvatting is dat we altijd bezig zijn met geluk na te streven en ellende uit de weg te gaan, en nooit echt 100% tevreden zijn. De manier waarop de illusie van onze eigen onvolkomenheid alsmaar proberen te bedekken met de liefde en erkenning van anderen is een vicieuze mallemolen waar je alsmaar nieuwe energie in stopt en waar nooit een einde aan komt.

Deel II van zijn boek gaat over het spirituele pad en in het bijzonder de spirituele liefdesrelatie. De keuze voor het spirituele pad houdt het loslaten van het relatiedenken in. Dit houdt in dat je het wel of niet hebben van een relatie niet langer als een levensdoel beschouwt, maar als een omstandigheid die wel of niet op je weg komt, en waarvan je kunt leren en genieten zo lang het duurt. In een spirituele relatie leg je geen enkele claim op de ander, heb je geen recht op de ander, en ben je alleen zelf verantwoordelijk voor je pijnlijke gevoelens. Je relatie is gericht op autonomie en het beëindigen van zelfafwijzing. Als laatste beschrijft Geurtz in deel II ook vormen van stagnatie op het gebied van seksualiteit en relatie zoals seksverslaving, liefdesverslaving en relatieverslaving.

Ook in de meivakantie las ik het boek ‘De verboden vrouw spreekt, Maria Magdalena over de liefde‘ van Pamela Kribbe. De boodschap van Geurtz om verantwoordelijkheid te nemen voor je pijnlijke emoties en deze via meditatie te transformeren in liefde en helderheid, las ik ook in haar boek terug: ‘Als je in jezelf het punt hebt gevonden waarop je blokkeert – dit kun je ook lichamelijk voelen – ga daar met je aandacht naar toe. Zachtjes ga je naar dat geblokkeerde stuk toe en omgeef je het met milde, open aandacht, die vrij is van dwang. Alles mag er zijn, of het nu angst, kwaadheid of twijfel is. Als je daarbij in liefde aanwezig kunt zijn, dan open je innerlijk het kanaal voor je eigen zielsenergie. Heb geduld en zachtheid voor wat je blokkeert. Het mag er zijn, het is goed.’.

Dit boek van Kribbe is me eigenlijk niet zo goed bij gebleven. Wel vermeldenswaardig vind ik het spiritueel getinte boek ‘De verborgen wijsheid‘ van Erica Rijnsburger. Dit boek gaat over de bewustzijnsleer. In dit boek wordt uitgelegd hoe gedurende een mensenleven een ego wordt opgebouwd en hoe liefde ons ego kan laten smelten op volwassen leeftijd. Door onszelf te verbinden met onze pijn. Door aanwezig te zijn in wat zich aandient en kunnen rusten in die aanwezigheid (gewaarzijn). Door onze sensaties en bijbehorende gedachten en gevoelens te onderzoeken, waarbij op een goede manier ademhalen en aanwezig zijn (mindful) een belangrijke rol spelen.

In hoofdstuk 18 van ‘Verslaafd aan liefde‘ schrijft Geurtz over de beperktheid van taal in relatie tot de natuurlijke staat van zijn: ‘Uiteindelijk draait alles op het spirituele pad om de realisatie van je volmaakte natuurlijke staat van zijn. Er zijn boeken vol geschreven over de methoden om die natuur te realiseren, maar een simpele beschrijving van wat die natuur nou eigenlijk is zal je niet vinden. Dat komt omdat die niet rechtsreeks te beschrijven is. Beschrijvingen zijn immers woorden, zinnen, gedachten en de natuur van de geest is ook de natuur van die zinnen, woorden en gedachten. Als je er rechtstreeks naar kijkt is er nooit ‘iets’ te zien. Alle ervaringen, alle beknellingen en geneugtes van samsara zijn ervaringen in de natuur van de geest.‘

Ook al kan ik er geen woorden aan geven; zou de healing hebben bijgedragen aan de realisatie van mijn ‘volmaakte natuurlijke staat van zijn‘? Of aan de natuurlijke heling van blokkades die tijdens mijn eigen baby periode zijn ontstaan, zoals mij voorafgaand aan de healing werd verteld? Klinkt best fijn toch?

Nieuwsgierig geworden naar het boek ‘Verslaafd aan liefde‘? Ik maakte per hoofdstuk een samenvatting. Lees het hier:
- https://angelathissenvanheeswijk.files.wordpress.com/2018/06/180608-verslaafd-aan-liefde.pdf
- https://angelathissen.nl/2018/06/08/verslaafd-aan-liefde/",1
"Wat ik nooit eerder heb gezegd is het debuut van Celeste Ng (wordt uitgesproken als Ing) was o.a New York Times-bestseller, en heeft veel andere nominale prijzen gewonnen, waardoor de verwachting hoog lagen, maakte het boek deze waar?

Wat bijzonder aan het boek is dat het meteen begint met: Lydia is dood, meteen begin je je af te vragen: wat is er gebeurd met Lydia? Het is 3 mei 1977, de 16 jarige Lydia is verdronken in het meer vlakbij haar huis in Middlewood, de dag begint normaal voor het gezin Lee, moeder Marilyn heeft naast het schaaltje cornflakes een scherp geslepen potlood en haar natuurkundeopgaven klaargelegd. Vader James rijdt naar zijn werk als professor op de universiteit. Op het eerste oog denk je een heel normaal gezin, maar niets is wat het blijkt. Het gezin bestaat uit de Chinese vader James, Amerikaanse moeder Marilyn, oudste zoon Nath, Lydia en dochtertje Hannah.

Het boek schiet van heden naar verleden, maar op een vloeiende manier en niet verwarrend voor de lezer. Het begint met hoe de ambitieuze Marilyn op weg om -haar droom als vrouwelijke dokter waar te maken- en James elkaar leren kennen. James is een gekweld geest, werd niet geaccepteerd door zijn afkomst en werd altijd met de nek aangekeken en legde moeilijk contact met mede-leerlingen. Het enige wat hij graag wilde was geaccepteerd worden om wie hij was. Marilyn is met oude normen en waarden opgevoed, moeder wilde dat zij de perfecte huisvrouw en moeder zou worden klaargestoomd om af te leveren aan haar toekomstige echtgenoot, maar Marilyn wilde heel wat anders. Doordat Marilyn zwanger raakt moet zij haar dromen als vrouwelijke dokter opgeven, trouwt met James en verhuizen naar het blanke stadje Middelwood. Mede door deze onderliggende problemen, heeft dochter Lydia het gevoel perfect te moeten zijn, vader verlangt een sociale dochter die het met iedereen kan vinden en moeder wil graag dat Lydia haar droom najaagt om vrouwelijke dokter te worden. Daarbij is het schrijnend om te lezen hoe broer Nath en dochter Hannah straal genegeerd worden en alle aandacht naar Lydia uitgaat.

Nadat Lydia haar lichaam in het meer gevonden is, begint de zoektocht wat de aanleiding hiernaar toe is geweest, wat deed Lydia (die niet kon zwemmen) midden in de nacht op het meer? Heeft misschien buurjongen Jack er iets mee te maken? Vader en moeder Lee begrijpen er niets van, maar Lydia bleek meer geheimen te hebben dan ze dachten.

Het verhaal wekt meteen je aandacht, wat is er gebeurd met Lydia, hoe kan het dat ze is verdronken en waarom ging zij midden in de nacht naar het meer toe? Het verhaallijn loopt als een rode draad door het verhaal, het begint met het verleden van James en Marilyn, waardoor gaande weg het boek steeds meer en meer duidelijker wordt. Ng geeft beetje voor beetje meer informatie prijs waardoor je steeds verder wilt lezen, hier een daar een traantje wilt laten door het schrijnende verhaal. Het pakt je op als een tornado en spuugt je daarna weer uit door je onwetend achter te laten en weer op te pikken voor de volgende reis. Een verhaal over, afkomst, familie, verwachtingen. Het laat je gebroken en nadenkend achter, dat is het kunst van vertellen.",1
"Schrijfster Linda Conrad leeft al 11 jaar lang afgezonderd in haar villa nadat ze getraumatiseerd is geraakt doordat ze haar zus Anna vermoord heeft gevonden. Ze heeft de dader op de vlucht als een schim gezien. Na 11 jaar meent ze hem te herkennen op tv en besluit hem in de val te lokken om zo een bekentenis van hem af te dwingen.

Het verhaal begint met een zeer duidelijke, lange en goede inleiding over het leven dat Linda Conrad nu leeft. Alles in haar leven gaat langzaam en traag dus wordt alles zeer nauwkeurig en uitgebreid beschreven. Zelf het maken van een kop koffie laat zien dat het begrip tijd niet aan de orde is in het leven van Linda. Ook komen de problemen waar Linda mee kampt heel duidelijk tot uiting. De beschrijving van haar angstaanvallen en haar gedachtes zijn zeer goed verwoord. Je ziet de angst en paniek als het ware met je eigen ogen. En je voelt mee met haar verdriet.

Na het zien van de dader op tv besluit Linda een thriller te schrijven waarin ze haar ervaringen beschrijft en wil hiermee journalist Victor Lenzen uitlokken de moord te bekennen. Het verhaal van deze thriller loopt als een rode draad door het boek en er wordt duidelijk verschil gemaakt met het hoofdverhaal door de aparte hoofdstukken met een ander lettertype.

Dan volgt de ontmoeting met Victor en kan het kat en muis spelletje beginnen. Ook dit deel van het boek zit psychologisch zeer goed in elkaar. Je wordt telkens door de auteur op het verkeerde been gezet en weet niet wat de waarheid is. Is Victor de dader of heeft Linda de moord gepleegd en verdrongen en leeft ze daarom zo afgezonderd? Of manipuleert Victor Linda? Het verhaal heeft een goede opbouw en een goed plot en op een bepaald moment kun je het niet meer loslaten. De ontknoping is verrassend en dan vallen veel puzzelstukjes op hun plaats. Dan blijkt dat liefde en het gebrek eraan zeker ook van invloed is geweest op het leven van Linda.",1
"Verschillende keren werd ""The Book of the unknown Americans"" tot één van de beste boeken van 2014 verkozen. Het verhaal gaat over de familie van Maribel Rivera. Nadat Maribel een ernstig ongeluk heeft gehad, verhuizen haar ouders met haar naar een stadje in Delaware, waar ze hopen dat Maribel beter wordt door haar naar een gespecialiseerde school te sturen. Ze komen in een appartementsblok en een buurt terecht die volledig worden ingenomen door Latijns-Amerikaanse immigranten. De buurjongen Mayor Toro wordt verliefd op Maribel en tussen hen ontstaat een mooie vriendschap.
Het perspectief in het boek verandert voortdurend tussen Maribel, Mayor, hun families en buren zodat je elk personage wel wat leert kennen, met als focus uiteraard de Rivera's en de Toro's. Je leert hun redenen kennen waarom ze naar de VS verhuisd zijn en waar ze van dromen. De achtergronden van de nevenpersonages komen wel niet zo veel naar voren, maar blijven bij korte schetsen.
Na een verschrikkelijke tegenslag voor de Rivera's besef je hoe sterk deze immigrantengemeenschap aan elkaar hangt en hoewel vrij onbekend voor elkaar, er toch zijn om elkaar te ondersteunen. Ik kreeg er een krop van in de keel en vond het best een ontroerend verhaal. Deze roman liet me nogmaals stilstaan bij wat het betekent je eigen gemeenschap te (moeten) verlaten om elders een beter leven proberen op te bouwen. Dit blijft een wederkerend actueel thema en verhalen als deze kunnen volgens mij dan ook niet genoeg verteld worden.",1
"Een boek met twee verhaallijnen, één in heden en eén in het verleden, die gedurende het lezen steeds meer naar elkaar toe groeien.

Kitty (in 2016) heeft ontdekt dat haar man haar heeft bedrogen en vlucht naar een blokhut in Amerika, die haar onbekende grootvader haar heeft nagelaten. In een koffer ontdekt ze een dagboek geschreven in het Russisch. Het is een begin van een zoektocht naar het leven van haar onbekende grootvader.

Dimitry Manama dient in het Russische leger maar raakt gewond. In het ziekenhuis waar hij wordt verpleegd wordt hij verliefd op een verpleegster. Maar zij is niet zomaar een verpleegster. De ontmoeting zal zijn hele leven beïnvloeden.

Een prachtig liefdesverhaal, tegen de achtergrond van de Russische revolutie. Waar het eerste deel van het boek nog wat gewoontjes lijkt, komt er ineens een stuk spanning om de hoek kijken. Het geeft het verhaal een verdieping en er ontrolt zich een weergaloos liefdesverhaal. Mooi is de verweving van de twee verhaallijnen tussen heden en verleden.

Het boek is in een zeer prettige stijl geschreven. Ongemerkt is de geschiedenis vervlochten in het verhaal. Het leven van de Tsaren familie Romanov die nog altijd tot de verbeelding spreekt. De mysteriën die de moord op die familie omhullen.
Personages die echt hebben geleefd, ontmoetingen die echt hebben plaatsgevonden, het is gebruikt in deze roman, wat een sprookje tot gevolg heeft. Het zou zomaar waar kunnen zijn.",1
"The Perfect Girlfriend is een thriller over Elizabeth die als jong kind op haar broertje moet passen, maar helaas even niet oplet en zo haar broertje verliest. Dit heeft uiteraard een enorme impact op haar leven. Hier begint het boek mee en zelfs hier voel je als lezer niet meteen medelijden met haar. Ze maakt hier al meteen een kille indruk, zelfs voor haar leeftijd.
Daarna switcht het boek meteen naar Juliette op oudere leeftijd die een opleiding volgt voor stewardess. Ze doet dit omdat ze een plan heeft. Dit plan heeft als doel ervoor te zorgen dat Nate, haar ex, weer bij haar terugkomt en blijft. Nate is piloot en door stewardess te worden komt ze dichter bij hem in de buurt.
De rest van het boek volg je haar plan dat ze regelmatig bij moet stellen en wordt het steeds duidelijker dat ze behoorlijk verknipt is. Ze gaat een heleboel grenzen over die voor haar zeer redelijk zijn, omdat ze nu eenmaal vindt dat Nate bij haar hoort en dat hij dat ook wel in zou moeten zien. Daarbij gebruikt ze heel veel mensen in haar omgeving.

Het is vreemd om een boek te lezen waarbij de hoofdpersoon totaal niet sympathiek is. Toch vond ik het spannend omdat ik hoopte dat ze betrapt, gepakt zou worden. Dat blijft tot de laatste bladzijde spannend.

Daarnaast ontrafelt het boek zich langzaam. Steeds meer wordt duidelijk waarom Lily een fascinatie voor Nate en zijn familie heeft. Dit zorgt voor enig begrip, maar neemt niet weg dat je nooit enige sympathie voor haar krijgt. Ik vond het een hele originele invalshoek; niet vanuit de belaagde, het potentiële slachtoffer, maar een boek geschreven vanuit het perspectief van de dader....",1
"Dit verhaal gaat over Parker Grant die sinds haar zevende blind is. Op haar zestiende sterft haar vader geel onverwacht en komt haar tante met haar gezin bij haar inwonen. Ondanks dat Parker blind is maakt ze er een gewoonte van om s ’morgens heel vroeg een stukje te gaan hardlopen. Parker heeft ondanks dat ze blind is haar leven strak in handen maar daar komt verandering in als Scott Kilpatrick de jongen waar ze ooit verliefd op was weer op haar school opduikt. Parker beslist voor haarzelf dat ze hem gewoon gaat negeren maar het verleden negeren lijkt toch iets moeilijker dan ze afhankelijk had gedacht en hoe meer dat ze te weten komt over wat er nu echt tussen haar en Scott is gebeurd Hoe meer Parker zich afvraagt of de dingen nou altijd zijn zoals ze lijken.

Het verhaal is zeker de moeite om eens te lezen zeker omdat je toch een kleine inkijk krijgt hoe het nou is om blind te zijn in welke obstakels dit soms met zich mee kan brengen zowel in de positieve als in de negatieve zin. Ook vond ik het een zeer leuk gegeven dat er ook wat aandacht werd besteed aan sport met namen hardlopen en hoe dit nou eigenlijk voor iemand die blind is in zijn werk gaat.

De personages zijn zeker ook geweldig neergezet in dit boek al zal het misschien even wennen zijn aan de aparte manier waarop ze in dit boek worden beschreven net omdat de hoofdpersoon blind is.

Parker maakt in dit boek een zeer interessante ontwikkeling door eerst vond ik haar nogal bod en irritant maar naarmate het boek vordert gaat ze zich meer openstellen voor de andere rondom haar. Ook de andere personages ontwikkelen zich op een goed geschreven manier doorheen het verhaal maar ik vond dat de ontwikkeling van Parker er voor mij torenhoog bovenuit kwam.

Ook was dit boek voor mij zeer herkenbaar. Ik herkende mezelf wel een beetje in Parker en dat was soms wel heel even schikken. Dit boek heeft me geleerd dat blind zijn niet meteen het einde van de wereld is en daarvoor ben ik de auteur zeer dankbaar.",1
"Mijn eerste boek dat ik gelezen heb van Brad Winning. Wat een prachtig verhaal. Het verhaal zorgde dat ik me helemaal kon inleven in Hiu Warg. Zo goed geschreven, dat er in mijn hoofd echt een verfilming afspeelde van wat er, op het moment dat ik aan het lezen was, gebeurde. De compassie die je voelde voor de hoofdpersoon, de emoties, heel mooi gedaan! Spannend tot aan het laatste hoofdstuk, waarin ik ontroerd en emotioneel afscheid moest nemen van het hele verhaal. Nog nooit heeft een boek mij zo intens kunnen meevoeren. Epiloog heel vervelend, omdat je met nog meer vragen achter blijft, maar dat maakt het juist ook weer erg leuk en interessant, want je wil meer van dit! Jammer dat er nog geen tweede deel bestaat, maar mocht dat verhaal ooit uitkomen, weet ik wat ik op mijn verlanglijstje heb staan! Echt een aanrader!!!!",1
"Een verhaal is voor mij pas geslaagd als ik vanaf het begin tot en met het einde geboeid blijf, de wereld om mij heen vergeet en daardoor een eigen wereld kan creëren waarin het verhaal zich afspeelt. Dit was zeer zeker zo bij Sneeuwpaarden!
Sneeuwpaarden heeft een mooie opbouw, is beeldend geschreven maar wel zo dat je zelf een draai kunt geven aan de omgeving en personages van het boek.

Een spannend en vlot geschreven boek met humor, leuke verhaallijnen en verrassende wendingen.

Het is een boek waarin de paarden ook een hoofdrol spelen , maar het is zeker geen boek speciaal voor paardenmensen!

Ik wacht met spanning af of de schrijfster ook een derde deel gaat uitgeven….",1
"John Grisham zal bij de meeste volwassen thrillerfans wel bekend zijn, maar tot nog toe was hij bij jongere thriller fans niet zo bekend. Zijn boeken zijn namelijk vooral bedoeld voor volwassen lezers, maar daar is verandering in gekomen. In september 2010 bracht John zijn eerste Young Adult boek uit: De belofte.
Dit boek gaat over de dertienjarige Theo die alles weet over rechtspraak, wetten en regelgeving. Zijn fascinatie is mede ontstaan door zijn ouders die beiden advocaat zijn en zijn klasgenoten weten hem met juridische problemen te vinden. Als er een moord in zijn woonplaats Strattenburg wordt gepleegd, wordt zijn fascinatie beter gevoed dan ooit. Totdat een getuige hem iets opbiecht, dat de loop van de hele zaak én de uitslag kan veranderen. Deze getuige wil wel anoniem blijven, en Theo weet niet meer wat hij moet doen.
De belofte is een boek dat duidelijk voor wat jongere mensen is geschreven. Het taalgebruik is duidelijk en moeilijke woorden worden uitgelegd. Het verhaal zelf is spannend, zonder een al te ingewikkelde verhaallijn, en eindigt met een open einde. In de loop van het verhaal wordt het einde van het verhaal niet verraden, wat mij betreft een groot pluspunt, en de spanning blijft er in.
Kortom: De belofte is een goed boek voor young adults, met veel spanning die door het hele boek heen aanwezig blijft. Als wat oudere young adult vond ik het af en toe een beetje ‘jong’ geschreven, maar met het verhaal zelf is niks mis.",1
"Harry Bosch zou al lang met pensioen kunnen, maar in dit deel van de vermaarde cyclus heeft hij de allure van een James Bond die zijn tegenstanders lettterlijk op grote hoogte tegemoet treedt.

In het typische no nonsens denk -en schrijfritme van Michael Connelly, een weergave van zijn protagonist Harry Bosch vertelt de gelauwerde schrijver het zoveelste succesverhaal van de rechercheur die nog steeds ‘slechts’ vrijwilligerswerk doet bij de San Fernando Police Department.

Echt vrolijk worden we als lezer niet van het criminele universum waarin onze held zich beweegt. Bosch zelf blijft bescheiden en een tikkeltje somber. Elke keer weer word je op het verkeerde been gezet. Heb je een zaak opgelost, dan is er weer een nieuwe aan het ontstaan. Word je zelfs beschuldigd van manipulatie. Heb je toch je broer nodig, de sluwe advocaat, Mickey Haller.
En denk je, te maken te hebben met een flagrant onrecht, blijkt het toch weer anders.

Ja, Bosch krijgt het voor de kiezen op zijn oude dag. En als een Tom Cruise in zijn beste dagen op het witte doek, pakt hij ook nu elke mission impossible aan en brengt dit tot een bevredigend einde. Al heeft hij bij de ene zaak waarbij hij wordt beschuldigd van manipulatie, toch echt wel de gaven en trucs nodig van zijn broer.

En toch, is het geen Hollywood successtorie die Connelly vertelt. Nee, Bosch fungeert weliswaar als troubleshooter voor Connelly in menige lost case, toch schetst hij een somber beeld van de drugsscene van Los Angeles. De beschrijving van de busladingen medicijnverslaafden geeft een somber beeld van hoe de mens in verval kan raken. Bosch undercover, krijgt een zwak voor een van deze lost cases, die hem misschien wel doet denken aan zijn inmiddels overleden vrouw. Waarschijnlijk, zal een volgend verhaal van Bosch met haar geschiedenis verder gaan.

Elk boek van Connelly getuigt van hoge kwaliteit en ook dit boek zou in vergelijking met andere thrillerschrijvers met gemak de 5 sterren halen. Waarom dan toch vier? Vergeleken met de andere boeken van Connelly, komt het verhaal ietwat traag op gang. En de capriolen op grote hoogte gaan wel heel erg vlotjes. Maar ja, wat zeur ik nu. Het neemt toch niet weg, dat ook dit boek wederom een echte topper is.",1
"Dit is typisch zo'n boek dat je vanaf de eerste bladzijde weet te boeien. Leuke personages die veel beleven. Ook het verhaal waarmee ze op aarde zijn gekomen spreekt tot de verbeelding. Het is niet een echte thriller, meer fantasy, maar het leest wel als een thriller weg. Leuk detail is dat de schrijver zijn eigen naam in het boek heeft verwerkt. Overigens had ik het boek helaas binnen 1 dag uit. Op naar de volgende boeken van Pittacus Lore.",1
"Hands down mijn favoriete boek van dit jaar.
Alsjeblieft mensen, laat je niet misleiden door de verschrikkelijk oncreatieve titel en voorkant, want erachter schuilt een prachtig liefdesverhaal dat veel minder populair is dan het eigenlijk verdient.
Het boek heeft twee perspectieven: dat van de kunstzinnige Echo, en de rebelse Noah. Ik vond het prachtig om te zien hoe Echo steeds meer op haar eigen benen gaat staan en het durft op te nemen tegen haar pusherige vader, en hoe ook Noah steeds volwassener wordt en leert dat niet iedereen tegen hem is.
Het verhaal is schitterend, het is prettig te lezen en Echo en Noah zijn goed uitgewerkte karakters. Zaten er ook mindere kanten aan? Ja, zeker. Er waren een paar dingen waar ik me aan stoorde, zoals de bijamen die Noah voor Echo heeft (sirene, nimf – je weet denk ik genoeg). Ook kon je de romance mijlenver van tevoren zien aankomen. Maar dat haalt niets af van het prachtige verhaal. Een verdiende vijf sterren.",1
"Het Forest Feast kookboek is voor mij een kookboek met een sterretje. Ik word helemaal vrolijk als ik in dit kleurige boek zit te bladeren en doe elke keer nieuwe inspiratie op. Het Forest Feast kookboek is dan ook geen gewoon kookboek. Het is gemaakt door Erin Gleeson, die opgroeide in een appelboomgaard in Sonoma County (Californië) en zich na haar studie in Italië, zich in New York vestigde. Daar maakte ze naam als foodfotograaf en kunstenaar. Ze fotografeerde eten voor  kookboeken, magazines, top chefs, restaurants, The New York Times Dining section en de James Beard Foundation.
Tot haar man een baan kreeg in Californië als rabbi in een synagoge in Silicon valley en ze samen een mooi houten huis vonden midden in het bos net buiten de stad. Voor Erin de ideale plek om buiten te fotograferen op een meer aardse manier, zonder bietenschuim en koolchips.
Zo begon Erin haar foodblog The Forest Feast met eenvoudige recepten en ideeën voor etentjes en feesten. Ze laat zich hierbij haar fantasie de vrije loop en kookt en fotografeert haar receptjes zelf, schrijft ze met de hand en illustreert hier en daar met gezellige aquareltekeningen. Elk recept is zo een plaatje om te zien! Dit blog alleen al is een kijkje waard. Het is de basis voor het Forest Feast kookboek.

Erin vindt kleur en vorm belangrijk, die maken gewone gerechten extra aantrekkelijk. Ze maakt bijvoorbeeld paarse aardappelpuree in plaats van gewone aardappelpuree en snijd meloen in grappige vormen. Dit is heel wezenlijk voor haar recepten, die op zich eigenlijk nauwelijks recepten zijn, maar meer inspireren.
Elk recept is een leuk puzzeltje van foto’s, woorden en pijltjes. Je ziet in één oogopslag waar het om draait en hoe je het moet maken. Een nadeel is dat het hierdoor voor mij vaak net wat te simpele recepten zijn, want ingewikkelde recepten kun je niet zo opschrijven en vormgeven. Om een voorbeeld te geven:

Aubergine 'taco's
snijd 1 aubergine in ronde plakjes (6 mm)
rooster ze op een ingevette vette bakplaat
>besprenkel met olijfolie & zout
8 min. aan elke kant, oven 200 °C
leg een stukje brie & koriander
of basilicum op elke plak aubergine
vouw ze dubbel als een minitaco

Een supersimpel en overheerlijk receptje, dat je kunt maken zonder verder veel over na te denken of dat je juist op een ander spoor zet, waardoor je al makend op iets heel anders uitkomt. Zo maakte ik ook auberginetaco’s gevuld met mécorino (een biologische Hollandse variant op pecorini) en serveerde ze als voorgerechtje op een salade van rucola. En dat is precies de bedoeling van dit boek.
Erin eindigt haar inleiding met ""Ik hoop dat dit boek een aangenaam evenwicht vormt tussen uw salontafel en het aanrecht in de keuken en dat het u inspireert om te koken, te eten en te delen, en te genieten van kleurrijk en gezond eten"". Die snaar heeft dit boek bij mij zeker geraakt.",1
"Gustav zoekt de liefde en geborgenheid, die hij van zijn moeder nooit heeft gekregen. Niet huilen en sterk zijn, was het uitgangspunt van zijn opvoeding. Gustav zoekt die liefde bij Anton; de moeder van Anton en bij de minnares van zijn vader.
Anton is een begenadigd pianospeler, maar is niet in staat zijn vrees, om in het openbaar op te treden, te overwinnen.
Hun leven wordt mooi samengevat in de Gustavsonate, die Anton op late leeftijd componeert. Hierin wordt het volgende beeld geschetst: “een snelstromende rivier die over stenen en afgebroken takken kolkte en langzaam steeds trager werd, maar wel haar energie en vaart behield alsof het water een kalmere bedding had gevonden en nu ongehinderd kon doorstromen naar de zee”.",1
"Dit boek ik mijn eerste kennismaking met Kristina Ohlsson.
Het boek was soms wat voorspelbaar, maar bleef toch wel spannend. In het begin vond ik de enge kijk van het team wat storend, maar daarna werd het boek alsmaar beter.
Wat mij vooral bij zal blijven is de subtiele manier waarop we beetje bij beetje de verschillende personages, met hun specifieke kantjes, leren kennen.",1
"Zoals de auteur zelf aangeeft in het voorwoord is De muziek van de stilte waarschijnlijk geen boek om op zichzelf te lezen. Maar voor degenen die van De naam van de wind en De angst van de wijze hebben genoten, is dit een mooie aanvulling. Het is een lief, zacht en triest boekje. Het ontbreken van actie stoorde me niet, ik wist op voorhand waar ik me aan kon verwachten (en dat is bij dit boek wel belangrijk). Het enige wat ik miste was inzicht in Auri’s verleden. Haar tijd op de universiteit wordt nauwelijks aangeraakt, en er wordt slechts één keer gehint naar wat haar zo heeft beschadigd. Dat vond ik spijtig. Had er meer van Auri’s verhaal in gezeten, dan had het zonder twijfelen vijf sterren gekregen.",1
"Deze nieuwe roman van Franzen heeft de laatste tijd veel aandacht en waardering gekregen en nu ik het zelf gelezen heb moet ik zeggen: dat was terecht. Het is een subliem vervolg op ‘De Correcties’, waarin Franzen wederom met een enorme vertelkracht en in een soepele stijl de personen in één gezinnetje op briljante wijze helemaal blootlegt. In dit geval betreft het de Berglunds. Op een prachtige wijze worden de verschillende personages beschreven: de idealistische en sympathieke vader Walter, de overijverige Patty, die bij alles (haar gezin en haar buren) bijna teveel haar best doet en hun al even bijzondere kinderen Jessica en Joey. Franzen vertelt met (tenminste, zo lijkt het) zoveel plezier over hun dat je door wilt blijven lezen!
Knap is ook de vertelstijl, waarin Franzen moeiteloos switcht tussen verteltijd en perspectief. En knap is het ook hoe Franzen het verhaal van de Berglunds verweeft met het moderne Amerika: 9-11, het tijdperk Bush, de opkomst van Obama en de economische recessie, om maar iets te noemen. Hiermee is het boek meer dan een familiegeschiedenis, maar geeft het ook een prachtig tijdsbeeld.
Het leidt ertoe dat ik het jammer vond toen ik het boek uit had, zeker omdat ik het gevoel had dat Franzen moeiteloos nog een paar honderd pagina’s had kunnen blijven doorschrijven over de familie Berglund en hun aanverwanten. Ik had het niet eens erg gevonden. Conclusie: dit is een akelig goed boek van één van ‘s wereld beste hedendaagse schrijvers. Lezen!",1
"Een mooie en goed geschreven literaire
thriller dit debuut van Rosamund Lupton.
Het thriller aspect is het bekende ""Wie
heeft het gedaan"" maar dan mooi vormgegeven
in een brief van Beatrice aan haar vermoordde
zusje Tess (of was het toch zelfmoord?)
In deze brief vormen ook de gesprekken van
Beatrice met haar advocaat Wright een rode
draad. Je blijft steeds benieuwd of het
nu moord of zelfmoord was en naar de eventuele
dader. Het literaire is ook aanwezig in het boek
want het staat vol met mooie zinnen.
Kortom: een geslaagde
literaire thriller die het genre eer aandoet.",1
"Volgens de flaptekst is Broeder Ezel van Liesbeth Goedbloed een poëtisch verhaal over schuld en verzoening. Maar zoals Thea Beckman al zei: ""Een boek gaat over wat je er zelf uithaalt."" En voor mij gaat Broeder Ezel ook - en misschien wel vooral - over jeugdtrauma's (en de vernietigende uitwerking daarvan) en extremisme.

Anna trekt met een ezeltje de bergen in om voor eens en voor altijd af te rekenen met het verleden. Naarmate ze dichter bij de top van de Monterosso komt, wordt niet alleen duidelijk wat er precies is gebeurd, maar ook wat Anna precies van plan is.

Broeder Ezel vertelt hoe je als (jong)volwassene nog dagelijks enorm veel last kunt hebben van wat er vroeger is gebeurd én van het schuldgevoel dat je voornamelijk is aangepraat. Anna kreeg als kind de schuld van een ingrijpende gebeurtenis, terwijl de ongevraagde verantwoordelijkheid veel te groot was voor een kind. Met als gevolg dat het leven haar dagelijks achtervolgt, totdat ze er letterlijk gek van wordt.

Broeder Ezel zit vol met Bijbelteksten die bij Anna zijn blijven hangen als ongevraagde souvenirs van een streng-christelijke opvoeding waarin God vooral werd afgespiegeld als een genadeloze God. Doordat men blijkbaar één belangrijk aspect van de christelijke leer is vergeten te vertellen - namelijk dat Jezus de schuld voor de zonden der mensheid al op zich heeft genomen - denkt Anna dat zij nog een offer moet brengen. Vandaar dat Broeder Ezel bij mij vooral zal blijven hangen als een roman die genadeloos blootlegt dat extremisme levensgevaarlijk is en onherstelbare schade toebrengt aan mensen - en in dit geval aan kinderen.

Aangezien ondergetekende de Bijbel evenals Anna door de strot geduwd heeft gekregen, kon ik de genoemde teksten direct in de context plaatsen. Ik vrees echter wel dat dit boek minder toegankelijk is voor de lezer die een ietwat andere opvoeding heeft genoten. En mogelijk ook wat minder interessant. Toch is het boek voor iedereen de moeite waard, al was het maar om te waarschuwen voor de gevaren van extremisme, ongeacht de achterliggende motivatie.

Broeder Ezel is een zeer sterk debuut van Liesbeth Goedbloed, die ook dichter is. Dat verklaart dat de tekst zeer poëtisch is - naar mijn smaak té poëtisch. Poëtische zinnen zijn vaak prachtig, maar als je een zin hierdoor vier keer moet lezen voordat je 'm begrijpt, haalt dat de vaart uit het verhaal. Hetzelfde geldt voor de soms bijzonder lange zinnen, van pakweg tien regels en met twintig komma's. Dat is de enige reden dat dit boek van mij niet het maximale aantal sterren krijgt. Ik lees graag 'lekker door' en dat viel niet overal mee. Maar het verhaal zit bijzonder knap in elkaar en de plot is bovendien zeer verrassend.",1
"Na Mattias is een prachtige novelle in de stijl van Grondahl en deed me ook wel denken aan 'Ik ben er' van Clelie Avit. Het boek verteld wat er gebeurd met de partner, grootouders en vrienden van Mattias nadat hij overlijdt. Langzaam leren we Mattias kennen en zien we hoe de zelfde kant van hem door verschillende mensen anders wordt onderkent. Het boek gaat over verlies en rouw en hoe iedereen zijn eigen manier vindt om daar mee om te gaan. Quentin gaat hardlopen tot hij niet meer verder kan en Riet en Hendrik verdrinken zichzelf in Netflix series om maar niet na te hoeven denken over de dood van hun kleinzoon.

Het boek is prachtig geschreven. Klein. Gevoelig. Mooie zinnen die genoeg aan de verbeelding over laten. Ik ben erg blij dat ik dit boek heb mogen lezen.",1
"David Levien is vooral bekend als schrijver van de filmscenario’s voor o.a. Ocean’s 13, Runaway Jury (John Grisham), Rounders, Knockaround Guys en nog diverse andere bekende films. Daarnaast heeft deze veelzijdige creatieveling zich verdienstelijk gemaakt als filmproducer en regisseur. Levien, geboren en getogen in New York, heeft zich met het verschijnen van Stad van de zon in één klap in de top van het thrillergenre genesteld, met een schrijfstijl die duidelijk verder gaat dan het welbekende politie-boef verhaal.
Jamie Gabriel, een dertienjarige jongen, heeft een krantenwijkje. Wanneer hij ’s morgens niet terugkeert en ook niet op school is geweest, worden zijn ouders, Carol en Paul, ongerust. Rond de tijd van de verdwijning zijn twee ongure types, naar later blijkt Tad Ford en Rooster Mintz, in de straat waar Jamie met zijn krantenbezorging bezig was, gesignaleerd.
Commissaris Pomeroy belooft dat de politie er alles aan zal doen om de jongen ongedeerd terug te brengen. Ruim 14 maanden na de verdwijning van Jamie komen zijn ouders, via agent Carriero, te weten dat er in deze periode nauwelijks is gezocht. Carriero adviseert hen om contact op te nemen met Frank Behr, een privé-detective die eerder als succesvol rechercheur onder Pomeroy heeft gewerkt. Behr volgt zijn intuïtie en komt op enig moment Tad en Rooster op het spoor. Wanneer Rooster een agente ernstig mishandelt, wordt hij gearresteerd en is het crimineel team van elkaar gescheiden. Voor Behr een goede aanleiding om een bezoek te brengen aan de gevangenis. Daar ontdekt hij dat de verdwijning van Jamie niet op zichzelf staat, maar onderdeel is van een goed in elkaar zittende organisatie met Oscar Riggi aan het hoofd. Omdat Behr zelf al vroeg zijn enige kind verloor, begrijpt hij het verdriet van de ouders en laat hij Paul Gabriel aan sommige onderdelen van het onderzoek deelnemen. Er ontstaat een klik tussen beide mannen en ze gaan als team samen op pad om deze raadselachtige verdwijning op te lossen.
David Levien heeft met Stad van de zon een meesterwerk afgeleverd. Een verhaal dat naast spanning zoveel meer brengt is alleen maar toe te juichen. En het brengt heel veel meer. Zo voegt alleen de wijze van karakterbeschrijving al een extra dimensie toe aan het verhaal, die bijzonder interessant is voor de lezer.
Zonder dat Levien onderscheid maakt tussen hoofdpersonen en de bijrolspelers, geeft hij, op momenten dat het verhaal dit toelaat, achtergrondinformatie over opvoeding en karakter. Deze informatie is op uiterst geraffineerde wijze door het hele verhaal geweven, zonder dat het afbreuk doet aan de spanningsboog.
Levien is geen moralist die de lezer alles voorkauwt. Wel geeft hij de lezers zijn persoonlijke inzichten mee. Zo vindt Levien dat de handelingen van al zijn personages worden bepaald door hun achtergrond en hun verleden. Bij een aantal van hen blijkt een duistere achtergrond zeer wel aanwezig te zijn, zelfs zonder ooit met criminaliteit in aanraking geweest te zijn. Levien signaleert, maar het trekken van conclusies laat hij zeer wijselijk over aan de lezer zelf
De vraag blijft staan of dit een potentieel verhaal blijft voor een filmscript. Filmmaker Levien kan hier zelf het best een antwoord op geven.",1
"Graham Norton is een komiek die vooral bekend is van zijn talkshow; de Graham Norton Show. Hierbij ontvangt hij elke aflevering meerdere bekende gasten en interview ze. Humor zal hierbij nooit ontbreken en ook de gasten dragen hun steentje bij. Daarnaast verzorgt Norton het commentaar voor de BBC tijdens het Eurovisie Songfestival.

Nu is daar zijn debuutroman: Bewaring. Ontdekken we hier een nieuw talent van Norton? En zorgt Norton wederom voor een glimlach?

In Bewaring maken we kennis met de inwoners van Duneen, een klein Iers dorpje. De sociale controle is er zeker en eigenlijk is het een dorp dat je overal wel hebt. Als er een lichaam gevonden wordt houdt dat de gemoederen bezig. Wie is het? En vooral: wat is er gebeurd?

Norton weet de sfeer uitstekend neer te zetten en sleurt de lezer mee het boek in. Je waant je haast zelf in het dorp en leert de inwoners beter kennen dan je vooraf misschien gedacht had. Ondanks het feit dat de inwoners elkaar goed in de gaten houden, blijken er toch geheimen te zijn. Dat roept de vraag op of we elkaar eigenlijk wel echt kennen? Of beter gezegd; elk huisje heeft zijn kruisje.

De humor waar Norton onlosmakelijk mee verbonden lijkt te zijn is lichtelijk aanwezig. Niet overduidelijk, maar tussen de zinnen door. Prima gedoseerd. Al met al is Bewaring een prima debuut dat smaakt naar meer.",1
"Deze 5 sterren gelden voor de hele serie. Ik heb ervan genoten! Ik heb niet vaak dat ik echt op een boek zit te wachten en dat had ik met deze vijf boeken absoluut. Ik vond Jessica Haider afwisselend cool, stom, lief, vreselijk, ontwapenend, keihard, walgelijk en kwetsbaar. En dat vind ik zo ontzettend knap van Corine Hartman. Ook de verhalen wisten mij allemaal te boeien en ik keek 's ochtends al uit naar mijn dagelijkse leesuurtje. Ik ga Jessica missen!",1
"Wat een boek!
De auteur Laurent Binet is totaal geobsedeerd door de aanslag in 1942 op de nazi Reinhard Heydrich. Alles heeft hij erover gelezen! En nog meer wil hij erover weten!

Aan de hand van al het materiaal en de kennis die Laurent Binet heeft over Heydrich, Praag, het Jodenprobleem van de nazi's, de moordaanslag op Heydrich, de aanslagplegers Jan Kubiş en Jozef Gabčik, en alle gevolgen van de aanslag komen we stapje voor stapje te weten wat er is gebeurd. De aanloop naar de dag van de aanslag 27 mei 1942 en dan de aanslag die op een mislukking dreigt uit te lopen en tot slot wat er gebeurt als Heydrich toch overlijdt.
De auteur is altijd in het boek aanwezig. Hij wil aangeven dat hij geen boek schrijft over Reinhard Heydrich, integendeel HhhH gaat juist over de twee Tsjechische helden Kubis en Gabcik. Zij hebben de wereld verlost van het nazi-monster Heydrich, de uitvinder en uitvoerder van de holocaust.

HHhH (Himmlers Hirn heißt Heydrich) was een van de bijnamen van de SS voor Reinhard Heydrich.

Tegelijkertijd met het lezen van het boek volgde ik de VPRO tv-serie die in samenwerking met de auteur is gemaakt. En net zoals in het boek Laurent Binet steeds weer oppopt om zijn mening, twijfel en kennis te geven aan de lezer, hebben de hoofdpersonen in de tv-serie een extra stem gekregen. Om de kijker van nu mee te laten voelen over hun gevoelens en emoties.

Een heel apart (in positieve zin) boek over de enige aanslag op een nazi-kopstuk die is gelukt.",1
"In Het Dossier nemen we een kijkje in het leven van Josta Bresse.
Josta wordt op een ochtend wakker en blijkt slachtoffer te zijn van een orgaanroof. Dan blijkt dat het verleden, waarvan zij getracht heeft dit achter zich te laten, toch nog een prominente rol in haar leven speelt. Waarom is zij beroofd?

Josta is opgegroeid in de DDR (Duitse Democratische Republiek). Zij werkte als vervalser van kunst in opdracht van de Königstein Gruppe. Tot op de dag van vandaag blijft haar dit achtervolgen en ziet zich gedwongen om, hopelijk tijdelijk, het land te verlaten.
Zij slaat op de vlucht voor de Nederlandse recherche en gaat in Duitsland op zoek naar antwoorden. Hiermee hoopt zij haar eigen leven veilig te stellen.

Niewierra is er in geslaagd om de lezer zonder kennis van de Duitse republiek de nodige geschiedeniskennis bij te brengen èn een spannend boek te schrijven. Het boek laat zich niet gemakkelijk wegleggen, sleept je mee in het verhaal en dwingt je om het in één ruk uit te lezen. Niewierra weet zelfs een traan los te peuteren. 2017 is goed van start gegaan met deze thriller.",1
Het is een erg beklemmend boek. Ik had het erg te doen met de hoofdpersoon na haar traumatische jeugd. Geplaagd door die herinneringen probeert ze zich staande te houden als ze een succesvol zangers blijkt te zijn. Het zit haar niet mee in het leven en die sfeer is overduidelijk door het gehele boek aanwezig. Het leest als een sneltrein en ik had verschillende scenario's bedacht over het verdwijnen van haar broer. De waarheid was nog veel erger en die zag ik niet aankomen! Een aanrader!,1
"Donna Freitas schrijft voornamelijk voor jongeren en studenten. Dit boek is het eerste dat van haar vertaald werd. Het verhaal gaat over een meisje Skye die leeft in de app-wereld, haar geest verblijft dus in de virtuele wereld terwijl haar lichaam ergens wordt bewaard. Wanneer je de leeftijd van 18 jaar bereikt kan je terug naar je lichaam en naar de mensen die niet in de app wereld leven. Skye kijkt er enorm naar uit om haar moeder en zus te zien want ze mist die enorm. Op een gegeven moment vervalt echter de mogelijkheid om terug te keren naar de echte wereld en daar is Skye helemaal niet mee gediend.
Het was heel moeilijk om dit alles te bevatten en in het verhaal te komen. Er wordt in het begin ook niet zoveel uitleg gegeven, je wordt gewoon ergens in een bij wijlen saai gossipgirl-verhaal gedropt. Maar toch intrigeert het en blijf je verder lezen. Naarmate het verhaal dan vordert krijg je ook meer inzicht in de wereld die Donna Freitas trachtte te schapen. En wordt het toch heel spannend. Het wordt zelfs een heuse thriller met onverwachte plotwendingen waardoor het toch nog een boeiend verhaal wordt, eentje waar je heel lang over blijft nadenken. Nu rest ons alleen nog het wachten op de vertaling van het tweede deel!",1
"Adrian Tchaikovsky is een Britse fantasyauteur, die zich sinds 2015 ook op sciencefiction toelegt. Hij werd bekend met zijn tiendelige serie Shadows of the Apt. In deze fantasysetting hebben alle kinden-volkeren een eigenschap of uiterlijkheid van een insectensoort en kunnen de Apt omgaan met technologie en de Inapt met magie. Wereldbouw is dus wel toevertrouwd aan deze schrijver. In 2015 kwam zijn eerste sciencefictionboek uit: Children of Time, waarmee hij de Arthur C. Clarke Award won. Dus ook met SF kan hij goed uit de voeten.
Dat bewijst hij nogmaals met de novelle Ironclads, verschenen bij Solaris, een imprint van Rebellion Publishing. In boekvorm is het een prachtig vormgegeven gelimiteerde hardcover, met stofomslag en een iconische, in het binnenwerk herhaalde, illustratie van een Ironclad voorop. Ironclads zijn hightech harnassen, waar de superrijken (Scions) van de wereld zich in verplaatsen: een soort extreem beveiligde huiskamer op poten, met overal wapens en ondoordringbaar pantser, waar ze alleen uit komen in hun eigen thuisfort of in een versterkt en afgeschermd hoofdkantoor.
De openingsbladzijden zetten direct de toon: misfit soldaat Sturgeon (want intellectueel in een Amerikaans leger van godsdienstfanaten en arme sloebers) legt uit hoe het zit met de Hoge Heren. Door de hele geschiedenis heen hebben de rijken zich alleen met oorlog ingelaten vanuit ondoordringbare harnassen en fortificaties, waar ze geen gevaar lopen en ze de Gewone Man kunnen afslachten. De nieuwste personificaties daarvan, de Scions in hun Ironclads, zijn niet anders: de soldaten van de USA en UK (na Brexit nogal een achterbuurt geworden) vechten met de Scandinaviërs, maar pas als de Scions (van welke partij ook) zich er mee bemoeien wordt het écht een slachtpartij.
In die situatie arriveren sergeant Regan en zijn soldaten Franken en Sturgeon in de UK. Al snel krijgen ze een speciale missie, samen met een dronepiloot en een verkenner: vind een vermiste Scion, die achter de vijandelijke linies is verdwenen. Maar, zoals de tagline van het boek zegt: ‘Scions have no limits. Scions do not die. And Scions do not disappear.’ Dus Regan en zijn mensen hebben een probleem…
Hun missie voert hen diep de Nordlanden in, waar ze vechten met Zweedse troepen, onderhandelen met bedrijfsagenten met zware wapens en in de problemen geraken met Finse geheimagenten in wel heel vreemde en bedreigende vorm.
Het boek leest afwisselend als een actiefilm – soms zelfs als een futuristische ‘Saving Private Ryan’, waar de kogels je om de oren fluiten – en een cynisch commentaar op de wereldgeschiedenis. Dat laatste vooral door de tirades en levenslessen die soldaat Sturgeon regelmatig over zijn maten uitspuwt. Ondanks dat die twee narratieve vormen niet bij elkaar lijken te passen, werkt het uitstekend. Het sociaal-economische commentaar geeft extra punch aan de actie en maakt de paranoïde instelling van de hoofdpersonen meer dan geloofwaardig. In 159 bladzijden knalt Tchaikovsky zijn naargeestige toekomstige wereld in briljante kleuren door je kop: must-read militaire sciencefiction.
Tchaikovsky schreef deze novelle vóór Brexit en de Amerikaanse presidentsverkiezingen, maar het verhaal ligt heel strak op de lijn die je daaruit de toekomst in kunt trekken. Gripping stuff en zeker een goede voedingsbodem voor een vervolg.
Een interview met Adrian Tchaikovsky over deze novelle is eerder op Hebban gepubliceerd: Adrian Tchaikovsky schetst de toekomst van oorlog.",1
"Ondanks dat ik vooral literaire en/of psychologische thrillers lees, maar toch altijd erg gefascineerd ben van oorlogsverhalen, was ik erg benieuwd naar dit boek. Ik was dus ook erg blij dat ik mee mocht buzzen met dit nieuwe boek van Diney Costeloe.

Het meisje zonder naam is een boek die je meteen meeneemt in het leven van Lisa Becker, een Duits meisje die vlucht voor de Tweede Wereld Oorlog. Voor haar veiligheid zet haar moeder haar op het Kindertransport naar Londen. Daar aangekomen is het echter al gauw duidelijk dan Lisa ook daar niet veilig is. Hoewel ze liefdevol opgevangen wordt door haar pleegouders, gaat het toch mis eens de bombardementen losgaan. Lisa belandt in het ziekenhuis en weet niet meer wie ze is en hoe ze heet.

Het boek is op een eenvoudige, maar fijn te lezen manier geschreven en je legt het boek niet zo gauw weg. Toch had de schrijfster wellicht iets meer diepgang kunnen toevoegen aan het verhaal en aan de personages. De problemen waar de personages mee te maken hebben worden ook wat te gemakkelijk opgelost en dat is soms niet helemaal realistisch.

Het meisje zonder naam is een prachtig verhaal over kinderen in de oorlog en drukt je even met de neus op het feit dat dit werkelijk gebeurd is (en nog gebeurt) over de hele wereld. Het boek is zeker een aanrader en ik denk dat het ook zeker geschikt is voor jeugdlezers!",1
"Jorinde van Sevère heeft zichzelf van het leven beroofd. Haar ouders Dorine en Marc krijgen 2 maanden later echter een tekst toegestuurd. Jennifer Brugman wordt als rechercheur op een ogenschijnlijk uitgemaakte zaak gezet. Zij gaat samen met haar nieuwe partner Ricardo de Graaf onderzoeken de zaak en al snel blijkt er meer aan de hand te zijn. Jennifer ontdekt dat Jorinde niet de enige jonge vrouw is die zelfmoord heeft gepleegd. Het lijkt erop dat iemand bezig is een groep uit te roeien. Jennifer heeft het door haar verleden erg moeilijk met deze zaak en moet alle zeilen bijzetten om haar gevoelens onder controle te houden. Ook collega Jochem is erg bij de zaak betrokken. Het hele team doet zijn uiterste best om deze zaak tot een goed einde te brengen want er staan misschien nog we meer levens op het spel. Een zaak waar niets is wat het lijkt…
Wraak is een oergevoel. Een gevoel dat begint met een piepklein zaadje in je
hart dat gaat ontkiemen. Het verlangt ernaar om open te barsten en tot bloei te komen.
Uitgeschakeld is het tweede boek van Angelique Haak. Dit boek volgt op “Een nieuw begin”. Ik heb het debuut niet gelezen maar dat is ook niet nodig om aan dit verhaal te beginnen. Vanaf de eerste pagina word ik het verhaal ingezogen. Het verhaal begint gelijk met een tekst die gelijk zoveel spanning met zich meebrengt dat ik gelijk door wilde lezen. Het verhaal zit goed in elkaar en roept steeds vragen op. Door de verschillende verhaallijnen lijkt het warrig maar wanneer alles bij elkaar komt klopt het perfect, Ik ben meerdere keren op het verkeerde been gezet. Net als je denkt het door te hebben volgt er weer een twist waardoor alles overhoop ligt. De plot is een grote verrassing en dan ook nog een “nasty teaser” als slot waardoor je gelijk zin krijgt in het vervolg. Heerlijk. Dat gevoel blijft nog even nazinderen. Daarom geef ik 4,5 ****(*) sterren voor dit boek, zeer goed en ga zo door Angelique.
Ik wil Thrillzone heel erg bedanken dat ik mee mocht doen met de leesclub om dit geweldige boek te mogen recenseren.",1
"Dit is een debuutroman van Johan Anderson. Een boek wat me gelijk in de greep had, onder me vel kroop en langzaam verspreide,
Hamer is een ex commando die in de veiligheidsdienst is gegaan, Hij moet samen met de politie een moord onderzoeken, de grote vraag is natuurlijk wie???? Het blijkt te gaan om o.a. drug en mensensmokkel, wat teruggaat tot in Srebenica waar hij op missie heeft gezeten. Wie is de moordenaar voor wie is de stoel? Een boek met een onverwacht einde, wat ik niet weg kon leggen",1
"Het tweede boek dat in Nederland uit is gekomen van de Ijslandse schrijver Indridason is een juweeltje. Rechercheur Erlendur, ook de hoofdpersoon in het vorige boek Noorderveen, krijgt te maken met de resten van een lijk dat gevonden is in een buitenwijk van Reykjavik. Het lijkt er op dat het lijk hier al tientallen jaren geleden begraven is, dus Erlendur en zijn collega’s moeten ook gaan graven in het verleden. Ze ondervragen mensen die in de buurt hebben gewoond over de plek des onheils. Verschillende nare verhalen uit het verleden komen bovendrijven, welke in het boek deels worden verteld vanuit het perspectief van het gezin dat op deze plek woonde. Ondertussen ligt Erlendurs dochter, Eva Lind, in coma in het ziekenhuis. Haar druggebruik en zwangerschap hebben geleid tot een bijna fatale bloeding. Erlendur brengt vele uren pratend door aan het bed van Eva Lind en zo komen we steeds meer te weten over het persoonlijke verleden van Erlendur.

Waarom is dit boek een juweeltje? Er zijn talrijke redenen aan te voeren. Allereerst lopen er verschillende mooie en spannende verhaallijnen door elkaar die elk erg de moeite waard zijn en op het einde prachtig samenkomen. De vertelling over het verleden van het gezin dat woonde op de plek waar het lijk is gevonden is heel mooi opgebouwd en erg spannend. In het begin heb je als lezer nog niet zo door welke kant het op gaat en zie je vele mogelijke opties voor je. Het heden vlecht zich uiteindelijk heel mooi en natuurlijk samen met het verleden. Verder is het persoonlijke drama dat over Erlendur geschetst wordt mooi opgeschreven zonder dat het te sentimenteel wordt. Erlendur wordt steeds menselijker en is een hoofdpersoon waarbij je betrokken raakt. En dan niet te vergeten: het boek is erg goed geschreven. Indridason hanteert een korte, bijna statische stijl, maar durft wel buiten de gebaande paden te treden door ook in te gaan op details over bijvoorbeeld de omgeving. Het maakt Moordkuil een rijk boek. Tot slot wil ik de uitgever complementeren met de prachtige omslag. En dat Crimezone geciteerd wordt op de achterflap maakt het allemaal nog veel mooier natuurlijk. Kortom: een spannend, zeer goed geschreven en boeiend verhaal. Ik wil heel snel nog veel meer vertalingen van deze meneer, Indridason is een ontdekking!",1
"Hoe Marc-Uwe Kling (1982) erop gekomen is, daar breken we ons beter het hoofd niet over. In ieder geval zei iets hem dat het knotsgekke idee van een pratende kangoeroe die zijn overbuur wordt, wel eens zou kunnen inslaan. Marc-Uwe (het hoofdpersonage en alter ego van de schrijver) is een liever-lui-dan-moeë cabaretier die ook wel eens een gevat gedicht uit de pen tovert. De kangoeroe is communist, weet als geen ander te voorkomen dat hij de rekening moet betalen, en is bijzonder rap van tong. Binnen de kortste keren woont hij bij Marc-Uwe in en ontspinnen zich dialogen tussen hen beiden die soms steek houden, soms helemaal niet, maar allemaal met elkaar gemeen hebben dat ze bijzonder grappig zijn.

De dialogen zijn verdeeld over bijna tachtig hoofdstukjes die elkaar wel chronologisch opvolgen maar verder meestal niets met elkaar te maken hebben. De meest absurde thema’s komen aan bod: maatschappijkritische beltonen, films, lanterfanten, Robbie Williams, de zin en onzin van schulden, het nut van voorrang van rechts, boeken, internet, de afkomst van het woord kangoeroe, en noem maar op. Hoe gek een onderwerp ook is, altijd vindt de auteur wel iets erin waarover een boompje opgezet kan worden. Vele dingen die we als vanzelfsprekend beschouwen, worden door de schrijver in vraag gesteld. Kling levert in zijn boek bij monde van de kangoeroe stevig wat kritiek op de politiek en de gang van zaken in onze maatschappij. Dat al grappend de grootste waarheden worden verkondigd, is een ware uitdrukking die Kling met dit boek keer op keer bevestigt. Wie daarvoor openstaat, kan wel wat met de kritiek die geleverd wordt. Erover nadenken bijvoorbeeld, en het eigen gedrag in vraag stellen. Maar je kan de kritische noot ook gewoon links laten liggen en louter genieten van de spitsvondigheden waarmee Kling je bombardeert. Want alleen de humor levert al een zeer lezenswaard boek op.
De kangoeroekronieken is uiteindelijk het eerste deel van een reeks geworden. Dit eerste boek verscheen in Duitsland in 2009 en werd daar een enorm succes. In 2011 en 2014 volgden nog twee delen en de auteur, die ook politieke stand-up comedy brengt, gebruikt de verhaaltjes ondertussen in zijn shows. Voor wie het Duits machtig is: op YouTube zijn meerdere filmpjes te vinden waarin Kling te zien is terwijl hij uit zijn kangoeroeboeken voorleest. De schrijver heeft ondertussen ook een wekelijks praatje op een radiostation uit Potsdam waarin hij over zijn wedervaren met de kangoeroe vertelt. Het mag duidelijk zijn: Klings idee heeft hem geen windeieren gelegd. Al bij al heeft het, gezien het succes van de boeken, nog lang geduurd voor het eerste deel in het Nederlands uitkwam. Elbert Besaris stond garant voor de vertaling.

De schrijver tapt wel steeds uit hetzelfde humorvaatje en na verloop van tijd krijg je de manier van denken van Kling door. Vanaf dan wordt alles wat voorspelbaarder. Het blijft grappig omdat je uiteindelijk nooit weet welk onderwerp Kling in het volgende hoofdstuk zal aansnijden, maar er treedt toch een zekere moeheid op omdat elk nieuw onderwerp je niet meer helemaal tot op het einde van het hoofdstuk verrast. Het is daarom wellicht beter om het boek niet in één ruk uit te lezen. Enkele tientallen bladzijden per dag volstaan zodat de humor fris en fruitig blijft. In ieder geval is dit boek een sterke aanrader voor wie toe is aan een luchtig verzetje.",1
"In vier delen neemt de auteur je mee naar Antwerpen, eind negentiende eeuw. Ze neemt je mee in het leven van vier mensen, Marysa Gallant, Madam Elsa, Monsieur Matthieu en Anna Matthieu.
Ieder hoofdstuk wordt door de ogen van een van deze vier personages beschreven. Het verhaal komt mede hierdoor traag op gang en is in eerste instantie niet echt meeslepend. Na hoofdstuk 2 heb ik het boek dan ook een tijd aan de kant gelegd, ik werd niet meegesleurd in het verhaal. Het voelde als verwarrend en onsamenhangend aan. Maar toch bleef het boek aan me knagen, ik wilde meer weten, had het me dan toch geïntrigeerd?
Een nieuwe start in het boek, deed me het met andere ogen zien. Door de zeer verschillende invalshoeken is de opzet van het verhaal redelijk uniek te noemen. Briessinck slaagt er echt in om je mee te nemen naar het Antwerpen anno 1900. Het boek ademt de sfeer van die tijd. Wanneer je door hoofdstuk 2 heen bent, begint het verhaal in elkaar te passen. Wordt het allemaal veel meer intrigerend.
Even doorbijten is de boodschap, want dan openbaart zich een wonderlijk boek.
De verschillende personages zijn mooi uitgewerkt. Hun karakter wordt aan je bloot gelegd. Je kunt je perfect voorstellen met wat voor type persoonlijkheid je te maken hebt.
Het boek vraagt erom om met volle aandacht gelezen te worden, het is geen luchtig tussendoortje. Dit zou het boek ook oneer aandoen. Maar dan word je als lezer beloond met een verhaal dat bestaat uit verschillende puzzelstukken. Stukje voor stukje geeft het verhaal zijn geheimen prijs.
De auteur heeft een romantische schrijfstijl, die in schril contract staat met de thematiek van het boek. Deze combinatie leidt tot een opmerkelijk, doch aantrekkelijk spanningsveld.
In tweede instantie heeft het boek me zeer gecharmeerd. De eigenzinnige opzet en de verschillende invalshoeken deden me in eerst het boek aan de kant leggen, om vervolgens in mijn hoofd te blijven rondhangen en tot slot me te overtuigen. Mooi gedaan, ik kijk uit naar een volgend boek.",1
"Thrillers van auteur Ingrid Oonincx vallen bij een groot publiek in de smaak omdat ze razend spannend en moeilijk weg te leggen zijn. Sluipweg is na Nickname en Botsing, alweer haar derde psychologische thriller.
Als Gwen tijdens de begrafenis van haar jeugdvriend Guus oog in oog komt te staan met Marcel en Patrick, slaat haar hart even over. Ooit vormden ze met zijn zevenen een hechte vriendenclub, The Magnificant Seven. Tot een vreselijk ongeluk de groep plots keihard uiteenrukte. Als er na de begrafenis hele vreemde dingen gebeuren, weet Gwen dat ze het verleden niet zomaar kan laten rusten. Ze doet een gruwelijke ontdekking en moet vechten voor haar leven.
Sluipweg kent een aantal zeer uiteenlopende personages. Een vriendengroep, die qua karakters sterk van elkaar verschillen, maar die zich om diverse redenen toch tot elkaar aangetrokken voelen. De personages en hun onderlinge relaties zijn hierdoor bijzonder interessant en boeiend te noemen. Gwen, een leuke verschijning met een heerlijke persoonlijkheid is als hoofdpersonage uiteraard het beste uitgewerkt. Zij leidt de lezer door het verhaal. De plot is sterk. Er zijn voldoende interessante wendingen toegevoegd aan het verhaal waardoor je als lezer nooit zeker weet of je op het goede spoor zit. De verwikkelingen zitten behoorlijk goed verstopt in de verhaallijn. Eenmaal op het verkeerde spoor word je overrompeld door de uiteindelijk zeer verrassende ontknoping. De schrijfstijl van Ingrid Oonincx is vlot, gemakkelijk en prettig leesbaar. Sluipweg heeft snelheid ondanks dat er tussen heden en verleden tien jaar verschil zit. Het verhaal is in de tegenwoordige tijd geschreven, waardoor je alles heel intens en direct beleefd. De verwijzing naar bepaalde liedjes in het verhaal geven het boek echt iets extra’s. Het verhaal zelf is niet heel erg uniek maar daarom niet minder leuk om te lezen. Sluipweg is zo’n thriller waarbij je met gemak even alles om je heen vergeet. Het is helaas ook uit voor je het weet.",1
"Verhoeven wordt op een avond gebeld door zijn collega Louis over een vondst van een gruwelijke moord, na een anonieme tip. Bij aankomt blijken twee vrouwen te zijn afgeslacht, gemarteld en in stukken gesneden. De dader heeft geen sporen achter gelaten op een vingerafdruk na, die echter vals is. Zodra het onderzoek vorderd lijken er meer moorden te zijn die aansluiten bij de werkwijze van de moordenaar. Deze pleegt namelijk moorden zoals die zijn omschreven in bepaalde boeken. Wie doet zoiets en wat is het motief hierachter? Verhoeven blijkt niet veel tijd te hebben, wat hij ontdekt dat er nog iets veel persoonlijker en gruwelijker te wachten staat. Is hij nog op tijd om een laatste moord te voorkomen?

Lemaitre bouwt de spanning langzaam op. Je moet echt even door het begin heen, waarin lijkt of er niet veel gebeurt en je het idee heb dat het verhaal wat wordt opgerekt. rond de helft van het boek begon het spannend te worden, vooral als er meer zaken bij komen en het ingewikkelder lijkt te zijn dan je denkt. Je wijst elke keer een ander aan als de dader, maar is die eigenlijk wel de moordenaar?

Ik las dit boek ademloos uit, elke avond als ik thuis kwam pakte ik het meteen op en las zelfs tussen de dagelijkse bezigheden.

Note: Dit is het EERSTE deel van de Vehoeven trilogie. Lees deze dus eerst, al zijn d andere eerder uitgegeven.",1
"Een bijzonder boek dat het leven beschrijft van Ned, die opgroeit in een gebroken gezin, in het vervallen stadje Mohawk. Een somber stadje waarbij je nog steeds de herinnering voelt van wat er ooit wel was. Volgens Ned’s overleden grootvader waren er vier seizoenen in Mohawk: Onafhankelijkheidsdag, Kermis in Mohawk, het Vogelvreten en Winter. Aan de hand van deze vier thema’s wordt het leven van Ned beschreven. Ned’s vader is aan de drank en zijn moeder krijgt steeds meer psychische problemen. Zijn vader, Sam Hall, verlaat het gezin bij de geboorte van Ned en laat zich 6 jaar niet zien. Ned, die op school voor het gemak maar vertelt dat zijn vader dood is, ziet op een dag zijn vader voor hem staan. Zijn vader eist zijn rechten als ouder weer op. Vanaf nu duikt hij tweemaal per week op de meest ongelegen tijden op, waarna zijn moeder steevast de politie belt. Zijn vader gunt zijn vrouw geen nieuwe relatie. Ned groeit in eerste instantie op bij zijn moeder. Wanneer deze geestelijk instort, neemt zijn vader hem echter in huis. De vrienden van zijn vader, waar hij vanaf nu mee te maken krijgt, zijn van een bepaald slag. Ze hebben bijnamen als de Gladde, de Dunne en Watje, en hun leven bestaat uit drank, leugens, vechtpartijtjes, de politie om de tuin leiden en obscure handeltjes. Een leven waaruit ontsnappen bijna onmogelijk lijkt. De personen in dit boek worden op zo’n manier beschreven dat je ze sympathiek gaat vinden, ondanks hun niet zo leuke eigenschappen. Ned’s vader, die hem niet bepaald een stevige, stabiele jeugd geeft, zorgt regelmatig voor humor in het boek. Russo weet karakters en gebeurtenissen zo te beschrijven dat je het als een film doorloopt en het aanvoelt alsof je erbij aanwezig bent. Ondanks de humor en de sympathie die je voor de personen krijgt, heeft het boek ook een serieuze ondertoon. Er zijn natuurlijk gezinnen en kinderen die daadwerkelijk op deze manier opgroeien. Russo zelf bijvoorbeeld. Maar je voelt ook de liefde van een vader voor zijn zoon. En voor mij maakt dat dit boek bijzonder; humor en realiteit binnen een boek.",1
"De auteur

A.F.Th. van der Heijden (1951) debuteerde in 1978 onder het pseudoniem Patrizio Canaponi met de verhalenbundel Een gondel in de Herengracht, meteen bekroond met de Anton Wachterprijs. Hij heeft vele mooie titels op zijn naam staan. Vele werden onderscheiden. Bekende werken zijn: Tonio, De tandeloze tijd. Mooi doodliggen is zijn nieuwste roman.

Het verhaal via de flaptekst

Mooi doodliggen is geïnspireerd op de 'moord' op de Russische journalist Arkady Babchenko. Volgens de politie in Oekraïne was Babchenko bij zijn appartement in Kiev in de rug geschoten en werd hij bloedend aangetroffen door zijn vrouw. Al snel bleek de moord op de journalist echter in scène te zijn gezet door de geheime dienst, in een poging Russische huurmoordenaars te arresteren die het op zijn leven hadden gemunt.

Van der Heijden baseerde het levensverhaal van zijn personage Grigori Moerasjko losjes op dat van Babchenko. Het personage Moerajsko, dat voor zijn krant het neerhalen van 'vlucht MX17' onderzoekt, blijkt te hebben samengespannen met de Oekraïense geheime dienst om de Russen te misleiden. Om deze reden vallen collega's en zijn geliefde hem massaal af. Door iedereen verstoten en verlaten keert Moerasjko terug naar Rusland om daar onverschrokken zijn onderzoek naar de toedracht van de vliegramp voort te zetten.

De prachtige schrijfstijl is een van de mooie elementen

De cover is donker en ik moest eerst goed kijken wat het voorstelde, er ligt een zwaan met zijn kopje recht vooruit. De titel past mooi bij het verhaal en bij de bijzondere gebeurtenis. die zoveel ophef maakte. De vertelperspectief is de ik-vorm. De zin-opbouw is prachtig en beeldend. Bij openslaan van het boek lees je deel 1, dit gaat over Natan, hij is een journalist en woont een belangrijke bijeenkomst bij. Het is nog niet begonnen of hij kijkt al uit naar zijn vriend Grigori, die onderzoeksjournalist is. Die zou hier ook moeten zijn, maar is nog nergens te bekennen. Dan volgt er een mededeling: Zojuist is Grigori dood aangetroffen en door een aanslag om het leven gekomen. Natan twijfelt geen moment en reist af naar Yulia, de vrouw van Grig, en haar 2 kinderen. Vervolgens gaan we verder in deel twee. De vertelperspectief kantelt. En dat is slim gedaan. Grigori heeft Natan een document nagelaten, hij vertelt hem zijn kant van het verhaal en de lezer komt zo zijn leven binnen. Hij schrijft om de wereld te kunnen veranderen. Alleen tegen welke prijs?

De echte waarheid en het gevaar

Van der Heijden heeft een mooie en sterke schrijfstijl. Soms beeldend en poëtisch. Personages worden goed toegelicht Grigori, nu in de veertig, heeft al 2 oorlogen meegemaakt. Mogelijk heeft hij daar het rechtvaardigheidsgevoel van gekregen. (Het kwaad met de pen bevechten.) De Nederlandse Natan en Russische Grigori zijn vrienden met dezelfde passie: de waarheid vertellen aan de wereld. Na het neerstorten van de MX17, waarbij er veel mist op de lijn is gezet door partijen is er nog maar 1 ding en dat is: de waarheid boven halen. Grig bijt zich hierin vast. Natuurlijk is niet iedereen hier blij mee, en geregeld moet hij dan ook over zijn schouder kijken, of alles nog in orde is. Totdat het gevaar zo groot is, dat hij vlucht met zijn gezin naar Kiev (Oekraïne).

Gaat pure liefde en waarheidsbevinding wel samen?

Van der Heijden beschrijft diverse actuele thema's. De pure liefde voor Yulia, daar begint het al mee. De auteur kan dit prachtig beschrijven, met mooie poëtische gedeeltes. Dan komt de vliegtuigcrash en de censuur aan de orde. Yulia geeft Grig de liefde, maar ook de ""drive"" om te schrijven, wat geschreven moet worden. Rusland is hier niet zo blij mee en heeft zo zijn eigen tactiek dit te tonen. Fake News heeft ook een plek in het geheel. Wat is waarheid en wat niet? Dat is de grote vraag.

Conclusie

Mooi doodliggen is een mooi verhaal, het is diep, heftig en tevens prachtig qua taal. Van der Heijden schrijft over zaken die echt gebeurt zijn en geeft er zijn eigen draai aan. Het is net of je even mee mag kijken in zijn hoofd, bij veel zinnen dwaalt hij af naar eerdere gebeurde zaken of quotes uit boeken. Het duurde daarom even voor het uit was, want ik wilde elke zin echt absorberen.

Waardering 4 sterren


Hartelijke groeten
Annette Overvoorde
Birdy's Boeken
https://birdysboeken.blogspot.com/2018/12/afth-van-der-heijden-mooi-doodliggen.html",1
"Leuk informatief boek met allerlei weetjes over eten. Als wij in Nederland iets vreemd vinden, kan dit juist heel gewoon zijn in bijvoorbeeld China of Noorwegen! Af en toe griezelde ik van de dingen die ik las, maar toch blijf je lezen! De tekst is op een leuke, speelse manier geschreven en de tekeningen, moppen en andere interessante informatie over bijvoorbeeld Wakker Dier tussendoor maken dat het boek compleet is. De hoofdstukken zijn goed gekozen. Weetjes over zeedieren en insecten bijvoorbeeld, maar ook een hoofdstuk over kannibalisme.
(52e boek voor boekenbingo 2016)",1
"Winman heeft een ontroerende novelle geschreven over een man en een vrouw die elkaar leren kennen, over twee vrienden die alles samen deden. Dan veranderen er dingen, zoals dat in het gewone leven gebeurt. Levens veranderen, personen groeien, mensen overlijden, ziektes die niet genoemd mogen worden. ‘De blikman’ is een grote herkenning, de tijd dat er nog geen internet bestond. Men noemt het een goede tijd, maar was dat wel zo?

Ellis is degene die in ‘De blikman’ de hoofdrol speelt. Hij heeft het niet gemakkelijk en heeft veel voor zijn kiezen gehad. Stukje voor stukje ontrafelt zich zijn geschiedenis. Winman heeft het vermogen om van Ellis en de mensen in ‘De blikman’ mensen van vlees en bloed te maken. Ze heeft een sobere schrijfstijl, maar wat ze schrijft is doeltreffend. Winman geeft een invulling aan gewone woorden, dat is de kracht van haar schrijfwijze. Van niets iets maken, van iets doodgewoons iets prachtigs maken, pure poëzie. Maar ook humor is haar op het lijf geschreven.

‘De blikman’ door Sarah Winman is een prachtig geschreven novelle en is absoluut een aanrader. Daarnaast is ‘De blikman’ een ode aan blik. Leest U ‘De blikman’ en U begrijpt wat ik bedoel.",1
"Cover
Mooie, mysterieuze cover, die na het lezen van het boek ook helemaal past bij het verhaal. Het zwart schept verwachtingen en de vrouw achter het raam lijkt zich er niet bewust van te zijn dat ze wordt bespied.

Auteur
Angelique Haak (Rotterdam, 1978) heeft al sinds haar jeugd een passie voor lezen en schrijven. In 2013 won zij een regionale schrijfwedstrijd ter gelegenheid van de week van het spannende boek. Daarna begon het te kriebelen en besloot ze om een eigen thriller te schrijven. ‘Een nieuw begin’ is haar thrillerdebuut.
(Bron: Crime Compagnie)

Mening
Jennifer is een geweldig goed omschreven karakter. Veel diepgang, geen standaard vrouw met huisje, boompje en beestje, maar een jonge vrouw met vele littekens. Het mooie aan het verhaal is dat de dingen die zij in haar verleden heeft meegemaakt, mondjesmaat worden toegelicht. Hierdoor blijf je constant nieuwsgierig naar het hoe en waarom. Overige personages blijven wat meer aan de oppervlakte, wat bij een deel van de personages juist zorgt voor een beetje mysterie en verdenking.
Het thema is goed gekozen, getrouwde vrouwen die online opzoek zijn naar mannen, actueel thema met alle reclames die tegenwoordig voorbij komen over flirten in je relatie enzovoorts. Goed opgepakt en uitgewerkt in het boek. Neem daarbij het verleden van Jennifer en je voegt er een paar moorden aan toe en je hebt een prima concept voor een thriller.
Het verhaal is lekker geschreven, vlot, geen moeilijke uiteenzettingen over onderwerpen, niet teveel “zijlijnen” die teveel van de hoofdzaak afleiden. Gewoon goed leesbaar en hierdoor snel uit.
Het verhaal is qua spanning goed opgebouwd, het verhaal trekt aan, doordat het een goede opening heeft. De spanning wordt langzaam opgebouwd en uitgebreid met hier en daar een piek. Het mythologische tintje zorgt voor een beetje mysterie en maakt nieuwsgierig naar de betekenis.
Persoonlijk had de verdenking van mij nog iets meer vooruitgeschoven mogen worden, ik had twee verdachten in mijn hoofd waarvan bleek dat ik dus in de goede hoek zat. De uiteindelijke uitwerking was dan nog weer wel verrassend.

Kort gezegd kan ik niet anders concluderen dan dat het een erg goed debuut is wat Angelique naar buiten heeft gebracht. Weer een lekkere, spannende thriller van Nederlandse bodem erbij. Een auteur om in de gaten te houden!

Plot: 4
Schrijfstijl: 4
Originaliteit: 4,5
Psychologie: 4,5
Leesplezier: 4
Spanning: 4

Een nieuw begin van Angelique Haak krijgt hiermee een mooie 4 sterren.",1
"Jim Bakkum (Idols, zanger, acteur) en Kirsten Michel (zangeres, songwriter en vocal coach voor Idols) zijn beide geen onbekenden in de muziekwereld. Samen schreven ze het vermakelijke voorleesboek Dadoe en de daarbij behorende cd met passende liedjes. In het boek vind je diverse herkenbare verhalen over het ondernemend jongentje Dadoe, zijn grappig hondje Toby en het lieve buurmeisje Didi. Samen beleven ze leuke avonturen. De vrolijke liedjes op de bijgeleverde cd sluiten daar perfect op aan. Goed gezongen liedjes door o.a. India Nanarjain (KvK en 4 Life) en Matheu Hinzen (Bloed zweet en tranen en Ciske de Rat). De pastelkleurige tekeningen van Sam Loman maken het geheel compleet. Haar mooie illustraties zijn gemaakt met Jims zoontje, zijn nichtje Jackie en het hondje van Kirstens als voorbeeld.

Dadoe is een feest der herkenning, een leuk geanimeerd voorleesboek voor peuters en kleuters. Daar wordt je blij van! Wat nu alleen nog ontbreekt is een bijpassende jeugdmusical of theatervoorstelling.",1
"De laatste dans was voor mij de boekentip van Januari. Met veel plezier gelezen, ik hou van boeken met twee of meer verhaallijnen. De ene is uit de tijd van de tweede wereld oorlog (Rose) en de huidige tijd ( Jane en Leo) toch allemaal bij elkaar gebracht door keuze’s en dingen die ze wilde in het leven met een prachtig einde. Met alle dankwoorden en epilogen tot de laatste woorden genoten. Een prachtig boek die ik aanraad gelezen te hebben.",1
Wat een heerlijk boek waarin de lezer meegenomen wordt in de wereld van een schrijfster en hoe zij tot schrijven komt. Vaak op ontroerende wijze wordt er verteld over de relatie die ontstaat en zich verdiept tussen de twee hoofdpersonen. Sommige zinnen zetten aan tot overdenken en nogmaals herlezen. Een dun boekje wat het dubbel en dwars waard is om gelezen te worden.,1
"Opvallende en mooi in de roman Prinses van Perzië zijn de exotische en in Oosterse sferen gehulde beschrijvingen van Anita Amirrezvani over de geschiedenis van Pari. Zij is de Prinses van Perzië.
De pracht en praal, de geuren en kleuren aan het hof van het Perzische rijk in de zestiende eeuw worden gedetailleerd beschreven met het benoemen van juwelen, geborduurde kleding, decoratie, specerijen, weelderige bloemenpracht, de tuinen en de inrichting van de vele vertrekken in de paleizen.

Bijzonder om te vermelden is de toevoeging van een verhaal uit het Boek der Koningen(Sjahnama). Het is cursief gedrukt in aparte Hoofdstukken en vormt de leidraad in het bewogen leven van Prinses Pari.
Javaher Agha, haar persoonlijke dienaar, is voorbestemd een belangrijke rol te spelen bij het aanwijzen van de grootste Safawidenleider aller tijden en is daardoor in de gunst gevallen van de heersende Shaj Tahmasp en zijn oogappel Prinses Pari.
Hij vertelt nauwgezet over het leven aan het Koningshuis; De hiërarchie rondom de troonopvolging, intriges, rituelen, familiebanden, prikkelende amoureuze handelingen en de aparte hofhouding in de vrouwenverblijven, de harem.
Terwijl de strijd om de troon in alle hevigheid losbarst, levert Javaher zijn eigen strijd in de zoektocht naar de moordenaar van zijn Vader.

Na haar debuut Dochter van Isfahan schrijft Anita Amirrezvani opnieuw een indrukwekkende roman over haar geboorteland Iran. Haar verhaal over Prinses Pari in historisch Perzië is een sprookjesachtige beleving als uit duizend en een nacht.",1
Geweldig mooi boek.,1
"Nadat Peter de Haan een mysterieus bericht krijgt dat het uur is aangebroken, verdwijnt een goede vriendin van hem. Peter begint aan een zenuwslopende zoektocht, waarin hij wordt geleid door cryptische berichten die allemaal een aanduiding zijn naar de mogelijke vindplaats van zijn vriendin.

Stap voor stap moet Peter zich door het Labyrint van Leiden heenworstelen. Ondertussen komt hij meer en meer te weten over de achtergrond van religies, mythes en komt hij erachter dat hij een queeste naar de waarheid aan het ondernemen is.

Paul Windmeijer schept een Leiden dat tot de verbeelding spreekt. In elk hoofdstuk wordt je gedwongen om anders tegen de normen en waarden van de cultuur aan te kijken, dan je voorheen gedaan hebt. Ondanks de soms wat vertragende stukken met achtergrondinformatie, blijf je in het verhaal zitten. Een schitterende thriller, die je zelfs na het lezen dwingt om de wereld met andere ogen te bekijken.",1
"Glenn Meade is een auteur die niet standaard elk jaar een boek oplevert. Hij schrijft zowel historische als hedendaagse thrillers. Als voormalig journalist weet Meade grondig onderzoek te doen voor zijn historische thrillers. Wat mij betreft zijn die boeken van hem beter geslaagd dan zijn hedendaagse thrillers.
Het Romanov mysterie  gaat over de laatste dagen van de tsarenfamilie, begin vorige eeuw in Rusland. Bij een opgraving in de Russische stad Jekaterinenburg wordt het lichaam van een vrouw gevonden in een schacht. De vondst brengt forensisch pathologe Laura Pavlov naar Ierland. Daar vertelt een nazaat van een van de betrokkenen haar een fantastisch verhaal over een poging om de Russische tsarenfamilie te redden.
Praktisch het hele verhaal van Het Romanov mysterie  speelt zich af in het verleden. Diverse personages slaan de handen ineen om de Romanovs te bevrijden. Vanuit Canada en Ierland is redding onderweg, maar ook in eigen land keert een heel netwerk zich tegen de aanhangers van Lenin.
Net zoals Ken Follett weet Glenn Meade de geschiedenis op een meeslepende manier neer te zetten gewoon door te laten zien welke impact politieke gebeurtenissen op de omstanders hebben. In een verhaal vol verraad, dubbelverraad, moed en doorzettingsvermogen stevent Meade af op die noodlottige avond en geeft hij zijn visie op wat er gebeurd is en wat er gebeurd had kunnen zijn.
In het nawoord zegt Meade dat hij op het idee van dit boek werd gebracht door de graven van een groep Russen op een Iers kerkhof. Hij ging onderzoek doen en dat bracht hem uiteindelijk tot het schrijven van Het Romanov mysterie. Veel van wat er in het boek staat is waar, stelt Meade. Hij heeft er weinig fictie aan toegevoegd om het verhaal te laten lopen. Maar welk deel fictie is? Dat laat Meade graag aan de lezer over.",1
"Sarah Winman oogstte veel succes met haar debuutroman “Toen god een konijn was”.
Met “Het laatste jaar van Marvellous Ways” levert ze haar tweede boek af.

PERSONAGES
Het verhaal concentreert zich voornamelijk op de personages van Drake, een jonge soldaat die gedesillusioneerd en getraumatiseerd uit de 2e wereldoorlog terugkomt, en Marvellous Ways, een kranige dame van 89 jaar oud die al bijna haar hele leven alleen woont in haar woonwagen aan een afgelegen zijrivier in Cornwall. Eerst maakt de lezer afzonderlijk kennis met hen, om dan later hun verhaallijnen te zien samenvloeien.
Enkele bijfiguren worden ook ten tonele gevoerd, maar de uitwerking van deze personages blijft eerder vlak en bovendien worden sommigen pas laat in het verhaal geïntroduceerd waardoor ze niet volledig tot hun recht komen.

COVER
De cover geeft verschillende elementen weer die in het verhaal een rol spelen, zoals de zeester.
Eén van de leesclubleden, Annemieke de Jong, merkte terecht op dat de appelblauwzeegroene kleur symbool staat voor PTSS oftwel Post Traumatisch Stress Syndroom. Aangezien Drake hieraan lijkt te lijden, is de kleur van de cover – al dan niet bewust – zeer passend bij de inhoud van het boek.

TITEL
De oorspronkelijke Engelstalige titel van het boek luidt “A Year of Marvellous Ways”.
In de Nederlandstalige vertaling werd gekozen voor “Het laatste jaar van Marvellous Ways”.
Hoewel deze titel aan de lezer een referentiekader geeft, blijft het spijtig dat de dubbele betekenis van de Engelstalige titel hierbij verloren is gegaan.

VERTALING
Naarmate je verder in het boek komt, kunnen de vele taalfouten beginnen storen omdat ze je aandacht afleiden. Een extra correctieronde voor de definitieve uitgave zou het boek zeker beter tot zijn recht hebben laten komen. Indien je gewoon bent om in het Engels te lezen, is het misschien een idee om de oorspronkelijke versie te lezen.

BIJZONDERE SCHRIJFSTIJL
Winman hanteert in dit boek een zeer poëtische schrijfstijl en ze weet dit doorheen het hele verhaal vol te houden.
Enkele voorbeelden hiervan zijn:
“Degenen die achterbleven, baden voortdurend voor vrede, maar die gebeden keerden terug overdekt met stempels met terug naar afzender.”
“… ze (zou ze) stomen boven een vuur dat een gaatje in de nacht zou branden.”
“… binnenkort zou de nacht voor altijd de dag gevangennemen.”

De omschrijvingen zijn vaak zo beeldend dat je als het ware het gevoel krijgt in een fotoalbum te bladeren of naar een film te kijken!
Het geheel heeft iets weg van de film “Life of Pi” (het boek heb ik nog niet gelezen): zeer beeldend beschreven, dromerig, de waarheid is vaak tussen de lijnen door te lezen,…
Op die manier worden soms moeilijkere onderwerpen op een mooie en serene manier beschreven, waardoor emotie en diepgang aan het verhaal worden meegegeven.

Deze schrijfstijl zal voor sommige lezers de zwakte van het boek betekenen: je moet immers geregeld een pauze nemen om alles te laten bezinken en je kan het verhaal moeilijk in 1 keer uitlezen.
Voor andere lezers zal dit dan weer net de sterkte van het boek zijn: je wil je in die mooie beschrijvingen blijven onderdompelen.

Hoewel dit verhaal zich duidelijk lijkt af te spelen in onze wereld, zijn sommige beschrijvingen een beetje surreëel waardoor ze magisch aandoen. Mogelijk kan je deze als volgt verklaren:
Doorheen het hele boek halen de personages herinneringen aan. In herinneringen wordt de realiteit vaak mooier voorgesteld dan ze in werkelijkheid geweest is. Dat is nu eenmaal een eigenschap van de menselijke geest.
Bovendien is een goede dosis verbeelding een mooie manier om met de hardere realiteit om te gaan. Het zorgt voor een beetje magie in het leven van alledag ;-)

EINDOORDEEL
Hoewel ik meestal behoorlijk streng ben voor boeken waar (veel) taalfouten in staan, knijp ik in dit geval een oogje dicht. De poëtische schrijfstijl van Winman heeft mij volledig kunnen bekoren en zorgt ervoor dat ik met een positief gevoel op dit boek terugkijk.

CREATIEF: STIFTGEDICHT
Dat dit boek met zijn poëtische beschrijvingen zich ook uitstekend leent voor creatieve bezigheden, bewijst dit stiftgedicht.",1
"De spannende proloog neemt je 70.000 jaar mee terug in de tijd naar een lokatie in de buurt van het huidige Somalië en daarvan kijk je mee naar gebeurtenissen die leiden tot de start van een experiment. Een experiment, waarvan je later het belang in zult zien.

In de drie delen die daarop volgen gaan we verder waar het verhaal stopt in 'De Oorsprong', het eerste deel van deze trilogie. Dit eerste deel mocht ik al lezen en recenseren en kon daarom alles in dit deel nog beter volgen.
Vergis je niet, het is geen boek dat even gelezen wordt en je moet er zeker de tijd voor nemen om er echt van te kunnen genieten. De wisselende verhaallijnen in de korte hoofdstukken, het switchen van heden naar verleden en een blik op de toekomst verlangt de aandacht van de lezer.
Maar er komen ook steeds meer antwoorden op alle vragen. Je volgt Dokter Kate Warner en David Vale in hun zoektocht waarin ze worden gehinderd door Dorian Sloane die iemand anders blijkt te zijn dan hij voorgeeft te zijn. Kate en David hebben meer gemeenschappelijk dan ze zelf dachten.

De fantasie in dit verhaal is overweldigend. Net zoals in het eerste deel
is het een verhaal met een terugkijk in de geschiedenis van de mensheid. Gebeurtenissen zoals natuurrrampen en oorlogen die werkelijk gebeurd, zijn worden versmolten met het verhaal. Ook verschillende mythes worden gebruikt. Heerlijk om te lezen omdat je weet dat dit geen verzonnen mythes zijn. De auteur heeft hier een stevig staaltje van research laten zien. Maar vergis je niet; de fantasie overheerst!

Kate moet een moeilijke beslissing nemen die voor haar een belangrijk verschil zal maken. Dit las ik in een van de laatste hoofdstukken:
'Het was simpel: ze moest kiezen voor zichzelf of voor hen. Ze kon de mensen redden die leden onder de valse remedie die Janus aan Continuity had gegeven, of ze kon zichzelf redden. Maar zo simpel lag het niet. Als ze voor zichzelf koos, zou ze nooit meer de oude zijn. Maar als ze voor hen koos, zou ze misschien dat laatste stukje van haarzelf kwijtraken, het laatste wat nog over was van wie ze was, wie ze was geworden.'

'Het virus' is een fantastisch avontuur dat verder gaat dan het hier en nu.
Ik kijk uit naar het derde deel van deze trilogie en weet zeker dat ik daar ook de tijd voor ga nemen.
Graag gelezen!",1
"Chloe Larson woont in New York en na een ruzie met haar vriend besluit ze de nacht alleen in haar appartement door te brengen. Midden in de nacht wordt ze wakker en kijkt recht in de ogen van een clownsmasker. De man die dat masker draagt verkracht en martelt haar en laat haar zwaargewond achter. Hij werd nooit gevonden. Het kost Chloe heel wat tijd om van deze verschikkingen te herstellen maar het lukt haar en zij vestigt zich onder haar nieuwe naam C.J. Townsend als openbaar aanklager in Florida. Twaalf jaar na de traumatische gebeurtenissen in New York wordt zij op de zaak van de Cupido-moorden gezet. Een zaak van een seriemoordenaar die jonge vrouwen aanvalt en op beestachtige wijze vermoordt. Bij toeval arresteert de politie William Rupert Bantling en zij vinden aanwijzingen dat hij Cupido zou kunnen zijn. Tijdens een zitting van de rechtbank waarin zal worden bepaald of Bantling in aanmerking komt voor vrijlating op borgtocht, herkent Chloe de stem van haar verkrachter. Vanaf dat moment heeft Chloe nog maar een doel in haar leven, Bantling op de elektrische stoel krijgen.

Jilliane P. Hoffman is een Amerikaanse schrijfster van (legal) thrillers die, voordat zij met haar schrijverscarrière begon, gewerkt heeft als assistent officier van justitie. De ervaring en kennis die zij daarbij heeft opgedaan zijn haar goed van pas gekomen bij het schrijven van haar boeken en hebben in belangrijke mate bijgedragen aan het succes ervan. Zij debuteerde in 2004 met haar eerste thriller Vergelding, een meeslepende rechtbankthriller die je vanaf het begin in de greep houdt. Jilliane Hoffman heeft een vlotte en sprankelende schrijfstijl die makkelijk leest en zorgt voor een aantal uren onbezorgd leesplezier. De personages heeft zij overtuigend uitgewerkt. Chloe, de deskundige en gerespecteerde aanklager, William Rupert Bantling de angstaanjagende en gladde verdachte, Lourdes Rubio de gepolijste advocate en nog een aantal andere personages, zij spreken allemaal tot de verbeelding. Het verhaal is kundig in elkaar gezet en bevat een schat aan informatie over het rechtssysteem in de staat Florida. De spanningsboog is goed opgebouwd en de ontknoping is spannend en schokkend. De animositeit en soms openlijke vijandschap die bestaat tussen de plaatselijke politie en de federale evenknie de FBI is deskundig en helder uitgewerkt. De trucs om elkaar beentje te lichten of elkaar vliegen af te vangen zijn tenenkrommend.

Maar Jilliane Hoffman gaat nog verder. Chloe wil koste wat het kost de zaak tegen de Bantling winnen en zoekt daarbij de grenzen van wat juridisch mogelijk en toelaatbaar is bewust op en gaat daar overheen. Ontdekking van deze praktijken zouden haar haar baan kosten en leiden tot vrijlating van de moordenaar. Chloe, verblind als zij is door haar wraakgevoelens, weet maar al te goed dat zij een enorm risico neemt en zet toch door. Het is een handelswijze waar je wel enig begrip voor kunt opbrengen maar die aan de andere kant ook onaangenaam knaagt aan je gevoel voor ethiek. Het omlijst de gang van zaken rondom de behandeling van de zaak van de Cupido-moorden met een zwart randje.

Vergelding is een prima rechtbankthriller met een goed verhaal en overtuigende personages. Ondanks het zwarte randje is Vergelding een enerverende en heerlijk lezende pageturner.",1
"Amusante avonturenroman uit de 19e eeuw, waarin Phileas Fogg een weddenschap aangaat om een reis om de wereld te maken in 80 dagen.

De stoïcijnse Fogg laat zich door geen hindernis van de wijs brengen en blijft op en top een gentleman.

Leuk om te lezen. Alleen geen idee wat die luchtballon op de kaft doet.",1
"Het Opcop-team werkt in de luwte, laat ook liever de plaatselijke politie met de pluimen lopen dan zelf in het spotlicht te staan.
Deze keer staat de mensheid op het spel, manipulatie van DNA. Verschillende teams spreiden zich uit over heel de wereld, Amerika, China, Italië, Corsica.
Ik had alleen deel 1 gelezen van deze reeks, dus het was in het begin lastig om te volgen. Ik ben wel zo ver mee dat alle draadjes van de vorige delen samenkomen in dit boek.
Toch ga ik de andere twee delen ook nog lezen. Moet je nog aan deze reeks beginnen, dan best niet mijn voorbeeld volgen.",1
"3 verhaallijnen vertrekken vanaf het begin. Alecia is een priesteres in opleiding in Keruga. Zij heeft zeer veel moeite met de leer waarnaar ze moet leven. Liever is ze buiten,oefent ze haar boogschieten of babbelt met Gretaris , een visser. Om antwoord op haar vragen te krijgen brengt ze de nacht door bij de Spiegel der Dromen en krijgt een visioen.

Frelik en Darnan zijn 2 herdersjongens. Elke dag vertrekken ze met hun kudde buiten de muren om hen te laten grazen. Op een dag komen er soldaten van de Krakenvorst die een groot deel van hun kudde opeisen. Darnan wil hun kudde verstoppen en Frelik wordt meegetrokken in deze misdaad. Ze worden ontdekt en Frelik kan niet anders dan vluchten.

Peritar en Tarid behoren tot de Hirita, een van de oude volken op aarde. Tarid is half mens , half Hirita en kleinzoon van de verstoten koning van Kartaalmon. Hij wil zijn geboorterecht terug opeisen en als bloedbroeders gaan ze samen op weg.

Johan Klein Haneveld start 3 sterke verhaallijnen. Hierdoor springt hij steeds van de ene naar de andere, maar als lezer raak je toch niet in de war. Hij doet dit op zo een manier dat je steeds direct weet welke verhaallijn je leest. Hij weet deze mooi op te bouwen en je krijgt een gedetailleerde beschrijving van de plaatsen waar de personages komen. In de weide van de schapen beschrijft hij zelfs welke kleur de bloemen hebben maar dit laat het verhaal niet slabakken. Je vraagt je soms wel af wat de personages nu met elkaar te maken hebben maar het is het eerste boek in een tweeluik dus hier krijgen we nog zeker antwoord op in boek 2 Kartaalmon.

Door deze verschillende personages op verschillende plaatsen krijgt het verhaal diepgang. Hier draagt ook het ontdekken van de geschiedenis van deze wereld aan bij. Deze wordt ook steeds mooi in het verhaal verwerkt. De wereldbouw is realistisch met natuurlijk fantasy elementen. Al deze elementen trekken je constant dieper mee het verhaal in. Het is een fantasy op een ander niveau.

Enig klein minpuntje zoals Johan zelf al aanhaalde tegen me bij de aankoop van het boek is de spelling. Maar dit zou in de mogelijke volgende druk en het volgende deel helemaal verholpen moeten zijn.

Conclusie

Keruga is een goed uitgewerkt en doordacht verhaal. Het heeft diepgang en dompelt je onder in een nieuwe wereld. Het boek verdient een plekje in ieder fantasylezer zijn boekenkast.",1
"Fitzek is een klasse schrijver en dat heeft hij met De ogenverzamelaar maar weer eens bewezen. Het is een super spannend boek geworden en hij heeft zijn creativiteit weer botgevierd zowel wat betreft het onderwerp als de uitwerking. Met elk boek heeft hij andere invalshoeken en originele onderwerpen. Ditmaal maken we kennis met de wereld van de blinden. In zijn nawoord legt hij trouwens ook uit dat hij zijn kennis hieromtrent heeft van de blinden zelf. Het deed je regelmatig eens nadenken en het was interessant.
Ook in dit boek heeft hij een eigenaardigheidje ingebouwd, hij begint met de epiloog en eindigt met de proloog en het raarst van al, de bladzijden van het boek tellen af ipv op. Dat is even wennen toch, voor zover je de bladzijden in het oog houdt natuurlijk. Het versterkt echter nog meer het gevoel van spanning dat er sowieso is omdat er een deadline is om de kinderen terug te vinden.
En Fitzek heeft het heel ordelijk gehouden, boven ieder hoofdstuk staat er netjes een tijdsaanduiding, nog zoveel uren en minuten tot de afloop van het ultimatum, en er staat ook het personage vanuit wiens perspectief het hoofdstuk geschreven is. Heel handig en gemakkelijk.
Fitzek weet zijn verhalen toch wel heel erg knap te brengen en af en toe zelfs op een humoristische wijze. Spanning, hoogoplopend soms, originaliteit, af en toe gruwelijke scènes, goede plot met verrassende plotwendingen, het zit er allemaal in. Psychologisch is het minder goed uitgewerkt, de personages bleven eerder oppervlakkig, maar het verhaal staat helemaal in het teken van spanning en actie. Het was een boek dat je zo vlug mogelijk wil uitlezen en het was ook nog eens interessant. Het leesplezier lag dan ook zeer hoog en daar doen we het toch voor, vijf sterren dus voor mij.",1
"De watermeesters is het 2e boek dat ik lees van Dani‰lle Hermans, en tot hiertoe haar beste. Het boek neemt je meteen in het verhaal mee, waardoor je het moeilijk kan wegleggen. Er zijn verschillende verhaallijnen, waaronder een van 400 jaar terug (in cursief). Het verhaal is goed geschreven, goede opbouw en kent een prettige schrijfstijl. Ik kijk al uit naar het vervolg.",1
"Dit boek geeft een uitgebreid overzicht van de Russische literatuurgeschiedenis vanaf 1700 tot 2000. Bij de spelling van de namen wordt gebruik gemaakt van diacritische tekens, in de inleiding staat een tabel voor de uitspraak. De auteur bespreekt bekende en minder bekende schrijvers en dichters in chronologische volgorde en in de context van politieke, maatschappelijke en mondiale veranderingen. Een apart hoofdstuk is gereserveerd voor de Nobelprijswinnaars en hoe de machthebbers zich er tegen verzetten. Het resultaat is een interessante mix van literatuur en rijke historie. Tijdens het lezen van dit naslagwerk zal de Ruslandkenner wellicht op veel bekende namen en gebeurtenissen stuiten. Zij die wat minder weten van het, soms exotische Rusland zullen zich verbazen over de macht van de staat, de wisselende relaties  met de verschillende Europese landen en de moed en vindingrijkheid van kunstenaars om, ondanks alle restricties, hun boodschap uit te dragen. 

Peter de Grote 

De auteur heeft ervoor gekozen te beginnen bij de hervormingsperiode van Peter de Grote omdat vanaf die tijd de kiem gelegd werd voor de moderne literatuur. De blik werd naar het Westen gericht, Peter de Grote gaf de voorkeur aan de puriteinse en protestante Germaanse wereld boven het mediterrane Europa. Koopman en auteur Iván Posóškov voltooide in 1724 zijn belangrijkste werk  'Boek over armoede en rijkdom', hierin liet hij het sociale leven van zijn tijd zien.  
'Het verhaal' was tijdens het bewind van Peter de Grote het meest kenmerkende genre, in eerste instantie waren dat vertaalde avonturenverhalen, later werden er Russische elementen ingebracht. In één van de verhalen treedt de jonge edelman Vasíli in dienst in de vloot van Peter de Grote, een goede manier om carrière te maken. Als student in Holland komt hij terecht bij een rijke koopman. Hollanders hadden een goede reputatie in Rusland, vooral technici stonden in aanzien. 
  
Na de dood van Peter de Grote breekt er een bandeloze, wrede tijd aan. Door machtsverschuivingen wordt het oog nu gericht op Frankrijk in plaats van  Duitsland. 
Dichter Antióch Kantemí schetste een duidelijk tijdsbeeld door zijn satires. Hij hekelt hierin studie, onderwijs, wetenschap en beschuldigt de nieuwe garde van ketterijen en goddeloosheid. De literatuur speelt in Rusland, net als in andere landen, een belangrijke rol. Door censuur kan het benoemen van misstanden niet altijd openlijk, maar door satire, fabels of gecodeerde teksten kan een goed verstaander de boodschap er moeiteloos uithalen. 
  
Romantiek 
  
Het hele oeuvre van Aleksándr Púškin heeft vrijheidsliefde als thema, ook na de mislukte staatsgreep van 1825 blijft hij zijn verbannen vrienden, dekabristen, steunen met bemoedigende gedichten. 'Uit een vonk zal een vlam ontstaan', was het antwoord van dekabrist Aleksándr Odóevskij. Deze woorden zal Lenin later als leidmotief voor zijn tijdschrift Ískra nemen.  
De afkeer van zijn land beschreef Michail Lermontov, tijdgenoot van Aleksándr Púškin, in de vaak geciteerde woorden: (Vaarwel, mijn Rusland, ongewassen, 1841)
  
 ‘Vaarwel ongewassen Rusland, 
 Land van slaven, land van heren, 
 En gij, blauwe uniformen, 
 En gij, onderdanig volk’ 

Ook van zijn hand is de psychologische en tegelijkertijd sociale en filosofische   roman 'Een held van onze tijd' (1840) waarin poëzie en proza worden afgewisseld, het ongepolijste exotische milieu met bloedwraak en vrouwenroof beschreven wordt en de kuurgasten aan een diepgaande analyse onderworpen worden. Opmerkelijk is dat sommigen deze roman hoger inschatten dan 'Oorlog en vrede-Lev Tolstój' 
  
Kritisch realisme 
  
Ivan Aleksandrovitsj Gontsjarov schreef de roman Oblómov(1859) met als kwalificatie: 'de beste ontmaskering in de literatuur van het achterlijke Rusland'  Citaat van literatuurcriticus Nikolaj Aleksandrovitsj Dobroljoebov: 
  
‘De roman is, indien u wilt, werkelijk uitgerekt. In het eerste deel ligt Oblómov op de divan; in het tweede rijdt hij naar de Il’ínskijs en wordt er verliefd op Ól’ga en zij op hem; in het derde deel ziet zij dat ze zich in Oblómov vergist heeft en ze gaan uit elkaar; in het vierde deel trouwt ze met zijn vriend Stolz, en hij trouwt met de hospita, van wie hij een kamer huurt. En dat is alles. Geen uiterlijke gebeurtenissen, geen hindernissen, geen secundaire omstandigheden… De luiheid en apathie van Oblómov zijn de enige drijfveer der handeling in heel zijn geschiedenis’.  
  
Realisme 
  
'Arme mensen', de eerste roman van Fedor Michájlvič Dostoévskij, werd uitgegeven in 1845 en maakte hem in één klap beroemd. Een schuchtere ambtenaar ontfermt zich over een weesmeisje, een ver familielid. Deze roman is het hoogtepunt van de 'filantropische' literatuur, de auteur wilde aantonen dat ook mensen die geen comfortabele woning hebben toch een rijk gevoelsleven leiden en gevoel voor menselijke waarden hebben.  
  
Aan Dostoévskij besteedt de auteur terecht veel aandacht. Zijn leven verliep nogal turbulent. Door zijn kritische uitlatingen op de staat werd hij veroordeeld tot 4 jaar dwangarbeid. Zijn privéleven liep ook niet op rolletjes, zo had hij een hartstochtelijke, maar gespannen en complexe relatie met  Apollinárija Súslova, zij stond bekend als een hooghartige helleveeg. Samen reisden zij naar West-Europa waar hij verslaafd raakte aan de roulette. 
  
Lev Nikoláevic Tolstój, geboren uit een aristocratisch geslacht, is de tweede reus in het realistische genre, naast Dostoévskij. Tolstój is een natuurmens en begaan met het lot van de boeren, die tot 1861 niet vrij waren. Zijn tweede grote roman Anna Karenina (1875-1877) kent een enorm succes, hierin komen biografische elementen voor en zie je mens achter de schrijver. Het boek schetst een schitterend beeld van een realistische roman, met veel oog voor detail vooral wanneer hij het landleven beschrijft. Tolstójs werk is vergeleken met dat van Dostoévskij arm aan gebeurtenissen, de karakters staan centraal, Dostoévskij's werk bevat veel meer spanning.  
Beide 'reuzen' hebben een omvangrijk oeuvre nagelaten, interessant om het werk van de twee auteurs te vergelijken.  

Moderne periode 
  
Een van de grote novellisten is Anton Pávlovič Čéchov, als student geneeskunde schreef hij stukjes in een tijdschrift om zijn familie te kunnen onderhouden. Afgestudeerd als arts werd hij geconfronteerd met alle facetten van het menselijk lijden, deze ervaringen verwerkte hij later in de literatuur, hij geeft zijn artsenpraktijk op. Als auteur blijft hij sociaal betrokken, boeren krijgen gratis medische behandeling, hij strijdt tegen cholera en laat dorpsscholen bouwen. Hij wordt gezien als naturalistisch toneelschrijver en symbolist. 
  
Maksím Gór'kij (Grootste Bittere) pseudoniem voor  Alekséj Maksímovič Péškov kwam in 1905 in contact met Lenin. Hoewel hij sympathiseert met de revolutionairen in 1917 veroordeelde hij de gruwelen van het nieuwe bewind, vooral de communistische terreur tegen de intellectuelen. Gór'kij  wilde niet alleen 'schrijver van het volk' zijn , maar ook leidsman, daarom vertoonde zijn werk tussen 1899 en 1912 sterke sociale elementen. Een voorbeeld hiervan is 'De Moeder', later bewerkt tot toneelstuk door Berthold Brecht (Die Mutter). 'De Moeder' werd tot voorbeeld gesteld in de Sovjetunie en tot klassieker verheven. 
Een lichtend voorbeeld van de jongere generatie modernisten is Andrej Bélyj, hij wordt 'de Russische Joyce' genoemd. In zijn roman 'Petersburg' (1905) staat het motief van de provocatie centraal. Net als Joyce speelt hij met de taal, het boek staat vol neologismen, woordspelletjes en klanknabootsingen, grammaticale regels worden genegeerd hierdoor wordt het proza wordt wat minder eenvoudig leesbaar. 
  
Na de revolutie 
  
In de periode van 1917 tot 1928 was er nog enige vrijheid, de partij had het druk met de machtsstrijd en de literaire NEP (Nieuwe Economische Politiek) kreeg alle kansen te experimenteren met nieuwe vormen van taal.In deze periode onderscheidden zich 4 groepen schrijvers: revolutionaire romantici, kroniekschrijvers, satirici en absurdisten. Na een duistere periode waarin de RAPP (Russische Associatie van Proletarische Schrijvers) het geestelijk leven in de Sovjetunie in haar greep kreeg, werd door het Centraal Comité de term 'Sociaal realisme' bedacht. Literatuur moest voldoen aan eisen, Stalín stelde dat auteurs 'de ingenieurs van menselijke zielen zijn' 
  
Dictatuur van Stalín (1933-1953) 
  
Boris Leonidovitsj Pasternák , de tweede Nobelprijswinnaar van de Russische literatuur, is één van de weinige auteurs die het Stalín-tijdperk overleefd heeft. Het lot van vele anderen was minder fortuinlijk. 
Wanneer rond 1924 duidelijk werd dat er een breuk ontstaan was tussen Russische en Sovjetliteratuur ontstond er discussie over de vraag of je literatuur in exil (ballingschap) kan schrijven, de auteur is losgerukt van zijn vaderland, zijn thema’s en zijn taal. Vladímir Nabókov was één van auteurs die pas in exil begon te schrijven.Na de 'glásnost’ kregen de emigranten in ballingschap aandacht van de uitgevers. Zo werd er in 1990 een begin gemaakt met een bloemlezing in zes delen 'De literatuur van de Russische emigratie', waarin niet alleen bellettrie geplaatst werd, maar ook filosofie (Berdjáev, Lósskij, Frank) en publicistiek (Mark Višnják, Ustrjálov, Kuskóva). 
  
Na de dood van Stalín
 
Dit was de sfeer: 
Anna Achmátova noteerde op 4 maart 1956:

‘De arrestanten keren terug, en nu zien twee Ruslanden elkaar in de ogen: het ene dat gevangen heeft gezet en het andere dat gevangen heeft gezeten' 
  
Van 'dooi' was in het begin nog helemaal geen sprake, de schrijverswereld was verdeeld er was nog steeds censuur, niet alleen door de uitgever en het 'Hoofdbestuur voor Literatuur', er was nog een derde vorm: zelfcensuur: 
  
'Zelfcensuur is een gevaarlijke manipulatie van de geest met zware gevolgen voor de literatuur en voor de menselijke geest’ (Danilo Kiš) 
  
Diverse genres komen aan bod tijdens de 'dooi', soms in een andere vorm. Zo werd de boer in het dorpsproza voor 1953 voorgesteld als een onopgevoed achterlijk creatuur, terwijl hij tijdens de dooi een 'positieve held' werd. 

De perestrójka en het einde van het Sovjettijdperk (1985-2000) 
Na de dood van Konstantín Černénko in 1985 luidt opvolger Michaíl Sergéevič Gorbačëv de perestrójka in, verboden boeken zoals Dóktor Živágo van Borís Pasternák worden uitgegeven, er worden kritische films uitgebracht, dissidenten worden vrijgelaten. 
De rol van de kunstenaar wordt ter discussie gesteld door auteur Víktor Eroféev. In de officiële spreekbuis van de Schrijversbond Literatúrnaja gazéta publiceerde hij in 1990 een artikel met de provocerende titel ‘Pomínki po sovétskoj literatúre’ (Het begrafenismaal van de Sovjetliteratuur).' 

Conclusie 

Een bijzonder naslagwerk, ingedeeld in overzichtelijke hoofdstukken. Fijn dat de auteur de verbanden accentueert tussen historie en literatuur, de beïnvloeding van schrijvers onderling beschrijft en ook melding maakt van  minder bekende auteurs. Een goed leesbaar boek dat uitnodigt tot kennismaken van de besproken titels en verdieping in de Russische geschiedenis.",1
"Gistermiddag uitgelezen. In de eerste helft vond ik dat er een beetje te veel voorgekauwd werd. Het is geschreven voor een jong publiek (young adult), maar een jong publiek is nog geen dom publiek. Hoe het zat met de verhouding tussen de mensenrassen was van meet af aan duidelijk. De personages hadden duidelijk meer tijd nodig om het uit te vogelen, maar dat resulteerde in veel herhaling van dezelfde vraagstukken. In de tweede helft van het boek kwam er echter veel vaart in en werd het spannend. De personages zijn aansprekend al voelde Aag voor mij wat te volwassen aan. In mijn beleving was ze een vrouw van 30 terwijl ze maar 17 moet zijn geweest. De personages Levya en Rhein waren wel overtuigend jong. Een ding wat me wel stoorde, ondanks de verder erg prettige schrijfstijl, is dat er overmatig veel gezucht wordt. Op bijna iedere bladzijde zucht er wel iemand. Gek dat de redactie dat er niet uit heeft gehaald voor publicatie. Maar genoeg gezeurd, ik vond het een onderhoudend boek en het thema ontmenselijking kwam goed naar voren. Het heeft een duidelijke kritische noot naar onze huidige samenleving en waar we op afstevenen, die aan het denken zet. Al met al dus toch een aanrader.",1
Een heerlijk en makkelijk boek om te lezen door de korte verhalen die allemaal wat met de titel Loslaten te maken hebben.,1
Een mooi boek. In tegenstelling tot wat de reactie hieronder zegt: ik voelde juist wél erg veel warmte in dit boek. En ik vond er ook veel wijsheid in. Had de neiging het meteen te gaan herlezen - maar er zijn nog zooooooveel boeken die ik ook wil lezen....Dat ik toch 4 in plaats van 5 duimpjes geef komt omdat ik het boek hier en daar niet helemaal evenwichtig vond. Van sommige verhalen had ik het idee dat ze er weinig toe deden. Wel een heel interessante opbouw: het verhaal van één persoon in te richten via een soort korte verhalen over anderen.,1
"In dit boek kijk je mee met 3 vrouwen: Safia, haar dochter Mariam en haar kleindochter Aya.
Elke vrouw heeft haar eigen gevoelens en geheimen en steeds beter leer je de geheimen mennen. Aan het eind van het boek komen de drie verhaallijnen op een mooie manier samen.

Na wat twijfelen ben ik begonnen in het boek. Normaal gesproken trekken boeken met verhalen uit andere langen en culturen mij minder, maar ik was toch erg nieuwsgierig naar het verhaal. Eenmaal begonnen was ik overtuigd.

Ik vond het een aangrijpend boek. Mooi om te lezen. Het leest makkelijk en ik kon me goed inleven in het verschillende pensonages. Vooral het einde van het boek heeft me aangegrepen. Zeker een verhaal dat nog lang blijft hangen. Een aanrader!",1
"IJzige stilte is een verhaal dat begint als een kabbelend beekje en zich tergend langzaam ontpopt in een snel stromende rivier. Het begin van het verhaal is dan ook vooral onderhoudend, pas als de zelfmoord een feit is en Jan op onderzoek uit gaat neemt de spanning toe. De personages zijn goed neergezet en je leeft dan ook mee met Jan in zijn obsessie om uit te vinden wat er nu met zijn broertje is gebeurd. Tegelijkertijd bijt Jan zich in elke zelfmoord en moord vast en probeert te begrijpen en uit te zoeken wat er is gebeurd. Je kan aan dit boek ook wel merken dat Wulf Dorn werkt met psychiatrische patiënten, hij weet waar hij het over heeft en is dan ook prima in staat om een goed onderbouwd verhaal neer te zetten. Voor de liefhebber van een goede psychologische thriller is dit dan ook zeker een aanrader.",1
"Stalker, het 1e boek dat ik heb gelezen van Lars Kepler.
Het boek gaat over een seriemoordenaar, die vlak voor hij toeslaat een filmpje van het slachtoffer op internet plaatst. De vraag is al snel wat alle slachtoffers met elkaar gemeen hebben en of ze een volgend slachtoffer kunnen voorkomen of iets op het filmpje kunnen ontdekken en er mogelijk op tijd bij kunnen zijn. Wie deze gruwelijke moorden op zijn geweten heeft blijft tot het eind geheim. Aan het begin van het verhaal voel je direct de spanning, omdat je weet dat zodra er een filmpje online komt ,de tijd eigenlijk te kort is om nog iets te kunnen doen voor het slachtoffer. Het lijkt een zaak die alleen opgelost kan woorden door Joona, die voorheen bij de politie werkte, maar sinds een jaar spoorloos is verdwenen. Ondertussen probeert hypnotiseur Erik een man onder hypnose te brengen, die mogelijk meer weet van deze zaak. Halverwege het verhaal zakte de spanning wat weg, maar deze kwam dubbel terug op het einde toen het plot naderde. Met alle verschillende verhaallijnen die uiteindelijk op 1 punt samen komen is het verhaal heel goed in elkaar gezet. Zeker een aanrader voor wie van een spanende thriller houdt.",1
"In één woord is dit boek HEERLIJK! Ik had een voldaan gevoel na het lezen van Simon vs., het maakt me helemaal blij! De combinatie van Simon en Blue die een perfecte klik hebben en de realistische onzekerheid die in het verhaal is verweven is geweldig. Ik vind het knap dat Becky Albertalli zo'n veelzijdig boek heeft geschreven. Ze belicht alle kanten van homoseksualiteit: je leest hoe zijn klasgenoten, vrienden en ouders tegen Simons homoseksualiteit aankijken. Ook als dit niet je genre is, raad ik het zeker aan.

Hoewel Simon veel mailt met Blue, weet hij niet wie het is. Ik wilde, net als Simon op een bepaald moment, graag weten wie Blue is. Dat is de ‘spanning’ in dit boek waardoor je blijft lezen. Het is knap opgebouwd. Ik werd helemaal in Simons wereld gezogen. Hij is een fijn personage dat door alle omschrijvingen goed tot leven komt. Ik zag hem helemaal voor me en kon me heel goed vereenzelvigen met Simon.

Je krijgt ook de mailwisselingen tussen Simon (a.k.a. Jacques) en Blue te lezen. Dat is prettig als afwisseling, omdat de onlinesfeer toch iets anders is. Hierdoor zie je het verhaal door een andere bril en kun je alles even laten bezinken. Simon en Blue groeien steeds meer naar elkaar toe, wat leidt tot karakterontwikkeling. Samen met Simon was ik op zoek naar Blue in het echte leven: ‘Wie is Blue?’ is de vraag die mij voortdurend bezighield. Het antwoord heeft me zeker niet teleurgesteld!

--

Op mijn blog lees je meer over mijn mening (is het wel origineel?) en de campagne #strijdvoordiversiteit
https://femkel33st.wordpress.com/2016/02/17/recensie-simon-vs/",1
"Peter de Zwaan, specialist in het zogenaamde hard-boiled genre, wordt met “de voeder” gewaardeerd met 4 sterren door de VN Detective & Thrillergids, en terecht!

Met “de voeder” breekt Peter de Zwaan met zi...jn eerder verschenen thrillers waarin steeds voor niet bij naam genoemde steden gekozen werd. Meteen maakt hij ook de overstap naar uitgeverij De Geus waar in 2006 “de voeder” voor het eerst zal verschijnen.

“ De voeder”, de eerste misdaadroman met Jeff Meeks als hoofpersoon, wordt lovend omschreven als “humoristisch, realistisch en hard”. En hard is het verhaal zeker, bikkelhard; het boek begint met een gedetailleerde omschrijving van bruut geweld; twee aanvallers worden op sadistische wijze door hun slachtoffer, Jeff Meeks, letterlijk aan een houten plank gelijmd.

Jeff Meeks wordt als 26-jarige crimineel gezocht nadat hij bij het plegen van een overval op een casino, een rechercheur in burger de schedel had ingeslagen. Niet alleen wordt hij door de politie gezocht, maar ook door de opdrachtgever van de overval, Baz Madden die ten onrechte Jeff Meeks ervan verdenkt er met een half miljoen dollar vandoor te zijn gegaan. Jaren houdt Jeff Meeks zich verborgen in de Rocky Mountains, Verenigde Staten, waarna hij besluit dat het hoog tijd is geworden om Baz Madden een eigen lesje te leren en gaat hij terug naar Denver waar het allemaal begon.

“De voeder” schetst op een realistische manier het milieu waarin gangsterbazen hoogtij vieren, doden vallen bij de vleet en het ene typetje al crimineler is dan het andere.

In een snel tempo wordt de levensloop van het hoofdpersonage, Jeff Meeks, geschetst. Rechttoe, rechtaan, zonder een overvloed aan details. Zoals iedere crimineel heeft ook Meeks een slechte jeugd ervaren, werd wees op jonge leeftijd, had foute vrienden, ging dealen en wordt op de koop toe nog eens verliefd op een “ zwart” meisje genaamd Elisha.

Het harde geweld wordt enigszins verzacht door het humoristische karaktertrekje van Jeff Meeks. Binnen de eerste 12 pagina’s worden de lachspieren al goed getraind door diverse woordspelingen.

Pas naar het einde toe wordt de wel heel bizar gekozen titel van het boek duidelijk.

“De voeder”, 4 sterren waardig een 9 met stip ,heeft gelukkig een vervolg gekregen: “Duivelsrug”.

Thanks Peter ik geniet van je boeken!Meer weergeven",1
Geweldig boek over de oudste van 5 zussen. Het is zo leuk dat de andere 4 zussen steeds in alle boeken terugkomen.,1
"Weer een top boek van Lisa Jackson.
Zoals haar voorgaande boeken(die je het beste op volgorde kunt lezen) was ook dit weer spannend en meeslepend tot het eind.
Gewoon geweldig hoe ze tot het eind schrijft en dat je niet weet wie nu eindelijk de dader(s) is.
Als je het boek dicht klapt weet je ook zeker dat er weer een volgend boek van haar komt.
Aanrader",1
"Ik heb net het vierde boek gelezen van Patricia Snel.
Geniet ervan en zet de tijd stil daar je het in een zucht wil uitlezen. Ze weet je ook dit keer weer te boeien tot het einde. Knap en na de Jacht, vind ik dit haar sterkste boek.",1
"Wat een leuk, grappig, bemoedigend, inspirerend, moedig en openhartig boek is dit toch. Alle emoties komen hier in terug. Ik heb enorm genoten van dit verhaal. En de stem van Howard Komproe is hier super goed bij gekozen en maakt het compleet! Hij leest niet het verhaal voor; het vertelt het of dat hij zelf Trevor is en dat leven heeft meegemaakt. Zo levensecht! Hij voegt nog eens een hoop extra humor aan het boek toe door zijn stem en intonatie's. Die Trevor heeft een zeer bewogen leven gekend en heeft er altijd het beste van gemaakt door zijn vindingrijkheid. Ja, een must read voor iedereen zou ik zeggen. Of eigenlijk: een must listen in mijn geval.",1
"een klepper van 1000 pagina's met ontzettend veel personages waardoor je soms wel eens het spoor bijster raakt. gelukkig bevat het boek achteraan een overzicht van de verschillend koninkrijken, stammen en voornaamste personages om je terug op het juiste pad te brengen. Jordan weet echter goed waar hij heen wil, hij schikt langzaam maar zijn pionnen op weg naar de ultieme strijd met de duistere. Al bij al toch weer genoten van het boek.",1
Raak! Deze gedichten raken je hart omdat ze uit het hart komen van de auteur zelf. Je voelt haar aanwezigheid. De doorlevende en taalkundig opgebouwd,1
"Heerlijk,de boeken van CarlosRuizZaffon!Er zit een bepaalde sfeer in het boek waar ik van hou.
De schrijfstijl is heel mooi,je zit meteen in het verhaal.Het begint al meteen over Daniel Sempere
die je meeneemt naar het ""kerkhof der vergeten boeken,heel indrukwekkend....",1
"""Het was een nacht waarin de wolken troost zochten."" Wie zo’n prachtige openingszin kan schrijven, legt de lat meteen hoog en dan is het de kunst om aan de hooggespannen verwachtingen te voldoen. Met haar nieuwste roman Een charismatisch defect doet Eva Kelder (1980) in ieder geval een poging. Dit boek draait om illusies, idealen en de kracht van het verleden.

Het is eind jaren zestig als de dorpse Anneke de charismatische Amerikaan Blake Chesterfield ontmoet. Met zijn komst verandert niet alleen haar naam -vanaf dat moment heet ze April-, maar haar hele leven. Blake wil de wereld veranderen en hij heeft al snel een hele groep volgers om zich heen. Langzaam maar zeker begint April aan hem te twijfelen en gaat ze hem als een militante gek zien. Gelukkig is Curaçao Dick steeds op de achtergrond om haar te steunen. Als de anarchistische commune een aanslag op een vertegenwoordiger van het kapitalisme pleegt, staat April voor een moreel dilemma.

Kelder laat opnieuw zien dat ze speelt met de taal. In mooie, poëtische zinnen vertelt ze haar verhaal. Net als in Het leek stiller dan het was, glijdt ze daarbij af en toe uit en verzandt de lezer in ietwat stoffige beeldspraak, waarin ""de kraters van haar ziel worden blootgelegd"". Toch overheerst een prettige stijl waarbij de poëtische zinnen afgewisseld worden met korte, sterke zinnen die recht op het doel af gaan. Kelder laat de lezer voelen hoe April meegesleurd wordt in de leefwereld van Blake: een leefwereld die zij al snel doorziet. ""Blake die alleen in het heden kon leven door het verleden voortdurend in te kleuren."" Hij liegt en bedriegt, gaat over haar grenzen heen, maar ze is niet in staat om voor zichzelf te kiezen. Betoverd door zijn charisma.

Zo´n hoe-heeft-het-zover-kunnen-komen-verhaal kan al snel saai en voorspelbaar worden, maar Kelder laat dat niet gebeuren. Door af te wisselen tussen het verhaalheden en het verleden blijft het verhaal boeien en krijgt de vertelling diepgang. Kelder stelt de vraag aan de orde in hoeverre vrijheid slechts een illusie is. In hoeverre bepalen afkomst, achtergrond en sociale omstandigheden je keuzes? In hoeverre moet of mag je je idealen nastreven? Is daarbij alles geoorloofd? Existentiële vragen, en Kelder laat zien dat er geen eenduidig antwoord te geven is. Voor zowel April als Curaçao Dick is Blake als een drug: ""De verleiding, het toehappen, de zoete dwaling en dan onvermijdelijk de kwade adem die volgde. Nooit eindigde een trip zo tropisch als hij begon.""

Alle hoofdpersonen hebben zo hun beweegredenen voor de keuzes die ze maken en Kelder weet het zo te brengen dat de lezer vrijwel ieder personage kan begrijpen. Die van Blake zijn duidelijk: hij komt uit een land van onderdrukking, van geweld en van oorlog. Een land waarin het leven van een black man minder waard is dan van een blanke. Hij is wars van autoriteiten en ziet Nederland als een land waarin iedereen maximale vrijheid heeft. April ontvlucht haar burgerlijke achtergrond, waarin ze niet meetelt en waarin ze niet gezien wordt. Blake laat haar zien wat leven is. Ze ontdekt het andere leven van drank, drugs, een andere taal en andere mensen totdat ze ""zelf helemaal nieuw was en gelukkig.""

Zowel April als Curaçao Dick moet uiteindelijk in het reine komen met het verleden. Een verleden waar ze ogenschijnlijk in vrijheid voor gekozen hebben, maar waaraan ook niet te ontkomen viel. Hiermee laat Kelder de mens op zijn meest kwetsbare momenten zien, waarmee ze de lezer raakt. Een charismatisch defect ijlt nog een tijdlang na en voldoet aan de hooggespannen verwachtingen van de lezer.",1
"Weer een geweldig boek van deze jeugd schrijfster,wat zeker ook door volwassenen gerespecteerd word.
Het boek begint ook meteen al zo spannend dat je het hoogstens even weg legt omdat het moet, want anders zou je het in één keer willen uitlezen.
Veel personages die allemaal iets te maken kunnen hebben met de moord.
Tot het einde verrassend wie het gedaan heeft.",1
"'Als de regen niet valt' is een mooie roman, niet gek want de auteur heeft er ondertussen meerdere op haar naam staan. 'Het verdwenen leven van Esme Lennox' en 'en we vergeten omdat het moet' hebben me ook zeer kunnen bekoren en ik ben zeker benieuwd naar de rest van haar werk.
Wat me zeer aantrok in deze roman is met name de vloeiende manier van schrijven en de gezinsopstelling- en problematiek. Daarbij wordt het nooit echt heel zwaar/dramatisch maar blijft de toon luchtig van aard terwijl er toch pijnlijk zaken aan het licht komen.",1
"Dit is het tweede spannende boek van deze schrijfster, vooral bekend als romanschrijfster. Dat vindt je nog zeker terug in dit boek, mooie karakter beschrijvingen, sociaal maatschappelijke thema's met daarbij een spannend verhaal al moet ik wel zeggen dat dit voor een deel op het tweede plan komt. Het stoort echter niet. Het verhaal: In het plaatsje Lafferton, een middelgroot Engels plaatsje, verdwijnt een jongetje door een ontvoering. Aan inspecteur Simon Serrailler de taak de oplossing hiervan tot een goed einde te brengen. Thema's als rouw om een vermoorde collega (uit het eerste boek Al wat rondwaart) en verdriet rond het overlijden van zijn gehandicapte zus. Een verstoorde relatie met zijn vader speelt ook nog eens door het verhaal. Al deze verhaallijnen zijn erg mooi beschreven, heel menselijk. Het doet me echter eerder aan als een sterke mooie roman en niet echt tot het predicaat 'literaire thriller', natuurlijk politie en een ontvoering spelen een rol maar het is in het geheel op het tweede plan, dat bedoel ik in de positieve zin. Het boek is een mooi vervolg op haar eerste boek, aanrader om wel met haar eerste boek Al wat rondwaart te starten alvorens dit boek te gaan lezen. Kortom 4 sterren, gewoon om dat ik er van genoten heb van dit boek.",1
"Een leuk boekje voor jonge schrijvers, maar ook schrijvers die al wat ouder zijn en die nog steeds willen leren, is het goed om er bij te hebben. Ik kreeg het als cadeautje en had het in een dag uit. Zulke boekjes mogen wel meer verschijnen wat mij betreft.

Het is eenvoudig geschreven. Veel bruikbare tips en ook staan er opdrachten in, die de moeite waard zijn. Kortom lekker oefenen hoe je bepaalde dingen kan toepassen in je tekst.

Alleen... een ding.. ik hopelijk blijft dit boek nog een tijdje leverbaar en komt er een tweede druk. Want ik heb het idee dat het niet zo makkelijk verkrijgbaar (meer) is.  Dat kan ik mis hebben, hoor.",1
"Om hun relatie weer een duwtje in de goede richting te geven ruilen Caroline en Francis hun huis met een onbekende. Hun zoon gaat naar oma, dus alles is goed geregeld. Wanneer ze in hun ruilhuis aankomen valt meteen op dat het heel onpersoonlijk is, alle persoonlijke spullen zijn weg. Geen foto’s, boeken of tierlantijntjes. Het valt Caroline wel op dat wat er wel is, dat die dingen een betekenis voor haar hebben. Langzaam beseft Caroline dat dit geen standaard huizenruil is. In wiens huis zitten Caroline en Francis eigenlijk en hoe weet diegene zoveel van Caroline? En nog belangrijker diegene zit nu in hun huis en waarom is dat?

Het boek speelt zich af in twee periodes; 2013, het verleden en 2015, het heden. Caroline en Francis zijn aan het woord, maar er is ook nog een derde persoon die vertelt wat er gebeurt en die zit nu in hun huis.
Vooral de gevoelens en gedachten van Caroline worden uitvoerig en goed beschreven, waardoor er vaak sprake is van een beklemmend gevoel. Precies op die momenten dat het saai begint te worden, gebeurt er weer iets waardoor je rechtop gaat zitten.

Het woord thriller past wel, maar tegelijkertijd ook niet bij dit boek. Het gezinsleven van Caroline en Francis wordt zo duidelijk met de bijbehorende gevoelens beschreven, dat je soms denkt bezig te zijn met een roman. De speldenprikken, waardoor je beseft dat het niet zo in elkaar zit zoals je dat bedacht had, zorgen ervoor dat je denkt een thriller te lezen. Het einde met de geweldige plottwist zorgt voor een geniaal eind waardoor het toch onder de noemer thriller valt.

Een geweldig debuut van Rebecca Fleet.",1
"De Twaalf is het tweede deel in de Oversteek-trilogie. Net als zijn voorganger is het weer een volumineus boek dat je van begin tot eind geboeid houdt en je doet snakken naar het derde en laatste deel.

Het verhaal begint in het jaar Nul toen het virus uitbrak en de wereld uiteenviel. We leren wat er met de vrouw van Wolgast is gebeurd en we komen erachter dat schoonmaker Grey een belangrijke rol vervult. Cronin neemt ons vervolgens mee naar de toekomst in 97 na Nul waar Amy en Peter nog steeds vechten tegen de Viralen. Het is hun doel is om de twaalf oerviralen uit te schakelen. Dat gaat niet allemaal van een leien dakje.

In dit deel gaat de vertelling verder terwijl Cronin ons tegelijkertijd voorziet van de informatie die in het vorige boek ontbrak. Zo komen we nu meer te weten over het verleden van kolonel Vorhees, en vinden we uit wat er met Lila is gebeurd. Grey de schoonmaker komt weer terug en hij vindt een volwassen vorm van liefde voor een vrouw. En dat is iets dat hij voorheen niet kende. Het geeft een gevoel van voldoening om te weten hoe de losse eindjes aan elkaar gebreid worden. Het verhaal wordt langzaam compleet.

In tegenstelling tot De Oversteek leest de Twaalf een stuk vlotter. Er zijn minder lange zinnen en minder metaforen. Het verhaal gaat sneller, er is meer ruimte voor actie en de omschrijvingen van omgeving en personages lijken minder uitgebreid. Dat komt omdat Cronin niet meer de hele wereld hoeft uit te leggen. Hij kan met minder pennenstreken sferen schetsen en hetzelfde resultaat bereiken.

De schrijver weet telkens opnieuw je nieuwsgierigheid te prikkelen. Hij doet dat door de lezer in het ongewisse te laten over het verdere verloop van de gebeurtenissen. De onverwachte wendingen verrassen telkens weer.

Het geweld en de monsterlijkheid zit in dit deel opvallend genoeg niet bij de Viralen. De extremen waartoe mensen in kunnen vervallen zijn angstaanjagender dan de monsters. Het is haast ongelooflijk waartoe mensen bereid zijn om zelf te overleven. Zo is directeur Guilder bereid om de gehele mensheid op te offeren om te genezen van zijn dodelijke ziekte.

In deel een is hoop en zelfopoffering een belangrijk thema. In deel twee voegt Cronin het thema wanhoop toe aan zijn verhaal. Hij beschrijft een enclave waarbij de samenleving uit 1984 van George Orwell bij verbleekt. Cronin doet ons haarfijn uit de doeken wat zo’n samenleving doet met een mens. Wanneer de ellende zo groot is dat een mensenleven niets meer waard is, is de keuze om een zelfmoordterrorist te worden nog niet eens zo gek. Het is een extreme vorm van het opofferen van jezelf voor de samenleving want elke onderdrukker die het loodje legt is er een minder. Dat geeft hoop aan de rest.

De Twaalf was indrukwekkend, boeiend en spannend. Het roept vragen op over de menselijke soort en de toekomst van de wereld. Volgens Justin is er altijd hoop na de wanhoop. Laten we het hopen.",1
"‘Melkbloed’ Clara Weiss

Wreed Wraak Waanzin

Omgeving 'Höllental' hooggebergte Duitsland.

Het begint in de tegenwoordige tijd op 25 november, de naamdag van de 'Heilige Catharina van Alexandrië;'

'de zon was met moeite door de dikke nevel gedrongen en had een zwak geel licht over de dorre weiden en de grijze bergwanden geworpen'.

Ergens in de Alpen staan hoog in de bergen wat huizen.
Families hebben er zich gevestigd, trouwden, kregen kinderen, een vreedzaam bestaan, tot die dag, die 25 november als Elvira bloemen aantreft op de ‘beboste sokkel van een kruis langs de weg’.

‘Grafbloemen’, van wie zijn ze, wiens nagedachtenis wordt geëerd?

Die dag treft ze het bruut vermoord lichaam aan van haar buurman, haar vriendin Resi is onverwacht 'naar de stad', een dag later zorgt een vroege sneeuwstorm voor totale isolatie, stroom is er niet, angst en ongeloof bekruipen Elvira, wanhopig probeert ze te begrijpen wat er gebeurt.
Er is een moordenaar daar op de berg.

Ingenieus en sterk psychologisch plot, religieuze elementen,
barre omstandigheden met hooguit wat über gebeurtenissen.
De sfeer is unheimisch in deze vooral verdomd goede, verrassende en zeer onderhoudende thriller.",1
"Kan er vriendschap bestaan tussen een slavin en haar meesteres? Die vraag staat centraal in Brenda Meulemans historische debuutroman Het verraad van Julia. De roman die zich in het Rome van 2 voor Christus afspeelt, geeft een goed beeld van die tijd, maar is bovenal een universeel verhaal over vriendschap, identiteit, loyaliteit en schuldgevoel.

Van de twee hoofdpersonen heeft alleen Julia, de Romeinse meesteres en toevallig de dochter van keizer Augustus, echt bestaan. De Griekse slavin Aigle, door wiens ogen we de geschiedenis beleven, is ontsproten uit de fantasie van Meuleman. Met Aigle en Julia creëert Meuleman twee levensechte personages, die allebei op hun eigen manier onvrij zijn om te gaan en staan waar ze willen.

De twee vrouwen zijn tegenpolen, en hebben juist daardoor een bijzondere relatie. Julia, de elegante en charismatische adellijke dochter, die altijd in het middelpunt van de belangstelling staat, maar niet zelf kan beslissen met wie ze trouwt of welke politieke ideeën ze erop nahoudt. Aigle is de mooie, intelligente en dienstbare slavin, die continu heen en weer geslingerd wordt tussen twee werelden. Ze hoort niet bij de andere slaven, die haar verwaand vinden, omdat ze zo dicht bij Julia staat, maar ook niet bij de vrije mensen, omdat ze nu eenmaal altijd ondergeschikt zal zijn.

Meuleman beschrijft treffend hoe Aigle worstelt met waar haar loyaliteit ligt. Daardoor worden aspecten van het slavenbestaan blootgelegd die je niet zo snel in geschiedenisboeken leest. Bijvoorbeeld als het gaat om statusverschillen en rivaliteit tussen slaven onderling. Als Aigle een mooie jurk draagt die ze van Julia heeft gekregen, halen haar collega-slaven hun neus voor haar op. Op het moment dat Aigle onbedoeld een kwalijk geheim te horen krijgt, twijfelt ze wat ze moet doen. Julia trouw blijven of haar verraden? Hoewel we het hele verhaal door de ogen van Aigle volgen, vormt Julia’s monoloog aan het einde van het verhaal het hoogtepunt van het boek. Met een sterk staaltje Romeinse retorica weet Julia de lezer, die tot dan toe alleen Aigles perspectief kent, aan het twijfelen te brengen. Het maakt de titel dubbelzinnig, want wie verraadt wie?

Bovendien is het verfrissend om eens een Nederlandse roman over de Romeinse oudheid te lezen. Door de schrijfstijl van kunsthistorica Meuleman waant de lezer zich moeiteloos in een geloofwaardige Romeinse setting: “De bouwsels rond het forum liggen voor me: de zuilenrijen rond het plein van Caesar en dat van Augustus, de tempels, basilica’s en de curia.” En als er dan ook nog eens zulke uitgeslepen karakters in die antieke stad rondlopen, moet Het verraad van Julia wel een geslaagd debuut zijn.",1
"Aantal blz376 gelezen voor “ Hebban Reading Challenge 2016 Een non-fictie boek”
Een buitengewoon goed boek waar van ik vaak heb gedacht echt iets wat mijn misschien ook goed zou doen. Mijn grenzen aftasten Ze leert heel veel mensen kennen ook mensen waarvan ze weet dat ze, ze in het gewone leven tegen was gekomen ze zeker geen vriend zal geworden zijn. Echt veel respect voor haar. Vanaf het moment je begint te lezen wordt je meteen meegezogen in haar avontuur. Haar te kleine schoenen. Haar rugzak die veeeeeel te zwaar weegt. Te warm, te koud, overdreven regen dat naar beneden valt enz. echt een autobiografisch verhaal. Wat iedereen zou moeten lezen. Ga zeker op zoek naar de film.
http://infoboeken.blogspot.be/2016/07/cheryl-strayed.html",1
"Korte samenvatting: Er zijn twee zaken die spelen.

1) Jessica (Jessy) Haider is rechercheur bij de politie in Zuid Limburg. Nadat haar zoon Nick op een gruwelijke wijze is vermoord door de psychopaat Rolf Brezinger neemt ze verplicht een half jaar rust om alle emoties die hiermee gepaard gaan een plaatsje te geven. Rolf Brezinger is door Jessica achter de tralies beland maar inmiddels ontsnapt met als belangrijkste doel het leven van Jessica en haar familie tot een hel te maken. Ook Marc de ex van Jessica wordt ontvoerd als hij op weg is naar Jessica. Voor haar zoon Nick kwam haar hulp één uur te laat. Nu krijgt ze aanwijzingen van Rolf Brezinger om Marc wel te redden. Gaat haar dit lukken ?

2) De eerste zaak die Jessica moet zien op te lossen als ze na een half jaar haar werk weer oppakt is de zelfmoord van Kim van Brugge 16 jaar oud. Haar ouders hebben een kwekerij. Kim deed mee aan een populair TV programma en is daar doorgedrongen tot de halve finale met een staande ovatie. Op You Tube ziet Jessica een filmpje van het meisje en het verbaast haar dat juist dit stralende meisje zelf een eind aan haar leven maakte. Kim is gevonden door haar vader in een boomhut op het terrein van de kwekerij. Als Jessica de ouders vragen stelt constateert ze al vlug dat er meer aan de hand moet zijn. Maar wat ? Ze is vastbesloten dit tot op de bodem uit te zoeken.

Dit was mijn eerste kennismaking met de auteur Corine Hartman wist dus niet wat ik kon of mocht verwachten.
De verrassing was er al meteen op de eerste bladzijden. Wow wat een begin, dat beloofde veel goeds en mijn nieuwsgierig was gewekt. Ik zat meteen in het verhaal.
Het boek is me blijven boeien tot de laatste bladzijden. Knap en sterk geschreven verhaal. Veel actie en onverwachte wendingen maken dit boek een genot tot lezen.
Alle ingrediënten die ik verwacht van een thriller zijn er in verwerkt. Verwonderd dat een auteur een rechercheur zo durft neer te zetten…..geweldig ! Alle menselijke aspecten/gevoelens komen aan bod. Niks is haar vreemd. Vlot geschreven en fijne korte hoofdstukken met een prettig lettertype. Een echte aanrader voor een ieder die van spanning houdt. Leuke bijkomstigheid is dat het verhaal zich ook deels afspeelt in Maastricht…..mijn woonplaats. Herkenbare straten en pleinen dus.
Ik ga zeker ook de andere boeken lezen van Corine Hartman.
Dit boek krijgt van mij 5 *",1
"wat een goede schrijfster is loes,het is het eerste boek van haar wat ik gelezen heb,en heb meteen mijn ntl lijst aangevuld voor de rest.
het grijpt je van het begin tot het einde.
ook heel makkelijk te lezen,en in ieder hoofdstuk blijft de spanning je volgen.
zeer verrassend eind.toppie.
jammer dat er niet meer reacties op dit boek zijn",1
"Wat een liefdevol en grappig verhaal is dit. Op een mooie respectvolle manier wordt het proces van ouderdom en de daarbij behorende ongemakken beschreven maar ook de stressvolle begeleiding van verzorgers komt duidelijk in beeld. Dit allemaal in een goed en vlot geschreven roman, met aan het einde nog een spannend momentje.
De personages worden realistisch weergegeven al is het avontuur wat de hoofdpersoon Florence en haar medebewoners beleven wel een beetje over the top. Het is een beetje te vergelijken met het boek van 'De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween' of om wat dichter bij huis te blijven ' De dagboeken van Hendrik Jan Groen'

Het boek laat vooral zien dat je je verleden altijd meeneemt in je heden en maakt tot wie je nu bent en waar je nu bent. Dat vriendschap een waardevolle schat is en dementie een stille sluiper. Maar er zijn vooral drie belangrijkje dingen die we mee kunnen nemen uit dit verhaal:
1. Alle mensen zijn door dunne draden voor eeuwig met elkaar verbonden.
2. Ieder mens is veel meer dan het ergste wat hij ooit heeft gedaan.
3. Zelfs het kleinste leven kan een luide echo veroorzaken.",1
"Het is geen boek waarvan je verwacht dat het door een vrouw geschreven is. Het is rauw, ruig, nietsontziend. Je zou het eerder bij een beginnende mannelijke schrijver verwachten. Dat gezegd hebbende: wat een verhaal! Het is geen verhaal waarbij je met een goed gevoel achterblijft. Verre van zelfs. Het straalt aan alle kanten een troosteloosheid en gebrek aan toekomst uit. De hoofdpersoon Rusty-James staat een moeilijk leven te wachten.

Rusty-James wordt, door de schrijfster zelf, de hoofdpersoon genoemd. En je beleeft het verhaal ook vanuit zijn perspectief, maar toch is hij voor mij niet de hoofdpersoon. Dat is zijn oudere broer de Motorcycle Boy. Motorcycle Boy staat symbool voor een heleboel dingen waar jongeren toen en nu tegen vechten. Voor de strijd die pubertijd heet. Of dat nu in 1968 is, of 2018. Het thema is universeel.

Rusty-James moet het niet van zijn intelligentie hebben, dus verovert en verdedigt hij zijn plekje in de groep met zijn vuisten. Omdat hij niet anders kan. Hij heeft niks met boeken. Hij heeft niks met weten. Zijn vuisten doen het werk wel en dat vindt hij genoeg. Maar is het dat ook?

Dat het boek al 50 jaar oud is, merk je niet tijdens het lezen. Het is wat mij betreft een tijdloze klassieker.

Zoals gezegd is The Outsiders één van mijn favoriete films van vroeger. Dit boek roept dezelfde sfeer en het zelfde gevoel op.",1
"Dit boek maakte heel wat los. Niet alleen door het heftige onderwerp, maar ook omdat het zich voor een deel afspeelde rondom het LUMC, Het Leids Universitair Medisch Centrum. Ik werd bijna 12 jaar teruggeworpen in de tijd toen ik als over Emma die over de zonnige kades van Leiden liep, denkend aan het ziekenhuis. Zo heb ik ook gelopen, toen mijn dochter, net twee weken oud, op de intensive care lag. De beschrijving van dat gevoel en van de stad kwamen daardoor heel hard binnen.

De beschrijvingen van gevoelens zijn sowieso mooi uitgewerkt in dit boek. Ik werd het verhaal ingezogen en kon heel goed meeleven met de karakters.
Emma is een vrouw zoals er zoveel zijn. Ze leeft haar leven zoals het op haar pad is gekomen. Ze heeft een stabiele relatie, studeert en heeft uitzicht op een goede baan, alles is veilig, maar ze staat niet stil bij wat ze echt wil.
Pas als ze Boris ontmoet verandert dit. Boris is de katalysator voor verandering. Door Boris gaat Emma nadenken over haar wensen voor de toekomst.

Het verhaal leest gemakkelijk. De schrijfstijl is vlot, de karakters zijn likeable, het is romantisch en gevoelig en geeft een, niet vernieuwende maar wel, belangrijke boodschap mee:
Leef jouw leven! Stap uit de intercity en kijk af en toe om je heen. Stel jezelf de vraag: Zit ik nog wel in de juiste trein?

Een heel mooi debut dat vraagt om meer.",1
"Het verhaal had mij vanaf bladzijde een in zijn greep. Kon het boek niet weg leggen. Zo levensecht, zag ik de beelden voor mij, rook ik de geuren. Misschien tijd om het nog eens te lezen en ervaren of het mij nu na ongeveer 30 jaar weer zo in zijn greep krijgt.",1
"Heerlijk die kookboeken waarin “oude” keukens snel worden vastgelegd voordat de recepten samen met onze oma’s voor altijd verdwijnen. Zo was Melk & Dadels (vorig jaar De Gouden Garde publieksprijs) het boek over de Marokkaanse keuken. En nu ligt het boek Zoals alleen oma dat kan, authentieke familierecepten uit de Indische keuken, in de winkels.

Wat heerlijk, deze nieuwe trend. Want wat een mooie kookboeken levert het op. Het zou eeuwig zonde zijn wanneer deze recepten niet bewaard zouden blijven.

Dit kookboek is naar aanleiding van het gelijknamige tv-programma van Danny Jansen. Het is het tweede kookboek van Danny Jansen. Hij heeft onlangs de Hebban.nl publieksprijs 2015 gewonnen voor zijn eerste kookboek Danny’s Azië.

Zoals alleen oma dat kan, is opgebouwd rondom zes oma’s. Ieder van hen stelt haar eigen rijsttafel samen. Dat levert een mooie verzameling gerechten op. De gerechten staan daardoor niet gegroepeerd per maaltijdsoort of type ingrediënt. Neem dus ruim de tijd om het boek geheel door te bladeren voordat je je eigen rijsttafel samenstelt. Maar wees gerust dit is zeker geen straf maar een groot lees- en kijkplezier.

Achterin het boek staat gelukkig wel een heel duidelijk register waarin alle gerechten terug te vinden zijn.

In het register valt op dat de kip en de rundvlees gerechten het meest aan bod komen. Daarnaast dat  er maar twee rijstrecepten in staan en je voor desserts hier ook niet hoeft te zijn. Gerechten met varkensvlees, vis en schaaldieren  of groenten zijn goed vertegenwoordigd.

Danny kookt met elke oma gezellig en vrolijk mee. De vele, mooie foto’s laten een groot familiefeest zien. Gezellig. Je krijgt direct zin om aan te sluiten of anders zelf een feestje te organiseren. Danny zelf voegt als laatste ook allerlei ideeën aan voor de rijsttafel.

Maar wat is nu de rijsttafel?
De rijsttafel. Een tafel vol heerlijkheden. Soms met wel twintig verschillende schotels. Dat is waar iedereen aan denkt bij een Indische rijsttafel.
Echter, de Indische rijsttafel zoals wij die kennen, is een typisch Hollands gebruik en stamt uit de tijd dat Indonesië nog een kolonie van Nederland was.
Nederlandse families lieten graag zien hoe voornaam en rijk ze waren door de ‘kokkie’ de tafel vol te laten zetten met gerechten.
Het traditionele Indische gezin at liever gewoon rijst met een bijgerecht en wat groente.

Dit kookboek leent zich natuurlijk voor beide. Je kunt het gebruiken voor een doordeweekse avond maar dus ook uitstekend om je eigen rijsttafel te componeren.
Onderaan de pagina van het recept staan hele leuke, duidelijke tekentjes. Het hoofdingrediënt wordt aangegeven, een klokje wanneer het een snel gerecht is en het aantal pepertjes om de hitte aan te geven. Niet onbelangrijk bij de Indische keuken.

Bij het onderstaande gerecht staat een kipje en één pepertje. Duidelijker kan het niet.

Ajam Mosterd
Mosterdkip
Dit kipgerecht is extra lekker voor kinderen, want het heeft een heerlijk zachte mosterdsmaak. Het kleine beetje pit is van de sambal, maar die kun je ook weglaten als je wilt. Het recept heeft Oma Irene zelf verzonnen.

Bijgerecht 4 personen
Bereiden: ca. 50 minuten
Ingrediënten
500 g kipfilet
2 el ketjap manis
klontje boter
2 uien
4 teentjes knoflook
3 el fijne mosterd
1 el sambal oelek
sap van 1 citroen
suiker naar smaak
Extra nodig: wadjan

BEREIDEN
Marineer de kipfilet circa 30 minuten met ketjap en een beetje zout en versgemalen peper.
Verhit boter in een wadjan en bak de kip rondom goudbruin. Snijd de kip in reepjes. Pel en snipper de uien. Pel en snijd de knoflook fijn. Bak de uien en knoflook 3 minuten in de boter waarin de kip is gebakken en meng de mosterd en sambal erdoor.
Voeg de kipreepjes, het citroensap en een scheutje water toe en meng goed door elkaar. Laat het geheel op laag vuur in 5-10 minuten gaar worden en breng eventueel op smaak met suiker.

Wegwijs in de Indische keuken is het laatste hoofdstuk en legt alle ingrediënten van de keuken uit. De bekende en onbekende. Wellicht moet je een keer naar een toko toe om alle ingrediënten in huis te halen. Heb je ze eenmaal dan kan je voor altijd aan de slag.

Er wordt over Indisch koken gezegd dat het veel werk is en ingewikkeld. Dit boek laat zien dat het niet (te) moeilijk is; gewoon lekker en veilig de recepten volgen. Maar tijd kost het wel. Daar kan zelfs Danny Jansen niets aan veranderen!",1
"Het boek zal ik nooit vergeten, het is onthutsend om te zien dat een slachtoffer 1 wordt met de dader, hoe laatstgenoemde geraffineerd zand in de ogen strooit.
Het is onvoorstelbaar dat zulke dingen konden plaatsvinden onder de ogen gezinsleden en bekenden.
Als je zelf kinderen heb zul je alleen maar attender gaan worden.

Het boek is verschrikkelijk goed geschreven en getuigt van enorm veel moed, ik plaats het onder mijn beste boeken gelezen ooit.

elbert",1
"Iemands meest intieme gedachten kunnen soms aanvoelen alsof ze direct aan jou gericht zijn. Iedereen kent het gevoel wanneer je een lang verborgen geheim op tafel legt en anderen precies weten wat je bedoelt. Het gevoel dat je niet alleen bent. Dat gevoel kun je helaas niet bottelen, maar Emily Trunko bleek het wel in boekvorm te kunnen vangen. Aan mijn lieve… is een verzameling niet-verzonden brieven, geselecteerd uit het blog Dear my blank. Een prachtig bundeltje vol herkenning, humor en verdriet.
Wat valt er allemaal te lezen in Aan mijn lieve…? Een mooi voorbeeld: ‘Ja, jij. De persoon die dit nu leest. Als je ook maar een beetje op mij lijkt, dan heb je soms het gevoel dat je er niet toe doet. Dat je ontzettend gewoon bent, onopvallend, saai, onzichtbaar. Alsof niemand het zou merken als je zou verdwijnen. Nee. Dat is niet zo. Je bent buitengewoon. […] Jij doet ertoe. En ik ben blij dat jij er bent.’ Wie herkent zich niet in de griezelig scherpe woordkeuze uit deze brief?
Emily Trunko was veertien toen ze het blog Dear my blank begon. Ze postte in eerste instantie alleen brieven die ze zelf geschreven en nooit verzonden had, maar al snel meldden ook velen anderen zich. Al die brieven post Trunko anoniem op haar Tumblr-pagina, waar ze voor de hele wereld te lezen zijn. Brieven aan de hele wereld, om mensen moed in te spreken of een wijze les over te brengen. Aan een ex, om afsluiting te vinden die ze niet in persoon kunnen krijgen. Aan een overleden geliefde, om afscheid te nemen. Aan een vriend, om dankjewel te zeggen voor vriendschap. Aan een lotgenoot, om te laten weten dat ze niet alleen is in haar strijd.
Anoniem brieven online gooien en zo voor jezelf iets afsluiten klinkt voor velen aanlokkelijk. Het lezen van deze uitstortingen van de ziel is even bijzonder. Het geeft je een inkijkje in het leven van anderen – alsof je door een straat loopt en ongestoord tussen de gordijnen en halfgesloten luxaflex door kan gluren. Sommige brieven zou je zelf geschreven kunnen hebben, anderen geven je een unieke blik in het leven van iemand die totaal anders is dan jij en die in het echte leven zich nooit zo open zou stellen bij jou.
Het leukst zijn misschien wel de brieven van maar een of twee zinnen. Die blijven hangen en het jeukt gewoon om ze zelf te gaan gebruiken. ‘Jij bent altijd mijn 11:11uur-wens.’ Dat klinkt toch té schattig? Of neem deze: ‘We luisterden altijd samen naar droevige liedjes. Ik had nooit gedacht dat we zelf een droevig liedje zouden worden.’ Als je denkt dat dit droevig is, heb je de categorie Verlies nog niet aangebroken. ‘We vonden de ring op je bureau. Ik zou ja gezegd hebben.’ Hartverscheurend. Laten we met een minder zware noot eindigen: ‘Het is zwaar om zo hard te vallen voor iemand die zelf amper struikelde.’ Het kon een zin uit de nieuwe roman van John Green zijn.
Aan mijn lieve… is het zoveelste ‘Het boek bij de site’ van de afgelopen jaren. Dit fenomeen pakt regelmatig verkeerd uit, aangezien je op papier nu eenmaal niet dezelfde mogelijkheden hebt als op een site. Veel websites moeten het juist hebben van interactie, clickbait en andere typische websnufjes. Dat kun je soms maar beter niet vertalen naar inkt op papier. Bij Aan mijn lieve… pakt deze transitie naar een traditioneel medium gelukkig juist goed uit. Sterker nog, doordat je alleen de mooiste, meest bijzondere brieven leest, blijft je aandacht er langer bij dan wanneer je ook door de minder aansprekende brieven heen moet scrollen. Ook zijn de spelfouten eruit gehaald, wisselen lang en kort elkaar af en zijn alle onderwerpen vertegenwoordigd. Dat is heel anders dan een site waar in principe alle inzendingen geplaatst worden.
Ook de illustrator moet genoemd worden. Nanda Broekhuizen, werkzaam onder de naam Sunflower Sunshine heeft alle brieven voorzien van bijpassende illustraties. Elke pagina is anders, maar toch maken juist de kleurkeuze en versieringen het boekje tot een geheel. Dit boek een aanrader noemen zou het understatement van de eeuw zijn.",1
"Er staat een verkeerde inhoudsopgave op de site bij dit boek! Dit is de correcte tekst bij het boek: Rechercheur Lincoln Rhyme en zijn assistente Amelia Sachs worden door de New Yorkse politie gevraagd te helpen bij het opsporen van een buitengewoon sluwe en gewetenloze seriemoordenaar. Slechts één van zijn slachtoffers heeft lang genoeg geleefd om de politie een aanwijzing te geven.
De moordenaar heeft een tatoeage op zijn arm: de dood dansend met een vrouw voor een doodskist. De tatoeage herinnert Rhyme aan een eerdere ontmoeting met deze moordenaar, de Danser. Verbitterd bijt Rhyme zich vast in de zaak. Hij wil koste wat het kost deze man achter de tralies hebben. Dan komen Rhyme en Sachs erachter dat de moordenaar is ingehuurd om drie getuigen om te brengen voordat ze een belastende veklaring kunnen afleggen. Ze hebben maar 48 uur voordat de rechtszaak begint...

Mijn reactie:
Lincoln Rhyme wordt weer geconfronteerd met zijn oude vijand, de Danser. Deze was verantwoordelijk voor de bomontploffing waarbij zijn partner om het leven kwam. Nu is de Danser op zoek naar drie getuigen van een misdaad; hij heeft 45 uur om ze te doden; daarna gaan ze getuigen voor de rechtbank. En Rhyme heeft dus 45 uur om de Danser tegen te houden. Het wordt een ware race tegen de klok waarbij de Danser steeds weer kans ziet om verwarring te stichten en (te) dicht in de buurt te komen. Rhyme en zijn huidige partner Amelia Sachs zoeken alle sporen na om hem een stap voor te komen, maar het is maar net de vraag of ze wel de goede sporen volgen.

Superthriller van Jeffery Deaver. Spannend en met veel plotwendingen die de vaart en de spanning in het verhaal houden. Ik ben een groot fan van Rhyme!",1
"Gracie heeft het goed voor elkaar, ze heeft alles en leidt een perfect leven. Dan raakt ze bevriend met Juliet, een vrouw die heel wat minder geluk in het leven heeft gehad. Waarom zijn ze bevriend geraakt?
In de loop van het boek kreeg ik langzamerhand het idee dat alles nogal ver gezocht was, en dat de schrijfster niet goed wist, hoe ze het verhaal moest laten lopen, maar niets is minder waar! Als je tijdens het plot erachter komt dat je gewoon de hele tijd op het verkeerde been bent gezet, en dat duidelijk wordt hoe een en ander in elkaar zit, besef je dat de schrijfster van dit boek drommels goed wist waar ze met haar verhaallijn heen wilde. Het plot zit ingenieus in elkaar, de schrijfstijl is heel prettig, wat mij betreft is dit boek een absolute aanrader!",1
"‘Dagboek van een provincievrouw’ speelt zich af in de jaren dertig van de vorige eeuw, maar leest als een bijna moderne roman. Niet voor niets wordt het de voorloper van Bridget Jones genoemd. Nog bijna cynischer, hysterischer en eerlijker dan Bridget Jones en dat vind ik geweldig.

Ik heb op stukken hardop moeten lachen, hoewel ik wel even moeite had om in het boek te komen. E.M. Delafield heeft een typische manier van schrijven die even wennen is. Maar zodra je daar doorheen bent, wordt het boek alleen maar hysterischer en past de schrijfstijl perfect bij het karakter van de hoofdpersoon.

Wat me, naast het grappige van het boek, opviel was dat het zo goed paste, ook nog in deze tijd. Er zitten herkenbare situaties in van ongemakkelijke sociale situaties die je nu nog steeds treft. Het is geweldig hoe tijdloos dit boek is en ik ben dan ook blij dat Uitgeverij Karmijn ervoor gekozen heeft juist dit boek in het Nederlands uit te brengen.

Uitgeverij Karmijn heeft wel een plekje in mijn hart veroverd, met de eigenzinnige en originele boeken die zij uitgeven. Hou deze uitgeverij dan ook goed in de gaten, want ook in het voorjaar van 2017 geven zij weer prachtige boeken uit.

‘Dagboek van een provincievrouw’ van E.M. Delafield is een uniek, cynisch en hysterisch dagboek uit 1930. Dat het uit de vorige eeuw komt, wil niet zeggen dat het gedateerd is, integendeel. Het is uniek, onverwacht cynisch en tijdloos.",1
"De vrouw in de spiegel heeft een zwart cover, waarop een veertje en drie spijkers staan afgebeeld. Een mooi cover, vind ik, voor een thriller. Aan het eind van het boek wordt de betekenis van dit cover én van de titel duidelijk.

De vrouw in de spiegel is een thriller, die zich afspeelt in Utrecht en omgeving en dat hoofdzakelijk gaat over twee hoofdpersonages, n.l. Tess Westerhout en Elisabeth. Tess Westerhout is een ambitieuze brigadier bij de politie. Samen met collega Vincent wordt ze op de zaak omtrent de afpersing van zuivelbedrijf Latté gezet. Tess heeft ondanks haar drukke job een goede relatie met haar echtgenoot Marc. Samen hebben ze zoon Kevin van 15 jaar, die haar twee keer in verlegenheid brengt met zijn ‘puberachtige’ en onverschillige optreden.

Elisabeth is getrouwd met Jaap. Zoon Mathijs is achttien jaar en hij leidt zijn eigen ontevreden leventje. Elisabeth wordt steeds ontevredener met haar huwelijk en ze heeft het gevoel dat de hele wereld tégen haar is.

Verder spelen de volgende personen een rol in het boek:
1) De moeder van Tess, Anna, die haar kleinzoon Kevin feilloos aanvoelt en regelmatig als klankbord fungeert.
2) Priester Antoine van Gerven, die als biechtvader dient voor meerdere personen.
3) Directeur Boone van zuivelbedrijf Latté, die het bedrijfsbelang belangrijker vindt dan de volksgezondheid.
4) Inspecteur Lammers, die Tess regelmatig op het matje roept.
5) Carlie “de Rat” Zwols, die een straf uitzit voor een eerdere afpersingszaak en die griezelig veel over het gezinsleven van Tess blijkt te weten.

Mijn leeservaring:

Deze thriller deed mij denken aan de boeken van Loes den Hollander.

De schrijfstijl van Kim Moelands vind ik zeer prettig. Ze heeft een spannende, maar ook humoristische schrijfstijl. In het boek komen verschillende verhaallijnen voor. Even wennen in het begin, maar daarna leest het boek als een trein. De verschillende personages zijn heel herkenbaar en goed uitgewerkt. Je kunt je als lezer een goed beeld vormen bij de personages.
Zo zijn de irritaties en woede-uitbarstingen van Elisabeth ‘voelbaar’. Ook hoofdpersoon Tess met haar kauwgomverslaving en ongeduldige karakter wordt zeer realistisch neergezet.
Tot het eind toe blijft de lezer in spanning omtrent het motief en omtrent de dader. De spanning wordt langzaam opgebouwd en aan het eind van het verhaal komen de verschillende lijntjes samen tot een ontknoping.
Hoewel, niet alles wordt duidelijk in het boek. Zo draagt Tess Westerhout al 15 jaar een geheim met zich mee. Wat dit geheim is zal wellicht in het volgende deel duidelijk worden. Ik ben zeer benieuwd! Wat weet Carlie Zwols allemaal van Tess en welke rol speelt hij? Dit zal ook in een volgend deel duidelijk moeten worden!

Ik heb “De vrouw in de spiegel” met heel veel plezier gelezen. Ik vond het een spannende en een realistische thriller, waarin ook de humor niet ontbreekt! Een aanrader. Ik kijk uit naar het volgende deel!",1
"De hoofdpersoon in ‘De partituur voor De toverfluit’ is Ferdinand Konjic.
Ferdinand is van Sarajevo naar Wenen gevlucht en vindt daar werk als chauffeur. Ondanks het feit dat hij geen enkel kwaad in de zin heeft, wordt hij geconfronteerd met de heersende vreemdelingenhaat. Ondanks zijn vele pogingen, lukt het hem niet om geaccepteerd te worden.

“In Ferdinands hoofd flitste een plotselinge herinnering aan dezelfde rattenkop, dezelfde ogen, hetzelfde rattengezicht, maar dan met ontblote tanden die woest probeerden te bijten. De rat wierp zich opzij en rende weg, zijn gladde staart kronkelde achter hem aan als een slang.”

Ferdinand is een denker en zijn gedachten zijn veelal wat vreemd. De naweeën van de oorlog en het feit dat hij zijn zuster Fatima in de oorlog is kwijtgeraakt, maken het er niet beter op. Fatima dringt zich dan ook steeds vaker aan zijn denkwereld op.

“Dat begrijp ik, zei Ferdinand moeizaam articulerend. Maar ik bewonder ook het optreden.. de synchronisatie van alle details… de rijkdom aan betekenissen die men daarin tegenkomt… Hij, David, verenigt met zijn naam de Hebreeuwse…Hebreeuwse en christelijke traditie omdat David een Joodse koning is en, via Jozef voorouder van Jezus, en zijn Fatima… Fatima heeft een islamitische naam, de naam van de dochter van Mohammed, maar Fatima is ook een christelijk bedevaartsoord in Portugal, dus hier kruist het elkaar…komt bij elkaar…Fatima is….”

Via zijn werk bij de Cargo Taxi Express komt Ferdinand in contact met een Amerikaanse musicus; ‘Reverend’. Het muziekgezelschap, waar Reverend deel van uitmaakt, predikt de boodschap dat zij via hun muziek, liefde willen overbrengen en mensen dichter tot elkaar willen laten komen. Ferdinand staat daar sceptisch tegenover. Toch wordt hij, na het verlies van zijn baan, muzikaal leider van het gezelschap.

“De vraag is wat men een wonder noemt. Voor mij is het een wonder dat wij bestaan. Is de beleving van muziek soms geen wonder? Is de harmonie van geluiden geen wonder? Maar ik wil u niet onder druk zetten. Ik weet heel goed wat ik doe en het is voldoende dat u mij gelooft.”

Bauer schreef zijn roman in 2002 en Sanja Kregar vertaalde het onlangs in het Nederlands. Het is de eerste roman van deze Kroatische auteur die op de Nederlandse markt verschijnt, maar de laatste zal het –op basis van de kwaliteit- niet zijn. De schrijfstijl en taalbeleving van Bauer zijn namelijk van zeer hoog niveau.

Bauer bezit de gave om in detaillistisch te schrijven zonder ook maar één moment te vervelen. Dat heeft voornamelijk te maken met de mans’ kundige en fraaie stijl. Zijn stijl is scherp, cynisch zelfs zo nu en dan, maar telkens met een fijn vleugje humor.

Kortom: prachtig!

Over de auteur
Ludwig Bauer (1941) is een Kroatische schrijver, vertaler, columnist en taalkundige. Hij schrijft voor kinderen en volwassenen. Vele van zijn werken zijn vertaald in het Duits en Slowaaks.

Uitvoering
KLIN Uitgevers B.V.
ISBN 978-94-92160-10-2
Paperback, 200 pagina’s

Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/",1
"Na twee romans is het weer tijd voor een nieuwe verhalenbundel van Maartje Wortel. Er moet iets gebeuren is de eerste titel die binnen het fonds van Das Mag Uitgevers verschijnt. Korte verhalen van Wortel verschenen eerder in Das Magazin, maar onder andere ook in De Revisor, De Gids en Tirade. Ook kennen we haar als winnaar van Write Now! Verhalen vertellen doet Wortel op haar eigen manier. Er moet iets gebeuren is een mooie verzameling unieke verhalen die stuk voor stuk de moeite waard zijn.

Wortel heeft een eigen manier van vertellen en meer specifiek ook een eigen manier van voordragen. In het deels autobiografische verhaal ‘Schrijver II’ refereert Maartje aan haar eigen stem en hoe die haar verhalen op het podium beïnvloedt. Ze zegt dat liefhebbers van haar verhalen haar lijzige stem erbij zullen missen, ‘want verhalen veranderen wanneer de schrijver zijn eigen woorden uitspreekt’. De verhalen in Er moet iets gebeuren bewijzen echter dat haar verhalen ook zonder haar fysieke stemgeluid wel degelijk een eigen stem hebben.

Details
Die eigen stem hoor je als lezer vooral terug in details en gedachtesprongen. Wortel observeert alledaagse situaties en gebeurtenissen zo dat je je af gaat vragen waarom zulke dingen jou niet opvallen. ‘De caissière legde een paar warme munten in mijn hand. Ze moesten net uit een broekzak gekomen zijn.’ Wortel stelt vragen waarvan je niet wist dat je ze had, maar waar je ook geen antwoord op kan geven. Wat weten we eigenlijk van onszelf en ‘hoe gaan we om met een situatie zoals deze is’?

Gemis
Deze vragen staan centraal in alle verhalen uit Er moet iets gebeuren. Elk personage heeft een eigen gemis en een eigen zoektocht die daar op de een of andere manier op volgt. ‘Waar de meeste mensen naar verlangden was de tweeling al gelukt: zij zouden voor altijd samen zijn.’ Ze gaan over het verlies van een wederhelft, zoon of hond. De zoektocht naar liefde of naar wat daar nog van over is. Het omgaan met een gemis, leren leven met dat wat er nu eenmaal gebeurd is. Wortel weet al haar verhalen en personages precies rond die kern te vatten. Dat maakt haar verhalen bijzonder.

[Deze recensie verscheen eerder (2015) op CLEEFT]",1
"Een geheime, hartstochtelijke eerste jeugdliefde in een bijna onmogelijke samenleving. Opgesloten in een van de laagste hokken van het kastenstelsel. Dagelijkse zorgen of er vanavond wel eten op tafel zal staan. Als je dan de kans krijgt om de nieuwe prinses te worden, doe je dat dan? Zou je je thuis achterlaten, gaan strijden voor een kroon die je eigenlijk niet wil en de liefde van je leven de rug toekeren om je familie een beter leven te geven? Een hartverscheurende keuze waarmee de fenomenale trilogie De Selectie van Kiera Cass geweldig geopend wordt.

America Singer is één van de gelukkige dames die door de eerste ronde van de Selectie heen komt. Het enige probleem is dat ze helemaal geen prinses wil worden. Ze heeft haar hart al verpand aan haar geheime liefde Aspen en het laatste wat ze wil is het opnemen tegen 34 meisjes die wel het hart van de prins willen veroveren. Zolang ze in het paleis verblijft, ontvangen haar ouders een compensatiebedrag voor haar afwezigheid, wat eerst de enige reden lijkt waarom ze blijft. Maar dan ontmoet America de charmante prins Maxon en verandert alles.  

Als snel blijkt het verhaal om veel meer te gaan dan het hart van prins Maxon alleen. Samen met America leer je hem door en door kennen en raak je verwikkeld in de grote keuzes die haar te wachten staan. Vanaf de eerste bladzijde leef je helemaal mee met America. Cass is enorm goed geslaagd in het herkenbaar maken van het hoofdpersonage. Ook al maakt zij de meest ongewone situaties mee, America is een normale jonge vrouw met de dagelijkse strubbelingen die alle jonge lezeressen zullen herkennen. Hierdoor kan de lezer zich makkelijk in haar verplaatsen. Naarmate het verhaal vordert komen America en ook de andere deelnemers steeds dichter bij de lezer te staan. Dit echte meidenboek laat je gniffelen en grijnzen om de gedurfde acties van America en echte trots zul je voelen als ze zich steeds weer overal uit weet te redden.   

Cass heeft een echt prinsessenboek weten te schrijven waarbij de romantiek van elke bladzijde afdruipt. Vanaf de eerste kus tot de laatste lach blijft de romantiek op de achtergrond aanwezig zonder te overheersen. Door de ogen van een levenslustig meisje maakt de lezer ultiem geluk en diep verdriet van kortbij mee. Haar onbeholpenheid en kinderlijke onbezonnenheid maakt haar bereikbaar en dit is wat dit verhaal tot een fenomenaal YA-boek maakt. Het ene moment word je meegetrokken in de tegenstrijdige gedachtes van een prinses in spe en wordt iedere dag uitgebreid beschreven, terwijl het andere moment de dagen voorbijvliegen. Hiermee geeft Cas een realistisch beeld van de onwerkelijkheid van het koninklijke leven. Dit brengt een heerlijk leesgevoel met zich mee en het herinnert je er tijdens het lezen aan dat de emotie belangrijker is dan het fantasyelement. De gevoelens van America en de andere deelneemsters van de Selectie springen van de bladzijdes af en sleuren je mee in de hartstochtelijke emoties van zorgeloze tienerliefdes. Daartegenover staan de zware maar toch begrijpelijke gedachtes die America meemaakt als ze moet kiezen tussen haar oude leven en een nieuw leven als prinses van Ilea.  

Alle delen van de Selectie-serie krijgen voelbare diepgang doordat de essentiële geschiedenis van de staat Ilea een prominente rol spelen. De frustraties over het gevoerde kastenstelsel sinds de staat Ilea werd gesticht wordt onberispelijk gebracht. America groeide op als een Vijf maar door haar deelname aan de Selectie werd zij een Drie. Ook al is dit voor jonge lezers erg onvoorstelbaar, Cass maakt het levensecht en brengt de regels en moeilijkheden van het kastenstelsel telkens weer op een ontroerende manier.  

Deze YA-fictieschrijfster is naar eigen zeggen gered door het schrijverschap, wat ook blijkt uit haar enthousiaste en persoonlijke dankwoord aan het einde van de serie. Ze vraagt de lezer letterlijk het boek een high-five te geven, omdat ze zo dankbaar is dat mensen haar boeken lezen. Hiermee roept ze nog meer sympathie op dan het boek zelf al doet, waardoor ze een bewonderenswaardige schrijfster genoemd kan worden. Cass weet de aandacht van de lezer in alle drie de delen van de serie vast te houden en de toekomst van America onduidelijk te laten tot het allerlaatst. Hierdoor zijn de drie boeken onlosmakelijk met elkaar verbonden en is een van de boeken apart lezen bijna onmogelijk. De schrijfstijl en uitspraken van de personages passen bij een ander tijdperk waarin het verhaal zich afspeelt. Dit geeft het verhaal een onmisbaar mysterieus tintje. Begin aan het eerste deel en je zult vol smart doorlezen tot de laatste bladzijde.",1
"De veelbesproken 'Durf jezelf te zijn' bundel van Dutch Venture Publishing. Een bundel die vanalles wat heeft, en daardoor wel voor elke lezer 'iets' heeft. Ik heb ze op volgorde besproken, en sorry, het zijn negen verhalen, dus ga er maar vast voor zitten........

Miranda Peters- Vuurkoningin
Het verhaal van Lexi en Daan. Beiden vrouw, beiden hebben ze superkrachten, en beiden een verleden vol geheimen. Ik hou van de aantrekkingskracht tussen beiden en hoe alles ‘meant to be’ blijkt te zijn. Bij dit verhaal vliegen letterlijk de vonken eraf en de ontknoping liet me naar adem happen, zo onverwacht kwam hij. Het lukte Miranda om me mee te slepen in een wereld vol magische krachten, die zo gewoon leken als boodschappen doen. Romantisch, spannend, en voor je het weet is het verhaal uit.

Lysander Mazee – Uit de diepte
Lysanders verhaal gaat over Sigurd en Reykr. Een man en een.. Nou lees dat zelf maar. Ontroerend verhaal waarin ook de liefde voor je familie een mooie rol speelt.
Vanaf de eerste paar zinnen greep dit verhaal bij me de strot om me pas los te laten toen het uit was. Prachtige zinnen, mooie beschrijvingen, en het verhaal ontroerde me ontzettend. Dit is Lysanders eerste publicatie en ik zou wel een heel boek van hem willen lezen, zo mooi schrijft hij. Een van mijn absolute favorieten. Hoewel ik me voorgenomen had dat niet te zeggen kán ik niets anders dan een uitzondering maken. Je gaat van dit verhaal houden.

Sophia Drenth – Dag Dromer
Ik kende Sophia alleen van vampierverhalen. Dit verhaal is anders. Het is het verhaal van Aurore, Leonis en de lijkenpikker. Over het verhaal zelf kan ik heel weinig zeggen, ik wil niets verpesten. Maar de schrijfstijl van Sophia is er eentje om verliefd op de woorden. Ook hier weer prachtige zinnen en woorden, en sloeg ik mijn hand voor mijn mond toen eindelijk duidelijk was hoe het verhaal in elkaar zat. Prachtig gevonden, zielig en hartverscheurend verhaal. Bij de laatste zin kon ik alleen maar ‘wow’ zeggen, want dié had ik al helemaal niet zien aankomen.

Natascha van Limpt – Spiegelvrees
Dit verhaal zou zo uit een aflevering van ‘Once upon a time’ of ‘Charmed’ kunnen komen. Ik kon het precies voor me zien, en de onderhuidse laag die in dit verhaal ligt was echt nagelbijtend spannend!! Ik kijk nooit meer op dezelfde manier naar een spiegel na het lezen van dit verhaal! Het las vlot, het liep heerlijk vloeiend en ik leefde zo ontzettend mee met Phueng en Erik dat het jammer was dat het verhaal uit was. Ik had nog wel veel langer door willen lezen.

Isabel Peters - Sanssouci
Dit is een van die verhalen die je zeker twee keer moet lezen voor je het echt begrijpt. Een verhaal dat in verschillende tijden, maar op dezelfde plaats speelt. Een verhaal over twee jongens: Thomas en Mel, beiden op dezelfde plaats maar in een andere tijd. Beiden op zoek naar ‘iets’. Lukt het ze elkaar te vinden? En hoe dan? Mooi geschreven, ook hier begin je met zoveel vragen, die langzaam maar zeker duidelijk worden. Romantisch!

Marijke F Jansen – Stem van Sakura
Vanaf het moment dat Thom in Tokyo zijn ouders kwijt raakt en Seijun hem op sleeptouw neemt zonder dat ze ook maar een woord verstaan van wat de ander zegt zoog Marijke me in het verhaal. Ze heeft een mooie beeldende schrijfstijl waardoor ik me kon voorstellen dat ik met ze mee liep. Dit is een prachtig verhaal over hoe sommige hindernissen met een beetje magie niets voorstellen. Goed gevonden, en dit verhaal leerde me ook nog vanalles over Japan! (Altijd mooi meegenomen)

Jen Minkman – Het bitterzoetste verhaal
Als er iemand is die je met haar omschrijvingen zó meesleurt naar een ver land, is het Jen wel. Ook een van mijn favoriete verhalen. Je waant je in de wereld van Aladdin, met Djinns, Vertelsels, en levensechte Arabische omschrijvingen. Je kunt de warmte bijna voelen en de kruiden bijna ruiken. Het ‘Durf jezelf te zijn’ waar deze bundel over gaat druipt uit elke porie van dit verhaal. Ik leefde zo intens mee met de hoofdpersoon, dat ik menig bladzijde zuchtend heb omgeslagen. Het mooie aan dit verhaal is dat er meerdere ‘vormen’ van diversiteit in zitten en het nergens geforceerd of gedwongen aanvoelt. Heerlijk verhaal, waar ik helaas niet teveel over kan zeggen zonder het te spoilen maar I LOVE IT!

Debora Elisabeth – Verboden verlangen
Een verhaal over een apocalyptische toekomst waarin straling ervoor zorgt dat Fox en Blaze (Beiden mannen…) niet bij elkaar kunnen zijn omdat Blaze als gezonde man, met de dochter van de Senator moet trouwen. Briljant, hoe het Debora gelukt is precies de juiste ‘vibe’ te vangen. Een verhaal waarvan ik buikpijn kreeg, omdat het zo duidelijk was dat gewoon alles in het verhaal verkéérd ging. Zo hoort het niet te eindigen! En toen kwam dat daar einde! Het blies me zo hard weg dat ik alle adem die ik het hele boek door had ingehouden, in één keer losliet. Met tranen in mijn ogen sloeg ik dit verhaal dicht. Pffffffffffff……

Phantom of the opera – Tamara Haagmans
Dit verhaal… Eh…Wacht even. Ik geloof niet dat ik hier echt een recensie over mag schrijven. Next!


Sympathy for the Devil - Oli Veyn
Een verhaal over een (bescherm)engel die al in het eerste hoofdstuk zegt waar het eigenlijk om gaat: Ze heeft gefaald. En dat blijkt wel als je verder komt in het verhaal. Ik hou van verhalen over engelen, verhalen met religie en verhalen die net op het randje liggen. Dit is wat mij betreft zo’n verhaal. You either love it, or you hate it. Daar zit niets tussenin. Wat mij betreft is dit een ‘Love it.’ Onmogelijke liefde, maar niet zoals je verwacht. Een liefde waarvoor je bereid bent alles op te geven en een liefde die ervoor zorgt dat wanneer je jezelf durft te zijn, je de hele wereld *Letterlijk* aankunt. Een supermooi verhaal en een waardige afsluiter voor de bundel.",1
"Ik vond dit echt een super leuk boek om te lezen. Het is enorm spannend en dit behoord zeker tot 1 van mijn favoriete boeken. Als anderen mij vragen om een goede thriller raad ik ze dit boek zeker aan. Je ziet alles zo levendig voor je als je dit boek leest en de sappige details (die wel gruwelijk zijn, je moet er van houden) dan voel je echt mee met de personages. Leest erg makkelijk weg en een goed eind die je niet verwacht!",1
"Wauw, wat een waanzinnig gave cover! Die spreekt direct aan! De gratie van de prima ballerina, maar met een hapering erin, als een elpee die gescratched wordt.
Mijn nieuwsgierigheid is gewekt!

Het boek gaat over Nikolaj en Mischa, een bekend paar in de balletwereld. Niet alleen op het toneel vormen zij een paar, ook in het dagelijks leven.
Ze zijn getrouwd en hebben twee kinderen, Natalja en Gregory. Natalja is echter bij een ongeluk om het leven gekomen.

In het begin van het boek treffen we Mischa in een ziekenhuisbed. Ze heeft ernstige brandwonden en het is de vraag in hoeverre ze weer zal herstellen. Ze houdt bij hoog en laag vol dat het Nikolaj's schuld is; hij wilde haar vermoorden omdat ze van hem wilde scheiden.
Een paar kamers verder ligt Nikolaj, óók met brandwonden, en hij vertelt exact hetzelfde verhaal... maar dan omgekeerd.


Lees meer: http://www.watiknouvind.com/2018/08/wat-ik-nou-vind-van-vonk-van-anita.html",1
"Mijn eerste kennismaking met Gillian King.
We leren 3 personages kennen: Nikki, Roos en Thijs.
Nikki wordt na jaren verlaten door Koen en valt in een zwart gat. Roos bedroog Thijs met een collega van haar. Ze probeert dit goed te maken en hun relatie te redden. Maar dan leert Thijs Nikki kennen in de trein en bezorgt haar een baan. En hoe de verhoudingen op scherp komen te staan....

De cover ziet er gekleurd en vrolijk uit. Moet alleen heel erg nadenken over de betekenis hiervan. De flaptekst nodigde mij uit tot inschrijven voor deze leesclub.

Het boek leest enorm lekker weg. Elk hoofdstuk is gewijd aan een van de personen. Je leert hun goed kennen door de gedachten die ze met de lezer delen. Het kan niet anders dan dat je een kant gaat kiezen. Ik denk dat er veel mensen zich kunnen identificeren in het onderwerp overspel.Elk hoofdstuk begint met een citaat uit dat hoofdstuk. Schrijfstijl en taalgebruik fijn.
Ik heb genoten. Voor mij 4 sterren.

Ik vond het leuk dat Gillian actief meedeed met de leesclub en ga zeker haar andere boeken ook lezen.",1
"Korte verhaaltjes. Gedateerd, maar ook nu nog actueel en o zo herkenbaar. Je waant je weer even terug in de tijd, waar het leven vooral ""gewoon"" was. De verhalen lezen zo soepel dat je het boekje zo uit hebt.Lekker voor ff tussendoor met een kop thee op de bank.",1
"Pas geleden ""Dromenvanger"" gelezen en nu dan Nachtzuster. Weer een
goed boek en veel leesplezier aan beleefd.",1
"Het mysterie van de 'ragdoll', tot een lappenpop aan elkaar genaaide lichaamsdelen van zes verschillende slachtoffers, ligt de Londense Metropolitan Police zwaar op de maag, temeer daar de moordenaar een lijst vrijgegeven heeft met daarop de namen van de volgende zes slachtoffers. Waaronder rechercheur William Oliver Layton-Fawkes, bijgenaamd Wolf. Wolf is omstreden en pas weer aan het werk nadat hij vier jaar eerder de vrijspraak van de 'Crematiemoordenaar' niet kon verkroppen en de man, Naguib Khalid, in de rechtbank te lijf ging.

Daniel Cole voert in 'Ragdoll' veel personages op en geeft breedvoerig uitleg. Omdat je als lezer niet het onderscheid kunt maken tussen belangrijke en onbelangrijke details moet je verdraaid veel moeite doen zaken uit elkaar en op een rij te houden. De schrijfstijl van de auteur is heel aangenaam, maar zeker niet eenvoudig. (Zwarte) humor verluchtigt de tekst, al moet Cole waken voor overdrijving. Voor mij was het precies goed zo, heerlijk om te lezen.

- quote -
""... Ik waardeer je medeleven, maar het zou waarschijnlijk meer betekenen als ik je niet de hele ochtend in een kom cornflakes had zien fluisteren.""
X keek licht beledigd. ""Een man met een god zou het verschil weten tussen fluisteren en bidden,"" zei hij beschuldigend.
""En een man bij zijn volle verstand zou het verschil weten tussen een kom cornflakes en zijn godheid,"" sneerde Wolf met een onwillekeurige grijns. ...
- /quote -

Over de plot en de uitwerking van de karakters ben ik iets minder lovend. Het verhaal is weliswaar origineel, maar schurkt tegen ongeloofwaardigheid aan, is hier en daar over de top, té vergezocht. Door de vele switches in perspectief en het hoge tempo waarin zich alles afspeelt, geeft de auteur de lezer nergens de kans te 'acclimatiseren'.
Van de personages kom je - behalve het noodzakelijke - weinig te weten. Daar zou in een volgend deel van de Wolf-reeks aan gewerkt kunnen worden, maar ik verwacht eigenlijk dat Cole het zo wel prima vindt. [Ik ook wel, maar het staat in schril contrast tot de breedsprakigheid waarmee hij overige elementen omringt.] Het perspectief van de moordenaar wordt node gemist. Wat gaat er in hem om?
Voor één personage maakt de auteur een uitzondering, namelijk voor Andrea, de ex van Wolf, die in haar hoedanigheid van ambitieus journalist aan de andere kant staat: lijnrecht tegenover de onderzoeksbelangen. Een duivels dilemma, want tegelijkertijd wil ze niet dat Wolf het slachtoffer wordt van de lappenpopmoordenaar. Wat weegt zwaarder?

[spanning 4, plot 3, schrijfstijl 5, leesplezier 5, originaliteit 5, psychologie 3]",1
"Dit boek voor kinderen vanaf 5 jaar geeft op een speelse manier informatie over de theaterwereld. Wilde je altijd al weten wat er achter de schermen gebeurt, wat een ouvreuse precies doet en hoe acteurs hun plankenkoorts overwinnen? Dan is dit boek voor jou.

Naar het theater is onderdeel van de informatieve serie ‘Willewete’ van uitgeverij Clavis. In deze serie worden allerlei onderwerpen behandeld, van Indianen tot dinosauriërs. Om antwoorden te geven op de vragen van nieuwsgierige jonge kinderen.

Het boek maakt soms gebruik van flapjes om een inkijk te geven in bepaalde situaties. De vormgeving is gevarieerd. Belangrijke begrippen, zoals ‘komedie’ en ‘opera’ staan dikgedrukt. Lezers leren over de geschiedenis van het theater, van het oude Griekenland  tot de hedendaagse vorm. Daarnaast worden er voorbeelden van soorten theater gegeven, oefeningen die acteurs doen en een stukje theatertekst uitgelegd. En nog veel meer. Door het hele boek staan ‘wist je datjes’ met grappige of bijzondere weetjes, zoals ‘wist je dat sommige Japanse marionetten zo groot zijn dat er drie mensen nodig zijn om ze te laten bewegen?’.  Naast de informatieve tekst en voorbeelden op het niveau van de kinderen (een schoolmusical) wordt er ook een doe-het-zelf opdracht gegeven in de sfeer van het onderwerp theater: ‘maak je eigen handpop’. Aan het einde van het boek is een vragenlijst opgenomen, zodat je je opgedane kennis over de theaterwereld kan checken.

Illustraties zijn volop aanwezig, van spreadvullend tot meerdere kleine illustraties over de pagina’s heen. Zo is er een dwarsdoorsnede van een theaterzaal waarop je goed kan zien hoe handig alles is georganiseerd. De illustraties hebben een speelse, kinderlijke tekenstijl. Met een fijn pennetje zijn de lijnen neergezet en met kleurpotlood zijn de vlakken ingekleurd. De situaties, van klein tot groot, worden duidelijk weergegeven. Het geheel heeft een zachte uitstraling. Het enige minpuntje: twee illustraties (de clown en de Japanse theaterspelers) zijn overduidelijk nagetekend van foto’s, waardoor de houdingen opeens veel realistischer zijn en de verhouding van het hoofd anders is. Ook zijn de gelaatskenmerken anders getekend dan in de hoofdstijl.  Dit is jammer, aangezien deze illustraties zo wat buiten de sfeer van de rest van het boek vallen. Grappig detail: bij de illustratie van de Afrikaanse volksverteller zijn alle Afrikaanse kindjes spierwit. Dit past binnen de gebruikte tekenstijl, maar als je de illustratie apart bekijkt ziet het er toch raar uit.

Kortom, een leuke vogelvlucht over de theaterwereld, zodat kinderen er op een toegankelijke manier kennis mee kunnen maken.

Gecharmeerd van de tekenstijl van de Belgische illustratrice Chantal Peten? Kijk dan ook eens naar het door haar geïllustreerde boek Naar het museum, dat eerder in de serie 'Willewete' is verschenen. Ook in samenwerking met de auteur Florence Ducatteau. Zij hebben eveneens het verhalende prentenboek Aan het meer gemaakt, dat ook bij Clavis is verschenen.",1
"Ik werd vanaf de eerste bladzijde in het verhaal gezogen. Goed geschreven en wat mij betreft een van de betere Nederlandse thrillers. Niet alleen dit boek, maar ook haar andere boeken zijn zeker een aanrader.",1
"Dit boek was een vergeten boek. Het stond al die jaren al in de boekenkast maar op de een of andere manier kwam ik er maar niet toe om het te gaan lezen.Totdat de Challenge ""Lees de wereld rond in 2017"" van start ging. Ik dacht ""dit is mijn kans om nu dit boek over Libië te gaan lezen"".
Jaren 70 en Khadaffi aan de macht. Het verhaal gaat over het negen jarige jongetje Suleiman die een complexe maar liefdevolle relatie met zijn aan drank verslavende nog jeugdige moeder heeft. Een vader die veel van huis is en politiek ondergronds gaat.Een verhaal van afschuwelijke intimidatie, lafheid, verraad, boekverbranding en hysterie. Dit wordt allemaal verteld vanuit de jongen die merkt dat er dingen niet kloppen en voor hem verzwegen worden. Naast de verschrikkingen van het Khadaffi bewind ook mooie stukjes van op het dak uit kijkend naar de zee, het huis en over het eten. Een Prachtige roman ik heb ervan genoten.

p.s Helaas kon ik het boek niet afvinken op de inspiratielijst want Libie staat er niet tussen.",1
"Megan was vroeger een wilde vrouw, ze werkte als danseres in een club, maar is nu een brave, rustige huisvrouw met een man waarvan ze houdt en twee kinderen. Ze heeft een leven waar menig vrouw jaloers op is.
Ray was succesvol fotograaf, maar iets in zijn leven heeft hem naar de afgrond gebracht, hij is zwaar aan de drank en de klussen die hij als fotograag uitvoert zijn eigenlijk beschamend.
Jack is een politieman die het goed bedoelt. Hij zit al jaren in zijn maag met een verdwijningszaak die hij niet opgelost heeft gekregen. Hij heeft nog altijd contact met de vrouw van de man die verdwenen is en is eigenlijk nog altijd op zoek alhoewel er geen aanwijzingen zijn.

Wanneer opnieuw een man vermist wordt, keert Megan terug naar haar oude leven dat ze zeventien jaar geleden achter liet, eenmalig denkt ze. Maar zo simpel is dat niet. Ze wordt gezien, door de verkeerde mensen. De dingen lopen uit de hand.

Zoals gewoonlijk bij Harlan Coben is niets wat het lijkt en klopt alles op het einde. Op het einde blijf je met de vraag zitten wie nu eigenlijk dader is en wie slachtoffer. Niet dat het niet duidelijk is op het einde, maar er blijft een moreel dilemma hangen. Ik had wel sympathie voor de dader en kon ook perfect in de beweegredenen komen. Jammer genoeg denkt de wet en het recht daar anders over. Goed boek.",1
"Onderzoeksjournaliste Claire Kouwenaar heeft alles uit de kast gehaald om voor haar gezin de perfecte roadtrip door het zuidwesten van de Verenigde Staten te organiseren, hopende dat zij hiermee de lievelingswens van haar man vervulde. Daarnaast is zij maandenlang bezig geweest met een onderzoek naar mogelijk schadelijke bijwerkingen van een vaccin. Bij aanvang van de reis die bedoeld was om hun huwelijk uit het slop te trekken, blijken de kaarten van de gezinsleden toch anders geschud te zijn.

Rogier, haar man, heeft intussen het tekort aan liefdevolle aandacht opgevangen door een minnares te nemen, waar zijn twee dochters al heel snel achter gekomen zijn omdat hij nooit uitlogt op zijn laptop. Sindsdien heet hij voor hen Loser. Een tweede omstandigheid die niet bevorderlijk is voor het lijmen van dit huwelijk is dat Rogier, die met een compagnon een advocatenkantoor heeft, een mooie opdracht van een groot farmaceutisch concern binnen kan halen. Voorwaarde is wel dat hij de publicatie van het artikel van Claire tegenhoudt, dat negatieve gevolgen zal hebben voor het concern. Tijdens de reis krijgt Claire van een belangrijk opinieblad bericht dat haar artikel geplaatst zal worden zodra zij weer in Nederland is. Langzamerhand maken pittige discussies duidelijk dat Rogier niet overtuigd wil worden van de risico’s van dit vaccin. Hij en zijn compagnon worden namelijk het eerste slachtoffer van publicatie van het artikel.

Terwijl in de auto de spanning op de voorstoelen oploopt, hebben de twee meisjes op de achterbank hun eigen problemen. Sinds de dertienjarige tweeling van hun moeder te horen heeft gekregen dat er oorspronkelijk sprake was van een drieling, horen en zien de meisjes overal hun broertje. Hij mag dan wel geen lichaam hebben, maar in hun hoofd neemt hij een steeds grotere en gevaarlijkere gedaante aan. Binnen de kortste tijd is het niet meer twee tegen een, maar bepaalt broertje hun handelen.

Het verhaal is met grote vaart geschreven door Wanda Bommer (1969). De drie delen van het boek zijn opgedeeld in redelijk korte stukken, afwisselend beschreven vanuit het perspectief van een van de personages. Dit geeft de lezer een ‘voorsprong in kennis’ op de personages, waardoor ook weer een spanningsveld ontstaat. De personages zijn Claire, Rogier, de naamloze tweeling die als een ‘wij’ door het leven gaat, en een enkele keer broertje. Teruggeblikt wordt alleen waar dat van belang is voor het verloop van het verhaal. In het eerste gedeelte voeren lichte ironie en veel humor de boventoon. In de delen twee en drie verandert de sfeer van lichtvoetig in naargeestig, en hoewel het grappige commentaar van de meiden voor de vrolijke noot blijft zorgen, bekruipt de lezer langzamerhand het gevoel dat er een groot onheil staat te gebeuren. Hier toont zich het grote talent van de schrijfster. De dreiging is ook voelbaar in de beschrijving van het landschap dat doorkruist wordt. De vijf springbonen die onderweg door het gezin gekocht worden, én de naamgeving aan de drie delen waaruit dit verhaal bestaat, werpen hun donkerste schaduwen over de afloop vooruit.

Naast korte verhalen schrijft Wanda Bommer sinds 2008 romans. Het in augustus 2017 verschenen Springbonen, haar vijfde roman, is een roman helemaal van deze tijd. Het behandelt thema’s die dicht bij ons staan, zoals het wel of niet, verplicht of niet vaccineren, ivf-zwangerschappen, het gebruik van sociale media, ambitie, tweeverdieners en het ‘reis-virus’. Tegenover personages die zeer levensecht aandoen plaatst de auteur twee uit haar fantasierijke brein ontsnapte schimmige figuren: de oude meneer Hakido en broertje. De woordkeus komt goed overeen met de status en leeftijd van de personages, zoals de stopwoordje(s) van de meisjes: ""maar echt"", of ""bad karma"" waarop een van de ouders steevast reageert met ""(Jullie moeten) ophouden met dat karmagezeur.""

Deze geslaagde, vlot geschreven, moderne en spannende roman met een prachtige cover die de ‘lading’ dekt, biedt de lezer een tweehonderdnegenendertig bladzijden tellend aangenaam leesavontuur.",1
"De auteur beschrijft in eenvoudig taalgebruik hoe een speciaal kristalsteentje Alex gaat helpen om meer zelfvertrouwen te krijgen. Alex is hooggevoelig; hij ziet, hoort en voelt meer dan andere kinderen.

Alex heeft het moeilijk op school. Zijn klasgenootjes doen vervelend tegen hem; hij is vaak alleen. Dat is niet leuk. Hij voelt zich anders dan andere kinderen. Hij merkt snel als iemand verdriet heeft of als het ergens niet zo fijn is. Het is een ‘buikgevoel’.

Hij is vlug onzeker en dat maakt hem in de war. Eigenlijk weet hij ook niet goed wat hij zelf wil en wat hij kan doen om er toch bij te horen. Hij breekt er zijn hoofd over maar weet geen oplossing.

Gelukkig heeft hij nu vakantie. Samen met zijn pappa en mamma gaat hij op vakantie; ze gaan kamperen in het bos. Dat maakt Alex blij. Als hij in de natuur kan spelen en op ontdekkingsreis mag gaan voelt hij zich helemaal happy.

Alex springt een gat in de lucht; hij mag in zijn eigen tentje slapen. Hoe stoer is dat? Hij zoekt zijn spulletjes bij elkaar die hij mee wil nemen: een matrasje, slaapzak, zaklamp, katapult, zijn jas met veel zakken erin en stiekem een aansteker voor als hij een vuurtje wil maken.

Eindelijk is het zover: Alex staat meteen naast zijn bed, snel ontbijten en dan kunnen ze weg. Hij controleert nog even of hij niks is vergeten in te pakken. Nee, hij heeft alles bij zich. ‘We kunnen vertrekken’, roept pappa. Alex zijn buik kriebelt van plezier als hij in de auto gaat zitten. Na twee uur rijden zijn ze in de Ardennen. Alex hoort de vogeltjes fluiten, de dennengeur prikkelt zijn neus, hij ziet een eekhoorn en de zon schijnt. Wat een fijne omgeving; het geeft hem rust in zijn hoofd.

Ze zoeken een mooi plekje bij het water en zetten daar hun tenten op. Hier voelt Alex zich vrij en kan hij gezonde lucht inademen.

Het avontuur kan beginnen!

Ook voor de kinderen die het boek lezen; op bijna elke bladzijde, zijn in een ander lettertype, vragen en opmerkingen opgenomen die de kinderen stimuleren om meer zelfvertrouwen te ontwikkelen.

Wat gaat Alex allemaal doen in het bos? Wie vindt hij in een grot en wordt zijn nieuwe vriendje? Welke kracht ontdekt hij? Krijgt hij meer zelfvertrouwen?

Je leest het allemaal in dit boek waarin ook nog leuke, passende en kleurrijke tekeningen staan, die de auteur zelf heeft getekend.

Als het boek uit is wacht er nog een verrassing.

Een speciaal kristalsteentje ‘Drakensteen’ heeft een belange functie in dit verhaal. Kinderen zoeken vaak houvast bij een lapje of knuffel. De auteur denkt dat een kristalsteentje hen die houvast ook kan bieden. Ze kunnen de kinderen kracht, energie en zelfvertrouwen geven.

Achter in het boek staat meer uitleg over het kristalsteentje; er wordt verteld waar het kristalsteentje vandaan komt, welke kracht het heeft en waar je het nog meer voor kunt gebruiken.

Elk sprookje begint met: ‘Er was eens … ‘. Zo begint dit boek ook; de auteur schrijft haar verhaal merkbaar vanuit haar gevoel, alsof ze een of meer kinderen het verhaal vertelt. Ze heeft het verhaal verpakt in één groot avontuur, dat hooggevoelige kinderen vanaf zes jaar tot ongeveer tien jaar, zeker zal aanspreken. Wanneer een volwassene een verhaal vertelt aan kinderen, is het toch zo, dat dit niet altijd vlekkeloos verloopt? Dat geeft ook niks; de boodschap is helder en het boek is puur en met passie in het charmante Vlaams geschreven.",1
"Het meest intrigerende aan dit boek is dat je de hoofdpersoon begrijpt, maar eigenlijk verklaar je daarmee jezelf gek of de hoofdpersoon normaal. Huh? Hoe krijgt Myrthe dat voor elkaar?

Het woord 'burn-out' roept meestal heftige beelden op en wat je merkt in deze roman is dat Myrthe in niets de heftige toon aanslaat. Juist de humor in de vorm van ironie waarmee haar hoofdpersoon haar wereld ziet, maakt het verhaal luchtig.

Myrthe weet heel knap de lijn tussen 'gek' en 'normaal' grijs te kleuren. Zo blijken ook de begeleiders die 'normaal' zijn, bepaalde abnormale en grappige typetjes te zijn.

Deze roman is een aanrader voor wie ironie waardeert in een verhaal met een heftig onderwerp.",1
"Voor elke sprookjesliefhebber een absolute aanrader! Liesbeth Jochemsen heeft een geweldig verhaal geschreven waarin ze verschillende sprookjes naar haar hand zet en zo een creatief geheel creëert.
Ik heb het boek in één ruk uitgelezen, zo vlot geschreven was het!",1
"Een boek dat is opgebouwd uit korte fragmenten die naadloos aansluiten bij de rake, eerlijke stijl. Ondanks de thema’s (verslaving, verlies, onthechting) wordt het boek nooit zwaarmoedig, maar krijg je als lezer evenmin de kans om medelijden te hebben met de verteller. Het boek lijkt bedrieglijk eenvoudig, maar elke zin heeft een plaats en bevat geen woord te veel. Het geheel leverde mij een indrukwekkende verzameling onderlijnde alinea’s op.",1
"Ook weer een heerlijk boek van Judith.
Ook al heb ik de eerste 2 boeken niet gelezen, ik heb hier absoluut geen last van gehad en dat vind ik echt een pluspunt voor een boek uit een serie.
Soms gaat het me wat te ver, maar dat ben ik ondertussen wel gewend aan de boeken van Judith, maar verder was het een goed uitgedacht en spannend boek. Ook een erg leuk detail die mobile tags.
Al met al weer een aanrader en ik wacht alweer met smart op een nieuw boek!",1
"Gelezen april 2007.
Een zeer vermakelijk boek! Ik had meer een roman verwacht waarin Richard met zijn dierbaren wordt herenigd en eind goed al goed. Dat is het zeker niet, Richard wordt gaandeweg een beter mens en kan daardoor beter met andere mensen uit zijn omgeving - die steeds groter wordt - omgaan. Zijn kring wordt steeds groter: Anhil de donutbakker en zijn vrouw, Cynthia die een liefdeloos gezin ontvlucht, zijn buurman Nic de romanschrijver, Malibu de hond die op een dag zomaar aan komt lopen en zelfs zijn eigen zoon Ben waar hij weer een soort van band mee opbouwt.Hij ""ziet"" mensen weer staan, waardoor de pijn, waar alles mee begon, verwerkt wordt en hij zelfs zijn verleden weer herinnert. Mede dankzij ""dokter""Lusardi.
Een citaat uit het boek (Nic tegen Richard): ""Soms kun je niets doen voor de mensen voor wie je eigenlijk iets zou moeten doen, ook niet voor jezelf, maar wel voor iemand anders, een vreemde. Fred is een vreemde. Mijn vreemde"".",1
"Het einde van de cirkel vertrekt vanuit dezelfde premisse als de Da Vinci Code. De uitwerking is echter compleet verschillend. Hier geen actie en bordkarton, maar wel een vrij trage plotontwikkeling én uitgewerkte personages.

De stijl en de personages doen mij wat denken aan Michael Robotham (ik-figuur – hoofdpersonage met handicap – snedige, cynische en humorvolle schrijfstijl). Het plot is, zoals gezegd bijna identiek aan dat van DDVC, maar statischer uitgewerkt. Het einde is aannemelijker, al wordt ook hier kwistig met allerhande theorieën, de ene al gekker dan de andere, gestrooid. Ik ben uiteindelijk blijven voort lezen omdat de stijl en het personage mij bevielen, maar zeker niet omdat ik persé wilde weten hoe de vork nu eindelijk aan de steel zit.

Brown is ongeloofwaardig in zijn hedendaagse avonturen en maakt van zijn Langdon een soort mix van Superman, James Bond en Indiana Jones. Egeland wil zijn personages wel een psychologische achtergrond geven. Af en toe wordt hij daardoor wat traag, waardoor je als lezer tijd hebt om over alles na te denken en er gaten in het plot komen. Die waren er ook, en zelfs meer, bij Brown, maar door de snelheid stond je er niet bij stil.

Al bij al toch een boek dat mij kon bekoren, al was het niet echt omwille van zijn crime-gehalte, maar eerder om zijn onderwerp en de vlotte schrijfstijl. Alle verhaallijnen komen op het einde mooi samen en de personages worden treffend neergezet. Ze hebben karakter en een ziel, wat het boek bijzonder aangenaam om lezen maakt.

Op het einde van het verhaal staat helaas een volkomen nutteloos naschrift dat wellicht mogelijke schadeclaims inzake plagiaat moet voorkomen, maar dat uiteindelijk meer over DDVC gaat dan over het boek van Egeland. Egeland schreef zijn boek enkele jaren voor Brown en is dus zeker niet schatplichtig aan Brown. Helaas voor hem had hij geen marketingmachine achter zich.",1
"De bijzondere cover nodigt uit om op te pakken. Op het eerste gezicht vraag je je af wat de afbeelding met het verhaal te maken heeft als je de achterflap leest maar als je wat verder in het verhaal komt bemerk je dat de cover het hele verhaal dekt. Een goede keuze.

In veertig hoofdstukken neemt Finley je mee naar zijn moeilijke leventje in Bellmont. Het verhaal wordt verteld vanuit het ik-perspectief van Finley, een stille jongen die leeft voor zijn sport en maar één droom heeft en dat is weg uit Bellmont samen met Erin.

De schrijver weet op een indringende manier het leven in de geweldadige stad te omschrijven en voel je je net zo benauwd als Finley en weet je maar al te goed waarom hij die stad wil ontvluchten. Haat, rascisme, misdaad is daar aan de orde van de dag.

De eerste paar hoofdstukken zijn heel erg op basketbal gericht wat logisch is omdat de hoofdfiguur het verhaal verteld en alleen maar met sport bezig net als zijn vriendin. Door de komst van Boy21 krijgt het verhaal een andere wending en leer je de personages ook van een andere kant kennen, ze veranderen mentaal in het verhaal en vullen elkaar aan. Het aparte gedrag van Boy21 wordt bijvoorbeeld gerelativeerd door de stilte die Finley uitstraalt om een voorbeeld te noemen zonder spoilers weg te geven.

Het verhaal heeft mij vanaf het eerste hoofdstuk gepakt en ik heb het verhaal in één ruk uitgelezen. Het emotionele einde vond ik erg resoluut maar zeer passend en mooi.

Ik kan niet anders zeggen dat ik het boek een cadeautje vond en dat ik het met plezier gelezen heb.",1
"Teerbemind, een thriller van de Amerikaanse journaliste Gillian Flynn. De lovende kritieken overstelpten mij en gaven mij een positief gevoel om aan dit boek te beginnen. Vol spanning heb ik de eerste pagina omgeslagen en ik ben niet meer kunnen stoppen.

De vrouw die The Wire het beste vindt dat ooit is verschenen, als kind niets liever zag dan Psycho, Alien en Bonnie and Clyde en de schrijfster is van de thriller Teerbemind is niemand minder dan Gillian Flynn. De Amerikaanse misdaadschrijfster schreef zes jaar geleden de thriller Teerbemind, in het Engels beter bekend als Sharp Objects. Ze won met dit boek ' New Blood Fiction Dagger' voor het beste debuut. Over de titel van het boek kan gediscussieerd worden. Ik vind de Nederlandse titel minder pakkend dan de oorspronkelijke, maar Sharp Objects omringd niet heel het verhaal. Hier gaat het enkel over het moment dat Camille, het hoofdpersonage, een innerlijke drang voelt om zichzelf pijn te doen, zichzelf te snijden. De titel Teerbemind zet de lezer eerst op een verkeerd spoor want de personages, vooral slechte vrouwen, zit er overal haat in hun ogen en ze kunnen niemand meer liefhebben. Het wordt zo ver gedreven dat als je iemand liefhebt dat het allemaal fake is en je alles doet voor je eigen belangen. Wat ze met haar boek wil duidelijk maken is dat niet elke vrouw lief en oprecht is, het vrouwelijke geslacht dat zowat de helft van de wereldbevolking in beslag neemt is diep vanbinnen slecht.
‘Waar het om gaat is dat wij vrouwen al zo veel jaar met onze ‘girl power’-ontwikkeling bezig zijn, tot zo’n niveau dat we bijna een parodie op onszelf zijn geworden, dat er nooit ruimte is geweest om onze duistere kanten te erkennen. En duistere kanten zijn belangrijk.’ Dit citaat komt van Gillian Flynn, en gelijk heeft ze! De vrouw wordt altijd als zwak voorgesteld, maar Flynn bewijst het tegendeel.
In haar boek Teerbemind zijn 2 jonge meisjes vermoord. Ze werden beiden teruggevonden en men stelde vast dat er geen sprake was van seksueel misbruik, maar wat de dader wel met zijn slachtoffers deed was hun kiezen uittrekken. Het hoofdpersonage, de journaliste Camille, keert terug naar haar geboortedorp voor haar werk want ze moet over deze moord een artikel schrijven. Ze wordt na al die jaren terug geconfronteerd met haar verleden. Ze ontmoet haar halfzus Amma en trekt voor een tijdje bij haar moeder in, Adora. De politie verdacht dat de dader van het mannelijke geslacht was omdat kiezen trekken hard werk is. Camillie gaat zelf op zoek naar de waarheid en laat veel mensen hun monden openvallen.
In een artikel beschreef Flynn zichzelf als een onschuldig meisje dat niet lief was. Dit zou te maken kunnen hebben met het feit dat ze als kind in de zomer graag mieren uitrookte en aan spinnen voerde of dat ze graag een spelletje speelde waarin zei een akelige vrouw was en ze haar nichtjes terroriseerde. Er zit dus al vanaf dat ze klein was een slecht karaktertje in haar. De link met het boek en haar jeugd is onder andere dat Amma het leuk vond om te kijken naar varkens die geslacht werden, Camille die zichzelf verminkte, de moeder die haar dochters ziek maakte zodat ze van hen liefde zou krijgen,… Wat niet overeenkomt met het boek is de relatie met hun ouders. Cammille en Amma hadden niet de jeugd waarvan ze gedroomd hadden. Adora was een verschrikkelijk slecht mens die haar dochters steeds pillen gaf om ze ziek te maken, zo vermoorde ze Amma. Adora dacht alleen aan zichzelf. Ze was gestoord, nogal logisch dat haar dochters een enorme afkeer van haar hadden. Flynn had wel een goede jeugd. Ze kreeg van haar moeder en vader de twee belangrijkste elementen mee in haar leven: literatuur en film.
Het boek leest heel vlot. Ze gebruikt niet veel moeilijke woorden zodat het ook aangenaam en makkelijk leest. Het verhaal is geschreven in de vorm van de belevende ik-verteller wat het voor de lezer heel boeiend maakt, dit heb ik zelf zeker ondervonden. Het boek was onderverdeelt in hoofdstukken zodat de schrijfster makkelijk met tijd en plaats kon spelen. De rode draad in het boek is Camille die op zoek gaat naar de moordenaar en zo geconfronteerd wordt met haar verleden.
Ik heb dit boek met veel plezier gelezen. Voor ik het goed en wel besefte was ik aan de laatste pagina beland en dat is een goed teken! Flynn heeft een vlotte schrijfstijl en het is een goed bedacht verhaal waardoor ik niet kon stoppen met lezen. Het leven van het hoofdpersonage wordt in de loop van het verhaal zichtbaar en ik had echt het gevoel dat ik alles over haar wist. Ik kon me dus ook goed inleven in het verhaal wat het alleen maar boeiender maakte. Het was net alsof ik mee in het verhaal zat en mee op zoek ging naar de dader, ik moet wel eerlijk toegeven dat ik er compleet naast zat. Dit is niet negatief want dat wil zeggen dat je tot op het laatste moet lezen om erachter te komen wie nu juist die persoon is waar iedereen een verschrikkelijke afkeer van heeft. Het was een verrassend en gesloten einde. Ik ga zeker nog een boek van Gillian Flynn lezen want ik ben helemaal in de ban van haar persoonlijkheid en schrijfstijl.

Ik, die bijna alleen romans in mijn boekenkast heb staan, was bang of dit genre me zou bevallen. Die angst was voor niets nodig. Er is geen wereld van thrillerboeken voor mij opengegaan maar ik heb ervan genoten! Het was een goed boek waarvan ik er nog enkele zou willen lezen. Laat ze maar komen!",1
"Wow, wow, wow, een ijzersterke Pendergast! Bij een onderzoek naar de diefstal van de inhoud van een waardevolle wijnkelder in Exmouth ontdekken Pendergast en Constance Greene al snel iets sinisters in de kelder... Driekwart van het boek is een sterke who dunnit detective, maar de echte catch zit in het laatste kwart van het boek. Het mysterie lijkt te zijn opgelost, maar niets is minder waar! De gebeurtenissen volgen elkaar dan pas echt razendsnel op en eindigen in een ware climax. Een einde dat er nu al voor zorgt dat ik vol smart wacht op het volgende deel...",1
"Geen enkel conflict bracht vernietiging en drama op een dermate grote schaal als de Tweede Wereldoorlog. Talloze personen werden gesteld voor bepalende keuzes, tussen het goede en het kwade, tussen geweten en plicht. Dergelijke omstandigheden nodigen uit tot het schrijven van indringende romans en daarvan zijn er dan ook talloze verschenen. Een nieuwe positieve uitschieter in dit genre is Witter Zwart, de debuutroman van Johan van den Ende.
Witter Zwart – Johan van den Ende We schrijven Italië, najaar 1943 / voorjaar 1944. In Italië, vroeger onder leiding van Benito Mussolini, een bondgenoot van het Derde Rijk, is na de geallieerde invasie in september 1943 een almaar heftiger wordende strijd tussen de Duitse bezettingsautoriteiten en het Italiaanse verzet ontstaan. Tegen deze achtergrond speelt de historische roman Witter zwart van Johan van den Ende zich af. De hoofdpersoon is Marco Sebastinie Corletti, een Italiaanse graaf die met de Duitsers collaboreert en als lid van de Schutzstaffel (SS) heeft gediend in het concentratiekamp Dachau. Hij wekt in eerste instantie de indruk van de snobistische, verwende aristocraat. Al snel blijkt echter dat hij een complex persoon is met tal van twijfels, die worstelt met zijn geweten aan de ene kant en zijn positie in de SS aan de andere kant. Zijn gevoelens komen het best tot uiting in de passages uit zijn dagboek die zijn opgenomen in de roman.
Marco strijdt tegen de Italiaanse partizanen, de katholieke geestelijken die hen ondersteunen, maar ook tegen zijn gevoelens en zijn broeders van de SS. Gedurende het boek moet hij (soms gedwongen door druk van buitenaf) een aantal moeilijke keuzes maken. De meeste hiervan vallen verkeerd uit, zowel voor hemzelf als voor zijn naaste omgeving. Het is moeilijk om je als lezer een oordeel over hem te vormen, omdat hij zelf ook zoekende is aan welke kant hij staat. Hij heeft hierdoor wel iets weg van de Duitse detective en lid van de Sicherheitsdienst Bernie Gunther, de beroemde schepping van de Schotse auteur Philip Kerr.
In vergelijking met zijn baas en vriend, de SS-Oberführer Helmut von Schlagen, lijkt Corletti wel een koorknaap. Von Schlagen is het stereotype van de SS’er. Hij heeft een Arisch uiterlijk, is wreed en zeer gewelddadig en heeft een obsessieve Jodenhaat. Tegelijkertijd draagt hij een groot geheim met zich mee dat hem noodlottig kan worden. Andere belangrijke personages in het boek zijn de leden van de familie Tandori, een Joodse familie, op wier landgoed het SS-detachement van Von Schlagen is ingekwartierd.

De familie bestaat uit de vol-Joodse vader Nando, de moeder Hannelore Tandori-Von Walterskirchen, wier broer een hoge functie bekleed binnen de NSDAP, en hun dochter Ester en zoon Rufus. Ester en Marco hebben een gezamenlijk verleden. Ook bestaat er een zekere affectie tussen de SS’er en de half-Joodse vrouw, hetgeen zorgt voor veel spanningen. Net als Marco houdt Ester een dagboek bij, waarvan fragmenten zijn opgenomen in de roman. Dit levert een aantal mooie passages op, zoals:
“Ik wil dat vannacht mijn herinneringen vallen als bladeren van een boom: herfst in mijn hoofd. En daarna, vlak voordat de zon opkomt, is er de zuivering van vorst, is er de winter met haar hagelwitte sneeuw, ijskristallen, en de geur van jasmijn. En dan, bij het ontwaken, is het lente, is er een nieuwe wereld waarin ik weer jood mag zijn, weer zal dansen, zingen, vioolspelen, genieten, en waarin ik weer verliefd zal zijn zoals ik dat ooit was.”
Het boek bevat veel van dergelijke mooie en tragische passages, zowel in de dagboekfragmenten, als in de dialogen tussen de hoofdpersonages.

Historische figuren
Zoals eerder aangehaald zijn er al vele romans geschreven die zich afspelen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dit maakt het lastig om origineel te blijven. De auteur slaagt hier echter goed in. Bepaalde facetten in het verhaal lijken in eerste instantie vergezocht. Door de complexe en ingetogen wijze waarop de auteur het beschrijft, komt het verhaal echter nergens onlogisch over. De auteur heeft daarbij een zeer verfijnde schrijfstijl die zich onder meer uit in prachtige volzinnen. In het begin ontwikkelt het verhaal zich langzaam. Hierdoor is de auteur in staat om de karakters van de hoofdpersonen goed uit te diepen. Gedurende het boek neemt het tempo toe en wordt je steeds meer meegezogen in het verhaal. Er ontspint zich een ingenieus plot, waarin onder meer (de strijd tegen) Italiaanse partizanen, geroofde kunst, de paus en het Vaticaan een rol spelen. Alle karakters worden voor moeilijke keuzes geplaatst en veel van hen blijken een andere, duistere, of juist lichtere kant te hebben. De auteur weet een tragisch liefdesverhaal vol met intriges op overtuigende wijze te vervlechten met de rauwe oorlog in Italië.
Het boek bevat een aantal zeer gewelddadige passages, onder meer als de Duitse strijdmethode tegen het Italiaanse verzet aan bod komt, die gekenmerkt wordt door gruwelijke represailles. Het geweld wordt echter nooit gratuit, in tegenstelling tot in andere oorlogsromans. Ook zijn er een aantal zeer ontroerende en liefdevolle gedeelten in het boek opgenomen.
Albert KesselringVan den Ende heeft duidelijk veel research gedaan voor zijn boek. Hij beschrijft een aantal daadwerkelijk bestaande personages en plaatsgevonden gebeurtenissen op waarheidsgetrouwe wijze. Deze weet hij ook op een prettig leesbare manier te verwerken in zijn roman. Een aantal historische figuren die de revue passeren zijn de wrede Höhere SS und Polizeiführeraan de Adriatische kust, SS-Gruppenführer Odilo Globocnik, de “lachende” Oberbefehlshaber Südwest, Generalfeldmarschall en de Höchste SS und Polizeiführer Italien, SS-Obergruppenführer Karl Wolff.
Ook het onderzoek dat de Duitse SS-rechter Konrad Morgen tijdens de oorlog uitvoerde naar de corruptie en andere misdragingen van leden van de SS in de Duitse concentratiekampen komt zijdelings ter sprake. Achterin het boek wordt aangegeven dat het verhaal is gebaseerd op historische feiten en voor meer informatie wordt verwezen naar de website Witterzwart.nl. Het was misschien ook interessant geweest om in het boek zelf wat meer achtergrondinformatie op te nemen, bijvoorbeeld over welke personen echt hebben geleefd en welke personages fictief zijn.
Witter zwart is een uitstekende debuutroman. Zoals de titel aangeeft kun je niet zeggen of iemand wit of zwart is. Van den Ende laat zien dat zelfs de verdeling in wit, zwart en grijs niet altijd recht doet aan de complexe situatie tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het boek is een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in de Tweede Wereldoorlog. Niet alleen vanwege het aangrijpende en tragische verhaal, maar ook omdat het een reëel beeld schetst van de oorlogsomstandigheden en wat voor invloed deze hebben op de (persoonlijke) ontwikkeling van de betrokkenen.",1
"Dit boek is het eerste deel van een trilogie. Er zijn vier kankerpatiënten na een reis besmet geraakt met een tropisch virus. Ze herstellen vervolgens niet alleen van het virus maar ook van hun ongeneeslijke kanker. Probleem is dat ze 80 dagen later alle vier toch nog sterven.De Amerikaanse geheime dienst wil het virus verder uitwerken, gebruiken om gewonde soldaten in recordtempo te laten herstellen.

Er worden twaalf ter dood veroordeelde gevangenen naar een geheim legerlab gehaald en ze worden geinfecteerd met het virus. De werknemers van het lab, gerekruteerd om nooit weer vrij te komen, zo geheim is het project, je volgt de man die de 12 proefkonijnen rekruteert, een meisje van zes wat het dertiende proefkonijn moet worden, haar levensloop en hoe ze in het lab terecht komt. Dat meisje heeft sowieso al bijzondere krachten en zal uiteindelijk een grote rol spelen.
En dan gaat alles mis. De geinfecteerde proefkonijnen breken uit en zijn een soort ubersterke vleermuismens annex vampier geworden. In no time is heel de USA geinfecteerd en sterft het van de geinfecteerde vleermensvampieren die gezonde mensen aanvallen, bijten en infecteren.
Het einde van de wereld lijkt nabij. Hier maakt het verhaal een sprong in de tijd, er blijken toch overlevende te zijn. Diep in de bossen hebben ze een veilige omgeving gecreëerd en trachten te leven en te overleven. Enkele van hen waaronder het zesjarige proefkonijn van toen gaan op pad. Op zoek naar een signaal dat aan het meisje gelinkt is, op zoek naar een beter leven. Op zoek naar de plek waar ze de oversteek naar een veilig leven kunnen maken.

Het boek is een verhaal vol spanning. Je krijgt enorm veel details over je heen die het vlot lezen toch niet in de weg staan. Als het verhaal verteld wordt van de overlevende en hun wereld, de kolonie waarin ze leven valt de snelheid van het verhaal even stil. Het is een boek dat een enome overlevingsdrang laat zien, moed, hoop en vechtlust in een wereld die verloren lijkt.
De oversteek, een topper van een boek !!",1
"Wolf is een bundeling van 13 essays over de vrouw, samengesteld door Maartje Laterveer. Met bijdragen van o.a. Herien Wensink, Anaïs Van Ertvelde, Naema Tahir, José Rozenbroek en Bo van Houwelingen.

Wolf is duidelijk een kind van zijn tijd. De pussygrabber in het Witte Huis en de #MeToo-beweging hebben indruk nagelaten en hebben aangezet tot het stellen van nieuwe, kritische vragen. Hoe vrij zijn wij als vrouw vandaag de dag eigenlijk écht? Slaat de slinger soms door? Vrouwen en woede, gaat dat wel samen? Wat zo sterk is aan de bijdragen in deze bundel is dat ze niet alleen het blijvend belang van het feminisme benadrukken, maar dat ze ook durven erkennen dat de feministische beweging niet perfect is. Dat 'wij vrouwen' soms ook een patriarchale blik op de wereld werpen. Dat we soms zwalken. Dat niet alles zwart of wit is.

Verschillende essays in Wolf hanteren bovendien een intersectioneel perspectief. Zo wordt bijvoorbeeld gereflecteerd over het kruispunt tussen vrouw zijn en het leven met een beperking, of het leven binnen de oosterse cultuur, of ouder worden. Deze essays waren by far mijn favorieten, en naar deze bijdragen zal ik zeker nog terugkeren. Enkel de LGBTQ-stem vond ik op dat vlak nog ontbreken. De essays vertrekken vaak vanuit de tweedeling tussen man en vrouw, en houden hier misschien iets te weinig rekening met de grijze zones die hiermee over het hoofd worden gekeken.

Los daarvan maakt Wolf als geheel een sterke indruk. Wie op zoek is naar een vlot leesbaar, actueel en kritisch boek over wat het is om vrouw te zijn, zal in deze essays zeker iets van zijn gading vinden.",1
"Samen met mijn dochter van 8 gelezen. Vervolg.op de gorgels maar ook prima los te lezen.
Goed geschreven, spannend en ontroerend en we hebben samen gehuild. Een boek wat je zo raakt is een top boek!!",1
"If you don't know who to trust, trust no-one.

Twee hartsvriendinnen, allebei 16 jaar, hun hobby klimmen op muren en gebouwen. Liv en Sofia kennen elkaar al heel lang en weten alles van elkaar, denken ze. Sofia studeert in New York aan de highschool, heeft vriendinnen vrienden leidt een leuk leven. Liv is van plan naar New York te gaan en samen met Sofia hun hobby uit te voeren. Dan overlijdt Sofia door een noodlottig ongeluk op een partijboot, Liv vertrouwt het niet en gaat op onderzoek uit. Ze schrijft zich in om een semester lessen te volgen op de highschool van Sofia. Hier ontdekt ze dat Sofia een dubbelleven leidde.

""Een normaal highschoolleven en daarnaast een leven vol duistere dingen. Shit, Sofia, waar heb je me bij betrokken? Waar ben ik mee bezig? Ik moest zo nodig weten wat er met haar aan de hand was"".

Wat betekent vriendschap als je niet alles van elkaar weet? Als je de ander zo goed dacht te kennen maar het tegendeel waar blijkt te zijn?

Dit is een goed boek met de nodige spanning, de personage van Liv is goed neergezet, ze duikt volop in het geheime leven van Sofia en komt zo geleidelijk achter de waarheid omtrent haar dood.",1
"Even voor de duidelijkheid: Ik heb dit boek in het Zweeds gelezen.Ik las nl elders op Hebban dat het handig is om te vermelden of je een boek in de originele versie leest of nog in een andere taal dan wel in het Nederlands. Dus voilà. Ik las al meerdere romans van Nesser maar nog lang niet allemaal. En omdat ik echt wel fan geworden ben, hoop ik daar toch ooit te geraken. Meneer Nesser is echter een heel productief man, en brengt ongeveer 1 boek per jaar uit, dus ik zal nog even de tijd moeten nemen... Ik ben wel heel blij dat ik de hele Barbarotti-reeks nu heb en dan ook de andere verhalen kan lezen. Want ik heb genoten van dit boek, hoewel het geen gemakkelijk Zweeds is! Het verhaal draait om de familie Hermansson die een groot verjaardagsfeest houdt ter ere van de 65ste verjaardag van de vader Karl-Erik en de 40ste verjaardag van dochter Ebba. Tijdens dit verjaardagsfeest verdwijnen zowel zoon Robert, die bekend is geworden door een nationale realitysoap, als kleinzoon Henrik, een zoon van Ebba. Mocht het verhaal nu enkel rond de misdaad draaien, zou het snel uit zijn, maar Nesser zit zo dicht op de huid van zijn personages en spit de zieleroerselen en de relatieproblemen van zijn personages zo diep en zo beeldig uit dat ik er met gemak lang genoeg van kan genieten. Alle familieleden lijken wel in een neerwaartse spiraal te zitten. De misdaad ontrolt zich traag, maar je kan ondertussen enorm meeleven met de personages en met Inspecteur Barbarotti die na een 200-tal pagina's wordt opgevoerd, en maar geen doorbraak vindt in het onderzoek. Het is één van de weinige thrillers-misdaadverhalen die mij een brok in de keel doen krijgen als ik lees over de gevolgen bij de familie Grundt van dochter Ebba, dan wel bij de grootmoeder. Het feit dat er geen doorbraak komt in het politie-onderzoek, draagt eerder bij aan het realisme van het verhaal dan dat het echt stoort. Het doet inderdaad goed denken aan een schrijfster als Patricia Highsmith. Een diepgaand psychologisch misdaadverhaal waar je niet anders kan dan enorm meeleven met de personages. Eindelijk een boek met het predikaat 'literaire thriller' waard! En Inspecteur Barbarotti belooft nog meer leesplezier!",1
"In februari van dit jaar zat auteur Jon Palfreman bij RTL Late Night aan tafel. Deze wetenschapsjournalist uit de Verenigde Staten maakte ooit een documentaire over Parkinson patiënten, en wat wil het geval? In 2011 kreeg hij zelf de diagnose Parkinson. In de uitzending zegt hij dat het zijn lot was om dit boek te schrijven. Een werk geschikt voor eenieder die te maken heeft met Parkinson in zijn of haar omgeving.

Een ziekte die de naam kreeg van iemand die zo’n 200 jaar geleden leefde: James Parkinson. Hij noemde het de schudverlamming (the shaking palsy), vanwege de trillingen, stijfheid en trage bewegingen. Een neurodegeneratieve ziekte waarbij het ingewikkelde samenspel tussen hersenen en spieren door een gebrek aan dopamine wordt aangetast. De openbaring vindt meestal plaats na het 60e levensjaar, maar grofweg 1 op de 10 ontwikkelt de aandoening al voor het 40e jaar. Zo kreeg Michael J. Fox, o.a. bekend als Marty McFly in de Back to the Future-trilogie, al op zijn 30e te horen dat hij de ziekte had. Hij zette zijn eigen stichting op, gewijd aan Parkinson onderzoek (Michael J. Fox Foundation).

Mensen met Parkinson lopen vaak moeizaam, kunnen in een later stadium in een rolstoel belanden of afhankelijk worden van een rollator, maar fietsen vaak nog als de beste. Blijven bewegen is een bijzonder belangrijke factor. De ziekte zelf kan niet vertraagd worden, de nadelige effecten ervan wel. Fysiotherapie werkt hierbij opvallend goed. De belangrijkste pathologische bron van de ziekte, de substantia nigra en hét kenmerk van Parkinson, de zogenaamde Levy-lichaampjes worden uitvoerig belicht. Bovendien komen de behandelvormen en medicaties aan bod, evenals experimenten zoals het transplanteren van foetale dopamineneuronen in de hersenen van Parkinsonslachtoffers (of parki’s, zoals ze zichzelf ook wel noemen).

Mooie toevoeging aan deze Amerikaanse vertaling is dat er gesproken wordt over ParkinsonNet, een Nederlands netwerk van goed opgeleide zorgprofessionals die patiënten kunnen behandelen. Bas Bloem, hoogleraar neurologie, zette samen met Marten Munneke deze organisatie op. Hij schreef ook het voorwoord. Achterin vindt de lezer een kleine bijlage over ParkinsonNet.

Palfreman zet met Hersenstormen een zeer krachtige en informatieve analyse neer waarbij talrijke onderzoeken worden belicht en uitgewerkt in begrijpelijke taal. Het is zeer actueel dat zelfs de opkomst van NeuroPhage al beschreven wordt. Dit bedrijf is momenteel een nieuwe behandelmethode aan het testen. Zeer gewichtig of misschien zelfs schokkend, is het onderdeel over placebo-effecten. Bij diverse onderzoeken bleek dat placebo-effecten soms maandenlang aanhielden. Interessante vraag hier is: waar halen de hersenen, met dit grote verlies, dàn genoeg dopamine vandaan om een placebo-effect te regelen dat sterk genoeg is om verbeteringen teweeg te brengen die zeer lang kunnen aanhouden? Er is hoop!",1
"Ik heb zo van dit boek genoten dat ik het een plaatsje in mijn Top-10 geef.
Het is een kijkje in hoe een mens met een autistische stoornis de wereld ziet, en die is in het geval van Christopher gewoon logisch, maar ook erg druk en soms verwarrend. En ondanks dat hij zelf zegt: ik maak nooit grapjes, omdat ik geen grapjes begrijp, heb ik toch vaak om zijn constateringen moeten lachen, omdat het inderdaad vaak waar is dat veel dingen niet duidelijk genoeg zijn. Zoals het stukje met het bordje Verboden op het gras te lopen, wat ze eigenlijk bedoelen is verboden op het gras rond dit bordje te lopen, want er zijn toch genoeg stukken gras waar wel op gelopen mag worden, aldus Christopher.
Een échte aanrader dit boek!",1
"leest vlot en is spannend sommige stukken .zeker een aanrader voor wie een spannend verhaal wil lezen . boeiend geschreven .
ben al benieuwd naar de andere delen van deze reeks",1
"Wat een prachtig boek. Het leest vlot, maar vergis je niet, er zitten parels van zinnen tussen die het eigenlijk verdienen om nog een keer te worden gelezen. De twee verhalen in deze bundel zijn boeiend geschreven en beklijvend. Met de nodige humor laat de auteur zijn personages handelen en denken, maar sommige passages zijn erg pakkend. Een boek dat blijft nazinderen.",1
"Meedogenloos is een jeugdthriller over een heel actueel onderwerp: de ISIS. De titel Meedogenloos staat voor het meedogenloze terroristische geweld dat door de terroristen in Syrië wordt gebruikt. Op de voorkant van het boek staan Isra en Mo afgebeeld met op de achtergrond Syrië.

De hoofdpersonen in dit verhaal zijn pubers in de leeftijd van 15 á 16 jaar, schoolgaand. Lieke de Graaf 15 jaar en haar beste vriendin Isra el Sahid ook 15, Isra van Syrische afkomst is impulsief, opstandig en heeft humor. Ze gaan veel om met Lukas Veenstra. Zitten in dezelfde klas. Daarnaast heb je Mohamed Nayoumy 21 jaar, hij heeft een stafblad voor geweld en is een volger heeft verkering met Isra.

Isra en Mo (Mohamed) krijgen een relatie, wanneer op een dag Isra wordt vermist gaan ze ervan uit dat ze vrijwillig met Mo is meegegaan. Ze komen erachter dat ze naar Hatay in Syrië zijn gegaan. Alleen Lieke en Lukas blijven erin geloven dat Isra is ontvoerd door Mo. Ze nemen misdaadjournalist Simon van der Pol in vertrouwen, om zo meer over Isra te weten te komen. Simon neemt het heft in handen.

Intussen verblijft Isra samen met Mo bij Mahmoud, een jihadstrijder. Mo is verandert, “De situatie hier is totaal anders dan hij zich had voorgesteld. Geen romantische strijd voor gerechtigheid, maar echte moorden en veel bloed. Het raakt hem meer dan ik had verwacht. Van de oude Mo is niets meer over”. ”Hoe langer we hier zijn, hoe meer ik ervan overtuigd ben dat ik een fout gemaakt heb. De passie en liefde zijn voorbij”.

“Mo verandert elke dag een beetje meer, van de sterke, betrouwbare jongen die ik leerde kennen in iemand die ik niet meer ken. Iemand die ik ook niet wil kennen. Een onbetrouwbare loser”.

Mo gaat zo ver dat hij het met zijn eigen leven moet bekopen. Isra is gewond maar overleeft. Ze wordt gelokaliseerd en Simon van der Pol gaat samen met zijn cameraman haar bevrijden, dit met grote gevolgen voor henzelf.

Een indringend verhaal, actueel en zeker verontrustend. Vele islamitische geradicaliseerde jongeren willen in Syrië meevechten. Ze worden gehersenspoeld en weten vaak niet wat hun te wachten staat.",1
"goed opgebouwde spanning en personages die tot leven komen.,Sarah Pribek, zo heet de rechercheur in de twee boeken van de Amerikaanse schrijfster Jodi Compton. Het kille huis is het tweede boek. Ik heb het eerste boek De vermiste man niet gelezen, maar heb hem inmiddels besteld.

Rechercheur Sarah Pribek heeft het niet gemakkelijk. Haar echtgenoot zit in de gevangenis en een misdaad uit het verleden waarbij zij een verdachte was, achtervolgt haar. Een collega wil namelijk de zaak heropenen. Sarah zoekt afleiding in haar werk en komt in contact met Marlinchen. Haar broer Aidan Hennessy is al een tijdje verdwenen en vader Hugh, een bekende schrijver, ligt na een herseninfarct in het ziekenhuis. Marlinchen wil als oudste kind de jongere kinderen onder haar hoede nemen. Ze is echter nog geen 18 en heeft officieel nog toezicht nodig. Sarah bemoeit zich met Marlinchen en het gezin. Daarnaast moet ze onderzoek doen naar illegale praktijken van Cicero Ruiz, een illegale arts.

Ik werd bijzonder aangenaam verrast door schrijfster Jodi Compton. Vanaf het begin heeft ze een mooie schrijfstijl en laat ze zien dat ze levende en geloofwaardige personages kan schetsen. Het verhaal wordt mooi opgebouwd en is boeiend. In het middenstuk zit een kleine tempoverlaging, maar daarna ontwikkelt het zich in onverwachte richting. Aan het eind volgt een aangrijpende ontknoping.

Jodi Compton schetst in de persoon van Sarah Pribek een innemende, menselijke en eigenzinnige politievrouw die niet altijd volgens de regels van de wet handelt. Ze is zowel stoer als kwetsbaar en heeft haar geheimen waardoor eenzaamheid haar lot is. De lezer maakt haar worstelingen rondom leugens en stilzwijgen mee. Het verhaal van de kinderen Hennessy is belangrijk onderdeel van het boek. Marlinchen doet haar uiterste best dit gezin bij elkaar te houden, maar op de achtergrond voelt de lezer dat gezinsgeheimen rondwaren. Een ander markant personage is Cicero Ruiz, een arts die illegaal zijn praktijk uitoefent. Het verhaal speelt zich deels af aan de zelfkant van de Amerikaanse samenleving en meerdere kleine criminelen komen voorbij.
Een klein minpunt is dat een paar situaties zich iets te toevallig rondom Sarah Pribek afspelen.

Voor mij een ontdekking deze Jodi Compton. Het kille huis is een prima misdaadroman met een mooi plot, goed opgebouwde spanning en personages die tot leven komen. Dit alles mede dankzij een prachtige schrijfstijl en een glansrijke hoofdrol van Sarah Pribek. Er komt een vervolg las ik. Mooi zo!",1
"De cover en de samenvatting van het verhaal spraken me al erg aan, en het heeft me zeker niet teleurgesteld.
Het eerste wat me erg raakte in dit verhaal was de warme familie band die er was,het is zeker geen standaard gezin, maar een gezin wat samen leeft na veel verdriet, een aparte combinatie maar wel ééntje die je niet snel vergeet, en waarvan je iedereen in je hart sluit.
Als Saskia een boekje vind tijdens het restaureren van een bijbel, word je daar als lezer helemaal in mee gezogen, het speelt zich af tijdens de oorlog, maar de liefde heeft in dit verhaal de overhand, en is de oorlog slechts een achtergrond. En het maakt niet uit in welk deel je zit van de verschillende verhalen want ze grijpen je beide aan.
Dit boek heeft ook verschillende boodschappen die allemaal even mooi zijn. Een prachtig verhaal die een roman lezer wel weet te waarderen.",1
"Mijn volledige recensie is terug te vinden op:
https://www.linda-linea-recta.nl/kies-voor-mij/

In Kies voor mij Spelen Stephanie en Nick de hoofdrol. Beide figuren komen in de vorige delen voorbij, waarbij Stephanie als de enge mannenverslinder neergezet werd. Die indruk kreeg ik in dit verhaal helemaal niet. Eerder een jonge zelfstandige vrouw die precies weet wat ze wil.

Waarom het mij zo trof dat ze het oké vind om een one night stand te hebben? Ik heb geen idee, want eerlijk gezegd vind ik dat ze groot gelijk heeft.
Als het voor mannen oké is, waarom dan niet voor vrouwen? Ze komt prima voor haar rechten op, soms snoeihard.


Stephanie, zei hij met zijn lage stem. Wat doe jij hier?
Sinds die ene avond ben jij hier niet meer geweest, verklaarde hij. Dus ik dacht we elkaar daarin begrepen.
Kennelijk niet dus.
Eén nacht. Eén keer. Je hebt geen reden om hier te komen, gewoon niet.
Oké, als ik het goed begrijp, zei ik met een verbazingwekkende kalme stem: Jij dacht dat ik niet naar de bar zou komen omdat wij iets met elkaar gedaan hebben?
Even om te peilen of we wel op dezelfde golflengte zitten: denk jij dat ik hier ben puur en alleen voor jou?
Nou ja waarom zou je anders hier komen? Iemand als jij past veel beter in bars en clubs in de stad.
Iemand als ik? Jij bent ongelooflijk. Voor zover ik weet is deze bar niet jouw speeltuin. Je kunt wel zeggen wat andere mensen -andere vrouwen- wel en niet mogen doen, maar dat zal niet, dat zal nóóit bij mij werken.
Ik heb nooit spijt gehad van de dingen die ik gedaan heb. Tot nu.

Conclusie

Ik vind Stephanie en Nick een geweldig koppel, de spanning spat er vanaf. Dat, gecombineerd met aardig wat drama en Nick's duistere verleden, smeed het samen tot een geweldig boek.
Net zoals in de eerdere delen (Wacht op mij, Ga voor mij, Blijf bij mij, Val voor mij, )komen de vorige koppels voorbij. Het wachten is op een boek over allemaal, wauw dat zou wat zijn!",1
"“De 500” is een boek dat je in een adem uitleest. Het heeft qua thema veel weg van “De advocaat van de duivel” van John Grisham. Er zijn echter ook veel verschillen. Zo is de hoofdpersoon, Mike Ford, in “De 500” geen keurige advocaat, maar een student die zijn jeugd in belangrijke mate in het criminele circuit heeft doorgebracht en zit de schrijfstijl vanuit de hoofdpersoon vol ironie, waarbij deze zichzelf bepaald niet als een geweldig genie neerzet. Daardoor is “De 500” niet alleen spannend, maar ook vermakelijk. Hoewel er aanmerkingen te maken zijn - zoals veel karakters blijven oppervlakkig, de relatie tussen Mike Ford en zijn geliefde Annie Clark komt niet tot wasdom, en het verhaal is soms wel erg onwaarschijnlijk – in zijn totaliteit is “De 500” een prima, vlot leesbaar debuut van Matthew Quirk.",1
"Cristina Caboni schrijft boeken met een thema. Het thema hier is honing. Elk hoofdstuk begint ze met de beschrijving van een bepaald soort honing. Interessant en leerzaam, ik kijk nu anders tegen honing aan.


Angelica is imker en trekt door heel Europa om imkers met problemen te helpen bij het oplossen van deze problemen. Ze heeft de kennis over bijen gekregen van haar peettante Jaja, die ze in haar jeugd verloren heeft. Daarna heeft ze zelf steeds meer over bijen geleerd. De band met haar moeder is niet zo goed. Na de dood van haar peettante keert ze terug naar Sardinie en moet daar leren om gaan met dat wat ze gemist heeft, geheimen en wraak acties. Alles heeft natuurlijk met bijen en honing te doen.


Een mooi geschreven boek in mijn geliefde Italie. Ik was nog nooit op Sardinie maar zou zo in het vliegtuig stappen. Cristina Caboni schrijft zo dat je het boek niet weg wilt leggen. Romantisch, avontuurlijk en leerrijk in 1!",1
"'Schokgolf' is het tweede boek in de serie rond Tom Brandt. Terwijl het eerste boek 'Niemandsland' zich op Spitsbergen afspeelde, neemt Frank van Zwol ons deze keer mee naar IJsland.

Tom werkt als fotograaf voor National Geographic, maar eigenlijk is dat een dekmantel voor zijn freelance werk voor de MIVD, de Militaire Inlichtingen- en Veiligheidsdienst. Als fotograaf kan hij immers onopgemerkt opereren op de meest uiteenlopende plaatsen op de aardbol.

In 'Schokgolf' gaat het om aardbevingen, vulkaanuitbarstingen, terrorisme, aanslagen, ... Zonder precies te weten wat er aan de hand is, staat Tom plots in het middelpunt van deze gebeurtenissen.

De schrijfstijl is uitermate geschikt voor dit soort thriller, rechttoe rechtaan en met veel dialoog. Je voelt je als lezer helemaal deel van de gebeurtenissen. De beschrijvingen zijn indrukwekkend, in alles voel je dat de auteur de locaties uit zijn boek persoonlijk kent. En het kan bijna niet anders of Tom Brandt vertoont heel wat gelijkenissen met de auteur, die zelf grote delen van het jaar in het hoge Noorden rondtrekt.

Wie IJsland een beetje kent, beseft dat van Zwol niet overdrijft wanneer hij het heeft over de onvoorspelbare weersomstandigheden op het eiland; voor de natuurelementen kun je alleen maar groot respect hebben. Het natuurgeweld dat gepaard gaat met bijvoorbeeld een vulkaanuitbarsting wordt omschreven als zijnde 'van een overtreffende grootheid die het menselijk voorstellingsvermogen ruimschoots overstijgt'.

'Schokgolf' is verrassend, informatief en spannend en speelt bovendien in op de actualiteit. Het is net als zijn voorganger geen traditionele thriller, maar wel een boek dat een ruim lezerspubliek verdient.",1
"Het verhaal de Insluiper begint spannend maar dan zakt het wat in maar even later komt er wel weer spanning in. Het is niet een voorspelbaar boek, ik had niet verwacht dat het zo zou lopen. Dus het verhaal zit echt goed in elkaar. Op het laatst wordt het heel spannend. Ik vond het geen straf om deze dikke pil 366 blz. uit te lezen. Met veel plezier gedaan! Het gaat o.a. over Suzanne die denkt een nachtmerrie te hebben maar dan blijkt het geen nachtmerrie maar de waarheid dat ze echt wordt gestalkt er worden diverse vrouwen vermoord gevonden. Inspecteur Phil Brennan en psychologe en profielschetser Marina Esposito (ook getrouwd met elkaar) lossen deze zaak op. Een echte aanrader dit boek!!!!",1
"De cover ziet er weer veel belovend uit. De titel zegt ookal een hoop. Ze zitten namelijk al 21 dagen op de aarde. De kleur van de cover vind ik ook weer erg mooi net zoals boek 1. Na het lezen van de achterkant kwam ik er snel achter dat de 100 niet alleen zijn. Het verhaal gaat ook nog steeds over Clarke, Bellamy, Wells en Glass. Ik hoop dat dit boek wel wat beter wordt dan het eerste boek. Maar vergelijken met de tv-serie doe ik niet meer. Want dat is veel spannender en bloederige maar natuurlijk geef ik het boek nog wel eens kans.

Er wordt helaas nog steeds in de verleden tijd geschreven en hier irriteer ik mij eigenlijk dood aan. Het is wel mooi om te weten wat er is gebeurd maar soms vind ik de stukken echt te lang worden. Ook irriteer ik mij aan Glass en het schakelen van de aarde naar de ruimte en weer andersom. Natuurlijk is het leuk om te weten wat er allemaal gebeurd op het schip. Maar op een gegeven moment vond ik het zelfs weer heel lang dradig worden tot ik bijna bij het einde was. Toen vond ik het boek erg spannend worden en leefde ik zelfs mee met het boek.

Ook zit ik met heel veel vragen en wil ze graag beantwoord zien maar daarvoor heb ik helaas boek drie nodig, maar die heb ik voorlopig nog niet in mijn bezit. Ik ga hier natuurlijk alles aan doen om het laatste deel zo snel mogelijk in mij bezit te krijgen want ik wil dol graag weten hoe het allemaal afloopt. Dus het boek krijgt van mij hier door ook 1 ster meer. Verder vind ik het wel erg jammer dat je niet meer te weten komt over de vader van Wells. Maar ook over de aardbewoners lees je vrij weinig misschien een optie om vanuit de ogen van Sasha te schrijven dan zou het een stuk spannender worden en leer je in tussen toch meer over ze. Of het moet natuurlijk in het laatste boek gebeuren dat weet ik dan weer niet maar daar zullen we snel achter komen. En dan heb je eigenlijk de akelige Graham nog ooh wat kan ik mij toch ergeren aan die persoon. Maar meer verklap ik maar niet het moet toch spannend blijven!",1
"Ruth Rendell schreef Terugzien in duisternis, dat onlangs in de serie Crimezone Classics opnieuw is uitgebracht, in 1986. Ruim 22 jaar geleden dus, maar het boek heeft nog niets aan spanning ingeboet. Voor dit boek, dat zich afspeelt in het gegoede middenstandsmilieu in Essex, kreeg barones Lady Ruth Rendell dan ook de prestigieuze Edgar Award.
Het verhaal in Terugzien in duisternis is het verhaal van Vera Hillyard, die ter dood wordt veroordeeld voor de moord op haar zusje Eden. Het wordt verteld vanuit het gezichtspunt van haar nichtje Faith.
Kenmerkend voor veel boeken van Rendell is dat ze niet begint met uitleggen wie nu wie is en hoe de onderlinge verhoudingen in elkaar zitten. Het boek begint dan ook direct met de herinneringen die Faith heeft aan de ochtend dat haar tante Vera werd opgehangen. Zo, daar zit je dan als lezer. Kan je dan nog ophouden met lezen? Nee dus.
Rendell laat Faith het verhaal van Vera en Eden vertellen door middel van knap geconstrueerde flash backs die naadloos overgaan in de huidige tijd. Zo maken we al snel kennis met ene Jamie. Jamie woont in Italië en haalt samen met Faith herinneringen op aan zijn jeugd. Al snel blijkt dan dat die Jamie eigenlijk een cruciaal figuur is in het verhaal van Vera en Eden. Hoe cruciaal? Die vraag loopt als een rode draad door het verhaal.
De tweede rode draad is de verhouding tussen Vera en Eden. Ze zijn zusjes, met een behoorlijk leeftijdsverschil, en als hun ouders sterven komt Eden bij Vera wonen. Aanvankelijk lijkt het alsof de zusjes bijzonder aan elkaar gehecht zijn maar door de manier waarop Rendell hun dialogen beschrijft, en de kleine gebeurtenissen in hun leven, voel je als lezer wel dat er iets mis moet gaan.
Met een haarscherpe pen wordt het leven in een klein Engels dorp, tijdens en vlak na de tweede Wereldoorlog, neergezet. Had het drama zich ook zo kunnen afspelen in een latere tijd? Wie weet? Bekrompen denken is van alle tijden. Maar ook liefde en haat tussen familieleden. Als je niet beter wist zou je denken dat het echte mensen waren en dat Rendell een écht geval beschreven heeft. Het verhaal ontvouwt zich langzaam maar gestaag, het onheil komt dichterbij zonder dat je iets kunt doen. Behalve doorlezen!",1
"'Liever rechtop sterven dan op je knieën leven' beschrijft op de
voor Bram Moszkowicz kenmerkende manier een aantal achtergronden en
min of meer, tot eerder verhulde, 'ontstaansbronnen' over een deel
van het levensverhaal van hem. Het plaatst levensgebeurtenissen in
een context die inzichtelijk maakt op welke wijze Bram is geworden
tot wie hij is.",1
"Telkens als je denkt het verhaal door te hebben, blijkt dat je er compleet naast zat, je wordt op een meesterlijke wijze meegesleurd met de emoties en gedachtes van de hoofdpersoon, gewoonweg geniaal!

Jammer dat de flaptekst al zoveel van het boek onthult, als je het boek nog niet gelezen hebt, lees dan pertinent niet de flaptekst!",1
"Laat ik beginnen met mijn vooroordeel ten aanzien van deze detectiveserie; ik ben absoluut fan van Robin en Cormoran! Ook in dit derde deel stelt het duo mij niet teleur en genoot ik van de spanning in de romantiek. Ja, in dit boek komt de spanning voornamelijk uit de driehoek Robin - verloofde - Cormoran.
Het boek, bekeken als detective/thriller, stelde mij echter wat teleur, zeker als ik het vergelijk met de twee voorgangers. Ik heb me wekenlang afgevraagd waar het hem in zat want JK Rowling is zonder meer een goede schrijfster.
Ik denk dat mijn onbevredigd gevoel te maken heeft met de verdachten. Van begin af aan is het duidelijk dat er drie verdachten zijn en het grootste deel van het boek bestaat uit het vinden van deze drie mannen. Deze zoektocht is voor mij het eerste zwakke punt; wel leuk, maar het gaat maar door.
Het tweede, en grootste zwakke punt, zijn de verdachten zelf. Drie mannen die erg op elkaar lijken; a-sociaal, crimineel en gewelddadig. Wel ieder op zijn eigen manier, maar uiteindelijk zijn het in hoofdlijnen drie dezelfde karakters.
En dan is er nog de moordenaar die geregeld zelf ook aan het woord komt. De wijze waarop hij denkt is enorm cliché en doet daardoor in het geheel niet gruwelijk aan. Dit vond ik erg teleurstellend voor iemand als JK Rowling die er toch meestal behoorlijk goed in slaagt haar karakters neer te zetten.
Als JK Rowling niet zo'n begenadigd schrijfster was, en als de romantische verwikkelingen achterwege waren gebleven, dan was dit boek met zijn ellenlange zoektochten naar drie gelijke types een saai boek geworden. Uiteindelijk verrast de ontknoping toch maar al met al hoop ik dat het volgende boek meer onderscheidende types biedt, een “betere” moordenaar en meer variatie in het detective onderzoek.
Vanwege mijn vooroordeel kom ik op 4 sterren uit en dat heeft JK Rowling enkel te danken aan Robin en Cormoran.",1
"Corine heeft met dit boek weer een staaltje vakwerk afgeleverd. Zij zit dan ook niet voor niets bij de laatste elf voor de nominatie van de Gouden Strop!!
Geen standaard hoofdpersoon, ze snuift coke, neemt het wat sex betreft ook niet al te nauw, niet echt een aimabel persoon, en toch ga je als het boek vordert respect voor haar krijgen.
De verhaallijn is uitermate spannend met zeer verrassende wendingen. Tot aan het eind van dit boek blijft het verhaal boeien.",1
"Het boek is een soort paperback maar dan een apart soort papier. Het ziet er anders uit dan de meeste boeken. Op de voorpagina staat vrouw, trenchcoat, lang zwart haar met een uitstraling van kom maar op. Zelfverzekerd. Zo was het ook voor de hoofdpersoon in het boek, een jonge dame die op zich zelf woonde in een leuke flat, een leuke baan. Ze gaat met haar familie op vakantie naar Spanje en daar beleeft ze iets heel traumatisch. Terug thuis kan ze haar draai niet meer vinden, ze voortdurend moe en misselijk en ze mist haar leven van uitgaan en feesten. Haar vriendin weet wel raad, een simpel pilletje (puur plantaardig het kan geen kwaad) zet een sneeuwbal van gebeurtenissen in gang die niet te stoppen lijkt.
Esther kan heel beeldend schrijven zoals ik al eerder ervaren heb. Het verhaal kruipt onder je huid en als je het boek weg kan leggen, ben je toch voortdurend bezig te denken hoe kan het toch zo snel zo ver gaan, hoe zou dat aflopen, zou het nog goedkomen. Je leeft mee alsof het je zus is die het overkomt. Ik zat haast te denken hoe zou ik kunnen helpen, wat kan ik doen? Het was ook lastig om los te komen van dit boek. Ik vind het echt een groot talent als je zo kan schrijven. De term psychologische roman zoals op de kaft stond dekt de lading volledig.
Het boek heeft absoluut aan mijn verwachtingen voldaan en ik zou zeggen ga vooral door met schrijven want daar ligt absoluut jouw unieke gave!
5 sterren opnieuw en nu moet ik toch nog eens Controle gaan lezen!",1
"Dit boek per ongeluk tegengekomen in de bibliotheek. Nog nooit eerder iets van deze Nederlandse schrijfster gelezen. Ik was dan ook aangenaam verrast. Leuke personages en blijkbaar meerdere delen, die ik ook zeker wil gaan lezen! Heel langzaam wordt de spanning opgebouwd naar een toch niet helemaal een goed einde voor alle personages.
Maar heel fijn geschreven, maakt erg nieuwsgierig naar de afloop. Moeilijk weg te leggen. Een aanrader!",1
"Iedereen heeft al wel eens een koppel als Jack en Grace gezien, de rijke gentlemen met zijn charmante echtgenote. Vele zouden jaloers zijn op het leven van Grace, want voor de buitenwereld is hun leven perfect. Tot je hen wat beter leert kennen en ontdekt dat Grace geen grote geluksvogel is, maar getrouwd is met een psychopaat.

B. A. Paris’ debuut Achter gesloten deuren is meteen een New York Times-bestseller. Haar ouders zijn Frans en Iers, ze groeide op in Engeland, huisde een tijdje bij onze noorderburen en momenteel woont ze in Frankrijk. Intussen heeft ze ook nog een aantal nieuwe thrillers neergepend.
In haar debuut schrijft Paris over het leven van Jack Angel en zijn echtgenote Grace. De twee leven het perfecte leven; hij een goedverdienende topadvocaat en gentlemen, zij de perfecte huisvrouw die kan koken en tuinieren. Alles wijst op een perfecte relatie, maar als je wat langer leest, zal je begrijpen in wat voor een hel Grace terecht is gekomen en wat Millie, haar zusje met Downsyndroom, te wachten staat. Grace komt nergens zonder Jack, heeft geen telefoon of mailadres en draagt steeds een lege handtas bij zich. Esther, de nieuwe vriendin van Grace, wordt achterdochtig en bezorgd; er moet iets mis zijn, want het perfecte leven bestaat niet. Esthers bezorgdheid om Grace is niet onterecht, want Grace is helemaal niet getrouwd met een topadvocaat, maar met een psychopaat. Hij houdt haar gevangen in haar eigen huis en sloot systematisch haar contact met de buitenwereld af. Telkens ze probeert te ontsnappen of probeert mensen te vertellen dat ze gevangen wordt gehouden, is Jack haar steeds een stapje voor. Het draait Jack eigenlijk niet om Grace, maar om haar zusje Millie, die als ze achttien wordt bij hen komt wonen. Komt Millie ook terecht in de hel waar Grace woont, of weet ze te ontsnappen aan de duivel?

Het boek begint in medias res, tijdens een etentje bij Jack en Grace thuis, een jaar na hun huwelijk. Door gebruik van flashbacks wordt het verhaal versneld. De hoofdstukken zijn afwisselend heden en verleden en doorheen het boek leer je Jack en Grace kennen en ontdek je hoe Graces leven veranderd is door hun huwelijk. Het verhaal wordt vertelt door Grace, in zowel de hoofdstukken uit het heden als die uit het verleden werd het verhaal in de belevende ik geschreven, je leeft mee met het hoofdpersonage, ondergaat haar angsten en denkt mee met haar terwijl je afschuw voor Jack, de tegenspeler, groeit. Het duurt ook niet lang voor je de betekenis van de titel van het boek begrijpt, Grace zit letterlijk achter gesloten deuren. Of Paris het boek geschreven heeft omdat zijzelf of iemand die ze kent in zo’n situatie zit of omdat het gewoon in haar opkwam weet ik niet, maar wat ik wel geleerd heb uit dit boek is dat niet alles is wat het lijkt. Ik vond het ook best goed gevonden dat Jack advocaat is voor vrouwen die mishandeld worden door hun man, terwijl hijzelf zijn vrouw mishandeld.

Ikzelf ben niet zo’n vlotte lezer, ik begin vaak aan een boek, maar stop dan halverwege omdat het te lang duurt voor ik het uitheb of omdat het verhaal me niet meer boeit. Dit boek is iets helemaal anders, ik heb het boek bijna in één trek uitgelezen, omdat ik wou weten wat er gebeurd was en wat er zou gebeuren. Paris maakte zeer mooi gebruik van spanningsopbouw; door het verhaal in medias res te laten beginnen en met flashbacks te werken, maar ook de belevende ik-verteller droeg daar toe bij. Er konden geen hints naar de afloop van het verhaal worden gegeven, aangezien de verteller niet meer wist dan wat jij wist. Het boek las ook zeer snel omdat je, door afwisselend hoofdstukken over het heden en het verleden te schrijven, telkens twee hoofdstukken moest lezen om te weten wat er vervolgens gebeurde.
Ik raad het boek zeker aan aan iedereen die van wat spanning houdt, of je goed leest of niet maakt niet veel uit want in het boek worden geen al te moeilijk woorden en zinsconstructies gebruikt.

B. A. Paris schoot meteen in de roos met haar debuut Achter gesloten deuren, waarin ze de perfecte leugen van Jacks en Graces perfecte leven neerpent. Het boek is een grote hoop spanning die je vlot in één trek kan uitlezen. Het boek leert je dat niet alles is wat het lijkt.",1
"De fluisterman is het debuut van Alex North, over wie verder niet zo veel bekend is.
Maar het boek is al meteen vertaald in meerdere talen en dat is mijns inziens terecht.

Dit boek beschrijft het leven van Tom Kennedy en zijn zoon Jake van zeven jaar , beiden ongelukkig na het overlijden van Rebecca, de vrouw van Tom en de moeder van Jake.
Om het huis waarin ze met Rebecca gewoond hebben te ontvluchten, verhuizen ze naar een andere plaats, naar Featherbank, een klein en vriendelijk plaatsje, waar ze samen een nieuw leven willen opbouwen..
Jake , een gevoelige jongen, moet daarom naar een andere school, waar hij in het begin veel moeite heeft om er zijn plek te vinden. Hij vind weinig aansluiting bij de andere kinderen en daarin lijkt hij op zijn vader, ook een einzelganger.
Tom heeft er moeite mee, nu Rebecca er niet meer is om hem te helpen en te steunen, de relatie met zijn zoon vorm te geven en een band met hem op te bouwen, ook al houdt hij veel van hem.
Featherbank, het ogenschijnlijk zo vriendelijke plaatsje, blijkt een geheim te herbergen, waar Tom niet van op de hoogte is en waar hij langzamerhand achter komt.
Over het hoe en wat kan ik weinig vermelden, zonder spoilers weg te geven en dat zou zonde zijn voor het leesplezier van de lezers van dit geweldige boek.

De fluisterman is erg goed geschreven, wat het leesplezier naar een hoog niveau tilt.
Met name Tom en zijn zoon Jake zijn heel goed vormgegeven en Alex North heeft deze personages veel diepgang meegegeven.
Als lezer wordt je echt geraakt door hun verhaal en hun leven.
Het boek is er niet een van de snelle spanning en plotwendingen, het verhaal wordt langzaam en uitgebreid opgebouwd, een beetje zoals in de - laatste - boeken van Yrsa Sigurdardottir, maar dat is de enige vergelijking, want het boek is echt anders. De spanning is onderhuids continu aanwezig en het verhaal blijft boeiend van het begin tot het einde.
Maar wat een diepgang en wat een verhaal!
Wat mij betreft is De fluisterman een van de betere boeken in dit genre en ik hoop dat er snel weer een boek van deze geweldig schrijver zal gaan verschijnen !",1
"Het boek Retour Rantepao gaat over een zendelingengezin dat uitgezonden geweest is naar Indonesië maar door een dramatische gebeurtenis weer terug naar Nederland is gekomen Hier kampen de gezinsleden jaren later nog steeds, ieder op hun eigen manier, met het verwerken van het trauma . Ine, de moeder, is nog steeds depressief en durft niet meer aan de periode in Rantepao terug te denken, waardoor het haar niet lukt de gebeurtenissen en ervaringen een plek te geven. Wouter, de vader zoekt verklaringen in zijn geloof,waarin hij een rotsvast vertrouwen heeft en is heel beschermend naar zijn vrouw Ine . Mirjam, de dochter heeft bindingsangst en worstelt met gevoelens van heimwee en zich niet thuis voelen in zowel Nederland als Indonesië . Als blijkt dat zij zwanger is van haar vriend Jeroen, die ze een half jaar kent , moet ze hierover een beslissing nemen. Mirjam gaat terug naar Rantepao om afscheid te nemen van Firman die ook uitgezonden zal worden. Firman is een jongen waarmee Mirjam in Rantepao is opgegroeid en voor wie zij veel liefde voelt.
Het boek is ingedeeld in hoofdstukken met of Mirjam of Wouter als hoofdpersoon en het verhaal wordt dan vanuit hun beleving verteld. Er zitten stukken tussen die spelen in de tijd in Rantepao en dat wordt dan duidelijk aangeduid met het jaartal waarin dit zich speelt. Heel duidelijk wordt het verschil in culturen en gebruiken van Indonesië ten opzicht van het zendelingenwerk. Ook de reis die Mirjam nu maakt beleef je gewoon mee. Het landschap wordt mooi omschreven. Alsof je er zelf loopt, ruikt en proeft. Hoewel het hele boek draait om het geloof in God, is dit geen belemmering om het mooi te vinden als je niet gelovig bent. Tijdens de reis van Mirjam naar Indonesië valt er, voor iedereen van het gezin, dingen op hun plek en leren ze los te laten en liefde toe te laten.",1
"Voorlezen aan jonge kinderen is elke keer een groot feest. Wat fijn dat Het Grote Voorleesfeest van Marianne Busser en Ron Schröder opnieuw is verschenen. Deze krijgt een plaatsje op mijn boekenplank in de klas.
Het is een heerlijke bundel met verhalen over onder andere Haas en Egel, het mannenkoor, de Takkenbossen en buurvrouw Broodtrommel. Er staan vrolijke versjes in over de blote koning, varkentje Mondriaan en prinsje Alexander.
Verschillende onderwerpen komen aan bod, die voor kinderen heel herkenbaar zijn. Lees hoe het Beer vergaat als hij het idee krijgt om een appeltaart te bakken, ga wandelen met het mannenkoor of houd net als oma Fluitekruid een puddingdag. De verhalen zijn vlot geschreven en erg grappig. Dit zorgt ervoor dat de kinderen hun aandacht erbij houden.
De versjes in de bundel zijn op rijm geschreven, dat zijn we gewend van deze auteurs. Dagmar Stam heeft gezorgd voor de illustraties, die kleurrijk en heel sfeervol zijn.
Het grote voorleesfeest is leuk voor het onderwijs, voor ouders en voor opa’s en oma’s. Zo creëer je je eigen voorleesfeest met je (klein)kind.",1
"Samenvatting
Branna wordt uitgehuwelijkt aan Memindel, de zoon van de keizer van Mazumundië. Branna moet dus haar thuisland verlaten om in het keizerrijk te gaan wonen. Ze voelt zich hier helemaal niet thuis omdat er heel andere gewoonten zijn en ze zich eenzaam voelt. Veel tijd om elkaar te leren kennen is er niet. Kort naar het huwelijk moet Memindel de taak op zich nemen om een oorlog te leiden tegen de staat T’pu. Hij doet dit met tegenzin maar kan niet tegen zijn vader in gaan. Het blijkt dat de oorzaak van de oorlog anders is als hij dacht. Branna en Memindel komen in situaties waar macht en verraad een grote rol spelen.

Leeservaring
Een heerlijk boek! Het leest soepel weg en je wordt mee genomen in een prachtig fantasy avontuur. De prettige schrijfstijl en het mooie verhaal maken dat je door wilt lezen. Opzij leggen is geen optie.
De hoofdstukken zijn niet te lang en niet te kort. Je beleeft het verhaal vanuit de personages. Hoe ze denken en handelen en het karakter van de personages wordt mooi weergegeven. Je leert ze prima kennen waardoor je meegezogen wordt in het avontuur dat ze doormaken. Ook de namen van de personages zijn mooi gekozen, ze passen prima in deze fantasy wereld.
Een echte mustread voor de fantasy liefhebber. Een boek dat smaakt naar meer!",1
"We worden dezer dagen overspoeld over oorlogsboeken, het één al scherper dan het andere, het één al meer marktgericht dan het andere, het één vol romantiek het andere hard realistisch. 'Tot ziens daarboven' van Pierre Lemaitre (Alex) staat letterlijk ‘daarboven’ dit alles, dit is een meesterwerk dat net datgene verhaalt waar Frankrijk maar ook alle andere naties nog steeds mee worstelen. Een verhaal dat je raakt in je ziel is moeilijk te omschrijven. Los van de oorlogsellende krijg je hier een hartverwarmende roman over onvoorwaardelijke vriendschap tegenover hardvochtige minachting van zij die zich door afkomst of maatschappelijk positie beter achten dan een ander levend wezen. Alles draait rondom twee vrienden die door een niet te vatten bevel tijdens één van de laatste loopgraaf-confrontaties onverlosmakelijk met elkaar verbonden worden. Lemaitre toont hier met bravoure hoe een verhaal kan starten als een beangstigende thriller waarbij je praktisch in de huid kruipt van die arme sukkelaar die levend ondergronds gaat, nadien over te gaan naar een ode aan vriendschap en emotionele verbondenheid om te eindigen in bijwijlen zeer grappige burgerlijke ongehoorzaamheid en pure aftroggelarij. Tot ziens daarboven, een grandioze mix van emotie, ongeloof, leesplezier met dan na het dichtklappen toch die wrange bittere nasmaak. Verplichte kost!
http://www.boekensite.gent/node/1041",1
"Absoluut een aanrader!
Sterke personages en de spanning is goed opgebouwd.
Ik zat op den duur met kloppend hart te lezen.
Een verrassend einde waardoor ik absoluut benieuwd ben naar het volgende deel, ik kan niet wachten!
Goed geschreven, uitmuntend!",1
"De lovende recensie in de NRC maakt zijn beloftes waar. Opnieuw een meeslepend boek van Carla de Jong dat je ergens diep in de nacht uitleest. Hoofdpersonen overtuigend. Mijn favoriet was dit keer de wat hoekige Brigitta, maar dat is niet iedereen met mij eens. Interessant om te lezen over de wereld van de psychiatrie. Who has done it? Da’s uiteindelijk van secundair belang.",1
"Van god los


Spoilers, vermoed ik, maar het einde verklap ik niet.


‘Een indringer is hij geworden, een onbekende voor wie de rijen zich fluisterend sluiten. Alsof hij al is uitgewist. Na zijn vertrek uit het register geschrapt en bij zijn terugkeer niet meer ingeschreven - een dode is hij wiens geest hier nog rondwaart, samen met god weet hoeveel onzichtbare zielen. Danse macabre op klaarlichte dag.’ [...] Hij zou als een razende gek moeten huishouden in het hart van deze onverdraaglijke tevredenheid: laaiende branden stichten (sic!), bloed in kelen laten gorgelen, de dag der wrake voltrekken. Iets groots en gruwelijks verrichten En niemand zal ontkomen. Allen zullen het weten, want de Waarheid is gekomen. De tweesnijdende vrede van het Bloed. Net als in het Dies Irae van zijn vanwege allerlei gedoe nooit uitgevoerde Herdenkingsmis voor koor en orkest, met die hamerende zestienden die zo omineus tekeergaan.’
(2010: 11-12)

Zo gaat dit poëtische gemor en gemopper nog bladzijden lang door. In het begin dacht ik nog: Nou nou, kan het niet een beetje minder, tot ik er op een gegeven moment niet alleen aan gewend raakte, maar dit lyrisch-kwade gekwaak zelfs zeer ging waarderen.

Het begin is al lekker somber, de stemming zit er meteen goed in. Componist Sierk Wolffensberger, een chique alias voor zijn werkelijke naam Theo Kiers, is op sterven na dood; in de Lijdensweek. Hij repeteert een zelf geschreven oratorium. Hij zit niet lekker in zijn vel, het wil niet zo lukken; het koor is ‘rubbish’, veel te slecht voor zijn delicate werk . Het is zo leuk om zijn gekanker te lezen op amateurkoren; ik zit zelf in zo’n koor: heel grappig. Hij is jaloers op zijn collega Lou Wehry, die het helemaal gemaakt heeft en hij moet het doen met een eenvoudig dirigentschap van een amateurkoor in de kerk te H: de Sint-Antonius van Padua. Zijn interne monoloog maakt overuren. Dan vindt hij op een avond vlak voor de uitvoering een bewusteloos meisje in een uithoek van de kerk, waar hij toevallig beland omdat de gebruikelijke deur is gesloten. Dat meisje, Beertje, lijkt zelfmoord te willen plegen.

Als hij Beertje gevonden heeft op de stoffige kerkzolder is het alsof hij zijn jeugd hervindt, alsof hij opgestaan is uit de dood in plaats van haar en in plaats van de Heer. Zijn zelfvertrouwen krijgt een boost als een bombardementsvliegtuig. Als in een Lohengrintische zwanenzang leeft hij op in een te felle bliksem van levenslust en vlammend verlangen:

‘Zijn herinneringen zijn gekleurd door die van Ghislaine (zijn vrouw, rdv) en dan niet zozeer door haar feitelijke herinneringen, maar door zijn eigen fantasieën over haar glorieuze adellijke meisjestijd die hij evengoed bij Proust of Nabokov had kunnen lezen als hij daar op zekere dag de tijd voor genomen had. Een fantasie met om te beginnen net iets te veel witte jurkjes en sokjes en onderbroekjes en overal onwaarachtig groen gras. Die jeugd - het is als twee druppels water de jeugd die hij nooit had - die wil hij terug. En dat vleesgeworden meisjesbeen (van Beertje, rdv) die zijn vingertoppen nu virtueel voor hem uittekenen, is daarvan mogelijk een begin.’ (ib.: 39)

De dirigent redt haar door haar naar de eerste hulp te brengen. Dan slaat de weldoener in hem genadeloos toe en rijdt hij met het meisje van hot naar her maar uiteindelijk naar zijn hut en naar het chalet van zijn schoonzus en zwager in de Zwitserse Alpen.

Het stukje waarin hij Beertje vindt is van een genadeloze schoonheid; dat vindt hij zelf ook en daarvan raakt hij nog meer in de war. Hij laat zijn Luxemburgse Franssprekende vrouw en lapzwans want alleen maar in bed liggende en neukende zoon, in de steek. Hij wordt onwel tijdens de uitvoering van zijn oratorium en weet uiteindelijk te ontsnappen aan ziekenhuis, vrouw en zoon om met Beertje, die eigenlijk steeds onwilliger wordt, te ontsnappen naar Zwitserland.

Het verhaal is het loutere verhaal van een verongelijkte componist met grootheidswaan. Hij is tot op het bot onzeker en voelt zich verguisd. De vondst van het meisje, de dochter van zijn collega en tegenstrever en zijn direct ontspruitende romantische liefde voor dat meisje doen hem helemaal ontsporen. Hij raakt helemaal van het padje. Hoe moet dit aflopen?


In het begin kun je als lezer de hoofdpersoon nog goed volgen in zijn gedachten en in zijn beweegredenen, je merkt dat hij steeds meer ontspoort en dat er geen touw meer aan vast te knopen is aan zijn monologues interieures. Dat kun je ook opmaken aan de reactie van het meisje, dat eerst nog wel wat in hem ziet, ergens, of hij maakt zichzelf dat wijs, maar dat zich gaandeweg meer op zichzelf terugtrekt en hem uiteindelijk laat vallen als een baksteen. Maar er is voor haar waarschijnlijk geen andere mogelijkheid. Zij wil door haar familie niet gevonden worden, maar kan dat natuurlijk niet volhouden.


Sommige stukken zijn mateloos intrigerend en van een bovenwereldlijke schoonheid maar een krankzinnig wordend mens is op een gegevens moment alleen nog maar een zielige, huilende en zeurende obsessieveling. Zielig, betreurenswaardig maar op geen enkele manier te pruimen. Hetzelfde geldt wellicht voor zijn muziek.

Ten overvloede is gezegd dat in de roman muziekmetaforen en muziekzaken de boventoon voeren.

Het is niet zozeer het spannende verhaal dat deze roman tot een schoonheid verheft, het is vooral de taal van Thomése, die je als lezer betovert en je laat stijgen tot lyrische hoogten. Vandaar de twee ruime citaten hierboven.



Over de auteur:

Pieter Frans Thomése (Doetinchem, 23 januari 1958) is een Nederlands schrijver.

Van 1979 tot 1984 was Thomése redacteur en verslaggever bij het Eindhovens Dagblad. In 1984 pakte hij zijn geschiedenisstudie voor drie jaar weer op, maar voltooide deze niet. Daarna schreef Thomése voor het weekblad De Tijd en leverde hij bijdragen aan NRC Handelsblad, enkele regionale dagbladen en Vrij Nederland. Van januari 1998 tot april 2001 was Thomése redacteur van De Revisor.

Thomése publiceerde zijn eerste literaire verhaal in 1986 in het literair tijdschrift De Revisor. Dit verhaal maakte in 1990 deel uit van zijn debuut in boekvorm, de verhalenbundel Zuidland. In 1991 en 2003 ontving hij literaire prijzen. In september 2007 verscheen zijn roman Vladiwostok! over het politieke bedrijf in Den Haag, de media en andere valkuilen. Vladiwostok! werd genomineerd voor de Gouden Uil 2008. Een jaar later werd de bundel Nergensman. Autobiografieën genomineerd voor de Gouden Uil 2009.

In 2011 werd zijn roman De weldoener genomineerd voor de AKO Literatuurprijs. In het voorjaar van 2012 werd Grillroom Jeruzalem bekroond met de Bob den Uyl-prijs voor het beste reisboek van het jaar.

De roman De onderwaterzwemmer (2015) haalde de shortlist van alle drie de grote publieksprijzen: ECI Literatuurprijs 2015, Libris Literatuurprijs 2016 én Fintro Literatuurprijs 2016, en werd bekroond met de Fintroprijs van de Lezersjury.




Bibliografie:


Auteur: P.F. Thomése
Titel: De weldoener
Uitgever: Atlas Contact
Verschijningsdatum: oktober 2015
Druk: 6e druk
Aantal pagina's: 352
ISBN13: 9789025446628",1
"Arjan moet van school stage gaan lopen , en omdat die zelf niks kon 'vinden', moet die stage lopen bij een verzorgingstehuis . al gauw komt die er achter dat het toch niet zo saai is als hij dacht.

zwijgplicht is een verschrikkelijk goed boek, verschrikkelijk omdat als je eenmaal begint niet meer kan stoppen met lezen en dan erachter komt dat het half 1 nachts is.

de personages in dit boek zijn ook allemaal goed uitgewerkt en ook kom je van iedereen wel iets te weten zonder dat het afleidt. dit boek is ook zeker een YA thriller en niet alleen maar omdat de hoofdpersoon van die leeftijd is. Helen heeft dit boek heel begrijpelijk geschreven en ook zonder moeilijke woorden of zo.

de ontknoping van dit boek zal je ook zeker verbazen want je wordt door Helen Vreeswijk , meer dan eens op het verkeerde spoort gezet.

dit boek is dus zeker een aanrader voor iedereen , jong of oud!",1
"De boeken over Maigret lijken vrij saai. Ze volgen bijna allemaal hetzelfde patroon: ergens wordt een lijk gevonden, Maigret gaat erheen, stopt zijn pijp, denkt lang na, praat met iedereen en denkt weer lang na. Intussen passeren talloze mensen de revue. Het tijdsbeeld dat geschetst wordt door de met veel details beschreven omgeving, is fascinerend om te lezen. Zo moet je nog naar het postkantoor om een telefoongesprek aan te vragen. Het boek werd geschreven in 1931.
In een hotel in Sancerre wordt het lichaam aangetroffen van meneer Gallet, handelsreiziger. Zijn halve hoofd is er af geschoten en hij heeft een fatale messteek in zijn borst. Als Maigret zijn weduwe opzoekt, gelooft ze hem niet: ze heeft nog net een kaart van hem ontvangen, waarop staat, dat hij de volgende dag thuis zal komen. Maigret voert talloze gesprekken met de mensen die de dode gekend hebben en die hem steeds weer in dit hotel hadden ontmoet. Hij bleek daar echter onder een andere naam ingeschreven te staan. Maigret stelt steeds vreemdere vragen en pas aan het einde begrijp je de reden daarvan. Een heel onverwachte ontknoping, waarin Maigret zich weer in al zijn menselijkheid vertoont.",1
"‘Broederdienst’ is een boek van deze tijd. Ingrid Mulder gebruikt namelijk een actueel thema: agressie tegen hulpverleners. Ook passeren realistische problemen zoals: politiediensten die langs elkaar werken, een actieve journalist die zelf op onderzoek uitgaat, drugs, gokken en racisme. Daarnaast het fenomeen van een raadslid die alles gebruikt, wat zich in zijn stad afspeelt, om zijn campagne, om wethouder te worden, sterker kan maken.
Het verhaal is spannend maar komt ietwat traag op gang. Veel personen en hun belangen worden beschreven. Daardoor lijkt het in eerste instantie onoverzichtelijk maar eenmaal in de ban van het politieonderzoek, aanleiding een neergestoken ambulancebroeder, dat uitgevoerd wordt door de vrouwelijke rechercheur Sjaak en haar mannelijke collega Stijn wordt het boeiend en spannend. Naast het onderzoek spelen persoonlijke problemen van Sjaak zoals een goede verhouding tussen werk en gezin te vinden ook een rol. Ook haar relatie krijgt het te verduren.
Ingrid beschrijft op meerdere momenten kleine details van de persoon en omgeving waardoor de verhaalsfeer goed tot zijn recht komt. - “Van Abelen” zei de man. Hij stak geen hand uit. “Jullie hadden iets te vragen?” Hij ging wijdbeens naast ze staan duidelijk niet van plan om het gesprek ergens anders voort te zetten dan midden in de werkplaats. -
Het boek leest prettig en het verhaal zou echt gebeurd kunnen zijn.
Het is een realistisch, geloofwaardig en onderhoudend politieverhaal. ‘Broederdienst’ krijgt een plekje in mijn boekenkast!
Ine Andreoli",1
"‘Zand’ is het nieuwe boek van de Amerikaanse auteur Hugh Howey. Howey verwierf internationale bekendheid met zijn SILO-serie. En ook dit nieuwe sciencefiction-boek mag er zijn.

In Zand lezen we het verhaal van een uit elkaar gevallen gezin. Elk gezinslid heeft zowat zijn eigen leven in een wereld vol zand. De oude wereld (de wereld die wij vandaag kennen) is niet meer en is bedolven onder een immense laag zand. Om meer te weten te komen uit die oude wereld, doet men aan zandduiken. Maar tijdens het zandduiken krijgt Palmer plots informatie te weten die de wereld op haar kop zal zetten, maar door verwikkelingen in het boek is hij fysiek niet in staat om op tijd de mensen te waarschuwen.
Ondertussen vindt Palmers broer Connor tijdens hun jaarlijkse kampeeravond een meisje dat beweert hun halfzus te zijn. Ze komt helemaal van de ander kant van het Niemandsland met een boodschap van hun vader (die door het gezin al doodverklaard was). Wat is hier allemaal aan de hand?

Zandduiken is een belangrijk onderwerp in het boek en het spreekt echt tot de verbeelding. Je moet er als auteur maar opkomen om dergelijk onderwerp te bedenken en zo realistisch te verwerken in je verhaal. Ook de nieuwe fictieve wereld waarin de mensen (over)leven wordt op een zeer filmische manier beschreven. De beeldende stijl van Hugh Howey is duidelijk te herkennen in dit boek.

Het verhaal komt wat stroef op gang en soms is het moeilijk om je als lezer onmiddellijk in te werken in het verhaal. Je krijgt in het eerste deel van het boek een duidelijke en uitgebreide beschrijving van het nieuwe “decor” (de zand-wereld) en je maakt kennis met het eerste hoofdpersonage, Palmer, en dat kan soms wat langdradig overkomen. Eenmaal je deel twee begint te lezen komt er wel vaart in het verhaal en word je volledig meegesleurd in de claustrofobische wereld van Zand. De spanning wordt mooi en geleidelijk opgebouwd en wordt tijdens het lezen vastgehouden door telkens afwisselend de verschillende personages aan het woord te laten. Het verhaal is ook doorspekt met beklijvende en heel pakkende momenten die een meerwaarde geven aan deze toch zo beklemmende dystopische wereld vol onverwachte elementen.
Fijn aan het verhaal is dat je doorheen het boek de verschillende hoofdpersonages elk afzonderlijk van elkaar leert kennen en elk hun verhaal leest, maar dat op het einde al hun verhaallijnen samenkomen en één geheel vormen.

Dit boek krijgt vier verdiende sterren door de in het algemeen vlotte schrijftaal, het hoge spanningsgehalte en de filmische wereld waarin dit verhaal zich afspeelt.",1
"Het verhaal speelt deels in het heden en deels in het verleden af.
Je word gelijk op een prettige manier in dit mooi verhaal mee gesleept.
Eigenlijk zou het ook wel voor een roman kunnen doorgaan. Vanwegge de rode draad in het verhaal over Bianca en de Itliaan Luca.
Erg spannend vond ik het verhaal niet. Maar het geeft wel een mooi beeld van de eerste periode van de komst van de gastarbeiders in ons land. Als Katja met nog een thriller uit komt hoop ik op meer spanning, maar zal het zekker ook weer lezen. Dat van wegen de prettige manier van schrijven.
Thanx Katja",1
"Maar toch ook wel weer heel gaaf!
Dit was er nog niet en daar houden we van.
Nieuw en verfrissend
Op een leuke manier getekend
Genoeg uurtjes kleur plezier voor de boeg",1
"Vol verwachting ben ik dit boek gaan lezen. Het boek pakt meteen en leest lekker vlot. De twee verhaallijnen zijn gemakkelijk te herkennen en verwarren je niet. Het verhaal wordt voor in het midden langdradig, duurt te lang voor er weer iets gebeurt, terwijl het einde plotseling en abrupt is. Af en toe wordt er iets aangehaald, maar dat wordt niet verder onderbouwt.
Al met al toch wel een prettig boek om te lezen. Je blijft aan het eind wel met een aantal vragen zitten.",1
"Søren Sveistrup (1968) is de internationaal bejubelde bedenker en scenarioschrijver van het Deense televisiefenomeen The Killing ( Forbrydelsen), dat bekroond werd met met diverse internationale awards en waarvan de uitzendrechten aan meer dan honderd landen verkocht werden.
Meer recentelijk was Sveistrup verantwoordelijk voor de scripts van de films The Day Will Come en Jo Nesbø’s The Snowman.
Sveistrup behaalde zijn masters in Letterkunde en in Geschiedenis aan de Universiteit van Kopenhagen en studeerde af aan de Deense Filmschool. Hij won talloze prijzen, waaronder een Robert Award voor The Day Will Come (2017), een Emmy Award voor Nikolaj and Julie (2003) en een BAFTA voor The Killing (2011).
Oktober is Sveistrups thrillerdebuut.

(Bron: https://www.awbruna.nl/auteur/soren-sveistrup/ )



De achterflap:
Op de eerste dinsdag van oktober keert Rosa Hartung terug op haar post als minister van Sociale zaken. Na de dramatische verdwijning van haar twaalfjarige dochter heeft ze een jaar verlof genomen. Een psychisch gestoorde man heeft de moord op Hartungs dochter bekend, maar het lichaam is nooit gevonden.

Op dezelfde dag dat Hartung terugkeert in het parlement, wordt een jonge vrouw op brute wijze vermoord in haar huis in een buitenwijk van Kopenhagen. Een van haar handen is eraf gehakt.
Wanneer de rechercheurs Thulin en Hess arriveren op de plaats delict treffen ze een kastanjepoppetje aan, dat een sinister geheim bij zich blijkt te dragen. En dan wordt er nog een vrouw vermoord. Het heeft er alle schijn van dat de missie van de moordenaar nog niet voorbij is…


Mijn mening:
Dit is een geweldig boek met fascinerende personages en een meeslepend verhaal. Moeilijk weg te leggen als je bent begonnen te lezen.
Søren Sveistrup schrijft erg beeldend je ziet, hoort en voelt wat er gebeurd. Eerst word je meegenomen naar het verleden waar een politieagent die tegen zijn pensioen aanloopt een gruwelijke situatie ontdekt.
Dan wordt er een stap gemaakt naar het heden en vraag je je af wat dit te maken heeft met wat je net in het eerste hoofdstuk hebt gelezen. Uiteindelijk komt het allemaal bij elkaar maar tot de ontknoping aan toe worden er steeds nieuwe vragen opgeworpen. Je blijft je hoofd breken over wat er aan de hand kan zijn en dat maakt dit boek echt tot een ondraaglijk spannende thriller.
Na de ontknoping begrijp je wat er is gebeurd in het eerste hoofdstuk en valt het allemaal op zijn plaats. Echt een ontknoping die je niet ziet aankomen!



Verschijningsdatum: 2-10-2018
ISBN: 978-94-005-1034-0
Uitgever: A.W. Bruna
Vertaler(s): Corry van Bree
NUR: 305",1
"Vaak de boektitel voorbij horen komen, zonder dat ik echt wist waar het boek over ging. Zonder echte verwachtingen aan het boek begonnen.

Als een fervente Thriller-lezer is een Horror verhaal wel even wennen. De setting van een heks in onze huidige tijd, vond ik erg origineel. Het verhaal is spannend geschreven en werkt langzaam naar het hoogtepunt. Dit einde vond ik dan wel helaas te extreem.

Al met al heb ik er erg van genoten en kan ik niet wachten tot het verfilmd wordt met een alternatief einde, dat dan weer wel.",1
"Toen ik net begonnen was aan dit boek dacht ik: ik weet niet of ik dit boek van Auster uit ga lezen. Intussen weet ik wel zeker dat je het uit gaat lezen én in een razend tempo. Wat een goed verhaal! De verhaallijnen lopen naadloos in elkaar over. Het verhaal wordt in 4 delen verteld en ook in 3 verschillende vormen nml. met een ik-persoon, een hij-persoon en een jij-persoon. Ik ga niks vertellen over het verhaal zelf anders verraad ik misschien iets, ik kan alleen maar zeggen: LEZEN!!!",1
"Na het boek de 100 jarige...., welke ik echt met moeite heb kunnen uitlezen, toch wel aan dit boek begonnen.
Waar ik bij de 100 jarige zowat in slaap viel en regelmatig dacht het zal wel, was ik bij deze meteen verkocht.
Ik kon niet stoppen met lezen, wat een heerlijk grappig en vlot geschreven verhaal.
Zag het helmaal voor me.
In een ruk uit, in tegenstelling tot de 100 jarige...",1
"Samenvatting van het verhaal
Londen 1939: Ada Vaughan is achttien jaar en is kleermaakster van beroep. Ze is heel modebewust en draagt goed zorg voor haar uiterlijk. Dit zou je haar allemaal niet nageven alhoewel ze uit een achterbuurt komt. Ze is op vijftienjarige leeftijd beginnen werken en het was een betoverende wereld waar ze deel van wilde uitmaken. Doordat ze een snelle leerlinge was en heel behendig met naald en draad kreeg ze toch enigszins aanzien in de winkel waar ze werkte. Ze had gewoon de ambitie en het talent. Ada wilde ‘iemand’ zijn maar ze wist dat ze nog een lange weg had af te leggen.
Op een regenachtige dag in april ontmoet ze per toeval een man. Hij heet Stanislaus Von Lieben en is een graaf. Hij overstelpt haar met aandacht en binnen de kortste keren is ze smoorverliefd op hem. Hij wil haar Parijs laten zien en ze wil niets liever dan met hem meegaan. Ze wil de beroemde modehuizen zien en misschien kan ze daar aan een baantje geraken.
Tegen alle waarschuwingen in van haar bazin, mevr. B, gaat ze toch met hem mee. Het is ten slotte maar voor vier dagen en voor ze het weet zijn ze terug. Wat kan hen nou overkomen op de vooravond dat de oorlog voor de deur staat?
Op de vierde en laatste dag die ze in Parijs vertoeven, wordt de oorlog verklaard en ze kunnen niet meer terug. Ada besluit om een baan te zoeken zodat ze samen in Parijs kunnen blijven tot ze terug naar Engeland kunnen gaan. Terwijl zij gaat werken weet ze eigenlijk niet wat hij gans de dag uitsteekt. Zijn humeur en attitude tegenover haar veranderen.
Na een paar maanden gebeurt er iets en ze moeten halsoverkop vluchten naar België, naar Namen meer bepaald. Maar dan laat Stanislaus haar in de steek en ze moet zichzelf behelpen met alle gevolgen van dien.
Ze wordt onder de hoede genomen door nonnen maar ze komt uiteindelijk in Dachau terecht waar ze de huisslaaf wordt van de kampcommandant. Er is één ding dat haar recht houdt en dat is het maken en herstellen van kleding.
Na ellendige lange jaren kan ze toch wederkeren naar haar geliefde vaderland. Maar wordt het er daar beter voor haar? En hoe moet ze zien te overleven?
Conclusie
Het boek bestaat uit 3 delen: het eerste deel beschrijft hoe ze is opgegroeid en uiteindelijk in Dachau verzeild geraakt. Het tweede deel is hoe ze terug in Londen aan komt in juli 1945 en het schetst een beeld van na de oorlog. Hoe het eraan toeging, de armoede, de zwarte markt en nog zoveel meer. Het derde deel is heel beklijvend en doet je nadenken hoe moeilijk vrouwen het hadden in die tijd. Ik kan hier niet dieper op ingaan omwille van de spoilers die ik dan zou weg geven.
Het verhaal schetst een beeld van een jonge dame die zo naïef is maar die maar een doel heeft in haar leven en dat is dat ze ontzettend veel van de mode houdt, ze omarmt de stoffen alsof het haar kinderen zijn. Ze wil niets anders dan kleren ontwerpen. Het is mooi om te lezen hoe ze de stoffen beschrijft en wat ze er het beste mee kan doen. Hoe ze terug denkt aan haar oude baas Isidore die haar alle kneepjes van het vak heeft geleerd.
Wat ik vooral storend vond was haar naïviteit, niet één keer maar meerdere malen. Dat vond ik frustrerend om te lezen. De besluiten die ze nam, kon ik niet goed bevatten. Ik dacht dat ze haar lesje al zou geleerd hebben. Ik zou haar zo door elkaar kunnen schudden hebben om al de verkeerde beslissingen die ze nam terwijl de signalen duidelijk waren dat er iets mis was. Mijn gevoelens tot haar bleven eigenlijk oppervlakkig tot het laatste deel van het boek en toen had ik echt met haar te doen. Ook de tijd in het huis van de commandant is op een bepaald moment saai te noemen. Er komt op een gegeven moment geen vaart in het verhaal.
De titel van het boek is weliswaar misleidend. Dit verhaal beschrijft een ander deel van WOII. De titel laat je denken dat het vooral in Dachau te doen is maar dat is niet waar. Het betreft meer de naoorlogse toestanden in het bijzonder. De auteur beschrijft dit deel en laat je kennis maken hoe Londen veranderd was en hoe het er in de maatschappij aan toe ging.
Het dankwoord van de auteur zet de vrouw in de kijker. De geschiedkundige kenmerken zoals opvoeding, de schoolopleiding, het rechtssysteem, de politiek en nog veel meer. Want het Londen van Ada bestaat niet meer. Er zijn zoveel dingen veranderd en op sommige gebieden waren de Britten nog even bekrompen als voor de oorlog. Het geeft een verhelderend beeld weer.
Het is niet zozeer het deel in Dachau waar ik van onder de indruk was maar de plot van het boek.
Dit is een boek voor de lezers die van historische feiten houden. Het zet je gewoon aan het denken. En vooral, je hebt enorm te doen met een meid die het ver had kunnen schoppen als ze maar juist had gehandeld.
Ik geef dit boek 3,5 sterren",1
"Dit is een goed boek dat geen moment verveelt. Je waant je in de wereld van de familie Riebeek, vader Menno, moeder Sascha en hun zoon. De problemen beginnen wanneer door het deelnemen aan pokerwedstrijden schulden ontstaan en Menno zijn zoon geld leent.
De afpersers beginnen bij de zoon om zo bij de eigen transportzaak van Menno te eindigen.
Wanneer de criminele zelfs Sascha niet met rust laten, gaat Menno zelf achter de hoofddader aan.

Een verhaal over een gewoon gelukkig gezin, met hun kleine problemen, een puberende zoon, een eigen zaak en dagelijkse beslommeringen. Totdat ze belanden in de handen van een crimineel die niet van wijken weet. Dit met grote gevolgen.

De personages zijn goed weergegeven, je voelt hun angst voor wat er komen gaat. Wel een beetje naïef om je als volwassene in te laten met drugsvervoer ter aflossing van je schuld. Vooral als je van te voren weet dat degene al een crimineel verleden heeft.
Het criminele circuit wordt neergezet zoals het is met afpersingen en afrekening.",1
"De Klauw gaat over Marit en haar wat ""aparte"" broertje Auric die leven in het stadje Oftenooi op het eiland Semaris.Als op een dag een delegatie uit Aimerey de stad aandoet om de rotsblokken te verwijderen zodat de toegang tot de stad voor de handel weer open is,verandert dit hun hele leven en moeten ze samen met Eamon,die een oogje op Marit heeft,vluchten om de Magyckers en hun magische spreuken voor te blijven.Het wordt een heuse klopjacht en de gebeurtenissen volgen hierdoor elkaar vliegensvlug op.

Mocht de Klauw van Adrian Stone lezen als #buzzboek en als thriller lover was ik wat sceptisch tegenover een fantasy boek.Vind ik dat wel leuk was mijn eerste gedachte,is het niet te,kan het verhaal me wel boeien? Nou het boek heeft me verrast,vanaf het begin zat ik in het verhaal,totaal geen moeite met de wat aparte namen,dingen en plaatsen die er in voorkomen.Heb er dan ook ontzettend van genoten en is voor degenen die eens iets anders willen lezen dan ze gewend zijn,zeer zeker een aanrader! De Klauw is het eerste deel van de Magycker trilogie en ik kijk al uit naar deel 2 al zal ik daar wel nog even geduld voor moeten hebben.",1
"Menselijke relaties, de historische context van de eerste wereldoorlog en thrillerachtige intriges: ziehier de ingrediënten van Belegerd verleden. Staf Schoeters mixt ze tot een spannend, vlot en bijwijlen grappig verhaal, dat de auteur zelf “een historische intrigeroman” noemt. Wat mij betreft was dit boek geheel terecht genomineerd voor de Hercules Poirotprijs.

Verteller van Belegerd verleden is de hedendaagse Duitse historicus Jörgen Bayens. Jörgen moet afrekenen met een persoonlijke tragedie en denkt dat inzicht in het verleden hem daarbij kan helpen. Daarom probeert hij aan de hand van dagboeken, foto’s, mondelinge overlevering en andere bronnen zijn Vlaamse roots bloot te leggen. De vorderingen van zijn onderzoek vertelt hij aan zijn Vlaamse vriendin Finne. Met dit procédé wisselt Schoeters heden en verleden af, de bronnen uit het verleden, Finnes commentaar in het heden.

De bronnen uit het verleden brengen de lezer onder andere naar Antwerpen, naar de eerste maanden van de eerste wereldoorlog. Duitsers of mensen met een Duitse naam moeten de stad halsoverkop verlaten, verhalen over Duitse gruweldaden in andere steden houden de Antwerpenaars in de ban, tegelijkertijd is er het optimisme dat deze oorlog niet lang zal duren. Hoofdpersoon in het verhaal is Maria Bayens, een jonge zakenvrouw avant la lettre die samen met haar vader Hotel St.-Antoine uitbaat. Het hotel herbergt niet alleen een bont diplomatiek gezelschap, maar ook de Ierse fotograaf, Donald Maupin en een Amerikaans sterreporter, Eugene Rawlins. Donald en Eugene zijn de andere hoofdpersonen uit het boek. We krijgen de oorlog door hun ogen te zien, vooral via Donalds dagboek en het commentaar dat hij geeft bij zijn foto’s. De beschrijvingen van de oorlogsellende zijn vaak hallucinant. Daarnaast ruimt Schoeters veel plaats in voor de complexe relatie tussen de Ier en de Amerikaan. De laatste beweegt zich als een bizon door het slagveld en daar heeft de gevoelige Ier het erg moeilijk mee. Nog moeilijker wordt het als ze allebei een relatie beginnen met Maria. Hun driehoeksverhouding bevat de kiem tot verraad en moord.

In het heden levert Finne commentaar bij het verleden. Ze is niet wild van Jörgens opportunistische grootmoeder, maar heeft wel veel bewondering voor de gedrevenheid van een Donald Maupin of een Duitse zeppelinpiloot die even langszij komt. Dat is nog een ander charmant trekje van dit boek, de vele historische figuren en gebeurtenissen die Schoeters de revue laat passeren. Zoals de Duitse man die begeesterd raakt door de Zeppelin. Hij wil er technisch alles van weten, volgt opleidingen en behoort al snel tot het kruim onder de ‘luchtschepen-bevelvoerders’, maar tegelijkertijd beseft hij dat het waanzin is om met een Zeppelin bombardementen te gaan uitvoeren. Of het atelier van de bekende Oostendse kunstenaar James Ensor, waar onze Ierse fotograaf een gelijkenis ziet tussen de ‘Maskers’ en de gezichten van de vele vluchtelingen. Zelfs Winston Churchill wordt ten tonele gevoerd. Dat levert een erg humoristische scène op, die trouwens niet de enige is, want ook dat is een pluspunt van dit boek.

Kortom, ik heb dit boek met plezier gelezen. Schoeters is er met verve in gelukt om levensechte karakters tegen een gedegen historische achtergrond te plaatsen.",1
"Ik heb het boek vrijwel in een ruk uitgelezen. Na de proloog wil je verder lezen. Het begint
intrigerend en ook daarna wordt telkens een tipje van de sluier opgelicht en denk je te weten wie de dader is. Toch wordt je steeds weer een beetje op het verkeerde spoor gezet. De beschrijvingen in het boek zijn zeer gedetailleerd. Sheriff Nick Morrelli die weinig ervaring heeft moet op jacht naar een moordenaar van een kleine jongen. De moord lijkt erg op drie moorden die een inmiddels geëxecuteerde seriemoordenaar had gepleegd. Derhalve wordt de hulp ingeroepen van FBI agent Maggie O'Dell. Al vrij snel beginnen ze te twijfelen of het om een copycat gaat of dat de vorige moorden toch niet door dezelfde dader zijn gepleegd. Dan de zus van Nick die journaliste is en met deze zaak hoopt door te breken wat niet altijd in goede aarde valt. En terwijl ze allen aan de zaak werken gaat de moordenaar ook gewoon door en worden meer jongens vermist. Een spannend verhaal met ook een romantisch tintje. Het boek eindigt met een cliffhanger waardoor je het volgende deel wel moet lezen, tenminste... als je wilt weten hoe het verder afloopt. Wat mij betreft absoluut een aanrader.",1
"...
Naar mijn gevoel is An Janssens schrijfstijl geëvolueerd sinds het eerste boek. Drakenvuur leek voor mij alleszins vlotter te verlopen dan zijn voorgangers. De personages voelen ondertussen vertrouwd aan en waar ik bij de vorige boeken het gevoel had dat ik het verhaal van op een afstand volgde, wisten de schrijfster en karakters met dit keer wel mee op sleeptouw te nemen.

Het einde riep eerst een dubbel gevoel bij me op maar uiteindelijk won de positieve kant het. Dankzij die paar laatste zinnen voelt het niet echt aan alsof je afscheid neemt van de personages. Je vraagt je net af wat ze verder nog zullen uitsteken zodra je het boek dichtklapt.

Drakenvuur is een mooie afsluiter van deze serie waarin de Vlaamse fantasyschrijfster trouw blijft aan haar personages.",1
"‘Reizende poefjes’ vertelt het verhaal over Pol en Polleke Grasspriet. Wanneer de ouders van Pol en Polleke een weekje op vakantie gaan naar Italië, logeren Pol en Polleke bij hun oma. Hun oma is leuk. Zij is voor van alles ín en ze is ‘hip’.

Op enig moment schuift Pol de twee poefjes van oma tegen elkaar voor de open haard. Hij geniet van de warmte van de dansende vlammen in het haardvuur. En dan….ineens … vliegt Pol de lucht in en komt hij terecht in het land van koning Barbaro waar hij gevangen wordt genomen. Polleke gaat op zoek naar haar broer en komt in Luilekkerland terecht…
Pol weet te ontsnappen en samen met een reus en een vogel beleeft hij spannende avonturen. Vinden Pol en Polleke elkaar terug en loopt het allemaal goed af? Je leest het in ‘Reizende poefjes’.

“Ze strooide sterretjes over ons uit waardoor we steeds sneller gingen lopen. Bij het kasteel droeg ze ons over aan de koning en werden we zijn dienaars. De heks had ons omgetoverd in net zulke barbaren als de koning.”

‘Reizende poefjes’ is aan het brein van Van den Berg ontsproten door haar eigen kleinkinderen en dat merk je! Zij heeft een heerlijk kinderboek geschreven dat bol staat van het avontuur en waar menig kind enorm van zal genieten. Haar beeldende schrijfstijl zal kinderen zeker aanspreken en de fantasie die zij in haar vertelsels presenteert eveneens.

“De pegel valt in duizend stukjes, als kleine kristalletjes tussen de witte chocoladevlokken. Pol raaktt een sneeuwpop aan en pulkt een beetje met zijn vinger aan de sneeuw. Hij breekt een stukje af en stopt dat in zijn mond. Lekker, net een Magnumijsje. Hij neemt nog een stuk en kan niet meer stoppen.”

De afwisseling tussen spanning en enge gebeurtenissen wordt door de auteur uitgekiend afgewisseld door vrolijke elementen en zal er voor zorgen dat haar jonge lezers geboeid blijven.

“Dat had hij niet moeten doen, er komt een leger creepers tevoorschijn. Ze rennen recht op hen af. Het zijn groene monsters zonder armen die overal tegenop kunnen klimmen.”

Het boek is verdeeld in korte hoofdstukken hetgeen leesbevorderend werkt en Van den Berg ziet kans om –zonder ook maar één moment belerend te zijn- fraaie thema’s voorbij te laten komen zoals vriendschap, samen doen en verliefd zijn. ‘Reizende poefjes’ is geschikt voor kinderen van circa 8 tot 11 jaar.

Over de auteur
Lieve van den Berg ontdekt haar liefde voor het schrijven al op de lagere school. Ze gaat echter werken als verpleegkundige en later op de activiteitenafdeling in een ziekenhuis.
Daar komt het schrijven weer naar boven. Ze ontwikkelt een boek voor geheugentraining dat tot op heden in veel verpleeghuizen en zorginstellingen wordt gebruikt. Ondertussen schrijft ze dagboeken vol over van alles en houdt een blog bij over alledaagse dingen. Van den Berg maakt deel uit van een schrijfgroep, waarin de deelnemers intuïtief schrijven met behulp van opdrachten.

Uitvoering
Godijn Publishing
ISBN 978-94-92115-31-7
Paperback, 194 pagina’s

Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/",1
"De versie van 'Het geheim' die ik gelezen heb gaat over een vrouw die na 27 jaar op een advocatenkantoor verschijnt en vraagt naar de heer Baindor. Dit brengt het hele kantoor in rep en roer.
Hierna springt het verhaal 30 jaar terug in de tijd en lezen we hoe het in die jaren met de hoofdpersoon is vergaan. Aan het einde van het verhaal komen verleden en heden weer samen en vallen de verschillen tussen arm en rijk even weg. Prachtig, en af en toe moest ik een traantje wegpinken.
Minpuntje vond ik wel dat er in het begin heel veel personages in voorkwamen die verder weinig met het verhaal van doen hadden. Dat was wel even verwarrend. Verder richt het verhaal zich heel erg op de levens van de hoofdpersonen en wordt de wereldgeschiedenis niet of nauwelijks aangestipt. Wij zijn bv. in minder dan 10 pagina's door de Tweede Wereldoorlog heen. Ook is er wel sprake van armoede in het boek, maar het wordt niet benadrukt dat dit het gevolg was van de wereldwijde crisis in de jaren '20.
Als je dit boek bv. vergelijkt met de rozentrilogie van Jennifer Donnnelly plaatst zij het verhaal veel meer tegen de achtergrond van de wereldgeschiedenis. Maar goed, Jennifer heeft dan ook heel wat meer pagina's nodig om haar verhalen te vertellen.",1
Topboek!!!! Mooiste boek wat ik ooit gelezen heb samen met dochter van de imam.,1
"Mijntje en Jonas zitten in groep vier. Jonas is de buurjongen van Mijntje. Juf Henny vraagt de kinderen een spreekbeurt te houden over iets waar ze veel van weten. Het is de bedoeling dat ze samen met iemand anders voor de klas vertellen over een onderwerp dat ze samen gekozen hebben.
Alle andere kinderen hebben al een onderwerp bedacht en dat achter hun namen ingevuld op een lijst. Iedereen, behalve Jonas & Mijntje...

Het valt ook niet mee om samen iets te bedenken als je zo verschillend bent als Jonas & Mijntje. Maar de tijd dringt en er moet toch echt een onderwerp op dat lijstje komen. Jonas bedenkt dan iets heel merkwaardigs en Mijntje vertrouwt op zijn keuze.

Mijntje helpt Jonas iedere keer wanneer kinderen onaardig tegen hem doen omdat hij zoveel meer weet dan de anderen. Bovendien weet ze hem steeds gerust te stellen waardoor een zenuwtrekje minder wordt.

''t Is niks' is een leuk boekje voor kinderen uit de aanbevolen leeftijdsgroep om zelf te lezen.
Soms staat een woord vermeld dat ze misschien nog niet kennen, maar de betekenis daarvan wordt een paar zinnen verderop in het verhaal verklaard. Op deze manier leren de lezertjes spelenderwijs nieuwe woorden. De gedetailleerde tekeningen complementeren het verhaal.
Maar voorlezen is natuurlijk ook leuk om te doen.

Het hebben van respect voor elkaar is de rode draad in ''t Is niks'.
Er zijn geen twee mensen precies hetzelfde en dat is prima zo!
Bovendien is het geven van een compliment een kleine moeite.
Ik heb ''t Is niks' graag gelezen en waardeer het met vier vette sterren.",1
"Het zal je maar gebeuren. Ga je met hubby langs een onschuldige medische gezondheidscontrole, krijg je daar te horen dat jullie dankzij uitstekende genen, een ijzersterk gestel en een gezonde leefwijze ruim honderd jaar oud zullen worden. Jullie zijn net tien jaar samen, dus, zoals de goede dokter enthousiast roept “Er staan jullie nog achtenzestig heerlijke huwelijksjaren te wachten!”
Oeps. Is dit nou echt een goed bericht?

Dit overkomt Sylvie en Dan in het nieuwste boek van Sophie Kinsella, Verras me. Een heerlijk hartverwarmend verhaal over twee mensen en een huwelijk, waarmee voor het bezoek aan de dokter niets, maar dan ook niets mis was. Het onverwachte vooruitzicht om nog bijna zeven decennia met elkaar te moeten slijten, zorgt voor onverwachte spanningen, stress en het onvermijdelijk stellen van belangrijke levensvragen. Sylvie en Dan zijn bevangen door de angst voor sleur en verveling. Je houdt van elkaar, maar nog achtenzestig jaar lang? Dat is wel erg confronterend. Om de sleur alvast te doorbreken, besluiten ze elkaar elke week met iets te verrassen.

De lezers van boeken van Sophie Kinsella zullen niet verbaasd zijn dat deze geplande, krampachtige verrassingen keer op keer verkeerd uitvallen. Kinsella beschrijft op haar bekende lichtvoetige en hilarische wijze reeksen goedbedoelde missers die als resultaat de relatie van Sylvie en Dan steeds meer in gevaar brengen. Een van de verrassingen leidt tot een avond broeierige seks in een prachtige vergeten tuin en even lijkt het tij zich te keren en nemen de spanningen tussen Sylvie en Dan af. Helaas is dit van korte duur en de nieuwe problemen dienen zich weer aan. De lezer vraagt zich met spanning af hoe het verhaal gaat aflopen. Gaat dit sympathieke stel het redden of niet? Een hilarisch gegeven, want natuurlijk bestaat het probleem feitelijk niet. Of, beter gezegd, het lijden, verveling, saaiheid en gebrek aan prikkels bestaan vooralsnog slechts in de bange hoofden van Sylvie en Dan. 

Alle chicklit liefhebbers hebben Sophie Kinsella leren kennen als de geestelijke moeder van de onvergetelijke ‘Shopaholic’-reeks. Miljoenen lezeressen hebben de charmante en mondige Becky Bloomwood, eigenaresse van ziljoen creditkaarten en evenveel onbetaalde rekeningen, in hun hart gesloten. Verras me is een poging tot een dieper verhaal, eentje, die behalve komische scènes tussen Sylvie, Dan en hun adorabele tweeling, ook een aantal belangrijke levensvragen probeert te behandelen. Waar gaat het nou echt om in de liefde? Zijn wij in staat, wanneer we eenmaal onze soulmate hebben gevonden, met hem of haar te leven ongeacht toenemende leeftijd en afnemende passie? Hoe houdt men de liefde spannend en de gekozen partner begeerbaar en interessant? Wat blijft over wanneer er niets meer over is van de fysieke aantrekkingskracht en kwaliteiten? Wat bindt ons aan elkaar? Is het veiligheid, gezin, gezamenlijke prestaties en samen bereikte doelen? Sylvie probeert een antwoord te vinden en tevens haar eigen integriteit te bewaren, buiten het bekende, afgeschermde kadertje waarin zij de eerste tien jaar van haar huwelijk doorbracht. En Dan, die haar boven alles veilig wil stellen en daardoor de minder prettige waarheden heeft verdoezeld, zal inzien dat de weg naar een goede en duurzame relatie geplaveid gaat met absolute waarheid en eerlijkheid. 

Een belangrijke rol in het verhaal en bepalend voor de uiteindelijke ontknoping is de relatie van Sylvie met haar overleden vader. Een enorm charismatische man, een geweldenaar die een stempel drukte op zijn omgeving en partner, werd door Sylvie aanbeden in zijn leven en daarna. Is dit terecht? Of schuilt er ergens een geheim en is de waarheid bedekt met een dun laagje leugens om bestwil? In de naam van veiligheid en bescherming?

En zo wordt dus een verhaal dat begon als een luchtig en komisch feelgood vertelling, langzaam omgebogen naar iets groters. Maar het blijft Sophie Kinsella, dus het blijft feelgood. Fijn om te lezen, vermakelijk en amusant, met net dat beetje extra om wat langer over na te denken. Een absolute aanrader.",1
"Het boek vertelt het levensverhaal van Anju. Een vrouw die leeft tussen twee culturen, zoals de voorcover laat zien. Een leven in sari of spijkerbroek. Een voorbeeld van een moeder heeft ze niet. Al op jonge leeftijd verliest zij haar Indiase moeder en leeft verder met haar westerse, Nederlandse vader in India. Als ook hij overleden is en zij alleen met haar winkel in sieraden overblijft, ontmoet zij de veel oudere Thomas. Hij handelt in schoenen en is erg rijk. Zijn vrouw is overleden en hij heeft 4 volwassen zoons, die bij hem in de zaak zijn opgeleid en alle werk van hem hebben overgenomen, met hun werknemers. Thomas en Anju blijkt een erg gelukkige combinatie en niets staat hun geluk in de weg. Doch Thomas heeft last van ""spoken uit het verleden"", wordt ziek en ook hij overlijdt. Anju blijft achter met 4 zonen. Dan volgen allerlei vervelende gebeurtenissen, Anju neemt niet altijd de goede beslissingen en haar leven en dat van haar zoons neemt een dramatische wending. Hoe dat uiteindelijk een positieve draai krijgt staat op een duidelijke engemakkelijk leesbare manier te lezen. Een fijn boek met een duidelijk beschreven verhaal, met ook nog enige culture waarde.",1
"Denemarken is één van de gelukkigste landen van de wereld en volgens auteur Meik Wiking is dit allemaal te danken aan het Deense hygge. Een woord dat lastig te vertalen is, maar in het boek wordt het vergeleken met het Nederlandse woord gezelligheid. Toch zit in hygge nog meer: comfort, warmte en saamhorigheid. Het kleine genieten. Denk daarbij aan een koude avond, waarbij je met vrienden bij het haardvuur zit, een goed gesprek hebt bij kaarslicht en geniet van een heerlijk zelfbereide stoofschotel.

Meik Wiking van the Happiness Research Institute in Kopenhagen deelt in het boek Hygge - de Deense kunst van het leven - het geheim van de Denen. Hygge is een levensstijl die je gelukkig maakt. Als je dit allemaal aantrekkelijk in de oren klinkt dan is het boek Hygge zeker een geschikte inspiratiebron. Meik Wiking deelt hoe de Denen hygge vormgeven, wat ze doen om hygge te creëren. De auteur probeert via verschillende thema’s duidelijk te maken wat hygge precies inhoudt, zo gaat het over licht, vriendschap, eten en drinken, kleding, woninginrichting, hygge-activiteiten, hygge rondleiding door Kopenhagen en zomer-hygge. Aan het eind van het boek gaat de schrijver in op de vijf aspecten van hygge (smaak, geur, geluid, gevoel en zien) en hygge en geluk.

Licht is bijvoorbeeld een belangrijk onderdeel van hygge. Sfeervolle verlichting, zoals kaarsen creëren een knusse sfeer, waardoor de gezelligheid wordt bevorderd. De Denen branden dan ook de meeste kaarsen per hoofd van de bevolking. Naast licht is ook eten en drinken belangrijk. De Denen koken veel met elkaar, om dit gezamenlijk op eten tijdens een lang diner dat uitloopt in goede gesprekken, of een avond met spelletjes spelen.

Auteur Meik Wiking is een wetenschapper, maar hij heeft zijn boek Hygge in een toegankelijke schrijfstijl geschreven, waardoor dit boek voor iedereen makkelijk te lezen is en begrijpelijk is.
Het boek Hygge is sfeervol vormgegeven. Het boek bevat mooie illustraties en foto’s, die de hygge-sfeer uitstralen. Een heerlijk boek om te lezen en je te laten inspireren om hygge ook in je eigen leven toe te passen, want naast een beschrijving van de hygge bij de Denen geeft de auteur ook tips om zelf hygge te creëren in je eigen leven. En wie wil dat nu niet, een gezellig en gelukkig leven? Zeker in deze tijd van de herfst en winter, is dit boek een prachtige inspiratiebron om het binnenshuis sfeervol te maken en te genieten van knusheid en gezelligheid.",1
"Het vehaal begint horror achtig met een moord op een man wiens handen zijn afgehouwen, even later weer een absurde moord, de moorden worden teruggebracht naar een klas waarin ook Fabian Risk, een rechercheur van deel uitmaakten.
Als snel wordt de link van de moorden gelegd naar een jongen die in de klas heel erg gepest werd, met name door de 2 mensen die vermoord werden.
Het onderzoek wordt ondersteboven geworpen als ook diegene die gepest werd, vermoord wordt aangetroffen, het is duidelijk iedereen uit de klas van weleer is niet veilig.

Een prima thriller, die vooral naar het einde toe erg spannend wordt",1
"Fenna woont in een portiekflat met haar moeder. Haar vader ziet ze maar heel soms want hij woont nog in hun oude huis in de polder en heeft vaak hoofdpijn als Fenna het weekend zou komen. Op school wordt ze gepest door Tess, haar vader is tandarts en erg interessant. Op een dag zit er een onbekend meisje voor de flat: Charlie. Ze blijkt de dochter te zijn van de nieuwe bewoner Benedict die op woensdagmiddag bij hem is. Fenna en Charlie vinden elkaar in het hebben van een moeilijke vader en het op een creatieve manier je weg in het leven vinden. Het leven in het portiek met alle verschillende soorten bewoners wordt levendig neergezet. In het begin is een aantal bewoners argwanend tegenover Benedict, met zijn donkere huidskleur. Als er plantjes en deurmatten verdwijnen is hij al snel verdachte nummer één. Natuurlijk blijkt het allemaal heel anders te zitten en is het portiek een grote familie met bewoners die voor elkaar klaarstaan. Af en toe ligt het er wat te dik bovenop naar mijn zin maar meestal is het een gevoelig mooi verhaal dat lekker leest voor kinderen vanaf 10 jaar. Mooi eigentijds verhaal over waar je bij hoort. Fragment met het gedicht dat voorgelezen werd bij de begrafenis van de man die niemand kende vond ik bijzonder.",1
"¶ Diep van binnen weet ik dat dit mijn laatste kerst wordt.¶

Het verhaal in het kort

Alleenstaande Doortje hoort op 76-jarige leeftijd dat zij een agressieve longkanker heeft. De schrik slaat haar om het hart want er zijn nogal wat onverwerkte gebeurtenissen die ze onder ogen moet zien. Doortje besluit de strijd tegen de kanker aan te gaan om tijd te rekken.

De behandelingen zijn zwaar en sterk. Ze wordt afhankelijk van de thuiszorg en haar dochters die, naast hun drukke bestaan, mantelzorg verlenen. Doortje is wanhopig en voelt zich schuldig dat ze een beroep blijft doen op haar kinderen. Ze voelt aan alles dat omstanders haar leven voltooid vinden, maar de drang om met zichzelf in het reine te komen is groter.

Wanneer Doortje een terminaal delier krijgt, is het onmogelijk om thuis te blijven. Er volgt een spoedopname in een hospice. Ze raakt steeds meer verward. Langzaam wordt duidelijk waarom Doortje ervoor kiest haar eigen dood natuurlijk te sterven.

¶Het lijkt of ik terug ben van een lange reis en alle actualiteit gemist heb. Ik heb werkelijk geen idee waar ze het over hebben. Ik merk dat ik het fijner vind in mezelf, dat mijn cocon van de afgelopen tijd eigenlijk heel comfortabel is.¶

De elementen

De cover is aandoenlijk, lieflijk. Toch als je goed kijkt heeft het een strijdbare look. En is het hoofd wat kaal. Heeft de knuffel iets verloren?

Het boek gaat over Doortje, 78 jaar, en alleen staand. Haar man is al heel wat jaar geleden overleden. Zij heeft 3 dochters en de schrik is groot als zij een slecht bericht krijgt. Ze is ongeneeslijk ziek. Door de jaren heeft zij al veel meegemaakt en is daardoor een wat gesloten type geworden. De vertelperspectief is de ik-vorm. Daar ben ik niet altijd zo blij mee, maar de vlotte en fijne schrijfstijl van Annerieke de Vries neemt je als lezer gelijk mee, in de gedachtewereld van Doortje. Het is zeker te begrijpen, dat er veel in haar hoofd afspeelt. Haar dochters en de thuiszorg staan vele uren per dag voor haar klaar. Hoe gaat het straks met hen? De emoties van pijn & verdriet zijn bijna voelbaar. De innerlijke worstelingen gaan over, voor haar, belangrijke zaken. Daarnaast heeft Doortje ook de nodige humor. Wat erg leuk is.

Conclusie

Annerieke de Vries had mij met haar schrijftalent al betoverd. De sluipwesp zat onder mijn huid te kriebelen. Ik was direct onder de indruk. Met een voltooid leven, brengt ze de lezer in de wereld van een terminaal patiënte die Doortje heet. Het verhaal brengt je heel dichtbij dit hoofdkarakter. Je gaat direct een beetje van haar houden en meevoelen. Tijdens het lezen raakte het mij diep.
Annerieke de Vries heeft volgens mij nog veel meer mooie verhalen in haar pen. Daar gaan wij zeker meer van horen!

Onvoltooid leven is een prachtige vertelling over de terminale patiënte Doortje, vol emotie, pijn en verdriet. Je gaat een beetje van haar houden en dat is mooi gedaan!

Waardering 5 dikke Birdy-sterren.
https://birdysboeken.blogspot.com/2019/03/annerieke-de-vries-een-voltooid-leven.html",1
"Enkele ingrediënten voor dit heerlijke maar ook unheimliche verhaal zie je al op de cover, zoals afbeeldingen van een vork, bloemkoolroosjes die lijken op hersenen: 'sponsachtig en een weefsel vol lacunes', een koksmuts en ganzen. En dat alles op een achterkleur die rood is.
Bloed is rood, maar ook wijn heeft deze kleur.
Een grappig en knap gevonden detail: de titel kan op verschillende manieren uitgelegd worden.

Telkens weer verspringt het verhaal van het heden terug naar de tijd waarin zijn vader nog leefde en twee Michelin-sterren kreeg.
Fer Orsouw groeide letterlijk op in de schaduw van zijn vader. Waar zijn vader was, wilde Fer zijn zodat zijn vader hem op zou merken. Hij veroverde zelfs een vaste plek in de keuken waar hij niet in de weg zat maar alles goed kon volgen wat zijn vader deed; ruiken, proeven en selecteren.

Tafel negentien in het restaurant is een belangrijk gegeven in dit verhaal;
Fer schiet daar als kleine jongen zijn vader te hulp op een cruciaal moment, maar hij weet dan niet dat dit diens dood betekent.

Wanneer Fer inmiddels chef-kok is heeft hij een bijzonder talent ontwikkeld; hij kan op een onnavolgbare manier complexe gerechten nabootsen. In zijn privé-leven gaat niets van een leien dakje, zelfs zijn moeder reageert niet zoals hij verwacht had. Ook zij is niet tevreden met hem zoals hij is. Zijn gerechten moet nog verfijnder worden, is haar boodschap aan hem.

Als zijn restaurant uit onverwachte hoek bedreigd wordt, besluit hij drie vliegen in één klap te slaan wanneer hij op een dag slechts drie gasten blijkt te hebben die door hem gevoed willen worden. Hij gaat druk aan het werk om een maaltijd te bereiden met een hoofdgerecht dat onnavolgbaar is. Het moet opgegeten worden, proeven is uit den boze.

Tijdens het lezen zie je voor je ogen de ingrediënten verschijnen op de werkbladen in de keukens en ruik je bijna de bouillon.
De personages worden beschreven op een manier die passend is in het verhaal: niet helemaal duidelijk, zodat er wat te vragen overblijft.
Deze spannende roman is zeker de moeite van het lezen waard.

Pas op het allerlaatste moment wordt de plot duidelijk voor de lezer; het lijkt in dat opzicht een beetje op het verhaal 'Lam ter slachtbank' (1953) van Roald Dahl.
Het hoofdgerecht heb ik vlot uitgelezen en kan het zeker aanraden. Ik kijk uit naar een volgend boek van Maarten Blom.
Deze recensie is eerder geplaatst op mijn blog. 'Graag Gelezen', mijn boekenblog.",1
"In Carry On volg je het Simon Snow in zijn laatste jaar op Watford. Een school waar je alleen word toegelaten als je magie bezit. En heel herkenbaar begint zijn reis naar school op 1 september. Gelijk vanaf het begin pakt Rainbow Rowell het verhaal goed op. Ze trekt je in een bekende wereld. Een deel van een wereld die zeer herkenbaar is uit de boeken van J.K. Rowling. Natuurlijk zijn er wel wat verschillen bij het gebruik van magie.
Al heeft het boek bijna 500blz het verliest geen moment zijn kracht. Alles zit in dit boek. Heel fijn dat het geen serie is het begint waar anderen eindigen. Het is ook erg fijn dat het allemaal draait om taal. Iets waar lezers vast bij van worden. Woorden hebben macht…. Woorden. Taal. Spreken.
De manier waarop Rainbow Rowell wisselt tussen personages is erg fijn. Hierdoor krijgt je prachtig inzicht wat welke personage denkt. Ze heeft hierbij prachtig gewerkt en hierdoor zijn er niet te veel en niet te weinig mensen aan het woord en blijft de verhaallijn duidelijk. Zonder erg grote sprongen terug en voorwaarts in de tijd.
Carry On heeft Rainbow Rowell verrast positief . Dat betekend dat Eleanor & Park, Fangirl ook op mijn te lezen lijst komen.",1
"Ogen van de draak blijkt geen doorsnee-Stephen-King te zijn. Het lezen van dit boek doet me denken aan een sprookjesboek dat wordt voorgelezen. Vanuit het perspectief van de verteller worden we meegenomen naar de geschiedenis van het koninkrijk Delain, waar een koning regeert die 2 zonen heeft. De verteller vertelt, kijkt vooruit en kijkt achteruit, geeft verdieping, maar stelt ook vragen zodat je als lezer zelf mag bedenken wat je ergens van gaat vinden. Al lezende ontvouwt zich een familiegeschiedenis geïllustreerd met prachtige tekeningen, een strijd tussen goed en kwaad met magische elementen, waarbij trouw een belangrijk thema is.

Roland, de koning, heeft 2 zonen, Peter en Thomas. Hun moeder is bij de geboorte van de jongste overleden. Peter is gevormd door zijn moeder en door de waardering van zijn vader. Thomas daarentegen heeft dit gemist en doet zijn best om door zijn vader gezien te worden. Hij ontwikkelt zich als een beïnvloedbare, kwetsbare jongen en de zwarte magiër Flagg wakkert zijn haat voor Peter aan. Als Roland overlijdt komt er een plot aan het licht waardoor Peter in de naald wordt opgesloten. De jonge Thomas wordt koning en gaat al etend en drinkend akkoord met de voorstelling van Flagg. Terwijl het land verder onder druk komt te staan, probeert Peter aan servetten en zijn poppenhuis te komen. De rechter Peyna, die overtuigd was van zijn eigen oordeel, begint te twijfelen over de veroordeling van Peter. Met een flink portie doorzettingsvermogen en hulp van trouwe vrienden keert het verhaal. En leven ze daarna lang en gelukkig? Nee, dat doet niemand.",1
"Een goed opgebouwde literaire thriller aan de voet van de Mont Ventoux. Martin Thijssen sprenkelt met gulle hand zijn cultuur-historische kennis over dit moordverhaal zonder de vaart er uit te halen. Vanwege de complexe intrige is het boek zeker niet ""putdownable"". Martin Thijssen kan de vergelijking met menig Amerikaanse of Engelse thrillerschrijver met gemak doorstaan. Aan de lijst van sleuths kunnen we gerust de Fransman Duval toevoegen.",1
"Wat kan deze man schrijven,prachtig!
Van korte zinnen bestaande uit 3 woorden tot zinnen die 5,6 regels beslaan.
En subtiele humor.
Ga zeker meer van Per lezen.",1
"Eerst twijfelde ik of ik verder wilde lezen , toch gedaan en wauw wat een geweldig mooi boek ik kon hem amper wegleggen , ik wilde gewoon verder lezen .En zo mooi dat moeder en zoon elkaar toch hebben gevonden via hun passie , zonder te weten moeder en zoon te zijn ...Ik vond het gewoon jammer dat hij uit was",1
"Ik ben heel blij dat ik het boek : ""Natan Z."" van Arjan Alberts voor een leesclub heb mogen lezen. Vanaf ik de korte inhoud op de achterflap las, dacht ik : ""deze wil ik lezen"".
Ik heb zelf een jaar in een gevangenis gewerkt (arresthuis), in België maar dat is in de verste verte geen vergelijking met een tbs-kliniek.

Natan heeft acht moorden gepleegd, op moeders die allemaal ziek waren en op een kind. Wat de reden daarvan is, kom je later te weten.
Het verhaal wordt verteld uit het standpunt van Reinier, een advocaat, zijn vrouw Hannah, een schrijfster en Suus, een sociotherapeut die ook nog op een andere manier met Natan te maken heeft gehad in het verleden.

Ik vond geen enkel personage sympathiek, maar hun verhaal en hun relatie met Natan houden je vreselijk in de ban.

Vanwege een procedurefout komt Natan vervroegd vrij en de advocaat Reinier heeft hier belang bij. Hij is een ambetant mannetje die ook de getuigen manipuleert om hun aanklacht in te trekken.
""Haar donkere pupillen ontwijkend, raakte hij verstrikt in de kraaienpoten rond haar ogen"". Dit is niet echt een gezellige sfeer.

Hannah, de vrouw van Reinier steelt op een dag het lijvige dossier over Natan en ze wil anoniem een boek over zijn leven schrijven.
Toeval of niet maar Reinier heeft als verrassing een mooi plekje voor haar in de Franse Alpen om haar te stimuleren aan haar boek te werken. Hij weet echter niet waarover ze gaat schrijven.
Gaat Hannah zichzelf zo in gevaar brengen? Wat komt ze te weten? Is er een stalker? Spannend!

Het andere personage van waaruit het verhaal ook wordt verteld is Suus. Ik begrijp niet volledig hoe zo een meisje in een tbs-kliniek verzeild geraakt. Diegene die haar heeft aangeworven, neemt wel risico. Ze doet veel domme dingen waardoor ze ook een gevaar voor zichzelf en een slachtoffer van Natan kan worden. Wat haar redenen zijn om daar te gaan werken, wordt snel duidelijk. Ik vind wel dat ze wat assertiever had mogen/moeten zijn...

Het zijn telkens korte hoofdstukjes, afwisselend bekeken door de ogen van zowel Reinier, Hannah en Suus. Het is heel fijn om zo te lezen, want je krijgt een heel duidelijk beeld van Natan. Vaak heb ik grote ogen getrokken want er gebeurt heel wat. Ook al ben ik vanwege mijn beroep wel wat gewend, vaak moest ik even teruglezen en slikken. Wow.. hoe ziek kunnen mensen in hun hoofd zijn!

Ik mis enkel het kijken in het hoofd van Natan zelf. Misschien als hij zelf ook wat had verteld, had het nog meer creepy zijn geweest, maar toch, een super goed, spannend, boeiend en schokkend boek!

Ik geef het een dikke 4 sterren
Proficiat Arjan Alberts : nog van dit soort boeken please!
Lien Gautiers.",1
"Weg van Jou is een heerlijke feelgoodroman waarin de familie van Antwerpen centraal staat. Helena, een alleenstaande moeder van een volwassen zoon Alex, ontmoet op een bijzondere manier Klaus, een vriend van haar broer Cas en schoonzus Anouk. In tussentijd blijkt het huwelijk van Cas en Anouk wat scheuren op te lopen als Anouk een romance aangaat met Mark die ze toevallig weer tegenkomt op een bruiloft nadat ze elkaar eerder bij een cursus hadden ontmoet. Zoon Alex is gaan samenwonen met zijn vriendin Anna, maar logeert toch verdacht vaak weer bij Helena. Ondertussen helpt Alex opa Bob bij het online daten. Geven Anouk en Helena zich over aan de liefde of kiezen ze voor het vertrouwde leven wat ze kennen?

Ondertussen strijden Helena en Alex ook nog voor het behoud van het jeugdhonk waar Alex veel tijd heeft doorgebracht. Dit doet Helena samen met Klaus die journalist is en dus hier en daar een lijntje heeft naar de media. Ze schrijven samen een column die al snel viral gaat op social media. En komt hier van het een het ander?

Het leest ontzettend lekker weg, het is een luchtig verhaal die je laat meegenieten met het doen en laten van de familie van Antwerpen. Als Nederlandse moest ik af en toe wel even wennen aan wat typisch Vlaamse uitdrukkingen, maar dat had ook wel zo zijn charme.",1
",,Is het niet ontzettend raar dat er steeds meer dode mensen bijkomen, terwijl de aarde even groot blijft, zodat er op een dag niet genoeg ruimte meer zal zijn om iedereen te begraven? (Foer, 2005:5).""

Dit is een van de vele overpeinzingen van de vroegwijze Oskar Schell die de hoofdrol speelt in Foers roman Extreem luid en ongelooflijk dichtbij. Oskar is negen jaar oud en heeft zijn vader verloren bij de aanslagen van 11 september 2001. De jongen heeft veel verdriet om de dood van zijn vader. Hij denkt na over sterven en over leven en is in therapie om met zijn verlies te leren omgaan.

Twee jaar na ‘de dag dat het gebeurde’ besluit Oskar een kijkje te nemen in de kast waar zijn vaders spullen opgeborgen liggen. In een vaas vindt hij een enveloppe met een sleutel erin, een aanwijzing! Samen met zijn vader stippelde Oskar speurtochten uit, waarbij ze op zoek gingen naar aanwijzingen. Met het vinden van de sleutel begint voor Oskar een zoektocht door de stad New York, waarbij hij veel nieuwe mensen leert kennen, maar nog belangrijker, waarin hij leert om zijn verdriet een plaatsje te geven.

Dat Foer zijn verhalen graag verpakt in zoektochten was al duidelijk bij zijn debuutroman Alles is verlicht (2002). Ook in zijn nieuwe roman gaat de hoofdpersoon op een queeste. Een queeste is een zoektocht waarbij een avontuurlijke reis wordt ondernomen waarop obstakels overwonnen moeten worden. De queeste staat symbool voor de zoektocht naar wijsheid. Deze kennis wordt verkregen door de ervaringen die de hoofdpersoon tijdens zijn speurtocht opdoet.

Oscar is op zoek naar betekenisgeving aan de dood van zijn vader. De wijsheid die hij gaandeweg opdoet is hoe hij om moet gaan met rouw.
Aan het begin van de roman is Oskar radeloos van verdriet. Foer geeft dat mooi weer door Oskars kinderlijke gedachtegang uitgebreid te beschrijven. Zijn gedachten springen van het een naar het ander en hij denkt vaak aan zijn vader en de manier waarop hij gestorven is.

Tijdens de zoektocht merk je als lezer dat Oskar op een positievere manier leert denken en dat hij beter kan relativeren. Hij ontmoet mensen die hun eigen verdriet hebben en leert dat hij niet de enige is die in het verleden iets traumatisch meegemaakt heeft. De zoektocht helpt Oskar om zijn angst voor bijvoorbeeld het openbaar vervoer te overwinnen en door te praten met andere mensen heeft hij gemerkt dat iedereen op de een of andere manier met verdriet te kampen heeft in het leven. Hierdoor leert Oskar te praten over zijn eigen verdriet en het een plaatsje te kunnen geven, al zou hij zijn vader nooit vergeten.

De roman van Foer is overigens niet alleen voor de hoofdpersonen een zoektocht. Als lezer moet je op zoek naar de betekenis van Oskars zoektocht. Niet alleen door middel van gewone tekst, maar met brieven, foto’s en plaatjes geeft Foer de lezer stukje bij beetje aanwijzingen om tot een oplossing te komen. Naar het einde van de roman vallen de puzzelstukjes op hun plaats. Als lezer begrijp je dat de zoektocht van Oskar niet alleen letterlijk een zoektocht naar de herkomst van de sleutel is, maar dat hij de zoektocht an sich en niet de oplossing nodig heeft voor de verwerking van zijn verdriet.

Extreem luid en ongelooflijk dichtbij is een sterk geschreven boek. Foer weet een zwaar thema op een luchtige manier te behandelen, doordat hij ervoor kiest om de gebeurtenissen te bezien vanuit de ogen van een kind. Hoewel Oskar slim is voor zijn leeftijd is hij redelijk naïef en dat zorgt voor grappige situaties. De schrijfstijl van Foer is komisch, waardoor het boek niet zo zwaar is als het thema doet vermoeden. Het feit dat hij niet alleen gebruikt maakt van geschreven tekst, maar ook speelt met de narratief door plaatjes en bladzijden vol met cijfers en rode strepen toe te voegen draagt hier aan bij. Je bent als lezer steeds benieuwd naar wat komen gaat.

Het is knap dat Foer zowel de hoofdpersoon als de lezer op een zoektocht stuurt die pas aan het einde van de roman opgelost wordt. Hierdoor blijft de roman tot het einde toe interessant en geeft deze ook na het lezen nog stof tot nadenken. Chapeau, of, zoals Oskar zou zeggen: “José”.",1
"Alice en Hatcher hebben geen tijd om te rusten als ze aan hun nieuwe queeste beginnen in de zoektocht naar Hatcher’s verloren dochter Jenny, maar het lot is wreed. Opnieuw komt het paar tegenover tovenaars en dingen die je niet voor waar zou noemen. terwijl ze opzoek gaan naar degene die Sarah in het Oosten wordt genoemd, geraken Hatcher en Alice gevangen in het spel van de Witte koningin en de goblin.

Dit verhaal is een genot voor het oog, gedachten en fans van Lewis Carroll zijn verhaal. Niet alleen toont dit boek hoe getalenteerd Henry is met haar fantastische manier van beschrijving, maar toont ze ook hoe doordacht dit verhaal is. Het lijkt op weer een andere fantastisch boek, maar Henry is er in geslaagd om de noodzakelijke hoofdelementen te bewaren die je doen herinneren aan “Alice in Wonderland” . elementen zoals thee, Chesire onze redder, de twee zuster koninginnen en natuurlijk onze gekkenhoedenmaker en Alice.

Maar Henry stopt niet met het enkel gebruiken van elementen van Carroll en zijn verhaal van het meisje dat in het konijnenhol viel. Daarbovenop verwijst ze naar verhalen zoals Assepoester of Hans en Grietje. Ook weet ik niet of ze dit bedoelde of het gewoon iets was dat ik wou zien, maar het idee van hoe de goblin zijn handen nooit perfect konden zijn, is een link met een legende van de Duivel. In die legende staat dat als de Duivel op aarde verschijnt, hij nooit volledig perfect kan verschijnen en altijd een mankement zal hebben, maar zoals ik al zei: de kans dat dit bedoeld was, is niet al te groot.

Een element dat je duidelijker ziet in “Red Queen” dan in “Alice” is hoe Henry echt speelt met de verschillende personages. Hoe ze speelt met de naam “Mad Hatter” bijvoorbeeld en het omvormt tot “Mad Hatcher” of hoe ze speelt met de verwachtingen die we hebben als we denken aan de Witte en Rode koningin. De cover van het boek speelt hier ook een rol in. Zoals ik ook al eerder zei, creëert ze bekende personages door het gebruik van kleine elementen. Vooral Alice maakt zo een verandering door doorheen de twee boeken als ze enkele levenslessen leert waarvan ook wij als lezer misschien van kunnen leren.

Naast de personages en hoe ze de essentie van Carroll zijn verhaal behoudt, weet ze ook hoe ze de lezer zijn aandacht moet vasthouden. Er gebeurt heel veel doorheen het boek, maar zonder te veel van de grote verhaallijn af te wijken. Ze doet dit door veel terug te verwijzen zodat je wordt herinnert aan wat er al is gebeurd. Ook refereert ze naar het eerste boek waardoor de twee meer in elkaar lopen en 1 groot verhaal volgen. Vooral in het begin van het boek doet ze dit, waardoor je meteen weer in het boek zit en er een sterke link wordt gecreëerd.

En van het begin komen we bij het einde van het boek waar alle elementen op zijn plaats vielen. Dit einde vond ik persoonlijk beter dan dat van “Alice”, maar waarschijnlijk doordat je deels delen verwacht en andere weer niet.

Het beste aan het boek vind ik eigenlijk een van de eindstukjes waar Henry het zo laat lijken dat dit het echte verhaal van Alice en Hatcher is. Ze deed dit ook al met haar boek “Lost Boy”, een twisted versie van Peter Pan. Dit toont opnieuw hoe een genie Henry is.

Het enige nadeel bij dit boek is dat dit boek geen hoofdstukken bevat, buiten de twee delen. Persoonlijk vond ik dit redelijk irritant omdat het een moeilijk is een punt te vinden waar te stoppen.",1
"Genadeloze koning is een beeldend geschreven verhaal en het pakte mij direct vanaf het begin. Gedurende het lezen werd ik vooral erg nieuwsgierig naar Lachlan Mount. Het is een beruchte crimineel met een zeer slechte reputatie en er hangt een zweem van geheimzinnigheid om hem heen. Hij is een man met macht en er gebeurt niets in de stad qua louche zaken zonder dat hij er weet van heeft of er zelfs mee te maken heeft. Ondanks haar angst voor wat er zal gaan gebeuren, weigert Keira te vluchten. Ik hou ervan dat Keira pit heeft en niet met zich laat sollen.

Het verhaal wordt niet alleen vanuit het perspectief van Keira beschreven, maar ook vanuit Mount. Een mooie zin die op hem van toepassing is, is de volgende: “In mijn stad is maar één koning en dat ben ik. Ik regeer door angst, maar ik krijg respect door mijn acties."" (Pagina 55).

Lachlan Mount is het type foute man, hij is een echte dominante alpha en heeft een enorm charisma. Hij is gewend te krijgen wat hij wil. Keira is vastbesloten om niet over zich heen te laten lopen en geen angst te tonen. Dit heeft Mount nog niet eerder meegemaakt en hij raakt geïntrigeerd door Keira.

Genadeloze koning is een new adult waar je in meegezogen wordt. Als je eenmaal begint te lezen, wil je weten hoe het Keira zal vergaan en je wilt weten wie Mount nu precies is. Keira vindt Mount een manipulatieve en paranoïde eikel, maar voelt zich toch, tegen haar wil, aangetrokken tot hem. De spanning wordt goed opgebouwd. De erotische scènes komen pas in de loop van het verhaal voor, als je de hoofdpersonages hebt leren kennen. Ik vond het prettig dat de schrijfster de tijd heeft genomen om de lezer kennis te laten maken met de personages Keira en Mount. Het geeft het verhaal meer inhoud dan het gemiddelde new adult boek. De tegenstelling haat/opwinding is ook uitstekend beschreven door Meghan March.

Wat heeft dit eerste deel een bijzonder einde! Op meerdere manieren wist de schrijfster mij te verrassen. Ik zou het liefst direct deel twee willen lezen, ik moet echt weten hoe het verder gaat tussen Keira en Mount. Genadeloze koning is een absolute aanrader voor liefhebbers van het genre new adult. Ik geef Genadeloze koning graag 4 sterren.",1
"Dit boek heb ik met zo veel plezier gelezen. Ik beet me er weer iedere keer in vast. Omdat het een aardige pil is kon ik hem niet meenemen naar mijn bijna dagelijkse ziekenhuis bezoeken dus heb ik er ongeveer een goede twee weken over gedaan dit boek te lezen. Maar met wat een plezier.
Super uitgewerkte hoofdpersoon waarbij je helemaal meeleeft. Je kruipt als het ware in dit personage. Hoe vaak je denkt ""zag je die nu wel of niet aankomen?"""" en ""hoe ga je nu hierop reageren?"". Mooi uitgeschreven tijdlijnen die allemaal goed in elkaar overlopen en bij mijn mening ook kloppen. Prachtig boek wat ik graag aanbeveel!",1
"Wreek me

Liesa wil de stoere Ron verleiden en daar heeft ze heel veel voor over. Ze is dan ook echt op wraak belust. Maar lukt het haar om deze wraak uit te werken?
Dit is een korte info, het verhaal moet je zelf lezen!!

Van bij het begin zit je in dit kortverhaal. Het leest heel vlot en is een verhaal geschreven in de gekende fijne schrijfstijl van Anja Feliers. Ook hier weet ze ons terug in te palmen en lukt het haar om de spanning te laten opdrijven wat maakt dat je dit in één rush uitleest. Je moet het haar maar nadoen hoe ze een thriller schrijft van slechts 100 blz. waarin zoveel gebeurt. Je weet dat Liesa uit is op wraak en hoe dit evolueert maakt het voor, ons lezers, extra spannend. Het zit echt wel weer vernuft in elkaar.
Ik vond het verhaal echt wel goed en het erotische is zeer sensueel en sereen geschreven. Dit hoort er in dit verhaal echt wel bij. Terwijl ik deze kleine recensie schrijf, zit ik eigenlijk terug in het verhaal. Het is een heel leuk, maar goed tussendoortje dat we van haar dit jaar mochten ontvangen.
Ik wil dit boek zeker aanraden aan alle Anja Feliers fans en ook anderen mensen kunnen we hiermee proberen te overhalen om haar boeten te laten lezen.

Voor zowel:
schrijfstijl, spanning, leesplezier, originaliteit, psychologie en plot geef ik volle 4 sterren!!!

NAAKT
Na het lezen van deze rollercoaster sta je naakt te staren op het eindpunt.
Louise heeft het heel druk om de liefde van haar leven te strikken, maar is ze overtuigd dat het haar zal lukken? Welke rol spelen Sam en Anne in dit verhaal?

Het eerste woord dat ik zei als het boek uit was ""Jawadde, ook weer geen gewoon verhaal"". Ze blijft me verbazen en dat maakt het ook leuk en spannend"". Het verhaal is echt wel zeer goed. Vanaf de eerst zin zit je volledig in het verhaal. Bladzijde na bladzijde voel je de spanning opdrijven en wordt er een stukje van de sluier gelicht. Dit verhaal steekt heel vernuft in elkaar en is echt genereus geschreven. Ook hier blijft ze haar eigen stijl handhaven wat mij heel blij maakt.
Veel ga ik niet verklappen, je moet het zelf ontdekken bij het lezen van dit boek.
Voor mij een fantastisch verhaal.

Spanning: 9
Leesplezier: 10
schrijfstijl: 10
Originaliteit: 10
Psychologie: 9
Plot: 10",1
"Zoveel goede recencies gelezen over deze serie en daarom ook met deel 1 begonnen.
En.. het smaakt naar meer.
Korte hoofdstukken en spanning waardoor je al snel nog een hoofdstuk gaat lezen..
Luguber maar spannend.",1
"Levend aas van Katrien van Effelterre heb ik via L&M Books vooraf mogen lezen.

Ik was aangenaam verrast.
Katrien van Effelterre wist me met haar boek vanaf begin tot einde te boeien en verveelde me nooit.

Heel erg vlot beschrijft de auteur de jacht van undercoveragente Patricia bij de Federale Gerechtelijke Politie naar een man die via datingsite “Lovequest” vrouwen lokt.
Verschillende vrouwen zijn al verdwenen en ééntje werd er dood teruggevonden.

Het boek vangt aan op het ogenblik dat Patricia een man ontmoet in brasserie XO en van wie ze vermoedt dat hij de lokker is.
Wanneer ze inziet dat ze op een verkeerd spoor zit, blaast ze de actie af.
In het toilet koppelt ze de afluisterapparatuur los en vervoegt haar date Marnix opnieuw in de brasserie.
Deze laatste is zeer assertief en ontdekt een loshangend draadje bij Patricia. Ogenblikkelijk heeft hij opgemerkt dat het om een microfoontje gaat.
Patricia geeft hierop haar ware identiteit prijs en verklapt ook haar dekmantel.
Dit gegeven is voor mij echter zeer ongeloofwaardig en even heb ik geaarzeld om niet verder te lezen.
Een undercoveragent geeft nooit zijn identiteit en opdracht bloot.

Gelukkig heb ik in de vervolgpagina’s geen fouten meer opgemerkt.

Verder in het boek krijgen we een goed beeld van de politie en haar werking, naast de nijd en afgunst die er heerst onder de mannelijke macho-collega’s.

In het boek lopen mijns inziens vier verhaallijnen; nl. de jacht van Patricia op de dater, het verhaal van de verliefde Marnix, het verhaal van de slachtoffers en het verhaal van de dader.

De auteur schuwt de details niet en geeft een heel mooi beeld van de streek waar het verhaal zich afspeelt, over de gruwel die de slachtoffers moeten ondergaan en de psyche van de dader.

De auteur heeft een zeer vlotte, boeiende en beschrijvende schrijfstijl. De verschillende verhaallijnen lopen vlot over in- en door elkaar.

Het verhaal heeft genoeg spanning en de auteur slaagt erin de lezer op een verkeerd been te zetten, door verdachtmakingen uit te vergroten en op die wijze het mysterie van de dater op “Lovequest” te vergroten.

De verschillende personages zijn voldoende uitgediept en de dialogen onderling zijn onverkort subliem.

Het boek eindigt met een onverwachte maar erg spannende plot.

Met “Levend aas” heeft Katrien van Effelterre een dijk van een boek geschreven, een aanrader voor de thrillerliefhebbers.

Ik waardeer dit boek met 4 sterren",1
"Een roman lezen met alcoholisme als onderwerp was voor mij nieuw! In dit boek volgen we Rudoplh den Hartog als de mens achter de alcoholist. Ineke Fritz laat de lezer kennismaken met de vele facetten die Ruud gemaakt hebben tot wat hij is. Er zit humor, geloof, liefde, verdriet, angst voor de dood, angst voor het leven, vreugde, vriendschap etc in dit boek.",1
"Net als alle andere pubers zitten mijn kinderen van 15 en 17 jaar aan hun telefoon vastgeplakt. Ook volwassenen kijken voortdurend naar hun smartphone. Heel irritant, en gezond kan het toch ook niet zijn! Tenminste, dat lijkt mij. Toen ik dus het boek Leven zonder smartphonestress zag liggen, pakte ik het direct mee. Hier kwam de oplossing!

Oorzaken en gevolgen van het enorme smartphonegebruik worden in het boek duidelijk omschreven. Zo blijken toepassingen op smartphones doelbewust in te werken op psychologische mechanismen die moeilijk te weerstaan zijn. En zo begrijp ik nu dat tegenwoordig zoveel mensen ongeduldig zijn doordat je op je telefoon alles onmiddellijk kunt opzoeken. Geduld is niet meer nodig. Helaas vinden sommige mensen dat ook in het verkeer en ben ik de laatste weken verschillende keren bijna van mijn fiets gereden. Op vele manieren is overmatig telefoongebruik ongezond, zo blijkt overduidelijk.
De onderzoekers hebben de gegevens van maar liefst 60.000 telefoongebruikers geanalyseerd, waardoor een betrouwbaar beeld is ontstaan van aard en omvang van het gebruik. Wetenschappelijk is nu bijvoorbeeld onderbouwd dat veel mensen veel tijd kwijt zijn aan dingen die niet noodzakelijk zijn, zoals Facebook checken, spelletjes doen en doelloos filmpjes kijken.
Dat het probleem groot is en dat er iets moet veranderen, is glashelder. Hoe dat veranderen dan precies moet, vind ik niet erg overtuigend beschreven. Er staan gelukkig zeker bruikbare ideeën in, maar vooral het stuk over het ‘digitaal opvoeden’ van jongeren vind ik wat wazig. En daar was ik natuurlijk juist heel benieuwd naar!
Al met al toch een buitengewoon lezenswaardig boek, maar helaas: leven zonder smartphonestress lijkt vooralsnog niet haalbaar. Al is minder stress natuurlijk ook al fijn.",1
"De cover en de titel doen mysterieus aan waardoor je meteen benieuwd bent naar het boek.
Vanaf de eerste zin zit je in het verhaal en wil je alleen maar verder lezen. Je baalt als je het boek weg moet leggen als je iets anders moet doen, omdat je alleen maar verder wilt lezen. Je wilt weten hoe het verder gaat en wat de rollen zijn van bepaalde personen. Op het laatst kan je het boek niet meer wegleggen omdat je wilt weten hoe het gaat aflopen.
Op een vlotte manier wordt het verhaal verteld. Je wordt als het ware in het verhaal gezogen waardoor je het gevoel hebt dat je het allemaal zelf beleefd. Je krijgt soms de bibbers van een bepaald persoon omdat ze dingen weet die ze niet kan weten, dan erger je je weer aan haar aan wat ze doet, maar ook aan andere personen erger je je bij tijd en wijle om wat ze doen.
De hoofdstukken zijn om en om geschreven en soms wordt er terug gekeken naar het verleden. Ieder hoofdstuk eindigt op een manier dat je nieuwsgierig maakt naar wat er bedoelt wordt met het geschrevene waardoor je verder wilt lezen. Boven ieder hoofdstuk staat om wie het draait zodat je je niet hoeft af te vragen om wie het gaat hoewel je daar anders al snel achter zou zijn. Bij de terugblikken weet je gelijk wie er terugblikt. Je krijgt een heel goed beeld van de hoofdpersonen en van wat er zich in het verleden heeft afgespeeld, maar of dat ook zo is? Zijn de hoofdpersonen wel wie ze zijn? Is het verleden wel zo gegaan als wordt verteld?
Het verhaal is heel erg goed opgebouwd. Steeds als je een vermoeden hebt hoe het zit, blijkt het anders te zijn, blijkt het een andere kant op te gaan. Soms moet je even een stukje terug lezen om zeker te weten dat je het goed hebt gelezen, om het te kunnen geloven omdat ze wat ongeloofwaardig overkomen, je kan het je niet voorstellen dat er iemand is die trapt in bepaalde verhalen, dat iemand tot bepaalde dingen in staat zijn.
Het plot is heel erg verrassend die je niet ziet aankomen. Ook die moet je een paar keer herlezen om zeker te weten dat je het goed hebt gelezen en dan nog kan je het niet geloven. Je verwacht namelijk een totaal ander plot.

De uitgeverij geeft aan dat het boek niet te vertrouwen is, dat je niemand moet vertrouwen, ook jezelf niet. Na het lezen van het boek kan je het er alleen maar mee eens zijn. Het is een ijzersterke thriller die je nog eens gaat lezen om te lezen of je bepaalde dingen over het hoofd hebt gelezen.",1
"Met veel plezier las ik jaren geleden de boeken van Lauren Weisberger. Ken je haar nog van De duivel draagt Prada en Van gossip tot Gucci? Ik vond haar schrijfstijl gevat en humoristisch. Door de setting van New York, de beroemdheden en de rijke personages met hun glitter, glamour en merkspullen voelde het echt als een heel ver van mijn bed show. Toch was dat helemaal niet erg en zorgde dat er juist voor dat ik even helemaal van de wereld was. Nu er, na een aantal jaren niks van Weisberger gelezen te hebben, een nieuw boek verscheen, was ik erg benieuwd of ik diezelfde leesbeleving zou hebben.

Toen het verhaal bleek te gaan over Emily uit De duivel draagt Prada, was ik bang voor een afknapper. Het was al zo'n tijd geleden dat ik het boek las. Ik vreesde niet veel meer over de personages te weten en tijd (of zin) in het herlezen van boeken heb ik niet. Gelukkig bleek het heel erg mee te vallen. Ook als je De duivel draagt Prada niet kent, kun je dit boek lezen. Soms blikt Weisberger even terug naar ""vroeger"", maar enkel om herinneringen op te halen, niet omdat het noodzakelijk is binnen het verhaal.

Door deze terugblikken wordt wel duidelijk dat de tijd is verder gegaan. Emily is ouder geworden, inmiddels getrouwd, en succesvol in wat ze doet. Ze stylet de imago's van beroemdheden. Als twee belangrijke cliënten haar ontslaan en kiezen voor een jonger iemand, voelt Emily de druk toenemen. Ze moet zorgen dat ze in beeld blijft en heeft een klapper nodig om op de kaart te blijven. Als Karolina, topmodel en vrouw van de Amerikaanse senator, staande wordt gehouden op verdenking van rijden onder invloed, staat haar leven op zijn kop. Ze mag haar (stief)zoon niet meer zien en haar man kondigt op de televisie aan dat hun relatie ten einde is. Dat is net de kans waar Emily op zat te wachten. Samen met hun gezamenlijke vriendin Miriam, die ooit een top advocate was, gaan ze aan de slag om het leven van Karolina weer op de rails te krijgen en haar van haar bezoedelde imago af te helpen.

Weisberger wisselt met de hoofdstukken de personages af. Afwisselend lezen we vanuit het perspectief van Emily, Karolina of Miriam. Emily die hard werkt en haar neus ophaalt voor het duffe stadje waar Miriam woont, Miriam die als huisvrouw en moeder een hele wereld ziet opengaan tussen de rijke lui uit dat duffe stadje en Karolina die haar leven in duigen ziet vallen. Alle drie zijn ze zo verschillend, maar ook een hele fijne aanvulling op elkaar. De kordate Emily, de lieve Karolina en wat bleue Miriam, ze hebben alle drie iets dat je zal aantrekken.

De vlotte, gevatte en humoristische schrijfstijl van Weisberger is als vanouds. Nog steeds voelen de situaties waarin de vrouwen zich bevinden ver van je bed, maar het kost geen enkele moeite om je te laten opslokken in de Amerikaanse toestanden. Het is fijn om te zien dat niet alleen ik als lezer er jaartjes bij heb gekregen, maar Emily en de schrijfstijl van Weisberger ook volwassener zijn geworden. Wat mij betreft is dit boek een heerlijk moment voor jezelf. Leugens & Lattes is een boek om even helemaal in te verdwijnen.",1
"Clare Mackintosh studeerde Frans en management aan de Royal Holloway University in Surrey. Daarna werkte ze in het kader van haar studie een jaar in Parijs als tweetalig secretaresse. Na het zien van een promotiefilm over het werken bij de politie ging ze na haar afstuderen bij de politie. Daar werkte ze twaalf jaar alvorens in 2011 fulltime schrijfster te worden.  

Anna's ouders Tom en Caroline Johnson pleegden zeven maanden na elkaar zelfmoord. Anna heeft een twee maanden oude baby Ella en woont samen met haar therapeut Mark Hemmings, de vader van Ella, in het huis waar ze opgroeide. Ze heeft het huis geërfd van haar ouders. Anna worstelt al geruime tijd met de vraag of het wel zelfmoord was. Wanneer ze een anonieme boodschap ontvangt met de tekst “Zelfmoord. Ik denk het niet” besluit ze naar de politie te stappen, ervan overtuigd dat het geen zelfmoord maar moord was. Daar wordt ze ontvangen door Murray Mackenzie. Hij was vele jaren bij de politie in dienst en is inmiddels al lang met pensioen; nu werkt hij als burger bij de receptie van het plaatselijke politiebureau. Hij neemt haar verhaal serieus en is bang dat de rechercheurs van het bureau dit niet zullen doen. Hij gaat op onderzoek, daarbij gesteund door zijn vrouw Sarah die aan de borderline lijdt. Maar iemand wil Anna stoppen om een beroep op de politie te doen.  

Mackintosh kiest voor gewone mensen als personages in haar verhaal. Ze komen heel realistisch over, maar de meeste zijn niet erg sympathiek. Uitzondering vormt de gepensioneerde Murray. Hij is een degelijke rechercheur die vaak op zijn gevoel afgaat. Hij houdt van zijn vrouw Sarah die worstelt met haar persoonlijkheidsstoornis. Hij zorgt voor haar op een vertederende manier en weet zijn politiewerk knap te combineren met zijn huiselijke beslommeringen. De schrijfster geeft de ziekte van Sarah op een gevoelige manier in het verhaal een plaats. Anna is de ene keer sterk en de andere keer kwetsbaar. Ze is gevoelig en in zekere zin wanhopig omdat ze vermoedt dat er van alles achter de dood van haar ouders zit, maar niet weet wat. Tegelijkertijd is ze vastberaden; ze wil per se te weten komen wat de waarheid is.   Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Anna en dat van rechercheur Murray. Tussendoor zijn er hoofdstukken van een naamloze verteller, waarvan pas laat in het verhaal blijkt om wie het gaat. Deze tussenstukjes maken je nieuwsgierig; je vraagt je af in welke context deze informatie geplaatst moet worden.  

In de eerste helft van het boek is het tempo van het verhaal traag. De spanning zit er niet echt in. Anna moet het verlies van haar ouders zien te verwerken en proberen om te gaan met haar twijfels over de oorzaak van hun dood. Vervolgens kost het tijd om de politie en haar partner Mark ervan te overtuigen dat haar ouders geen zelfmoord pleegden, maar vermoord zijn. In de tweede helft voert de auteur de spanning op door het tempo te verhogen. Niet alleen is er meer actie, maar Mackintosh maakt het ingewikkelder door meerdere personages op te voeren die een rol in het drama zouden kunnen spelen. Dit zijn onder meer haar partner Mark, die om Anna en Ella geeft en met Anna wil trouwen, maar van wiens achtergrond Anna feitelijk niet veel weet. Er is oom Billy, de broer van Anna's vader die het bedrijf Johnson's Cars nu leidt, en nu samen met Anna eigenaar van dit autobedrijf is, Anna's goede vriendin Laura, die een paar jaar geleden haar moeder verloor en Robert Drake, de buurman.  

Wie houdt van psychologische thrillers met veel goed getimede plotwisselingen, veel geheimen en onbetrouwbare vertellers maakt met dit boek een goede keus. Clare Mackintosh brengt je op een geweldige manier op een dwaalspoor zonder dat je het zelf in de gaten hebt. De schrijfster karakteriseert haar boek als “Twisty, emotional, unpredictable”; beter is het niet te verwoorden.",1
"Clarksonville 43 mile.
Een Nederlands gezin, Richard, Paula en hun dochter Shirley, komen op de Amerikaanse highway vast te staan in de file. Niemand weet de precieze reden. Er staan ook agenten in de file, maar aangezien hun radio niet werkt, weten ook zij niet wat er aan de hand is.
Plotseling is er in de verte een explosie, in de buurt Clarksonville. Mensen zijn gelijk verontrust, aangezien er sprake is van een geheime militaire basis bij die stad. Een agent stelt Richard echter gerust: in de omgeving van de explosie is alleen een elektriciteitscentrale. Na deze explosie doen alle accu’s het niet meer, men kan nu in principe niets anders meer doen dan wachten op hulpdiensten. Twee agenten besluiten de highway terug te lopen naar de plaats Grey Boulder voor hulp.

Terwijl het Nederlandse gezin wacht, maken ze kennis met een aantal mensen die vlak bij hen staan te wachten. Ze besluiten samen te blijven en de rantsoenen onderling te verdelen. Dan is er volledig onverwachts een bliksemstraal in de buurt die de lucht doet schitteren. In de woestijn om hen heen zijn explosies, flitsen en kristallen stukjes hemel. Eén van die flitsen slaat in vlak de groep. Het is een onnatuurlijke en vreemde gebeurtenis waar niemand uit de groep een verklaring voor heeft. Speculaties lopen uiteen van Gods wraak tot onverantwoordelijke experimenten op de zogenaamde geheime basis.
Er is tijdens het verhaal een continue spanning aanwezig door de gebeurtenissen. Het is gissen voor de groep wat er nu precies aan de hand is. Er komen steeds meer vreemde natuurverschijnselen voor, die de mensen beangstigen.
Op een gegeven moment wordt het door deze verschijnselen te gevaarlijk om op de highway op hulp te wachten en de groep besluit zelf naar Grey Boulder te gaan.
Onderweg komen ze gevaren tegen, die zo onverwacht en bizar zijn, dat niemand ze had kunnen voorzien.

Het verhaal doet me denken aan de schrijfstijl van Stephen King. Een onbekende, misschien wel bovennatuurlijke gebeurtenis. Het landschap, dat op onnatuurlijk aan doet na inslagen. Het mysterieuze, de onderlinge spanning in de groep, de soms bloederige scènes. Het deed me qua sfeer denken aan de film The Mist, gebaseerd op een boek van Stephen King. Alhoewel die film zich afspeelt in een winkel, waar mensen opgesloten zitten in een winkel vanwege onnatuurlijke gebeurtenissen en dit verhaal zich op de open highway afspeelt, is de claustrofobische spanning net zo goed aanwezig, omdat het voor deze groep mensen gevaarlijk is de highway te verlaten.

Je volgt het verhaal vanuit het gezichtspunt van Richard en maakt dus via hem kennis met de personages. Deze zijn heel divers met elk hun eigen karakteristieke eigenschappen. Ten eerste is er zijn vrouw Paula, met wie hij een geheim deelt. Verder zijn stiefdochter Shirley, die een hekel aan Richard heeft en dit niet onder stoel of banken steekt. Dan is er Jake, een onbeschoft en achterbaks figuur. Floyd, die iets mysterieus over zich heeft en waar Richard trekken van zichzelf in terug ziet: een onderhuids aanwezige vurigheid. En tenslotte Ellen, een zeer jonge en nog kinderlijk aandoende moeder van een baby. De verschillende personages zijn goed uitgewerkt. Het boeiende aan deze groep is hoe ze gedurende het gevaar, tijdens de onnatuurlijke en hopeloze situaties met elkaar omgaan. Er treden steeds vaker meningsverschillen op. De onderhuidse spanning in deze kleine groep loopt al gauw op door het lange wachten op de highway op hulp, het maken van de beslissing wel of niet zelf hulp te gaan zoeken vanwege het tekort aan voorraden.
Vooral als de groep op pad gaat, groeit het onderlinge onderling wantrouwen en de groep begint paranoïde gedrag naar elkaar te vertonen. Wie is wel en wie is niet te vertrouwen en om daar over na te moeten denken in zo’n extreme situatie is niet makkelijk. De groep beseft echter terdege dat ze van elkaar afhankelijk zijn en elkaar nodig hebben, willen ze dit overleven.
De gebeurtenissen volgen elkaar op in sneltreinvaart. De groep maakt op hun tocht naar een veilige plaats, steeds vaker onnatuurlijke surrealistische zaken mee. Zaken die de leden van de groep onzeker maken en dat is niet gunstig voor de samenwerking. Het samenwerken wordt een psychologische uitdaging.

Terrence Lauerhohn weet op een boeiende wijze de groepsdynamiek te beschrijven, de psychologische aspecten die voorkomen bij een groep mensen. Mensen die elkaar eerder grotendeels niet kenden, maar door omstandigheden gedwongen worden samen te werken. Achterdocht, het nemen van de leiding, moeilijke beslissingen maken, dit alles wordt uitstekend verwoord in dit boek.

Het verhaal leest op het laatst razend snel. Adrenaline gierde dan ook door mijn lichaam bij het lezen van de laatst paar pagina’s. Wat is Terrence Lauerhohn een ongelofelijk goede verteller. De spanning was bijna ondragelijk. Je móet doorlezen, je wílt weten wat het lot van deze menen zal zijn. En dan het plot: ik ben enorm verrast. Dit zag ik niet aankomen. Ademloos heb ik de laatste paar bladzijden gelezen. Het verhaal greep me bij mijn strot en liet me niet meer los.

Vijf welverdiende sterren.",1
"Via de dizzie lezers kwam ik op het spoor van dit boek, het is mijn eerste boek van het jaar die ik op nieuwjaarsdag begon en ook uitlas.

Een voltreffer om mee te beginnen mag ik wel zeggen, wat een adembenemend boek, waar in je meegesleurd wordt in een straat die wordt geterrorisseerd door Bob Oswald en zijn 4 dochters, alles wat er gebeurd (en dat is veel) vindt zijn oorsprong bij deze familie.

De spanning wordt perfect opgevoerd naar een even ondenkbaar als huiveringwekkend einde, waardoor het ook een thriller zou kunnen zijn, maar dan van een heel hoog gehalte.
De emotionele mijmeringen van Skunk zijn een prachtig slot van dit superspannende verhaal.
Zeer geloofwaardig, met prachtig neergezette personages, dit boek verdient de 5 duimpjes dubbel en dwars, grote klasse",1
In dit boek gaat Elke Geraerts nog een stapje verder dan haar vorig boek Mentaal Kapitaal. Nog meer praktische tips om jouw brein zo optimaal mogelijk te houden.,1
"Ronnie Rokebrand heeft mij zeer verrast met zijn thrillerdebuut “Operatie Hanokmin”. De Nederlandse Journalist Mike neemt deel aan geheime internationale missie naar Rwanda waar o.a. een opleidingskamp van Al-Qaida vernietigd dient te worden. In zeer goed geschreven korte hoofdstukken en goed belichte karakters neemt Rokebrand mij mee naar het Afrikaanse wespennest waar deze terreurorganisatie ook zijn alles vergiftigende vleugels heeft uitgestrekt. Voor deze thriller dien je een stevige maag te hebben want geweld wordt niet geschuwd. Dit om het verhaal ondersteunen en de schrijnende situatie terplaatse te verduidelijken, deze scenes zijn heftig maar vooral realistisch geschreven. Ik denk dat Rokebrand een zeer goed beeld middels deze thriller heeft geschetst van de situatie in deze regio en eigenlijk weet ik niet of ik daar nu zo blij mee moet zijn… een debuut om van te dromen!",1
"Een politiecorps in een klein stadje krijgt te maken met een seriemoordenaar. Wanneer dit voor hen duidelijk wordt kan de jacht beginnen en volgt er een kat en muis spel. Als dit thema je aanspreekt is dit een boek dat je niet mag missen.

De personages zijn goed uitgewerkt zonder dat dit ten kost gaat van de vaart; het boek leest als een trein.

Wat bijzonder knap is aan dit boek is de beschrijving van de gedachtegangen van de moordenaar. De schrijver is in staat om je bijna te laten geloven dat deze persoon nobele motieven heeft om zijn daden uit te voeren waardoor je zelfs voorzichtig enige sympathie voor hem op kunt brengen. Totdat uiteindelijk de ware aard alsnog naar boven komt.

Vanaf de eerste bladzijde grijpt het verhaal je naar de keel en het boek blijft spannend tot het eind. Een pageturner eerste klas!",1
"Dit boek is niet een typische feelgood roman. Ondanks dat de cover dat misschien doet vermoeden, bevat dit boek veel meer dan alleen een fijne romance. Het bevat prachtige beschrijvingen van de Ierse landschappen en van de bewoners van Finafarran. De schrijver neemt je mee in het verhaal van Hanna Casey, een bibliothecaresse, die in eerste instantie niks moet hebben van de kleine community en het geroddel van zijn bewoners. Het enige wat ze wil, is weg uit de bungalow van haar moeder, een plekje voor zichzelf. Maar wanneer ze eindelijk besluit een huis te bouwen, dreigt ze haar baan te verliezen en moet ze actie ondernemen. Zo worden zij en de bibliotheek het bruisende centrum van Finfarran. De bewoners van Finfarran stelen langzaam maar zeker haar hart, en ook de mijne. Met een grote glimlach op mijn gezicht heb ik dit boek uitgelezen. De karakters waren mooi uitgediept en het voelde alsof ik zelf in die lokkende zeewind van Finfarran naar de zee stond te kijken. Laat je verrassen door de heerlijke schrijfstijl van Felicity Hayes-McCoy! Ik heb er in ieder geval enorm van genoten.",1
"Kamphuis verstaat de kunst om personages zodanig te beschrijven dat je als lezer hun zwakke plekken herkent, zonder je daardoor een 'waanzinnige' te hoeven voelen. En ik ben het helemaal eens met de recensie in Trouw van gisteren: ""... de ontknoping van Ex is sensationeel. Alles blijkt toch weer anders dan het leek.""",1
"Na een moeizame start, kon ik het boek niet meer wegleggen! Het verhaal werd steeds beter en uiteindelijk verdween ik in het verhaal. Niets kon me meer afleiden om het boek weg te leggen. Wat een goed geschreven verhaal, dat spannend blijft tot de laatste letter. Het was voor mij alsof ik van een afstandje alles stond mee te kijken, hoe Lana en Kitty hun reis beleefden op The Blue. Een groep jongeren heerlijk los op een jacht, genietend van de zon, zee, strand en cocktails. Iedereen aan boord heeft zijn geheimen, die stukje bij beetje worden onthuld. Gaande weg het boek leer je de personages steeds beter kennen. Een goed geschreven thriller met een heden (Nu) en een verleden (Toen) kant, wat erg goed in elkaar zit. Ben zelf wel benieuwd hoe het verder is gegaan tussen Lana en Denny. Een verfilming van dit verhaal zou zeker kunnen.",1
"De waarheid achter de verdwijning van Lena Miller.

Achterflap:
Het leven van violiste Amber Kaufmann wordt wreed verstoord door de vondst van het lichaam van Lena Miller. Het heeft er alle schijn van dat Kurt, Ambers man en manager, meer weet van het lot van Lena, de op 17-jarige leeftijd verdwenen dochter van een bekende Britse politicus. De golf van negatieve publiciteit die volgt heeft desastreuze gevolgen voor Ambers carrière en relatie: om het tij te keren, moet ze de waarheid achter Lena's verdwijning achterhalen. Een waarheid met verstrekkende gevolgen...

Een (volgens de cover) intelligente thriller over een muzikanten, moord en verboden liefde. Als muzikante en boekenwurm lijkt mij dit een wel zeer interessante combinatie. Uitgeverij The House of Books zocht eind maart 10 ambassadeurs. Ik ben een van deze gelukkige en mocht een gesigneerd exemplaar ontvangen.

Na het lezen van de proloog, zit je meteen vanaf de eerste pagina van het eerste hoofdstuk in het verhaal, je maakt kennis met Amber, een violiste, en haar partner Kurt. Ik kreeg meteen verwachtingen en de radartjes in mijn hoofd sprongen meteen in stand-by, het puzzelen en ontdekken kon beginnen.

Het boek bevat korte hoofdstukjes dat het verhaal vanuit verschillende personages vertelt. Hierdoor krijg je verschillende inzichten wat het verhaal meer diepgang geeft. De verscheidenheid aan personages hindert niet en blijft makkelijk te volgen.

Patricia Snel zorgt ervoor dat je heen en weer geslingerd wordt tussen de verschillende verdachten, je zoekt en denkt mee met Amber en Luke O'Conner. Je krijgt een drang; het boek uitlezen en ontdekken wie de moordenaar van Lena Miller is (maar dit kan ook aan mijn nieuwsgierigheid liggen).
Door de snelle opeenvolging van gebeurtenissen en feiten die aan het ligt komen, leest het boek zeer vlot. Dit is goed, gezien de drang tot lezen dat het boek opwekt.

Het einde is verrassend, je ontdekt dat Patricia Snel je doordacht en bewust op het verkeerde ben heeft gezet (zelf heb je dit niet bewust door). Het is een goed, uitgewerkt verhaal waardoor Patricia Snel niet moet onderdoen met de grote namen uit de thrillerwereld.",1
"Toen ik de achterflap van Rode Koningin, of in mijn geval 'Red Queen', had gelezen, leek het me een YA fantasy zoals alle anderen voor dit boek: vol met romantiek, rare namen en onorginele thematiek. Echter, dit boek verrastte me compleet. Het boek was zeker niet perfect en had inderdaad een beetje een onorginele thematiek, maar de manier waarop Aveyard haar wereld van Rode Koningin schepte, was geweldig. Je word compleet in de wereld gezogen waarin Mare leeft én komt eruit met een gevoel van extase: je wilt meer! Mare was een extreem 'likeable' personage, die opkomt voor de armen zonder superkrachten, die de Silvers wel hebben. De meerdere plottwisten die plaatsvinden kwamen totaal onverwachts en bliezen me weg! Aveyard zet al met al een fantastische, epische Young-Adult neer die iedereen zou moeten lezen! Dit boek is zeker een aanrader!",1
"Windsor Horne Lockwood III, kortweg Win, ontvangt een anonieme mail die hem ogenblikkelijk naar Londen stuurt. Daar zou zijn neefje Rhys zijn gesignaleerd die tien jaar geleden in Amerika werd ontvoerd op zesjarige leeftijd. Eenmaal aangekomen vindt hij Patrick, het vriendje van zijn neefje, die destijds tegelijkertijd met hem werd ontvoerd. Patrick vlucht voor Win hem kan aanspreken. Een gemiste kans, want Patrick is de enige die hem kan vertellen waar Rhys is. Win besluit de hulp van zijn goede vriend Myron Bolitar in te roepen om Patrick te vinden.

Ja, Myron Bolitar en Win zijn terug in Naar huis na een afwezigheid van vijf jaar en diverse standalones van Harlan Coben. Nou ja, helemaal weg was Myron ook weer niet. Hij had gastoptredens in de young adult-serie die Coben startte over Mickey Bolitar, het zestienjarige basketballende neefje van Myron. En omgekeerd heeft Mickey een gastoptreden in Naar huis. Zo is de cirkel weer rond.

Voor de trouwe aanhang is Naar huis een feest van herkenning. Naast Myron en Win passeren ook oudgedienden als Myrons assistente Esperanza en Big Cindy weer opvallend de revue. Het is bijna jammer dat er geen illustraties in het boek staan, want nu moet de lezer zich zelf een voorstelling maken van hoe de forse Cindy in een krappe, paarse Batgirl-outfit eruitziet.

Coben weet als vanouds de droge humor te vermengen met de spanning, waarbij beide elkaar aanvullen in plaats van elkaar uit te sluiten. Die droge humor is het schild waarmee Byron zich beschermt tegen de buitenwereld, waardoor hij tegelijkertijd iets kleurloos krijgt. Je krijgt als lezer niet echt een beeld van wat hem beweegt, terwijl de serie wel om hem draait. Win is wat dat betreft een veel interessanter personage. Hij is een dandy, versiert vrouwen aan de lopende band om ze na één nacht achter te laten en beheerst diverse gevechtskunsten. Misschien realiseert Coben zich ook dat de kleurrijke Win meer mogelijkheden biedt. Hij laat in ieder geval enkele passages door Win in de ik-vorm vertellen.

De aanbevelingen op de voorkant van het boek liegen er niet om. ‘Koning van de plotwendingen’ zegt de Telegraaf en ‘Eén van zijn beste eindes’ volgens The Huffington Post. Als je dit letterlijk neemt, dan begin je met te hoge verwachtingen aan het boek. Coben heeft een goede plot bedacht voor Naar huis, maar deze onderscheidt zich niet van de plots die andere topauteurs construeren. Datzelfde geldt voor hoe Coben het verhaal laat eindigen. In dat einde wordt gelijk een tipje van de sluier gelicht wat de privélevens van de personages betreft. Het is de vraag wat Coben daar in een vervolgdeel mee gaat doen. En of dat weer vijf jaar op zich laat wachten.",1
"Kristen Ciccarelli groeide op in een groot Slowaaks gezin in Ontario, Canada. Als klein kind hield ze ervan om rond te rennen op de grote boerderij van haar familie en droomde ze al van draken en meisjes met gave wapens. The Last Namsara vloeide daaruit voort en is naast het eerste deel in een trilogie ook haar debuut.
“Once there was a girl who was drawn to wicked things...”
Asha staat bekend onder haar volk als de gevreesde Iskari. Als kind heeft ze namelijk een vreselijke daad begaan: ze bezocht stiekem de draken die zich jaren geleden tegen de drakenrijders hadden gekeerd. Ze vertelde allerlei verboden verhalen die hen kracht schonken. Door haar actie werd de eerste draak ooit, Kozu, terug tot leven gewekt en werd haar halve stad weggebrand met de mensen er nog in. Zelf werd ze verminkt, met haar halve lichaam onder de brandwonden. Als dochter van de koning moest er iets bedacht worden, en haar vader besloot uiteindelijk om haar de naam van een vervloekte godin te geven als titel. Als de Iskari doodt Asha nu de draken aan wie ze eerst kracht gaf in een poging boete te doen voor wat ze heeft gedaan. Ze is een complex personage dat een enorme ontwikkeling doormaakt in het boek. Van meedogenloze drakendoder verandert ze in iets meer en het wordt voor de lezer makkelijker om met haar mee te leven.
“Where Namsara brought laughter and love, Iskari brought destruction and death. When Iskari walked, people cowered in their homes. When she spoke, people wept. When she hunted, she never missed her mark.”
De mensen om haar heen spelen een grote rol in Asha’s ontwikkeling. Een slavenjongen belandt op haar pad en lijkt het bloed onder haar nagels vandaan te halen, maar ze krijgt onverwachts toch een met hem. Liefde speelt weliswaar een rol in het boek, maar niet op de voorgrond. Het belangrijkste in het boek is Asha en haar pad naar verlossing en vergeving. Met behulp van de jongen leert Asha haar ogen te openen en keert ze haar rug niet meer naar wat er om haar heen gebeurt. Het is het begin van een nieuw tijdperk; een nieuw verhaal.
Het boek is rijk aan korte verhalen, die tussen het hoofdverhaal door worden verteld op grijze bladzijdes. Ze lezen als korte sprookjes die tegelijkertijd een waarschuwing en een belangrijke boodschap met zich mee dragen. Ze geven het boek een diepere laag, een sfeervolle blik op de volkeren die erin voorkomen en laten zowel het goede als het kwade zien waarin men in staat is. De verhalen zijn verboden door de drakenkoning omdat ze de vertellers vergiftigen en de draken krachtiger maken. Toch spelen de verhalen een belangrijke rol in de plot en schuilt er meer achter ze dan je op eerste gezicht zou denken.
The Last Namsara is een sterk, origineel verhaal dat je vastgrijpt vanaf de eerste pagina. Het zit vol met sterke vrouwelijke personages en korte verhalen die de plot verrijken. Asha is een complex en goed uitgewerkt personage en maakt een grote ontwikkeling door in het boek. Het boek is een meer dan waardige aanvulling in het YA fantasygenre en de kans is groot dat het een klassieker wordt binnen het genre.",1
"Spanning, romantiek en humor vormen de ingrediënten van dit snelle verhaal waarin de ene gebeurtenis de andere opvolgt in ijltempo. Ondersteund door enkele paginagrote tekeningen. Aantrekkelijke cover die het avontuur goed samenvat.
Weinig diepgang doordat er zoveel in nog geen 60 pagina's geperst wordt. Leest als een trein en bevat nog heel wat waarheidsgetrouwe informatie.",1
"Zeer mooie debuut van deze schrijfster, ze weet de Ierse gemeenschap levendig te brengen en elk personage krijgt een uitvoerig verhaal wat het boek zeker ten goede komt. We leren wat bij over veenlijken en archeologische opgravingen, Hart weet het zo te brengen dat je jezelf al op de heuvel ziet staan van het Ierse platteland. De spanning is niet echt te snijden in dit boek, het kabbelt lekker verder maar dit doet zeker geen afbreuk aan het verhaal, de verdwijning van moeder en kind dat word afgewisseld met de vondst van het hoofd van het meisje met de rode haren of zijn deze zaken toch met elkaar verweven?
Een schrijfstijl die je fantasie prikkelde...",1
"Het korte verhaal is in Nederland niet populair. Dat is jammer, want juist in het korte verhaal toont een auteur zijn beste kunnen. Er is immers weinig ruimte voor het neerzetten van de personages, de omgeving en de verhaallijn. En dan moet er in ons genre ook nog een nadrukkelijke spanningsboog worden neergezet. Met de novelle Spijt laat Charles den Tex zien dat hij een topauteur is. Ook al is het boekje naar zijn eigen zeggen ‘heel iets anders dan Miller en CEL’.
In Spijt gebeurt dat waar iedereen minstens één keer in het leven van droomt. Een man laat de boel de boel en begint aan de andere kant van de wereld een compleet nieuw leven. Zijn vrouw blijft in verbijstering en verwarring achter.
Wie de intelligente actie van de laatste twee succesnummers van Den Tex verwacht, komt bedrogen uit. Spijt moet het hebben van psychologische spanning. Wat heeft de man zover gebracht dat hij zijn prachtcarrière en dito vrouw achterlaat? En wat doet dit met haar? In de voor Den Tex inmiddels kenmerkende korte, krachtige zinnen wordt dit voor de lezer net niet voldoende duidelijk. En zo hoort het ook. Een kniesoor zou kunnen stellen dat het niet realistisch is dat de seksuele leegte bij beiden zo snel gevuld moet worden, maar het enige echte manco van Spijt is dat het onvoldoende vulling geeft aan een lange, zwoele zomeravond. Ook dat is mooi aan een goed kort verhaal, het smaakt altijd naar meer.",1
"We zien maar zelden dat een thriller meteen met de dader op de proppen komt en gelukkig voor Schaduwen blijft het een verhaal dat tot de laatste bladzijde fascinerend en spannend blijft. Immers, het motief wordt stukje voor stukje ontrafeld en hoewel de puzzel op een gegeven moment wel is gelegd, kunnen lezers het boek tot het laatste moment maar moeilijk wegleggen. De spanning wordt zorgvuldig opgebouwd tot er een bepaald hoogtepunt is bereikt. Vanaf daar wordt deze spanning ook weer netjes afgebouwd, zodat de lezer met een verzadigd en tevreden gevoel achter blijft. Ook de afwisseling tussen de personages en de verschillende perspectieven maakt dit een unieke thriller. De lezer kan het plot op een gegeven moment wel raden en ondanks dat blijft Schaduwen een knap staaltje schrijfwerk, waarvan lezers onder de indruk zullen zijn. Verplichte kost, ook voor de niet liefhebber van het genre.",1
"Tijdens het lezen van ‘De Donjon van Daim’ van Frans Schaars moest ik af en toe denken aan de schilderijen denken van Caspar David Friedrich, een kunstschilder uit de Romantiek. Beiden passen namelijk dezelfde techniek toe met betrekking tot het landschap. Verder is het een mooi verhaal over persoonlijke ontwikkeling, liefde en genegenheid.
Om te beginnen beschrijft Schaars de omgeving en het landschap heel beeldend. Voor lezers uit de Liemers, een gebied in Gelderland ten zuidoosten van Arnhem, herkenbaar vanwege enkele plaatsnamen: Didam (Daim), Pannerden (Ponneren). De natuurbeschrijvingen zijn net als bij Friedrich een soort montage van de verschillende landschapselementen die in de streek te vinden zijn en dat is niet alleen ontzettend prettig lezen, maar ook een kanp staaltje creativiteit van de auteur.
In de vlakte van Daim speelt ook het water een belangrijke rol. En dat is niet alleen letterlijk, maar ook symbolisch. Dit eerste heeft te maken met de bewoners van de donjon van Daim, die een grote invloed hebben op de waterhuishouding. Voor Faras is de semantische waarde van grote betekenis, omdat deze overeenkomt met de ontwikkeling die hij doormaakt: innerlijke beroering, emoties, diepste gevoelens en liefde. De auteur schetst zo een ontroerend beeld van de groei die zijn hoofdpersoon doormaakt.
Een belangrijk thema in het verhaal is de persoonlijke groei die ontstaat door verliefdheid. Faras is een gevoelige jongen en zijn mijmeringen over zijn geliefde zijn ontroerend. Hij maakt niet alleen de liefde mee op verschillende manieren (passievol en gevoelloos), maar ook tederheid, vriendschap en genegenheid. Deze combinatie zorgt ervoor dat hij groeit
En de personages zijn erg herkenbaar. Een sympathiek voorbeeld daarvan is Bertram Graafsma, de verkenner. Hij is enthousiast en heeft een grote passie voor zijn werk. Een arrogant exempel is Derran Kraaijenvanger, de zoon van de burgermeester. Iemand die, volgens een personage, altijd doet of hij overal verstand van heeft.
Dus voor alle lezers uit de Liemers is ‘De Donjon van Daim’ qua creatief gebruik van de verschillende landschapselementen een feest van herkenning. Verder is het een prettig boek om te lezen over liefde. #dedonjonvandaim #fransschaars #uitgeverijboekscout",1
"Nog nooit een boek van deze auteur gelezen, dus het kostte me even wat moeite om erin te komen. Misschien had ik gewoon vanaf het eerste moeten beginnen, maar het werd me aangeraden. Nadat ik wat gewoon was geraakt aan de schrijfstijl, ging het wel.
Wat me opviel was de gruwel die de auteur beschrijft. Zonder al te veel weg te geven, ik vraag me af of ze iets had tegen dat arme ontvoerde kind, want persoonlijk had ik het met die scènes moeilijk. Net dat maakte dat het boek me echt wel greep en intrigeerde, want je ziet iets op je af komen, maar je kunt het niet loslaten.
Denk dat ik naar boek 1 ga zoeken en dat ga proberen. Een knappe thriller.",1
"Lieneke Dijkzeul staat bekend om haar thrillers met in de hoofdrol Paul Vegter. Deze keer heeft ze gekozen voor een stand-alone boek.

In dit boek speelt Pieter Elting de hoofdrol. Pieter is een zakenman van 49 jaar en na een affaire net gescheiden van Monica. Hij staat op het punt om een week vakantie te gaan vieren, maar wordt op de vooravond hiervan ontvoerd door twee mensen. Zij nemen hem mee in de auto naar een afgelegen boerderij. Daar sluiten ze hem op in een kleine kamer, waar hij de hele dag geboeid op bed moet liggen. Op vaste tijden krijgt hij zijn ontbijt, lunch en avondeten. Ook wordt hij af en toe gelucht. Van goede zorg is geen sprake; hij wordt continue vernederd door zijn ontvoerders. Het is Pieter onduidelijk waarom hij is ontvoerd. De ontvoerders willen hem niet zeggen wat hiervan de reden is en eisen ook geen losgeld. Het is de bedoeling dat Pieter hier zelf achter komt.

Tijdens het lezen wordt al snel duidelijk welk groot maatschappelijk probleem Lieneke aan de orde wil stellen. Pieter is directeur van een aantal zorginstellingen. Hij bemoeit zich niet met de zorg, maar wel met het beleid wat uitgevoerd moet worden. Na het lezen van het logboek wat bij hem in de kamer wordt achtergelaten, wordt Pieter al snel duidelijk waarom hij opgesloten zit en waarom hij zo wordt vernederd.

Lieneke heeft een vlotte en prettige schrijfstijl. Ze gebruikt korte en duidelijke zinnen. Het verhaal begint en eindigt vanuit het perspectief van een oude mevrouw. De tussenliggende hoofdstukken worden verteld vanuit het perspectief van Pieter en later vanuit Emma, één van de ontvoerders.

Het boek kan je niet echt een thriller noemen. Behalve de ontvoering ontbreken de spannende elementen. Toch is het een goed verhaal, wat zeker stof geeft tot nadenken!",1
"'Ieder huisje heeft zijn kruisje', zegt men wel, maar sommige mensen lijken een zwaarder leven te hebben dan andere. Het zijn de jaren ’60 van de vorige eeuw. Antonia (39 jaar) is boekhandelaar in het gereformeerde Spakenburg en zorgt voor haar zenuwzieke moeder Marie en haar zwakzinnige zus Belia. De ene keer kwijt ze zich liefdevol van haar plichten, ander keren snauwt ze beiden af uit ergernis om hun lastige gedrag. Ze worstelt met het verlangen naar vrijheid en het schuldgevoel dat ze hen dan in de steek laat. Hierop speelt haar moeder handig in:

“Er komt een bejaardentehuis”, zei Antonia (…) “Is het niks voor jou?” (…)

“Je wil van me af”. Marie zakte op een stoel neer.

Antonia pakte de volgende pan. Ze schuurde over de bodem alsof ze erdoorheen wilde. “Het enige wat ik wil, is dat er beter voor je wordt gezorgd. En dat je meer aanspraak krijgt”. Ze werd onpasselijk van haar eigen leugens.

“Nou zit je je zelf weer schoon te praten”.

Antonia spoelde het sop van de pan en zette hem op het aanrecht. Ze rukte de theedoek uit haar moeders hand en droogde de rest van de vaat. “Moet ik dan tot aan je dood voor je blijven zorgen?”

“Kinderen horen dat te doen”.

“Heb ik geen eigen leven?”

Een eigen leven?”, smaalde haar moeder. “Wat een eigen leven? Ik heb nooit een eigen leven gehad. Altijd stond ik voor een ander klaar. Toen mijn vader hulpbehoevend werd, heb ik er geen moment over na moeten denken om hem in huis op te nemen. Onze Mijntje niet, hoor. Mijntje wilde hem niet, maar ik heb hem tot aan zijn dood verzorgd.”

“Vraag niet hoe.”

Het tweede hoofdstuk is geschreven vanuit het perspectief van Adam, een weduwnaar met een zoontje, die de contactadvertentie plaatst waarop Antonia reageert. Wat Antonia niet weet, is dat hij tussen de ontmoetingen met haar ook met andere vrouwen afspreekt, omdat ze niet zijn eerste keus is. Uiteindelijk kiest hij toch voor haar en staat zij voor de beslissing om het haar moeder te vertellen, die panisch reageert. Doordat het perspectief zich ook af en toe naar Marie verplaatst, ontdekt de lezer dat er in het verleden iets vreselijks is gebeurd, wat te maken heeft met Antonia’s vader en een verklaring vormt voor Maries zenuwaanvallen. Wanneer echter het familiegeheim eindelijk aan het licht is gekomen en door Antonia is verwerkt, blijkt het noodlot nogmaals toe te slaan. Dat Antonia desalniettemin haar veerkracht en ontvankelijkheid weet te behouden, is wellicht mede te danken aan het geloof dat op de achtergrond aanwezig blijft en niet alleen drukt, maar ook troost geeft.

Ondanks de zware thematiek blijft Een man uit de krant licht van toon en dat is knap gedaan door Wim Duijst, die zelf in Spakenburg is opgegroeid en eerder De engel van Spakenburg schreef. De hoofdstukken zijn kort en bevatten sterke dialogen. Ook de perspectiefwisselingen zorgen ervoor dat het nergens saai of langdradig wordt. Vanaf het begin wordt je nieuwsgierigheid gewekt en doordat de informatie goed gedoseerd wordt, blijf je geboeid doorlezen. Het milieu en tijdsbeeld zijn goed getroffen en de personages zijn genuanceerd beschreven, waardoor je je gemakkelijk kunt inleven in hun worsteling met het leven.",1
"Yay, nog twee delen!
Toen ik las dat The One niet het einde zou zijn van The Selection Series was ik enorm enthousiast; ik kon uitkijken naar nog twee delen in één van mijn favoriete boekenseries! Ik heb maanden uitgekeken naar het eerste nieuwe deel: The Heir (De Prinses). Zowel enthousiast omdat er een vervolg zou komen, maar ook bang… want wat als het tegenvalt? Dat is namelijk een grote valkuil. Ik had zo enorm genoten van The Selection, The Elite en The One – en ook van The Prince & The Guard -, dat ik echt torenhoge verwachtingen had van The Heir. Kon ze die wel waarmaken? Ik ga het je direct vertellen!

Overtreft mijn verwachtingen
Slechts dertien pagina’s had ik nodig om in het verhaal te komen. Het is eigenlijk precies hetzelfde als dat ik had bij The Selection; ik had even tijd nodig om het personage te leren kennen, om vervolgens weer verliefd te worden op de schrijfstijl van Kiera Cass. Want de fijne schrijfstijl uit de eerste drie delen zien we gewoon weer terug in The Heir. En we zitten weer gewoon in het oude vertrouwde wereldje, ook al ziet deze er nu een beetje anders uit.

Twintig jaar later
Het verhaal speelt zich twintig jaar na The One af en Maxon en America zijn nog steeds een groot power koppel. Gezien ik in dezelfde leeftijdsgroep zat als America toen het derde deel eindigde voelde ik mijzelf toen het boek begon ook opeens een stuk ouder. Het was net alsof dat een vriendin van mij nu plotseling een achttienjarige als kind zou hebben. Soms herkende ik America en Maxon niet in hun oudere rol, maar vaker herkende ik ze wel zoals we ze hebben leren kennen en het is logisch dat nu ze ouder zijn, ze zich hier ook naar gedragen. Even dacht ik dat dit vervolg misschien wat te vroeg kwam en dat ikzelf ook ouder zou moeten zijn om te geloven dat Maxon en America ouder zijn, maar al snel vergat ik die gedachte weer.

Eadlyn, haar broers en oude bekenden
America en Maxon spelen niet de hoofdrol in dit boek. De hoofdrol is weggelegd voor hun dochter Eadlyn, die zeven minuten ouder is dan haar broer Ahren, waardoor zij, als eerstgeborene, de eerste opvolger van Maxon is. Ik vind dit een geweldig toegevoegd element! Eadlyn heeft een tweelingbroer waar ze een speciale band mee heeft en daarnaast nog twee hele leuke broertjes Kaden en Osten die zo hun eigen rol hebben tijdens de Selectie. Maar de familie is groter dan Maxon, America en hun vier kinderen. In het paleis wonen ook bekende gezichten uit de eerdere boeken, bijvoorbeeld Marlee, haar man en twee kinderen, Kile en Josie. En ook May, Aspen en Lucy zien we weer even terug. De humor die we gewend zijn uit de vorige boeken is ook zeker weer te vinden in The Heir, mede door de familie en Eadlyn zelf, maar natuurlijk ook dankzij de vijfendertig Suitors.

Wie wordt The One?
Al wel erg vroeg in het boek had ik het gevoel dat ik al wist met wie Eadlyn zou eindigen in de selectie, en hoewel ik nog steeds een voorgevoel heb, durf ik nu ik het boek uit heb niet met honderd procent zekerheid meer te zeggen dat hij het wordt. En oh my… er zijn toch prachtige kanshebbers. Allen hebben ze wederom een unieke persoonlijkheid net als de vijfendertig dames uit de eerdere delen. Er zijn een aantal in het speciaal die mijn hart echt gestolen hebben en ik heb geen idee hoe Eadlyn daaruit een keuze moet gaan maken.

Conclusie
The Heir is op dezelfde luchtige manier geschreven als de vorige delen en dus ben ik er in slechts drie dagen doorheen gevlogen. Dit had één kunnen zijn, maar helaas zat mijn werk in de weg haha. Ik kon niet stoppen met lezen en het deed pijn het boek tussendoor weg te leggen. Serieus, ik hou van de boeken die Kiera Cass schrijft! Wat mij betreft heeft ze mijn verwachtingen waar gemaakt en baal ik na die onverwachte gebeurtenis op het eind dat we nu weer een jaar moeten wachten op het volgende deel. The Selection Series blijft ook na The Heir één van mijn meest favoriete boekenseries die ik heb gelezen en The Heir krijgt van mij een verdiende vijf sterren.

Deze recensie stond al eerder op Reviews & Roses
(www.reviewsandroses.nl)",1
"De interesse van Catherine Gildiner voor Freud en Darwin begon 25 jaar geleden toe ze een doctoraalscriptie schreef. Darwins invloed op de grondlegger van de psychoanalyse stond daarin centraal. Er vielen haar gelijk een aantal eigenaardigheden op, maar vooral de tegenstrijdigheden tussen de twee geleerden zetten haar aan het denken. Tijdens haar werk als klinisch psychologe ontpopte ze zich tot een ware deskundige die pas 25 jaar later haar kennis benutte om er een intrigerende thriller van te maken. In Verleiding  maakt ze in één klap duidelijk hoe zeer ze alle aspecten van haar vak beheerst.

Kate Fitzgerald krijgt de mogelijkheid om na tien jaar gevangenschap voorwaardelijk vrij te komen. Daar staat volgens haar psychiater wel iets tegenover. Kate is specialiste op het gebied van de freudiaanse theorieën en moet zodoende een onderzoek verrichten bij de directeur van de Freud-Academie, Anders Konzak. Hij heeft brieven ontvreemd van Anna Freud, dochter van Sigmund Freud. Het gaat om correspondentie tussen Freud en Fliess, een arts. Konzak redigeert de brieven omdat hij het niet eens is met de verleidingstheorie van Freud. De theorie ontkent dat vaders incest plegen met hun dochters. De dochters zouden het alleen in hun fantasie beleven. Niet iedereen is er bij gebaat als de informatie uitlekt. Konzak kent zodoende veel vijanden. Kate probeert samen met privé-detective Jack Lawton te achterhalen wat Konzak verder ontdekt heeft en wie hem het zwijgen op wil liggen.

Een sterke draad die door Verleiding  loopt is de haat-liefdeverhouding tussen de hoofdpersoon en haar compagnon. Wantrouwen en verlangen wisselen elkaar voortdurend af waardoor je als lezer sterk met de personages meeleeft. Gildiner weet de gedachtes van Kate Fitzgerald perfect te verwoorden. Dat een hoofdpersoon altijd moet streven is haar met de paplepel ingegeven. Kate is een zelfbewuste vrouw die door eerder onrecht in haar leven beseft dat ze alleen op zichzelf kan bouwen. Ze geeft niet toe aan mooie praatjes en hanteert bij iedere gesprek een psychologische aanpak. Als lezer voel je een sterke band met haar en krijg je de neiging haar bij te staan. Ook andere personages worden overtuigend omschreven. Hun taalgebruik is zeer divers: de doordachte woorden van een psychiater, de vrijpostige uitspraken van een oud-bankrover, of de deftige taal van een bejaarde dame zijn slechts enkele voorbeelden.

Verleiding  is een boek voor de liefhebber. Met enige interesse voor de psychoanalyse is Gildiners werk een absolute must om te lezen. Voor de lezer die niet zo zeer met diepgang begaan is, zal het soms wat zware kost zijn. Toch is de schrijfster slim genoeg geweest het geheel af te wisselen met humor en spanning waardoor het voor iedereen de moeite waard is. Kate Fitzgerald is een vindingrijke dame die ik graag nog eens terug zie in een ander verhaal. Een mysterie rondom de psychoanalyse van Carl Jung behoort tot de mogelijkheden.",1
"Een mooie novelle, zeker voor verstokte Mulisch-liefhebbers als ik. Het heeft weliswaar niet de grandeur en diepgang van erkende highlights als De ontdekking van de hemel of De aanslag, maar dat mag de pret niet drukken.

Het verhaal draait om een art director, die vastgelopen is in een liefdeloos huwelijk, in gefnuikte ambitie (hij wou schrijver worden, maar helaas) en de geestdodende oppervlakkigheid van zijn beroep. Het verhaal wordt overigens in de jij-vorm verteld, zodat de verteller a.h.w. in dialoog gaat met de lezer over het personage: diens ontstaan, diens karakter, en overeenkomsten en verschillen tussen het personage en de lezer. Dat vond ik mooi gedaan, en dat geldt ook voor de beschrijving van de geestloosheid van het marketingberoep en van de patserige leegheid van 'nieuwe rijken'. Maar vooral van belang is de climax van het verhaal, waarin de hoofdpersoon eerst een soort extase beleeft vanwege allerlei klassieke schoonheid (in de natuur en in klassieke kunst) die hij bij toeval ziet, en vervolgens een soort bliksemflits van hoger inzicht krijgt: een totale exaltatie waarin alle elementen (water, aarde, lucht en vuur) verbonden worden in een vernietigende clash. Dat is dan 'de oneindigheid in een eindige vorm' , een 'onzichtbare bliksem': een beeld dus van iets dat in geen beeld is te vangen, een licht dat meer is dan 'gewoon' licht, een ervaring van 'iets' dat zich aan elke ervaringshorizon onttrekt. Een ervaring die voor de hoofdpersoon een ondergang en bevrijding is, en voor de lezer misschien een korte glimp op een mogelijke ervaring die hem voor even bevrijdt van zijn al te routineuze bestaan.

Dit boekje gaat, als ik het goed begrijp, om twee dingen: de leegte van de moderne wereld (waar de hoofdpersoon met zijn marketingberoep a.h.w. de verpersoonlijking van is), en de mogelijkheden die de verbeeldingskracht biedt om voor even aan die leegte te ontsnappen. Om visioenen voort te brengen die letterlijk 'onvoorstelbaar' zijn, maar precies daardoor wel ontsnappen aan de al te eendimensionale conventies van de moderne wereld en die dus onze blik voor even enorm verruimen, zelfs oprekken tot voorbij ons begrip. Visioenen die bij Mulisch dan weer zijn geinspireerd op klassieke mythen (b.v. de Icarusmythe, de leer van de vier elementen) en op het sublieme in kunst en natuur. Maar tegelijk ook visioenen die (zoals de verteller zegt) wellicht lijken op een allergeheimste verrukking van de lezer zelf, een exaltatie dus die de lezer misschien al kent maar die hij (vanwege het ongrijpbare en onbegrijpelijke karakter ervan) niet heeft vastgehouden in zijn geheugen.

Een mooi pleidooi dus voor verbeeldingskracht: die van de schrijver, maar ook die van de lezer. Bovendien een verhaal dat die verbeeldingskracht behoorlijk stimuleert. Ik heb ook deze Mulisch dus weer met plezier gelezen.",1
"Een wonderlijke roman, die vol zit met magisch-realistische symboliek en met duistere intuïties over de magie van de verbeeldingskracht. Dat maakt deze kleine roman ook minder 'leesbaar' dan b.v. De aanslag of De ontdekking van de hemel, en het is dus geen aanrader voor iedereen. Maar zelf lust ik hier wel pap van. Best mogelijk dat Mulisch wat te ver gaat met zijn duistere symboliek en daarmee onleesbaarheid riskeert. Maar ja, dat doet hij bewust: gewone zaken als 'realisme' en 'de alledaagse werkelijkheid' zijn hem te saai, hij mikt liever op 'het Totaal Andere', het onbevattelijke, het ongrijpare en vreemde. En daarover schrijven betekent ook risico's nemen.

Hoofdpersoon is klokkenspeler Maurits Akelei, wiens leven letterlijk tot stilstand kwam op zijn 23e verjaardag, omdat toen zijn idyllische liefde met Marjolein tot een traumatisch einde kwam. Nu, 23 jaar later, is hij weer jarig: een verjaardag die samenvalt met een soort apocalyptisch visioen van het einde der tijden. Dat visioen gaat samen met allerlei hallucinatoire taferelen, waarbij de grens tussen de waanzin van Akelei en de waanzin van de wereld moeilijk is te trekken. Die taferelen zijn naar mijn smaak erg meeslepend geschreven: schitterend vind ik bijvoorbeeld de passages over het 'zwarte licht' van de apocalytische zon. Ook mooi vind ik de flashbacks over de bijna symbiotische en woordloze liefde tussen Akelei en Marjolein: laatstgenoemde is voor Akelei ook een soort tweelingzuster, een oermoeder, een aan het aardse ontstegene. Het verlies van die liefde is dus voor Akelei ook echt een 'einde der tijden': 23 jaar heeft de tijd letterlijk stilgestaan, en nu op zijn 46e herbeleeft hij het trauma en stort de wereld opnieuw in. Wat overigens samengaat met een soort (suggestief en in raadselachtige beelden beschreven) wedergeboorte, waarbij Akelei zich in een soort oerzee onderdompelt en in een soort nieuwe gedaante herrijst. Heel misschien is die oerzee ook symbolisch voor de baarmoeder, voor sferen dus voorafgaand aan de geboorte, en voor het verloren maar nu hervonden woordloze paradijs: de liefde met Marjolein.

Hoe dan ook: Akelei beleeft dus een soort alchemistische transformatie, een bij Mulisch vaker voorkomend motief. En die zet Akelei kracht bij met zijn kunst: hij is klokkenspeler in een kerk. Die kerk heeft zijn zin verloren: God is dood, een spin die een eenzaam web beheerst in een door niemand bezochte torenspits, een loze klank zonder inhoud. Op zijn 46e verjaardag speelt Akelei niettemin een uiterst geïnspireerd muziekstuk, dat de stadbewoners met religieus ontzag vervoert. Maar dat is dan wel een onbekend soort religieuze vervoering: niet de bekende devotie van het Christendom (want God is dood), maar iets nieuws, totaal anders en dus duisters en angstwekkends. 'Het was of het uitzinnig zingende brons daarboven ook al de traagheid van het metaal verloren had: het speelde en zong en danste leniger dan een klavecimbel. En dan weer werd de onvergelijkbare kluwen van geluid plotseling naar boven, hemelwaards getransponeerd [...], dan weer stortte alles neer in deze op gene diepte, waar alles zo donker en verschrikkelijk was, dat de wielrijders de angst over hun rug voelden trillen.' Daarna blijft een raadselachtige stilte, 'een onbeschrijflijke kwetsbaarheid en trefzekerheid'.

In Voer voor psychologen beschrijft Mulisch 'het volstrekte leven', een ongeremde intensiteit waarin de hele wereld wordt ervaren als volstrekt onbekend. Om iets dergelijks draait volgens mij ook Het zwarte licht: vandaar de extatische waanzin van Akelei, vandaar de enorme vreemdheid van zijn muziek. En vandaar ook het 'zwarte licht': een totaal ander licht, dat niet 'verheldert' maar alle dingen juist onherkenbaar vreemd maakt. Al het bekende (zoals Christelijke religie en de daarop gebaseerde muziek) wordt afgebroken, alle conventies worden opgeschort. Resultaat, voor Akelei en voor de lezer van Het zwarte licht, is een onderdompeling in het volstrekt onbekende en ongewisse, in een wereld die van elk herkenningspunt is beroofd en daardoor doordesemd is van angstwekkende maar ook fascinerende grilligheid. En voor mij persoonlijk betekende het weer een intrigerend leesavontuur.",1
"In de vorige recensies wordt verwezen naar het boek van Nicci French Bezeten van mij. Dat boek ken ik niet en daarom kan ik het niet vergelijken. Wel heb ik in een interview met Esther Verhoef, ook via dit medium Crimezone, gelezen waarom en ook hoe zij dit boek heeft geschreven. Die uitleg die Verhoef in de interviews geeft, is precies de weerslag in het verhaal Close-Up.

Het gaat om Margot Heijne die nogal aan de maat is. Zelf heeft Margot een negatief zelfbeeld. Haar relatie met John van Oss is op de klippen gelopen en nu zit ze ergens in een appartement aan de rand van de binnenstad om de scherven die de beëindiging van deze relatie heeft nagelaten weer aan elkaar te lijmen. Margot gaat om zichzelf te vinden naar Londen. Tijdens die vlucht ontmoet zij Leon Wagner. Hij is kunstfotograaf, maar laat gaandeweg het verhaal zelf een donkere kant zien, maar daar tegenover geeft hij Margot weer een postief zelfbeeld. Een dubbele persoonlijkheid.

In dit verhaal wordt er een tweede verhaal vertelt die te maken heeft met het karakter van Margot. Pas aan het eind van het verhaal wordt duidelijk hoe het werkelijk zit. Het lijkt op de stijl die Verhoef heeft gehanteerd in Rendez-Vous. Toen was het tweede verhaal een flash-back van dezelfde persoon, nu is er een tweede persoon die verweven is met het verhaal van Margot.

Wat Close-Up vooral laat zien en dat is door Esther Verhoef heel goed beschreven, is hoe bepaalde mensen andere mensen afhankelijk kunnen maken. De overeenkomst die Verhoef in haar interview maakt naar bijvoorbeeld de film 9 1/2 weeks is duidelijk herkenbaar. Wat ik verder zeer goed aan Verhoef vind, is dat zij een karakterschrijver is, maar tegelijkertijd het verhaal goed blijft vertellen. Dat kunnen er in mijn ogen weinig. Bij Rendez-Vous was het thriller element iets minder, dan bij deze. Dat element is hier duidelijk aanwezig. Pas in de laatste fase wordt duidelijk hoe de vork in de steel zit. Een terechte nominatie voor de Gouden Strop het afgelopen jaar.",1
"Met de 101 Dalmatiers werd schrijfster Dodie Smith bekend. Met De dagboeken van Cassandra Mortmain is haar carrière als schrijfster begonnen en ondanks het succes met de dalmatiërs, is dit verhaal haar favoriete boek gebleven. Vanuit het oogpunt van een zeventienjarig meisje heeft ze deze klassieker geschreven, die niet meer uit de literatuur weg te denken valt. De setting kan in deze verhaallijn vreemd overkomen en voelt door het onderwerp armoede een beetje melancholisch aan. Toch valt er tevens een snufje droge humor te bespeuren en heeft de verhaallijn iets speciaals, waardoor het boek ongemerkt moeilijk weg te leggen valt. Met De dagboeken van Cassandra Mortmain heeft de schrijfster een bijzonder einde weten neer te zetten. De boodschap die zij hierin heeft meegenomen, is zijn tijd blijkbaar al ver vooruit. Elke serieuze lezer zou dan ook iets van Dodie Smith gelezen moeten hebben. Een absoluut memorabel verhaal, die in ieders klassieke boekenkast opgenomen zou mogen worden.",1
"Een nieuwe Harry Potter? kijk en ontdek het zelf! stond te lezen in een krant of tijdschrift.... een tijdje geleden. Ik ben de uitdaging aangegaan.....

Waarschuwing: Deze recensie kan spoilers bevatten.
Wat heb ik van dit boek genoten. Heb een bronchitis maar dit boek houdt je aandacht vast.
De wereld van Artemis Fowl wordt goed omschreven. Het zou een andere tijdszone kunnen zijn een andere ""werkelijkheid""....... het zou ook zo maar zo op de aarde gebeurd kunnen zijn (of misschien wel gebeuren in het verborgene)............. De voorsprong van de moddervolk op de elfen komt dat ze kunnen ""fokken als konijnen"". Ze krijgen meer kinderen als Elfen. Dat heeft ook gemaakt dat nu de elfen onder de grond wonen. Met de trollen en de rest. Elfen komen bovengronds in geval van problemen. In dit geval een uitgebroken Trol. Holly, de eerste officier in de opsporingsdienst wordt naar het oppervlak gestuurd om de Trol te lokaliseren. Ze weet niets van het jonge meesterbrein Artemis die een boek van de Elfen heeft los weten te peuteren van een ""dronken"" elf. Artemis is pas 12 jaar oud maar een crimineel meesterbrein (in de traditie van zijn familie) en hij kan alles doen wat hij wil want zijn vader is verdwenen en zijn moeder heeft zich sinds dien opgesloten op zolder.
Artemis wordt bijgestaan door Butler, een zeer speciale butler en zijn zusje Juliet. Hun paden kruisen als hij op zoek gaat naar een elf en Holly haar toverkracht weer moet ""opladen"" om haar schild hoog te kunnen houden (zodat mensen hun niet zien)............",1
"Het meisje op de trein, de eerste thriller van de 42-jarige Paula Hawkins, kende een groot succes. Altijd had ze al een geliefde schrijfster willen worden maar met de eerste roman die ze schreef had ze geen succes. Later begon ze aan een thriller. Voor dit boek haalde ze inspiratie uit haar eigen dagelijkse leven. Voor haar werk moest ze namelijk dagelijks de trein nemen van en naar het centrum van Londen. Dit boek maakte van Hawkins ook meteen een gewaardeerde en gerespecteerde schrijfster. Wanneer ze later, toen het boek geschreven was, haar manuscript naar een uitgever stuurde, duurde het niet lang vooraleer het te vinden was op verschillende bestellerslijsten. Over de hele wereld werd het boek gelezen door verschillende mensen in verschillende talen. Ook is boek verfilmd en zijn de filmrechten verkocht aan één van de grootste filmmaatschappijen van het land, namelijk Dreamworks. Wat dus heel veel wilt zeggen over de excellente verhaallijn van het boek. Het boek werd tevens bestempeld tot de allerbeste uitgave in het thrillergenre van het afgelopen jaar.
Interpretatie :
Hawkins hanteert verschillende thema’s in het boek. Zowel angst, ontrouw, jaloezie als liefde komen aan bod waardoor het boek spannend en meeslepend is. Het spannende is dat het boek vertelt word door de ogen van Rachel, een gescheiden alcoholiste wiens geheugen haar meermaals in de steek laat. Zo’n persoon vertrouw je niet al te gemakkelijk want ze kunnen je wel eens op het foute been zetten. Het verhaal is niet enkel geschreven door de ogen van Rachel maar ook nog door twee andere vrouwen. Megan is de tweede vrouw die haar kant van het verhaal vertelt. De derde en ook laatste vertelster is Anna. Rachel is de protagonist. Alle drie de vrouwen vertellen vanuit het ik-perspectief. Wanneer je het boek leest denk je in eerste instantie dat er subplots zijn wat inhoud dat er verschillende verhaallijnen zijn maar later vloeien al deze verhaallijnen samen. Zo kom je te weten dat Rachel en Anna meer met de dood op Megan te maken hebben zonder dat ze dit zelf in het begin doorhebben…
De chronologie van het boek heeft Paula Hawkins iets ingewikkelder gemaakt. De drie personages, uit wiens ogen het verhaal verteld word, vertellen hun verhaal op verschillende dagen waardoor je soms vergeet welke situatie zich eerst afspeelde.
Zoals hierboven reeds vermeld inspireerde Hawkins zich op haar eigen leven voor het boek. Rachel moet net zoals de schrijfster elke dag een treinrit maken. Wanneer Rachel dit doet passeert ze elke dag opnieuw voorbij verschillende huizen waaronder haar vroegere huis en een huis waar twee mensen wonen die ze niet kent maar die ze wel kan aanschouwen vanuit haar trein coupé. Het koppel dat ze ziet, ziet er zo gelukzalig uit dat het voor Rachel een ritueel wordt hen elke dag te bewonderen. Dit doet zich enkele keren voor. Ze verzint zelfs namen voor het koppel maar dan is er een plotwendig die niet alleen Rachels leven op zijn kop zet maar ook dat van Anna en vooral dat van Megan.


Het hoofddoel van Hawkins was om haar lezers te choqueren. Dat is haar zeker gelukt met deze macabere thriller. Eén van de boodschappen die ze wil meegeven is dat alcoholisme voor niets goed is. Doordat Rachel zo vaak drinkt geloven ze haar niet op het politiebureau wanneer ze daar een verklaring komt afleggen over iets wat ze gezien heeft vanuit haar treinraam. Dit brengt serieuze gevolgen met zich mee.
Wat ik uit het boek geleerd heb is dat mensen soms beter weten wie je bent dan je zelf überhaupt door hebt. Mensen gaan uit verveling het doen en laten van andere mensen bestuderen wat soms verrassende gevolgen met zich mee kan brengen. Wat ik ook geleerd heb uit het boek is dat mensen niet altijd zijn wie ze beweren te zijn. Mensen doen zich vaak anders voor om een beter beeld van zichzelf te creëren. Denk maar aan Tom. Hij is de man van Anna, de ex-man van Rachel maar wat is hij van Megan en heeft hij iets te maken met haar mysterieuze verdwijning?
Vanaf de verdwijning van Megan vroeg je je af wie er iets te maken kon hebben in verband met deze geheimzinnige verdwijning. Heel het verhaal door probeer je dit te achterhalen. Door de kleine aanwijzingen die je krijgt kom je uiteindelijk tot de ontknoping van het verhaal. Aanwijzingen konden je ook op het foute been zetten waardoor al je denkpisten een mogelijkheid waren. Hierdoor was het boek spannend tot op het einde.
Naar mijn mening ontbrak het aspect spanning zeker niet. Het heeft welgeteld drie dagen geduurd voor ik het boek uit had wat dus wil zeggen dat het vlot las. Het boek speelde zich af over 66 dagen wat dus wil zeggen dat de vertelde tijd groter was dan de verteltijd. Er was dus geen sprake van vertraging wat ik heel goed vind. Wanneer ik eindelijk aan de ontknoping zat gaf het boek mij voldoening doordat het geen voorspelbaar of open einde had.
Een andere positieve noot is dat het geen alledaagse politieromans is. Ze pakt allerlei soorten thema’s aan zoals jaloezie, haat, kinderwens,… Je kwam in contact met de problemen van de personages uit het boek. Deze problemen hadden me aan het denken gezet omdat ze alledaags waren en iedereen konden overkomen. Zo had Rachel een immens grote kinderwens maar had ze te horen gekregen dat dit niet mogelijk was. Dit was ook één van de oorzaken waardoor ze was beginnen drinken wat als gevolg een scheiding met zich meebracht.
Een laatste aspect waar ik het over wil hebben bij het beoordelen van dit boek is de uitwerking van de protagonist. Ik vond het wel geslaagd dat Rachel niet helemaal juist was in haar hoofd. Soms voelde ik medelijden met haar doordat ze gescheiden en eenzaam was. Daarenboven was ze ook nog eens ontslagen op haar werk. Anderzijds voel je dan weer walging tegenover haar door haar grote liefde voor drank en haar jaloezie tegenover de nieuwe vrouw van haar ex-man.",1
"De proloog van het boek was pakkend en zorgde ervoor dat ik het boek graag verder wilde lezen. De personages waren interessant, maar af en toe te oppervlakkig. Het boek stortte zich gelijk in het probleem, maar naarmate het boek vorderde kwamen er voor mij af en toe toevalligheden voor, die het minder spannend maakte. Desondanks werd je mee gesleept in het verhaal en was het een plezier om te lezen.",1
"Dit boek gaat over het wel of niet lusten van eten. Wat het ene kind lekker vindt, vindt het andere kind weer vies! Er komen verschillende kinderen en etenswaren voorbij in het boek. Alles wat niet lekker is gaat naar de hond Bello . Die lust alles behalve vis. Je ziet de hond tijdens het verhaal steeds dikker worden. Op het laatst gaat er forel naar de hond, waarop Bello alles eruit spuugt. Het verhaal begint en eindigt met oma's gebraden kalkoen.

Het boek is geschikt voor de ouder peuter. Het verhaal is op rijm geschreven, wat het altijd goed doet bij de peuter. Stukje uit het boek : Dat zoete ben ik beu! Ik wil een cordon bleu! Max schrikt op : Een cordon wat?? Nooit van mijn leven neem ik dat! De volgende zin komt steeds weer terug in het verhaal : Maar ik denk dat Bello er blij mee is! Die lust alles (behalve vis). Op elke bladzijde staat een klein stukje tekst. Het verhaal op zich is niet moeilijk en eigenlijk best wel grappig. Wel worden er ,voor peuters, veel nieuwe woorden en begrippen aangeboden, Zoals: gruwelen, verrukkelijk, haten, eten wat oke is, kokhalst, griezelt, smikkel, verbruid, cordon bleu , forel. Woorden die best nog lastig zijn voor een peuter, maar die je wel samen kunt bespreken en eventueel na kunt doen . De illustraties zijn rustig van kleur en passen goed bij het verhaal . (Ook leuk dat er een meisje in een rolstoel zit.) De gezichtsuitdrukkingen zijn goed weer gegeven. De open monden met drie tanden vind ik minder geslaagd.

Tijdens het voorlezen merk ik dat de peuter even moet wennen aan het boek, ik zelf ook. De steeds terugkomende zin werd al gauw meegedaan . En dan gaan de gesprekjes al snel over het wel en niet lekker vinden van eten. Bij het stukje over een wind laten , wordt er gelijk stiekem gelachen. Voor sommige peuters ook een nieuw woord . En wanneer er in de tekst staat : Die vreet ik niet, reageert een peuter met : Dat mag je niet zeggen ! Gelijk weer een leuk gespreksmomentje.( Het is een grapje want met een sterretje verwijst de schrijver naar een voetnoot:´Ouders van welopgevoede kinderen kunnen hier ook in plaats van ´vreet´ ´eet´ voorlezen.) Dit ontlokte mij een glimlach. Wanneer Bello alles uitspuugt wordt er met bah, vies gereageerd, weer een leuk gespreksmomentje . Achteraf toch een leuker boekje dan ik dacht. :)",1
"De cover van dit boek vond ik meteen al erg mooi. Schedels, vogels, je kunt er van alles in zien! Dit is een Engelstalig boek. De verhalen staan op alfabetische volgorde in het boek. Het engels is ook zeer vlot en het leest lekker weg. Het zijn vooral verhalen met een dosis horror. Soms gaan je haren ervan rechtop staan…..En op andere momenten moet je meedenken en probeer je te bedenken wat er nu aan de hand is…. Ook kom je een aantal personages tegen die je misschien van andere verhalen al kent! Dit vond ik erg leuk zelf. En soms denk je een verband te kunnen leggen met een eerder (in het boek) gelezen verhaal. Het is niet zomaar een verhalenbundel! En zeker niet de bekende happily ever after einde, deze verhalen.

De verhalen zitten goed in elkaar en ik heb wel een paar favorieten. Ik zal alle verhalen in een korte zin samenvatten :
• De rillingen lopen je over het lijf, als je alleen in een lockerroom staat en iets engs hoort!
• Een gruwelijk (en bekend) schilderij met een eigen leven.
• Samenzijn tot in de eeuwigheid
• Een doolhof: kom je er (n)ooit nog uit?
• Hordes geïnfecteerden…Einde van de wereld..Echt een van mijn favorieten.
• Lady of the lake…Is ze echt of een weerspiegeling in het water?
• In dit gesticht in niet wat het lijkt. Creepy einde.
• Wat hebben filmcredits en een seriemoordenaar met elkaar te maken?
• Er staat een verhaal in dat me deed denken aan Crimson Peak.
• Horror museum met slachtoffers uit het verleden.
• Professionele killers spelen met elkaars leven
• De geboorte van Sleepy Hollow
• Kun je een deal met de duivel wel overleven?
• Sommige kunst is gruwelijk echt.
• Het verleden haalt je in, zeker als je iets ernstigs op je kerfstok hebt staan.
• Ground hogday gevoelens en een versnipperaar die levens verwoest.
• Komt het te snel? Wil je het echt wel?
• Is Star onder controle te houden? Of is zij de baas?
• Waar ben jij bang voor? Is dit gesprek wel onschuldig? Hier moet je bij nadenken.
• Nachttrein naar nergens
Spreekt deze mix van triggerende zinnen je aan? Dan is dit echt een boek voor jou! Ik heb ze lekker door elkaar gemixt, dus je weet niet welke zin er bij welk verhaal hoort. Als je het boek leest, kun je het waarschijnlijk wel bij een verhaal neerzetten!
Heerlijk boek. Genieten! 4 ****",1
"Wat een goed boek. Kon het moeilijk wegleggen. Heel goed opgebouwd, het nam me echt mee in het verhaal. Spannend tot het eind. Geeft een goed beeld hoe het er aan toe gaat in de wereld van de Loverboys.",1
"Wat een knaller van een boek is dit. Een droom debuut, maar wat ontzettend sneu dat Stieg Larsson het succes van zijn eigen boek(en) niet meer mee heeft mogen maken.
Ja, je moet in het begin echt even doorlezen. Het is een dikke pil en in het begin wat informatief en langdradig. Mijn advies; zet jezelf daartoe. Al snel wordt het spannender en houdt het verhaal je bezig, dag en nacht. Een topper!
Zeker lezen. Krijg je geen spijt van.

Oja, het boek is (zoals bijna altijd) beter dan de film!",1
"De flaptekst geeft de inhoud van dit indrukwekkende boek
goed weer. Als lezer ga ik steeds meer houden van Aibileen, Minny
en Skeeter. Ik voel hun onderhuidse spanning goed aan en ben steeds
bang dat ze betrapt worden bij het schrijven van het boek. Nog angstiger
maakt het me als ik besef wat de gevolgen voor hun allen kunnen zijn want
als je leest hoe de meeste ""witte"" mensen in 1962 te Jackson Mississippi
denken over ""zwarte"" mensen is dat te triest voor woorden.
Ik ben dan ook blij dat het nu 2010 is met Obama als president iets waar men in 1962 niet eens van durfde te dromen.
Hele mooie stukjes vind ik de verhaaltjes die Aibileen vertelt aan Mae Mobley het dochtertje van het gezin waar ze werkt en de warme band die hun samen hebben.
Ook de humor ontbreekt in dit boek niet. Er zijn minimaal 2 verhalen die ronduit hilarisch zijn.
In Amerika verdreef dit boek Dan Brown van zijn nummer 1 positie in de lijst van de best verkochte boeken. Het duurt niet lang voordat dit boek in Nederland op nummer 1 staat daar durf ik zelfs een stuk van Minny's chocoladetaart op te zetten.",1
"Er zijn van die boeken die je diagonaal, snel leest zonder te beseffen welke energie het gekost heeft om het te schrijven.
Kolja, van Japin, is een van de boeken waarvan ik iedere letter, punt en komma met een intensiteit en puur genot las, in de hoop dat het daardoor lang duurt voor ik het uit had. Ik hoop met het traag, bewust en genietend lezen van iedere letter, ook de schrijver eer aan te doen, want dit boek geeft blijk van het vakmanschap van Japin en van het vele uren voorwerk en onderzoek.
Lees het.
Lees het traag en geniet van elke letter, woord, zin.
Er zijn van die boeken die dat verdienen.",1
"Met Couperus’ Eline Vere nemen we een duik in de belle époque. Een duik? Zeg maar een bad! Niet alleen Couperus’ taal, maar ook de personages en het hele decorum ademen de tijdgeest van eind 19de eeuw. Couperus neemt ruim de tijd om verschillende taferelen te beschrijven die zo het onderwerp zouden kunnen vormen voor een impressionistisch doek: een bezoek aan de opera, een promenade te Scheveningen, picknick op de buiten, roeien op het kanaal tussen waterlelies ... Als 21ste eeuwse lezer vergt het echter wel wat inspanning om je te laten meevoeren op het trage ritme van het boek en ook de zinsbouw is behoorlijk wennen. Eenmaal je deze beide kapen hebt genomen, rest je nog de volledige overgave aan de romantiek.

In de eerste helft van het boek maakt Couperus ons tot zielsgetuige van de gevoelswereld van Eline Vere, een Haagse jongedame die opgroeit in en volgens de geplogendheden van de bourgeoisie. Het is echter datzelfde verstikkende milieu dat ervan aan de grondslag zal liggen dat Eline zich maar niet weet los te wrikken uit de de strakke burgerlijke etiquette.

In het tweede deel van het boek kent het verhaal een behoorlijk noodlottig verloop: Eline breekt met Otto, loopt weg bij haar zus Betsy en zwager Henk bij wie ze inwoont en wordt verteerd door schuldgevoelens en spijt omtrent deze breuken. Later wijst ze ook het aanzoek van Lawerence St. Clare van de hand ... beslissingen die haar door het noodlot bleken ingegeven... Het noodlot dat haar op het einde fataal wordt.

Parallel met Elines verhaal, maakt de lezer ook kennis met freule Frédérique die, net als Eline en eveneens opgegroeid in burgerlijke kringen van Den Haag, haar minnaar Paul van zich afstoot. Mede door inmenging van mevrouw Van Raet (Pauls moeder) komt het –veel later- tussen hen beiden echter wel nog goed.

Opmerkelijk voor dit werk uit 1889 is toch wel de ongelofelijk rijke woordenschat die Couperus hanteert. Ook in het beschrijven van de innerlijke gevoelswereld van de personages toont hij zich als een ongeëvenaard meester. Een hoogstaand literair kunstwerk.",1
"De vlucht leest als een bijzonder boek. Het verhaal is bijzonder in die zin dat er heftige dingen gebeuren in een korte periode. Carrasco geeft het vorm door beschrijvingen die je direct in de omgeving plaatsen waarin het zich afspeelt. Apart is dat de namen niet zijn genoemd van de hoofdpersonen. Hij beperkt zich tot: de geitenhoeder (die niet alleen zijn geiten hoedt, maar ook de jongen), de jongen (die op de vlucht is) en de rechter (die zich wil laten gelden).
Het is niet echt duidelijk waarom de jongen op de vlucht is geslagen of waarvan hij wordt beschuldigd.
De manier van beschrijven spreekt aan. Je zit als het ware zelf voortdurend onder het stof van de stoffige vlakte waar het verhaal zich afspeelt..
De metaforen die Carrasco gebruikt schieten regelmatig door en spreken daardoor niet altijd aan.
Zijn slotzin is fenomenaal. Als het eindelijk toch eens een keer gaat regenen besluit Carrasco met:
Daarna liep hij weer naar de deur en bleef daar zolang het regende staan kijken hoe God voor even de duimschroeven wat losser draaide.
Zoals gezegd: fenomenaal!!",1
"Allereerste ik vind dit boek geen echte thriller. Het leest meer als een spannend roman.
De personages zijn qua karakter goed uitgewerkt. Je blijft doorlezen. Je wilt weten hoe dit afloopt. Het eind heb ik niet zien aankomen. Prima werk van deze schrijfster!",1
"Mijn volledige recensie is terug te vinden op:
https://www.linda-linea-recta.nl/slaves-dante-1/

Dante

Ik had verwacht dat het verhaal verder zou gaan waar Raven 1 was opgehouden. Nou nee. Raven (Ochtenwind) wordt zijdelings genoemd en that’s it. Dante schrijft totaal zijn eigen verhaal, en wat voor één!
Vanaf het begin is duidelijk dat Dante en Cym, de eigenaresse van de Delicatus Slavenschool, een verleden hebben.


Dit kan niet waar zijn. Hij is niet terug. Ik zet het scherm uit. Ze toonden alleen beelden van de capsule, niet van hem. De onbekende piloot is mogelijk dood. Mogelijk. Misschien leeft hij nog. Hij kan het niet zijn. Niet nu ik alles op alles moet zetten om te overleven omdat mijn slavenschool op de rand van de ondergang staat. Onmogelijk. Maar als het waar is? Cym

Dante is een slaaf, eentje van de Free-List, een Trasher, een veroordeelde slaaf die voor kamikaze opdrachten gebruikt wordt. Een Trasher kan een Vrije niets maken,.
Quote bij het begin van hoofdstuk 1:


Een slaaf is een levend stuk gereedschap

Net zoals het bij Raven (in deel 1) het geval was, is Dante het slachtoffer was van duistere machtspelletjes van de hogere klassen. Zij bezitten immers de ultieme macht! Alhoewel …


Dat Bastion is rot, zegt Nuri. Door en door rot. Ik vraag me af wanneer het omvalt als de dode boom dat het is.
De Genoten verbergen iets. Ik hoor je dat niet te vertellen, omdat de Vrijen zo verweven zijn met Genoten, wat macht betreft. Ik ben een buitenbeentje. Ik vertel je dit toch, jongeman, omdat ik niet wil dat macht wint. Ik wil dat kennis wint, niet onwetendheid. Dit Bastion heeft ons terug naar een toestand van voor de middeleeuwen gebracht.
Ik weet niet wat de middeleeuwen zijn, zeg ik.
Dat bedoel ik, zegt Nuri

Zonder te veel te vertellen kan je stellen dat de delen waarin het boek is opgedeeld, voldoende vertellen over het verloop van het verhaal: Down, Bastion, Rise en Fall.

Conclusie

Dankjewel Miriam! Nu ben ik nog erger verslaafd! Ik was zo benieuwd naar Raven en hoe het verder met haar en haar vrienden zou gaan. Helaas ging dit boek over Dante, nou ja helaas dat is natuurlijk grote onzin. Dante is een prachtig en ontzettend spannend verhaal wat mij totaal in zijn greep had. Miriam heeft wederom een geweldig spannend boek gecreëerd wat absoluut doet verlangen naar meer. En!! Er is hoop: in juli 2018 verschijnt Raven 2!",1
Top!,1
"De Amerikaanse Donald Ray Pollock (1954) werd voor Al die tijd de duivel bekroond met de Grand prix de littérature policière 2012 en de Prix Mystère de la Critique 2013. Voor zowel het Franse 'Lire' als het tijdschrift 'Rolling Stone' was het het boek van het jaar. Later dit jaar verschijnt de verhalenbundel Knockemstiff, maar vers van de pers is in Nederland en Vlaanderen de kleurrijke literaire thriller Al die tijd de duivel.

Al die tijd de duivel  is een buitengewoon doch geniaal boek, vol indrukwekkende personages. Een afgelegen gebied in Ohio is de plaats waar het zich hoofdzakelijk afspeelt, in de jaren na de Tweede Wereldoorlog. Hoofdpersoon is Arvin Eugene Russel, wie we gedurende zijn eerste achttien levensjaren volgen. Arvin is opgevoed door vrome ouders en de lastige relatie met zijn stugge en sterk religieuze vader hebben hem gevormd tot wie hij is. Als zijn moeder overlijdt aan de gevolgen van kanker, ondanks de heftige gebeden en offers van vader en zoon, verandert zijn leven volkomen. Kort na de dood van zijn moeder, pleegt zijn vader zelfmoord en wordt Arvin verder grootgebracht door zijn oma. Hij groeit op tot een volwassen man die  - hoe goedwillig hij ook is - leert hoe belangrijk het is om zijn daden te verantwoorden en schroomt een portie geweld daarbij niet. Bovendien keert hij zich af van God, iets wat zijn vader hem nooit vergeven zou hebben.

Naast Arvin zijn er een handvol andere personages die van Al die tijd de duivel  een authentieke literaire thriller maken. Carl en Sandy reizen met de auto door Amerika om lifters te doden en komen vaak ‘s winters terug naar Ohio om geld te verdienen voor het volgende moordseizoen. Lee Bodecker is de sheriff van een kleine stad die probeert zijn volk onder controle te houden, maar zelf ook geen lieverdje is. En dan het opmerkelijke duo Roy en de invalide Theodore die het land doortrekken om het geloof op een extravagante wijze te prediken. Al deze mooie mensen vormen het centrum van Al die tijd de duivel  en proberen ieder op hun eigen manier de nachten te overleven.

Donald Ray Pollock schrijft in een vloeiend proza en neemt de lezer mee in een wanhopige strijd tussen goed en kwaad; de ruwe slechtheid in de mens versus goedwillige karakters. Pollock koestert een fascinatie voor het Amerikaanse leven na de Tweede Wereldoorlog en hanteert een prettig leesbare, tijd-kenmerkende stijl. Hij weet diepte en inhoud aan zijn verhaal mee te geven en heeft het boek met een gedachte geschreven, die hij perfect op het papier overbrengt. Al de hoofdrolspelers worden gedreven door religieuze overtuigingen, daar bij de meesten de duivel bezit van hen heeft genomen. Maar hoewel de grove en barslechte daden in het boek voor de lezer onbereikbaar zijn, kruipt het verhaal in je hoofd en neemt het langzaamaan bezit van je, waardoor het haast banaal aanvoelt. Alsof je de extreme personages in het dagelijks leven tegen zou kunnen komen.

Op een van de laatste bladzijden is te lezen dat Uitgeverij Karaat ‘zowel jong en fris literair werk als onbekende moderne klassiekers aan het Nederlandstalige publiek wil aanbieden’. Al die tijd de duivel  is het bewijs dat dit doel volkomen geslaagd is, want Pollock overdondert je, schokt je en vertelt een indrukwekkend, aangrijpend verhaal dat je nog lang zal bijblijven. Een literaire parel, schitterend in het thrillergenre!",1
"Opnieuw een goed boek van Erica Spindler. Er zijn heel veel nare dingen gebeurt in het leven van rechercheur Kitt Lundgren voordat ze weer aan het werk gaat.
Een spannende ontknoping zorgt ervoor dat je op het puntje van je stoel zit.",1
"‘Belofte maakt schuld’ is opgebouwd in 3 delen. In het eerste delen maken we kennis met 3 vrouwen en hun leefwereld, Lisa, haar dochter Ava en Lisa’s beste vriendin en collega Marylin. Al van in het begin wordt duidelijk dat er bij Lisa iets speelt waardoor ze niet voor 100% op haar gemak is, tot na een heldhaftige reddingsactie van Ava, Lisa’s verleden volledig openbaar wordt gemaakt en haar wereld compleet instort. Ondertussen wordt ook duidelijk dat zowel Ava als Marilyn ook geheimen hebben. Doorheen deel 2 wordt steeds meer een tipje van de verschillende sluiers opgelicht, terwijl in deel 3 naar de ontknoping wordt toegewerk.
Het verhaal wordt dan ook vanuit verschillende persoons- en tijdsperspectieven verteld, wat soms wel wat extra aandacht vraagt, ik heb regelmatig even moeten terug’swipen’ om te zien vanuit wiens perspectief verteld werd. Plots komt er dan ook nog eens een perspectief ‘ZIJ’ bij. Het maakt het natuurlijk deels interessanter om vanuit verschillende hoeken naar het plot toe te werken, maar soms is het ook een beetje verwarrend. Al bij al komen de verschillende verhalen doelgericht bij elkaar in een redelijk goed opgebouwde ontknoping, maar persoonlijk vind ik de karakters misschien net iets te gesofisticeerd, ik word bijna moe van de verschillende rollen die ze spelen.
Toch vond ik ‘Belofte maakt schuld’ een behoorlijk boek, het krijgt van mij een goeie 4 sterren voor best wat leuke uren leesplezier, maar een echte topper vind ik het net niet.",1
Vanaf de eerste pagina was ik onder de indruk van dit boek. Ik wilde continue doorlezen. Door de schrijfstijl kun je je helemaal inleven en als het ware meevoelen met Viann en Isabelle. Je blijft hoop houden op een goed einde. Ik was diep geraakt toen ik het uit had.,1
"Een spannende jeugdthriller waarbij één vraag als een rode draad door het verhaal heenloopt; wie is de dader en heeft het op Lynn gemunt? Het verhaal is in een prettige schrijfstijl geschreven en laat zich vlot lezen. Afwisselend lezen we het verhaal vanuit het perspectief van hoofdpersonages Lynn en Jay.

Voor volledige recensie, zie:http://tboekenblog.blogspot.nl/2014/10/recensie-flashback-eva-burgers.html",1
"Casa Familia (****)

Met dank aan Uitgeverij Meulenhoff Boekerij mocht ik de nieuwe thriller van Nathalie Pagie lezen. Het is de 2e thriller die Nathalie schreef met de journalisten Tara en Diego in de hoofdrol. Nu ik dit tweede deel gelezen heb wil ik dolgraag hun eerste avontuur, Paradijsvogels, beleven. Overigens heb je het eerste boek niet nodig om het tweede te kunnen volgen.

Een weekend van ontdekkingen

Tara en Diego zijn samen met hun collega's op Survival weekend in de Belgische Ardennen. Tara loopt haar journalistenneus achterna en ontdekt dat Boris, een van de activiteiten begeleiders, zich vreemd gedraagt. Wat heeft Boris te verbergen? Ook ontmoet ze een 15-jarige jongen, Tom, die voor zijn zieke moeder zorgt.

Als ook Diego op onderzoek uit gaat en een lugubere ontdekking doet in de buurt van een verlaten ziekenhuis, besluiten ze samen de waarheid boven water te halen. Hun speurtocht voert Tara en Diego naar Spanje waar ze in de moerassen van Guadalquivir een wel heel vreemde familie ontdekken.

Mooie spanningsopbouw en interessante personages

Nathalie Pagie weet de spanning mooi op te bouwen. Vanuit de rustgevende omgeving van de Belgische Ardennen krijgt de nieuwsgierigheid van de twee journalisten de overhand. Via hun onderzoek komen ze in de zinderende Spaanse zon terecht waar een sterke ontknoping volgt.

De gebeurtenissen volgen elkaar snel op waardoor je gedachten geprikkeld blijven en je wilt blijven lezen. Je wilt tenslotte weten hoe het de journalisten zal vergaan.

De auteur zet interessante personages in het verhaal neer met goed beschreven karakters. Hierdoor krijg je meer grip op hun manier van denken en doen. Je gaat met ze mee denken om de puzzel op te lossen. Ook de omgeving is duidelijk omschreven en zo kun je je een goed beeld vormen van de locaties waar de personages zich bevinden. Sommige situaties zijn wat minder realistisch en dat vergt wat extra verbeeldingskracht van de lezer maar daar is mee te leven. 

Een echte pageturner

Al met al is Casa Familia een macabere thriller met een mooie, opbouwende spanning en een zeer sterk einde.

****",1
"Over hoe een analfabetische Zuid-Afrikaanse latrine werkster verantwoordelijk wordt voor een atoombom in Zweden samen met haar niet bestaande vriend. Dit alleen al klinkt behoorlijk onmogelijk, maar echt: het wordt nog veel gekker.

Wie na het lezen van 'De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween"" dacht dat Jonas Jonasson al zijn kruit al had verschoten voor wat absurditeit betreft, heeft het mis. Opnieuw is deze schrijver er in geslaagd om op geniale wijze de spot te drijven met de recente geschiedenis. Op dezelfde wijze als in zijn eerste boek, schuwt hij ook in deze roman de pijnlijke dieptepunten uit de afgelopen decennia niet, en weet deze met veel humor maar altijd maatschappijkritisch tot een hilarische avontuur te verweven. Nooit voorspelbaar, want bij de afsluiting van ieder hoofdstuk volgt weer een volledig nieuwe absurde wending.

Nooit saai en in een schrijfstijl die uitnodigt om net zo vlot door te lezen als een avonturenroman. Maar met quotes die je als lezer doen beseffen hoe geniaal deze schrijver zware onderwerpen lichtzinnig onder de aandacht weet te brengen. Zoals: ""Niets duurt eeuwig in deze slechte wereld. Zelfs ons verdriet niet.(Charlie Chaplin)""
Geniaal. Een roman die een breed publiek zal aanspreken.",1
"Zeer goed verhaal dat je in 1 keer moet uitlezen. Daarna volgt het deduceren. Plot zit geraffineerd in elkaar. De beschrijving van de moordscene met de werkelijk bestaande moordenaar in combinatie met de scene waarin de fictieve figuur Faber de memoires van van Dijk leest waarin hij de naam van de moordenaar tegenkomt (zonder te weten dat het de moordenaar is natuurlijk) eerder in het boek, is meesterlijk. Er moet op dit moment een journalist zijn die peentjes zweet. In dit verband is het opmerkelijk dat er van die kant (het journaille) taal nog teken is vernomen. Henk van der M. opent toch deuren die voor anderen gesloten blijven? Ik ben benieuwd wanneer iemand het lef heeft de naam van de journalist met de regenjas en het geruite hoedje op (en dat kan er toch maar 1 zijn?) te openbaren. De enige vraag waar ik zelf mee blijf zitten is het motief.

Enig puntje van kritiek: vrouwen zijn toch niet het sterke punt van Tomas. Het detail dat Faber één keer in bed heeft gelegen met Katja is onwaarschijnlijk en overbodig. Dochter Jeanne blinkt ook niet uit in helderheid. Kortom, een aanrader voor de ware liefhebber.
Tip voor de lezer: markeer alle namen van alle bekende Nederlanders die Tomas noemt.",1
"Suzanne en Milo keren na drie maanden terug naar Nederland. Milo heeft net een rol gekregen in Donkersloot en Suzanne kan aan de slag bij She. Eens in Nederland aangekomen blijkt het koppel nog steeds gewild aas te zijn voor de roddelpers. De ene roddel na de andere verschijnt in de roddelbladen. Milo trekt zich hier niets van aan, voor Suzanne is dit al wat moeilijker. Wanneer ze eindelijk de roddelpers achter zich laat, slaat het noodlot toe...

Net zoals Loslippig vond ik ook dit boek van Marie-Cecile Beniers best te pruimen. Het is een vervolg op Losloppig, maar eigenlijk hoef je dat boek niet te lezen. Ik wist zelf nog amper iets van Loslippig, maar toch kon ik dit boek goed volgen. Marie-Ceciel Beniers schrijft heel vlot, maar met het zogenaamde ""noodlot"" heeft ze me werkelijk verrast. Ik had al allerlei scenario's in mijn hoofd, maar DIT heb ik niet zien aankomen.

Ondanks dat het boek wel vlot leest, had ik af en toe wel moeite om er terug in te beginnen. Wanneer ik las, wilde ik altijd verder lezen. Maar op een gegeven moment moet ik stoppen (volgende dag vroeg opstaan, iets anders doen,...) en dan had ik wel af en toe moeite om er terug in te beginnen. Eens ik begonnen was, was ik wel terug vertrokken. Dit kan misschien ook liegen aan het feit dat ik in twee boeken tegelijk bezig was. Dan moest ik kiezen tussen dit boek of tussen de e-reader. Omdat het boek op de e-reader meer mijn interesse opwekte, koos ik dus de e-reader. Al was de keuze heel moeilijk.

Al bij al een heerlijk boek. Het volgende boek van Marie-Cecile Beniers zal ik zeker en vast ook lezen. :-)",1
"Van dit derde en afsluitende deel van de veelgeroemde Millennium-serie kan ik eigenlijk weer hetzelfde zeggen dan over de vorige boeken. Pluspunt is ten eerste de zeer gedegen wijze waarop Larsson zijn verhaal opbouwt tot een spannende climax, ten tweede zijn aansprekende hoofdpersoon Lisbeth Salander (die hij, las ik ergens, deels heeft gebaseerd op het eveneens Zweedse karakter Pippi Langkous) en ten derde zijn meeslepende schrijfstijl. Minpunt blijft toch wel dat Stieg wel erg veel woorden nodig heeft om zijn verhaal te vertellen. Die 650 pagina’s zijn echt teveel om het slotstuk te vertellen van het verhaal: hoe Salander na ternauwernood de dood te zijn ontsnapt, wordt aangeklaagd en hoe Mikael Blomqvist en enkele andere getrouwen er in slagen de achterliggende intrige, die doordringt tot in onderdelen van de Zweedse geheime dienst, bloot te leggen en in de openbaarheid te brengen en hiermee Lisbeth vrij te pleiten. Ik vind nog steeds dat de trilogie misschien nog wel beter had kunnen zijn, als er nog een flinke redactie-slag was gemaakt. Stond de uitgever misschien toch te eerbiedig tegenover Larsson’s werk, dat ze postuum uitgebracht hebben? Ik vermoed het…
Maar goed, hoe dan ook een waardig slot van een erg fijne serie!",1
"Ik vind de moeder Bo geen sympathieke vrouw.
Bij elke actie die ze onderneemt denk je: “ze zal dat toch niet echt gaan doen?” Om het vervolgens inderdaad wel te doen. Acties die het probleem vaak alleen maar groter maken. En dan vervolgens zielig lopen doen over al het onrecht en de moeilijkheden waar ze in terecht komt.
Bo lijdt aan een veel voorkomend probleem in thrillers: de vrouwelijke hoofdpersoon doet domme, hele domme, dingen voor het hogere doel. In dit geval het beschermen van haar dochter. Ze denkt teveel met haar emotie en te weinig met ratio. Waardoor alles ontspoort.
De meeste sympathie heb ik voor dochter Eva, die met haar 16 jaar behoorlijk wat op haar bordje krijgt.
Een deel van het plot, dat voor mij al vrij snel duidelijk was, is op een geniale manier verstopt voor de personages in het boek. Chapeau voor deze vinding!
Wij als lezer kunnen niks met deze aanwijzing, omdat we geen beeld hebben. Maar ondanks dat…geniaal!
Wat voor mij ook weer leuk is dat het verhaal zich op bekend terrein afspeelt. Daardoor gaan de locaties en de verhalen nog meer leven.
Het verhaal is goed opgebouwd en aan het einde was ik toch verrast.
4 sterren",1
"Spiegel van Cara Delevingne is een boek dat ik begon te lezen zonder enige verwachtingen. Ik wist dat Cara bekend stond om haar modellen- en acteerwerk, maar kwam er door het lezen van dit boek ook nog eens achter dat ze een fantastische schrijver is. (Al is de hulpschrijver, Rowan Coleman, dat dan natuurlijk ook). Spiegel draait om haar personages, en die zijn ó zo goed geschreven. Red is een super intrigerend personage waar je gewoon verliefd op wordt. Cara beschrijft haar op zo'n manier dat haar androgyne natuurlijkheid van de pagina afspringt. Red, oftewel, Amy, is een prachtig, gecompliceerd personage dat niet lijkt te weten wat ze eigenlijk in het leven wil. Maar door het verhaal heen lijkt ze zichzelf te ontdekken, en haar vrienden ondernemen diezelfde zoektocht.

Onder al dit identiteitsgeweld zit een interessant mysterie dat geweldig wordt opgebouwd en gehyped. Naomi, hun mede-bandlid en vriendin, is verdwenen: maar wordt dan plotseling gevonden in een rivier, nauwelijks nog in leven. De politie doet het af als een zelfmoordpoging, maar niets is wat het lijkt... Het mysterie rondom Naomi is intrigerend en interessant beschreven, omdat het écht een mysterie is. Het was niet voor de hand liggend - wat er met haar was gebeurd. Ik had wel mijn vermoedens rondom een personage, en die vermoedens zijn inderdaad uitgekomen. (Yay, me!)

Maar waarom geef ik dit boek dan 4 sterren? Dat heeft eigenlijk één reden. Hoewel er personages waren die ontzettend goed geschreven waren, waren er ook personages die vreemde ontwikkelingen doormaakten. Zo snapte ik de ontwikkeling van Red's moeder echt niet. Het ging echt van de hak op de tak in de span van een paar hoofdstukken, en dat kwam, voor mijn gevoel, niet echt realistisch over. (Het feit dat ze plotseling tot inkeer kwam, terwijl ze een paar hoofdstukken geleden nog iets héél ergs had gedaan). Maar dat is natuurlijk mijn mening. Verder vond ik Rose eerst een geweldig personage, maar daarna vond ik het ook niet helemaal begrijpelijk waarom ze zo ontzettend gemeen deed tegen Red toen zij haar 'coming-out' had (laten we het zo noemen). Dat kwam helemaal niet overeen met de ontwikkeling van haar personage in de rest van het boek... en leek gewoon een manier om extra drama in het boek te stoppen. Not cool. Ik vond Rose daarom ook het slechtste personage in dit boek, qua ontwikkeling, maar ook gewoon omdat ze écht een bitch was, puur om het bitch zijn. Ze had geen enkele goede reden om Red compleet voor schut te zetten en zelfs te beschuldigen van verkrachting... terwijl ze dus, wat eerder in het boek onthult wordt, al een keer is verkracht.

Aan de ene kant, kan ik zeker zien en begrijpen hoe heftig Rose reageert op de kus van Red, maar de 'aftermath' van daarna... onbegrijpelijk.

Daarom geef ik het boek 4 sterren. Desondanks is dit toch echt een must-read die mij omver heeft geblazen. Ik heb het boek in één dag uitgelezen, zo spannend was het. Het pakt je vast en laat je niet meer los.",1
"Op de valreep van 2014 nog een #aanrader!!
De glansrollen zijn in dit boek uit de Baltimore-serie weggelegd voor Hoofdofficier van Justitie Daphne Montgomery en Joseph Carter die werkt bij het TZG (Team Zware Geweldsmisdrijven) dat een samenwerkingsverband is tussen de plaatselijke politie en de FBI.
Naast deze twee hoofdlijnen zijn er zoals we van Rose gewend zijn ook weer oude bekenden die op de proppen komen, bekenden die je eerder al in je hart sloot of verafschuwde.

Daphnes zoon Ford wordt ontvoerd terwijl ze druk bezig is in de rechtbank om een moordenaar achter slot en grendel te krijgen.
De ontvoerder laat een heel arsenaal aan bewijsmateriaal achter. Dat lijkt in eerste instantie behoorlijk dom maar is dat wel zo?
Daphnes zware, trieste verleden lijkt om de een of andere reden te maken te hebben met deze ontvoering. En steeds dat zinnetje dat haar blijft achtervolgen – Heb je me gemist?!!
Al lezend kom je steeds meer over Daphnes verleden te weten waardoor de puzzelstukjes een voor een op hun plek terechtkomen

Joseph heeft ook geen makkelijke tijd gehad en is al vanaf hij Daphne voor het eerst ontmoette helemaal stapel op haar. Geen van beiden durven echter zomaar de stap te zetten. Maar als Ford verdwenen is brengt het noodlot hun dichter bij elkaar, zal hun bagage de liefde in de weg zitten?
Ford is prioriteit nummer één natuurlijk en ze doen er alles aan om de doelbewust geplante bewijzen te koppelen aan personen uit Daphnes leven. Komt het kwaad vanuit de familie van de moordenaar die terecht staat of is haar ex en zijn familie weer met misselijkmakende spelletjes bezig?

Een andere hoofdlijn is weggelegd voor Mitch a.k.a. Doug – het genie – meesterbrein achter de ontvoering. Hij wil wraak op Daphne en het interesseert hem echt niet hoe – waar en wie hij daarvoor op zijn weg meesleurt in het verderf of wie hij daarvoor naar het hiernamaals moet sturen, zijn wraak zal zoet zijn!

Een scala aan personen die een race tegen de klok voeren met alle gevolgen van dien.
Spanning – Romantiek en een vleugje erotiek, de heerlijke boeken van Karen Rose zijn (voor mij in ieder geval altijd een weldaad om in weg te duiken.
Zo ook dit boek weer – maar – daar blijft het niet bij!
Als bonus krijg je er gratis en voor niks het korte verhaal Verbroken stilte bij.
Een afsluiter van 'Heb je me gemist?' en meteen een voorproefje voor haar volgende boek dat in mei 2015 verschijnt 'Over de schreef' ....
Dagen tellen dus tot het zover is ;-)

Het was weer genieten, een heerlijke dikke pil maar niet weg te leggen en spannend tot het laatst. En dan dat extraatje, echt een aanrader weer!
Al haar boeken reeds verslonden en ik hoop dat het einde nog lang niet in zicht is.

http://josesprakeloos.blogspot.nl/2014/12/karen-rose-heb-je-me-gemist.html",1
"Wauw. Door dit boek kreeg ik gewoon de rillingen tijdens het lezen. Zo diep wordt je meegezogen in dit verhaal. Je leeft je helemaal in, en het is echt moeilijk om dit boek weg te leggen en iets anders te gaan doen. Het verhaal is super spannend, onvoorspelbaar en heerlijk vloeiend. Het boek wordt 'verteld' door verschillende personages. Zeker ook de stukken geschreven uit het oogpunt van de dader zijn zo goed gedaan dat werkelijk iedereen het kan zijn! Je wordt met recht op een dwaalspoor gezet!",1
"Wat een interessant, meeslepend, confronterend en helder geschreven boek is “Sapiens, een kleine geschiedenis van de mensheid”. Geschreven door Yuval Noah Harari. Een Israëlische historicus. Het boek schetst 70.000 jaar Sapiens geschiedenis: van de cognitieve revolutie (deel 1), de agrarische revolutie (deel 2), de eenwording van de mensheid (deel 3) en de wetenschappelijke inclusief industriële revolutie (deel 4). Zowel Obama (in dit CNN filmpje van 3 september 2016) als Bill Gates (blog 17 mei 2016) prijzen het boek aan.

Harari beschrijft in deel 1 hoe de Homo sapiens het vermogen ontwikkelde om grotere hoeveelheden informatie over te brengen over de leefomgeving (complexe handelingen als het jagen op bizons) en over sociale verbanden (roddelen). Daarnaast ging men informatie overbrengen over dingen die in het echt niet bestaan (imaginair) zoals stamgeesten, naties, naamloze vennootschappen en mensenrechten. Met als gevolg dat de Homo sapiens als ecologische seriemoordenaar 45.000 jaar geleden Australië koloniseert en 16.000 jaar geleden Amerika. Noord Amerika verloor in korte tijd 34 van de 47 soorten grote zoogdieren, Zuid Amerika verloor er 50 van de 60. In Australië zijn van de 24 diersoorten van 50 kg of zwaarder er 23 gestorven. De cognitieve revolutie maakte Homo sapiens van een onbeduidende aap tot koning van de wereld.

In deel 2 wordt beschreven hoe de agrarische revolutie (vanaf 10.000 jaar geleden) voor de overgrote meerderheid van de gedomesticeerde dieren een vreselijke ramp was: sapiens besteedde al hun tijd en energie aan het manipuleren van de levensloop van een paar dier- en plantensoorten tot o.a. het kippenras. In deze periode ontstonden ook de eerste steden en wereldrijken. Men bracht orde aan door de bevolking onder te brengen in imaginaire categorieën. Deze hiërarchie zorgde voor onderdrukking en uitbuiting.

Deel 3 maakt duidelijk hoe vanuit de pretentie om over de hele wereld te willen heersen, in het belang van alle aardbewoners, volkeren werden verwoest. Waar in 10.000 v.C. vele honderden menswerelden naast elkaar bestonden, leefde in 1.450 n. C. 90% van alle mensen in de megawereld Afrika-Eurazië. De geschiedenis stevent af op eenheid. Een mondiaal imperium, geregeerd door een multi-etnische elite, bijeengehouden door een gemeenschappelijke cultuur en gemeenschappelijke belangen.

In deel 4 (wetenschappelijke revolutie) beschrijft Harari de ongeëvenaarde onverzadigbare ambitie van Europeanen om vreemde landen te verkennen en veroveren. De eerste Europeaan zette in 1606 voet op het Australische continent, in 1492 in Amerika en in 1519 op Mexico. De expeditie van Cock (1768) was het begin van de Britse bezetting. Met een humanitaire ramp tot gevolg: tussen de 16e en 19e eeuw werden 10 miljoen Afrikaanse slaven naar Amerika geïmporteerd. De industriële revolutie begon rond 1750 in Engeland en bracht ons nieuwe manieren om energie om te zetten en goederen te produceren. Tijdens de sociale revolutie ontstond de afbraak van gezinnen en lokale gemeenschappen, die werden vervangen door de staat en de markt. Dus waar miljoenen jaren van evolutie ons hebben gevormd om te leven en te denken als leden van een groter geheel zijn we in slechts twee eeuwen tijd veranderd in ontwortelde individuen. En met de opkomst van de vee-industrie en het consumentisme is de angst voor ecologisch verval realistischer dan de angst dat (1) hulpbronnen opraken dan wel (2) dat oorlogen uitbreken. Immers, de zeven decennia na de 2e Wereld Oorlog vormen veruit het vreedzaamste tijdperk uit de geschiedenis van de mensheid.

Samenvattend (Harari’s woorden): “Geschiedenis leert ons dat dingen die hoogstens nog een kwestie van tijd leken nooit plaatsvinden wegens onvoorziene gebeurtenissen en dat andere scenario’s waar niemand zelfs maar bij had stil gestaan juist wel werkelijkheid worden. Keer op keer is gebleken dat grote uitbreidingen van de menselijke almacht het welzijn van de individuele sapiens niet per se ten goede kwamen en meestal gigantisch veel ellende betekenden voor andere dieren. De laatste paar decennia is pas serieuze vooruitgang geboekt op het terrein van menselijke omstandigheden. Zelfs in keiharde dictaturen heeft de gemiddelde moderne mens veel minder kans om slachtoffer te worden van moord dan in de premoderne samenleving. We zijn machtiger dan ooit maar hebben nauwelijks idee wat we met al die macht aan moeten. Erger, de mensheid lijkt onverantwoordelijker dan ooit gezien het voornaamste project van de wetenschappelijke revolutie, te weten het eeuwige leven voor de mensheid.”

Best een pittige boodschap. Het boek hielp mij om het leven in het hier en nu in een groter perspectief te zien. Harari noemt het belang van het veranderen van het bewustzijn van miljarden mensen tegelijk om de imaginaire ordes te veranderen (H6). Hij schrijft over geluk en de correlatie tussen objectieve omstandigheden en subjectieve verwachtingen (H19).

Om de vertaalslag te maken naar de huidige praktijk pakte ik de spiritueel getinte boeken van Jan Geurtz en Eckhart Tolle erbij. Eckhart Tolle (in ‘De kracht van het nu’): “het ik-zuchtige verstand is niet een zinkend schip geworden. Het collectieve ik-zuchtige verstand is het gevaarlijkste, krankzinnigste en vernietigendste wezen dat ooit deze planeet bewoond heeft. Zolang er geen ingrijpende verandering komt in het bewustzijn van de mens, blijft het lijden van de wereld een bodemloze put.” Jan Geurtz (in ‘Verslaafd aan liefde’) schrijft over het loslaten van het behoeftigheidsbewustzijn en het streven naar het overvloedigheidsbewustzijn. “Westerse, psychologische methoden zijn gericht op het ontwikkelen of herstellen van een gezond ego, zodat je systeem van bedekking van zelfafwijzing met liefde en erkenning van anderen optimaal functioneert. Spirituele methoden zijn gericht op het doorzien van dit afdeksysteem, het loslaten ervan en het herkennen van de volmaakte staat van zijn, die erdoor aan het oog wordt onttrokken.”

Zowel Geurtz als Tolle geven concrete handvatten ten aanzien van het ontwikkelen van een open en vriendelijk gewaarzijn van jezelf. Met meditatie als middel om dit te oefenen. Op 22 februari 2017 stelde Remco Pijpers drie vragen aan Harari over zijn nieuwste boek ‘Homo Deus’. In dit interview vertelt Harari dat ook hij dagelijks 2 uur mediteert. Om zijn lichamelijke waarnemingen en de reacties van het brein hierop -de werkelijkheid zoals deze is- methodisch en objectief te bestuderen.

Meestal ga ik pas op zoek naar recensies als ik ongemak voel bij het lezen. Zoals bij het boek van Abram de Swaan “Compartimenten van vernietiging”. Ook al boeide dit boek me enorm, al in het begin van het boek stond de Swaan’s kritiek op Hannah Arendt mij tegen (ik had net ‘Eichmann in Jeruzalem, de banaliteit van het kwaad’ van Arendt gelezen en er een blog over geschreven). Ik ging op internet op zoek naar verklaringen om mijn ongenoegen over de Swaan’s passages te duiden en die vond ik.

Maar bij het boek Sapiens ging ik uit enthousiasme googelen. Ik verwachtte grootse recensies. Ik vond de met slechts 1ster beoordeelde boekrecensie van Hulspas in de Volkskrant (12 april 2014) als eerste. Net als Bert Boekschoten (boekbespreking op 28 juni 2014) had Hulspas kritiek als het gaat om de jager/verzamelaars die Harari omschrijft als de best geïnformeerde en bekwaamste mensen uit de geschiedenis. Het boek biedt volgens Hulspas een overdaad aan borrelpraat. In zijn ogen koos Harari voor een modieuze aanpak. Als ik Hulspas moet geloven vertelt Harari bij lange na niet het grote verhaal wat de zeldzame acteurs Jared Diamond, Simon Schama, Bill Bryson en Charles Mann wel deden. Hij omschrijft het lezen van het boek Sapiens als een teleurstellende ervaring.

Even benam deze recensie me het enthousiasme. Maar ik las door. Gefascineerd. Nu ik het meer dan 400 pagina tellende boek inmiddels uitgelezen heb biedt Hulspas’ recensie me perspectief: er is meer interessant leesvoer over de geschiedenis van de mensheid.Maar nog veel interessanter, er is een lezenswaardig vervolg als ik Bas Heijne mag geloven; hij schreef het voorwoord van het zojuist vertaalde boek Homo Deus. Wat jubelend werd ontvangen door -nee niet de Volkskrant met een magere drie sterren- maar het NRC, met maar liefst vijf sterren ;-).

NIEUWSGIERIG GEWORDEN?

LEES MIJN UITGEBREIDE SAMENVATTING VAN HET BOEK OP www.angelathissen.nl.",1
"Bijna 71 is hij, Stephen King, de schrijver die mij en vele anderen al jaren uit deslaap weet te houden met zijn meer dan 50 romans en tientallen verhalen in het horror-, thriller- en fantasy genre. Op een leeftijd waarop de meeste mensen het wat rustiger aan gaan doen, lijkt King echter nog een tandje bij te schakelen.Na Schone Slaapsters, dat hij samen met zijn zoon Owen King schreef en dat verscheen in september 2017, is de meester al weer terug met een fenomenale nieuwe eigen thriller.

Als het levenloze en misbruikte lichaam van de 11 jarige Frankie Peterson wordt gevonden, wijzen alle forensische bewijzen direkt in de richting van leraar Engels en honkbalcoach Terry Maitland. Er is geen twijfel mogelijk. Hij, en niemand anders is de dader van dit gruwelijke misdrijf. Met veel machtsvertoon laat rechercheur Ralph Anderson hem dan ook arresteren onder het toeziend oog van bijna de hele stad. Maar Terry Maitland ontkent in alle toonaarden en blijkt een behoorlijk waterdicht alibi te hebben. Hij kon eigenlijk niet op het tijdstip van de moord in de stad gezien zijn. En toch is dat het geval. Heeft Terry Maitland een dubbelganger? Want hij kan onmogelijk op twee plaatsen tegelijk zijn geweest. Of wel?

King neemt de lezer weer mee in een nagelbijtend spannend verhaal. Waar hij in vroeger werk nog wel eens wat langdradig kon worden om alle eindjes aan elkaar te krijgen, in de Buitenstaander wordt het helemaal niet saai als de schrijver alle puzzelstukjes op zijn plek gaat leggen. Natuurlijk ontbreekt de climax niet, dat zijn we van Stephen King gewend. Wat ik zo leuk vind aan Stephen King is dat hij ook de connectie met de echte wereld bijna altijd wel ergens aanhaalt in zijn verhalen. Zo noemt hij en passant een aantal namen van collega-schrijvers, met een leuke bijrol voor Harlan Coben en hij schroomt niet om tussendoor nog even een schimpscheut uit de delen aan Stanley Kubrick die zijn boek The Shining verfilmde maar waar King niet zo blij mee was. Daarnaast voert hij nog een paar oude bekenden op uit zijn vorige drie thrillers, Mr. Mercedes, De Eerlijke Vinder en Wisseling van de wacht. Een aangename verrassing voor zijn fans, voor mensen die deze boeken nog niet hebben gelezen is het raadzaam dit eerst te doen voor je de Buitenstaander ter hand neemt in verband met de continuïteit en het voorkomen van spoilers.

Dat Stephen King niet vies is van een beetje bovennatuurlijke zaken in zijn verhalen is ook bekend. Maar vaak is dat toch nogal ongeloofwaardig, hoe goed hij het ook brengt. Maar in de Buitenstaander weet hij de lezer echt te overtuigen op een heel subtiele manier. Je gaat geloven, of je wilt of niet. Ondanks zijn inmiddels gevorderde leeftijd heeft Stephen King zichzelf nog lang niet buitenspel gezet. Sterker nog, hij lijkt zijn schrijftempo, dat altijd al behoorlijk hoog lag, nog verder op te schroeven en de fans alweer reikhalzend uit te laten kijken naar zijn volgende nieuwe boek. Dat waarschijnlijk nog beter zal zijn dan het vorige.",1
"Een leven tussen de olijfbomen is inmiddels het vierde boek van Carol Drinkwater, een Britse actrice, over haar boerderij Appassionata in de Provence. Dit boek vertelt over haar strijd tegen de schadelijke bestrijdingsmiddelen en haar liefde voor de natuur.

Na een reis rond de Middellandse Zee rond het thema olijven keert Carol Drinkwater weer terug op haar boerderij in de Zuid- Franse Provence. Carol en haar man Michel, een Franse filmproducer, hebben het huis tien jaar geleden gekocht, toen ze net getrouwd waren. Het huis met de olijfgaard is in de loop der jaren een productieve boerderij geworden. Het was de bedoeling om hier kinderen te krijgen met haar man Michel, maar dat geluk valt haar niet ten deel. Ze is wel stiefmoeder van de twee dochters van Michel uit een eerder huwelijk, maar dat is toch niet hetzelfde. Ze moet een zinvol bestaan voor zichzelf opbouwen, wil ze er niet aan ten onder gaan. Wellicht is haar lange reis ook een zoektocht geweest naar zingeving. Dat wordt in een ander deel verteld.

De bijenkolonie, die op Carols boerderij overwintert, is door het gebruik van insecticiden flink uitgedund. Vrienden hadden al hun spaargeld hierin geïnvesteerd en willen er niet opnieuw aan beginnen. Carol gaat zich hierin verdiepen en met haar wordt je geïnformeerd hoe sterk bijen afhankelijk zijn van een schoon milieu. Carol en Michel gebruiken ook insecticiden bij de olijventeelt, omdat de olijfwilg last heeft van een vliegje, die zijn eitjes in de olijf legt. Dit wil zij veranderen: ze wil biologisch gaan boeren. Toch is dat heel moeilijk, omdat Michel en ook hun tuinman zich daartegen verzet. Carol zet samen met een groepje boeren uit de buurt vraagtekens bij de moderne oogstmethoden. Dan wordt er ook nog verbouwd op de boerderij om de hele familie te kunnen onderbrengen, want inmiddels hebben de dochters van Michel zelf ook kinderen gekregen. Dit wordt gedaan door een stel Portugezen en dat loopt niet van een leien dakje.

In Een leven tussen de olijfbomen beschrijft Carol Drinkwater de natuur en de sfeer heel mooi. Ze schrijft heel beeldend. Je leert ook haar tuinman Quaisha goed kennen, een man uit Algerije. Ik vond het een boeiend boek, omdat ze zo met hartstocht schrijft over haar belevenissen. Het boek kan ook zonder kennis van de voorgaande drie boeken 'De olijfgaard', ‘De olijventijd' en 'De olijvenoogst' worden gelezen. Ik ga vast de andere boeken ook lezen.

Hier kun je haar boerderij in de Provence zien: http://www.caroldrinkwater.com/

Als je meer wilt weten over de bijensterfte kun je hier meer lezen: http://www.bijensterfte.nl/sites/default/files/Bijdrage_JvdS_ronde_tafel_3_Nov_Duurzame%20gewasbescherming.pdf",1
"Na terugkomst van een vakantiemidweekje lag De Vrouw in de Spiegel op mij te wachten. Ik hou ervan, Nederlandse thrillers, geen gekke plaats- of straatnamen, allemaal heerlijk herkenbaar. Verrast werd ik door mooie karakters in dit boek. Niet zwart/wit of goed of fout maar heel menselijk beschreven. Hierdoor heb ik dit boek niet gelezen maar bijna opgevreten!! Naast de verhaallijn van de afpersingszaak van zuivelbedrijf Lattè, die wordt onderzocht door brigadier Tess Westerhout, lopen er nog meer lijntjes door dit boek. Heel mooi hoe deze aan het einde verrassend samenkomen. Ook is er een goede voorzet gegeven voor een vervolgboek. Dit smaakt zeker naar meer !!",1
"Nadat ik het tweede boek (Het gezicht van de dood) in recordtijd had uitgelezen, heb ik direct In het duister bij de bieb gereserveerd. En ook dit boek was weer een ware pageturner; ik vond het zelfs beter dan deel 2 van de serie. Dat komt denk ik omdat dit boek realistischer overkwam na de wel zeer gruwelijke moorden uit het tweede boek.
Smoky Barrett en haar team worden door de directeur van de FBI himself gevraagd om de moord op de tot vrouw omgebouwde zoon van een congreslid te onderzoeken. Al gauw blijkt dat zij niet de eerste vrouw is die op deze wijze is omgebracht: de moordenaar blijkt al zo'n 20 jaar actief te zijn! Alle vermoorden blijken een schokkend geheim te hebben. Wanneer Smoky ontdekt hoe de moordenaar de geheimen heeft ontdekt komt het verhaal in een stroomversnelling.
Een echte pageturner! Mcfadyen doet goed onderzoek naar de omstandigheden die hij in zijn boeken gebruikt, waardoor het verhaal geloofwaardig en authentiek overkomt. Gauw op zoek naar het volgende boek!",1
"Wat de titel van het boek met het verhaal te maken heeft, is voor mij niet duidelijk geworden. Het verhaal op zich is wel goed. Het is niet vreselijk spannend, maar het pakt je wel zodat je door wilt lezen. Een aantal jaren terug heb ik Winternacht gelezen en dat vond ik helemaal niks.
In Onderstroom is het hoofdpersonage rechercheur Elingborg omdat Erlunder met vakantie is. In een huis wordt een jongeman gevonden met een doorgesneden keel en zijn lichaam vol rohypnol (verkrachtingsdrug). Alles wijst erop dat de vermoorde man een verkrachter was. Maar wie en vooral waarom is de man vermoord? Dit wordt door Elingborg en haar team zeer vakkundig uitgezocht. Je wordt meerdere keren op een verkeerd spoor gebracht maar uiteindelijk kom je erachter wat er die nacht is gebeurd.",1
"In dit fijn geschreven boek vertelt Els Snick over de handel en wandel van Joseph Roth, met name over zijn verblijf en banden met de lage landen. Veel van het werk van Roth is na zijn ‘Auswanderung’ uitgegeven door de Amsterdamse exil-uitgeverijen Allert de Lange en Querido.

Middels elf hoofdstukken krijgen we een beeld van hoe Roth werkte, hoe hij netwerkte en hoe hij zich soms in uitzichtloze situaties werkte. We zien vriendschappen ontstaan, die Roth niet zelden misbruikte om aan geld te komen. Zijn vriendschap met Stefan Zweig was zo’n vriendschap. Deze was ontstaan in 1927, naar aanleiding van een positieve recensie van Zweig over Roths ‘Juden auf Wanderschaft’ (onlangs in een vertaling van Els Snick als ‘Joden op drift’ uitgegeven). Zweig ontwikkelde zich tot mecenas van Roth en hielp hem meer dan eens aan geld. Zweigs recensie van de roman Hiob (in Nederlands: Job), die daarover zeer ontroerd was, hielp om Roth een status van belangrijk auteur te verkrijgen.

We lezen ook hoe Roth tot sommige van zijn boeken is gekomen. Tijdens een verblijf in Antibes, met Zweig, bleek de hoteleigenaar er een soort museum van Napoleon-memorabilia op na te houden. Dit heeft Roth geïnspireerd tot het schrijven van de roman ‘De honderd dagen’. Bijzonder is ook de ontstaansgeschiedenis van zijn werk ‘Het valse gewicht’. De kiem daarvoor zou gelegd zijn in een gesprek aan een tafeltje in de eetzaal van Hotel Eden in Amsterdam, waar een krantenartikel werd aangehaald over het knoeien met ijkgewichten. Waar of niet waar, het zijn op zijn minst leuke wetenswaardigheden. Daarnaast worden nog veel meer feiten in het boek genoemd, waaronder de relatie tussen Roth en Marlene Dietrich. Wie houdt van dit soort feiten en een liefhebber is van de schrijver Joseph Roth, doet er goed aan deze beknopte biografie te lezen.",1
"Bijwerking is het vierde boek met Britt Franken in de hoofdrol van Heleen van der Kemp, waar ik van heb genoten. Een goed geschreven verhaal als waarschuwing naar de jongeren in onze samenleving over het gebruik van pillen en de bijwerking ervan.
Een zeer prettig geschreven verhaal, waar wel enige spanning ontbreekt in vergelijking met haar vorige boeken, maar zeker boeiend en aan het einde nog een wending die ik niet heb voorzien.
Britt, als hoofdkarakter in de verhalen samen met haar dochter Bo, bleef wat meer op de achtergrond. Er komen dan ook veel karakters in het verhaal voor, wat het verhaal wel een goede invulling geeft. Niet alleen voor volwassenen, maar ook voor de jong-volwassenen is dit zeker een goed boek om te lezen.
De cover in de opvallende kleur knalgeel is niet direct wat een lezer wellicht uitkiest. Maar dat bewijst weer dat een cover ook niet alles zegt over de inhoud van het boek.
Ik kijk weer uit naar het volgende boek van Heleen: of dat een vijfde deel over Britt gaat worden of een stand-alone titel.",1
"Jasmijn Bakker heeft 'Juf Beul' geïllustreerd, dat vind ik erg bijzonder, want ze is dertien jaar oud! Dat vind ik een bijzondere vermelding waard en we hebben vol bewondering naar haar illustraties gekeken. De auteur heet Annemarie Jongbloed, ze heeft meer kinderboeken geschreven en ze is tekstschrijver. De presentatie van 'Juf Beul' vond plaats in het Historisch Museum te Haarlem.

'Juf Beul' gaat over een zomerschool, een school die kinderen met een (taal)achterstand in de zomervakantie kunnen volgen. We volgen in hoofdzaak de leerlingen Sam en Fatima, maar ook Eline, Tom en Jozef volgen de zomerschool. De juf verteld dat ze in een vorig leven beul was, dit heeft ze gedroomd. Vanaf dat moment noemen de kinderen haar Juf Beul. De kinderen krijgen les over rasphuizen, de V.O.C, handel in specerijen, schandpaal, de tegenstelling tussen arm en rijk, allen kenmerkend voor de Gouden Eeuw. Het thema Gouden Eeuw van de zomerschool wordt afgesloten met een groot feest. Er zijn kraampjes en er wordt bier geschonken. De kinderen dragen kleding uit die tijd en houden een voordracht over wat ze geleerd hebben. Dan pas komen ze erachter dat de vriend van Juf wel heel erg goed toneel kan spelen!

Niet alleen steken de lezertjes ongemerkt iets op van de Gouden Eeuw tijdens het lezen van dit leuke boek. Ook wordt er aandacht besteed aan kinderen die niet mee kunnen komen en soms wat extra aandacht nodig hebben. Sam heeft een taalprobleem, ze kan soms niet op een woord komen en mag het dan omschrijven. Fatima heeft moeite met lezen, maar heeft zo'n mooie stem. Jozef spelt moeilijk en gebruikt een spellingskaart.

'Juf Beul', hardcover, 2014 Levendig Uitgever .

/Lmcmr",1
"Dit boek was net zo spannend als Het Mes dat Niet Wijkt. Net zoals Todd en Viola, raak je langzaam gewend aan het leventje in Nieuw Prentissoord. Viola heeft het niet eens zo slecht, behalve dat ze zich heel erg veel zorgen maakt om Todd. Maar Todd moet de ergste dingen doen! Opeens ziet hij heel veel Spakkels bij elkaar, maar hij moet ze behandelen als beesten! Erger nog. Maar langzaam voel je hem veranderen. Hij blijft Todd, maar hij krijgt minder gevoel. Het moet van Prentiss, dus hij doet het. Wat ik wel fijn vond is dat hij opnieuw een band kreeg met een dier, in dit geval een paard. Ik ben nog steeds kapot van Manchee, maar dit paard is een goede vervangster!

Dit boek wordt vanuit twee perspectieven geschreven, namelijk dat van Viola en dat van Todd. Dat is in dit boek ook echt nodig, aangezien ze het grootste deel gescheiden zijn. Wat heel erg grappig is, is dat de perspectieven in verschillende lettertypen zijn geschreven! Dat van Todd blijft gewoon het lettertype waarin het eerste boek ook geschreven was, maar dat van Viola is iets strakker. Dat is heel erg handig, maar Viola en Todd hebben zo een andere manier van denken, dat het verschil redelijk te merken is. Todd is nog steeds analfabetisch, en scheldt nog steeds zoveel als eerst! :)
Het boek was ondanks de spanning en een paar gruwelijkheden ook grappig. Hoe Todd maar Burgemeester blijft denken, terwijl Prentiss nu een President is, bijvoorbeeld. Prentiss hoort dat de hele tijd in Todds Herrie en verbetert hem de hele tijd. Ook wordt de band tussen Davy en Todd hechter, dus ook zij maken af en toe een soort van grappen.

Het einde was niet zo verschrikkelijk als het einde van het eerste boek, want hier is het einde een keuze van Todd. Een verschrikkelijke keuze, dat wel. Maar ik begrijp Todd, want als hij het niet deed, zou heel Nieuw Prentissoord vernietigd worden, misschien wel erger! Het deel vlak vóór het einde was wel afschuwelijk. Het je-krijgt-er-tanen-van-in-je-ogen afschuwelijk. Geen spoilers…

Ik weet niet meer zo goed wat ik moet zeggen… Deze boeken zijn zo anders dan andere boeken! Je wordt meegesleurd in een superspannend verhaal. En de serie is echt niet alleen voor Young Adults. De boeken zijn net zo spannend voor volwassenen! Zo heb ik het eerste boek pas geleden aan mijn oma uitgeleend… :) Echte aanraders!

Lees meer van mijn recensies op https://rabbitbookz.wordpress.com/",1
"Talen leren is voor een volwassene bijzonder moeilijk. Sommige talen zijn zo verschillend van elkaar dat je ze eigenlijk nooit goed kunt leren. Alleen op jonge leeftijd kan je makkelijk een tweede taal leren. Voor talen moet je een knobbel hebben. Zo maar wat uitgangspunten die in het boek van Gabriel Wyner op een simpele manier onderuit worden gehaald. Niet alleen weet hij op een overtuigende manier de grond onder de stellingen weg te vagen, hij is ook in staat een aanpak neer te zetten die zo eenvoudig en doeltreffend is, dat het wel moet werken.

Het belangrijkste startpunt voor het leren van een vreemde taal is in tegenstelling tot wat bij de meeste opleidingen als uitgangspunt gebruikt wordt niet: Leer de grammatica en de regeltjes en dan komt de rest van zelf, maar: Leer luisteren en spreken, beperk je tot wat je belangrijk vindt en bouw de taal op vanuit je eigen belangstelling.

En het is zo logisch! Waarom zou je iemand met een voorkeur voor technische zaken eerst lastig moeten vallen met dingen waar hij eigenlijk geen belangstelling voor heeft (en die hij in een vreemde taal toch ook niet leuker gaat vinden!) Kies als leerling juist de invalshoek die het meest bij je aansluit en werk vandaar uit. Door dan ook nog eens een uitgekiend stappenplan te volgen van herhalingen en verwerkingsmethoden (met flashcards en spreektips) kan je snel uit de voeten in elke taal die je zelf zou willen leren! Het leren wordt een spel en het resultaat van het spel is direct te zien.
De Taalhacker is een bijzonder handige gids wanneer je een taal wil leren. Ook wanneer je via een reguliere opleiding een taal aan het leren bent, kan je met de trucs die gegeven worden je voordeel doen. De aanpak kan naadloos aansluiten bij welke opleiding dan ook. (Al zou je je af gaan vragen waarom niet elke taalopleiding deze methode zou gaan volgen)",1
"De korte verhalen in de bundel 'Iemand zijn' zijn verrassend en prikkelend. Soms haast surrealistisch: Leen Van Der Schueren neemt de lezer mee in een creatieve denkwereld, waarin herkenbare gevoelens op originele en absurde wijze worden belicht. De veelal grappige verhalen zijn vlot en met een milde toon geschreven. In een aantal verhalen lezen we scherpe observaties, in andere verhalen filosofische gedachten(kronkels) en in weer andere vrolijke woordspelletjes. Voor de lezer fijn dat er maar liefst 120 verhalen in de bundel staan.

'Iemand zijn' is het tweede boek van de Gentse schrijfster Leen Van Der Schueren. Zij is afdelingshoofd van een behandelunit voor mensen met psychotische problematiek. In 2014 verscheen haar literair debuut 'De Buurman', een bundel met zes verhalen.",1
"Niet de beste uit deze serie over een maffe uitvinder die het maar druk heeft de boel te redden met zijn vriendjes...
Wel de vlotte schrijfstijl, mooie woorden en vol humor... !",1
"Heftig om te lezen, helemaal niet plezierig, maar ik vind dat dit een boek is wat je eigenlijk gelezen moet hebben. Het is zeer toegankelijk geschreven en door het voorwoord extra informatief. Ik ben het met Renate eens, het zou inderdaad in het vaste rijtje thuis moeten horen, en verplichte kost op de middelbare school.",1
"Goed boek, dat ik moeilijk weg kon leggen. Ik vond het niet echt spannend, maar toch bleef het verhaal mij boeien. Ook is het totaal niet hinderlijk dat het verhaal zich in het heden en het verleden afspeelt. Het gaat vloeiend in elkaar over.
Interessant om te lezen hoe het er rond 1830 aan toe ging tussen arm en rijk, en in de medische wereld.
Ik ben gaan houden van Rose en Norris!",1
Dit was destijds het eerste boek dat ik van Nele Neuhaus heb gelezen. Gevolg:nadien al haar boeken aangeschaft en voor een nieuwe release sta ik in de eerste rij. Als dat niet duidelijk genoeg is...,1
"Het huis aan de gouden bocht Jessie Burton. LS Uitgever.

Ik houd ervan historische romans te lezen, dit verhaal is losjes gebaseerd op de geschiedenis van Petronella Oortman wiens poppenhuis wereldberoemd is geworden en prachtig tentoongesteld is in het Rijksmuseum in Amsterdam.
Het verhaal speelt zicht af aan de Herengracht in Amsterdam 1686.

Jessie Burton beschrijft met veel details over inrichting van de huizen, het eten, hygiëne, gewoontes, over de stad Amsterdam, haar bestuur, maar ook over het leven ver daarbuiten; VOC, slavenhandel, export, ik vind het mooi, de beschrijvingen schetsen een levendig beeld van oud Amsterdam.

Ik denk dat Nella Oortman een ander leven in gedachten had toen ze werd uitgehuwelijkt aan Johannes Brandt, ze wordt geconfronteerd met een man die haar niet bemind maar genoegens buitenshuis zoekt, op een schokkende manier is ze er getuige van. Ze voelt zich misleid, toch ontwikkelt ze mededogen voor haar man en de bewoners van het huis.

Enige troost vindt Nella Oortmans in haar poppenhuis, om het huis bewoonbaar te maken zoekt ze contact met een maakster van miniaturen, het blijkt een mysterieuze persoon te zijn die haar verrast met allerlei miniaturen;een afspiegeling van Nella’s leven. Hoe kan de miniatuurmaakster zo bekend zijn met haar privéleven? Is er een gelukkige toekomst voor Nella in het verschiet na het drama wat alle bewoners van het huis heeft getroffen?

In Het huis aan de gouden bocht geeft Jesse Burton niet alle antwoorden maar ze is er wel in geslaagd om een deskundige en waardige roman te schrijven over het leven in de gouden eeuw.

Het poppenhuis zal de geschiedenis overleven, het zal voor eeuwig gezien worden.",1
"Dit is een novelle, maar wat voor één, topklasse. Karen Rose laat haar talent weer eens zien. Dit boek bevat van alles, een beetje sensuele romantiek, maar vooral spanning. Twee verschillende verhaallijnen daar begint het boek mee, deze komen midden in het verhaal samen en vormen dan één thriller. Geld speelt in dit boek een grote rol, vooral wat mensen ervoor doen om hun faillissement en schulden te kunnen betalen. Niks houdt ze tegen, zelfs vrienden moeten het ontgelden. Deze thriller heb ik gelezen met aan het einde een traan op mijn wangen. Aanrader!",1
"Dit is het verhaal over Sammy, elke dag als ze wakker wordt zit ze onder de bulten en schrammen. Deze loopt ze blijkbaar op in haar nachtmerries. Maar hoe dan? Sammy denk dat ze krankzinnig wordt, ze wordt ook totaal uitgeput wakker… Ze moet er iets aan doen maar wat? Ze besluit om met haar beste vriend Matt uit te gaan zoeken wat haar dromen betekenen. In hun zoektocht komen ze uit bij Daron , die een belangrijke rol speelt in haar droom. Wie is hij en waarom maakt hij haar het leven zuur in haar nachtmerries? Er zit niks anders op dan met hem samen te werken om er achter te komen. Wat ze dan allemaal meemaakt, is met geen pen te beschrijven…. Ze komt in een wereld waar zelfs de doden niet welkom zijn….Voor Sammy is het echter wel de sleutel naar de oplossing van haar probleem.
Je leert Sammy kennen als een jonge vrouw die veel heeft meegemaakt .Ze heeft elke dag nachtmerries en is altijd moe als uit bed komt, ze heeft maar weinig vrienden. Ze heeft haar redenen om die buiten de deur te houden , daar kom je in loop van het verhaal wel achter. Je kan je heel goed in haar verplaatsen, de dromen worden zo levendig en realistisch beschreven dat je je zelf in die droom waant. Hoe gruwelijk of raar ook , het komt allemaal echt over.
Matt is een apart jongen, die Sammy wel wil helpen maar die het soms moeilijk heeft met haar eigenaardigheden. Toch geeft hij niet op en blijft haar steunen. Ik mag hem wel.
Daron is erg bijzonder, je krijgt de kriebels van hem maar tegelijkertijd weet je ook dat dit maar een kant van hem is en dat Sammy hem blijkbaar nodig heeft. Je leert hem goed genoeg kennen om je in hem te kunnen inleven.
Dan is er nog Caleb, ik had meteen door wie dit is . Hij is apart maar je kan je goed voorstellen hoe hij zo is geworden. Zijn verhaallijn is erg interessant.
De auteur heeft de sfeer in Midland erg mooi, helder en levendig beschreven, je ziet het meteen voor je. Wat een plaats…..
Het boek is dik (528 pagina’s) maar je leest hem zo uit, het verhaal zit vol met spanning en momenten waarop je denkt “Dat kan niet waar zijn “.. Je moet gewoon doorlezen om te weten wat er in Sammy haar dromen gebeurd, dit lijkt niet te kunnen, het is zo apart en onwerkelijk. Je hoopt dat het goed gaat komen. Het verhaal is een mix tussen fantasy met een vleugje horror. Het eind is bijzonder , dat zie je niet aankomen.
Ik vind het een van de betere boeken van de afgelopen paar jaar . Voor mij de volle bak sterren: 5.",1
"Wilfried Wils legt zijn leven gedurende met name WO-II vast ten behoeve van zijn (fictieve) achterkleinzoon. Hij beschrijft de situatie in Antwerpen gedurende die jaren, waarbij hij gruwelijke details omtrent de Jodenvervolging niet onvermeld laat. In feite is WIL vooral een lange brief aan zijn nazaat. Of probeert hij met zichzelf in het reine te komen?
Wilfried Wils heeft een alterego, Angelo. Angelo is de dichter-in-wording, maar ook regelmatig de innerlijke stem. Die Angelo houdt Wils verborgen voor zijn omgeving, niemand hoeft van zijn aspiraties in dezen te weten, of zijn twijfels te kennen.
Pa Wils is een specialist in het ‘niet opvallen’, meewaaien met alle winden. Een man ook die van een stevige borrel houdt en regelmatig ‘op café’ gaat. Moeder is de traditionele huisvrouw die het gezin draaiende houdt. Wilfried is hun enig kind en min of meer de kostwinner van het kleine gezin; hij verdient een salaris als hulpagent. Zijn enige vriend binnen het politiekorps is Lode, zoon van een beenhouwer (slager). Lode is in die zin dapper dat hij Joden voor transportatie naar het oosten probeert te redden. Naast Lode ontmoet Wilfried met enige regelmaat Nijdig Baardje, een man van midden dertig die hem bijlessen Frans geeft. Nijdig Baardje veracht de plutocratie en de elite, bovendien is hij een Jodenhater die er alles aan doet de Joden op te sporen en aan de Duitsers over te dragen. De advocaat Omer, zijn goede vriend, gaat zelfs een stap verder. Ook de Antwerpse politie wordt geacht de Duitsers te helpen bij de Judenentfernung.
Wilfried ontmoet het knappe zusje van Lode, Yvette, bij hen thuis. Hij is op slag verliefd en ook zij valt voor de collega van haar broer. De relatie tussen Wilfried en Lode komt echter onder druk te staan als zowel de collega’s in het politiekorps als Lode hem van dubbelspel gaan verdenken. Aan wiens kant staat Wilfried? Aan die van de bezetter of aan die van de Joden? Is hij ‘een tweezak’?
Als de oorlog nagenoeg teneinde is en de Duitsers uit Antwerpen zijn vertrokken, pleegt Wilfried een daad die zijn verdere leven zal tekenen. En juist Lode, inmiddels zijn zwager, klapt na tientallen jaren uit de school met noodlottige gevolgen.
WIL is een roman die je aan het denken zet. Bestaat er wel een zwart/wit goed en kwaad? Hoe zou jij, lezer, reageren onder de heersende omstandigheden van die tijd? Kunnen we de huidige situatie van polarisatie, van nationalisme en vluchtelingenstromen, spiegelen aan die zwarte bladzijden uit onze geschiedenis? En hoe stel jij je op? WIL is een veelzijdige roman, in prachtig Vlaams geschreven. Een verrassende maar terechte nominatie voor de Libris Literatuurprijs.",1
Uitleg van het begin van trauma in de psychiatrie. Mooi geschreven de afwegingen het waarom de moeilijkheden en eigen ervaring,1
"‘Goden wonen niet in tempels. Mensen bouwen tempels op plekken waar ze God vermoeden, waar ze denken Hem een keer te hebben gezien. Maar Hij woont daar niet. Dus nee, God is niet in de tempel. Maar als God er niet is, wat is er dan wel? (2019-61)

Alles in deze roman draait om een vrouw, ondanks het feit dat er ook mannen een rol spelen en dat de auteur een man is. Als vrouw voelde ik me meteen verbonden met Anna die tegen de stroom in roeit terwijl de wereld nog geregeerd wordt door mannen. Ook arbeiders vechten in deze roman voor hun rechten, het verschil met werkgevers is enorm.

Dit zijn een paar thema’s die aan de orde komen in de roman, maar de hoofdrol is toch weggelegd voor de liefde, de kunst en de combinatie van die twee. Hun verwevenheid loopt als een rode draad door alle hoofdstukken en leiden de lezer door het Antwerpen zoals de stad er in het begin van de twintigste eeuw voor stond. De architectuur, de stadsvernieuwing en de vooruitgang komen aan bod en maken duidelijk dat deze periode opwindend was, maar mensen ook konden verwarren. Het opgeven van zekerheden kan niet iedereen, zo ontstaat een tweedeling in de bevolking: zij die meegaan en zij die behoudend zijn en de tijd willen nemen. Hierover beschreef Philipp Blom in 'De duizelingwekkende jaren', het verschijnsel 'neurasthenie' en past perfect bij de sfeer in Morgenster

'Levenskracht, energie, vrolijke verbazing: in een tijd van gespannen zenuwen klonken die woorden als toverformules. De mannelijke identiteit was door elkaar geschud en subtiel ondermijnd door vrouwen die hun eigen rol opeisten, door aanhoudende berichten over dalende geboortecijfers, degeneratie, mechanisering en angst. Elektrische baden werden algemeen voorgeschreven voor een hele reeks kwalen, waaronder problemen met de spijsvertering, hoofdpijn, menstruatiepijn, impotentie en neurasthenie (zenuwzwakte).' (Philipp Blom-De duizelingwekkende jaren-hoofdstuk 1903)

Het feit dat er voor de (mijn) inleiding al zoveel woorden nodig zijn, zegt iets over de roman. Hoewel de roman slechts 240 pagina’s telt, bevat hij een aantal belangrijke thema’s . De vraagstukken komen allemaal aan de orde en de auteur heeft gekozen ze vrij compact aan te stippen en waar nodig uit te leggen. Zo was er aan het begin een beschrijving van het kantoor van architect Jos Bascourt en ik dacht er meteen een eclectische stijl in te herkennen, die term werd op de volgende pagina vermeld en ik word als lezer op zo’n moment wel eens teleurgesteld omdat ik het al gezien had.

Waar gaat het boek over? Een architect krijgt de opdracht een huis te bouwen voor Anna, de maîtresse van Heinz. Dat is in een paar woorden de strekking. Maar Anna heeft een verleden als courtisane, een prachtig woord overigens. Juist toen ze dacht zich eraan ontworsteld te hebben – ze rolde in de functie van gouvernante, maar ook daar zag men haar als lustobject – komt het lot haar een handje helpen en ontmoet ze de Duitse reder Heinz. Hij is getrouwd en pendelt tussen Hamburg en Antwerpen. Heinz wil een tempel bouwen voor zijn Anna, alleen voor Anna, hijzelf zal er niet wonen.

Deze Heinz is een man van weinig woorden, een beetje raadselachtig, daar komt aan het einde van het boek meer duidelijkheid over en ik vind dat een heel mooie aanvulling op het verhaal. De filosofisch ingestelde Heinz leest graag over Nietzsche - hoewel hij meer begrijpt van de persoon Nietzsche dan van zijn werk. Heinz voelt zich net zo rusteloos als de Duitse filosoof. Dat rusteloze karakter komt goed tot uitdrukking in het boek, sommigen kunnen prima meekomen in de haastige wereld, ze voelen zich meteen thuis in een nieuwe wereld. Heinz niet, hij heeft tijd nodig om het kleine te koesteren en langzaam uit te laten groeien. Hij verstaat de kunst te genieten, maar dan wel op zijn manier. Anna past bij hem. Zijn echtgenote ook, vroeger.

De tempel wordt ontworpen door Jos Bascourt, een architect met een eigenzinnig karakter, een ruige verschijning en fervent liefhebber van zijn Minerva, de motorfiets. Anna en Jos kunnen het ook goed vinden. Het geval wil dat Heinz het ontwerp alleen met Jos wil bepreken, hierbij wordt Anna uitgesloten. Tweemanschappen, driemanschappen, verschuivende driehoeken, tijdens de roman is er spanning tussen de bestaande constellaties en kunnen niet anders dan verschuiven.

‘’Het huis heet Morgenster. Mooie naam, nee? Ik haal de map voor je.’Anna dacht aan Heinz, die nu waarschijnlijk in een Hamburgs theater zat. Of in een restaurant. Of misschien zat hij in zijn bibliotheek te lezen of brieven te schrijven, alleen. Morgenster dus. ‘ (2019-95)

Eerder noemde ik al de hoeveelheid thema’s, daar is vakbondsleider Leon er een van. Deze Leon was een prille jeugdliefde van Anna. Nu ze beiden volwassen zijn en hun gedeelde verleden met zich meedragen is het mooi te zien wat ze elkaar nog te bieden hebben. Al lezende komen er details over hun verleden naar buiten, verrassend en tragisch. Ze bevestigen het beeld dat de roman vooral over Anna gaat, de vrouw die zo graag wil emanciperen, maar zich beknot voelt door haar omgeving.

Voor lezers die Antwerpen kennen zal dit boek absoluut een feest van herkenning zijn, het lijkt me geweldig wanneer je de plekken kent waar de auteur over schrijft. Ik ben niet verder gekomen dan afbeeldingen te zoeken van Cogels-Osylei en het interview met de auteur te beluisteren op Klara, Pompidou 13 maart. De Morgenster staat in het boek prachtig afgebeeld en is een geweldige toevoeging op het verhaal.(De afbeelding hieronder is een trap in Hotel Tassel in Brussel, een sprekend voorbeeld van Art Nouveau, Jugendstil)

Het boek is na het dichtslaan niet echt uit. Al denkende aan Anna en haar strijd en Heinz met zijn geheimen zou ik het niet erg gevonden hebben wanneer de auteur zijn roman twee keer zo lang had gemaakt en de aangestipte thema’s verder had uitgewerkt. Niet om het uitleggen, maar om Nietzsches filosofie een plek te geven in het leven van Heinz en over Anna en haar rol als vrouw. Kortom, een mooi debuut met autobiografische elementen en voldoende open eindjes om zelf in vullen.",1
"Als schrijver zijn er zo van die boeken waarop je jaloers bent ze niet zelf geschreven te hebben, vorig jaar was dat “Het einde van de eenzaamheid” die notabene door Humo maar twee sterren kreeg en het commentaar dat het vol plattitudes stond. Maar ook “Noem het liefde” is een boek dat ik graag zelf zou hebben geschreven. Niet zo zozeer voor het verhaal maar wel voor de vorm. Van Voss lijkt elk woord afgewogen te hebben of het wel in die zin past. Elk woord lijkt precies goed en gemaakt te zijn voor de zin waarin hij het gebruikt, alsof hij geen gebruiker van woorden is, maar een creator van die woorden.
Het verhaal choqueert sommigen omdat het gaat over een meisje van amper 18 die een relatie heeft met een dertigjarige man, en soms lijkt het inderdaad zo’n groot verschil (en misschien is het dat ook wel) maar persoonlijk vind ik dat niet zo vreemd, op liefde staat nu eenmaal geen leeftijd. Wel is het natuurlijk zo dat het meisje vaak de man lijkt te kunnen manipuleren om dingen te doen die voor een man van dertig eigenlijk al verleden tijd zouden moeten zijn. Zo doet hij op een gegeven moment aan winkeldiefstal omdat zij het hem vraagt.
Dit met het contrast met zijn grootmoeder die in een rusthuis zit, maar niet echt op sterven, maar wel besluit dat het tijd is om te gaan, maakt de relatie nog net iets perverser, het meisje van achttien wordt nog net iets te jong. Ook zijn doodzieke vriend (hij heeft kanker in een ver stadium) doet het geheel wrijven; enerzijds hebben we de ontluikende liefde (of het blijft duren wil ik in het midden laten), tussen Tomas en zijn meisje A, en anderzijds de vergankelijkheid die Tomas omringd. Met andere woorden er is een contrast tussen leven en dood, tussen begin en einde.
De reactie van de ouders van het meisje lijkt dan ook vrij normaal, het lijkt niet het ideaalbeeld dat je dochter naar huis komt met een dertigjarige man (die dan nog eens verre familie van je is), en dat laten de ouders duidelijk blijken, zowel aan het meisje als aan de man. Je smaakt dan ook de ongemakkelijkheid van de man wanneer het meisje van tafel wegloopt en hem achterlaat tezamen met haar ouders. Het meisje, die trouwens doorheen het verhaal uitsluitend wordt geïdentificeerd als het Meisje A, omdat hij oordeelt dat als hij haar een naam geeft hij haar uitleent aan anderen, dat ze niet langer uitsluitend van hem is, lijkt ook vrij instabiel te zijn en zich, net zoals vele meisjes van die leeftijd, denk ik, ontzettend onzeker te voelen over bepaalde dingen, waar de man maar vrij zelden adequaat weet op te reageren, met opnieuw een uitbarsting tot gevolg.
Een heel mooi concept in het boek is ook de stem van het meisje en de stem van de man. Ze zijn namelijk hemelsbreed verschillend. Je hebt echt het gevoel met een meisje van achttien te doen te hebben en met een man van veel oudere leeftijd, ik zou hem zelfs ouder schatten dan midden dertig, zoals de auteur hem gemaakt heeft. Dit vind ik vrij bijzonder, want in de meeste verhalen lijken in gesprekken de gesprekspartners vaak vrij veel op elkaar, want ik niet zo bijzonder vind want de personen worden uiteraard door één auteur gecreëerd.

Dit was mijn eerste kennismaking met Daan Heerma Van Voss, maar ik kan je verzekeren dat ik na het lezen van zo’n bijzonder kunstwerk gebeten ben om te weten en te lezen wat hij nog meer op zijn palmares heeft staan.
Een dikke vier sterren, neigend naar de vijf.",1
"Hoe belangrijk wordt het verleden, wanneer er geen toekomst meer is?

Wat gebeurt er als je te horen krijgt dat je ernstig ziek bent en door nalatigheid van het ziekenhuis niet meer geholpen kunt worden? Dat je 'in seizoenen' moet gaan denken? Annabel Wismar (59) krijgt deze mare. Zij laat het er echter niet bij zitten en zoekt haar heil bij Belgische artsen, die haar nog wel willen behandelen. Voor haar zoon David is de gedachte zijn moeder te verliezen zo beangstigend dat hij bij haar intrekt. Hoe korter hun toekomst samen wordt, hoe meer een onverwerkt verleden de kop opsteekt.

Visie van de recensent
Een ongelooflijk mooie debuutroman van Judith Visser die eerder uitsluitend psychologische thrillers schreef. ‘In seizoenen’ is realistisch en tegelijkertijd uiterst puur.

De relatie tussen moeder Annabel en zoon David wordt erg mooi beschreven door Visser. De tederheid, maar ook de boosheid en de frustraties. Je gelooft het…allemaal! Wisselend komen Annabel en David aan bod in aparte hoofdstukken. Ieder met hun eigen emoties, angsten, hoop en wanhoop. Wat mij bijzonder raakte in het verhaal was het moment dat je voelt dat Annabel niet meer in genezing gelooft. Zij houdt echter de schijn op voor haar welhaast obsessieve zoon die bij haar afdwingt dat ze moet volhouden; moet blijven vechten. Voor iets anders dan genezing staat hij niet open. Als lezer ben je geneigd het verhaal in te stappen en David eens flink de waarheid te zeggen!

“En toch was dat pas twee jaar geleden en was het misschien toen al mis geweest in haar lichaam. Argeloos had ze door het leven gedanst, zonder enig besef dat de cellen in haar lijf een dodenmars liepen.”

De boosheid, die vooral David parten speelt is niet alleen gericht op de ziekte van zijn moeder, maar ook op de Daniel Hoed kliniek in Rotterdam. Nadat Annabel in dit ziekenhuis de boodschap krijgt dat er geen behandeling mogelijk is, gaat zij naar België. Daar wordt haar wel een mogelijke behandeling geboden. Annabel moet echter met regelmaat voor bloedafname naar het ziekenhuis in Rotterdam alvorens zij weer voor verdere behandeling naar België afreist. Dit gaat in het Rotterdamse ziekenhuis niet bepaald van harte blijkens de onverschilligheid en onzorgvuldigheid van het medisch personeel.

Enerzijds beschrijft Visser het behandeltraject van Annabel en hoe moeder en zoon hier mee omgaan, anderzijds laat zij de twee hoofdpersonen terugblikken op hun verleden. Zowel moeder als zoon beleven in hun jeugd een alles verterende liefde en dragen dat mee in het heden. Annabel vlucht allengs meer in haar herinneringen en blikt terug op de tijd waarin ze zo gelukkig was en op het trauma dat daar op moest volgen.

“Jij kon niet weten dat dit zou gebeuren. Wat een vreselijke geschiedenis Adriaan. Het moet een trauma geweest zijn voor mijn moeder.”

David denkt ook veel aan zijn jeugdliefde. Een meisje dat hem verlaat om het beklemmende effect dat David op haar heeft. Dit meisje is in zijn beleving, de liefde van zijn leven. Als zijn huidige vrouw Josefien hem verlaat, heeft hij daar dan ook nauwelijks hartzeer van.

“Langzaam liep ik de woonkamer in. Vanavond viel het doek voor een toneelstuk dat te lang op de planken had gestaan.”

‘In seizoenen’ beklemt en ontroert tot op het bot.

Over de auteur
Judith Visser (1978) debuteert in 2006 met Tegengif. In 2008 wordt zij met ‘Stuk’ genomineerd voor de Gouden Strop. Het boek bereikt een tiende druk, wordt uitgevoerd als theatervoorstelling en is verfilmd. Na een reeks psychologische thrillers schrijft Visser in 2016 de roman ‘In Seizoenen’. Visser is columniste voor Schrijven magazine. Ze woont in Rockanje aan zee, waar zij samen met haar drie honden veel tijd doorbrengt in de natuur en werkt aan haar volgende roman.

Uitvoering
Uitgever The House of Books
Paperback, 352 pagina's
ISBN10 :9044347500
ISBN13 :9789044347500

Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), communicatiemanager, tekstschrijver, boekrecensent en blogger.
http://hanneketinorcenti.nl",1
"Vos wil vissen, want dan moet hij aan zijn vader denken. Misschien is papa op de maan. Duif wil hem wel helpen er te komen.
Een boek over verlies en verder gaan. Grote afbeeldingen waarop meer te zien is dan de tekst zegt. Artistiek en niet bang voor een leeg vlak. Daardoor is er behalve krachtige beelden ook veel rust. Een ontroerend boek dat treft door zijn eenvoud.",1
"In het ontroerende boek Ik ben er ontmoet de lezer Elsa, een jonge sportieve vrouw die tijdens het bergbeklimmen onder de sneeuw terecht is gekomen. Nu ligt ze al meer dan een half jaar in coma. Op de afdeling van het ziekenhuis waar Elsa op een kamer ligt is ook een jongeman opgenomen. Hij was dronken achter het stuur gestapt en heeft daarbij een ernstig ongeluk veroorzaakt. Zijn broer Thibault kan hier moeilijk mee omgaan en wil hem niet meer onder ogen komen. Wanneer hij zijn moeder naar het ziekenhuis brengt gaat Thibault niet mee naar de kamer van zijn broer en komt daarna door stom toeval in de kamer van Elsa terecht. De periode daarna keert hij regelmatig naar haar terug, ontmoet haar vrienden en krijgt sterk het gevoel dat zij op zijn aanwezigheid reageert. Terwijl haar familie de moed verloren lijkt te hebben groeit bij Thibault juist de hoop dat Elsa zal ontwaken….

Met Ik ben er heeft Clélie Avit van een bijna ongeloofwaardig plot een krachtig, fascinerend en romantisch verhaal weten te maken, aannemelijk ook! Het boek laat zich niet wegleggen. Gaandeweg leer je de personages goed kennen en leef je al snel met ze mee.",1
"Zielloos is het derde deel in de Jessica Haider serie

Na de moordenaar van haar zoon en een louche diamantair, is het nu een seriemoordenaar die haar aandacht opeist. Deze moordenaar laat het niet na zijn slachtoffers op gruwelijke wijze tentoon te stellen en wanneer een van Jessica's collega's het volgende slachtoffer dreigt te worden, is het de hoogste tijd een tandje bij te steken.

En alsof het niet genoeg is: ook de dood van een kleine jongen roept heel wat vragen op en dient opnieuw onderzocht te worden. En dan is er nog Saligia ... Met een nieuwe opdracht die dichterbij Jessica komt dan ze ooit had kunnen of willen wensen ..

Het is duidelijk: er valt opnieuw heel wat te beleven en Corine Hartman gunt de lezer dan ook weinig of geen rust. Vanaf de eerste pagina wordt de lezer in de wereld van Jessica getrokken en dat zal de volgende 318 pagina's zo blijven.

Beetje bij beetje kom je als lezer meer te weten, waarbij spanning en dreiging steeds nadrukkelijker aanwezig worden. Je kan niet anders dan verder lezen om uiteindelijk, als alles zonder fout zijn plaats heeft gekregen, het boek onthutst dicht te slaan. Want laten we er geen doekjes om winden: Zielloos is mogelijks nog rauwer, harder en gruwelijker dan de vorige 2 delen en zeker geen voer voor tere zieltjes. Voor hen die hier geen problemen mee hebben een absolute must read !

Corine Hartman is in topvorm en profileert zich steeds nadrukkelijker als de (ongekroonde) misdaadkoningin van de lage landen. Heel benieuwd naar wat de volgende delen zullen brengen, maar mag het duidelijk zijn: dit is internationaal niveau !

*****",1
"Wat een heerlijk boek is dit! Ik heb het nu al 2x gelezen, het is een boek waar je aan begint en waar je niet meer mee wilt stoppen! Heerlijk en vol humor.",1
"In 2059 wordt Engeland geregeerd door Scion, een organisatie die helderzienden opjaagt. Paige, een droomdoler, wordt door hen gevangengenomen en naar Oxford getransporteerd, een strafkolonie voor helderzienden die wordt bewaakt door de Refaïem, een niet menselijk ras.
Het boek bevat nogal wat onbegrijpelijke woorden, die lang niet allemaal worden uitgelegd in de woordenlijst achteraan, maar dat kan de pret niet drukken. Het Bottenseizoen is een spannend boek dat naar meer smaakt. Hopelijk wordt de volledige reeks vertaald.",1
"Tien jaar geleden heeft Julia Win een bijzondere tijd gehad in Birma en daar ook haar halfbroer U Ba leren kennen. Sinds haar terugkomst in New York is het contact echter verminderd en heeft haar drukke bestaan als advocaat haar leven weer volledig opgeëist. Dan ontvangt Julia een brief van haar broer en zorgt een innerlijke stem bij Julia voor onrust. Om weer tot rust te komen vertrekt ze naar Birma, waar ze haar broer U Ba bezoekt. Ook gaat ze in Birma op zoek naar het verhaal achter de innerlijke stem die tot haar spreekt en zo krijgt ze het indrukwekkende verhaal van de vrouw Nu Nu te horen. Zij heeft een veelbewogen leven gehad, waarbij ze zelfs moest kiezen tussen het leven van haar twee zoons.

Eerder was de auteur van dit boek, Jan-Philipp Sendker, succesvol met zijn roman Wat het hart kan horen. Een bestseller waarin Julia Win ook de hoofdrol speelt. In dat boek vindt ze haar halfbroer in Birma. Hoewel het mooi en waardevol is om Wat het hart kan horen en De stem van het hart na elkaar te lezen is De stem van het hart ook als stand alone te lezen, al mis je dan wat achtergrondinformatie over het gezin waar Julia en U Ba uit voortkomen.

De stem van het hart speelt zich af in Birma, een land waar een totaal andere cultuur heerst dan in het westen. Sendker weet dit beeldend te beschrijven zodat je de scènes voor je ziet en je als lezer even in Birma waant. De boeddhistische gebruiken van het land zijn in het verhaal verweven en ook is er aandacht voor de kleding (zo draagt de lokale bevolking longy’s) en de flora en fauna van het land. De tegenstelling is groot tussen de westerse wereld waar Julia vandaan komt en dat van de Birmaanse bevolking. Het is boeiend om meegenomen te worden in deze cultuur, die zo anders is dan de onze.

Naast het verhaal van Julia en haar broer word je als lezer ook meegenomen in een verhaal dat Khin Khin vertelt over haar zus Nu Nu en haar zoon Thar Thar. Deze indrukwekkende geschiedenis is hartverscheurend en dramatisch, maar bijzonder mooi om te lezen. Het verhaal gaat over de liefde, keuzes, verlies en hoop. Ook heeft Sendker serieuze onderwerpen in zijn verhaal verweven, zoals de politieke onrust in Birma en de kwestie rond kindsoldaten, die je als lezer aan het denken zetten.

In De stem van het hart is met name het verhaal over Nu Nu erg meeslepend, je wordt in haar levensverhaal meegezogen, waardoor je door wilt blijven lezen. Het slot van het boek laat nog openingen zien voor een vervolgverhaal, wat doet vermoeden dat de auteur nog met een vervolg op De stem van het hart gaat komen. Hopelijk verschijnt er inderdaad nog een vervolg op deze twee schitterende boeken.",1
"Het Amazoneverbond - Ad Van de Lisdonk

Wanneer het lichaam wordt gevonden van een populaire politica is inspecteur John Engles de enige die denkt dat het geen ongeluk maar moord is. Samen met zijn collega Laura Sieberg komt Engles erachter dat er een geheim genootschap achter de moord zit. Het Amazoneverbond is een groep krijgsvrouwen die alles in het werk stelt om vrouwen aan de top van de wereldorde te krijgen en daarbij ontzien ze niets of niemand.
Een strijdlustige vrouw siert de zwart/wit cover. Die sprak mij totaal niet aan, maar door de korte inhoud van het boek te lezen werd ik wel geprikkeld.
Het boek bestaat uit twee delen. In het eerste deel dat zich afspeelt in Nederland, wordt een bekende politica dood teruggevonden op een bouwplaats met een staaf betonijzer in haar lichaam. Inspecteur John Engles wordt met het onderzoek belast, maar heeft al snel een vermoeden dat het hier niet om een ongeluk gaat, maar moord. Samen met zijn collega’s Laura en Dee gaat hij op onderzoek. Al snel komen ze uit op een geheimverbond van vrouwen die er alles voor over hebben om de vrouw aan de wereldtop te krijgen en niet verlegen zijn voor een moord meer of minder.Van een rustig politieonderzoek in het eerste deel, worden we in het tweede deel ondergedompeld in een ware actiethriller met een internationaal complot.
Het debuut van Ad Van de Lisdonk en wat voor één!!
Vanaf de eerste pagina zat ik in het verhaal. Heel realistisch geschreven en je zit zo in de huid van de hoofdpersonages, mede omdat ook de dagdagelijkse dingen aan de orde komen. Het boek leest vlot en men krijgt een flink stuk geschiedenis mee, waar men toch wel aandachtig moet blijven om al de namen/woorden op te slaan. In het eerste deel krijgt men een hele uiteenzetting over het verschil van gevoelsbeleving tussen man en vrouw. Of dit een meerwaarde voor het verhaal is laat ik in het midden, maar ik vond het verrijkend. De spanning in het boek wordt langzaam opgebouwd en komt vooral tot uiting in het tweede deel. Men krijgt zowel actie als erotiek voorgeschoteld, onverwachte wendingen, een deel humor op zijn tijd, heden en verleden zijn mooi verweven met elkaar. Het boek blijft verrassen tot de laatste zin. Over dit boek is nagedacht!!Ik vond het een zeer aangenaam boek, waarbij je jezelf dikwijls de vraag stelt waar het verhaal naartoe gaat en wat het één met het ander te maken heeft! duidelijk. Als debuut kan dit boek tellen, een dikke pluim op de hoed van Ad. Ik vind het zeker 4 sterren waard",1
"Wessel is 11 jaar als zijn vader een baan krijgt als toneelmeester van de Rex, bioscoop en theaterzaal, en het gezin voor de tweede keer in korte tijd moet verhuizen. Deze keer vanuit Noord-Brabant naar een winderig havenstadje aan de kust. Het gezin komt boven de Rex te wonen.
Wessel heeft twee oudere broers en jongere tweelingzusjes.
De gezinsleden zijn op een treffende en vaak humoristische manier op papier gezet.
Voor de moeder van Wessel wordt het leven steeds moeilijker, zijn vader is een vrij onverschillig overkomende man die graag zoveel meer had willen zijn zijn dan toneelmeester, zijn broers trekken zich van niemand iets aan en de zusjes hebben aandacht nodig. Wessel moet daartussendoor laveren en speelt regelmatig een bemiddelende rol. Hij voelt vaak de behoefte zich terug te trekken. Gelukkig voor hem zijn er in het grote pand voldoende spannende plekken om te ontdekken en zich terug te trekken met zijn gitaar.
Op school maakt hij nieuwe vrienden, die vinden het fijn om gratis naar de film te gaan en rond te dwalen in de Rex. Zijn beste vriend Stan heeft als grootste wens een beroemd gitaarspeler te worden en neemt mede hierdoor een belangrijke plaats in het leven van Wessel in. Samen met vrienden richten zij een bandje op. De voorkant van het boek is typerend voor hun liefde voor de gitaar. Net als de titel, die in de loop van het verhaal duidelijk wordt.
Na een aantal jaar verliezen Wessel en Stan elkaar uit het oog, Wessel ontdekt de meisjes en stort zich in de liefde. Stan voelt zich minder gelukkig.

Ondanks dat Wessel vaak moeite heeft met de situatie thuis, heeft hij buitenshuis genoeg te beleven en komt hij niet over als ongelukkig. De belevenissen worden op een grappige manier beschreven en de lezer zal dan ook vaak glimlachen om de verhalen.

Het boek heeft een schrijfstijl die uitnodigt om verder te willen lezen, zowel hilarisch als gevoelig, nuchter als beeldend. Het schetst een mooi tijdsbeeld van de jaren ’60, waar voor veel jongeren muziek op de eerste plaats kwam en iedereen zijn helden op dat gebied wilde volgen.

Ik heb het boek met veel plezier gelezen en vind deze debuutroman een aanrader",1
"In Muidhond doet Inge Schilperoord iets wat niet voor elke schrijver is weggelegd:  ze kruipt in de huid van een per definitie onsympathieke hoofdpersoon en toont zijn menselijkheid. Dat doet ze ook nog eens met een sterk ontwikkeld gevoel voor dosering en verhaalopbouw, waardoor je ademloos de bladzijden blijft omslaan tot aan de dramatische climax.

Jonathan wordt bij gebrek aan bewijs vrijgesproken van tbs en trekt weer in het klamme huisje dat hij bewoont met zijn astmatische moeder. Dertig jaar is hij, en op zijn jongenskamer maakt hij oefeningen in het werkboek dat hij meekreeg van de gevangenispsycholoog. Rijtjes maken van zijn gedachten en gevoelens, spanningsgrafieken, ademhalingsoefeningen; dit alles moet ervoor zorgen dat hij ‘beter’ wordt. In heldere taal beschrijft Schilperoord hoe Jonathan zijn best doet en zich het psychologen-jargon inprent: ""je hèbt gedachten, maar je bènt ze niet"". Aandoenlijk is het ook hoe hij zorgt voor zijn zieke moeder, die hem consequent haar ""jochie"" noemt, haar ""lieve jongen"". Het is een hoopvol begin. Maar in de paar drukkend hete zomerweken die het boek bestrijkt, blijkt al snel dat Jonathan zijn leven, noch zichzelf onder controle heeft.

Hoewel hij zich schaamt voor wat hij gedaan heeft met een jong buurmeisje in de duinen, is hij al snel gebiologeerd door het nieuwe buurmeisje dat naast hen is komen wonen. Zich bewust van het gevaar dat hij voor haar vormt, stelt hij regels op en schrijft ze in zijn werkboek. Ze mag niet dichter dan twee meter bij hem in de buurt komen. Ze mag niet op zijn kamer komen. Maar het buurmeisje wordt aan haar lot overgelaten en net als Jonathan houdt ze erg veel van dieren. Ze vindt zelfs zijn oude hond niet vies. Wanneer Jonathan een zeelt vangt om in zijn aquarium te houden, komt het buurmeisje regelmatig kijken hoe het met de vis is.

Dat dit niet goed kan gaan, ziet elke lezer aankomen. Wat het boek zo goed maakt, is hoe je als lezer Jonathans’ innerlijke strijd kunt volgen, en tot op zekere hoogte kunt begrijpen. Schilperoord heeft zo’n geloofwaardig en menselijk karakter neergezet dat je als lezer bereid bent je sympathie op te laten rekken tot het onbehaaglijk wordt. Als forensisch psycholoog bij het Pieter Baan Centrum is de auteur in de unieke positie haar vakkennis met haar schrijftalent te kunnen combineren. Maar de psycholoog mag dan bijgedragen hebben aan het realisme van deze geschiedenis, het is de meesterverteller in Schilperoord die hier het roer in handen heeft. Tergend langzaam bouwt ze de druk op en duidelijk wordt dat we op een rampzalige gebeurtenis afstevenen. Hoe die ramp zich voltrekt is alleen nog niet duidelijk, en zelfs na afloop ben je er niet helemaal zeker van. Maar de kracht van dit debuut is boven elke twijfel verheven.",1
"Roxane van Iperen heeft altijd al bewondering voor schrijvers gehad en ze hoopte ook ooit zelf eens een boek te schrijven. Omdat ze druk was met haar gezin en werk is het schrijven er nooit van gekomen. Tot ze een idee, dat al een tijdje in haar hoofd zat, begon uit te werken. Het resultaat is Schuim der Aarde, haar debuutroman. Behalve als schrijfster werkt ze als jurist, strateeg en publicist. Haar publicaties verschijnen onder andere in Het Financieele Dagblad, NRC Handelsblad en het Parool. Roxane is eveneens gastcorrespondent Brazilië voor De Correspondent, een digitaal nieuwsmedium.

Ergens op de sertão, een droog gebied in het noordoosten van Brazilië, leeft het jongetje Anjo. Hij woont daar samen met vijf andere kinderen en twee nogal wrede mannen. Ze krijgen regelmatig bezoek van truckers die zich met de kinderen mogen vermaken. Op een dag vindt er een dramatische gebeurtenis plaats en Anjo vlucht weg. Hij komt terecht in een wereldstad, een eind van de sertão vandaan. In een van de sloppenwijken van deze stad wonen de jonge prostituees Lucy en Angelica. Lucy wordt zwanger, wil het kind niet houden, maar brengt het toch op de wereld. Vanaf dat moment verandert haar leven. In de stad zelf woont Elizabet, agente en getrouwd met de hoofdcommissaris van politie. Elizabet heeft alles wat ze zich kan wensen, maar toch ontbreekt er iets dat haar helemaal gelukkig zal maken: een kind.

Het boek heeft drie verschillende verhaallijnen: de stad, de sertão en de berg. Hoewel het leven in ieder van deze gebieden verschillend is, heeft het toch ook overeenkomsten: de ellende die er heerst, maar ook de rauwheid die het leven in ieder van deze gebieden kent. Het maakt dan niet uit of je tot de zogenaamd betere klasse hoort of tot de paria's. Uit ieder van de verhalen blijkt dat het nergens rozengeur en maneschijn is. Dat is door Van Iperen goed en indringend beschreven.

Vanaf het begin, maar eigenlijk ook na het lezen van de tekst op de achterflap, weet je dat het geen vrolijk boek zal zijn. Het geeft een realistisch beeld van de armoede die in een wereldstad kan heersen, dat de verstotenen nergens welkom zijn en daardoor afgezonderd leven, maar ook dat de mensen die in een sloppenwijk wonen hun bestaan zo aangenaam mogelijk maken zodat ze toch nog wat plezier in hun leven hebben. Het verhaal is daardoor bij vlagen aangrijpend, maar het heeft ook zijn aandoenlijke en vrolijke kanten.

Misschien lijkt het dat Schuim der aarde een moeilijk leesbaar boek is. Daar is echter geen sprake van, het leest zelfs onverwacht vlot. Komt dit doordat je tijdens het lezen het gevoel krijgt dat je deel uitmaakt van het verhaal? Waarschijnlijk wel. En dat is de verdienste van de schrijfster. Daarnaast zijn er zijn enkele momenten dat het verhaal spanning heeft, enkele verrassende wendingen heeft en zeker nieuwsgierig maakt. Want uiteindelijk wil je wel weten hoe het met ieder personage verloopt.

Schuim der aarde is een boek in een over het algemeen prachtige schrijfstijl. Sommige situaties worden niet bij naam genoemd, maar dusdanig beschreven dat je precies weet wat ze inhouden of wat er gebeurt. Aanvankelijk lijken de drie verhalen op zichzelf te staan, maar heel subtiel vloeien ze samen en hebben toch min of meer met elkaar te maken. Zowel tijdens het lezen, maar ook na het dichtslaan van de laatste bladzijde, moet je wat je gelezen hebt even verwerken. Het zet aan tot nadenken en is ook (weer) een eye-opener dat we het in ons eigen lang zo slecht nog niet hebben.",1
"Het verhaal deed me een beetje aan de film serie Love comes softly denken (ook goed).
Eleanor heeft niets fout gedaan maar moet toch vluchten en komt in Amerika terecht.. Ze raakt haar aanbevelings brief kwijt en wordt verkocht aan de bieder doe op haar bied. Net zo als 2 andere dames die met haar mee reizen.
De dames komen verschillend terecht en Eleanor komt bij Samuel Heath en trouwt met hem op haar voorwaarde. Samuel zoek een moeder voor zijn dochtertje Grace.
In het begin loopt het stroef tussen die twee en is ze best wel bang naar gaander weg ziet ze hem toch als haar man en wordt ze verlieft op hem. Dit telt ook andersom.
Ondanks er van alles gebeurt loopt het goed af en heb dit boek met plezier gelezen. Las lekker weg al kon ik hem wel makkelijk weg leggen en wat anders doen.",1
"Een goed boek moet boeien. Dat is nu hetgeen dit boek bij mij non-stop heeft gedaan, mij geboeid, mij meegesleept, mij ontroerd, mij op het verkeerde spoor gebracht en mij telkens naar meer doen verlangen. Ik heb een grote appreciatie kunnen opbrengen over de manier waarop Zafón schrijft, hij doet dit niet alleen met oog voor de kleinste details maar hij zorgt er ook voor dat ieder van ons kan genieten van elke zin die hij schrijft. Het is dan ook geen wonder dat critici het unaniem eens zijn: Zafón verdient niets dan lof voor dit boek.

De zinnen kunnen soms wat langdradig zijn maar de materie die er in steekt zorgt ervoor dat we niet alleen tekst maar ook klank en beeld krijgen bij dit boek. De schrijver slaagt er niet alleen in een verhaal te creëren, hij laat het historische aspect ook niet ontbreken en schets een mooi beeld van het duistere Barcelona onder de Franco dictatuur.
Zafón heeft de personages zo zorgvuldig uitgewerkt dat je naarmate het boek vordert, je je bij hun leven betrokken voelt.
Elk personage heeft zijn geheimen waar de lezer naar op zoek moet. Het mooie is dat Daniels leven een weerspiegeling wordt van het boek van Juliàn Carax. Hij maakt precies die obstakels mee die Juliàn beschrijft. Dus terwijl hij op zoek gaat naar meer informatie over het boek, is hij bezig met de zoektocht naar zichzelf en naar de liefde.
De karakters van de personages zijn zo verschillend dat ieder van ons zich wel kan vergelijken met één van de hen. We hebben Fermín, de wijze, charmante man die altijd klaarstaat om Daniel te helpen. Hij zorgt eveneens voor de grappige en lichtere noot in het boek. Juliàn, die volledig verloren is in deze wereld, hij berouwt de fouten die hij gemaakt heeft en weet niet meer wat “het leven” is. Miquel, de beste vriend van Juliàn die zijn leven opoffert voor hem. Nuria, die alles voor haar geliefde doet, al blijft deze liefde onbeantwoord. Fumero, het personage dat vol haat en wrok zit tegenover Juliàn en al diegene die nog maar iets met hem te maken hebben gehad. En dan hebben we nog Daniel die op zoek gaat naar meer informatie over de schrijver van zijn boek en die ondertussen zichzelf en zijn ware liefde vindt.

“Dat was mijn verhaal. Ons verhaal. In de verloren voetstappen van Carax herkende ik de mijne”

De schrijver blijft je telkens weer op het verkeerde spoor zetten waardoor het een aartsmoeilijke klus wordt om het boek al op voorhand te voorspellen. Het einde van het boek is ongelooflijk spannend en misleidend. Wanneer juist de tranen beginnen te vloeien en je je zakdoeken bij de hand neemt, blijkt het dat het niet tranen van verdriet horen te zijn maar juist wel tranen van opluchting.
Om mijn adoratie van dit boek te besluiten: “Mijn hart is voor altijd verloren in de schaduw van de wind.”",1
"De schrijver Martin Gijzemijter (1979) is journalist, auteur en songwriter. Dansen met Herinneringen is zijn debuutroman. Hij schreef Dansen met herinneringen voor zijn vader, die het verschrikkelijk moeilijk had met het verlies van zijn vrouw.

De cover van dit boek doet echt teniet als je het verhaal gaat lezen! Want het onthult niet dat er een geweldig mooi en prachtig verhaal achter schuilt.
Ik had er echt geen idee van wat ik me bij dit boek moest voorstellen..maar vanaf de dag dat ik begon met lezen pakte het verhaal mij.

Het verhaal dat mij greep en me mee trok in het verhaal. Ik kon het boek niet weg leggen en leefde mee met de hoofdpersoon John McKenzie.

John McKenzie die zijn vrouw Mary is verloren en niet met zijn emotie van verdriet en afscheid om kan gaan. Hij leeft voor zijn gevoel niet meer..het maakt het allemaal niets meer uit. Het verlies en afscheid van zijn vrouw voelt heel zwaar. Hij heeft er alles voor over om de liefde van zijn leven nog één keer te kunnen zien.
En dan gebeurt het wonderlijke..Mary zijn vrouw verschijnt weer terug in zijn leven. Maar dan wel op een bijzondere manier. Een geheimzinnige man Tucker heeft alles in werking gezet. Maar waarom? Nou Mary is helemaal niet gelukkig en zit echt in de problemen. John krijgt dan de kans om haar te helpen en doet dat ook en zo helpt hij ook zichzelf zonder het eigenlijk door te hebben.

Hij kan afscheid nemen van zijn geliefde Mary op een wonderlijke manier. Welke manier dan moet u als lezer écht dit boek zelf gaan lezen!
Een boek dat meer dan 5 sterren verdient en terecht, want dit is een aanrader!

Dit verhaal heeft veel indruk op mij gemaakt en zo geraakt. Want als lezer van dit boek voelde ik de pijn en machteloosheid, maar ook de vreugde en het verdriet in alles wat hij mee maakte.
Zijn levensles is dan vooral het loslaten, zodat hij verder kon gaan met zijn eigen leven.

‘Dat Ik Eventjes Bij Jou Mocht Zijn’ is vorig jaar ontstaan als soundtrack voor het boek ‘Dansen met herinneringen’ waarvoor Vinzzent werd benaderd door één van zijn vaste tekstschrijvers. Samen met zijn producer Hans van Vondelen componeerde Vinzzent de muziek voor Martin Gijzemijter’s boek.
Het liedje is voor iedereen die iemand mist.

Net zoals het boek dit ook vertelt. Iemand verliezen die je lief hebt, voelt soms als het einde.

Wie zegt dat de dood het einde is?",1
"Jaren geleden las ik al het boek ""Een man"" en ""Brief aan een nooit geboren kind"" van Oriana Fallaci. Vaag herinner ik me ook nog haar interviews met bekende persoonlijkheden, wereldleiders en generaals, die ook in Nederland, de Volkskrant gepubliceerd werden. Ze had een ondiplomatieke en direkte stijl in het stellen van haar impertinente vragen aan deze mensen.

Antwoord

Dit boek uit de jaren zestig is een relaas over Oriana Fallaci's ervaringen in Vietnam als nieuwscorrespondent. Ze ondergaat de verschrikkingen van de oorlog, en vraagt zich af waarom mensen elkaar zulke afschuwelijke dingen aandoen. Maar ook waarom zij zich aangetrokken voelt om dit mee te maken. Is het omdat ze als correspondent alle mensen wil vertellen hoe erg de oorlog is? Is het omdat ze wil begrijpen waarom de mensen doen wat ze doen hier? Of is het omdat ze zelf intens wil voelen dat ze leeft door de dood in de ogen te zien?
Het boek is een eerlijk verhaal over haar gedachten, die gaandeweg gevormd worden door haar ervaringen en door de gesprekken met haar collega's, de soldaten, militairen en generaals aan beide kanten. Met alle onbeantwoorde vragen die ze heeft en stelt, en in alle eerlijkheid beredeneert treft haar de vraag die uiteindelijk voor haar het belangrijkste is: wat is het voor jezelf waard om als mens te leven, als je ziet wat mensen elkaar en de natuur aandoen? Ze vindt het antwoord niet in Vietnam, maar in het roerige jaar 1968, tijdens de verschrikkelijke moordpartij op het Plein van de Drie Culturen in Tlatelolco in Mexico. Dit antwoord is overigens net iets anders dan de titel doet vermoeden...

Even zoeken

Al is het boek oud, het is nog steeds actueel, en het verhaal komt nog steeds keihard binnen. Een waardevol boek dat voor een belachelijk kleine prijs te koop is in de boekwinkel, waarschijnlijk in de ramsj, als je even zoekt.",1
"Het boek is een levende geschiedenisles met schrijnende anekdotes, maar ook veel humor, levenswijsheid en vooral echte mensen. De hoofdstukken beslaan telkens een periode van zeven jaar, dat zal niet geheel toevallig gekozen zijn, en beslaan de periode van 1945 tot en met 2015. Een roerige periode waarvan ikzelf en mijn familie ook een groot gedeelte heb mogen meemaken maar dan vanuit een geheel ander perspectief. Ongelooflijk mooi om te lezen, de hoofdrolspeler laat je geen moment onberoerd. De ruim 600 pagina’s vliegen voorbij.",1
"Wanhopig op zoek naar een deftig cadeau voor moederdag landde ik uiteindelijk in de Standaard boekhandel, waar mijn oog bijna onmiddelijk viel op Het verloren labyrint. Echter nog lang getwijfeld of ik het wel zou meenemen want de mama is nogal een fan van Dan Brown en ik wist niet of dit boek wel aan de voorop gestelde verwachtigen zou voldoen. Uiteindelijk was ik blij dat ik het toch gekocht had. Op vier dagen tijd hadden zowel mijn mama als ik het boek verslonden en bleken we het beiden heel goed te vinden.
Waarom ik dan toch geen 5 sterren toeken aan het boek, wel, zoals vele voor mij vond ik de schrijfstijl op sommige plaatsen een beetje tot zwaar overdreven en werden de zeer uitgebreide uitweidingen mij soms echt teveel. Maar voor de rest een topper van een boek dat je in de bekende ruk uitleest!",1
"Matsya - Sterre Carron
""In hoeverre kun je de waarheid achterhalen als iemand de hysterie nabij is.""
Eindelijk de volgende Rani Diaz thriller. Meteen valt het afwijkende formaat op. Maar wat een prachtig boek. Een luxe uitstraling en een geweldige opmaak. Geen witte bladzijden, maar bij het begin van elk hoofdstuk zie je een deel van de kaft terug. En wat past de kaft mooi bij het verhaal.
Zoals mijn dochter (9) zegt: ""Mooi maar dan zonder het bloed."" Zo begint ook het verhaal. Ellen heeft het goed voor elkaar, goede baan, lieve man, twee schatten van kinderen en een kast van een huis. Tot ze de oppas vermoord aantreft bij het zwembad, dan stort haar wereldje in. De dader is niet van plan om het hier bij te laten, een wraak actie met grote gevolgen.... Hoofdinspecteur Rani Diaz en haar team tasten lang in het duister, alles is tot in de puntjes voorbereid. Weinig aanknopingspunten. Rani heeft moeite om afstand te bewaren en dan maakt ze zich ook nog steeds zorgen om Romy.
Het verhaal loopt van 11 januari tot 20 februari, een relatief korte tijd waarin heel veel gebeurt. Korte hoofdstukken met een prettige schrijfstijl. Duidelijke zinnen met veel dialogen. De levendige dialogen zorgen voor spanning, maar af en toe ook een glimlach. Tussen neus en lippen door krijg je steeds wat achtergrond informatie over de personages. Leuk om Rani, haar gezin en haar collega's nog beter te leren kennen. Maar ook als je alleen Matsya leest is het uitstekend te volgen, er wordt regelmatig terug gekeken. Goed los te lezen dus, maar ik raad je aan om gewoon bij Mara te beginnen. Je hebt dan geen voorkennis en uiteindelijk wil je ze toch allemaal lezen.
Ik heb erg genoten van dit boek. De laatste 100 bladzijden met een dubbel gevoel gelezen. Aan de ene kant wilde ik zo snel mogelijk weten wie de dader is en waarom, want ondanks dat je ook met de dader meekijkt blijft de spanning hoog. Misschien ook wel juist omdat je meer weet dan Rani en de slachtoffers. Aan de andere kant wilde ik eigenlijk wachten, uit is uit en dan duurt het weer maanden voor de volgende uitkomt...... De nieuwsgierigheid heeft het toch gewonnen en wauw, alle eindjes komen weer prachtig bij elkaar. Matsya is een mooi woord, wat je eigenlijk niks zegt. Tot je het verhaal leest en alles op zijn plek valt. Knap hoe dat voor de derde keer op een rij weer lukt. Het originele plot laat zien dat Sterre kennis van zaken heeft. Ook dat niet alles altijd goed afloopt maakt het een originele reeks.
***** van mij.",1
"Wederom een goede triller van deze schrijver, Fitzek heeft de kunst om vanaf de eerste bladzijde je mee te sleuren in zijn wereld en je niet meer los te laten. Op geen enkel moment verzwakt het verhaal, nee het word dan nog spannender en gaat dan een richting uit die je niet zag aankomen. Dat is zo heerlijk aan deze schrijver, desondanks vond ik de Therapie en de Gijzeling nu net ietsje beter maar dat ligt vooral aan de inhoud van het verhaal.
Ik hoop in de toekomst op nog veel boeken van deze Fitzek, het zijn smullertjes van groot formaat!",1
"Dertien is het vierde boek over Eddie Flynn. Voor mij was dit het eerste boek dat ik las in de serie. De boeken kun je als stand alone lezen, maar het is natuurlijk veel leuker om de andere boeken eerst te lezen, zo leer je Eddie beter kennen. De boeken met Eddie Flynn zijn als volgt:

1. De Verdediging
2. Het Pleidooi
3. De Getuige
4. Dertien

Let op: zodra je in ""Dertien"" bent begonnen met lezen, wil je het boek niet meer wegleggen!

Robert Solomon en zijn vrouw Ariella Bloom zijn twee beroemde acteurs in Hollywood. Als Ariella wordt vermoord, is het aan Eddie Flynn om iedereen te overtuigen dat zijn cliënt Robert onschuldig is, ook al heeft hij alle bewijzen tegen.

Veel spanning en een ijzersterke plottwist! Dit boek is echt een aanrader voor alle thrillerfans en voor mensen die in de Amerikaanse rechtsgang geïnteresseerd zijn.",1
"Twee dagen was ik in de ban van dit prachtige boek.
Ongelooflijk knap dat een man zo mooi over vrouwenlevens kan schrijven.

Gills oude tante Rosamond laat na haar overlijden een aantal casettebandjes na.
Deze zijn bestemd voor Rosamonds blinde achternicht Imogen die Gill niet kent.
Gill kan deze Imogen niet vinden en luistert daarom samen met haar dochters deze casettes af.
Op deze casettes bespreekt Rosamond aan de hand van 20 foto's de familie van Imogen.
Zo maak je kennis met drie generaties vrouwen die ongewild hun liefdeloze
jeugdervaringen aan elkaar doorgeven.

Dit alles wordt door Jonathan Coe op een prachtige manier beschreven.

Kortom een aanrader dit boek.

Andere boeken van Jonathan Coe schijnen heel anders te zijn.
Meer met politieke aspecten en ook met ironie en humor.
Ik ben benieuwd of er nog andere Dizziers zijn die deze boeken hebben gelezen want ik ben heel benieuwd naar deze boeken.",1
"George werkt in een carwash in de buurt van Edegem. Als onderhoudsman werkt hij ‘s avonds geregeld in zijn eentje over. Op zo’n avond hoort hij gesis in een waterreservoir en ontdekt hij er een vreemd, groen dier. Het dier is schichtig maar komt na enige tijd toch tot rust in Georges aanwezigheid en George doopt het Splinter. Op een dag wordt Frank, een collega van George, door Splinter gebeten en belandt in het ziekenhuis. Hij overleeft de beet amper en spendeert maanden in het ziekenhuis. Daarna blijkt Frank veranderd van een rotzak in een heel aangenaam en zacht persoon. Door de beet komt de uitbater van de carwash achter het bestaan van Splinter en wil hij het dier met rattengif verdelgen. Maar Splinter is slim en vindt op zijn eentje de weg naar Georges huis. Hij en zijn vrouw Diana besluiten hem te houden, maar al snel wordt Diana gebeten. Zij is een zeer lieve en vrolijke vrouw maar net als bij Frank verandert haar persoonlijkheid in precies het tegenovergestelde van wat ze was...  

Marc Kerkhofs (1964) schrijft over wat hij weet. Hij woont immers zelf in Edegem en was technicus in een carwash. Dat maakt hem uitermate geschikt om de details die de achtergrond van het boek uitmaken, haarfijn en correct uit de doeken te doen. Enkele jaren geleden moest Kerkhofs zijn job als technicus opgeven door rugproblemen en begon hij zijn tijd te vullen met schrijven. Kortere verhalen in eerste instantie maar in maart 2017 ook het kleinschalig uitgegeven boek Verloren tijd. Daarna vond hij onderdak bij Godijn Publishing en dit leidde uiteindelijk tot Beet, een toch wel bijzondere thriller.  

Marc Kerkhofs schrijft heel vlot en spontaan. Zijn personages zijn heel echt en komen al van bij de eerste letter tot leven. Je ziet hen voor je, hoort hen praten, voelt hoe ze denken, en dat allemaal omdat Kerkhofs doorheeft hoe je dat op papier overbrengt. Over zijn taalgebruik valt maar één klein minpuntje te zeggen en dat is dat typisch Hollandse woorden in een Vlaams verhaal niet werken. Kerkhofs mengt in het boek enkele typisch Vlaamse woorden met enkele typisch Hollandse woorden. Onder druk van de redactie misschien? Geen goed idee. Laat een boek dat zich in Nederland afspeelt gerust Hollandse woorden bevatten en een boek dat zich in Vlaanderen afspeelt Vlaamse woorden, dat werkt beide prima, maar buiten hun natuurlijke context werken ze niet.  

Gelukkig is dat het enige waarover (een heel klein beetje) te mopperen valt want ook inhoudelijk is het verhaal meer dan geslaagd. Een harde thriller is het niet. Hetzelfde groene dier zou zich in handen van pakweg een Stephen King ontpopt hebben tot een grotesk monster met hier en daar een paranormaal snuifje onversneden horror erbij, maar Marc Kerkhofs houdt het met de voeten op de grond. Het verhaal ontrolt zich op natuurlijke wijze en de auteur hoeft zich nooit in bochten te wringen om de plot te laten kloppen. Hij werkt de karakterveranderingen van de gebeten personages steeds verder uit en onderzoekt hoe protagonist George hiermee omgaat terwijl deze enerzijds probeert uit te vissen wat er precies aan de hand is en anderzijds ook poogt brokken te lijmen die de slachtoffers maken. Het boek past door zijn zachte karakter ook erg binnen de trend die reeds de Hebban Thriller Debuutprijs 2017 domineerde. Wie slecht slaapt van horror, hoeft dan ook niets te vrezen, de plot waagt zich niet in die richting, al lijken cover en korte inhoud dat wel te suggereren. ‘s Ochtends met lezen beginnen is ook een optie want dit boek pakt je in en is gegarandeerd nog voor het slapengaan uitgelezen.",1
"Veel kinderen hebben er weleens dromerig over nagedacht: een eigen band hebben. Bij Julia en haar broer Thijs is deze wens uitgekomen. Julia kan haar hart en ziel kwijt in de band, die steeds meer succes heeft. Zelfs haar beste vriendin Emma helpt mee. Voor een broer en zus kunnen Thijs en Julia ontzettend goed met elkaar overweg. Ze hebben het altijd gezellig, bijvoorbeeld tijdens het schrijven van liedjes voor de band.  

Dat is in tegenstelling tot hun ouders, het lijkt wel of die het nergens over eens kunnen zijn. Het geruzie en geschreeuw gaat maar door. Ze gedragen zich als een stelletje kleuters. Er ontstaat een vreselijke, verscheurende oorlog tussen de twee mensen waar Thijs en Julia het meest van houden. Een oorlog waarin broer en zus mee moeten `vechten`. Het is een hopeloze strijd waar alles uit hun dagelijkse leven onder lijdt. Wat zal er nog overblijven van hun perfecte leventje, van de band?  

Het is niet gemakkelijk als je ouders ruzie hebben en Carry Slee kan het weten. Haar eigen ouders zijn uit elkaar gegaan toen ze jong was. Het is een belangrijk onderwerp om over te schrijven en lezen, veel kinderen weten niet hoe ze er mee om moeten gaan. Maar zelfs als je er zelf geen last van hebt, moet je dit boek lezen. Daar zijn twee redenen voor:  

Ten eerste gaat dit boek niet alleen over familiebanden die langzaam uit elkaar getrokken worden, het gaat ook over hoe mooi zo´n band met je broer of moeder is en hoeveel je er wel niet aan hebt. Dit boek zal je je familiebanden laten waarderen, ook al is er niks meer van over dan een dun draadje.  

Ten tweede moet je dit boek gewoon alleen al lezen om de lijm die op de kaft zit. Huh, lijm? Ja, lijm. Als je Kapot eenmaal op pakt zit hij vast aan je handen, je kan het boek niet meer neerleggen tot je het uit hebt. De basis van deze lijm bestaat uit de strakke spanningsboog. Bijna elk hoofdstuk heb je een nagel minder, omdat deze een nagelbijtend einde heeft. De lijm plakt ook al binnen een paar seconden door de grappige en herkenbare karakters. Bandleden Roy en Eric bijvoorbeeld; Roy probeert elke ‘chickie’ te versieren en Eric met zijn sixpack komt altijd te laat aanrennen. Door deze en meer ingrediënten zal zelfs na de tiende keer dat je dit boek oppakt, de lijm nog blijven plakken.  

Carry Slee laat zien dat alles wat kapot gaat, weer gemaakt kan worden, ook al zitten de puzzelstukjes uiteindelijk op een andere plek. Ook laat ze zien dat het mogelijk is om na meer dan vijftig boeken een verhaal te schrijven dat de lezer mee neemt alsof het de eerste is.",1
"Eén gesloten kamer,
Eén lijk,
Vijf verdachten,
Drie uur om de moordenaar te vinden….
Met deze woorden voor op de kaft probeert het boek je interesse te wekken, bij mij is dit ook zeker gelukt.

In het boek volgen we de tv-detective Morgan Sheppard. Als 11 jarig jongetje vergaart Morgan Sheppard beroemdheid door de moord op zijn wiskunde leraar op te lossen, Iedereen dacht dat het zelfmoord was, maar Morgan bewees het tegendeel. 25 jaar later is Morgan de presentator van het tv-programma ‘inhouse detective’, en is hij verslaafd aan drank en drugs. Nu wordt Morgan verward wakker in een hotelkamer, op de klok staat 03:00:00 maar de klok loopt niet. Hoe komt hij hier? Waarom zit hij geboeid aan het bed? Heeft hij een black-out van de drank en drugs? Nee dit voelt anders. Opeens hoort hij iets, het geluid van ademhalen maar niet van hemzelf, hij is niet alleen…

Een voor een ontwaken nog 5 mensen, allemaal onbekenden voor Sheppard. Wat is er toch aan de hand? Waarom is hij als enige geboeid? Als er een lijk in de badkuip gevonden wordt, gaat de tv opeens aan, er verschijnt een man met een masker op de tv. Sheppard krijgt van hem de opdracht de moord op te lossen binnen 3 uur, lukt dit niet dan zal iedereen sterven. De moordenaar is aanwezig in de kamer, maar wie? Zal het Morgan lukken om de moord op tijd op te lossen? De klok loopt en de tijd tikt weg…. Tik Tak

Voor Tik Tak hanteert Chris McGeorge een haast filmische schrijfstijl met een hoog tempo in het verhaal, het geeft je af en toe het idee of je een tv serie of een film aan het lezen ben in plaats van een boek. Deze manier van schrijven zorgt ervoor dat het makkelijk is om je in het verhaal te verplaatsen en het echt voor je te zien. Echter heeft deze manier van schrijven ook een nadeel, zoals vaak het geval is bij tv series, zie je ook in Tik Tak dat de karakters die geen hoofdpersonage zijn weinig diepgang kennen, en er alleen lijken te zijn om hun rol te spelen en meer niet.

In het boek wordt veel gebruik gemaakt van flashbacks. De flashbacks geven een welkome afwisseling met de snelheid van het verhaal. Daarnaast verschaffen de flashbacks je met de nodige achtergrond informatie.

Chris McGeorge heeft een goed visitekaartje afgegeven met dit thriller debuut. Het is zeker geen perfect boek, het mist hier en daar wat diepgang en gaat af en toe wat kort door de bocht, maar het bevat een goed uitgedacht plot met onverwachte elementen, en een verrassende plottwist. Uiteindelijk vind ik het belangrijkste van een boek het plezier, dat je hebt tijdens het lezen. Ik heb het boek met heel veel plezier gelezen, en raad het boek ook zeker aan als je van thrillers en detectives houdt.",1
"Wat mij betreft een fijne thriller met een origineel verhaal. Door de soepele schrijfstijl van Anne Nicolai leest het verhaal makkelijk en lekker vlot door. Het boek is opgedeeld in vier delen met elk hun eigen titel passend bij het verhaal. De delen zijn weer verdeeld in dagen inclusief data. Persoonlijk vind ik dit fijn lezen omdat het overzicht geeft en natuurlijk pauzes aangeeft tijdens het lezen.

Het verhaal op zich is origineel in zijn genre. Het heeft mij meerdere malen weten te verrassen en op een ander spoor gezet tijdens het lezen. Het is natuurlijk ook relatief uniek dat mensen niet met elkaar praten maar op een andere manier met elkaar trachten te communiceren. Dit laatste is ook wat mij aantrok om het verhaal te lezen toen ik de achterflap tekst las van het boek.

De hoofdpersonages in het verhaal hebben wellicht geen hele diepgaande uitgeschreven psychologie, dit maakt echter voor de leesbaarheid van het verhaal niet uit. Daar waar nodig worden de gedachtegang en beweegreden wel uiteen gezet. Hierdoor wordt toch de juiste sfeer gecreëerd voor een thriller wat mij betreft.",1
"Het boek Saigon vertelt ons in romanvorm de geschiedenis van Vietnam vanaf begin 1900 tot 1975, aan de hand van vier families wandelen we door de eeuw en lezen over de onderdrukking van het gehele vietnamese volk beginnende bij de Franse overheersing die uitsluitend het land met zijn bevolking heeft uitgebuit en veel minachting vertoonde voor de bewoners van Vietnam, toen al onstond het ontluikend verzet met grote leiders als Ho Tsji-minh en zijn stichting van de Viet Minh wat later de Vietcong zou worden. Na de bloederige nederlaag van de Fransen in Dien Bien Phu, die naar oud model de vrijheidsbeweging van Ho Tsji-minh snel een halt dachten toe te roepen werd het land in tweeen verdeeld, het Noorden onder leiding van Ho tsji-minh en het Zuiden door een onevenwichtige regering van president Diem, het is daar waar de Fransen het land gingen verlaten dat de Amerikanen met als doel het oprukkende communisme vanuit China/Rusland en Hanoi- waar Ho Tsji-minh zijn oude idealen omtrent de leer van het communisme op de bevolking
van toepassing bracht- zich steeds meer gingen bemoeien met de binnenlandse politiek in het zuiden van Vietnam, aanvankelijk begonnen met economische hulp werd weldra militaire hulp tegen de zich steeds beter georganiseerde Vietcong de gewoonste zaak van de wereld. Na de zelfverbranding van de boedhistische monnik op het plein van Saigon en de staatgreep tegen de heersende Diem-geheel volgens amerikaans plan-en de daarop steeds wisselende regeringen sloot het net zich rondom de Amerikanen die- door de vele nederlagen tegen de Vietcong, de enorme dodenaantallen aan beide zijde,- onder grote buitenlandse en binnenlandse druk uiteindelijk in 1975 het land Vietnam moesten verlaten.
Daar waar het boek Saigon ook vooral een roman is en wij willen weten hoe het deze familieleden verging gedurende deze donkere periode in Vietnam vertelt het tegelijk over de feitelijke onstandigheden, het is de verdienste van de schrijver Grey dat hij ons een leesbaar verslag heeft geleverd waaraan veel research ten grondslag ligt.
Voor wie vooral de feitelijke geschiedenis wil lezen verwijs ik graag naar het boek:
Vietnam 10.000 dagen oorlog van Michael MacLear helaas alleen nog tweedehands verkrijgbaar maar absoluut een aanrader vanwege de enorme hoeveelheid informatie en feiten waaronder De Ho Shi Min route, indrukwekkend boek, daarnaast is er nog steeds verkrijgbaar het boek: Verslagen uit Vietnam van de oorlogscorresponden M. Herr",1
"Als Truman Capote in de krant het bericht leest dat een rijke verbouwer van koren samen met zijn vrouw en twee kinderen doodgeschoten in hun huis gevonden waren, besluit hij naar Kansas te gaan om de begrafenis bij te wonen. Hij volgt de zaak en interviewt de betrokkenen. Dat leidde uiteindelijk tot dit boek.

Het boek is opgebouwd uit vier delen. Het eerste deel richt zich op het beschrijven van de vermoorde familie, het tweede deel op de moordenaars. In het derde deel gaat het om het vinden en berechten van de moordenaars, in het laatste deel over de afwachting en de uitvoering van de doodstraf. De gehele zaak wordt dus van begin tot eind beschreven, vanuit verschillende kanten belicht, en geeft daarmee een compleet beeld van dit drama.

Ondanks dat je als lezer vooraf weet dat de daders gepakt zullen worden en de doodstraf krijgen, is het boeiend om te lezen. Het precieze hoe en waarom blijft namelijk nog een tijd onbekend.

Truman Capote weet met veel respect voor alle partijen, dus ook voor de moordenaars, verslag te geven van alle gebeurtenissen en achtergronden. Hiermee weet hij, misschien geen sympathie, maar dan toch een soort gevoel van medeleven, voor de daders op te wekken. Want zou het ooit zover gekomen zijn als Perry onder betere omstandigheden opgegroeid was?

Truman Capote heeft duidelijk zeer veel moeite en tijd in dit boek gestoken. Het resultaat mag er dan ook zijn.",1
"Beste boek ooit. Levensveranderend. Je kijkt anders naar mensen, hun eigenaardigheden en erger, vriendschappen, liefdes, kortom het leven. Ik viel in een gat nadat dit boek uit was. Niet voor mensen zonder enig eelt op hun hart. Maar alsjeblieft, Lees Dit Boek, en laat je niet afschrikken door de omvang.",1
"Auter: Leif G.W. Persson
Genre: Thriller
Oorspronkelijke titel: Samhällsbärrarna
Uitgever: Signature, 2005
ISBN-nr: 90-5672-095-3
Verschenen 1982

Nils Rune Nilsson is een oude man die wat van het rechte pad is geraakt. Nadat hij wordt opgepakt wegens openbare dronkenschap, loopt hij in zijn cel op mysterieuze wijze ernstige verwondingen op aan zijn gezicht. De laatste woorden die men van hem gehoord heeft maakten het mysterie enkel groter, hij had het namelijk over een militaire mars genaamd de Björneborgers. Nadat men beslist dat hij gewoon gevallen moet zijn, lekt de verantwoordelijke arts toch een en ander aan de pers, die meteen zijn tanden zet in deze sappige kwestie.
Commissaris Johansson en rechercheur Wesslén besluiten nemen het onderzoek rond de zaak voor hun rekening. Het verhaal doet de ronde dat Nils mishandeld zou zijn door enkele agenten het team agenten dat hem oppakte.

Doorheen de 86 eerder kleine hoofdstukken verzamelen de commissaris en de rechercheur alle puzzelstukken van het verhaal, en komen zo ook op het spoor van andere aanklachten tegen het politieteam. Hierbij worden ze bijgestaan door nog enkele andere collega’s zoals de directeur Waltin en twee inspecteurs met de bijnaam Moord-Jansson en Drugs-Jansson, die elk hun eigen rol spelen bij het ontdekken van de waarheid.

De dragers van de samenleving is een uiterst geschikt boek voor ieder die van misdaad, onderzoek en spanning houdt, met bovendien enkele verrassende wendingen en een verrassend plot.
Leif Gustav Willy Persson is een Zweedse criminoloog en auteur die gerust mag worden omschreven als een zeer vaardig schrijver. Door de Zweedse krant Värmlands Folkblad wordt hij zelfs omschreven als de koning van de Zweedse misdaadroman.
Met zijn kleine, bondige hoofdstukken bestaande uit gemakkelijk te begrijpen zinnen en zijn prachtige realistische maar toch boeiende weergave van alle gebeurtenissen, weet hij het boek tot een echte page-turner te maken.

In het boek zijn verschillende vertelstandpunten terug te vinden, voornamelijk die van commissaris Johansson en rechercheur Wesslén. Persson heeft ze verdeeld over de alinea’s, die elkaar plots kunnen afwisselen, waardoor hij een goede weergave creëert van wat op welk tijdstip plaatsvindt.

De dragers van de samenleving is een spannende misdaadthriller die geschikt is voor vaardige en minder vaardige lezers. Een vlot boek dat zeker een aanrader is voor alle misdaadfans.",1
"Venita woont in Amsterdam. Na een traumatisch gebeurtenis is ze met haar ouders en broers vanuit een klein dorp verhuisd naar de grote stad. Venita voelt zich niet zo op haar plek en is eenzaam. Thuis mag er niet gepraat worden over de traumatische gebeurtenis, terwijl Venita daar wel behoefte aan heeft. Dan ontmoet ze Camila en eindelijk heeft ze een vriendin voor het leven. Venita vindt dat de traumatische gebeurtenis haar schuld is en dat ze hier voor zal moeten boeten. Camila is het met haar eens.

'Lege kamers' verhaalt vanuit het perspectief van Venita. Een meisje dat op dit moment gewoon niet weet hoe ze verder moet. Ze heeft net haar school afgemaakt en werkt twee dagen in de week als vrijwilligster in het dierenasiel. Verder is ze veel thuis, in haar eigen kamer. Haar moeder probeert haar te pushen om dingen te ondernemen en vriendinnen te maken maar Venita wil niet gepusht worden. Ze heeft Camila en dat is genoeg. Er heerst veel onbegrip tussen Venita en haar moeder waardoor er veel ruzies zijn. Ze heeft wel wat steun aan haar broer Emelio maar in haar ogen krijgt ze de meeste steun van Camila.

Eerst lijkt het alsof je gewoon de belevenissen van Venita volgt, maar halverwege wordt verteld wat Venita heeft meegemaakt. De moeder van Venita zwijgt over het gebeuren, er mag niet over gepraat worden. Venita neemt je mee in haar gedachten maar laten haar gedachten wel de realiteit zien of niet? Venita heeft een ontzettend schuldgevoel en wordt als het ware geblokkeerd wat een invloed heeft op haar doen en laten.

Met 'Lege kamers' krijg je een indringende kijk in het leven en in de gedachten van iemand die in een psychose is geraakt. Bij het woord psychose denken mensen al gauw dat iemand volledig door het lint gaat en niet te stoppen is, maar dit verhaal laat een andere kant zien. Een psychose is een hersenaandoening die zich vaak sluipend ontwikkeld. Pesten, huiselijk geweld, eenzaamheid en overmatig alcohol- en drugsgebruik kunnen triggers zijn. Bij Venita zien we veel eenzaamheid. Er mag niet gepraat worden over de gebeurtenis en daarom voelt ze zich alleen staan in haar verdriet en schuldgevoel. Als reactie daarop sluit Venita zich af voor (bijna) alles en iedereen en blijft hangen in haar schuldgevoel. Haar gedachten gaan met haar op de loop en langzaam verliest Venita het gevoel met de realiteit. Als lezer is het in het verhaal dan soms ook moeilijk te bepalen wat echt is of niet.

De gevoelens van Venita zijn in Lege kamers door Susanne heel helder neergezet waardoor de lezer een goed beeld kan vormen van wat een psychose inhoudt en wat voor invloed dit heeft. Het verhaal leest makkelijk en ook al zou je het qua onderwerp misschien verwachten, er worden geen moeilijke woorden gebruikt, alles is in begrijpelijke taal geschreven. De gevoelens van Venita zijn tastbaar en geven een overtuigende indruk. Een belangrijk onderwerp waar best even bij stilgestaan mag worden en de wijze waarop dit verhaal verteld wordt maakt het voor de doelgroep inzichtelijk. Susanne heeft met 'Lege kamers' een aangrijpend maar ook een mooi en leerzaam verhaal geschreven.",1
"Dit is het verhaal over Marina Sabatier. Het verhaal wordt geschreven in de vorm van korte interviews met toeschouwers van het misbruik van dit jonge kind. Tijdens het lezen dacht ik zo nu en dan dat ik de emoties te veel vond ontbreken. Nu ik het uit heb vind ik juist dat de aanklacht hierdoor veel sterker wordt. De toeschouwers hadden onderdrukte emoties (de dromen verwijzen daar naar volgens mij). Volwassenen, het liefst de ouders, moeten kinderen beschermen. Systemen, instellingen en procedures kunnen natuurlijk niet in de plaats komen van de verantwoordelijkheid die je als mens hebt. Dit lijkt mij de terechte aanklacht die Alexandre Seurat in deze korte roman overbrengt. Wat een verschrikkelijk aangrijpend verhaal. Doordat Seurat het meisje Diana noemt worden we ook op het feit gedrukt dat deze geschiedenis slechts een van vele is. Ik geef het boek vier sterren omdat ik denk dat de vorm en structuur ertoe bijdragen dat het woord machteloos niet kan gelden in vergelijkbare situaties. Daadkracht is op zijn plaats.",1
"Molly de kat woont bij Margery. Maar wanneer Margery dement wordt en wordt opgenomen, brengt Margery’s zoon Molly naar een man met drie honden. Molly kijkt het aan, maar komt er al snel achter dat ze zo niet kan leven. Er volgen weken op straat waar ze een nieuw huis zoekt en vindt bij Debbie, eigenaresse van een café. Molly wordt het boegbeeld van het kattencafé.
Dit boek is een echt feelgoodboek; zo’n boek dat met een grote glimlach gelezen wordt. Molly verteld het verhaal vanuit haar katten perspectief.
De schrijfster, Melissa Daley heeft een warm gevoel meegegeven aan het verhaal. Ze houdt van katten, dat spat van de bladzijden af.
Echt de moeite waard om te lezen.",1
"De ernstige en complexe juridische wereld lijkt niet meteen stof te bieden voor een amusante leestrip. Schrijfster Annet Huizing en illustrator Margot Westermann verrichten dan ook een klein wonder met De zweetvoetenman, een educatieve, maar hoogst vermakelijke ontdekkingsreis langs uiteenlopende facetten van het recht.
Annet Huizing heeft eerder met Hoe ik per ongeluk een boek schreef fictie en non-fictie op wonderbaarlijke wijze met elkaar verweven en sleepte daarvoor in 2015 de Zilveren Griffel in de wacht. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat Uitgeverij Lemniscaat opnieuw groen licht gaf voor dit nieuwste werk dat net zoals zijn voorganger de grenzen tussen informatie en amusement op gewiekste wijze aftast.
De zweetvoetenman heeft een sterke educatieve waarde, maar voelt op geen enkel moment belerend. Aan de hand van waargebeurde rechtszaken in Nederland belicht Huizing belangrijke termen, regels en gangbare redeneringen die plaatsvinden binnen de juridische wereld. Gortdroge informatie wordt omgezet naar sappige verhalen en uiteenzettingen, mede dankzij de ietwat ondeugende schrijfstijl.
Dit verhaal begint in 2001. Het stinkt nogal. Naar zweetkakkies.
De zweetvoetenman barst van de informatie, maar een doordachte schikking van de onderwerpen en teksten creëert een soepel leesritme dat je probleemloos door het boek loodst. Hierbij ontpopt Huizing zich tot een persoonlijke gids die je maar al te graag bij de hand neemt. Heel wat ludieke en bizarre zaken passeren de revue, zoals de zaak van de beruchte zweetvoetenman waaraan het boek zijn titel ontleent. Huizing gaat echter de serieuze kwesties niet uit de weg. Geweld, moord en discriminatie zijn geen voor de hand liggende kwesties om te bespreken, maar Huizing slaagt erin om deze op een zowel integere, realistische als verteerbare manier te beschrijven.
Aan de hand van stellingen zoals Kreeg Geert Wilders wel een eerlijk proces? of Waarom mocht zeilmeisje Laura niet uitvaren?  gaat Huizing dieper in op zaken die we allemaal denken te kennen, maar waarvan onze kennis hoogst oppervlakkig is. Grote meerwaarde is dat de auteur niet alles voorkauwt en de lezer stimuleert om zelf na te denken over de vragen en dilemma's die de rechtszaken oproepen en zo ook aandacht vraagt voor vooroordelen en de vaak overheersende zwart-witte blik die onze redeneringen stuurt.
De tekeningen van Margot Westermann zijn prachtig en vormen één geheel met de tekst van Huizing. Elke illustratie is doordacht en mooi in evenwicht met de toon van de verhalen en zorgt voor een sterke eigenheid. In dit geval kunnen tekst en illustratie niet bestaan zonder elkaar. De zweetvoetenman is vermakelijk informatief, biedt stof tot nadenken en zal aanzetten tot interessante gesprekken. Mooi is ook dat alle leeftijden hun gading zullen vinden in dit educatieve, onderhoudende en fraai vormgegeven boek.",1
"Ikreis alleen is het debuut van de Noorse auteur Samuel Bjørk.Dit boek komt bij mij op de top 10 lijst van misdaadthrillers te staan!
Het boek gaat over inspecteur Holger Munch en Mia Kruger. samen met moeten zij een aantal moorden oplossen. Het begint al meteen heel spannend. Iemand vindt tijdens het uitlaten van zijn hond een meisje opgehangen aan een boom. Het verhaal wil je zo snel mogelijk uitlezen, dus plan er een weekend voor in dat je niets te doen hebt. De personages zijn zeer duidelijk omschreven. Echt dit boekt moet je lezen! Het boek smaakt naar mee. Ik hoop dat het 2e boek niet lang op zich laat wachten en net zo goed zal zijn!

Puntenwaardering
Spanning: 8
Plot: 8
Leesplezier: 9
Schrijfstijl: 9
Originaliteit: 8
Psychologie: 9
Eindoordeel: 9",1
"Je weet dat deze dingen gebeuren,maar dat zo'n meisje pas 12 jaar is als ze in deze wereld terecht komt is toch echt wel heel erg.
Hoe gelaten ze soms alles ondergaat, haar dubbele gevoelens voor Manou
Ik vind het een schokkend boek en haast onvoorstelbaar dat ze door kan gaan met haar leven.

Wat zij heeft meegemaakt in haar leven hebben gelukkig maar weinig mensen,maar toch misschien wel veel meer dan je denkt.",1
"Dit is een boek met meerdere lagen.
Jeugdliefde, vertrouwen, levenshouding, moraal. Allemaal verschillende lagen in een prettig en boeiend schrijfstijl. Aanrader vanaf een jaar of 13 en eenieder die ouder is. Kijkje in de toekomst waarin door sommigen 'onze tijd' juist zeer gewaardeerd wordt. Hoe ver weg is de beschreven toekomst? Het komt in ieder geval zeer voorstelbaar over wat het boek vanaf pagina in zeer meeslepend en boeiend maakt.
De hoofdpersonen worden ook snel tot zeer levendige personen voor de lezer door de rake schrijfstijl. De ontwikkeling die de verschillende personages doormaken wordt ook zeer beeldend en natuurlijk neergezet.",1
"Dit boek is het 3de deel van de Napolitaanse romans en ontdekken we meer over de vroege volwassenheid van de 2 vriendinnen Lila en Elena.
Bij de 1e 2 boeken had ik telkens moeite om in het verhaal te komen. Ik moest mijzelf overtuigen om door te zetten. Sommige stukken vond ik zelfs vrij saai. Dat was bij dit 3de deel totaal anders. Ik zat vrij vlug in het verhaal en liet mij volledig meeslepen door het verdere leven van de vrouwen als jonge moeders.
Het aantal personages beperkt zich vooral tot Lila en Elena. Ik vond het een vrij vlot verhaal en eindelijk ook een boek met chronologische gebeurtenissen. Het einde vond ik zelfs vrij emotioneel. Benieuwd naar het absolute einde van deze toch wel mooie reeks.",1
"Tijdens een tuinfeest ontmoet de 29-jarige Moira de 5 jaar oudere Finn. Tot die tijd kent Moira liefde alleen uit speelfilms en liedjes. Zij is gescheiden en door haar ex-man financieel bedrogen, hij is verdwenen en heeft haar achtergelaten met een schuld van twee ton. Door de rechtszaak hierover is ze ook haar baan kwijtgeraakt. Moira is meteen in de ban van Finn, maar hij is samen met een andere vrouw. Als zij elkaar zes weken later weer ontmoeten, denkt zij voor het eerst van haar leven met haar hart in plaats van met haar hoofd. Het lijkt erop dat zij voor elkaar zijn bestemd, Finn noemt dat “kismet”, lotsbestemming.
Finn is erg aardig en voorkomend, maar Moira weet soms niet hoe ze het moet plaatsen dat Finn heel veel over haar lijkt te weten, ondanks dat ze elkaar pas net kennen. Dit maakt haar achterdochtig.
Finn is professioneel gokker geweest en heeft daar veel mee verdiend, genoeg om een mooi huis te kopen en zijn leven verder aan leuke dingen, zoals reizen, te besteden.

Na de epiloog is het eerste deel geschreven vanuit het perspectief van Moira. Finn en zij beleven een weekend om nooit te vergeten. Een liefdesverhaal dat, zoals Moira zou zeggen, je alleen in romcoms ziet. Alles is perfect, ze voelen elkaar aan en het lijkt of ze elkaar al heel lang kennen. Tot Moira op maandagmorgen heel vroeg haar telefoon zoekt en beseft dat die beneden aan de lader zit. Als zij de telefoon pakt, springt Finns computer aan. Moira kan haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en kijkt naar de documenten op de pc. Er is een map genaamd Nieuwe Herinneringen, met 147 sub mapjes. Bij het aanklikken ziet zij foto’s waar ze van schrikt.
Het tweede deel is geschreven vanuit het perspectief van Finn. Het verhaal heeft dan een bijzondere twist. Als Finn Moira achter de computer vindt, vertelt hij haar van zijn belevenissen.
Het derde deel is weer vanuit Moira geschreven en gaat over haar leven na het bewuste weekend.
Tijdens het weekend hebben Finn en Moira een keer gesproken over kijken naar een romcom. Dit wordt nog vermeld in de epiloog.

“Kismet”, de debuutroman van Stefan, is een boek over lotsbestemming en liefde, over vinden en loslaten.
De schrijfstijl is heel boeiend en het boek bevat de nodige humor. Door de beschrijvingen beleef je het verhaal mee. Je eet als het ware mee met een picknick, je zit boven in een reuzenrad en kijkt neer op de krioelende mensenmassa.
Stefan Tetelepta, 47 jaar, groeide op in Schagen. Hij schrijft al ruim veertig jaar. Zijn werkzaamheden als freelance journalist voor onder andere het Leidsch Dagblad combineert hij met zijn schrijven. Daarnaast fotografeert en filmt hij.",1
"Superspannend boek, helaas is het eerste deel nooit vertaald in het nederlands maar Mar heeft de duitse vertaling helemaal verteld zodat ik goed wist waar het over ging.
Heel goed boek, dikke aanrader!",1
"Nadat ze zichzelf jarenlang als recensent voor Crimezone en Ezzulia op spannende boeken had gestort, begon het schrijverswaakvlammetje van Kim Moelands steeds feller te branden. Na de aangrijpende autobiografische roman Ademloos, debuteerde ze in 2010 dan eindelijk ook in haar geliefde genre met de thriller Weerloos. Een aardige poging, moet gezegd, maar meer dan dat was het in alle eerlijkheid niet. Terwijl Moelands werkte aan Verdieping X, haar tweede thriller, stapte ze over naar een andere uitgeverij. De medische thriller verscheen daarom veel later dan aanvankelijk gepland, pas eind 2012, bij A.W. Bruna. Het zat beter in elkaar dan haar thrillerdebuut. Het werd ook veel beter ontvangen door de lezers. Maar echt van mijn stoel werd ik niet geblazen, het verhaal bleef in mijn ogen te klein, te dunnetjes misschien ook. Waarschijnlijk vond ze dat zelf ook, want voor haar derde heeft ze zich veel minder laten opjagen door de factor tijd en zo zit er bijna tweeënhalf jaar tussen thriller twee en drie.

Met deze derde maakt Kim Moelands echt een nieuwe start in het genre, want als we de eerdere aankondigingen mogen geloven, dan is dit het eerste deel van een reeks die uit zeven boeken zal bestaan.

In De vrouw in de spiegel maken we kennis met rechercheur Tess Westerhout van de Utrechtse politie. Ze is van het type ruwe bolster, blanke pit. Lekker eigengereid, maar niet zonder de nodige menselijke trekjes. Tess maakt deel uit van het Zware Misdrijven-team en in die hoedanigheid raakt ze betrokken bij een afpersingszaak bij een levensmiddelenfabrikant. Al snel valt een eerste slachtoffer en brengt het onderzoek haar op het spoor van een oude zaak, waarvoor ze een veroordeelde crimineel aan de tand moet voelen. Een ontmoeting die letterlijk uitmondt in een ‘gevalletje Hannibal Lector’. Tot overmaat van ramp werkt ook Tess’ tienerzoon zichzelf in de nesten en brengt hij daarmee ook haar in de problemen. Het brengt een groot geheim naar de oppervlakte dat meer dan vijftien jaar verborgen was gebleven.

Kim Moelands trekt alles, maar dan ook werkelijk alles uit de kast, met als resultaat een pageturner van jewelste. De plot is goed doordacht, spannend en herbergt een aantal aardige verrassingen. Een uitstekende thriller in de traditie van auteurs als Patricia Cornwell en Alex Kava.

Dat ze zich voor De vrouw in de spiegel heeft laten inspireren door de grote klassiekers in het thrillergenre, waaronder Silence of the Lambs, is overduidelijk. Daarmee is het misschien niet bijzonder origineel, maar wel gedaan op een manier die bewondering oogst. Je kunt je afvragen waarom niet meer Nederlandse thrillerschrijvers het kunstje van de grote Amerikaanse schrijvers durven af te kijken. Moelands laat zien dat het kan en weet er een eigen – Nederlandse – draai aan te geven zonder uit de bocht te vliegen.

Met de impulsiviteit van Tess, de eigenaardigheden van politiechef Lammers, de stabiliteit van haar man Marc, de geestelijke steun van huisvriend Antoine, de gevaarlijke spelletjes van creep Charlie en nog een handvol andere interessante personages, zijn alle ingrediënten voor een langlopende thrillerreeks aanwezig. De losse draadjes zorgen voor de rest: de behoefte aan een spoedig vervolg.

De vrouw in de spiegel maakt duidelijk dat Moelands klaar is voor het grote werk en bewijst eens te meer dat uitgevers soms iets meer geduld moeten hebben dan één of twee boeken om een auteur uit de verf te laten komen.",1
"“Masterplan” begint met een sterke proloog, waardoor mijn leeszintuigen meteen op scherp stonden.

Een Duitse nazi-wetenschapper redt zijn geheime Wunderwaffen van de brandstapel aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Zeventig jaar later vindt er in het grensgebied van Soedan een mysterieuze explosie plaats, waardoor een compleet dorp met al haar inwoners van de aardbodem verdwijnt.

Als dit bericht bij de EEAS, European External Action Service, binnen komt wordt Alex de Klerck op deze zaak gezet. Hij krijgt de opdracht een team samen te stellen en af te reizen naar Khartoem voor nader onderzoek.Noodgedwongen wordt er en lokale agent ingeschakeld. Het is echter maar de vraag of hij te vertrouwen is. De zaak waar Alex en zijn team aan werken ontpopt zich langzaam in een alsmaar groter wordend onderzoek met nieuwe ontwikkelingen die je alert houden

In de twee verhaallijnen (heden en verleden)krijgt de lezer een duidelijk beeld hoe de mysterieuze explosie tot stand heeft kunnen komen.

Het verhaal is geschreven in een makkelijke, vlotte en volgbare schrijfstijl die precies goed is gedoseerd. Dit ondanks de diversiteit aan karakters ,die het verhaal ingroeien Door de verschillende locaties waar het verhaal zich afspeelt geeft dit het boek een internationale allure.

Pjotr heeft met ‘Masterplan’ een sterk debuut neergezet, een stoer mannenboek dat zich uitstekend leent voor een stevige actiefilm",1
"Weer uitermate goed boek, waarbij de detail en verhaallijn goed op elkaar aansluiten. Echter Michael Pacino (hoofdpersoon) heeft meer levens dan een straatkat. Dat gaat na 5 boeken een beetje tegen staan.",1
"Vlotte thriller waarin enkele Japanse vrouwen worden meegesleurd in een spiraal van afgunst en gewelddadigheid, nadat een van hen haar man heeft vermoord. De gebeurtenissen volgen elkaar op alsof het de gewoonste gang van zaken is, maar daarachter schuilt een onthutsend verhaal, over de verplichting mee te draaien en geld te verdienen in de harde, op prestatie gerichte Japanese maatschappij, maar ook over het langzame verlies van elke besef van goed of kwaad. Als ze allemaal schrijven als Kirino, laat die Japanezen dan maar komen.",1
"In Amerika geniet Terri Persons bekendheid als een bekwaam tijdschriftjournaliste.
Of ze ook in romanvorm uit de voeten kan, moet haar thrillerdebuut Blinde vlek uitwijzen. Blinde vlek is overigens een titel die in 2003 door een andere Nederlandse uitgever al werd gegeven aan een thriller van Margaret Murphy. Uniek is het verschijnsel niet, verwarrend wel.
FBI-agente Bernadette Saint Clare (Cat) wordt aan haar nieuwe baas Tony Garcia gekoppeld voor het onderzoek naar een aantal gruwelijke moorden. Steeds is van het slachtoffer een hand afgehakt. Tijdens het onderzoek komt Cat in contact met haar bovenbuurman August Murrick (Augie). Een man die op curieuze wijze over aanwijzingen over de identiteit van de vermoedelijke moordenaar blijkt te beschikken. Augie roept tegenstrijdige gevoelens bij Cat op. Ze vindt zijn aanwezigheid zowel prettig als vreemd. Met haar paranormale gave verkrijgt ze informatie die haar steeds dichter bij de dader brengt. Het wordt pas echt spannend als de onderzoekers gedwongen worden een daderanalyse te maken en de vraag moeten beantwoorden of het hier gaat om een massamoordenaar, een huurmoordenaar of een moordenaar met wraakgevoelens.
In een recent interview zegt Persons over haar hoofdpersoon Bernadette (kortweg Cat) dat ze een karakter heeft willen creëren dat duidelijk verschilt van andere FBI-onderzoekers in de
misdaadliteratuur. Cat is slank, lief, blond maar geen echte schoonheid. Het is een wilde meid, een robbedoes. Een vlotte boerenmeid, afkomstig uit een landelijke, boerse omgeving.
Een bijzonderheid is haar paranormale eigenschap. Ze is in staat om de dader te observeren mits ze contact met hem kan krijgen. Het is een idee dat de auteur duidelijk heeft ontleend aan een tv-serie als The X-Files en de (hoofdzakelijk oudere) boeken van Stephen King en Anne Rice.
Terri Persons blijkt in staat een razendsnelle en spannende en complexe thriller te schrijven. Het verhaal is meer dan boeiend en er zijn momenten dat het puntje van de stoel wordt opgezocht. De paranormale psychologische eigenschappen van Cat overheersen het verhaal gelukkig niet. Wel zorgen ze ervoor dat op het juiste moment de broodnodige informatie boven water komt. Hoewel de plot van Blinde vlek sterk is en de nodige plotwendingen kent, draaft Persons tegen het einde van het verhaal een beetje door en heeft ze enkele kunstgrepen nodig om het verhaal naar een geloofwaardig einde te loodsen. Dat neemt niet weg dat Terri Persons een goede en aantrekkelijke debuutthriller heeft geschreven. Politiespeurwerk en parapsychologie zijn nu eenmaal geen alledaagse combinatie.
De lezers die na lezing van het boek Cat in hun hart hebben gesloten, kunnen gerust zijn. Terri Persons is op dit moment al bezig aan een nieuw avontuur met de paranormale agente. Hierin zal Cat meer problemen krijgen in haar privé-leven en op haar werk. Tevens zullen de misdaden die opgelost moeten worden gruwelijker en ingewikkelder zijn dan in dit boek het geval is. Houdt Cat dus in de gaten!!",1
"Zeer opmerkelijk. Peter de Zwaan die in het vorige verhaal nog ietwat uitgeblust en aan het einde van zijn Bob Evers-latijn leek, blijkt een nieuwe adem gevonden te hebben.
De 3 helden worden moeiteloos in de huidige tijd overgezet zonder ook maar iets van hun vertrouwde karakters en eigenschappen te verliezen. Een nieuwe en verfrissende bron van inspiratie wordt aangeboord die belooft garant te staan voor heel wat vervolgverhalen, namelijk de respectievelijke vaders die enkele opdrachten in petto hebben voor hun avontuurlijke spruiten.
De plot is goed gevonden en doet helemaal niet meer geforceerd aan. De spanning en actie druipt eraf en de humor is terug grappig. Het is moeilijk te zeggen waar juist het verschil in zit maar het is zoals een frisse, pas geplukte appel en een verdroogd exemplaar op het einde van de winter.
Het begint in Nederland, met het vliegtuig naar de USA en dan met het nieuwe cruiseschip van pa Roos (1745 passagiers) naar Mexico. Op de tussenstop in de Verenigde Staten ziet Jan al verdachte zaken en beginnen de avonturen.",1
"Dit is mijn tweede boek dat ik van Ake Edwardson lees, maar zeker niet het laatste.
In dit verhaal met Rechercherur Erik Winter (blijkbaar een serie van Ake) wordt er in 2 slaapkamers in verschillende huizen telkens één slapende persoon vermoord. Uiteraard worden de respectievelijke echtgenoten als eersten verdacht. Zoals het een goede thriller betaamt, zijn dat niet de moordenaars. Als er dan ook nog een lijk aanspoeld aan het privé-strand van Erik Winter, wordt het allemaal nog vreemder.
Héél langzaam, maar zeker ontwikkeld het verhaal zich waarbij Ake je een paar keer meeneemt in een vals spoor. Goed geschreven thriller, typisch Scandinavisch. Het bizarre einde maakt dat ik die 5e ster niet kan geven.",1
"Ballerinadroom vertelt het verhaal van ballerina Michaela DePrince. Michaela is geboren in Sierra Leone. Daar is zij de eerste jaren opgegroeid in weeshuis. In dat weeshuis begon haar droom om ballerina te worden. Toen Michaela vier jaar was, werd zij geadopteerd door Elaine DePrince en verhuisde zij naar Amerika. Daar is haar droom in vervulling gegaan. Inmiddels is Michaela een professionele ballerina en danst zij bij Het Nationaal Ballet in Amsterdam.

Samen met haar moeder heeft Michaela het boek Ballerinadroom geschreven. Dit boek geeft het leven van Michaela weer. Hoe zij opgroeide in een weeshuis en de droom om ballerina te worden begon, hoe zij werd geadopteerd en in Amerika op balletles ging en hoe haar droom uiteindelijk werkelijkheid werd.

Kijk voor mijn volledige recensie op: Ballerinadroom",1
"Loes den Hollander heeft al enkele jaren de hoogste boekenproductie van alle Nederlandse auteurs. Met de komst van Troostkind (mei 2012) heeft ze sedert haar debuut in 2006 al 18 boeken gepubliceerd. En er zit geen rem op want inmiddels ligt Bodemloos in de winkel, haar 19e boek. Dat is een gemiddelde van ruim drie boeken per jaar. Wie doet haar dat na en hoe lang blijft dit doorgaan?
Bodemloos start met een korte proloog waarin drie woorden centraal staan: kind, misbruik en geheim. Met die anderhalve pagina is al een duidelijk beeld geschetst waar in dit verhaal de nadruk op zal liggen.
Tjeerd van Loon is bij zijn stervende zieke moeder Hellie op bezoek in het ziekenhuis. Haar geschiedenis bestaat uit een groot gevoel voor egoïsme, eigenwaarde en voortdurende eis voor aandacht van haar directe omgeving, gecombineerd met diverse zelfmoordpogingen. Die omgeving bestaat naast haar zoon uit dochter Lizzie en zus Mies. Na haar overlijden neemt Mies de taak op zich om de begrafenis te regelen en alles verder af te wikkelen.
De ex van Hellie, Niels van Loon, is een uitgetreden kapelaan met celibataire problemen die het gezin, met medeweten van zijn ex-vrouw, geestelijk volledig te gronde heeft gericht. Lizzie en Tjeerd zijn belast met hun eigen jeugdgeheimen en hun tante Mies heeft ook niet al te beste herinneringen aan haar zwager. Wanneer Niels, na het overlijden, ieder persoonlijk met berichtjes en telefoontjes gaat benaderen en met chantagevoorstellen komt klimt het onverwerkte verleden weer versterkt naar boven. Het leidt tot een aanslag op hun fysieke en geestelijke weerbaarheid en het kan niet anders dan ze uiteindelijk met elkaar gaan praten. Gesprekken waarvan de inhoud ieder van hen volledig verrast. Niels is het overigens maar om één ding te doen, hij wil de erfenis die na de scheiding aan zijn neus voorbij is gegaan, voor de volle honderd procent opstrijken. En hij is niet bereid tot concessies!
Bodemloos is een verhaal waarin veel onverwerkte (jeugd)trauma’s de basis vormen. Drie beschadigde mensen met hun eigen schrijnende verleden dat voornamelijk bestaat uit kommer en kwel. Met de opkomende angst als de kwelgeest uit het verleden onveranderd terugkeert.
Loes den Hollander heeft in Bodemloos enkele actuele maatschappelijke onderwerpen met elkaar in verband gebracht. De seksschandalen binnen de katholieke kerk en de vele gevallen van incest kunnen samen niet anders dan een schrijnend geheel worden. Ze heeft in Bodemloos voor een opzet gekozen waarin de slachtoffers beurtelings met hun verleden worden geconfronteerd, zonder elkaars problemen te kennen. Dat schept een duidelijk beeld van een totaal verknipt huisgezin waarin ieders individuele ervaringen weer haarscherp op het netvlies terugkomen. En daarmee ook de geestelijke pijn ingevolge de nooit beantwoorde vragen: waarom moest dat gebeuren, waarom stopte niemand het?
In eerste instantie lijkt het verhaal weinig structuur te hebben. Maar gaandeweg blijkt die op de achtergrond wel degelijk aanwezig te zijn. Langzaam, soms bijna tergend, valt het ene stukje naast het andere en vormt zich een beeld dat je eigenlijk niet wil krijgen. Feitelijk geldt dat evenzo voor de spanning. Het grootste deel van het verhaal drijft op de persoonlijke en individuele ellende die in het gezin Van Loon door de ouders is veroorzaakt. Pas ver in de tweede helft, als er rekeningen te vereffenen zijn, stijgt de spanning snel naar grote hoogte.
Daarmee is Bodemloos meer dan zomaar een thriller. Het neemt de lezer mee, diep in de geest van jeugdige incestslachtoffers en het proces van verwerking waar soms een mensenleven te kort voor is. Een gedurfd project van Loes den Hollander maar in de goede kleur verteld.",1
"Broergeheim is de titel van een goed boek over geheimen binnen een gezin. De titel geeft precies weer waar het in dit verhaal overgaat. Een normaal gezin de familie Sterk, vader, moeder en de twee broers Joeri en Stefan. Wanneer Joeri plots moet gaan logeren bij zijn oma, vind hij dit best vreemd. Na een week komen zijn ouders hem weer ophalen en rijden ze naar een ander huis en zijn broer is verdwenen. Joeri snapt er niks van, waar is Stefan? Telkens als Joeri er tegen zijn ouders over begint houden hun de boot af.

""Waar is hij? vroeg ik. Ik keek mam streng aan. Op een plek waar hij begeleid wordt"", zei pap"".

Stefan was niet een van de makkelijkste, hij zei lelijke woorden, schreeuwde tegen zijn moeder. Wanneer er iets heel ernstigs gebeurt moet Stefan uit huis geplaatst worden, Joeri wordt hier niks over verteld (Broergeheim). ""Het was fout, maar het was het beste wat ik toen in me had. Je moeder wilde jou sparen. Ik heb ingestemd met het geheim. Voor jou"".

Het verhaal wordt grotendeels verteld door brieven die Joeri aan zijn broer schrijft, over hoe zijn leven verloopt op zijn nieuwe school, thuis. Uiteindelijk kan zijn moeder er niet meer tegen en gaat het huis uit, Joeri blijft met zijn vader achter. Aan het einde van het verhaal krijgt Joeri te horen wat Stefan gedaan heeft.

Goed geschreven, het karakter van Joeri vind ik goed neergezet. De ouders denken er goed aan te doen de problemen voor Joeri te verzwijgen, maar dit werkt averechts.",1
"Ok, Allan Karlsson kwam terug, maar is toch weer gegaan. En waar Allan nou uiteindelijk beland is?

Het was totaal niet Jonas Jonasson zijn intentie om een tweede boek te schrijven over de belevenissen van de 100-jarige Allan Karlsson en zijn maatje Julius Jonsson. Maar Allan zou Allan niet zijn als hij toch de schrijver zover kreeg om te vertellen wat hem nu toch allemaal weer overkomen is.

Allan en Julius vervelen zich inmiddels op Bali, ze zitten er al een tijdje en Julius maakt zich erge zorgen over dat het geld opgeraakt is. Toch gaan ze heerlijk Allan zijn 101ste verjaardag vieren. Maar hoe gaat dit betaald worden? Zoals enkel dit duo kan overkomen weten ze hun geldproblemen te ontvluchten door weg te vliegen naar het wereldtoneel van de politiek. Je kan het zo gek niet bedenken of Allan weet het vertrouwen te winnen van iedere wereldleider die in de ogen van Jonas Jonasson aan de touwtjes (denkt) te trekken. Behalve May, die is tenslotte te druk met het slopen van haar eigen land

Het boek is met de vinger op de pols van actualiteit geschreven. En hoe absurd de ludieke acties van Allan en Julius ook zijn, of het nou asperges betreft of het nieuws, misschien zou er inderdaad iemand als Allan nodig zijn om te zorgen dat de trollen niet zoveel zouden kunnen beïnvloeden.

De 100-jarige man die terugkwam om de wereld te redden is een lekkere weglezer, ik las het in de trein en het gebeurde zelfs een keer dat ik vergat uit te stappen op plek van bestemming (gelukkig was het het eindpunt en reed de trein niet verder). Nou dat zegt voor mij genoeg.",1
"Dit boek van Conny Regard gaat over de Italiaanse Angelina di Marco, ook wel Angel genoemd. Angel werkt in een hippe kapsalon en woont in Rotterdam. Op een feestje ontmoet ze Lucas, de vriend van haar broer. Hij is door haar broer altijd neergezet als een flirt en werd daarom altijd uit haar buurt gehouden. Maar op het feestje redt Lucas Angel als ze probeert te ontsnappen aan een man die een oogje op haar heeft.

Lucas en Angel voelen zich direct tot elkaar aangetrokken. Ik ook met jou beschrijft het spel van de liefde tussen hen beide. Grappen, koppigheid, een vriendje, fotomodellen en drank zorgen ervoor dat er momenten zijn dat Angel en Lucas ontzettende ruzies hebben, maar leiden ook tot situaties waarbij ze de kleren van elkaars lijf willen scheuren.

Het verhaal is heerlijk luchtig geschreven, bevat hilarische fragmenten, maar ook veel romantische stukken. De personages van Angel en Lucas zijn goed neergezet, jonge temperamentvolle mensen die genieten van het leven in het bruisende Rotterdam. Ook de nichtjes van Angel geven levendige en humoristische touch aan het verhaal.

Angel en Lucas draaien een tijd lang om elkaar heen, wat mij betreft duurt dit iets te lang, maar het verhaal blijft levendig door confrontaties, humoristische situaties en een sterke schrijftstijl. Een heerlijke feelgood roman om te lezen!",1
"voordat de mensen er kwamen wonen waren de anderen er al, de anderen zijn oa weerwolven en vampieren maar dan iets anders dan wat we gewend zijn. de anderen en de mensen leven naast elkaar en hebben elkaar geaccepteerd voor zo ver dat mogelijk is. je volgt Simon die een van de anderen is en een weerwolf is. hij woont in een wijk waar anderen wonen en waar mensen niet geaccepteerd zijn. er is een mens die als contactpersoon dient tussen de buitenwereld en de anderen. Meg word die contactpersoon en dat verandert al snel hoe de anderen daar over mensen denken. maar Meg heeft een verleden. ze is een bloedprofeet en kan als ze zich snijd visioenen zien. ze is weglopen uit de instelling waar ze woont en die willen niets liever dan haar terug te krijgen en hebben daar alles voor over. vind het mooi dat de geschiedenis eerst word uitgelegd. dit boek is spannend maar ook wel grappig en ontroerend. vind het verhaal ook erg origineel zelfs de dagen van de week zijn anders dan wij gewend zijn. kan je deze serie zeker aanraden.",1
"Uitgeverij Gottmer komt met een nieuwe trilogie: ‘Podkin Eenoor’, geschreven door Kieran Larwood. Dit magische kinderboek heeft in Engeland al verschillende prijzen gewonnen, waaronder 'Best Story Blue Peter Book Award 2017'.
In het gelijknamige eerste deel is het een koude en sneeuwachtige Bramenavond als een bard, een verhalenverteller, laat bij een burcht aankomt. De bard wordt enthousiast onthaald door het stamhoofd van de burcht en alle konijnenkindjes zitten voor de haard klaar voor een goed verhaal. De bard gaat er eens goed voor zitten en vertelt een verhaal over de legendarische Podkin Eenoor. Er bestaan verschillende, verzonnen verhalen over Podkin, die maar wat graag verteld worden. Deze bard pakt het echter anders aan. Hij kiest voor een waargebeurd verhaal...
De schrijfstijl in Podkin Eenoor heeft wel wat weg van een sprookje. Lange, maar mooi opgebouwde zinnen, die de lezer ondertussen meer dan eens een moraal voorschotelen. Podkin is een held, maar een held met gebreken en blijft daardoor dicht bij de lezer. De lange zinnen zijn in het begin even wennen, maar ze blijken onmisbaar voor de sfeer van het boek te zijn. Vertaalster Sofia Engelsman, die overigens eerder Alice in Wonderland uitstekend vertaalde, heeft ook bij dit verhaal erg mooi werk verricht. De sprookjesachtige sfeer komt duidelijk naar voren. Al lezend, hoor je de bard het verhaal vertellen.
Niet alleen de tekst zorgt ervoor dat het boek tot leven komt, de tekeningen van David Wyatt dragen daar optimaal aan bij. Al heeft het konijn op de kaft iets weg van een uitgave van Pieter Konijn, binnenin het boek is de kenmerkende en gedetailleerde stijl van Wyatt zeer zeker terug te vinden.
Het klinkt misschien een beetje afgezaagd; een legende die in de vorm van een kinderboek wordt gegoten. Dat is het echter niet. Podkin Eenoor is nergens clichématig of alledaags. Podkin maakt wat dat betreft unieke avonturen mee, die niet te voorspellen zijn. Een leuke toevoeging aan het boek is dat de bard zijn verhaal meer dan eens onderbreekt. Dit wordt in het boek weergegeven met een hoofdstukje 'onderbreking'. De bard vraagt dan iets aan zijn luisteraars en gaat dan weer verder met het verhaal. Leuk detail is dat deze onderbrekingen niet opgenomen worden in de hoofdstuknummering. Als lezer krijg je dan nog meer het gevoel dat je echt naar de bard luistert.
Aangezien het verhaal van Podkin verteld wordt en het ook op deze manier is geschreven, leent dit boek zich er uitstekend voor om te worden voorgelezen. Het verhaal doet in dat geval eigenlijk al het werk al voor je...",1
"Kijk....als je echte literatuur wilt lezen is dit niet het boek. Als je een aangenaam en onderhoudend vakantieboek wilt lezen is dit een absolute aantader. Ik weet dat ik met dit statement Grisham tekort doe en het boek helemaal.
Grisham is er weer in geslaagd een onderhoudend boek te schrijven met een mooie combinatie ban een historische schets, een leuke verhaal lijn en een verrassende twist aan het einde van het boek. Als ik al een punt van kritiek heb is het dat het einde, alhoewel verrassend zoals gezegd, wat afgeraffeld aan doet. Had wat meer body in mogen zitten.
Ik heb het in een adem uitgelezen zittend aan de pool op Curacao. Gewoon een lekker boek, makkelijk verteerbaar en onderhoudend.",1
"Wat een geweldig origineel boek is dit. Vanaf het begin tot aan het eind heb ik met een brede grijns op m'n gezicht gezeten. Dit boek ademt voor mij de sfeer van Forrest Gump en ""de 100 jarige man die uit het raam klom en verdween"". Een boek waar je vrolijk van wordt en dat eigenlijk iedereen die van lezen houdt gelezen moet hebben.",1
"Zo af en toe kom je een boek tegen wat je steeds sneller en sneller gaat lezen. Herfstlied was zo’n boek voor mij en heb ik dan ook in een ruk uitgelezen. Een mooie langzame opbouw wat naar mijn inziens totaal niet storend was maar wat ik juist als zeer prettig ervaren heb. Van der Vlugt schrijft ook vanuit het perspectief van de dader wat bij mij zorgde voor onderhuidse broeïerige spanning, geweldig! Halverwege dacht ik de dader al te weten en zag het geniale ontknoping dan ook totaal niet aankomen. In mijn ogen heel wat beter dan haar vorige boek Blauw water en heb er dan ook enorm van genoten. Geef mij maar iedere week zo'n boek :-)",1
"It's hard not to feel for Biden, who exudes humanity throughout the book. He lays bare his emotions and vulnerabilities at losing a son with so much promise, which is made even more difficult by the understanding that Biden has faced unthinkable tragedy before. As almost anyone reading this likely knows, when he was first elected as a U.S. senator from Delaware, Biden's young wife and daughter were killed in a car crash. His sons Beau and Hunter, 3 and 2 at the time, were in the back seat. They survived but were hospitalized for days. Joe Biden had just turned 30.
And now, four decades later, he was losing Beau, his trusted adviser. Biden writes that he was ""pretty sure"" Beau could have run for president one day. Biden describes Beau who was attorney general of Delaware at the time of his diagnosis and set to run for governor as like him, but better.
Beau Biden, at age 45, was Joe Biden 2.0,"" Biden writes. ""He had all the best of me, but with the bugs and flaws engineered out.
Writing with poignancy and immediacy, Joe Biden allows readers to feel the urgency of each moment, to experience the days when he felt unable to move forward as well as the days when he felt like he could not afford to stop.
This is a book written not just by the vice president, but by a father, grandfather, friend, and husband. Promise Me, Dad is a story of how family and friendships sustain us and how hope, purpose, and action can guide us through the pain of personal loss into the light of a new future.",1
"De Grote Wolf genoot van het leven.
Hij deed niemand kwaad.
Niemand deed hem kwaad.
Maar op een kwade dag veranderde alles.
Het was de dag waarop hij Roodkapje tegenkwam. (blz. 2)

De Grote Wolf komt Roodkapje tegen in het bos. Het is een heel verwend meisje en ze heeft helemaal geen zin om naar haar oma te gaan. De wolf is bevriend met de oma en gaat bij haar op bezoek. Als er aangebeld wordt door Roodkapje schrikken ze allebei zo dat oma per ongeluk door de Grote Wolf wordt opgegeten. Zal de rest van de dag beter worden voor de Grote Wolf?

Lees de rest van mijn recensie op Ikvindlezenleuk",1
"'De slaap en de dood' is opgedeeld in drie verhalen. 'Het boek van het bloed', 'Het boek van de zielen' en 'Het boek van de eeuwigheid'. Drie spannende boeken met delen uit de titel als rode draad voor het verhaal. Heel mooi gedaan. Dan is er nog een verhaallijn, dat van een meisje in een jeugd-psychiatrische instelling waarvan niet meteen duidelijk is wat daar aan de hand is. Geheimzinnigheid omringt die passages. De personages zijn sterk neergezet en vervullen ieder een eigen unieke rol. In de loop van het verhaal wordt het steeds duidelijker hoe deze met elkaar verweven zijn. De manier waarop het verhaal is geschreven zorgt voor een behoorlijke spanningsboog en een hoog psychisch element. Meteen al bij het openslaan van het boek wordt de toon gezet en is het verwachtingspatroon hoog. De verhaallijn rondom Hannah is levensecht neergezet. Haar overdenkingen, haar strijd en haar voelbare pijn zijn erg indrukwekkend. Wanneer je een boek leest waarin sprake is van een zeer opvallend thema, spanning, actie, overdenkingen, levensechte situatieschetsen en goed uitgewerkte personages, is het moeilijk om een boek weg te leggen. Het predicaat 'gedurfd en spannend' doet dit boek het meeste recht. en heel eigentijds en vooral zeer gedurfd thema zorgt voor een weergaloze thriller. Tel daarbij op de meer dan vloeiende schrijfstijl en je leest deze dikke pil het liefst in een keer uit. Bij voorkeur zonder onderbrekingen.

De controverse van dit onderwerp zal niet bij iedereen in goede aarde vallen. Het is nu eenmaal een gevoelige snaar in de samenleving. Want ja, is er meer dan dit leven? Het vraagstuk of er leven na de dood is en wat er gebeurt met een ziel na het overlijden is natuurlijk best heftig maar meteen ook erg interessant. Om het vervolgens in een verhaal te gieten en dat te doen op de manier waarop het hier is gedaan is ronduit meesterlijk. Het intrigeert, zet tot nadenken en is door het onbekende aspect erg mysterieus. De belevingen vanuit diverse perspectieven zorgen voor meerdere dimensies in dit verhaal. De emoties zoals paniek en faalangst worden gevoelsmatig erg goed weergegeven. De korte hoofdstukken houden het leestempo erg hoog, de spanning doet de rest. Het is duidelijk dat er veel research is gedaan rondom de klinische kant van dit verhaal. Het is allemaal zeer geloofwaardig ook al is het haast niet voor te stellen dat mensen zich hier voor openstellen. Bizar.........

Een goed opgebouwd verhaal, krachtige personages en een meer dan intrigerend thema. Een absoluut vernieuwende thriller die tot op het laatste moment spannend blijft.",1
Wat een wonderschoon en fantastisch mooi verhaal was dit. Erg jammer idd dat dit het laatste deel was! Maar wat heb ik hier van genoten!!! Een nieuwe nummer 1 in mijn top tien!,1
"Deze heb ik in 1 ruk uitgelezen. Lekker boek voor tussendoor. Niet bijster spannend, maar wel met onverwachte wendingen en toch een verrassend einde.
Zeker wel een aanrader!",1
"Het boek is erg goed geschreven, mooie lange poëtische, maar ook filosofische zinnen. Soms moet je stukken hardop lezen om de tekst te volgen. Het gaat over een groep mensen, ze wonen in een oude uitgestorven kolonie. Niets in deze omgeving is mooi. De mensen zijn lelijk, in gedrag en uiterlijk. De huizen zijn verwaarloost en stinken naar schimmel. Het regent doorlopend en alles is modderig en nat. Toch wordt deze lelijkheid heel mooi beschreven.
De hoop wordt gevestigd op Irimias en zijn hulp Petrina...
'ze hoefden nog een paar uurtjes te wachten tot Irimias en Petrina er zouden zijn om een einde te maken aan die jaren lange misere, en die klamme stilte te verjagen, die geniepige doodsklokken bij de ochtendschemer, die de mensen zelfs uit hun bed joegen zodat ze daarna badend in het zweet machteloos moesten toezien hoe alles naar de verdommenis ging'.
Irimias betoverd de kolonie, mensen putten hoop en hij weet ze naar een ander plan te tillen, ze komen in beweging...
' Want zo-even heb ik begrepen dat er tussen mij en een kever, een kever en een rivier, een rivier en een schreeuw over die rivier, geen enkel verschil is. Alles functioneert in het luchtledige en zonder zin, opgehangen en dwangmatig slingerend in een tijdloze beweging, en slechts onze verbeelding, niet het eeuwige falen van onze zintuigen, verleidt ons steeds te geloven dat we ons omhoog kunnen werken uit de krochten van de ellende'
De vraag is waar het eindigt, dit soort zinnen maken dit boek heel mooi.",1
"Een heerlijke thriller die ik met moeite weg kon leggen. Korte hoofdstukken die afwisselend verteld worden vanuit het perspectief van , Alex,Amy, Jacob en Sue. En waar heden en verleden elkaar afwisselen. Ik vond het erg geloofwaardig geschreven en de personages goed uitgewerkt, en ik heb van het verhaal genoten. Ik had alleen in begin wat moeite met de gecompliceerde Alex. Ik dacht dat ik de dader wel zag aankomen maar werd nog kompleet verrast.",1
"Altijd fan geweest van CSI.
Maar wat is er nu beter dan lezen over The Real Deal?

Oke, toegegeven. Ik was een beetje sceptisch. Dit boek is verschenen na het uitzenden van de gelijknamige tv-reeks op VTM, maar kom. Ik was alleszins heel erg nieuwsgierig!

Het was heel leuk om te lezen. Vlot geschreven, maar ook de verhalen uitermate boeiend!

Ik ga me nog wat verdiepen in meer van deze boeken.",1
"Met de proloog zet M.J. Arlidge de boel gelijk op scherp. Het duivelse dilemma dat ze haar personage voorschotelt doet je als lezer nadenken over welke keuze jij zou maken en welke invloed de andere persoon daar op heeft. Met een plot dat op hoge snelheid verder raast word je als lezer meegenomen in het onderzoek van Helen Grace en haar team. Met de korte hoofdstukken kan Arlidge snel wisselen tussen de verschillende verhaallijnen, waardoor je steeds geboeid blijft en met regelmaat een cliffhanger krijgt voorgeschoteld. Tot aan de laatste pagina blijft Iene miene mutte spannend mede door de emoties waar Arlidge mee speelt. Helen Grace is een bijzondere vrouw met twee heel verschillende kanten die je als lezer in beeld krijgt. Door haar zowel in haar werk als in haar privéleven neer te zetten wordt het contrast extra duidelijk, krijgt Grace meer diepgang en word ze een personage dat zeker nog een aantal boeken mee kan. Haar teamleden Mark en Charlie hebben in dit boek een grotere rol en Arlidge heeft ook hen meer uitgediept. De slachtoffers worden waar nodig verder uitgewerkt maar hier ligt duidelijk minder de nadruk op en dat past ook goed in het verhaal. Iene miene mutte is een debuutthriller dat schreeuwt om een vervolg en gelukkig liggen deel 2 Piep zei de muis en deel 3 Pluk een roos al in de winkel en is het vierde deel Klikspaan ook al aangekondigd.",1
"De eerdere boeken uit de Rosie-serie van Graeme Simsion heb ik met veel plezier verslonden, dus toen ik zag dat Het Rosie Resultaat zou worden gepubliceerd heb ik direct een exemplaar gereserveerd. De boeken uit deze serie zijn immers een genot om te lezen, met als enige nadeel dat ze zo snel uit zijn. Dit nieuwe boek heeft me - net als de eerdere twee - laten lachten en laten huilen, en heeft daarnaast ook nog eens meer diepgang dan zijn voorgangers. Voor mij de kers op de taart van een fantastische serie. Ik hoop alleen wel dat nog vele delen mogen volgen!

Uiteraard staat ook in dit boek, net als in Het Rosie Project en Het Rosie Effect, autisme centraal. Diepgang is met name te vinden in het motief 'zelfacceptatie'. Verschillende personages worstelen met eigenschappen die hen 'anders' maken dan 'normaal', waar autisme een voorbeeld van is. Ze voelen zich raar en er niet bij horen. Gedurende het verhaal ontwikkelen deze personages zich dusdanig dat zij zichzelf volledig accepteren.
Ook dit boek wordt weer volledig geschreven vanuit het perspectief van Don Tillard, in wiens hoofd de meest hilarische gevolgtrekkingen plaatsvinden.

Een lang verhaal kort

De zoon van Don en Rosie, Hudson, is inmiddels elf jaar oud en maakt zich op om naar de middelbare school te gaan. Op de basisschool gaat echter niet alles van een leien dakje. Zo wordt hij gepest en heeft hij weleens last van kortsluitingen. Rosie en Don moeten meermalen op school komen om incidenten te bespreken en op enig moment oppert de directrice om Hudson op autisme te laten testen. Don en Rosie hebben daar hun bedenkingen bij.

Op de basisschool is Hudson duidelijk 'anders' dan zijn klasgenoten, waardoor hij niet zonder meer wordt toegelaten op de middelbare school. Don besluit om Hudson te helpen zich aan te passen aan zijn omgeving, neemt ontslag en stort zich volledig op het Hudson-project. Als snel besluit hij dat het beter is zich niet als enige om Hudson te ontfermen en schakelt de hulp in van allerlei vrienden en familieleden.

Door alle goede coaching weet Hudson zich steeds beter aan te passen en maakt goede vrienden. Hij wint zelfs een zwemwedstrijd, ontwikkelt een app en zet een bedrijf mee op. Maar toch wringt het. Want is hij niet goed zoals hij is, in plaats van zich alleen maar te moeten aanpassen?

Personal touch

Ook dit was weer een subliem boek uit een hilarische reeks. Na het lezen kreeg ik meteen zin om de andere twee delen te gaan herlezen. Ook fijn dat het boek wat meer diepgang heeft en een belangrijke boodschap geeft aan zijn lezers: het belang van zelfacceptatie. Dit boek is, net als de voorgaande delen, een aanrader onder de humoristische boeken en boeken met autisme als thema.

https://lekkerlezen.jimdofree.com/hetrosieresultaat/",1
"'Can love ever be stronger than fate?' dat staat op de cover van The path keeper en dat vind ik een goede en interessante vraag. The path keeper is een mooi verhaal over leven, lotsbestemming en liefde. N.J Simmonds wist mij op het puntje van mijn stoel te houden met dit verhaal.
Er wordt in het verhaal gebruik gemaakt van glimpen uit het verleden. Hele hoofdstukken over vorige levens inclusief bijpassende schrijfstijl. Heel goed gedaan en een goede toevoeging aan het verhaal.
Verder vond ik het een origineel verhaal met een interessante kijk op het leven, het lot en religie waardoor je toch anders gaat kijken naar de wereld. Heb ik die persoon om een rede ontmoet? Waarom loopt mijn leven op de manier waarop het loopt? Heb ik iets verkeerds gedaan in een vorig leven?
Ik ben gaan meeleven met Ella en vind het erg dat ik nu tot 2018 moet wachten om te wachten hoe het verder gaat. Al heb ik tijdens mijn interview met N.J Simmonds wel een paar teasers gehad over het verhaal.
Lees ook het interview met N.J. Simmons",1
"In dit boekje trekken we naar een landgoed. Een familie, bestaande uit grootouders en zoon Robert en schoondochter Celeste, wonen op het grote domein. Robert en Celeste zijn hun zoon Jack verloren aan leukemie. Het verdriet zit nog heel diep, vooral bij Celeste. Wanneer de zus van Robert bekend maakt dat ze terug naar Engeland verhuist en dat haar zoontje Bruno bij Robert en Celeste moet logeren, is Celeste weigerachtig. Ze heeft geen zin om op Bruno te passen. Toch lukt het Bruno om Celeste haar hart te laten open stellen en haar het ultieme, gouden licht te laten zien...

Het verhaal is heel mooi opgebouwd en geschreven. Het lijkt bijna een sprookje. Als lezer vertoef je mee op het landgoed en verovert Bruno ook de harten van de lezer.

De schrijfstijl is mooi en magisch te noemen. In deze tijd (van de ellendige actualiteit) is dit een puntje in de duisternis, een gouden licht in de duisternis.",1
"Het is Katryn Stocket gelukt een boek te schrijven waarbij je vanaf het eerste moment het gevoel hebt alsof je zelf in de jaren '60 in Jackson woont.

Wat vooral net dat beetje extra aan het boek geeft, is het besef dat het verhaal an sich en de karakters fictief zijn, maar ... dat het wel gebaseerd is op de keiharde realiteit uit de jaren '60 rond de Mississippi. De Afro-Amerikanen waren weliswaar slaaf-af maar het verschil tussen zwart-wit, discrimatie en de vernederingen die ze als hulp in de huishouding of op het land moesten doorstaan is hartverscheurend.

Geweldig debuut waardoor we letterlijk een kijkje in de keuken hebben gekregen!",1
Wauw. Dat is wat ik kan zeggen. Eenmaal begonnen aan het boek kon ik het maar niet neerleggen. Ik heb binnen 2 weken alle 5 de delen uitgelezen. Het verhaal is super romantisch sn daar hou ik van. Heb stiekem ook een crush op Maxon haha. Dit is zeker weten mijn lievelingsserie van alle boeken die ik tot nu heb gelezen. Wauw,1
"""Mijn broer had nog gezongen op de avond dat hij iemand doodsloeg.""

Er valt iets te zeggen voor eerste zinnen die een sterke indruk maken, maar het houdt ook altijd een zeker verwachtingspatroon in. Als die niet wordt ingelost dan voelt zo'n zin toch als een gimmick of een losse flodder. De roman Schuld trekt echter 224 pagina's door met korte, rake en puntige zinnen die bijna allemaal als roffelende slagen aankomen. De lezer kan maar beter goed voorbereid zijn op het genadeloze tempo van het verhaal dat Walter van den Berg voorschotelt en op de personages die hopeloos op drift zijn.

Schuld is een collage van verhalen over een aantal mensen wier levens losjes en tegelijkertijd onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden. Zo is daar Kevin, een tiener die ondanks zijn intellectuele capaciteiten in de kleine criminaliteit is beland en op zoek is naar een bevestiging dat alle vrouwen slecht en een stelletje hoeren zijn, maar eigenlijk gewoon op zoek is naar een moederfiguur. Zijn vader met de bijnaam Zingende Ron is een tamelijk talentloze zanger die zich via allerlei ingewikkelde constructies en zwarte baantjes telkens hopeloos in de schulden werkt. Cor is de broer van Zingende Ron, een schrijver die maar amper van zijn werk rond kan komen en zich vergeefs probeert te onttrekken aan de malaise van zijn familie.

Hun levens spelen zich af in Amsterdam-West, een kleurloze en troosteloze omgeving waar Walter van den Berg al vaker zijn verhalen heeft gesitueerd. Die troosteloosheid en de bleke periferie van Amsterdam worden op een mooie manier onder woorden gebracht: ""De jongens op school kwamen allemaal uit buurten die niet de zijne waren, misschien een paar jongens uit Zuid maar vooral jongens die ergens anders vandaan kwamen en hier een kamer huurden in een woning die de vader van een van de andere huurders had gekocht, allemaal binnen de Ring, allemaal opgewonden omdat ze nu in de grote stad woonden, en Kevin die er al zijn hele leven woonde, aan de rand van die grote stad, die vieze rand waar niemand wilde zijn.""

De frustraties, de wanhoop en de ellende waar de diverse karakters in het boek mee te maken krijgen, knallen van de pagina's en de letters af, helemaal tot aan de kaft aan toe. Soms is het net alsof Walter van den Berg semantisch aan het freestylen is terwijl hij de woorden als bakstenen tegen de grond smijt. De dialogen zijn niet zelden zonder venijn en de woorden die worden uitgewisseld caramboleren en ricocheren er lustig op los. Het is verleidelijk om een hekel te krijgen aan of op zijn minst een afstandelijkheid te voelen ten opzichte van de personages, maar Walter van den Berg zorgt ervoor dat dit niet gebeurt. De personages zijn bij hun schepper namelijk in zeer goede handen en worden altijd met een zekere genegenheid neergezet, waardoor zij ondanks hun tekortkomingen des te menselijker aanvoelen. Het gevolg is dat het boek schuurt en zeurt. Schuld is daardoor geen gemakkelijk boek om te lezen, maar het is een roman die voor de ontvankelijke lezer onder de huid kruipt en daar zijn weerhaken uitzet.",1
"Parker Bilal (1960, Londen) is het pseudoniem van de bekroonde Brits-Soedanese schrijver Jamal Mahjoub. In een interview legde hij ooit uit dat de naam ""Parker"" een eerbetoon is aan zijn grootmoeder die verslaafd was aan misdaadliteratuur, en dat ""Bilal"" de naam was van zijn grootvader die een Nijlboot bestuurde. Na een aantal pogingen tot het schrijven van thrillers die nooit werden gepubliceerd, creëerde hij uiteindelijk de Soedanese privédetective Makana. Engel van de stad  is de tweede in die serie.

Caïro, 2001. Alsof het leven in de sloppenwijken van de stad nog niet erg genoeg is, worden er diverse moorden gepleegd op jonge, dakloze jongens. Het zijn allemaal moslims, waardoor de verdenking al gauw valt op de koptische christenen, aangewakkerd door tegenstanders van deze geloofsgroep.
Ondertussen wordt Makana ingehuurd door Faragalla, de Egyptische eigenaar van een reisbureau. Deze heeft een nogal vreemde brief ontvangen waarin – zo denkt hij – zijn leven bedreigd wordt. Makana gaat op onderzoek uit, is getuige van een brute afrekening en komt al gauw tot de conclusie dat het niet Faragalla’s leven is dat bedreigd wordt, maar dat van iemand anders. Zijn onderzoek leidt hem niet alleen door de straten van Caïro, maar ook die van Luxor, tot in de woestijn aan toe. Als uiteindelijk de Egyptische geheime dienst alsook de politie zich ermee gaan bemoeien, beseft Makana dat hij gevaarlijk dicht in de buurt van de oplossing komt, niet alleen van de bedreigingen, maar ook die van de kindermoorden, en dat daardoor ook zijn eigen leven ernstig in gevaar is.

In Engel van de stad  richt Bilal zich dit keer sterk op de sociale conflicten binnen de Egyptische samenleving onder het regime van Mubarak. De wijk Imbaba, waar een groot deel van het verhaal zich afspeelt, is een van de armere wijken van Caïro, waar zowel kopten als moslims wonen. Het is daar dat de moordenaar zijn slachtoffers vindt, waardoor de lokale tegenstanders van het christelijke geloof in opstand komen tegen de kopten. Makana zelf is een einzelgänger, een man die alles verloor wat hij liefhad, en nooit meer naar zijn eigen land kan terugkeren. Hij is een eerlijk man, met een aangeboren vastberadenheid om welke waarheid dan ook boven tafel te krijgen. Bilal zet hem neer als een ietwat vertederende persoonlijkheid, met een gezonde dosis humor en een pragmatische benadering van de menselijke natuur, waardoor het bijna een feestje is om Makana’s onderzoek door het boek heen te volgen.

Maar niet alleen Makana’s karakter is interessant en goed uitgewerkt, ook de andere personages zijn levensecht en dragen bij aan een goed verteld en geloofwaardig verhaal. De sfeer is bijna tastbaar grimmig en details zijn soms gruwelijk beschreven, maar nooit over de top. Het enige nadeel is dat er vrij veel personages zijn, waardoor Engel van de stad  geen boek is dat lang opzij gelegd kan worden. Echter, het verhaal is dermate spannend en intrigerend, dat wegleggen geen optie is. Doorlezen wel, tot het einde, dat zowel onverwachts als bloedstollend is.

Inmiddels is in Engeland het derde deel in de Makana-serie verschenen. Het is te hopen dat de vertaling niet lang op zich laat wachten. Want dit tweede deel doet daar reikhalzend naar uitkijken!",1
"Dit is mijn eerste kennismaking met Patricia Cornwell. Door het forum te lezen, heb ik ontdekt dat er meerdere mensen fan zijn van haar boeken. Dus ben ik naar de bib gegaan en heb ik haar eerste boek geleend. Het boek leest zeer vlot, de spanning is steeds te snijden. Ik kon moeilijk het boek neerleggen omdat je steeds meer wil weten.

Kay Scarpetta doet me een beetje denken aan Sam Ryan. Ook een beetje logisch. Sam en Kay zijn beide patholoog-anatoom en spelen ook graag voor detective. Er worden gruwelijke moorden gepleegd op vrouwen op vrijdagnacht (vandaar te titel). Kay zoekt naar iets gemeenschappelijk tussen de vrouwen. Ze wordt daarnaast ook nog tegengewerkt door iemand die haar reputatie en carrière wil vernietigen. Op de achterflap stond wel dat ze geholpen wordt door haar 10-jarig nichtje. Dat vond ik iets te overdreven.

Voor mij absoluut top!! Op naar de volgende van Patricia Cornwell.",1
"Het nadeel van psychologische thrillers is soms het grote gebrek aan spanning. Bij het ontbreken daarvan moet de kwaliteit van het verhaal en de manier van vertellen het volledige boek dragen en is er geen vangnet meer over voor als één van beide het – al dan niet – tijdelijk laat afweten. Het vergt dus nogal wat van een auteur en alleen de allerbeste zijn mijns inziens in staat zich binnen dit genre staande te houden. Je valt namelijk meteen door de mand als je niet in staat bent de lezer constant te boeien en – het liefst – regelmatig op het verkeerde been te zetten. Lukt dat niet, dan gaat het verhaal al snel uit als de bekende nachtkaars en zal het boek binnen de kortste keren aan de kant worden geschoven. Ondanks de hoge moeilijkheidsgraad zijn er toch vrij veel nieuwe auteurs die zich binnen het genre proberen te onderscheiden en de uit Californië afkomstige Jodi Compton mag zonder enige twijfel tot één van de meest talentvolle worden gerekend. Ze debuteerde in 2003 met het boek De vermiste man en introduceerde daarin de gedreven rechercheur Sarah Pribek, die vanwege haar grote sociale betrokkenheid al snel indruk wist te maken op het lezerspubliek. Het boek schreeuwde bijna om een vervolg en twee jaar later verscheen dat dan ook in de vorm van het eveneens verrassende Het kille huis, waarmee Compton haar pas verworven reputatie wist te bevestigen.

In Het kille huis komen een groot aantal verhaallijnen uit het eerste boek van Jodi Compton weer terug. Dat kan prettig zijn om een compleet beeld te krijgen, als de lezer haar eerste boek nog niet gelezen heeft. Maar aan de andere kant kan het ook wat afleiden van het nieuwe verhaal, waar je absoluut je aandacht bij moet houden. Sarah Pribek krijgt de opdracht om op zoek te gaan naar de verdwenen Aidan Hennessy, de zoon van een succesvol auteur, die na een aantal strubbelingen met zijn vader van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen. Daarnaast moet ze achter een melding aan over een arts die volledig illegaal zijn beroep lijkt uit te oefenen. Tijdens haar speurtocht naar Hennessy komt ze in contact met het volledige gezin en met name met de tweelingzus Aidan, de knappe Marlinchen, die in haar eentje haar familie bij elkaar probeert te houden. Wat na het overlijden van haar moeder niet echt makkelijk is, en nog moeilijker wordt als haar vader na een beroerte in het ziekenhuis terecht is gekomen. Langzaam maar zeker begint Pribek de beseffen dat er heel wat aan de hand is binnen het gezin maar dat ze allemaal zo hun redenen hebben om de waarheid te verbergen.

Met een prachtige manier van vertellen heeft Jodi Compton een uitstekend boek geschreven, waar de onderhuidse spanning constant voelbaar is. Meteen vanaf het begin lijkt het overduidelijk dat de familie Hennessy veel te verbergen heeft, maar krijg je nauwelijks de kans om de vinger op de zere plek te leggen. Het is haast of je samen met Pribek de feiten moet analyseren en je hersens moet pijnigen om uit alle informatie wijs te worden en daar dan de juiste conclusies uit te trekken. Maar iedere keer als je denkt dat je iets op het spoor bent, blijkt het later toch net weer anders te zijn en kan je feitelijk weer opnieuw beginnen. De wanhoop die de rechercheur af en toe bekruipt kan je daarbij ook zelf letterlijk voelen. Ondertussen houdt ook het onderzoek van Pribek naar de illegale praktijken van de arts de lezer aardig bezig. Is de arts een bedrieger die moet worden aangepakt, of doet hij mogelijk toch heel goed werk? En zo ja: mag een rechercheur van de politie dat dan toestaan of moet ze de man voor het gerecht brengen. Morele vraagstukken zijn een mooi onderdeel van psychologische thrillers en in Het kille huis krijg je er meerdere voor je kiezen.

Het maakt van dit tweede boek van Jodi Compton een absolute winnaar en van Sarah Pribek een levensechte rechercheur. Vandaar dat na het lezen van dit boek er slechts één conclusie mogelijk is: Jodi Compton is een aanstormend talent en zal kunnen uitgroeien tot een regelrechte sensatie.",1
"“Als je van een relatie verlangt dat die je rust brengt, loop je het risico te berusten in iets wat je onrustig maakt. Want als zij me die rust brengt, heeft zij ook de macht om die van me af te pakken.”

Aldus Fender, een jonge dertiger, vernoemd naar een gitaarmerk en eigenaar van een ‘op-sterven-na-dode-videotheek’. Zijn leven zal voor de meeste mensen saai overkomen, daar zijn bestaan draait om films en het zoeken naar bewijs dat Elvis nog leeft. Zelf vindt hij het allemaal wel prima; na het overlijden van zijn vader en de breuk met zijn ex, is af en toe een borrel drinken met zijn beste (en enige) vriend Philip meer dan genoeg voor hem.

Hoe tegenovergesteld is het leven van de bloedmooie Lisa. Feesten, gekkigheid, vrienden, seks, drank en drugs zijn de pijlers van haar bestaan. Zonder kan ze niet. Haast flierefluitend dartelt ze door het leven, hoewel enige ambitie bij haar ontbreekt. Ze wil actrice worden, maar echt moeite doet ze er niet voor. Wanneer de twee tegenpolen – want zo kan je ze wel noemen – elkaar tegenkomen en er gevoelens voor elkaar ontstaan, bloeit Fender op en kruipt hij uit zijn schulp, terwijl Lisa juist getemd wordt en inziet dat Fender rust met zich meebrengt. Een onstuimige, vurige relatie is geboren; een liefde, stormachtig en verheven met tegenstellingen. Hoelang houdt dat stand?

Met Ik zie je schrijft de Leidse Matthijs Kleyn (1979) een uiterst boeiende roman. Na het veelgeprezen Vita is dit zijn tweede boek; Kleyn - naast auteur vooral bekend als televisiemaker - vertelt hierover in een interview: “ze zeggen dat je pas een schrijver bent als je tweede boek ook een succes is.” De conclusie na het lezen van zijn tweede is dat we hem vanaf nu, volgens zijn eigen woorden, dus een schrijver mogen noemen. Ik zie je is zeer zeker een succesvol vervolg dat schreeuwt om een verfilming.

Kleyn schrijft in een fijn leesbare stijl met veel dialoog. Hij is goed op de hoogte van de moderne thema’s, zoals drugs (“even snel een nakkie nemen”), vreemdgaan en jezelf verliezen in blinde harstocht. Met veel overtuiging verwoordt hij dit op papier en bevindt hij zich op hetzelfde ‘level’ als Fender en Lisa. De tegenstellingen in hun relatie zijn opmerkelijk. Lisa wil haar geld verdienen op een podium, Fender zit dagelijks achter een balie. Lisa gaat graag de deur uit om te stappen, terwijl hij het liefst binnen is. Zij gebruikt veelvuldig drugs om te vluchten voor haar angsten, terwijl Fender daar niks van moet hebben, het haar zelfs verbiedt, maar haar telkens vergeeft, bang om haar te verliezen.

Hoewel hun karakters niet altijd klikken, is hun liefde onvoorwaardelijk. Er is zowel plaats voor humor en sensualiteit, als ook voor ontroering, woede en verbijstering. Op sommige momenten zou je tegen Fender willen roepen: 'man, stop er toch mee, ze past niet bij je, ze is je niet waard!', terwijl er ook momenten zijn waarop je hem een zetje in de juiste richting wil geven en hem uit zijn saaie leven wil rukken.

“Waarschijnlijk benijd ik haar vrijheid. Omdat ik altijd controle wil houden en zij die gewoon durft te laten gaan. Maar als zij de controle kan verliezen, zal ik die móéten behouden. Voor ons allebei. Want er mag niets met haar gebeuren.”

Ik zie je is een roman vol met passie. De haast onmogelijke liefde tussen Fender en Lisa is de rode draad, maar daarnaast kent het verhaal ook veel passie voor films, voor muziek en zelfs voor drugs. Het is een heerlijke roman, waarbij Kleyn op het eind nog met een verrassende ontknoping komt, waarmee hij bewijst dat liefde zeker niet eindig is.",1
"Beklemmend, bedreigend, onheilspellend, huiveringwekkend. Met Bunkerdagboek heeft Kevin Brooks een heel spannend young adultboek geschreven. Boeiend van het eerste woord tot aan het laatste woord.

Linus woont al een tijdje op straat, omdat hij niet langer meer bij zijn vader wil wonen. Hij redt zich prima, totdat hij ontvoerd wordt en terecht komt in een bunker met zes kamers. Eerst zit hij daar alleen, maar na een paar dagen rolt Jenny uit de lift: een meisje van een jaar of negen. Uiteindelijk bestaat het gezelschap uit zes personen; alle kamers zijn gevuld.

Er ontstaat een soort van kat-en-muisspel met de onbekende ontvoerder. Ze krijgen eten, drinken en andere zaken, maar zodra ze iets doen wat hun ontvoerder niet aanstaat, worden ze verschrikkelijk gestraft. Er heerst een totaal gebrek aan privacy, aangezien ieder vertrek is voorzien van camera's en microfoons. Hun ontvoerder ziet en hoort dus alles en laat geen gelegenheid onbenut om het gezelschap te manipuleren. Ze communiceren met hun ontvoerder via briefjes in de lift. Er ontstaat een 'spel' op leven en dood: wie kan dit het langst volhouden?

Op een knappe manier wisselen wanhoop, hoop en berusting elkaar af. De lezer kijkt als een soort 'big brother' mee naar deze kleine samenleving. Natuurlijk ontstaan er dezelfde problemen als binnen een gewone samenleving: wantrouwen, bedrog, vriendschap, macht,...

Lezen saai? Na het lezen van Bunkerdagboek kun je dat niet langer zeggen.",1
"De Poolse Janusz Korczak (pseudoniem van Henryk Goldszmit) was van Joodse afkomst. Hij stichtte in 1912 een Joods weeshuis in Warschau dat een soort kinderrepubliek vormde, met een eigen parlement, gerechtshof en krant. Een aanpak die ervoor zorgde dat hij niet alleen als kinderarts, maar vooral ook als pedagoog bekendheid vergaarde. Toen Korczak tijdens WOII met het weeshuis naar de Joodse getto in Warschau moest verhuizen, was hij vastbesloten en trok bij de kinderen in, die hij tot het einde bij zou staan. Hij voegde daarmee de daad bij het woord, want zoals hij zelf zo vaak zei: “You do not leave a child alone to face the dark”.
The Good Doctor of Warsaw vertelt het verhaal van Dr. Korczak - die tijdens zijn verblijf in de getto dagboeken bijhield om zijn verhaal te vertellen - en zijn medewerkers. Meer specifiek zijn Joodse medewerkers Misha en Sophia. Studenten aan de universiteit die elkaar leren kennen wanneer ze werken in het weeshuis van Korczak. Wanneer de getto wordt opgezet, besluiten ze Warschau achter zich te laten. Maar wanneer de oorlog zich verder uitbreidt kunnen ze nergens meer naar toe en hebben ze geen andere optie. Ze keren terug naar de Joodse getto in Warschau.
“Again and again, Misha asks himself if he is doing the right thing. But what choice do they have? Life will be difficult inside the ghetto, he’s sure of that much, but at least there she will be safe.”
Moeder, leerkracht en auteur Elisabeth Gifford stuitte in haar zoektocht naar hoe ze het beste voor kinderen (en hun angsten) kon zorgen, op de visie van Korczak. Korczak, die er vanuit ging dat het belangrijk is een relatie met het individuele kind op basis van respect en begrip op te bouwen, maakte Gifford nieuwsgierig naar de feiten achter de persoon. Ze stuitte op het onbekende verhaal over Korczak en zijn weeskinderen. Tijdens haar research leerde ze over het bestaan van Misha en Sophia kennen, die voor Korczak gewerkt hadden. Door hun ervaringen te beschrijven, vertelt Gifford over de heldendaden van Korczak en zijn weeskinderen in deze op feiten gebaseerde roman.
The Good Doctor of Warsaw is een relatief nieuw soort oorlogsverhaal dat je een kijkje geeft in de getto, met al zijn tragedies en angsten. Waarin de liefde voor elkaar en het leven een drijfveer blijkt voor zo veel Joodse mensen, die zich laten leiden door hoop.
‘See how even a small candle is stronger than the darkness,’ Korczak tells the children. ‘Just as we must never stop believing that every act of kindness is stronger than the dark.’
Giffords beeldende en toegankelijke schrijfstijl zorgen ervoor dat je het gevoel hebt dat je de personages leert kennen op een realistische wijze. Ze laat je met ze meeleven. Ze maakt je deelgenoot van een hartverscheurend verhaal met een gruwelijke afloop, wetende dat slechts één procent van de half miljoen Joden in de getto van Warschau het overleefde. Een verhaal vol liefde voor kinderen, voor familie. Vol doorzettingsvermogen en hoop. Een verhaal dat ondanks zijn bekende afloop van begin tot eind weet te boeien.",1
"In Dromenvanger volgen we 3 verhaallijnen. De eerste over 2 moorden en een verdwijning, de tweede over de moordenaar en de derde over het privé leven van inspecteur Cato Isaksen.

De verhaallijn over Cato Isaksen vond ik niet erg interessant en ik vond het ook geen zinvolle bijdrage, het had van mij iets minder uitgebreid gemogen.

Wat ik interessant vind aan dit boek is het perspectief van de moordenaar. Het verhaal over de moorden en het onderzoek daarnaar is spannend, maar het perspectief vanuit de moordenaar geeft een extra spanning. Halverwege dacht ik wel te weten wie het was, maar het blijft toch spannend tot het einde (waar bleek dat ik goed zat).

Al met al een vlot geschreven boek en een aanrader voor thriller liefhebbers",1
"Pfoe ik heb Huis van Herinneringen gelezen en wat een indruk heeft dit boek gemaakt!! Nicci French boeken behoorden al tot mijn favorieten. Ik dacht ach, een roman van Nicci Gerrard dat zal misschien dan tegenvallen. Nou, mooi niet. Ik heb spijt dat ik niet eerder boeken van Nicci Gerrard gelezen heb.
In dit boek maakt de lezer kennis met Eleanor oftewel Ellie of Nell. Meerdere namen kreeg zij tijdens haar lange leven. Het tijdstip is nu aangebroken dat zij naar een verzorgingstehuis moet. Althans dat vinden haar kinderen. Maar zij heeft een geheim en dat mag niet bekend worden bij haar kinderen. Zij laat dan ook haar brieven en foto´s door een vriend van haar kleinzoon nakijken en opruimen. ´s Avonds volgen dan gesprekken met Peter. Dan worden gedurende het hele boek zachtjes aan haar geheimen duidelijk door terug te blikken op haar leven. Dit alles wordt op een heel mooie gevoelige manier verwoord door Nicci Gerrard. Heel verwarmend. Als lezer beleef je van het begin van het boek tot aan het eind helemaal mee met Eleanor, zowel de jonge vrouw als de oude blinde dame. Stoppen met lezen ging bijna niet. Ik wilde weten hoe het verder ging in haar leven en waarom zij het geheim nooit geopenbaard heeft. Een ontroerend eind. Woow, verbluffend mooi. Houd je van een teder en gevoelig boek, dan is dit zeker een aanrader. En ja, ook de andere boeken van Nicci Gerrard gaan er nu aan geloven bij mij. Ik ben overtuigd.
Dit boek mocht is lezen voor een recensie via Dizzie.nl, waarvoor hartelijk dank.",1
"Na recentelijk de laatste Dorrestein (Reddende Engel) en een oudje van haar hand (Hart van Steen uit 1998) te hebben gelezen met twee heel dynamische Hebban-leesclubs, is mijn belangstelling voor Dorrestein in de revival-modus komen te staan. En mede ook door het bijzonder interview bij VPRO-boeken van Carolina Lo Galbo met de schrijfster over o.a. haar uitzichtloze gezondheidssituatie, haar wel heel creatief schrijverschap, haar laatste twee boeken geschreven na haar schrijversblokkade, besloot ik Weerwater te gaan lezen omdat er herhaaldelijk naar verwezen werd.
Weerwater werd door R.D. gezien als sleutelroman voor het opheffen van deze blokkade die een paar jaar duurde en ik, als fan van het eerste uur, voelde me meteen schuldig dit boek niet gelezen te hebben, noch in mijn bezit te hebben. Op mijn Dorrestein-plank prijken 19 van haar romans die alle 19 gemeen hebben dat Dorrestein daar geen (hoofd)rol in heeft. Dat was, onbewust vermoed ik, ook de reden dat ik Weerwater niet gekocht heb in 2015. En als tweede reden: ik was toen ook al niet gecharmeerd van de nieuwe stad Almere “waarin je nog niet dood gevonden wilde worden…”volgens de algemene opinie. Hoewel, ik ben net als Renate Dorrestein ook ouder dan de oudste steen in Almere… En als zelfs Renate er een boek over schrijft, weliswaar op uitnodiging, dan moet ik dat toch lezen?! Nederland wordt van de kaart geveegd en de keuze valt op Almere als enige stad om te kunnen overleven. Waarom dan? En lukt dat?

Welnu, ik heb Weerwater gelezen. R.D. heeft als een soort evangelist de wederopstanding van Almere met al het weinige “wel” en het vreselijke “wee” nauwkeurig beschreven en via de flessenpost heeft ze haar (ge)schriften via het Weerwater, hopelijk door de mistbank heen naar de andere wereld gestuurd. Maar is die andere wereld er wel? Is er een vlucht uit Almere mogelijk? Of zijn Dex en Ally de nieuwe Adam en Eva van de nieuwe Almeerse wereld?

Wat voorafging….
Deel I – augustus - De mistbank
Amper heeft Renate Dorrestein zich gevestigd in de door de Gemeente aangeboden glazen kubus (een echte doorkijkwoning dus) in de wijk “Fantasie” (hoe toepasselijk!) vlakbij de witte stranden van het Weerwater, het centrale stadsmeer, of er breekt een enorme, onvoorspelde augustusstorm los die voor veel overlast en een enorme ravage zorgt. De volgende ochtend straalt de zon weer. Het is wel ongewoon heet en terwijl Renate aan het werk gaat en een nieuw bestand “Almere” op haar laptop aanmaakt hoort ze iets geks. Een ijl “PING”, zo doordringend dat ze uren later nog een fluittoon in haar oren heeft. Het licht wordt vaalgeel en het is korte tijd verzengend heet. Er is een grote ramp gebeurd. Geen telefoon, geen internet, radio, tv meer. Kortsluiting? Nee. Almere is omsloten door een sinistere ring van mist die de stad als een middeleeuwse stadsmuur vergrendelt. De mensen die vluchten verdwijnen in de mist en komen niet meer terug. Grote paniek en chaos. Alle Almeerders raken familieleden kwijt die op vakantie waren of elders werkten. Er is geen enkel compleet gezin meer. Heel veel vrouwen en bijna geen mannen… Ja, toch wel in de Penitentiaire Inrichting (P.I.), ook wel Almere Binnen genoemd.
Er sterven veel mensen, zwangere vrouwen, zieken, baby’s, bejaarden, verweesde kinderen, allen bezwijkend aan uitdrogingsgevolgen door buikloop. Medicamenten raken op, geen drinkwater meer, enz. Alles plakt en stinkt. Dikke strontvliegen en muggen overal. Er wordt geplunderd en geroofd. Het is de hoogste tijd om een goede organisatie op te zetten om de stad weer op gang te krijgen. Crisisberaad en er volgt een ...

Verrassende oplossing!
Bij gebrek aan normale families gaat men “Naaste Families” formeren met als clanhoofden …. De minst gevaarlijke gedetineerden! Onvoorstelbaar ingenieus bedacht! De ernstigste gedetineerden zijn inmiddels uitgebroken en vestigen zich aan de rand van Almere in het nooit afgebouwde (trouw)Kasteel. Zij komen af en toe een paar vrouwen “ophalen”. Er zijn in dit boek schurken en superschurken en heel veel vrouwen die kennelijk niets te vertellen hebben. Veel mannelijke ego’s. Naar Renate wordt in het begin nog wel geluisterd, maar uiteindelijk niet meer, ze is te oud. De voornaamste bajesklanten die clanhoofd zijn: Sidney (Boterbloem) Blijtschap, een reus met hersens. Een andere is Aktan (Braam) Ilyas, voormalig kunsthistoricus en meestervervalser en opjutter. Maar er is bv ook een (niet actieve) pedofiel bij de gewone schurken.
De families krijgen plantennamen. Grappig gevonden. Renate Braam Dorrestein, Jacob Koolzaad Kribbe (de gevangenisdirecteur), Bianca Daslook Ruwiel (van het gevangenisrestaurant), Safae Boterbloem Lazaar (een moslima van de shoarmatent), de mooie, blonde Dennis Koolzaad Kardoen, aangespoeld op de dag van de storm die zijn jeugdtrauma (de zoon van een zelfmoordenaar) moet zien te overwinnen.
Nog een verrassende oplossing van het nieuwe stadsbestuur om knopen door te hakken is de loterij!

Drie jaar verder - deel II en III – De komst van het kind – De derde loterij
Weinig verandering. Wat meer jaloezie en haat… Er is nog maar één kind (Dex) dat door iedereen verafgood wordt. Ondanks verwoede pogingen met de nog aanwezige Almeerse “dekhengsten” worden er geen baby’s meer geboren. En dan ontstaat er een stroomversnelling in het verhaal doordat er een baby in een tonnetje aanspoelt, zoals Mozes in het mandje. Het is een meisje (!) en ze wordt Ally genoemd. Waar komt ze vandaan? Wie is de moeder? Komt ze van buiten Almere? Zou er dan toch ergens een gat in de mistlaag zijn? Massaal bouwt men vlotten om te vluchten. Maar waar is het gat? Er wordt geloot wie als eerste door het vermeende gat gaat. Nee, niet Renate! Wie schrijft, die blijft. En is dat gelukt? Wat is er nodig om uit dit isolement te komen, om een nieuwe wereld te maken? Een nieuw scheppingsverhaal? Zie mijn derde alinea. Dex en Ally? Is deze hele geschiedenis een herhaling van zetten?

Was het een vooruitwijzing aan het eind van hoofdstuk Een, deel I ? Het citaat van Tolstoj: “Alles wat ik begrijp, begrijp ik alleen omdat ik liefheb.” Moet alles wel verklaarbaar zijn? “Zullen er vanzelf baby’s in Almere geboren worden als mensen weer gewoon verliefd op elkaar worden?” zoals nepnichtje Alice verzucht?.

Deel IV - Het open einde van een ondoordringbare, hermetisch afgesloten, dichte wereld
Het laatste deel van de laatste zin van Almeres stadsschrijfster Renate Dorrestein over de wonderbaarlijke historie van Almere, luidt:
“ (…) Almere is een stad waarin vroeger niemand dood gevonden wilde worden, maar die tot dusverre alles heeft overleefd.”

Mijn conclusie
Hoezo overleefd? Ik raad aan dit boek zelf te lezen. Ik gaf vier sterren. Eigenlijk 3,5... Ik miste toch een beetje de bekende, een beetje vileine Dorresteinse humor. Een flinke dosis galgenhumor was hier zeker op zijn plaats geweest. Het sentimentele gedoe met de zakdoek van Maarten vond ik ook niet echt bij mijn voorstelling horen zoals ik die heb van onze nationale feministe R.D.
Maar daar tegenover staan de verrassende, niet voorspelbare wendingen in de plot die de lezer op het verkeerde been zetten; en die je zelf denkt in te vullen, maar die dan toch telkens weer anders verlopen. En er was een overdosis aan mythologische en religieuze verwijzingen. Misschien wel weer nodig voor een scheppingsverhaal...?!

Wat mij betreft heeft Renate Dorrestein de publieke opinie over Almere weten om te buigen. Er is een nieuw Almere geboren.


Zeist, 1 januari 2018
Wil van Basten-Malipaard

Dwarsligger 430 uitgegeven in samenwerking met Uitgeverij Podium - © 2015",1
"Hildegard is het 1ste deel van een trilogie en laat ons meeleven met haar strijd tegen de verschrikkingen van beide wereldoorlogen. Bij aanvang is ze nog heel jong maar net door het trieste oorlogsgebeuren wordt ze vlug volwassen. Ze probeert haar weg te vinden en te overleven.
Ik heb Irma Joubert leren kennen door haar 1ste roman 'Het meisje uit de trein' (ook het 1ste deel van een trilogie) en dat heeft mij toen zo aangegrepen dat ik een absolute fan geworden van deze auteur.
Ook in het boek Hildegard krijg je heel wat historische achtergrond, maar het wordt op zo'n manier weergegeven dat het helemaal niet zwaar overkomt. Door een citytrip naar Berlijn, kon ik mij nu volledig inleven in het verhaal als Hildegard een deel van haar leven doorbrengt in deze stad ten tijde van WOII.
Ook nu leest dit verhaal als een trein, je leeft volledig mee met de personages en hun overlevingsdrang. Ik wil niets prijsgeven over het einde, maar het is opnieuw een schitterend verhaal geworden dat ik met plezier heb gelezen niettegenstaande het een emotioneel verhaal is geworden.",1
"Als psychologe Karin hoort dat ze geadopteerd is, is ze geschokt. Haar biologische vader ligt op sterven en wil haar graag nog één keer zien voor hij overlijdt. Haar hele leven ligt overhoop, maar toch besluit ze met haar zoontje Sam naar Canada af te reizen om haar vaders laatste wens in te willigen. Aangekomen in Canada leert Karin haar broer Jonas kennen, hij is wel opgegroeid bij hun vader en werkt als dokter in het General Hospital in Ottawa, waar hun vader verpleegd wordt. Karin krijgt echter niet veel tijd om rustig afscheid te nemen van haar vader, want kort na haar aankomst verdwijnen er twee kinderen uit de buurt. Karin raakt daar ongewild bij betrokken en ontdekt ook nog eens een familiegeheim, dat verstrekkende gevolgen voor haar en Sam kan hebben.

Normaalgesproken ben ik geen Suzanne Vermeer-fan, maar wat een spannend, winters boek was dit! De twee verhaallijnen lezen lekker weg, door de vlotte dialogen en de herkenbare personages. Erg gedetailleerd is het verhaal niet, maar dat vond ik niet storend. De wendingen die het verhaal nam, verrasten me steeds weer en zorgden ervoor dat ik het plot pas laat zag aankomen.

Stel je daarbij uitgebreide beschrijvingen van een winters Canada voor en je hebt een fijn boek te pakken!",1
"Karin Fossum schrijft boeken met een constante kwaliteit. In het dertiende deel met inspecteur Sejer in de hoofdrol: De Fluisteraar, ontmoeten we Ragna Riegel. Zij is de fluisteraar. Ze heeft namelijk haar stem verloren. En ze heeft iets vreselijks gedaan. Maar wat?
Ze wordt omzichtig verhoord door de koppige inspecteur die dan als graniet en dan zo goeiig is als zijn hond Frank. In dit geval gaat hij wel heel voorzichtig om met de dader. Langzaam, heel langzaam ontsluiert zich het raadsel rondom het porseleinen poppetje Ragna. Hij wil Ragna openen als een oester, maar ze dreigt elk moment dicht te slaan. Toch, vindt Sejer het belangrijk haar potentieel te vinden. Zijn bevindingen over haar zal haar toekomst bepalen.

' Groot potentieel. Doe een bod'.

Hoe kan zo''n frêle, teer personage zo iets vreselijks hebben gedaan? Uiteindelijk komen we het te weten, de vreselijke daad. Intussen gaan werkelijkheid en waanbeeld steeds meer doorelkaar lopen. Je krijgt medelijden met Ragna, ja zelfs begrip. Net als Sejer trouwens. Je zou misschien zelf ook wel sidderen in het bed. Totdat Karin Fossum uiteindelijk ook daar mee afrekent.
Bijzonder geraffineerd en doeltreffend geschreven. Ragna zul je als lezer niet snel meer vergeten.
Toch, is het geen gemakkelijk boek. Het is geen lichte kost. Misschien niet zo geschikt voor lezers die van nature somber gestemd zijn? Hoe dan ook, wederom een onvergetelijk boek.",1
"Annabel Wismar is ernstig ziek en krijgt in het ziekenhuis te horen dat ze niets meer voor haar kunnen doen. Ze besluit om in België de behandeling voort te zetten. Samen met haar zoon David gaat ze het zware proces in om tegen de ziekte te strijden. David wil de waarheid niet onder ogen zien en vlucht in een bijna obsessieve zoektocht naar zijn oude liefde, waarbij hij het randje opzoekt van wat wel of niet kan, maar gelukkig op tijd inziet dat hij fout bezig is. Annabel zoekt steun in haar herinneringen aan vroeger, door middel van haar oude dagboek. Tegelijkertijd wordt er duidelijk wat er zich heeft afgespeeld in het verleden van Annabel. Judith Visser heeft een prachtige, maar heftige roman geschreven, gebaseerd op wat zij met haar moeder heeft meegemaakt. Het boek begint met een flashforward, waardoor je gelijk in het verhaal wordt getrokken en je niet meer wilt stoppen met lezen. De hoofdstukken worden afwisselend geschreven vanuit het perspectief van Annabel en David en tussendoor zijn er flashbacks van de jeugdtijd van Annabel. Dit zorgt voor een goede en duidelijke opbouw van het verhaal en je raakt hierdoor nog meer betrokken bij de hoofdpersonen. Het boek is mooi en ontroerend geschreven, wat helemaal tot uiting komt bij de laatste bladzijde. Ik hield het toen in ieder geval niet meer droog.",1
"Wat kun je verwachten van een Litouwse die met een Fransman uit de Provence is getrouwd en voor wie eten een bron van duende is - de kunst om je tot in je ziel te raken? Juist, een prachtig en bijzonder kookboek! Gintare Marcel heeft L' Art de la Table gemaakt in de geest van het samenkomen, rustig leven en de tijd nemen voor een heerlijke maaltijd. Zowel de Moorse, Marokkaanse, Franse als Italiaanse mediterraanse keuken komen aan bod. Daarnaast zijn prachtige door haarzelf gemaakte sfeerfoto's van typische zuid-Europese straatjes opgenomen in het boek.
De recepten in L'Art de la Table beginnen bij de ochtend om via apéro, lichte maaltijden en stukjes Italië over te gaan naar alledaags & feestelijk om vervolgens met fantastische desserts te eindigen. Maar niet nadat er nog een hoofdstuk onmisbare recepten en ideeën voor menu's volgen.

We hadden het zo mooi bedacht afgelopen weekend. De laatste groene asperges van het seizoen zouden in Gintare Marcel's salade met ovengedroogde tomaten en avocado gaan. En toen? Nou toen bleek dat de avocado de warmte niet had overleefd en de pijnboompitten al door iemand anders waren gebruikt (grrr). Op zichzelf geen probleem hoor, we hebben toch gegrilde asperge-salade gegeten met hazelnoten en zonder avocado. Maar ja, als je kookt voor een kookboekreview, is het wel de bedoeling om een recept exact na te maken.

Oké de asperge-salade ging dus niet door maar in plaats daarvan maakten we een ander seizoensrecept :-) Chocolade kersenijs. We zijn sinds de Zomerzoet recensie verslaafd aan yoghurt-honingijs en dit is een luxe variant geïnspireerd op Siciliaanse cannoli.

Chocolade-kersenijs
400 g volle Griekse yoghurt
150 g ricotta van schapenmelk of gewone ricotta
merg van 2 vanillestokjes
2-3 eetl honing
150 g verse kersen, gehakt
2 eetl pure chocolade, grofgeraspt (liefst met 70% cacao of meer)

Tijd 15 minuten 
Porties 4

Meng de yoghurt, ricotta en het vanillemerg. Voeg honing naar smaak toe. Draai het mengsel in een ijsmachine of zet het in een afgesloten bakje in de vriezer; roer in dat geval gedurende 2-3 uur elke 30 minuten grondig door.
Roer tegen het einde van het proces de kersen en chocolade erdoor. Haal minstens 10 minuten voor het serveren uit de vriezer.

De foto's van de gerechten zijn ronduit om van te watertanden en hebben een romantische Franse sfeer. Nu eens niet de lichte Scandinavische stijl maar donker, bloemig en met brocante servies. Als vintage liefhebber en francofiel spreekt mij dit wel aan. Klassiek en modern gaan hand in hand. Je vindt zowel hartig als zoete gerechten in L'Art de la Table waarbij je geen uitgebreid assortiment keukengadgets nodig hebt, maar soms iets meer tijd.

Wil je meer weten over Gintare Marcel lees dan hier mijn interview met haar.",1
"Chris Carter, woonachtig in Londen, is geboren in Brazilië. Toen hij zijn middelbare school had afgerond, verhuisde hij naar Amerika. In Amerika bestudeerde hij in zijn werk als Psycholoog de psyches van seriemoordenaars. Ook heeft Chris Carter als professioneel muzikant (gitarist) de wereld rond gereisd. Een paar jaar geleden gaf Chris Carter alles op en ging hij volledig voor het schrijven. De Crucifix Killer is zijn debuut. Een zéér veelbelovend debuut welteverstaan.
Robert Hunter, rechercheur bij politiebureau Los Angeles, beleeft opnieuw zijn allergrootste nachtmerrie, een vreselijk verminkt en onherkenbaar vrouwelijk lijk. Het lijk heeft een teken in haar nek gegraveerd staan dat Hunter letterlijk de stuipen op het lijf jaagt.
Jaren geleden was de Crucifix Killer actief aan het moorden in Los Angeles. De moordenaar gaat zeer specifiek te werk en laat een souvenir achter in de nek van het slachtoffer: een crucifix. Enkele jaren geleden is de moordenaar opgepakt en hij werd veroordeeld tot de doodstraf. Alles lijkt na het zien van dit lijk weer van voren af aan te beginnen.
De moordenaar maakt meerdere slachtoffers, en iedere dag dat de moordenaar op vrije voeten loopt is er één te veel. Hunter en zijn collega’s zetten alles op alles om de moordenaar te pakken te krijgen, maar het lijkt op zoeken naar een speld in een hooiberg.
Het verhaal begint heel sterk. Robert Hunter krijgt een telefoontje van de moordenaar en de moordenaar vraagt hem wanneer hij voor het laatst zijn collega Carlos Garcia heeft gesproken. Al gauw blijkt dat de moordenaar zijn collega heeft gekidnapt en zijn overlevingskans ligt in handen van Hunter. Daarna neemt auteur Chris Carter zijn lezers vijf weken mee terug in de tijd. Direct is de lezer getuige op een plaats delict waar een vreselijk verminkt lijk is aangetroffen van een vrouw die levend is gevild.
De Crucifix Killer is een boek dat aan alle wensen van de thrillerliefhebber voldoet: leerzame feiten, indrukwekkend beschreven lijkschouwingen, voldoende gruwelheden, genoeg vaart in het verhaal en vooral veel spanning. De plot is indrukwekkend goed bedacht en heel verassend. Chris Carter weet als geen ander hoe hij het boek interessant moet houden en de lezer van begin tot eind moet boeien. De hoofdpersonage in het boek, rechercheur Robert Hunter, blijft een beetje op afstand, maar dat maakt hem juist interessant en menselijk. Hij gaat op in zijn werk en heeft daardoor geen tijd voor hobby’s of avondjes op de bank hangen, heel realistisch. Het boek is zo goed beschreven, zelfs als je het een paar dagen weglegt zit je er zo weer in, maar de kans om het een paar dagen weg te leggen krijg je niet. Het is dat er maximaal 5 sterren weggegeven kunnen worden op Crimezone.nl, want dit boek had er zelfs meer mogen krijgen.",1
"Samenvatting verhaal
Drie vrienden, een huis (en een klusjesman) gaat over Noor die een baan aangeboden heeft gekregen in het Van Gogh Museum en hiervoor Maastricht inruilt voor Amsterdam. Haar vertrouwde leven in Maastricht en haar ouders en vriend laat ze daar achter. Zij zijn niet blij dat Noor naar Amsterdam gaat.
In Amsterdam gaat ze een appartement delen met Joost, die ze nog van haar studie kent en bij het Rijksmuseum werkt, en met Kiki haar zusje. Kiki is totaal anders, is wild en doet waar ze zin in heeft en heeft er bewust voor gekozen single te zijn. Haar werk voor de kunstenaar Jeff Koons in New York heeft haar naar Amsterdam gebracht om daar een nogal spraakmakende tentoonstelling verder onder de aandacht te brengen.
Zij gaan met z’n drieën in een appartement aan de Herengracht wonen waar nog het een en ander aan moet gebeuren. Ze spreken met elkaar af het niet over werk te hebben en verder alles met elkaar te delen. Noor krijgt het hier moeilijk mee doordat ze een ernstig schandaal op haar werk meemaakt. Dit kan zij niet op haar werk delen en vanwege die afspraak ook niet met haar huisgenoten.
Noor is gedreven en wil haar baan bij het Van Gogh Museum een groot succes maken. Hierdoor raakt ze steeds meer vervreemd van haar vriend en ouders die haar hierin niet begrijpen.
Het schandaal brengt haar in een steeds moeilijkere situatie waarin ze nog het een en ander mee gaat maken.

Beoordeling
Ik heb gekozen voor dit boek omdat het verhaal mij fascineerde. Behalve dat ik nog niet eerder zo’n verhaal had gelezen, vond ik het interessant om een verhaal te lezen wat zich afspeelt in de kunstenaarswereld en ook nog in Amsterdam: één van mijn favoriete steden! Eerdere boeken die ik van Astrid Harrewijn had gelezen lazen heerlijk weg en ik was ook wel benieuwd of zij dat met dit verhaal ook weer voor elkaar zou krijgen. De cover van het boek trok mij erg aan. Erg sprekend omdat ik er duidelijk uithaal dat het verhaal zich in Amsterdam afspeelt en ik door de tram Museumplein een link zag naar het museum waar Noor werkt..Na het lezen van dit boek blijkt de tram een hele andere rol in het verhaal te spelen.
Ik kon het boek moeilijk wegleggen. Dit kwam omdat het verhaal heerlijk wegleest en omdat ik nieuwsgierig was hoe het verhaal verder zou gaan. Astrid Harrewijn beschrijft de kunstwereld en beleving in een museum heel mooi. Ik ben geïntrigeerd geraakt door de beleving van Noor hoe zij naar kunst kijkt als zij in het museum rondloopt. Hierdoor ben ik enthousiast geworden om naar het Van Gogh Museum te gaan (en andere kunstmusea) en hier rond te kijken. Zelfs nu ik het boek al een tijdje uit heb denk ik hier nog vaak aan terug hoe mooi het is als kunst dit bij je los kan maken. Tijdens het lezen vond ik het af en toe frustrerend om te lezen hoe Noor omging met haar relatie. Het past echter wel goed bij het verhaal en de ontwikkelingen hierin. Ik relateer het meer naar de werkelijkheid waarin ik hoop dat iemand als Noor meer voor zichzelf opkomt in haar relatie.
Ik vond het erg jammer dat het boek het einde naderde. Niet omdat ik een ander einde had willen zien. Dat paste juist goed bij de verwachtingen die ik tijdens het lezen kreeg. Ik ging mij helemaal inleven in Noor en de spanning die het verhaal met zich meebracht zorgde er wel voor dat ik bepaalde hoop kreeg bij hoe het verhaal zich zou ontwikkelen en eindigen.",1
"Onder de indruk van de gemengde, soms zelfs herkenbare gevoelens van alle personen in het verhaal. Een verrassend einde, waar je toch nog alle kanten mee op kan, complimenten,",1
"De oktoberlijst is het eerste boek dat ik las van Jeffery Deaver. Vooral de aparte schrijfstijl in dit boek maakte me nieuwsgierig; je begint bij het einde en eindigt bij het begin. Klinkt heel ingewikkeld, maar ik vond het boek niet moeilijker te volgen dan andere thrillers.
De oktoberlijst is vlot geschreven, spannend en heeft een onverwachte en uitstekende plot. Ik ben fan!",1
"Vicky Loders is tien en woont met haar vader, moeder en twee oudere zussen in een boomrijke buurt. Op het eerste gezicht lijken ze een alledaags gezin, iets waar Vicky erg naar verlangt om te zijn: alledaags. Maar Vicky’s oudste zus Mitty, is geestelijk gehandicapt, tenminste, dat wordt door de mensen om haar heen gezegd. Vicky denkt hier zelf heel anders over. Mitty woont niet thuis, maar verblijft het grootste deel van de tijd in een opvang in Brabant. De familie Loders gaat regelmatig op bezoek, bezoekjes die in Vicky’s ogen nogal afbreuk doen aan haar definitie van alledaags. Naarmate de tijd verstrijkt, raakt ze er steeds meer van overtuigd dat Mitty niet echt gehandicapt is, maar gewoon doet alsof.

Aan de hand van een geheimzinnig onderzoek, dat ze baseert op het zogenoemde ‘twijfelexperiment’ van de zeventiende eeuwse Franse filosoof René Descartes, gaat Vicky op zoek naar de waarheid, waarbij ze haar zus tracht te ontmaskeren zodat ze weer met z’n vijven thuis kunnen wonen. Ze is ervan overtuigd dat haar zus niet ‘leeg’ is vanbinnen, maar een ziel heeft die de wereld in zich opneemt en begrijpt. Een ziel die nadenkt en dus bestaat, doch die simpelweg de woorden niet kan vinden om deze uiteenlopende impressies naar buiten te brengen. Maar begrijpt Vicky de wereld zelf eigenlijk wel zo goed? Kan ze haar onderzoek geheimhouden? En zal ze in staat zijn om de waarheid over haar zus te kunnen achterhalen?

Het twijfelexperiment is de debuutroman van Carly Wijs (1966). Wijs is actrice en theatermaakster en is vooral bekend door haar rol als Tamar Mendelbaum in de televisieserie Divorce. In haar debuut laat ze de lezer in aanraking komen met het grillige leven van een gezin waarvan één van de kinderen verstandelijk gehandicapt is. Begin dit jaar liet Wijs in een interview ontvallen dat haar oudste zus ook geestelijk gehandicapt is. In hoeverre haar boek (gedeeltelijk) autobiografisch is, valt niet met zekerheid te zeggen. Wel weet ze het leven van Vicky op zeer vertederende en vaak humoristische wijze over te brengen op de lezer.

Wijs laat de lezer opgaan in de belevingswereld van een tienjarig meisje, dat zich voor iemand van haar leeftijd met behoorlijk ingewikkelde vragen en theorieën bezighoudt. Door haar kinderogen aanschouwen we een wereld die zich ontvouwt, verbindt en vervormt, waarbij realiteit en fictie in de loop van de tijd door elkaar heen gaan lopen. Wijs heeft een toegankelijke schrijfstijl en het vermogen om de lezer subtiel op het verkeerde been te zetten. Vanuit kleine details lukt het haar om enkele relevante ‘bijverhalen’ uit te werken, waardoor het boek meerdere inzichten biedt en de personages nog meer tot leven komen. 

Af en toe is het lastig voor te stellen dat de filosofische gedachtenspinsels van Vicky horen bij een tienjarig meisje, maar telkens plaatst Wijs haar net op tijd weer overtuigend terug in haar kinderrol. Wellicht brengt het besef dat dit verhaal pas later is geschreven, wanneer de hoofdpersoon zelf volwassen is, deze roman in een beter perspectief. Desalniettemin zet deze debuutroman de lezer aan het denken en is daarmee tegelijkertijd zowel een ode als elegie op het cartesiaanse twijfelexperiment van Descartes.",1
"Oud D66-politicus Jan Terlouw was altijd al een verhalenverteller. Toen zijn kinderen jong waren, vertelde hij hen zelfverzonnen verhalen. Zijn vrouw stimuleerde hem om ze op papier te zetten en te publiceren. Dit is het begin geworden van zijn schrijverscarrière. Het eerste boek van Terlouw, Pjotr, werd in 1970 uitgegeven, maar twee jaar later kreeg hij kreeg pas bekendheid met zijn boek Oorlogswinter. Het boek werd in 1973 bekroond met de Gouden Griffel, een belangrijke prijs in de Nederlandse jeugdliteratuur. In 2010 is het boek verfilmd.

De vijftienjarige Michiel van Beusekom woont in het Overijsselse dorpje De Vlank. Ze hebben regelmatig trekkers over de vloer en omdat Michiel niet meer naar school kan, helpt hij zijn moeder met hun dagelijkse verzorging. Op een dag neemt zijn buurjongen Dirk hem in vertrouwen. Dirk heeft een overval gepland en geeft Michiel een brief voor het geval die overval mislukt. Dat gebeurt en daardoor raakt Michiel betrokken bij het ondergrondse verzet. Omdat hij niet weet wie wel of niet betrouwbaar is, houdt hij zich zo goed als stil. Toch heeft hij hulp van anderen nodig. Hij weet dan niet dat dit grote gevolgen heeft.

In het begin lijkt het dat Oorlogswinter niet het meest gemakkelijk te lezen jeugdboek is. Dat wordt voornamelijk veroorzaakt door het wat verouderde taalgebruik. Schijn bedriegt echter, want al snel wordt duidelijk dat het een bijzonder leesbaar boek is. Het boek is ruim na het beëindigen van de Tweede Wereldoorlog geschreven, maar Terlouw laat de sfeer die destijds geheerst moet hebben goed overkomen.

Uit die sfeer merk je dat het in die hongerwinter van 1944/1945 niet gemakkelijk geweest moet zijn. Terlouw geeft op momenten een aangrijpend en indringend beeld van de oorlog. Dat komt ook doordat hij waargebeurde situaties voor zijn boek heeft gebruikt. Het verhaal wordt er daardoor een stuk realistischer van.

Het verhaal maakt zo nu en dan een kleine sprong in de tijd en Jan Terlouw bouwt vanaf het begin de spanning op. Natuurlijk is die spanning niet aldoor aanwezig, maar op de momenten dat die er moet zijn, is het er. Prima gedaan. Die tijdsprongen en de spanning zorgen ervoor dat het boek erg snel leest.

Oorlogswinter is in feite een jeugdboek, maar volwassenen hoeven zich zeker niet te schamen om het ook te lezen. Want het boek is, zowel voor jong als oud, ook nog eens leerzaam en maakt iedereen ervan bewust dat een oorlog, waar deze ook plaatsvindt, alleen maar leed veroorzaakt.",1
"Het boek ‘Stof & Schitteringen’ heeft wat langer op mijn ‘Currently reading’ gestaan, dan het eigenlijk had moeten (of mogen) staan. Dit kwam mede door drukte in mijn leven en juist niet door het boek zelf. Want toen ik eenmaal de tijd had gemaakt om dit boek te lezen, heb ik er één avond en een kleine ochtend over gedaan om het uit te lezen. Er hangt namelijk een zekere spanning in het boek en tot de een-na-laatste pagina heb je nog geen flauw idee hoe het gaat eindigen. Dat vind ik een enorm pluspunt aan dit boek.
Het is niet zo dat het nagelbijtendspannend is, maar het is wel spannend. Ik vond het spannend op een nieuwsgierigmakende manier. Ik had echt geen flauw idee waar het zou eindigen en iedere keer werd ik op een ander spoor gezet. Na een aantal keer had ik het wel door en dacht: “ja, ik kan dat nu wel denken, maar het gaat toch niet zo gebeuren.”

Een andere pluspunt aan dit boek is de setting en de omgeving. Deze is zo gedetailleerd -maar ook weer niet- beschreven dat je je als lezer helemaal in het land van Parsia waant. In gedachten zag ik iedere keer voor me hoe het er uit zag. De omgeving wordt er op de juiste manier bij gehaald.
Er is een stuk in het boek (ja, ik wil geen spoilers geven) waarin de omgeving zo tegenstrijdig was met de gevoelens van de personages, dat ik het gewoonweg prachtig vond. De omgeving was (in mijn ogen) prachtig beschreven en ik zag helemaal voor me hoe dat stukje land er uit zag. Ik vond het een waar paradijs: een vredig stuk land dat je alleen maar op foto’s ziet en waarvan je denkt: “Goh, daar wil ik heen!”
En als je dan las hoe de personages zich voelden, ondanks dat mooie stuk land… Precies het tegenovergestelde en dat vond ik zo mooi gedaan, dat contrast.

Nog een pluspunt: de personages. Joy Harting, Seamon Lentan en Valeria de la Meray zijn (of worden) een ijzersterk trio. Joy is eigenlijk degene die (een groot deel van) het verhaal vertelt. In het begin vond ik haar wel een leuke dame, maar op het einde ging ik me een beetje aan haar ergeren. Hoewel ik niet kan beschrijven of bedenken wat ik zou doen in haar situatie, toch was ik haar wel een beetje zat op het einde. Mijn voorkeur gaat het meest uit naar Seamon. Hij is de mysterieuze van het trio, degene die veel denkt en weinig zegt. Stiekem vraag ik me af wat er allemaal in zijn hoofd omgaat en ik wil het zo graag weten!
Valeria is trouwens ook echt een geweldig personage: haar duistere humor en lef waardeer ik nog het meest.
Het trio vult elkaar mooi aan. Daar waar Valeria wat aan sympathie voor anderen mist, vult Joy haar prachtig aan. Joy mist zo nu en dan een gigantische partij ballen, waar Valeria en Seamon haar dan weer mooi aanvullen.

Een minpuntje (ja, ik moet toch wel kritisch blijven): zoals ik aangaf hangt er dus een bepaalde soort spanning in het boek. In het beginstadium van het verhaal is deze spanning redelijk zwakjes, waardoor ik het boek makkelijk weg kon leggen. Het eerste hoofdstuk begint heel spannend en sterk, maar dan wordt er een perspectief-switch gemaakt naar Joy Harting en zakt het een beetje in. Pas wanneer Seamon Lentan in beeld komt, loopt de spanning wat hoger op en werd het wegleggen van het boek een stuk moeilijker. En pas toen ik op zo’n 65 procent van het boek zat, werd het verhaal meeslepend spannend. Pas toen dacht ik: oh, ik móet weten hoe het eindigt want ik heb geen flauw idee.

Dat kleine minpuntje mag de pret zeker niet bedaren, want ‘Stof & Schitteringen’ heeft mij zeker vermaakt.",1
"Ik hou erg van boeken lezen. Dit verhaal van Dan Brown blijft hangen, het zet je aan het denken en neemt je in een verhalende lijn mee op reis door de geschiedenis. Geloven in het verhaal is natuurlijk iets anders. Een boek is niet van levensbelang! Ik vind bovendien dat de ""slechte recensies"" erg weinig inhoud hebben. Voor mij zeker niet overtuigend genoeg om Brown's integriteit als schrijver in twijfel te trekken. Daar gaat het toch om? Schrijf zelf maar eens zo'n boek, inderdaad met gepikte info...lukt je vast niet. Ik heb genoten van het boek en velen met mij. Zonder meer, TOP.",1
Tess speelt met de lezer en met de hoofdpersonen. De dader leren we kennen door zijn gedachtewereld en we kruipen in zijn huid en in de huid van Jane Rizolli. Door dit eerste boek was ik direct verkocht aan Tess' stijl. Het boek heeft mij zo gepakt dat ik er niet uit los kon komen. Ik heb het in twee dagen ademloos uitgelezen!,1
"Dex is een puber. Je weet het wel, een jongen die met zichzelf in de knoop zit en dit thuis graag afreageert. Een branieschopper met een klein hartje, maar ook iemand die soms een te kort lontje heeft. Moeilijk te doorgronden en hij laat niet zo snel het achterste van zijn tong zien. Anna heeft het moeilijk met het gedrag van haar zoon en hoopt dat dit allemaal snel voorbijgaat. Maar dan op de eerste dag van de voorjaarsvakantie, wordt de 19-jarige Dex door de politie van zijn bed gelicht. Hij wordt verdacht van verkrachting. Het leven van Dex en zijn familie staat op zijn kop. Anna is vastbesloten zijn onschuld te bewijzen maar loopt tegen meerdere muren op.

Geen kind meer heeft een mooie cover waarvan de afbeelding na het lezen van het boek een duidelijke verklaring krijgt. Opgesloten vlinders, geen kant meer op kunnen.

Uit de proloog spreekt veel pijn en verdriet en je vraagt je meteen af waarom. De aandacht is getrokken…

Geen kind meer is gebaseerd op waargebeurde feiten. De verhaallijn is creatieve non-fictie, zoals de auteur zelf verklaard. Niet alle gesprekken hebben letterlijk zo plaatsgevonden, maar het zijn wel samenvoegingen van gesprekken en gebeurtenissen. Andere delen zijn geheel waarheidsgetrouw.
De verhaallijn van de meisjes is volledig fictie. Hierin beschrijft de auteur wat volgens haar idee de reden van hun leugen is. Maar na het lezen van dossiers en het spreken van vrienden heeft ze het idee dicht bij de waarheid te zitten.

Verteld vanuit een wisselend perspectief lezen we de strijd van Anna en Dex. De strijd om zijn onschuld te bewijzen, een strijd waarbij ook een gevecht tegen vooroordelen gestreden moet worden. Naarmate het verhaal vordert komt er boosheid bij me op. Gelovende in de onschuld van Dex is het gewoon verschrikkelijk wat je allemaal leest. Meisjes die geen idee hebben wat ze allemaal aanrichten met hun valse verklaringen. Meisjes die wel heel erg ver gaan. Dex zijn toekomst wordt volledig verwoest, de gevolgen zijn niet te overzien. Dex krijgt te maken met vooroordelen en een falende rechtstaat. En Anna is alleen maar aan het vechten, vechten voor haar zoon. Het hele gezin lijdt hieronder en iedereen kan hier wel een beetje een voorstelling maken maar datgene wat in dit boek beschreven wordt gaat soms je voorstellingsvermogen te boven.

Van de uitgever kreeg ik de proefdruk van Geen kind meer opgestuurd. Ik heb het boek opengeslagen en de eerste bladzijden doorgelezen, met als bedoeling dit boek weer even naast me neer te leggen en in gedeeltes verder te gaan lezen. Maar dit lukte dus niet, het verhaal bleef voortdurend aan me trekken, ik heb het in een ruk uitgelezen. Geen kind meer grijpt je gelijk bij de keel en laat met geen mogelijkheid meer los. Er zit zoveel gevoel in het verhaal, de machteloosheid van Anna, van Dex, van het gezin, zo intens beschreven en tastbaar gemaakt. Het gevoel geen kant meer op te kunnen…

Het verloop was te vasthoudend om zomaar los te laten. Het is dan ook een verhaal dat nog steeds in mijn achterhoofd zit. Dat dit zomaar kan gebeuren en dat een onschuldige zo hard gestraft wordt. Het is te gek voor woorden en ik was erg onder de indruk van dit verhaal, waarin we meerdere thema’s tegenkomen zoals buitenproportioneel geweld, de falende rechtstaat, vooroordelen en natuurlijk verkrachting. Knap en vooral heel moedig om zo’n verhaal naar buiten te brengen als is het dan in de vorm van fictie, en alles weer te moeten herbeleven tijdens het schrijven. En dan is het natuurlijk niet alleen het beschrijven, maar daarnaast ook oog hebben voor een correcte uitwerking en de personages op juiste wijze weten neer te zetten.

Geen kind meer is een heftige en zeer indrukwekkende thriller, al heb ik meer de neiging dit een psychologische roman te noemen. In een thriller verwachten de lezers toch ook iets van moord en doodslag. Maar wat in dit boek beschreven wordt is wel een regelrechte nachtmerrie en kan in dat opzicht zeker een thriller genoemd worden.
Maar eigenlijk doet dat er niet zo toe. Geen kind meer is gewoon een boek dat gelezen moet worden!",1
"Kaft deed een beetje kinderlijk voor, maar de achterflaptekst trok mij zeker aan. Robijnrood was nog leuker dan ik dacht. Gwendolyn is iemand waar ik in elk geval me in kan inleven. Komt nog bij dat ik altijd al heb willen tijdreizen. Ik was zo door het boek heen en heb saffierblauw, smaragdgroen en de Silber serie nu ook allemaal gekocht/besteld. Ik ben fan geworden.",1
"Cilla & Rolf Börjlind hebben met Springvloed een boek geschreven dat het midden houdt tussen een filmscenario en een roman. Daarom is het in het begin even wennen aan de filmische manier van schrijven: korte scènes waarin de (vele) hoofdpersonages in het verhaal worden gebracht, wisselen elkaar aan hoog tempo af en na enkele tientallen bladzijden zie je als lezer door de bomen het bos niet meer. Zweedse namen blijven (bij mij althans) moeilijk hangen; plaatsnamen nog moeilijker dan persoonsnamen. Als je er dan op korte tijd heel veel van te verwerken krijgt, is het vechten tegen de neiging om het boek aan de kant te leggen. De openingsscène is nochtans zeer veelbelovend en na enige tijd blijkt ook dat de aanhouder wint want het boek wordt steeds spannender en beter naarmate het vordert. De verhaallijnen komen op het einde allemaal netjes samen en eindigen uiteindelijk toch nog met een onverwachte wending.
Hier en daar hebben de schrijvers de dingen wat al te vlot laten verlopen. Olivia Rönning, studente aan de politieschool, krijgt bijvoorbeeld net iets te makkelijk hulp van politiemensen en onbekenden in haar omgeving van wie ze hulp nodig heeft. Daklozen, die krantjes moeten verkopen om aan geld te komen, bezitten echter wel allemaal een telefoon waarmee ze gretig rondbellen. Er zijn net iets te veel van deze toevalligheden in het verhaal verwerkt. Aan de andere kant zijn de schrijvers erin geslaagd om de belangrijkste personages veel diepgang mee te geven. Maar al te veel politiethrillers zijn geschreven met heel veel oog voor de details van de plot maar met een rist aan tweedimensionale personages die nooit echt tot leven komen. Cilla & Rolf Börjlind weten duidelijk heel goed hoe je personen in een boek tot leven moet wekken. Dit, en het feit dat echt wel goed nagedacht is over het verhaal en de schijnbaar losse stukjes uiteindelijk allemaal belangrijk blijken te zijn, maken samen dat het boek ver boven het niveau van de gemiddelde politiethriller uitstijgt.",1
"Langs de afgrond van Carla Norton.

werd zij door een monster ontvoerd en vier jaar gemarteld in zijn kelder. Nu is ze alweer jaren vrij, maar nog steeds is elke dag een gevecht.
Dan komt een nieuwe zaak in het nieuws. De 13-jarige Tilly is net bevrijd uit handen van een sadistische pedofiel. Als haar ouders Reeve vragen hun dochter bij te staan, ontdekt Reeve dat voor Tilly de Reeve lijkt op het eerste gezicht een normale jonge vrouw van 22 jaar. Maar tien jaar eerder nachtmerrie nog niet voorbij is: het brein achter de ontvoering houdt haar nog steeds in de gaten….

Dr. Lerner vraagt Reeve om met de ouders van Tilly Cavanaugh te praten, hij is gespecialiseerd in het behandelen van slachtoffers als Tilly, maar om haar te beschermen zoeken de ouders een soort van referentie voordat ze hun dochter aan weer een vreemde man bloot gaan stellen. Het klikt tussen de beide meisjes, en algauw weet Reeve het vertrouwen van Tilly voor zich te winnen. Door de gesprekken die ze voeren komt Reeve het één en ander te weten over de dader, niet wie hij is maar wel dat hij niet alleen werkt. Ze gaat zelf op onderzoek uit en komt zonder dat ze het zelf in de gaten heeft wel heel erg dichtbij de waarheid…..

Het begint met een spannende flaptekst die uitnodigt om het verhaal te willen lezen. Het zinderende proloog maakt de lezer nog nieuwsgieriger naar het verhaal. En die nieuwsgierigheid wordt volledig beloond.

Het verhaal wordt geschreven vanuit de slachtoffers en de dader. Dat de dader al heel vroeg in het verhaal wordt vrijgegeven is in het begin misschien een beetje raar maar geeft juist het verhaal meer inhoud. Langzaam wordt de spanning opgevoerd om uiteindelijk tot een geweldig en verrassend plot te komen. De afwikkelingen na de plot werden te snel en te rommelig afgehandeld, daar had nog iets meer aandacht aan geschonken mogen worden.

Al met al een prachtig debuut die voor mij 4 dik verdiende sterren waard is.",1
"Over het algemeen houd ik niet van boeken over voetbal- of sportcoryfeen. Maar als fervent liefhebber van het praatprogramma VI ben ik een enorme fan van Rene van der Gijp.

En nieuwsgierig naar hoe zo'n man in zo'n diep dal terecht kon komen, besloot ik het te lezen toen een collega me het te leen aanbood.

Zelden zo'n lekker weghappend boek gelezen. Teken aan de wand is ook dat mijn dyslectische puberzoon die nooit een boek aanraakt, het met rooie oortjes in een ruk uitlas.

GIJP leest alsof je Renee hoort praten. Het beschrijft een vat vol tegenstijdigheden. Het is niet alleen geschikt voor voetballiefhebbers, al is een beetje kennis van deze edele sport wel mooi meegenomen. Het gaat vooral over een verwende, talentvolle Rotterdamse jongen uit een befaamde voetbalfamilie die bezwijkt onder de publicitaire druk in het leven na zijn voetbalcarriere.",1
"Dit boek sluit direct aan op het laatste gedeelte van Getuige, waarin een ingrijpende gebeurtenis in het verleden van hoofdpersoon Joona Linna (het bewust laten ""verdwijnen"" van zijn vrouw en dochter) aan de lezers bekend gemaakt is en in Slaap een gewelddadig en spannend vervolg krijgt. Joona krijgt geheel onverwacht voor de tweede keer in zijn leven te maken met Jurek Walter, de misdadiger die ook verantwoordelijk is voor de gedwongen scheiding die Joona moest doormaken en hem zijn leven lang al achtervolgd. Onontkoombaar, maar desalniettemin verschrikkelijk. Een gitzwarte schaduw die als een verstikkende deken over zijn leven hangt.
Walter zit al heel lang, volledig afgezonderd, opgesloten in wat voor hem bijna een privékliniek genoemd mag worden en onttrekt zich consequent aan verder onderzoek naar oude misdaden die hij begaan heeft of mogelijk bij betrokken is geweest. Niets is in de 13 jaar van zijn opsluiting boven tafel gekomen, Geen enkele vermeende misdaad / verdwijning opgelost.
Als ineens een jonge man opduikt die als vermist / vermoord werd beschouwd is de aandacht voor Jureks verleden bij de rijksrecherche en zeker bij Joona weer volop aanwezig. De zus van de man schijnt ook nog te leven, alleen kan de jonge man, Mikael, geen enkel aanknopingspunt geven waar zij (en misschien nog meer slachtoffers) zich bevind. Wat is er gebeurt, hoe kan het dat ineens na zoveel jaar het verleden en de vermeende verdachte Jurek Walter weer actueel wordt? Raadsels voor Joona Linna. Jurek, op duistere wijze verbonden aan niet bewezen verdwijningen en moorden, komt ogenschijnlijk gedurende het verhaal nauwelijks in actie, maar is heerser over de angst die in de kliniek voelbaar is en lijkt ook ondanks zijn geïsoleerde status zelfs buiten de kliniek invloed te hebben. Is er sprake van een handlanger? Jurek is een onbekende, wie is hij, waar komt hij vandaan, wat is de achtergrond van zijn daden? Een moeizame zoektocht voor het team van Joona die steeds in het duister tast en vrijwel geen aanknopingspunten vindt in heden noch verleden. Dit vraagt om een bijzondere, ongebruikelijke en gevaarlijke actie en deze actie levert resultaat op.

Een uitstekend verhaal dit 4e boek van Lars Kepler dat niet loslaat, continue spanning vasthoud en vrees en beklemming om zich heen blijft houden. Tragiek, menselijke macht en onmacht, wreedheid, dood en onverwerkt verleden spelen een belangrijke rol en komen hier samen. Spanning alom, zenuwslopende gebeurtenissen en geweld op een uitzonderlijke schaal voeren de lezer naar een onwaarschijnlijke wereld met onvoorspelbare acties, die uiteindelijk in een sneltreinvaart ook naar het onverwachte einde leidt.
Hoewel …. is er eigenlijk wel sprake van een duidelijk einde of een plot waarmee de lezer tevreden het boek kan sluiten? De ontknoping komt, steeds meer wordt er duidelijk, maar het laatste hoofdstuk heeft toch een verbeten en knagend gevoel van onwetendheid tot gevolg. Houdt het hier op? Is dit de inleiding tot een volgend boek? Verdwijnt Joona uit de schappen met Zweedse thrillers of heeft Lars Kepler nog iets in petto? Door de opzet, het basale gegeven en de relatieve realiteit van situaties en locaties zou een verfilming van het verhaal makkelijk mogelijk en in mijn ogen ook zeker waard zijn - het zou een ongekend spannende film opleveren.",1
"Verhalen in de herkenbare schrijfstijl van Jos Brink.

”Ik heb heus wel eens een halve dag boven mijn ijzeren Truus gehangen en niets méér geproduceerd dan een wit vel schrijfmachinepapier. Jaja, vader tikt nog op een oude houtgestookte Triumph en dat zal wel zo blijven ook.""

Veel verhalen ademen inmiddels nostalgie. Maar evenzoveel verhalen zouden ook in deze tijd nog prima hun plek vinden. Schrijfstijl uiteraard hier en daar gedateerd, maar zo fijn om te lezen. Weemoedig, dat soms zulke simpele maar prachtige woorden, zoals gebezigd, in onze taal naar de achtergrond zijn verdwenen. Ik sluit me aan bij de woorden op de achterzijde van dit boekje, ik heb genietend hoofdstuk voor hoofdstuk geproefd van de heerlijke verhalen.",1
"""De zonderlinge avonturen van het geniale bommenmeisje"" of ""De analfabete die kon rekenen"" zoals dit boek in het Zweeds wordt genoemd, is weer een ongelooflijk bizar en onvoorspelbaar verhaal. Net zoals ""De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween"" neemt dit boek je mee in diverse gebeurtenissen uit de geschiedenis die op een razendsnelle en humoristische manier aan elkaar worden geregen. Na een paar bladzijden word ik weer onmiddellijk meegezogen in het boek en bovendien lees ik het in een recordtijd uit. Wat een tempo en hoe vlot geschreven weeral! Probeer maar eens een Zuid-Afrikaans analfabeet meisje, een speciale Zweedse tweeling, een Chinese president, een Zweedse premier en de Zweedse koning met elkaar in verband te brengen! Je kan nog al dan niet meegaan in die absurditeit, maar ik val opnieuw weer als een blok voor de genialiteit en de kunst ervan. Weer een toptip van de FB page 'Literatuur uit het Hoge Noorden'.",1
"de Graces, een beruchte en gevreesde familie, iedereen wil hun vriend zijn, maar tegelijkertijd vreest iedereen ze. Want: zijn ze nu wel of niet heks?
River, een eenzame tiener, die net als vele ander meisjes verliefd is op Fenrin Grace.
River komt met haar moeder in het dorp wonen, nadat haar vader op mysterieuze manier is verdwenen.
River voelt zich verwaarloost door haar moeder en trekt steeds meer en meer op met de Graces. En hoopt er achter te komen of ze echt magie kunnen gebruiken.
Er gebeuren hier en daar wat mysterieuze dingen, die niet genoeg omschreven worden om ook echt spannend te zijn, maar genoeg om je aandacht bij het verhaal te houden en je nieuwsgierig te houden.
Als je goed leest en meerdere van dit soort boeken hebt gelezen, kun je al verwachten waar het verhaal heen gaat, maar toch komt het plot nog als een verrassing.",1
"'Vrees me' gaat over Juliet die al heel lang in een psychiatrische inrichting zit. Sinds dat ze in die inrichting is gestopt heeft ze nog met niemand gesproken tot op een dag Adam bij haar binnen komt en bij haar wordt opgesloten. Ze zeggen niet veel tegen elkaar. De communicatie wordt steeds beter naarmate de tijd vordert, maar dan stormen er allemaal soldaten hun kleine kamertje binnen en nemen Adam en Juliet mee.
Juliet wordt wakker en komt erachter dat het hoofd van de legerbasis, waarop ze zich op dat moment bevindt, genaamd Warner, een ongezond verlangen naar haar heeft. Ze vlucht met Adam.
Superspannend verhaal. Het is niet alleen futuristisch maar er zit ook veel magie in. Heel spannend en heel psychologisch ook. Juliet heeft heel veel moeite met haar gave en denkt dat ze ziek is, anders. Daar gaat ze daarom ook heel erg op in, in het boek. Ze heeft de hele tijd die struggle met gedachtes als ben ik nou bijzonder, of ben ik nou gek. De hoofdstukken zijn redelijk lang, maar meestal lees je daar zo doorheen. Ook het taalgebruik is af en toe een beetje ingewikkeld, maar ook dat is niet echt van grote impact.",1
"Koos van Zomeren schreef zijn dagboek voor deze reeks in 1987. Hij worstelde op dat moment met de gedachte het journalistieke werk definitief de rug toe te keren en zich op het schrijven van verhalen en romans te concentreren. Om daarvan te kunnen leven is het wel noodzakelijk succes te hebben. Net als Gerbrand Bakker heeft hij niet veel op met het literaire wereldje, maakt zich boos over domme recensenten en interviewers, heeft slapeloze nachten vlak voor de presentatie van een nieuw boek en zit als genomineerde in spanning te wachten op de uitslag van een literaire prijs. Ook het filosoferen over wanneer je een echte schrijver bent en of je dat ook nog bent als je in opdracht schrijft en waar je de onderwerpen vandaan moet halen, hebben ze gemeen. Of G.B. daar al helemaal uit is, weet ik niet, maar K. van Z. is inmiddels al jaren zo'n succesvol schrijver dat ik aanneem dat hij daarover zelf geen twijfels meer heeft.
......
Maar terwijl K. van Z. ons deelgenoot maakt van de dagelijkse gebeurtenissen in zijn privéleven en van wat hem zoal opvalt in de natuur tijdens zijn wandelingen of gesprekken met deskundigen, speelt er nog iets anders. Aanvankelijk op de achtergrond. Net als bij G.B. blijkt het boek veel meer geworden te zijn dan louter een dagboek. Beiden hebben getracht iets belangrijks uit hun leven nader te beschouwen, om het beter te kunnen begrijpen. En daarvoor moesten ze diep graven in hun herinneringen. En in het geval van K.v.Z.: zijn oude kameraden opzoeken.
...
Al op 12 januari: ""Gisteravond in de auto over de partij zitten piekeren. Hoe paste het besluit communist te worden in mijn leven?"" Het zou de rode draad worden in het dagboek. Ondanks alle andere zaken die hij vasthoudend uitzoekt over het familieleven en over het Herwijnen van vroeger, keert de Socialistiese Partij (zoals ze toen heette) terug in zijn overpeinzingen. Waarom werd hij lid, waarom besloot hij uiteindelijk ermee te stoppen, wat is er daartussen allemaal gebeurd en hoe is het zijn toenmalige partijgenoten en vrienden vergaan? Heeft hij mensen teleurgesteld? Had hij dingen anders moeten doen? Hij bezoekt zijn oude kameraden onder het mom van een interview voor een artikel. Het zet de zaken voor hem op een rij. Hij wil het afsluiten.
19 februari: ""Ons links was zo absurd dat de enige manier om er mee te breken een radicale was. Links of rechts is dan naar mijn idee het probleem niet. Het probleem is iets te vinden dat het leven de moeite waard maakt. Schrijven dus. Uit wanhoop, chaos, gemeenheid, leugens en narigheid iets moois creëren."" Lijkt dat niet veel op de depressieve wanhoop van G.B., die stelde juist dan te gaan schrijven om een moeilijke periode het hoofd te kunnen bieden?
....
Vooral het feit dat beide schrijvers in hun dagboek op zoek gingen naar een antwoord op iets wat hen al langer bezig hield, vond ik treffend. Verder wil ik hun boeken niet met elkaar vergelijken. Ze hebben een geheel eigen stijl. En een heel ander leven achter de rug, dat ze beiden boeiend beschrijven in hun dagboek, al dan niet tussen de regels door....
Hele recensie lezen kan hier: http://mijnboekenkast.blogspot.nl/2016/08/koos-van-zomeren-een-jaar-in-scherven.html",1
"De appelboomgaard is het eerste boek in de Harlequinserie 'Verhalen van Bella Vista' en is geschreven door Susan Wiggs. Zij schreef al meerdere romantische boeken voor Harlequin en geeft daarnaast workshops voor beginnende auteurs. De appelboomgaard is in september 2014 verschenen.

Een oude man valt van de ladder bij het plukken van appels en deze dramatische gebeurtenis heeft grote gevolgen voor Tess, de hoofdpersoon uit het boek. Zij is niet op de hoogte van het bestaan van de oude man en weet al helemaal niet dat hij haar opa is! Tess weet niet beter dan dat ze een moeder heeft en verder geen familie. Ze leidt een luxe en modern leven in de stad met lieve vrienden en heeft een goede baan met kans op promotie. Dan staat er iemand in haar kantoor die haar vertelt dat ze een opa en een halfzus heeft en dat als haar opa zal overlijden, Tess mede-eigenaar is van een appelboomgaard.

De mensen die in en rondom de boomgaard ‘Bella Vista’ wonen, verwelkomen Tess en ze voelt zich helemaal thuis. Haar zus is een schat en leidt een totaal ander leven dan Tess. In het begin kijkt Tess daar van op maar later staat ze steeds meer open voor de rust en regelmaat, en de mensen die deel uitmaken van de boomgaard.

Ondertussen wordt Tess steeds nieuwsgieriger naar haar vader en de rest van de familie. Op het moment dat ze helemaal voor de boomgaard wil gaan komt ze erachter dat de boomgaard bijna failliet is. Er is maar één ding dat de boomgaard van zijn ondergang kan redden…een beroemd ei van Farbagé, dat haar opa tijdens de oorlog heeft meegenomen uit Denemarken.

Het is jammer dat de flaptekst al heel veel over het verhaal prijsgeeft. Het maakte de keuze voor dit boek wel makkelijker, maar de hoogtepunten van de roman zijn bijna allemaal al in de flaptekst verwerkt. Als je het verhaal goed leest ontdek je meerdere lagen en begrijp je waar de schrijfster het in het begin over heeft: “appels kunnen voor meerdere dingen symbool staan….” De ontdekkingen van Tess, die voor haar werk ook altijd op zoek is naar kunstschatten, zijn bijzonder omdat ze erachter komt dat de grootste schat niet in een kluis te vinden is maar bij mensen. Een vleugje spanning zit ook in het boek als blijkt dat er misschien moord in het spel is geweest. Ook het beroemde ei en de spanning tussen Tess en diegene die haar wereld op zijn kop heeft gezet zorgen voor wat sensatie.

De auteur heeft ervoor gekozen om door het verhaal heen steeds stukjes uit het verleden prijs te geven, waardoor de spanning blijft. Dit is een mooie vertelvorm voor een verhaal dat zich in heden en verleden afspeelt. De schrijfstijl van Susan Wiggs is prettig en vlot. Ze weet precies de romantische snaar bij de lezer te raken en de juiste humor en spanning toe te voegen, zodat het geheel een mooi en afwisselend boek is geworden.",1
"We want more…,
Het jaar 2006 zal wat mij betreft de geschiedenis ingaan als een heel bijzonder jaar voor de vaderlandse auteurs van spannende boeken. Eerst was daar Elvin Post met zijn bewonderenswaardige tweede thriller Vals beeld en even later kwam Charles den Tex daar overheen met het verbluffende De macht van Meneer Miller. Tussendoor verschenen er nog meer prima boeken, maar deze twee titels stonden op een heel hoog niveau. Maar net als je wilt concluderen dat niemand in staat zal zijn daarbij ook maar enigszins in de buurt te komen, bewijst Peter de Zwaan het tegendeel. Want met De voeder heeft ook De Zwaan een waar meesterwerk geschreven dat moeiteloos kan wedijveren met de concurrentie uit het buitenland. Op de achterkant van de cover staan een aantal de kreten die volgens de uitgever de lading van het verhaal moeten dekken: “realistisch, absurd, humoristisch”. Vaak zijn dit promotionele kreten die na het lezen van een boek niet echt serieus genomen kunnen worden. Maar in dit geval kloppen ze alle drie en staan ze ook na het dichtslaan van De voeder nog fier overeind.

Om te beginnen is De voeder een spijkerharde thriller, die zich grotendeels afspeelt in Denver. Hoofdpersoon is Jeff Meeks, die na een korte en niet bijster succesvolle carrière als crimineel, zijn toevlucht zoekt in de Rocky Mountains. Maar liefst zes jaar en tien maanden houdt hij zich daar schuil voor de gangster Baz Madden, die ten onrechte denkt dat Meeks er met een hoop geld van hem vandoor is gegaan. Zijn enige gezelschap in de eenzaamheid van de bergen zijn de zonderlinge Tom McClaren en het boek Over de oorlog van Carl von Clausewitz. Maar als twee huurmoordenaars hem uiteindelijk toch vinden, besluit Meeks terug te gaan naar Denver om uit te zoeken waarom hij na al die jaren nog steeds wordt gezocht. En tevens uit nieuwsgierigheid naar zijn jeugdliefde Elisha, aan wie hij al die jaren steeds is blijven denken.

Buiten de spanning en het harde geweld, bevat De voeder ook een zeer aanstekelijke humor, die vooral tot uiting komt in een hele reeks vreemde typetjes en bizarre situaties. Mooiste personage is de aalvlugge en zeer slimme crimineel Tyee, die Meeks regelmatig uit de brand helpt en voorziet van bruikbare informatie. Ook stelt hij hem voor aan de totaal gestoorde Ricky Dogg F (ook bekend als De Nabrander), die op werkelijk hilarische wijze ervoor zorgt dat Meeks niet meer gevolgd kan worden door een politieman die hem al een tijdje op het spoor lijkt te zijn. Het boek staat propvol met dit soort figuren en de humor is meer dan aanstekelijk. Maar nergens zorgt het ervoor dat de aandacht van de hoofdlijnen wordt weggetrokken, want in een hoog tempo blijft Jeff Meeks proberen om de gangsters in Denver te overtuigen van het feit dat ze hem vooral met rust moeten laten.

Sneller dan je als lezer zou willen trekt Peter de Zwaan je dwars door het verhaal heen en vliegen de grappen en de kogels je om de oren. Meeks blijft steeds fier overeind, wat trouwens niet gezegd kan worden van zijn jeugdliefde Elisha, die een bijzondere rol inneemt binnen alle gebeurtenissen. Uiteindelijk komen Meeks en gangsterbaas Madden tegenover elkaar te staan en wordt ook de betekenis van de titel van het verhaal duidelijk gemaakt. De voeder is een geweldig boek dat veel te snel is afgelopen en dat werkelijk schreeuwt om een vervolg. We want more, We want more…",1
"In deze sprookjesachtige roman lees je hoe een Pools meisje tijdens de tweede wereld oorlog probeert te overleven. Anna, een zevenjarig, wijs meisje komt er plotseling alleen voor te staan. Ze wordt onder de hoede genomen van een mysterieuze man. Hij spreekt net als haar vader vele talen en in haar beleving kan hij zelfs met vogels praten. Wie deze mysterieuze man is kom je niet precies te weten. Ze zwerven jarenlang samen rond en proberen onzichtbaar te blijven. Het kleine meisje wordt groter en langzamerhand moet zij voor hem gaan zorgen.

Ik heb zelden meegemaakt dat zo'n zwaar thema zo mooi is beschreven. Normaal gesproken blijft er een naar gevoel bij me achter maar dat heb ik met dit boek niet. De schoonheid van de taal overheerst in dit bijzondere boek waarbij de lezer zelf veel moet invullen.",1
"Robert Langdon en zijn schepper Dan Brown behoeven geen introductie meer. Na De Da Vinci code kon niemand meer om hen heen.
Brown heeft jarenlang gewerkt aan het derde boek met Langdon in de hoofdrol. Het enige wat bekend was, was dat de aandacht dit keer zou uitgaan naar de vrijmetselarij.
Grootste vraag is in zo'n geval of de auteur opnieuw met een overweldigend boek aankomt of dat hij gemakzuchtig leunt op het succes van zijn vorige titels. Mijn antwoord is dat Brown met Het verloren symbool De Da Vinci code heeft overtroffen. Tegenstanders zullen kunnen zeggen dat dit het zoveelste boek is waarin Langdon in korte tijd aan de hand van allerlei codes door een wereldstad gejaagd wordt en dat Brown wat dat betreft niet vernieuwend bezig is. Dat is zo. Maar als dat zo meesterlijk uitgewerkt wordt zoals Brown dat doet, dan is dat een aanbeveling.
Eerst het verhaal zelf. Langdon wordt op een dag gevraagd om een lezing te geven in Washington. Eenmaal aangekomen blijkt er geen sprake te zijn van een lezing. Iemand wil Langdon graag in Washington hebben. Door zijn vorige avonturen is zijn kennis van symbolen bekend geworden bij een groot publiek. Zijn tegenstander in Het verloren symbool heeft die kennis nodig om een eeuwenoud geheim van de Vrijmetselaars te vinden en te onthullen.
Langdons medewerking wordt geforceerd door de ontdekking van een afgehakte hand met symbolen op de vingertoppen. Als vrij snel daarna de CIA zich ook met deze zaak gaat bemoeien en haar eigen redenen heeft om de tegenstander te vinden, komt Langdon voor de derde maal in zijn leven terecht in een krankzinnige wedloop waarbij hij codes moet oplossen die hem door Washington moeten leiden.
Langdon wordt dit keer bijgestaan door Katherine Solomon, een zus van Peter Solomon. Peter heeft de hoogste rang binnen de vrijmetselarij in Washington en hij is degene die Langdon heeft opgevoed toen zijn ouders overleden. Katherine doet wetenschappelijk onderzoek naar de kracht van gedachten, een onderwerp dat de laatste jaren ook voorkomt in bestsellers als The secret en What the bleep do we know. Een erg interessant onderwerp dat jammer genoeg niet erg uitgewerkt wordt.
Na Rome en Parijs is Washington dit keer dus de plaats waar allerlei geheimen onthuld gaan worden. En voor wie zich afvraagt of deze stad daarvoor wel voldoende historie heeft, legt Brown maar al te graag uit welke rijke geschiedenis Washington heeft.
Het verloren symbool is een boek om in één ruk uit te lezen. Evenals Het Bernini mysterie en De Da Vinci Code zit het vol met codes en informatie over geheime genootschappen. De lezer zal de illustraties missen en zich tot het internet moeten wenden om afbeeldingen te zien van bijvoorbeeld Albrecht Dürers Melencolia en de Kryptos bij het gebouw van de CIA.
Brown past er dit keer voor op om kennis aan de lezer over te dragen door middel van dialogen tussen de personages, waarbij ze dingen aan elkaar uitleggen die de ander allang weet. Als er nu iets uit te leggen valt, en dat gebeurt geregeld, dan richt Brown zich rechtstreeks tot de lezer.
Naast al deze informatie is er ook veel ruimte voor actie, waarbij Brown zo af en toe plotwendingen opvoert die aan Jeffery Deaver doen denken.
In zijn vorige twee boeken kwam de katholieke kerk er nog slecht van af, maar de vrijmetselarij kan gerust zijn: Brown berokkent haar geen enkele schade.
Het verloren symbool zal haar weg naar het publiek net zo makkelijk vinden als De Da Vinci code. Ik weet niet wat voor onderwerp Brown hierna nog kan behandelen om dit te evenaren, maar als hij iets weet te bedenken, dan graag.",1
"Richard Zimler (1956) is geboren in New York, studeerde theologie en werkte acht jaar in de journalistiek. Sinds 1990 woont hij in Portugal waar hij naast zijn schrijfwerk, waaronder korte verhalen en recensies, zestien jaar journalistiek doceerde aan de Universiteit van Porto en aan een academie voor journalistiek. Sinds 2002 is hij genaturaliseerd Portugees staatsburger. Daarnaast is hij auteur van historische thrillers waarin de geschiedenis van het Jodendom een zeer belangrijke rol vervult. Zijn boeken, waarmee hij diverse prijzen won, stonden op bestsellerlijsten in 12 verschillende landen. In het Nederlandse taalgebied is in 1999 de vertaling van: The Last Kabbalist of Lisbon (De laatste kabbalist van Lissabon) verschenen, waarvoor hij in 1998 in Engeland de 'Book of the Year award' ontving. Van deze veelzijdige auteur is in 2011 een tweede boek in Nederlandse vertaling verschenen: De Warschau anagrammen.
In het najaar van 1940 wordt psychiater Erik Cohen, net als alle Joodse inwoners van Warschau, gedwongen om zich in het door de nazi’s ommuurde getto te vestigen. Hij trekt in bij zijn nicht Stefa en haar negen jaar oude zoontje Adam. Aanvankelijk loopt de relatie tussen de stugge en ontheemde Erik en zijn neefje stroef. Gedwongen om toch samen te leven onder barre omstandigheden, ontdooit hun verstandhouding en langzaamaan ontstaat er een warme band. Dan komt Adam op een dag niet thuis. De dag nadien wordt zijn lijkje, geheel ontkleed en verminkt, aan de christelijke kant van het ommuurde prikkeldraad teruggevonden. Kapot van verdriet en uit een diepgeworteld schuldgevoel omdat hij zijn neefje buiten had laten spelen, is Erik vastbesloten de moordenaar te vinden. Tijdens zijn speurtochten, samen met zijn oude vriend Izzy, ontdekt hij dat er al eerder een meisje uit het getto verdwenen is. Deze Anna is in dezelfde ontluisterende toestand als Adam in de muur van prikkeldraad gegooid. Wanneer er nog een lijk van een weesjongen wordt gevonden, concludeert Erik dat er een dieper verband moet zijn tussen deze gruwelijke moorden. De voortdurende vraag blijft of hij als Jood, onder de vreselijke leefomstandigheden, er toch in kan slagen het recht te laten zegevieren.
De titel van het boek verwijst naar het gebruik om eigennamen in anagrammen te veranderen. Dit was een gewiekste methode om met valse papieren de gettogrens over te steken. Deze gewoonte werd ook door sommige nazi’s toegepast, die niet het lef hadden onder hun eigen naam te opereren. Het boek wemelt van de symboliek, waardoor de auteur de Holocaust naar een hoger mythisch plan heeft getild. Want wat te afschuwelijk is voor woorden, moet toch verteld worden, ook al is het gegoten in een fictieve thriller.
Zimler heeft gekozen voor een raamvertelling, wat het lezen aanvankelijk niet gemakkelijk maakt. Het verhaal begint in 1941, als Erik na zijn dood in het getto terugkeert als een ibboer (Hebreeuws voor spook, dolende ziel). Hij zoekt naar sporen van zijn overleden familie en vrienden en aangekomen in de straat waar hij verbleef, ontmoet hij een man, Heniek, die is achtergebleven in de puinhopen van het getto. Op zijn uitnodiging vertelt Erik het relaas over zijn neefje Adam en de gruwelijke kindermoorden, terwijl Heniek het voor hem optekent. Tijdens zijn verslag spreekt hij Heniek af en toe aan, waardoor de belevenissen van Erik als een lang en aaneensluitend dagboek gelezen worden. Het taalgebruik is puur en weergaloos mooi, en de veelvuldig gebruikte metaforen voelen als pijnlijke, onderhuidse speldenprikken. Ondanks alle verschrikkingen die als leidraad dienen voor dit hartverscheurende verhaal, leest het als een spannende thriller, tegen de achtergrond van het dagelijks leven in een Jodengetto. Lief en leed, maar ook humor en positieve geluiden zorgen ervoor dat het boek geen lange aanklacht wordt tegen de gruwelijkheden ten tijde van de Holocaust. Het met prikkeldraad ommuurde eiland is het decor van de Joodse gemeenschap die, goedschiks dan wel kwaadschiks, in leven probeert te blijven, terwijl iedereen weet dat haar laatste uur geslagen is. Hierdoor leest De Warschau anagrammen als een intiem document, dat als een ijskoude deken over het leed van één heel volk ligt. De vertelling staat niet alleen symbool voor wat er zich in Polen heeft afgespeeld maar is tevens een universeel document over de Joodse geschiedenis.
Een geschiedenis die zo waar is, dat ongeloof als een siddering door je aderen loopt.
Het boek grijpt je bij de strot en verdient minstens zes miljoen sterren: “wij zijn onze doden op zijn minst verschuldigd hun uniekheid te eren”, aldus Erik Cohen.",1
"Ik heb kennisgemaakt met Voorlopers door de Hebban leesclub van “De kracht van Velen” omdat het beter was om deel 1 eerst te lezen heb ik het boek gekocht. Het verhaal gaat over een meisje van 15 jaar die een bijzondere gave heeft. Emma voelt, ziet en hoort meer dan de meeste mensen. 2 jaar geleden is haar papa er vandoor gegaan en heeft haar achtergelaten met haar mama en broertje. Wanneer Emma door het bos wandelt staat er opeens een meisje voor haar, in het paars, namelijk Philana. Ze vraagt om mee te komen naar Frankrijk. Emma gaat mee naar het dorp, daar wonen allemaal Voorlopers en haar gave is daar normaal. Haar vader is niet blij met haar komst…

Het boek is bedoeld voor YA, dit merk je aan het taalgebruik. Maar het verhaal groeit en je gaat er steeds meer in gaan geloven. Dit zorgt ervoor dat je wil blijven doorlezen. Het verhaal is ingedeeld in 30 hoofdstukken en verveelt nooit. Op het einde was ik heel benieuwd naar het tweede deel, die ik ondertussen ook vlot gelezen heb.",1
"Oh oh wat een spannend verhaal van dit slotfinale van de vleugels trilogie van Vanessa Gerrits.

Wil eigenlijk helemaal niet dat het eindigt. Het is helaas niet anders.

Lucy en Max gaan weer op avontuur en zullen weer een romantische maar spannend avontuur maar zijn ze daar wel klaar voor samen?

Ik zal Lucy en Max missen. Het was zeker de moeite waard om zo lang op te wachten op de finale boek.",1
"Dit boek heb ik gelezen voor de #hebbanbuzz.

Op het eiland Semaris, een eiland in het Pelargo archipel wonen Marit en haar autistische broertje Auric.
In hun wereld is magie en kunnen spreuken voor elke prijs worden gekocht & uitgesproken.
De spreuken worden uitgesproken door de Magyckers van het eiland Aimerey.
De Magyckers zijn de enige die de spreuken kunnen uitspreken, maar deze spreuken zijn van korte duur en kunnen niet worden herhaald, doordat ze direct na het uitspreken worden gewist uit het geheugen van de Magycker.
Als de Magyckers naar Semaris toe komen om daar de rotsblokken te vernietigen die De Kloof blokkeren, gebeurd het onmogelijke: De spreuk van de Magycker wordt herhaald.
De paniek breekt uit!
De Magyckers die eeuwenlang de monopolie op magie hebben kunnen niet toestaan dat iemand anders spreuken kan herhalen en openen de jacht op die persoon.
Als Marit en haar broertje erbij betrokken raken, zullen ze moeten vluchten voor hun leven Ze krijgen hulp van een man, maar wat heeft hij te verbergen?


Wat een interessante wereld is dit zeg!
Draken, luchtschepen en magie, combineer dat met actie en je hebt een top verhaal!
De landkaart voorin en de prachtige cover maakt dat dit ook een schitterend boek is om naar te kijken.
Dat Auric autisme heeft zorgt voor diversiteit in dit boek en komt erg realistisch over.
Maar zijn naïviteit en koppigheid irriteerde mij eerlijk gezegd soms wel een beetje, vooral omdat Marit het daar zwaar mee heeft.
Zij zorgt voor haar broertje en wil hem beschermen, maar soms maakt hij de dingen erger.
Auric laat heel moeilijk zijn gevoelens zien, behalve aan zijn troeteldiertje Rolly.
Dat is echt zijn maatje en je ziet ook hoe hoeveel hij om dat diertje geeft..

Doe mij ook maar zo'n Roekil als huisdier! ;)

Er zijn na het lezen van dit boek nog wel wat onbeantwoorde vragen, maar die zullen waarschijnlijk in de latere delen beantwoord worden, omdat ''De Klauw'' het eerste deel van de serie is.
Ik kijk alvast erg uit naar het volgende deel!",1
Leuke aanvulling op de Harry Potter serie! Wel eerst de serie zelf lezen anders wordt het e.e.a. je al voortijdig duidelijk.,1
Ik vind dit boek echt een topper!! Aspe heeft héél goede boeken en ik blijf ze lezen. Ik kan er niet genoeg van krijgen. En Tango is het meest spannende boek van allemaal. Dus 5 sterren!!,1
"Drie lezers op Hebban geven het boek uit 1920 vijf sterren, maar er is (nog) geen recensie. Wat betekent dat? In mijn optiek het volgende: A. Roland Holst is boven elke twijfel verheven. Met een kritische blik naar zijn novelle kijken zou heiligschennis zijn.
Het verhaal gaat over liefde, trouw en bovenal het noodlot. Bij de geboorte van Deirdre voorspelt een druide dat zij door haar schoonheid ‘droefheid zal brengen en ondergang’. Haar ouders zenden haar weg met een verzorgster om aan de voorspelling te ontkomen.
Door een toevalligheid verneemt koning Concobar van Emain Macha van haar bestaan en besluit dat zij zijn koningin zal worden. Maar dan vinden Noisa, de oudste zoon van Usnach, en Deirdre elkaar ‘onherroepelijk, gelijk de wind en de zee’. Enige tijd leven zij in afzondering samen met Ardaan en Anla, de broers van Noisa. Het geluk kan echter niet duren.
Roland Holst baseerde dit verhaal op oude Keltische verhalen. Het taalgebruik is zeer poëtisch. Beschrijvingen van de wind, storm, de zee, de lucht, licht en donker leiden gebeurtenissen in of worden gebruikt in vergelijkingen. Regelmatig wordt ‘het Westen’ aangehaald, waar volgens Roland Holst het onbereikbare Elysium achter de zee is gelegen. Deirdre (met name) en de zonen van Usnach lijken verheven boven gewone stervelingen. Desondanks is het noodlot onafwendbaar.",1
"Tamara Onos, zelf arboprofessional, schrijft een boek waarin Renske arboprofessional op het gebied van gevaarlijke stoffen, de hoofdrol speelt. Renske is gescheiden en heeft twee pubers, Stijn en Liselotte. Onder druk raakt Stijn bij zaken betrokken die niet helemaal zuiver op de graat zijn. Renske heeft het niet helemaal door hoe erg hij betrokken is bij de verkeerde dingen, ze wijt het aan pubergedrag en probeert het los te laten. Zelf snapt ze niets van de verwarde, dronken lijkende visser, die verdronken wordt gevonden. Ze kent deze man en kent hem niet als drinker. Een oplossing lijkt er niet te zijn en ze wordt door agent Marc niet echt serieus genomen.

Dit debuut van Tamara is een heerlijke thriller. Lekker spannend, meeslepend maar toch ook luchtig. Ik vond met name het stuk over Stijn wat hem overkomt erg indrukwekkend. Ben blij dat ik op dit moment zelf geen pubers heb. Dat is dus wat dit boek met je doet, je gaat het bedenken in je eigen leven. De vasthoudendheid van Renske is ook goed beschreven en herkenbaar, ze is als een pittbul om er achter te komen wat er aan de hand is, maar ook de manier waarop ze als ze alles heeft geprobeerd los laat. Het einde zie je op een gegeven moment wel een beetje aankomen maar toch zorgt Tamara nog voor wat verrassingen. Er blijven nog wel vragen over en ik ben ook wel benieuwd hoe het nu verder gaat met Renske, er wordt dan ook een deel 2 beloofd. De taal is niet moeilijk, echt een heerlijke thriller.

Ik geef daarom graag 4 sterren.",1
"Het laatste jaar van Marvellous Ways is een prachtig, poëtisch geschreven boek. Het was voor mij de eerste kennismaking met deze auteur.

Marvellous Ways is een dame op leeftijd, 89 jaar die de jonge Drake ontmoet. Hij zwicht onder een trauma van de 2de wereldoorlog. Hij heeft een brief in handen gekregen die hij haar bezorgen wil. Marvellous woont in Cornwall aan een afgelegen rivier in een woonwagen. Zonder het van elkaar te weten staan ze op een breekpunt in hun leven. Samen hebben ze prachtige gesprekken in het mooie omschreven landschap.

Naast Drake en Marvellous ontmoeten we nog een aantal personages, zoals Missy, Peace en Paper Jack. die het verhaal tot een prachtig geheel vormen. Uiteindelijk komt het verhaal tot een prachtige afronding.

Sarah Winman heeft mij verrast met haar boek. Het is een boek die je of geweldig vindt of juist helemaal niks. Maar man o man wat heb ik genoten van haar beeldende en poëtische schrijftaal. Daarnaast zet Sarah Winman je tot denken over de onderliggende boodschappen die je proeft tijdens het lezen. Ik heb het boek niet achter elkaar gelezen maar juist met momenten weggelegd om het verhaal te voelen.",1
"Tranen met tuiten huilen? Het boek wegleggen met een rode neus en rode oogjes? Steeds weer opnieuw? Dit zijn dingen die je kunt verwachten van Een verre plek vlakbij van Hayley Long. Maar wat heeft het boek nog meer te bieden dan bakken met tranen en snot?
Het gezin van Dylan Thomas Taylor (vernoemd naar de dichter Dylan Thomas) en Griff Rhys Taylor (vernoemd naar Gruff Rhys, de zanger van de band Super Furry Animals) is een gelukkig gezin. Hun ouders zijn nog stapelverliefd op elkaar en met elkaar reizen ze de hele wereld over. Na een heerlijke zomervakantie slaat het noodlot toe en daar begint het boek.
In het eerste hoofdstuk weet Hayley Long in een paar bladzijdes de personages zo neer te zetten, dat je al meteen met ze mee gaat voelen. Als lezer weet je dat er ieder moment iets mis kan gaan, maar waar zit het gevaar? Iedereen lijkt gelukkig, maar als je de achterflap hebt gelezen, dan weet je dat dit gezinnetje niet zo gelukkig blijft. De emotionele klap komt eigenlijk al meteen na het eerste hoofdstuk en dat dit meteen aangrijpend is, is erg knap gedaan door de schrijfster.
De personages voelen al snel als echt en hun relatie onderling wordt ook al snel duidelijk. Het boek is geschreven vanuit het oogpunt van Dylan. Hij is de stille zoon in het gezin, hij zegt alleen iets als hij iets te zeggen heeft. Hij en zijn broer Griff zijn close, maar hebben natuurlijk ook hun broederlijke ruzies. Soms hebben de twee aan een blik genoeg om elkaar te begrijpen.
Regelmatig springt Dylan uit het ‘heden’ van het boek om te gaan naar een ‘verre plek vlakbij’. Aan de ene kant geeft dit het verhaal meer achtergrond, maar aan de andere kant zijn de stukjes in het heden veel interessanter. Tijdens het lezen van het boek lijken de flashbacks soms te geforceerd en halen ze je ineens uit het verhaal. Maar als naar het hele boek gekeken wordt (met het einde in je achterhoofd), dan blijken deze stukjes toch een plek te hebben in het grote verhaal. Achteraf dus logisch, maar tijdens het lezen voelen ze als onnodige uitstapjes en dat is jammer.
Verder gebeurt er na het grote ongeluk niet veel in het verhaal. De jongens moeten vooral wachten en worstelen met hun eigen rouwproces. Toch is dat slim gedaan, want zo staat het emotionele enorm op de voorgrond en dat maakt het boek sterker.
Muziek speelt een belangrijke rol in het boek, net als de dichter Dylan Thomas. Muziek verbond de mannen in het gezin. Na het ongeluk helpt muziek (vooral het nummer The Nearest Faraway Place van de Beach Boys) bij het rouwproces. Het verbindt de jongens weer met hun vader, maar ook met elkaar. Griff weet het verlies een plekje te geven met de hulp van nieuwe vrienden, waar hij ook een band mee krijgt door muziek.
Het muziekthema is overigens verre van subtiel in het verhaal verwerkt. Dat het ook vooral gaat over The Beatles, de Beach Boys, Nirvana en Kanye West (of tegenwoordig Ye West) maakt het ook niet heel origineel. De personages worden neergezet als echte muziekliefhebbers, maar voor muziekliefhebbers hebben ze een erg standaard smaak. Het was leuk geweest als daar nog een onbekendere naam tussen had gestaan. Maar dit is een klein kritiekpuntje en ook niet echt belangrijk voor het verhaal.
Een verre plek vlakbij is geen boek waar je een eeuwigheid mee bezig zult zijn. Het leest vlot en als je er goed voor gaat zitten kun je er zo doorheen sprinten. Houd er wel rekening mee dat een doosje tissues geen overbodige luxe is bij het lezen van dit boek. Hierdoor is dit boek niet het beste boek om in de trein te lezen.",1
"In analepsis vertelt Robert Haasnoot hoe een gruwelijk militair 'miserverstand' toch de kiem vormt voor een romantische liefde. Een ware liefde die opbloeit achter de piano en die haar weg vervolgt achter de registers van het orgel. Uiteindelijk stelt de protagonist een daad, en komt het laatste vaarwel uit een onverwachte hoek.",1
"Dit boek is te lezen, als je het eerste deel gemist hebt, maar het verhaal komt veel beter tot z'n recht als je het Messias mysterie wél gelezen hebt. Wederom een spannend verhaal wat verder gaat met het ingezette thema. Helaas doet het einde weer wat gekunsteld aan.",1
"Wat een heerlijk verhaal, geweldig plot. Eén van de betere, zo niet de beste literaire thriller die ik gelezen heb. De diepe psychologische laag in combinatie met de spanning die 383 pagina's lang voelbaar is maken het voor mij een waar kunstwerk. Dit product van creativiteit verdient een mooie expositie. Kan niet wachten op het vervolg. Ik wens de schrijfster heel veel succes en geluk in haar verdere carrière. Ik weet zeker dat haar werken velen zullen boeien en inspireren!",1
Eindelijk nog eens een serie waar ik me in kan vastbijten. Ik hoop dat er nog veel boeken komen in deze serie! Ik ben verslaafd!,1
"Ik heb uit dit boek met name de soepen gemaakt rond lunchtijd o.a. paprikasoep, linzensoep en heldere paddenstoelensoep. Allemaal even heerlijk en makkelijk te maken.",1
"Deze boeken zijn me een paar laar geleden aangeraden. Binnen 2 weken op vakantie waren ze uitgelezen, ik heb ze sinds 2 jaar zelf in mijn boeken collectie en ben er nog steeds erg blij mee en zelfs voor een 2de keer gelezen! Geweldig wat een bijzonder verhaal over family en liefde.",1
"Samir, zoon uit een Libanees vluchtelingengezin, kan in Duitsland niet echt aarden. Zeker niet wanneer zijn vader het gezin van de een op andere dag verlaat. Met de jaren rijzen de vragen over zijn vaders plotselinge verdwijning. Vragen waarop hij in Libanon antwoorden hoopt te vinden.",1
"Van te voren was ik was gereserveerd over dit boek. Ik vind het namelijk nogal wisselt of de boeken van Vermeer echt aanslaan bij mij of niet. Maar uiteraard verdient elk boek een eerlijke kans.

Het boek begint sterk. We volgen Chantal die last heeft van een stalker. Tot overmaat van ramp is dit niet alles. Uit het niks staat haar nichtje op de stoep met een tas met spullen. Met het verzoek of Chantal voor haar kan zorgen.

De gebeurtenissen volgen elkaar dan snel op. Maar om wat rust te creëren gaat Chantal samen met haar vriend Niels en haar nichtje op skivakantie. Maar ook daar voltrekt zich de volgende ramp. Haar nichtje raakt zwaar gewond. Chantal moet nu kostte wat kost haar zus, de moeder van het kind vinden voor het te laat is.

Zoals eerder gezegd begint het boek vlot en ijzersterk. Het rappe tempo van het boek zorgt voor een snelle leeservaring die je mee voert. Een storingspunt vond ik op een gegeven moment wel het altijd maar een antwoord hebben van Niels. Tot op het betweterige.

Gedurende het boek neemt de snelheid af en voelt het boek ineens een stuk gematigder aan. Nog steeds een goed verhaal, maar bij mij overheerste het gevoel dat de auteur hier meer werk aan had kunnen besteden om het een passender slot te geven.",1
"Het eerste deel in een nieuwe reeks thrillers van Corine Hartman.
Jessica Haider is een rechercheur die in dit deel wraak neemt op de man die haar zoon vermoorde en denkt dat een zelfmoord van een 16 jarig meisje geen zelfmoord is. Het is een zeer verrassende vernieuwende zeer eigentijdse rechercheur, ze doet veel op haar eigen manier en of dat geoorloofd is, is een twee, maar spanning, wendingen, plots verrassende wendingen en ga zo maar, pageturners te over. Maar zo goed en kan het iedereen aanbevelen, voor vakantie helemaal uitermate geschikt, als verjaardagskado of zomaar cadeau geven of voor jezelf. voor de prijs hoef je het niet te laten slechts 15,00 voor een superspannend boek met een ongewone rechercheur. In zijn genre KLASSE !!!!!


oh je en dan vrouwenthriller zullen we dat maar vergeten het is een thriller voor iedereen voor vrouw en man voor man en vrouw.
Het is voor iedereen genieten.

Corine heeft een mooi begin gezet met dit eerste deel van een nieuwe reeks en we kunnen er denk vanuit gaan dat de volgende delen nog spannender worden, aanbevelingswaardig. Een thrillerschrijfster op eenzame hoogte. Klasse Corine. groet faceton",1
"Aan het eind van WO II werden overlevenden uit de kampen naar Zweden vervoerd. Vaak ernstig ziek, getraumatiseerd, beroofd van bezittingen en waardigheid. Veel rechten hadden ze ook in Zweden niet, evenmin als veel bezigheden. De meesten waren daarvoor overigens ook te ziek.
Miklos vraagt een lijst op van vrouwelijke Hongaren, die ook in Zweden zijn. Hij schrijft ze allemaal een brief, in de hoop met een van hen een relatie te beginnen. Miklos heeft nog maar korte tijd te leven. Hij heeft tbc.
Lili is een van de vrouwen die zo'n brief krijgt. Aanvankelijk slaat ze er weinig acht op, maar als ze weer in het ziekenhuis moet worden opgenomen, verveelt ze zich en schrijft terug. De briefwisseling wordt steeds intensiever. Miklos en Lili worden verliefd.
Lili heeft twee vriendinnen, Miklos een vriend. De vriendschap wordt ook nadrukkelijk beschreven, met de spanningen die ook in die relaties optreden door de omstandigheden.
Artsen treden op als vertrouwenspersonen en doen daar hun uiterste best, hoewel ook zij aan allerlei regels gebonden zijn en haast bezwijken onder de spanning.
De schrijver heeft dit verhaal van de liefde van zijn ouders beschreven. Na het overlijden van zijn vader overhandigde zijn moeder hem de stapels brieven van vijftig jaar geleden. Die brieven, waarvan fragmenten een groot deel van het verhaal vormen, waren het uitgangspunt voor dit boek.
Indrukwekkend.",1
"Het boek met de prachtige lange titel Het literaire aardappelschiltaartgenootschap van Guernsey, is onlangs verfilmd en draait in de bioscopen. Het boek van 2009 staat dus weer opnieuw in de belangstelling en wordt opnieuw uitgegeven met een nieuwe cover waarop de hoofdrolspelers uit de film zijn afgebeeld.

Het boek heeft een bijzondere opbouw, elk hoofdstuk is namelijk een brief. Door middel van de inhoud van de brieven wordt het verhaal verteld van Juliet. Juliet is schrijfster en schreef tijdens de oorlog columns in de krant onder het pseudoniem Izzy Bickerstaff. Na de oorlog zijn deze gebundeld en uitgegeven in boekvorm. Het boek is een groot succes en Juliet gaat op tournee.
Als ze een brief krijgt van een inwoner van Guernsey, is ze verrast en geïnteresseerd. Ze schrijft terug en dat is het begin van een uitgebreide correspondentie met diverse inwoners van het eiland. Guernsey is bezet geweest door de Duitsers en er zijn veel verhalen te vertellen. Juliet besluit die verhalen te gebruiken voor een nieuw boek.

De verhalen in de brieven zijn mooi en vaak ontroerend. Praten over de oorlog die nog zo vers in het geheugen zit is niet makkelijk, maar verwerkt in een brief lukt het wel. Het geeft een kort, maar helde beeld van de gebeurtenissen op het eiland. Het leven was er zwaar, maar met elkaar kwamen ze er doorheen.

Door het gebruik van brieven leest het boek makkelijk en vlot. Het enige minpunt is, dat de stijl van alle brieven hetzelfde is, hoewel de afzender elke keer anders is. Een variatie in stijlen had het boek helemaal afgemaakt.
Maar het verhaal is bijzonder, het heeft alles, drama, een beetje spanning, saamhorigheid, mooie personages en ook nog liefde.",1
Ik heb echt van dit boek genoten. Vond het een spannend verhaal. Alleen jammer dat het einde wat ongeloofwaardig was.,1
Een heftig boek wat je mee trekt in een klein deel van een wereld met terreur. Ik had een beetje meer van de aanslag zelf verwacht. Meer omschrijvingen van wat ze zagen en hoorden. Ze waren wel erg snel weg van het gebeuren. Maar dan had het misschien te grafisch geweest.,1
"Mattias was nog jong maar ging dood.
Zij bleven achter. Zij vertellen.

""Een week na Mattias werd zijn fiets bezorgd.""

In negen hoofdstukken vertellen achtereenvolgens zijn vriendin Amber, zijn vriend Quentin, zijn opa en oma, een verkoper die alcoholist is, een gamer die ook roadie was, zijn moeder Kristianne, de blinde loper Chris, de moeder van een ongelukkige en tenslotte nogmaals Amber, over hun herinneringen of gebrek aan herinneringen aan Mattias en hoe ze daar mee zijn omgegaan.

Sommigen hadden hem lief, anderen kenden hem nauwelijks, en alle herinneringen zijn anders. In elk leven speelt hij een cruciale rol, soms juist door er niet te zijn. Acht verschillende levens die in dit boek verbonden zijn door Mattias.
Langzaam wordt duidelijk wie Mattias was en wat er die avond gebeurde.

Zijn vriendin zag hem niet meer nadat ze ruzie hadden...
Dit boek laat de lezer nadenken over angsten van nu, over hoe je met verlies om kunt gaan en, omdat er anders niets meer is, over herinneringen die we benoemen en die soms veranderen naarmate de tijd verstrijkt.

De prachtige cover symboliseert de plaats waar het eindigde.

'Na Mattias' leest lekker vlot en door de bijzonder manier van samenstelling blijft het interessant tot en met het laatste woord. Het is een spannende maar ook ontroerende roman. - Graag Gelezen.",1
Wat een heerlijk boek was dit zeg! WOW ik kon niet stoppen met lezen en heb hem gister dan ook in 1 ruk uitgelezen. Een mooi spannend verhaal en ik houd er wel van om een boek te lezen dat verteld wordt door meerdere personen. Een echte aanrader dit boek.,1
Iedereen was wel ontroerd bij het overlijden van de burgemeester. Deze columns van Femke raken een gevoelige snaar. Ontluisterend en integer zijn de verhalen van dezeen moedige vrouw.,1
"Zo'n 30 jaar nadat Feist het eerste deel uit deze serie Magiër schreef, komen we nu bij het einde van deze epische serie.

Ik ben de tel een beetje kwijtgeraakt over het hoeveelste boek in de complete serie dit is.
[spoiler-alert]Ik vroeg me steeds af wat er met Kind was. Ze moet een belangrijke rol spelen in het verhaal, maar tot dus ver heb ik daar nog niets van ontdekt.[/spoiler-alert]

Het aantal personages in de serie maakt het soms lastig om te weten wie nu ook al weer wie was, zeker omdat Feist nogal de neiging heeft om namen te hergebruiken. Een stamboom zou niet misplaatst zijn.
het boek voelt iets donkerder dan de voorgaande, maar eindigde nogal abrupt. Wel goed om te zien dat een van mijn favoriete personages (Nakur) terug keert, als demon, maar toch.. Nakur is terug!!!

Vijf jaar na Voor de poorten van het duister is het Koninkrijk der eilanden in gevaar. Kesh bereidt een grootste invasie van de Verre Kust voor om deze te koloniseren. Niemand heeft dit in de gaten, en alle informanten in Kesh zwijgen.

In het rijk van de demonen krijgt een jonge demon met de naam 'Kind' steeds meer kracht en kennis. Zij en haar leermeester lijken in niets op de demonen die we eerder ontmoette in Midkemia. Er zijn echter gevaarlijkere dingen dan demonen om ons zorgen over te maken. Veel erger, en dat probeert probeert voet aan de grond te krijgen in andere rijken.

Het duurde eventjes voor dat het verhaal echt liep, maar uiteindelijk kwam het toch goed.


(later misschien meer)",1
"Kismet sprak me meteen aan bij de beschrijving. De negenentwintigjarige Moira Singer kent de liefde alleen maar uit speelfilms en liedjes, lekker veilig en op afstand. Pas als ze op een feest de vijf jaar oudere Finn ontmoet leert ze te denken met haar hart. Tijdens een warm weekend, midden in de zomer, voelt het alsof ze zijn voorbestemd, of zoals Finn het uitdrukt: dit is kismet.

Dat ik (en iedereen) Kismet mag lezen is ook een mooi soort lot. Het verhaal maar de onderliggende thema's zijn mij op het lijf geschreven, ik werd er door geraakt. Ik wil er niet al te veel over verklappen, maar als je van een goed geschreven liefdesverhaal met een twist houdt, dan is Kismet iets voor jou.

Ik kijk uit naar de volgende boeken van Stefan.",1
"Menig recensent heeft er het hoofd al over gebroken: hoe krijgt Murakami het toch voor elkaar om zijn lezers telkens weer te betoveren? Zijn schrijfstijl is niet uitzonderlijk, hoewel hij een meester is in het verzinnen van mooie metaforen. De verhalen zijn niet echt spannend, de plotwendingen zijn raar en de karakters zijn meestal irritant passief. Bovendien kunnen de dikke pillen van Murakami zo’n 10 tot 20 procent afvallen. En toch is de onderstroom onweerstaanbaar. Na honderden pagina’s is de lezer ervan overtuigd iets heel belangrijks te hebben ervaren … maar wat dan?

Misschien zit het hem wel in de simpele dingen, de onopvallende tussenruimtes van alledag. Ruimtes die zo gevuld zijn met het niets, dat het vreemd aan gaat voelen: verlaten bouwplaatsen, parkeerplaatsen langs snelwegen, de galerij van een flatgebouw. En dan niet in de schemering of midden in de nacht, nee … liefst op klaarlichte dag. Juist dan weet Murakami een sp(r)ook(jes)achtige sfeer te creëren. De hoofdpersonen laten dat alles over zich heen komen, verbazen zich slechts. En zo ontstaat een vreemd soort rust, een stilte die zwanger is van … ja, van wat?

Dorris Lessing schreef ooit: ‘als een verhaal niet openstaat voor interpretatie, dan is het een saai verhaal. Hoe meer interpretatie, hoe beter.’ Dat laatste vraag ik me af: het kan ook over het randje gaan en dan verlies je lezers. Zo is dit boek niet geschikt voor lezers die houden van een afgerond geheel waarbij alle karakters en details uiteindelijk hun plekje krijgen. Murakami laat heel veel open en beweegt onophoudelijk tussen pure realiteit en magisch realisme. Lessing zei ook: ‘een boek dat je verveelt als je 20 of 30 bent, kan deuren voor je openen als je 40 of 50 bent, en vice versa. Lees een boek op het voor jouw goede moment.’ Maar ja, hoe weet je of dit het juiste moment is?
Lastig … ik kom er niet uit.
In ieder geval heb ik van dit boek genoten: een uitdaging van verbazingwekkende grootsheid.",1
"Een prachtig boek..
Nou , krijg ik het gevoel dat je mss een hondenliefhebber moet zijn om dit allemaal te waarderen. Volgens zou ik er net zo hard van genoten hebben
als het over paarden ging, maar zeker weten doe ik het niet.
Het verhaal gaat zeker niet in rap tempo, dat maakt
het alleen maar mooier voor mij. Liefhebbers van Amos Oz weten wat ik bedoel.
Wat mij betreft een mega- aanrader..genieten tot het einde en daarna..",1
"Dodenweg - Olga Hoekstra

Deel 1 van de Saksenburcht-serie.

Dit boek is een eerste thriller van Olga Hoekstra.

Het hele verhaal speelt zich af in het kleine stadje Saksenburcht.
Nadat twee ongelukken in een korte tijd zijn gebeurd op de DeRuijterweg, een zeer slecht onderhouden weg waar veel klachten over zijn, wordt rechercheur Thomas DeLohr op deze zaak gezet.
Door deze ongelukken gaan de gedachten van DeLohr terug in de tijd, naar hetgeen hij zelf heeft meegemaakt. Hij probeert dit van zich af te zetten.

Fleur Benedictius is een beginnend journaliste en komt uit een zeer bekende advokatenfamilie.
Zij wil dolgraag op deze zaak gezet worden en zo met een erg goed eerste bericht in de Courant komen. Maar haar baas probeert haar hiervan af te houden. Buiten zijn weten om houdt Fleur toch alles in de gaten en probeert overal van op de hoogte te blijven.
Hierdoor komt zij met rechercheur DeLohr in contact.
Ook door deze kennismaking wordt Thomas DeLohr weer naar het verleden terug gebracht.

Tijdens het onderzoek blijken de 'ongelukken' uiteindelijk geen ongelukken te zijn maar moorden.
Er gebeuren dan ook allerlei dingen dat veel spanning brengt in het verhaal.

Het boek is op een erg vlotte en prettige manier geschreven en als je dan ook eenmaal bent begonnen met lezen, dan wil je alsmaar verder lezen.
Het is dan ook een zeer goed en sterk debuut van Olga Hoekstra.

Hannie Snels",1
"Cassie en Coco zijn opgegroeid zonder hun moeder. Samen met hun vader gingen ze bij hun oma Pearl wonen waar ze liefdevol werden opgevangen.

Cassie

Het leven van Cassie is perfect. Ze heeft een lieve man en 2 prachtige dochters. Haar werk doet ze vol overgave. Maar de laatste tijd lijkt het haar te ontglippen en zoekt ze steun bij een glas wijn.

Coco

Coco heeft een eigen zaak, een winkel in tweedehands retro kleding. Ze heeft geen man in haar leven nodig vindt ze. Maar is dat wel zo? Wanneer haar vriendin haar hulp nodig heeft merkt ze dat er meer in het leven is dan een eigen zaak.

Hartverwarmend

Cathy Kelly zet met deze roman een hartverwarmend verhaal op papier. Ondanks hun eigen problemen staan de twee zussen zoveel mogelijk klaar voor elkaar en voor anderen. Het verhaal is heerlijk luchtig geschreven waardoor de vele emoties waar je mee te maken krijgt niet te zwaar vallen. Door de goede personage beschrijvingen leer je de mensen goed kennen en leef je met ze mee.

Liever iets meer inhoud

Ondanks dat alles goed samenkomt had ik het einde liever wat uitgebreider gezien. De gebeurtenissen zijn daar te kort en abrupt. Het lijkt een beetje of er pagina's te weinig waren om er alles netjes op te krijgen. Wat meer inhoud in dat gedeelte had het verhaal meer compleet gemaakt.

Al met al toch een heerlijke roman.",1
"Jane Harper. Wauw, wat een geweldig boek.
goed geschreven, tot het eind toe spannend.
Ik kijk al weer uit naar haar tweede boek",1
"Na het lezen van ""het experiment"", is en blijft Fitzek mijn ""kampioen"" van de psychothrillers. Het boek in 1 adem uitgelezen, heb er zelfs mijn slaap voor gelaten. Geniaal, zoals hij je als lezer constant op het foute been weet te zetten, of je gewoon in de waan laat. Een meesterwerk!",1
"Boek, De bijen van Laline Paull, een heel bijzonder boek. Mijn
gedachten over het leven van een bij zijn voor altijd veranderd
door het lezen van dit boek. Het verhaal gaat over een jonge bij
die in de laagste sibbe in de huif wordt geboren. Een werkster die
de huif, bijenkast, moet ontdoen van de lijken en troep die er in
de huif zit. In het verhaal maken we kennis met de organisatie
binnen de huif. De verschillende families/klassen, sibbe genoemd,
en hun taken. Flora 717, zoals de jonge bij heet, is erg leergierig
soms ook wat onbezonnen maar vooral onbevreesd, en maakt van alles
mee. Alles om haar huif en de koningin te dienen. Ze beleeft
allerlei avonturen buiten de huif maar ook binnen in de huif maakt
ze van alles mee. Tijdens het lezen dacht ik steeds dat het boek er
vast en zeker mee zou eindigen dat Fiona de nieuwe koningin zou
worden in de huif. Maar dat gebeurt niet. Er zijn zeker paralellen
te trekken tussen het verhaal van de bijen en de maatschappij
waarin wij leven. Een heel fijn boek om te lezen over een onderwerp
waar ik niks vanaf wist, het is vlot geschreven en ik ben het met
Jan Siebelink eens als hij zegt ""dit verhaal heeft mij diep geraakt
en zal de harten van vele lezers veroveren"".",1
"Ik mocht het boek zomermeisjes Buzzen! Daar ben ik Hebban en uitgeverij Bruna erg dankbaar voor! Ik heb kennis gemaakt met een nieuwe geweldige schijfster!

Het debuut van Jobien is een krachtig boek waarmee ze zich zelf op de markt zet! De hoofdpersoon Lot is profiler en word na een opleiding in Zweden overgeplaatst naar Twente! Ze komt hier terecht in een team met mannen die ""vast geroeste gewoontes"" hebben als t op vrouwen aan komt! Het team vind dat een vrouw achter t fornuis thuis hoort en ze zullen het haar dan ook niet gemakkelijk maken! Nadat het 2de slachtoffer valt en Lot steeds belangrijker word voor t onderzoek weten de mannen haar sneller te waarderen!

Het boek word vanuit 2 perspectieven geschreven! Lot en de dader! Als je t verhaal van de dader leest ontwikkel je voor hem een soort afschuw maar stiekem ook een soort medeleven! Soms een vorm van irritatie! Het verhaal van de dader is goed weggezet!

Gedurende het hele boek blijft het spannend! Het is lastig weg te leggen! Het einde kwam wat abrupt! Aan het einde blijft de lezer met vragen achter! Betekend dit dat er een vervolg komt of dat het verhaal afgelopen is en je nooit alle antwoorden zal krijgen!",1
"Heb jij SuperFinn al ontmoet? Mijn kleuters wel en ze waren onder de indruk.
Finn is een stoere jongen en met zijn rode cape om kan hij alles, durft hij alles en voelt hij zich een held. Op een dag krijgt hij van zijn vader een nieuwe grote fiets. Finn durft daar wel op, immers hij draagt zijn cape. Wat hij niet weet, is dat hij wegfietst zonder cape. Ontdek in dit boek 'SuperFinn en zijn cape' of Finn ook zonder cape een held is!
Een prachtig prentenboek met een goed verhaal, wat in kleine stukjes tekst wordt verteld. Jonge kinderen zitten er meteen in en ontdekken snel wat er gebeurt met de cape.
De illustraties zijn kleurrijk en lekker groot. Dit nodigt kinderen uit om zelf het verhaal na te vertellen.
'SuperFinn en zijn cape' is uitstekend geschikt om na het voorlezen met jonge kinderen in gesprek te gaan over vertrouwen hebben in jezelf. Ze hebben soms net dat steuntje in de rug nodig om iets uit te voeren.",1
"Ik ben niet iemand die heel gemakkelijk een boek wegleest. Ik hou het meest van waargebeurde verhalen en dit boek is voor mij een verschil tussen lezen en laten beleven. Eenmaal begonnen in dit boek kon ik het niet meer loslaten, hetgeen bij andere boeken nogal eens gebeurde. Groot respect voor Dina-Perla.",1
"Heb je Pride en Prejudice van Jane Austen gelezen? Dan moet je Landgoed Longbourn lezen. Niet omdat je mr. Darcy terug zal tegen komen. In dit boek is hij slechts een figurant. Het verhaal van de familie Bennet is een rode draad. Een rode draad die je kent, dat maakt het lezen van dit boek zo leuk. Het verhaal gaat nl. over de bedienden die in het huis werken. Zij treden uit de schaduw, terwijl de hoofdpersonages van Pride en Prejudice naar de achtergrond verdwijnen ... zo krijgt het verhaal een dubbele bodem, een extra dimensie. Trippen vond ik het, vooral wanneer de verhalen elkaar overlapten.",1
"Erg goed en spannend boek, met een verrassend einde, is er eigenlijk een vervolg hierop??
Mijn eerste Alex Cross en die is goed bevallen!",1
"Genadeloze Koning is het eerste deel in de Mount trilogie van Meghan March. Het boek is vertaald door Jen Minkman.

Het boek gaat over Keira die dankzij haar overleden man een hele grote som geld schuldig is aan Lachlan Mount, Mount is de laatste persoon aan wie je iets schuldig wil zijn. Mount is de koning van New Orleans en genadeloos. Hij regeert de stad vanuit de onderwereld en niemand wil tegen hem ingaan. Hij vind het tijd dat Keira haar schuld gaat inlossen. Maar Keira is niet op haar mondje gevallen en heeft een ruggengraat. Haar karakter is echt een super tegenhanger voor Mount.

Het boek is echt super goed en hun chemie geweldig. Ik heb ondertussen ook een deel van het origineel gelezen en de vertaling is super goed gedaan. Ik kan niet wachten op het tweede deel!",1
"Vroeger keek ik als klein kind naar de serie Baantjer. Daarin speelde Piet Römer de hoofdrol als ‘rechercheur De Cock met cee oo cee kaa’. Geweldig zoals hij die rol vervulde! Hij gaf er zijn eigen draai aan, een wijze man, een wijze rechercheur maar soms was er ook een grapje. Toen ik aan het boek begon had ik niet verwacht dat ik er zoveel van zou leren. De verhalen zoals Peter Römer ze heeft beschreven, die gepaard gaan met flashbacks, geven je inspiratie voor je eigen leven. Piet Römer was een doorzetter, een man met kennis van zijn vak (acteren) die niet te hoge eisen stelt maar wel wil dat een stuk kwalitatief (het acteren) goed is. Geen commerciële rompslomp. Behalve het serieuze uit zijn leven waar we hem van kennen, komt er ook een kant naar voren van Piet die je zal doen verbazen. Spontaan een roadtrip naar Frankrijk of spontaan naar Spanje voor televisie opnamen. Wat Piet ook deed, één ding komt duidelijk naar voren in het boek: hard werken en je leven leven! Hét leven leven! Daar was Piet dus echt goed in!

Dit boek is echt een aanrader, een inspiratie voor jong en oud. Voor als je je ambities nog niet waargemaakt hebt: dit boek laat zien hoe het kan in welke vorm dan ook. Met vallen en opstaan: dit boek laat zien dat dat overal gebeurt. En dit boek leest nog vlot en afwisselend ook. Heerlijk om er een paar dagen mee zoet te zijn.

Veel plezier met lezen!

Greetings from Sophie!",1
"Mist over Londen is bijzonder, de ultieme what if van de recente geschiedenis. Sansom neemt de lezer mee naar het Europa in de jaren '50 van de twintigste dat bestaan zou hebben als het Verenigd Koninkrijk na de hel van Duinkerken zich gewonnen had gegeven. 

Enorm veel slagen om de arm natuurlijk, maar het inderdaad behoorlijk anders kunnen lopen als Groot-Brittannië niet als uitvalsbasis had kunnen dienen voor de strijd tegen nazi-Duitsland. ""Give us the tools and we'll finish the job"" waren de fameuze woorden van Winston Churchill, die in het boek een prominente bijrol speelt.

 Een kleine 600 pagina's is niet niks, maar laat dat je er niet van weerhouden om dit boek te lezen. Spannende van kaft tot kaft. En sla vooral het slotwoord niet over, waarin Sansom achtergronden geeft over het boek. Ook zeer de moeite waard, zeker voor degenen die geïnteresseerd zijn in #WW2.",1
"Belinda Bauer zet haar personages in Shipcott heel intiem neer...ik heb al eens het plan gehad om er op vakantie te gaan. Ik zou de mensen daar gaarne een keer ontmoeten.
Het boek is meer een roman dan een thriller...je loopt door de 327 pagina's mee met een hechte gemeenschap die door het vreemde overlijden van een vrouw met andere ogen naar elkaar gaat kijken.
Lézen dus!!!!!!!",1
"Dit boek heeft alles wat een goede thriller nodig heeft: een knap uitgedacht plot, een vlotte schrijfstijl, boeiende personages en een heel originele setting. Een extraatje is zeker ook de terugkeer naar 1958. De lezer krijgt heel wat interessante weetjes over dit toch wel belangrijk jaar voor België.
Het intrigerende hoofdpersonage Jo Van Zweefelt daagt de lezer ook uit om te filosoferen over goed en kwaad. In dit opzicht toch wel anders dan de doorsnee inspecteur. Ik zou heel graag wel meer willen weten over Jo en zijn verleden! Kijk uit naar het vervolg!",1
"Weer een boek van Patterson dat je niet kan wegleggen. Ik heb het boek in 1 keer uitgelezen en ,zoals hierboven al werd geschreven, ook ik moest even bijkomen van dit verhaal. Echt fantastisch! Ik kijk erg uit naar het volgende boek...kan bijna niet wachten.",1
"Met het boek Tabé Java , Tabé Indië heeft Ronald Nijboer niet enkel een boek geschreven dat gebaseerd is op brieven en foto’s van zijn overleden opa Evert jan Nijboer. Door zijn nieuwsgierigheid om bij onbegrepen passages in de brieven verder toe zoeken in andere bronnen , boort hij details aan die tot nu toe bij velen vrij onbekend zijn gebleven.
Wat te denken bijvoorbeeld van de ontvangst van het schip de Stirling Castle , die de mannen naar Indie bracht, in een Australische haven. Eerst feestelijk onthaal, maar dat bleek te zijn voor de meegereisde Australische piloten die meegevochten hadden in de Tweede wereldoorlog. Nadat deze van boord waren sloeg de stemming van de bevolking om en werd vijandig naar de Nederlanders gedemonstreerd vanwege de anti koloniale gevoelens.
Zelfs een filmfragment over deze demonstraties vond Nijboer na goed zoeken terug! Duidelijk beschrijft hij hoe de Nederlandse propaganda van overheidswege in die tijd werkte! Als je het niet eens was met het herstel van de koloniale verhoudingen (lees veilig stellen van de Nederlandse belangen in Indië/ Indonesië) werd je weggezet als communist. Dit overkwam dus zowel de demonstranten op de Australische kades als de filmer van deze demonstraties , de Nederlander Joris Ivens!
Ook het ontbreken van enige vorm van organisatie bij de start van de militaire actie is vaak onderbelicht gebleven. Nijboer leest over het heen en weer varen in de wateren rond Australië, de militaire leiding die geen idee had wat de volgende stap zou zijn, het ontbreken van officieren bij de eerste landingen! “ze begonnen met letterlijk niets, geen materiaal, geen gereedschap, geen organisatie”.
Maar het moreel van de jonge soldaten (opa behoorde, samen met zijn broer Gerrit Jan bij de eerste Nederlanders die vrijwillig gingen) bleef ongebroken! Nijboer toont dit duidelijk aan door fragmenten uit de brieven die zijn opa naar het thuisfront stuurde. “ Ik hoop … om straks Indië vrij te maken van de extremisten want dat schorem …. is meer een roversbende en een moordenaarsgroep”.
Naast alle gevechtshandelingen lijkt Evert Jan geraakt door de totaal andere wereld (natuur en cultuur) waar hij als eenvoudige boerenzoon in terecht is gekomen. “een prachtomgeving waar we overal langs kwamen. Mooie groenende bergen, de palmbomen, de piangs…” en “we luieren hier tussen de inlanders die ons soms bewonderend, soms iets wantrouwend aankijken.”
Pas verder in het boek zie je de stemming omslaan. Door de twijfelende politiek en de nieuwe wijze van oorlog voeren (guerilla) raakten de mannen gefrustreerd in de uitvoering van hun taken. Op een, volgens Evert Jan onjuist moment (augustus 1947)wordt het bevel “staakt het vuren” gegeven . ”hadden we nog een week gehad dan was het gebeurd geweest met Bung Karno en zijn aanhangers”
Tel daarbij de onzekerheid over dood en leven, de onwetendheid van het thuisfront over de feitelijke situatie “wat zou het mooi zijn wanneer men in Holland eens een juist begrip toonde voor de schone taak van ons…” dan lijkt het bijna wonderbaarlijk dat Evert Jan vertrouwen houdt in een goede afloop, dwz verjagen van de ‘extremisten’ (= vrijheidsstrijders) en het rust brengen onder de Indische bevolking (= de koloniale verhoudingen herstellen.
Aan het eind voelen de mannen zich verraden door de steeds weer nieuwe toezeggingen van de Nederlandse regering aan de Indonesische republikeinen. Evert Jan beschrijft steeds meer ontsporingen van geweld tegen “de extremisten”, en moet nu als fotograaf de afdeling rechercheonderzoek en ongevallen ondersteunen met gefotografeerd bewijsmateriaal. Nijboer vindt bij zijn naspeuringen vele enveloppen met fotomateriaal, uiteenlopend van militaire parades tot verminkte lijken. Haast voyeuristisch probeert hij te begrijpen wat zijn opa heeft meegemaakt.
Niet alleen lezend in de brieven en kijkend naar de foto’s maar ook door daadwerkelijk de beschreven plekken te bezoeken probeert Nijboer het handelen en denken van zijn opa te reconstrueren en zo goed mogelijk te begrijpen. Ook de uitstapjes van Evert Jan met verschillende vriendinnen reist hij na, in het streng gereformeerde milieu waaruit hij kwam werden verdere vrijheden op het gebied van omgang met de andere sekse niet getolereerd.
Uiteindelijk vertrekt Evert Jan op 27 februari 1948 terug naar Nederland. De dagboeken stoppen abrupt in 1949. De schrijver suggereert dat terug in Nederland het minder opwindend is om te schrijven over een curus boekhouden dan over patrouilles op Java.
In een epiloog vermeld Nijboer hoe hij na het lezen van de brieven met de nabestaande familieleden en zijn eigen herinnering aan zijn opa probeert het beeld van zijn opa en zijn broer Gerrit Jan compleet te krijgen. Zijn koppigheid, het gevoel niet begrepen te worden na terugkomst uit Indië. De nieuwe liefde die hij vond na een diepe persoonlijke crisis met drank en verloren zelfvertrouwen, het na verloop van tijd af en toe contact zoeken met oude strijdmakkers maar toch vooral ook het zwijgen over zijn Indië tijd.
Pas na de dood van zijn broer en strijdmakker Gerrit Jan toonde Evert Jan zich genuanceerder over zijn tijd in Indië. Dit blijkt uit opmerkingen die Evert Jan plaatst bij herlezing van correspondentie tussen de twee broers uit die tijd.
Ronald Nijboer sluit af met de constatering dat hij dankzij de nalatenschap en de daaropvolgende zoektocht, zijn opa beter heeft leren kennen dan dat hij ooit had durven hopen. En vervolgens de lezer van Tabé Java , Tabé Indië met hem.",1
"Zoek je een goed boek met een mooi verhaal, dat vlot leest en je jezelf net één van de hoofdpersonages voelt? Lees dan zeker het boek ‘Grensgangers’ van Aline Sax. Het boek bestaat uit drie grote delen, elk met 10 tot 15 jaar tussen en steeds met een ander hoofdpersonage. Ondanks dit feit vormen de drie delen één groot verhaal. Het verhaal speelt zich af in Oost-Berlijn, na WOII tot de val van de Berlijnse Muur. Je leest hoe een familie onherstelbaar verwoest wordt door het politieke systeem in Oost-Berlijn. De gevolgen van de scheiding tussen het Oosten en het Westen knaagt aan je emoties. Ik genoot van het boek en kon het niet opzij leggen. Ik vond het ook leuk hoe de drie delen in elkaar overlopen en je de afloop van het eerste deel pas te weten komt in het laatste.
In het eerste deel neem je een kijkje in het leven van Julian. Hij woont in Oost-Berlijn, maar zijn werk, zijn vrienden en zijn vriendin zijn in West-Berlijn. Zijn leven wordt overhoop gehaald wanneer de Berlijnse muur wordt gebouwd en hij niet meer naar het Wetsen mag. Dus besluit hij te vluchten. Je voelt je opgelucht wanneer het hem lukt, maar tegelijkertijd voel je de pijn in het hart omdat Julians broer wordt neergeschoten tijdens hun vlucht.
Het tweede deel gaat over Marthe. Het lezen van verboden boeken, de wederzijdse liefde met haar broer Florian, het stiekem uitdelen van pamfletten tegen de Partij, en hoe ze in de gevangenis belandt, zorgen ervoor dat je het boek moeilijk aan de kant kan leggen.
Sybille maakt in het derde deel de val van de Muur mee. Maar omdat ze iedereen om haar heen is verloren, is ze niet echt blij. De dood van haar tante, de verdwijning van haar moeder en de vlucht van haar beste vriendin zorgen voor het verdriet van Sybille. Maar ook Marthe, die na 12 jaar komt opdagen, verdwijnt weer uit haar leven en zelfs haar grootouders die altijd voor haar hebben gezorgd , worden ziek en dement. Je voelt je net zo leeg als Sybille bij het lezen van het verhaal.
Aline Sax verbloemt de historische feiten niet tot een mooi verhaal, maar laat zien hoe het leven in Oost-Berlijn echt was. Het verhaal eindigt vol onbeantwoorde vragen, onopgeloste raadsels en onzekerheden. Het is dus zeker geen feelgoodroman, maar door de vlotte schrijfstijl en het goedgekozen woordgebruik is het een geweldig boek om te lezen.",1
"Ik verwachtte veel van het boek voor ik eraan begon, omdat ik er al veel goede verhalen over had gelezen. Het boek voldeed zeker aan mijn verwachtingen. Wauw wat is dit goed geschreven. Het boek bevat verdriet, angst, haat en liefde. Dit alles was van begin tot eind duidelijk voelbaar.

Ik had vanaf het begin al een klik met het hoofdpersonage, Chleo. In de donkere killie garage lijkt haar ware ik naar voren te komen, ze praat en komt voor zichzelf op. Ze krijgt zelfvertrouwen en neemt zelf de zorg van een kind op zich. Ik had bewondering voor haar, omdat ze in zo’n kille situatie toch de liefde boven de haat blijft kiezen.

De schrijfstijl van Daniëlle raakte me enorm. Het hield me vast en liet me nadenken. Ook riep het de vragen bij me op; wat zou ik doen in zo’n situatie? Zou ik iemand kunnen doden in zo’n situatie? Hoe de schrijfster zich heeft ingeleefd in deze onmenselijke situatie vind ik bewonderingswaardig te noemen!

Deze YA thriller is zeker een aanrader voor jong en oud!",1
"Ondertussen schrijf ik al enige jaren recensies over boeken en soms komen de woorden zo uit je vingers maar andere keren blijf je maar zuchtend naar je scherm staren. De afgelopen dagen heb ik Hof van Doorns en Rozen gelezen en ik moet even realiseren hoe ik het boek ervaren heb. We weten allemaal dat het boek van Sarah J. Maas onder de Young Adult lezers erg in smaak was gevallen, waardoor het heel wat zijn populariteit gewonnen had. Ook door de schitterde cover zal je het boek willen lezen.

Hof van Doorns en Rozen vond ik persoonlijk een rollercoaster van sterke hoofdstukken naar heel zwakke stukken. Sommige delen vond ik te langdradig met enkel de gedachten die je kon lezen van Feyre, waardoor je al gauw je aandacht zou gaan verliezen. Andere hoofdstukken daar in tegen waren zo sterk dat je zou blijven lezen. Ik moet wel bekennen dat het bijzonder lang duurde om in het boek te komen. Na ongeveer 70 bladzijdes verder, kwam het verhaal eindelijk opgang, en ging het tamelijk goed om door te lezen. Het boek was moeilijker weg te leggen, nadat de spanning en het verhaal goed op dreef kwam. Mits de zwakkere hoofdstukken.

De schrijfstijl was, zoals ik eerder ervaarde in De Glazen Troon, heel machtig. Het was zo hemels en realistisch neergeschreven, dat je de teksten in werkelijkheid voor de geest haalden. Alsof je het verhaal met je eigen ogen mocht meemaken. Er was niks op aan te merken.
Hof van Doorns en Rozen is losjes gebaseerd op het verhaal van Belle & Het Beest. En ik vond het concept zeer leuk. Ook de personages waren om te smullen! Zowel voor Tamlin, Lucien en Rhysand creëerde ik een spontane liefde. Alhoewel ik Tamlin een wonderlijk personage vond, bracht Rhysand met zijn komst, daar heel erg veel verandering in.

Wat ik ook even naar voor wou brengen waren de plottwisten in het verhaal. Alles leek soms voor de hand liggend, maar zoals het boek al meermaals vertelde. Vertrouw niet op je zintuigen!
Hof van Doorns en Rozen mocht dan wel niet een sterk begin gehad hebben, het werd sterker naarmate je verder ging lezen. Wat ik ook zeker moeten zeggen, is het einde. De meeste boeken, waarvan je weet dat het een serie is, eindigt het verhaal meestal met een cliffhanger. Sarah J. Maas heeft daar niet voor gekozen. Het had een mooie einde, waardoor je dacht dat het helemaal afgelopen was, maar dat is het niet! Het boek heeft me toch weten te bekoren om verder te gaan in de andere delen en ik ben heel erg benieuwd wat er nog voor ons in petto staat.",1
"Inmiddels heb ik de andere boeken van Brizzi gelezen en iedere keer weet hij me tot tranen te brengen. Van ontroering en van het lachen. 100 gelukkige dagen is een meeslepend boek en je hoopt echt dat het hem lukt dat zijn vrouw hem zal vergeven en het echt 100 gelukkige dagen worden.
Een waarschuwing: van zijn beschrijvingen over eten krijg je misschien wel honger.",1
Dit was mijn eerste boek van Sebastian Fitzek. Het verhaal las heel vlot en soms bij thrillers kan je wel voorspellen welke kant het op gaat.. Passagier 23 had ook nog verrassende wendingen die ik in ieder geval niet aan had zien komen.,1
Dit is inderdaad een prachtig boek!,1
"Duneen, een Iers gehuchtje waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan, is the place to be in dit debuut van Graham Norton. Er heerst een kneuterig dorps sfeertje en er is maar één straat, Main street, waar buitenstaanders alleen maar doorheen rijden op weg naar de kust. Dit verhaal, dat in twee delen en een epiloog is ingedeeld, begint met de volgende treffende beschrijving over de corpulente brigadier Patrick James Collins, bij iedereen bekend als PJ.

'Het was een algemeen geaccepteerd feit onder de inwoners van Duneen, mocht er ooit een misdaad gepleegd worden in het dorp, en mocht brigadier Collins erin slagen de verdachte aan te houden, dan was de kans uiterst klein dat de arrestatie zou plaatsvinden na een achtervolging te voet. ... voor de dorpelingen was het een ongemakkelijk idee dat hun veiligheid afhing van een man die al hevig zweette wanneer hij in de kerk ter communie ging'.

PJ is de enige politie-agent in het dorp en heeft al vijfentwintig jaar niets noemenswaardig meegemaakt. Zijn monotone leven wordt alleen onderbroken door de copieuze maaltijden die zijn huishoudster hem met de regelmaat van de klok voorzet.

'In Duneen verstreek de tijd niet, hier sijpelden de dagen weg'.

Maar dan gebeurt het ondenkbare, er wordt een duistere ontdekking gedaan op een bouwplaats. PJ wordt ingeschakeld en moet uit zijn lethargie komen. Wanneer hij hulp van buiten Duneen krijgt in de persoon van rechercheur Linus Dunne, vreest PJ dat hij in hun samenwerking als een soort misdaadbutler zal fungeren. Dunne, die hem eruit vindt zien als een Sumoworstelaar en hem in gedachten brigadier Sumo noemt, is op zijn beurt ook niet bijster enthousiast.

De gesloten bevolking van Duneen denkt elkaar van haver tot gort te kennen en het valt PJ en Linus niet mee om hen, in de sensatie die ontstaat, relevante informatie te ontfutselen. PJ stuit op oude geheimen, twisten en jaloezie.

'Het gif van het verleden moest bevrijd worden, alsof je een steenpuist opensneed'.

Voor het eerst in zijn leven krijgt hij spontaan vrouwelijke aandacht en dat is ronduit een openbaring voor de zwaarlijvige brigadier. Wanneer de gemoederen na de vondst op de bouwplaats nog maar net tot rust zijn gekomen, wordt er een andere lugubere vondst gemeld. PJ stort zich met hernieuwde verve en gevaar voor eigen leven op het onderzoek. Dat dit alles ondanks de 'whodunit' lading gelardeerd is met droge humor kun je wel verwachten van de komiek Graham Norton.

Norton had al heel lang de ambitie een roman te schrijven en dat is nu een feit met dit debuut, dat als een spannende roman is uitgebracht. Verwacht geen spanning waarbij je op het puntje van je stoel zit en nagelbijtend leest, maar meer een aaneenrijging van voorvallen en geheimen die je steeds op het verkeerde been zetten. Er komen meerdere personages aan bod met elk hun eigen aandeel in geheimen die ontrafeld moeten worden. Norton kan het overigens niet laten anekdotisch te zijn, zo maakt hij bij een personage de vergelijking met Benny Hill en komt er een echte Postman Pat (van de bekende animatieserie Pietertje Post) in het verhaal voor!

Al deze elementen maken dit verhaal tot een heerlijk vlot lezend verhaal dat je in no time uit hebt, maar waar je, indien je er goed over na gaat denken, naast de humor en de wat klunzige personages ook nog diepere lagen uit kunt filteren. Spijt over gemiste kansen en jezelf wegcijferen voor een ander zijn voorbeelden hiervan. Al met al is deze whodunit een fijn debuut waarbij de titel de lading van het verhaal volkomen dekt.",1
"Een jaar na het succesvolle eerste deel van De Vreselijke Twee is er nu gelukkig ook een tweede boek verschenen. In dit deel ontmoet de lezer wederom de grappenmakers Nick en Mick. Nu ze de koppen bij elkaar hebben gestoken moeten hun grappen haast wel nog succesvoller worden. Helaas loopt niet alles geheel volgens plan en moet Directeur Barsman – vanwege de door Mick en Nick veroorzaakte wanorde op school – zijn baan inleveren aan zijn sacherijnige vader. Was Directeur Barman al niet bepaald de leukste directeur, zijn vader is vele malen erger. Mick en Nick krijgen dan ook snel berouw en proberen er alles aan te doen om de nieuwe directeur Barsman met hun grappen en grollen weg te krijgen, maar wat ze ook voor stunts uithalen de man verblikt of verbloost niet.

De makers hebben hun best gedaan om weer een mooi exemplaar uit te brengen, kwalitatief erg goed. Boek heeft dankzij zijn kleurrijke harde kaft een mooie uitstraling.

De Vreselijke Twee – Nog Vreselijker is wederom een leuk, dwaas, avontuurlijk jeugdboek en ook in dit tweede deel; aan humor geen gebrek. Het boek staat vol komische prenten en creatieve teksten waarvan vermoedelijk zelfs de meest kieskeurige jonge lezer zal smullen.

Je hoeft om het boek te begrijpen niet het eerste deel gelezen te hebben, maar waarom zou je dit laten? Deel 1 is minstens net zo leuk als dit tweede deel.",1
"Dat zijn Davids woorden, het is ook hij die bezeten is van Yasmine zijn docente! En je kan er van op aan hij gaat tot het uiterste!

In het begin even wennen aan de schrijfstijl daar er veel veranderd wordt van persoonlijkheid en tijd, daarom wat moeilijker soms om te volgen.(luisterboek)
Maar eens je het door hebt een ontzettend boek dat je meeneemt in een rollercoaster van gevoelens. Zowel liefde , wraak , afgunst en verdiet, alles wordt zo gevoelig neergezet . Je kan je zo makkelijk inleven .

Het was niet mijn eerste Anja Feliers en zeker niet mijn laatste!",1
"Dit is een boek dat je gelijk uit wil lezen als je er in begint. Een drama als er iemand is overleden en hoe je daarmee om gaat. Uit verschillende kanten beschreven . De moeder beschuldigt de verloofde en de verloofde denkt dat het haar schuld is...heel bijzonder hoe het toch nog op het einde allemaal ""goed komt"".",1
"Dit boek eindigt met cliffhangers. Ja, cliffhangers, meervoud. Ik hou niet zo van cliffhangers. Ik heb er zelfs een gruwelijke bloedhekel aan. Waarom dit boek dan toch 5 sterren krijgt? Omdat ik pas een echte rothekel heb aan cliffhangers aan het einde van een heel goed boek. Ik ben nog niet klaar met lezen! Ik ben nog niet klaar met dit verhaal! En deel 3 is nog niet uit! Dit is niet eerlijk!

Okee, korte samenvatting: Jazz gaat weer achter een seriemoordenaar aan, maar deze keer is die seriemoordenaar actief in New York City. Ook is zijn vader ontsnapt uit de gevangenis en daar voelt Jazz zich verantwoordelijk voor. Nu wil hij alles oplossen, maar hij staat er niet alleen voor.

Let bij het lezen van dit boek vooral op een van de eerste scenes van Jazz in NYC, waarin zijn gedachten over de stad en seriemoordenaars duidelijk worden. Dat blijft me bij.",1
"Toen ik De tijd zal het leren voor het eerst onder ogen kreeg, had ik er gelijk een goed gevoel bij. Ik had echter nog andere thrillers liggen die ik wilde lezen maar de sticker met het opschrift: “Voor de liefhebbers van Ken Follett” gaf de doorslag om er meteen in te beginnen. Als Follett-fan wilde ik dat predicaat zelf toetsen en kan niet anders concluderen dat die kwalificatie volkomen terecht is. Ik heb van begin tot eind genoten van deze meeslepende familieroman.

Lees de rest van de recensie op: http://www.spanningzoeker.nl/alfabet/a/archer_j/2015tijd.htm",1
"Je reist elke dag naar je werk. Je denkt er niet over na. Je gaat naar de trein, gaat op een stoel zitten (als je geluk hebt), je leest een boek, of de krant, of iets op je telefoon. Zodra je op de plek van bestemming bent stap je uit. En dat elke werkdag opnieuw.
Dezelfde roltrap, hetzelfde perron, de deuren van de stoppende trein, precies daar waar jij staat. En als jij weet wat je gewoontes zijn, dan weet een ander dat misschien ook...

Ik zie jou gaat over forenzen, routines en obsessie.

Mijn eerste gedachte na het lezen van dit boek was dat ik blij ben geen forens te zijn. Mijn werkdagen, werktijden en mijn reis naar mijn werk is iedere keer anders. Hoe anders is het voor Zoë Walker.

Vanuit verschillende perspectieven lezen we het verhaal van Zoë Walker, zij is een forens met een dagelijkse routine die niet alleen zij kent maar ook anderen weten van haar gewoontes af. 'Hoe dan?' vraag je je af en daar krijgen we inzicht in.
Zoë ontwikkeld een lichte vorm van paranoia waarin je vanzelf meegaat want er zijn vele personages in het verhaal die in aanmerking kunnen komen om als dader aangewezen te worden. En naar mate het verhaal vordert zijn er ook enkele die afvallen (naar mijn idee).

Agente Kelly Swift heeft een beladen verleden maar is vastbesloten de dader te vinden en schuwt niet om daarbij af en toe de regels te omzeilen en daarbij dus haar carrière op het spel te zetten. Maar haar vasthoudendheid is niet voor niets...

Ik zie jou bevat 41 hoofdstukken en een Epiloog die er niet om liegt. De schrijfstijl van Clare is pakkend, vlot en overtuigend. De karakters die voorbij komen zijn naar mijn idee goed genoeg uitgewerkt om er daadwerkelijk toe te doen.

Waar ik na het lezen van Mea Culpa niet het enthousiasme deelde van vele lezers heeft Clare mij nu wel weten te overtuigen van haar voortreffelijke werk. Met belangstelling kijk ik uit naar een volgende thriller.

Na het lezen van Ik zie jou zal een ritje in de trein/metro nooit meer hetzelfde zijn of je nou wel of geen forens bent, daar ben ik van overtuigd.
Ik zie jou geeft je stof tot nadenken over je eigen gewoontes en routines en daar waar nodig zal je ze aanpassen, ook daar ben ik van overtuigd.",1
"Churchill, we kennen hem vooral als de man van het V-teken, de sigaar, zijn hoed en de karakterkop die hij had.
Twee wereldoorlogen heeft hij meegemaakt, in de eerste nog minder leiding gevend dan hij wilde, maar in de tweede zeer zeker zijn stempel drukkend.
Na de eerste oorlog bleef hij hameren op het gevaar van Duitsland.
Na de tweede oorlog zag hij het begin van de koude oorlog, Rusland werd de vijand.
Hij wilde een kernbom, hij wilde op dezelfde hoogte staan als Amerika.
Heel zeker had hij goede inzichten en visies, oa over de europese unie, de NAVO en de VN.
Daarnaast was hij ook een mens met zijn tekortkomingen. Hij liet het nogal breed hangen, breder dan zijn financiën aankonden en moest daardoor inkomsten genereren door te schrijven, gastpreker te zijn en te schilderen.
Naast hem, in zijn schaduw stond een sterke vrouw, Clementine die hem door dik en dun steunde. Ik denk dat ik voor haar nog meer bewondering heb dan voor hem, omdat zij met zijn buien en nukken moest omgaan, omdat zij wel met hem getrouwd was maar hem minder zag dan heel zijn hofhouding.

Heel interessant allemaal om te lezen.",1
"Wederom een echte Patterson, leest als een trein, met korte hoofdstukken en met aan t eind van ieder hoofdstuk een cliffhanger zodat je alleen maar door wilt lezen. Het verhaal speelt in het heden en verleden van de hoofdpersoon maar wisselt niet heel vaak. Zeer goed uitgedacht plot. Uitgelezen vakantievoer mede door de locatie waar het verhaal zich afspeeld nml. Key West.",1
"Reilly Steels is forensisch onderzoeker, ze komt uit Amerika en er is het een en ander in haar verleden waarvan ze is gaan lopen. Vandaar dat ze nu in Dublin werkt. Haar verleden houdt haar geregeld wakker.

Ze wordt geconfronteerd met gruwelijke moorden zoals niemand ze ooit al gezien heeft. Er is weinig tot geen bewijsmateriaal om mee te werken en ook de samenhang tussen de slachtoffers lijkt in eerste instantie willekeurig te zijn. Willekeurige slachtoffers zijn een nachtmerrie voor de politie want letterlijk iedereen kan de volgende zijn.
De pers smult van dit verhaal en zit er bovenop.

Het boek leest heel vlot en er zitten zeker nog meer boeken in met Reilly Steels als hoofdpersonnage zodat ze nog verder kan ontwikkelen en we nog meer te weten komen over haar verleden. Het verleden van enkele van de politie rechercheurs krijgen we wel mee in dit boek.

Ik vroeg me op een bepaald moment wel af wat voor geest je als schrijver moet hebben om dit soort gruwel te bedenken.",1
"Peter Römer is er na zijn debuut met ""Chantage"" uitstekend in geslaagd een geloofwaardig 2e uitgave over Hanna Vermeer te schrijven. Een plot dat vlot en prettig leest. Onverwachte ontwikkelingen en een heel origineel slot. Kijk nu al uit naar het vervolg van deze serie.",1
"Tweede deel van de jeugdserie over tussen paralelle wereldreizende jongeren speelt zich af in de Taliaanse tegenhanger van de stad Siena. Opnieuw intriges en meer spanning (deze stad wordt geregeerd door de schurkenfamilie Di Chemici (verwand aan de Italiaanse familie Di Medici, die de aartsvijanden zijn van de Stravaganti), met dezelfde figuren als het eerste deel en een aantal nieuwe spelers. Opnieuw hetzelfde commentaar, voor kinderen/jongeren heel leuk, maar het blijft een kinderboek en er wordt wat vaak gewisseld tussen alle personages.",1
"HET ACHTSTE LEVEN (voor Brilka)
door Nino Haratischwili

EEN KOLOSSAAL BOEK

In een lange Proloog wordt de lezer duidelijk gemaakt dat het verhaal verteld gaat worden door Nitsa Jasji, een Georgische schrijfster in haar dertiger jaren. Zij heeft, duidelijk teleurgesteld over haar leven tot dusver, haar vaderland verlaten en zich gevestigd in Berlijn. Zij vertelt de familiegeschiedenis van de Jasji's vanaf het begin van de 20ste eeuw tot het heden, het eerste decennium van de 21ste eeuw, in een soort lange brief, aan de dochter van haar zuster, de Brilka uit de titel, een 12jarig danseresje dat met haar dansgroep op tournee in Amsterdam verblijft.
Zelf heeft Nitsa haar verhalen verzameld door talloze gesprekken met haar overgrootmoeder Stasia.
Tijdens de Proloog blijkt Brilka haar groep verlaten te hebben om naar Wenen te reizen. Nitsa wordt door haar familie in Georgië gevraagd haar daar op te sporen en naar huis te brengen.
In het verloop van de Proloog worden allerlei vragen opgeroepen (waarom is Nitsa in Berlijn, waarom reist een jong meisje alleen stiekem naar Wenen?)zonder dat ze worden beantwoord. Dit maakt deze inleiding moeilijk te lezen, maar door het prachtige taalgebruik en de vloeiende schrijfstijl wordt je als lezer meegesleurd het verhaal in.

Wat volgt zijn zeven delen, elk met als titel de voornaam van een van de leden uit vijf generaties Jasji . Opvallend is dat slechts één van de zeven een man is. We lezen over de lotgevallen van deze familie, met hun partners en kinderen. Hun levens gaan niet over rozen, wat begrijpelijk is omdat zij leven in de voor Rusland (de Sovjet Unie) en dus ook voor Georgië turbulente 20ste eeuw. Dit verklaart ook waarom de vrouwen in dit boek vaak centraal staan. De mannen zijn op de een of andere manier betrokken bij het politieke en militaire gebeuren en veelal weg van huis. Het is te begrijpen dat de relaties voortdurend onder spanning staan en er ontstaan dan ook vaak heftige situaties die niet zelden een dramatische afloop hebben. De lezer voelt zich hier geleidelijk zo bij betrokken, dat hij/zij er bijna deel van lijkt uit te maken. De karakters van de hoofdpersonen worden zo prachtig beschreven, dat je met hen meeleeft en mee lijdt, ze bewondert en soms verafschuwt, want een deel van hun problemen veroorzaken ze ook zelf.
In het boek is , zoals de vertelster het zelf uitdrukt, elke persoon een draadje waarmee geleidelijk een kleurrijk tapijt geweven wordt.

Parallel aan de familiesage krijgen we een steeds beter inzicht in de politieke verhoudingen , de barbaarse toestanden en militaire verwikkelingen in de Sovjet Unie en daarna. In tegenstelling tot de schrijfstijl in de rest van het boek worden deze feiten op een zakelijke manier verteld, als in een geschiedenisboek. Dit zal voor menige lezer droge en niet altijd interessante kost zijn en zal soms zelfs ervaren worden als een hinderlijke onderbreking van het spannende verhaal. Want spannend is het boek, van het begin tot het eind.
Het heeft geen zin in het kader van deze bespreking nader in te gaan op de vele emotionele en soms hartverscheurende gebeurtenissen, want de indrukwekkende manier waarop Nino Haratischwili het heeft beschreven moet men als lezer zelf ervaren. Overigens worden de politieke passages in de loop van het boek steeds relevanter voor de Jasji's en daarom interessanter om te lezen. Na afloop blijk je je dan veel onvermoede achtergrondfeiten eigen gemaakt te hebben. Georgië is voor je gaan leven, zoals het voor de meesten van ons toch nooit gedaan zal hebben.
In het laatste deel van het boek komt het tot de ontmoeting tussen Nitsa, de vertelster en Brilka het onafhankelijke jonge nichtje. Het is een sluitstuk dat misschien wel het mooiste gedeelte van het boek oplevert. Het tapijt is geweven, hoewel de vertelster (en dus de schrijfster, want het is moeilijk om de twee te scheiden, zonder dat we het boek autobiografisch willen noemen ) nog wel een paar losse draadjes heeft laten bungelen.
Om toch een paar kleine minpuntjes te noemen : naast de voor sommigen wat saaie politieke fragmenten is er weinig ruimte voor luchtigheid of humor en vergen de heftigste scenes wel wat van het incasseringsvermogen van de lezer.

Zo heeft de schrijfster een monument opgericht voor haar vaderland en vooral voor de familie Jasji. in een kolossaal boek van meer dan 1200 bladzijden, dat je aan het eind met een zucht aan de kant legt, niet een zucht van verlichting, maar van spijt dat het uit is.
Het gebruik van het woord “kolossaal” in de titel van deze recensie slaat natuurlijk niet alleen op de omvang van het boek. Het woord betekent ook en vooral “ontzagwekkend” en dat is het in alle opzichten.
Deze bespreking heeft absoluut geen recht gedaan aan de rijkdom van de inhoud. Het advies is dus : Lees het!
Een onvergetelijk en KOLOSSAAL boek.",1
"Lucie Henebelle, een jonge agente krijgt de kans van haar leven als ze, door personeelsgebrek, wordt ingelijfd bij een rechercheteam dat de mysterieuze omstandigheden rond een dood gevonden kind onderzoekt. Alhoewel het voor de hand ligt dat het om een moord gaat, is de modus operandi zo afwijkend, dat de zoektocht naar de motieven en de daders niet snel succes hebben. Maar Lucie, die al jaren alle lectuur over psychopaten en aanverwanten verslindt, voelt zich tijdens het onderzoek als een vis in het water. Bovendien blijkt zij ook nog te beschikken over een goed stel hersenen.
Het gruwelhuis blijkt in eigen land, Frankrijk dus, een groot succes: het werd bekroond met de lezersprijs Prix Polar SNCF (in de categorie beste boek – nationaal), en ondertussen is men al met de verfilming begonnen. En dat succes is terecht, want deze op zichzelf staande thriller biedt een mix van spanning, maatschappijkritiek, liefde en opportunisme. Als deze thema’s dan ook nog met een vlotte pen en doordachte verhaallijnen aan de lezer voorgeschoteld worden, kan het bijna niet anders of er moet een goed boek uit voortkomen.
Thilliez weet hoe hij zijn publiek kan boeien: beklemmende scènes worden afgewisseld met iets rustigere momenten. Maar vooral verstaat hij de kunst om zowel dader als motief tot op het eind in een mysterieuze sluier gehuld te houden. Wel zou hij nog wat aan zijn schrijfstijl kunnen werken, want de manier waarop hij de zaken beschrijft creëert soms een afstand tussen boek en publiek, en verhindert bij vlagen, dat de lezer geraakt wordt door de gebeurtenissen die zich op het papier afspelen.
Dit alles wordt ruimschoots goed gemaakt door de plot. De verschillende kleine verhaallijnen, die instaan voor een geheimzinnig sfeertje, zijn overdacht, goed uitgewerkt en worden allen vakkundig tot een geheel verweven. Voeg daarbij de enorme hoeveelheid research die de auteur gedaan moet hebben om zich de wereldjes van de daders en Lucie eigen te maken, en je kan alleen maar respect hebben voor het werk van Thilliez. Enig punt van kritiek is de epiloog, die volledig uit de lucht komt vallen en die door zijn afloop weinig of niets toevoegt aan het verhaal.
Ook de personages zijn doordacht. Ze zijn net genoeg uitgediept om ze geloofwaardig te maken, zonder dat ze een open boek worden voor de lezer. Ook hier zorgt de schrijver er voor dat er een waas van geheimzinnigheid blijft hangen.
Alles tezamen is het resultaat een bijzonder evenwichtig boek dat gruwelijk is zonder te shockeren, kritisch zonder te beleren en dat vooral zeer realistisch overkomt.",1
"Wauw wauw wauw, wat een mooi bijzonder boek! Groot compliment aan de schrijfster. Ze heeft op een hartverscheurende manier de schoonheid van Alaska, levensbeproevingen, liefde en eerlijkheid beschreven.",1
"Een heel indrukwekkend verhaal dit. Erg heftig om te lezen hoe afhankelijk Natascha zoveel jaren is geweest van haar ontvoerder. Toch begrijp ik wel dat ze niet alleen maar slecht over hem kan denken, mensen komen dan al gauw aan met het Stockholmsyndroom maar je zal maar in zo'n situatie zitten dat je totaal afhankelijk bent van maar één persoon. Net zoals zij in haar boek ook zegt: als hem iets was overkomen terwijl zij in de kelder zat, had ze het zelf ook niet overleefd. De ontvoerder was op zoek naar een bizarre vorm van liefde en geborgenheid en wilde haar zo kneden dat ze volledig volgens zijn maatstaven leefde. Goed van haar dat ze zich altijd verzet heeft tegen bepaalde dingen en zo toch een stukje eigenwaarde behouden heeft. Een enorm ingrijpend verhaal dat als je eenmaal begonnen bent, zo uitleest.",1
"Lia, 28.08.2009

Een reactie op het debuutboek van Svea Ersson, Alleen Eva.
Een goed geschreven boek vol spanning en een verrassend plot.
Een boek dat je in een keer wil uitlezen.
Een echte aanrader !!!",1
Ongelofelijk hoe kan iemand zo'n verhaal schrijven zeg. Helemaal uit de kunst. Dit keer geen Harry Hole maar de doodgewone headhunter Roger Brown die de hoofdrol speelt. Alhoewel headhunter meer een kunstrover die zich voordoet als een headhunter. Dit verhaal is zo vreselijk ingenieus in elkaar gezet dat je hem haast wel in een keer uit moet lezen. Prachtig hoe je van de ene in de andere gedachtekronkel terecht komt. Niks is wat het lijkt in dit boek. De spanning is constant aanwezig en het is nagelbijten tot de laatste pagina. Dit is zeker een van de beste uit het repertoire van Jo Nesbo. Met recht een 4 sterren boek wat mij betreft.,1
"In het begin was ik bang dat ik het niks zou vinden vanwege twee tegenstrijdige redenen en omdat het boek in scriptvorm is geschreven. Was het in het begin wennen. En had zelf even tijd nodig om in het verhaal te kunnen komen, maar toen ik er in zat, kon ik niet meer stoppen met lezen, best spannend en leest als een trein, het boek was erg leuk om te lezen.",1
"Laat ik beginnen met zeggen dat uitgevers moeten stoppen met op boeken schrijven dat het op Harry Potter lijkt. Nee dat is niet zo. Geen enkel boek heeft voor mij dezelfde magie als Harry Potter en mij laten geloven dat het wel zo is zorgt alleen voor teleurstelling.
Dat loslatend moet ik zeggen dat ik erg genoten heb van Bloed en Beenderen. Het leest heerlijk weg doordat het genoeg vaart heeft, maar het wordt niet afgeraffeld dus je kunt het wel goed volgen. Er zit ook genoeg magie en andere cultuur in om mij naar een andere wereld te brengen. Met fantastische beesten, een magie-systeem en liefde heeft het alle ingrediënten die ik nodig acht voor een goed boek. Als je goed leest zit er een boodschap in Bloed en Beenderen. Het kan je na laten denken over racisme en politiegeweld, maar daar buiten is het gewoon een leuk verhaal.
Je leest vanuit meerdere karakters, maar dit is niet verwarrend. De karakters hebben ook hun eigen fouten en dingen die zij moeten overkomen. Die struggles maken het echter ofzo.
Als je van YA-fantasy houdt zou ik zeker dit boek aanraden, maar ga hem niet lezen als je denkt dat het de volgende Harry Potter wordt.",1
"Een oude olijfboom bekijk de wereld en heeft mening over alles wat hij ziet. In het bijzonder raakt hem lot van 2 mensen: Maryam en haar zoon Jesjoea. De boom is getuige van brute verkrachting van Maryam en ziet, hoe ze het probeert te verwerken. Ze verteld over de engelen die met haar praten en haar zoon blijkt het ook te doen. Maar is het zo of geeft Maryam het maar verzonnen? De boom kijkt er kritisch naar, maar raakt nog meer bij geschiedenis van Jesjoea betrokken, wanneer hij omgehaakt wordt om zijn kruis te worden. Hij helpt Jesjoea te sterven door hem te omarmen.

Na de dood van Jesjoea begint voor het vloekhout een bijzondere reis door de tijd en 2000 jaar geschiedenis van de mensheid. Eerst een stuk hout, later beschilderd tot ikoon, maakt het meerdere transformaties mee, gaat door handen van verschillende mensen die invloed op geschiedenis hadden , maakt bijzondere gebeurtenissen mee en ziet groei van religie van Jesjoea.

""Het vloekhout"" is zo dun, dat je het in 2 dagen kan aflezen, maar het heeft zoveel betekenis, dat een keer lezen is niet genoeg. Je moet doorheen graven om alle lagen te ontdekken. Het is een boek, die je niet makkelijk loslaat. Zeer origineel, bijzonder van vorm en met prachtige, rijke taalgebruik. Het is een prachtige reis door de tijd, waar je bijzondere mensen en momenten van geschiedenis, religie en kunst tegenkomt.

Religie speelt een grote rol in het boek. Auteur geeft veel kritiek op interpretatie van geloof, die vaak ver uitwijkt van oorspronkelijke ideë en is een uiting van macht en overtuiging op bepaalde moment van de tijd.

Ik denk, dat het een bijzonder boek is, die niet iedereen zou aanspreken. Toch heeft het me enorm gegrepen op verschillende manieren en is een van de favorieten geworden die ik zeker vaker ga lezen.",1
"Ik leende het boek van de bibliotheek maar vermoedde vooraf al, dat ik dit boek waarschijnlijk gewoon wil hébben. En dat blijkt waar. Een erg mooi en puur boek. Ik vond het zonde om uit te lezen, de manier hoe Eva Meijer haar zinnen formuleert is erg mooi. En de omschrijvingen over de vogels evenzeer. Mijn dagelijkse wandelingen zijn nu nog mooier. Ik kijk met nog meer romantiek naar vogels, en dan met name naar de koolmezen. De vele andere 'ster'ren, al is elke vogel uniek. Dat heeft Len Howard wel bewezen.",1
"Dit is een dun klein boekje wat je heel snel uitleest. Lang niet zo leuk als de serie, die ik van haar lees. Maar wel voel je het gehele boek de spanning binnen de familie. En kom je er gaandeweg achter hoe de relaties in elkaar steken.
Het einde was wel een complete verrassing! Jammer wel. Voor haar doen was het wel erg dun.",1
"Qua schrijfstijl doet 'De verkeerde vriend' me denken aan de boeken van Patricia Highsmith, niet bepaald een van de minsten in het psychologische thrillergenre. Net als in haar boeken zit de hoofdpersoon in het boek van Gert-Jan van den Bemd, Werner, gevangen in een web waar hij steeds vaster in komt te zitten en er maar niet uit geraakt. Hij is door seks geobsedeerd, heeft niet echt een eigen mening en is daardoor heel gemakkelijk beïnvloedbaar waardoor hij steeds verder in de problemen raakt. Het boek is zeer beeldend geschreven en lijkt me daarom uitermate geschikt om te worden verfilmd, al gebeurt dat dan hopelijk beter dan wordt voorondersteld in het boek: 'De droom was het boek., de realiteit de matige verfilming'.",1
"een zeer goed en vlot te lezen boek
 een aanrader",1
"Tania Kambouri is een Duitse politie-agente van Griekse komaf. Ze is trots op haar afkomst maar bovenal ook trots Duitse te zijn en onderdeel te zijn van de Duitse samenleving. In haar functie als politie-agente in de stad Bochum in de deelstaat Nordrhein-Westfalen komt ze dagelijks in aanraking met de huidige maatschappelijke problemen, zoals bijvoorbeeld het feit dat mensen uit bepaalde bevolkingsgroepen (opvallend vaak jonge mannen met een migranten achtergrond) haar keer op keer respectloos bejegenen, vaak eenvoudigweg omdat ze vrouw is. Twee jaar geleden schreef ze een brandbrief aan de politievakbond, die na publicatie meteen door talrijke collega's onderschreven en bejubeld werd en de politiek en de media dit oppikten, waardoor de problemen veroorzaakt met criminele migranten zoals door haar beschreven een gespreksthema werden. Helaas twee jaar later is er niks veranderd, sterker nog, is de door haar in de brief geschetste problematiek alleen maar toegenomen.
Nu heeft ze een boek geschreven, waarin ze niet alleen de problemen beschrijft die ze dagdagelijks ondervindt, maar ook haar mening geeft en simpele oplossingen aandraagt. Een boek dat onverbloemd inzicht geeft in de vijandigheden die politie-agenten heden ten dagen in de grote steden ondervinden; in het bijzonder een vrouwelijke politie-agent met een migratie-achtergrond in een multiculturele samenleving die dreigt te ontsporen en voor een groot deel al ontspoord is. Een boek dat politiek Nederland ook zou moeten lezen. Tania Kambouri legt uit, dat de zaken benoemen zoals ze zijn, geen racisme is. Kortom:
Een noodkreet en een appèl aan de politiek!",1
"'k Heb het boek net uitgelezen, in anderhalve dag tijd. alles moet wijken: dit is echt een page-turner
weer heerlijk op z'n Dan Browns, feiten en fictie door elkaar!
Ok, sommige plotwendingen zijn voorspelbaar, maar dat doet geen afbreuk aan de spanning.
De wetenschappelijke kant is gewoon veeeel beter dan zijn historische benaderingen (en ik ben een geschiedenisfreak, dus dat wil wel wat zeggen).
Dus nu ga ik misschien een hele horde 'Da vinci-fans' op mn nek krijgen maar: laat De Da Vinci Code liggen, dit is het betere werk!!!",1
"Het is de eerste keer dat ik met deze schrijver in aanraking kwam, maar toen de mail van Harper Collins binnen kwam, was het al snel duidelijk dat ik het boek graag wilde lezen. Ik zag namelijk staan dat het zich in New York afspeelt en wanneer ik de naam van die stad zie staan, dan ben ik al verliefd op het boek. Ik vind New York namelijk een geweldige stad. Maar nu, wat vond ik van het boek.

In het begin moest ik wat wennen aan het verhaal en de schrijfwijze van de schrijver. Ik vond het dan ook wat langdradig. Er wordt namelijk in het eerste deel beschreven wat voor werk Denny Malone doet en wat hij daar allemaal meemaakt. Ik snap dat het een verhaal is met criminele zaken en dat het dan soms van belang is dat er veel van het verhaal uitgebreid wordt beschreven, maar dat was voor mijn gevoel soms iets te uitgebreid.

Vanaf het tweede deel van het boek vond ik het verhaal dan weer ineens super makkelijk weglezen. Vanaf hier ga je volgen hoe hij in de andere wereld, de wereld van de ‘ratten’ terecht komt. Dit vond ik heel interessant om over te lezen. En ben me nu dan ook wel af gaan vragen of het er in Nederland ook zo aan toe zou gaan, of dat dit gewoon echt een verzonnen verhaal is en dat het in werkelijkheid helemaal niet zo gaat. Hier zou ik wel graag meer over willen gaan lezen. Want het lijkt me wel heel moeilijk om net als Denny, zo’n ‘rat’ te worden en mensen te verlinken.

“Ons einde verraad waar we zijn begonnen, maar ons begin voorspelt niet waar we zullen eindigen”

Ik ben zeker nieuwsgierig geworden naar deze schrijver en wil dan ook zeker meer van zijn boeken gaan lezen. Wat ik vooral ook heel mooi vond aan zijn schrijfwijze is dat er van die mooie gezegdes/verwoordingen in voorkomen, zoals de zin die ik hierboven heb geciteerd.

Al met al vond ik het zeker een goed boek om te lezen, al had ik van tevoren verwacht dat ik hem snel uit zou lezen is dat toch niet helemaal gelukt. Ik heb met name over het eerste deel van het boek een week gedaan. De rest van het boek heb ik in een paar dagen uitgelezen. Het is dus zeker een aanrader! Het boek krijgt dan ook 4 van de 5 sterren van mij.",1
"Het boek beschrijft één dag in het leven van een alleenstaande oudere dame. Hierbij worden regelmatig zijwegen in geslagen via herinneringen en associaties. Dit verloopt allemaal op een soepel manier. Prettig te lezen boekje, waarbij regelmatig een glimlach ontstond tijdens het lezen. Op een ontspannen manier wordt er ook bij serieuzere onderwerpen stilgestaan.",1
"Dit boek heeft een speciaal plekje in mijn hart, omdat het mij er jaren geleden aan herinnerde hoeveel plezier ik aan lezen kan beleven. Een schitterend gebrek is een sterk geschreven historische roman, waarin Arthur Japin je moeiteloos meeneemt in de gedachtenwereld van zijn hoofdpersoon Lucia. Het gevecht met haar liefde voor Giacomo, maar ook vooral het gevecht met liefde voor zichzelf heeft mij van begin tot einde geboeid. Een prachtig geschreven verhaal over de liefde in al zijn vormen, tegen het decor van het 18e eeuwse Venetië en Amsterdam.",1
"Miranda Paraíso, erfgename van de oprichter, Martín Ordiales en boekhouder Muriel zijn de drie partners van een bouwbedrijf in het Noord-Spaanse provinciestadje Breda. Ordiales’ conservatisme staat Miranda’s grootse plannen in de weg. En dus moet hij uit de weg worden geruimd. Miranda doet hiervoor beroep op een man die bekend staat om het gemak waarmee hij huisdieren doodt in opdracht van hun eigenaars. De man aanvaardt de opdracht, neemt een voorschot aan, maar nog voor hij zijn opdracht kan uitvoeren wordt Ordiales vermoord. Gedeeltelijk uit wroeging, gedeeltelijk uit angst schakelt de would-be huurmoordenaar, de pianist uit de titel, detective Ricardo Cupido in om de ware toedracht te achterhalen.
Het uitgangspunt voor deze thriller is op zich al zo origineel dat het zonder veel moeite de concurrentie in het stof laat bijten. 1-0 voor Fuentes. Maar voor Fuentes is het hele moordverhaal slechts een opstapje om de lezer onder te dompelen in een verbijsterend staaltje van inzicht in de menselijke psyche. Eugenio Fuentes houdt iedereen die de midlifecrisis is doorgekomen een spiegel voor.
Alle personages in het boek zijn getekend door het leven. Tegenslag, onkunde of foute keuzes, niet uitgekomen dromen, tegenwerking... Fuentes observeert en registreert. Met een schijnbaar onuitputtelijke voorraad aan treffend accurate beelden weet Fuentes keer op keer de drijfveren van zijn personages te duiden, zonder ooit een oordeel te vellen.
De handen van de pianist is doordrongen van melancholie, zonder op enig moment te vervallen in klef melodrama. Het is een eerlijke en weldoende melancholie – qua gevoel vergelijkbaar met wat de IJslandse groep Sigur Rós in hun film Heima je laat meemaken - waarmee hij de dingen in het juiste perspectief plaatst en de lezer verplicht zich vragen te stellen bij het menselijke ras, om zich alvast iets bescheidener op te stellen in deze wereld. De menselijkheid die de pianist steeds weer vaststelt in de ogen van de veroordeelde huisdieren onderstreept dit.
Fuentes schrijft vaak in erg lange zinnen waarbij de ene bijzin de andere voor de voeten loopt. Soms kan je niet anders dan bepaalde zinnen een paar keer opnieuw lezen om de juiste structuur ervan te vatten. Meer dan eens kom je dan tot de conclusie dat wat je leest haast poëzie is en ben je bijna beschaamd voor je aanvankelijke ergernis. Waarschijnlijk is een pluim voor de voortreffelijke vertaling door Rikkie Degenaar dan ook niet ongepast!
Laat je niet misleiden door het al te eenvoudige “Detective Ricardo Cupido-reeks”-label. De handen van de pianist is geen klassieke thriller maar een meesterlijke psychologische roman onder het mom van een whodunit. De plot is bijkomstig en de uiteindelijke afwikkeling lijkt je zo voor de voeten geworpen te worden. Over spanning spreken zou wellicht ongepast zijn. Eugenio Fuentes verbluft!",1
"idem dito, helaas",1
"Dood de Vader, Sandrone Dazieri

Om met de deur in huis te vallen, wat een ontzettend spannend boek. Nadat ik het gelezen had, bleef het geruime tijd in mijn hoofd zitten. Wat een plot, wat spannend en zelfs een boek met een politiek actueel onderwerp over wantrouwen in autoriteiten en complottheorieen.
Ik had nog nooit wat van deze Italiaanse schrijver gehoord, maar ik hoop dat er nog veel meer boeken vertaald gaan worden.
In het boek spelen politie agente Colomba en Dante, een hoogbegaafde en briljante expert in het peilen en doorgronden van menselijk gedrag, de hoofdrol. Het zijn beide getraumatiseerde personen. Colomba is nog met ziekteverlof na een heftige bomaanslag in Parijs en Dante werd als kind ontvoerd en opgesloten in een silo. Zijn enige menselijke contact in de silo was “De Vader”.
Ze worden aan elkaar gekoppeld omdat er een vrouw vermoord is en haar zoontje vermist wordt. Het onderzoek vindt in het geheim plaats. De ontdekkingen die ze doen zijn te gruwelijk voor woorden, en is het allemaal wel waar? Dante gaat op zijn intuitie af en Colomba wil bewijzen zien.
Het is een boek met 560 bladzijden; en het blijft boeien. Elke keer is er weer een nieuwe wending in het verhaal en zelfs op het eind wordt je verrast. Ik hoop nogmaals dat we veel meer van deze schrijver gaan lezen!",1
"Te lang gewacht met het schrijven van een reactie maar wilde er toch nog wat over zeggen omdat ik het een belangwekkend en fascinerend boek vind. Het viel me in het begin niet mee maar toen ik had losgelaten om àlles te willen snappen en te weten wie, wie is, ging het beter. Het verhaal springt namelijk nogal van de hak op de tak, waardoor ik bijvoorbeeld moeite had met de chronologie en omdat er zoveel personages genoemd worden, is het soms lastig om ze uit elkaar te houden. Maar ja, de werkelijkheid in de Palestijnse regio is ook nogal chaotisch en wordt door Khoury beschreven aan de hand van uiteenlopende herinneringen van gewone mensen. ‘Mensen die ‘leefden met de angst, met het militaire bewind en met de dood van degenen die hadden geprobeerd de grens over te steken. De mensen kenden zichzelf, hun familie en hun land niet meer’

De verpleger Khaliel vertelt deze verhalen aan de oude strijdmakker van zijn vader, Joenis, deze is getroffen door een herseninfarct en ligt in het Galilea-ziekenhuis in een kamp nabij Beiroet. Hij heeft er vertrouwen in dat deze verhalen Joenis uit zijn coma zullen halen. Het zijn verhalen over dertig jaar Palestijnse en Libanese geschiedenis, het ene verhaal roept het andere op. Herinneringen aan gruwelijkheden, bloedbaden, belegering, vernietiging, verlaten en verwoeste dorpen. Verhalen over vluchten en weer terugkeren, almaar op pad zijn. Met bijzondere aandacht voor de Palestijnse vrouwen die achterbleven om voor de kinderen en ouderen te zorgen.

Centraal in de roman staat de liefdesrelatie tussen Joenis en zijn vrouw Nahiela, zij leiden een gescheiden leven. Joenis is na de nakba (de tragedie) van 1948 naar Libanon gegaan om groepen voor de fedajien op te zetten om daarvandaan strijd te voeren voor het vaderland. Hij bezoekt regelmatig Nahiela in het geheim in de grot van Baab as-Sjams (Poort van de zon) en ondanks de grensblokkades lukt dit maar dan stelt Nahiela hem voor de keus om voorgoed weg te blijven of om terug te keren. Maar Joenis heeft zich zojuist aangesloten bij de Fatah en heeft een verantwoordelijke functie…
Joenis vertelde ooit aan Khaliel over de gebeurtenissen in 1948: ‘Het was geen oorlog, maar eerder een droom. Je moet niet geloven dat de joden de oorlog van ’48 hebben gewonnen, mijn zoon. In ’48 hebben we niet gevochten, omdat we het niet wisten. Zij hebben gewonnen, omdat wij niet hebben gevochten. Maar zijzelf hebben ook niet gevochten, ze hebben alleen gewonnen. Het leek wel een droom’ en ‘De waarheid is, dat zij die Palestina hebben bezet, ervoor hebben gezorgd dat we ons vaderland ontdekten op het moment dat we het verloren’
Khaliel is in vluchtelingenkampen opgegroeid en heeft Palestina nooit gezien, zijn vader is vermoord, zijn moeder verdwenen en hij is opgegroeid bij zijn grootmoeder Sjahiena in het kamp Shatila. ‘Net als de andere jongens van mijn generatie, was ik nooit serieus naar school geweest. We waren tot de vierde klas van de lagere school gekomen, waarna we ons hadden aangesloten bij een van de militaire jeugdkampen die onder de strijdkrachten vielen. We waren op pad gegaan om de wereld te veranderen en ineens hadden we ontdekt dat we soldaten waren geworden’
En altijd weer die strijd, die zoektocht naar hun verloren dorpen. ‘Waarom moeten wij, van alle volkeren op de wereld, elke dag weer ons vaderland uitvinden, om te voorkomen dat alles verloren gaat en wij in een eeuwigdurende slaap verzinken?’ Een vaderland waar ze niet meer welkom zijn, waar hun huizen of verwoest zijn of bewoond door anderen, de traditionele olijfbomen vervangen door palmbomen, waar Palestijnse kindertjes Hebreeuws leren op school.

De Libanees Khoury schreef uit eigen ervaring over de Libanese Burgeroorlog, hij vocht met de Palestijnen tegen de falangisten.
Het is behoorlijk doorbijten maar dan wel zeer de moeite waard, een bijzonder mooie en boeiende roman en het geeft weer meer begrip voor de uitzichtloze situatie in deze regio: ’Het vaderland, dat is als je in een afgrond valt, dat je voelt dat je deel bent van een geheel en dat je doodgaat omdat het vaderland dood is… de mensen vielen omdat alles viel’",1
"In eerdere boeken kwam de schrijfstijl van Paul Kater goed tot zijn recht. In dit boek is dit wederom het geval. Het is beeldend geschreven en dit komt vooral tot uiting bij de beschrijving van de vreemde wezens. Hier komt de fantasie van Paul tot leven. De combinatie van beide werelden (Zonnewereld en Schaduwwereld) is heel goed gedaan. Het is een combinatie die logisch en niet raar is.

In het begin is het even zoeken waar het verhaal naar toe gaat en mis je het hoofdverhaal. Wanneer er een doel in het verhaal komt, komen alle eindjes bij elkaar.

De recensie is uitgebreider te lezen op Veronique's Boekenhoekje.",1
"Wat een dijk van een verhaal! Vanaf de eerste bladzijde vraagt dit boek om doorlezen. Je valt van de ene verbazing in de andere waardoor je nieuwe vraagtekens bij alles zet. Op enig moment krijg je wel in de gaten wat er gebeurt, maar hoe gaat dat dan verder? Wat zijn de plannen van Adele? Hoe moet dit gaan aflopen? En dan nog op het eind.... de ultieme mindfuck!
Sarah Pinborough is met dit boek het vrouwelijke equivalent van Stephen King en ik ben benieuwd naar haar volgende boeken. Het enige wat Pinbourough daarin zou mogen verbeteren is haar vertelstijl: die zou wat vloeiender danwel subtieler mogen en wat minder herhalend. Na twee keer weet de lezer wel hoe schuldig iemand zich voelt en hoeft dat niet gezegd/herhaald te blijven worden.
Wat dat betreft zou ik het boek 4,5 ster willen geven, maar omdat dit niet kan toch 5.",1
"Dit tweede deel van de triologie vind ik het mooist, de intensiteit van het stille leven in een eenzame wereld heeft Kalman prachtig beschreven. Ik vind veel stukken van dit deel ware poëzie!

(tweede deel. Een fragment, omdat ik zijn boeken en manier van schrijven zo ontzettend mooi vind.)

""...woorden lijken het enige te zijn waar de tijd niet zo makkelijk overheen kan stappen. De tijd gaat dwars door het leven en verandert het in dood, hij gaat door een huis en het verandert in stof, zelfs in de bergen, die prachtige hopen, geven zich uiteindelijk gewonnen. Maar sommige woorden lijken de verwoestende kracht van de tijd te trotseren, dat is toch raar, ze verweren natuurlijk, worden misschien wat doffer, maar ze blijven staan en bewaren in zich een lang vervlogen leven, een verklonken hartslag, verdwenen kinderstemmen, verwaaide kussen. Sommige woorden zijn schelpen in de tijd en erin zit misschien een herinnering aan jou. De tijd kan zo wreed zijn, hij geeft ons alles alleen maar om het weer af te pakken. We missen veel te veel. Is het omdat het ons aan moed ontbreekt? Mama zegt dat de moed om te twijfelen de belangrijkste kracht van de mens is. Ik weet niet hoe het komt, maar het is alsof ik die bewering van haar steeds beter begrijp. Ik twijfel aan alles. Weet ik daarom helemaal niets? Toch zou ik mijn twijfels niet willen missen hoewel ze soms aanvoelen als iets slechts in mijn binnenste. De weg naar een geborgen, maar apathisch leven is niet aan je omgeving twijfelen... alleen degene die twijfelt leeft.""",1
"Note onderaan mijn recensie op boekenblog Sonja leest & schrijft
Zie link in bio.

Note: hier en daar las ik in andere recensies dat er een paar fouten in het boek zouden zitten, ik heb ze niet opgemerkt maar ook al zou dat wel zo zijn het blijft een hele goede psychologische thriller, als ik de foutjes wel opgemerkt zou hebben- het stelt ook nog niks voor naar mijn idee- dan zou mijn beoordeling hier niet onder te lijden hebben gehad, daarvoor is het boek te goed!
Sonja leest & schrijft",1
"Deze bundel staat vol met hele verschillende verhalen die één ding gemeen hebben: Elvis heeft invloed gehad op de mensen die ze vertellen. De een vertelt over zijn band met Elvis en zijn muziek, de ander heeft een hele theorie over dat Elvis nog zou leven, weer een ander heeft Elvis nummers vertaald naar het Nederlands. En zelfs aan Wie is de Mol-fans is gedacht: Jeroen Kijk in de Vegte vertelt over zijn avontuur als Elvis imitator tijdens de opnames van het afgelopen seizoen!
Wat is het genieten om te lezen dat Elvis zoveel mensen heeft weten te raken en op welke manier. Sommige verhalen waren gewoon vermakelijk, een enkele had ik weinig mee, maar er waren er flink wat die me echt ontroerden. Net als bij het voorwoord van de biografie die ik gisteren besprak wist Peter Buwalda me te raken met zijn verhaal. Ook Art Rooijakkers, die de bundel opent, bezorgde me een brok in de keel. Ik kan me zo goed indenken dat hij al die gevoelens had toen hij in Amerika was. Ik hoop het ooit ook mee te maken! Maar ook Eric Corton en Lammert de Bruin schreven een verhaal wat me recht in het hart raakte.
Elvis en ik is een heerlijke bundel om te lezen voor Elvisfans. Een bundel vol herkenbare gevoelens, vol mooie verhalen. Een prachtige ode aan Elvis Presley!",1
"In dit verhaal komen zo veel geheimen naar boven, je moet het lezen om te kunnen geloven. Barbara merkt dat een man bijzondere interesse voor haar heeft, ze wordt op een afstand in de gaten gehouden. Maar deze interesse geldt ook haar gezin, dit gaat haar veel te ver en ze gaat de confrontatie aan.

Judaskus in onderverdeeld in vier delen. Elk deel wordt voorafgegaan door een hoofdstuk met de titel TOEN en een hoofdstuk met de titel NU. Ook de vier persberichten over een bepaalde persoon en wat deze overkomen is passen helemaal op deze plaats in het verhaal. Bijzonder intrigerend! De quotes zijn goed gekozen op dat punt.

Deze vier delen zijn weer verdeeld in hoofdstukken gezien vanuit het perspectief van de persoon wiens naam als titel vermeld staat. Het aantal personages is beperkt, waardoor het verhaal lekker leest. Je leert ze op deze manier kennen. Maar toch niet zo goed als je zou willen.
Een bepaald werk van Edgar Degas wordt genoemd, waardoor je zou kunnen vermoeden welke richting het verhaal op zou gaan.

De onderwerpen die door de auteur aangehaald worden in het verhaal zijn niet alledaags te noemen, maar zijn zeker onderdeel van de maatschappij waarin wij leven.
Wat hebben deze twee gezinnen met elkaar te maken? Naarmate het verhaal vordert krijg je steeds meer zicht op het antwoord.
De verhaallijnen van de diverse personages maken het voor de lezer steeds duidelijker maar waar je denkt dat je de antwoorden weet, wordt je op het laatst verrast door een onverwachte terugblik, die al je vermoedens overboord gooit.

Linda Jansma heeft wederom bewezen een groot talent te zijn. Ze weet op een onderhoudende en spannende manier een aantal onderdelen van onze maatschappij waarvan we het bestaan wel weten maar soms niet willen weten, onder onze aandacht te brengen zonder belerend te zijn. Het is genieten van A tot Z.
Graag gelezen!",1
"Korenblauw is een mooi verhaal over het leven van een aantal mensen. De tijdslijn is ongeveer 30 jaar. Het verhaal verloopt vlot waardoor je wilt doorlezen. Wat opvallend aan het boek is, is dat in het begin het meer een levensverhaal is en halverwege het een spannend boek begint te worden door allerlei opmerkelijke gebeurtenissen. De personage zijn goed omschreven, waardoor er een beeld ontstaat en je mee gaat leven. Hoewel het boek behoorlijk wat bladzijden heeft, is het boek snel uitgelezen.",1
"De korte inhoud van het boek sprak mij meteen aan. Een mysterieus dorpje in Zweden, waar er al tien jaar lang telkens op dezelfde zomerdag jonge vrouwen verdwijnen. Wanneer een elfde vrouw zou moeten verdwijnen, gebeurt er echter niks…

De cover van het boek is (alweer) prachtig! Hiervoor wil ik graag een dikke pluim geven aan de zoon van Lineke Breukel. De afbeelding roept voor mij gevoelens op van angst, mysterie, onderhuidse spanning, dood, …
Het verhaal gaat sterk van start, in het dorpje Tåtorp, waar de twee hoofdpersonages zich bevinden.
Raven, getekend door zware jeugdtrauma’s, is verloofd met haar psychiater Jonathan. Ze verblijft momenteel alleen in zijn prachtige landhuis aan het Vikenmeer, terwijl hij naar een congres is in New York.
Al van bij het begin gebeuren er vreemde en onverklaarbare dingen, en wordt ze gek gemaakt door haar stalker. Maar wie is haar stalker?
Tegelijkertijd leren we Ras kennen, een Nederlands misdaadjournalist. Hij is naar hetzelfde dorpje Tåtorp gekomen om een boek te schrijven over de zogenaamde Vikingmeisjes, ook wel bekend als de Witte Zwaluwen. Hij verblijft in het gasthuis van Britta, een voluptueuze en gezellige vrouw waar hij toch wel een boontje voor heeft (en gelukkig is dit wederzijds )
Dit is een van mijn favoriete personages, omdat zij een extra dimensie aan het verhaal geeft.
Van bij het begin tot het einde bouwt de onderhuidse spanning zich op. Uiteindelijk mogen we genieten van een prachtige climax.
Lineke Breukel heeft een vlotte schrijfstijl. Je wil doorlezen en soms zo snel dat je uit haar vele beschrijvende zinnen, woorden zou gaan overslaan. Er zit dus zeker vaart in. Je wil weten hoe de vork in de steel zit, het verhaal laat je niet los.
De schrijfster is een meester in het gedetailleerd beschrijven van spanning, plaatsen, gevechten, van alles eigenlijk. Door deze vlotte beschrijvende stijl, zie je alles zo voor je gebeuren. Je krijgt het gevoel alsof je naar een superspannende film kijkt. Ik kan het niet anders uitleggen.
Voor mij echter mocht het kat-en-muisspel tussen stalker en Raven iets sneller en progressiever worden opgebouwd. Het bleef naar mijn gevoel te lang op hetzelfde niveau hangen zeg maar, van ‘dingen verplaatsen, deur open, kaarsje aan, …’
Soms dacht ik ‘wanneer gaat het nu een stapje verder’, ‘gebeurt er iets ergs’, …

Lichtjes storend vond ik het feit dat er vaak werd versprongen van het ene naar het andere personage, zonder het beginnen van een nieuwe alinea. Dit vooral in het begin van het boek, wanneer je de personages nog maar pas leert kennen. Ik moest dan soms even terugkeren om zeker te zijn over wie het ging.
De personages zijn mooi uitgewerkt en er wordt verteld vanuit verschillende perspectieven.
Boeman is een spannend en zeer sterk verhaal. Ik zou dit boek aan iedereen die van een goede en originele thriller houdt, aanraden.",1
"Bewijs het maar is weer een meesterlijk boek van Rudy Soetewey.
Mathias de Wolf is freelance journalist en wordt door de rijke Alberta Bouzinghe de Rocourt benaderd om de zelfmoord van haar petekind Kevin te onderzoeken.
Omdat hij het als goed betaalde schnabbel ziet, gaat hij akkoord. Al snel komt hij erachter dat ze zaak niet op zichzelf staat en dat er mensen zijn die er niet van gediend zijn, dat hij gaat graven.
Als hij dan toch op een spoor stuit, merkt hij dat de betrokkenen niet durven te praten, ze worden bedreigd en als ze al iets loslaten, krijgt hij niets op papier. Het bewijs dat er meer aan de hand is dan de zelfmoord van Kevin, ondervindt hij wel. Maar iedereen vraagt om harde bewijzen en die ontbreken.

Als hij dan bewijs ( een flesje met stof dat aan kippenpastei wordt toegevoegd) heeft, stuurt hij het naar een bedrijf dat hem aanbevolen is. Maar ook daar zitten mollen die niet te vertrouwen zijn.
Mathias staat er alleen voor om de zoektocht naar het bewijs.

Een mooi boek, spannend als een thriller en het item over gemanipuleerd voedsel doet de rest.

Dank je wel Rudy Soetewey voor weer een mooi boek.
Op het forum krijgt het boek van mij een dikke 9 dat zouden 4 1/2 sterren zijn. Ik rond het nu af op 5 sterren.",1
"Chelsea Cain (1972) woont met haar gezin in Portland. Ze heeft haar jeugd doorgebracht in een hippie commune. Ze is dol op Engelse politieseries, voornamelijk vanwege het leuke accent van de acteurs. Cain heeft diverse romans geschreven maar deze waren geen succes. Ze kreeg inspiratie voor Hartzeer door een interview over 'Deep River Killer' uit de jaren ’80.
In Hartzeer maken we kennis met inspecteur Archie Sheridan, en met met de gestoorde en sadistische seriemoordenaar Gretchen Lowell. Archie heeft zijn levenstaak gemaakt om Gretchen achter slot en grendel te krijgen. Uiteindelijk is het hem gelukt, maar dit kostte hem bijna zijn eigen leven.
Archie heeft 10 dagen opgesloten gezeten bij Gretchen en de meest vreselijke martelingen ondergaan. Toch heeft Gretchen uiteindelijk het leven van Archie gered. Terwijl Archie zijn wonden likt, en de hele dag stoned rondloopt, zit Gretchen veilig opgesloten.
De karakters in het boek worden dusdanig uitgediept en neergezet, dat ze in je hoofd kruipen en daar blijven zitten. Ook als je het boek uit hebt, blijven Archie en Gretchen door je gedachten dwalen.
Archie en Gretchen zijn door dit alles op een zieke manier met elkaar verweven. Archie bezoekt haar zelfs elke zondag in de gevangenis om op deze manier de vele andere slachtoffers die ze gemaakt heef los te krijgen. Ze blijven een ziek en manipulatief spel met elkaar spelen.
Maar tijdens het verhaal - waarin we op zoek gaan naar de seriemoordenaar en verkrachter van 15-jarige meisjes - blikken we terug op de 10 dagen marteling van Archie.
We maken ook kennis met Susan, een journaliste. Zij schrijft een meerdelig artikel over Archie. Ze loopt een paar dagen mee in het bizarre leven van Archie en maakt ook kennis met Gretchen. Susan raakt steeds meer betrokken bij de nieuwe zaak en heeft stiekem een oogje op Archie. Door een verzegeld briefje dat bij Susan wordt afgeleverd, wordt ze dieper en dieper betrokken bij het onderzoek naar de seriemoordenaar.
Het is geen boek met razend snelle plotwendingen, maar er wordt langzaam toegewerkt naar een spetterende climax.
Eigenlijk zou ik heel veel willen schrijven over dit boek, maar dat zou zonde zijn voor de mensen die Hartzeer nog niet gelezen hebben.
De verhaallijn deed me denken aan de verhaallijnen van Karin Slaughter, die ook altijd op een zeer doeltreffende manier over mishandelingen schrijft. Hartzeer is het debuut van Cain in Nederland. Ze heeft een dijk van een thriller geschreven met een vleugje romantiek.",1
"Samenvatting
Clare maakt áltijd lijstjes. En vanavond komt het erop aan: de laatste avond met Aidan voordat ze op kamers gaan, ver weg van elkaar. De grote vraag is: kunnen ze er maar beter een punt achter zetten, of kiezen ze voor een lange-afstandsrelatie?

Om dat uit te vogelen heeft Clare een lijstje gemaakt die hen langs alle bijzondere plekken moet brengen van hun tijd samen. Wordt het een tot ziens voor altijd of alleen voor nu?

Mijn mening:
Het boek heeft me verrast op een goede manier. Clare en Aiden willen allebei gaan voor hun studie en dat begrijp ik ten volle. Maar dan blijft de vraag; Werkt een lange afstandsrelatie wel? Je weet namelijk niet wat de ander uitspookt. Ook zie je elkaar veel minder dan ervoor. Kunnen ze dat aan of niet?

""Als Aidan de deur opendoet, gaat Clare op haar tenen staan om hem een kus te geven, en even voelt het net als andere avonden.""

Voor wie?
Het boek is voor jongere lezers en voor mensen die even een boek willen lezen zonder er veel bij hoeven na te denken. Dat komt door de simpele zinnen en het eenvoudige taalgebruik van de personages. De keuzes die ze maken zijn soms een beetje onnozel maar toch goed doordacht. Hierdoor kon ik goed meeleven met Clare en Aiden

""Misschien is de wereld niet zozeer vol voortekenen, maar zijn het vooral de mensen zelf die alles aangrijpen om zichzelf te overtuigen van wat ze hopen dat waar is.""

Hallo, tot ziens en alles daartussen is een leuk boek als je even over niets wil denken behalve het liefdesverhaal van Clare en Aiden. Er is eenvoudig taalgebruik en korte zinnen waardoor je het in een mum van tijd uit hebt. Het is een leuk boek voor in de vakantie daarom krijgt het boek ook 4 sterren van mij.",1
"Het boek speelt zich af in een keiharde wereld waar mannen regeren, waar mannen denken dat ze vrouwen kunnen verkrachten en misbruiken, mishandelen, waarbij zelfs ook de kinderen het soms moeten ontgelden. Maar laat dat je a.u.b. niet tegenhouden om dit boek te lezen, te verslinden bedoel ik dan ;-)

Een gruwelijk strak begin dat je meteen in het verhaal zuigt …

Ik ben acht als ik mijn vader voor het eerst een man zie vermoorden. Het is niet de bedoeling dat ik het zie. Maar in de eerste paar weken na mama’s dood loop ik losgeslagen rond als oom Jake er niet is. Ik ben vaak in het bos. Ik speel in de schuilhutten of probeer zo hoog mogelijk op eigen kracht in bomen te klimmen. Soms huil ik omdat ik mama zo mis. Soms kan ik het niet tegenhouden.

Het verhaal speelt zich af tussen 6 juni en 16 juli in een berg en bosrijk gebied genaamd North County.
Als dochter van een keiharde crimineel - Duke McKenna – en een liefdevolle moeder – Jeannie, groeit Harley in haar eerste acht levensjaren al op om op te letten. Opletten voor de rivaliserende familie Springfield die de McKenna's liever dood dan levend zien.
Harley's moeder runt een opvanghuis samen met Mo, haar vrouwelijke partner. Een oase van rust voor vrouwen, de Ruby's, die hulp gevraagd hebben om aan hun man of vriend te ontsnappen – weg van het huiselijk geweld. Ook een plek waar ze van hun verslaving willen afkomen. Het gebied is namelijk vergeven van de Meth, de productie hier van en het transport. Maar ook wapenhandel, prostitutie en andere duistere zaakjes. Kortom een wereld die het daglicht nauwelijks kan verdragen.

Als op een dag Harley's moeder wordt gebeld om een vrouw te komen helpen gaat Harley mee en bekommert zich om het zoontje van de vrouw, Will, door hem alvast mee te nemen in de auto van haar moeder. Als er dan plotsklaps iets verschrikkelijks gebeurt stort Harley's wereldje compleet in.
Duke gaat zich nu toeleggen op de vorming van Harley. Zij moet zijn opvolger worden in zijn criminele imperium. Ze wordt dan ook keihard gedrild, gevormd en gemeten om een wandelende vechtmachine te worden. Maar ook haar oom Jake, Will en zijn oma Miss Lissa en haar trouwe viervoeter Busy maken een groot deel van haar leven tot wat het is en wordt.
De oorlog tussen de rivaliserende families, de chapters van motorclub The sons of Jefferson en alle verdere gespuis dat een graantje wil meepikken – tot zelfs de politie aan toe. De wereld van Harley is kei en keihard.
Ze neemt echter ook het stokje van haar moeder over en wordt partner van Mo in het opvanghuis. Niets en niemand ontziend zorgt ze ervoor dat de vrouwen en hun kinderen veilig en geborgen zijn met alle hulp die ze kan inzetten.

De huidige tijd wordt afgewisseld met terugblikken van Harley op haar verleden, de dingen die haar vormden tot wie ze nu is.
De harde mannen die haar omringen onderschatten haar. Maar Harley is slim, slimmer dan de meeste mannen die liever schieten dan nadenken.
Ze moet wel ….. want door een paar grandioos opgebouwde twists komt het uiteindelijk allemaal neer op overleven en hen die haar proberen te elimineren te slim af te zijn.....
Vertrouwen is hierin het Key-word.


Harley McKenna zal je omver blazen, een hoofdpersonage, een vrouw, zeg maar gerust een BadAss-Bitch – maar wel een dame met een hart van puur goud – die je laat vergeten hoe dun een scheidslijntje tussen goed en kwaad kan zijn of worden. Want in je hart sluiten zul je haar – niet goedschiks dan maar kwaadschiks ;-)
En er moet nog een heel groots karakter voorbij komen in de boekenwereld dit jaar om Harley van haar eerste plek af te stoten in mijn ultieme – pak hem beet – top vijf van meest rakende, meeslepende, hartveroverende en krachtig neergezette personen van 2019 … dat u het ff weet ;-))
https://josesprakeloos.blogspot.com/2019/03/tess-sharpe-de-onversneden-waarheid.html",1
"Voordat er werd aangekondigd dat uitgeverij De Fontein een nieuw boek uit ging brengen had ik nog nooit van Erin Watt of de Royals-serie gehoord. De engelstalige covers van de drie boeken zien er geweldig uit en ik ben daarom ook blij dat er besloten is om die cover voor de Nederlandse editie ongeveer zo te houden.

Ik wist niet heel goed wat ik van dit boek moest verwachten, maar toen ik hoorde dat dit het boek was dat in de 'Bad Boys' Celebrate Bookbox zat kon ik niet wachten om erin te beginnen. Zeker niet door het feit dat er waarschijnlijk maar liefst 5 bad boys in het boek zouden zijn. En die vijf dat zijn me er een paar. Vanaf het eerste moment wist niet of ik me tot ze aangetrokken voelde of verafschuwde, net als Ella die voor hetzelfde dilemma komt te staan.

Het verhaal om de personages en gebeurtenissen heen is mooi in elkaar gezet. Hoewel ik me niet kan verplaatsen in bepaalde omstandigheden, zoals het rijkdom maar ook de armoede van de verschillende families lijken de problemen en de gevolgen daarvan me zeer realistisch. De problematiek wordt niet al te diep uitgewerkt, er is meer tijd besteed aan het uitwerken van alle verschillende (sexy) personages en dit stoorde me absoluut niet.

Er gebeurden veel onverwachte dingen en dat hield de spanning in het boek hoog. Ik wist van bijna geen enkel personage wat ik van die persoon kan verwachten. Erin Watt weet hoe ze ons om de tuin moet leiden. Al met al was het een erg goed, interessant, sexy en stoer verhaal. Ik kijk met veel verwachting uit naar deel 2 dat in het najaar in het Nederlands zal verschijnen. Vijf sterren voor dit eerste deel van De Royals.",1
"Een boek van Deon Meyer dat niet over Bennie Griessel gaat, waar gaat het dan wel over en is dat wel iets. Ja, het is heel zeker iets, het is zelf supergoed.

Een virus heeft zowat vijfennegentig procent van de mensheid uitgeroeid. Willem Storm en zijn zoon van dertien, Nico hebben het overleefd en rijden met een truck rond. Ze vermijden grote plaatsen want er zijn nog andere overlevers, maar die hebben niet allemaal even goede bedoelingen. Verder zijn er ook nog verwilderde honden en andere wilde dieren.
Willem Storm droomt ervan zich ergens te vestigen om terug iets op te bouwen. Al snel groeit de bevolking en de eerste problemen komen. Om te beginnen voedsel omdat er een extreem koude winter is, geen hout om te warmen, geen benzine meer, aanvallen van terroristen. Dat overleven ze allemaal. Er wordt een leger opgericht waar Nico Storm graag deel van uitmaakt. Hij heeft een heel ander karakter dan zijn vader. Veel impulsiever en hij kan een dier en zelfs een mens doden, iets wat zijn vader niet kan.
Er zijn drie soorten overlevers: degene die er de schouders onder zetten en er iets van proberen te maken, de profiteurs die afpakken wat anderen opbouwen en dan nog mensen die zich schuldig voelen omdat ze het overleefd hebben en er daarom zelf een eind aan maken.

Ik vond dit echt een interessant boek om te lezen, hoe de mensen verschillende problemen tegenkomen bij het opbouwen van hun gemeenschap en hoe ze dat allemaal oplossen. Heel veel wordt gedetailleerd uitgelegd, je leest gewoon dat er veel research in dit boek zit. Op het einde heb ik toch echt even WTF gezegd, dat had ik niet zien aankomen. Van mij mag Deon Meyer meer van dit soort boeken schrijven.",1
"Een van de meest besproken onderwerpen op de wereld is de doodstraf. Enerzijds staan de felle voorstanders die het begrip ‘oog om oog’ hanteren. Anderzijds staan de tegenstanders die opmerken dat de straf onomkeerbaar is. Kerry Drewery kiest met Cel 7 een nieuwe inslag in de wereldberoemde discussie. Het eerste deel van een trilogie, vertaald door Selma Soester, bewandelt een interessant pad: jury’s en rechters bestaan niet meer. Het lot van de gevangene ligt in handen van het sensatiegerichte publiek: het is jurylid, rechter én beul. Het staat gelijk aan een bron van ellende en als lezer kun je slechts walgen.
In Cel 7 bespreekt Drewery het aangrijpende verhaal van Martha Honeydrew. Het zestienjarige meisje wordt opgepakt voor de moord op de wereldberoemde Jackson Paige. Nog voor ze in de boeien geslagen wordt, heeft ze bekend. Zij heeft de man doodgeschoten, zo zegt ze zelf. Haar wacht het pad naar de dood. Ze zal zeven cellen door moeten en wanneer ze in cel 7 belandt, zullen de kijkers van het programma Dood is gerechtigheid beslissen. Verdient ze de doodstraf of niet?
Vrijwel direct heerst er in Cel 7 een bijzondere vorm van spanning: je hebt het te doen met een moordenaar. Tenminste, dat denk je. En die moordenaar zal over zeven dagen wel of niet de doodstraf krijgen. Tenminste, als het goed is. Vervolgens vervalt Drewery heel even in het geven van een clichématig beeld. Martha is opgegroeid zonder vader en toen haar moeder vermoord werd, stond ze er alleen voor. Om te voorkomen dat ze uit haar ouderlijk huis gezet zou worden, besloot ze te gaan werken en minder aandacht aan school te schenken. Het lijkt een schoolvoorbeeld van een meisje dat ontspoort.
En daarmee blijkt ook direct het enige minpunt van Cel 7 gegeven. Drewery creëert een uitermate boeiende plot die doorspekt is met ethische kwesties. Openlijk somt de schrijfster discussies op over menselijkheid, gerechtigheid en sensatiezucht. Tegelijkertijd werpt ze een blik op een toekomstige wereld; een wereld waarin rechters en jury’s niets meer te zeggen hebben en het publiek beslist. Het klinkt eerlijk, toch?
Het bizarre concept waarbij de kijker van Dood is gerechtigheid mag beslissen over het leven van Martha werkt. Vrij snel blijkt de manipulatieve aard van het programma: ‘Martha Honeydrew mag er dan net zo lief uitzien als haar honingzoete naam doet vermoeden, maar is ze in werkelijkheid een koelbloedige moordenaar die ons een van de beroemdste en meest geliefde personen van onze tijd heeft ontnomen? Zelf beweert ze van wel.’ Als lezer gruwel je van de gebeurtenissen tijdens het programma. Helaas kun je niet meer dan lijdzaam afwachten wat er met Martha gaat gebeuren, hoe onterecht het ook voelt.
Cel 7 is een waar spel met perspectieven en oogpunten. Delen van het verhaal worden verteld vanuit therapeute Eve, terwijl andere delen vanuit het ik-perspectief van Martha weergeven worden. Weer andere delen tonen een natuurgetrouw beeld van de uitzendingen van Dood is gerechtigheid. De meest opvallende stukken zijn wel de passages waarin Martha Isaac in de je-vorm aanspreekt. Deze stukken leren de lezer over hetgeen in het verleden gebeurd is. Langzaam werkt Martha daarin naar de climax en vertelt ze of ze schuldig is of niet. Als lezer kun je niet wachten op de ontknoping. Je onderbuikgevoel vertelt genoeg.
Goede typeringen van onder andere de presentatrice van het programma, oud-rechter Cicero (what’s in the name?) en therapeute Eve versterken het verhaal. Bijzonder daarbij is de weergave van Martha. Voor de buitenwereld en in de gesprekken met Eve oogt ze zeker van haar zaak en lijkt ze koud. Echter, passages vanuit de moordenaar zelf vertellen een ander verhaal. Al snel brengen ze de lezer aan het twijfelen. Is Martha wel zo schuldig als ze zelf zegt? Haar ontwikkeling tijdens het verhaal, het meisje dat langzaam breekt, is dan ook confronterend. Je kunt niet anders dan met haar meehuilen en samen met haar bang zijn.
Naarmate het verhaal vordert, voel je net als Martha en Eve angst, verdriet en walging. Drewery slaagt als geen ander in een intrigerend en indringend verhaal te vertellen waarbij de absurditeit van het systeem funest blijkt. Vanaf de eerste bladzijde zit je aan de letters gekluisterd en speel jij, samen met de kijkers, voor rechter.",1
"Het zal toeval zijn dat Noord-Korea momenteel dreigende nucleaire oorlogstaal de wereld in slingert, vooral richting Zuid-Korea en de Verenigde Staten —— de sinds 1953 smeulende wapenstilstand staat op ontploffen. Het zal ook toeval zijn dat er een naderend akkoord is tussen de Servische en Kosovaarse regering om de Servische minderheid in Kosovo autonomer te maken. Dat onlangs uit onderzoek is gebleken dat Oslo binnen enkele decennia een niet-westerse bevolkingsmeerderheid zal hebben plus het recente besluit van de Nederlandse regering om tweeëndertig miljoen euro in wetenschappelijk dementieonderzoek te steken, het zal allemaal toeval zijn. Niettemin komt deze mengelmoes van elementen bij elkaar in Nacht in Noorwegen, een schitterende en spannende debuutroman van de in Noorwegen wonende Joods-Amerikaanse auteur Derek B. Miller.
De Joodse 82-jarige Sheldon Horowitz, geboren in New England U.S.A., wordt na de dood van zijn vrouw door kleindochter Rhea naar Noorwegen gehaald. Sputterend stemt de oude man toe om bij haar en echtgenoot Lars in Oslo te komen wonen. Hun appartement ligt in een multiculturele wijk met gehorige huizen. De zoon van Sheldon, Rhea’'s vader, is jaren geleden in Vietnam door een boobytrap van de Vietcong weggeblazen. Sheldons schuldgevoel is immens omdat hij zijn zoon overhaalde om voor Amerika te vechten: “""Als Jood ben je Amerika wat verschuldigd.""” Zelf vocht hij mee in de Koreaanse oorlog, waar hij in 1951 de bloederige slag bij Incheon meemaakte. Zijn omgeving denkt dat hij dementeert, want Sheldon zou slechts een administratieve functie in het leger hebben vervuld. Hun vermoeden wordt versterkt door Sheldons botte weigering erover te praten. Waarom laat hij niet álle foto'’s zien die hij in de oorlog maakte? En waar zijn het Purple Heart en de Navy Commendation die hij zou hebben gekregen? Maar Sheldons herinneringen zijn akelig helder en in stilte beleeft hij het verleden opnieuw.
Op een dag is hij getuige van de moord op zijn Kosovaarse buurvrouw en ontvlucht met haar zoontje de gewelddadige vader. Als een barmhartige Samaritaan beschermt Sheldon de zwijgende jongen —— voor het gemak tot Paul omgedoopt — — en overvoert hem met lange monologen, veelal gelardeerd met joods-bijbelse overpeinzingen: ""Het probleem is dat God alleen is. Geen mevrouw God. Niemand die tegenwicht kan bieden of Hem kan corrigeren. Hoe is het met Zijn zelfinzicht?""” Sheldon is oud en stram, maar zo slim als de sluwste vos en maakt volop gebruik van zijn oorlogsherinneringen. Hij wil nog een laatste keer excelleren en “die spleetogen” te grazen nemen. Maar de Noorse bossen zijn van een andere orde dan het Koreaanse berglandschap. En rijden op een knalgele tractor is niet hetzelfde als varen over de Koreaanse rivieren. Ondertussen praat een ongeruste Rhea met de hoofdinspecteur van politie in Oslo. Mogelijk is Sheldon naar hun vakantiehuis in Glåmlia gevlucht? Maar Rhea is niet de enige die dat denkt
Miller had zich makkelijk kunnen vertillen aan het zware thema maar kiest voor een luchthartige vorm. Pendelend door de tijd stoeit hij met vertelperspectieven en bonte dialogen. Grappige en snedige humor, mooie flashbacks, ontroering, veel goed getimede scènewisselingen. Het is aanvankelijk lastig om te weten wat de auteur beoogt, maar tussen de regels door wordt het monster van de oorlog en het verdriet om een overleden zoon tastbaar. Sheldons authentiek overkomende visioenen tonen het onvermogen van een vader om zijn zoon na diens terugkeer uit de oorlog te helpen. Hij praat hem opnieuw de oorlog in, ondanks dat hij weet hoe het is, hoe het voelt. Sheldons bespiegelingen zijn erop gericht dit falen als vader voor zichzelf bespreekbaar te maken, zich voortdurend af te vragen: waarom? Miller zet alles overtuigend neer, soms confronterend maar meestal met een mooie touch van kunstige tegeltjeswijsheden: “""Alleen ontwikkelde mensen zoeken soms naar woorden, omdat ze er zoveel hebben dat ze er ook wel eens eentje kwijtraken.""“ Deze schrijfstijl wordt doorgevoerd bij alle personages.
Zonder een snotterboek te zijn, beschrijft Nacht in Noorwegen de hartverscheurende pogingen van een '‘grumpy old man'’ om met zichzelf in het reine te komen en verlost te worden van het schuldgevoel dat hij iedereen heeft overleefd. Sheldon doet denken aan de chagrijnige maar goedhartige knorrepot en Korea-veteraan Walt Kowalski uit Clint Eastwoods filmdrama 'Gran Torino'. Sheldon moppert op alles, zelfs op het gemak van gereserveerde bioscoopstoelen. Want de run op een goede plek hoort bij de wetten van de jungle en is een kwestie van '‘survival of the fittest'’. Nacht in Noorwegen is zó goed en oprecht geschreven dat een inhoudelijke fout — — een personage wordt van achteren bewusteloos geslagen maar herkent later toch de dader — — welwillend wordt vergeven. Miller droeg het boek op aan zijn opa’'s, voor hem een manier van afscheid nemen en daarmee van een generatie met een sterk gevoel van Joods-Amerikaanse vaderlandsliefde.",1
"Opmerkelijk aan De Jongen is de manier waarop de lezer kennis met het personage maakt. Dit gebeurde in 154 delen. De schrijfstijl is misschien niet voor iedereen weggelegd en men zal er enigszins aan moeten wennen. Hoewel het soms wat vlak is en niet helemaal levendig is uitgewerkt, is er gelukkig wel sprake van een evenwichtige balans tussen plot, gebeurtenissen en personages.
Indien de lezer de auteur vooraf een beetje heeft leren kennen, blijft het niet onopgemerkt dat dit verhaal een echte MC Kleuver is. De overeenkomsten tussen verhaal en schrijver springen er helemaal uit. Jammer is het dat de schrijver er niet een extra redactieronde over deze eerste uitgave heeft laten halen. Ondanks kleine typefoutjes die niet ongemerkt zijn gebleven, is hij zijn eigen originele zelf gebleven en heeft hij naar mijn inzicht zijn sterren zeer zeker verdiend. Een boeiend verhaal dat het lezen toch waard is.",1
Wat een mooie afsluiter van een geweldige serie! Ik ga de leden van Full Moon missen!,1
"Wow, ik heb het boek in één keer uitgelezen. Niet normaal goed! Ik werd vaak verrast door wat Nicola schreef. Het is super goed geschreven. Ik zou het boek aan iedereen aanbevelen. Echt een top boek!",1
"Wild water vertelt wat er met ons gebeurt als de dijken breken. Een prachtig verhaal, dat tegelijk ook best spannend is omdat het, bij ons in de Randstad, ooit ook echt kan gebeuren. Zowel de Volkskrant als NRC hadden lovende recensies. Ik ook. Een boek om snel te lezen!",1
"Als een schrijver, weet ik hoe moeilijk het is een ""coming of age"" te schrijven. Je hebt veranderlijke personages die vechten met hun aankomende volwassenheid en het verlies van hun onschuld. Het zijn personages die op een dubbele spoor staan en die je toch inlevend wil maken. Gooi daarbij een dominante vader en een verhuizing naar een nieuw land erbij, dan heb je een explosief mix. Toch weet Murat, en dit is niet makkelijk, het balans te behouden. Het balans tussen cynisme, zelfs nihilisme en humor. En Murat doet dit alsof het niets is. Niet iedere schrijver is het aangedaan om een tijdsbeeld zo goed neer te zetten. Om de Bijlmer te doen voelen. Alsof de Bijlmer van toen nu nog steeds bestaat.

Dit soort boeken worden jammer genoeg niet meer vaak geschreven. Boeken die op een emotionele achtbaan lijken en waar de schrijver de lezer soms een schouderklop geeft en het andere moment je bij de strot grijpt. Er is één scene, die ik hier niet wil verklappen, die zo goed is in zijn opbouw, dialoog, stiltes - dat er een college over kan worden gegeven.

""Wees onzichtbaar"" is niet alleen een verhaal van een schrijver, maar ook een verteller. Een combinatie die jammer genoeg niet altijd vaak genoeg voorkomt.",1
"Bij het lezen van Hersenschimmen enkele weken geleden, greep het boek me direct aan en beangstigde het me ook voor een deel. Al was het maar omdat ik zelf al vergeten had dat we dit boek ooit moesten lezen voor school en het net over dementie gaat. Van toeval gesproken! ;-) Het is daarnaast ook enorm herkenbaar omdat iedereen meestal wel iemand kent in zijn omgeving die er mee geconfronteerd wordt. Vanmorgen werd het opnieuw besproken in een opnieuw zeer aangename leesclub. Meer daarover in m'n blog https://www.hebban.nl/p/villa-nathalie echter. Nu meer over het boek!

Het boek is een indringende vertelling vanuit het personage Maarten Klein over het proces van dementie en de aftakeling dat dit teweegbrengt. Nergens komt de schrijver uit de coulissen om eender welke commentaar of beschrijving te geven.

Taal is zowat het krachtigste element in dit boek: de ervaringen van de hoofdpersoon worden prachtig in letters omgezet en tegelijkertijd is taal zo belangrijk voor Maarten die zijn taal begint te verliezen, in zijn verhaal begint te stokken, er gaten in zijn geheugen beginnen te vallen en uiteindelijk volledig zijn woorden kwijt raakt... Daarnaast gaat het ook nog eens over tweetaligheid daar Maarten samen met zijn vrouw en kinderen van Nederland naar de VS is verhuisd voor zijn job en tijdens zijn dementieproces het zo lang opgebouwde Engels ook kwijt speelt. Hij woont en werkt al zo lang in de VS maar deze gemene ziekte brengt hem ertoe dat hij terug naar zijn moedertaal, het Nederlands, grijpt en dat hij langzaamaan de juiste Engelse woorden niet meer kan vinden.
Je beleeft eigenlijk alles mee wat Maarten doet en denkt: het is dan ook een vertelling en geen beschrijving. De vele dialogen, of de innerlijke monologen met hemzelf, benadrukken dit nog eens.

Het boek speelt zich af in het heden en samen met hem beleven we terug zijn jeugd tijdens de oorlogsjaren in Nederland, de lessen van zijn pianolerares op wie hij een oogje had, een serveerster die hem toen ook zo opviel, enz. Het is ook beter om eigenlijk niet over herinneringen of flashbacks te spreken, omdat hij ze als het ware zelf terug beleeft en niet zelf ervaart als herinneringen maar in het nu. Het proces dat wordt teruggegrepen naar de vroegere periode als men dement wordt, wordt reminiscentie genoemd. Ik heb ook geleerd dat dit iets typisch is aan deze ziekte, en dit heel dikwijls bij dementiepatiënten voorkomt. De fotoalbums die Maarten bekijkt samen met zijn vrouw of een verzorgster later in het verhaal zijn hier een oefening in, en doen bij hem eerst nog een belletje rinkelen maar later herkent hij ze ook niet meer. Dit wekt angst en kwaadheid op bij hem en daardoor wordt hij ertoe gedreven ze in brand te steken.

Het is ook wat vreemd dat heel wat gebeurtenissen uit het verleden een belangrijkere plaats krijgen dan bv de zoon en de dochter van Maarten, die hier en daar wel worden vermeld, maar die als personages zeer vlak blijven. Zijn vrouw, Vera, is natuurlijk zijn rots in de branding. Je voelt haar wanhoop door de observaties die Maarten maakt. Ze is ongerust en weent, en verzorgt hem waar nodig. Naar het einde toe wordt dit ook onmogelijk voor haar en wordt hij in een ziekenhuis of een verzorgingstehuis opgenomen.
Boeiend voor hondenliefhebbers en lezers met huisdieren tout court: de hond Robert is één van de personages die hij het langste blijft herkennen, ook al verdwijnt die herkenning op het einde ook. Zijn hond krijgt ook een beschermende functie in het verhaal want zijn vrouw, Vera, begint pas zeer ongerust te worden over hem als de hond alleen zonder hem thuis komt van een wandeling.

Het boek is ook moeilijk in tijd te volgen: de schrijver verkort én verlengt tegelijkertijd de tijd waardoor je denkt dat de periode waarin dit proces plaats vindt, veel langer is dan wat echt bedoeld wordt in het boek. De gedachten uit het verleden nemen dan ook een grote plaats in terwijl dat sommige gebeurtenissen in het heden soms maar enkele lijnen toebedeeld krijgen.

Als je zo lang over een boek spreekt met een groep mensen en een expert die dit soort gesprek modereert en heel wat info aanbrengt, kan je uit dit boek van 160 pag ook weer zoveel uithalen. De Nederlandse oorlogswinter komt sterk terug in de gedachten van Maarten, en ook zijn werk komt terug aan bod. Hij wil zelfs terug gaan werken en naar vergaderingen gaan in het midden van de nacht. Er zijn ook een aantal gênante situaties die je niemand wil toewensen die de revue passeren.

De stijl is niet dramatisch maar eerder rustig hoewel het boek heel wat emoties los maakt vanwege de indringende thematiek. Een belangrijk thema dat wordt aangeraakt, is ook de vergankelijkheid: het besef dat alles en iedereen leeft en op weg is naar de dood. En dat alles verandert, dat niets hetzelfde blijft. Het seizoen van de winter met een volledig wit landschap waarin je niets meer gewaar wordt, is hier de perfecte achtergrond voor.

Het is niet simpel om de gedachtesprongen in het boek te volgen en daarom moet je je aandacht er wel goed bijhouden. Een prachtig citaat dat getuigt van de liefde van Maarten voor Vera luidt als volgt: “Ik ben de enige die al de vrouwen die ze geweest is in haar kan zien. Soms raak ik haar dan aan, raak ik ze allemaal tegelijk even zachtjes aan.”

Kortom: aangrijpend, emotioneel, prachtig geschreven. Waarom kon ik me dit boek dan niet herinneren? Verplichte lectuur, daar steek ik het op. Gelukkig is het leesplezier nu dubbel en dik teruggekeerd!

Voor de categorie : een boek dat op de lees-/examenlijst stond",1
"Direct en beeldend geschreven. Goede plot, mooie natuur- en sfeerbeschrijvingen en een krachtige uitwerking van de verschillende karakters. Het wisselende vertelperspectief (het verhaal wordt afwisselend door zes personages verteld) is gewaagd en pakt prima uit. Boeiend tot het bittere einde.",1
Dit boek pakt je en je kunt niet meer stoppen met lezen. Aangrijpend verhaal,1
"“Het is nu twaalf jaar geleden dat ik aan dit boek begon te werken. Ik geloof nog steeds dat ik de waarheid heb geschreven, uit liefde en medelijden, omdat ik in mensen geloof. Ik verzoek u mijn boek de vrijheid te geven.” Dit schreef de Russische auteur Vasili Grossman (1905-1964) in 1961 in een brief aan partijvoorzitter Nikita Chroesjtsjov, één jaar nadat het manuscript van zijn magnum opus Leven & Lot door de KGB in beslag was genomen − of “gearresteerd” zoals hij het zelf omschreef.
Het mocht niet baten. In zijn fenomenale roman had Grossman als het ware een röntgenfoto van het Stalin-bewind genomen die de bloedarmoede en alle kwaadaardige kankers van dat totalitaire regime zichtbaar maakte. Ook al was Stalin dan al enkele jaren dood, en ook al voer zijn opvolger Nikita Chroesjtsjov een mildere koers, Leven & Lot spijkerde het stalinisme zo meedogenloos aan de schandpaal dat het boek volgens de staatscensuur een gevaar vormde voor de Sovjetstaat. Grossmans grootste ‘misdaad’ was wellicht dat hij het nationaalsocialisme van Hitler en het communisme van Stalin allebei even inhumaan en moorddadig vond.
Alles wat met het boek te maken had werd daarom in beslag genomen: alle gekende manuscripten, alle notities, het doorslagpapier dat Grossmans secretaresse had gebruikt, tot zelfs het lint uit haar typemachine…
Decennialang bleef de wereld aldus verstoken van een “groots, weids, diep en verpletterend” (1) meesterwerk, tot een door de mazen van het censuurnet geglipt origineel manuscript toch zijn weg vond naar het Westen, waar in 1989 dan eindelijk de eerste complete editie van Leven & Lot kon verschijnen, bijna dertig jaar nadat Grossman het werk had voleindigd, en 25 jaar na zijn overlijden.

Leven & Lot is een omvangrijk, grillig en veelzijdig epos dat zich afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog, met de Slag om Stalingrad (winter 1942-1943) als middelpunt. Het panorama is zo enorm breed, de geografische spreiding zo groot en de lijst met personages zo eindeloos dat voor een allesomvattende samenvatting tien pagina’s nog niet volstaan. Want Leven & Lot is niet ‘één’ verhaal, maar een grimmige rondreis langs talrijke scènes waarop mensen hun – meestal noodgedwongen – rol spelen… In Stalingrad voeren Russische soldaten, tussen de gevechten door, gesprekken waarin ongeremd gevloekt en gezondigd wordt tegen de partij-ideologische zuiverheid; in een Duits krijgsgevangenenkamp voor Russische soldaten houdt een oude Bolsjewiek het hoofd boven water door koppig te blijven geloven in de goedheid van Vadertje Staat; in Oekraïne schrijft een Joodse moeder aan haar zoon brieven over de vervolging van Joodse Russen door andere Russen; in de gaskamer van een nazi-uitroeiingskamp drukt een jonge vrouw het lichaam van een dood jongetje tegen zich aan, denkt “ik ben moeder geworden”, en sterft (2); in Moskou pleegt een Joodse kernfysicus verraad tegenover zijn rasgenoten om zijn wetenschappelijk werk te kunnen voortzetten; in Polen bezoekt SS-Obersturmbannfüher Adolf Eichmann de bouwwerf van een nieuw uitroeiingskamp en wordt er in het midden van de splinternieuwe gaskamer feestelijk getrakteerd op een hapje en een drankje; in Moskou zoekt een vrouw een verblijfsvergunning maar botst onophoudelijk op de onverzettelijke apathie van de apparatsjiks…

Honderden scènes, en allemaal zijn het aanklachten tegen de gruwel van de oorlog, de onmenselijkheid van het tirannieke regime van Stalin, en de waanzin die rassenhaat eigenlijk is. De trefzekere letterlijkheid waarmee Grossman de dingen beschrijft (3), zijn meticuleuze detaillering van de feiten en de (bedrieglijke) zachtmoedigheid waarmee hij over de afgrijselijkste gebeurtenissen vertelt, maken het lezen van Leven & Lot bij momenten bijna onverdraaglijk. Vooral zijn beschrijving van de mensonterende wreedheid rond en in de gaskamers ontreddert de lezer, en snijdt hem diep in het hart.

Is het blikveld van deze roman al indrukwekkend breed, het scala aan personages is dat evenzeer. De lijst van de voornaamste(!) personages, achteraan in het boek, telt zomaar even tien pagina’s! Een echt hoofdpersonage aanduiden is zo niet onmogelijk, dan zeker riskant, maar de figuur van de Russische fysicus Viktor Strum springt er toch wel uit, al was het maar omdat Grossman veel van zichzelf in dit personage heeft verwerkt: de Joodse afkomst, het liefdeloze huwelijk, het verraad tegenover rasgenoten (Grossman ondertekende ooit een petitie tegen Joodse artsen die valselijk waren beschuldigd een moordkomplot te hebben gesmeed tegen vooraanstaande Sovjet-mandatarissen), en zijn spijt achteraf…

De thematiek en de structuur van Leven & Lot − en niet in het minst de titel zelf – doen denken aan dat andere monument van de Russische literatuur, Oorlog en vrede van Leo Tolstoj, en dat is terecht. Naast bedrukte melancholiek, gelaten lotsaanvaarding, diepgewortelde verbondenheid met de aarde, oprechte liefde voor moedertje Rusland en diepe bekommernis om het welzijn van het volk – allemaal karakteristiek voor de Russische romanliteratuur van de negentiende en twintigste eeuw – vallen nog meer parallellen op, zoals bijvoorbeeld dat de Slag om Stalingrad in Leven & Lot even centraal staat als de Slag bij Borodino in Oorlog en vrede; Grossmans Stalin en Hitler zijn Tolstojs tsaar Alexander I en Napoleon. Ook opvallend is dat beide auteurs geregeld het pad van hun verhaal verlaten om te filosoferen over ‘de dingen des levens’. In Leven & Lot mijmert Grossman dan bijvoorbeeld over vriendschap, over goed en kwaad, over antisemitisme, over militaire strategieën, enzovoort…

Er zijn natuurlijk ook verschillen… Van Tolstojs hartstochtelijke lyriek is in Leven &Lot niks te merken; Grossman schrijft koeler, als een goed observerend en zeer geëngageerd journalist (wat hij beroepshalve ook was). Grossmans roman is ook veel autobiografischer, hij was immers persoonlijk betrokken bij veel van de beschreven gebeurtenissen. Maar het belangrijkste onderscheid is toch dat het “J’Accuse” van Grossman veel luider, directer en explicieter klinkt: de volksmens Grossman klaagt onrecht vlakaf aan, de aristocraat Tolstoj aanschouwt het eerder vanop veilige afstand.

Leven & Lot is een uniek, grandioos, indrukwekkend meesterwerk. Het is een – ik herhaal het graag − groots, weids, diep en verpletterend verhaal! Het is grimmig, wrang, onheilspellend, somber, gruwelijk, hard en hartverscheurend. Het is echter ook een ware uitdaging voor de lezer, van wie veel wordt gevraagd. Er is de schier eindeloze reeks aan personages die de lezer voortdurend naar de tien pagina’s lange lijst achteraan doet bladeren, en voor de verklaring van 363 noten komt daar nog eens een lijst van dertig pagina’s bij. Er gaat, met andere woorden, maar zelden een pagina voorbij zonder dat de lezer die lijsten moet consulteren (5).

Ruim vijf weken had ik dan ook nodig om door het boek te komen. Maar nu ik het uit heb weet ik dat ik een magistraal, ontluisterend werk heb gelezen, een dat ik nooit ofte nimmer zal kunnen vergeten. Leven & Lot van Vasili Grossman mag, wat mij betreft, schaamteloos en fier naast Tolstojs Oorlog en Vrede staan… En daar stond, tot nu toe, niets!

------
(1) Antoine Verbij in Trouw, 25 oktober 2008
(2) p. 564
(3) Grossman maakte de Slag om Stalingrad zelf mee, en verbleef gedurende ruim drie jaar aan het front als oorlogsjournalist. Hij was er ook bij toen de nazi-uitroeiingskampen van Treblinka en Majdanek door Russische troepen bevrijd werden.
(4) Zie nawoord van vertaalster Froukje Slofstra, p. 942-943
(5) Om het mezelf gemakkelijker te maken heb ik na een tijdje die veertig pagina’s gekopieerd zodat ik tijdens het lezen niet voortdurend heen en weer moest bladeren.",1
"Een indrukwekkend boek over Johan en zijn vrouw Heleen. Alles loopt goed en Johan denkt erover om zijn zaak over te laten nemen zodat hij meer vrije tijd kan door maken met zijn vrouw Heleen. Helaas gebeurt er dan iets wat niemand zag aan komen.

Heleen krijgt een hersenbloeding en zal nooit meer hetzelfde worden. Johan schrijft alles op hoe hij zich voelt en wat hij en heleen meemaken.

Hij neemt je elke dag mee hoe het allemaal in zijn werk gaat en waar het in de zorg nog beter zou kunnen.

Ondanks het best treurig is probeert Johan nog wat van zijn leven te maken. Je begrijpt hem volkomen dat het moeilijk is.
Een boek dat je niet zomaar zou kunnen wegleggen.",1
"Leuk boek voor personen die houden van spanning en avontuur.
Perfect wat ik ervan verwachte!",1
"Het zoveelste boek, verhaal over de maffia.Deze keer geschreven door iemand die misdaadkronieken verzorgde. Men kan zien dat hij schrijft uit kennis en ervaring uit het milieu. Dit neemt weg dat we toch het steeds terugkerend verhaal krijgen. Strijd tussen de families in de wereld van de maffia. Steeds op de vlucht voor de politie. Verklikker spelen voor de politie dat op zijn buurt weer een hele reeks moorden en wraak actie ingang zetten; Binnen dezelfde familie de drang om hoger op te komen wat ook soms moorden activeert.
Bij de politie krijgen we strijd om deze heren in de gevangenis te krijgen. Meestal met verklikkers. Natuurlijk op voorwaarde dat bij de politie zelf geen mensen zijn omgekocht.
Dan hebben we nog de gewone man en vrouw in de straat die ook nog eens slachtoffers is. Betalen voor bescherming van de maffia of mensen die verslaaft worden aan drugs.
Algemeen kan men aannemen dat de maffia een kanker is van de maatschappij;
Besluit: Angst bij de leden van de maffia voor politie en de dood. Massa werk bij de politie.zonder resultaat want wanneer er één in de gevangenis gaat staan er twee of meerdere klaar om zijn plaats in te nemen.
Dit alles vinden we ook terug in het boek.",1
Mijn kinderen zijn echt super fan van deze serie. Mijn oudste dochter heeft ze allemaal gelezen. De jongste van 8 jaar is nu net in de tweede bezig. Dus ik dacht eens kijken waarom ze zo'n fan zijn. Het is een heerlijk boek. Super grappig verhaal met super grappige plaatjes. Je gaat echt als een speer door het boek heen. Ik moet zelfs bekennen dat ik af en toe zat te gniffelen. Echt een aanrader voor kinderen.,1
"Oké, Bevroren nacht begint meteen met flinke actie. Meira was opgesloten in de kerkers van Ventralli toen Angra, de Lente Koning, toch nog bleek te leven. Meira was op zoek naar de orde om daar het antwoord te vinden hoe zij Angra moet verslaan. Nu wordt Meira de kerkers uitgeleid door Rares, waarvan ze niet weet of hij wel te vertrouwen is en moet ze Mather en de dooikinderen achterlaten, terwijl Theron nog een laatste offer had gebracht. Zucht, wat een fantastisch begin!

Dit boek lees je weer vanuit het perspectief van Meira én Mather net als in deel twee. Nu is er alleen nog een derde perspectief bij gekomen: die van Cerridwen, de prinses van Zomer. Dit zorgt voor een dynamisch verhaal, omdat ieder zijn eigen demonen onder ogen moet komen, maar tevens wel hetzelfde doel nastreeft: een rustig en vrij bestaan, vrij van Angra en het bederf.

Meira weet wat zij moet doen om Angra te verslaan. Tegelijkertijd worstelt zij met haar gevoelens voor Mather en maakt zij zich zorgen om Theron. Het wordt haar ook regelmatig te veel, maar het is mooi om te zien dat zij zoveel mensen om haar heen heeft die haar opvangen. Daarnaast maakt Meira ook een grote groei door – ze is ontzettend boos op haar moeder en tot het lot waar haar moeder haar aan heeft gebonden. Hier moet Meira mee in het reine zien te komen, en dat allemaal terwijl Angra en zijn legers niet stil zitten en er steeds meer slachtoffers vallen…

Dit boek leest weer super vlot. Het is ontzettend sterk geschreven, Meira is echt in haar rol als Koningin gegroeid. Doordat je midden in een actie scene weer terug in het verhaal komt, wil je er ook niet meer uit. Dit is echt een waardige afsluiter van een geweldige serie! Misschien zelfs het beste boek uit de hele trilogie.",1
"Disclaimer: er staan drie verhalen van mijn hand in dit boek, die naar mijn eigen bescheiden mening best goed geslaagd zijn, maar ik ben nauwelijks een objectieve bron te noemen. Ik zal ze daarom niet verder meenemen in mijn bespreking.
Dit boek is in heel korte tijd tot stand gekomen. In november kregen auteurs de uitnodiging iets aan te leveren en eind december ligt het op de mat. Een grote prestatie van de samensteller, die hiervoor putte uit de gepubliceerden in de Edge.Zero-bundels. Die selectiemethode zorgt dat het gaat om ervaren auteurs, waarvan velen bekend zijn uit andere bundels en de SF-tijdschriften die ons land rijk is. Een paar horrorauteurs van eigen bodem ontbreken (Tom Thys en Anthonie Holslag) en een paar van de schrijvers (waaronder ik) profileren zich vaker als SF-auteur, maar in elk geval vind je in deze bundel geen beginnelingen. Het niveau ligt daardoor hoog.
Wat de bundel ook interessant maakt is het thema: op Lovecraft geïnspireerde verhalen in een Nederlandse setting. Uit het enthousiasme waarmee auteurs hebben bijgedragen mag wel worden afgeleid dat deze thematiek ook in het Nederlandstalige genrewereldje leeft. Het blijkt voor velen interessant te spelen met de bouwstenen die Lovecraft heeft achtergelaten: vooral de oude goden die slapen op de zeebodem zijn populair en de sektarische groeperingen die hen aanbidden. Maar wat voor heel wat auteurs moeilijker blijkt (althans, zo komt het op mij over) is de sfeer van een Lovecraftiaans verhaal over te dragen: de diepe tijd, de afstanden van de ruimte, de angst van het onbekende. Het heet niet voor niets 'kosmische horror'. En vooral omdat horrorlezers wel vertrouwd zijn met het bestiarium van Lovecraft zijn zijn schepselen al snel te 'bekend'. Net zoals het buitenaardse wezen in 'Alien covenant' niet meer zo eng was, want we weten ondertussen allemaal wat een 'alien' is en hij was bovendien in het volle zicht te zien. Spannender was het toen hij zich in de schaduwen bevond en we als kijker niet wisten hoe hij eruitzag en wat hij allemaal kon. We schrikken meer van wat er zich in de schaduwen bevindt. En in de Lovecraftverhalen gaat het ook nog eens om de consequenties van dat wat zich in de schaduwen bevindt - de consequentie dat ons menselijke bestaan geen betekenis heeft, dat de hogere machten ons niet eens waarnemen, dat chaos en wanorde onder het dunne vernis van wat de zintuigen waarnemen schuilgaan. Dat is wat ons doet huiveren bij 'Alien' - het besef dat 'in space no one can hear you scream'.
Er waren in deze collectie gelukkig verhalen die deze huivering, deze vervreemding, deze 'horror' duidelijk overbrachten. 'Veld E-42' van Dick van der Bij, over een jongen die iets raars ontdekt op het land van een wat zonderlinge boer. Geschreven vanuit het perspectief van een oudere man, helder en zakelijk (wat past bij het boerenland waar hij vandaankomt), en wat er op veld E-42 schuilging wordt nooit helemaal duidelijk. Ik vond het een erg goed verhaal. Zijn 'Paal 13' is ook heel erg goed - vol bevreemdende gebeurtenissen, hoofdpersonen die in het duister tasten en met een apocalyptisch einde. Ik ben heel enthousiast over beide bijdrages van deze auteur en hoop vaker verhalen van hem te lezen. Frank Roger doet in 'Duisternis, duisternis, verzwelg mij' een horrorschrijver een huisje opzoeken ver van de bewoonde wereld om aan zijn roman te werken. Hij heeft plotseling een flits van inspiratie, maar die flits zou wel eens meer dan dat kunnen zijn geweest. Veel blijft onduidelijk, vooral het hoe en waarom, maar het verval dat plaatsvindt is gruwelijk en onontkoombaar. Echte kosmische horror. Jan J.B. Kuipers weet altijd grote verbeelding te koppelen aan geloofwaardige beschrijvingen van de historie en hier neemt hij de lezer mee naar het Middelburg van de 19e eeuw en een klein theatergezelschap dat een onnoembaar stuk wil spelen. Heel sfeervol en beklemmend. Dat Jack Schlimazlnik kan schrijven mag ondertussen bekend worden verondersteld. In zijn verhaal krijgt de viering van vijftig jaar inpoldering van de Flevopolder een duister randje. Goed getekende karakters, de werkelijkheid die vervormt en vervaagt, waarnemingen die misschien uit dronkenschap voorkomen. Ik meende alleen dat de auteur iets te veel wilde imponeren met zijn taalgebruik - de dialogen waren niet zo geloofwaardig door wat moeilijke woorden, en ik snapte ook niet goed hoe ik het einde van het verhaal moest interpreteren. Iets meer vasthouden aan narratieve conventie had het verhaal nog sterker gemaakt, denk ik. Maar 'creepy' was het zeker. Mike Jansens 'Het klein receptenboek van meneer Ho-Hum' (geillustreerd door Gidion van de Swaluw) is een waardige afsluiter van de bundel. Het lijkt behoorlijk onschuldig. Een Amsterdamse vrouw gaat samen met haar dochtertje samenwonen met de vriendelijke Paul aan de rand van de Veluwe. De laatste neemt een deel van de zorg voor het meisje over en leest haar voor uit zijn favoriete prentenboek. Het einde wordt goed aangekondigd en als het komt is het heel beangstigend. Misschien thematisch wat overeenkomend met de film 'The babadook'? Maar volgens mij heeft Jansen wel iets origineels gedaan met dit onderwerp. Jansens' 'Het genesis ei' wekte wat minder bevreemding bij me op - een steampunkverhaal in een alternatief Nederland met Victoriaanse waarden maar verder gevorderde technologie, over een vrouw die een manier zoekt om nieuw leven te scheppen. Haar creatie is echter niet beheersbaar. Ik vond het heel interessant, maar het was misschien meer SF dan Lovecraftiaans. Ook voor mij op de grens was het verhaal van Peter Kaptein, dat zich afspeelt tijdens de tachtigjarige oorlog. Een demonische macht heeft zich gevestigd in Leiden en loert op de zielen van mensen. Het verhaal was goed geschreven, en spannend, maar ik had niet het gevoel dat de beste bovennatuurlijke horror oproept - hoe eng de antagonist ook was. Wel een goed spookverhaal. Dat geldt tevens voor 'Meester van het Goud' van Roderick Leeuwenhart. Man, wat kan die schrijven! Een Leidse hoogleraar wil een piraat inschakelen om een slag te slaan, maar dat gaat niet helemaal zoals hij beoogde. De sfeer in het verhaal is geweldig en het slot zet alles wat gebeurde in een ander daglicht - heel goed gedaan. Maar het monster (dat lekker gruwelijk is, dat zeker!) heeft een behoorlijk Aardse motivatie. Tais Teng speelt in de Lovecraftwereld met duidelijk plezier - zijn verhaal is een genot om te lezen, met talloze verwijzingen naar de 'Mythos'. Het loopt zelfs best goed af! Wat ik leuk vond was dat de verhalen van Anaid Haen en Django Mathijsen in elkaar overliepen. Anaid is een ster in realistische dialogen en de beschrijving van een relatie tussen geliefden. Django weet een hele alternatieve wetenschap te creëren en spannende situaties als een van de beoefenaars van dit vakgebied in actie moet komen. Maar het is in mijn optiek duidelijk dat beiden SF-auteurs zijn, want de oude goden zijn gereduceerd tot tentakelmonsters (zo kwam het op mij over). Wel goed apocalyptisch overigens, en de mensen zijn misschien de grootste monsters. Adriaan van Garde is ook niet de minste. Zijn verhaal van een schoolreünie in een jachthut is prachtig geschreven en sfeervol - ik kon me de locatie levendig voorstellen. Spannend was het zeker. Maar de spanning kwam voor mij meer uit de dynamiek tussen de mensen dan van het bovennatuurlijke element. Het verhaal van Boukje Balder was ook goed. Sfeervol, over iemand die een rol moet spelen in een nogal nare ceremonie. Ik genoot van de beelden en hoe het hoofdkarakter terug vocht. Ook wat hij aan het eind zichzelf moet aandoen is best gruwelijk. Veel bloed in dit verhaal en ingewanden. Jaap Boekestein heeft zich ten doel gesteld een literair karakter, Eline Vere, te verbinden met de Cthulhu-mythos. Met een dosis seks erbij, een dame met een wat reptielachtig uiterlijk en een apocalyptisch einde. Ik genoot ervan, maar dit was een verhaal waarbij ik de knipoog van de auteur duidelijk zag. Boekestein houdt volgens mij teveel van het leven om echt de sfeer van Lovecraft te kunnen evenaren. Voor mij het tegenovergestelde is Mark Ruyffelaert - ik ben gewoon geen fan van hem. Ik vind zijn verhalen niet spannend - er zit zelfs nauwelijks verhaal in. Ze wekken alleen walging op. Daar moet je van houden. Ik vergeet misschien nog een paar korte verhalen, maar laat het duidelijk zijn: liefhebbers van het horrorgenre, kosmische SF en tentakels (ja, die komen veel voor) moeten deze bundel lezen. Stuk voor stuk zijn de verhalen in elk geval boeiend en ik heb er veel plezier van gehad (als dat het goede woord is). Nu snel een bloederig offer brengen om de toorn van de oude goden te proberenaf te wenden ...",1
"Celeste Ng heeft wat mij betreft een geweldige pageturner geschreven. Het verhaal raakte me vanaf de eerste bladzijde, eigenlijk had ik er ook wel willen wonen, in Shaker Heights.. De personages zijn veelal sympathiek, soms wat neurotisch, naïef of onbeholpen. Het boek ‘Kleine Brandjes Overal van Celeste Ng speelt zich af in het kleine stadje Shaker Heights, een rustig plaatsje in Cleveland. In Shaker Heights is alles minutieus gepland. Van de lay-out van de straten tot de kleur van de huizen. Ook de succesvolle levens van de bewoners lopen ‘zoals het hoort’. Er wordt niet buiten de lijntjes gekleurd. Elena Richardson woont met haar gezin in Shaker. De familie van Elena (in het boek consequent mevrouw Richardson genoemd) woont al generaties lang in Shaker, is er op gegroeid, heeft er kinderen kregen en werkt er nu bij de krant. Op een dag komt Mia Warren, kunstenaar en alleenstaande moeder samen met haar haar puberdochter Pearl in het stadje wonen. Ze huren niet alleen een huis van de Richardsons maar worden ook een belangrijk onderdeel van de familie. De kinderen van de Richardsons en Pearl worden vrienden, Mia gaat in de huishouding bij de Richardsons en beide gezinnen raken in elkaar verweven. Wanneer vrienden van de Richardsons in een lastige voogdijzaak belanden, komen Mia en Elena recht tegenover elkaar te staan. Dit zorgt voor een breuk in de verstandhouding. Elena wantrouwt Mia en haar motieven en is vastberaden om de geheimen uit Mia’s verleden op te rakelen, met alle noodlottige gevolgen van dien. Met een vlotte, scherpe pen weet Ng ze allen een eigen gezicht te geven. Het boek is helder opgebouwd, en leest als een trein en blijft nog lang hangen in je gedachten. Ik geef het boek 5 sterren.",1
Heel mooi en ontroerend.,1
"Het boek begint heel verrassend met het overlijdensbericht van Claire Van Santfoort. Daarna springt het verhaal een maand terug in de tijd, en neemt het ons mee in de levens van Harrald, zijn vrouw Claire en hun 2 dochters.
Dan duiken plots Chris en Marius op, en in nieuwe flashbacks komen we gaandeweg meer te weten over de kindertijd en vooral de jeugd van Claire en Harald. Een tijd waarin de keuzes die ze maakten gevolgen hebben voor hun latere leven. Maar wat weten ze eigenlijk echt van mekaar ?
De spanning loopt gestaag op in deze vlot lezende thriller. Dat smaakt naar meer.",1
"De engelse versie start met het volgende motto:
I am nothing, I know it, but my nothing comprises a little bit of everthing
(Victor Hugo - The Rhine)

In het begin weet je helemaal niet waar je aan toe bent, Brodeck moet een verslag schrijven over wat er gebeurt is met de ""Anderer"". Eigenlijk wil hij dat helemaal niet en springt eerst van links naar rechts door zijn verhaal.Je blijft jezelf met een beklemd gevoel afvragen ""wat is er nou gebeurt?"" Hoe verder je komt hoe langer de aaneengesloten stukken verhaal, hoe sterker Brodeck wordt. Terug gekomen uit een kamp situatie waarin hij gereduceerd was tot een niets zonder naam, wil hij het liefst zijn eigen leven leiden met zijn geliefden, niets meer weten, maar helaas gebeuren er dingen in het dorp waardoor hij gedwongen wordt niet alleen het Verslag te schrijven maar ook zijn eigen verleden te bezien. Geconfronteerd met de continue herhaling van macht, angst, verraad die speelt rondom de xenofobie van anderen moet hij ook zijn eigen wandaad en lafheid een plek geven. Een verhaal vol gruwelijkheden die mensen elkaar aandoen maar ook over de moed en kracht van Brodeck die in zweet ook zijn eigen leven op papier zet.

I thought about history with a capital H, about my history, our history. Do those who write the first know anything about the second? Why do some people retain in their memory what others have forgotten or never seen? Which is right: he who cannot reconcile himself to leaving the past in obscurity, or he who hurls into obscurity everything that does not suit him?

Mooi en heftig boek, zeker een die ik nogmaals zal lezen om hem ten volle te laten doordringen.",1
"#boekuiteigenkast -#5
Dacht ik me bij het eerste deel oud te voelen omdat het jaar 1995 erin was gekrabbeld door mezelf, gaat het in dit boek zelfs nog een jaartje terug! Sinterklaas 1994... Dat is écht lang geleden :D.
Oh, wat vind ik het toch geweldig om zulke krabbeltjes in oude boeken te (her)ontdekken <3 .

Wederom zat dit boek weer goed in elkaar. De spanning werd goed opgebouwd en bleef mysterieus en ondanks dat de twist in één klap bekend was, kunnen auteurs voor volwassen thrillers hier nog iets van leren. Spanning zonder langdradig te worden, wat een heerlijkheid!!

Betekent alleen wel dat we met deze buddy(re-)read alweer aan het laatste deel zijn toegekomen. Gelukkig ben ik eerst nog een weekendje weg, zodat ik me erop kan voorbereiden haha. Verdwaald in een Sneeuwstorm krijgt van mij 4,5 dikke sterren!",1
"De politie vindt in Monty Brogans sofa een zakje wit poeder: daar begint eigenlijk het verhaal (maar niet het boek). Brogan wordt veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf. Omdat zijn vader borg voor hem staat, hoeft hij niet meteen de cel in, maar de dag komt wel angstwekkend dichterbij. Op de vooravond spreekt Brogan af met zijn vriendin Naturelle en zijn twee beste vrienden, leraar Jacob en beursanalyst Frank. Samen trekken ze naar een afscheidsfeestje, georganiseerd door Uncle Blue, Brogans maffiabaas.
Een thriller hoeft niet altijd op een moord uit te draaien. Je tijd verdoen terwijl het uur nadert dat je de cel in moet, kan al even spannend zijn. In elk geval beschrijft Benioff die tijd als een zeer emotionele, geladen periode. Logisch, want in zeven jaar kan veel gebeuren, niets zal nog zijn zoals het was. Elk van de figuren reageert op zijn eigen manier op het komende afscheid, intussen ook nog geconfronteerd met de eigen problemen. Dat alles beschrijft Benioff op een zeer tastbare manier, met voldoende aandacht voor elk van de personages. Een pluim op de hoed van David Benioff.",1
"Op 7 oktober 2017 werd in Utrecht het Tweejaarlijks congres van Onze Taal gehouden, onder de titel: Met andere woorden. Een van de sprekers was Ann de Craemer: een Vlaamse schrijfster van romans en columniste van De Morgen en Onze Taal. We kennen haar inmiddels als een voorvechtster van het Vlaams-Nederlands en het gebruik van klare taal taal in bijvoorbeeld ambtelijke stukken. In haar bijdrage schets ze hoe in het onderwijs in Vlaanderen omgegaan wordt met normale Vlaamse woorden: ze zijn FOUT! Kinderen moeten leren dat hun spreektaal minder waard is dan het officiële Noord-Nederlands, zoals Ann de Craemer het noemt. Zo heb je geen nonkel, maar een oom. ""Als niemand in Vlaanderen 'oom' zegt, waarom zouden wij dat dan moeten doen - alleen omdat de Nederlanders dat deden?"" vraagt ze zich al jong af. Maar er volgen meer teleurstellingen, te beginnen op de universiteit. ""Professoren dweepten met Nederland, dat ze als een gidsland zagen, ook op taalkundig vlak."" Als ze elf jaar later haar eerste roman publiceert, is de maat vol: de Nederlandse corrector wil haar taal ontdoen van Vlaamse woorden: zetel moet fauteuil worden, zot in zijn kop: tureluurs. Ze weigert zich erbij neer te leggen. ""Uiteraard streef ik ernaar mijn boeken in een voor iedereen zo begrijpelijk mogelijk Standaardnederlands te schrijven. Maar als ik de keuze moet maken tussen de Noord-Nederlandse taalnorm en authenticiteit, dan kies ik voor dat laatste."".
.....
Tot de Vlaamse auteurs die gaan voor authenticiteit hoort ook Louis van Dievel. Eerder las ik van hem Landlopers blues (KLIK HIER). Een roman over de landlopers die begraven liggen op het kerkhof van de bedelaarskolonie van Merksplas. Daar schreef ik al: ""Van Dievel maakt op natuurlijke wijze gebruik van Vlaamse woorden en uitdrukkingen, dat leest prettig. Een Vlaamse zwerver spreekt nu eenmaal geen ABN. En de context lost een enkele onduidelijkheid wel op."" Datzelfde geldt voor De laatste ronde.
...
Hoofdpersoon is Ludo Verheyen: facteur (postbode) bij de Belgische Post. Na 42 jaar trouwe dienst is hij bezig met zijn laatste week vòòr zijn pensioen. In die week moet hij twee jonge meiden inwerken die het werk van hem over zullen nemen. Ludo vertelt ons in een terugblik hoe die laatste week verliep. Tussen de gebeurtenissen door leren we hem kennen: zijn verleden en zijn huidige omstandigheden, zijn verdriet en zijn onmacht. Van Dievel weeft het allemaal geraffineerd door elkaar. Ludo vertelt steeds net te weinig om het plaatje voor ons compleet te maken.
Het begint vrij luchtig en met een zekere humor, als hij de meisjes mee moet nemen op zijn ronde, maar al vrij snel wordt duidelijk dat er in zijn leven dingen gebeurd zijn die diep ingegrepen hebben. Een van de meisjes haakt al snel af, met de andere, Cheyenne, bouwt hij een goede band op. Ook uit de verhalen die hij met haar deelt, wordt het een en ander duidelijk. Dat hij op jonge leeftijd zijn vriend Leon verloor, die onder vreemde omstandigheden onder een trein terecht gekomen is. Vlak voor de dag waarop zij tegelijkertijd zouden trouwen: Ludo met Marije en Leon met haar zus Veerle. Veerle treurt nog lang om haar verloren liefde. Ludo en Marije zijn lange tijd gelukkig. Toch zit Marije nu al jaren in een inrichting. Ludo bezoekt haar trouw, maar het gaat steeds slechter met haar. Het moet iets te maken hebben met de vermissing van hun dochter Karen, komen we te weten. Maar wat is er dan gebeurd?

Langzaam maar zeker komt de dag van zijn pensioen dichterbij. Zijn laatste ronde moet hij zonder zijn opvolgster Cheyenne doen. Het wordt laat: ""Waar zijt ge blijven plakken, facteur?"" vraagt men hem. Een alarmerend telefoontje van schoonzus Veerle heeft eerder die dag een nikkel bij hem doen vallen en ook bij de lezer begint het te dagen hoe de zaken in elkaar steken. Nochtans wordt de overrompelende afloop pas op de laatste bladzijden echt duidelijk.

Vòòr die dag hebben we de facteur echter allang in ons hart gesloten. De kroniek van een mensenleven op een dood spoor, zegt de achterflap, vol compassie beschreven. Ik kan het niet beter verwoorden.
Hele recensie lezen? Zie mijn blog: https://mijnboekenkast.blogspot.nl/2017/12/louis-van-dievel-de-laatste-ronde.html",1
"Wat een mooi boek is dit! Met een lach en een traan heb ik het uitgelezen. De auteur weet diep te raken met de indringende geschiedenis van de 15-jarige Adam Ross. Hij is onder behandeling bij een psychiater voor een dwangneurose, wanneer hij tijdens een praatgroep het 16-jarige meisje Robin ontmoet en op slag stapelverliefd wordt. Verder heeft hij een moeder die dreigbrieven ontvangt, een vader die workaholic is, een lieve stiefmoeder en een 4-jarig stiefbroertje waar hij zielsveel van houdt.
Ingrediënten genoeg voor een explosief en zwaarmoedig verhaal. Dat het dat absoluut niet wordt is te danken aan de goed gedoseerde vlagen humor die Teresa Toten in het boek heeft gestopt en haar schrijfstijl waar haar liefde voor de personages uit alle beschrijvingen blijkt. Het boek is volledig in balans en laat je diep meeleven met Adam maar ook lachen om de capriolen die zijn broertje uithaalt of om het gedrag van de leden van de praatgroep tijdens een excursie naar de katholieke kerk waar Adam bij hoort. En Goddank voor personages als pastoor Rick of psychiater Chuck die voor een stabiele basis zorgen.

Het boek staat in de handel als geschikt voor kinderen van 10-12 jaar. Eerlijk gezegd vind ik dat nog iets te jong, gezien het onderwerp van het boek en het taalgebruik. Ik zou het eerder inschatten voor tieners / young adults vanaf zo'n 14/15 jaar. Die kunnen de problematiek van Adam en zijn vrienden en de behandelde thema's zoals een eerste verliefdheid, psychische problemen, gescheiden ouders etc. beter begrijpen.
Teresa Toten (Canada, 1955) heeft met 'De onverwachte held van kamer 13B' een prachtig boek neergezet waarin de problemen van opgroeiende jongeren, zeker wanneer ze ook nog een 'rugzakje' meedragen, op een indringende maar nergens te zware wijze is beschreven. Een aanrader voor iedere lezer, jong of oud, die wil genieten van een mooi boek met inhoud. Wat mij betreft Literatuur met een hoofdletter L!

Ik heb dit boek gelezen voor 'Een perfecte dag voor literatuur' van NotJustAnyBook.",1
"Ook ik ben een absolute fan! Onbegrijpelijk dat er blijkbaar te weinig vertrouwen was om de oorspronkelijke titel aan te houden. Het boek heeft het in zijn geheel niet nodig om mee te willen liften op bestsellertitels. Ik vond vooral de wetenschappelijke invalshoek geweldig, want meestal worden onderwerpen beschreven vanuit een religieuze of spirituele achtergrond. Sommige bladzijden moet je misschien even twee keer lezen om de informatie tot je te laten doordringen, maar ook als je de details niet volledig opneemt kun je het verhaal volgen. Mooi ook dat alle verhaallijnen aan het eind met elkaar verweven worden. Geen open einde dus. Verder ben ik het volledig eens met Nicky de Cock. Geweldig boek, aanrader!",1
"Nora Roberts valt meteen met de deur in huis en voert je mee naar de begrafenis van een gevreesde rancher in het schilderachtige bergland van Montana. Daar ontmoeten we de drie halfzussen Willa, Tess en Lily die elkaar voor de begrafenis nog nooit eerder ontmoet hebben.  

Willa woont al haar hele leven op de ranch ‘Mercy’. Ze is klaar om haar mannetje te staan en de ranch van haar vader over te nemen. Lily die enkel haar eerste levensmaanden op de ranch doorbracht is verworden tot een frêle poppetje, op de vlucht voor haar ex. En Tess, de oudste, is scenarioschrijfster en opgegroeid tussen de filmsterren in Hollywood. Ook met Adam maken we al vlug kennis. Hij is Willa’s halfbroer langs moeders kant en woont ook op de ranch. Al snel ontfermt hij zich over Lily die van alles en iedereen bang is.  

Wanneer Nate (de advocaat en tevens naburige rancher) het testament voorleest, vallen de consequenties niet mee. De drie zussen moeten een jaar lang samen op de ranch verblijven zonder dat ze langer dan een week mogen skippen. Bovendien moeten ze gedurende dat jaar de supervisie van Ben (een andere naburige rancher) en Nate toelaten. Willa ontploft ter plekke, ze moet niet alleen haar ranch delen, maar heeft bovendien ook een bloedhekel aan Ben die haar al jaren probeert te verleiden. Maar Willa heeft geen keus, als ze de ranch wil houden moet ze zich schikken. Lily daarentegen ziet er een uitstekende oplossing in voor haar vluchtprobleem: hier duizenden kilometers verwijderd van alles zal ze wel veilig zijn voor de slagen van haar ex. Maar voor Tess is het de grootste ramp. 

Zij hoopte vlug met wat geld naar huis te kunnen, maar is genoodzaakt een jaar in dit ‘boerengat’ te verblijven.   Het wordt een hele klus voor Willa om zowel Tess als de knechten in het gareel te houden, want een vrouw aan het hoofd van een ranch gaat tegen de gebruikelijke mannelijke ranch-orde in. Wanneer de ranch echter geplaagd wordt door gruwelijke taferelen kan Willa het niet meer alleen aan en moet iedereen, de zussen, de knechten, Ben, Nate en Adam, samenwerken om het jaar rond te krijgen.  

Wolken boven Montana is een goed geconstrueerde romantische thriller met een constante spanningsboog, vol liefdesverhalen en intriges, psychologische twists en realistische personages met voldoende onderbouwde karakters.   Nora Roberts is een veelschrijfster en koningin van de romantische suspense. Deze keer laat ze je een jaar lang meeleven op een vee-ranch met alles erop en eraan. Ze laat je genieten van de heerlijkste gebakjes en wegdromen bij prachtige landschappen, maar je gaat ook mee stieren castreren, helpt kalfjes ter wereld brengen en kruipt tussendoor ook nog eens in de huid van een ziekelijk personage.  

Roberts heeft een boeiende en soms grappige vertelstijl, en laat ook veel aan je eigen verbeelding over. Wolken boven Montana is in eenvoudige woorden geschreven, leest supervlot en brengt de nodige afwisseling: natuur, angst en onrust, jaloezie, romances met een vleugje erotiek, kortom ideaal voor een weekendje lekker lang onderuit genieten van spannende ontspanning.",1
"Vanaf 1942 kwamen de Amerikanen naar Europa om te helpen in het gevecht tegen de onderdrukking van de Duitsers. Het verhaal van de luchtmacht ‘The Bloody Hundredth’ dat bijvoorbeeld in juni 1943 de haven van Bremen onder bombardement nam met hun B17’s. Daarmee een akelig indrukwekkend visitekaartje afgaf en de onderzeeboten ten zinken bracht voordat ze de haven hadden verlaten is meteen een indrukwekkende binnenkomer. Er stond Duitsland nog wel het een en ander te wachten. Het doel was dan ook totale vernietiging van de Luftwaffe, het bevrijden van Europa. Diverse verhaallijnen en anekdotes geven een totaalbeeld over wat er zich voornamelijk in de lucht heeft afgespeeld tijdens WOII. Geheime voorbereidingen van tactische luchtaanvallen op Duitse steden, voornamelijk burgerdoelen om de industrie plat te leggen. Met als gevolg ontelbare slachtoffers, vaak burgers, de gewone werklui. De Duitsers werden daarmee op hun gevoelige plekken geraakt in de hoop dat ze uiteindelijk vleugellam zouden raken.

De Amerikanen die de halve wereld, via IJsland, moesten bereizen om überhaupt aan hun ‘task’ te kunnen starten. Ze hadden er al een uitputtingsslag opzitten toen ze nog moesten gaan beginnen. De situaties die de jonge jongens, vaak maximaal halverwege de twintig, ondergingen zijn ronduit schrijnend om te lezen, zo jong nog. Aangewezen op elkaar, angstig, absoluut geen helden, blind op elkaar vertrouwend en maar hopen dat ze het er levend vanaf zouden gaan brengen. De tactische ondersteuning, de goed doordachte aanvallen –vooral ook in de nachten- en het ongelooflijk zwaar trainingstraject waaraan de mannen moesten voldoen. Maar ook de andere nationaliteiten vertellen hun verhaal.

Een van de meest fascinerende feiten vond ik dat in februari 1942 een wervingscampagne startte onder de Amerikaans ‘amateurs’ ( geen beroepsmilitairen). Welgeteld met 7 personen zonder vliegtuigen gestart om vervolgens in december 1943 –slechts anderhalf jaar later!- een volledige strijdmacht neer te zetten van 185.000 man met 4.000 vliegtuigen, getraind en tot de tanden bewapend. Ongelooflijk natuurlijk. Maar ook het ontelbaar aantal doden, en dat allemaal om Hitler te gronde te richten en Europa te bevrijden, iets om sprakeloos van te worden. Nu nog na al die jaren. Ongekend natuurlijk.

Het boek is meer dan interessant, boeiend en duidelijk opgezet en geeft door de betrekkelijk korte, persoonlijke, verhalen een ruime kijk op wat er toen allemaal is gebeurd, de hoge prijs die werd betaald. Zo komen er ook feiten aan de orde die bij mij niet bekend waren. Dat de Japanners hun Kamikaze hadden weet iedereen wel, maar dat ook de Duitsers hun zelfmoordpiloten hadden wist ik niet. Verschil was wel dat de Duitsers probeerden hun toestel te verlaten voordat het neerstortte zodat ze nogmaals een poging konden wagen met een ander toestel…..maar dat ze uiteindelijk de dood vonden was zo goed als zeker. Sterven als helden, het summum voor een gevechtspiloot met deze uitdrukkelijke en eervolle opdracht. Dat ze toen al het materiaal hadden voor precisiebombardementen en dat Boeing al vliegtuigen leverde. Dat het succes van de een de dood van de ander betekende. Ik vond het met tijden nogal heftig om te lezen.

Een reis om de wereld in 700 pagina’s in een van de meest vreselijke periodes ooit. Van de VS naar Casablanca, van Sicilië naar Japan en van Nederland naar IJsland. Overal was de oorlog, overal waren militairen gestationeerd. Ongeacht achtergrond, opleiding of nationaliteit. Indrukwekkend ook is toch wel het zij aan zij staan van de jonge mannen, in principe allemaal vreemden voor elkaar, maar met hun leven in elkaars handen. De uitleg, ondersteund door de aanwezige illustraties, over luchtaanvallen en rangordes binnen deze goed geoliede operaties. Verbazingwekkend om te zien en te lezen.

De hoofdstukken zijn opgesplitst en geschreven vanuit een bepaalde divisie. Zo is er bijvoorbeeld een deel geschreven over ‘De stoet van ellende’, ‘Het prikkeldraad’ en ‘De Bommenwerpersmaffia’.

Ieder hoofdstuk begint met een spreuk, uitgesproken door een (minder) bekende militair of filosoof. “Waar ik het meest bang voor ben is angst” van Montaigne is voor mij tijdens het lezen wel het meest bijgebleven. Zo weinig woorden die zo veelzeggend zijn.

Ruim 700 pagina’s, gerust een naslagwerk te noemen, een aaneenschakeling aan indrukken. Simpelweg teveel om alles te benoemen, het is een boek wat je moet ervaren, wat je moet lezen. Ook voor de jongere generatie een mooi verslag van iets wat allesbehalve mooi te noemen is natuurlijk. Een twintigtal pagina’s vol met zwart-wit foto’s van grote namen en de gewone man benadrukken het geheel. De uitgebreide bibliografie en het register maken het boek compleet.

Iedereen kent wel de beelden uit documentaires op Discovery of uit series zoals ‘Band of Brothers’ of ‘The Pacific’. Dit verhaal ondersteunt nog meer die beelden, maakt het nog realistischer. En dan lees je dus geen boek maar ervaart het! Ik ben benieuwd naar de verfilming hiervan.",1
"Brigance wordt geacht Hailey van de doodstraf te onthouden. Echter blijkt dit niet zo’n simpele opdracht omdat de scheiding tussen blanken en zwarten nog maar net in de praktijk was gesteld. Bovendien was deze scheiding verre van effectief in Mississippi door de vele zwarten die er voormalig aan de slag waren als slaaf, waardoor de discriminatie hier nog eens zo groot was. Het boek is zeer leerrijk omdat het geschreven is tijdens de periode waarin de rassenscheiding plaatsvond in dezelfde streek (Mississippi). Grisham was een voorbeeldig Amerikaans student recht. Vervolgens werkte hij bijna tien jaar als jurist en heeft hij dus veel interesse in het gerechtelijk milieu. Dit verklaart waarom al zijn thrillers in grote lijnen hierover handelen. De jury is hier een perfect voorbeeld van.
In 1991 brengt hij nog een andere thriller en bestseller uit, genaamd “Advocaat van de duivel”, waarmee zijn populariteit en bekendheid nog verder toeneemt. Vanaf zijn roman “De erfpachters” verandert hij het globale onderwerp van zijn romans en gaat hij zich nu meer toeleggen op het leven in de zuidelijke staten van de VS en niet meer op het gerechtelijke systeem.
Grisham wil met “De jury” de lezer meeslepen in het schrijnend verhaal van de rassenscheiding en de lange, harde weg die hiermee gepaard ging. Het boek leest heel vlot en is zeer meeslepend omdat de verteller vele details bloot geeft over het leven van de personages. Het lijkt wel of de verteller een personage is uit het boek en de gebeurtenissen persoonlijk waarneemt. Door de inhoudelijke spanning die aanwezig is tot de uiteindelijke climax blijft de lezer tot het slot zeer aandachtig om het uiteindelijke oordeel van de jury te achterhalen. Door de beslissing van de jury wil Grisham aantonen dat er wel degelijk vooruitgang is geboekt in het compliceerde proces van de rassenscheiding. Het boek bevat geen moeilijke taal en is dus geschikt voor jonge adolescenten.",1
"Alhoewel dit niet zijn debuut is, is het wel het eerste boek van Joey Graceffa. Graceffa is een Youtuber, wat betekent dat het boek niet goed hoeft te zijn om verkocht te worden. Het boek is echter wel goed. Het gaat over een toekomst waarin de aarde onbewoonbaar is geworden, en de laatste mensen overleven door een supercomputer, opgesloten in een stad. Het heeft een strikte eenkindpolitiek, en ieder, legaal, kind krijgt speciale lenzen ingebouwd, waardoor de stad altijd weet waar ze zijn, en met een simpele scan je identiteit achterhaald wordt. Alle tweede kinderen hebben die lenzen niet, en zijn dus genoodzaakt zich te verstoppen voor de rest van de wereld. Zo’n tweede kind is Rowan, en het verhaal gaat over haar. Het zit vol met verrassende plottwists, en dingen waar je echt over na gaat denken. Het boek heeft redelijk veel actie, en vaak zit je echt op het puntje van je stoel omdat je wilt weten wat er verder gaat gebeuren. Het is zeker een aanrader.",1
"In het Amsterdamse Bos wordt een Oosters jongetje, verkleed als danseresje, aangereden en voor dood achtergelaten. Hij spreekt slechts één woord, in Farsi: ‘Plar’, vader. Journaliste Farah Hafez duikt in de zaak en doet de nationale politiek vervolgens schudden op haar grondvesten. Maar ze haalt tegelijkertijd de demonen uit haar eigen jeugd keihard naar boven.",1
"(ik weet niet of de filmeditie zo mooi is als de engels gewone editie, die staat bomvol mooie tekeningetjes en landkaarten)
Erg leuk boek en dit keer niet omdat de zinnen zo mooi zijn of de tekst tot overpeinzen leidt, maar omdat het zo leuk in elkaar zit. In de marges heeft de schrijver alle gedachten en tekeningetjes van T.S. Spivet weergegeven maakt het een super boek.
Het boek gaat over een jongetje van 12... en knip/plak even:
'T.S. Spivet is a genius mapmaker who lives on a ranch in Montana. His father is a silent cowboy and his mother is a scientist who for the last twenty years has been looking for a mythical species of beetle. His brother has gone, his sister seems normal but might not be, and his dog - Verywell - is going mad. T.S. makes sense of it all by drawing beautiful, meticulous maps kept in innumerable colour-coded notebooks. He is brilliant, and the Smithsonian Institution agrees....'",1
"Jip en Sander hebben een hele sterke kinderwens. Na een aantal jaren en een aantal zwangerschapstesten blijkt dat het krijgen van kinderen op de gewone manier niet weggelegd is voor hen. Ze gaan de medische molen in en raken toch zwanger. Al gauw blijkt dat er een tweeling wordt verwacht. Er worden twee jongens geboren, Willem en Maurits. Al snel blijkt er iets niet in orde met Willem. Er volgen allerlei onderzoeken. Willem blijkt geboren te zijn met een niet aangeboren hersenbeschadiging. Al gauw daarna vinden Jip en Sander ook het gedrag van Maurits vreemd. Ook daar volgt een medisch traject en al gauw wordt geconstateerd dat Maurits ‘klassiek autisme’ heeft.

Het leven van Jip en Sander wordt geheel op z’n kop gezet. Ze zijn ouders geworden van een ‘zorg tweeling’. Niets is meer wat het zou moeten zijn. Lange nachten, geen vakanties, inleveren van verlofuren, keer op keer grenzen verleggen enz.

Wat een boek! Een eerlijk verhaal van Sander over hoe het leven van hem en zijn vrouw letterlijk op de kop is gezet. Een verhaal waar hij liefdevol en luchtig verslag doet van de zware eerste jaren met zijn tweeling. De grote uitdagingen en problemen die op hun pad komen beschrijft Sander met enige humor. Hij vertelt naar zijn ontdekkingstocht in het vaderschap maar ook naar de ontdekkingstocht in de zorg voor de jongens! Hij en zijn vrouw vechten letterlijk om het beste voor hun jongens voor elkaar te krijgen.

Wat een geweldig boek. Als moeder van een zorgenkind was ik blij dat ik dit mocht lezen. Het was net of ging het boek over mijn zoon. Wat een herkenning in Sander zijn verhaal . Het doorzettings-vermogen om je kind op de juiste plaats te krijgen, schaamte als ze de boel op stelten zetten, vermoeidheid, slapeloze nachten, het niet op vakantie gaan, het verliezen van vrienden enz. enz. Allemaal zaken die voor ouders met een zorgenkind helaas realiteit zijn.

Het boek krijgt een dikke 10 van mij! Iedereen die te maken heeft met zorgenkinderen, of het nou een leerkracht, een pedagogisch medewerker, verpleegkundige of ouder is. Dit boek moet gelezen worden. Dan weet je hoe het voelt voor ouders, waarom ouders dingen doen zoals ze het doen en waarom ze regelmatig ‘nee’ zeggen op afspraken en andere zaken. Er zal dan meer begrip zijn/komen voor de keuzes die ouders hierin maken!",1
"Ken je Polleke? Polleke is een mol en hij is de beste graver van de familie. Elke dag stuurt mama hem op pad om sappige regenwormen te zoeken. Op en dag schept hij weer volop aarde weg en boort kronkelende gangen. Wanneer hij zijn kopje uit een molshoop steekt kijkt hij in de wollige ogen van een lama, genaamd Oscar. Oscar vertelt Polleke dat hij in Peru beland.
Polleke Supermolleke in Peru is een geweldig prentenboek voor jonge reizigers die de wereld om hen heen willen ontdekken en leren kennen. In dit eerste boek van een nieuwe serie neemt Polleke je mee naar Peru. Samen met Oscar laat hij jonge lezers kennismaken met de bezienswaardigheden van Peru.
Het eerste wat mijn kleuters vroegen was…waar ligt Peru? Op een wereldbol heb ik hen dat laten zien. Verwonderd ontdekten ze, dat het aan de andere kant van de wereld ligt. Hun nieuwsgierigheid was geprikkeld, ze wilden meer van het land weten. Het verhaal is leuk en neemt de kinderen mee het land in. Daarnaast staat er op elke pagina een stuk tekst in een ander lettertype. Deze tekst geeft je extra informatie. De illustraties zijn prachtig en laten goed zien wat je in het land kunt bezoeken of aan kunt treffen.
Mijn kleuters hebben geboeid geluisterd en hebben er een nieuwe vriend bij: Polleke Supermolleke . Ze vragen zich nu af in welk land hij de volgende keer zijn kopje naar boven steekt?",1
"Dit boek heb ik als een gesigneerd exemplaar mogen ontvangen van de schrijfster zelf. Tevens heb ik tijdens het lezen meegedaan aan de Paasleesclub van Boekenfans! Het boek was mij al eerder opgevallen door de achterflap tekst. Die een mooi, bijzonder intrigerend geschiedenis verhaal doet vermoeden.

Het verhaal gaat vooral over een aantal personages afkomstig uit belangrijke families. Families die een belangrijke rol vertegenwoordigen in de scheepvaart van Antwerpen rond eind 19e en begin 20ste eeuw. Tijdens het lezen maak je kennis met de personages en de geschiedenis van Antwerpen in die tijd. De toen niet zo aangename tijd voor vrouwen in het algemeen en de slinksheid van mensen onderling. Niets nieuws onder de zon dus.

Mijn leeservaring van dit boek kan ik zeker zeer prettig noemen. Ik heb genoten van de intriges die aan het licht komen, hoe men elkaar beduvelt en wat men vooral niet communiceert naar zichzelf en hun medemens. Ook raakte het mij in mijn eigen feministische hart dat vrouwen zich ondergeschikt diende op te stellen, dan vooral naar mannen toe en hun bloedeigen familieleden. Het geloof dat vaak een rol speelt in de keuzes die de hoofdpersonages maken en de eigen persoonlijke groei die een aantal van hen ervaart.

De indeling van het verhaal vond ik fijn lezen. Het boek bestaat uit een proloog en een vijftal hoofdstukken. Ieder hoofdstuk is gericht op een personages in het verhaal en wordt vanuit die persoon vertelt. Hierdoor lees je de gedachtegang van diegene en wordt het gemakkelijk je te verplaatsen in zijn/haar belevingswereld. Hierdoor vallen uiteindelijk ook alle puzzelstukjes samen en kom je er achter hoe het gehele verhaal daadwerkelijk in elkaar steekt.

De schrijfstijl past geheel bij de tijd waarin het verhaal zich afspeelt. Wat mij betreft een knap staaltje schrijfwerk en perfecte verplaatsing in haar personages van de schrijfster.

Ik geef dit boek dan ook de volle vijf sterren.",1
"Het is misschien raar om te zeggen over een boek met poep in de titel, maar wat een ontzettend mooi boek is dit geworden. De combinatie van tekeningen, uitgeknipte tekeningen (inclusief wit randje) en foto's geeft zo'n mooi effect. Ik kan er uren naar blijven kijken.
Voor de 5 euro die dit boek kost zou dit al reden genoeg zijn voor mij om het te kopen maar zoals we gewend zijn van Marianne Busser en Ron Schröder zit het boek ook erg goed in elkaar.

Het boek leert ons allerlei interessante weetjes over dieren. Weetjes die raar zijn maar wel waar. De versjes zijn allemaal op rijm en eindigen allemaal met de tekst: ""En iedereen die nu gaat zeggen: dit is wel een beetje raar, moet meteen maar even weten dit is allemaal echt waar!""
De kinderen uit mijn klas hadden dit vrij snel door en vonden het heerlijk om te roepen wanneer we weer aan het einde van een verhaaltje waren gekomen. Dit gegeven in combinatie met rijm zorgde er iedere keer weer voor dat mijn kinderen erg betrokken waren bij het voorlezen.

Al met al een erg fijn boek om in de klas te hebben. Het leest fijn voor, aantrekkelijk voor de kinderen om naar te luisteren en zelf te lezen (lees plaatjes kijken), leerzaam, grappig en ook nog eens heel goedkoop!
Wat mij betreft een hele duidelijke aanrader.

Bij het boek is ook gratis extra materiaal gemaakt wat werken met het boek nog leuker maakt. Leuke kleurplaten en een heus poepfabriek lied. De kleurplaten vonden mijn kleuters ontzettend leuk om in te kleuren. Het lied was door de snelheid van het lied helaas erg moeilijk voor hen om mee te zingen. Dit is meer geschikt voor hogere groepen maar natuurlijk wel heel leuk voor de kinderen om naar te luisteren.
Ik moet zeggen dat ik het erg leuk vind dat zij deze extra's gratis toegevoegd hebben.",1
"Wat ik in dit boek erg kon waarderen was dat de humor een keertje een beetje anders was dan anders. Op sommige punten in dit boek zakt het verhaal een beetje in, maar op het moment dat je je eraan wilt irriteren gebeurd er opeens iets grappigs waardoor je er meteen weer helemaal inzit. Ik vind het super dat je vijf zussen hebt en dat elk boek het leven van van een van de zussen beschrijft. Dit was de oudste zus. Op na de op één na oudste!",1
"Mara wordt achtervolgd door drama, rampen en tegenslagen. De eerste is al zo heel erg, dat Mara een aantal ernstige misstappen doet. Daarna veel politieke intriges, waarbij het me soms duizelde van de namen van clans, huizen en hun verbindingen. De hele politieke wereld van het Keizerrijk is mij nu, na de trilogie gelezen te hebben nog steeds niet goed duidelijk.

Het begin van dit boek maakte gelijk al een diepe indruk. De impact die het had op de personages en het verhaal waren heel erg groot. Verder in het boek nog zo'n tragische gebeurtenis. Gedurende een 100-tal pagina's was er genoeg actie om me in het verhaal te houden. Het einde van het boek was al erg voorspelbaar. Hoop in de komende boeken nog wel wat meer te lezen over de nieuwe keizer en zijn familie.

Een punt van kritiek is dat er teveel plots in het verhaal zitten, die misschien beter tot hun recht hadden gekomen in een eigen boek.",1
"Dit boek is een op het puntje van je stoel thriller.
Het boek komt vrijwel direct op gang en leest heerlijk weg, ook zonder voorkennis van de personages.
Zoek je een thriller waarin je vrijwel direct in zit, dan is dit een absolute aanrader, die je waarschijnlijk direct na het lezen een start laat maken aan alle andere boeken van Lars Kepler met Joona Linna voor zo ver dat je die nog niet hebt gelezen.
Veel leesplezier!",1
"Twee gebeurtenissen trekken als een rode draad door het verhaal.
De titel van het boek heeft betrekking op Helios Airways vlucht 522 die in 2005 neerstortte nabij Marathon, Griekenland. Na onderzoek bleek dat door menselijke fouten iedereen in het vliegtuig bewusteloos was geraakt als gevolg van een te lage cabinedruk. Boström ziet daarin een bijna mythologische dimensie: mensen die levenloos en vastgebonden in hun stoelen hun vastgestelde koers volgen langs de hemel.
Het boek start met de tweede rode draad: in een gemoderniseerde versie van de Griekse mythe herscheppen een twaalfjarig meisje en haar gestoorde vader de rol van Athena en Zeus. Zij wordt op dat moment geboren uit het hoofd van haar vader, althans zo stelt het meisje zich dat voor. Vanuit haar perspectief zien wij de wereld en worden wij op verbijsterende wijze meegetrokken in de manier waarop die wereld op haar reageert.

Beide ideeën worden nauwelijks hardop benoemd, maar kruipen door subtiele verwijzingen onderhuids ons denken binnen. En haken daarmee aan op de essentie van het boek: krankzinnigheid.

Nadat haar gestoorde vader is opgesloten, wordt het meisje liefdevol opgenomen door een familie, zij noemen haar Anna. Ze lijkt een aantal jaren gelukkig maar blijft teruggetrokken en verlangen naar haar vader. In haar late tienerjaren wordt Anna onbereikbaar en volgt gedwongen opname in het tweede deel van het boek. Was het eerste deel al niet zo heel vrolijk, nu wordt het echt een voortdurend balanceren op het randje van krankzinnigheid, zelfs op het randje van de dood.

Ik ben onder de indruk over de manier waarop Boström dat balanceren tussen werkelijkheid en onwerkelijkheid, tussen verstand en krankzinnigheid tot uitdrukking heeft gebracht. Echt heel knap gedaan met als resultaat een ultiem inlevingsvermogen. Als je dit boek leest, in je eentje, in een geblindeerde kamer, zonder enig geluid, dan heb je grote kans dat je zelf ook doordraait.
Bovendien van een wonderschone proza. Zoals: De nieuwe medicijnen maakten mijn tong stijf en als ik eerder al had kunnen praten, was het nu onmogelijk. Mijn lichaam was stijf, het was van binnen vastgevroren en ik voelde me als een bevroren meer, met alleen maar plaats voor mijn longen die de lucht in- en uitademen, en voor de vuist van mijn hart, die diep in het ijs bleef bonzen.
Adembenemend … letterlijk!

Conclusie: hoewel het zeker geen lichte kost is, een verhaal om absoluut een keer te ondergaan. Maar weet waar je aan begint.",1
"Vorig jaar brak Jackie van Laren (1968) door met de 'Q'-serie. In die serie konden we de belevenissen volgen van de wereldberoemde DJ Q en zijn assistente Nina. Veel fans baalden dat ze na drie boeken afscheid moesten nemen van Nina en Q. Tot het goede nieuws kwam: Van Laren was bezig met een nieuw boek, een standalone. Verovert Vallen ook ons hart?

Anne Miller krijgt een wereldkans als ze met de wereldberoemde band Road Rage mee mag op tournee om een artikel te schrijven. Als tegenprestatie past ze op het driejarig zoontje van leadzanger Rory Maquary. Anne komt in een wereld terecht die totaal onbekend voor haar is. Zij, netjes en keurig, verloofd met de keurige Ian, kan zich maar moeilijk verplaatsen in de wereld van de rock en roll sterren. Totdat ze de bandleden beter leert kennen. Dan merkt ze dat er veel meer diepgang zit in de bandleden, in tegenstelling tot wat de roddelbladen altijd schrijven. Als Anne dan ook nog eens gevoelens krijgt voor Rory, staat haar hele leven op z’n kop.

Anne is mee voor een artikel en dat wordt duidelijk gemaakt in deze roman. Op diverse momenten weet Jackie van Laren een deel van het verhaal in artikelvorm te vertellen. Niet dat ze al haar aantekeningen voor haar daadwerkelijke verhaal kan gebruiken, maar het geeft net een wat andere sjeu aan het verhaal. Met de artikelteksten weet Anne vaak een lach op je gezicht te brengen. De manier waarop Anne in het begin de bandleden omschrijft zet meteen de toon van de rest van het boek. Bij vlagen erg grappig, maar ook serieus en diepgaand. Anne zoekt vanaf de eerste pagina het verhaal achter het verhaal.

Je valt dan ook meteen voor haar, en ze doet veel aan Nina uit de 'Q'-serie denken. Dat voelt als het weerzien van een oude vriendin. Het steekt dan ook dat zij een relatie heeft met Ian, een draak van een vent, die je het liefste meteen de deur uit zou willen werken. Hoe kan Anne een relatie met zo iemand hebben? Waarom laat ze zich in godsnaam zo behandelen? Op momenten zou je niks liever willen dan in het verhaal stappen en Anne even flink wakker schudden.

Gelukkig wordt dat wel enigszins gedaan door Rory. Rory, met zijn bijzondere accent, die je bijna elke zin hoort uitspreken op z’n Rory’s. Rory die met zijn eeuwige onhandigheid met vrouwen niet alleen het hart steelt van ‘Annie’ maar ook van jou. Rory is cute. Rory is een man met bagage. Rory is een man om van te houden. En er is nog een man om van te houden in het verhaal. De kleine Rowland, het zoontje van Rory. De manier waarop hij zijn ‘r’ niet uitspreekt. De manier hoe zijn kinderlijke gedachten verwerkt zijn in het verhaal. En vooral zijn onvoorwaardelijke liefde voor ‘Annie’. Rowland is de held uit Vallen.

Maar niet alleen de personages zijn goed beschreven. Regelmatig kun je het niet laten om hardop te lachen door de bijzondere beschrijvingen van Van Laren. Zo schrijft ze bij de ontmoeting met Harmony: “Je zult wel denken, daar heb je weer zo’n new age zweefmolen.” Zeg eerlijk, je hebt er meteen een beeld bij! En de bijnaam van Rory is Roar... Het grommen brengt een lach op je gezicht.

Vanaf blz 31 weet je eigenlijk al waar het verhaal naartoe gaat. Is dat erg? Totaal niet. Je wilt ook dat het zo eindigt en dat maakt dat je vanaf dat moment de plaatsvervangende liefdeskriebeltjes voor Anne en Rory voelt. Je lacht met hen, huilt met hen en viert elk overwinninkje met Anne, Rory en Rowland.

Jackie van Laren heeft met Vallen een geweldige standalone neergezet. De personages spreken, sluit je in je hart en regelmatig kun je een lach niet onderdrukken. De kriebeltjes die dit feelgood verhaal je geven, maken het geheel af. En na het dichtslaan denk je maar één ding: waarom is dit een standalone? We want more!",1
"Uitstekend geschreven thriller. Een page-turner.
Realistische beschrijvingen van de AIVD en haar werkwijze. Maar met name Amsterdam als decor maakt het boek extra bijzonder. Ben erg benieuwd naar deel 2 en 3.",1
"Onder Invloed, de debuutroman van Tamara Onos heeft me aangenaam verrast.
Het verhaal speelt zich in zijn geheel af in het Gelderse natuurgebied de Havikerwaard.
Waar het verhaal over gaat, is in voorgaande recensies uitgebreid omschreven, dus ga ik hier mijn eigen bevindingen weergeven van dit prachtige debuut van Tamara Onos.

Haar schrijfstijl is héél prettig. Leest makkelijk zonder moeilijke stukken, en mooie korte hoofdstukken maken dat ik vele fijne leesuurtjes heb genoten.
Renske de hoofdpersoon is goed uitgewerkt en zó omschreven dat het géén vrouw is die
met zich laat sollen en je iets wijs kunt maken.

Een prachtige opbouw van het verhaal waarin je van begin tot eind in vastgezogen wordt.
Er zit geen enkel saai stuk tussen. Als je er eenmaal aan begint, is het moeilijk aan de kant te leggen.

De cover is een heel aparte. Lijkt alleen te bestaan uit wat riet, met op de achterkant van de flap nog een vogel erbij.
Maar als je het boek aan het lezen bent, kom je er achter dat niets is wat het lijkt, en de cover helemaal 100% bij het verhaal past.

Het is een fantastisch boek dat ik eenieder aan wil raden om te lezen.

Met dank aan vrouwenthrillers die mij in de gelegenheid heeft gesteld dit boek te lezen.",1
"Dit is het verhaal val Matthew, Rory, Henry, Clay en Tommy Dunbar. Vijf broers die nadat hun moeder overleden is en hun vader vertrok moeten ze het met elkaar zien te redden. Dan op een dag komt hun vader terug en vraagt zijn zoons hem te helpen met het bouwen van hun brug.

De schrijfstijl is een hele bijzondere. Het is bijna een soort gedicht van ruim 500 pagina’s met veel beeldspraak en mooie uitspraken die tot de verbeelding spreken. Het verhaal wordt vertelt door Matthew, de oudste van de vijf. Wat best bijzonder is, want bij het grootste deel van de gebeurtenissen is hij helemaal niet aanwezig (geweest).

Er gebeurt niet heel erg veel in het boek. Het is niet bepaalt een spannend verhaal te noemen. Daar moet je tegen kunnen. Het is echt een verhaal over het ontstaan en levensloop van een familie. De verschillende verhaallijnen lopen door elkaar heen waardoor het soms even lastig is te ontdekken waar en in welke tijd we nu weer zijn, maar als je eenmaal weer bij bent is het een prachtig verhaal van een bijzondere familie.

Wat dit verhaal nou echt bijzonder maakt is erg moeilijk te beschrijven, maar de mooie karakters in combinatie met de prachtige schrijfstijl maken dit boek echt tot een aanrader!",1
"Soms kom ik boek tegen waarbij ik dag vrees dat ik het uit heb, want vind ik dan wel een nieuwe? Dit was er zo een. Ik kocht het in Utrecht voor € 6,00. Daarvoor kon het niet laten liggen. Begonnen met lezen en aan een ruk uit gelezen. Buitengewoon boeiend, meeslepend en menselijk verteld.",1
"De titel The way of all flesh symboliseert één van de belangrijkste thema’s in het boek: we worden geboren en gaan dood. Dat is de weg van alle levende wezens. Geen ander beroep is zo nauw verbonden met zowel het begin als het einde van het leven als dat van de dokter. Medici, of mensen geïnteresseerd in medische kennis, zijn daarom de hoofdpersonen in het boek. Een onderliggende thema is dat zonder anesthesie de geboorte, het leven zelf en het genezen van kwalen een stuk pijnlijker verloopt. Tot opluchting van mij als lezer werd er in de loop van dit boek de weldadige eigenschappen van chloroform ontdekt. Het middel zorgt ervoor dat je een tijdlang buitenwesten bent en de ergste pijnen niet hoeft door te maken.

Deze thema’s zijn gevat in een goed, vlot lopend verhaal dat start in Edinburgh in 1847. Will Raven, een student geneeskunde vindt een bevriende prostituee dood in haar kamer. Hij vlucht weg maar wordt vervolgens afgetuigd door loopjongens van iemand van wie hij veel geld heeft geleend.
Dat levert een behoorlijk gehavend gezicht op terwijl hij de volgende dag moet beginnen als assistent van een gerenommeerde gynaecoloog: dr. Simpson. Het blijkt een bijzonder huishouden te zijn, met onder meer de slimme dienstmeid Sarah Findley geïnteresseerd in medische zaken, en hierin aangemoedigd door dr. Simpson. Daarnaast doet hij onderzoek door verschillende middelen op zichzelf uit te proberen naar de mogelijkheden van een verdoving bij een lastige bevalling. Een assistent met een ‘verbouwd’ gezicht past wel in dit huishouden.

Wij volgen Will bij zijn huisbezoeken met dr. Simpson en bij zijn colleges geneeskunde waarin beeldend wordt beschreven hoe een amputatie zonder verdoving wordt uitgevoerd. De huisbezoeken brengen Will in de rijke en arme delen van Edinburgh en hij assisteert bij lastige bevallingen – ook heel beeldend beschreven – door bijvoorbeeld ether toe te dienen. Tussendoor wordt hij geconfronteerd met de dood van een dienstmeisje en een andere prostituee die ongeveer op dezelfde manier zijn omgekomen als zijn overleden vriendin. Met behulp van Sarah onderzoekt hij deze moorden en uiteindelijk lukt het hen het raadsel te ontcijferen.

Het boek heb ik in een leesclub gelezen en over het algemeen was de mening dat het verhaal spectaculair begint, daarna vertraagt en pas aan het einde weer spannender wordt. Een aantal deelnemers vond dat hierdoor de vaart uit het verhaal ging. Ik ervaarde het daarentegen als prettig omdat de personages uitgebreid worden voorgesteld en mijn interesse meer uitgaat naar de medische zaken dan het oplossen van een moord.
Opvallend was dat het boek het symbool van literatuur kreeg. Volgen wij de redenatie van Wim de Bie dan kan het geen literatuur zijn want het verhaal eindigt goed. Voor een thriller is het boek niet spannend genoeg en daarom zou dat symbool evenmin terecht zijn. Een collega-lezer typeerde het boek als een misdaadroman en daar kan ik mij wel in vinden. Ik wil nog het woord interessant eraan toevoegen omdat je in het boek ook het een en ander opsteekt over medische geschiedenis. Een vervolg van de avonturen van Will en Sarah wil ik daarom zeker wel lezen.",1
"Goed geschreven boek vanuit twee verhaallijnen over een interessant geloofsmilieu, iets waar ik nog weinig van wist. Treur schrijft zonder oordeel over het geloof, waardoor de lezer zelf kan beslissen wat hij/zij doet met deze informatie. Dit vond ik erg interessant om te lezen vanuit het perspectief van de hoofdpersoon.
Wel vond ik de stukken over Ina leuker om te lezen dan de stukken over Gina - Gina is een stuk meer cynisch en passief en voor mij als lezer bleef het in het midden waardoor dat precies is gekomen. Verder komen er veel stukjes uit de studentenstad Leiden in voor, wat heel leuk leest als je er zelf woont.
Een mooi en goed geschreven boek over een interessant thema.",1
"Ik wil niet te veel verraden, maar het einde van deze serie was perfect. Het verhaal is meeslepend, opwindend en heel ontroerend. Ik heb behoorlijk wat traantjes weggepinkt en genoten van de prachtige conversaties en gebeurtenissen.
Het is mooi hoe Gray speelt met de grens tussen goed en slecht, met in hoeverre ons lot niets meer is dan een lot of in hoeverre onze keuzes hier een rol in spelen. Het is prachtig om te zien hoe Gray beschrijft dat een en dezelfde persoon van alles kan worden, als de omstandigheden maar anders zijn.
Ik heb met volle teugen van dit einde genoten en vooral de groothertogin en haar pure liefde voor eender welke Paul in mijn hart gesloten!
En euh...er lijkt ruimte te zijn voor een nieuwe trilogie, dus KOM MAAR OP!",1
"Ik heb onlangs kennis gemaakt met de boeken van Christine Bols en ik heb er nog geen spijt van gehad. Greenfields was weer genieten. Weeral een hele puzzel waarbij ik een verdachte of 3 had en er weer compleet naast zat. Zalig is dat. Het wordt ook nergens langdradig, wat ik ook belangrijk vind. Ik kijk uit naar boek 4",1
"Topboek! Jessica Haider is bepaald niet een politievrouw zoals je zou verwachten, ze snuift coke, is dol op kinky seks en gaat een flinke portie geweld bij het vangen van boeven niet uit de weg.
En toch mocht ik haar wel. Helemaal nu ik vermoed wat haar te wachten staat, na het lezen van het laatste hoofdstuk.
Het verhaal gaat in hoog tempo door met steeds weer verrassende wendingen. En net als je denkt dat het allemaal goed afloopt, zorgt het laatste hoofdstuk voor nog weer een verrassing.
Ik raak verslaafd aan deze serie.... dus kom maar op met deel 3, Zielloos!
******",1
"Net als bij de covers van de vorige verzamelbundels van Historische verhalen, doet ook deze cover weer nostalgisch aan. De cover doet terug verlangen naar de echt strenge winters waar je ging schaatsen met na afloop een heerlijke beker warme chocolademelk en een speculaasje.
Ook deze verzamelbundel bevat weer verhalen uit diverse jaartallen uit het verleden die deels fictie is en deels waar gebeurd. Je wordt in elk verhaal meegezogen, je hebt het gevoel dat je erbij bent en krijgt daardoor zo een mooi kijkje in het verleden. Tijdens het lezen heb je niet het idee dat de verhalen deels fictie zijn. Na elk verhaal lees je de historische achtergrond van het betreffende verhaal. Je komt te weten wat waar is gebeurd, hoe het is gegaan en wat fictie is. Het zijn verhalen over diverse onderwerpen zoals bijvoorbeeld over een moeder die haar kind moest afstaan, een dichter die de doodstraf krijgt, een hoertje dat het leven van haar en haar familie weet te redden en een koninklijke liefde. Ze spelen in diverse landen af zoals bijvoorbeeld in Frankrijk, Nederland, Macedonië en Engeland. De verhalen zijn, net als in de vorige verzamelbundels, los te lezen.
Het zijn verhalen die je raken, vooral de verhalen waarin kinderen voorkomen, zoals bijvoorbeeld Een kille ochtend van Marjolijn van de Gender over een weesmeisje uit 1774 die schoorstenen moest vegen.

Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2019/03/historische-verhalen.html .",1
"Als dit geen goed schrijversdebuut is, weet ik het ook niet meer!

Vanaf de eerste bladzijde was ik gegrepen door het verhaal. Nee, sorry. Ik lieg. Vanaf het lezen van de achterflap was ik gegrepen door het verhaal. De achterflap lees ik namelijk eerst voor ik een boek open.

""Romantische spanning van bij ons"" staat er op de cover van het boek en dat is het ook. Als je van België bent, dan toch. Het plat Aantwaarps dat in het boek gebruikt wordt, is ge-wel-dig. Ik heb echt zitten gibberen bij sommige passages.

Ben je niet zo bekend met het Antwerpse dialect en schrikt het feit dat dit in het boek verwerkt zit je af? Da's heel jammer dan, want zo vaak wordt het dialect niet gebruikt, het is nog heel goed te begrijpen en bovenal geeft het een grappige toets aan het verhaal. Vooral als je dat leuke stemmetje in je hoofd gebruikt om het uit te spreken. Of toch op zijn minst een poging tot. (Je weet wel, datzelfde stemmetje in je hoofd dat je stiekem wel eens gebruikt om lekker écht British English te spreken. ""Like a Sir.""

Er zit heerlijke romantiek verwerkt in het boek. Zelfs ik, als gelukkig gebonden jonge meid, kreeg spontaan kriebels in mijn buik bij het lezen van de romantische passages. Een klein beetje erotiek zit ook in het boek, maar niet zodanig veel dat het storend wordt. En het is van die goede erotiek. Niet zo van die ""erop – eronder – erin en er weer uit""-erotiek. Als je snapt wat ik bedoel.

Ook spanning krijgt een plaats in dit boek en daar hou ik wel van. Ik heb toch een paar keer op het puntje van mijn stoel gezeten. Of nouja, op de hoek van mijn zetel. Ik lees niet graag boeken op een stoel.

Al bij al ben ik zeer enthousiast over dit boek en ik kan niet wachten tot er meer werk van Lizi Mulder verschijnt. Ik weet nu al dat ik één van haar trouwe lezers zal worden.",1
"Twee spannende verhaal lijnen door elkaar, een spelend in heden en een in het verleden, het las heerlijk. De informatie uit het verleden sluit lekker aan op de lijn in het nu, het is bijna te gepolijst maar dat kon bij mij de pret niet drukken. Het verhaal gaat heel snel over tot actie waardoor je er lekker ""in"" getrokken wordt.

De Grant County serie heb ik door elkaar heen gelezen maar dat stoort in het geheel niet, elk boek kan op zichzelf gelezen worden.

Zeker spannend genoeg om in een ruk uit te lezen, zeker beter dan menig ""spannende serie"" op TV. Heb me er prima mee vermaakt.

Trouwens, de originele titel ""Indelible"" , betekend ""Onuitwisbaar"", kan ik veel beter plaatsen dan Onzichtbaar, maar dat zal wel verkooptechnisch zijn.",1
"Hool gaat over de tamelijk eenzame hooligan Heiko Kolbe. Zijn grote passie is de Duitse voetbalclub Hannover ’96, gelegen in de Noord-Duitse modestad. Maar nu is het voetbal van ondergeschikt belang, want bij Heiko en zijn maten draait het maar om één ding: de vechtpartijen tegen de hooligans van andere verenigingen. Deze worden rondom de wedstrijd tussen beide teams georganiseerd, vaak op een afgelegen terrein in de buurt, en kennen één belangrijke regel: sla elkaar helemaal tot moes. Vechten in naam van de club.

Het is zowat het enige waar Heiko voor leeft. Met een constant dronken vader Hans, een vroeg weggelopen moeder en een voor zichzelf kiezende zus is het samenzijn – en voornamelijk de gevechten - met zijn vrienden voor Heiko dan ook het enige waar hij voldoening uit haalt. Hij woont bij Armin, een brute boer die allerlei exotische dieren houdt om daar gevechten mee te organiseren. Een mager loontje verdient hij als medewerker bij de sportschool van zijn oom Axel. Axel is tevens de leider van de groep die de knokpartijen regelt, iets wat Heiko op den duur zal overnemen. Totdat alles opeens een andere wending neemt…

Wanneer beste vriend Kai zwaargewond raakt na een gevecht, kameraad Ulf kiest voor zijn relatie en jeugdvriend Jojo voor een carrière als jeugdtrainer gaat, beseft Heiko pas dat hij er helemaal alleen voor staat. Deze harde confrontatie met zijn eigen, miserabele en niets voorstellende leven weet de Duitse auteur Philipp Winkler (1986) overtuigend over te brengen. Eerst het onbegrip en de woede van Heiko, en later de langzame bewustwording van zijn tekortkomingen; in korte, staccato zinnen maakt Winkler je deelgenoot van Heiko’s leven en leef je mee met de ontstane, aandoenlijke situatie.

De dreigende, stoere blik waarmee Winkler je vanaf de auteursfoto achter op het boek aankijkt, doet vermoeden dat zijn hoofdpersonage op zichzelf is gebaseerd. Dat kan deels kan kloppen, aangezien Winkler een groot fan van Hannover ’96 is. Maar zo extreem als Heiko heeft hij het niet gemaakt; Winkler studeerde Literair schrijven en is door de jaren heen woonachtig geweest in Albanië, Kosovo, Servië en Japan. Hool is zijn debuutroman en werd in Duitsland genomineerd voor de Deutsche Buchpreis en bekroond met de aspekte-Literaturpreis.

Het bonte gezelschap hooligans en het feit dat er telkens iets opmerkelijks gebeurt, maken Hool tot een zeer vermakelijk boek. De hoofdstukken zijn – net als de stijl van schrijven – kort en bondig. Af en toe grijpt Winkler, middels een anekdote, terug naar een gebeurtenis uit het verleden, dat zich meestal afspeelt in de jeugd van Heiko en weerslag heeft op het hier en nu.

In het simpele, zwart-witte leventje van Heiko bevinden zich vele kleurrijke personages, die zich bezighouden met even zo kleurrijke hobby’s. Naast de genoemde vrienden zijn ook de idiote oom Axel en de bizarre Armin markante personages, waarbij vooral de opgefokte verzameling dieren van Armin de wenkbrauwen doet optrekken - wat te denken van een in een slaapkamer verstopte gier of een wilde tijger in een zelf gegraven kuil in de achtertuin. Het modelgezin waar zijn zus Manuele voor heeft gekozen, is niet zoals Heiko wil zijn en daar neemt hij dan ook duidelijk afstand van. De ongewilde zorg voor hun zuipende vader Hans brengt hen toch telkens bij elkaar, dat tot nijpende conflicten leidt.

De wereld die Winkler optekent in Hool is beklemmend en buitengewoon hard. Het is wel een wereld waarin Heiko goed gedijt, waaruit hij zelfs zijn levensadrenaline haalt, maar die voor velen een ‘ver-van-hun-bed-show’ is. Het is daarom des te knapper dat Winkler de lezers zo dichtbij brengt en op die manier een zeer verdienstelijke en aansprekende debuutroman aflevert.",1
"Als de dochter van Lea Smolders besluit om ‘tijdelijk’ te gaan wonen bij grootmoeder Dora, staat de wereld van Lea op zijn kop. Lea heeft zo haar vermoedens dat haar moeder hier achter zit en ze besluit dan ook dat ze er alles aan zal doen om haar dochter weer voor zich terug te winnen. Op een dag krijgt oma Dora een hersenbloeding en ligt in coma. Lea neemt het besluit om haar moeder te gaan verzorgen en trekt bij haar moeder Dora en haar dochter Ifi in. Maar als ze er eenmaal woont blijkt Dora haar leven nog steeds te beheersen en speelt er nog veel meer...

‘Wat overblijft is naamloos’ is een tragikomedie die je tijdens het lezen scherp houdt maar waarin ook een dosis humor zit verwerkt. Wat in dit boek duidelijk naar voren komt is de de relatie tussen moeder en dochter die hun leven beheerst. Lea krijgt het zwaar en gaat regelmatig terug naar het verleden, wat weer een psychisch effect heft op haar doen en laten.

Liefde loopt als een rode draad door het boek, zowel van Lea ten opzichte van haar dochter Ifi, als van Lea voor haar moeder. En dan is er de nog de geheimzinnige buurman die heel langzaam hun leven binnensluipt.
Tijdens het lezen van dit boek sta je regelmatig stil bij de gebeurtenissen, die je laten nadenken over leven en dood. Wat voor effect zou dit allemaal op mij hebben als ik in zo’n situatie zou zitten?

Tom Cornu heeft een scherpe manier van schrijven en hierdoor blijf je in het verhaal en wil je weten hoe deze familietragedie nu precies in elkaar steekt. De psychologische lading maakt dat de karakters body en pit krijgen en daardoor zijn ze zeer realistisch. Je leeft dan ook helemaal mee met hun situaties.",1
"Als je het boek openslaat en de eerste zin leest (‘leven toevoegen aan de dagen, niet dagen aan het leven’) dan weet je al dat dit een boek is wat over leven en dood gaat. Sander de Hosson is longarts en schrijft in korte verhalen wat hij meemaakt als arts zijnde. Hij verteld hoe hij als arts dingen overbrengt zoals slecht nieuws, hij dingen ervaart als hij bv in een dilemma verkeerd maar ook wat hij voor zich ziet gebeuren bij de patiënt. Dit maakt dat de verhalen puur en echt overkomen, stuk voor stuk je zullen raken.",1
"Herinnert u zich deze nog....nog...nog?
Dit boek las ik, net als waarschijnlijk velen met mij, voor mijn lijst op de middelbare school.
Eén van de meer favoriete boeken tussen al het literaire geweld waartoe we verplicht werden om te lezen.

Als de dag van gisteren herinner ik me het beklemmende gevoel dat het boek me gaf, en ik kon het verhaal nog precies navertellen.
Inmiddels 20 jaar (or so) verder, betekent dit dat het boek indruk heeft gemaakt.
En dat ik het nog eens wilde lezen.

Ik wist nog dat het geen dik boek was (één van de redenen dat het bijna op ieders lijst voorkwam), maar dat het nog géén 100 blz bevatte, dát wist ik niet.

Voor wie het verhaal niet kent, een kleine samenvatting;
Rex en Saskia gaan samen op vakantie met de auto in Frankrijk. Na een kleine woordenwisseling stoppen ze bij een tankstation. Saskia besluit binnen even iets te drinken te halen, Rex wacht buiten.

Maar Rex wacht en wacht.... Saskia komt niet terug. Niemand schijnt te weten wat er met haar gebeurd is, en er is geen spoor van haar te vinden.

8 jaar later... Rex heeft een soort relatie met Lieneke, maar is nog veel met Saskia's verdwijning bezig. Hij zet advertenties in de krant om alsnog tips te krijgen, maar ook is dit voor hem een vorm van herdenken.
De respons die hij krijgt is veelal onzinnig, maar hij hoopt uiteraard op het verlossende antwoord op de vraag: Wat is er met Saskia gebeurd?

Ook nu weer krijg ik het gewoon benauwd bij het lezen van het boek. Saskia's droom over het gouden ei, het einde van het boek.... brrrr, de rillingen over mijn lijf. Waar nachtmerriemateriaal...

Verder valt het me op dat wanneer het boek vandaag de dag uitgebracht zou worden (het is van 1984), er ongetwijfeld een en ander aangepast zou zijn.... Rex ziet bijvoorbeeld 'een neger in een Afrikaanse jurk' en een kale, dikke man met een bril die '(~) met zijn vooruitstekende, wit uitgeslagen lippen leek op een mongool'.
Tijden veranderen, blijkt maar weer...

Dat gezegd hebbende, blijkt misdaad dan weer iets van alle tijden. Dit verhaal zou zich gisteren afgespeeld kunnen hebben. In je eigen stad of dorp. Wat het des te realistischer maakt.
En dat is best een enge gedachte.
Horror zonder de creepy beelden, puur op kracht van verbeelding. Meesterlijk.

http://www.watiknouvind.com/2018/05/wat-ik-nou-vind-van-het-gouden-ei-van.html",1
"Paris weet het verhaal van begin naar einde goed op te bouwen. De hoofdstukken zijn afwisselend in heden en verleden gesitueerd. De beklemming, de angst, het onomkomelijke, al deze ingrediënten maken het boek een thriller van formaat. Ik wilde wel meer dan 5 sterren geven. Het is bijna niet voor te stellen dat zulke mensen als Jack bestaand. Helaas weet ik dat dat wel zo is. Het is alleen niet bespreekbaar. ....tot nu misschien",1
"In dit deel is het vooral heel mooi om te zien hoe de kille overeenkomst gaandeweg wordt omgezet in mooie gevoelens. Je kan je helemaal inleven in hoe de twee langzaam maar zeker dichter bijeen komen. Alles lijkt op het voorspelbare af richting het einde van het boek te gaan, tot ineens alles verandert. De auteur weet zeker om het spannend te houden zodat je niet kan wachten om het volgende boek te lezen!",1
"Wat een ontzettend goed boek. Ik had nog niets van deze schrijfster gelezen. Maar ik ben om. Een heel goed verhaal en heel veel spanning.
Het blijkt wel dat er een rode draad in het verhaal zit, maar dat heeft mij niet gestoord. Je kunt er achter komen tijdens het lezen.
Ik ga zéker verder met deze schrijfster, want ik kon het boek moeilijk wegleggen.",1
"In Shaker Heights verloopt alles volgens een perfect uitgekiend plan. Ook het leven van de familie Richardson, met moeder Elena, vader Billy en hun kinderen Lexie, Trip, Moody en Izzy. Maar dat verandert met de komst van huurders Mia Warren en haar puberdochter Pearl. Elke dag verbinden zij zich meer met de familie, om vervolgens het perfecte leventje van Elena op zijn kop te zetten als een voogdijkwestie wordt opgerakeld. Maar wat is dan ook perfectie, daar in Shaker Heights en in het leven?

‘Kleine Brandjes Overal’ begint min of meer bij het einde, als de brand al gesticht is. Stap voor stap werk je je terug naar het begin. Dat maakt helemaal niet uit, want onderweg merk je vaak genoeg dat het einde van een verhaal niet hetgeen is dat Celeste Ng je mee wil geven. Het is de reis, de relaties tussen mensen, de band tussen moeder en kinderen, de vraag of perfectie iets is om daar te streven… een geweldige beschrijving van hoe ‘kleine brandjes overal’ vrijwel letterlijk kunnen leiden tot iets groots: “Haar hele leven had ze geleerd dat hartstocht even gevaarlijk was als vuur. Het liep zo snel uit de hand. Het klom over muren en sprong over greppels. (..) Het was maar het beste om de eerste vonk onder controle te houden (..) Een vuurzee moest te allen tijde worden vermeden, vond ze. ”(p.169)

Schrijfster Celeste Ng heeft een schitterende en herkenbare schrijfstijl waar je eigenlijk alleen maar van kunt houden. Net als in ‘Wat ik je nooit gezegd heb’ staat het vol met flashforwards, zinnen over de toekomst die spanning geven. Maar het allermooiste zijn de ‘als-dan’-voorspellingen (“als hij haar voor zichzelf had gehouden, had de toekomst er misschien heel anders uitgezien” (p.41) – “als een van de broers of zusjes Richardson die woensdagmiddag had opgelet tijdens het reclameblok” (p.136)). Ze geven het verhaal meer emotie mee en toveren in veel gevallen een glimlach op je gezicht. Want de toekomst liep nu eenmaal anders.

‘Kleine Brandjes Overal’ heeft gewoon alles. Een mooi verhaal over relaties tussen mensen, dat ook nog eens op een prachtige manier verteld wordt. De personages zijn levensecht, sympathiek en om van te houden. Celeste Ng maakt van het lezen een interessante reis - dit boek wil je lezen!",1
"Ik heb dit boek gelezen en ik moet zeggen,dat er weer een vreemde wereld voor mij open gaat,
In het begin,dacht ik waar ben ik aan gegonnen,maar later moest ik het boek uitlezen,wat vlot gaat,
Ik vind het een goed boek om te lezen.",1
"Een heerlijk boek vol humor, drama, passie en muziek, heel veel muziek. Su-su-superster moet zo snel mogelijk worden verfilmd, al was het alleen maar om te laten zien dat een talentenjacht wél de moeite waard kan zijn.",1
"Onlangs hoorde ik op de radio Maartje Wortel het begin voorlezen van Turks Fruit. De interviewer vroeg haar wat ze zo goed vond aan de roman en ze antwoordde daarop: Het is schaamteloos geschreven.
De literaire roman van Truus Rozemond kun je ook schaamteloos noemen. De roman speelt zich af in de jaren 90 van de vorige eeuw ( zomer 1994 t/m september 1995) en niet zoals die van Wolkers in de jaren zestig. De vrouwelijke seksualiteit is hier het onderwerp en niet de mannelijke seksualiteit. De roman van Wolkers verscheen in 1969, soixante-neuf, het jaar dat werd uitgeroepen tot année érotique door Serge Gainsbourg. Ook in de in 2019 verschenen roman van Rozemond draait het om de thema’s liefde, dood en vergankelijkheid en word je vanaf het begin het verhaal ingezogen. Anna Julia Hertog is 34 en we weten al direct dat ze vanuit Frankrijk op weg naar huis is omdat haar goede vriendin Lina is overleden. De eerste erotische scène vindt plaats in een hotel met een hotelgast met wie ze aan een tafeltje en in bed belandt. “Ze ontsteelt hem in ritmische bewegingen zijn trouw, zijn zelfbeeld en zijn zaad (p.18)”. De lezer wordt meegenomen in het hoofd van Anna, haar verleden, haar liefdes, haar angsten, haar twijfels, haar dromen en haar genot. “Er was geen doel, geen richting, geen begin of eind (p.130).” “Ik ben best sterk. Ik heb geen behoefte aan nog een drama (p.144).”
De roman speelt zich deels in Nederland, in Amsterdam/Utrecht af, deels in Frankrijk in de Ardèche en deels in Korea. Anna werkt, piekert, reist, vrijt en zoekt, met mannen en met vrouwen. De vele mooie citaten uit het dagboek van Hendrik Hamel uit de 17e eeuw laten zien dat de Koreanen een rijke cultuur hadden en dat schipbreukelingen op last van de koning heel vriendelijk werden behandeld (p.186). Anna gaat namelijk met collega en vriendin Joyce naar Seoul. Joyce is in Zeeland opgegroeid nadat ze is geadopteerd vanuit Korea. Ze gaat op zoek naar de cultuur van Korea, niet zozeer naar haar biologische moeder. Anna weet ondertussen dat ze lesbisch is en blijft zoeken. “Liefde is nabijheid, vastgehouden worden (p.233)” Wie wil ze het liefst vasthouden en door wie wil ze vastgehouden worden?
“Wil jij nog eens kijken?” vraagt Lina aan Anna.“ Hij heeft de vorm van Ierland”(p.71). De moedervlek die leidt tot Lina’s dood; het startpunt van de permanente zoektocht van Anna, die schaamteloos mooi verhaald wordt.",1
"Wauw, fantastisch boek! Echt een aanrader! Feelgood aan het begin, spanning in het midden en een verwachtingvolle afsluiter... wat ik leuk vind aan dit boek is dat je veel zelf kunt invullen en bedenken",1
"Dit is het eerste boek wat ik heb gelezen van Jet van Vuuren. Ik moet zeggen wat een fijn boek is dit. Een goed verhaal, de spanning is eigenlijk constant aanwezig en wat schrijft Jet op een fijne manier. Aangezien dit verhaal over een stalker gaat ben ik een aantal keer op het verkeerde been gezet, en dan is mijn persoonlijke mening dat het gewoon een goed verhaal is. Ik weet zeker dat ik op korte termijn een ander boek van Jet van Vuuren ga lezen.",1
"Recensie
Zomer geschreven door Lis Lucassen

Nadat Alec vier jaar in een jeugdinrichting heeft gewoond heeft hij een baantje in een fabriek en geeft muziekles aan kansarme jongeren.

Op een dag gaan de lessen niet door omdat de ruimte is verhuurd aan de pers ivm een optreden / promofilmpje van Audrey

Vier jaar geleden werd Audrey beroemd na een optreden bij the Voice.
Na een inzinking nadat ze aan haar stembanden is geopereerd probeert ze nu weer op te krabbelen. Haar moeder Angela en vriend Mitchell pushen haar erg om te zingen en een liveshow over haar te maken. Als het maar geld opbrengt zodat zij hun luxe leventje vol kunnen houden
Audrey zingt alleen nog als ze pijnstillers heeft geslikt en daardoor in een flow komt.

In het muziekgebouw hoort Audrey iemand zingen en gitaar spelen en gaat op zoek naar de gitarist, Alec.
Alec blijkt , bijna als enige landgenoot, niet te weten wie ze is.

Audrey en Alec voelen zich erg tot elkaar aangetrokken, maar hun verleden weerhoudt hen er van om een relatie beginnen.

Dan wordt Audrey bedreigd door Mitchell waar Alec bij is....
Dan gebeurt er van alles wat Alec nooit meer mee had willen maken.

Mijn leeservaring
Wat een goed boek. De titel doet misschien een vakantieroman verwachten, maar niets is minder waar. Er zit een goede verhaallijn met de nodige diepgang.
Het boek is moeilijk weg te leggen!!
Doordat het boek eindigt met "" een jaar later"" is het boek echt af.

Voor mij een boek met 4,5 ster( als een halve ster niet kan, zoals bij Hebban, dan 5 sterren)",1
"Ik las Nachtzuster in één ruk uit. De combinatie tussen de spanning van het detectiveverhaal en het wedervaren van Lindells personages maakt het moeilijk het boek weg te leggen. Zelfs nu ben ik nog nieuwsgierig naar het verdere verloop van inspecteur Cato’s leven. Soms gaan reeksen vervelen. Lindell heeft dat punt nog lang niet bereikt: in een juiste dosering brengt ze nieuwe elementen aan in het leven van haar hoofdrolspelers. Ze lukt er bijzonder goed in er échte persoonlijkheden met natuurlijke en vaak herkenbare reacties van te maken. Dat komt de inleving in het verhaal alleen maar ten goede.

In Nachtzuster is Cato hertrouwd met Bente, de relatie met zijn zonen is rustiger geworden. Door zijn verantwoordelijke job maakt hij te weinig tijd voor zijn gezin en zijn moeder. Daardoor voelt hij zich schuldig, maar tegelijkertijd kan hij de moordzaak op een oude vrouw niet laten rusten. Vooral niet omdat de verdwijning van de kleindochter van het slachtoffer, twee weken voor de moord, waarschijnlijk ergens iets met de moord te maken heeft. Tijd wordt een cruciale factor.

Ik dacht het al na Dromenvanger en De rouwmantel, maar nu weet ik het zeker: Lindell heeft een fan bij. Vijf sterren voor alle momenten van herkenning en voor de klamme handen op het einde. Ik kijk reikhalzend uit naar de volgende Lindell.",1
"‘In het weekend had ik vrij en verkende ik de theeplantage. Hele gedeelten van Majuba waren nog door rimboe bedekt. De bomen, honderden, duizenden jaren oud, gingen geleidelijk over in het regenwoud waarmee Malaya is bedekt.’
(blz. 317)

Zelden las ik een roman die me met al zijn tentakels beetnam en meevoerde naar gebieden waarvan je het vermoeden niet had dat ze bestonden. De krachtige, spicy mix van het verhaal en de stijl laten je één worden met de mystiek van het Verre Oosten, de Japanse tradities en de wrok van Zuid-Afrikaanse boeren. Wat die drie met elkaar te maken hebben wordt woord voor woord duidelijk. Lees, ruik, proef, hoor en mediteer mee en laat het boek een onvergetelijke indruk achterlaten.

Centraal in het boek staat Yun Ling, zij vertelt haar geschiedenis aan de hand van gebeurtenissen die haarzelf, haar familie, haar land en grote delen van de wereld veranderden. Het is zeker geen doorsnee verhaal, zij overleefde als enige één van de vele Jappenkampen en deze nachtmerrie is nog maar een fractie van alles wat er nog komen gaat. Behalve Yun Ling werd ook haar zusje gevangen gehouden in het kamp. Het gegeven dat zij niet levend uit het kamp kwam, brengt Yun Ling terug naar Yugiri, de plek in de bergen waar dierbare en afschrikwekkende herinneringen liggen. Zij wil als eerbetoon aan haar zus een tuin aanleggen.

Om die herinneringen niet te vergeten moet alles opgeschreven worden, hoewel niet alles terug hoeft te komen in het geheugen, want waarom is er - naast Mnemosyne de god van de Herinnering - geen godin van het Vergeten? Dit vraagt Richard Holmes zich ook af in A Meander Through Memory and Forgetting.*
Haast is geboden, want Yun Ling lijdt aan een neurologische aandoening die haar taalvermogen geleidelijk zal aantasten. Het boek is niet chronologisch opgebouwd, het begint waar Yun Ling net afscheid genomen heeft van haar baan als rechter in Kuala Lumpur. Als onderzoekster bij het oorlogstribunaal maakt ze niet alleen vrienden. In een dicht weefwerk van families die elkaar kennen uit de zakenwereld of gemeenschappelijke roots hebben en in een tijd waarin het broeit in Zuid-Oost Azië na WOII, ontspinnen zich meerdere intriges.

Tweede hoofdpersonage is de Japanse Aritomo, hij was ooit de hovenier van de keizer, maar woont nu in Malaya** op een berg in de wolken. Deze kunstzinnige, raadselachtige man zorgt voor een belangrijk deel voor spanning in het verhaal. Lees waarom deze kluizenaar zoveel belangstelling krijgt van 'onverlaten', wat zijn rol was tijdens WOII en wat Yun Ling bij hem te zoeken heeft.

‘Hij keek me aan, draaide zich om en liep weg, waarmee hij de ruimte tussen ons vulde met een pijnlijke stilte. De arbeiders, die de duidelijke spanning in de lucht voelden, keken een andere kant op. Toen ik naar Aritomo’s weglopende gestalte keek, besefte ik dat als ik van hem wilde leren, ik mijn vooroordelen opzij moest schuiven, hoe moeilijk het ook was.
Ik begon te hollen en haalde hem in. ‘Op de rotsblokken die u heeft gevonden staan allemaal vreemde tekens,’ zei ik.’ (blz. 270)

De link tussen de twee hoofdpersonages is ‘De tuin’. Als hovenier van de keizer werd Aritomo als waar kunstenaar alom gerespecteerd.
Zijn tuinen waren helemaal doordacht, niets werd aan het toeval overgelaten. Hij speelde met zichtlijnen, met de wolken, met het water, de stenen en de lucht. Een kleine opening in een heg geeft een totaal ander perspectief op de achterliggende bergen dan wanneer je de heg weg zou laten. Die tuin wordt bijna een verhaallijn op zich met verbanden die zowel betoveren als doen afgrijzen.

Zuid-Afrika wordt vertegenwoordigd in de persoon van Magnus, eigenaar van de Majuba-theeplantage. Hij houdt de sfeer er goed in met zijn braai die hij regelmatig organiseert voor vrienden en bekenden. Hoe hij terechtgekomen is in Malaya is een van de smaakmakers van het boek. Tan Kwan Eng kijkt niet op een lesje geschiedenis meer of minder en weet genuanceerd verslag te doen.

Langzamerhand wordt het verhaal zowel uitgerafeld als een organisch geheel. Het weldadige trage tempo waarmee de lezer de diepte ingetrokken wordt, zorgt voor een intense leeservaring, je wilt doorlezen, maar ook absorberen. Dus een advies zou kunnen zijn: lees deze benevelende roman in kleine porties, het is een absolute aanrader!

*'We kennen een godin van de herinnering, Mnemosyne, maar geen godin van het Vergeten. Die zou er wel moeten zijn, want het zijn tweelingzussen, tweelingkrachten, die aan weerszijden van ons lopen en twisten om de heerschappij over ons en wie we zijn, ons leven lang tot aan de dood.

Richard Holmes, A Meander Through Memory and Forgetting' (openingscitaat)

**Malaya was een Britse kolonie op het schiereiland Malakka. Tegenwoordig behoort dit gebied tot Maleisië. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Malaya_(Britse_Rijk)",1
"Wat een verhaal, soms zijn de gebeurtenissen zo heftig dat je denkt: onmogelijk, onmenselijk en onwaardig. Het boek staat hier eigenlijk vol mee. Wij in ons vrije, rijke land kunnen ons dit niet voorstellen. Lezen dus!
Dit boek was me aangeraden door Guy Doms als boekentipper! Bedankt Guy.",1
"Helaas waren er momenten dat ik er mijn aandacht niet meer bij kon houden, wellicht kwam dit doordat sommige passages iets te langdradig waren.",1
"Spannend boek in dat fijne IJslandse tempo en met veel sfeer. Het blijft heel lang geheimzinnig hoe het nu precies zit, stukje bij beetje vallen de puzzelstukjes van het complot op hun plek met een verrassende ontknoping. Het einde komt een beetje abrupt.",1
"Het boek ‘Stranders’ werd geschreven in 2015 door de Amsterdamse Iris Stobbelaar. Zij heeft een grote liefde voor Grimm, Lindgren en Andersen, de klassiekers van de jeugdboeken. Recent heeft regisseur Roel Reiné, haar echtgenoot en gekend van onder meer ‘The Scorpion King 3’, ‘Death Race’ en ‘Michiel de Ruyter’, plannen om ‘Stranders’ te verfilmen.

Korte samenvatting

Job’s ouders hebben het druk en nooit tijd voor hun twee kinderen. Hierdoor moet Job vaak oppassen voor zijn kleinere zus Kaatje. Hij vindt dit niet altijd even leuk, zeker niet wanneer hij een belangrijke voetbalwedstrijd dreigt te missen. In een vlaag van boosheid wenst hij dat zij op een andere plek zou zitten, zodat hij niet voor haar hoeft te zorgen… . Groot is zijn verrassing als blijkt dat zijn wens op een dag uitgekomen blijkt is.

Zijn zusje bevindt zich door Job’s wens in een andere wereld, waar uiteindelijk ook Job belandt. Het is een vreemde en gevaarlijke wereld, vol met monsters en een landschap dat niet te vertrouwen is. Om uit deze wereld te ontsnappen moet Job zijn zusje redden. Samen met Kait en Nasta, beide stranders, gaat hij op zoek naar Kaatje. Als Job faalt om Kaatje terug te vinden, dan zitten beiden voor altijd gevangen in deze vreemde wereld. Maar er staat veel meer op het spel dan dit. Er is een onverwachte vijand… waardoor het gevaar wel overal dreigt en niemand nog te vertrouwen lijkt. Zal Job slagen in zijn opdracht? …

Conclusie

Het boek deed me denken aan Michaël Ende’s “Neverending story’” en de film “Jumanji”: kinderen die in een andere wereld terechtkomen en het moeten opnemen tegen monsters. Voor de liefhebbers hiervan is dit dan ook vast en zeker een aanrader.

De personages zijn zeer stereotypisch neergezet. Job is een “typische” puber, luistert niet naar zijn ouders, wil populair zijn onder zijn vrienden en voetballen is het belangrijkste in de wereld. Kaat is een kleuter die op zoek is naar aandacht en de wereld nog aan het ontdekken is. En Job’s vader is de drukke zakenman die geen tijd heeft voor zijn kinderen en constant met zijn smartphone bezig is.

Het boek zelf heeft een stevige hardcover, wat zeker een meerwaarde is, gezien het toch zo een 443 pagina’s telt en voor jeugdige lezers is dit wel handiger. Zo kan het wel tegen een stootje.

Het boek bestaat uit verschillende kortere hoofdstukken die elk beginnen met een mooie zwart-wit tekening. Deze tekeningen geven een goed beeld van de gebeurtenissen en zorgen voor een betere inleving in het verhaal. Bovendien is het een dik boek, het zal dan zeker ook een motiverende uitwerking hebben op het jeugdige publiek om de tekst af te wisselen met deze tekeningen.

Iris Stobbelaar heeft een zeer vlotte pen en een levendige verbeelding. Haar liefde voor Andersen en Grimm is zeker merkbaar en net als in hun sprookjes heeft ‘Stranders’ verschillende boodschappen aan zijn lezers.

Het is bedoeld als jeugdboek, maar gezien het formaat zou ik het toch eerder aanraden aan de geoefende lezertjes. Naast de jonge lezers zal dit boek zeker ook volwassenen kunnen bekoren. Ik denk dan onder andere aan de fans van de Harry Potter serie en net als bij Harry Potter denk ik dat een verfilming van het boek eerder een volwassen film zal worden, door al de griezelige monsters en donkere wezens die erin voorkomen.

Toen ik het boek voor het eerst zag dacht ik, gezien de omvang, er toch een paar weekjes zoet mee zou zijn. Ook de cover vond ik er eerder saai en onaantrekkelijk uitzien. Maar het leest vlot en ik kon het niet opzij leggen. Wat weeral eens aantoont dat men niet op de cover moet afgaan bij de keuze van een boek. Soms miste ik echter wel wat aan originaliteit, sommige verhaallijnen kwamen mij bekend voor. Daarom geef ik het boek ook een verdiende 4 sterren.",1
"""De erfgename"" had me meteen in haar greep. Alhoewel het me eerst verbaasde dat je vrij vlug te weten komt hoe Richard is kunnen ""verdwijnen"", krijgt de titel pas naar het einde toe zijn ware betekenis.
De hoofdstukken worden opgedeeld in twee leefwerelden. Aan de ene kant is er Britt, de succesvolle zakenvrouw en echtgenote van Richard. Zij kan niet begrijpen hoe Richard plots van de aardbodem lijkt verdwenen. Zij moet echter verder met haar leven, moet ook haar dochters opvangen en opboksen tegen de vooroordelen van de politiediensten.
Anderzijds is er de verhaallijn van Mara, schijnbaar de minnares van Richard. Maar langzaam wordt duidelijk ook hier niet alles is wat het lijkt.
Je voelt dat er ergens een connectie tussen die twee werelden moet zijn. Aanvankelijk wordt je als lezer op het verkeerde been gezet dat heel de geschiedenis alleen maar om ""geld"" zou draaien.
Ellen De Vriend weet op een eenvoudige manier de drive in het verhaal te houden. De afwisseling tussen de personages Britt en Mara doet zeker geen afbreuk aan de verhaallijn, integendeel.
Een echte thriller, weliswaar zonder lijken, maar een verhaal dat je in de ban houdt. Een echte page-turner.",1
"Vanaf het eerste woord van De dag van de doden hield ik al mijn adem in, misschien zelfs nog wel ervoor. Bang voor wat ik te horen krijg (ik heb het boek via Storytel geluisterd). Bang voor wat Frieda gaat overkomen. Geen zin om afscheid te nemen van een interessant karakter, Frieda Klein.

Maar Frieda lijkt wel spoorloos verdwenen, zouden haar laatste woorden in Zondagochtend breekt aan dan toch bewaarheid worden? In het verhaal en de politiezaak komt geen enkel bekend karakter voor. Ik heb zelfs gecheckt of ik het goede boek aan het luisteren was… onderwerp van een scriptie van een studente is de enige link met Frieda. Na tweeënhalf uur luisteren (van de ruim tien uur) is ze daar dan eindelijk en begint het boek voor mijn gevoel pas echt.

Ik raakte langzaam een beetje ongeduldig en had moeite mijn aandacht bij het verhaal te houden. De spanning is zeker niet zo zinderend als in zaterdag en zondag en ik raak haast een beetje teleurgesteld. Er is een soort van gelatenheid, ik mis iets in het verhaal, ik mis Frieda's aanhang. Sinds Blauwe maandag zijn we acht jaar verder en ken je Chloë, Reuben, Jozef en Karlsson goed. Samen overleven ze keer op keer, maar waar zijn ze nu?

Gelukkig is het vanaf het moment dat Frieda weer aanwezig is in het verhaal weer bijna als vanouds. Dean Reeve en zij staan lijnrecht tegenover elkaar. Verrassende wendingen, plotselinge verbanden en Frieda in de hoofdrol als koelbloedige, rationeel denkende vrouw. Ze is zo intelligent en heeft alles eerder door dan ik, als lezer. Nicci French weten mij uiteraard weer te verrassen met de ontknoping, waar ik verder niet over zal uitweiden. Bang voor een voorspelbaar of geijkt einde hoef je niet te zijn. Ze doen wederom waar ze goed in zijn, een sluimerend plot, welke plotseling tot explosie komt.

Was het nodig om De dag van de doden te schrijven, het was toch een onverwacht achtste boek. Ja, dat was het! Frieda krijgt een waardig einde in haar strijd en heeft zich voor altijd in mijn hart gesloten. Erg jammer dat het nu gedaan is met de serie.

Als laatste mijn complimenten voor Carly Wijs, heerlijk voorgelezen. De acht delen werden door zes vrouwen gelezen, maar haar stem beviel me het beste.",1
"Bij de advent-actie van eind 2017 was een van de gratis te downloaden boeken 'Killed on the ice' van William L. DeAndrea. DeAndrea is niet bepaald een bekende schrijver in het Nederlandstalig gebied. Dat is ook te zien op Hebban: slechts twee van zijn boeken zijn er terug te vinden en het aantal Hebban-leden die een van de beide boeken gelezen hebben is ... 0. Nu is dat dus 1. Door de actie van Hebban staat het aantal wil-ik-lezers momenteel op 34 en is nog een tweede persoon aan het lezen geslagen. Een recensie van dit jaren '80-boek kan dus nog nuttig zijn.

'Killed on the ice' verscheen in 1984 en is het vierde deel van de Matt Cobb-serie. Het is een misdaadserie, maar Matt Cobb werkt voor de verandering niet bij de politie. Hij werkt voor The Network, een tv-omroep in New York, waar hij, amper 29 jaar oud, vice-president is van 'Special Projects'. Dit is een departement dat alles afhandelt dat voor The Network belangrijk is maar te onfris om te laten doorsijpelen naar de buitenwereld. In de wereld van de tv denken we dan aan sterren die met drugs in aanraking zijn gekomen, overspel, enz. Zoals het een goed misdaadverhaal betaamt, valt er ook wel eens een dode te betreuren. In 'Killed on the ice' is dat bij aanvang meteen dr. Paul Dinkover, een onsympathieke psycholoog die voor de begeleiding instaat van Wendy Ichimi, een 21-jarige kunstschaatster. Zij is de ster van een kerstshow die loopt en waar dagelijkse tienduizend en meer mensen op af komen. The Network zal een van deze shows ook opnemen en uitzenden. Dr. Paul Dinkover wordt vermoord teruggevonden op de ijspiste en zo komt Matt Cobb in het verhaal, want The Network wil dit zo geruchtenvrij mogelijk afgehandeld zien.

'Killed on the ice' was een ideaal cadeau voor de advent-actie omdat het boek zich afspeelt in de dagen voor Kerstmis, mét sneeuw erbij, en met New York als decor waar Kerstmis nog nét iets sfeervoller lijkt te zijn dan elders in de wereld. Maar het is wel het vierde boek uit de reeks en daarom wordt de lezer er middenin gegooid. Het verhaal op zich is wel prima alleenstaand te lezen maar toch blijkt het de nodige tijd te duren voor de lezer grip krijgt op de personages die de hoofdrollen vertolken en er zich betrokken bij gaat voelen. Men moet wat geduld uitoefenen en toelaten dat het boek voor je ogen tot leven komt. Eenmaal dat gebeurt, blijkt 'Killed on the ice' vrij boeiend te zijn.

In 1984 liep nog niemand met een telefoon op zak rond, en waren computers zeldzaam en het internet onbestaande. Vingerafdrukken waren er al wel, maar om DNA maakte niemand zich al zorgen. Forensische wetenschap, nooit van gehoord. Misdaadverhalen uit die periode legden andere accenten en het is best onderhoudend om daar nog eens wat over te lezen. Ondanks het ontbreken van razendsnelle technologie en ondanks het ontbreken van personages wiens aandachtsspanne nog amper 5 minuten bedraagt, beweegt alles in dit boek nog best snel. DeAndrea heeft een boeiende plot bedacht en uitgewerkt die meer dan 30 jaar later nog steeds kan bekoren.

William L. DeAndrea zal geen nieuwe boeken meer uitbrengen. De auteur overleed in 1996 op amper 44-jarige leeftijd. Van de Matt Cobb-reeks verschenen 8 boeken waarvan het laatste in het jaar van zijn dood. Alhoewel hij bij ons onbekend gebleven is, blijkt hij toch het ontdekken waard te zijn.",1
"Dit is werkelijk een bijzondere thriller met een behoorlijke spanningsboog en goed uitgediepte karakters! Een jonge vrouw, Alex wordt in het eerste deel ontvoerd en op een vreselijk afschuwelijke manier gemarteld. Dat ze niet zomaar ontvoerd is, wordt in het eerste deel al duidelijk. Echter, welke kant het verhaal op gaat is nog volstrekt onduidelijk.
Het verhaal wordt in drie delen verteld, gestaag wordt er naar een plot toe gewerkt maar de details en gebeurtenissen zijn extreem gruwelijk beschreven wat het boek intrigerend maakt. Er werken twee rechercheurs aan de zaak, Camille en Le Guen, twee tegenpolen maar hun karakters zijn meesterlijk beschreven. Camille is in groei achter gebleven en met zijn 1.45 meter is hij qua lengte behoorlijk klein. Maar hij is subliem en groots in observaties en conclusies trekken. Een onconventionele zaak met een evenzo onconventionele aanpak. Camille draagt een verleden met zich mee, enkele jaren geleden is zijn vrouw Ir?ne bij een ontvoeringszaak omgekomen en sinds die tijd is hij een getergd man. Dit is zijn eerste ontvoeringszaak sinds de gewelddadige dood van zijn hoogzwangere vrouw. Is Camille in staat om onbevooroordeeld aan deze zaak te werken?
Het verhaal wordt afwisselend vanuit het perspectief van Alex en Camille verteld. Hoe het gaat aflopen blijft tot aan het eind toe een verrassing. Het plot zit ingenieus en uitzonderlijk in elkaar. Gaandeweg wordt duidelijk wat de dader er toe gedreven heeft om zijn/haar gruwelijke daden te plegen. Met de geschiedenis die gaandeweg ontrafeld wordt, kun je, je hier zelfs enigszins iets bij voorstellen.
Hoe het afloopt ga ik niet prijsgeven maar dit zit knap in elkaar en je blijft je afvragen, krijgt het recht zijn beloop en kan en mag dit? Rode draad door het verhaal is de vraag, is Alex slachtoffer of dader? Aan jullie de vraag en het advies om dit boek te gaan lezen. Een verhaal wat je mee zuigt!",1
"Het boek zelf ziet er lekker sportief uit en nodigt zeker uit om te gaan lezen vanwege de vrolijke kaft. Deze is voorzien van een prachtige illustratie van Joke Eikenaar en laat de drie hoofdpersonages van het verhaal zien. Breekpunt is geschikt voor kinderen vanaf 10 jaar die dol zijn op sport. Onze tweeling is echter 4,5 jaar maar vinden het zeker een mooi verhaal om naar te luisteren dus ook voor jongere sportfanaten is het een aanrader. Het verhaal gaat over twee beste vrienden Mats en Stan die beiden erg goed zijn in tennis. Beiden willen ze graag mee op tenniskamp, maar dit kunnen ze alleen bereiken door elkaar te verslaan in de finale van het tennistoernooi. Mats lijkt alles goed voor elkaar te hebben tot zijn hond Jelle verdwijnt en zijn droom in duigen lijkt te vallen. Dan gebeurt er iets onverwachts, Mats krijgt een telefoontje dat hij toch naar het tenniskamp mag, en daar start hun avontuur. Op het tenniskamp gebeuren er ineens de meest vreemde dingen en de jongens gaan op onderzoek uit. Breekpunt is een boek dat je bijna niet weg kunt leggen vanwege de spannende dingen die Mats en Stan beleven. Het boek is een echte aanrader en is zeker een leuke cadeautip, zowel om te vragen als om zelf aan iemand cadeau te doen. Mocht je de kans krijgen zou ik het ook zeker eens (voor)lezen.",1
"In de zomer las ik Galgenveld. Dit boek vond ik maar zo-en-zo, en ik twijfelde heel erg om de drie volgende delen ook te lezen. Toen ik het boek thuis toegestuurd kreeg voor de Hebban-leesclub was ik echt wel benieuwd naar het vervolg en gaf ik deze reeks een tweede kans.

In het tweede boek worden op een doordeweekse dag twee kinderen ontvoerd op een publieke plaats. Eén van de kinderen is Jesse, het oppaskind van Sophie. Sophie is de beste vriendin van Kyra, die eveneens Jesse ook goed kent. Maud Mertens wordt op het onderzoek gezet, maar dan verdwijnen er nog meerdere kinderen. Deze ontvoeringszaak wordt een nationale zaak. Politieteams van heel Nederland speuren naar de verdwenen kinderen. Wat is er gebeurd? Waar zijn alle kinderen? Maar vooral, leven ze nog?
Ondertussen zoekt Kyra nog steeds naar haar verdwenen zus Sarina, dat haar naar een Duits waddeneiland leidt...

Isa Maron heeft geluisterd naar de commentaar van vele lezers tijdens de leesclub van Galgenveld. In dit boek zijn er heel wat minder vloekwoorden te vinden. Ze zijn er nog, maar niet overheersend of storend. De te korte zinnen zijn grotendeels verdwenen, wat het lezen ook wat aangenamer maakt. En het continue geswitch tussen ""Maud"", ""Mertens"" en ""Maud Mertens"" is ook grotendeels verdwenen.

De hoofdstukken zijn kort en wisselen ook af van perspectief en verhaallijn. Naast de verhaallijn van de ontvoering en de zoektocht van Kyra naar Sarina, leest men ook de gedachten van één van de ontvoerde kinderen en krijgt men ook een vervolg op het meisje in Londen. Dit laatste is trouwens in het cursief gedrukt en nog niet afgerond. Deze verhaallijn zal ongetwijfeld vervolgd worden in de volgende delen.

De schrijfstijl is deze keer ook beter. Veel aangenamer om te lezen door het schrappen van te korte zinnen. Er staan er nog in, maar ze zijn niet storend.

Deze keer had Isa Maron me wel mee in het verhaal. Ik genoot van het boek en kijk uit naar het vervolg. :)",1
"Gewoon een dikke 5 punten,wat een heerlijke roman,niks te veel bijbels maar heerlijk genieten van het begin tot het eind tot je weet hoe het verhaal nu in elkaar zit.
Aanrader",1
Eigenlijk heel voorspelbaar en toch leuk. Ik had alleen meer humor verwacht gezien de achterflap. De humor ontbrak compleet maar wel een heel leuk vermakelijk verhaal.,1
"Dit zou zomaar waar gebeurt kunnen zijn! Het is spannend en aangrijpend, je leest mee met de hoofdpersoon en hoopt dat het goed afloopt. Ik ben benieuwd naar haar volgende boek.",1
"19% Kans op geluk ~ Yvanka van der Zwaan
Voorgelezen door: Judith Kingston

Waar ik in het begin heel erg moest wennen aan de stem en intonatie begon ik gaande weg te begrijpen dat deze juist perfect paste bij het hoofdpersonage. De overdreven gestructureerde en soms wat naïeve Ava had geen betere stem dan dit kunnen hebben. Het verhaal wordt op zo'n geweldige, inlevende manier voorgelezen dat je bijna denkt dat het echt Ava is die het verteld, als een soort stand up comedian. Ik heb meerdere malen echt zitten grinneken om haar stomme capriolen, en zag haar geklungel bijna voor me. De auteur heeft een hilarisch verhaal geschreven, waar je je echt even in kan verliezen. Ondanks dat Ava misschien niet het allerdaagse type is, heeft ze een enorm hoge gunfactor. Ze is die ene vriendin die een beetje buiten de boot valt, maar van wie je gruwelijk veel houdt. En zeg nou zelf, er is helemaal niks mis met blauwe pinguïns!",1
"Over spanning gesproken, over het boek van schrik bijna uit mijn handen laten vallen, over een kreet die mij ontsnapte bij het lezen van deze thriller.
Over één zin in Trigger die mij achtervolgt:
""Duitsland. In een psychiatrische kliniek stelt psychologe Ellen, op verzoek van haar vriend Chris, een onderzoek in naar een vrouwelijk patiënte. Zij noemt haar ""de vrouw zonder naam"".""
Hoewel de flaptekst van Trigger al duidelijk maakt dat de patiënte plotsklaps verdwenen is, wordt dat bericht in het boek zelf toch onverwachts vermeld.
Wat volgt is een bloedstollend verhaal over Ellen die belaagd wordt door ""de zwarte man"". Hij is de vermeende ontvoerder van ""de vrouw zonder naam"".
De plot is zo verschrikkelijk goed en die ene zin zo fantastisch in het verhaal opgenomen dat ik vrees nachtmerries hieraan over te houden. Het boek is een aaneenschakeling van onvoorstelbare gebeurtenissen.
Wulf Dorns schrijfwijze doet mij denken aan die van de eveneens Duitse schrijver Fitzek. Dorn laat iets meer ruimte voor gevoelens van zijn hoofdpersonages en in vergelijking met de latere boeken van Fitzek is Trigger ook meer geloofwaardig.
Dorn onderscheidt zich van Fitzek door de bijzondere psychologische elementen in zijn boek. Deze zijn in Trigger duidelijk aanwezig en vormen met de plot een ijzersterke combinatie.
Eigenlijk kan ik heel kort zijn over Trigger: Geniaal!",1
Een geweldig boek. Grijpt je bij je strot. Schrijfstijl is indrukwekkend. Het onderwerp zit je dicht op je huid. Herstel met alle goede bedoelingen betekent ook dictatuur. De hersteller maakt dan wel uit wat goed voor de mensen is. Dit dilemma wordt op indringende wijze geschetst.,1
"4.5*, hier en daar een paar minder boeiende stukken…
Omdat hij geen zin heeft in z’n verjaardagsfeestje kruipt Allan uit het raam van het bejaardenhuis en dit is het begin van allerlei avonturen…
Tja, hoe begin je aan een recensie van een boek dat je met de glimlach hebt uitgelezen, waar je ongelooflijk goed gezind van wordt? Het verhaal zit zo vol met absurde toevalligheden en op een bepaalde manier kan ik me zo voorstellen dat een grootvader met een levendige fantasie dit levensverhaal aan z’n kleinkinderen vertelt, wie weet wel als les in de geschiedenis. Want dit is de sterkte van het boek, alle historische personages hebben echt bestaan. Het leven bestaat vol toevalligheden, wie durft er met zekerheid zeggen dat Allan geen voetnoot in de geschiedenis is door iedereen vergeten? Hij was gewoon altijd op het goede moment aanwezig en zei/deed de juiste dingen. Baron von Munchausen heeft toch ook ongelooflijke avonturen beleefd?
Wat me nog extra heeft doen glimlachen is het taalgebruik. Vaak gewoon een droge vaststelling van de feiten, heel nuchter en zonder opsmuk, daar hou ik persoonlijk wel van…
Ik kijk al uit naar het vervolg maar heb ergens ook een beetje schrik. Geen idee of Jonas Jonasson een tweede keer zo’n grappige visie kan geven op de wereldgeschiedenis, ook misschien omdat het een nu meer recente geschiedenis gaat zijn…",1
"Wat hebben Fit for life, Montignac, sherrydieet, mindfulness, het matje, The art of possibillity, de hormoonfactor, huidboek, het Hongerige brein, paleodieet en de de bikini-challenge met elkaar gemeen ? Zij worden allemaal (en nog meer!) op een vermakelijke manier beschreven door schrijfster en ervaringsdeskundige Marjolijn de Cocq. Heerlijk om te lezen hoe zij, ook, struggelt met haar gewicht en conditie en alle diëten en hypes aangrijpt om aan de ratrace van het schoonheidsideaal (slank!) mee te doen.",1
"Ik vond dit een geweldig goed boek! De schrijfstijl is prettig, het verhaal is boeiend.
Het zit mooi in elkaar, er is goed over nagedacht, geen toevalligheden
Het is niet voorspelbaar waardoor je tot het eind verras wordt.

Het 3e deel in een serie. Ik ben meestal niet zo dol op series omdat je tussendoor ook andere boeken leest en je dan afvraagt wie wie ook alweer was. Maar bij deze serie ging het vanzelf. Els Ruiters haalt net even iets aan over deze persoon waardoor ik het weer wist en gelijk weer in de personages zat. Dat Gé dan neergeschoten wordt (die je kent uit de andere boeken), maakt dat je bij dit verhaal nog betrokkener bent.
Door de steeds onverwachte ontwikkelingen wordt het spannender en spannender met een goed doordacht plot.

Dat is (voorlopig?) het laatste deel is in de serie sprak mij eigenlijk wel aan. Juist door de ontwikkelingen in dit boek is het mooi zo. Een heel krachtig eind!",1
"Na een goede recensie in de krant ""De Standaard"" besloot ik het boek te lezen, en ik moet zeggen dat ik zeker niet werd teleurgesteld. Dit boek moet het niet hebben van een nagelbijtende spanning, maar blinkt uit in een prachtig en zeer rijk en poëtisch taalgebruik, een sublieme sfeerschepping, een uitmuntende uitwerking van de verschillende personages en een prachtige schets van de zeden en gewoonten van het negentiende eeuwse ""Stamboul"". Het gebruik van de verschillende vertelperspectieven zorgen voor een aangename afwisseling en de personages zoals Kamil, Sybil en Jaanan lijken echt tot leven te komen. Voeg daarbij nog een complex en knap uitgewerkt verhaal en je waant je in de Oriënt, waarbij verschillende intriges mekaar kruisen en waarbij we en passant nog iets leren over de negentiende eeuwse politiek van Turkije en Engeland.
Sommige zinnen zijn echte pareltjes en kunnen zo in een poëziebundel terecht. Een historische roman zoals er (te) weinig zijn. Prachtboek, en warm aanbevolen!!!",1
"Wat een boek van meer dan 400 bladzijden. Heb er van genoten. Een boek dat je meesleept vanaf het begin. De titel geeft al aan waar het over gaat maar laat ook genoeg weg wat het spannend maakt om te lezen.

Dit boek is erg goed geschreven en is afzonderlijk van de andere boeken prima te doen. Het is losstaand van de rest ook te doen. Ik heb niet het idee dat ik iets mis. Het is om van te smullen en verslavend, zo moeilijk weg te leggen en zonde dat het uit is.

Het switchen tussen verleden en heden gaat je gemakkelijk af en het is op een goede logische manier geschreven. Dit boek zal ik zeker aan andere aanraden het is gewoon geweldig.",1
"De bruidswinkel van Rachel Hauck is een historische liefdesroman. Er zijn twee verhaallijnen die samenvloeien. Cora Scott erft in de jaren ’30 een bruidswinkel, ze runt deze met volle moed en doet echt alles met volle liefde en passie voor haar bruiden. Maar stiekem hoopt Cora toch dat haar minnaar haar zo snel mogelijk ten huwelijk komt vragen. Meer dan tachtig jaar later keert Haley terug naar haar geboortedorp. Daar krijgt ze te horen dat de oude bruidswinkel gesloopt zal worden. Hayley, die als kind graag speelde in de oude bruidswinkel, voelt zich geroepen om de zaak in handen te nemen. Hayley voelt zich verbonden met Cora, en ze weet diep in haar hart dat God ook wil dat ze de oude bruidswinkel moet opknappen.
In deze twee prachtige verhaallijnen worden twee sterke jonge vrouwen uitgewerkt, ze hebben veel verschilpunten maar toch krijg je voor beide hoofdpersonages veel sympathie. Ze krijgen dan ook diepgang door hun uitwerking. Ook de nevenpersonages krijgen vorm en worden niet kort door de bocht behandeld. Ze krijgen soms zelfs een hoofdstuk vanuit hun standpunt. De schrijfstijl van Rachel Hauck is ook zeer goed, met een prachtig taalgebruik neemt ze je mee naar mooie tijden vol jurken en liefde, echter ook problemen en verdriet komen in dit boek aan bod. In het boek worden vaak toespelingen naar geloof in god gemaakt. Ten tijde van Cora is dit zeer begrijpelijk, maar in deze tijden is een gelovig personage eerder bijzonder.
Het verhaal zelf was niet zo voorspelbaar en door enkele verassende plotwendingen bleef je genieten van wat er zou komen. Echter het einde werd nogal snel afgewonden op een iets minder geloofwaardige manier. Hierdoor kreeg het verhaal een minder goede afsluiting. Het verhaal las vlot weg al waren sommige hoofdstukken iets te langdradig. Verder was het verhaal op zich origineel en mooi gevonden en verviel het boek zelden in clichés.
De bruidswinkel is dus een mooie roman met diepgang, alleen jammer van het snel afgeronde einde, daarom een welverdiende vier sterren voor de roman van Rachel Hauck.",1
"ondanks dat het een al wat ouder boek is, is het boek nog best interessant.

De auteurs gaan in dit boek in gesprek met mensen die (beroepshalve) met hem te maken krijgen of hebben gekregen. Verwacht in dit boek geen smeuïge privé verhalen etc. De mensen blijven oppervlakkig en zodoende is het boek wat dat betreft weinig vernieuwend. Er wordt eerder een meer compleet beeld gegeven van de alom bekende verhalen van toen nog Kroonprins Willem-Alexander.

Het boek is op een vlotte manier geschreven, dat zie je bij biografieën over het koninklijk huis ook wel eens anders. Het leest als een roman.

Het boek bevat ook veel niet eerder gepubliceerde foto’s. Bij sommige wel bekende foto’s staan verkeerde jaartallen , bijvoorbeeld bezoek Keukenhof Willem- Alexander en Maxima, daar staat bij 2003, maar dat was toch echt voorjaar 2001, en dat is zoals gezegd bij meer foto’s ( kennismaking tour Maxima ook daar staat bij meerdere foto’s 2003, ook dat moet 2001 zijn). Is een beetje jammer, maar goed iemand die blanco in dit boek stapt zal het niet opvallen, de kenners van het Koningshuis wel.

Samengevat een aanrader voor degene meer over onze huidige koning wil weten en die een niet al te moeilijk boek wil lezen.",1
"Serdar Özkan (1975) is een Turkse schrijver, die zijn opleiding voltooide in de VS met een universitaire graad in Business Administration en psychologie. Sinds 2002 is hij full-time schrijver. Zijn boeken gaan over de diepere zin van het leven. Hij debuteerde met 'de stem van de roos' dat in 44 talen werd vertaald en in meer dan 65 landen uitgegeven.

In 'de lichtengel' is een kleine jongen (Omer) op zoek naar zijn engel. Als hij die niet kan vinden hoopt hij dat er een dolfijn zal komen om vriendschap mee te sluiten. Zijn wens wordt vervuld. De dolfijn vraagt Omer of hij mee wil op zoek naar het licht en de wereld van de Onsterfelijken. Dat wil hij en samen met de dolfijn heeft hij een bijzondere zomer, totdat zijn dolfijn om het leven komt. Deze gebeurtenis is voor hem zo ingrijpend dat hij alles in zijn geheugen wist. Als hij als volwassen man op het punt staat zelfmoord te plegen, stelt de Engel des Doods hem in staat zich alles weer te herinneren.

Een spiegelende roman over het wezen van het leven, namelijk liefde.",1
"Ik kwam in het begin moeilijk in het boek. Het leek mij een eerder cliché, romantisch verhaal.
Maar ergens halverwege kwam ik in de ban van wat er met Rachel is gebeurd, en probeerde ik tussendoor mijn eigen logische verklaring te geven voor wat er met het hoofdpersonage gebeurde.
Ik zag het niet komen, het einde was dan ook een shock voor mij.
Mooi en verrassend boek...",1
"Een eeuwen lange zoektocht naar ""de Joodse identiteit"" is naar mij idee een van de hoofdthema's van het boek 'Mazzel Tov', het verhaal (non-fictie) begint aan het einde van de 20ste eeuw, wanneer de Vlaamse en niet Joodse Margot, opzoek is naar een bijbaantje, ze start als huiswerkbegeleidster voor de kinderen van een Joods echtpaar. Door de kinderen ontstaat er een hechte band met de hele familie. Het boek zit vol met grappige anekdotes, confronterende en ongemakkelijk situaties, vooroordelen, antisemitisme, maar ook een aantal zeer ontroerde gevoelsreflecties van overlevenden van de tweede wereldoorlog. Margot Van Streaten heeft een met 'Mazzel Tov' een 'diamant' van een boek afgeleverd. Ik heb met veel plezier dit boek mogen lezen voor 'De Club van Echte Lezers' van Uitgeverij Atlas Contact.",1
"Ik heb echt heel erg moeten wennen aan het ouderwetse taalgebruik wat Susan Smit gebruikt in Vloed. Het past helemaal bij de geschiedenis in deze roman, maar ik heb lang getwijfeld of dit wel een boek voor mij was. Toch intrigeerde mij de liefde tussen Adriana en Jacob wat mij heeft doen besluiten door te lezen. De delen over de visvangst kon mij minder bekoren. Nu het boek uit is kan ik alleen maar zeggen, dat het een mooie historische roman is.",1
"Dit was mijn eerste Karin Slaughter. Wat een boek. Ik had wel moeite om in het verhaal te komen, maar toen het verleden van Laura ook werd verteld kwam ik steeds meer in het boek. Het is zeker een aanrader!",1
"Dodelijke stijging is een verhaal waarbij ik het idee kreeg in de eerste hoofdstukken, waar gaat dit naar toe. Allemaal losse verhalen met slechts een piepklein draadje in de vorm van een grote dikke man. Maar opeens komen er een paar draadjes samen en het verhaal zelf komt tot leven. Met dit voorgaande wil ik zeker niet zeggen dat het begin van het boek moeilijk door te komen is, maar later kreeg ik pas vat op het verhaal zelf.

Vanaf de allereerste bladzijde werd ik gepakt door de beschrijving van de wereld onder zee, die helemaal voor mij ging leven en ik leefde mee met de duikers. Heel duidelijk komt de liefde van de schrijver voor het duiken en het onderzeepanorama tot uitdrukking. Ook zijn kennelijke voorliefde voor mooie vrouwen want hun uiterlijk wordt beter beschreven dan de mannen die in het boek voorkomen.

Vaak merkte ik dat ik bij veel beschrijvende zinnen een glimlach niet kon onderdrukken. Om een paar voorbeelden te geven: “In zijn rechterhand draait een halfgevuld cognacglas voorgeprogrammeerde cirkels” en “het glas in zijn hand blijft dezelfde rondetijden neerzetten”.

Het verhaal gaat ook over wraak; wraak van een vader om zijn nooit gekende zoon en wraak van een man die een diploma niet gehaald heeft. Angstaanjagend omdat je weet dat er in het echte leven ook zulke idioten rondlopen. Prachtig is ook het verhaal over een man en een vrouw die in de Ardennen rondtoeren. Dan bijna aan het einde van het boek komt de climax als vuurwerk over je heen en moet je verder lezen. Alleen de epiloog was te mooi om waar te zijn. Het was als een sprookje, ze leefden nog lang en gelukkig.",1
Ik ben nu het boek aan het lezen en ik zit juist aan de helft. Ik vond het in het begin maar saai maar verderop vind ik het al stukken beter. Ik moet soms ook een zin een aantal keren lezen eer ik hem door heb maar dat zal wel komen doordat ik geen ervaren lezer ben. Ook heel interesant vond ik over phi en de graal enz en ik ben er direkt van alles over gaan zoeken. Dus dit boek krijgt van mij 4sterren,1
"En ja hoor, Britt-Marie uit ‘Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt’ (het vorige boek van Backman) is terug ! Had ze eerst een bescheiden rolletje, is ze nu opgeklommen tot hoofdpersonage van het boek, we lijken dus met een ware spin-off te maken te hebben. Wat het soort verhaal en het bijhorende gevoel betreft, doet dit boek over Britt-Marie echter vooral denken aan ‘Een man die Ove heet’ (Backmans eerste boek).

Britt-Marie is een zeurderige oudere vrouw, ze heeft haar man Kent verlaten en komt terecht in het gehucht Borg. Tegen wil en dank wordt ze coach van een ploegje voetballende jongeren. Zachtjes aan weten Borg en zijn inwoners het hart van Britt-Marie te veroveren. Ondertussen komt de lezer één en ander over Britt-Marie te weten, hoe zag haar jeugd eruit, haar huwelijk, haar dromen, ...

Aanvankelijk weet het boek je niet echt mee te slepen, te veel herhaling en te gemaakt grappig. Daarna krijgt het verhaal echter plots veel meer diepgang, je leert de verschillende personages beter kennen en dan blijkt dat niet alles is wat het lijkt, typisch Backman. Prachtige zinnen, levensbeschouwelijke uitspraken, en dat alles in een heel toegankelijke schrijfstijl en eenvoudige taal. (Deze laatste commentaar is gebaseerd op de originele versie, geen idee hoe het boek in het Nederlands aankomt).",1
"Een boek dat je vanaf de proloog meesleept in een verhaal waar je alleen maar meer en meer over wilt lezen. Zodra je denkt dat je het begrijpt weet Fitzek er weer een draai aan te maken. Een verhaal dat zo slim in elkaar is gezet dat totaal verwarrend is en aan het einde toch weer een heel helder einde heeft.
Een thriller die je gelezen MOET hebben.",1
"Normaal gesproken doet Paul van Leeuwenkamp de recensies van de Nederlandse schrijvers, maar omdat hij dit keer geen tijd had, kreeg ik dit keer de eer Toevluchtsoord te recenseren. Ik had nog nooit iets van Anthonie Holslag gelezen en ik moet zeggen dat het meer dan meegevallen is. Heerlijk formaat trouwens om te lezen. Het heeft het aantal pagina’s en, min of meer, de grootte van de pockets uit de jaren tachtig, en dat is een verademing met die polsenbrekers van tegenwoordig. Natuurlijk is dit van ondergeschikt belang, maar ik vond het toch wel eens leuk om te vermelden. Lekker zo’n boek. Je bent er zo doorheen. Dus geen twee weken met een zware pil van zevenhonderd pagina’s op schoot, maar gewoon lekker er in een paar avonden doorheen. Dat moest meer gebeuren.
Nu… het verhaal. Ik heb een tijdje getwijfeld in welke categorie ik het zou plaatsen. Geen psychologische thriller wat pontificaal op de omslag vermeld staat, maar het zou sciencefiction, horror of misschien zelfs wel futuristisch kunnen zijn, alhoewel ik sciencefiction en horror logischer vond. Het is dus horror geworden, want dat was toch wel het grootst aanwezige element, ofschoon de pandemie een wetenschappelijk oorzaak heeft. Overigens begrijp ik de duiding psychologische thriller wel. Het is handig als dit werk zijn weg vind in een breder publiek als het gebruikelijke genre publiek.
Het verhaal gaat over een vriendengroep van zeven mensen die al sinds hun middelbare schooltijd in een blokhut in de Adirondackgebergte in de staat New York elk jaar, in een weekend, hun verloren jeugd terugvinden en zich weer even in de gouden onbezorgde jaren wanen. Sinds de middelbare school zijn ze allen hun eigen weg gegaan en hebben ze allen hun eigen littekens van het leven opgelopen. De een meer dan de ander, maar altijd konden ze eens per jaar terug naar de hut. Ze komen allen uitgebreid aan bod met hun levensverhaal en je leert elk lid van de groep goed kennen met hun eigen beperkingen en dromen die wel en niet uitgekomen zijn. Elkeen heeft zijn eigen rugzakje en probeert daarmee te dealen. Maar kan dit jaar het rugzakje wel achtergelaten worden. Terwijl de vriendengroep naar de blokhut trekken veranderd een wereldwijde pandemie de wereld die ze alleen maar waar kunnen nemen vanuit een wrakke televisie. Zijn de beelden echt? Stort de wereld die ze kennen op dit moment in. Een paar uur geleden was de wereld nog zoals ze hem altijd al kenden. Zijn hun kinderen veilig? Wat moeten ze doen. Alles negeren en gewoon hun jeugd terugvinden en de wereld de wereld laten. Een zorg voor later als ze terugkeren na hun weekend naar memory lane.
Het is een boeiend proces waarin de zeven mensen zich in bevinden. De dilemma’s die ontstaan tijdens dit weekend en ook hoe ze wanhopig proberen hun jeugd terug te vinden terwijl dat door de gebeurtenissen, die ze maar ten dele meekrijgen, welhaast onmogelijk is. Het is ook een verhaal tegen een achtergrond van een wereld die in elkaar stort op een manier als in ‘The Walking Dead’, maar met een twist en extra’s. Wat mij betreft een aanrader die naar meer smaakt. Prima initiatief ook van Quasis die, buiten de Splinters om, meer van dit soort projecten van mij aan mag gaan. Ik kijk hoopvol naar de toekomst. Een dingetje nog dat me opviel: er is een auto was van Amerikaanse makelaardij op pagina11. Een foutje dat jammerlijk door de screening gevallen is. Wel begrijpelijk overigens en alleen een kniesoor (als ik ) die daar op let.

Jos Lexmond",1
"Het verhaal begint bij Duncan. Hij begint aan zijn laatste jaar op de Irving School. Hij verblijft er in een studentenhuis. Er is een traditie dat de vorige bewoners van de kamers een ""schat"" achterlaten voor degenen die er nu komen wonen. Duncan krijgt het hoekkamertje, die ene kamer die niemand wilde. Het was de kamer van Tim, de albino jongen. De schat die Tim achterlaat is een stapel cd's. Hierop staat zijn verhaal van het vorige schooljaar. Hij vertelt over hoe hij graag onzichtbaar zou willen zijn, over zijn verliefdheid voor Vanessa, over hoe hij toch ook bij de populaire jongens wil horen en over de tragedie die gebeurd is. Duncan kan de cd's moeilijk los laten. Hij is benieuwd naar Tim zijn hele verhaal en hij vraagt zich ook af of dit verhaal zijn eigen leven kan veranderen.

De cover spreekt heel erg aan. Volledig wit met enkel de titel en auteur. Dit maakt je als lezer al zeer nieuwsgierig. Elizabeth Laban heeft mij door heel het boek ook nieuwsgierig gehouden. Ze trekt je volledig mee in het verhaal. Net zoals Duncan de cd's wil blijven beluisteren, wou ik na elk hoofdstuk blijven lezen.
Het verhaal is zeer vlot geschreven, met duidelijke details. Een zeer goede spanningsopbouw waarmee op het einde alle puzzelstukjes in elkaar vallen.",1
"Mevrouw OVO, de Officiële Vuilnis Observant, zit drie avonden in de week bij de vuilnis om te kijken of er bruikbare voorwerpen bij zitten die een tweede kans verdienen. Emilia, zo luidt haar echte naam, brengt de bruikbare voorwerpen in eerste instantie mee naar huis, maar op den duur is haar huis zo vol dat ze een plan moet bedenken. Ze besluit dat ze voor alle voorwerpen een nieuw huis moet vinden. Tijdens haar werk ontmoet Emilia twee mannen, mister Krrish en Chris. Beide mannen zijn op hun eigen manier hulpverlener in de stad die in rep en roer is door een gijzeling en verschillende vechtpartijen. Emilia raakt betrokken bij de gebeurtenissen die elkaar snel opvolgen en ook de waarheid over haar verleden komt boven water. Wat zal er van haar terechtkomen?

Elma van Haren (1954) is dichter, performer en kunstenaar. Haar debuutbundel De reis naar het welkom (1988) was een succes en leverde haar direct de C. Buddingh'-prijs op. Van Haren is een dichteres die zich graag buiten de bestaande indelingen van de literatuur plaatst. Haar werk is namelijk een mix van poëzie met het prozaïsche. Dit levert haar soms positieve kritieken op, maar het komt ook voor dat men fel uithaalt naar haar werk. Haar gedichten, die zowel voor volwassenen als voor kinderen zijn bedoeld, zijn visueel, beeldend en associatief. Ook haar prozadebuut, Mevrouw OVO (2017), is op zo'n manier geschreven dat de lezer zich alleen maar kan verliezen in de avonturen van Emilia.

Het valt echter niet mee om de belevenissen van Emilia te volgen. Haar avonturen gaan alle kanten op, maar dit heeft als voordeel dat het verhaal nooit verveelt en altijd levendig blijft. Daarnaast is de gedachtegang van hoofdpersoon Emilia bijzonder. Soms bestaat die enkel uit waarnemingen over haar omgeving, maar ze neemt de lezer ook regelmatig mee naar belevenissen uit haar verleden. Emilia’s avonturen lijken vaak op een fantastische wereld van bijvoorbeeld een sprookje. Het is dan ook niet vreemd dat Emilia graag de sprookjes van Hans Christian Andersen leest. Een ander positief element aan de roman is dat Van Haren kritiek op de samenleving in haar verhaal heeft verwerkt. Dit gaat bijvoorbeeld over het verpakken van paprika's in plastic in de supermarkt of het klakkeloos geloven wat autoriteiten zeggen. Maar de roman gaat vooral over de manier waarop mensen met elkaar omgaan. Waarom doen mensen bijvoorbeeld niet meer iets voor niets? Waarom is het moeilijk om open te staan voor andermans mening? Van Haren laat haar lezers nadenken over mensen die eigenlijk buiten de samenleving staan en daar maar weinig hulp voor krijgen.

Naast de humoristisch insteek van de roman, is het verhaal dus ook aangrijpend. Emilia is een vrouw met een verleden en ze wil slechts een tweede kans om alles wat ze fout heeft gedaan weer goed te maken. Bovendien mist ze het menselijk contact en de pogingen die ze onderneemt om een vriendschap te sluiten gaan moeizaam. Van Haren heeft duidelijk een boodschap in haar roman gestopt, namelijk dat iedereen een tweede kans verdient. Dan gaat het niet alleen over de voorwerpen die Emilia wil redden van de vuilniswagen, maar vooral over mensen die een steuntje in de rug nodig hebben na het maken van verkeerde keuzes in hun leven. Mevrouw OVO is dus een sterk prozadebuut, humoristisch geschreven maar toch met een duidelijk moraal verteld.",1
"Het boek 1984 is indrukwekkend en beangstigend tegelijkertijd. Het leven als een marionet in een wereld waarbinnen de bovenwereld soms het liefst in de onderwereld wil leven om even te ontkomen aan de druk niet je zelf te kunnen zijn. De drang naar intimiteit en liefde van 2 mensen die ogenschijnlijk niets van elkaar moeten hebben en zich tot elkaar aangetrokken voelen. Stiekeme ontmoetingen in een gecontroleerde wereld in chaos. Voorbeelden die bewaarheid worden in onze huidige wereld als we als de stille meerderheid geen stelling nemen tegen corruptie, alleenheerschappij en multinationals..",1
"Voor wie van verrassende, bijzondere en niet alledaagse boeken houdt, is dit zeker een aanrader. Het was wel prettig om wat achtergrond kennis van de Bijbel te hebben, om de beschreven situaties beter te kunnen volgen. Een roman waarbij God de mens beïnvloedt, maar ook andersom hebben de ontwikkelingen op aarde zoals de reformatie, opkomst van de wetenschap invloed op God (en satan). De Aartsengelen spelen een belangrijke rol in het boek. Hun discussies en zienswijzen veranderen ook gedurende de eeuwen. Zo houdt Aartsengel Gabriël zich bezig met muziek en de steeds nieuwe muziekinstrumenten die ontstaan. Aartsengel Michaël heeft toch wel een voorliefde voor het wapentuig. Hij staat God bij met zijn zwaard, maar later in het verhaal met een vlammenwerper en andere nieuwe uitvindingen. Het enige minpuntje is het té vaak terugkeren van Gods persoonlijke collectie.",1
"Dit dikke boek beschrijft het leven van Darya, ze groeit op in een Afghaans dorp, met alle tradities die daarbij horen. Het is geen gemakkelijk leven, eigenlijk vooral een lijden..
Het verhaal geeft een mooie inkijk in het leven van de mensen in die tijd (19e eeuw),misschien gelden een heleboel regels in deze tijd nog steeds. Ook het engelse koloniale leven mooi beschreven.
Wat was dit een heerlijk boek om te lezen, goed geschreven, romantiek lag op de loer..",1
"Er wordt een heel aparte wereld in dit boek opgeroepen, waar je zonder meer in gegooid wordt, een beetje donker-Victoriaans. Het kost eventjes tijd om je te oriënteren, maar zodra dat is gelukt, wordt het steeds boeiender. ..

Op voorhand stelde ik me vragen bij het label 'verbeeldingsroman', maar na de leeservaring snap ik wel waar dat vandaan komt. Ja, dit boek is fantasy, maar er zitten ook scifi-elementen in, en het heeft literaire kwaliteiten.

Enerzijds zit de vaart zo in het verhaal dat je amper tijd krijgt om adem te halen, de schrijfster sleurt je gewoonweg mee. Anderzijds zijn er de illustraties met poëtische onderschriften, waardoor je wil gaan stilstaan, kijken, en ja, ademen. De schilderijen zijn allemaal van de hand van de schrijfster, en die hebben me ook in de eerste plaats naar dit boek getrokken, met hun Chagall-blauw en intrigerende taferelen. Ze zijn eigenlijk té goed, ik raakte er door afgeleid als ik ze tussen het lezen door bekeek. Ik moet dus eerlijk bekennen dat ik ze op een gegeven moment ben gaan overslaan, zodat ik me eerst op het verhaal kon concentreren. Daarna ben ik teruggekeerd om van die intermezzo's te genieten, en zo beleefde ik het verhaal nog een tweede keer, een boeiend extra laagje.

De schrijfstijl is beeldend, rijkelijk. Intrigerende details trekken je mee, je kunt je er iets bij voorstellen, maar je wil graag preciés weten hoe het zit - wat is een lagaejaar? Wat is een cameeroemer? Het is heel bevredigend om de meeste uiteindelijk beantwoord te krijgen. Rauwe passages worden niet geschuwd, een bepaalde scène was echt op het randje van wat ik nog 'aankan', maar ik moet toegeven dat het alles wel extra doordringend maakte. De ernst en de epische omvang van Chloë's taak - waar ze heftig mee worstelt - raakt. De leefwereld van de harpijen voelt echt.

Ik kijk uit naar het vervolg!",1
"Wauw! Wauw! Wauw! Wat een prachtig, ontroerend verhaal. Ik heb het gelezen met een glimlach en een traan. Lees het dus vooral niet buiten waar iedereen je kan zien en horen ;)
Ik kan dit aan iedereen aanraden die genoten heeft van Het kleine meisje van meneer Linh en 7 minuten na middernacht. Wauw!",1
"Een spannende thriller waardoor je het boek in één keer wilt uitlezen.
Zoals bij alle boeken van Joy Fielding weet ze de spanning te doceren en op te voeren naar een climax, die altijd zeer verassend en schokkend is !
Ik ben een fan van haar boeken. Ze heeft een prettige schrijfstijl en de karakters worden goed uitgediept.
Boeiend vanaf de eerste bladzijde, dus dit boek is wat mij betreft een toppertje !",1
"Het boek
Na een in meerdere opzichten catastrofaal televisieoptreden wordt welzijnswerker Leo Kolberg ontslagen. Hij ontvlucht Nederland komt terecht en in het apocalyptische Detroit, waar hij in de anonimiteit zijn leven en daden wil overdenken. Na een gewelddadig incident bij een 24/7 lunchroom raakt het leven van Leo echter in een stroomversnelling en niet in de gewenste richting. Hij moet zijn anonimiteit prijsgeven, met alle consequenties van dien.

De Engel van Detroit is een roman over verlies en veerkracht, over de onwaarschijnlijke ego`s in televisieland en de genadeloze ondergang van de miljoenenstad die de wereld niet alleen de auto maar ook zo veel troostrijke muziek heeft gegeven.

Visie van de recensent
Een van de leuke kanten van het recenseren is dat je soms in aanraking komt met een boek dat je wellicht in eerste instantie niet zou kiezen. ‘De Engel van Detroit’ is zo’n boek en ik ben blij dat het op deze manier op mijn pad is gekomen.

“Het is wandelen over verschroeide aarde zonder te weten waar ik naartoe ga, waar ik heen zou moeten.”

Het is een uniek en redelijk bizar verhaal en puur op basis van de visuele aspecten van het boek zou ik het niet gekozen hebben, maar ….. wat een enorm boeiend verhaal en wat een prachtige, indringende maar toch toegankelijke schrijfstijl hanteert Ap van der Meulen!

“De golvende sneeuwdeken, met soms de contouren van een liggende vrouw, rekt zich onbekommerd uit over de buurt, gehinderd door niemand.”

Van der Meulen vertelt over de worsteling die hoofdpersoon Leo met zijn verleden voert. Het verhaal speelt zich af in Detroit; het door de crisis geteisterde en daarom zo troosteloze Detroit. Leo tracht daar in de anonimiteit te blijven. Door een gewelddadige gebeurtenis mislukt dat echter faliekant. Enerzijds gaat dit boek over de meedogenloosheid van de televisiewereld en anderzijds over verlies.

“Mijn huwelijk met Maria is na de dood van Lena gestrand. Zij wilde er de hele dag over praten, zij wilde huilen, zichzelf open krabben, zij wilde onredelijkheid. Ik verstomde, kon er niet over praten, wilde er niet over praten.”

De auteur ziet kans om vooral hoofdpersoon Leo uiterst knap te karakteriseren. Als lezer heb je het gevoel Leo werkelijk te kennen. Heel realistisch, heel knap.

Laat je niet weerhouden door een eerste indruk, lees dit boek; echt!

Over de auteur
Ap van der Meulen is journalist en programmamaker bij tv. Hij begon zijn loopbaan bij de Haagsche Courant en werkte onder meer bij Endemol, bnn, at5 en de kro-ncrv. In 1995 verscheen zijn debuutroman De Erfenis.

Uitvoering
Uitgever: Uitgeverij Aspekt B.V.
Paperback, 224 pagina's
ISBN10 9461538952
ISBN13 9789461538956

Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), communicatiemanager, tekstschrijver, boekrecensent en blogger. http://hanneketinorcenti-blog.simplesite.com/",1
"Aan te raden is om alle drie de delen op volgorde te lezen zodat je Louisa Clark kunt volgen en je haar goed leert kennen. Ik vind dat je deze boeken niet los van elkaar kunt lezen.
Ik heb genoten van de personages en alles wat Louisa meemaakte in New York. Heel eerlijk ik kan er geen genoeg van krijgen. Een heerlijke ontroerende serie om te lezen! Voor iedereen die van romans houdt!",1
"Britt-Marie is een vrouw van 63, helemaal vastgeroest in haar huwelijk met Kent. Ze leeft haar leven volgens vaste patronen, wat anderen wel niet over haar kunnen denken is heel belangrijk; schoonmaken en de overhemden van Kent wassen is haar levensdoel. Het balkon haar enige ontspanning. Kent ziet haar amper staan, heeft geen waardering voor haar, noemt haar sociaal onhandig. En dat is ze ook zo blijkt uit haar bezoeken aan het arbeidsbureau waar ze een jonge medewerker het bloed onder de nagels vandaan haalt. Britt-Marie vindt namelijk dat ze een baan nodig heeft, als je een baan hebt, dan word je gemist wanneer je niet op je werk verschijnt. Dan kunnen ze je niet na maanden dood op de vloer vinden in je eigen huis. Briit-Marie vindt werk in Borg, een klein dorp wat grotendeels verlaten is door de inwoners omdat er geen werk meer is. Is Britt-Marie tot dan een hele vreemde eend in de bijt, in Borg is ze dat absoluut niet. Het ene personage is nog kleurrijker dan het andere. Ze maakt er warempel vriendinnen, Iemand en Bank. Ze gaat er als beheerder in een jongerencentrum werken maar wordt al snel coach van het voetbalteam in wording. Daarbij wordt ze geholpen door Sami, een jongeman met verkeerde vrienden maar ook met een heel groot hart. Britt-Marie leert in Borg te kiezen voor zich zelf, wat zij belangrijk vindt in het leven. En Borg? Borg verandert met haar mee, het wordt weer een dorp waarin geleefd wordt.
De auteur hanteert een bijzondere schrijfstijl. In het begin gebruikt hij veel korte en eenvoudige zinnen. Daardoor worden de aparte trekjes van Britt-Marie en haar afhankelijkheid nog opvallender. Terwijl het verhaal evolueert en je de geschiedenis van Britt-Marie leren kennen, je haar gaat begrijpen, verandert de schrijfstijl mee. Als lezer wordt je op prachtige zinnen getrakteerd die je ook dieper over het leven laten nadenken. “Want als we de mensen die we liefhebben niet vergeven, wie dan wel? Wat is liefde, als het niet betekent dat we onze geliefden liefhebben als ze dat niet hebben verdiend?” Het is al met al een schitterend boek waarin veel humor verwerkt zit maar waar ik ook af en toe een traantje moest wegpinken. En mocht je op de cover de volgende punten opvallen, de rode punt, de rat, de sjaal, de handtas en de voetbal: ze spelen allemaal een rol in het verhaal!",1
"Het begint eigenlijk met twee losse verhalen. Doordat er eerst een geruime tijd terug in de tijd wordt gegaan vind ik het eerste stuk van het boek wat saai.
Maar wanneer de twee verhalen elkaar beginnen te kruisen en èèn verhaal wordt, dan wordt het echt een mooi boek! Niet spannend, maar ik bleef wel nieuwsgierig naar wat er komen zal.
Je moet er de tijd voor nemen, voor deze dikke pil, maar dat zeker de moeite waard.",1
"Van dit boek ben ik zwaar onder de indruk. Het leest heerlijk weg maar heeft zeker onderwerpen er in zitten die voor mensen lastig te bespreken zijn, zoals rouw verwerking en vertrouwen hebben. Deze jongen heeft een hele zware tijd gehad en probeerd er boven op te komen alleen lukt het hem niet alleen.

Wees niet bang om gelukkig te zijn iedereen verdiend geluk ook al heb je zoveel narigheid. Uiteindelijk komt alles goed en vind jij uiteindelijk ook je geluk. In dit boek lees je wat hij in z'n hoofd en z'n hart voelt en zo zie je het ook uit het oogpunt van een outsider. Zo komt er meer perspectief in het boek.

Ook de flashbacks ben ik niet vaker in een boek tegen gekomen en zijn een aangename toevoeging aan het boek want daardoor leer je hem wat meer kennen en kom je wat meer te weten wat er zich nou in het verleden heeft afgespeeld.

Het is zwaar om te lezen van eigenlijk een hele gelukkige jongen vrolijk en spontaan naar gesloten kan gaan en vol van verdriet en schuldgevoel. Maar ow zo mooi is het dan om te lezen hoe hij zich ontwikkeld en steeds meer een zonnetje bij hem gaat stralen.

Vergeten doe je nooit maar je geeft het wel een plekje en leert door gaan en vooruit te kijken naar je toekomst ooit komt je elkaar weer tegen.

Ik zou dit boek zo weer voor een tweede keer kunnen lezen want je bent er zo door heen misschien lees ik hem over een paar maanden nog wel een keer. Maar al met al is dit boek zeker een dikke 5 waard en raad het iedereen aan!",1
"Dit is het eerste boek van Casey Hill wat ik gelezen, dit dankzij Crimezone.
Dit boek is me zeker niet tegengevallen. Anders dan de thrillers die ik normaal lees, maar zeker niet minder leuk. Raadselachtig en spannend tegelijk, leest vlot, een boek wat je graag in 1 keer uitleest.
De karakters zijn ook erg sympathiek en je leeft ook mee met de problemen en nare herinneringen uit hun persoonlijke leven.
Ga zeker ook het eerste boek van Casey Hill lezen en hoop dat deze serie boeken vervolgd worden.",1
"Een familiegeschiedenis die start in de 19 eeuw met als leidraad de dagboeken van de grootvader die als soldaat gevochten heeft in WO I. Prachtig geschreven met soms zinnen die blijven hangen. Zonder opsmuk het verhaal van de waanzin van de oorlog en daardoor het lijden van een mens.
Een boek dat je snel wilt lezen, maar dat tijd nodig heeft om te bezinken.",1
"‘There is no hunting like the hunting of man’ wordt Ernest Hemingway aan het begin van Trofee  geciteerd. Het boek van Steffen Jacobsen handelt over mensenjacht: steenrijke mensen betalen grof geld om  het genoegen te smaken mensen op te jagen en te doden. In de proloog wordt een echtpaar in Noord-Noorwegen tot het uiterste gedreven waarna ze de dood vinden.

Elizabeth Caspersen is de dochter en erfgename van de immens rijke en overleden industrieel Flemming Caspersen. In een kluis heeft ze een dvd gevonden, met daarop een film hoe mensen de dood in worden gejaagd. Ze schakelt de privédetective Michael Sander in om uit te zoeken wat haar vader hiermee te maken heeft. Tegelijkertijd krijgt inspecteur Lene Jensen de zaak van de vermeende zelfmoord van de veteraan Kim Andersen. Als blijkt dat Kim samen met andere veteranen betrokken was bij de mensenjacht, duurt het niet lang voor Sander en Jensen noodgedwongen moeten samenwerken.

De samenwerking tussen Sander en Jensen is een van de (vele) sterke punten van dit boek. Jacobsen heeft van hen beiden sterke karakters gemaakt. Koppig zelfs, eigengereid, met de neiging om vooral te doen wat ze zelf menen dat goed is, zonder naar het advies van anderen te luisteren. Dit levert de nodige confrontaties op, waarbij de één niet voor de ander onderdoet en het vuurwerk van de pagina’s spat.

Mensenjacht is uiteraard een gruwelijk onderwerp.  Jacobsen schuwt het niet om dit met heftige voorbeelden te illustreren. Zodra Sander en Jensen op onderzoek uitgaan, komen de organisatoren van de mensenjacht bijeen om hen op een verschrikkelijk gewelddadige manier te ontmoedigen. Rauw en onmenselijk, maar noodzakelijk om duidelijk te maken waartoe de mensenjagers in staat zijn.

De plot van Trofee  is van zeldzame klasse. Jacobsen weet alle verhaallijnen keurig bij elkaar te houden.  Op het eind komt hij nog met enkele onthullingen die voor de oplettende lezer voor de hand zouden moeten liggen, maar die toch als een verrassing komen. Het zorgt voor een perfecte en bevredigende afronding van alles wat Jacobsen de lezer voorgeschoteld heeft.

De achterflap vermeldt dat Jacobsen door critici wordt vergeleken met Henning Mankell en Stieg Larsson. Eerder Larsson dan Mankell denk ik, maar een vergelijking is niet nodig. Steffen Jacobsen staat op zichzelf en heeft met Trofee  een thriller van jewelste geschreven. Het is te hopen dat Sander en Jensen in de toekomst vaker noodgedwongen moeten samenwerken.",1
"Op 10 mei 1940 moet de trambestuurder Leon Vermast zijn tramrit naar Hoboken onderbreken. Er is een bombardement geweest op een ziekenhuis in Mortsel en Leon moet de psychiatrische patiënten ophalen. Deze tramrit zal zijn leven veranderen.
De Wattman is een typische vertelling à la Erik Vlaminck. Zoals zijn boeken is het een eenvoudige vertelling maar héél mooi gebaseerd op waar gebeurde feiten. Eén gebeurtenis die het leven van een man totaal veranderd.
Het muziektheater kan niet anders dan veelbelovend zijn met zo'n mooie vertelling die door een topacteur Vic De Wachter wordt uitgevoerd.",1
"Wat een aangrijpend boek weer van Kristin Hannah, zoals ook haar andere boeken. Dan wil je er echt wel heel veel voor over hebben als je de ex van je geliefde op zoekt om je vrouw uit coma te halen. Ik was weer erg onder de indruk van het boek en heb tot het einde helemaal mee geleefd. Vroeger had je van die mooie emotionele films op tv van Daniele Steel, en films van Hall Mark, nou daar kan je zo'n verhaal echt aan toevoegen. Je moet daar wel van houden natuurlijk, maar ik ben er helemaal weg van. Ontroerend en een verhaal dat je niet snel vergeet, top boek.",1
"Wat maakt die good old Jack Reacher toch weer spannende avonturen mee in Lee Child’s Bloedgeld. Het toeval wil dat hij voor de tweede keer in hetzelfde etablissement koffie zit te drinken en dat precies daar het avontuur start. Je moet er maar op komen.
Overigens stoort dit niet en word je op hetzelfde moment, al op de eerste pagina, direct meegenomen in het verhaal.
Een paar romantische avontuurtjes brengen de normale menselijke en mannelijke eigenschappen weer een beetje onder het voetlicht want dat evenwicht is af en toe wel nodig.
Tja, wat moet je nog meer over dit boek vertellen zonder teveel aan de toekomstige lezers te verraden. Het is gewoon en spannend boek waar je in mee wordt gesleept naar de donkere kant van sommige mensen waarbij geld altijd een belangrijke rol speelt en boven de waarde van een menselijk leven wordt gesteld.
Hoe actueel kan een boek soms zijn, zou je denken.
Samengevat kan ik concluderen dat dit een van de betere boeken van Lee Child is die ik tot nu toe heb gelezen. Voor mij een dikke vier-punter.",1
"Boek negen is een doenbare turf van 630 bladzijden. Dit deel gaat hoofdzakelijk over de Seanchanen. Eindelijk komen we meer te weten over dit volk die zichzelf de nakomelingen van het leger van Artur Haviksvleugel noemen en die van ver overzee komen. Ook de figuur van Cadsuane - die we pas van vorig boek kennen - krijgt stilaan een hoofdrol in het verhaal. Maar ook de gebeurtenis met en rond Mart en dito Perijn, komen uitgebreid aan bod. De rol van Egwene, komt dan weer weinig aan bod, in dit boek, terwijl de andere hoofdpersonages, voldoende aanwezig zijn. Al met al, een deel van het verhaal, waar veel in gebeurd en waar het op het einde, naar een climax gaat, die waarschijnlijk bepalend is voor het verdere verloop. Over het algemeen blijft het een boeide saga van een voldoende hoog niveau, om telkens naar het volgende boek te grijpen. En dat ga ik dan ook doen. :-)",1
"In de zomer van 1984 plaatst de vader van Fielding Bliss een advertentie in de lokale krant waarin hij de duivel uitnodigt naar zijn stadje, Breathed, Ohio te komen.
Korte tijd later ontmoet Fielding een new kid in town. Het is Sal, 13 jaar en neger, die beweert de duivel te zijn. Waar hij vandaan komt weet niemand, voor een duivel is het echter best een lief kind en de familie Bliss besluit hem te adopteren.

Na een paar ongelukken waar Sal bij in de buurt is gaat het rond in het stadje, dat jongetje is the root of all evil, hij is de duivel. De gekte neemt bezit van het stadje en wordt aangewakkerd door een waanzinnige liliputter. Die in zwarten de duivel ziet omdat hij een traumatische ervaring heeft waarin een neger de hoofdrol speelt.

De kern van het verhaal is echter niet de gekte die ontstaat. Het gaat vooral over de ellende die de familie Bliss voor zijn kiezen krijgt. De dood trekt diepe sporen en zelfverwijt hangt als een donkere wolk boven het gezin. Een donkere wolk in een verder blauwe hemel, want het verhaal speelt zich af in een bloedhete zomer.

Sommige delen van het boek spelen zich 71 jaar later af als de dan 84 jarige Fielding Bliss terugkijkt op zijn leven en je glimpen krijgt van hoe hij nu leeft. Als een verbitterde gebroken eenzame man.

Tiffany McDaniel heeft een stadje gecreeërd vol rare kwasten. Allemaal hebben ze wel een bizarre gewoonte voortkomend uit trauma's die in de loop van het boek beschreven worden. Of hebben ze andere eigenaardigheden. Grand, Fieldings oudere broer, doorspekt zijn vocabulaire met Russische woorden. Moeder Bliss gaat niet meer naar buiten, ze is bang voor regen. Liliputter Elohim dekt de tafel en doet de was voor zijn overleden vriendin.
Dresden, de grote liefde van Sal, heeft maar één been.

Wie van boeken houdt waarin alles toch nog goed komt moet dit boek niet gaan lezen. In een helse apotheose gaat het er heftig aan toe en is geen plaats voor een happy ending. Het is sowieso geen vrolijk stemmend boek, maar wel een geweldig boek.",1
"Ik las dit boek in een ruk uit. Het bevat verschillende verhalen vanuit verschillende hoeken van de ambulance zorg. Heftige verhalen soms, maar ook grappige verhalen. Erg leuk om te lezen!",1
"Normaal lees ik niet echt graag fantasy boeken, maar omdat dit boek zo goed beoordeeld werd, wilde ik het graag lezen, voordat ik de film heb gezien.
Het verhaal leest makkelijk en je wordt meteen in het boek opgeslorpt. Het legt zich moeilijk aan de kant omdat je iedere keer wil weten hoe het boek verder gaat. De hoofdstukken zijn kort, maar door de spanning aan het einde van ieder hoofdstuk ben je geneigd verder te lezen.

Ik vond het boek beter dan de film",1
"Dit boek bijna in één zucht uitgelezen. Meegenomen in de vreemde situaties waarin de hoofdpersoon belandde. Het boek is zo goed geschreven dat de beklemming voelbaar is en je je af kunt vragen hoe jezelf in dit soort situaties zou reageren. Nieuwsgierigheid naar hoe het verhaal af zou lopen, nam gedurende het lezen toe. Verschillende thema's van de huidige samenleving komen er duidelijk in naar voren. Dit boek is qua stijl anders dan twee andere boeken (rivier der vergetelheid en het kleine meisje van meneer Linh) die ik van Claudel heb gelezen.",1
"Het kind met de Japanse ogen, van Reggie Baay

Als kleinkind van een opa die ‘het Jappenkamp’ ternauwernood overleefde en een oma die samen met mijn vader als ‘buitenkamper’ de oorlog doormaakte, was ik direct gefascineerd door de beschrijving van dit nieuwste boek van Reggie Baay:
‘Over mensen op drift die na de tweede wereldoorlog in Azië en de onafhankelijkheidsoorlog in Indonesië een derde oorlog wacht in Nederland: die tegen de herinnering’

Het boek begint met de vondst van een doos vol met negatieven na de dood van de ouders van de ik-figuur.
Hij verklaart dat de belangrijkste reden is om het verhaal van zijn, door het verleden getraumatiseerde ouders te reconstrueren, omdat hij dit verplicht is aan zijn broer; bestebroer genoemd.
Hij vertelt het verhaal van zijn zoektocht in het Indonesië van nu, afgewisseld met flashbacks uit de oorlog en de daaropvolgende onafhankelijkheidsoorlog vanuit het oogpunt van zijn vader. Ook vertelt hij kort het verhaal van zijn moeder, vanuit haar ogen bezien. Er worden veel namen verteld, maar niet die van de ik-persoon, zijn ouders en broer.
Door het gebruik van deze schrijfstijl weet hij de gruwelen en overlevingsstrategieën uit het verleden perfect te combineren met de gevolgen die deze ook voor de volgende generatie hebben.

Ik werd getroffen door de beschrijving van gebeurtenissen in de Japanse kampen, maar vooral door de wanstaltige manier waarop de Nederlandse regering na de bevrijding deze voormalig krijgsgevangenen na een bizar korte ‘herstelperiode’ direct weer inzette bij een speciale militie van de KNIL in de Onafhankelijkheidsoorlog van Indonesië: de Gadja Merah.

Indrukwekkend vond ik vooral het fragment waarin de ik-persoon zijn vroegere lijfbaboe tegenkomt. Uit dit fragment blijkt overduidelijk hoe verscheurd families en vrienden werden, door deze oorlog.
De schrijver laat duidelijk de gruwelijkheid en gekte van beide kanten zien en dit komt ook veel ter sprake tijdens de gesprekken die de ik-figuur voert tijdens zijn zoektocht.
Prachtig zijn de beschrijvingen hoe pa als kok het leven van zijn medesoldaten kan verlichten door het maken van goed en helend voedsel, in plaats van alleen geïmporteerd blikvoer wat normaal gesproken dagelijks kost was. Deze helende kracht wordt ook beschreven tijdens de vele kumpulans later in Holland.
De kennismaking en het huwelijk van zijn ouders laat de veerkracht van de mens zien die ondanks de oorlog en het verdriet toch doorgaan.
Als zijn oudere broer na een moeizame bevalling tijdens een aanval op hun legerkamp geboren wordt, blijkt hij naast verschillende ‘eigenaardigheden’ ook Japanse ogen te hebben; ‘al verdoemd voordat het leven begonnen was’

Wat ook zeer pijnlijk naar voren komt, is de onverschillige en afwijzende manier waarop de Indische Nederlanders na 1950 ‘verwelkomd’ worden in Nederland, waar ze noodgedwongen naartoe vertrekken. Eerst volgt een tijd in het voormalig kamp Westerbork en daarna de verhuizing naar Oude-Wetering alwaar de plaatselijke ‘discipel’ van de DMZ hen het leven zuur maakt. Duidelijk wordt dat de oorlog nooit uit de hoofden verdwijnt: die tegen de herinnering.

Reggie Baay heeft hiermee volgens mij een prachtig, indrukwekkend boek geschreven.
Het is niet alleen verhelderend voor mensen met Indische roots, van wie de ouders en grootouders zo weinig vertelden over wat ze hadden meegemaakt, maar ook voor alle anderen die niets weten over deze periode uit de Nederlandse geschiedenis.
Zoals zo mooi verwoord in het slot van het boek:
“ik geloof namelijk dat geschiedenissen voor altijd zullen blijven rondzweven als ze eenmaal in woorden zijn gegoten en hardop zijn verteld. En ook al zijn ze dan niet gehoord, er komt een moment dat ze als stof weer neerdalen om dan wél te worden gehoord”",1
"100% puur en zeer intelligent. Oppervlakkigheid troef als het ware en de bevestiging van heel wat clichés.,De Stilte van de Hel is het debuut van de 37-jarige Cody McFayden en het eerste deel in een geplande serie over FBI-agente Smoky Barrett en de elite-eenheid waar zij leiding aan geeft. Hun taak is het opsporen van seriemoordenaars, maar meteen aan het begin van deze spectaculaire thriller blijkt dat Barrett behoorlijk in de kreukels ligt. Haar man en dochtertje zijn voor haar ogen vermoord terwijl ze zelf zwaar is verminkt. Veel tijd om te genezen van haar lichamelijke en geestelijke verwondingen krijgt ze echter niet, want een nieuwe seriemoordenaar betrekt haar in de speurtocht die de FBI naar hem in gang heeft gezet. Noodgedwongen neemt Barrett deel aan het onderzoek, met name als blijkt dat haar beste vriendin op gruwelijke wijze is vermoord. Haar naaste collega’s zijn blij met de hulp van Barrett, maar twijfelen tevens aan het feit of ze hier al klaar voor is. Maar de moordenaar gaat steeds meer de spelregels bepalen en dwingt Barrett en haar team om in de hoogste versnelling te gaan handelen. Er vallen namelijk steeds meer slachtoffers en de man dreigt ook de meest dierbaren in het leven van de FBI-agenten aan zijn lijst met doelwitten toe te voegen.

Het is het ideale basisgegeven voor een boek vol vaart, dreiging, woest geweld en het ultieme kwaad. Jammer is alleen dat McFadyen aan het eind van hoofdstuk 19 zijn belangrijkste personage zelf al laat verklappen wie de seriemoordenaar in feite zou moeten zijn. Vreemd genoeg had Smoky Barrett – maar ook de rest van haar team – dat zelf niet door en zodoende vielen er nog zeer veel slachtoffers, maar vreemd is het wel. Als lezer wist ik in één keer wie het moest zijn en dat nam veel van de spanning in het boek helemaal weg. En dat is jammer, want De Stilte van de Hel is uiteindelijk gewoon een heel goed boek, waarbij de jacht op een seriemoordenaar met veel spanning en dramatiek is beschreven. Je hebt er alleen wel een stevige maag voor nodig, want de daden van de seriemoordenaar worden bijna tot in detail beschreven en het bloed spuit werkelijk van de bladzijden af. Het zal mogelijk een hoop potentiële lezers en liefhebbers afschrikken, want de zeer beeldende taal van de auteur maken het allemaal vaak levensecht. De vernederingen, de verminkingen, het martelen en het doden worden ruimschoots uitgemeten, evenals het daaraan gekoppelde seksuele genot voor de dader. Daarin gaat McFayden zelfs iets te ver en wordt het op het laatst een wel hele goedkope truc om de lezers te boeien en steeds weer opnieuw te confronteren met de wreedheid van menselijke monsters. Maar feit is wel dat hij de spanning er doorlopend in weet te houden en ervoor zorgt dat de pagina’s worden verslonden.

Het einde is zeer explosief en past prima bij de rest van het verhaal. De hoofdpersonen zijn ondertussen stuk voor stuk redelijk goed uitgewerkt, maar wel allemaal op een echte Amerikaanse manier. En dus héél erg degelijk, 100% puur en zeer intelligent. Oppervlakkigheid troef als het ware en de bevestiging van heel wat clichés. Het kost McFayden uiteindelijk een extra ster, maar met De Stilte van de Hel heeft hij wel degelijk een uitstekend en zeer intrigerend boek geschreven. Het is nu alleen nog wachten op een snel en hopelijk eveneens bevredigend vervolg.",1
"Auteur en miljonair Joe Vitale kent het klappen van de zweep, hij weet wat armoede is. Hij heeft zichzelf naar de top geholpen en heeft inmiddels flink wat bestsellers op zijn naam staan. Hij weet op doordachte compassievolle wijze marketing en spiritualiteit samen te brengen.
In zijn nieuwste boek De ontwaakte miljonair wil hij graag zijn “geheimen” met je delen. Hij leert je anders naar geld te kijken, je overtuigingen rondom geld los te laten en te delen. De titel De ontwaakte miljonair staat symbool voor alles wat je een rijk gevoel kan geven, niet alleen geld. Geld wordt in het boek veelal als metafoor gebruikt, maar er wordt je ook letterlijk een kans geboden om te leren veel geld aan te trekken en voor je te laten werken.

Het boek is onderverdeeld in twee delen. Het eerste gedeelte gaat vooral over het anders naar geld leren kijken. Is geld werkelijk de bron van al het kwaad? Joe Vitale toont hoe hij rijk is geworden en hoe er op een positieve manier met geld omgegaan kan worden. Hij laat zien dat de echt ontwaakte miljonair bestaat uit een vrij grote groep positief ingestelde mensen. Allemaal “rijke” mensen die zich waarschijnlijk niet eens bewust zijn, dat ze tot een groep behoren. Maar wel stuk voor stuk mensen die echt het een en ander gemeen hebben. Zij zien de echte waarde van geld. Het is een middel dat je in kunt zetten om je ware passie te kunnen verwezenlijken en andersom: verdien geld met je passie. Of dat nu gaat om reizen, anderen helpen of jezelf verliezen in het maken van kunst, dat is niet belangrijk. Waar het vooral om gaat, is dat je leert hoe geld op een positieve manier voor jou kan werken en voor de mensen om je heen.

“Ziel + geld = meer ziel + meer geld” – Joe Vitale

In het tweede gedeelte richt Joe Vitale zich volledig op de lezer. Of het dan gaat om duizend euro of miljarden, dat is niet belangrijk. Het boek leert je dat ook jij succesvol mag en kunt zijn, hoe je door je passie(s) te volgen als persoon zult groeien. Groei in alle opzichten, verrijking van je leven door de wet van aantrekking. Hoe jij tegen de dingen aankijkt, heeft invloed op je leven en op wat je op je pad aan zult trekken. Dit deel wordt afgesloten met een bonusdeel gebaseerd op The Secret Prayer en De aanzet tot hypermanifestatie van rijkdom.

De Ontwaakte miljonair is een mooie aanvulling op eerder verschenen spirituele boeken over gedachtekracht, aantrekkingskracht en omdenken. Voor mensen die al ruimschoots bekend zijn met deze onderwerpen, is dit boek een aangename reminder. Voor wie dit onderwerp volledig nieuw is, is De ontwaakte miljonair een leuke kennismaking met dit boeiende onderwerp. Joe Vitale schrijft nuchter en helder, geeft uitleg met behulp van inspirerende voorbeelden en pakkende verhalen. Wat ook helpt is dat hij weet waar hij over praat. Hij is een miljonair en zet met regelmaat zijn geld en denkwijze in om anderen te helpen, dat maakt het geheel direct een stuk geloofwaardiger en motiveert om er zelf mee aan de slag te gaan.",1
"Breder Weltman, zoon en kleinzoon van de heren Weltman, die sinds eind 19e eeuw de macht hadden in de streek, door het opzetten van steenkolenmijnen in een klein dorpje in Limburg. Ze zijn er rijk van geworden, heel rijk. Breder is nog de enige levende erfgenaam. Hij geniet van zijn leventje, in het huis van zijn familie en houdt zich nog bezig met een verbouwing van een hotel in het dorp en doet verder investeringen in bedrijfjes.

Dan brandt zijn huis af en wordt hij zelf aangevallen. Wat is er aan de hand? Hij gaat op onderzoek uit, het heeft te maken met vroeger, met zijn vader en zijn grootvader. Langzaam ontvouwd zich een verhaal over corruptie, hebzucht, macht en familiebanden, waarbij de geschiedenis zich herhaald.

Boeiend verhaal, mooi geschreven. Een kijkje in de wereld van de mijn-exploitatie en de macht die daarmee samenhangt. Spannend doordat lang onduidelijk blijft waar de dreiging vandaan komt, met een einde die nog een verrassende wending heeft.",1
"Dit is zo'n boek dat je lekker ouderwets van het papier moet lezen. In eerste instantie was ik bang dat het te cliche zou worden, maar door de verrassende elementen wist Stephanie Lehmann mijn hart te veroveren met dit verhaal over twee bijzondere en sterke vrouwen! Ook is het heerlijk om te lezen over het New York van nu, maar nog meer over de stad vroeger!",1
Indrukwekkend verslag van het leven van een moslim meisje dat zich tot Christus bekeerd en met de gevolgen daarvan moet leven. Leest als een zeer spannende thriller.,1
"'Montana', het veelgeroemde en -bekroonde romandebuut van Smith Henderson uit 2014. Ook Deniz Kuypers was in NRC lyrisch over dit boek en gaf het destijds vier sterren. Het boek wordt bevolkt door crackverslaafde moeders, disfunctionele anarchistische vaders en goedbedoelende sociale rommelaars. Centraal staat de 'Werdegang' van social worker Pete Snow die onder ogen moet zien dat zijn eigen gezin uit elkaar valt. Professioneel en privé dreigt zijn leven op een mislukking uit te lopen. Veel, heel veel ellende, in een overweldigend, maar onverschillig landschap. Des schrijvers taligheid en vertelkunst behoeden het boek voor een literaire implosie.",1
"Inhoud boek:
Samantha Sweeting is een jonge top advocate in Londen die leeft voor haar werk en geen sociaal leven heeft. Als ze een grove fout maakt raakt ze in paniek en vlucht. Zo komt ze in de huishouding bij meneer en mevrouw Geiger die geen idee hebben dat hun huishoudster een IQ van 158 heeft.
Met humor en durf en de hulp van de heerlijke tuinman Nathaniel red ze het. Daarnaast zijn de Geigers ook niet bijster slim. Langzaam komt er boven water dat het toch niet helemaal alleen maar Samantha's schuld is dat ze de fout maakte. Zal alles recht komen?

Mening: Heerlijk tussendoor boek met humor.

De Auteur: Sophia Kinsella is schrijfster en ex-financieel journaliste. Ze veroverde de harten van miljoenen lezers met haar Shopaholic! serie en met haar bestsellerroman Hou je mond!
Ze woont met haar gezin in Londen, waar ze alom geroemd wordt voor haar kookkunsten.
Alle kwaliteiten en kennis vindt je terug in haar boeken. Met een scheut humor natuurlijk.

Wat vind je in dit boek:
""Samantha, ik bel om te zeggen dat je arbeidsovereenkomst met Carter-Spink is beëindigd.""
Ik voel al het bloed uit mijn gezicht trekken. (blz 93)

09.36 Shit. Ik kan dit bed niet opmaken. Waarom blijft dat laken niet strak liggen?

09.42 En waarom maken ze die matrassen zo zwaar? (blz. 131)

Ik kan het niet. Ik kan het gewoon niet. Ik kan die e-mail met geen mogelijkheid zo schrijven dat ik niet op een paranoïde krankzinnige lijk. (blz 257).

Ik zeg lezen!",1
"Weet waar je aan begint met dit boek. Het is een heel heftig indringend boek en daar moet je wel tegen kunnen. Ik was bijna gestopt halverwege, omdat ik de sfeer bijna te beklemmend vond. Maar ik ben blij dat ik het uitgelezen heb, want het boek heeft heel veel indruk gemaakt.

Het boek speelt zich af op een high school in de VS (wat ik heel bijzonder vind, aangezien de schrijfster Nederlands is.) En de 54 minuten in de titel is de tijd die in het boek verstrijkt.
Het verhaal begint als de rector in de aula van de school een toespraak houdt, maar dan begint er iemand te schieten...
Je volgt het verhaal door de ogen van leerlingen van de school, die allemaal op een of andere manier met de dader te maken hebben.
Doordat de alles door de ogen van de slachtoffers ziet, kun je je goed inbeelden hoe verschrikkelijk zo'n situatie is. Vrienden en familieleden worden voor je ogen neergeschoten en zelf kun je kant op. En in zulke extreme situaties laten mensen hun ware ik zien.
Ik zal niet zeggen hoe het afloopt, maar het is wel een beetje te raden. De epiloog die zich een halve dag later afspeelt vond ik ook ontzettend indrukwekkend.

Kortom: een boek dat heel veel indruk maakt!",1
"Yasuko Hanaoka wordt al jaren lastig gevallen door haar ex-man. Zij is daarom al regelmatig verhuisd en nu ze dan ook nog eens, sinds ongeveer een jaar, een andere baan heeft voelt zij zich redelijk veilig. Vooral ook omdat zij sindsdien niets meer van hem heeft vernomen.

Groot is dan ook de schrik wanneer hij plotseling bij haar op het werk verschijnt. Wanneer hij daarna dan ook nog bij haar flat opduikt vermoord ze hem in een opwelling. Na de eerste schrik is zij vastbesloten om zichzelf aan te geven totdat de buurman, Ishigami, aanbelt en zijn hulp aanbiedt. Deze buurman is leraar wiskunde op de middelbare school en blijkt een genie op zijn vakgebied te zijn. De politie wordt geholpen door een ander briljante wetenschapper: professor Manabu Yukawa. Hij is een fysicus, en het wordt een ware krachtmeting tussen de beide genieën.

Voor de leesclub van het forum van Crimezone.nl mocht ik deze nieuwe thrillersensatie van Japan lezen. Vol verwachting begon ik dan ook aan dit boek. Ik heb het ook met plezier gelezen maar de nieuwe thrillersensatie zie ik er toch niet in. Ik vond de politie heel erg oppervlakkig en min of meer dom gehouden, terwijl het genie Manabu Yukawa de zaak wel eventjes oplost door de wetten van de natuurkunde op deze misdaad los te laten. De karakters worden niet echt uitgediept en waarom de politie zo hardnekkig achter Yasuko aanzit is me ook niet helemaal duidelijk. Dat zou volgens mij alleen gebaseerd zijn op het feit dat hij bij haar in de buurt is gezien. De hier en daar wat vreemde vertaling maakt het er niet beter op. De volkomen onverwachte plot maakt heel veel goed. Ook de benadering van het verhaal vond ik origineel en heel verfrissend. Weer eens wat anders. Dat maakt het voor mij toch 4 sterren waard.",1
"Op basis van de tekst op de achterflap verwachtte ik een boek dat in een hoog tempo van event naar event springt. En tegelijkertijd emotioneel erg diep graaft waarbij de schrijfster veel van zichzelf blootgeeft om haar verleden te verwerken. Wat me opvalt is de ongebruikelijke en contrasterende woordkeuze die, naargelang mijn stemming als ik ze lees, grappig of eerder dreigend en tragisch overkomen.
p.17 In de woonkamer lag een gedekte dubbele matras op de grond en hing een draagband van een galg aan het plafond.
p.30 'Zou het op doodgaan lijken, Serge?' 'Ja. Leuk, hé?'
p.50 Maar als men niets van mij verwacht kak ik in.
p.52 Daar wordt Sinterklaas niet geil van.

De onderbrekingen (verhaaltjes in het verhaal) zorgen voor rustperiodes. Een kort stuk, namelijk de loopwedstijd van de zoon, vind ik er helemaal uitspringen, gewoon humor van de bovenste plank zonder het melancholisch-deprimerende van de rest van het boek. De tekst van Bowie is pure nostalgie voor me. Het stukje met de kinderen van Malpertuus is dan weer een melodrama.
Het verhaal speelt zich grotendeels in het verleden af, geen verrassing daar, dat krijg je mee als je eraan begint. De tweede verhaallijn, die door de eerste geweven wordt en het verleden met het heden vergelijkt, is onverwacht. Zeker gezien de parallellen die getrokken worden, door sommige personages te behouden en andere te vervangen door jongeren. Dat had ik helemaal niet verwacht en maakt het verhaal erg persoonlijk.
Tijdens het lezen kreeg ik al snel de indruk dat Gudrun vertelt wat ze zich echt herinnert. Levensecht, de herinneringen worden - soms - later aangevuld of in een andere context geplaatst. Een beetje ad rem, zoals je dat doet in een verhaal dat je rechtstreeks aan iemand vertelt. Dat laat het boek erg natuurlijk (en echt) overkomen.
De auteur vertelt niet alleen over het verleden, ze combineert dit met de tijdzone waarin ze ""Terug naar Hasselt"" keert. Ik ervoer dat als heel verfrissend. De hoofdmoot van het verhaal is toch wel drukkend, depressief; je weet dat er iets fataal gaat aflopen. In tegenstelling daarmee zijn de stukken over haar kinderen en huidige gezin heel positief, zelfs een beetje humoristisch en onderbreken het zwaardere werk. Soms heb je dat contrast als lezer wel nodig om door te kunnen gaan - misschien ook wel als schrijfster.

Ik raakte al van bij het begin betrokken bij de belevenissen van de schrijfster. Dat laatste vooral door haar schrijfstijl die je telkens bijna dwingt om de volgende paragraaf ook nog te lezen.
Al snel wordt aangegeven dat de jongens jong zullen sterven. Dat geeft juist een reden om verder te lezen en er achter te komen hoe dat gebeurd is.
Tijdens het verhaal wordt duidelijk dat Gudrun haar eigen mening heeft gevormd maar die niet opdringt. Ze laat de lezer toe hetzelfde te doen.
Onderwerp en schrijfstijl zullen misschien eerder vrouwen aanspreken. Dat heeft me nochtans niet verhinderd om er van te genieten. Wel vermoed ik dat vrouwen het op een andere manier lezen dan mannen, er misschien meer uithalen en er sneller naar grijpen",1
"Matthijs Kleyn, schrijver en televisiemaker, heeft dit boek met zoveel liefde voor zijn zoon geschreven, dat je als lezer in een warm bad gedompeld wordt.
Cesar is het te vroeg geboren zoontje van Matthijs en zijn vriendin Bente.
We volgen hen vanaf het begin van de zwangerschap. Al vroeg in de zwangerschap wordt door de artsen getwijfeld of de baby wel gezond is. Vele onderzoeken volgen en de aanstaande ouders moeten zich samen door deze periode heen slaan. De angsten, onzekerheden, ontkenning, maar ook de blijdschap worden duidelijk en met een fijne humor verwoord.
Matthijs laat de lezer zo enorm veel liefde voor zijn ongeboren baby en de moeder van zijn kind voelen....ongelofelijk. Daartegenover zijn eigen onzekerheid. Hij snapt nog steeds niet waarom Bente, zijn veel te mooie vriendin, voor hem gekozen heeft.
Enige tijd na de geboorte blijkt dat Cesar aan een oog blind is. Matthijs en Bente waren zo verliefd op hun Cesar dat het hen niet opviel.
Matthijs heeft met dit boek een enorm liefdevol document over de zwangerschap en het eerste jaar van hun zoon Cesar geschreven. De warmte spettert van de bladzijden af. De verwarming kan een paar graden lager. Cesar verwarmt je. In een woord prachtig! Met dank aan uitgeverij Boekerij voor wie ik dit boek mocht recenseren.",1
"Dit vond ik tot hiertoe haar beste boek!

Van het begin tot het einde toe is het enorm spannend. Ik kon het echt moeilijk weg leggen.

Telkens opgelucht als beide dames (Rizzoli en Maura) het er levend vanaf brachten :-)

Dit boek moet je echt lezen als je van Tess Gerritsen houdt.",1
"De kaft en de titel hebben direct mijn aandacht gegrepen. Een hele mooie omslag en zo'n bijzondere titel, dat boek wilde ik wel lezen!

Het boek gaat over een twee jongeren die naast elkaar wonen. Vanuit hun slaapkamerraam ontstaat er een hechte vriendschap. Meg moet verhuizen naar Nieuw Zeeland. Ze beloven contact te houden via de mail, dat lukt ook, totdat er een nieuw meisje in Megs slaapkamer verschijnt. Het contact tussen de twee verslechterd tot de jongen plots verdwenen is en iedereen (behalve Meg en Stevie) denkt dat hij zelfmoord heeft gepleegd.

Een ontroerend verhaal over vriendschap tussen twee zielsverwanten. Je krijgt in dit boek een mooi inkijkje in het leven van twee tieners, wat ze meemaken en hun gedachten daarbij. Ze interpreteren dingen anders dan ze bedoeld worden, dit voel je als lezer. Je leest hoe de twee omgaan met teleurstelling, liefde, dood, familie etc.

Het boek geeft duidelijk aan, door 2 verschillende lettertypes, vanuit welk perspectief je leest. De hoofdstukken zijn weergegeven met appeltaartpunten, wat goed past bij de rode draad in het verhaal.

Een mooi boek om te lezen. Een aanrader voor iedereen die toe is aan een dosis 'feel good'!",1
"George en Catherine Clare verhuizen samen met hun 3-jarige dochter Franny vanuit de stad naar het plaatsje Chosen in de buurt van de universiteit waar George werk heeft gevonden als docent, het huis wat ze aanschaffen krijgen ze voor een spotprijsje, dat heeft te maken met het feit dat er een dubbele zelfmoord in heeft plaatsgevonden van het echtpaar Hale, die 3 zoons achter lieten.
De zoons van de Hales bieden zich aan om in hun ouderlijk huis klusjes op te knappen.
Het huwelijk bij de Clares loopt niet goed en als op een gegeven moment Catherine met een bijl wordt vermoord komt al gauw de verdenking op George te liggen, die hele vreemde dingen uithaalt wat niet aan iedereen ongemerkt voorbij gaat, ze kunnen hem echter niets maken, hij heeft een passend alibi; de mensen worden ouder en de zaak wordt niet opgelost.

De sporadische thrillers die ik lees kies ik zorgvuldig uit, ik heb er nu toevallig een stuk of 5 of de stapel waarvan deze de jongste is, en het zou me niet verbazen als dit ook al gelijk al 1 van de beste is, in een snel voortslepend verhaal wordt de spanning opgebouwd tot een deceptie en dan toch weer niet, kortom een prima thriller.",1
"""‘Ergens in de tropen leeft een vlieg die wespen imiteert. Hij heeft vier vleugels, net als alle andere vliegen, maar hij houdt ze op elkaar, zodat het er maar twee lijken. Op zijn buik heeft hij gele en zwarte strepen, hij heeft voelsprieten en bolle ogen en hij heeft zelfs een nepangel. Hij doet niemand en niets kwaad. Maar verkleed als wesp wordt hij gevreesd door vogels, hagedissen en zelfs door mensen. Hij kan rustig een wespennest binnengaan, een van de gevaarlijkste en best beveiligde plaatsen ter wereld, en niemand die hem herkent.""

""Dat moest ik ook doen.
De gevaarlijksten imiteren’

In het subtiele ""Ik ben niet bang"" wordt een klein jongetje veel te snel volwassen, het dolkomische ""Ik haal je op, ik neem je mee"" grossiert in kleurrijke dorpsfiguren, terwijl de apocalyptische satire ""Het laatste oudejaar van de mensheid"" vooral ontnuchterend werkt. ""Zo God het wil"" trekt de lezer mee in een niet bepaald ideale vader-zoon relatie. De Italiaanse auteur Niccolo Ammaniti is onmiskenbaar gezegend met een veelzijdige pen, waarin subtiliteit, een vlotte toegankelijke taal en ontroering samengaan met humoristische situaties en burleske karakters. Het naar mijn smaak iets te groteske ""Laat het feest beginnen"" viel een beetje tegen, maar met ""Jij en ik"" voegt Niccolo Ammaniti opnieuw een topper toe aan zijn ijzersterke oeuvre.

'Jij en ik' is een novelle van 127 pagina’s over een kwetsbaar jongetje dat moeilijk contacten kan leggen met leeftijdsgenoten en het liefst vertoeft in zijn eigen droomwereld. Door het gedrag en uiterlijk van ‘normale kinderen van zijn leeftijd’ te observeren en vervolgens te imiteren slaagt de 14-jarige Lorenzo erin zo weinig mogelijk in de kijker te lopen. Op een dag vertelt hij zijn moeder een ondoordachte leugen waarop hij niet meer kan terugkomen zonder gezichtsverlies. Dan dringt zijn halfzusje zich aan hem op. Olivia is tien jaar ouder en worstelt met haar eigen problemen.

Vanaf de eerste bladzijde heeft Ammaniti de lezer in zijn greep. We treden moeiteloos binnen in de leefwereld van de jonge Lorenzo. De auteur maakt gebruik van een heel eenvoudige taal, die tegelijk veel beelden oproept. Jij en ik is een ontroerend kleinood waarin ik enkel zijn spitse humor af en toe gemist heb. Een aanrader, ook voor adolescenten!

Ben je op zoek naar dunne boeken? Dan wil ik je deze ‘Jij en ik’ (127 pagina’s) warm aanbevelen in combinatie met het totaal verschillende ""Jij bent mijn schat"" (64 pagina’s). Samen vormen deze twee boekjes namelijk een uitstekende kennismaking met het werk van Italië ’s literaire wonderboy.",1
"In ‘De Lincoln Mythe’ van Steve Berry beleeft Cotton Malone een nieuw avontuur. Deze voormalig agent van de Magellan Billet (een elite divisie binnen het ministerie van Justitie) wordt in zijn boekwinkel in Denemarken gebeld door Stephanie Nelle, zijn voormalige baas bij het ministerie van Justitie met het verzoek om een gunst.
Hij laat alles vallen en het avontuur begint...

Dat wil zeggen; het avontuur in het heden.
Want in de proloog lezen we al over Abraham Lincoln in 1861, die geconfronteerd wordt met twee brieven; één van zijn voorganger en één van een nog oudere datum. In de brief van de vorige president is het vooral één zin die hem verbaasd achter laat; 'Niet alles is wat het lijkt.'
Dat maakt dat je nieuwsgierig wordt, nietwaar?

De lezer wordt in dit verhaal meegenomen van de straten van Kopenhagen naar de catacomben van Salzburg om via een omweg naar de mormonen in Utah, terecht te komen in een politieke strijd tussen het Witte Huis en de invloedrijke kerk van de mormonen.
Vooral in het eerste deel van dit boek komt er enorm veel informatie op je af in de vorm van geschiedenis of van personages. Hierdoor is er bijna geen vaart in het verhaal.

Na de vele informatie kun je als lezer nu gaan genieten van een heerlijk avontuur. Steve Berry schrijft heerlijk maar ook uitgebreid, zodat je niet het gevoel krijgt iets gemist te hebben. De snelheid wordt nu meer opgebouwd en omdat er minder uit te leggen valt leest het lekker door.
Als lezer ben ik wellicht wat moeilijk, maar ik heb graag dat de feiten die me voorgelegd worden, feiten zijn.
Na afloop ben ik niet met vragen blijven zitten omdat in dit nawoord al mijn vragen beantwoord werden; wat fictie was en wat werkelijkheid is wordt door de auteur netjes onder elkaar gezet.

Het plaatje is compleet. Een spannend verhaal, lekker rustig van tempo en gebaseerd op historische gebeurtenissen.
Ik heb 'De Lincoln Mythe' van Steve Berry graag gelezen!",1
Ik vond het een heel erg goed boek! Heel erg moeilijk om weg te leggen! Een echte aanrader!,1
"Heb net Weerloos uit en ik vind het een steengoed boek! Deflo heeft me weer twee slapeloze nachten bezorgd. En indien ik kon ik las nog twee nachten want wie de opdrachtgevers zijn, daarover is nog geen duidelijkheid. Ik kijk met spanning uit naar het vervolg en ik ben er zeker van dat Luc Deflo zoals in al zijn boeken de spanning perfect zal weten op te bouwen. Ik heb al zijn boeken gelezen. Aanraders. Stuk voor stuk. STEENGOED!!",1
"Uit! Ik moest echt even in ‘De beer en de nachtegaal’ van Katherine Arden komen en het ‘leren lezen’: vooral de Russische namen vond ik verwarrend (lees: drie verschillende namen voor één persoon). Vanaf pagina 75 wende ik daaraan en kwam het sprookje in mijn hoofd tot leven. De duistere en magische kant van de magische wezens in het verhaal en de zachte, dappere Vasja zorgen ervoor dat je van het verhaal gaat houden. Ik kan nu niet wachten om deel 2 en deel 3 te lezen. Helaas zijn deze nu alleen nog in het Engels beschikbaar. De drie woorden die het boek voor mij het best omschrijven, zijn magisch, duister en meeslepend.",1
"Een mooie, half-autobiografische,roman met een hilarische start: “Wang tegen wang, de mijne tegen die van de non, zeker al een kwartier”. Het verhaal is eigenlijk een terugblik van de 47-jarige hoofdpersoon op een vakantie met zijn vriendin Ingrid, dertig jaar daarvoor.

Het jonge Amsterdamse stel zit al meer dan 36 uur in de trein naar Sicilië als ze door Italiaanse medereizigers geholpen worden want ze hebben geen idéé waar, wat en hoe.
Eenmaal in Palermo komen ze in contact met een exotisch, armbandjes verkopend, hippiestel: Sandro en Katia. Deze nemen de blonde Nederlanders (in hun ogen ook exotisch) mee op een soort triomftocht langs familie en vrienden en introduceren hen in het uitbundige Siciliaanse leven met veel eten en drinken, uitstapjes, siësta’s en zoenende mannen. Dit in grote tegenstelling tot hun gezapige leven in Amsterdam met de Wiekentkwis en aardappels om zes uur op tafel. Het verhaal belandt hier in een bruisende, broeierige, seksueel geladen sfeer.
De Amsterdammers willen er graag bij horen, en vooral de verteller ziet Sandro als een voorbeeld, een held en biedt hem zelfs min of meer zijn vriendin aan ’om via haar naar hem te komen’ en om hen daardoor te verlossen uit hun ‘zielige bestaan als stelletje’.

Na dertig jaar keert de hoofdpersoon, inmiddels zonder Ingrid, terug om het standbeeld te zien van Sandro, een inmiddels overleden, bekende Siciliaanse giornalista. In het ‘gesprek’ wat de verteller heeft met het borstbeeld, blijkt wat er in de tussenliggende jaren is gebeurd en wordt duidelijk wat je al dacht: dat de invloed van de ‘Sandrojaren’ de hoofdpersoon uiteindelijk op het spoor heeft gezet van een ander leven. Zo is hij weer gaan studeren ( Italiaans). Hij bedankt Sandro voor de bevrijding uit ‘een leeggelopen bestaan waarin ik vegeterend en apathisch onderweg was naar mijn dertigste’

Snijder schrijft mooi en scherp met aandacht voor het detail, je bent bijna deelnemer aan de gebeurtenissen. Maar toch greep het boek me niet volledig, bij zijn debuut Zondagsgeld lukte dat beter. Eigenlijk 3,5 duimpjes",1
"Oktober of zoals de Orginele titel De kastanjeman is leesbaar, vermakelijk en heel, heel spanned. Dit is onder meer het gevolg van Søren’s Sveistrup ’s vermogen om karakters te creëren die levend en realistisch zijn . Mensen met de fouten die we allemaal hebben. Hess met zijn enigszins onconventionele methoden en Thulin, die eigenlijk niet goed weet wat ze wil – maar ze worden allebei gekenmerkt door hun verleden. Er is een goede dynamiek in hun samenwerking die het niveau van het boek verhoogt.
Het boek is gemakkelijk geschreven dit samen met korte hoofdstukken, wat het zeer leesbaar maakt. Ondanks dat het een vrij dik boek is, verveel je je geen moment en is het eigenlijk jammer als het uit is. Het smaakt naar meer!
Het is gewoon ongelooflijk goed geschreven en spannend van begin tot einde. Het is soms griezelig en keihard maar heeft ook ontroerende momenten .",1
"Het boek 'Bridge of Clay' gaat over vijf broers, en wel over een in het bijzonder: inderdaad Clay. En over hun ouders. En over een vriendinnetje. En over de moeder van de vader. En over de vader van de moeder. En over een lerares. En over huisdieren, een muilezel (Achilles), een kat (Hector), een hond (Rosy) , een goudvis (Agamemnon). En over een piano. En over een typemachine. En over … ben je er nog?

Markus Zusak – vooral bekend van The Book Thief - is er weer in geslaagd een bijzonder en sfeervol verhaal te vertellen. De oudste van de ‘Dunbar boys’, Matthew, is de alleswetende protagonist. Hij verhaalt op soms onnavolgbare wijze de familiegeschiedenis, met de een-na-jongste Clay als hoofdpersonage. Een stille jongen, hardloopkampioen en drager van een geheim. Het verhaal begint ‘before the beginning’ en zal logischerwijs eindigen ‘after the end’. Geconcentreerd lezen is een vereiste om de chronologie van de gebeurtenissen en de vele personages te vatten. De veelal poëtische uitweidingen zijn een genot om te lezen. En kunnen je afleiden van het met absurdistische momenten gelardeerde verhaal. De dialogen zijn herkenbaar; jongens onder elkaar, halve zinnen, eigen jargon en Australische tongval.

We leren de achtergrond van de moeder (the mistake maker) van de jongens kennen, en van hun vader (the murderer). De opvoeding van de jongens, hun schooltijd, hun hobby’s, de eerste verliefdheden - tot ze volwassen zijn. Clay bouwt intussen, samen met zijn vader, aan een brug. De functie van de brug is voor velerlei uitleg vatbaar, of juist voor geen enkele. Toch?",1
"Verhalen die zich afspelen in Nieuw-Zeeland, dat lijkt de specialiteit van Sarah Lark te zijn. Eerder schreef ze al drie romans over dit land, en nu is ze terug met een nieuwe trilogie, die zich op het Noorder- en Zuidereiland afspeelt. De ‘Land van Belofte’-trilogie was een groot succes, ook in Nederland. Zou Het land met de gouden kust, het eerste deel van de ‘Kauri’-trilogie, opnieuw ons hart veroveren?

Ierland, 1846. Kathleen woont in een arm dorp. In Amerika moet het beter zijn. Ze wil dan ook met haar geheime verloofde Michael naar Amerika vertrekken. Om het geld bij elkaar te krijgen, steelt Michael graan. Iets dat hem duur komt te staan. Hij wordt verbannen naar Diemensland (Australië). Kathleen wordt uitgehuwelijkt aan Ian Coltrane. Samen emigreren ze naar Nieuw-Zeeland, waar Ian zijn oneerlijke verkooppraktijken voortzet. Kathleen probeert een nieuw leven op te bouwen.

Lizzie, een meisje van de straat. Straatarm, maar met een goed hart. Ook zij wil weg uit Ierland, waar ze moet vechten voor wat geld. Wanneer zij wat steelt bij de bakker, wordt ze net als Michael naar Diemensland verbannen. Hier kruisen de levens van het hoertje en de dief elkaar. Na moeilijke maanden weet Lizzie Michael mee te nemen naar Nieuw-Zeeland. Hier scheiden hun wegen en moeten ze, net als Kathleen, zelf een nieuw leven op zien te bouwen. Of toch niet?

Deze verhaallijnen lopen langs elkaar in het boek. Het is vanaf het begin duidelijk dat de twee lijnen uiteindelijk bij elkaar komen, maar dat er nog een lange weg te gaan is. Kathleen heeft een zwaar leven, maar Lizzie en Michael ook. Elke keer als er wat moois lijkt te gebeuren, is er weer iets dat roet in het eten gooit. Dit maakt dat het boek weinig feelgood aanvoelt.

Ook het vluchten, dat duidelijk centraal staat, maakt het boek niet erg feelgood. Lijkt het Lizzie eindelijk goed af te gaan, moet ze weer vluchten, omdat haar verleden haar inhaalt. Lijkt het Kathleen eindelijk voor de wind te gaan, moet ze vluchten zodat ze ergens anders misschien wel gelukkig kan worden. In het verhaal van Michael is dat niet anders. Voordeel is wel dat je hierdoor heel veel leest over het mooie Nieuw-Zeeland van de negentiende eeuw.

Desondanks is Het land met de gouden kust een erg mooie roman. Het laat zien hoe sterke vrouwen in de negentiende eeuw konden overleven. Door zelf de touwtjes (stiekem) in handen te nemen, konden ze nog iets van hun leven maken. Want de mannen zagen hun vrouw vaak alleen als moeder van de kinderen. Vrouwen waren goed voor het baren. Verder moesten ze de kinderen opvoeden en hun mond houden.

De vrouwen die dat niet in zich hadden en geëmancipeerd wilden leven, werden door hun echtgenoten vaak mishandeld of genegeerd. Dat soort mannen onthield zich vaak ook aan eerlijke handel. De echtgenotes werden hier op aangekeken. Vriendschap met de vrouw van een bedrieger? Dat wilde men niet. Het opbouwen van een (sociaal) leven werd daardoor erg moeilijk. Dit eerste deel van de ‘Kauri’-trilogie maakt dat heel erg duidelijk.

Het land met de gouden kust is een mooie roman met veel beschrijvingen van het binnenland van Ierland en Nieuw-Zeeland. Mede door deze beschrijvingen en het kaartje voorin weet Lark je mee op reis te nemen. Verwacht niet te veel feelgood in dit boek. Er gebeuren wel mooie dingen, maar toch is het vooral narigheid. Een mooie roman, met een spannend eind. Maar feelgood, dat is het zeker niet.",1
"Poe, ik vind dit 2de deel toch best wel heftig eigenlijk en daarom niet altijd even prettig om te lezen (maar dat is positief bedoeld).
In dit deel kampt Sam met de enorme verantwoordelijkheden die hij op zijn schouders voelt rusten. Hij doet zijn best om alles zo goed mogelijk te regelen, maar het ene probleem is nog niet opgelost of er volgt een nog groter probleem en tussendoor wil ieder kind wel wat van hem. Hij bezwijkt haast onder de druk en kampt met PTSS. Ondertussen zijn er een handjevol andere verantwoordelijke kinderen die doen wat ze kunnen en er daarbij zelf haast aan onder door gaan, maar wat moeten ze anders? Het overgrote deel van de kinderen doet niets, ze zijn tenslotte nog maar kinderen en velen van hen zien niet in wat er gedaan moet worden om de situatie houdbaar te houden. En dan de kleinsten onder hen....5-jarigen die zichzelf maar moeten zien te redden en met een beetje geluk een vriendelijk ouder kind treffen die er ééntje onder zijn/haar hoede neemt. En ondertussen loopt die psychopaat Drake ook nog steeds vrij rond.
De leefomstandigheden worden steeds grimmiger, er heerst een voedselschaarste, kleine kinderen zijn aan de drugs en drank en als klap op de vuurpijl binden de 'normalo's' de (gruwelijke) strijd aan met de 'freaks' in zucht naar meer macht en eten.
Dat hele Gaiaphage gebeuren had er voor mij niet in gehoeven, ik vind het bovenstaande al gruwelijk genoeg.
Verder ben ik zeer benieuwd naar wat er in verdere delen nog naar voren komt over kleine Pete; hij zal de 'sleutel' toch wel moeten hebben???",1
"Het vereiste enig speurwerk om erachter te komen welke volgorde juist is om te gaan lezen omdat de boeken door elkaar uitgekomen zijn in Nederland. Dit is de eerste in de reeks en daar ben ik dan ook mee begonnen. Het verhaal loopt als een trein. De verdachten stapelen zich op en bijna tot de allerlaatste bladzijde had ik niet door wie de dader was.
Er komen best veel namen en figuren op je af maar het is absoluut de moeite waard om te lezen. Als je eenmaal begint kun je niet meer stoppen. Gaandeweg leer je ook de hoofdpersonen kennen in hun privéleven naast hun recherchewerk en daar houd ik wel van. Kortom een heerlijke serie in het vooruitzicht!",1
"De chirurg was het eerste boek van Tess Gerritsen dat ik las, maar zeker niet het laatste! Vanuit haar achtergrond als arts beschrijft ze uiterst gedetailleerd de meest gruwelijke moorden, iets wat me een beetje aan Mo Hayder deed denken. Ondanks de vaak zeer gedetailleerde beschrijvingen blijft het verhaal als een sneltrein voortrazen tot op het eind. En dan is het nog niet gedaan, want dan volgt er nog De leerling, waar ik meteen de volgende dag in begonnen ben",1
"Céline, vijfjarige dochter van hoofdpersoon journaliste Benthe Berg en haar man Raoul, blijkt slachtoffer te zijn van een pedofiel. De man krijgt een minimale straf en hem wordt de hand boven het hoofd gehouden door zijn dorpsgenoten uit Ringerdam, waar ook Benthe en haar gezin wonen. Buitenstaanders zijn ze, buitenstaanders blijven ze, zoals Benthe ervaart wanneer ze in de krant publiceert over haar bevindingen met betrekking tot de pedofiel en over haar gevoelens in dezen. Ze wordt met de nek aangekeken en haar rest niets dan zelf actie te ondernemen. Niemand steunt haar, ze staat alleen. Benthe beraamt een plan om de pedofiel te doden. De man beheerst haar gehele doen en laten, slokt al haar energie op, wat zowel thuis als op haar werk spanningen teweegbrengt. Hoe gaat dit aflopen?

Milou van der Will hakt er vanaf de start meteen in: “Ik ben niet bang meer. … Ik dood hem.” Wie de ‘ik’ is is al gauw duidelijk: Benthe. Benthe is mij van meet af aan onsympathiek. Ik heb er begrip voor dat ze de man te grazen wil nemen die haar dochtertje misbruikt heeft, maar ze is te gedreven en egocentrisch. Het is een en al ikke, ikke, ikke en soloacties. Man Raoul telt niet mee, hem behandelt ze respectloos. Voorbeelden te over: “de keuken heb ik laten renoveren”, “iemand probeert mijn huis binnen te komen”, “hij zit aan mijn keukentafel”. Respectievelijk ‘we’, ‘ons’ en ‘onze’ zou gepaster zijn. Benthes drang naar ‘gerechtigheid’ lijkt haast een compensatie voor het verwaarlozen van haar geliefden, want ook Céline komt tekort. Raoul brengt haar naar school, opa besteedt veel tijd en aandacht aan haar. Benthe werkt, werk gaat boven alles, althans háár werk gaat boven alles. Compassie met andere mensen ontbreekt haar ten enenmale. Ik ga ervan uit dat Van der Will Benthe opzettelijk zo neergezet heeft, want met zo’n eigengereid type in de hoofdrol zal er altijd voldoende stof zijn voor nieuwe belevenissen en avonturen.

‘In mijn bloed’ bestaat uit meerdere lijnen: de pedofiel, het monster van Voorburg en Benthes privéleven. Meeslepend, boeiend, bij vlagen spannend. Mooi geschreven, fijngevoelig waar nodig, prettig lezend, in volwassen taal. Actuele onderwerpen, die in iets andere vorm de laatste jaren uitgebreid in het nieuws zijn geweest (grootschalig DNA-onderzoek, kindermisbruik). Complimenten daarvoor. De uiteindelijke uitwerking van de verhaallijnen vind ik van iets mindere kwaliteit en onrealistisch. Om niets te verklappen noem ik geen namen, maar wat te denken van een moordverdachte die in no time het politiebureau weer mag verlaten? En van een meisje dat uit de lucht komt vallen? En van de toevalligheden die de slotakkoorden inleiden? En van het feit dat de politie slechts op de achtergrond opereert en als bron van informatie fungeert?
Tot tweederde van het boek is het goed. Daarna zakt het wat in, door de opeenstapeling van toeval, onlogica en niet overtuigende handelingen die bedacht lijken om aan alle verhaallijnen tegelijkertijd een eind te breien. Tot tweederde was ik ervan overtuigd dat dit een viersterrenboek zou zijn. De resterende eenderde verdient er wat mij betreft maar drie. Eindresultaat: vier sterren met een minnetje.",1
"Door de manier waarop dit boek is geschreven was het net alsof ik er zelf middenin zat. De familie komt echt tot leven. Alles wat er gebeurde waren waargebeurde feiten.
Met dit gegeven liet het verhaal me niet los. Het is leerzaam en tegelijkertijd erg schokkend. Ik hield het eerlijk gezegd niet droog. Het boek heeft me diep geraakt. Ik kan hem iedereen aanraden te gaan lezen.",1
"Het is januari 2010 als dierenwelzijns-inspecteur Sinead O’Donnell een melding krijgt over een verwaarloosde ezel. Samen met de politie haalt ze de ezel weg bij de eigenaars. De ezel krijgt vervolgens een nieuw thuis tussen andere ezels bij een therapiecentrum van Donkey Sanctuary en krijgt de naam Shocks.

In datzelfde jaar wordt de tweeling van Julian & Tracy veel te vroeg geboren. In eerste instantie wordt gevreesd voor het leven van Hope, maar waar zij zich goed ontwikkelt en steeds een beetje sterker wordt, geldt dit niet voor haar zusje Amber. Ambers longen en luchtwegen ontwikkelen zich niet goed en de vooruitzichten vertellen dat zij haar leven lang zorg nodig zal hebben. Haar ouders krijgen te horen dat ze een hersenverlamming heeft en nooit zal kunnen praten.

Terwijl Hope naar de peuterspeelzaal gaat zodra ze de juiste leeftijd heeft bereikt is dit voor Amber niet weggelegd. De hoeveelheid zorg die het meisje nodig heeft, zorgt dat veel scholen het niet aandurven. Amber moet thuis blijven bij haar moeder die haar op een dag meeneemt naar de ezels, waar ze eerder al met het hele gezin zijn geweest. De uitstapjes lijken Amber goed te doen. Vooral Shocks weet de aandacht te trekken.

De omslag belooft een ‘hartverwarmend, waargebeurd verhaal over de unieke vriendschap tussen een meisje en een ezeltje,’ en hoewel de ontmoeting tussen de twee even op zich laat wachten (pas halverwege Ambers ezeltje), wordt die belofte meer dan waargemaakt. In het begin lijken beiden nog niet te weten wat hen overkomt, maar algauw groeien ze meer en meer naar elkaar toe. Amber hoeft de naam van haar favoriete ezeltje maar te horen en ze leeft helemaal op en ook Shocks komt helemaal los. Het geïsoleerde leven dat hij vrijwillig leidde is voorbij. Hij mengt zich tussen de andere ezels en maakt zelfs vrienden. Iets wat hij voorheen nauwelijks deed. Zowel Amber als Shocks maken vooruitgang in hun ontwikkeling en herstelproces en hebben dit onder andere aan elkaar te danken.

Ook de mensen om Amber en Shocks heen, lijken zich bewust van het wonderlijke en bijzondere van deze vriendschap:
Ambers ezeltje vertelt hoe weerloos dieren zijn als ze in aanraking komen met verwaarlozing en mishandeling, maar ook over hoe belangrijk de relatie tussen mens en dier is. Het vertelt hoe machteloos ouders zich voelen, als hun (pasgeboren) kindje niet helemaal gezond blijkt te zijn en er niks is wat zij kunnen doen, maar het vertelt ook hoe euforisch het kan zijn als eerste stappen worden gezet in de ontwikkeling van datzelfde kindje.

Voor het schrijven van deze meeslepende roman hebben de Austwicks gebruik gemaakt van een zogeheten ghostwriter. Ruth Kelly beschrijft het waargebeurde verhaal van zowel de kant van de familie Austwick als de kant van ezel Shocks. De verhaallijnen wisselen elkaar uitstekend af, waardoor je een compleet beeld krijgt van beide verhalen en de algehele situatie. De machteloosheid die Julian en Tracy als ouders voelen dringt diep door tot de lezer en laat deze niet onaangeroerd.",1
"Doodskap is precies wat je van een Scandinavische thriller verwacht.

Niet Erlendur maar Sigurðun ?li speelt de hoofdrol in Doodskap.
Sigurðun wordt door zijn vriend en oud klasgenoot Patrekur benaderd omdat zijn zwager wordt afgeperst door een vrouw. Deze vrouw, Lina, wordt later zwaar gewond in haar huis aangetroffen.
Sigurðun ?li gaat alleen op onderzoek en verzuim het voorval te melen aan zijn chef, Finnur. Hij valt van de ene verbazing in de andere en moet alle zeilen bijzetten om het onderzoek tot een goed maar verrassend einde te brengen.

De klasse van Arnaldur Indriðason komt in Doodskap weer uitermate tot zijn recht. Niet alleen maar een moord oplossen maar veel achtergrondinformatie over opvoeding en jeugd. Dit geeft het verhaal zoveel meerwaarde omdat het geen politie – boef verhaal wordt maar meer een aanklacht tegen opvoeders. Want dat wordt wel duidelijk, in Doodskap gebeurt niets zonder een duidelijke aanleiding en relatie met vroeger.
Klasse van Arnaldur Indriðason!",1
Een heel mooi verhaal met wat spanning maar ook over liefde en pijn. Ik lees niet vaak een roman maar als ze allemaal zo goed waren geschreven dan zou ik ze alleen maar willen lezen.,1
"Ik viel voor de cover en de titel van dit prentenboek. Warme kleuren, mooie tekeningen en je hart volgen, dat moest wel een mooi boek zijn. En dat is het!

Konijn gaat op de fiets op weg om de wijde wereld te verkennen. Zijn vriend Uil gaat met hem mee, in zijn fietsmandje. Ze gaan door weer en wind, reizen langs de mooiste plekken en maken nieuwe vrienden. Maar uiteindelijk willen ze toch weer naar huis.


De weg heeft Konijn de hele wereld laten zien…
… maar brengt hem ook weer naar huis.

Volg je hart is een prachtig boek met een lief en avontuurlijk verhaal. Op de warme en kleurrijke illustraties is van alles te zien, een lust voor het oog.
Een prentenboek over nieuwe dingen ontdekken, daar gaan waar je hart je leidt en rijk met al die ervaringen thuiskomen.",1
"Kolja is een roman met een fictief verhaal dat verweven wordt met historische feiten. Het verhaal wordt goed opgebouwd in de hoofdstukken die de tijd bestrijken van het overlijden van Pjotr Tsjaikovski tot diens begrafenis. De notities uit het dagboek van Modest, die een periode van bijna twintig jaar overbruggen geven een goed inzicht in de relaties tussen de broers enerzijds en Kolja anderzijds. Hoewel dit boek omschreven wordt als een detective gaat het vooral over familiebanden, vriendschap en toewijding. De doofheid van Kolja en de homoseksualiteit van de Tsjaikovski’s zijn gevoelige thema’s in de Russische maatschappij aan het einde van de 19e eeuw maar de schrijver diept deze thema’s niet voldoende uit waardoor het afstandelijk overkomt.

Het anders zijn in de titel van de recensie verwijst enerzijds naar de doofheid van het hoofdpersonage Kolja en anderzijds naar de homoseksualiteit van Modest en Pjotr Tsjaikovski. Een thema dat brandend actueel is in het hedendaagse Rusland. Op p. 101 wordt dit als volgt omschreven:

‘Anders zijn is ook een toverkracht. Het onbekende jaagt de doorsnee schrik aan, en roept ontzag op. Even is de norm zijn houvast kwijt.’

Het boek is vlot leesbaar, de stijlafwisseling tussen de hoofdstukken en de dagboeknotities is duidelijk en aangenaam om lezen. De hoofdstukken zijn opgebouwd uit korte zinnen zonder moeilijke woorden, die afgewisseld worden door goede dialogen. De dagboeknotities zijn geschreven als een persoonlijk verslag met poëtische beschrijvingen van personen en gebeurtenissen.

Kolja is een roman met een goed opgebouwd verhaal dat ondanks de gevoelige onderwerpen niet genoeg raakt en daardoor ‘slechts’ 4 sterren verdient.",1
"Ze incasseerde geduldig vragen als ‘Mag u vis wel eten?’ of ‘Mosselen, zijn dat ook dieren?’, en wist zich uit vele tuinen geweerd eens het barbecueseizoen aanbrak en de mensheid zich valselijk vereende rond een eind worst.

‘Neem toch kip, dat smaakt hetzelfde als die quorn van u naar het schijnt! Uw bloed zal niet weten waar te stromen van contentement!’",1
"Dr. Sofia Maniewski, virologe aan het Instituut voor Tropische Geneeskunde in Antwerpen, draait net een wachtdienst wanneer ze van haar 11 jarig dochtertje Lorena een alarmerend telefoontje krijgt.

Mama, er zijn dieven in huis. Ze hebben op papa geschoten en ze willen mij ook vermoorden… – ebook, pg. 13

Na de politie te hebben verwittigd haast Sofia zich naar huis terwijl ze voortdurend in contact probeert te blijven met Lorena die zich wist te verstoppen in de geheime wijnkelder wanneer ze plots een mannenstem hoort, die iets brult wat haar bijna tot waanzin drijft: ‘Gotcha!’, gevolgd door een sadistische schaterlach.

In de jaren die daarop volgen probeert Sofia, weliswaar met vallen en opstaan, de draad van haar leven weer op te pikken.

Het boek heeft twee verhaallijnen die aanvankelijk gewoon naast elkaar lijken te lopen, om samen te komen en uit te monden in een toch wel verrassend einde.

Het verhaal van Sofia, geschreven in de ik-persoon, is meeslepend en met grote betrokkenheid geschreven. Je voelt als het ware haar angst, de pijn van het verlies, de moeilijke gevoelens rond haar rouwproces, haar twijfels, haar hoop, het terugvinden van en opnieuw verliezen,… Je merkt hier trouwens dat Sterre Carron voor Artsen Zonder Grenzen en het Instituut voor Tropische Geneeskunde in Antwerpen heeft gewerkt. Ze schrijft er heel gedreven over en werkte duidelijk met de nodige kennis van zaken het verhaal van Sofia uit.

Het verhaal van Rani, verteld door de ogen van een derde, is afstandelijker. Niet vergeten dat dit het zevende deel van de Rani Diaz serie is en al hoef je de vorige delen niet gelezen te hebben om mee te kunnen, het vergt wat van de lezer zijn eigen verbeeldingsvermogen om een correct beeld te krijgen van Rani. Rani Diaz is een heel gedreven politie-inspecteur, soms wat humeurig, maar zeker niet ongevoelig voor andermans leed. Tel daar een aantal persoonlijke besognes bij en je krijgt heel wat neveneffecten waarvan je je afvraagt of het wel relevant is voor het verhaal op zich. Het laat zich dan ook lezen alsof er wat remming opzit.

Eens de twee verhalen samenkomen worden alle aangehaalde draadjes netjes uitgewerkt en afgewerkt in een gedeelte dat leest als een trein.

Sterre Carron is een Vlaamse schrijfster, dat merk je overduidelijk aan haar taal-, woord- en zinsgebruik. Iets wat ik als Vlaamse wel kan smaken want ik heb het absoluut niet begrepen op schrijvers die hun afkomst verloochenen door alles wat ze schrijven te gaan vernederlandsen. Dus wat dat betreft een dikke pluim.",1
"Deel 1 ‘Lieve Hart’
Huizen, anno december 1906. Marrie zit angstig met haar moeder af te wachten. Haar vader en oom zijn vermist. Al gauw blijkt dat haar vader door het ijs is gezakt en het niet overleefd heeft. Marrie is op dat moment zeventien jaar en heeft nog vijf zusjes. Haar lieve moeder is zeven maanden zwanger en ze zullen er het beste van moeten maken nu haar vader er niet meer is.
Doordat het winter is moeten ze heel zuinig zijn en wordt er ook op de pof gekocht in de kruidenierswinkel. Marrie bedenkt een plan om geld te verdienen. Ze is heel bedreven in handwerk en start een naailesgroep op. Op die manier heeft ze extra geld.
Marrie is stiekem verliefd op Lammert, een vissersknecht van vierentwintig jaar oud. Haar moeder heeft algauw iets in de mot en die is echt niet opgetogen met dit feit. Op den duur stemt ze ermee in dat Marrie met Lammert op zondagavond een rondje mag gaan wandelen. Marrie is dolverliefd en wacht elke zaterdag ochtend in de haven op hem.
Maar dan gebeurt er het onvermijdelijke en Marrie vertelt Lammert dat ze zwanger is. Lammert is hier niet echt gelukkig mee, hij had zich zijn leven anders voorgesteld. Het is de laatste week van het vissersseizoen en dan slaat het noodlot opnieuw toe.
Deel 2 ‘Gevangen wind’
Huizen, anno oktober 1914. Marrie verlaat met veel spijt in haar hart Huizen om in Friesland op een boerderij te gaan wonen. Het is een heel ander leven en ze heeft het er enorm moeilijk mee. Hier zijn er geen haven en visvangst. Hier zijn alleen maar uitgestrekte weiden en kaashandel. Marrie en haar zoontje kunnen hier niet aarden en na een jaar gaan ze weer terug naar haar geliefde Huizen waar haar moeder is met haar zussen.
Doordat er politieke inmenging is van de vishandel en de watersnood is er van visvangst niet veel sprake meer. De kaashandel is nu waar ze van moeten leven. Het zijn harde tijden. Kan ze hier nu eindelijk terug gelukkig worden?

Conclusie
Janine heeft een prachtig staaltje schrijfwerk neergepend in dit boek. Het sleurt je mee in een andere tijd, een andere manier van leven en het is indrukwekkend om te lezen hoe het destijds er allemaal aan toe ging.
De auteur weet Marrie heel goed neer te zetten. Een jongedame die een fier meisje is en alles netjes in de plooi wil hebben, van kledij tot haar haardracht. Hoe arm ze ook is, alles moet altijd netjes verzorgd zijn. Doordat ze de oudste is heeft ze een enorme taak om haar moeder te helpen en een bron van inkomsten te zijn. Je leert hier in dit boek hoe hard en onrechtvaardig het in de vishandel eraan toe gaat. Zowel haar moeder als zij moeten dit ondergaan of ze hebben geen inkomsten en er is al zo bitter weinig waar ze van moeten leven. Vrouwen hadden het zeer moeilijk in die tijd en zeker als het hoofd van het gezin er niet meer was.
Doorheen het verhaal leer je hoe het was in deze Nederlandse contraire. Een prachtig stukje geschiedenis die ik als Vlaamse weet te waarderen en waar ik echt van genoten heb. Het geeft een harde tijd weer maar de mensen hadden een soort fierheid. En ook in dit boek staat de evolutie niet stil.
Janine heeft heel veel research gedaan voor dit boek en dat merk je heel goed. Ze geeft een kijk in de wereld van Huizen en hoe alles eraan toe ging. Van de vishandel tot de kaashandel, gewoonten, klederdracht, godsdienst, geografie, cultuur en taalgebruik.
Gelukkig was er een verklarende woordenlijst achter in het boek. Het was heel leuk om deze taal te lezen en de gezegden. “In bedde kómmen van een kijntjen’ is zo een van die typische uitdrukkingen voor die tijd. Ook in het nawoord heeft Janine nog tijd besteed om ons kennis te laten maken met de kaashandel.
Ik zou zo nog eventjes kunnen doorgaan maar lees het boek zou ik zeggen. Het is een prachtig verhaal van een ingetogen meisje dat hardleers de volwassenheid ingaat.
Dit historisch pareltje heeft me diep geraakt en krijgt van mij 5 sterren.",1
"Peter Temple won met Waarheid de Miles Franklin Literary Award 2010. Enig snuffelwerk op Wikipedia leert dat deze literaire prijs jaarlijks uitgereikt wordt en wel aan het boek dat het best verhaalt over het leven down under. Vorige winnaars zijn Australische auteurs zoals Tim Winton– zijn boek Adem verscheen in 2008 bij De Geus – en Peter Carey, van wie het afgelopen najaar Parrot en Olivier in Amerika uitkwam. Het feit dat “thrillerauteur” Temple deze prijs wint, mag best gezien worden als bewijs voor de stelling dat de grens tussen literatuur en het misdaadgenre hoe langer hoe meer vervaagt.

Waarheid speelt zich af in Melbourne. Waarnemend hoofd Moordzaken Steve Villani krijgt op korte tijd een paar moeilijke zaken op zijn bord, zoals daar zijn: een jonge vrouw die met gebroken nek in een glazen bad in een exclusief appartement ligt en drie dode gangsters in een garage, eentje neergeschoten, de andere twee doodgemarteld. In beide zaken wordt hij op diverse manieren tegengewerkt. De vermoorde jonge vrouw toont aan dat het met de beveiliging van het peperdure, spiksplinternieuwe appartementencomplex pover gesteld is. Die wetenschap kan eventuele kopers afschrikken en daarom krijgt Villani van hogerhand de opdracht zo discreet mogelijk te werk te gaan. Ze zeggen net niet dat hij de zaak mag laten vallen, uiteindelijk gaat het toch maar om een buitenlands hoertje, niet dan? Iets gelijkaardigs overkomt hem bij de drie vermoorde gangsters, waarbij hij merkt dat de obstructie van binnenuit komt. Er wordt cruciale informatie gelekt waardoor acties in het honderd lopen: waarom? Villani weet het niet en daarmee maakt Temple het ook de lezer niet makkelijk.

Waarheid is een bij momenten behoorlijk ingewikkeld verhaal maar de kracht waarmee Villani is neergezet, doet je verder lezen. Steve Villani is een zeer waarachtig personage. Om het met een cliché te zeggen: hij sleept de demonen uit zijn verleden mee. Privé heeft hij het allesbehalve onder controle, en ja, daar is hij grotendeels zelf schuldig aan. Hij groeide op met zijn broer en halfbroer in een godvergeten negorij met zijn alleenstaande vader Bob. Bob was veel op weg met zijn truck en liet de zorg voor de jongens over aan Steve. De destijds kleine en nu grote Steve had altijd het gevoel dat hij in mannelijkheid de mindere was van zijn vader. In tegenstelling tot zijn zoon was Bob voor niets of niemand bang. Die houding heeft hij ook nu nog: het achterland staat letterlijk in lichterlaaie, het dorp waar Bob nog steeds woont wordt door de vlammen bedreigd, maar geen haar op Bobs hoofd denkt eraan te evacueren. Hij zal zijn eigendom met hand en tand en als het moet met zijn leven verdedigen. Het is een extra zorg voor Steve, die in zijn gezin al genoeg aan zijn kop heeft. Zijn vrouw Laurie woont nog wel in zijn huis maar na al Steve’s slippertjes en na al zijn onwil om verantwoordelijkheid op te nemen voor hun kinderen, is ze van hem vervreemd. Ze gaat haar eigen gang en tijdens het grootste deel van Waarheid zit ze ergens ver weg op een filmset waar ze voor de catering zorgt. Steve denkt dat hun jongste dochter Lizzie niet van hem is. Als dit vijftienjarige kind in problemen komt, vindt hij dat Laurie maar snel moet thuiskomen om het op te lossen. Het is toch zijn pakkie-an niet, wel dan? Verder is Steve waarnemend hoofd Moordzaken, maar blijft het gevoel sluimeren dat hij niet echt op zijn plek zit. In het verleden kneep hij wel eens een oogje dicht voor collega’s die uit de bocht gingen en de slachtoffers van deze uitspattingen bezoeken hem in zijn dromen. Uit schuldgevoel bezoekt hij nog steeds de oude moeder van een boefje dat omkwam bij zijn arrestatie.

Met al deze ingrediënten is Waarheid een heel compleet boek. Spannend, psychologisch goed uitgewerkt, zonder opgestoken vingertje toch flinke vingerwijzigingen naar mistoestanden in de maatschappij, met mooie sfeerbeelden en in een prachtige taal. In Steve Villani zit zoveel potentie, dat hij hopelijk nog eens terugkomt in een volgend boek. (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl)",1
Het was een waar genoegen om te lezen hoe het verhaal over Jana haar leven langzaam vorm begon te krijgen.Als ze zelf haar onderzoek gaat starten dan begrijp je waarom ze eigenlijk niet wil dat de rest hier iets van af mag weten.Dit debuut is best een goed begin van een hele serie met Jana in de hoofdrol sommige personage mogen best verder uitgediept worden.Deze thriller mag van mij een vervolg krijgen en die zou ik zeker lezen.,1
"Johnny is pas 13 jaar oud, maar heeft in zijn nog jonge leven al zo veel meegemaakt dat hij getekend is door het leven. Zijn zusje Alyssa is ontvoerd en lijkt van de aardbodem verdwenen, Z’n vader kon het niet meer aan en is met de noorderzon vertrokken en z’n moeder is gevlucht in de drank en de pillen. Johnny is door deze gebeurtenissen alle vertrouwen in volwassen verloren en is de onschuld van een kind voorbij. Vaak vergezeld door zijn vriendje Jack stroopt Johnny de omgeving af op zoek naar zijn zusje en hoopt ieder dag op de terugkeer van zijn vader. Hij wil maar één ding en dat is terug naar het gelukkige gezinsleven van voor de dramatische wending in zijn leven. Johnny zoekt aan de hand van een nauwkeurig samengesteld lijstje met bekende pedofielen volhardend naar zijn zusje en vinkt iedere keer een kandidaat af. Op z’n vriendje na vertrouwt hij niemand, ook al zijn de bedoelingen van deze mensen vaak goed. Dan verdwijnt er weer een meisje. Johnny is overtuigd dat dezelfde dader hier achter zit, en hij gaat met nog meer energie op zoek. Ondanks zijn angst en de steeds gevaarlijker wordende zoektocht geeft hij niet op.

Onschuld is niet zomaar een recht toe recht aan thriller. Literaire roman met spannende momenten is hier op zijn plaats. Vaak prachtige zinnen, Een mooi loom ritme en een geslaagde poging om de onderkant van het verhaal te vertellen. De kracht van mensen, maar ook de lelijke zwakheid in alle facetten, het verwaarlozen van dat wat je eigenlijk lief hebt, lafheid, het gebrek aan vertrouwen, doorzettingsvermogen, the struggle for life. Allemaal pijlers waar het boek op rust. Niet een boek wat je even gemakkelijk weg stouwt en leest als een massa fabrieksproduct, maar een ambachtelijk gecomponeerd stuk vakwerk wat het verdiend om gelezen te worden. Je zult er geen spijt van krijgen

John Hart (1965, Durham, VS) is een gerenommeerd auteur die internationaal bijzonder wordt gewaardeerd maar in Nederland nog niet een hele grote schare fans heeft.
Bij de “scene” staat Hart op een voetstuk getuige het als de enige auteur ooit 2 keer achtereen winnen van de zeer hoog aangeschreven Edgar Allen Poe Award, maar ook een Barry Award, een SIBA Book Award en een Ian Fleming Steel Dagger staan op zijn palmares. In 2018 is in de VS zijn zesde werk “the Hush “ verschenen, het is nog niet bekend of dit werk naar het Nederlands wordt vertaald.",1
"Ik heb dit boek ontvangen als deelnemer van de leesclub op Hebban.


Razend van Lis Lucassen is het tweede New Adult boek in een reeks. Het is het vervolg op Hitte, maar het is niet nodig om Hitte eerst gelezen te hebben, aangezien het een losstaan verhaal is.

In het boek Razend maken we kennis met Liz en Stef. Wanneer Stef thuiskomt van een lange vakantie, treft hij Liz bij hem thuis aan. Hij doet er eigenlijk niets mee en heeft niet in de gaten dat Liz er is met een opdracht. Zij kent hem nog wel van vroeger, maar hij herkent haar niet meer en ze probeert achter zijn grote geheim te komen.

Het boek is geschreven vanuit twee perspectieven en bevat regelmatig flashbacks, die meer achtergrondinformatie over de personages en de gebeurtenissen geven. Hierdoor krijg je heel gedoseerd steeds meer iets te weten en blijft je aandacht goed bij het boek. Tel daar een zeer vlotte schrijfstijl bij op, en je hebt een boek dat je in één keer uit wilt lezen. Net zoals het boek hitte, kan Razend gemakkelijk in een dag uitgelezen worden. Ook is de plotlijn niet voorspelbaar, wat een zeer groot voordeel is.

Een klein nadeel is dat niet alles even goed wordt uitgelegd en dat sommige aspecten in het verhaal wat vaag blijven. Zo had ik bijvoorbeeld graag meer willen lezen over de relatie tussen Stef en zijn vader. Dit mag echter de pret niet drukken. Razend is een fijn boek om te lezen, met een prettige schrijfstijl. Het boek voldoet aan de verwachtingen van een New Adult, vol geheimen en liefde.
Het nawoord maakt nieuwsgierig naar het derde deel in de reeks, dat heeft de auteur goed aangepakt.",1
"Dit boek werd aangekondigd als een gotische roman of gothic novel. Op het internet staat bij DBNL een interessante definitie: 'een gewelddadige geschiedenis (achtervolging, opsluiting, moord) in een huiveringwekkend decor (kasteelruïnes, kloostergangen, desolate landschappen en woeste gebergtes) met als protagonisten een romantische heldin (persecuted maiden) en een booswicht (villain). Daarbij wordt overvloedig gebruikgemaakt van geheimzinnige, spookachtige en al dan niet gefingeerde ‘bovennatuurlijke’ elementen die mede voor een beklemmende sfeer zorgen. De intrige wordt opgebouwd op motieven als bezitsdrang, seksuele begeerte en overdreven zucht naar kennis.'

Het is goed om Reddende engel met deze definitie in het achterhoofd te lezen en om niet alles als geheel waarheidsgetrouw op te vatten. Een aantal zaken lijkt immers iets te bevreemdend of onwaarschijnlijk, maar toch is het verhaal op zich niet onwaarschijnlijk. De wereld van ons hoofdpersonage, Sabine, is ingestort. Haar man heeft haar verlaten, alles staat op zijn kop, ze weet niet hoe ze verder moet in haar leven. Ze is in haar auto gesprongen en komt in een vervallen huis in een desolate buurt terecht, en dan nog wel bij een heel eigenaardige familie. Ze is zo vertwijfeld dat ze gewoonweg nog niet terug wil of kan naar haar eigen leven. Ze wordt aangetrokken door de familie die bestaat uit twee meisjes, hun vader en hun grootmoeder. Ze is radeloos op zoek naar nodig zijn, gewenst zijn, betekenisvol zijn, naar het redden van anderen. Dat denkt ze te vinden bij het gezin dat gaandeweg brokstukjes van zijn duistere geheimen prijsgeeft, maar echte duidelijkheid ontbreekt. Sabine wordt steeds weer op een verkeerd spoor gezet en de situatie wordt steeds gevaarlijker voor haar. Niets is wat het lijkt.

(Deze alinea bevat een kleine spoiler)
Dit boek bevat een spannend verhaal, een whodunit in een lekker ouderwets griezelige feer. Over dat verhaal verklap ik niets. Om het verhaal aan te kleden maakt Renate Dorrestein van haar boek ook een psychologische roman. Over het verknipte gezin valt heel wat te vertellen en te verzinnen. Maar boven dit spannende en psychologische verhaal speelt zich één grote verhaallijn af. Sabine weet niet meer van welk hout pijlen te maken in haar leven. Ze heeft achtergelaten wat haar bekend is. Ze legt een heel moeilijke en lange weg af, een pad dat ze eigenlijk niet wil verlaten omdat de bestemming, haar toekomst, erg angstaanjagend voor haar is. Toch doet ze het, het wordt een echte loutering. Ze komt tot inzicht en tegen het einde van het boek is ze klaar voor haar nieuwe, onafhankelijke leven. Sabine redt zichzelf, ze wordt haar eigen reddende engel.",1
"Heel veel wordt duidelijk in dit - opnieuw lange - tweede deel van de trilogie. Een heel klein stukje mishandeling en systematische verkrachting maakt het absoluut kinderen niet toegelaten. Verder is het eigenlijk een YA verhaal warin de spanning toch wel - al is het langzaam - constant stijgt. De verstrengeling van de verschillende verhaallijnen wordt steeds duidelijker en je merkt ook waar de ontbrekende kunnen ingepast worden. Dat maakt het ook vlotter leesbaar omdat het hier duidelijk 1 verhaal(lijn) betreft en geen reeks afzonderlijke verhalen die zich toevallig in dezelfde tijd en op dezelfde plaats afspelen. Eindelijk: ""There be dragons"", als drakenliefhebber zat ik er echt wel op te wachten. In het derde deel zal duidelijk worden hoe alles uitdraait, wie overleeft en wie niet. Een reeks boeken met een absoluut originele insteek. Spannend...",1
"De cover nodigt niet echt uit tot het kopen van dit boek maar ik ben blij dat ik het toch gedaan heb. Het leest prima weg en het verhaal is goed bedacht vind ik. zo tegen het einde van het boek kon ik het echt niet meer wegleggen, het leest als een trein en wordt heel erg spannend.",1
"'Zie de dromers’ is de debuutroman van Imbolo Mbue. En wat voor een debuut! Het is een super sterke roman over een actueel thema! Mbue, schrijfster van Kameroense afkomst, woont al meer dan tien jaar in de VS, en heeft er gestudeerd. Ik wens haar alle goeds toe in deze tijden van opflakkerende weerstand tegen en van letterlijk meer obstakels die in de weg worden gelegd voor (legale!) immigratie naar de VS. Zij beschrijft in dit boek een Kameroens koppel, Jende Jonga en zijn vrouw, Neni, dat een beter leven wil opbouwen in de VS, en meer ambities heeft dan in het dorp van afkomst te blijven wonen. Ze zijn een voorbeeld van de zogenaamde groep ‘dromers’ die de Amerikaanse droom willen nastreven die zowel enthousiasmerend als verraderlijk kan zijn. Geschreven én vertaald naar het Nederlands in 2016 zitten we met dit verhaal midden in de huidige voortrazende tijd, waar Mbue ook een aantal mooie nominaties mee binnenhaalde. Jonathan Franzen op de cover: “Imbolo Mbue zou overal en in elke taal een formidabele verteller zijn.”

In het boek leren we Jende kennen, die eerst alleen naar de VS is gekomen, en na in New York in minder goede omstandigheden te hebben gewoond, zijn vrouw Neni en zoontje Liomi heeft laten overbrengen, van zodra hij hen een wat redelijker onderdak kon aanbieden. Gelukkig heeft hij een neef Winston, die hem praktisch en financieel bij staat bij veel zaken. Jende zet in het begin van dit boek, in het najaar van 2007, zijn eerste stappen als chauffeur van Clark Edwards, een topman bij Lehman Brothers, en zijn gezin, een droomjob die hem beter laat verdienen dan ooit voorheen en betere voorwaarden biedt. Zijn vrouw en hij hebben een ietwat ander statuut: hij heeft in feite niet de juiste papieren om hem tegen uitzetting te beschermen als ze hem zouden aanhouden maar nam via Winston al een advocaat in de arm, weliswaar van twijfelachtig allooi, drie weken nadat hij in de VS was toegekomen; zijn vrouw studeert via een studentenvisum en droomt ervan apotheker te worden omdat ze als kind hoorde dat dit een nuttig beroep is om mensen mee te helpen.

Jende en Neni werken allebei hard aan hun geluk, zij is een heel ijverige studente die niet met gemiddelde cijfers tevreden is, maar wil excelleren om zo haar kansen nog te vergroten. Als zij in haar vakantie ook nog wordt aangenomen als huishoudster voor Clark’s vrouw en daarvoor riant vergoed wordt, is ze daar des te gelukkiger mee. Buiten de noodzakelijke uitgaven gaat het meeste van hun inkomsten naar een spaarpotje om daarmee een nog beter leven te kunnen bekostigen en in de eerste plaats de papieren voor Jende.

Achter de rijke façade van de familie Edwards, die twee zonen hebben, waarvan er al één het huis uit is, vinden de Jonga’s uit dat het ook niet al goud is dat blinkt, en blijken er verschillende geheimen aan de oppervlakte te komen. Cindy, de vrouw van Clark, leidt een rijkeluisleventje à la ‘Desperate housewives’ met haar vriendinnen, ook al heeft ze het beste voor met haar jongste zoon, Mighty, maar blijkt onder de oppervlakte heel ongelukkig te zijn en een laag zelfbeeld te hebben. De Jonga’s leren ook Vince kennen, de oudere zoon die op kamers zit om te studeren, maar die niet aan de vooringenomen verwachtingen van zijn ouders wil beantwoorden, en die zijn spirituele heil in tegenstelling tot wat zijn ouders willen, in het buitenland gaat zoeken. De Jonga’s kunnen beide jongens trouwens wel een warme, zorg en vertrouwen gevende omgeving bieden dit in tegenstelling tot hun eigen ouders.

Clark krijgt uiteraard te maken met de grote bubbel waarin Lehman Brothers zich bevindt, en vraagt zich bij wijlen inderdaad af waar zijn bedrijf en zijn collega’s in godsnaam mee bezig zijn. Op termijn ontploft deze bubbel uiteraard, en zal het schandaal in de media het koppel achtervolgen als schandvlek, maar financieel blijft Clark zijn schaapjes op het droge te kunnen houden, ook al kan hij Jende niet aanhouden als chauffeur. En de economie stort uiteraard in elkaar: weg de droom op een beter huis, op een even goede job in de toekomst voor Jende.

Dit tezamen met slecht nieuws van de immigratiedienst tekent uiteraard de evolutie bij de Jonga’s, die de nodige gevolgen inhoudt voor hun relatie. Daarom krijgt Jembe een ander vooruitzicht voor ogen: met zijn Amerikaans spaargeld, zijn gezin in hun land van afkomst een goed leven te bieden. Als ze in de VS zouden blijven, zou het steeds puzzelen zijn en bijeenschrapen van geld in slecht betaalde baantjes. Nu Neni zo goed vertrouwd is geraakt in hun wijk in New York, met een zeer dichte gemeenschap van Afrikaanse immigranten, en met het uitzicht op een goede opleiding, ziet ze dit echter totaal niet meer zitten, en zo groeien ze meer uit elkaar. Jende blijft de man, de kostwinnaar, die de beslissingen neemt, hoe weinig Neni dit ook ziet zitten, en hoe Amerikaans Neni ook geworden is, daar kan en durft ze hem amper in tegenspreken. “Ze zeggen dat de economie gaandeweg zal verbeteren, maar zal ik jou eens wat vertellen? Ik weet niet of ik wel zo lang kan wachten. Ik weet niet of ik deze lijdensweg nog langer wil doorstaan omdat ik zo nodig in Amerika moet wonen.”

Het ganse boek is een aaneenschakeling van overwinningen en tegenslagen voor de Jonga’s tegen de achtergrond van de wereldwijde economische achteruitgang van 2007-2008. Ook het gezin Edwards wordt trouwens zeer menselijk neergezet, hun menselijke emoties en zwakten komen uiteindelijk ook naar boven die in tegenstelling komen te staan met hun rijke, comfortabele leventje waarin veel voor hen gedaan wordt. Thema’s als immigratie, armoede én decadente rijkdom, de invloed van een ineenstortende economie, cultuur, geweld, de dominantie van mannen, en de rassenkwestie in de VS worden behandeld. Het verhaal is enorm meeslepend, de personages worden levend vanaf de eerste pagina waarin je je volledig kan verplaatsen. Het is genieten van de vertelkracht en de sterke sfeersetting van Mbue. Ook de krachtige, beeldende taal en de Nederlandse vertaling doen zeker geen afbreuk aan het boek. De dromers in Amerika krijgen met dit verhaal een mooi eerbetoon toegekend.",1
"Mikael leeft met zijn vader (Birk) en moeder, op een klein eilandje waar ook nog Karl woont, een visser, verder is er niemand meer na het overlijden van Pernissa de buurvrouw.
Als Mikael ook nog zijn vader verliest aan de zee, begint voor hem wel een erg eenzaam bestaan, zijn vader was toch zijn alles, zijn moeder geeft hem niet de liefde die een moeder zou moeten geven, en Karl is alleen bezig de moeder van Mikael voor zich te winnen.
De enige vorm van genegenheid vind hij bij een meeuw en haar jong, die zich genesteld hebben in het verlaten huisje van de overleden buurvrouw.
Als de moeder Mikael ook nog gaat behandelen als vervanger voor haar verdwenen man, is het hek van de dam.

Een beklemmende roman, die gaandeweg het lezen steeds meer een brok in de keel oplevert, je kruipt als het ware in de huid van Mikael en proeft zijn eenzaamheid.
Voorlopig is dit boekje niet uit mijn hoofd, Fantastisch",1
Wat een mooi verhaal over Jane Austen en haar zus! Twee boeiende verhaallijnen zijn prachtig met elkaar verweven en tot een geheel gebracht. Het knappe is dat de schrijver Jane en haar zus weer tot leven brengt; niet alleen in hun doen en laten maar ook door de lezer een kijkje te geven in de gedachtenwereld van de hoofdpersonen. Een boek waarin je graag wil verder lezen...,1
"je leert Robbie en Emily kennen, als robbie op het punt staat om de liefde van zijn te verlaten.
Ze zijn samen oud geworden en Robbie vergeet een heleboel. Hij laat een brief voor haar achter, en loopt het huis uit.
Langzaam krijgt het verhaal zijn inhoud als we terug in de tijd gaan, waar ze elkaar ontmoeten, en waar de liefde overslaat. Waarom ze niet met elkaar getrouwd zijn blijft een groot geheim. Ze gaan ieder hun weg en elk hoofdstuk geeft iets prijs over het verhaal, echter je kunt er niet je vinger opleggen waarom. En dit maakt dat je heel graag verder wilt lezen.
Uiteindelijk kiezen ze ervoor om dat te doen wat voor hun beide het belangrijkste is, en hun samen gelukkig maakt.
Langzaam komt de climax in zicht en als deze geopenbaard wordt moet je het echt even laten bezinken.
Maar dan snap je wel waarom het een geheim is wat niet bekend mag worden. Alle puzzelstukjes vielen op hun plek.

Aan het begin moest ik even wennen aan het switchen van de jaartallen. Maar hoe het vertelt is, geeft een hele mooie dimensie aan het verhaal.
Je gaat direct van Robbie en Emily houden.
Het boek krijgt dan ook van mij 5 sterren.

Als alles bleef zoals het was
Als dingen liepen zoals ze liepen
Dan wist je zeker dat dit het enige was
Dat nooit zou veranderen",1
"Zojuist het boek van Maaike Sips gelezen. Wat een bijzonder en moedig verhaal. Geboren in een tijd waarin transgender nog een vrijwel onbekend woord was. De zoektocht naar een eigen identiteit, weten dat je iemand anders bent dan je lichaam doet vermoeden. Wat ben ik blij voor Monica dat het na al die omzwervingen gelukt is om haar droom uit te laten komen en dat ze de rest van haar leven als een echte vrouw kan zijn.
Heel veel bewondering heb ik voor haar en haar naasten. Die haar zo steunen in het gehele proces. Inmiddels leven we in een tijd waarin veel meer bekend is. En toch heb ik ook verschillende dingen gelezen die ik niet wist. Ik heb de aflevering van de wereld draait door nogmaals bekeken en Monica, Maaike en Meintje krijgen daarin een gezicht. Dit geeft het boek nog een extra dimensie.
Een ware aanrader.",1
"Soms kom je een boek tegen dat je bij iedereen door de brievenbus wilt gooien, zo graag wil je het met anderen delen. Moeilijk te geloven dat dit een debuut is. Van begin tot eind goed geschreven, goede opbouw, mooie karakters en een bizar plot.

Het verhaal begint als er ergens in een van God verlaten dorpje midden in Frankrijk drie in stukken gesneden lijken worden gevonden. Een plaatselijke priester wordt vermoord door een mysterieuze man in zwart.
Henno Gui, de hoofdpersoon, wordt naar het dorp gestuurd. Hier ontdekt hij een geïsoleerde beschaving die grote geheimen met zich meedraagt.
Ondertussen wordt Rome op de hoogte gebracht en gaat zich ermee bemoeien.

Feitelijk bestaat het boek uit drie verhaallijnen die aan het einde samenkomen. Het prachtige slot, waarbij de hoofdpersonen niet gespaard worden, legt de dubbele moraal van de kerk fijnzinnig bloot.",1
"Sektes hebben altijd een soort aantrekkingskracht op me gehad, ze zijn mysterieus en ik ben benieuwd hoe mensen hierin verstrikt kunnen raken. Als iemand die in een sekte gezeten heeft, een boek schrijft over een sekte, kan dat alleen maar mysterieus en boeiend zijn.

‘De sekte’ is het eerste deel in de serie over ‘Via Terra’, waar Sofia, de hoofdpersoon, in terecht komt. Eerst denkt ze nog na een jaar weg te kunnen, maar dan blijkt dat sekteleider Franz Oswald andere plannen met haar heeft. Je leest hoe ze langzaam verstrikt raakt in het web wat Franz Oswald voor haar geweven heeft en je hoopt steeds meer dat Sofia veilig uit dit web komt.

Het verhaal van ‘De sekte’ is beklemmend en houdt je, net als een echte sekte, in zijn greep, maar dan gelukkig wel op een positieve manier. Mariette Lindstein heeft het verhaal goed opgebouwd qua spanning, want naarmate je verder komt, wordt het steeds spannender. Omdat je hoopt dat alles goed komt met Sofia, blijf je maar doorlezen. Het verhaal maakt nog wat verrassende ontwikkelingen mee, hoewel er zeker ook stukjes in zitten die ik wel had aan zien komen.

Daarnaast ben ik wel benieuwd hoe Mariette Lindstein de volgende twee delen in de trilogie over ‘Via Terra’ gaat schrijven, omdat het einde best wel gesloten was. Dat wordt dus even afwachten, maar ik ga haar volgende boeken zeker weten lezen.

‘De sekte’ is intrigerend en beklemmend. Mariette Lindstein heeft haar eigen ervaringen met een sekte goed onder woorden gebracht en dat maakt deze thriller nog spannender",1
Dit boek beschrijft helder het slavenbestaan. Maar laat ook zien dat je als mens de veerkracht kunt bezitten om boven alle narigheid uit te stijgen en iets van je leven te maken. Echt een aanrader.,1
"Een nieuw verhaal met Roy Grace waarin zijn thuissituatie verandert.
Kapster Lorna Belling wordt dood in bad gevonden. Zelfmoord? Moord? Ongeluk, het is niet meteen duidelijk. Haar man is in ieder geval een bruut want er zijn verschillende meldingen van huislijk geweld geweest. Dan zal hij het wel geweest zijn zeker? Maar als men verder graaft, komen er nog meer verdachten op de radar. De echte dader blijft lang onduidelijk. Tot er toch wel iets heel erg gebeurt voor het team.
Na het vorige boek had de reeks voor mij gedaan mogen zijn, maar na dit boek ben ik toch blij dat het verder gaat, al vond ik dat het lang duurde voor het boek echt op gang kwam.",1
"De toon wordt gezet in een verschrikkelijke proloog.
Het boek kent twee verhaallijnen.
Vigo en Silvain zitten vol woede en wrok. Zij zijn beiden ontslagen en gaan wraak nemen door de gevel van de staalfabriek te voorzien van allerlei smerige scheldwoorden. Op de weg terug, in het pikkedonker, rijden zij een man aan die een tas met twee miljoen euro’s bij zich blijkt te hebben. Ze laten hem liggen en nemen het geld mee. Er lijkt een einde te komen aan een armzalig leven vol armoede en geldnood.
Lucie Hennebelle, alleenstaande moeder van twee kinderen na een one night stand, komt terug van zwangerschapsverlof en moet direct met Kerstmis aan de bak. Een ellenlange nachtdienst na twee doorwaakte nachten. Met kerstmis zijn de dienders onder aan de ladder de klos. Zij wordt toegevoegd aan het onderzoeksteam. Zij voelt een soort opwinding. Voor het eerst op een plaats delict. En direct al verantwoordelijkheden.
Lucie wordt langzaam een verhaal ingetrokken waarbij twee verdwenen meisjes een prominente rol spelen. Een meisje wordt vermoord aangetroffen. Dan wordt een tweede meisje ontvoerd, een meisje met diabetes en maar een beperkte hoeveelheid insuline.
De tijd begint te dringen. Lucie volgt een spoor. Op weg naar een dorp en het daarachter gelegen diepe, donkere bos. Alleen.


Conclusie.
Een zeer spannende en harde thriller met horror elementen. Uit 2007, maar het boek had deze week gepubliceerd kunnen zijn. Al vrij snel kwam de naam Thomas Harris boven drijven, de schrijver van de thrillers rond Hannibal Lecter. Een stukje thematiek van Harris komt wel om de hoek kijken. Er zit zelfs een knipoog naar Hannibal Lecter in. Thilliez voegt aan zijn boek voldoende extra elementen toe om van een originele thriller te spreken. Het hele gebeuren rond de taxidermie – het voorgeborchte van de waanzin – wordt uitmuntend beschreven – fraaie exoten van mensen en een exorbitante woon- en werkomgeving - met de onuitgesproken latente dreiging op de achtergrond. En wie heeft er ooit van de eçorchés van Fragonard gehoord?
Opvallend is de aandacht die Thilliez schenkt aan het ellendige verleden van de deze mijnstreek in Noord West Frankrijk, tegen Vlaanderen aan, waar de kolossale bergen gruis en mijnafval als reuzen de streek gevangen houden in een marginaal bestaan en semi-depressieve toestand. Een kritische kijk op het nabije verleden.
Goed plot, spannend, gruwelijke scenes, goede typering van de belangrijkste hoofdpersonen, gedetailleerd waar nodig, goede en veelvuldig excellente schrijfstijl met bijzondere zijlijnen. Het is een goed teken als je af en toe een zin nog eens moet herlezen",1
"Uitgeverij Bruna heeft de wereldprimeur van dit boek voor wat betreft de vertaalrechten: nog voordat de Britse vertaling wordt uitgebracht, is het boek al op de Nederlandse markt verkrijgbaar.

Literair agent Peter Katz ontvangt een gedeelte van een manuscript van ene Richard Flynn. Om de één of andere reden haalt hij het document uit de stapel met tientallen toegestuurde manuscripten en hij raakt geïntrigeerd. Als lezer krijgen we nu het complete manuscript-fragment te lezen. Flynn beschrijft zijn memoires van de tijd dat hij student was en een bijbaantje had in de bibliotheek van de beroemde professor Joseph Wieder. Samen met zijn vriendin Laura Baines bracht hij veel tijd door in het huis van de hoogleraar. Het manuscript eindigt met de mededeling dat Wieder is vermoord en Flynn is één van de verdachten.

In het tweede deel van het boek is journalist John Keller aan het woord. Hij heeft het manuscript gekregen van Katz, met de vraag om verder in de moordzaak te duiken. Misschien kan Keller ontdekken waar de rest van het manuscript is gebleven? Flynn blijkt kort na het toezenden van zijn boek overleden te zijn en Keller wil graag het restant ook lezen. Waarom heeft Flynn dit geschreven? Is het een bekentenis of wil hij juist vertellen wie het gedaan heeft? John Keller gaat verder op onderzoek uit en weet onder andere Laura Baines te vinden. Wat heeft zij met deze zaak te maken?

In deel drie lezen we hoe ex-politieman Roy Freeman de zaak overneemt van Keller. Hij was werkzaam als rechercheur toen Wieder werd vermoord, maar door privéomstandigheden was hij er toen niet helemaal bij met zijn hoofd. Hij wil deze zaak alsnog graag oplossen. Welke rol hebben klusjesman Simmons en Timothy Sanders, het ex-vriendje van Laura, bijvoorbeeld gespeeld tijdens de moord?

Boek der Spiegels is in feite een boek in een boek. Het begint met het manuscript. Aangezien dit al één derde van het totale boek beslaat, vergeet je eigenlijk al snel dat dit maar een inleiding is en niet het “echte” boek dat je aan het lezen bent. Professor Wieder was hoogleraar in de psychologie en hij deed onderzoek naar het geheugen van de mens. Je moet vooral in het begin wel je aandacht goed erbij houden om door alle psychologische toeters en bellen heen te lezen. Maar het geheugen is wel waar alles om draait in het verhaal. Wat is nou waar en wat juist niet? Wie is eerlijk of wie liegt er dat het gedrukt staat? Elke keer als je denkt dat je het hebt uitgevogeld, blijkt het juist toch niet zo te zijn, omdat de geheugens van bepaalde mensen niet goed gefunctioneerd blijken te hebben. Of was dat ook opzet en deed men alsof?

Zoals het een echt “whodunit” betaamt, komen er veel mensen op het podium. Er moeten tenslotte veel potentiele daders tussen zitten. In het begin is het dan ook een beetje zoeken naar “wie is wie” en blijven de meeste karakters een beetje op de vlakte. Dit komt waarschijnlijk ook omdat er weinig dialoog wordt gebruikt. Het is erg veel verhalend vertellen. Het duurt daarom even voordat je in het verhaal zit, maar dan wordt het ook steeds spannender en wil je nog maar één ding weten: wie heeft professor Wieder vermoord?!

Chirovici heeft een lang nawoord geschreven, om uit te leggen waarom hij dit boek heeft geschreven.
“Stel dat we werkelijk vergaten wat er op een bepaald moment was gebeurd en een valse herinnering van een gebeurtenis schiepen? Stel dat onze verbeelding in staat was om de zogenaamd objectieve werkelijkheid in iets anders te veranderen, in onze eigen, op zichzelf staande werkelijkheid? Stel dat iemand niet alleen maar een leugenaar is, maar dat zijn of haar geest in staat is om een bepaalde gebeurtenis te herschrijven, als een scenarioschrijver en een regisseur in één? Nou, daar gaat het Boek der Spiegels over, al betreft het een moord die aan het eind van de jaren tachtig aan Princeton University werd gepleegd.”
Mede door dit psychologische aspect is Boek der Spiegels niet een simpele detective geworden. Het zet je ook nog een beetje aan het denken.",1
"Vaak vind ik boeken die een hype worden, helemaal niet zo spectaculair. Soms omdat de verhaallijn niet bijzonder is, of omdat er juist zo hard geprobeerd is iets verrassends te creëren, dat het geforceerd overkomt.

Dit boek kwam ik werkelijk overal tegen en ik had dan ook niet de dringende behoefte er aan te beginnen. Tot een vriendin mij ook dit boek aanraadde, onder het mom ""jij leest zelfs de verpakking van het wcpapier nog als je niks beters te doen hebt, dus begin er nou maar aan.""
Aangezien ik als vriendin altijd trouw luister en braaf doe wat me gezegd wordt (...) heb ik het boek dus besteld.

En niet lang nadat ik begonnen was, heb ik het weer weggelegd. Niet omdat het vervelend was hoor... het was uit.
In één ruk heb ik het boek uitgelezen.

Het gezin waarbij om draait is een gezin wat bij je om de hoek kan wonen, het zijn échte mensen.
Je kunt je dan ook moeiteloos inleven.
Al moet ik daar even bij vermelden, dat ik me niet voor kan stellen dat ik vroeger een crush op één van mijn leraren zou hebben gehad.
Het feit dat mijn autocorrect in de vorige zin crush al veranderde in crisis zegt genoeg denk ik. Sorry...
Maar dat terzijde.


Op een klaar kleine puntjes na heeft het boek me zeker te pakken gehad. Het moest uit. En wel nu.
Complimenten voor het neerzetten van het gezin van Lierop. Nogmaals, geloofwaardige, ""échte"" personen. En dat vind ik heel knap.

http://www.watiknouvind.com/2017/04/20-4-17-wat-ik-nou-vind-van-het-boek.html",1
"Bij het zien van Arthur Nebe op de cover verwacht je niet direct een man die in staat geweest was om heel veel mensen te laten vermoorden, laat staan een aanslag op Hitler te plegen. Daar ziet hij er te zachtaardig voor uit. Toch weet je meteen dankzij de foto's op de cover waar het boek over zal gaan.
Op een boeiende en vlotte manier vertelt Kevin Prenger in 'Het masker van de massamoordenaar' het verhaal van Arthur Nebe. Hij laat zien wie en hoe hij was. Dat hij niet alleen maar samenspande tegen Hitler, maar dat hij meer op zijn geweten heeft. Hoe hij erbij kwam om zich bij een nazi-partij aan te sluiten, wat zijn beweegredenen waren, hoe zijn carriëre verder ging, hoe hij later dacht over wat er allemaal gebeurde, hoe hij dat ervaarde, wat hij allemaal op zijn geweten heeft, wat zijn reden was om zich aan te sluiten bij de groep die een aanslag op Hitler wilden plegen. Je komt er ook achter hoe anderen, zoals bepaalde collega's van hem over hem dachten.
Het is niet alleen het verhaal van Arthur Nebe, maar ook over de Tweede Wereldoorlog. Hoe die is begonnen. Hoe men met leugens mensen tegen elkaar opzette en goed praatte om joden en zigeuners te vervolgen en te vermoorden, waarom en hoe Polen werd aangevallen.

Lees verder op https://surfingann.blogspot.nl/2018/03/het-masker-van-de-massamoordenaar-kevin.html.",1
"Ik vond het een heel mooi boek en spannend ook. Endgame is echt. En Endgame komt eraan. Ik vond het heel leuk dat de oude (en tevens onbekende en mysterieuze) werken in het verhaal zijn verwerkt. Ik hou van dat soort verhalen en mysteries, dus dit boek is echt wat voor mij! Ook zou ik best blij worden van zo'n geldbedrag (ehm, héél erg blij) dus ik ga heel hard mijn best doen het raadsel op te lossen. Ook kan ik niet wachten op de volgende delen!",1
"Gisteren begon ik in ""De zeven Koninkrijken"" van Cinda Williams Chima. Ik heb het in een ruk uit gelezen. Nu was het gisteren heerlijk toeven aan de maas, heb ik heerlijk rondgereden op mijn scootmobiel en hier en daar lekker gelezen. Nu had ik dus al een heel stuk in het boek gelezen voordat ik gisteren dacht.... okay dit boek ga ik nu in een dag uitlezen. Het leest zo heerlijk weg!
Het verhaal beslaat twee hoofdpersonages. Han een straatjongen die een bende vaarwel heeft gezegd om een keuzemogelijkheid voor zijn zusje Mari te creëren. Han is een straatschoffie, een jongen van 12 ambachten en dertien ongelukken. Hij heeft alleen nog een moeder en een jonger zusje. Ze wonen boven de paardenstallen. Hun vader is overleden in een oorlog. Han probeert echt uit de problemen te blijven maar trekt ze aan als een magneet. Hij krijgt een amulet in bezit van ""vloekwerpers"" (magiërs) dat wonderlijk lijkt te reageren met de zilveren banden om zijn arm. En waarom die zilveren armbanden. Hij krijgt ze ook niet af. Waarom al de doden in de wijken van de stad?
Andere hoofdpersoon is kroonprinses Raisa. In de zomer is haar naamdag dan wordt ze 16 en komt ze op de huwelijksmarkt. Daarvoor is ze 3 jaar bij de Clan van haar vader geweest. De prins-gemaal is een handelaar uit een bergclan en vaker van huis als Raisa lief is. De Clans zijn bergvolk, zij, Raisa, woont op de vlakte, in de Stad.
Dat ze op de huwelijksmarkt komt is niet echt iets waar ze naar uitkijkt en waarom is die hoofdmagiër toch constant bij haar moeder te vinden? Raisa is heel beschermd opgevoed en weet eigenlijk niet wat er in haar eigen stad en in de Zeven Koninkrijken gebeurt. Als haar oude vriendje van haar jeugd terugkomt van zijn eerste jaar op de Cadet school ligt hij haar over veel dingen in. Ze wil ze natuurlijk met eigen ogen zien.
En hoe komen deze twee verhaallijnen bij elkaar? Lees het zelf ik kan het zeker aanraden",1
"10 feb 2011
In het boek Het meisje uit de trein van Irma Joubert wordt de levensgeschiedenis verteld van Gretl. Zij ontsnapt in 1944 uit de trein die haar Moeder, Oma, zusje Elza en haarzelf vervoerde naar Auswitch Polen. Na een dwaaltocht door de bossen komt Gretl terecht bij een gezin waar ze wordt opgehaald door Jacob Kowalski. Na de oorlog kan ze niet meer bij de familie van Jacob Kowalski blijven en wordt ze naar een weeshuis in Duitsland gebracht. Daar wordt ze uitgekozen om mee te gaan naar Zuid-Afrika. Ze wordt er geadopteerde door Kate en Bernard Neethling.

Gretl ondervind een warm welkom in Zuid-Afrika. Ze kan zich goed ontwikkelen en ervaart veel liefde van haar nieuwe gezin. Haar verleden blijft in haar dromen echter sterk aanwezig en zorgt regelmatig voor nachtmerries.

Het meisje uit de trein is een op ware gebeurtenissen gebaseerde roman. Door de ervaring van één klein meisje worden de verschrikkingen en gevolgen zichtbaar van de Tweede Wereldoorlog.

De schrijfster Irma Joubert is afkomstig uit Zuid-Afrika en de toon van haar spreektaal komt tot uiting in het boek. Het heeft geresulteerd tot soms eenvoudig en kinderlijk taalgebruik. Dit is nadelig voor het verhaal omdat er diepgang door ontbreekt. Hoewel de gegeven feiten de verwachting wekken van een geweldig boek blijkt dat helaas enigszins tegen te vallen door de wijze waarop de schrijfster het verhaal verteld. Soms komt dat door haar taalgebruik, soms vertraagd het verhaal doordat er te uitvoerig wordt verteld over gebeurtenissen die slechts terzijde van belang zijn voor Gretl. Zoals de opstand in Warschau, de langdradige aankomst van Gretz in Zuid-Afrika en de Naoorlogse ervaringen van Jacob in Polen. Tenslotte heeft het geloof veel invloed op het verhaal over Gretl. Het geeft de roman iets ouderwets, en geeft tevens de indruk dat het boek 'niet van deze tijd' is. Toch heb ik het boek Meisje uit de trein vaak geboeid gelezen, ik wilde graag weten hoe het leven van Gretl is verlopen.",1
"Na het lezen van het Bernini Mysterie en de Da Vinci Code ben ik net als velen op zoek gegaan naar boeken van min of meer hetzelfde genre. In de boekenhandel viel mijn oog op het boek van Kate Mosse, doordat het boek naar mijn mening een tikje mysterieus uit ziet. De opmerking van Val McDermid bezorgde me een glimlach op mijn gezicht. Toen ik begon te lezen bleek dat ik een goede keuze had gemaakt, het verhaal boeide me vanaf het eerste hoofdstuk. Kate Mosse beschrijft de Franse historie zoals het in mijn ogen werkelijk gebeurt is, tot in (verschrikkelijke) details. De ketterijen, de vervolgingen in de 12de eeuw. Het verleden en heden worden uitstekend samengevoegd dat uiteindelijk leidt verbluffend einde.

Een aanrader voor fans van de Da Vinci Code die meer willen lezen over het fenomeen de ""Graal"".",1
"In Lichthemel komt inspecteur Malin Fors in actie bij de dood van de 79-jarige Konrad Karlsson in het verpleeghuis waar haar dochter Tove tijdelijk werkt. Het lijkt zelfmoord maar al snel blijkt er meer aan de hand te zijn. Verdachten zijn er genoeg: Konrad’s twee kinderen die het geld wat hij nalaat goed kunnen gebruiken. En dan het personeel: spelen zij allemaal een eerlijk spel? Maar ook de eigenaar van het verpleeghuis , Hans Morelia, wordt op de verdachtenlijst geplaatst. Hij zit midden in het verkoopproces van de verpleeghuizen, die miljoenen voor zijn bedrijf zal opleveren en zit niet te wachten op de kritische brieven die Konrad naar de media stuurt en mogelijk voor ongewenste schandalen kan zorgen. Morelia wordt door velen gezien als een graaier en meedogenloze profiteur. Hij wordt behalve door de politie ook door een mysterieuze figuur geobserveerd. Behalve de moord die als een rode draad door het verhaal gaat, is er ook veel aandacht voor het ingewikkelde persoonlijke leven van Malin Fors, die worstelt met een drankprobleem en probeert een goede moeder voor haar dochter Tove te zijn. De verschillende verhaallijnen bouwen de spanning steeds verder op en leiden uiteindelijk tot een zeer verrassend plot.
Het is een bijzonder en actueel boek die de schrijnende situatie in de gezondheidszorg beschrijft. Veroorzaakt door de ver doorgevoerde bezuinigingen waardoor investeerders miljoenen kunnen verdienen ten koste van de patiënten en het overwerkte personeel dat voor een mager loon hun uiterste best doen om de verzorging te bieden die ze graag willen geven maar wat door tijdgebrek niet lukt. Wel moest ik in het begin wennen aan de soms korte, staccato schrijfstijl en moest ik als ik het boek even weggelegd had soms terugbladeren. Dat neemt niet weg dat het een goed geschreven boek is, waar ik een aantal uurtjes heerlijke leesplezier aan heb beleefd.",1
Dit boek als een speer uitgelezen. Echt goed en spannend. Ik ga gelijk verder met In jouw plaats.,1
"Marius, de broer van Lucas, is gestorven aan een zeldzame stofwisselingsziekte en zijn moeder heeft besloten dat het verbranden van al zijn spullen voor haar een goede manier is om afscheid van hem te nemen. Luuk heeft echter het dagboek van Maus gevonden en vindt niet dat dit ook op de brandstapel thuishoort. Hij besluit, zonder te lezen wat zijn broertje heeft geschreven, zelf verder te gaan in het dagboek. Uit angst dat zijn moeder de door hem geschreven pagina’s er gewoon uit zal scheuren, begint Luuk ook tussen de geschreven regels van zijn broer in te schrijven. Nu kan zijn moeder het dagboek niet wegdoen toch? Er is één hele belangrijke vraag die Luuk erg bezighoudt: kun je nog wel een broer zijn wanneer je broer dood is? Om een antwoord te vinden op die vraag kan Luuk uiteindelijk de verleiding niet weerstaan en leest hij het dagboek van Maus.

‘Het verdriet van een moeder is groter dan dat van een broer. Dat kan niet waar zijn, want u bent nog steeds iemands moeder, maar ik ben niemands broer meer.’

Gebr. is oorspronkelijk al verschenen in 1996. Ter ere van de achtste druk, precies twintig jaar later, is het boek in een nieuw jasje gestoken. Op de kaft staat niet meer de foto van Van Lieshout en zijn broer, maar prijkt nu het dagboek van Maus. Het boek zelf heeft een aparte opzet. Het begint met de schrijfsels van Luuk wanneer hij het dagboek heeft gered van de vuurkorf. Hiermee wordt de situatie geschetst en de hoofdpersonen geïntroduceerd. Wanneer Luuk besluit het dagboek te gaan lezen, begint hij te reageren op datgene dat zijn broer heeft geschreven. Tot zijn verrassing gaat dit vaak over hem en Luuk stelt tussen de regels door steeds vaker een vraag aan zijn broer, maakt een opmerking of spreekt iets tegen. Op deze manier ontstaat er een bijzondere dialoog tussen de broers op papier.  

In zijn dagboek beschrijft Maus zijn seksuele relatie met Alex en confronteert hij Luuk met een gevonden kladbriefje over hetzelfde onderwerp. Luuk ontkende zijn homoseksualiteit destijds en ook nu nog, maar zijn broer houdt hem in het dagboek een spiegel voor en Luuk wordt gedwongen zijn gevoelens dieper te onderzoeken. Het laatste deel van het boek is weer van Luuk waarin hij met zijn vernieuwde zelfinzicht een bevredigend antwoord vindt op zijn belangrijke vraag. Uiteindelijk heeft het dagboek van Maus de broers dichter bij elkaar gebracht dan in de tijd dat beiden nog leefden.  

Alsof verlies en rouw al niet ingewikkeld genoeg zijn om mee om te gaan op jonge leeftijd, maakt Ted van Lieshout het zijn hoofdpersoon extra moeilijk door homoseksualiteit toe te voegen aan de thematiek. Natuurlijk beïnvloedt de dood van Maus ook de andere gezinsleden en hoewel het ze niet helemaal lukt om elkaar te ondersteunen, verliezen ze elkaar ook niet volledig. Onuitgesproken verwachtingen, ingebeelde angsten en het niet communiceren, zorgt voor afstand tussen Luuk en zijn ouders. Want Luuk is ondanks al zijn opstandigheid altijd loyaal geweest aan zijn ouders, toen Maus nog leefde kon hij hen toch niet opzadelen met twee homoseksuele kinderen? Maar hoe groot is je grootste geheim? Ook in dit opzicht werkt het dagboek van zijn broer bevrijdend.  

Gebr. is een tijdloos, klein en intiem verhaal vol ingewikkelde, maar herkenbare thematiek. De dialoog die ontstaat tussen Luuk en Maus voelt meeslepend, ontroerend en oprecht. Een boek dat zonder moeite over weer twintig jaar nog steeds actueel zal zijn en de volgende generatie jongeren kan bereiken.",1
"Een fantastisch goed boek van Loes den Hollander. Een raadselachtig verhaal met onderhuidse spanning, waar ik van genoten heb. Het boek pakt je meteen vanaf de eerste bladzijde en ongeveer op de helft van het boek dacht ik te weten hoe het verder ging. Niets is minder waar! Het plot is totaal anders en zeer verrassend.
De karakters zijn zo goed beschreven dat je helemaal in het boek opgaat.
Wederom een zeer goede thriller van Loes. Petje af! Ik wacht vol spanning af op de volgende.",1
"Luna is een albino, woont in Italië met haar moeder en haar broer Luca. Luna heeft slecht zicht en leeft in de schaduw. Haar verbeelding en die van haar broer geven het leven kleur.
Dan gaat Luca naar een surfkamp, waar hij op zijn achttiende verjaardag verdrinkt. Luna’s moeder Serena is overmand door verdriet. Invalleerkracht Sandro voelt zich schuldig aan de dood van Luca. Dankzij zijn aanmoediging mocht Luca naar het surfkamp gaan. Tijdens een uitstapje zoekt hij weer toenadering tot Serena, op wie hij heimelijk verliefd is.

De zee geeft en de zee neemt. Op vakkundige wijze weet Genovesi de zee een plaats te geven in het verwerkingsproces waarin de hoofdpersonages zitten. Oude legendes over het maanvolk, symboliek om toeval betekenis te geven, in dit rijke verhaal heeft Genovesi oog voor detail. Hij schrijft mooi, boeiend en met humor, waarbij Luna’s hilarische kijk op godsdienst in het algemeen en met name op Jezus, verfrissend is.

Alle personages zijn goed uitgewerkt, met geloofwaardige karaktertrekken. Voor de ogen van de lezer komen Luna, haar moeder Serena, haar broer Luca en haar vriendje Zjot, zijn (adoptie)opa Ferro en hun belevingswereld tot leven. De veerkrachtigheid van Luna, het verdriet van Serena, de absurditeit van Ferro en de trouw van Zjot, ook invalleerkracht Sandro en zijn vrienden Marino en Rambo dragen met hun gestuntel bij aan het verhaal.

De verbeeldingswereld van Luna en Zjot bepalen het verloop van het verhaal, dat in elke tijd zou kunnen plaatsvinden. Het Italiaanse dorpje en landschap geven sfeer aan het verhaal. 'Wat de golven brengen' is een prachtige, krachtige roman, waarbij gebeurtenissen die de triestheid van het bestaan beschrijven met zoveel humor worden neergezet dat een lach tijdens het lezen niet kan ontbreken.",1
"Na het verschijnen van Did I mention I love you kon het tweede boek in de serie niet snel genoeg verschijnen. Gelukkig liet uitgeverij Moon de fans van de pas negentienjarige schrijfster Estelle Maskame niet lang wachten en verscheen vier maanden na het eerste deel ook de vertaling van het tweede deel uit de ‘Did I mention’-serie. Did I mention I need you gaat verder een jaar na de gebeurtenissen uit de epiloog van het eerste deel. Daar kregen we al een beetje zicht op de problemen waarin Eden zou belanden in deel twee.  

Tyler heeft een jaar in New York gezeten om zijn verhaal over zijn moeilijke jeugd te vertellen. Eden bereidt zich ondertussen voor om te gaan studeren in Chicago, maar voordat ze uit Florida vertrekt, brengt ze de zomer bij Tyler door. Dit tot het verdriet van haar vriendje en de beste vriend van Tyler, Dean. Eden heeft echter nergens anders oog voor dan herenigd worden met haar grote liefde en stiefbroer.

Er zijn veel overeenkomsten tussen de twee delen in de serie. Beide spelen zich af in de zomer, in Amerika en de extremen in de samenleving staan centraal. Desondanks is de setting in New York redelijk origineel. Hoewel Eden en Tyler natuurlijk even op Times Square moeten zijn geweest, focust het boek zich voornamelijk op de dagelijkse aspecten in de stad in plaats van de nadruk te leggen op de grootsheid van de stad. Dit is fijn en houdt het verhaal realistisch. De dagjes die het tweetal binnen zitten omdat het stortregent, voelen ontzettend vertrouwd en het is dan ook makkelijker om je in de situatie van Eden in te leven. Door af en toe wat leuke aspecten toe te voegen zoals de honkbalwedstrijd waar ze heen gaan, ben je toch in New York maar is het niet te overweldigend of onrealistisch.  

Ook het feestgehalte in het boek is flink naar beneden gegaan. Maskame heeft zich meer gericht op de dagelijkse beslommeringen in het leven van Eden en de dilemma’s die daarmee samenhangen. Ze weet de spanning er goed in te houden, door de personages niet meteen alles te laten zeggen en door zich te richten op de complexiteit van de situatie. Als lezer weet je de hele tijd dat er uiteindelijk actie moet ondernomen worden, maar je zit er niet op te wachten. Het moment waarop er druk op de ketel gezet wordt en de plot opeens snel in ontwikkeling komt, is dan ook totaal onverwachts. Dat maakt het verhaal spannend en ietwat beklemmend. Hoewel Eden in haar vervelende zwakke karaktereigenschappen vervalt die we kennen uit het eerdere boek, is dit wel realistisch. Ook de reacties van Tyler zijn extreem maar komen duidelijk voort uit eerdere aanwijzingen dat er veel nog onder de oppervlakte borrelt.  

Het einde van het boek geeft de morele dilemma’s waar dit ongewone stel mee worstelt nog een keer goed weer. Maskame beschrijft uitersten en daarmee de gecompliceerdheid van de mens. Daardoor komt de situatie heel dichtbij en is het makkelijk er iets bij voor te stellen. Ondanks de grote plekken die genoemd worden – New York, Hollywood – blijft dit verhaal herkenbaar. Aan het einde van het boek heb je desondanks het idee dat alles misschien te gemakkelijk is verlopen. Gelukkig heeft Maskame dit zelf ook doorgehad, want dit plotgat weet ze in het laatste hoofdstuk op te lossen met een twist in de verhaallijn. Daarmee zorgt ze tegelijkertijd ook voor een aanleiding voor het derde deel in de serie.  

Wederom is Did I mention I need you voornamelijk een guilty pleasure-boek. Het verhaal is minder over de top en glamorous dan het eerste deel in de serie, maar daardoor wel realistischer. Een heerlijk boek om de winter even helemaal mee te vergeten en het heerlijk warm van te krijgen.",1
Autobiografisch verhaal over een vrouw die haar man verliest bij een tragisch ongeluk. Haar leven voor en na zijn overlijden wordt ondanks het zware onderwerp met een flinke dosis humor beschreven. Mooi!,1
"‘De oneindige zee’ is het tweede boek in de vijfde golf Fantasy serie van Rick Yancey.

De Vijfde Golf komt eraan, en de mensheid staat aan de vooravond van totale vernietiging.
Cassie, Ben en Ringer overleefden de eerste vier vernietigende Golven en staan voor een moeilijke keuze: wachten tot Evan Walker terugkomt of op zoek gaan naar andere overlevenden vóór de vijand hen te pakken krijgt. Want dat er een nieuwe aanval komt is onvermijdelijk. Cassie en haar vrienden zullen de ultieme strijd moeten aangaan tussen hoop en wanhoop, leven en dood.

We hebben de eerste vier Golven overleefd.
We houden vol, maar de overwinning is nog ver weg.
We hebben hoop, maar worden door haat verteerd.
Ze denken dat we zwak zijn.
Maar we zijn niet alleen.

In het eerste deel hebben we kennis kunnen maken met de wereld, de totale destructie en de personages. Nu worden deze met elkaar verweven en leren we de hoofdpersonen beter kennen met alle nukken en onderlinge relaties. Het zijn nogal veel personen die allen een of meer bijnamen hebben. Dit maakt dat ik voor het eerst in mijn recensie-loopbaan met een notitieblaadje & pen in de buurt aan het lezen ben. Of het genre nu science fiction of Fantasy is, toch zou deze strijd in de toekomst gevoerd kunnen worden. De ruimteschepen, de gebruikte technlogie, de golven van vernietiging als de pest en de Nacht van de Rat, is niet een zo-heel-ver-van-mijn-bed-show.

Cassie Sullivan’s vader is gedood door Vosch, de commandant van kamp Askuil. Samen met haar broertje Sam en de paar andere overlevenden proberen ze uit zijn handen te blijven. Ze verblijven in een leegstaand hotel maar moeten eigenlijk voor de volgende golf van verderf komt verplaatsen naar een veiligere plek. Ze zijn onderling verdeeld over Evan Walker en voeren alvast wat verkenningen op de route uit. Blijkt dat de tegenpartij kleine kinderen inzet als menselijke bom en niemand te vertrouwen is. Het komt tot een confrontatie, zou Evan Walker daarbij zijn? Is de strijd nu gestreden? Voor de fans is er goed nieuws: het boek heeft een open einde, dus … wordt vervolgd!

‘De oneindige zee’ van Rick Yancey, Uitgeverij A.W. Bruna, april 2015.

/Lmcmr",1
"De schoonheidslijn, de roman waarmee Alan Hollinghurst de Man Booker Prize 2004 won, is een prachtige roman over een door schoonheid geobsedeerde twintiger.
Aan het begin van de jaren tachtig neemt Nick Guest, een letterenstudent die zijn proefschrift schrijft over het werk van de Amerikaanse schrijver Henry James, zijn intrek in het ouderlijk huis van zijn beste vriend Toby Felden. Toby's vader is een vooraanstaand politicus en een rijzende ster in de partij van premier Thatcher. Nick komt daardoor in aanraking met de weelde van de Feddens en met macht en roem. Op een feest danst hij, onder invloed van drank en cocaïne, zelfs met de premier. Intussen leert Nick ook de liefde kennen, en juist daardoor komt zijn verblijf bij de Feddens onder druk te staan.

Het boek schetst op fijnzinnige wijze de ontnuchterende ontwikkeling van de jonge homoseksueel Nick Guest en portretteert de Britse upper class tijdens de Thatcheriaanse jaren tachtig. Hollinghurst beschouwt zichzelf dan ook niet als een moralist. Hoewel de idylle van de net aan Oxford afgestudeerde en bij de rijke familie Fedden inwonende Nick uiteindelijk uitmondt in een heuse deconfiture, waarbij overspel, fraude, ziekte en recessie hoogtij vieren, leidt dit niet tot ondubbelzinnige conclusies omtrent de schuldvraag. In de schijnwereld van dineetjes, soireetjes, liefdeloze seks en ongebreidelde cokeconsumptie van De Schoonheidslijn triomfeert de dubbelzinnigheid. De conversatie is van ironie doordrenkt; elke uitspraak, elke blik heeft een dubbele bodem De dubbelhartigheid die de communicatie tussen de personages kenmerkt uit zich ook in het veelvuldige gegrijns en gefrons dat ten beste wordt gegeven.

De sfeer- en karaktertekening in De schoonheidslijn getuigt van verbluffende overtuigingskracht. Van de zelfingenomen, eerzuchtige nouveau riche Gerald Fedden en zijn manische en verveelde dochter Catherine tot en met de ijzige, aan coke en porno verslaafde miljonairszoon Wani Ouradi en de IJzeren Dame herself ('onhandigheid omgezet in macht'): het zijn stuk voor stuk levensechte en tegelijk tot de verbeelding sprekende personages, ieder met zijn eigen idioom en handelingspatroon.

De beschrijvingen waaieren alinea’s lang uit, zodat de vergelijking met Henry James (bekend van Portrait of a lady, 1881), of zelfs Louis Couperus (bijvoorbeeld de standsbewuste zedenroman Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan) goed te maken zijn. De schoonheidslijn kan met recht een moderne zedenroman genoemd worden, zeker als de barsten zich beginnen af te tekenen in de relatie tussen Nick en zijn geadopteerde familie.",1
"Voor mij ligt een jeugdroman, geschikt voor middelbare scholieren en ouder. Een debuut van een jonge schrijfster, die schrijfster blijkt ook nog eens erg veelzijdig te zijn. Liza Sips schrijft colums, blogs en is bekend van Goede Tijden Slechte Tijden. De serie en deze actrice heb ik nooit gevolgd, maar in het persbericht lees ik dat het verhaal is gebaseerd op haar eigen ervaringen als GTST-ster.

Pippa zit op de havo en ze werkt hard aan haar acteer-carriere. Ze volgt lessen en zit op een middelbare school die meewerkt wanneer leerlingen een auditie moeten doen tijdens schooltijd. Net als alle andere 16 jarigen heeft ze ook vriendinnen, haar nicht Jasmijn is haar beste vriendin. Ze zitten samen in de klas. Op vrijdagmiddag gaan de leerlingen uit school iets drinken bij Toppels. Pippa steekt niet genoeg tijd in haar schoolwerk, het loopt zelfs zover op dat ze straf krijgt en de komende drie maanden niet mee mag doen aan het programma van school. Net wanneer ze auditie mag gaan doen bij Liefde & Verraad, haar favoriete soap. Gelukkig neemt haar moeder het voor haar op en ze krijgt toch toestemming. Tijdens haar auditierondes ontmoet ze Mees, de acteur waar ze al een tijd over droomt. Een vonk slaat over en ze wordt uiteindelijk in dienst genomen als actrice bij deze soap. Ze deelt samen met Blair, haar tegenspeelster en dochter van de zenderbaas, een kleedkamer. Blair is jaloers op Pippa en werkt haar in alles tegen. Blair verstopt zelf haar schoolboeken vlak voor een tentamen. Mees lijkt steeds meer en meer aandacht aan Pippa te schenken, hij komt zelfs naar haar diploma-uitreiking. Pippa ziet haar vrienden nauwelijks meer. Het lijkt wel of ze elkaar niet meer begrijpen. Over het lelijke gedrag van Blair kan ze al helemaal met niemand praten, want de bladen berichten steeds over een relatie tussen Blair en Mees, die ontkend noch bevestigd wordt en over de vriendschap tussen Blair en Pippa als BFF’s. Al met al loopt de situatie erg hoog op en komt in Brussel, tijdens een teamuitje, tot een climax tussen Blair, Mees en Pippa. Er wordt kant gekozen, maar wie kiest er voor wie?

Het boek, de jeugdroman leest vlot weg. Het lijkt wel waargebeurd, maar zou ook goed fictie kunnen zijn. Ik leef echt mee met Pippa en steek ook iets op van het leven als acteur, zo achter de schermen. Het boek sluit af met een verrassende wending en laat zeker ruimte over voor een vervolg. Ik ben zeker benieuwd naar het verloop van de carriere van Pippa, maar ook van Liza Sips zo onderhand.

Soapsop van Liza Sips, januari 2015 Uitgeverij de Fontein.

/Lmcmr",1
"“Ik dacht dat ik er zo mijn redenen voor had, maar dat bleken achteraf geen goede redenen te zijn. Want je moet nooit het contact verliezen met mensen in je leven die belangrijk voor je horen te zijn. Daar bestaat geen enkel excuus voor.”

Sommige verhalen blijven hangen vanwege hun stilistische pracht. Andere verhalen blijven verdwijnen niet vanwege hun boeiende thematiek. En sommige verhalen… tjah, die verdwijnen gewoon niet. De appeltaart van hoop van Sarah Moore Fitzgerald bevat geen grote weltschmertz, geen overkill aan details en geen stilistische wonderen. Het verhaal blijft hangen vanwege zijn eenvoud en emotionele aantrekkingskracht. Gewoon omdat het zó mooi is.

“En zo kwam het dat iedereen het onaanvaardbare begon te accepteren.” Moore Fitzgerald begint haar verhaal met de terugkomst van Meg. Meg zit bij de herdenkingsdienst van haar beste vriend Oscar. Wanneer opgeroepen wordt dat Oscars beste vriendin naar voren zal komen, is ze verbaasd: ze weet van niets. Echter, dan staat Paloma op en stort Megs wereld in.

Vervolgens neemt de auteur ons mee terug in de tijd. Meg en Oscar zijn onafscheidelijk wanneer Meg hoort dat haar ouders willen emigreren. Er zit niets anders op dan Oscar verlaten. Met de belofte dat ze elkaar zullen schrijven vertrekt Meg. Vrijwel direct komt Paloma in beeld, het meisje dat Megs huis huurt. Zij legt contact met Oscar en brengt daarmee het contact tussen Meg en Oscar in gevaar.

De appeltaart van hoop kenmerkt zich door beeldend taalgebruik. Niet zelden gebruikt Moore Fitzgerald prachtige vergelijkingen om haar verhaal kracht bij te zetten: “Een wagonlading aan nieuwe inzichten was in mij gaan woekeren als onkruid dat me dreigde te verstikken.” Daarbij doet de compositie wonderen. Niet alleen speelt de auteur op functionele wijze met de tijd, waardoor ze de lezers informatievoorsprong geeft, ook wisselt ze op de juiste momenten van personages. Zowel Meg als Oscar mag vertellen over de gebeurtenissen, waarbij de gedachten en gevoelens bijzonder goed uitgewerkt zijn. Moore Fitzgerald weet in veel zinnen impliciet en expliciet emoties te verwerken, waardoor ze de lezer meetrekt in het verhaal: “Mijn fiets en ik vlogen de pier af, en samen vielen we in zee… de koude, enorme zee die er niet om maalt of levende jongens zich in zijn wateren storten of niet.”

Meg en Oscar vertellen over hun leven in de tijd dat ze van elkaar gescheiden waren. Door de uitgebreide beschrijvingen maakt Moore Fitzgerald van beide protagonisten échte personages; mensen van vlees en bloed. Zowel Meg als Oscar toont verdriet, verliefdheid, vreugde en angst: menselijke eigenschappen. Daarbij zijn diverse gedachten en gevoelens realistisch. De typering van beide personages komt zo goed uit de verf.
Paloma heeft in het geheel wel een wat voorspelbare rol. Vanaf het moment dat deze jonge vrouw in beeld komt, krijg je als lezer argwaan. Helaas blijkt dat – ook in het boek van Moore Fitzgerald – het omzeilen van voorspelbaarheden moeilijk lijkt: Paloma vormt hier een schoolvoorbeeld. Jammer.

Toch doet Paloma niet écht afbreuk aan De appeltaart van hoop. De stilistische geslaagdheid van het verhaal, de goede uitwerking van de andere personages en de boeiende, realistische thematiek zorgen ervoor dat het boek een succes is.

Moore Fitzgerald neemt je mee in een emotionele achtbaan waar humor, verdriet, liefde en angst besproken worden; aan de hand van diverse actuele, belangrijke thema’s. Dat alles combineert ze met prachtige formuleringen die de typische Paloma snel doen vergeten. “Als ik één ding heb geleerd over vrede, dan is het wel dat die niet altijd even goed is. Vrede kan broos zijn, en lelijk en verkeerd. Een vrede die is gebaseerd op leugens is helemaal geen goede vrede.”",1
"Dit tweede deel van de Millenium reeks is weer een topper. Het boek leest heerlijk weg en het karakter van Salander wordt nog verder uitgediept, waardoor duidelijk wordt waarom ze dingen doet of denkt en dat geeft het verhaal extra diepgang. De ontknoping van het verhaal is super spannend en verrassend. Kortom: een pracht boek.",1
"Verloren illusies speelt in de jaren 1820-1821 in het provinciestadje Angoulême. De roman gaat over twee boezemvrienden, elk op hun eigen manier dichterlijke naturen. Lucien Chardon droomt van een literaire carrière, tracht met verheven gedachten de banaliteit van zijn eenvoudige afkomst te verdringen en schrijft gedichten. Zijn zielsverwant David Séchard heeft de drukkerij van zijn vader heeft overgenomen en hoopt op aanzien en rijkdom. David zoekt koortsachtig naar wat hem fortuin moet brengen: een procedé om goedkoop papier te vervaardigen, opdat boeken en ander drukwerk binnen de vermogens van eenieder komt te liggen.
Lucien is een onverbeterlijke Casanova. Hypocrisie en bedrog zijn hem niet vreemd, maar tegelijkertijd vertedert hij ook, juist omdat het hem aan ieder moreel besef lijkt te ontbreken. Balzac zet hem neer als een mooie jongen die de wereld naar zijn hand zet en eigenlijk liefde levert zoals hij dagbladstukjes schrijft, op de automatische piloot.

De ironie van deze verpletterend sarcastische roman is dat de ene vriend zich diep in de schulden steekt om papier te maken ter verspreiding van de waarheid, terwijl de ander weet wat voor veile nonsens er in de kranten staan. Hij heeft ze immers zelf geschreven.

Balzac schets ook de literaire wereld tijdens de Restauratie. Jong talent dat staat te trappelen om te worden uitgegeven, uitgevers die een manuscript becommentariëren zonder het te hebben gelezen, recensenten die het één vinden en het ander schrijven, of die een boek afkraken uit louter machtswellust, vriendjes die elkaar ophemelen, vijanden die elkaar te vuur en te zwaard bestrijden. Kortom: literatuur is keiharde handel. Balzac mag ons dan herhaaldelijk voorhouden dat eerlijkheid het langst duurt, maar met zijn bijtende satire bewijst hij voortdurend het tegendeel. In dat opzicht lijkt er in twee eeuwen overigens weinig veranderd .

Verloren illusies is naar hedendaagse normen vaak langdradig. Maar: nergens echt slap. Het talent van Balzac om figuren van vlees en bloed te scheppen is immers even alzijdig als dat van Dickens.",1
Deel 2 van de serie van de Jackie van Laren. Via Duingras leer je de personen kennen en dat gaat het boek verder in Stormwind erg leuke en je zit er gelijk in. Had moeite mee om te gaan slapen en het boek weg te leggen. In Stormwind gaan we verder met het leven van Axel en Wende en Vincent. Ben geen voorstander van een boek in de Ik vorm te lezen maar door deze beide boeken ben ik het wel gaan waarderen. Het blijft boeiend...Jammer dat deel 3 en 4 nog niet uit zijn....,1
"Vanaf de eerste zin zit je meteen in het verhaal. Zoals meer mensen zeggen vind ik de cover niet echt pakkend en in een boekhandel zou ik hem niet zo gauw oppakken. Dus ik ben blij dat ik door de leesclub dit boek en de auteur heb leren kennen. Fiona Davis heeft een fijne schrijfstijl en de perspectiefwisselingen zijn prettig om te lezen.
Het verhaal speelt zich gedeeltelijk af in de jaren 50 en 2016. Het gaat over twee vrouwen. Darby was vroeger een plattelandsmeisje die de wereld ontdekte in de grote, onbekende stad. Door tegenslagen ontwikkelde ze zich tot een volwassen en zelfstandige vrouw die ze tot op heden is. En Rose, voormalig tv-ster, probeert haar leven weer op te pakken nadat ze bij een schandaal betrokken is geweest en eveneens gedumpt is door haar vriend. De karakters van de twee vrouwen vond ik veel op elkaar lijken, ook al weet ik niet of dit bewust of onbewust gedaan is. Het is niet alleen een romantisch, vermakelijk verhaal maar er zit ook een tikkeltje spanning in en daardoor heb ik zeer genoten van dit boek. Vier sterren van mij voor ‘De meisjes in Manhattan’.",1
"Lucas is al best lang samen met zijn vrouw Isabelle en werkzaam als rechter. Tijdens een zitting gaat hij plotseling weg en rijdt hij op de automatische piloot naar een brug waar vaker mensen vanaf springen. Terwijl hij daar staat, ziet hij een huis te koop staan en beslist hij om daar te gaan wonen.
Hij neemt onbetaald verlof op en voelt de drang om wat te betekenen voor en in de maatschappij. Hij beseft dat hij hoopte als rechter wat te kunnen bijdragen, maar de werkelijkheid is dat zijn beroep niet zo is ingericht. De wettelijke kaders bieden hem die mogelijkheid niet.

Zijn vrouw is vooral gericht op zichzelf en kan zich niet inleven in andermans gevoelens. Dit maakt dat Lucas zich eigenlijk nooit echt gehoord voelt en dit besef roept ook weer herinneringen aan een naar verleden op.

Het boek is toegankelijk geschreven en de thematiek is zeer herkenbaar in de hedendaagse samenleving. De dialogen tussen de personages en de gedachten van Lucas maken dat je echt met hem meeleeft en hoopt dat hij luistert naar zijn gevoel en niet door zijn verstand. Heel herkenbaar dat iedereen op zoek is naar waardering en bevestiging, hoe verschillend mensen ook zijn.
Ieders toekomst is onzeker, maar laat je niet leiden door angst ten koste van jezelf: een aanrader!",1
"Natalie Koch is geboren in 1966 in Eindhoven, maar heeft haar jonge leven in vele andere landen doorgebracht. In 2006 verscheen haar eerste boek ‘Streken’ en in 2011 kwam het eerste deel van de trilogie van de Verboden Universiteit uit, getiteld De erfenis van Richard Grenville. Volg haar via haar website http://natalie-koch.blogspot.nl/

De omslag is gemaakt door Marlies Visser, ook geboren in 1966. Zij is de bedenkster, ontwerpster en schrijfster van o.a. de prinsessenboeken. http://www.deprinsessen.nl/de-schrijfster/

De hoofdpersoon van het verhaal is de 19-jarige Alexa Westerhof. Zij mag een semester studeren aan een kleine Londense universiteit, Carnforth Park University. Ze heeft geen idee waarom juist zij deze uitnodiging krijgt, maar reist toch af naar Engeland. Mede om weg te komen van de bemoeizucht van haar moeder. Haar vader heeft ze nooit gekend en dit is altijd een lege plek in haar hart gebleven.

'Even was ze bang dat ze zichzelf zou verliezen en er een heel andere Alexa in Londen zou aankomen, een Alexa die zij ook niet kende.'

Op de universiteit komt ze er al snel achter dat het geen gewone universiteit is. Er is een Verborgen Universiteit, die is verweven met het bestaande gebouw. En het blijkt dat hier mensen zijn die haar vader kennen! Ze wordt steeds nieuwsgieriger en merkt dat haar vader Richard Grenville haar een erfenis heeft nagelaten: ze is een Maga. Tijdens haar studie taal- en letterkunde alsmede haar studie in magie ontwikkelt Alexa zich samen met haar vrienden (magisch en non-magisch) en leert veel over haar verleden en hoe ze een richting kan geven aan haar toekomst.

Dit eerste deel van een trilogie over de Verborgen Universiteit of Untraceable University is prachtig geschreven. Niet zo verwonderlijk gezien de muzikale en creatieve achtergrond van de schrijfster. Je kunt nog net niet de muziek van het verhaal horen. Een mooi coming of age verhaal over het opgroeien zonder vader, de ontwikkeling van vriendschappen, de dilemma’s tussen de magische en non-magische wereld, het leren vertrouwen van jezelf en anderen en het nemen van moeilijke beslissingen.

De magische wereld en de onze zijn zo mooi verweven dat het net lijkt alsof je er zo binnen kunt stappen. Over alle personages is goed nagedacht en ze hebben allemaal een rol die onmisbaar is in het verhaal. Het is een driedimensionaal verhaal waarin je wordt meegezogen in het prachtige Londen met zijn steegjes, obscure winkeltjes en barretjes waar je liever niet naar binnen zou gaan.

Dit verhaal is een mooie inleiding voor het 2e en 3e deel van de trilogie die reeds zijn verschenen. Wil je weten hoe het verder gaat? Lees dan ook deel 2: Het Levende Labyrinth en deel 3: De stad van de Alchemist. Beide zijn als papieren versie en als e-book te koop.",1
"Collectie kostelijke columns, ditmaal rijkelijk voorzien van illustraties. Of dat iets toevoegt aan de tekst? Nou en of! Heerlijk kijk- en leesboek.",1
"De Vlaamse nieuwbakken auteur Joost Devriesere (1972) is tevens journalist, alsook de trotse eigenaar van een “rusteloos hoofd vol zwarte humor”. Hij debuteert met zijn roman ‘Pest’, opgedragen aan zijn vader zaliger. Deze lezer ontving een mysterieuze brief, enkele weken vooraleer het boek verscheen. Een persoonlijke boodschap van een nieuwsgierige burger, met de hand geschreven. Hij ondertekende zijn brief met de cijfers ‘16-5-19-20’, volgens de letters van ons alfabet moest dat dan ‘Pest’ zijn. Een originele insteek en tevens een pittige trigger om uit te kijken naar wat zou volgen.

De nabije toekomst. Wereldwijd vallen bijna alle mensen plots in slaap. Wat gebeurt er toch? Alles valt stil, of toch bijna. Een select groepje inwoners van de Vlaamse provinciestad Pest (zeg maar Kortrijk) ontspringt de slaapdans. De wakkere burgers zien hun kans schoon om eindelijk eens te kunnen doen wat ze zelf willen. Zonder enige controle of reactie van buitenaf. Dat dit niet zonder gevolgen gaat blijven, is zonneklaar. Of toch niet?

Een roman waarin alle losstaande ontmoetingen met wakkere mensen worden ondergebracht in een boek. Of noemt men het bij voorkeur een verhalenalbum, opgebouwd rond hetzelfde topic?
“Zijn sowieso al wankele relatie met de Messias liep een nieuwe deuk op toen hij vernam dat verschillende mijnheren pastoors, bisschoppen en andere mannen van de Heer zich jarenlang aan jonge jongens hadden vergrepen. Stijn, die op een warme lentedag in 1984 het heilige vormsel had ontvangen van een monseigneur die later argeloos zou toegeven dat hij een ‘relatietje’ met zijn neef had gehad, verloor zijn laatste sprankeltje geloof in een god en de mensen die hem op aarde vertegenwoordigden.”

Bovenstaande quote uit het boek spreekt boekdelen en is tevens representatief voor dit debuut. De Vlamingen onder de lezers herkennen de monseigneur in kwestie meteen. Trouwens, het blijft niet uitsluitend bij deze ‘heilige’ man. En Stijn dan? Die opteert dan maar voor een sekte.

Joost Devriesere spaart in ‘Pest’ niets of niemand. Belangrijke onderwerpen snijdt de auteur aan met een vlijmscherp mes: het geloof, machtswellust, politiek, de dood (ook moord), rassenhaat… Een mooi aantal zwaar beladen thema’s, uit het leven gegrepen. Hard en donker is het allemaal wel, het wordt toch luchtig en frivool, ook op een spannende wijze neergeschreven. Intelligent opgevuld ook, met flitsen over muziek, film en literatuur.
Waarschuwing: om echt te begrijpen waarom niet iedereen in slaap is gevallen, moet je voortdurend bijzonder alert blijven tijdens het lezen.
‘Pest’ is een verrassende mix van non-fictie, sciencefiction, dystopie, thriller en roman. Devriesere kleurt flink buiten de traditionele lijntjes. Top, leve de vernieuwing!",1
"Warrior Cats is een serie, geschreven voor kinderen vanaf ca 9 jaar, maar ook veel gelezen door volwassenen. Het is geschreven door Erin Hunter, een Amerikaans-Brits schrijverscollectief die ook verantwoordelijk zijn voor boekenseries als Bravelands, Seekers en Survivor Dogs.
Warrior Cats is de meest populaire serie, die bestaat uit 6 losse series van 6 boeken. In het Nederlands zijn we nu bij serie 4, maar gezien de populariteit van de serie zullen ze wel doorgaan met vertalen. In het Engels zijn er al meerdere novelles, maar in het Nederlands is Wolksters Reis de eerste novelle.
Wolksters Reis is een los te lezen mini avontuur. Leuk als eerste kennismaking, maar zeker ook een aanrader voor de fans van Warrior Cats.
Ik ben dit boek gaan lezen omdat mijn dochter van 10 verslaafd is aan Warrior Cats. Na Harry Potter dacht ik dat ze nooit wat anders meer zou willen lezen. Tot ze Warrior Cats ontdekte. Nu wilde ik zelf wel eens weten waar deze boeken over gaan.
Elk boek heeft een prachtige voorkant met een kat. Voor in elk boek staan de namen en uiterlijke beschrijvingen van de katten die je in dat boek tegen komt.
Er zijn meerdere clans in de Warrior Cats boeken. Elke clan heeft eenzelfde opbouw. Er is een leider, waarvan de naam eindigt op Ster. Een commandant, een medicijnkat, krijgers en leerlingen, moederkatten met kittens en de oudsten. Elke clan heeft zijn eigen kracht, iets waar ze bijzonder goed in zijn.
Wolksters Reis gaat over de HemelClan, waarvan Wolkster de leider is. Zij wonen met de andere kattenclans in het bos, elk in hun eigen territorium. Het leven van de hemelclan is goed, zo aan de rand van het bos. De leerlingen doen erg hun best, de krijgers hebben er plezier in hen op te leiden. Er is een nest kittens en ook Wolkster zal binnenkort vader worden. Maar dan slaat het noodlot toe….Er is steeds minder prooi en de Clan lijdt honger. Hoe kan dit, hoe kan Wolkster zijn clan helpen. Al gauw blijkt de oorzaak te liggen bij de tweebenen en hun machines, daar kan de Clan niet tegen op. Ze verliezen langzaam steeds een stukje meer van hun territorium. Dit boek omschrijft een lange figuurlijke reis met mooie, ontroerende, kwaadmakende en verdrietige momenten. Waar zal Wolksters Reis hem naar toe brengen…
Ik vond de emoties en de familiebanden mooi beschreven. Ook de onderlinge strijd tussen en binnen de clans was mooi, soms botsen meningen.
De daadwerkelijke strijd en ruzie trokken me wat minder, net als de wij tegen zij tussen de clans. Ik vind de karakters van de katten minder diepgang hebben dan bij Bravelands. Ook kijk je steeds maar vanuit één persoon, hoewel dat bij de boeken misschien anders is, omdat die dikker zijn. In Bravelands bekijk je het verhaal steeds vanuit een ander dier.
Al met al was het een mooi verhaal, maar ik ben niet geneigd de rest van de serie te lezen, zoals mijn dochter.
Mijn dochter houdt van deze boeken omdat ze over katten gaan en je leert zo kattengedrag. Zij vindt het leuk dat de leiders Ster heten en zij heet Sterre dus kan ze ook een leider zijn. Want poezen en katers zijn gelijk in de Clan en kunnen alle dingen zijn, ook leider. De strijd en het vechten vindt ze wel stoer. De boeken zijn spannend maar gaan ook over liefde en familie.",1
"Het is een boek dat je direct meeneemt in het verhaal van een schijnbaar alledaagse familie waar verhoudingen, gevoelens, verwachtingen en gebeurtenissen herkenbaar zijn maar ook anders. Humor, liefde en haat, jaloezie, alles vind je terug in dit boek. Halverwege komt inspecteur Barbarotti. Een man van vlees en bloed, je leert ook hem goed kennen, aangenaam, aantrekkelijk bij de vrouwen, rustig en nieuwsgierig. Met hetzelfde verlangen als de familie uit het eerste deel: laat me los komen van de familiaire verplichtingen. Het is prachtig geschreven, herkenbaar en ook bijzonder. Spannend, je wilt weten hoe het verder gaat. Het zet je aan het denken. Een fantastisch boek.",1
een hele spannende thriller. vanaf het begin wil je niet meer stoppen met lezen. ik heb meteen een ander boek van deze schrijfster bij de bibliotheek aangevraagt.,1
"Cassandra Mortmain (17) woont met haar vader, die ooit één succesvol boek schreef maar sindsdien geen pen meer op papier heeft gezet, haar artistieke stiefmoeder, haar verbitterde oudere zus Rose (21), haar jongere broer Thomas (15) en de knappe Stephen (18), de zoon van hun overleden dienstbode, in een vervallen kasteel. Ze hebben geen inkomsten meer, al hun goede huisraad is al verkocht, en de enige oplossing die ze kunnen bedenken is dat Rose een rijke man moet trouwen. Maar dan moet die er wel zijn.
Dan krijgen ze nieuwe buren: rijke, jonge Amerikaanse broers en hun moeder… Die nieuwe buren zetten hun leven voorgoed op zijn kop!

Je leest alle gebeurtenissen in de drie dagboeken van Cassandra, die ze bijhoudt om te leren een roman te schrijven en om haar snelschrift te oefenen. Haar observaties zijn oprecht, zitten vol droge humor en schetsen een levendig beeld van de omgeving, het kasteel en de bewoners. Je krijgt echt het gevoel dat je erbij bent en alles meebeleeft. Ook haar prille verliefdheid…
Het verhaal is erg tijdloos, je hebt helemaal niet het gevoel dat je een verhaal uit de jaren ’40/’50 aan het lezen bent (compliment ook voor de vertaler!).

Wat heb ik genietend zitten lezen! Ik vind het zo’n heerlijk verhaal. Ik ben ook wel erg nieuwsgierig geraakt naar de verfilming, dus die ga ik zeker bekijken binnenkort. Dank je wel Wilma dat je het zo goed ingeschat hebt, ik heb er weer een fijne leeservaring bij! Alleen dat bitterzoete einde hè…",1
"Schitterend boek. In een woord schitterend. Heb hem dan ook bijna in een ruk uitgelezen. Het is dat er andere dagelijkse verplichtingen waren die maakte dat ik het even opzij moest leggen.
Lizzy krijgt van haar opa op zijn sterfbed de opdracht bij hun familiebezit wat te halen. Lizzy gehoorzaamt haar opa en haalt wat hij vraagt. Als zij bij hem meld dat ze het heeft vraagt hij haar Gerechtigheid te doen.
Gerechtigheid? Ze begrijpt het niet helemaal. Tijdens het voorlezen van het testament gaat er een tipje van de sluier omhoog. Het familiebezit wordt nagelaten aan voor haar twee totaal onbekende. Lizzy bijt zich vast in de opdracht van haar grootvader. De onderste steen zal bovenkomen. Wat heeft het verleden, de tweede wereldoorlog met dit alles te maken? Welke keuzes heeft haar grootvader gemaakt? En wat voor invloed heeft dat tot op de huidige dag? Het mooiste aan dit boek vind ik de schuingedrukte stukken waarin de geschiedenis wordt beschreven wat samenhangt met het heden.",1
"Pretentieloos boekje over de eerste keer naar de speelzaal. Leuk om voor te lezen al is het wel lastig om niet in een singsong ritme te vervallen doordat elke 2de lijn een rijm is. Geen diepe boodschap, geen moeilijk gedoe, gewoon een beetje ontspanning. Kan wel dienen om de eerste schrik van de speelzaal (proberen) weg te nemen.
Met mooie, toepasselijke tekeningen.",1
"Drakenzieler is een serie van drie boeken, het eerste deel Spiegelgeest (april 2014) heb ik gelezen, gevolgd door deel twee sluimergeest (april 2016), en deel drie schemergeest (september 2016). Naast deze trilogie is Cocky van Dijk begonnen aan een volgende trilogie genaamd Drakenijs, waarvan het eerste deel, Kristallen hart reeds is verschenen (mei 2017). Deze boeken zijn uitgegeven door Zilverspoor.com.
Cocky van Dijk zit al haar hele leven met haar neus in de boeken. Dit leidde ertoe dat ze beheerder werd van MagicTales.nl, ze de manuscriptenwedstrijd met Luitingh Fantasy mede organiseerde en jureerde, bij de Fantastels heeft gejureerd en zelf is gaan schrijven. Diverse toneelwerken zijn bij toneeluitgeverij Vink uitgegeven en worden door heel het land opgevoerd.
Cocky van Dijk heeft een hele originele manier van schrijven. Ze schrijft alle losse flarden en ideeën op papiertjes en die doet ze in een ideeënbusje, voor inspiratie schudt ze deze leeg. De serie de drakenzieler is ontstaan uit een kortverhaal, de jury bij dat korte verhaal heeft geadviseerd een compleet boek hierover te gaan schrijven, bijzonder dus dat dit een complete trilogie is geworden.
Waar gaat het derde deel van deze trilogie over?
Nu Gille en de Kring verslagen lijken, likt de Drakenburcht zijn wonden. De doden worden begraven en iedereen, Fenna incluis, probeert een nieuw ritme te vinden.
Toch blijft de angst bestaan. De moeder is van slag, Fenna voelt zich niet lekker en Eames ziet zich genoodzaakt maatregelen te nemen die haar niet helemaal aanstaan.
Net als het lijkt dat alles onder controle is, gebeuren er vreemde dingen. Want hoe kan een lichaam van een jonge vrouw uit de catacomben verdwijnen? Wie was zij en bestaat er een verband tussen haar en Gille? Maar die is toch dood? Terwijl Fenna’s persoonlijke zorgen toenemen en zelfs de babydraakjes het moeten ontgelden, moet zij het opnemen tegen haar aartsvijand, in een ultiem treffen om de Drakenburcht te redden.

Wat vond ik van dit boek?
Ik ben eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld. De mensen die mijn recensies een beetje volgen, weten dat ik verliefd was op deel 1 van dit boek. Deze vond ik zo leuk dat ik hoge verwachtingen had van deel 2 (die tegenviel) en deel 3, die voor mij ook wat tegenviel.
Is het verhaal niet leuk? Jawel, maar gewoon niet zo goed als het eerste deel. Ik vind het allemaal wat vergezocht en ongeloofwaardig. En ga me beetje bij beetje irriteren aan Fenna. Leest het makkelijk weg, absoluut,… maar ik ben wel eerlijk als ik zeg dat ik het dunne boekje best duur vind, voor het verhaal dat teruggekomen is. Sorry Cocky.
Daar ik het wel een mooie afsluiting van de trilogie vind, geef ik het boek 3.5*
Ik lees wel het volgende boek Kristallen hart, maar eigenlijk meer daar ik het al had liggen, want had dit boek waarschijnlijk niet aangeschaft, na het lezen van dit derde deel.",1
"In dit deel worden de twijfels beschreven die Marrie ervaart. Het verdriet over dood en over de onuitgesproken gevoelens van dierbaren waren heel goed voelbaar.
We lezen over het personage Marrie zelf maar vooral over de gebeurtenissen die om haar heen plaatsvinden. Dat alles gebeurt op een ingetogen manier, helemaal passend in het tijdsbeeld.
De zorgen die men toendertijd had om een deugdelijk middel van bestaan op te bouwen zijn goed voelbaar in het tweede gedeelte. Om niet af te glijden in armoe en bijna alles te willen aanpakken om met het gezin te kunnen overleven.
Ook in deze uitgave is het duidelijk dat de auteur zich bijzonder goed geïnformeerd heeft en de lezer meeneemt op een avontuur in de tijd waar het voor vrouwen nog niet vanzelfsprekend was om een eigen mening te hebben.
We komen de eerste auto's tegen in dit verhaal, wat een heel nieuwe periode in Nederland inluidt. De mogelijkheden groeien voor de beroepsbevolking. Ook voor Lammert is dit het geval aangezien hij voor het beroep van kaasventer heeft gekozen. De inwoners uit Huizen waren liever eigen baas en een grens diende alleen maar om overgestoken te worden. Ze zagen hun afzetgebied steeds meer groeien.
Door het boeiende verhaal over de gebruiken en de cultuur van deze periode lees je over de soms wat vreemde woorden heen. Deze worden achter in het boek verklaard in een verklarende woordenlijst, maar meestal is het niet nodig om daar in te kijken omdat de betekenis tijdens het lezen duidelijk is geworden.
Een mooie toevoeging is het nawoord dat handelt over kaas en kaasventers, met name de Duitse kruiers. Deze ter zake doende informatie wordt hier op een prettige manier aangeboden door Janine.
Deze bundel heb ik graag gelezen en kan ik waarderen met 4/5 sterren.",1
"Dit korte verhaal is de eerste van een serie Splinters die vanaf januari 2016 elke maand bij Quasis uit zal komen.

Ik vind het verhaal mooi geschreven, echter is de tijd waarin het speelt een beetje een raadsel. Gezien de lemen huizen in de stad en de brand en pest lijkt het een middeleeuwse setting. Daardoor verbaasde ik me wel over het bestaan van een dierentuin, maar naderhand zag ik dat er bij vorsten in die tijd menagerieën waren en dat zoiets dus wel kan. Alleen zou ik het dan geen dierentuin hebben genoemd. Een goed verhaal met een verrassend leuk eind en knap dat er in zo'n kort verhaal toch veel verteld kan worden en dat het ook aangrijpend is.",1
"Nijntje op de fiets door Dick Bruna

Nijntje op de fiets, ooit las ik dat wel al eens. Op klein formaat wel te verstaan. Want dat is nu nieuw: het is een extra grote uitgave. Dat zorgt er voor dat dit toffe, mooie verhaal nog beter tot zijn recht komt. Want fietsen is gewoon geweldig en dat mag (moet) iedereen weten!

Het is een typisch Nijntje-boek, met vooraan plaats om je eigen naam te schrijven bijvoorbeeld. Alles is hetzelfde maar toch is het anders. Omdat het zo groot is maakt het nog meer indruk. Deze klassieker (al bijna net zo oud als ik) is altijd al één van mijn favorieten geweest en is dat nu nog meer.
Want meer (lees groter) is in dit geval echt nog beter. De eendjes zijn liever, de koekjes lekkerder, de bomen groter, en de tranen zijn nog meer verdriet. Maar de vreugde van het racen is nog intenser.

Nijntje-boeken hebben de gave om woord en beeld mooi samen te laten komen. Geen letter, noch lijn staat er te veel. De opvoedkundige lessen (fiets schoon maken) voelen niet moraliserend aan maar geven gewoon een fijn warm gevoel. Nijntje weet hoe het moet. Dick Bruna wist dat ook. Mooi!",1
een heerlijk Vlaams boek om in te verdwalen. Hier en daar wat vraagtekens maar dat maakt het juist zo goed om te lezen. Je blijft als lezer alert,1
"Kader Abdolah is op 2 juni 2015 door o.a. 11.11.11 en Oxfam uitgenodigd in De Roma in Antwerpen, om in een ""Alleen Elvis blijft bestaan""-concept (Canvas-programma) aan de hand van filmpjes en anekdotes meer over zichzelf en zijn werk te vertellen. Zijn nieuwste boek ""Papegaai vloog over de Ijssel"" waarin hij het heeft over 25 jaar immegratie en integratie in Nederland, zal uiteraard uitgebreid aan bod komen. En dat deze man kan vertellen, staat als een paal boven water. Zijn ""Het huis van de moskee"" werd in 2008 uitgeroepen tot tweede beste Nederlandstalige boek, want als Iraans schrijver, schrijft hij inderdaad in het Nederlands, een taal die hij pas 17 jaar vóór hij dit boek schreef (2005), leerde kennen na zijn vlucht naar Nederland voor het regime van Ayatollah Khomeini.
Het boek vertelt over de familie van tapijtverkoper Aga Djan, het hoofd van de bazar. Zij wonen in het huis naast de moskee. Al achthonderd jaar heeft de familie van Aga Djan een centrale positie in de stad. Al zolang ze er wonen brengen ze de geestelijk leider van de moskee voort. Maar als er een radicale stroming onder de ayatollahs ontstaat en Khomeini in Parijs een omwenteling voorbereidt, komt de Iraanse samenleving zoals Aga Djan die kent onder druk te staan. Vrienden worden vijanden. Liefde wordt haat. De Sjah van Perzië wordt afgezet en ayatollah Khomeini grijpt de macht. Dit boek is een verhaal van een familie en een land tijdens politieke en religieuze omwentelingen. Kader Abdolah is een rasverteller. Enkele jaren geleden hoorde ik hem voor het eerst 'live' bezig in het Zuiderpershuis in Antwerpen, en ik was direct verkocht. Hij straalt het woord 'beminnelijkheid' gewoon uit en vertelt honderduit over zijn geboorteland vooraleer het in een straatje van steeds oplopend extremisme terecht kwam. Voor wie meer over het Perzië en het Iran van vroeger wil leren kennen, zijn zijn boeken echte aanraders. Dit boek wordt direct één van mijn favorieten!",1
het enige boek dat ik in een dag uitgelezen heb tijdens een vakantie. wat een prachtig boek; ik kon niet meer stoppen. destijds geleend van een vriendin en jaren later zat het nog in mijn hoofd en heb ik het zelf nog aangeschaft. ik ga het binnenkort nogmaals lezen. het is spannend en leest als een trein. je wilt alleen maar weten hoe het nou verder gaat....,1
"Meerduidig

Om meteen maar met de deur in te huis vallen: dit is geen eenduidig boek, wel een zeer onderhoudende roman over twee wetenschappers die elk op hun manier de wereld opmeten. Het onderhoudende zit in de humor die Daniël Kehlmann gebruikt en de lezer regelmatig een glimlach ontlokt, het meerduidige wordt veroorzaakt door fictie en non-fictie die door elkaar heenlopen en de hoeveelheid onderwerpen die de auteur behandelt.

Twee geleerden

De twee geleerden die de basis vormen van het verhaal zijn Alexander von Humboldt en Carl Friedrich Gauß. Beide heren zijn qua karakter totaal verschillend en dit geeft de auteur meteen de mogelijkheid hiermee te spelen, waardoor hun avonturen zich op meerdere niveaus onderscheiden. Wanneer we de twee vergelijken is Gauß de sombere en Humboldt de optimist. De twee citaten hieronder geven de toon aan, zodat het duidelijk is hoe meesterlijk Kehlmann het geniale duo een plaats geeft in z'n roman:

'Humboldt werd altijd van verheven gevoelens vervuld wanneer iets gemeten werd; dit keer was hij dronken van enthousiasme. Door de opwinding kon hij een paar nachten niet slapen.'

'Men had hem de wereld in gestuurd met een verstand dat bijna al het menselijke onmogelijk maakte, in een tijd dat elke onderneming nog moeilijk, inspannend en smerig was. Men had zich over hem vrolijk willen maken.' (Gauß)

Historie

Om een beeld te geven van de tijd waarin het verhaal zich afspeelt gaan we terug naar het jaar 1828. De twee geleerden zullen elkaar ontmoeten in Berlijn waar het Congres van Duitse natuuronderzoekers zal plaatsvinden. Het boek begint hiermee niet chronologisch want ruim voor dit jaar hebben beide geleerden al heel wat wetenschappelijk werk gedaan en gepubliceerd. De verrichtingen van Humboldt en Gauß worden om en om weergegeven in aparte hoofdstukken, waarbij die van Humboldt langer zijn.
Tijdens het lezen worden talloze historische gebeurtenissen vermeld, waarvan het grootste gedeelte voorbijgaat aan Gauß, die geen flauw benul had dat er oorlog, Frankrijk tegen Pruissen 1806, was omdat hij al weken geen krant meer had gelezen. Hij houdt zich meer bezig met zijn plan een sterrenwacht te laten bouwen in Göttingen, dat nu helaas aan Frankrijk toebehoort.

Exotisch

Humboldt is de man van het avontuur. Aangestoken door illustere voorgangers als Georg Forster, die met Cook een reis om de wereld had gemaakt, wil ook hij reizen en ontdekken. Forster keek met melancholie terug op zijn avonturen, hij had teveel gezien. Hij adviseerde Humboldt naar de mijnbouwacademie in Freiburg te gaan en het binnenste van de aarde te bestuderen. Het neptunisme, een theorie van Werner, werd verdedigd door beide kerken en Johann Wolfgang Goethe. Later in het boek zal Humboldt deze theorie omverwerpen.
Humboldt reist af naar de Nieuwe Wereld om aldaar met zijn vele meegebrachte meetinstrumenten in de meest onherbergzame gebieden metingen te verrichten. Zijn metgezel was Aimé Bonpland, een militair arts en botanicus. De avonturen van dit tweetal zijn een verhaal apart, opgetrokken wenkbrauwen en wat humor maken deze hoofdstukjes onbetaalbaar.

'Pas dagen later kwam er weer een nederzetting in zicht. Een door het zwijgen idioot geworden missionaris begroette hen stotterend. De mensen waren naakt en bontgekleurd: sommige hadden jassen op hun lichaam geschilderd, andere uniformen die ze zelf nooit gezien konden hebben. Humboldts gezicht klaarde op toen hij vernam dat er op deze plek curare vervaardigd werd.’

Aards

Het leven van Gauß verliep minder exotisch, als zoon van een zwijgzame tuinman en een lieve analfabete moeder zocht hij zijn eigen weg. Hijzelf besefte dat iets aan hem zich onderscheidde van anderen:

'De meeste van zijn latere herinneringen draaiden om de traagheid. Lange tijd dacht hij dat de mensen toneelspeelden of een ritueel volgden dat hen dwong altijd pas na een korte pauze te spreken of te handelen. Soms kon hij zich aanpassen, andere keren was het niet uit te houden. Pas geleidelijk kwam hij erachter dat ze die pauzes nodig hadden. Maar waarom ging denken bij hen zo langzaam, zo log en zo moeizaam? Alsof gedachten door een machine geproduceerd werden die men eerst moest aanzetten en op gang moest brengen, alsof ze niet levend waren en zich vanzelf bewogen. Het viel hem op dat anderen zich ergerden wanneer hij geen pauzes inlaste. Hij deed zijn best maar vaak lukte het hem niet.'

De hoogbegaafde Gauß krijgt kans om zijn talenten te gebruiken. Zijn eerste hoogtepunt is een ballonvaart die hij mee mag maken. Deze buitengewone ervaring zet hem aan het denken over vliegen, het licht, de sterren, planeten die om een zon draaien, manen die om planeten draaien en het besef dat 'alle parallelle lijnen elkaar raakten'

Conclusie

Eerder dit jaar las ik 'Tijl' van dezelfde auteur. Ook in dat boek lopen fictie en non-fictie door elkaar, komen er wetenschappers aan het woord, spelen historie en filosofie een belangrijke rol en is de toon regelmatig licht humoristisch. Dat maakt dit boek herkenbaar en zorgt ervoor dat de boodschap die de auteur wil uitdragen niet direct af te leiden is uit de tekst. Ik denk dat hij wil aantonen dat het lot een belangrijke rol speelt in het leven. Humboldt heeft zo'n beetje negen levens, wanneer je ziet wat hij allemaal overleefd heeft en dan ook nog gevoeligheden als slavernij aankaart met gevaar voor eigen leven, kun je je inderdaad afvragen waarom de één wel en ander niet ongeschonden uit de strijd komt. Bij Gauß loopt alles even problematisch, in de liefde, met zijn kinderen en ook met zijn werk, steeds die mistroostigheid. Kortom, ik heb genoten van deze roman en denk dat niet iedereen dit 'volle' boek kan waarderen. Maar het kan geen kwaad om de proef op de som te nemen: meten is weten en Kehlmann heeft een bevlogen pen en tenslotte is er nog een mogelijke link met Thomas Mann:

'Toen ze weer wakker was had zij het portret van een grappige dwerg met getuite mond, in wie zij natuurlijk niet Frederik de Grote herkende, niet onverdienstelijk bont beschilderd. Nu Humboldt er eindelijk was, wilde zij het snel achter de rug hebben.'

De auteur is bewonderaar van Thomas Mann en deze zou zich (bron: Wikipedia)
Frederik de Grote voorstellen als een boosaardige dwerg.",1
"Een thriller van 93 blz. Helemaal iets anders dan we gewoon zijn van deze schrijver. Voor mij een geslaagde oefening. Om op zo weinig bladzijden toch een spannend verhaal te schrijven is niet gemakkelijk. Het voordeel voor de lezer is wel dat hij weinig of geen beschrijvingen krijgt waar sommige schrijvers zeer sterk in zijn.
Besluit: Een aanrader.",1
"Geweldige psychologische pageturner. Het verhaal van een vrouw die mishandeld is in een vorige relatie en probeert haar leven weer op te pakken. Het boek schakelt tussen fragmenten uit het verleden en heden. Meer en meer kom je te weten over haar relatie met Lee en hoe ze is gekomen tot haar obsessieve gedrag. En waarheen ze ook vlucht, zal Lee haar vinden of zit het allemaal in haar hoofd? Een aanrader!",1
"""There is no darkside of the moon really. Matter of fact it's all dark.""

""We live alone and die alone.""

Jessy Haider heeft op geheel eigenwijze manier afgerekend met de moordenaar van haar zoon. Nick was slechts veertien jaar en stierf een afschuwelijke dood. Nu de Kerst in zicht komt, de eerste Kerst zonder haar zoon en haar vader, mist ze haar geliefden meer dan ooit.

""Herinneringen. Nutteloze hersencellen die weigeren op te rotten.""

Eeuwige schuldgevoelens en nachtmerries houden haar uit haar slaap. Wat wist ze nou eigenlijk van haar zoon? Ze ging teveel op in haar werk, was er niet voor hem en kan de tijd nooit meer terug halen. Nick beheerst haar gedachten dag en nacht. Het enige wat haar op de been houdt is het voornemen af te rekenen met het kwaad.

""Ik wil je. Ik wil je hart. En meer. Liefs, BS.""

Jessy zoekt haar heil in whisky en coke om alles te vergeten en verdrijft de slapeloze nachten met het prepareren van dode beesten. Na wekenlange afwezigheid keert ze terug op het bureau, haar werk is haar leven en het enige wat ze nog heeft. Ze wordt een oude zaak van een peuter, die vorig jaar op mysterieuze wijze om het leven kwam, gezet en is vastbesloten dit tot op de bodem uit te zoeken.

""Watch your back.""

Terwijl Jessy hard aan de zaak werkt, duiken er overal lijken op. Hebben ze te maken met een psychopaat? Haider mist de aanknopingspunten en kan zich geen fouten meer permitteren, een nieuwe strijdbaarheid in haar ontwaakt. Lukt het Jessy om de moorden op te lossen?

""Daar waar liefde om de hoek komt kijken, gaan geheid slachtoffers vallen.""

De nachtmerrie is nog niet voorbij… Jessy krijgt een nieuwe undercover opdracht van het internationaal opererend elitekorps Saligia ,die haar raakt tot het diepste van haar ziel.

""Zien. Ziel. Het scheelt maar één letter.""

En dan doet Jessy een schokkende ontdekking…

De cover van Zielloos is geheel in stijl van de eerste twee delen, strak wit met een kort maar krachtige titel in hoofdletters erop gedrukt. De cover is lekker gruwelijk, een uitgerukt oog met een plasje bloed. Zowel de titel als de cover passen wederom perfect bij het verhaal. De omschrijving op de achterkant van het boek prikkelde mij weer gelijk om het vervolg te willen lezen, wat mij ook blij maakte was dat het verhaal zich in dit deel weer in een Nederlandse setting afspeelt.

Zielloos start met een terugblik naar het eerste en twee deel uit de serie en pikt daarna het verhaal weer op. Het boek bestaat uit 61 korte hoofdstukken geschreven vanuit meerdere perspectieven, voornamelijk vanuit Jessica Haider, Mère Agnes en de dader.

Corine Hartman beschikt over een rauwe, vlotte, beeldende schrijfstijl, die direct lekker leest. Dankzij de korte hoofdstukken vlieg je door het boek heen. Hartman schuwt er niet voor om de gruwelijke details tot in de puntjes te beschrijven. Haar boeken zijn niet geschikt voor mensen met een zwakke maag, die niet bestand zijn tegen dit soort sadistische praktijken, zoals afgehakte ledenmaten. Het is niet voor niets dat Hartman de Nederlandse Karin Slaughter wordt genoemd. Haar humor en sarcasme maken het voor mij helemaal af.

Zielloos bestaat zoals de eerdere delen, uit meerdere spannende verhaallijnen met veel wendingen, die uiteindelijk allemaal samen komen. Jessy die worstelt met haar verliezen en hier bijna aan onderdoor gaat. Haar undercover werkzaamheden voor de geheime organisatie Saligia. De oude zaak van de peuter die vorig jaar op mysterieuze wijze om het leven kwam. En diverse andere moordzaken die op haar pad komen, die haar richting het klooster van Mère Agnes brengen. Hierbij is zij volledig op zichzelf aangewezen en kan niemand vertrouwen.
In dit deel wordt Jessica Haider het stoere wijf met ballen op een ietwat menselijkere, gevoeligere manier neer gezet en komen we wat meer over haar en haar zoon Nick te weten.

Zielloos, keihard en rauw, Hartman schuwt er niet voor om de gruwelijke details tot in de puntjes te beschrijven, aanrader!",1
"Wees voorzichtig als je iemand verwenst, want het zo zomaar kunnen dat de persoon die je verwenst hebt, ook zomaar ver weg gewenst hebt. Dat is zo’n beetje de strekking van het schrijversdebuut van Iris Stobbelaar. Ik had nog nooit van haar gehoord, maar dat wil niet heel veel zeggen. Er zijn megaveel mensen waar ik nog nooit van gehoord heb en die de meest waanzinnige (positief, dan wel negatief ) dingen doen. Laten we het bij het positieve houden. Iris Stobbelaar is dus een kinderboekenschrijfster, maar daarnaast ook een regisseuse en actrice. Als actrice zou je haar misschien kunnen kennen. Ze speelde Eva in de serie SamSam, die van 1994 tot en met 2003, op commerciële kanalen in Nederland werd uitgezonden. Inmiddels is ze getrouwd met regisseur Roel Reiné en heeft een zoon en een dochter en wonen ze sinds 2003 in Los Angeles.
Zover maar weer over Iris persoonlijk. Laten we het eens over ‘Stranders’ hebben.

Job is het meer dan zat om op zijn kleine zusje Kaatje te passen. Zijn ouders hebben het altijd druk. Zijn moeder heeft een nagelboetiek, waar ze het artistiek druk mee heeft, en Jobs vader is een beleggingsadviseur. Het enige wat hij nodig heeft is een mobiele telefoon. Daar doet hij alles mee. Afspraken maken, de krant erop lezen, de beurzen en e-mails checken. Hij belt er zelfs soms wel eens mee. Het heeft zo zijn voordelen dat zijn ouders het zo druk hebben. Ze houden hem niet echt in de gaten, zodat hij (meestal) kan doen wat hij wil. Als Job enigst kind was geweest… dan had hij een leven als een luis op een zeer hoofd gehad. Maar hij was niet alleen… er was altijd een klein irritant zusje. Als hij dan zelfs op een zaterdag op haar moet passen omdat zijn ouders naar oma moeten, die net geopereerd is, en hij zodoende een belangrijke voetbal wedstrijd moet missen..., is dat de bekende druppel. Hij probeert die zaterdagmorgen al heel vroeg het huis uit te glippen, zodat zijn ouders een andere oplossing voor Kaatje moeten verzinnen, maar zijn plannetje gaat niet door. Kaatje is ook wakker en wil kost wat het kost met hem mee. Job is boos, heel erg boos en zijn hoofd vult zich met zwarte gedachten, zijn vuisten balden zich en hij denkt: Ik wou dat je je eigen nachtmerrie was, in plaats van die van mij. Op een plek waar ik nooit meer last van je had. Als hij zijn ogen open doet ziet hij Kaatje niet meer en hij maakt dat hij wegkomt. Als hij na een fijne sportieve dag thuiskomt, is zijn moeder er, maar Kaatje is in geen velden of wegen te zien. Hij rent in paniek naar buiten om haar te gaan zoeken. Tevergeefs. Hij wil net terug naar huis gaan om zijn ouders de waarheid te vertellen als een duistere figuur, geleund tegen een lantaarnpaal hem vraagt of hij zijn zusje zoekt. Als hij die vraag bevestigend beantwoord… loopt de figuur weg en Job volgt hem. In no time is het asfalt weg, de huizen van de buren en zelfs de lantaarnpaal is weg. De duistere figuur en hij zijn in een andere wereld. Het is het begin van de zoektocht naar Kaatje. Sterker nog… Kaatje vinden is de enige mogelijkheid om weer naar huis terug te keren. In een vreemde wereld die bevolkt wordt door monsters en waar je zelfs het landschap niet kunt vertrouwen, is dit geen gemakkelijke opgave. Vooral als blijkt dat hij niet de enige is die Kaatje zoekt.

Ik vond het een kostelijk boek en heb me er prima mee vermaakt. Ik weet niet of ze met een vervolg bezig is, of iets nieuws, maar als ze met een nieuw boek komt… dan houd ik me aanbevolen.

Jos Lexmond",1
"Zo hé, wat een verhaal!! Ik moet bekennen dat ik me bij de eerste hoofdstukken wel afvroeg of het minder vaag zou worden en waar het heen zou gaan met het verhaal, want we waren al bij dag drie en Evelyn was nog steeds niet dood… Hoe moest ik de titel dan zien? Maar: het boeide me wel meteen en ik kon me de verwarring en hopeloosheid van de hoofdpersoon (van wie je op dat moment nog geen idee hebt dat hij Aiden heet) heel goed indenken. De eerste dag heeft hij geen herinneringen, maar de dagen erna houdt hij wel degene die hij maakt tijdens zijn verblijf, dus hij draagt steeds meer puzzelstukjes met zich mee.

Toen ik er eenmaal echt goed in zat en ook echt de tijd kon nemen om te lezen, lezen, lezen (je moet namelijk gewoon de tijd nemen voor dit boek, omdat het niet weg te leggen is!), vond ik het verhaal ondanks dat het best verwarrend is ook echt onwijs spannend en meeslepend! Je komt met heel veel vragen te zitten over wie te vertrouwen is, wat er allemaal gaande is en vooral: wie is de pestdokter?/ wie is de lakei?/ wie is Anna?/ wie is Aiden???
Wat een ontzettend fascinerend en tikje bizar verhaal! Je krijgt een heleboel kleine puzzelstukjes die maar heel erg langzaam in elkaar beginnen te passen. En echt pas op het einde zie je de hele puzzel voor je. Briljant gedaan! Dit verhaal had me echt heel erg te pakken, zo fijn!
(En wat zou het leuk zijn als dit boek verfilmd zou worden!)",1
"Het tweede deel van de boeken van de Varulven. Na het lezen van deel 1 ben ik direct verder gegaan aan deel 2, en zoals wel vaker bij een tweede deel van een trilogie komt er veel nieuwe informatie bij. Het moeilijke van dit boek lijkt mij ook dat de hoofdpersonen allemaal weer in andere omgevingen terecht zijn gekomen, zodat de omgeving uit het eerste deel geen houvast meer geeft. Justin gaat naar Toronto en daar krijgt hij toch de rol van leider die hij niet echt ambieerde, maar de situatie zorgt ervoor. Zijn halfbroer Cedric heeft de leiding overgenomen in Summerking. Winterking is leeggelopen en Jesse komt uiteindelijk bij Justin in Toronto terecht.
Dit deel lijkt mij vooral geschreven om over de ontwikkeling van de personages van Jesse en Justin te vertellen. Het leven in een stad brengt voor de Varulven weer nieuwe gevaren met zich mee.
Judith is met Josh naar Nederland gegaan en het valt vooral voor Josh nog niet mee om in dat drukbevolkte land zijn draai te vinden als weerwolf. Uiteindelijk verhuizen ze en komen ze in een wat rustiger gebied, een natuurgebied dat het Grienderbosch heet, waar een oud kasteel in de grond moet zitten. Judith organiseert allerlei zaken om het natuurgebied te behouden wanneer er een dreiging ontstaat vanwege een bouwbedrijf dat daar aan de slag wil gaan. Tijdens graafwerkzaamheden stuiten ze op een oude muur. Er wordt een archeoloog aan het werk gezet die interessante ontdekkingen doet van wat er zich in het kasteel vroeger heeft afgespeeld. Judith en Josh vinden een oud wandkleed in een kerk dat een eigen verhaal vertelt over de historische gebeurtenissen. Judith moet hier meer over uitzoeken en besluit daarvoor op reis te gaan. Haar reis loopt slecht af en er gebeuren weer allerlei rampzalige dingen waardoor je je als lezer afvraagt of het ooit nog goed zal komen. De Roedel in Nederland waar Judith bij moest horen is ook kwaad op haar omdat ze samen met Josh is gebleven en ze zich niet hebben aangesloten bij hen.
Jesse ontdekt intussen meer over zijn speciale Gift en neemt de oude plaats van zijn vader in. Veel oude bewoners van Winterking komen er weer terug.
Maar dan gebeurt er iets waardoor Justin en Jesse zich allebei naar Nederland spoeden om Judith bij te staan. Uiteindelijk lukt het Justin en Judith samen om de zilveren poort te vinden.
En dat laatste stuk zorgt ervoor dat ik dit boek iets minder logisch in elkaar vind steken en dat ik met een paar vragen blijf zitten, dingen die ik niet aan zag komen en personen die voor mijn gevoel te plotseling weer op het toneel verschijnen. Het einde komt snel en hoewel er een gedeelte afgerond is, blijven er vragen over. Hoe zal dit af gaan lopen? Komt het nog wel goed?
Ik moet dus snel verder aan het volgende deel en hoop dat alle losse eindjes daar weer aan elkaar geknoopt worden en dat de personages die nu naar mijn gevoel te weinig aandacht kregen daar verder worden uitgewerkt. Ik ben benieuwd.
Het boek lees vlot, het is spannend en ik heb het in een week uit. Dat zegt wel wat, want zoiets lukt mij zelden. Het geeft wel aan dat ik het een spannend verhaal vond en dat ik lang achtereen heb doorgelezen om er zoveel mogelijk van te genieten. Mijn nieuwsgierigheid bleef tot het eind toe geprikkeld en de hoofdpersonen kwamen goed tot hun recht.
Ik beveel deze trilogie van harte aan.",1
"De verhaallijn is super goed
Niet teveel moeilijke woorden
Hoofdstuk indeling is goed
En houd het spannend
Ik ga zeker het volgende deel lezen",1
"Moord in Zuid-Afrika is het waargebeurde verhaal van Arine Prins, haar man Peet en hun kinderen Beer en Sterre. In 1999 kopen ze in Zuid-Afrika een boerderij om er hun droom na te jagen in een prachtige natuur, omringd door hun dieren.
Maar wat startte als een droom eindigt in een ware nachtmerrie. Zuid-Afrika blijkt niet bepaald het land waar blanken met open armen ontvangen worden. Zo wordt hun dochter door een ""huisvriend"" misbruikt, belandt zoon Beer in de gevangenis nadat een kennis hem aangegeven heeft voor illegaal werken. Daarbovenop kampt het gezin ook met geldproblemen.
Ondanks alles slaat het gezin zich er telkens door en steunen ze elkaar door dik en dun. Maar door het groeiende gevoel van onveiligheid spelen ze met de gedachte om het Zuid-Afrika avontuur achter hen te laten en naar Ibiza te trekken.
Net op het moment dat ze de knoop doorhakken en beslissen om hun hele hebben en houden te verkopen, wat de prijs ook is die ze ervoor krijgen, vallen 5 gemaskerde mannen hun woning binnen. Urenlang worden Peet, Arine en huisvriend William mishandeld. Een ware nachtmerrie die Peet jammergenoeg niet overleeft. En alsof dit nog niet genoeg is, botst Arine nogmaals op de corruptie en achterbaksheid van de politie. Het onderzoek naar de daders wordt allesbehalve serieus genomen.

""Ik lig op de vloer van de woonkamer, handen achter me vastgebonden. Op de vloer bloed dat uit de achterkant van mijn hoofd gutst.""
Dit komt binnen om een boek te starten en zeker als je weet dat het een waargebeurd verhaal is dat je leest. Ik wou onmiddellijk weten wat Arine en haar gezin overkomen is. Door het wisselen tussen de bewuste avond, het heden en het verleden kom je heel veel te weten over het ganse gezin, zowel over hun positieve als negatieve kantjes. Mede hierdoor heb je altijd even de tijd om te bekomen na het lezen over de overval, want die hoofdstukken grepen me serieus bij de keel!

Hoe Hugo Verkley, samen met Arine en haar kinderen, het verhaal neergepend heeft verdient een dikke pluim! Ik kan me niet voorstellen dat dit gemakkelijk geweest is en heel waarschijnlijk zal dit met een lach en een traan gebeurd zijn. Hier en daar was er een klein spellingsfoutje, maar dit was totaal niet storend en zeker verwaarloosbaar.",1
"Wat een mooi geschrven boek wat historische feiten bevat. Je waant je in het Drenthe van de 18e eeuw. Als je het verhaal van de mens kent, stop je met (ver)oordelen.",1
"Het verhaal begint op een vakantie in Mallorca. Mia Halling, haar man Frederik en hun zestienjarige zoon Niklas zitten in een huurauto. Frederik rijdt roekeloos. Tijdens de rit gaat Mia in gedachten terug naar vijf dagen eerder. De dag dat ze naar Mallorca gaan vliegen. Ze wonen in het dorp Farum vlakbij Kopenhagen. Mia is van de architectenopleiding overgestapt naar de lerarenopleiding en is lerares geworden. Frederik was leraar en is directeur geworden. Uitspraak van Frederik: Als je een kind kunt helpen dat in de problemen zit, is dat het meest zinvolle wat je met je leven kunt doen. Nadat de autorit is gestrand slaat Mia Frederik voor het eerst in twintig jaar. Vervolgens valt Frederik plotseling. In het ziekenhuis wordt het duidelijk dat het leven niet meer wordt zoals het was. Er is een hersentumor bij Frederik geconstateerd. Door de druk kreeg hij een epileptische aanval. Het is het begin van een rondreis door de wereld van mensen met een hersenbeschadiging. Het heden wordt afgewisseld met hoe het leven eerder was. Mia en Frederik hebben elkaar twintig jaar geleden ontmoet. Mia was toen 22. Mia heeft Frederik leren kennen op haar stage bij de Trørødschool in Søllerød. Frederik was daar leraar en 28. Op 35-jarige leeftijd werd Frederik directeur van Saxtorphs Privatskole in Fredriksberg in Kopenhagen en is dit op het moment dat het verhaal begint nog steeds.

Frederik veranderd en dat komt door de druk in het orbitofrontale gebied van de hersenen. Mia moet hiermee omgaan en heeft het hier niet makkelijk mee. Het wordt er allemaal niet eenvoudiger op als blijkt dat er 12 miljoen kronen zijn verduisterd door Frederik en daarmee Saxtorphs Privatskole op de rand van een faillissement brengt.

In deze ellende moet het gezin Halling zien te overleven. Ten eerste met de hersenbeschadiging van Frederik die vooral na het verwijderen van de tumor totaal veranderd is en ten tweede de rechtszaak tegen Frederik en eventueel ook Mia. De ouders van Frederik, Thorkild en Vibeke, proberen op hun manier te helpen, maar de relatie tussen Vibeke en Mia is op zijn zachtst gezegd niet best. Vibeke was verpleegkundige en toen ze met pensioen ging is ze begonnen met de opleiding tot psychotherapeut. Mia heeft zich na de diagnose van de tumor volledig op de werking van de hersenen gestort. Ze heeft een totaal andere mening dan Vibeke gekregen waardoor hun relatie eigenlijk nog meer verslechtert. Mia besluit om zich aan te sluiten bij een steungroep van partners van mensen met een hersenbeschadiging.

Deze ingrediënten vormen een verhaal die een inkijk geven in de wereld waar partners van mensen met een hersenbeschadiging in terecht komen en die is best wel confronterend en deprimerend. In het geval van Mia is het extremer door de verduistering van veel geld. De vraag is nu in welke toestand Frederik zich bevond op het moment dat de verduistering heeft plaatsgevonden. Was hij nog bij zijn volledige verstand of had de tumor al invloed op zijn handelen? Probeer dat maar eens te bewijzen. Daarnaast spelen de problemen zich af in de relatiesfeer. Blijf je bij je partner? Hoe verlopen de andere relaties zoals met andere familieleden?

Conclusie:
In juli 2017 had ik het boek Je onvervangbare hersenen van Kaja Nordengen gelezen. Ik heb je zien verdwijnen is hierop een perfecte aanvulling. Laat het ene boek zien hoe de hersenen werken, Ik heb je zien verdwijnen laat zien wat de impact is van een beschadiging aan de hersenen in een gezinsleven. De impact is zo groot dat iemand zoals Frederik veel geld verduisterd. En hoe was Frederik in de jaren voor de val in Mallorca? In de drie jaren voor de val was Frederik de droomman van Mia. Kwam dat door de tumor en was Frederik toen al iemand anders? Op dit soort vragen zoekt Mia antwoorden die weer gebruikt kunnen worden in de rechtszaak. Het verhaal is verder voorzien van tekeningen en artikelen over beschadigde hersenen. Het geeft het verhaal een echtheid mee en je wordt er zeker wijzer van. Ik heb weer veel nieuwe dingen geleerd en sommige feiten zijn zelfs toe te passen in het dagelijks leven. Eigenlijk net als Mia doet. Het einde vond ik zeer verrassend (de ontdekking van Mia over Bernard Berman, de advocaat van Frederik) en zag die niet aankomen. De afsluiting tussen Frederik en Mia is heel mooi en waardig en geeft een draai aan de titel van het boek.",1
"Alice is een 28-jarige die Londen heeft verlaten om een lange reis te maken in een poging om een verloren liefde te vergeten en te ontsnappen aan een familie waar ze zich niet volledig bij thuishoort, vooral na de dood van haar moeder. Ze keert terug naar huis om tijd door te brengen met haar stervende vader. De pijn die deze gebeurtenissen brachten, komen stilaan terug boven bij haar terugkeer.
Daniel, door omstandigheden een zwerver, is op zoek naar ‘zijn thuis’ in Londen. Hij klampt zich vast aan het leven dankzij 1 gedachte, een ontmoeting met zijn dochter die hij nooit gekend heeft. Hij laat een spoor van willekeurige voorwerpen achter in de stad in de hoop op hereniging.

De hoofdstukken worden afwisselend weergegeven in perspectief van Alice en Daniel. Ieder hoofdstuk begint met een lijstje van tien dingen. Ze geven hun standpunten in het verhaal weer, ze vertellen wat meer over hun geschiedenis en op wat ze hopen in de toekomst.
De beschrijvingen van de landschappen, van de straten van Londen, zijn zeer nauwkeurig. De manier van schrijven van de auteur is zeer beknopt en duidelijk.
De verhalen vertellen over verlies en hoop, over liefde en leegte, en komen dichterbij elkaar naarmate het boek vordert.

Het is een heel mooi verhaal dat enkele van de harde dingen beschrijft die het leven kan brengen. Hoe moeilijk het is om de dingen te zeggen die je echt pijn doen. Of zeg gewoon dingen waarvan de liefde voor die persoon kan veranderen.",1
"Het boek Zondagskind beschrijft het leven van de jonge Jasmijn.
Op een persoonlijke en indringende manier laat ze de lezer in de huid kruipen van iemand met autisme.
Gaandeweg het verhaal leef je intens met haar mee en begrijp je zelf ook hoe het moet zijn om hiermee om te gaan.",1
"Een jaar na Jager, het derde deel uit deze reeks, is daar eindelijke Strijder, het op een na laatste deel van de Talon Saga.

Na een korte flashback in het verleden van Ember en Dante, komen we terug op het punt waar Jager is geëindigd. Dit vereist natuurlijk dat de voorgaande delen zijn gelezen. Heb je dat nog niet gedaan stop dan nu met lezen om geen spoilers te lezen.
Met een sterke opening, wordt je direct weer terug gehaald naar het verhaal. Met oude bekenden als Ember, Riley en Wes. Andere spelers die wel al bekend zijn worden meer duidelijk en een aantal nieuwe gezichten mogen we ook verwelkomen.
Vlak na het tragische ongeval waarbij Garret zijn leven geeft voor zijn liefde is Ember verscheurd. Weet Riley alles te redden of moeten we toch echt afscheid nemen van “haar” Garret.

Ondertussen speelt er veel op het hoofdkantoor van Talon, Dante, de broer van Ember, is binnen de rangen van Talon omhoogegeklommen en heeft een groot project onder zich. Daarnaast krijgt hij een geheim te horen over de moeder van Ember en hemzelf. Zal dit geheim het leven van Ember omdraaien en zal zij terug keren bij Talon? Of zal Dante dan toch kiezen voor zijn zus?
Duidelijk wordt wel dat Talon nog een aantal gemene streken heeft en er alles aan zal doen de Orde van Sint-Joris en de rebellen van Riley te vernietigen.

Het boek is de perfecte samenkomst van de voorgaande boeken in de reeks. De verbeelding van Pupil, de onverwachte wendingen van Rebel en de spanning van Jager.

Al met al weer een boek dat recht doet in deze reeks. De schrijfster laat het niet afweten met haar fantasie die zo subtiel past in de werkelijkheid.",1
Een klein maar zeer ontroerend debuut. Wat een origineel verhaal. Heden en verleden komen langzaam naar elkaar toe in dit prachtige debuut van Ruth Hogan.,1
Wat een ontzettend leuk boekje. Ik heb het in een snel tempo uitgelezen en het was een heerlijk opbeurend boekje. Zo herkenbaar dat je met een lach op je gezicht de volgende column Door leest. Aanrader,1
"toen ik de aanbieding zag om dit boek gratis te lezen dacht ik echt dat het waarschijnlijk toch Geen goed boek zou zijn. Normaal is dit ook totaal mijn genre niet maar iets deed mij toch besluiten om dit boek te lezen. Reeds van in het begin leek dit een mooi boek. Niet als je denkt oh neen , komt er een mooie plotwending. Het boek is geschreven met veel humor, het soort humor dat ik wel kan smaken. Heerlijk gewoon. Juist het einde vond ik iets minder. Al bij al een heerlijk boek. een aanrader.",1
"Het lijkt me heerlijk: onzichtbaar zijn, dan kun je wraak nemen op iedereen die je dwars zit. In OnzichtBart, de titel zegt het al, overkomt het Bart. Bart heeft een vader en een moeder – allebei drukke en belangrijke mensen –, een slimme grote broer en een speels zusje. Je merkt het aan tafel, als ze zitten te eten. Iedereen is zo zijn eigen dingen aan het doen, dat niemand Bart hoort als hij vraagt of ze de aardappels even door kunnen geven. Het is alsof ze Bart niet zien. Dan gebeurt het: Bart wordt echt onzichtbaar. Ze merken het pas als de tafel moet worden afgeruimd en broer en zusje het klusje op Bart willen afschuiven. Ook dan neemt niemand Bart serieus. Zelfs de dokter begrijpt niet wat het echte probleem van Bart is en komt met een snelle oplossing: kleur hem maar in met onuitwisbare stiften. Helaas zijn er alleen maar oranje en groene stiften en ze zijn al op als Barts hoofd is ingekleurd. Als zwevend pompoenhoofd moet hij naar school, hij ziet er vreselijk tegenop. ‘Maak je nu maar niet zo druk om hoe je eruitziet,’ zegt zijn moeder er ook nog eens bij. ‘Wees trots op wie je vanbinnen bent.’ Hoe onzichtbaar kun je zijn voor je moeder?  

De kinderen op school zien het meteen: Bart is raar, hij wordt de hele dag uitgelachen. Als de dag voorbij is, heeft Bart niet zo veel zin in het avondeten. Hij is er wel klaar mee hoe hij telkens genegeerd wordt door zijn familie en bedenkt een plan om ze dat voor eens en altijd duidelijk te maken.  

OnzichtBart doet denken aan het sprookje van Assepoester met Bart in de hoofdrol. Maar anders dan in Assepoester komt er geen fee of een prins op het witte paard om Bart te redden, maar lost hij zelf zijn probleem op. In het begin lijkt het nog alsof zijn onbewuste ik het overneemt en hem onzichtbaar maakt. Alsof het tegen hem zeggen wil: ‘heb je wel in de gaten wat er aan de hand is?’ Gelukkig vindt hij helemaal zelf de definitieve oplossing.  

De setting is herkenbaar: welke gezin kent dat nou niet, de drukte rond etenstijd waarbij alle gezinsleden helemaal in beslag genomen zijn door zichzelf en hun eigen werk of hobby? Alle personages zijn een beetje over de top, net als de gehele verhaallijn. Dat geeft het verhaal een knipoog. Met een milde glimlach accepteer je daarom de moralistische boodschap, die hoort bij een sprookje en het zware thema ‘voor jezelf opkomen’. Ook de illustraties zijn ook vol humor, terwijl het kleurgebruik (en beetje vaal roze, blauw, bruin) een sfeer schept die een ondertoon van verdriet geeft. Leuk is ook dat aan het eind dezelfde kleuren overgaan naar pastel, je voelt Bart vrolijker worden als zijn plannetje werkt. Ze markeren bijna ongemerkt de wending in het verhaal.    

Het boek is genomineerd door de Nederlandse Kinderjury 2016. Voor een prentenboek is het een vrij lang verhaal met een wat moeilijk thema. Het is vooral geschikt voor kinderen vanaf een jaar of zes, al zullen net als bij ieder sprookje ook jongere kinderen het nog wel kunnen volgen.  

Schrijfster Maureen Fergus woont in Canada. Ze heeft eigenlijk een technische achtergrond, werkt als manager bij een financieel bedrijf en is moeder van drie kinderen, een druk en veelzijdig leven. Ze schrijft voor alle leeftijden, onder andere de ‘Gypsy King’-trilogie voor Young Adults. Dit is haar eerste boek dat in het Nederlands is verschenen.  

Dušan Petričić woont gedeeltelijk in Canada en gedeeltelijk in Bosnië, waar hij ook is geboren. Naast illustrator is hij cartoonist voor kranten in beide landen. Hij tekent met humor en zoals hij zelf zegt, is hij geïnteresseerd in psychologie. Hij tekent gezichten heel expressief en dat zie je zeker terug in dit boek. Hij heeft vele prijzen gewonnen in Noord-Amerika en internationaal.",1
"Als je een thriller leest dan is het vaak zo dat je merkt dat het niet echt gebeurd kan zijn. Spannend, maar alles is té toevallig en niet realistisch. Dat is met deze thriller anders. Het is niet alleen een waargebeurd verhaal, als je het leest dat merk je dat aan alles dat het een echte autobiografie is. Maar geen saaie autobiografie, het is gewoon een echte spannende thriller geworden die je in één ruk wil uitlezen.
Ontsnapt aan de dood is een titel die de lading dekt. De hoofdpersoon wordt telkens achtervolgd door de dood, letterlijk, maar lukt het haar om uit de klauwen van de onderwereld te komen en ook uit die klauwen te blijven?
Al met een al een zeer aangrijpend verhaal, maar aan de andere kant een zeer prettig, fijn, spannend en mooi boek om te lezen!
En hoewel het een verhaal is wat zich al jarenlang geleden heeft afgespeeld, dat merk je niet in het boek. Het is een verhaal wat zich ook nu nog af zou kunnen spelen en ook nu nog echt zou kunnen gebeuren.
Een echte aanrader!",1
"Een paar weken voor kerst wordt op het station van Norrköping in een trein een dode vrouw aangetroffen. De keuze voor de titel is al snel duidelijk. Deze nog heel jonge vrouw is gestorven toen een van de bolletjes die ze smokkelde, openbarstte in haar maag. Ze reisde niet alleen, maar waar is de andere vrouw gebleven?
Jana Berzelius wordt op deze zaak gezet en al snel blijkt dat zij er persoonlijk meer bij betrokken is dan haar lief is. De verdenkingen wijzen in de richting van Danilo, de man met wie ze is opgegroeid maar die ze liever zou vergeten. Hij weet te veel over haar en met al die kennis is hij een direct gevaar voor Jana.
Om haar verleden en haar toekomst te beschermen, moet ze Danilo vinden voordat de politie dat doet.

In Narcotica wordt de sluier die over het verleden van Jana ligt, een klein beetje verder opgelicht. Niet helemaal, maar genoeg om een stukje van de verschrikkingen te zien die ze in haar jeugd mee heeft gemaakt.

De verhouding van Jana met haar adoptie-ouders is niet alledaags te noemen; vooral haar vader heeft iets tegen haar aanwezigheid.
'Ze keek er absoluut niet naar uit om de ze feestdag met haar ouders door te brengen. Vooral niet nu haar vader, voormalig procureur-generaal Karl Berzelius, om onduidelijke redenen bij haar uit de buurt wilde blijven, alsof het hem niet langer interesseerde om contact met zijn dochter te hebben. Ze hadden elkaar sinds het voorjaar niet meer gezien en toen Jana met haar moeder Margaretha over zijn vreemde gedrag praatte, had ze geen rechtstreekse verklaring gekregen.'
Doordat Schepp de personages zo duidelijk beschrijft, heb je al snel een band met deze personen. Je mag de een meer dan de ander, maar leert ze wel een beetje kennen. Zo worden ook rechercheur Mia Bolander en Henrik Levin echte mensen tijdens het lezen.

Maar de hoofdpersoon Jana blijft gedeeltelijk nog een vraagteken. Niet omdat ze niet duidelijk beschreven is, ze is inmiddels als een mens van vlees en bloed, maar omdat er nog zoveel meer geheimen te ontrafelen zijn. Ook weet Jana zich nog niet alles over haar jeugd te herinneren.
Een van de personages zal je weten te verrassen tegen het eind van het verhaal. Dit voelde wel een beetje als een opluchting voor mij.

Wat er gebeurd is in dit verhaal en de manier waarop het gebeurde, zou zo maar realiteit kunnen zijn en dat gegeven beangstigt me. Eigenlijk wil je het niet geloven. Je moet toch ergens op kunnen vertrouwen?

De redelijk korte hoofdstukken bestaan uit een afwisseling van verhaallijnen. Door deze manier van schrijven wordt de nieuwsgierigheid aangewakkerd. Je wilt als lezer snel verder omdat je wilt weten hoe het verder gaat met die persoon of wat er nog meer gebeurde.
Er is hier en daar ook humor aanwezig, waardoor je even uit kunt ademen.

Voor mij is het duidelijk dat het verhaal van Jana Berzelius nog niet helemaal verteld is. Ik kijk uit naar het vervolg op deze spannende thriller dat in het voorjaar van 2017 bij Uitgeverij De Fontein verschijnt. Ook dat boek zal los van de andere delen te lezen zijn.",1
"Sophie Kinsella veroverde de harten van miljoenen lezers met de bestsellerserie Shopaholic. Niet te filmen! is haar eerste YA-roman.

Audrey heeft een sociale angststoornis, een algemene angststoornis en er zijn periodes dat ze erg depressief is. Naar buiten durft ze niet en ook durft ze geen oogcontact te maken. Ze draagt constant een zonnebril om al het oogcontact te kunnen vermijden. Ze zit in therapie en haar familieleden proberen haar op alle manieren te steunen. Maar de weg naar verbetering is lang en heeft zijn tijd nodig. Haar therapeut geeft haar het advies om haar leven vast te gaan leggen op camera. Door bijvoorbeeld haar familieleden te filmen maakt ze toch op een manier oogcontact en dit kan haar helpen haar zelfvertrouwen te vergroten. Voor Audrey best een moeilijke opdracht. Maar dan maakt ze kennis met Linus, een vriend van haar broer. Als ze merkt dat hij haar begrijpt is het begin naar genezing gemaakt.

Het boek begint met een humoristisch hoofdstuk waarin de moeder van Audrey helemaal door het lint gaat. Frank, de broer van Audrey is helemaal verslaafd aan gamen (zo herkenbaar), zeker nu hij meedoet met een online toernooi waarbij heel veel geld valt te verdienen. Nachten lang is hij aan het oefenen en moeders is er helemaal klaar mee. Door Audrey haar ziekte is ze overbezorgd geworden en dat uit zich in heftige, maar ook komische situaties. Na dit eerste hoofdstuk gaan we een maand terug in de tijd. Audrey is de verteller in dit verhaal en haar belevenissen worden afgewisseld met videotranscripties. Wat opvalt is dat de hoofdstukken in Niet te filmen! niet genummerd zijn.

Het thema in Niet te filmen! is best heftig. Maar toch komt het verhaal absoluut niet beladen over. De schertsende wijze van vertellen laat je regelmatig lachen. Verschillende situaties in het gezin, met een aan games verslaafde puber, een moeder die nogal eens heftig en overdreven reageert en een vader die zich vaak afzijdig houdt, zijn karakteristiek beschreven en zorgen geregeld voor een komische noot. Daarnaast werd ik als lezer bewust gemaakt wat een angststoornis en een depressie voor invloed kan hebben. Waardoor Audrey een angststoornis heeft ontwikkeld wordt niet volledig prijsgegeven, maar op een gegeven moment kon ik me wel het een en ander indenken wat de reden zou kunnen zijn. Niet te filmen! vertelt over vriendschap en ook een stukje romantiek is aanwezig. Een leuke Young Adult roman waarin het thema op een luchtige en toegankelijke wijze beschreven wordt en Sophie Kinsella laat hiermee zien dat ze ook in dit genre een fantastisch verhaal kan neerzetten.",1
"""Van dromen kun je niet leven. Geeft alleen maar hoop. En hoop is nutteloos."" ~ p32.

Bij sommige auteurs weet je gewoon van te voren dat ze je niet gaan teleurstellen. Dat wat ze geschreven hebben gewoon goed is, zonder ooit maar een letter gelezen te hebben. Gelukkig stelde mijn intuïtie mij ook dit keer niet teleur!

""Hij moest haar leed delen, moest haar pijn voelen. Hij moest boeten voor wat hij haar had aangedaan."" ~ p156.

Spiegelgeest is het eerste deel uit de Drakenzieler-trilogie, waarin je kennis maakt met Fenna. Fenna is een jonge meid die haar zinnen erop heeft gezet om Drakenzieler te worden, een functie die alleen geschikt is voor de allerbeste. In Drakenburcht meldt ze zich aan voor de Proeve, een selectie om tot de opleiding toegelaten te worden, waarbij meisjes vooraf vaak al worden geweigerd. Maar Fenna houdt vol! Dit is het begin van een spannend verhaal, in een wereld waar draken de normaalste zaak van de wereld zijn en samenwerken met mensen. Ondertussen is er een onbekende dreiging die zichzelf de Kring noemt, die draken aanvalt en toetakelt. Maar waarom?
In slechts een paar woorden weet de auteur een wereld te scheppen waarin je draken door de lucht ziet vliegen en het gewoon geloofd. Door het afwisselen van het perspectief krijg je een breder zicht op het verhaal en leer je de personages beter kennen. Het boek had me echt in zijn greep en het deed me zelfs verdriet de mishandelingen en moord op de draken te lezen. En meerdere malen heb in de schemerwereld mijn adem in gehouden...

""De Drakenvuurballen wervelden om hem heen alsof hij het middelpunt van het heelal was en zij de planeten."" ~ p333.

Het hele boek is echt geweldig, met 1 kleine kanttekening en dat is de reden dat dit boek net geen vijf sterren wist te behalen. Tussen het eerste en tweede jaar zit een gat. De sprong die gemaakt wordt voelt voor mij te groot, vooral omdat het tweede jaar gelijk in een soort stroomversnelling gaat. Ik had graag iets meer willen lezen over de ontwikkeling die Fenna maakt tijdens haar opleiding en hoe haar band met meester Brann en Arlan groeit. Het tweede jaar is gelukkig zo spannend dat het je snel weer weet vast te grijpen, en het liefst in 1 ruk doorleest! Gelukkig kan ik nu gelijk verder in het tweede deel, want dat einde...",1
"Flora woont en werkt in Londen. Totdat ze een opdracht krijgt en naar het Schotse eiland Mure moet. Dit is eiland waar zij is opgegroeid en eigenlijk niet meer naar toe wilde. Eenmaal ter plaatse komen er herinneringen boven en vind ze het kookschrift van haar moeder. Hier gaat ze recepten uit koken en ontdekt zo haar liefde voor koken.
Het boek neemt je mee naar prachtige plekken, waar je je dan ook helemaal op het eiland waant, je voelt je bijna 1 met de bewoners.
Het leukste is nog dat ze een hond heeft die Bramble heet, net als onze hond. Dit gaf ook zeker een klik.",1
"Deze thriller speelt zich af in Chicago, waar een moordenaar al meer dan vijf jaar de stad terroriseert door kinderen te ontvoeren van mensen die verkeerde dingen hebben gedaan. Een dag later ontvangen de ouders een pakje met daarin het oor van het kind, weer een dag later eenzelfde pakketje met de ogen en de derde dag wordt de tong afgeleverd. Daarna wordt het vermoorde lichaam van het kind gevonden. De moordenaar is erop uit de ‘zondaar’ te straffen en symbolisch stuurt hij de boodschap horen, zien en zwijgen. Die is gebaseerd op de betekenis van de drie aapjes die in Japan in het heiligdom van Nikko Toshogu op een houtreliëf staan afgebeeld. Er is ook sprake van een vierde aapje dat symbool staat voor “Doe geen kwaad”. De oorspronkelijke titel van dit boek is ‘The fourth monkey’, gebaseerd dus op dat vierde aapje. De onbekende moordenaar wordt om die reden vierde Aap, kortweg Aap genoemd.

Het verhaal speelt zich af in goed twee dagen. Er wordt melding gedaan van een verkeersslachtoffer dat dodelijk verongelukt. Opvallend is dat hij een pakketje bij zich heeft met een oor, zoals ook de pakketjes in het verleden er uitzagen. Meteen is duidelijk dat Aap weer actief is. Rechercheur Sam Porter weet dat hij op zoek moet naar het slachtoffer en dat hij dat binnen drie dagen moet vinden, omdat anders de levenskansen nihil zijn. Op het lichaam van de verongelukte man bevindt zich ook een dagboek. Porter gaat zich bezighouden met de inhoud ervan en al gauw twijfelt hij eraan of het verkeersslachtoffer wel de dader is. Er staan veel aanwijzingen in het dagboek over waar hij moet zoeken en wat de motieven van de dader zijn.

Het boek leest vlot en is ijzingwekkend spannend. Er komen veel gruwelijkheden in voor, die je op het het puntje van je stoel laten zitten. Het verhaal is opgebouwd uit korte hoofdstukken, geschreven voornamelijk vanuit Porter, maar ook vanuit een collega en het slachtoffer van Aap. Boven elk hoofdstuk staat de tijd weergegeven en tevens de naam van de persoon van waaruit het hoofdstuk is geschreven. Ertussendoor staan dagboekfragmenten (in een ander lettertype) die langzamerhand steeds meer prijsgeven van de drijfveren van de dader. De spanning wordt goed opgebouwd met nog een zinderende plot op het eind. Regelmatig word je op het verkeerde been gezet, zodat je blijft lezen en je je met de rechercheur afvraagt hoe de puzzel in elkaar zit. Wat ook origineel was in het boek, was een resumé van het whiteboard, dat op een paar plekken weergegeven werd. Zo werden alle verdachten, slachtoffers, aanwijzingen en uit te voeren taken weer even bij elkaar gezet, een korte reminder van wat er allemaal vaststond op dat moment.

Het is een origineel en bloedstollend spannend boek. Er is een klein open einde, zodat het zeker mogelijk is, dat er een vervolg op geschreven wordt. Iets wat zeker te hopen is, want verhalen die zo knap geconstrueerd zijn en zo leesbaar en spannend zijn, zijn er nooit te veel.

In Amerika is het boek zo goed ontvangen dat de film- en televisierechten al verkocht zijn. Hopelijk gaan we nog heel veel horen van deze auteur die een daverend debuut neer heeft gezet.",1
"Heerlijk boek. Het was een kanshebber voor de Valentijnsprijs. Veel humor, in volle vaart geschreven en tegen het einde rustiger uitlopend. Interessante verwikkelingen met nurkse huisbaas en hunk van een politieagent. En passant worden morele kwesties opgeworpen over drinken voor het vrijen, onenightstands, houden wat niet van jou is. De laatste zinnen grijpen terug naar iets wat aan het begin van het boek wordt gezegd, daar houd ik van. Voor mij staat het op plaats 1 van de vier boeken, ik heb Nooit meer bang nog niet gelezen.",1
"In de jaren 90 bracht Elzenga (het huidige Leopold) het ene griezelboek na het andere uit. Kenmerkend voor deze 'kinderboeken' was dat ze behoorlijk eng en expliciet waren, iets wat ik tegenwoordig niet zo vaak meer zie: terwijl de beelden op tv steeds harder en schokkender zijn geworden, is het huidige Leopold de omgekeerde weg ingeslagen.Kinderboeken meer in de klassieke stijl zoals bvb van Tonke Dragt zijn vooral heel politiek correct en willen kinderen beschermen tegen de harde, hedendaagse actualiteit. Ooit was dit anders. Ooit stonden de boeken van Het Griezel Genootschap in elke bib op ooghoogte.

Eddy C. Bertin, die hiervoor al een carrière als schrijver voor volwassenen er had opzitten, was misschien wel de meest bedreven schrijver uit Het Griezel Genootschap. Hij bracht de clichés uit het griezelgenre op een heel eigen manier, die charmeerden door hun onderhoudendheid.

De Dertiende Nacht, het 'oer Valentina boek' was de eerste uit een serie van niet minder dan zeven boeken over een meisje van 13, die de geheime, magische krachten van haar grootmoeder had meegekregen.Over deze serie als geheel valt eigenlijk al een hele recensie te vullen, waarbij op te merken is dat de latere boeken erg donker en erg ingewikkeld en ook wel een beetje triest werden. (In het laatste boek laat Eddy C Bertin, waarschijnlijk misnoegd om de nieuwe boekenpolitiek van Leopold, Valentina zelfs sterven.) De Dertiende Nacht staat gelukkig nog heel ver van deze latere tragedie en toont vooral hoe Bertin hier op het absolute hoogtepunt in zijn schrijverscarrière stond.

Het boek leest werkelijk subliem weg. Het Vlaams is zeer goed geredigeerd, waardoor het ook voor een Nederlander vlot te lezen moet zijn en de ietwat ongebruikelijke keuze voor de tegenwoordige tijd als vertelperspectief (waarbij heel veel gedachten van de hoofdpersonages worden weergegeven) zorgt voor een heel direct, heel beeldend gevoel. Je kijkt over Valentina haar schouders mee en voelt haar angst.

Het verhaal bevat alle klassieke griezelelementen, waarbij Greys, de in dertien stukken gehakte boze tovenaar, zijn poging terug tot leven te komen, de lezer de stuipen op het lijf jaagt.
Enig nadeel is dat bij het herlezen, ik soms het gevoel is dat er iets schort aan Bertin zijn logica. Met name de vermelding van een metro lijkt niet te kloppen bij de landelijke, kleine stad waarin het verhaal zich afspeelt. Al zullen maar weinig lezers hierover vallen.

Een kinderboek voor gevorderde jonge lezers die van griezelen houden. Mogelijk ook een opstapje naar griezelboeken voor volwassenen.",1
"Dit boek is niet moeilijk om in te komen, voor je het weet heb je al aardig wat bladzijden weg gelezen omdat je meteen in het verhaal zit. Heerlijk een weekend voor uitgetrokken en nu al spijt van dat ik zo rap door het boek ben gegaan omdat deze nu uit is en ik nu moet wachten tot ik het vervolg kan gaan lezen. Absoluut een aanrader voor fantasy lezers.",1
"Ritueel is deel drie van De Noordzeemoorden door Isa Maron. In dit boek een gruwelijke vondst door een tuinman, dat is het begin van een horrorverhaal voor rechercheurs en media. Maud Mertens onderzoekt de moord(en). Kyra Slagter is nog steeds op zoek naar haar verdwenen zus, er wordt wel veel bekend gemaakt over haar vriend en de boot waarop ze zaten, maar waar ze is, dood of levend, is nog steeds onbekend, al is haar zoektocht steeds intenser geworden. Maud en Kyra kennen elkaar inmiddels en Maud gaat haar meer waarderen. Sowieso is er groei in karakters en in Ritueel wordt dit duidelijk. Het verhaal over Sarah beneemt je zo nu en dan de adem.

Ritueel is plezierig om te lezen ondanks de gruwelijke vondst. Haar schrijfstijl is vloeiend en duidelijk en voor iedereen een feestje. Ik heb genoten van het verhaal en Maron gaat steeds beter schrijven. Het plot van Ritueel is bijzonder maar er zijn nog losse eindjes.

Het einde is in zicht met deel vier en dat vind ik wel jammer. Nu de hoofdpersonen zich zo goed ontwikkelen en gegroeid zijn in hun rol mogen deze hoofdpersonen wel opgevoerd worden in een vijfde boek. Maar al met al is Ritueel een prettig leesbaar boek en zeker als je de eerste delen niet hebt gelezen als stand alone te lezen, maar ik raad u allen aan om wel de eerste twee delen te lezen, want je mist toch wel wat.",1
"De eeuwige bron.

Een dikke pil maar gemakkelijk door te slikken. Een verhaal vol wendingen en met een diepgang die duizelingwekkend is.
Ophouden met lezen was bijna ondoenlijk, zo benieuwd was ik naar de afloop van de vele ontwikkelingen ...
Het verhaal staat bol van de vele herkenbare verhaallijnen maar is toch zo magistraal vertelt dat je telkens verrast wordt door de diepere boodschappen die in dit boek verstopt zitten.
De hoofdpersonen lijken in het begin verwende, vervelende mensen te zijn maar gaandeweg veranderd het beeld van deze personen doordat het beeld om hen heen veranderd en daardoor ook mijn beeld op de wereld om mij heen.
Zelden zo'n indrukwekkend verhaal gelezen dat ook nog eens een grote invloed heeft op hoe ik mijn eigen leven vorm wil geven.

Na het lezen van dit boek is mijn kijk op de wereld drastisch veranderd.
Waarschuwingen te over ....dus denk niet te lang na voordat je besluit om dit boek te gaan lezen ;)

MK2015",1
"De stille doden is indrukwekkend goed, bij vlagen om stil van te worden. Die vlagen ontstaan op de momenten waarop hoofdpersonage Paula Maguire zich bezighoudt met de verdwijning van haar moeder en daar waar de in Ierland nog steeds bestaande controverse tussen Noord en Zuid aan de orde is. (Als je er als toerist verblijft, hetzij in de republiek, hetzij in Noord-Ierland, merk je daar trouwens niets van.)
De geschiedenis van Ierland is een wezenlijk element in McGowans boeken; deze dient als achtergrond en treedt soms naar voren, zoals in De stille doden, een thriller die het meest tot zijn recht komt als je ook #1 en #2 gelezen hebt.

Een bomaanslag, zestien doden, en de vijf verdachten worden vrijgesproken. Deze Vijf zijn al jarenlang verdwenen, totdat een van hen opduikt: dood. En een tweede: ook dood. Wraak? Zo ja, door wie? En hoe te voorkomen dat de drie overige verdachten ook gedood worden? Aan Paula Maguire de taak haar vakmanschap als forensisch psycholoog in stelling te brengen. Daar kleven praktische problemen aan, want ze is hoogzwanger. En psychologische bezwaren, want ze moet samenwerken met Guy Brooking, die de vader van haar kind zou kunnen zijn - of is Aidan O'Hara dat? De mogelijke vaders blijken zich daar drukker over te maken dan Paula zelf.
Paula doet onderzoek naar de Vijf en tegelijkertijd naar de verdwijning van haar moeder, zeventien jaar geleden, die ze nog altijd betwijfelt. Paula's vader heeft de hoop dat zijn vrouw nog terugkomt opgegeven en is inmiddels hertrouwd met Pat O'Hara, Aidans moeder.

Quote van de achterflap: ""Claire McGowan weet de alledaagse werkelijkheid en de politieke situatie in Noord-Ierland levendig te schetsen; dat maakt haar boeken tot intelligente thrillers die iedere liefhebber in zijn boekenkast moet hebben staan. Overtuigende personages, onderhuidse spanningen en een vlotte pen kenmerken De stille doden.""
Een prima typering, die nauwelijks aanvulling behoeft.

Claire McGowan heeft in een paar jaar tijd een enorme ontwikkeling doorgemaakt, in positieve zin wel te verstaan. De stille doden is perfect van opbouw. Er zijn drie verhaallijnen: die van Paula, die van het meisje Kira en die uit het boek 'De Bloedprijs: De Mayday-bomaanslag en de gevolgen', geschreven door Maeve Cooley. Zo worden de Vijf vanuit verschillende gezichtspunten belicht. De boekfragmenten zijn slim ingepast, want daardoor leer je als lezer de Vijf nader kennen. Kira's verhaal is schrijnend, kippenvel gegarandeerd. Paula doet haar onderzoekswerk en speelt een verbindende rol. De lijnen vormen tezamen een knap en bijzonder geconstrueerd geheel.
Spanning, emotie, gedegen onderbouwing, De stille doden heeft het allemaal. Niet alles is opgelost en uitgekristalliseerd aan het eind en dat doet des te meer uitzien naar deel 4.
Topthriller!

[spanning 5, plot 5, leesplezier 5, schrijfstijl 5, originaliteit 5, psychologie 5]

Info over de hoofdpersonages, blog Claire McGowan",1
"Prometheus
2014, 382 blz.

***

Kom hier dat ik u kus is het ontroerende verhaal van Mona en wellicht tegelijk een doorslag van het leven van heel velen. We volgen het hoofdpersonage gedurende drie verschillende levensfases: als dapper kind van tien, als beschadigde jongvolwassene van vierentwintig en als vijfendertigjarige vrouw die uit de kwetsuren van haar leven de juiste conclusies trekt.


Haar moeder komt om in een auto-ongeval wanneer Mona nog heel klein is. Ze herinnert zich de dagen na dit drama, maar ook dat ze geen verdriet voelt om haar moeder. Haar vader hertrouwt relatief vlug met Marie. Zij is - in tegenstelling tot Mona’s echte moeder - wél lief voor Mona en haar broer Alexander. Al vlug blijkt echter dat het huwelijk niet echt werkt. Anne-Sophie, het kindje dat Marie en Mona’s vader krijgen, blijkt een halfslachtige poging om hun relatie alsnog te redden. Als kind detecteert Mona haarscherp dat haar vader en Marie geen goede match zijn. Dat haar nieuwe mama niet eeuwig moe is omdat de kinderen zo lastig zijn (zoals Mona denkt) maar omdat haar man haar kapot maakt (zoals Marie denkt), is een denkstap te ver voor de kleine Mona …

Griet Op de Beeck levert een knappe prestatie om in het hoofd van een tienjarige te kijken en de kinderlogica via een monologue intérieur geloofwaardig op de lezer los te laten. Schitterend, maar evenzeer een pil vol tristesse, gevat in een capsule humor om het door te slikken.

In deel twee volgen we Mona die haar weg zoekt in het leven en in de liefde, hoe dan ook beschadigd door haar jeugd. Ze is ondertussen aan de slag als dramaturg en wordt verliefd op Louis, één van ‘s lands betere schrijvers. Toch loopt niet alles zoals in de film. Ze zien elkaar niet zo vaak als Mona wel zou willen en voor Louis komt Mona blijkbaar niet echt op de eerste plaats. Met het huwelijk van haar ouders als enige referentiepunt zet de dappere Mona door, zoals ze dat gewoon is uit haar kindertijd … “Ge verdient beter, zus”, zal Alexander aan het einde van het boek zeggen.

In het derde en laatste deel hervindt Op de Beeck de sfeer uit deel een, maar nu wordt alles beleefd en verwoord door de volwassen Mona. Haar vader wordt als terminale patiënt opgenomen in het ziekenhuis en dat brengt Mona nieuwe inzichten. Ze gaat beseffen hoezeer ze al die jaren naast elkaar leefden: zij, haar broer, Anne-Sophie, haar vader, Marie … In hun fragiele levens vol barsten, vonden ze geen vertrouwen voor diepgaande gesprekken en bleven ze vreemden voor elkaar. Dan blijkt haar vader op zijn sterfbed een geheim met haar te willen delen, of beter gezegd: wil hij iets geheimhouden voor Marie. Daarvoor heeft hij Mona nodig die een map moet weghalen uit een lade thuis. Het betreft liefdesbrieven van Johanna die hij leerde kennen na zijn huwelijk met Marie; getuigen van een kortstondige maar passionele buitenechtelijke relatie met een vrouw die hem –in tegenstelling tot zijn eerste twee echtgenotes- wél gelukkig had kunnen maken.

Dit gegeven doet Mona nog scherper inzien dat zij en haar gezin de kunst van het leven niet hebben gevat, dat zij en haar vader elkaar nog zoveel te vertellen hebben, maar dat het wellicht te laat is. Dat Op de Beeck Marie in dit hoodstuk als een variante op Hyacinth Boucquez ten tonele voert, moet de banaliteit van hun huwelijk, maar vooral het gebrek aan diepgang bij Marie onderstrepen.

Of het dan echt allemaal te laat is? Wellicht wel voor Mona’s relatie met Marie en Anne-Sophie die er niet in slaagt de breuk met Marie te lijmen. De ‘medeplichtigheid’ in haar vaders geheim brengt haar wel dichter bij hem, zij het rijkelijk laat. Maar na het overlijden van haar vader weet Mona nu wel zeker: ze wil niet het soort leven leiden als Marie en haar vader en neemt een drastische beslissing ten opzichte van Louis …

Kom hier dat ik u kus vertoont enkele parallellen met het vorige boek dat ik las: We zullen niet te pletter slaan (Nina Polak, uitgeverij Prometheus). Ook Op de Beecks boek gaat over langs elkaar scherende relaties, de onmogelijkheid om elkaar ten volle te vinden, de amateuristische wijze van samen-leven. Ook in Kom hier dat ik u kus speelt de broer-zusrelatie een grote rol en aan het einde groeien Mona en Alexander, net als Anna en Schard in We zullen niet te pletter slaan, naar elkaar toe. Beide boeken schreeuwen het uit hoe slordig we vaak met onze familierelaties omspringen. Maar beide verhalen eindigen op dat vlak met een sprankel hoop.

Griet Op de Beeck schrijft bijzonder vlot en weet situaties en gevoelens in gevatte beelden te vangen. Het lijkt me geen sinecure om het algemene gevoel van tristesse - dat als een jus over Mona’s leven ligt - het hele boek lang aan te houden, maar Op de Beeck slaagt erin zonder er een emoboek van te maken. Kom hier dat ik u kus is het aangrijpende verhaal van zovelen: het kind dat zich in een gebroken gezin sterk houdt en later, als volwassene, een leven lang met deze kwetsuren verder moet. Maar Mona gaat ermee aan de slag en geeft haar leven een nieuwe wending.

De titel van het boek krijgt in het allerlaatste hoofdstuk betekenis. Louis, Mona’s bij nader inzien fysisch en psychisch absente levenspartner, mist zowat alle belangrijke momenten in haar leven. Met koosnaampjes en mooie praatjes weet hij haar steeds weer voor zich te winnen. Maar na het overlijden van haar vader werkt dit trucje niet langer … “Kom hier dat ik u kus”, zegt Louis wanneer ze weer eens woorden hebben. Maar het is niet langer Mona die tot bij Louis moet komen; hìj is het die de stap moet zetten. En met een kusje redt hij het al lang niet meer bij haar. Aanwezigheid, nabijheid, écht praten … dat is hetgene wat Mona van een relatie verwacht. Als ze ièts geleerd heeft uit de levensweg van haar vader, is het dat haar leven geen kopie mag worden van dat van haar ouders. Door letterlijk weg te wandelen van Louis, zet Mona de eerste stappen in haar nieuwe, waarachtiger leven.

Het is Op de Beecks verdienste om met dit boek het begrip ‘beschadigde jeugd’ open te trekken. Als vanzelf associëren we dit immers al te vaak met huiselijk geweld of incest … Bij Mona speelde ‘slechts’ het overlijden van haar moeder - maar vooral het gebrek aan moederliefde - en later het gebroken gezin. Dit blijkt al genoeg verwaarlozing in te houden om kinderen te beschadigen. Wie aan zijn kindertijd een gebroken ziel overhoudt – en dat zijn er helaas velen – vindt in Kom hier dat ik u kus niet alleen herkenning en troost, maar ook de uitdaging en misschien zelfs de moed om de cirkel te doorbreken.",1
"De proloog van het boek geeft mij kippenvel en spoort mij aan om snel verder te lezen.
Annabel is lekker op vakantie in Spanje als ze een knappe ober ontmoet die met haar uit wil, ze gaat er graag op in en belandt in een dancing. Daar gaat alles mis en ze wordt dagen later wakker in het ziekenhuis. Ze blijkt gedrogeerd te zijn en misbruikt. De essentie hiervan dringt pas later tot haar door als deze gebeurtenis grote gevolgen blijkt te hebben. Langzamerhand verliest ze de grip op haar leven. Haar baan, vrienden en waardigheid raakt ze kwijt en ze is helemaal in de ban van haar nieuwe vriend Dion die misbruik maakt van de situatie. Het is een vicieuze cirkel waar ze in zit en waar ze pas weer uitkomt als ze de confrontatie aangaat. De confrontatie met haar verleden, haar moeders verleden en met de mensen om haar heen. De vraag is of ze hier sterk genoeg voor is en of ze het zal gaan doen. Want dat betekent dat je je kwetsbaar op moet stellen en daar houdt deze meid niet echt van. Liever stoer met grote woorden dan kwetsbaar zijn en ook jouw fouten toegeven.

Confrontatie is een mooi geschreven, maar heftig boek. Het brengt gebeurtenissen uit de actualiteit bij jou op de bank terwijl je leest. Esther heeft heel goed weergegeven dat je niet weg kunt lopen voor het verleden én voor het heden. Ze heeft een prettige schrijfstijl en geeft de situatie heel goed weer.Dat het leuke leven vol vrijheden en gevuld met leuke zakenreizen door een enkele nare gebeurtenis een akelige wending kan nemen. De gebeurtenissen uit de eerste twee delen van deze serie komen wel kort terug in het verhaal. Het is prettig als je deze delen eerst gelezen hebt (want ze zijn ook heel goed) maar met een beetje inlevingsvermogen kun je dit verhaal ook zelfstandig lezen. Ik ben benieuwd naar de volgende C want ik heb deze bijzondere familie in mijn hart gesloten vanaf deel 1 en wil er nog geen afscheid van nemen.",1
"Jane Raimy is een aardig ogende dertiger die succes oogst met haar eigen dagelijkse kook-programma op televisie. Haar succes dankt ze door haar van nature enthousiasme en spontaniteit. Alhoewel ze in de loop der jaren veel moeite heeft met haar nieuwe manager Palmer; hij ziet in Jane een product en heeft alleen maar oog voor de kijkcijfers. Samen met haar toegewijde assistente Linda probeert Jane het roer om te gooien en weer spontaniteit in het programma te brengen.

De onlangs vrijgelaten psychopaat Jerry Lauper ziet al zappend zijn droomvrouw in Jane voorbijkomen op televisie. Gesteund door de woorden in zijn lijfboek “De kracht van opbouwende gedachten” is hij ervan overtuigd dat Jane en hij voor elkaar gemaakt zijn. Jerry zet alles op alles om haar voor hem alleen te krijgen.

Om in zijn dagelijks onderhoud te voorzien spant hij samen met zijn neef Carl. Ze wonen in het huis van de Italiaanse maffia in ruil voor diverse incasso-zaakjes en om nog meer geld te genereren overvallen ze samen Aziatische supermarkten. Elk met hun eigen doel; Carl om zijn vriendin Terri-Lynn te behagen en Jerry om zijn muze Jane te veroveren. Uiteindelijk lukt het Jerry om een uitzending van Dame Blanche bij te wonen en begeeft hij zich in de wereld van Jane. Lieve, ietwat naïeve Jane vindt Jerry maar een rare snuiter maar ze gelooft in de goedheid van mensen en daardoor geeft ze Jerry onbewust toegang tot haar leven. Gelukkig zijn daar haar stoere opa en inspecteur Evan met zijn prachtige blauwe ogen om haar te beschermen.

Bepaalde personages in Dame Blanche doen je sterk denken aan de film Flodder. Met name de twee neven Jerry met zijn bloemetjesblouse (Kees Flodder) en de wat stoerdere en gehaaide Carl (Johnny Flodder).
Evenals in de film houden de neven zich bezig met duistere, criminele praktijken en belanden ze in benarde situaties. Toch weten ze zich op het nippertje elke keer weer te redden, onbewust van de puinhopen die ze achter zich laten. Zelfs zus Kees Flodder (Tatjana) komt in het boek voor in de rol van het liefje van Carl; Terri-Lynn.

De schrijfstijl van Elvin Post is prettig. Geen onnodige lange zinnen of moeilijk taalgebruik. Opmerkelijk is wel dat in een hoofdstuk meerdere personages en situaties voorbijkomen; dat is even schakelen voor de lezer. Helaas staan er in de eerste druk onnodig veel oneffenheden zoals geen logica in de tijdlijn, niet kloppende tijden, verwisseling van namen. In een tweede druk zal dit wellicht niet meer voorkomen.

Ondanks dat de plot niet verrassend is heeft het verhaal voldoende spanning en zit de vaart er goed in. De situaties vloeien vlot in elkaar over en je blijft doorlezen. Je kunt het einde voorspellen maar toch blijf je hoop houden op een andere wending. De aandacht verslapt niet.

Dame Blanche, vernoemd naar het kookprogramma van Jane, is een vlot leesbaar boek met een Amerikaans tintje. Niet, zoals op de aansprekende cover staat vermeld, literaire thriller maar meer in de benaming van sensatieroman. Aangenaam leesplezier! **** (mijn oordeel in de Crimezone leesclub; 7,5)",1
"Bij het zien van de cover van Ja, ik geloof in sprookjes van Jessie van Kuijck krijg je het gevoel dat je een mierzoet liefdesroman gaat lezen, maar dat valt mee. Hier en daar is het inderdaad mierzoet, maar dat is niet storend. Soms is het wat voorspelbaar, maar dan gaat het verhaal ineens een andere onverwachte kant op. Het eindigt met een plot die je niet ziet aankomen en daardoor hoop je dat er een vervolg op komt.
Het verhaal is in dagboekvorm geschreven, waarbij er soms wat sprongen in de tijd worden gemaakt, maar dan wordt er soms even teruggeblikt op de voorbije tijd als dat nodig is.
Ja, ik geloof in sprookjes is een hedendaags verhaal waarbij er afgerekend wordt met de vooroordelen over bijvoorbeeld een liefde met een ander geloof, dat het niet altijd zo is als wat de media beweert. Andere onderwerpen zijn discriminatie, het omgaan met tegenslag, omgaan met een liefde op afstand en hoe het gaat in de Turkse militaire dienst. Je kan merken dat de auteur uitgebreid onderzoek heeft gedaan naar hoe het gaat in de Turkse militaire dienst.
Het verhaal kent diverse momenten van spanning, aangrijpende momenten, ontoerende en humorvolle momenten.

Lees verder op https://surfingann.blogspot.nl/2018/05/ja-ik-geloof-in-sprookjes-jessie-van.html.",1
"21 jarige, net afgestudeerde Marit heeft anorexia!
Wat volgt is het jarenlange gevecht met de cijfertjes van de weegschaal!

Totdat ze middenin de nacht flauw valt, dan komt het besef dat ze echt naar de kliniek moet!
Eenmaal in de kliniek werkt Marit hard aan haar herstel van anorexia.
Haar gewicht moet toenemen en ze moet weer leren om normaal te eten!
Dat is nog niet zo gemakkelijk & dan krijgen ze ook nog 1 keer per week friet in de kliniek!




Marit heeft een vlotte schrijfstijl en ze weet je helemaal mee te nemen in de wereld van (zoals ze het zelf noemt) een ""eetgestoorde""!

De cover is vrolijk , hoewel het onderwerp ""anorexia"" wel serieus is.
Weergeeft het ook de zelfspot van Marit!

Het boek is verdeeld in korte hoofdstukjes die elk een titel hebben!
Daardoor leest dit boek meer als een verzameling columns dan als één geheel!
Desalniettemin een boeiende kijk op hoe anorexia je leven beïnvloed!",1
"Stel je bent een vluchteling en je komt in Nederland terecht. Dan zijn zoveel dingen vreemd. Kader Abdolah schetst het verhaal van Bolfazl die houvast zoekt bij zijn nieuwe buurman René, maar ook die is een buitenstaander. Onwillekeurig komen er herinneringen aan zijn jeugd omhoog, die hem helpen om te gaan met de nieuwe situaties die hij tegenkomt. Als lezer wordt je meegenomen in het verhaal van Bolfazl. In de loop van de pagina's merk je hoe hij steeds meer het Nederlands machtig wordt en krijg je het zelfde vervreemdende gevoel bij het lezen over de moeilijke situaties waarin Bolfazl terecht komt, waardoor je steeds meer het verhaal ingetrokken wordt.",1
De korte verhaaltjes geven een goed beeld van hoe het er in een verzorgingshuis voor demente bejaarden aan toe gaat. Hugo Borst beschrijft op een mooie manier hoe het de bewoners - en in het bijzonder zijn moeder - vergaat. Hij stelt daarbij op een goede manier de bezuinigingen in de dementenzorg aan de kaak en complimenteert de verzorgenden die hard werken voor erg weinig geld en waardering van de hoge bazen. Maar die waardering zeker verdienen.,1
"Voor de achtste keer ontmoeten we ""De Vijf"" en raken ze - ongewild en haast toevallig - verzeild in een spannend avontuur. Opnieuw sterk geschreven, spanning en humor afgewisseld, een topper.",1
"Sinds The Martian in 2011 verscheen stond dit boek op mijn To Be Read lijstje. Nadat dit boek in 2014 ook nog eens de Goodreads Choice Award in de wacht wist te slepen was het voor mij helemaal duidelijk: ik MOEST dit boek lezen! Toch was ik er op de één of andere manier nog altijd niet aan toegekomen.. Misschien werd ik stiekem toch enigszins afgeschrikt door het feit dat er slechts één enkel hoofdpersonage is dat in alle eenzaamheid op Mars is gestrand? Ik weet het niet, maar nu de verfilming vorige maand in de bioscoopzalen verscheen kon ik me hier in ieder geval niet langer door laten weerhouden..

Ik ben heel erg blij dat ik nu eindelijk The Martian heb gelezen. Andy Weir wist vanaf pagina één mijn aandacht te trekken en liet me daarna nooit meer los. Zelfs nu, dagen na het uitlezen van dit boek, ben ik er in mijn hoofd nog altijd mee bezig.. Hoe zou het zijn om door de ruimte te reizen? Zal het landschap van Mars echt zo mooi zijn? En zou ik in mijn eentje kunnen overleven op een andere planeet? (het antwoord hierop is: nee)

Hoewel ons hoofdpersonage Mark Watney gestrand is op Mars na een ongeval tijdens zijn missie, geeft hij nooit de moed op en kijkt hij met een enorm hoopvolle en vooral humoristische blik naar de wereld. Hij is ontzettend slim en hoewel wetenschap een belangrijke rol speelt in dit verhaal, blijft The Martian tegelijkertijd luchtig en gemakkelijk leesbaar. Dit komt met name door de vele grapjes die Watney maakt – Ik vind zijn personage echt briljant! Ondanks de penibele situatie waarin hij zich bevindt weet hij altijd positief te blijven.

In The Martian lezen we voornamelijk een soort van dagboekfragmenten – de zogenoemde logs – die Watney bijhoudt terwijl hij probeert te overleven op mars. Dit klinkt misschien een beetje saai, maar dat is allesbehalve het geval. Mark is niet alleen een zeer inventief persoon, maar hij heeft daarnaast ook een hoge mate van zelfspot. Hierdoor weet hij keer op keer een glimlach op je gezicht te toveren en voelt het soms bijna alsof hij écht zijn levensverhaal met je deelt vanaf een andere planeet. En als je dan toch bang bent dat een boek vol persoonlijke logs van een eenzame man op mars je gaat vervelen: op een gegeven moment komen er ook hoofdstukken die zich afspelen op aarde – wanneer men zich bij de NASA beseft dat de door hun doodgewaande Mark Watney nog in leven is..

Dit boek verdient absoluut vijf sterren; van begin tot eind leefde ik mee met Watney op mars. Het verhaal komt heel geloofwaardig over en wist me niet alleen aan het lachen te maken, maar ook aan het nadenken te zetten over de zelfredzaamheid van de mens. Bovendien heb ik door de wetenschappelijke invalshoek ook een hoop kunnen leren – op een leuke manier. Ik kan echt niet wachten om de verfilming van The Martian te zien. Ik ben heel benieuwd wat ze er van gemaakt hebben en of deze verfilming zich kan meten aan dit enorm kwaliteitsvolle boek!

Deze review verscheen op op Oog op de Toekomst",1
"Een kort maar zeer aangrijpend verhaal, je wordt vanaf de eerste zin volledig meegenomen
Ish is een ware woordkunstenaar!",1
"Mijn volledige recensie is terug te vinden op:
https://www.linda-linea-recta.nl/slaves-dante-2/

Na Raven 1, Dante 1 en Raven 2 is dit het vierde deel in de Slaves serie. Deze boeken kan je niet los van elkaar lezen.

Had ik bij deel drie, Raven 2, wat moeite om in het verhaal te komen, wel nu niet. Totaal niet! Met het Proloog pakt Miriam Borgermans je beet en trekt je het verhaal in. Ze weet de spanning direct op te bouwen!

Na het gruwelijke proloog de volgende opmerking:

Ik heb hem.
Eindelijk.
Cym

Dante is na vreselijke martelingen als pronker in de handen van Cym gevallen en heeft het geestelijk niet breed. Om aan de werkrlijkheid te ontsnappen denkt hij aan iets goeds zoals vliegen of Raven!! Zo gaaf om meer over hun gezamenlijke verleden te lezen.

Ik was acht. Ik had net het vliegen ontdekt. Ik had nergens anders behoefte aan dan vliegen. Dicht tegen me aangedrukt vertelde ze, en terwijl ik luisterde naar het heldere, zachte gebabbel uit haar mondje, keek ik door mijn oogharen naar wat zij zag.
Ik zag het strand. De maan. gebroken schelpen.
Zij zag zachtheid, licht, verhalen.
Het komt terug.
Ik had haar ver weggeduwd.
Nu herinner ik me hoe de dingen hun glans behielden nadat zij ernaar had gekeken.

Na de Black Box uitzending van de gruwelijke marteling van Dante is er onrust onder de slaven ontstaan.

De marteling van jou als spelletje heeft alle slaven iets te duidelijk gemaakt hoe machteloos ze zijn.

Ook bij Dante is het verzet volop aanwezig.

Vind je geluk in je lot. Aanvaard de aard der dingen.
Nooit, besluit ik

CONCLUSIE
Ik heb genoten van het verhaal, wat een plotwendingen!!
Rest de vraag wanneer het verfilmd gaat worden.

FAVORIETE QUOTE
Ik wil macht
Ik wil zoveel macht dat ik mezelf en anderen kan beschermen.
Ik wil zoveel machr dat niemand me nog kan vernederen.",1
"Correa neemt ons gelijktijdig mee naar 1939 en 2014.
De 11-jarige Hannah Rosenthal beleeft in 1939 op bijzonder intense wijze, samen met haar vriend Leo, het Berlijn dat zich nog niet opmaakt voor de komende oorlog, maar al wel ten volle de Jodenhaat in zich heeft en ten toon spreidt. Het geeft haar en haar ouders, die er elk op hun eigen wijze mee omgaan, een steeds groter gevoel van ongewenst zijn. Wat staat hen te doen als zelfs de andere bewoners van hun huis hen met de nek aankijken? In Berlijn, of zelfs Duitsland, blijven is niet langer een optie.
De enige vluchtroute die hen overblijft is om, net als honderden anderen, op 13 mei 1939 met de SS st. Louis naar Cuba te vertrekken. Een vlucht die zowel een einde als een nieuw, maar zwaar en verdoemd begin inhoud.
Het is 2014. De 11-jarige Anna Rosen woont in New York. Zij is een afstammeling van de Rosenthals, hoewel zij dat nog niet weet. Zij heeft een voor haar onbekende vader met een geheimzinnig verleden en een moeder die terug getrokken leeft in haar eigen wereld. Naweeën van het gewelddadige drama met de Twin Towers op 11-9-2001.
Een envelop uit Havanna met negatieven, een oud tijdschrift en een ansichtkaart geeft hun leven een onverwachte wending en biedt Anna een beetje zicht op haar vaders familiegeschiedenis. Een vertrek naar Havanna, naar haar oudtante Hannah, betekent voor Anna de terugkeer naar haar eigenlijke roots en het onbekende verleden van haar vader.

De schrijver vervlecht heden en verleden op een boeiende en ingenieuze manier volledig vanuit het perspectief en door de ogen van de beide meisjes.
Hij laat Hanna en Anna in 2014 samenkomen om alle puzzelstukjes van het verleden voor Anna en haar moeder in elkaar te passen. En vooral dan blijken er vele paralellen in de levens van Hanna en Anna te zijn. En vinden we in hun levensloop terug dat de geschiedenis zich op onderdelen, helaas, herhaalt.
Ook verweeft hij hun fictieve verhalen met de feitelijke geschiedenis van Duitsland en de (beruchte) boottocht naar Cuba in mei '39. Net als de verwachtingen, verdriet en hoop en wanhoop van mensen, a la Rosenthal, op de vlucht tijdens die dramatische reis met de SS st. Louis, en gebruikt ook latere gebeurtenissen van de revolutie in Cuba.
Een uitstekende mix van feiten en fictie. En een verhaal van dreiging, onmenselijke praktijken van overheden, schuld en boetedoening. Maar ook een roman over onvoorwaardelijke liefde.",1
"Auteur Jack Lance (pseudoniem van Ron Puyn) heeft verschillende romans en bundels met korte verhalen geschreven. Jack begon zijn carrière als journalist. Hij schreef voor enkele landelijke bladen, vooral over paranormale verschijnselen en wonderlijke fenomenen. Hij bundelde zijn gepubliceerde artikelen, onder zijn eigen naam Ron Puyn, in de driedelige serie Wonderlijk maar waar. Hij maakt geen geheim van zijn voorliefde voor het werk van Stephen King en Dean Koontz. Vuurgeest is een heruitgave van een reeds in 2005 gepubliceerde titel.
Jason Evans is een succesvol campagneschrijver bij Tanner & Preston, een gerenommeerd reclamebureau in Los Angeles. Wanneer Jason volop bezig is methet uitwerken van een nieuwe campagne voor een belangrijke klant, ontvangt hij een anonieme omslag met daarin een polaroidfoto van een kerkhof. Op de achterkant van de foto staat een korte, maar morbide boodschap: ‘Jij bent dood’. Jason schenkt in het begin weinig aandacht aan het voorval en houdt het dan ook geheim voor z’n vrouw Kayla die sinds het overlijden van haar vorige vriend een trauma heeft opgelopen voor alles wat enigszins iets met de dood of paranormale fenomenen te maken heeft. Wanneer hij enkele dagen later opnieuw een vreemde omslag ontvangt met dezelfde inhoud gaat Jason zelf op onderzoek uit. Opmerkelijk is dat sinds het moment dat hij de omslagen ontvangen heeft, hij weer last heeft van zijn pyrofobie, een angst voor alles wat met vuur te maken heeft. Hij neemt contact op met zijn oude vriend en tevens psychiater Mike om op zoek te gaan naar de auteur van de vreemde berichten. Jason wordt echter meegesleurd in een maalstroom van hypnose en occulte visioenen die ook zijn relatie met Kayla op het spel zet. Hoe kan hij zijn vrouw overtuigen dat hij niet dood is?
Vuurgeest was mijn eerste kennismaking met Jack Lance en zeker niet de laatste. Ik was verrast te ontdekken dat Lance de Nederlandse nationaliteit heeft. Verrast omdat Vuurgeest zich volledig afspeelt in de Verenigde Staten met Amerikaanse personages en settings. Commercieel natuurlijk een briljante keuze omdat de kloof naar het grote Amerikaanse suspensepubliek zo een stukje kleiner wordt. De toekomst zal uitwijzen of Lance inderdaad zal slagen in zijn opzet. Veelbelovend is alvast dat Vuurgeest zojuist verschenen is in Duitsland en Tsjechië.
Over de verhaallijn kan ik kort zijn. Jason Evans wordt geconfronteerd met zijn eigen dood en gaat op onderzoek om dit mysterie te ontrafelen. Lance slaagt er in om rond dit ietwat vreemde gegeven een zeer geloofwaardig verhaal neer te pennen. Logica troef dus, wat resulteert in een vlot leesbaar boek. Korte hoofdstukken staan gerant voor duidelijke inhoudelijke boodschappen en opwindende plotwendingen. Voor wie minder vertrouwd is met werk waarin het paranormale als thema centraal staat, is dit boek een absolute aanrader. Een mooie kennismaking met een enorm interessant subgenre van het ‘spannende boek’.",1
"Wat een geweldig boek is dit weer van Loes! Ik kan mezelf inmiddels toch wel een fan noemen hoor. Vrijdag vond ik geweldig maar Zwanenzang doet er zeker niet voor onder. Broeinest heb ik ook gelezen maar vergeleken met deze twee vond ik die toch net iets minder maar ook nog steeds geweldig. Zwanenzang leest als een trein, is nergens saai, blijft spannend tot het laatste hoofdstuk en heeft een geweldige ontknoping! Loes heeft er een fan bij...",1
"Ik heb dit boek gekocht in een spontane bui - ik had er nog nooit van gehoord, zag het langskomen op Instagram en dacht 'goh, leuk', ging naar Bookdepository en bestelde hem. Ik schaam me een beetje om te moeten toegeven dat dit het eerste boek van Stephen King is dat ik heb gelezen. Ik heb eerder pogingen gewaagd met Carrie en 22-11-1963, maar de eerste pakte me niet en de tweede was zo dik, ik heb ze allebei niet uitgelezen. Deze non-fictie van hem sprak me echter wel aan.

Op de achterkant van het boek staat er 'gedeeltelijk memoir, gedeeltelijk masterclass' en dat is eigenlijk ook precies wat het is (ook al beweert King zelf meerdere keren in het boek dat het niet zijn doel is een memoir te schrijven). Het memoir-gedeelte was voor mij zelfs het leukste en interessantste van het hele boek, wat het wel weer jammer maakte dat het helemaal aan het begin zat. In dit deel lees je over King's jeugd, hoe hij begon met schrijven tot aan de eerste momenten dat hij succesvol werd als schrijver. Iets wat ik dus niet wist maar hier heel goed naar voren kwam is het feit dat Stephen King een geweldig gevoel voor humor heeft: ik moest meerdere keren hardop grinniken (sorry dat ik het woord 'grinniken' hier gebruik, ik vind het ook een vreselijk woord. Maar wat doe je eraan). Daarnaast was het gewoon leuk om te lezen hoe één van de bekendste schrijvers van deze tijd is begonnen. Want het ging dus niet allemaal gelijk van een leien dakje, en ook de grote Stephen King heeft vele afwijzingen gekregen voordat het een keer lukte. Maar je weet tijdens het lezen natuurlijk al dat het een succesverhaal is, en dat het hem uiteindelijk gaat lukken. Heerlijk, zo'n succesverhaal.

Vervolgens gaat de rest van het boek over het schrijfvak, en alles wat erbij komt kijken. Het gaat over de techniek achter het schrijven zelf, de beste situatie om te schrijven, de onderwerpen thema en plot, tot aan: hoe krijg je je werk gepubliceerd? King bespreekt veel en een breed scala aan onderwerpen in relatief weinig pagina's. Ik vond het ontzettend interessant om te lezen, er zaten hele nuttige tips bij en dingen waar ik zelf nog nooit over heb nagedacht. Vooral het gedeelte over editing vond ik interessant: hoe je dus van je eerste draft een tweede en een derde maakt. Het was eigenlijk jammer dat hij het allemaal in zo'n klein boek probeerde te proppen. Het had van mij nog wat uitgebreider gemogen, met nog meer voorbeelden. Daarnaast zat er voor mijn gevoel niet echt een structuur in de onderwerpen die hij bespreekt en de tips die hij geeft - het was wat onoverzichtelijk. Omdat vele mensen dit een 'onmisbaar boek voor alle schrijvers' noemen, verwachtte ik om één of andere reden een gestructureerde opzet met tips die makkelijk terug te vinden waren, meer als een schoolboek. Maar het leest echt als een roman, wat natuurlijk ook weer een voordeel is: het leest lekker en snel weg.

Wat er wel bij gezegd moet worden is dat Stephen King natuurlijk schrijft over wat hij weet, wat hij fijn vind, allemaal gebaseerd op zijn stijl en zijn manier van schrijven. Hij doet net vaak alsof zijn manier de enige is, wat natuurlijk niet zo is. Misschien in zijn genre wel, hij is tenslotte één van de belangrijkste schrijvers in het horror- en thrillergenre, maar zijn tips beslaan niet iedere manier van schrijven. Ondanks dat vond ik het toch een heel nuttig en interessant boek dat lekker wegleest door de afwisselende inhoud en anekdotes over King's persoonlijke leven, en zeker een goede toevoeging voor mensen die ook hun geluk willen proberen in het schrijfvak.",1
"In dit vervolg op 'Schaduwschepen' reizen we weer langs veel verschillende plekken van de Gran Terre. Net zoals in het vorige deel gebruikt Teng zijn kundige en uitbundige vertelvaardigheid om deze fantasierijke wereld flink uit te werken. We leren meer over de mythische verhalen, zien er weer meer ontplooien. Maar er is een groot verschil ten opzichte van het vorige deel: er lijkt meer focus in het verhaal te zitten. Uiteraard zijn er weer meerdere verhaallijnen die samenvallen, maar doordat de focus nu meer op de voormalige kalief Haroen en Mariet, het zusje van Marek, liggen, krijgen die personages ook echt de ruimte om zich te ontwikkelen: beide personages zijn aan het einde van het boek niet meer wie ze in het begin waren. Dit was een van mijn grote kritieken van het eerste deel, en ik ben dan ook erg blij dat Teng zich in dit verhaal zich daar meer op heeft gericht. Dat maakt het boek voor mij beter dan 'Schaduwschepen'. Al met al geef ik het vier sterren.",1
"Het was het eerste boek wat ik van de plank in de bibliotheek pakte. en het verhaal sprak me erg aan, ik houd sowieso wel van dit genre.
Ik kon het gewoon niet wegleggen.
De plotselinge wending op het einde vind ik heel goed en verrassend.
Ik hoop dat het tweede boek ook snel komt, kan (bijna) niet wachten.",1
"Bij haar geboorte werd Lilith omwille van haar zeldzame gave van haar ouders weggenomen door de magiër Kasimirh. Als drakenwisselaar gebruikt hij haar om zijn macht in naam van de godheid Jakob steeds verder uit te bouwen en de oude wereld te herenigen onder zijn heerschappij. Lilith die aanvankelijk in haar jonge naïviteit al zijn leugens gelooft en hondstrouw dorp na dorp verovert en in as legt, ontdekt dat de waarheid onrecht werd aangedaan en besluit om hem te ontvluchten. Ze probeert beetje bij beetje alle puzzelstukken van haar verleden in elkaar te passen maar komt uiteindelijk tot de vaststelling ze de gruwel niet zonder strijd achter zich kan laten.
Kim ten Tusscher weet perfect hoe ze een fantasywereld kan opbouwen en doet dat zonder verloren te lopen in een veelheid van beschrijvende teksten. Ze schept een desolate omgeving met een overwegend middeleeuws karakter en een snufje steampunk. Het geheel voelt wat aan als een mengeling van high fantasy met een gothic inslag. Verwacht echter geen overdaad aan groots opgevoerde veldslagen, de boventoon wordt gevoerd door de psychologische strijd van het hoofdpersonage met haar eigen demonen. Het verhaaltempo wordt netjes aangehouden doorheen het hele boek en de lezer wordt met mondjesmaat ingewijd in de geschiedenis van Lilith. Het resultaat is een hoogst toegankelijke fantasy die jong en oud zal weten te bekoren met functionele dialogen en een goed uitgebouwde verhaallijn. Elke boekenfan die gek is op fantasy, kan niet om deze trilogie heen. Kim ten Tusscher zet een standaard waar maar weinig auteurs aan kunnen tippen en het zal vast niet lang duren voor ze ook de internationale markt verovert. De nederlandstalige Naomi Novik is opgestaan.",1
"Wat doe je als je je kind verliest? De schrijvers schrijft een requiem roman zoals op de cover wordt aangegeven daar had ik nog nooit van gehoord. Een niet bestaand genre, als om de uitzonderlijkheid van deze situatie te accentueren denk ik.

Na zijn overlijden stopt hij met de roman die hij schrijft. In plaats daarvan begint hij aan een journaal van rouw, een verslag van pijn, gemis, van zelfverwijten ook en woede. Citaat boek: ('Zijn ontijdige dood bewijst dat ik de zaken verkeerd heb aangepakt, met te weinig inzet, en dat ik belangrijke dingen over het hoofd heb gezien'). Ik denk dat hij probeert te begrijpen wat er is gebeurt. 
Wat ik zo mooi vind is dat in Tonio herinneringen staan. herinneringen van de schrijver en zijn vrouw aan hun zoon. Ik heb op momenten wel gedacht: Dit gaat mij niet aan. Wat doe ik hier in dit rouw proces? Daarmee geef ik aan dat het echt heel mooi is geschreven.",1
"“Je hersenen gebruiken continu twintig procent van alle zuurstof die je bloedbaan binnenkomt. De mijne hebben vast een vreetbui, want mijn hoofd voelt ineens zo licht dat het best zou kunnen wegzweven, als een ballon.” Holly Smale weet op humoristische wijze de lezer één te maken met Harriet. In het derde deel van de ‘Geek Girl’-serie, Perfect plaatje, gaat het leven van ex-model Harriet verder. Deze chicklit zit vol clichébeelden en voorspelbare gebeurtenissen, maar is zeer vermakelijk.

Harriet gaat na de zomer naar 5 VWO en hoort dat ze haar schoolonderzoeken goed heeft gemaakt. Ze heeft een leuk leven met vriendje Nick en vrienden Toby en Nat. Dan hoort ze dat ze naar Amerika gaat, voor het werk van haar vader. Ze verhuist naar New York! In de eerste instantie lijkt dit allemaal leuk, maar al snel blijkt ze niet écht naar de stad New York te gaan, maar naar een klein plaatsje, anderhalf uur van the Big Apple. Vanaf dat moment is het perfecte plaatje van Harriet kapot. Als ex-model moet ze proberen haar leven op de rit te krijgen. Maar hoe doe je dat zonder vrienden? Wanneer je vriendje op giga veel kilometers afstand van jou zijn modellencarrière voort moet zetten? Dan belt Wilburt, Harriets ex-agent, voor een nieuwe shoot. Is dat een kans om het te maken in New York?

""O, o, o. Dat is beeldschoon, kattenslippertje van me.” Wie heeft er nu geen goed beeld van de agent van Harriet? Holly Smile zet Wilburt op heerlijke wijze neer, waardoor het clichébeeld van een ‘modeman’ bevestigd wordt. Juist deze beschrijvingen maken het verhaal van Harriet hilarisch. Perfect plaatje bevat, naast een goed getypeerde stylist, alle andere ingrediënten voor een heerlijke chicklit. Via vele herkenbare situaties trekt Smale je mee in de wereld van de ongelukkige Harriet. Daarbij schuwt ze een beetje leedvermaak niet. Stiekem lacht iedereen wanneer de hele wereld Harriets zestiende verjaardag vergeet en vindt iedereen het heerlijk om te lezen over de bloedmooie verkeerde jongen Cal, die precies op het verkeerde moment in Harriets leven stapt. Ook de ietwat vreemde gouvernante zorgt voor de nodige voorspelbare argwaan, maar maakt het verhaal aantrekkelijk.

Holly Smale gebruikt in Geek Girl helaas een heel arsenaal aan clichébeelden. Bekende concepten als ‘we gaan naar Amerika voor papa’s werk’ of ‘mijn dagboek is gestolen’ worden in veel boeken gebruikt. Daarbij zijn sommige elementen in het verhaal niet heel realistisch. Zo kent Engeland het fenomeen ‘VWO 5’ niet en is het mogelijk vraagtekens te stellen bij de eenvoud en snelheid waarmee Harriets ouders beslissen naar Amerika te gaan. Toch weet de auteur het verhaal zo te beschrijven dat het wel aantrekkelijk is het verhaal te lezen. Haar belangrijkste strijdmiddel: humor. Door de vele humoristische vergelijkingen en ‘weetjes’ wordt de lezer keer op keer verrast. “Gemiddeld wordt informatie via de zenuwen naar de hersenen overgebracht met de snelheid van een luxe sportwagen met een grote motor. Ik voel me nu net het karretje van de melkboer.”

Perfect plaatje is vooral een heerlijke chicklit die verslonden mag worden. Alle vooroordelen over de modellenwereld en het leven in New York worden bevestigd, maar dat mag de pret niet drukken. Want zeg nou zelf: niets is toch zo heerlijk als lezen over het voorspelbare leed van een ander? De vrolijke toonzetting in het verhaal maakt het boek vermakelijk. ""Als Nat gekwetst raakt, wordt ze boos, en als ze boos wordt, gaat ze met dingen gooien. Vlak bij ons staat een paar schoenen met hoge hakken en er is een gerede kans dat die zometeen permanent in me worden geduwd."" Het derde deel uit de 'Geek Girl'-serie is zeker een aanrader!",1
"Wauw, wat een boek.
Hiermee laat Gerritsen weer zien wat een goede thrillerschrijfster ze is.
Ook het stukje religie (over heiligen) wat ze verwerkt heeft vind ik goed.
In de mephisto club haalde ze ook passages uit exodus aan.
De ontknoping is verrassend en onverwacht.
De hele serie heb ik gelezen en ik hoop dat we niet zo lang hoeven te wachten op een nieuw boek.",1
"Rizzoli en isles, de namen kwamen me bekend voor, maar ik kende ze niet. Tess gerritsen heeft meer boeken geschreven met dit duo, maar zonder die eerdere boeken was het geen probleem om deze te lezen.
Vanaf het begin werd ik in het verhaal getrokken, wat een mysterie en spanning, de lege huizen en de spanning over wat er zou kunnen zijn gebeurd, en de twist in de ontknoping. 
Heerlijk boek!",1
"De 100 jarige man die terugkwam om de wereld te redden. Van Jonas Jonasson.
Hij is weer terug in de wereld van vandaag, Allan, die die op zijn 100 ste verjaardag verdween uit een, verzorgingshuis.
Zijn belevenissen zijn niet alledaags, het overkomt hem. Als gevolg van zijn keuzes en die van zijn vrienden. En Allan accepteert dat. Hij maakt van de nood een deugd, is inventief in het oplossen van problemen maar is vooral gericht op oplossingen die de wereld misschien niet chaotischer maken.
Zodoende kunnen feiten in dit verhaal fictie lijken en kan de fictie op feitelijkheid berusten.
Een verhaal dat gelezen wordt met een glimlach en toch ernstiger is dan het lijkt.",1
"Mooie, onverwachte afsluiter van een zeer intensieve serie. Geen serie voor tere zieltjes trouwens; Hard en meedogenloos. Maar het einde kwam voor mij toch te vroeg (had nog graag verder willen lezen) en bevatte enige verrassingselementen. Afscheid nemen is altijd zwaar, de serie is ten einde. Maar ik hoop dat er ooit toch nog een boek volgt met Jessica Haider. Top boek!!",1
"De zussen Constance en Sophie verliezen op jonge leeftijd hun ouders en groeien op bij hun oom en tante. Constance is een gevierd pianiste die na het overlijden van haar schatrijke echtgenoot vervalt in een leven van godsdienstwaanzin en afzondering. Een vrouw die de wereld en iedereen die daarin leeft met buitensporige harteloosheid bejegent. Sophie is haar tegenpool. Een succesvol kunstenares die in Amsterdam een vrij leven leidt en zich omringd heeft met veel vrienden en vriendinnen. In een periode waarin Sophie op zoek is naar nieuwe wegen in haar kunstenaarschap vraagt de fragiele Constance of Sophie bij haar wil intrekken en haar wil verzorgen. Sophie gaat op het verzoek in en vertrekt naar Brussel. Er ontwikkelt zich een bijna onmogelijke relatie tussen de twee. Een relatie die onder grote druk komt te staan na het bezoek van de broer van Constances overleden echtgenoot.

José Fernanda (Nijmegen, 1950) studeerde aan de HKA(Hoge School voor de Kunsten) te Arnhem (Schilderen en Grafiek) en had lange tijd een eigen galerie in Amsterdam. Zij debuteerde in 2014 met de roman Weerloos, een autobiografisch verhaal over haar gewelddadige jeugd. In 2016 kreeg deze roman een vervolg met het heftige boek Weerstand. Mevrouw C. is haar derde roman.

In beeldend en meeslepend proza trekt José Fernanda je een beklemmende en diep menselijke roman binnen. De lezer komt terecht in een wereld die bijna tastbaar is en waarin hij een toeschouwer wordt die van dichtbij meekijkt hoe de relatie tussen de twee zussen en familiegeheimen scene voor scene worden ontrafelt. Deze betrokkenheid roept emoties op. Je leeft mee met Sophie op de momenten waarop zij haar zus wil bereiken en alleen maar gesloten deuren vindt en je wordt kwaad als Constance haar hardvochtigheid de vrije loop laat en iedereen om haar heen meent te moeten schofferen. Het is een indringend verhaal over verlangen en afwijzing, over liefde en haat. Over twee vrouwen die niet met elkaar en niet zonder elkaar kunnen leven en over de vraag of wat gebroken is weer heel kan worden.

José Fernanda heeft aan het verhaal een tweede verhaal toegevoegd. Dat is het verhaal over Julia, dat als een mooie metafoor vol mysterie en symboliek in het eigenlijke verhaal is ingebouwd. Het bevat de kern van dit boek wanneer Julia zegt: ik probeer mijn zus te vinden en mijn bestemming.

Mevrouw C. is een aangrijpende roman die er behoorlijk inhakt en waarmee José Fernanda diepe indruk maakt. Een verhaal dat nog lang in je gedachten zal blijven ronddwalen.",1
"Zingen en schrijven, dat zijn de twee passies van Jackie van Laren. Op het Best of Romance event van uitgeverij Boekerij kon het dan ook niet anders dan dat ze naast het zingen ook signeerde. Het lijkt alleen alsof het schrijven meer aandacht krijgt dan de muziek, want begin juli verscheen Springvloed, deel 3 in de ‘Eilandliefde’-serie. 

Mayke weet één ding zeker: ze zal altijd op het Waddeneiland blijven wonen. En ondanks dat ze het goed voor elkaar heeft met een leuke baan, partner die op het eiland woont en lieve vrienden, voelt ze toch soms de twijfel. Waarom? Komt het door Cam, de kakker met zijn dure woorden die ze niet uit kan staan? Of kan ze hem juist niet uitstaan omdat ze hem stiekem best leuk vindt? Springvloed vertelt het verhaal van Mayke en Cam. 

In de eerdere delen van de ‘Eilandliefde’-serie ontbrak het aan diepgang. Lezeressen van de ‘Q’- en ‘Vallen’-serie weten wat Van Laren in huis heeft en daarom konden Duingras en Stormwind wat tegenvallen. Met Springvloed laat Van Laren zien dat ze nog steeds diepgang in haar personages kan brengen.

Cam lijkt het misschien allemaal goed voor elkaar te hebben, maar toch is dat niet altijd zo geweest. De keuzes die hij in de eerdere delen maakte, maakte hij heel bewust en in dit derde deel wordt duidelijk waarom. Je kan als lezer dan ook niet anders dan dit personage meteen in je hart sluiten. Het zet aan het denken, want ook in onze gemeenschap hebben we jongens als Cam.

Mayke is een echte eilandbewoonster in hart en nieren. Van Laren weet dit zo goed te beschrijven dat je Mayke gelooft. Je wil dat zij gelukkig wordt op de plek waar zij geboren is. Je gunt haar haar liefdevolle band met haar ouders en je hoopt dat ze een man vindt die aan al haar eisen voldoet.

Van Laren laat ook in Springvloed weer zien dat ze levende personages neer kan zetten. De bekakte Cam laat je regelmatig lachen om zijn woordkeuze, de kwallerige Leon zou je wel uit het verhaal willen gummen en de aanstellerige diva Ondine zou je wel even willen zeggen dat ze echt niet kan zingen. En dat is en blijft de grootste kracht van Van Larens boeken.

In dit derde deel van de serie komen ook onze andere vrienden terug. Axel en Wende hebben nog steeds aan één brom genoeg. Vincent zorgt nog steeds goed voor de stoere Milena en naast Axels stoere LaRo is nu ook de auto van Cam prominent aanwezig. Martin, Wendes broer, krijgt een grotere rol en je zou hem weleens door elkaar willen schudden, want man, wat moet hij met zo’n draak van een vrouw als Gwen?  

Springvloed is om meerdere redenen het beste deel in de serie tot nu toe. Het is fijn dat Van Laren een manier heeft gevonden om diepgang te brengen in een verhaal dat tot stand is gekomen op Facebook. De personages leer je inmiddels echt goed kennen en daardoor komen ze nog meer tot leven. En als laatste – ondanks dat dit verhaal zich vooral in de winter afspeelt – is het ideaal om in de zomer te lezen. Een heerlijke must read die je niet mag missen.",1
"Deze recensie is staat ook op mijn blog, op een wat overzichtelijkere wijze. Gelijk de originele versie lezen? Directe url: wp.me/p2dzXU-7c

Tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat ik hiervoor weinig wist over de tweede Chinees-Japanse oorlog. Ik herinnerde me dat Japan een pact had gesloten met Duitsland en Italië. Er waren Pearl Harbor en de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki, de context van de Tweede Wereldoorlog. Veel meer kon mijn geheugen me niet schenken.
'De Offers' van Kees van Beijnum heeft historische feiten als uitgangspunt, maar verweeft feit met fictie. De feiten zijn het beginpunt van nieuwe, eigen verhalen. En een mooi beginpunt voor mij en anderen om iets (opnieuw) te leren.

'De Offers' verhaalt over de nasleep van de oorlog in Japan. In Tokio, 1946, waar de rechters van het Tokio Tribunaal de Japanse oorlogsmisdadigers terecht moeten stellen. Waar de steden door Amerika worden herbouwd en de Japanners zichzelf en hun wereldbeeld weer moeten opbouwen. Waar goed en kwaad, eerlijk en oneerlijk, moraal en noodzaak een grijs gebied is geworden dat de grenzen van stad en dorp overschrijdt. Tussen de rauwheid gebeurt er eigenlijk iets moois: de liefde ontluikt tussen de Nederlandse rechter van het Tribunaal, Rem Brink en de Japanse zangeres Michiko.

Hun liefde brengt hen echter allebei in gevaar. Ze zullen offers moeten brengen. Daarin staan ze verre van alleen. Iedereen moet offers brengen in tijden van oorlog. Maar wie is daartoe bereid? En hoever ga je daarin?

WERELDBEELD
Naast het thema rondom offers is door Van Beijnum nog interessant aspect ingebed in het verhaal: onze beelden en oordelen over de wereld en anderen om ons heen. Hoe ontstaan oordelen, wat doen ze met je en welke gevolgen kunnen ze hebben? Wat gebeurt er wanneer de destructieve en haatdragende beelden over ‘de ander’, waarmee je bent (op)gevoed, niet blijken te kloppen of van geen waarde blijken te zijn? Een inzicht van een van de hoofdpersonen, voormalig Japanse soldaat Hideki, raakt de kern van iets dat vandaag nog enorm relevant is:

‘Wat is een Amerikaan? Wat is een Japanner? Wat is een volk anders dan het idee dat je ervan hebt? Hij had de Chinezen aangevallen. Jeff had de Japanners aangevallen. Hoe vaak moest je elkaar aanvallen en vernietigen voor dat idee?’

Een andere overpeinzing van Hideki deed mij denken aan huidige oorlogen, aan de achterliggende reden ervan, maar ook onze eigen mechanismen. We ontsnappen er niet aan en we oordelen allemaal. Maar het is waar: ‘Het moet veilig en gerieflijk zijn om aan de kant te staan vanwaar het oordeel over de zonde wordt geveld.’

OPOFFERING
‘Wat onrein is,’ klinkt de stem van haar oom dreigend, ‘zal moeten worden verdwijnen. Dat offer moet gebracht worden.’ Een van de vele opofferingen die direct of indirect worden genoemd. Van voorheen goddelijke keizer tot dorpeling: iedereen heeft offers moeten brengen. Van een onverwinnelijk en superieur volk naar toekijken hoe Amerikanen met Japanse meisjes dansen. En offer je je eigen geloof en ideeën op voor traditie?

Maar ook de Nederlandse rechter heeft ermee te kampen. Offert hij zijn eigen oordeel op onder druk van de andere rechters en de Nederlandse regering? Of houdt hij voet bij stuk en verliest hij zo belangrijke steun van anderen en zijn geloofwaardigheid in hun ogen? En verliest hij zichzelf in zijn gevoel voor Michiko? Of raakt hij die liefde kwijt door voor zijn vrouw, zijn oude leven te kiezen? Hoe dan ook, een offer zal worden gebracht.

NIET MAKKELIJK, WEL DE MOEITE WAARD
De Offers is geen makkelijk boek. Het onderwerp vraagt daar ook niet om. Hoewel ik het soms even weg moest leggen omdat het mij te veel werd, grijpt de roman je wel bij de lurven. De haast filmische beschrijvingen van de omgeving, de rake uitwerking van gedachtegangen, denkbeelden en tradities laten een enorme kennis van en respect voor het onderwerp zien.

Het feit dat ik alle kanten op kon met mijn bespreking (een optekening van mijn zoektocht naar de feiten in de fictie, onderzoek doen naar Bert Rölling; de feitelijke Nederlandse rechter van het Tribunaal, verder ingaan op de bijzondere boekomslag) laat zien dat dit een gelaagde en heel interessante roman is. Ik had geen beter boek kunnen uitkiezen om over dit onderwerp te leren.

Ik las dit boek voor bloggersinitiatief 'Een perfecte dag voor literatuur' van 'Not just any book'",1
"Ik had me eigenlijk van te voren voorgenomen om na deel 1 een totaal ander boek te gaan lezen. Maar dat lukte met geen mogelijkheid.
Ik sloeg boek 1 dicht en ik snakte meteen naar dit 2e boek om verder te lezen wat er met de meisjes/jonge vrouwen zou gebeuren. Ik ben gegrepen door het verhaal en ook nu kijk ik uit naar het vervolg; deel 3.
Ik heb Boek 2 vanmiddag uitgelezen, maar ik ben zo nieuwsgierig hoe het de dames verder zal vergaan.
Het verhaal heeft me op de een of andere manier gegrepen en laat me niet los.Ik kan niet echt zeggen dat er extreem veel spannende dingen in gebeuren. Het verhaal is wel bekend of beschreven in andere recensies. 1 meisje krijgt de kans om te studeren, en het andere meisje komt terecht in een ongelukkig huwelijk met alle zorgen van dien voor beide jonge dames. De auteur heeft echter de gave om deze karakters tot leven te wekken.
Je leeft met ze mee, op alle fronten. Maar eigenlijk niet alleen met deze 2 dames die centraal staan. Die hele wijk in Napels en iedereen die een rol heeft in deze boekenreeks krijgt een gezicht en die zie je via boek 1 en door boek 2 opgroeien naar volwassenheid/ouderdom . Daarom ben ik reuze nieuwsgierig hoe het iedereen verder zal vergaan.
Ik zou zeggen; Netflix maak er een mooie 25 delige serie van. Beetje in de sfeer van 'Call the Midwife', maar dan in het Italië van de jaren 50-60-70. Ik ben nu al fan!",1
"Anja Sicking (1965) heeft met Ferrari’s in de hemel haar vierde roman geschreven. Ze studeerde klarinet aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Haar debuut, Het Keuriskwartet, werd bekroond met de Marten Toonder/Geertjan Lubberhuizenprijs en werd tevens genomineerd voor de Debutantenprijs en de AKO Literatuurprijs. Naast het schrijven van romans is Sicking ook docent aan de Schrijversvakschool Amsterdam en de online Creative Writing Academy Editio.

Een familieverhaal. Een verhaal over vader, moeder, Daphne, Ravi en Lizzy. Vijf personen die hun best doen, hun best doen om te leven. Om het beste van hun leven te maken. En het liefst een beetje meer dan dat.

Het verhaal draait om liefde, illusie, het lot en toeval. De moeder in het verhaal verkeert in een droom, een constante droom. Een droom waarin ze zweeft in een andere wereld dan de wereld waarin ze lijfelijk rondloopt. Overheersend is de gedachte aan haar overleden verloofde en het leven dat ze met hem had kunnen hebben. Haar man doet zijn uiterste best om haar uit haar droom te halen, al is het maar voor even. Ondanks dat hij een vermoeden heeft waar zijn vrouw zich bevindt, blijft hij toch zijn best doen om haar voor zich te winnen.

De kinderen hebben zo hun eigen pad te bewandelen. Daphne, de oudste, is afgestudeerd archeologe, maar vindt niet de baan waar ze vanuit haar studie graag aanspraak op zou willen maken. Ze doet haar best. Toch gaat het haar als kostwinnaar, in een relatie met een jongen die werkloos het leven aan zich voorbij ziet gaan, niet altijd even makkelijk af. Ze gaat soms verder dan ze zelf weet dat eigenlijk goed voor haar is. Ze houdt zichzelf zo bewust stapje voor stapje een beetje meer voor de gek.

Ravi doet zijn best als aanstaand dichter. Hij is bezig twee studies af te ronden, maar lijkt na een kleine tegenslag terecht te komen in de hoek waar de klappen vallen. Aan zijn studies komt maar geen eind en hij werkt zonder dat hij het wil aan de lopende band in de fabriek om zijn schulden af te betalen. Helaas lijkt de tegenspoed nog lang niet klaar te zijn met hem.

Lizzy is de jongste, de flierefluiter van het gezin. Een flierefluiter die ook haar best doet. Misschien zet ze nog wel net een stapje extra, als jongste van het stel. Lizzy valt op vrouwen, iets wat in de ogen van haar moeder niet de bedoeling is. Die laat dat op haar manier ook zeker merken aan Lizzy. Dat deze opmerkingen consequenties zullen hebben staat vast, alleen de manier waarop zal de tijd uitwijzen.

Tijd is, net als de ruimte, een dimensie waar Sicking lustig mee speelt en wat leidt tot een mooi en lekker leesbaar boek. De sprongen in de tijd worden gecombineerd met flarden van verhalen, bekeken vanuit de ogen van een van de vijf gezinsleden. Het zorgt naast een element van mysterie en spanning, ook voor een extra laag; namelijk het zien van de waarheid vanuit verschillende ogen. Wat het boek extra bijzonder maakt is dat Sicking erin slaagt om de vertelling vanuit de verschillende personages ook te beschrijven in de persoonlijkheid en belevingswereld van het betreffende personage. Zo lezen de stukjes vanuit de moeder bijvoorbeeld zweverig en als in een droom.

Verder gebruikt Anja Sicking in het begin van het boek ontzettend mooie metaforen, zoals deze over verliefde stelletjes: ""ze glommen helemaal, hun huid, hun ogen, net als de pas gewassen vaat in een reclamespot - een effect dat na aanschaf thuis nooit werd bereikt"". Kortom: Ferrari’s in de hemel is een aanrader!",1
Een prachtig verhaal dat ruim een eeuw omvat en de belevenissen van een familie in Georgie beschrijft. Ik weet zo weinig van de geschiedenis van Rusland en haar lidstaten dat het gelijk ook inzicht geeft in de politieke ontwikkelingen daar. Het is een dikke pil maar zeker de moeite waard.,1
"Net als met Zwart water slaagt Kerstin Ekman er ook met Wolfshuid in om de lezer het leven in het uiterste noorden van Zweden te laten (mee-)ervaren. De uiterst realistische beschrijvingen van de omgeving en de mensen zorgen er voor dat het verhaal (of in dit geval de levensverhalen) zich slechts heel (soms tergend) langzaam ontvouwt. Ik kan me voorstellen dat het voor (veel, sommige?) lezers te traag gaat, maar ik houd er wel van als een auteur in staat is je alles bijna lijfelijk (door smaak, geur en beelden) te laten meebeleven.

Wolfshuid heeft diverse 'vertellers'. De wijze waarop Ekman dat heeft vorm gegeven zorgt in het begin, maar ook later, soms even voor wat verwarring. Er worden twee levens gevolgd: Hillevi en Elis. Hillevi is een wees, die wordt opgevoed door een oom en tante. Elis is een jongen, waar Hillevi mee te maken krijgt op het moment dat ze voor het eerst (eigenlijk ongevraagd en ongewenst) haar hulp als vroedvrouw in het hoge noorden aanbiedt. Hillevi helpt dan een 14jarig meisje bij een zeer moeilijke bevalling. Het meisje en de baby overleven de bevalling, maar de latere gebeurtenissen leiden ertoe dat het kind overlijdt. Die afschuwelijke gebeurtenis maakt een enorme indruk op Hillevi, die vanwege de situatie waar ze in zit, besluit om er niets over te melden. Dat (ver)zwijgen zorgt ervoor dat ze zich de rest van haar leven schuldig blijft voelen en zorgt tevens voor een blijvende vijandigheid tussen de familie van het meisje en haar.


Springende Pferde van Franz Marc

De (waarschijnlijke) vader van het kind, Elis, verlaat zijn geboortegrond en familie, nadat hij door zijn grootvader is neergeslagen. Na eerst enige tijd alleen rondgezworven te hebben, tijdelijk door een familie te zijn opgevangen en daarna als manusje van alles in een houthakkerskamp te hebben gewerkt, komt hij uiteindelijk terecht in een sanatorium, omdat hij aan tuberculose blijkt te lijden. Omdat hij niet door zijn familie wil worden gevonden, doet hij alsof hij zijn geheugen kwijt is en neemt de naam Elias Elv aan.
Zijn tekentalent wordt daar ontdekt en als hij na verloop van tijd opknapt, zorgt hij ervoor met allerlei baantjes om 's avonds een tekenopleiding te volgen. Hij vertrekt uiteindelijk, begin jaren dertig, naar Duitsland en komt daar als schilder van wandschilderingen aan het werk.

Wolfshuid is het eerste deel van de trilogie, die verder nog bestaat uit Het laatste hout en Krasloten. Ik ben bang dat ik die twee ook nog wil en ga lezen....",1
"Een heerlijk young adult fantasy boek, waarin de spannende momenten worden afgewisseld met Franka's eigenwijze en grappige opmerkingen. Het is erg fijn dat Franka een tienermeisje is dat ook echt bang is voor dingen, zich zorgen maakt en soms roekeloos kan zijn. Ze heeft normale problemen waar ieder meisje van haar leeftijd zich in kan vinden, maar wordt nooit saai of onorigneel. Mooi boek!",1
"Linda, een vrouw op de vlucht voor haar stalker, zit op een eiland dat van de buitenwereld afgesneden is door een zware storm.
Forensisch patholoog Paul Herzfeld vindt in een verminkt lichaam een boodschap die hem zeer persoonlijk raakt. Hij gaat op onderzoek en wordt door de dader van lijk naar lijk geleid, van boodschap naar boodschap. Zo komt hij ook telefonisch in contact met Linda, een gewone vrouw die voor hem een lijk moet opensnijden om er een boodschap uit te halen.
Het klinkt gruwelijk en dat is het ook allemaal. Het is een luguber verhaal waarvan ik me afvroeg hoe iemand op het idee komt om zoiets te bedenken.
Wel spannend.",1
"Ik durf wel eens uit mijn comfortzone treden en eens iets anders lezen dan mijn favorieten. Toegegeven: ook omdat die af en toe 'op' zijn en er geen titels meer aan mijn lijstje zijn toe te voegen van Mankell, Dahl of Deflo, om er maar een paar te noemen.
Zo kwam ik al snuisterend bij 'Verast' uit, en dat heeft me - sorry voor de woordspeling die ook hier al zo vaak is gemaakt - zeer bijzonder verrast.
Ik hou van het duistere repertoire, en dat heeft Verast nét in de juiste mate. Het is op dat vlak zeker geen Mankell maar de duistere geheime van de hoofdfiguur commissaris Cools doen daar zeker aan denken. Ook het cynisme dat met vlagen over de bladzijden giert doen me aan bijvoorbeeld Wallander denken. In elk geval is diens engagement vergelijkbaar, want ook Cools heeft een heel eigen kijk op de maatschappij en laat dat duidelijk blijken.
Ook zit er in het boek precies voldoende humor zonder het melig te laten worden. De onliners zijn origineel en door de goedgeschreven dialogen is het af en toe zelfs méér dan een glimlachje en moest ik op de trein zelfs een keer luidop grinniken. Een kunst die maar weinig auteurs van spannende boeken beheersen.
En dan de spanning zelf. De spanningsopbouw in 'Verast' is perfect; het verhaal grijpt je meteen, vooral door de ijzingwekkende scène in de cinema in het begin. Naar het einde toe is het echt nagelbijten en wil je als lezer alles doen om de hoofdfiguur te helpen. Je zou zelfs willen roepen: 'kijk uit, achter je!' Zo'n boek is het zeker wel.
Er had van mij nog een extra plotlijn in gemogen, zodat het geheel nóg wat ondoorzichtiger was geweest, maar dat is vast een kwaliteit die deze thrillerdebutant nog kan aanscherpen. Ik hou ervan om te worden meegenomen in het onderzoek, en daar had ik als ervaren thrillerlezeres wat vroeg mee gedaan. Mijn vriend had echter tot op het laatst geen idee wie de slechterik was en dus is dat wellicht iets dat alleen voor mij geldt, omdat ik zoveel whodunnits lees. Maar dan nog bleef het ook voor mij een erg spannend boek, waarin Luijten erin slaagt om steeds weer opnieuw die voor een thriller onontbeerlijke twijfel in de plot te brengen.
Een zeer geslaagd thrillerdebuut van deze mij tot nu onbekende schrijver. Ik hoop dat hij meer gaat doen in dit genre en ga hem zeker proberen volgen.",1
"Tamara de Weijer is behalve huisarts ook de oprichtster van de vereniging Arts en Leefstijl. Ze is regelmatig op televisie te zien en bespreekt daar dan onderwerpen over een gezonde leefstijl. In haar boek Eet beter in 28 dagen doet ze min of meer hetzelfde. Ze laat de lezer van haar boek inzien hoe je met behulp van gezonde voeding en een gezonde leefstijl je gezondheid kunt bevorderen. Volgens Tamara kun je je letterlijk ziek eten, maar gelukkig (vaak) ook beter eten.
Ziektes als Diabetisch type 2, hart- en vaatziekten, maar ook neerslachtige gevoelens kunnen met de juiste voeding (deels) bestreden worden. Wel raadt Tamara bij voorbaat aan dat je (voordat je met haar boek aan de slag gaat) altijd eerst even je eigen huisarts om raad vraagt.
Na een uitgebreid voorwoord volgen er een aantal pakkende hoofdstukken die je zeker een keer op je gemak moet lezen. Zo is het eerste hoofdstuk getiteld: Je hoeft helemaal niets, al direct veelbelovend. In de diverse hoofdstukken zijn er veel persoonlijke verhalen te lezen van patiënten van Tamara die opgeknapt zijn dankzij haar adviezen. In deze hoofdstukken lees je ook een heleboel tips: bijvoorbeeld hoe je eeuwige trek kunt stoppen en natuurlijk over wat gezond zijn nu eigenlijk is.

“Geen pillen maar paprika” aldus Tamara de Weijer.

Na dit toch boeiende informatieve gedeelte start het boek eindelijk met de recepten. Op de eerste receptenpagina’s zijn een viertal overzichtelijke weekmenu’s te vinden. Hier vind je heel handig alle receptsuggesties voor maar liefst 28 dagen bij elkaar. Per week worden de maaltijdsuggesties over twee naast elkaar liggende pagina’s afgebeeld. Deze zijn ingedeeld in drie categorieën: ontbijt, lunch en diner. Bij iedere suggestie staat er een afbeelding van de betreffende maaltijd en er staat het getal van de daarbij horende pagina in het boek genoemd, waar je het betreffende recept kunt vinden. Erg overzichtelijk en praktisch!

Maar voor wie per dag zelf wil bepalen wat er die dag gegeten gaat worden is het natuurlijk ook heel goed mogelijk om zelf een recept uit het boek te kiezen, het is maar net waar je voorkeur ligt. Er staat in ieder geval een overvloed aan eenvoudig te bereiden recepten in het boek. Te beginnen met recepten voor het ontbijt en als afsluiter natuurlijk het diner. Bij alle recepten staan grote kleurrijke foto’s van het gewenste resultaat, wat het boek zeker een meerwaarde geeft. De recepten worden stuk voor stuk kort en bondig beschreven. Naast een overzicht van de benodigde ingrediënten staat er stap voor stap genoteerd hoe je het gerecht zelf kunt bereiden. De ingrediënten zijn overigens grotendeels in elke supermarkt wel te verkrijgen.

Favoriet hier zijn de saladerecepten. Vooral de kruidige spinaziesalade zal hier nog vaak op tafel komen. Lekker, gemakkelijk en erg gezond. Maar ook de alternatieve pastarecepten zijn zeker aanraders. Ook voor de vlees- en visliefhebbers staan er gelukkig genoeg suggesties in het boek.

Eet beter in 28 dagen is een ware aanrader voor iedereen die gezonder wil gaan eten, aan zijn of haar algemene gezondheid wil werken, ziek is of dit laatste juist wil voorkomen. Maar het is zeker ook een fijn boek voor iedere thuis-kok die graag kookt aan de hand van praktische, voedzame en snel te bereiden recepten. Eet smakelijk!",1
Een ontzettend mooi en ontroerend boek. Ik heb hardop gelachen en aan het einde een traantje gelaten. Een aanrader!,1
"Na positieve berichten over De huurster van Joy Fielding vond ik het tijd om zelf eens kennis te maken met dit boek en haar geestelijke moeder. Het resultaat was zeer positief. Met De huurster heeft Joy Fielding een verhaal neergezet dat zowel aangrijpend als verrassend is.

In De huurster vervult de ietwat tuttige verpleegster Terry Painter de hoofdrol. Na een leven lang gekoeioneerd te zijn door haar moeder staat ze nu eindelijk op eigen benen. Om de eenzaamheid tegen te gaan verhuurt ze haar tuinhuisje aan de jonge meid Allison Simms. Het blijkt al snel goed te klikken tussen de twee en een voorzichtige vriendschap is het gevolg. Maar dan beginnen de vreemde telefoontjes. Steeds meer krijgt Terry het gevoel dat iemand haar in de gaten houdt en dat ze zelfs in haar eigen huis niet veilig is. Dit gevoel van onbehagen lijkt samen te vallen met de komst van Allison. Is dit op het oog zo onschuldige meisje wel zo aardig en integer als zij zich voordoet? En, hoe zit het met al die leugens die steeds vaker boven komen drijven? Terry voelt zich steeds meer in het nauw gedreven en wil voor haar eigen gemoedsrust de waarheid achterhalen. Heeft Allison het echt gemunt op Terry of is het vermeende complot tegen haar slechts een luguber uitvloeisel van een levendige fantasie?

De huurster is een vlot geschreven boek met goed uitgewerkte karakters. Hoofdrolspeelster Terry leer je echt kennen gedurende het boek. Of toch niet? Haar enigszins tuttige, brave karakter heeft iets aandoenlijks. Het feit dat ze niet voor het geluk geboren lijkt maakt dat je als lezer erg met haar meeleeft en hoopt dat het tij voor haar ten goede keert. De opbouw van de spanning in het boek is goed. Vele onduidelijkheden vallen stukje bij beetje op hun plaats. Zeer sterk is het einde van het verhaal. Een hele verrassende wending zet al het voorgaande op zijn kop en laat je als lezer toch wat versuft achter. De huurster is een boek dat je niet zomaar uit je hoofd krijgt. Reden genoeg voor mij om meer van Fielding te lezen!",1
"De cover laat een jong meisje, ze is daar dan toch al 22 of 23 jaar, ook al oogt ze op de cover een stuk jonger (ik dacht dat ze een jaar of 16,17 was), zien dat nog niet weet wat het leven allemaal voor haar in petto heeft. Ze is duidelijk niet echt zeker van zichzelf, maar tegelijkertijd heb je het gevoel dat ze altijd haar zin zal proberen door te drukken. Je bent dan ook heel benieuwd naar het verhaal achter dat meisje.
Het is een eerlijke biografie waarbij de auteur koningin Victoria niet mooier heeft gemaakt dan ze was, maar beschreven hoe ze echt was. Waarbij je kunt lezen dat zij naast koningin ook maar een vrouw was als vele vrouwen die een hekel had aan bepaalde vrouwen-dingen. Dat ze ook haar nukken had, bepaalde klachten die bij het vrouw-zijn horen en bepaalde gevoelens waar toen niet over geschreven, laat staan gesproken werd, maar nu geregeld besproken wordt in zowel diverse vrouwenbladen als op de diverse sites/forums voor vrouwen en wat je er tegen kan doen om het te verzachten/voorkomen.

Je leert haar als een sterk meisje, later sterke vrouw kennen, die op haar 18e op de troon komt. Die zich niet de kaas van haar brood laat eten, maar ook later, zeker tijdens haar huwelijk, heel erg onzeker is, maar op latere leeftijd is er niets meer van die onzekerheid te merken en is ze zekerder van alles dan ooit te voren. Je leest dat zij ook haar fouten had en dat ze soms wel eens verkeerde beslissingen nam die ze beter niet had kunnen doen.
De ene keer heb je bewondering voor haar over hoe ze de zaken aanpakte, hoe ze op bepaalde gebeurtenissen reageerde, de andere keer irriteer je je aan haar omdat ze ofwel zich schikte naar haar man, en later irriteer je je aan haar omdat ze na zijn dood, zo in de rol bleef zitten van zielige weduwe. Maar bovenal kan je alleen maar bewondering voor haar hebben.

Het boek geeft naast het leven van koningin Victoria, ook een mooi tijdsbeeld van een tijdperk dat heel belangrijk is in de geschiedenis. Een tijdperk van vele sociale en culturele veranderingen, vele uitvindingen waar we heden ten dage nog steeds gebruik van maken. Een tijdperk van andere beroemde mensen zoals Florence Nightingale en Charles Dickens.
Kortom, het is een heel indrukwekkende en eerlijke biografie van een koningin die je leert kennen vanaf haar geboorte tot aan haar overlijden en hoe Engeland op haar overlijden reageerde in die dagen.

Wat ik persoonlijk heel leuk vond om te lezen, was dat ze op dezelfde dag van de maand geboren is als ik, alleen kwam ik 155 jaar later ter wereld en niet in zo'n rijk en bijzondere familie als zij.
Minpuntje vind ik dat de noten achterin staan waardoor je moet bladeren om de noten te lezen en ik vind het jammer dat het foto-gedeelte halverwege een hoofdstuk is geplaatst i.p.v. tussen twee hoofdstukken in waardoor je moest bladeren om de rest van het hoofdstuk te lezen.",1
"""Vind ik leuk?!"" heeft twee thema's. Enerzijds beschrijft het boek treffend de benauwende, lamleggende werking die social media kunnen hebben. Het gevoel dat je aan bepaalde standaarden moet voldoen. Je volgt de grappige, razend eerlijke gedachten en gevoelens van hoofdpersoon Tori hierover en hoe zij zich langzaam aan deze druk weet te ontworstelen. Het andere thema is eigenlijk nog interessanter en wordt op pijnlijke wijze, maar nog steeds met humor, blootgelegd. Tori zit vast in een slechte relatie met een narcist. Ze wil er wel mee stoppen, maar omdat ze erg aan zichzelf twijfelt (mede dankzij haar vriend) is dit een lastig proces. Voor veel (jonge én oudere) vrouwen zal het lezen van dit boek op een positieve wijze confronterend zijn en misschien zelfs wel het vertrouwen geven om voor zichzelf te kiezen op meerdere fronten. ""Vind ik leuk?!"" lijkt op het eerste gezicht misschien slechts een chicklit door de vlotte, humorvolle schrijfstijl, maar door de psychologische thema's heeft het absoluut urgentie! Klein puntje van kritiek: hoewel de gedachtegangen van Tori meestal herkenbaar en grappig zijn, vliegen ze hier en daar een beetje uit de bocht, waardoor het soms iets te langdradig wordt. Maar dit gaat gelukkig slechts om enkele scènes. Voor iedereen die wel wat zelfvertrouwen kan gebruiken: lezen!",1
"Als er iets duidelijk wordt in het verhaal van Trevor Noah is het wel hoe diep de apartheid geworteld was in alle facetten van het leven in Zuid – Afrika. Officieel werd de apartheid beëindigd toen Noah zes jaar was. De apartheid zat echter zo ingebakken in de maatschappij, dat deze zich niet zomaar liet verdrijven. Noah beschrijft dan ook een aantal schokkende momenten waarin hij gedurende zijn jeugd alsnog tegen door de apartheid veroorzaakte problemen aanliep. Zijn verhaal toont aan dat ook in de jaren na de apartheid de gevolgen goed zichtbaar waren en dat de gevolgen zelfs nu nog niet voorbij zijn.

Ieder hoofdstuk in dit boek begint met een uitleg over bepaalde wetten of omstandigheden in Zuid – Afrika tijdens en net na de apartheid. Noah laat in deze stukken zien dat hij scherp kan observeren, veel nadenkt en een uitgesproken mening heeft.

De hoofdstukken zelf bestaan uit beschrijvingen van bepaalde opvallende gebeurtenissen uit de jeugd van de schrijver. Sommige gebeurtenissen zijn grappig en bizar, sommige zijn in feite verschrikkelijk. Noah beschrijft ze echter met een humoristische en soms sarcastische ondertoon. Dit zette me soms op het verkeerde been en zorgde dat het even duurde voor ik besefte hoe erg de situatie eigenlijk was. Maar als het besef dan kwam, dan kwam het als een mokerslag. Noah weet de situaties dan ook erg precies neer te zetten.

Ik vind dit een bijzonder indringend portret van de jeugd van een jonge man die door zijn gemengde afkomst in Zuid – Afrika in een bijna onmogelijke positie verkeert. Hij hoort nergens echt bij en verandert daardoor in een kameleon die overal slechts een beetje bij hoort. Daardoor is hij wel in staat om verschillende gezichtspunten te begrijpen en dat laat hij in dit boek dan ook zien. Hij geeft dan ook een bijzonder en voor mijn gevoel vrij volledig beeld van de situatie in Zuid – Afrika aan het einde van de vorige eeuw. Trevor laat ook veel van zichzelf zien in dit boek, wat extra fijn is als je Trevor Noah als comedian of presentator van de Daily Show kent .",1
"In schaduwkant maken we kennis met Nora, die als 17 jarige door haar vader uit de klas wordt geplukt en met haar familie verdwijnt met onbekende bestemming. Als Nora 10 jaar later terug is zoekt ze haar heil in voedsel en fantasieën, totdat ze een man ontmoet…

Het verhaal wordt afwisselend verteld zowel de 17 jarige Nora als de oudere Nora komen aan het woord. Het verhaal is beeldend geschreven. Beide verhaallijnen worden goed uitgewerkt en zijn beeldend geschreven. Het kost je als lezer dan ook geen enkele moeite om je in te leven in Nora. Al direct vanaf de eerste pagina pakt het verhaal en laat je niet meer los. Je moet en zal verder lezen om te weten hoe dit verhaal verder gaat en afloopt. De opbouw van het verhaal is dan ook goed. De spanning wordt stukje bij beetje opgevoerd om daarna met een zinderende ontknoping te eindigen.

Kortom, Schaduwkant is weer een reuze spannend boek dat je in één ruk uitleest en smaakt naar meer. Ik geef het boek dan ook 4 sterren",1
"Ik had mij opgegeven om dit buzzboek te lezen omdat het actuele thema mij aantrok. Wat de gevolgen kunnen zijn van het viral gaan van een filmpje. Al gelijk werd je in het verhaal meegenomen door het begin: ""Ik heb twaalf jongens gepijpt in Magaluf. Tot nu toe hebben 23.096 mensen me dat zien doen."" Voor mij gaf dat al aan dat het verhaal indruk kan maken. Het verhaal wordt vanuit twee perspectieven verteld; vanuit Su, de hoofdpersoon in dit verhaal en vanuit haar moeder Ruth. Dit filmpje is online gezet terwijl Su met haar zus Leah op vakantie was. Dit heeft grote invloed op haar leven en die van haar familie. Su wil niet terug naar huis en verdwijnt. Ondertussen gaat Ruth, die rechter is, de strijd aan wat zij tegen het online gaan van dit filmpje kan doen en probeert de daders te vinden. Su komt oorspronkelijk uit Korea en is door Ruth en Bernard geadopteerd. Dit komt ook in het verhaal terug en zorgt ervoor dat je je meer in de personages in kan leven.
Ik kon het boek moeilijk weg leggen omdat ik heel benieuwd was hoe het verhaal verder zou gaan. Enerzijds wat Sue zou doen en anderzijds wat haar moeder kan bereiken. In ieder geval is duidelijk dat moederliefde ver kan gaan.

Ik vond het geen thriller qua spanning, vond het vooral een indrukwekkend verhaal omdat ik mij realiseer dat filmpjes verstrekkende gevolgen kunnen hebben waar je niet altijd invloed op hebt.. Des te erger is het wat dan kan gebeuren.
Het verhaal zet je dus erg aan het denken over de technologie van nu en de gevolgen die dit in de maatschappij kan hebben. Ook al is het geen waargebeurd verhaal, het is bij mij wel blijven hangen.",1
"“Ted McKay staat op het punt een einde aan zijn leven te maken, als de deurbel gaat. En blijft gaan. Hij wil alsnog de trekker overhalen, maar ziet dan een briefje op zijn bureau liggen. Het handschrift herkent hij als het zijne, maar hij kan zich niet herinneren ooit zoiets geschreven te hebben. Doe open. Dit is je laatste uitweg.”

De achterflap van de enige in het Nederlands vertaalde psychologische thriller van de Zuid-Amerikaanse schrijver Federico Axat haalde me helemaal binnen. De vergelijking van het verhaal met films als Shutter Island, Inception en Memento is treffend.

De eerste twee delen van het boek zijn even vaag en verwarrend als de vermelde films. Als de buidelrat ten tonele komt, begin je te twijfelen of je over een droomwereld of over Teds realiteit aan het lezen bent. Het wordt een doolhof door heden en verleden, op het randje van de waanzin.

Meer over de inhoud vertellen, zou teveel verrassing weggeven. Het is even volhouden, maar uiteindelijk blijkt het een ingenieus opgezette opbouw waarin elk detail betekenis heeft.",1
"De avonturen van Lydia, haar broer, haar minnaar en nog een paar anderen in het Rusland van Stalin. Een tijd die nog steeds op de huidige Russische tijd lijkt, lijkt mij. Wie kan je vertrouwen, armoede, strafkampen, de ingrediënten die er veel in voorkomen. Lydia is een stoere meid, nergens bang voor en gaat samen met haar broer op zoek naar haar vader. Een meeslepend verhaal.",1
"Ik ben onder de indruk van deze jonge schrijver, die een ingewikkelde problematiek op een zorgvuldige en uitgebreide manier beschrijft. Zijn betrokkenheid en gedrevenheid als Koerd en slachtoffer van IS bij dit onderwerp is zichtbaar in dit boek. Omdat hij het als journalist beschrijft, was het geen boek waar ik makkelijk in mee kon leven. Dat wat hij zelf meemaakte, hoe schrijnend ook, is met een zekere afstand beschreven. Ik heb niet alles kunnen verifiëren maar zijn omschrijving van de vluchtelingenproblematiek en risico’s is herkenbaar en heb ik elders onderbouwd gelezen. Hiermee is het een actueel boek geworden met een belangrijke boodschap.

Masoud Aqil, een Koerdisch journalist, beschrijft in dit boek hoe hij als journalist in Syrië gevangengenomen is door IS en 280 dagen lang in donkere cellen heeft vastgezeten, terwijl hij dagelijks gemarteld en bedreigd werd. Het eerste deel beschrijft zijn gevangenschap in 2014 en 2015 in meerdere gevangenissen in Syrië. Hij ontmoet daar medegevangenen, sommigen IS-aanhangers die vastzitten voor kleine vergrijpen maar ook gevangenen die net als hijzelf gemarteld worden, schijnexecuties ondergaan en die verdwijnen. Als Masoud, tegen alle verwachtingen in, vrijkomt bij een ruil van gevangenen, komt hij terug bij zijn familie. De angst en dreiging blijft en hij besluit uiteindelijk met zijn moeder te vluchten naar Duitsland. Hij beschrijft zijn vlucht en zijn verblijf in Duitsland. Het boek is doorspekt met zijn visie op de totstandkoming van IS, de terreur in Syrië, de positie van de Koerden, de rol van buitenlandse politiek, welke hij afwisselt met namen en jaartallen. In Duitsland, het land waar hij zich in 2016 veilig waant, komt hij erachter dat daar ook IS-aanhangers verblijven. Sommigen daarvan heeft hij in zijn gevangenschap ontmoet en het verbaast hem dat zij online nog steeds dezelfde boodschap prediken als in Syrië.

Masoud schrijft dit boek met een boodschap; de boodschap dat andere vluchtelingen ook hun mond moeten opendoen, dat de overheid beter moet onderzoeken en optreden tegen IS-aanhangers die als vluchteling Europa binnenkomen, zonder de vluchtelingengroep als geheel te isoleren omdat dat IS juist in de hand werkt en hij heeft een dringend advies m.b.t. integratie om radicalisering bij vluchtelingen tegen te gaan. Masoud Aqil zet met dit boek zijn eigen leven op het spel.

Dit boek is een aanrader voor lezers die geïnteresseerd zijn in de hectiek van het Midden-Oosten, in andere culturen en die meer willen begrijpen en weten over bevolkingsgroepen die hun veiligheid in Europa zoeken.",1
"Een van Dan Brown's beste boeken. Als altijd meeslepend, prachtige omschrijvingen van de omgevingen waarin ze zich bevinden, en met een absolute briljante plot!",1
"goed geschreven boek is met unieke personages en gebeurtenissen.,Ik heb het eerste boek van Brigitte Aubert enkele jaren geleden gelezen. Het thema van het boek is me altijd bijgebleven: een bijna volledig verlamde vrouw die informatie heeft maar er niets mee kan vanwege haar handicap. Het thema van Mortuarium is weer zo bijzonder. Ik heb nog niet eerder gelezen over een man die dieren opzet en op verzoek een klein meisje balsemt. Dit meisje wordt daarna in een glazen kist in een kapel op een landgoed opgebaard. Vanaf het eerste moment vermoedt Chib, de lijkenbalsemer dat het meisje niet van de trap gevallen, maar vermoord is. Hij gaat op onderzoek uit, samen met Gaëlle en daarna ontvouwt zich een spectaculair verhaal.

Mortuarium is een boek om niet gauw te vergeten. Het wordt bevolkt door vreemde personages en bizarre gebeurtenissen vinden plaats. Het is een goed geschreven boek dat gemakkelijk leest. Naast het 'bizarre' van Mortuarium is er ook plaats voor humor. Zo wordt de vriend van Chib, Greg, zo consequent neergezet als vrouwengek dat het geestig wordt. Ook de zinnen die Chib denkt maar niet zegt, zijn soms komisch. De gebeurtenissen volgen elkaar in een duizelingwekkend tempo op. Ik heb me geen moment verveeld met dit boek. Het is intrigerend qua thema, qua personages en qua gebeurtenissen. Het boek roept verschillende emoties op, bij mij voerde 'onthutsing' toch wel de boventoon.

Bij Mortuarium heb ik even getwijfeld tussen drie of vier sterren. Al snel daarna besloten tot vier. Mijn twijfel zat in het feit dat ik het soms iets te overtrokken vond. Maar op de voorgrond blijft staan dat het vooral een beklemmend, goed geschreven boek is met unieke personages en gebeurtenissen. Daarom: 4 sterren. Vooral lezen, verwonderen en huiveren!",1
"De Eerste Wereldoorlog (1914-1918) was een ongekend wrede oorlog met miljoenen slachtoffers. Na anderhalve maand lagen de fronten al min of meer vast, en wat volgde was een vierjarige loopgravenstrijd. Voor soldaten was het leven in een loopgraaf een regelrechte hel, met name in de herfst, winter en voorjaar waren de omstandigheden erbarmelijk. Je zakte tot je knieën in de modder, alles werd vochtig en vies, met als meest voorkomend gevolg 'loopgravenvoeten': opgezwollen, geïnfecteerde en afstervende voeten. Loopgraven stortten regelmatig in en het ongedierte – met name ratten - tierde welig en bracht ook de nodige ziektes met zich mee.

Maar het ergste waren de doodsangst en eenzaamheid waar de soldaten aan werden blootgesteld. Iedere minuut kon je laatste zijn, of die van je vriend. Complete lichtingen vonden de dood. Degenen die het overleefden leden vaak aan waanvoorstellingen, praatten tegen zichzelf en draaiden volledig door.
Ook waren er soldaten die zich gewetensbezwaarde verklaarden, zo genaamde ‘witte veren’. Op deze mannen werd neergekeken, ze werden gezien als lafaards. Een witte veer werd soms ingezet als ziekenbroeder in het veldhospitaal, maar meestal moesten ze als brancarddrager gewonden en doden van het slagveld halen. Daar waren ze makkelijke doelwitten voor de Duitse sluipschutters.

Het dragende verhaal van De witte veer is deze oorlog. De zeventienjarige, Engelse Tristan Sadler doet zich in 1916 voor als een jaar ouder, om zo naar het front te kunnen gaan. Hij is jong en naïef, en weet helemaal niet waar hij aan begint. Tijdens zijn opleiding aan de militaire academie Aldershot leert hij Will Bancroft kennen en er ontwikkelt zich een vriendschap tussen de twee jongens.
Al gauw wordt duidelijk dat Tristan romantische gevoelens koestert voor mannen, en in het bijzonder voor Will. De ene keer beantwoordt Will deze gevoelens, om zich het volgende moment van Tristan af te keren en hem wekenlang te negeren. Zo ook op het slagveld waar ze naartoe gestuurd worden.

In september 1919, de oorlog is al een jaar voorbij, bezoekt Tristan de zus van Will, Marian. Hij wil haar de brieven teruggeven die zij tijdens de oorlog aan Will heeft gestuurd. Maar Tristan wil meer, hij wil haar ook vertellen over de dood van Will, en zijn eigen rol. Will legde in 1917 in Frankrijk zijn wapen neer, hij wilde niet meer vechten. Hij was echter geen gewone witte veer, hij bleek een absolutist, hij wilde helemaal niets meer met de oorlog te maken hebben. En daarop stond de doodstraf, Will werd standrechtelijk gefusilleerd.

John Boyne heeft het verhaal bijzonder goed opgebouwd. Het springt heen en weer tussen 1916 en 1919, kijkt terloops terug op de jeugd van Tristan, Will en Marian, en sluit af met de laatste woorden en gedachten van Tristan als tachtigjarige. Het verhaal gaat echter niet alleen over de Eerste Wereldoorlog, het gaat ook over homoseksualiteit, vriendschap, angst, afkeur, schuldgevoel, schande en wanhoop. Boyne beschrijft dit alles zeer integer en dwingt je tot nadenken. Bijvoorbeeld over de vraag of een witte veer echt wel zo’n lafaard was, zijn weigering betekende namelijk een zekere dood en riep schande af over zijn familie. Witte veren werden (en worden!) niet genoemd op oorlogsmonumenten, alsof ze niet hebben bestaan.
Boyne beschikt over een vlotte pen en nergens laat hij losse eindjes slingeren. De dialogen zijn goed en personages komen tot leven. Kortom: een fenomenaal boek.

Tot slot krijgt Tristan nog even het woord:
‘In Aldershot leerden ze ons niet vechten, maar zo lang mogelijk in leven blijven. Alsof we al dood waren, maar het nog een paar dagen of weken konden rekken als we goed konden schieten […] De kazerne zat vol met geesten, Marian, begrijp je dat? We leken al dood te zijn voor we uit Engeland vertrokken.’

Vertaald door Mechteld Jansen.",1
"Ten eerste wil ik Hebban bedanken voor dit leuke boek!

Als ik dit boek zou vinden in de winkel, zou ik het zeker opgepakt hebben. Maar na het lezen van dit boek vind ik de cover maar raar. Ik snap zelf niet goed wat dit met het verhaal te maken heeft, want de cover zet je op het verkeerde spoor.. Dat terzijde.
Ik had nog nooit eerder een boek gelezen van Toni Coppers. Ik had er dus geen verwachtingen bij. Het eerste wat me opviel waren de Vlaamse woorden. In het begin stoorde dit me, maar na een tijdje was ik eraan gewend en was het alsof ik niet anders wist.
Het boek gaat over Liese Meerhout, een recherche in Antwerpen. Ze onderzoekt de ontvoering van Emma. Het enige spoor dat ze hebben is een onbekend busje. Er spelen wat verdachte personages mee, wat te verwachten is bij een thriller. Toch weet Toni Coppers de spanning er goed in te houden.
Het boek leest erg vlot, de zinnen zijn goed geschreven en met een groot lettertype. Door de spanning ben je er helaas zo doorheen.
Ik vind het een goed doordacht verhaal, met een redelijk nieuw thema dat erin zit (geen spoilers). Dit zette me echt aan het denken, en het heeft er ook voor gezorgd dat ik extra ging meeleven met de personages. Een leuk en verassend einde, met een motief dat goed uitgewerkt is.
Wat voor mij een minpuntje is zijn de 'soms te eenvoudige zinnen'. Ik had op sommige plekken graag meer detail gewild. Soms om het gruwelijker te maken, soms om op bepaalde stukken de nadruk te leggen.
Al met al een goed boek, ik ben zeker niet teleurgesteld. Ik ben benieuwd naar de volgende boeken die deze schrijver gaat schrijven!",1
"De Verboden & Verbannen - serie is zeer verslavend want na elk deel wil je zó graag weten hoe het verder gaat met Elena en de andere karakters in het boek. De vervolgboeken stellen niet teleur - integendeel ! Maar helaas, dit was het laatste deel! Heb genoten van de hele reeks.",1
"'Onze eindeloze dagen' beschrijft de jeugd van Peggy. Ze woont bij haar vader en moeder die zich midden in een huwelijkscrisis bevinden. Haar vader, een extreme survivalist, neemt haar mee in een bizar plan. Hij doet Peggy geloven dat de wereld niet langer bestaat en dat zij samen de laatste twee overlevenden zijn. Jaren lang is haar vader de enige persoon met wie Peggy haar leven deelt.

Hoewel het even duurde voor de personages en het verhaal me echt te pakken hadden, liet het me op een gegeven moment niet meer los. Ik werd meegezogen in de belevenissen van Peggy, die zover van mijn realiteit afstaan dat ze een bizar en fascinerend plot vormen. Fuller schrijft beeldend waardoor je regelmatig het gevoel hebt dat je er bij bent. Ik verdronk bijna in het verhaal.

Door de wisselingen in perspectief, toen en nu, leer je langzamerhand steeds meer te begrijpen. Gelukkig laat Fuller niet teveel informatie ineens los, waardoor je continu in spanning zit. Hoe loopt dit af? Het einde maakte een diepe indruk op me. Ik moest er echt even van bijkomen.

Claire Fuller heeft een jaloersmakend debuut geschreven, wat ik door haar schrijfstijl en de onderwerpen die ze aanspreekt zeer uniek vind.",1
"Voor in het boek lees je:
Dit boek wordt opgedragen aan
alle kinderen
al degenen die, vanuit een rolstoel of anderszins afhankelijk, altijd weer naar boven of om zich heen moeten kijken
de politiek.

Denk niet te snel dat jij niet tot de doelgroep hoort waar de inhoud van dit boek geschikt voor zal zijn! Het is niet oubollig of saai, maar zelfs bijzonder onconventioneel.
Cultureel Erfgoud is een boek met een kijk op onze hedendaagse politiek en samenleving, maar dan geholpen door kunst en muziek zodat het heel toegankelijk wordt.
Hier is alles uit de kast getrokken om zoveel mogelijk te kunnen omvatten.

Mensen en onderwerpen die ogenschijnlijk geen overeenkomsten hebben worden in dit boek met elkaar in verbinding gebracht; Béla Bartók (1881 – 1945) en Johan Cruijff (1947-2016). 'Cruijff voetbalde en redeneerde zoals Béla Bartók noten schreef.'

Op een van de eerste bladzijden een overzichtelijke inhoud, zodat je snel bij je favoriet kunt zijn. Verbaas je over hetgeen je leest.
De meest uiteenlopende onderwerpen komen in dit boek aan de orde, maar steeds zal een rode draad aanwezig zijn. Zelfs vragen daarover worden achter in het boek beantwoord in het slot-hoofdstuk.
Dit is een bijzonder uitgebreid boek; niet alleen in keuze van onderwerp, maar ook in de keuze van de muziek. De manier waarop ragtime en Beethoven in dit boek een heel passend plekje gevonden hebben, valt in het niet bij wat fuga en politiek en samenleving in de ogen van de auteur gemeenschappelijk moeten hebben; doelgerichtheid, meerstemmigheid, gelijkwaardigheid en de noodzaak tot harmonische vervlechting oftewel solidariteit.
Dit boek gaat ook over haat zaaien en de vrijheid van meningsuiting, over het verschil tussen het recht van asiel en het recht op asiel, over het nut van referenda. Maar bovenal over in de actualiteit blijven leven en een democratisch bestel onderhouden en indien nodig vernieuwen.

Achter in het boek staat een nuttig register met trefwoorden op alfabet.
Dit is bijzonder actueel gehouden. Let wel: dit boek beschrijft de kijk van de auteur op hetgeen zich afspeelt in onze samenleving. Maar het is zeker een eye-opener!

Nationaal Erfgoud ligt hier op tafel om opnieuw te bekijken en dan tegelijkertijd te luisteren naar de muziek tijdens het lezen.",1
"de schrijver:
Bianca Nederlof schreef met ‘Ongrijpbaar’ haar eerste thriller voor volwassenen. Al eerder verschenen spannende kinderboeken en korte verhalen. Ook werkt ze momenteel een idee uit voor een Young- Adult boek. Ambitie genoeg dus voor deze schrijfster.


korte inhoud van het boek:
Silvia wil met haar zoontje Nick naar de intocht van Sinterklaas gaan, maar ze heeft een naar voorgevoel. Ze houdt er niet van om zich in mensenmassa’s te begeven met haar driejarige zoontje. Als ze besluit toch te gaan wordt een nachtmerrie werkelijkheid, ze raakt Nick kwijt.
Al gauw start de politie een grote zoektocht naar de driejarige Nick, maar alle sporen lijken dood te lopen. Er zit voor Silvia niks anders op dan zelf op onderzoek uit te gaan. Zal zij haar zoontje ooit nog levend terugzien?

mijn mening:
Het verhaal wordt verteld vanuit Silvia in de eerste persoon. Het boek omvat twee verhaallijnen, heden en verleden, die snel wisselen.
Vanaf de eerste zin word je gegrepen door het verhaal, korte hoofdstukjes, makkelijke taal, lekker relaxed te lezen. Alhoewel relaxed ?
De snelheid van het verhaal is hoog en de spanning is gedurende het hele verhaal ook van flink niveau. In dit boek zijn er geen momenten van verslapping, de spanning is continu voelbaar.
Het boek laat zich maar moeilijk wegleggen, en als je het weglegt heb je het door de mooie omslag zo weer in je handen.
Helaas zitten er maar een paar uurtjes leesplezier in, dat neemt niet weg dat dit boek zeker de moeite waard is om te lezen. En het past natuurlijk ook perfect in deze tijd van het jaar.

tip:
Voor de muziekliefhebbers onder ons is er ook nog de QR-code afgebeeld voorin het boek. Als je deze scant word je meegenomen naar een steengoed nummer van Zero 7. Lekker naar de muziek en de tekst luisteren en je waant je weer helemaal in de nachtmerrie van Silvia.",1
"‘Nu de angst is verdwenen’ is een knap geschreven verhaal met meerdere lagen. Het gaat niet alleen over de gruwelijke gebeurtenissen in Auschwitz, maar ook over het leven van overlevenden na Auschwitz en de liefdesrelatie tussen Lena en Heiner.

Heiner is een overlevende van het concentratiekamp Auschwitz. In Auschwitz heeft Heiner zich voorgenomen om te overleven opdat hij later kan getuigen van hetgeen er heeft plaatsgevonden. Eenmaal buiten het kamp en herenigd met zijn geliefde blijkt de liefde niet bestand tegen de constante drang van Heiner om te vertellen en zijn frequente nachtmerries doordat hij de verhalen in zijn slaap opnieuw beleeft. Als hij in 1963 bij het Auschwitz-proces als getuige optreedt ontmoet hij de jonge en levenslustige Lena. Zij en Heiner voelen zich sterk tot elkaar aangetrokken, maar hun relatie is een constante zoektocht naar hoe ze zich moeten verhouden tot het trauma van Heiner. Prachtig beschreven wordt de eenzaamheid die Heiner ervaart omdat, hoe goed hij zijn verhaal ook vertelt, noch de rechtbank noch Lena zich ooit zullen kunnen inleven in dat wat Heiner heeft gezien en ervaren. Woorden hebben voor de betrokkenen vaak een totaal andere betekenis en lading. De enigen door wie Heiner zich echt begrepen voelt zijn de oude kameraden uit Auschwitz. Lena is getuige van de speciale band die deze overlevenden met elkaar hebben; een band die zij nooit op die manier met Heiner zal hebben. De vrienden vertellen elkaar de verhalen, net zo vaak totdat het verhaal hen allemaal toebehoort. Hij heeft Lena echter nodig om te leren dat Auschwitz niet de maatstaf is voor alle dingen in het leven.

Het verhaal neemt de lezer mee in een tijdreis van het vooroorlogse Wenen, via Auschwitz, via het Auschwitz-proces in 1963 in Frankfurt naar het Poolse staatsbeleg in de jaren ’80. Bij het lezen passeren een hele trits aan emoties de revue, van walging tot ontroering, zonder dat het sentimenteel of voorspelbaar wordt. Een absolute must-read, ‘opdat wij nooit zullen vergeten.’",1
"Jeruzalem Israel
'Nu was het 1946 en een wereld was ten onder gegaan'

‘Morgenland’ Stephan Abarbanell
Het verhaal van Lilya Tova Wasserfall.

Het boek over de zoektocht van Lilya naar de wetenschapper Raphael Lind in het naoorlogse Duitsland is eerder een avontuurlijk dan indrukwekkend reis.

Er zijn achtervolgingen, spionageachtige activiteiten, een 'boek der boeken', er zijn verdwenen goederen, er is de strijd in haar vaderland Israel, er is wantrouwen naar de Engelsen, hulptroepen uit Amerika, de ontheemden in de kampen, een aantal teksten met opmerkingen uit het verleden en beschermende onzichtbare handen.

Het verhaal begint in Jeruzalem en krijgt vervolg in Londen, in Duitsland; kamp Fohrenwald, depot Offenbach en Berlijn, het is daar waar de geschiedenis mij meer aanspreekt, het is daar waar ik verder reis met Lilya. Het verhaal moet dan nog een geheel gaan vormen.

Gedurende haar onderzoek ontdekt Liliy dat er meerdere mensen geïnteresseerd zijn in het lot van Raphael Lind, wie was deze man werkelijk, wat had hij betekend in de oorlogsjaren, wat was er met hem gebeurd, maar bovenal zou hij nog kunnen leven?

Morgenland is gebaseerd op historische feiten en bestaande locaties.

Een roman die het leven tekent direct na de tweede wereldoorlog met rijke, kundige en goed gedocumenteerde beschrijvingen van het landschap, bevolking, de verwoestingen en het lot van zoveel mensen die een weg zoeken naar een nieuwe toekomst.",1
"Ik vond dit echt een prachtig kinderboek. Je ziet hoe Isabella geniet, zelfzekerder wordt,... Prachtige omschrijvingen, heerlijke fantasie, en supermooie tekeningen!",1
"Ken je klassiekers. Hilarisch en tegelijkertijd spannend. Dit heeft absoluut niets met het oude Griekenland te maken. Het is alleen maar jammer dat dit een stand-alone verhaal is, er is materiaal genoeg voor een vervolg.",1
"Post is het centrale thema in dit boek. Het begint al met de vader van de hoofdpersoon John, die postbode is. En ‘post’ speelt een cruciale rol in het verdere leven van John, als hij worstelt met wat er wel en wat er niet moet worden gecommuniceerd naar het thuisfront. Een mooie parallel met het huidige tijdsgewricht daar waar het gaat om ‘nepnieuws’......., de Engelse leiding in de 1e WO kon er ook wat van.
Dit boek is geen snel boek. Neem de tijd om een beeld te krijgen van het Engeland in de 1e WO en neem de tijd om de verschrikkingen van de 1e WO in de loopgraven tot je te nemen. En neem de tijd om tot je te nemen wat dit allemaal met mensen kan doen.......",1
"Mara word wakker in het ziekenhuis en kan zich niks meer herinneren van woensdag nacht. Ze stelt voor om te verhuizen en ze vertrekken naar Florida. Ook in Florida heeft ze last van hallucinaties en nachtmerries. Ook leert Mara Noah kennen. Noah blijft maar om haar aandacht vragen waardoor meisjes jaloers op Mara zijn. Wanneer Mara een goede daad denkt te verrichten valt er een dode en later nog 1. Langzaam aan begint haar geheugen terug te kommen en Mara denkt dat ze gek is. Maar wat als zij niet de enige is die anders is?

Een super verslavend boek! De manier van schrijven erg fijn en de personages zijn ook goed uitgeschreven. De gebeurtenissen volgen elkaar zo op dat het nooit saai is en dat je niet meer kan stoppen met lezen.
Dit boek verdient zeker een plekje bij mijn lievelingsboeken!",1
"Nobody van Marelle Boersma.
Ik moet zeggen dat ik nog nooit iets van haar gelezen heb maar nu ik Nobody gelezen heb volgen er zeker meer
Wat een geweldig boek
het is spannend goed geschreven en lees lekker weg het is een echte page turner je blijf er in lezen
Ik wist niet dat ze zo goed kon schrijven ze krijg van mij 4 ****",1
"Het leven van Mathieu Durey nam een vreemde wending. Als zoon van welstellende Parijse ouders behoorde een toekomst vol glamour tot zijn mogelijkheden, maar al op jonge leeftijd gaf hij blijk van een grote godvruchtigheid. Tegen de wil van zijn ouders in volgde hij zijn roeping en hij zou vermoedelijk als geestelijke geëindigd zijn, als zijn vriend Luc Soubeyras daar geen stokje voor gestoken had. Net als Mathieu was Luc door de katholieke microbe gebeten. Hij haalde Mathieu echter over om de Kerk achter zich te laten en zich in te zetten in de echte wereld, de strijd tegen de goddeloosheid is daar nu eenmaal uitdagender. Mathieu is als lid van een hulporganisatie getuige van de gruwelen in Rwanda ten tijde van de volkerenmoord en Luc ziet in de Kroatische vestiging Vukovar tot welke wreedheden mensen in staat zijn. Het sterkt zijn geloof in de Duivel, als tegenpool van God. Mathieu gelooft niet in een Duivel, maar wel in slechte mensen.

Op het moment dat Duivelseed begint, zijn Luc en Mathieu elkaar uit het oog verloren. Nochtans zijn ze allebei gesetteld in Parijs en leveren ze als hoge piefen bij de politie strijd tegen de misdaad. Tot Luc zelfmoord pleegt. Die daad komt hard aan bij Mathieu. Luc leek mentaal altijd heel sterk en bovendien strookt zelfmoord niet met het katholieke gedachtegoed. Ook al redde snel medisch ingrijpen het leven van Luc, toch wil Mathieu uitzoeken wat zijn vriend tot die daad bracht. Hij ontdekt dat Luc, via een aantal erg bizarre moorden, de Duivel op het spoor was. Hij vindt het zijn plicht als vriend om verder te gaan met het werk van Luc. Het brengt hem van Lourdes, waar een religieuze specialist van wonderbaarlijke genezingen huist, tot Rome, waar het Vaticaan een goed verborgen bibliotheek herbergt met allerhande duivelse werken. De sleutel van het mysterie ligt in bijnadoodervaringen. Mensen die ontwaken na een klinische dood vertellen gelijkaardige verhalen over een verblindend licht. Gelovigen zien in deze verhalen een afspiegeling van de hemel. Verhalen over de hel zijn minder wijdverbreid en daar is, zo blijkt uit Duivelseed, een reden voor.

Jean-Christophe Grangé is met Duivelseed niet aan zijn proefstuk. Hij schreef eerder vijf goedontvangen thrillers waarin hij flirt met de grenzen van de wetenschap. In Duivelseed neemt hij bijnadoodervaringen onder de loep en creëert hij een huiveringwekkende sfeer. Of het nu op een plaats delict, tijdens een rit door nachtelijk Parijs, op de intensive care of in het huis van Mathieu is, je kan maar moeilijk het gevoel van een duivelse aanwezigheid van je afschudden. Dat komt natuurlijk omdat Mathieu, door alle informatie die hij krijgt, in alles duistere machten gaat zien en dat onbehagen overbrengt op de lezer. Halverwege het boek belandt Mathieu als prooi in een helse achtervolging doorheen de tunnels van Zwitserland en Italië. Samen met hem besef je dat het erg onwaarschijnlijk is dat de Duivel in een BMW stapt om iemand een kopje kleiner te maken. Het moet dus wel om mensen gaan, satanisten, aanbidders van de Duivel.

De afwisseling tussen herkenbaar bijgeloof en nuchter boerenverstand maakt Duivelseed tot een griezelig goed boek. Het telt 701 pagina’s, maar nergens zakt de spanningsboog in. Gevolg is dat je doorheen de pagina’s vliegt. Het inkijkje in de christelijke wereld, waarschijnlijk fictief maar o zo heerlijk om lezen, is om je vingers bij af te likken. De moorden en de bezeten moordenaars doen je huiveren. De personages Luc en Mathieu en hun familie en vrienden zijn levensecht en de afwikkeling van de plot is adembenemend. Kortom, Duivelseed is echt een lekker boek om lezen. Dat Grangé zelf de smaak van het occulte te pakken heeft, mag blijken uit zijn zevende boek. Het is nog niet vertaald, maar draagt de titel Miserere, en volgens de website www.jc-grange.com gaat het over de reinheid van kinderen die dit te danken hebben aan Het Slechte. De boektrailer op de site maakt alvast duidelijk dat het om een gillend eng boek gaat. Geniet, huiver en juich: we zijn verzekerd van een nieuwe Grangé! (deze recensie verscheen eerder op ezzulia.nl)",1
"Kom naar huis Julie Kibler

De roman Kom naar huis van Julie Kibler; twee chronologische verhaallijnen over de hedendaagse samenleving van de zwarte en blanke bevolking t.o.v. een zeer discriminerende, beschamend verleden in de Verenigde Staren van Amerika worden verweven in een roadtrip van twee vrouwen.

De oudere blanke Isabelle en haar jongere zwarte kapster Dorrie zijn op weg naar een begrafenis, ze doorkruisen grote gebieden van Amerika en vertellen elkaar over hun leven.

Na een aarzelend begin ontwikkelt zich een meeslepend en schrijnend verhaal. Als er meer duidelijkheid komt over grote dilemma’s, heftig verboden verlangen, verloren vertrouwen en eeuwige liefde blijkt ook dat de verscheidenheid van bevolkingsgroepen nog altijd grote problemen oplevert.

Hoewel er tegenwoordig veel positief is verandert blijft discriminatie bestaan, “some things never change.""",1
"Sinds de tragische dood van zijn vriendin Delia weigert Levi te praten. Hij wordt depressief en kan niet met het verlies van zijn vriendin omgaan. Uit pure wanhoop stuurt zijn moeder hem naar zijn vader in Amerika. Daar maakt Levi bepaald geen vrienden, tot hij Delilah ontmoet.

Het verhaal is heel erg emotioneel en je gaat ook heel erg met Levi denken, waarom je heel erg met hem gaat denken is omdat je midden i zijn probleem zit dus je weet niet zo veel van wat er gebeurd is. Ik vond dat wel heel erg lastig op het eerst want ik raakte in de war maar daarna kreeg je steeds meer informatie over wat er nou werkelijk is gebeurd met Delia. Levi raakt daardoor heel erg in een depressie en gaat niet meer praten, het praten gedeelte heb ik zelf nooit echt een verhaal van gehoord dus dit is voor mij best origineel en bijzonder hoe hij het dan oplost met zijn telefoon dat hij toch met andere mensen kan communiceren maar dan wel zonder emotie.

Ik heb het boek 4 sterren gegeven omdat ik er op het eerste best moeilijk in kwam om dat ik plots in het midden van een probleem zat waar ik niks van wist, maar het boek heeft me toch verrast met de emotie en de vriendschappen die toch kunnen uitbloeien. Daarom geeft ik het 4 sterren.",1
"Een aanrader om te lezen, alleen het eind werd afgeraffeld. Makkelijk leesbaar",1
"Al sinds de jaren ‘90 schreef Johanne A. van Archem, pseudoniem voor H.M.J. Scholten, diverse boeken en verhalen. Al jaren schrijft ze verschillende historische streekromans. In 1993 debuteerde ze in de Spiegelserie en ondertussen heeft ze al meer dan dertig titels op haar naam staan. Haar inspiratie haalt ze uit haar hobby: stamboomonderzoek en regionale geschiedenis.  

De trein van 12.10 is het vervolg op Over de streep, maar is ook zonder het eerste deel gemakkelijk te lezen.  

Het is 1942 en de Tweede Wereldoorlog is in Nederland in volle gang. Als de Brabantse Rica op het station een Joods kind in haar armen gedrukt krijgt, kan zij niet anders dan voor het kind zorgen en deze proberen veilig terug te krijgen bij de eigenaar. Hierdoor komt Rica in aanraking met het verzet, dat onderduikadressen door heel Nederland verzorgt voor Joodse kinderen totdat de oorlog voorbij is. Rica wordt ingeschakeld om zich voor te doen als moeder van deze kinderen en onderduikadressen te vinden in Twente, waar haar ouders wonen. Hierdoor raakt ze steeds meer en meer betrokken bij het verzet, waarbij ze een oude bekende tegenkomt. Ooit zou ze met hem gaan trouwen, maar hij liet haar alleen voor het altaar staan. Is hij veranderd en nu wel te vertrouwen?  

De trein van 12.10 is een meeslepend verhaal, waarbij de realiteit wel heel dichtbij komt. Een nog wat onbekender onderwerp uit de Tweede Wereldoorlog wordt in dit boek belicht, wat de interesse wekt. De lezer wil meer weten over het verzet en hoe het onderduiken van de Joodse kinderen in zijn werk ging. Daarbij komt dat De trein van 12.10 gemakkelijk weg te lezen is door de niet al te lastige schrijfstijl. Een klein puntje dat daarbij jammer is, is de opmaak waarvoor in dit boek gekozen is; ellenlange lappen tekst maken het lezen van de boeiende teksten wat lastig. Dit had voorkomen kunnen worden door te werken met wat meer witregels en dat is zonde.  

Het begin van het boek is niet per se typisch voor de tijd van de oorlog en had ook gewoon vandaag de dag kunnen afspelen. Maar wanneer het verhaal wat meer op gang is gekomen, waan je je toch echt in de tijd van de oorlog die voor menig lezer nog wat onbekend is. Heerlijk is het om eens een andere insteek te hebben bij het soms wat uitgekauwde oorlogsthema.  

Het enige mispuntje aan dit boek is de ouderwets aandoende kaft, waardoor in eerste instantie het boek niet snel opgepakt zal worden, wat ontzettend afdoet aan het verhaal en de inhoud ervan.  

Al met al is De trein van 12.10 zeker de moeite waard om te lezen voor iedereen die houdt van het oorlogsthema. Niet alleen is dit boek erg leerzaam, het bevat ook een onderwerp dat nog niet zo breed is uitgemeten in diverse andere oorlogsboeken. Dit is heel verhelderend. Een bijzonder thema en de fijne schrijfstijl maken dit boek dus zeker de moeite waard.",1
"“Zij had de naam Bovary die zij droeg zo graag beroemd zien worden, prijkend in de boekwinkels, genoemd in alle kranten, vermaard in heel Frankrijk” (uit Madame Bovary).

Het is alsof Flaubert een voorzienige blik had. Want hoewel het bovenstaande citaat in de roman een andere duiding heeft, is Emma Bovary één van de bekendste vrouwelijke romanfiguren uit de wereldliteratuur geworden. Enerzijds heeft dat te maken met het feit dat er tot aan de twintigste eeuw sowieso weinig vrouwelijke protagonisten waren; de literatuur werd overheerst door mannen. Er waren voor Emma Bovary natuurlijk Catherine Earnshaw uit ‘Wuthering Heights’, die zich in soort dierlijke relatie met Heathcliff verhoudt. En dan was er Elizabeth Bennet uit Austens ‘Pride and prejudice’, die binnen de maatschappelijke conventies haar onafhankelijke geest probeert overeind te houden. Emma Bovary, gecreëerd door een mannelijke schrijver (hoewel gebaseerd op een waar gebeurd verhaal), staat voor een vrouw die geheel haar eigen gevoelens volgt, haar geluk nastreeft en zich niet tevreden stelt met een bijrol. Ze misbruikt zelfs haar huwelijk daar voor. Zij is zeer gedreven en streeft bijna als bezeten naar haar persoonlijke geluk.

Flaubert weet de ontwikkeling van Emma goed neer te zetten. Aanvankelijk is haar misnoegen met haar grijze bestaan zeer invoelbaar. Flaubert beschrijft haar gedachtenwereld, waarin ze droomt van een Parijs’ leven, haast als een zwelgend gevoel. In hoofdstuk 6 doet dat bijna denken aan een dokters- of ridderroman. De prins op het witte paard ontbreekt nog net. Die gedachten steken schril af bij het beeld dat zij heeft van haar man Charles, in wie zij steeds meer een mislukkeling, een nietszeggende persoon, een loser, een boer ziet:
“…hoe had zij in haar hoofd kunnen halen dat iemand als hij ooit tot iets in staat zou zijn, terwijl ze al twintigmaal had kunnen vaststellen wat voor onbenul het was”.

Gaandeweg gaat Emma, ontevreden over haar leven ‘in de kantlijn’ - mooi gesymboliseerd door de onbeduidende plaatsjes waar zij met haar man woont - over tot het nemen van meer risico’s, in de vorm van buitenechtelijke relaties. Uiteindelijk leveren die ook teleurstellingen op en daarnaast leiden zij tot de afgrond waarin Emma Bovary stort, grotendeels door haar eigen toedoen. Het gedrag van Emma wordt steeds egoïstischer, en daarmee ook irritanter.

Naast de emotionele wandel die Emma ondergaat, toont Flauberts roman ook elementen uit de tijd. Zo is daar de strijd tussen religie en wetenschap, het streven naar moderniteit, vooral vertolkt door de apotheker Homais. En de daarmee gepaard gaande grootheidswaan, zoals met de operatie van Hippolytes’ horrelvoet, die gigantisch mislukt.

Hoewel Emma de absolute hoofdpersoon van de roman is, wisselt Flaubert vaak van perspectief door ook vanuit de anderen te vertellen zoals Charles, Rodolphe en Léon.

Madame Bovary is een wervelend geschreven roman, die een krachtige vrouw portretteert, maar wel een kracht die haar uiteindelijke zwakte blijkt te zijn.",1
"MENING

Ooo, wat was ik weer blij dat Johan mij weer benaderd heeft om het tweede deel van 'De Krakenvorst' te mogen recenseren. Ik heb dit boek ook echt weer met veel plezier gelezen.

Het avontuurlijke verhaal van  Frelik , Miran en Alicia gaat verder. Hun reis  gaat door wanneer de rest van het land  zich klaar maakt voor de oorlogen die zullen uitbreken nu De Wurg, Taris  en Hirita zich overal plaatsen en binnenvallen. Het wordt er niet makkelijker op om  voor iedereen hun doel te bereiken. Veel slecht en onbetrouwbaar volk komen ze tegen, meerdere gevechten breken uit en wie is er nog te vertrouwen? Zal het lukken om Miran te redden? en Alecia kan ze uit handen blijven van de almachtige?

Het boek sluit zich mooi aan op het eerste deel.  De vlotte schrijfwijze is ook doorgezet, waardoor het boek heerlijk weg leest.  Je kan goed merken dat de schrijver is gegroeid, hij heeft meer details en actie aan het boek toegevoegd. Dit vindt ik zelf een pluspunt en het is fijn om te lezen. De karakters zijn ook beter uitgewerkt hierdoor kon ik mijn eigen goed in hun plaatsen.

Het boek zelf heeft een mooie cover wat goed bij het eerste deel past. Hij bevat de mooie aantal van 366 bladzijden en de prijs is ook nog goed voor zo een leuk boek.

Ik zal dit boek aanraden aan onze fantasy lezers en Young Adults onder ons.

Ik heb erg genoten van dit boek en ik zal zeker meer gaan lezen van deze schrijver.



Sterren



Ik geef dit boek 4 sterren.



BOOKLOVERSAPHIRA",1
"Wat een boek heb ik net gelezen zeg. Even ademhalen, oef...Heftig, rauw, wauw....
Het boek laat ons kennismaken met Turtle, een meisje van 14 die met haar vader Martin in een vergane-glorie-huis woont, met opa elders op het erf in een caravan. Vrij geisoleerd en omringd door wapens wordt Turtle opgevoed tot een soort van survivalende scherpschutter, klaargestoomd om het einde der tijden aan te kunnen. Zoiets...
De auteur weet het verhaal zo beeldend te vertellen en met zoveel oog voor detail dat er zich echt een film in je hoofd gaat afspelen. Martin is een reusachtig grote kerel die vloekend en tierend zijn dochter groot brengt, maar al snel blijkt dat het niet bij vloeken en tieren alleen blijft. Heel langzaam wordt de verhaallijn steeds donkerder en deprimerender. En net als je denkt dat het Turtle eindelijk een keertje meezit....think again! De tweestrijd van Turtle wordt zo goed weergegeven, je voelt de verscheuring en verwarring bijna zelf! Wat is dit knap geschreven! Prachtige natuurbeschrijvingen worden afgewisseld met harde en heftige scenes. Toch vond ik het niet overkomen als shockeren, dit is het leven waarin je wordt meegenomen. En hoe! Ik ben fan!",1
"Een geweldig boek, spannend van begin tot eind, bijzonder en meeslepend. Karakters zijn goed neergezet en het plot is heel verrassend.
Dit boek heeft me over de streep getrokken, ik ben fan van Esther.",1
"Een geweldig boek dat ik geen moment kon laten liggen.
Ik heb het meegenomen op vakantie en zelfs daar kon ik er niet vanaf blijven.
De personages zijn origineel en het boek zette me aan het denken.
Geen dakloze die ik zag, bekeek ik op de manier waarop ik dat voorheen deed.",1
"In een schuur onderaan 'de Berg' groeit Anjo en vijf andere verweesde kinderen op. Ze moeten het met elkaar zien te redden. Ze zijn daar niet alleen, Negro, Chico en de 'wijven'. zorgen ervoor dat er in ieder geval meestal wat te eten is. Hun zogenaamde voogden zorgen misschien dan wel voor eten, maar zijn ook bijzonder wreed naar de kinderen. Het gaat zover dat Anjo besluit om de groep te verlaten op zoek naar een beter leven. Naast Anjo en de andere weeskinderen maken we ook kennis met het leven op de berg en in de bovenwereld: de prostituee Lucy en de politieagente Elizabet.. Het boek beschrijft heel indringend het leven in dit gedeelte van Brazilië. Gedetailleerd wordt de hardheid van het bestaan beschreven. Als je het boek leest wordt je deelgenoot van dit bestaan. Soms emotioneel, soms gechoqueerd. Je voelt als het ware het verdriet en de pijn van de personages. Sommige gebeurtenissen zijn soms te gruwelijk om te lezen. Het allermooiste van het boek vond ik toch wel hoe de schrijfster de verbindingen legt tussen de verschillende personen. en dat dit op het eind pas steeds meer duidelijk wordt.
Je wilt het boek aan een stuk uitlezen, maar de gebeurtenissen dwingen je soms om het even dicht te doen.
Knap van Roxanne van Iperen als debuutroman.",1
"Deel 1 van de 6 boeken die er zijn en heb hem met veel plezier gelezen.

Al klopt de achterflap tekst niet want Brontë is op vakantie en strand met Logan in de lift. Er komt een orkaan op het eiland af en Brontë denkt te helpen en gaat terug naar de kamer om te zoeken. Als ze het niet vindt gaat ze treffen komt in de lift een man tegen. Logan en ze denkt dat hij bedrijfsleider is en verteld hem wat er beter kan. ...
Logan negeert haar eerst en komt later wat los. Ze zijn op elkaar aan gewezen en moeten er samen uit komen om gered te worden. Ze beleven zo hun avontuur en worden door een vriend van Logan gered en dan komt Brontë er achter dat hij de eigenaar is en rijk.
Dat is wat ze niet wil en loopt weg van hem vandaan maar Logan laat het er niet bij zitten en gaat op zoek naar haar.. nou hij laat het doen.

Als die der heeft gevonden belt hij eerst maar ze hangt op en koopt dan haar werkplek op. Ze moet dan wel met hem praten.

Ze gaat dan met hem mee naar twijfels wel en Logan ook omdat hij in het verleden teleurgesteld is door een vrouw. Zijn ex maakt Brontë ook onzeker door wat ze haar verteld.

Logan stelt Brontë op een test en daar is ze niet van gediend en loopt weer weg. In plaats terug naar huis te gaan blijft ze in New York. Logan kan der dan niey vinden en is ongelukkig en weet nu dat het haar om hem te doen was en niet voor het geld.

Toch vindt hij haar e koopt dan weer haar werkplek en stelt hem voor eerst uit te vinden wat ze voelen voor elkaar en uit te gaan als normale mensen.
Logan vindt het moeilijk maar doet het wel.
Hij houd van haar en wil dat bewijzen.

Hoe dat moet je echt zelf lezen.

Boek leest lekker weg een soms in het moeilijk om weg te leggen want je wilt weten wat nu...",1
"Op de middelbare school had ik een docent die de geschiedenis kon laten herleven met zijn vertellingen. De feiten werden meer dan eens verrijkt met fictie maar een uur lang hing de hele klas aan zijn lippen. Hetzelfde gevoel kreeg ik bij het lezen van de bundel 'Historische Verhalen - korte verhalen uit de Gouden Eeuw.

Alle eenentwintig verhalen die in de bundel zijn opgenomen, geven de lezer een blik in de Gouden Eeuw op een manier die we niet direct uit de geschiedenisboeken herkennen. Binnen deze turbulente eeuw maken we een net zo wervelende reis van diverse personages, naar verschillende steden en landen. We gaan tot ver buiten de grenzen van Europa en leren personages kennen als nieuwe helden.

Het knappe van deze korte verhalen is dat ze naast 'verhaal' ook een bron van informatie zijn. Ieder verhaal is een combinatie van fictie en non-fictie en sluit ook af met een korte historische achtergrond. Zo leer je als lezer allerlei wetenswaardigheden die anders misschien aan je voorbij zouden zijn gegaan.

Maar je kan ook gewoon genieten van eenentwintig zeer goed geschreven verhalen. Alle auteurs weten je stuk voor stuk je mee te nemen in een andere wereld en hoewel de schrijfstijlen onderling uiteraard verschillend zijn, de een zal je meer aanspreken dan de ander, zijn alle verhalen een kundig staaltje creativiteit.

Niet verwonderlijk dat de jury deze verhalen koos als beste inzendingen. De bundel is het resultaat van de schrijfwedstrijd 'De Gouden Eeuw'. Uitgeverij Historische Verhalen organiseerde deze afgelopen zomer in samenwerking met IsGeschiedenis en Schrijven Magazine. Dat het niveau hoog ligt, is niet alleen te zien aan de verhalen maar ook aan de (eind)redactie en juryrapporten. De bundel is zorgvuldig vormgegeven met een voorwoord door hoofdredacteur Rik van der Vlugt en bevat tevens een zeer interessante geschiedkundige inleiding van Ferry Gouwens.

Iets wat niet te zien is aan de bundel zijn de juryrapporten en de presentatie van de bundel. Iedere deelnemer, ongeacht of je de shortlist had gehaald of niet, kreeg een beknopt juryrapport met goede feedback. Daarnaast was er ook een avond georganiseerd rondom de presentatie van de bundel. Onder het genot van een hapje en een drankje werd de top 3 (Sandrine van der Velde, Hay van de Munckhof en Lianne Damen) bekend gemaakt, gaf een universitair docent een lezing over het varen op een VOC schip en kon iedereen na afloop ook de gezichten achter de verhalen leren kennen.

Al met al vijf sterren voor deze bundel omdat het niet alleen hele goede verhalen zijn maar ook een interessante meerwaarde bezitten door de historische achtergrond die erin verweven is.",1
"Dit kinderboek is alweer de derde in de serie. Dit keer gaat de Fashion Academy voor het thema: Punk vs Preppy. Wie gaat dit jaar de geheime opdracht krijgen? En wie gaat de pop-upstore opdracht winnen? Er is weer veel geheimzinnigheid en het is spannend omdat je wilt weten of het allemaal goed komt. De slaapverwekkende Meester Musch is weer van de partij, maar ook alle andere leraren weer wie of wat is de De Klos? Je komt er allemaal achter!
Tasia heeft het niet meer zo naar haar zin op de academy. Ze heeft het gevoel dat alles al weet en niets bij kan leren. Ze voelt zich er niet meer thuis. Dus sluipt ze vaak weg van de Academy om een aantal jongeren in het park te ontmoeten. De geheime opdracht zorgt voor stress, bij de gelukkige leerling die hem dit jaar krijgt. Hij moet hij dit tot een goed einde brengen? Onderling is er veel strijd tussen de leerlingen, maar dit keer moeten ze samen werken aan een project. Als dat maar goed gaat! En gaan ze het op tijd voor elkaar krijgen?

Het is een heel leuk boek om te lezen,leest lekker vlot en je zit zo weer in het verhaal van de leerlingen op deze bijzondere kostschool. Kinderen kunnen het ook zelf lezen, het is vrij simpel Nederlands en zo nu en dan nog leerzaam ook. Je leert heel wat bij over de mode en bepaalde technieken. Het is dus een boek waar je wat van opsteekt ook. Een heerlijke frisse kijk op de mode wereld. Veel kinderen zouden willen dat deze school echt bestaat. Maar misschien krijgen ze wel een uitnodiging binnenkort, net zoals bij Harry Potter worden alleen de kinderen met talent uitgenodigd om naar deze school te gaan, via een brief!

Weer heel veel leuke illustraties van Tante Beun. Ze maakt dit keer gebruik van veel zwart en oranje. Erg leuk. De vormgeving is ook mooi. Hardcover met leeslint en het geheel ziet er erg fleurig uit. Leuk om voor te lezen of zelf te lezen.

Ik geef het boek een 7,5 als ik een cijfer mag geven. Dat komt neer op 3,5-4****.",1
Zowel de bewoners van de nieuwbouwwijk als de marokkaanse cultuur worden op de hak genomen in dit boekje van Naima El Bezaz. Het leest net zo vlot en chaotisch als de schrijfster zelf is. Dit met humor en kritische blik geschreven boekje heb ik met plezier gelezen.,1
"Miquel Gensana kijkt terug op zijn leven van een halve eeuw en zijn familiegeschiedenis van twee eeuwen tijdens een etentje met een goede vriendin die tevens de minnares van zijn overleden vriend Bolós was. Het boek laat een belangrijk deel van de Catalaanse geschiedenis zien doordat Cabré Miquel laat figureren in het verzet tegen Franco. Hij beklad gebouwen en heeft kritieken geuit die tot het uiterste gingen. Als Franco vertrekt is hij gedesillusioneerd en weet hij niet hoe hij het leven nu verder in moet richten. Daarnaast kijkt Miquel terug op zijn relatie met Teresa, een violiste die hem af- en aantrekt tot hij weer alleen achter blijft. En telkens realiseert hij zich weer de schaduw van de Eunuch, hij is de laatste Gensana, na hem is er niemand meer om het verhaal te vertellen.

Cabré hanteert in ‘De schaduw van de Eunuch’ een bijzonder vertelstijl waarbij de alwetende verteller en het ik-personage door elkaar heenlopen, zelfs in dezelfde zin. Hierdoor is het boek vervreemdend, maar wel op een mooie manier. Het boek is niet vlot, soms zelfs wat langdradig, maar vooral erg mooi, een verhaal over het leven, de onmogelijke liefde, het einde van een tijdperk en een generatie.",1
Goed boek. Mitchell slaagt erin om het leven en de strijd om populariteit van een dertienjarige jongen treffend weer te geven. Je sluit de hoofdpersoon en zijn problemen in je hart. Het boek heeft snelle dialogen die het verhaal versterken.,1
"Heb me erg vermaakt met de Mannen van Raan. Alleen een beetje te kort, dus snel een nieuw boek van Martine graag :)))",1
"Het verhaal begint met Rêve een doodgewoon meisje met eigenwijs gedrag zoals pubers zijn. Vooral bezig met zichzelf en haar omgeving.
Het verhaal begint bij het terecht staan in de rechtbank. Je weet dat ze ergens schuldig aan is, maar niet waaraan. Vervolgens lees je een stukje over haar jeugd en de verwijdering tussen haar broer Justin (een computernerd) en haarzelf - stappen, drinken en (soft)drugs.
Haar broertje blijkt overleden te zijn, maar je weet niet of het haar schuld is.
Had zij het kunnen voorkomen en is zij er schuldig aan?
Vervolgens zie je haar besef van de werkelijkheid en haar stap om in het leger te gaan. Ze gaat naar Syrië en krijgt een nauwe band met haar buddy Frank.
dit verhaal verteld haar tijd in Syrië , de ellende van haar thuiskomst en de complete gedachtengang van een persoon die een oorlogssituatie heeft meegemaakt en welke vorm van impact dit op de familie heeft.
Het begrip of onbegrip van mensen hierop wordt zeer toepasselijk toegepast. Het is een verhaal die door de op waarheid gebeurde bijgevoegde feiten je pakt en niet meer loslaat en ervoor zorgt dat je niet kunt stoppen met lezen.
Geweldige prestatie van deze schrijfster.
Zeker aan te raden.",1
"Jenny Colgan is een van oorsprong Schotse auteur uit Edinburgh met een grote variatie aan boeken op haar naam. Het gaat hier om romans, kinderboeken en sciencefiction. Het leverde haar onder andere de RNA Romantic Novel of the Year Award 2013 op. Jenny's liefhebberij voor bakken en taart verklaart de kern van haar Little Beach Street Bakery-reeks.

Het boek Christmas at Little Beach Street Bakery is het (waarschijnlijk) laatste deel in the Little Beach Street Bakery-trilogie, na Little Beach Street Bakery en Summer at Little Beach Street Bakery. De trilogie vertelt het verhaal van Polly (of Paulina), Huckle en hun huisdier – papegaaiduiker – Neil. Polly is opgegroeid met alleen haar moeder en heeft geen contact met haar vader. Samen met haar verloofde Huckle en haar papegaaiduiker Neil woont ze in een oude vuurtoren in Cornwall. Ze is de eigenaar van The Little Beach Street Bakery en staat bekend om haar lekkernijen. Voor het lezen van Christmas at Little Beach Street Bakery is kennis van de eerdere delen niet noodzakelijk. Het boek start met een kort kijkje in hun leven dat je voldoende kennis geeft voor het lezen van dit deel.

Het verhaal begint vijf weken voor Kerst met Polly’s plan om Kerst dit jaar niet op een ramp uit te laten lopen. Iets wat resulteert in het voornemen om met Huckle te genieten van een rustige en onbezorgde Kerst. Een prachtig plan, waarvan al snel blijkt dat het niet meer is dan ijdele hoop als zich een serie aan gebeurtenissen voordoet.

Beste vriendin Kerensa blijkt zwanger en twijfelt of haar partner Reuben de vader is. Polly belooft om niets tegen Huckle te zeggen, Reubens beste vriend, maar dan vraagt Reuben haar de Kerst te cateren. De partner van Polly's vader belt om te vertellen dat hij ernstig ziek in het ziekenhuis ligt en haar graag wil zien. De eigenaar van het Papegaaiduikersreservaat meldt dat hij door een tekort aan financiële middelen het reservaat zal moeten sluiten. Is Polly in staat haar hoofd boven water te houden? Is ze in staat iedereen te helpen én haar relatie gezond te houden? Helemaal wanneer Huckle voorstelt het trouwen over te slaan en te gaan voor een baby?

Allemaal gebeurtenissen die zorgen voor een Kerst, totaal anders dan Polly had gepland. Wat staat Polly met de Kerst te wachten? Wordt het net zo’n ramp als het jaar daarvoor?

Jenny Colgan slaagt er in deze chaos en persoonlijke drama's om te toveren tot een prachtig verhaal. Een roman die meer biedt dan liefde en vriendschap. Een vleugje drama, humor en verrassende elementen. De ingrediënten voor een kerstverhaal dat je laat lachen, genieten en waarbij je soms tranen voelt opkomen. Heerlijk tijdens de regenachtige, koude wintermaanden. Een boek om bij weg te dromen, ingenesteld in je deken op de bank met een warme chocolademelk (volgens het overheerlijke recept achterin het boek).",1
Het eerste boek van J.K. Rowling vond ik super om te lezen. De fantasiewereld weet je mee te slepen in het verhaal.,1
"STOP! Voor je de recensie verder leest moet je eerst beseffen dat het het beste is om in dit boek te beginnen zonder dat je er ook maar iets van af weet. Als je toch lekker eigenwijs bent (zoals ikzelf heel vaak) of je hebt het boek al gelezen, lees dan gerust door. Voor al die nog twijfelen: Het is een reuze goed boek, persoonlijk moest ik mij door de eerst 100 pagina's slepen maar eens ik daar voorbij was, ging het super vlot!

Oke we starten dus met een heel heel heel verwarrende proloog die pas op het einde duidelijk wordt maar daar geraak ik wel overheen. Toen ik voor het eerst wou beginnen in het boek (het heeft tot gisteren geduurd voor ik eindelijk het boek helemaal had gelezen) dacht ik dat het over een vrouw ging gaan die een nieuwe start in een nieuw leven wou maken en dat ze onderweg 'toevallig' een man tegen het lijf loopt, even moeilijk doet blablabla... en dat ze uiteindelijk lang en gelukkig leven. Wat ik dus absoluut NIET had verwacht is dat dit verhaal rond geesten ging draaien :o Toen ik dit zelf plots door had, viel mijn mond open van verbazing. Ik moest even aan het gedacht wennen maar las dan gauw weer verder. Na die eerste moeilijke meters ga je als een sneltrein. Ik had geluk dat de vakantie net begonnen was want ik kon het boek niet wegleggen!

In het grootste deel van het verhaal volgen we een vrouw, Stella. Ze heeft 2 zoontjes en verliest in het begin van het boek haar man. Ze besluit te vertrekken en opnieuw te beginnen, daarom gaat ze werken In The Garden, een tuincentrum in het zuiden van America, daar ontmoet ze Roz, een mysterieuze maar niet al te min super sexy man Logan en uiteindelijk komt er ook nog een zwangere vrouw Hayley bij kijken. Stella heeft het naar haar zin, tot ze op een nacht een mysterieuse stem een liedje hoort zingen tegen haar 2 zoontjes. Vanaf dan gaat er vanalles mis en krijgt ze vreemde dromen. Is het een bedrijging? Is het een geest?

Het boek was goed geschreven, enkel wat jammer van het begin, ook het einde vond ik een beetje snel gaan maar al bij al was het super. Omdat ik deze gehele trilogie van Hebban heb gewonnen/gekregen kan ik dus ook meteen in deel 2, de zwarte roos, beginnen. Kan niet wachten!",1
"Gelezen november 2008.
Ik heb het boek met heel veel genoegen gelezen. Wat ik erg interessant vond was om de verschillende invalshoeken binnen het gezin duidelijk omschreven te zien. Ik had het meeste te doen met Leyla, de jongste dochter.",1
"Dit boek laat zien hoe je je kan verliezen in de liefde voor een man, hoe je je eigen vertrouwde wereld op zegt voor die man, waar je in een vlaag van blind vertrouwen met die man trouwt en dan nadat je je oude wereld vaarwel gezegd hebt tot de ontdekking komt dat de man waarvoor jij alles opgegevem heb niet de man is die jij dacht dat hij was. Ik kon me helemaal vinden in dit boek en werd ook helemaal meegesleept in de wereld van Alice en Adam, Alice d'r zoektocht naar de waarheid en de angst die ze voelt voor Adam.",1
"Bevrijding, deel 4 van de familie Cazalet.
De voorafgaande 3 delen gingen voornamelijk over een familie die veel tijd met elkaar doorbracht vanwege de oorlog en de problemen die de oorlog met zich meebracht met o.a. luchtaanvallen en voedseltekorten. Dit deel gaat over de naoorlogse problemen. Het wachten is afgelopen en het leven gaat beginnen. De kinderen Polly, Clary, Angela, Nora en Louise en uit de eerste 3 boeken zijn nu jongvolwassenen geworden, worden verliefd, trouwen en vliegen uit. Ze maken hun eigen keuzes. Louise’s huwelijk lijkt geen kans van slagen te hebben. Polly en Clary verlaten Home Place en gaan in Londen wonen. De volwassenen zijn ouder en soms ook wijzer geworden en vinden het soms moeilijk om hun leven weer op te pakken. Hugh rouwt nog om het verlies van zijn vrouw en probeert hierin een weg te vinden. Edward verlaat zijn vrouw Villy en probeert een leven op te bouwen met zijn minnares Diana en Rupert is eindelijk terug gekomen uit de Tweede Wereldoorlog en probeert zijn leven weer op de rit te krijgen met Zoë.
Afgezien van het feit dat de familie Cazalet probeert het leven weer op te pakken in de na-oorlogse wereld zijn er in het boek ook historische details zoals bijvoorbeeld de overwinning van de Labourpartij bij de verkiezingen.
De titel verwijst niet alleen naar relaties die beëindigt worden maar ook het einde van de oorlogsperiode. De veranderingen worden uitdagingen en het na-oorlogse leven is niet altijd wat er van verwacht wordt.
In Bevrijding zijn een aantal verhaallijnen afgerond maar er blijven nog voldoende open eindjes wat betreft o.a. de buitenstaanders om toch nieuwsgierig te worden naar deel 5.",1
"Ik mocht net als veel anderen dit boek lezen als Party Proof bij Hebban
De tekst las snel maar het verhaal stroopte en daardoor had je het gevoel dat je de leegtes leefde, de warmte voelde, de eenzaamheid, het desolate voelde.

Er gebeurde zo weinig en toch weer zo veel, vooral onderhuids.
We zijn de getuigen van een meisje Billy die door een trampoline ongeluk in coma ligt. Haar enige vriend Seb komt in een soort niemandsland terecht. Seb is een wat vreemde jongen van 17 jaar die op zijn 3e ""Ik begrijp mezelf niet"" tegen zijn moeder zei.
Seb staat een beetje buiten de wereld, hij lijkt autistisch, snapt alleen de letterlijke tekst van iets. Bij ""rondhangen"" ziet hij een andere betekenis.

Seb krijgt een sniper geweer voor zijn verjaardag en gaat met vijf vrienden schieten. De wapens zijn niet echt ze schieten met pellets.
De vier jongens moeten examen doen en wereldvreemde Seb moet zichzelf vermaken. Hij oefent veel en wordt een goede schutter.

De ouders van Seb en zijn oom zijn ook weinig spraakzame mensen. Iedereen draait om elkaar heen. Er broeit iets. En dan pats gebeurd er iets.",1
"Tom Lanoye is een rasverteller. Sprakeloos komt bij mij wel wat traag op gang omdat hij in het begon te uitgebreid is in zijn omschrijvingen. Daarna leest het boek als een trein. Harde woorden, verdriet, tederheid. Alles zit er in.
Iedereen die deze situatie kent van een zieke (groot)ouder, zal het nog meer aangrijpen.

Een boek dat nog geruime tijd aan je blijft ""kleven"".",1
"Wederom een echte Binchy. Heerlijk genoten van dit boek.
Omdat er telkens korte stukjes werden verteld over de hoofdpersonen,duurde het even voordat ik er een beeld bij had gevormd.",1
"Heel eerlijk? Ik heb heel lang gedacht dat Nicholas Sparks echt niet mijn ding ging zijn, maar ooit vertelde iemand me dat ik ""a walk to remember"" eens moest kijken, omdat ze verwachtte dat ik dat een hele mooie film ging vinden. Maar waarom zou je een film kijken, als er ook een boek bestaat dat je kan lezen?

En ik ben heel blij dat ik het gelezen heb en ik ben vooral heel erg blij dat ik het boek thuis heb uitgelezen en niet morgenvroeg in de bus. Ik heb de tranen over mijn wangen lopen, aan de ene kant omdat het verhaal nu eenmaal geen lang en gelukkig kent, aan de andere kant omdat er zoveel hartverwarmende momenten in zitten die net zo zeer ontroeren.

Het boek is allereerst heel erg lekker en vlot geschreven en leest daardoor heel snel weg. Het is ook niet bijster lang, maar toch heb ik nergens het gevoel dat er iets ontbreekt. Het is niet moeilijk om al heel snel van Jamie te gaan houden en de ontwikkeling die Landon doormaakt is heel geloofwaardig neergezet.

Aan de ene kant is het verhaal slow burn. Er wordt veel tijd genomen om Jamie en Landon elkaar te laten vinden en dat is ook precies waarom het zo goed werkt, waarom je je als lezer aan hun relatie gaat hechten en waarom je jezelf vrijwilliger in dit tranendal stort. Aan de andere kant kent het verhaal ook heel mooi explosief einde.

Dit smaakt op zich wel naar meer, dus kom maar op met die Sparks adviezen! Welk verhaal next?",1
"Per ontmoet tijdens zijn werk Raan, die ondanks haar leeftijd, 26, nog steeds thuis woont. De liefde die hij voor haar voelt gaat erg ver en leidt zelfs tot een obsessie. Wanneer hij de andere mannen in haar leven ontmoet gaat hij op zoek naar wat hen bijzonderder maken dan hijzelf. Dit gaat zover dat Raan voor hem een obsessie wordt.

Het boek is mooi en met vaart geschreven en laadt zien hoe iemand met ASS, autisme spectrum stoornis, het ervaart om verliefd te zijn en hoe hij haar liefde wil vervullen. Mede door de manier van schrijven en de herkenbaarheid van het verhaal geef ik het boek 4 sterren.",1
"Dit is een boek, dat ik had willen lezen toen ik zelf rond de veertig was, het zijn zulke herkenbare vragen en situaties en ze zijn met humor gesteld en beantwoord, Ik zie de worsteling van de vrouwen van veertig en lees de antwoorden, de verschillende oplossingen van de ""wijze, oudere."" Die ook terugkijken met relativering, het ligt achter hun en zij hebben zo goed als mogelijk hun eigen manier gevonden om ermee om te gaan. En ""problemen"" zoals Claudia zegt: ""Slaap er een nachtje over.""",1
"Onbereikbaar

Onbereikbaar is het tweede deel in de flight and glory serie en het boek doet niet onder aan deel 1. Het verhaal is mooi geschreven en vanaf het begin wordt je het verhaal ingezogen. Paisley en Jagger hebben beide hun geheimen waarvan ze bang zijn dat het de ander afschrikt en hun mening ten opzichte van hun verandert. Het verhaal zit goed in elkaar en de schrijfstijl is ook fijn. Het verhaal wordt vertelt uit zowel Paisley als Jaggers oogpunt en geeft je een goed idee wat er in de ander omgaat. Het verhaal begint gelijk goed en bleef in een lekker tempo doorlopen. Het is niet langdradig en zo geschreven dat je wil blijven lezen. Beide hebben een pijnlijk verleden en naarmate het verhaal vordert kom je steeds meer te weten over hun verleden. Je ziet bij beide hoe ze op hun eigen manier met verlies omgaan en dat loslaten moeilijk is maar soms de enige manier om verder te komen. Ze leren ook beide dat je soms toch echt gewoon op je gevoel moet vertrouwen ondanks dat anderen je van het tegendeel willen overtuigen. Een heerlijk boek met een mooi verhaal over verlies, liefde en vertrouwen. Een echte must-read voor de fans van Young/New Adult boeken.",1
"Genadeloos is weer een genadeloos goede thriller van Slaughter, eindelijk is er weer wat van haar oude gruwelijkheid terug. Ook leuk om wat over de geschiedenis van Amanda en Will te lezen. Haar vorig boek viel een beetje tegen maar dit was weer top!",1
"Ondanks dat ik graag fantasy lees, kom ik hier door de Feelgood Club weinig aan toe. Toen ik aan Het gevecht begon, was ik dan ook eigenlijk verrast dat het verhaal over mijn favoriete fantasywezens ging. Negen van de tien keer is dit een prima combi. Maar zou ik het verhaal van Traiders ook kunnen waarderen?

Wanneer Jade te maken krijgt met een aanslag op haar als persoon is het al snel duidelijk dat ze beschermd moet worden. Jade wordt met nieuwe identiteit naar een beveiligde school gestuurd en al snel lijkt het leven gewoon door te gaan. Totdat ze op een dag verdwijnt en een keuze maakt die haar fataal kan worden. Kan Jade nog gered worden?

Soms lees je een boek en weet je niet goed waar het naartoe gaat. Zo was dat bij Het Gevecht. Ik was lekker aan het lezen over Jade en de aanslag op haar en tastte echt nog in het duister waarom Jade zo belangrijk was. Ik viel dan ook bijna van mijn stoel toen de plottwist kwam. Die had ik niet aan zien komen.

Vanaf dat moment was het lastig om te stoppen met lezen. Het was duidelijk wat het doel was en waarom Jade zo belangrijk was, maar zou Jade, die ondanks haar onzekerheid toch echt wel heel sterk en eigenwijs is, zich wel op deze manier laten gebruiken? Of zou haar 'ontvoerder' dat verkeerd ingeschat hebben?

Het gevecht is een verhaal dat verrast. De plottwist op een kwart zie je niet aankomen. De liefde die door het boek sijpelt laat zien hoeveel hoop liefde kan geven. En de wilskracht die Jade heeft, ondanks haar veranderingen gedurende het verhaal, laten zien dat niks onoverwinnelijk is.

Het einde is wat voorspelbaar, maar niettemin een debuut met een sterk verhaal. Het einde is gesloten, maar biedt plaats voor een vervolg. Dit vervolg staat dan ook nu al op mijn nog te lezen lijst. Het enige wat ik moet doen is hopen dat Esmee Buijze dit vervolg ook echt gaat schrijven!",1
"De introductie van John Puller is zeker weer een schot in de roos van David baldacci. Puller is een innemend en integere ex-militair die het liefst alleen werkt. Als in een kleine plattelandsgemeente een aantal moorden worden gepleegt wordt Puller op de zaak gezet.

Een spannend en netjes uitgewerkt plot houden de lezer bezig. De personages komen levensecht over, Het verhaal is realistisch neergezet. Kortom, weer een Baldacci die heerlijk wegleest. Ik kijk al uit naar een vervolg.",1
"window.addEvent(""domready"", function(){var FO1257965130 = { movie:""http://www.youtube.com/v/CbVzFEwbHyw"", width:""300"", height:""247"", majorversion:""8"", build:""0"", xi:""true"" };UFO.create(FO1257965130, ""divID1257965130"");});",1
"Kalaj, is een Tunesier die zijn job als taxichauffeur uitoefent in Harvard, de universiteitsstad, hij heeft een onwaarschijnlijke grote bek en waar hij is, kan niemand om hem heen.
Hij loopt in het uitgaansleven een student tegen het lijf (uit wiens oogpunt het verhaal is geschreven) en ondanks de verschillende karakters trekken ze met elkaar op, 1 van de weinige dingen die hun bindt zijn vrouwen, waar ze beiden een onwaarschijnlijke voorliefde voor koesteren, en velen kruisen hun paden.

Terwijl de student in spanning afwacht hoe hij zijn studie er van af zal brengen, wacht Kalaj in spanning af of hij zijn verblijfsvergunning wel krijgt.

Hun leven loopt als een harmonica in dit stadium, dan zijn ze weer ver van elkaar vandaan met hun eigen dingen en dan zijn ze weer heel close en ondernemen ze samen dingen, ze worden vrienden tegen wil en dank.

Dan komt er toch het moment dat Kalaj het land moet verlaten en dat gaat nogal abrupt, er is geen ruimte meer voor emotionele gevoelens, maar als de student later zijn zoon naar Harvard brengt komen de herinneringen weer als een komeet zijn brein binnen.

In een dag uitgelezen, ik vond het een geweldig mooi boek, waar ik veel plezier aan heb beleefd.",1
"Door de vele gebeurtenissen vond ik dit boek qua sfeer heel anders dan Verkikkerd. Wat minder te lachen, een stuk emotioneler, zeker niet minder goed overigens!
Net als aan Verkikkerd geef ik Verslingerd 4 sterren.",1
"Melkbloed is een ""kleine"" mooie thriller. Een dorp, de bewoners, één bezoeker en dan ook nog ingesneewd raken. In korte tijd worden er een aantal mensen vermoord gevonden in het dorp en een persoon vermist.

Het oogpunt in her verhaal is vanuit Elvira, woonachtig op de boerderij in het dorp, moeder van twee zonen, getrouwd en daarnaast verhuurt ze ook nog een aantal kamers aan toeristen. Haar vader woont ook op de boederij.

Melkbloed is een prachtige, originele thriller, welke bewijst dat een boek draait om een goed plot en dat de rest haast decoratie is. Er zit niets geen poespas in het verhaal. Een absolute whodunit met een aantal verdenkingen, maar vooral grote twijfel en een mooie twist.

Zeer mooi geschreven door de Duitse Clare Weiss.",1
"Mooie overpeinzingen, prachtige zinnen! Ik wilde hier in deze reactie graag wat zinnen en alinea's overnemen. Maar m'n blaadje raakte voller en voller. En ik bedacht me dat ik dan net zo goed het hele boek over kon typen.

Zo zonder woede en verontwaardiging zodat de lezers (als rechters) het oordeel over de gebeurtenissen zouden vellen. Mooi!
Vijf dikke duimen. Ik ga dit boek zeker nog eens lezen.",1
"Als fan van haar blogs kon ik niet wachten tot haar boek uitkwam. Zoals verwacht is het zo’n boek waar je aan begint om het vervolgens niet meer weg te kunnen leggen. Dat Chantal vlot en lekker schrijft wist ik al, dat ze zo veel heeft meegemaakt niet. Ze schrijft openhartig en eerlijk over alle moeilijke keuzes die ze heeft gemaakt en die tegelijkertijd geen keuzes waren. Ze kon niet anders dan haar hart volgen. Toch is dat niet zo vanzelfsprekend als het klinkt. En daarom moet je dit boek lezen. De les is: durf. Alleen dan kom je verder in het leven. Dit boek inspireert en motiveert met een lach en een traan. Ik heb er een favoriete auteur bij.",1
"Dit boek is fijn! Het neemt je mee, maakt nieuwsgierig, is geloofwaardig (Het kan allemaal gebeuren) en boeit... Ik vond het een goed boek, heb het in een paar dagen uitgelezen en dacht er vaak aan als ik niet aan het lezen was. Ik wil wel meer lezen van deze schrijver!

Als je van Parijs houdt en er een beetje de weg kent, gewoon van het 'er een paar keer zijn geweest' en veel te voet hebt gedaan, je een beetje verdiept hebt in de stad en de bekende straten... Dan is het helemaal een aanrader.",1
"Ik vind het een heel goed boek. Het is wel een dik boek (293 blz.), maar het is zo boeiend en het leest vlot zodat je het boek toch vrij snel uitleest. Er zitten ook weinig moeilijke woorden in en het zijn korte zinnen, wat het lezen aangenaam en makkelijk maakt. De inhoud (detective / misdaadroman) spreekt me ook wel aan. Het is een goed en origineel verhaal. Pieter Aspe houdt er ook van om de lezer op het verkeerde spoor te zetten, zodat men niet te vlug het antwoord op al de vragen zal vinden.",1
"Het vierde deel alweer van de zeven zussen serie. Ik vond dit een heel mooi verhaal.Vooral het geschiedenis gedeelte dat in Australië speelt. weet niet zo heel goed wat de persoon Ace toevoegt aan het verhaal. Wellicht komt dat later nog aan bod. Het boek blijft van de eerste tot de laatste pagina boeien, volt geschreven.",1
"Prachtig prachtig prachtig. Het is zo'n mooi verhaal wat prima in elkaar valt door de stukken die zich afspelen in de tweede helft van de jaren 60 en het heden. Donna Milner heeft een zeer prettige schrijfstijl (het is het eerste boek wat ik van haar lees). Het zou een streekroman kunnen zijn (wellicht is het dat ook) maar het is nergens zoetsappig of oubollig. Het is vlot geschreven zonder dramatisch te doen (terwijl het dat soms best wel is) Ik voelde me betrokken bij de mensen in het verhaal. Het zou ook best waargebeurd kunnen zijn. Ik lees voornamelijk thrillers maar dit boek is de beste roman die ik ooit gelezen heb (ok, dat zijn er ook niet veel maar toch) Ik heb er fijne uren mee beleefd!!",1
"Een goed boek wat ik steeds weg moest leggen omdat ik me zo ergerde aan stefaan.
Wat een griezel zeg,tegen het einde werd het wel zo spannend dat ik het in één ruk uit had.
Inderdaad in het begin veel sex,maar ook hier zit een verhaal in vast.",1
"Angelique uit Amsterdam heeft een zoon Miquel.
De vraag is of haar leven begonnen of geëindigd is door de komst van Miquel.
Miquel heeft na een moeizame jeugd voor zichzelf gekozen en is vertrokken naar het Duitse stadje Nieheim . Daar plukt hij kersen en knapt klusjes op met Jorge, naar mijn inzien een licht verstandelijk beperkte jongeman.
Alles gaat zijn gangetje, tot er in zijn postvak in de stad een brief ligt van zijn moeder, deze word niet op zijn huisadres bezorgd want Mique wil niet dat zijn moeder weet waar hij woont.
Zijn moeder geeft aan stervende te zijn.
Miquels moeder Angelique krijgt van haar therapeut, de ""opdracht""om een brief te schrijven aan haar zoon, maar besluit op een zeker ogenblik om zoek te gaan naar haar zoon in Nieheim, terwijl op dat moment Miquel naar Amsterdam afreist samen met Jorge om te kijken of zijn moeder echt stervende is.

Vooral de voorkant en de begeleidende tekst van de leesclub groep deden mij mezelf laten inschrijven voor dit boek.
De ekster zorgde bij mij voor een onheilspellend gevoel, waardoor ik het verhaal misschien iets spannender gedacht had.
Echter werd ik niet teleurgesteld.
Het verhaal sprak me vanaf het begin aan, mede misschien ook doordat wij een soort gelijke situatie in de familie hebben meegemaakt, weliswaar op een ander vlak.
Hierdoor raakte het verhaal mij heel erg.
Het lastige in het verhaal is dat je van twee personen hun kant van het verhaal hoort, dus wie heeft nu wie teleurgesteld. Heeft Angelique haar taak als moeder ""verzaakt"" of heeft Miquel haar nooit de kans gegeven om een goede moeder te zijn of dit niet willen zien.

Uiteindelijk gaan beiden toch naar elkaar op zoek, is dat daadwerkelijk om te kijken of je moeder stervende is of zit daar een heel andere reden achter. Jammer dat we niet weten wat er gebeurt als Angelique overlijd, is Miquel er dan wel?",1
"Eindelijk heb ik nu ook het boek van Sherish Hussain gelezen. Sherish beschikt over een vlotte pen, en ze weet de spanning dusdanig op te bouwen dat ze een romantische feelgood weet om te zetten in een fatalistisch en uitzichtloos verhaal.

Aan het einde zat ik gewoon een potje te janken, en dat is zelden bij mij voorgekomen door een boek.

Ze laat zien wat er kan gebeuren als je teveel fantaseert. In dit geval waren de gevolgen zeer fatalistisch. Wat een gruwelijk einde! Ik ga dit even verwerken. Normaal ben ik niet zo van de korte verhalen, en hoewel ik vind dat het verhaal hier en daar misschien nog wat beter uitgewerkt had mogen worden, heeft het me toch geraakt! Wauw! Wat een boek!

4.5 sterren!",1
"Josefien Boterenbrood (nicht van Eva Boterenbrood uit De Franse Slag) verhuist met haar dochtertje Penny terug naar Nederland na het mislukken van haar huwelijk. Ze is vastbesloten om in Den Haag een vegan patisserie te beginnen. Voor de dubbele bruiloft van haar nicht Eva en neef Tom gaat ze twee prachtige bruidstaarten maken. De taarten worden in detail beschreven en doordat ik regelmatig samen met mijn dochter taarten-maak-filmpjes op YouTube kijk kan ik me er ook een prima voorstelling van maken.

Een jaar of wat geleden at ik ooit eens een vegan taart die mijn vegan collega trakteerde maar die smaakte absoluut niet. Deze week trakteerde hij weer en ditmaal was de vegan taart een geweldig succes, iedereen ging in de middag dan ook voor een tweede punt! Hij liet weten waar hij de taart gekocht had, het tentje had zomaar Josefiens Zevende hemel kunnen zijn.

Josefien heeft een drietal ontmoetingen met een zeer knappe Engelsman, Luke Lovegrow (wat een geweldige achternaam). De eerste in Londen en de andere twee in Den Haag. De auteur is gek op dit soort toevalligheden want ook in ‘De Franse Slag’ kwamen deze voor. In elk geval is Josefien meer onder de indruk van deze Luke dan ze in eerste instantie wil toegeven. En ook Luke is danig onder de indruk van Josefien die hij liefkozend Josy noemt.

Josefien heeft wel wat weg van haar nicht Eva, want wat Eva kan doet Josefien ook, verder in detail zal ik niet treden want dan spoiler ik.

Josefien en Luke worden een stel, je weet dat dat gaat gebeuren, maar hoe en wat er allemaal gebeurt, is weer heerlijk beschreven door Renée! Ik heb genoten van dit boek en ben erg benieuwd wat deel drie te zijner tijd voor ons in petto heeft!",1
"Er zijn twee absolute zekerheden in het leven, waarover niet valt te onderhandelen. Je bent geboren en je gaat op een dag dood. Het vooruitzicht op de dood maakt veel mensen angstig en onzeker, want wat gebeurt er daarna? Is er überhaupt een daarna of alleen maar helemaal niets? Gedurende onze kinderjaren denken we weinig over dit soort vragen na, het leven lijkt oneindig en vol met avonturen en uitdagingen. Naarmate we ouder worden, worden we echter steeds meer met de dood geconfronteerd en wordt het grote onbekende monster dat we niet in de ogen durven staren steeds meer tastbaar door allerlei lichamelijke gebreken die zich steeds meer en steeds uitdrukkelijker aandienen. David Bowie zei ooit in een interview over zijn sterfelijkheid: 'Age doesn't bother me. It's the lack of years left that weighs far heavier on me than the age that I am.'

Het is dan ook geen wonder dat we soms dromen over een oneindig leven. Een leven waarin de horizon van het leven elk jaar weer verder vooruitschuift. Het overkomt Ben, de hoofdpersoon uit dit gelijknamige boek van schrijver Erik Nieuwenhuis (1964). Het gebeurt alleen niet helemaal op de manier die Ben vermoedelijk voor ogen heeft gestaan. Ben komt namelijk eerst op een nogal lullige manier om het leven. Hij sluit zichzelf per ongeluk op in een vriescontainer, waarin runderkadavers worden vervoerd. Daar trekt hij zich af met het beeld van een vriendinnetje van zijn dochter voor ogen. Als hij klaar is met zijn daad merkt hij tot zijn grote schrik dat hij niet meer uit de container kan en sterft hij uiteindelijk aan onderkoeling.

Nadat hij is overleden, besluit een team van medici bij wijze van experiment zijn brein te kopiëren en op een plaatselijke ziekenhuisserver te zetten. Groot is hun verbazing als blijkt dat zijn geest via de server voortleeft. Vooral bij Ben is de verwarring groot en hij begint zichzelf allerlei vragen te stellen. Hoe kan het dat hij opgesloten zit in een server en wil hij eigenlijk zo nog wel verder 'leven'? Want wat is het leven nog waard als je leven is beperkt tot een geest in een computer zonder mogelijkheid tot contact met de buitenwereld, zonder de smaak en de gevoelssensaties die al je zintuigen aan je doorgeven? De vrouw van Ben vraagt zich ondertussen af hoe je als echtgenote trouw moet blijven aan een man die geen lichaam meer heeft. Een vrouw heeft ten slotte ook haar behoeftes.

Deze interessante vragen en bespiegelingen worden door Erik Nieuwenhuis op een prikkelende en eloquente manier onder woorden gebracht. Neem nou zoiets banaals als de Hema rookworst: ""ik heb mijn laatste rookworst gegeten. Maar probeer je dat eens voor te stellen. Iemand die obsessief verlangt naar een rookworst op een papieren servetje. En dat in de wetenschap dat je het vet nooit meer langs je kin zult voelen druipen. De geur van synthetische kleding, vermengd met zoete accenten van vers gebak en daarbovenuit de rokerige geur van een stang vol rookworsten. Het moment dat je tanden door het velletje van de worst breken. Knap. Het zachte, gemalen vlees eronder. [...] Er komt altijd een moment waarop ik me ineens glashelder realiseer: dit is niet echt. Dit zal ook nooit meer echt worden.""

Ondanks het feit dat de hoofdpersoon beperkt is geworden tot een onstoffelijke entiteit in een steriele en digitale omgeving, barst het boek van het leven. De passages waarin de natuur en de wisseling van de seizoenen worden beschreven bruisen van de vitaliteit. Juist deze tegenstelling tussen de donkere wereld van de enen en de nullen waarin Ben zich omringd weet en de telkens weer ontluikende en inslapende natuur, geeft een fascinerende en intrigerende dynamiek aan het boek. Het toont aan hoe bijzonder het leven is en hoezeer we dat bij leven moeten koesteren. Ben is daardoor een boek dat voldoende stof geeft om na te denken over het leven en de dood.",1
"Thomas Olde Heuvelt (1983) is inmiddels een gevierd schrijver en bekend over de hele wereld na het het enorme internationale succes van zijn Hex, dat hij speciaal herschreef in het Engels en ook voorzag van een nieuw einde. Hoe leuk is het dan als je in je volgestouwde boekenkast met heel veel ongelezen boeken nog een boek van hem ""uit de oude doos"" vindt. Leerling Tovenaar Vader & Zoon schreef Thomas in 2007-2008 toen hij nog maar 25 was. Dat er toen al een veelbelovend schrijver in hem school, blijkt wel uit dit bijna megalomane verhaal van Travis Lauper die op zijn 14e zijn vader verliest door een noodlottig ongeluk. Travis sleept zich door zijn puberdagen en kan zijn verlies maar geen plekje geven. Dan ontmoet hij op het strand de surflegende Buster Chavez en van hem leert hij de monstergolven van de Tijuana Sloughs te temmen op zijn plank en hij wordt een gevierd surfkampioen. Dat deze ontmoeting met Buster een enorme prijs heeft, dringt dan nog niet tot Travis door. Twintig jaar later lijkt Travis alles te hebben wat hij wil in het leven, een mooie lieve vrouw, een gezonde zoon, een nieuwe carrièrekans. Maar er blijkt nog een rekening te vereffenen met zijn oude leermeester Buster die dan pas zijn ware gezicht laat zien. In een rollercoaster van gebeurtenissen die dan volgen moet Travis strijden tegen krachten die niet van deze wereld zijn en moet hij terug naar het begin om zijn zoon ooit nog in de ogen te kunnen kijken.

Thomas Olde Heuvelt gooit in dit boek alle remmen los en gebruikt thriller, horror en detective elementen om er maar zo veel mogelijk uit te halen wat er in zit. Dat geeft af en toe wel een beetje een ""over the top"" gevoel. Naar het einde toe raakte ik een beetje de draad kwijt, net als hoofdpersoon Travis maar in de epiloog werd het me toch nog weer duidelijk. Het is mooi om te zien dat Thomas sinds dit boek enorm gegroeid is als schrijver maar als fan moet je deze zeker niet te lang in je boekenkast laten liggen want het is zeer de moeite van het lezen waard.",1
"Veel critici verweten Ammaniti dat het boek Anna geen diepgang kent. Wellicht is dit ook het geval, vraag is of dat ook een gemis is. De wreedheid is ongekend in het verhaal, het wordt echter nooit onsmakelijk of ongemakkelijk. Op lichte wijze beschrijft de schrijver een ongekende zoektocht naar hoop en verlossing. Soms is dat voor mij ook al genoeg om tot denken te worden aangezet.",1
"Tijdens het lezen van dit boek, krijg ik meermalen de neiging te checken of het echt niet om een pseudoniem van Stephen King gaat. Zowel de schrijfstijl als verschillende scenes doen me erg aan hem denken. Aangezien King één van mijn favoriete schrijvers is, is dat een compliment.

Gelijk vanaf het begin van het boek, is het verhaal al pakkend. Intrigerend wat mr. Wednesday in het verhaal doet en waarom hij juist Shadow uitkiest als zijn assistent. Waar gaan ze heen, wat is het doel? En waarom heeft mr. Wednesday Shadow écht nodig.
Shadow ontmoet Mr. Wednesday op de dag dat hij vrijkomt van de gevangenis. Hij is op weg naar zijn geliefde vrouw Laura, om haar begrafenis te regelen. De vrouw, voor wie hij drie jaar in de gevangenis zat.

American Gods draait om de 'roadtrip' van Shadow met mr. Wednesday, die ze samen ondernemen. Samen reizen ze langs oude vrienden van Wednesday. Soms gebeuren er wonderlijke zaken. Droomt Shadow? Of gebeurt het echt? Shadow verblijft ook enige tijd in Lakeside, een koud en winters dorp in de bergen, aan een groot meer. Af en toe haalt mr. Wednesday hem op, om klusjes voor hem te doen.

Het verhaal wordt geregeld onderbroken door losse 'Coming to America' verhalen. Eerst lijken deze niet ter zake doende intermezzo's. Langzamerhand wordt duidelijk, dat ze uitleggen, waar het verhaal (ook) over gaat. En vooral over wie. Met deze intermezzo's leren we Goden van de oude wereld kennen.

Het boek werpt een ander licht op Goden en hun ontstaan. Waren er al Goden en zijn 'we' die gaan aanbidden of is het juist andersom? Hebben de Goden mensen nodig om te overleven? Zijn er in de loop der tijden nieuwe Goden opgestaan? Of kregen oude Goden een ander jasje. Kunnen ze samenleven of bestaan ze helemaal niet.

Het boek American Gods neemt je mee op reis. Een reis door Amerika, zoals wij die kennen. Maar kennelijk ook door een deel, dat verborgen is voor de mens. Langzamerhand werkt het toe naar de climax. De reden, waarvoor deze roadtrip wordt ondernomen en daar komt Shadow voor een verrassing te staan.

Aan het eind van het boek, zien we hoe het Shadow verder gaat. Hoe hij zijn leven weer oppakt, nadat hij zijn werk voor mr. Wednesday afgerond heeft. Hier lijken we de echte Shadow te leren kennen.

Waarschijnlijk ga ik het boek nog een keer lezen, omdat ik het gevoel heb veel gemist te hebben. Door een aantal ingewikkelde namen van personages, was verderop in het verhaal niet altijd duidelijk waar ik hen al eerder had ontmoet.",1
"Wat een geweldig boek! Leest makkelijk weg en is erg amusant!
Het verhaal is wel wat onwerkelijk en hier en daar wat ""onsmakelijk"" maar dat kan de pret niet drukken!
Een ideaal boek voor op vakantie in bv Frankrijk!",1
"Zeewater is zout, zeggen ze, is het verhaal van een Antwerpse familie in de jaren vijftig. De Koude Oorlog woedt. Het katholicisme zet de toon. Raymond is overtuigd communist en antiklerikaal. Zijn vrouw Rika deelt die visie niet. Zij droomt van glamour en van hartstocht in haar leven. Hun dochter Rosa ervaart en ondergaat de huiselijke spanningen zeer bewust. Ze is onafgebroken op haar hoede voor de wisselende stemmingen in huis en weet zich staande te houden zonder openlijk partij te kiezen. Haar fantasie is haar houvast. Ze geniet van de verhalen die haar onderwijzer op school vertelt, en raakt gefascineerd door de mystieke kanten van het katholieke geloof. Niets kan echter voorkomen dat het gezin langzaam uiteenvalt. (Samenvatting Uitg. De Geus).

Dit boek won in 2009 de Vlaamse Debuutprijs. Het is een echt Vlaams boek, maar zal zeker ook Nederlandse lezers aanspreken.
De rake karaktertekening en een uitzonderlijk goed inlevingsvermogen in een kind maken het boek bijzonder. Het wisselende perspectief (Rosa, haar vader of haar moeder) waarbij onuitgesproken gedachten en gevoelens onder woorden gebracht worden, maken de onderlinge spanning en het onbegrip pijnlijk voelbaar. De structuur is geraffineerd en stilistisch is het perfect: elk perspectief krijgt zijn eigen toon. De sfeertekening is goed, zowel van de periode waarin het boek speelt (de jaren 50), als van de draad van het verhaal: een opgroeiend kind gevangen tussen twee botsende karakters. Een heel gewoon leventje, op een bijzondere manier voor het voetlicht geplaatst.
Meer lezen: http://mijnboekenkast.blogspot.nl/2015/01/simone-lenaerts-zeewater-is-zout-zeggen.html",1
"Betoverend boek met een paar uitzonderlijke passages. Vaak blijft het taalgebruik abstract, maar op het momenten dat ze de diepte in duikt raakte ze me daadwerkelijk.

Klik hier voor een videorecensie van Drijfzand op mijn Youtube-kanaal De idioot leest.",1
"""Op de saaie cover prijkt een oog met daarin de tekst 'Woorden zijn wapens'. De quote op de achterkant van het boek echter (Ik daag iedereen uit om de eerste bladzijde te lezen en dan niet door te gaan tot de laatste) maakt de lezer nieuwsgierig. Wat mij opviel is dat er geen proloog is maar dat je direct midden in het verhaal wordt gegooid. Vanaf de eerste bladzijde roept dit vragen bij je op en MOET je gewoon doorlezen. Wat ik erg waardeer is het feit dat je tijdens het lezen van dit boek heen en weer wordt geslingerd tussen het heden en verleden. Dit vraagt oplettendheid. De tussenstukjes maken het nog spannender. Het boek is verdeeld in vier delen en hierin lopen twee verhaallijnen, de eerste over Wil, de tweede over Emily. Uiteindelijk komen de twee verhaallijnen bij elkaar. De vlotte schrijfstijl en het unieke onderwerp van het verhaal maken dat je door het boek heen raast. Het karakter van Wil had iets sterker neergezet kunnen worden. Het karakter van Emily is voldoende uitgewerkt en voor haar voelde ik vooral genegenheid. Ook de humor die Barry verwerkte in het verhaal, spreekt me erg aan. Conclusie; ik heb erg genoten van het boek; het leest niet als een trein maar als een intercity!""",1
"De Italiaanse filmregisseur, scriptschrijver en producent Fausto Brizzi is al lang geen onbekende meer bij de lezers van feel good literatuur. Zijn romandebuut 100 gelukkige dagen werd vertaald in meer dan twintig talen, waaronder het Nederlands. Deze bestseller werd gevolgd door Je leeft maar 1 keer dat al net zo warm werd onthaald.
Brizzi geeft in zijn boeken een heerlijke mix van herkenbare zaken, het gewone alledaagse leven, liefde, overspel, ziekte, relaties. Zijn pen is zowel fijngevoelig als mild spottend.
Inmiddels is in Italië zijn derde boek verschenen Ho sposato una vegana. Una storia vera, purtroppo. (Letterlijk vertaald: Ik ben getrouwd met een veganiste. Een waargebeurd verhaal. Helaas). Ik heb dit boek in de oorspronkelijke Italiaanse versie met plezier gelezen.)
In Nederland zou het boek in mei 2017 moeten verschijnen met als titel Mijn 2e leven.

De schrijver wordt verliefd op Claudia, die naar hem later pijnlijk duidelijk wordt, veganiste is. Voor hij Claudia zijn vrouw zal mogen noemen (zij wil niet trouwen met iemand van wie zij binnen afzienbare tijd weduwe wordt), zal hij het een en ander moeten 'inleveren' én zich op het gebied van eten heel wat opofferingen moeten getroosten. Voor iemand die in Rome woont, waar je struikelt over pizzeria's en restaurants, beslist geen gemakkelijke opgave. Het eerste wat er in zijn keuken 'sneuvelt' wanneer zij bij hem intrekt, is zijn magnetron, waar hij zeer aan gehecht is. Maar het feit dat zij de magnetron inricht tot boekenkastje, maakt dan weer veel goed in zijn ogen.
In zijn derde roman beschrijft Brizzi zijn lange 'lijdens'weg, met de vele ups en downs, met humor, ontroering en een grote dosis zelfspot.",1
"Anne is psycholoog in een groepspraktijk. Tijdens de opening van de praktijk ontmoet zij een leuke man, Guido met wie zij later vreemd gaat en haar vriend wordt. Hij vertelt aan haar dat hij uit België, Maaseik komt. Zij gaan samen wonen, met als gevolg dat haar huwelijk met haar echtgenoot Nicolas strandt.
Vanuit haar praktijk rijdt zij naar haar huis. Op dat moment is Guido daar ook naartoe.
Vlak bij huis ligt er plotseling een meisje op de weg. Anne kan het meisje op het laatste moment gelukkig nog ontwijken. Onmiddellijk daarna verschijnt ook Guido ter plaatse.
Guido draagt het meisje in het huis en legt haar op de bank. Het meisje reageert vreemd. Met moeite krijgt Anne een naam te horen. Anna besluit dat het meisje die nacht in haar woning blijft slapen. Die avond maken Guido en Anne het gezellig, waarna Anna vanwege het drinken van veel wijn in een diepe slaap valt. Later blijkt dat Guido haar heeft gedrogeerd.
De volgende dag is zowel het meisje als Guido verdwenen. Anne probeert contact te krijgen met Guido die een outdoorcentrum, Survival World runt. Omdat zij geen gehoor krijgt roept zij de hulp in van zijn vriend Tomas. Tomas verricht in het centrum voor Guido hand en spant diensten en krijgt daarvoor betaald. Van Tomas krijgt Anne geen bericht. Zij besluit daarom naar Survival World te gaan, waar zij Tomas doodgeschoten aantreft. Tegen de verschenen politie liegt Anna en verzwijgt het verhaal van het op de weg aangetroffen meisje.
De geheimzinnigheid leidt tot onderzoek van rechercheur Vasquez. Hij vraagt zich onder andere af hoe Guido Survival World heeft kunnen financieren. Dan vertelt Anne aan Vasquez het verhaal van het meisje op de weg. Na was speurwerk komt Anne achter de echte naam van het meisje. Zij heet Maria Blondin. Ook dat vertelt zij later aan Vasques.
Na een bezoek aan haar familie rijdt Anne naar huis. Bij thuiskomst vertrouwt zij het niet. Anne wordt beschoten en weet te vluchten. Zij zoekt dan bescherming bij haar ex man Nicolas. Alles is daar hetzelfde gebleven en dat benauwt haar. Onmiddellijk vertrekt zij met medeneming van zijn auto. Het blijkt dat Guido hun gezamenlijke bankrekening heeft geplunderd. Daarom ziet zij zich genoodzaakt om geld op te nemen van de groepspraktijk, waarvan zij penningmeester is. Van het geld koopt zij spullen en huurt een andere auto. de auto van Nicolas laat zij terug brengen.
Anne besluit verder op onderzoek te gaan. Daartoe rijdt zij naar België, waar zij bij burgerzaken te horen krijgt dat de door haar bedoelde Guido daar niet voorkomt. In België krijgt Anne van Vasquez een email, met het bericht dat uit onderzoek is gebleken dat het DNA van Guido en Mara Blondin overeenkomt. Mara is een kind van Guido.
Anne belt de moeder van Mara, Gina Pradel. Gina vertelt dat ene Remco de vader van Mara is. Ook vertelt Gina dat Remco zich destijds in de gevangenis, waar hij zat, heeft opgehangen en dood is. Anne laat het er niet bij zitten en gaat op zoek naar de voetbalvereniging waar Guido zou hebben gevoetbald. Anne laat aan de bar een foto van Guido zien, waarna hij door een medewerker van de bar wordt herkend. Remco blijkt een broer Victor te hebben. Anne gaat opzoek naar het huis van een tante van Guido. Daar treft zij de hond van Guido aan. Guido kan volgens Anne dan niet ver weg zijn. Anne treft daar niet Guido of Remco aan, maar Victor. Volgens Victor is Guido niet dood. Het Openbaar Ministerie heeft met Remco een deal gesloten, hem opgenomen in een getuigenbeschermingsprogramma en een valse identiteit verstrekt. Anne ontvangt van Guido een sms om hem te ontmoeten bij de St. Servaasbrug in Maastricht. Onderweg daarnaartoe wordt zij achtervolgd door een busje. Zij weet zich van dat busje te ontdoen. Bij de brug ontmoet zij Guido, verkleed in een berenpak. Het is immers carnaval. Guido vraagt haar te volgen naar een café. Daar overstelpt zij Guido met veel vragen. Guido vertelt aan haar met zijn broer Victor als aannemer in Amsterdam gewerkt te hebben voor een crimineel Ben Saleh. Maar later als chauffeur bodyguard. Guido heeft Gina, de moeder van Mara, ontmoet in een show waar Ben Saleh veel geld in had gestoken. In het café wordt er op Guido geschoten, maar hij weet te ontkomen. Buiten wordt Guido neer geschoten en afgevoerd. Er volgen veel ontwikkelingen. Dat leidt er toe dat Guido weer in een getuigenisbeschermingsprogramma wordt opgenomen. Dat geldt ook voor Anne.",1
"Als Louise, een medewerkster van een psychiatrische kliniek, tijdens een avondje stappen kennis maakt met de charmante en knappe David, lijkt het geluk haar toe te lachen. Ze krijgt een relatie met hem, ook al blijkt hij als psychiater haar nieuwe baas te zijn in de kliniek. Als ze later letterlijk en figuurlijk tegen zijn vrouw Adele opbotst, groeit die ontmoeting uit in een hechte vriendschap. Zo komt Louise in een spagaat te zitten: ze blijkt de minnares te zijn van de man van haar beste vriendin. Ze wil de vriendschap niet kwijt, maar wil ook de relatie met David niet verbreken. Tot zover lijkt het een standaardverhaal over een gecompliceerde driehoeksverhouding, maar gaandeweg komt daar verandering in. David en Adele blijken geheimen te hebben en hun huwelijk lijkt niet zo rooskleurig te zijn als het lijkt. Zo lief en charmant als David tegen Louise is, zo hard en controlerend lijkt hij te zijn tegenover zijn vrouw Adele. Louise wordt meegesleept in de geheimen van Adele en David en probeert uit te zoeken wat er mis is in het huwelijk van haar baas en haar beste vriendin.
Stukje bij beetje komt Louise er achter wat er in het verleden van het echtpaar is gebeurd. Ze lijken grote geheimen te hebben en niet alles is wat het lijkt. Louise raakt bedolven onder hun geheimen en leugens. Het plot zit erg goed in elkaar. Al lezend wordt je steeds meer meegesleept in het verhaal en het laat je niet meer los. Wegleggen is geen optie. Dit boek heeft veel publiciteit gekregen en zelfs de filmrechten zijn al verkocht. De hashtag #WTFthatending is speciaal voor dit boek in het leven geroepen. En terecht. De plottwist zie je niet aankomen. Van een verhaal over een driehoeksverhouding wordt het een meeslepende thriller over verborgen geheimen, leugens en manipulatie. Een geweldige prestatie. Wat een thriller! Nagelbijtend spannend!",1
"Juist op tijd viel dit boek op de mat. Mijn moestuin begint uit zijn voegen te barsten maar niet alles kan ineens geconsumeerd worden en niet alles is geschikt om in te vriezen. Jon Karpathios bracht me op enkele ideeën in zijn boek.
Paginagrote foto’s laten je kennismaken met de natuur gezien door de lens van verschillende fotograven die meegewerkt hebben aan dit boek.
Jonathan Karpathios, chefkok, haalt zijn inspiratie uit de natuur. De vele basisrecepten geven je een andere kijk op de producten die in de winkel liggen en dagen je uit om op eenvoudige wijze zelf aan de slag te gaan met groenten en leert je je eigen voorraad aan te leggen van onbewerkte producten.
Aangezien Jon in zijn restaurant alleen met de beste producten wilde werken, besloot hij een eigen kwekerij op te zetten. En in dit boek raadt hij iedereen aan terug naar de bron te gaan en zelf te kweken zodat je weet wat er op je bord komt. Je eigen voorraad creëren zorgt voor een rijk gevoel.
Simpele basisrecepten om het teveel aan groenten in te maken of te wecken. Heerlijke dressings om je salades extra smaak te geven. Ook uiterst geschikt voor de vegetariër want het merendeel van de gerechten zijn vegetarisch.
Maar ook de kunst om groenten en kruiden te drogen wordt duidelijk uitgelegd. Invriezen, inleggen in zout, drankjes, chutneys, sauzen, jam en compotes, noem maar op… je vindt het allemaal terug in dit oerdegelijke boek.
Naast dit alles krijg je ook superlekkere en poepsimpele gerechten op je “bord” geserveerd.
Simpel maar overheerlijk omdat elk gerecht barst van de pure smaken die moeder natuur je aanbiedt als je je een beetje inspant om zelf te kweken.
Maar dit boek gaat niet alleen over groenten. Er wordt ook aandacht besteed aan zuivelproducten, honing om bij weg te dromen, granen, vlees van dieren die niet op hoopjes gekweekt worden in de meest erbarmelijke omstandigheden en verse visproducten.
Jon leert je dat eigenlijk bijna alles wat je op een wandeling tegenkomt, eetbaar is aan de hand van enkele unieke recepten.
Een heerlijk no nonsense-kookboek waarbij de natuur jouw menu bepaalt.",1
"Schaduwzus is een boek in twee delen; het eerste deel bestaat voornamelijk uit vragen terwijl het tweede deel meer op antwoorden gericht is.

Holger vander Zanden denkt aan zijn sinds lange tijd overleden zus Jorien, als hij de deur opendoet om een elfjarig kind en zijn moeder binnen te laten; de jongen heeft blijkbaar de hulp van een psycholoog nodig. Terwijl hij hen in zijn spreekkamer laat, gaat de telefoon. Hij neemt de telefoon op en hoort van een vrouwelijke brigadier van politie dat zijn dochter Sophie is binnengebracht in het ziekenhuis. Er is iets gebeurd op weg naar school.
Sophie leeft en ligt in coma, maar er moet door de politie uitgezocht worden hoe dit heeft kunnen gebeuren. Wie heeft haar van haar fiets geduwd?

Schaduwzus is doordrenkt van het prachtig taalgebruik van Bert Kaag.
‘De kleuren in huis verbleken door het zonlicht, dat nu inslaat als zware artillerie. Mijn dochter ligt op een vreemd bed, onder dekens die de geur hebben geademd van mensen die er eerder onder zijn gestorven.’
Door zijn manier van schrijven wordt je aan je haren bij de gevoelens van de hoofdpersoon getrokken; je voelt de paniek opborrelen en de wanhoop en het ongeloof bij Holger toeslaan!

Heeft iemand het op hun dochter gemunt en als dat het geval is, is het dan een bekende van het gezin? Deze vragen spelen door het hoofd van Holger en zijn vrouw, maar omdat Holger niet alles van vroeger heeft kunnen delen met zijn vrouw spookt er nog meer door zijn hoofd. Dit veroorzaakt een afstand tussen hen.
Is het toeval dat zijn zus even oud was toen ze stierf als hun dochter Sophie nu is. Sophie leeft nog, maar blijft dat zo?
Holger gaat zelf ook op onderzoek uit en raakt daarbij verstrikt in de feiten, maar ook illusies en zelfs waanbeelden dienen zich aan waardoor het donkerder en donkerder wordt in zijn hoofd.

‘Mijn stem vult zich met ongeloof en huiver.’

Het boek ademt angst voor het onbekende en spijt om wat gebeurd is in het verleden en datgene waar niets meer aan te veranderen valt, hoe je het ook draait of keert.

Ik ben nog even stil van alle rumoer en duisternis in het hoofd van de protagonist.
Schaduwzus is een spannende, aangrijpende en ook onthutsende psychologische roman van Bert Kaag.",1
"Dit boek heb ik met aandacht en veel plezier gelezen. Met het schrijven van deze recensie echter, kwam er zo ontzettend veel meer naar boven en ontdekte ik nóg meer lagen, dan ik in eerste instantie al had gevonden. Daardoor is mijn geschrijf misschien 'iets' uit de hand gelopen. Vrees niet voor het lezen van spoilers, want die kan je bij dit boek eigenlijk niet weggeven. En geloof me......ik had dit nog véél langer en uitgebreider kunnen maken!

Campanario, een kleine privada - een in Mexico gebruikelijke manier van wonen aan een pleintje of hofje - ver weg van de drukte van Mexico-city. Ondanks een grote diversiteit aan bewoners zijn ze toch op hun eigen manier met elkaar verbonden. Achter elke voordeur huist verdriet, verdriet om een groot verlies; een overlijden, een verdrinking, een verdwijning. Pijnlijk duidelijk komt naar boven wat verlies, rouw en verdriet met een mens én zijn medemens kan doen.
De huizen van het hofje hebben allen de naam van een smaak die men kan waarnemen met de tong. Het ontstaan van dit hofje is het prestigieuze werk van Alfonso, die zelf Huize Umami bewoont.

Zout en Zoet

Huize Zout wordt bewoond door de familie Pérez-Walker, een muzikale familie die, in Huize Zoet, een muziekschool heeft.
Het gezin gaat gebukt onder de onverwerkte dood van de bijna zesjarige Luz, Ana's zusje, die drie jaar geleden is verdronken in een meer in Michigan. De dertienjarige Ana kan haar moeder nog maar moeilijk bereiken door haar psychische problemen en verdriet. Algehele rouw werkt drie jaar na dato nog steeds door.

'Haar grafje is klein en van beton, niet heel anders dan mijn plantenbakken, maar dan met een steen erbovenop. Op de steen staat: LUZ PÉREZ WALKER, 1995-2001. En daaronder SCHAT VAN EEN DOCHTERTJE EN ZUSJE. Schat. Alsof hier een pot met goud ligt.'

Ana vindt het afschuwelijk dat haar moeder haar en haar broertjes nog elk jaar naar de plek stuurt waar Luz is verdronken. Een sneaky plannetje moet haar er dit jaar voor behoeden. Ze gaat een milpa - zeg maar zoiets als een volkstuintje (tt) - inrichten, met haar buurman als inspiratiebron. Ze weet op deze manier zelfs kleur te brengen in het leven van de bewoners.

Bitter

De twintigjarige, beschadigde Marina bewoont Huize Bitter. Ze is een schilderes met een eetstoornis die maar niet uit de verf kan komen en heeft een nogal ongewoon seksleven. Ze verzint allerlei namen voor nieuwe kleuren.

'Niet dat Marina ooit in een psychiatrisch ziekenhuis is geweest. Ze stopt alleen af en toe met eten, zodat ze soms naar een gewoon ziekenhuis moet voor een infuus met natrium, kalium, chloride, bicarbonaat, dextrose, calcium, fosfor en magnesium. Dat is alles. Althans, dat was alles, tot ze haar de laatste keer nog een paar dagen lieten blijven om haar te hersenspoelen. Haar brein is nu schoon en bleek. Zo stelt ze het zich tenminste voor: glad als een gekookt en gepeld ei.'

Umami

Alfonso Semitiel, een tweeënzestigjarige antropoloog, woont alleen, nadat zijn vrouw Noelia in 2001 is overleden. Hij mijmert veel over de jaren samen en de tijd dat ze ziek is geweest. Het gemis is groot. Hij beseft dat na dertig huwelijksjaren sprake is van versmelting met elkaar en dat wat hij aan het opschrijven is, krijgt steeds meer de vorm van een gesprek met haar.
Depressies hebben bij hem altijd op de loer gelegen en zijn eenzaamheid doet hem ook geen goed. Gelukkig heeft hij 'de meisjes' nog; twee reborn dolls van zijn lieve vrouw, 'de hemel hebbe haar ziel'.
https://www.etsy.com/nl/search?q=silicone+reborn+baby

'Nu ik erover nadenk is een huwelijk niet veel anders dan Net 5 halverwege de ochtend. Uiteindelijk is getrouwd zijn eindeloos dezelfde films kijken, sommige leuker dan andere, met als enige verandering het voorbijgaande, de opvulling, de dingen die actueel zijn; het nieuws, de reclames. Dat zeg ik niet omdat het saai zou zijn, dat zeg ik omdat het afschuwelijk is wat ik kwijt ben: het cement tussen mijn uren [...]'

De moeilijk te verklaren smaak Umami speelt een grote rol in zijn leven.

Zuur

In het gezin van Pina is veel ruzie tussen de ouders, Bento en Chela. Het zijn beklemmende, zure! hoofdstukken. Vanuit de andere hoofdstukken weten we al dat Chela het gezin inderdaad zal verlaten en drie jaar later weer opduikt bij een van de andere personages.

'Pina vond het leuk om onder de achterruit te liggen, op de hoedenplank. Dat is wat haar vooral is bijgebleven van die auto: hoe ze wolken en bomen voorbij zag komen en het boven haar regende zonder dat ze nat werd. Ze weet ook nog dat haar vader niet wilde dat ze daar lag en haar moeder wel en dat ze om ruzie te voorkomen tegen hen loog: 'Ik vind het niet meer zo leuk om daar te liggen.'

Structuur

Het verhaal is opgedeeld in vier cycli van jaren die teruggaan in de tijd, van 2004 naar 2000 en elk jaar is het relaas van een andere bewoner aan de beurt, Alfonso, Pina, Marina en Ana. Zelfs de bijna zesjarige Luz krijgt haar hoofdstuk.

De perspectieven wisselen met de hoofdstukken. Ana, Alfonso en Luz zijn geschreven vanuit het ik-perspectief en de belevende-ik. Marina en Pina vanuit de alwetende verteller.

Conclusie

Daar het hier geen chronologisch verhaal betreft, is het soms niet meteen duidelijk wie het hoofdpersonage is in de wisselende delen. Er staan in het boek diverse plattegrondjes van de privada en het zou duidelijkheid verschaffen als ook de namen daarin zouden staan. Maar kniesoor die daar op let, want zo blijft er nog wat te puzzelen over en dwingt het tot aandachtiger lezen.

We lezen nooit over het moment van het verlies, maar steeds over de periode ervoor of jaren erna. Dit wisselt ook per personage.

Niet alleen de smaken die je met je tong kunt onderscheiden komen aan bod, maar ook kleuren nemen een belangrijke plaats in; het tuintje van Ana, de verzonnen kleuren van Marina. Op die manier wordt het duidelijk dat zintuiglijke belevingen iets met een mens doen.

Doordat de hoofdstukken ook van jaartal wisselen wordt het beeld van de bewoners steeds duidelijker. Bijvoorbeeld; wanneer Ana aan het woord is, is ze dertien jaar, maar omdat de hoofdstukken van Pina zich vier jaar eerder afspelen, is Ana vanzelfsprekend vier jaar jonger.

De schrijfstijl verandert met de hoofdstukken; van een mijmerende Alfonso, naar een onschuldige spring-in-het-veld bij Luz en een chaotische Marina, waardoor ze heel herkenbaar worden. De verschillende karakters zijn psychologisch goed uitgewerkt.

Ondanks het verdriet dat in het hofje een grote rol speelt, is de sentimentaliteit niet over-gedoseerd. Droge humor, woordspelingen, poëzie, kinderlijke logica en onbevangenheid doorspekken het geheel. Woordspelingen zijn echter niet per definitie humoristisch: Jufresa heeft hier goed gebruik van gemaakt en weet hoe ze de tragiek meer op kan laten vallen door droge, komische woordspelingen in de tekst te verweven.

Pijnlijk duidelijk komt naar voren dat er veel eenzaamheid rondwaart in het hofje, eenzaamheid die moeilijk te delen of uit te leggen is. Er wordt door de bewoners dan ook niet gemakkelijk gesproken over gevoelens die hen tergen, maar door hun onderlinge verbondenheid en de minieme gedachten die ze wél delen, krijgt de lezer meer inzicht in de rouw die hen beheerst, de schimmen die hen achtervolgen.

Kijk ook eens met aandacht naar de cover!!! Vijf personen, up en down.

De schrijfstijl is helder. De auteur laat de onvermijdelijke, rauwe rafelrandjes zien en laat je in de hoofden van de personages kruipen. Pijnlijk duidelijk laat Jufresa zien hoe rouw en verdriet van invloed zijn. Niet alleen op degene die het verdriet draagt, maar ook van de (naaste) omgeving - de buren uit het hofje - eiste het zijn tol.
Het verhaal ontwikkelt zich en daarmee de personages. Allemaal worstelen ze met hun eigen schimmen.

Auteur

Laia Jufresa (1983) werd geboren in Mexico, groeide op in Veracruz en bracht haar middelbareschooltijd door in Parijs, waar ze – in het Frans – haar eerste schrijfateliers bezocht. Op haar achttiende vertrok ze naar Mexico-Stad. Ze studeerde filosofie aan de Universidad Autónoma Nacional de México en bezocht de Escuela Dinámica de Escritores, de schrijfacademie van de Peruaans-Mexicaanse auteur Mario Bellatín. Daarnaast behaalde ze de bachelor Arts plastiques aan de Sorbonne. Na haar studietijd woonde Jufresa in Wisconsin, Buenos Aires en Madrid. Momenteel woont ze in Keulen.

Titel: Umami
Auteur: Laia Jufresa
Vertaald door: Heleen Oomen
Pagina's: 256
ISBN: 9789025448424
Uitgeverij Atlas Contact
Verschenen: juni 2017",1
"De titel van de nieuwe Hartman luidt In vreemde handen en ik dacht even een vreemde in handen te hebben. Ik was immers helemaal verslingerd aan Nelleke de Winter/de boeken van Hartman, maar toen ik met dit verhaal begon, dacht ik zelfs het werk van een geheel andere auteur onder ogen te hebben. Haar prettige schrijfstijl en humor bewijzen dat het een échte Hartman is, maar ze slaat met dit boek een nieuwe, andere weg in. Het is dit keer ook geen misdaadroman, maar een thriller. En wat voor een!
Bij de trilogie van Nelleke de Winter vond ik al dat deze schrijfster zich bij ieder nieuw boek verbeterde, maar ben ik nu werkelijk met stomheid geslagen. Ze is geen traptrede omhoog geklommen; ze heeft zich moeiteloos gelanceerd - naar ik hoop en verwacht – naar de top.
Deze schrijfster, ik herhaal het maar weer eens, verdient veel meer aandacht van lezend Nederland. Ze steekt met kop en schouders boven de anderen uit! Ik vind het zeer gewaagd van haar om een heel ánder boek te schrijven dan de vorige drie en dan met zo’n juweel te komen. Chapeau!
Wat er in dit verhaal gebeurt is gruwelijk en de afkeer bij de lezer wordt met name bereikt door alles wat er niet beschreven wordt. Omdat je mede door de ogen van de dader kijkt, worden diens gedrag en motieven duidelijk.
Overigens kruip je niet alleen deels in de huid van de dader; met name ook met de hoofdpersoon, Diana, kun je je heel goed identificeren. Het hele verhaal is doorspekt met verwijzingen naar haar verleden maar ook naar een brief die ze heeft ontvangen en, hoewel ze hem al beantwoord heeft, nog steeds – in het geheim - heeft bewaard. Van wie is die brief? Wat staat er in? Waarom bewaart ze hem? Wat is er met die viool? En waar past Vivaldi in het geheel? En hoewel er iedere keer een tipje van de sluier wordt opgelicht, snak je na ieder hoofdstuk weer naar meer informatie.
Bovendien krijg je nog een aardig beeld van de omgeving in het gebied van Toscane, waar Diana en Robbert hun hotel hebben. Het zou me niet verbazen als de locatie in werkelijkheid bestaat. Je zou Diana daar, met man en hond, zo tegen het lijf kunnen lopen, zo geloofwaardig zet Hartman haar personages (weer) neer. Inclusief de tegendraadse puberdochter van het echtpaar, Lieke.
De titel van het boek is, zonder verder iets te verklappen, heel goed gekozen.
De term 'psychologische thriller', waar zo kwistig en onterecht mee wordt gestrooid, past volgens mij perfect op deze nieuwe Hartman.
Ik raad eenieder aan het boek direct na het uitkomen te kopen. Dat je het vervolgens in één ruk moet lezen hoef ik niet te adviseren, want dat gebeurt vanzelf.
Slechts één advies tot besluit: zorg aan het einde van het boek voor de nodige zakdoekjes, want met droge ogen ga je dit adembenemende, menselijke, ontroerende, gruwelijke, fantastische boek niet uitlezen.",1
"We keren terug in de tijd naar 1963. Naar het Engelse Brighton. Dottie en Mary zijn 2 vriendinnen die elkaars tegenpolen zijn. Tegengestelden trekken elkaar echt aan zeker. Ze leren elkaar kennen op de leeftijd van 8 jaar en groeien samen op. Je hebt de verlegen Dottie enerzijds en de flapuit Mary aan de andere kant. Zoals elk kind hebben ze hun dromen over de toekomst. Bij de ene is dat simpelweg de liefde van haar leven vinden, trouwen en een gezinnetje vormen. Bij het andere meisje reiken de dromen wat verder, zij wil kunstenares te Parijs worden. Deze roman gaat vooral om het groter worden en het volwassen worden van de 2 meisjes. Met alle obstakels die kinderen en later pubers meemaken. Eerst simpelweg fietsen zonder handen, ontsnappen uit huis. Later samen op stap gaan, de eerste kus en uiteindelijk verliefd worden. Maar zoals steeds doet het leven niet altijd wat men wenst en gebeuren er zaken die niet mochten gebeuren. Hoe gaan de meisjes hier mee om? Zal hun vriendschap dit alles overleven?
De schrijfster heeft een zeer leesbare schrijftaal. Het levensverhaal van de meisjes komt uitgebreid aan bod. Maar in dit verhaal is niets voorspelbaar. Niets gebeurd zoals het zou moeten gebeuren. Als je denkt te weten hoe het zal gaan veranderd er iets in de verhaallijn. Houd je zakdoek bij de hand want het einde is echt niet zoals het zou moeten zijn.
Voor mij persoonlijk: Een mooie leeservaring rijker.",1
"Echt een juweeltje dit boek.
Mooi, ontroerend en zeer orgineel.
Het hield me 3 dagen in zijn greep.",1
"Nora is een doodnormaal meisje met een doodnormale (maar misschien wat gekke) beste vriendin Vee. Tijdens de biologieles besluit de leraar om de partners te veranderen. Nora mag niet meer naast haar beste vriendin zitten, maar krijgt een nieuwe partner. Dit is Patch. Patch is een gevallen engel. Hij is gevaarlijk voor Nora en iedereen waarschuwt Nora daar dan ook voor. Nora voelt echter een bepaalde aantrekkingskracht voor Patch en ze denkt dat hij die ook voor haar voelt.

Tegelijk met de komst van Patch komen er ook rare dingen in Nora's leven. Zo ziet ze dingen gebeuren, die er eigenlijk niet zijn. Zo maakt ze mee dat ze uit een achtbaan valt, want uiteindelijk niet zo is gebleken, of dat ze haar kamer compleet overhoop aantreft terwijl er een seconde later niks aan de hand is. Deze dingen geven Nora een vreemd gevoel, wie is hier verantwoordelijk voor? En hoe is dit mogelijk? En heeft Patch er iets mee te maken? Of is het die nieuwe jongen Eliot? Als Nora het gevoel krijgt dat ze gestalkt wordt en haar beste vriendin Vee wordt aangevallen omdat ze Nora's kleren draagt als afleidingsmanoeuvre weet Nora het zeker: er is iets aan de hand.

Man, wat ben ik gek op dit boek! Ik vond het echt een super boek om te lezen. Hush Hush is één en al sensatie, spanning, magie, passie en bedrog: fantastisch! Ik las het in een ruk uit en ik moet nu echt zo snel mogelijk door in het volgende deel!

Veel mensen waren enthousiast over dit boek en ik geef ze volledig gelijk. Toch zijn er mensen die bepaalde kanttekeningen hebben gemaakt bij dit boek. Bij sommige kanttekeningen sluit ik mij aan, zo wordt Nora als naïef bestempeld. Dit is zij ook wel. Als je kijkt naar hoe de situatie is: er is een gevaarlijke jongen, ze wordt gestalkt, ze ziet dingen die er niet zijn en iedereen waarschuwt haar afstand te nemen van die gevaarlijke jongen wat doe je dan? Gewoon, lekker naar die jongen toe trekken en je leven in zijn handen leggen, aldus Nora.

Ook wordt er gezegd dat dit boek vol zit met stereotype personages. Zo is de persoon die Nora haat een blonde slanke cheerleader, is de hoofdpersoon een naïef meisje en is er een bad boy in het spel. Ja, dit is misschien zo. Betekent dit gelijk dat het dan een slecht boek is? Ik vind dat juist deze stereotype personages aanspreken. Je weet een beetje wat je kan verwachten en daardoor kan je je volledig verliezen in het boek. Ik vind dit een stuk fijner dan dat je eerst moet wennen aan de personages en ze eigen moet maken.

Het is begrijpelijk dat sommige mensen beter gaan kijken naar een boek, zoals dat een bepaalde opmerkingen raar is, of dat de hoofdpersoon en de bad boy niet samen zouden moeten zijn, maar dit wel komen. Maar dan denk ik alleen maar: je leest fictie. Er gebeuren dingen die misschien niet zouden kunnen. Of dingen die je in het echte leven nooit zo aan zou pakken (als ze al zouden voorkomen). Maar dat is nou eenmaal het mooie aan fictie, verleg je grenzen en geniet gewoon van een mooi verhaal. Geen enkel boek is geweldig als je hem compleet gaat uitpluizen.

Hush Hush is gewoon geweldig en ik raad je zeker aan de serie te lezen!

Ik geef het boek een 9. Ik ben er gewoon super tevreden over, omdat het precies in mijn straatje is, ik constant door wilde lezen en ik met een super gevoel achterbleef!",1
"Beste Seije,

‘Als iemand mij nou maar
had opgeraapt
en in zijn zak gestopt
en daar gelaten had,
dat af en toe een hand mij vond,
voelde hoe zacht ik was
en dan weer losliet.’

Ik begin mijn brieven graag met Tjitske Jansen. Haar zinnen raken iets, resoneren met iets dat opveert door de herkenning die het in de woorden vindt. Een verlangen om gekoesterd te worden en veilig te zijn. Ik dacht aan dit fragment terwijl ik je verhaal las.

Een feest der herkenning zou ik je verhaal kunnen noemen. Niet alleen omdat onze studie en de grote liefde voor literatuur overeenkomen. Of omdat ik zelf bijna een promotieplaats in de Letterkunde had gehad. Al is ‘feest’ waarschijnlijk niet het juiste woord wanneer je geconfronteerd wordt met andermans hang naar perfectie, die zo herkenbaar is. Met andermans gevecht met haar spoken, die angstaanjagend op je eigen spoken lijken.

‘Waarom twijfel je zo aan jezelf?’ vraagt je vriend je. ‘Je komt onzeker over.’ Hoe vaak zou ik dat ondertussen al niet hebben gehoord? Net als jij kan ik daar doorgaans geen kant en klaar antwoord op geven. Waarom zijn anderen zo luidruchtig, voelen ze de noodzaak om hun successen te delen, steken ze hun borst vooruit en proberen ze een alfa mannetje (of vrouwtje) te zijn? Diep van binnen zijn we allemaal onzeker. Je mag het alleen niet laten zien.

Maar eigenlijk gaat het niet om onzeker zijn, of om twijfelen aan jezelf. Hoewel ik dat wel altijd dacht. Het is een diepgeworteld geloof dat anderen je niet goed genoeg vinden, doordat je er ergens van overtuigd bent dat je ook niet goed genoeg bent. Door iets wat er in onze kindertijd is gebeurd. Daardoor zoek je constant goedkeuring van anderen, omdat je jezelf dat niet kan geven. Wanneer je je studie, je werkzaamheden perfect doet, en anderen je prijzen om je prestaties, heb je bestaansrecht. Een moment van opluchting. Een zucht ontsnapt je gespannen lijf. Ik doe ertoe, ik word gezien. Je gaat projecteren en haalt je eigenwaarde uit wat je denkt dat anderen van jou vinden, en wat je denkt dat anderen van je verwachten. En de waarheid die je in je hoofd maakt, wordt na een tijd werkelijkheid voor jezelf.

Deze brief gaat verder op: http://hetkraaienvandehaan.wordpress.com/2014/04/15/eva-kelder-het-leek-stiller-dan-het-was/",1
Aangrijpend verhaal geschreven door de papa van 1 van de slachtoffertjes van de busramp in Sierre. Naast het verlies van hun dierbaren zullen de familieleden van de slachtoffers moeten leren leven met het idee dat ze nooit de volledige waarheid zullen kennen over wat er die fatale avond is gebeurd. Er zijn overduidelijk heel wat zaken misgelopen bij zowel de Zwitserse als de Belgische autoriteiten. Het begint al met de veel te late melding van het ongeval aan de ouders. En ook het onderzoek naar de ware toedracht van het ongeval brengt niet de antwoorden waar de de nabestaanden op zitten te wachten. En dan zijn er nog de vele leugens die de Zwitsers hun hebben verteld. Waarom zeggen ze dat de bus is weggehaald terwijl deze op een paar honderd meter van de plaats van het ongeval staat? Dit zorgt voor nog meer twijfels en vragen bij de ouders. Het is overduidelijk dat men niet voorbereid was op een ramp van deze omvang. De hulpverleners ter plaatse hebben hun uiterste best gedaan om zoveel mogelijk hulp te bieden. Maar het feit dat dit om kinderen ging heeft het er voor hen niet gemakkelijker op gemaakt. De papa van Emma heeft met dit boek de lezer een betere inkijk gegeven op de ramp en wat voor gevolgen dit heeft gehad op de nabestaanden.,1
"Cel 7 is een ijzerspannend boek dat je tot op het einde in spanning houdt!

In het verhaal volg je Martha in een wereld zonder rechtssysteem. Het bestaande rechtssysteem wordt uitgevoerd door het publiek van een tv show.

Martha is opgepakt met een pistool in haar hand bij het dode lichaam van Jackson Paige, een multimiljonair en een echte publieksberoemdheid. Iedereen mocht hem.
Het lijkt duidelijk, Martha had het wapen, ze stond bij zijn levenloze lichaam dus zij zal het wel gedaan hebben. Maar is het wel echt zo simpel ?
Ze belandt in het tv programma: oog om oog. Dit slaat op het spreekwoord: oog om oog tand om tand.
Het tv programma is het rechtssysteem en zal stemmen of Martha geëxecuteerd zal worden of niet. Ze zal 7 dagen in de cel zitten op afwachting voor haar dood.
Ze kan geen bezoek krijgen in de cel, ze heeft een therapeut, een bed, een wc, een wasbak en daar houdt het ook wel mee op.
Je volgt Martha per dag in de cel, elke dag een andere aftellend naar het moment of ze gedood zal worden of niet.
Je maakt kennis met haar gedachten, je volgt haar gesprekken met de therapeut en je leert haar geschiedenis langzaam aan kennen.

Je ontdekt dat het niet simpel ligt: haar moeder is aangereden en daardoor overleden, haar buurjongen is ervoor gearresteerd maar iedereen weet dat hij het niet heeft gedaan. Hij werd schuldig verklaard en geëxecuteerd. Haar vader was altijd buiten beeld. Ze had een goede band met haar buurjongen en buurvrouw en kwam vaak bij hun op bezoek. Door de dood van haar moeder stopte ze met school, ze ging werken om het geld te verdienen om het huis te kunnen betalen en niet in een armenhuis te geraken.

Hoeveel onschuldigen moeten er nog de dood vinden voor de mensen inzien hoe fout het rechtssysteem is?

Cel 7 leest vlot weg en je hebt hem zo uit omdat je wil weten hoe het boek afloopt.
Door de verschillende perspectieven maak je meer mee en blijf je niet hangen in Martha haar gedachtes. Zo leer je meer over haar verleden en hoe het eraan toegaat in de wereld uit cel 7.
Omdat het zo vlot is geschreven leest het makkelijk, wel mis je de beschrijving over sommige personages en is cel 7 soms voorspelbaar.",1
"Ik had al verschillende keren op het punt gestaan iets te gaan lezen van Johan Theorin maar ik vond zijn boeken altijd zo duur bij de boekhandel. Boven de twintig euro is voor mij, als arme tiener natuurlijk, boven mijn psychologische grens. Toch was ik wel nieuwsgierig naar hem vanwege alle positieve verhalen die ik over zijn boeken had gehoord. Vorige week moest ik toch in de bibliotheek zijn om een boek voor Engels te halen, en toen liep ik ook even langs de Nederlandse boeken en zag dat ze eindelijk een boek van hem hadden. Heb het ook meteen meegenomen.

Het verhaal gaat over een jongetje dat twintig jaar geleden is verdwenen. Niemand heeft meer iets van hem vernomen/gevonden. Dan krijgt de opa van Jens, het jongetje, een van de schoenen die hij de dag dat hij verdween met de post opgestuurd. Julia, de moeder, keert terug naar Öland en wil nu eindelijk weten wat er gebeurd is. Vader en dochter gaan op onderzoek uit, op zoek naar de waarheid.

Ik vond Schemeruur een goed boek. Het verhaal heeft twee verhalen lijnen, de ene van Julia en Gerlof die op zoek zijn naar de waarheid. De andere gaat over Nils Kant, het zwarte schaap van de familie die ooit drie mensen vermoord heeft en toen naar Zuid-Amerika is gevlucht. Ondanks het feit dat hij, Nils Kant, al lang voor de verdwijning begraven was, is hij een verdachte in de zaak want veel mensen geloven niet dat hij echt dood is. Het verhaal doet me denken aan Camilla Läckbergs Steenhouwer. Ook hier twee verhaallijnen waarvan er een in het verleden speelt en die naar elkaar toe lopen. Ook qua schrijfstijl merkte ik een gelijkenis, het leest makkelijk weg en je kunt het boek moeilijk wegleggen. Het is zeker een nieuwe schrijver die ik wil gaan volgen. Nu nog Nachtstorm, en dan wachten op de nieuwe boeken die in 2011 uitkomen.",1
ik vond het geweldig om kennis te maken met nina en wes . ik vond de boeken geweldige feelgoods .ik had wel graag meer gelezen over bepaalde personages zoals v good of wat meer over taco maar over het algemeen zijn het geweldige boeken kan het niet anders zeggen .,1
"Fantastisch goede afsluiter van deze trilogie. Ik kon het niet laten om deze trilogie in één keer achter elkaar door te lezen en ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Genoten van elke spannende bladzijde. Ik heb zo nu en dan het boek gewoon aan de kant moeten leggen omdat het te spannend werd, dan wilde ik het eigenlijk niet echt weten hoe het verder ging om direct daarna weer verder te lezen omdat ik te nieuwsgierig was.",1
"Het boek zelf is goed maar er zijn een paar opmerkingen.
Bijvoorbeeld: het gesprek tussen Felix en Cock duurde te lang
en uiteindelijk was er aan het einde niet duidelijk wie er nou naar de gevangenis moest.",1
"het verhaal is wisselend boeiend en wat langdradig, maar toch een boek met een verhaal dat me laat doorlezen omdat ik wil weten wat er verder gaat gebeuren.",1
"Zeer leuk boek, interessant verhaal. Briljante karakters, met uitgesproken persoonlijkheden en ook redelijk geloofwaardig. De setting is niet erg bijzonder, maar wel goed uitgewerkt. Het verhaal verloopt zo natuurlijk, dat je er in mee getrokken wordt. Het einde is verrassend te noemen.",1
"Ik heb al heel veel goede recensies gelezen van David Baldacci, en vroeger heb ik boeken van hem ook gelezen. De laatste jaren kwam het er niet meer van. Mede door de website Crimezone.nl kom ik weer in aanraking met heel veel goede schrijvers en schrijfsters, een verrijking. En zo ook weer David Baldacci. Het boek Geniaal geheim is voor mij geniaal geschreven.

Het boek geeft ons een kijkje in CIA/FBI, wel spionage, maar niet doordrenkt ervan.
Ik vind dat Baldacci een prettige schrijfstijl heeft en het boek was zeer vlot te lezen. Eenmaal er in begonnen kon ik moeilijk stoppen, en dat in een drukke tijd. Maar de tijd maakte ik er voor. Ik las gewoon overal tussendoor, zo graag wilde ik weten hoe het met Sean en Michelle ging.

De personages van Sean, Michelle,Viggie en Horatio zijn goed en realistisch beschreven. Het verhaal begon erg sterk. Het verhaal boeide me tot het eind.
Dit boek van Baldacci smaakt naar meer. Ik ben wel weer benieuwd naar andere boeken van Baldacci en zal ook zeker weer meer van hem gaan lezen en boeken van hem komen zeker op mijn verlanglijstje.
Absoluut een aanrader en ik geef het boek 4 sterren.",1
"Ik heb al veel boeken gelezen van deze schrijfster en ze weet mij steeds weer te verrassen.
Deze familieroman is heerlijk om te lezen en zeker niet voorspelbaar, vanwege de vele gebeurtenissen in dit gezin. Het leven van Andrea komt volledig op z’n kop te staan als haar man plotseling komt te overlijden. Ze ontdekt dan dat ze in vreselijke financiele problemen zit en moet noodgedwongen verhuizen om een deel van de schulden te kunnen afbetalen.
Ze krijgt een goed contact met haar nieuwe 85 jarige buurvrouw Bregje, die ernstig ziek is en Andrea wordt haar mantelzorger. Ook heeft ze veel zorgen om haar zoon, die zijn studie heeft opgegeven en soms wordt het haar allemaal even teveel!
Ze vraagt zich af wie toch die vrouw is die steeds verse bloemen op het graf van haar man zet…
Dan de buurman..die duidelijk laat blijken geïnteresseerd te zijn in haar…
Greetje van den Berg heeft er een heerlijk verhaal neergezet met warme persoonlijkheden, een boek die je nog wel even bij blijft…Ik heb er in ieder geval van genoten!",1
"‘De bekentenis van Adrià’ van Jaume Cabré
‘De bekentenis van Adrià’ is een complex, maar bovenal overrompelend en tragisch verhaal dat zich afspeelt in een tijdsbestek van zes eeuwen Europese geschiedenis, waarin niet alleen de ontstaansgeschiedenis en de lotsbestemming van ‘de Storioni’ ertoe doen, maar waar ook de medische experimenten op Joden en de vernietiging van diezelfde Joden in onder meer kamp Auschwitz-Birkenau een dramatische impact hebben.

Hoofdpersoon Adrià Ardèvol groeit op als enig kind van liefdeloze ouders in het Barcelona van ‘Viva Franco’. Een vader en een moeder die hun hoogbegaafde zoon willen zien schitteren op het hoogste niveau, ieder vanuit het eigen perspectief. Adrià is nooit kind geweest, zelfs niet toen hij kind was, in alles vroegrijp en ‘non sum dignus’. Gelukkig kan hij in zijn bestaan behalve op de zorg van Kleine Lola, ook dag en nacht rekenen op de hulp van sherrif Carson en van Zwarte Adelaar, een plastic indiaan op een bruin paard.

Adria is 60 jaar oud en mogelijk niet 100% betrouwbaar als hij verslag doet van iets dat 500 jaar geleden begon.

Felix Ardévol, de vader van Adrià begint in Barcelona een winkel in antiquiteiten, opgebouwd met goederen die hij op slinkse en veelal immorele wijze heeft verkregen uit handen van Joden die met het oog op de hervormingsplannen van Hitler willen vluchten naar Amerika en die op zoek zijn naar contant geld om hun reis te bekostigen. Adrià, die verplicht vioollessen volgt, raakt in de ban van een kostbare viool uit de achttiende eeuw, de eerste uit de handen van de beroemde vioolbouwer Lorenzo Storioni uit Cremona en nu in het bezit van zijn vader. Hij wil dolgraag op de Storioni spelen, maar zijn vader geeft hem voorlopig geen toestemming. Bernard Plensa i Punsoda, het vriendje van Adrià beschikt over een absoluut gehoor en bespeelt, anders dan hijzelf, zijn viool met gevoel. Uit afgunst neemt Adriá zich op kinderlijke wijze voor om Bernat voor altijd het zwijgen op te leggen. De kostbare viool, de Vial, verbindt de twee vrienden echter vanaf hun jeugd tot aan het levenseinde van Adrià in een onvoorstelbare tragedie, waarbij het achterhalen van de moordenaar van zijn vader de leidraad vormt in het bestaan van Adrià.
Nog op tijd, voordat alle herinneringen sterven en Adria nergens meer is, doet hij een bekentenis in briefvorm aan Sara, zijn geliefde.

Verrijking, verdieping, ontroering en misschien een andere kijk, onder dankzegging aan Jaume Cabré.
Of, zoals het personage Isaiah Berlin het omschrijft op blz.503:
“Een boek dat het privilege verdient om herlezen te worden door het vermogen de lezer te fascineren. Hem te doen verwonderen door de intelligentie die er in het boek schuilt en door de schoonheid die het opwekt.”

Schrijver Jaume Cabré legt bij de lezer de zware taak om een oordeel te vellen over de handelswijze van de verschillende personages die leven onder zwaar morele druk en sterk wisselende maatschappelijke omstandigheden in de loop van deze gitzwarte geschiedenis.
Aansprekend vertaald uit het Spaans door Pieter Lamberts en Joan Garrit.",1
Wat kan ik nog aan de onderstaande reacties toevoegen behalve dat ik diep onder de indruk ben. Het is Primo Levi gelukt om in hele mooie taal - bij vlagen zelfs poëtisch - een verhaal te schrijven dat je eigenlijk in een ademtocht uit wilt lezen. En dit ondanks al het gruwelijke en onmenselijke dat de auteur beleefd en beschreven heeft. Een verhaal dat iedereen zou moeten lezen.,1
"Weeral een thriller van de bovenste plank. Leuk om lezen en spanning tot op het einde.
Ook de personages zijn realistisch en op een vlotte manier omschreven.
Een aanrader zoals ook zijn vorige boeken.",1
"Laat ik voorop stellen dat dit in zijn geheel een heel goed in elkaar gedraaid boek is!!

Met de eerste paar hoofdstukken had ik wat moeite, het werd voor mij namelijk niet meteen duidelijk of de hoofdpersoon pas 17 of al 19 jaar oud was. Hierdoor vond ik haar gevoelens, gedachten en de gebeurtenissen erom heen moeilijk te realiseren. Gelukkig kwam ik er na de eerste paar stukken achter, dat ik hier niet alleen in was maar dat de personages in het boek ook moeite hadden met het realiseren hiervan ( niet de leeftijd, maar wel de gevoelens van de hoofdpersonen(en) ;) , ingewikkeld)ik voelde me gehoord, haha! Hiernaast werd de leeftijd ook steeds duidelijker en kon ik verder alleen nog maar genieten!
Het boek is echt heerlijk geschreven. Zonder spoilers; alles komt voorbij en het wordt allemaal perfect omschreven en verwoord. Ik kon me helemaal verliezen in het verhaal en ondanks tragedie die het verhaal kent, is het heel luchtig en fijn geschreven. Een echte FEELGOOD!
Ik vond het daarom jammer dat het verhaal afgelopen was.. Ik hoop in de toekomst nog meer te mogen lezen van deze top auteur.",1
"Ahmed Nasser sloeg zijn armen om zijn zwemvest. Zijn zwemvest was veel te klein voor een jongen van veertien. Het was ook maar de vraag of het zwemvest wel zou werken. Hij had al veel verhalen gehoord over zwemvesten die smokkelaars verkochten, die je lieten zinken in plaats van drijven.
“Ahmed, mijn zielenkind, je hoeft niet bang te zijn.” Het was zijn vader die deze woorden tegen hem sprak. Maar de motor van de rubberboot wilde niet meer starten en de boot zelf liep langzaam leeg. De ruwe zee zorgde dat er steeds meer water in de boot kwam. “Baba, je weet dat ik niet kan zwemmen”, fluisterde Ahmed tegen zijn vader. Maar zijn vader had een plan. Hij sprong in het water, samen met twee andere dappere mannen. Met het touw dat vast zat aan de boot, wisten ze de boot weer in beweging te krijgen. En in plaats van angst voelde Ahmed alleen nog maar trots. Totdat er een golf van opzij over de zwemmers heen sloeg en zijn vader niet meer boven water kwam…

Max Howard is samen met zijn familie in Brussel aangekomen, waar zijn vader een tijdelijke baan als defensieadviseur voor de NAVO heeft aangeboden gekregen. Maar in plaats van naar de Amerikaanse school besluiten zijn ouders dat hij naar de Franstalige school naast hun huis moet om goed Frans te leren. Terwijl zijn zus Claire wel naar de Amerikaanse school mag!
De school van Max heet School van het Geluk. Maar de jongens pesten hem en hij verstaat geen woord van wat er gezegd wordt. Al gauw komt hij in de problemen door het gepest van de jongens. “De School van de Ellende” past beter als naam. Maar er is één iemand die hem wil helpen, een meisje, Farah.

Op wonderbaarlijke wijze kruisen de levens van Ahmed en Max elkaar, doordat Ahmed zich probeert te verstoppen in de kelder van het (tijdelijke) huis van Max. Max is degene die hem ontdekt. Max beseft dat Ahmed een illegale vluchteling is uit Syrië. Maar als de doodsbange jongen hem smeekt om niks te vertellen, terwijl hij zich voor Max op zijn knieën laat vallen, besluit Max hem te helpen. Terwijl er in Europa door terroristische aanslagen het verzet tegen de vele vluchtelingen die Europa overspoelen, toeneemt, doet Max iets wat grote gevolgen heeft voor zowel zijn als Ahmeds leven….

Niemandsjongen is een prachtig boek waarin de gebeurtenissen van vluchtelingen uit landen als Irak, Afghanistan en Syrië worden verteld. Hierbij komen bepaalde beelden die regelmatig op tv zijn geweest, prachtig naar voren. Prachtig is misschien niet een gepast woord bij alle ellende die deze mensen hebben moeten doorstaan. Denk maar eens aan de oorlog, IS, de overvolle rubberboten en de vele mensen en kinderen die in de zee zijn verdronken en aangespoeld zijn op de stranden. Toch heeft de schrijfster het boek met zo veel respect en liefde geschreven, waardoor het een prachtig boek is geworden.

Het levensverhaal van een jongen Jonnart die tijdens de Tweede Wereldoorlog een tiener had laten onderduiken en hoe deze verzetsdaad hem zijn leven had gekost, was de inspiratie van de schrijfster voor dit boek. Dat het huis waarin Max woonde en waarin de schrijfster zelf ook heeft gewoond, echt bestaat, maakt het verhaal alleen nog maar completer.

Dit boek is geschreven voor kinderen vanaf een jaar of 12. Maar ik vind dat hij in de brugklas “verplicht” gelezen zou moeten worden! Dit zal zeker geen straf zijn voor de kinderen. Want het is echt een goed boek. Juist doordat iedereen de gebeurtenissen zal herkennen, zal het boek een onuitwisbare indruk achterlaten.

In het boek staan ook enkele verwijzingen naar de dagboeken van Anne Frank. Het gaat misschien wat ver, maar ik vind dat dit boek best in dit rijtje met historische boeken geplaatst kan worden. Met als aantekening dat Max en Ahmed niet echt hebben bestaan, maar de gebeurtenissen wel echt hebben plaatsgevonden.

Ik kan dan ook niet anders dan dit boek waarderen op 5 sterren.",1
"Yahh, ik vind dat boek echt geniaal! Het doet mij zo denken aan Phobos en dat vond ik ook zo'n leuk boek. De toekomst en een tv-show, je hebt een super boek.
Cel 7 was meteen al een boek, waarvan ik dacht jha dit gaat hem worden. En het is ook echt een knaller geworden. Als lezer van het boek Phobos, heb je wel de boeken vrij veel overeenkomen. Dit kan zowel slecht opgepakt worden als goed. Het is niet meer super origineel, maar welk boek is nu wel origineel? Er is geen enkel boek meer dat echt uniek is. Maar toch heeft Cel 7 zijn eigen tintje wat het lost trekt van mijn vergelijking met Phobos.
Het concept van Cel 7 vind ik heel tof. Je hebt een week te leven vanaf het moment dat je opgepakt bent. Mensen mogen zelf stemmen of de gevangene geëxecuteerd worden. Het lijkt allemaal zo eerlijk en oprecht, maar het is zo vals en sluw. Je kan dan echt de kloof zien tussen rijk en arm. Want voor stemmen betaal je de hoofdprijs. Het is zo onrechtvaardig. Geen bewijs, geen rechtzaak, niks. Het klinkt zo niet echt. Maar ik denk dat er echt wel mensen zijn die zo kunnen denken. Ik in ieder geval niet.
Wat ik vooral aan Cel 7 fijn vond is de wisselingen van perspectief. Je krijgt niet alleen alles mee van Martha, maar ook van wat er buitenaf afspeelt. Voornamelijk Eve vond ik een fijn personage om vanuit haar ooghoeken te lezen. Haar leven is al verwoest door dit programma en ik vind het mooi hoe ze toch geloofd in Martha en haar leven wil redden. Haar verleden speelt daar een rol in en een personage met een verhaal daar hou ik van.
Ik weet niet of ik Martha een held vind of een impulsieve meid die echt een beetje gek is. Het moet wel echte liefde zijn en natuurlijk een klein beetje politiek. Maar wat een strijder, maar haar eigen leven op het spel zetten. Ik weet niet wat ik ervan moet vinden. Overigens had ik meteen al het gevoel dat ze niet de moordenaar is. Al vanaf het punt van de brief, had ik al het gevoel dat die persoon de verantwoordelijke was.
Ik vond het boek echt heerlijk om te lezen. Het leest zo makkelijk en je blijft toch benieuwd naar het echt verhaal. Tegelijkertijd lees je mee met andere mensen buiten de cel. Daar lees je weer over het leven in de toekomstige wereld. Ik kon er echt van genieten.
Cel 7 is zeker een leuk en goed boek dat veel te bieden heeft. Het is echt de moeite waard om dit boek te lezen. Heel blij dat ik dit boek heb gelezen!",1
"Pas op! Als je aan dit boek begint kan het zijn dat je het niet meer weg kunt leggen. Het slokt je op, laat je beleven, laat je rillen van spanning en spuigt je uiteindelijk uit om je in je eigen gedachten te laten liggen navoelen!
Heftig en intelligent boek!",1
"Jan van Aken neemt je mee op reis in De ommegang, mee op reis naar de vroege Middeleeuwen, de tijd van ridders en veldslagen.
Het boek volgt een bekend stramien: een oude man die terugkijkt op zijn leven. De oude man is Isidoor van Rillington en aan het eind van zijn leven zit hij opgesloten in een kerker.
Isidoor is als kind ter vondeling gelegd bij een klooster en wordt door de poortwachter Giles de Overlevende in het geheim opgevoed. Giles leert hem lezen en dit wordt Isidoors meest geliefde tijdverdrijf. Om geen enkele tekst te vergeten bouwt Isidoor in zijn hoofd een wereld, waarin hij iedere dag rondgaat, vandaar de ommegang. Als de abt achter Isidoors bestaan komt, rest hem niks anders dan Isidoor verder te laten onderwijzen. Het klooster stuurt hem naar de universiteit van Oxford, wat het startpunt is voor Isidoors’ reis over de wereld, een letterlijke ommegang.
De wereld in de middeleeuwen was hard, wat dat betreft maakt de schrijver er geen zoetsappig verhaal van. De details zijn soms ronduit luguber, misdadigers werden zonder pardon gebruikt voor geneeskundige studies.
De verteltrant is ook aangepast aan de Middeleeuwen, de zinnen zijn zeer beschrijvend en bij de woordkeuze is vaak gekozen voor termen en beschrijvingen die uit die tijd stammen, zoals de flambouw, de heilige ziekte. Dit geeft het boek zijn overtuigingskracht, je krijgt het gevoel dat Isidoor tegen je praat, je wordt meegenomen naar de middeleeuwen.
In dit geval wil ik ook het einde speciaal benoemen, het einde past bij het boek en de tijdgeest. Dat maakt het boek voor mij realistischer.
Ik heb nog niet eerder zo getwijfeld aan het geven van een waardering aan een boek als dit boek. De middeleeuwen met haar veldslagen en haar wreedheid spreken me niet aan als onderwerp. Daar staat tegenover dat ik dit boek in een vlot tempo heb gelezen en in het verhaal wou blijven. Het is een origineel boek, dit soort boeken wordt niet veel geschreven in Nederland. Aangezien 4,5 ster niet kan heb ik het 5 sterren gegeven.",1
"Het is mooi weer voor een picknick, Hippo vult een mandje vol met lekkernijen en gaat op pad. Onderweg komt hij allemaal dierenvrienden tegen. Deze zijn erg benieuwd naar wat Hippo bij zich draagt. Hippo vertelt hun echter niets, hij is veel te bang dat ze dan iets lekkers van hem willen en hij wil het allemaal voor zichzelf houden. Wanneer hij eindelijk alleen is blijkt zijn mandje al leeg te zijn….

Gulzige gierige Hippo is een grappig, maar ook leerzaam prentenboek over eerlijk delen. Een zomers prentenboek met prachtige tekeningen van de zeer talentvolle illustrator Stuart Trotter die al veel bekend illustratiewerk op zijn naam heeft staan, waaronder ook de Rosie en Robin serie. Kinderen zullen ongetwijfeld genieten van de hilarische taferelen die zich op de afbeeldingen afspelen, situaties waarin de Nijlpaard Hippo zich door zijn vrienden laat afleiden terwijl een ander iets uit zijn mandje pakt. De prenten worden begeleid met eenvoudig gehouden teksten zodat ze al voor zeer jonge kinderen begrijpelijk zijn. Een leuk voorleesverhaal over leren delen.",1
"Het verhaal van Laura Lynne Jackson over haar bijzondere spirituele verbinding is grotendeels autobiografisch. Laura is helderziend, helderhorend en spiritistisch medium; zij communiceert met overledenen en fungeert als een soort doorgeefluik voor mensen op aarde en mensen die zijn overgegaan. Haar overtuiging is dat wij een ziel met een lichaam zijn. Onze ziel leeft eeuwig voort en ons bewustzijn blijft altijd bestaan. ‘De andere kant’ is de plek waar de ziel naartoe gaat als het lichaam ermee ophoudt.

Als jong meisje is Laura al enorm sensitief. Ze voelde als het ware het verdriet en de angsten van anderen en had de gave om mensen in kleuren te zien. ‘Het enige verschil voor mij was dat naast sweaters, er ook mensen in verschillende kleuren waren’. Ze vertelt over de moeilijkheden en onzekerheden die zij ervaren heeft in haar jeugd vanwege haar begaafdheid. Door het steeds weer opnieuw voelen van energieën van anderen had ze hoge pieken en diepe dalen. Via een vriendin komt ze in contact met Litany Burns, een bekend (internationaal) medium en helderziende. Van haar krijgt ze hulp en leert ze om niet bang te zijn en geen schaamte te hebben. Een paar jaar later begint Laura haar eigen praktijkje aan huis waar ze mensen in contact brengt met hun overleden geliefden.

Gedurende het verhaal voel je een bepaalde verwantschap met Laura. Je krijgt een inkijkje in haar wereld. Openhartig vertelt ze over hoe ze zestien jaar lang in angst heeft geleefd omdat ze haar leven als lerares op een middelbare school en haar leven als medium gescheiden wilde houden. Ze was bang dat collega’s en leerlingen haar dan niet meer zouden accepteren om wie ze was. Gaandeweg krijg je een idee over hoe een reading in zijn werk gaat en welke emoties er boven kunnen komen. Stukjes uit reading-sessies, met gefingeerde namen, zijn verweven in het verhaal en maken het geheel ‘levend’. Wat opvalt is dat er slechts success stories opgetekend zijn, er komt geen misser aan te pas. Het zijn voorbeelden van readings die volledig lijken te kloppen.

Laura is behalve leraar en medium ook een erkend lid bij de FFF, Forever Family Foundation. Deze stichting heeft tot doel de continuïteit van families te waarborgen, ook al heeft een familielid deze fysieke wereld verlaten. Een non-profit organisatie die onderzoek doet naar leven na dit leven. Daarnaast is zij verbonden als onderzoeksmedium aan The Windbridge Institute, waar wetenschappers zich wijden aan het onderzoeken van fenomenen die op dit moment onverklaarbaar zijn binnen de gebruikelijke wetenschappelijke disciplines. Een heel bijzondere functie, aangezien alleen de beste zeventien paranormaal begaafden uit de V.S. aan dit instituut verbonden zijn.

De originele titel van Het Licht tussen Ons, heeft als ondertitel: Stories from Heaven, Lessons for the Living. Dit is een gemiste kans voor de Nederlandse vertaling, want dit geeft exact de boodschap van het boek aan: ware levenslessen vanuit de andere kant. Hoewel eenzijdig belicht is dit zeer geschikt voor lezers die (net) een dierbare hebben verloren en geïnteresseerd zijn in readings over eventuele voortgang na de dood.",1
"Spannend boek. Het verhaal draait om Sayer Altair, onderzoeker bij de FBI en een gruwelijke zaak van een meisje dat in een kooi is verhongerd. Tijdens het onderzoek wordt er ontdekt dat er nog een meisje wordt vermist en gaat de zaak zich in een sneltreinvaart ontwikkelen.
Darnaast is Sayer ook bezig met een eigen onderzoek naar de hersenen van seriemoordenaars vanuit haar achtergrond als neuroloog.
Tel daarbij op dat Sayer rouwt om het verlies van haar verloofde, eveneens een FBI agent.
Het verhaal zit goed in elkaar, al vind ik het soms wat vergezocht.
De cover vindt ik niet bijzonder.
4,5 ster.",1
"Dit boek weet echt de essentie van zijn verhaal te raken. De 14-jarige Indiaan, Junior, beschrijft zijn leven, waarin hij besloot om buiten het reservaat naar school te gaan om een kans te krijgen op een zinvol bestaan. Iets wat nauwelijks mogelijk is in het door alcohol geteisterde indianenreservaat.

Binnen de indianengemeenschap zorgen zijn medische afwijkingen ervoor dat hij geen aansluiting vindt en buiten het reservaat voelt hij zich ook niet op zijn plek. Zijn reservaatgenoten zien het ook nog eens als verraad dat hij zich onder blanken begeeft. Als een appel, van buiten rood en van binnen blank.

Bij de Indianen liggen lach en traan dicht bij elkaar, wanneer het om droevige gebeurtenissen gaat. Ik moest ook vaak hard lachen tijdens het lezen, terwijl het verhaal ook een hele serieuze kant heeft.",1